Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 18 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 25, 26 i 27 czerwca 2008 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje poselskie

część 2

Wa r s z a w a
2008
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 18. posiedzenia Sejmu
w dniach 25, 26 i 27 czerwca 2008 r.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 423
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 424
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 425
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 428
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 430
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . . 432
Podsekretarz stanu Andrzej Panasiuk . . . . 433
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 434
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 434
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 437
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 437
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 439
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 440
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 441
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 446
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .447
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 448
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 450
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .451
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 454
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 456
Podsekretarz stanu Andrzej Panasiuk . . . . .457
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .457
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski. . . . .460
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 460
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 461
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 462
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 463
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 465
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 467
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 468
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 468
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .470
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .471
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .473
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .476
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .476
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . .477
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .478
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .479
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 480
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .481
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 483
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 484
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 484
str.
str.
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 487
Podsekretarz stanu Jerzy Duszyński . . . . . 488
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 488
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 489
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .490
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 490
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . .491
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 492
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 495
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 495
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 496
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 496
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 498
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 499
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 500
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 502
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 503
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 504
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 509
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .510
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . .511
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . .512
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .513
Sekretarz stanu Mikołaj Dowgielewicz . . . . .515
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 520
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 523
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 523
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 525
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 525
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 526
Minister Radosław Sikorski. . . . . . . . . . . . . .527
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 528
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 529
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 530
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .531
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 532
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 533
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 533
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 534
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 535
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .537
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 538
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . .539
 str.
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 540
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 541
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 542
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 543
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 543
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 546
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .551
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 553
Podsekretarz stanu Andrzej Kremer . . . . . 559
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 560
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .561
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 562
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 563
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 566
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 568
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 568
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 569
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .570
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .570
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .571
Podsekretarz stanu Andrzej Kremer . . . . . .574
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
Jacek Sadowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .574
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .576
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . .577
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .578
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .579
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 580
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 582
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .583
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 585
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .587
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 589
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 590
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .591
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 592
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 593
Sekretarz stanu Krzysztof Grzegorek. . . . . 594
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 595
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 596
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 597
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 597
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .601
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 605
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .607
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 608
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .610
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 611
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .612
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .613
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . .614
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .615
Podsekretarz stanu Jarosław Pawłowski. . . . . 616
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 618
str.
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . . . 619
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .619
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 620
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .621
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 622
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 623
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 625
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 625
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 626
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 628
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 630
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 630
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 633
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 634
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 635
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 636
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 637
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 638
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 639
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .640
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 641
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 643
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 644
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 644
Podsekretarz stanu Bogusław Nadolnik . . . 645
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . .647
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 648
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 650
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 652
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 653
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 655
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 656
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .657
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .657
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 658
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 658
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 659
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . . .660
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 660
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .661
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 661
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 662
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 663
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 666
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 667
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 668
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .669
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . .672
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .672
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .673
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . .674
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . .679
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 680
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 680
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .681
 str.
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 682
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 683
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 684
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 685
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 686
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 688
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 689
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 689
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 690
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .691
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . 693
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 693
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 697
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 698
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska . . . . . . . . . . . . . . . . 700
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .701
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .702
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .702
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .703
Podsekretarz stanu Zbigniew Marciniak. . . . .705
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . .705
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . 706
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .707
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . 709
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .711
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .711
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .714
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .715
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .717
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .718
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .719
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 720
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .721
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 722
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 722
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 723
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 723
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . .724
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 725
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .726
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 726
Minister Jan Vincent-Rostowski . . . . . . . . . .727
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 728
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 729
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 730
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .732
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 733
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 733
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 735
str.
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 735
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 736
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . .737
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 738
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 738
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .740
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .743
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . .744
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .746
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .748
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .749
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .750
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .752
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .753
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .753
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 754
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .755
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .757
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .758
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .759
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .762
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .763
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 765
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 766
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 766
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . .767
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 768
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 769
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 769
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .771
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .772
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .774
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .776
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .778
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .779
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 780
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .781
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .782
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 783
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 784
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 785
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .787
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 788
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 789
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .791
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . .791
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 792
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 793
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 793
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 796
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .797
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .797
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 798
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 799
 str.
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 800
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 800
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .802
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 803
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 804
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 805
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 805
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 807
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 808
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 808
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . .813
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .814
str.
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .814
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .815
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .816
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .817
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . .818
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .819
Podsekretarz stanu Monika Smoleń . . . . . . 822
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 823
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 824
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 825
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie przekształcenia
Instytutu Medycyny Wsi w Lublinie
w jednostkę międzyresortową (1239)
Szanowny Panie Marszałku! Działając z upoważ-
nienia prezesa Rady Ministrów, przekazuję na ręce
Pana Marszałka odpowiedź na interpelację pana po-
sła Włodzimierza Karpińskiego w sprawie prze-
kształcenia Instytutu Medycyny Wsi im. W. Chodźki
w jednostkę międzyresortową.
Aby wyjaśnić wszystkie aspekty sprawy, pozwa-
lam sobie przedłożyć Panu Marszałkowi szczegóło-
we informacje o jej biegu, a to:
Pierwsza zgłoszona inicjatywa całkowitego prze-
jęcia Instytutu Medycyny Wsi im. W. Chodźki w Lu-
blinie przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi była
szczegółowo badana w 2005 r., w wyniku czego usta-
lono, że przejęcie instytutu byłoby niewłaściwe nie
tylko ze względów natury merytorycznej, ale także
wymagałoby dokonania głębokich zmian legislacyj-
nych, tak aby część kompetencji ministra właściwe-
go do spraw zdrowia została przekazana ministrowi
rolnictwa i rozwoju wsi. W szczególności należałoby
wprowadzić zmiany do ustawy o działach admini-
stracji rządowej, aktów prawnych określających
szczegółowy zakres działania ministra zdrowia oraz
ministra rolnictwa i rozwoju wsi, a także ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej.
Po analizie stanu prawnego i szeregu uzgodnie-
niach z udziałem obydwu zainteresowanych resor-
tów, prezes Rady Ministrów podjął decyzję o prze-
kształceniu instytutu w jednostkę międzyresorto-
wą. Resort rolnictwa z własnej inicjatywy przygoto-
wał projekt rozporządzenia w przedmiotowej spra-
wie, jednakże w jego treści znalazł się zapis, że re-
sortem wiodącym ma być Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi – co stanowiło zaprzeczenie przyjętej
koncepcji. Ministerstwo Zdrowia nie mogło zaakcep-
tować takiego rozwiązania i podjęło negocjacje,
w wyniku których ostatecznie ustalono, że resortem
wiodącym będzie Ministerstwo Zdrowia, które nad-
zorować będzie instytut przy współudziale Minister-
stwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Zabezpieczyć to miało funkcjonowanie Instytutu
Medycyny Wsi im. W. Chodźki w systemie ochrony
zdrowia, jako że w świetle ustawy z dnia 30 lipca
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (tj. Dz. U.
z 2007 r. Nr 14, poz. 89) jest on zakładem opieki
zdrowotnej. Jednocześnie współnadzór ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi oraz międzyresortowy charak-
ter instytutu umożliwiłby uruchomienie w jego ra-
mach nowych jednostek organizacyjnych, które reali-
zowałyby prace badawczo-rozwojowe i wdrożeniowe
wynikające z obszaru działań ministra rolnictwa.
W związku z powyższym Ministerstwo Zdrowia
dokonało korekty przedstawionego projektu rozpo-
rządzenia, zawierając w nim zapisy odnoszące się do
spraw ogólnych oraz zadań realizowanych pod nad-
zorem ministra zdrowia. Tekst ten został przekaza-
ny 10 stycznia 2006 r. wraz z jednoczesną prośbą
o uzupełnienie go o sprawy dotyczące zakresu dzia-
łań Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi. Mini-
sterstwo Zdrowia zwróciło się wówczas również
z zapytaniem, czy resort rolnictwa życzy sobie pro-
cedować rozporządzenie czy też rola ta zostanie po-
wierzona Ministerstwu Zdrowia, które było gotowe
w trybie natychmiastowym wdrożyć odpowiednie
procedury. Dnia 3 września 2007 r. Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi przekazało do Minister-
stwa Zdrowia cały plik akt wraz z projektem przed-
miotowego rozporządzenia, wskazując, że organem
właściwym do „inicjowania i przeprowadzenia reor-
ganizacji instytutu jest minister zdrowia”.
W świetle powyższego, w sytuacji kiedy w resor-
cie zdrowia trwały już prace nad pakietem spraw do-
tyczących ochrony zdrowia, a instytut zgodnie z za-
pisem art. 2 ust. 3 ustawy z dnia 25 lipca 1985 r.
o jednostkach badawczo-rozwojowych uczestniczy
w systemie ochrony zdrowia i jest traktowany jako
zakład opieki zdrowotnej podlegający również regu-
lacjom ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach
opieki zdrowotnej (tj. z 2007 r. nr 14, poz. 89), podję-
to restrukturyzację i reorganizację instytutu. Zgod-
nie z odpowiednimi zapisami ustawy o jednostkach
badawczo-rozwojowych powołano jego władze oraz
Radę Naukową, dokonano też zmian w statucie.
W efekcie tych działań Instytutu Medycyny Wsi jest
przygotowany do realizacji zadań z zakresu ochrony
zdrowia ludności wiejskiej oraz innych ewentual-
nych zleceń ministra rolnictwa i rozwoju wsi.
Poza powyższym zaistniały nowe okoliczności
sprawy wynikające z podjęcia przez Ministerstwo
Nauki i Szkolnictwa Wyższego prac nad określeniem
kierunków reformy systemu nauki oraz strategii
rozwoju nauki w Polsce.
Przewidywane zmiany są bardzo głębokie, a wśród
planowanych rozwiązań organizacyjno-prawnych
w odniesieniu do jednostek badawczo-rozwojowych
jest wątpliwe utrzymanie instytutów międzyresorto-
wych (w chwili obecnej jest ich zaledwie kilka).
Wszystkie omówione wyżej uwarunkowania skła-
niają do rozważenia, czy celowe jest wdrożenie prac
legislacyjnych, zmierzających do przekształcenia in-
stytutu w jednostkę międzyresortową. Problem ten
przedłożyliśmy w piśmie z 20 marca 2008 r. skiero-
424
wanym do pana ministra Marka Sawickiego w związ-
ku z interpelacją pana posła Włodzimierza Karpiń-
skiego. Niestety do chwili obecnej nie otrzymaliśmy
odpowiedzi na nasze wystąpienie – co stało się także
powodem niedotrzymania terminu odpowiedzi na in-
terpelację pana posła, za co przepraszamy.
Informując o powyższym, pragnę zapewnić Pana
Marszałka, że sprawa Instytutu Medycyny Wsi oraz
zapewnienia opieki zdrowotnej ludności wiejskiej na-
leżą do priorytetów resortu zdrowia, który dąży do
realizacji optymalnych rozwiązań w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Sławomira Neumanna
w sprawie ceny za przejazd odcinkiem
autostrady A1 na trasie Rusocin–Swarożyn
(1647)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Sławomira Neumanna (SPS-
-023-1647p/08) z dnia 6 maja 2008 r. w sprawie ceny
za przejazd odcinkiem autostrady A1 Rusocin–Swa-
rożyn oraz zasad oznakowania zjazdów z dróg eks-
presowych i autostrad stosowanych przez GDDKiA
ze szczególnym uwzględnieniem zjazdu z autostrady
A1 na drogę ekspresową nr 22 w Swarożynie przeka-
zuję na ręce Pana Marszałka niniejsze wyjaśnienia.
1. Czy Ministerstwo Infrastruktury podjęło roz-
mowy w sprawie zmian zapisów stosownej umowy
regulującej wysokość opłat za przejazd otwartym
odcinkiem autostrady A1? Jeśli tak, to jakie jest ak-
tualne stanowisko i ewentualna jego argumentacja
spółki GTC SA? Od kiedy można się spodziewać ob-
niżenia opłat za przejazd na tym odcinku oraz jaki
będzie okres obowiązywania dla nowej ceny?
Minister infrastruktury, po konsultacjach z mi-
nistrem finansów, obniżył stawki opłaty za przejazd
na odcinku Rusocin–Swarożyn do wysokości 0,14 PLN
z podatkiem VAT za km z uwagi na interes użyt-
kowników autostrady oraz tymczasową organizacją
ruchu na autostradzie w związku z modernizacją
drogi krajowej nr 1 planowaną przez Generalną Dy-
rekcję Dróg Krajowych i Autostrad. W związku z re-
montem Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Au-
tostrad wyznaczyła objazd odcinkiem autostrady
A1. Obniżona stawka obowiązuje od dnia 1 maja
2008 r. do końca czerwca 2009 r. Przewidywany ter-
min zakończenia remontu drogi krajowej nr 1 plano-
wany jest do końca czerwca 2009 r.
2. Czy ministerstwo, określając wysokość staw-
ki za przejazd autostradą, bierze pod uwagę końco-
we położenie odcinka Rusocin–Swarożyn, na któ-
rym natężenie ruchu siłą rzeczy zawsze będzie
mniejsze niż na kolejnych, położonych bardziej na
południe odcinkach? Czy istnieją symulacje opisują-
ce różnice w natężeniu ruchu w zależności od wyso-
kości opłat, a jeśli tak, to przy jakiej wysokości opłat
interes Skarbu Państwa byłby zabezpieczony?
Sporządzona analiza ruchu dla całego odcinka au-
tostrady A1 Gdańsk–Grudziądz nie wykazuje istot-
nych różnic w potokach ruchu dla wybranych mniej-
szych odcinków wewnętrznych, bowiem to Gdańsk,
odpowiednio Grudziądz i dalej Toruń są miejscami
docelowej podróży. Analizy wysokości opłat wykaza-
ły, iż ustalenie stawki za przejazd w wysokości 0,14 PLN
z podatkiem VAT za km jest najbardziej optymalne
dla zobowiązań Skarbu Państwa.
3. W związku z możliwością umieszczenia na
węźle „Swarożyn” nazwy miejscowości Starogard
Gdański jako nazwy dodatkowej wobec istniejącej
Człuchów (w kierunku południowo-zachodnim) pro-
szę o podanie formuły porozumienia z koncesjona-
riuszem autostrady A1, jakie są ewentualne koszty
zamieszczania nazw tych miejscowości, oraz o wska-
zanie konkretnej procedury, której spełnienie spo-
woduje pojawienie się nazwy Starogard Gdański na
wymienionym węźle? Czy fakt, że umieszczenie na-
zwy Tczew nie jest konieczne, oznacza, że nie jest
ono możliwe, czy w wypadku wypełnienia procedu-
ry, o którą pytam wyżej, również nazwa tej miejsco-
wości mogłaby znaleźć się na węźle „Swarożyn”?
Organizacja ruchu dla odcinka autostrady A1 od
km 0+000 do km 37+500 obejmująca przedmiotowy
węzeł została zatwierdzona przez generalnego dy-
rektora dróg krajowych i autostrad w dniu 11 maja
2007 r. Projekt organizacji ruchu został pozytywnie
zaopiniowany przez organy samorządu terytorialne-
go oraz komendanta wojewódzkiego Policji. Starosta
tczewski oraz starosta starogardzki zatwierdzili or-
ganizację ruchu na drogach krzyżujących się z auto-
stradą A1 w ramach posiadanych kompetencji, nie
wnioskując o umieszczenie na tablicach kierunko-
wych nazw miejscowości Starogard Gdański ani
Tczew. Wynikało to z faktu planowanego umieszcze-
nia nazwy miejscowości Starogard Gdański na prze-
widzianym do budowy w następnej kolejności węźle
„Pelplin”. W uzupełnieniu powyższego informuję
także, że nazwa miejscowości Starogard Gdański
będzie mogła zostać umieszczona jako miejscowość
dodatkowa na tym węźle w odpowiedzi na wniosek
organów samorządu terytorialnego pod warunkiem
odpowiedniego uzupełnienia „Mapy oznakowania
kierunkowego dla sieci dróg krajowych na obszarze
Polski”. Prace nad aktualizacją mapy są obecnie
prowadzone i powinny zakończyć się do końca 2008 r.

Odpowiednie zatwierdzone zmiany oznakowań, obcią-
żające budżet GDDKiA, będą dokonywane w 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie podwyżek cen gazu (1802)
W odpowiedzi na pismo z dnia 14 marca 2008 r.
(SPS-023-1802/08), przy którym przesłana została
interpelacja Pani Poseł Anny Sobeckiej w sprawie
planowanych podwyżek cen gazu ziemnego, przed-
stawiam poniższe informacje w sprawie poruszonej
przez Panią Poseł. Jednocześnie pragnę poinformo-
wać, że w celu udzielenia wyczerpującej odpowiedzi
prezes Urzędu Regulacji Energetyki przekazał mi-
nistrowi gospodarki szczegółowe informacje, które
posłużyły do przygotowania niniejszej odpowiedzi.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia
1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89,
poz. 625, z późn. zm.) przedsiębiorstwa energetycz-
ne wykonujące działalność w zakresie dostarczania
paliw gazowych (tj. przesył, dystrybucja, magazyno-
wanie, skraplanie i regazyfikacja skroplonego gazu
ziemnego, obrót) ustalają taryfy dla paliw gazowych,
które podlegają zatwierdzeniu przez prezesa Urzędu
Regulacji Energetyki. W szczególności detaliczny
oraz hurtowy rynek gazu ziemnego (obejmujący
sprzedaż gazu przez PGNiG SA), ze względu na
strukturę, nie może być uznany za rynek konkuren-
cyjny, wobec czego ceny na tym rynku kształtowane
są decyzjami taryfowymi prezesa URE.
Szczegółowe przepisy dotyczące regulowania cen
dla paliw gazowych znajdują się w rozporządzeniu
ministra gospodarki z dnia 6 lutego 2008 r. w spra-
wie szczegółowych zasad kształtowania i kalkulacji
taryf oraz rozliczeń w obrocie paliwami gazowymi
(Dz. U. Nr 28, poz. 165), zwanym dalej „rozporzą-
dzeniem taryfowym”. Regulacje przyjęte w ww. roz-
porządzeniu, w tym wyszczególnienie opłat za kon-
kretne czynności związane z dostarczaniem paliw
gazowych, są konsekwencją dostosowania prawa
polskiego do prawa Unii Europejskiej, tj. dyrektywy
2003/55/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej wspólnych za-
sad rynku wewnętrznego gazu ziemnego i uchylają-
cej dyrektywę 98/30/WE1).
1)
Zmiany organizacyjne w sektorze gazownictwa nastąpiły
poprzez integrację w największym przedsiębiorstwie energe-
tycznym na polskim rynku (tj. PGNiG SA) obrotu paliwami
425
W dniu 10 kwietnia 2008 r. prezes URE zakoń-
czył postępowania administracyjne o zatwierdzenie
nowych taryf dla Polskiego Górnictwa Naftowego
i Gazownictwa SA, Operatora Gazociągów Przesy-
łowych Gaz-System SA oraz sześciu operatorów sys-
temu dystrybucyjnego. W stosunku do cen i stawek
opłat aktualnie obowiązujących konsekwencją wej-
ścia w życie nowych taryf będzie wzrost ceny paliw
gazowych (jako towaru) oraz stawki opłat za dosta-
wę tych paliw2) dla odbiorców przyłączonych do sieci
dystrybucyjnych (w tym gospodarstw domowych).
Jednocześnie obniżone zostaną stawki opłat za do-
stawę paliw gazowych do odbiorców przyłączonych
do sieci przesyłowej.
W skali całego kraju – uwzględniając dostawy do
odbiorców przyłączonych do sieci zarówno przesyło-
wej, jak i dystrybucyjnej – wzrost średniej ceny dosta-
wy gazu wynosi 14,45%, w tym dla gazu wysokome-
tanowego – 14,3%, gazu zaazotowanego GZ-41,5
– 16,1% oraz dla gazu zaazotowanego GZ-35 – 15,1%.
Konieczność wzrostu ceny hurtowej gazu wyso-
kometanowego PGNiG SA motywuje wzrostem
kosztów jego pozyskania za granicą. Na koszt zaku-
pu gazu w imporcie wpływ mają: cena importowa,
po jakiej gaz ten nabywany jest za granicą, oraz
kurs walutowy, w tym kurs dolara do złotego (który
ma zastosowanie w odniesieniu do zakupów w ra-
mach kontraktu długoterminowego z Rosją oraz
kontraktów krótkoterminowych, tzw. spotów), a tak-
że kurs euro do złotego (który ma zastosowanie
w odniesieniu do zakupów tego gazu z Niemiec).
Ceny importowe ustalane są kwartalnie, w wysoko-
ści wynikającej z formuł kontraktowych, zależnych
od cen olejów lekkich i ciężkich, jakie notowane są
na giełdzie w Rotterdamie w okresie dziewięciu mie-
sięcy poprzedzających dany kwartał. Ich dynamika
pozostaje więc w ścisłym związku z długookreso-
wym trendem zmian cen ropy naftowej3) .
W przeprowadzonym przez prezesa URE postę-
powaniu administracyjnym o zatwierdzenie taryfy
PGNiG SA przyjęto umiarkowany wariant zmian
cen produktów ropopochodnych w okresie od 1 kwiet-
nia do 31 grudnia 2008 r., które mają wpływ na wy-
sokość ceny importowej w okresie obowiązywania
taryfy. Przy takich założeniach cena importowa
gazu wysokometanowego (w stosunku do ceny, któ-
ra była podstawą kalkulacji ceny obowiązującej),
wedle informacji przekazanych przez prezesa URE,
wzrośnie o 45,2%, podczas gdy spadek kursu walu-
towego w tym okresie szacowany jest na 28,3%. Po-
gazowymi na poziomie centralnym i wydzielenie prawne
(z PGNiG SA) przedsiębiorstw dystrybucyjnych (tj. operatorów
systemu dystrybucyjnego).
2)
Pokrywają one koszty ich transportu sieciami operatorów
oraz koszty magazynowania, z wyłączeniem kosztów magazy-
nowania gazu na utrzymanie obowiązkowych zapasów.
3)
W grudniu 2006 r., kiedy zatwierdzana była obowiązu-
jąca cena gazu wysokometanowego, baryłka ropy kosztowała
70 USD, podczas gdy na początku kwietnia br. cena baryłki
wynosiła 107 USD.
426
nadto w cenie gazu wysokometanowego, zgodnie
z postanowieniami rozporządzenia taryfowego, uwzględ-
nione zostały koszty jego przesyłania sieciami Sys-
temu Gazociągów Tranzytowych EuRoPol Gaz SA,
które dotychczas obciążały koszty przesyłania i dys-
trybucji4) .
Na wzrost ceny tego gazu wpływ mają również
nowe postanowienia rozporządzenia taryfowego,
zgodnie z którym wynagradzaniu podlega kapitał za-
angażowany w działalność obrotu. Powodem wpro-
wadzenia takiego rozwiązania był fakt, iż zwrot z za-
angażowanego kapitału jest podstawowym źródłem
finansowania inwestycji w przedsiębiorstwie, a brak
odpowiedniego zwrotu z zaangażowanego kapitału
oznaczałby w zasadzie możliwość realizacji jedynie
inwestycji odtworzeniowych pokrywanych przez od-
pisy amortyzacyjne. Jednocześnie należy podkreślić,
że w obecnie zatwierdzanej taryfie PGNiG SA wy-
nagradzany jest nie cały kapitał zaangażowany
w działalność obrotu, ale jedynie kapitał obrotowy
zaangażowany w utrzymanie zapasów obowiązko-
wych, wynikający z ustawy z dnia 16 lutego 2007 r.
o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych
i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sy-
tuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego
państwa i zakłóceń na rynku naftowym (Dz. U.
Nr 52, poz. 343).
Wedle danych przekazanych przez prezesa URE
wzrost cen – pochodzących ze źródeł krajowych – ga-
zów zaazotowanych wynika z konieczności niepo-
garszania relacji między jednostkami ciepła uzyski-
wanymi ze spalania tych gazów a jednostką ciepła
uzyskiwaną ze spalania gazu wysokometanowego.
Taki bowiem sposób ustalania cen równoważy inte-
resy odbiorców zaopatrywanych w gaz pochodzący
wyłącznie z tanich źródeł krajowych z interesem od-
biorców zaopatrywanych w gaz pochodzący zarów-
no ze źródeł krajowych, jak i z importu, a jednocze-
śnie skutkuje niższym wzrostem cen gazu wysoko-
metanowego niż ten, który wynikałby ze wzrostu
kosztów jego zakupu i konieczności utrzymania za-
pasów obowiązkowych.
Stawki opłat sieciowych dla odbiorców zaopatry-
wanych z sieci przesyłowej ulegną zmniejszeniu: dla
gazu wysokometanowego o 11,3%, dla gazu zaazoto-
wanego GZ-41,5 o 21,9%, zaś dla gazu zaazotowane-
go GZ-35 o 13,6%. Głównym powodem jest spadek
stawek opłat przesyłowych, które w stosunku do
stawek dotychczas obowiązujących maleją średnio
o 8,6% (przy czym niewielki spadek dotyczy odbior-
ców przyłączonych do sieci dystrybucyjnych, dla
których usługę przesyłową zakupuje PGNiG), przede
4)
Niezależnie od tego koszty te – w stosunku do uwzględnio-
nych w aktualnie stosowanych taryfach – uległy zwiększeniu
o 19%, w związku z toczącymi się procesami sądowymi w spra-
wie zatwierdzenia taryfy przedsiębiorstwa EuRoPol, które
sprawiają, iż legalnie obowiązującą taryfą tego przedsiębior-
stwa jest taryfa obowiązująca w roku 2005, w której ustalone
stawki są wyższe od zatwierdzonych na 2006 r. i przyjętych
przez PGNiG SA do kalkulacji obowiązującej taryfy.
wszystkim dlatego że od 1 stycznia 2008 r. 20% sieci
eksploatowanej dotychczas przez operatora systemu
przesyłowego przekazana została operatorom syste-
mów dystrybucyjnych
Natomiast powodem wzrostu stawek sieciowych
o ponad 18% dla odbiorców przyłączonych do sieci
dystrybucyjnych (w których uwzględnione są oprócz
kosztów zakupu, na rzecz tych odbiorców, usługi
przesyłowej i dystrybucyjnej oraz kosztów magazy-
nowania gazu na okresy wzmożonego ich poboru
również koszty bilansowania systemu i zarządzania
ograniczeniami) jest przede wszystkim wzrost kosz-
tów działalności operatorów systemu dystrybucyj-
nego, do których z dniem 1 stycznia 2008 r. aportem
wniesione zostały sieci wysokiego i podwyższonego
ciśnienia (do tego czasu eksploatowane przez OGP)
oraz przejęcie z działalności obrotu czynności zwią-
zanych z odczytami gazomierzy. Na zwiększone
koszty działalności przedsiębiorstw dystrybucyj-
nych wpływ ma też konieczność zatrudnienia dodat-
kowych pracowników, wynikająca z:
— wprowadzenia przez Kodeks pracy (art. 133
§ 1) prawa do co najmniej 35 godzin nieprzerwanego
odpoczynku w każdym tygodniu i co najmniej 11 go-
dzin nieprzerwanego odpoczynku dobowego, co unie-
możliwiło wykorzystanie dyżurów domowych osób
zatrudnionych w pogotowiu gazowym, w stosowa-
nym dotychczas szerokim zakresie,
— konieczności zorganizowania służb policji ga-
zowej, w związku ze wzrastającym procederem kra-
dzieży gazu,
— wzrostu nakładów pracy związanych z obsłu-
gą procesów wspomagających (obsługa administra-
cyjno-ekonomiczna) spowodowanego rozdziałem
działalności dystrybucyjnej od działalności obrotu,
jaka miała miejsce pod koniec czerwca 2007 r., a któ-
ra wynikała z art. 22 ustawy z dnia 4 marca 2005 r.
o zmianie ustawy Prawo energetyczne oraz ustawy
Prawo ochrony środowiska (Dz. U. Nr 62, poz. 552).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia na ręce
Pana Marszałka, wyrażam nadzieję, że przedsta-
wione informacje Pani Poseł uzna za wyczerpującą
odpowiedź na postawione w interpelacji pytania.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Stanisława Zająca
w sprawie dywersyfikacji dostaw gazu (1815)
W odpowiedzi na pismo z dnia 14 marca 2008 r.
(SPS-023-1815/08), przy którym przesłana została
interpelacja pana posła Stanisława Zająca, przed-

stawiam poniższe informacje w sprawach poruszo-
nych przez pana posła. Jednocześnie chciałbym po-
informować, że część informacji zamieszczonych
w odpowiedzi pochodzi od Zarządu PGNiG SA.
Pragnę poinformować, że Zarząd PGNiG SA
przygotował wstępny plan prac poszukiwawczych
na lata 2008–2017. Zakłada on stopniowe zwiększa-
nie nakładów na prace poszukiwawcze w kraju do
kwoty 650 mln zł (wobec 560 mln zł w roku 2008).
Podjęto ponadto działania zmierzające do rozwoju
nowych technologii poszukiwawczo-wydobywczych
oraz przeznaczono dodatkowe środki na zakup no-
woczesnego sprzętu badawczego. Proces ten jest
ukierunkowany na odkrywanie nowych obszarów
złożowych, nowych złóż w obszarach teoretycznie
już rozpoznanych oraz rozszerzenie możliwości wy-
dobywczych z istniejących złóż węglowodorów.
Według Zarządu PGNiG SA, biorąc pod uwagę
dotychczasowe doświadczenia firmy, prowadzona
polityka w zakresie poszukiwań i wydobycia powin-
na pozwolić na co najmniej utrzymanie wydobycia
gazu ziemnego na poziomie 4,3 do 4,5 mld m3/rok
w przeliczeniu na gaz wysokometanowy oraz za-
bezpieczyć przyrost zasobów w stosunku 1,1 do
wielkości wydobycia. Biorąc pod uwagę fakt, że
roczny spadek wydobycia ze złóż eksploatowanych
wynosi ok. 7%, to dla utrzymania obecnego pozio-
mu wydobycia (ok. 4,3 mld m3 rocznie) co roku mu-
szą być podłączane do eksploatacji nowe złoża
o rocznym wydobyciu ok. 300 mln m3. Należy
uznać, że jest to znaczący wysiłek z uwagi na to, że
nowo odkrywane złoża są stosunkowo małe, a pro-
cedury związane z uzyskaniem pozwoleń na budo-
wę kopalni są długotrwałe (1,5–2 lata).
Zgodnie z informacjami Ministerstwa Środowi-
ska koncesje na poszukiwanie i rozpoznawanie złóż
ropy naftowej i gazu ziemnego na terenie całego
kraju posiadają następujące podmioty:
— PGNiG SA – 68 koncesji;
— Energia Zachód – 2 koncesje;
— FX Energy Poland sp. z o.o. – 16 koncesji;
— Petrobaltic SA – 8 koncesji;
— RWE Dea Polska sp. z o.o. – 13 koncesji;
— Eurogas sp. z o.o. – 8 koncesji;
— Cal Energy Resources – 1 koncesja;
— Lane Energy sp. z o.o. – 5 koncesji;
— PKN Orlen SA – 5 koncesji;
— Celtique Energie Poland sp. z o.o. – 2 koncesje.
Natomiast na południu kraju PGNiG SA posiada
29 koncesji, a pozostałe firmy – 5 koncesji.
Ponadto należy zaznaczyć, że koncesje na wydo-
bywanie ropy naftowej lub gazu ziemnego posiadają
następujące podmioty:
— PGNiG SA – 214 koncesji;
— Petrobaltic SA – 4 koncesje;
— DPV Service sp. z o.o. – 1 koncesja.
Odnosząc się do pytania dotyczącego złóż gazu
ziemnego położonych na terenie Polski południowej,
należy zaznaczyć, że dostarczają one ok. 45% wydo-
bycia realizowanego przez PGNiG SA. W 2007 r.
427
przy całkowitym wydobyciu gazu ziemnego wyno-
szącym ok. 4,3 mld m3 w przeliczeniu na gaz wyso-
kometanowy ze złóż tych uzyskano ok. 1,9 mld m3
gazu ziemnego. Przy zachowaniu nakładów na po-
szukiwania w Polsce południowej na poziomie 50%
nakładów ogólnych na poszukiwania w kraju, prze-
widuje się, iż powinny one dostarczyć ok. 2 mld m3
gazu ziemnego rocznie. W chwili obecnej spółka
oczekuje na uzyskanie zgody na rozpoczęcie prac
w Bieszczadach (oczekiwanie to związane jest z dłu-
gotrwałym procesem zatwierdzania ocen środowi-
skowych z uwzględnieniem obszarów Natura 2000;
stosowanie przepisów Natura 2000 powoduje np. ogra-
niczenie czasu prac poszukiwawczych i inwestycyj-
nych poza okresy lęgowe ptaków (wyłączenie z prac
okresu od 15 marca do 31 sierpnia). Przepisy zwią-
zane z ochroną środowiska, regulacje w zakresie po-
zwoleń formalnoprawnych oraz postępowania prze-
targowe na wybór wykonawców powodują wydłuże-
nie czasu na poszukiwania i dokumentowanie no-
wych złóż gazu ziemnego oraz budowę kopalni. Bio-
rąc pod uwagę powyższe oraz fakt, że odkrywane
nowe złoża na terenie Polski południowej charakte-
ryzują się małymi zasobami, w najbliższych latach
nie jest możliwe znaczące zwiększenie udziału wy-
dobycia gazu ziemnego z tych złóż w krajowym wy-
dobyciu.
Odnosząc się do pytania dotyczącego poszukiwania
złóż węglowodorów w Polsce południowej, uprzejmie
informuję, że koncentrują się one w dwóch głównych
jednostkach geologicznych, tj. Zapadlisku Przedkar-
packim oraz Karpatach Fliszowych. Zapadlisko Przed-
karpackie ze względu na dotychczas odkryte złoża
(103 złoża gazu o łącznych zasobach wydobywalnych
167 mld m3) oraz duży obszar występowania (około
14 000 km2), stanowi najbardziej perspektywiczną
akumulację gazu ziemnego w południowej Polsce.
Z dotychczasowych analiz geologicznych wynika, że
w obszarze zapadliska należy oczekiwać odkrycia dal-
szych akumulacji gazu ziemnego, których zasoby sza-
cuje się na około 65–80 mld m3 gazu.
W obrębie polskich Karpat Fliszowych odkryto
67 złóż ropy naftowej i 18 złóż gazu ziemnego. Łącz-
ne zasoby wydobywalne ropy naftowej wynoszą tu
12,5 mln ton (z tego wydobyto 12,1 mln ton), a gazu
16,6 mld m3 (wydobyto 15,2 mld m3). Szacowane wy-
łącznie dla Karpat Wschodnich możliwe do odkrycia
zasoby wynoszą 95 mln ton paliwa umownego. Sza-
cuje się, że zasoby te zlokalizowane są w złożach
o większej pojemności, jednak ich eksploracja wy-
maga wykonania znacznego zakresu wyprzedzają-
cych prac sejsmicznych, wierceń o charakterze ba-
dawczo-poszukiwawczym i studialnych prac geolo-
gicznych, co zostało ujęte w programach prac poszu-
kiwawczych na najbliższe lata (szacowane ilości za-
sobów geologicznych podanych w tekście odnoszą się
do aktualnego stanu rozpoznania geologiczno-złożo-
wego poszczególnych jednostek geologicznych i mogą
ulegać modyfikacji; informacja ta dotyczy szczegól-
nie utworów mezo-paleozoicznych, a w przyszłości
428
także fliszu karpackiego, gdzie może nastąpić znacz-
ny przyrost zasobów ropy naftowej i gazu ziemnego).
PGNiG SA Oddział w Sanoku w ramach realiza-
cji planu inwestycyjnego zajmuje się m.in. zadania-
mi związanymi ze zwiększeniem zdolności wydo-
bywczych. W najbliższych latach, tj. do 2011 r., zo-
staną zagospodarowane na południu Polski, udoku-
mentowane i wdrażane do realizacji zadania zwią-
zane z zagospodarowaniem złóż: Cierpisz, Sarzyna,
Łukowa, Luchów, Kupno Rylowa-Rajsko i Rudka.
Zostanie wykonanych i włączonych do eksploatacji
ok. 25 odwiertów na złożach już eksploatowanych.
Pozwoli to w pierwszych latach eksploatacji (2010–
–2012) uzyskać przyrost zdolności wydobywczych ze
złóż na południu kraju w wysokości ok. 400 mln m3
gazu wysokometanowego rocznie.
Odnosząc się na pytania dotyczącego stanowiska
rządu RP w sprawie budowy terminala skroplonego
gazu w Świnoujściu, pragnę poinformować, że mając
na uwadze zwiększenie bezpieczeństwa energetycz-
nego RP, Rada Ministrów w dniu 3 stycznia 2006 r.
podjęła uchwałę, w której zobowiązała ministra go-
spodarki do przeprowadzenia działań przygotowaw-
czych dotyczących budowy terminala regazyfikacyj-
nego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Na-
stępnie, w dniu 31 maja 2006 r. Rada Ministrów
podjęła uchwałę, w której zobowiązała ministra go-
spodarki do monitorowania działań PGNiG SA
związanych z budową terminala do odbioru skroplo-
nego gazu ziemnego. W dokumencie strategicznym
„Polityka dla przemysłu gazu ziemnego” z dnia
20 marca 2007 r. budowa terminala została zaliczo-
na do kluczowych zadań ze względu na poprawę bez-
pieczeństwa energetycznego kraju.
Zakończenie budowy terminala i przyłączenie do
krajowej sieci gazociągów przewiduje się na rok
2012. Należy zaznaczyć, że decyzja dotycząca budo-
wy terminala jest niezależną decyzją biznesową Za-
rządu PGNiG SA. Obecnie Zarząd PGNiG SA pro-
wadzi analizę ekonomiczną całego projektu. Jej wy-
niki pozwolą na podjęcie szczegółowych rozwiązań.
W ww. analizach Zarząd PGNiG SA może liczyć na
wsparcie ze strony rządu RP. Jednocześnie, w związ-
ku z prowadzonymi przez Zarząd PGNiG SA rozmo-
wami na temat dostaw LNG do gazoportu w Świno-
ujściu, chciałbym podkreślić, że rząd RP jest gotów
udzielić wszelkiej niezbędnej pomocy w prowadzo-
nych rozmowach.
Odpowiadając na pytanie odnośnie do działań
rządu RP w sprawie kontynuacji planów budowy ga-
zociągu Skanled, uprzejmie informuję, że w ww. do-
kumencie „Polityka dla przemysłu gazu ziemnego”
bezpośrednie połączenie gazociągiem ze złożami
skandynawskimi zaliczono do kluczowych zadań ze
względu na poprawę bezpieczeństwa energetyczne-
go kraju.
W 2007 r. PGNiG SA nabyło udziały w licencjach
zawierających złoża na Norweskim Szelfie Konty-
nentalnym. W ramach realizacji koncepcji umożli-
wienia dostaw gazu pochodzącego z Norwegii PGNiG
SA zaangażowało się w projekt budowy gazociągu
Skanled. W październiku 2009 r. planowane jest pod-
jęcie decyzji inwestycyjnej i rozpoczęcie fazy IV – re-
alizacji inwestycji. Wysokość potencjalnych zobowią-
zań PGNiG SA wynikających z podjęcia decyzji inwe-
stycyjnej jest szacowana na ok. 500–700 mln zł. Na
rok 2012/2013 planowane jest oddanie gazociągu do
użytku. PGNiG SA chce nim transportować co naj-
mniej 3 mld m3 gazu rocznie. Kolejnymi elementami
infrastruktury transportowej, które umożliwią prze-
sył gazu do Polski, będą: duński system przesyłowy
i gazociąg Baltic Pipe. Ma on przebiegać przez duń-
skie i polskie wody terytorialne oraz niemiecką wy-
łączną strefę ekonomiczną. Docelowo za pośrednic-
twem Baltic Pipe ma trafić do Polski ok. 3 mld m3
gazu rocznie. Stosownie do zapisów statutu PGNiG
SA minister skarbu państwa wyraża zgodę na reali-
zację strategicznych przedsięwzięć inwestycyjnych
lub udział spółki w przedsięwzięciach inwestycyjnych
koniecznych dla zapewnienia bezpieczeństwa energe-
tycznego Polski. W dniu 30 października 2007 r. mi-
nister skarbu wyraził zgodę na realizację projektu
Baltic Pipe. Ostateczna decyzja o realizacji gazociągu
ma zostać podjęta w 2008 r.
Należy podkreślić, że rząd RP podejmuje analizę
przedmiotowych rozwiązań, biorąc pod uwagę ich
ekonomiczną opłacalność. W chwili obecnej wiado-
mo, że zakup złóż na Norweskim Szelfie Kontynen-
talnym był opłacalny. Ich zasoby stanowić mogą
pierwszy etap przygotowania do budowy połączenia
gazociągowego z szelfem norweskim.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia na ręce
Pana Marszałka, wyrażam nadzieję, że przedsta-
wione informacje pan poseł uzna za wyczerpującą
odpowiedź na postawione w interpelacji pytania.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Krzysztofa Sońty
w sprawie niedokończonej dotacji
inwestycyjnej przyznanej
mikroprzedsiębiorcom korzystającym
ze wsparcia Programu Operacyjnego ZPORR,
w ramach działania 2.5.:
Promocja przedsiębiorczości (1820)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Krzysztofa Sońty oraz w nawiązaniu do pisma
z dnia 28 marca br., sygn. DRR-IX-8518-60-AO-C/
08 dotyczącego problemu opóźnień w wypłacie

wsparcia finansowego dla mikroprzedsiębiorców
w ramach działania 2.5 Zintegrowanego Programu
Operacyjnego Rozwoju Regionalnego (ZPORR) przed-
stawiam wyjaśnienia w sprawie, w oparciu o wyniki
przeprowadzonej w dniu 21 kwietnia br. kontroli
projektu „Moja praca – moja firma” o numerze
Z/2.14/II/1927/06, realizowanego przez Stowarzy-
szenie Szydłowieckie Forum Gospodarcze w ramach
działania 2.5: Promocja przedsiębiorczości ZPORR.
Zgodnie z zasadami realizacji ZPORR beneficjent
końcowy (tj. Mazowiecka Jednostka Wdrażania Pro-
gramów Unijnych) jest odpowiedzialny za bieżącą
realizację działań w ramach programu, odpowiada
on również za nadzór nad prawidłową realizacją po-
szczególnych projektów w województwie. Instytucja
zarządzająca ZPORR (Ministerstwo Rozwoju Regio-
nalnego) informowana jest o postępie wdrażania
programu w województwach, nie dysponuje nato-
miast bieżącą informacją dotyczącą poszczególnych
projektów realizowanych w województwach.
W związku z informacjami dotyczącymi proble-
mów w realizacji projektu pt. „Moja praca – moja fir-
ma” o numerze Z/2.14/II/1927/06 Stowarzyszenia
Szydłowieckie Forum Gospodarcze instytucja za-
rządzająca ZPORR przeprowadziła kontrolę doraź-
ną projektu. Kopia informacji pokontrolnej oraz za-
leceń pokontrolnych załączona jest do niniejszego
pisma*).
Odnośnie do interpretacji zapisów dotyczących
statusu beneficjentów ostatecznych w projektach
z działania 2.5 ZPORR informuję, iż zgodnie z zapi-
sami dokumentu Ramowe wytyczne dla ostatecz-
nych odbiorców (beneficjentów) i beneficjentów koń-
cowych (instytucji wdrażających) ubiegających się
o wsparcie w ramach Zintegrowanego Programu
Operacyjnego Rozwoju Regionalnego 2004–2006,
działanie 2.5: Promocja Przedsiębiorczości skiero-
wane jest do osób niezarejestrowanych jako bezro-
botne, zamierzających rozpocząć działalność gospo-
darczą, z wyłączeniem osób, które były właściciela-
mi przedsiębiorstwa i prowadziły działalność gospo-
darczą po 1 stycznia 2004 r.
Status osoby niezarejestrowanej jako bezrobot-
na powinien być wymagany od momentu przystą-
pienia do projektu do momentu zakończenia udzia-
łu w realizowanym projekcie w stosunku do każde-
go uczestnika, który stara się o wsparcie bądź już
je otrzymuje.
W początkowym etapie wdrażania ZPORR za mo-
ment przystąpienia do projektu uznawano moment
zgłoszenia do projektu (tj. złożenia deklaracji/zaświad-
czenia/ zgłoszenia bądź rekrutacji uczestnika do pro-
jektu). Beneficjent ostateczny w momencie zgłoszenia
do udziału w projekcie powinien spełniać wszystkie
kryteria określone dla beneficjenta ostatecznego dzia-
łania 2.5 ZPORR, aby być uprawnionym do korzysta-
nia ze wsparcia szkoleniowo-doradczego.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
429
Jednakże z uwagi na fakt, że w wielu przypad-
kach za moment przystąpienia do projektu uznano
moment podpisania umowy szkoleniowo-doradczej
i występowały problemy związane z kwalifikowa-
niem beneficjentów ostatecznych do projektów, in-
stytucja zarządzająca ZPORR umożliwiła kwalifiko-
wanie beneficjentów ostatecznych, którzy na mo-
ment rekrutacji do projektu posiadali status osób
zarejestrowanych jako bezrobotne, ale na moment
podpisania umowy o udzielenie wsparcia szkolenio-
wo-doradczego posiadali status osób niezarejestro-
wanych jako bezrobotne. Powyższa interpretacja nie
stanowi wytycznej systemowej, a instytucja zarzą-
dzająca ZPORR zgodziła się na jej zastosowanie
z uwagi na dobro beneficjentów ostatecznych, którzy
spełnili pozostałe kryteria uczestnictwa w projekcie
i prawidłowo rozliczają przyznane im wsparcie.
Odnosząc się do kwestii wstrzymania przez Urząd
Marszałkowski Województwa Mazowieckiego wy-
płaty środków na rzecz projektu „Moja praca – moja
firma”, informuję, że powód wstrzymania dofinan-
sowania przez beneficjenta końcowego na rzecz osta-
tecznego odbiorcy jest ściśle powiązany z wynikami
kontroli przeprowadzonej przez Urząd Marszałkow-
ski na projektach realizowanych przez Stowarzysze-
nie Szydłowieckie Forum Gospodarcze. Zgodnie
z zapisami umowy o dofinansowanie projektu w ra-
mach działania 2.5 ZPORR beneficjent końcowy ma
prawo wstrzymać wypłatę dofinansowania w przy-
padku stwierdzenia nieprawidłowości w realizacji
projektu.
Odnośnie do pytań dotyczących dalszej realizacji
projektu informuję, że decyzja w przedmiotowej
sprawie należy do beneficjenta końcowego działania
2.5 ZPORR w woj. mazowieckim – Mazowieckiej
Jednostki Wdrażania Programów Unijnych.
Dodatkowo uprzejmie informuję, że o ewentual-
nych konsekwencjach wynikających zdaniem pana
posła z błędów popełnionych przy realizacji projektu
przez pracowników jednostki samorządowej lub or-
ganizacji pozarządowej stanowią odrębne przepisy
prawa.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
430
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Henryka Milcarza
i Grzegorza Napieralskiego
w sprawie wyzwań stojących
przed krajowym systemem
elektroenergetycznym (KSE) w kontekście
realizacji zobowiązań Polski wobec Unii
Europejskiej w zakresie promocji energii
z odnawialnych źródeł (1873)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 14 marca 2008 r. (znak: SPS-023-1873/
08), przy którym przesłana została interpelacja pa-
nów posłów Henryka Milcarza i Grzegorza Napieral-
skiego w sprawie wyzwań stojących przed Krajowym
Systemem Elektroenergetycznym (KSE) w kontek-
ście realizacji zobowiązań Polski wobec Unii Europej-
skiej w zakresie promocji energii z odnawialnych źró-
deł, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących odpo-
wiedzi na zadane w interpelacji pytania.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej podejmuje szero-
kie działania dotyczące promocji rozwoju energetyki
odnawialnej. Poprzez tworzone przepisy prawne sta-
ra się zachęcać potencjalnych inwestorów do podej-
mowania działań w tym obszarze i promowania roz-
woju wykorzystania odnawialnych źródeł energii
(OZE). Jednym z celów polityki państwa jest wspie-
ranie wykorzystania odnawialnych zasobów energii
umożliwiające uzyskanie 7,5% udziału energii po-
chodzącej z tych źródeł w bilansie energii pierwotnej
w 2010 r. Rozwój energetyki odnawialnej ma rów-
nież szczególne znaczenie w kontekście przyjętych
na szczycie w Brukseli, w marcu 2007 r., ustaleń do-
tyczących wyznaczenia na rok 2020 obligatoryjnego
20% celu dla UE w zakresie udziału energii ze źró-
deł odnawialnych w bilansie energii finalnej w Unii
Europejskiej.
Mając na uwadze powyższe, przedstawiam na-
stępujące wyjaśnienia do zagadnień podniesionych
w przedmiotowej interpelacji.
1. Jakie są plany inwestycyjne w zakresie budo-
wy nowych sieci elektroenergetycznych oraz punk-
tów przyłączeń dla energetyki odnawialnej na 2010–
–2020 r.?
Podmiotami zobligowanymi na mocy ustawy
Prawo energetyczne do opracowywania projektów
planów rozwoju infrastruktury przesyłowej i dystry-
bucyjnej w zakresie zaspokojenia obecnego i przy-
szłego zapotrzebowania na energię elektryczną są,
w ramach istniejącego zakresu odpowiedzialności,
PSE-Operator SA – operator systemu przesyłowego
(OSP) oraz operatorzy systemów dystrybucyjnych
(OSD), pełniący te funkcje na mocy decyzji prezesa
Urzędu Regulacji Energetyki (URE).
Obowiązujące w przedsiębiorstwach będących
OSP i OSD plany rozwoju, które zostały uzgodnione
z prezesem URE, obejmują potrzeby w zakresie roz-
woju KSE, rozwoju połączeń elektroenergetycznych
z systemami krajów sąsiednich oraz rozwoju syste-
mów dystrybucyjnych. Potrzeby zidentyfikowane
w planach rozwoju zabezpieczają realizację dwóch
zasadniczych celów: przyłączeń nowych OZE do sie-
ci elektroenergetycznych oraz przesyłu i dystrybucji
energii z miejsc jej wytwarzania do miejsc jej kon-
sumpcji.
Plany rozwoju infrastruktury przesyłowej i dys-
trybucyjnej oraz opracowywane na ich podstawie
plany inwestycyjne poszczególnych przedsiębiorstw
sieciowych będących OSP i OSD dotyczą rozbudowy
stacji elektroenergetycznych oraz linii przesyłowych
i dystrybucyjnych jako elementów infrastruktury
służących do przyłączenia i przesyłu mocy z odna-
wialnych źródeł energii (w szczególności farm wia-
trowych). W zakresie geograficznym dotyczy to przede
wszystkim Polski północnej i północno-zachodniej,
gdzie warunki wiatrowe w największym stopniu
sprzyjają budowie farm wiatrowych.
Do najważniejszych przedsięwzięć planowanych
na najbliższe lata przez operatora systemu przesyło-
wego, które realizowane będą na potrzeby przyłą-
czeń farm wiatrowych, należy zaliczyć modernizację
stacji elektroenergetycznych w Żarnowcu, Słupsku,
Dunowie, Morzynie i Krajniku oraz budowę nowej
stacji elektroenergetycznej w ciągu liniowym Słupsk–
–Żarnowiec. Inwestycje te wykonywane będą w stra-
tegicznych punktach sieci przesyłowych i dopro-
wadzą do znacznego powiększenia zdolności prze-
syłowych.
W dalszej perspektywie czasowej przewiduje się
dokonanie szeregu wzmocnień w sieci przesyłowej,
jak również budowy nowych linii przesyłowych wy-
sokich i najwyższych napięć. Szczególna uwaga po-
święcona zostanie skonstruowaniu połączeń linio-
wych z północy do centrum kraju, tj. budowie 2-toro-
wej linii 400 kV w relacji Plewiska– Piła Krzewina–
–Żydowo–Dunowo oraz 2-torowej linii 400 kV Pąt-
nów–Grudziądz (po części zmieniając obecnie istnie-
jące na tym odcinku linie 220 kV). Co więcej, (głów-
nie na potrzeby energetyki wiatrowej) rozwijana
będzie infrastruktura w północnej części kraju. Po-
wstaną linie o napięciach 400 kV na odcinkach Pi-
ła–Baczyna oraz Żydowo–Gdańsk Błonia.
Ponadto OSD nadzorujący sieci dystrybucyjne –
w szczególności działający na północy kraju – planu-
ją szereg inwestycji polegających na modernizacji
lub budowie infrastruktury służącej poprawie do-
stępu do sieci dla źródeł odnawialnych oraz zapew-
nieniu utrzymania stosownych parametrów energii
elektrycznej transferowanej sieciami dystrybucyjny-
mi. Przykładami mogą tu być Energa-Operator SA
oraz Enea-Operator sp. z o.o. Pierwszy z operatorów
planuje na lata 2008–2011 inwestycje umożliwiające
przyłączenie 2186,9 MW mocy wytwarzanej przez
źródła odnawialne, drugi natomiast dla zwiększe-
nia swoich możliwości dystrybucyjnych zamierza
w tych samych latach zrealizować ok. 30 bardzo
kosztownych inwestycji sieciowych.

Istotnym elementem wspierającym ww. przedsię-
wzięcia jest działanie 9.6 Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”. Przedmiotowe dzia-
łanie o nazwie: Sieci ułatwiające odbiór energii ze
źródeł odnawialnych stworzono w celu ułatwienia
rozwoju energetyki odnawialnej poprzez budowę sie-
ci umożliwiających odbiór energii elektrycznej ze
źródeł odnawialnych. Należy przez to rozumieć fi-
nansowe wsparcie dla inwestycji w obszarze przesy-
łu i dystrybucji energii elektrycznej w zakresie nie-
zbędnym do umożliwienia dostarczania do KSE
energii wytwarzanej w źródłach odnawialnych.
2. O ile w latach 2010–2016 należy zwiększyć
możliwości przesyłowe systemu, zwłaszcza na pół-
nocy kraju, aby umożliwić przyłączenie nowych od-
nawialnych źródeł niezbędnych dla wypełnienia zo-
bowiązań wynikających z nowej dyrektywy UE?
Czy te potrzeby zostały uwzględnione w planach in-
westycyjnych operatorów sieci?
Konieczność zwiększania możliwości przesyło-
wych wynika bezpośrednio z oczekiwań inwestorów
zainteresowanych przyłączaniem nowych źródeł
energii do sieci. Operatorzy systemów wydający wa-
runki przyłączenia dla nowych inwestycji OZE zo-
bowiązani są do zwiększania zdolności przesyłowych
systemów poprzez przeprowadzanie odpowiednich
inwestycji, tj. modernizację oraz rozbudowę sieci.
Moc zainstalowana w elektrowniach wiatrowych
(głównie na północy kraju) w marcu 2008 r. wynio-
sła 339,6 MW. Na rok 2013 przewidywany jest wzrost
mocy zainstalowanej do 2000 MW oraz dalszy dyna-
miczny rozwój na horyzoncie do roku 2020. Szacuje
się, że na terenie północnej Polski, gdzie potencjał
rozwoju energetyki wiatrowej jest największy, moż-
liwości przesyłowe systemu elektroenergetycznego
należy zwiększyć dwukrotnie.
Przykładem regionu, w którym przewidywana
jest znacząca liczba inwestycji, jest obszar działania
Koncernu Energetycznego Energa SA. W chwili obec-
nej o przyłączenie do sieci na tym terenie ubiegają się
przedsiębiorcy planujący budowę farm wiatrowych
o mocy 2270 MW. Niezależne analizy wpływu tych
jednostek na pracę KSE wykazały, że konieczne jest
poniesienie przez tamtejszego OSD nakładów inwe-
stycyjnych w kwocie 274,4 mln zł na wybudowanie
oraz modernizację ponad 380 km sieci 110 kV oraz
4 transformatorów. Inwestycje te w 100% są dedyko-
wane przyłączeniu farm wiatrowych.
Powyższe potrzeby wpisane są w plany rozwoju
poszczególnych przedsiębiorstw energetycznych.
Należy jednak mieć na względzie, iż Krajowy Sys-
tem Elektroenergetyczny stanowi integralną i po-
wiązaną całość, w związku z czym konieczne jest
globalne (w skali całego kraju) rozpatrywanie za-
kresu zwiększenia możliwości przesyłowych syste-
mu. Określenie, o ile w latach 2010–2016 należy
zwiększyć możliwości przesyłowe systemu, aby umoż-
liwić przyłączanie nowych odnawialnych źródeł
energii, jest obarczone dużym błędem ze względu na
fakt, iż kwestie związane z przyłączaniem źródeł
431
odnawialnych, dla których zawierane będą umowy
o przyłączenie, są ujmowane w ramach corocznych
aktualizacji planów rozwoju oraz w rocznych pla-
nach inwestycyjnych przedsiębiorstw sieciowych.
Opisane powyżej plany działań uwzględniają bądź
zostaną zaktualizowane tak, aby wypełnić zobowiąza-
nia, które będą wynikać z projektu nowej dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie promo-
wania stosowania energii ze źródeł odnawialnych.
3. Kiedy wejdzie w życie preferencyjny model bi-
lansowania energii z wiatru przewidziany w usta-
wie Prawo energetyczne i czy jego obowiązywanie
będzie przedłużone po roku 2010?
Odnosząc się do kwestii „preferencyjnego modelu
bilansowania energii z wiatru”, uprzejmie informuję,
że od 18 maja 2007 r., na mocy § 22 rozporządzenia
ministra gospodarki z dnia 4 maja 2007 r. w sprawie
szczegółowych warunków funkcjonowania systemu
elektroenergetycznego, „operator systemu przesyło-
wego elektroenergetycznego umożliwia tworzenie
jednostek grafikowych dla źródeł lub grup źródeł
energii elektrycznej wykorzystujących energię wia-
tru i prowadzi rozliczanie niezbilansowanej energii
elektrycznej dostarczonej i pobranej z systemu dla
wszystkich tych jednostek”. Wspomniane jednostki
grafikowe, stworzone dla źródeł lub grup źródeł
energii elektrycznej, objęte są mechanizmem bilanso-
wania, w zakresie bilansowania źródeł energii elek-
trycznej wykorzystujących energię wiatru, umożli-
wiającym korektę planowanej ilości energii elektrycz-
nej dostarczanej do sieci, nie później niż na 2 godzi-
ny przed okresem jej wytworzenia. Obowiązywanie
opisanego mechanizmu, na mocy art. 23 ustawy
z dnia 4 marca 2005 r. o zmianie ustawy Prawo
energetyczne oraz ustawy Prawo ochrony środowi-
ska (Dz. U. z 2005 r. Nr 62, poz. 552), jest ograniczo-
ne w czasie. W związku z tym funkcjonujące obec-
nie, wyjaśnione powyżej preferencje dotyczące zasad
bilansowania energii elektrycznej wytworzonej
w źródłach wykorzystujących energię wiatru będą
obowiązywały do 31 grudnia 2010 r.
Stosowanie przedmiotowego przepisu § 22 wspo-
mnianego rozporządzenia ministra gospodarki z dnia
4 maja 2007 r. w praktyce uzależnione jest od jego
implementacji w Instrukcji Ruchu i Eksploatacji Sie-
ci Przesyłowej (IRiESP) opracowywanej przez OSP.
W najbliższym czasie dokonana będzie nowelizacja
ww. rozporządzenia. Spowoduje ona konieczność po-
nownego dostosowania IRiESP do zmienionego aktu
oraz uwzględnienia dotychczasowych doświadczeń
w praktycznym funkcjonowaniu instrukcji ruchu.
4. Jakie rozwiązania planuje wdrożyć rząd w celu
realnego zapewnienia priorytetu w zakresie przyłą-
czania źródeł odnawialnych do sieci?
W związku z obserwowanym ostatnio dynamicz-
nym rozwojem wykorzystania odnawialnych źródeł
energii pojawiły się pewne bariery związane z przy-
łączaniem nowych inwestycji OZE do sieci. Mini-
sterstwo Gospodarki przygotowało zestaw rozwią-
zań mających na celu usunięcie tych barier i zawar-
432
ło go w projekcie ustawy o zmianie ustawy Prawo
energetyczne, który znajduje się w końcowej fazie
rządowych prac legislacyjnych.
Jednym z takich działań jest m.in. wprowadze-
nie zaliczki na poczet opłaty za przyłączenie do sieci.
Zaliczka ta będzie generalnie bezzwrotna. Tylko
w przypadku, gdy przedsiębiorstwo energetyczne,
które wydało warunki przyłączenia, odmówi zawar-
cia umowy o przyłączenie, pobrana zaliczka podlega
zwrotowi.
Dla przypadku, w którym wymagane jest wyko-
nanie ekspertyzy wpływu przyłączanych inwestycji,
projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo energetycz-
ne określa, na kim ciąży obowiązek sporządzenia
ekspertyzy. Obecnie obowiązek ten spoczywa na
ubiegającym się o przyłączenie, natomiast po zmia-
nie prawa przejdzie na przedsiębiorstwo sieciowe.
Rozwiązanie to, wzorowane na doświadczeniach
wielu krajów, radykalnie usprawni proces wydawa-
nia warunków przyłączenia. Zawartość, komplet-
ność i jakość ekspertyzy wiązała się bowiem z noto-
rycznymi uwagami i zastrzeżeniami ze strony
przedsiębiorstw sieciowych wydających warunki
przyłączenia.
Kolejna zmiana ma na celu zdyscyplinowanie
przedsiębiorstw sieciowych do przestrzegania ter-
minów wydawania warunków przyłączenia do sieci.
Za ich niedotrzymanie wymierzana będzie kara pie-
niężna w wysokości 5000 zł za każdy dzień zwłoki.
Dla zapewnienia pełnej transparentności procesu
przyłączania do sieci elektroenergetycznej przedsię-
biorstwa zajmujące się przesyłaniem lub dystrybucją
energii elektrycznej będą obowiązane zapewnić pu-
bliczną dostępność informacji o: podmiotach ubiega-
jących się o przyłączenie, lokalizacji przyłączenia,
mocy przyłączeniowej, datach – wydania warunków
przyłączenia, zawarcia umowy o przyłączenie i roz-
poczęcia dostarczania energii elektrycznej, a także
informacji o wielkościach dostępnych zdolności prze-
syłowych i dystrybucyjnych oraz mocach przyłącze-
niowych o napięciu 110 kV i wyższym.
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyjaśnie-
nia stanowią wystarczającą odpowiedź na pytania za-
warte w interpelacji złożonej przez panów posłów.
Z poważaniem
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Adama Gawędy
w sprawie zajęcia dwóch różnych stanowisk
przez Ministerstwo Finansów
i Ministerstwo Infrastruktury dotyczących
opodatkowania podatkiem od towarów i usług
z tytułu przekształcenia w odrębną własność
byłych mieszkań zakładowych
przejętych nieodpłatnie
przez spółdzielnie mieszkaniowe (2049)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Adama Gawędy, dotyczącą stano-
wisk Ministerstwa Finansów i Ministerstwa Infra-
struktury w kwestii podatku od towarów i usług
w odniesieniu do przekształceń własnościowych
mieszkań spółdzielczych, przesłaną przy piśmie
Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
26 marca br. (znak: SPS-023-2049/08), uprzejmie
przekazuję poniższą odpowiedź.
Interpretacja indywidualna z dnia 8 stycznia br.
wydana została przez dyrektora Izby Skarbowej
w Katowicach w odpowiedzi na wystąpienie spół-
dzielni mieszkaniowej.
Z analizy interpretacji indywidualnej z dnia
8 stycznia br. wynika, że przedstawione w niej zo-
stało stanowisko dotyczące przekształceń dokony-
wanych w oparciu o art. 48 ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, ze zm.), czyli realizacji
roszczenia przez najemcę spółdzielczego lokalu
mieszkalnego, który przed przejęciem przez spół-
dzielnię mieszkaniową był mieszkaniem przedsię-
biorstwa państwowego, państwowej osoby prawnej
lub państwowej jednostki organizacyjnej.
W piśmie z dnia 27 lutego br., podpisanym przez
zastępcę dyrektora Departamentu Strategii Budow-
nictwa i Mieszkalnictwa w Ministerstwie Infra-
struktury, odniesiono się natomiast do kwestii prze-
kształceń własnościowych dokonywanych w oparciu
o art. 12 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r., czyli do
przekształceń spółdzielczych lokatorskich praw do
lokali mieszkalnych realizowanych na wniosek człon-
ka spółdzielni dysponującego takim prawem.
Biorąc pod uwagę, że o kształcie odpowiedzi prze-
sądza sposób sformułowania pytania, należy pod-
kreślić, iż dokonane w interpelacji uproszczone po-
równanie odpowiedzi nie jest prawidłowe, skoro
w interpretacji indywidualnej z dnia 8 stycznia br.
odniesiono się do innego stanu prawnego niż ten,
którego dotyczy pismo z dnia 27 lutego br.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że stanowisko
organu właściwego w zakresie interpretacji przepi-
sów prawa podatkowego, tj. ministra finansów,
w sprawie opodatkowania podatkiem od towarów
i usług przekształcenia w odrębną własność byłych

zakładowych mieszkań przejętych nieodpłatnie
przez spółdzielnie mieszkaniowe jest następujące:
„Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 11
marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) przez dostawę towarów,
o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się prze-
niesienie prawa do rozporządzania towarami jak
właściciel, w tym również ustanowienie spółdziel-
czego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego,
ustanowienie spółdzielczego własnościowego prawa
do lokalu oraz przekształcenie spółdzielczego loka-
torskiego prawa do lokalu mieszkalnego na spół-
dzielcze własnościowe prawo do lokalu, a także usta-
nowienie na rzecz członka spółdzielni mieszkanio-
wej odrębnej własności lokalu mieszkalnego lub lo-
kalu o innym przeznaczeniu oraz przeniesienie na
rzecz członka spółdzielni własności lokalu lub wła-
sności domu jednorodzinnego.
Czynności związane m.in. z ustanowieniem na
rzecz członka spółdzielni mieszkaniowej odrębnej
własności lokalu mieszkalnego z dniem 1 maja 2004 r.
zostały zatem zrównane z dostawą towarów.
Zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 10 ww. ustawy o po-
datku od towarów i usług dostawa obiektów budow-
nictwa mieszkaniowego lub ich części podlega zwol-
nieniu od podatku. Zwolnienie, o którym mowa
w tym przepisie, nie ma jednak zastosowania przy do-
stawie tych budynków i lokali, które mają być zasiedlo-
ne lub zamieszkane po raz pierwszy oraz w przypad-
kach, o których mowa w ust. 7 tego artykułu.
Dostawa polegająca na ustanowieniu spółdziel-
czego lokatorskiego prawa do przejętych przez spół-
dzielnie mieszkaniowe lokali zakładowych, które
nie jest dokonywane w ramach pierwszego zasiedle-
nia – podlega zwolnieniu od podatku od towarów
i usług. Dotyczy to również przekształcenia tego
prawa. Przekształcenie lokatorskiego prawa do lo-
kalu, który był już wcześniej zasiedlony, jest opo-
datkowane, tylko gdy od pierwszego ustanowienia
spółdzielczego lokatorskiego prawa do lokalu nie
upłynęło 5 lat oraz ustanowienie tego prawa oraz
pierwsze zasiedlenie tego lokalu miało miejsce po
30 kwietnia 2004 r.”
Przedstawione wyżej stanowisko ma charakter
ogólny i nie dotyczy sprawy konkretnej spółdzielni
mieszkaniowej. Nie stanowi również interpretacji
przepisów, o której mowa w art. 14a ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.).
Informuję ponadto, że decyzja w sprawie rozpo-
częcia prac legislacyjnych nad poselskim projek-
tem ustawy, o którym mowa w interpelacji, zapa-
dła i projekt został opublikowany w druku sejmo-
wym nr 462.
Z poważaniem
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 6 czerwca 2008 r.
433
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie budowy stacji bazowych
telefonii komórkowej zlokalizowanych
na terenie miast (2098)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską pani poseł Anny Bańkowskiej
z dnia 1 kwietnia 2008 r. (znak SPS-023-2098/08)
w sprawie budowy stacji bazowych telefonii komór-
kowej zlokalizowanych na terenie miast uprzejmie
informuję, że zgodnie z art. 122a ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska
(Dz. U. Nr 62, poz. 627, z późn. zm.) prowadzący in-
stalacje podmiot oraz użytkownik urządzenia emi-
tującego pola elektromagnetyczne są obowiązani do
wykonywania pomiarów poziomów pól elektroma-
gnetycznych w środowisku:
1) bezpośrednio po rozpoczęciu użytkowania in-
stalacji lub urządzenia,
2) każdorazowo w przypadku zmiany warunków
pracy instalacji lub urządzenia, w tym zmiany spo-
wodowanej zmianami w wyposażeniu instalacji lub
urządzenia, o ile zmiany te mogą mieć wpływ na
zmianę poziomów pól elektromagnetycznych, któ-
rych źródłem jest instalacja lub urządzenie.
W razie stwierdzenia okoliczności wskazujących
na możliwość negatywnego oddziaływania instalacji
na środowisko organ ochrony środowiska może,
w drodze decyzji, zobowiązać prowadzący instalacje
podmiot do sporządzenia i przedłożenia przeglądu
ekologicznego (art. 237 ustawy Prawo ochrony śro-
dowiska).
Uznanie za bezzasadne zażaleń zgłoszonych przez
mieszkańców może wynikać z nieznajomości obo-
wiązujących przepisów dotyczących udziału społe-
czeństwa w postępowaniu w sprawie ochrony środo-
wiska, np. ustawowych terminów na zgłaszanie
uwag i wniosków. Ponieważ interpelacja nie przed-
stawia konkretnych przykładów, trudno jest zająć
stanowisko dotyczące zasadności zgłoszonych zaża-
leń. Informacje dotyczące udziału społeczeństwa
oraz związanych z tym procedur zawarte są na
stronach internetowych Ministerstwa Środowiska
– www.mos.gov.pl. Jednocześnie pragnę zwrócić
uwagę Pani Poseł na „Stanowisko Komisji Higieny
Radiacyjnej Rady Sanitarno-Epidemiologicznej przy
głównym inspektorze sanitarnym w sprawie poten-
cjalnej szkodliwości pól elektromagnetycznych emi-
towanych przez urządzenia bazowe telefonii komór-
kowej”, które przesyłam w załączeniu*).
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
434
Pozostaję w przekonaniu, że powyższe wyjaśnie-
nia Pani Poseł Anna Bańkowska uzna za satysfak-
cjonujące.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Panasiuk
Warszawa, dnia 25 kwietnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posłów
Sławomira Neumanna
i Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie opracowania dokumentu
zastępującego obowiązkowy dowód osobisty
(2140)
Panie Marszałku! Nawiązując do pisma z dnia
20 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-2140p/08) przekazu-
jącego ponowną interpelację posłów na Sejm RP
pana Sławomira Neumanna i pana Zbigniewa Kon-
wińskiego w sprawie możliwości połączenia dowodu
osobistego z prawem jazdy, pragnę uprzejmie poin-
formować, iż na początku 2007 r. Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji wspólnie
z Ministerstwem Infrastruktury wypracowało ne-
gatywne stanowisko w powyższej kwestii, uznając,
iż połączenie w jednym dokumencie dwóch funkcji
– zarówno ze względów prawnych, jak i praktycz-
nych – nie jest korzystne.
Dowód osobisty jest przede wszystkim dokumen-
tem potwierdzającym tożsamość i obywatelstwo pol-
skie, natomiast prawo jazdy jest dokumentem
uprawniającym wyłącznie do kierowania pojazdem.
Należy jednocześnie zwrócić uwagę, iż art. 33
ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji ludno-
ści i dowodach osobistych (t.j.: Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 993, z późn. zm.) jednoznacznie określa
zakaz zatrzymywania dowodu osobistego, natomiast
przepisy ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo
o ruchu drogowym (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.) przewidują możliwość zatrzy-
mania prawa jazdy w określonych przypadkach.
Wobec powyższego połączenie dowodu osobistego
z prawem jazdy wiązałoby się z ujemnymi skutkami
dla posiadacza takiego dokumentu z uwagi na to, iż
w przypadku jego zatrzymania przez obce służby
kontroli ruchu drogowego poza granicami RP – oby-
watel RP utraciłby nie tylko dokument uprawniają-
cy do kierowania pojazdem, ale przede wszystkim
dokument potwierdzający jego tożsamość i obywa-
telstwo polskie, jak również uprawniający do swo-
bodnego przekraczania granic państw członkow-
skich Unii Europejskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie zmian w ustawie
Prawo energetyczne (2383)
Odpowiadając na interpelację posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej Marka Krząkały, przesłaną
przy piśmie z dnia 9 kwietnia 2008 r. (znak: SPS-
-023-2383/08) w sprawie zmian w ustawie Prawo
energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625,
z późn. zm.), przedstawiam następujące stanowisko.
W odpowiedzi na pierwsze pytanie uprzejmie in-
formuję, że minister skarbu państwa, zgodnie z usta-
wą z dnia 4 września 1997 r. o działach administra-
cji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, tekst
jednolity z późn. zm.), jest organem właściwym w spra-
wach dotyczących gospodarowania mieniem Skarbu
Państwa, z wyjątkiem spraw, które na mocy odręb-
nych przepisów przypisane są innym działom. Kwe-
stie dotyczące zagospodarowana przestrzennego
oraz rozwoju infrastruktury komunalnej, zgodnie
z powyższą ustawą, leżą w gestii ministra właściwe-
go do spraw budownictwa, gospodarki przestrzennej
i mieszkaniowej.
W chwili obecnej struktura własnościowa oświe-
tlenia ulicznego jest zróżnicowana. Wyróżnić można
trzy kategorie właścicieli tego majątku: przedsiębior-
stwa energetyczne (funkcjonujące w formie spółek
prawa handlowego), spółki powołane przez te przed-
siębiorstwa w celu realizacji przedmiotowych zadań
oraz gminy, którym część przedsiębiorstw energe-
tycznych przekazała majątek służący celom oświetle-
niowym. Właścicielem przeważającej części majątku
związanego z oświetleniem miejsc publicznych, dróg,
ulic i placów nadal pozostają przedsiębiorstwa ener-
getyczne lub powołane przez te przedsiębiorstwa
spółki do realizacji przedmiotowych zadań.
Po przeprowadzonych procesach konsolidacji Skarb
Państwa, reprezentowany przez ministra skarbu
państwa, posiada mniejszościowy pakiet akcji w więk-
szości przedsiębiorstw energetycznych. Swoje upraw-
nienia w odniesieniu do tych przedsiębiorstw wyko-
nuje jako akcjonariusz zgodnie przepisami Kodeksu
spółek handlowych oraz ich statutami.
Komunalizacja majątku oświetleniowego wiąza-
łaby się z przekazaniem majątku służącego do oświe-
tlenia miejsc publicznych, dróg, ulic i placów na

rzecz gmin. Podejmowanie inicjatyw w zakresie ko-
munalizacji majątku spółek z udziałem Skarbu Pań-
stwa lub innych podmiotów gospodarczych nie leży
w zakresie właściwości ministra skarbu państwa
ani ministra gospodarki. Wszelkie działania prowa-
dzące do pozbawienia przedsiębiorstw energetycz-
nych majątku bez ich zgody, np. w wyniku komuna-
lizacji tego majątku w drodze ustawowej, budzą po-
ważne wątpliwości prawne i mogą być postrzegane
jako działania na ich szkodę oraz mogłyby naruszać
konstytucyjne prawo własności.
Wywłaszczanie na mocy ustawy przedsiębiorstw
energetycznych na rzecz gmin z majątku służącego
celom oświetleniowym będzie powodować wystąpie-
nie szeregu istotnych problemów technicznych, po-
datkowych, księgowych i prawnych. Wymagałoby to
przeprowadzenia szczegółowego badania zaangażo-
wania majątku dystrybucyjnego do celów oświetle-
niowych, możliwości technicznego wydzielenia czę-
ści instalacji oświetleniowych, która jednocześnie
jest wykorzystywana jako sieć dystrybucyjna oraz
oszacowania kosztów i korzyści takiej operacji dla
wszystkich zainteresowanych stron.
W odpowiedzi na drugie pytanie uprzejmie infor-
muję, że w świetle obecnie obowiązującego stanu
prawnego działalność przedsiębiorstw energetycz-
nych w zakresie oświetlenia ulicznego nie podlega
regulacji przez prezesa Urzędu Regulacji Energety-
ki. Przepisy ustawy Prawo energetyczne wyraźnie
wskazują, jaki zakres działalności przedsiębiorstwa
energetycznego posiadającego koncesję na wytwa-
rzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energii
elektrycznej podlega regulacji prezesa Urzędu Re-
gulacji Energetyki.
W przypadku przedsiębiorstw energetycznych
prowadzących działalność gospodarczą w zakresie
dystrybucji energii elektrycznej, do których to ma-
jątku mogą należeć urządzenia oświetleniowe (punk-
ty świetlne), regulacji przez prezesa Urzędu Regula-
cji Energetyki podlega wyłącznie działalność zwią-
zana z dystrybucją energii. Przez dystrybucję, zgod-
nie z art. 3 pkt 5a ustawy Prawo energetyczne, rozu-
mie się transport energii elektrycznej sieciami dys-
trybucyjnymi w celu jej dostarczenia do odbiorców,
zaś sieci rozumie się jako instalacje połączone i współ-
pracujące ze sobą, służące do przesyłania lub dys-
trybucji energii elektrycznej, należące do przedsię-
biorstwa energetycznego.
W związku z powyższym kwestie dotyczące kosz-
tów związanych z eksploatacją oświetlenia uliczne-
go nie należą do właściwości rzeczowej prezesa
Urzędu Regulacji Energetyki.
Zgodnie art. 45 ust 1 ustawy Prawo energetyczne
taryfy na dystrybucję energii elektrycznej ustalają
przedsiębiorstwa energetyczne stosownie do zakre-
su wykonywanej działalności gospodarczej, w spo-
sób zapewniający pokrycie kosztów uzasadnionych
działalności gospodarczej przedsiębiorstw energe-
tycznych w zakresie dystrybucji energii elektrycz-
nej. Sposób szczegółowy kształtowania taryf na dys-
trybucję energii elektrycznej określają przepisy roz-
435
porządzenia ministra gospodarki z dnia 2 lipca 2007 r.
w sprawie szczegółowych zasad kształtowania i kal-
kulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie energią elek-
tryczną (Dz. U. Nr 128, poz. 895, z późn. zm.). Prze-
pisy ww. rozporządzenia wydawanego na podstawie
delegacji zawartej w ustawie Prawo energetyczne
również nie zawierają przepisów umożliwiających
kalkulację taryfy oświetleniowej. Przygotowane
przez przedsiębiorstwa energetyczne taryfy dla
energii elektrycznej, stanowiące zbiór cen i stawek
opłat oraz warunków ich stosowania, zatwierdzane
są przez prezesa Urzędu Regulacji Energetyki zgod-
nie i w trybie art. 47 ustawy Prawo energetyczne.
W związku z powyższym nie jest możliwe, aby
prezes Urzędu Regulacji Energetyki akceptował
w taryfach przedsiębiorstw energetycznych inne
koszty lub rozliczenia w zakresie dostaw energii
elektrycznej niż określone przepisami prawa, ponie-
waż stanowiłoby to jego naruszenie.
Obecnie ceny i stawki opłat zawarte w taryfie
spółek dystrybucyjnych nie zawierają kosztów
związanych z eksploatacją oświetlenia ulicznego.
Ponadto taryfy dla energii elektrycznej zawierają
postanowienie ogólne sformułowane w następujący
sposób: „Stawki opłat zawarte w taryfie nie zawie-
rają kosztów eksploatacji instalacji oświetlenio-
wych (w szczególności konserwacji, wymiany źró-
deł światła). Odbiorca ponosi opłaty związane
z eksploatacją w wysokości i na zasadach określo-
nych w odrębnej umowie.”
W przypadku gdy przedsiębiorstwo energetyczne
jest właścicielem urządzeń służących do oświetle-
nia, strony powinny dążyć do uporządkowania tej
kwestii w umowie, zgodnie z ich interesem. Umowa
taka, zawarta w drodze dwustronnych negocjacji,
może zawierać nie tylko ustalenia dotyczące kosz-
tów konserwacji oświetlenia, ale również określać
sposób rozliczeń w przypadku modernizacji opraw
oświetleniowych.
Propozycja dzierżawy przez gminę od przedsię-
biorstw energetycznych słupów energetycznych, wy-
korzystywanych do zainstalowania sieci oświetlenia
ulicznego na niekorzystnych dla gminy warunkach
lub brak zgody właściciela sieci i urządzeń służą-
cych oświetleniu, na świadczenie usługi oświetlenia
mogą być zakwestionowane przez gminę. W takim
przypadku istnieje możliwość złożenia wniosku do
prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów o wszczęcie postępowania antymonopolowego
w sprawie nadużycia pozycji dominującej poprzez
narzucenie przez przedsiębiorstwo energetyczne
uciążliwych warunków umowy.
Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
stanowią wyczerpującą odpowiedź na interpelację
pana posła.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
436
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów
Joachima Brudzińskiego i Czesława Hoca
w sprawie kontynuowania prac
w celu dywersyfikacji dostaw nośników energii
w Polsce zapoczątkowanych przez rząd
premiera Jarosława Kaczyńskiego (2401)
W nawiązaniu do interpelacji poselskiej panów
posłów Joachima Brudzińskiego i Czesława Hoca,
znak: SPS-023-2401/08, z dnia 9 kwietnia 2008 r.
w sprawie kontynuowania prac w celu dywersyfika-
cji dostaw nośników energii w Polsce zapoczątkowa-
nych przez rząd pana premiera Jarosława Kaczyń-
skiego przedstawiam poniższe informacje.
Zgodnie z zapisami uchwały Rady Ministrów
nr 3/2006 z dnia 3 stycznia 2006 r. w sprawie działań
mających na celu dywersyfikację dostaw nośników
energii rząd wspiera realizację dwóch projektów:
1) budowę terminala LNG do odbioru skroplone-
go gazu ziemnego w Świnoujściu;
2) budowę połączenia gazociągowego ze złożami
skandynawskimi na Morzu Północnym przez duń-
ski system przesyłowy (projekt Baltic Pipe).
Realizacja tych projektów jest prowadzona przez
spółkę celową PLNG sp. z o.o. (budowa terminala
LNG) oraz spółki z grupy kapitałowej PGNiG SA,
które wchodzą w skład międzynarodowego konsor-
cjum (projekt Baltic Pipe). Do skutecznego przepro-
wadzenia ww. projektów niezbędna jest rozbudowa
infrastruktury przesyłowej na północnym zachodzie
Polski, którą prowadzi Operator Gazociągów Prze-
syłowych Gaz-System SA.
Minister gospodarki monitoruje działania PGNiG
SA związane z ww. projektami.
Należy zauważyć, że działania spółek są przede
wszystkim zależne od zgody właściciela lub większo-
ściowego akcjonariusza, tj. Skarbu Państwa. Sto-
sownie do zapisów statutu PGNiG SA minister skar-
bu państwa wyraża zgodę na realizację strategicz-
nych przedsięwzięć inwestycyjnych lub udział spółki
w przedsięwzięciach inwestycyjnych koniecznych
dla zapewnienia bezpieczeństwa energetycznego
Polski. W dniu 30 października 2007 r. minister
skarbu wyraził zgodę na realizację projektu Baltic
Pipe. Ostateczna decyzja w sprawie realizacji gazo-
ciągu ma zostać podjęta w 2008 r. w oparciu o anali-
zę ekonomicznej efektywności projektu.
Uchwała Rady Ministrów nr 77/2006 z dnia
31 maja 2006 r. w sprawie działań zwiększających
bezpieczeństwo energetyczne Rzeczypospolitej Pol-
skiej, poza nawiązaniem do ww. projektów dotyczą-
cych gazu ziemnego, mówi o koncepcji przedłużenia
rurociągu Odessa–Brody do Płocka w celu importu
ropy naftowej z rejonu Morza Kaspijskiego. Projekt
ten, silnie związany z prowadzoną polityką wschod-
nią, jest także popierany przez rząd RP. Jednak nie-
stabilna sytuacja państw tego regionu zwiększa ry-
zyko ekonomiczne realizacji inwestycji.
Zgodnie z zapisami dokumentu strategicznego
„Polityka dla przemysłu gazu ziemnego” z dnia
20 marca 2007 r. minister gospodarki wspiera dzia-
łania spółek tego sektora w zakresie pozyskiwania
dostępu do złóż gazu ziemnego oraz nowych źródeł
i dróg dostaw gazu do kraju. Z uzyskanych od preze-
sa Zarządu PGNiG SA danych, prowadzona polityka
w zakresie poszukiwań i wydobycia powinna pozwo-
lić na utrzymanie wydobycia gazu ziemnego na po-
ziomie 4,3 do 4,5 mld m3/rok w przeliczeniu na gaz
wysokometanowy oraz zabezpieczyć przyrost zaso-
bów w stosunku 1,1 do wielkości wydobycia. Biorąc
pod uwagę fakt, że roczny spadek wydobycia ze złóż
eksploatowanych wynosi ok. 7%, to dla utrzymania
obecnego poziomu wydobycia (4,3 mld m3 rocznie) co
roku muszą być podłączone do eksploatacji nowe zło-
ża o możliwościach wydobywczych ok. 300 mln m3.
Jest to znaczący wysiłek dla spółki z uwagi na fakt,
że nowo odkrywane złoża są stosunkowo małe,
a procedury związane z uzyskaniem pozwoleń na
budowę kopalni są długotrwałe (1,5–2 lata). W per-
spektywie planowanych działań – w opinii prezesa
Zarządu PGNiG SA – można oczekiwać podniesie-
nia poziomu wydobycia gazu ziemnego do poziomu
4,8–5,0 mld m3.
W 2007 r. PGNiG SA nabyło udziały w licencjach
zawierających złoża na Norweskim Szelfie Konty-
nentalnym. W ramach realizacji koncepcji umożli-
wienia dostaw gazu pochodzącego z Norwegii PGNiG
SA zaangażowało się w projekt budowy gazociągu
Skanled. W październiku 2009 r. planowane jest
podjęcie decyzji inwestycyjnej i rozpoczęcie realiza-
cji przedsięwzięcia. Wysokość potencjalnych zobo-
wiązań PGNiG SA wynikających z podjęcia decyzji
inwestycyjnej jest szacowana na ok. 500–700 mln zł.
Na rok 2012/2013 planowane jest oddanie gazociągu
do użytku. PGNiG SA planuje transportować tą dro-
gą co najmniej 3 mld m3 gazu rocznie. Kolejnymi ele-
mentami infrastruktury transportowej, które umoż-
liwią przesył gazu do Polski, będą: duński system
przesyłowy i gazociąg Baltic Pipe.
Nawiązując do pytania o kontynuowanie polityki
rządu premiera Jarosława Kaczyńskiego, pragnę
podkreślić, że wszystkie działania, które zapewnia-
ją dywersyfikację dostaw nośników energii do RP
i są ekonomicznie uzasadnione, będą kontynuowane.
Chciałbym jednak zauważyć, że działania podej-
mowane w związku z dywersyfikacją dostaw gazu
ziemnego i ropy naftowej nie powinny przesłaniać
problemów związanych z rozwojem sektora zapew-
niającego stałą niezależność RP od zagranicznych
producentów w dziedzinie energetyki, tj. sektora wę-
gla kamiennego i brunatnego. Mimo że ok. 60% uzy-
skiwanej w kraju całości energii (i 95% uzyskiwanej
energii elektrycznej) pochodzi z tego źródła, problem
technologicznego rozwoju sektora, szczególnie w kon-
tekście forsowanych przez Unię Europejską rozwią-
zań opartych o inne nośniki energii, jest niedocenia-

ny. Dotyczy to m.in. tzw. czystych technologii węglo-
wych, które zastosowane w gospodarce mogłyby
znacznie zwiększyć efektywność ekonomiczną prze-
mysłu energetycznego i chemicznego.
Problemy dywersyfikacji należy także analizo-
wać, biorąc pod uwagę konieczność rozwijania odna-
wialnych źródeł energii i zmniejszenia emisji CO2.
Brak w kraju większych instalacji badawczych oraz
niskie nakłady na badania prowadzą do odpływu
kadry naukowej i braku perspektyw wprowadzenia
alternatywnych źródeł energii.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia na ręce Pana
Marszałka, wyrażam nadzieję, że przedstawione in-
formacje panowie posłowie uznają za wyczerpującą od-
powiedź na postawione w interpelacji pytania.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie osób cierpiących
na obrzęk limfatyczny (2408)
Szanowny Panie Marszałku! W uzupełnieniu od-
powiedzi na interpelację pana posła Grzegorza Kar-
pińskiego, z dnia 31 marca 2008 r., przekazaną przy
piśmie Pana Krzysztofa Putry, Wicemarszałka Sej-
mu, z dnia 9 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2408/
08, w sprawie sytuacji osób cierpiących na obrzęk
limfatyczny, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
informacji.
W związku ze zgłoszonym w interpelacji pana
posła problemem niefinansowania przez Narodowy
Fundusz Zdrowia leczenia obrzęku limfatycznego
powstałego wskutek urazu mechanicznego, w prze-
ciwieństwie do obrzęku limfatycznego będącego wy-
nikiem operacyjnego leczenia raka piersi, minister
zdrowia zwrócił się do prezesa funduszu z prośbą
o złożenie wyjaśnień w tej sprawie.
Zgodnie ze stanowiskiem prezesa NFZ, uzyska-
nym w odpowiedzi na powyższe wystąpienie, treść
interpelacji pana posła nasuwa przypuszczenie, iż
zarzut niezapewnienia dostępu do świadczeń zdro-
wotnych osobom cierpiącym na obrzęk limfatyczny
dotyczy świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: re-
habilitacja lecznicza, stanowiących przedmiot za-
rządzenia nr 60/2007/DSOZ prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 19 września 2007 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju: rehabilitacja lecznicza, ze zm.
Powyższe może wynikać z faktu, iż załączony do
437
ww. zarządzenia wykaz jednostek chorobowych we-
dług ICD-10, kwalifikujących do świadczeń rehabili-
tacyjnych lecznicza w ośrodku/oddziale dziennym
oraz w warunkach stacjonarnych, zawierający m.in.
rozpoznanie o kodzie I97 według ICD-10, tj. pozabie-
gowe zaburzenia układu krążenia (w tym I97.2 – ze-
spół obrzęku chłonnego po usunięciu sutka), nie
uwzględnia jednostki chorobowej I89.0 według
ICD-10, tj. obrzęku chłonnego niesklasyfikowanego
gdzie indziej.
Należy jednak zaznaczyć, że ww. załącznik do
zarządzenia zawiera również informację, iż w uza-
sadnionych medycznie przypadkach fundusz do-
puszcza leczenie pacjentów z jednostką chorobową,
której nie uwzględniono w szczegółowym wykazie,
co pozwala stwierdzić, iż NFZ zabezpieczył świad-
czenia rehabilitacyjne dla wszystkich pacjentów,
a decyzja o wyborze rodzaju leczenia pozostaje
w wyłącznej gestii lekarza prowadzącego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bartosza Arłukowicza
w sprawie działań NFZ odnośnie
do finansowania niektórych leków stosowanych
w ramach farmakoterapii i chemioterapii
niestandardowej (2420)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Bartosza Arłukowicza, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 9 kwietnia 2008 r. (SPS-023-2420/08),
w sprawie działań Narodowego Funduszu Zdrowia
odnośnie dofinansowania niektórych leków stoso-
wanych w ramach farmakoterapii i chemioterapii
niestandardowej, uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.),
akty wykonawcze do ww. ustawy oraz zarządzenia
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia. Zgodnie
z treścią art. 14 przedmiotowej ustawy świadczenia
opieki zdrowotnej są finansowane ze środków Naro-
dowego Funduszu Zdrowia. W sytuacji gdy produk-
438
ty lecznicze wysokospecjalistyczne nie znajdują się
w wykazach leków refundowanych, istnieje możli-
wość leczenia tymi lekami w ramach procedur szpi-
talnych lub w ramach programów terapeutycznych.
Świadczeniobiorcy przyjętemu do szpitala zapewnia
się, zgodnie z art. 35 ww. ustawy, bezpłatnie leki,
jeżeli są one konieczne do wykonania świadczenia,
natomiast w warunkach ambulatoryjnych dopłata-
mi ze środków publicznych są objęte leki z wykazów
leków refundowanych określonych w drodze rozpo-
rządzeń ministra zdrowia.
Możliwość terapii w ramach procedur szpital-
nych istnieje w ramach świadczenia „chemioterapia
niestandardowa”. Szczegółowe zasady kontraktowa-
nia i rozliczania tych świadczeń zostały określone
w zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia dotyczących postępowań w sprawie zawar-
cia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Warunkiem niezbędnym do rozliczenia świad-
czenia w ramach procedury „chemioterapia nie-
standardowa” jest uzyskanie pisemnej akceptacji
dyrektora oddziału wojewódzkiego funduszu dla
wniosku świadczeniodawcy, pozytywnie zaopinio-
wanego przez konsultanta wojewódzkiego z okre-
ślonej dziedziny medycyny.
Odpowiadając na pytania, uprzejmie informuję.
1. Pismem skierowanym w grudniu 2007 r. do
dyrektorów oddziałów wojewódzkich funduszu oraz
opublikowanym na stronach internetowych Narodo-
wego Funduszu Zdrowia w dniu 17 stycznia 2008 r.
komunikatem prezes Narodowego Funduszu Zdro-
wia zalecił dyrektorom oddziałów wojewódzkich
szczególne monitorowanie wydawania nowych wnio-
sków, ich realizacji oraz poniesionych kosztów. Ko-
munikat dotyczył finansowania w ramach procedu-
ry „chemioterapia niestandardowa” niżej wymienio-
nych produktów leczniczych – sutent, lucentis, nexa-
var, avastin – i miał na celu zwrócenie uwagi na
istniejący problem w związku z wzrostem liczby
wniosków o finansowanie w ramach terapii niestan-
dardowych innowacyjnych technologii lekowych.
Jednakże w dniu 31 marca 2008 r. prezes Naro-
dowego Funduszu Zdrowia wydał zarządzenie nr 20/
2008/DGL zmieniające zarządzenie w sprawie przy-
jęcia „Szczegółowych materiałów informacyjnych
o przedmiocie postępowania w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej oraz
o realizacji i finansowaniu umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpital-
ne”. Nowe wytyczne stosowania świadczenia „che-
mioterapia niestandardowa”, określone w wymie-
nionym załączniku nr 7 do zarządzenia prezesa fun-
duszu, zlikwidowały możliwość stosowania terapii
niestandardowej w stosunku do substancji czynnych
nieznajdujących się w wykazie substancji czynnych
stosowanych w terapii nowotworów. Tym samym na-
stąpiło ograniczenie procedur chemioterapii niestan-
dardowej do terapii opartych na substancjach czyn-
nych znajdujących się w przedmiotowym wykazie.
Minister zdrowia, po analizie ww. zarządzenia,
stwierdził, że rozwiązania przyjęte przez fundusz
naruszają interesy świadczeniobiorców w zakresie
zabezpieczenia i zapewnienia równego dostępu do
świadczeń opieki zdrowotnej, a ich skutkiem mogło-
by być pozbawienie pacjentów skutecznej metody le-
czenia. Substancja czynna, która na podstawie za-
rządzenia nr 20/2008/DGL została wykluczona z fi-
nansowania w ramach procedury „chemioterapia
niestandardowa”, może, po ewentualnym uzyskaniu
pozytywnych wyników analiz oceny technologii me-
dycznych, zostać włączona, na podstawie zarządze-
nia nr 21/2008/DGL, do wykazu substancji czyn-
nych finansowanych w terapii nowotworów. W ta-
kim przypadku nawet niewielka przerwa w udziela-
niu świadczeń mogłaby się wiązać z całkowitym po-
zbawieniem świadczeniobiorców skutecznej metody
leczenia.
2. Jak wynika z wyjaśnień prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia, podstawą do podjęcia przez fun-
dusz przedmiotowej decyzji były analizy finansowe
przeprowadzone w zakresie poziomu wydatków fun-
duszu na świadczenia w zakresie „chemioterapia
niestandardowa”. Minister zdrowia stwierdził, że
takie postępowanie nie może być uznane za właści-
we, narusza ono bowiem podstawowe zasady oceny
technologii medycznych mające w szczególności na
uwadze ocenę skuteczności klinicznej i efektywności
kosztowej świadczeń opieki zdrowotnej (w tym sub-
stancji czynnych). Dopiero uzyskanie danych w tym
zakresie umożliwia prowadzenie analiz o charakte-
rze finansowym, w tym analiz dotyczących wpływu
poszczególnych rozwiązań na budżet płatnika pu-
blicznego. Dlatego też należy uznać, że decyzja fun-
duszu oparta wyłącznie na stwierdzeniu faktu, że
wydatki na świadczenia w zakresie „chemioterapia
niestandardowa” generują duże koszty, została pod-
jęta w oparciu o niedopuszczalne w tym zakresie
uznanie administracyjne. W związku z tym, na pod-
stawie uprawnień określonych w art. 162 i 163 usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych, minister zdrowia wy-
dał decyzję stwierdzającą nieważność przedmioto-
wego zarządzenia. Tym samym wnioski świadcze-
niodawców są przyjmowane oraz rozpatrywane
przez oddziały wojewódzkie funduszu na dotychcza-
sowych zasadach (możliwość terapii w ramach pro-
cedur szpitalnych).
Jednocześnie należy wyjaśnić, że objęcie dopłata-
mi ze środków publicznych produktów leczniczych
innowacyjnych wymaga uzyskania rekomendacji
Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych. Rada Konsultacyjna Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych, powołana zarządzeniem mini-
stra zdrowia, spełnia istotną rolę w zakresie zwięk-
szenia przejrzystości polityki refundacyjnej państwa
– zgodnie z wymogami określonymi w dyrektywie
transparencyjności (dyrektywa Rady 89/105/EWG
z dnia 21 grudnia 1988 r.). Rada Konsultacyjna
Agencji Oceny Technologii Medycznych jest orga-

nem kompetentnym do przygotowania rekomendacji
opartej na ocenie skuteczności klinicznej oraz efek-
tywności kosztowej odnośnie zasadności finansowa-
nia danej technologii lekowej ze środków publicznych.
Kraje europejskie o znacznie wyższym PKB niż Pol-
ska nie finansują wszystkich zarejestrowanych przez
Europejską Agencję ds. Leków (EMEA) leków i reko-
mendacje wydawane m.in. przez National Institute
for Health and Clinical Excellence (NICE) (dostępne
na www.nice.org.uk) bardzo często przyjmują nega-
tywne brzmienie.
3. Wystąpienie prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia do ministra zdrowia z prośbą o zlecenie
przygotowania przez Agencję Oceny Technologii
Medycznych rekomendacji dla produktów leczni-
czych nexavar (sorafenib), avastin (bevacizumab),
lucentis (ranibizumab) zostało przesłane w styczniu
2008 r., jednocześnie minister zdrowia zwrócił się
do agencji o przygotowanie rekomendacji dla leku
sutent (sunitinib).
Agencja Oceny Technologii Medycznych nie jest
zobligowana do określenia terminu, w jakim przygo-
towuje rekomendacje. Wnioski są rozpatrywane
w ciągu 3 do 5 miesięcy. W przypadku dostarczenia
przez podmiot odpowiedzialny niepełnej dokumen-
tacji, tj. braku przekonywujących dowodów na zna-
czącą poprawę istotnych dla zdrowia parametrów
klinicznych, wniosek może być ponownie rozpatrzo-
ny po przedstawieniu dodatkowych dowodów nauko-
wych, np. w ostatnim okresie wpłynęła uzupełniona
dokumentacja dotycząca działania preparatu nexa-
var i lucentis, która jest przedmiotem prac agencji.
4. Centrala Narodowego Funduszu Zdrowia nie
rozpatruje indywidualnych wniosków o sfinansowa-
nie terapii pacjentów w ramach procedury „chemio-
terapia niestandardowa”, natomiast prowadzi nad-
zór nad zasadnością wydawania zgód, bądź odmowy,
na finansowanie leczenia pacjentów w ramach tera-
pii niestandardowych. Decyzje są wydawane wy-
łącznie przez dyrektorów oddziałów wojewódzkich
funduszu i wydawanie zgody, bądź odmowa, na sfi-
nansowanie leczenia konkretnych pacjentów w ra-
mach terapii niestandardowych leży wyłącznie
w ich kompetencjach. Procedury w ramach terapii nie-
standardowych przeznaczone są dla pacjentów, którzy
ze ściśle określonych względów medycznych nie mogą
być leczeni za pomocą terapii standardowych.
Poniżej przedstawiam dane, które zostały prze-
kazane przez Centralę Narodowego Funduszu Zdro-
wia, dotyczące omawianych produktów i wartości
wnioskowanych refundacji w okresie styczeń–ma-
rzec 2008 r., natomiast centrala nie dysponuje obec-
nie informacjami odnośnie ilości wniosków, które
wpłynęły do poszczególnych oddziałów wojewódz-
kich Narodowego Funduszu Zdrowia. Odpowiednie
informacje zostaną wprowadzone do systemu infor-
matycznego w 2009 r.
439
Ilość wydanych
Nazwa produktu zgód przez Wartość
leczniczego wojewódzkie refundacji
oddziały NFZ
lucentis 46 699 806,21
sutent 86 3 342 758,53
nexavar 57 2 099 213,09
avastin 64 2 328 825,40
5. Rada Konsultacyjna Agencji Oceny Technolo-
gii Medycznych rekomenduje lub nie finansowanie
leku ze środków publicznych, jednakże ostateczną
decyzję podejmuje minister zdrowia.
Prace agencji nad oceną wniosków dotyczących
produktów leczniczych lucentis, sutent, nexavar,
avastin zostaną zakończone w najbliższych dniach.
W przypadku przedłożenia pozytywnych rekomen-
dacji rady konsultacyjnej agencji zostaną podjęte de-
cyzje odnośnie finansowania terapii przez Narodo-
wy Fundusz Zdrowia w ramach programów tera-
peutycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie dostępności programów
aktywizacji zawodowej dla absolwentów
niepełnosprawnych (2428)
Odpowiadając na przesłaną przez Pana Wice-
marszałka przy piśmie z dnia 13 maja 2008 r., znak:
SPS-023-2428/08, interpelację z dnia 28 marca 2008 r.
złożoną przez panią Joannę Fabisiak, poseł na Sejm
RP, w sprawie dostępności programów aktywizacji
zawodowej dla absolwentów niepełnosprawnych,
uprzejmie wyjaśniam:
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
trwają prace nad projektem ustawy o zmianie usta-
wy o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy oraz niektórych innych ustaw. W związku
z powyższym informuję, że w pierwszym projekcie
przekazanym do konsultacji międzyresortowych
przewiduje się możliwość korzystania ze stażu dla
osób bezrobotnych, o których mowa w art. 49, będą-
cych w szczególnie trudnej sytuacji na rynku pracy,
w tym osób niepełnosprawnych, przez okres nie-
przekraczający 6 miesięcy.
Jednocześnie informuję, że w związku z plano-
wanymi zmianami zaproponowana została także
zmiana art. 11 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (t.j. Dz. U. z 2008 r.
440
Nr 14, poz. 92) poprzez dodanie możliwości skorzy-
stania przez osoby niepełnosprawne zarejestrowane
w powiatowym urzędzie pracy jako bezrobotne lub
poszukujące pracy niepozostające w zatrudnieniu ze
studiów podyplomowych. Ponadto dodano możli-
wość korzystania przez ww. osoby z nowych instru-
mentów uwzględnionych w projekcie ustawy o pro-
mocji zatrudnienia, tj. przygotowania zawodowego
dorosłych oraz finansowania kosztów badań psycho-
logicznych.
Biorąc powyższe pod uwagę, wyjaśniam, że pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy oraz niektórych in-
nych ustaw będzie jeszcze przedmiotem konsultacji
międzyresortowych i z partnerami społecznymi, zaś
jego tekst zostanie opublikowany na stronie Biulety-
nu Informacji Publicznej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie możliwości zmiany rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 28 września 2004 r.
w sprawie recept lekarskich (2430)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Mieczysława Marcina Łuczaka
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej przesłaną
przy piśmie z dnia 11 kwietnia 2008 r. (SPS-023-
-2430/08) w sprawie możliwości zmiany rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 28 września 2004 r.
w sprawie recept lekarskich uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych informacji.
Sposób i tryb wystawiania recept lekarskich
określa rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
17 maja 2007 r. w sprawie recept lekarskich (Dz. U.
Nr 97, poz. 646, z późn. zm.), które zostało dostoso-
wane do obowiązujących zasad określonych w usta-
wie o zawodach lekarza i lekarza dentysty (Dz. U.
Nr 226, poz. 1943, z późn. zm.).
Podzielam stanowisko pana posła, iż wypisanie
przez lekarza recepty w sposób nieczytelny powodu-
je utrudnienia w pracy aptekarzy, stwarza problemy
pacjentom i stanowi naruszenie przepisów art. 2
ust. 1 wymienionego wyżej rozporządzenia ministra
zdrowia dotyczących czytelnego oraz trwałego na-
niesienia na awersie recepty treści obejmującej dane
określone w rozporządzeniu. Sprawa nieczytelnego
wypisywania recept jest przedmiotem zaintereso-
wania samorządu lekarskiego, co przejawia się m.in.
stale prowadzoną akcją w Gazecie Lekarskiej.
W kwestii wypisywania na receptach wyłącznie
nazwy międzynarodowej uprzejmie informuję, że
nie jest zasadne stwierdzenie, że używanie różnych
nazw dla tego samego leku wprowadza niekonse-
kwencje w ich nazewnictwie. Firmy farmaceutyczne
mają prawo wprowadzać do obrotu swoje preparaty
pod wybranymi przez siebie nazwami, nazwy te są
chronione prawem. Obok tych nazw są także obliga-
toryjnie umieszczane ich nazwy międzynarodowe.
Ten sam lek, o tej samej nazwie międzynarodowej
jest produkowany przez różne firmy i wprowadzany
do obrotu pod różnymi nazwami własnymi.
Dane dotyczące przepisywanych leków lub wyro-
bów medycznych zgodnie z art. 6 przedmiotowego
rozporządzenia ministra zdrowia obejmują między-
narodową lub własną nazwę leku albo nazwę han-
dlową wyrobu medycznego. Poza danymi dotyczący-
mi przepisanych leków lub wyrobów medycznych
lekarz może, na podstawie własnych doświadczeń
lub prośby pacjenta, dodatkowo umieścić zastrzeże-
nie o konieczności wydania pacjentowi wyłącznie
określonego leku przez zamieszczenie adnotacji „nie
zamieniać” lub „NZ” przy pozycji leku, którego do-
tyczy. Często bowiem ten sam lek, o tej samej sub-
stancji czynnej (ta sama nazwa międzynarodowa),
może zawierać różne substancje wspomagające, co
może zdaniem lekarzy wpływać na leczenie, np. wy-
stąpienie reakcji alergicznych. Przepisy w tym za-
kresie zostały dostosowane do uregulowań obowią-
zujących Unii Europejskiej.
Decyzja dotycząca rodzaju ordynowanego leku
jest suwerenną decyzją lekarza. Proponowana zmia-
na przepisów naruszałaby dotychczasowe uprawnie-
nia lekarza określone w ustawie o zawodach lekarza
i lekarza dentysty.
Odnośnie do praktyki polegającej na wskazaniu
przez lekarzy aptek, w których ich pacjenci mają re-
alizować wystawiane przez nich recepty, jest to nie-
dopuszczalne i kłóci się z zasadami etyki lekarskiej.
Nieformalne porozumienie między lekarzem a far-
maceutą zmierzające do zwiększenia zysków danej
apteki jest postępowaniem wysoce negatywnym
z etycznego punktu widzenia. I to zarówno odnośnie
do lekarza, jak i aptekarza.
Wszystkie apteki powinny mieć w sprzedaży leki
dopuszczone do obrotu, a zatem wskazywanie kon-
kretnej apteki jest całkowicie nieuzasadnione, a po-
twierdzone przypadki tego występowania powinny
być zgłaszane do okręgowego rzecznika odpowie-
dzialności zawodowej dwóch samorządów.
Należy dodać, że minister zdrowia, dostrzegając
nieprawidłowości w obrocie lekami refundowanymi,
wprowadził ustawą z dnia 24 sierpnia 2007 r. o zmia-
nie ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172) zmiany
w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych: zapisy antykorupcyjne dotyczące lekarzy
i aptekarzy.

Zgodnie z art. 63a wymienionej ustawy osoby
prowadzące obrót lekami lub wyrobami medyczny-
mi oraz osoby świadczące usługi farmaceutyczne
nie mogą żądać lub przyjmować nieuzasadnionej ko-
rzyści majątkowej dla siebie lub osoby trzeciej w za-
mian za wykonanie lub powstrzymanie się od wyko-
nania obowiązku służbowego, jeżeli jej uzyskanie
jest uzależnione bezpośrednio lub pośrednio od: po-
ziomu obrotu lekami lub wyrobami medycznymi
podlegającymi refundacji ze środków publicznych
oraz takich działań tych osób, które prowadzą do
zwiększenia poziomu sprzedaży leków lub wyrobów
medycznych podlegających refundacji ze środków
publicznych.
Jednocześnie na podstawie wymienionego arty-
kułu lekarz ubezpieczenia zdrowotnego, felczer ubez-
pieczenia zdrowotnego oraz lekarz lub felczer niebę-
dący lekarzem albo felczerem ubezpieczenia zdro-
wotnego, którzy posiadają uprawnienia do wykony-
wania zawodu oraz zawarli z oddziałem wojewódz-
kim funduszu umowę upoważniającą do wystawia-
nia recept na leki podlegające refundacji ze środków
publicznych, nie mogą żądać lub przyjmować nie-
uzasadnionej korzyści majątkowej dla siebie lub oso-
by trzeciej w zamian za wykonanie lub powstrzyma-
nie się od wykonania obowiązku służbowego, które
prowadzą do zwiększenia poziomu sprzedaży leków
lub wyrobów medycznych podlegających refundacji
ze środków publicznych.
W ustawie o zmianie ustawy Prawo farmaceu-
tyczne z dnia 30 marca 2007 r. wprowadzone zostały
zmiany w obrębie przepisów o reklamie produktów
leczniczych. Przepisy te ograniczają nadmierne wy-
datki na leki refundowane oraz wprowadzają sank-
cję (kara grzywny) dla zachowań polegających
w szczególności na reklamie działalności aptek lub
punktów aptecznych skierowanej do publicznej wia-
domości, która w sposób bezpośredni odnosi się do
produktów leczniczych lub wyrobów medycznych
objętych refundacją (art. 129 b).
Nadzór nad jakością i obrotem produktami lecz-
niczymi sprawuje Państwowa Inspekcja Farmaceu-
tyczna. Wszystkie apteki podlegają stałym plano-
wym kontrolom prowadzonym przez inspektorów
oddziałów wojewódzkich Narodowego Funduszu
Zdrowia w zakresie rozliczeń finansowych, oraz In-
spekcję Farmaceutyczną, do której zadań należy
kontrolowanie aptek, punktów aptecznych oraz in-
nych jednostek prowadzących obrót detaliczny i hur-
towy produktami leczniczymi. W przypadku stwier-
dzonych nieprawidłowości w realizacji recept organ
kontrolujący podejmuje odpowiednie działania, może
też wystąpić z wnioskiem do wojewódzkiego inspek-
tora farmaceutycznego o cofnięcie zezwolenia na
prowadzenie apteki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
441
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie wprowadzenia zakazu importu
do Polski produktów z fok (2432)
W nawiązaniu do interpelacji pana posła Stani-
sława Kalemby w sprawie importu foczych skór
i produktów z fok do Polski, przekazanej w dniu
16 kwietnia br. (sygn.: DSPA-4401-2214/08), uprzej-
mie informuję, co następuje.
Od czerwca 2004 r. obowiązuje w Polsce rozpo-
rządzenie ministra gospodarki i pracy z dnia 18 maja
2004 r. w sprawie zakazu przywozu z krajów trze-
cich skór niektórych gatunków szczeniąt foczych
oraz wyrobów z tych skór.
Rozporządzenie to zostało wprowadzone w celu
wykonania unijnej dyrektywy 83/129/EWG z dnia
28 marca 1983 r. dotyczącej przywozu do państw
członkowskich skór niektórych gatunków szczeniąt
foczych oraz otrzymywanych z nich wyrobów
(Dz. U. WE L 091 z 09/04/1983), zmienionej dyrek-
tywą 89/370/EWG z dnia 8 czerwca 1989 r. zmienia-
jącą dyrektywę 83/129/EWG dotyczącą przywozu do
państw członkowskich skór niektórych gatunków
szczeniąt foczych oraz otrzymywanych z nich wyro-
bów (Dz. U. WE L 163 z 14/06/1989). Dyrektywa ta
zobowiązuje wszystkie państwa członkowskie UE
do wprowadzenia zakazu przywozu na swoje teryto-
rium skór niektórych gatunków szczeniąt foczych
oraz wyrobów z tych skór.
Polskie rozporządzenie wykonujące dyrektywę
unijną w tym zakresie zostało wydane na podstawie
art. 12 ust. 1 pkt 3 oraz art. 22 ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o administrowaniu obrotem towarowym
z zagranicą (Dz. U. Nr 97, poz. 963, z późn. zm.).
Zakaz obejmuje import skór szczeniąt foczych
z gatunku „harp” i „hooded”, i jest spowodowany
dążeniem do ochrony tych zwierząt. Spod zakazu
wyłączone są jednocześnie skóry lub wyroby z tych
skór w ilościach pochodzących z tzw. tradycyjnych
polowań dokonywanych przez Eskimosów. Ww. dy-
rektywa uznaje bowiem prawo do przeprowadzania
takich polowań przez Eskimosów, jako składnik tra-
dycyjnego sposobu ich życia, a skalę takich polowań
ocenia jako niezagrażającą populacji tych zwierząt,
a przyczyniającą się do zachowania równowagi
w przyrodzie. Dlatego też spod zakazu ww. dyrekty-
wa wyłącza import skór szczeniąt foczych pochodzą-
cych z takich właśnie polowań.
Importer, który zamierza przywieść z kraju trze-
ciego na terytorium RP towary objęte niniejszym
zakazem, może dokonać takiego importu po złoże-
niu oświadczenia organowi celnemu, że towar przez
niego importowany pochodzi z tradycyjnych polo-
wań dokonywanych przez Eskimosów.
442
Prawidłowość składanych oświadczeń jest wery-
fikowana zarówno w trakcie kontroli pierwotnej
(w przypadku wątpliwości co do prawidłowości takie-
go oświadczenia), jak i w ramach kontroli postimpor-
towej dokonywanej przez ograny celne (w przypadku
ewentualnych sygnałów o naruszeniu zakazu).
Zakazem objęty jest więc przywóz towarów o na-
stępujących kodach taryfy celnej 43018070, 43021941
oraz 43031010 pochodzących z któregokolwiek pań-
stwa trzeciego, z dopuszczalnym wyłączeniem, jakim
jest tradycyjna forma polowania na te zwierzęta sto-
sowana przez lud Eskimosów.
W odniesieniu do kwestii brutalnego sposobu po-
zyskiwania skór foczych w Kanadzie przekazuję
w załączeniu materiały przekazane przez ambasadę
Kanady, wyjaśniające kwestię warunków polowania
na te zwierzęta („Polowanie na foki w Kanadzie
– fakty i mity” oraz „Polowanie na foki w Kanadzie
– najczęściej zadawane pytania”)*).
Polska opowiada się za jednolitym stosowaniem
prawa wspólnotowego na terenie całej Unii, co odno-
si się także do kontroli stosowania powyższego za-
kazu importu skór szczeniąt foczych z gatunku
„harp” i „hooded”. Ponadto Komisja Europejska
podjęła działania zmierzające do przeanalizowania
wpływu wprowadzenia pełnego zakazu importu
skór foczych i wyrobów z takich skór na gospodarkę
Unii Europejskiej. Wyniki badania mają pomóc
w podjęciu ewentualnej decyzji o zaostrzeniu obo-
wiązującego zakazu importu. Ponadto Komisja Eu-
ropejska prowadzi rozmowy w tym zakresie z przed-
stawicielami Parlamentu Europejskiego i organiza-
cjami pozarządowymi w Unii Europejskiej. Rząd
Polski w pełni popiera te działania Komisji Europej-
skiej i oczekuje, iż rezultatem ich będzie zaostrzenie
obowiązującego zakazu importu do UE skór ze
szczeniąt foczych określonych gatunków. Jednocze-
śnie znikomy import po stronie polskiej uniemożli-
wia na obecnym etapie podjęcie już teraz, zgodnie
z ustawodawstwem UE, działań zmierzających do
autonomicznego rozszerzenia obowiązującego zaka-
zu importu skór foczych niektórych gatunków.
W roku 2007 sprowadzono do Polski 1,6 tony
odzieży, dodatków odzieżowych i pozostałych arty-
kułów ze skór futerkowych innych niż ze szczeniąt
foczych z gatunku „harp” lub „hooded” (kod CN
4303 10 10), z czego 85% importu pochodziło z Chin,
a pozostałe z Włoch i Grecji. Towary te mogły zawie-
rać skórę futerkową z fok nieobjętych zakazem im-
portu. Ponadto w roku 2007 zaimportowano do Pol-
ski również 50 kg skór futerkowych garbowanych
z fok, innych niż ze szczeniąt foczych z gatunku
„harp” lub „hooded” (kod CN 4302 30 55). Import
ten w całości pochodził z Chin. Import skór futerko-
wych surowych jest od roku 2007 objęty wspólnym
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
kodem celnym, z którego nie można wyróżnić, z ja-
kich zwierząt skóry zostały zaimportowane.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie możliwości umieszczenia
przez Ministerstwo Gospodarki paliwa
z krakingu na liście paliw
ze źródeł odnawialnych (2467)
W odpowiedzi na pismo z dnia 15 kwietnia 2008 r.
(znak SPS-023-2467/08) dotyczące interpelacji po-
słów Arkadego Fiedlera i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie możliwości umieszczenia przez Minister-
stwo Gospodarki paliwa z krakingu na liście paliw
ze źródeł odnawialnych przedstawiam poniżej na-
stępujące stanowisko.
Do paliw odnawialnych zalicza się paliwa pocho-
dzące z odnawialnych źródeł energii, o których mowa
w art. 3 pkt 20 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Pra-
wo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625,
z późn. zm.). Do odnawialnych źródeł energii zalicza
się źródła wykorzystujące w procesie przetwarzania
energię wiatru, promieniowania słonecznego, geoter-
malną, fal, prądów i pływów morskich, spadku rzek
oraz energię pozyskiwaną z biomasy, biogazu wysypi-
skowego, a także biogazu powstałego w procesach od-
prowadzania lub oczyszczania ścieków albo rozkładu
składowanych szczątek roślinnych i zwierzęcych – są
to takie źródła, które racjonalnie eksploatowane nie
ulegają wyczerpaniu.
Mając na względzie powyższe, należy stwierdzić,
że odpady z tworzyw sztucznych (polimery) nie miesz-
czą się w kategorii odnawialnych źródeł energii,
a produkowane z tych odpadów komponenty paliwo-
we nie stanowią paliw odnawialnych.
Można je natomiast zaliczyć do kategorii surow-
ców wtórnych. Ich przetwarzanie (tzw. recycling)
pozwala na zagospodarowanie zarówno odpadów
produkcyjnych, jak i tych, które powstają w wyniku
zużycia produktów rynkowych.
W 2002 r. minister finansów wprowadził w prze-
pisach podatkowych zwolnienia z podatku akcyzowe-
go sprzedaży olejów napędowych i benzyn silniko-
wych wytwarzanych z określonym udziałem kompo-
nentu uzyskanego z przerobu odpadów sztucznych
w specjalistycznych instalacjach do ich przerobu.
W maju 2004 r., w momencie akcesji Polski do
Unii Europejskiej, weszło w życie rozporządzenie

ministra finansów w sprawie zwolnień od podatku
akcyzowego, w którym utrzymana została m.in.
ulga w podatku akcyzowym dla benzyn silnikowych
i olejów napędowych wytworzonych z udziałem kom-
ponentów uzyskanych w wyniku przerobu odpadów
z tworzyw sztucznych – obowiązująca do dnia
31 grudnia 2006 r. Ulga ta w kolejnych latach ulega-
ła stopniowemu obniżaniu. Minister finansów od sa-
mego początku wprowadzenia tej ulgi informował,
że ma ona jedynie charakter tymczasowy. Zakłada-
no, że po wygaśnięciu mechanizm wsparcia akcyzo-
wego zostanie zastąpiony mechanizmem o charak-
terze ekologicznym.
W dniu 2 kwietnia br. w Ministerstwie Środowi-
ska odbyło się spotkanie z udziałem przedstawicieli
Ministerstwa Środowiska (Departament Gospo-
darki Odpadami), Głównego Inspektoratu Ochrony
Środowiska, Ministerstwa Finansów (Departa-
ment Podatku Akcyzowego i Departament Finan-
sowania Regionów i Rolnictwa), Ministerstwa Go-
spodarki (Departament Ropy i Gazu), Polskiej Izby
Paliw Płynnych oraz producentów komponentów
z tworzyw sztucznych, którego celem było omówie-
nie możliwości zmian przepisów prawa w zakresie
stosowania ulg w podatku akcyzowym oraz wpro-
wadzenia mechanizmu wsparcia ekologicznego
wspierającego przetwórstwo odpadów z tworzyw
sztucznych.
Ministerstwo Środowiska zleciło wykonanie eks-
pertyzy funkcjonowania systemu opłat produkto-
wych, które mogłyby być pomocne w rozwiązaniu
problemu. Ekspertyza ta powinna być gotowa pod
koniec kwietnia 2008 r. Ministerstwo Środowiska
po otrzymaniu ww. ekspertyzy przygotuje projekt
programu zagospodarowania odpadów trudnych,
z możliwością wykorzystania w ramach wsparcia
ekologicznego środków z opłat odpadowych i pro-
duktowych.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie efektywnych działań zmierzających
do zapobieżenia ewentualnemu kryzysowi
energetycznemu (2469)
W związku z interpelacją pana posła Michała
Stuligrosza z dnia 3 kwietnia 2008 r. (pismo mar-
szałka Sejmu RP z dnia 15 kwietnia 2008 r. znak:
SPS-023-2469/08) w sprawie efektywnych działań
zmierzających do zapobieżenia ewentualnemu kry-
443
zysowi energetycznemu, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień do postawionych dwóch
pytań.
Ad 1. Czy minister gospodarki zamierza podjąć
działania zmierzające do stworzenia strategii dzia-
łań zapobiegających ewentualnemu kryzysowi ener-
getycznemu, obejmujące budowę elektrowni atomo-
wych?
Minister gospodarki planuje finansowanie in-
westycji w sieci elektroenergetyczne i nowe moce
wytwórcze oparte o nowoczesne chroniące środo-
wisko technologie w ramach zachowania bezpie-
czeństwa i ciągłości dostarczania energii elektrycz-
nej, a w tym:
a) stały wzrost wykorzystania energii elektrycz-
nej z odnawialnych źródeł energii w ramach zmniej-
szania ujemnego oddziaływania energetyki na śro-
dowisko,
b) wzrost efektywności energetycznej pozwalają-
cy ograniczyć wzrost zapotrzebowania na energię,
c) wprowadzanie czystych technologii wytwarza-
nia energii z węgla poprzez inwestycje w nowocze-
sne kopalnie, we wzbogacanie węgla, wychwytywa-
nie i magazynowanie dwutlenku węgla oraz poszu-
kiwanie we współpracy międzynarodowej z polskimi
instytucjami naukowymi technologii zgazowania
węgla wydobytego, ale także w przyszłości zgazowa-
nia węgla w złożu, tam, gdzie wydobycie go nie jest
możliwe lub nie jest opłacalne,
d) analizę możliwości wprowadzania w Polsce
energetyki jądrowej jako istotnego składnika mixu
energetycznego ograniczającego wzrost cen energii
przy niskim oddziaływaniu na środowisko, a w szcze-
gólności braku emisji CO2.
W planie strategicznym Ministerstwa Gospo-
darki założone zostały działania związane z budo-
wą infrastruktury dla energetyki jądrowej, w tym
prace przygotowawcze do utworzenia organu podle-
głego ministrowi gospodarki, odpowiedzialnego za
przygotowanie i promocję programu energetyki ją-
drowej.
Wśród działań Ministerstwa Gospodarki przewi-
dzianych w roku 2008 znajduje się opracowanie no-
wego projektu „Polityki energetycznej do 2030 r.”
i przedstawienie jej do zatwierdzenia Radzie Mini-
strów. Polityka ta zawierać powinna sformułowania
dotyczące wprowadzenia energetyki jądrowej i budo-
wy dla niej niezbędnej infrastruktury.
Ad 2. Czy ministrowie zamierzają podjąć szeroko
rozumiane działania edukacyjne zmierzające do
promocji budowy elektrowni atomowych w Polsce?
Niezbędnym warunkiem budowy elektrowni ją-
drowej w Polsce jest akceptacja społeczna. Dotych-
czasowe doświadczenia w Polsce i na świecie wyka-
zują, iż budowa bez odpowiedniego poziomu akcep-
tacji społecznej może prowadzić do decyzji politycz-
nych marnujących wysiłek gospodarczy i finansowy.
Warunkiem akceptacji społecznej jest zrozumienie,
czym jest energetyka jądrowa oraz jakie są jej zalety
i stwarzane przez nią zagrożenia. Dlatego konieczne
444
jest podjęcie szerokich działań edukacyjnych i pro-
mocyjnych już przed rozpoczęciem budowy. Działa-
nia te są integralną częścią budowy infrastruktury
dla energetyki jądrowej. Działania te należą w fazie
przygotowawczej do zadań rządu i powinny być prze-
prowadzone przez instytucję koordynującą, której
powołanie jest konieczne, zgodnie z zaleceniami
Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej.
Po podjęciu przez rząd decyzji o wprowadzeniu
energetyki jądrowej część zadań, a w szczególności
zadania związane z kształceniem kadr i edukacją
społeczną, wpisane zostaną na listę priorytetów
Narodowych Strategicznych Ram Odniesienia, aby
wykorzystać do ich finansowania fundusze euro-
pejskie.
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
pytania postawione w interpelacji przez pana posła
Michała Stuligrosza.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie przenoszenia
działalności gospodarczej za granicę (2475)
W nawiązaniu do pisma z dnia 15 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2475/08, przesyłam odpowiedź na
interpelację pana posła Mariusza Grada w sprawie
przenoszenia działalności gospodarczej za granicę
(kapitał zakładowy spółki z o.o.).
Międzyresortowy zespół pod przewodnictwem
ministra ds. gospodarki w ramach „Pakietu na rzecz
rozwoju przedsiębiorczości” przygotował noweliza-
cje ustawy Kodeks handlowy. W przedmiotowej no-
welizacji zakłada się obniżenie wysokości minimal-
nego kapitału zakładowego w spółkach z ograniczo-
ną odpowiedzialnością do 5 tys. zł, a w spółkach ak-
cyjnych do 100 tys. zł.
Zawierająca propozycje Ministerstwa Gospodar-
ki nowelizacja eliminuje też inne utrudnienia wyni-
kające z obecnych przepisów Kodeksu spółek han-
dlowych:
— ograniczenie do wartości nabywanej firmy od-
powiedzialności wspólników spółek osobowych za
zobowiązania wnoszonego aportem przedsiębior-
stwa jednoosobowego; dodatkowo przy rozliczeniach
będzie obowiązywał stan finansowy spółki w chwili
wniesienia, a ceny z dnia zaspokojenia wierzyciela;
— ograniczenie wymogów formalnych dla jedno-
osobowych spółek kapitałowych; dzięki nowelizacji
wspólnicy lub akcjonariusze nie będą już musieli no-
tarialnie poświadczać podpisu składanego na oświad-
czeniach woli;
— wprowadzenie przepisów, które precyzyjnie
określają dzień wypłaty dywidendy w spółkach kapi-
tałowych;
— skrócenie okresu zwrotu dopłat z tytułu straty
wykazanej w sprawozdaniu finansowym spółki; będą
one mogły zostać zwrócone wspólnikom już po mie-
siącu od daty publikacji ogłoszenia o zamiarze zwro-
tu dopłat (do tej pory okres ten wynosił 3 miesiące);
— znaczne ograniczenie obowiązków spółek ak-
cyjnych w zakresie podawania do publicznej wiado-
mości uchwał i sprawozdań; uchylono m.in. obowią-
zek ogłaszania w Monitorze Sądowym i Gospodar-
czym uchwał WZA obradujących w trybie art. 405,
tj. bez formalnego zwołania;
— obniżenie z 10 do 5 tys. zł kary nakładanej na
członków zarządów spółek handlowych za złożenie
niekompletnego zamówienia handlowego lub innych
informacji, o których mowa w art. 127 § 5;
— przedłużenie o kolejne 2 lata, do 31 grudnia
2010 r., okresu na wymagane przepisami kodeksu
podwyższenie kapitału zakładowego spółek z ogra-
niczoną odpowiedzialnością i akcyjnych.
Pragnę jednocześnie nadmienić, że projekt ustawy
o zmianie ustawy Kodeks spółek handlowych 22 kwiet-
nia br. został przyjęty przez Radę Ministrów.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie interpretacji przepisów ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych
w kontekście praw nabytych na podstawie
uprawnień pracowniczych (2490)
Odpowiadając na pismo z kwietnia 2008 r., znak:
SPS-023-2490/08 (brak daty), przekazujące interpe-
lację pana posła Krzysztofa Gadowskiego w sprawie
realizacji przepisów ustawy z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031),
informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031)

osobami uprawnionymi do ekwiwalentu są: emeryci
i renciści mający ustalone prawo do emerytury lub
renty, którzy pobierali bezpłatny węgiel w naturze
od przedsiębiorstw robót górniczych lub przeszli na
emeryturę lub rentę z tych przedsiębiorstw, oraz
wdowy, wdowcy i sieroty mający ustalone prawo do
renty rodzinnej po byłych pracownikach przedsię-
biorstw robót górniczych, uprawnionych do bezpłat-
nego węgla na podstawie układu zbiorowego pracy
dla pracowników zakładów górniczych z dnia
21 grudnia 1991 r., i którzy uzyskali emeryturę lub
rentę przed dniem 1 stycznia 2007 r., a po dniu
31 grudnia 2001 r. nie pobierali ekwiwalentu. Jed-
nocześnie zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o ekwiwa-
lencie (...) informuję, iż każda osoba, składając wnio-
sek do ZUS o ekwiwalent, winna dołączyć dokument
potwierdzający uprawnienie do ekwiwalentu i okre-
ślający jego wysokość, a także dołączyć stosowne
oświadczenie o niepobieraniu w latach 2002–2007
lub w części tego okresu ekwiwalentu lub bezpłatne-
go węgla w naturze.
Z przedstawionej wyżej definicji osoby uprawnio-
nej wynika, iż osobami uprawnionymi są te osoby,
które pobierały ten ekwiwalent, i które z dniem
1 stycznia 2002 r. przestały otrzymywać ekwiwalent
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla realizowany
na podstawie art. 55 ustawy z dnia 26 listopada
1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamienne-
go do funkcjonowania w warunkach gospodarki
rynkowej oraz szczegółowych uprawnieniach i zada-
niach gmin górniczych (Dz. U. Nr 612, poz. 1112,
z późn. zm.).
Zatem przedmiotowa ustawa jedynie ma na celu
przywrócenie praw majątkowych w postaci prawa do
ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do bezpłatne-
go węgla, którego to prawa byli pracownicy przedsię-
biorstw robót górniczych zostali pozbawieni w 2001 r.
w wyniku niekonstytucyjnej zmiany przepisów rangi
ustawowej. O powyższym stanowił wyrok Trybunału
Konstytucyjnego (sygn. akt SK 20/04).
Wyjaśniam, iż podstawą uprawnień były posta-
nowienia układu zbiorowego pracy dla pracowników
zakładów górniczych z dnia 21 grudnia 1991 r. Pro-
tokołem dodatkowym nr 7 z dnia 21 listopada
1995 r. do układu zbiorowego pracy dla pracowni-
ków zakładów górniczych z dnia 21 grudnia 1991 r.
postanowiono, iż byłym pracownikom podmiotów,
które zostały objęte postanowieniami tegoż protoko-
łu na podstawie art. 10 ustawy z dnia 29 września
1994 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmia-
nie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 547, ze
zm.), z dniem, w którym straciły moc postanowienia
układów zbiorowych pracy i porozumień płacowych,
wartość przysługujących na ich podstawie świad-
czeń została uwzględniona w podstawie wymiaru
emerytur i rent.
Zatem byłym pracownikom tych podmiotów
w latach 90. wliczono do podstawy wymiaru emery-
tur i rent pełną wartość bezpłatnego węgla, zmie-
niając przy tym jednocześnie obowiązujące w tych
445
zakładach przepisy zbiorowego prawa pracy. Z tego
względu byli pracownicy tych podmiotów nie otrzy-
mywali ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla, realizowanego na podstawie
art. 55 ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostoso-
waniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjono-
wania w warunkach gospodarki rynkowej oraz
szczegółowych uprawnieniach i zadaniach gmin gór-
niczych (Dz. U. Nr 612, poz. 1112, z późn. zm.).
W przypadku osób, które przeszły na emeryturę
lub rentę przed dniem 21 grudnia 1991 r., tj. dniem
podpisania układu zbiorowego pracy dla pracowni-
ków zakładów górniczych z 1991 r., informuję, iż
Układ Zbiorowy Pracy dla Przemysłu Węglowego z
dnia 1 lutego 1980 r. na podstawie art. 45 układu
zbiorowego pracy dla pracowników zakładów górni-
czych z dnia 21 grudnia 1991 r. stracił moc. Regula-
cje te objęły wszystkich pracowników zakładów ob-
jętych postanowieniami układu zbiorowego pracy
dla pracowników zakładów górniczych z 1991 r.
Emerytom, którzy przeszli na emeryturę lub rentę
na podstawie Układu Zbiorowego Pracy dla Prze-
mysłu Węglowego z dnia 1 lutego 1980 r., przysługu-
ją uprawnienia do bezpłatnego węgla w wymiarze
2,5 tony rocznie. Jednakże uprawnienia te przysłu-
gują tylko tym emerytom i rencistom, którzy korzy-
stali z tych uprawnień w dniu 25 listopada 1995 r.
Ponadto, zgodnie z art. 441 wprowadzonym do ukła-
du zbiorowego pracy dla pracowników zakładów
górniczych z 1991 r., od dnia 26 listopada 1995 r. po-
stanowienia art. 22 tego układu, który dotyczy
uprawnień do bezpłatnego węgla, nie mają zastoso-
wania do jednostek, które na podstawie art. 9 ust. 3
ustawy z dnia 29 września 1994 r. o zmianie ustawy
Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych ustaw
(Dz. U. Nr 113, poz. 547, ze zm.) odstąpiły w swych
układach zbiorowych pracy od stosowania świad-
czeń dla byłych pracowników w wymiarze i na zasa-
dach określonych w Układzie Zbiorowym Pracy dla
Przemysłu Węglowego z dnia 1 lutego 1980 r. Zatem
osoby takie nie podlegają przepisom ustawy z dnia
6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych.
Informuję, iż posiłkowanie się przez organy ren-
towe ustawą z dnia 26 listopada 1998 r. o dostoso-
waniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjono-
wania w warunkach gospodarki rynkowej oraz
szczegółowych uprawnieniach i zadaniach gmin gór-
niczych jest celowe i zasadne, gdyż to właśnie prze-
pis tej ustawy (art. 55) został uznany przez Trybu-
nał Konstytucyjny za niezgodny z konstytucją.
Informuję, iż zgodnie z art. 9 ust. 2 ustawy z dnia
6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym (...) każdej
osobie, po otrzymaniu decyzji ZUS odmawiającej
ekwiwalentu pieniężnego, przysługuje prawo do skie-
rowania odwołania do właściwego sądu powszechne-
go w terminie oraz według zasad określonych
w przepisach Kodeksu postępowania cywilnego. Po-
stępowanie sądowe w tym zakresie jest wolne od
446
opłat. Wyrok sądu powszechnego będzie ostatecz-
nym potwierdzeniem posiadania lub też utraty pra-
wa do ekwiwalentu przez emerytów i rencistów
z przedsiębiorstw robót górniczych.
Na zakończenie raz jeszcze podkreślam, iż celem
ustawy o ekwiwalencie (...) była realizacja wyroku
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2005 r.
(sygn. akt. SK 20/04) poprzez stworzenie podstawy
prawnej do wypłaty należnego ekwiwalentu dla
emerytów i rencistów z przedsiębiorstw robót górni-
czych, którzy z dniem 1 stycznia 2002 r. przestali
otrzymywać ekwiwalent z tytułu prawa do bezpłat-
nego węgla, realizowany na podstawie art. 55 usta-
wy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu gór-
nictwa węgla kamiennego do funkcjonowania w wa-
runkach gospodarki rynkowej oraz szczegółowych
uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych (Dz. U.
Nr 612, poz. 1112, z późn. zm.). Wyrok Trybunału
Konstytucyjnego nie dotyczy wszystkich pracowni-
ków szeroko pojętego sektora górnictwa, lecz jedy-
nie tylko tych, którzy ten ekwiwalent mieli wypłaca-
ny przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych i faktycz-
nie ten ekwiwalent utracili w wyniku niekonstytu-
cyjnej zmiany przepisów prawa.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie roszczeń niemieckich w kontekście
prac nad ustawą reprywatyzacyjną (2516)
W związku z interpelacją posła Rzeczypospolitej
Polskiej pani Gabrieli Masłowskiej (znak SPS-023-
-2516/08), skierowaną do ministra skarbu państwa,
w sprawie roszczeń niemieckich w kontekście prac
nad ustawą rekompensującą skutki prawne przeję-
cia mienia obywateli w latach 1944–1962, w porozu-
mieniu z ministrem spraw zagranicznych oraz mini-
strem sprawiedliwości, uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje:
Podstawą uregulowania kwestii związanych
z przejęciem przez Polskę majątków po byłych prze-
siedleńcach z Ziem Odzyskanych stanowiły uzgod-
nienia dokonane podczas konferencji poczdamskiej,
w czasie której zdecydowano o przyznaniu Polsce
Ziem Północnych i Zachodnich. W konsekwencji po-
wyższego Polska dokonała zmian terytorialnych
i zmian własnościowych na otrzymanych terenach.
Wszelkie dalsze uregulowania w polskim prawie we-
wnętrznym miały za zadanie wprowadzenie w życie
postanowień podjętych na arenie międzynarodowej
i tym samym wykonanie umowy poczdamskiej.
Stanowisko Polski w kwestii stosunków własno-
ściowych wysiedlonych osób narodowości niemiec-
kiej, polegające na braku podstaw do żądania od Pol-
ski odszkodowania z tytułu przejętego mienia pu-
blicznego i prywatnego, opiera się na statusie Nie-
miec jako państwa agresora, które wywołało II woj-
nę światową, a tym samym pozbawiło się ochrony
wynikającej z prawa międzynarodowego.
Praktyka mocarstw sprzymierzonych po II woj-
nie światowej wyraźnie wskazywała, że mienie nie-
mieckie „za granicą” było przejmowane bez odszko-
dowania i zostało objęte realizacją roszczeń repara-
cyjnych. Zgodnie z powyższym państwo będące ofia-
rą agresji nie może wypłacać odszkodowań obywate-
lom państwa agresora. W oświadczeniu kanclerza
federalnego wydanym w dniu 1 sierpnia 2004 r.
w Warszawie rząd federalny wykluczył jednoznacz-
nie dochodzenie międzypaństwowych roszczeń, jako
niemające podstawy prawnej, a ponadto oświadczył,
iż w żadnym przypadku nie będzie popierał żądań
indywidualnych związanych z takimi zdarzeniami.
Umowa poczdamska wraz z wcześniejszymi usta-
leniami z konferencji w Jałcie stworzyła w Europie
tzw. ład jałtańsko-poczdamski, który przetrwał do
1989 r. i zakończył się upadkiem muru berlińskiego,
a w rok później zjednoczeniem Niemiec. Zaistniały
stan rzeczy został usankcjonowany nowym porozu-
mieniem zwanym układem 2 + 4. Stanowił on m.in.,
iż zjednoczone Niemcy nie będą wnosić roszczeń te-
rytorialnych oraz że istniejące granice zjednoczo-
nych Niemiec są istotnym elementem porządku po-
kojowego w Europie, a istniejąca granica między
zjednoczonymi Niemcami a Polską będzie potwier-
dzona w osobnym traktacie (co nastąpiło w dniu
14 listopada 1990 r.).
Na podstawie międzynarodowych i regionalnych
uregulowań prawnych odnoszących się do ochrony
praw człowieka podmioty indywidualne, które uwa-
żają, że ich prawa zostały naruszone, mogą docho-
dzić swoich uprawnień przed sądami i trybunałami
międzynarodowymi. Z możliwości tej skorzystało
m.in. Powiernictwo Pruskie, wnosząc przeciwko
Polsce skargi do ETPCz.
Z punktu widzenia stosunków międzynarodo-
wych istnieje zasadnicza różnica pomiędzy indywi-
dualną skargą osoby fizycznej, co ma miejsce w przed-
miotowym wypadku, a sytuacją gdy podmiotem ini-
cjującym wszczęcie postępowania lub instytucją po-
pierającą wniesienie skargi jest państwo, którego
obywatel jest stroną postępowania.
Należy podkreślić, że ani rząd RFN, ani inne li-
czące się siły polityczne w Niemczech nie popierają
indywidualnych roszczeń przeciwko Polsce w związ-
ku z II wojną światową. Roszczenia osób wysiedlo-
nych na mocy umowy poczdamskiej lub ich spadko-
bierców są nie do utrzymania w świetle prawa mię-
dzynarodowego, prawa polskiego i prawa niemiec-
kiego, czemu rząd RFN wielokrotnie dawał wyraz.

Po raz ostatni miało to miejsce w dniu 11 grudnia
2007 r. podczas wizyty premiera RP D. Tuska w Ber-
linie. W swoim wystąpieniu kanclerz RFN A. Merkel
stwierdziła wówczas, że zdaniem rządu RFN nie ist-
nieją żadne roszczenia odszkodowawcze przeciwko
Polsce i każdy kolejny rząd niemiecki będzie prezen-
tował tego rodzaju stanowisko.
Na obecnym etapie opracowywania założeń do
ustawy uaktualniane są dane przedstawiające sza-
cowaną wartość składników mienia niezbędnego do
przeprowadzenia procesu rekompensowania. Anali-
zowana jest skala wartości celem zweryfikowania
aktualnych możliwości płatniczych państwa. Po-
wyższe wyliczenia pozwolą rządowi podjąć decyzję
co do wyboru sposobu i zakresu rekompensowania.
Przewiduje się, że rekompensata będzie przysłu-
giwała wszystkim uprawnionym bez względu na
obecnie posiadane obywatelstwo. Jedynym kryte-
rium jest prawo własności nieruchomości w chwili
jej przejęcia.
Wstępnie zakłada się, iż z zakresu podmiotowego
ustawy będą wyłączone:
— osoby objęte uprawnieniami odszkodowawczy-
mi wynikającymi z umów międzynarodowych za-
wartych w latach 1948–1971,
— osoby, które na podstawie dekretów z 1946 r.
zostały wykluczone ze społeczeństwa polskiego, z wy-
łączeniem osób, które na podstawie orzeczeń sądów
powszechnych utrzymały obywatelstwo polskie.
Założenia do ustawy zgodne są zarówno z pol-
skim prawem wewnętrznym, jak również z prawem
wspólnotowym.
Projekt ustawy będzie poddany szerokim uzgod-
nieniom, co ostatecznie wyeliminuje ewentualne
niezgodności z europejskim porządkiem prawnym.
Efektem braku ustawy są liczne procesy o od-
szkodowanie w Europejskim Trybunale Praw Czło-
wieka oraz skargi do Trybunału Sprawiedliwości
(UE) na brak ochrony przez Rzeczpospolitą Polską
praw słusznie nabytych przez osoby poszkodowane
w wyniku nacjonalizacji. Ponadto pogłębia to nie-
stabilną sytuację własnościową w kraju. Wiele
przedsięwzięć gospodarczych było i jest wadliwie
przeprowadzonych na skutek niejasnej sytuacji
prawnej mienia w kontekście kierowanych do niego
roszczeń byłych właścicieli lub ich spadkobierców.
Nieuchwalenie ustawy stanowi także zagrożenie dla
finansów publicznych z uwagi na coraz większe od-
szkodowania, które są zasądzane przez sądy oraz or-
gany administracji publicznej i wypłacane z budżetu
państwa.
Założenia do ww. ustawy zgodnie z przyjętym
harmonogramem w czerwcu zostaną skierowane
pod obrady Rady Ministrów. Na ich podstawie zosta-
nie przygotowany projekt ustawy, który zostanie
przekazany pod obrady Sejmu.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
447
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Haliny Rozpondek
w sprawie zmiany organizacji ruchu
na odcinku drogi DK1 przebiegającej
przez Częstochowę (2522)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-2522/08 z dnia 15 kwietnia
2008 r. przekazujące interpelację poseł Haliny Roz-
pondek w sprawie zmiany organizacji ruchu na od-
cinku drogi krajowej nr 1 przebiegającej przez Czę-
stochowę, uprzejmie informuję, że resort otrzymał
stanowisko prezydenta miasta Częstochowy odno-
szące się do kwestii wymienionych w interpelacji.
W nawiązaniu do pisma ministra infrastruktury
nr TD-8-0701-14/08 z dnia 28 kwietnia 2008 r.
przedstawiam informacje podane przez zastępcę
prezydenta miasta Częstochowy zgodnie z otrzyma-
nym pismem nr MZD.IRD.0024-1/08 z dnia 21 maja
2008 r.
Na południowym wlocie drogi krajowej nr 1
(Al. Wojska Polskiego) przed skrzyżowaniem z dro-
gą krajową nr 46 (Al. Jana Pawła II) w Częstocho-
wie wyznaczonych jest pięć pasów ruchu: dwa dla
skręcających w lewo, dwa dla jadących na wprost
oraz skrajny prawy wspólny dla ruchu na wprost
i w prawo. Taka segregacja ruchu obowiązuje na od-
cinku około 90 m od linii zatrzymania. Następnie wy-
stępuje odcinek czterech pasów ruchu: dwa w lewo
i dwa na wprost (do 130. m od linii zatrzymania). Po-
tem jezdnia drogi krajowej nr 1 na odcinku ok. 70 m
faktycznie jest zawężona (wysepką namalowaną przy
lewej krawędzi jezdni) do dwóch pasów ruchu, ze
względu na konieczność ochrony pojazdów oczekują-
cych na skręt w lewo na wydzielonych pasach dla tej
relacji, lecz nie ogranicza ona przepustowości na cią-
gu drogi krajowej nr 1, a stanowi ona element bezpie-
czeństwa ruchu zapobiegających najeżdżaniu na tył
pojazdów oczekujących na skręt w lewo (w drogę kra-
jową nr 46 i do centrum Częstochowy).
Przepustowość na tym fragmencie drogi krajo-
wej nr 1 ogranicza skrzyżowanie z sygnalizacją
świetlną, która przy natężeniu ruchu rzędu 6000
pojazdów w godzinie szczytu przy obecnej geometrii
nie może działać efektywnie. Natężenie ruchu na
drodze krajowej stale rośnie (z pomiaru przeprowa-
dzonego w 2007 r. wynika, że na wlocie południo-
wym natężenie ruchu sięga 2300 pojazdów w godzi-
nach szczytu popołudniowego). Natężenie ruchu dla
relacji skrętu w lewo stanowi ok. 40% całości ruchu
na tym wlocie. Na skrzyżowaniu z sygnalizacją
świetlną przy takim obciążeniu ruchem nie ma tech-
nicznych możliwości, aby zwiększyć liczbę pasów ru-
chu do jazdy na wprost, zmniejszając równocześnie
liczbę pasów dla skrętu w lewo do jednego.
448
Skrzyżowanie pracuje na granicy przepustowo-
ści. Pomimo zainstalowania tam w 2003 r. nowocze-
snej acyklicznej sygnalizacji akomodacyjnej opartej
na czujnikach indukcyjnych praktycznie w każdy
dzień roboczy przekraczana jest przepustowość
skrzyżowania. Okres przekraczania przepustowości
rozciąga się na kilka godzin dziennie. W piątki ko-
lejki pojazdów oczekujących regularnie osiągają
długości nawet do 2 km na każdym z wlotów skrzy-
żowania. W okresach szczytu pielgrzymkowego dłu-
gość kolejek zwiększa się, powodując wielogodzinną
blokadę miasta.
Nie ma możliwości poprawy istniejącego stanu za
pomocą modernizacji istniejącego skrzyżowania jed-
nopoziomowego. Zmiana organizacji ruchu również
nie poprawi sytuacji. Sygnalizacja świetlna nie jest
w stanie obsłużyć tak dużych potoków ruchu. Zado-
walające warunki ruchu w tym miejscu można za-
pewnić tylko poprzez budowę węzła wielopoziomo-
wego. Gmina Częstochowa czyni starania o uzyska-
nie dofinansowania realizacji tego zamierzenia in-
westycyjnego pn. „Przebudowa drogi krajowej nr 1
w Częstochowie – budowa wiaduktu na skrzyżowa-
niu Al. Jana Pawła II z drogą krajową nr 1 wraz
z połączeniem z ul. Srebrną” ze środków Unii Euro-
pejskiej w ramach Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Jarosława Pięty,
Marka Krząkały i Ryszarda Zawadzkiego
w sprawie stanu wdrażania
podpisu elektronicznego (2535)
W odpowiedzi na interpelację poselską posłów
Jarosława Pięty, Marka Krząkały i Ryszarda Za-
wadzkiego (sygn. SPS-023-2535/08), dotyczącą pro-
blemów związanych z upowszechnieniem podpisu
elektronicznego, pragnę przedstawić, co następuje:
Podlegająca ministrowi gospodarki krajowa in-
frastruktura podpisu elektronicznego została za-
pewniona niezwłocznie po wejściu w życie ustawy
o podpisie elektronicznym w dniu 16 sierpnia 2002 r.
Bezpieczny podpis elektroniczny może być od tego
czasu wykorzystywany w nowo tworzonych usłu-
gach administracji publicznej. W tych obszarach za-
stosowań, gdzie istnieją ramy prawne dla dokumen-
tu elektronicznego oraz dokonano inwestycji w nie-
zbędne rozwiązania w zakresie elektronicznych biur
podawczych e-podpis stanowi rozwiązanie działają-
ce i funkcjonalne. W chwili obecnej działają trzy
kwalifikowane podmioty świadczące usługi certyfi-
kacyjne wpisane do rejestru NCCert, w których do-
konywać można zakupu bezpiecznego podpisu elek-
tronicznego. Ceny zestawu do składania bezpieczne-
go podpisu elektronicznego zakupywanego w pierw-
szym roku wynoszą ok. 400 PLN, a koszt odnowie-
nia certyfikatu kwalifikowanego wynosi ok. 100 PLN.
Według stanu na dzień 30 kwietnia br. aktywnych
było 36486 certyfikatów kwalifikowanych oraz za-
wartych zostało wiele umów zakładających wysta-
wienie certyfikatów w późniejszym terminie. Zain-
teresowanie zakupem e-podpisu systematycznie
wzrasta, chociaż liczba elektronicznych usług pu-
blicznych nie jest znacząca, a masowe zastosowania
komercyjne, jak np. elektroniczne fakturowanie, są
względnie nowe i wymagają czasu na rozwój rynku
aplikacji fakturujących oraz standaryzację rozwią-
zań, zarówno w Polsce, jak i Unii Europejskiej.
Przedstawiając powyższe, pragnę uprzejmie pro-
sić o przyjęcie następujących wyjaśnień w zakresie
postawionych pytań szczegółowych:
1. Czy wobec tak małej liczby przedsiębiorców
posiadających już e-podpis możliwe jest przesunięcie
terminu obowiązku jego posiadania?
Ustawa o podpisie elektronicznym w art. 58 ust. 2
nałożyła na organy władzy publicznej obowiązek
umożliwienia wnoszenia podań i wniosków oraz in-
nych czynności w postaci elektronicznej, w przypad-
kach gdy przepisy prawa wymagają składania ich
w określonej formie lub według określonego wzoru.
Termin wejścia w życie tego obowiązku został już
uprzednio jednokrotnie odroczony. W świetle uzgod-
nień z ministrem właściwym ds. informatyzacji nie
przewiduje się kolejnego przesunięcia i obowiązek
ten pozostanie wiążący dla urzędów. Znowelizowane
przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego
w sprawie wnoszenia podań oraz dokonywania dorę-
czeń drogą elektroniczną obowiązywały już od 21 li-
stopada 2005 r. Techniczne możliwości wspierające
realizację tego obowiązku zostały zapewnione przez
Elektroniczną Platformę Usług Administracji Pu-
blicznej EPUAP, przez co podmioty, które nie dyspo-
nują rozwiązaniem komercyjnym, korzystać mogą
z usług takich, jak m.in. elektroniczna skrzynka po-
dawcza. Nie oznacza to, że urzędy przygotowane są
do przejścia w całości na elektroniczny obieg doku-
mentów, gdyż w tym zakresie pozostaje jeszcze wiele
do zrobienia. Urzędy powinny zwrócić uwagę na
możliwość składania drogą elektroniczną załączni-
ków oraz ewentualne inne bariery, które mogą wy-
stępować w podległych im procedurach administra-
cyjnych. Elektronizacja procedur stanowi istotne
wyzwanie dla administracji m.in. ze względu na zo-
bowiązania w tym zakresie wynikające z obowiązku
implementowania dyrektywy usługowej.
W odniesieniu do terminu 21 lipca 2008 r. prze-
widzianego w ustawie o informatyzacji działalności

podmiotów realizujących zadania publiczne, uchwa-
lonej w 2005 r., ustanowiony został ponad trzyletni
okres na dostosowanie systemów informatycznych
ZUS oraz przygotowanie przedsiębiorców. Zakład
Ubezpieczeń Społecznych dostosował swój system
informatyczny do korzystania z bezpiecznego podpi-
su elektronicznego. Z uwagi na ewentualne niedo-
godności związane z zakupem certyfikatów kwalifi-
kowanych w krótkim okresie czasu rozważane jest
rozłożenie obowiązku w czasie poprzez wprowadze-
nie okresu przejściowego. Ustalenia w sprawie ewen-
tualnej zmiany przepisów w tym zakresie nastąpią
z udziałem Ministerstwa Pracy i Polityki Społecz-
nej, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji, Ministerstwa Gospodarki oraz ZUS.
2. Czy możliwe jest zliberalizowanie zapisów usta-
wy w celu dopuszczenia do użycia mniej skompliko-
wanej wersji podpisu, tzw. wersji zwykłej?
Podkreślić należy, że obowiązująca ustawa o pod-
pisie elektronicznym przewiduje możliwość stosowa-
nia tzw. zwykłego podpisu elektronicznego. W ślad
za dyrektywą 1999/93/WE ustawa stanowi, że zwy-
kłemu podpisowi elektronicznemu nie można odmó-
wić ważności i skuteczności wyłącznie ze względu
na jego elektroniczną formę. Możliwość wykorzysta-
nia tego narzędzia zależy zatem przede wszystkim
od działań organizacyjnych polegających na zapew-
nieniu dedykowanej dla danej usługi lub współdzie-
lonej z innymi projektami infrastruktury klucza pu-
blicznego. W chwili obecnej częstokroć postulowane
jest wprowadzenie podpisu zaawansowanego, który
nie wymaga stosowania tzw. bezpiecznego urządze-
nia. Podpis tego rodzaju odmiennie do podpisu opar-
tego o kwalifikowany certyfikat nie posiada wystan-
daryzowanego profilu w skali Unii Europejskiej
i realizowany jest w ponad dwudziestu różnych mo-
delach. Jako wzorcowy przykład implementacji tego
rodzaju podpisu elektronicznego podawany jest
przykład Danii, gdzie certyfikaty OCES do wyko-
rzystania we wszystkich systemach e-government
dostępne są dla obywateli nieodpłatnie. Nie jest nato-
miast znany fakt, że centrum certyfikacji kosztowało
5 mln EURO i wymaga co roku nakładów na pod-
trzymanie jego działalności. Mimo oparcia wspólno-
towej dyrektywy (i w ślad za tym ustawy o podpisie
elektronicznym) na założeniu, że usługi certyfika-
cyjne posiadają co do zasady charakter komercyjny,
brak jest zasadniczych przeszkód dla aktywności
państwa w tej dziedzinie, w tym m.in. poprzez wy-
dawanie elektronicznych dokumentów z kluczem do
składania e-podpisu (eID) lub tworzenie urzędów
certyfikujących w ramach poszczególnych projektów
informatyzacji państwa.
3. Czy konieczne jest narzucanie na przedsiębior-
ców obowiązku stosowania e-podpisu w przypadku
stosowania e-faktur? Już teraz wielu przedsiębior-
ców korzysta z poczty e-mail do wysyłania faktur.
Zasady wystawiania i przechowywania elektro-
nicznych faktur w państwach członkowskich UE re-
gulowane są przez dyrektywę Rady 2001/115/WE
449
z 20.12.2001 r. zmieniającą tzw. dyrektywę VAT 77/
388/EWG w celu uproszczenia, modernizacji i har-
monizacji warunków dotyczących fakturowania
w odniesieniu do podatku VAT. Podstawowym wa-
runkiem przy wystawianiu elektronicznych faktur
jest zagwarantowanie autentyczności pochodzenia
i integralności danych, np. poprzez użycie zaawan-
sowanych podpisów elektronicznych (w Polsce odpo-
wiednikiem tego rodzaju podpisu elektronicznego
jest bezpieczny podpis elektroniczny), bądź poprzez
użycie systemu elektronicznej wymiany danych
(EDI). Pierwsza z wymienionych możliwości wysta-
wiania faktur elektronicznych to użycie zaawanso-
wanych podpisów elektronicznych w rozumieniu
art. 2 (2) dyrektywy o podpisie elektronicznym, przy
czym państwa członkowskie mogą wymagać dodat-
kowo, aby podpisy te opierały się na kwalifikowa-
nych certyfikatach i tworzone były przez bezpieczne
urządzenia, w rozumieniu art. 2 (6) i art. 10 tejże
dyrektywy. Państwa członkowskie mogą również
umożliwić wystawianie elektronicznych faktur pod
warunkiem stosowania innych metod zapewnienia
autentyczności pochodzenia i integralności danych.
Prace w tym zakresie prowadzone są obecnie przez
Ministerstwo Finansów.
4. Czy możliwe jest wprowadzenie jednolitego
formatu e-podpisu? Obecnie na rynku funkcjonuje
kilkanaście jego wersji, co w żaden sposób nie uła-
twia życia firmom.
W odniesieniu do formatów plików wynikowych
w świetle rozwiązań europejskich nie jest to właści-
we, ponieważ, wyjąwszy kraje o pojedynczym cen-
trum certyfikacji, istnieje pluralizm rozwiązań
w zakresie programów służących do składania pod-
pisu elektronicznego nawet dla certyfikatów kwali-
fikowanych. Podkreślić należy, że tak jak w przy-
padku plików graficznych, muzycznych i teksto-
wych, różne formaty plików z danymi e-podpisu sta-
nowią przedmiot konkurencji służącej wypracowa-
niu rozwiązań dostarczających dodatkowe funkcjo-
nalności oraz najbardziej efektywnych (np. pliki
z podpisanym dokumentem i przeglądarką). Pro-
blem wielości formatów plików rozwiązywany jest
w informatyce z wykorzystaniem tzw. brokera for-
matów. Rozwiązaniem tego rodzaju jest hiszpańska
platforma e-government, która zawiera mechanizm
weryfikacji podpisu elektronicznego dla 79 rodzajów
formatów e-podpisu od 12 dostawców usług. Kwestie
te stanowią zatem przede wszystkim problem fak-
tycznych działań z zakresu informatyzacji, które po-
legać mogą na dostarczeniu publicznych (ePUAP)
oraz komercyjnych (e-Notarius) mechanizmów wali-
dacji e-podpisu. W tym kontekście opracowanie
wspólnej specyfikacji i formatu dla podpisów elek-
tronicznych XAdES może być ważnym ułatwieniem,
ale pozostaje kwestią wtórną względem wykorzysta-
nia nowych mechanizmów, takich jak m.in. usługi
DVCS, oraz zapewnia w skali europejskiej mechani-
zmów weryfikacji e-podpisu.
450
5. Czy możliwe jest obniżenie kosztów uzyskania
e-podpisu?
Minister właściwy ds. gospodarki zabiega o obni-
żenie cen zestawów do składania podpisu elektro-
nicznego, ale świadczenie usług certyfikacyjnych na
poziomie kwalifikowanym posiada na chwilę obecną
charakter wyłącznie komercyjny. W wielu syste-
mach mogą być stosowane certyfikaty niekwalifiko-
wane i działania w zakresie upowszechnienia tego
rodzaju certyfikatów powinny być podejmowane
w ramach informatyzacji. Rozpatrywana jest możli-
wość wprowadzenia tzw. uwierzytelnionych profili
użytkownika. Ważną szansę obniżenia ceny podpisu
elektronicznego może stanowić projekt elektronicz-
nego dokumentu tożsamości (pl.ID), który dostarczy
obywatelom m.in. nośnika kluczy do składania
e-podpisu.
Ekonomiczny sens zakupu kwalifikowanych cer-
tyfikatów oraz bezpiecznego urządzenia do składa-
nia e-podpisu zależy w ścisły sposób od liczby zasto-
sowań, do jakich użytkownik będzie mógł podpis
wykorzystać. W chwili obecnej liczba e-usług pu-
blicznych dostępnych na poziomie transakcyjnym
jest niewielka. W świetle danych Komisji Europej-
skiej liczba usług dostępnych w całości online wyno-
si w naszym kraju 25% w porównaniu do ok. 53%
średniej unijnej. Niemniej, stale pojawiają się nowe
e-usługi publiczne, takie jak np. składanie deklara-
cji podatkowych.
W miarę otwarcia urzędów na przyjmowanie
i procedowanie elektronicznych dokumentów zwięk-
szy się zapewne zainteresowanie zakupem e-podpi-
su. Nadmienić należy, że istnieją kraje (w tym
np. Wielka Brytania), gdzie usługi e-government
rozwinęły się mimo braku upowszechnienia e-pod-
pisu. Wykorzystywane są inne mechanizmy uwie-
rzytelnienia, a wiarygodność dokumentów może być
powiązana z systemami, w których są one tworzone
lub przetwarzane. W tym kontekście ważnym no-
wym narzędziem, które może i powinno być wdraża-
ne równolegle z podpisem elektronicznym, jest uwie-
rzytelniony profil użytkownika. Informatyzacja
urzędów oraz przejście na elektroniczny obieg doku-
mentów może następować z wykorzystaniem wielu
narzędzi, nie tylko bezpiecznego podpisu elektro-
nicznego.
Uznanie priorytetowego znaczenia tworzenia no-
wych elektronicznych usług publicznych oraz czyn-
ny udział przedstawicieli Sejmu RP w procesie infor-
matyzacji procedur administracyjnych i postępowań
może stanowić nieoceniony wkład w przechodzeniu
organów władzy publicznej na elektroniczny obieg
dokumentów. W drugim półroczu br. przewiduje się
merytoryczną nowelizację ustawy o podpisie elek-
tronicznym, która, jakkolwiek nie stanowiąc barie-
ry obiegu dokumentów elektronicznych, może i po-
winna zostać udoskonalona nowymi narzędziami.
Prace w tym zakresie prowadzone będą we współ-
pracy z ministrem właściwym ds. informatyzacji ze
względu na konieczność uwzględnienia nowych po-
trzeb w zakresie informatyzacji państwa. Pragnę
podziękować za osobiste zainteresowanie tą proble-
matyką oraz prosić o przychylność panów posłów
w trakcie prac legislacyjnych.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie odkrycia przez poznańskich lekarzy
genezy części zakażeń wirusem żółtaczki
typu C (2571)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Jacka Tomczaka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 17 kwietnia 2008 r. (SPS-023-2571/08),
w sprawie odkrycia przez poznańskich lekarzy gene-
zy części zakażeń wirusem żółtaczki typu C, przesy-
łam uprzejmie informacje w powyższej sprawie.
Uprzejmie informuję, że sprawa odkrycia przez
poznańskich lekarzy genezy części zakażeń wiru-
sem żółtaczki typu C została przedstawiona w ko-
munikacie „Stosowanie strzykawki jednorazowej
w ocenie bakteriologicznej”, zamieszczonym w cza-
sopiśmie „Problemy Higieny i Epidemiologii”; 2007,
88(2): 235–238; i była rozpatrywana w dniu 8 stycz-
nia 2008 r. przez Komisję do Spraw Wyrobów Me-
dycznych Urzędu Rejestracji Produktów Leczni-
czych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobój-
czych. W wyniku przyjętej uchwały prezes urzędu
rejestracji zwrócił się do Narodowego Instytutu
Zdrowia Publicznego – Państwowego Zakładu Hi-
gieny o opinię w powyższej sprawie. Poniżej przed-
stawiam opinię Narodowego Instytutu Zdrowia Pu-
blicznego – Państwowego Zakładu Higieny:
1. Wartość naukowa komunikatu budzi zastrze-
żenia, gdyż przeprowadzone badania potwierdzają
jedynie prawdę oczywistą, że nieprawidłowe użycie
strzykawki, bez zachowania warunków aseptycz-
nych, może prowadzić do zakażenia wewnętrznej po-
wierzchni cylindra strzykawki.
2. Metodyka badań, ograniczona do użycia tylko
jednej strzykawki, nie stanowi wystarczającej pod-
stawy do wyciągnięcia ogólnych wniosków.
3. Stwierdzenie: „po raz pierwszy udowodniono
możliwość przedostania się bakterii do sterylnego
przedziału strzykawki przy zgodnym z procedurami
stosowaniu powszechnie dostępnej strzykawki jed-
norazowej” – nie jest zgodne z prawdą, gdyż sposób

stosowania strzykawki w badaniu był niezgodny
z powszechnie stosowanymi procedurami.
4. W przypadku nieprawidłowego użycia, bez
zachowania odpowiednich procedur aseptycznych,
nawet zmiana konstrukcji strzykawki nie poprawi
sytuacji.
Jednocześnie na stronie internetowej Minister-
stwa Zdrowia została opublikowana informacja do-
tycząca przestrzegania podstawowych zasad asepty-
ki i antyseptyki w zakresie postępowania ze sprzę-
tem jednorazowego użytku, a w szczególności stoso-
wania jednorazowej strzykawki, oraz wymieniony
wyżej komunikat „Stosowanie strzykawki jednora-
zowej w ocenie bakteriologicznej”, jak również mate-
riały źródłowe dotyczące możliwości skażenia jało-
wego przedziału strzykawki przy procedurze przy-
gotowania iniekcji.
Ministerstwo Zdrowia, jak również Narodowy
Instytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład
Higieny nie dysponują informacjami odnośnie do
liczby osób, które mogłyby zarazić się wirusem za-
palenia wątroby typu C w opisany przez poznań-
skich lekarzy sposób.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie zakazu importu foczych skór
z Kanady (2603)
W nawiązaniu do interpelacji pani poseł Jolanty
Szczypińskiej w sprawie importu z Kanady foczych
skór i produktów z fok do Polski przekazanej w dniu
17 kwietnia br. (sygn.: DSPA-4401-2332/08) uprzej-
mie informuję, co następuje.
Polska nie jest znaczącym importerem skór z fok
ani wyrobów zawierających takie skóry. Import skór
futerkowych surowych jest od roku 2007 objęty
wspólnym kodem celnym, z którego nie można wy-
różnić, z jakich zwierząt skóry zostały zaimporto-
wane. Należy również zaznaczyć, że dane importo-
we wskazują jednoznacznie, że w roku 2007 zaim-
portowano do Polski tylko 50 kg skór futerkowych
garbowanych z fok innych niż z chronionych szcze-
niąt foczych z gatunku harp lub hooded (kod CN
4302 30 55), a import ten w całości pochodził z Chin.
Ponadto w roku 2007 sprowadzono do Polski 1,6 t
odzieży, dodatków odzieżowych i pozostałych arty-
451
kułów ze skór futerkowych innych niż ze szczeniąt
foczych z gatunku harp lub hooded (kod CN 4303 10
10), z czego 85% importu pochodziło z Chin, a pozo-
stałe z Włoch i Grecji. Towary te mogły zawierać skó-
rę futerkową z fok nieobjętych zakazem importu.
Od czerwca 2004 r. obowiązuje w Polsce rozpo-
rządzenie ministra gospodarki i pracy z dnia 18 maja
2004 r. w sprawie zakazu przywozu z krajów trze-
cich skór niektórych gatunków szczeniąt foczych
oraz wyrobów z tych skór.
Rozporządzenie to zostało wprowadzone w celu
wykonania unijnej dyrektywy 83/129/EWG z dnia
28 marca 1983 r. dotyczącej przywozu do państw
członkowskich skór niektórych gatunków szczeniąt
foczych oraz otrzymywanych z nich wyrobów (Dz. U.
WE L 091 z 09/04/1983), zmienionej dyrektywą 89/
370/EWG z dnia 8 czerwca 1989 r. zmieniającą dy-
rektywę 83/129/EWG dotyczącą przywozu do państw
członkowskich skór niektórych gatunków szczeniąt
foczych oraz otrzymywanych z nich wyrobów (Dz. U.
WE L 163 z 14/06/1989). Dyrektywa ta zobowiązuje
wszystkie państwa członkowskie UE do wprowadze-
nia zakazu przywozu na swoje terytorium skór nie-
których gatunków szczeniąt foczych oraz wyrobów
z tych skór.
Polskie rozporządzenie wykonujące dyrektywę
unijną w tym zakresie, zostało wydane na podstawie
art. 12 ust. 1 pkt 3 oraz art. 22 ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o administrowaniu obrotem towarowym
z zagranicą (Dz. U. Nr 97, poz. 963, z późn. zm.).
Zakaz obejmuje import skór szczeniąt foczych
z gatunku harp i hooded, i jest spowodowany dąże-
niem do ochrony tych zwierząt. Spod zakazu wyłą-
czone są jednocześnie skóry lub wyroby z tych skór
w ilościach pochodzących z tzw. tradycyjnych polo-
wań dokonywanych przez Eskimosów. Ww. dyrekty-
wa uznaje bowiem prawo do przeprowadzania takich
polowań przez Eskimosów, jako składnika tradycyj-
nego sposobu ich życia, a skalę takich polowań oce-
nia jako niezagrażającą populacji tych zwierząt,
a przyczyniającą się do zachowania równowagi
w przyrodzie. Dlatego też spod zakazu ww. dyrekty-
wa wyłącza import skór szczeniąt foczych pochodzą-
cych z takich właśnie polowań.
Importer, który zamierza przywieść z kraju trze-
ciego na terytorium RP towary objęte niniejszym
zakazem, może dokonać takiego importu po złoże-
niu oświadczenia organowi celnemu, że towar przez
niego importowany pochodzi z tradycyjnych polo-
wań dokonywanych przez Eskimosów.
Prawidłowość składanych oświadczeń jest wery-
fikowana zarówno w trakcie kontroli pierwotnej
(w przypadku wątpliwości co do prawidłowości takie-
go oświadczenia), jak i w ramach kontroli postimpor-
towej dokonywanej przez ograny celne (w przypadku
ewentualnych sygnałów o naruszeniu zakazu).
Zakazem objęty jest więc przywóz towarów o na-
stępujących kodach taryfy celnej: 43018070, 43021941
oraz 43031010 pochodzących z któregokolwiek pań-
stwa trzeciego, z dopuszczalnym wyłączeniem, jakim
452
jest tradycyjna forma polowania na te zwierzęta sto-
sowana przez lud Eskimosów.
W odniesieniu do kwestii brutalnego sposobu po-
zyskiwania skór foczych w Kanadzie przekazuję
w załączeniu materiały przekazane przez ambasadę
Kanady wyjaśniające kwestię warunków polowania
na te zwierzęta („Polowanie na foki w Kanadzie
– fakty i mity” oraz „Polowanie na foki w Kanadzie
– najczęściej zadawane pytania”).
W odniesieniu do ustawy o ochronie zwierząt
z dnia 21 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 106,
poz. 1002, z późn. zm.) pragnę zaznaczyć, że zakres
terytorialny jej obowiązywania ograniczony jest do
Rzeczypospolitej Polskiej. Pragnę podkreślić rów-
nież, że w Polsce przestrzegany jest zakaz importu
skór i innych towarów wytwarzanych z niektórych ga-
tunków dzikich zwierząt pochodzących z państw,
w których chwyta się je przy pomocy potrzasków lub
metod niespełniających międzynarodowych norm
odłowu humanitarnego. Rozporządzenie Rady (EWG)
nr 3254/91 z dnia 4 listopada 1991 r. zabrania używa-
nia potrzasków we Wspólnocie oraz wprowadzania
do Wspólnoty skór i innych towarów wytwarzanych
z niektórych gatunków dzikich zwierząt pochodzą-
cych z państw, w których chwyta się je przy pomocy
potrzasków lub metod niespełniających międzyna-
rodowych norm odłowu humanitarnego. Wykaz ga-
tunków zwierząt, których import skór jest zakazany
zawiera załącznik nr I, natomiast wykaz innych to-
warów zawarty został w załączniku II, w zakresie,
w którym obejmują one skóry gatunków wymienio-
nych w załączniku I. Odstępstwo od powyższego za-
kazu jest możliwe, jeśli Komisja ustali, że w pań-
stwie, z którego pochodzą skóry:
— obowiązują odpowiednie przepisy administra-
cyjne lub ustawowe zakazujące używania potrza-
sków lub
— metody odłowu używane w odniesieniu do ga-
tunków wymienionych w załączniku I spełniają nor-
my humanitarnego odłowu uzgodnione na szczeblu
międzynarodowym.
Wykaz państw, które spełniają co najmniej jeden
z powyższych warunków określonych w art. 3 ust. 1
akapit pierwszy rozporządzenia (EWG) nr 3254/91
i określonych w art. 1. ust. 1 lit. a rozporządzenia
Komisji (WE) nr 35/97, ustanawiające przepisy do-
tyczące certyfikacji skór i towarów objętych rozpo-
rządzeniem Rady (EWG) nr 3254/91, został zawarty
razem z określonymi gatunkami w załączniku do
decyzji Rady z dnia 22 lipca 1997 r. Należy zauwa-
żyć, że rozporządzenie nie obejmuje żadnego gatun-
ku fok.
Polska opowiada się za jednolitym stosowaniem
prawa wspólnotowego na terenie całej Unii, co odno-
si się także do kontroli stosowania powyższego za-
kazu importu skór szczeniąt foczych z gatunku harp
i hooded. Komisja Europejska podjęła działania
zmierzające do przeanalizowania wpływu wprowa-
dzenia pełnego zakazu importu skór foczych i wyro-
bów z takich skór na gospodarkę Unii Europejskiej.
Wyniki badania mają pomóc w podjęciu ewentualnej
decyzji o zaostrzeniu obowiązującego zakazu impor-
tu. Ponadto Komisja Europejska prowadzi rozmowy
w tym zakresie z przedstawicielami Parlamentu Eu-
ropejskiego i organizacjami pozarządowymi w Unii
Europejskiej. Zgodnie z informacjami Komisji Euro-
pejskiej już w połowie bieżącego roku będzie ona go-
towa do przedłożenia państwom członkowskim UE
propozycji dalszych kroków. Rząd Polski w pełni po-
piera te działania Komisji Europejskiej i oczekuje, iż
rezultatem ich będzie zaostrzenie obowiązującego
zakazu importu do UE skór ze szczeniąt foczych
określonych gatunków. Jednocześnie znikomy im-
port po stronie polskiej uniemożliwia na obecnym
etapie podjęcie już teraz zgodnie z ustawodawstwem
UE działań zmierzających do autonomicznego roz-
szerzenia obowiązującego zakazu importu skór fo-
czych niektórych gatunków.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Joanny Skrzydlewskiej,
Beaty Bublewicz, Jarosława Urbaniaka
i Damiana Raczkowskiego
w sprawie stanowiska
Ministerstwa Gospodarki co do możliwości
wprowadzenia zakazu importu na teren
Rzeczypospolitej Polskiej foczych skór
i produktów z nich wykonanych (2632)
W nawiązaniu do interpelacji posłów Joanny
Skrzydlewskiej, Beaty Bublewicz, Jarosława Urba-
niaka i Damiana Raczkowskiego w sprawie możli-
wości wprowadzenia zakazu importu foczych skór
i produktów z fok do Polski przekazanej w dniu
21 kwietnia br. (sgn.: SPS-023-2632/08) uprzejmie
informuję, co następuje.
Polska nie jest znaczącym importerem skór z fok
ani wyrobów zawierających takie skóry. Import skór
futerkowych surowych jest od roku 2007 objęty
wspólnym kodem celnym, z którego nie można wy-
różnić, z jakich zwierząt skóry zostały zaimporto-
wane. Należy również zaznaczyć, że dane importo-
we wskazują jednoznacznie, że w roku 2007 zaim-
portowano do Polski tylko 50 kg skór futerkowych
garbowanych z fok innych niż z chronionych szcze-
niąt foczych z gatunku harp lub hooded (kod CN
4302 30 55), a import ten w całości pochodził z Chin.
Ponadto w roku 2007 sprowadzono do Polski 1,6 t
odzieży, dodatków odzieżowych i pozostałych arty-
kułów ze skór futerkowych innych niż ze szczeniąt

foczych z gatunku harp lub hooded (kod CN 4303 10
10), z czego 85% importu pochodziło z Chin, a pozo-
stałe z Włoch i Grecji. Towary te mogły zawierać skó-
rę futerkową z fok nieobjętych zakazem importu.
Od czerwca 2004 r. obowiązuje w Polsce rozpo-
rządzenie ministra gospodarki i pracy z dnia 18 maja
2004 r. w sprawie zakazu przywozu z krajów trze-
cich skór niektórych gatunków szczeniąt foczych
oraz wyrobów z tych skór.
Rozporządzenie to zostało wprowadzone w celu
wykonania unijnej dyrektywy 83/129/EWG z dnia
28 marca 1983 r. dotyczącej przywozu do państw
członkowskich skór niektórych gatunków szczeniąt
foczych oraz otrzymywanych z nich wyrobów (Dz. U.
WE L 091 z 09/04/1983), zmienionej dyrektywą 89/
370/EWG z dnia 8 czerwca 1989 r. zmieniającą dy-
rektywę 83/129/EWG dotyczącą przywozu do państw
członkowskich skór niektórych gatunków szczeniąt
foczych oraz otrzymywanych z nich wyrobów (Dz. U.
WE L 163 z 14/06/1989). Dyrektywa ta zobowiązuje
wszystkie państwa członkowskie UE do wprowadze-
nia zakazu przywozu na swoje terytorium skór nie-
których gatunków szczeniąt foczych oraz wyrobów
z tych skór.
Polskie rozporządzenie wykonujące dyrektywę unij-
ną w tym zakresie, zostało wydane na podstawie
art. 12 ust. 1 pkt 3 oraz art. 22 ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o administrowaniu obrotem towarowym
z zagranicą (Dz. U. Nr 97, poz. 963, z późn. zm.).
Zakaz obejmuje import skór szczeniąt foczych
z gatunku harp i hooded, i jest spowodowany dąże-
niem do ochrony tych zwierząt. Spod zakazu wyłą-
czone są jednocześnie skóry lub wyroby z tych skór
w ilościach pochodzących z tzw. tradycyjnych polo-
wań dokonywanych przez Eskimosów. Ww. dyrekty-
wa uznaje bowiem prawo do przeprowadzania takich
polowań przez Eskimosów, jako składnika tradycyj-
nego sposobu ich życia, a skalę takich polowań oce-
nia jako niezagrażającą populacji tych zwierząt,
a przyczyniającą się do zachowania równowagi w przy-
rodzie. Dlatego też spod zakazu ww. dyrektywa wy-
łącza import skór szczeniąt foczych pochodzących
z takich właśnie polowań.
Importer, który zamierza przywieść z kraju trze-
ciego na terytorium RP towary objęte niniejszym
zakazem, może dokonać takiego importu po złoże-
niu oświadczenia organowi celnemu, że towar przez
niego importowany pochodzi z tradycyjnych polo-
wań dokonywanych przez Eskimosów.
Prawidłowość składanych oświadczeń jest wery-
fikowana zarówno w trakcie kontroli pierwotnej
(w przypadku wątpliwości co do prawidłowości takie-
go oświadczenia), jak i w ramach kontroli postimpor-
towej dokonywanej przez ograny celne (w przypadku
ewentualnych sygnałów o naruszeniu zakazu).
Zakazem objęty jest więc przywóz towarów o na-
stępujących kodach taryfy celnej: 43018070, 43021941
oraz 43031010 pochodzących z któregokolwiek pań-
stwa trzeciego, z dopuszczalnym wyłączeniem, ja-
453
kim jest tradycyjna forma polowania na te zwierzęta
stosowana przez lud Eskimosów.
W odniesieniu do kwestii brutalnego sposobu po-
zyskiwania skór foczych w Kanadzie przekazuję
w załączeniu materiały przekazane przez ambasadę
Kanady wyjaśniające kwestię warunków polowania
na te zwierzęta („Polowanie na foki w Kanadzie
– fakty i mity” oraz „Polowanie na foki w Kanadzie
– najczęściej zadawane pytania”).
W odniesieniu do ustawy o ochronie zwierząt
z dnia 21 sierpnia 1997 r. (Dz. U. z 2003 r. Nr 106,
poz. 1002, z późn. zm.) pragnę zaznaczyć, że zakres
terytorialny jej obowiązywania ograniczony jest do
Rzeczypospolitej Polskiej. Pragnę podkreślić rów-
nież, że w Polsce przestrzegany jest zakaz importu
skór i innych towarów wytwarzanych z niektórych
gatunków dzikich zwierząt pochodzących z państw,
w których chwyta się je przy pomocy potrzasków lub
metod niespełniających międzynarodowych norm
odłowu humanitarnego. Rozporządzenie Rady (EWG)
nr 3254/91 z dnia 4 listopada 1991 r. zabrania używa-
nia potrzasków we Wspólnocie oraz wprowadzania do
Wspólnoty skór i innych towarów wytwarzanych
z niektórych gatunków dzikich zwierząt pochodzą-
cych z państw, w których chwyta się je przy pomocy
potrzasków lub metod niespełniających międzyna-
rodowych norm odłowu humanitarnego. Wykaz ga-
tunków zwierząt, których import skór jest zakazany
zawiera załącznik nr I, natomiast wykaz innych to-
warów zawarty został w załączniku II, w zakresie,
w którym obejmują one skóry gatunków wymienio-
nych w załączniku I. Odstępstwo od powyższego za-
kazu jest możliwe, jeśli Komisja ustali, że w pań-
stwie, z którego pochodzą skóry:
— obowiązują odpowiednie przepisy administra-
cyjne lub ustawowe zakazujące używania potrza-
sków lub
— metody odłowu używane w odniesieniu do ga-
tunków wymienionych w załączniku I spełniają nor-
my humanitarnego odłowu uzgodnione na szczeblu
międzynarodowym.
Wykaz państw, które spełniają co najmniej jeden
z powyższych warunków określonych w art. 3 ust. 1
akapit pierwszy rozporządzenia (EWG) nr 3254/91
i określonych w art. 1. ust. 1 lit. a rozporządzenia
Komisji (WE) nr 35/97, ustanawiające przepisy do-
tyczące certyfikacji skór i towarów objętych rozpo-
rządzeniem Rady (EWG) nr 3254/91, został zawarty
razem z określonymi gatunkami w załączniku do
decyzji Rady z dnia 22 lipca 1997 r. Należy zauwa-
żyć, że rozporządzenie nie obejmuje żadnego gatun-
ku fok.
Polska opowiada się za jednolitym stosowaniem
prawa wspólnotowego na terenie całej Unii, co odno-
si się także do kontroli stosowania powyższego za-
kazu importu skór szczeniąt foczych z gatunku harp
i hooded. Komisja Europejska podjęła działania
zmierzające do przeanalizowania wpływu wprowa-
dzenia pełnego zakazu importu skór foczych i wyro-
bów z takich skór na gospodarkę Unii Europejskiej.
454
Wyniki badania mają pomóc w podjęciu ewentualnej
decyzji o zaostrzeniu obowiązującego zakazu impor-
tu. Ponadto Komisja Europejska prowadzi rozmowy
w tym zakresie z przedstawicielami Parlamentu Eu-
ropejskiego i organizacjami pozarządowymi w Unii
Europejskiej. Zgodnie z informacjami Komisji Euro-
pejskiej już w połowie bieżącego roku będzie ona go-
towa do przedłożenia państwom członkowskim UE
propozycji dalszych kroków. Rząd Polski w pełni po-
piera te działania Komisji Europejskiej i oczekuje, iż
rezultatem ich będzie zaostrzenie obowiązującego
zakazu importu do UE skór ze szczeniąt foczych
określonych gatunków. Jednocześnie znikomy im-
port po stronie polskiej uniemożliwia na obecnym
etapie podjęcie już teraz zgodnie z ustawodawstwem
UE działań zmierzających do autonomicznego roz-
szerzenia obowiązującego zakazu importu skór fo-
czych niektórych gatunków.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie profilaktyki i promocji
zdrowego trybu życia (2644)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 21 kwietnia
2008 r., znak: SPS-023-2644/08, dotyczące interpe-
lacji pana posła Jana Kulasa w sprawie profilaktyki
i promocji zdrowego trybu życia, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień. Zarówno przez
Ministerstwo Zdrowia, jak i jednostki podległe po-
dejmowane są liczne działania z zakresu profilakty-
ki i promocji zdrowia.
Minister zdrowia opracowuje, wdraża, realizuje
i finansuje programy zdrowotne, zgodnie z art. 48
ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.).
W 2005 r. realizowanych i finansowanych z budżetu
będącego w dyspozycji ministra zdrowia było 10 pro-
gramów zdrowotnych, w 2006 r., 2007 r. i 2008 r. po
14 programów zdrowotnych. Większość z nich były
to programy profilaktyczne i z zakresu promocji
zdrowia bądź w ramach ww. programów realizowa-
ne były zadania profilaktyczne i z zakresu promocji
zdrowia.
Przykładowo w latach 2005–2008 realizowane
były programy: „Program badań przesiewowych no-
worodków w Polsce”, „Program prewencji i leczenia
cukrzycy”, „Narodowy program zapobiegania nad-
wadze i otyłości oraz przewlekłym chorobom nieza-
kaźnym poprzez poprawę żywienia i aktywności fi-
zycznej”, „Program eliminacji niedoboru jodu”.
Na przestrzeni lat 2005–2008 w ramach „Naro-
dowego programu profilaktyki i leczenia chorób
układu sercowo-naczyniowego na lata 2003–2005
i na lata 2006– 2008” realizowanych było 6 zadań
profilaktycznych oraz z zakresu promocji zdrowia,
jak np.: „Edukacja dzieci i młodzieży w szkołach
w zakresie profilaktyki i chorób układu sercowo-na-
czyniowego”, „Ogólnopolski program prewencji oraz
poprawy wykrywalności i skuteczności leczenia nad-
ciśnienia tętniczego, zespołu metabolicznego, zabu-
rzeń lipidowych i węglowodanowych u dorosłych
i dzieci, szczególnie w środowiskach małomiejskich
i wiejskich, poprzez kontynuację i rozszerzenie Pol-
skiego Projektu 400 Miast” oraz „Edukacja społe-
czeństwa, w tym dzieci i młodzieży o metodach pre-
wencji i zachowaniach prozdrowotnych (zwiększenie
aktywności fizycznej, zdrowa dieta, walka z hipercho-
lesterolemią, nadciśnieniem tętniczym, zespołem me-
tabolicznym, otyłością, cukrzycą, uzależnieniem od
tytoniu) oraz na temat współczesnych metod postę-
powania w przypadku podejrzenia zawału serca
i udaru mózgu, dzięki współpracy z telewizją i inny-
mi środkami masowego przekazu poprzez kontynu-
ację i rozszerzenie projektu „Pamiętaj o sercu: Po-
lkard-Media” oraz „Polkard Media – Junior”.
Również w ramach „Narodowego programu zwal-
czania chorób nowotworowych” finansowane są
4 zadania profilaktyczne. Każdego roku minister
zdrowia zobligowany jest do zabezpieczenia w swo-
im budżecie na realizację „Narodowego programu
zwalczania chorób nowotworowych” środków finan-
sowych w wysokości min. 250 000 000 zł, z czego
w ciągu najbliższych 10 lat nie mniej niż 10% tej
kwoty musi być wydatkowane na działania profilak-
tyczne.
Warto również zaznaczyć, iż minister zdrowia
w ramach „Programu szczepień ochronnych” finan-
suje zakup szczepionek.
Na rok 2008 r. na programy i zadania o tematyce
będącej w polu zainteresowania pana posła zaplano-
wano w budżecie będącym w dyspozycji ministra zdro-
wia środki finansowe w wysokości 129 974 800 zł.
Poza realizacją i finansowaniem programów zdro-
wotnych Ministerstwo Zdrowia współpracuje z orga-
nizacjami pozarządowymi na podstawie art. 131 ust. 1
ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104) oraz art. 5 ust. 1
pkt 1 i art. 4 ustawy z dnia 23 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
(Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.). Zgodnie z ww.
przepisami prawnymi organy administracji publicz-
nej mogą wspierać lub powierzać jednostkom nieza-
liczonym do sektora finansów publicznych realizację
zadań publicznych.
W ramach współpracy w 2007 r. zawarto 8 umów
na profilaktykę i promocję zdrowego trybu życia, na

które przeznaczono środki finansowe w wysokości
300 677 zł.
W ramach tych środków organizacje pozarządo-
we zrealizowały zadanie publiczne pt.: „Program
edukacyjny w zakresie zasad i norm prawidłowego
odżywiania się (i żywienia) mający na celu kształto-
wanie zachowań korzystnych dla zdrowia fizycznego
i psychicznego, w szczególności adresowany do dzie-
ci i młodzieży”.
Mając na względzie konieczność zapewnienia
szczególnej opieki dzieciom i młodzieży, ich prawi-
dłowy harmonijny rozwój, dbałość o bezpieczne wa-
runki w szkole, został opracowany i wdrożony przez
ministra edukacji narodowej i sportu, we współpra-
cy z ministrem zdrowia oraz w porozumieniu z mi-
nistrem finansów rządowy program „Profilaktycz-
na opieka zdrowotna nad dziećmi i młodzieżą w śro-
dowisku nauczania i wychowania”.
Minister zdrowia współuczestniczy w latach
2005–2008 w realizacji przynajmniej 5 programów
rządowych, w tym np.: „Krajowy program przeciw-
działania przemocy w rodzinie”, „Wczesna, wielo-
specjalistyczna kompleksowa, skoordynowana i cią-
gła pomoc dziecku zagrożonemu niepełnosprawno-
ścią lub niepełnosprawnemu oraz jego rodzinie”
– program pilotażowy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż jednostki
nadzorowane przez ministra zdrowia również reali-
zują wiele programów z zakresu promocji zdrowia
i profilaktyki zdrowotnej, np.: Narodowy Fundusz
Zdrowia w 2008 r. realizuje i finansuje 9 profilak-
tycznych programów zdrowotnych. Natomiast pion
oświaty zdrowotnej i promocji zdrowia Państwowej
Inspekcji Sanitarnej w latach 2005– 2007 realizo-
wał 9 programów z zakresu promocji zdrowia oraz
przeprowadzał akcje i kampanie prozdrowotne.
Głównym programem strategicznym wyznacza-
jącym kierunki działania ministra zdrowia oraz in-
nych resortów w zakresie poprawy zdrowia społe-
czeństwa polskiego jest przyjęty uchwałą Rady Mi-
nistrów nr 90/2007 z dnia 15 maja 2007 r. Narodowy
Program Zdrowia na lata 2007–2015. Celem głów-
nym Narodowego Programu Zdrowia jest „poprawa
zdrowia i związanej z nim jakości życia ludności
oraz zmniejszanie nierówności w zdrowiu” osiągany
poprzez kształtowanie prozdrowotnego stylu życia
społeczeństwa, tworzenie środowiska życia, pracy
i nauki sprzyjającego zdrowiu oraz aktywizowanie
jednostek samorządu terytorialnego i organizacji
pozarządowych do działań na rzecz zdrowia.
Przedstawione powyżej aktywności podejmowa-
ne przez Ministerstwo Zdrowia, Narodowy Fundusz
Zdrowia i Główny Inspektorat Sanitarny są jedynie
przykładami realizowanych zadań z zakresu profi-
laktyki zdrowotnej i promocji zdrowia w ostatnich
latach. Niemniej ukazują, jak pełne jest zaangażo-
wanie ministra zdrowia w rozwijanie promocji i pro-
filaktyki zdrowotnej w Polsce. Większość z wyżej
przedstawionych programów zdrowotnych i działań
będzie kontynuowana w latach następnych. Należy
455
zaznaczyć, iż wszelkie decyzje o wdrożeniu progra-
mów zdrowotnych, jak i innych zadań i działań po-
dejmowane są po uzyskaniu opinii konsultantów
krajowych, po gruntownej analizie potrzeb w zakre-
sie promocji i profilaktyki zdrowotnej, jak również
po zakończeniu są one monitorowane. Również
w związku z tym, iż promocja zdrowia rozwinęła się
w Polsce znacznie później niż w innych krajach eu-
ropejskich, projektując działania z tego zakresu Mi-
nisterstwo Zdrowia opiera się na rozwiązaniach, do-
kumentach i strategiach przyjętych w krajach pod
tym względem bardziej zaawansowanych.
Równocześnie uprzejmie informuję, iż wiele róż-
nych jednostek podległych Ministrowi Zdrowia, jak
też jednostek badawczo-rozwojowych działających na
polu ochrony zdrowia ma zawarte w swoich obowiąz-
kach (w statutach, przepisach ustanawiających itp.)
zadania związane z profilaktyką i promocją zdrowia,
a które są aktywnie przez nich podejmowane.
Ponadto uprzejmie informuje, iż zgodnie z wolą
uczestników konferencji „Białego szczytu” skupiono
się na czterech obszarach tematycznych związanych
z postulowanymi przez środowiska związane z ochro-
ną zdrowia kierunkami naprawy całego systemu.
Obszary te zakreślono wokół następujących proble-
mów: status zakładów opieki zdrowotnej, finanso-
wanie systemu i kwestie ubezpieczeń, prawa pacjen-
ta oraz sprawy pracownicze i płacowe.
Problematyka profilaktyki zdrowotnej, mimo iż
niewyodrębniona przez uczestników debaty jako
osobny przedmiot prac zespołów roboczych szczytu,
przewijała się w wypowiedziach partnerów społecz-
nych biorących udział w konferencji. Już w trakcie
inaugurującego szczyt posiedzenia plenarnego 21 stycz-
nia br. kilkukrotnie wskazywano na problematykę
programów profilaktycznych, lokując je w szerszym
kontekście edukacji zdrowotnej. Powyższe zagad-
nienie było również przywoływane w ramach dysku-
sji nad kwestią zapewnienia pacjentom jak najszer-
szego dostępu do informacji o świadczeniodawcach
i świadczeniach udzielanych w systemie, który to
postulat znalazł się w katalogu rekomendacji „Bia-
łego szczytu” stanowiącym podsumowanie dwumie-
sięcznej debaty.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
456
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie możliwości obniżenia kosztów
produkcji tzw. energii zielonej i jej końcowej
ceny oraz ochrony odbiorcy indywidualnego
przed znaczącym wzrostem cen energii (2648)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 21 kwietnia 2008 r. (znak: SPS-023-
-2648/08), przy którym przesłana została interpela-
cja pani poseł Bożeny Szydłowskiej, przekazuję na-
stępujące informacje.
Ministerstwo Gospodarki przywiązuje szczegól-
ne znaczenie do promocji rozwoju energetyki odna-
wialnej z uwagi na liczne korzyści płynące z wyko-
rzystania odnawialnych źródeł energii. Wzrost
udziału tego typu energii w bilansie energetycznym
jest bowiem istotnym elementem zrównoważonego
rozwoju, prowadzącym do poprawy bezpieczeństwa
energetycznego i stanu środowiska. Rozwój wyko-
rzystania odnawialnych źródeł energii przyczynia
się także do tworzenia nowych miejsc pracy zarów-
no w sektorze energetyki, jak i w sektorach z nim
powiązanych (np. w rolnictwie, w którym następuje
zwiększenie produkcji na cele energetyczne, tj. nie-
żywnościowe).
Jednym z celów polityki państwa jest wspieranie
wykorzystania odnawialnych zasobów energii umoż-
liwiające uzyskanie 7,5% udziału energii pochodzą-
cej z tych źródeł w bilansie energii pierwotnej w 2010 r.
Rozwój energetyki odnawialnej ma również szcze-
gólne znaczenie w kontekście przyjętych na szczycie
w Brukseli, w marcu 2007 r., ustaleń dotyczących
wyznaczenia na rok 2020 obligatoryjnego 20% celu
dla Unii Europejskiej w zakresie udziału energii ze
źródeł odnawialnych w bilansie energii finalnej.
Ministerstwo Gospodarki stara się zachęcać po-
tencjalnych inwestorów do podejmowania działań
w zakresie energetyki odnawialnej poprzez tworzo-
ne przepisy prawne. Podstawą działań regulacyj-
nych mających na celu wspieranie rozwoju produkcji
energii ze źródeł odnawialnych jest ustawa z dnia
10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U.
z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z poźn. zm.) wraz z aktami
wykonawczymi.
Ustawa Prawo energetyczne określa główny me-
chanizm wsparcia, jakim jest system tzw. zielonych
certyfikatów. Rozwiązanie to jest mechanizmem
rynkowym sprzyjającym rozwojowi energetyki od-
nawialnej. Jego istotą jest nałożony na przedsiębior-
stwa energetyczne, zajmujące się sprzedażą energii
elektrycznej odbiorcom końcowym, obowiązek uzy-
skania i przedstawienia do umorzenia prezesowi
Urzędu Regulacji Energetyki określonej ilości świa-
dectw pochodzenia energii elektrycznej wytworzo-
nej w odnawialnych źródłach energii bądź uiszcze-
nia opłaty zastępczej. Rozdzielenie świadectw po-
chodzenia energii elektrycznej wytworzonej w odna-
wialnych źródłach energii od fizycznej energii umoż-
liwiło obrót na giełdzie towarowej prawami majątko-
wymi wynikającymi z tych świadectw.
Uzupełnieniem tego mechanizmu jest obowiązek
zakupu przez przedsiębiorstwa energetyczne pełnią-
ce rolę sprzedawcy z urzędu całej energii elektrycz-
nej wytworzonej w źródłach odnawialnych, przyłą-
czonych do sieci znajdujących się w obszarze działa-
nia danego sprzedawcy z urzędu, po średniej cenie
rynkowej energii elektrycznej. W rezultacie wytwór-
ca energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych uzy-
skuje dwa źródła dochodów: ze sprzedaży praw ma-
jątkowych, wynikających ze świadectw pochodzenia
oraz ze sprzedaży fizycznej energii elektrycznej.
Powyższe mechanizmy wzmocnione są systemem
kar nakładanych na przedsiębiorstwa energetyczne
za niewypełnienie ww. obowiązków, przy czym środ-
ki uzyskane z opłat zastępczych i kar zasilają konto
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej i są przeznaczane wyłącznie na
wsparcie finansowe inwestycji związanych z odna-
wialnymi źródłami energii.
Ocena działania wspomnianego wyżej systemu
pokazuje, iż jest to rozwiązanie korzystne dla inwe-
storów, dające istotny impuls dla nowych inwestycji,
a tym samym rozwoju wykorzystania odnawialnych
źródeł energii, co w konsekwencji, jak wskazują ob-
serwacje rynku, przekłada się na wzrost mocy zain-
stalowanej źródeł wykorzystujących zasoby odna-
wialne i wzrost produkcji energii elektrycznej w tych
źródłach.
W ustawie Prawo energetyczne zawarty jest rów-
nież mechanizm mający na celu wsparcie dla ciepła
wytwarzanego ze źródeł odnawialnych. Mechani-
zmem tym jest obowiązek zakupu nałożony na
sprzedawców ciepła. Obejmuje on całe wytworzone
ze źródeł odnawialnych ciepło, o ile jego ilość nie
przekracza zapotrzebowania odbiorców.
Należy podkreślić, że głównym źródłem energii
odnawialnej w Polsce jest biomasa, w związku
z czym podejmowane są intensywne działania ma-
jące na celu wykorzystanie tego potencjału. Mając
na uwadze, że bardzo efektywnym sposobem wyko-
rzystania biomasy jest jej zastosowanie w bioga-
zowniach rolniczych, tworzony jest obecnie „Pro-
gramu rozwoju biogazowni rolniczych do roku
2020” (prace nad tym programem dobiegają koń-
ca). Zakłada się, że w wyniku realizacji programu
do 2020 r.w każdej polskiej gminie funkcjonować
będzie przynajmniej jedna biogazownia rolnicza,
a łączna moc zainstalowana w biogazowniach wy-
niesie od 2000 do 3000 MWe.
Drugim co do wielkości potencjału odnawialnym
źródłem energii w Polsce jest wiatr. Zakłada się dy-
namiczny rozwój energetyki wiatrowej na lądzie i na
morzu, w związku z czym prowadzone są prace legi-
slacyjne, które ułatwią realizację przewidywanych
inwestycji w tym zakresie. Ponadto Ministerstwo
Gospodarki planuje patronować inwestycji związa-

nej z budową pierwszej elektrowni wiatrowej na mo-
rzu ze względu na wielkość i stopień skomplikowa-
nia takiej inwestycji.
W zakresie wykorzystania zasobów wodnych
przewiduje się przede wszystkim rozwój małej ener-
getyki wodnej, ponieważ w Polsce nie ma warunków
do budowy nowych dużych elektrowni wodnych. Za-
kłada się modernizację małych elektrowni wodnych,
instalację turbin na istniejących urządzeniach pię-
trzących, a także budowę zupełnie nowych obiektów.
Przewiduje się także istotne zwiększenie wykorzy-
stania energii słonecznej przez kolektory słoneczne
oraz wzrost wykorzystania ciepła pochodzącego ze
źródeł geotermalnych.
Bardzo ważnym elementem promocji energetyki
odnawialnej jest również wykorzystanie środków
unijnych. Dla dużych projektów wsparcie uzyskać
będzie można w ramach priorytetu IX: Infrastruk-
tura energetyczna przyjazna środowisku i efektyw-
ność energetyczna Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”. Projekty o mniejszej war-
tości dofinansowane będą ze środków regionalnych
programów operacyjnych.
Należy ponadto podkreślić, iż rynkowe podejście
wynikające z polskich regulacji prawnych dotyczą-
cych odnawialnych źródeł energii daje równe szanse
rozwoju wszystkim przedsiębiorcom, a czynnikiem
weryfikującym najbardziej optymalne technologie
wytwarzania energii ze źródeł odnawialnych są kry-
teria efektywności ekonomicznej.
Wyrażam przekonanie, iż przedstawione wyja-
śnienia stanowią wystarczającą odpowiedź na py-
tanie zawarte w interpelacji złożonej przez panią
poseł.
Z poważaniem
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Beaty Szydło
i Andrzeja Adamczyka
w sprawie zwiększenia zasięgu sygnału
telewizji regionalnej TVP3 Kraków (2651)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji poselskiej pani poseł Beaty Szydło
i pana posła Andrzeja Adamczyka (znak: SPS-023-
-2651/08) w sprawie zwiększenia zasięgu sygnału
telewizji regionalnej TVP3 Kraków i odpowiedzi
457
otrzymanej od pana prezesa Telewizji Polskiej SA
Andrzeja Urbańskiego dotyczącej okoliczności zwią-
zanych z brakiem emisji programu TVP3 Kraków
pragnę poinformować Pana Marszałka o jej treści.
Otrzymana decyzja DZC-WTV-5156-67/06 (28)
zawierała błąd dotyczący nazwy stacji nadawczej,
zamiast „TVP Info/Kraków” wpisano „TVP Info/
Katowice”. Po otrzymaniu poprawionej decyzji ogło-
szono przetarg na operatora urządzeń nadawczych.
Oferty złożyły dwa podmioty. Otwarcie kopert na-
stąpiło w dniu 12 maja 2008 r. Ponieważ jeden z ofe-
rentów utajnił część oferty, obecnie trwają konsulta-
cje mające na celu ustalenie dalszego sposobu postę-
powania. Brane są pod uwagę dwie możliwości:
— odrzucenie oferty z utajnioną częścią i wyło-
nienie wykonawcy,
— unieważnienie przetargu i ogłoszenie nowego
przetargu.
Telewizja Polska SA ma nadzieję, że opinie praw-
ników pozwolą na kontynuację przetargu i wyłonie-
nie wykonawcy.
Pozostając w przekonaniu, że powyższe wyja-
śnienia pani poseł Beata Szydło i pan poseł Andrzej
Adamczyk uzna za satysfakcjonujące,
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Panasiuk
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie decyzji dotyczącej instrumentów
wsparcia polskiego eksportu, ułatwień
wizowych dla przedstawicieli biznesu spoza UE
oraz podatku VAT dla usług świadczonych
przez polskie podmioty gospodarcze
wystawcom zagranicznym (2652)
W nawiązaniu do pisma SPS-023-2652/08 z dnia
21 kwietnia 2008 r. przekazującego interpelację po-
selską pani poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie de-
cyzji dotyczącej instrumentów wsparcia polskiego
eksportu, ułatwień wizowych dla przedstawicieli
biznesu spoza UE oraz podatku VAT dla usług
świadczonych przez polskie podmioty gospodarcze
wystawcom zagranicznym przekazuję poniższą in-
formację dotyczącą pytania 1.
Dotychczas podstawowym instrumentem wspar-
cia procesu internacjonalizacji przedsiębiorstw, po-
przez udział firm w imprezach targowo-wystawien-
niczych za granicą, był program realizowany w ra-
mach poddziałania 2.2.2 Sektorowego Programu
458
Operacyjnego „Wzrost konkurencyjności przedsię-
biorstw”, lata 2004–2006, współfinansowany ze środ-
ków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
(EFRR). Z dniem 5 października 2007 r. Minister-
stwo Gospodarki, z uwagi na osiągnięcie wysokiego
poziomu kontraktacji, wstrzymało nabór wniosków
aplikacyjnych do tego poddziałania. W chwili obecnej
trwa proces rozpatrywania złożonych wniosków o do-
finansowanie i rozliczanie umów. Zgodnie z zasadą
Unii Europejskiej „n+2” dla okresu programowania
2004–2006 termin zakończenia realizacji poddziała-
nia 2.2.2 upływa w grudniu 2008 r.
W perspektywie finansowej 2007–2013 dofinan-
sowanie udziału przedsiębiorców w zagranicznych
targach, wystawach i misjach gospodarczych prze-
widziane jest na poziomie regionalnym oraz pozio-
mie krajowym.
W jedenastu regionalnych programach operacyj-
nych (RPO) dla województw: zachodniopomorskie-
go, lubuskiego, dolnośląskiego, małopolskiego, świę-
tokrzyskiego, podkarpackiego, podlaskiego, war-
mińsko-mazurskiego, kujawsko-pomorskiego, łódz-
kiego, lubelskiego przewidziano bezpośrednie wspar-
cie udziału przedsiębiorców w targach i misjach.
Z kolei regionalne programy operacyjne w woje-
wództwach: mazowieckim, pomorskim, wielkopol-
skim, śląskim, opolskim oferują wsparcie pośrednie
m.in. poprzez dofinansowanie projektów jednostek
samorządu terytorialnego lub ich jednostek organi-
zacyjnych, instytucji otoczenia biznesu, organizacji
pozarządowych, wyższych uczelni, podmiotów dzia-
łających w oparciu o umowę partnerstwa publiczno-
-prywatnego. Wsparcie to będzie miało różną formę
i wartość w zależności od konkretnego RPO. W celu
uzyskania szczegółowych informacji na temat zasad
wsparcia w poszczególnych RPO wskazany jest kon-
takt z właściwymi urzędami marszałkowskimi, któ-
re odpowiadają za zarządzanie tymi programami.
W przypadku poziomu krajowego w ramach dzia-
łania 6.1: Paszport do eksportu Programu Operacyj-
nego „Innowacyjna gospodarka”, 2007–2013 (PO
IG) zaprojektowano system wsparcia o charakterze
specjalistycznym przeznaczony tylko dla przedsię-
biorców z sektora MSP, którzy dopiero zamierzają
rozpocząć działalność eksportową lub prowadzą
ją w niewielkim zakresie, ale mogą wykazać się
określonym potencjałem eksportowym, przy czym
poprzez eksport rozumie się zarówno sprzedaż na
jednolitym rynku europejskim (JRE), jak i eksport
do państw spoza JRE. Należy jednocześnie podkre-
ślić, że program „Paszport do eksportu” stanowi
nową jakość w stosunku do minionego okresu pro-
gramowania, ponieważ przewiduje kompleksową
ofertę dla firm, mającą przyczynić się do zintensyfi-
kowania ich rozwoju w oparciu o działalność eks-
portową. Dofinansowanie udziału przedsiębiorców
w zagranicznych targach, wystawach i misjach go-
spodarczych jest jednym z czterech instrumentów,
z których może skorzystać przedsiębiorca w ramach
tego programu.
Instytucją odpowiedzialną za wdrażanie tego
działania jest Polska Agencja Rozwoju Przedsiębior-
czości (PARP), zaś usługi doradcze będą świadczone
przez specjalnie w tym celu wybrane instytucje.
Przewidziana alokacja na realizację działania wy-
nosi 121,8 mln EUR.
Oprócz wsparcia dostępnego ze środków działa-
nia 6.1 Program Operacyjny „Innowacyjna gospo-
darka” przewiduje w ramach działania 6.5: Promo-
cja polskiej gospodarki wsparcie przedsięwzięć ukie-
runkowanych na tworzenie platformy współpracy
i wzmocnienie powiązań polskiej gospodarki z go-
spodarką międzynarodową oraz uruchomienie bran-
żowych programów, które obejmowałyby szereg pro-
jektów promocyjnych, ważnych z punktu widzenia
promowanej branży, w tym udział w najważniej-
szych imprezach targowych.
Taka konstrukcja systemu wsparcia w latach
2007–2013 zapewnia komplementarność działań
wdrażanych na poziomie regionalnym oraz krajo-
wym. Jednocześnie stanowi odpowiedź na zróżnico-
wane potrzeby przedsiębiorców oraz wpisuje się
w różnorodny poziom wiedzy i doświadczeń przed-
siębiorców w prowadzeniu działań eksportowych/
sprzedaży na jednolity rynek europejski.
Ponadto uprzejmie informuję, iż Ministerstwo
Gospodarki realizuje szereg działań promocyjnych,
mających na celu kreowanie pozytywnego wizerun-
ku polskiej gospodarki, rozwój współpracy gospo-
darczej z zagranicą i przede wszystkim wzrost pol-
skiego eksportu oraz zwiększenie napływu bezpo-
średnich inwestycji zagranicznych do Polski. Dzia-
łalność promocyjna Ministerstwa Gospodarki odby-
wa się poprzez:
Udzielanie pomocy publicznej dla polskich przed-
siębiorców, przeznaczonej na refundację części kosz-
tów realizowanych przez firmy działań na rzecz pro-
mocji i wspierania eksportu ich produktów.
Dofinansowanie kosztów realizacji przedsięwzięć
promocyjnych odbywa się wyłącznie w ramach kilku
instrumentów wspierania eksportu. Należą do nich
przede wszystkim:
— dofinansowanie branżowych projektów pro-
mocyjnych,
— dofinansowanie kosztów uzyskania certyfika-
tów eksportowych,
— dofinansowywanie kosztów organizacji przed-
sięwzięć promocyjnych (konferencje, seminaria, im-
prezy promocyjne),
— dofinansowanie publikacji wydawnictw i ma-
teriałów promocyjnych.
Dofinansowanie branżowych projektów promo-
cyjnych.
Zasady i tryb dofinansowania udziału przedsię-
biorców w branżowych projektach promocyjnych re-
guluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia
31 października 2007 r. w sprawie udzielania pomo-
cy de minimis na realizację branżowych projektów
promocyjnych w zakresie eksportu lub sprzedaży na

jednolitym rynku europejskim (Dz. U. Nr 211,
poz. 1542).
Na podstawie przepisów tego rozporządzenia
podmioty mogą aplikować o dofinansowanie m.in.
kosztów udziału w imprezach targowo-wystawien-
niczych. Celem tego programu jest promocja pro-
duktów i grup towarowych o wysokim potencjale
eksportowym. Ministerstwo finansowo wspiera tego
typu projekty promocyjne realizowane przez grupę
minimum 4 polskich przedsiębiorców reprezentują-
cych pokrewne branże lub grupy towarowe.
Maksymalna kwota dofinansowania jednego pro-
jektu wynosi 50 tys. zł, nie więcej jednak niż 50%
kwalifikowanych kosztów netto. Kosztami kwalifi-
kującymi się do objęcia pomocą są, poniesione w da-
nym roku kalendarzowym, koszty:
— transportu eksponatów, ich ubezpieczenia, od-
prawy celnej i spedycji,
— wynajmu powierzchni wystawienniczej lub sal,
— zabudowy powierzchni, montażu, scenografii,
— obsługi technicznej,
— przygotowania i wydruku zaproszeń, materia-
łów informacyjnych i reklamowych,
— przejazdu i zakwaterowania jednego przedsta-
wiciela przedsiębiorcy uczestniczącego w projekcie,
— przeprowadzenia badania rynku zagranicz-
nego,
— niezbędnych zadań zleconych i usług wynika-
jących ze specyfiki projektu.
Limit dofinansowania dla jednego przedsiębiorcy
w ramach projektu wynosi maksymalnie 8 tys. zł.
Dofinansowanie kosztów uzyskania certyfikatów
eksportowych.
W ramach programu dotacji dla przedsiębiorców
na dofinansowanie kosztów uzyskania certyfikatu
wyrobu istnieje możliwość uzyskania dofinansowa-
nia do 50% kosztów usług doradczych związanych
z uzyskaniem lub kosztów uzyskania certyfikatów
oraz świadectw i atestów wymaganych na rynkach
zagranicznych. Roczny limit dla jednego przedsię-
biorcy wynosi 50 tys. zł.
Podstawą prawną dla udzielania pomocy publicz-
nej na dofinansowanie kosztów uzyskania certyfika-
tów eksportowych jest rozporządzenie Rady Mini-
strów z dnia 31 października 2007 r. w sprawie
udzielania pomocy de minimis na uzyskanie certyfi-
katu wyrobu wymaganego na rynkach zagranicz-
nych (Dz. U. Nr 210, poz. 1522).
Dofinansowywanie kosztów organizacji przed-
sięwzięć promocyjnych (konferencje, seminaria, im-
prezy promocyjne).
Pozycja ta obejmuje dofinansowanie kosztów or-
ganizacji konferencji, seminariów, prezentacji, po-
kazów i innych imprez promocyjnych.
Pomoc może zostać udzielona na pokrycie m.in.
kosztów wynajęcia sali, obsługę techniczną, tłuma-
czenia oraz druk materiałów informacyjnych i nie
może przekroczyć 50% kosztów kwalifikujących się
do objęcia pomocą.
459
Zasady i tryb uzyskania pomocy publicznej na
realizację tego typu przedsięwzięć promocyjnych re-
guluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 31 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie udzielania pomocy de
minimis na realizację niektórych przedsięwzięć
w zakresie promocji i wspierania eksportu lub sprze-
daży na jednolitym rynku europejskim (Dz. U.
Nr 211, poz. 1544).
Dofinansowywanie publikacji wydawnictw i ma-
teriałów promocyjnych.
Ministerstwo Gospodarki dofinansowuje koszty
zbiorowych publikacji promujących eksport. Dofi-
nansowanie obejmuje m.in. koszty papieru, druku,
składu, tłoczenia płyt oraz naświetlania i nie może
przekroczyć 50% kosztów kwalifikujących się do ob-
jęcia pomocą.
Zasady i tryb uzyskania pomocy publicznej na
realizację przedsięwzięć wydawniczych reguluje
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 31 paździer-
nika 2007 r. w sprawie udzielania pomocy de mini-
mis na realizację przedsięwzięć wydawniczych pro-
mujących eksport lub sprzedaż na jednolitym rynku
europejskim (Dz. U. Nr 211, poz. 1543).
Niezależnie od powyższego Ministerstwo Go-
spodarki wspiera przedsiębiorców polskich poprzez
informacje zamieszczone w Portalu Promocji Eks-
portu.
Portal Promocji Eksportu to internetowa baza
informacji eksportowej, która jest prowadzona
w Ministerstwie Gospodarki od początku 2003 r.
Portal w chwili obecnej zawiera: informacje gospo-
darcze o rynkach zagranicznych dla polskich eks-
porterów, o formach wspierania eksportu w Polsce,
o warunkach handlu wewnątrz UE, o Polsce dla
przedsiębiorstw zagranicznych oraz raporty i opra-
cowania makroekonomiczne Ministerstwa Gospo-
darki dotyczące sytuacji gospodarczej Polski oraz
informacje ofertowe: profile polskich eksporterów
z pełnymi danymi kontaktowymi (7000), oferty eks-
portowe polskich przedsiębiorstw (200), zapytania
ofertowe firm zagranicznych (1700, w tym ponad
300 z rynków wschodnich) oraz informacje na tema-
ty przetargów zagranicznych (ponad 905 wprowa-
dzonych w 2007 r).
Odpowiedź na pytania 2 i 3 została udzielona
przez Ministra Finansów w piśmie z dnia 12 maja
2008 r., znak: UE1/032/41/PYS/MB7/5039.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
460
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie dziennych studiów magisterskich
dla studentów podchorążych Szkoły Głównej
Służby Pożarniczej Wydziału Inżynierii
Bezpieczeństwa Pożarowego (2666)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 13 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-2666/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pani
Iwony Guzowskiej w sprawie dziennych studiów ma-
gisterskich dla studentów podchorążych Szkoły
Głównej Służby Pożarniczej Wydziału Inżynierii
Bezpieczeństwa Pożarowego, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż wprowadzony
na kierunku inżynieria bezpieczeństwa o specjal-
ności inżynieria bezpieczeństwa pożarowego Szko-
ły Głównej Służby Pożarniczej standard nauczania
przewiduje kształcenie studentów-podchorążych
w formie studiów dwustopniowych, tj. I stopnia (in-
żynierskie), trwających 8 semestrów, a także II stop-
nia (uzupełniające studia magisterskie), trwają-
cych 3 semestry.
Mając na uwadze treść art. 53 ustawy z dnia
24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożarnej
(Dz. U. z 2006 r. Nr 667, z późn. zm.), który stanowi,
że pierwszy stopień oficerski uzyskiwany jest po
ukończeniu Szkoły Głównej Służby Pożarniczej
w ramach służby kandydackiej, stwierdzono brak
możliwości kontynuowania nauki przez studentów-
-podchorążych na dziennych studiach II stopnia.
Niemniej z informacji przekazanych przez rekto-
ra-komendanta Szkoły Głównej Służby Pożarniczej
wynika, że komendant główny Państwowej Straży
Pożarnej wyraził zgodę na przedłużenie okresu
służby kandydackiej (do ukończenia studiów II stop-
nia) dla 12 studentów-podchorążych Wydziału Inży-
nierii Bezpieczeństwa Pożarowego, przy czym wa-
runkiem możliwości kontynuowania przez studen-
tów-podchorążych nauki jest złożenie przez nich pi-
semnej prośby w tym zakresie – przed zatwierdze-
niem promocji oficerskiej. Studenci, którzy nie wy-
razili chęci kontynuowania nauki na dziennych stu-
diach II stopnia, uzyskali zgodę na ich bezpłatną
kontynuację na studiach magisterskich niestacjo-
narnych II stopnia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż wobec za-
istniałej sytuacji kierownictwo resortu spraw we-
wnętrznych i administracji, Komendy Głównej Stra-
ży Pożarnej oraz Szkoły Głównej Służby Pożarniczej
podjęło działania mające na celu zmianę regulacji
prawnych w przedmiotowej kwestii.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie funkcjonowania
Centrum Leczenia Bólu i Akupunktury SPZOZ
im. Zbigniewa Garnuszewskiego w Warszawie
(2677)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma nr MZ-OZ-070-13969-2/DK/08 dotyczącego
przekazania interpelacji (SPS-023-2677/08) pani
poseł Joanny Fabisiak w sprawie funkcjonowania
Centrum Leczenia Bólu i Akupunktury SPZOZ im.
Zbigniewa Garnuszewskiego w Warszawie uprzej-
mie informuję, że z uzyskanych wyjaśnień wynika,
że Zarząd Województwa Mazowieckiego wniósł pod
obrady Sejmiku Województwa Mazowieckiego pro-
jekt uchwały o połączeniu Centrum Leczenia Bólu
i Akupunktury SPZOZ im. Zbigniewa Garnuszew-
skiego w Warszawie z Samodzielnym Publicznym
Zakładem Opieki Zdrowotnej dla Szkół Wyższych
„Palma” w Warszawie. Połączenie nastąpi poprzez
przejęcie zadań statutowych, mienia i pracowni-
ków Centrum Leczenia Bólu i Akupunktury przez
SPZOZ dla Szkół Wyższych. Zadaniem Zarządu
Województwa Mazowieckiego powyższa zmiana nie
doprowadzi do zmniejszenia katalogu świadczeń
zdrowotnych udzielanych przez oddzielne podmio-
ty ani też kręgu osób, do których świadczenia są
kierowane.
Z uzyskanych przez ministra zdrowia informacji
wynika, że propozycja połączenia zakładów opieki
zdrowotnej jest konsekwencją realizacji przez samo-
rząd województwa mazowieckiego polityki tworze-
nia silnych i zdolnych do konkurowania na rynku
świadczeń zdrowotnych zakładów opieki zdrowot-
nej. Sytuacja finansowa zakładów opieki nie różni
się istotnie. Posiadanie przez jeden z nich dużo więk-
szych zobowiązań wymagalnych jest naturalne
w sytuacji, w której posiada on kilkukrotnie więk-
sze przychody, na co wskazuje jego korzystniejszy
wynik finansowy. Z przekazanych informacji wyni-
ka, że samorząd województwa mazowieckiego w celu
zapewnienia odpowiedniego poziomu opieki zdro-
wotnej dla studentów uczelni warszawskich zawarł
stosowne porozumienie z rektorami Uniwersytetu

Warszawskiego i Politechniki Warszawskiej, co ma
pozwolić w przyszłości na zapewnienie wsparcia
umożliwiającego rozwój nowo powołanej jednostki.
Propozycja połączenia jednostek została przedsta-
wiona sejmikowi województwa mazowieckiego w ce-
lu podjęcia ostatecznej decyzji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 27 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie przyznania ekwiwalentu
pieniężnego z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (2679)
Odpowiadając na pismo z dnia 22 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2679/08, przekazujące interpelację
pani poseł Izabeli Kloc do minister pracy i polityki
społecznej pani Jolanty Fedak, które to pismo na-
stępnie zostało przekazane według właściwości do
resortu gospodarki, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Ustawa z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pie-
niężnym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla
osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót górni-
czych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031) ma na celu przy-
wrócenie praw majątkowych w postaci prawa
do ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla, którego to prawa byli pracownicy
przedsiębiorstw robót górniczych zostali pozbawieni
w 2001 r. w wyniku niekonstytucyjnej zmiany prze-
pisów rangi ustawowej.
Celem tej ustawy była realizacja wyroku Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2005 r.
(sygn. akt. SK 20/04) poprzez stworzenie podstawy
prawnej do wypłaty należnego ekwiwalentu dla eme-
rytów i rencistów z przedsiębiorstw robót górni-
czych, którzy zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy mają
ustalone prawo do emerytury lub renty, którzy po-
bierali bezpłatny węgiel w naturze od przedsię-
biorstw robót górniczych lub przeszli na emeryturę
lub rentę z tych przedsiębiorstw, oraz wdów, wdow-
ców i sierot mających ustalone prawo do renty ro-
dzinnej po byłych pracownikach przedsiębiorstw ro-
bót górniczych, uprawnionych do bezpłatnego węgla
na podstawie układu zbiorowego pracy dla pracow-
ników zakładów górniczych z dnia 21 grudnia 1991 r.,
i którzy uzyskali emeryturę lub rentę przed dniem
461
1 stycznia 2007 r., a po dniu 31 grudnia 2001 r. nie
pobierali ekwiwalentu.
W tym miejscu należy zaznaczyć, iż nie wszyst-
kie przedsiębiorstwa robót górniczych działające
w szeroko pojętej branży górnictwa w Polsce były
sygnatariuszami przedmiotowego układu zbiorowe-
go pracy. Wiele przedsiębiorstw z sektora np. górnic-
twa miedziowego czy górnictwa rud żelaza, cynku
i ołowiu miało własne uregulowania prawno-pra-
cownicze, które przyznawały różne przywileje obec-
nym, jak i byłym pracownikom. Mowa tu oczywiście
o odrębnych układach zbiorowych pracy.
Wprowadzone w 2007 r. rozwiązania dotyczące
prawa do ekwiwalentu pieniężnego dla emerytów
i rencistów z przedsiębiorstw robót górniczych są re-
gulacją wyjątkową. Przepisy te dotyczą tylko byłych
pracowników sektora górnictwa węgla kamiennego,
którzy po roku 1998 jako jedyni pracownicy szeroko
pojętego sektora górnictwa posiadali szczególne
uprawnienia dotyczące wypłaty ekwiwalentu pie-
niężnego na podstawie ustawy z dnia 26 listopada
1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamienne-
go do funkcjonowania w warunkach gospodarki
rynkowej oraz szczegółowych uprawnieniach i zada-
niach gmin górniczych (Dz. U. Nr 612, poz. 1112,
z późn. zm.).
Zwracam jednocześnie uwagę, iż nawet w grupie
samych pracowników sektora górnictwa węgla ka-
miennego nie wszyscy pracownicy po 1998 r. posia-
dali uprawnienie do świadczeń pracowniczych z ty-
tułu prawa do bezpłatnego węgla ze względu na
fakt, iż w przedsiębiorstwach, w których byli za-
trudnieni, zmienione zostały regulacje zbiorowego
prawa pracy. Byłym pracownikom sektora górnic-
twa węgla kamiennego na podstawie art. 10 ustawy
z dnia 29 września 1994 r. o zmianie ustawy Kodeks
pracy oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U.
Nr 113, poz. 547, ze zm.) z dniem, w którym straciły
moc postanowienia układów zbiorowych pracy i po-
rozumień płacowych, wartość przysługujących na
ich podstawie świadczeń uwzględniono w podstawie
wymiaru emerytur i rent. Osobom takim wliczono
do podstawy wymiaru emerytur i rent pełną war-
tość bezpłatnego węgla i wynikającego z tego świad-
czenia w naturze, tj. w niektórych przypadkach
maksymalnie nawet do 8 t, w przypadku utraty
mocy prawnej zawartych układów zbiorowych pra-
cy, lub też do pełnej wysokości uprawnienia, tj. 2,5
lub 3 t węgla deputatowego.
Informuję, iż zgodnie z obowiązującymi w tym
zakresie przepisami osoby, którym wliczono do pod-
stawy wymiaru emerytur i rent pełną wartość pra-
wa do bezpłatnego węgla, nie są osobami uprawnio-
nymi do ekwiwalentu w myśl przepisów ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym (...).
Powyższe nie zmienia faktu, iż osoby takie mogą
odwołać się od decyzji organów rentowych do sądu
powszechnego.
Na zakończenie informuję, iż sądowa kontrola
decyzji wydawanych przez jednostki organizacyjne
462
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych stwarza realną
możliwość weryfikacji posiadanych uprawnień lub
też ich braku.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Masłowskiej
w sprawie zmiany sposobu rozliczenia
świadczeń zdrowotnych udzielanych
w szpitalach i wprowadzenia systemu
tzw. jednorodnych grup pacjentów (JGP),
opartego na brytyjskim systemie HRG (2685)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Mirosławy Masłowskiej, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 7 marca 2008 r.,
przekazaną przy piśmie Pana Krzysztofa Putry, Wi-
cemarszałka Sejmu, z dnia 22 kwietnia 2008 r.
(znak: SPS-023-2685/08), w sprawie zmiany sposo-
bu rozliczania świadczeń opieki zdrowotnej w rodza-
ju: leczenie szpitalne, w oparciu o system jednorod-
nych grup pacjentów (j.g.p.), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Szczegółowe unormowania prawne regulujące
kwestie zasad i trybu finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej zawiera ustawa z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.), akty wykonawcze do ww.
ustawy oraz zarządzenia prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia dotyczące poszczególnych rodzajów
świadczeń opieki zdrowotnej.
Do zadań Narodowego Funduszu Zdrowia, zgod-
nie z art. 97 ww. ustawy, należy w szczególności
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie nie-
zbędnym dla prawidłowego zawierania umów, a tak-
że przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań oraz
zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej. Podstawą udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych przez fundusz, zgodnie
z art. 132 ust. 1 cytowanej na wstępie ustawy, jest
umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej za-
warta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem
oddziału wojewódzkiego NFZ. Umowa o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej może być zawarta wy-
łącznie ze świadczeniodawcą, który został wybrany
do udzielania świadczeń opieki zdrowotnej, po prze-
prowadzeniu postępowania w trybie konkursu ofert
albo rokowań. Prezes NFZ, zgodnie z art. 146 cyto-
wanej ustawy, ma obowiązek określić m.in. przed-
miot postępowania w sprawie zawarcia umów oraz
warunki wymagane od świadczeniodawców.
Odnosząc się do zawartych w treści interpelacji
kwestii dotyczących zmiany sposobu rozliczania
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie
szpitalne, w oparciu o system jednorodnych grup pa-
cjentów, uprzejmie informuję, iż minister zdrowia
w ramach nadzoru sprawowanego nad płatnikiem
świadczeń zwrócił się do Narodowego Funduszu
Zdrowia o przedstawienie stanowiska w przedmio-
towej sprawie. Jak informuje fundusz, decyzja pre-
zesa NFZ w sprawie wprowadzenia finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej w systemie j.g.p. zapa-
dła jesienią 2007 r. i wówczas rozpoczęto w centrali
funduszu systematyczne spotkania z konsultantami
krajowymi w sprawie rozwiązań merytorycznych
w planowanym do wdrożenia systemie.jg.p.
Odnosząc się do kwestii braku przygotowania
Narodowego Funduszu Zdrowia oraz świadczenio-
dawców do wprowadzenia systemu j.g.p., uprzejmie
informuję, iż fundusz przewiduje szkolenie pracow-
ników oddziałów wojewódzkich w maju i czerwcu
w zakresie działania systemu j.g.p. i dalsze przeka-
zywanie wiedzy na ten temat świadczeniodawcom.
Na stronach internetowych Narodowego Funduszu
Zdrowia umieszczona została prezentacja systemu
j.g.p., a w najbliższym czasie przewiduje się urucho-
mienie szkoleń na odległość. Ponadto fundusz aktu-
alnie przeprowadza testy nad drożnością systemu
informatycznego oraz poprawnością działania algo-
rytmu grupowania.
Mając na uwadze poruszoną przez panią poseł
kwestię pilotażu systemu j.g.p., uprzejmie informu-
ję, iż od połowy marca br. realizowany jest pilotaż
systemu j.g.p., prowadzony w 42 szpitalach. Jak in-
formuje prezes Narodowego Funduszu Zdrowia, po
przeprowadzeniu analizy poprawności funkcjono-
wania systemu oraz analizy skutków finansowych
w oparciu o jednolite ceny jednostek rozliczenio-
wych, płatnik świadczeń opieki zdrowotnej przewi-
duje konferencję omawiającą wstępne wyniki pilota-
żu. Wnioski z konferencji, jak informuje prezes fun-
duszu, zostaną przedstawione publicznie.
W kwestii nakładów związanych z wdrożeniem
systemu j.g.p., uprzejmie informuję, że z informacji
przekazanych przez fundusz wynika, iż obecnie
trudno jest ocenić koszty nowych aplikacji w syste-
mie informatycznym funduszu ze względu na wyko-
nywanie tych prac przez dostawców opracowania
w ramach umowy serwisowej, wykonywanej na do-
tychczasowych zasadach. Natomiast po stronie
świadczeniodawców, jak informuje fundusz, skutki
finansowe będą znikome.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie wyja-
śniam, iż prezes Narodowego Funduszu Zdrowia
wyraził przekonanie, że wybrany moment wdroże-
nia systemu j.g.p. jest najlepszy z możliwych. Żadna
publiczna debata, w opinii funduszu, nie wniesie no-
wych rozwiązań, natomiast sam system j.g.p., na
podstawie przeprowadzonych konsultacji meryto-

rycznych, jest dobrze oceniany. Fundusz zawraca
również uwagę na fakt, iż zastosowane rozwiązania
zabezpieczające poziom finansowania (odrębne fi-
nansowanie intensywnej terapii, leków i wyrobów
medycznych, również poprzez umowy na chemiote-
rapię i programy terapeutyczne, zróżnicowanie po-
stępowanie w przypadkach powikłanych, a zwłasz-
cza o przedłużonym pobycie pacjenta w szpitalu),
zmniejsza ryzyko po stronie świadczeniodawców.
Należy także podkreślić, iż wdrożenie systemu roz-
liczania świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: le-
czenie szpitalne w oparciu o system j.g.p. nie zmniej-
szy dostępu pacjentów do świadczeń opieki zdrowot-
nej, a wręcz powinien skutkować zwiększeniem bez-
pieczeństwa świadczeniobiorców oraz stwarzać
nową jakość zarządzania szpitalami.
Równocześnie, uznając za zasadną konieczność
wprowadzenia zmian w zasadach kontraktowania
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie
szpitalne, uprzejmie informuję, iż minister zdrowia
na bieżąco analizuje przebieg prac związanych
z przygotowywanym przez prezesa NFZ wdroże-
niem systemu j.g.p. W ramach nadzoru sprawowa-
nego nad płatnikiem świadczeń oraz mając na wzglę-
dzie bezpieczeństwo zdrowotne świadczeniobiorców,
minister zdrowia zwrócił do prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z prośbą o przedstawienie szcze-
gółowych informacji na temat harmonogramu prac
nad rozpoczęciem i zakończeniem postępowania
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne, na
drugie półrocze 2008 r., wyników pilotażu systemu
j.g.p., a także narzędzi informatycznych, obsługują-
cych raporty statystyczne w zakresie procesu grupo-
wania j.g.p., wraz ze wskazaniem terminu publika-
cji ostatecznej wersji dokumentacji informatycznej
umożliwiającej odpowiednią modyfikację systemów
informatycznych w szpitalach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie braku postępu w realizacji budowy
połączenia drogowego euroterminalu
w Sławkowie z drogą krajową nr 94
oraz drogą krajową nr 1 w Sosnowcu (2720)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Witolda Klepacza z dnia 21
463
kwietnia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
24 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2720/08, w spra-
wie budowy połączenia drogowego euroterminalu
w Sławkowie z drogą krajową nr 94 oraz drogą kra-
jową nr 1 w Sosnowcu uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
zleciła opracowanie kompleksowej dokumentacji
projektowej dla budowy połączenia przedmiotowego
euroterminalu z drogą krajową nr 94 w Sławkowie
oraz drogą krajową nr 1 w Sosnowcu. Projekt tego
połączenia obejmuje budowę drogi jednojezdniowej
(teren gminy Sławków) oraz dwujezdniowej (miej-
scowość Sosnowiec) klasy GP o łącznej długości oko-
ło 15 km. Dokumentacja projektowa obejmuje trasę
zasadniczą w zakresie pasa drogowego z węzłami na
włączeniu projektowanej drogi umożliwiającymi do-
jazd do terminalu:
— węzeł „Kozioł” na przecięciu z drogą krajową
nr 94 – węzeł bezkolizyjny WA typu trąbka,
— węzeł „Klimontów ” na przecięciu projektowa-
nej drogi z drogą krajową nr 1 – węzeł bezkolizyjny
WA typu koniczynka z zastosowaniem jezdni zbiera-
jąco-rozprowadzających wzdłuż drogi krajowej nr 1.
W miejscach kolizji z istniejącymi drogami (po-
wiatowymi, gminnymi, drogami dojazdowymi do
pól i posesji), z liniami kolejowymi oraz ciekiem wod-
nym (rzeka Bobrek) przewiduje się budowę skrzyżo-
wań skanalizowanych, przejazdów gospodarczych,
budowę wiaduktów oraz mostów.
Omawiana trasa została podzielona na 3 za-
dania:
— zadanie 1 – od drogi krajowej nr 94 w Sławko-
wie do granicy miasta Sosnowiec (6,87 km) wraz
z węzłem „Kozioł ”,
— zadanie 2 – od granic miasta Sławkowa do wę-
zła drogowego na drodze ekspresowej S1 w Sosnow-
cu (7 km),
— zadanie 3 – węzeł drogowy „Klimontów” na
drodze krajowej nr 1 (odcinek ekspresowy) w So-
snowcu (1,06 km).
Zgodnie z porozumieniem zawartym w dniu
8 maja 2006 r. pomiędzy oddziałem GDDKiA w Ka-
towicach a Urzędem Miasta w Sosnowcu odcinek
pierwszy projektowanej drogi (od drogi krajowej
nr 94 w Sławkowie do granicy miasta Sosnowiec) re-
alizowany będzie przez GDDKiA. Natomiast odci-
nek drugi od granic miasta do węzła drogowego na
drodze ekspresowej S1 w Sosnowcu realizowany bę-
dzie przez Urzędu Miasta w Sosnowcu.
Dodatkowo informuję, że zatwierdzony został
I etap studium techniczno-ekonomiczno-środowi-
skowego, czego konsekwencją było rekomendowanie
do dalszych analiz trzech z sześciu opracowanych
wariantów przebiegu trasy.
W dniach 6 czerwca 2007 r. w Sosnowcu oraz
11 czerwca 2007 r. w Sławkowie odbyły się konsulta-
cje społeczne, których celem było poinformowanie
lokalnej społeczności i innych zainteresowanych
stron o planowanym przedsięwzięciu.
464
Zgodnie z protokołem nr 22/2007 z dnia 28 wrze-
śnia 2007 r. Komisja Oceny Przedsięwzięć Inwesty-
cyjnych działająca przy generalnym dyrektorze dróg
krajowych i autostrad rozpatrzyła studium tech-
niczno-ekonomiczno-środowiskowe – etap II – opra-
cowane dla rekomendowanych wariantów. W wyni-
ku analizy rozwiązań projektowych wybrano prze-
bieg według wariantu pierwszego z jednoczesnym
zaleceniem przeanalizowania i ewentualnej korekty
parametrów technicznych. Na posiedzeniu KOPI za-
twierdzono korektę projektowanej trasy na końco-
wym odcinku.
GDDKiA uzyskała również decyzję wojewody
śląskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. o środowisko-
wych uwarunkowaniach zgody na realizację przed-
sięwzięcia. W chwili obecnej opracowywana jest
koncepcja programowa, która następnie zostanie
przekazana do zatwierdzenia ostatecznego przebie-
gu projektowanej drogi przez KOPI.
Po zatwierdzeniu przedmiotowej koncepcji przez
KOPI oraz przygotowaniu materiałów do decyzji lo-
kalizacyjnej możliwe będzie wystąpienie z wnio-
skiem o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji dro-
gi. W chwili obecnej trwa przygotowywanie mate-
riałów do wniosku o wydanie decyzji o ustaleniu lo-
kalizacji drogi (przygotowywane są projekty podzia-
łu nieruchomości). Kolejnym etapem po uzyskaniu
ww. decyzji będzie uzyskanie pozwolenia na budowę
oraz wyłonienie wykonawcy robót budowlanych.
Odpowiadając na ostatnie pytanie zawarte w in-
terpelacji pana posła, informuję, że w budżecie na
2008 r. GDDKiA zabezpieczyła środki na dokumen-
tację w wysokości 2 326,3 tys. zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 6 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Kopcia
w sprawie niewypłacenia do dnia dzisiejszego
odszkodowań właścicielom gruntów zajętych
pod drogę ekspresową E1
(granica państwa Cieszyn–Pastwiska–
Świętoszówka) oraz pod drogę krajową DK81
(Katowice–Wisła) (2731)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Tadeusza Kopcia z dnia
21 kwietnia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
24 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2731/08, w spra-
wie wypłaty odszkodowań za nieruchomości przeję-
te pod budowę dróg, uprzejmie przekazuję następu-
jące informacje.
Odnosząc się do sprawy państwa Ł. i A. C., nale-
ży zauważyć, iż z informacji z ewidencji gruntów
prowadzonej przez Starostwo Powiatowe w Cieszy-
nie oraz na podstawie badania ksiąg wieczystych
w Wydziale Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego
w Cieszynie ustalono, że na wniosek Dyrekcji Okrę-
gowej Dróg Publicznych w Krakowie naczelnik mia-
sta i gminy w Skoczowie decyzją z dnia 5 kwietnia
1982 r. nr RZGT 8221b/B/42/81/82 wywłaszczył
działkę gruntową nr 587/26 o pow. 0,0690 ha zapisa-
ną w księdze wieczystej KW nr 6536, stanowiącą
własność S. i J. C. zam. (...). Jednocześnie w tej sa-
mej decyzji naczelnik miasta i gminy w Skoczowie
ustalił odszkodowanie za ww. nieruchomość w kwo-
cie 24 840 zł, które powinno być wypłacone przez
Dyrekcję Okręgową Dróg Publicznych w Krakowie
w terminie 3 miesięcy od uprawomocnienia się decy-
zji (decyzja podlegała wykonaniu z dniem 11 czerw-
ca 1982 r.).
Na podstawie wniosku z dnia 21 lipca 1982 r.
działkę gruntową nr 587/26 odłączono z księgi wie-
czystej KW nr 6536 i w dniu 22 września 1982 r.
wpisano do księgi wieczystej KW nr 36959 prowa-
dzonej dla nieruchomości stanowiących własność
Skarbu Państwa w zarządzie i użytkowaniu
DODP w Krakowie. W aktach księgi wieczystej
KW nr 36959 znajduje się powołana wyżej decyzja
z dnia 5 kwietnia 1982 r.
Aktualnie pani Ł. C. jest właścicielką nierucho-
mości położonej w Skoczowie, oznaczonej w operacie
ewidencji gruntów obrębu 4 Skoczów (nr jedn. rej.
G98) jako działki nr 164 o pow. 0,0154 ha (dawna
587/27) i nr 168 o pow. 0,0716 ha (dawna 587/28), dla
której Sąd Rejonowy w Cieszynie prowadzi księgę
wieczystą KW nr 6536.
Z informacji uzyskanych z GDDKiA wynika, że
odszkodowanie za wywłaszczoną nieruchomość zo-
stało wypłacone bezpośrednio państwu S. i J. C.
Odnosząc się do sprawy państwa J. i J. M., zgod-
nie z informacjami uzyskanymi z oddziału GDDKiA
w Katowicach, państwo J. i J. M. wystąpili z wnio-
skiem o nabycie ich udziałów we współwłasności
działki nr 1272/3 o powierzchni 0,0246 ha, położo-
nej w Pogórzu, zajętej pod pas drogowy drogi eks-
presowej S1.
Sprawa nabycia przedmiotowej działki nie zosta-
ła do tej pory załatwiona z powodu rozbieżności
w odniesieniu do stanu prawnego działki w ewiden-
cji gruntów i księgach wieczystych. Według zapisu
w rejestrze ewidencji gruntów obrębu Pogórze wła-
ścicielami działki nr 1272/2 o pow. 0,0598 ha są
M. B. w 1/3 części, J. B. w 1/3 części oraz P. M.
Pierwotnie dla stanowiących drogę wspólną dzia-
łek nr 1272/1 o pow. 0,0768 ha i nr 1272/2 o pow.
0,0598 ha prowadzona była księga wieczysta Pogó-
rze Lwh 98, w której ujawniono prawo własności na

rzecz każdoczesnych właścicieli ujawnionych w: Lwh
172 w 1/4 części, Lwh 144 w 1/4 części, Lwh 23 w 1/4
części, Ltk w 1/4 części.
W wyniku badania ww. ksiąg wieczystych usta-
lono, że brak jest założonej nowej księgi wieczystej
dla działek nr 1272/1 i 1272/2, natomiast w miejsce
ww. ksiąg wieczystych założono nowe księgi wieczy-
ste, wśród których brak jest KW nr 20698, prowa-
dzonej dla nieruchomości stanowiących własność
państwa J. i J. M.
W toku badania stwierdzono również, że w wy-
kazie zmian gruntowych przyjętym do państwowe-
go zasobu geodezyjnego w dniu 17 września 1997 r.
pod nr 1/36/97 w lp. 28 w kol. 3 błędnie wpisano nu-
mery ksiąg wieczystych. Opierając się na tym wyka-
zie, w dniu 5 marca 2002 r. podpisano z państwem
M. porozumienie w sprawie wyrażenia zgody na za-
jęcie działki nr 1272/3.
Pismem z dnia 15 czerwca 2005 r. nr GDDKiA-
-8g/052/357/05 poinformowano państwa M., że z po-
wodu braku decyzji podziałowej i konieczności usta-
lenia pozostałych współwłaścicieli działki nr 1272/2,
z której w 1997 r. została wydzielona działka nr 1272/3,
nie wykupiono ich udziału we współwłasności oraz
poproszono o przesłanie posiadanych przez wnio-
skodawców kserokopii dokumentów dotyczących na-
bycia udziałów we współwłasności ww. nieruchomo-
ści. Do dnia 13 maja 2008 r. państwo M. nie przesła-
li ww. dokumentów.
W związku z zakończeniem budowy drogi eks-
presowej na odcinku Obejście–Skoczowa zlecono
wykonanie pomiaru powykonawczego wraz z usta-
leniem granic gruntów zajętych pod pas drogowy
drogi ekspresowej oraz przygotowanie aktualnej do-
kumentacji geodezyjno-prawnej, niezbędnej do ure-
gulowania stanu prawnego nieruchomości, celem
ich nabycia na rzecz Skarbu Państwa.
Dotyczy to szczególnie działek dróg dojazdowych,
które weszły w skład pasa drogowego drogi ekspre-
sowej, stanowiących współwłasność osób fizycznych,
których części udziałów były ujawnione w zamknię-
tych księgach wieczystych i do tej pory nie posiadają
założonych nowych ksiąg wieczystych.
Przedmiotowe dokumenty powinny zostać spo-
rządzone do końca lipca br. Następnie zostaną pod-
jęte czynności celem uzyskania decyzji podziałowej,
co pozwoli określić zajętość terenu, a tym samym
jego oszacowanie i złożenie ofert właścicielom zaję-
tej nieruchomości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
465
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
sposobu naliczania ekwiwalentu
za deputat węglowy (2733)
Odpowiadając na pismo z dnia 24 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2733/08, przekazujące interpelację
pani poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w spra-
wie zmiany przepisów dotyczących sposobu nalicza-
nia ekwiwalentu pieniężnego wypłacanego przez
Zakład Ubezpieczeń Społecznych za bezpłatny wę-
giel w naturze, informuję, co następuje.
Emeryci i renciści z kopalń całkowicie likwido-
wanych, którzy mają wypłacany, ze środków budże-
towych, przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych
ekwiwalent pieniężny z tytułu prawa do bezpłatne-
go węgla, nabyli uprawnienia do ekwiwalentu pod
rządami ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dosto-
sowaniu górnictwa węgla kamiennego do funkcjo-
nowania w warunkach gospodarki rynkowej oraz
szczegółowych uprawnieniach i zadaniach gmin
górniczych (Dz. U. Nr 612, poz. 1112, ze zm.) oraz
ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o restrukturyza-
cji górnictwa węgla kamiennego w latach 2003–2006
(Dz. U. Nr 210, poz. 2037, ze zm.).
W chwili obecnej podstawą prawną umożliwiają-
cą wypłatę ekwiwalentu pieniężnego uprawnionym
osobom z kopalń postawionych w stan likwidacji
przed dniem 1 stycznia 2007 r. jest art. 12 ustawy
z dnia 7 września 2007 r. o funkcjonowaniu górnic-
twa węgla kamiennego w latach 2008–2015 (Dz. U.
Nr 192, poz. 1379).
Wysokość ekwiwalentu w latach 1999–2007
kształtowana była w oparciu o uśrednione ceny wę-
gla z całego roku poprzedzającego roku wypłaty
ekwiwalentu. Powodowało to znaczną dysproporcję
pomiędzy aktualną na dzień wypłaty ekwiwalentu
ceną węgla a wysokością wypłaconego przez ZUS
ekwiwalentu pieniężnego.
Ustawa z dnia 7 września 2007 r. o funkcjonowa-
niu górnictwa węgla kamiennego w latach 2008–
–2015 zmieniła sposób obliczania ceny węgla na po-
trzeby wypłacania uprawnionym osobom ekwiwa-
lentu pieniężnego, co spowodowało jego wzrost w ro-
ku 2008 i spowoduje wzrost wysokości ekwiwalentu
w latach następnych. Począwszy od dnia 1 stycznia
2008 r., za podstawę średnich cen węgla brane są
ceny węgla z IV kwartału roku poprzedzającego rok
wypłaty. Ceny węgla w tym okresie ze względu
na wzrost popytu są najwyższe.
Zdaję sobie sprawę, iż nadal występuje różnica
pomiędzy kwotą ekwiwalentu a ceną węgla, jaka jest
oferowana na rynku, chociaż w 2008 r. w wyniku
zmiany sposobu obliczania wysokości ekwiwalentu
dysproporcje te zostały zmniejszone. Jednak w grun-
466
cie rzeczy nie sposób zrównać cen węgla w sprzeda-
ży z kwotą ekwiwalentu. Ceny węgla podlegają cią-
głym wahaniom, nie ma cen sztywnych na węgiel.
Na cenę węgla ma wpływ jego jakość oraz podaż
i popyt w danym okresie.
Z powyższych przyczyn uważam, że nie ma możli-
wości znalezienia korzystniejszego rozwiązania niż
to, które zostało zaproponowane w ustawie o funkcjo-
nowaniu górnictwa węgla kamiennego w latach
2008–2015.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Tomasza Piotra Nowaka
i Arkadego Fiedlera
w sprawie ochrony najsłabszych odbiorców
po uwolnieniu cen energii (2741)
W związku z interpelacją panów posłów Tomasza
Piotra Nowaka i Arkadego Fiedlera z dnia 22 kwiet-
nia 2008 r. (wystąpienie marszałka Sejmu RP z dnia
29 kwietnia 2008 r., znak SPS-023-2741/08) w spra-
wie ochrony najsłabszych odbiorców po uwolnieniu
cen energii, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień do dwóch postawionych pytań.
Ad 1. Jaki mechanizm będzie chronić odbior-
ców najsłabszych z dniem 1 stycznia 2009 r., tj.
z chwilą uwolnienia cen energii dla odbiorców in-
dywidualnych?
W pełni podzielam wyrażone w interpelacji pa-
nów posłów stwierdzenia mówiące o tym, że,,uwol-
nienie cen energii 1 stycznia 2009 r. musi nastąpić
w sposób maksymalnie bezpieczny dla konsumen-
tów” oraz że,,w odniesieniu do tzw. odbiorców szcze-
gólnie wrażliwych wymagana jest duża praca nad
warunkami pomocy, począwszy od opracowania de-
finicji tej grupy i form ewentualnego jej wsparcia”.
Dlatego też, mając m.in. na względzie niezwykle
istotny społeczny wymiar procesu odchodzenia od
zatwierdzania taryf na energię elektryczną przez
prezesa Urzędu Regulacji Energetyki, minister go-
spodarki, jako przewodniczący Zespołu Sterującego
do Spraw Realizacji,,Programu dla elektroenergety-
ki”, w dniu 15 lutego 2008 r. wydał specjalne zarzą-
dzenie w sprawie powołania międzyresortowej gru-
py roboczej do opracowania projektów aktów praw-
nych zapewniających odbiorcom słabym ekonomicz-
nie właściwy poziom ochrony na konkurencyjnym
rynku energii elektrycznej oraz nadających prezeso-
wi URE odpowiednią rolę i narzędzia regulacyjne
na takim rynku.
W skład grupy wchodzą stali przedstawiciele (po
jednym), wyznaczeni przez:
— ministra skarbu państwa;
— ministra finansów;
— ministra pracy i polityki społecznej;
— ministra środowiska;
— ministra gospodarki;
— prezesa Urzędu Regulacji Energetyki;
— prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów.
Powołana grupa pracuje pod przewodnictwem wi-
ceprezesa URE, a jednym z jej pięciu zadań jest przy-
gotowanie i przedstawienie ministrowi gospodarki
legislacyjnych propozycji niezbędnych do wdrożenia
do końca tego roku, zmierzających do zbudowania
rozwiązania systemowego, w którym pozycja odbior-
ców najsłabszych ekonomicznie będzie odpowiednio
prawnie usankcjonowana i wzmocniona przed dniem
1 stycznia 2009 r., to jest przed przewidywaną przez
prezesa URE w komunikacie z dnia 25 lutego 2008 r.
w sprawie przesłanek uwolnienia cen energii elek-
trycznej dla odbiorców w gospodarstwach domowych
datą zwolnienia przedsiębiorstw obrotu energią elek-
tryczną z obowiązku przedkładania do zatwierdzania
taryf dla odbiorców w gospodarstwach domowych.
W ramach prac tej grupy są również przygotowy-
wane propozycje zmian ustawy Prawo energetyczne
w obszarach dotyczących m.in.:
— odpowiedniego wzmocnienia kompetencji pre-
zesa URE oraz prezesa UOKiK w zakresie sprawo-
wania nadzoru nad działalnością przedsiębiorstw
energetycznych i zapobiegania ewentualnym możli-
wościom nadużywania przez nie siły rynkowej na
rynku hurtowym i rynku detalicznym energii elek-
trycznej;
— odpowiedzialności społecznej biznesu (tzw.
CSR – z ang. Corporate Social Responsibility) w sek-
torze elektroenergetyki w warunkach konkurencyj-
nego rynku energii elektrycznej.
Ad 2. Czy uwolnienie cen energii następuje na
rynku prawdziwie czy tylko quasi konkurencyj-
nym?
Trudno jest w ogóle mówić o prawdziwie czy tyl-
ko quasi konkurencyjnym rynku energii elektrycz-
nej bez uwolnienia cen. Problematyka uwolnienia
cen energii elektrycznej jest bowiem nierozerwalnie
związana z procesem tworzenia otwartego i konku-
rencyjnego rynku energii elektrycznej, jaki od kilku
lat ma miejsce w naszym kraju. Wcześniej proces ten
został zainicjowany w Unii Europejskiej, kiedy to
w 1995 r. Komisja Europejska w tzw. białej księdze
wyznaczyła kierunki koniecznych reform w sekto-
rze energetycznym.
Podkreślenia wymaga znamienny fakt, że mó-
wiąc o uwolnieniu cen, należy przez to rozumieć od-
stąpienie przez prezesa Urzędu Regulacji Energety-
ki od zatwierdzania taryf na energię elektryczną dla
spółek działających na rynku konkurencyjnym, czy-
li dla wytwórców i przedsiębiorstw obrotu handlują-
cych tą energią. Tym samym oznacza to zwolnienie

z obowiązku taryfowania energii jako towaru, który
się wytwarza i którym się handluje.
Ale oznacza to również, że w dalszym ciągu po-
zostaje w mocy obowiązek zatwierdzania taryf
przez prezesa URE dla wykazujących cechy mono-
polu naturalnego spółek energetycznych zajmują-
cych się realizacją usług przesyłu i dystrybucji
energii elektrycznej, czyli usług dostarczania ener-
gii elektrycznej sieciami elektroenergetycznymi od
wytwórców do odbiorców końcowych. Tym samym
oznacza to utrzymanie bez zmian taryfowania dla
spółek wykonujących działalność operatora syste-
mu przesyłowego, odpowiedzialnego za przesył
energii elektrycznej od wytwórców sieciami naj-
wyższych napięć oraz operatorów systemów dys-
trybucyjnych, odpowiedzialnych za dostarczanie
energii elektrycznej sieciami średnich i niskich na-
pięć do odbiorców końcowych.
Uwolnienie cen energii dla spółek działających
w obszarach konkurencji jest niejako naturalnym
procesem, który w określonym horyzoncie czaso-
wym ma sprzyjać dojściu do stanu, uznawanego za
normalny, w którym koszty funkcjonowania tych
spółek będą szły w parze z ich efektywnością ekono-
miczną i zdolnością do rozwoju, a tym samym zdol-
nością do zaspakajania bieżących i przyszłych po-
trzeb odbiorców. W gospodarce wolnorynkowej ceny
towarów, produktów i usług (a w tym ceny energii
elektrycznej) odpowiadają efektywnym kosztom, zo-
biektywizowanym z punktu widzenia ekonomiczne-
go. Dlatego też należy oczekiwać, że obecny proces
dochodzenia naszej gospodarki do wolnego rynku
również ukształtuje cenę energii elektrycznej bez
strukturalnych zniekształceń na poziomie wynika-
jącym z efektywnych relacji ekonomicznych, odpo-
wiadających poziomowi działania praw konkurencji,
a głównie kształtowania się cen na podstawie ryn-
kowego równoważenia się popytu i podaży. Dotych-
czasowe doświadczenia krajów, gdzie zadziałały me-
chanizmy wolnego konkurencyjnego rynku energii
elektrycznej pokazują, że ceny tej energii stały się
jednym z podstawowych parametrów, mających po-
zytywny wpływ na działalność gospodarczą i podej-
mowanie decyzji przez inwestorów. Taki stan jest
w pełni pożądany również w naszym kraju.
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
pytania postawione w interpelacji przez panów po-
słów Tomasza Piotra Nowaka i Arkadego Fiedlera.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
467
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie możliwości zmiany
obowiązujących regulacji prawnych
w celu zagwarantowania właścicielom
samochodów posługujących się czasowym
dowodem rejestracyjnym prawa do swobodnego
dysponowania swoim mieniem (2747)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-2747/08 z dnia 29 kwietnia 2008 r.
przesyłające interpelację pana posła Jarosława Ka-
tulskiego w sprawie możliwości zmiany obowiązują-
cych regulacji prawnych w celu zagwarantowania
właścicielom samochodów posługujących się czaso-
wym dowodem rejestracyjnym prawa do swobodne-
go dysponowania swoim mieniem, przesłane przez
ministra spraw wewnętrznych i administracji przy
piśmie BMP-0713-4179/08/EW z dnia 8 maja 2008 r.,
uprzejmie informuję, że czasowa rejestracja pojazdu
jest dokonywana przez starostę właściwego ze wzglę-
du na miejsce zamieszkania (siedzibę) właściciela
pojazdu w ściśle wymienionych w ustawie sytuacjach
oraz na ściśle określony okres czasu wskazany w art. 74
ust. 3 i 4 ustawy Prawo o ruchu drogowym.
Stosownie do art. 74 ust. 2 pkt 1 ww. ustawy cza-
sowa rejestracja pojazdu dokonywana jest z urzędu,
pozwala to właścicielowi pojazdu na korzystanie
z pojazdu, który jest dopuszczony do ruchu, oraz
daje czas organowi rejestrującemu na prowadzenie,
w razie konieczności, postępowania wyjaśniającego
dotyczącego własności pojazdu i jego cech identyfi-
kacyjnych – stosownie do § 1 załącznika nr 2 do roz-
porządzenia ministra infrastruktury w sprawie
szczegółowych czynności organów w sprawach zwią-
zanych z dopuszczeniem pojazdu do ruchu oraz wzo-
rów dokumentów w tych sprawach – oraz na złożenie
zamówienia na wykonanie spersonalizowanego do-
wodu rejestracyjnego w jednostce personalizującej.
Należy podkreślić, że takie rozwiązanie prawne
nie narusza prawa właściciela do swobodnego dys-
ponowania pojazdem, w tym również jego sprzeda-
ży. Zaznaczenia wymaga jednak fakt, że zgodnie
z art. 78 ust. 1 ww. ustawy w razie przeniesienia na
inną osobę własności pojazdu zarejestrowanego do-
tychczasowy właściciel przekazuje nowemu właści-
cielowi dowód rejestracyjny i kartę pojazdu, jeżeli
była wydana. Właściciel pojazdu, który zdecydował
się na jego sprzedaż, a posiada jedynie pozwolenie
czasowe, powinien odebrać dowód rejestracyjny
w organie rejestrującym. Pomimo że pozwolenie
czasowe wydawane jest na okres 30 dni, w przypad-
ku gdy przedłożone wraz z wnioskiem o rejestrację
dokumenty są kompletne i nie zachodzi konieczność
prowadzenia postępowania wyjaśniającego, złożenie
468
zamówienia na spersonalizowany dowód rejestracyj-
ny i dostarczenie go do organu może nastąpić przed
upływem terminu określonego w pozwoleniu czaso-
wym, a tym samym można odebrać ten dokument
wcześniej. Na stronie internetowej producenta do-
wodów rejestracyjnych, Polskiej Wytwórni Papierów
Wartościowych SA, można znaleźć informację, czy
dokument został już wyprodukowany i przekazany
do organu rejestrującego. Obowiązek określony
w art. 78 ust. 1 ww. ustawy ma na celu ochronę praw
nabywcy, który otrzymując dowód rejestracyjny od
zbywcy, zna sytuację prawną pojazdu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie budowy dróg (2758)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej, przesłaną
pismem z dnia 29 kwietnia br., znak: SPS-023-2758/
08, w sprawie zmiany przepisów dotyczących ocen
oddziaływania na środowisko przedsięwzięć drogo-
wych, przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
W związku z zastrzeżeniami Komisji Europejskiej
dotyczącymi niezgodności niektórych przepisów z za-
kresu ocen oddziaływania na środowisko z regulacja-
mi dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca
1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez
niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na śro-
dowisko naturalne, zmienionej dyrektywami 97/11/
WE i 2003/35/WE, w resorcie podjęto prace mające
na celu usunięcie tych nieprawidłowości.
Przygotowano projekt ustawy o uprawnieniach
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko i organach ad-
ministracji w tym zakresie, wyłączając przepisy do-
tyczące tych zagadnień z ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. Prawo ochrony środowiska. Obecnie projekt
ten znajduje się na końcowym etapie uzgodnień mię-
dzyresortowych i w najbliższym czasie zostanie
skierowany pod obrady Komitetu Stałego Rady Mi-
nistrów.
W części dotyczącej postępowania w sprawie oce-
ny oddziaływania na środowisko planowanych
przedsięwzięć projekt ustawy ma przede wszystkim
na celu uwzględnienie zarzutów Komisji Europej-
skiej, podniesionych w ramach wszczętego przeciw-
ko Polsce postępowania w sprawie o naruszenie
przepisów wspomnianej na wstępie dyrektywy Rady
85/337/EWG.
Ponadto Ministerstwo Rozwoju Regionalnego we
współpracy z Ministerstwem Środowiska przygoto-
wało projekt „Wytycznych w zakresie postępowania
w sprawie oceny oddziaływania na środowisko dla
przedsięwzięć wpółfinansowanych z krajowych lub
regionalnych programów operacyjnych”. Stosowa-
nie wytycznych powinno ograniczyć ryzyko popeł-
niania błędów w postępowaniu w sprawie oceny od-
działywania na środowisko, mogących skutkować
wstrzymaniem finansowania inwestycji w ramach
programów operacyjnych.
Wytyczne zawierają zalecenia dotyczące proce-
dury oceny oddziaływania na środowisko, które po-
zwolą w okresie przejściowym (tj. do czasu wejścia
w życie nowych przepisów) w sposób maksymalny
wykorzystać istniejące regulacje prawne w ra-
mach szeroko rozumianego procesu inwestycyjne-
go, w celu zapewnienia zgodności z wymaganiami
dyrektywy Rady 85/337/EWG, jak również dyrekty-
wy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/42/WE
z dnia 27 czerwca 2001 r. w sprawie oceny wpływu
niektórych planów i programów na środowisko oraz
dyrektyw zawiązanych z tworzeniem Europejskiej
Sieci Ekologicznej Natura 2000 (dyrektywa Rady
92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. 92/43/EWG
w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzi-
kiej fauny i flory, dyrektywa Rady 79/409/EWG
z dnia 2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikiego
ptactwa).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie proponowanych zmian w ustawie
Kodeks karny (2761)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie
proponowanych zmian w Kodeksie karnym uprzej-
mie przedstawiam, co następuje.
Na wstępie zauważyć należy, że podstawy stoso-
wania wszystkich środków zapobiegawczych, a więc

i tymczasowego aresztowania zostały uregulowane
w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępo-
wania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, z późn. zm.),
a nie w Kodeksie karnym, jak wskazuje w interpela-
cji pani poseł. Podstawy te dotyczą również środków
zapobiegawczych, określonych w innych ustawach,
np. w art. 14 ustawy z dnia 29 lipca 2005r. o prze-
ciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. U. Nr 180,
poz. 1493).
Cele stosowania wszystkich środków zapobie-
gawczych, w tym tymczasowego aresztowania, zo-
stały określone w art. 249 § 1 Kodeksu postępowa-
nia karnego.
Zgodnie z wymienionym przepisem środki zapo-
biegawcze można stosować w celu zabezpieczenia
prawidłowego toku postępowania, a wyjątkowo tak-
że w celu zapobiegnięcia popełnieniu przez oskarżo-
nego nowego, ciężkiego przestępstwa. Środki zapo-
biegawcze można stosować tylko wtedy, gdy zebrane
w sprawie dowody wskazują na duże prawdopodo-
bieństwo, że oskarżony popełnił przestępstwo.
W art. 258 K.p.k. formułuje się natomiast pod-
stawy stosowania tymczasowego aresztowania, któ-
re mają odpowiednie zastosowanie do pozostałych
środków zapobiegawczych na zasadzie art. 257 § 4
K.p.k. Zaznaczyć przy tym należy, że przepisy proce-
dury karnej nie przewidują w żadnym wypadku ob-
ligatoryjnego stosowania tymczasowego aresztowa-
nia. Tymczasowe aresztowanie ma charakter środ-
ka zapobiegawczego ultima ratio. Zgodnie z dyrekty-
wą ustawodawcy, zawartą w art. 257 § 1 K.p.k., tym-
czasowego aresztowania nie stosuje się bowiem, je-
żeli wystarczający jest inny środek zapobiegawczy.
Podstawą stosowania środków zapobiegawczych
mogą być:
— uzasadniona obawa ucieczki lub ukrywania
się oskarżonego (art. 258 § 1 pkt 1 K.p.k.),
— uzasadniona obawa, że oskarżony będzie na-
kłaniał do składania fałszywych zeznań lub wyja-
śnień albo w inny bezprawny sposób utrudniał po-
stępowanie karne (art. 258 § 1 pkt 2 K.p.k.).
O zastosowaniu konkretnego środka zapobie-
gawczego na podstawie art. 258 § 1 K.p.k. decyduje
stopień nasilenia obawy, że oskarżony będzie swoim
zachowaniem zaburzał prawidłowy tok postępowa-
nia karnego.
Samodzielną podstawą stosowania środków za-
pobiegawczych może być grożąca oskarżonemu su-
rowa kara pozbawienia wolności. Dotyczy to sytu-
acji, gdy podejrzanemu przedstawiono zarzut popeł-
nienia zbrodni albo występku zagrożonego karą po-
zbawienia wolności, której górna granica wynosi co
najmniej 8 lat, oraz sytuacji, gdy oskarżony został
przez sąd pierwszej instancji skazany na karę nie
niższą niż trzy lata pozbawienia wolności (art. 258
§ 2 K.p.k.).
Osobną, wyjątkową podstawą stosowania środ-
ków zapobiegawczych może być, określona w art. 258
§ 3 K.p.k., obawa popełnienia przez oskarżonego
(podejrzanego), któremu już zarzucono popełnienie
469
zbrodni lub umyślnego występku, kolejnego prze-
stępstwa przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeń-
stwu powszechnemu.
Każdorazowo potrzeba zastosowania środka za-
pobiegawczego i rodzaj tego środka powinny być roz-
ważane w oparciu o kryteria niezbędności dla osią-
gnięcia celów, o których mowa w art. 249 § 1 K.p.k.
Ministerstwo Sprawiedliwości nie prowadzi prac
legislacyjnych zmierzających do zawężenia przesła-
nek stosowania tymczasowego aresztowania, a tym
samym do ograniczenia katalogu przestępstw, za
które można zastosować środek zapobiegawczy
w postaci tymczasowego aresztowania. Nie istnieje
więc niebezpieczeństwo, o którym wspomina pani
poseł w interpelacji, ograniczenia lub niemożności
stosowania tymczasowego aresztowania wobec spraw-
ców gwałtu, pobicia czy porwania. Przesłanki stoso-
wania tymczasowego aresztowania w takich przy-
padkach pozostaną bez zmiany, a więc środek zapo-
biegawczy w postaci tymczasowego aresztowania
będzie mógł być zastosowany w wypadku uzasad-
nionej obawy ucieczki lub ukrywania się sprawcy,
obawy, że będzie on nakłaniał do składania fałszy-
wych zeznań lub wyjaśnień albo w inny sposób bę-
dzie utrudniał postępowanie karne, grożącej suro-
wej kary czy też w wypadku istnienia obawy popeł-
nienia przez oskarżonego kolejnego przestępstwa
przeciwko życiu, zdrowiu lub bezpieczeństwu po-
wszechnemu.
Przygotowuje się natomiast propozycje zmian
sposobu postępowania przy zastosowaniu tymczaso-
wego aresztowania wobec oskarżonego będącego
przedsiębiorcą i zmiany mające na celu ograniczenie
możliwości przedłużania czasu stosowania tymcza-
sowego aresztowania.
Zmiany te polegają na:
— dodaniu w przepisie art. 261 § 3 K.p.k. obo-
wiązku niezwłocznego zawiadomienia o zastosowa-
niu tego środka zapobiegawczego w stosunku do
oskarżonego, który jest przedsiębiorcą, na jego wnio-
sek – zarządzającego przedsiębiorstwem,
— na eliminacji z treści art. 263 § 4 K.p.k. przy-
padków przedłużającej się obserwacji psychiatrycz-
nej oskarżonego (zmiana ta pozostaje w korelacji
z projektem nowelizacji art. 203 K.p.k., w której
proponuje się ścisłe określenie i ograniczenie mak-
symalnego czasokresu obserwacji psychiatrycznej
oskarżonego w szpitalu) i przedłużającego się opra-
cowywania opinii biegłego jako podstaw do prze-
dłużenia tymczasowego aresztowania przez sąd
apelacyjny, ponad okresy wymienione w art. 263
§ 2 i 3 K.p.k.,
— na uchyleniu art. 263 § 4a K.p.k. dotyczącego
możliwości przedłużenia tymczasowego aresztowa-
nia, ponad termin określony w § 3 art. 263 K.p.k.,
z powodu innych istotnych przeszkód, których usu-
nięcie było niemożliwe (zmiana ta nawiązuje do tre-
ści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 lip-
ca 2006 r., sygn. akt SK 58/03, w którym trybunał
orzekł, że art. 263 § 4 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r.
470
Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89,
poz. 555, ze zm.), w części obejmującej zwrot „a tak-
że z powodu innych istotnych przeszkód, których
usunięcie nie było możliwe”, w zakresie, w jakim od-
nosi się do postępowania przygotowawczego, jest
niezgodny z art. 41 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 1 i 3
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej),
— zmianie art. 263 § 5 K.p.k. dotyczącego zaża-
leń na postanowienia sądu apelacyjnego przez wy-
eliminowanie z jego treści przypadku określonego
w § 4 tego przepisu, co jest konsekwencją wskazanej
wyżej zmiany polegającej na uchyleniu tego para-
grafu.
Biorąc powyższe pod uwagę, stwierdzić należy,
że nie ulegną zmianie podstawy stosowania środka
zapobiegawczego w postaci tymczasowego areszto-
wania wobec sprawców przestępstwa zgwałcenia
(art. 197 Kodeksu karnego), porwania (art. 252 § 1
Kodeksu karnego) czy też ciężkich pobić (art. 158
§ 2 i 3 Kodeksu karnego).
Projektowane zmiany w obrębie przepisów Ko-
deksu postępowania karnego dotyczące tymczaso-
wego aresztowania spowodują natomiast dostoso-
wanie stanu prawnego do wymogów konstytucyj-
nych w zakresie dopuszczalnych ograniczeń wolno-
ści człowieka. Nadto przyczynią się do poprawy
funkcjonowania przedsiębiorstw w razie zastosowa-
nia tymczasowego aresztowania wobec przedsiębior-
cy, bowiem zarządzanie przedsiębiorstwem będzie
mogła niezwłocznie przejąć osoba wskazana przez
tymczasowo aresztowanego przedsiębiorcę.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wzrostu cen energii (2763)
W związku z interpelacją pani poseł Anny Sobec-
kiej z dnia 8 kwietnia 2008 r. (wystąpienie Marszał-
ka Sejmu RP z dnia 29 kwietnia 2008 r., znak SPS-
-023-2763/08) w sprawie wzrostu cen energii elek-
trycznej uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
łącznych wyjaśnień do postawionych dwóch pytań.
1. Czy rząd zamierza podjąć działania mające na
celu zapobiec drastycznej podwyżce cen energii?
2. Jeżeli tak, to jakie to będą działania?
Podzielając wyrażoną w interpelacji pani poseł
troskę o wielkości opłat ponoszonych przez przecięt-
ną polską rodzinę za zużywaną energię elektryczną,
w tym związanych z podwyżkami cen tej energii
w kolejnych latach, pragnę uprzejmie poinformować,
że między innymi, mając na względzie:
— niezwykle istotny społeczny wymiar trwające-
go procesu budowy otwartego i konkurencyjnego
rynku energii elektrycznej oraz związanego z tym
odchodzenia od zatwierdzania taryf na energię elek-
tryczną przez prezesa Urzędu Regulacji Energetyki
dla przedsiębiorstw energetycznych działających
w obszarach konkurencji, tj. w wytwarzaniu energii
elektrycznej i w obrocie tą energią,
— wzrosty cen pierwotnych nośników energii
oraz zmiany struktury paliw do wytwarzania ener-
gii elektrycznej,
— konieczność poniesienia przez sektor energe-
tyki w ciągu najbliższych lat dodatkowych dużych
kosztów związanych z:
a) niezbędnym rozwojem jego potencjału wytwór-
czego i zdolności przesyłowych w sieciach elektro-
energetycznych celem uniknięcia ograniczeń w do-
stawach energii elektrycznej na potrzeby odbiorców
w naszym kraju,
b) potrzebą znaczącego zmniejszenia ujemnego
oddziaływania energetyki na środowisko naturalne
– minister gospodarki jako przewodniczący Zespołu
Sterującego do Spraw Realizacji,,Programu dla elek-
troenergetyki” w dniu 15 lutego 2008 r. wydał spe-
cjalne zarządzenie w sprawie powołania międzyre-
sortowej grupy roboczej do opracowania projektów
aktów prawnych zapewniających odbiorcom słabym
ekonomicznie właściwy poziom ochrony na konku-
rencyjnym rynku energii elektrycznej oraz nadają-
cych prezesowi URE odpowiednią rolę i narzędzia
regulacyjne na takim rynku.
W skład grupy roboczej wchodzą stali przedsta-
wiciele (po jednym), wyznaczeni przez:
— ministra skarbu państwa,
— ministra finansów,
— ministra pracy i polityki społecznej,
— ministra środowiska,
— ministra gospodarki,
— prezesa Urzędu Regulacji Energetyki,
— prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów.
Powołana grupa pracuje pod przewodnictwem
wiceprezesa URE, a jednym z jej pięciu zadań jest
przygotowanie i przedstawienie ministrowi gospo-
darki legislacyjnych propozycji niezbędnych do
wdrożenia do końca tego roku, zmierzających do
zbudowania rozwiązania systemowego, w którym
pozycja odbiorców najsłabszych ekonomicznie bę-
dzie odpowiednio prawnie usankcjonowana i wzmoc-
niona przed dniem 1 stycznia 2009 r., to jest przed
przewidywaną przez prezesa URE w komunikacie
z dnia 25 lutego 2008 r. w sprawie przesłanek uwol-
nienia cen energii elektrycznej dla odbiorców w go-
spodarstwach domowych datą zwolnienia przedsię-
biorstw obrotu energią elektryczną z obowiązku
przedkładania do zatwierdzania taryf dla odbiorców
w gospodarstwach domowych.

W ramach prac tej grupy są również przygotowy-
wane propozycje zmian ustawy Prawo energetyczne
w obszarach dotyczących między innymi:
— odpowiedniego wzmocnienia kompetencji pre-
zesa Urzędu Regulacji Energetyki oraz prezesa Urzę-
du Ochrony Konkurencji i Konsumentów w zakresie
sprawowania nadzoru nad działalnością przedsię-
biorstw energetycznych i zapobiegania ewentualnym
możliwościom nadużywania przez nie siły rynkowej
na rynku hurtowym i rynku detalicznym energii
elektrycznej,
— odpowiedzialności społecznej biznesu (tzw.
CSR – z ang. Corporate Social Responsibility) w sek-
torze elektroenergetyki w warunkach konkurencyj-
nego rynku energii elektrycznej.
W mojej ocenie również w samym sektorze elek-
troenergetycznym cały czas istnieje konieczność
kontynuacji proefektywnościowych działań organi-
zacyjnych mających na celu ograniczenie nieuzasad-
nionych podwyżek cen energii elektrycznej z tytułu
kosztów działalności podmiotów tego sektora. Utwo-
rzone w ubiegłym roku cztery grupy energetyczne
w drodze pionowej konsolidacji w ramach realizacji
przyjętego przez Radę Ministrów w dniu 28 marca
2006 r. „Programu dla elektroenergetyki” są na
końcowych etapach budowy nowych strategii funk-
cjonowania zmierzających do uzyskiwania optymal-
nych kosztów wytwarzania i dostarczania energii
elektrycznej. Ponieważ w warunkach liberalnej go-
spodarki ceny towarów i usług są pochodną kosztów
działania firm, to od tych nowych grup energetycz-
nych należy również oczekiwać określonego stabili-
zującego wpływu na poziom cen energii elektrycznej
oferowanej odbiorcom końcowym. Struktury orga-
nizacyjne tych nowych grup są bowiem kształtowa-
ne w dużej mierze podobnie do struktur sprawnie
działających zachodnich firm energetycznych - a za-
tem należy od nich oczekiwać w kolejnych latach
równie wysokiej wewnętrznej sprawności działania
i w konsekwencji odpowiednio mniejszych kosztów
przekładających się na oferowane ceny energii elek-
trycznej i usługi jej dostarczania. Od nowej organi-
zacji naszej elektroenergetyki również należy ocze-
kiwać zdolności do rozwoju potencjału wytwórczego
i modyfikacji sieci elektroenergetycznych, a tym sa-
mym utrzymania zdolności do zaspokajania przy-
szłych potrzeb odbiorców na energię elektryczną.
Bowiem z punktu widzenia każdego odbiorcy tej
energii równie istotne znaczenie jak cena ma pew-
ność i niezawodność jej dostaw, gdyż zazwyczaj stra-
ty z tytułu przerw w dostawach energii elektrycznej
są wielokrotnie wyższe od wydatków ponoszonych
przez każdego z odbiorców w normalnych warun-
kach dostaw.
Udzielając wyjaśnień, pragnę również uprzejmie
nadmienić, że w kolejnych latach wraz z rozwojem
gospodarki i umacnianiem się rynku krajowego oraz
tworzeniem jednolitego rynku Unii Europejskiej
w coraz większym stopniu relacje popytu i podaży
oraz prawa konkurencji będą kształtować w sposób
471
zobiektywizowany z punktu widzenia ekonomiczne-
go poziomy cen towarów i usług. Dlatego też należy
oczekiwać, że obecny proces dochodzenia naszej go-
spodarki do wolnego rynku ukształtuje cenę energii
elektrycznej bez strukturalnych zniekształceń na
poziomie wynikającym z efektywnych relacji ekono-
micznych odpowiadających poziomowi rozwoju spo-
łeczno-gospodarczego kraju.
Chcę jednocześnie podkreślić znamienny fakt, że
odchodzenie od zatwierdzania taryf na energię elek-
tryczną przez prezesa URE dla przedsiębiorstw
energetycznych działających w obszarach konku-
rencji, z jednej strony, oznacza zwolnienie z obowiąz-
ku taryfowania energii jako towaru, który się wy-
twarza i którym się handluje, ale, z drugiej strony,
oznacza również, że w dalszym ciągu pozostaje
w mocy obowiązek zatwierdzania taryf przez preze-
sa URE dla wykazujących cechy monopolu natural-
nego spółek energetycznych zajmujących się realiza-
cją usług przesyłu i dystrybucji energii elektrycznej,
czyli usług dostarczania energii elektrycznej siecia-
mi elektroenergetycznymi od wytwórców do odbior-
ców końcowych.
Dla każdego odbiorcy oznacza to tym samym, że
w jego rachunku za energię elektryczną część płat-
ności wynika i w dalszym ciągu w kolejnych latach
będzie wynikać z poziomu hurtowej ceny tej energii
kształtowanej na rynku konkurencyjnym jako cena
towaru, a część płatności wynika i będzie wynikać
z opłat za usługi dostarczania energii temu odbiorcy
jako wynik poziomu stawek zatwierdzonych przez
prezesa URE.
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
pytania postawione w interpelacji przez panią poseł
Annę Sobecką.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie propozycji zmian w ustawie
o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym (2764)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie pani poseł Agnieszki Hanajczyk z dnia
29 kwietnia 2008 r. (znak pisma przekazującego:
SPS-023-2764/08) w sprawie propozycji zmian
472
w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż w Minister-
stwie Infrastruktury został opracowany projekt
ustawy o zmianie ustawy Prawo budowlane, ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
oraz niektórych innych ustaw. W chwili obecnej pro-
jekt ten jest w trakcie uzgodnień. Głównym założe-
niem projektu ustawy jest doprecyzowanie i ulepsze-
nie istniejących regulacji, mające na celu rezygnację
z nieskutecznych i zbędnych procedur administra-
cyjnych oraz zintegrowanie trybu ocen oddziaływa-
nia na środowisko z procedurami planowania i usta-
lania lokalizacji inwestycji. Ponadto zwrócono szcze-
gólną uwagę na wzmocnienie społecznej kontroli
nad podejmowanymi rozstrzygnięciami, a także na
wzmocnienie zakresu personalnej odpowiedzialno-
ści uczestników procesu inwestycyjnego w ramach
procedur realizacji inwestycji budowlanych.
W odniesieniu do przedstawionego problemu
uprzejmie informuję, że kwestie rozwoju przestrzen-
nego na poziomie lokalnym należą do zadań wła-
snych gminy. Gmina ma obowiązek zaspokajania
zbiorowych potrzeb wspólnoty poprzez m.in. reali-
zację zadań z zakresu infrastruktury technicznej.
W odpowiedzi na pytanie pierwsze dotyczące po-
noszenia kosztów opracowywania planu miejscowe-
go lub jego zmiany uprzejmie wyjaśniam, że projekt
ustawy o zmianie ustawy Prawo budowlane, ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
oraz niektórych innych ustaw nie zakłada rozsze-
rzenia przepisów art. 21 ust.2 ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym, tj. zakresu in-
westycji finansowanych przez inwestora w sytuacji
zmiany miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego.
Mając jednak na uwadze problem związany z wy-
sokimi kosztami sporządzania planu oraz długotrwa-
łym trybem dokonywania zmian w planach miejsco-
wych, pragnę poinformować, iż projekt ustawy, w celu
zmniejszenia ryzyka wnioskowania o zmianę planu
przez inwestorów prywatnych, zakłada konieczność
stosowania w planach miejscowych oraz w studiach
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego określonych prawnie kategorii parame-
trów i wskaźników urbanistycznych.
Ponadto projekt ustawy zakłada konieczność
zapewnienia w uchwale budżetowej oraz wielolet-
nich planach inwestycyjnych finansowania ujętych
w planie miejscowym inwestycji celu publicznego,
których realizacja należy do zadań własnych gmi-
ny. Należy podkreślić, że finansowanie to mogłoby
opierać się również na częściowym lub całkowitym
pokryciu kosztów przez inwestora – w drodze umo-
wy z gminą.
W odpowiedzi na pytanie drugie, dotyczące obo-
wiązku sporządzenia nowego studium uwarunko-
wań i kierunków zagospodarowania przestrzennego
gminy w przypadku zmiany fragmentu obszaru
gminy, informuję, iż – podobnie jak w obecnie
brzmiącym art. 27 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
– projekt ustawy nie przewiduje zmiany w zakresie
procedury zmiany studium.
W tym miejscu należy podkreślić, że zgodnie
z obecnie obowiązującą ustawą o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym miejscowy plan zago-
spodarowania przestrzennego powinien być zgodny
ze studium uwarunkowań i kierunków zagospoda-
rowania przestrzennego.
Dodatkowo należy mieć na uwadze art. 32 usta-
wy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym, dotyczący oceny aktualności studium i planu
na podstawie analizy zmian w zagospodarowaniu
przestrzennym gminy. Stosowanie się do niniejsze-
go zapisu w znacznym stopniu może zmniejszyć pro-
blem związany z koniecznością zmiany miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego.
W tym miejscu pragnę poinformować, że projekt
ustawy zakłada zwiększenie roli studium, jako pod-
stawowego narzędzia dla potrzeb diagnozowania
i planowania rozwoju w gminie. Studium zawierało-
by zestawienie wszystkich inwestycji celu publiczne-
go planowanych na terenie gminy. Zestawienie to
odnosiłoby się do obszarów planowanego rozwoju,
tak aby można było powiązać rozwój terytorialny
z wielkością poszczególnych rodzajów inwestycji.
W odpowiedzi na pytanie trzecie, dotyczące art. 36
ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym, wyjaśniam, iż stawka procentowa zwią-
zana ze wzrostem wartości nieruchomości z tytułu
uchwały lub zmiany miejscowego planu zagospoda-
rowania przestrzennego w projekcie ww. ustawy zo-
stała określona na poziomie 30%, z zastrzeżeniem,
że rada gminy w uchwale o uchwaleniu planu miej-
scowego może ustalić stawkę niższą lub odstąpić od
pobierania opłaty planistycznej.
Wprowadzenie stałej stawki renty planistycznej
i uniezależnienie decyzji w tej sprawie od woli władz
gminy uniemożliwiłoby prowadzenie przez samorzą-
dy elastycznej polityki w tym zakresie w zależności
od konkretnych potrzeb inwestycyjnych gminy. Po-
nadto taka sytuacja mogłaby zlikwidować swobodę
dowolnego kształtowania przez gminę wysokości
stawki renty, która może stanowić istotne źródło fi-
nansowania prac planistycznych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 18 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie koniecznych regulacji prawnych
dotyczących konserwacji i utrzymania
oświetlenia ulicznego (2796)
Odpowiadając na interpelację pani poseł na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej Jadwigi Wiśniewskiej,
przesłaną przy piśmie z dnia 29 kwietnia 2008 r.
(znak: SPS-023-2796/08), w sprawie koniecznych
regulacji prawnych dotyczących konserwacji i utrzy-
mania oświetlenia ulicznego, przedstawiam nastę-
pujące stanowisko.
Przepisy art. 18 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia
10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U
z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) jasno wskazu-
ją, iż finansowanie oświetlenia ulic, placów i dróg
publicznych znajdujących się na terenie gminy oraz
planowanie oświetlenia miejsc publicznych i dróg
znajdujących się na terytorium tej gminy należą do
zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia
w energię elektryczną. Przez finansowanie oświetle-
nia rozumie się, zgodnie z definicją legalną zawartą
w art. 3 pkt 22 ww. ustawy, finansowanie kosztów
energii elektrycznej pobieranej przez te punkty
świetlne oraz koszty ich budowy i utrzymania. Co
prawda ani ustawa Prawo energetyczne, ani słow-
nik języka polskiego nie definiuje ani też nie wyja-
śnia, co należy rozumieć przez punkt świetlny. Jed-
nakże pojęcie to w technice jest powszechnie znane
i rozumiane, a w potocznym rozumieniu, gdy mówi-
my o punktach świetlnych na drogach czy placach
– to mówimy o latarniach. Tym samym można po-
wiedzieć że, zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy
Prawo energetyczne do gminy należy ponoszenie
kosztów zużytej energii elektrycznej przez latarnie
bądź innego rodzaju urządzenia oświetlające ulice,
place i drogi publiczne znajdujące się na terenie gmi-
ny, a także koszty budowy i utrzymania, czyli ich
konserwacji bądź zastąpienia nowymi.
Odnosząc się do postawionych przez panią poseł
pytań:
1. Czy ministerstwo planuje uregulowanie na
szczeblu ustawowym spraw związanych z konserwa-
cją i utrzymaniem oświetlenia ulicznego?
2. W przypadku pozostawienia urządzeń oświe-
tleniowych na majątku przedsiębiorstw dystrybucyj-
nych, czy ministerstwo podejmie działania legislacyj-
ne, które zobowiążą przedsiębiorstwa energetyczne
do konserwacji i utrzymania oświetlenia ulicznego?
Uprzejmie informuję, że przepisy art. 18 ust. 1
pkt 3 ustawy Prawo energetyczne są zgodne z usta-
wą o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm), która reguluje ustrój,
zasady działania i zadania gminy. Szczególnie nale-
ży zwrócić uwagę na art. 7 ust. 1 tej ustawy, z które-
go wynika, że zaspokajanie zbiorowych potrzeb
473
wspólnoty należy do zadań własnych gminy. Ustawa
o samorządzie gminnym określa w sposób przykła-
dowy katalog tych potrzeb, stanowiący w istocie ze-
staw zadań własnych gminy. Przepis art. 7 ust. 1
pkt 3 ww. ustawy zalicza wprost m.in. sprawy za-
opatrzenia w energię elektryczną i cieplną oraz gaz
do zadań własnych gminy. Nie powinno budzić wąt-
pliwości, że świadczenie oświetlenia ulic, placów
i dróg publicznych znajdujących się na terenie gmi-
ny jest zbiorową potrzebą wspólnoty, jaką jest gmi-
na. Natomiast nie można tego obowiązku nałożyć
na przedsiębiorstwa energetyczne działające na wa-
runkach rynkowych.
Z powyższych przepisów wynika, iż to gminy zo-
bowiązane są do konserwacji oraz utrzymywania
oświetlenia ulicznego. Obowiązujące przepisy nie
uzależniają tego obowiązku od posiadania tytułu
własności do urządzeń oświetlenia ulicznego. Gmi-
na może realizować to zadanie poprzez majątek wła-
sny lub poprzez zlecanie usługi oświetleniowej przed-
siębiorstwu energetycznemu dysponującemu odpo-
wiednią infrastrukturą.
Należy zauważyć, iż na realizację zadań wła-
snych gminie przysługują dochody określone w usta-
wie z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz.
1966, z późn. zm.). Pragnę również podkreślić, iż
przepis art. 167 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca
2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz.
2104, z późn. zm.) warunkuje wydatkowanie z bu-
dżetu jednostek samorządu terytorialnego określo-
nych kwot od przeznaczenia ich na realizację m.in.
określonych zadań własnych jednostek samorządu
terytorialnego. Takim zadaniem własnym gminy
jest bez wątpienia, określony w art. 18 ust 1 pkt 3
ustawy Prawo energetyczne obowiązek finansowa-
nia oświetlenia ulicznego.
Posiadanie przez przedsiębiorstwo energetyczne
urządzeń oświetleniowych nie przesądza o obowiąz-
ku tego przedsiębiorstwa zapewnienia oświetlenia
ulicznego na potrzeby danej wspólnoty. Ponadto,
zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, przed-
siębiorstwo energetyczne realizujące zadanie oświe-
tlenia ulicznego nie będzie miało możliwości odzy-
skania kosztów poniesionych na ten cel. W przypad-
ku przedsiębiorstw energetycznych prowadzących
działalność gospodarczą w zakresie dystrybucji
energii elektrycznej, do których to majątku mogą
należeć urządzenia oświetleniowe (punkty świetl-
ne), regulacji przez prezesa Urzędu Regulacji Ener-
getyki podlega wyłącznie działalność związana
z dystrybucją energii. Przez dystrybucję, zgodnie
z art. 3 pkt 5a ustawy Prawo energetyczne, rozumie
się transport energii elektrycznej sieciami dystrybu-
cyjnymi w celu jej dostarczenia do odbiorców. Przez
sieci rozumie się natomiast instalacje połączone
i współpracujące ze sobą, służące do przesyłania lub
dystrybucji energii elektrycznej, należące do przed-
siębiorstwa energetycznego.
474
Nie zakłada się wprowadzenia szczegółowych re-
gulacji dla usług oświetleniowych, w szczególności
dotyczących regulacji kosztów modernizacji oświe-
tleniowych, których warunki mogą być kształtowa-
ne swobodnie przez zainteresowane strony w ra-
mach umowy o świadczenie usług oświetleniowych.
W przypadku gdy przedsiębiorstwo energetyczne
jest właścicielem urządzeń służących do oświetle-
nia, wówczas strony powinny dążyć do uporządko-
wania tej sytuacji w drodze cywilnoprawnej, zgod-
nie z interesem obu stron. Umowa taka, zawarta
w drodze dwustronnych negocjacji, może zawierać
nie tylko ustalenia dotyczące kosztów konserwacji
oświetlenia, ale również określać sposób rozliczeń
w przypadku modernizacji opraw oświetleniowych.
Propozycja dzierżawy przez gminę od przedsię-
biorstw energetycznych słupów energetycznych, wy-
korzystywanych do zainstalowania sieci oświetlenia
ulicznego, na niekorzystnych dla gminy warunkach
lub brak zgody właściciela sieci i urządzeń służą-
cych oświetleniu na świadczenie usługi oświetlenia
mogą być zakwestionowane przez gminę. W takim
przypadku istnieje możliwość złożenia wniosku do
prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów o wszczęcie postępowania antymonopolowego
w sprawie nadużycia pozycji dominującej poprzez
narzucenie przez przedsiębiorstwo energetyczne
uciążliwych warunków umowy.
Niemniej chciałbym podkreślić, że problemy fi-
nansowania oświetlenia miejsc publicznych należą-
cych do gminy dotyczą zadań własnych gmin, a za-
tem powinny być analizowane i rozwiązywane
w ramach organizacji samorządu gminnego oraz po-
przez nowelizację przepisów regulujących funkcjo-
nowanie samorządu gminnego.
Przekazanie majątku służącego do oświetlenia
miejsc publicznych, dróg, ulic i placów na rzecz gmin
poprzez podjęcie inicjatywy w zakresie komunaliza-
cji majątku spółek z udziałem Skarbu Państwa lub
innych podmiotów gospodarczych może nastąpić
wyłącznie na ściśle określone przepisami prawa cele.
Dodatkowo wywłaszczenie takie nastąpiłoby za
słusznym odszkodowaniem odpowiadającym warto-
ści wywłaszczonej nieruchomości lub wartości ode-
branego prawa, które należałoby wypłacić przedsię-
biorstwu energetycznemu ze środków publicznych.
W chwili obecnej struktura własnościowa oświe-
tlenia ulicznego jest zróżnicowana. Wyróżnić moż-
na trzy kategorie właścicieli tego majątku: przed-
siębiorstwa energetyczne (funkcjonujące w formie
spółek prawa handlowego), spółki powołane przez
te przedsiębiorstwa w celu realizacji przedmioto-
wych zadań oraz gminy, którym część przedsię-
biorstw energetycznych przekazała majątek służą-
cy celom oświetleniowym. Właścicielem przeważa-
jącej części majątku związanego z oświetleniem
miejsc publicznych, dróg, ulic i placów nadal pozo-
stają przedsiębiorstwa energetyczne lub powołane
przez te przedsiębiorstwa spółki do realizacji przed-
miotowych zadań.
Przed przeprowadzeniem komunalizacji należa-
łoby przeprowadzić szczegółowe badania zaangażo-
wania majątku dystrybucyjnego do celów oświetle-
niowych, możliwości technicznego wydzielenia czę-
ści instalacji oświetleniowych, która jednocześnie
jest wykorzystywana jako sieć dystrybucyjna, oraz
oszacować koszty i korzyści takiej operacji dla
wszystkich zainteresowanych stron.
Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
stanowią wyczerpującą odpowiedź na interpelację
pani poseł.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie wprowadzenia zakazu importu
do Polski produktów z fok (2805)
W nawiązaniu do interpelacji pana posła Zbi-
gniewa Chmielowca w sprawie możliwości wprowa-
dzenia zakazu importu foczych skór i produktów
z fok do Polski, przekazanej w dniu 29 kwietnia br.
(sygn.: SPS-023-2805/08), uprzejmie informuję, co
następuje.
Polska nie jest znaczącym importerem skór z fok
ani wyrobów zawierających takie skóry. Importowa-
ne skóry futerkowe surowe są od roku 2007 objęty
wspólnym kodem celnym, z którego nie można wy-
różnić, z jakich zwierząt skóry zostały zaimportowa-
ne. Należy również zaznaczyć, że dane importowe na
podstawie dokumentów SAD wskazują jednoznacz-
nie, że w roku 2007 zaimportowano do Polski tylko
50 kg skór futerkowych garbowanych z fok innych
niż z chronionych szczeniąt foczych z gatunków
„harp” lub „hooded” (kod CN 4302 30 55), a import
ten w całości pochodził z Chin. Ponadto w roku 2007
sprowadzono do Polski 1,6 t odzieży, dodatków odzie-
żowych i pozostałych artykułów ze skór futerkowych
innych niż ze szczeniąt foczych z gatunków „harp”
lub „hooded” (kod CN 4303 10 10), z czego 85% im-
portu pochodziło z Chin, a pozostałe z Włoch i Grecji.
Towary te mogły zawierać skórę futerkową z fok nie-
objętych zakazem importu.
Polska opowiada się za jednolitym stosowaniem
prawa wspólnotowego na terenie całej Unii, co odno-
si się także do kontroli stosowania poniżej opisane-
go, obowiązującego w całej UE, zakazu importu skór
szczeniąt foczych z gatunków „harp” i „hooded”.
Dodatkowo Komisja Europejska podjęła działania
zmierzające do przeanalizowania wpływu wprowa-
dzenia pełnego zakazu importu skór foczych i wyro-

bów z takich skór na gospodarkę Unii Europejskiej.
Wyniki badania mają pomóc w podjęciu ewentualnej
decyzji o zaostrzeniu obowiązującego zakazu impor-
tu. Ponadto Komisja Europejska prowadzi konsulta-
cje w tym zakresie z przedstawicielami Parlamentu
Europejskiego i organizacjami pozarządowymi w Unii
Europejskiej. Zgodnie z informacjami Komisji Euro-
pejskiej już w połowie bieżącego roku będzie ona go-
towa do przedłożenia państwom członkowskim UE
propozycji dalszych kroków. Rząd Polski w pełni po-
piera te działania Komisji Europejskiej i oczekuje, iż
rezultatem ich będzie zaostrzenie obowiązującego
zakazu importu do UE skór ze szczeniąt foczych
określonych gatunków. Jednocześnie znikomy im-
port po stronie polskiej uniemożliwia na obecnym
etapie podjęcie już teraz, zgodnie z ustawodawstwem
UE, działań zmierzających do autonomicznego roz-
szerzenia obowiązującego zakazu importu skór fo-
czych niektórych gatunków.
Od czerwca 2004 r. obowiązuje w Polsce rozpo-
rządzenie ministra gospodarki i pracy z dnia 18 maja
2004 r. w sprawie zakazu przywozu z krajów trze-
cich skór niektórych gatunków szczeniąt foczych
oraz wyrobów z tych skór.
Rozporządzenie to zostało wprowadzone w celu
wykonania unijnej dyrektywy 83/129/EWG z dnia
28 marca 1983 r. dotyczącej przywozu do państw
członkowskich skór niektórych gatunków szczeniąt
foczych oraz otrzymywanych z nich wyrobów (Dz. U.
WE L 091 z 09/04/1983), zmienionej dyrektywą 89/
370/EWG z dnia 8 czerwca 1989 r. zmieniającą dy-
rektywę 83/129/EWG dotyczącą przywozu do państw
członkowskich skór niektórych gatunków szczeniąt
foczych oraz otrzymywanych z nich wyrobów (Dz. U.
WE L 163 z 14/06/1989). Dyrektywa ta zobowiązuje
wszystkie państwa członkowskie UE do wprowadze-
nia zakazu przywozu na swoje terytorium skór nie-
których gatunków szczeniąt foczych oraz wyrobów
z tych skór.
Polskie rozporządzenie wykonujące dyrektywę
unijną w tym zakresie zostało wydane na podstawie
art. 12 ust. 1 pkt 3 oraz art. 22 ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o administrowaniu obrotem towarowym
z zagranicą (Dz. U. Nr 97, poz. 963, z późn. zm.).
Zakaz obejmuje import skór szczeniąt foczych
z gatunków „harp” i „hooded” i jest spowodowany
dążeniem do ochrony tych zwierząt. Spod zakazu
wyłączone są jednocześnie skóry lub wyroby z tych
skór w ilościach pochodzących z tzw. tradycyjnych
polowań dokonywanych przez Eskimosów. Ww. dy-
rektywa uznaje bowiem prawo do przeprowadzania
takich polowań przez Eskimosów jako składnik tra-
dycyjnego sposobu ich życia, a skalę takich polowań
ocenia jako niezagrażającą populacji tych zwierząt,
ale przyczyniającą się do zachowania równowagi
w przyrodzie. Dlatego też spod zakazu ww. dyrekty-
wa wyłącza import skór szczeniąt foczych pochodzą-
cych z takich właśnie polowań.
Importer, który zamierza przywieźć z kraju trze-
ciego na terytorium RP towary objęte niniejszym
475
zakazem, może dokonać takiego importu po złoże-
niu oświadczenia organowi celnemu, że towar przez
niego importowany pochodzi z tradycyjnych polo-
wań dokonywanych przez Eskimosów.
Prawidłowość składanych oświadczeń jest wery-
fikowana zarówno w trakcie kontroli pierwotnej
(w przypadku wątpliwości co do prawidłowości takie-
go oświadczenia), jak i w ramach kontroli postimpor-
towej dokonywanej przez ograny celne (w przypadku
ewentualnych sygnałów o naruszeniu zakazu).
Zakazem objęty jest więc przywóz towarów o na-
stępujących kodach taryfy celnej: 43018070, 43021941
oraz 43031010 pochodzących z któregokolwiek pań-
stwa trzeciego, z dopuszczalnym wyłączeniem, jakim
jest tradycyjna forma polowania na te zwierzęta sto-
sowana przez lud Eskimosów.
Ponadto rozporządzenie Rady (EWG) nr 3254/91
z dnia 4 listopada 1991 r. zabrania używania potrza-
sków we Wspólnocie oraz wprowadzania do Wspól-
noty skór i innych towarów wytwarzanych z nie-
których gatunków dzikich zwierząt, pochodzących
z państw, w których chwyta się je za pomocą po-
trzasków lub metod niespełniających międzynaro-
dowe normy odłowu humanitarnego. Wykaz gatun-
ków zwierząt, których import skór jest zakazany,
zawiera załącznik nr I, natomiast wykaz innych to-
warów zawarty został w załączniku nr II – obejmu-
ją one skóry gatunków wymienionych w załączniku
I. Odstępstwo od powyższego zakazu jest możliwe,
jeśli Komisja ustali, że w państwie, z którego po-
chodzą skóry:
— obowiązują odpowiednie przepisy administra-
cyjne lub ustawowe zakazujące używania potrza-
sków; lub
— metody odłowu używane w odniesieniu do ga-
tunków wymienionych w załączniku I spełniają nor-
my humanitarnego odłowu uzgodnione na szczeblu
międzynarodowym.
Wykaz państw, które spełniają co najmniej jeden
z powyższych warunków określonych w art. 3 ust. 1
akapit pierwszy rozporządzenia (EWG) nr 3254/91
i określonych w art. 1. ust. 1 lit. a rozporządzenia
Komisji (WE) nr 35/97 (ustanawiające przepisy do-
tyczące certyfikacji skór i towarów objętych rozpo-
rządzeniem Rady (EWG) nr 3254/91), został zawar-
ty, razem z określonymi gatunkami zwierząt, w za-
łączniku do decyzji Rady z dnia 22 lipca 1997 r. Na-
leży zauważyć, że rozporządzenie to nie obejmuje
żadnego gatunku fok.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
476
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Węgrzyna
w sprawie budowy obwodnicy północnej
miasta Kędzierzyna-Koźla (2809)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Roberta Węgrzyna z dnia
19 kwietnia 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
29 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-2809/08,
w sprawie budowy północnej obwodnicy miasta Kę-
dzierzyn-Koźle, uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Inwestycja polegająca na budowie obwodnicy Kę-
dzierzyna-Koźla składa się z dwóch etapów:
— I etap: budowa południowej obwodnicy Kę-
dzierzyna-Koźla wraz z mostem przez rzekę Odrę
na odc. km 0+964,32 – 5+933,41;
— II etap: budowa północnej obwodnicy na od-
cinku od końca wybudowanego dwujezdniowego
fragmentu obwodnicy północnej w Kędzierzynie-
-Koźlu (z wyłączeniem wybudowanego łącznika) do
miejscowości Ujazd na granicy z woj. śląskim.
Podstawowymi celami przedmiotowej inwesty-
cji są:
— poprawa przepustowości i przejęcie ruchu
tranzytowego z drogi krajowej nr 40, w tym trans-
portu materiałów chemicznych z Zakładu Azotowe-
go w Kędzierzynie-Koźlu;
— poprawa bezpieczeństwa ruchu;
— poprawa warunków ekologicznych mieszkań-
ców Kędzierzyna-Koźla;
— umożliwienie aktywizacji gospodarczej tere-
nów zlokalizowanych w korytarzu i w sąsiedztwie
drogi krajowej nr 40 oraz w woj. opolskim.
W chwili obecnej realizacja omawianego przed-
sięwzięcia znajduje się na etapie wstępnych prac
projektowych. Uzupełniane jest studium technicz-
no-ekonomiczno-środowiskowe, które jest niezbęd-
ne do uzyskania decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia (pla-
nowany termin pozyskania to październik 2008 r.).
Kolejnym etapem będzie uzyskanie decyzji o ustale-
niu lokalizacji drogi (planowany termin uzyskania
to 2009 r.) oraz decyzji o pozwoleniu na budowę
(2010 r.).
Jeżeli wszystkie decyzje administracyjne zostaną
wydane w planowanych terminach, rozpoczęcie bu-
dowy obwodnicy Kędzierzyna-Koźla nastąpi w 2011 r.,
z planowanym terminem zakończenia w 2013 r. Na
realizację tej inwestycji Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych Autostrad zabezpieczyła już niezbędne
środki finansowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie planów restrukturyzacji Spółki
Cukrowni Leśmierz SA (2820)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Artura Dunina z dnia
21.04.2008 r. (SPS-023-2820/08) w sprawie planów
restrukturyzacji spółki Cukrownia Leśmierz SA
z siedzibą w Leśmierzu uprzejmie przedstawiam po-
niższe informacje.
Konsekwencją realizowanej od 2006 r. reformy
rynku cukru we wszystkich krajach zjednoczonej
Europy, a zatem również w Polsce, jest zmniejsze-
nie limitów produkcyjnych (we wszystkich cukrow-
niach UE, w tym należących do Krajowej Spółki
Cukrowej SA), co powoduje m.in. konieczność po-
dejmowania bardzo trudnych i niepopularnych de-
cyzji w zakresie redukcji ilości cukrowni i koncen-
tracji produkcji.
W kampanii 2007/2008 produkcję prowadzi 10 od-
działów KSC SA i Cukrownia Leśmierz SA, których
usytuowanie w poszczególnych województwach jest
następujące:
— zachodniopomorskie – oddział Cukrownia
Kluczewo,
— pomorskie – oddział Cukrownia Malbork,
— podlaskie – oddział Cukrownia Łapy,
— łódzkie – oddział Cukrownia Dobrzelin i Cu-
krownia Leśmierz SA,
— kujawsko-pomorskie – oddziały cukrownie:
Nakło, Kruszwica, Brześć Kujawski,
— lubelskie – oddziały cukrownie: Lublin, Kra-
snystaw, Werbkowice.
Dotychczasowa realizacja założeń reformy rynku
cukru, której celem było zmniejszenie produkcji cu-
kru kwotowego w krajach UE o 6 mln ton, przebie-
gała znacznie wolniej, niż zaplanowano. W związku
z powyższym na początku bieżącego roku zapadła
decyzja o prewencyjnym wycofaniu 13,5% kwoty cu-
kru, co dotyczy krajów, które nie skorzystały z fun-
duszu restrukturyzacji, w tym także Polski.
W tym celu otworzono fundusz restrukturyzacji
i zaoferowano wysokie wsparcie finansowe z tytułu
zaniechania na stałe uprawy buraków cukrowych
i produkcji cukru. Plantatorzy otrzymają dodatko-
wo jednorazową płatność za zaprzestanie na stałe
uprawy buraków kwotowych w wysokości 237,5
euro/t cukru.
Zgodnie z nowym reżimem cukrowym, jeżeli pro-
ducenci w Polsce nie dokonają dobrowolnej redukcji
w 2008 r. i nie skorzystają z możliwości uzyskania
odszkodowania, to kwota cukru w ilości ok. 25% zo-
stanie im zredukowana przymusowo w 2010 r., bez
żadnych odszkodowań.
Z informacji uzyskanej od ministra rolnictwa
i rozwoju wsi wynika, że wszyscy producenci cukru

w Polsce (KSC SA, Südzucker Polska, Nordzucker
Polska, British Sugar Overseas Polska, Nordzucker,
Pfeiffer und Langen Polska), uwzględniając rachu-
nek ekonomiczny, podjęli decyzje o redukcji kwot
produkcyjnych o 13,5% od roku gospodarczego
2008/2009.
Zarząd Cukrowni Leśmierz SA poinformował, iż
reprezentacja pracowników i plantatorów (będących
jednocześnie byłymi akcjonariuszami) Cukrowni
Leśmierz SA zgodnie z obowiązującym prawem
wspólnotowym (rozporządzenie Komisji WE nr 968/
2006 z dn. 27.06.2006 r, rozdział II art. 2 ust.4) spo-
tkała się z Zarządem Cukrowni Leśmierz SA w celu
przeprowadzenia konsultacji dotyczących projektu
„Planu restrukturyzacji Cukrowni Leśmierz SA”.
Projekt ten uzyskał pozytywną opinię rady nadzor-
czej spółki. Konsultacje nie doprowadziły do osią-
gnięcia konsensusu. Sprzeciw strony społecznej
oparty jest na dwóch filarach: I – że Spółka przynosi
zyski oraz II – Unia Europejska nie wymusza rezy-
gnacji z limitów produkcyjnych.
Plan restrukturyzacji strategicznej spółki opra-
cowany i przyjęty w 2006 r. w wariancie optymi-
stycznym i pesymistycznym wykazywał, że wyniki
Cukrowni Leśmierz SA będą spadać i w krótkiej
perspektywie czasu zacznie ona przynosić straty.
Wynika to z realizowanej przez Unię Europejską re-
formy rynku cukru, która m. in. wprowadziła bar-
dzo wysokie opłaty restrukturyzacyjne oraz urucho-
miła mechanizmy powodujące sukcesywne obniża-
nie cen cukru. Wynik finansowy netto spółki z po-
nad 6 mln w roku 2005/2006 spadł w 2006/2007 do
niewiele ponad 3 mln, natomiast z prognoz wynika,
że bieżący rok 2007/2008 spółka zakończy wynikiem
ujemnym.
Plan restrukturyzacji ma za zadanie zabezpie-
czyć spółkę przed generowaniem strat w przyszłości,
zanim przeprowadzony zostanie proces inkorporacji
z Krajową Spółką Cukrową SA w Toruniu. Rada
nadzorcza (znajdują się w niej również przedstawi-
ciele plantatorów i pracowników) zaleca zarządowi
szukanie oszczędności w związku z drastycznie po-
garszającymi się wynikami.
Wykup akcji przez pracowników i plantatorów
będzie możliwy do zrealizowania pod warunkiem
zmiany ustawy z 26 sierpnia 1994 r. o przekształce-
niach własnościowych w przemyśle cukrowniczym
(Dz. U. nr 98, poz. 473, ze zmianami), która nakła-
da obowiązek inkorporacji z KSC SA spółek cukro-
wych w których Skarb Państwa ma wraz z nią po-
nad 75% akcji.
Plan restrukturyzacji złożony 31 marca br. prze-
widuje dla zwolnionych pracowników sfinansowanie
szkoleń, dofinansowanie dla osób rozpoczynających
prowadzenie działalności gospodarczej oraz, oprócz
odprawy będącej równowartością dwunastu śred-
nich krajowych, odprawę gwarantowaną przez Ko-
deks pracy, tj. łącznie ok. 46 tys./osobę.
477
Powyższe propozycje stanowią podstawę do
rozpoczęcia negocjacji z zarządem związku zawo-
dowego.
Ponadto informuję, że za prowadzenie spraw spół-
ki, w tym m. in. za opracowanie i realizację planów,
w tym programów restrukturyzacji, odpowiedzialny
jest Zarząd Cukrowni Leśmierz SA. Do kompetencji
zarządu należy m. in. podejmowanie decyzji o wybo-
rze metod i celowości podejmowanych działań, zmie-
rzających do wzmocnienia pozycji KSC SA (głównego
akcjonariusza Cukrowni Leśmierz SA) zarówno na
polskim, jak i unijnym rynku cukru.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie realizacji programu
„Moje boisko – Orlik 2012”, ze szczególnym
uwzględnieniem sytuacji w gminach
powiatu poznańskiego (2842)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Jana Filipa Libickie-
go przekazaną pismem z dnia 30 kwietnia 2008 r.
(sygn. SPS-023-2842-08) w sprawie realizacji pro-
gramu „Moje Boisko – Orlik 2012”, ze szczególnym
uwzględnieniem sytuacji w gminach powiatu po-
znańskiego, uprzejmie informuję, co następuje.
Nabór zgłoszeń do programu „Moje Boisko – Or-
lik 2012” prowadziły urzędy marszałkowskie, które
na rok 2008 ostatecznie zatwierdziły 600 lokalizacji
kompleksów boisk w skali kraju, w tym w woj. wiel-
kopolskim powstanie ich 41. Beneficjenci zakwalifi-
kowani do programu otrzymają dofinansowanie na
realizację zadania ze środków budżetowych w ra-
mach kontraktów wojewódzkich oraz pomoc finan-
sową ze strony samorządu wojewódzkiego. Wiąże się
z tym zawarcie przez gminy dwóch umów.
Zgodnie z procedurą wdrażania programu benefi-
cjent nie składa żadnego wniosku inwestycyjnego do
ministerstwa. Jedynie pięć samorządów zakwalifiko-
wanych do pilotażu programu – z dofinansowaniem
ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
– otrzymało stosowny wniosek do wypełnienia. Na
chwilę obecną ministerstwo otrzymało do rozpatrze-
nia wniosek z gminy Konstantynów Łódzki.
Aktualnie samorządy są na etapie adaptacji pro-
jektu typowego oraz uruchamiania procedury uzy-
skania pozwolenia na budowę. Kilkunastu benefi-
cjentów ogłosiło już przetargi na wyłonienie wy-
konawcy robót. Pierwszy kompleks boisk powsta-
478
nie już w czerwcu w gminie Nozdrzec (woj. pod-
karpackie).
Największym problemem towarzyszącym reali-
zacji programu, jaki zgłaszają gminy, jest brak ar-
chitektów, którzy podjęliby się adaptacji projektu
typowego. Natomiast Ministerstwu Sportu i Tury-
styki, jako jednostce wdrażającej program, utrud-
nienie sprawiło długie oczekiwanie na stosowne
uchwały podejmowane przez samorządy woje-
wództw, a dotyczące ostatecznych wykazów gmin
zakwalifikowanych do programu (np. w woj. wielko-
polskim uchwałę podjęto dopiero 26 maja br.). Po-
nadto spotykamy się z opieszałością ze strony nie-
których jednostek samorządowych w podejmowaniu
działań mających na celu przygotowanie inwestycji
do rozpoczęcia, pomimo że zgodnie z założeniami
programu każde zadanie powinno być zakończone
do końca 2008 r.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie zakazu importu foczych skór
do Polski (2843)
W nawiązaniu do interpelacji pani poseł Barbary
Bartuś w sprawie możliwości wprowadzenia zakazu
importu foczych skór i produktów z fok do Polski,
przekazanej w dniu 12 maja br. (sygn.: SPS-023-
-2843/08), uprzejmie informuję, co następuje.
Polska nie jest znaczącym importerem skór z fok
ani wyrobów zawierających takie skóry. Importowa-
ne skóry futerkowe surowe są od roku 2007 objęty
wspólnym kodem celnym, z którego nie można wy-
różnić, z jakich zwierząt skóry zostały zaimporto-
wane. Należy również zaznaczyć, że dane importo-
we na podstawie dokumentów SAD wskazują jedno-
znacznie, że w roku 2007 zaimportowano do Polski
tylko 50 kg skór futerkowych garbowanych z fo,, in-
nych niż z chronionych szczeniąt foczych z gatunku
„harp” lub „hooded” (kod CN 4302 30 55), a import
ten w całości pochodził z Chin. Ponadto w roku 2007
sprowadzono do Polski 1,6 tony odzieży, dodatków
odzieżowych i pozostałych artykułów ze skór futer-
kowych innych niż ze szczeniąt foczych z gatunku
„harp” lub „hooded” (kod CN 4303 10 10), z czego
85% importu pochodziło z Chin, a pozostałe z Włoch
i Grecji. Towary te mogły zawierać skórę futerkową
z fok nieobjętych zakazem importu.
Polska opowiada się za jednolitym stosowaniem
prawa wspólnotowego na terenie całej Unii, co odno-
si się także do kontroli stosowania poniżej opisane-
go, obowiązującego w całej UE, zakazu importu skór
szczeniąt foczych z gatunku „harp” i „hooded”. Do-
datkowo Komisja Europejska podjęła działania
zmierzające do przeanalizowania wpływu wprowa-
dzenia pełnego zakazu importu skór foczych i wyro-
bów z takich skór na gospodarkę Unii Europejskiej.
Wyniki badania mają pomóc w podjęciu ewentualnej
decyzji o zaostrzeniu obowiązującego zakazu impor-
tu. Ponadto Komisja Europejska prowadzi konsulta-
cje w tym zakresie z przedstawicielami Parlamentu
Europejskiego i organizacjami pozarządowymi w Unii
Europejskiej. Zgodnie z informacjami Komisji Euro-
pejskiej, już w połowie bieżącego roku będzie ona go-
towa do przedłożenia państwom członkowskim UE
propozycji dalszych kroków. Rząd Polski w pełni po-
piera te działania Komisji Europejskiej i przewiduje,
iż rezultatem ich może być zaostrzenie obowiązują-
cego zakazu importu do UE skór ze szczeniąt fo-
czych określonych gatunków. Jednocześnie znikomy
import po stronie polskiej uniemożliwia na obecnym
etapie podjęcie już teraz, zgodnie z ustawodawstwem
UE, działań zmierzających do autonomicznego roz-
szerzenia obowiązującego zakazu importu skór fo-
czych niektórych gatunków.
Od czerwca 2004 r. obowiązuje w Polsce rozpo-
rządzenie ministra gospodarki i pracy z dnia 18 maja
2004 r. w sprawie zakazu przywozu z krajów trze-
cich skór niektórych gatunków szczeniąt foczych
oraz wyrobów z tych skór. Rozporządzenie to zosta-
ło wprowadzone w celu wykonania unijnej dyrekty-
wy 83/129/EWG z dnia 28 marca 1983 r. dotyczącej
przywozu do państw członkowskich skór niektórych
gatunków szczeniąt foczych oraz otrzymywanych
z nich wyrobów (Dz. U. WE L 091 z 09/04/1983),
zmienionej dyrektywą 89/370/EWG z dnia 8 czerw-
ca 1989 r. zmieniającą dyrektywę 83/129/EWG doty-
czącą przywozu do państw członkowskich skór nie-
których gatunków szczeniąt foczych oraz otrzymy-
wanych z nich wyrobów (Dz. U. WE L 163 z 14/06/
1989. Dyrektywa ta zobowiązuje wszystkie państwa
członkowskie UE do wprowadzenia zakazu przywo-
zu na swoje terytorium skór niektórych gatunków
szczeniąt foczych oraz wyrobów z tych skór.
Polskie rozporządzenie, wykonujące dyrektywę
unijną w tym zakresie, zostało wydane na podsta-
wie art. 12 ust. 1 pkt 3 oraz art. 22 ustawy z dnia
16 kwietnia 2004 r. o administrowaniu obrotem to-
warowym z zagranicą (Dz. U. Nr 97, poz. 963,
z późn. zm.).
Zakaz obejmuje import skór szczeniąt foczych
z gatunku „harp” i „hooded”, i jest spowodowany
dążeniem do ochrony tych zwierząt. Spod zakazu
wyłączone są jednocześnie skóry lub wyroby z tych
skór w ilościach pochodzących z tzw. tradycyjnych
polowań dokonywanych przez Eskimosów. Ww. dy-
rektywa uznaje bowiem prawo do przeprowadzania
takich polowań przez Eskimosów jako składnika
tradycyjnego sposobu ich życia, a skalę takich polo-

wań ocenia jako niezagrażającą populacji tych zwie-
rząt, a przyczyniającą się do zachowania równowagi
w przyrodzie. Dlatego też spod zakazu ww. dyrekty-
wa wyłącza import skór szczeniąt foczych pochodzą-
cych z takich właśnie polowań.
Importer, który zamierza przywieźć z kraju trze-
ciego na terytorium RP towary objęte niniejszym
zakazem, może dokonać takiego importu po złoże-
niu oświadczenia organowi celnemu, że towar przez
niego importowany pochodzi z tradycyjnych polo-
wań dokonywanych przez Eskimosów.
Prawidłowość składanych oświadczeń jest wery-
fikowana zarówno w trakcie kontroli pierwotnej
(w przypadku wątpliwości co do prawidłowości takie-
go oświadczenia), jak i w ramach kontroli postimpor-
towej dokonywanej przez ograny celne (w przypadku
ewentualnych sygnałów o naruszeniu zakazu).
Zakazem objęty jest więc przywóz towarów o na-
stępujących kodach taryfy celnej 43018070, 43021941
oraz 43031010 pochodzących z któregokolwiek pań-
stwa trzeciego, z dopuszczalnym wyłączeniem, jakim
jest tradycyjna forma polowania na te zwierzęta sto-
sowana przez lud Eskimosów.
Ponadto rozporządzenie Rady (EWG) nr 3254/91
z dnia 4 listopada 1991 r. zabrania używania potrza-
sków we Wspólnocie oraz wprowadzania do Wspól-
noty skór i innych towarów wytwarzanych z niektó-
rych gatunków dzikich zwierząt, pochodzących
z państwa, w których chwyta się je przy pomocy po-
trzasków lub metod niespełniających międzynaro-
dowych norm odłowu humanitarnego. Wykaz ga-
tunków zwierząt, których import skór jest zakaza-
ny, zawiera załącznik nr I, natomiast wykaz innych
towarów zawarty został w załączniku II, w zakresie
w którym obejmują one skóry gatunków wymienio-
nych w załączniku I. Odstępstwo od powyższego za-
kazu jest możliwe, jeśli Komisja ustali, że w pań-
stwie z którego pochodzą skóry:
— obowiązują odpowiednie przepisy administra-
cyjne lub ustawowe zakazujące używania potrza-
sków lub
— metody odłowu używane w odniesieniu do ga-
tunków wymienionych w załączniku I spełniają nor-
my humanitarnego odłowu uzgodnione na szczeblu
międzynarodowym.
Wykaz państw, które spełniają co najmniej jeden
z powyższych warunków określonych w art. 3 ust. 1
akapit pierwszy rozporządzenia (EWG) nr 3254/91
i określonych w art. 1. ust. 1 lit. a rozporządzenia
Komisji (WE) nr 35/97 (ustanawiających przepisy
dotyczące certyfikacji skór i towarów objętych roz-
porządzeniem Rady (EWG) nr 3254/91) został za-
warty, razem z określonymi gatunkami zwierząt,
w załączniku do decyzji Rady z dnia 22 lipca 1997 r.
Należy zauważyć, że rozporządzenie to nie obejmuje
żadnego gatunku fok.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
479
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Kamińskiego
w sprawie budowy regionalnego portu
lotniczego woj. podlaskiego (2847)
Szanowny Panie Marszałku! Niniejszym odpo-
wiadam na interpelację, znak: SPS-023-2847/08,
w sprawie budowy Regionalnego Portu Lotniczego
Województwa Podlaskiego.
1. Odpowiedź na pytanie: Czy istnieje możliwość
wsparcia środkami rządowymi budowy lotniska
w Białymstoku?
W ustawie budżetowej na rok 2008 nie istnieją
środki finansowe w znaczeniu wsparcia środkami
rządowymi budowy lotniska w Białymstoku.
Jednak z mocy art. 26 ust. 4 ustawy z dnia 3 lip-
ca 2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100,
poz. 696, tekst jednolity) istnieje możliwość dofinan-
sowania obowiązku użyteczności publicznej ze środ-
ków specjalnych Urzędu Lotnictwa Cywilnego,
o którym mowa w art. 183 tejże ustawy. Przepis
art. 183 ust. 1 stanowi: „Na wniosek jednostki sa-
morządu terytorialnego, zawierający propozycję re-
kompensaty zarządzającego lotniskiem nadwyżki
kosztów nad przychodami lub przyznania innych
świadczeń, prezes urzędu może zawrzeć z zarządza-
jącym lotniskiem umowę w zakresie wykonywania
przez niego obowiązku użyteczności publicznej, za-
pewniającego funkcjonowanie lotniska o stosunko-
wo niedużym ruchu lotniczym, lecz ważnym dla
miasta lub regionu, z zachowaniem określonych wy-
magań w zakresie regularności i ciągłości ruchu lot-
niczego na tym lotnisku”. Ust. 2 i 3 ww. artykułu
precyzują warunki uzyskania pomocy publicznej ze
środków specjalnych urzędu.
2. Odpowiedź na pytanie: Czy rezygnacja z roz-
budowy lotniska o charakterze sportowo-sanitar-
nym na Krywlanach na rzecz uruchomienia nowego
lotniska wpłynie na potencjalne wsparcie ze strony
rządu i Ministerstwa Infrastruktury?
Rezygnacja z rozbudowy lotniska o charakterze
sportowo-sanitarnym na Krywlanach z zasady nie
wpłynie na potencjalne wsparcie rządu i Minister-
stwa Infrastruktury, gdyż nie istnieją podstawy
prawne (w postaci właściwej ustawy), żeby rząd był
zakładającym, czyli inwestorem i budowniczym lot-
nisk regionalnych. W obecnym porządku prawnym
zgodnie z ustawą z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotni-
cze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100, poz. 696, tekst jednoli-
ty) przepis art. 55 ust. 2 stanowi, że „Zezwolenie na
założenie lotniska może uzyskać:
1) organ administracji publicznej Rzeczypospoli-
tej Polskiej,
2) państwowa lub samorządowa jednostka orga-
nizacyjna,
480
3) spółka prawa handlowego lub spółdzielnia za-
rejestrowana w Rzeczypospolitej Polskiej,
4) stowarzyszenie, którego przedmiotem działal-
ności jest działalność lotnicza, utworzone zgodnie
z przepisami prawa polskiego,
5) osoba fizyczna posiadająca miejsce stałego po-
bytu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej.
Należy jednak podkreślić, że w zatwierdzonym
przez rząd Regionalnym Programie Operacyjnym
Województwa Podlaskiego na lata 2007–2013 na in-
westycje lotnicze przeznaczono kwotę 42,3 mln EUR
z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego
z wyszczególnieniem: Budowa lotniska regionalnego
dla województwa podlaskiego obejmująca m.in. bu-
dowę pasa startowego wraz z drogami kołowania,
budowę płaszczyzny postoju i tankowania samolo-
tów, wykonanie zabudowy portowej wraz z infra-
strukturą techniczną.
Wartość projektu wyniesie 47 mln EUR. Okres
realizacji: 2008–2012.
Zapis w Regionalnym Programie Operacyjnym
dla Województwa Podlaskiego nie określa lokalizacji
lotniska regionalnego. Kwestia lokalizacji lotniska
regionalnego dla woj. podlaskiego należy do autono-
micznych właściwości jednostek samorządu teryto-
rialnego i rola ministra infrastruktury realizowana
poprzez działania prezesa Urzędu Lotnictwa Cywil-
nego ogranicza się do stwierdzania zgodności pro-
jektów lotniskowych z polityką transportową pań-
stwa (odpowiednio art. 21 ust. 2 pkt 28 – odnośnie
do właściwości prezesa urzędu w zakresie uzgadnia-
nia miejscowych planów zagospodarowania prze-
strzennego w gminach, na terenie których przewi-
duje się lokalizację nowego lub modernizację istnie-
jącego lotniska oraz lotniczych urządzeń nadziem-
nych, art. 16 ust. 3 – odnośnie do Programu rozwoju
sieci lotnisk i lotniczych urządzeń naziemnych,
art. 55 ust. 2 – odnośnie do zezwolenia prezesa urzę-
du na założenia lotniska).
3. Odpowiedź na pytanie: Jak formy wsparcia
i jakie działania zamierza Pan podjąć w celu wspar-
cia budowy lotniska regionalnego woj. podlaskiego?
(pisownia oryginalna).
— Rząd wydał w zatwierdzony 8 maja 2008 r.
przez Radę Ministrów Program rozwoju sieci lot-
nisk i lotniczych urządzeń naziemnych, w którym
zawarte są kierunkowe zasady lokalizacji lotnisk re-
gionalnych, w tym dla woj. podlaskiego.
— Rolą rządu jest stwarzanie warunków umożli-
wiających sprawne zakładanie lotnisk. To zadanie
realizowane jest głównie poprzez inicjatywę legisla-
cyjną, której celem jest zapewnienie efektywnego
procesu projektowego i inwestycyjnego. Obecnie
przeprowadzana jest znacząca nowelizacja ustawy
Prawo lotnicze oraz innych ustaw i rozporządzeń
mających istotne znaczenie dla rozwoju infrastruk-
tury lotniskowej. Nowelizacja Prawa lotniczego ma
na celu ułatwienie działalności gospodarczej w za-
kresie lotnictwa cywilnego.
— Z tytułu nadzoru ministra infrastruktury nad
państwowym organem zarządzania przestrzenią po-
wietrzną czynione są działania na rzecz tworzenia
procedur podejścia do lotnisk i lądowania opartych
na systemach RNAV i GNSS, przy czym dominujący
ciężar finansowania zarówno procedur, jak i instala-
cji tych systemów brać będzie na siebie Polska Agen-
cja Żeglugi Powietrznej. Zamierzeniem tych działań
jest uchronienie zakładających i zarządzających lot-
niskami regionalnymi, zwłaszcza w początkowym
etapie ich istnienie, kiedy wydatki inwestycyjne
i eksploatacyjne przewyższają przychody z bieżącej
działalności przy dopiero powstającym rynku prze-
wozów lotniczych. Należy podkreślić, że założone
lotnisko bez odpowiednich i nowoczesnych syste-
mów umożliwiających podejście i lądowanie w pra-
wie wszystkich warunkach meteorologicznych jest
lotniskiem nieużytecznym z punktu widzenia po-
tencjalnych przewoźników lotniczych. A zatem sys-
temy i procedury podejść i lądowania są elementem
krytycznym wszelkich lotnisk mających spełniać
funkcje lotnisk regionalnych. Istniejące obecnie sys-
temy instrumentalne ILS są drogie zarówno przy
instalacji, jak i w trakcie bieżącej eksploatacji. Wpro-
wadzenie nowoczesnych systemów podejść i lądowań
opartych na RNAV i GNSS w znaczący sposób od-
ciąży finansowo zarządzających lotniskami regio-
nalnymi, które są lotniskami niedochodowymi
w pierwszej fazie eksploatacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 27 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie budowy obwodnicy
w miejscowości Łapczyca (gm. Bochnia)
w ciągu drogi krajowej nr 4 (2848)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji pana posła Jacka Osucha z dnia 21 kwiet-
nia 2008 r. przekazanej przy piśmie z dnia 30 kwiet-
nia 2008 r. (znak: SPS-023-2932/08) w sprawie budo-
wy obwodnicy Łapczycy w ciągu drogi krajowej nr 4,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Pierwsze kroki zmierzające do rozpoczęcia pro-
cesu inwestycyjnego związanego z budową obwodni-
cy Łapczycy Generalna Dyrekcja Dróg krajowych
i Autostrad podjęła w 2000 r. Na ten cel miała zostać

wykorzystana rezerwa terenu zapisana od wielu lat
w miejscowym planie zagospodarowania przestrzen-
nego. Spotkało się to jednakże ze sprzeciwem lokal-
nych władz, które zaproponowały inny przebieg ob-
wodnicy i zobowiązały się wprowadzić go do miej-
scowego planu zagospodarowania przestrzennego.
Procedura zmiany planu trwała ok. 3 lat i została
zakończona w grudniu 2003 r. W związku z faktem,
iż zadania inwestycyjne do budżetu na następny rok
muszą zostać zgłoszone z wyprzedzeniem, środki na
realizację inwestycji mogły zostać zapewnione do-
piero na rok 2005. Niezwłocznie po wprowadzeniu
zadania do planu inwestycyjnego, w I kwartale 2005 r.,
GDDKiA ogłosiła przetarg na opracowanie doku-
mentacji projektowej. Jednakże przetarg ten musiał
zostać unieważniony w związku ze zmianą ustawy
Prawo ochrony środowiska, która wprowadziła od-
mienny od dotychczasowego sposób przeprowadza-
nia postępowania w sprawie oceny oddziaływania
przedsięwzięcia na środowisko. Kolejny przetarg zo-
stał ogłoszony niezwłocznie po wydaniu przez Mini-
sterstwo Środowiska wytycznych w sprawie stoso-
wania znowelizowanych przepisów.
W świetle powyższego należy stwierdzić, iż prze-
bieg obwodnicy Łapczycy był przedmiotem licznych
konsultacji społecznych, których celem była współ-
praca inwestora z lokalną społecznością. Konsulta-
cje te były przeprowadzane z udziałem przedstawi-
cieli lokalnego samorządu oraz zainteresowanych
mieszkańców. Treść i przebieg spotkań były za każ-
dym razem zapisywane w formie protokołu podpisy-
wanego przez strony. Do tak sporządzonego zapisu
strony mogły zgłaszać wszelkie zastrzeżenia i uwa-
gi. Jednym z celów konsultacji było takie przepro-
wadzenie inwestycji, aby zminimalizować negatyw-
ne skutki inwestycji. Efektem przeprowadzonych
konsultacji jest m.in. zmniejszenie zajętości węzła
drogowego i obniżenie liczby domów przeznaczonych
do wyburzeń z 9 do 5.
W chwili obecnej prace przygotowawcze zmierza-
jące do wybudowania obwodnicy Łapczycy są konty-
nuowane, jednakże natrafiają na opór społeczny.
Z uwagi na fakt, iż w chwili obecnej budowa przed-
miotowej obwodnicy znajduje się na etapie wstęp-
nych prac projektowych, nie jest możliwe szczegóło-
we określenie harmonogramu realizacji tej inwesty-
cji, a zatem również terminu zakończenia robót bu-
dowlanych. Ponadto należy zauważyć, iż w stosunku
do realizacji omawianej inwestycji nie będzie zacho-
dziła konieczność dokonywania wykupu gruntów
w drodze umów cywilno-prawnych, ponieważ zgod-
nie z art. 12 ust. 4 ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r.
o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji
inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 80, poz. 721 z późn. zm) nieruchomości
wydzielone liniami rozgraniczającymi teren stają
się z dniem, w którym decyzja o ustaleniu lokalizacji
drogi stała się ostateczna, za odszkodowaniem usta-
lonym w odrębnej decyzji odpowiednio przez woje-
wodą albo starostę, z mocy prawa:
481
— własnością Skarbu Państwa w odniesieniu do
dróg krajowych,
— własnością odpowiednich jednostek samorzą-
du terytorialnego w odniesieniu do dróg wojewódz-
kich, powiatowych i gminnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie wypłaty ekwiwalentu węglowego
byłym pracownikom Zakładów
Górniczo-Hutniczych „Bolesław” w Bukownie
(2851)
Odpowiadając na pismo z dnia 30 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2851/08, przekazujące interpelację
pana posła Jacka Osucha w sprawie wypłaty ekwi-
walentu pieniężnego byłym pracownikom Zakładów
Górniczo-Hutniczych „Bolesław” SA w Bukownie,
uprzejmie informuję, co następuje.
Nie ma obecnie prawnej możliwości wypłaty
ekwiwalentu pieniężnego byłym pracownikom Za-
kładów Górniczo-Hutniczych „Bolesław” SA w Bu-
kownie na podstawie przepisów ustawy z dnia 6 lip-
ca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu pra-
wa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (Dz. U. Nr 147,
poz. 1031). Celem tej ustawy była realizacja wyroku
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2005 r.
(sygn. akt SK 20/04) poprzez stworzenie podstawy
prawnej do wypłaty należnego ekwiwalentu dla eme-
rytów i rencistów z przedsiębiorstw robót górni-
czych, którzy zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy mają
ustalone prawo do emerytury lub renty, którzy po-
bierali bezpłatny węgiel w naturze od przedsię-
biorstw robót górniczych lub przeszli na emeryturę
lub rentę z tych przedsiębiorstw, oraz wdów, wdow-
ców i sierot mających ustalone prawo do renty ro-
dzinnej po byłych pracownikach przedsiębiorstw ro-
bót górniczych uprawnionych do bezpłatnego węgla
na podstawie układu zbiorowego pracy dla pracow-
ników zakładów górniczych z dnia 21 grudnia 1991 r.,
którzy uzyskali emeryturę lub rentę przed dniem
1 stycznia 2007 r., a po dniu 31 grudnia 2001 r. nie
pobierali ekwiwalentu.
W tym miejscu należy zaznaczyć, iż nie wszyst-
kie przedsiębiorstwa robót górniczych działające
w szeroko pojętej branży górnictwa w Polsce były
sygnatariuszami przedmiotowego układu zbiorowe-
482
go pracy. Wiele przedsiębiorstw z sektora np. górnic-
twa miedziowego czy górnictwa rud żelaza lub cyn-
ku i ołowiu miało własne uregulowania prawno-pra-
cownicze, które przyznawały różne przywileje obec-
nym, jak i byłym pracownikom. Mowa tu oczywiście
o odrębnych układach zbiorowych pracy.
Jednocześnie zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy
o ekwiwalencie (...) osoba, składając wniosek do ZUS
o ekwiwalent, winna dołączyć dokument potwierdza-
jący uprawnienie do ekwiwalentu i określający jego
wysokość, a także dołączyć oświadczenie o niepobie-
raniu w latach 2002–2007 lub w części tego okresu
ekwiwalentu lub bezpłatnego węgla w naturze.
Z przedstawionej wyżej definicji osoby uprawnio-
nej wynika, iż uprawnionymi są ci, którzy pobierali
ten ekwiwalent i którzy z dniem 1 stycznia 2002 r.
przestali otrzymywać ekwiwalent z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla realizowany na podstawie art. 55
ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu
górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania
w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczegóło-
wych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych
(Dz. U. Nr 612, poz. 1112, z późn. zm.).
Ustawa o ekwiwalencie (...) ma na celu przywró-
cenie praw majątkowych w postaci prawa do ekwi-
walentu pieniężnego z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla, którego to prawa byli pracownicy przedsię-
biorstw robót górniczych zostali pozbawieni w 2001 r.
w wyniku niekonstytucyjnej zmiany przepisów ran-
gi ustawowej. Wprowadzone w 2007 r. rozwiązania
dotyczące prawa do ekwiwalentu pieniężnego dla
emerytów i rencistów z przedsiębiorstw robót górni-
czych są regulacją wyjątkową. Przepisy te dotyczą
tylko byłych pracowników sektora górnictwa węgla
kamiennego.
Po roku 1998 tylko pracownicy sektora górnic-
twa węgla kamiennego posiadali szczególne upraw-
nienia dotyczące wypłaty ekwiwalentu pieniężnego
na podstawie ustawy z dnia 26 listopada 1998 r.
o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego do
funkcjonowania w warunkach gospodarki rynkowej
oraz szczegółowych uprawnieniach i zadaniach
gmin górniczych (Dz. U. Nr 612, poz. 1112, z późn.
zm.). Zwracam jednocześnie uwagę, iż nawet w gru-
pie samych pracowników sektora górnictwa węgla
kamiennego nie wszyscy pracownicy po 1998 r. po-
siadali uprawnienie do świadczeń pracowniczych
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla z racji na fakt,
iż w przedsiębiorstwach, w których byli zatrudnieni,
zmienione zostały regulacje zbiorowego prawa pra-
cy. Byli pracownicy sektora górnictwa węgla ka-
miennego, którym zgodnie z przepisami prawa pra-
cy wartość deputatu lub ekwiwalentu doliczono do
podstawy wymiaru emerytur i rent, nie są zatem
osobami uprawnionymi w myśl przepisów ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych.
Pracownicy Zakładów Górniczo-Hutniczych „Bo-
lesław” SA uprawnieni byli do deputatów węglowych
oraz ekwiwalentów na podstawie zakładowej umo-
wy zbiorowej z dnia 1 stycznia 1994 r., która zgodnie
z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 547, ze zm.) prze-
kształciła się z mocy prawa w zakładowy układ zbio-
rowy pracy. Układ ten został następnie zmieniony
protokołem dodatkowym nr 9 z dnia 1 grudnia 1995
r., który zawierał również uregulowania dotyczące
deputatu oraz ekwiwalentu dla emerytów i renci-
stów z tegoż zakładu. W następstwie przeobrażeń
gospodarczych w dniu 4 czerwca 1996 r. protokołem
dodatkowym nr 12 strony zakładowego układu zbio-
rowego Zakładów Górniczo-Hutniczych „Bolesław”
w Bukownie postanowiły wzajemnie, iż na podsta-
wie art. 10 ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 547, ze zm.)
z dniem, w którym straciły moc postanowienia ukła-
dów zbiorowych pracy i porozumień płacowych,
wartość przysługujących na ich podstawie świad-
czeń została uwzględniona w podstawie wymiaru
emerytur i rent. Osobom takim wliczono do podsta-
wy wymiaru emerytur i rent pełną wartość bezpłat-
nego węgla i wynikającego z tego świadczenia w na-
turze, tj. w niektórych przypadkach maksymalnie
nawet do 8 ton w przypadku utraty mocy prawnej
zawartych układów zbiorowych pracy lub też do peł-
nej wysokości uprawnienia, tj. 2,5 lub 3 tony węgla
deputatowego. Powyższe regulacje dotyczyły wszyst-
kich zatrudnionych, a nie tylko pracowników sekto-
ra górnictwa.
Na podstawie powyższych uregulowań oraz
w związku ze zmianami, jakich strony dokonywały
w regulacjach zbiorowego prawa pracy, Zakład
Ubezpieczeń Społecznych wydaje odmowne decyzje
w sprawie wypłaty ekwiwalentu pieniężnego byłym
pracownikom Zakładów Górniczo-Hutniczych „Bo-
lesław” w Bukownie.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie dotyczy
wszystkich pracowników szeroko pojętego sektora
górnictwa, a jedynie tych, którzy ten ekwiwalent de
facto mieli wypłacany w latach 1999–2001 przez Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych ze środków budżeto-
wych oraz faktycznie ten ekwiwalent utracili
z dniem 1 stycznia 2002 r. w wyniku niekonstytu-
cyjnej zmiany przepisów prawa. Z tej też racji byli
pracownicy Zakładów Górniczo-Hutniczych „Bole-
sław” w Bukownie nie są osobami uprawnionymi
w myśl przepisów ustawy o ekwiwalencie (...).
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie sytuacji lekarzy stażystów
i działań legislacyjnych związanych
z tą grupą zawodową (2858)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie pana posła Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie sytuacji zawodowej lekarzy stażystów
i działań legislacyjnych związanych z tą grupą za-
wodową, przesłane przy piśmie SPS-023-2858/08,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
Pragniemy zwrócić uwagę, że ustawa z dnia
26 listopada 1998 r. o finansach publicznych utraci-
ła swoją moc z dniem 31 grudnia 2005 r. i od 1 stycz-
nia 2006 r. obowiązuje ustawa z dnia 30 czerwca
2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, z późn. zm.).
W rozdziale 3 ustawy określone zostały formy or-
ganizacyjno-prawne jednostek sektora finansów pu-
blicznych, do których zaliczono m.in.:
— jednostki budżetowe (art. 20–23),
— zakłady budżetowe (art. 24–25),
— gospodarstwa pomocnicze (art. 26–27).
Ustawa z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowa-
niu wynagrodzeń w państwowej sferze budżetowej
oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 110,
poz. 1255, z późn. zm.) w art. 2 wyjaśnia, że przez
państwową sferę budżetową rozumie się państwowe
jednostki budżetowe, państwowe zakłady budżeto-
we, gospodarstwa pomocnicze państwowych jedno-
stek budżetowych, które prowadzą gospodarkę fi-
nansową na zasadach określonych w cytowanej wy-
żej ustawie o finansach publicznych. Pracownika-
mi sfery budżetowej są pracownicy zatrudnieni
w tych jednostkach, a przez wynagrodzenia rozu-
mie się wynagrodzenia i inne świadczenia wynika-
jące ze stosunku pracy osób zatrudnionych w ww.
jednostkach.
Biorąc pod uwagę powyższe, stoimy na stanowi-
sku, że do lekarzy stażystów powyższe przepisy nie
mają zastosowania. Obowiązkowe staże podyplomo-
we odbywają się w jednostkach zaliczanych do sek-
tora finansów publicznych, np. w samodzielnych pu-
blicznych zakładach opieki zdrowotnej. Jednostki te
nie są jednak jednostkami budżetowymi, bowiem
nie działają na podstawie ustawy o finansach pu-
blicznych.
W ustawie budżetowej na 2008 r. w części 83: Re-
zerwy celowe zaplanowane zostały środki na pod-
wyższenie wynagrodzeń lekarzy stażystów. Zmiana
rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie stażu
podyplomowego lekarza i lekarza dentysty z dnia
7 maja 2008 r. (Dz. U. Nr 81, poz. 486) uwzględnia
wzrost uposażenia zasadniczego lekarza stażysty
483
o 30%, tj. lekarz, lekarz dentysta będzie otrzymy-
wał zasadnicze miesięczne wynagrodzenie przez
cały okres odbywania stażu w wysokości 1824 zł
brutto. Zwiększono także stawki za każdą godzinę
dyżuru medycznego do 125% stawki godzinowej za-
sadniczego wynagrodzenia miesięcznego. Przepisy
dotyczące wynagrodzeń mają zastosowanie od dnia
1 stycznia 2008 r., co oznacza, iż stażyści otrzyma-
ją wyrównanie uposażeń od 1 stycznia 2008. Podpi-
sane rozporządzenie weszło w życie 15 maja i daje
podstawę dyrektorom szpitali do dokonania tego
wyrównania.
Odnosząc się do literatury obowiązującej do LEP/
LDEP, uprzejmie informujemy, że jest ona opubliko-
wana na stronie internetowej Centrum Egzaminów
Medycznych i będzie podlegała bieżącej weryfikacji.
Ogłaszanie z dużym wyprzedzeniem liczby
wszystkich wolnych miejsc specjalizacyjnych (w tym
rezydentur) we wszystkich specjalizacjach byłoby
niekorzystne dla lekarzy, bowiem są dwa terminy
składania dokumentów do egzaminu specjalizacyj-
nego, kiedy to są uwalniane miejsca szkoleniowe
i miejsca te są uruchamiane na dane postępowanie
kwalifikacyjne, co znacznie zwiększa możliwości
szkolenia lekarzy. Ponadto liczbę miejsc szkolenio-
wych może zwiększyć procedura akredytacyjna, na
podstawie której zwiększa się liczba nowych miejsc
szkoleniowych, a ich lista jest na bieżąco aktualizo-
wana.
Uprzejmie informujemy, że planuje się rezygna-
cję z rozmowy kwalifikacyjnej w postępowaniu
kwalifikacyjnym do specjalizacji (zostanie to zre-
alizowane w ramach nowelizacji rozporządzenia
w sprawie specjalizacji lekarskich). Pozwoli to na
skrócenie i zobiektywizowanie postępowania kwa-
lifikacyjnego, opierając je przede wszystkim o wynik
LEP i inne obiektywne kryteria, takie jak np. oceny
z przedmiotów cząstkowych wymaganych na LEP.
Pozwoli to jednocześnie na maksymalne skrócenie
okresu od zakończenia stażu podyplomowego i zda-
nia LEP do rozpoczęcia specjalizacji. Planuje się, że
lekarz, który ukończy staż podyplomowy 31 paź-
dziernika, będzie mógł rozpocząć specjalizację na
początku listopada.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
484
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Haliny Rozpondek
w sprawie inwalidów wojskowych (2863)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Haliny Rozpondek, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
30 kwietnia 2008 r. (SPS-023-2863/08), w sprawie
inwalidów wojskowych przesyłam uprzejmie infor-
macje w tej sprawie.
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.)
definiuje w art. 5 pkt 5 pojęcie inwalidy wojskowego
w oparciu o art. 30 ustawy z dnia 29 maja 1974 r.
o zaopatrzeniu inwalidów wojennych i wojskowych
oraz ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87,
z późn. zm.).
Szczególne uprawnienia do świadczeń opieki
zdrowotnej inwalidom wojskowym zapewnia art. 45
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych. Inwalidom wojsko-
wym przysługuje bezpłatne zaopatrzenie w leki ob-
jęte wykazami leków podstawowych i uzupełniają-
cych, do wysokości limitu, o którym mowa w art. 38
ust. 1 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej.
Receptę na wskazane leki może wystawić lekarz
ubezpieczenia zdrowotnego albo felczer ubezpiecze-
nia zdrowotnego lub lekarz albo felczer niebędący
lekarzem albo felczerem ubezpieczenia zdrowotne-
go, jeżeli posiada uprawnienia do wykonywania za-
wodu oraz zawarł z oddziałem wojewódzkim fundu-
szu umowę upoważniającą go do wystawiania takich
recept. Natomiast inwalidzi wojskowi zobowiązani
są do okazania dokumentu potwierdzającego przy-
sługujące uprawnienie lekarzowi lub felczerowi,
a także przy realizacji recepty. Dokumentem po-
twierdzającym przedmiotowe uprawnienia jest np.
książka inwalidy wojskowego.
Ponadto zgodnie z art. 47 ust. 1 ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych inwalidom wojskowym przysługuje
prawo do bezpłatnych wyrobów medycznych będą-
cych przedmiotami ortopedycznymi i środków po-
mocniczych na zlecenie lekarza ubezpieczenia zdro-
wotnego albo felczera ubezpieczenia zdrowotnego
lub lekarza albo felczera niebędącego lekarzem albo
felczerem ubezpieczenia zdrowotnego, jeżeli posiada
uprawnienia do wykonywania zawodu oraz zawarł
z oddziałem wojewódzkim funduszu umowę upo-
ważniającą go do wystawiania takich recept, do wy-
sokości limitu ceny określonego w przepisach wyda-
nych na podstawie art. 40 ust. 4 ww. ustawy.
Należy podkreślić, iż na podstawie art. 47c inwa-
lidzi wojskowi mają prawo do korzystania poza ko-
lejnością ze świadczeń opieki zdrowotnej oraz usług
farmaceutycznych udzielanych w aptekach.
Zgodnie z art. 57 ust. 2 pkt 10 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych ambulatoryjne świadczenia specjali-
styczne finansowane ze środków publicznych są
udzielane inwalidom wojskowym bez potrzeby po-
siadania przez nich skierowania od lekarza ubezpie-
czenia zdrowotnego. Oznacza to, że wskazane osoby
mogą korzystać z wizyt u lekarzy specjalistów bez
konieczności posiadania skierowania, w odróżnie-
niu od innych kategorii świadczeniobiorców.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie sytuacji na granicy
polsko-ukraińskiej (2870)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 kwietnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-2870/08) – skierowanego do prezesa Rady Mini-
strów pana Donalda Tuska – przekazującego inter-
pelację posła na Sejm RP pana Jarosława Matwieju-
ka w sprawie sytuacji na granicy polsko-ukraińskiej,
przekazanego przez sekretarza stanu, szefa Gabine-
tu Politycznego Prezesa Rady Ministrów pana Sła-
womira Nowaka pismem z dnia 9 maja 2008 r. (sygn.
DSPA-4401-2663/08) – z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów – w porozumieniu z ministrem finansów,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż w celu zapewnie-
nia optymalnej organizacji i usprawnienia funkcjo-
nowania ruchu osobowego i towarowego na granicy
polsko-ukraińskiej MSWiA podejmuje stosowne
działania, w tym we współpracy ze Służbą Celną
oraz Państwową Służbą Graniczną Ukrainy, a także
na bieżąco monitoruje sytuację na polsko-ukraiń-
skim odcinku granicy państwowej.
W ostatnim okresie czasu w przejściach granicz-
nych, tj. Dorohusk–Jagodzin, Hrebenne–Rawa Ru-
ska, Korczowa–Krakowiec oraz Medyka–Szeginie,
obsługujących ruch towarowy, odnotowano znaczą-
cy spadek ilości pojazdów ciężarowych odprawia-
nych przez służby ukraińskie. Powyższe skutkowało
ograniczeniem przepustowości przejść granicznych,
a tym samym powstaniem wielokilometrowych kole-
jek po polskiej stronie granicy.

Jedną z głównych przyczyn tworzenia się kolejek
samochodów ciężarowych – zarówno po polskiej, jak
i ukraińskiej stronie – jest znaczna dysproporcja
w przepustowości przejść granicznych. Analiza sy-
tuacji na przejściach granicznych wykazała, iż
znaczna część problemów może zostać rozwiązana
wyłącznie po podjęciu zdecydowanych działań przez
stronę ukraińską.
Pragnę podkreślić, iż wszystkie obecnie działają-
ce drogowe przejścia graniczne na granicy polsko-
-ukraińskiej są nowo wybudowane bądź zostały
ostatnio kompleksowo zmodernizowane dzięki środ-
kom z Funduszu Schengen. Ich infrastruktura jest
nowoczesna i dostosowana zarówno do obecnego, jak
i prognozowanego ruchu granicznego. Przykładem
jest drogowe przejście graniczne Dorohusk–Jagodzin,
które jest jednym z największych przejść granicznych
(rozbudowę przejścia zakończono w 2005 r.). Projek-
towana (docelowa) zdolność przepustowa ww. przej-
ścia granicznego obliczona jest na ok. 6000 wszel-
kich pojazdów na dobę (łącznie w obu kierunkach),
przy założeniu, że wszystkie urządzone stanowiska
kontrolerskie będą obsadzane i maksymalnie wyko-
rzystane przez całą dobę, a parametry przepustowo-
ści ukraińskiej części przejścia będą zbliżone do pol-
skich. Niestety, przepustowość ww. przejścia nie jest
w pełni wykorzystana z uwagi, iż infrastruktura po
stronie ukraińskiej w Jagodzinie przeznaczona jest
do odprawy jedynie 1000 pojazdów na dobę. Wzrost
natężenia ruchu granicznego ma charakter długo-
trwałego trendu, dlatego też zasadniczym środkiem
na złagodzenie sytuacji na granicy polsko-ukraiń-
skiej jest przyśpieszenie modernizacji infrastruktu-
ry granicznej po stronie ukraińskiej w taki sposób,
aby zapewnić porównywalną przepustowość przejść
po obu stronach granicy.
W odniesieniu do poruszonej w przedmiotowej
interpelacji kwestii oddania do użytku drogowego
przejścia granicznego Hrebenne–Rawa Ruska pra-
gnę poinformować, iż drogowe przejście graniczne
w Hrebennem (położone na terenie woj. lubelskiego,
w powiecie tomaszowskim) – po przeprowadzonej
rozbudowie, osiągając tym samym docelową infra-
strukturę – w dniu 26 lutego 2007 r. oddane zostało
do użytku. Przejście przeznaczone jest dla między-
narodowego ruchu osobowego i towarowego bez
ograniczeń. Projektowana przepustowość przejścia
(po rozbudowie) wynosi 4500 pojazdów na dobę (bez
podziału na ruch osobowy i towarowy) – jednakże
nie jest w pełni osiągnięta. Średnie natężenie ruchu
w ciągu doby wynosi 345 samochodów ciężarowych,
2710 samochodów osobowych oraz 50 autokarów.
Zakończyły się natomiast prace modernizacyjne
(rozpoczęte w 2006 r.) terminala po stronie ukraiń-
skiej w Rawie Ruskiej. Przepustowość przejścia po
stronie ukraińskiej na dzień dzisiejszy kształtuje się
następująco: 320 samochodów ciężarowych i 2500
samochodów osobowych. Planuje się, iż wraz z uru-
chomieniem przejścia w Rawie Ruskiej (obecnie
trwają prace przygotowawcze, planowany termin
485
otwarcia – wrzesień 2008 r.) przepustowość wzro-
śnie do poziomu 600 samochodów ciężarowych na
dobę.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż rząd RP
i polskie służby graniczne są w stałym kontakcie ze
swoimi ukraińskimi odpowiednikami. Podejmowa-
ne są ponadto zdecydowane działania na rzecz
usprawnienia ruchu granicznego na granicy ze-
wnętrznej granicy Unii Europejskiej, szczególnie
poprzez tworzenie nowych przejść granicznych.
Forum, na którym w sposób kompleksowy koor-
dynowana jest polsko-ukraińska współpraca trans-
graniczna, jest Komisja ds. Przejść Granicznych
i Infrastruktury Polsko-Ukraińskiej Międzyrządo-
wej Rady Koordynacyjnej ds. Współpracy Międzyre-
gionalnej. W swojej działalności rada koncentruje się
wokół zagadnień harmonijnego rozwoju regionów
przygranicznych, funkcjonowania i rozbudowy przejść
granicznych, współpracy gospodarczej, ochrony śro-
dowiska, kultury, przeciwdziałania katastrofom
i klęskom żywiołowym, edukacji i turystyki. Ostat-
nie posiedzenie komisji odbyło się w dniu 18 paź-
dziernika 2007 r. w Arłamowie. Podczas prac komi-
sji uzgodniono, iż na granicy polsko-ukraińskiej
w najbliższym czasie utworzone zostaną nowe dro-
gowe przejścia graniczne, w tym m.in.:
— Dołhobyczów–Uhrynów – prace nad wybudo-
waniem infrastruktury ww. przejścia granicznego
są zaawansowane; obecnie wojewoda lubelski przy-
gotował już wymaganą dokumentację projektową
i uzyskał zezwolenie na budowę; obecnie trwa proce-
dura wyłaniania wykonawców; rozpoczęcie prac bu-
dowlanych przewidziane jest w II połowie 2008 r.,
natomiast otwarcie przejścia planowane jest do 2012 r.;
infrastruktura przejścia ma zostać zlokalizowana
na terytorium RP; łączna kwota nakładów inwesty-
cyjnych na to przejście szacowana jest przez wojewo-
dę lubelskiego na 275 mln zł; będzie to jedno z więk-
szych przejść granicznych z Ukrainą, które będzie
miało kluczowe znaczenie w perspektywie organiza-
cji Euro 2012;
— Budomierz–Hruszew – obecnie wojewoda pod-
karpacki uzyskał pozwolenie na budowę, opracowa-
na została koncepcja i projekt budowlany tego przej-
ścia granicznego;
— Malhowice–Niżankowice – rozpoczęcie prac
uzależnione jest od przekazania przez stronę ukra-
ińską noty dyplomatycznej będącej odpowiedzią na
polską propozycję utworzenia ww. przejścia granicz-
nego; z roboczych informacji przekazanych przez
stronę ukraińską wynika, iż projekt ukraińskiej
noty dyplomatycznej obecnie znajduje się na etapie
uzgodnień międzyresortowych.
Jednocześnie podkreślić należy, iż zgodnie z § 4
pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 grud-
nia 2005 r. w sprawie obowiązków wojewody w za-
kresie finansowania i utrzymywania przejść gra-
nicznych, przejść turystycznych, miejsc przekracza-
nia granicy na szlakach turystycznych oraz punk-
tów nocnego postoju na rzekach granicznych, ich
486
wyposażenia w sprzęt, a także organów właściwych
do osadzania i utrzymywania znaków granicznych
na morskich wodach wewnętrznych (Dz. U. Nr 256,
poz. 2145), organem odpowiedzialnym za planowa-
nie i wykonywanie inwestycji w przejściu granicz-
nym, jak również za jego bieżące utrzymanie, jest
właściwy miejscowo wojewoda.
Biorąc powyższe pod uwagę – z chwilą otwarcia
nowych przejść granicznych, a także w wyniku roz-
budowy infrastruktury już istniejących (w szczegól-
ności zwiększenia liczby pasów odpraw i stanowisk
do ich dokonywania) na polsko-ukraińskim odcinku
granicy państwowej – należy spodziewać się skróce-
nia czasu oczekiwania podróżnych na przekroczenie
granicy w drogowych przejściach granicznych. Dla-
tego też, w celu zapewnienia bezpieczeństwa po-
dróżnym, poprawy warunków pracy służb granicz-
nych oraz zwiększenia przepustowości przejść gra-
nicznych – realizacja wskazanych powyżej zadań
jest niezbędna.
Pragnę zaznaczyć, iż obecne utrudnienia w prze-
kraczaniu granicy polsko-ukraińskiej spowodowane
są zmianami w trybie odpraw przez stronę ukraiń-
ską. Dlatego też rząd RP, zaniepokojony wielokilo-
metrowymi kolejkami oczekujących na przekrocze-
nie granicy, wielokrotnie interweniował w tej spra-
wie na drodze dyplomatycznej. W ostatnim czasie
(kwiecień–maj) odbyły się konsultacje ekspertów
Polski i Ukrainy zawodowo odpowiedzialnych za
kontrolę na granicy, jak i za cła.
Z informacji przekazanych przez ministra finan-
sów wynika, iż obsługa obrotu towarowego z zagra-
nicą przez Służbę Celną przebiega obecnie w ramach
standardów, które były utrzymywane od dnia akce-
sji Polski do Unii Europejskiej do drugiej dekady
stycznia 2008 r.
Minister finansów poinformował ponadto, iż
obecnie trwają intensywne prace zmierzające do
usprawnienia działania Służby Celnej, podniesienia
jej wydajności pracy oraz zapewnienia odpowiednie-
go do ilości wykonywanych zadań i porównywalnego
do innych służb mundurowych statusu materialne-
go funkcjonariuszy celnych. Powyższe działania
obejmują również obszar jednostek mobilnych Służ-
by Celnej. W tym zakresie prowadzone są prace nad
utworzeniem dodatkowych mobilnych grup kontrol-
nych, których zadaniem będzie zapewnienie spraw-
nej realizacji zadań Służby Celnej w sytuacjach
szczególnych, wymagających działań ponadregio-
nalnych.
Jednocześnie poinformował, iż w resorcie finansów
prowadzone są równolegle prace w trzech obszarach
związanych z funkcjonowaniem Służby Celnej, tj.:
— podjęto prace legislacyjne nad projektem usta-
wy o ustanowieniu „Programu modernizacji Służby
Celnej w latach 2009–2011”;
Przygotowywany dokument ma na celu zagwa-
rantowanie środków na doinwestowanie Służby Cel-
nej pozwalających na pełną realizację jej ustawo-
wych działań. Uzyskane w ten sposób środki budże-
towe przeznaczone zostaną na budowę nowych i po-
prawę stanu technicznego użytkowanych obiektów
oraz zakup i modernizację sprzętu laboratoryjnego,
sprzętu do kontroli celnej, transportowego i uzbroje-
nia funkcjonariuszy. Innym elementem przedmioto-
wej regulacji ma być reorganizacja i wprowadzenie
motywacyjnego systemu wynagradzania funkcjona-
riuszy celnych. Ustawa ma także rozwiązać powsta-
ły przed laty problem zaległych świadczeń z tytułu
włączenia środków specjalnych do wynagrodzeń za
rok 2005 dla pracowników korpusu służby cywilnej
przeniesionych po 1 września 2003 r. i w 2004 r. do
Służby Celnej z urzędów kontroli skarbowej i urzę-
dów skarbowych. Jednocześnie podjęto działania
mające na celu zmianę przepisów ustawy z dnia
24 lipca 1999 r. o Służbie Celnej (t.j.: Dz. U. z 2004 r.
Nr 156, poz. 1641, z późn. zm.). W trybie pilnym
przygotowano projekt zmiany ww. ustawy, w któ-
rym m.in. uchylone zostały zapisy art. 25 ust. 1 pkt 8a
i 8b stanowiące podstawę do zwolnienia funkcjona-
riusza ze służby w przypadku wniesienia przeciwko
niemu aktu oskarżenia o popełnienie przestępstwa
umyślnego, ściganego z oskarżenia publicznego oraz
tymczasowego aresztowania. Ustawa podpisana zo-
stała w dniu 21 marca 2008 r. przez prezydenta RP
i opublikowana w Dzienniku Ustaw z dnia 28 marca
2008 r., Nr 53, poz. 311;
— opracowano wytyczne do kompleksowej nowe-
lizacji ustawy o Służbie Celnej;
Projekt ten ma z założenia być skorelowany z przy-
gotowywaną równolegle ustawą o ustanowieniu „Pro-
gramu modernizacji Służby Celnej w latach 2009–
–2011”. Ideą projektowanych zmian jest unowocześnie-
nie Służby Celnej, nadanie jej charakteru formacji
bardziej mobilnej, przygotowanej do skuteczniejszego
wykonywania nałożonych przez ustawodawcę zadań
oraz nadanie odpowiedniego do wykonywanych zadań
statusu funkcjonariusza celnego nie tylko w warstwie
materialnej, ale także np. poprzez zapewnienie odpo-
wiedniej ich ochrony prawnej;
— podjęto prace nad zmianami ustaw, które bez-
pośrednio dotyczą Służby Celnej, tj.: ustawy z dnia
19 marca 2004 r. Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz.
622, z późn. zm.), ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r.
o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257,
z późn. zm.), ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach
i zakładach wzajemnych (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 4,
poz. 27, z późn. zm.).
W dniu 9 maja 2008 r. projekty ustaw: o ustano-
wieniu „Programu modernizacji Służby Celnej w la-
tach 2009–2011”, o Służbie Celnej, o zmianie ustawy
Prawo celne oraz o zmianie niektórych innych
ustaw, o zmianie ustawy o grach i zakładach wza-
jemnych oraz niektórych innych ustaw – skierowane
zostały do konsultacji międzyresortowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie prac nad reformą Kasy
Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (2871)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 30 kwietnia 2008 r.,
znak: SPS-023-2871/08, dotyczące interpelacji pana
posła Jarosława Matwiejuka w sprawie prac nad re-
formą Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego,
uprzejmie informuję, co następuje:
W Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi trwają
obecnie prace nad opracowaniem założeń do refor-
my systemu ubezpieczenia społecznego rolników.
Zakłada się, że podstawowym celem reformy będzie
uporządkowanie organizacji i finansowania systemu
oraz zróżnicowanie składek na ubezpieczenie eme-
rytalno-rentowe rolników.
Docelowo wysokość składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe powinna być powiązana z osią-
ganym dochodem z gospodarstwa rolnego, zaś zmia-
na metody ustalania wysokości świadczenia emery-
talno-rentowego powinna nadal uwzględniać cele
polityki rolnej (np. przyspieszenie wymiany pokole-
niowej w gospodarstwach rolnych) oraz zapewniać
zróżnicowanie świadczeń w zależności od wysokości
i okresu opłacania składek.
Rozważa jest również możliwość objęcia ubezpie-
czeniem społecznym rolników nowej grupy osób,
tj. pracowników sezonowych w rodzinnych gospo-
darstwach rolnych, których praca stanowi uzupeł-
nienie pracy własnej rolnika i jego rodziny.
Generalnie zakłada się, że zmiany dotyczące za-
kresu podmiotowego ustawy sprowadzać się będą do
tego, że o objęciu ubezpieczeniem decydować będzie
fakt prowadzenia działalności rolniczej w oparciu
o gospodarstwo rolne, a nie sam fakt bycia właści-
cielem lub posiadaczem użytków rolnych i związa-
nego z tym domniemania, że każdy właściciel pro-
wadzi na posiadanych gruntach działalność rolni-
czą. Z uwagi na to pomocne byłoby stworzenie odpo-
wiedniego rejestru osób prowadzących działalność
rolniczą. Mógłby być to państwowy rejestr prowa-
dzony w szczególności na użytek administracji pu-
blicznej, w tym również Kasy Rolniczego Ubezpie-
czenia Społecznego. Jednakże to zagadnienie wy-
kracza poza ramy materii, którą mogą regulować
przepisy o systemie ubezpieczenia społecznego rol-
ników, i prace w tym zakresie powinny być podjęte
poza reformą systemu ubezpieczeń społecznych rol-
ników. Do czasu utworzenia takiego rejestru podsta-
wą do objęcia ubezpieczeniem społecznym rolników
będzie wpis do ewidencji producentów rolnych i go-
spodarstw rolnych prowadzonej przez Agencję Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa. Pozostali
487
rolnicy prowadzący działalność rolniczą, którzy nie
figurują w ewidencji ARiMR, mogliby być objęci ubez-
pieczeniem społecznym rolników, pod warunkiem że
udowodnią, iż prowadzą działalność rolniczą.
Przygotowywane obecnie w Ministerstwie Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi wstępne założenia zostaną uzgod-
nione z członkami Rady Ministrów i dopiero po ich
ostatecznym uzgodnieniu będą podstawą do rozpo-
częcia prac legislacyjnych w zakresie reformy syste-
mu ubezpieczenia społecznego rolników. W związku
z powyższym dopiero na podstawie ostatecznych za-
łożeń w tym zakresie będzie możliwe udzielanie wy-
czerpujących informacji na temat propozycji zmian
w systemie ubezpieczenia społecznego rolników.
Odnosząc się do zagadnienia dotyczącego zbiegu
prawa do świadczeń z powszechnego i rolniczego
systemu ubezpieczeń społecznych, pragnę poinfor-
mować, że w dniu 8 maja 2008 r. Komitet Rady Mi-
nistrów uchwalił projekt ustawy o emeryturach ka-
pitałowych. W projekcie tej ustawy są zawarte pro-
pozycje zmian w ustawie z dnia 20 grudnia 1990 r.
o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r.
Nr 150, poz. 1248), dotyczące zbiegu prawa do eme-
rytury z rolniczego i powszechnego systemu ubez-
pieczeń społecznych oraz związane z tym niezbędne
zmiany w innych ustawach. Po uchwaleniu tych
zmian generalna zasadą będzie:
a) zapewnienie pobierania emerytury rolniczej
przez osoby, które przez większość aktywnego życia
zawodowego (przez co najmniej 25 lat) utrzymywały
się wyłącznie z gospodarstwa rolnego i opłacały z tego
tytułu składki na ubezpieczenie społeczne rolników
w zbiegu ze świadczeniem emerytalnym z powszech-
nego systemu ubezpieczeń społecznych (z emeryturą
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wypłacaną
łącznie z emeryturą dożywotnią ze środków zgroma-
dzonych w otwartych funduszach emerytalnych), je-
żeli posiadają także okresy opłacania składek do Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych z tytułu pracy zarob-
kowej poza gospodarstwem rolnym,
b) zapewnienie pobierania łącznego świadczenia
emerytalnego z ZUS: emerytury z FUS zwiększonej
o część rolną (za okresy opłacania składek na ubez-
pieczenie społeczne rolników, jeżeli są one krótsze
niż 25 lat) wraz z emeryturą dożywotnią ze środków
zgromadzonych w OFE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
488
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie dalszego funkcjonowania
państwowych wyższych szkół zawodowych
(2874)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła Zbigniewa Matuszczaka przesłanej
przy piśmie znak SPS-023-2874/08 z dnia 30 kwiet-
nia br. w sprawie projektu przekazania urzędom
marszałkowskim nadzoru nad publicznymi wyższy-
mi szkołami zawodowymi – uprzejmie wyjaśniam.
Zmieniające się uwarunkowania społeczno-go-
spodarcze stawiają przed szkolnictwem wyższym
i nauką nowe wyzwania. Bez przeprowadzenia re-
formy szkolnictwa wyższego i nauki nie uda się zbu-
dować gospodarki opartej na wiedzy i sprostać wy-
mogom rosnącej konkurencji na rynku krajowym,
a także europejskim i światowym. Z tą tezą zgodzili
się przedstawiciele wszystkich środowisk nauko-
wych i akademickich zaproszonych na zorganizowa-
ną przez MNiSW w dniach 24–25 stycznia br. debatę
na temat szkolnictwa wyższego.
Z porównania możliwości rozwoju państwowych
wyższych szkół zawodowych i państwowych szkół
akademickich wynika, że z uwagi na większy poten-
cjał naukowy i dydaktyczny publiczne szkoły akade-
mickie, w tym uniwersytety badawcze o najwyższym
poziomie innowacyjności (przyszłe uczelnie flago-
we), będą miały większe szanse na finansowanie nie
tylko z budżetu państwa (z działu: Szkolnictwo wyż-
sze i działu: Nauka), ale także na finansowanie po-
zabudżetowe, wynikające ze stosunkowo szerokich
możliwości prowadzenia odpłatnych usług eduka-
cyjnych (studiów doktoranckich, studiów podyplo-
mowych, szkoleń i kursów), z odpłatnej działalności
badawczej, ze współpracy z gospodarką, ze współ-
pracy z zagranicą, a także korzystania z funduszy
europejskich. W przyszłości sytuacja publicznych
wyższych szkół zawodowych może także pogorszyć
się z uwagi na nasilający się w najbliższych latach
niż demograficzny, planowane zmiany zasad finan-
sowania uczelni na algorytm szerzej uwzględniający
wskaźniki jakości i innowacyjności rozwoju uczelni,
a także zaostrzającą się konkurencję na globalnym
rynku usług edukacyjnych.
1 lutego został powołany Zespół do Spraw Opra-
cowania Założeń Reformy Systemu Nauki i Reformy
Systemu Szkolnictwa Wyższego. Członkowie zespo-
łu poszukiwali jak najlepszych rozwiązań dla za-
pewnienia rozwoju uczelni, w tym publicznych wyż-
szych szkół zawodowych, i poprawy ich sytuacji fi-
nansowej. 20 marca br. zespół zakończył prace nad
projektem założeń reformy.
W założeniach reformy eksperci zaproponowali
zmiany dotyczące funkcjonowania publicznych wyż-
szych szkół zawodowych, a w szczególności:
— przeniesienie PWSZ pod nadzór samorządu
wojewódzkiego, z zagwarantowaniem im autonomii
w sprawowaniu władztwa i zarządu;
— otwarcie możliwości dodatkowego wsparcia
uczelni, a szczególnie uczelni zawodowych, przez
samorządy terytorialne, zwłaszcza miejskie i wo-
jewódzkie;
— utrzymanie dalszego nadzoru ministra nauki
i szkolnictwa wyższego, przy udziale Państwowej
Komisji Akredytacyjnej, nad jakością zajęć dydak-
tycznych.
16 kwietnia przewodniczący Rady Ministrów
w obecności środowiska akademickiego przedstawił
wyniki prac zespołu. Obecnie projekt Założeń refor-
my systemu nauki i reformy systemu szkolnictwa
wyższego został przekazany do uzgodnień społecz-
nych, w tym do uczelni, wszystkich organizacji aka-
demickich i zainteresowanych stron. Wyniki uzgod-
nień i uwagi zgłaszane na spotkaniach z przedstawi-
cielami środowiska akademickiego, w tym również
z Konferencją Rektorów Publicznych Szkół Zawodo-
wych, a także marszałkami województw, przesądzą
o ostatecznym kształcie reformy systemu szkolnic-
twa wyższego.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Jerzy Duszyński
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Urbaniaka
oraz grupy posłów
w sprawie stosowania CNG
(sprężonego gazu ziemnego) w Polsce (2875)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana
Jarosława Urbaniaka w sprawie stosowania CNG
(sprężonego gazu ziemnego) w Polsce (znak: SPS-
-023-2875/08) przedstawiam stanowisko w powyż-
szej sprawie.
Zgodnie z rozporządzeniem 1191/69 Rady (EWG)
z dnia 26 czerwca 1969 r. w sprawie działania państw
członkowskich dotyczącego zobowiązań związanych
z pojęciem usługi publicznej w transporcie kolejo-
wym, drogowym i żegludze śródlądowej (od dnia
3 grudnia 2009 r. zostanie ono zastąpione rozporzą-

dzeniem (WE) 1370/2007 Parlamentu Europejskie-
go i Rady z dnia 23 października 2007 r. dotyczącym
usług publicznych w zakresie kolejowego i drogowe-
go transportu pasażerskiego) pomoc publiczna na
zakup taboru do wykonywania przewozów jest do-
zwolona. Szczegółowe zasady przekazywania dofi-
nansowania w tym zakresie zostaną określone
w „Wytycznych w sprawie zasad dofinansowania
z programów operacyjnych podmiotów realizujących
obowiązek świadczenia usług publicznych w lokal-
nym transporcie zbiorowym”, których przyjęcie pla-
nowane jest na czerwiec 2008 r.
Jak wynika z analizy zapisów „Szczegółowych
opisów priorytetów regionalnych programów opera-
cyjnych” oraz kryteriów wyboru projektów zatwier-
dzonych przez komitety monitorujące regionalne
programy operacyjne wiele województw przewiduje
wsparcie inwestycji związanych z zakupem taboru,
a promowane będą te projekty, które uwzględniają
zastosowanie rozwiązań technologicznych przyja-
znych dla środowiska. Projekty te będą mogły otrzy-
mać dofinansowanie, o ile wykażą, iż w najwyższym
stopniu realizują cele programu oraz pomyślnie
przejdą procedurę konkursową. Ostateczną decyzję
w sprawie dofinansowania projektu podejmie zarząd
województwa, pełniący rolę instytucji zarządzającej
regionalnym programem operacyjnym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Jarosława Urbaniaka
oraz grupy posłów
w sprawie stosowania CNG
(sprężonego gazu ziemnego) w Polsce (2875)
W odpowiedzi na pismo z dnia 30 kwietnia 2008 r.
dotyczące interpelacji posła Jarosława Urbaniaka
oraz grupy posłów w sprawie stosowania sprężonego
gazu ziemnego w Polsce przedstawiam następujące
stanowisko.
Rynek sprężonego gazu ziemnego (CNG) w Pol-
sce, używanego jako paliwo dla pojazdów, w ostat-
nich latach rozwija się coraz dynamiczniej i wymaga
podejścia wielopłaszczyznowego, zarówno w sferze
gospodarczej, jak i ochrony środowiska oraz w poli-
tyce fiskalnej. Minister gospodarki w ramach swo-
ich kompetencji wspiera rozwój paliw ekologicznych
w Polsce, w tym używanie sprężonego gazu ziemne-
go do celów transportowych.
489
Na mocy ustawy z dnia 25 sierpnia 2006 r. o sys-
temie monitorowania i kontrolowania jakości paliw
(Dz. U. Nr 169, poz. 1200) minister gospodarki wy-
dał rozporządzenie z dnia 28 grudnia 2006 r. w spra-
wie wymagań jakościowych dla sprężonego gazu
ziemnego (CNG) (Dz. U. Nr 251, poz. 1850), tworząc
tym samym podstawy prawne dla zapewnienia wła-
ściwej jakości CNG używanego w transporcie. Roz-
porządzenie to, wraz z przygotowywanymi obecnie
w ministerstwie gospodarki projektami rozporzą-
dzeń w sprawie sposobu pobierania próbek sprężo-
nego gazu ziemnego (CNG) oraz w sprawie metod
badania jakości sprężonego gazu ziemnego (CNG),
umożliwią kontrolę jakości tego paliwa w Polsce.
Skala stosowania CNG we flocie samochodowej
w Polsce jest obecnie dość ograniczona (CNG stoso-
wany jest jedynie w ok. 750 pojazdach), jednakże ze
względu na walory ekologiczne tego paliwa jego zu-
życie powinno wzrastać.
W Polsce pomoc w finansowaniu projektów zwią-
zanych z szerszym stosowaniem CNG można uzyskać
zarówno w instytucjach i funduszach krajowych, jak
i europejskich, takich jak: Bank Ochrony Środowi-
ska, Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej, EkoFundusz, a także w ramach
Funduszu Spójności i funduszy strukturalnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że stosowne
rozwiązania promujące stosowanie paliw ekologicz-
nych, w tym CNG, zostały wpisane do „Wieloletnie-
go programu promocji biopaliw lub innych paliw od-
nawialnych na lata 2008–2014” przygotowanego
w Ministerstwie Gospodarki i przyjętego przez Radę
Ministrów w dniu 24 lipca 2007 r. Zgodnie z tym
programem wskazane jest, aby w aglomeracjach
miejskich, uzdrowiskach oraz terenach chroniących
przyrodę (jak np. parki narodowe, rezerwaty przy-
rody czy parki krajobrazowe), będących obszarami
w szczególny sposób wymagającymi ochrony przed
zanieczyszczeniami powietrza powstającymi w wy-
niku spalania paliw używanych w transporcie,
w przeważającej części lub wyłącznie wykorzysty-
wany był ekologiczny transport publiczny. W związ-
ku z powyższym w programie proponuje się samo-
rządom terytorialnym wydzielenie stref w centrach
miast, w których działanie transportu publicznego
może być oparte wyłącznie o pojazdy zużywające pa-
liwa ekologiczne (biopaliwa ciekłe, a także CNG
i LPG) lub napędzane silnikami elektrycznymi lub
hybrydowymi. Formą zachęcenia samorządów tery-
torialnych do takich działań jest wsparcie finanso-
we ze środków wspomnianego wyżej Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-
nej, które mogą zostać przeznaczone na dofinanso-
wanie wprowadzenia stref dla ekologicznego trans-
portu publicznego (w tym na organizację stref oraz
na zakup środków transportu).
Jednocześnie przewiduje się w uzdrowiskach
oraz na obszarach chroniących przyrodę wprowa-
dzenie ograniczeń dla transportu publicznego, któ-
rego pojazdy nie zużywają paliw ekologicznych (bio-
490
paliw ciekłych, CNG, LPG) lub nie są napędzane
silnikami elektrycznymi lub hybrydowymi. Ogra-
niczenia te wprowadzane będą poprzez zmianę
dwóch ustaw: ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody oraz ustawy z dnia 28 lipca
2005 r. o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowi-
skach i obszarach ochrony uzdrowiskowej oraz
gminach uzdrowiskowych.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Masłowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie prowadzonych przez obecny rząd
prac dotyczących wprowadzenia
kas rachunkowych dla lekarzy udzielających
świadczeń zdrowotnych w gabinetach
prywatnych (2879)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przez ministra zdrowia, przy piśmie
z dnia 30 maja 2008 r., znak: MZ-BFA-070-5165-24/
KŁ/08, interpelację pani poseł Mirosławy Masłow-
skiej (znak: SPS-023-2879/08) w sprawie wprowa-
dzenia kas rachunkowych dla lekarzy udzielających
świadczeń zdrowotnych w gabinetach prywatnych,
uprzejmie informuję, co następuje.
Obowiązek ewidencjonowania obrotów i kwot po-
datku należnego przy zastosowaniu kas rejestrują-
cych wynika bezpośrednio z art. 111 ust. 1 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.).
Minister Finansów, działając w oparciu o delega-
cję wynikającą z art. 111 ust. 7 pkt 3 ww. ustawy,
może wprowadzić na czas określony zwolnienia
z ustawowego obowiązku ewidencjonowania przy
zastosowaniu kas rejestrujących niektórych grup
podatników oraz niektórych czynności, ze względu
na rodzaj prowadzonej działalności lub wysokość ob-
rotu. Aktualnie problematykę ww. zwolnień regulu-
je rozporządzenie ministra finansów z dnia 20 grud-
nia 2007 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U.
Nr 245, poz. 1807).
Na mocy § 2 i poz. 26 załącznika do ww. rozpo-
rządzenia usługi w zakresie ochrony zdrowia i opie-
ki społecznej są zwolnione od obowiązku prowadze-
nia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących
do dnia 30 czerwca 2008 r.
Problem zastosowania kas również w tej dziedzi-
nie jest poważnie analizowany. Z jednej strony bra-
ny jest pod uwagę fakt, że z wprowadzeniem kas łą-
czą się obciążenia budżetowe związane z tym, że
budżet partycypuje w kosztach nabycia kas przez
podatników w wysokości 50% ceny zakupu (netto)
nie więcej niż 2500 zł za nabytą przez podatnika
kasę. Z drugiej strony zawsze bierze się pod uwagę
to, aby wprowadzenie kas w danej grupie było efek-
tywne, tj. aby istniały możliwości egzekwowania
tego obowiązku. Ważne jest tu m. in., aby klienci,
pacjenci tych podatników byli zainteresowani tym,
aby żądać np. od lekarza wydania paragonu, co au-
tomatycznie wymusza zaewidencjonowanie trans-
akcji na kasie. Specyfika tych usług bowiem jest
taka, że wielokrotnie brak jest możliwości obserwa-
cji przez osoby trzecie faktu zaewidencjonowania
transakcji na kasie (np. pacjent rozlicza się często
w gabinecie lekarskim z tytułu nabytej usługi).
Zakres zwolnień z ww. obowiązku ewidencyjnego
na okres po 30 czerwca 2008 r. zostanie określony
w kolejnym rozporządzeniu. Aktualnie trwają prace
legislacyjne nad projektem tego rozporządzenia,
który wkrótce zostanie skierowany do uzgodnień
międzyresortowych oraz udostępniony w Biuletynie
Informacji Publicznej na stronie internetowej Mini-
sterstwa Finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Ewy Kierzkowskiej
i Edwarda Wojtasa
w sprawie prac legislacyjnych związanych
z przywróceniem prawnej dopuszczalności
pochówku szczątków pochodzących
ze spopielenia zwłok ludzkich w ogrodzie
pamięci urządzonym na terenie cmentarza
(2884)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 6 maja 2008 r., znak: SPS-023-2884/
08, w sprawie interpelacji pani poseł Ewy Kierz-
kowskiej i pana posła Edwarda Wojtasa uprzejmie
informuję, iż główny inspektor sanitarny zasięgał
opinii Narodowego Instytutu Zdrowia Publicznego
– Państwowego Zakładu Higieny na podstawie
art. 13 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o chorobach
zakaźnych i zakażeniach (Dz. U Nr 126, poz. 1384,
z późn. zm.), w celu uzyskania informacji na temat
możliwości i ewentualnych skutków rozsypywania

prochów ludzkich w tzw. ogrodach pamięci na cmen-
tarzach.
Tworzenie na cmentarzach wydzielonych miejsc
przeznaczonych do rozsypywania prochów ze spo-
pielenia zwłok lub szczątków ludzkich w wyniku
kremacji nie stanowi zagrożenia dla zdrowia ludzi,
zwłaszcza z punktu widzenia bezpieczeństwa epide-
miologicznego. Należy jednak zgłosić następujące
zastrzeżenia:
1) na postępowanie takie nie powinno się zezwa-
lać w przypadku zwłok skażonych radioizotopami;
2) z rozsypywaniem prochów powstałych ze spo-
pielenia zwłok lub szczątków ludzkich w wyniku
kremacji wiąże się problem ich możliwego rozprze-
strzeniania się w powietrzu, istotny zwłaszcza
w przypadku cmentarzy, na których liczba tego ro-
dzaju pochówków będzie znaczna.
Biorąc pod uwagę, że zgodnie z § 3 ust. 1 rozpo-
rządzenia ministra gospodarki komunalnej z dnia
25 sierpnia 1959 r. w sprawie określenia, jakie tere-
ny pod względem sanitarnym są odpowiednie na
cmentarze (Dz. U. Nr 52, poz. 315) strefa ochronna
cmentarza (minimalna odległość od zabudowań)
wynosi 50 m, trzeba liczyć się z możliwością skarg
mieszkańców okolicznych domów. Z tego powodu
miejsca przeznaczone do rozsypywania prochów wy-
magają specjalnego zagospodarowania – powinny
one być w miarę możliwości usytuowane w środko-
wej części cmentarza lub jego obszarze najbardziej
oddalonym od sąsiednich zabudowań i oddzielone od
pozostałej jego części nasadzeniami roślinnymi, któ-
re ograniczą przemieszczanie się popiołów poza
cmentarz i jego strefę ochronną.
Ponadto należy zaznaczyć, że art. 12 ust. 4 ww.
ustawy zawiera upoważnienie ustawowe dla mini-
stra właściwego do spraw budownictwa, gospodarki
przestrzennej i mieszkaniowej, który w porozumie-
niu z ministrem właściwym do spraw zdrowia może
w drodze rozporządzenia określić wyjątki od zasad
ustalonych w art. 12 ust. 1–3 ustawy oraz ustalić
szczegółowy sposób stosowania przepisów niniejszej
ustawy do tych wyjątków.
Zatem określenie innych form chowania prochów
niż w kolumbariach oraz innych miejsc chowania
zwłok niż na cmentarzu wymaga wydania rozporzą-
dzenia przez ministra właściwego do spraw budow-
nictwa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej
w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw
zdrowia.
Wobec powyższego minister zdrowia nie jest or-
ganem upoważnionym do podjęcia prac legislacyj-
nych w przedmiotowym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
491
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie niewłaściwego postępowania
z odpadami medycznymi (2886)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 6 maja 2008 r., znak: SPS-023-2886/
08, w sprawie interpelacji pana posła Janusza Kra-
sonia, uprzejmie informuję, iż na podstawie art. 1
pkt 7 oraz art. 4 ust.1 ustawy z dnia 14 marca 1985 r.
o Państwowej Inspekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r.
Nr 122, poz. 851, z późn. zm.) do zakresu działania
Państwowej Inspekcji Sanitarnej należy m.in. kon-
trola przestrzegania przepisów określających wy-
magania higieniczne i zdrowotne, w tym również
postępowania z odpadami medycznymi u wytwór-
ców odpadów.
Najwyższa Izba Kontroli skontrolowała sposób
nadzorowania postępowania z odpadami medyczny-
mi, m.in. Państwowej Inspekcji Sanitarnej w okre-
sie od 1 stycznia 2003 r. do 30 czerwca 2006 r., for-
mułując pod adresem 8 z 16 państwowych powiato-
wych inspektorów sanitarnych stosowne wnioski
pokontrolne, natomiast w stosunku do głównego in-
spektora sanitarnego wnioskowano o „zwiększenie
nadzoru nad państwowymi powiatowymi inspekto-
rami sanitarnymi”.
Kontrola głównego inspektora sanitarnego prze-
prowadzona pod koniec 2006 r. w zakresie nadzoru
nad gospodarką odpadami medycznymi nie wykaza-
ła uchybień w pracy Głównego Inspektoratu Sani-
tarnego (w wystąpieniu do głównego inspektora sa-
nitarnego nie sformułowano wniosków – str. 54 „In-
formacja o wynikach kontroli postępowania z odpa-
dami medycznymi” KSR-41016/06, nr ewid. 9/2007/
P06108/KSR z grudnia 2007 r.).
Wytyczne głównego inspektora sanitarnego, któ-
re porządkowały postępowanie (segregację i dalsze
postępowanie z odpadami medycznymi) do czasu
ukazania się rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
23 sierpnia 2007 r. w sprawie szczegółowego sposo-
bu postępowania z odpadami medycznymi (Dz. U.
Nr 162, poz. 1153) stanowiły cenną wskazówkę dla
wytwórców odpadów medycznych. Zawarte tam roz-
strzygnięcia uwzględniały aktualny stan wiedzy
z tego zakresu, opracowane zostały przy udziale au-
torytetów naukowych Państwowego Zakładu Higie-
ny i stanowiły dobre wskazania dla zabezpieczenia
przed dobrowolnym i nieodpowiedzialnym postępo-
waniem z tego typu odpadami. W żadnym wypadku
nie można mówić o niezgodności wytycznych głów-
nego inspektora sanitarnego z rozporządzeniem mi-
nistra środowiska z dnia 27 września 2001 r. w spra-
wie katalogu odpadów (Dz. U. Nr 112, poz. 1206).
Pierwszy dokument dzieli odpady w sposób wręcz
identyczny z rozporządzeniem ministra zdrowia
492
z dnia 23 sierpnia 2007 r. w sprawie szczegółowego
sposobu postępowania z odpadami medycznymi,
a rozporządzenie ministra środowiska wprowadza
pojęcie i podział odpadów na kody. Rozporządzenie
ministra zdrowia z 2007 r. w sprawie szczegółowego
sposobu postępowania z odpadami medycznymi
dzieli odpady medyczne na 3 grupy (jak wytyczne
głównego inspektora sanitarnego) i każdej grupie
przypisuje odpowiedni kod odpadów. Istota postępo-
wania z poszczególnymi grupami odpadów nie zmie-
niła się. Należy zatem uznać, że stosowany przez
głównego inspektora sanitarnego podział odpadów
powstających w związku ze świadczeniem usług me-
dycznych znacznie wyprzedził obecną regulację
z tego zakresu.
Wynikiem reakcji na stwierdzone uchybienia
w nadzorze prowadzonym przez podległych pań-
stwowych inspektorów sanitarnych było podjęcie
prac przez Główny Inspektorat Sanitarny z polece-
nia głównego inspektora sanitarnego nad nowym
podejściem do nadzoru nad postępowaniem z odpa-
dami medycznymi. Po wejściu w życie rozporządze-
nia ministra zdrowia z dnia 23 sierpnia 2007 r.
w sprawie szczegółowego sposobu postępowania
z odpadami medycznymi (data wejścia w życie nowej
regulacji 23 września 2007 r.) stanowiły podstawę
do wyeliminowania ze stosowania przez pracowni-
ków Państwowej Inspekcji Sanitarnej poprzednich
procedur kontroli z tego zakresu.
Opracowano jednolite narzędzie, które będzie
wykorzystywane do kontrolowania postępowania
wytwórcy odpadów medycznych nie tylko w zakła-
dach opieki zdrowotnej, ale również w gabinetach
lekarskich, gabinetach pielęgniarskich, przy świad-
czeniu usług na wezwanie i w jednostkach nauko-
wych prowadzących badania medyczne, podczas
których powstają lub powstawać mogą odpady me-
dyczne.
Opracowany schemat wykorzystywany obecnie
do kontroli składa się z 3 głównych części:
— Części informacyjnej mającej na celu spraw-
dzenie, czy wytwórca odpadów działa legalnie i wy-
wiązuje się z obowiązku posiadania zezwolenia, czy
pozwolenie obejmuje wszystkie rodzaje odpadów me-
dycznych wytwarzanych w jednostce, czy posiada
zatwierdzony program gospodarowania odpadami
i czy w ustawowym terminie informuje o ilości wy-
tworzonych odpadów. Informacje zawarte w tej czę-
ści pozwolą w przyszłości precyzyjnie określić ilość
i rodzaj wytwarzanych odpadów zakaźnych i spe-
cjalnych, co pozwoli weryfikować informacje z inny-
mi jednostkami sprawującymi nadzór nad odpada-
mi i doprowadzi do rzeczywistego współdziałania
w tym obszarze jednostek zajmujących się odpadami
medycznymi.
— Części merytorycznej (znajdują się pytania
szczegółowe pod względem merytorycznym) uwzględ-
niającej wszystkie wymagania zawarte w rozporzą-
dzeniu w sprawie sposobów postępowania z odpada-
mi oraz pozwalające sprawdzić dalsze postępowanie
z odpadami (unieszkodliwianie lub/i unieszkodli-
wianie i przekazanie do unieszkodliwiania odbiorcy
odpadów).
— Części podsumowującej (kilkupunktowa zo-
biektywizowana ocena prawidłowości postępowania
podmiotu z odpadami medycznymi).
Przygotowując powyższe narzędzie, główny in-
spektor sanitarny polecił w międzyczasie przepro-
wadzić kontrole w wybranych szpitalach kraju i do-
prowadził do skontrolowania wszystkich sobie pod-
ległych stacji sanitarno-epidemiologicznych. Po
analizie wyników kontroli postępowania z odpada-
mi medycznymi i ukończeniu prac nad narzędziem
obiektywizującym proces kontroli opracowano zało-
żenia do kontroli postępowania z odpadami i odpo-
wiednie druki sprawozdawcze pozwalające nadzoro-
wać działalność podległych państwowych inspekto-
rów sanitarnych. Na przełomie maja i czerwca 2008 r.
ponownie zostaną skontrolowane wszystkie woje-
wódzkie i powiatowe oraz graniczne stacje sanitar-
no-epidemiologiczne, a od 1 lipca 2008 r. do 30 czerw-
ca 2009 r. zostaną skontrolowane wszystkie podmio-
ty, które wytwarzają odpady medyczne w zakresie
legalności wytwarzania, postępowania z odpadami,
w tym unieszkodliwiania lub przekazywania odpa-
dów firmom odbierającym odpady.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie „Zintegrowanej polityki morskiej
Unii Europejskiej” tzw. Niebieskiej Księgi
(2890)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Kulasa (pismo nr SPS-023-
-2890/08 z dnia 6 maja 2008 r.) w sprawie zintegro-
wanej polityki morskiej uprzejmie informuję:
Prace nad sformułowaniem zintegrowanej poli-
tyki morskiej Unii Europejskiej zaczęły się po powo-
łaniu w 2005 r. nowego składu Komisji Europejskiej
z przewodniczącym José Barroso na czele. Bezpo-
średnim inicjatorem prac w tym zakresie była Por-
tugalia. Podstawowym powodem decyzji o potrzebie
opracowania polityki morskiej UE był rozwój globa-
lizacji, sprzyjającej rozwojowi gospodarczemu państw
i regionów morskich na świecie, oraz nasilające się
zagrożenia z tytułu globalnego ocieplenia i zanie-
czyszczenia środowiska naturalnego, zwłaszcza

mórz i oceanów. Zainteresowanie powstaniem wspól-
nej polityki morskiej UE wykazywało większość eu-
ropejskich krajów i regionów morskich (w regionach
nadmorskich UE mieszka ponad 40% ludności UE,
które wytwarzają ok. 60% jej PKB). Stąd głównym
celem polityki morskiej UE stało się zrównoważone
wykorzystanie zasobów mórz i oceanów. Opubliko-
wanie zielonej, a następnie niebieskiej księgi UE,
formułującej zintegrowaną politykę morską UE,
miało dla Europy wymiar i znaczenie historyczne.
Uznanie czynnika morskiego jako jednego z zasad-
niczych uwarunkowań rozwoju państw członkow-
skich UE i ich miejsca w świecie było rozstrzygnię-
ciem politycznym o znaczeniu strategicznym dla
dalszego rozwoju UE. Z punktu widzenia Polski naj-
ważniejsze znaczenie miała decyzja o zintegrowa-
nym, a nie sektorowym, podejściu do spraw polityki
morskiej. Dzięki temu zintegrowana polityka mor-
ska UE ma zapewniać efekty synergii i jednoczenia
się polityk sektorowych, przynosząc państwom
członkowskim i regionom nadmorskim wartość do-
daną, przy jednoczesnym zachowaniu zasady subsy-
diarności w działalności instytucji europejskich oraz
poszanowaniu specyfik narodowych. Ponadto pań-
stwa członkowskie uznały, że zintegrowana polityka
morska UE ma przyczyniać się do rozwoju społecz-
no-gospodarczego Europy oraz wzrostu jej konku-
rencyjności międzynarodowej.
Polska była jednym z najaktywniejszych państw
członkowskich biorących od początku udział w pra-
cach nad formułowaniem celów, kierunków i instru-
mentów zintegrowanej polityki morskiej UE. Na
szczeblu rządowym z dniem 31 października 2005 r.
rozpoczęła działalność Międzyresortowa Grupa Ro-
bocza ds. Polityki Morskiej, utworzona przez Komi-
tet Europejski Rady Ministrów. Opracowała ona
i przekazała w dniu 4 listopada 2005 r. do Komisji
Europejskiej oczekiwania Polski wobec przyszłej po-
lityki morskiej UE. Po opublikowaniu w lipcu 2006 r.
tzw. zielonej księgi pod tytułem „W kierunku przy-
szłej unijnej polityki morskiej: Europejska wizja oce-
anów i mórz” (COM (2006) 275), wraz z zestawem
pytań w 6 obszarach tematycznych, minister właści-
wy do spraw gospodarki morskiej uruchomił szero-
ką akcję konsultacyjną i informacyjną. Została ona
skierowana do partnerów społecznych, instytucji
i organizacji naukowych, przedsiębiorców oraz sto-
warzyszeń. Przesłały one do rządu i do Komisji Eu-
ropejskiej dziesiątki stanowisk, uwag i opinii wobec
zielonej księgi. W dniu 12 października 2006 r. od-
była się w Szczecinie Krajowa Konferencja Konsul-
tacyjna w sprawie Zielonej Księgi. Z kolei Międzyna-
rodowa Konferencja Konsultacyjna odbyła się
w dniach 21–23 lutego 2007 r. w Sopocie. Wynikiem
konsultacji społecznych i uzgodnień międzyresorto-
wych było stanowisko rządu wobec dokumentu COM
(2006) 275 przyjęte przez Komitet Europejski Rady
Ministrów w dniu 30 kwietnia 2007 r. Stanowisko to
zawierało odpowiedzi na pytania Komisji Europej-
skiej, z uwzględnieniem wątpliwości i zastrzeżeń
493
strony polskiej, oraz wnioski końcowe. W opinii rzą-
du „zamierzenia przedstawione w zielonej księdze
stanowią duże wyzwanie dla UE, ale są również
szansą polskiej gospodarki morskiej i jej rozwoju”.
W dniu 10 października 2007 r. Komisja Europejska
przedstawiła „Komunikat Komisji do Parlamentu
Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu Eko-
nomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów: Zinte-
growana polityka morska Unii Europejskiej” (COM
(2007) 575), zwany potocznie niebieską księgą. Do-
kument ten został poddany uzgodnieniom między-
resortowym oraz konsultacjom z partnerami spo-
łecznymi i gospodarczymi. Przedstawiciele ministra
właściwego do spraw gospodarki morskiej uczestni-
czyli też w dniach 22–23 października 2008 r. w mi-
nisterialnej konferencji morskiej w Lizbonie, zorga-
nizowanej przez prezydencję portugalską we współ-
pracy z Komisją Europejską. W opracowaniu projek-
tu stanowiska rządu wziął również udział zespół
doradców naukowych, skupiający pracowników na-
ukowych zajmujących się sprawami morskimi. Sta-
nowisko rządu wobec COM (2007) 575 zostało przy-
jęte w dniu 30 listopada 2007 r. Rząd zapowiedział
w nim m.in. opracowanie narodowej polityki mor-
skiej z wykorzystaniem dokumentu Komisji Euro-
pejskiej. Należy podkreślić, że niebieska księga zo-
stała w dniu 14 grudnia 2007 r. przyjęta na szczycie
szefów państw i rządów UE w Lizbonie. Stała się
ona, wraz z planem działania, oficjalnym dokumen-
tem politycznym i programowym UE. W 2009 r. Ko-
misja Europejska ma przedstawić raport o postępie
w tworzeniu zintegrowanej polityki morskiej UE
przez państwa członkowskie. Przedstawiciele Polski
uczestniczą systematycznie w pracach grupy eks-
pertów państw członkowskich ds. zintegrowanej po-
lityki morskiej UE, która jest ciałem doradczym Ko-
misji Europejskiej. Ponadto Komitet Europejski
Rady Ministrów w lutym br. wyznaczył przedstawi-
ciela ministra do spraw gospodarki morskiej na
funkcję tzw. krajowego punktu kontaktowego do
spraw zintegrowanej polityki morskiej. Uczestniczy
on w regularnych posiedzeniach krajowych punk-
tów kontaktowych, organizowanych przez prezy-
dencję i sekretariat Rady. Przedstawione dokumen-
ty rządowe i działania ministra właściwego do spraw
gospodarki morskiej potwierdzają dobitnie aktywny
udział Polski i jej przedstawicieli w formułowaniu
zintegrowanej polityki morskiej UE.
Zintegrowana polityka morska UE jest przedsię-
wzięciem wielosektorowym, a nie tylko ekonomicz-
nym. Jej integralną część stanowią zagadnienia roz-
woju przemysłów morskich, nauki, edukacji, badań
i rozwoju. W sferze ekonomicznej najważniejsze zna-
czenie ma zrównoważony rozwój transportu mor-
skiego, portów, rybołówstwa, górnictwa, energetyki
i turystyki. Dziedziny te są elementem procesu li-
zbońskiego, związanego z realizacją odnowionej stra-
tegii lizbońskiej i Krajowego Programu Reform. Dzia-
łania w tym zakresie mają na celu zarówno wzmoc-
nienie przodującej roli przemysłów morskich UE
494
w świecie, zwłaszcza dzięki rozwojowi innowacyjno-
ści i prac badawczo-rozwojowych, jak też wzrost
konkurencyjności UE w gospodarce światowej,
przez m.in. rozwój własnego transportu morskiego
charakteryzującego się najwyższymi standardami
w zakresie bezpieczeństwa i ochrony żeglugi, dbało-
ści o środowisko morskie, jakości profesjonalnych
kadr morskich i warunków socjalnych marynarzy.
Z drugiej strony UE będzie kontynuowała wysiłki
na rzecz powszechnego przestrzegania zasad uczci-
wej konkurencji w transporcie morskim, swobody
dostępu do rynku usług transportu i portów mor-
skich, eliminowania żeglugi substandardowej (stat-
ki i załogi niespełniające wymagań), rozwoju mię-
dzynarodowych systemów nadzoru morskiego oraz
wdrażania nowych technologii i wymagań mających
na celu bezpieczeństwo żeglugi oraz zmniejszenie
szkodliwych skutków transportu morskiego na śro-
dowisko morskie i regiony nadmorskie.
Podstawowe cele, priorytety i zadania „Zinte-
growanej polityki morskiej UE” zostały jasno okre-
ślone w niebieskiej księdze i dokumentach towa-
rzyszących. Najważniejsze działania, jakie będą
podejmowane w ramach zintegrowanej polityki
morskiej UE, to:
— maksymalizacja zrównoważonego wykorzy-
stania mórz i oceanów,
— tworzenie bazy wiedzy i innowacji dla zinte-
growanej polityki morskiej,
— zapewnienie najwyższej jakości życia w regio-
nach nadmorskich,
— promowanie Europy jako lidera międzynaro-
dowej polityki morskiej,
— popularyzacja morskiego charakteru Europy.
Z punktu widzenia Polski najważniejsze znacze-
nie dla tworzonej obecnie przez rząd krajowej polity-
ki morskiej mają następujące projekty UE, służące
równolegle wdrażaniu europejskiej zintegrowanej
polityki morskiej:
— europejskie zarządzanie morskie,
— europejska wspólna przestrzeń transportu
morskiego bez barier,
— europejska sieć nadzoru i monitoringu mor-
skiego,
— zmniejszenie emisji CO2 oraz zanieczyszczeń
powodowanych przez statki morskie,
— przegląd ustawodawstwa socjalnego mary-
narzy, w tym wyłączeń przepisów morskiego pra-
wa pracy z powszechnego ustawodawstwa socjal-
nego UE.
Polska uważa, że wprowadzanie zintegrowanej
polityki morskiej UE powinno odbywać się z posza-
nowaniem zasady subsydiarności, na której opiera
się funkcjonowanie Wspólnot Europejskich. W pro-
wadzeniu zintegrowanej polityki morskiej UE ko-
nieczne jest współdziałanie wszystkich państw
członkowskich. Silny wpływ na kształtowanie zinte-
growanej polityki morskiej UE powinny mieć naro-
dowe zintegrowane polityki morskie, tworzone przez
poszczególne państwa członkowskie, oraz współpra-
ca morska z państwami trzecimi i z organizacjami
międzynarodowymi.
Cele, priorytety i zadania zintegrowanej polityki
morskiej UE będą podstawą przygotowania przez
ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej
projektu założeń polityki morskiej Rzeczypospolitej
Polskiej. Z uwagi na zintegrowany charakter tej po-
lityki proponuje się powołanie Międzyresortowego
Zespołu do Spraw Koordynacji Polityki Morskiej RP
jako organu pomocniczego prezesa Rady Ministrów.
W skład zespołu mają wejść sekretarze bądź podse-
kretarze stanu z ministerstw, które w zakresie zaj-
mują się sprawami morskimi, oraz sekretarz Urzę-
du Komitetu Integracji Europejskiej.
Do podstawowych zadań zespołu będzie należało
w szczególności:
— przygotowanie projektu dokumentu rządowego
„Polityka morska Rzeczypospolitej Polskiej” – w po-
wiązaniu ze zintegrowaną polityką morską UE,
— monitorowanie przebiegu realizacji polityki
morskiej RP, w tym przygotowywanie rocznych ra-
portów i innych dokumentów na potrzeby organów
krajowych oraz instytucji UE,
— przygotowywanie projektów jednolitego sta-
nowiska rządu w sprawach związanych z polityką
morską RP oraz polityką morską UE w celu ich
przedstawienia Radzie Ministrów,
— przygotowywanie projektów stanowisk rządu
do dokumentów UE dotyczących polityki morskiej
UE.
Założenia polityki morskiej RP mają także
uwzględnić realizację zadań zawartych w Planie
Działania Komisji Europejskiej. Chodzi m.in. o:
— identyfikację i znoszenie barier regulacyjnych,
— rozwój wielosektorowych klastrów morskich,
— morskie planowanie przestrzenne,
— rozwój europejskich badań morskich,
— projekty europejskie w regionach nadmor-
skich,
— pozycja UE na forum międzynarodowych or-
ganizacji morskich,
— promocja spraw morskich w UE, w tym usta-
nowienia Europejskiego Dnia Morza.
Przygotowanie i wdrożenie zintegrowanej polity-
ki morskiej w Polsce, podobnie jak w innych pań-
stwach członkowskich UE, powinno nastąpić w la-
tach 2008–2009.
Odpowiadając na ostatnie pytanie zawarte w in-
terpelacji pana posła J. Kulasa, pragnę poinformo-
wać, iż Ministerstwo Spraw Zagranicznych nie po-
dejmowało ani nie podejmuje obecnie działań mają-
cych na celu popularyzację założeń niebieskiej księ-
gi w Polsce.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie problemów związanych
z funkcjonowaniem kwartalnika
Quarterly Polish Culture (2894)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Joanny Fabisiak w sprawie
problemów związanych z funkcjonowaniem kwar-
talnika Polish Culture, przekazaną pismem z dnia
14 maja br., nr SPS-023-2894/08, uprzejmie proszę
o przyjęcie następującej informacji.
Kwartalnik Polish Culture jest od lat wspierany
finansowo przez Ministerstwo Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego. W ubiegłym roku wydawca pisma,
Fundacja Artgard, otrzymał dotację w wysokości
60 000 zł w ramach Priorytetu 3: Rozwój czasopism
kulturalnych programu „Promocja czytelnictwa”.
W bieżącym roku wniosek fundacji o dofinansowa-
nie kwartalnika, w wysokości 100 000 zł, zostanie
rozpatrzony przez zespół sterujący w drugiej poło-
wie czerwca br.
Wyrażam przekonanie, że Polish Culture, speł-
niający ważną rolę w promowaniu kultury polskiej
za granicą, uzyska pozytywną ocenę zespołu, która
stanowić będzie podstawę do podjęcia ostatecznej
decyzji o jej dofinansowaniu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie zmiany ustawy o przekształceniu
prawa użytkowania wieczystego w prawo
własności nieruchomości (2897)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec,
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
6 maja 2008 r., nr SPS-023-2897/08, dotyczącą zmia-
ny ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu
prawa użytkowania wieczystego w prawo własności
495
nieruchomości uprzejmie przedstawiam informację
w przedmiotowej sprawie.
W interpelacji pani poseł Katarzyna Matusik-Li-
piec wskazuje na problemy związane z przekształce-
niem prawa użytkowania wieczystego w prawo wła-
sności nieruchomości, jakie napotykają właściciele
lokali znajdujących się w budynkach wielolokalo-
wych. Zgodnie bowiem z treścią art. 2 ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowa-
nia wieczystego w prawo własności nieruchomości
(Dz. U. Nr 175, poz. 1459, z późn. zm.), w przypadku
takich osób z wnioskiem o przekształcenie ww. praw
winni wystąpić wszyscy współużytkownicy wieczy-
ści, tj. wszyscy właściciele lokali w budynku wielolo-
kalowym. Zatem przekształcenie prawa użytkowa-
nia wieczystego w prawo własności nieruchomości
nie jest dokonywane w przypadku braku chociażby
jednego wniosku właściciela lokalu. Aby przeciw-
działać takim sytuacjom ustawodawca w art. 2 usta-
wy z dnia 29 lipca 2005 r. o przekształceniu (...)
wprowadził normę, zgodnie z którą w razie braku
zgody wszystkich współużytkowników wieczystych
na dokonanie przekształcenia stosuje się odpowied-
nio art. 199 Kodeksu cywilnego. W praktyce ozna-
cza to, że w omawianej sytuacji należy na podstawie
ww. art. 199 Kodeksu cywilnego wystąpić do sądu
powszechnego, który po zbadaniu sprawy może wy-
dać, w zastępstwie osoby, która nie chce złożyć wnio-
sku, orzeczenie, które zastąpi oświadczenie woli ww.
osoby.
Odnosząc się do następnej kwestii poruszonej
w interpelacji pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec,
dotyczącej niemożności jednoczesnego przekształce-
nia prawa użytkowania wieczystego w prawo wła-
sności nieruchomości zabudowanej lokalami miesz-
kalnymi oraz garażami, chciałbym uprzejmie poin-
formować, że ustawa z dnia 7 września 2007 r.
o zmianie ustawy o przekształceniu prawa użytkowa-
nia wieczystego w prawo własności nieruchomości
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 191,
poz. 1371) wprowadziła szereg przywilejów dla użyt-
kowników wieczystych w przekształcaniu ww. praw.
Wprowadzone zostały bonifikaty ustawowe w wy-
sokości 90% od należnej opłaty z tytułu przekształce-
nia prawa użytkowania wieczystego w prawo wła-
sności dla najuboższych użytkowników wieczystych,
których dochód miesięczny na jednego członka ro-
dziny nie przekracza 50% średniego miesięcznego
wynagrodzenia w gospodarce narodowej za ostatnie
półrocze (art. 4 ust. 8). Bonifikata ta ma zastosowa-
nie w przypadku nieruchomości zabudowanych na
cele mieszkaniowe albo przeznaczonych pod tego ro-
dzaju zabudowę. Wysokość tych bonifikat może zo-
stać jeszcze podwyższona przez organy właściwe do
wydania decyzji o przekształceniu, za zgodą ich or-
ganów nadzorczych (art. 4 ust. 11).
Natomiast w przypadku nieruchomości zabudo-
wanych garażami albo przeznaczonych pod tego ro-
dzaju zabudowę może być stosowana bonifikata fa-
kultatywna. O zastosowaniu takiej bonifikaty oraz
496
o jej wysokości decydują organy właściwe do wyda-
nia decyzji o przekształceniu ww. praw, za zgodą ich
organów nadzorczych (art. 4 ust. 7).
Należy też wskazać, że w ustawie z dnia 29 lipca
2005 r. o przekształceniu (...) przewidziano w art. 4
ust. 3 możliwość rozłożenia należnej opłaty, na wnio-
sek użytkownika wieczystego, na okres do 20 lat.
W świetle powyższego, odpowiadając na pytanie
pani poseł Katarzyny Matusik-Lipiec dotyczące
ewentualnej zmiany przepisów o przekształceniu
prawa użytkowania wieczystego w prawo własności
nieruchomości, należy zauważyć, że w ocenie resor-
tu infrastruktury w chwili obecnej nie ma potrzeby
przeprowadzania kolejnej nowelizacji ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o przekształceniu (...). Omówione
bowiem wyżej instrumenty, w postaci bardzo wyso-
kich bonifikat udzielanych w przypadku nierucho-
mości zabudowanych na cele mieszkaniowe, a tak-
że możliwość udzielenia bonifikaty za przekształce-
nie nieruchomości zajętych pod garaże oraz wydłu-
żony okres rozkładania na raty nieuiszczonej opła-
ty, stwarzają możliwość dokonania przekształcenia
prawa użytkowania wieczystego w prawo własno-
ści nieruchomości nawet najuboższym użytkowni-
kom wieczystym.
Przedstawiając powyższe, wyrażam nadzieję, że
udzielone wyjaśnienia przyczynią się do wyelimino-
wania wątpliwości pani poseł Katarzyny Matusik-
-Lipiec zaistniałych na tle przedstawionej w wystą-
pieniu sprawy.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie powołania w Lublinie
Polsko-Ukraińskiego Uniwersytetu
Europejskiego (2901)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie utworzenia Polsko-Ukraińskiego Uniwer-
sytetu Europejskiego w Lublinie pragnę uprzejmie
poinformować Pana Marszałka, iż utworzenie uni-
wersytetu będzie niewątpliwie jednym z najważniej-
szych elementów zacieśniania współpracy z Ukrainą
w dziedzinie nauki i szkolnictwa wyższego.
Ostatnio, w myśl zapisów zawartych w deklaracji
o powołaniu Polsko-Ukraińskiego Uniwersytetu
Europejskiego, podpisanej przez premierów obu kra-
jów, ukonstytuowało się grono ekspertów polskiej
części polsko-ukraińskiej grupy ekspertów, zada-
niem której będzie opracowanie zasad i warunków
funkcjonowania oraz finansowania tego uniwersy-
tetu, a także przygotowanie stosownej umowy mię-
dzyrządowej. Przewiduje się, że umowa taka powin-
na być ratyfikowana za uprzednią zgodą wyrażoną
w ustawie, ponieważ uczelnia będzie miała charak-
ter dwunarodowy i niektóre kwestie związane z or-
ganizacją kształcenia będą się różnić od rozwiązań
przyjętych w przepisach ustawy Prawo o szkolnic-
twie wyższym.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, iż strona pol-
ska dołoży wszelkich starań, aby ww. uczelnia zo-
stała utworzona w możliwie krótkim czasie. Nie-
mniej jednak termin podjęcia przez uniwersytet
działalności edukacyjnej zależeć będzie od tempa
prac zespołu ekspertów oraz postępów w procesie
uzgodnień ze stroną ukraińską poszczególnych zapi-
sów umowy międzynarodowej. Oznacza to, iż zain-
augurowanie działalności uczelni będzie w głównej
mierze zależało od stopnia elastyczności stanowiska
i gotowości partnerów ukraińskich do ewentualnych
kompromisów podczas prac nad stosowną umową.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jakuba Szulca
w sprawie przyjmowania przez organizacje
pożytku publicznego darowizn w formie leków
(2903)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jakuba Szulca przekazaną
przy piśmie z dnia 6 maja 2008 r. (znak: SPS-023-
-2903/08) w sprawie przyjmowania przez organiza-
cje pożytku publicznego darowizn w formie leków
uprzejmie przekazuję poniższe informacje:
Czy darczyńca i obdarowany muszą spełniać
szczególne wymagania, aby darowizna, której przed-
miotem są leki mogła dojść do skutku?
Zgodnie z art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne (t.j. Dz.U.08.45.271)
obrót produktami leczniczymi może być prowadzony
tylko na zasadach określonych w tej ustawie. Czyn-
ność prawną, jaką jest darowizna, należy uznać za
obrót produktami leczniczymi, w związku z powyż-

szym zastosowanie zarówno do darczyńcy, jak i obda-
rowanego mają restrykcyjne przepisy ww. ustawy.
Art. 68 ustawy Prawo farmaceutyczne określa,
że obrót detaliczny produktami leczniczymi prowa-
dzony jest w aptekach ogólnodostępnych. Natomiast
obrót hurtowy produktami leczniczymi mogą pro-
wadzić wyłącznie hurtownie farmaceutyczne, skła-
dy celne i konsygnacyjne produktów leczniczych
(art. 72 ust. 1).
Jednakże art. 71 ustawy Prawo farmaceutyczne
stanowi, że poza aptekami i punktami aptecznymi
obrót detaliczny produktami leczniczymi wydawa-
nymi bez przepisu lekarza, z wyłączeniem produk-
tów leczniczych weterynaryjnych, mogą prowadzić:
sklepy zielarsko-medyczne, sklepy specjalistyczne
zaopatrzenia medycznego, sklepy ogólnodostępne.
Obrotem hurtowym jest wszelkie działanie pole-
gające na zaopatrywaniu się, przechowywaniu, do-
starczaniu lub eksportowaniu produktów leczni-
czych lub produktów leczniczych weterynaryjnych
posiadających pozwolenie na dopuszczenie do obrotu
wydane w państwie członkowskim Unii Europej-
skiej lub państwie członkowskim Europejskiego Po-
rozumienia o Wolnym Handlu (EFTA) – stronie
umowy o Europejskim Obszarze Gospodarczym lub
pozwolenie, o którym mowa w art. 3 ust. 2, prowa-
dzone z wytwórcami lub importerami w zakresie
wytwarzanych lub importowanych przez nich pro-
duktów leczniczych, lub z przedsiębiorcami zajmują-
cymi się obrotem hurtowym, lub z aptekami lub za-
kładami leczniczymi dla zwierząt, lub z innymi upo-
ważnionymi podmiotami, z wyłączeniem bezpośred-
niego zaopatrywania ludności.
Nie stanowi obrotu hurtowego, zgodnie z art. 72
ust. 8 pkt 2 ustawy Prawo farmaceutyczne: „przyj-
mowanie i wydawanie, w tym przywóz z zagranicy
i wywóz za granicę produktów leczniczych i wyrobów
medycznych przeznaczonych na pomoc humanitarną
z wyłączeniem środków odurzających i substancji
psychotropowych oraz zawierających prekursory
z grupy I-R, jeżeli odbiorca wyrazi zgodę na ich przy-
jęcie – pod warunkiem, że produkty te będą spełniać
wymagania określone odrębnymi przepisami”
W odpowiedzi na pytanie: Jakie wymagania sto-
suje się odnośnie do leków będących przedmiotem
darowizny?
Stosuje się wymagania jak dla wszystkich innych
leków, czyli wynikające z ustawy Prawo farmaceu-
tyczne oraz rozporządzeń wydanych do niej. Przede
wszystkim wskazać należy przepisy art. 66 ustawy
Prawo farmaceutyczne, zgodnie z którym produkty
lecznicze mogą znajdować się w obrocie w ustalonym
dla nich terminie ważności oraz art. 67 niniejszej
ustawy precyzujący, że zakazany jest obrót, a także
stosowanie produktów leczniczych nieodpowiadają-
cych ustalonym wymaganiom jakościowym oraz
produktami leczniczymi, w odniesieniu do których
upłynął termin ważności.
Czy istotna jest siedziba darczyńcy (Rzeczpospo-
lita Polska, państwo członkowskie UE, podmiot spo-
497
za UE)? Tak. Tak, jest istotna w przypadku, gdy
darczyńca jest podmiotem spoza UE, w szczególno-
ści w zakresie przedmiotu darowizny, czyli dopusz-
czonego do obrotu produktu leczniczego. Powyższe
zagadnienie uregulowane jest w rozdz. 2 ustawy
Prawo farmaceutyczne.
Czy regulacje dotyczące leków weterynaryjnych
w tym względzie identyczne z pozostałymi lekami?
Regulacje dotyczące leków weterynaryjnych róż-
nią się niektórymi przepisami dotyczącymi obrotu
nimi. W szczególności zgodnie z art. 68 ust. 2 usta-
wy Prawo farmaceutyczne obrót detaliczny produk-
tami leczniczymi weterynaryjnymi zakupionymi
w hurtowni farmaceutycznej produktów leczniczych
weterynaryjnych jest prowadzony w ramach dzia-
łalności zakładu leczniczego dla zwierząt.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Urszuli Augustyn
i Danuty Jazłowieckiej
w sprawie zakazu wielokrotnego pełnienia
funkcji w organach samorządu
pielęgniarek i położnych (2904)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana wicemarszałka Sejmu Krzysztofa Putry
z dnia 6 maja 2008 r. (SPS-023-2904/08) zawierają-
ce interpelację pani poseł Urszuli Augustyn oraz
pani poseł Danuty Jazłowieckiej w sprawie zakazu
wielokrotnego pełnienia funkcji w organach samo-
rządu pielęgniarek i położnych uprzejmie przedsta-
wiam poniższe wyjaśnienia w sprawie.
Ustawa z dnia 19 kwietnia 1991 r. o samorządzie
pielęgniarek i położnych w art. 14 ust. 2 wprowadza
zakaz pełnienia tej samej funkcji w organach izby
dłużej niż przez dwie następujące po sobie kadencje.
Jest to regulacja znajdująca się w cytowanej ustawie
od momentu jej uchwalenia przez Sejm RP.
Istniejący zakaz stanowi systemowe podejście
ustawodawcy wyrażające się w powszechności stoso-
wania tej normy w innych samorządach zawodo-
wych działających w oparciu o art. 17 ust. 1 Konsty-
tucji RP. Jako przykład można w tym miejscu wska-
zać samorząd zawodowy nienależący do zawodów
medycznych, tj. samorząd radców prawnych, gdzie
takie ograniczenie również istnieje (art. 43 ust. 2
ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych).
498
Tym samym, rozpatrując zasadność takiego ograni-
czenia, należy mieć na uwadze także całościowe po-
dejście ustawodawcy w tym zakresie.
Jednocześnie należy wskazać, iż przedmiotowy
przepis dotyczy tej samej funkcji w organach izby, co
w sposób oczywisty nie wyłącza możliwości pełnie-
nia innej funkcji w organach izby przez osoby chcące
w dalszym ciągu działać na rzecz samorządu. Po-
nadto jest on ograniczony do pełnienia funkcji
(np. przewodniczącej okręgowej rady), a co za tym
idzie nie ogranicza tych osób, które w danej okręgo-
wej radzie nie pełnią żadnej funkcji, a są jedynie jej
członkami. Zatem obowiązujące rozwiązanie pozwa-
la również obecnie na to, aby osoby zaangażowane
w sprawy samorządu mogły w dalszym ciągu swoją
aktywnością wspierać jego funkcjonowanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Urszuli Augustyn
oraz grupy posłów
w sprawie finansowania prac likwidacyjnych
w Kopalni Soli Bochnia po 2008 r. (2905)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 6 maja br. (SPS-023-2905/08), przy
którym przesłano interpelację grupy posłów w spra-
wie dalszego finansowania z budżetu państwa prac
likwidacyjnych w Kopalni Soli Bochnia, pragnę
przedstawić zakres ustaleń międzyresortowych
zmierzających do wypracowania efektywnych roz-
wiązań w ww. kwestii oraz stanowisko Ministerstwa
Finansów.
Ministerstwo Finansów, określając kierunki wy-
datków budżetowych na 2009 r., już na etapie wstęp-
nych prac planistycznych rozważało potrzebę zabez-
pieczenia środków finansowych na kontynuację pro-
cesu restrukturyzacji Kopalni Soli Bochnia. Jed-
nakże uwzględnienie tego wydatku w toku dalszych
prac nad przygotowaniem przyszłorocznego budżetu
resort finansów uzależnił od przedstawienia przez
Ministerstwo Gospodarki programu, który będzie
stwarzał podstawy do skutecznego rozwiązania pro-
blemów bocheńskiej kopalni.
W przesłanej przy piśmie ministra gospodarki do
ministra finansów z dnia 12 lutego br. (znak: DGA-
-II-073-5-MZ/08 L.dz. 229) aktualizacji na lata
2007–2013 dotychczas obowiązującego „Programu
całkowitej likwidacji zakładu górniczego Siedlec-
-Moszczenica oraz niezabytkowej części zakładu
górniczego Bochnia, a także utrzymania, zabezpie-
czenia i ratowania zabytkowej części zakładu górni-
czego Bochnia wchodzących w skład Przedsiębior-
stwa Państwowego Kopalnia Soli Bochnia z siedzibą
w Bochni w likwidacji” na lata 2006–2008 założono
całkowitą likwidację zakładu górniczego Siedlec-
-Moszczenica oraz niezabytkowej części zakładu
Bochnia do roku 2013. Autorzy aktualizacji zapro-
ponowali jednak taki sposób finansowania progra-
mu, w którym aż 91% środków na jego realizację po-
chodziłoby z budżetu państwa. Z punktu widzenia
racjonalnego gospodarowania środkami publiczny-
mi taka konstrukcja była nie do zaakceptowania
przez Ministerstwo Finansów.
W odpowiedzi na powyższe, w piśmie do ministra
gospodarki z dnia 26 lutego 2008 r. (znak: FG3/063/
/7/ARR/08/2034) minister finansów wskazał przy-
najmniej kilka pozabudżetowych źródeł pozyskania
środków na realizację przedłożonego programu oraz
podkreślił, iż rola Ministerstwa Finansów w reali-
zacji różnego rodzaju programów rządowych polega
m.in. na wypracowaniu najbardziej efektywnych
sposobów ich finansowania. Oznacza to po pierwsze
taką politykę finansową, aby w jej efekcie budżet
państwa, a więc my wszyscy jako podatnicy, w jak
najmniejszym stopniu odczuli ciężar finansowania
niezbędnych działań i aby nie pojawiła się koniecz-
ność ograniczania wydatków na inne równie istotne
zadania. Po drugie, oznacza takie wydatkowanie
środków publicznych, aby nie były one ani za małe,
ani za duże w stosunku do faktycznych potrzeb. Je-
śli więc celowość realizacji jakiegoś programu nie
podlega dyskusji, to wówczas najważniejszym zada-
niem Ministerstwa Finansów jest zaproponowanie
odpowiedniego montażu finansowego dla takiego
programu. W tym celu brane są pod uwagę nie tylko
łatwo dostępne, lecz ograniczone środki budżetowe,
ale także wszelkie inne zewnętrzne źródła finanso-
wania. Wypracowanie efektywnych sposobów finan-
sowania programów rządowych wymaga bowiem
maksymalnego wykorzystania środków pozabudże-
towych.
Z satysfakcją muszę stwierdzić, iż przedstawione
przez ministra finansów argumenty znalazły zrozu-
mienie i spotkały się z pozytywnym odzewem za-
równo ze strony ministra gospodarki jak ministra
skarbu państwa, który jest organem nadzorującym
w stosunku do Przedsiębiorstwa Państwowego Ko-
palnia Soli Bochnia z siedzibą w Bochni w likwida-
cji. Minister gospodarki w piśmie z dnia 15 kwietnia
2008 r. (znak: DGA-II-073-5-AM/08), a także mini-
ster skarbu państwa w piśmie z dnia 16 maja 2008 r.
(znak: DSULiPM-DL-723-3/08 / MSP/DSULiPM/
1830/08) zapewnili mnie o podjęciu działań zmie-
rzających do skomercjalizowania do końca 2008 r.
Przedsiębiorstwa Państwowego Kopalnia Soli Boch-
nia w likwidacji z siedzibą w Bochni. Zmiana formy
prawnej umożliwi bowiem temu przedsiębiorstwu

ubieganie się o środki pozabudżetowe, co jest zgodne
z proponowanymi przez Ministerstwo Finansów
rozwiązaniami.
Chciałbym w tym miejscu zwrócić jeszcze uwagę
na rolę samorządu lokalnego. Bez wątpienia miasto
Bochnia swoją tożsamość i pozycję zawdzięcza wie-
lowiekowej tradycji kopalni soli. Oczywistym wyda-
wać by się więc mogło, że dla lokalnej społeczności
rozwiązanie problemów kopalni powinno stanowić
żywotny interes i należałoby z ich strony oczekiwać
aktywnego uczestnictwa w realizacji programu,
szczególnie gdy weźmiemy pod uwagę fakt, iż w opar-
ciu o wykorzystywane podziemia kopalni soli funk-
cjonuje przedsiębiorstwo uzdrowiskowe. Tymczasem
z rozmów z przedstawicielami Ministerstwa Gospo-
darki wynika, iż lokalny samorząd nie przewiduje
finansowego udziału w programie, mimo że najważ-
niejszym beneficjentem programu mającego za cel
ratowanie zabytkowej kopalni będzie właśnie lokal-
na społeczność. Dlatego wykorzystując okazję, jaką
stanowi niniejsza odpowiedź na interpelację oraz
mając na uwadze konieczność zachowania dziedzic-
twa kopalni soli w Bochni na następne stulecia,
zwracam się z uprzejmą prośbą do państwa o skiero-
wanie podobnego pytania o gotowość uczestnictwa
we współfinansowaniu programu do lokalnego sa-
morządu. Być może wystąpienie państwa wpłynie
na zmianę dotychczasowej postawy samorządu.
Reasumując, chciałbym za pośrednictwem Pana
Marszałka poinformować panią i panów posłów, sy-
gnatariuszy interpelacji, iż Ministerstwo Finansów
na dzień dzisiejszy przewiduje zabezpieczenie w pla-
nie wydatków budżetowych na 2009 r. środków fi-
nansowych na dokończenie procesu restrukturyza-
cji kopalni soli w Bochni. Ostateczna decyzja w tej
kwestii uzależniona jest jednak od nowelizacji usta-
wy z dnia 17 lutego 2006 r. o dotacji przeznaczonej
dla niektórych podmiotów (Dz. U. Nr 64, poz. 446),
która w obecnym kształcie zapewnia dotacje budże-
towe dla Kopalni Soli Bochnia w likwidacji tylko do
końca 2008 r. Bez spełniania tego warunku niemoż-
liwe będzie ujęcie w ustawie budżetowej na 2009 r.
środków finansowych na dokończenie działań re-
strukturyzacyjnych. Pozwolę sobie przypomnieć, iż
nowelizacja ustawy o dotacji przeznaczonej dla nie-
których podmiotów znajduje się w gestii ministra
gospodarki. Sprawą otwartą pozostaje na razie rów-
nież wysokość kwoty dotacji, która, mam nadzieję,
zostanie ustalona na drodze konstruktywnych kon-
sultacji z zainteresowanymi resortami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
499
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Stanisława Pięty
w sprawie obniżenia wymagań jakościowych
wobec producentów żywności i narażania
konsumentów na spożywanie produktów
zanieczyszczonych chemikaliami (2906)
Odpowiadając na interpelację Posła na Sejm RP
Pana Stanisława Pięty w sprawie obniżenia wyma-
gań jakościowych wobec producentów żywności i na-
rażania w ten sposób konsumentów na spożywanie
produktów zanieczyszczonych chemikaliami, przeka-
zaną przy piśmie z dnia 6 maja 2008 r., znak: SPS-
-023-2906/08, przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
W prawie krajowym zagadnienia związane z naj-
wyższymi dopuszczalnymi poziomami pozostałości
pestycydów (NDP) w żywności reguluje rozporzą-
dzenie ministra zdrowia z dnia 16 maja 2007 r.
w sprawie najwyższych dopuszczalnych poziomów
pestycydów, które mogą znajdować się w środkach
spożywczych lub na ich powierzchni (Dz. U. z 2007 r.
Nr 119, poz. 817, z późn. zm.). Rozporządzenie to
określa najwyższe dopuszczalne poziomy pozostało-
ści pestycydów w i na powierzchni środków spożyw-
czych pochodzenia roślinnego, w i na ziarnach zbóż,
w produktach pochodzenia zwierzęcego oraz w środ-
kach spożywczych przeznaczonych dla niemowląt
i małych dzieci. Natomiast na poziomie prawa wspól-
notowego w kompleksowy sposób uregulowano za-
gadnienia dotyczące pozostałości pestycydów w żyw-
ności i paszach poprzez rozporządzenie (WE) nr 396/
2005 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 lu-
tego 2005 r. w sprawie najwyższych dopuszczalnych
poziomów pozostałości pestycydów w żywności i pa-
szy pochodzenia roślinnego i zwierzęcego oraz na
ich powierzchni, zmieniające dyrektywę Rady 91/
414/EW (Dz. Urz. UE L 70 z 16 marca 2005 r., str. 1;
z późn. zm.).
Należy zauważyć, że przepisy rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 16 maja 2007 r. w sprawie
najwyższych dopuszczalnych poziomów pestycydów,
które mogą znajdować się w środkach spożywczych
lub na ich powierzchni, są zgodne z rozporządze-
niem nr 396/2005. Warto jednak wyjaśnić, że prze-
pisy art. 22 rozporządzenia nr 396/2005 w przypad-
ku niektórych substancji zezwalają na stosowanie
narodowych NDP. Dlatego też rozporządzenie mini-
stra zdrowia zawiera również narodowe najwyższe
dopuszczalne poziomy pozostałości pestycydów (NDP)
w środkach spożywczych lub na ich powierzchni,
ustalane na wniosek przez ministra rolnictwa i roz-
woju wsi na podstawie oceny ryzyka i oddziaływa-
nia pestycydu i jego pozostałości na zdrowie człowie-
ka i zwierząt, przeprowadzonej przez Narodowy In-
stytut Zdrowia Publicznego – Państwowy Zakład
Higieny.
500
Zmiany wprowadzane w ostatnich latach do prze-
pisów określających najwyższe dopuszczalne pozio-
my pozostałości pestycydów wynikały przede wszyst-
kim z konieczności wdrożenia postanowień przepi-
sów wspólnotowych. Polegały one zarówno na pod-
wyższaniu i obniżaniu istniejących najwyższych do-
puszczalnych poziomów pozostałości dla określo-
nych substancji aktywnych, jak i na ustalaniu wy-
magań dla nowych substancji aktywnych, które
mogą być stosowane w pestycydach.
Zgodnie z art. 50 rozporządzenia nr 396/2005
przepisy tego aktu będą miały w całości zastosowa-
nie w Unii Europejskiej po sześciu miesiącach od pu-
blikacji ostatniego z rozporządzeń ustanawiających
załączniki I, II, III i IV do rozporządzenia (WE)
nr 396/2005, tj. od dnia 1 września 2008 r. W związ-
ku powyższym od dnia 1 września 2008 r. stracą
moc przepisy krajowe dotyczące najwyższych do-
puszczalnych poziomów pestycydów. Rozporządze-
nie (WE) nr 396/2005 będzie obowiązywało bezpo-
średnio we wszystkich państwach członkowskich
Unii Europejskiej, a wymagania w obszarze najwyż-
szych dopuszczalnych poziomów pozostałości pesty-
cydów w żywności będą jednolite w całej Wspólnocie.
Tak więc wszyscy producenci na terenie Unii Euro-
pejskiej, w tym również producenci polscy, będą zo-
bowiązani do stosowania tych samych przepisów
prawnych w tym zakresie. Wprowadzenie jednako-
wych wymagań w odniesieniu do pozostałości pesty-
cydów w żywności i paszach wprowadzanych na ry-
nek wspólnotowy ma na celu przede wszystkim za-
pewnienie wysokiego poziomu ochrony zdrowia kon-
sumenta, zdrowia zwierząt, jak również ułatwienie
handlu w obrębie Wspólnoty.
Odnosząc się do kwestii dotyczących wymagań
sanitarnych, warto zaznaczyć, że zgodnie z nowym
podejściem państw członkowskich do kwestii bezpie-
czeństwa żywności obecnie obowiązujące przepisy
wspólnotowe wdrażają zasadę „od pola do stołu”,
tzn. określają kompleksowe wymagania, które sto-
sują się do każdego etapu produkcji, przetwarzania
i dystrybucji żywności. W związku z tym wymaga-
nia te dotyczą również gospodarstw, w których
utrzymywane są zwierzęta, z których lub od których
pozyskuje się żywność w celu wprowadzenia na ry-
nek. Gospodarstwa te zaliczane są do tzw. produkcji
podstawowej, w odniesieniu do której ogólne wyma-
gania zostały określone w rozporządzeniu (WE)
nr 852/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
29 kwietnia 2004 r. w sprawie higieny środków spo-
żywczych (Dz. Urz. UE L 139 z 30 kwietnia 2004 r.,
str. 1; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
13, t. 34, str. 319). Wymagania te nie obejmują wy-
łącznie produkcji podstawowej na własny domowy
użytek oraz bezpośrednich dostaw dokonywanych
przez producenta małych ilości surowców do konsu-
menta końcowego lub lokalnego zakładu detaliczne-
go bezpośrednio zaopatrującego konsumenta końco-
wego. Niektóre szczegółowe wymagania w odniesie-
niu do gospodarstw, np. gospodarstw produkcji mle-
ka, zostały określone również w rozporządzeniu
nr 853/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawiającym szcze-
gólne przepisy dotyczące higieny w odniesieniu do
żywności pochodzenia zwierzęcego (Dz. Urz. UE L
139 z 30 kwietnia 2004 r., str. 55; Dz. Urz. UE Pol-
skie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 45, str. 14).
Mając na uwadze powyższe, pragnę zapewnić, że
nie posiadam informacji o pracach prowadzonych na
forum organów Unii Europejskiej, mających na celu
obniżenie wymagań weterynaryjnych w odniesieniu
do gospodarstw, w których utrzymywane są zwie-
rzęta gospodarskie. Ministerstwo Rolnictwa i Roz-
woju Wsi również nie prowadzi prac legislacyjnych
mających na celu zmianę wymagań w tym zakresie
oraz nie nowelizuje przepisów dotyczących najwyż-
szych dopuszczalnych poziomów pozostałości pesty-
cydów w żywności.
Pragnę również dodać, że najwyższe dopusz-
czalne poziomy pozostałości pestycydów w paszach
reguluje ustawa z dnia 22 lipca 2006 r. o paszach
(Dz. U. Nr 144, poz. 1045) oraz wydane na jej pod-
stawie rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 12 lutego 2008 r. w sprawie dopuszczal-
nych zawartości pozostałości pestycydów w mate-
riałach paszowych i mieszankach paszowych (Dz. U.
Nr 35, poz. 201). Obecnie resort rolnictwa pracuje
nad projektem rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi zmieniającym rozporządzenie w spra-
wie dopuszczalnych zawartości pozostałości pesty-
cydów w materiałach paszowych i mieszankach pa-
szowych, który dostosowuje prawo polskie do regu-
lacji prawnych obowiązujących w tym zakresie
w Unii Europejskiej.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Tadeusza Arkita,
Jarosława Gowina i Andrzeja Ryszki
w sprawie różnic w określaniu wysokości
ekwiwalentu pieniężnego przysługującego
pracownikom przedsiębiorstw górniczych
i pracownikom przedsiębiorstw
robót górniczych (2910)
Odpowiadając na pismo z dnia 6 maja 2008 r.,
znak: SPS-023-2910/08, przekazujące interpelację
Panów Posłów Tadeusza Arkita, Jarosława Gowina,
Andrzeja Ryszki w sprawie różnic w określeniu wy-
sokości ekwiwalentu pieniężnego wypłacanego przez
Zakład Ubezpieczeń Społecznych za bezpłatny wę-
giel w naturze, uprzejmie informuję, co następuje.

Emeryci i renciści z kopalń całkowicie likwidowa-
nych, którzy mają wypłacany, ze środków budżeto-
wych, przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych ekwi-
walent pieniężny z tytułu prawa do bezpłatnego wę-
gla, nabyli uprawnienia do ekwiwalentu pod rządami
ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu
górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania
w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczegóło-
wych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych
(Dz. U. Nr 612, poz. 1112, ze zm.) oraz ustawy z dnia
28 listopada 2003 r. o restrukturyzacji górnictwa wę-
gla kamiennego w latach 2003–2006 (Dz. U. Nr 210,
poz. 2037, ze zm.). W chwili obecnej podstawą prawną
umożliwiającą wypłatę ekwiwalentu pieniężnego
uprawnionym osobom z kopalń postawionych w stan
likwidacji przed dniem 1 stycznia 2007 r. jest art. 12 usta-
wy z dnia 7 września 2007 r. o funkcjonowaniu gór-
nictwa węgla kamiennego w latach 2008–2015 (Dz. U.
Nr 192, poz. 1379).
Wysokość ekwiwalentu w latach 1999–2007
kształtowana była w oparciu o uśrednione ceny wę-
gla z całego roku poprzedzającego rok wypłaty ekwi-
walentu. Dopiero ustawa z dnia 7 września 2007 r.
o funkcjonowaniu górnictwa węgla kamiennego
w latach 2008–2015 zmieniła sposób obliczania ceny
węgla na potrzeby wypłacania uprawnionym oso-
bom ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla, co spowodowało jego wzrost
w roku 2008. Wysokość wypłacanego ekwiwalentu,
podobnie jak miało to miejsce w latach ubiegłych,
uzależniona będzie od cen rynkowych. Począwszy
od dnia 1 stycznia 2008 r., za podstawę średnich cen
węgla brane są ceny węgla z IV kwartału roku po-
przedzającego rok wypłaty. Ceny węgla w 2007 r.
w tym okresie ze względu na wzrost popytu by-
ły najwyższe. Powyższy sposób obliczania ekwiwa-
lentu dotyczy tylko osób uprawnionych z kopalń po-
stawionych w stan likwidacji przed dniem 1 stycznia
2007 r.
Emerytom i rencistom z przedsiębiorstw robót
górniczych wypłacany jest przez ZUS ekwiwalent
pieniężny na podstawie przepisów ustawy z dnia
6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu
prawa do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (Dz. U. Nr 147,
poz. 1031). Ustawa przyjmuje, iż dla obliczania wy-
sokości ekwiwalentu brane są pod uwagę uśrednio-
ne ceny węgla z całego roku poprzedzającego rok
wypłaty ekwiwalentu.
W związku z powyższym informuję, iż rzeczywi-
ście w 2008 r. występują różnice w wysokości wypła-
canych świadczeń.
Zwrócić należy jednak uwagę na cel uchwalenia
ustawy o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych z przed-
siębiorstw robót górniczych, którym była realizacja
wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 12 grud-
nia 2005 r. (sygn. akt. SK 20/04) poprzez stworzenie
podstawy prawnej do wypłaty należnego ekwiwalen-
tu dla emerytów i rencistów z przedsiębiorstw robót
górniczych, którzy zgodnie z art. 2 pkt 1 tej ustawy
501
mają ustalone prawo do emerytury lub renty, którzy
pobierali bezpłatny węgiel w naturze od przedsię-
biorstw robót górniczych lub przeszli na emeryturę
lub rentę z tych przedsiębiorstw oraz wdowy, wdow-
ców i sieroty mających ustalone prawo do renty ro-
dzinnej po byłych pracownikach przedsiębiorstw ro-
bót górniczych, uprawnionych do bezpłatnego węgla
na podstawie Układu zbiorowego pracy dla pracow-
ników zakładów górniczych z dnia 21 grudnia 1991 r.,
którzy uzyskali emeryturę lub rentę przed dniem
1 stycznia 2007 r., a po dniu 31 grudnia 2001 r. nie
pobierali ekwiwalentu. Z tego wynika, iż uprawnio-
nymi są ci, którzy pobierali ten ekwiwalent i którzy
z dniem 1 stycznia 2002 r. przestali otrzymywać
ekwiwalent z tytułu prawa do bezpłatnego węgla re-
alizowany na podstawie art. 55 ustawy z dnia 26 li-
stopada 1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla ka-
miennego do funkcjonowania w warunkach gospo-
darki rynkowej oraz szczegółowych uprawnieniach
i zadaniach gmin górniczych (Dz. U. Nr 612,
poz. 1112, z późn. zm.). Trybunał uznał, iż zmiana
art. 55 ww. ustawy polegająca na pozbawieniu ekwi-
walentu emerytów i rencistów z przedsiębiorstw ro-
bót górniczych jest zmianą niekonstytucyjną. Nato-
miast w żadnym miejscu Trybunał Konstytucyjny
nie odniósł się do wysokości wypłacanego świadcze-
nia. Trybunał zasugerował ustawodawcy, iż ten wi-
nien rozważyć możliwość uregulowania w formie
ustawy kwestii wypłat ekwiwalentu osobom upraw-
nionym z przedsiębiorstw robót górniczych, co też
się stało w 2007 r.
Jeśli chodzi o różną wysokość ekwiwalentu i spo-
sób obliczania ekwiwalentu dla obu grup pracowni-
ków, to informuję, iż różnica w wysokości ekwiwa-
lentu na korzyść byłych pracowników kopalń posta-
wionych w stan likwidacji przed dniem 1 stycznia
2007 r. w roku 2008 wynosi 22,56 zł za 1 Mg węgla
kamiennego obliczanego na potrzeby wypłaty ekwi-
walentu pieniężnego. Jednakże zwrócić tu należy
uwagę na fakt, iż emeryci z przedsiębiorstw robót
górniczych w 2008 r. mają wypłacany ekwiwalent za
rok 2003. W 2003 r. wysokość 1 Mg węgla na potrze-
by wypłaty ekwiwalentu pieniężnego wynosiła
324,64 zł, zatem mimo iż ustawa przywracająca oso-
bom uprawnionym z przedsiębiorstw robót górni-
czych ekwiwalent z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla nie przewiduje odszkodowania, odsetek ani
innych preferencji z racji na pozbawienie ekwiwa-
lentu w latach 2002–2007, to osoby uprawnione do
ekwiwalentu otrzymują wyższy o ponad 40 zł ekwi-
walent za 1 Mg węgla, niż emeryci z kopalń posta-
wionych w stan likwidacji otrzymywali w 2003 r.
Oznacza to, iż faktycznie wypłacany ekwiwalent za
rok 2003 osobom uprawnionym z przedsiębiorstw
robót górniczych jest o blisko 15% wyższy, niż ten
sam ekwiwalent wypłacany w 2003 r. osobom z ko-
palń postawionych w stan likwidacji przed dniem
1 stycznia 2007 r.
Zgodnie z przepisami ustawy o ekwiwalencie (...)
ekwiwalent wypłacany jest na wniosek byłym pra-
cownikom z przedsiębiorstw robót górniczych zgod-
502
nie z ustalonym harmogramem, i tak ekwiwalent
jest wypłacany:
1) za rok 2002 – w 2007 r.;
2) za rok 2003 – w 2008 r.;
3) za lata 2004–2005 – w 2009 r.;
4) za lata 2006–2007 – w 2010 r.;
5) za lata 2008–2009 – w 2011 r.;
6) za lata 2010–2011 – w 2012 r.;
7) za rok 2012 – w 2013 r.;
8) za rok 2013 – w 2013 r.;
9) za rok 2014 – w 2014 r.;
10) za rok 2015 – w 2015 r.
Utrzymana została zatem zasada równego trak-
towania obu grup pracowników, ponieważ zasady
obliczania wysokości należnego ekwiwalentu dla
emerytów i rencistów z przedsiębiorstw robót górni-
czych za analogiczny okres, określony w harmono-
gramie wypłat, są takie same, jakie dotyczyły w la-
tach 1999–2007 osób z kopalń postawionych w stan
likwidacji przed dniem 1 stycznia 2007 r.
Z tego też względu podejmowanie w chwili obec-
nej inicjatywy ustawodawczej wydaje się być, w mo-
jej ocenie, przedwczesne. Ewentualne wnioski na te-
mat ujednolicenia zasad obliczania ekwiwalentu
będą możliwe dopiero po 2013 r., kiedy to wypłaty
ekwiwalentu dla obu kategorii pracowników będą
odbywać się już na bieżąco i będą dotyczyć tego sa-
mego okresu.
Proces wypłaty ekwiwalentu został maksymal-
nie uproszczony, wystarczające jest złożenie wnio-
sku w ZUS wraz z dokumentem potwierdzającym
wysokość należnego ekwiwalentu oraz oświadcze-
niem o niepobieraniu w latach 2002–2007 ekwiwa-
lentu. Obowiązek weryfikacji uprawnień nałożono
w trybie ustawy na ZUS, a należny ekwiwalent jest
wypłacany byłym pracownikom z przedsiębiorstw
robót górniczych jednorazowo w terminie 2 miesię-
cy od dnia zgłoszenia wniosku za dany okres. Kwe-
stia wypłat uregulowana została w ustawie o ekwi-
walencie (...) w sposób jak najmniej uciążliwy dla by-
łych pracowników przedsiębiorstw robót górniczych
i sprzyjający jednocześnie szybkiej realizacji wypłat
ekwiwalentu przez ZUS.
Jednocześnie informuję, iż ekwiwalent za węgiel
otrzymują także inne grupy zawodowe, np. pracow-
nicy kolei, energetycy itd. Dla każdej z tych grup za-
wodowych wysokość ekwiwalentu jest obliczana
w inny sposób, a wysokość ekwiwalentu wypłacane-
go np. pracownikom kolei jest zdecydowanie ko-
rzystniejsza dla tych pracowników niż wysokość
ekwiwalentu, jaką otrzymują wszyscy byli pracow-
nicy kopalń. Nie ma zatem jednolitych zasad obli-
czania ekwiwalentu za węgiel dla wszystkich grup
zawodowych w Polsce, mimo iż podstawą tych
uprawnień w przeważającej mierze były przepisy
zbiorowego prawa pracy.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Zielińskiego
i Macieja Orzechowskiego
w sprawie przekształcenia, z mocy prawa,
muzeów znajdujących się na terenach
pomników zagłady w muzea państwowe (2911)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów Marka Zielińskiego i Macieja
Orzechowskiego, posłów na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej (SPS-023-2911/08), w sprawie przekształce-
nia z mocy prawa muzeów znajdujących się na tere-
nach pomników zagłady w muzea państwowe uprzej-
mie proszę o zapoznanie się z poniższymi wyjaśnie-
niami.
W przygotowywanym projekcie ustawy o miej-
scach pamięci narodowej umieszczono zapis jedno-
znacznie mówiący o tym, że muzea znajdujące się na
terenach pomników zagłady są muzeami państwo-
wymi, dla których organizatorem w rozumieniu
ustawy z dnia 25 października 1991 r. o organizowa-
niu i prowadzeniu działalności kulturalnej (Dz. U.
z 2001 r. Nr 13, poz. 123, z późn. zm.) jest minister
właściwy do spraw kultury i ochrony dziedzictwa
narodowego. Za takim rozwiązaniem przemawia
przede wszystkim wyjątkowy – ogólnoludzki cha-
rakter tych miejsc pamięci, który nie pozwala na
traktowanie ich jedynie jako specyficznych dla da-
nego regionu atrakcji turystycznych.
W moim przekonaniu powyższy zapis będzie wy-
razem odpowiedzialności państwa polskiego za
ochronę pamięci o najokrutniejszych zbrodniach
niemieckiego nazizmu i dbałość o zachowanie jej
smutnych pamiątek dla przyszłych pokoleń.
Pragnę poinformować, że obecnie trwają jeszcze
prace nad projektem wyżej wymienionej ustawy,
które zgodnie z harmonogramem prac legislacyj-
nych Rady Ministrów zostaną ukończone w czwar-
tym kwartale 2008 r.
Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
będą uznane przez panów posłów za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 26 maja 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Zielińskiego
i Macieja Orzechowskiego
w sprawie zmian ustawowych dotyczących
archeologii i ochrony dziedzictwa
archeologicznego (2912)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Marka Zielińskiego oraz pana po-
sła Macieja Orzechowskiego w sprawie zmian usta-
wowych dotyczących archeologii i ochrony dziedzic-
twa archeologicznego, przekazanej ministrowi kul-
tury i dziedzictwa narodowego przy piśmie z dnia
6 maja 2008 r., nr SPS-023-2912/08, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następującego stanowiska.
W Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodo-
wego został przygotowany projekt ustawy o zmianie
ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
oraz zmianie niektórych innych ustaw. Projekt ten
przewiduje m.in. reformę służb konserwatorskich,
tj. podporządkowanie ich ministrowi kultury i dzie-
dzictwa narodowego, a nie jak dotychczas wojewo-
dom. Pozwoli to na podjęcie przez ministra kultury
i dziedzictwa narodowego zdecydowanych działań
mających na celu poprawę sytuacji finansowej i ka-
drowej wojewódzkich urzędów ochrony zabytków, co
przyczyni się do zwiększenia efektywności realizacji
zadań podejmowanych przez wojewódzkich konser-
watorów zabytków na rzecz ochrony dziedzictwa
kulturowego, w tym również ochrony dziedzictwa
archeologicznego. W chwili obecnej projekt wspo-
mnianej ustawy oczekuje na rozstrzygnięcia doty-
czące ostatecznego kształtu reformy administracyj-
nej państwa. W przypadku zgodności propozycji za-
wartych w projekcie ustawy z tymi rozstrzygnięcia-
mi zostanie on skierowany do Rady Ministrów.
Jednocześnie prowadzone są prace nad kolejną
nowelizacją ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochro-
nie zabytków i opiece nad zabytkami w zakresie
zmiany przepisu art. 31, związaną z wyrokiem Try-
bunału Konstytucyjnego, który orzekł niezgodność
dotychczasowej treści tego przepisu z Konstytucją
RP. Opracowane zostały założenia tej nowelizacji,
które podlegają obecnie wstępnym konsultacjom ze
środowiskiem archeologicznym. Po ich zakończeniu
opracowana zmiana przepisów będzie podlegać osta-
tecznym uzgodnieniom środowiskowym i między-
ministerialnym.
Rozpoczęto również prace nad zmianą przepisów
rozporządzenia ministra kultury z dnia 9 czerwca
2004 r. w sprawie prowadzenia prac konserwator-
skich, restauratorskich, robót budowlanych, badań
konserwatorskich i architektonicznych, a także in-
nych działań przy zabytku wpisanym do rejestru za-
bytków oraz badań archeologicznych i poszukiwań
503
ukrytych lub porzuconych zabytków ruchomych.
Proponowane zmiany będą dotyczyć m.in. upraw-
nień do prowadzenia badań archeologicznych oraz
egzekwowania obowiązku opracowania wyników
badań archeologicznych. W tym zakresie zostaną
również przeprowadzone konsultacje ze środowi-
skiem archeologicznym.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 27 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Małgorzaty Sadurskiej i Elżbiety Kruk
w sprawie realizacji programu budowy
dróg ekspresowych (2915)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Małgorzaty Sadurskiej oraz
Elżbiety Kruk z dnia 24 kwietnia 2008 r., przekaza-
nej przy piśmie z dnia 6 maja 2008 r., znak: SPS-
-023-2915/08, w sprawie budowy dróg ekspresowych,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Szczegółowe plany realizacji inwestycji drogo-
wych na lata 2008–2012 określone zostały w przyję-
tym przez Radę Ministrów w dniu 25 września 2007 r.
„Programie budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”. Zasadniczym celem podejmowanych działań
będzie stworzenie sieci drogowej o znacznie wyż-
szych niż obecnie parametrach użytkowych, w szcze-
gólności poprzez stworzenie sieci dróg o dużej prze-
pustowości, łączących największe ośrodki gospodar-
cze kraju. W latach 2008–2012 zadania z zakresu
rozwoju sieci drogowej będą koncentrowały się głów-
nie na:
— budowie 1105 km autostrad (632 km w sys-
temie tradycyjnym i 473 km w systemie partner-
stwa publiczno-prywatnego) i 1979 km dróg eks-
presowych,
— wzmocnieniu nośności dróg krajowych do 115
kN/oś,
— budowie obwodnic drogowych w miejscowo-
ściach dotkniętych wysoką uciążliwością ruchu
tranzytowego, z zachowaniem dbałości o ochronę
tych obejść przed nową zabudową,
— przebudowie odcinków dróg krajowych pod
kątem poprawy bezpieczeństwa ruchu,
— poprawie warunków przejazdu dla ruchu tran-
zytowego i obsługi ruchu w obszarach metropolital-
nych i dużych miastach,
— poprawie stanu utrzymania dróg krajowych.
504
Oprócz inwestycji rzeczowych ww. program za-
wiera precyzyjnie oszacowane środki, z pomocą któ-
rych będą realizowane konkretne projekty drogowe.
Należy wskazać, że już w bieżącym roku na budowę
dróg zostanie przeznaczonych z budżetu państwa
ponad 20 mld zł. Zatem omawiany program określa
zarówno cele, zaprogramowane wydatki w poszcze-
gólnych latach, jak i źródła ich sfinansowania.
W świetle powyższego należy stwierdzić, że głów-
ne działania resortu infrastruktury w najbliższych
latach nakierowane będą na zapewnienie sprawnej
i jak najszybszej realizacji projektów drogowych za-
wartych w ww. programie. Zatem w chwili obecnej
wszystkie planowane inwestycje drogowe wskazane
w omawianym programie będą sukcesywnie przygo-
towywane, a następnie realizowane.
Odpowiadając na drugie pytanie pań posłanek,
należy zauważyć, iż w bieżącym roku GDDKiA ogło-
siła już w dniu 15 kwietnia przetarg na budowę drogi
ekspresowej S7 na odcinku Skarżysko-Kamienna–
–Występa wraz z obwodnicą miejscowości Suched-
niów, Ostojów, Łączna. Następny przetarg mający na
celu wyłonienie wykonawcy robót budowlanych na
drogach ekspresowych zostanie ogłoszony w czerwcu
2008 r. W wyniku procedury przetargowej zostaną
wybrani wykonawcy robót budowlanych na drodze
ekspresowej S3 na odcinkach Gorzów Wielkopolski–
–Międzyrzecz oraz Międzyrzecz–Sulechów.
Odnosząc się do ostatniego pytania, uprzejmie
informuję, iż budowa drogi ekspresowej S17 pomię-
dzy Garwolinem a Lublinem została podzielona na
następujące etapy:
— Garwolin–granica województwa lubelskiego,
— granica województwa mazowieckiego–Kurów,
— Kurów–Lublin–Piaski.
W chwili obecnej trwają prace nad przygotowaniem
materiałów do złożenia wniosku o wydanie decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na reali-
zację przedsięwzięcia. Po ich zakończeniu zostaną zło-
żone odpowiednie wnioski o decyzje środowiskowe (na
odcinki od Garwolina do Kurowa w II kwartale 2008 r.,
a na odcinek Kurów–Lublin–Piaski w III kwartale
2008 r.).
Prace nad dokumentacją techniczną dla odcinka
Garwolin–Kurów zostaną zakończone w III kwartale
2009 r., a dla odcinka Kurów–Lublin–Piaski – w IV
kwartale 2008 r. Uzyskanie pozwolenia na budowę dla
tych odcinków planowane jest w IV kwartale 2009 r.
Przetarg na roboty budowlane dla przedmiotowego
odcinka drogi ekspresowej S17 zostanie ogłoszony
w I kwartale 2010 r. Natomiast zakończenie prac bu-
dowlanych na drodze S17 planowane jest w 2012 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłanek
Małgorzaty Sadurskiej i Elżbiety Kruk
w sprawie wysokości ubezpieczenia
społecznego osób prowadzących samodzielnie
działalność gospodarczą (2916)
W odpowiedzi na pismo z dnia 6 maja 2008 r.,
znak: SPS-023-2916/08, przekazujące interpelację
posłanek Małgorzaty Sadurskiej i Elżbiety Kruk
w sprawie wysokości ubezpieczenia społecznego
osób prowadzących samodzielnie działalność gospo-
darczą, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień i informacji:
Zgodnie z ustawą o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.)
podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia eme-
rytalne i rentowe dla osób prowadzących działal-
ność (w tym gospodarczą) stanowi zadeklarowana
kwota, nie niższa jednak niż 60% przeciętnego mie-
sięcznego wynagrodzenia w poprzednim kwartale.
Zdecydowana większość osób prowadzących dzia-
łalność gospodarczą deklaruje (niezależnie od fak-
tycznych dochodów) minimalną ustawowo dopusz-
czoną kwotę podstawy wymiaru składek dla celów
społecznych. Podstawa została skalkulowana na
tym poziomie w celu umożliwienia otrzymania od-
powiedniej wysokości przyszłych świadczeń. Należy
bowiem brać pod uwagę, że kwoty podstawy wymia-
ru składek rzutują na wysokości obliczanych od tych
kwot świadczeń (emerytur, rent, zasiłków chorobo-
wych i macierzyńskich).
W Sejmie przedostatniej kadencji podejmowane
były próby wprowadzenia zróżnicowania podstawy
wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne osób
prowadzących działalność gospodarczą stosownie
do przychodów z tytułu działalności gospodarczej
(rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o syste-
mie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o ubezpie-
czeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy
i chorób zawodowych – druk nr 2790), nie udało się
wypracować w parlamencie takiego rozwiązania,
ponieważ uznano, że brak jest obiektywnej formuły
badania wysokości faktycznych przychodów osiąga-
nych przez te osoby, co jest warunkiem niezbędnym
do wprowadzenia zróżnicowania.
Mając na względzie to, że największe trudności
związane z wywiązaniem się z obowiązku opłacania
składek mogą wystąpić na początku prowadzenia
działalności gospodarczej, wprowadzono ustawą
z dnia 1 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o systemie
ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 150, poz. 1248) przepisy, które
umożliwiają osobom rozpoczynającym prowadzenie
pozarolniczej działalności gospodarczej, w okresie
pierwszych 24 miesięcy kalendarzowych wykonywa-
nia tej działalności, opłacanie składek na ubezpie-

czenia społeczne na preferencyjnych warunkach,
tj. od zadeklarowanej przez siebie kwoty, nie niższej
jednak niż 30% kwoty minimalnego wynagrodzenia
za pracę.
Jak wynika z powyższego, osoby rozpoczynają-
ce prowadzenie działalności mają możliwość opła-
cania przez pierwsze 24 miesiące składek na ubez-
pieczenia społeczne na bardzo korzystnych warun-
kach. Na przykład w 2008 r. miesięczne obowiązko-
we obciążenia tych osób wobec FUS stanowią nie-
spełna 100 zł.
Nie można jednak pomijać faktu, że obniżenie
podstawy wymiaru składek wpływa na poziom obli-
czanych od nich świadczeń.
Rysuje się pogląd, że do działań zmierzających do
obniżania podstawy wymiaru składek na ubezpie-
czenie społeczne przedsiębiorców należałoby pod-
chodzić z dużą ostrożnością. Mogłyby one bowiem
prowadzić w perspektywie do zwiększenia dyspro-
porcji w poziomie świadczeń emerytalno-rentowych
osób prowadzących działalność gospodarczą w sto-
sunku do świadczeń pracowniczych. Należy podkre-
ślić, że w 2006 r., przy przeciętnej wysokości emery-
tur i rent z FUS wynoszącej 1214,75 zł, świadczenia
takie dla osób prowadzących działalność gospodar-
czą wyniosły 898,16 zł.
W Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej zo-
stały podjęte prace legislacyjne zmierzające do
uproszczenia zasad rozliczania składek na ubezpie-
czenia społeczne za osoby prowadzące działalność.
Przygotowywane zmiany w ustawie o systemie
ubezpieczeń społecznych mają na celu zmniejszenie
częstotliwości zmian najniższej podstawy wymiaru
składek dla osób prowadzących działalność. Obec-
nie najniższa podstawa wymiaru składek ulega
zmianie cztery razy do roku, co wymaga od przed-
siębiorców śledzenia zmieniającej się kwoty tej pod-
stawy i stosownie do tej zmiany dokonywania nowe-
go wyliczenia opłacalnych składek. Realizacja przy-
gotowywanych zmian umożliwiłaby osobom prowa-
dzącym działalność zmiany podstawy wymiaru
składek raz na rok.
Obecny rząd intensyfikuje działania sprzyjające
małym i średnim przedsiębiorcom. Przyjęto noweli-
zację ustaw uwalniających energię przedsiębiorców.
Dzięki zmianom zawartym w ustawie o swobodzie
działalności gospodarczej przedsiębiorcy niezatrud-
niający pracowników będą mogli zawieszać działal-
ność gospodarczą na okres do 24 miesięcy.
Zmiany ustawy o rachunkowości ułatwiają ma-
łym i średnim przedsiębiorcom prowadzenie księgo-
wości, podwyższając próg przychodów i rozchodów
decydujących o obowiązku przejścia z księgi przy-
chodów i rozchodów na pełną księgowość.
Z kolei nowelizacja Kodeksu spółek handlowych
znacznie obniża wysokość kapitału zakładowego
niezbędnego do powołania i prowadzenia spółki.
W najbliższych dniach Ministerstwo Gospodarki
przedstawi kolejne przepisy ułatwiające życie przed-
siębiorców, przewidujące m.in. uproszczenie proce-
505
dury rejestracji działalności gospodarczej przez wpro-
wadzenie zasady „jednego okienka”, w którym
przedsiębiorcy będą mogli załatwić wszelkie formal-
ności związane z założeniem firmy. Zostaną również
uproszczone przepisy w zakresie kontroli działalno-
ści gospodarczej przedsiębiorcy.
W ramach zadań zleconych Polska Agencja Roz-
woju Przedsiębiorczości, której jednym ze statuto-
wych zadań jest wspieranie rozwoju mikroprzedsię-
biorców, małych i średnich przedsiębiorców, realizu-
je niżej opisane działania, których celem jest wspie-
ranie tych przedsiębiorców:
Działanie: Wzrost konkurencyjności przedsię-
biorstw poprzez doradztwo – SPO WKP. Źródło fi-
nansowania: Dotacja celowa budżetu państwa oraz
środki EFRR.
Agencja kontynuuje wdrażanie działania 2.1
SPO WKP, w ramach którego mikro-, mali i średni
przedsiębiorcy mogli uzyskać wsparcie na pozyska-
nie specjalistycznych usług doradczych wykonywa-
nych przez akredytowanych przez PARP wykonaw-
ców. W ramach działania wnioskodawcy mogli uzy-
skać wsparcie na doradztwo w zakresie zasad pro-
wadzenia przedsiębiorstwa na terytorium UE, jako-
ści, innowacji i nowych technologii w zakresie wpro-
wadzania przez przedsiębiorcę produktów na nowe
rynki zagraniczne, tworzenia sieci kooperacyjnych
przedsiębiorstw, łączenia się przedsiębiorstw, pozy-
skiwania zewnętrznego finansowania na rozwój
działalności.
Działanie: Wsparcie dla przedsiębiorstw dokonu-
jących nowych inwestycji – SPO WKP. Źródło finan-
sowania: Dotacja celowa budżetu państwa oraz
środki EFRR.
Agencja kontynuuje wdrażanie poddziałania
2.2.1 SPO WKP, w ramach którego mali i średni
przedsiębiorcy mogą uzyskać wsparcie na inwesty-
cje polegające na utworzeniu nowego lub rozbudowie
istniejącego przedsiębiorstwa oraz wprowadzeniu
nowych dodatkowych produktów bądź zasadniczej
zmianie dotyczącej całościowego procesu produkcyj-
nego istniejącego przedsiębiorstwa. W ramach pod-
działania mogą być wspierane również inwestycje
polegające na nabyciu przedsiębiorstwa, które zosta-
ło lub zostałoby zamknięte, gdyby nie zostało naby-
te, przy czym przedsiębiorstwo jest nabywane przez
niezależnego inwestora.
Działanie: Wzrost konkurencyjności przedsię-
biorstw poprzez inwestycje – SPO WKP. Źródło fi-
nansowania: Dotacja celowa budżetu państwa oraz
środki EFRR.
W 2008 r. agencja będzie kontynuowała wdraża-
nie działania 2.3 SPO WKP, w ramach którego
wspierano inwestycje mikro-, małych i średnich
przedsiębiorców. Projekty obejmowały działania
modernizacyjne w MSP, prowadzące do wprowadze-
nia znacznej zmiany produktu lub procesu produk-
cyjnego, wdrażanie wspólnych przedsięwzięć inwe-
stycyjnych podejmowanych przez przedsiębiorstwa,
zakup wyników prac badawczo-rozwojowych i/lub
506
praw własności przemysłowej przez przedsiębior-
stwa, wdrażanie i komercjalizacja technologii i pro-
duktów innowacyjnych, zastosowanie i wykorzysta-
nie technologii gospodarki elektronicznej, zastoso-
wanie i wykorzystanie ICT w procesach zarządzania
przedsiębiorstwem, dostosowywanie technologii i pro-
duktów do wymagań dyrektyw unijnych, zwłaszcza
norm zharmonizowanych i prawodawstwa w zakre-
sie BHP.
Działanie: Wsparcie projektów badawczych i ich
wdrożeń – SPO WKP. Źródło finansowania: Dotacja
rozwojowa budżetu państwa.
W 2008 r. agencja rozpocznie wdrażanie działa-
nia 1.4 i 4.1 PO IG. Działanie 1.4 będzie realizowane
poprzez dofinansowanie projektów badawczych, ukie-
runkowanych na bezpośrednie zastosowanie w prak-
tyce przedsięwzięć technicznych, technologicznych
i organizacyjnych. Jego beneficjentami będą przed-
siębiorcy. Wsparcie dla projektów badawczych bę-
dzie kontynuowane poprzez dofinansowanie projek-
tów dotyczących wdrożenia wyników badań w ra-
mach działania 4.1. Dofinansowane będą inwestycje
(zakup środków trwałych lub/i wartości niemate-
rialnych i prawnych) oraz doradztwo konieczne do
wdrożenia wyników prac B+R.
Działanie: Inwestycje związane z działalnością
B+R w przedsiębiorstwach – PO IG. Źródło finanso-
wania: Dotacja rozwojowa budżetu państwa.
Działanie 4.2 PO IG ma na celu poprawę pozycji
konkurencyjnej przedsiębiorstw poprzez wspieranie
przedsięwzięć prowadzących do wdrożenia rozwią-
zań organizacyjnych oraz technologicznych i obej-
mie projekty dotyczące wzmocnienia działalności
przedsiębiorców w zakresie prowadzenia przez nich
prac B+R. Beneficjentem projektu będzie mógł zo-
stań przedsiębiorca, który w okresie ostatnich
12 miesięcy prowadził prace B+R. Dofinansowanie
w ramach działania dotyczy rozwoju działalności
B+R, w tym przekształcenia przedsiębiorcy w Cen-
trum Badawczo-Rozwojowe, i obejmują zakup usług
doradczych oraz zakup środków trwałych i wartości
niematerialnych i prawnych, związanych z prowa-
dzeniem prac w zakresie B+R w przedsiębiorstwach,
a także wsparcie w zakresie opracowania wzoru
przemysłowego lub użytkowego oraz wdrożenia go
do produkcji.
Działanie: Nowe inwestycje o wysokim potencja-
le innowacyjnym – PO IG. Źródło finansowania: Do-
tacja rozwojowa budżetu państwa.
Działanie 4.4 Po IG będzie polegało na wsparciu
przedsiębiorstw produkcyjnych i usługowych w za-
kresie nowych inwestycji oraz niezbędnych dla ich
realizacji projektów doradczych i szkoleniowych,
obejmujących nabycie rozwiązań technologicznych
i organizacyjnych stosowanych w Polsce w danej
branży nie dłużej niż przez 36 miesięcy. Wsparcie
obejmie projekty prowadzące do powstania nowych
produktów lub usług.
Działanie: Zarządzanie własnością intelektual-
ną – PO IG. Źródło finansowania: Dotacja rozwojo-
wa budżetu państwa.
Działanie 5.4 PO IG będzie miało na celu upo-
wszechnienie i popularyzację wiedzy na temat ko-
rzyści wynikających z ochrony praw własności inte-
lektualnej. W ramach działania przewiduje się rów-
nież bezpośrednie wsparcie przedsiębiorców sektora
MSP w zakresie uzyskania praw ochrony własności
przemysłowej i realizacji praw ochrony własności
przemysłowej.
Działanie: Paszport do eksportu – PO IG. Źródło
finansowania: Dotacja rozwojowa budżetu państwa.
Celem działania 6.1 PO IG jest zwiększenie wiel-
kości polskiego eksportu i sprzedaży na Jednolitym
Rynku Europejskim (JRE) oraz zwiększenie liczby
firm prowadzących działalność eksportową i sprze-
daż na JRE.
Działanie: Wspieranie działalności gospodar-
czej w dziedzinie gospodarki elektronicznej – PO
IG. Źródło finansowania: Dotacja rozwojowa bu-
dżetu państwa.
Celem działania 8.1 PO IG jest wsparcie projek-
tów polegających na świadczeniu usług drogą elek-
troniczną i ewentualnym wytworzeniu produktów
cyfrowych, niezbędnych do świadczenia usług drogą
elektroniczną.
Działanie: Pożyczka na innowacje – Fundusz po-
życzkowy PARP. Źródło finansowania: Dotacja roz-
wojowa budżetu państwa.
W ramach działania agencja będzie udzielać po-
życzek mikro-, małym i średnim przedsiębiorcom na
realizację inwestycji o charakterze innowacyjnym.
Pożyczka może być udzielona na wdrożenie wyni-
ków prac badawczo-rozwojowych, zakup licencji kra-
jowych lub zagranicznych, polegających na nabyciu
uprawnień do wykorzystywania rozwiązań nauko-
wych i technicznych oraz doświadczeń produkcyj-
nych, zakup i montaż maszyn lub urządzeń, budo-
wę, rozbudowę lub modernizację budynków lub in-
stalacji niezbędnych do wprowadzenia innowacji.
Działanie: Bony na innowacje – program pilota-
żowy 2008–2010. Źródło finansowania: Dotacja roz-
wojowa budżetu państwa.
Celem działania jest stymulowanie przedsiębiorstw,
w szczególności małych, do podejmowania współ-
pracy z sektorem B+R. Bony przyznawane będą
przedsiębiorcom planującym przeprowadzenie pro-
stych prac badawczych przy opracowywaniu lub
udoskonalaniu innowacyjnych produktów, technolo-
gii lub usług i stanowić będą swego rodzaju czek
płatniczy.
Działanie: Nadzór nad działalnością funduszy
pożyczkowych i poręczeniowych ARES i RARR
– Sectoral Struder CpF. Źródło finansowania: Secto-
ral Struder CpF.
W ramach rozpoczętego procesu decentralizacji
Funduszu Poręczeń Programu Phare Struder w 1998 r.
utworzono dwa fundusze pożyczkowo-poręczeniowe
w Suwałkach i Rzeszowie. Zgodnie z umowami
o przekazaniu środków w zarządzanie środki fundu-

szy są przeznaczone obecnie wyłącznie na pożyczki
dla mikro- lub małych przedsiębiorców, którzy speł-
niają określone w umowie warunki.
Działanie: Rozwój sieci KSU, w tym KSI – SPO
WKP, PO KL. Źródło finansowania: Dotacja celowa
budżetu państwa, prefinansowanie EFRR oraz do-
tacja rozwojowa budżetu państwa.
Działanie dotyczy budowy i rozwoju instytucjo-
nalnego otoczenia przedsiębiorczości w Polsce w celu
zwiększenia dostępności i poprawy jakości usług ofe-
rowanych przez instytucje wspierające rozwój przed-
siębiorczości i innowacyjności. Kończony w 2008 r.
projekt własny PARP, realizowany w ramach działa-
nia 1.1: Wzmocnienie instytucji wspierających dzia-
łalność przedsiębiorstw SPO WKP, przeznaczony jest
dla ośrodków zarejestrowanych w KSU (w tym KSI)
oraz kilkudziesięciu organizacji zainteresowanych
współpracą w ramach KSU, świadczących usługi do-
radcze (w tym proinnowacyjne), szkoleniowe, infor-
macyjne i finansowe dla sektora MSP i osób podej-
mujących działalność gospodarczą. Korzystając
z doświadczeń oraz badań i ekspertyz prowadzonych
w ramach projektów 1.1 SPO-WKP PARP przygotu-
je i rozpocznie realizację projektu systemowego
w ramach poddziałania 2.2.1 PO KL nastawionego
na budowę i rozwój sieci usługodawców świadczą-
cych usługi na rzecz rozwoju przedsiębiorczości,
w tym udzielających wsparcia finansowego. Działa-
nia nakierowane będą na wspieranie potencjału in-
stytucji, rozwój i upowszechnianie standardów or-
ganizacyjnych oraz standardów usług świadczonych
przez te instytucje, systematyczną weryfikację wie-
dzy i umiejętności pracowników tych instytucji
(konsultantów), podnoszenie ich kwalifikacji, syste-
matyczny monitoring świadczonych usług, badania
i ekspertyzy dotyczące oczekiwań klientów.
Działanie: Wsparcie Punktów Konsultacyjnych
(PK) – SPO WKP, PO KL Źródło finansowania: Do-
tacje celowe budżetu państwa, prefinansowanie
EFRR oraz dotacja rozwojowa budżetu państwa.
Działanie dotyczy realizacji projektu: Budowa
sieci punktów konsultacyjnych w ramach Krajowe-
go Systemu Usług dla MSP w ramach Działania 1.1
SPO WKP. Podstawowym zadaniem punktów kon-
sultacyjnych (PK) w ramach Krajowego Systemu
Usług dla MSP jest świadczenie bezpłatnych usług
informacyjnych dla małych i średnich przedsiębior-
ców w zakresie aspektów prowadzenia działalności
gospodarczej, informacji o dostępnych instrumen-
tach i formach wsparcia MSP oraz zasadach korzy-
stania z dostępnych instrumentów i form wsparcia.
Na 2008 r. planowane jest zakończenie realizacji
ww. projektu. Korzystając z doświadczeń z realizacji
ww. projektu oraz bazując na ekspertyzach i bada-
niach przeprowadzanych w ramach projektu: Budo-
wa i wzmocnienie sieci organizacji należących do
Krajowego Systemu Usług dla MSP, realizowanego
w ramach Działania 1.1 SPO WKP, PAPR przygotu-
je i rozpocznie realizację projektu systemowego
w ramach poddziałania 2.2.1 PO KL. W ramach
tego projektu zapewnione zostanie funkcjonowanie
507
tzw. punktów pierwszego kontaktu dla przedsiębior-
ców i osób zamierzających rozpocząć działalność go-
spodarczą (punkty konsultacyjne), w których kon-
sultanci po dokonaniu analizy potrzeb klienta udzie-
lać będą kompleksowych informacji w zakresie
aspektów prowadzenia działalności gospodarczej,
informacji o dostępnych instrumentach i formach
wsparcia MSP oraz zasadach korzystania z dostęp-
nych instrumentów i form wsparcia.
Działanie: Wspomaganie tworzenia systemu
funduszy pożyczkowych i poręczeniowych oraz ich
monitorowanie – Program na rzecz Rozbudowy
Systemu Funduszy Pożyczkowych i Poręczenio-
wych dla Małych i Średnich Przedsiębiorstw w la-
tach 2007–2013, Szwajcarsko-Polski Program
Współpracy. Źródło finansowania: Dotacja podmio-
towa PARP, środki Szwajcarsko-Polskiego Progra-
mu Współpracy.
W ramach działania agencja będzie udzielała
wsparcia merytorycznego funduszom i świadczyła
pomoc doradczą w zakresie prowadzonej przez nie
działalności pożyczkowej i poręczeniowej. Ponadto
celem działania jest szerzenie wiedzy wśród instytu-
cji i organizacji publicznych nt. wsparcia udzielone-
go w postaci pożyczek i poręczeń oraz doświadczeń
funkcjonowania tych instytucji.
Działanie: Wsparcie funduszy pożyczkowych
– SPO, WKP, BGK. Źródło finansowania: Dotacja
celowa budżetu państwa, środki EFRR oraz środki
z Banku Gospodarstwa Krajowego.
W ramach działania agencja monitorowała bę-
dzie projekty wsparcia funduszy pożyczkowych za-
równo ze środków poddziałania 1.2.1 programu SPO
WKP, jak i środków pozyskanych z Banku Gospo-
darstwa Krajowego.
Działanie: Wsparcie funduszy poręczeniowych
– SPO, WKP, Phare 2003. Źródło finansowania: Do-
tacja celowa budżetu państwa oraz środki EFRR.
W ramach działania agencja monitorowała bę-
dzie projekty wsparcia funduszy poręczeniowych ze
środków poddziałania 1.2.2 programu SPO WKP.
Prowadzone będzie także rozliczenie projektów
w ramach Phare 2003 i SPO WKP. Na 2008 r. plano-
wane jest zakończenie realizacji działania.
Działanie: Wsparcie funduszy kapitału zalążko-
wego – SPO, WKP. Źródło finansowania: Dotacja ce-
lowa budżetu państwa oraz środki EFRR.
Realizacja poddziałania 1.2.3 SPO WKP polega
na dokapitalizowaniu funduszy kapitału zalążkowe-
go, które będą inwestować uzyskane środki w mi-
kro-, małe i średnie przedsiębiorstwa znajdujące się
we wczesnych fazach rozwoju. Wsparcie w postaci
dokapitalizowania ma formę zwrotnej pomocy,
udzielanej na okres maksymalnie 12 lat. Inwestycje
dokonywane przez fundusze przy wykorzystaniu
środków wsparcia dokonywane będą na zasadzie
równego udziału środków pochodzących ze wsparcia
i środków prywatnego inwestora. Na 2008 r. plano-
wane jest zakończenie realizacji działania.
508
Działanie: Tworzenie systemu ułatwiającego in-
westowanie w MSP – PO IG.Źródło finansowania:
Dotacja rozwojowa budżetu państwa.
Działanie 3.3 PO IG ma na celu wsparcie sieci
inwestorów prywatnych, stworzenie platform wy-
miany doświadczeń w zakresie inwestowania w spół-
ki, nawiązanie współpracy między inwestorami
i przedsiębiorstwami poszukującymi kapitału na in-
westycje. Jednocześnie w ramach działania wspar-
cie w postaci doradztwa otrzymają przedsiębiorstwa
na przygotowanie projektów inwestycyjnych (tzw.
gotowość inwestycyjna).
Działanie: Projekty pilotażowe wspierające tech-
nostarterów, klastry oraz z zakresu ochrony prawa
własności przemysłowej – Kierunki zwiększania in-
nowacyjności gospodarki na lata 2007–2013. Źródło
finansowania: Dotacja celowa budżetu państwa.
W ramach działania będzie kontynuowana reali-
zacja dwóch projektów pilotażowych w zakresie sty-
mulowania powstawania nowych firm opartych na
innowacyjnych projektach oraz z zakresu ochrony
prawa własności przemysłowej.
Niezależnie od wyżej wymienionych działań
w ramach projektów własnych PARP realizuje „Pro-
gram szkoleń dla rozwoju małych firm w regionach
Wschodniej Polski”, „Możliwości podniesienia inno-
wacyjności MMSP – projekt badawczy „Szkolenie
kadr MŚP w zakresie wdrażania norm bhp”.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Beaty Szydło
w sprawie realizacji ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (2928)
Odpowiadając na pismo z dnia 6 maja 2008 r.,
znak: SPS-023-2928/08, przekazujące interpelację
Pani Poseł Beaty Szydło do minister pracy i polityki
społecznej pani Jolanty Fedak, które to pismo na-
stępnie zostało przekazane według właściwości do re-
sortu gospodarki, uprzejmie informuję, co następuje.
Na wstępie informuję, iż nie widzę potrzeby pod-
jęcia prac legislacyjnych zmierzających do zmiany
przepisów ustawy z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwa-
lencie pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw ro-
bót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031).
Ustawa o ekwiwalencie pieniężnym (...) ma na
celu przywrócenie praw majątkowych w postaci pra-
wa do ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla, którego to prawa byli pracowni-
cy przedsiębiorstw robót górniczych zostali pozba-
wieni w 2001 r. w wyniku niekonstytucyjnej zmiany
przepisów rangi ustawowej.
Celem tej ustawy była realizacja wyroku Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 12 grudnia 2005 r.
(sygn. akt. SK 20/04) poprzez stworzenie podstawy
prawnej do wypłaty należnego ekwiwalentu dla eme-
rytów i rencistów z przedsiębiorstw robót górni-
czych, którzy zgodnie z art. 2 pkt 1 ustawy mają
ustalone prawo do emerytury lub renty, którzy po-
bierali bezpłatny węgiel w naturze od przedsię-
biorstw robót górniczych lub przeszli na emeryturę
lub rentę z tych przedsiębiorstw, oraz wdowy, wdow-
ców i sieroty mających ustalone prawo do renty ro-
dzinnej po byłych pracownikach przedsiębiorstw ro-
bót górniczych, uprawnionych do bezpłatnego węgla
na podstawie Układu zbiorowego pracy dla pracow-
ników zakładów górniczych z dnia 21 grudnia 1991 r.,
i którzy uzyskali emeryturę lub rentę przed dniem
1 stycznia 2007 r., a po dniu 31 grudnia 2001 r. nie
pobierali ekwiwalentu.
W tym miejscu należy zaznaczyć, iż nie wszyst-
kie przedsiębiorstwa robót górniczych działające
w szeroko pojętej branży górnictwa w Polsce były
sygnatariuszami przedmiotowego układu zbiorowe-
go pracy. Wiele przedsiębiorstw z sektora np. górnic-
twa miedziowego czy górnictwa rud żelaza, cynku
i ołowiu miało własne uregulowania prawnopracow-
nicze, które przyznawały różne przywileje obecnym
i byłym, pracownikom. Mowa tu oczywiście o odręb-
nych układach zbiorowych pracy.
Jednocześnie informuję, iż zgodnie z art. 7 ust. 3
ustawy o ekwiwalencie (...) osoba, składając wniosek
do ZUS o ekwiwalent, winna dołączyć dokument po-
twierdzający uprawnienie do tegoż ekwiwalentu i okre-
ślający jego wysokość, a także dołączyć oświadcze-
nie o niepobieraniu w latach 2002–2007 lub w części
tego okresu ekwiwalentu pieniężnego lub bezpłatne-
go węgla w naturze.
Z przedstawionej wyżej definicji osoby uprawnio-
nej wynika, iż uprawnionymi są ci, którzy pobierali
ten ekwiwalent, i którzy z dniem 1 stycznia 2002 r.
przestali otrzymywać ekwiwalent z tytułu prawa do
bezpłatnego węgla realizowany na podstawie art. 55
ustawy z dnia 26 listopada 1998 r. o dostosowaniu
górnictwa węgla kamiennego do funkcjonowania
w warunkach gospodarki rynkowej oraz szczegóło-
wych uprawnieniach i zadaniach gmin górniczych
(Dz. U. Nr 612, poz. 1112, z późn. zm.).
Wprowadzone w 2007 r. rozwiązania dotyczące
prawa do ekwiwalentu pieniężnego dla emerytów i ren-
cistów z przedsiębiorstw robót górniczych są regula-
cją wyjątkową. Przepisy te dotyczą tylko byłych pra-
cowników sektora górnictwa węgla kamiennego,
którzy po roku 1998 jako jedyni pracownicy szeroko
pojętego sektora górnictwa posiadali szczególne
uprawnienia dotyczące wypłaty ekwiwalentu pie-
niężnego na podstawie ustawy z dnia 26 listopada
1998 r. o dostosowaniu górnictwa węgla kamienne-

go do funkcjonowania w warunkach gospodarki
rynkowej oraz szczegółowych uprawnieniach i zada-
niach gmin górniczych (Dz. U. Nr 612, poz. 1112,
z późn. zm.). Zwracam jednocześnie uwagę, iż nawet
w grupie samych pracowników sektora górnictwa
węgla kamiennego nie wszyscy pracownicy po 1998 r.
posiadali uprawnienie do świadczeń pracowniczych
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla, z racji na fakt,
iż w przedsiębiorstwach, w których byli zatrudnieni,
zmienione zostały regulacje zbiorowego prawa pra-
cy. Byli pracownicy sektora górnictwa węgla ka-
miennego, którym zgodnie z przepisami prawa pra-
cy wartość deputatu lub ekwiwalentu doliczono
do podstawy wymiaru emerytur i rent, nie są osoba-
mi uprawnionymi w myśl przepisów ustawy o ekwi-
walencie pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw ro-
bót górniczych. Osobom takim na podstawie
art. 10 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o zmianie
ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 547, ze zm.), z dniem,
w którym straciły moc postanowienia układów zbio-
rowych pracy i porozumień płacowych, wartość
przysługujących na ich podstawie świadczeń została
uwzględniona w podstawie wymiaru emerytur
i rent. Osobom takim wliczono do podstawy wymia-
ru emerytur i rent pełną wartość bezpłatnego węgla
i wynikającego z tego świadczenia w naturze, tj.
w niektórych przypadkach maksymalnie nawet do
8 ton w przypadku utraty mocy prawnej zawartych
układów zbiorowych pracy, lub też do pełnej wyso-
kości uprawnienia, tj. 2,5 lub 3 tony węgla deputato-
wego. Powyższe regulacje dotyczyły wszystkich za-
trudnionych, a nie tylko pracowników sektora gór-
nictwa.
Wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie dotyczy
wszystkich pracowników szeroko pojętego sektora
górnictwa, a jedynie tych, którzy ten ekwiwalent
de facto mieli wypłacany w latach 1999–2001 przez
Zakład Ubezpieczeń Społecznych ze środków budże-
towych oraz faktycznie ten ekwiwalent utracili
z dniem 1 stycznia 2002 r. w wyniku niekonstytu-
cyjnej zmiany przepisów prawa.
Rozumiem także, iż wydawane przez ZUS decy-
zje budzić mogą niezrozumienie osób, które nie
otrzymują ekwiwalentu, jednak każda z tych osób
może się od decyzji ZUS odwołać, a stan faktyczny
i prawny może zostać ponownie zweryfikowany
przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły
sąd w trybie postępowania procesowego. Rozstrzy-
gnięcia w tym zakresie mogą być bardzo różne, gdyż
każdy przypadek każdej z osób jest inny.
Na zakończenie informuję, iż sądowa kontrola
decyzji ZUS stwarza realną możliwość weryfikacji
posiadanych uprawnień lub też ich braku. Z tej też
przyczyny informuję, jak na wstępie.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
509
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Beaty Szydło
i Elżbiety Witek
w sprawie propozycji zmian organizacji
i finansowania państwowych wyższych szkół
zawodowych (2929)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posłanek Beaty Szydło i Elżbiety Witek
przesłanej przy piśmie znak SPS-023-2929/08 z dnia
6 maja br. w sprawie projektu zmian dotyczących fi-
nansowania PWSZ, uprzejmie wyjaśniam.
Zmieniające się uwarunkowania społeczno-go-
spodarcze stawiają przed szkolnictwem wyższym
i nauką nowe wyzwania. Bez przeprowadzenia re-
formy szkolnictwa wyższego i nauki nie uda się zbu-
dować gospodarki opartej na wiedzy i sprostać wy-
mogom rosnącej konkurencji na rynku krajowym,
a także europejskim i światowym. Z tą tezą zgodzili
się przedstawiciele wszystkich środowisk nauko-
wych i akademickich zaproszonych na zorganizowa-
ną przez MNiSW w dniach 24–25 stycznia br. debatę
na temat szkolnictwa wyższego.
Z porównania możliwości rozwoju państwowych
wyższych szkół zawodowych i państwowych szkół
akademickich wynika, że z uwagi na większy poten-
cjał naukowy i dydaktyczny publiczne szkoły akade-
mickie, w tym uniwersytety badawcze o najwyższym
poziomie innowacyjności (przyszłe uczelnie flago-
we), będą miały większe szanse na finansowanie nie
tylko z budżetu państwa (z działu: Szkolnictwo wyż-
sze i działu: Nauka), ale także na finansowanie po-
zabudżetowe, wynikające ze stosunkowo szerokich
możliwości prowadzenia odpłatnych usług eduka-
cyjnych (studiów doktoranckich, studiów podyplo-
mowych, szkoleń i kursów), z odpłatnej działalności
badawczej, ze współpracy z gospodarką, ze współ-
pracy z zagranicą, a także korzystania z funduszy
europejskich. W przyszłości sytuacja publicznych
wyższych szkół zawodowych może także pogorszyć
się z uwagi na nasilający się w najbliższych latach
niż demograficzny, planowane zmiany zasad finan-
sowania uczelni na algorytm szerzej uwzględniający
wskaźniki jakości i innowacyjności rozwoju uczelni,
a także zaostrzającą się konkurencję na globalnym
rynku usług edukacyjnych.
1 lutego został powołany ekspercki Zespół do
spraw opracowania założeń reformy systemu nauki
i reformy systemu szkolnictwa wyższego. Członko-
wie zespołu poszukiwali jak najlepszych rozwiązań
dla zapewnienia rozwoju uczelni, w tym publicznych
wyższych szkół zawodowych, i poprawy ich sytuacji
finansowej. 20 marca br. zespół zakończył prace nad
projektem założeń reformy.
510
W założeniach reformy eksperci zaproponowali
zmiany dotyczące funkcjonowania publicznych wyż-
szych szkół zawodowych, a w szczególności:
— przeniesienie PWSZ pod nadzór samorządu
wojewódzkiego, z zagwarantowaniem im autonomii
w sprawowaniu władztwa i zarządu,
— otwarcie możliwości dodatkowego wsparcia
uczelni, a szczególnie uczelni zawodowych, przez sa-
morządy terytorialne, zwłaszcza miejskie i woje-
wódzkie,
— utrzymanie dalszego nadzoru ministra nauki
i szkolnictwa wyższego, przy udziale Państwowej
Komisji Akredytacyjnej, nad jakością zajęć dydak-
tycznych.
16 kwietnia przewodniczący Rady Ministrów
w obecności środowiska akademickiego przedstawił
wyniki prac zespołu. Obecnie projekt założeń refor-
my systemu nauki i reformy systemu szkolnictwa
wyższego został przekazany do uzgodnień społecz-
nych, w tym do uczelni, wszystkich organizacji aka-
demickich i zainteresowanych stron. Wyniki uzgod-
nień i uwagi zgłaszane na spotkaniach z przedstawi-
cielami środowiska akademickiego, w tym również
z Konferencją Rektorów Publicznych Szkół Zawodo-
wych, a także marszałkami województw przesądzą
o ostatecznym kształcie reformy systemu szkolnic-
twa wyższego.
Pragnę uprzejmie poinformować Pana Marszał-
ka, że aktualnie Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa
Wyższego nie posiada oficjalnego stanowiska w spra-
wie możliwości dofinansowania projektów szkól
wyższych realizowanych w ramach regionalnych
programów operacyjnych ze środków budżetu pań-
stwa, część 83: Szkolnictwo wyższe, przeznaczonych
na dofinansowanie inwestycji.
Po uzyskaniu stanowiska Ministerstwa Rozwoju
Regionalnego oraz Ministerstwa Finansów w przed-
miotowej sprawie udzielę odpowiedzi.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Moskala
w sprawie projektowanego wydłużenia
czasu pracy niektórych pracowników
zakładów opieki zdrowotnej (2935)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Kazimierza Moskala w spra-
wie projektowanego wydłużenia czasu pracy niektó-
rych pracowników zakładów opieki zdrowotnej
uprzejmie przedkładam następujące wyjaśnienia
w przedmiotowym zakresie.
Odnosząc się do pytania dotyczącego zmian pro-
jektu ustawy o szczególnych uprawnieniach pracow-
ników zakładów opieki zdrowotnej, uprzejmie wyja-
śniam, iż w trwających obecnie w Sejmie RP pra-
cach nad projektem uczestniczą przedstawiciele śro-
dowisk reprezentujących pracowników zatrudnio-
nych w ramach skróconych do 5 godzin norm czasu
pracy. Zgłaszane przez nich wnioski i postulaty od-
nośnie przepisów projektu ustawy mogą zostać
w związku z tym przyjęte przez posłów i zgłoszone
jako poprawki do niniejszego przedłożenia posel-
skiego.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w odniesieniu
do opinii wyrażanych przez środowiska związane
z badaniem prac wykonywanych przy źródłach pro-
mieniowania w kwestii wyrównania czasu pracy
pracowników zakładów opieki zdrowotnej należy
wskazać, iż na brak uzasadnienia z punktu widze-
nia bezpieczeństwa pracy i potencjalnych następstw
zdrowotnych narażenia zawodowego dla obowiązy-
wania na niektórych stanowiskach pracy skróco-
nych norm czasu pracy wielokrotnie wskazywali
konsultanci krajowi m. in. w dziedzinie onkologii
klinicznej, medycyny pracy, radioterapii onkolo-
gicznej, jak również Instytut Medycyny Pracy
i Zdrowia Środowiskowego oraz Instytut Medycyny
Pracy im. prof. J. Nofera. Instytut Medycyny w Ło-
dzi stwierdził, iż skracanie czasu pracy nie jest
skuteczną i optymalną metodą zapobiegania nega-
tywnym skutkom wykonywania pracy w szkodli-
wych warunkach. Najbardziej efektywną i zaleca-
ną metodą przeciwdziałania negatywnym skutkom
pracy m. in. przy źródłach promieniowania jest re-
spektowanie przez pracodawców przepisów Kodek-
su pracy oraz innych aktów prawnych regulujących
kwestię ochrony pracowników narażonych na pro-
mieniowanie jonizujące.
Ponadto należy podkreślić, że polskie przepisy
w kwestii ochrony przed promieniowaniem jonizują-
cym są zgodne z prawem unijnym, m. in. dyrektywą
Rady 97/43/EURATOM z dnia 30 czerwca 1997 r.
w sprawie ochrony zdrowia osób fizycznych przed
niebezpieczeństwem wynikającym z promieniowa-
nia jonizującego związanego z badaniami medycz-
nymi. Wszyscy pracownicy, którzy zatrudnieni są
w warunkach narażenia na promieniowanie jonizu-
jące, podlegają ochronie wynikającej z ustawy z dnia
29 listopada 2000 r. Prawo atomowe. Należy pod-
kreślić, że ustawa Prawo atomowe nie reguluje za-
gadnień związanych z czasem pracy. Wynika to bez-
pośrednio z zaleceń zawartych w „Międzynarodo-
wych podstawowych normach ochrony przed pro-
mieniowaniem jonizującym i bezpieczeństwa źródeł
promieniowania” (Państwowa Agencja Atomistyki,
ISBN 83-7121-008-6, 1997), które stanowią, iż: „wa-
runki zatrudnienia pracowników nie zależą od ist-

nienia lub możliwości pojawienia się narażenia za-
wodowego. Nie stosuje się żadnych specjalnych sys-
temów rekompensat lub preferencyjnego traktowa-
nia narażonych pracowników, takich jak: dodatki
płacowe, opłacanie specjalnych ubezpieczeń, skróco-
ny dzień pracy, dłuższy lub dodatkowy urlop, lepsze
warunki przejścia na emeryturę. Wymienione środ-
ki nie mogą być ani proponowane, ani stosowane za-
miast zapewnienia pracownikom takich środków
ochrony i bezpieczeństwa, które gwarantują speł-
nienie wymagań norm.”
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w pań-
stwach członkowskich Unii Europejskiej nie obowią-
zują na poziomie prawa krajowego regulacje skraca-
jące normy czasu pracy do 5 godzin na dobę w sto-
sunku do pracowników zatrudnionych na stanowi-
skach wskazanych w art. 32g ust. 3 i 5 ustawy o za-
kładach opieki zdrowotnej. Jedynym krajem, w któ-
rym ustawodawstwo krajowe przewiduje zbliżoną do
obowiązującej w Polsce normę skróconego czasu
pracy, jest Grecja, na terenie której skrócona norma
czasu pracy wynosi 5 godzin 30 minut na dobę.
Okres jej obowiązywania ograniczony jest jednak
wyłącznie do miesięcy letnich. W pozostałej części
roku normy czasu pracy obowiązujące pracowników
zatrudnionych na stanowiskach analogicznych do
wskazanych w art. 32g ust. 3 i 5 są dłuższe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Nowakowskiego
w sprawie reformy systemu
szkolnictwa wyższego (2937)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła Andrzeja Nowakowskiego przesła-
nej przy piśmie znak SPS-023-2937/08 z dnia 6 maja
br. w sprawie projektu przekazania urzędom mar-
szałkowskim nadzoru nad publicznymi wyższymi
szkołami zawodowymi, uprzejmie wyjaśniam.
Zmieniające się uwarunkowania społeczno-go-
spodarcze stawiają przed szkolnictwem wyższym
i nauką nowe wyzwania. Bez przeprowadzenia re-
formy szkolnictwa wyższego i nauki nie uda się zbu-
dować gospodarki opartej na wiedzy i sprostać wy-
mogom rosnącej konkurencji na rynku krajowym,
a także europejskim i światowym. Z tą tezą zgodzili
511
się przedstawiciele wszystkich środowisk nauko-
wych i akademickich zaproszonych na zorganizowa-
ną przez MNiSW w dniach 24–25 stycznia br. debatę
na temat szkolnictwa wyższego.
Z porównania możliwości rozwoju państwowych
wyższych szkół zawodowych i państwowych szkół
akademickich wynika, że z uwagi na większy poten-
cjał naukowy i dydaktyczny publiczne szkoły akade-
mickie, w tym uniwersytety badawcze o najwyższym
poziomie innowacyjności (przyszłe uczelnie flago-
we), będą miały większe szanse na finansowanie nie
tylko z budżetu państwa (z działu: Szkolnictwo wyż-
sze i działu: Nauka), ale także na finansowanie po-
zabudżetowe, wynikające ze stosunkowo szerokich
możliwości prowadzenia odpłatnych usług eduka-
cyjnych (studiów doktoranckich, studiów podyplo-
mowych, szkoleń i kursów), z odpłatnej działalności
badawczej, ze współpracy z gospodarką, ze współ-
pracy z zagranicą, a także korzystania z funduszy
europejskich. W przyszłości sytuacja publicznych
wyższych szkół zawodowych może także pogorszyć
się z uwagi na nasilający się w najbliższych latach
niż demograficzny, planowane zmiany zasad finan-
sowania uczelni na algorytm szerzej uwzględniający
wskaźniki jakości i innowacyjności rozwoju uczelni,
a także zaostrzającą się konkurencję na globalnym
rynku usług edukacyjnych.
1 lutego został powołany Zespół do spraw opraco-
wania założeń reformy systemu nauki i reformy sys-
temu szkolnictwa wyższego. Członkowie zespołu po-
szukiwali jak najlepszych rozwiązań dla zapewnie-
nia rozwoju uczelni, w tym publicznych wyższych
szkół zawodowych, i poprawy ich sytuacji finanso-
wej. 20 marca br. zespół zakończył prace nad projek-
tem założeń reformy.
W założeniach reformy eksperci zaproponowali
zmiany dotyczące funkcjonowania publicznych wyż-
szych szkół zawodowych, a w szczególności:
— przeniesienie PWSZ pod nadzór samorządu
wojewódzkiego, z zagwarantowaniem im autonomii
w sprawowaniu władztwa i zarządu,
— otwarcie możliwości dodatkowego wsparcia
uczelni, a szczególnie uczelni zawodowych, przez sa-
morządy terytorialne, zwłaszcza miejskie i woje-
wódzkie,
— utrzymanie dalszego nadzoru ministra nauki
i szkolnictwa wyższego, przy udziale Państwowej
Komisji Akredytacyjnej, nad jakością zajęć dydak-
tycznych.
16 kwietnia przewodniczący Rady Ministrów
w obecności środowiska akademickiego przedstawił
wyniki prac zespołu. Obecnie projekt założeń refor-
my systemu nauki i reformy systemu szkolnictwa
wyższego został przekazany do uzgodnień społecz-
nych, w tym do uczelni, wszystkich organizacji aka-
demickich i zainteresowanych stron. Wyniki uzgod-
nień i uwagi zgłaszane na spotkaniach z przedstawi-
cielami środowiska akademickiego, w tym również
z Konferencją Rektorów Publicznych Szkół Zawodo-
512
wych, a także marszałkami województw, przesądzą
o ostatecznym kształcie reformy systemu szkolnic-
twa wyższego.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie odpowiedzialności Skarbu Państwa
wobec Banku PKO BP SA z tytułu partycypacji
w spłacie zadłużenia kredytowego, w tym
odsetek bieżących i skapitalizowanych
w kontekście zapowiedzi prywatyzacji
tego banku (2941)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską pani poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie odpowiedzialności Skarbu Państwa wo-
bec Banku PKO BP SA z tytułu partycypacji w spra-
wie zadłużenia kredytowego, w tym odsetek bieżą-
cych i skapitalizowanych, w kontekście zapowiedzi
prywatyzacji banku, przekazaną ministrowi skarbu
państwa przy piśmie z dnia 6 maja 2008 r. (SPS-
-023-2941/08), który przekazał ją następnie mini-
strowi finansów przy piśmie z dnia 21 maja 2008 r.,
uprzejmie informuję, co następuje.
W wykonaniu ustawy z dnia 29 listopada 2000 r.
o objęciu poręczeniami Skarbu Państwa spłaty nie-
których kredytów mieszkaniowych Skarb Państwa
reprezentowany przez ministra finansów zawarł
z Bankiem PKO BP SA w dniu 3 sierpnia 2001 r.
umowę poręczenia.
Zgodnie z treścią § 3 rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 24 lipca 2001 r. w sprawie trybu i wa-
runków rozliczeń z bankami z tytułu poręczeń
Skarbu Państwa spłaty niektórych kredytów miesz-
kaniowych Bank PKO BP SA przekazuje informacje
o potencjalnych zobowiązaniach Skarbu Państwa
z tytułu udzielonego poręczenia.
Potencjalne zobowiązania Skarbu Państwa wg
stanu na 31.03.2008 r. z tytułu umowy poręczenia
wynoszą 2719,8 mln zł (w tym kapitał 633,4 mln zł,
odsetki skapitalizowane 1334,2 mln zł, odsetki bie-
żące 752,2 mln zł).
Skarb Państwa, zgodnie z ww. rozporządzeniem
oraz umową poręczenia, przekazuje środki z tytułu
poręczenia dwa razy w roku według stanu zadłuże-
nia na dzień 30 czerwca i 31 grudnia. Bank przed-
stawia poręczycielowi prognozowane wysokości
kwot, które w przypadku wezwania podlegałyby
spłacie przez poręczyciela. Prognozy te dotyczą roku
bieżącego oraz roku następnego w ujęciu półrocz-
nym w rozbiciu na kapitał, odsetki skapitalizowane
i odsetki bieżące. I tak, zgodnie z przekazanymi pro-
gnozami, potencjalne płatności z budżetu państwa
mogą wynieść:
— w 2008 r. – 858 tys. zł (w tym kapitał 104 tys. zł,
odsetki skapitalizowane 745 tys. zł, odsetki bieżące
9 tys. zł),
— w 2009 r. – 70 tys. zł (w tym kapitał 35 tys. zł,
odsetki skapitalizowane 35 tys. zł, odsetki bieżące
0 zł).
Odnosząc się do pytania, czy pod określeniem od-
setki bieżące (objęte poręczeniem) należy brać pod
uwagę również odsetki przejściowo wykupione ze
środków budżetu państwa, czy też odpowiedzialność
Skarbu Państwa z tego tytułu jest ograniczona prze-
pisami zawartymi w ustawie z dnia 30 listopada
1995 r. o pomocy państwa, należy stwierdzić, iż
zgodnie z treścią § 2 ust. 1 pkt 4 ww. rozporządzenia
każdorazowe wezwanie Skarbu Państwa do zapłaty
z tytułu poręczenia powinno zawierać kwoty odse-
tek bieżących podlegających spłacie w terminie wy-
magalności, z wyjątkiem odsetek bieżących podlega-
jących wykupowi ze środków budżetu państwa na
podstawie przepisów ustawy o pomocy państwa.
W tym miejscu przekazujemy informacje doty-
czące pomocy państwa w spłacie zadłużenia z tytułu
długoterminowych (najczęściej 40- i 60-letnich) kre-
dytów mieszkaniowych tzw. starego portfela na pod-
stawie przepisów ustawy z dnia 30 listopada 1995 r.
o pomocy państwa w spłacie niektórych kredytów
mieszkaniowych, udzielaniu premii gwarancyjnej
oraz refundacji bankom wypłaconych premii gwa-
rancyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1115, ze
zm.). Według danych zawartych w rozliczeniach
PKO BP SA zadłużeniem z tytułu ww. kredytów na
koniec 2007 r. obciążonych było 112 254 lokali miesz-
kalnych na łączną kwotę 9228,6 mln zł, w tym:
— 693,1 mln zł zadłużenie z tytułu kredytu,
— 1498,6 mln zł zadłużenie z tytułu skapitalizo-
wanych odsetek od kredytu,
— 7036,9 mln zł zadłużenie z tytułu przejściowe-
go wykupienia odsetek.
Powyższa struktura zadłużenia wynika z faktu,
że państwo przejęło na siebie obowiązek bieżącej ob-
sługi należności z tytułu odsetek od kredytu do cza-
su spłaty zadłużenia głównego, czyli kwoty kredytu.
Miało to na celu przyspieszyć spłatę kredytów po-
przez zaspokojenie w pierwszej kolejności należności
banków oraz poprzez zapobieżenie kapitalizacji nie-
spłaconych przez kredytobiorców odsetek. Należy
zauważyć, że dzięki tym rozwiązaniom w latach
1996–2007 nastąpił spadek zadłużenia kredytobior-
ców wobec banku z tytułu kredytów mieszkanio-
wych „starego portfela” w wymiarze kwotowym
o 3391,9 mln zł, co oznaczało spadek o 60,7%. We
wskazanym okresie zmniejszyła się liczba lokali
mieszkalnych obciążonych zadłużeniem z tytułu

kredytów mieszkaniowych „starego portfela” o 184,3
tys. lokali, tj. o 62%.
Należy zauważyć, że ustawa z dnia 30 listopada
1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kre-
dytów mieszkaniowych (...) jest adresowana w szcze-
gólności do kredytobiorców. Określone w tej ustawie
formy pomocy państwa w spłacie kredytów mieszka-
niowych „starego portfela” odnoszą się do kredyto-
biorców i polegają na:
— przejściowym wykupieniu ze środków budżetu
państwa odsetek od kredytów mieszkaniowych,
— umorzeniu części zadłużenia kredytobiorców
z tytułu przejściowego wykupienia odsetek od kre-
dytów mieszkaniowych,
— wykupieniu ze środków budżetu państwa czę-
ści zadłużenia kredytobiorców z tytułu skapitalizo-
wanych odsetek.
Wobec powyższego ewentualna prywatyzacja
(utrata większości akcji przez Skarb Państwa) Ban-
ku PKO BP SA nie zmieni sytuacji kredytobiorców
kredytów „starego portfela”.
Minister skarbu państwa, przekazując ministro-
wi finansów interpelację pani poseł Gabrieli Ma-
słowskiej, wyraził stanowisko, zgodnie z którym
partycypacja w spłacie zadłużenia kredytowego,
w tym odsetek bieżących i skapitalizowanych, nie
ma związku z prywatyzacją PKO BP SA.
Ponadto informujemy, iż po ewentualnej prywa-
tyzacji w mocy pozostanie także poręczenie Skarbu
Państwa do czasu jego wygaśnięcia, zgodnie z tre-
ścią umowy, czyli do dnia 31.12.2011 r.
Środki z tytułu umowy poręczenia są wypłacane
przez Ministerstwo Finansów na podstawie wezwań
sporządzonych przez Bank PKO BP SA w oparciu
o obowiązujące przepisy. Minister finansów może
zlecić odpowiednim służbom kontrolę prawidłowości
wystosowanych wezwań do zapłaty, gdyż Bank PKO
BP SA zobowiązał się w umowie poręczenia do udo-
stępniania dokumentów i udzielania informacji or-
ganom kontroli skarbowej w zakresie wynikającym
z umowy. Zgodnie z treścią § 2 ust. 5 ww. rozporzą-
dzenia w przypadku, gdy płatności z tytułu poręcze-
nia okażą się w całości lub w części nienależne, Bank
PKO BP SA jest obowiązany do ich zwrotu wraz
z odsetkami ustawowymi naliczonymi od dnia ob-
ciążenia rachunku bankowego ministra finansów do
dnia uznania tego rachunku.
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
513
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie możliwości przekazania
lub sprzedania gospodarstwa rolnego w zamian
za podwyższenie rent strukturalnych (2945)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
Pana pismo z dnia 8 maja 2008 r. (znak: SPS-023-
-2945/08), przy którym przekazana została interpe-
lacja poseł Teresy Piotrowskiej w sprawie możliwo-
ści przekazania lub sprzedania gospodarstwa rolne-
go w zamian za podwyższenie rent strukturalnych
uprzejmie informuję, co następuje.
Głównym celem działania renty strukturalnej
w latach 2007–2013 wyznaczonym przez rozporzą-
dzenie Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia
rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fun-
duszu Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich
(EFRROW) jest znaczna poprawa struktury agrar-
nej kraju oraz przyspieszenie wymiany pokoleniowej
wśród osób prowadzących gospodarstwa rolne,
a także poprawa rentowności i konkurencyjności go-
spodarstw przez ich przejmowanie przez osoby do-
brze przygotowane do zawodu rolnika.
Renty strukturalne są skierowane do rolników
będących w wieku przedemerytalnym, rolników
podlegających ubezpieczeniu społecznemu i prowa-
dzących działalność rolniczą w gospodarstwie rol-
nym będącym ich własnością bądź współwłasnością
wraz z małżonkiem, którzy zdecydują się na przeka-
zanie posiadanego gospodarstwa rolnego innemu
rolnikowi lub następcy (osoba rozpoczynająca dzia-
łalność po raz pierwszy, która nie ukończyła 40. r.
życia) i zaprzestaną prowadzenia wszelkiej towaro-
wej działalności rolniczej.
Zasady dostępu do tego działania zostały określo-
ne w rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 19 czerwca 2007 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Renty strukturalne objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (Dz. U. Nr 109, poz. 750, z późn. zm.).
Obowiązujące kryteria dostępu do działania ren-
ty strukturalnej w ramach Programu Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich na lata 2007–2013 wynikają za-
równo z wyznaczonego celu działania, jak i z ograni-
czonych środków dostępnych na to działanie.
Zobowiązania PROW na lata 2007–2013 dla dzia-
łania renty strukturalnej wynoszą 2 187 600 tys.
euro, w tym na etapie planowania założono, że konty-
nuacja wypłat starych zobowiązań z lat 2004–2006
wyniesie 1 480 mln euro, a na nowe zobowiązania zo-
stanie 707 600 tys. euro, z czego 75% finansowane
jest z EFRROW a 25% – z budżetu państwa.
514
Limit środków przyznanych na działanie: Renty
strukturalne w ramach PROW 2004–2006 wystar-
czył na wypłaty rent do połowy listopada 2007 r.,
a pokrycie dalszych zobowiązań obciąża budżet tego
działania, powodując zmniejszenie dostępnych środ-
ków finansowych na renty strukturalne w ramach
naboru w latach 2007–2013.
W przyjętym przez Komisję Europejską Progra-
mie Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
założono, że z działania renty strukturalnej skorzy-
sta 50 400 rolników, tj. po 7 200 rocznie.
Zaproponowana w PROW na lata 2007–2013 wy-
sokość renty strukturalnej jest jednocześnie kom-
promisem, który wynikał z wyboru pomiędzy bar-
dzo małą liczbą beneficjentów otrzymujących wyso-
kie renty strukturalne a większą liczbą beneficjen-
tów otrzymujących niższe świadczenia. Ponieważ
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi otrzymało
wiele krytycznych uwag na temat wysokości rent
strukturalnych w ramach PROW 2004–2006 (wyso-
kość renty od 210% do 440% najniższej emerytury),
jako niesprawiedliwie wysokich w porównaniu do
innych świadczeń przyznawanych rolnikom, wyso-
kość nowej renty została obniżona do kwoty przybli-
żonej do średniego świadczenia emerytalno-rento-
wego przyznawanego rolnikom w ramach systemu
ubezpieczeń społecznych.
Obecnie wysokość renty strukturalnej wynosi od
150% (954,44 zł) do 265% (1686,16 zł) kwoty najniż-
szej emerytury i będzie ulegała zmianom wraz
z okresowymi waloryzacjami kwoty najniższej eme-
rytury. Przyjęta dla okresu programowania 2007–
–2013 średnia kwota renty strukturalnej jest korzyst-
niejsza niż emerytura rolnicza zarówno ze względu
na wysokość, nieopodatkowanie renty strukturalnej
podatkiem od osób fizycznych, jak i zerową składkę
na ubezpieczenie zdrowotne.
Nabór wniosków w działaniu: Renty struktural-
ne 2007–2013 rozpoczął się 25 czerwca 2007 r. Dzia-
łanie to zostało uruchomione jako jedno z pierw-
szych działań PROW na lata 2007–2013. Agencja
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa (ARIMR)
przyjęła 8 873 wnioski o przyznanie renty struktu-
ralnej, na podstawie których wydała 7914 postano-
wień i 5548 decyzji administracyjnych przyznają-
cych pomoc, według stanu podanego przez ARIMR
na dzień 12 maja 2008 r. Świadczenie to jest wypła-
cane co miesiąc, od spełnienia wszystkich warun-
ków jej przyznania do osiągnięcia wieku 65 lat.
Odnosząc się do kwestii zawodów przydatnych
w rolnictwie, uprzejmie informuję, że wymóg posia-
dania kwalifikacji rolniczych określa rozporządze-
nie Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września
2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiej-
skich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Roz-
woju Obszarów Wiejskich. W Unii Europejskiej każ-
dy kraj członkowski określa szczegółowe kryteria
takich kwalifikacji, które dają gwarancję racjonal-
nego wykorzystania środków finansowych przezna-
czanych na rozwój rolnictwa.
Lista zawodów przydatnych do prowadzenia dzia-
łalności rolniczej, a tym samym potwierdzających
posiadanie kwalifikacji rolniczych, powstała po do-
konaniu analizy podstaw programowych i progra-
mów nauczania dla poszczególnych zawodów. Wskaź-
nikiem oceny jest przede wszystkim liczba godzin
przeznaczonych na realizację zagadnień z zakresu
produkcji roślinnej, zwierzęcej, techniki rolnej oraz
ekonomiki. Na tej podstawie można stwierdzić, że
osoby mające wymienione tytuły zawodowe opano-
wały w stopniu co najmniej podstawowym wiedzę
i umiejętności potrzebne do prowadzenia działalno-
ści rolniczej. Wykaz zawodów uznanych za odpo-
wiednie kwalifikacje obowiązywał również w po-
przednim okresie programowania 2004–2006.
Jednocześnie pragnę odnieść się do przykładu
podanego przez panią poseł porównującego dwa za-
wody i przytoczyć opinię Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej w tej sprawie: Mimo podobieństwa nazw
obu zawodów mechanik maszyn rolniczych napra-
wia, konserwuje i reguluje maszyny rolnicze, a me-
chanik operator pojazdów i maszyn rolniczych wy-
konuje wymienione czynności zawodowe zarówno
w odniesieniu do maszyn, jak i do pojazdów rolni-
czych, a ponadto eksploatuje i obsługuje pojazdy
i maszyny rolnicze. Mechanik operator pojazdów
i maszyn rolniczych jest więc zawodem o znacznie
szerszym zakresie kwalifikacji zawodowych niż me-
chanik maszyn rolniczych.
Należy podkreślić, że wymóg posiadania odpo-
wiednich kwalifikacji zastosowany dla pomocy udzie-
lanej z PROW jest jedynym instrumentem polityki
edukacyjnej w rękach ministra rolnictwa, który mo-
bilizuje osoby, które rzeczywiście chcą prowadzić
działalność rolniczą, do kształcenia w kierunku rol-
niczym lub uzupełniania wykształcenia.
Natomiast z myślą o rolnikach nieposiadających
wykształcenia rolniczego, chcących przejąć użytki
rolne potencjalnego beneficjenta rent struktural-
nych na powiększenie swojego gospodarstwa, wpro-
wadzono w ww. rozporządzeniu rozwiązanie polega-
jące na tym, że 3 lub 5-letni okres pracy w gospodar-
stwie rolnym, który wraz z wykształceniem nierol-
niczym uznaje się jako kwalifikacje zawodowe przy-
datne do prowadzenia działalności rolniczej.
Staż pracy zdefiniowany został jako okres podle-
gania ubezpieczenia w KRUS, gdyż stanowi ono do-
wód prowadzenia działalności rolniczej lub wykony-
wania jako domownik stałej pracy w gospodarstwie.
Podleganie ubezpieczeniu w KRUS osoby prowadzą-
cej działalność rolniczą jest również potwierdze-
niem, że praca w gospodarstwie rolnym stanowi
główne źródło utrzymania. Dla osób niespełniają-
cych wymogów wykształcenia prowadzących gospo-
darstwo rolne, które stanowi ich główne źródło do-
chodu, wprowadzone rozwiązanie stanowi daleko
idące ułatwienie.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję, że zarządzeniem ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 30 kwietnia 2008 r. został powołany

Zespół do spraw związanych z uproszczeniem proce-
dur stosowanych w Programie Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, który przystąpił do
oceny poszczególnych działań programu i obowiązu-
jących w tym zakresie aktów prawnych.
Obecnie w działaniu: Renty strukturalne proce-
dowana jest niewielka zmiana definicji stażu pracy
w rolnictwie wymaganego dla przejmującego gospo-
darstwo rolne, która warunkuje możliwość przekaza-
nia mu tego gospodarstwa przez producenta rolnego
ubiegającego się o rentę strukturalną. Zmiana ta po-
legałaby na uznaniu za staż pracy w rolnictwie, poza
okresami podlegania ubezpieczeniu społecznemu rol-
ników uznawanych na podstawie obowiązującego
rozporządzenia, okresu prowadzenia działalności rol-
niczej w gospodarstwie rolnym będącym własnością
przejmującego, okresów zatrudnienia na podstawie
umowy o pracę lub spółdzielczej umowy o pracę na
stanowisku związanym z prowadzeniem produkcji
rolnej oraz okresów odbycia stażu, o którym mowa
w art. 53 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promo-
cji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.
Proponowana zmiana rozporządzenia ułatwi
przejmowanie gospodarstw i będzie sprzyjać popra-
wie struktury obszarowej gospodarstw i powinna
wejść do porządku prawnego przed dniem naboru
wniosków na renty strukturalne w roku 2008,
tj. 30 czerwca.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie bilansu i korzyści dla Polski
wynikających z 4-letniego okresu
członkowstwa naszego kraju
w Unii Europejskiej (2947)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przed-
łożoną interpelacją pana posła Jana Kulasa w spra-
wie bilansu i korzyści dla Polski wynikających
z 4-letniego okresu członkostwa naszego kraju w Unii
Europejskiej przesyłam następujące wyjaśnienia:
Pytanie 1. Jak przedstawia się geneza przystą-
pienia Polski do Unii Europejskiej? Jaką rolę w tym
procesie miało referendum narodowe z 2003 r.?
8 kwietnia 1994 r., to jest bezpośrednio po wej-
ściu w życie Układu Europejskiego (UE), Polska zło-
515
żyła oficjalny wniosek o przyjęcie do Unii Europej-
skiej. W grudniu 1997 r. na spotkaniu Rady Euro-
pejskiej państwa członkowskie UE podjęły decyzję
o rozpoczęciu negocjacji w sprawie członkostwa
z pierwszą szóstką kandydatów, w której oprócz
Polski znalazły się Węgry, Czechy, Estonia, Słowe-
nia i Cypr. Negocjacje w 31 obszarach rozpoczęły
się 31 marca 1998 r. i zakończyły 13 grudnia 2002 r.
podczas szczytu Rady Europejskiej w Kopenhadze.
Traktat akcesyjny określający warunki członko-
stwa Polski w UE podpisano 16 kwietnia 2003 r.
w Atenach.
Zgodnie z obowiązującą w Polsce konstytucją
ogólnonarodowe referendum stanowiło jeden z dwóch
przewidzianych konstytucją trybów przystąpienia
Polski do UE. Podstawą prawną przystąpienia Pol-
ski do Unii Europejskiej jest w wewnętrznym po-
rządku prawnym art. 90 Konstytucji RP, w którym
określono zarówno materialne, jak i proceduralne
aspekty akcesji. W art. 90 przewidziano m.in. możli-
wość przekazania – na mocy umowy międzynarodo-
wej – kompetencji organów państwowych w niektó-
rych sprawach organizacji lub organowi międzyna-
rodowemu (art. 90 ust. 1). Przepis ten w istocie
stworzył ramy prawne dla przystąpienia Polski do
Unii Europejskiej. W konstytucji przewidziano dwa
alternatywne tryby podejmowania decyzji wyraża-
jącej zgodę na ratyfikację traktatu akcesyjnego: par-
lamentarno-ustawowy oraz referendalny. Zgodnie
z podjętą przez Sejm RP decyzją polityczną, przyjętą
bezwzględną większością głosów, o wyrażeniu zgody
na ratyfikację traktatu akcesyjnego, a więc o przy-
stąpieniu Polski do Unii Europejskiej, zdecydowali
obywatele w referendum ogólnokrajowym. W prze-
prowadzonym w czerwcu 2003 r. referendum speł-
niony został konstytucyjny wymóg udziału więcej
niż połowy uprawnionych do głosowania, niezbędny
dla wiążącego wyniku głosowania i upoważnienia
prezydenta RP do ratyfikowania traktatu akcesyj-
nego. Ostatecznie w referendum wzięło udział pra-
wie 59% uprawnionych do głosowania, z czego za
członkostwem opowiedziało się nieco ponad 77%,
pozytywnie odpowiadając na pytanie: „Czy wyraża
Pan/Pani zgodę na przystąpienie Rzeczypospolitej
Polskiej do Unii Europejskiej?”.
Warto w tym kontekście odnotować, iż od czasu
referendum akcesyjnego poparcie Polaków dla człon-
kostwa w UE utrzymuje się na jednym z wyższych
poziomów wśród 27 państw członkowskich. Wyniki
badań społecznych przeprowadzonych przez nieza-
leżne ośrodki badawcze w przeddzień czwartej rocz-
nicy członkostwa Polski w Unii Europejskiej wska-
zują, że w Polsce odsetki opinii akceptujących człon-
kostwo oscylują między 70 a 89%.
Pytanie 2. Jak przedstawia się składka polska
wnoszona do budżetu unijnego?
Polska składka do budżetu UE składa się z czte-
rech elementów:
a) płatności z tytułu tradycyjnych zasobów wła-
snych (TOR), czyli opłat pobieranych przez Polskę
516

w związku z prowadzoną przez UE wspólną polityką
handlową i wspólnym rynkiem rolnym – każde pań-
stwo członkowskie przekazuje do budżetu UE 75%
zebranych opłat (przede wszystkim są to: cła, opłaty
rolne i cukrowe), pozostawiając sobie równocześnie
25% na pokrycie kosztów poboru;
b) płatności z tytułu VAT – każde z państw człon-
kowskich co roku wnosi do budżetu UE ok. 0,3%
wielkość podstawy opodatkowania VAT-em (wyzna-
czonej statystycznie, gdyż podatek ten nie jest w UE
w pełni zharmonizowany);
c) płatności z tytułu dochodu narodowego brutto
(DNB) – różnicę między wydatkami z budżetu UE
a dochodami z dwóch powyższych źródeł pokrywają
państwa członkowskie proporcjonalnie do ich udzia-
łu w łącznym DNB UE, zgodnie z zasadą, że budżet
UE nie może osiągnąć deficytu;
d) płatności na rzecz rabatów – niektóre z państw
członkowskich otrzymały rabaty oznaczające po-
mniejszenie wielkości ich wpłat do budżetu UE
(np. rabat brytyjski), które pozostałe państwa po-
krywają zwiększonymi wpłatami do budżetu UE.
W 2007 r. polska składka do budżetu UE wynio-
sła łącznie 2779 mln euro, na co złożyły się: z tytułu
TOR 335 mln euro, z tytułu VAT 721 mln euro,
z tytułu DNB 1482 mln euro oraz na rabaty 241 mln
euro. W najbliższych latach wielkość polskich wpłat
do budżetu UE będzie rosła głównie ze względu na
szybszy niż średni w UE wzrost gospodarczy, który
będzie się przekładał na większe wpłaty z tytułu
DNB. Jednakże do 2013 r., to jest ostatniego roku
bieżącej perspektywy finansowej, wielkość tych
wpłat nie powinna przekroczyć 3,5 mld euro.
Pytanie 3. Jak ocenić bilans finansowy dla Pol-
ski z tytułu obecności w strukturach unijnych w la-
tach 2004–2008?
Polska corocznie wpłaca do budżetu UE prawie
3 mld euro. Jednocześnie jednak co roku otrzymuje-
my z budżetu UE coraz więcej środków. W 2007 r.
było to prawie 7,5 mld euro. Od pierwszego dnia
członkostwa w UE Polska wpłaciła do budżetu UE
łącznie 10,5 mld euro, a otrzymała z niego 22 mld
euro, czyli ponad dwukrotnie więcej. Szczegółowy
bilans, który bez wątpienia jest pozytywny, przed-
stawiono w poniższej tabeli (stan na koniec kwietnia
2008 r.). W kolejnych latach wielkość środków otrzy-
mywanych z budżetu UE będzie nadal szybko rosła
i w 2013 r. wyniesie ok. 12–13 mld euro. Oznacza to,
że w ostatnim roku obecnej perspektywy finansowej
bilans przepływów finansowych pomiędzy Polską
a UE zamknie się pozytywnym saldem dla Polski,
które powinno wynieść ok. 9 mld euro (Tabela 1).
Pytanie 4. W jakim stopniu przedstawiciele Pol-
ski mają realny wpływ na funkcjonowanie gremiów
kierowniczych Unii Europejskiej?
Ocena realnego wpływu przedstawicieli Polski
na funkcjonowanie gremiów kierowniczych Unii
Europejskiej – tj. przede wszystkim Rady Europej-
skiej i Rady Unii Europejskiej, w których reprezen-
towani są przedstawiciele rządów państw członkow-
skich – wymaga zwrócenia uwagi zarówno na uwa-
runkowania instytucjonalno-traktatowe określające
m.in. zasady podejmowania decyzji w poszczegól-
nych instytucjach, jak i precyzujące charakter re-
prezentacji poszczególnych państw, jak i na uwarun-
kowania o charakterze ogólnopolitycznym. Jeśli
chodzi o uwarunkowania instytucjonalne, to w przy-
padku Rady Unii Europejskiej decyzje w szczególnie
drażliwych dziedzinach, takich jak wspólna polityka
zagraniczna i bezpieczeństwa, podatki, polityka azy-
lowa i imigracyjna, wymagają jednomyślności.
Oznacza to, że Polska, podobnie jak pozostałe pań-
stwa członkowskie, może zablokować niekorzystną
dla siebie decyzję. Zgodnie z postanowieniami trak-
tatowymi większość decyzji Rady UE podejmowana
jest jednak w trybie tzw. większości kwalifikowanej.
Oznacza to m.in., że dla podjęcia decyzji niezbędne
jest zapewnie nie poparcia większości państw
(w niektórych przypadkach dwóch trzecich) oraz
255 głosów „za”, stanowiących 73,9% całkowitej
liczby głosów w Radzie. Liczba głosów w Radzie wy-
nosi 345, z czego na Polskę przypada 27. Na powyż-

Tabela 1
Przepływy finansowe Polska–UE w latach 2004–2008 w mln euro
w mln EUR 2004 2005 2006 2007 2008
PHARE 558,8 333,1 222,6 0,9 0,0
SAPARD 171,8 339,1 0,0 0,0 0,0
ISPA/Fundusz Spójno�ci 273,5 229,1 520,8 737,8 224,3
Fundusze Strukturalne 841,0 775,5 1 624,9 4 002,7 1 776,9
Transition Facility 0,0 10,3 25,8 33,7 7,8
Instrument P�ynno�ci 490,3 612,0 514,3 0,0 0,0
Instrument Schengen 103,4 103,9 106,7 0,0 0,0
PROW 286,6 662,1 6,2 1 550,9 26,9
I filar WPR 10,8 869,3 998,4 997,6 665,1
Pozosta�e transfery WPR 0,0 10,6 1 149,6 4,8 0,0
Pozosta�e transfery 0,0 0,0 89,0 69,9 26,1
Transfery razem 2 736,1 3 945,1 5 258,2 7 398,2 2 727,1
Sk�adka cz�onkowska -1 319,0 -2 379,4 -2 552,5 -2 779,3 -1 438,2
Zwroty �rodków do bud�etu UE 0,0 -22,1 -4,0 -45,0 -0,9
Saldo 1 417,09 1 543,57 2 701,73 4 573,96 1 287,92

Źródło: Opracowanie Urzędu KIE na podstawie danych Ministerstwa Finansów, stan na koniec kwietnia 2008 r.

sze uregulowania traktatowe nakładają się uwarun-
kowania ogólnopolityczne, jak i wykształcona w cią-
gu wielu lat pragmatyka funkcjonowania instytucji
UE. Oznaczają one, że specyfika podejmowania de-
cyzji w organizacji liczącej obecnie 27 państw wy-
musza na jej członkach przyjmowanie rozwiązań ak-
ceptowalnych dla większości, jeśli nie dla wszystkich
państw należących do ugrupowania. Stąd też więk-
szość decyzji podejmowana jest w drodze konsensu-
su, podobnie jak ma to miejsce w przypadku Rady
Europejskiej wyznaczającej priorytety polityczne
i gospodarcze funkcjonowania UE. Dlatego też efek-
tywność wpływu na funkcjonowanie gremiów kie-
rowniczych w UE należy mierzyć zdolnością pań-
stwa do tworzenia koalicji na rzecz postulowanych
rozwiązań, będących często efektem kompromisu
wielu stanowisk i zdolności przekonywania pozosta-
łych partnerów do swoich interesów.
Uwarunkowania ogólnopolityczne to także kra-
jobraz polityczny w 27 państwach członkowskich, od
którego także pośrednio zależy „skłonność” UE do
podążania w kierunkach dominującego w danym
okresie nurtu politycznego i jego podejścia np. do
spraw gospodarczych i finansowych. Wreszcie uwa-
runkowania te to także odmienność niektórych
priorytetów związanych z członkostwem w przypad-
ku „nowych” i „starych” państw członkowskich, wy-
nikająca zarówno z doświadczeń historycznych, jak
i różnego stopnia rozwoju gospodarczego. Jednocze-
śnie, biorąc pod uwagę specyfikę unijnego procesu
legislacyjnego, który oprócz długotrwałości charak-
teryzuje także udział na poszczególnych etapach
przedstawicieli administracji narodowej w pracach
licznych organów pomocniczych (Rady czy Komisji
Europejskiej), to oceniając wpływ i skuteczność
obecności w gremiach kierowniczych, nie sposób po-
minąć udziału w ostatecznych decyzjach ekspertów
z ministerstw i urzędów sektorowych, czy skutecz-
ności systemu wewnętrznej koordynacji w zakresie
polityki europejskiej mierzonej zdolnością do wypra-
cowywania spójnych koncepcji i definiowania naro-
dowych oczekiwań wobec poszczególnych aspektów
funkcjonowania UE i jej polityk sektorowych.
Powyższe zagadnienia nie wyczerpują listy uwa-
runkowań polskiego wpływu na funkcjonowanie
gremiów kierowniczych UE, pokazują natomiast, że
dokonanie takiej oceny wymaga bardzo pogłębionej
i wielopłaszczyznowej analizy, wychodzącej poza
ramy samego członkostwa w UE. Z punktu widzenia
dotychczasowego członkostwa można ocenić, że Pol-
sce udaje się przekonywać swoich partnerów do roz-
wiązań zgodnych z polskim interesem i polską poli-
tyką europejską. Należy tu m.in. wymienić zapisy
traktatu z Lizbony, promowanie polityki dalszego
rozszerzania UE czy zacieśnianie stosunków ze
wschodnimi sąsiadami UE. W nadchodzącym okre-
sie kluczowe dla realizacji korzyści z członkostwa
w UE będą miały planowane reformy unijnego bu-
dżetu i wspólnej polityki rolnej.
517
Pytanie 5. Jakie jest aktualne zatrudnienie pol-
skich urzędników w strukturach unijnych? W jakim
stopniu dotyczy to stanowisk kierowniczych?
Według stanu z kwietnia 2008 r. liczba Polaków
zatrudnionych w instytucjach i agencjach UE wy-
nosiła 1791 osób, przy czym zdecydowana więk-
szość z nich (1654 osób) była zatrudniona w insty-
tucjach unijnych. W agencjach unijnych pracę zna-
lazło 137 osób. Oznacza to, że w okresie 2 lat nastą-
pił ogólny wzrost zatrudnienia polskich obywateli
o 88%. Nie oznacza to jednak, że tempo procesu re-
krutacji prowadzonego przede wszystkim przez
Europejskie Biuro Selekcji Kadr (EPSO) można
uznać za w pełni zadowalające. Zastrzeżenie to do-
tyczy w szczególności obsadzania samodzielnych
i wyższych stanowisk.
Należy podkreślić, że spośród instytucji UE jedy-
nie Komisja Europejska (KE) zdefiniowała pulę sta-
nowisk przewidzianych dla nowych państw człon-
kowskich. Jeżeli chodzi o obsadę stanowisk w pozo-
stałych instytucjach i agencjach, nie określono ich
puli, jednak i tam przebieg rekrutacji podlega stałe-
mu monitoringowi pod kątem tendencji wzrostowej
oraz utrzymania równowagi między państwami
członkowskimi. Poszczególne instytucje UE różnią
się także w podejściu do problemu wypełniania kwot
narodowościowych. W komunikacie z 14 lutego 2003 r.
Komisja określiła pulę pracowników z nowych
państw członkowskich, których zamierza zatrudnić
do 2010 r. Na Polskę przypadło 1341 stanowisk
(z ogólnej liczby 3441 przewidzianych dla nowych
państw członkowskich), przy czym Komisja założy-
ła, że w ramach tej liczby zatrudni 671 osób na sta-
nowiskach merytorycznych (administratorów) oraz
670 osób na stanowiskach asystenckich i sekretar-
skich. Z takim pułapem Polscy obywatele będą doce-
lowo stanowili największą grupę pracowników
z „nowych” państw członkowskich (UE-12). Porów-
nanie przyznanej puli z obecnym poziomem zatrud-
nienia obywateli z innych państw członkowskich po-
kazuje, że po osiągnięciu założonego pułapu Polska
będzie miała w Komisji Europejskiej reprezentację
podobną do tej, którą w chwili obecnej ma Wielka
Brytania czy Hiszpania.
Według stanu na kwiecień 2008 r. w Komisji Eu-
ropejskiej było zatrudnionych ogółem 1007 obywate-
li Polski (liczba ta wynosi 1169, jeśli wliczyć 162 pra-
cowników kontraktowych, których Komisja Euro-
pejska nie wlicza do statystyk związanych z wypeł-
nieniem kwot narodowościowych). Tym samym sto-
pień wykorzystania puli stanowisk przyznanych
Polsce przekroczył 75,1%. Wynik ten w perspekty-
wie całego okresu dochodzenia do pełnej kwoty nale-
ży uznać za zadowalający. Jeśli chodzi o rekrutację
na stanowiska dyrektorów lub równorzędne stano-
wiska głównych doradców, to stopień wypełnienia
przyznanej puli stanowisk tej kategorii wynosi 50%
(8 stanowisk z 16). Za najmniej satysfakcjonujące
należy uznać wyniki rekrutacji na stanowiska śred-
niego szczebla kierowniczego, ponieważ obsadzono
518

do tej pory 32% stanowisk szefów wydziałów przewi-
dzianych dla polskich obywateli. Konkursy na te
stanowiska są jednak systematycznie rozpisywane
i należy oczekiwać dalszego progresywnego wypeł-
niania przez Polskę do 2010 r. przyznanych jej kwot.
Ponadto kwestie zatrudniania polskich obywateli
w instytucjach UE są przedmiotem bieżącego moni-
toringu i działań lobbingowych są strony admini-
stracji rządowej, a ewentualne zastrzeżenia do prze-
biegu procesu rekrutacji na bieżąco komunikowane
poszczególnym instytucjom UE (Tabela 2).
Pytanie 6. W jakim stopniu państwa unijne otwo-
rzyły swój rynek pracy dla obywateli polskich? Jakie
są dalsze prognozy w tym zakresie?
W odniesieniu do stopnia otwarcia runku pracy
dla obywateli z „nowych” państw członkowskich
obecnie państwa członkowskie UE można podzielić
na trzy podstawowe grupy:
— państwa, w których Polacy mogą podejmować
zatrudnienie na zasadach określonych w prawie
wspólnotowym w zakresie swobodnego przepływu
pracowników – Czechy, Cypr, Estonia, Finlandia,
Grecja, Holandia, Irlandia (z niewielkimi ogranicze-
niami dot. praw socjalnych), Islandia, Litwa, Luk-
semburg, Łotwa, Malta, Portugalia, Słowacja, Sło-
wenia, Szwecja, Węgry, Wielka Brytania (z niewiel-
kimi ograniczeniami dot. praw socjalnych), Włochy;
— państwa, które częściowo zliberalizowały do-
stęp do swoich rynków pracy, ale gdzie – co do zasa-
dy – zatrudnienie Polaków regulowane jest prawem
krajowym – Dania, Francja;
— państwa, w których zatrudnienie Polaków re-
gulowane jest prawem krajowym, zgodnie ze stanem
prawnym obowiązującym 1 maja 2004 r. – Austria,
Belgia, Niemcy.
W momencie rozszerzenia UE w maju 2004 r. je-
dynie Szwecja, Irlandia i Wielka Brytania zdecydo-
wały się na pełną liberalizację w dostępie obywateli
państw UE-8, w tym Polski, do swoich rynków pra-
cy. Pozostałe „stare” państwa skorzystały z możliwo-
ści zachowania ograniczonego dostępu do swoich ryn-
ków pracy. Jednocześnie ograniczenia w swobodzie
przepływu pracowników nie zostały wprowadzone
między „nowymi” państwami członkowskimi.
Pozytywny wpływ imigracji na gospodarkę i ry-
nek pracy takich krajów, jak Wielka Brytania czy
Irlandia, skłonił z czasem kolejne kraje do otwarcia
swoich rynków. Finlandia, Hiszpania, Portugalia
i Grecja zniosły ograniczenia po dwóch latach,
w maju 2006 r. Włochy zrobiły to miesiąc później.
W 2007 r. do krajów tych dołączyły Holandia oraz
Luksemburg. Na chwilę obecną jedynie Austria,
Belgia i Niemcy, pomimo pewnych ułatwień, wciąż
utrzymują restrykcje, wymagając pozwoleń na pra-
cę. Ograniczenia w dostępie do ich rynków pracy po-
winny zostać zniesione w przeciągu pięciu lat od
rozszerzenia (w 2009 r.). Istnieje jednak możliwość
przedłużenia okresu stosowania uregulowań przej-
ściowych o kolejne dwa lata, o ile na rynku pracy
danego państwa wystąpią poważne zakłócenia (lub
istnieje ryzyko ich wystąpienia).
W ostatnim czasie można jednak zauważyć, że
problem braku rąk do pracy w praktyce wymusza
coraz dalej idącą liberalizację uregulowań w wybra-
nych segmentach rynku pracy tych państw. W 2007 r.
Niemcy ułatwiły dostęp do rynku pracy inżynierom
wybranych specjalności. Uzasadnieniem liberaliza-
cji przepisów był brak specjalistów w niektórych
branżach, hamujący rozwój gospodarki. Obecnie
niemiecki pracodawca nie musi już udowadniać, że
nie znajduje na dane stanowisko kandydata z miej-
scowego rynku pracy. Wprowadzono również uła-
twienia dla zagranicznych absolwentów niemieckich
uczelni. Przez rok od ukończenia studiów mają oni
prawo poszukiwać pracy w Niemczech. W razie jej
znalezienia otrzymują zezwolenie na pracę na okres
trzech lat. Ich także nie obowiązuje zasada, zgodnie
z którą obcokrajowiec może podjąć pracę tylko wte-

Tabela 2
Obywatele polscy zatrudnieni w głównych instytucjach, zbiorcze dane historyczne

Obywatele RP zatrudnieni w g�ównych instytucjach UE (bez pracowników kontaktowych)

22.05.2006 24.10.2006 30.04.2007 25.10.2007 18.04.2008

Parlament Europejski I Biuro Rzecznika Praw

Obywatelskich 145 148 155 157 191
Komisja Europejska 514 542 738 916 1007

Sekretariat Generalny Rady Unii Europejskiej 71 75 76 78 84

Trybuna� Sprawiedliwo�ci WE/ S�d Pierwszej
Instancji 53 55 56 54 54
Europejski Trybuna� Obrachunkowy 19 25 21 21 32
Europejski Bank Centralny 18 21 21 21 21
Europejski Bank Inwestycyjny 14 17 17 17 16
komitet Ekonomiczno Spo�eczny 17 19 23 23 27
Komitet Regionów 22 30 28 28 29

Źródło: opracowanie własne Urzędu KIE, wg stanu na kwiecień 2008 r.


dy, jeżeli nie ubiega się o nią żaden obywatel RFN.
Również w Austrii rynek pracy staje się w coraz
większym stopniu dostępny dla pracowników z no-
wych państw członkowskich. Po pracownikach sezo-
nowych w rolnictwie ułatwieniami w uzyskiwaniu
zezwoleń na pracę objęte zostały osoby o określo-
nych kwalifikacjach. Lista preferowanych zawodów
obejmuje pięćdziesiąt pozycji (poszukiwani są m.in.
murarze, cieśle, tokarze, inżynierowie). Od listopa-
da 2006 r. bez pozwolenia w Austrii pracują polskie
opiekunki osób niepełnosprawnych. Jednocześnie
zalegalizowano pracę osób, które wcześniej praco-
wały nielegalnie.
W Belgii toczy się aktualnie dyskusja na temat
otwarcia rynku pracy dla obywateli z państw, które
stały się członkami Unii w 2004 r. Za pełnym otwar-
ciem rynku pracy opowiada się bowiem aż 70%
przedsiębiorców, którzy borykają się z problemem
znalezienia pracowników. Na chwilę obecną na szyb-
kie uzyskanie pozwolenia na pracę mogą liczyć
przedstawiciele wybranych, deficytowych sektorów,
m.in. architekci, informatycy, mechanicy, monterzy,
inżynierowie różnych specjalności, hydraulicy, mu-
rarze, kierowcy, ogrodnicy.
Francja zdecydowała się na częściowe otwarcie
swego rynku pracy m.in. dla obywateli Polski od
1 maja 2006 r. Stworzono listę zawodów, w których
łatwiej otrzymać pozwolenie na pracę, gdyż nie ma
wymogu poszukiwania kandydata na lokalnym ryn-
ku pracy. Lista objęła branże: budowlaną, hotelar-
ską, gastronomiczną, turystyczną, rolniczą, mecha-
niczną oraz handlową. Dania, wprowadzając pewne
ułatwienia (dotyczące m.in. pracy studentów i pracow-
ników duńskich firm, które przyłączyły się do ukła-
dów zbiorowych pracy), uruchomiła kampanię pro-
mującą duński rynek oraz programy aktywnej re-
krutacji pracowników do pracy w Danii, adresowane
szczególnie do osób z Polski i Niemiec.
Podsumowując, w ostatnim roku ograniczenia
natury prawnej w wolnym przepływie pracowników
między Polską a innym państwami członkowskimi
były systematycznie znoszone.
Pytanie 7. Jakie inne pożytki odnosi Polska z ty-
tułu aktywnej obecności w strukturach Unii Euro-
pejskiej?
Obecność Polski w Unii Europejskiej jest bez
wątpienia jednym z istotnych czynników stymulują-
cych tempo rozwoju gospodarczego w ostatnich la-
tach. Patrząc z perspektywy ostatniego roku, w okre-
sie od maja 2007 r. do maja 2008 r. dały o sobie znać
pierwsze średnio- i długookresowe efekty akcesji,
odzwierciedlone w poziomie wzrostu gospodarczego,
który na koniec 2007 r. osiągnął 6,5%. Tym samym
był to drugi z kolei rok przyspieszonego rozwoju,
w którym stopa wzrostu przekroczyła 6%. Kontynu-
owany był także trend spadku bezrobocia i wzrostu
dochodu rozporządzalnego w gospodarstwach domo-
wych, co powodowało znaczne zwiększenie kon-
sumpcji (o 5,2% w skali roku). Jeszcze w 2003 r. sto-
pa bezrobocia wynosiła 20%, średnia płaca w sekto-
519
rze przedsiębiorstw kształtowała się na poziomie
537 euro, a napływ bezpośrednich inwestycji zagra-
nicznych (BIZ) sięgał 3,7 mld euro – zastosowano
przelicznik średnich kursów z ostatnich kwartałów
lat 2003 (EUR/PLN = 3,6232) i 2007 (EUR/PLN =
3,655) opublikowanych przez Narodowy Bank Pol-
ski; w wypadku zastosowania średniego kursu euro
w 2007 r. opublikowanego przez Narodowy Bank
Polski (EUR/PLN = 3,7829) płace wyniosłyby od-
powiednio 656 euro i 821 euro. Po prawie czterech
latach członkostwa, na koniec 2007 r., wskaźniki te
wynosiły odpowiednio: bezrobocie — 11,4%, płaca
— 850 euro, BIZ zaś były ponadtrzykrotnie wyższe
i osiągnęły wartość 12,8 mld euro. Oznacza to, że
w ciągu niespełna czterech lat od momentu uzy-
skania przez Polskę członkostwa w UE bezrobocie
spadło prawie o połowę, czemu dodatkowo towarzy-
szył nominalny wzrost o 58% wynagrodzeń wyra-
żonych w euro.
Wspomniane średnio- i długookresowe efekty ak-
cesji są związane m.in. z rosnącym wsparciem i wy-
korzystaniem przyznanych Polsce funduszy przed-
akcesyjnych i strukturalnych. Transfery z budżetu
UE wyniosły w 2007 r. ponad 7 mld euro, co stano-
wiło ponad 2% polskiego PKB. Dostępność tych
środków była czynnikiem, który miał zasadniczy
wpływ m.in. na przebieg procesów modernizacyj-
nych i inwestycyjnych w polskim rolnictwie czy roz-
wój infrastruktury transportowej w kraju.
Z perspektywy minionych czterech lat wyraźnie
widać, że wejście Polski do Unii Europejskiej zdyna-
mizowało zmiany na wsi: przyspieszyło proces mo-
dernizacji i restrukturyzacji rolnictwa, korzystnie
wpłynęło na rozwój obszarów wiejskich. Instrumen-
ty i działania wspólnej polityki rolnej przyczyniły się
do stabilizacji warunków produkcyjnych, dały im-
puls finansowy do działań inwestycyjnych, zmieniły
obraz i funkcjonowanie wsi. Udział we wspólnym
rynku umożliwił wykorzystanie przez Polskę prze-
wag komparatywnych w produkcji rolnej względem
państw UE-15, a także względem innych „nowych”
państw członkowskich. Wzrost cen produktów rol-
nych w 2007 r. oraz w pierwszej połowie 2008 r.
skompensował dynamiczny wzrost cen środków pro-
dukcji. Dzięki korzystnej koniunkturze w rolnictwie
oraz transferom z budżetów wspólnotowego i krajo-
wego dochody polskich rolników wzrosły w 2007 r.
o 13,7% (podczas gdy w UE-27 wzrosły średnio
o 5,4%). Pozytywne efekty dostrzegają sami rolnicy
— grupa społeczna, która niegdyś miała najbardziej
sceptyczne podejście do wejścia Polski do Unii Euro-
pejskiej.
Ważnym czynnikiem wpływającym na wzrost
gospodarczy okazała się migracja zarobkowa pol-
skich obywateli do „starych” państw członkowskich.
Otwarcie rynków pracy wpłynęło pośrednio na ob-
niżenie bezrobocia, a także wzrost presji płacowej
w Polsce. Efektem tego było podnoszenie wynagro-
dzeń przez pracodawców w kraju, obawiających się
utraty najlepiej wykwalifikowanych kadr. Istotne
520
znaczenie dla sytuacji gospodarczej Polski miały po-
nadto transfery dochodów, dokonywane przez polskich
obywateli zatrudnionych za granicą. W 2007 r., we-
dług szacunków Narodowego Banku Polskiego (NBP),
transfery te łącznie przekroczyły kwotę 20 mld zł,
tj. wartość BIZ w roku poprzedzającym akcesję.
Jednym z najważniejszych wydarzeń w czwar-
tym roku członkostwa Polski w UE było wejście Pol-
ski do strefy Schengen w grudniu 2007 r. Było to
zwieńczenie wieloetapowego procesu dostosowaw-
czego, który wymagał zmian w uregulowaniach
prawnych oraz wysiłku administracyjno-organiza-
cyjnego i inwestycyjnego. Jednak korzyści są ewi-
dentne nie tylko dla przeciętnego obywatela, lecz
także dla sfery gospodarki. Ułatwione zostały we-
wnątrzwspólnotowe dostawy towarów oraz zlikwi-
dowane kolejki na granicach z 4 państwami UE.
Wejście do strefy Schengen powinno stanowić istot-
ny impuls dla dalszego rozwoju turystyki przyjazdo-
wej do Polski.
Jako państwo członkowskie UE, Polska aktyw-
nie wpływa na kształt samej Unii i podejmowane
w jej ramach decyzje, tak by były one jak najbardziej
zgodne z polskimi interesami i priorytetami polityki
europejskiej. Dotyczy to zarówno spraw o funda-
mentalnym znaczeniu, takich jak zakończone suk-
cesem negocjacje traktatu z Lizbony, angażowanie
UE w zacieśnianie stosunków z jej wschodnimi są-
siadami, jak również kwestii mniej spektakular-
nych, obejmujących m.in. codzienną działalność pra-
wotwórczą UE, która ma olbrzymi wpływ na funk-
cjonowanie gospodarki, działalność przedsiębiorców
czy życie „zwykłego obywatela”. Pozytywnym i ocze-
kiwanym następstwem członkostwa Polski w UE
jest umocnienie pozycji Polski w relacjach z pań-
stwami spoza UE. Przykład jednoznacznego zaan-
gażowania państw członkowskich i instytucji UE
w rozwiązanie sprawy rosyjskiego embarga na im-
port mięsa z Polski był potwierdzeniem zasady so-
lidarności, która ma podstawowe znaczenie dla za-
chowania spójności działań i samej UE. Członko-
stwo Polski w UE nadało także nowy i bardziej re-
alny wymiar polskiemu zaangażowaniu na rzecz
kontynuacji polityki dalszego rozszerzania UE oraz
promowania współpracy UE z jej wschodnimi są-
siadami.
Sekretarz stanu
Mikołaj Dowgielewicz
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie działalności komisji majątkowej
przy Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji (2951)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 8 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-2951/08),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Tomasza Głogowskiego w sprawie działalności Ko-
misji Majątkowej przy Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie zaznaczyć należy, iż stosownie do
przepisów ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku
Państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospoli-
tej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154, z późn. zm.)
sprawy dotyczące przywrócenia kościelnym osobom
prawnym na własność upaństwowionych nierucho-
mości lub ich części poddane zostały szczególnemu
postępowaniu, określonemu w ustawie mianem po-
stępowania regulacyjnego (art. 61 ust. 1 ustawy).
Zgodnie z art. 62 ww. ustawy o stosunku Państwa
do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej
postępowanie regulacyjne przeprowadza Komisja
Majątkowa. Podstawowym zagadnieniem związa-
nym z działalnością Komisji Majątkowej jest status
prawny tej komisji. Komisja Majątkowa jest orga-
nem rządowo-kościelnym. W skład komisji, ukształ-
towany na zasadzie parytetu, wchodzą przedstawi-
ciele wyznaczeni w równej liczbie przez Sekretariat
Konferencji Episkopatu Polski oraz przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji. Stosownie do
art. 62 ust. 1 ww. ustawy ze strony rządowej przed-
stawiciele wyznaczani są przez Urząd do Spraw Wy-
znań, przy czym na mocy art. 7 ust. 4a ustawy
z dnia 12 listopada 1985 r. o zmianach w organizacji
oraz zakresie działania niektórych naczelnych i cen-
tralnych organów administracji państwowej (Dz. U.
Nr 50, poz. 262, z późn. zm) – zadania przewidziane
dotychczas w odrębnych ustawach dla ministra
– kierownika Urzędu do Spraw Wyznań, a także dla
dyrektora Urzędu do Spraw Wyznań, realizował mi-
nister – szef Urzędu Rady Ministrów, którego kom-
petencje, określone w przepisach ustaw i innych ak-
tach normatywnych z mocą ustawy oraz wynikające
z przepisów wydanych na podstawie upoważnień za-
wartych w ustawach lub w innych aktach prawnych
z mocą ustawy – z dniem wejścia w życie ustawy
z dnia 8 sierpnia 1996 r. Przepisy wprowadzające
ustawy reformujące funkcjonowanie gospodarki i ad-
ministracji publicznej (Dz. U. Nr 106, poz. 497, z późn.
zm.), tj. z dniem 1 stycznia 1997 r., zgodnie z art. 7
pkt 3 tej ustawy, przeszły do zakresu działania mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji.

Postępowanie regulacyjne, toczące się przed Ko-
misją Majątkową, uregulowane jest częściowo w art. 62–
–64 ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolic-
kiego w Rzeczypospolitej Polskiej, natomiast szczegó-
łowy tryb postępowania reguluje zarządzenie mini-
stra – szefa Urzędu Rady Ministrów z dnia 8 lutego
1990 r. w sprawie szczegółowego trybu postępowania
regulacyjnego w przedmiocie przywrócenia osobom
prawnym Kościoła Katolickiego własności nierucho-
mości lub ich części (M.P. Nr 5, poz. 39, z późn. zm.),
zwane dalej „zarządzeniem w sprawie szczegółowego
trybu postępowania regulacyjnego”.
Postępowanie regulacyjne przed Komisją Mająt-
kową – jak wynika z art. 62 ust. 4 i art. 64 ust. 2
cytowanej ustawy – zastępuje postępowanie sądowe
i administracyjne i przypomina w pewnym stopniu
postępowanie polubowne. Świadczy o tym w szcze-
gólności skład komisji, ukształtowany na zasadzie
parytetu, oraz fakt, iż stosownie do § 2 ust. 3 zarzą-
dzenia w sprawie szczegółowego trybu postępowa-
nia regulacyjnego komisja działa pod kierunkiem
dwóch współprzewodniczących, z których jednego
wyznacza minister spraw wewnętrznych i admini-
stracji, a drugiego – sekretarz Konferencji Episko-
patu Polski.
Przedmiotem postępowania regulacyjnego może
być zarówno mienie państwowe, jak i mienie jedno-
stek samorządu terytorialnego. Postępowaniu regu-
lacyjnemu podlegać może zarówno mienie gminne,
jak i mienie powiatów i województw, gdyż jego przed-
miotem jest przywrócenie kościelnym osobom praw-
nym nieruchomości lub ich części, które przeszły na
własność państwa, w tym także tych, które stały się
następnie własnością jednostek samorządu teryto-
rialnego. Przy czym należy pamiętać, iż zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 10 maja 1990 r. Przepisy
wprowadzające ustawę o samorządzie terytorialnym
i ustawę o pracownikach samorządowych (Dz. U.
Nr 32, poz. 191, z późn. zm.) – jednostki podziału
terytorialnego państwa stopnia podstawowego ule-
gły z dniem wejścia w życie ustawy, tj. z dniem 27 maja
1990 r., przekształceniu w jednostki samorządu te-
rytorialnego (art. 3 ust. 1 ustawy). Nastąpiła jedno-
cześnie komunalizacja mienia państwowego, nale-
żącego od organów administracji państwowej stop-
nia podstawowego (art. 5). Dodać należy, iż na mocy
art. 13 ust. 1 ww. ustawy majątek nieruchomy, prze-
kazany na własność gmin w trybie tej ustawy, pod-
lega postępowaniu regulacyjnemu. Podkreślić jed-
noznacznie należy, iż analogiczną regulację zawiera
m.in.:
— art. 30 ust. 3 ustawy z dnia 20 lutego 1997 r.
o stosunku Państwa do gmin wyznaniowych żydow-
skich (Dz. U. Nr 41, poz. 251, z późn. zm.);
— art. 42 ustawy z dnia 13 maja 1994 r. o sto-
sunku Państwa do Kościoła Ewangelicko-Augsbur-
skiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 73,
poz. 323, z późn. zm.);
521
— art. 50 ustawy z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku
Państwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła
Prawosławnego (Dz. U. Nr 66, poz. 287, z późn. zm.);
— art. 38c ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o gwa-
rancjach wolności sumienia i wyznania (t.j.: Dz. U.
z 2005 r. Nr 231, poz. 1965, z późn. zm.).
Wskazać również należy na art. 60 ustawy z dnia
13 października 1998 r. Przepisy wprowadzające
ustawy reformujące administrację publiczną (Dz. U.
Nr 133, poz. 872, z późn. zm.) – mienie Skarbu Pań-
stwa, będące we władaniu instytucji i państwowych
jednostek organizacyjnych, przejmowanych z dniem
1 stycznia 1999 r. przez jednostki samorządu teryto-
rialnego na podstawie przepisów tej ustawy oraz
przepisów ustawy z dnia 24 lipca 1998 r. o zmianie
niektórych ustaw określających kompetencje orga-
nów administracji publicznej – w związku z reformą
ustrojową państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 668, z późn.
zm.), z tym dniem stało się z mocy prawa mieniem
właściwych jednostek samorządu terytorialnego,
chyba iż przepis szczególny stanowi inaczej. Nato-
miast na mocy art. 71 ustawy mienie nabyte, na za-
sadach określonych w ustawie, przez jednostki sa-
morządu terytorialnego podlega przepisom dotyczą-
cym postępowania regulacyjnego, o którym mowa
w ww. ustawach, tj.: ustawie o stosunku Państwa do
Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej,
ustawie o gwarancjach wolności sumienia i wyzna-
nia, ustawie o stosunku Państwa do Polskiego Auto-
kefalicznego Kościoła Prawosławnego, ustawie o sto-
sunku Państwa Polskiego do Kościoła Ewangelicko-
-Augsburskiego w Rzeczypospolitej Polskiej, a także
w ustawie z dnia 13 maja 1994 r. o stosunku Pań-
stwa do Kościoła Ewangelicko-Reformowanego
w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 73, poz. 324,
z późn. zm), ustawie z dnia 30 czerwca 1995 r. o sto-
sunku Państwa do Kościoła Chrześcijan Baptystów
w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 97, poz. 480,
z późn. zm.) oraz w ustawie z dnia 20 lutego 1997 r.
o stosunku Państwa do gmin wyznaniowych żydow-
skich w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 41, poz.
251, z późn. zm.) – co oznacza, że obok mienia komu-
nalnego również mienie powiatów i województw
podlega postępowaniu regulacyjnemu.
Biorąc pod uwagę powyższe, stwierdzić należy, iż
działająca na podstawie art. 62 ustawy o stosunku
państwa do Kościoła Katolickiego w Rzeczypospoli-
tej Polskiej Komisja Majątkowa jest rządowo-ko-
ścielnym organem, działającym w trybie mediacyj-
no-polubownym. Komisja Majątkowa nie jest orga-
nem władzy sądowniczej, pomimo iż zgodnie z art. 63
ust. 4 ww. ustawy o stosunku Państwa do Kościoła
Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej – ugody za-
warte przed Komisją Majątkową oraz orzeczenia
przez nią wydane mają moc sądowych tytułów egze-
kucyjnych oraz że zgodnie z § 22 ust. 2 ww. zarzą-
dzenia w sprawie szczegółowego trybu postępowa-
nia regulacyjnego – współprzewodniczący Komisji
Majątkowej uprawnieni są do nadawania orzecze-
niom klauzuli wykonalności, a wskazane orzeczenia
522
i ugody stanowią podstawę do dokonania wpisów
w księgach wieczystych i ewidencji gruntów (art. 63
ust. 7 ww. ustawy o stosunku Państwa do Kościoła
Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej).
Należy wyraźnie podkreślić, iż Komisja Majątko-
wa nie jest organem administracji publicznej, co po-
twierdził Naczelny Sąd Administracyjny w postano-
wieniu z dnia 26 września 1991 r. (sygn. I SA 768/
1991), stwierdzając, iż „Komisja Majątkowa, działa-
jąca na podstawie ustawy o stosunku Państwa do
Kościoła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej,
nie jest organem administracji państwowej (ani sa-
morządowej) w rozumieniu art. 1 § 1 pkt 1 K.p.a. ani
innym organem powołanym z mocy prawa do zała-
twienia spraw ze sfery administracji państwowej
(samorządowej) na zasadzie art. 1 § 2 K.p.a.”, a jej
orzeczenia nie mają cech decyzji administracyjnej
i nie jest na nie dopuszczalna skarga do sądu admi-
nistracyjnego”.
Wobec powyższego stwierdzić należy, iż charak-
ter działalności Komisji Majątkowej jest zasadniczo
bliski działalności sądów polubownych, o czym
świadczy zwłaszcza ukształtowany na zasadzie pa-
rytetu skład komisji. Komisja jest rządowo-kościel-
nym organem, działającym w szczególnym trybie
mediacyjno-polubownym.
Przyjęte w omawianej ustawie rozwiązania doty-
czące postępowania we wskazanych sprawach wpro-
wadziły – jak wskazano powyżej – sui generis tryb
mediacyjno-polubowny.
Tryb ten charakteryzuje się następującymi ce-
chami:
— poddanie przez zainteresowane strony roz-
strzygnięcia określonych ściśle spraw powołanym
w ustawie (względnie w umowie, jeżeli chodzi o po-
stępowanie polubowne w sprawach cywilnych) arbi-
trom, powołanym na zasadzie parytetu w równej
liczbie przez każdą ze stron;
— wyłączenie tym samym rozpoznania sprawy
przez sąd powszechny, zapadłe w tym postępowaniu
orzeczenie lub zawarta ugoda mają moc prawną na
równi z wyrokiem sądu państwowego lub ugodą za-
wartą przed takim sądem;
— od orzeczenia nie przysługuje odwołanie.
Stosownie do art. 64 ww. ustawy, jeżeli zespół
orzekający lub komisja w jej pełnym składzie nie
uzgodniły orzeczenia, zawiadamiają o tym pisemnie
uczestników postępowania regulacyjnego. Wówczas
uczestnicy tego postępowania mogą w terminie sze-
ściu miesięcy od otrzymania zawiadomienia wystą-
pić o podjęcie zawieszonego postępowania sądowego
lub administracyjnego, a jeżeli nie było ono wszczę-
te – wystąpić do sądu o zasądzenie roszczenia.
Oznacza to, iż aby zapadło orzeczenie musi między
członkami Komisji Majątkowej, reprezentującymi
stronę państwową oraz stronę kościelną, istnieć
pełna zgodność tak co do przesłanek przywrócenia
własności nieruchomości lub jej części (art. 61 usta-
wy), jak również co do sposobu regulacji (art. 63
ustawy).
Pragnę wyraźnie podkreślić, iż podstawą praw-
ną działania Komisji Majątkowej jest art. 62 ust. 1
ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Katolickie-
go w Rzeczypospolitej Polskiej, który powierza
kompetencję do prowadzenia postępowania regula-
cyjnego właśnie Komisji Majątkowej. Jak wskaza-
no powyżej, Komisja Majątkowa jest organem rzą-
dowo-kościelnym, nie jest ona ani organem admini-
stracji publicznej, ani też organem sądowniczym.
Charakter jej działalności najbardziej zbliżony jest
do działalności sądów polubownych, ale również
w stosunku do nich występują istotne różnice. Ko-
misja jest zatem organem o szczególnym, miesza-
nym charakterze i pomimo, iż minister spraw we-
wnętrznych i administracji powołuje połowę jej
członków, w tym jednego z dwóch współprzewodni-
czących, komisja znajduje się poza strukturą orga-
nizacyjną Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji, które jedynie zapewnia obsługę kance-
laryjno-biurową komisji.
Wprawdzie zgodnie z art. 146 Konstytucji RP
Rada Ministrów prowadzi politykę wewnętrzną i za-
graniczną Rzeczypospolitej Polskiej, a do jej zakresu
działania należą wszelkie sprawy polityki państwa
niezastrzeżone dla innych organów państwowych
i samorządu terytorialnego, jednakże minister
spraw wewnętrznych i administracji nie posiada
kompetencji nadzorczych ani kontrolnych, na pod-
stawie których mógłby bezpośrednio wpływać na
treść orzeczeń Komisji Majątkowej. Minister może
jedynie pośrednio wpływać na działalność komisji,
tj. poprzez wyznaczanie do jej składu odpowiednio
przygotowanych merytorycznie przedstawicieli, któ-
rzy gwarantować będą, że komisja działać będzie
zgodnie z przepisami ustawy o stosunku Państwa
do Kościoła Katolickiego w RP oraz wydanego na jej
podstawie zarządzenia w sprawie szczegółowego
trybu postępowania regulacyjnego. Jest to dosyć
istotne uprawnienie z uwagi, iż jak wskazano powy-
żej komisja składa się w połowie z członków wyzna-
czonych przez ministra MSWiA, a stosownie do § 20
ust. 2 zarządzenia w sprawie szczegółowego trybu
postępowania regulacyjnego zespół orzekający (bądź
komisja w pełnym składzie) wydaje orzeczenia zwy-
kłą większością głosów, zaś w razie równości głosów
uznaje się, że zespół nie uzgodnił orzeczenia. W przy-
padku nieuzgodnienia orzeczenia w myśl art. 64
ww. ustawy o stosunku Państwa do Kościoła Kato-
lickiego w RP zespół lub komisja zawiadamiają
o tym fakcie na piśmie uczestników postępowania
regulacyjnego, którzy w terminie sześciu miesięcy
od otrzymania zawiadomienia mogą wystąpić o pod-
jęcie zawieszonego postępowania sądowego lub ad-
ministracyjnego, a jeżeli nie było ono wszczęte – wy-
stąpić do sądu o zasądzenie roszczenia.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż przy roz-
ważaniu sugerowanej w przedmiotowym wystąpie-
niu propozycji wprowadzenia zmian w obowiązują-
cych przepisach prawnych w zakresie m.in. zobo-
wiązywania komisji do konsultowania planów prze-

kazania nieruchomości z władzami gminy, na tere-
nie której są zlokalizowane – należałoby uwzględnić
fakt, iż regulacja przeprowadzana w trybie art. 61
ust. 1 ww. ustawy o stosunku Państwa do Kościo-
ła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej trwa
od wielu lat. Dlatego też zmiana przepisów regu-
lujących zasady postępowania w tym zakresie – po
upływie takiego czasu – jest niezwykle dyskusyjna.
Wprowadzenie jej bowiem oznaczałoby zmianę wa-
runków prowadzonego postępowania regulacyjnego
w chwili, gdy została do rozpatrzenia niewielka już
liczba wniosków. Ponadto wprowadzenie tych zmian
wymagałoby przeprowadzenia uzgodnień z Episko-
patem Polski.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Marka Biernackiego
w sprawie jakości i kontroli jakości
pobieranego gazu (2953)
W odpowiedzi na pismo z dnia 8 maja 2008 r.
(znak: SPS-023-2953/08), przy którym przesłana
została interpelacja pana posła Marka Biernackie-
go, przedstawiam poniższe informacje w sprawie po-
ruszonej przez pana posła.
Zgodnie z art. 9c ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625,
z późn. zm.) operator systemu przesyłowego lub dys-
trybucyjnego odpowiedzialny jest m.in. za prowadze-
nie ruchu sieciowego w sposób skoordynowany i efek-
tywny z zachowaniem wymaganej niezawodności do-
starczania paliw gazowych i ich jakości.
Parametry jakościowe, jakie powinien spełniać
gaz ziemny, oraz częstotliwość wykonywania badań
poszczególnych parametrów jakościowych zostały
określone w rozporządzeniu ministra gospodarki,
pracy i polityki społecznej z dnia 6 kwietnia 2004 r.
w sprawie szczegółowych warunków przyłączenia
podmiotów do sieci gazowych, ruchu i eksploatacji
tych sieci (Dz. U. Nr 105, poz. 1113).
Przedsiębiorstwo energetyczne zobowiązane jest
wykonywać badania poszczególnych parametrów ja-
kościowych w zakresie:
1) zawartości siarkowodoru – raz na 12 mie-
sięcy;
2) zawartości siarki całkowitej – raz na 12 mie-
sięcy;
523
3) zawartości par rtęci – tylko dla złóż paliwa ga-
zowego zawierających rtęć – raz na 6 miesięcy;
4) stopnia nawonienia paliwa gazowego w sieci
rozdzielczej – raz na 14 dni;
5) ciepła spalania – raz na 24 godziny.
Zgodnie z przepisami tego rozporządzenia w przy-
padku zastrzeżeń dotyczących jakości dostarcza-
nych paliw gazowych odbiorca może zażądać wyko-
nania badania ich jakości w laboratorium badaw-
czym posiadającym akredytację jednostki certyfi-
kującej. W przypadku, gdy uzyskano potwierdze-
nie, że dostarczane paliwa gazowe nie spełniają
wymagań określonych w ww. rozporządzeniu, to
zgodnie z rozporządzeniem ministra gospodarki
z dnia 6 lutego 2008 r. w sprawie szczegółowych
zasad kształtowania i kalkulacji taryf oraz rozli-
czeń w obrocie paliwami gazowymi (Dz. U. Nr 28,
poz. 165) odbiorcy przysługują bonifikaty z tego ty-
tułu. Przedsiębiorstwo energetyczne udziela lub
odmawia udzielenia bonifikaty w terminie 30 dni
od dnia złożenia wniosku przez odbiorcę, wysokość
bonifikaty określa taryfa.
Ponadto pragnę zaznaczyć, że w chwili obecnej
trwają prace nad rozporządzeniem ministra gospo-
darki w sprawie szczegółowych warunków funkcjo-
nowania systemu gazowego, w którym zawarto wy-
magania jakościowe stawiane paliwom gazowym,
określono częstotliwość, z jaką należy badać para-
metry jakościowe paliw gazowych, oraz wyznaczono
miejsca dokonywania ww. badań.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Aleksandry Natalli-Świat
w sprawie sprzedaży akcji Banku
Gospodarki Żywnościowej (2958)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Alek-
sandry Natalli-Świat w sprawie sprzedaży akcji
Banku Gospodarki Żywnościowej SA (SPS-023-
-2958/08), pragnę poinformować, iż obecnie Skarb
Państwa jest akcjonariuszem banku BGŻ SA posia-
dającym 16 078 267 akcji banku, reprezentujących
37,27% kapitału zakładowego banku i uprawniają-
cych do wykonywania 16 080 967 głosów na walnym
zgromadzeniu banku.
Wiodącym akcjonariuszem banku BGŻ SA re-
prezentującym 59,35% udziałów w kapitale zakła-
dowym BGŻ SA jest grupa Rabobank, w skład któ-
rej wchodzi Rabobank International Holding BV
z siedzibą w Utrechcie, posiadający bezpośrednio
524
21 297 397 akcji BGŻ SA, co stanowi 49,37% udziału
w kapitale zakładowym oraz Cooperatieve Centrale
Raiffeisen – Boerenleenbank BA z siedzibą w Utrech-
cie, posiadający bezpośrednio 4 303 695 akcji banku
BGŻ SA, reprezentujących 9,98% kapitału zakłado-
wego banku.
W związku z nabyciem w 2004 r. znaczącego pa-
kietu akcji banku BGŻ SA przez Rabobank Interna-
tional Holding BV – 35,30% (13,76% – objęcie akcji
nowej emisji, 21,26% – zakup akcji banku od ban-
ków spółdzielczych i zrzeszających, 0,28% – zakup
akcji własnych banku), jak również objęciem przez
Europejski Bank Odbudowy i Rozwoju 15% akcji no-
wej emisji, w dniu 19 listopada 2004 r. pomiędzy Mi-
nisterstwem Skarbu Państwa, Rabobank Interna-
tional Holding BV oraz Europejskim Bankiem Od-
budowy i Rozwoju (EBOiR) została zawarta umowa
akcjonariuszy dotycząca Banku Gospodarki Żywno-
ściowej SA. Umowa ta zawierała m.in. zapisy na te-
mat zarządzania BGŻ SA, wprowadzała ogranicze-
nia w obrocie akcjami banku, zobowiązała Rabo-
bank International Holding BV oraz EBOiR do udzie-
lenia pożyczki podporządkowanej dla BGŻ SA (na-
bycie obligacji zamiennych banku), wprowadzała
możliwość zainicjowania przez Skarb Państwa dzia-
łań zmierzających do przeprowadzenia IPO (pierw-
szej oferty publicznej) akcji BGŻ SA. Terminem obo-
wiązywania umowy była data 30 czerwca 2007 r. lub
dzień złożenia przez BGŻ SA do Komisji Papierów
Wartościowych i Giełd prospektu przygotowanego
w związku z pierwszą ofertą publiczną akcji banku.
Przed datą upływu terminu obowiązywania ww.
umowy Ministerstwo Skarbu Państwa podjęło czyn-
ności mające na celu określenie nowych warunków
dalszej współpracy pomiędzy znaczącymi akcjona-
riuszami banku w ramach wynegocjowanej nowej
umowy akcjonariuszy. W lutym 2007 r. Minister-
stwo Skarbu Państwa na piśmie potwierdziło za-
miar zawarcia nowej umowy akcjonariuszy. W opi-
nii Ministerstwa Skarbu Państwa w nowym doku-
mencie miały znaleźć się postanowienia dotyczące
możliwości wprowadzenia BGŻ SA na Giełdę Papie-
rów Wartościowych w Warszawie SA w perspekty-
wie 2–3 lat, struktury organów BGŻ SA oraz polity-
ki dywidendowej.
Z uwagi na brak porozumienia pomiędzy Skar-
bem Państwa a Rabobank International Holding BV
w zakresie zawarcia nowej umowy akcjonariuszy,
w związku ze zbliżającym się terminem wygaśnięcia
dotychczas obowiązującej umowy akcjonariuszy,
Skarb Państwa w dniu 28 czerwca 2007 r. wykonał
przysługujące mu na podstawie umowy akcjonariu-
szy z dnia 19 listopada 2004 r. uprawnienie, wysto-
sowując do Rabobank International Holding BV
oraz Europejskiego Banku Odbudowy i Rozwoju za-
wiadomienie o IPO. W dniu 23 sierpnia 2007 r.
z wniosku ministra skarbu państwa odbyło się Nad-
zwyczajne Walne Zgromadzenie BGŻ SA, które po-
stanowiło o ubieganiu się o dopuszczeniu akacji BGŻ
SA do obrotu na Giełdzie Papierów Wartościowych
w Warszawie SA oraz ich dematerializacji.
Zgodnie z treścią uchwały ww. walnego zgroma-
dzenia pierwsza oferta publiczna BGŻ SA powinna
mieć miejsce w I półroczu 2008 r., lecz nie później
niż do końca III kwartału 2008 r. Walne zgromadze-
nie upoważniło Zarząd BGŻ SA do dokonania wszel-
kich czynności faktycznych i prawnych związanych
z dopuszczeniem i wprowadzeniem akcji banku do
obrotu na Giełdzie Papierów Wartościowych w War-
szawie SA oraz do zawarcia z Krajowym Depozytem
Papierów Wartościowych SA umowy depozytowej,
o której mowa w art. 5 ustawy o obrocie instrumen-
tami finansowymi
Należy wskazać, iż nieskorzystanie przez mini-
stra skarbu państwa z przysługującego mu ówcze-
śnie na mocy umowy akcjonariuszy z dnia 19 listo-
pada 2004 r. prawa do wystosowania zawiadomienia
o IPO ograniczyłoby możliwości zbycia akcji BGŻ
SA przez Skarb Państwa. W obecnej sytuacji, wobec
braku jakichkolwiek umów i porozumień pomiędzy
akcjonariuszami, wprowadzenie akcji BGŻ SA na
giełdę jest realną szansą na zbycie pakietu akcji
BGŻ SA należącego do Skarbu Państwa. Skarb Pań-
stwa zamierza sprzedać w ramach pierwszej oferty
publicznej posiadany pakiet akcji banku BGŻ SA
(37,20%), z wyjątkiem akcji pozostałych do nieod-
płatnego udostępnienia pracownikom banku, które
stanowią 0,07% kapitału zakładowego. Za zbyciem
posiadanego pakietu akcji banku BGŻ SA przez
Skarb Państwa przemawia fakt, iż bank ma już in-
westora strategicznego – Grupę Rabobank, która
traktuje inwestycję w BGŻ SA jako inwestycję dłu-
goterminową. Pozostanie przez Skarb Państwa
mniejszościowym akcjonariuszem banku BGŻ SA
byłoby niecelowe. Skarb Państwa nie miałby bo-
wiem możliwości wywierania aktywnego wpływu
na kierunki rozwoju i funkcjonowanie banku.
W celu ustalenia ostatecznej ceny sprzedaży na
takim poziomie, który w sposób dostateczny ochroni
interesy Skarbu Państwa, minister skarbu państwa
wyłonił doradcę ministra skarbu państwa w proce-
sie prywatyzacji Banku Gospodarki Żywnościowej
SA – konsorcjum: Deutsche Bank Polska SA oraz
Deutsche Bank AG Oddział w Londynie, którego za-
daniem jest oszacowanie wartości akcji Banku Go-
spodarki Żywnościowej SA oraz przedstawienie re-
komendacji ministrowi skarbu państwa dotyczącej
zasadności zbycia przez Skarb Państwa akcji banku
w pierwszej ofercie publicznej z uwzględnieniem
m.in. warunków rynkowych, zainteresowania inwe-
storów, kondycji banku oraz planowanego poziomu
ceny akcji banku w ofercie.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Aleksandry Natalli-Świat
w sprawie realizacji programu budowy dróg
ekspresowych ze szczególnym uwzględnieniem
drogi S5 pomiędzy Wrocławiem a Poznaniem
(2960)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Aleksandry Natalii-Świat
z dnia 29 kwietnia 2008 r., przekazanej przy piśmie
z dnia 8 maja 2008 r., znak: SPS-023-2960/08,
w sprawie budowy drogi ekspresowej S5 na odcinku
Poznań–Wrocław, uprzejmie przekazuję następują-
ce informacje.
Budowa przedmiotowej drogi została ujęta w Pro-
gramie Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012,
zatwierdzonym uchwałą Rady Ministrów nr 163/
2007 z dnia 25 września 2007 r. Zgodnie z przyjęty-
mi założeniami inwestycja ta będzie realizowana
w latach 2008–2012.
W chwili obecnej budowa drogi ekspresowej S5
z Poznania do Wrocławia jest w fazie wstępnych
prac projektowych. Inwestycja ta została podzielona
na dwa etapy:
1) odcinek Poznań (A2 węzeł „Głuchowo”)–gra-
nica województw (węzeł „Korzeńsko”) o długości
105 km; dla tego odcinka zostało już zatwierdzone
studium techniczno-ekonomiczno-środowiskowe,
2) odcinek granica województw (węzeł „Korzeń-
sko”)–Wrocław (A8) o długości 50 km; dla tego od-
cinka w październiku 2007 r. zostało zatwierdzone
studium techniczno-ekonomiczne.
Najdalej zawansowane są prace przygotowawcze
na odcinku Kaczkowo–Korzeńsko z obwodnicami
Bojanowa i Rawicza.
Jednocześnie pragnę zapewnić, iż w chwili obec-
nej nie istnieje zagrożenie niezrealizowania tej in-
westycji w zaplanowanym horyzoncie czasowym.
Odpowiadając na ostatnie pytanie pani poseł,
należy zauważyć, iż najbliższy przetarg, mający na
celu wyłonienie wykonawcy robót budowlanych na
drogach ekspresowych, zostanie ogłoszony w czerw-
cu 2008 r. W wyniku procedury przetargowej zosta-
ną wybrani wykonawcy robót budowlanych na dro-
dze ekspresowej S3 na odcinkach Gorzów Wielko-
polski–Międzyrzecz oraz Międzyrzecz–Sulechów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
525
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Krzysztofa Jurgiela
i Iwony Arent
w sprawie realizacji postanowień ustawy
o ujawnieniu w księgach wieczystych
prawa własności nieruchomości Skarbu
Państwa oraz jednostek
samorządu terytorialnego (2964)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 8 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-2964/08)
przekazującego interpelację posłów na Sejm RP pani
Iwony Arent oraz pana Krzysztofa Jurgiela w spra-
wie realizacji postanowień ustawy o ujawnieniu
w księgach wieczystych prawa własności nierucho-
mości Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu
terytorialnego, uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Ustawa z dnia 7 września 2007 r. o ujawnieniu
w księgach wieczystych prawa własności nierucho-
mości Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu
terytorialnego (Dz. U. Nr 191, poz. 1365) nakłada
na starostów oraz inne organy szereg obowiązków
związanych z realizacją celu ustawy, którym jest
usunięcie zaniedbań w zakresie uporządkowania
stanu prawnego własności nieruchomości Skarbu
Państwa i jednostek samorządu terytorialnego,
a także wsparcie obywateli w działaniach na rzecz
regulacji stanu prawnego nieruchomości na obsza-
rze całego kraju.
Podkreślić należy, iż przedmiotowa ustawa nie
nakłada na organy właściwe w sprawach gospodarki
nieruchomościami Skarbu Państwa oraz jednostek
samorządu terytorialnego nowych zadań, które wy-
nikają z zakresu ich obowiązków kształtowanych
przepisami innych ustaw, a wprowadza jedynie sys-
tem egzekwowania wykonania tych obowiązków.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż określony
w art. 1 ust. 1 ww. ustawy termin dla sporządzenia
i przekazania przez starostów właściwym wojewo-
dom, marszałkom województw, wójtom, burmistrzom
i prezydentom miast wykazów nieruchomości, które
na mocy odrębnych przepisów przeszły na własność
Skarbu Państwa i stanowią jego własność albo wła-
sność jednostek samorządu terytorialnego, a także
niestanowiących własności Skarbu Państwa albo
własności jednostek samorządu terytorialnego i nie-
pozostających w posiadaniu ich właścicieli, nieru-
chomości zabudowanych, w których lokale zajmowa-
ne są przez osoby objęte przepisami ustawy z dnia
21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, miesz-
kaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cy-
wilnego (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn.
zm.) − upłynął w dniu 19 maja 2008 r. Właściwi wo-
jewodowie − zgodnie z art. 1 ust. 3 ustawy o ujaw-
526
nieniu w księgach wieczystych prawa własności nie-
ruchomości Skarbu Państwa oraz jednostek samo-
rządu terytorialnego – mają obowiązek przedstawić
ministrowi właściwemu do spraw administracji pu-
blicznej zestawienia zbiorcze informacji w powyż-
szym zakresie w terminie miesiąca od daty otrzy-
mania wykazów od starostów, tj. do dnia 19 czerwca
2008 r. Następnie minister MSWiA w ciągu 2 mie-
sięcy, tj. do dnia 19 sierpnia 2008 r., ma obowiązek
przygotowania informacji zbiorczej w zakresie reali-
zacji przedmiotowej ustawy w skali kraju (art. 1
ust. 4 ww. ustawy).
Aktualnie do MSWiA wpływają kwartalne spra-
wozdania nadsyłane przez wojewodów, wynikające
z obowiązku określonego w art. 4 ust. 2 ww. ustawy,
tj. złożenia przez starostów we właściwych sądach
rejonowych wniosków o ujawnienie w księgach wie-
czystych prawa własności nieruchomości Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego.
Z nadesłanych sprawozdań wynika, iż w powiatach
trwają prace związane z opracowaniem wykazów
nieruchomości oraz bieżące prace związane z regu-
lacją stanów prawnych nieruchomości.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż obecnie
w parlamencie prowadzone są prace legislacyjne do-
tyczące zmiany ww. ustawy o ujawnieniu w księgach
wieczystych prawa własności nieruchomości Skarbu
Państwa oraz jednostek samorządu terytorialnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie zagrożenia Polski
utratą pomocy Unii Europejskiej w związku
z niedostosowaniem prawa w zakresie ochrony
środowiska do wymogów UE (2965)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego z dnia
8 maja br., znak: SPS-023-2965/08, w sprawie za-
grożenia Polski utratą pomocy Unii Europejskiej
w związku z niedostosowaniem prawa w zakresie
ochrony środowiska do wymogów UE uprzejmie in-
formuję.
Potencjalnym źródłem wystąpienia zagrożenia
Polski utratą możliwości ubiegania się o dofinanso-
wanie określonych przedsięwzięć z funduszy pomo-
cowych UE jest, zidentyfikowana przez Komisję Eu-
ropejską, niezgodność polskiego prawa, w szczególno-
ści ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150), z prze-
pisami dyrektywy Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerw-
ca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych
przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne
na środowisko naturalne (zmienionej dyrektywami:
97/11/WE i 2003/35/WE) oraz dyrektywy Rady 92/
43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony
siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory
– w zakresie dotyczącym postępowania w sprawie
oceny oddziaływania na środowisko.
W celu zminimalizowania przedmiotowego za-
grożenia na szczeblu rządowym podjęto działania
zarówno legislacyjne, jak i pozalegislacyjne.
W celu uwzględnienia zarzutów Komisji Europej-
skiej, podniesionych w ramach postępowania w spra-
wie o naruszenie przepisów dyrektywy 85/337/EWG,
w Ministerstwie Środowiska został opracowany pro-
jekt ustawy o uprawnieniach społeczeństwa w ochro-
nie środowiska oraz o ocenach oddziaływania na
środowisko i organach administracji w tym zakre-
sie. Projekt został przyjęty przez stały Komitet Rady
Ministrów w dniu 16.06.2008 r.
Przewiduje się, iż ustawa o uprawnieniach społe-
czeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach od-
działywania na środowisko i organach administracji
w tym zakresie wejdzie w życie z dniem 1 paździer-
nika 2008 r.
Planowane jest również dokonanie stosownych
zmian w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia
9 listopada 2004 r. w sprawie określenia rodzajów
przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na
środowisko oraz szczegółowych uwarunkowań zwią-
zanych z kwalifikowaniem przedsięwzięcia do spo-
rządzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko
(Dz. U. Nr 257, poz. 2573, z późn. zm.), mających na
celu zapewnienie pełnej zgodności z dyrektywą 85/
337/EWG.
Jednocześnie, w celu uwzględnienia zaleceń Ko-
misji Europejskiej, w Ministerstwie Rozwoju Regio-
nalnego opracowano, we współpracy z Minister-
stwem Środowiska, „Wytyczne w zakresie postępo-
wania w sprawie oceny oddziaływania na środowi-
sko dla przedsięwzięć współfinansowanych z krajo-
wych lub regionalnych programów operacyjnych”.
Przedmiotowe wytyczne mają być stosowane w szcze-
gólności w okresie do dnia wejścia w życie nowych
przepisów dotyczących postępowania w sprawie oceny
oddziaływania na środowisko, w celu zminimalizowa-
nia niebezpieczeństwa powstania niezgodności prze-
prowadzonej procedury oceny z wymaganiami wspól-
notowymi, a tym samym – trudności z pozyskaniem
środków z funduszy pomocowych UE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 19 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
ministra spraw zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Tadeusza Iwińskiego
w sprawie projektu likwidacji szeregu polskich
placówek dyplomatycznych (2966)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Tadeusza Iwińskiego w spra-
wie projektu likwidacji szeregu polskich placówek
dyplomatycznych, przesłaną przy piśmie SPS-023-
-2966/08, działając z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, uprzejmie informuję, co następuje:
Odpowiadając na interpelację pana posła Tade-
usza Iwińskiego jestem zmuszony odnieść się do nie-
których – w moim odczuciu – momentami emocjal-
nych i przez to zapewne częściowo nieuzasadnionych
tez zawartych w jej treści. Zanim przedstawię w dal-
szej części odpowiedzi motywy leżące u podstaw de-
cyzji o likwidacji niektórych placówek zagranicz-
nych oraz – siłą rzeczy – skrócone założenia do no-
wej polityki funkcjonowania sieci polskich placówek
zagranicznych, pozwolę sobie poinformować Pana
Posła, że:
1. Nie podjąłem decyzji o likwidacji Ambasady
RP w Sudanie, gdyż Rzeczpospolita Polska takowej
nie posiada. W Sudanie akredytowany jest ambasa-
dor RP rezydujący w Kairze i nie planuję w tym za-
kresie zmian.
2. Fakt występowania na terytorium Demokra-
tycznej Republiki Konga, jak pisze pan poseł, „całej
Tablicy Mendelejewa” jest zapewne interesujący z geo-
graficznego punktu widzenia, niemniej jednak nie
może być uznany za wystarczający argument za
utrzymaniem w obecnym okresie w tym kraju kosz-
townej placówki zagranicznej. Pragnę zaznaczyć, że
wymiana handlowa między Polską a Demokratycz-
ną Republiką Konga osiągnęła w 2007 r. pułap zale-
dwie 39,8 mln dol. Wartość naszego eksportu wynio-
sła 0,8 mln dol., a importu – 39 mln dol. Głównymi
towarami eksportowymi do Konga są ogniwa i bate-
rie galwaniczne, mięso oraz części do maszyn i silni-
ki. Z kolei z Konga sprowadzamy głównie miedź.
Można wyrazić zatem żal, że wiele lat obecności dy-
plomatycznej nie przełożyło się na realne powiąza-
nia ekonomiczne.
3. Likwidacja Konsulatu Generalnego w Karaczi
wiąże się z przeniesieniem ciężaru zadań tej placów-
ki do Ambasady RP w Islamabadzie. Przypominam,
że w Pakistanie mieliśmy do tej pory dwie placówki,
a zostaje jedna. Nie przeczę też, że nowy port
w Gwadar może być bramą eksportową polskich to-
warów do Azji Centralnej, i zapewniam pana posła,
że Ambasada RP w Islamabadzie będzie miała tę
kwestię na uwadze.
4. Nie potrzebuje pan poseł bronić placówki kon-
sularnej w Ostrawie, gdyż nie zamierzam jej zlikwi-
dować.
527
Po wyjaśnieniu powyższych, szczegółowych kwe-
stii poruszonych w interpelacji pana posła pragnę
przekazać panu kilka zasadniczych tez, leżących
u podstaw podjętej przeze mnie decyzji o likwidacji
niektórych placówek zagranicznych.
Obejmując funkcję ministra spraw zagranicz-
nych, obiecałem stanowcze dążenie do modernizacji
polskiej dyplomacji, która powinna być lepiej zorgani-
zowana, lepiej wyposażona i lepiej opłacana, a w kon-
sekwencji bardziej profesjonalna i dynamiczna.
Z perspektywy ponadpółrocznego sprawowania prze-
ze mnie urzędu widzę wieloletnie zaniedbania
w tym zakresie. Modernizacja polskiej służby zagra-
nicznej jest jednym z priorytetów polityki kierowa-
nego przez mnie urzędu, co znalazło wyraz w decy-
zjach dotyczących budżetu MSZ w 2008 r. Oznacza
to jednak także dążenie do eliminowania wszelkich
przerostów w zakresie nieruchomości, etatów i wy-
posażenia i przerzucanie tak uwolnionego potencja-
łu do miejsc i funkcji bardziej tego potrzebujących.
Nadmieniam, że w ostatnich latach wyczuwalny był
brak całościowej koncepcji dotyczącej utrzymania
sieci placówek zagranicznych RP na świecie. Wyra-
zem tego było dość intensywne tworzenie po 2000 r.
nowych placówek, w tym zwłaszcza konsulatów,
któremu nie towarzyszyło jednoczesne analizowa-
nie faktycznego obciążenia istniejących już wcze-
śniej placówek. W latach 2000–2007 powstały
24 nowe zawodowe placówki zagraniczne, w tym
11 ambasad, zlikwidowano zaś 5. Każda nowa pla-
cówka zagraniczna oznaczała wymierny dla budże-
tu państwa koszt jej utrzymania, płac zatrudnio-
nych w niej ludzi oraz innych związanych z jej funk-
cjonowaniem kosztów. Dla przykładu informuję
pana posła, że roczny koszt utrzymania KG w Rio de
Janeiro wynosi blisko ćwierć miliona euro, podczas
gdy liczba czynności konsularnych wykonywanych
przez tę placówkę jest znikoma. Tak znaczącemu
wzrostowi liczby placówek nie towarzyszył adekwat-
ny wzrost budżetu MSZ, pogłębiała się zatem ten-
dencja do coraz bardziej ekstensywnego modelu „po-
lityki placówkowej” resortu, tzn. dysponowania roz-
budowaną siecią licznych, ale źle wyposażonych
technicznie i finansowo placówek.
Decyzja o zamknięciu niektórych placówek za-
granicznych jest zatem w znacznej mierze efektem
prostej konstatacji, że ilość nie stanowi o jakości.
Wszystkie te placówki należą do kategorii „małych
placówek”, w których liczba personelu dyplomatycz-
nego nie przekracza co do zasady 2–3 osób, nato-
miast koszt ich utrzymania, w tym nakłady na ich
niezbędną modernizację i ochronę, jest znaczny.
Oceniamy, że tego typu placówki nie są efektywnym
narzędziem dyplomacji, a ich dalsze utrzymywanie
kosztuje zbyt drogo. Zakładamy też, że dyplomacja
musi być służebna i godna, ale nie powinna zakła-
dać przerostu formy nad treścią. Dyplomacja jest
utworzona dla realizacji naszych interesów pań-
stwowych i opieki nad Polakami, a nie dla podtrzy-
mywania siebie samej.
528
Likwidując niektóre placówki zagraniczne, nie
ograniczamy się co do obszarów działania. Zamie-
rzamy oprzeć się w wielu miejscach świata na no-
wym modelu ambasad – silne kadrowo i finansowo
placówki o charakterze centrów regionalnych, któ-
re operując z jednego państwa, będą obsługiwały
polskie interesy polityczne, gospodarcze i promo-
cyjne w innych państwach stanowiących obszar
akredytacji ambasadora. Lepiej mieć jedną dużą
ambasadę w regionie z profesjonalnym i mobilnym
personelem niż trzy małe „dwuosobowe” ambasa-
dy, które praktycznie przestają działać, gdy amba-
sador wyjeżdża na urlop. Polska dyplomacja musi
być bardziej mobilna. Dyplomata siedzący w amba-
sadzie za biurkiem to przeżytek. Nowoczesna dy-
plomacja musi być obecna tam, gdzie rozstrzygają
się polskie interesy, i musi korzystać z zaawanso-
wanych rozwiązań technicznych, inaczej nie będzie
się liczyła w świecie.
Nie ograniczymy też w ten sposób opieki, jaką
nasi konsulowie sprawują nad obywatelami polski-
mi. Damy konsulom środki i narzędzie, dzięki któ-
rym będą mogli skuteczniej działać. Tu też stawia-
my na nowe rozwiązania: małe i sprawne urzędy
konsularne zamiast dużych i nieruchliwych konsu-
latów generalnych, dyżury konsularne w sezonie
turystycznym – w miejscach, gdzie przebywają Po-
lacy, współpracę konsularną z innymi państwami
UE. Zaznaczam, że likwidacja tych placówek nie
utrudni też ruchu osobowego, ponieważ o wizę
schengenowską można aplikować w dowolnym kon-
sulacie unijnym.
Kończąc, pozwolę sobie na uwagę, że taki wła-
śnie sposób rozumienia potrzeb polskiej dyplomacji
i stających przed nią problemów wydawał mi się nie-
odległy od poglądów prezentowanych i przez pana
posła. Chciałbym mieć nadzieję, że powyższe wyja-
śnienia oraz ewentualnie jeszcze inne informacje,
które zawsze chętnie przekażę, udowodnią panu po-
słowi słuszność podjętych decyzji, jakkolwiek trud-
nych i z ludzkiego punktu widzenia czasami także
bolesnych.
Z wyrazami szacunku
Minister
Radosław Sikorski
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie opóźnień w wypłacaniu
refundacji składek na ubezpieczenie społeczne
z Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych (2967)
Odpowiadając na interpelację pana posła Wojcie-
cha Szaramy, przekazaną przy piśmie z dnia 9 maja
2008 r., znak: SPS-023-2967/08, w sprawie opóźnień
w wypłacaniu refundacji składek na ubezpieczenie
społeczne z Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych, uprzejmie informuję, że
zgodnie z informacjami przekazanymi przez fun-
dusz na opóźnienia z wypłacaniem refundacji skła-
dek na ubezpieczenia społeczne osobom niepełno-
sprawnym prowadzącym działalność gospodarczą
miały wpływ następujące przesłanki:
1) ok. 80% beneficjentów zdecydowała się na pa-
pierową formę formularzy, w związku z czym po-
wstała konieczność ręcznego wprowadzania doku-
mentów do systemu,
2) ok. 40% beneficjentów po zarejestrowaniu się
nie złożyła wniosków o wypłatę refundacji,
3) od 30 do 90% wniosków (zależności od okresu
sprawozdawczego i rodzaju dokumentów) jest błędna
lub niekompletna, co powoduje konieczność wzywa-
nia beneficjentów do korekt lub uzupełnień, a w kon-
sekwencji wydłuża czas wypłaty refundacji.
W celu przeciwdziałania negatywnym skutkom
spowodowanym opóźnieniami w rejestracji benefi-
cjentów oraz we wprowadzaniu wniosków do syste-
mu fundusz podjął nadzwyczajne działania polega-
jące na zatrudnieniu dodatkowych 80 osób, których
jedynym zadaniem jest wprowadzanie do systemu
dokumentów przesyłanych w formie papierowej. Po-
wyższe działania pozwolą, w ocenie funduszu, na li-
kwidację powstałych zaległości. Wdrażanie nowych
systemów finansowych, szczególnie w początkowej
fazie ich funkcjonowania, często wiązać się może
z przejściowymi trudnościami. Zostają one zazwy-
czaj szybko rozwiązane w pierwszych miesiącach ich
stosowania w praktyce.
W związku ze zgłaszanymi innymi trudnościami
w poprawnym wypełnianiu formularzy i korzysta-
niu z systemu informatycznego Systemu Obsługi
Dofinansowań i Refundacji (SODiR) w Minister-
stwie Pracy i Polityki Społecznej został powołany
zespół ekspertów, którego zadaniem jest praca nad
poprawą jego funkcjonowania. Współpracuje on z pod-
miotami, które w imieniu beneficjentów zgłaszały
problemy związane z działaniem systemu. Zespół
rozpoczął także prace nad zmianą rozporządzenia
ministra pracy i polityki społecznej z dnia 13 grud-
nia 2007 r. w sprawie refundacji składek na ubezpie-
czenia społeczne osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr
240, poz. 1754, z późn. zm.) na podstawie którego
beneficjenci otrzymują pomoc w postaci refundacji

składek. Powyższy projekt ma na celu uproszczenie
formularzy stanowiących załącznik do rozporządze-
nia, składanych przez osoby niepełnosprawne pro-
wadzące działalność gospodarczą (zastąpienie skła-
danych co miesiąc dwóch formularzy jednym) oraz
wyeliminowanie trudności w ich prawidłowym wy-
pełnianiu (do formularzy dołączona zostanie do-
kładna instrukcja wypełniania).
Podjęte dotychczas działania powinny rozwiązać
problemy związane ze składaniem wniosków o re-
fundację składek na ubezpieczania społeczne przez
osoby niepełnosprawne prowadzące działalność go-
spodarczą.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie przepisów wykonawczych
do ustawy o muzeach (2968)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej (SPS-
-023-2968/08) w sprawie braku aktów wykonaw-
czych do ustawy o muzeach uprzejmie proszę o zapo-
znanie się z poniższymi wyjaśnieniami.
Pragnę przede wszystkim poinformować, że brak
rozporządzeń wykonawczych nie stwarza zagrożeń
zarówno dla bieżącego funkcjonowania muzeów, jak
i dla publiczności odwiedzającej te placówki. Należy
zaznaczyć, że nadal obowiązuje ustawa z dnia 21 li-
stopada 1996 r. o muzeach (Dz. U. z 1997 r. Nr 5,
poz. 24, z późn. zm.), będąca podstawowym aktem
prawnym regulującym działalność muzeów.
Muzea działają również na podstawie statutów,
regulaminów organizacyjnych i zarządzeń oraz in-
strukcji wewnętrznych wydanych przez dyrektora.
Należą do nich m.in.:
— instrukcja bezpieczeństwa pożarowego (pod-
stawa prawna: ustawa z dnia 22 sierpnia 1991 r.
o ochronie przeciwpożarowej (Dz. U. z 2002 r.
Nr 147, poz. 1299, z późn. zm.);
— plan ochrony muzeów i jego oddziałów, do któ-
rego jednym z załączników jest instrukcja dotycząca
ewakuacji ludzi i mienia (podstawa prawna: ustawa
z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia,
Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz. 1221, z późn. zm.);
— plan ochrony zabytków (podstawa prawna:
ustawa z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków
i opiece nad zabytkami, Dz. U. z 2003 r. Nr 162, poz.
1568, z późn. zm.).
Ponadto w dalszym ciągu obowiązuje rozporzą-
dzenie ministra kultury z dnia 30 sierpnia 2004 r.
529
w sprawie zakresu, form i sposobu ewidencjonowa-
nia zabytków w muzeach (Dz. U. Nr 202, poz. 2073).
Powyższe przepisy zabezpieczają funkcjonowanie
placówek muzealnych.
Artykuł 10 ust. 3 ww. ustawy o muzeach umożli-
wia każdemu dyrektorowi muzeum podjęcie decyzji
o zwolnieniu zwiedzających z opłat za wstęp do mu-
zeów. Nie ma więc zagrożenia, że wstęp do muzeów
martyrologicznych z dnia na dzień będzie podlegał
opłatom.
Obecnie pięć z siedmiu rozporządzeń do ustawy
z dnia 21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U. z 1997 r.
Nr 5, poz. 24, z późn. zm.) zostało podpisanych przez
ministra kultury i dziedzictwa narodowego i prze-
kazanych do publikacji w Dzienniku Ustaw. Są to
rozporządzenia:
1) w sprawie szczegółowego zakresu działania
Rady do Spraw Muzeów, sposobu powoływania jej
członków oraz przewodniczącego;
2) w sprawie wykazu państwowych muzeów mar-
tyrologicznych, do których wstęp jest bezpłatny;
3) w sprawie wymagań kwalifikacyjnych upraw-
niających pracowników tworzących zawodową gru-
pę muzealników do zajmowania stanowisk związa-
nych z działalnością podstawową muzeów oraz try-
bu ich stwierdzania;
4) w sprawie sposobu prowadzenia Państwowego
Rejestru Muzeów, wzoru wniosku o wpis do rejestru,
warunków i trybu dokonywania wpisów oraz oko-
liczności, w jakich można zarządzić kontrolę w celu
ustalenia, czy muzeum spełnia nadal warunki wpi-
su do rejestru;
5) w sprawie warunków, sposobu i trybu przeno-
szenia muzealiów.
Dwa pozostałe rozporządzenia podlegają dłuż-
szej procedurze legislacyjnej. Projekt rozporządze-
nia w sprawie określenia grup osób, którym przy-
sługuje ulga w opłacie lub zwolnienie z opłaty za
wstęp do muzeów państwowych oraz rodzajów do-
kumentów potwierdzających ich uprawnienia został
rozpatrzony przez Komitet Rady Ministrów i reko-
mendowany Radzie Ministrów.
Projekt w sprawie zabezpieczania zbiorów w mu-
zeach przed pożarem, kradzieżą i innym niebezpie-
czeństwem grożącym zniszczeniem lub utratą zbio-
rów oraz sposobów przygotowania zbiorów do ewa-
kuacji w razie powstania zagrożenia został przeka-
zany do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji w celu akceptacji. Projekt ten będzie podle-
gać notyfikacji w rozumieniu rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 23 grudnia 2002 r. w sprawie spo-
sobu funkcjonowania krajowego systemu notyfika-
cji, norm i aktów prawnych (Dz. U. Nr 239,
poz. 2039, z późn. zm.).
Mam nadzieję, że pani poseł uzna powyższe wy-
jaśnienia za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 26 maja 2008 r.
530
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie równego dostępu
do świadczeń opieki medycznej mieszkańców
woj. podlaskiego (2969)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Damiana Raczkowskiego, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 22 kwiet-
nia 2008 r. w sprawie równego dostępu do świadczeń
opieki medycznej mieszkańców województwa podla-
skiego, skierowanej do pana Donalda Tuska, preze-
sa Rady Ministrów, przesłanej przy piśmie marszał-
ka Sejmu z dnia 9 maja 2008 r., znak: SPS-023-
-2969/08, działając z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów (pismo szefa Gabinetu Politycznego Pre-
zesa Rady Ministrów z dnia 15 maja 2008 r., znak:
DSPA-4401-2819/08), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących informacji.
Odnosząc się do kwestii sprawiedliwości społecz-
nej oraz solidaryzmu społecznego, uprzejmie infor-
muję, iż obecnie funkcjonujący w Polsce system fi-
nansowania ochrony zdrowia oparty jest na ww. za-
sadach. Wynika to w szczególności z przepisu art. 65
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.),
zgodnie z którym powszechne ubezpieczenie zdro-
wotne jest oparte w szczególności na zasadach rów-
nego traktowania i solidarności społecznej oraz za-
pewnienia ubezpieczonemu równego dostępu do
świadczeń opieki zdrowotnej. Konsekwencją powyż-
szego jest przyjęcie regulacji, zgodnie z którymi
składka na ubezpieczenie zdrowotne jest odprowa-
dzana w wysokości uzależnionej od uzyskiwanych
dochodów, natomiast świadczenia opieki zdrowotnej
uzyskuje się niezależnie od wysokości płaconej
składki.
Należy zwrócić uwagę, iż ubezpieczeni z niektó-
rych regionów Polski, w tym z regionu podlaskiego,
o którym pisze pan poseł, mimo wnoszenia do syste-
mu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego znacz-
nie niższej średniej wysokości składki w przelicze-
niu na jednego ubezpieczonego, mają prawo i dostęp
do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych takie, jak mieszkańcy innych
regionów Polski.
Prawo ubezpieczonych do równego dostępu do
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych realizowane jest przede wszystkim
przez prawo ubezpieczonego do swobodnego wyboru
świadczeniodawcy, ale również przez odpowiedni
podział środków na koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej pomiędzy oddziały wojewódzkie Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Podkreślić należy, iż podstawową funkcją ww.
podziału środków na koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej jest taki podział przedmiotowych środków
pomiędzy poszczególne oddziały wojewódzkie fun-
duszu, który zapewni ubezpieczonym równy dostęp
do tych świadczeń niezależnie od oddziału, w któ-
rym ubezpieczony jest zarejestrowany, przy jedno-
czesnym efektywnym wykorzystaniu przedmioto-
wych środków. Aby zrealizować ww. cel, podział
środków na koszty świadczeń opieki zdrowotnej po-
między oddziały wojewódzkie funduszu musi uwzględ-
niać najistotniejsze czynniki wpływające na takie
zróżnicowanie wysokości tych środków, które umoż-
liwi realizację przedmiotowego celu. Zgodnie z prze-
pisami ww. ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej za takie czynniki uznano: liczbę ubezpieczonych
wraz z przypisanymi im ryzykami zdrowotnymi,
wskaźnik wynikający z liczby świadczeń wysoko-
specjalistycznych oraz wskaźnik wynikający ze zróż-
nicowania kosztu jednostkowego świadczenia opieki
zdrowotnej, a w latach 2006–2007 dodatkowo – mi-
grację ubezpieczonych.
Podkreślić należy, iż wskaźnik wynikający ze
zróżnicowania kosztu jednostkowego świadczenia
opieki zdrowotnej, tak jak i wskaźnik wynikający
z liczby świadczeń wysokospecjalistycznych, zgodnie
z przepisem art. 118 ust. 3 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej, jest dodatkowym wskaźnikiem,
korygującym zasadniczy podział środków wynikają-
cy z liczby ubezpieczonych zarejestrowanych w po-
szczególnych oddziałach wojewódzkich funduszu
wraz z przypisanymi im ryzykami zdrowotnymi.
W nawiązaniu do wskaźnika wynikającego ze
zróżnicowania kosztu jednostkowego świadczenia
opieki zdrowotnej dodatkowo informuję, iż wskaź-
nik ten dodatkowo koryguje tylko tę część kosztów
świadczeń opieki zdrowotnej, która wynika z wyso-
kości udziału kosztów pracy. Wyższe wynagrodze-
nia w niektórych województwach zwiększają presję
płacową u świadczeniodawców działających w tych
województwach, co przekłada się na presję zwięk-
szenia kosztów pracy zawartych w koszcie jednost-
kowym świadczenia opieki zdrowotnej. W związku
z tym, aby realnie zapewnić ubezpieczonym równy
dostęp do tego samego świadczenia zdrowotnego na
terenie działania wszystkich oddziałów wojewódz-
kich funduszu, ustawodawca wprowadził ten dodat-
kowy korektor.
Należy podkreślić, iż obecne regulacje w tym
zakresie obowiązują od niedawna, począwszy od
planu finansowego funduszu na rok 2008 (przepisy
ustawy i rozporządzenia zostały wprowadzone we
wrześniu 2007 r.), a ich wpływ na system finanso-
wania świadczeń opieki zdrowotnej jest na bieżąco
analizowany. Ewentualne decyzje co do zmiany
obecnych zasad mogą być podjęte po zakończeniu
prac analitycznych.
Dodatkowo uprzejmie informuję, iż jednym z prio-
rytetów rządu w dziedzinie ochrony zdrowia, co zo-
stało przedstawione zarówno w exposé prezesa Rady

Ministrów, jak również w „Informacji rządu na te-
mat obecnej sytuacji ochrony zdrowia w Polsce”
(druk sejmowy nr 176), jest decentralizacja i demo-
nopolizacja instytucji płatnika w ramach powszech-
nego ubezpieczenia zdrowotnego. W Ministerstwie
Zdrowia obecnie trwają uzgodnienia projektu doty-
czącego przedmiotowego zagadnienia. Wraz z wej-
ściem w życie projektowanych rozwiązań możliwe
byłoby też inne uregulowanie kwestii przedmioto-
wego podziału środków na koszty świadczeń opieki
zdrowotnej pomiędzy płatników.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Krystyny Grabickiej
w sprawie pozbawienia części emerytury
byłych więźniów politycznych
hitlerowskich więzień i obozów
koncentracyjnych przez Sejm I kadencji (2970)
Odpowiadając na pismo z dnia 9 maja br., znak:
SPS-023-2970/08, przy którym przesłana została
interpelacja poseł Krystyny Grabickiej w sprawie
pozbawienia części emerytury byłych więźniów poli-
tycznych hitlerowskich więzień i obozów koncentra-
cyjnych przez Sejm I kadencji, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
Podstawowe uprawnienia kombatantów, osób, któ-
re podlegały represjom wojennym i okresu powojen-
nego zostały określone przepisami ustawy z dnia
24 stycznia 1991 r. o kombatantach oraz niektórych
osobach będących ofiarami represji wojennych i okre-
su powojennego (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371,
z późn. zm.), zwanej dalej ustawą kombatancką.
Kombatantom, którzy zostali zaliczeni do jednej
z grup inwalidów (obecnie niezdolności do pracy)
wskutek inwalidztwa (obecnie wskutek niezdolności
do pracy) pozostającego w związku z pobytem w miej-
scach, o których mowa w art. 3 i art. 4 ust. 1 ustawy
kombatanckiej, tj. w miejscach represji wojennych
i okresu powojennego, jak przykładowo: w hitlerow-
skich więzieniach, obozach koncentracyjnych, ośrod-
kach zagłady, innych miejscach odosobnienia, w któ-
rych warunki w obozach koncentracyjnych nie róż-
niły się od warunków w obozach koncentracyjnych,
gettach, na przymusowych zesłaniach i deportacji
w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich,
w więzieniach lub innych miejscach odosobnienia na
terytorium Polski na mocy skazania w latach 1944–
531
1956 przysługują obok uprawnień kombatanckich
uprawnienia wynikające z przepisów ustawy z dnia
29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu inwalidów wojennych
i wojskowych oraz ich rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9,
poz. 87, z późn. zm.), w tym uprawnienia do wypłaty
świadczeń zbiegowych.
W 1991 r. w systemie zaopatrzenia inwalidów wo-
jennych zostały wprowadzone zmiany w zakresie
wypłat świadczeń zbiegowych – emerytury z rentą
inwalidy wojennego.
Wprowadzone zmiany miały na celu poprawę sy-
tuacji inwalidów wojennych ciężej poszkodowanych
na zdrowiu, którzy nie byli w stanie wypracować
wysokiej emerytury.
Przed 1991 r. wymiar rent wojennych był zróżni-
cowany w zależności od tego, czy zainteresowany
miał wyłącznie prawo do renty inwalidy wojennego,
czy też łączył prawo do renty inwalidy wojennego
z prawem do emerytury.
W przypadku osób mających prawo wyłącznie do
renty inwalidy wojennego podstawa wymiaru świad-
czenia wynosiła 100% przeciętnego wynagrodzenia
netto, natomiast w przypadku osób, u których na-
stępowało łączenie prawa do renty inwalidy wojen-
nego z prawem do emerytury podstawa wymiaru
świadczenia wynosiła 75% przeciętnego wynagro-
dzenia netto.
Po wejściu w życie ustawy z dnia 17 października
1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent o zasadach
ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz. U. z 1991 r. Nr 104, poz. 450, z późn. zm.)
oraz ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku docho-
dowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1993 r. Nr 90,
poz. 416, z późn. zm.) wymiar rent inwalidów wojen-
nych posiadających jednocześnie prawo do emerytur
podwyższono przez:
— zwiększenie podstawy wymiaru z 75% na
100% przeciętnego wynagrodzenia,
— przyjęcie za podstawę wymiaru przeciętnego
wynagrodzenia brutto, mimo że renty inwalidów
wojennych zostały zwolnione od podatku.
W związku ze zwiększeniem wysokości renty in-
walidy wojennego o 45% przeciętnego wynagrodze-
nia dla inwalidów wojennych uprawnionych do po-
bierania emerytury wprowadzona została zasada
wypłaty półtora świadczenia. W konsekwencji 80%
zainteresowanych otrzymało podwyżki świadczeń
(mimo wprowadzenia półtora świadczenia), zaś 20%
obniżki tych świadczeń. Podwyżki otrzymały te oso-
by, które pobierały emerytury nieprzekraczające
90% przeciętnego wynagrodzenia, zaś obniżki te
osoby, które pobierały emerytury przekraczające
90% przeciętnego wynagrodzenia.
A w związku z tym, zgodnie z przepisami powo-
łanej ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu
inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin,
inwalidzie wojennemu, który nabył prawo do emery-
tury, wypłaca się w zależności od jego wyboru półto-
ra świadczenia, tj. pełną rentę inwalidy wojennego
532
powiększoną o połowę emerytury albo emeryturę
powiększoną o połowę renty inwalidy wojennego.
Do regulacji zawartych w ustawie z dnia z 17 paź-
dziernika 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent
o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie
niektórych ustaw Trybunał Konstytucyjny odniósł
się w orzeczeniu z dnia 11 lutego 1992 r., sygn. akt K
14/91.
Należy podkreślić, iż regulacje określające prawo
do pobierania świadczeń w razie zbiegu u jednej oso-
by prawa do emerytury z prawem do renty inwalidy
wojennego stanowią odstępstwo od generalnej zasa-
dy przyjętej w powszechnym systemie emerytalno-
-rentowym.
Zarówno w uprzednio obowiązującym systemie
emerytalno-rentowym uregulowanym przepisami
ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U.
Nr 40, poz. 267, z późn. zm.), jak i w obowiązującym
od dnia 1 stycznia 1999 r. zreformowanym powszech-
nym systemie emerytalno-rentowym przyjęta zosta-
ła generalna zasada, zgodnie z którą w razie zbiegu
u jednej osoby prawa do kilku świadczeń przewi-
dzianych w ustawie wypłaca się jedno z tych świad-
czeń, tj. świadczenie wyższe lub wybrane przez oso-
bę zainteresowaną.
Należy także zauważyć, iż w obowiązującym sta-
nie prawnym wysokość świadczeń emerytalno-ren-
towych dla inwalidów wojennych będących komba-
tantami kształtuje się na znacznie wyższym pozio-
mie niż wysokość świadczeń pobieranych przez ogół
rencistów.
Na przykład inwalida wojenny całkowicie nie-
zdolny do pracy i samodzielnej egzystencji będący
kombatantem, zgodnie ze swoim wyborem, upraw-
niony jest do pełnej renty inwalidy wojennego, przy-
sługującej z systemu zaopatrzeniowego finansowa-
nego z budżetu państwa, którą od dnia 1 marca 2007 r.
stanowi waloryzowana kwota wynosząca 1775,89 zł
oraz do połowy emerytury. Inwalida ten uprawniony
jest także do dodatków finansowanych z budżetu
państwa i zwolnionych tak jak i renta z podatku do-
chodowego od osób fizycznych przysługujących z ty-
tułu kombatanctwa, takich jak: dodatek komba-
tancki wynoszący 163,15 zł, dodatek kompensacyjny
wynoszący 24,47 zł oraz ryczałt energetyczny wyno-
szący 115,27 zł. Jak również uprawniony jest do do-
datku pielęgnacyjnego dla inwalidy wojennego z ty-
tułu niezdolności do samodzielnej egzystencji wyno-
szącego 244,73 zł.
Gdy natomiast przeciętna wysokość renty z tytu-
łu niezdolności do pracy przysługująca z powszech-
nego systemu emerytalno-rentowego w 2006 r. wy-
nosiła 989,19 zł, a najniższa renta z tytułu całkowi-
tej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2008 r.
wynosi 636,29 zł, a przysługujący obok renty doda-
tek pielęgnacyjny wynosi 163,15 zł.
Biorąc powyższe pod uwagę, jak również potrze-
by wielu grup społecznych utrzymujących się z ni-
skich dochodów, brak jest podstaw do podjęcia dzia-
łań zmierzających do zmiany obowiązujących zasad
dotyczących świadczeń zbiegowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie realizacji programu
„Moje boisko – Orlik 2012” (2971)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Tomasza Lenza prze-
kazaną pismem z dnia 9 maja 2008 r. (sygn. SPS-
-023-2971-08) w sprawie realizacji programu „Moje
Boisko – Orlik 2012”, uprzejmie informuję, iż wy-
chodząc naprzeciw oczekiwaniom beneficjentów pro-
gramu, zaakceptowałem możliwość ograniczenia
wymaganej liczby modułów zaplecza do 4 (z nastę-
pującymi pomieszczeniami: 2 x WC, pomieszczenie
trenera oraz magazynek sprzętu sportowego) dla za-
dań zlokalizowanych przy istniejącym zapleczu szat-
niowym.
Powyższe ma na celu zabezpieczenie bezpośred-
niego dostępu do sanitariatów młodzieży korzysta-
jącej z boisk w okresie wakacyjnym. Jednocześnie
trener, który zapewnia bezpieczeństwo osobom prze-
bywającym na obiekcie i organizuje zajęcia sporto-
wo-rekreacyjne, powinien mieć swoje pomieszczenie
bezpośrednio w sąsiedztwie boisk.
Inne odstępstwa od założeń określonych w pro-
jekcie typowym wymagają uzyskania akceptacji. In-
westor, który w projekcie wykonawczym wprowadza
zmiany w stosunku do projektu typowego, zobowią-
zany jest do przesłania do Ministerstwa Sportu
i Turystyki szczegółowego wykazu wprowadzonych
zmian, których oceny dokona powołana w tym celu
komisja ekspertów.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie zmiany ustawy o ochronie przyrody
w zakresie obowiązującego wieku drzew
i krzewów zwolnionych z konieczności
uzyskiwania zezwoleń na ich usunięcie (2972)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Adama Wykręta z dnia 5 maja
2008 r., znak: SPS-023-2972/08, w sprawie zmiany
ustawy o ochronie przyrody w zakresie obowiązują-
cego wieku drzew i krzewów zwolnionych z koniecz-
ności uzyskiwania zezwoleń na ich usunięcie, przed-
stawiam poniższą informację.
Uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 83 ust. 1
ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyro-
dy (Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn. zm.) zezwolenie
na usunięcie drzew lub krzewów dotyczy jedynie
usuwania ich z terenu nieruchomości. Ustawa nie
definiuje terminu „usuwanie”, jednak zgodnie z wy-
kładnią językową, z uwzględnieniem wykładni sys-
temowej i celowościowej, przez usunięcie drzew i krze-
wów w rozumieniu ustawy o ochronie przyrody na-
leży rozumieć wycięcie, zniszczenie lub przesadzenie
drzew i krzewów z terenu danej nieruchomości two-
rzącej zagospodarowaną i zorganizowaną całość.
Należy mieć ponadto na uwadze, że istotą przepisów
rozdziału 4 ustawy jest ochrona terenów zieleni i za-
drzewień. Jeżeli zatem posiadacz nieruchomości
przesadzi drzewo lub krzew w inne miejsce na tej
samej nieruchomości i zachowają one swoją żywot-
ność, nie naruszy to istoty tych przepisów.
Wykładnia prawna tej kwestii zawarta jest w wy-
roku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w War-
szawie z dnia 13 kwietnia 2005 r., sygnatura: IV SA/
Wa 865/04, który odnosi się do art. 47e ust. 2 ustawy
z 16 października 1991 r. o ochronie przyrody (t.j.
Dz. U. z 2001 r. Nr 99, poz. 1079, ze zm.), zgodnym
w przedmiocie sprawy z art. 83 ust. 1 obowiązującej
ustawy o ochronie przyrody. Sąd w ww. wyroku
orzekł, że przesadzenie drzewa lub krzewów, w ra-
mach tej samej zorganizowanej i zagospodarowanej
nieruchomości, jeżeli zachowały swoją żywotność, nie
podlega karze. W związku z tym zezwolenie na usu-
nięcie drzew i krzewów poprzez przesadzenie ich w ob-
rębie tej samej nieruchomości nie jest wymagane.
Zatem nie jest zasadna postulowana zmiana za-
pisu art. 83 ust. 6 pkt 4, poprzez podwyższenie wie-
ku drzew i krzewów, na których usunięcie wymaga-
ne jest uzyskanie zezwolenia, ponieważ nie istnieje
obowiązek uzyskania zezwolenia na przesadzenie
533
drzew i krzewów w obrębie tej samej nieruchomości,
np. w trakcie urządzania ogrodu przydomowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie wprowadzenia zmian w ustawie
o ochronie zwierząt, polegających na zapisaniu
w niej obowiązku uzyskania zezwolenia
na posiadanie psów będących mieszańcami ras
uznanych za niebezpieczne (2975)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 9 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-2975/08),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Adama Wykręta w sprawie wprowadzenia zmian
w ustawie o ochronie zwierząt polegających na zapi-
saniu w niej obowiązku uzyskania zezwolenia na po-
siadanie psów będących mieszańcami ras uznanych
za niebezpieczne, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż o ile ministrowi
właściwemu do spraw administracji publicznej po-
wierzone zostało określenie, w formie aktu wyko-
nawczego wydawanego na podstawie art. 10 ust. 3
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwie-
rząt (t.j.: Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn.
zm.), wykazu ras psów uznawanych za agresywne,
o tyle generalna kompetencja w zakresie materii do-
tyczącej ochrony zwierząt pozostaje w zakresie mi-
nistra właściwego do spraw rolnictwa (vide art. 22
ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej (t.j.: Dz. U. Nr 65,
poz. 437, z późn. zm.) w związku z art. 34a ustawy
o ochronie zwierząt).
Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy o ochronie
zwierząt prowadzenie hodowli lub utrzymywanie
psa rasy uznawanej za agresywną wymaga zezwole-
nia organu gminy właściwego ze względu na plano-
wane miejsce prowadzenia hodowli lub utrzymywa-
nia psa, wydawanego na wniosek osoby zamierzają-
cej prowadzić taką hodowlę lub utrzymywać takiego
psa. Przy czym podkreślenia wymaga, iż prowadze-
nie hodowli lub posiadanie psa rasy uznawanej za
agresywną bez wymaganego zezwolenia obwarowa-
ne jest sankcją karną określoną w art. 37a przed-
miotowej ustawy.
Jednocześnie zauważyć należy, iż niezależnie od
zezwolenia wydawanego w trybie ustawy o ochronie
534
zwierząt osoba posiadająca psa rasy uznawanej za
agresywną – jak każda osoba posiadająca zwierzę do-
mowe − podlega postanowieniom regulaminu utrzy-
mania czystości i porządku w gminie, przyjętego
w oparciu o przepisy ustawy z dnia 13 września 1996 r.
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (t.j.:
Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.).
Przedstawiając powyższe, stwierdzić należy, iż
zarówno wymóg uzyskania zezwolenia, jak też za-
kres przedmiotowy rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 28 kwietnia
2003 r. w sprawie wykazu ras psów uznawanych
za agresywne (Dz. U. Nr 77, poz. 687) uwarunko-
wane są treścią art. 10 ustawy o ochronie zwie-
rząt. W związku z powyższym zainicjowanie ewen-
tualnych działań legislacyjnych zmierzających do
zmiany obecnego stanu prawnego wymaga przepro-
wadzenia analizy rozwiązań ustawowych. Dlatego
też zasadny pozostaje wniosek, iż właściwym do roz-
ważenia powyższej kwestii jest minister rolnictwa
i rozwoju wsi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie transportu generatorów
produkowanych przez firmę Alstom (2976)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację nr SPS-023-2976/08 poseł Ewy Wolak
w sprawie transportu generatorów produkowanych
przez firmę ALSTOM uprzejmie informuję, iż przed-
miotowa sprawa, tj. projekt „DORIS – modernizacji
korytarza komunikacyjnego Wrocław–Gdynia, odci-
nek: Oleśnica–Milicz–Krotoszyn alternatywnego
korytarza kolejowego dla transportu towarowego na
trasie Wrocław–Port Morski w Gdyni” jest przed-
miotem licznych wystąpień o wsparcie ww. projektu,
zarówno firmy ALSTOM Power sp. z o.o., jak i władz
woj. dolnośląskiego. W istniejących aktualnie „re-
aliach finansowych” podtrzymuję stanowisko Mini-
sterstwa Infrastruktury zawarte w udzielanych
w tej sprawie odpowiedziach.
Odnosząc się do pytań pani poseł, uprzejmie wy-
jaśniam, iż głównym celem priorytetu VII: Trans-
port przyjazny środowisku Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” jest zwiększenie udzia-
łu ekologicznych gałęzi transportu w ogólnym prze-
wozie osób i ładunków. W ramach działania 7.1:
Rozwój transportu kolejowego priorytetowo trakto-
wane są inwestycje mające na celu poprawę stanu
najważniejszych linii kolejowych wchodzących w skład
sieci TEN-T. Projekty inwestycyjne przewidywane
do współfinansowania z Funduszu Spójności umiesz-
czone na liście zostały uznane jako najpilniejsze za-
dania, które są istotne dla gospodarki kraju i har-
monijnego rozwoju transportu kolejowego.
Projekt „DORIS” firmy ALSTOM Power sp.
z o.o. nie został ujęty na liście projektów prioryteto-
wych rządu.
Ograniczone środki pozyskane w ramach Fun-
duszu Spójności, przeznaczone w ramach priorytetu
VII na działanie 7.1: Transport przyjazny środowi-
sku Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”, nie pozwalają na włączenie przedmioto-
wego projektu do listy indykatywnej. Ponadto brak
wystarczających środków finansowych na rewitali-
zację i modernizację infrastruktury kolejowej unie-
możliwia podjęcie decyzji co do wsparcia finansowe-
go przedmiotowego projektu.
W pełni zdając sobie sprawę z problemu, jaki dla
firmy ALSTOM Power sp. z o.o. stworzy moderniza-
cja linii E59, uznaję, iż rozwiązanie tego problemu
nie może nastąpić kosztem projektów przewidywa-
nych do sfinansowania ze środków UE, których zna-
czenie dla systemu transportowego i gospodarki
kraju jest strategiczne.
Zgodnie z podpisaną w dniu 20 grudnia 2007 r.
Umową pomiędzy Rządem Rzeczypospolitej Polskiej
a Szwajcarską Radą Federalną o wdrażaniu Szwaj-
carsko-Polskiego Programu Współpracy (SPPW)
w celu zmniejszenia różnic społeczno-gospodarczych
w obrębie rozszerzonej Unii Europejskiej, Polsce zo-
staną przekazane przez Konfederację Szwajcarską
489,02 mln CFR na cele rozwojowe. Struktura środ-
ków finansowych została określona przez Szwajca-
rię w podziale na sześć obszarów, m.in. sektor środo-
wisko i infrastruktura, na który przewidziane jest
127,5 mln CFR.
Stosownie do przyjętych przez strony założeń
SPPW firma ta może ubiegać się o środki z ww. sek-
tora w ramach obszaru tematycznego: Odbudowa,
remont, przebudowa i rozbudowa infrastruktury
oraz poprawa stanu środowiska, cel 3: Poprawa za-
rządzania, bezpieczeństwa, wydajności i niezawod-
ności lokalnych/regionalnych publicznych systemów
transportowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie dzieci z zaburzeniami
genetycznymi i rozwojowymi (2977)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską pani poseł Ewy Wolak przesła-
ną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 9 maja 2008 r.,
znak: SPS-023-2977/08, w sprawie dzieci z zaburze-
niami genetycznymi uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych wyjaśnień.
W Polsce około 12% wad rozwojowych jest rozpo-
znawanych prenatalnie1). Podstawę do prowadzenia
badań przedurodzeniowych stanowią przepisy roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 21 grudnia
2004 r. w sprawie zakresu świadczeń opieki zdro-
wotnej, w tym badań przesiewowych oraz okresów,
w których badania te są przeprowadzane (Dz. U.
276, poz. 2740). Załącznik 3 przedmiotowego rozpo-
rządzenia zawiera zakres lekarskich badań prena-
talnych (przedurodzeniowych), u kobiet o podwyż-
szonym ryzyku w stosunku do populacyjnego, ryzy-
ku wystąpienia choroby, w tym genetycznej, wraz
z okresami ich przeprowadzania.
Monitorowanie występowania wad wrodzonych
w populacji, identyfikacja czynników ryzyka, działa-
nia profilaktyczne i zmierzające do poprawy opieki
medycznej odbywają się w oparciu o rejestry wad
wrodzonych.
Polski Rejestr Wrodzonych Wad Rozwojowych
(PRWWR) został utworzony w 1997 r. Początkowo
(1997–2000) był to projekt przygotowany na zlece-
nie ministra zdrowia i opieki społecznej i finansowa-
ny przez Komitet Badań Naukowych. W latach
2000–2001 Polski Rejestr Wrodzonych Wad Rozwo-
jowych prowadzony był jako część programu profi-
laktycznego ministra zdrowia pn.: „Program moni-
torowania i poprawy pierwotnej profilaktyki wad
rozwojowych w Polsce”. Od 2002 r. do chwili obecnej
jest to zadanie zlecone ministra zdrowia pn.: „Moni-
torowanie i poprawa pierwotnej profilaktyki wro-
dzonych wad rozwojowych w Polsce, obejmujące pro-
wadzenie Rejestru Wrodzonych Wad Rozwojowych”.
Od 2000 r. do chwili obecnej PRWWR jest finanso-
wany z budżetu ministra zdrowia.
Do Polskiego Rejestru Wrodzonych Wad Rozwo-
jowych zgłaszane są wady rozwojowe rozpoznane do
ukończenia przez dziecko drugiego roku życia, a tak-
że wady rozpoznane prenatalnie i stwierdzone
u dzieci martwo urodzonych. Od 1997 r. rejestr obej-
mował wybrane województwa (w tym od 1998 r. te-
ren obecnego województwa dolnośląskiego), a od po-
czątku roku 2007 działalność Polskiego Rejestru
1)
Raport: Zdrowie kobiet w wieku prokreacyjnym 15–49 lat
– Polska 2006, Warszawa 2007, www.mz.gov.pl.
535
Wrodzonych Wad Rozwojowych obejmuje całą Pol-
skę, monitorując 100% urodzeń. Od 2001 r. Polski
Rejestr Wrodzonych Wad Rozwojowych jest człon-
kiem EUROCAT – konsorcjum UE zrzeszającego re-
jestry europejskie. Raporty z PRWWR przekazywa-
ne są do ministra zdrowia, władz samorządowych,
NFZ i są publikowane na stronie www.rejestrwad.
pl. Informacje o wadach rozwojowych w Polsce są
także przekazywane do EUROCAT, a stąd do urzę-
dów Unii Europejskiej, Światowej Organizacji Zdro-
wia (WHO) i są punktem wyjścia dla europejskich
i światowych programów monitorujących i profilak-
tycznych.
Zespół Centralny PRWWR i baza danych zostały
utworzone przy Katedrze i Zakładzie Genetyki Me-
dycznej AM w Poznaniu. Na terenie poszczególnych
województw nadzór nad prowadzeniem rejestru
sprawują wojewódzkie zespoły PRWWR – w woje-
wództwie dolnośląskim zespół przy Klinice Neona-
tologii Akademii Medycznej we Wrocławiu.
W przedłożonej interpelacji pani poseł wyraziła
opinię, że większość osób odpowiedzialnych za
działania wspomagające wychowanie dzieci z zabu-
rzeniami genetycznymi i rozwojowymi nie ma do-
statecznych informacji na temat liczby urodzeń
dzieci z wadami genetycznymi. Nie wiadomo, o ja-
kich osobach (lekarze, psycholodzy, pedagodzy) czy
podmiotach (władze samorządowe, organizacje po-
zarządowe) jest mowa. Nadmieniam, że Minister-
stwo Zdrowia każdorazowo udziela wszystkim za-
interesowanym osobom i podmiotom informacji
w tym zakresie.
Zgodnie z Międzynarodową Statystyczną Klasy-
fikacją Chorób i Problemów Zdrowotnych (ICD-10)
wrodzone wady rozwojowe podzielone są według
kryterium morfologicznego, a podział obejmuje 13 grup
oraz 100 podgrup wad.
Aktualnie Polski Rejestr Wad Wrodzonych w peł-
ni opracował dane dotyczące liczby urodzeń i często-
ści występowania wrodzonych wad rozwojowych za
lata 1998–2004 (zgodnie z zasięgiem rejestru na po-
szczególne lata).
Według informacji przekazanej przez Polski Re-
jestr Wrodzonych Wad Rozwojowych procedura reje-
strowania danych i ich opracowania trwa w czasie.
Przyczyną takiego stanu jest fakt, że zgłoszenie do
rejestru obejmuje wady rozwojowe rozpoznane do
ukończenia przez dziecko drugiego roku życia. Zgło-
szenia wady stwierdzonej u noworodka (żywo i mar-
two urodzonego) dokonuje lekarz oddziału noworod-
kowego, dziecięcego lub położniczo-ginekologiczne-
go W przypadku stwierdzenia wrodzonej wady roz-
wojowej później, do ukończenia przez dziecko 2 roku
życia, zgłoszenia dokonuje lekarz podstawowej opie-
ki zdrowotnej (rodzinny), który sprawuje opiekę nad
dzieckiem. Zatem zgłaszanie danych i ich rejestro-
wanie dla danego roku trwa przez kolejne 2 lata. Po
tym terminie Polski Rejestr Wrodzonych Wad Roz-
wojowych szacuje i opracowuje dane. Aktualnie
w PRWWR trwa opracowanie danych za 2005 r.
536

Zgodnie z danymi Polskiego Rejestru Wrodzo-
nych Wad Rozwojowych za lata 1998–2004 liczba
urodzeń i częstość występowania wrodzonych wad
rozwojowych na 10 000 urodzeń na terenie wybra-
nych województw w Polsce wynosiła patrz. tabela 1.
Według szacunków Polskiego Rejestru Wrodzo-
nych Wad Rozwojowych liczba urodzeń dzieci z wro-
dzonymi wadami rozwojowymi oraz częstość wystę-
powania (na 10 000 urodzeń) dla województwa dol-
nośląskiego w latach 2000–2004 wyniosła:
2000 r. – 455 (173,4),
2001 r. – 511 (197,5),
2002 r. – 531 (216,0),
2003 r. – 467 (193,8),
2004 r. – 540 (215,6).
W odpowiedzi na zapytanie pani poseł o liczbę
urodzeń i częstość występowania zespołu Downa
w Polsce, a w szczególności w województwie dolno-
śląskim, informuję, że zgodnie z danymi Polskiego
Rejestru Wrodzonych Wad Rozwojowych za lata
1998–2004 liczba urodzeń i częstość występowania
zespołu Downa na 10 000 urodzeń na terenie wybra-
nych województw w Polsce wynosiła patrz tabela 2.
Według szacunków Polskiego Rejestru Wrodzo-
nych Wad Rozwojowych liczba urodzeń dzieci z wro-
dzonymi wadami rozwojowymi oraz częstość wystę-
powania (na 10 000 urodzeń) dla województwa dol-
nośląskiego w latach 2000–2004 wyniosła:
2000 r. – 46 (14,1),
2001 r. – 36 (12,0),
2002 r. – 25 (10,2),
2003 r. – 33 (13,7),
2004 r. – 41 (16,4).
Według danych Centrum Systemów Informacyj-
nych Ochrony Zdrowia, sporządzonych na podsta-
wie druku MZ-11: Sprawozdanie o działalności i pra-

Tabela 1

Liczba Częstość
Rok dzieci na 10 000 Województwa objęte rejestrem (razem)
z wadami urodzeń
dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubuskie, łódzkie, opolskie, pomorskie, warmińsko-mazurskie,
1998 4998 272,9
wielkopolskie, zachodniopomorskie (9)
dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubuskie, łódzkie, opolskie, pomorskie, warmińsko-mazurskie,
1999 4461 241,0
wielkopolskie, zachodniopomorskie (9)
dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubuskie, łódzkie, opolskie, pomorskie, warmińsko-mazurskie,
2000 4058 255,2
wielkopolskie, zachodniopomorskie (9)
dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubuskie, łódzkie, opolskie, pomorskie, śląskie,
2001 5069 257,0
warmińsko-mazurskie, wielkopolskie, zachodniopomorskie (10)
dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubelskie, lubuskie, łódzkie, opolskie, podkarpackie, pomorskie,
2002 6238 270,0
śląskie, warmińsko-mazurskie, wielkopolskie, zachodniopomorskie (12)
dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubelskie, lubuskie, łódzkie, opolskie, podkarpackie, pomorskie,
2003 6052 263,6
śląskie, warmińsko-mazurskie, wielkopolskie, zachodniopomorskie (12)
dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubelskie, lubuskie, łódzkie, mazowieckie, opolskie, podkarpackie,
2004 7045 250,6
pomorskie, śląskie, warmińsko-mazurskie, wielkopolskie, zachodniopomorskie (13)

Źródło: Polski Rejestr Wrodzonych Wad Rozwojowych

Tabela 2

Liczba
Częstość
dzieci
Rok na 10 000 Województwa objęte rejestrem (razem)
z
urodzeń
wadami
dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubuskie, łódzkie, opolskie, pomorskie, warmińsko-mazurskie,
1998 272 14,8
wielkopolskie, zachodniopomorskie (9)
dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubuskie, łódzkie, opolskie, pomorskie, warmińsko-mazurskie,
1999 264 14,2
wielkopolskie, zachodniopomorskie (9)
dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubuskie, łódzkie, opolskie, pomorskie, warmińsko-mazurskie,
wielkopolskie, zachodniopomorskie (9)
dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubuskie, łódzkie, opolskie, pomorskie, śląskie,
2001 311 15,8
warmińsko-mazurskie, wielkopolskie, zachodniopomorskie (10)
dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubelskie, lubuskie, łódzkie, opolskie, podkarpackie, pomorskie,
2002 319 13,8
śląskie, warmińsko-mazurskie, wielkopolskie, zachodniopomorskie (12)
dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubelskie, lubuskie, łódzkie, opolskie, podkarpackie, pomorskie,
2003 328 14,3
śląskie, warmińsko-mazurskie, wielkopolskie, zachodniopomorskie (12)
dolnośląskie, kujawsko-pomorskie, lubelskie, lubuskie, łódzkie, mazowieckie, opolskie,
2004 410 14,6
podkarpackie, pomorskie, śląskie, warmińsko-mazurskie, wielkopolskie, zachodniopomorskie (13)

Źródło: Polski Rejestr Wrodzonych Wad Rozwojowych


cujących w podstawowej ambulatoryjnej opiece zdro-
wotnej, liczba dzieci i młodzieży w wieku 0–18 lat,
u których stwierdzono występowanie aberracji chro-
mosomowych (w tym: zespołu Downa) w roku 2006
w województwie dolnośląskim wynosiła 507 osób
(z czego w wieku: 0–2 lata – 92; 3–4 lata – 120; 5–9
lat – 139; 10–14 lat – 122; 15–18 lat –124).
W odniesieniu do zapytania pani poseł o liczbę uro-
dzeń dzieci z autyzmem pragnę poinformować, że Mi-
nisterstwo Zdrowia nie dysponuje takimi danymi.
W odpowiedzi na zapytanie: W jaki sposób prze-
kazywana jest przez Ministerstwo Zdrowia infor-
macja o wskaźniku urodzeń dzieci z wadami gene-
tycznymi do szeroko pojętego systemu oświaty, pra-
gnę poinformować, że zgodnie z przepisami rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 21 grudnia 2004 r.
w sprawie zakresu świadczeń opieki zdrowotnej,
w tym badań przesiewowych, oraz okresów, w któ-
rych badania te są przeprowadzane (Dz. U. 276, poz.
2740) u dzieci 2, 4, i 6-letnich wykonywane są profi-
laktyczne badania lekarskie (tzw. bilanse zdrowia).
Podczas tych badań lekarz rodzinny dokonuje oceny
tempa rozwoju fizycznego, psychomotorycznego i spo-
łecznego dziecka. Profilaktyczne badanie lekarskie
u dziecka 6-letniego obejmuje również ocenę dojrza-
łości szkolnej dziecka. W przypadku stwierdzenia
zaburzeń na każdym etapie rozwoju lekarz kieruje
dziecko do poradni psychologiczno-pedagogicznej
celem wspierania jego rozwoju psychomotorycznego
i społecznego.
Z zawartej w interpelacji bardzo ogólnej informa-
cji o podjęciu prac na rzecz poprawy działań zmie-
rzających do zorganizowania profesjonalnej pomocy
dla rodzin dzieci z wadami genetycznymi nie wyni-
ka, które to podmioty zajmą się zorganizowaniem
pomocy i w jakim zakresie taka pomoc miałaby być
świadczona.
Jednocześnie informuję, że w latach 2005–2007
– przy udziale i współfinansowaniu ministra zdro-
wia – realizowany był pilotażowo rządowy program
pn.: „Wczesna, wielospecjalistyczna kompleksowa,
skoordynowana i ciągła pomoc dziecku zagrożone-
mu niepełnosprawnością lub niepełnosprawnemu
oraz jego rodzinie”. W ramach programu wielospe-
cjalistyczną, kompleksową i skoordynowaną pomocą
objęto dzieci w wieku 0–7 lat, opóźnione w rozwoju
psychoruchowym lub upośledzone umysłowo w prze-
biegu zespołów chorobowych uwarunkowanych ge-
netycznie, w tym z aberracjami chromosomowymi
(np. zespół Downa) oraz dzieci z całościowymi zabu-
rzeniami rozwoju (autyzm). Aktualnie w Minister-
stwie Edukacji Narodowej prowadzona jest jego
ewaluacja. Zgodnie z założeniami, po sporządzeniu
raportu, pilotaż będzie podstawą opracowania naro-
dowego programu wczesnej pomocy dzieciom z zabu-
rzeniami w rozwoju.
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
537
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Michała Szczerby
w sprawie rozwoju klastrów w Polsce (2978)
W odpowiedzi na interpelację poselską pana Mi-
chała Szczerby z dnia 9 maja 2008 r. (znak pisma:
SPS-023-2978/08) przekazuję poniżej informacje
w sprawie rozwoju klastrów w Polsce, znajdujące się
we właściwościach Ministerstwa Gospodarki.
Dokument strategiczny wyznaczający kierunki
rozwoju klastrów w Polsce to „Kierunki zwiększa-
nia innowacyjności gospodarki na lata 2007–2013”,
przyjęty przez Rząd Rzeczypospolitej Polskiej w dniu
4 września 2006 r. Dokument ten zawiera rekomen-
dacje dla wsparcia wspólnych działań przedsiębior-
ców o charakterze sieciowym, ukierunkowanych na
realizację przedsięwzięć innowacyjnych. Zawarty
w dokumencie kierunek 5: Infrastruktura dla inno-
wacji, którego celem jest poprawa warunków funk-
cjonowania innowacyjnych przedsiębiorstw, zawiera
m.in. działania polegające na: zwiększaniu świado-
mości przedsiębiorców dotyczących korzyści płyną-
cych ze współpracy z jednostkami naukowymi oraz
innymi przedsiębiorstwami, ustanawianiu efektyw-
nego partnerstwa publiczno-prywatnego, zapewnia-
niu warunków do współpracy sieciowej, wsparciu
rozwoju klastrów oraz wspieraniu rozwoju platform
technologicznych w zaawansowanych technologicz-
nie sektorach.
Praktycznej realizacji dokumentu strategicznego
„Kierunki…” służy m.in. Program Operacyjny „In-
nowacyjna gospodarka” 2007–2013 (PO IG). Inter-
wencje w ramach PO IG obejmują bezpośrednie
wsparcie dla przedsiębiorstw, instytucji otoczenia
biznesu oraz jednostek naukowych świadczących
przedsiębiorstwom usługi o wysokiej jakości, a tak-
że wsparcie systemowe zapewniające rozwój środo-
wiska instytucjonalnego innowacyjnych przedsię-
biorstw. Dla wspierania rozwoju klastrów najwięk-
sze znaczenie ma priorytet 5: Dyfuzja innowacji.
W ramach priorytetu wyróżnić należy: działanie
5.1: Wspieranie powiązań kooperacyjnych o znacze-
niu ponadregionalnym oraz działanie 5.2: Wspiera-
nie sieci proinnowacyjnych instytucji otoczenia biz-
nesu o znaczeniu ponadregionalnym. W ramach
działania 5.1 wspierane są m.in. inwestycje związa-
ne z pokryciem kosztów zainicjowania lub prowa-
dzenia inwestycji związanych z tworzeniem i rozwo-
jem powiązań kooperacyjnych, w tym klastrów.
W ramach działania 5.2 wspierane są proinnowacyj-
ne instytucje otoczenia biznesu, takie jak: parki na-
ukowo-technologiczne, inkubatory technologiczne,
centra transferu technologii itd.
Analizując doświadczenia światowe w tworzeniu
i rozwoju klastrów, należy zauważyć, że powstają
one we wszystkich sektorach gospodarki, tak w prze-
myśle, jak i usługach, chociaż dominują w działalno-
538
ści opartej na zaawansowanych technologiach. Za-
sadniczym celem polityki opartej o klastry jest
wzrost innowacyjności przedsiębiorstw i poprawa
ich pozycji konkurencyjnej. W związku z powyższym
polityka klastrów jest obecnie traktowana w Mini-
sterstwie Gospodarki jako element polityki wspiera-
nia innowacyjności gospodarki. Z tego powodu tak-
że w Ministerstwie Gospodarki nie wyodrębniono
jednostki organizacyjnej przeznaczonej jedynie do
koordynowania działań na rzecz rozwoju klastrów,
lecz zadania te są obecnie realizowane przez Zespół
ds. Innowacyjności w Departamencie Rozwoju Go-
spodarki w ramach szeroko rozumianej polityki in-
nowacyjnej.
Dla realizacji projektów inwestycyjnych nie ma
potrzeby opracowania modelu prawnego klastra.
Ponieważ inicjatywy klastrowe powinny być inicja-
tywami oddolnymi (bottom-up approach), Minister-
stwo Gospodarki nie przewiduje prawnej regulacji
zakresu ich funkcjonowania. Brak ogólnie przyjętej
definicji klastra funkcjonującej w Polsce nie oznacza
jednak, że nie można zdefiniować tego pojęcia na
użytek realizacji danego programu, tak jak to zro-
biono np. dla programu PARP „Wsparcie na rozwój
klastra”. W ramach tego programu pod pojęciem
klastra rozumie się: „przestrzenną i sektorową kon-
centrację podmiotów działających na rzecz rozwoju
gospodarczego lub innowacyjności oraz co najmniej
dziesięciu przedsiębiorców, wykonujących działal-
ność gospodarczą na terenie jednego lub kilku są-
siednich województw, konkurujących i współpracu-
jących w tych samych lub pokrewnych branżach
oraz powiązanych rozbudowaną siecią relacji o for-
malnym i nieformalnym charakterze, przy czym co
najmniej połowę podmiotów funkcjonujących w ra-
mach klastra stanowią przedsiębiorcy.” Prawne zde-
finiowanie pojęcie klastra na terenie Polski mogłoby
jednak ograniczać stosowanie i rozwój tej formy
współpracy między jednostkami gospodarczymi.
Uregulowania mogą dotyczyć jedynie kryteriów, ja-
kie powinny spełnić klastry, aby mogły otrzymać
pomoc rozwojową w ramach danego programu
wsparcia.
Ministerstwo Gospodarki bierze aktywny udział
w budowie infrastruktury ogólnoeuropejskich kla-
strów. Przykładem jest zaangażowanie w Europej-
ski Alians Klastrów PRO INNO (PRO INNO Euro-
pean Cluster Alliance), który jest siecią 4 międzyna-
rodowych projektów łączących klastry: BSR Inno-
NET (Baltic Sea Region Innovation Network – Sieć
Innowacji Regionu Morza Bałtyckiego) INNET,
CEE-ClusterNetwork oraz CLUNET. Zaangażowa-
nie Polski w Europejski Alians Klastrów ma za za-
danie zintegrowanie wysiłków regionalnych, wza-
jemną wymianę doświadczeń, usuwanie barier sto-
jących na drodze do ściślejszej współpracy pomiędzy
klastrami oraz wspieranie rozwoju wspólnych dzia-
łań z innymi regionami europejskimi. W szczególny
sposób przedstawiciele Ministerstwa Gospodarki są
zaangażowani w program BSR InnoNET, który ma
trzy cele strategiczne:
— utworzenie ram koncepcyjnych zarówno dla
formułowania polityki wspierania międzynarodo-
wych klastrów w regionie Morza Bałtyckiego (BSR),
jak i w zakresie oceny ich działalności;
— opracowanie jednego lub kilku wspólnych pro-
gramów proinnowacyjnych, skupionych na rozwoju
klastrów wśród państw regionu BSR;
— stanie się jednym z wiodących, nadających się
do naśladowania europejskich przykładów transna-
rodowego rozwoju innowacyjności, zgodnie ze zak-
tualizowaną strategią lizbońską.
W ostatnich miesiącach aktywne prace doprowa-
dziły do włączenia do funkcjonującej w ramach BSR
Inno Net programów pilotażowych dotyczących sys-
temów innowacyjnych i klastrów (Pilot Program-
mes on Innovation Systems and Clusters – PIC) na-
stępujących klastrów z Polski: Zachodniopomorskie-
go Klastra Drzewno-Meblarskiego, Bałtyckiego Kla-
stra Ekoenergetycznego, Klastra ICT Pomerania oraz
Klastra ICT Pomorze Zachodnie. Zapewnia to szero-
ką reprezentację Polski w programie pilotażowym
oraz zwiększa szanse polskich przedsiębiorstw na
uczestniczenie w planowanym do uruchomienia
w 2009 r. międzynarodowym programie wspierania
klastrów (full-scale programme).
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Katulskiego
w sprawie możliwości zmiany przepisów
o ruchu drogowym w części dotyczącej
pieszych i rowerzystów korzystających
z dróg publicznych znajdujących się
poza terenem zabudowanym (2979)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 9 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-2979/08),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jarosława Katulskiego w sprawie możliwości zmiany
przepisów o ruchu drogowym w części dotyczącej pie-
szych i rowerzystów korzystających z dróg publicz-
nych znajdujących się poza terenem zabudowanym,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż w MSWiA podję-
to prace zmierzające do przygotowania komplekso-
wej nowelizacji ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r.
Prawo o ruchu drogowym (t.j.: Dz. U. z 2005 r.

Nr 108, poz. 908, z późn. zm.), w ramach których
planowane są m.in. działania dotyczące poruszonej
przez pana posła kwestii, tj. wprowadzenia przepi-
sów obligujących pieszych i rowerzystów (także mo-
tocyklistów) do używania po zmierzchu elementów
odblaskowych na drogach publicznych znajdujących
się poza obszarem zabudowanym. Projektowane
zmiany dotyczyłyby wszystkich uczestników ruchu
drogowego, bez względu na wiek. Obecnie bowiem,
zgodnie z art. 43 ust. 2 ww. ustawy, tylko dziecko
w wieku do lat 15, poruszające się po drodze po
zmierzchu poza obszarem zabudowanym, jest obo-
wiązane używać elementów odblaskowych w sposób
widoczny dla innych uczestników ruchu.
Warto dodać, że istotne uregulowania dotyczące
kwestii rowerzystów zawiera rozporządzenie mini-
stra infrastruktury z dnia 31 grudnia 2002 r.
w sprawie warunków technicznych pojazdów oraz
zakresu ich niezbędnego wyposażenia (Dz. U. z 2003 r.
Nr 32, poz. 262, z późn. zm.), które określa niezbęd-
ne wyposażenie roweru, w tym obowiązkowe oświe-
tlenie, tj.: światło pozycyjne barwy białej lub żółtej
selektywnej skierowane do przodu oraz światło od-
blaskowe barwy czerwonej o kształcie innym niż
trójkąt, wraz ze światłem pozycyjnym barwy czer-
wonej, skierowane do tyłu. Ponadto wiele rowerów
wyposażanych jest fabrycznie w dodatkowe światła
odblaskowe.
Dotychczasowe doświadczenia związane z propa-
gowaniem elementów odblaskowych wśród najmłod-
szych uczestników ruchu drogowego wskazują, iż
pomimo działań Policji i innych podmiotów zaopa-
trujących dzieci w elementy odblaskowe − w prakty-
ce często nie są one używane.
W związku z powyższym, niezależnie od zmian
regulacji prawnych, konieczne wydaje się prowadze-
nie działań edukacyjnych, które wpływałyby na
wzrost świadomości pieszych i rowerzystów w za-
kresie podwyższenia ich bezpieczeństwa poprzez
używanie elementów odblaskowych. Warto wspo-
mnieć, iż tego rodzaju kampanie skierowane do mo-
tocyklistów przyczyniły się do używania przez tych
uczestników ruchu drogowego kamizelek odblasko-
wych, co w sposób wymierny wpłynęło na poprawę
ich bezpieczeństwa.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu 1 czerw-
ca 2008 r. rozpoczęto – pod patronatem ministra
MSWiA, ministra infrastruktury oraz komendanta
głównego Policji − kampanię prewencyjną „Razem
bezpiecznie do celu”, której głównym założeniem
jest promocja wiedzy o ruchu drogowym wśród dzie-
ci i młodzieży, organizowanie egzaminów na kartę
rowerową w jak największej liczbie szkół w Polsce,
zachęcenie samorządów do budowy miasteczek ru-
chu drogowego, a także prowadzenie przez Policję
działań prewencyjnych na drogach.
Przedstawiając powyższe, pragnę zapewnić, iż
sugestie pana posła zawarte w przedmiotowym wy-
stąpieniu poddane zostaną wnikliwej i szczegółowej
539
analizie w toku prac nad nowelizacją ww. ustawy
Prawo o ruchu drogowym.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kamińskiego
w sprawie wydarzeń w Konsulacie RP
we Lwowie 11 kwietnia 2008 r. (2980)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Tomasza Kamińskiego (pismo
nr SPS-023-2980/08 z dnia 9 maja 2008 r.) w spra-
wie Konsulatu Generalnego RP we Lwowie, uprzej-
mie informuję:
Członkostwo Polski w Schengen spowodowało, że
procedury wizowe w polskich urzędach konsular-
nych uległy znaczącym zmianom i wydłużeniu. Cu-
dzoziemiec wnioskujący o wydanie wizy obowiązany
jest m.in. przedstawić dokumenty potwierdzające
cel podróży, posiadanie środków finansowych na po-
byt na obszarze państw Schengen oraz polisę ubez-
pieczenia kosztów na leczenie. Ministerstwo podej-
muje działania mające na celu polepszenie poziomu
obsługi interesantów wizowych, skrócenie czasu
rozpatrywania wniosków i zwiększenie liczby wyda-
wanych wiz.
W pierwszej kolejności ministerstwo pracuje nad
poprawą funkcjonowania Konsulatu Generalnego
RP we Lwowie. Proces wizowy w tym urzędzie kon-
sularnym charakteryzuje duża dysproporcja między
liczbą rozpatrywanych wniosków wizowych a pozio-
mem zainteresowania uzyskaniem wizy. Pomimo
pracy na dwie zmiany urząd nie jest w stanie obsłu-
żyć wszystkich zainteresowanych. Podstawową przy-
czyną takiego stanu rzeczy są bardzo trudne wa-
runki lokalowe działu wizowego, które sprawiają, że
dalsze zwiększenie obsady personalnej jest niemożli-
we. Sytuacja ulegnie zmianie, kiedy w II połowie
czerwca br. wydział wizowy konsulatu zostanie
przeniesiony do nowego pawilonu. Sprawy wizowe
będą załatwiane zarówno w nowym pawilonie, jak
i w dotychczasowych pomieszczeniach. Pozwoli to
na zatrudnienie dodatkowych pracowników i uru-
chomienie dodatkowo kilkunastu okienek do obsłu-
gi interesantów wizowych. Zdaniem ministerstwa
powyższe działania powinny doprowadzić do osią-
540
gnięcia przez urząd takiej wydajności procesu wizo-
wego, która zrównoważy zapotrzebowanie na wizy.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, że we Lwowie w trakcie budowy znajduje się
nowy budynek konsulatu. Oddanie nowej siedziby
urzędu planowane jest w II połowie 2009 r. Funkcjo-
nowanie konsulatu w nowej siedzibie wyeliminuje
wiele dotychczasowych problemów i znacznie
usprawni obsługę interesantów.
Panująca obecnie sytuacja niewątpliwie powodu-
je niezadowolenie w kręgach społeczeństwa ukraiń-
skiego oraz polskich osób fizycznych i prawnych za-
interesowanych przyjazdem partnerów ukraińskich.
Ministerstwo ma świadomość, że emocje panujące
wokół procedur wizowych, szczególnie po wejściu
Polski do strefy Schengen, wymagają od pracowni-
ków urzędów konsularnych wykazania szczególnej
cierpliwości, taktu i dbałości o właściwe zachowanie
w stosunku do interesantów. Przypadki negatyw-
nych zachowań, zdarzające się zwłaszcza w urzę-
dach szczególnie obciążonych pracą, są eliminowa-
ne. W urzędach konsularnych RP na terenie Ukra-
iny odbywają się regularne kontrole ministerstwa.
W wyniku ostatnich kontroli ustalono, że tryb przyj-
mowania i rozpatrywania wniosków wizowych sto-
sowany w tych konsulatach jest prawidłowy. Prze-
prowadzona w styczniu br. w Konsulacie General-
nym RP we Lwowie kontrola Najwyższej Izby Kon-
troli nie stwierdziła nieprawidłowości w procedurze
wydawania wiz. Pozytywnie oceniono podjęte przez
placówkę działania zmierzające do racjonalizacji
pracy oraz fachowość i wydajność pracy personelu.
W opisanej przez pana posła T. Kamińskiego
sprawie wiz dla przedstawicieli Turczańskiej Rady
Rejonowej, w której to wójt gminy Nozdrzec zwrócił
się do ministra spraw zagranicznych pismem z dnia
14 kwietnia br., pragnę poinformować, że konsul ge-
neralny RP we Lwowie udzielił panu wójtowi Anto-
niemu Gromale szczegółowych wyjaśnień i wyraził
ubolewanie z powodu zaistniałej sytuacji.
W kwestii wydawania wiz wielokrotnych uczest-
nikom oficjalnych programów wymiany organizo-
wanych przez miasta partnerskie – uprzejmie infor-
muję, że zgodnie z postanowieniami umowy między
Wspólnotą Europejską a Ukrainą o ułatwieniach
w wydawaniu wiz, podpisanej w Luksemburgu dnia
18 czerwca 2007 r., urzędy konsularne państw
Schengen, w tym również Polski, wydają wyżej wy-
mienionym osobom wizy wielokrotne o okresie waż-
ności do jednego roku. Warunkiem jest to, aby w po-
przednim roku osoby te otrzymały przynajmniej
jedną wizę, z której skorzystały zgodnie z przepisa-
mi dotyczącymi wjazdu do danego kraju i pobytu
w nim, oraz aby wniosek o wizę wielokrotnego wjaz-
du był uzasadniony. Należy zaznaczyć, iż wobec tej
kategorii obywateli Ukrainy stosuje się uproszczoną
procedurę wizową – za wystarczający dokument
uzasadniający cel podróży uznawany jest pisemny
wniosek sporządzony przez kierowników admini-
stracji (burmistrzów) miast partnerskich.
Ponadto pragnę poinformować Pana Marszałka,
że w celu realizacji zadań związanych z przygotowa-
niem i przeprowadzeniem Euro 2012 w dniu 28 mar-
ca 2008 r. w Kijowie zawarta została umowa między
Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Gabinetem Mi-
nistrów Ukrainy o współpracy przy organizacji fina-
łowego turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA Euro 2012. Zgodnie z art. 3 umowy odpowie-
dzialny za realizację jej postanowień oraz koordyna-
cję działań jest minister sportu i turystyki Rzeczy-
pospolitej Polskiej.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie możliwości uchylenia zarządzenia
prezesa NFZ nr 20/2008/DGL zakazującego
finansowania przez NFZ chemioterapii
niestandardowej kilkunastoma
najnowocześniejszymi lekami
zarejestrowanymi w Unii Europejskiej (2986)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego z dnia 28 kwietnia 2008 r., przesła-
ną przy piśmie marszałka Sejmu z dnia 9 maja 2008 r.,
znak: SPS-023-2986/08, w sprawie finansowania
chemioterapii niestandardowej, uprzejmie informu-
ję, że minister zdrowia już w dniu 16 kwietnia 2008 r.,
po przeprowadzeniu postępowania administracyj-
nego, wszczętego z urzędu, wydał decyzję admini-
stracyjną, w której stwierdził nieważność zarządze-
nia nr 20/2008/DGL prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 31 marca 2008 r. zmieniającego za-
rządzenie w sprawie przyjęcia „Szczegółowych ma-
teriałów informacyjnych o przedmiocie postępowa-
nia w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finansowa-
niu umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne”, w części wprowadza-
jącej zmiany do wytycznych w sprawie stosowania
świadczenia „Chemioterapia niestandardowa”.
Decyzji został nadany rygor natychmiastowej
wykonalności na mocy art. 108 § 1 Kodeksu postę-
powania administracyjnego. W konsekwencji podję-
tych działań przez ministra zdrowia prezes Narodo-
wego Funduszu Zdrowia wydał zarządzenie nr 23/

2008/DGL z dnia 16 kwietnia 2008 r., na mocy któ-
rego zostały usunięte przepisy zakwestionowane
przez ministra zdrowia.
Wspomniana w piśmie pana posła Fundacja
„Gwiazda Nadziei” została poinformowana o działa-
niach podejmowanych przez ministra zdrowia w przed-
miotowej sprawie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Leszka Aleksandrzaka
w sprawie finansowania poradni
rehabilitacyjnych dla dzieci niedosłyszących
(2987)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka, znak SPS-023-2987/08
z dnia 9 maja br., przy którym przekazano interpe-
lację pana posła Leszka Aleksandrzaka w sprawie
finansowania poradni rehabilitacyjnych dla dzieci
głuchych i niedosłyszących, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następującego stanowiska w przedmiotowej
sprawie.
Odnosząc się łącznie do pytania pierwszego i dru-
giego, które dotyczą zagadnienia finansowania
ośrodków rehabilitacyjnych, stwierdzić należy, że
w obecnym porządku prawnym środki finansowe
mogą trafiać do tych placówek różnymi drogami.
Narodowy Fundusz Zdrowia zgodnie z ustawą
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) finansuje
udzielanie świadczeń zdrowotnych osobom ubezpie-
czonym; jednocześnie zauważyć należy, że nie ozna-
cza to bezpośredniego finansowania działania za-
kładów opieki zdrowotnej.
Utrzymanie ośrodka należy do obowiązków pod-
miotu, który utworzył daną placówkę. Zgodnie
z ustawą z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opie-
ki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn.
zm.), samodzielny publiczny zakład opieki zdrowot-
nej może od podmiotu, który utworzył zakład, otrzy-
mać dotacje na:
— realizację zadań w zakresie zapobiegania cho-
robom i urazom lub innych programów zdrowotnych
oraz promocję zdrowia;
— pokrycie kosztów kształcenia i podnoszenia
kwalifikacji osób wykonujących zawody medyczne;
541
— remonty, inwestycje, w tym zakup aparatury
i sprzętu medycznego;
— cele szczególne określone w odrębnych przepi-
sach.
Wielość form prawnych, sposobów finansowania
i różnorodność zadań realizowanych przez placówki
działające w zakresie rehabilitacji utrudnia wskaza-
nie jednego źródła finansowania.
Dlatego też w odniesieniu do propozycji ewentu-
alnego centralnego finansowania ośrodków rehabi-
litacyjnych dla dzieci niedosłyszących przez Narodo-
wy Fundusz Zdrowia (bądź Ministerstwo Zdrowia)
wydaje się, że w obecnym systemie finansowania
świadczeń opieki zdrowotnej rozwiązanie takie nie
jest możliwe do zrealizowania.
Zgodnie z informacją przekazaną przez pełnomoc-
nika rządu ds. osób niepełnosprawnych zakres dzia-
łań finansowanych przez Państwowy Fundusz Reha-
bilitacji Osób Niepełnosprawnych został określony
w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób nie-
pełnosprawnych (Dz.U. nr 123 poz. 776 z póżn. zm.).
Ustawa ta w art. 35 ust.1 pkt 5 stanowi, że samo-
rząd województwa dysponujący środkami Państwo-
wego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych może dofinansować roboty budowlane dotyczą-
ce obiektów służących rehabilitacji, w związku z po-
trzebami osób niepełnosprawnych, z wyjątkiem roz-
biórki tych obiektów.
Szczegółowe warunki i tryb dofinansowania ze
środków PFRON robót budowlanych określa rozpo-
rządzenie ministra pracy i polityki społecznej z dnia
6 sierpnia 2004 r. w sprawie określenia zadań samo-
rządu województwa, które mogą być dofinansowane
ze środków Państwowego Fundusz Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 187, poz. 1940,
z późn. zm.).
Ponadto, w ramach programu Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
„Wyrównywanie szans między regionami”, samo-
rząd województwa, który jest realizatorem progra-
mu, może dofinansować wyposażenie w sprzęt reha-
bilitacyjny obiektów służących rehabilitacji.
Środkami finansowymi Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych mogą także
dysponować władze powiatu, przeznaczając je m.in.
na dofinansowanie zaopatrzenia w sprzęt rehabili-
tacyjny. Wniosek o takie dofinansowanie mogą skła-
dać osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organi-
zacyjne nieposiadające osobowości prawnej, jeżeli
prowadzą działalność związaną z rehabilitacją osób
niepełnosprawnych przez okres co najmniej 2 lat
przed dniem złożenia wniosku oraz udokumentują
posiadanie środków własnych lub pozyskanych z in-
nych źródeł.
Szczegółowe wymagania, jakie powinni spełniać
wnioskodawcy, a także tryb postępowania określa
rozporządzenie ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie określenia ro-
dzajów zadań powiatu, które mogą być finansowane
542
ze środków Państwowego Fundusz Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 96, poz. 861,
z późn. zm.).
Zauważyć należy, że skorzystanie przez konkret-
ny ośrodek ze środków publicznych i forma ich udzie-
lenia uzależnione są od wielu czynników, którymi są
m.in.: forma własności placówki, rodzaj prowadzo-
nej działalności etc.
Ponieważ w interpelacji nie wskazano konkret-
nego typu placówek (nie wiadomo, czy są to zakłady
opieki zdrowotnej publiczne bądź niepubliczne lub
ośrodki prowadzone w innej formie prawnej), wska-
zane powyżej źródła finansowania poszczególnych
działań mogą dotyczyć jedynie części ośrodków.
Odnosząc się do trzeciego z postawionych pytań,
zgodnie ze stanowiskiem przedstawionym przez mi-
nistra finansów, uprzejmie informuję, że za wydatki
na cele rehabilitacyjne uważa się m.in. wydatki po-
niesione na zakup i naprawę indywidualnego sprzę-
tu, urządzeń i narzędzi technicznych niezbędnych
w rehabilitacji oraz ułatwiających wykonywanie
czynności życiowych, stosownie do potrzeb wynika-
jących z niepełnosprawności, z wyłączeniem sprzętu
gospodarstwa domowego.
Stwierdzić należy, że baterie do aparatu słucho-
wego stanowią integralną część tegoż aparatu, któ-
ry jest urządzeniem ułatwiającym osobie niepełno-
sprawnej (w tym przypadku osobie niedosłyszącej)
wykonywanie czynności życiowych.
Aparat słuchowy bez baterii nie spełnia swojej
podstawowej funkcji, dlatego też nie ma przeszkód,
aby wydatek poniesiony na zakup baterii do aparatu
słuchowego uznać za wydatek na cele rehabilitacyj-
ne podlegający odliczeniu od dochodu w ramach ulgi
rehabilitacyjnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romana Kaczora
w sprawie włączenia punktów obsługi klientów
będących w bezpośrednim sąsiedztwie
z autostradą A4 na odcinku trasy
Wrocław–Katowice do obsługi tej autostrady
(2992)
Szanowny Panie Marszału! W nawiązaniu do in-
terpelacji pana posła Romana Kaczora z dnia 6 maja
2008 r. przekazanej przy piśmie z dnia 9 maja 2008 r.
(znak: SPS-023-2992/08) w sprawie włączenia bę-
dących w bezpośrednim sąsiedztwie z autostradą A4
punktów obsługi klientów na odcinku trasy Wro-
cław–Katowice do obsługi tej autostrady uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 16 lipca 2002 r. w sprawie autostrad płatnych
(Dz. U. 2002 Nr 121, poz. 1034) autostrada A4 na
całej długości, zatem również na odcinku Wrocław–
–Katowice, jest lub będzie eksploatowana jako auto-
strada płatna. Ponadto zgodnie z przepisami rozpo-
rządzenia ministra infrastruktury z dnia 16 stycz-
nia 2002 r. w sprawie przepisów techniczno-budow-
lanych dotyczących autostrad płatnych (Dz. U. 2002
Nr 12, poz. 116), autostrada jako droga o najwyż-
szych parametrach jest drogą o ograniczonej dostęp-
ności. Oznacza to, iż na podstawie wydanych decyzji
o ustaleniu lokalizacji autostrady miejsca obsługi
podróżnych oraz miejsca poboru opłat są jedynymi
miejscami, na których mogą zatrzymywać się pojaz-
dy poruszające się po autostradzie. W związku z po-
wyższym nie ma możliwości bezpośredniego połą-
czenia z autostradą jakichkolwiek punktów usługo-
wych zlokalizowanych poza pasem drogowym.
Odnosząc się do kwestii związanej z prowadzo-
nym postępowaniem przetargowym, należy zauwa-
żyć, iż warunki udziału w postępowaniu zostały
określone po szczegółowej analizie polskiego rynku
paliwowego oraz europejskiego rynku obsługi po-
dróżnych na autostradach. Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad ustaliła takie warunki,
aby małe polskie sieci paliwowe, o których wspomi-
na pan poseł, miały możliwość wzięcia udziału
w przetargu. Charakter inwestycji, tj. budowa obiek-
tów przy drodze o najwyższej przewidzianej prawem
kategorii o charakterze międzynarodowym oraz
o wysokim poziomie ruchu pojazdów, jest oczywistą
przesłanką do dużych nakładów finansowych na re-
alizację przedsięwzięcia.
Podnoszona sprawa późnego powiadomienia
o przetargu jest stwierdzeniem nieznajdującym po-
twierdzenia w praktyce. Priorytetem GDDKiA
w celu zachowania wysokiej konkurencji było po-
wiadomienie o prowadzonym przetargu jak najwięk-
szej liczby zainteresowanych podmiotów. Stosownie
do obowiązującego prawa ogłoszenia o postępowa-
niu opublikowano m.in. w Dzienniku Urzędowym
Unii Europejskiej, w Biuletynie Zamówień Publicz-
nych, na stronie internetowej GDDKiA i w prasie
ogólnopolskiej. Informację o rozpoczęciu przetargu
opublikowało także w ramach własnych publikacji
wiele dzienników lokalnych i ogólnopolskich oraz in-
ternetowych portali i pism branżowych. Informacje
o prowadzonym postępowaniu przekazano również
do stowarzyszeń podmiotów potencjalnie zaintere-
sowanych udziałem w nim. Pragnę również zwrócić
uwagę, iż każdy z potencjalnych uczestników mógł
zwrócić się do GDDKiA z prośbą o wydłużenie ter-
minu składania wniosków o dopuszczenie do udzia-

łu w postępowaniu. Takie wnioski do GDDKiA
wpłynęły i zostały rozpatrzone pozytywnie.
Jednocześnie należy zauważyć, że małe, lokalne
podmioty gospodarcze w dalszym ciągu mają szansę
świadczyć usługi na wydzierżawionych w ramach
przedmiotowego postępowania miejscach obsługi
podróżnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie likwidacji obowiązku jazdy
na światłach w okresie od marca
do końca października (2993)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Pięty, przesłaną
przy piśmie znak: SPS-023-2993/08, w sprawie li-
kwidacji obowiązku jazdy na światłach w okresie od
marca do października, uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko.
Niezaprzeczalnym faktem jest, że w Polsce liczba
wypadków drogowych i liczba ich ofiar w roku 2007
wzrosła w porównaniu z rokiem 2006. Taka sytu-
acja dotyczy również większości krajów europej-
skich. Nie można jednak zapominać, że na stan bez-
pieczeństwa ruchu drogowego ma wpływ bardzo
wiele czynników. Poczynając od infrastruktury dro-
gowej, poprzez przygotowanie obywateli do uczest-
nictwa w ruchu drogowym, kontrolę i nadzór nad
ruchem drogowym, zarządzanie nim, natężenie ru-
chu, warunki atmosferyczne, stan psychofizyczny
kierujących i pieszych, a na irracjonalnych zachowa-
niach na drodze kończąc. Nie jest to oczywiście pe-
łen katalog czynników mających wpływ na powsta-
wanie wypadków.
yciąganie jednoznacznych wniosków na podsta-
wie danych statystycznych z tak krótkiego okresu,
że używanie świateł mijania przez całą dobę nie
przyniosło pożądanych rezultatów wydaje się przed-
wczesne. Z danych Komendy Głównej Policji wyni-
ka, że wzrost liczby zabitych w 2007 r. w porówna-
niu z rokiem 2006 jest następstwem znacznie więk-
szej liczby wypadków ze skutkiem śmiertelnym,
które wydarzyły się w pierwszym kwartale, czyli
w okresie, kiedy istniał obowiązek używania świa-
543
teł mijania przez całą dobę w obu okresach porów-
nawczych.
Dla oceny przyczyn zwiększenia liczby zdarzeń
i ich ofiar na drogach w roku 2007 Instytut Trans-
portu Samochodowego przeprowadził stosowną ana-
lizę. Z jej treści wynika, że podstawową przyczyną
była niewłaściwa ocena przez kierujących warun-
ków atmosferycznych w okresie styczeń–marzec.
Łagodna zima skłaniała do szybszej jazdy. Kierujący
nie brali pod uwagę tego, że miejscowo, na przykład
w obszarach leśnych lub tam, gdzie jezdnia była za-
cieniona, nawierzchnia była śliska. W przypadku
nagłej zmiany sytuacji na drodze podejmowane ma-
newry obronne były mało skuteczne.
Należy pamiętać, że wprowadzenie jazdy z włączo-
nymi światłami miało na celu między innymi zmniej-
szenie liczby zderzeń czołowych pojazdów. Porównanie
danych statystycznych dotyczące zderzeń czołowych
w okresach maj–październik w roku 2007 i 2006 po-
zwala stwierdzić, że liczba wypadków tego rodzaju
zmniejszyła się o 1,6%, a liczba zabitych o 8,4%.
Zużycie paliwa na skutek jazdy z włączonymi
światłami mijania wzrasta, według specjalistów,
o około 1%. Natomiast używanie klimatyzacji w po-
jeździe powoduje wzrost zużycia paliwa o około 10%.
Prawdopodobnie za kilka lat olbrzymia większość
pojazdów będzie wyposażona w klimatyzację. Więcej
zużytego paliwa to większe koszty. Nie można jed-
nak zapomnieć, że społeczeństwo polskie na skutek
wypadków drogowych traci rocznie około 30 mld zł,
a koszty moralne, które ponoszą poszkodowani i ich
rodziny, są nie do oszacowania.
Reasumując, resort infrastruktury nie przewi-
duje zmian legislacyjnych w zakresie obowiązku jaz-
dy w dzień samochodem z włączonymi światłami
mijania przez cały rok.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 19 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Pięty
w sprawie postępowań przygotowawczych
i czynności sprawdzających podejmowanych
przez Prokuraturę Rejonową w Sosnowcu
oraz Prokuraturę Okręgową w Katowicach
(2994)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Pięty z 6 maja
2008 r. skierowaną do ministra sprawiedliwości
w sprawie postępowań przygotowawczych i czynno-
544
ści sprawdzających podejmowanych przez Prokura-
turę Rejonową w Sosnowcu oraz Prokuraturę Okrę-
gową w Katowicach w przedmiocie niegospodarno-
ści w spółdzielniach mieszkaniowych uprzejmie in-
formuję, iż w Prokuraturze Rejonowej w Sosnowcu
prowadzone były dwa postępowania dotyczące Spół-
dzielni Mieszkaniowej „Południe” w Sosnowcu.
W celu zweryfikowania informacji wskazanych
w interpelacji przez pana posła Jarosława Piętę Pro-
kuratura Apelacyjna w Katowicach przeprowadziła
szczegółową analizę tychże postępowań, w wyniku
której ustalono, co następuje.
Sprawa o sygn. 1 Ds 1650/07 Prokuratury Rejo-
nowej w Sosnowcu (poprzednie sygnatury tego po-
stępowania to 1 Ds 1459/05, 1 Ds 3286/05 i 1 Ds
1901/06).
W sprawie tej 3 stycznia 2005 r. pan G. G. zawia-
domił Prokuraturę Rejonową w Sosnowcu o podej-
rzeniu popełnienia przestępstwa na szkodę Spół-
dzielni Mieszkaniowej „Południe” w Sosnowcu przez
zarząd ww. spółdzielni i lustratora w osobie J. K.
przeprowadzającego lustrację za rok 2002. Stosow-
nie do zawiadomienia owe działania na szkodę spół-
dzielni polegały na naruszeniu unormowań art. 91
§ 3 Prawa spółdzielczego poprzez odpłatne przepro-
wadzenie lustracji, pomimo iż spółdzielnia „Połu-
dnie” jest spółdzielnią zrzeszoną i opłacała składki,
a zatem zdaniem składającego zawiadomienie nie
podlega obowiązkowi zapłaty. Tym samym poprzez
niezasadną zapłatę narażono spółdzielnię na szkodę
w wysokości ok. 11 tys. zł.
Ponadto G. G. wskazał też na uchybienie przez
lustratora wymogom protokołowania konferencji
polustracyjnej, określonym w „Regulaminie pro-
wadzenia lustracji”. W kolejnych zawiadomieniach
o przestępstwie złożonych przez G. G. w dniach
10 stycznia i 22 lutego 2005 r. podał on, iż zarząd nie
dostarczył na posiedzenie komisji rewizyjnej żąda-
nych przez nią dokumentów, a także podniósł kwe-
stię zawyżenia kosztów remontów i wykonania ich
niezgodnie z prawem budowlanym. W dniu 21 czerw-
ca 2005 r. od G. G. przyjęto ustne zawiadomienie
o przestępstwie.
Po przeprowadzeniu postępowania sprawdzają-
cego w dniu 3 sierpnia 2005 r. – pod sygn. 1 Ds 1459/
05 – podjęto decyzję o odmowie wszczęcia śledztwa
w sprawie nieprawidłowości w Spółdzielni Mieszka-
niowej „Południe” w Sosnowcu wobec niepopełnie-
nia przestępstwa. Decyzja ta została zaskarżona
przez G. G. pismem z dnia 1 września 2005 r.
Postanowieniem z dnia 4 listopada 2005 r. pro-
kurator Prokuratury Okręgowej w Katowicach po
rozpatrzeniu zażalenia uwzględnił je i zaskarżone
postanowienie uchylił, polecając Prokuraturze Rejo-
nowej w Sosnowcu wszczęcie i przeprowadzenie po-
stępowania przygotowawczego z art. 303 § 1 K.k.
Śledztwo w niniejszej sprawie wszczęte zostało przez
Policję w dniu 22 listopada 2005 r. w kierunku z art. 303
§ 1 K.k. i art. 76 K.k.
Postanowieniem z dnia 8 lutego 2006 r. prokura-
tor Prokuratury Rejonowej w Sosnowcu umorzył po-
stępowanie w sprawie:
— działania w okresie od 2003 r. do 2005 r.
w Sosnowcu na szkodę Spółdzielni Mieszkaniowej
„Południe” przez członków zarządu poprzez niepra-
widłowe dysponowanie środkami pieniężnymi spół-
dzielni, tj. o czyn z art. 267a ustawy z dnia 16.09.1982 r.
Prawo spółdzielcze – z uwagi na brak znamion czy-
nu zabronionego, na zasadzie art. 17 § 1 pkt 2
K.p.k.,
— ukrywania dokumentów przed członkami ko-
misji rewizyjnej i rady nadzorczej G. G. w okresie od
2003 r. do 2005 r. w Sosnowcu przez członków zarzą-
du Spółdzielni Mieszkaniowej „Południe”, tj. o czyn
z art. 276 K.k. – z uwagi na brak znamion czynu za-
bronionego, na zasadzie art. 17 § 1 pkt 2 K.p.k.
Również i to postanowienie zostało zaskarżone
przez G. G. w dniu 22 lutego 2006 r. Zarządzeniem
z dnia 18 kwietnia 2006 r. prokurator Prokuratury
Okręgowej w Katowicach nie przychylił się do tego
zażalenia i przekazał je do rozpoznania Sądowi Re-
jonowemu w Sosnowcu. Na posiedzeniu w dniu
29 czerwca 2006 r. sąd ten uwzględnił zażalenie
G. G., nakazując dalsze prowadzenie postępowania
we wskazanym przez siebie kierunku, w tym:
— poczynienie ustaleń w zakresie remontu bu-
dynku przy ul. Naftowej 65A,
— wyjaśnienia sprawy wyłaniania wykonawców
do przeprowadzania remontów, w tym pomijanie
trybu przetargowego i podział zamówień na mniej-
sze kwoty oraz powiązania personalne członków za-
rządu spółdzielni z wykonawcami robót,
— wyjaśnienie zarzutów dotyczących wykonania
instalacji wodnej w budynku przy ul. Akacjowej za-
równo co do ceny, jak też standardów każdej ze
wskazanych technologii.
Mając na względzie zasadność poczynienia tych-
że ustaleń, sąd wskazał na potrzebę zgromadzenia
dokumentacji, przesłuchania świadków, jak też roz-
ważenie powołania biegłych.
Po częściowym uzupełnieniu materiału dowodo-
wego w dniu 8 grudnia 2006 r. prokurator po raz
kolejny umorzył śledztwo w sprawie działania w okre-
sie od 2003 r. do 2005 r. w Sosnowcu na szkodę Spół-
dzielni Mieszkaniowej „Południe” przez członków
zarządu poprzez nieprawidłowe dysponowanie środ-
kami pieniężnymi spółdzielni, tj. o czyn z art. 267a
ustawy z dnia 16.09.1982 r. Prawo spółdzielcze
– z uwagi na brak znamion czynu zabronionego, na
podstawie art. 17 § 1 pkt 2 K.p.k. oraz ukrycia doku-
mentów spółki przed członkiem komisji rewizyjnej
i rady nadzorczej G. G. w okresie od 2003 r. do 2005 r.
w Sosnowcu przez członków zarządu Spółdzielni
Mieszkaniowej „Południe”, tj. o czyn z art. 276 K.k.
– z uwagi na brak znamion czynu zabronionego, na
podstawie art. 17 § 1 pkt 2 K.p.k.
Po zaskarżeniu tej decyzji przez G. G. w dniu
2 lipca 2007 r. prokurator Prokuratury Okręgowej
w Katowicach uwzględnił zażalenie skarżącego i po-

lecił dalsze kontynuowanie postępowania, podkre-
ślając, iż nie wykonano wszystkich wskazanych
przez sąd czynności.
Po podjęciu kolejnych czynności przez prokura-
turę ponowną decyzję o umorzeniu śledztwa podjęto
w dniu 29 grudnia 2007 r., umarzając je w przed-
miocie:
1) działania w okresie od 2003 r. do 2005 r. w So-
snowcu na szkodę Spółdzielni Mieszkaniowej „Połu-
dnie” przez członków jej zarządu poprzez nieprawi-
dłowe dysponowanie środkami pieniężnymi spół-
dzielni, tj. o czyn z art. 267a ustawy z dnia 16 wrze-
śnia 1982 r. Prawo spółdzielcze, na podstawie art. 17
§ 1 pkt 2 K.p.k., z uwagi na brak znamion czynu za-
bronionego,
2) w sprawie ukrywania dokumentów Spółdziel-
ni Mieszkaniowej „Południe” przed członkiem ko-
misji rewizyjnej i rady nadzorczej G. G., w okresie od
2003 r. do 2005 r. w Sosnowcu, przez członków za-
rządu ww. spółdzielni, tj. o czyn z art. 276 K.k., na
podstawie art. 17 § 1 pkt 2 K.p.k., z uwagi na brak
znamion czynu zabronionego.
Również i ta decyzja została zaskarżona przez
G. G. w dniu 16 stycznia 2008 r.
W dniu 8 lutego 2008 r. prokurator Prokuratury
Rejonowej w Sosnowcu odmówił jednakże przyjęcia
tego zażalenia do rozpoznania z uwagi na fakt, iż
jest ono niedopuszczalne z mocy prawa wobec wy-
czerpania już przez pokrzywdzonego uprawnień
z art. 306 § 1 K.p.k. i wydania tego orzeczenia w wa-
runkach określonych w art. 330 § 2 K.p.k. Po za-
skarżeniu tego zarządzenia Sąd Rejonowy w So-
snowcu postanowieniem z dnia 14 maja 2008 r.
utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy.
Postanowienie sądu w tej sprawie jest słuszne
i znajduje oparcie merytoryczne w przepisach Ko-
deksu postępowania karnego. Jednak nie kwestio-
nując zasadności wydania zarówno zarządzenia
o odmowie przyjęcia zażalenia, jak też postanowie-
nia sądu, badanie akt przedmiotowej sprawy wyka-
zało, że decyzja o umorzeniu postępowania w tej
sprawie została podjęta przedwcześnie, bez wyja-
śnienia wszystkich istotnych okoliczności zdarzeń
opisywanych przez G. G., które winny być przedmio-
tem śledztwa.
Druga sprawa będąca przedmiotem interpelacji
to postępowanie o sygn. 1 Ds 3553/06 Prokuratury
Rejonowej w Sosnowcu.
W sprawie tej w dniu 20 grudnia 2006 r. G. G.
złożył do Prokuratury Rejonowej w Sosnowcu za-
wiadomienie o popełnieniu przestępstwa na szkodę
Spółdzielni Mieszkaniowej „Południe” w Sosnowcu
przez lustratora w osobie E. Z., przeprowadzającej
lustrację w tej spółdzielni w latach 2003–2005, jak
też zarząd Spółdzielni Mieszkaniowej „Południe”,
polegającego na naruszeniu art. 91 § 3 Prawa spół-
dzielczego poprzez odpłatne przeprowadzenie lu-
stracji pomimo zrzeszenia spółdzielni „Południe”
w Sosnowcu, skutkiem czego wydano kwotę 12 900 zł,
a także naruszono unormowania art. 92 § 1 Prawa
545
spółdzielczego poprzez zaniechanie obowiązku po-
wiadomienia rady nadzorczej spółdzielni o rozpoczę-
ciu lustracji w dniu 3 lutego 2006 r. G. G. podniósł
wreszcie zastrzeżenia co do treści protokołu z lu-
stracji, w tym dotyczące sprzedaży lokalu mieszkal-
nego przy ul. Naftowej 59/11.
Po przyjęciu w dniu 22 stycznia 2007 r. ustnego
zawiadomienia o przestępstwie od G. G. w sprawie
tej w dniu 31 stycznia 2007 r. wszczęto śledztwo
w sprawie przekroczenia uprawnień przez lustrato-
ra E. Z. ze Związku Rewizyjnego Spółdzielni Miesz-
kaniowych RP w Warszawie podczas lustracji
Spółdzielni Mieszkaniowej „Południe” w Sosnow-
cu w okresie od lutego do maja 2006 r., tj. o czyn
z art. 231 § 1 K.k.
Po przesłuchaniu zawiadamiającego i lustratora
oraz wiceprzewodniczącego rady nadzorczej J. T.,
przewodniczącego rady nadzorczej M. M., M. B.
– członka spółdzielni i zgromadzeniu części doku-
mentacji w dniu 29 maja 2007 r. została podjęta de-
cyzja o umorzeniu śledztwa.
Postępowanie umorzono w sprawie niedopełnie-
nia obowiązków przez E. Z. w trakcie prowadzonej
przez nią w okresie od 3 lutego 2006 r. do 1 czerwca
2006 r. lustracji pełnej działalności Spółdzielni
Mieszkaniowej „Południe” z siedzibą w Sosnowcu,
tj. o przestępstwo z art. 231 § 1 K.k. – wobec braku
ustawowych znamion czynu zabronionego – art. 17
§ 1 pkt 2 K.p.k.
Na postanowienie to w dniu 24 sierpnia 2007 r.
zażalenie złożył G. G.
Rozpoznający to zażalenie Sąd Rejonowy w So-
snowcu w dniu 9 listopada 2007 r. pozostawił je bez
rozpoznania z uwagi na fakt, iż G. G. nie przysługu-
je status pokrzywdzonego. Po zaskarżeniu tego po-
stanowienia w dniu 29 stycznia 2008 r. Sąd Rejono-
wy w Sosnowcu stanął na stanowisku, iż skarżący
nie jest pokrzywdzonym, i utrzymał w mocy zaskar-
żone postanowienie.
Również to stanowisko sądu zasługuje na akcep-
tację co do zasady i jego zgodności z przepisami Ko-
deksu postępowania karnego.
Jednakże badanie akt sprawy wykazało, iż pod-
jęta decyzja merytoryczna o umorzeniu postępowa-
nia w tej sprawie jest przedwczesna, bowiem nie wy-
konano wszystkich koniecznych czynności proceso-
wych w sprawie, nadto wątpliwości budzi także do-
konana przez prokuratora subsumpcja zachowań
lustratora jedynie w zakresie ewentualnego naru-
szenia normy prawnej z art. 231 K.k.
Reasumując fakty przedstawione wyżej, należy
stwierdzić, iż w wyniku analizy obu postępowań
stwierdzono jednoznacznie konieczność kontynu-
owania omawianych śledztw.
W tych warunkach pismem z dnia 27 maja 2008 r.
prokurator apelacyjny w Katowicach zwrócił się do
prokuratora okręgowego w Katowicach, wskazując
na potrzebę podjęcia obu śledztw oraz ewentualnego
ich połączenia. Ponadto zwrócono uwagę na uchy-
bienia procesowe, do których doszło w toku procedo-
546
wania w omawianych sprawach, jak i szczegółowo
wskazano, jakie czynności winny być w tych śledz-
twach wykonane oraz w jakim kierunku prokurato-
rzy referenci winni oceniać zachowania poszczegól-
nych osób w sprawach tych występujących, w kon-
tekście ich ewentualnej odpowiedzialności karnej.
Niezależnie od tych działań Biuro Postępowania
Przygotowawczego Prokuratury Krajowej zleciło
Prokuraturze Apelacyjnej w Katowicach objęcie
wskazanych spraw ścisłym nadzorem służbowym
oraz wyjaśnienie w trybie postępowania służbowego
przyczyn nierespektowania przez prokuratorów
prowadzących i nadzorujących omawiane sprawy
obowiązku należytego i wszechstronnego ich wyja-
śnienia, a także bieżącego informowania o poczynio-
nych w sprawach ustaleniach i podjętych decyzjach
Prokuraturę Krajową.
Aktualnie brak jest podstaw do przekazania tych
śledztw do dalszego prowadzenia przez prokuraturę
okręgową, ponieważ problematyka będąca ich przed-
miotem nie należy do wysoce skomplikowanych, zaś
odpowiedni nadzór służbowy oraz zainteresowanie
nimi ze strony Prokuratury Krajowej winny zapew-
nić dalszy prawidłowy tok postępowania w omawia-
nych sprawach i doprowadzić do wszechstronnego
wyjaśnienia okoliczności ewentualnie popełnionych
nadużyć na szkodę Spółdzielni Mieszkaniowej „Po-
łudnie” w Sosnowcu.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Maksa Kraczkowskiego
w sprawie efektów funkcjonowania
Rady Rozwoju Rynku Finansowego,
organu opiniodawczo-doradczego
ministra finansów (2995)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z zapy-
taniem pana posła Maksa Kraczkowskiego z dnia
8 maja 2008 r., sygn. SPS-023-2995/08, dotyczącym
efektów funkcjonowania Rady Rozwoju Rynku Fi-
nansowego, organu opiniodawczo-doradczego mini-
stra finansów, przedstawiam poniższe odpowiedzi.
1. Jakie projekty aktów prawnych były przedmio-
tem prac RRRF przez ponadroczny okres jej funk-
cjonowania, czego efektem byłoby skierowanie ich
przez ministra finansów na posiedzenie Rady Mini-
strów lub przez rząd do Sejmu RP celem prowadze-
nia nad nim dalszych prac legislacyjnych?
Rada Rozwoju Rynku Finansowego (RRRF) jest
organem opiniodawczym i doradczym ministra wła-
ściwego do spraw instytucji finansowych, powoła-
nym w celu umożliwienia specjalistycznych konsul-
tacji z przedstawicielami szeroko rozumianego śro-
dowiska rynku finansowego w zakresie pożądanych
kierunków rozwoju tego rynku oraz rozwiązań wspo-
magających osiąganie wyznaczonych celów.
Formuła pracy RRRF zakłada plenarne spotka-
nia, podczas których omawiane są główne kierunki
prac oraz dotychczasowe działania. Szczegółowe
rozwiązania wypracowywane są przez profesjonali-
stów w ramach grup i zespołów roboczych opraco-
wujących zagadnienia istotne dla likwidacji barier
rozwoju rynku finansowego w Polsce.
Celem RRRF nie jest zasadniczo przygotowywa-
nie gotowych rozwiązań legislacyjnych, lecz dysku-
sja i wymiana poglądów dotyczących rozwiązań
optymalnych dla rynku finansowego. Dotychczaso-
wy zakres prac grup i zespołów roboczych był bar-
dzo szeroki i obejmował zagadnienia z zakresu ryn-
ku kapitałowego, bankowości oraz ubezpieczeń.
Niemniej jednak można wskazać wiele przypad-
ków, w których w efekcie prac podejmowanych w ra-
mach RRRF wypracowano konkretne rozwiązania
legislacyjne. W odniesieniu do sektora ubezpiecze-
niowego należy tu wskazać Zespół Roboczy ds.
transpozycji dyrektywy o reasekuracji, który wy-
pracował wstępny projekt ustawy o działalności re-
asekuracyjnej, implementującej postanowienia dy-
rektywy 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 16 listopada 2005 r. w sprawie rease-
kuracji oraz zmieniającej dyrektywy Rady 73/239/
EWG, 92/49/EWG, a także dyrektywy 98/78/WE
i 2002/83/WE. Projekt ustawy został przesłany do
uzgodnień międzyresortowych w dniu 28 lutego
2008 r., natomiast 5 marca 2008 r. odbyło się spo-
tkanie uzgodnieniowe. Zgodnie z sugestiami Rządo-
wego Centrum Legislacji, iż implementacja dyrekty-
wy powinna odbyć się poprzez nowelizację ustawy
o działalności ubezpieczeniowej, przygotowany zo-
stał projekt ustawy o zmianie ustawy o działalności
ubezpieczeniowej oraz niektórych innych ustaw.
Projekt został przesłany w dniu 30 kwietnia 2008 r.
do Rządowego Centrum Legislacji.
W tym miejscu należy również wspomnieć o pra-
cach Zespołu Roboczego ds. podatku VAT w ubez-
pieczeniach komunikacyjnych, który wypracował
poprawkę do poselskiego projektu ustawy o zmianie
ustawy o działalności ubezpieczeniowej oraz niektó-
rych innych ustaw (druk poselski nr 1547 z autopo-
prawką). Projekt poprawki wskutek dyskontynuacji
prac Sejmu nie uzyskał jednak dalszego biegu legi-
slacyjnego. Zaproponowane zmiany dotyczyły: usta-
wy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obo-
wiązkowych, Ubezpieczeniowym Funduszu Gwa-
rancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycieli Komu-
nikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152, z późn. zm.),

ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działalności ubez-
pieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151, z późn. zm.)
oraz ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ru-
chu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.).
Zespół Roboczy ds. podatku VAT w ubezpiecze-
niach komunikacyjnych został powołany w ramach
funkcjonującej Grupy Roboczej ds. przeglądu prawa
ubezpieczeń gospodarczych. Grupa ta pracuje nad
nowelizacją ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpie-
czeniach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fun-
duszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczy-
cieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152,
z późn. zm.), ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o działal-
ności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151,
z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 22 maja 2003 r.
o pośrednictwie ubezpieczeniowym (Dz. U. Nr 124,
poz. 1154, z późn. zm.). Grupa po uzgodnieniu sta-
nowisk członków w zakresie zasadniczych proble-
mów występujących na gruncie przedmiotowych
ustaw przygotowała rekomendacje poszczególnych
nowelizowanych zapisów. W chwili obecnej prowa-
dzone są w Ministerstwie Finansów, przy meryto-
rycznej pomocy członków grupy, prace legislacyjne
nad projektami nowelizacji.
W zakresie sektora ubezpieczeń działa także
Grupa Robocza ds. możliwości lokowania aktywów
otwartych funduszy emerytalnych, która prowadzi
prace nad nowelizacją: ustawy z dnia 28 sierpnia
1997 r. o organizacji i funkcjonowaniu funduszy
emerytalnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 159, poz. 1667,
z późn. zm.), rozporządzenia ministra finansów z dnia
23 grudnia 2003 r. w sprawie ogólnego zezwolenia
na lokowanie aktywów funduszy emerytalnych poza
granicami kraju (Dz. U. Nr 229, poz. 2286, z późn.
zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
3 lutego 2004 r. w sprawie określenia maksymalnej
części aktywów otwartego funduszu emerytalnego,
jaka może zostać ulokowana w poszczególnych kate-
goriach lokat, oraz dodatkowych ograniczeń w za-
kresie prowadzenia działalności lokacyjnej przez
fundusze emerytalne (Dz. U. Nr 32, poz. 276, z późn.
zm.). Obecnie trwają prace analityczne nad propozy-
cjami zgłoszonymi przez Izbę Gospodarczą Towa-
rzystw Emerytalnych, Giełdę Papierów Wartościo-
wych w Warszawie SA i MTS Ce-TO SA.
W ramach sektora ubezpieczeniowego powołana
została również Grupa Robocza ds. nowego systemu
wypłacalności zakładów ubezpieczeń (Solvency II),
której celem jest analiza projektu skodyfikowanej
dyrektywy ubezpieczeniowej (zastępującej 13 dyrek-
tyw ubezpieczeniowych), a także dokumentów robo-
czych zawierających propozycje rozwiązań w zakre-
sie nowego systemu wypłacalności oraz wypracowa-
nie stanowiska do zaprezentowania przez przedsta-
wiciela Polski na forum unijnym (tj. grupy roboczej
w Radzie UE).
W zakresie rynku kapitałowego wśród dokonań
Rady należy wymienić przygotowanie, w ramach
Grupy Roboczej ds. memorandum informacyjnego,
547
założeń do projektu rozporządzenia ministra finan-
sów w sprawie szczegółowych warunków, jakim po-
winno odpowiadać memorandum informacyjne, o któ-
rym mowa w art. 39 ust. 1 oraz art. 42 ust. 1 ustawy
o ofercie publicznej i warunkach wprowadzania in-
strumentów finansowych do zorganizowanego sys-
temu obrotu oraz o spółkach publicznych (rozporzą-
dzenie podpisane zostało w dniu 6 lipca 2007 r.;
Dz. U. Nr 132, poz. 916).
Ponadto utworzone zostały, obok wspomnianej
wcześniej Grupy Roboczej ds. memorandum infor-
macyjnego, Grupa Robocza ds. kont zbiorczych pa-
pierów wartościowych, Grupa Robocza ds. krótkiej
sprzedaży oraz trzy zespoły robocze, powołane
w związku z nowelizacją ustawy o obrocie instru-
mentami finansowymi oraz ustawy o funduszach in-
westycyjnych, celem wstępnego uzgodnienia projek-
tów aktów wykonawczych, które zostaną wydane na
ich podstawie.
Z kolei zadaniem Grupy Roboczej ds. krótkiej
sprzedaży było opracowanie koncepcji zmian przepi-
sów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instru-
mentami finansowymi oraz rozporządzenia mini-
stra finansów z dnia 20 kwietnia 2006 r. w sprawie
trybu i warunków pożyczania maklerskich instru-
mentów finansowych z udziałem firm inwestycyj-
nych oraz banków powierniczych, w celu stworzenia
rozwiązań prawnych umożliwiających rozwój me-
chanizmów krótkiej sprzedaży na rynku regulowa-
nym oraz transakcji pożyczek papierów wartościo-
wych. Wypracowane w ramach grupy propozycje
rozwiązań regulujących zagadnienia związane z po-
życzaniem papierów wartościowych oraz transak-
cjami krótkiej sprzedaży zostały wprowadzone do
projektów ustaw nowelizujących ustawę o obrocie
instrumentami finansowymi oraz ustawę o fundu-
szach inwestycyjnych, przyjętych w dniu 20 marca
2007 r. przez Radę Ministrów i przekazanych do
prac parlamentarnych.
W odniesieniu do sektora rynku kapitałowego
należy przywołać również Zespół Roboczy ds. trybu
i warunków postępowania firm inwestycyjnych oraz
banków powierniczych, którego zadaniem było
wstępne uzgodnienie propozycji rozwiązań legisla-
cyjnych wynikających z konieczności implementacji
do polskiego porządku prawnego dyrektywy 2006/
39/WE w sprawie rynków instrumentów finanso-
wych zmieniającej dyrektywę Rady 85/611/EWG
i 93/6/EWG i dyrektywę 2000/12/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady oraz uchylającej dyrektywę
Rady 93/22/EWG oraz dyrektywy 2006/73/WE
wprowadzającej środki wykonawcze do dyrektywy
2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady w od-
niesieniu do wymogów organizacyjnych i warunków
prowadzenia działalności przez przedsiębiorstwa in-
westycyjne oraz pojęć zdefiniowanych na potrzeby
tejże dyrektywy.
W ramach zespołu przygotowano projekty trzech
aktów wykonawczych do ustawy o obrocie instru-
548
mentami finansowymi, a mianowicie rozporządzeń
ministra finansów w sprawie:
— trybu i warunków postępowania firm inwesty-
cyjnych oraz banków powierniczych;
— szczegółowych warunków technicznych i or-
ganizacyjnych wymaganych do prowadzenia dzia-
łalności maklerskiej przez firmę inwestycyjną, wa-
runków prowadzenia rachunków papierów warto-
ściowych przez bank powierniczy oraz warunków
szacowania przez dom maklerski kapitału wewnętrz-
nego i dokonywania przeglądów procesu szacowania
i utrzymywania tego kapitału, które zastąpi rozpo-
rządzenie ministra finansów z dnia 14 kwietnia
2006 r. w sprawie określenia warunków technicz-
nych i organizacyjnych dla firm inwestycyjnych
i banków powierniczych;
— warunków, jakie musi spełniać organizowany
przez firmę inwestycyjną alternatywny system ob-
rotu.
Z kolei Zespół Roboczy ds. adekwatności kapi-
tałowej firm inwestycyjnych zajmował się uzgod-
nieniem propozycji rozwiązań prawnych transpo-
nujących zapisy dyrektywy 2006/49/WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca
2006 r. w sprawie adekwatności kapitałowej firm
inwestycyjnych i instytucji kredytowych w projek-
tach aktów wykonawczych, które zostaną wydane
zgodnie z projektem nowelizacji ustawy o obrocie
instrumentami finansowymi. Prace zespołu doty-
czyły następujących projektów rozporządzeń mi-
nistra finansów:
— w sprawie zakresu i szczegółowych zasad wy-
znaczania całkowitego wymogu kapitałowego, w tym
wymogów kapitałowych dla domów maklerskich,
oraz określenia maksymalnej wysokości kredytów,
pożyczek i wyemitowanych dłużnych papierów war-
tościowych w stosunku do kapitałów;
— w sprawie zakresu, trybu, formy oraz termi-
nów upowszechniania informacji związanych z ade-
kwatnością kapitałową;
— w sprawie obowiązkowego ubezpieczenia od-
powiedzialności cywilnej domów maklerskich;
— w sprawie cech transakcji długoterminowych
instrumentami finansowymi nabywanymi lub zby-
wanymi na własny rachunek domu maklerskiego;
— w sprawie terminów, trybu, formy przeprowa-
dzania badania i oceny nadzorczej;
— w sprawie wymogów, jakim powinny odpowia-
dać wnioski domów maklerskich o wydanie zgody
na niektóre czynności w ramach prowadzonej dzia-
łalności maklerskiej;
— w sprawie warunków, jakim powinny odpo-
wiadać wnioski o udzielenie zgody na zastosowanie
przez dom maklerski wybranych metod wykorzysty-
wanych do obliczania wysokości wymogów kapitało-
wych z tytułu ryzyka kredytowego;
— w sprawie ocen wiarygodności kredytowej
nadawanych przez zewnętrzne instytucje oceny wia-
rygodności kredytowej;
— w sprawie warunków, jakim powinny odpo-
wiadać wnioski o udzielenie zgody na stosowanie
przez dom maklerski wybranych metod pomiaru ry-
zyka operacyjnego;
— w sprawie warunków, jakim powinny odpo-
wiadać wnioski o udzielenie zgody na stosowanie
przez dom maklerski metod wyznaczania wartości
ekspozycji niektórych transakcji do obliczania wyso-
kości wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka kre-
dytowego kontrahenta.
Brak rozbieżności o charakterze systemowym
powoduje, że ewentualne wątpliwości w odniesieniu
do przyjętych zapisów zostaną rozstrzygnięte w ra-
mach procedury legislacyjnej.
W ramach Zespołu Roboczego ds. przeglądu ak-
tów wykonawczych do ustawy o funduszach inwe-
stycyjnych wypracowano natomiast założenia roz-
porządzenia ministra finansów w sprawie prospektu
informacyjnego funduszu inwestycyjnego otwartego
oraz specjalistycznego funduszu inwestycyjnego
otwartego, a także skrótu tego prospektu (rozporzą-
dzenie podpisane zostało w dniu 6 listopada 2007 r.;
Dz. U. Nr 212, poz.1554). Ponadto zespół ten wypra-
cował również istotną część założeń do dwóch in-
nych rozporządzeń, tj.:
— rozporządzenia ministra finansów w sprawie
trybu, warunków i szczegółowego zakresu działania
kontroli wewnętrznej, sposobu prowadzenia ewiden-
cji zawartych transakcji, zapobiegania występowa-
niu konfliktów interesów oraz dokumentowania
źródeł będących podstawą decyzji inwestycyjnych
w towarzystwie funduszy inwestycyjnych oraz
— rozporządzenia ministra finansów w sprawie
trybu i warunków postępowania towarzystw fundu-
szy inwestycyjnych wykonujących działalność w za-
kresie zarządzania portfelami, w skład których
wchodzą jeden lub większa liczba instrumentów fi-
nansowych albo doradztwa inwestycyjnego w zakre-
sie instrumentów finansowych.
Prace zespołu w powyższym zakresie zostały za-
wieszone do momentu rozpoczęcia prac parlamen-
tarnych nad projektem ustawy o zmianie ustawy
o funduszach inwestycyjnych w wersji uwzględniają-
cej rządową autopoprawkę do wymienionego projek-
tu. Należy wskazać, iż przygotowanie w ramach
prac zespołów RRRF wyżej wymienionych projek-
tów rozporządzeń przyczyni się do niezwłocznego
ich przyjęcia po uchwaleniu ustaw przewidujących
ich wydanie.
W ramach działań dotyczących rynku kapitało-
wego należy wymienić także Grupę Roboczą ds.
kont zbiorczych papierów wartościowych, która po-
wołana została w celu wypracowania rozwiązań ma-
jących na celu wprowadzenie do polskiego sytemu
prawnego zbiorczych kont papierów wartościowych,
które funkcjonują m.in. w wielu państwach Unii Eu-
ropejskiej, Szwajcarii oraz w Stanach Zjednoczo-
nych. Wprowadzenie tej instytucji przyczyni się do
realizacji celu, jakim jest uczynienie z Giełdy Papie-
rów Wartościowych w Warszawie SA regionalnego

centrum finansowego. Prace grupy koncentrują się
na trzech aspektach wprowadzenia kont zbior-
czych, tj. zmianie ustawy o obrocie instrumentami
finansowymi, analizie i zmianie przepisów o prze-
ciwdziałaniu wprowadzaniu do obrotu finansowego
wartości majątkowych pochodzących z nielegal-
nych lub nieujawnionych źródeł oraz o przeciwdzia-
łaniu finansowaniu terroryzmu, a także kwestiach
podatkowych.
W odniesieniu do sektora bankowego wskazać
należy Grupę Roboczej ds. przeglądu regulacji Pra-
wa bankowego, której zadaniem jest przegląd i ana-
liza regulacji Prawa bankowego w celu zidentyfiko-
wania problemów w obszarze stosowania tych regu-
lacji oraz opracowanie koncepcji zmiany przepisów
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe,
w przypadku zaistnienia konieczności podjęcia ta-
kiej nowelizacji w związku z dokonanym przeglądem
odnośnych regulacji.
Problemy wyodrębnione do prac Grupy Roboczej
ds. przeglądu regulacji Prawa bankowego RRRF
obejmują 5 następujących obszarów:
— przetwarzanie danych/tajemnica bankowa;
— outsourcing;
— sekurytyzacja;
— wykonywanie czynności bankowych oraz
świadczenie innych usług przez banki;
— bankowość spółdzielcza.
Grupa robocza prowadzi obecnie prace dotyczące
outsorcingu w działalności bankowej. Podstawą pro-
wadzonych prac są propozycje zmian przepisów
zgłoszone przez Związek Banków Polskich.
W ramach grupy powołany został również Zespół
Roboczy ds. sekurytyzacji, którego zadaniem jest
dokonanie całościowego przeglądu i zmiany otocze-
nia regulacyjnego dotyczącego przeprowadzania
transakcji sekurytyzacyjnych. Problematyka ta wy-
maga również pogłębionej analizy przepisów ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych, ustawy
o podatku od towarów i usług oraz ustawy o podat-
ku od czynności cywilnoprawnych.
Kolejną grupą roboczą, której obszarem zainte-
resowań jest sektor bankowy, jest Grupa Robocza
ds. usług płatniczych, która powołana została w celu
przedyskutowania zapisów dyrektywy 2007/64/WE
z dnia 13 listopada 2007 r. w sprawie usług płatni-
czych w ramach rynku wewnętrznego pod kątem
ich wdrożenia do polskiego ustawodawstwa. Grupa
zidentyfikowała ok. 25 kwestii, które wymagają
szczególnej analizy i właściwej implementacji do
krajowego porządku prawnego. W chwili obecnej
trwa przygotowywanie wstępnego projektu ustawy
implementującej założenia dyrektywy 2007/64/WE.
Ponadto została powołana Grupa Robocza ds.
kredytu hipotecznego w celu dokonania analizy
i przeglądu obecnego ustawodawstwa w zakresie
kredytu hipotecznego oraz udziału w pracach Komi-
sji Europejskiej nad przygotowywaniem Białej Księ-
gi dla kredytu hipotecznego. Członkowie grupy
przygotowali szereg propozycji zmian w otoczeniu
549
prawnym kredytu hipotecznego, zmierzających do
zwiększenia efektywności funkcjonowania tego ryn-
ku w Polsce. Z uwagi na szeroki zakres zgłoszonych
postulatów podjęto decyzję o podziale grupy na ze-
społy robocze i kontynuowaniu prac w tej formule.
Na podstawie konsultacji z członkami grupy wydzie-
lono 5 tematycznych zespołów roboczych (prace gru-
py zostaną omówione szczegółowo w pkt 2).
2. Dlaczego – według moich informacji – tak
rzadko zwoływane są przez Ministerstwo Finansów
(Departament Rozwoju Rynku Finansowego) posie-
dzenia RRRF oraz funkcjonujących w jej ramach
grup i zespołów roboczych, np. Grupy Roboczej ds.
przeglądu Prawa bankowego oraz Grupy Roboczej
ds. kredytu hipotecznego?
Z analizy terminarza spotkań RRRF, jak rów-
nież jej grup i zespołów roboczych wynika, iż teza,
jakoby odbywały się one rzadko, jest nieuprawniona.
Posiedzenia planarne RRRF odbywają się z często-
tliwością przewidzianą w § 5 ust. 2 zarządzenia
nr 25 ministra finansów z dnia 14 września 2006 r.
w sprawie utworzenia Rady Rozwoju Rynku Finan-
sowego, zgodnie z którym posiedzenia rady odbywa-
ją się nie rzadziej niż raz na sześć miesięcy. W nieco
ponadpółtorarocznym okresie działania RRRF od-
były się cztery posiedzenia plenarne.
W odniesieniu do spotkań grup i zespołów robo-
czych należy wskazać, iż w samym roku 2007 obyło
się 40 posiedzeń tych ciał. Należy podkreślić, że spe-
cyfiką grup i zespołów roboczych funkcjonujących
w ramach RRRF jest prowadzenie prac nie tylko na
zasadzie spotkań, ale również w drodze wymiany
opinii pocztą elektroniczną, za pośrednictwem Se-
kretariatu RRRF, prowadzonego przez Departa-
ment Rozwoju Rynku Finansowego Ministerstwa
Finansów. Tą drogą prowadzący grupy i zespoły roz-
syłają materiały do konsultacji, zaś członkowie mogą
zgłaszać swoje uwagi, komentarze i ewentualne pro-
pozycje oraz przekazywać opinie do otrzymanych
materiałów.
W zakresie prac Grupy Roboczej ds. kredytu hi-
potecznego należy wskazać, iż grupa ta została po-
wołana w dniu 20 kwietnia 2007 r. w celu dokonania
analizy i przeglądu obowiązującego ustawodawstwa
w zakresie finansowania budownictwa kredytem hi-
potecznym oraz udziału w pracach Komisji Europej-
skiej nad przygotowaniem Białej Księgi dla kredytu
hipotecznego. Do udziału w pracach grupy zgłosili
się eksperci z Narodowego Banku Polskiego, Związ-
ku Banków Polskich, Fundacji na Rzecz Kredytu
Hipotecznego, Polskiej Izby Ubezpieczeń, Banku
Polskiej Spółdzielczości, Polskiego Stowarzyszenia
Dealerów Bankowych ACI Polska, Konferencji
Przedsiębiorstw Finansowych, Polskiej Izby Pośred-
ników Finansowych i Ubezpieczeniowych, Izby Go-
spodarczej Ubezpieczeń i Obsługi Ryzyka, Krajowej
Izby Biegłych Rewidentów, Biura Informacji Kredy-
towej, Biura Rzecznika Ubezpieczonych, Polskiego
Stowarzyszenia Aktuariuszy oraz Krajowej Spół-
dzielczej Kasy Oszczędnościowo-Kredytowej.
550
Ponadto z uwagi na fakt, iż otoczenie prawne
kredytu hipotecznego jest niezwykle szerokie i regu-
lowane jest przez szereg aktów prawnych wykracza-
jących poza kompetencje ministra finansów, do
udziału w pracach grupy zostali zaproszeni przed-
stawiciele Ministerstwa Infrastruktury, Minister-
stwa Sprawiedliwości, Urzędu Ochrony Konkuren-
cji i Konsumentów, Głównego Urzędu Geodezji
i Kartografii, którzy są jej aktywnymi uczestnika-
mi. Zaproszenie do udziału w pracach grupy zostało
skierowane również do generalnego inspektora nad-
zoru bankowego, a po konsolidacji nadzorów do Ko-
misji Nadzoru Finansowego, jednak pozostało bez
odpowiedzi.
Grupa Robocza ds. kredytu hipotecznego prowa-
dzi prace według określonego schematu przyjętego
dla funkcjonowania grup w ramach Rady Rozwoju
Rynku Finansowego. Członkowie grupy analizują
określone problemy, a następnie przedstawiają swo-
je rekomendacje ministrowi finansów, który następ-
nie może przekazać je do właściwych ministrów, je-
żeli problem wykracza poza kompetencje ministra
finansów. Natomiast grupa nie została powołana
w celu opiniowania przygotowanych aktów prawnych
dotyczących finansowania kredytem hipotecznym.
W ramach Grupy Roboczej ds. kredytu hipotecz-
nego odbyły się dwa spotkania w pełnym składzie,
podczas których dokonano analizy zgłoszonych pro-
pozycji zmian w przepisach prawnych. W wyniku
tych spotkań członkowie grupy zadecydowali, że ze
względu na szerokie spektrum zagadnień zgłoszo-
nych do prac grupy, dotyczących całego otoczenia
prawnego kredytu hipotecznego, w jej ramach zo-
staną wyodrębnione zespoły robocze, które zajmą
się analizą problemów z konkretnych obszarów te-
matycznych. W związku z powyższym powstało pięć
zespołów roboczych, w których grupa kontynuuje
swoje prace. Są to zespoły robocze ds.:
— procesu inwestycyjno-budowlanego oraz pla-
nowania przestrzennego (I),
— obrotu nieruchomościami oraz zabezpieczenia
kredytu hipotecznego (II),
— refinansowania kredytu hipotecznego (III),
— regulacji nadzorczych w zakresie kredytu hi-
potecznego (IV),
— regulacji Unii Europejskiej i ochrony konsu-
menta (V).
Członkowie grupy zgłosili szereg postulatów
zmian w przepisach prawa dotyczących finansowa-
nia kredytem hipotecznym w Polsce, które aktual-
nie podlegają analizie w ramach poszczególnych ze-
społów roboczych. Zespół I zakończył swoje prace
oraz przygotował rekomendacje, które zostały prze-
kazane ministrowi infrastruktury. Zespół II odbył
jedno spotkanie, podczas którego przeanalizowano
część zgłoszonych propozycji, natomiast kolejne spo-
tkanie zaplanowane zostało na 11 czerwca 2008 r.
Zespół V zajmował się analizą Białej Księgi
w sprawie integracji rynków kredytu hipotecznego
w UE, która została opublikowana przez Komisję
Europejską w dniu 18 grudnia 2007 r. Dzięki zaan-
gażowaniu ekspertów z instytucji reprezentujących
rynek finansowy możliwe było wypracowanie spój-
nego stanowiska do tego dokumentu. Zespół V wzno-
wi swoją działalność z chwilą podjęcia przez Komi-
sję Europejską dalszych działań w zakresie rynku
kredytów hipotecznych.
Zespół III, którego celem jest stworzenie podstaw
do sprawnego funkcjonowania systemu refinanso-
wania kredytów hipotecznych w Polsce, odbył jedno
spotkanie, podczas którego ustalono, że warunkiem
dla osiągnięcia ww. celu jest odpowiednie uregulo-
wanie określonych kwestii z punktu widzenia nad-
zoru bankowego. Z kolei Zespół IV nie odbył jak do-
tąd żadnego spotkania z powodu braku w jego struk-
turach przedstawicieli Komisji Nadzoru Finansowe-
go. Postulaty zgłoszone w ramach tego zespołu, jak
również wnioski płynące ze spotkania Zespołu III
dotyczą kwestii znajdujących się w kompetencji KNF
(przede wszystkim uchwały i rekomendacje nadzor-
cze), zatem uznano, że prowadzenie prac bez udzia-
łu tej instytucji może okazać się bezowocne.
Ponadto należy wskazać, iż w ramach grupy kre-
dytu hipotecznego duża część prac prowadzona jest
drogą korespondencyjną, za pośrednictwem poczty
elektronicznej, w sposób opisany powyżej. Spotka-
nia poszczególnych zespołów zwoływane są w celu
przedyskutowania bądź szerszego spektrum proble-
mów, bądź kwestii, co do których występuje znaczna
rozbieżność opinii.
Powyższe uwagi pozostają częściowo aktualne
w odniesieniu do prac Grupy Roboczej ds. przeglądu
regulacji Prawa bankowego. Należy jednak wska-
zać, iż w ramach tej grupy prowadzone są prace nad
wypracowaniem konkretnych projektów przepisów
prawnych. Wymaga to pogłębionej analizy. Należy
przy tym wskazać na szeroki zakres problematyki,
która pozostaje w obszarze działań grupy, co zostało
omówione powyżej, w odpowiedzi na pytanie pierw-
sze. Nie bez znaczenie pozostaje również kwestia
czasu potrzebnego na wzajemną konsultację między
członkami grupy.
3. Czy wobec nieefektywnej działalności RRRF
oraz jej grup i zespołów roboczych minister finansów
zamierza ten organ znieść poprzez uchylenie zarzą-
dzenia z 14 września 2006 r., biorąc pod uwagę efek-
tywne prace i cykliczne spotkania robocze Komisji
Nadzoru Finansowego, Związku Banków Polskich
z przedstawicielami rynku finansowego w Polsce?
W kontekście wyjaśnień przedstawionych jako
odpowiedź na pytanie pierwsze interpelacji należy
podnieść, iż uwaga dotycząca nieefektywności dzia-
łania RRRF nie znajduje odzwierciedlenia w rze-
czywistości. Szeroki zakres prowadzonych prac oraz
zainteresowanie przedstawicieli instytucji rynku fi-
nansowego uczestnictwem w pracach RRRF po-
twierdza, iż rada jest instytucją potrzebną i efek-
tywną.
Należy również wskazać, iż członkowie RRRF
wielokrotnie podkreślali zadowolenie ze sposobu

funkcjonowania rady. Wskazywano, iż RRRF jest
nie tylko platformą umożliwiającą dialog między
ministrem finansów (regulatorem), Komisją Nadzo-
ru Finansowego (nadzorcą) i rynkiem, lecz również
forum umożliwiającym porozumienie między samy-
mi uczestnikami rynku. Należy podkreślić, iż zaan-
gażowanie praktyków w prace RRRF pozwala wdro-
żyć optymalne rozwiązania prawne, sprzyjające roz-
wojowi rynku finansowego.
Z kolei w nawiązaniu do tezy o domniemanej
efektywności prac oraz cyklicznych spotkań robo-
czych Komisji Nadzoru Finansowego, Związku Ban-
ków Polskich z przedstawicielami rynku finansowe-
go w Polsce należy wskazać, iż Ministerstwo Finan-
sów nie może zająć stanowiska ze względu na fakt,
że nie zostało zaproszone przez Urząd Komisji Nad-
zoru Finansowego do wzięcia udziału w przedmioto-
wych spotkaniach, a lakoniczne komunikaty nie
dają podstaw regulatorowi rynku finansowego do fe-
rowania wyroków w kwestii przydatności tego typu
wydarzeń.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
minister finansów nie planuje zakończenia działal-
ności RRRF.
4. Dlaczego wiele inicjatyw legislacyjnych i ana-
liz systemowych opracowywanych i kierowanych na
zasadzie dobrej woli przez Komisję Nadzoru Finan-
sowego oraz przez Urząd Komisji Nadzoru Finanso-
wego do Ministerstwa Finansów nie jest efektywnie
wykorzystywanych?
Wobec braku doprecyzowania, jakich inicjatyw
legislacyjnych oraz analiz systemowych dotyczy po-
wyższe pytanie, Ministerstwo Finansów nie jest
w stanie udzielić odpowiedzi na tak postawione py-
tanie. Ministerstwo Finansów starannie analizuje
wszelkie przedkładane uwagi, w tym zwłaszcza po-
chodzące od Komisji Nadzoru Finansowego.
5. Czy zdaniem Pana Premiera zasadne byłoby
wobec często spotykanej bezczynności Ministerstwa
Finansów kierowanie projektów aktów prawnych
dot. rynku finansowego przez Komisję Nadzoru Fi-
nansowego oraz Urząd Komisji Nadzoru Finanso-
wego bezpośrednio do Rządowego Centrum Legisla-
cji celem prowadzenia i koordynowania przez nie
prac legislacyjnych nad nimi na etapie międzyresor-
towym i rządowym?
W świetle braku wskazania inicjatyw w pytaniu
nr 4 Ministerstwo Finansów nie może odnieść się do
zarzutu bezczynności.
Ponadto Ministerstwo Finansów zwraca uprzej-
mie uwagę, iż zgodnie z art. 7 Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej „organy władzy publicznej działają
na podstawie i w granicach prawa”. Aktem praw-
nym normującym podział kompetencji w admini-
stracji rządowej jest ustawa z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (Dz. U.07.65.437,
t.j. z późn. zm.). Art. 34 ust. 1 tej ustawy stanowi,
iż „Minister jest obowiązany do inicjowania i opra-
cowywania polityki Rady Ministrów w stosunku do
działu, którym kieruje, oraz do przedkładania
551
w tym zakresie inicjatyw i projektów aktów norma-
tywnych na posiedzenia Rady Ministrów. W zakre-
sie działu, którym kieruje, minister wykonuje poli-
tykę Rady Ministrów i koordynuje jej wykonywanie
przez organy, urzędy i jednostki organizacyjne, któ-
re jemu podlegają lub są przez niego nadzorowane”.
Minister finansów kieruje m.in. działem „instytucje
finansowe”, który zgodnie z art. 12 ust. 1 ustawy
o działach administracji rządowej „obejmuje sprawy
funkcjonowania rynku finansowego, w tym sprawy
banków, zakładów ubezpieczeń, funduszy inwesty-
cyjnych i innych instytucji wykonujących działal-
ność na tym rynku”. W ust. 2 art. 12 ustawa stano-
wi, iż „Minister właściwy do spraw instytucji finan-
sowych wykonuje określone w odrębnych przepisach
zadania w zakresie obrotu papierami wartościowy-
mi oraz inicjuje politykę rządu dotyczącą rynku pa-
pierów wartościowych”.
Wobec powyższego należy podkreślić, że postulo-
wane przez pana posła przekazanie roli regulatora
rynku finansowego Urzędowi Komisji Nadzoru Fi-
nansowego byłoby sprzeczne z prawem, zaburzałoby
podział zadań między regulatorem (ministrem fi-
nansów) a nadzorcą rynku (Komisją Nadzoru Fi-
nansowego), a co więcej – trudno byłoby znaleźć me-
rytoryczne uzasadnienie dla takiego działania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Olejniczaka
w sprawie braku rekomendacji Agencji Oceny
Technologii Medycznych finansowania leku
elaprase (2997)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Wojciecha Olejniczaka, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 8 maja 2008 r. (SPS-023-2997/08),
w sprawie braku rekomendacji Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych finansowania leku Elaprase, uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Działania dotyczące zagwarantowania obywate-
lom należytego dostępu do leków, w tym leków inno-
wacyjnych, są realizowane przez ministra zdrowia
w oparciu o obowiązujące akty prawne. Regulacje
zagadnień związanych z refundacją leków zostały
określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
552
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.), aktach wykonawczych do ww. ustawy
oraz zarządzeniach prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia dotyczących postępowań w sprawie zawar-
cia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Zgodnie z art. 14 przedmiotowej ustawy płatni-
kiem świadczeń zdrowotnych jest Narodowy Fun-
dusz Zdrowia, który prowadzi gospodarkę finanso-
wą na zasadach określonych w ustawie (art. 113).
Każdemu świadczeniobiorcy, bez względu na zdia-
gnozowaną jednostkę chorobową, przysługuje na
podstawie art. 15 ww. ustawy dostęp do świadczeń
opieki zdrowotnej oraz leków i wyrobów medycznych
finansowanych ze środków publicznych. Podstawą
udzielania świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych przez fundusz, zgodnie
z art. 132 ww. ustawy, jest umowa o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej zawarta pomiędzy
świadczeniodawcą a dyrektorem oddziału wojewódz-
kiego funduszu.
Kwestia chorób rzadkich i leków sierocych wy-
maga specjalnych rozwiązań precyzyjnie określa-
jących zasady, na podstawie których państwo zo-
bowiązuje się zapewnić swoim obywatelom dostęp
do terapii. W związku z rzadkością występowania
i specyfiką biochemiczną chorób rzadkich z zakresu
metabolizmu, do których zaliczyć należy m.in. mu-
kopolisacharydozę typu II, leczenie z zastosowaniem
leków sierocych należy do najbardziej kosztownych
terapii. Mając na uwadze złożoność problematyki
związanej z finansowaniem terapii chorób rzadkich,
Ministerstwo Zdrowia w porozumieniu z Narodo-
wym Funduszem Zdrowia wypracowało wspólne
stanowisko w przedmiotowej sprawie i podjęło wią-
żące decyzje w kwestii finansowania terapii lekami
sierocymi.
W celu zdiagnozowania konieczności objęcia leku
innowacyjnego dopłatą ze środków publicznych za-
sadna jest znajomość skuteczności preparatu, jego
profilu bezpieczeństwa, opłacalności terapii. W związ-
ku z tym wnioski o objęcie dopłatami ze środków pu-
blicznych produktów leczniczych innowacyjnych,
zgodnie z decyzją ministra zdrowia, są kierowane do
oceny Agencji Oceny Technologii Medycznych.
Agencja Oceny Technologii Medycznych została
powołana zarządzeniem ministra zdrowia i do jej za-
dań należy m.in. opracowywanie rekomendacji dla
ministra właściwego do spraw zdrowia, opartej na
ocenie skuteczności klinicznej oraz efektywności
kosztowej leku, uzasadniających zasadność finanso-
wania danej technologii medycznej ze środków pu-
blicznych. Ustalenia ministra w tym zakresie mają
na celu zwiększenie przejrzystości polityki refunda-
cyjnej państwa i doprowadzenie polskiego prawa do
pełnej zgodności z wymogami określonymi w dyrek-
tywie transparencyjności (dyrektywa Rady 89/105/
EWG z dnia 21 grudnia 1988 r.). Istotną rolę w zakre-
sie zwiększenia przejrzystości polityki refundacyjnej
odgrywa Agencja Oceny Technologii Medycznych.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. W styczniu 2007 r. Komisja Europejska wyda-
ła pozwolenie na dopuszczenie do obrotu produktu
leczniczego Elaprase do stosowania w leczeniu cho-
roby Huntera (mukopolisacharydoza typu II). Pre-
parat Elaprase jest lekiem innowacyjnym, którego
skuteczność oraz efektywność kosztowa były, na zle-
cenie ministra zdrowia, przedmiotem oceny Agencji
Oceny Technologii Medycznych. Uchwałą z dnia 19 lu-
tego 2008 r. Rada Konsultacyjna Agencji Oceny
Technologii Medycznych jednogłośnie rekomenduje
ministrowi zdrowia niefinansowanie ze środków pu-
blicznych leczenia sulfatazą iduronianu (Elaprase)
mukopolisacharydozy typu II (zespołu Huntera).
Stanowisko Rady Konsultacyjnej wynika z braku
przekonywujących dowodów medycznych na znaczą-
cą poprawę istotnych dla zdrowia parametrów kli-
nicznych. Nie udowodniono skuteczności sulfatazy
iduronianu w przedłużeniu przeżycia pacjentów
z zespołem Huntera. Sulfataza iduronianu nieznacz-
nie poprawia dystans marszu chorych, jednocześnie
bardzo wyraźnie zwiększa częstość notowanych
zdarzeń niepożądanych.
2. Minister Zdrowia uznała terapię chorób rzad-
kich za jeden z priorytetowych celów działań w za-
kresie zdrowia publicznego. Niezależnie od sytuacji
społeczno-gospodarczej pacjentom dotkniętym cho-
robami rzadkimi został zapewniony dostęp do lecze-
nia lekami innowacyjnymi, finansowanymi przez
Narodowy Fundusz Zdrowia w ramach programów
terapeutycznych, nie można więc mówić o dyskry-
minacji tej grupy pacjentów. Koszty terapii chorób
rzadkich nie stanowią alternatywy wobec leczenia
pacjentów z chorobami częstymi. Minister Zdrowia,
realizując zasadę solidarności społecznej, nie może
uchylać się od obowiązku zapewnienia wszystkim
obywatelom leczenia ratującego życie, niezależnie
od rzadkości danego schorzenia.
Pragnę podkreślić, że niezależni eksperci Rady
Konsultacyjnej Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych na podstawie dostępnych dowodów naukowych
wydają opinię rekomendującą bądź nie finansowa-
nie leków innowacyjnych ze środków publicznych,
ale to minister zdrowia, kierując się opinią specjali-
stów, mając na względzie interes społeczny, podej-
muje ostateczną decyzję. Jednakże leki te muszą
spełniać określone kryteria dotyczące skuteczności
klinicznej, bezpieczeństwa stosowania, potwierdzo-
ne wynikami badań naukowych.
Pragnę dodać, że pacjenci, u których rozpoznano
mukopolisacharydozę typu I (zespół Hurlera) oraz
chorobę Gauchera, są leczeni w ramach programów
terapeutycznych umożliwiających finansowanie pre-
paratów pn. Aldurazyme (Laronidaza) oraz Imigluce-
raza. Ponadto Rada Konsultacyjna Agencji Oceny
Technologii Medycznych zarekomendowała finanso-
wanie ze środków publicznych leczenia nowo rozpo-
znanej i niemowlęcej choroby Pompego przy pomocy
alglukozydazy alfa (Myozyme), trwają prace związa-
ne z opracowaniem programu terapeutycznego. Obec-

nie przedmiotem oceny Rady Konsultacyjnej jest do-
kumentacja naukowa dotycząca stosowania tego leku
u pacjentów z późniejszą postacią tej choroby.
3. Minister zdrowia podejmuje decyzje i rozstrzy-
gnięcia w kwestii finansowania terapii chorób rzad-
kich nie na podstawie elementu cenowego, lecz na
podstawie dowodów naukowych w zakresie skutecz-
ności klinicznej i bezpieczeństwa stosowania. Jed-
nocześnie pragnę poinformować pana posła, że zo-
stało podpisane przez ministra zdrowia zarządzenie
w sprawie powołania Zespołu do spraw Chorób
Rzadkich. Celem zespołu będzie dążenie do zapew-
nienia dostępu do informacji, diagnostyki, terapii
i opieki dla chorych na choroby rzadkie, a także za-
proponowanie odpowiednich regulacji i wytycznych
w przedmiotowych zagadnieniach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie wyników kontroli oraz działań
naprawczych po tragicznej katastrofie
wojskowego statku powietrznego CASA
w dniu 23 stycznia 2008 r. (3002)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mirosława Pawlaka w spra-
wie wyników kontroli oraz działań naprawczych po
tragicznej katastrofie wojskowego statku powietrz-
nego CASA w dniu 23 stycznia 2008 r. (SPS-023-
-3002/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
System lądowania według przyrządów ILS typu
MK-20A amerykańskiej firmy Thales zamontowany
na lotnisku Mirosławiec został pozyskany w 2001 r.
w ramach kontraktu FMS PL-D-DAD (pomoc rządu
Stanów Zjednoczonych Ameryki), który obejmował
dostawę, montaż, uruchomienie oraz pięcioletnią
gwarancję dla pięciu systemów tego typu.
Zgodnie z warunkami wskazanego kontraktu
uszkodzone elementy kierowane były za pośrednic-
twem 1. Bazy Materiałowo-Technicznej w Toruniu
do serwisu producenta w celu wykonania naprawy
gwarancyjnej.
System ILS rozwinięty na lotnisku Mirosławiec
charakteryzował się największą awaryjnością spo-
śród wszystkich dostarczonych urządzeń. Ponadto,
biorąc pod uwagę fakt, że awarii uległy podzespoły
urządzeń rozwiniętych we wszystkich lokalizacjach,
oraz uwzględniając długi okres napraw gwarancyj-
nych, przyjęto zasadę priorytetowego utrzymania
553
w sprawności technicznej systemów na lotniskach,
na których statki powietrzne wyposażone były w po-
kładowe odbiorniki ILS. W związku z tym, że
wszystkie statki powietrzne bazujące na lotnisku
Mirosławiec były wyposażone w system RSBN-6S,
a tylko nieliczne w odbiorniki systemu ILS, zdecydo-
wano o wykorzystywaniu w wyjątkowych sytuacjach
podzespołów przedmiotowego systemu z lotniska
Mirosławiec do usprawniania urządzeń na pozosta-
łych lotniskach.
W dniu 23 stycznia 2008 r. system ILS na lotni-
sku Mirosławiec był niesprawny, jednakże pozostałe
urządzenia nawigacyjne pracowały poprawnie i umoż-
liwiały wykonanie lądowania.
Jednakże pragnę poinformować, że w chwili
obecnej system ILS jest sprawny technicznie. Spraw-
dzono z powietrza zarówno parametry jego pracy,
jak i procedury podejścia do lądowania z jego wyko-
rzystaniem. Procedury zostały opublikowane zgod-
nie z obowiązującymi przepisami prawa.
Informuję również, że wojskowa służba meteoro-
logiczna w zakresie zabezpieczenia meteorologicz-
nego lotnictwa państwowego zajmuje się pozyskiwa-
niem, przetwarzaniem i dostarczaniem na potrzeby
użytkowników wiarygodnych informacji meteorolo-
gicznych. Zadania te wojskowa służba meteorolo-
giczna realizuje przez:
1) lotniskowe biura meteorologiczne (lotniskowe
stacje meteorologiczne), które biorą udział w bezpo-
średnim zabezpieczeniu meteorologicznym;
2) Centrum Hydrometeorologii Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, które sprawuje specjali-
styczny nadzór nad zabezpieczeniem lotnictwa woj-
skowego, pełniące rolę (w rozumieniu przepisów Or-
ganizacji Międzynarodowego Lotnictwa Cywilnego
– ICAO) meteorologicznego biura nadzoru w stosun-
ku do wszystkich komórek meteorologicznych Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Każde lotniskowe biuro meteorologiczne (lotni-
skowa stacja meteorologiczna) wykonuje obserwacje
i pomiary meteorologiczne, które przekazuje w posta-
ci depesz meteorologicznych do tzw. sieci wymiany.
Ponadto na każdym lotnisku wojskowym opracowy-
wane są prognozy lotnicze oraz ostrzeżenia progno-
styczne i ostrzeżenia o wystąpieniu niebezpiecznych
zjawisk pogody oraz warunków atmosferycznych za-
grażających bezpieczeństwu lotów (przelotów).
Do wykonywania obserwacji i pomiarów mete-
orologicznych służba meteorologiczna na lotniskach
wojskowych wykorzystuje automatyczne systemy
pomiarowe. Dane z tych systemów są w sposób cią-
gły zobrazowane na stanowiskach kontrolera „To-
wer” oraz kontrolera precyzyjnego podejścia i zbli-
żania. Wszystkie automatyczne systemy pomiarowe
posiadają aktualne świadectwa kontroli metrolo-
gicznej.
Odpowiadając na pytanie dotyczące komórek or-
ganizacyjnych w Dowództwie Sił Powietrznych, nad
którymi nadzór sprawuje szef sztabu – zastępca do-
wódcy Sił Powietrznych, pragnę wskazać, że wyko-
554
nuje on obowiązki służbowe określone w „Szczegóło-
wym zakresie działania Dowództwa Sił Powietrz-
nych” nadanym zarządzeniem nr Z-6/MON mini-
stra obrony narodowej z dnia 15 lutego 2008 r.
w sprawie szczegółowego zakresu działania, struk-
tury organizacyjnej oraz siedziby Dowództwa Sił
Powietrznych (Dz. Urz. MON Nr 7, poz. 69). Umiej-
scowienie organizacyjne i podległość służbową dla
wyżej wymienionego stanowiska określa etat Do-
wództwa Sił Powietrznych nr CA/001/0 wprowadzo-
ny decyzją Nr Pf-108/Org./P1 ministra obrony naro-
dowej z dnia 1 czerwca 2004 r. Na mocy powyższego
dokumentu szef sztabu – zastępca dowódcy Sił Po-
wietrznych jest przełożonym szefów i kieruje dzia-
łalnością następujących zarządów: Zasobów Osobo-
wych, Rozpoznania i Walki Elektronicznej, Zarzą-
dem Operacji Sił Powietrznych, Planowania Logi-
stycznego, Planowania oraz Zarządem Dowodzenia
i Łączności.
W związku z prowadzoną działalnością służbową
na określonym stanowisku szef sztabu – zastępca
dowódcy Sił Powietrznych, jak każdy żołnierz zawo-
dowy, podlega opiniowaniu na mocy art. 26 ustawy
z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żoł-
nierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, ze
zm.). Ponadto oceny działalności jednostek, w tym
komórki organizacyjnej, jaką jest sztab, dokonuje się
przez różne formy kontroli. W kwietniu i maju br.
Departament Kontroli Ministra Obrony Narodowej
oraz szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego
przeprowadzili w Dowództwie Sił Powietrznych i wy-
branych jednostkach podległych kontrole, które bar-
dzo wysoko oceniły działalność sztabową.
Odpowiadając na pytanie dotyczące Centrum
Operacji Powietrznych, pragnę wskazać, że zasadni-
czym dokumentem regulującym zakres jego odpo-
wiedzialności podczas zabezpieczenia szkolenia lot-
niczego jest „Instrukcja dyżurnej służby operacyjnej
COP”. Określa ona zadania dyżurnej służby opera-
cyjnej Centrum Operacji Powietrznych w zakresie
zabezpieczenia szkolenia lotniczego jednostek Sił
Powietrznych.
Ponadto Centrum Operacji Powietrznych, stosow-
nie do postanowień „Instrukcji zabezpieczenia i wy-
konywania lotów statków powietrznych oznaczonych
symbolem «ważny» nad terytorium RP” (sygn. WLOP
341/2004), sprawuje nadzór nad działalnością orga-
nów wojskowych w zakresie zabezpieczenia lotu stat-
ku powietrznego oznaczonego symbolem „ważny”
(najważniejsze osoby w Rzeczypospolitej Polskiej
– tzw. VIP) w polskiej przestrzeni powietrznej.
Obowiązek kontrolowania wykonywanych zadań
lotniczych przez Centrum Operacji Powietrznych
dotyczy zadań w ramach zabezpieczenia szkolenia
lotniczego jednostek Sił Powietrznych i przelotów
oznaczonych symbolem „ważny”. Podstawową gru-
pą zadań COP, wynikającą z dokumentów norma-
tywnych, jest kontrola przestrzeni powietrznej i pro-
wadzenie rozpoznania dostępnymi siłami i środka-
mi, zmierzające do zapewnienia bezpieczeństwa
granic powietrznych Rzeczypospolitej Polskiej.
Obecnie obowiązujące uregulowania prawne
– ustawa z dnia 3 lipca 2002 r. Prawo lotnicze (Dz. U.
z 2006 r. Nr 100, poz. 696, ze zm.), a także instrukcje
dotyczące lotów i dyżurów bojowych nie nakładają
na Centrum Operacji Powietrznych zadań w zakre-
sie kontrolowania i kierowania przelotami wojsko-
wych statków powietrznych. Zadania związane
z wydawaniem zgody na przeloty realizują organa
ruchu lotniczego, a kontrolę startów i lądowań stat-
ków powietrznych sprawują obsady wojskowych por-
tów lotniczych. Centrum Operacji Powietrznych mo-
nitoruje przeloty wszystkich statków powietrznych
w przestrzeni powietrznej Rzeczypospolitej Polskiej,
w tym wojskowych statków powietrznych, i podej-
muje odpowiednie działania w przypadku odstępstw
od zaplanowanych warunków lotu (zmiana kursu,
wysokości) lub w przypadku wezwania załogi do
udzielenia pomocy (drogą radiową lub włączenia od-
powiedniego sygnału na transponderze identyfika-
cyjnym).
W odniesieniu do kompetencji Dowództwa Ope-
racyjnego Sił Zbrojnych w zakresie koordynowania
lotów i przelotów statków powietrznych obowiązują-
ce uregulowania prawne nie nakładają na nie takich
zadań – wyjątkiem są jedynie przeloty związane
z zabezpieczeniem funkcjonowania polskich kontyn-
gentów wojskowych.
Postanowienia ustawy z dnia 21 maja 2007 r.
o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obro-
ny Rzeczypospolitej Polskiej oraz zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 107, poz. 732) odnoszą
się do kompetencji Dowództwa Operacyjnego Sił
Zbrojnych w zakresie ochrony granicy państwowej
w przestrzeni powietrznej Rzeczypospolitej Polskiej,
a więc innych statków powietrznych mogących stwa-
rzać zagrożenie z powietrza dla obiektów na jej tery-
torium, a nie do przelotu polskich wojskowych stat-
ków powietrznych nad własnym terytorium, i będą
obowiązywać od dnia 1 lipca 2008 r.
W odniesieniu do pytania dotyczącego miejsca
i roli szefa Wojsk Lotniczych – zastępcy szefa Szkole-
nia informuję, że określa to etat Dowództwa Sił Po-
wietrznych oraz zadania Szefostwa Wojsk Lotni-
czych, w tym podległych komórek organizacyjnych,
które zostały ujęte w § 26 wskazanego „Szczegóło-
wego zakresu działania Dowództwa Sił Powietrz-
nych”. Podobnie jak w przypadku szefa sztabu – za-
stępcy dowódcy Sił Powietrznych, dowódca Sił Po-
wietrznych wyznaczył szefa lotnictwa (rozkaz do-
wódcy Sił Powietrznych nr 211 z dnia 31 sierpnia
2007 r.) do nadzorowania wybranych jednostek Sił
Powietrznych. Ponadto obowiązki szefa Wojsk Lot-
niczych – zastępcy szefa szkolenia są określone
w karcie opisu stanowiska służbowego stanowiącej
integralną część etatu Dowództwa Sił Powietrznych.
Odnosząc się do pytania dotyczącego działań za-
pobiegających ewentualnym katastrofom oraz na-
prawczych, pragnę poinformować, że bezpośrednio

po zaistniałej katastrofie samolotu CASA C-295M
w dniu 23 stycznia br. dowódca Sił Powietrznych
wstrzymał wykonywanie lotów na tym typie samo-
lotu do czasu zweryfikowania i wykluczenia przez
Komisję Badania Wypadków Lotniczych Lotnictwa
Państwowego hipotezy o wystąpieniu niesprawności
technicznej jako przyczyny katastrofy. Należy wspo-
mnieć, że w tym czasie dwa samoloty C-295M pozo-
stawały poza granicami kraju, zabezpieczając Polski
Kontyngent Wojskowy w Afganistanie.
W celu przywrócenia dowodzenia w jednostkach
1. Brygady Lotnictwa Taktycznego oraz ciągłości
realizacji zadań operacyjnych (w tym szczególnie za-
bezpieczenia dyżuru bojowego w ramach systemu
obrony powietrznej i polskich kontyngentów wojsko-
wych) oraz konieczności utrzymania gotowości bojo-
wej do brygady został skierowany szef Wojsk Lotni-
czych z zespołem oficerów z Dowództwa Sił Po-
wietrznych, a do 13. eskadry lotnictwa transporto-
wego – zespół z Dowództwa 3. Brygady Lotnictwa
Transportowego.
Od pierwszych godzin po zaistniałej katastrofie
szczególną opieką i troską objęto rodziny ofiar, któ-
rym została udzielona zarówno specjalistyczna opie-
ka psychologiczna, pomoc finansowa (w postaci za-
pomóg), jak też wszechstronna pomoc prawna.
Zespoły te, poza przywróceniem dowodzenia, otrzy-
mały zadanie przeprowadzenia szczegółowego spraw-
dzenia całości dokumentacji rozkazodawczej, szkole-
niowej oraz osobistej personelu latającego. Przeprowa-
dziły analizę uprawnień posiadanych przez personel
lotniczy i techniczny.
Dowódca Sił Powietrznych powołał również ze-
spół ekspertów z zadaniem przeprowadzenia szcze-
gółowego sprawdzenia stanu faktycznego siedemna-
stu lotnisk Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w zakresie ubezpieczenia lotów (wyposażenia w sys-
temy nawigacyjne i elektroświetlne) i lotniczej łącz-
ności radiowej. Dokonano również komisyjnego
sprawdzenia funkcjonowania służb ruchu lotniczego
wojskowych portów lotniczych pod kątem posiada-
nia wymaganych kwalifikacji oraz wyposażenia sta-
nowisk pracy.
W wyniku prac zespołów Dowództwo Sił Powietrz-
nych opracowało harmonogram działań, w którym
zawarto szereg zaleceń i wytycznych, skierowano
również specjalistów z zadaniem wsparcia jednostek
w ich realizacji. Podjęte działania pozwoliły na
sprawne wznowienie działalności lotniczej.
Na podstawie informacji i meldunków dotyczą-
cych przedsięwzięć realizowanych po katastrofie
poleciłem jednostkom organizacyjnym resortu obro-
ny narodowej podjąć działania w następujących ob-
szarach:
1) profilaktycznych;
2) kontrolnych w jednostkach lotnictwa Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej;
3) osłonowych dla rodzin żołnierzy, którzy po-
nieśli śmierć.
555
W związku z pilną potrzebą unormowania zasad
realizacji zadań transportu powietrznego szef Szta-
bu Generalnego w dniu 5 lutego 2008 r. wydał roz-
kaz nr 135/Oper/SP w sprawie nowych zasad prze-
wozu pasażerów i sporządzania list pasażerów,
w którym nakazał bezwzględne przestrzeganie obo-
wiązku sporządzania i aktualizowania na wszyst-
kich punktach trasy lotu list pasażerów. Uregulowa-
no także zasady wyrażania zgody i zatwierdzania
list pasażerów na wyloty operacyjne.
Po otrzymaniu protokółu Komisji Badania Wy-
padków Lotniczych Lotnictwa Państwowego i zapo-
znaniu się z zawartymi w nim zaleceniami, uwzględ-
niając również wyniki prac wspomnianych zespołów
z Dowództwa Sił Powietrznych skierowanych do
przeprowadzenia kontroli lotnisk wojskowych, służb
ruchu lotniczego oraz funkcjonowania 13. eskadry
lotnictwa transportowego, zdefiniowano obszary,
w których należy podjąć działania naprawcze i pro-
filaktyczne. Na tej podstawie Dowództwo Sił Po-
wietrznych rozszerzyło i uszczegółowiło realizowa-
ne już przedsięwzięcia i opracowało, zatwierdzony
przez szefa Sztabu Generalnego Wojska Polskiego,
„Harmonogram realizacji zadań wykonywanych
przez jednostki wojskowe Sił Powietrznych po kata-
strofie samolotu CASA C-295M zaistniałej w dniu
23.01.2008 roku”, w którym zawarto szereg przed-
sięwzięć w następujących obszarach:
1) organizacja szkolenia lotniczego (przywróce-
nie rytmiki szkolenia lotniczego);
2) organizacja i funkcjonowanie służb lotów;
3) funkcjonowanie systemu dowodzenia załoga-
mi statków powietrznych.
Ponadto na polecenie szefa Sztabu Generalnego
Wojska Polskiego w Dowództwie Sił Powietrznych
przeprowadzono dwuetapową grę decyzyjną z do-
wódcami jednostek lotniczych Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej, która została połączona ze szko-
leniem metodycznym nt.: „Zasad organizacji szkole-
nia lotniczego w lotach IFR”. Jej celem było wypra-
cowanie dalszych kierunków działań w zakresie po-
prawy bezpieczeństwa w szkoleniu lotniczym oraz
organizacji lotów.
Informuję również, że we wszystkich jednost-
kach lotniczych sprawdzono znajomość oraz prze-
prowadzono analizę przestrzegania obowiązujących
przepisów dotyczących wykonywania lotów. W Cen-
trum Operacji Powietrznych i podległych jednost-
kach oraz bazach lotniczych sprawdzono przestrze-
ganie zasad bezpieczeństwa lotów oraz funkcjono-
wanie systemu zabezpieczenia meteorologicznego.
Natomiast w Szefostwie Służby Ruchu Lotniczego
Sił Zbrojnych sprawdzono aktualność instrukcji, po-
ziom wyszkolenia i uprawnienia osób funkcyjnych.
Po zapoznaniu się z protokołem z powyższych
czynności i wykonaniu czynności związanych z opra-
cowaniem stosownych dokumentów dowódca Sił Po-
wietrznych w pierwszej kolejności podjął działania
przywracające prawidłowość funkcjonowania 13. eska-
dry lotnictwa transportowego. W tym celu:
556
1) zweryfikowano uprawnienia kadry instruk-
torskiej personelu latającego i Służby Inżynieryjno-
-Lotniczej pod kątem przygotowania do realizacji
zadań operacyjnych i szkoleniowych;
2) powołano grupy szkoleniowe, w których na
instruktorów wyznaczono najlepiej wyszkolonych
pilotów, posiadających wymagane uprawnienia na
poszczególnych typach statków powietrznych eks-
ploatowanych w 13. eskadrze lotnictwa transporto-
wego (Mi-2, Mi-8, An-2, M-28, An-26 i C-295M);
3) przeprowadzono dodatkowe szkolenia z za-
kresu budowy i zasad wykorzystania systemów pilo-
tażowo-nawigacyjnych, zasad i sposobu wykorzysta-
nia radiowysokościomierza oraz konieczności usta-
wiania wysokości decyzyjnej (tj. wysokości, do osią-
gnięcia której dowódca załogi musi podjąć decyzję
o podejściu do lądowania);
4) przeprowadzono praktyczne szkolenie meto-
dyczne, z całością personelu latającego, celem ujed-
nolicenia i optymalizacji szkolenia;
5) wykonano przeloty na lotniska wojskowe ce-
lem przeprowadzenia treningu zejść do lądowania
z wykorzystaniem pomocy urządzeń radionawiga-
cyjnych znajdujących się na lotniskach;
6) zreorganizowano system pracy Służby Inży-
nieryjno-Lotniczej 13. eskadry lotnictwa transpor-
towego i 8. Bazy Lotniczej, powołując wspólną grupę
obsługi technicznej, pracującej dwuzmianowo, ce-
lem zoptymalizowania możliwości systemu obsługo-
wego statków powietrznych eksploatowanych w jed-
nostce.
Prowadzone obecnie działania naprawcze i profi-
laktyczne obejmują swym zasięgiem wszystkie jed-
nostki organizacyjne lotnictwa Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej. W obszarze organizacji szko-
lenia lotniczego, szczególnie w tych jednostkach lot-
niczych, w których nastąpiła jakościowa zmiana
sprzętu lotniczego, Siły Powietrzne przyspieszyły fi-
nalizację realizowanych już wcześniej działań.
W tym celu:
1) powołany został zespół złożony z przedstawi-
cieli lotnictwa Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej, zadaniem którego jest dokonanie weryfikacji
zapisów w wojskowych dokumentach planowania,
organizacji i realizacji lotów; zespół ten wypracował
poprawki do dokumentów i instrukcji w zakresie
nadawania uprawnień, dopuszczeń do wykonywania
lotów, bezpieczeństwa, jednoznacznego określenia
minimalnych warunków atmosferycznych, przy któ-
rych pilot może wykonywać zadania, minimalnych
warunków atmosferycznych, przy których lotnisko
posiadające określone wyposażenie (pomoce nawi-
gacyjne i systemy lądowania) może przyjmować stat-
ki powietrzne – ideą jest, aby przepisy i zasady woj-
skowe korelowały z przepisami obowiązującymi
w lotnictwie cywilnym;
2) prowadzona jest gruntowna analiza wszyst-
kich dokumentów normujących szkolenie lotnicze
w lotnictwie Sił Zbrojnych (programy, instrukcje
i metodyki szkolenia lotniczego; należy podkreślić,
że proces ten realizowany jest permanentnie i doty-
czy wszystkich rodzajów lotnictwa; działania te pro-
wadzone są celem dostosowania obowiązujących
programów szkolenia lotniczego do nowych uwarun-
kowań i wymagań wynikających z wykonywania
misji lotniczych we wspólnej przestrzeni powietrznej
w kraju i poza jego granicami;
3) w roku ubiegłym opracowano nowe progra-
my szkolenia podstawowego i zaawansowanego na
wszystkie typy statków powietrznych eksploatowa-
nych w lotnictwie Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej;
4) w procesie kształcenia i szkolenia dla całości
personelu latającego Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej wprowadzono tematykę dotyczącą proble-
matyki zarządzania ryzykiem i współpracy załogi;
zajęcia specjalistyczne w tym zakresie prowadzone
są na bazie ośrodka szkolenia z medycyny lotniczej
(Wojskowy Instytut Medycyny Lotniczej); ponadto
tematyka ta zostanie włączona do programu kursów
doskonalących dla personelu latającego realizowa-
nych na bazie Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Po-
wietrznych.
W obszarze organizacji systemu zabezpieczenia
i ubezpieczenia lotów podjęto następujące działania:
1) po dokonaniu oceny możliwości operacyjnego
wykorzystania systemów lądowania lotnisk wojsko-
wych wprowadzono, zgodnie z przepisami cywilny-
mi, kategorie poszczególnych statków powietrznych
oraz określono minimalne meteorologiczne warunki
do lądowania, w zależności od kategorii statku po-
wietrznego i wykorzystywanego systemu; ponadto,
opracowano materiały pomocnicze niezbędne do przy-
gotowania części graficznej kontroli lotu, do wyko-
rzystania na wskaźnikach wynośnych radiolokacyj-
nych systemów lądowania;
2) rozszerzono zakres współpracy z Polską Agen-
cją Żeglugi Powietrznej celem wspólnego uaktual-
nienia i dostosowania procedur operacyjnych lotnisk
wojskowych do przepisów Organizacji Międzynaro-
dowego Lotnictwa Cywilnego opublikowanych w zbio-
rze informacji lotniczych AIP (Air Information Pu-
blication); dotyczy to lotnisk: Łask, Malbork, Mińsk
Mazowiecki, Powidz, Świdwin; do końca 2008 r. zo-
staną opracowane procedury dla wszystkich lotnisk
wojskowych;
3) sfinalizowano działania mające na celu utwo-
rzenie w Wyższej Szkole Oficerskiej Sił Powietrz-
nych, przy udziale i pomocy Polskiej Agencji Żeglugi
Powietrznej, certyfikowanego wojskowego ośrodka
szkolenia kontrolerów ruchu lotniczego; stosowne
porozumienie podpisano w dniu 10 kwietnia 2008 r.;
prace nad utworzeniem ośrodka podjęto w 2005 r.
i obejmowały one przygotowanie i certyfikację pro-
gramów kształcenia Służb Informacji Powietrznej
oraz kontrolerów ruchu lotniczego; w tym też roku
wszczęto procedury przetargowe na pozyskanie sy-
mulatora, niezbędnego w procesie przygotowania
kontrolerów ruchu lotniczego do pracy na określo-
nych stanowiskach; procedurę pozyskania symula-
tora zakończono w marcu br.;

4) dokonano sprawdzenia systemu meteorolo-
gicznego zabezpieczenia lotów we wszystkich bazach
lotniczych pod kątem prognozowania niebezpiecz-
nych zjawisk pogody i obiegu informacji; w dniu
18 kwietnia 2008 r. została wprowadzona do użytku
znowelizowana „Instrukcja meteorologicznego za-
bezpieczenia lotów lotnictwa SZ RP“;
5) trwa opracowywanie porozumienia między
Siłami Powietrznymi a Polską Agencją Żeglugi Po-
wietrznej dotyczącego pomocy technicznej i szkole-
niowej w zakresie eksploatacji urządzeń nawigacyj-
nych użytkowanych przez obie strony (wojskową
i cywilną).
Powyższe działania wymagają jednak kolejnych
nakładów finansowych i czasu niezbędnego do ich
realizacji, zgodnie z obowiązującymi procedurami.
W zakresie funkcjonowania systemu dowodzenia
Zespół Specjalistów Dowództwa Sił Powietrznych
dokonał sprawdzenia sprawności działania służb dy-
żurnych Centrum Operacji Powietrznych, ośrodków
dowodzenia i naprowadzania oraz wojskowych por-
tów lotniczych, zabezpieczenia i ubezpieczenia lo-
tów, ze szczególnym uwzględnieniem obowiązują-
cych procedur.
Sprawdzono system funkcjonowania służb dy-
żurnych pod względem znajomości przepisów, proce-
dur i instrukcji oraz ich stanowiska pracy pod ką-
tem wymaganego wyposażenia.
Pod koniec ubiegłego roku opracowano i wdrożo-
no „Modułowy program szkolenia zmian dyżurnych
w Centrum Operacji Powietrznych i w ośrodkach
dowodzenia i naprowadzania”, obejmujący stosowny
zakres wiedzy i umiejętności, w tym dotyczących
nadzoru przez osoby funkcyjne zmian dyżurnych
nad bezpieczną realizacją zadań w powietrzu przez
załogi lotnicze wykonujące loty w wyznaczonych ob-
szarach odpowiedzialności.
Wdrożono znowelizowane zasady wykorzystania
łączności radiowej krótkofalowej (KF) z samolotami
transportowymi wykonującymi loty nad terytorium
kraju i poza jego granicami.
Ponadto dowódca Sił Powietrznych podjął działa-
nia zmierzające do korekty „Planu modernizacji
technicznej na 2008 r.” w zakresie usług serwisowa-
nia sprzętu ubezpieczenia lotów, zakupu terminali
TU-20Ł (wynośne stanowisko kontrolera ruchu lot-
niczego w wojskowym porcie lotniczym), dodatkowe-
go stanowiska do projektowania procedur podejścia
do lądowania i odlotu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że podjęte działania przyczynią się
do tego, by już nigdy nie doszło do takiej katastrofy,
jak w przypadku wydarzeń, które miały miejsce
w Mirosławcu w dniu 23 stycznia br.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
557
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie wyników kontroli rozporządzania
przez Agencję Mienia Wojskowego
nieruchomościami na rzecz
samorządu terytorialnego w latach 2003–2006
(3003)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mirosława Pawlaka w spra-
wie wyników kontroli rozporządzania przez Agencję
Mienia Wojskowego nieruchomościami na rzecz sa-
morządu terytorialnego w latach 2003–2006 (SPS-
-023-3003/08), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Na wstępie pragnę poinformować, iż Delegatura
Najwyższej Izby Kontroli w Bydgoszczy w wyniku
przeprowadzonej w 2007 r. kontroli działalności
Agencji Mienia Wojskowego w latach 2003–2006
oceniła ją pozytywnie. Zastrzeżenia były jedynie
w zakresie monitorowania i dochodzenia przez
Agencję Mienia Wojskowego zwrotu zrewaloryzowa-
nych bonifikat oraz darowanych nieruchomości
w przypadkach sprzeniewierzenia się przez jednost-
ki samorządu terytorialnego celom darowizn oraz
celom uzasadniającym udzielenie bonifikat. Pojawi-
ły się one na tle odmiennej interpretacji przepisu
art. 68 ust. 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o go-
spodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261,
poz. 2603, ze zm.). Treść tego przepisu, zgodnie
z przyjętą przez Agencję Mienia Wojskowego inter-
pretacją, nie upoważniała jej do monitorowania i kon-
troli jednostek samorządu terytorialnego w zakresie
dalszego rozporządzania przekazanym im mieniem.
Z tego względu nie podejmowano wobec jednostek
samorządu terytorialnego kroków o charakterze
nadzorczym w tym zakresie.
Jednocześnie pragnę wskazać, że niezwłocznie
po otrzymaniu informacji o wynikach kontroli,
uwzględniając treść zaleceń pokontrolnych oraz
przedstawioną przez Najwyższą Izbę Kontroli wy-
kładnię przepisu art. 68 ust. 2 ustawy o gospodarce
nieruchomościami, Agencja Mienia Wojskowego
podjęła następujące działania mające na celu wyeli-
minowanie stwierdzonych uchybień i poprawną re-
alizację ustawowych zadań:
1) zobowiązano dyrektorów oddziałów tereno-
wych Agencji Mienia Wojskowego do stałego monito-
rowania zgodności wykorzystania przez jednostki
samorządu terytorialnego nieruchomości sprzeda-
nych w trybie bezprzetargowym wraz z zastosowa-
niem bonifikaty, zgodnie ze wskazanym przepisem,
z celami uzasadniającymi zastosowanie bonifikaty;
2) polecono dokonanie analizy wszystkich przy-
padków darowizny lub sprzedaży bezprzetargowej
z zastosowaniem bonifikat na rzecz jednostek samo-
rządu terytorialnego w przedmiotowym zakresie
558
w latach 2003–2006. Dodatkowo, w celu eliminacji
ewentualnych uchybień, przeanalizowano transak-
cje zawierane w latach 1998–2002;
3) w przypadku stwierdzenia sprzeniewierzenia
się przez jednostki samorządu terytorialnego celom
darowizny lub uzasadniającym udzielenie bonifikat
zobowiązano oddziały terenowe Agencji Mienia Woj-
skowego do wystąpienia z żądaniem zwrotu zwalory-
zowanej bonifikaty lub odwołania darowizny, a w przy-
padku odmowy – również skierowania sprawy na dro-
gę postępowania sądowego;
4) stwierdzono czterdzieści dwa przypadki
sprzeniewierzenia się celom uzasadniającym przy-
znanie bonifikaty w łącznej wysokości 68 406 845 zł.
We wszystkich przypadkach zwrócono się o zwrot
zwaloryzowanych bonifikat, z czego w sześciu przy-
padkach odzyskano ich zwrot w łącznej kwocie
3 838 132 zł. Obecnie trwa proces dochodzenia po-
zostałej kwoty, w tym również na drodze postępo-
wania sądowego;
5) stwierdzono siedem przypadków uzasadniają-
cych odwołanie darowizny, z czego odwołano dwie da-
rowizny. W dwóch odzyskano równowartość zbytej
części nieruchomości, natomiast w trzech trwają wy-
jaśnienia z jednostkami samorządu terytorialnego.
Agencja Mienia Wojskowego, wykonując zalece-
nia Najwyższej Izby Kontroli, w większości przypad-
ków spotyka się z brakiem woli współpracy ze strony
jednostek samorządu terytorialnego, a także z od-
mową udzielenia informacji o aktualnym sposobie
wykorzystania nieruchomości. Ponadto niektóre
jednostki samorządu terytorialnego już na wstęp-
nym etapie postępowania sygnalizują, że w tych
sprawach oczekiwać będą wystąpienia Agencji Mie-
nia Wojskowego na drogę postępowania sądowego.
Dodatkowo w postępowaniach prowadzonych
przez oddziały terenowe Agencji Mienia Wojskowe-
go występują trudności z ustaleniem kwoty bonifi-
katy podlegającej zwrotowi w odniesieniu do nieru-
chomości sprzedanych przez samorządy po uprzed-
nim wykonaniu podziałów geodezyjnych bądź zby-
wanych jako samodzielne lokale. Termin przygoto-
wania wystąpień uzależniony jest od przekazania
informacji przez jednostki samorządu terytorialne-
go, co zazwyczaj trwa wiele tygodni. Ponadto pro-
ces pozyskiwania informacji na temat wykorzysta-
nia nieruchomości, przez m.in. analizę wpisów
w księgach wieczystych czy lustracje nieruchomo-
ści, jest niezwykle czasochłonny. Brakuje również
instrumentów prawnych umożliwiających wyegze-
kwowanie od jednostek samorządu terytorialnego
informacji o dalszym sposobie zagospodarowania
nieruchomości.
Zdaniem Agencji Mienia Wojskowego większość
jednostek samorządu terytorialnego dobrowolnie
nie zwróci bonifikat. Z uwagi na brak orzeczeń są-
dów dotyczących ich zwrotu, po zbyciu nieruchomo-
ści uprzednio nabytych w trybie umowy sprzedaży
dokonanej między Skarbem Państwa i jednostkami
samorządu terytorialnego, w chwili obecnej nie moż-
na przewidzieć, czy ewentualne postępowania sądo-
we zakończą się korzystnie dla Agencji Mienia Woj-
skowego.
Ustosunkowując się do pytania pana posła Mi-
rosława Pawlaka dotyczącego liczby umów w ra-
mach rozporządzania nieruchomościami Skarbu
Państwa na rzecz jednostek samorządu terytorial-
nego w latach 2003–2006, pragnę wskazać, iż Agen-
cja Mienia Wojskowego przeprowadziła następują-
ce procedury:
1) 122 umów sprzedaży nieruchomości z zasto-
sowaniem bonifikaty,
2) 67 umów darowizny,
3) 88 umów użyczenia,
4) 14 umów dzierżawy,
5) 4 umowy zamiany nieruchomości.
Kontrola Najwyższej Izby Kontroli wykazała, że
wszystkich transakcji dokonano zgodnie z obowią-
zującymi w tej materii przepisami prawa.
Odnosząc się do kwestii przewlekłości procesu
dokonywania wyceny nieruchomości, uprzejmie wy-
jaśniam, że Agencja Mienia Wojskowego po przeję-
ciu nieruchomości zobowiązana jest do uregulowa-
nia jej stanu prawnego; następnie, zgodnie z przepi-
sami ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamó-
wień publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655),
do wszczęcia przetargu mającego na celu wyłonienie
rzeczoznawcy majątkowego, który wykona operat
szacunkowy. Procedury te są czasochłonne i nie za-
wsze kończą się wyłonieniem rzeczoznawcy, chociaż-
by z uwagi na brak zainteresowanych. Ponadto
w przypadku zakończenia w sposób negatywny prze-
targów dotyczących nieruchomości (brak ofert, od-
stąpienie od umowy) w ciągu roku od daty sporzą-
dzenia operatu konieczna jest jego aktualizacja lub
sporządzenie nowej wyceny.
Jeżeli natomiast chodzi o dwa przypadki wylicze-
nia przez rzeczoznawcę wartości nieruchomości
w sposób niezgodny z przyjętą metodyką, co nastą-
piło w trakcie procedur przetargowych przeprowa-
dzanych przez Oddział Terenowy Agencji Mienia
Wojskowego w Gorzowie Wielkopolskim, kontrola
Najwyższej Izby Kontroli wykazała, że były one wy-
nikiem błędu rzeczoznawcy. Równocześnie pragnę
wskazać, że operaty szacunkowe na potrzeby Agen-
cji Mienia Wojskowego wykonują niezależni, wyła-
niani w drodze przetargu rzeczoznawcy majątkowi,
którzy posiadają swobodę wyboru metody wyceny.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Grzegorza Napieralskiego
w sprawie ruchu turystycznego mieszkańców
strefy nadgranicznej Polski i Rosji (3006)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Grzegorza Napieralskiego (doty-
czącą pisma nr SPS-023-3006/08 z dnia 9 maja 2008 r.)
w sprawie ruchu turystycznego mieszkańców strefy
nadgranicznej Polski i Rosji, w porozumieniu z mi-
nistrem spraw wewnętrznych i administracji, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, przedstawiam
następujące informacje:
Unia Europejska zawarła z Federacją Rosyjską
w dniu 25 maja 2006 r. umowę o ułatwieniach w wy-
dawaniu wiz obywatelom Unii Europejskiej i Fede-
racji Rosyjskiej, której stroną jest również Polska.
Umowa ta umożliwia stosowanie szeregu ułatwień
wobec obywateli Rzeczypospolitej Polskiej i Federa-
cji Rosyjskiej w dziedzinie procedur wizowych, jak
i stosowanie obniżonej opłaty w wysokości 35 euro
za rozpatrzenie wniosków wizowych i wydanie wiz
przez urzędy konsularne państw członkowskich UE
oraz Federacji Rosyjskiej. Umowa ta przewiduje
również stosowanie opłaty w wysokości 70 euro za
rozpatrzenie wniosku o wizę, ale tylko w przypad-
kach gdy wniosek i towarzyszące mu dokumenty zo-
stały złożone w ostatniej chwili, w okresie trzech dni
przed planowaną datą wyjazdu.
Ułatwienia przewidziane w umowie między
Wspólnotą Europejską a Federacją Rosyjską o uła-
twieniach w wydawaniu wiz, która weszła w życie
1 czerwca 2007 r.:
— zwolnienie z obowiązku wizowego posiadaczy
paszportów dyplomatycznych;
— podejmowanie decyzji wizowych przez konsu-
lów w ciągu 10 dni kalendarzowych, a w sytuacjach
szczególnych – w ciągu 3 dni roboczych lub mniej;
— wydawanie wiz wielokrotnych z okresem waż-
ności do 5 lat: członkom rządu i parlamentu, najbliż-
szym krewnym, członkom delegacji oficjalnych;
— wydawanie wiz wielokrotnych z okresem waż-
ności do jednego roku: biznesmenom, kierowcom
TIR-ów i autobusów, załogom pociągów międzyna-
rodowych, osobom biorącym udział w przedsięwzię-
ciach naukowych, kulturalnych i artystycznych,
uczestnikom imprez sportowych, dziennikarzom,
uczestnikom programów wymiany w ramach współ-
pracy miast zaprzyjaźnionych i jednostek samorzą-
du terytorialnego;
— zwolnienie z opłaty za wizy następujących ka-
tegorii osób:
1) członkowie najbliższej rodziny,
2) członkowie oficjalnych delegacji,
559
3) członkowie narodowych i regionalnych rzą-
dów i parlamentów, sądów konstytucyjnych i sądów
najwyższych, o ile nie zostali zwolnieni z obowiązku
wizowego na podstawie niniejszej umowy,
4) uczniowie, studenci, doktoranci wraz z towa-
rzyszącymi im nauczycielami, wyjeżdżający w celu
naukowym lub szkoleniowym,
5) osoby niepełnosprawne oraz osoba im towa-
rzysząca, jeśli jest to konieczne,
6) osoby, które przedstawiły dokumenty po-
twierdzające konieczność wyjazdu z powodów hu-
manitarnych, włączając pilne poddanie się leczeniu
(z osobą towarzyszącą), uczestnictwo w pogrzebie
bliskiego członka rodziny lub odwiedziny poważnie
chorego bliskiego członka rodziny,
7) uczestnicy młodzieżowych imprez sportowych
i osoby im towarzyszące,
8) osoby prowadzące działalność naukową, kul-
turalną i artystyczną, włączając uniwersyteckie i inne
programy wymiany,
9) uczestnicy oficjalnych programów wymiany
organizowanych przez miasta bliźniacze.
Problem wysokich kosztów uzyskania wiz rosyj-
skich związany jest ze stosowaniem przez konsulaty
rosyjskie pośrednictwa biur podróży. Nakłanianie
do korzystania z pośredników w procesie wizowym
i związane z tym dodatkowe opłaty szczególnie czę-
sto miały miejsce w 2007 r. Strona polska poruszyła
powyższą kwestię w trakcie polsko-rosyjskich kon-
sultacji konsularnych w Moskwie w dniach 23–24
stycznia 2008 r. oraz na posiedzeniu Komitetu mo-
nitorującego wdrażanie umowy WE–FR o ułatwie-
niach wizowych w pierwszym półroczu 2008 r. Od-
niosło to ten pozytywny skutek, że strona rosyjska
znacznie ograniczyła pośrednictwo wizowe organi-
zacji zewnętrznych.
W preambule umowy WE–FR o ułatwieniach wi-
zowych strony potwierdziły zamiar ustanowienia
bezwizowego systemu podróżowania między Fede-
racją Rosyjską a Unią Europejską, co wydaje się
możliwe do wprowadzenia w życie w nieodległej per-
spektywie.
Konsulat generalny Rzeczypospolitej Polskiej
w Kaliningradzie przywiązuje dużą wagę do roz-
woju ruchu turystycznego z obwodu kaliningradz-
kiego FR do Polski i w związku z tym stosuje mak-
symalne ułatwienia w procedurze wizowej. W re-
zultacie prawie 29% ogółu wiz wydanych tam
w pierwszym kwartale 2008 r. były to wizy w ce-
lach turystycznych. Działaniom tym powinna to-
warzyszyć szersza promocja atrakcji turystycz-
nych regionu pogranicza.
Formą ułatwienia, zwłaszcza stałym mieszkań-
com strefy przygranicznej, przekraczania granicy
zewnętrznej Unii Europejskiej jest tzw. mały ruch
graniczny. Polska jako kraj, który posiada jedną
z najdłuższych lądowych granic zewnętrznych, była
i jest zainteresowana rozwojem tej formy wzajem-
nych kontaktów obywateli. Przedstawiciele Polski
brali aktywny udział w pracach nad przygotowa-
560
niem rozporządzenia (WE) nr 1931/2006 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r.
ustanawiającego przepisy dotyczące małego ruchu
granicznego na zewnętrznych granicach lądowych
państw członkowskich i zmieniającego postanowie-
nia konwencji z Schengen (Dz. U. UE L 06.405.01).
Powyższe rozporządzenie określa podstawowe zasa-
dy, jakim mały ruch graniczny powinien odpowia-
dać, a także upoważnia państwa członkowskie do
zawierania lub utrzymywania w mocy umów dwu-
stronnych z sąsiadującymi państwami trzecimi
w celu wdrożenia zasad małego ruchu granicznego.
Zawarcie takich umów pozwoli mieszkańcom
stref przygranicznych (obejmujących z zasady ob-
szar do 30 km od granicy, a w niektórych przypad-
kach, wynikających ze specyfiki podziału admini-
stracyjnego, do 50 km od granicy) na regularne prze-
kraczanie wspólnej granicy i przebywanie w tych
strefach ze względów kulturalnych, społecznych, ro-
dzinnych, a w uzasadnionych przypadkach także
z powodów ekonomicznych tylko po okazaniu spe-
cjalnego zezwolenia, bez konieczności uzyskiwa-
nia wizy.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych przygotowa-
ło projekt umowy o małym ruchu granicznym z Fe-
deracją Rosyjską, który został przekazany do kon-
sultacji międzyresortowych na początku czerwca
2008 r. Po zakończeniu konsultacji i uzyskaniu zgo-
dy prezesa Rady Ministrów będzie możliwe zapropo-
nowanie stronie rosyjskiej terminu rozpoczęcia ne-
gocjacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Kremer
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie rynku energii
ze źródeł odnawialnych (3009)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pani
Joanny Muchy (znak: SPS-023-3009/08) w sprawie
rynku energii ze źródeł odnawialnych przedstawiam
stanowisko w powyższej sprawie.
Cel unijny dla Polski związany z wykorzystaniem
odnawialnych źródeł energii wynika z dyrektywy
2001/77/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
27 września 2001 r. w sprawie wspierania produkcji
na rynku wewnętrznym energii elektrycznej wy-
twarzanej ze źródeł odnawialnych i zapisów trakta-
tu akcesyjnego, który określa cel wskaźnikowy dla
Polski (nieobligatoryjny) zakładający uzyskanie
7,5% udziału energii elektrycznej, wytworzonej w źró-
dłach odnawialnych, w krajowym zużyciu brutto
energii elektrycznej do końca 2010 r. Natomiast cele
na rok 2020 dla poszczególnych państw członkow-
skich zostaną dopiero przyjęte. Obecnie trwają pra-
ce nad nową dyrektywą w sprawie promowania
energii ze źródeł odnawialnych, w ramach której
m.in. zostanie określony obligatoryjny dla naszego
kraju cel dotyczący udziału energii ze źródeł odna-
wialnych w bilansie energii finalnej (cel proponowa-
ny w projekcie dyrektywy to 15%).
Odnosząc się do pytań dotyczących możliwości
zaliczenia energii wytworzonej z odpadów, uprzej-
mie informuję, że obecnie w resorcie środowiska
trwają prace nad projektem rozporządzenia mini-
stra środowiska w sprawie szczegółowych warun-
ków technicznych kwalifikowania części energii od-
zyskanej z termicznego przekształcania odpadów
komunalnych jako energii z odnawialnego źródła
energii. W projekcie rozporządzenia określono:
— rodzaje frakcji zawartych w odpadach komu-
nalnych, które – przekształcane termicznie w spa-
larni odpadów – mogą być uznane za frakcje ulega-
jące biodegradacji w sensie definicji biomasy, zawar-
tej w dyrektywie 2001/77/WE oraz w ustawie z dnia
10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne,
— techniczne i organizacyjne warunki wiarygod-
nego dokumentowania ilościowego i energetycznego
udziału frakcji ulegających biodegradacji, zawartych
w odpadach komunalnych podlegających termiczne-
mu przekształcaniu w spalarniach odpadów i zaliczo-
nych jako źródło odnawialne w bilansie energetycz-
nym odzysku energii w spalarni odpadów.
Wprowadzenie przedmiotowego rozporządzenia
umożliwi szybsze i skuteczniejsze osiągnięcie rygo-
rystycznych przepisów zawartych w dyrektywie
Rady 1999/31/WE z dnia 26 kwietnia 1999 r. w spra-
wie składowania odpadów, a także przyczyni się do
realizacji ww. celu określonego w dyrektywie 2001/
77/WE. Warto również zwrócić uwagę na fakt, iż
projekt przedmiotowego rozporządzenia nie dotyczy
odpadów przemysłowych. Natomiast należy zazna-
czyć, iż przedstawione w interpelacji dane pochodzą
ze starego „Krajowego planu gospodarki odpadami”.
Obowiązującym obecnie jest bowiem Kpgo 2010,
a poziom recyklingu odpadów opakowaniowych wy-
nosi 27%.
Ponadto należy wyjaśnić, że definicje biomasy
oraz biogazu wprowadzone na potrzeby rozliczania
energii wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii,
zgodne z dyrektywą 2001/77/WE, zawarte są w roz-
porządzeniu ministra gospodarki z dnia 19 grudnia
2005 r. w sprawie szczegółowego zakresu obowiąz-
ków uzyskania i przedstawienia do umorzenia świa-
dectw pochodzenia, uiszczenia opłaty zastępczej
oraz zakupu energii elektrycznej i ciepła wytworzo-
nych w odnawialnych źródłach energii (Dz. U. Nr 261,
poz. 2187, z późn. zm.). Definicje te określają, że:

— biomasa to stałe lub ciekłe substancje pocho-
dzenia roślinnego lub zwierzęcego, które ulegają
biodegradacji, pochodzące z produktów, odpadów
i pozostałości z produkcji rolnej oraz leśnej, a także
przemysłu przetwarzającego ich produkty, a także
części pozostałych odpadów, które ulegają biodegra-
dacji (§ 2 pkt 1);
— biogaz to gaz pozyskany z biomasy, w szcze-
gólności z instalacji przeróbki odpadów zwierzęcych
lub roślinnych, oczyszczalni ścieków oraz składo-
wisk odpadów.
Zgodnie z ww. definicjami odpady pochodzenia
roślinnego lub zwierzęcego, które ulegają biodegra-
dacji, są biomasą, natomiast gaz pozyskany ze skła-
dowisk odpadów jest biogazem.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę na fakt, że
w celu określenia wymagań z zakresu ochrony po-
wietrza w procesach spalania biomasy została okre-
ślona odrębna definicja biomasy. Definicja ta jest
zgodna z definicją zawartą w dyrektywie 2001/80/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 paź-
dziernika 2001 r. w sprawie ograniczenia emisji nie-
których zanieczyszczeń do powietrza z dużych obiek-
tów energetycznego spalania i została wprowadzona
rozporządzeniem ministra środowiska z dnia 20 grud-
nia 2005 r. w sprawie standardów emisyjnych z in-
stalacji (Dz. U. Nr 260, poz. 2181, z późn. zm.). Zgod-
nie z tą definicją do biomasy zaliczane są następują-
ce odpady:
— roślinne z rolnictwa i leśnictwa;
— roślinne z przemysłu przetwórstwa spożyw-
czego, jeżeli odzyskuje się wytwarzaną energię
cieplną;
— włókniste roślinne z procesu produkcji pier-
wotnej masy celulozowej i z procesu produkcji papie-
ru z masy, jeżeli odpady te są spalane w miejscu,
w którym powstają, a wytwarzana energia cieplna
jest odzyskiwana;
— korka;
— drewna, z wyjątkiem odpadów drewna zanie-
czyszczonego impregnatami i powłokami ochronny-
mi, które mogą zawierać związki chlorowcoorga-
niczne lub metale ciężkie, oraz drewna pochodzące-
go z odpadów budowlanych lub z rozbiórki.
Przy spalaniu biomasy (zdefiniowanej jak wyżej)
stosuje się standardy emisyjne takie jak określone
dla spalania paliw (t.j. przepisy rozdziału 2 ww. roz-
porządzenia ministra środowiska). Natomiast spa-
lanie odpadów niewymienionych w rozporządzeniu
ministra środowiska, a kwalifikowanych jako bio-
masa zgodnie z cytowanym wyżej rozporządzeniem
ministra gospodarki podlega przepisom dotyczącym
spalania odpadów (rozdział 3 rozporządzenia mini-
stra środowiska).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
561
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie powszechnych okresowych badań
profilaktycznych dla rolników (3010)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 9 maja 2008 r. (znak:
SPS-023-3010/08) przekazujące interpelację pani
poseł Joanny Muchy w sprawie powszechnych okre-
sowych badań profilaktycznych rolników, przedsta-
wiam poniższe stanowisko.
Sprawę okresowych badań profilaktycznych rol-
ników reguluje ustawa z dnia 27 czerwca 1997 r.
(Dz. U. z 2004 r. Nr 125, poz. 1317) o służbie medy-
cyny pracy, w której art. 23 stanowi, że profilaktycz-
ną opiekę zdrowotną sprawowaną przez służbę me-
dycyny pracy rolnicy indywidualni i pracujący z nimi
domownicy oraz członkowie spółdzielni produkcji
rolnej finansują ze środków własnych, z wyjątkiem
orzecznictwa dotyczącego rolniczych chorób zawo-
dowych, którego finansowanie następuje na zasa-
dach określonych w przepisach o ubezpieczeniu spo-
łecznym rolników. Zasadniczym elementem profi-
laktycznej opieki zdrowotnej nad pracownikami są
badania profilaktyczne – wstępne i okresowe.
Rozporządzenie ministra zdrowia i opieki spo-
łecznej z dnia 15 września 1997 r. (Dz. U. Nr 120,
poz. 766) w sprawie wykonywania przez służbę me-
dycyny pracy profilaktycznej opieki zdrowotnej
w stosunku do osób objętych tą opieką na swój
wniosek, wydane na podstawie cytowanej wyżej
ustawy, stanowi, że rolnik może wybrać dowolną
podstawową jednostkę służby medycyny pracy,
z którą ustala zakres tej opieki, a także okres jej
sprawowania. Dopuszcza się również możliwość
świadczenia jednorazowego.
W związku z tym, że badania okresowe są prze-
prowadzane na wniosek i koszt rolnika, zgłaszal-
ność na nie jest w znacznym stopniu ograniczona.
Pozostaje zatem do rozważenia możliwość przepro-
wadzenia stosownych działań w zakresie edukacji
zdrowotnej. Wpłynęłoby to na podniesienie poziomu
świadomości rolników o wpływie niekorzystnych
warunków pracy w rolnictwie na stan zdrowia osób
pracujących w gospodarstwach rolnych.
Ministerstwo Zdrowia corocznie zleca jednost-
kom badawczo-rozwojowym, działającym w zakresie
medycyny pracy, realizowanie prac badawczo-wdro-
żeniowych w tej dziedzinie. Jest oczywiste, że zmo-
bilizowanie rolników do działań na rzecz swojego
zdrowia jest sprawą dużej wagi. Dlatego w kolejnym
zamówieniu prac badawczo-wdrożeniowych mini-
stra zdrowia ulokowana zostanie oferta na realiza-
562
cję programu edukacyjnego dla osób pracujących
w gospodarstwach rolnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie otwarcia przejścia granicznego
w miejscowości Tokary w woj. podlaskim
w pow. siemiatyckim (3011)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 9 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3011/
08), skierowanego do prezesa Rady Ministrów pana
Donalda Tuska, przekazującego interpelację posła
na Sejm RP pana Jarosława Matwiejuka w sprawie
otwarcia przejścia granicznego w miejscowości To-
kary w woj. podlaskim w pow. siemiatyckim, prze-
kazanego przez sekretarza stanu, szefa Gabinetu
Politycznego Prezesa Rady Ministrów pana Sławo-
mira Nowaka pismem z dnia 15 maja 2008 r. (sygn.
DSPA – 4401 - 2837/08), z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie pragnę zwrócić uwagę, iż w kwestii
budowy nowych przejść granicznych zgodnie z § 4
pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 grud-
nia 2005 r. w sprawie obowiązków wojewody w za-
kresie finansowania i utrzymywania przejść gra-
nicznych, przejść turystycznych, miejsc przekracza-
nia granicy na szlakach turystycznych oraz punk-
tów nocnego postoju na rzekach granicznych, ich
wyposażenia w sprzęt, a także organów właściwych
do osadzania i utrzymywania znaków granicznych
na morskich wodach wewnętrznych (Dz. U. Nr 256,
poz. 2145) organem właściwym do planowania i wy-
konywania inwestycji w przejściu granicznym jest
właściwy miejscowo wojewoda.
Biorąc zatem powyższe pod uwagę, zasadne wy-
daje się, iż inicjatywa utworzenia drogowego przej-
ścia granicznego w miejscowości Tokary w woj. pod-
laskim (pow. siemiatycki, gmina Mielnik) powinna
zostać zgłoszona (wraz ze wskazaniem źródła finan-
sowania inwestycji) przez wojewodę podlaskiego
oraz omówiona podczas kolejnego posiedzenia Pod-
komisji ds. Przejść Granicznych i Infrastruktury
Polsko-Białoruskiej Międzyrządowej Rady Koordy-
nacyjnej ds. Współpracy Transgranicznej. Przy
czym warto zauważyć, iż ze względu na bardzo wy-
sokie koszty budowy i utrzymania przejść granicz-
nych (budowa infrastruktury średniej wielkości dro-
gowego przejścia granicznego kosztuje ok. 150 mln zł,
natomiast koszty utrzymania przekraczają 1 mln zł
w skali roku) wniosek o utworzenie nowego przej-
ścia granicznego powinien spełniać szereg kryte-
riów, z których najważniejszym jest zapewnienie od-
powiednich środków finansowych na budowę i utrzy-
manie przejścia.
W celu dalszego usprawnienia funkcjonowania
polsko-białoruskiej granicy państwowej podejmowa-
ne są zdecydowane działania zarówno w zakresie
modernizacji i rozbudowy istniejących przejść gra-
nicznych, jak i budowy nowych. Obecnie prowadzo-
na jest rozbudowa drogowego przejścia granicznego
Terespol-Brześć za kwotę 52 mln zł oraz planowana
jest modernizacja przejścia Połowce-Pieszczatka.
Wspomnieć warto, iż podczas posiedzenia Podko-
misji ds. Przejść Granicznych i Infrastruktury Pol-
sko-Białoruskiej Międzyrządowej Komisji Koordy-
nacyjnej ds. Współpracy Transgranicznej, które od-
było się w dniu 10 sierpnia 2007 r. w Brześciu, stro-
ny potwierdziły zainteresowanie rozszerzeniem ru-
chu w przejściu granicznym Połowce-Pieszczatka
o międzynarodowy ruch osobowy, autobusów i towa-
rowy do 3,5 t. Równocześnie trwają prace nad roz-
szerzeniem zakresu ruchu w drogowym przejściu
granicznym Sławatycze-Domaczewo o międzynaro-
dowy ruch autobusów i towarowy do 3,5 t. Rozsze-
rzenie zakresu ruchu będzie możliwe po wybudowa-
niu odpowiedniej infrastruktury przez stronę biało-
ruską.
W dniu 20 grudnia 2007 r. Rada Ministrów wy-
raziła zgodę na zawarcie porozumienia o utworze-
niu drogowego przejścia granicznego Lipszczany-
-Sofijewo, przeznaczonego dla międzynarodowego
ruchu osobowego i towarowego samochodami do
3,5 t. Odpowiednia infrastruktura przejścia zosta-
nie wybudowana na terytorium RP. Utworzenie no-
wych przejść granicznych Kodeń-Stradiczy oraz Wy-
goda-Kostary przewidziane jest w następnym okre-
sie programowania środków unijnych, po 2013 r.
Formą ułatwiania, zwłaszcza stałym mieszkań-
com strefy przygranicznej, przekraczania granicy
zewnętrznej Unii Europejskiej jest mały ruch gra-
niczny. Polska jako kraj, który posiada jedną z naj-
dłuższych lądowych granic zewnętrznych, była i jest
zainteresowana rozwojem tej formy wzajemnych
kontaktów obywateli. Przedstawiciele Polski brali
aktywny udział w pracach nad przygotowaniem roz-
porządzenia (WE) nr 1931/2006 Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. ustana-
wiającego przepisy dotyczące małego ruchu granicz-
nego na zewnętrznych granicach lądowych państw
członkowskich i zmieniającego postanowienia kon-
wencji z Schengen (Dz. U. UE L 06. 405. 01). Powyż-
sze rozporządzenie określa podstawowe zasady, ja-
kim mały ruch graniczny powinien odpowiadać,
a także upoważnia państwa członkowskie do zawie-
rania lub utrzymywania w mocy umów dwustron-
nych z sąsiadującymi państwami trzecimi w celu

wdrożenia małego ruchu granicznego. W myśl art. 15
ww. rozporządzenia umowy dwustronne zawierać
mogą postanowienia dotyczące ułatwień przy prze-
kraczaniu granicy, zgodnie z którymi państwa
członkowskie:
a) tworzą specjalne przejścia graniczne otwarte
tylko dla mieszkańców strefy przygranicznej;
b) wydzielają specjalne pasy ruchu dla miesz-
kańców strefy przygranicznej na zwykłych przej-
ściach granicznych lub
c) biorąc pod uwagę warunki lokalne oraz tam,
gdzie wyjątkowo istnieje wymóg o szczególnym cha-
rakterze, zezwalają mieszkańcom strefy przygra-
nicznej na przekraczanie ich zewnętrznej granicy
lądowej w określonych miejscach, innych niż wyzna-
czone przejścia graniczne oraz poza ustalonymi go-
dzinami.
Zawarcie takich umów pozwoli mieszkańcom
stref przygranicznych (obejmujących z zasady ob-
szar do 30 km od granicy, a w niektórych przypad-
kach wynikających ze specyfiki podziału admini-
stracyjnego do 50 km od granicy) na regularne prze-
kraczanie wspólnej granicy i przebywanie w tych
strefach ze względów kulturalnych, społecznych, ro-
dzinnych oraz w uzasadnionych przypadkach także
z powodów ekonomicznych, tylko po okazaniu spe-
cjalnego zezwolenia, bez konieczności uzyskiwania
wiz. Zezwolenie na przekroczenie granicy wydawa-
ne jest odpłatnie.
Umowy bilateralne o małym ruchu granicznym,
zawierane przez państwa członkowskie z krajami są-
siednimi, muszą być również zgodne z cytowanym po-
wyżej rozporządzeniem (WE) nr 1931/2006 Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r.
Zgodnie z art. 13 ust. 2 przedmiotowego rozporządze-
nia przed zawarciem umów o małym ruchu granicz-
nym Rzeczpospolita Polska jest zobowiązania do uzy-
skania opinii Komisji Europejskiej w zakresie zgodno-
ści proponowanej umowy z rozporządzeniem oraz
zmiany treści umowy według wytycznych Komisji.
Na zakończenie pragnę poinformować, iż w dniach
14–15 kwietnia 2008 r. w Warszawie odbyła się
pierwsza tura negocjacji umowy o małym ruchu gra-
nicznym z Republiką Białorusi. Obecnie rząd RP
oczekuje na zaproszenie strony białoruskiej w celu
przeprowadzenia kolejnych rund negocjacji.
W odniesieniu do zawarcia umowy o małym ru-
chu granicznym z Federacją Rosyjską uprzejmie in-
formuję, iż w chwili obecnej w Ministerstwie Spraw
Zagranicznych trwają prace nad polską kontrpropo-
zycją umowy o małym ruchu granicznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
563
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zagrożeń wiążących się z przewozem
substancji niebezpiecznych dla terenów
chronionych i zamieszkałej tam ludności (3013)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Jarosława Matwiejuka nr SPS-023-
-3013/08 z dnia 9 maja br., w której zawarte zostały
pytania odnośnie do przewozu towarów niebezpiecz-
nych oraz nadzoru nad ładunkami niebezpiecznymi
w pobliżu skupisk ludności, uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych wyjaśnień.
Roczne przewozy ładunków niebezpiecznych na
kolejach polskich sięgają 20 mln ton. Mając na uwa-
dze masowy charakter tego typu przewozów, szcze-
gółowe rejestrowanie całego ich procesu przewozo-
wego nie jest obecnie możliwe. Niemniej, co pragnę
podkreślić, wzmożonemu nadzorowi, śledzeniu i re-
jestrowaniu podlegają wszystkie ładunki zakwalifi-
kowane jako „materiały szczególnie niebezpieczne”,
którymi jest 15 rodzajów substancji groźnych dla
zdrowia lub życia ludzkiego.
Mając na uwadze, iż większość stacji rozrządo-
wych i stacji rozrządowych pomocniczych nie jest
usytuowanych w bezpośrednim sąsiedztwie dużych
skupisk ludności, a znajduje się w pewnym od nich
oddaleniu, biorąc także pod uwagę fakt obowiązy-
wania na kolejach polskich szczegółowych zasad kie-
rowania pociągów zawierających materiały niebez-
pieczne na poszczególne tory stacyjne (regulują je
regulaminy techniczne stacji), bezpośrednie ingero-
wanie rozwiązaniami administracyjnymi w proces
technologiczny nie jest wskazane.
Obszar, którego dotyczy wspomniana interpela-
cja, ograniczony jest liniami kolejowymi:
— nr 2 Warszawa Centralna – Terespol – granica
państwa,
— nr 6 Zielonka – Kuźnica Białostocka – granica
państwa,
— nr 31 Siedlce – Siemianówka – granica pań-
stwa.
W okresie pomiędzy styczniem 2007 r. a kwiet-
niem 2008 r. na ww. liniach doszło do jednego wy-
padku z udziałem towarów niebezpiecznych. W dniu
15 marca ub. r. w bazie paliw w Narewce miał miej-
sce wyciek z cysterny kolejowej 1630 kg/litrów gazu
propan-butanu. W trakcie przeładunku gazu z wa-
gonu cysterny do autocysterny nastąpiło wyciśnię-
cie uszczelki na kołnierzu cysterny kolejowej na fa-
zie ciekłej. Powstała chmura gazowa uległa zapale-
niu od styczników systemu alarmowego pracujących
w rozdzielni elektrycznej oddalonej o ok. 110 m od
miejsca rozszczelnienia. Od palącego się gazu zapa-
liły się węże gumowe łączące wagon cysternę z in-
564

stalacja stałą. Powstał pożar powierzchniowy, który
następnie przekształcił się w strumieniowy samej
cysterny. Zapaliła się także ściółka w lesie znajdują-
cym się nieopodal na terenie zakładu. Po ugaszeniu
i wstępnym schłodzeniu cysterny zabezpieczono za-
wór powstrzymujący dalszy wypływ gazu. W wyni-
ku działań kontrolnych ustalono, iż przyczyną zda-
rzenia była wada techniczna. W trakcie próby gasze-
nia pracownik bazy paliw uległ poparzeniu. I jest to
jedyna osoba poszkodowana w wyniku zdarzenia.
Ogólnie w kraju w okresie pomiędzy styczniem
2007 r. a kwietniem br. doszło do 5 wypadków
i 36 awarii (tj. wycieku lub rozszczelnienia) z udzia-
łem towarów niebezpiecznych.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, iż odpowied-
nie służby realizują nadzór nad bezpieczeństwem
przewozu koleją towarów niebezpiecznych i podej-
mują działania zmierzające do podnoszenia wymo-
gów technicznych dla wagonów cystern przewożą-
cych towary niebezpieczne, jak również zaostrzania
rozmaitych procedur związanych z takimi przewo-
zami. Podległy ministrowi infrastruktury Urząd
Transportu Kolejowego nadzoruje, czy przewoźnicy
dysponują zatwierdzonymi przez prezesa UTK in-
strukcjami wewnętrznymi i czy postanowienia tych
przepisów pozostają w zgodności zarówno z przepi-
sami ogólnokrajowymi, jak i międzynarodowymi.
Ponadto Urząd Transportu Kolejowego stale moni-
toruje, czy postanowienia przepisów i instrukcji są
przestrzegane, a wszelkie uchybienia stwierdzane
w tym zakresie muszą być usuwane, zgodnie z decy-
zjami określonymi w wystąpieniach pokontrolnych.
Liczba kontroli w zakładach właściwych terytorial-
nie w zakresie wspomnianych wcześniej linii kolejo-
wych przedstawia poniższa tabela.
Niezależnie od powyższego, na podstawie infor-
macji przekazanych przez ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji, należy stwierdzić, iż w celu za-

Termin przeprowadzonej
Lp. Jednostka kontrolowana Stacja/Szlak
kontroli
Zakład Linii Kolejowych w Białymstoku,
1. Kuźnica Białostocka 6–17 marca 2006 r.
sekcja Białystok
Zakład Przewozów Towarowych w Białymstoku,
2. Kuźnica Białostocka 6–17 marca 2006 r.
sekcja Sokółka
Zakład Przewozów Towarowych w Białymstoku,
3. Czeremcha 10–14 kwietnia 2006 r.
sekcja Hajnówka
Zakład Przewozów Towarowych Małaszewicze,
4. Czeremcha 10–14 kwietnia 2006 r.
sekcja Siemianówka
Zakład Przewozów Towarowych Małaszewicze,
5. Siemianówka 24–28 kwietnia 2006 r.
sekcja Siemianówka
Zakład Linii Kolejowych w Białymstoku,
6. Siemianówka 25–27 kwietnia 2006 r.
sekcja Hajnówka
Operator Logistyczny Paliw Płynnych sp. z o.o.,
7. bocznica w Małaszewiczach 26–27 listopada 2006 r.
Baza Paliw
8. Przedsiębiorstwo Usługowo-Handlowe AGROSTOP bocznica w Małaszewiczach 30 listopada–8 grudnia 2006 r.
9. EUROLOGISTYKA SA – Okręg Wschodni bocznica w Zaborzu 13–19 grudnia 2006 r.
PUHB TRASA sp. z o.o.
10. bocznica w Małaszewiczach 18–19 stycznia 2007 r.
w Białej Podlaskiej
CTL Południe sp. z o.o.
11. bocznica w Małaszewiczach 30 stycznia–2 lutego 2007 r.
w Krakowie
12. TRANSGAZ SA w Zalesiu bocznica w Małaszewiczach 30 stycznia–2 lutego 2007 r.
13. MIRTRANS sp. z o.o. w Gdyni, Oddział w Małaszewiczach Przedsiębiorstwo Spedycyjne 19–20 lutego 2007 r.
BIALCHEM TRANS sp. z o.o.
14. bocznica w Małaszewiczach 19–23 marca 2007 r.
w Wólce Dobryńskiej
PROGAS EUROGAZ sp. z o.o.
15. bocznica w Małaszewiczach 19–23 marca 2007 r.
w Wólce Dobryńskiej
GASPOL SA
16. bocznica w Małaszewiczach 19–23 marca 2007 r.
Małaszewicze
P.H. CONKRET sp. z o.o.
17. bocznica w Małaszewiczach 16–31 maja 2007 r.
Biała Podlaska
18. Petrodom-Eko Domański sp. jawna Biała Podlaska Małaszewicze 13–15 maja 2007 r.
Zakład Przewozów Towarowych Małaszewicze,
19. Łuków 27–29 czerwca 2007 r.
sekcja w Łukowie
20. Lotos Kolej sp. z o.o. Białystok–Małkinia 1 sierpnia 2007 r.
21. Zakład Przewozów Towarowych w Białymstoku Białystok 30 lipca–1 sierpnia 2007 r.
Stacje/terminale:
Zakład Przewozów Towarowych Małaszewicze,
22. Siemianówka, Wiącków, 14–29 lutego 2008 r.
sekcja Siemianówka
Planta, Chrzanów, Narewka
Zakład Linii Kolejowych w Białymstoku,
23. Siemianówka 14–29 lutego 2008 r.
sekcja Hajnówka
Zakład Linii Kolejowych
24. w Białymstoku, Kuźnica Białostocka 21–31 maja 2008 r.
sekcja Białystok

bezpieczenia lokalnej ludności zamieszkałej przy li-
nii kolejowej Siedlce – Siemianówka – granica pań-
stwa opracowane zostały odpowiednie procedury
postępowania na wypadek zdarzenia z udziałem
materiałów niebezpiecznych.
Zgodnie z art. 5 ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r.
o zarządzaniu kryzysowym (Dz. U z 2007 r. Nr 89,
poz. 590) na poziomie krajowym, wojewódzkim, po-
wiatowym i gminnym tworzy się plany reagowania
kryzysowego, w skład których wchodzą m.in. takie
elementy, jak: charakterystyka zagrożeń oraz ocena
ryzyka ich wystąpienia, przewidywane warianty
działań w sytuacjach kryzysowych, zasady informo-
wania ludności o zagrożeniach i sposobach postępo-
wania na wypadek zagrożeń, organizacja ewakuacji
z obszarów zagrożonych. Aktualnie w planach re-
agowania kryzysowego woj. podlaskiego oraz powia-
tu hajnowskiego aktualizowane są procedury.
Jedną z form zabezpieczenia ludności przed za-
grożeniem jest zapewnienie szybkiego powiadomie-
nia o zagrożeniu. Najistotniejszym elementem za-
bezpieczającym lokalną ludność jest funkcjonujący
na terenie woj. podlaskiego System Wczesnego
Ostrzegania (SWO), w ramach którego działają sy-
reny alarmowe, tj. w miejscowości Narewka − 1 elek-
troniczna syrena alarmowa umożliwiająca nadawa-
nie komunikatów głosowych, Hajnówka – 10 syren,
w tym 3 elektroniczne oraz 1 syrena alarmowa nad
zalewem Siemianówka uruchamiana przez Woje-
wódzki Zarząd Melioracji Wodnej w Białymstoku.
Rodzaje alarmów i sygnałów alarmowych określa
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 paździer-
nika 2006 r. w sprawie systemów wykrywania ska-
żeń i właściwości organów w tych sprawach (Dz. U.
Nr 191, poz. 1415). Ponadto opracowane zostały pro-
cedury działań ratowniczych z wykorzystaniem sił
i środków do tych działań, które zawarte są w woje-
wódzkim i powiatowym planie ratowniczym, uzgod-
nionym w oparciu o porozumienia zawarte na szcze-
blach wojewódzkim i powiatowym.
Warto zauważyć, iż sprawdzenie założeń planów
i opracowanych procedur ratowniczych, jak również
współdziałania wszystkich podmiotów i służb ra-
towniczych woj. podlaskiego oraz województw ościen-
nych wraz z regionami przygranicznymi (Litwy,
Białorusi i Ukrainy) było przedmiotem międzynaro-
dowych seminariów ratowniczych organizowanych
corocznie od 2000 r. Seminaria poświęcone ratow-
nictwu związanemu z transportem towarów niebez-
piecznych były przeprowadzone na terenie powiatu
hajnowskiego (Międzynarodowe Seminarium Ra-
townicze Białowieża 2002, 2004 i 2006), natomiast
seminarium poświęcone w szczególności zagroże-
niom związanym z linią kolejową nr 31 przeprowa-
dzone zostało w 2004 r.
Ponadto zauważyć należy, że zgodnie z art. 29
ustawy z dnia 28 października 2002 r. o przewozie
drogowym towarów niebezpiecznych (Dz. U. Nr 199,
poz. 1671, z późn. zm.) Policja (wraz z innymi pomio-
tami) odpowiada przede wszystkim za kontrolę prze-
wozu materiałów z ładunkiem niebezpiecznym po
565
drogach RP, współdziałając w tym zakresie z przed-
stawicielami Transportowego Dozoru Technicznego
oraz w sprawach warunków przewozu drogowego
towarów promieniotwórczych – z przedstawicielami
Państwowej Agencji Atomistyki. Zakres kontroli Po-
licji w przedmiotowej kwestii obejmuje:
1) sprawdzenie posiadania przez kierowców lub
inne osoby wykonujące czynności związane z prze-
wozem materiałów niebezpiecznych tzw. zaświad-
czeń ADR;
2) dopuszczenie pojazdów do przewozu materia-
łów niebezpiecznych w zakresie:
— świadectwa dopuszczenia pojazdu,
— stanu technicznego pojazdu użytego do prze-
wozu, jego oznakowania i wyposażenia,
— klasyfikacji towaru niebezpiecznego,
— oznakowania opakowań i ich zawartości oraz
stanu technicznego,
— sposobu przewozu i trzeźwości kierującego.
Należy także podkreślić, iż na terenie woj. podla-
skiego realizowana jest przez Policję kontrola przed-
miotowych ładunków, w tym kierujących i pojazdów,
które przeprowadzane są przede wszystkim na głów-
nych ciągach komunikacyjnych województwa. Poli-
cja − w ramach „Krajowego harmonogramu działań
na rzecz poprawy bezpieczeństwa ruchu drogowego
na rok 2008” – prowadzi na terenie woj. podlaskiego
wzmożone działania prewencyjno-kontrolne TRUCK,
w tym m.in. w zakresie drogowych przewozów towa-
rów niebezpiecznych. W działaniach tych, na wyzna-
czonych punktach przy drogach krajowych i woje-
wódzkich, kontrole prowadzone są wspólnie z In-
spekcją Transportu Drogowego, Inspektoratem
Ochrony Środowiska oraz Strażą Pożarną. W dzia-
łaniach uczestniczą również funkcjonariusze Podla-
skiego Oddziału Straży Granicznej oraz przedstawi-
ciele Izby Celnej w Białymstoku. Monitoring drogo-
wego przewozu towarów niebezpiecznych prowadzo-
ny jest przez służbę dyżurną podlaskiej Policji.
Przekazując powyższe informacje, pragnę za-
znaczyć, iż – jak pokazują dotychczasowe doświad-
czenia – przewozy ładunków niebezpiecznych, zwłasz-
cza realizowane koleją, nie stwarzają szczególnych
zagrożeń, a wszelkie wypadki z udziałem pociągów
takie towary zawierających powodują reakcję sto-
sownych służb, w tym kolejowych, stosujących
szczegółowo rozpisaną procedurę czynności w ta-
kich sytuacjach podejmowanych. Dotyczy to zarów-
no przypadków rozszczelnienia wagonu, jak i wy-
stępujących sporadycznie zanieczyszczeń środowi-
ska naturalnego na obszarach przylegających do
obszaru kolejowego.
Wyrażam nadzieję, iż powyższe informację usa-
tysfakcjonują Pana Marszałka i Pana Posła.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
566
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie kierunków polskiej polityki
zagranicznej prowadzonej wobec Gruzji (3014)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka (pi-
smo nr SPS-023-3014/08 z dnia 8 maja 2008 r.)
w sprawie kierunków polskiej polityki zagranicznej
prowadzonej wobec Gruzji, z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, uprzejmie informuję.
Rada Ministrów w prowadzeniu polityki zagra-
nicznej państwa kieruje się postanowieniami Kon-
stytucji RP. Zgodnie z art. 146 konstytucji „1. Rada
Ministrów prowadzi politykę wewnętrzną i zagra-
niczną Rzeczypospolitej Polskiej. 2. Do Rady Mini-
strów należą sprawy polityki państwa niezastrzeżo-
ne dla innych organów państwowych i samorządu
terytorialnego”. W zakresie współpracy w sprawach
zagranicznych Rada Ministrów działa zgodnie
z art. 133 konstytucji. Równocześnie należy podkre-
ślić, że sprawy zagraniczne są przedmiotem konsul-
tacji prezesa RM i ministra spraw zagranicznych
z prezydentem RP. Konsultacje te dotyczą także po-
lityki RP wobec Gruzji.
W odniesieniu do drugiego pytania postawionego
w interpelacji pragnę zapewnić, że dążąc do poprawy
stosunków dwustronnych z Federacją Rosyjską, rząd
RP konsekwentnie zmierza do rozwiązywania pro-
blemów, które w okresie ostatnich lat obciążały wza-
jemne relacje, jak też poszukuje nowych form współ-
pracy na płaszczyźnie dwustronnej i w kontekście
dalszego rozwoju stosunków instytucji zachodnich
(UE, NATO) z Rosją. Priorytetem polskiej aktywno-
ści jest ustanowienie pragmatycznych, a przede
wszystkim klarownych i trwałych, zasad współpracy
polsko-rosyjskiej i współpracy unijno-rosyjskiej. Kwe-
stia dążenia Gruzji do członkostwa w NATO i UE nie
ma bezpośredniego związku ze stosunkami polsko-
-rosyjskimi. Polska dyplomacja nie łączy poparcia dla
euroatlantyckich aspiracji Gruzji z tematami bilate-
ralnymi dotyczącymi relacji między Moskwą a War-
szawą, co jednak nie oznacza, że zamierzamy unikać
w rozmowach z przedstawicielami strony rosyjskiej
otwartej dyskusji na temat rozwoju sytuacji w Gruzji
i przyszłości tego kraju.
Obawy władz rosyjskich przed rozszerzeniem
NATO i UE m.in. o Gruzję pozostają faktem, nieza-
leżnie od oceny ich racjonalności. W ocenie minister-
stwa w dużej mierze wynika to z pokutującego w ro-
syjskiej świadomości zimnowojennego stereotypu
zagrożenia zewnętrznego, który jest wykorzystywa-
ny przez rosyjskie kręgi wojskowe i polityczne do
rozgrywek toczących się w rosyjskiej polityce we-
wnętrznej. Można zakładać, że antynatowska reto-
ryka będzie ulegać stopniowemu wyciszeniu, w mia-
rę zacieśniania współpracy Rosji z zachodnimi
partnerami, która będzie się przekładać na postępy
modernizacji w Rosji oraz wzrost zaufania do Za-
chodu. Stawiając przed sobą ambitne plany moder-
nizacji kraju, władze FR zdają sobie sprawę, że bez
współpracy z Zachodem osiągniecie tego celu nie
będzie możliwe. Z tego powodu Rada Ministrów za-
mierza skupić się na takich aspektach relacji z Ro-
sją, które wpisują się we wsparcie przez UE promo-
dernizacyjnych tendencji w Rosji, a zarazem przy-
gotowują odpowiedni grunt do racjonalnego i otwar-
tego dialogu oraz współpracy w sprawach regional-
nych i globalnych.
Odnosząc się do trzeciego pytania postawionego
w interpelacji, które dotyczy stanowiska rządu pol-
skiego w sprawie sił stabilizacyjnych w Abchazji
i Osetii Południowej, pragnę poinformować, że obec-
ny mandat sił pokojowych operujących w strefie
konfliktów separatystycznych w Gruzji (Abchazja
i Osetia Południowa) został określony i uzgodniony
między Tbilisi i Moskwą jako mechanizm monitoro-
wania sytuacji bezpieczeństwa po zakończeniu dzia-
łań zbrojnych z okresu 1992–1994. Wraz z ustano-
wieniem sił stabilizacyjnych stworzony został także
mechanizm konsultacji pomiędzy stronami konflik-
tu, tj. z udziałem przedstawicieli społeczności z Ab-
chazji i Osetii Południowej, przy współudziale orga-
nizacji międzynarodowych (OBWE w Osetii i ONZ
w Abchazji). Zatem zmiana mandatu wymaga ak-
ceptacji stron konfliktu oraz odpowiednich organi-
zacji międzynarodowych. Władze RP z uwagą śledzą
i analizują efektywność funkcjonowania ww. me-
chanizmów oraz działania podejmowane w ich ra-
mach, które powinny służyć zapobieganiu incyden-
tom oraz przyczyniać się do uregulowania obu kon-
fliktów. Polska zamierza wspierać propozycje słu-
żące pokojowemu rozwiązaniu tych konfliktów.
Uważamy, że skuteczności sił stabilizacyjnych w Ab-
chazji i Osetii Płd. sprzyjałoby większe zaangażo-
wanie instytucji i organizacji międzynarodowych,
w tym UE.
Jeżeli chodzi o apel gruzińskiego ministra spraw
zagranicznych Dawida Bakradze do wspólnoty mię-
dzynarodowej o wzięcie jego kraju w obronę przed
Rosją, którą oskarżył o chęć zaanektowania obu re-
gionów (Abchazji i Osetii Płd.), polski rząd niezmien-
nie opowiada się za zachowaniem integralności te-
rytorialnej Gruzji i rozwiązaniem konfliktów na
drodze pokojowej oraz potwierdza suwerenność, nie-
podległość i integralność Gruzji. Podejmuje zatem
stosowne działania dwustronne i wielostronne na
rzecz realizacji tych fundamentalnych założeń.
Mianowicie rząd polski zabiega na forum UE
o poparcie przez Unię Europejską wysiłków Gruzji
ukierunkowanych na utrzymanie jej integralności
terytorialnej. Unia Europejska zajęła stanowisko
w tej sprawie, zgodne z polskimi postulatami, m.in.
w formie oświadczenia prezydencji słoweńskiej nt.
eskalacji napięcia między Gruzją i Rosją z 2 maja br.

Minister spraw zagranicznych RP uczestniczył rów-
nież we wspólnej wizycie w Tbilisi, wespół z mini-
strem spraw zagranicznych Słowenii, Szwecji, Li-
twy, Łotwy oraz specjalnym przedstawicielem UE
ds. Kaukazu Południowego, w dniu 12 maja br. Wi-
zyta ta stanowiła wyraźny sygnał na temat znacze-
nia, jakie UE, a w szczególności ww. kraje i Polska,
przywiązują do stosunków z Gruzją.
Polska intensywnie zabiega o obecność tematyki
gruzińskiej w agendzie najważniejszych unijnych
gremiów. Przykładem był wspólny list ministrów
R. Sikorskiego i C. Bildta z dnia 13 lutego br. doty-
czący Gruzji, którego wynikiem była m.in. dyskusja
ministrów spraw zagranicznych państw członkow-
skich UE podczas posiedzenia Rady UE ds. Ogól-
nych i Stosunków Zewnętrznych (GAERC) 10–11
marca br. Ministrowie spraw zagranicznych państw
członkowskich UE uzgodnili 26 maja br. konkluzje
dot. Gruzji, w których ponownie wyrazili poważne
zaniepokojenie wydarzeniami, które wzmocniły na-
pięcie między Gruzją, Federacją Rosyjską, i potwier-
dzili poparcie UE dla suwerenności, niepodległości
i integralności terytorialnej Gruzji w jej uznanych
międzynarodowo granicach. Kwestie starań o roz-
wiązanie zamrożonych konfliktów, w tym na terenie
Gruzji, są także stałym elementem rozmów Unii
Europejskiej z Rosją.
Obecnie są przygotowywane lub negocjowane
projekty następujących umów międzynarodowych
z Gruzją:
— umowy między rządem RP a rządem Gruzji
o cywilnej komunikacji lotniczej,
— umowy między rządem RP a rządem Gruzji
o zniesieniu obowiązku wizowego dla posiadaczy
paszportów dyplomatycznych,
— umowy między rządem RP a rządem Gruzji
o międzynarodowym transporcie drogowym.
Przechodząc do stanowiska rządu polskiego w spra-
wie projektów budowy gazociągów Nabucco i South
Streem, uprzejmie informuję, iż bezpieczeństwo
energetyczne jest jednym z najważniejszych celów
polityki gospodarczej i zagranicznej obecnego rządu.
Ze względu na konieczność podejmowania szeregu
działań na płaszczyźnie międzynarodowej (w kon-
taktach dwu- i wielostronnych) bezpieczeństwo
energetyczne jest traktowane priorytetowo, jako
istotne zadanie zagranicznej polityki ekonomicznej,
realizowanej przez MSZ. Polska podejmuje następu-
jące działania mające na celu zwiększenie bezpie-
czeństwa energetycznego kraju:
1) na forum UE współtworzy europejską polity-
kę energetyczną w duchu solidarności energetycznej
państw członkowskich,
2) ubiega się o członkostwo w Międzynarodowej
Agencji Energetycznej,
3) zabiega o dywersyfikację źródeł i dróg dostaw
surowców energetycznych, w tym o realizację pro-
jektów: ropociągu Odessa–Brody–Płock, bezpośred-
niego połączenia gazociągiem ze złożami norweski-
mi (Baltic Pipe), budowy terminalu LNG w Świnouj-
567
ściu, zaangażowania Polski w projekt elektrowni
atomowej Ignalina II oraz mostu elektroenergetycz-
nego Polska–Litwa,
4) dąży do zwiększenia krajowych możliwości
wydobywczych oraz rozbudowy objętości magazy-
nowych.
Gazociąg ten nie będzie przechodzić przez tery-
torium naszego kraju. Projekt South Stream jest na-
tomiast potencjalnym konkurentem projektu do-
staw gazu na rynek europejski gazociągiem Nabuc-
co popieranym przez Komisję Europejską. Działania
dotyczące projektów dywersyfikacyjnych w Europie
Środkowej i Południowej (Nabucco, South Stream)
powinny być dyskutowane w kontekście bezpieczeń-
stwa energetycznego UE. Realizacja projektu South
Stream może w jakimś stopniu utrudnić tworzenie
unijnej strategii energetycznej oraz wypracowanie
jednolitego stanowiska UE w relacjach z pozaunij-
nymi dostawcami węglowodorów. Niemniej jednak
dane dotyczące trendów zużycia gazu w UE w na-
stępujących 20 latach wskazują, że przynajmniej
w średniookresowej perspektywie obie inwestycje
mogą mieć uzasadnienie ekonomiczne.
Polska wspiera wysiłki Komisji Europejskiej
w celu realizacji gazociągu Nabucco. Jego powstanie
jest silnie uzależnione od pozyskania perspekty-
wicznych źródeł dostaw gazu z Azji Centralnej. Eko-
nomiczne uzasadnienie dla powstania tej inwestycji
powinno płynąć również od strony popytowej. Do-
tychczasowe długoterminowe prognozy zużycia
gazu w Europie wskazują, że możliwa byłaby reali-
zacja zarówno Nabucco, jak i South Stream. Nabuc-
co włączony jest do Trans-European Energy Ne-
twork, dzięki czemu projekt ten może liczyć na pre-
ferencyjne kredyty z Europejskiego Banku Inwesty-
cyjnego. Bardzo ważnym sygnałem dotyczącym re-
alności Nabucco było dołączenie niemieckiego przed-
siębiorstwa energetycznego RWE do konsorcjum.
Udział tej firmy znacznie uwiarygodnia projekt, za-
pewnia popyt na gaz ze strony klientów RWE oraz
zwiększa prawdopodobieństwo uzyskania dostępu
do nowych źródeł gazu w Azji Środkowej. Wolę dołą-
czenia do projektu wyraził również Gaz de France.
Jako potencjalnego udziałowca wymienia się też fir-
mę SOCAR z Azerbejdżanu.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
568
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie konieczności zwiększenia wydobycia
gazu i ropy z zasobów krajowych (3015)
W odpowiedzi na pismo z dnia 8 maja 2008 r.
(znak: SPS-023-3015/08), przy którym przesłana
została interpelacja pana posła Stanisława Steca,
przedstawiam poniższe informacje w sprawie poru-
szonej przez pana posła.
W Polsce całkowite udokumentowane i wydoby-
walne zasoby ropy naftowej wynoszą ok. 21,9 mln
ton, a gazu ziemnego – ok. 99,8 mld m3. Jednocześnie
zużycie ropy naftowej w naszym kraju w 2007 r. wy-
niosło ok. 20,028 mln ton, z czego ok. 428 tys. ton (ok.
2,1%) pochodziło z wydobycia ze złóż krajowych. Zu-
życie gazu ziemnego w 2007 r. wyniosło ok. 14,35 mld
m3, w tym ok. 4,3 mld m3 (ok, 30%) pochodziło z wy-
dobycia krajowego.
W najbliższych latach spółki zajmujące się poszu-
kiwaniem i wydobyciem ropy naftowej i gazu ziem-
nego w Polsce, tj. Polskie Górnictwo Naftowe i Ga-
zownictwo SA oraz Przedsiębiorstwo Poszukiwań
i Eksploatacji Złóż Ropy i Gazu „Petrobaltic” SA
planują zwiększenie wydobycia i sprzedaży ropy
naftowej do ok. 1 mln ton rocznie każda. Ponadto
zarząd PGNiG SA przygotował wstępny plan prac
poszukiwawczych na lata 2008-2017. Zakłada on
stopniowe zwiększanie nakładów na prace poszuki-
wawcze gazu ziemnego w kraju do kwoty 650 mln zł
(wobec 560 mln zł w 2008 r.). Podjęto ponadto dzia-
łania zmierzające do rozwoju nowych technologii po-
szukiwawczo-wydobywczych oraz przeznaczono do-
datkowe środki na zakup nowoczesnego sprzętu ba-
dawczego. Proces ten jest ukierunkowany na odkry-
wanie nowych obszarów złożowych, nowych złóż
w obszarach teoretycznie już rozpoznanych oraz na
rozszerzenie możliwości wydobywczych z istnieją-
cych złóż węglowodorów.
Według zarządu PGNiG SA, biorąc pod uwagę
dotychczasowe doświadczenia firmy, prowadzona
polityka w zakresie poszukiwań i wydobycia powin-
na pozwolić na co najmniej utrzymanie wydobycia
gazu ziemnego na poziomie 4,3 do 4,5 mld m3/rok
w przeliczeniu na gaz wysoko metanowy oraz zabez-
pieczyć przyrost zasobów w stosunku 1,1 do wielko-
ści wydobycia. Jednocześnie należy zauważyć, że
biorąc pod uwagę fakt, że roczny spadek wydobycia
ze złóż eksploatowanych wynosi ok. 7%, to dla utrzy-
mania obecnego poziomu wydobycia (ok. 4,3 mld m3
rocznie) co roku muszą być podłączane do eksploata-
cji nowe złoża o rocznym wydobyciu ok. 300 mln m3.
Należy uznać, że jest to znaczący wysiłek, z uwagi
na to, że nowo odkrywane złoża są stosunkowo małe,
a procedury związane z uzyskaniem pozwoleń na
budowę kopalni są długotrwałe (1,5-2 lat).
W związku z niewielkimi krajowymi złożami wę-
glowodorów, szczególnie ropy naftowej, główny na-
cisk został położony na zapewnienie dostaw surowca
z zagranicy oraz wspieranie inicjatyw i projektów
międzynarodowych w zakresie poszukiwania i wy-
dobycia ropy naftowej. Jedną z takich inicjatyw jest
projekt budowy ropociągu Odessa-Brody-Płock-
-Gdańsk, który stanowić będzie element korytarza
transportowego węglowodorów z regionu Morza Ka-
spijskiego do Polski i dalej na rynki międzynarodo-
we. Przykładem tego typu działań są również wysił-
ki przedsiębiorstw poszukiwawczo-wydobywczych,
mające na celu zapewnienie dostępu do złóż zagra-
nicznych, np. działania podjęte przez PGNiG SA
w Norwegii, Libii, Egipcie. Powyższe działania są
wspierane przez rząd oraz mogą liczyć na wszelką
niezbędną pomoc.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie kosztów pobytu wojsk
w Iraku i Afganistanie (3017)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
pana posła Stanisława Steca w sprawie kosztów po-
bytu polskich wojsk w Iraku i Afganistanie (SPS-
-023-3017/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Wydatki dotyczące zaangażowania polskich kon-
tyngentów wojskowych w Republice Iraku i w Is-
lamskiej Republice Afganistanu wyniosły łącznie
– od 2002 r. do dnia 31 marca 2008 r. – 1 477 419, 6
tys. zł.
Na Polski Kontyngent Wojskowy w Republice
Iraku (działający w ramach operacji Iraqi Freedom)
zostały przeznaczone środki finansowe w kwocie
908 819,3 tys. zł, natomiast na Polski Kontyngent
Wojskowy w Islamskiej Republice Afganistanu
(działający w ramach operacji Enduring Freedom
i ISAF) w kwocie 568 600, 3 tys. zł.
Powyższe wydatki dotyczyły przygotowania per-
sonelu polskich kontyngentów wojskowych, ubezpie-
czeń, uzbrojenia i sprzętu wojskowego, ich prze-
mieszczenia do rejonu misji i okresowej rotacji, ubez-
pieczeń, a także utrzymania w czasie wykonywania
zadań w rejonie odpowiedzialności.
Udział Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w operacjach w Republice Iraku i w Islamskiej Re-

publice Afganistanu nie byłby możliwy bez znaczą-
cego wsparcia ze strony Stanów Zjednoczonych
Ameryki. Realizowane jest ono nieodpłatnie i doty-
czy w szczególności przygotowania baz, zakwatero-
wania, wyżywienia, paliw, lotniczego i morskiego
transportu personelu oraz sprzętu do i z rejonu ope-
racji. Ponadto strona amerykańska przekazała na
potrzeby polskich kontyngentów wojskowych mię-
dzy innymi sprzęt bojowy i łączności, który zwięk-
szał zdolność bojową i bezpieczeństwo żołnierzy.
Zgodnie z postanowieniem prezydenta Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 21 grudnia 2007 r. o przedłu-
żeniu okresu użycia Polskiego Kontyngentu Wojsko-
wego w składzie Międzynarodowych Sił Stabilizacyj-
nych w Republice Iraku (M. P. Nr 100, poz. 1088) Pol-
ski Kontyngent Wojskowy ma pełnić misję w składzie
Międzynarodowych Sił Stabilizacyjnych w Republice
Iraku do dnia 31 października 2008 r. Do tego czasu
planuje się przekazanie Irackim Siłom Bezpieczeń-
stwa pełnej odpowiedzialności za prowincję Al Qu-
adisiyah, co związane jest z przemieszczeniem sprzę-
tu do portu w Kuwejcie oraz z przerzutem stanu oso-
bowego do kraju. Strona amerykańska potwierdziła
gotowość do przerzutu strategicznego stanu osobowe-
go i sprzętu Polskiego Kontyngentu Wojskowego
w Republice Iraku do kraju.
Interwencja sił międzynarodowych w Islamskiej
Republice Afganistanu wynika z postanowień rezolu-
cji Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjed-
noczonych nr 1386 (2002) z dnia 20 grudnia 2001 r.,
a ich obecność jest systematycznie aprobowana przez
kolejne rezolucje Rady Bezpieczeństwa Organizacji
Narodów Zjednoczonych. Od dnia 11 sierpnia 2003 r.
dowodzenie operacją Międzynarodowych Sił Wspie-
rania Bezpieczeństwa (International Security Assi-
stance Forces – ISAF) sprawuje Organizacja Trakta-
tu Północnoatlantyckiego, zgodnie z decyzją Rady
Północnoatlantyckiej z dnia 16 kwietnia 2003 r.
Udział Rzeczypospolitej Polskiej w tej operacji
wynika z zobowiązań sojuszniczych wynikających
z Traktatu Północnoatlantyckiego sporządzonego
w Waszyngtonie w dniu 4 kwietnia 1949 r. (Dz. U.
z 2000 r. Nr 87, poz. 970), którego Polska jest stroną
od 1999 r. Operacja jest powszechnie uważana za
kluczową dla Organizacji Traktatu Północnoatlan-
tyckiego i jej spójności. Udział zatem Rzeczypospoli-
tej Polskiej we wskazanym przedsięwzięciu jest wy-
razem współodpowiedzialności za Sojusz Północno-
atlantycki, który stanowi podstawową gwarancję
bezpieczeństwa Polski.
Organizacja Traktatu Północnoatlantyckiego, współ-
pracując z legalnymi władzami tego kraju, posiada
przejrzystą wizję dalszych działań zmierzających do
przekazania odpowiedzialności rządowi Islamskiej
Republiki Afganistanu za jego kraj. Decyzja o zakoń-
czeniu operacji nie jest teraz przedmiotem rozważań
na forum sojuszu, który główny wysiłek swoich dzia-
łań kieruje na zapewnienie bezpiecznych i stabilnych
warunków dla odbudowy i rozwoju kraju.
569
Obecny mandat sił międzynarodowych w Islam-
skiej Republice Afganistanu, zgodnie z rezolucją
Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjedno-
czonych, obowiązuje do dnia 13 października 2008 r.
Taką perspektywę czasową obecności polskich jed-
nostek w Afganistanie określa postanowienie prezy-
denta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 październi-
ka 2007 r. o przedłużeniu okresu użycia Polskiego
Kontyngentu Wojskowego w Islamskiej Republice
Afganistanu (M. P. Nr 72, poz. 774, ze zm.). Nie wy-
klucza się przy tym przedłużenia okresu użycia pol-
skich wojsk, stosownie do ewentualnego przedłuże-
nia mandatu sił międzynarodowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie finansowania
chemioterapii niestandardowej (3019)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Stanisława Steca
z dnia 22 kwietnia 2008 r., przysłaną przy piśmie
marszałka Sejmu z dnia 8 maja 2008 r., znak: SPS-
-023-3019/08, w sprawie finansowania chemiotera-
pii niestandardowej, uprzejmie informuję, że mini-
ster zdrowia już w dniu 16 kwietnia 2008 r., po prze-
prowadzeniu postępowania administracyjnego, wsz-
czętego z urzędu, wydał decyzję administracyjną,
w której stwierdził nieważność zarządzenia nr 20/
2008/DGL prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 31 marca 2008 r. zmieniającego zarządzenie
w sprawie przyjęcia „Szczegółowych materiałów in-
formacyjnych o przedmiocie postępowania w spra-
wie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
leczenie szpitalne”, w części wprowadzającej zmiany
do wytycznych w sprawie stosowania świadczenia
„Chemioterapia niestandardowa”.
Decyzji został nadany rygor natychmiastowej
wykonalności na mocy art. 108 § 1 Kodeksu postę-
powania administracyjnego. W konsekwencji podję-
tych działań przez ministra zdrowia prezes Narodo-
wego Funduszu Zdrowia wydał zarządzenie nr 23/
570
2008/DGL z dnia 16 kwietnia 2008 r., na mocy któ-
rego zostały usunięte przepisy zakwestionowane
przez ministra zdrowia.
Wspomniana w piśmie pana posła Fundacja „Gwiaz-
da Nadziei” została poinformowana o działaniach po-
dejmowanych przez ministra zdrowia w przedmioto-
wej sprawie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie pomocy dla środowisk
popegeerowskich (3020)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 8 maja 2008 r., znak: SPS-023-3020/
08, dotyczące interpelacji posła Stanisława Steca
w sprawie pomocy dla środowisk popegeerowskich,
uprzejmie informuję, iż resort rolnictwa podjął pra-
ce dotyczące rozwiązania problemów środowiska po-
pegeerowskiego. W dniu 14 maja 2008 r. odbyło się
kolejne spotkanie z przedstawicielami środowiska
popegeerowskiego, w którym udział wzięli posłowie,
przedstawiciele organizacji samorządowych, insty-
tucji państwowych działających w obszarze rynku
pracy i pomocy społecznej. Tematyką spotkania był
popegeerowski rynek pracy oraz możliwości finan-
sowania programów zatrudnienia z Programu Ope-
racyjnego „Kapitał ludzki”.
Obecnie resort rolnictwa rozważa wszelkie aspek-
ty dotyczące możliwości utworzenia Funduszu Wspar-
cia dla Środowisk Popegeerowskich, a jednocześnie
prowadzi prace koncepcyjne w zakresie określenia
celów i zadań funduszu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 26 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posłów Anity Błochowiak
i Wojciecha Pomajdy
w sprawie poparcia działań zmierzających
do uzyskania dodatkowego limitu dopłat
dla kredytów preferencyjnych z dopłatami
do oprocentowania ze środków Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
(3023)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 9 maja
2008 r. (znak: SPS-023-3023/08) interpelacją po-
słów Anity Błochowiak i Wojciecha Pomajdy w spra-
wie poparcia działań zmierzających do uzyskania
dodatkowego limitu dopłat dla kredytów preferen-
cyjnych z dopłatami do oprocentowania ze środków
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
uprzejmie informuję Pana Marszałka, co następuje.
W trakcie prac rządowych nad projektem budże-
tu państwa na 2008 r. minister finansów pismem
z dnia 17 sierpnia 2007 r. określił limit środków
przeznaczonych na wydatki bieżące dla Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na pozio-
mie 1 150 mln zł.
Pragnę nadmienić, że ustalona dla Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na 2008 r.
dotacja celowa w wysokości 1 150 mln zł przeznaczo-
na jest na sfinansowanie kosztów funkcjonowania
agencji oraz na realizację zadań ustawowych, w tym
na dopłaty do oprocentowania inwestycyjnych kre-
dytów bankowych, na dopłaty do oprocentowania
kredytów „klęskowych”, na pomoc dla podmiotów
zajmujących się zbieraniem zwłok padłych przeżu-
waczy oraz świń, przetwarzaniem, transportem
oraz spalaniem mączek wyprodukowanych z tych
zwłok, finansowanie grup producenckich, finanso-
wanie zalesiania gruntów rolnych.
W planie finansowym Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa na dopłaty do oprocento-
wania inwestycyjnych i klęskowych kredytów ban-
kowych zaplanowana została łączna kwota 849 575
tys. zł, w tym na dopłaty do oprocentowania kredy-
tów inwestycyjnych kwota 649 001 tys. zł, natomiast
na dopłaty do oprocentowania kredytów klęskowych
kwota 200 574 tys. zł. Wysokość środków na dopłaty
do oprocentowania ww. kredytów została wyliczona
przy stopie redyskonta weksli 4,75%, obowiązującej
w czasie prac nad projektem budżetu państwa na
rok 2008.
Wobec 5-krotnego podwyższenia od tego czasu
przez Radę Polityki Pieniężnej stopy redyskontowej
weksli stanowiącej podstawę do naliczania oprocen-
towania kredytów preferencyjnych oraz dopłat ze
środków Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa środki przewidziane w budżecie państwa
na dopłaty do oprocentowania kredytów inwestycyj-

nych i klęskowych udzielanych w 2008 r. okazały się
niewystarczające na pokrycie potrzeb banków.
Za zgodą Sejmowej Komisji Finansów Publicz-
nych środki dla Agencji Restrukturyzacji i Moderni-
zacji Rolnictwa na powyższy cel zostały zwiększone
o 60 mln zł do łącznej kwoty 709 001 tys. zł. Powyż-
sze środki pozwoliły uruchomić akcję kredytową na
poziomie ok. 1,2 mld zł.
W celu zapewnienia ciągłości preferencyjnego
kredytowania przedsięwzięć inwestycyjnych w rol-
nictwie oraz wznowienia produkcji po klęskach
w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej pismami z dnia 29 kwietnia 2008 r.
(znak: Fwe/Br.3113-94/08/1889) oraz z dnia 14 maja
2008 r. (znak: Fwe 3113-109/08/2083) wystąpiłem
do ministra finansów o wyrażenie zgody na przezna-
czenie części rezerwy celowej przewidzianej na inne
cele w rolnictwie na dalsze zwiększenie dopłat do
oprocentowania inwestycyjnych kredytów banko-
wych o kwotę 30 mln zł oraz kredytów klęskowych
o kwotę 10 mln zł.
Określone w planach finansowych Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w latach
2006 i 2007 limity dopłat do oprocentowania kredy-
tów pozwalające na uruchamianie akcji kredytowej
dla kredytów inwestycyjnych w wysokości ok. 3 mld zł
przedstawiały się następująco:
— 2006 r.: zostały zaplanowane na dopłaty do
oprocentowania inwestycyjnych kredytów banko-
wych środki w wysokości 374 589 tys. zł, a na do-
płaty do oprocentowania kredytów przeznaczo-
nych na likwidację skutków klęsk środki w wyso-
kości 56 874 tys. zł;
— 2007 r.: zostały zaplanowane na dopłaty do
oprocentowania inwestycyjnych kredytów banko-
wych środki w wysokości 510 134 tys. zł, a na do-
płaty do oprocentowania kredytów przeznaczonych
na likwidację skutków klęsk środki w wysokości
156 498 tys. zł;
— 2008 r.: zaplanowane są środki na dopłaty do
oprocentowania bankowych kredytów inwestycyj-
nych w wysokości 709 001 tys. zł (tj. o ok. 39% wyż-
sze w stosunku do 2007 r. i o ponad 89% wyższe
w porównaniu do 2006 r.), natomiast na dopłaty do
oprocentowania kredytów klęskowych w wysokości
200 574 tys. zł (tj. wyższe o ponad 28% w porówna-
niu do roku 2007 i o ponad 252% wyższe w stosunku
do roku 2006).
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
571
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie realizacji programu wieloletniego
„Program dla Odry – 2006” (3024)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 9 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3024/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Sławomira Kopycińskiego z dnia 7 maja 2008 r.
w sprawie realizacji programu wieloletniego „Pro-
gram dla Odry – 2006” uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie należy podkreślić, że organami odpo-
wiedzialnymi za realizację zadań inwestycyjnych
związanych z ww. programem są minister środowi-
ska oraz pełnomocnik rządu do spraw „Programu
dla Odry – 2006”.
Niemniej jednak z inicjatywy ministra spraw we-
wnętrznych i administracji w 2007 r. zostały podpi-
sane stosowne umowy z Międzynarodowym Ban-
kiem Odbudowy i Rozwoju oraz Bankiem Rozwoju
Rady Europy na częściowe finansowanie zadań Pro-
jektu Ochrony Przeciwpowodziowej w Dorzeczu
Rzeki Odry, który jest częścią wskazanego powyżej
programu.
Nadzór nad realizacją projektu sprawuje Komi-
tet Sterujący Projektu, którego przewodniczącym
jest minister spraw wewnętrznych i administracji.
Ponadto komitet tworzą: minister finansów i mini-
ster środowiska.
Całkowity koszt projektu wynosi 505 mln euro.
Projekt ten współfinansowany będzie również ze środ-
ków Funduszu Spójności Unii Europejskiej (130 mln
euro) i środków budżetu państwa (30 mln euro).
Projekt zakłada stworzenie systemu czynnego i bier-
nego zabezpieczenia przeciwpowodziowego doliny
Odry poprzez budowę suchego zbiornika przeciwpo-
wodziowego (polderu) Racibórz Dolny oraz odbudowę
i modernizację systemu zabezpieczeń przeciwpowo-
dziowych Wrocławia (Wrocławski Węzeł Wodny).
Odnosząc się do wskazanego w wystąpieniu pro-
blemu tempa realizacji zbiornika przeciwpowodzio-
wego Racibórz Dolny, wskazać należy, iż przyczyny
opóźnienia w jego realizacji są złożone i nie mogą
w sposób bezsporny obarczać jedynie inwestora czy
pełnomocnika rządu do spraw „Programu dla Odry
– 2006”. Do przyczyn opóźnienia należą m.in.:
— problemy z pozyskiwaniem gruntów w rejonie
zbiornika;
— problemy zmiany miejsca zamieszkania miesz-
kańców z terenu zbiornika;
— problemy związane z Naturą 2000;
— długotrwałe procedury przetargowe.
Zgodnie z informacją przekazaną przez Krajowy
Zarząd Gospodarki Wodnej Komisji Ochrony Środo-
572
wiska, Zasobów Naturalnych i Leśnictwa, na posie-
dzeniu w dniu 27 marca 2008 r. poświęconym reali-
zacji ww. inwestycji, rozwiązanie projektowe lokali-
zacji zbiornika Racibórz Dolny przedstawione w kon-
cepcji programowo-technicznej z 1998 r. nie zostało
zaakceptowane przez mieszkańców wsi Nieboczowy
oraz część mieszkańców wsi Ligota Tworkowska.
Mieszkańcy powołali i zarejestrowali „Stowarzysze-
nie zwykłe na rzecz obrony mieszkańców wsi Niebo-
czowy przed wysiedleniem”. Zarząd stowarzyszenia
przedstawił własną propozycję korekty trasy prawo-
stronnej zapory, która pozwalała zachować zabudo-
wania wsi Nieboczowy w stanie nienaruszalnym, na
zawalu. Propozycja ta powodowała zmniejszenie po-
jemności zbiornika o około 30 mln m3 przy wzroście
kosztów o ponad 100 mln zł, konieczność odwodnie-
nia terenów zawala na obszarze pozostawionej wsi
Nieboczowy poprzez układ pompowy, a także zmia-
ny warunków klimatycznych na obszarze osłonię-
tym zaporami ziemnymi o wysokości do 10 m. Po-
wyższe względy spowodowały, że inwestor nie mógł
przyjąć proponowanego przez stowarzyszenie roz-
wiązania.
Stowarzyszenie wyczerpało procedurę odwoław-
czą w postępowaniu administracyjnym dotyczącym
wydania decyzji lokalizacyjnej dla zbiornika, łącznie
z wnioskiem o kasację do Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego. Po odrzuceniu przez Naczelny Sąd Ad-
ministracyjny wniosku kasacyjnego w dniu 27 kwiet-
nia 2007 r. stowarzyszenie zmieniło swoje stanowi-
sko w sprawie obrony wsi Nieboczowy przed wysie-
dleniem na rzecz zmiany lokalizacji wsi Nieboczowy
jako nowej jednostki ewidencyjnej – „Nowe Niebo-
czowy”, z odbudową obiektów użyteczności publicz-
nej, tj. szkoły, sklepów, remizy straży pożarnej, ko-
ścioła i przeniesieniem cmentarza.
Wskazana zmiana lokalizacji wsi wymaga spo-
rządzenia przez gminę Lubomia aktualizacji stu-
dium uwarunkowań i kierunków zagospodarowania
przestrzennego gminy oraz planu miejscowego gmi-
ny. Regionalny Zarząd Gospodarki Wodnej w Gliwi-
cach, w ramach prac przygotowawczych, zabezpie-
czył w planie miejscowym gminy Lubomia grunt
pod budownictwo zamienne na terenie Syrynia-Dą-
browa w ilości 105 działek, tj. w pobliżu proponowa-
nej obecnie lokalizacji nowej wsi. Chęć przeniesienia
do wsi Nowe Nieboczowy wyraziło 50 rodzin. Pozo-
stali mieszkańcy opowiadają się za otrzymaniem od-
szkodowania pieniężnego bądź też podejmą decyzję
w późniejszym terminie.
Różnego typu zastrzeżenia zgłaszane są także
przez organizacje ekologiczne. W wyniku działań or-
ganizacji pozarządowych:
— minister środowiska stwierdził nieważność
decyzji wojewody z dnia 27 września 2005 r., nr Śr.-
-VII-7/6632/Natura2000/61/2/05, zezwalającej na re-
alizację przedsięwzięcia pn. „Zbiornik przeciwpowo-
dziowy Racibórz Dolny (polder) na rzece Odrze”,
w obrębie którego zlokalizowany jest obszar propo-
nowany do włączenia do Europejskiej Sieci Natura
2000 jako specjalny obszar ochronny siedlisk pod
nazwą „Las koło Tworkowa”. Powodem stwierdze-
nia nieważności decyzji była zmiana przepisów usta-
wy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody
(Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn. zm.), w wyniku cze-
go uchylono przepis, na podstawie którego została
wydana decyzja;
— minister środowiska uchylił zaskarżoną decy-
zję wojewody śląskiego z dnia 31 sierpnia 2005 r.,
nr ŚR-VII.3-6810/7410/15/05, która ustalała warun-
ki prowadzenia robót dla przedsięwzięcia pn. „Zbior-
nik przeciwpowodziowy Racibórz Dolny na rzece
Odrze”. Minister dopatrzył się w wydanej decyzji
uchybień, polegających m.in.: na tym, że organ nie
odniósł się w decyzji do wszystkich uwag i wniosków
zgłaszanych przez organizacje pozarządowe, nie okre-
ślił jednoznacznie, na jakie obszary Natura 2000 in-
westycja będzie miała wpływ.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w latach
2003−2007 na realizację zbiornika wydano 43,2
mln zł, z tego 14,7 mln zł z rezerwy celowej będącej
w dyspozycji pełnomocnika rządu do spraw „Pro-
gramu dla Odry − 2006”. Ponadto, zgodnie z umo-
wą rządową z Międzynarodowym Bankiem Odbudo-
wy i Rozwoju i Bankiem Rozwoju Rady Europy,
na realizację tego przedsięwzięcia przeznaczono
218,3 mln euro. Inwestycja ta została również
umieszczona na liście indykatywnej projektów Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
− wartość dofinansowania Funduszu Spójności
określono na kwotę 92, 9 mln euro.
Według przedstawionego przez inwestora zwery-
fikowanego harmonogramu budowy zbiornika za-
kończenie robót budowlanych i oddanie go do eks-
ploatacji możliwe jest do 2015 r.
W odniesieniu do problematyki finansowania
projektu modernizacji Wrocławskiego Węzła Wod-
nego pragnę zauważyć, że po opublikowaniu zwery-
fikowanej listy projektów kluczowych, zapewniają-
cej ich dofinansowanie z Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”, pełnomocnik rządu
do spraw „Programu dla Odry – 2006” zwrócił się
do ministra rozwoju regionalnego o ponowne umiesz-
czenie na liście następujących projektów:
— Modernizacja Wrocławskiego Węzła Wod-
nego;
— Ochrona od powodzi Kotliny Kłodzkiej;
— Modernizacja zbiornika wodnego Nysa w za-
kresie bezpieczeństwa przeciwpowodziowego; po-
prawa stanu ochrony przeciwpowodziowej Lewina
Brzeskiego na Nysie;
— poprawa odpływu wód powodziowych w okre-
sie zimowym z jeziora Dąbie.
W ocenie pełnomocnika projekty inwestycyjne
mieszczące się w zadaniowym zakresie ustawy z dnia
6 lipca 2001 r. o ustanowieniu programu wieloletnie-
go „Program dla Odry – 2006” (Dz. U. z 2001 r.
Nr 98, poz. 1067, z późn. zm.) oraz spełniające pod-
stawowe kryteria selekcyjne powinny uzyskać za-
pewnienie ich dofinansowania poza drogą konkur-

sową, z uwagi na rangę tego programu, a zwłaszcza
jego cele.
W odpowiedzi na powyższe minister rozwoju re-
gionalnego poinformował, że celem przeprowadzo-
nej w styczniu 2008 r. weryfikacji było przede
wszystkim przeanalizowanie projektów umieszczo-
nych na listach dla Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” pod kątem ich zgodności
z kryteriami strategicznymi, dostępności alokacji fi-
nansowej czy też możliwości realizacji w okresie
2007−2015. Przyczyną nieumieszczenia na liście
projektów indywidualnych dla PO IiŚ wyżej wymie-
nionych projektów z zakresu priorytetu III było za-
grożenie, że projekty te nie zostaną przygotowane
w założonym terminie, a w związku z tym − wnio-
ski o dofinansowanie nie zostaną przedłożone zgod-
nie z przyjętymi harmonogramami. Podjęte działa-
nie miało na celu niedoprowadzenie do sytuacji re-
zerwowania środków na projekty, które mogłyby nie
zostać zrealizowane w obecnym okresie programo-
wania.
W związku z powyższym Regionalny Zarząd Go-
spodarki Wodnej we Wrocławiu czyni starania w za-
kresie właściwego przygotowania ww. inwestycji
(opracowywana jest dokumentacja techniczna oraz
studia wykonalności).
Ponadto wskazać należy, że Modernizacja Wro-
cławskiego Węzła Wodnego współfinansowana jest
ze środków Banku Światowego. Umowa kredytowa
została już podpisana, tak więc realizacja tego zada-
nia nie jest zagrożona.
Nawiązując do kwestii budowy zbiornika Kamie-
niec na Nysie Kłodzkiej, uprzejmie informuję, że
z informacji przekazanych przez pełnomocnika rzą-
du do spraw „Programu dla Odry – 2006” wynika,
iż na inwestycję pod nazwą „Kamieniec Ząbkowic-
ki” do chwili obecnej inwestor, tj. Regionalny Zarząd
Gospodarki Wodnej we Wrocławiu, wydatkował kwo-
tę 12 mln zł, przeznaczając ją na wykup gruntów
oraz przygotowanie dokumentacji. Natomiast Peł-
nomocnik rządu z rezerwy celowej budżetu państwa
sfinansował dokumentację dotyczącą powyższego
przedsięwzięcia na kwotę 18 mln zł.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że realizacja bu-
dowy zbiornika wodnego Kozielno została zakończo-
na. Zbiornik został przekazany do użytkowania
w październiku 2002 r.
Odnosząc się do kwestii planowanych prac zabez-
pieczających przed powodzią, informuję, że zgodnie
z załącznikiem nr 3 do ustawy o ustanowieniu pro-
gramu wieloletniego „Program dla Odry − 2006”,
modernizacja systemu ochrony przed powodzią
miast w dolinie górnej Odry obejmuje jedynie ochro-
nę Raciborza, Koźla i Opola.
W zakresie modernizacji stopnia wodnego Chró-
ścice na rzece Odrze Regionalny Zarząd Gospodarki
Wodnej we Wrocławiu rozpoczął prace wstępne
w 2003 r. Do chwili obecnej wykonany został nastę-
pujący zakres prac:
— projekty budowlane i studium wykonalności
(opracowane w latach 2003−2004);
573
— 50% projektów wykonawczych w 2005 r. dla
potrzeb realizacji inwestycji.
Opracowanie pozostałych projektów wykonaw-
czych zostało zaplanowane na lata 2008−2010.
Ponadto uzyskano następujące decyzje admini-
stracyjne niezbędne do realizacji przedmiotowej in-
westycji:
— decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu
publicznego wydana przez wójta gminy Dobrzeń
Wielki (rok 2006);
— pozwolenie wodnoprawne wydane przez woje-
wodę opolskiego (rok 2006);
— decyzja o środowiskowych uwarunkowaniach
zgody na realizację przedsięwzięcia, wydana przez
wójta gminy Dobrzeń Wielki (rok 2006).
Tereny pod inwestycję, które nie należą do Re-
gionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej we Wrocła-
wiu, zostały w całości udostępnione inwestorowi
w oparciu o umowę użyczenia. Podkreślić należy, iż
uzyskanie pozwolenia na budowę możliwe będzie do-
piero po aktualizacji projektów budowlanych. Przy-
gotowanie dokumentacji przetargowej wraz z kosz-
torysami inwestorskimi przewidywane jest na
IV kwartał 2008 r. lub I kwartał 2009 r. Termin roz-
poczęcia inwestycji wyznaczony został na sierpień
2009 r., natomiast planowany termin zakończenia
– na wrzesień 2012 r. Wartość zadania wynosi około
70 mln zł brutto.
Przewiduje się, że inwestycja finansowana będzie
z Funduszu Spójności priorytet: Transport wodny
śródlądowy – aplikacja o uzyskanie finansowania
z funduszu znajduje się w końcowej fazie opracowa-
nia. Do chwili obecnej wszystkie wyszególnione po-
wyżej prace finansowane były z budżetu państwa.
Jednocześnie pragnę poinformować, że – w ra-
mach dostępnych limitów środków na lata 2007−2013
z funduszy strukturalnych Unii Europejskiej – do
modernizacji przygotowywany jest pierwszy odcinek
prawostronnego wału w km 5,5−11,2 rzeki Warty
na terenie gmin Kostrzyn i Witnica. Wał ten chroni
częściowo zabudowane tereny miejscowości Dąbro-
szyn, Krześniczka i Kamień Mały wraz z użytkami
rolnymi oraz w rejonie planowanego przedsięwzię-
cia – teren parku narodowego „Ujście Warty”. Obec-
nie opracowywana jest dokumentacja techniczna.
Szacuje się, że koszt modernizacji tego odcinka
wyniesie około 15 mln zł. Pozostałe ujściowe odcinki
wałów rzeki Warty − prawostronny w km od
11,2−21,8 na terenie gminy Witnica oraz lewostron-
ny w km 18,6−22,0 na terenie gmin Witnica i Krze-
szyce – przewidziane do modernizacji, będą realizo-
wane w miarę możliwych do pozyskania środków
finansowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
574
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie kwestii sprawności działania
zagranicznych agend naszego państwa,
w tym zwłaszcza w odniesieniu do tempa
wydawania wiz przez Konsulat Generalny RP
we Lwowie (3026)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wiesława Wody (pismo nr SPS-
-023-3026/08 z dnia 9 maja 2008 r.) w sprawie
sprawności działania zagranicznych agend naszego
państwa, w tym zwłaszcza w odniesieniu do tempa
wydawania wiz przez Konsulat Generalnego RP we
Lwowie, uprzejmie informuję:
Od 15 kwietnia 2008 r. w ramach zmian w orga-
nizacji pracy wydziału wizowego Konsulatu Gene-
ralnego RP we Lwowie wprowadzono możliwość do-
konywania rejestracji internetowej bez ograniczeń
terminowych. Zapisy są prowadzone w dwóch odręb-
nych modułach – zapisy na wizy z prawem do pracy
oraz zapisy na wizy w innych celach. Internetowy
system rejestracji został wprowadzony z myślą
o uporządkowaniu potoku aplikujących oraz zmniej-
szeniu kolejek przed konsulatem. Ministerstwo pro-
wadzi prace nad udoskonaleniem zabezpieczenia
tych stron przed atakami hakerów. Ponadto, Mini-
sterstwo podejmuje działania mające na celu polep-
szenie poziomu obsługi interesantów wizowych,
skrócenie czasu rozpatrywania wniosków i zwięk-
szenie liczby wydawanych wiz. Istotne znaczenie dla
osiągnięcia tych celów ma rozwiązanie problemów
lokalowych urzędów konsularnych RP na Ukrainie.
W pierwszej kolejności ministerstwo pracuje nad
poprawą funkcjonowania Konsulatu Generalnego
RP we Lwowie. Proces wizowy w tym urzędzie kon-
sularnym charakteryzuje duża dysproporcja między
liczbą rozpatrywanych wniosków wizowych a pozio-
mem zainteresowania uzyskaniem wizy. Taki stan
rzeczy wynika z bardzo trudnych warunków lokalo-
wych tego konsulatu.
W pionie wizowym Konsulatu Generalnego we
Lwowie zatrudnionych jest aktualnie 7 konsulów,
8 pracowników ryczałtowych krajowych oraz 27 pra-
cowników ryczałtowych miejscowych. Do konsulatu
dodatkowo oddelegowano czasowo dwóch konsulów
z Kijowa i Sankt Petersburga. Wydział wizowy KG
RP we Lwowie od sierpnia 2007 r. pracuje w syste-
mie dwuzmianowym w godz. od 7 do 22. W obecnych
warunkach lokalowych dalsze zwiększenie obsady
personalnej tego urzędu jest niemożliwe. Sytuacja
ulegnie zmianie, kiedy w II połowie czerwca br. wy-
dział wizowy konsulatu zostanie przeniesiony do no-
wego pawilonu. Sprawy wizowe będą załatwiane za-
równo w nowym pawilonie, jak i w dotychczasowych
pomieszczeniach. Pozwoli to na zatrudnienie dodat-
kowych pracowników i uruchomienie kilkunastu
okienek dla obsługi interesantów wizowych. W oce-
nie ministerstwa powyższe działania powinny do-
prowadzić do osiągnięcia przez urząd takiej wydaj-
ności procesu wizowego, która zrównoważy zapo-
trzebowanie na wizy.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, że we Lwowie w trakcie budowy znajduje się
nowy budynek konsulatu. Oddanie nowej siedziby
urzędu planowane jest w II połowie 2009 r. Oczeku-
jemy, iż funkcjonowanie konsulatu w nowej siedzibie
wyeliminuje wiele dotychczasowych problemów i znacz-
nie usprawni obsługę interesantów.
Należy zaznaczyć, że wizy wydane w celu wyko-
nywania pracy, o których wspomina pan poseł
W. Woda w swojej interpelacji, stanowią znaczny od-
setek wiz wydawanych przez polskie urzędy konsu-
larne na Ukrainie (35% – we Lwowie i 27% – w Ode-
ssie). Przeciętny czas oczekiwania na wydanie wizy
do pracy w urzędach konsularnych RP na terenie
Ukrainy, w zależności od stopnia ich obciążenia
czynnościami wizowymi, wynosi od 5 do 15 dni.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, iż konsulowie
wykazują szczególne zrozumienie dla sytuacji rolni-
ków, przyjmując wnioski o wydanie wiz w celu wy-
konywania pracy przy zbiorze owoców miękkich,
również poza internetowym systemem rejestracji
wizowej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Kremer
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
prezesa Urzędu Zamówień Publicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jolanty Szymanek-Deresz
w sprawie stosowania trybu zapytania o cenę
w postępowaniach dotyczących udzielenia
zamówienia publicznego (3028)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej pani Jolanty Szymanek-Deresz z dnia 29 kwiet-
nia 2008 r. w sprawie stosowania trybu zapytania
o cenę w postępowaniach dotyczących udzielania za-
mówienia publicznego, przekazaną pismem z dnia
9 maja 2008 r. (znak: SPS-023-3028/08), pragnę
przedstawić następujące stanowisko.
W myśl przepisu art. 10 ust. 2 ustawy Prawo za-
mówień publicznych, zwanej dalej „Pzp”, zapytanie
o cenę jest szczególnym trybem przewidzianym

w przywołanej ustawie do udzielania zamówień pu-
blicznych. Oznacza to, iż w odróżnieniu od trybów
podstawowych, tj. przetargu nieograniczonego oraz
ograniczonego (art. 10 ust. 1 Pzp) dopuszczalność
jego zastosowania została ograniczona do ściśle okre-
ślonych przepisami sytuacji. Stosownie do art. 70 Pzp
zamawiający może udzielić zamówienia w trybie za-
pytania o cenę, jeżeli przedmiotem zamówienia są
dostawy lub usługi powszechnie dostępne o ustalo-
nych standardach jakościowych, a wartość zamó-
wienia jest mniejsza niż kwoty określone w przepi-
sach wydanych na podstawie art. 11 ust. 8. W świe-
tle zacytowanego przepisu zamawiający może posłu-
żyć się tym trybem wyłącznie w sytuacji, gdy speł-
nione są dwie wymienione w nim i interpretowane
ściśle przesłanki, tj. przedmiotem mogą być tylko
dostawy lub usługi powszechnie dostępne na rynku
o znormalizowanych standardach, których wartość
jest mniejsza niż – w zależności od kategorii zama-
wiającego udzielającego zamówienia – odpowiednio
równowartość wyrażonej w złotych kwoty 133 (pod-
sektor rządowy) albo 206 tys. euro (podsektor samo-
rządowy, jednostki badawczo-rozwojowe, państwo-
we instytucje kultury oraz uczelnie publiczne).
Tryb zapytania o cenę charakteryzuje się przede
wszystkim tym, iż zamawiający w myśl art. 71 ust. 1
Pzp wszczyna postępowanie w tym trybie, zaprasza-
jąc do składania ofert taką liczbę wykonawców
świadczących w ramach prowadzonej działalności
dostawy lub usługi będące przedmiotem zamówie-
nia, która zapewnia konkurencję oraz wybór oferty
najkorzystniejszej, nie mniejszej jednak niż 5.
Z brzmienia zacytowanego przepisu wynika, iż za-
proszenie do udziału w tym postępowaniu jest do-
puszczalne wyłącznie wtedy, gdy zapewni konku-
rencję oraz wybór oferty najkorzystniejszej. Tym
samym zamawiający nie jest uprawniony do auto-
matycznego zapraszania w każdym postępowaniu
5 wykonawców, lecz powinien zawsze badać, jaka
liczba wykonawców, nie mniejsza niż 5, zdoła zapew-
nić rzeczywistą konkurencję, przekładającą się na
wybór oferty najkorzystniejszej, w wymiarze wykra-
czającym poza ramy konkretnego postępowania, tj.
uwzględniającym ofertę rynkową odnoszącą się do
przedmiotu zamówienia dostępną w danym czasie
na rynku. Przy określaniu liczby wykonawców, któ-
rych należy zaprosić do składania ofert w trybie za-
pytania o cenę, zamawiający powinien mieć również
na względzie, iż stosownie do art. 93 ust. 1 pkt 2 Pzp
postępowanie prowadzone w tym trybie może zostać
rozstrzygnięte wyłącznie wtedy, gdy wpłyną co naj-
mniej dwie oferty niepodlegające odrzuceniu. Sytu-
acja ta jest odmienna od zachodzącej w innych try-
bach (z wyjątkiem licytacji elektronicznej), gdyż
w ich przypadku unieważnia się postępowanie tylko
wtedy, gdy nie wpłynie żadna oferta niepodlegająca
odrzuceniu, co jest równoznaczne z dopuszczalno-
ścią zawarcia umowy z wykonawcą, który jako jedy-
ny złożył prawidłową ofertę. Przywołana odmien-
575
ność uregulowania ma służyć zapewnieniu konku-
rencji w trybie zapytania o cenę.
Należy również podkreślić, iż do trybu zapytania
o cenę mają zastosowanie wszystkie zasady oraz in-
stytucje przewidziane dla trybów podstawowych.
Stosowanie tego trybu musi uwzględniać m.in. zasa-
dy równego traktowania, zachowania uczciwej kon-
kurencji, jawności, udzielenia zamówienia wyłącz-
nie wykonawcy wybranemu zgodnie z przepisami
ustawy Pzp, zapewnienia przygotowania i prowa-
dzenia postępowania przez osoby gwarantujące bez-
stronność oraz obiektywizm. Zamawiający jest zobo-
wiązany w szczególności do prowadzenia protokołu
postępowania o udzielenie zamówienia publicznego,
który wraz z załącznikami jest jawny oraz podlega
udostępnieniu każdemu zainteresowanemu bez ko-
nieczności wykazywania jakiegokolwiek interesu
w zakresie zwrócenia się z takim żądaniem. Po wy-
borze oferty najkorzystniejszej zamawiający infor-
muje o tym fakcie na stronie internetowej oraz
w miejscu publicznie dostępnym w swojej siedzibie.
Natomiast niezwłocznie po zawarciu umowy w spra-
wie udzielenia zamówienia po przeprowadzeniu po-
stępowania w trybie zapytania o cenę zamawiający
– analogicznie jak w przypadku wszystkich innych
trybów – zamieszcza ogłoszenie o udzieleniu zamó-
wienia w Biuletynie Zamówień Publicznych. W związ-
ku z powyższym należy podkreślić, iż w omawianym
trybie obowiązuje zasada jawności w sposób analo-
giczny, jak ma to miejsce w innych trybach, w szcze-
gólności podstawowych, tj. przetargu nieograniczo-
nym oraz ograniczonym.
W świetle powyższego tryb zapytania o cenę za-
pewnia konkurencyjność, ale nie w stopniu, jaki
gwarantuje postępowanie wszczynane w drodze pu-
blikacji ogłoszenia o zamówieniu w Biuletynie Za-
mówień Publicznych albo w Dzienniku Urzędowym
Unii Europejskiej. Stąd też nowelizacja ustawy Pra-
wo zamówień publicznych oraz niektórych innych
ustaw (druk sejmowy nr 471) zakłada rozszerzenie
zastosowania trybów konkurencyjnych, w szczegól-
ności licytacji elektronicznej. Projekt nowelizacji
ustawy Prawo zamówień publicznych przewiduje
zniesienie wymogu, aby oferty były składane, pod
rygorem nieważności, w postaci elektronicznej, opa-
trzonej bezpiecznym podpisem elektronicznym, we-
ryfikowanym przy pomocy ważnego kwalifikowane-
go certyfikatu. W celu zmniejszenia obciążeń biuro-
kratycznych proponuje się, aby w postępowaniu pro-
wadzonym w trybie licytacji elektronicznej wyko-
nawcy mogli składać oferty w postaci elektronicznej.
Wymóg bezpiecznego podpisu elektronicznego w prak-
tyce okazał się dużym utrudnieniem zarówno dla
zamawiających, jak i dla wykonawców, prowadząc
w rzeczywistości do ograniczenia możliwości stoso-
wania tego trybu. Celem zmiany jest uproszczenie
zasad udzielania zamówień w trybie licytacji elek-
tronicznej, co powinno spowodować zwiększenie za-
interesowania uczestników rynku korzystaniem
z tego trybu. Zwiększeniu konkurencyjności prowa-
576
dzenia postępowań o udzielenie zamówienia pu-
blicznego ma służyć również dopuszczenie możli-
wości wnoszenia środków ochrony prawnej na wy-
bór przez zamawiającego trybów niezapewniają-
cych konkurencyjności, z tego powodu, iż nie są
wszczynane publicznym ogłoszeniem, tj. negocjacji
bez ogłoszenia, zamówienia z wolnej ręki, ale rów-
nież zapytania o cenę.
Należy również zauważyć, iż z danych statystycz-
nych zawartych w sprawozdaniach rocznych składa-
nych przez zamawiających wynika, iż liczba postę-
powań przeprowadzonych w trybie zapytania o cenę
maleje. W 2006 r. 11% postępowań o udzielenie za-
mówienia publicznego zostało przeprowadzonych
w trybie zapytania o cenę, z kolei w roku 2007 już
tylko 6% postępowań stanowiły postępowania
w trybie zapytania o cenę.
Biorąc pod uwagę powyższe, analiza zasadności
uchylenia przepisów dotyczących trybu zapytania
o cenę zostanie przeprowadzona po ocenie skutków
nowelizacji ustawy Prawo zamówień publicznych
i powszechności stosowania tego trybu wraz z prze-
widywaną w I półroczu 2009 r. zmianą ustawy ma-
jącą na celu wdrożenie dyrektywy 2007/66/WE Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 grudnia
2007 r. zmieniającej dyrektywy Rady 89/665/EWG
i 92/13/EWG w zakresie poprawy skuteczności pro-
cedur odwoławczych w dziedzinie udzielania zamó-
wień publicznych (Dz. U. UE L 335 z 20 grudnia
2007 r., s. 31), zgodnie z harmonogramem prac legi-
slacyjnych Komitetu Europejskiego Rady Ministrów
na 2009 r.
Z wyrazami szacunku
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
Jacek Sadowy
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie wpisania na listę leków
refundowanych środków żywieniowych
dla najmłodszych dzieci alergików (3029)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Krystyny Łybackiej posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 9 maja 2008 r. (SPS-023-3029/08) w sprawie
wpisania na listę leków refundowanych środków ży-
wieniowych dla najmłodszych dzieci alergików
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Preparat bebilon amino proszek (dieta eliminacyj-
na w nietolerancji pokarmowej) wytwarzany przez
firmę Nutricia Cuijk BV Holandia został dopuszczony
do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
zgodnie z obowiązującymi regulacjami prawnymi.
Preparat został umieszczony w wykazie leków i wy-
robów medycznych wydawanych po wniesieniu opła-
ty w wysokości 50% ceny leku w jednostce chorobo-
wej zespoły wrodzonych defektów metabolicznych,
alergie pokarmowe i biegunki przewlekłe.
W 2008 r. wytwórca podjął decyzję o wstrzyma-
niu dostaw preparatu do Polski, oferując preparat
bebilon neocate, który w 2006 r. uzyskał pozwolenie
na dopuszczenie do obrotu na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej, jednakże nie jest on refundowany.
Należy wyjaśnić, że umieszczenie leku na wyka-
zie leków refundowanych wymaga wypełnienia okre-
ślonej procedury wynikającej z przepisów, w tym art. 39
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.). Wymie-
nione przepisy uprawniają wytwórcę lub importera
do występowania do ministra właściwego do spraw
zdrowia z wnioskiem o umieszczenie leków na wy-
kazach leków refundowanych.
Minister zdrowia rozporządzeniem z dnia 17 maja
2002 r. w sprawie zakresu informacji i wniosków
niezbędnych do ustalenia cen urzędowych na pro-
dukty lecznicze i wyroby medyczne, sposobu i termi-
nów przedkładania informacji oraz trybu i termi-
nów rozpatrywania wniosków i informacji, określił
zakres informacji i wniosków niezbędnych do usta-
lenia cen urzędowych. Wśród zamieszczonych infor-
macji wniosek zawiera m.in. propozycje co do wyso-
kości ceny po umieszczeniu leku na wykazie leków
refundowanych. Złożone wnioski o objęcie refunda-
cją leków są rozpatrywane przez Zespół do Spraw
Gospodarki Lekami przy kolejnej nowelizacji wyka-
zów leków refundowanych uwzględniającej leki za-
wierające nowe substancje farmaceutyczne.
Wniosek podmiotu odpowiedzialnego o umiesz-
czenie na wykazie leków refundowanych leku bebilon
neocate został rozpatrzony przez Zespół do Spraw
Gospodarki Lekami. Pragnę zaznaczyć, że jednym
z warunków umieszczenia leku na wykazie leków re-
fundowanych jest spełnienie kryteriów zawartych
w art. 7 ust. 3 ustawy z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach
(Dz. U. Nr 97, poz. 1050, z późn. zm.), dotyczących
m.in. konkurencyjności cenowej oraz wpływu leku na
bezpośrednie koszty leczenia. Zespół do Spraw Go-
spodarki Lekami po rozpatrzeniu wniosku w sprawie
leku babilon neocate, stwierdził, że cena proponowa-
na przez wnioskodawcę znacznie odbiegała od ceny
proponowanej przez zespół. Jednakże propozycja ze-
społu nie została przyjęta przez wnioskodawcę, a tym
samym nie zostało spełnione kryterium konkuren-
cyjności cenowej, w związku z czym minister zdrowia
podjął decyzję o nieumieszczeniu leku bebilon neoca-
te w wykazie leków refundowanych.

Mając na uwadze rolę ministra zdrowia jako or-
ganu kompetentnego na terytorium Rzeczypospoli-
tej Polskiej w zakresie rozstrzygania o umieszczaniu
produktów leczniczych w wykazach, o których mowa
w art. 36 ust. 5 pkt 1 i art. 37 ust. 2 pkt 2 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych oraz wysokości cen urzędo-
wych, który ocenia, czy produkt leczniczy spełnia
wymagania określone w ustawie o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych oraz ustawie o cenach, w szczególności
uwzględniając konieczność zapewnienia ochrony
zdrowia społeczeństwa, dostępność do leków oraz
bezpieczeństwo ich stosowania, znaczenie leku
w zwalczaniu chorób o znacznym zagrożeniu epide-
miologicznym i cywilizacyjnym, wpływu leku na
bezpośrednie koszty leczenia, możliwości płatnicze
podmiotu zobowiązanego do finansowania świad-
czeń ze środków publicznych, a także równoważenie
interesów konsumentów i przedsiębiorców zajmują-
cych się wytwarzaniem i obrotem produktami lecz-
niczymi i wyrobami medycznymi, uzasadnione było
podjęcie decyzji w sprawie odmowy umieszczenia
produktu leczniczego bebilon neocate w wykazach
leków refundowanych.
Przekazując powyższe, jednocześnie uprzejmie
informuję, że po przedstawieniu przez podmiot od-
powiedzialny nowych propozycji cenowych zostaną
one rozpatrzone przez zespół przy kolejnej noweliza-
cji wykazów leków refundowanych.
W związku z tym w celu zapewnienia dostaw od-
powiednika wymienionego preparatu i zabezpiecze-
nia potrzeb pacjentów ministerstwo zdrowia w poro-
zumieniu z konsultantem krajowym w dziedzinie
pediatrii wyraziło zgodę na sprowadzanie z zagrani-
cy równoważnego produktu leczniczego p.n. elecare,
który jest znacznie tańszy od preparatu bebilon neo-
cate. Preparat ten nie został zarejestrowany w Pol-
sce, w związku z czym może być sprowadzany w try-
bie określonym art. 4 ustawy z dnia 6 września 2001 r.
Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271).
Zgodnie z przepisem tego artykułu, do obrotu do-
puszczone są bez konieczności uzyskania pozwole-
nia, produktu lecznicze, sprowadzane z zagranicy,
jeżeli ich zastosowanie jest niezbędne dla ratowania
życia lub zdrowia pacjenta, pod warunkiem, że dany
produkt leczniczy jest dopuszczony do obrotu w kra-
ju, z którego jest sprowadzany i posiada aktualne
pozwolenie na dopuszczenie do obrotu.
Kwestie refundacji leków sprowadzonych z za-
granicy reguluje wymieniona ustawa o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych. W myśl art. 36 ust. 4 wymienionej usta-
wy produkty lecznicze mogą być wydawane po wnie-
sieniu przez świadczeniobiorcę opłaty ryczałtowej za
opakowanie jednostkowe, pod warunkiem wydania
zgody na refundację leku przez prezesa funduszu.
Podstawą sprowadzenia z zagranicy wymienionego
produktu leczniczego jest zapotrzebowanie lekarza
prowadzącego leczenie potwierdzone przez konsul-
577
tanta z danej dziedziny medycyny. Po potwierdzeniu
zapotrzebowania przez konsultanta, decyzję o do-
puszczeniu podejmuje minister zdrowia.
Przekazując powyższe, pragnę podkreślić, że bio-
rąc pod uwagę postęp wiedzy w zakresie skuteczno-
ści i efektywności leczenia oraz bezpieczeństwo sto-
sowania produktów leczniczych, konieczne jest prze-
strzeganie w tym zakresie ustalonych regulacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie świadczeń pieniężnych
dla pierwszych polskich paraolimpijczyków
(3031)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł na Sejm RP Krystyny Łybackiej,
przekazaną pismem z dnia 9 maja 2008 r. (sygn.
SPS-023-3031-08), w sprawie świadczeń pienięż-
nych dla pierwszych polskich paraolimpiczyków,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Ministerstwo Sportu i Turystyki doskonale zna
problem świadczeń pieniężnych, dla byłych polskich
paraolimpijczyków. W grudniu 2007 r. wystąpiono
z inicjatywą nowelizacji ustawy o zmianie ustawy
o kulturze fizycznej (projekt poselski – druk nr 167).
Ta poselska inicjatywa wniesienia ww. projektu
ustawy wychodzi naprzeciw oczekiwaniom sportow-
ców niepełnosprawnych – medalistów igrzysk spor-
towych od pierwszego udziału zawodników polskich
w światowym ruchu sportowym osób niepełno-
sprawnych, tj. od 1972 r., a także medalistów igrzysk
olimpijskich głuchych od początku istnienia ruchu
olimpijskiego głuchych, tj. od 1924 r.
Podczas posiedzenia Komisji Kultury Fizycznej
i Sportu w dniu 11 marca 2008 r. powołana została
podkomisja nadzwyczajna do rozpatrzenia posel-
skiego projektu ustawy o zmianie ustawy o kulturze
fizycznej. Na posiedzeniach ww. podkomisji sprawa
dotycząca świadczeń pieniężnych została jeszcze raz
dogłębnie zbadana i ponownie rozpatrzona, z uwzględ-
nieniem m.in. stanowiska Międzynarodowego Ko-
mitetu Paraolimpijskiego, rzecznika praw obywatel-
skich, niezależnych ekspertów oraz przedstawicieli
środowisk sportu osób niepełnosprawnych. Na po-
siedzeniu podkomisji w dniu 7 maja br. wskazany
projekt ustawy został pozytywnie zaopiniowany i jed-
nogłośnie przegłosowany. Aktualnie ww. projekt
578
poddany zostanie pod obrady Komisji Kultury Fi-
zycznej i Sportu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zawody
sportowe dla osób niepełnosprawnych organizowane
są od 1960 r. Jednakże należy wziąć pod uwagę, że
znaczne zinstytucjonalizowanie tego światowego ru-
chu sportowego rozpoczęło się dopiero od powstania
Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego (IPC)
w 1989 r., koordynującego wszystkie sprawy związa-
ne z igrzyskami paraolimpijskimi. Zawody organizo-
wane do 1988 r. nosiły różne nazwy i dotyczyły m.in.
tylko jednej grupy niepełnosprawności, np. w igrzy-
skach w Heidelbergu w 1972 r. brali udział wyłącznie
sportowcy z grupy paraplegii i polio. Dopiero po po-
wstaniu IPC zmienione zostały regulaminy, które za-
pewniły m.in. pełną obsadę zawodników w rozgrywa-
nej konkurencji, wprowadzono systemy kwalifikacyj-
ne do igrzysk, tzn. ustalono zasady uczestnictwa
w igrzyskach, których warunkiem startu jest m.in.
uzyskanie pewnych minimum kwalifikacyjnych
w poszczególnych dyscyplinach sportu. Uporządko-
wano także zasady współzawodnictwa sportowego,
uniemożliwiające zdobywanie dużej liczby medali
przez jednego zawodnika w kilku konkurencjach,
często z bardzo nieliczną obsadą – jedna, dwie lub
trzy osoby, (np. w zawodach w Arnhem 80 sportow-
ców niepełnosprawnych zdobyło 179 medali), upo-
rządkowano przepisy w różnych dyscyplinach sporto-
wych, wprowadzono również udział wszystkich ro-
dzajów schorzeń (amputacje, porażenia narządu ru-
chu, porażenia mózgowe, schorzenia narządu wzroku
– niewidomi i niedowidzący).
W świetle wyżej przytoczonych argumentów, któ-
re stały u podstaw przyznania świadczeń reprezen-
tantom Polski na zimowych i letnich igrzyskach pa-
raolimpijskich oraz igrzyskach głuchych, nie można
się zgodzić z zarzutem nierównego traktowania.
Wskazany projekt ustawy o zmianie ustawy o kultu-
rze fizycznej przewiduje świadczenia dla paraolim-
pijczyków i głuchych olimpijczyków, którzy zdobyli
medale od początku istnienia ruchu sportowego
osób niepełnosprawnych, nie uwzględnia jednak wy-
żej przedstawionych przesłanek, nie wskazuje także
dodatkowych źródeł finansowania.
Przedstawiając powyższe, rząd nie udziela po-
parcia poselskiemu projektowi ustawy o zmianie
ustawy o kulturze fizycznej.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie zakazu używania pasz GMO (3032)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do interpelacji
pani posłanki Hanny Zdanowskiej, przesłanej przy
piśmie, znak: SPS-023-3032/08, z dnia 9 maja 2008 r.,
w sprawie zakazu używania pasz GMO uprzejmie
informuję, że sprawy dotyczące pasz genetycznie
zmodyfikowanych uregulowane są m.in. przepisami
rozporządzeń Parlamentu Europejskiego i Rady:
— nr 1829/2003 z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie genetycznie zmodyfikowanej żywności
i paszy oraz
— nr 1830/2003 z dnia 22 września 2003 r.
w sprawie możliwości śledzenia i znakowania organi-
zmów genetycznie zmodyfikowanych oraz możliwości
śledzenia żywności i produktów paszowych wyprodu-
kowanych z organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych i zmieniające dyrektywę 2001/18/WE.
Rozporządzenia te obowiązują wprost we wszyst-
kich państwach członkowskich UE, więc Polska, bę-
dąc członkiem UE, jest zobligowana do ich prze-
strzegania.
Jednakże w obowiązującym obecnie „Ramowym
Stanowisku Polski dotyczącym organizmów gene-
tycznie zmodyfikowanych (GMO)”, przyjętym przez
Radę Ministrów w dniu 7 marca 2006 r., rząd opo-
wiada się przeciwko wprowadzeniu do obrotu pasz
GM oraz przeciwko prowadzeniu upraw genetycznie
zmodyfikowanej kukurydzy, rzepaku, buraka cu-
krowego, ziemniaka i soi, dopuszczając jednocześnie
możliwość importu żywności genetycznie modyfiko-
wanej (GM), pod warunkiem wyraźnego jej oznako-
wania i bez możliwości dalszego przetwarzania
w Polsce.
Ramowe Stanowisko Polski stało się podstawą
wprowadzenia, na etapie prac parlamentarnych, do
ustawy z dnia 22 lipca 2006 r. o paszach (Dz. U.
Nr 144, poz. 1045) sprzecznego z obowiązującym
prawem wspólnotowym zakazu wytwarzania, wpro-
wadzania do obrotu i stosowania w żywieniu zwie-
rząt pasz genetycznie zmodyfikowanych oraz orga-
nizmów genetycznie zmodyfikowanych przeznaczo-
nych do użytku paszowego.
W chwili obecnej podstawowym źródłem białka
paszowego w Polsce jest śruta sojowa modyfikowana
genetycznie, która pokrywa ponad 80% zapotrzebo-
wania na białko paszowe, a jej import w 2006 r. wy-
niósł 1,8 mln ton. Import tego surowca do całej Unii
Europejskiej wyniósł w tym samym okresie 34 mln
ton. Należy podkreślić, że zawartość białka w dawce
pokarmowej ma wpływ na tempo wzrostu zwierząt,
długość okresu tuczu i wydajność, co w zasadniczy
sposób rzutuje na efektywność produkcji zwierzęcej

i opłacalność hodowli. Zablokowanie importu soi ge-
netycznie zmodyfikowanej stanowiłoby istotny pro-
blem, ponieważ w Polsce, podobnie jak w innych
krajach Unii Europejskiej, występuje poważny nie-
dobór białka paszowego, na który nałożył się rów-
nież wprowadzony zakaz stosowania w żywieniu
zwierząt mączek pochodzenia zwierzęcego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Rada Mi-
nistrów w dniu 12 maja 2008 r. przyjęła projekt usta-
wy o zmianie ustawy o paszach. Projekt ten przesu-
wa do dnia 1 stycznia 2012 r. termin wejścia w życie
zakazu wytwarzania, wprowadzania do obrotu i sto-
sowania w żywieniu zwierząt pasz genetycznie zmo-
dyfikowanych oraz organizmów genetycznie zmody-
fikowanych przeznaczonych do użytku paszowego.
Przesunięcie terminu wejścia w życie ww. zaka-
zu, a nie jego całkowite uchylenie jest wyrazem
ostrożnego stanowiska Polski w odniesieniu do sto-
sowania GMO, a równocześnie pozwala na zachowa-
nie konkurencyjnej pozycji krajowym producentom
żywności zarówno na rynku krajowym, jak i na ryn-
kach zagranicznych.
Ponieważ nasz kraj nie dysponuje wynikami ba-
dań naukowych potwierdzających czy też wyklucza-
jących szkodliwy wpływ pasz genetycznie zmodyfi-
kowanych na zdrowie zwierząt, ludzi i środowisko
naturalne, istnieje konieczność przeprowadzenia
stosownych doświadczeń. Na podstawie uchwały nr
306/2007 Rady Ministrów z dnia 20 grudnia 2007 r.
w sprawie zmiany programu wieloletniego pod na-
zwą „Biologiczne, środowiskowe i technologiczne
uwarunkowania rozwoju produkcji zwierzęcej”
w instytutach nadzorowanych przez ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi, tj. w Instytucie Zootechniki
– PIB w Balicach k. Krakowa oraz w Państwowym
Instytucie Weterynaryjnym – PIB w Puławach, zo-
staną przeprowadzone w latach 2008–2010 badania
dotyczące m.in. „Wpływu pasz GMO na produkcyj-
ność i zdrowotność zwierząt, transfer transgenicz-
nego DNA w przewodzie pokarmowym oraz jego re-
tencję w tkankach i produktach żywnościowych po-
chodzenia zwierzęcego”.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
579
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie rozporządzeń ministra rolnictwa
i rozwoju wsi wydanych do ustawy
o płatnościach w ramach systemów wsparcia
bezpośredniego dotyczących
tzw. płatności zwierzęcej (3034)
Odpowiadając na interpelację pana posła Euge-
niusza Kłopotka, przekazaną przy piśmie nr SPS-
-023-3034/08 z dnia 9 maja 2008 r., uprzejmie prze-
kazuję poniższe wyjaśnienia nt. płatności uzupeł-
niającej do powierzchni upraw roślin przeznaczo-
nych na paszę, uprawianych na trwałych użytkach
zielonych.
Zgodnie z reformą Wspólnej Polityki Rolnej
uchwaloną w czerwcu 2003 r. płatności bezpośred-
nie w Unii Europejskiej są oddzielone od produkcji
rolnej, ponieważ ich nadrzędnym celem jest wspar-
cie dochodów rolniczych, a nie powodowanie zachęt
do zwiększania produkcji. Dzięki temu rolnicy do-
stosowują swoją produkcję do faktycznego zapotrze-
bowania rynku i swoich przewag konkurencyjnych,
a nie kierują się wysokością płatności bezpośred-
nich. Wypłata wsparcia nie jest zatem powiązana
z obowiązkiem prowadzenia określonej produkcji
rolnej, a jej wysokość została określona na podsta-
wie danych historycznych z okresu referencyjnego.
W państwach UE-15 jako okres historyczny przyjęto
lata 2000–2002. W praktyce oznacza to, że rolnicy
we Wspólnocie otrzymują określoną kwotę płatności
w przeliczeniu na gospodarstwo lub hektar użytków
rolnych niezależnie od tego, co uprawiają lub produ-
kują w roku bieżącym.
Przyjęty w Polsce w 2004 r. uproszczony system
płatności bezpośrednich (SAPS) powodował, że pro-
ducenci bydła byli w gorszej pozycji konkurencyjnej
niż ich odpowiednicy z Unii Europejskiej, którzy
otrzymywali płatności do określonych zwierząt (by-
dła, owiec). Dlatego też w 2007 r. Polska zapropono-
wała zmiany do dotychczasowych płatności bezpo-
średnich w celu dofinansowania produkcji zwierzę-
cej. Przygotowany program jest zgodny z polityką
realizowaną w Unii Europejskiej w zakresie płatno-
ści, a mianowicie płatności nie mogą być powiązane
z bieżącą produkcją, a jedynie mogą być powiązane
z produkcją w okresie referencyjnym.
W 2007 r. płatność zwierzęca przysługiwała rol-
nikom, którzy w okresie od dnia 1 kwietnia 2005 r.
do dnia 31 marca 2006 r. byli posiadaczami bydła
lub owiec, lub kóz, lub koni, wpisanych lub zgłoszo-
nych przez rolników w tym okresie do rejestru zwie-
rząt gospodarskich lub do rejestru koniowatych.
W 2008 r., realizując postulaty rolników, rozszerzo-
no przepisy, umożliwiając uzyskanie płatności zwie-
rzęcej również w sytuacji, gdy zwierzęta zostały
zgłoszone do rejestru przez małżonka rolnika ubie-
580
gającego się o płatność (także w przypadku, gdy
osoby te nie pozostawały w związku małżeńskim
w okresie referencyjnym). Ustalenie ostatecznej
daty okresu referencyjnego przed dniem rozpoczę-
cia prac nad ustanowieniem tego mechanizmu
wsparcia zapobiegło „sztucznemu” zwiększaniu
liczby zwierząt utrzymywanych przez rolników
(zwiększanie pogłowia w trakcie prac nad płatno-
ścią zwierzęcą mogłoby być podyktowane chęcią
uzyskania większych płatności, a nie faktycznym
zapotrzebowaniem rynku).
Jednocześnie przewidziana została możliwość
przyznania płatności zwierzęcej tym rolnikom, któ-
rzy dopiero rozpoczęli działalność. Również w tym
przypadku konieczne było zachowanie historyczne-
go charakteru wsparcia, a więc niemożliwe było za-
stosowanie pomocy związanej z bieżącą produkcją.
W tym celu w § 6 ust. 1 rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 14 marca 2008 r. w spra-
wie rodzajów roślin objętych płatnością uzupełniają-
cą oraz szczegółowych warunków i trybu przyzna-
wania płatności w ramach systemu wsparcia bezpo-
średniego (Dz. U. Nr 44, poz. 265) określono okres
referencyjny od dnia 15 września roku poprzedzają-
cego złożenie wniosku do dnia 14 marca roku złoże-
nia wniosku, w którym to okresie rolnicy powinni
posiadać zwierzęta, żeby móc uzyskać płatność zwie-
rzęcą. Końcowa data tego okresu (14 marca roku,
w którym składany jest wniosek) jest ostatecznym
możliwym terminem zapewniającym historyczny
charakter tego mechanizmu. Przyjęcie terminu póź-
niejszego oznaczałoby bowiem, że uprawnienie do
płatności uzyskiwaliby rolnicy posiadający zwierzę-
ta w czasie składania wniosku o płatność, a więc by-
liby to producenci aktualni, a nie historyczni (choć
oczywiście przyjęte rozwiązanie nie wyklucza z sys-
temu płatności tych rolników, którzy nadal utrzy-
mują zwierzęta po 14 marca).
Producenci, którzy podjęli działalność po ww.
okresie referencyjnym, i będą posiadać zwierzęta
w następnym okresie referencyjnym, będą mogli
ubiegać się o przyznanie płatności w kolejnych la-
tach. Ponadto w 2008 r. ustanowiono możliwość
przekazywania płatności zwierzęcej w przypadku
przejęcia gospodarstwa przez rolnika, który wystę-
pował uprzednio z wnioskiem o przyznanie jednoli-
tej płatności obszarowej lub płatności uzupełniają-
cej. W takiej sytuacji płatność zwierzęca przysługuje
rolnikowi, jeżeli:
1) nabył własność wszystkich gruntów rolnych
wchodzących w skład gospodarstwa rolnego będą-
cych własnością rolnika, któremu co najmniej raz
przyznano płatność zwierzęcą;
2) w okresie od dnia 15 września roku poprzedza-
jącego rok złożenia wniosku o przyznanie płatności
zwierzęcej do dnia 14 marca roku złożenia tego
wniosku był posiadaczem zwierząt, które w tym
okresie były wpisane lub zostały zgłoszone do odpo-
wiedniego rejestru przez tego rolnika lub jego mał-
żonka, także w przypadku gdy osoby te nie pozosta-
wały w związku małżeńskim w tym okresie.
W roku 2007 płatność zwierzęcą otrzyma około
600 tys. rolników, a w roku 2008 około 560 tys. rol-
ników złożyło wnioski o przyznanie tej płatności.
Oznacza to, że większość producentów bydła otrzy-
muje płatność zwierzęcą.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi na bieżąco analizuje
realizację płatności bezpośrednich dla rolników,
w tym również płatności zwierzęcych, w szczególno-
ści pod względem spełniania celów, jakie zostały
przyjęte dla tego wsparcia. Ewentualne dostosowy-
wanie obowiązujących przepisów do różnych sytu-
acji występujących w praktyce nie może jednak od-
bywać się przy pomocy częstych, spontanicznych
zmian, inicjowanych przez pojedynczo występujące
przypadki, lecz powinno mieć charakter systemowy,
uwzględniający w szczególności przepisy Unii Euro-
pejskiej oraz konieczność zapewnienia rolnikom sta-
bilnych warunków funkcjonowania na wspólnoto-
wym rynku.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie pomocy państwa w spłacie kredytów
mieszkaniowych (3035)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przedsta-
wiam odpowiedź na interpelację pana posła Marka
Cebuli, przekazaną przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 9 maja 2008 r., znak: SPS-023-3035/08, w spra-
wie pomocy państwa w spłacie kredytów mieszkanio-
wych, do których mają zastosowanie przepisy ustawy
z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa w spła-
cie niektórych kredytów mieszkaniowych, udzielaniu
premii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wy-
płaconych premii gwarancyjnych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1115, z późn. zm.).
Uprzejmie wyjaśniam, iż poruszone w interpela-
cji kwestie dotyczą tzw. starego portfela długotermi-
nowych (40–60-letnich) kredytów mieszkaniowych,
zaciągniętych przez spółdzielnie mieszkaniowe do
dnia 31 maja 1992 r. (rozliczanych z bankiem kredy-
tującym nawet do 1995 r.), do których od 1990 r. – po
wprowadzeniu głębokich reform gospodarczych
– została zastosowana pomoc państwa w celu umoż-
liwienia kredytobiorcom spłaty ww. spółdzielczych

kredytów mieszkaniowych. Pragnę podkreślić, iż ww.
ustawa była wielokrotnie nowelizowana i wszystkie
dotychczasowe zmiany były korzystne dla kredyto-
biorców, bowiem zawsze dotyczyły zwiększenia skali
udzielanej im pomocy ze środków budżetu państwa.
Nie kwestionując faktu, iż w wyniku dokonanych
na przełomie lat 80. i 90. radykalnych reform gospo-
darczych, w tym w zakresie finansowania budow-
nictwa mieszkaniowego, ponad 280 tys. spółdzielców
zostało obciążonych obowiązkiem długoterminowej
spłaty zadłużenia z tytułu „urynkowionych” kredy-
tów mieszkaniowych, ciążącego na zajmowanych
przez nich lokalach spółdzielczych, po ponad 17 la-
tach stosowania pomocy państwa w spłacie tych
kredytów można ocenić, iż efekty tej pomocy okaza-
ły się generalnie pozytywne, a dla zdecydowanej
większości spółdzielców, którzy jeszcze zasiedlają
zadłużone mieszkania, zbliża się termin ostateczne-
go zakończenia spłaty tego zadłużenia. Jak wynika
z danych PKO BP SA, na koniec 2007 r. pozostały
112 254 mieszkania obciążone zadłużeniem i liczba
ta sukcesywnie maleje, przede wszystkim dzięki
ustawowo określonym preferencyjnym warunkom
spłaty, tj. umorzeniu 70% odsetek przejściowo wyku-
pionych lub/i wykupieniu 70% odsetek skapitalizo-
wanych, naliczonych po dniu 30 czerwca 1993 r.
W ocenie ministerstwa większość z tych miesz-
kań, nawet jeśli są zadłużone w kwotach przekra-
czających ich wartość rynkową, zostanie całkowicie
oddłużona w ciężar budżetu państwa, na koniec
2017 r., na podstawie art. 10a ustawy o pomocy pań-
stwa. Dla spółdzielców będzie to oznaczało zakoń-
czenie wieloletniej, ale jednak przed upływem termi-
nów wynikających z umów kredytowych, spłaty ww.
kredytów mieszkaniowych, natomiast dla budżetu
państwa – sfinalizowanie stosowanej od 1990 r. po-
mocy finansowej w spłacie tych kredytów. Aktualnie
poczucie krzywdy i rozgoryczenia może być przede
wszystkim odczuwane przez spółdzielców zajmują-
cych lokale mieszkalne o statusie lokatorskim, ob-
ciążone zadłużeniem z tytułu ww. kredytów miesz-
kaniowych. Jest to związane z obowiązującymi
od dnia 31 lipca 2007 r. przepisami w zakresie wa-
runków finansowych uzyskania prawa własności
tych mieszkań, określonymi w ustawie z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.).
Zgodnie z ww. przepisami nabycie własności lo-
kalu spółdzielczego następuje za zwrotem nominal-
nej kwoty umorzenia kredytu, przy czym warun-
kiem uzyskania własności lokalu jest m.in. spłata
obciążającego lokal zadłużenia z tytułu kredytu
mieszkaniowego. Uprzejmie wyjaśniam, iż analo-
giczne przepisy funkcjonują już od 1996 r. w ustawie
o pomocy państwa (…) Roszczenie wobec spółdzielni
mieszkaniowej o ustanowienie odrębnej własności
lokalu spółdzielczego za zwrotem jedynie nominal-
nej kwoty umorzenia kredytu przysługuje tym
członkom spółdzielni posiadającym spółdzielcze lo-
katorskie prawo do lokalu, którzy dokonali całkowi-
581
tej spłaty zadłużenia kredytowego na preferencyj-
nych warunkach, określonych w art. 10 ust. 1 pkt 3
i 5 oraz art. 11 ust. 6.
Odnosząc się do propozycji rozwiązania proble-
mu zadłużonych mieszkań, uprzejmie informuję, iż
grupa posłów na Sejm złożyła projekt zmiany ww.
ustawy o pomocy państwa. Projekt zawarty został
w druku sejmowym nr 462. Powyższa zmiana mia-
łaby na celu:
1) skrócenie z 20 lat do 10 lat okresu systema-
tycznej i terminowej spłaty zadłużenia i umorzenie
całości pozostałego po tym okresie zadłużenia, co
skutkowałoby całkowitym oddłużeniem zdecydowa-
nej większości zadłużonych lokali spółdzielczych,
2) ograniczenie nominalnej kwoty umorzenia
kredytu do wysokości 1,5-krotności minimalnego
wynagrodzenia za pracę.
Decyzję odnośnie do nadania biegu pracom legi-
slacyjnym nad tym projektem podjęte zostaną w Sej-
mie RP. Należy podkreślić, że skutki projektowanej
nowelizacji ustawy oszacowane zostały przez mini-
sterstwo na około 2 mld zł, które musiałby ponieść
budżet państwa już w 2008 r. Nie kwestionując spo-
łecznych korzyści, które wynikałyby z przedmioto-
wej inicjatywy grupy posłów, aktualnie nie ma moż-
liwości sfinansowania z budżetu państwa zapropo-
nowanych rozwiązań.
Aktualnie również w ministerstwie trwają prace
nad zmianą ww. ustawy o pomocy państwa, które
mają na celu m.in.:
1) wydłużenie o 4 lata, tj. do końca 2012 r., ter-
minu całkowitej spłaty, na preferencyjnych warun-
kach, zadłużenia z tytułu kredytów mieszkanio-
wych, aktualnie upływającego z końcem 2008 r.,
2) rozszerzenie istniejącego katalogu umorzeń
należności Skarbu Państwa poprzez stworzenie
możliwości umorzenia zadłużenia z tytułu przejścio-
wego wykupienia odsetek kredytobiorcom, osobom
fizycznym znajdującym się w wyjątkowo trudnej sy-
tuacji życiowej i finansowej, a także kredytobiorcom,
wobec których prowadzona jest bezskuteczna egze-
kucja zadłużenia.
W projekcie przygotowanym w ministerstwie nie
są natomiast przewidywane inne niż wymienione
powyżej zmiany.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
582
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita,
Andrzeja Ryszki i Witolda Kochana
w sprawie osób chorych na hemofilię
i inne skazy krwotoczne, które na skutek
dożylnego podawania zanieczyszczonych
wirusami leków osoczopochodnych zostały
zarażone wirusem zapalenia wątroby
typu C/HCV (3037)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana Krzysztofa Putry – wicemarszałka Sej-
mu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 9 maja 2008 r.
(znak: SPS-023-3037/08), przy którym przekazana
została interpelacja panów posłów: Tadeusza Arki-
ta, Andrzeja Ryszki i Witolda Kochana, w sprawie
osób chorych na hemofilię i inne skazy krwotoczne,
które na skutek dożylnego podawania zanieczysz-
czonych wirusami leków osoczopochodnych, zostały
zarażone wirusem zapalenia wątroby typu C, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
W dniu 7 stycznia 2008 r. dwieście piętnaście
osób wystąpiło do Sądu Rejonowego dla Warszawy
Śródmieścia, poprzez tzw. zawezwanie do próby ugo-
dowej, z roszczeniem po 100 000 zł każda w stosun-
ku do Skarbu Państwa reprezentowanego przez mi-
nistra zdrowia. Roszczenia swoje wnioskodawcy wy-
wodzili z faktu, iż chorują na hemofilię i w wyniku
podawania im preparatów krwiopochodnych zanie-
czyszczonych m.in. wirusem HCV zapadli na prze-
wlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C.
Badania, które pozwoliły wykryć zakażenie żół-
taczką wzw typu C wykonano dopiero w 1989 r.
w ośrodku badawczym w USA, a testy diagnostycz-
ne wprowadzono w 1991 r., tak więc w czasie gdy
doszło do ewentualnych zakażeń w niniejszej spra-
wie, wzw typu C nie było jeszcze znane. Ponadto
wskazać należy, iż przed 1992 r. w Polsce w leczeniu
krwawień u chorych na hemofilię stosowano świeżo
mrożone osocze, krioprecypitat i frakcje CI, które
nie były poddawane żadnym procedurom inaktywa-
cji wirusów przenoszonych drogą krwi. W leczeniu
hemofilii B dodatkowo wykorzystywano koncentrat
czynnika IX krajowej produkcji, ale jego ilość nie
wystarczała na objęcie leczeniem wszystkich cho-
rych z hemofilią B.
Po 1992 r. zaczęto wprowadzać w Polsce do lecze-
nia hemofilii koncentraty czynników krzepnięcia
poddawane procedurom inaktywacji wirusów, ale do
1995 r. wielu chorych otrzymywało, choćby spora-
dycznie, świeżo mrożone osocze i/lub krioprecypitat.
W latach 1992–1995 ryzyko pobrania krwi od daw-
cy, który znajdował się w okresie tzw. okienka sero-
logicznego, wynosiło 20 na milion.
W wysoko uprzemysłowionych krajach Europy
Zachodniej i Ameryki Północnej liofilizowane kon-
centraty czynników krzepnięcia były dostępne już
na początku lat 70. ubiegłego wieku. Koncentraty te
początkowo nie były poddawane żadnym procedu-
rom inaktywacji wirusów i stanowiły źródło zakaże-
nia wirusami takimi, jak: HCV, HBV i HIV. Proce-
dury eliminujące wirusy stały się nieodłączną czę-
ścią procesu produkcyjnego liofilizowanych koncen-
tratów czynników krzepnięcia od 1985/1986 r. Dla-
tego też uważa się, że liofilizowane koncentraty
czynników krzepnięcia wyprodukowane po 1985/
1986 r. nie przenosiły wirusów z otoczką lipidową
(zalicza się do nich: HCV, HBV i HIV).
W Polsce do dnia dzisiejszego stosuje się osoczo-
pochodne koncentraty czynników krzepnięcia. Re-
sort zdrowia stara się zabezpieczyć wystarczającą
ilość czynników krzepnięcia dla wszystkich pacjen-
tów. Rekombinowane czynniki krzepnięcia są 2–3-
-krotnie droższe od leków osoczopochodnych, w związ-
ku z powyższym tylko mała grupa pacjentów mogła-
by zostać objęta opieką. Dodatkowo koncentraty
czynników krzepnięcia stosowane obecnie w lecze-
niu hemofilii produkowane z ludzkiego osocza pod-
dawane są w trakcie produkcji co najmniej dwóm
procesom inaktywacji patogenów, a więc ryzyko
przeniesienia infekcji przez ich stosowanie jest na
ograniczonym do minimum poziomie. Od kiedy sto-
suje się dwie metody inaktywacji patogenów, w pro-
cesie wytwarzania czynnika osoczopochodnego nie
stwierdzono żadnego przypadku zakażenia spowo-
dowanego podawaniem leku z tej grupy.
Z literatury fachowej i konsultacji z wieloma au-
torytetami w dziedzinie chorób zakaźnych wynika,
że zaledwie w kilku procentach zakażonych po około
15–25 latach dochodzi od zakażenia dochodzi do
marskości wątroby, a u około 1% z tego może dojść
do pierwotnego raka wątroby. Tak więc twierdzenia
wnioskodawców podnoszone w zawezwaniu do pró-
by ugodowej mogą budzić wątpliwości. Tym bardziej
że w sprawie o takim samym stanie faktycznym
i prawnym Sąd Apelacyjny w Gdańsku, wyrokiem
z dnia 22 kwietnia 2008 r. sygn. akt: I ACa 231/08,
utrzymał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Gdań-
sku oddalający roszczenia powoda. Uznanie więc
przez ministra zdrowia, już na tym etapie postępo-
wania, całości roszczeń osób zakażonych mogłoby
być zatem uznane za nieuzasadnione.
Mając powyższe na uwadze, brak było podstaw
do zawarcia ugody z wnioskodawcami na posiedze-
niu sądu wyznaczonym na dzień 5 maja 2008 r. Jeże-
li wnioskodawcy w niniejszej sprawie zechcą docho-
dzić swych roszczeń przed sądem okręgowym, to
w sprawie wystąpią biegli i na podstawie zgroma-
dzonych dowodów wypowiedzą się co do zasadności
lub bezzasadności ich roszczeń. Powinno to jednak
nastąpić w drodze indywidualnych pozwów, a nie
zbiorowego „zawezwania do próby ugodowej”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Sławiak
w sprawie niedostatecznego zagwarantowania
skutecznej terapii obywatelom polskim chorym
na przewlekłe wirusowe zapalenie wątroby
typu B (WZW B) (3038)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Bożeny Sławiak, z dnia
5 maja 2008 r., przekazaną przy piśmie Pana Krzysz-
tofa Putry, Wicemarszałka Sejmu, z dnia 9 maja
2008 r., (znak: SPS-023-3038/08), w sprawie niedo-
statecznego zagwarantowania skutecznej terapii
obywatelom polskim chorym na przewlekłe wiruso-
we zapalenie wątroby typu B, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Szczegółowe unormowania prawne regulujące
kwestię dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej za-
wiera ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.)
oraz akty wykonawcze do ww. ustawy.
Zgodnie z art. 15 ww. ustawy świadczeniobiorcy
mają prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, których
celem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie choro-
bom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, lecze-
nie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnospraw-
ności i jej ograniczanie.
Odnosząc się do poruszonej w treści interpelacji
kwestii dotyczącej możliwości podawania pacjentom
leku adefowir lub entakawir jedynie w przypadku,
gdy badanie diagnostyczne wykazało wystąpienie
mutacji YMDD, uprzejmie informuję, iż minister
zdrowia w ramach nadzoru sprawowanego nad dzia-
łalnością Narodowego Funduszu Zdrowia zwrócił się
do płatnika świadczeń opieki zdrowotnej o przedsta-
wienie stanowiska w przedmiotowej sprawie. Z infor-
macji uzyskanych z funduszu wynika, iż płatnik
świadczeń opieki zdrowotnej planuje od 1 lipca 2008 r.
rozpocząć finansowanie leczenia pacjentów z rozpo-
znanym WZW typu B i C w ramach zmodyfikowa-
nych programów terapeutycznych leczenia WZW:
1) „Leczenie przewlekłego WZW typu B lub C”,
z zastosowaniem substancji czynnych: Lamivudyna,
Interferonum Alfa-2A Pegylowany, Interferonum
Alfa-2B Pegylowany, Interferonum Alfa Naturalny,
Interferonum Alfa-2A Rekombinowany, Interfero-
num Alfa-2B Rekombinowany,
2) „Leczenie przewlekłego WZW typu B w od-
porności na lamiwudynę”, z zastosowaniem sub-
stancji czynnych: Adefovir Dipivoxil oraz Entecavir.
W opisie planowanego do wdrożenia programu
terapeutycznego „Leczenie przewlekłego WZW typu
B w odporności na lamiwudynę”, jak informuje fun-
dusz, nie występuje już ograniczenie leczenia pa-
cjentów jedynie do tych, u których wystąpiła muta-
583
cja YMDD. Rozpoczęcie leczenia pacjentów z zasto-
sowaniem substancji czynnych adefowiru lub ente-
kawiru będzie mogło nastąpić, jak informuje fun-
dusz, po wykonaniu badań laboratoryjnych potwier-
dzających pierwotną lub wtórną oporność na lami-
wudynę.
Ponadto, jak wyjaśnia fundusz, w przypadku
nieskuteczności adefowiru, potwierdzonej badania-
mi laboratoryjnymi, możliwa jest także jego zmiana
na entekawir oraz analogicznie, przy nieskuteczno-
ści entekawiru, zamiana na adefowir.
Mając również na uwadze poruszoną przez panią
poseł kwestię rozpoczęcia leczenia pacjentów adefo-
wirem i entekawirem w pierwszym rzucie, uprzej-
mie informuję, iż zgodnie z informacjami uzyskany-
mi z Narodowego Funduszu Zdrowia, z uwagi na
kilkakrotnie wyższy koszt terapii powyższymi leka-
mi (w stosunku do leczenia lamiwudyną) oraz ko-
nieczność racjonalnego gospodarowania ograniczo-
nymi środkami finansowymi w celu zapewnienia
optymalnego dostępu do świadczeń pacjentom, fun-
dusz nie planuje na chwilę obecną zmian w tym za-
kresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie jednorazowej amortyzacji pojazdów
zakupionych do prowadzenia działalności
w zakresie transportu osobowego i ciężarowego
(3041)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry z dnia 9 maja 2008 r. nr SPS-023-3041/08,
przy którym załączono interpelację pana posła Eu-
geniusza Grzeszczaka w sprawie jednorazowej amor-
tyzacji pojazdów zakupionych do prowadzenia dzia-
łalności w zakresie transportu osobowego i ciężaro-
wego, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 22k ust. 7–11 ustawy z dnia 26 lip-
ca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), zwanej
dalej „updof”, i odpowiednio w art. 16k ust. 7–11
ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodo-
wym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654,
z późn. zm.), zwanej dalej „updop”, podatnicy w roku
podatkowym, w którym rozpoczęli prowadzenie
584
działalności gospodarczej, oraz mali podatnicy mogą
dokonywać jednorazowo odpisów amortyzacyjnych
od wartości początkowej środków trwałych z grup
3–8 Klasyfikacji Środków Trwałych, z wyłączeniem
samochodów osobowych, w roku podatkowym, w któ-
rym środki te zostały wprowadzone do ewidencji
środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych, do wysokości nieprzekraczającej w roku
podatkowym równowartości kwoty 50 000 euro
łącznej wartości tych odpisów amortyzacyjnych.
Powołane wyżej przepisy wykluczają możliwość
dokonywania jednorazowo odpisów amortyzacyj-
nych w stosunku do niektórych środków trwałych
(np. samochodów osobowych) oraz niektórych podat-
ników (niespełniających kryteriów małego podatni-
ka, a także rozpoczynających prowadzenie działalno-
ści w warunkach określonych w art. 22k ust. 11 updof
i odpowiednio w art. 16k ust. 11 updop). Przepisy nie
wykluczają możliwości stosowania jednorazowej
amortyzacji w stosunku do innych pojazdów trans-
portu drogowego, w tym samochodów ciężarowych,
przez podatników prowadzących działalność w za-
kresie drogowego transportu towarowego.
Amortyzacja dokonana na zasadach określonych
w art. 22k ust. 7 updof i odpowiednio art. 16k ust. 7
updop stanowi pomoc de minimis udzielaną w zakre-
sie i na zasadach określonych w obowiązujących ak-
tach prawa wspólnotowego (art. 22k ust. 10 updof
i odpowiednio art. 16k ust. 10 updop). Powyższe ozna-
cza, iż jednorazowy odpis amortyzacyjny nie ma za-
stosowania w przypadku, gdy w świetle przepisów
dotyczących pomocy publicznej nie jest dopuszczalne
udzielenie podatnikowi pomocy de minimis.
Zasady pomocy de minimis uregulowane zosta-
ły rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1998/2006
z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania
art. 87 i 88 traktatu do pomocy de minimis (Dz. Urz.
UE L 379 z dnia 28 grudnia 2006 r.). Przepisów
tych nie stosuje się do pomocy na nabycie pojazdów
przeznaczonych do transportu drogowego przyzna-
wanej podmiotom gospodarczym prowadzącym
działalność zarobkową w zakresie drogowego
transportu towarowego.
Zauważyć należy, iż odpisy amortyzacyjne stano-
wią pieniężny wyraz stopniowego zużywania się trwa-
łych składników majątku wykorzystywanego w dzia-
łalności gospodarczej i są elementem kosztów uzyska-
nia przychodów. Wysokość kwoty odpisu za dany okres
podatkowy oraz okres amortyzacji wynikają z przyję-
tej przez podatnika metody amortyzacji.
Dokonywanie jednorazowych odpisów amortyza-
cyjnych powoduje szybsze (lub wolniejsze) niż we-
dług innych metod zaliczenie do kosztów podatko-
wych wartości środków trwałych. Wybór tego sposo-
bu nie został uwarunkowany formą nabycia środka
trwałego. Nie ma również przeszkód do jego stoso-
wania, gdy nabycie nastąpiło w sposób inny niż
w drodze kupna (aport wniesiony do spółki, nabycie
w drodze spadku i darowizny lub inny nieodpłatny
sposób – z zastrzeżeniem art. 23 ust. 1 pkt 45a updof,
art. 16 pkt 63 updop), a także do ujawnionych środ-
ków trwałych nieobjętych dotychczas ewidencją (art. 22h
ust. 1 pkt 4 updof, art. 16h ust. 1 pkt 4 updop).
W świetle powyższego jednorazowy odpis amor-
tyzacyjny, jakkolwiek stanowi pomoc publiczną, nie
stanowi pomocy na nabycie środka trwałego. Podat-
nicy prowadzący działalność gospodarczą w zakre-
sie drogowego transportu towarowego mają możli-
wość korzystania z jednorazowych odpisów amorty-
zacyjnych od nabytych dla potrzeb tej działalności
pojazdów transportu towarowego w tym samocho-
dów ciężarowych.
Powyższe wyjaśnienie znajduje potwierdzenie
w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 7 maja 2008 r.
(FG5/0683/11/ZKN/43/08) skierowanym do dyrek-
torów izb skarbowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzeny Machałek
w sprawie zasad opodatkowania działalności
w zakresie krzewienia kultury fizycznej
poprzez propagowanie narciarstwa zjazdowego
(3043)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marzeny Machałek z dnia
26 kwietnia 2008 r. w sprawie zasad opodatkowania
gruntów wykorzystywanych do prowadzenia przez
stowarzyszenia działalności w zakresie krzewienia
kultury fizycznej poprzez propagowanie narciar-
stwa zjazdowego, nadesłaną przy piśmie Marszałka
Sejmu z dnia 9 maja 2008 r., znak: SPS-023-3043/
08, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 15 listopada 1984 r.
o podatku rolnym (Dz. U. z 2006 r. Nr 136, poz. 969,
ze zm.) opodatkowaniu tym podatkiem podlegają
grunty sklasyfikowane w ewidencji gruntów i bu-
dynków jako użytki rolne lub jako grunty zadrze-
wione i zakrzewione na użytkach rolnych, z wyjąt-
kiem gruntów zajętych na prowadzenie działalności
gospodarczej.
Użytki rolne zajęte na prowadzenie działalności
gospodarczej innej niż działalność rolnicza podlega-
ją opodatkowaniu podatkiem od nieruchomości ze
stawką właściwą dla gruntów związanych z prowa-
dzeniem działalności gospodarczej, co wynika z art.
1 ustawy o podatku rolnym i art. 2 ust. 2 oraz art. 5
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r. o po-
datkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r.

Nr 121, poz. 844, ze zm.). Przesłanką opodatkowa-
nia użytków rolnych podatkiem od nieruchomości
jest ich zajęcie na działalność gospodarczą, czyli fak-
tyczne wykorzystywanie na cele prowadzonej dzia-
łalności gospodarczej.
Na potrzeby wymiaru podatku od nieruchomo-
ści stosuje się pojęcie działalności gospodarczej
określone w art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, ze zm.). Za działalność
gospodarczą, zgodnie z powołanym przepisem, na-
leży uważać zarobkową działalność wytwórczą, bu-
dowlaną, handlową, usługową oraz poszukiwanie,
rozpoznawanie i wydobywanie kopalin ze złóż,
a także działalność zawodową, wykonywaną w spo-
sób zorganizowany i ciągły.
Działalność polegająca na odpłatnym udostęp-
nianiu wyciągów i tras narciarskich spełnia powyż-
sze przesłanki, gdyż jest to niewątpliwie działalność
zarobkowa, polega na świadczeniu określonych
usług, jest wykonywana w sposób zorganizowany
(wymaga specjalnej infrastruktury) i spełnia prze-
słankę ciągłości, gdyż – pomimo, że odbywa się okre-
sowo – cechuje ją powtarzalność. Przy czym należy
zauważyć, że na działalność gospodarczą w tym
przypadku nie są zajęte wyłącznie grunty pod wy-
ciągiem, za który pobierana jest opłata. Osoby ko-
rzystające z wyciągu wnoszą bowiem opłatę za
wjazd, jak i korzystanie z tras zjazdowych, a także
odpowiednie przygotowanie i utrzymanie tras. Zaję-
te na omawianą działalność gospodarczą są więc za-
równo grunty pod wyciągiem, jak i trasy zjazdowe
w okresie, gdy działalność jest prowadzona.
Jeżeli użytki rolne są zajęte na działalność go-
spodarczą okresowo (kilka miesięcy w roku), przez
ten okres opodatkowane są one podatkiem od nieru-
chomości ze stawką właściwą dla przedmiotów opo-
datkowania zajętych na prowadzenie działalności
gospodarczej, a przez pozostałą część roku podat-
kiem rolnym. Zmiana w opodatkowaniu polegająca
na objęciu podatkiem od nieruchomości gruntów
opodatkowanych dotychczas podatkiem rolnym lub
odwrotnie (w przypadku zaprzestania działalności
gospodarczej na tych gruntach) następuje od pierw-
szego dnia miesiąca następującego po miesiącu,
w którym na gruntach rozpoczęto lub zaprzestano
prowadzenia działalności gospodarczej, co wynika
z art. 6a ust. 1 ustawy o podatku rolnym i z art. 6
ust. 1 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych.
Organy podatkowe gmin przy wymiarze podatku
od nieruchomości i podatku rolnego powinny kiero-
wać się wskazanymi wyżej przepisami. Warunki kli-
matyczne warunkujące uprawianie sezonowe spor-
tów narciarskich mogą mieć wpływ na opodatkowa-
nie jedynie pośrednio, o ile wpływają na faktyczne
zajęcie gruntów na działalność gospodarczą polega-
jącą na udostępnianiu ich narciarzom.
Zgodnie z art. 2 ustawy z dnia 7 kwietnia 1989 r.
Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U. z 2001 r. Nr 79,
poz. 855, ze zm.) stowarzyszenie jest dobrowolnym,
585
samorządnym, trwałym zrzeszeniem o celach nieza-
robkowych. Jednak art. 34 ustawy stanowi, że sto-
warzyszenie może prowadzić działalność gospodar-
czą według ogólnych zasad określonych w odrębnych
przepisach. Dochód z tej działalności służy realizacji
celów statutowych i nie może być przeznaczony do
podziału między jego członków.
Jakkolwiek cele stowarzyszenia nie są związane
z prowadzeniem działalności gospodarczej, dopusz-
cza się prowadzenie przez stowarzyszenia takiej
działalności na zasadach określonych w przepisach
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, gdy
służy ona realizacji celów statutowych.
Stowarzyszenia będące podatnikami od gruntów
zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej
polegającej na odpłatnym udostępnianiu wyciągów
i tras narciarskich zobowiązane są więc do zapłaty
podatku od nieruchomości według stawek właści-
wych dla gruntów związanych z prowadzeniem dzia-
łalności gospodarczej w okresie, gdy grunty te są za-
jęte na taką działalność.
Wyjątkiem są stowarzyszenia, które spełniają
warunki do korzystania ze zwolnienia na podstawie
art. 7 ust. 1 pkt 5 ustawy o podatkach i opłatach lo-
kalnych. Przepis ten przewiduje zwolnienie nieru-
chomości lub ich części zajętych na prowadzenie
przez stowarzyszenia statutowej działalności wśród
dzieci i młodzieży w zakresie m.in. kultury fizycznej
i sportu, jednak działalność ta nie może być prowa-
dzona jako działalność gospodarcza.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie przedłużenia dla gmin terminu
składania informacji dla Krajowego Zarządu
Gospodarki Wodnej oraz ułatwienia gminom
korzystania ze środków UE na realizację
inwestycji wodno-ściekowych (3044)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pytanie posła Jerzego Antoniego Gosiewskiego
w sprawie przedłużenia terminu składania informa-
cji dotyczących aktualizacji zapisów KPOŚK, przed-
stawiam co następuje.
Pod koniec czerwca 2007 r. minister środowiska
zainicjował prace nad kolejną, drugą już aktualiza-
cją „Krajowego programu oczyszczania ścieków ko-
munalnych”. Przekazane przez urzędy wojewódzkie
a otrzymane od jednostek samorządu terytorialnego
586
formularze aktualizacyjne pn.: „Informacja na po-
trzeby aktualizacji KPOŚK” stanowiły podstawę do
przygotowania wstępnej wersji dokumentu aktuali-
zacyjnego. Kolejnymi dokumentami, które miały de-
cydujące znaczenie przy kwalifikowaniu propozycji
gminnych do zapisów KPOŚK, były rozporządzenia
wojewodów wyznaczające obszar i granice aglome-
racji. Rozporządzenia te stanowią bowiem akty
prawne precyzujące czy dany obszar należy trakto-
wać jako aglomerację. Materiał ten stanowił podsta-
wę do przygotowania projektu dokumentu aktuali-
zacyjnego KPOŚK, którego opracowanie początko-
wo spodziewane było na koniec 2007 r.
Prace dotyczące aktualizacji KPOŚK są działa-
niami priorytetowymi, a opóźnienia w stosunku do
pierwotnie zakładanego terminu jego ukończenia
wynikają z dużej ilości braków i błędów w otrzyma-
nych od samorządów ankietach aktualizacyjnych.
Ankiety te wymagają indywidualnego postępowania
wyjaśniającego. Nie bez znaczenia dla opóźnień pro-
wadzonych prac pozostaje fakt, iż znaczna część an-
kiet aktualizacyjnych nie posiadała również wyma-
ganej wersji elektronicznej. Ponadto, do KZGW nie-
ustannie wpływały coraz nowsze wersje ankiet spra-
wozdawczych, zawierające propozycje zmian zapi-
sów i korektę błędnie podanych wartości. Ciągłe
uwzględnianie nadsyłanych poprawek powodowało-
by znaczne wydłużanie czasu opracowania projektu.
Zaistniała sytuacja spowodowała konieczność przy-
gotowania w pierwszej kolejności projektu, który ba-
zować będzie na prawidłowych i terminowych an-
kietach aktualizacyjnych. Pozwoliło to na utworze-
nie pierwszej, wstępnej wersji dokumentu i umiesz-
czenie w niej aglomeracji, które w terminie przesłały
rzetelnie i prawidłowo przygotowane ankiety aktu-
alizacyjne, a zasadność ich utworzenia potwierdzo-
na została rozporządzeniem wojewody ustanawiają-
cym daną aglomerację.
W dniach 27 i 28 marca 2008 r. KZGW zorgani-
zował spotkanie robocze przedstawicieli urzędów
wojewódzkich, podczas którego prezentowano pierw-
szą roboczą wersję dokumentu aktualizacyjnego
KPOŚK. Podczas spotkania omawiano sprawy bie-
żące dotyczące kolejnych działań aktualizacyjnych
oraz poproszono przedstawicieli urzędów wojewódz-
kich o sprawdzenie prawidłowości zapisów progra-
mu tak, aby wyeliminować ewentualne pomyłki po-
wstałe przy ręcznym przepisywaniu wartości z an-
kiet aktualizacyjnych do odpowiednich pól doku-
mentu. Stosowne informacje określające zakres pro-
wadzonych prac korekcyjnych oraz inne postanowie-
nia, jakie podjęto podczas spotkania, wysłane zosta-
ły do uczestników spotkania już w dniu 2 kwietnia
br. W dniu 15 kwietnia umieszczono na stronach in-
ternetowych Krajowego Zarządu Gospodarki Wod-
nej kolejną wersję projektu dokumentu aktualiza-
cyjnego. Znajduje się ona pod adresem: www.kzgw.
gov.pl.
Należy zaznaczyć, że jedynym dokumentem
prawnym ustanawiającym aglomerację na danym
obszarze jest stosowne rozporządzenie właściwego
wojewody, a nie zapis wcześniejszych wersji KPOŚK.
Faktem jest, że w chwili opracowania pierwszej wer-
sji programu rozporządzenia w sprawie ustanowie-
nia aglomeracji nie były wydawane. KPOŚK stano-
wił zatem pierwszą próbę zmierzenia się z proble-
mami gospodarki ściekowej w skali całego kraju,
określenia potrzeb inwestycyjnych w tym zakresie
oraz precyzowania wielkości poszczególnych aglo-
meracji. Wartości te były wstępnie szacowane na
podstawie informacji uzyskanych od samorządów.
W dniu 22 grudnia 2004 r. minister środowiska wy-
dał rozporządzenie w sprawie wyznaczania obszaru
i granic aglomeracji. Od tego czasu aktami prawa
miejscowego, które precyzują wartości w tym zakre-
sie, są rozporządzenia wojewodów. Niestety, proces
wyznaczania aglomeracji nie we wszystkich woje-
wództwach przebiega zadowalająco. Do dnia dzisiej-
szego nie wyznaczono wszystkich aglomeracji o RLM
powyżej 2000 lub wyznaczono je niewłaściwie, po-
mimo iż proces wyznaczania aglomeracji trwa już
ponad 3 lata, a wielokrotne monity w tej sprawie
przekazywane były do wojewodów. W efekcie opraco-
wywana w chwili obecnej druga aktualizacja rów-
nież nie będzie w pełni odzwierciedlać rzeczywistych
potrzeb aglomeracji. Wersje wcześniejsze KPOŚK
określały oczywiście pewne obszary na podstawie
informacji uzyskanych w tamtym czasie od gmin,
jednak to rozporządzenie jest aktem prawnym
w tym zakresie.
Podsumowując należy podkreślić, iż w procesie
aktualizacji już raz przesunięto termin uwzględnia-
nia później wydanych rozporządzeń i propozycji
gminnych nadesłanych po wymaganym terminie.
Dalsze uwzględnianie nadsyłanych poprawek nie
jest możliwe, gdyż powodowałoby ciągłe wydłużanie
czasu opracowania projektu. Decyzja taka spotkała-
by się również ze stanowczym sprzeciwem zdecydo-
wanej większości aglomeracji, które w terminie do-
pełniły formalności aktualizacyjne i oczekują jak
najszybszego przyjęcia dokumentu przez członków
Rady Ministrów.
Ponadto pragnę przypomnieć, iż KPOŚK nie jest
programem odzwierciedlającym potrzeby inwesty-
cyjne w zakresie gospodarki ściekowej całego kraju.
Jego zadaniem jest jedynie ukazanie tych potrzeb,
których zaspokojenie wiąże się ze spełnieniem przez
Polskę wymogów dyrektywy „ściekowej” zapisanych
w traktacie akcesyjnym. Sugerowane przez pana po-
sła całkowite zlikwidowanie wymogu dotyczącego
konieczności wpisu aglomeracji do KPOŚK może
w efekcie oznaczać, iż środki unijne wydatkowane
zostaną na inwestycje, które poprzez osiąganie zni-
komego efektu ekologicznego opóźniać będą wypeł-
nienie zobowiązań unijnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie sytuacji po byłym Zakładzie Lamp
Wyładowczych Polam (3046)
W odpowiedzi na interpelację posła na Sejm RP
Stanisława Ożoga (znak: SPS-023-3046/08), doty-
czącą działalności byłego Zakładu Lamp Wyładow-
czych „Polam – Rzeszów”, odpowiadając na pytania
pana posła:
1. Czy minister skarbu państwa planuje rozwią-
zać problem odszkodowań za działalność byłego za-
kładu Polam dla poszkodowanych mieszkańców po-
wiatu rzeszowskiego?
2. Czy minister zwróci się do premiera o zare-
zerwowanie pieniędzy potrzebnych na wypłaty od-
szkodowań i zniwelowanie szkodliwego wpływu by-
łego zakładu na środowisko naturalne?
uprzejmie informuję, co następuje:
Przedsiębiorstwo państwowe pn. Rzeszowskie
Zakłady Lamp Wyładowczych „Polam – Rzeszów”
w Pogwizdowie Nowym zostało postawione w stan
likwidacji na mocy zarządzenia nr 306/Org/89 mini-
stra przemysłu z dnia 23.11.1989 r. w związku z:
— decyzją państwowego wojewódzkiego inspek-
tora sanitarnego w Rzeszowie z dnia 28.04.1989 r.,
nakazującą natychmiastowe zaprzestanie produkcji
z użyciem rtęci,
— zarządzeniem nr 20 prezesa Rady Ministrów
z dnia 15.11.1989 r. w sprawie likwidacji RZLW „Po-
lam – Rzeszów”.
W wyniku nieprawidłowo prowadzonej gospodar-
ki niebezpiecznym odpadem produkcyjnym, trwają-
cej od 1970 r., przedsiębiorstwo doprowadziło do za-
nieczyszczenia i skażenia środowiska naturalnego
na obszarze trzech gmin (Głogów Małopolski, Trze-
bowisko i Świlcza). Na podstawie badań i ekspertyz
wykonanych w latach 1989–1993 stwierdzono ska-
żenie środowiska wokół zakładu oraz wokół tzw. dzi-
kich miejsc składowania stłuczki szklanej zanie-
czyszczonej rtęcią. Skutki tego skażenia w postaci
choroby rtęcicy (i jej pochodnych) potwierdzono
wśród okolicznej ludności – w tym wśród dzieci. Po-
nadto brak ochrony środowiska pracy przed działa-
niem metalicznej rtęci przyczynił się do powstania
chorób zawodowych u wielu pracowników przedsię-
biorstwa i ich rodzin.
Do dnia 31.12.1995 r. likwidatorami przedsię-
biorstwa były osoby fizyczne wyznaczane kolejnymi
zarządzeniami ministra przemysłu oraz ministra
przemysłu i handlu, a mianowicie:
— pan Czesław Stencel (zarządzenie ministra
przemysłu nr 306/Org/89 z dnia 23.11.1989 r.),
— pan Jan Jaskółka (zarządzenie ministra prze-
mysłu nr 64/Org/90 z dnia 8.03.1990 r.),
587
— pan Kazimierz Kowalski (zarządzenie mini-
stra przemysłu nr 394A/Org/90 z dnia 1.10.1990 r.),
— pan Krzysztof Sarna (zarządzenie ministra prze-
mysłu i handlu nr 344/Org/92 z dnia 1.07.1992 r.).
Od stycznia 1996 r. – na prośbę ministra przemy-
słu i handlu umotywowaną brakiem środków na
prowadzenie postępowania – na podstawie zarzą-
dzenia nr 71/Org/95 z dnia 21.12.1995 r. obowiązki
likwidatora przedsiębiorstwa przejęła Agencja Roz-
woju Przemysłu SA w Warszawie. W dniu 12.01.1996 r.
zawarto umowę nr 7/DL/96 o prowadzenie przez
agencję procesu likwidacji przedsiębiorstwa.
Zgodnie z uprzednio przyjętymi przez organ za-
łożycielski założeniami prowadzone od 1989 r. po-
stępowanie likwidacyjne miało doprowadzić do:
— likwidacji szkód ekologicznych powstałych
w wyniku działalności produkcyjnej przedsiębior-
stwa szkodliwej dla środowiska pracy i środowiska
naturalnego, poprzez: uregulowanie zobowiązań
z tytułu zasądzanych świadczeń pieniężnych oso-
bom poszkodowanym, a także zabezpieczenie ujaw-
nionych miejsc składowania odpadu produkcyjnego
w postaci stłuczki szklanej zanieczyszczonej rtęcią
– w związku z decyzją wojewody rzeszowskiego
z dnia 25.03.1994 r. znak OŚ – III/7633/5/8/94 oraz
na podstawie prawomocnych wyroków sądowych,
— likwidacji przedsiębiorstwa zgodnie z przepi-
sami ustawy o przedsiębiorstwach państwowych.
W ramach postępowania likwidacyjnego realizo-
wano poniższe działania w zakresie wypłat zasądzo-
nych świadczeń pieniężnych.
Do dnia 31.12.1995 r. z przyznanych dotacji mi-
nistra przemysłu i handlu wypłacono 58 osobom
z tytułu utraty zdrowia łączną kwotę 574 244,00 zł
– w postaci jednorazowych odszkodowań lub rent
uzupełniających.
Na dzień 1.01.1996 r. – na podstawie prawomoc-
nych wyroków sądowych – przedsiębiorstwo było
nadal zobowiązane do wypłacania dożywotnich rent
uzupełniających 12 osobom, na łączną kwotę 2001,65 zł
miesięcznie. Ponadto w toku postępowania sądo-
wego znajdowało się jeszcze 7 spraw roszczenio-
wych o wypłatę świadczeń pieniężnych z tytułu
utraty zdrowia.
Zobowiązania przedsiębiorstwa z tytułu niewy-
płaconych należnych świadczeń pieniężnych, wyni-
kających z prawomocnych wyroków sądowych, sta-
nowiły kwotę:
— na koniec 1996 r. – 86 001,46 zł,
— na koniec 1997 r. – 711 831,95 zł,
— na koniec lipca 1998 r. – 1 707 489,50 zł.
Zwiększająca się kwota zobowiązań wynikała
z narastających odsetek za opóźnienie w wypłacie
świadczeń, jak też zapadania nowych wyroków za-
sądzających wypłatę świadczeń.
W związku z brakiem środków na regulowanie
ww. zobowiązań ARP SA czyniła starania o pozy-
skanie zewnętrznych źródeł finansowania tych zo-
bowiązań.
588
Dotacja budżetowa w kwocie 2 800 000 zł, przy-
znana w końcu października 1998 r., została wyko-
rzystana w 1998 r. w całości. Środki te umożliwiły
zaspokojenie w pełni zobowiązań (zaległych i bieżą-
cych) wobec 21 osób – wraz z kosztami zastępstwa
procesowego i innymi kosztami związanymi.
Na dzień 31.12.1998 r. pozostały do uregulowania
zobowiązania z tytułu zasądzonych świadczeń w kwo-
cie ogółem 244 749,57 zł, w tym wobec pięcioosobowej
rodziny Gajdków z tytułu niewypłaconej części skapi-
talizowanych rent w kwocie 203 629,57 zł wraz z od-
setkami ustawowymi od dnia 1.01.1999 r.
Z powodu wysokości zasądzanych kwot, przypad-
ków egzekucji komorniczych oraz wpływania kolej-
nych pozwów przyznane środki nie były wystarcza-
jące do rozwiązania problemu. Ponadto w sądach
rzeszowskich toczyły się kolejne sprawy roszczenio-
we o wypłaty świadczeń pieniężnych z tytułu utraty
zdrowia.
Dlatego też w grudniu 1998 r. ARP SA wystąpiła
do Ministerstwa Skarbu Państwa o podjęcie czynno-
ści mających na celu przyznanie dalszych kwot na
ten cel z rezerwy budżetowej 1999 r.
Od początku 1999 r. – z powodu wyczerpania
środków dotacji przyznanej w 1998 r. – nie wypłaca-
no zasądzonych świadczeń pieniężnych osobom po-
szkodowanym. Na dzień 31.12.1999 r. pozostawały
do uregulowania zobowiązania z tego tytułu w kwo-
cie ogółem 579 869,17 zł. Ponadto w toku postępowa-
nia sądowego znajdowało się jeszcze 15 nowych
spraw roszczeniowych, a kwota zgłoszonych rosz-
czeń wynosiła 922 000 zł, bez należnych odsetek.
Dokładne oszacowanie kwoty należnych odsetek nie
było możliwe z powodu braku możliwości ustalenia
okresu od dnia przyznania świadczenia do dnia jego
zapłaty.
Kolejne środki finansowe z rezerwy budżetowej
przedsiębiorstwo otrzymało dopiero w lipcu 2000 r.
Z przyznanej kwoty 3 000 000 zł wydatkowano jedy-
nie 995 392,75 zł – wypłacono 19 osobom należne
świadczenia (wraz z kosztami związanymi) na pod-
stawie postanowień sądowych, które uprawomocni-
ły się do dnia 27.12.2000 r.
Na koniec 2000 r. pozostała do zaspokojenia za-
sądzona w dniu 28.12.2000 r. renta skapitalizowana
w kwocie 55 250 zł wraz z kosztami związanymi.
Dokonano wypłaty renty wraz z odsetkami należny-
mi na dzień 15.10.2001 r. z uzyskanych odsetek ban-
kowych od przechowywania na lokatach środków
finansowych Funduszu Mienia Polikwidacyjnego.
Na koniec 2000 r. w toku postępowania sądowe-
go znajdowało się jeszcze 8 spraw roszczeniowych,
a kwota zgłoszonych roszczeń wynosiła 870 000 zł
(bez należnych odsetek). Dlatego też w styczniu i po-
nownie w maju 2001 r. ARP SA występowała do Mi-
nisterstwa Skarbu Państwa o podjęcie czynności
mających na celu zabezpieczenie środków na prze-
widywane wypłaty zasądzonych świadczeń.
W toku postępowania sądowego na przestrzeni
lat 2001–2003 we wszystkich ww. 8 postępowaniach
sądowych zapadły postanowienia oddalające zgło-
szone roszczenia z tytułu utraty zdrowia (w tym
3 w postępowaniach kasacyjnych przed Sądem Naj-
wyższym).
Na dzień 23.03.2004 r. wszystkie sprawy roszcze-
niowe z tytułu utraty zdrowia zostały zakończone
– nie występowały zobowiązania z tego tytułu.
Jeden z założonych celów procesu likwidacji
przedsiębiorstwa – usunięcie skutków działalności
produkcyjnej przedsiębiorstwa szkodliwej dla śro-
dowiska pracy poprzez uregulowanie zobowiązań
z tytułu zasądzonych świadczeń pieniężnych oso-
bom poszkodowanym przez przedsiębiorstwo – zo-
stał osiągnięty.
Decyzją nr 11 z dnia 23 marca 2004 r. ministra
skarbu państwa ww. przedsiębiorstwo zostało uzna-
ne za zlikwidowane.
Jednocześnie likwidator został zobowiązany do:
— powiadomienia do 15.04.2004 r. wszystkich
władających powierzchnią ziemi, na której znajdują
się odpady po RZLW „Polam – Rzeszów”, o koniecz-
ności zgłoszenia tego faktu właściwemu staroście do
dnia 30.06.2004 r., zgodnie z obowiązującymi prze-
pisami prawa,
— powiadomienia ministra skarbu państwa
o wykonanych czynnościach do dnia 30.04.2004 r.,
— przedstawienia sprawozdania finansowego na
dzień wydania decyzji nr 11 z dnia 23.03.2004 r.,
— podjęcia wszelkich działań zmierzających do
wykreślenia przedsiębiorstwa z rejestru przedsię-
biorców.
W konsekwencji decyzji nr 11 ministra skarbu
państwa z dnia 23.03.2004 r. likwidator podjął niżej
wymienione działania.
1. Przesłano kopię decyzji wraz z kopią pisma
ministra zawierającego uzasadnienie wydanej decy-
zji do:
— wojewody podkarpackiego,
— starosty rzeszowskiego,
— podkarpackiego wojewódzkiego inspektora
ochrony środowiska,
— Wojewódzkiej Stacji Sanitarno-Epidemiolo-
gicznej,
— Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej w Rzeszowie,
— Urzędu Skarbowego w Rzeszowie.
2. Powiadomiono – za zwrotnym potwierdze-
niem odbioru – wszystkich władających powierzch-
nią ziemi, na której znajdują się odpady po RZLW
„Polam – Rzeszów”, o konieczności zgłoszenia tego
faktu właściwemu staroście do dnia 30.06.2004 r.
Dla osób tych utworzono punkt kontaktowo-infor-
macyjny w celu udzielania szczegółowych wyjaśnień
i porad prawnych w tej kwestii. Wszystkim zaintere-
sowanym udostępniono także kopię wyników badań
skażonych terenów, zawartych w opracowaniu wy-
konanym przez Wojewódzki Inspektorat Ochrony
Środowiska w Rzeszowie w 2000 r. pn.: „Aktualiza-
cja miejsc składowania (»dzikich wysypisk«) stłucz-
ki szklanej zanieczyszczonej rtęcią”.

3. Przeprowadzono czynności związane z od-
płatnym przekazaniem dokumentacji i akt z okresu
likwidacji (od 1.01.1996 r.) do Archiwum Państwo-
wego w Rzeszowie. Zawarto umowę o dzieło na wy-
konanie ekspertyzy i uporządkowanie dokumentacji
znajdującej się w biurze likwidatora w Rzeszowie,
polegającej na:
— ocenie archiwalnej dokumentacji obejmującej
jej podział na kategorie archiwalne,
— wydzieleniu dokumentacji do brakowania i do
dalszego przechowywania,
— uporządkowaniu dokumentacji do dalszego
przechowywania zgodnie z obowiązującymi przepi-
sami i zasadami archiwalnymi (utworzenie teczek
dokumentacji),
— przygotowaniu dokumentacji niezbędnej do
uzyskania zgody na brakowanie.
W dniu 23.07.2004 r. została zawarta pomiędzy
RZLW „Polam – Rzeszów” w likwidacji a Archiwum
Państwowym w Rzeszowie umowa przechowania
akt.
Ww. umowa została zmieniona aneksem z dnia
30.08.2004 r. dotyczącym przechowania dodatkowej
dokumentacji, która nie została przejęta przez sta-
rostę powiatowego w Rzeszowie.
Protokół zdawczo-odbiorczy podpisano w dniu
30.08.2004 r.
Dokumentacja związana z budową zbiorczego
mogilnika stłuczki szklanej i skażonej rtęcią ziemi
we wsi Wola Cicha została przekazana staroście rze-
szowskiemu (protokół zdawczo-odbiorczy z dnia
30.08.2004 r.).
1. Rozwiązano wszystkie wiążące przedsiębior-
stwo umowy (umowa najmu pomieszczeń i sprzętu,
umowa o świadczenie usług telekomunikacyjnych,
umowa o prowadzenie rachunku bankowego).
2. Poinformowano burmistrza miasta i gminy
Głogów Małopolski o wygaśnięciu umowy przed-
wstępnej zawartej 3.02.2000 r., w której gmina zo-
bowiązywała się do przejęcia monitoringu i ogólne-
go nadzoru nad zbiorczym mogilnikiem planowa-
nym do wybudowania w miejscowości Wola Cicha
– postanowienia ww. umowy stały się bezprzedmio-
towe wobec faktu podjęcia przez ministra skarbu
państwa decyzji o uznaniu przedsiębiorstwa za zli-
kwidowane.
3. Złożył i opłacił wniosek o wykreślenie pod-
miotu z Krajowego Rejestru Sądowego prowadzone-
go w Sądzie Rejonowym – Sądzie Gospodarczym
KRS w Rzeszowie.
W trakcie całego procesu likwidacji likwidator
nie przekazywał do Skarbu Państwa mienia po zli-
kwidowanych Rzeszowskich Zakładach Lamp Wyła-
dowczych „Polam – Rzeszów” w likwidacji z siedzibą
w Pogwizdowie Nowym.
Z uwagi na decyzję nr 11 ministra skarbu pań-
stwa z dnia 23 marca 2004 r. główny inspektor środo-
wiska skreślił Rzeszowskie Zakłady Lamp Wyładow-
czych „Polam – Rzeszów” w likwidacji z siedzibą
w Pogwizdowie Nowym – pismo z dnia 28.12.2004 r.
589
Postanowieniem z dnia 6.05.2005 r. Sądu Rejo-
nowego w Rzeszowie, XII Wydział Gospodarczy
Krajowego Rejestru Sądowego zostało wykreślone
z Krajowego Rejestru Sądowego. Prawomocność
i wykonalność ww. postanowienia została stwier-
dzona dnia 24.06.2005 r.
Reasumując, pragnę zwrócić uwagę, że:
— Proces likwidacji podmiotu trwał ponad 15
lat.
— W tym czasie zrealizowano wiele wypłat od-
szkodowań za działalność byłego zakładu, tak że na
dzień 23.03.2004 r. wszystkie sprawy roszczeniowe
z tytułu utraty zdrowia zostały zakończone.
— Skażenie środowiska rtęcią może powodować
rtęcicę jeszcze przez wiele lat u wielu osób.
— Z chwilą wykreślenia podmiotu z KRS (wobec
faktu, że Skarb Państwa nie przejął żadnego mienia
po likwidowanym zakładzie) Skarb Państwa utracił
prawne możliwości wypłaty odszkodowań.
W powyższej sytuacji jedyną możliwością uzy-
skania odszkodowań mogą być prawomocne orze-
czenia sądów przyznające takie odszkodowania od
Skarbu Państwa
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie ustawowego zagwarantowania
sołtysom wynagrodzenia za ich pracę (3047)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 9 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3047/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Jadwigi Wiśniewskiej z dnia 7 maja 2008 r.
w sprawie ustawowego zagwarantowania sołtysom
wynagrodzenia za ich pracę, uprzejmie informuję,
że przedmiotowa problematyka pozostaje w zakresie
zainteresowania obecnego rządu.
Rada Ministrów w dniu 22 stycznia 2008 r. pod-
jęła uchwałę dotyczącą kontynuowania reformy ad-
ministracji publicznej (M.P. Nr 8, poz. 99). Na inau-
guracyjnym posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu
i Samorządu Terytorialnego w dniu 30 stycznia
2008 r. pan Donald Tusk, prezes Rady Ministrów,
zaprosił samorządowców do współpracy przy dokoń-
czeniu reformy administracyjnej kraju. Premier
przedstawił również propozycje usprawnienia funk-
cjonowania samorządu terytorialnego. Najważniej-
szym zadaniem przygotowywanej reformy jest wzmoc-
590
nienie znaczenia samorządu terytorialnego, w tym
umocnienie jego podstaw majątkowych, co pozwoli
na skuteczniejsze decydowanie przez wspólnoty lo-
kalne i regionalne o swoich sprawach.
Wskazać przy tym należy, iż kwestia uregulowań
dotyczących zarówno uposażeń dla sołtysów, jak
i organizacji i funkcjonowania sołectw stanowiła już
przedmiot inicjatyw poselskich. W związku z tym
w obecnej kadencji parlamentarnej zainicjowane zo-
stały prace w przedmiotowym zakresie. W ramach
działań Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji wystąpiono do środowisk samorządowych
o przedstawienie propozycji zmian legislacyjnych,
w szczególności dotyczących decentralizacji zadań,
kompetencji i środków finansowych oraz przekaza-
nia mienia i instytucji o zasięgu regionalnym i lo-
kalnym, uporządkowania i uproszczenia przepisów
dotyczących funkcjonowania samorządu oraz zarzą-
dzania terytorialnego w różnych dziedzinach życia
publicznego. Wśród przesłanych odpowiedzi znala-
zły się także propozycje zmian dotyczących pragma-
tyki samorządowej, które stanowią obecnie przed-
miot analizy. Jakkolwiek rozważa się przygotowanie
stosownych rozwiązań w zakresie funkcjonowania
sołectw, niemniej przedwczesne byłoby prezentowa-
nie konkretnych propozycji w tym zakresie.
W odniesieniu natomiast do poruszanej proble-
matyki przyznania sołtysowi statusu pracownika
samorządowego wskazać należy na prace, funkcjo-
nującego w ramach Kancelarii Prezesa Rady Mini-
strów, Zespołu do spraw zmian w służbie publicznej,
gdzie opracowany został projekt ustawy o pracowni-
kach samorządowych oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw. Projekt ten zakłada także nowelizację
przepisów ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorzą-
dzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591,
z późn. zm.).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie realizacji projektu znajdującego się
na zweryfikowanej liście
projektów indywidualnych w ramach
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” 2007–2013,
opublikowanej przez Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego w dniu 1 lutego 2008 r.
pod nazwą „Ekologiczne bezpieczeństwo
stopnia wodnego Włocławek, budowa stopnia
wodnego lub progu stałego, zwiększenie
bezpieczeństwa powodziowego
i przeciwdziałanie erozji na Wiśle od Nieszawy
do Torunia, modernizacja wałów
przeciwpowodziowych
w Dolinie Ciechocińskiej, modernizacja
stopnia wodnego we Włocławku” (3050)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Marzenny Drab, przekazaną przy
piśmie znak: SPS-023-3050/08 z dnia 9 maja 2008 r.,
dotyczącą projektu pn. „Ekologiczne bezpieczeństwo
stopnia wodnego Włocławek: budowa stopnia wod-
nego lub stałego progu, zwiększenie bezpieczeństwa
powodziowego i przeciwdziałania erozji na Wiśle od
Nieszawy do Torunia, modernizacja stopnia wodne-
go we Włocławku”, przekazuję następujące informa-
cje w przedmiotowej sprawie.
Projekt pn. „Ekologiczne bezpieczeństwo stopnia
wodnego Włocławek: budowa stopnia wodnego lub
stałego progu, zwiększenie bezpieczeństwa powo-
dziowego i przeciwdziałania erozji na Wiśle od Nie-
szawy do Torunia, modernizacja stopnia wodnego
we Włocławku” znajduje się na zweryfikowanej li-
ście projektów indywidualnych w ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” 2007–
–2013. Zarówno Ministerstwo Rozwoju Regionalne-
go, jak i Ministerstwo Środowiska popierają działa-
nia zmierzające do jak najszybszego przygotowania
projektu do realizacji w celu zapewnienia bezpie-
czeństwa przeciwpowodziowego przy wykorzystaniu
środków unijnych.
Głównym celem ww. projektu jest trwałe zabez-
pieczenie stopnia wodnego we Włocławku, umożli-
wiające jego dalszą niezagrożoną i swobodną pracę,
a tym samym stworzenie lepszych warunków zabez-
pieczenia przed powodziami doliny Wisły poniżej
stopnia. W ramach tego projektu opracowywana jest
przez Hydroprojekt Sp. z o.o. Warszawa dokumenta-
cja przygotowawcza dla 5 wariantów możliwych roz-
wiązań uwzględniających:
— rozbiórkę stopnia wodnego Włocławek,
— wariant zerowy,

— lokalizację nowego stopnia wodnego w Nie-
szawie,
— lokalizację nowego stopnia wodnego w innym
miejscu niż Nieszawa,
— budowę stałego progu piętrzącego poniżej
stopnia wodnego Włocławek.
Decyzja w sprawie wyboru wariantu, który bę-
dzie realizowany w ramach projektu, zostanie podję-
ta po zakończeniu opracowania dokumentacji, pla-
nowanego na czerwiec br. Wszystkie działania obję-
te projektem „Ekologiczne bezpieczeństwo…” do-
prowadzą do trwałego zabezpieczenia stopnia wod-
nego we Włocławku i umożliwią jego dalszą nieza-
grożoną i swobodną pracę, a tym samym stworzą
lepsze warunki zabezpieczenia doliny Wisły poniżej
stopnia przed powodziami.
Celem zwiększenia bezpieczeństwa stopnia wod-
nego wykonano i wykonuje się nieustannie szereg
zabiegów remontowych i konserwacyjnych na jazie,
śluzie i na dolnym stanowisku. W roku bieżącym
planuje się m.in. wykonanie zabezpieczenia przeciw-
filtracyjnego zapory czołowej, czyszczenie drenażu,
kolejny remont progu stabilizacyjnego, rozpoczęcie
działań zwiększających stopień zagęszczenia zapo-
ry. Przeprowadzenie tych prac będzie możliwe dzię-
ki współfinansowaniu przez Energę, właściciela
elektrowni wodnej.
W przypadku zaniechania remontu stopnia, przy
jednoczesnym rozpoczęciu budowy następnego stop-
nia wodnego, wzrośnie zagrożenie katastrofą bu-
dowlaną, gdyż czas realizacji nowego stopnia wy-
niósłby co najmniej 6 lat. Zniszczeniu uległby wów-
czas zarówno stopień we Włocławku, jak i już zreali-
zowane obiekty nowo budowanego stopnia, a bezpie-
czeństwo przeciwpowodziowe doliny Wisły poniżej
zapory we Włocławku uległoby znacznemu pogor-
szeniu.
Wykonanie remontu zapory we Włocławku po-
zwoli na uniknięcie przedstawionych wyżej niebez-
pieczeństw, a dodatkowo umożliwi dokładną analizę
i przedyskutowanie, będących na ukończeniu, opra-
cowań Hydroprojektu sp. z o. o. w Warszawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
591
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie wykreślenia daty granicznej
możliwości prowadzenia studiów pomostowych
dla pielęgniarek i położnych (3051)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Marii Nowak, przekazaną
przy piśmie znak: SPS-023-3051/08 z dnia 13 maja
2008 r., w sprawie ostatniej rekrutacji na studia po-
mostowe, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Inicjatywa strony polskiej związana z przedłuże-
niem możliwości rekrutacji na studia pomostowe dla
pielęgniarek i położnych poza przewidziany w usta-
wie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie ustawy
o zawodach pielęgniarki i położnej oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 92, poz. 885 i z 2007 r.
Nr 176, poz. 1237) rok 2010/2011 została zgłoszona
na posiedzeniach komitetu ds. implementacji dyrek-
tywy 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifika-
cji zawodowych, które odbyły się 30 kwietnia i 29 czerw-
ca 2007 r. Państwa członkowskie wyraziły zgodę na
takie przedłużenie, co zostało potwierdzone w proto-
kole ze spotkania (MARKT/D/11594/2007-EN). Jed-
nakże wiążącą odpowiedź w powyższej kwestii Mini-
sterstwo Zdrowia uzyskało pismem z dnia 3 grudnia
2007 r., znak: (MARKT/D3/KM/rh D(2007) 17264.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż projekt
przygotowanej w zeszłym roku nowej ustawy o za-
wodach pielęgniarki i położnej uwzględniał zniesie-
nie zapisu ograniczającego możliwość kształcenia
pomostowego. Przedmiotowy projekt został, w wy-
niku zmian rządu RP, wstrzymany na etapie uzgod-
nień zewnętrznych. Obecnie przygotowywany w Mi-
nisterstwie Zdrowia nowy projekt ustawy o zawo-
dach pielęgniarki i położnej, zgodnie z obowiązują-
cym planem prac legislacyjnych rządu, stanie się
przedmiotem obrad Rady Ministrów w II półroczu
2008 r. i skierowany do dalszych prac legislacyjnych.
Przedmiotowy projekt, tak jak i poprzedni, będzie
przekazany do uzgodnień zewnętrznych, w tym do
organizacji społecznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
592
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie znowelizowania przepisów ustawy
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych
(3052)
W związku z interpelacją Pana Posła Piotra Po-
laka w sprawie nowelizacji ustawy o zagospodaro-
waniu wspólnot gruntowych nr SPS-023-3052/08
przesyłam następujące wyjaśnienia.
Problematyka wspólnot gruntowych została ure-
gulowana przepisami ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r.
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U.
Nr 28, poz. 169, ze zm.).
Ustawa ta ma charakter przepisów szczególnych
w stosunku do przepisów Kodeksu cywilnego doty-
czących współwłasności, które do wspólnot grunto-
wych stosuje się tylko w zakresie nieuregulowanym
w ww. ustawie. Pojęcie wspólnoty gruntowej stano-
wi bowiem szczególny rodzaj współwłasności, nie-
podlegającej podziałowi, rządzącej się własnymi, od-
rębnymi zasadami. Współwłasność ta oparta jest na
uprawnieniu przysługującym osobom fizycznym lub
prawnym posiadającym gospodarstwa rolne do udzia-
łu we wspólnocie gruntowej, polegającym na korzy-
staniu z należących do niej gruntów zgodnie z ich
przeznaczeniem.
Zaliczenie danych nieruchomości do wspólnot
gruntowych następowało z dniem wejścia w życie
wspomnianej ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. De-
cyzje w tych sprawach należały do wyłącznej kompe-
tencji starosty, podobnie jak wykaz uprawnionych
do udziału we wspólnocie gruntowej oraz wykaz ob-
szarów gospodarstw przez nich posiadanych i wiel-
kość przysługujących im udziałów we wspólnocie.
Ustalenie przynależności do wspólnoty grunto-
wej powinno było być dokonane w terminie roku od
dnia wejścia w życie ustawy, ale w praktyce było do-
konywane również po upływie tego terminu.
Uprawnionymi zaś do udziału we wspólnocie
gruntowej są osoby fizyczne lub prawne posiadające
gospodarstwa rolne, jeżeli w ciągu roku przed dniem
wejścia w życie ustawy faktycznie korzystały z tej
wspólnoty.
Osoby uprawnione do udziału we wspólnocie
gruntowej powinny utworzyć spółkę do sprawowa-
nia zarządu nad wspólnotą i do właściwego zago-
spodarowania gruntów wchodzących w skład tej
wspólnoty.
Należy oczywiście przyznać, że na skutek wielo-
letnich zaniedbań w tej dziedzinie ze strony tereno-
wych organów administracji publicznej nie ustalono
wszystkich wspólnot gruntowych i obecnie występu-
ją trudności przy ustalaniu nieruchomości oraz wy-
kazów rolników uprawnionych do udziałów w takich
wspólnotach.
Z uwagi na uwarunkowania prawne i gospodar-
cze obowiązujące w okresie powstania przepisów
ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowa-
niu wspólnot gruntowych wiele przepisów tej usta-
wy budzi obecnie kontrowersje i wymaga stosow-
nych zmian, co wynika z napływających do Mini-
sterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi informacji ze
strony rolników, wójtów, posłów czy rzecznika praw
obywatelskich. Podstawowe zasady działalności
wspólnot nie przystają do współczesnych realiów
gospodarczych, a przede wszystkim do zasad pań-
stwa prawa.
W związku z potrzebą uregulowania kwestii do-
tyczących wspólnot gruntowych w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęte zostały działania
mające na celu ustalenie kierunków zmian, jakie
w sytuacji prawnej tych wspólnot powinny nastąpić.
Przygotowana też została ogólna koncepcja dalsze-
go funkcjonowania wspólnot gruntowych. Stanowi
ona oczywiście jedynie wstępne ustalenia co do dal-
szego funkcjonowania wspólnot i zakłada na wstę-
pie inwentaryzację gruntów stanowiących grunty
wspólnotowe z podziałem na te, na których prowa-
dzona jest racjonalna gospodarka wykonywana
w formie zespołowej, z imiennym wykazem rolników
posiadających własne gospodarstwa i faktycznie ko-
rzystających z uprawnień do gruntów wspólnoto-
wych oraz na takie, na których zaniechano gospoda-
rowania w formie zespołowo zorganizowanej. Propo-
nuje się przekształcić wspólnoty dobrze gospodaru-
jące we współwłasności w częściach równych na
rzecz rolników prowadzących własne gospodarstwa
i faktycznie korzystających z gruntów wspólnoto-
wych jednakowo, bez względu na wielkość udziałów.
Natomiast w przypadku wspólnot gruntowych, na
których zaniechano prowadzenia gospodarowania
w sposób zorganizowany i w stosunku do których
nie można ustalić osób uprawnionych, proponuje się
przekształcenie ich w mienie komunalne.
Są to oczywiście wstępne założenia, które podda-
ne zostaną szerokim konsultacjom społecznym.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie nowelizacji rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 14 marca 2008 r. w sprawie rodzajów
roślin objętych płatnością uzupełniającą
oraz szczegółowych warunków
i trybu przyznawania tej płatności (3053)
Odpowiadając na interpelację pana posła Zbi-
gniewa Chmielowca, przekazaną przy piśmie
nr SPS-023-3053/08 z dnia 13 maja 2008 r., uprzej-
mie przekazuję poniższe wyjaśnienia nt. płatności
uzupełniającej do powierzchni upraw roślin prze-
znaczonych na paszę, uprawianych na trwałych
użytkach zielonych.
Zgodnie z reformą wspólnej polityki rolnej uchwa-
loną w czerwcu 2003 r. płatności bezpośrednie
w Unii Europejskiej są oddzielone od produkcji rol-
nej, ponieważ ich nadrzędnym celem jest wsparcie
dochodów rolniczych, a nie powodowanie zachęt do
zwiększania produkcji. Dzięki temu rolnicy dostoso-
wują swoją produkcję według kryteriów wynikają-
cych z analizy rynku i swoich przewag konkurencyj-
nych, a nie na podstawie wysokości płatności bezpo-
średnich. Wypłata wsparcia nie jest zatem powiąza-
na z obowiązkiem prowadzenia określonej produkcji
rolnej, a jej wysokość została określona na podsta-
wie danych historycznych z okresu referencyjnego.
W państwach UE-15 jako okres historyczny przyjęto
lata 2000–2002. W praktyce oznacza to, że rolnicy
we Wspólnocie otrzymują określoną kwotę płatności
w przeliczeniu na gospodarstwo lub hektar użytków
rolnych niezależnie od tego, co uprawiają lub produ-
kują w roku bieżącym.
Polska jako państwo członkowskie Unii Europej-
skiej ma możliwość wspierania tych kierunków pro-
dukcji rolniczej, które mają duże znaczenie dla go-
spodarki kraju. Dlatego też w 2007 r. Polska zapro-
ponowała zmiany do dotychczasowych płatności
bezpośrednich w celu dofinansowania produkcji
zwierzęcej. Przygotowany program jest zgodny z po-
lityką realizowaną w Unii Europejskiej w zakresie
płatności, a mianowicie płatności nie mogą być po-
wiązane z bieżącą produkcją, a jedynie z produkcją
w okresie referencyjnym. Przyjęcie rozwiązania po-
legającego na corocznej zmianie okresu referencyj-
nego mogłoby powodować zachętę do zwiększania
skali wspieranej produkcji zwierzęcej, a więc nie
spełniałoby wyżej opisanego celu.
W 2007 r. płatność zwierzęca przysługiwała rol-
nikom, którzy w okresie od dnia 1 kwietnia 2005 r.
do dnia 31 marca 2006 r. byli posiadaczami bydła
lub owiec, lub kóz, lub koni, które w tym okresie
były wpisane lub zostały zgłoszone przez tych rolni-
ków do rejestru zwierząt gospodarskich lub do reje-
stru koniowatych. W 2008 r., realizując postulaty
593
rolników, rozszerzono przepisy, umożliwiając uzy-
skanie płatności zwierzęcej również w sytuacji, gdy
zwierzęta zostały zgłoszone do rejestru przez mał-
żonka rolnika ubiegającego się o płatność (także
w przypadku gdy osoby te nie pozostawały w związ-
ku małżeńskim w okresie referencyjnym).
Ustalenie ostatecznej daty okresu referencyjnego
przed dniem rozpoczęcia prac nad ustanowieniem
tego mechanizmu wsparcia zapobiegło „sztuczne-
mu” zwiększaniu liczby zwierząt utrzymywanych
przez rolników (zwiększanie pogłowia w trakcie prac
nad płatnością zwierzęcą mogłoby być podyktowane
chęcią uzyskania większych płatności, a nie faktycz-
nym zapotrzebowaniem rynku).
Jednocześnie przewidziana została możliwość
przyznania płatności zwierzęcej tym rolnikom, któ-
rzy dopiero rozpoczęli działalność. Również w tym
przypadku konieczne było zachowanie historyczne-
go charakteru wsparcia, a więc niemożliwe było za-
stosowanie pomocy związanej z bieżącą produkcją.
W tym celu w § 6 ust. 1 rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 14 marca 2008 r. w spra-
wie rodzajów roślin objętych płatnością uzupełniają-
cą oraz szczegółowych warunków i trybu przyzna-
wania płatności w ramach systemu wsparcia bezpo-
średniego (Dz. U. Nr 44, poz. 265) określono okres
referencyjny od dnia 15 września roku poprzedzają-
cego złożenie wniosku do dnia 14 marca roku złoże-
nia wniosku, w którym to okresie rolnicy powinni
posiadać zwierzęta, żeby móc uzyskać płatność zwie-
rzęcą. Końcowa data tego okresu (14 marca roku,
w którym składany jest wniosek) jest ostatecznym
możliwym terminem zapewniającym historyczny
charakter tego mechanizmu. Przyjęcie terminu póź-
niejszego oznaczałoby bowiem, że uprawnienie do
płatności uzyskiwaliby rolnicy posiadający zwierzę-
ta w czasie składania wniosku o płatność, a więc by-
liby to producenci aktualni, a nie historyczni (choć
oczywiście przyjęte rozwiązanie nie wyklucza z sys-
temu płatności tych rolników, którzy nadal utrzy-
mują zwierzęta po 14 marca).
Producenci, którzy podjęli działalność po ww.
okresie referencyjnym i będą posiadać zwierzęta
w następnym okresie referencyjnym, będą mogli ubie-
gać się o przyznanie płatności w kolejnych latach.
Ponadto ustanowiono możliwość przekazywania
płatności zwierzęcej w przypadku przejęcia gospo-
darstwa przez rolnika, który występował uprzednio
z wnioskiem o przyznanie jednolitej płatności obsza-
rowej lub płatności uzupełniającej. W takiej sytuacji
płatność zwierzęca przysługuje rolnikowi, jeżeli:
1) nabył własność wszystkich gruntów rolnych
wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, będą-
cych własnością rolnika, któremu co najmniej raz
przyznano płatność zwierzęcą;
2) w okresie od dnia 15 września roku poprze-
dzającego rok złożenia wniosku o przyznanie płat-
ności zwierzęcej do dnia 14 marca roku złożenia tego
wniosku był posiadaczem zwierząt, które w tym
okresie były wpisane lub zostały zgłoszone do odpo-
594
wiedniego rejestru przez tego rolnika lub jego mał-
żonka, także w przypadku gdy osoby te nie pozosta-
wały w związku małżeńskim w tym okresie.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi na bieżąco analizuje
realizację płatności bezpośrednich dla rolników,
w tym również płatności zwierzęcych, w szczegól-
ności pod kątem spełniania celów, jakie zostały
przyjęte dla tego wsparcia. Ewentualne dostosowy-
wanie obowiązujących przepisów do różnych sytu-
acji występujących w praktyce nie może jednak od-
bywać się przy pomocy częstych, spontanicznych
zmian inicjowanych przez pojedynczo występujące
przypadki, lecz powinno mieć charakter systemo-
wy, uwzględniający w szczególności przepisy Unii
Europejskiej oraz konieczność zapewnienia rolni-
kom stabilnych warunków funkcjonowania na wspól-
notowym rynku.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie udzielenia informacji
o podejmowanych działaniach przez NFZ
w przedmiocie leczenia pacjentów cierpiących
na choroby reumatyczne, w szczególności
na zesztywniające zapalenie stawów
kręgosłupa (3055)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Józefa Rojka z dnia
5 maja 2008 r., przysłaną przy piśmie marszałka
Sejmu z dnia 13 maja 2008 r., znak: SPS-023-3055/
08, w sprawie leczenia pacjentów cierpiących na cho-
roby reumatyczne, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Odnosząc się do pytania pierwszego dotyczącego
rzekomego wprowadzenia przez prezesa Narodowe-
go Funduszu Zdrowia monopolu na leczenie reuma-
tologicznego zapalenia stawów, uprzejmie informuję,
że na mocy zarządzenia nr 15/2008/DGL prezesa
NFZ z dnia 19 lutego 2008 r. wprowadzono instytu-
cję terapii inicjującej do programu terapeutycznego
„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów i mło-
dzieńczego zapalenia stawów etanerceptem” oraz
programu „Leczenie reumatoidalnego zapalenia
stawów infliximabem”.
Istota terapii inicjującej została opisana w § 7
ust. 4 zarządzenia prezesa NFZ nr 8/2008/DGL
z dnia 29 stycznia 2008 r., zgodnie z którą, w przy-
padku występowania w terapeutycznym programie
zdrowotnym dwóch lub więcej technologii medycz-
nych leczących tę samą jednostkę chorobową, w sy-
tuacji gdy:
1) na podstawie ich oceny dokonanej zgodnie
z wytycznymi Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych nie stwierdza się istotnych różnic w efektyw-
ności klinicznej pomiędzy nimi w codziennej klinicz-
nej praktyce oraz
2) nie występują konkretne przesłanki do wybo-
ru innej technologii medycznej w indywidualnym
przypadku chorego (na przykład z powodu przeciw-
wskazań)
— terapia powinna być rozpoczynana z użyciem
najmniej kosztownej technologii medycznej (biorąc
pod uwagę koszty podania, wymaganą dawkę
i koszt pojedynczej dawki). Konieczne staje się
zwrócenie uwagi, iż terapia inicjująca występuje
wyłącznie w takich stanach faktycznych, w któ-
rych mamy do czynienia z obecnością w progra-
mach terapeutycznych dwóch lub więcej technolo-
gii medycznych leczących tę samą jednostkę choro-
bową, jeżeli badania kliniczne leków nie wskazują
istotnych różnic w efektywności klinicznej pomię-
dzy badanymi lekami.
Najmniej kosztowna technologia medyczna uzy-
skuje status technologii inicjującej. W opisie progra-
mów terapeutycznych ustalono, w oparciu o kryte-
ria wymienione, że w tych dwóch programach tera-
peutycznych leczenia reumatoidalnego zapalenia
stawów status terapii inicjującej uzyskała terapia
infliximabem.
Następnie zdefiniowano kryteria i warunki zmia-
ny terapii inicjującej na inną, powołując się przy tym
na zalecenia National Institute for Health and Clini-
cal Exellence.
Zaliczono do nich:
1. Każdorazowo zmiana terapii inicjującej wy-
maga uzyskania zgody właściwego konsultanta wo-
jewódzkiego.
2. Zmiana terapii inicjującej na terapię inną
cząsteczką leku anty-TNF &, wymienioną w przed-
miotowym terapeutycznym programie zdrowot-
nym, możliwa jest tylko w ciągu pierwszych 180 dni
terapii.
3. Zmiana taka możliwa jest tylko w sytuacji:
a) wystąpienia nadwrażliwości na cząsteczkę
infliximabu, metotreksatu lub substancje pomoc-
nicze,
b) wystąpienia istotnych działań niepożądanych
związanych z podaniem cząsteczki infliximabu,
których uniknięcie jest możliwe oraz potwierdzone
naukowo po podaniu innej cząsteczki leku anty-
-TNF&,
c) wystąpienia działań niepożądanych związa-
nych z podaniem metotreksatu,
d) stwierdzenia innych, potwierdzonych bada-
niem klinicznym pacjenta, przeciwwskazań do po-
dawania infliximabu i metotreksatu.
Należy zauważyć, iż skuteczne wprowadzenie te-
rapii inicjującej do programów terapeutycznych daje
szansę racjonalnego ograniczenia kosztów leków po-

noszonych przez publicznego płatnika, a tym samym
objęcia leczeniem schorzeń reumatycznych większej
populacji chorych. W konsekwencji takich działań
powinniśmy spodziewać się poprawy dostępu cho-
rych na schorzenia reumatyczne do leczenia z uży-
ciem nowoczesnych terapii.
W nawiązaniu do drugiego pytania pana posła
dotyczącego podejmowania działań przez Minister-
stwo Zdrowia w celu udzielenia lepszej pomocy oso-
bom chorym na schorzenia reumatyczne uprzejmie
informuję, że problematyka schorzeń reumatycz-
nych ujęta została w Narodowym Programie Zdro-
wia na lata 2007–2015 jako jeden z celów strategicz-
nych, polegających na zmniejszeniu przedwczesnej
zachorowalności i ograniczeniu negatywnych skut-
ków przewlekłych schorzeń układu kostno-stawowe-
go. Działania podjęte w ramach Narodowego Pro-
gramu Zdrowia będą realizowane m.in. poprzez
utworzenie 16 centrów wczesnej diagnostyki, lecze-
nia i rehabilitacji chorób reumatycznych oraz zwięk-
szenie i wyrównywanie dostępności do usług rehabi-
litacyjnych. W wyniku realizacji ww. działań zakła-
da się, że do 2015 r. powinien nastąpić przede wszyst-
kim spadek liczby osób hospitalizowanych z powodu
chorób reumatycznych oraz racjonalizacja leczenia
w otwartej opiece zdrowotnej.
Ponadto informuję, iż obecnie leczenie chorób
reumatycznych może odbywać się w kilku formach:
1. W ramach programów terapeutycznych finan-
sowanych ze środków Narodowego Funduszu Zdro-
wia. Należy do nich:
a) leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów
infliximabem,
b) leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów
i młodzieńczego zapalenia stawów etanerceptem,
c) leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów le-
flunomidem.
2. W ramach stosownych procedur występują-
cych w katalogu świadczeń szpitalnych:
a) 5.06.00.0001246 – choroby zapalne pierwotne,
martwice, osteochondrozy w obrębie kręgosłupa
i/lub dużych stawów (biodro, kolano, bark, staw sko-
kowy), wymagające hospitalizacji chorych z brakiem
wskazań do leczenia operacyjnego, w okresie za-
ostrzenia (hospitalizacja nie krótsza niż 4 tygodnie)
– 400 pkt, lub
b) 5.06.00.0001095 – spondyloartropatie serone-
gatywne – diagnostyka wraz z leczeniem – 150 pkt.
3. W ramach rozliczenia ze świadczeniodawcą
opartego o tzw. farmakoterapię niestandardową.
4. Poza systemem szpitalnym dla osób chorych
na schorzenia reumatyczne mogą być wykonywane:
a) w ramach ambulatoryjnej opieki zdrowotnej
– poradnia reumatologiczna oraz poradnia reumato-
logiczna dla dzieci,
b) w ramach rehabilitacji leczniczej w warun-
kach oddziału stacjonarnego i dziennego,
c) w ramach leczenia uzdrowiskowego.
Ponadto pragnę poinformować, iż skierowano do
Agencji Oceny Technologii Medycznych wnioski
595
o dokonanie oceny nowych technologii medycznych
związanych z leczeniem schorzeń reumatycznych.
Należą do nich:
a) etanercept w leczeniu łuszczycowego zapale-
nia stawów oraz zesztywniającego zapalenia stawów
kręgosłupa,
b) infliximab w leczeniu łuszczycowego zapale-
nia stawów oraz zesztywniającego zapalenia stawów
kręgosłupa.
Pozytywna rekomendacja AOTM odnośnie do fi-
nansowania technologii lekowych ze środków pu-
blicznych będzie podstawą, o ile pozwolą na to środ-
ki finansowe będące w dyspozycji Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, do stworzenia nowych programów
terapeutycznych opartych na ww. lekach. Mieliby-
śmy do czynienia wówczas z istotną poprawą dostę-
pu polskich pacjentów do nowoczesnych terapii scho-
rzeń reumatycznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krzysztof Grzegorek
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Marka Polaka i Michała Wojtkiewicza
w sprawie obowiązkowego nauczania
języka angielskiego (3056)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Marka Polaka i Michała
Wojtkiewicza, nr SPS-023-3056/08, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje:
Warunki nauczania języka obcego w szkołach
publicznych, począwszy od klasy pierwszej szkoły
podstawowej, określają:
— rozporządzenie ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie podstawy
programowej wychowania przedszkolnego oraz
kształcenia ogólnego w poszczególnych typach szkół
(Dz. U. Nr 51, poz. 458, z późn. zm.),
— rozporządzenie ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie ramo-
wych planów nauczania w szkołach publicznych
(Dz. U. Nr 15, poz.142, z późn. zm.),
— rozporządzenie ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 10 września 2002 r. w sprawie szcze-
gółowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli
oraz określenia szkół i wypadków, w których można
zatrudnić nauczycieli niemających wyższego wy-
kształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia
nauczycieli (Dz. U. Nr 155, poz. 1288).
596
W ww. przepisach przyjęto rozwiązania umożli-
wiające swobodny wybór języka obcego. Mimo dużej
popularności języka angielskiego nie uzyskuje on
statusu jedynego, obowiązkowego dla wszystkich ję-
zyka obcego. Zdecydowano jedynie o wprowadzeniu
obowiązkowej nauki języka obcego. Oznacza to, że
o wyborze języka obcego wprowadzanego od klasy
I szkoły podstawowej decydować będzie szkoła sto-
sownie do możliwości kadrowych oraz oczekiwań
dzieci i rodziców.
Właściwe przygotowanie do wprowadzenia wcze-
snego nauczania języka obcego wymaga zagwaran-
towania odpowiednich warunków ku temu, tj. przede
wszystkim wykwalifikowanej kadry nauczycieli, i za-
pewnienia kontynuacji nauczania tego języka obce-
go, którego uczeń uczy się od klasy I.
Projektując zmiany w tym zakresie, wzięto pod
uwagę dostępność wykwalifikowanej kadry (w kla-
sach I–III może być zatrudnionych w pełnym wy-
miarze zajęć ok. 6600 nauczycieli języków obcych),
a przede wszystkim konieczność zapewnienia konty-
nuacji nauczania w starszych klasach szkoły podsta-
wowej i gimnazjum tego języka, którego naukę
dziecko rozpoczęło w klasie I. Wprowadzenie języka
angielskiego jako obowiązkowego oznaczałoby ko-
nieczność zastąpienia pracujących w szkołach pod-
stawowych i gimnazjach nauczycieli innych języków
obcych, w tym przede wszystkim języka niemieckie-
go i francuskiego, nauczycielami języka angielskie-
go, ku czemu nie ma obecnie warunków.
Za przyjętym rozwiązaniem przemawia również
promowana w Europie wielojęzyczność oraz sformu-
łowane przez szefów państw i rządów Unii Europej-
skiej na szczycie w Barcelonie w 2002 r. dążenie do
nauczania co najmniej dwóch języków obcych po-
cząwszy od bardzo młodego wieku. Ponadto
w stanowisku rządu Rzeczypospolitej Polskiej
z 2006 r. wobec komunikatu Komisji Europejskiej
w sprawie wielojęzyczności „Nowa strategia ramo-
wa w sprawie wielojęzyczności” poparto zapisy ko-
munikatu, wskazując, iż wpisują się one w prioryte-
ty polityki rządu RP w tym zakresie.
Głównym celem powszechnej, wczesnej edukacji
językowej jest stworzenie jak najlepszych warunków
do nauczania języka i umożliwienie uczniom – w trak-
cie 12-letniego cyklu kształcenia – nabycia umiejęt-
ności sprawnego posługiwania się jednym językiem
obcym. Ministerstwo Edukacji Narodowej rozważa
ponadto wprowadzenie nauczania drugiego obowiąz-
kowego języka obcego od I klasy gimnazjum. Obecnie
obowiązkowe nauczanie drugiego języka obcego roz-
poczyna się w szkole ponadgimnazjalnej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie rozważenia możliwości zmiany
nazwy miejscowości Krzemionki Opatowskie
na Krzemionki Ostrowieckie (3058)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 13 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3058/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Rusieckiego w sprawie rozważenia
możliwości zmiany nazwy miejscowości Krzemionki
Opatowskie na Krzemionki Ostrowieckie uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż nazwy miejscowo-
ści Krzemionki Opatowskie i Krzemionki Ostro-
wieckie nie posiadają statusu nazwy urzędowej,
gdyż nie są zapisane w „Wykazie urzędowych nazw
miejscowości w Polsce”, wprowadzonym w życie za-
rządzeniem nr 15 ministra administracji, gospodar-
ki terenowej i ochrony środowiska z dnia 10 lipca
1980 r. w sprawie ustalenia wykazu miejscowości
w Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (Dz. Urz. MAG-
TiOŚ Nr 4, poz. 9) oraz w zmianach formalnych opu-
blikowanych w Dziennikach Ustaw bądź w Monito-
rach Polskich po 1980 r.
Zgodnie z obowiązującymi od 1934 r. przepisami
prawa, tj. rozporządzeniem (z mocą ustawy) prezy-
denta Rzeczypospolitej z dnia 24 października 1934 r.
o ustalaniu nazw miejscowości i obiektów fizjogra-
ficznych oraz o numeracji nieruchomości (Dz. U.
Nr 94, poz. 850, z późn. zm.), które zastąpiła ustawa
z dnia 29 sierpnia 2003 r. o urzędowych nazwach
miejscowości i obiektów fizjograficznych (Dz. U.
Nr 166, poz. 1612, z późn. zm.), podmioty wykonują-
ce zadania publiczne na terytorium Rzeczypospoli-
tej Polskiej są obowiązane używać urzędowych nazw
miejscowości (art. 6 ust. 2).
W związku z powyższym możliwym rozwiąza-
niem jest złożenie – w trybie art. 8 ust. 1 i 2 ww.
ustawy o urzędowych nazwach miejscowości i obiek-
tów fizjograficznych – formalnego wniosku przez
władze gminy. Wówczas przedmiotowy wniosek bę-
dzie rozpatrzony na posiedzeniu Komisji Nazw Miej-
scowości i Obiektów Fizjograficznych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie przyznania dodatku pielęgnacyjnego
dla ofiar obozów koncentracyjnych (3061)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
13 maja br., znak: SPS-023-3061/08, dotyczące in-
terpelacji posła Jarosława Rusieckiego w sprawie
przyznania dodatku pielęgnacyjnego dla ofiar obo-
zów koncentracyjnych, uprzejmie informuję:
Dodatki pielęgnacyjne, zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 31, poz. 267, ze zm.), przyznawa-
ne są osobom uprawnionym do emerytury lub renty
(w tym do renty rodzinnej), jeżeli stały się całkowi-
cie niezdolne do pracy oraz do samodzielnej egzy-
stencji albo ukończyły 75 lat.
Jedynym kryterium ustalania prawa do dodat-
ku pielęgnacyjnego jest stan zdrowia lub wiek oso-
by chorej, nie zaś wysokość dochodów. Dodatek pie-
lęgnacyjny zapewnia emerytom i rencistom dodat-
kowe środki pieniężne na opłacenie pomocy pielę-
gnacyjnej.
Wysokość dodatku pielęgnacyjnego jest jednako-
wa dla wszystkich bez względu na rodzaj schorzenia
i bez względu ma wysokość pobieranych świadczeń
emerytalnych (rentowych). Wyjątek stanowią jed-
nak osoby, które mają ustaloną I grupę inwalidztwa
w związku z pobytem w obozie koncentracyjnym.
Pobierają one obecnie dodatek pielęgnacyjny w wy-
sokości 244,73 zł, co stanowi 150% dodatku pielę-
gnacyjnego przysługującego inwalidom I grupy z ogól-
nego stanu zdrowia.
Dodatkowo informuję, że podejmując prace nad
nową ustawą kombatancką, Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej dokonało analizy roszczeń
związanych z okresem 1939–1989 różnych grup spo-
łecznych. Dlatego w projekcie „Założeń nowelizacji
prawa kombatanckiego” była zawarta część infor-
macyjna, zawierająca oczekiwania poszczególnych
grup społecznych. Wśród nich były ofiary obozów
koncentracyjnych, osoby wysiedlone w czasie wojny
ze swego miejsca zamieszkania, małoletnie ofiary
wojny, żołnierze batalionów budowlanych, tzw. cy-
wilne ofiary wojny, osoby rozminowujące kraj w la-
tach 1945–1956, ofiary akcji „Wisła”, a także szereg
innych kategorii poszkodowanych. W założeniach
oszacowane zostały środki finansowe, jakie należa-
łoby przeznaczyć na ewentualne spełnienie tych ocze-
kiwań, które łącznie określono na co najmniej 4,5 mld
zł. Dlatego, opracowując projekt nowego prawa kom-
batanckiego, uwzględniono tyko te kategorie osób,
o których mowa w uchwale Sejmu z dnia 6 kwietnia
2006 r., obligującej rząd do przyjęcia rozwiązań za-
pewniających pomoc finansową państwa dla osób wal-
597
czących o wolną Polskę w latach 1939–1989, znajdują-
cych się w trudnej sytuacji materialnej.
Na podstawie przyjętych przez Radę Ministrów
w dniu 27 marca 2007 r. „Założeń nowelizacji prawa
kombatanckiego” opracowany został przez Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej projekt ustawy
o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki
cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec
dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar re-
presji systemów totalitarnych. Projekt nie przewi-
duje wypłaty ofiarom obozów koncentracyjnych do-
datku pielęgnacyjnego w wysokości równowartości
450 euro oraz łącznie, w pełnej wysokości, dwóch
świadczeń, tj. świadczenia w wysokości renty inwa-
lidy wojennego, którego podstawa wynosi 1775,89 zł,
oraz wypracowanej emerytury, której najniższa
kwota wynosi obecnie 636,29zł.
Projekt ustawy był przedmiotem konsultacji
społecznych i uzyskał akceptację środowisk kom-
batanckich.
Prace nad projektem są kontynuowane przez
obecny rząd i w czerwcu 2008 r. projekt ustawy skie-
rowany zostanie do Sejmu RP.
Jednocześnie, odnosząc się do podniesionej w in-
terpelacji pana posła Rusieckiego kwestii podniesie-
nia kwoty dodatku pielęgnacyjnego dla niektórych
uprawnionych do poziomu występującego w Niem-
czech, pragnę zauważyć, że nie tylko wysokością do-
datków pielęgnacyjnych Polska nie dorównuje naj-
bogatszym państwom Unii Europejskiej. Dotyczy to
również emerytur i rent, a przede wszystkim płac.
Osiągnięcie zbliżonego do unijnego poziomu płac,
a tym samym i świadczeń emerytalno-rentowych,
w tym dodatków pielęgnacyjnych, nie będzie możli-
we bez osiągnięcia odpowiadającego krajom UE po-
ziomu rozwoju gospodarczego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie polityki gospodarczej państwa
i napływu bezpośrednich inwestycji
zagranicznych do Polski w 2007 r. (3062)
W odpowiedzi na pismo SPS-023-3062/08 z dnia
13 maja 2008 r., przy którym została przekazana in-
terpelacja pana posła Jana Kulasa, poniżej przeka-
zuję stosowne wyjaśnienia.
Bezpośrednie inwestycje zagraniczne (BIZ) speł-
niają ważną rolę w unowocześnieniu polskiej gospo-
darki. Wprowadzając do polskich przedsiębiorstw
nowe technologie, nowe formy zarządzania i organi-
zacji produkcji, przyczyniają się do unowocześnienia
598
i poprawy ich funkcjonowania. Inwestycje firm
z udziałem kapitału zagranicznego zaowocowały
wzrostem obrotów handlowych. Wpływają również
pozytywnie na rynek pracy, szczególnie wtedy, kie-
dy dokonywane są w formie inwestycji od podstaw
(greenfield). W ostatnich latach w strukturze inwe-
stycji systematycznie rośnie liczba inwestycji tego
właśnie typu. Przyczyniają się w sposób szczególny
do napływu nowoczesnych technologii i unowocze-
śnienia polskiego przemysłu oraz tworzą nowe miej-
sca pracy zarówno w nowo uruchamianych firmach,
jak i w ich otoczeniu.
W 2007 r., według wstępnych danych Narodo-
wego Banku Polskiego, napłynęły do Polski bezpo-
średnie inwestycje zagraniczne o wartości 12 834
mln euro. Łączna kwota BIZ nie uwzględnia kapi-
tału w tranzycie1), którego wartość NBP opublikuje
dopiero w czerwcu. Wartość BIZ, jaka napłynęła do
Polski w roku 2006, wyniosła 15 061 mln euro,
z czego 3114 mln euro stanowił kapitał w tranzy-
cie. Po skorygowaniu wartości BIZ o kapitał
w tranzycie napływ kapitału do Polski wyniósł
w 2006 r. 11 947 mln euro. Odpowiednio w roku
2005 było to 7062 mln euro (Wykres 1).
W 2007 r. głównym składnikiem napływu zagra-
nicznych inwestycji bezpośrednich były reinwesto-
wane zyski2), których udział wyniósł 41,5%. Ich
wartość w roku 2007 wzrosła w stosunku do po-
1)
Termin ten oznacza środki zagraniczne powiększające ka-
pitały własne podmiotów zagranicznych działających w Polsce,
które następnie są inwestowane przez te firmy w tworzonych za
granicą spółkach lub oddziałach. Środki te nie miały więc bez-
pośredniego wpływu na polską gospodarkę.
2)
Reinwestowane zyski wylicza się wyłącznie w przypadku
inwestycji bezpośrednich. Nie dotyczą one inwestycji portfelo-
wych ani pozostałych inwestycji. Zgodnie z zasadami sporzą-
dzania bilansu płatniczego reinwestowane zyski są traktowane
tak jakby zostały wypłacone inwestorowi bezpośredniemu i do-
piero potem ponownie przez niego zainwestowane. Wynika to
z faktu, że inwestor bezpośredni poprzez fakt posiadania znacz-
nej części przedsiębiorstwa bezpośredniego inwestowania (co
najmniej 10%) ma wpływ na decyzję o pozostawieniu w przed-
siębiorstwie należącego do niego zysku.
Wykres 1. Napływ BIZ do Polski w latach 2002–2007 w mln euro
20 000
18 000
16 000
14 000 Nap�yw BIZ Kapita� w tranzycie
12 000
10 000
8 000
6 000
9 983
4 000
2 000 4 371 4 313
0
2002 2003 2004
Źródło: NBP
przedniego roku o 22,3%. Dowodzi to, iż kondycja
finansowa zagranicznych firm działających w Pol-
sce jest bardzo dobra i osiągają one dobre wyniki
ekonomiczne. Świadczy to także o tym, iż zagra-
niczne firmy decydują się na dalsze inwestowanie
i poszerzanie zakresu i skali swojej działalności go-
spodarczej w Polsce. A zatem Polska w ocenie za-
granicznych inwestorów jest krajem atrakcyjnym
do inwestowania.
W 2007 r. środki przeznaczone na zakup akcji lub
udziałów w krajowych przedsiębiorstwach bezpo-
średniego inwestowania wyniosły 3859 mln euro
i były niższe o 1773 mln euro, tj. o 31,5% niż w roku
poprzednim. Podobne zjawisko miało miejsce w ob-
rotach kredytowych miedzy podmiotami powiąza-
nymi kapitałowo. Ich dodatnie saldo wyniosło 3645
mln euro i było o 1426 mln euro, tj. o 28,1% niższe
niż rok wcześniej.
Z kwoty 12 834 mln euro stanowiącej napływ ka-
pitału zagranicznego w 2007 r. najwięcej środków zo-
stało ulokowanych w podmiotach prowadzących dzia-
łalność w zakresie przetwórstwa przemysłowego, ob-
sługi nieruchomości, informatyki, nauki, wynajmu
maszyn i pozostałych usług związanych z prowadze-
niem działalności gospodarczej, pośrednictwa finan-
sowego oraz handlu i napraw (Tabela 1 s. 599).
Według szacunków NBP w 2007 r. największymi
inwestorami w 2007 r. były kraje Unii Europejskiej,
skąd pochodziło 85,3% ogólnej kwoty BIZ, w tym
najwięcej z Francji, Niemiec, Austrii, Włoch oraz
Szwecji. Natomiast największymi inwestorami spo-
za Unii Europejskiej byli nierezydenci pochodzący
ze Stanów Zjednoczonych Ameryki Północnej, Anty-
li Holenderskich, Korei Południowej i Japonii (Wy-
kres 2 i 3 s. 599).
W porównaniu z innymi krajami, z którymi Pol-
ska konkuruje o pozyskanie BIZ, do naszego kraju
napłynęło w 2007 r. najwięcej kapitału.
Według wstępnych danych do Polski napłynęła
kwota 12 834 mln euro, podczas gdy do:
1. Czech – 6673,7 mln euro,
2. Bułgarii – 6108,9 mln euro,
3 114
1 218
15 061
12 834
8 280
2005 2006 2007
 599

Tabela 1. Struktura napływu BIZ do Polski w latach 2004–2007 w mln euro

Ogółem Kapitał Napływ netto BIZ

Rok Akcje udziały Reinwestowane zyski Kredytyinwestorów
napływ kapitału w tranzycie Polski
2004 5841 5085 - 943 9983 x 9983
2005 3555 2709 2016 8280 1218 7062
2006 5632 4358 5071 15061 3114 11 947
2007 3859 5330 3645 12834 x 12 834

Źródło: NBP

Wykres 2. Struktura napływu BIZ do Polski w 2007 r. (%)

Przetwórstwo
Pozosta�e przemys�owe
24% 20%

Obs�uga
nieruchomo�ci,
informatyka,
pozosta�e
us�ugi zwi�zane
Transport, z
gospodarka prowadzeniem
magazynowa i dzia�alno�ci
��czno�� gospodarczej
9% 20%
Handel i Po�rednictwo
naprawy finansowe
12% 15%

Źródło: NBP

Wykres 3. Struktura geograficzna napływu BIZ do Polski w 2007 r.

Kraje Unii Europejskiej Pozostałe kraje

Głównie: Głównie:
– Francja – USA
– Niemcy – Antyle Hol.
– Austria – Korea Płd.
– Włochy – Japonia
– Szwecja

Źródło: NBP
600
3. Węgier – 4049,0 mln euro.
W przeliczeniu jednak wielkości BIZ na jednego
mieszkańca ww. kraje prezentują się zdecydowanie
lepiej niż Polska. W Polsce wartość BIZ na jednego
mieszkańca wyniosła 337 euro, podczas gdy w:
1. Czechach – 652 euro,
2. Bułgarii – 789 euro,
3. Węgrzech – 401 euro.
Kwestia napływu BIZ stanowi istotny element
polityki gospodarczej rządu. W celu zwiększenia na-
pływu BIZ stosuje się następujące instrumenty
wsparcia:
Zwolnienie z CIT w specjalnych strefach ekono-
micznych
Na mocy ustawy z dnia 20 października 1994 r.
o specjalnych strefach ekonomicznych (Dz. U. z 2007 r.,
Nr 42, poz. 274) dochody uzyskiwane z działalności
gospodarczej prowadzonej na podstawie zezwolenia
na działalność na terenie SSE są zwolnione z podat-
ku dochodowego (CIT lub PIT). Zwolnienie uzależ-
nione jest od spełnienia warunków określonych
w ustawach podatkowych i ustawie o specjalnych stre-
fach ekonomicznych wraz z aktami wykonawczymi.
W Polsce funkcjonuje 14 specjalnych stref ekono-
micznych. Łączny obszar stref wynosi 11,3 tys. ha.
Obecnie zezwolenia na działalność w strefach posia-
da ok. 1070 przedsiębiorców. Do końca czerwca 2007 r.
przedsiębiorcy strefowi zainwestowali 39,9 mld PLN
i utworzyli ponad 122 tys. nowych miejsc pracy. We-
dług aktualnie obowiązujących przepisów większość
stref będzie istniała do 2017 r.
Najwięksi inwestorzy, którzy ulokowali swoje in-
westycje w okresie ostatnich dwóch lat to: LG Elec-
tronics, LG Philips i jego poddostawcy oraz Toshiba
w Kobierzycach, Sharp, Orion i poddostawcy Skar-
pa w Łysomicach, Bridgestone w Stargardzie Szcze-
cińskim, Dell w Łodzi, Cadbury w Skarbimierzu,
Indesit w Radomsku, Saint-Gobain w Dąbrowie
Górniczej, Pfleiderer w Grajewie, Swedwood w Wiel-
barku.
Programy wieloletnie wsparcia finansowego pro-
jektów inwestycyjnych – przyjmowane przez Radę
Ministrów na podstawie art. 117 ustawy o finansach
publicznych
Pomoc publiczna w postaci programów wielolet-
nich wsparcia finansowego projektów inwestycyj-
nych jest pomocą przyznawaną na realizację projek-
tu inwestycji początkowej, czyli związanej z:
— utworzeniem nowego zakładu,
— rozbudową istniejącego zakładu,
— dywersyfikacją produkcji zakładu poprzez
wprowadzenie nowych dodatkowych produktów,
— zasadniczą zmianą dotyczącą całościowego
procesu produkcyjnego istniejącego zakładu.
Za inwestycję początkową może być również
uznane nabycie środków trwałych związanych bez-
pośrednio z zakładem, jeśli zakład został zamknięty
lub zostałby zamknięty, w przypadku gdyby zakup
nie nastąpił, przy czym nabywcą musi być niezależ-
ny inwestor.
Podstawą udzielenia wsparcia finansowego z bu-
dżetu państwa w tej formie są:
— ustawa z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 ze zm.),
— wytyczne w sprawie krajowej pomocy regio-
nalnej na lata 2007–2013 oraz
— rozporządzenie Komisji (WE) nr 1628/2006
z dnia 24 października 2006 r. w sprawie stosowa-
nia art. 87 i 88 traktatu w odniesieniu do regional-
nej pomocy inwestycyjnej.
Procedurę i zasady udzielania wsparcia finan-
sowego z budżetu państwa na realizację projektów
inwestycyjnych określa przyjęty przez Radę Mini-
strów w czerwcu 2005 r. dokument rządowy pn.
„System finansowego wsparcia dużych projektów
inwestycyjnych”.
System zakłada, iż do ubiegania się o wsparcie
z tytułu tworzenia miejsc pracy uprawnia utworze-
nie co najmniej 250 miejsc pracy w związku z reali-
zacją nowej inwestycji w sektorach priorytetowych
(w sektorze motoryzacyjnym, elektronicznym, lotni-
czym, biotechnologii, sektorze nowoczesnych usług:
centra usług – obsługa głównych procesów bizneso-
wych (finanse, księgowość, informatyka), centra ba-
dawczo-rozwojowe, jednostki organizacyjne posia-
dające status jednostki badawczo-rozwojowej, centra
wsparcia technicznego, centra telemarketingowe).
Wsparcia finansowego z tytułu kosztów inwe-
stycji udziela się w sektorach priorytetowych dla
inwestycji o wartości co najmniej 40 mln euro, po-
legających na utworzeniu nowego lub rozbudowie
istniejącego przedsiębiorstwa, jak również na roz-
poczęciu w przedsiębiorstwie działań obejmujących
wprowadzenie zasadniczych zmian produktu lub
procesu produkcyjnego, z wyjątkiem inwestycji od-
tworzeniowych.
Ponadto dopuszcza się możliwość wsparcia pro-
jektów inwestycyjnych o minimalnej wartości na-
kładów inwestycyjnych 250 mln euro i tworzących
co najmniej 500 miejsc pracy bez względu na sektor,
w którym realizowana jest inwestycja.
Pomoc publiczna udzielana jest w formie dotacji
na podstawie dwustronnej umowy zawartej pomię-
dzy Ministrem Gospodarki a inwestorem w oparciu
o uchwałę podjętą przez Radę Ministrów o ustano-
wieniu programu wieloletniego dla realizacji inwe-
stycji. Wsparcie finansowe przekazywane jest inwe-
storowi po spełnieniu przez niego warunków okre-
ślonych w umowie, zgodnie z postanowieniami pro-
gramu wieloletniego.
Od 2004 r. do dnia dzisiejszego Rada Ministrów
ustanowiła łącznie 38 funkcjonujących programów
wieloletnich wsparcia finansowego projektów inwe-
stycyjnych (5 z nich już wygasło) – inwestorzy nimi
objęci deklarowali poniesienie ponad 12 219 mln PLN
nakładów inwestycyjnych i utworzenie ponad 36,6
tys. miejsc pracy. Łączna oferta wsparcia tych pro-
jektów w postaci dotacji z budżetu państwa wynio-
sła natomiast ok. 876,6 mln PLN.

Program Operacyjny „Innowacyjna Gospodarka”
2007–2013 (PO IG; instrument dopiero wdrażany)
Cel główny PO IG, czyli rozwój polskiej gospo-
darki w oparciu o innowacyjne przedsiębiorstwa,
wychodzi naprzeciw celom stawianym przez odno-
wioną w 2005 r. strategię lizbońską. Są nimi wzrost
gospodarczy i zatrudnienie przy zachowaniu pełnej
zgodności z celami zrównoważonego rozwoju.
Cele te program realizuje, przeznaczając ponad
90% funduszy na działania w obszarach badań i roz-
woju, innowacji, technologii informacyjnych i komu-
nikacyjnych.
W ramach PO IG istnieje możliwość skorzysta-
nia przez inwestorów ze wsparcia oferowanego
w czwartej osi priorytetowej: Inwestycje w innowa-
cyjne przedsięwzięcia, za realizację której odpowie-
dzialny jest minister gospodarki. Rozwiązania pro-
ponowane w PO IG w działaniu 4.5 Wsparcie inwe-
stycji o dużym znaczeniu dla gospodarki przewidują
wspierania nowych inwestycji o dużym potencjale
innowacyjnym, mających istotne znaczenie dla go-
spodarki ze względu na oddziaływanie społeczno-
-ekonomiczne. Celem działania 4.5 jest poprawa po-
zycji konkurencyjnej gospodarki poprzez zwiększe-
nie liczby inwestycji w sektorach: produkcyjnym
– o dużej wartości lub generujących znaczną liczbę
nowych miejsc pracy oraz nowoczesnych usług – ze
szczególnym uwzględnieniem inwestycji związa-
nych z rozpoczęciem prowadzenia działalności ba-
dawczo-rozwojowej w przedsiębiorstwie. Przewidy-
wana alokacja działania 4.5 wynosi prawie 1024 mln
euro do 2013 r.
Wspomaganiu napływu bezpośrednich inwesty-
cji zagranicznych służą także, podejmowane w ra-
mach Ministerstwa Gospodarki, działania mające
na celu poprawę warunków prowadzenia działalno-
ści gospodarczej w Polsce.
Przyjęty w styczniu 2008 r. „Plan strategiczny
Ministerstwa Gospodarki” stwierdza, iż wysoki wzrost
gospodarczy stwarza podstawę i szansę dla stopnio-
wego usuwania barier rozwoju wynikających z ne-
gatywnych cech strukturalnych polskiej gospodar-
ki. Usuwanie tych barier ułatwia i przyspiesza two-
rzenie miejsc pracy. Niezbędne jest jednak w dal-
szym ciągu podejmowanie działań interwencyjnych
ze strony ministra właściwego do spraw gospodarki
w szczególnie newralgicznych obszarach. Działania
te koncentrować się będą na stymulowaniu i utrwa-
laniu tendencji rozwojowych i obejmować będą
w szczególności reformy dotyczące likwidacji barier
dla przedsiębiorczości oraz działania dla wzrostu in-
nowacyjności przedsiębiorstw.
)
Termin ten oznacza środki zagraniczne powięk-
szające kapitały własne podmiotów zagranicznych
działających w Polsce, które następnie są inwesto-
wane przez te firmy w tworzonych za granicą spół-
kach lub oddziałach. Środki te nie miały więc bezpo-
średniego wpływu na polską gospodarkę.
2)
Reinwestowane zyski wylicza się wyłącznie
w przypadku inwestycji bezpośrednich. Nie dotyczą
601
one inwestycji portfelowych ani pozostałych inwe-
stycji. Zgodnie z zasadami sporządzania bilansu
płatniczego reinwestowane zyski są traktowane tak
jakby zostały wypłacone inwestorowi bezpośrednie-
mu i dopiero potem ponownie przez niego zainwe-
stowane. Wynika to z faktu, że inwestor bezpośred-
ni poprzez fakt posiadania znacznej części przedsię-
biorstwa bezpośredniego inwestowania (co najmniej
10%) ma wpływ na decyzję o pozostawieniu w przed-
siębiorstwie należącego do niego zysku.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie „Strategii dla Europy
w sprawie zagadnień zdrowotnych związanych
z odżywianiem, nadwagą i otyłością”,
czyli tzw. Białej Księgi (3063)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Kulasa w sprawie
„Strategii dla Europy w zakresie zagadnień zdro-
wotnych związanych z odżywianiem, nadwagą i oty-
łością” (przesłaną pismem z dnia 13 maja 2008 r.,
znak: SPS-023-3063/08), uprzejmie przekazuję na-
stępujące informacje i wyjaśnienia.
Przez ostatnie 30 lat liczba osób dotkniętych pro-
blemem nadwagi i otyłości w Unii Europejskiej
znacznie wzrosła, szczególnie wśród dzieci. W 2006 r.
oszacowano, że problem nadwagi dotknął 30% dzie-
ci. Dane te wskazują, że niewłaściwe odżywianie
i mała aktywność fizyczna stają się coraz powszech-
niejsze wśród obywateli UE. Może to spowodować,
że w przyszłości zwiększy się liczba osób cierpiących
na przewlekłe choroby, takie jak choroby układu
krążenia, nadciśnienie, cukrzyca typu II, udar, nie-
które nowotwory, zaburzenia mięśniowo-szkieleto-
we, a nawet pewne choroby psychiczne. W dłuższej
perspektywie czasowej będzie to miało negatywny
wpływ na średnią długość życia w UE i obniży ja-
kość życia wielu osób.
Działania na rzecz zwalczania nadwagi i otyłości
oraz innych przewlekłych chorób niezakaźnych sta-
ły się priorytetem Światowej Organizacji Zdrowia.
W konsekwencji opracowana została „Globalna stra-
tegia dotycząca żywienia, aktywności fizycznej i zdro-
wia” WHO, przyjęta 22 maja 2004 r. podczas 57. Świa-
towego Zgromadzenia Zdrowia. Wzywała ona kraje
członkowskie do rozwinięcia, wdrożenia i ewolucji
działań na rzecz poprawy zdrowia społeczeństw po-
602
przez zdrowe żywienie żywnością bezpieczną dla
zdrowia oraz wzrost aktywności fizycznej.
Zagadnienie to stało się również przedmiotem za-
interesowania Komisji Europejskiej. W marcu 2005 r.
zaczęła funkcjonować Unijna Platforma ds. Diety,
Aktywności Fizycznej i Zdrowia, stworzona „jako
wspólne forum dla wszystkich zainteresowanych
podmiotów na poziomie europejskim”. Forum podej-
muje dobrowolne działania ukierunkowane na zwal-
czanie otyłości, mające uzupełniać i wspierać inne
przedsięwzięcia. Wśród członków forum znajdują się
organizacje reprezentujące przemysł, ośrodki badaw-
cze oraz społeczeństwo obywatelskie w dziedzinach
dotyczących konsumentów i zdrowia publicznego.
Członkowie, w ramach własnych obszarów działania,
zobowiązali się do podejmowania przedsięwzięć ma-
jących na celu walkę z otyłością. Na przestrzeni 2 lat
członkowie Platformy zainicjowali ponad 200 przed-
sięwzięć dotyczących odżywiania i aktywności fizycz-
nej w UE. Ponadto zanotowano postęp w realizacji
celu polegającego na jasnym i wiarygodnym nadzoro-
waniu realizowanych działań oraz zaangażowaniu
w nie społeczności lokalnych (udział krajowych, re-
gionalnych i lokalnych władz). Komisja pragnie kon-
tynuować i rozwijać działania Platformy, które są
kluczowym narzędziem wdrażania „Strategii dla Eu-
ropy w zakresie zagadnień zdrowia związanych z od-
żywianiem, nadwagą i otyłością”.
Ponadto, w grudniu 2005 r. Komisja Europejska
przedstawiła krajom członkowskim Zieloną Księgę
pt. „Promowanie zdrowego żywienia i aktywności
fizycznej: europejski wymiar zapobiegania nadwa-
dze, otyłości i chorobom przewlekłym”. W związku
z przekazaniem przedmiotowego dokumentu w okre-
sie od stycznia do lutego 2006 r. przeprowadzono
w Polsce konsultacje społeczne dotyczące 33 posta-
wionych w nim pytań.
Opinie i postulaty partnerów społecznych zosta-
ły uwzględnione w opracowanym stanowisku rządu
RP dotyczącym Zielonej Księgi, które zostało przy-
jęte na posiedzeniu Komitetu Europejskiego Rady
Ministrów w dniu 14 marca 2006 r. W stanowisku
tym określono, że priorytetowo należy potraktować
kwestię edukacji dzieci, młodzieży szkolnej oraz ich
rodziców w zakresie promowania zdrowego stylu ży-
cia, a szczególnie żywienia i aktywności fizycznej.
W czerwcu 2007 r. Komisja Europejska przedsta-
wiła krajom członkowskim Białą Księgę pt. „Strategia
dla Europy w zakresie zagadnień zdrowia związanych
z odżywianiem, nadwagą i otyłością”. Celem było wy-
tyczenie zintegrowanego podejścia Unii Europejskiej
umożliwiającego przyczynienie się do zmniejszenia
złego stanu zdrowia spowodowanego niewłaściwym
odżywianiem się, nadwagą i otyłością.
Podobnie jak miało to miejsce w przypadku Zie-
lonej Księgi, również w stosunku do tego dokumen-
tu wypracowane zostało stanowisko rządu, przyjęte
przez Komitet Europejski Rady Ministrów w dniu
13 lipca 2007 r. Uwzględniało ono opinie i postulaty
zgłoszone przez partnerów społecznych.
W stanowisku rządu Polska poparła zawarte
w Białej Księdze cele, zadania i obszary działań
określone przez Komisję Europejską dotyczące pro-
mowania zdrowego stylu życia, a zwłaszcza prewen-
cji chorób niezakaźnych, wynikających z nadwagi,
otyłości i braku aktywności fizycznej. Biała Księga
miała na celu stworzenie zintegrowanej europejskiej
strategii, która przyczyniłaby się do zmniejszenia
problemów zdrowotnych spowodowanych niewłaści-
wym odżywianiem, nadwagą i otyłością.
Zgodnie z założeniami przyjętymi w przedmioto-
wym dokumencie działania na rzecz zwalczania
nadwagi i otyłości powinny być prowadzone na
wszystkich poziomach decyzyjnych, od lokalnego po
wspólnotowy. Działania wspólnotowe powinny pole-
gać na wdrażaniu odpowiednich polityk i przedsię-
wzięć, a także, jeśli będzie to pożądane, stanowić
uzupełnienie polityk krajowych, jak przewiduje
art. 152 traktatu.
W ocenie Komisji rozwijanie efektywnej współ-
pracy partnerskiej powinno być podstawą działań
UE ukierunkowanych na problemy odżywiania,
nadwagi i otyłości oraz wiążące się z nimi problemy
zdrowotne. W różnych krajach, w tym także w Pol-
sce, podejmowane są próby strategii populacyjnych
prewencji nadwagi i otyłości. Kładą one nacisk na
zmianę uwarunkowań środowiskowych. Obejmują
działania, które mają sprzyjać poprawie sposobu ży-
wienia i zwiększeniu aktywności fizycznej.
Stąd też w 2006 r. opracowany został „Narodowy
program zapobiegania nadwadze i otyłości oraz
przewlekłym chorobom niezakaźnym poprzez po-
prawę żywienia i aktywności fizycznej”. Założenia
tego programu są zgodne ze stanowiskiem rządu
przyjętym w odniesieniu do przytaczanej wcześniej
Zielonej Księgi Komisji Europejskiej, jak również
z Europejską Kartą Walki z Otyłością, podpisaną
16 listopada 2006 r. przez 48 krajów Regionu Euro-
pejskiego WHO.
Podstawowe cele programu to:
— zmniejszenie, głównie poprzez poprawę żywie-
nia i wzrost aktywności fizycznej, częstości wystę-
powania nadwagi i otyłości,
— zmniejszenie zachorowalności i umieralności
na przewlekłe choroby niezakaźne w Polsce (choro-
by układu krążenia, nowotwory, cukrzycę typu II,
nadciśnienie tętnicze i inne),
— zmniejszenie wydatków na ochronę zdrowia
związanych z leczeniem przewlekłych chorób nieza-
kaźnych, a w tym w szczególności otyłości i jej powi-
kłań, a także zmniejszenie skutków ekonomicznych
niepełnosprawności i przedwczesnej umieralności.
Program opiera się na zwiększaniu świadomości
społeczeństwa o roli żywienia i aktywności fizycznej
dla zachowania zdrowia. W tym celu za konieczne
przyjmuje się podjęcie edukacji różnych grup spo-
łecznych, w tym grup zawodowo związanych z ochro-
ną zdrowia i edukacją dzieci i młodzieży. Zakłada się
również potrzebę opracowania sprawnego, skoordy-
nowanego systemu opieki dietetycznej. Program ten

przewiduje poniesienie nakładów finansowych na
wydanie materiałów edukacyjnych i poradników dla
różnych grup społecznych oraz na akcje promocyjne
w mediach.
Konieczne jest także ustawiczne kształcenie kadr
medycznych poprzez cykle szkoleń, konferencji, warsz-
tatów. Sposób przekazywania wiedzy zarówno pod-
czas szkoleń, jak i w materiałach edukacyjnych musi
być dostosowany do odbiorcy, formy przekazywania
wiedzy muszą być atrakcyjne i uwzględniać m.in. po-
ziom wykształcenia, wiek. Ewaluacja programu ma
się odbywać poprzez monitoring zmian świadomości
społecznej w zakresie związków pomiędzy żywnością,
żywieniem, aktywnością fizyczną a przewlekłymi
chorobami niezakaźnymi.
Ponadto, działania na rzecz zdrowego odżywania
się oraz zapobiegania nadwadze i otyłości podejmo-
wane były również przez głównego inspektora sani-
tarnego, który w dniu 24 kwietnia 2006 r. powołał
Zespół ds. opracowania i wdrożenia „Krajowego pro-
gramu edukacyjnego zapobiegania nadwadze, otyło-
ści i chorobom przewlekłym”.
W skład zespołu wchodzą:
— przedstawiciele Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej oraz Ministerstwa Sportu,
— pracownicy Państwowej Inspekcji Sanitarnej,
— przedstawiciele nauki,
— specjaliści zajmujący się edukacją zdrowotną
i promocją zdrowia,
— przedstawiciele stowarzyszeń przemysłu spo-
żywczego.
I edycja programu edukacyjnego pt. „Trzymaj
formę!” – rok szkolny 2006/2007.
W wyniku prac zespołu w I semestrze roku szkol-
nego 2006/2007 rozpoczęła się realizacja programu
edukacyjnego dotyczącego promowania zdrowego
żywienia i aktywności fizycznej pt. „Trzymaj for-
mę!”, którego adresatami są uczniowie gimnazjów
(klasy I–III) i szkół podstawowych (klasy V–VI) oraz
ich rodzice i opiekunowie.
Realizacja programu planowana jest na okres
3 lat (od 2006 r. do 2009 r.). Głównym celem progra-
mu jest zwiększenie świadomości dotyczącej wpły-
wu żywienia i aktywności fizycznej na zdrowie. Na-
tomiast cele szczegółowe obejmują:
— pogłębienie wiedzy w zakresie znaczenia zbi-
lansowanej diety i aktywności fizycznej dla organi-
zmu człowieka,
— kształtowanie postaw i zachowań związanych
z prawidłowym żywieniem, odpowiednią jakością
zdrowotną żywności i aktywnością fizyczną,
— dostarczenie wiedzy i umiejętności korzysta-
nia z informacji zamieszczonych na opakowaniach
produktów spożywczych.
Program „Trzymaj formę!” jest pierwszym tego
typu programem opartym na partnerstwie publicz-
no-prywatnym. Organizatorami programu są Głów-
ny Inspektorat Sanitarny oraz Stowarzyszenie Pol-
ska Federacja Producentów Żywności. Współrealiza-
torami programu na poziomie krajowym są: Mini-
603
sterstwo Edukacji Narodowej, Ministerstwo Sportu
oraz Instytut Żywności i Żywienia.
Program edukacyjny „Trzymaj formę!” i przygo-
towane przez specjalistów pomoce dydaktyczne i wy-
dawnictwa oświatowo-zdrowotne mają pomóc mło-
dym ludziom w zerwaniu z dotychczasowymi nie-
prawidłowymi nawykami związanymi z brakiem
aktywności fizycznej oraz złą dietą i wypracować
wzorzec zdrowego stylu życia.
Program realizowany jest według jednolitych za-
łożeń merytorycznych, metodycznych i organizacyj-
nych w szkołach podstawowych i gimnazjach, w sze-
rokiej współpracy międzyresortowej, regionalnej
i lokalnej oraz ze wsparciem władz samorządowych
i organizacji pozarządowych. Realizacja programu
oparta jest na metodzie projektu, dzięki której ucznio-
wie przygotowują projekty dotyczące propagowania
zasad zdrowego stylu życia zarówno w szkole, jak
i w środowiskach: rodzinnym i społecznym.
I edycję programu edukacyjnego „Trzymaj for-
mę!” w roku szkolnym 2006/2007 Państwowa In-
spekcja Sanitarna realizowała na terenie 16 woje-
wództw. Działaniami programowymi objęte zostały
szkoły w całym kraju. Program realizowany był
zgodnie z założeniami programowymi w 4331 szko-
łach podstawowych i gimnazjach. Odbiorcami było
622 068 uczniów oraz ich rodzice i opiekunowie.
Państwowa Inspekcja Sanitarna podjęła na tere-
nie kraju następujące działania:
1. WSSE i PSSE opracowały i przekazały do
władz rządowych i samorządowych oraz środków
masowego przekazu materiały informacyjne doty-
czące problemów związanych z nieprawidłowym od-
żywianiem i brakiem aktywności fizycznej oraz
przedstawiły proponowane działania w programie
„Trzymaj formę!” dla środowisk lokalnych. W więk-
szości województw zorganizowano konferencje pra-
sowe, ukazały się 594 informacje prasowe, 438 au-
dycji radiowych oraz 408 wiadomości w telewizjach
regionalnych i lokalnych.
2. Państwowa Inspekcja Sanitarna w ramach
przygotowań koordynatorów i wykonawców progra-
mu zorganizowała 1705 szkoleń dla 35 748 odbiorców
oraz 2500 narad dla 19 453 uczestników. Oprócz po-
wiatowych i szkolnych koordynatorów programu
uczestnikami byli także dyrektorzy szkół, nauczycie-
le, pielęgniarki środowiska szkolnego, a także diete-
tycy, instruktorzy ćwiczeń, przedstawiciele władz sa-
morządowych, instytucji wspierających program oraz
przedstawiciele środków masowego przekazu.
3. Państwowa Inspekcja Sanitarna przy realiza-
cji I edycji programu współdziałała ze szkołami i za-
kładami opieki zdrowotnej i w związku z tym zorga-
nizowano:
— 4864 prelekcje dla uczniów, rodziców i nauczy-
cieli (łącznie 134 793 osoby);
— 16 737 pogadanek dla uczniów i rodziców oraz
opiekunów (łącznie 299 478 osób).
604
4. W trakcie działań edukacyjnych prowadzonych
według metody projektu, skierowanych do uczniów
szkół podstawowych i gimnazjów, odbyło się:
— 5785 pokazów (dla 213 864 osób);
— 13 983 ćwiczenia (dla 226 817 osób);
— 23 698 konkursów plastycznych oraz konkur-
sów wiedzy na temat zasad zdrowego stylu życia,
w których uczestniczyło 154 824 uczniów;
— 1700 zajęć informatycznych dla 41 377
uczniów;
— 2277 imprez dla społeczności szkolnej i lokal-
nej (łącznie 268 115 osób)
5. Edukacją objęto również rodziców i opiekunów
dzieci. Zorganizowano:
— 3330 projekcji filmów dla 124 078 osób;
— 15 687 rozmów indywidualnych;
— 26 punktów informacyjnych, do których zgło-
siły się 1893 osoby.
6. W trakcie trwania I edycji programu pracow-
nicy Państwowej Inspekcji Sanitarnej przeprowa-
dzili 434 wizytacje (w szkołach) oraz udzielili 6060
instruktaży i porad dotyczących przeprowadzania
programu na terenie szkół. Ponadto udzielali bieżą-
cego wsparcia szkołom oraz uczestniczyli w wielu
spektakularnych i innowacyjnych przedsięwzięciach
w placówkach oświatowo-wychowawczych oraz śro-
dowisku lokalnym.
Wnioski z I edycji programu:
1. W większości szkół program edukacyjny
„Trzymaj formę!” został oceniony bardzo pozytyw-
nie, jako doskonały pomysł na propagowanie zdro-
wego stylu życia. Program był bardzo interesujący,
atrakcyjny i profesjonalnie opracowany.
2. Już podczas realizacji I edycji nauczyciele za-
obserwowali, że program przyczynił się do podnie-
sienia świadomości młodzieży w zakresie zdrowego
odżywiania i aktywności fizycznej. Efektem pro-
gramu jest zauważalna zmiana nawyków żywienio-
wych uczniów, którzy na drugie śniadanie zaczęli
przynosić do szkoły owoce, wodę i soki owocowe
(zamiast napojów gazowanych, chipsów i słodkich
przekąsek);
3. Dzięki realizacji programu uczniowie i na-
uczyciele zdobyli umiejętność planowania posiłków,
zdrowego odżywiania, czynnego odpoczynku i ak-
tywności sportowej.
4. Pojawiła się propozycja jednej godziny zajęć
tygodniowo poświęconej promocji zdrowia w szko-
łach.
5. Założenia programu sprzyjały nawiązaniu
współpracy z innymi szkołami (np. poprzez przygo-
towywanie przez gimnazjalistów zajęć dla młod-
szych uczniów ze szkół podstawowych).
6. Program wywarł wpływ na większą integra-
cję uczniów, uczył pracy w grupach.
7. Konstrukcja programu daje dużą swobodę
wyboru sposobów jego realizacji w szkołach.
8. Materiały zostały ocenione bardzo dobrze,
jednak było ich zbyt mało w stosunku do potrzeb.
9. W opinii uczniów bardzo interesującym po-
mysłem jest stworzenie strony internetowej progra-
mu i przedstawienie na niej ważnych i ciekawych
informacji z zakresu zdrowego odżywiania i aktyw-
ności fizycznej (www.trzymajforme.pl).
10. Program przyczynił się do zmiany asorty-
mentu sklepików szkolnych. Niezdrowe przekąski
zastąpiono owocami, sokami i przetworami mlecz-
nymi – rozpoczęte zostały działania w tym zakresie
w szkołach w całym kraju.
II edycja programu edukacyjnego „Trzymaj for-
mę!” – rok szkolny 2007/2008.
W roku szkolnym 2007/2008 rozpoczęła się
II edycja programu edukacyjnego „Trzymaj formę!”,
która została rozszerzona i obecnie jego realizacja
przebiega w 6046 szkołach podstawowych i gimna-
zjach. Odbiorcami jest 1 184 745 uczniów klas V–VI
szkół podstawowych i I–III gimnazjów oraz ich ro-
dzice i opiekunowie.
Działania podjęte w II edycji programu 2007/
2008:
— dalsze szkolenia i przygotowania dla szkol-
nych, powiatowych i wojewódzkich koordynatorów
programu;
— dystrybucja udoskonalonych materiałów (po-
mocy dydaktycznych i oświatowo- zdrowotnych);
— nagłośnienie programu w środkach masowego
przekazu;
— realizacja programu według zaproponowanej
tematyki w szkołach i środowiskach lokalnych trwa
od września 2007 r. do czerwca 2008 r.;
— ewaluacja i ocena działań programowych
prowadzonych w szkołach i środowiskach pozasz-
kolnych;
— przeprowadzenie badań naukowych dotyczą-
cych poziomu wiedzy, postaw i zachowań zdrowot-
nych uczniów.
Badania prowadzone będą wspólnie przez Głów-
ny Inspektorat Sanitarny, Stowarzyszenie Polska
Federacja Producentów Żywności i Instytut Matki
i Dziecka.
Ponadto, minister zdrowia zarządzeniem z dnia
12 listopada 2007 r. powołał Radę do Spraw Diety,
Aktywności Fizycznej i Zdrowia, która pełni funk-
cję opiniodawczo-doradczą w zakresie prowadzenia
działań na rzecz zapobiegania nadwadze i otyłości
w Polsce, ze szczególnym uwzględnieniem zaleceń
Białej Księgi Komisji Europejskiej pt. „Strategia dla
Europy w zakresie zagadnień zdrowia związanych
z żywieniem, nadwagą i otyłością” oraz innych pro-
gramów pochodnych w tym zakresie.
Ponadto Rada zajmuje się:
1) określaniem priorytetowych działań w zakre-
sie promocji zbilansowanej diety, aktywności fizycz-
nej i zdrowia oraz określaniem kierunków ich reali-
zacji w całym kraju;
2) opiniowaniem i wspieraniem inicjatywy two-
rzenia akcji, ruchów i koalicji na rzecz zdrowia pu-
blicznego, w tym promocji zachowań prozdrowot-
nych, oraz w zakresie zapobiegania chorobom nieza-

kaźnym wynikającym z nadmiernej masy ciała, ze
szczególnym uwzględnieniem partnerstwa publicz-
no-prywatnego;
3) działaniem na rzecz promocji zdrowego stylu
życia, zwłaszcza zbilansowanej diety i aktywności
dla poszczególnych grup wiekowych, w szczególno-
ści w środkach masowego przekazu.
W skład rady wchodzą przedstawiciele resortów
zdrowia, edukacji, sportu oraz instytucji zajmują-
cych się naukowo zagadnieniami zdrowia publicz-
nego, a także przedstawiciele organizacji pozarzą-
dowych, skupiających producentów i dystrybuto-
rów żywności, przedstawiciele zajmujący się rekla-
mą i zdrowiem konsumenta. W składzie rady są
także reprezentanci mediów.
Powyższe gremium we współpracy z ministrem
zdrowia i głównym inspektorem sanitarnym, który
jest przewodniczącym rady, będzie inicjować i koor-
dynować działania prozdrowotne w ww. zakresie,
skierowane do szerokiego grona odbiorców w całym
kraju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Kopcia
w sprawie koncesji nr 13/2003/p
z dnia 30 października 2003 r. udzielonej
spółce z o.o. Karbonia PL
na rozpoznawanie złoża węgla kamiennego
w obszarze Morcinek 1, naruszającej przepisy
ustawy Prawo ochrony środowiska (3064)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Tadeusza Kopcia z dnia 14 kwietnia
2008 r., przesłaną przy piśmie znak: SPS-023-3064/
08, w sprawie koncesji nr 13/2003/p z dnia 30 paź-
dziernika 2003 r. udzielonej spółce z o.o. Karbonia
PL na rozpoznawanie złoża węgla kamiennego w ob-
szarze Morcinek 1, naruszającej przepisy ustawy
Prawo ochrony środowiska, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
W dniu 30 października 2003 r. minister środo-
wiska udzielił firmie Karbonia PL sp. z o.o. w Ka-
czycach koncesji nr 13/2003/p na rozpoznawanie
złóż węgla kamiennego w obszarze Morcinek 1, po-
łożonym na terenie gmin: Zebrzydowice i Haźlach
w woj. śląskim, na okres 6 lat. Udzielenie przez mi-
605
nistra środowiska ww. koncesji poprzedzone zostało
wnikliwą analizą wniosku koncesyjnego oraz wy-
magało spełnienia przez wnioskodawcę wszystkich
wymogów formalnych i prawnych w zakresie możli-
wości prowadzenia tego rodzaju działalności geolo-
giczno-górniczej.
Pragnę raz jeszcze podkreślić, iż planowana
działalność gospodarcza, polegająca na rozpoznawa-
niu złoża węgla kamiennego, w świetle obowiązują-
cej w dniu udzielenia ww. koncesji ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U.
Nr 62, poz. 627) oraz rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 24 września 2002 r. w sprawie rodzaju
przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na
środowisko oraz szczegółowych kryteriów związa-
nych z kwalifikowaniem przedsięwzięć do sporzą-
dzenia raportu o oddziaływaniu na środowisko (Dz. U.
Nr 179, poz. 1490) nie stanowiła przedsięwzięcia
mogącego znacząco oddziaływać na środowisko oraz
przedsięwzięcia, dla którego obowiązek sporządze-
nia raportu o wpływie na środowisko może być wy-
magany. Przepisy obowiązującego prawa przywoła-
ne w uzasadnieniu wydanej koncesji wyjaśniają
w sposób wystarczający brak konieczności przepro-
wadzania postępowań w sprawie oceny oddziaływa-
nia na środowisko.
Ponadto przywołany w wystąpieniu pana posła
zapis o obligatoryjnym wymogu opracowania rapor-
tu oddziaływania na środowisko dla przedsięwzięć
infrastrukturalnych do poborów wód podziemnych
i systemach odwadniających (§ 2 ust. 1 pkt 8 lit. h
ww. rozporządzenia Rady Ministrów) dotyczy syste-
mów odwadniających lub sztucznych systemów zasi-
lania wód podziemnych o zdolności poboru wody nie
niższej niż 500 m3/h. Tymczasem ze względu na za-
kres i rodzaj prac geologicznych określonych w pro-
jekcie prac geologicznych, obejmujących wykonanie
podziemnych wyrobisk rozpoznawczych, dokonano
oceny dopływu wg stanu na dzień 1 listopada 1998 r.,
które ogółem wynoszą 1,505 m3/min, tj. ok. 90 m3/h.
Zarzut naruszenia prawa w tym przypadku jest więc
nieuzasadniony. W związku z powyższym organ
koncesyjny, zgodnie z przepisami prawa, nie miał
możliwości przeprowadzenia postępowania w spra-
wie oceny oddziaływania na środowisko planowane-
go przedsięwzięcia oraz postępowania dotyczącego
transgranicznego oddziaływania na środowisko ww.
przedsięwzięcia. Nie mogę zgodzić się również
z twierdzeniem, iż „z pisma ministra środowiska
(z dnia 4 lipca 2006 r., znak: DGe-070-2/4826/06/
MWo) wynika, że przepisy ustawy Prawo ochrony
środowiska nie są respektowane i obowiązujące dla
Karbonii PL.
Jednocześnie przypominam, iż postępowanie ad-
ministracyjne dotyczyło wydania koncesji na rozpo-
znawanie, a nie na wydobywanie kopaliny ze złoża.
Opinie odnośnie do powstania szkód górniczych
w gminach Haźlach i Zebrzydowice nie stanowiły
przedmiotu tego postępowania. Związane były one
bowiem jedynie z etapem eksploatacji, który może
606
ewentualnie rozpocząć się po zakończeniu procesu
udokumentowania (rozpoznania) złoża węgla ka-
miennego oraz po wydaniu nowej koncesji na wydo-
bywanie złóż węgla kamiennego w ww. rejonie.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 4 lutego 1994 r.
Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r.
Nr 228, poz. 1947, ze zm.) prowadzenie działalności
w zakresie wydobywania węgla kamiennego wyma-
ga koncesji, której udziela minister środowiska.
Z wnioskiem o udzielenie koncesji może się zwrócić
każdy przedsiębiorca prowadzący działalność gospo-
darczą na podstawie ustawy z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U.
Nr 173, poz. 1807). Koncesja na wydobywanie węgla
kamiennego wymaga uzgodnienia z ministrem wła-
ściwym do spraw gospodarki, prezesem Wyższego
Urzędu Górniczego oraz właściwym miejscowo wój-
tem, burmistrzem lub prezydentem miasta w zakre-
sie m.in. zgodności z miejscowym planem zagospo-
darowania przestrzennego. Bez pozytywnych uzgod-
nień udzielenia koncesji na wydobywanie kopaliny
ze złoża organ koncesyjny (minister środowiska) nie
może wydać stosownej decyzji.
W przypadku gdyby było prowadzone postępowa-
nie w sprawie udzielenia koncesji na wydobywanie
węgla kamiennego, zgodnie z ustawą Prawo ochro-
ny środowiska, przed wydaniem takiej koncesji wy-
magane jest przeprowadzenie przez odpowiedni or-
gan ochrony środowiska (wójta, burmistrza lub pre-
zydenta miasta) postępowania w sprawie oceny od-
działywania na środowisko i umożliwienie społe-
czeństwu udziału w tym postępowaniu. Postępowa-
nie to jest wszczynane na wniosek podmiotu zamie-
rzającego realizować przedsięwzięcie i kończy się
wydaniem decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach, która stanowi jednocześnie załącznik do
wniosku o udzielenie koncesji na wydobywanie ko-
palin ze złóż.
W wypadku wydobywania kopalin metodą pod-
ziemną organ prowadzący postępowanie w sprawie
oceny oddziaływania na środowisko przedsięwzięcia
podejmuje decyzję o sporządzeniu raportu lub jego
niewykonaniu. Jednak w obu przypadkach przed-
siębiorca winien uzyskać decyzję o środowiskowych
uwarunkowaniach. W przypadku konieczności spo-
rządzenia raportu przedsiębiorca przedkłada go
właściwemu organowi wraz z wnioskiem o wydanie
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach. W ra-
porcie przedstawia się analizę wpływu planowanej
inwestycji na środowisko. W opracowaniu tym po-
winny być omówione w sposób kompleksowy zagad-
nienia dotyczące wpływu przyszłej eksploatacji na
poszczególne komponenty środowiska. Pozwalam
sobie przypomnieć, iż już na etapie postępowania
w sprawie oceny oddziaływania na środowisko pro-
jektowanej inwestycji organy samorządu terytorial-
nego oraz społeczeństwo będą mogły czynnie uczest-
niczyć w tym postępowaniu.
Warto zaznaczyć, że minister środowiska, każdo-
razowo podejmując decyzje o udzieleniu koncesji na
wydobywanie tego surowca, bierze pod uwagę za-
równo interes wszystkich obywateli – zapewnienie
bezpieczeństwa energetycznego kraju, jak i zagad-
nienia ekologiczne – wpływ inwestycji na środowi-
sko i obydwie te kwestie stara się odpowiednio wy-
ważyć.
Ustosunkowując się zaś do stwierdzenia, iż kon-
cesja ministra środowiska nr 13/2003/p winna okre-
ślać sposób zabezpieczenia roszczeń mieszkańców
gmin Halźach i Zebrzydowice, należy zauważyć, że
przepisy Prawa geologicznego i górniczego obligato-
ryjnie nakazują ustanowienie zabezpieczenie rosz-
czeń mogących powstać wskutek wykonywania
działalności objętej koncesją jedynie w przypadku
działalności gospodarczej, polegającej na składowa-
niu odpadów w górotworze, w tym w podziemnych
wyrobiskach górniczych (art. 17 ust. 3 Pgig). Dla in-
nego rodzaju działalności gospodarczej można usta-
nowić ww. zabezpieczenie, kiedy istnieją uzasadnio-
ne przesłanki. W opinii organu koncesyjnego w przy-
padku przedmiotowej koncesji nie było podstaw do
zastosowania tego rozwiązania. Poza tym warto
podkreślić, że deformacje powierzchni spowodowa-
ne odwodnieniem górotworu są raczej niewielkie
w porównaniu z przeobrażeniami związanymi z wy-
dobywaniem węgla kamiennego. Nie mają one istot-
nego znaczenia przy doborze środków profilaktyki
budowlanej w obiektach nowo wznoszonych.
Należy również zauważyć, iż odpowiednie prze-
pisy określające prawa przysługujące właścicielom
nieruchomości narażonych na szkody spowodowane
działalnością zakładów górniczych szczegółowo opi-
suje dział V ustawy Prawo geologiczne i górnicze.
Możliwość występowania z roszczeniami z tytułu
poniesionych szkód i żądanie ich naprawienia odby-
wa się na podstawie postępowania ugodowego
z przedsiębiorcą prowadzącym działalność wydo-
bywczą. Jeśli odmówi on zawarcia ugody, albo od
zgłoszenia żądania upłynie 30 dni i nie udzieli on
w tym terminie odpowiedzi, przyjmuje się, iż wy-
czerpało się postępowanie ugodowe. Można wtedy
wystąpić z roszczeniami na drogę sądową. Obowią-
zek rozstrzygania sporów dotyczących powstawania
szkód w środowisku spowodowanych działalnością
górniczą oraz orzekania w przedmiocie roszczeń
stron leży w gestii sądów powszechnych.
Jednocześnie dodatkowym mechanizmem, na
podstawie którego będzie można dochodzić odpowie-
dzialności za ewentualne szkody w środowisku spo-
wodowane ruchem zakładu górniczego, jest ustawa
z dnia 30 kwietnia 2007 r. o zapobieganiu szkodom
w środowisku i ich naprawie. Zgodnie z art. 7 ust. 1
cytowanej wyżej ustawy organem ochrony środowi-
ska właściwym w sprawach odpowiedzialności za
zapobieganie szkodom w środowisku i ich naprawę
jest wojewoda. Art. 13 ust. 6 pkt 3 tej ustawy stano-
wi, iż wojewoda wydaje decyzję uzgadniającą wa-
runki przeprowadzenia działań naprawczych po za-
sięgnięciu opinii dyrektora okręgowego urzędu gór-
niczego w odniesieniu do szkody w środowisku spo-

wodowanej ruchem zakładu górniczego, a zatem roz-
wiązania wprowadzone niniejszą ustawą przyczynią
się do lepszej kontroli odpowiedzialności za stan śro-
dowiska a także ułatwią działania organom ochrony
środowiska w przypadku zaistnienia szkody.
W świetle powyższych wyjaśnień nie podzielam
stanowiska pana posła, iż przy udzieleniu w dniu
30 października 2003 r. przez ministra środowiska
na rzecz Karbonia PL sp. z o.o. koncesji nr 13/2003/
p na rozpoznawanie złóż węgla kamiennego w ob-
szarze Morcinek 1 zostały naruszone przepisy pra-
wa, w tym głównie Prawa ochrony środowiska. Speł-
niono wszystkie wymagane warunki i nie ma prze-
słanek do wycofania koncesji z obrotu prawnego,
o co pan poseł wnioskuje.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Kopcia
w sprawie naliczania podatku dochodowego
od emerytur i rent otrzymywanych
przez obywateli polskich za pracę świadczoną
w ówczesnej Republice Czechosłowackiej (3065)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu RP pana Krzysz-
tofa Putry z dnia 13 maja 2008 r., nr SPS-023-3065/
08, przy którym załączono interpelację pana posła
Tadeusza Kopcia z dnia 5 maja 2008 r., dotyczącą opo-
datkowania emerytur i rent otrzymywanych przez re-
zydentów polskich w związku z pracą świadczoną na
terytorium byłej Republiki Czechosłowackiej – pra-
gnę podtrzymać stanowisko wyrażone w piśmie
z dnia 15 marca 2007 r., nr PK-0602-7/ MB7-2368/
2007/mb, oraz w piśmie z dnia 11 maja 2007 r.,
nr PK-0602-16/ MB7-5225/2007/mb.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że art. 4 ust. 1
umowy z dnia 5 kwietnia 1948 r. zawartej między
Rzecząpospolitą Polską a Republiką Czechosłowac-
ką o ubezpieczeniu społecznym (Dz. U. z 1949 r.
Nr 6, poz. 34, z późn. zm.) nie ma wpływu na kwe-
stie związane z opodatkowaniem świadczeń emery-
talnych i rentowych. Umowa ta już w tytule określa
zakres przedmiotowy, którego dotyczy, tj. ubezpie-
czeń społecznych. Ten sam zakres przedmiotowy za-
wierają zatem poszczególne postanowienia tej umo-
wy, w tym również art. 4, dotyczący zasady równego
traktowania.
607
Treść art. 4 ust. 1 umowy stanowi, iż równe trak-
towanie obywateli drugiego państwa dotyczy korzy-
stania ze świadczeń z ubezpieczenia społecznego,
a zatem m.in. emerytur i rent.
Umowa o ubezpieczeniu społecznym nie zawiera
regulacji dotyczących opodatkowania świadczeń z ubez-
pieczenia społecznego.
Zasady opodatkowania dochodów osób fizycznych
z tytułu emerytur i rent regulują wewnętrzne prze-
pisy każdego z państw oraz umowy o unikaniu po-
dwójnego opodatkowania, tj. ustawa z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) oraz
umowa z dnia 11 kwietnia 1994 r. między Rządem
Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki Cze-
skiej w sprawie unikania podwójnego opodatkowa-
nia w zakresie podatków od dochodu i majątku
(Dz. U. Nr 47, poz. 189) i umowa z dnia 14 marca
1996 r. między Rzecząpospolitą Polską a Republiką
Słowacką w sprawie unikania podwójnego opodat-
kowania w zakresie podatków od dochodu i majątku
(Dz. U. Nr 30, poz. 131).
Ponadto pragnę zauważyć, iż umowy o unikaniu
podwójnego opodatkowania zawierają własne regu-
lacje dotyczące równego traktowania obywateli
państw – stron umowy (art. 25 polsko-czeskiej i pol-
sko-słowackiej umowy o unikaniu podwójnego opo-
datkowania), zgodnie z którymi obywatele jednego
państwa nie mogą być poddani w drugim państwie
ani opodatkowaniu, ani związanym z nim obowiąz-
kom, które są inne lub bardziej uciążliwe niż opo-
datkowanie i związane z nim obowiązki, jakimi są
lub mogą być poddani w takich samych okoliczno-
ściach, w szczególności w odniesieniu do miejsca za-
mieszkania lub siedziby, obywatele tego drugiego
państwa.
Reasumując, opodatkowanie w Polsce rent i eme-
rytur uzyskiwanych przez polskich obywateli z ty-
tułu wykonywania w przeszłości pracy na teryto-
rium byłej Republiki Czechosłowacji jest zgodne
z obowiązującymi umowami o unikaniu podwójnego
opodatkowania zawartymi przez Polskę z Czechami
i Słowacją oraz z ustawą o podatku dochodowym od
osób fizycznych i nie mają w tym zakresie zastoso-
wania przepisy polsko-czechosłowackiej umowy
o ubezpieczeniu społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
608
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie planów rozwoju
transportu kolejowego w Polsce (3067)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka w spra-
wie planów rozwoju transportu kolejowego w Polsce
(nr SPS-023-3067/08) przedstawiam następujące
informacje.
Główne kierunki rozwoju transportu w Polsce
określa „Polityka transportowa państwa na lata
2006–2025”, przyjęta przez Radę Ministrów 29 czerw-
ca 2005 r. Zgodnie z nią transport kolejowy ma do ode-
grania kluczową rolę w osiągnięciu zrównoważone-
go rozwoju całego sektora transportu. Najważniej-
szym zamierzeniem rozwojowym infrastruktury
kolejowej jest poprawa jakościowa połączeń między
najważniejszymi ośrodkami gospodarczymi i aglo-
meracjami w kraju, zgodnie z oczekiwaniami pasa-
żerów oraz przewoźników. Jednocześnie parametry
eksploatacyjne polskiej sieci kolejowej, jako części
europejskiej sieci, powinny dorównywać standar-
dom istniejącym w Unii Europejskiej.
Realizowany w Polsce program modernizacji in-
frastruktury kolejowej uwzględnia na poziomie mię-
dzynarodowym przede wszystkim ustalenia II i III
Paneuropejskiej Konferencji Ministrów Transportu
(Kreta 1994 r. i Helsinki 1997 r.), raport TINA (Oce-
na potrzeb infrastruktury w zakresie transportu),
zobowiązania wynikające z zawartych umów mię-
dzynarodowych AGC (umowy europejskiej o głów-
nych międzynarodowych liniach kolejowych) i AGTC
(umowy europejskiej o ważnych międzynarodowych
liniach transportu kombinowanego i obiektach to-
warzyszących) oraz postanowienia traktatu akce-
syjnego, podpisanego 16 kwietnia 2003 r. w Atenach.
Program ten dotyczy także linii zaliczanych do sieci
TERFN (Transeuropejska Sieć Towarowego Trans-
portu Kolejowego). W związku z tym koncentruje się
on na udrożnieniu podstawowych ciągów kolejowych
w relacjach północ–południe oraz wschód–zachód,
co jednocześnie wpływa na poprawę dostępności
Polski z obszaru pozostałych państw członkowskich
Unii Europejskiej, a także zwiększenie spójności te-
rytorialnej kraju.
Polityka dotycząca transportu kolejowego w Pol-
sce obejmuje przedsięwzięcia wspierające rozwój
transportu kolejowego w zakresie i tempie najbar-
dziej odpowiednim do oczekiwań społecznych, wy-
mogów ochrony środowiska oraz możliwości gospo-
darczych kraju.
Uciążliwy ruch drogowy powinien być w miarę
możliwości przejmowany przez transport kolejowy.
Nie jest to jednak proces samoczynny. Nawet gdyby
kolej została wyposażona w odpowiedni tabor i punk-
ty przeładunku, to wcale nie oznacza, że nastąpi dą-
żenie właścicieli pojazdów drogowych do korzysta-
nia z oferty przewozu kolejowego. Tym bardziej, że
nie ma w tym zakresie żadnego administracyjnego
przymusu, jak np. w krajach alpejskich. Jedyną za-
chętą dla właścicieli pojazdów drogowych mógłby
być tylko pozytywny wynik porównania ceny prze-
wozu kolejowego z drogowym. Jednakże przeprowa-
dzone analizy pokazują, że aby to osiągnąć niezbęd-
ne jest zrekompensowanie podwyższonych kosztów
poprzez zapewnienie odpowiedniego wsparcia finan-
sowego przez państwo.
Podejmowane są inicjatywy koncentrujące się
przede wszystkim na przewozie ładunków w ruchu
tranzytowym wschód–zachód i północ–południe,
przy wykorzystaniu systemu transportu intermo-
dalnego.
Spółka PKP Cargo SA przewiozła w roku 2006
261 000, a w roku 2007 324 000 kontenerów, czyli
zanotowała wzrost o 25%. Podobnie w ciągu pierw-
szego kwartału roku bieżącego spółka odnotowała
21% zwyżkę przewozów kontenerów, w porównaniu
z analogicznym okresem 2007 r. Uruchomione zo-
stały przewozy w relacji Hamburg–Trakiszki i obec-
nie jest eksploatowanych około 20–30 pociągów kon-
tenerowych. Stanowi to 3,5 mln ton, a w najbliż-
szych latach przewiduje się osiągniecie ok. 10 mln
ton. PKP Cargo SA rozpoczęła eksploatację wielo-
systemowych lokomotyw serii TRAXX-EU43 (w re-
lacji Polska–Niemcy). Wprowadzenie przez polskie-
go przewoźnika standardu interoperacyjności w mię-
dzynarodowym transporcie kolejowym towarów
umożliwia przekraczanie granic bez barier technicz-
nych i organizacyjnych.
Dalsze rozszerzenie przewozów intermodalnych
wymaga inwestycji w infrastrukturę, jak i obniże-
nia stawek opłat za dostęp do infrastruktury. Jedno-
cześnie niezbędna jest zmiana systemu opłat za ko-
rzystanie z dróg krajowych. Sprawa ta jest obecnie
przedmiotem prac w Ministerstwie Infrastruktury.
Zgodnie z przepisami Unii Europejskiej i prawem
krajowym rozwój przewozów intermodalnych może
być wspomagany ze środków publicznych z przezna-
czeniem ich wyłącznie na: budowę i modernizację
terminali transportu intermodalnego i centrów logi-
stycznych, zakup sprzętu ładunkowego, gruntów
pod budowę, a także sieci informatycznych. Z pomo-
cy mogą korzystać operatorzy transportu intermo-
dalnego i operatorzy terminali usytuowanych na li-
niach kolejowych i w portach morskich, a do wspar-
cia finansowego kwalifikują się duże, małe i średnie
przedsiębiorstwa. Środków tych nie można wyko-
rzystać na zakup wagonów używanych w przewo-
zach intermodalnych. Również podstawowa działal-
ność eksploatacyjna (przewozy) jest wyłączona
z możliwości uzyskania wsparcia finansowego.
W latach 2007–2013 większość inwestycji w in-
frastrukturę transportu w Polsce związana będzie
z wykorzystaniem funduszy Unii Europejskiej. Kie-

runki i system wykorzystania tych funduszy okre-
śla Narodowa Strategia Spójności.
W obszarze rozbudowy infrastruktury i ochrony
środowiska do roku 2013 będą realizowane duże
projekty modernizacyjne transportu kolejowego,
zwłaszcza w ramach Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”.
Na realizację działań modernizacyjnych, w odnie-
sieniu do transportu kolejowego, ze środków Fundu-
szu Spójności przeznaczono 4863 mln EUR, co stano-
wi ponad 25% środków Unii Europejskiej na inwesty-
cje transportowe w Polsce w latach 2007–2013.
Razem z wkładem krajowym środki finansowe
przeznaczone na transport kolejowy w Programie
Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko” wyno-
szą 7,1 mld EUR. Zakłada się, że wykorzystanie tych
środków pozwoli na zmodernizowanie około 2 tys.
linii kolejowych.
W ramach programu projekty kolejowe podzielo-
no na dwie zasadnicze grupy – podstawowe i rezer-
wowe. Niemal wszystkie projekty z listy podstawo-
wej mają związek z organizacją turnieju finałowego
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012.
Inwestycje podstawowe obejmują:
— modernizację linii E65 Warszawa–Gdynia,
Katowice–Zebrzydowice, Czechowice Dziedzice–
–Zwardoń;
— modernizację linii E20 Warszawa–Poznań,
Siedlce–Terespol;
— modernizację linii E59 Wrocław–Poznań, Po-
znań–Krzyż, Krzyż–Szczecin;
— modernizację linii E75 Rail Baltica Warsza-
wa–Białystok;
— modernizację linii CE59 Wrocław–Zielona Gó-
ra–Szczecin;
— modernizację linii E30 Wrocław–Kraków,
Rzeszów–granica państwa;
— modernizację linii Psary–Kraków;
— modernizację linii nr 8 na odcinku Warszawa–
–Kielce;
— modernizację linii Warszawa–Łódź;
— budowę i modernizację kolejowych połączeń
z portami lotniczymi w Krakowie-Balicach oraz Ka-
towicach-Pyrzowicach.
Wsparciem objęte będą również inwestycje mają-
ce na celu wdrożenie systemu Europejskiego Syste-
mu Zarządzania Ruchem Pociągów (ERTMS) w Pol-
sce na wybranych odcinkach linii kolejowych. Po-
nadto ze środków przewidzianych w Programie
Operacyjnym „Infrastruktura i środowisko” będą
finansowane inwestycje w zakresie: przygotowania
do budowy linii dużych prędkości oraz zakupu tabo-
ru kolejowego.
Zarządzeniem nr 15 prezesa Rady Ministrów
z dnia 20 lutego 2008 r. został powołany Międzyre-
sortowy Zespół do Spraw Kolei Dużych Prędkości,
który jest organem pomocniczym prezesa Rady Mi-
nistrów. Podstawowym zadaniem tego zespołu jest
opracowanie projektu „Programu budowy i urucho-
mienia przewozów kolejami dużych prędkości w Pol-
609
sce” oraz monitoring realizacji programu. W termi-
nie 3 miesięcy od dnia powołania, czyli do końca maja
br., zespół opracuje i przygotuje do przedłożenia Ra-
dzie Ministrów projekt omawianego programu.
Powołanie zespołu jest wyrazem przekonania Rady
Ministrów o potrzebie wprowadzenia do Polski nowej
techniki transportu kolejowego na miarę XXI w.
W ramach Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i środowisko” rozważana jest również rewitali-
zacja kluczowych, z punktu widzenia sprawnej ob-
sługi turnieju finałowego Euro 2012, dworców kole-
jowych: Warszawa Centralna, Wrocław Główny i Kra-
ków Główny.
Program Operacyjny „Infrastruktura i środowi-
sko” przewiduje także wydatkowanie kwoty 111,3
mln EUR na cele związane z rozwojem transportu
intermodalnego: modernizację i budowę terminali.
Zakłada się, że środki te zostaną wykorzystane na
realizację następujących projektów: Eurocentrum
Logistycznego Małaszewicze i Centrum Logistycz-
nego w Żurawicy.
Przechodząc do zagadnienia nierównomiernego
rozmieszczenia sieci kolejowej w Polsce, należy za-
znaczyć, iż kluczowym efektem w tym wypadku jest
ograniczenie dostępu do transportu kolejowego na
tzw. ścianie wschodniej, szczególnie w odniesieniu do
województw: podlaskiego, lubelskiego i podkarpac-
kiego. W celu przeciwdziałania dalszej marginalizacji
mieszkańców tych obszarów, a także zwiększenia
spójności terytorialnej kraju, na liście projektów pod-
stawowych Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” ujęto modernizację odcinków linii istot-
nych z punktu widzenia rozwoju tych regionów,
w szczególności: E20 Siedlce–Terespol, E75 Warsza-
wa Rembertów–Tłuszcz i Suwałki–Trakiszki–grani-
ca państwa, E30 Rzeszów–granica państwa.
Niezależnie od powyższego informuję, że w Mini-
sterstwie Infrastruktury trwają obecnie finalne pra-
ce nad projektem Master Planu dla transportu kole-
jowego w Polsce do 2030 r., który jest oczekiwany od
strony polskiej przez Komisję Europejską, ponieważ
na jego podstawie będzie ona oceniać i analizować
zmiany zachodzące w polskim systemie transportu
kolejowego oraz przeznaczać środki finansowe na
jego wsparcie.
Master Plan będzie strategicznym dokumentem
planistycznym, pozwalającym władzom państwa
i podmiotom gospodarującym w polskim transpor-
cie kolejowym podejmować zadania inwestycyjne
oraz stworzyć harmonogram realizacji innych za-
dań, szczególnie w zakresie: projektowania i przygo-
towania inwestycji, budowy i modernizacji infra-
struktury, racjonalnego zagospodarowania zbędnej
części istniejącej infrastruktury, świadczenia usług
przewozowych, zarządzania infrastrukturą kolejo-
wą i jej utrzymania. Ponadto dokument będzie obej-
mować identyfikację kluczowych oczekiwań klien-
tów w stosunku do transportu kolejowego, a także
problematykę działań mających na celu utrzymanie
ich zainteresowania koleją oraz wzrost jakości usług
610
świadczonych przez przedsiębiorstwa tego sektora,
w tym również zagadnienia związane z komplekso-
wą obsługą klientów. Szczególne wyzwanie w tym
zakresie stanowi ułatwienie podróżowania osobom
o ograniczonych możliwościach poruszania się.
Ważną kwestią dla rozwoju transportu kolejowe-
go jest przejęcie odpowiedzialności za regionalny
system transportu przez samorządy województw.
Chodzi w tym wypadku nie tylko o regionalne prze-
wozy pasażerskie, lecz także o zaangażowanie sa-
morządów w proces rewitalizacji infrastruktury ko-
lejowej, szczególnie tej odgrywającej istotną rolę
w skali regionalnej. Wsparcie ze strony samorządów
udzielane jest w ramach regionalnych programów
operacyjnych.
Warto również wskazać na zagospodarowanie
dworców i przystanków kolejowych przez lokalne sa-
morządy. Od 2006 r. trwa współpraca z samorząda-
mi gmin obejmująca wspólne modernizacje małych
i średnich dworców kolejowych oraz ich przekazywa-
nie samorządom. Samorządy przejmujące i moderni-
zujące dworce kolejowe wykorzystują je w sposób po-
żądany z punktu widzenia społeczności lokalnych.
Rewitalizacja transportu kolejowego jest proce-
sem długoletnim i wielokierunkowym, ponieważ
obejmuje nie tylko inwestycje w infrastrukturę i ta-
bor, lecz również w nowoczesne systemy sterowania
ruchem kolejowym, dworce i przystanki kolejowe,
a szczególnie w personel, który ma bezpośrednią
styczność z pasażerami i klientami. Trudno oczeki-
wać, że postęp w tych dziedzinach będzie widoczny
zaraz po rozpoczęciu programu rewitalizacji.
Zamierzeniem strategicznym państwa pozostaje,
by transport kolejowy stał się konkurencyjnym ele-
mentem rynku transportowego, opartym na współ-
pracy władz centralnych, samorządów lokalnych,
przewoźników i zarządców infrastruktury, dostar-
czającym pasażerom i klientom najwyższej jakości
usług, które nie ograniczałyby się tylko do kwestii
bezpośrednio związanych z podróżą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Mikulicza
w sprawie uregulowań prawnych dotyczących
utylizacji zwłok zwierząt domowych (3069)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 15 maja 2008 r., znak: SPS-023-3069/08,
przekazującego interpelację posła Janusza Mikuli-
cza w sprawie uregulowań prawnych dotyczących
unieszkodliwiania zwłok zwierząt domowych, uprzej-
mie informuję.
Zagadnienia postępowania ze zwłokami zwierząt
domowych reguluje, w zakresie kompetencji Mini-
sterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, rozporządzenie
(WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 3 października 2002 r. ustanawiające przepisy
sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodze-
nia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez
ludzi (Dz. U. L 273 z 10.10.2002 r., str. 1).
Zwierzęta domowe, z ogrodów zoologicznych i cyr-
kowe, zgodnie z art. 4 powołanego rozporządzenia,
stanowią surowiec kategorii 1 (obejmuje on wszystkie
części tuszy, włącznie ze skórą ww. zwierząt, a także
dowolny surowiec zawierający takie produkty).
Martwe zwierzęta domowe jako surowiec katego-
rii 1 podlegają:
— bezpośredniemu unieszkodliwianiu jako odpa-
dy przez spopielanie w zatwierdzonej spalarni;
— po przetworzeniu w zatwierdzonych zakła-
dach przetwórczych unieszkodliwianiu jako odpady
przez spopielanie lub współspopielanie w zatwier-
dzonych spalarniach lub współspalarniach;
— po przetworzeniu w zatwierdzonych zakładach
przetwórczych unieszkodliwianiu jako odpady przez
składowanie na zatwierdzonych składowiskach.
Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu
chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. Nr 69, poz. 625,
z późn. zm.) za zatwierdzone w rozumieniu przepi-
sów Unii Europejskiej uważa się:
— podmioty, które uzyskały decyzję powiatowe-
go lekarza weterynarii,
— prowadzoną przez podmioty działalność nad-
zorowaną przez Inspekcję Weterynaryjną.
Zarówno składowanie odpadów, jak i ich termicz-
ne przekształcanie może odbywać się wyłącznie pod
warunkiem spełnienia wymogów wynikających z prze-
pisów sanitarno-weterynaryjnych oraz wymogów
określonych przepisami ochrony środowiska.
W przypadku termicznego przekształcania odpa-
dów spalarnia lub współspalarnia powinna spełniać
wymagania określone przepisami ochrony środowi-
ska, a w szczególności:
— rozporządzenia Ministra Gospodarki z dnia
21 marca 2002 r. w sprawie wymagań dotyczących

prowadzenia procesu termicznego przekształcania
odpadów (Dz. U. Nr 37, poz. 339, z późn. zm.),
— rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia
23 grudnia 2004 r. w sprawie wymagań w zakresie
prowadzenia pomiarów wielkości emisji (Dz. U. Nr 283,
poz. 2842),
— rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia
20 grudnia 2005 r. w sprawie standardów emisyjnych
z instalacji (Dz. U. Nr 260, poz. 2181, z późn. zm.).
Należy zaznaczyć, że zgodnie z § 16 rozporządze-
nia ministra środowiska w sprawie standardów emi-
syjnych z instalacji przepisy rozdziału 3 nie mają
zastosowania do instalacji, w których spalane lub
współspalane są wyłącznie zwłoki zwierzęce.
Natomiast, rodzaje odpadów, które mogą być
składowane na składowisku w sposób nieselektyw-
ny, określone zostały w załączniku do rozporządze-
nia ministra gospodarki z dnia 30 października
2002 r. w sprawie rodzajów odpadów, które mogą być
składowane w sposób nieselektywny (Dz. U. Nr 191,
poz. 1595).
Odstępstwa dotyczące unieszkodliwiania pro-
duktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego okre-
ślono w art. 24 rozporządzenia 1774/2002 r. Na zasa-
dzie odstępstwa właściwe władze (powiatowy lekarz
weterynarii) mogą postanowić, w miarę potrzeb, że
martwe zwierzęta domowe mogą być bezpośrednio
unieszkodliwiane jako odpady przez zakopanie.
Postępowanie z ubocznymi produktami zwie-
rzęcymi wynikające z rozporządzenia 1774/2002
zostało wdrożone do prawa polskiego na podstawie
art. 26 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie
zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaź-
nych zwierząt.
W myśl przepisów ustawy z dnia 27 kwietnia
2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.), zwłoki zwierząt domowych należy trak-
tować jako odpady komunalne. Zgodnie z art. 3 ust. 2
pkt 2 lit. c ustawy z dnia 13 września 1996 r. o utrzy-
maniu czystości i porządku w gminach (Dz. U.
z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.) do obowiąz-
ków gminy należy zapewnienie czystości i porządku
na swoim terenie i tworzenie warunków niezbęd-
nych do ich utrzymania, a w szczególności m.in. za-
pewnienie budowy, utrzymania i eksploatacji wła-
snych lub wspólnych z innymi gminami instalacji
i urządzeń do zbierania, transportu i unieszkodli-
wiania zwłok zwierzęcych lub ich części.
Natomiast zwłoki zwierząt padłych w lecznicach
weterynaryjnych traktuje się jako odpady wetery-
naryjne, a ich posiadaczem jest lecznica zwierząt.
Zakopywanie zwłok zwierząt domowych może
odbywać się wyłącznie na terenie grzebowisk dla
zwierząt, działających za zgodą powiatowego leka-
rza weterynarii.
Przepisy sanitarno-weterynaryjne, tj. przepisy
rozporządzenia nr 1774/2002 i przepisy ustawy
o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu chorób
zakaźnych zwierząt należy stosować równolegle
611
z przepisami ochrony środowiska, w tym m.in. usta-
wy o odpadach.
Z uwagi na fakt, iż powyższe przepisy regulują
różne kwestie i nie stoją ze sobą w sprzeczności, nie
wydaje się zasadne wprowadzenie zmian w przepi-
sach w przedmiotowym zakresie. Należy jednak
podkreślić, że istnieje konieczność edukacji ekolo-
gicznej dotyczącej m.in. właściwego postępowania
ze zwłokami zwierząt domowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Norberta Wojnarowskiego
w sprawie interpretacji art. 6 ust. 4 pkt 3
oraz art. 27f ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych (3071)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z upo-
ważnieniem udzielonym przez pana Donalda Tuska,
prezesa Rady Ministrów, do udzielenia odpowiedzi
na interpelację pana posła Norberta Wojnarowskie-
go w sprawie interpretacji art. 6 ust. 4 pkt 3 oraz
art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 6 ust. 4 ustawy z dnia 26 lipca
1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych
(Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.), zwanej
dalej „ustawą”, od dochodów osób samotnie wycho-
wujących w roku podatkowym:
1) dzieci małoletnie;
2) dzieci, bez względu na ich wiek, które zgodnie
z odrębnymi przepisami otrzymywały zasiłek pielę-
gnacyjny;
3) dzieci do ukończenia 25 lat uczące się w szko-
łach, o których mowa w przepisach o systemie oświa-
ty lub w przepisach Prawo o szkolnictwie wyższym,
jeżeli w roku podatkowym dzieci te nie uzyskały do-
chodów, z wyjątkiem dochodów wolnych od podatku
dochodowego, renty rodzinnej oraz dochodów w wy-
sokości niepowodującej obowiązku zapłaty podatku
– podatek może być określony, z zastrzeżeniem
ust. 8, na wniosek wyrażony w rocznym zeznaniu
podatkowym, w podwójnej wysokości podatku obli-
czonego od połowy dochodów osoby samotnie wycho-
wującej dzieci, z uwzględnieniem art. 7, z tym że do
sumy tych dochodów nie wlicza się dochodów (przy-
chodów) opodatkowanych w sposób zryczałtowany
na zasadach określonych w tej ustawie.
612
A zatem preferencją tą objęte mogą być dochody
osób samotnie wychowujących dzieci pełnoletnie,
spełniające w roku podatkowym łącznie następujące
warunki:
a) wiek, nie więcej niż 25 lat;
b) uczące się w szkołach, o których mowa w prze-
pisach o systemie oświaty lub w przepisach Prawo
o szkolnictwie wyższym;
c) nieuzyskujące dochodów – z wyjątkiem docho-
dów wolnych od podatku dochodowego, renty ro-
dzinnej oraz dochodów w wysokości niepowodującej
obowiązku zapłaty podatku.
Z brzmienia powyższych regulacji wynika, że
kształcenie dzieci pełnoletnich do 25 lat w zagra-
nicznych szkołach i uczelniach pozbawia osoby sa-
motnie wychowujące dzieci prawa do korzystania
z omawianego sposobu opodatkowania dochodów.
Ponadto, ze względu na odwołanie się w art. 27f ust. 1
ustawy, stanowiącym podstawę prawną ulgi proro-
dzinnej, do art. 6 ust. 4 ustawy, w zakresie wymie-
nionych w tym przepisie dzieci, konsekwencją jest
brak możliwości skorzystania z ulgi prorodzinnej
przez rodziców, których pełnoletnie dzieci uczą się
w szkołach i uczelniach zagranicznych.
Wbrew opinii wyrażonej w interpelacji, brak
możliwości zastosowania sposobu opodatkowania
przewidzianego dla osób samotnie wychowujących
dzieci oraz ulgi prorodzinnej, gdy dziecko pełnolet-
nie uczy się lub studiuje w zagranicznej szkole (uczel-
ni), nie wymaga interpretacji. Kwestia ta została bo-
wiem wprost sformułowana w treści cytowanego
wyżej art. 6 ust. 4 pkt 3 ustawy. Bezspornym jest, że
zakres przepisów o systemie oświaty oraz przepisów
Prawo o szkolnictwie wyższym, do których odwołuje
się art. 6 ust. 4 pkt 3 ustawy, obejmuje wyłącznie
oświatę i szkolnictwo wyższe tworzone i funkcjonu-
jące w oparciu o przepisy tych ustaw. Szkół i uczelni
działających za granicą nie dotyczą przepisy pol-
skich ustaw. Stąd, w obecnym stanie prawnym, tyl-
ko kształcenie dzieci pełnoletnich w polskich szko-
łach i uczelniach uprawnia ich rodziców do omówio-
nych preferencji podatkowych.
Należy zgodzić się co do tego, że przywołane re-
gulacje wyłączają część podatników z możliwości
korzystania z określonych w przepisach ustawy ulg
podatkowych. Obecnie trwają prace legislacyjne nad
nowelizacją ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych. W przygotowywanym przez resort finan-
sów projekcie ustawy przewiduje się zmianę umożli-
wiającą korzystanie z preferencji podatkowych ro-
dzicom, których dzieci uczą się w szkołach (studiują
na wyższych uczelniach) poza granicami Rzeczypo-
spolitej Polskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Pawła Suskiego
w sprawie wyrażenia zgody przez MON
na przekazanie wojskowej nieruchomości
oznaczonej w ewidencji gruntów jako działka
nr 893/22 obręb 1, położonej w Wałczu,
pod planowaną budowę obwodnicy Wałcza
(3072)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Pawła Suskiego w sprawie
wyrażenia zgody przez MON na przekazanie woj-
skowej nieruchomości oznaczonej w ewidencji grun-
tów jako działka nr 893/22 obręb 1, położonej w mie-
ście Wałcz, pod planowaną budowę obwodnicy Wał-
cza (SPS-023-3072/08), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Pragnę wskazać, że wyżej wymienione zagadnie-
nie było już rozpatrywane w resorcie obrony narodo-
wej w 2007 r. Wynikiem powyższego było pismo
skierowane do Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych
i Autostrad w Szczecinie, mówiące, że nieruchomość
ta jest niezbędna dla potrzeb obronności i bezpie-
czeństwa państwa. Stanowisko takie zostało wyra-
żone z uwagi na fakt, iż wyłączenie z trwałego za-
rządu Ministerstwa Obrony Narodowej przedmioto-
wej działki z przeznaczeniem na budowę obwodnicy
Wałcza uniemożliwiłoby właściwe prowadzenie szko-
lenia pododdziałów brygady wsparcia dowodzenia
korpusu „Północny-Wschód”. Ograniczenie powierzch-
ni placu ćwiczeń spowodowałoby wyłączenie z eks-
ploatacji obiektów szkoleniowych, dla których usta-
nowienie właściwych stref ochronnych wymagane
jest przez ogólnie obowiązujące przepisy.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że w kwietniu
br. przekazana została panu posłowi Pawłowi Su-
skiemu informacja o prowadzonym w Siłach Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej kompleksowym prze-
glądzie garnizonów wojskowych. Celem jego było
m.in. dokonanie oceny bazy koszarowej i szkolenio-
wej, a także perspektyw funkcjonowania poszcze-
gólnych garnizonów. Kompleks wojskowy, w skład
którego wchodzi wspomniana nieruchomość, uzna-
ny został jako priorytetowy dla obronności i bezpie-
czeństwa państwa. Ponadto stwierdzono, że wyraże-
nie zgody na przekazanie nieruchomości skutkowa-
łoby natychmiastowym zamknięciem strzelnicy
garnizonowej, a tym samym pozbawieniem możli-
wości szkolenia stacjonujących w garnizonie jedno-
stek wojskowych.
Uprzejmie informuję, że omawiana kwestia nadal
jest analizowana w komórkach organizacyjnych re-
sortu obrony narodowej. Brane są pod uwagę wszel-
kie uwarunkowania, w tym interesy miasta i regio-
nu. Jednak ostateczne stanowisko dotyczące wyłą-
czenia z trwałego zarządu Ministerstwa Obrony Na-
rodowej działki nr 893/22 obręb 1 w Wałczu, uwzględ-

niające również propozycje Generalnej Dyrekcji
Dróg Krajowych i Autostrad Oddział Szczecin, moż-
liwe będzie po przeprowadzeniu szczegółowej anali-
zy w zakresie możliwości ograniczenia placu ćwi-
czeń oraz stref bezpieczeństwa obiektów szkolenio-
wych wskazanego powyżej kompleksu wojskowego.
Rozwiązanie zmierzające do usprawnienia komuni-
kacji w tym rejonie kraju musi uwzględnić obowią-
zujące przepisy, nie naruszając wymagań obronno-
ści i bezpieczeństwa państwa realizowanych przez
jednostki wojskowe tam zlokalizowane.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozo-
staję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Marka Plury
oraz grupy posłów
w sprawie bezpieczeństwa pracy
w firmach zewnętrznych wykonujących zadania
na rzecz kopalń (3073)
Odpowiadając na interpelację pana Marka Plury
oraz grupy posłów, przesłaną przy piśmie z dnia
13 maja 2008 r., znak: SPS-023-3073/08, w sprawie
bezpieczeństwa pracy w firmach zewnętrznych wy-
konujących zadania na rzecz kopalń, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Po przyjęciu przez Radę Ministrów „Raportu
z oceny bezpieczeństwa pracy w kopalniach węgla
kamiennego” Ministerstwo Gospodarki zainicjowa-
ło prace nad realizacją wniosków wynikających
z tego dokumentu. W wyniku dyskusji uznano, że
dla sprawnej realizacji prac należy podzielić wnioski
tematycznie na grupy zagadnień dotyczących:
1) nowelizacji przepisów związanych z bezpie-
czeństwem pracy w podziemnych zakładach górni-
czych, zintensyfikowania działań kontrolnych przez
okręgowe urzędy górnicze w odniesieniu do firm
usługowych oraz uporządkowania systemu szkole-
nia pracowników oraz osób dozoru górniczego za-
trudnionych w tych firmach,
2) rozpoznania i opracowania skutecznych me-
tod przewidywania zagrożeń w górnictwie węgla ka-
miennego,
3) opracowania i wdrożenia systemów informa-
tycznych dotyczących ujednolicenia ewidencji kon-
troli i nadzorowania firm obcych w zakresie bhp
613
oraz stworzenia bazy danych o firmach działających
w branży górniczej,
4) opracowania zasad wzmocnienia nadzoru nad
stosowanymi w górnictwie węgla kamiennego środ-
kami specjalistycznymi stosowanymi podczas prac
podziemnych,
5) racjonalizacji zatrudnienia w górnictwie wę-
gla kamiennego, poprawa stanu technicznego ma-
szyn i urządzeń górniczych w skali całego sektora,
ograniczenia prowadzenia eksploatacji poniżej po-
ziomów udostępniania.
Ustalono również, że opracowanie propozycji roz-
wiązań nastąpi w podzespołach roboczych, dla któ-
rych określono jednostkę koordynującą prace. Są to
odpowiednio: Wyższy Urząd Górniczy, Główny In-
stytut Górnictwa, Agencja Rozwoju Przemysłu SA
Oddział w Katowicach oraz Kompania Węglowa SA.
Zagadnienia w zakresie tematyki wyszczególnionej
w pkt. 5 zostały uwzględnione w strategiach działal-
ności poszczególnych spółek węglowych.
Realizując zadania zawarte w pkt. 1, prezes Wyż-
szego Urzędu Górniczego, decyzją nr 41 z dnia 12 li-
stopada 2007 r., powołał Zespół roboczy do przygoto-
wania propozycji realizacji wniosków zawartych
w „Raporcie…”.
W ramach zespołu wyodrębniono trzy grupy ro-
bocze do spraw:
— bezpieczeństwa górniczego,
— bezpieczeństwa technicznego,
— podmiotów wykonujących czynności w ruchu
zakładów górniczych.
Każda z grup przygotowała w ramach swoich
kompetencji szereg propozycji zmian aktów praw-
nych, częściowo uwzględnionych w pracach nad
opracowywaniem projektów ustawy Prawo geolo-
giczne i górnicze, jak i aktów wykonawczych do tej
ustawy.
W celu zapewnienia skutecznego sprawowania
nadzoru nad robotami górniczymi wykonywanymi
przez firmy usługowe, wykonujące w zakresie swej
działalności zawodowej powierzone im czynności
w ruchu zakładu górniczego, prezes Wyższego
Urzędu Górniczego polecił urzędom górniczym, by
ze wzmożoną aktywnością kontrolowały firmy wy-
konujące czynności w ruchu zakładów górniczych.
Zadanie to zostało ujęte w planach pracy poszcze-
gólnych urzędów.
W ramach realizacji zadania ujętego w pkt. 2, ze-
spół roboczy ustalił, że realizacja przedmiotowego
zadania będzie polegała na sformułowaniu tematów
prac naukowo-badawczych w zakresie rozpoznania,
prognozowania i zwalczania podstawowych zagro-
żeń naturalnych występujących w górnictwie węgla
kamiennego. Wskazano również, by zaproponowane
tematy stanowiły przykłady innowacyjnych oraz no-
watorskich rozwiązań. Spośród wielu zgłoszonych
w tym zakresie tematów, w trakcie kolejnych spo-
tkań zespołu, dokonano weryfikacji tematów w kie-
runku ich systemowego ujęcia w obszarze rozpozna-
nia i zwalczania zagrożeń górniczych. W efekcie koń-
614
cowym sformułowano listę tematów, które w najbliż-
szych latach będą zrealizowane w ramach działalno-
ści Głównego Instytutu Górnictwa.
Obecnie w ramach prac zespołu roboczego powoła-
nego w instytucie realizowane są prace naukowo-ba-
dawcze z zakresu rozpoznania, prognozowania i zwal-
czania podstawowych zagrożeń naturalnych w ramach
prac statutowych oraz w ramach projektów rozwojo-
wych. Prowadzone są także prace nad poszukiwaniem
potencjalnych źródeł finansowania sformułowanych
tematów prac naukowo-badawczych.
Pod koniec czerwca br. planowane jest spotkanie
z przedstawicielami zaplecza naukowo-badawczego,
przedsiębiorstw górniczych dla oceny stanu badań
oraz określenia priorytetowych działań, tak aby
w pierwszym kwartale 2009 r. wybrane rozwiązania
zostały zastosowane w praktyce górniczej.
Prace nad realizacją zadania z pkt. 3 rozpoczęto
na początku września 2007 r. W chwili obecnej za-
kończone zostały prace nad pierwszym etapem re-
alizacji zadania, polegającym na opracowaniu kon-
cepcji, założeń technicznych i funkcjonalnych, ana-
lizy ekonomiczno-finansowej oraz wstępnej kalkula-
cji kosztów dla dwóch systemów informatycznych:
— baza firm usługowych,
— BHP Halemba.
Propozycje obydwu systemów spotkały się z po-
zytywnym przyjęciem przez zainteresowanych.
Aktualnie trwają prace nad wdrożeniem przygo-
towanej koncepcji BHP Halemba w jednostkach gór-
nictwa węgla kamiennego i instytucjach związanych
z górnictwem, co łączy się z koniecznością poniesie-
nia znacznych nakładów finansowych. Problemem
pozostaje pozyskanie źródeł finansowania tego przed-
sięwzięcia. Agencji Rozwoju Przemysłu SA podjęła
próbę uzyskania finansowania projektu w ramach
środków budżetowych przewidzianych na informa-
tyzację państwa zgodnie z ustawą z dnia 17 lutego
2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów re-
alizujących zadania publiczne. Wniosek ARP SA nie
został uwzględniony.
W zakresie zagadnień ujętych w pkt. 4 grupa ro-
bocza, po uzgodnieniach przeprowadzonych z przed-
stawicielami Wyższego Urzędu Górniczego, wyż-
szych uczelni, innych jednostek naukowo-badaw-
czych oraz spółek węglowych, zaproponowała roz-
szerzenie § 670 rozporządzeniu ministra gospodarki
z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa
i higieny pracy, prowadzenia ruchu oraz specjali-
stycznego zabezpieczenia przeciwpożarowego w pod-
ziemnych zakładach górniczych o przepisy zobowią-
zujące przedsiębiorców do uzyskania opinii dotyczą-
cej środków ochrony indywidualnej, wyposażenia
oraz odzieży i obuwia roboczego, stosowanych w pod-
ziemnych zakładach górniczych. Zgodnie z tą propo-
zycją dla opracowania ww. opinii pracodawcy powo-
łają stosowny zespół specjalistów. Jednocześnie Zwią-
zek Pracodawców Górnictwa Węgla Kamiennego po-
wołał w dniu 28.02.2008 r. Komisję ds. opiniowania
przydatności do stosowania w górnictwie odzieży
i sprzętu ochronnego, wydającą opinie o przydatności
użytkowej w warunkach pracy górniczej indywidual-
nego wyposażenia i sprzętu ochronnego.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie wprowadzenia
uregulowań prawnych w zakresie monitoringu
pracowników oraz miejsc publicznych (3076)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 13 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3076/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
Pani Danuty Pietraszewskiej z dnia 5 maja 2008 r.
w sprawie wprowadzenia uregulowań prawnych
w zakresie monitoringu pracowników oraz miejsc
publicznych, z upoważnienia prezesa Rady Mini-
strów, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji w porozumieniu
z Ministerstwem Sprawiedliwości przygotowuje pro-
jekt stanowiska rządu do projektu ustawy o zmianie
ustawy o ochronie danych osobowych. Przedstawio-
ny przez prezydenta RP projekt ustawy nie przewi-
duje wprowadzenia do ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. o ochronie danych osobowych (t.j.: Dz. U.
z 2002 r. Nr 101, poz. 926, z późn. zm.) przepisów
regulujących zasady stosowania monitoringu w miej-
scu pracy, jak również w miejscach publicznych.
Projekt powyższy nie przewiduje także wprowadze-
nia do ustawy o ochronie danych osobowych przepi-
sów regulujących prawo wglądu do zbioru danych,
sposoby ich wykorzystywania, jak również długość
okresu przechowywania danych.
Wskazać należy, iż przedstawiona w wystąpieniu
problematyka dotyczy dwóch grup zagadnień, a mia-
nowicie – zasad monitorowania zdarzeń w miejscach
publicznych (np. na ulicy) oraz zasad monitoringu
w miejscu pracy.
Odnosząc się do pierwszej grupy zagadnień,
uprzejmie informuję, że przepisy obowiązującego
prawa przyznają konkretnym podmiotom, w tym
Policji, Straży Granicznej oraz strażom gminnym
(miejskim), prawo stosowania tzw. monitoringu wi-
zyjnego. Stosownie bowiem do art. 15 ust. 1 pkt 5a
ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j.: Dz. U.
z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.) policjanci, wy-
konując czynności, o których mowa w art. 14 ustawy
(tj. czynności operacyjno-rozpoznawcze, dochodze-

niowo-śledcze i administracyjno-porządkowe, jak
również, w zakresie określonym w odrębnych usta-
wach, czynności wykonywane na polecenie sądu,
prokuratora, organów administracji państwowej
i samorządu terytorialnego), mają m.in. prawo ob-
serwowania i rejestrowania przy użyciu środków
technicznych obrazu zdarzeń w miejscach publicz-
nych, a w przypadku czynności operacyjno-rozpo-
znawczych i administracyjno-porządkowych podej-
mowanych na podstawie ustawy – także i dźwięku
towarzyszącego tym zdarzeniom. Z kolei zgodnie
z art. 12 ust. 1 pkt 10 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o strażach gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779,
z późn. zm.) strażnik, wykonując zadania wskazane
w ustawie, ma prawo do obserwowania i rejestrowa-
nia przy użyciu środków technicznych obrazu zda-
rzeń w miejscach publicznych. Także funkcjonariu-
sze Straży Granicznej stosownie do art. 11 ust. 1 pkt 7
ustawy z dnia 12 października 1990 r. o Straży Gra-
nicznej (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 234, poz. 1997,
z późn. zm.), wykonując zadania wymienione w art. 1
ust. 2 ustawy (do których należy m.in. ochrona gra-
nicy państwowej oraz organizowanie i dokonywanie
kontroli ruchu granicznego), mają prawo obserwo-
wania i rejestrowania przy użyciu środków tech-
nicznych służących do rejestracji obrazu i dźwięku
zdarzeń na drogach oraz w innych miejscach pu-
blicznych. Dodać przy tym należy, że uprawnienia
powyższe przysługują wyłącznie funkcjonariuszom
Policji czy Straży Granicznej oraz strażnikom, a za-
tem nie mogą ich przeprowadzać pracownicy cywil-
ni Policji oraz Straży Granicznej, jak również niebę-
dący strażnikami pracownicy straży gminnych
(miejskich). Wskazać należy, że ustawy powyższe
oraz wydane na ich podstawie akty wykonawcze re-
gulują nie tylko zakres, ale również sposób użycia
tzw. monitoringu wizyjnego. Ponadto prawo korzy-
stania z tzw. monitoringu wizyjnego mają również
inne podmioty, w tym Centralne Biuro Antykorup-
cyjne, Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego oraz
Agencja Wywiadu.
Natomiast odnośnie do zasad prowadzenia moni-
toringu w miejscu pracy brak jest w przepisach pra-
wa jednolitej, kompleksowej regulacji we wskaza-
nym zakresie. Istnieją jednakże przepisy prawa re-
gulujące przedmiotowe zagadnienie w sposób cząst-
kowy. Przykładowo, zgodnie z art. 3 pkt 2 ustawy
z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia
(t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz. 1221, z późn. zm.),
ochrona osób i mienia realizowana jest w formie za-
bezpieczenia technicznego, polegającego m.in. na
montażu elektronicznych urządzeń sygnalizujących
zagrożenie chronionych osób i mienia, a zatem może
obejmować również monitoring wizyjny. Wskazać
także należy, iż stosownie do art. 94 pkt 9a Kodeksu
pracy pracodawca jest obowiązany prowadzić doku-
mentację w sprawach związanych ze stosunkiem
pracy oraz akta osobowe pracowników. Oznacza to,
że jako podmiot przetwarzający dane osobowe pod-
lega on regulacjom ustawy o ochronie danych osobo-
615
wych (stosownie bowiem do art. 3 ust. 2 pkt 1 wska-
zanej ustawy ustawę stosuje się m.in. do osób fizycz-
nych i osób prawnych oraz jednostek organizacyj-
nych niebędących osobami prawnymi, jeżeli prze-
twarzają dane osobowe w związku z działalnością
zarobkową, zawodową lub dla realizacji celów statu-
towych, które to podmioty mają siedzibę albo miej-
sce zamieszkania na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej albo w państwie trzecim, o ile przetwarzają
dane osobowe przy wykorzystaniu środków tech-
nicznych znajdujących się na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej). Pracodawca jest zatem admini-
stratorem danych osobowych uzyskanych w związ-
ku z zatrudnieniem (np. danych adresowych pra-
cownika, informacji o jego wykształceniu, dotych-
czasowym przebiegu zatrudnienia itd.) i w związku
z tym stosownie do art. 40 ustawy o ochronie da-
nych osobowych ma obowiązek rejestracji zbioru
(zbiorów) powyższych danych.
Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, iż
ww. zagadnienia mogą pozostawać w związku ze
sobą, jeżeli monitorowane miejsca są jednocześnie
miejscami pracy i miejscami publicznymi czy też po-
wszechnie dostępnymi (np. sklepy, restauracje i puby,
oddziały banków).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Barbary Bartuś,
Jacka Osucha, Krzysztofa Sońty
i Roberta Telusa
w sprawie planów resortu finansów
dotyczących podwyżki akcyzy na gaz płynny
(LPG) (3077)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 13 maja 2008 r. (znak: SPS-023-3077/
08), przy którym przesłana została interpelacja po-
słów Barbary Bartuś, Jacka Osucha, Krzysztofa
Sońty i Roberta Telusa z dnia 7 maja 2008 r. w spra-
wie podwyżki podatku akcyzowego na gaz płynny
(LPG), uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Minister finansów, realizując politykę w zakresie
podatku akcyzowego, poza zabezpieczeniem przewi-
dzianych w ustawie budżetowej wpływów z tytułu
akcyzy bierze pod uwagę także inne czynniki, w tym
wynikające z akcesji Polski do Unii Europejskiej, jak
616
również notowania cen paliw silnikowych na ryn-
kach międzynarodowych.
Przepisy wspólnotowe wynikające z dyrektywy
Rady 2003/96/WE w sprawie restrukturyzacji
wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących
opodatkowania produktów energetycznych i energii
elektrycznej oraz dyrektywy Rady 2004/74/WE
zmieniającej dyrektywę 2003/96/WE przewidują mi-
nimalny poziom opodatkowania dla gazu płynnego
zużywanego do celów napędowych w wysokości
125 euro/1 tys. kg.
W obecnym stanie prawnym, w myśl regulacji
zawartej w art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia
2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257,
z późn. zm.) na gaz płynny i metan używany do na-
pędu pojazdów samochodowych została określona
stawka akcyzy w wysokości 700,00 zł od 1 tys. kg
gotowego wyrobu.
Wykonując upoważnienie ustawowe wynikające
z art. 65 ust. 2 ww. ustawy, minister finansów obni-
żył tę stawkę. Zgodnie z poz. 8 zał. nr 1 oraz poz. 4
zał. nr 2 do rozporządzenia ministra finansów z dnia
22 kwietnia 2004 r. w sprawie obniżenia stawek po-
datku akcyzowego (Dz. U. Nr 87, poz. 825, z późn.
zm.) gaz płynny: propan, butan, mieszaniny propa-
nu-butanu; inne gazy płynne służące do napędu po-
jazdów samochodowych są opodatkowane podatkiem
akcyzowym w wysokości 695,00 zł/1 tys. kg.
Należy ponadto wskazać, iż przygotowany w Mi-
nisterstwie Finansów projekt ustawy o podatku ak-
cyzowym znajdujący się obecnie w fazie uzgodnień
międzyresortowych i konsultacji społecznych prze-
widuje opodatkowanie LPG w wysokości 1 100,00 zł/1
tys. kg gotowego wyrobu, co odpowiada 618 zł/1 tys.
l. Zatem stawka ta zachowa swój proekologiczny
charakter, będzie bowiem i tak odczuwalnie niższa
od stawki akcyzy dla benzyny bezołowiowej wyno-
szącej obecnie 1 565 zł/1 tys. l. Można oszacować, iż
ewentualny wzrost stawki akcyzy na tzw. autogaz
wyniesie 23 gr na 1 l tego paliwa, zaś łącznie z po-
datkiem VAT około 28 gr. na litrze.
Przewiduje się, iż podwyżka cen autogazu z tego
tytułu, przy prognozowanym wzroście cen benzyn
silnikowych, nie powinna mieć istotnego wpływu na
ilość montowanych instalacji gazowych w samocho-
dach, bowiem pomimo stosunkowo niewielkiego
zmniejszenia konkurencyjności tego paliwa zostanie
utrzymana znacząca różnica w bieżących kosztach
eksploatacji samochodu na korzyść autogazu. Nale-
ży zauważyć, iż choć podatek akcyzowy ma charak-
ter cenotwórczy, to nie jest jedynym elementem
wpływającym na ruchy cenowe. Ceny detaliczne pa-
liw silnikowych należą do kategorii cen umownych,
tj. ustalanych przez producentów w oparciu o me-
chanizmy rynkowe, co oznacza, iż minister finan-
sów nie ma bezpośredniego wpływu na kształtowa-
nie ich poziomu.
Podkreślenia wymaga fakt, iż ponad 80% zuży-
cia gazu płynnego w Polsce zaspokaja import tego
produktu, głównie ze Wschodu. Polscy producenci
(PKN Orlen SA, Grupa Lotos SA oraz PGNiG SA)
posiadają jedynie niewielki udział w tym rynku.
Stąd też poziom cen gazu płynnego do celów napędo-
wych jest w znacznej mierze wypadkową sytuacji na
rynkach światowych.
Przewidywany termin wejścia w życie projekto-
wanej ustawy to 1 stycznia 2009 r. W uzasadnieniu
projektu oszacowano wzrost dochodów budżetowych
z tytułu podwyżki akcyzy na skroplony gaz do napę-
du silników spalinowych LPG z 695 zł/1 tys. kg na
1100 zł/1 tys. kg gotowego wyrobu na poziomie o ok.
700 mln zł.
Wszelkie działania podejmowane w resorcie finan-
sów muszą być spójne ze strategicznymi celami Rady
Ministrów, bowiem polityka realizowana przez mini-
stra finansów jest integralną częścią polityki rządu.
Ministerstwo Finansów nie dysponuje analizami kosz-
tów społecznych projektowanej zmiany, jednak jak to
wyjaśniono powyżej, różnica w opodatkowaniu akcy-
zą LPG – 618,00 zł/1 tys. l i benzyny bezołowiowej
– 1 565,00 zł/1 tys. l pozostanie na poziomie gwaran-
tującym opłacalność montażu nowych instalacji ga-
zowych w pojazdach samochodowych.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje panią poseł Barbarę Bartuś i panów
posłów Jacka Osucha, Krzysztofa Sońtę i Roberta
Telusa.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Lamczyka
w sprawie zapisów dokumentu
z dnia 25 lutego 2008 r. „Zasady przygotowania,
realizacji i rozliczania projektów systemowych
ośrodków pomocy społecznej,
powiatowych centrów pomocy rodzinie
oraz regionalnego ośrodka polityki społecznej
w ramach Programu Operacyjnego
»Kapitał Ludzki« 2007–2013” (3078)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Lamczyka, prze-
słaną przy piśmie SPS-023-3078/08, w sprawie zapi-
sów dokumentu z dnia 25 lutego 2008 r. „Zasady
przygotowywania, realizacji i rozliczania projektów
systemowych ośrodków pomocy społecznej, powiato-
wych centrów pomocy rodzinie oraz regionalnego
ośrodka polityki społecznej w ramach Programu

Operacyjnego”Kapitał ludzki”2007–2013” pragnę
uprzejmie przedstawić następujące informacje.
Zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca
1998 r. o samorządzie województwa (Dz. U z 2001 r.
Nr 142, poz. 1590, z późn. zm.) w celu wykonywania
swoich zadań województwo tworzy wojewódzkie sa-
morządowe jednostki organizacyjne oraz może za-
wierać umowy z innymi podmiotami. Jednocześnie,
zgodnie z normą szczegółową określoną w art. 113
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. z 2004 r., Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) zada-
nia pomocy społecznej w województwach samorzą-
dowych wykonują jednostki organizacyjne – regio-
nalne ośrodki polityki społecznej (ROPS). Samorząd
województwa, na mocy art. 21 ww. ustawy, ma za
zadanie utworzenie i utrzymanie regionalnego
ośrodka polityki społecznej, w tym zapewnienie
środków na wynagrodzenia jego pracowników.
Regionalny ośrodek polityki społecznej należy
również zgodnie z art. 6 ww. ustawy do katalogu
jednostek organizacyjnych pomocy społecznej takich
jak powiatowe centrum pomocy rodzinie, ośrodek
pomocy społecznej, dom pomocy społecznej, placów-
ka specjalistycznego poradnictwa, w tym rodzinne-
go, placówka opiekuńczo-wychowawcza, ośrodek ad-
opcyjno-opiekuńczy, ośrodek wsparcia czy ośrodek
interwencji kryzysowej. Wobec tych jednostek sfor-
mułowano specjalne wymagania dotyczące kadry
kierowniczej, wskazując na ich odrębność formalną
i organizacyjną.
Według stanu na maj 2008 r. w Polsce funkcjonu-
je 16 regionalnych ośrodków polityki społecznej,
w tym 11 w formie jednostek budżetowych. W pozo-
stałych pięciu przypadkach funkcjonują one w ra-
mach urzędów marszałkowskich (Lubuskie, Pomor-
skie, Świętokrzyskie, Zachodniopomorskie i War-
mińsko-Mazurskie). W województwach tych regio-
nalny ośrodek polityki społecznej ma status:
— departamentu (województwo warmińsko-ma-
zurskie);
— referatu, oddziału lub innej jednostki w ra-
mach departamentu (Pomorskie, Świętokrzyskie,
Zachodniopomorskie);
W jednym przypadku (województwa lubuskiego)
nie wyodrębniono żadnej komórki organizacyjnej
o nazwie regionalny ośrodek polityki społecznej.
W przypadku województwa pomorskiego, zgod-
nie z § 21 uchwały nr 472/44/07 Zarządu Wojewódz-
twa Pomorskiego z dnia 12 czerwca 2007 r. w spra-
wie uchwalenia Regulaminu organizacyjnego Urzę-
du Marszałkowskiego Województwa Pomorskiego”
Regionalny Ośrodek Polityki Społecznej funkcjonu-
je w ramach Departamentu Polityki Społecznej na
prawach referatu.
Pragnę uprzejmie zauważyć, że zarówno wska-
zana ustawa o samorządzie województwa, jak i usta-
wa o pomocy społecznej nie definiują pojęcia jednost-
ki organizacyjnej, co stwarza trudności z jego rozu-
mieniem. Wydaje się jednak, że w kontekście wska-
zanych przepisów prawnych pojęcie to należy rozu-
617
mieć szeroko, jako oznaczające każdą jednostkę
organizacyjną utworzoną przez samorząd woje-
wództwa, niezależnie od jej statusu cywilnego,
tj. niezależnie od tego, czy ma ona osobowość praw-
ną (jest wojewódzką osobą prawną w rozumieniu
art. 47 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o sa-
morządzie województwa), czy też osobowości praw-
nej nie posiada.
W tym kontekście nie ulega jednak wątpliwości,
że pojęcie jednostki organizacyjnej w rozumieniu
przepisów o pomocy społecznej oraz zadania nałożo-
ne na tę jednostkę wymagają znaczącego wzmocnie-
nia roli regionalnego ośrodka polityki społecznej.
Służą temu m.in. działania ministra właściwego do
spraw rozwoju regionalnego, związane z wdraża-
niem Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”, któ-
re mają na celu zgodnie z zapisami programu m.in.
wzmocnienie potencjału instytucji pomocy społecz-
nej i lepsze przygotowanie tych jednostek do wyko-
nywania swoich funkcji, a także nowych zadań, ja-
kie stawia przed nimi integracja europejska. W związ-
ku z tym celem Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” jest wzmocnienie roli samorządu wojewódz-
kiego w kreowaniu polityki społecznej na terenie
regionu.
Warto zwrócić bowiem uwagę, iż zgodnie z „Zasa-
dami przygotowywania, realizacji i rozliczania pro-
jektów systemowych ośrodków pomocy społecznej,
powiatowych centrów pomocy rodzinie oraz regional-
nego ośrodka polityki społecznej w ramach Progra-
mu Operacyjnego”Kapitał ludzki”2007–2013”, regio-
nalny ośrodek polityki społecznej otrzymał istotne
kompetencje, do których zaliczyć należy:
1. Wsparcie instytucji pośredniczącej w przygo-
towaniu planu działania dla priorytetu VII polega-
jące na:
— sporządzeniu bilansu potrzeb w zakresie po-
mocy społecznej;
— przedstawieniu propozycji sposobu podziału
środków na projekty systemowe i projekty konkur-
sowe bądź opiniowanie na wniosek IP propozycji
przygotowanej przez IP w tym zakresie;
— przedstawieniu propozycji podziału środków
w projekcie systemowym pomiędzy jednostki samo-
rządu terytorialnego;
— przedstawieniu wniosku z propozycją podzia-
łu środków na upowszechnienie pracy socjalnej;
— przedstawieniu propozycji zasad podziału
środków na projekty partnerskie i realizowane
wspólnie;
— przedstawieniu propozycji szczegółowych kry-
teriów strategicznych w kryteriach wyboru projek-
tów konkursowych.
2. Współpraca z instytucją pośredniczącą w za-
kresie oceny wykorzystania przez gminy i powiaty
wsparcia na upowszechnianie pracy socjalnej.
3. Inicjowanie współpracy pomiędzy publicznymi
służbami zatrudnienia a jednostkami organizacyj-
nymi pomocy społecznej w województwie celem za-
wiązywania partnerstw zadaniowych.
618
4. Realizacja systemowego projektu dla sektora
pomocy społecznej w województwie obejmującego:
— szkolenia pracowników i wolontariuszy in-
stytucji pomocy i integracji społecznej (jednostek
organizacyjnych pomocy społecznej w rozumieniu
przepisów o pomocy społecznej w województwie;
jednostek zatrudnienia socjalnego w rozumieniu
przepisów o zatrudnieniu socjalnym, innych niepu-
blicznych jednostek pomocy i integracji społecznej
(w tym organizacji pozarządowych),
— specjalistyczne doradztwo dla ośrodków po-
mocy społecznej i powiatowych centrów pomocy ro-
dzinie.
Dodatkowo w ramach priorytetu I: Zatrudnienie
i integracja społeczna, realizowanego przez Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej, przewidziano
projekt systemowy, którego celem będzie dodatkowe
wsparcie regionalnych ośrodków polityki społecznej
m.in. poprzez zbudowanie w ramach ośrodków pio-
nu analityczno-badawczego służącego realizacji ce-
lów regionalnych oraz dostarczenie narzędzi badaw-
czych i szkoleń specjalistycznych.
Powyższe zadania wskazują, aby w obowiązują-
cym porządku prawnym regionalny ośrodek polityki
społecznej był strukturą posiadającą zarówno kadry
i kompetencje z uwagi na szeroki zakres obowiąz-
ków wynikających z realizacji Programu Operacyj-
nego „Kapitał ludzki”.
Oczywiście biorąc pod uwagę wszystkie przed-
stawione argumenty, rozważenia wymaga kwestia
funkcjonowania jednostki organizacyjnej jako części
urzędu marszałkowskiego czy też jako wyodrębnio-
nej jednostki budżetowej, choć należy zwrócić uwa-
gę na fakt, iż niezależnie od formy prawnej działa-
nia regionalne ośrodki polityki społecznej wymagają
wzmocnienia potencjału instytucjonalnego w taki
sposób, aby mogły realizować projekty m.in. na pod-
stawie PO „Kapitał ludzki” bez istotnych komplika-
cji finansowych, prawnych czy organizacyjnych.
Możliwe jest zatem rozważenie, czy zadania re-
gionalnego ośrodka polityki społecznej powinna wy-
pełniać jednostka funkcjonująca w ramach struktu-
ry urzędu czy też jednostka wyodrębniona, niemniej
jednak w pierwszym przypadku nie powinien być to
poziom niewielkiej komórki organizacyjnej, niepo-
siadającej możliwości działania w ramach struktur
samorządu województwa. W takich bowiem przy-
padkach – jak wynika z dotychczasowych doświad-
czeń – powodowało to utrudnienia organizacyjne.
Wydaje się, że znacznie bardziej funkcjonalne roz-
wiązanie – zgodne z zapisami ustaw – zrealizowano
w województwie warmińsko-mazurskim, gdzie re-
gionalny ośrodek polityki społecznej ma status de-
partamentu w urzędzie marszałkowskim.
Tym samym deklaruję zmianę zapisów doku-
mentu „Zasady przygotowywania, realizacji i rozli-
czania projektów systemowych ośrodków pomocy
społecznej, powiatowych centrów pomocy rodzinie
oraz regionalnego ośrodka polityki społecznej w ra-
mach Programu Operacyjnego”Kapitał ludzki-
”2007–2013” w oparciu o przedstawioną powyżej ar-
gumentację.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jarosław Pawłowski
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Lamczyka
w sprawie przepisów ustawy o podatku
od towarów i usług (3080)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 13 maja 2008 r., znak: SPS-
-023-3080/08, przy którym przesłana została inter-
pelacja pana posła Stanisława Lamczyka w sprawie
przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług, uprzejmie informuję.
Zasady opodatkowania podatkiem od towarów
i usług w przypadku likwidacji działalności spółki
i zaprzestania działalności przez osobę fizyczną re-
gulują przepisy art. 14 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.). Zgodnie z art. 14 ust. 8 ww. ustawy
podstawą opodatkowania towarów podlegających
spisowi z natury przy likwidacji (zaprzestaniu) dzia-
łalności jest wartość towarów ustalona zgodnie
z art. 29 ust. 10 tej ustawy. Zatem w zakresie usta-
lenia podstawy opodatkowania towarów podlegają-
cych spisowi przepis art. 14 ust. 8 odsyła do art. 29
ust. 10 ww. ustawy. Z dniem 1 stycznia 2008 r. we-
szła w życie ustawa z dnia 19 września 2007 r.
o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz
ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wy-
datków związanych z budownictwem mieszkanio-
wym (Dz. U. Nr 192, poz. 1382), która wprowadziła
istotną zmianę brzmienia przepisu art. 29 ust. 10.
Zgodnie z nowym brzmieniem art. 29 ust. 10 ww.
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. od dnia 1 stycznia
2008 r. podstawą opodatkowania towarów podlega-
jących spisowi z natury jest cena nabycia towarów
(bez podatku), a gdy nie ma ceny nabycia, koszt wy-
tworzenia, określone w momencie dostawy tych to-
warów. Na potrzeby stosowania art. 14 ust. 8 ww.
ustawy wprowadzona zmiana oznacza, że przy okre-
śleniu podstawy opodatkowania towarów podlegają-
cych spisowi z natury uwzględnia się cenę nabycia
w momencie dokonywania spisu. Zatem przy likwi-
dacji (zaprzestaniu) działalności nowe brzmienie

przepisu art. 29 ust. 10, do którego przepis art. 14
ust. 8 wprost odsyła, pozwala uwzględnić realną
wartość towarów podlegających spisowi (np. w przy-
padku środków trwałych wartość uwzględniającą
zużycie tych środków). Oznacza to, że nie ma potrze-
by zmiany przepisu art. 14 ust. 8 cyt. ustawy w kie-
runku proponowanym przez pana posła, bo jego
obecne brzmienie (w powiązaniu z nowym zapisem
art. 29 ust. 10 tej ustawy) przewiduje już rozwiąza-
nie, o które wnosi pan poseł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie ograniczenia zajęć z gimnastyki
korekcyjno-kompensacyjnej
w szkołach publicznych (3082)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
pana posła Krzysztofa Lipca w sprawie ograniczenia
zajęć z gimnastyki korekcyjno-kompensacyjnej w szko-
łach publicznych (nr SPS-023-3082/08), uprzejmie
informuję, że:
Współczesne tempo życia i zmieniające się środo-
wisko, w jakim żyje człowiek, są głównymi przyczy-
nami powstawania niekorzystnych zmian w posta-
wie ciała. Podstawowym czynnikiem determinują-
cym występowanie wad postawy i skolioz wśród po-
pulacji młodzieży szkolnej jest siedzący tryb życia.
Z badań nad kondycją fizyczną tej grupy społecznej
wynika, że spadek udziału aktywności fizycznej
w życiu współczesnego pokolenia jest szybszy od
możliwości jego wyrównywania w procesie szkolne-
go wychowania fizycznego.
Z informacji kuratorów oświaty wynika, że nie-
mal co drugi uczeń korzystał ze zwolnienia z zajęć
wychowania fizycznego. Dwukrotnie częściej ze zwol-
nień korzystają uczennice niż uczniowie. Zjawisko
nasila się w klasach starszych. Niepokojącym zjawi-
skiem jest rosnący odsetek uczniów zwalnianych
przez rodziców i lekarzy. Liczba zwolnień całorocz-
nych sięga 12–14% populacji.
Ministerstwo Edukacji Narodowej uznaje celo-
wość i konieczność uaktywnienia ruchowego społe-
czeństwa, jak również przeciwdziałania wadom roz-
wojowym dzieci i młodzieży. Stąd też zajęcia korek-
619
cyjno-wyrównawcze zostały włączone do form fa-
kultatywnych realizacji czwartej godziny wychowa-
nia fizycznego. Zajęcia te mogą być realizowane
m.in. w formie zajęć sportowych i rekreacyjnych,
gier i zabaw ruchowych, zajęć korekcyjno-wyrów-
nawczych, aktywnych form turystyki (rozporządze-
nie ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
9 grudnia 2003 r. w sprawie dopuszczalnych form
realizacji czwartej godziny obowiązkowych zajęć
wychowania fizycznego – Dz. U. Nr 217, poz. 2128).
Ponadto z § 3 ust. 2 rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 12 lutego 2002 r. w spra-
wie ramowych planów nauczania w szkołach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142, z późn. zm.) wyni-
ka, że dla uczniów niepełnosprawnych, w zależności
od rodzaju i stopnia niepełnosprawności uczniów,
w szkolnym planie nauczania każdego typu szkoły,
w tym również dla uczniów klas I–III szkoły podsta-
wowej, należy uwzględnić również (zdefiniowane
w § 2 ust. 1 pkt 4 jako zajęcia rozwijające, kompen-
sacyjne i usprawniające o charakterze terapeutycz-
no-wychowawczym) zajęcia rewalidacyjne. Należą
do nich m.in. zajęcia korekcyjne wad postawy.
Stwierdzenie wady postawy u dziecka oraz kierowa-
nie go na zajęcia z zakresu rehabilitacji wad posta-
wy należy, zgodnie z ustawą o świadczeniach zdro-
wotnych finansowanych ze środków publicznych, do
zadań lekarza podstawowej opieki zdrowotnej.
Ćwiczenia korekcyjne są i mogą być organizowa-
ne tylko w tych szkołach, w których są przygotowani
specjaliści do prowadzenia takich zajęć.
Udzielenie odpowiedzi na wątpliwości zawarte
w pytaniach 3–5, związane z realizacją planowanej
reformy programowej, będzie możliwe po zakończe-
niu ogólnospołecznej dyskusji w tej sprawie.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie postulowanych zmian w ustawie
o zakładach leczniczych dla zwierząt (3083)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Krzysztofa Lipca, przekazaną
przy piśmie pana wicemarszałka Krzysztofa Putry
z dnia 13 maja 2008 r. (SPS-023-3083/08), w spra-
wie postulowanych zmian w ustawie o zakładach
leczniczych dla zwierząt pozwalam sobie przekazać
następującą informację.
620
Wykonywanie zawodu lekarza weterynarii okre-
ślają przepisy ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r.
o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-
-weterynaryjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 187, poz. 1567,
z późn. zm.). W świetle przepisów Unii Europejskiej
zawód lekarza weterynarii należy do tzw. zawodów
sektorowych, których funkcjonowanie określa dy-
rektywa 2005/36 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania
kwalifikacji zawodowych (Dz. Urz. UE L 255
z 30.09.2005, str. 22, z późn.zm.). Przepis ten w za-
kresie dotyczącym wykonywania zawodu lekarza
weterynarii został wdrożony do prawodawstwa pol-
skiego ustawą z dnia 10 stycznia 2008 r. o zmianie
ustawy o zawodzie lekarza weterynarii i izbach le-
karsko-weterynaryjnych oraz o zmianie ustawy
o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt (Dz. U.
Nr 43, poz. 258).
Zawód lekarza weterynarii może być, co do zasa-
dy, wykonywany w formie praktyki lekarsko-wete-
rynaryjnej lub w Inspekcji Weterynaryjnej. Prakty-
ka lekarsko-weterynaryjna jest prowadzona w za-
kładach leczniczych dla zwierząt, których tworzenie
i funkcjonowanie szczegółowo określają przepisy
ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o zakładach leczni-
czych dla zwierząt (Dz. U. z 2004 r. Nr 11, poz. 95).
Art. 1 ust. 3 tej ustawy stanowi, że do zakładów lecz-
niczych dla zwierząt nie stosuje się przepisów usta-
wy z dnia 19 lipca 1999 r. Prawo działalności gospo-
darczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178, z późn. zm.). Wyłą-
czenie działalności zakładów leczniczych dla zwie-
rząt z regulacji zawartych w ustawie z dnia 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej zosta-
ło nadal utrzymane na podstawie art. 86 ustawy
z dnia 2 lipca 2004 r. Przepisy wprowadzające usta-
wę o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U.
Nr 173, poz. 1808).
Praktyka stosowania ustawy o zakładach leczni-
czych dla zwierząt wykazała, że włączenie działal-
ności tych zakładów do regulacji ustawy z dnia 2 lip-
ca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
(Dz. U. Nr 173, poz. 1807) może przynieść stosowne
korzyści osobom prowadzącym praktyki lekarsko-
-weterynaryjne, takie jak na przykład: możliwość
korzystania z funduszy Unii Europejskiej oraz z ni-
sko oprocentowanych kredytów.
Konieczność wprowadzenia odpowiednich zmian
w ustawie o zakładach leczniczych dla zwierząt wy-
nika również z aktualnie wdrażanej do prawodaw-
stwa polskiego dyrektywy 2006/123/WE Parlamen-
tu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r.
dotyczącej usług na rynku wewnętrznym (Dz. Urz.
UE L 376 z 27.12.2006 str. 36). Rozwiązania będzie
wymagała kwestia obowiązującego aktualnie wpisu
zakładu leczniczego dla zwierząt do ewidencji tych
zakładów prowadzonej przez okręgowe rady lekar-
sko-weterynaryjne oraz ewidencji prowadzonej przez
gminy, wynikającej z przepisów ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej, a także kwestia związa-
nych z tym opłat.
Na mocy aktualnie obowiązującego prawa za
wpis do ewidencji zakładu leczniczego dla zwierząt
okręgowe rady lekarsko-weterynaryjne pobierają
opłaty, których wysokość określa rozporządzenie
ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 16 sierpnia
2004 r. w sprawie wysokości opłat za wpis do ewi-
dencji zakładów leczniczych dla zwierząt (Dz. U.
Nr 194, poz. 1996). Opłata za wpis do ewidencji za-
kładów leczniczych dla zwierząt wynosi dla: (1) gabi-
netu lub przychodni weterynaryjnej – po 300 zł; (2)
lecznicy lub kliniki weterynaryjnej lub weterynaryj-
nego laboratorium diagnostycznego – po 600 zł.
Należy dodać, że przed podjęciem wykonywania
zawodu na terenie okręgowej izby lekarsko-wetery-
naryjnej lekarz weterynarii obowiązany jest zostać
członkiem tej izby i regularnie opłacać składkę
członkowską.
Przedkładając powyższe wyjaśnienia odnoszące
się do pytania pana posła Lipca, równocześnie pra-
gnę poinformować Pana Marszałka, że przewiduje
się podjecie prac nad nowelizacją ustawy o zakła-
dach leczniczych dla zwierząt. Będzie ona przygoto-
wana i prowadzona we współpracy z Krajową Radą
Lekarsko-Weterynaryjną. Zgodnie bowiem z przepi-
sem art. 39 ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawo-
dzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-wetery-
naryjnych, to Krajowa Rada Lekarsko-Weteryna-
ryjna reprezentuje zawód lekarza weterynarii i nad-
zoruje działalność okręgowych rad lekarsko-wetery-
naryjnych.
Pozdrawiam
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planowanej podwyżki akcyzy
na gaz płynny do napędu silników LPG (3085)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 13 maja 2008 r., znak: SPS-023-3085/
08, przy którym przesłana została interpelacja pana
posła Jarosława Matwiejuka z dnia 7 maja 2008 r.
w sprawie planowanej podwyżki podatku akcyzowe-
go na gaz płynny do napędu silników (LPG), uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Minister finansów, realizując politykę w zakresie
podatku akcyzowego, poza zabezpieczeniem przewi-
dzianych w ustawie budżetowej wpływów z tytułu
akcyzy, bierze pod uwagę także inne czynniki,

w tym wynikające z akcesji Polski do Unii Europej-
skiej, jak również notowania cen paliw silnikowych
na rynkach międzynarodowych.
Przepisy wspólnotowe wynikające z dyrektywy
Rady 2003/96/WE w sprawie restrukturyzacji wspól-
notowych przepisów ramowych dotyczących opodat-
kowania produktów energetycznych i energii elek-
trycznej oraz dyrektywy Rady 2004/74/WE zmienia-
jącej dyrektywę 2003/96/WE przewidują minimalny
poziom opodatkowania dla gazu płynnego zużywa-
nego do celów napędowych w wysokości 125 EUR/
1000 kg.
W obecnym stanie prawnym, w myśl regulacji
zawartej w art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia
2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29,
poz. 257, z późn. zm.), na gaz płynny i metan uży-
wany do napędu pojazdów samochodowych została
określona stawka akcyzy w wysokości 700 zł od
1000 kilogramów gotowego wyrobu.
Wykonując upoważnienie ustawowe wynikające
z art. 65 ust. 2 ww. ustawy, minister finansów obni-
żył tę stawkę. Zgodnie z poz. 8 zał. nr 1 oraz poz. 4
zał. nr 2 do rozporządzenia ministra finansów z dnia
22 kwietnia 2004 r. w sprawie obniżenia stawek po-
datku akcyzowego (Dz. U. Nr 87, poz. 825, z późn.
zm.) gaz płynny – propan, butan, mieszaniny propa-
nu-butanu, inne gazy płynne – służące do napędu
pojazdów samochodowych są opodatkowane podat-
kiem akcyzowym w wysokości 695 zł/1000 kg.
Należy wskazać, iż przygotowany w Minister-
stwie Finansów projekt ustawy o podatku akcyzo-
wym, znajdujący się obecnie w fazie uzgodnień mię-
dzyresortowych i konsultacji społecznych, przewi-
duje opodatkowanie LPG w wysokości 1100 zł/1000 kg
gotowego wyrobu, co odpowiada 618 zł/1000 litrów.
Zatem stawka ta zachowa swój proekologiczny cha-
rakter, będzie bowiem i tak odczuwalnie niższa od
stawki akcyzy dla benzyny bezołowiowej wynoszącej
obecnie 1565 zł/1000 litrów. Można oszacować, iż
ewentualny wzrost stawki akcyzy na tzw. autogaz
wyniesie 23 gr na 1 litrze tego paliwa, zaś łącznie
z podatkiem VAT około 28 gr na litrze. Odnosząc się
do postawionych przez pana posła Matwiejuka py-
tań, należy zauważyć, że:
Ad 1. W uzasadnieniu projektu oszacowano
wzrost dochodów budżetowych z tytułu podwyżki
akcyzy na skroplony gaz do napędu silników spali-
nowych LPG na poziomie o ok. 700 mln zł.
Należy zauważyć, iż choć podatek akcyzowy ma
charakter cenotwórczy, to nie jest jedynym elemen-
tem wpływającym na ruchy cenowe. Ceny detaliczne
paliw silnikowych należą do kategorii cen umow-
nych, tj. ustalanych przez producentów w oparciu
o mechanizmy rynkowe, co oznacza, iż minister fi-
nansów nie ma bezpośredniego wpływu na kształto-
wanie ich poziomu.
Podkreślenia wymaga fakt, iż ponad 80% zuży-
cia gazu płynnego w Polsce zaspokaja import tego
produktu, głównie ze Wschodu. Polscy producenci
(PKN Orlen SA, Grupa Lotos SA oraz PGNiG SA)
621
posiadają jedynie niewielki udział w tym rynku.
Stąd też poziom cen gazu płynnego do celów napędo-
wych jest w znacznej mierze wypadkową sytuacji na
rynkach światowych.
Ad 2. Przewidywany termin wejścia w życie pro-
jektowanej ustawy o podatku akcyzowym to 1 stycz-
nia 2009 r.
Ad 3. Przewiduje się, iż podwyżka cen autogazu
z tytułu zmienionej akcyzy, przy rosnących cenach
benzyn silnikowych, nie powinna mieć istotnego
wpływu na liczbę montowanych instalacji gazowych
w samochodach, bowiem pomimo stosunkowo nie-
wielkiego zmniejszenia konkurencyjności tego pali-
wa zostanie utrzymana znacząca różnica w bieżą-
cych kosztach eksploatacji samochodu na korzyść
autogazu. Różnica w opodatkowaniu akcyzą LPG
– 618 zł/1000 l i benzyny bezołowiowej – 1565 zł/1000 l
pozostanie na poziomie gwarantującym opłacalność
montażu nowych instalacji gazowych w pojazdach
samochodowych.
Ad 4–6. Przedmiotowy projekt ustawy o podatku
akcyzowym przewiduje wzrost akcyzy na LPG
z obecnego poziomu 695 zł/1000 kg do 1100 zł/1000 kg
gotowego wyrobu.
Wszelkie działania podejmowane w resorcie fi-
nansów muszą być spójne ze strategicznymi celami
Rady Ministrów, bowiem polityka realizowana przez
ministra finansów jest integralną częścią polityki
rządu. Biorąc pod uwagę przedstawione powyżej ar-
gumenty, w chwili obecnej nie przewiduje się zmia-
ny stawki akcyzy
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje pana posła Jarosława Matwiejuka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie podwyżek dla nauczycieli
akademickich i pracowników szkół wyższych
niebędących nauczycielami akademickimi
(3086)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 15 maja 2008 r. nr DSPA-
-4401-2910/08 interpelacją pana posła Jarosława
Matwiejuka (znak: SPS-023-3086/08) w sprawie
wysokości nakładów finansowych na wynagrodze-
622
nia dla pracowników szkolnictwa wyższego uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Określony w ustawie budżetowej na rok 2008
z dnia 23 stycznia 2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117)
poziom budżetu szkolnictwa wyższego (wraz ze sto-
sownymi rezerwami celowymi) opiewa na kwotę
11 071,5 mln zł, co w relacji do 2007 r. stanowi
wzrost nominalny o prawie 3,6%, a w ujęciu real-
nym o 1,3%. Udział tych wydatków w 2008 r. w sto-
sunku do prognozowanej wartości PKB wynosi
0,88%. W ramach podanej kwoty wydatków budże-
tu państwa na szkolnictwo wyższe zaplanowano re-
zerwę celową pn. „Dofinansowanie zadań szkolnic-
twa, w tym na zwiększenie wynagrodzeń pracow-
ników uczelni publicznych” (poz. 51) w łącznej kwo-
cie 301 845 tys. zł.
Przewiduje się, że zasadnicza część tej rezerwy
będzie przeznaczona na zwiększenie wynagrodzeń
pracowników szkolnictwa wyższego i stosownie roz-
dysponowana pomiędzy resorty nadzorujące po-
szczególne rodzaje uczelni publicznych. Obecnie
uzgadniany jest wspólny wniosek zainteresowanych
resortów w sprawie uruchomienia rezerwy, który
będzie następnie skierowany do ministra finansów.
Kolejnym etapem będzie rozdzielenie przez właści-
wych ministrów otrzymanych kwot z rezerwy po-
między nadzorowane uczelnie.
Jednocześnie minister nauki i szkolnictwa wyż-
szego deklaruje podjęcie w ciągu najbliższych kilku
lat działań zmierzających do znacznego zwiększenia
nakładów finansowych na szkolnictwo wyższe – o ok.
0,158% rocznie tak, aby w roku 2013 osiągnąć poziom
2% PKB.
Aktualne stawki wynagrodzenia pracowników
uczelni publicznych określa rozporządzenie mini-
stra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 22 grudnia
2006 r. w sprawie warunków wynagradzania za pra-
cę i przyznawania innych świadczeń związanych
z pracą dla pracowników zatrudnionych w uczelni
publicznej (Dz. U. Nr 251, poz. 1852, z późn. zm.).
Należy podkreślić, iż w trakcie procesu legisla-
cyjnego poprzedzającego wydanie tego rozporządze-
nia prowadzone były szerokie konsultacje ze środo-
wiskiem szkół wyższych oraz związkami zawodowy-
mi, w wyniku których opracowano tabele stawek
wynagrodzenia miesięcznego nauczycieli akademic-
kich i pracowników niebędących nauczycielami aka-
demickimi, a także pracowników pełniących funk-
cje kierownicze w uczelni (załączniki nr 1, 2, 7, 9 do
rozporządzenia). Zgodnie z art. 152 ust. 3 ustawy
przepisy tego rozporządzenia nie mają zastosowania
do pracowników uczelni objętych układem zbioro-
wym pracy lub regulaminem wynagradzania.
Ponadto stosownie do art. 151 ust. 8 ustawy Pra-
wo o szkolnictwie wyższym senat uczelni może prze-
znaczyć dodatkowe środki na zwiększenie wynagro-
dzeń, w tym także ponad wysokość ustaloną na pod-
stawie omawianego rozporządzenia, jeżeli uczelnia
posiada na ten cel środki pochodzące z innych źró-
deł niż budżet państwa. Zasady podziału tych środ-
ków są ustalane z zachowaniem uprawnień związ-
ków zawodowych.
Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 118 ust. 2
ustawy stosunek pracy z nauczycielem akademic-
kim w uczelni publicznej nawiązuje i rozwiązuje
rektor w trybie określonym w statucie. Oznacza to,
że rektor uczelni jest bezpośrednim pracodawcą na-
uczycieli akademickich zatrudnionych w tej uczelni,
a zatem rektor jest organem właściwym do określe-
nia wysokości wynagrodzenia nauczyciela akade-
mickiego.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że dyskusje do-
tyczące – m.in. – zmian w systemie finansowania
szkolnictwa wyższego, w tym również w zakresie
wynagrodzeń pracowników, prowadzono w ramach
powołanego przez ministra nauki i szkolnictwa wyż-
szego Zespołu do Spraw Opracowania Założeń Re-
formy Systemu Nauki oraz Założeń Reformy Syste-
mu Szkolnictwa Wyższego. Wyniki tych prac, za-
warte w projekcie założeń reformy systemu nauki
i szkolnictwa wyższego, dostępne są na stronie in-
ternetowej ministerstwa (www.nauka.gov.pl). Po-
służą one przygotowaniu stosownych zmian legisla-
cyjnych, których celem będzie poprawa jakości pol-
skiej nauki i szkolnictwa wyższego, a także zwięk-
szenie ich konkurencyjności na arenie międzynaro-
dowej.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie obligatoryjnego urlopu
macierzyńskiego dla ojców (3087)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka z dnia
7 maja 2008 r. w sprawie obligatoryjnego urlopu ma-
cierzyńskiego dla ojców, przekazaną przy piśmie z dnia
20 maja 2008 r., znak: BM – I – 0700 – 122 – MM/08,
uprzejmie przekazuję następującą informację.
W świetle obecnie obowiązujących przepisów
prawa pracy urlop macierzyński przysługuje przede
wszystkim pracownicy, ze względu na cel, jaki reali-
zuje. Urlop macierzyński stanowi bowiem obowiąz-
kową przerwę w pracy i ma na celu ochronę zdrowia
kobiety i jej dziecka w pierwszym okresie jego życia.
Urlop taki ma służyć przede wszystkim regeneracji
sił kobiety w związku z ciążą i porodem. Również
dyrektywa Rady 92/85/EWG z dnia 19 października
1992 r. w sprawie wprowadzenia środków służących

wspieraniu poprawy w miejscu pracy bezpieczeń-
stwa i zdrowia pracownic w ciąży, pracownic, które
niedawno rodziły, i pracownic karmiących piersią
przyznaje pracownicy uprawnienie do nieprzerwa-
nego urlopu macierzyńskiego, trwającego co naj-
mniej 14 tygodni. Urlop macierzyński stanowi więc
przede wszystkim uprawnienie pracownicy.
Niemniej jednak przepisy Kodeksu pracy przyzna-
ją pracownikowi – ojcu wychowującemu dziecko, pra-
wo do wykorzystania części urlopu macierzyńskiego.
Dopuszczają bowiem dzielenie się urlopem macie-
rzyńskim przez pracowników – rodziców wychowują-
cych dziecko; w takim przypadku pracownica wyko-
rzystuje po porodzie co najmniej 14 tygodni urlopu
macierzyńskiego, natomiast z pozostałej części urlo-
pu korzysta pracownik – ojciec dziecka (art. 180 § 5
Kodeksu pracy). Należy podkreślić, że w takim przy-
padku, gdy pracownica zrezygnuje z części urlopu
macierzyńskiego, pracownik – ojciec dziecka, ma obo-
wiązek wykorzystać pozostałą część tego urlopu.
W tym sensie ta część urlopu macierzyńskiego stano-
wi obligatoryjny urlop macierzyński przyznany pra-
cownikowi – ojcu wychowującemu dziecko.
Podobnie w razie zgonu pracownicy w czasie
urlopu macierzyńskiego, pracownikowi – ojcu dziec-
ka wychowującemu dziecko, przysługuje prawo do
niewykorzystanej części tego urlopu (art. 180 § 7
Kodeksu pracy).
Sytuacja prawna pracownika – ojca wychowują-
cego dziecko, korzystającego z końcowej części urlo-
pu macierzyńskiego, jest dodatkowo wzmocniona
poprzez fakt objęcia go w tym czasie zakazem wypo-
wiedzenia i rozwiązania stosunku pracy. Modyfika-
cja tej ochrony następuje jedynie w przypadku likwi-
dacji lub upadłości pracodawcy, a także w razie roz-
wiązywania z pracownikami stosunków pracy z przy-
czyn niedotyczących pracowników.
Należy ponadto zwrócić uwagę, że obecnie obo-
wiązujące przepisy prawa pracy przewidują szereg
uprawnień dla pracownika – ojca, związanych
z wychowywaniem dziecka. Należy tu wymienić
tzw. urlop okolicznościowy w wymiarze 2 dni w przy-
padku urodzenia się dziecka (§ 15 rozporządzenia
ministra pracy i polityki społecznej z dnia 15 maja
1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nie-
obecności w pracy oraz udzielania pracownikom
zwolnień od pracy; Dz. U. Nr 60, poz. 281, z późn.
zm.). Pracownik może także, podobnie jak pracow-
nica, stosownie do ich wyboru, skorzystać ze zwol-
nienia od pracy w wymiarze 2 dni w ciągu roku
kalendarzowego w związku z wychowywaniem
przynajmniej jednego dziecka w wieku do lat 14
(art. 188 Kodeksu pracy). W obu przypadkach pra-
cownik – ojciec dziecka, zachowuje prawo do wyna-
grodzenia od pracodawcy.
Pracownik – ojciec dziecka, może także, w celu
sprawowania osobistej opieki nad dzieckiem, korzy-
stać z urlopu wychowawczego na równych prawach
z pracownicą, przy czym jeżeli oboje rodzice lub
opiekunowie dziecka pozostają w stosunku pracy,
623
w tym samym czasie z urlopu może korzystać tylko
jedno z nich. Od tej zasady obowiązuje jeden wyją-
tek polegający na tym, że oboje rodzice lub opieku-
nowie dziecka mogą jednocześnie korzystać z urlopu
wychowawczego przez okres 3 miesięcy.
Należy również zauważyć, że propozycje zmian
w przedstawianym w interpelacji zakresie nie zna-
lazły się także w rządowym projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy Kodeks pracy oraz niektórych innych
ustaw (tzw. ustawa prorodzinna), nad którym pro-
wadzone są obecnie prace w Radzie Ministrów.
Stanowisko ministra pracy i polityki społecznej
w kwestii obligatoryjnego urlopu wychowawczego
dla ojców zostało także przedstawione w maju br.
Komitetowi Doradczemu ds. Równych Szans Kobiet
i Mężczyzn. Wyjaśniam w nim, iż koncepcja ta spo-
tyka się z dużym oporem ze strony pracodawców,
jest także kosztowna dla budżetu państwa. Planuję
podjąć działania diagnostyczno-informacyjne, okre-
ślające potencjał i bariery opcji tzw. urlopów ojcow-
skich w ramach projektu EFS „Godzenie roli rodzin-
nej z rolą zawodową”.
Biorąc pod uwagę powyższe, aktualnie nie przewi-
duję podejmowania działań legislacyjnych zmierzają-
cych do rozszerzenia zakresu uprawnienia do urlopu
macierzyńskiego dla pracownika – ojca wychowują-
cego dziecko. Obowiązujące rozwiązania prawne
w tym zakresie należy bowiem – według wiedzy na
stan faktyczny – ocenić jako wystarczające. Nie wy-
kluczam jednak prac legislacyjnych nad tzw. obliga-
toryjnymi urlopami ojcowskimi (wychowawczymi)
w dalszym czasie. Podkreślam, iż propozycja ta wy-
maga gruntowych badań, analiz wykonalności i opła-
calności oraz konsultacji społecznych.
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Wojciecha Olejniczaka
i Wojciecha Pomajdy
w sprawie dramatycznej sytuacji finansowej
gospodarstw rybackich dzierżawionych
z zasobów Agencji Nieruchomości Rolnych
(3088)
Panie Marszałku! Na podstawie art. 193 ust. 2
regulaminu Sejmu przedkładam Panu Marszałkowi
odpowiedź na interpelację panów posłów Wojciecha
Olejniczaka i Wojciecha Pomajdy w sprawie sytuacji
finansowej gospodarstw rybackich dzierżawionych
624
z zasobów Agencji Nieruchomości Rolnych, w ujęciu
odnoszącym się do czterech postawionych pytań.
Ad 1. Działania podejmowane przez rząd Rzeczy-
pospolitej Polskiej w celu udzielenia pomocy gospo-
darstwom rybackim
Problemy ekonomiczne gospodarstw rybackich
dzierżawiących mienie znajdujące się w zasobach
nieruchomości rolnych Skarbu Państwa, powstałe
na skutek znaczącego wzrostu cen pszenicy i powią-
zanego z nim wzrostu czynszów dzierżawnych, są
aktualnie szeroko omawiane w celu wypracowania
najlepszego rozwiązania dla zaistniałej sytuacji.
W trakcie spotkań przedstawicieli Ministerstwa
Rolnictwa i Rozwoju Wsi z naukowcami i członkami
organizacji społeczno-zawodowych konsultowane są
prawne możliwości rozwiązania problemu rosną-
cych kosztów prowadzenia działalności w gospodar-
stwach rybackich dzierżawionych z zasobu.
Chciałbym jednocześnie poinformować, że koń-
czą się obecnie negocjacje z Komisją Europejską do-
tyczące Programu Operacyjnego „Zrównoważony
rozwój sektora rybołówstwa i nadbrzeżnych obsza-
rów rybackich 2007–2013”. Akceptacja programu
przez KE umożliwi rozpoczęcie kolejnego etapu prac
zmierzających do uruchomienia pomocy finansowej
dla gospodarstw rybackich w latach 2007–2013. Do
dyspozycji branży oddane zostaną fundusze w wyso-
kości 978 mln. euro.
Ad 2. Pomoc ze strony Agencji Nieruchomości
Rolnych, w tym umorzenia czynszów dzierżawnych
Pomoc finansowa jest udzielana dzierżawcom go-
spodarstw rybackich znajdującym się w trudnej sy-
tuacji ekonomicznej przez Agencję Nieruchomości
Rolnych na podstawie art. 700 Kodeksu cywilnego
oraz rozporządzenia ministra skarbu państwa z dnia
1 sierpnia 2003 r. w sprawie szczegółowych przesła-
nek odroczenia, rozłożenia na raty lub umorzenia
należności Agencji Nieruchomości Rolnych oraz try-
bu postępowania w tych sprawach (Dz. U. Nr 140,
poz. 1349). Pomoc może być udzielana w przypadku
wystąpienia niekorzystnych zdarzeń w gospodarce
stawowej, takich jak choroby zakaźne oraz przydu-
cha. Przesłanką do zastosowania odroczenia lub
rozłożenia na raty może być także gwałtowne roz-
warcie nożyc cenowych produktów rolnych i cen
środków do produkcji rolnej, powodujące spadek
opłacalności produkcji. Umorzenie przez agencję na-
leżności z tytułu dzierżawy jest możliwe, gdy speł-
nione zostaną warunki w zakresie rozwiązywania
z pracownikami stosunku pracy wynikające z usta-
wy z dnia 13 marca 2003 r. o szczególnych zasadach
rozwiązywania z pracownikami stosunków pracy
z przyczyn niedotyczących pracowników (Dz. U.
Nr 90, poz. 844, z późn. zm.). Pomoc jest udzielana
wyłącznie na wniosek zainteresowanego.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi, mając na wzglę-
dzie zgłaszane przez przedstawicieli organizacji spo-
łeczno-zawodowych hodowców ryb uwagi dotyczące
trudnej sytuacji finansowej gospodarstw, wystąpił
do Agencji Nieruchomości Rolnych o dokonanie
przeglądu sytuacji gospodarstw rybackich odda-
nych w dzierżawę, celem ustalenia, czy istnieje za-
grożenie utraty przez te podmioty ekonomicznych
zdolności do prowadzenia działalności rybackiej
i ewentualne udzielenie im wsparcia. Zgodnie z prze-
kazaną odpowiedzią prezes agencji zobowiązał dy-
rektorów oddziałów do przeanalizowania sytuacji
finansowej dzierżawców. W przypadku gdy potwier-
dzą się informacje o ich trudnej sytuacji finanso-
wej, dzierżawcy będą informowani o możliwościach
udzielenia im pomocy na podstawie wymienionego
rozporządzenia.
Według informacji ANR w okresie 1.01.2006–
–28.04.2008 r. złożonych zostało 159 wniosków
w sprawie odroczenia, rozłożenia na raty, umorze-
nia lub obniżenia wysokości czynszu. Agencja roz-
patrzyła 119 wniosków pozytywnie i udzieliła zain-
teresowanym pomocy.
Ad 3. Zmiana miernika naliczania czynszów
dzierżawnych
Aktualnie w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju
Wsi opracowywany jest projekt ustawy zmieniający
ustawę z dnia 19 października 1991 r. o gospodaro-
waniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
(Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700). Mając na uwa-
dze problemy związane z niestabilnością wysokości
czynszu dzierżawnego, planowana jest zmiana tre-
ści przepisu art. 39a ww. ustawy regulującego spo-
sób naliczania czynszu dzierżawnego dla dzierżaw-
ców nieruchomości zasobu.
Z inicjatywy Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju
Wsi konsultowana jest propozycja nowego sposobu
naliczania czynszu dzierżawnego, polegająca na wpro-
wadzeniu możliwości jednorazowej zamiany ceny
skupu pszenicy (ustalanej przez GUS) na cenę sku-
pu interwencyjnego (stosowanej przez ARR), przy
założeniu zastosowania określonego przelicznika
uwzględniającego relacje między tymi cenami. Roz-
patrywana jest także propozycja wprowadzenia wa-
loryzacji czynszu (wyrażonego w mierniku pienięż-
nym) przy zastosowaniu wskaźnika inflacji przyj-
mowanego corocznie do ustawy budżetowej. Propo-
zycje dotyczące nowego miernika zostaną poddane
analizie przez Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Go-
spodarki Żywnościowej – Państwowego Instytutu
Badawczego, a następnie przekazane do uzgodnie-
nia z organizacjami rybackimi.
Ad 4. Przeprowadzanie prywatyzacji gospo-
darstw rybackich
Prywatyzacja gospodarstw rybackich znajdują-
cych się w zasobach nieruchomości rolnych Skarbu
Państwa jest możliwa i wykonywana cały czas.
Dzierżawcy przysługuje, zgodnie z art. 29 ust. 1 pkt 3
ustawy z dnia 19 października 1991 r. o gospodaro-
waniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa,
pierwszeństwo w nabyciu dzierżawionej nierucho-
mości, o ile z prawa takiego nie skorzysta były wła-
ściciel lub jego spadkobiercy. W przypadku sprzeda-
ży obiektów stawowych w ramach pierwszeństwa
nabycia do sprzedaży przeznaczane są, oprócz sta-

wów, również budynki i budowle oraz cała infra-
struktura nierozerwalnie związana z funkcjonowa-
niem obiektu stawowego. Istnieje również możliwość
sprzedaży części obiektu stawowego, o ile pozostała
w dzierżawie nieruchomość, może być w przyszłości
odrębnie zagospodarowana. Przy sprzedaży nieru-
chomości rolnych, w tym gospodarstw rybackich,
istnieje możliwość rozłożenia należności na raty.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie powoływania do wojska poborowych,
którzy są właścicielami gospodarstw rolnych
i mają na utrzymaniu swoje rodziny (3089)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka z dnia
13 maja 2008 r. dotyczące interpelacji pana Mieczy-
sława M. Łuczaka, posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, uprzejmie informuję, że decyzje w sprawie
powoływania młodych rolników do odbycia służby
wojskowej i tym samym uniemożliwiania im prowa-
dzenia gospodarstw rolnych nie leżą w mojej kompe-
tencji, a podejmowane są przez wojskowe komendy
uzupełnień podległe ministrowi obrony narodowej.
Odnosząc się do pytania w sprawie zwrotu tzw.
dopłat dla rolników wcielonych do wojska, którzy
nie wywiązują się ze swoich rolniczych zobowiązań,
należy stwierdzić, że w aktualnym stanie prawnym
(rozporządzenie Rady (WE) nr 1782/2003 z dnia
29 września 2003 r.) problem nie może być rozwią-
zany pozytywnie, jeżeli grunty rolne nie będą wła-
ściwie użytkowane.
Biorąc pod uwagę przedmiotowe rozporządzenie,
nadmieniam, że nie jest konieczne osobiste zaanga-
żowanie rolnika w wykonywanie prac polowych. Je-
żeli zatem na czas odbywania służby wojskowej go-
spodarstwo rolne będzie uprawiane przez rodzinę
rolnika lub w ramach tzw. pomocy sąsiedzkiej, czy
też rolnik zleci wykonywanie prac polowych, to płat-
ności w ramach systemu wsparcia bezpośredniego
nadal będą mu przysługiwać.
Rolnik przebywający w wojsku, pomimo czaso-
wej nieobecności w gospodarstwie rolnym, ma za-
tem możliwość takiego zorganizowania prac polo-
wych, np. poprzez zawarcie umów zlecenia na wyko-
nywanie prac polowych, a także kierowania pracami
rolnymi wykonywanymi przy pomocy innych osób
625
(np. rodziny), aby jego grunty utrzymywane były
zgodnie z normami i kwalifikowały się do objęcia
płatnościami.
Odnosząc się do kwestii formalnych związanych
ze składaniem wniosków, tj. konieczności „fizyczne-
go” złożenia wniosku w biurze powiatowym ARiMR,
uzupełniania braków, wyjaśniania nieprawidłowo-
ści i innych czynności związanych często z koniecz-
nością stawienia się w agencji, wskazać należy, że
w postępowaniu administracyjnym strona może być
reprezentowana przez pełnomocnika. Pełnomocni-
kiem może być każda osoba mająca zdolność do
czynności prawnych, może działać w postępowaniu
na podstawie pisemnego pełnomocnictwa lub pełno-
mocnictwa udzielonego ustnie do protokołu. W przy-
padku ustanowienia pełnomocnika do akt sprawy
należy dołączyć oryginał lub urzędowo poświadczo-
ny odpis pełnomocnictwa.
Od 2008 r. warunkiem przyznania jednolitej
płatności obszarowej jest posiadanie gruntów rol-
nych w dniu 31 maja roku, w którym został złożony
wniosek o przyznanie tej płatności. Płatności nie są
zatem przyznawane z góry, a wszystkie kontrole od-
bywają się przed wydaniem decyzji o przyznaniu
płatności. Z przyznaniem jednolitej płatności obsza-
rowej nie wiążą się żadne zobowiązania na przy-
szłość (wieloletnie).
Na zakończenie pragnę podkreślić, że zgadzam
się z panem posłem, iż najlepszym rozwiązaniem tej
kwestii byłoby niepowoływanie do odbywania za-
sadniczej służby wojskowej młodych rolników mają-
cych rodziny i prowadzących własne gospodarstwa.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie powoływania do wojska poborowych,
którzy są właścicielami gospodarstw rolnych
i mają na utrzymaniu swoje rodziny (3089)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mieczysława Marcina Łu-
czaka w sprawie powoływania do wojska poboro-
wych, którzy są właścicielami gospodarstw rolnych
i mają na utrzymaniu swoje rodziny (SPS-023-3089/
08), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
626
Kwestie związane ze spełnianiem przez obywate-
li polskich obowiązku obrony reguluje ustawa z dnia
21 listopada 1967 r. o powszechnym obowiązku obro-
ny Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241,
poz. 2416, ze zm.) oraz akty wykonawcze wydane na
jej podstawie. W przywołanej ustawie określono
m.in. tryb przenoszenia poborowych do rezerwy bez
odbycia zasadniczej służby wojskowej lub przeszko-
lenia wojskowego absolwentów szkół wyższych.
Zgodnie z art. 46 ust. 1 wspomnianej ustawy prze-
niesieniu do rezerwy bez odbycia zasadniczej służby
wojskowej podlegają, co do zasady, poborowi, którzy
w okresie osiemnastu miesięcy od stawienia się do po-
boru nie zostali powołani do odbycia tej służby. Nato-
miast w szczególnych przypadkach, o których mowa
w art. 46 ust. 2 (niezależnych od organów wojsko-
wych), takich jak m.in. czasowa niezdolność do czyn-
nej służby wojskowej, czasowe przebywanie za grani-
cą, orzeczenie środka karnego pozbawienia praw pu-
blicznych – przeniesienie do rezerwy bez odbycia za-
sadniczej służby wojskowej może nastąpić po okresie
osiemnastu miesięcy liczonych od ustania przyczyn
uniemożliwiających powołanie.
Zaznaczyć należy, że obowiązujące przepisy nie
stawiają w tym zakresie w uprzywilejowanej sytu-
acji żadnej z grup zawodowych. Tym samym poboro-
wi przeznaczeni do odbycia czynnej służby wojsko-
wej, którzy prowadzą gospodarstwo rolne lub też
inną działalność gospodarczą obowiązani są do wy-
pełnienia ciążącego na nich obowiązku w pełnym
wymiarze i są powoływani przez wojskowych ko-
mendantów uzupełnień na ogólnie przyjętych zasa-
dach na terenie całego kraju. Jest to odzwierciedle-
nie konstytucyjnej zasady równości wszystkich oby-
wateli wobec prawa, w tym także w zakresie zreali-
zowania przez nich obowiązku obrony ojczyzny
określonego Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78,
poz. 483, ze zm.).
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, iż art. 39 ust. 3
ustawy o powszechnym obowiązku obrony Rzeczy-
pospolitej Polskiej przewiduje możliwość udzielania
odroczenia zasadniczej służby wojskowej ze wzglę-
du na ważne sprawy osobiste lub rodzinne poboro-
wego, w tym m.in. z powodu konieczności załatwie-
nia spraw związanych z prowadzeniem przez niego
przedsiębiorstwa, gospodarstwa rolnego albo innej
działalności gospodarczej. Ponadto pragnę wska-
zać, iż przeznaczenie do czynnej służby wojskowej
nie oznacza jednocześnie powołania do jej odbycia.
Taka możliwość wynika z potrzeb uzupełnienio-
wych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, a de-
cyzję w tej sprawie podejmuje wojskowy komendant
uzupełnień.
Pragnę również poinformować, że zgodnie z we-
wnętrznymi uregulowaniami obowiązującymi w re-
sorcie obrony narodowej wojskowi komendanci uzu-
pełnień zostali zobowiązani do rozpatrywania w try-
bie indywidualnym każdego przypadku poborowego
prowadzącego gospodarstwo rolne. Przy podejmo-
waniu decyzji uwzględniane są wszelkie aspekty da-
nej sprawy, a w szczególności sytuacja osobista po-
borowego.
Odnosząc się do pytania pana posła Mieczysła-
wa Marcina Łuczaka dotyczącego zwrotu równo-
wartości tzw. dopłat przez rolników odbywających
zasadniczą służbę wojskową, pragnę wskazać, iż
obecne uregulowania prawne nie przewidują takiej
możliwości.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie przejęcia finansowania przedszkoli
przez państwo (3090)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Zbigniewa Matuszczaka (SPS-
-023-3090/08) w sprawie przejęcia finansowania
przedszkoli przez państwo, uprzejmie wyjaśniam:
W pełni podzielam opinię pana posła o znaczeniu
wychowania przedszkolnego dla rozwoju intelektu-
alnego, emocjonalnego i społecznego dziecka. Sty-
mulowanie i kierunkowanie prawidłowego rozwoju
dziecka, eliminowanie zaburzeń i dysharmonii roz-
wojowych, wzmocnienie i wsparcie oddziaływań ro-
dziny to kluczowe elementy wychowania przedszkol-
nego, pozwalające na optymalizację wykorzystania
potencjału rozwojowego i wyrównujące warunki
startu szkolnego dzieci. Właśnie z tego powodu upo-
wszechnienie wychowania przedszkolnego stanowi
obecnie priorytet działań ministra edukacji narodo-
wej. Z tego też względu rok 2008 został w oświacie
ogłoszony Rokiem Przedszkolaka. Jednym z głów-
nych zamierzeń Ministerstwa Edukacji Narodowej,
planowanych na lata 2009–2011, jest upowszechnie-
nie wychowania przedszkolnego dzieci w wieku 3–5
lat, w tym umożliwienie wszystkim dzieciom 5-let-
nim dostępu do edukacji przedszkolnej.
Pragnę uprzejmie poinformować, że w związku
z powyższym nie tylko podejmowane są decyzje, lecz
także realizowane działania wspierające rozwój wy-
chowania przedszkolnego w Polsce. Podstawowym
elementem wspierającym realizację tych zamierzeń

były zmiany legislacyjne, tj. ustawa z 7 września
2007 r. o zmianie ustawy o systemie oświaty (Dz. U.
Nr 181, poz. 1292) oraz rozporządzenie MEN z dnia
10 stycznia 2008 r. w sprawie rodzajów innych form
wychowania przedszkolnego, warunków tworzenia
i organizowania tych form oraz sposobu ich działa-
nia (Dz. U. Nr 7, poz. 38). Ww. akty prawne umożli-
wiają tworzenie innych (niż przedszkola i oddziały
przedszkolne w szkołach) form wychowania przed-
szkolnego, które są bardziej ekonomiczne w utrzy-
maniu. Zgodnie z art. 14a ust. 1a ustawy o systemie
oświaty w przypadkach uzasadnionych warunkami
demograficznymi i geograficznymi rada gminy może
uzupełnić sieć publicznych przedszkoli i oddziałów
przedszkolnych w szkołach podstawowych o inne
formy wychowania przedszkolnego. Dzięki realizacji
programu pilotażowego w tym obszarze sieć placó-
wek wychowania przedszkolnego wzbogaciła się
łącznie o ok. 800 punktów przedszkolnych i zespoły
wychowania przedszkolnego.
Warto podkreślić, że przygotowywana i w części
już wdrażana przez Ministerstwo Edukacji Narodo-
wej koncepcja upowszechnienia wychowania przed-
szkolnego ma charakter systemowy. Została ona
oparta na wdrożonych i sprawdzonych w innych kra-
jach europejskich rozwiązaniach z zakresu tzw. poli-
tyki małego dziecka. Proponowane przez Minister-
stwo Edukacji Narodowej rozwiązanie obejmuje:
— rozwój sieci placówek wychowania przedszkol-
nego i udostępnienie rożnych form wychowania
przedszkolnego dla wszystkich dzieci w wieku przed-
szkolnym;
— wsparcie pedagogiczne oraz pomoc w rozwią-
zywaniu problemów dla rodziców wychowujących
małe dzieci, w tym różne formy edukacji rodziców;
— zapewnienie pomocy psychologiczno-pedago-
gicznej i specjalistycznej mającej na celu wspieranie
rozwoju i edukacji dzieci, wyrównywanie opóźnień
i dysharmonii rozwojowych oraz terapię zaburzeń.
Drugi zgłoszony przez pana posła problem doty-
czy kwestii finansowania przedszkoli z budżetu pań-
stwa, tj. z części oświatowej subwencji ogólnej. Pro-
pozycja ta była wcześniej zgłaszana przez nauczy-
cielskie związki zawodowe, jednakże przytaczana
argumentacja nie dotyczyła kwestii upowszechnia-
nia wychowania przedszkolnego, ułatwienia dostę-
pu czy poprawy jakości tego wychowania (zresztą
ocenianej w Polsce jako naprawdę wysoka). Rozwią-
zanie to ma zapewnić opiekę państwa nad przed-
szkolami, zapewnić stabilne finansowanie, uchronić
przed likwidacją i zapewnić nauczycielom wychowa-
nia przedszkolnego lepsze warunki pracy. Na tle re-
aliów oświatowych i samorządowych (przecież sub-
wencja oświatowa także jest przekazywana do jed-
nostek samorządu terytorialnego, a warunki pracy
nauczycieli w szkołach nie mają związku z faktem
finansowania szkół z części oświatowej subwencji
ogólnej) przytoczone argumenty nie uzasadniają
konkluzji, ze jest to skuteczne rozwiązanie proble-
mu rozwinięcia sieci przedszkoli, czy szerzej – upo-
627
wszechnienia wychowania przedszkolnego. Tezy tej
nie potwierdzają także doświadczenia związane
z tworzeniem sieci szkół, finansowanych przecież
właśnie z subwencji.
Skuteczność tego projektu dla rozwoju wychowa-
nia przedszkolnego wydaje się nie do końca przemy-
ślana, również w kontekście faktu, że podobne na-
kłady na wychowanie przedszkolne w innych kra-
jach europejskich pozwalają na osiągnięcie znacznie
wyższych wskaźników upowszechnienia tego wy-
chowania.
Rozwiązywanie tego istotnego problemu społecz-
nego powinno opierać się na rzetelnej diagnozie,
analizującej przyczyny niskiego wskaźnika upo-
wszechnienia wychowania przedszkolnego i propo-
nującej odpowiednie działania zaradcze. Stwierdze-
nie, że zmniejszenie liczby przedszkoli wynikało wy-
łącznie ze zmian systemowych, wydaje się zbyt dale-
ko idącym uproszczeniem, podobnie jak twierdzenie,
że jedynie ze względów finansowych nie powstają
nowe placówki przedszkolne. Podobne oceny sytu-
acji i poglądowe opinie przez wiele lat stanowiły ar-
gument usprawiedliwiający brak skutecznych roz-
wiązań w tym zakresie i zarazem powód niepodej-
mowania nowych działań, umożliwiających powszech-
ny dostęp do wychowania przedszkolnego dla dzieci
z małych środowisk. W polskiej praktyce oświatowej
przez ten czas nie analizowano źródeł różnicy w po-
ziomie upowszechnienia wychowania przedszkolne-
go pomiędzy Polską a innymi krajami europejskimi,
pomimo porównywalnego zaangażowania finanso-
wego. Tłumaczenie w postaci braku środków finan-
sowych było znacznie wygodniejsze i stanowiło istot-
na przyczynę powstania i utrwalenia stereotypu,
swego rodzaju bariery mentalnej, uniemożliwiającej
rzetelną diagnozę problemu, a w konsekwencji pod-
jęcie skutecznych działań. Pomijano nawet tak fun-
damentalną kwestię, jak demografia, a przecież zja-
wisko znacznego niżu demograficznego (powodują-
cego zmniejszenie liczebności kolejnych roczników
dzieci nawet o połowę w stosunku do lat wyżu) mu-
siało skutkować zmniejszeniem przedsięwzięć adre-
sowanych do tej grupy wiekowej.
W małych środowiskach poważnym problemem
utrudniającym organizację przedszkoli jest także
rozproszenie. Trudno wyobrazić sobie zorganizowa-
nie przedszkola w miejscowości, w której mieszka
troje, siedmioro czy dwanaścioro dzieci – szczegól-
nie, gdy obowiązujące przepisy praktycznie „wiąza-
ły ręce” samorządom, nie pozwalały na żadną swo-
bodę działania, a w rachubę wchodziło jedynie zor-
ganizowanie tradycyjnego przedszkola. W rezultacie
kolejnym problemem stawała się kwestia zapewnie-
nia tym tradycyjnym, dużym, tworzonym w więk-
szych ośrodkach przedszkolom dostatecznej liczby
wychowanków. Trudno dziwić się rodzicom niechęt-
nie odnoszącym się do dowożenia dzieci – a przypo-
mnijmy, że chodzi tu o maluchy od 3 do 5 lat) na
odległość wielu kilometrów. Wyobraźmy sobie bu-
dzenie, ubieranie i odwożenie takich dzieci w gospo-
628
darstwach rolnych – bardzo wielu rodziców w konse-
kwencji decydowało się na pozostawienie dziecka
w domu, nie zaś na komplikacje i problemy związane
z taką sytuacją.
Propozycja finansowania przedszkoli z budżetu
państwa nie zawiera rozwiązania sygnalizowanych
powyżej kluczowych problemów, ma charakter po-
stulatywny, bez analizy skuteczności w kontekście
zakładanych celów.
W związku z powyższym projekt ten należy pod-
dać szczegółowej ocenie i konsultacjom, aby nie spo-
wodował on wyłącznie zwiększenia wydatków bu-
dżetu państwa, bez jednoczesnej poprawy sytuacji
w zakresie upowszechnienia wychowania przedszkol-
nego, albo – jeszcze gorzej – skutkował utrwaleniem
sztywnego, nieefektywnego, odrzuconego w innych
krajach rozwiązania w zakresie form wychowania
przedszkolnego, nawet ze szkodą dla dzieci, np.
w przypadku wprowadzenia dowożenia do odległych,
dużych, generujących duże koszty przedszkoli.
Jako przyczynek do takich rozważań można
przyjąć dane z wykonania budżetu za kilka ostat-
nich lat. W latach 2003–2006 dochody własne gmin
systematycznie wzrastały i w roku 2006 wyniosły
24 507 971 tys. zł. W analizowanym okresie dochody
własne gmin wzrosły o 43,7%, a wydatki na prowa-
dzenie przedszkoli uległy zwiększeniu o 16,7%. Jed-
nocześnie udział wykonania wydatków poniesionych
przez gminy na prowadzenie przedszkoli (łącznie
z oddziałami przedszkolnymi w szkołach podstawo-
wych) w relacji do dochodów własnych uległ zmniej-
szeniu z 12,1% w roku 2003 do 9,8% w roku 2006.
Obecnie edukacja sześciolatków, tak jak prowa-
dzenie przedszkoli, jest finansowana z budżetu sa-
morządu, jako zadanie własne gminy. Po wprowa-
dzeniu obniżenia wieku obowiązku szkolnego dzieci
edukacja sześciolatków w szkole podstawowej będzie
finansowana z subwencji oświatowej. Dzięki takie-
mu rozwiązaniu gminy, jako organy prowadzące,
uzyskają wolne środki, które będą mogły wykorzy-
stać na tworzenie nowych miejsc w przedszkolach
dla dzieci w wieku 3–5 lat.
W ciągu najbliższych lat zadania dotyczące edu-
kacji przedszkolnej będą również współfinansowane
z Europejskiego Funduszu Społecznego w ramach
priorytetu IX Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” 2007–2013. Szczegółowy opis priorytetu IX
PO KL w ramach działania 9.1: Wyrównywanie
szans edukacyjnych i zapewnienie wysokiej jakości
usług edukacyjnych świadczonych w systemie oświa-
ty, przewiduje różne obszary wsparcia w zakresie
edukacji przedszkolnej.
W poddziałaniu 9.1.1: Zmniejszanie nierówności
w stopniu upowszechnienia edukacji przedszkolnej,
przewiduje się projekty konkursowe dotyczące:
— tworzenia przedszkoli (w tym również uru-
chamiania innych form wychowania przedszkolne-
go) na obszarach i w środowiskach o niskim stopniu
upowszechnienia edukacji przedszkolnej (w szcze-
gólności na obszarach wiejskich);
— wsparcia istniejących przedszkoli (w tym rów-
nież funkcjonujących innych form wychowania
przedszkolnego) przyczyniających się do zwiększo-
nego uczestnictwa dzieci w wychowaniu przedszkol-
nym (np. wsparcie dla placówek zagrożonych likwi-
dacją, wydłużenie godzin pracy placówek, urucho-
mienie dodatkowego naboru dzieci, zatrudnienie
dodatkowego personelu itp.);
— opracowanie i realizacja kampanii informa-
cyjnych promujących edukację przedszkolną.
Alokacja środków finansowych na ww. działania
w latach 2007–2013 wynosi ogółem 243 140 413 euro,
w tym 206 669 351 euro z EFS i 36 471 062 euro ze
środków krajowych. We wszystkich województwach
realizacja działań rozpoczęła się w 2008 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie podniesienia wysokości najniższych
emerytur i rent (3091)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 13 maja 2008 r., znak: SPS -023-3091/08,
otrzymane za pośrednictwem Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów (pismo z dnia 15 maja br., znak:
DSPA-4401-2913/08), dotyczące interpelacji poseł
Beaty Mazurek w sprawie podniesienia wysokości
najniższych emerytur i rent, pragnę na wstępie za-
pewnić panią poseł, że emeryci i renciści w rozwią-
zaniach polityki społecznej nie są traktowani ani
lepiej, ani gorzej niż inne grupy ludności.
Z tego faktu nie wynika oczywiście, że w naszym
kraju nie występują zagrożenia ekonomiczne w wie-
lu rodzinach. Zagrożeń tych nie da się jednak wyeli-
minować z dnia na dzień. Trwałe ich wyeliminowa-
nie jest wprost uzależnione od dalszego dynamicz-
nego rozwoju naszej gospodarki i związanego z nim
wzrostu siły nabywczej zarówno wynagrodzeń, jak
i świadczeń emerytalno-rentowych. Wyeliminowa-
niu tego zjawiska służy między innymi wdrażana
reforma ubezpieczeń społecznych.
Uprzejmie informuję panią poseł, że zasady usta-
lania wysokości emerytur i rent określa uchwalona
przez parlament w 1998 r. ustawa z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
z późn. zm.).

Analizując problem wysokości emerytur i rent,
zawsze należy mieć na uwadze fakt, że wysokość
świadczenia emerytalno-rentowego jest miarą udzia-
łu ubezpieczonego w dochodach Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych. Im bardziej dany ubezpieczony
partycypował w ich tworzeniu, w tym większym stop-
niu ma on prawo z nich korzystać w postaci emerytu-
ry lub renty.
Należy też pamiętać, że realizując procesy zmian
i przeobrażeń w dotychczasowym systemie świad-
czeń emerytalno-rentowych oraz przy dostosowy-
waniu tych zmian do przeobrażeń w warunkach
społeczno-ekonomicznych, należy zawsze uwzględ-
nić fakt, że aktualne i projektowane zmiany muszą
stanowić kompromis pomiędzy oczekiwaniami spo-
łecznymi a realiami ekonomicznymi.
Z dniem 1 stycznia 2008 r. weszła w życie ustawa
z dnia 7 września 2007 r. o zmianie ustawy o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz. U. Nr 191, poz. 1368). Ustawa ta wprowa-
dziła – od roku 2008 – coroczną waloryzację emery-
tur i rent oraz wskaźnik waloryzacji odpowiadający
średniorocznemu wskaźnikowi cen towarów i usług
konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzo-
wym zwiększonemu o co najmniej 20% realnego
wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim
roku kalendarzowym.
Należy tu dodać, że wskaźnik waloryzacji jest
wskaźnikiem, który „patrzy wstecz”. Przeprowa-
dzona w 2008 r. waloryzacja uwzględnia inflację za
lata 2006 i 2007. Natomiast wzrost cen, który nastą-
pi w roku 2008, będzie uwzględniony przy waloryza-
cji emerytur i rent, która będzie przeprowadzona
w roku 2009.
Pragnę poinformować panią poseł, że wprowa-
dzony mocą znowelizowanej ustawy o emeryturach
i rentach z FUS korzystniejszy, coroczny system wa-
loryzacji świadczeń emerytalno-rentowych, skorelo-
wany ze wzrostem wynagrodzeń, uznany został za
formę obowiązującą w procesie urealniania warto-
ści emerytur i rent. Wprowadzone zmiany w znacz-
nym stopniu realizują również postulaty środowiska
emerytów i rencistów. Kształt tych zmian uwzględ-
nia też możliwości finansowe budżetu państwa i sta-
nowi kompromis pomiędzy oczekiwaniami społecz-
nymi a aktualną sytuacją ekonomiczną kraju.
Należy również nadmienić, że tak przeprowadzo-
na waloryzacja na równi traktuje wszystkich emery-
tów i rencistów, gdyż niezależnie od wysokości wy-
pracowanego świadczenia są one podwyższane ta-
kim samym wskaźnikiem waloryzacji. Obecne usta-
wowe regulacje wprowadziły też zasadę, zgodnie
z którą, każdy powinien otrzymywać emeryturę sto-
sownie do kwoty składek odprowadzonych na fun-
dusz emerytalny. Zgodnie z tą regulacją zarówno
wypłaty (świadczenia emerytalne) jak i wpłaty
(składki) są mierzone tymi samymi jednostkami,
tj. jednakowym wskaźnikiem.
629
Uprzejmie informuję panią poseł, że problematy-
ka przyjęcia właściwych rozwiązań w zakresie walo-
ryzacji rent i emerytur jest przedmiotem mojej
szczególnej troski. W związku z tym w ramach
uzgodnień na forum Trójstronnej Komisji ds. Spo-
łeczno-Gospodarczych została poruszona kwestia
zmiany przepisów dotyczących waloryzacji świad-
czeń emerytalno-rentowych.
W dniu 15 maja br. była ona przedmiotem dysku-
sji Zespołu ds. Ubezpieczeń Społecznych Trójstron-
nej Komisji ds. Społeczno-Gospodarczych. W wyni-
ku uzgodnień ustalono, iż w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej zostanie przygotowany projekt
ustawy o zmianie ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
W projekcie określony zostanie termin uzgadnia-
nia wzrostu wskaźnika waloryzacji emerytur i rent,
w części uzależnionej od realnego wzrostu płac. Ne-
gocjacje rozpoczynać się będą po 10 maja, tj. dacie
przedstawienia partnerom społecznym przez rząd
prognoz makroekonomicznych, w tym planowanego
wzrostu inflacji.
W oparciu o prognozowany wskaźnik wzrostu
wynagrodzeń w danym roku oraz wzrost wynagro-
dzeń w roku poprzednim rząd będzie proponował
Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospo-
darczych zwiększenie wskaźnika waloryzacji eme-
rytur i rent. Strony społeczne ustosunkują się do tej
propozycji w terminie 2 tygodni. W przypadku gdy
nie nastąpi uzgodnienie stanowiska, wysokość
wskaźnika waloryzacji określałaby, tak jak to czyni
obecnie, Rada Ministrów.
W bieżącym roku negocjacje odbędą się po przy-
jęciu przez Sejm ww. ustawy, a przed uchwaleniem
budżetu państwa na 2009 r.
Jednocześnie pragnę dodać, że w związku z roz-
mowami w Trójstronnej Komisji ds. Społeczno Go-
spodarczych, dotyczącymi najważniejszych spraw
społeczno-gospodarczych, poruszony został temat
zmiany wysokości najniższych emerytur i rent.
W związku z tym wspólnie z partnerami społeczny-
mi będziemy rozmawiać o zmianie systemu kształ-
towania tych świadczeń w przyszłości.
Uprzejmie informuję panią poseł, że niezależnie
od przekształceń, które zostały przeprowadzone
w systemie waloryzacji świadczeń emerytalno-ren-
towych w Polsce, istotną rolę w poprawie warunków
życiowych emerytów i rencistów odgrywają różno-
rodne programy pomocy skierowane do osób o rela-
tywnie niskich dochodach.
Ponadto pragnę zwrócić uwagę pani poseł, że
emeryci i renciści znajdujący się w trudnej sytuacji
materialnej mogą, podobnie jak inne osoby, zostać
objęci zakresem pomocy świadczonej w formie nie-
materialnej bądź materialnej przewidzianej w usta-
wie z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.).
Na koniec pragnę wyrazić nadzieję, że wraz ze
wzrostem gospodarczym, jak i uporządkowaniem
630
systemu ubezpieczeń społecznych w ramach wdra-
żanej reformy obecnym emerytom i rencistom bę-
dzie się żyło lepiej i w mniejszym stopniu będą się
borykać z problemami finansowymi.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie wyłączenia budowy Drogowej Trasy
Średnicowej z inwestycji rządowych (3092)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Grzegorza Tobiszowskiego,
przesłaną przy piśmie nr SPS-023-3092/08 z dnia
13 maja 2008 r., w sprawie wyłączenia budowy Dro-
gowej Trasy Średnicowej z kluczowych inwestycji
rządowych, uprzejmie wyjaśniam, że inwestycja ta
jest dawną inwestycją centralną wojewody katowic-
kiego, rozpoczętą w roku 1986.
Na mocy porozumienia w sprawie kontynuacji
realizacji inwestycji DTŚ Katowice–Gliwice w związ-
ku ze zmianami kompetencyjnymi wynikającymi
z reformy administracji publicznej z dnia 7 czerwca
1999 r. inwestorem zastępczym DTŚ jest Zarząd
Województwa Śląskiego. Budowa DTŚ po reformie
systemu administracyjnego państwa od 1999 r. dofi-
nansowywana była z 10-procentowej rezerwy części
drogowej subwencji ogólnej, a następnie od 2004 r.
z rezerwy subwencji ogólnej, przeznaczonej na dofi-
nansowanie inwestycji rozpoczętych przed dniem
1 stycznia 1999 r.
Na posiedzeniu Zespołu ds. Infrastruktury, Roz-
woju Lokalnego, Polityki Regionalnej i Środowiska
Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialne-
go w dniu 12 maja br. uzgodniony został ostateczny
podział rezerwy subwencji ogólnej, tworzonej w bu-
dżecie państwa na mocy art. 26 ust. 1 ustawy o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U.
Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.). Omawiana inwesty-
cja w bieżącym roku uzyskała dofinansowanie
w ogólnej wysokości 30 450 tys. zł, w tym: miasto
Ruda Śląska kwotę 1300 tys. zł (zakończenie zada-
nia), miasto Zabrze – 24 000 tys. zł oraz miasto Gli-
wice – 5150 tys. zł.
Zgodnie z art. 26 ust. 3 powyższej ustawy rezer-
wą subwencji ogólnej dysponuje minister właściwy
do spraw finansów publicznych, w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw transportu, po za-
sięgnięciu opinii reprezentacji jednostek samorzą-
du terytorialnego. Środki pochodzące z rezerwy
subwencji ogólnej przekazywane są przez ministra
finansów jako uzupełnienie subwencji ogólnej dla
jednostek samorządu terytorialnego. W wykazie
inwestycji wieloletnich, stanowiącym załącznik do
ustawy budżetowej, omawiana inwestycja: Drogo-
wa Trasa Średnicowa, nie jest wymieniana. Budo-
wa dróg jest bowiem zadaniem własnym jednostki
samorządu terytorialnego – zarządcy drogi, który
w pełni odpowiada za realizację inwestycji (zgodnie
z art. 19 ustawy o drogach publicznych zarządcą
dróg publicznych w mieście na prawach powiatu
jest prezydent).
Jednocześnie pragnę podkreślić, że zgodnie z art. 26
ust. 1 powołanej ustawy o dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego rezerwa subwencji ogólnej
przeznaczona jest jedynie na dofinansowanie inwe-
stycji drogowych. Strona samorządowa Komisji Wspól-
nej Rządu i Samorządu Terytorialnego w toku prac
nad podziałem powyższej rezerwy, wobec niepełnego
wykorzystania środków finansowych w 2007 r., wy-
raziła pogląd o większym zaangażowaniu środków
samorządowych w realizację tego zadania. Podkre-
ślenia wymaga fakt, że wszystkie wnioski samorzą-
dów o dofinansowanie zadań drogowych z omawia-
nej rezerwy rozpatrywane były jedynie w przypadku
dysponowania 50-procentowym udziałem środków
własnych.
Informuję również, że budowa Drogowej Trasy
Średnicowej „Zachód” będzie współfinansowana
z pożyczki Europejskiego Banku Inwestycyjnego.
Rząd RP w październiku 2007 r. podpisał umowę fi-
nansową z EBI na kwotę 160 mln EUR.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 19 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Adama Gawędy
w sprawie budowy
„Zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz
na rzece Odrze w województwie śląskim” (3094)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Adama Gawędy, przekazaną
przy piśmie, znak: SPS-023-3094/08, z dnia 13 maja
2008 r., w sprawie budowy zbiornika przeciwpowo-
dziowego Racibórz, poniżej przedstawiam następu-
jące informacje.

Inwestor budowy od początku prezentuje jasne
stanowisko w zakresie spraw społecznych, związa-
nych z budową suchego zbiornika przeciwpowodzio-
wego Racibórz Dolny. Zbiornik zajmuje około 2850 ha,
w tym 980 ha stanowią tereny osób prywatnych.
W czaszy projektowanego zbiornika zlokalizowane
są dwie wsie Ligota Tworkowska i Nieboczowy.
Przy wykupie, przejmowaniu gruntów i innych
nieruchomości na cele budowy zbiornika RZGW sta-
ra się, by dokonywana została właściwa wycena
wszystkich strat i zapewnione zostało właściwe od-
szkodowanie zgodnie z obowiązującym prawem. Ce-
lem tego działania jest zapewnienie, by w maksy-
malnym możliwym stopniu żadna osoba, rodzina
czy społeczność nie miała się gorzej niż przed wyku-
pem ich majątku i przesiedleniem w nowe miejsce.
Sposób wyceny i postępowań negocjacyjnych
przy wykupie nieruchomości i wywłaszczeniach nie-
ruchomości został opisany w Resettlement Action
Plan (RAP), Plan działań: Zmiana miejsca zamiesz-
kania, uwarunkowania socjologiczne, prawne i rze-
czowe dla zbiornika przeciwpowodziowego Racibórz.
Został on sporządzony w 2005 r. na zlecenie Biura
Koordynacji Projektu Banku Światowego, za środki
z kredytu Banku Światowego, przez Konsorcjum
JacobnsGIBB Ltd oraz JacobsGIBB Polska. W opra-
cowaniu brali udział:
— zespół JacobsGIBB,
— zespół rzeczoznawców majątkowych,
— zespół prawniczy,
—zespół socjologów.
RAP był konsultowany ze wszystkimi stronami.
Mieszkańcy i władze gminy nie podnosili zastrzeżeń
do zapisów opracowania.
Zgodnie z obowiązującym prawem, wycenę nie-
ruchomości gruntowej lub zabudowanej przygoto-
wuje niezależny rzeczoznawca majątkowy w oparciu
o zapisy ustawy o gospodarce nieruchomościami
z dnia 21.08.1997 r. i rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 21.09.2004 r. w sprawie wyceny nieru-
chomości i sporządzania operatów szacunkowych.
W świetle postanowień zawartych w umowie po-
życzki podpisanej w dniu 11.05.2007 r. pomiędzy
rządem RP a Bankiem Światowym oraz protokołem
negocjacyjnym odszkodowanie za nieruchomości,
które wchodzą pod zbiornik, winno być określone na
podstawie operatu szacunkowego wykonanego me-
todą rynkową, zgodnie z prawem polskim. Ustalone
w ten sposób odszkodowanie winno określić cenę,
jaką właściciel mógłby uzyskać, wystawiając daną
nieruchomość na sprzedaż.
Przedstawione zasady wyceny są, w przypadku
wykupów dokonywanych w rejonie inwestycji Raci-
bórz, spełnione. Prawidłowość cen nieruchomości,
ustalona przez rzeczoznawców majątkowych wybra-
nych w drodze przetargu przez RZGW Gliwice, zo-
stała potwierdzona przez rzeczoznawcę wyznaczo-
nego przez starostę do procedur wywłaszczenio-
wych. Wszystkie dotychczas wykupione nierucho-
mości budownictwa mieszkalnego w liczbie 70 szt.
631
zostały oszacowane według metody rynkowej. Dwu-
krotna kontrola Banku Światowego potwierdziła
prawidłowość działania inwestora w zakresie szaco-
wania nieruchomości i nie stwierdziła, by w wyniku
wysiedlenia – zmiany miejsca zamieszkania pogor-
szył się standard życia mieszkańców.
Zbiornik przeciwpowodziowy Racibórz Dolny
(polder), jako bardzo duże przedsięwzięcie, od same-
go początku planowany jest do realizacji w ramach
trzech pozwoleń na budowę obiektów mogących sa-
modzielnie funkcjonować, tj. na:
1) budowę zapory prawostronnej z budowlami
towarzyszącymi,
2) budowę zapory lewostronnej z budowlami to-
warzyszącymi,
3) budowę zapory czołowej z budowlami towa-
rzyszącymi i zapleczem eksploatacyjnym zbiornika.
Powyższy podział przedsięwzięcia na etapy budo-
wy jest zgodny z art. 33 ust. 1 ustawy Prawo budow-
lane, przy spełnieniu art. 34 ust 3 pkt 1 Prawa bu-
dowlanego, tj. przedstawieniu projektu zagospoda-
rowania terenu całego przedsięwzięcia i uzyskaniu
zatwierdzenia projektu całego zamierzenia inwesty-
cyjnego.
Wojewoda śląski, jako właściwy organ admini-
stracji architektoniczno-budowlanej do wydania po-
zwolenia na budowę zbiornika przeciwpowodziowe-
go, kilkakrotnie potwierdzał, że na wniosek RZGW
Gliwice wyda pozwolenia na budowę na trzy etapy
budowy zbiornika (pisma RR-AB.II/Id/7111/93/04
z dnia 13.07.2004 r. IF/V/7111/93/04 z dnia 14.03.2008 r.).
Dodatkowo opinia Głównego Urzędu Nadzoru Budow-
lanego, znak DPR/INN/022/187/07, z dnia 1.08.2008 r.
wskazuje na możliwość realizacji przedsięwzięcia
poprzez uzyskanie więcej niż jednego pozwolenia na
budowę.
Głównymi powodami planowania realizacji
przedsięwzięcia w ramach trzech pozwoleń na budo-
wę jest:
— możliwość szybkiego uzyskania pozwolenia na
budowę jednego z etapów budowy zbiornika, tuż po
uzyskaniu prawa dysponowania terenem na cele bu-
dowlane pod ten etap. Pozwoli to na przyspieszenie
realizacji budowy zbiornika o 2–3 lata, kiedy to moż-
liwe będzie uzyskanie prawa do terenu pod całe
przedsięwzięcie;
— najszybsze możliwe rozpoczęcie robót przy
zbiorniku, już po uzyskaniu pozwolenia na budowę
dla jednego z etapów,
— sprawna realizacja budowy zbiornika.
Konieczne jest, by realizację zbiornika zakończyć
w 2015 r., co jest warunkiem uzyskania dofinanso-
wanie także ze środków Funduszu Spójności.
Nie zgadzam się z sugestią pana posła, że stara-
nia inwestora bezpośredniego RZGW w Gliwicach
o uzyskanie pozwoleń na budowę poszczególnych
etapów zbiornika stanowić mogą pokusę dla prze-
wlekania procesu wykupów i zmiany miejsca za-
mieszkania i postawienia właścicieli nieruchomości
w pozycji petenta. RZGW posiada dzisiaj środki na
632
wykup nieruchomości pod całe przedsięwzięcie i za-
leży mu na szybkim wykupie.
W czaszy projektowanego zbiornika Racibórz
Dolny zalega około 100 mln m3 żwirów. Żwiry te są
wydobywane na dużą skalę od lat siedemdziesiątych
ubiegłego stulecia przez firmy prawa handlowego na
podstawie koncesji, które wydaje obecnie starosta
lub marszałek województwa. Dochody z tytułu wy-
dobycia kruszywa czerpie głównie gmina. Pobiera
ona podatek z tytułu eksploatacji górniczej i poda-
tek od nieruchomości związanej z działalnością go-
spodarczą. RZGW nie czerpie żadnych korzyści
z tego tytułu.
Moim zdaniem zbiornik Racibórz Dolny będzie
dobrodziejstwem dla gmin, rozwiąże bowiem pro-
blem rekultywacji terenów zdegradowanych wielo-
letnią działalnością górniczą i utworzy atrakcyjny
teren turystyczny, tak jak stało się to już na polde-
rze Buków.
Poniżej skrótowo postaram się odpowiedzieć na
postawione w interpelacji pytania:
— Inwestor przygotowuje do realizacji „Zbiornik
przeciwpowodziowy Racibórz Dolny (polder) na rze-
ce Odrze woj. Śląskie” zgodnie z obowiązującym
prawem polskim. Jako jednostka budżetowa jest zo-
bowiązany, by wydatki publiczne, którymi dysponu-
je, były dokonywane w sposób celowy i oszczędny,
z zachowaniem zasady najlepszych efektów z danych
nakładów. Wydatkowanie środków finansowych
w sposób niezgodny z powyższymi zasadami stano-
wi naruszenie postanowień ustawy o finansach pu-
blicznych.
— Realizacja budowy zbiornika przebiegać bę-
dzie zgodnie z uzyskaną 5.07.2004 r. od wojewody
śląskiego decyzją lokalizacyjną celu publicznego,
projektem budowlanym i decyzją pozwoleniem na
budowę planowaną do uzyskania w II kwartale 2009 r.
Wykup i pozyskanie nieruchomości gruntowych pod
zbiornik odbywa się i odbywać się będzie w oparciu
o polskie uregulowania prawne i opracowany na zle-
cenie Biura Koordynacji Projektu Banku Światowe-
go w 2005 r. Resettlement Action Plan (RAP), Plan
działań: Zmiana miejsca zamieszkania, uwarunko-
wania socjologiczne, prawne i rzeczowe dla zbiorni-
ka przeciwpowodziowego Racibórz.
Wycena nieruchomości na obszarze zbiornika do-
konywana będzie, jak dotychczas, przez niezależ-
nych rzeczoznawców i w oparciu o akceptowane
przez Bank Światowy polskie uregulowania prawne
opisane w ustawie o gospodarce nieruchomościami.
— Inwestor pokryje koszty odtworzenia likwido-
wanej infrastruktury gmin. Inwestor nie decyduje
o wskaźnikach do wyliczenia ceny gruntów prywat-
nych właścicieli z terenu zbiornika. Cenę konkret-
nego gruntu określa, zgodnie z obowiązującymi
przepisami, rzeczoznawca majątkowy poprzez spo-
rządzenie operatu szacunkowego nieruchomości
w oparciu o:
1) ustawę z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami (teks jedn. Dz. U. z 2004 r. Nr 261,
poz. 2603, z późn. zm.),
2) rozporządzenie Rady Ministrów z 21 września
2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporzą-
dzania operatu szacunkowego (Dz. U. Nr 2007,
poz. 2109, z późn. zm.),
3) rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 27 wrze-
śnia 2005 r. zmieniającym rozporządzenie w sprawie
wyceny nieruchomości i sporządzenie operatu szacun-
kowego (Dz. U. Nr 196, poz. 1628).
W oparciu o operat szacunkowy inwestor prze-
prowadza negocjacje z właścicielem nieruchomości
i sporządza protokół z negocjacji. Negocjacje prowa-
dzone są przy zachowaniu dyscypliny finansowej
zgodnie z art. 35 ust. 3 pkt 1 ustawy o finansach pu-
blicznych.
— Obecnie mieszkańcy wsi Nieboczowy wyraża-
ją zgodę na przeniesienie się na teren koloni Syry-
nia, pomiędzy Szpluchowem a Dąbrową. Propozycja
ta uzyskała pełną akceptację władz gminy Lubomia.
Proponowana nowa lokalizacja terenów pod budow-
nictwo zamienne wymaga zmiany „Studium uwa-
runkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gminy Lubomia” i „Planu miejscowego
gminy Lubomia” oraz przeprowadzenia scaleń i po-
działu nieruchomości. Szacuje się, że może to nastą-
pić najwcześniej w terminie dwóch lat.
RZGW Gliwice w dniu 5.02.2008 r. przesłał do
wójta gminy Lubomia stosowny wniosek w sprawie
wprowadzenia do studium i planu miejscowego gmi-
ny terenu pod budowę nowej wsi, według lokalizacji
wskazanej przez mieszkańców Nieboczowy. Obecnie
trwają prace przy aktualizacji studium i planu miej-
scowego gminy.
Po aktualizacji planu miejscowego i po pełnym
rozeznaniu potrzeb w zakresie budownictwa zastęp-
czego RZGW może przystąpić do wykupu gruntów
pod nową wieś o nazwie Nowe Nieboczowy. Wykup
terenu pod nową wieś może odbywać się tylko zgod-
nie z obowiązującym prawem, z zachowaniem dys-
cypliny wydatków budżetowych, tj. w sposób celowy
i oszczędny, z zachowaniem zasady uzyskania naj-
lepszych efektów z uzyskanych nakładów.
RZGW w Gliwicach obecnie prowadzi indywidu-
alne rozmowy z właścicielami niewykupionych do-
tychczas gospodarstw domowych, dla uściślenia pre-
ferencji i wymagań w zakresie wyboru formy za-
dośćuczynienia za przejmowane nieruchomości.
W wyniku przeprowadzonych rozmów w styczniu
2008 r. na 105 niewykupionych gospodarstw domo-
wych: 50 rodzin jest za przeniesieniem się na nowe
osiedle pn. „Nowe Nieboczowy” w miejscowości Sy-
rynia, 2 rodziny chcą zamieszkać na terenie Krzyża-
nowic, 21 jest za dobrowolną sprzedażą na drodze
cywilnoprawnej, 26 obecnie nie zajęło jednoznaczne-
go stanowiska, 6 nie podjęło rozmów.
Szacuje się, że po uchwaleniu planu miejscowego,
które określa się na wrzesień 2009 r., budownictwo

zamienne dla zainteresowanych mogłoby być rozpo-
częte na początku 2011 r. i ukończone w 2013 r.
— Renegocjacja umów kredytowych zawartych
z Międzynarodowym Bankiem Odbudowy i Rozwoju
i Bankiem Rozwoju Rady Europy na realizację bu-
dowy zbiornika Racibórz obecnie nie może być bra-
na pod uwagę. Może to nastąpić po zaktualizowaniu
wartości inwestycji, w tym całego projektu „Ochro-
ny przeciwpowodziowej doliny Odry”. Aktualizacja
kosztu przedmiotowej inwestycji może nastąpić
w 2010 r. Po zbadaniu możliwości uzyskania wielko-
ści środków dofinansowania z Funduszu Spójności
może nastąpić potrzeba renegocjowania warunków
umów kredytowych.
— Resettlement Action Plan (RAP), Plan dzia-
łań: zmiana miejsca zamieszkania, uwarunkowania
socjologiczne, prawne i rzeczowe dla zbiornika prze-
ciwpowodziowego Racibórz został opracowany w 2005 r.
i był konsultowany ze wszystkimi stronami. Miesz-
kańcy i władze gminy nie wnosiły zastrzeżeń do za-
pisów opracowania. W stosunku do zapisów RAP
zmieniła się lokalizacja osiedla zamiennego oraz
oczekiwania gmin z tytułu rekompensaty za utraco-
ne walory przyrodnicze, zmniejszenie powierzchni
swego terytorium. W RAP proponowane były trzy
miejsca, tj. Lubomia-Paprotnik, Lubomia–Zagrody,
Syrynia–Dąbrowa. Obecnie na budowę nowej wsi
mieszkańcy i władze gminy przyjęli nową lokaliza-
cję na terenie kolonii Syrynia, pomiędzy Szplucho-
wem a Dąbrową. O ewentualnych renegocjacjach
warunków przesiedleń określonych w RAP decyzję
może podjąć tylko wyłoniony w drodze przetargu
konsultant, który będzie odpowiedzialny za zarzą-
dzanie projektem, po uprzednich ustaleniach z przed-
stawicielami Banku Światowego oraz Komitetu Ste-
rującego projektu w trakcie półrocznych misji Ban-
ku Światowego. Inwestor będzie wnioskował o zmia-
nę zapisów w RAP.
— W ramach podpisanych 11.05.2007 r. umów
kredytowych z Bankiem Światowym oraz z Bankiem
Rozwoju Rady Europy uzyskano środki na realizację
zbiornika Racibórz Dolny w kwocie 138,3 mln euro
z czego 70,9 mln euro to środki Banku Światowego,
38,1 mln euro to środki z Banku Rozwoju Rady Eu-
ropy i 29,3 mln euro to środki z budżetu państwa.
Środki te są dostępne dla RZGW w ramach procedur
uzyskiwania środków z budżetu państwa. Środki te
w 100% zabezpieczają przeprowadzenie wykupów
nieruchomości i odtworzenie infrastruktury gmin-
nej, zapłatę odszkodowań z tytułu wywłaszczeń oraz
dokonanie przesiedleń.
— Inwestor deklaruje współpracę z gminami Lu-
bomia, Krzyżanowice, Racibórz i Kornowac w za-
kresie zapewnienia źródeł finansowania przy budo-
wie kanalizacji sanitarnej.
— Inwestor poniesie koszty odtworzenia ujęć
wody pitnej, zasilania w wodę pitną w zamian za zli-
kwidowane studnie z obszaru planowanego zbiorni-
ka. Uzyskał wstępną deklarację wykonania studni
i zapewnienia wody dla potrzeb gminy z sieci magi-
633
stralnej GPW Katowice. Inwestor poniesie również
koszt wykonania pełnego uzbrojenia terenu nowej
wsi Nieboczowy w zakresie infrastruktury drogo-
wej, sieci wodociągowych, kanalizacji sanitarnej,
kanalizacji deszczowej, sieci elektrycznych i telefo-
nicznych.
— Gminy Lubomia i Krzyżanowice na swym te-
renie odczuwają skutki ekologiczne prowadzonej na
dużą skalę eksploatacji górniczej. Zbiornik przeciw-
powodziowy Racibórz Dolny będzie miał tylko krót-
kotrwały negatywny wpływ na środowisko w okre-
sie budowy. W okresie eksploatacji zbiornika nie
przewiduje się negatywnego wpływu na środowisko,
wręcz odwrotnie, zbiornik będzie chronił przyległe
gminy przed powodzią w okresie wezbrań wody
w rzece Odrze. Program ewentualnych kompensacji
przyrodniczych na terenie gmin Krzyżanowice i Lu-
bomia będzie ściśle określony w decyzji środowisko-
wej, którą wyda wojewoda śląski po przeprowadze-
niu procedury oceny oddziaływania zbiornika na
środowisko w oparciu o sporządzony raport oddzia-
ływania na środowisko.
— Wydaje się, że koszty wykupywanych pod in-
westycję terenów winny zależeć od rodzaju inwesty-
cji i uwarunkowań zewnętrznych. I tak też się dzie-
je. Wartość gruntów wykupywanych pod zbiorniki
wodne zawsze ustalana jest w oparciu o wycenę rze-
czoznawcy.
Inny sposób wyceny gruntów wykupywanych
pod autostrady spowodowany jest niewielką ich ilo-
ścią i powierzchnią.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Małgorzaty Sadurskiej i Elżbiety Kruk
w sprawie przyznania akcji pracowniczych
osobom zwolnionym z pracy
za działalność opozycyjną (3095)
W odpowiedzi na interpelację posłanek pani Mał-
gorzaty Sadurskiej oraz pani Elżbiety Kruk z dnia
5 maja 2008 r. (znak: SPS-023-3095/08), dotyczącą
przyznania akcji pracowniczych osobom zwolnio-
nym z pracy za działalność opozycyjną uprzejmie in-
formuję:
634
Katalog pracowników uprawnionych do nieod-
płatnego nabycia akcji Skarbu Państwa określa
przepis art. 2 pkt 5 ustawy o komercjalizacji i pry-
watyzacji. Obejmuje on m.in. osoby, które przepraco-
wały co najmniej 10 lat w komercjalizowanym przed-
siębiorstwie państwowym lub przedsiębiorstwie,
które zostało sprywatyzowane przez wniesienie do
spółki, a rozwiązanie stosunku pracy nastąpiło
wskutek przejścia na emeryturę lub rentę albo
z przyczyn niedotyczących pracowników, w tym
określonych w ustawie z dnia 13 marca 2003 r.
o szczególnych zasadach rozwiązywania z pracow-
nikami stosunków pracy z przyczyn niedotyczących
pracowników (poprzednio do 1 stycznia 2004 r. usta-
wa z dnia 28 grudnia 1989 r. o szczególnych zasa-
dach rozwiązywania z pracownikami stosunku pra-
cy z przyczyn dotyczących zakładu pracy). W odnie-
sieniu do byłych pracowników skomercjalizowanego
lub sprywatyzowanego przedsiębiorstwa uprawnie-
nie do nieodpłatnego nabycia akcji Skarbu Państwa
zostało więc powiązane z faktycznym przepracowa-
niem określonej ilości lat w tym przedsiębiorstwie
oraz przyczyną rozwiązania stosunku pracy.
W dniu 31 maja 1989 r. weszła w życie ustawa
z dnia 24 maja 1989 r. o przywróceniu praw pracow-
niczych osobom pozbawionym zatrudnienia za dzia-
łalność związkową, samorządową, przekonania poli-
tyczne i religijne. W myśl art. 11 tej ustawy: przy
ustalaniu uprawnień i świadczeń, do których prawo
powstaje lub których wymiar określa się, poczyna-
jąc od dnia wejścia w życie ustawy, rozwiązanie
umowy o pracę w trybie i z przyczyn, o których
mowa w art. 1, traktuje się jak rozwiązanie z pra-
cownikiem umowy o pracę za wypowiedzeniem do-
konanym przez zakład pracy.
Ustawa o komercjalizacji i prywatyzacji, która
weszła w życie siedem lat po przytoczonej powyżej
ustawie, powinna uwzględnić zawarte w niej regula-
cje. Jeśli tak się nie stało, to należy przyjąć, że usta-
wodawca nie widział potrzeby zmiany prawa w tym
zakresie.
Rozstrzygnięcie tej sprawy przed jedenastu laty,
gdy wchodziła w życie ustawa o komercjalizacji
i prywatyzacji, pozwoliłoby potraktować osoby po-
zbawione zatrudnienia za działalność związkową,
samorządową, przekonania polityczne i religijne na
równi z innymi osobami wymienionymi w art. 2 pkt 5
ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji.
W chwili obecnej, gdy w ponad tysiącu spółek
proces zbywania akcji na podstawie różnych ustaw
został zakończony i w większości z nich Skarb Pań-
stwa nie posiada już akcji, rozstrzygnięcie tego pro-
blemu wydaje się niezwykle trudne.
Jednocześnie należy podkreślić, że Trybunał Kon-
stytucyjny w swych orzeczeniach (wyrok Trybunału
Konstytucyjnego K 16/02 z dnia 10 czerwca 2003 r.
oraz wyrok Trybunału Konstytucyjnego SK 9/05
z dnia 27 marca 2007 r.) wyraził pogląd, iż określe-
nie kręgu osób uprawnionych do nieodpłatnego na-
bycia akcji oraz zasad ich nabywania należy do wy-
łącznej kompetencji Sejmu RP.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Małgorzaty Sadurskiej i Elżbiety Kruk
w sprawie środków na renowację
i rewitalizację zabytków
województwa lubelskiego (3096)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłanek Małgorzaty Sadurskiej i Elż-
biety Kruk dołączoną do pisma Pana Marszałka
z dnia 13 maja br. (znak SPS:-023-3096/08) w spra-
wie środków na renowację i rewitalizację zabytków
woj. lubelskiego pragnę poniżej przedstawić nastę-
pujące wyjaśnienia.
Odnosząc się do poruszonej kwestii w powyższej
interpelacji dotyczącej inwestycji związanych z re-
witalizacją i restauracją zabytków w woj. lubelskim,
pragnę zaznaczyć, że w ramach Regionalnego Pro-
gramu Operacyjnego Województwa Lubelskiego
przewidziane są następujące działania:
W ramach osi priorytetowej III: Atrakcyjność ob-
szarów miejskich i tereny inwestycyjne przewidzia-
ne jest działanie 3.2: Rewitalizacja zdegradowanych
obszarów miejskich. Celem ww. działania jest przy-
wrócenie zdegradowanym obszarom miejskim, w tym
poprzemysłowym i powojskowym, funkcji gospodar-
czych, edukacyjnych, turystycznych, społecznych
i kulturalnych, a także zwiększenie atrakcyjności
inwestycyjnej regionu oraz poprawa warunków ży-
cia mieszkańców. Realizowane będą projekty pole-
gające na unowocześnieniu infrastruktury obsza-
rów zdegradowanych, podnoszeniu standardu życia
mieszkańców, przywracaniu wartości historycznych
tym terenom oraz wprowadzaniu nowych funkcji
społeczno-gospodarczych charakterystycznych dla
współczesnych obszarów miejskich. Wśród typów
projektów przewiduje się m.in. roboty restaurator-
skie i konserwatorskie budynków znajdujących się
w rejestrze zabytków, budynków położonych w stre-
fie ochrony konserwatorskiej oraz budynków o war-
tości architektonicznej i znaczeniu historycznym
niebędących w rejestrze zabytków (wraz z zagospo-
darowaniem przyległego terenu) oraz ich adaptację

na cele: gospodarcze, społeczne, turystyczne, kultu-
ralne lub mieszkalne.
Natomiast w ramach osi priorytetowej VII: Kul-
tura, turystyka i współpraca międzyregionalna
przewidziano działanie 7.1. Infrastruktura kultury
i turystyki. Celem tego działania jest poprawa atrak-
cyjności turystycznej regionu oraz zwiększenie do-
stępu do dóbr kultury. Poprawa stanu technicznego
zabytków, obiektów kultury oraz rozwijanie bazy
turystycznej przyczyni się do pełniejszego wykorzy-
stania posiadanych zasobów poprzez zwiększenie
ich dostępności. W ramach działania będą realizo-
wane projekty infrastrukturalne z zakresu kultury
i turystyki związane z:
— utrzymaniem i ochroną dziedzictwa kultu-
rowego,
— ochroną historycznego charakteru prze-
strzeni,
— tworzeniem warunków powszechnej dostęp-
ności obiektów i dóbr kultury oraz obiektów tury-
stycznych,
— rozwijaniem kompleksowego systemu infor-
macji i promocji kulturalnej i turystycznej,
— podniesieniem konkurencyjności regional-
nych i lokalnych produktów kulturowych i tury-
stycznych na rynku zagranicznym i krajowym, słu-
żących aktywnemu wypoczynkowi oraz łączących
funkcje kulturalne i turystyczne z edukacyjnymi
i ekologicznymi.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy podkreślić,
że organem odpowiedzialnym za przygotowanie oraz
wdrażanie, a następnie monitorowanie regionalne-
go programu operacyjnego jest instytucja zarządza-
jąca, tj. zarząd województwa. Do jej kompetencji na-
leży również inicjowanie i uzgadnianie ewentual-
nych zmian w programie. Zatem postulaty o zmianę
alokacji oraz zakresu interwencji w ramach Regio-
nalnego Programu Operacyjnego Województwa Lu-
belskiego należy kierować do Instytucji Zarządzają-
cej RPO Województwa Lubelskiego.
Dodatkowo, odpowiadając na szczegółowe pyta-
nia postawione przez panie posłanki, pragnę prze-
kazać następujące stanowisko:
1. Czy możliwe jest dokonanie zmian w PO „In-
frastruktura i środowisko” w taki sposób, by zwięk-
szona została kwota środków przeznaczonych wprost
na renowację zabytków oraz by o dofinansowanie
z tego programu mogły się ubiegać projekty o cha-
rakterze regionalnym?
Informuję, że teoretycznie możliwe jest dokona-
nie zmian dotyczących kwot środków przeznaczo-
nych na dofinansowanie projektów z zakresu kultu-
ry i dziedzictwa narodowego. Pragnę jednak pod-
kreślić, iż wiąże się to z przesunięciem środków fi-
nansowych z innych priorytetów PO „Infrastruktu-
ra i środowisko”. Zmiana taka łączy się z przekształ-
ceniem zapisów samego programu. Ze względu na
fakt, iż tego typu zmiana nie dotyczy tylko jednego
priorytetu, a także pozostałych priorytetów w obrę-
bie programu operacyjnego, taki proces na tym eta-
635
pie wydaje się być przedwczesny. Ponadto zmiana
w takim zakresie jest czasochłonna i długotrwała
oraz wymaga konsultacji społecznych, jak również,
zgodnie z zapisami art. 48 ust. 3 rozporządzenia Rady
(WE) nr 1083/2006, ewaluacji proponowanych zmian
przeprowadzonej przez podmiot zewnętrzny, akcep-
tacji Rady Ministrów oraz Komisji Europejskiej.
W związku z powyższym działania dotyczące realo-
kacji środków wydają się obecnie niewskazane.
2. Czy Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Na-
rodowego przewiduje zwiększenie w 2009 r. środ-
ków na dofinansowanie renowacji i rewitalizacji za-
bytków?
3. Dlaczego akceptuje się taki stan, że po dwóch
niszczących wojnach światowych oraz kilkudziesię-
ciu latach celowego niszczenia dziedzictwa kulturo-
wego przez władze komunistyczne wciąż brakuje
środków na renowację i rewitalizację zabytków?
Uprzejmie informuję, że udzielenie odpowiedzi
w zakresie pytania drugiego i trzeciego nie znajduje
się w kompetencji ministra rozwoju regionalnego,
zaś odpowiedzi na ww. pytania udzielić może mini-
ster kultury i dziedzictwa narodowego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posłanek
Małgorzaty Sadurskiej i Elżbiety Kruk
w sprawie zapowiadanej
przez Ministerstwo Finansów reformy
Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego
oraz planów objęcia rolników
podatkiem dochodowym od osób fizycznych
(3097)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 13 maja 2008 r. (zn. SPS-
-023-3097/08) interpelacją posłanek Małgorzaty Sa-
durskiej i Elżbiety Kruk dotyczącą reformy Kasy
Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego oraz planów
objęcia rolników podatkiem dochodowym od osób fi-
zycznych uprzejmie informuję Pana Marszałka, co
następuje.
W deklaracji koalicyjnej Platforma Obywatelska
i Polskie Stronnictwo Ludowe zgodnie oświadczyły,
iż: dla rolników należy utrzymać oddzielny system
ubezpieczenia społecznego w formie KRUS, a ewen-
tualne zmiany w tym systemie wprowadzane będą
z zachowaniem dialogu społecznego. W związku
636
z powyższym intencją koalicji rządowej nie jest włą-
czenie systemu ubezpieczenia społecznego rolników
do powszechnego systemu ubezpieczeń społecznych,
choć przewidywana jest reforma systemu ubezpie-
czenia społecznego rolników. W Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi przygotowane zostały założe-
nia do reformy systemu ubezpieczenia społecznego
rolników. Z uwagi na charakter i złożoność proble-
mu opracowane założenia przed przystąpieniem do
właściwych prac legislacyjnych przekazane zostały
do konsultacji z członkami Rady Ministrów i konsul-
tacji społecznych. Ostateczny kształt założeń do re-
formy systemu ubezpieczenia społecznego rolników
zostanie upubliczniony po zakończeniu przedmioto-
wych uzgodnień.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka,
że obecnie w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
nie są prowadzone prace nad zmianą systemu opo-
datkowania gospodarstw rolnych, natomiast pi-
smem z dnia 20 maja 2008 r. minister finansów
zwrócił się z propozycją powołania zespołu w celu
wypracowania wspólnych założeń dotyczących pro-
blematyki opodatkowania dochodów z działalności
rolniczej, z udziałem przedstawicieli Ministerstwa
Finansów, Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi,
Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żyw-
nościowej oraz ekspertów z dziedziny rolnictwa
i prawa podatkowego.
Ze swej strony pragnę nadmienić, iż ze względu
na dużą liczbę gospodarstw rolnych w Polsce, z któ-
rych zdecydowaną mniejszość stanowią gospodar-
stwa towarowe, wprowadzenie podatku dochodowe-
go w rolnictwie wymaga wnikliwej analizy odnośnie
do możliwości sprawnego wdrożenia takiego syste-
mu zarówno w gospodarstwach rolnych, jak i insty-
tucjach, którym powierzone są zadania związane
z rozliczaniem podatku dochodowego.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Małgorzaty Sadurskiej
w sprawie uprawnień techników
analityki medycznej (3098)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Małgorzaty Sadurskiej, prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka SPS-023-3098/
08, w sprawie uprawnień techników analityki me-
dycznej przekazuję poniżej wyjaśnienia dotyczące
kwestii poruszanych przez panią poseł.
Do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. o diagnostyce laboratoryjnej (Dz. U. Nr 100,
poz. 1083 – akt archiwalny) wykonywanie czynności
diagnostyki laboratoryjnej nie było szczegółowo ure-
gulowane. Uregulowane były tylko wymagania kwa-
lifikacyjne do zajmowania poszczególnych stanowisk
w publicznych zakładach opieki zdrowotnej – załącz-
nik do rozporządzenia ministra zdrowia i opieki spo-
łecznej z dnia 29 marca 1999 r. w sprawie kwalifika-
cji wymaganych od pracowników na poszczególnych
rodzajach stanowisk pracy w publicznych zakładach
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 30, poz. 300).
Zgodnie z ww. rozporządzeniem na stanowisku
technika medycznego może być zatrudniona osoba,
która posiada wykształcenie średnie medyczne.
Przyjęcie takiego rozwiązania prawnego wskazuje,
iż już od 1999 r. w publicznym zakładzie opieki zdro-
wotnej nie mógł uzyskać zatrudnienia na stanowi-
sku technika medycznego technik chemii.
Zgodnie z rozporządzeniami ministra zdrowia
z dnia 3 marca 2004 r. w sprawie wymagań, jakim
powinno odpowiadać medyczne laboratorium dia-
gnostyczne (Dz. U. Nr 43, poz. 408, z późn. zm.) oraz
w sprawie kwalifikacji wymaganych od pracowni-
ków na poszczególnych rodzajach stanowisk pracy
w publicznych zakładach opieki zdrowotnej technicy
chemii, aby nadal mogli być zatrudnieni na tym sta-
nowisku, zobowiązani byli uzupełnić kwalifikacje
do marca 2004 r.
Z art. 7 ustawy o diagnostyce laboratoryjnej wy-
nikało, iż prawo samodzielnego wykonywania czyn-
ności diagnostyki laboratoryjnej, w tym laboratoryj-
nej interpretacji i autoryzacji wyniku badań, nie
przysługiwało technikom analityki medycznej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z podstawą programową kształcenia w zawodzie
technika analityki medycznej, stanowiącą załącznik
do zarządzenia ministra zdrowia i opieki społecznej
z dnia 21 lipca 1997 r. (Dz. U. Nr 11, poz. 27 – akt
archiwalny), absolwent w wyniku kształcenia w za-
wodzie technika analityki medycznej nie uzyskiwał
kwalifikacji do samodzielnego wykonywania wszyst-
kich czynności diagnostyki laboratoryjnej.
W związku z powyższym na mocy § 2 rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
8 maja 2004 r. w sprawie klasyfikacji zawodów szkol-
nictwa zawodowego (Dz. U. Nr 114, poz. 1195,
z późn. zm. – akt archiwalny) kształcenie w dwuipół-
letnich szkołach policealnych w zawodzie technik
analityki medycznej zostało zlikwidowane. Ostatnia
rekrutacja kandydatów do szkół prowadzących
kształcenie w zawodzie technika analityki medycznej
odbyła się w roku szkolnym 2004/2005 i aktualnie
nie prowadzi się kształcenia w tym zawodzie.
Z wyżej wskazanych powodów nie planuje się po-
dejmowania prac legislacyjnych, które zmierzałyby
do stworzenia umocowania prawnego poszerzenia
uprawnień techników analityki medycznej.
Obecnie obowiązująca ustawa z dnia 27 lipca
2001 r. o diagnostyce laboratoryjnej (Dz. U. z 2004

Nr 144, poz. 1529 – t.j., z późn. zm.) reguluje zasady
wykonywania czynności diagnostyki laboratoryjnej
poprzez wskazanie merytorycznych przesłanek do
samodzielnego wykonywania wszystkich czynności
diagnostyki laboratoryjnej.
Zgodnie z art. 6a ust. 2 obowiązującej ustawy
technik analityki medycznej oraz licencjat na kie-
runku analityka medyczna może samodzielnie wy-
konywać czynności diagnostyki laboratoryjnej z wy-
łączeniem oceny jakości i wartości diagnostycznej
badań oraz laboratoryjnej interpretacji i autoryzacji
wyniku badań. Wykaz zabiegów i czynności polega-
jących na pobieraniu od pacjenta materiału do ba-
dań laboratoryjnych do wykonywania, których
uprawnieni są technicy analityki medycznej, okre-
śla załącznik do rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 3 listopada 2004 r. w sprawie wykazu zabie-
gów i czynności polegających na pobraniu od pacjen-
ta materiału do badań laboratoryjnych (Dz. U.
Nr 247, poz. 2481).
Odpowiadając na zapytanie dotyczące planowa-
nych prac dotyczących możliwości dalszego kształ-
cenia i podnoszenia kwalifikacji przez techników
analityki medycznej, uprzejmie informuję, iż osoby,
które chcą uzupełnić wykształcenie, mogą podjąć
kształcenie na jednolitych studiach magisterskich
kierunku analityka medyczna. Od roku akademic-
kiego 2007/2008, zgodnie z przepisami wynikający-
mi z rozporządzenia ministra nauki i szkolnictwa
wyższego z dnia 13 czerwca 2006 r. w sprawie nazw
kierunków studiów (Dz. U. Nr 121, poz. 838), studia
na kierunku analityka medyczna są studiami jedno-
litymi prowadzonymi w systemie studiów stacjonar-
nych i niestacjonarnych.
Ponadto osoby, które chcą uzupełnić wykształce-
nie, mogą podjąć kształcenie na studiach wyższych
na kierunku innym niż analityka medyczna, przy-
datnym do wykonywania zawodu diagnosty labora-
toryjnego i po uzyskaniu tytułu zawodowego magi-
stra podjąć w trybie dziennym, wieczorowym, zaocz-
nym lub eksternistycznym kształcenie podyplomo-
we w zakresie analityki medycznej. Studiami wyż-
szymi przydatnymi do wykonywania czynności dia-
gnostyki laboratoryjnej są studia na następujących
kierunkach: biologia, farmacja, chemia, biotechno-
logia, weterynaria oraz kierunek lekarski.
W chwili obecnej w Ministerstwie Zdrowia trwa-
ją prace nad projektem ustawy o niektórych zawo-
dach medycznych, który to reguluje kompleksowo
zasady wykonywania zawodów medycznych, w tym
zawodu technika analityki medycznej, uprawnienia
zawodowe oraz zasady doskonalenia zawodowego
osób wykonujących zawody medyczne. Z uwagi na
specyfikę wykonywania zawodów medycznych osoba
wykonująca zawód medyczny ma nie tylko prawo,
ale i obowiązek doskonalenia zawodowego, na które
składa się zarówno regulowane kształcenie w ra-
mach kursów kwalifikacyjnych i specjalizacji, jak
i samokształcenie (udział w konferencjach, czytanie
literatury fachowej, kształcenie na odległość po-
637
przez udział w internetowych programach eduka-
cyjnych).
Przedkładając powyższe, pragnę złożyć na ręce
Pana Marszałka podziękowanie pani poseł Małgo-
rzacie Sadurskiej za zainteresowanie problemami
kierowanego przeze mnie resortu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Kozaka,
Tomasza Górskiego i Maksa Kraczkowskiego
w sprawie rekompensat dla osób (i ich rodzin)
chorych na hemofilię i pokrewne skazy
krwotoczne, które na skutek
dożylnego podawania zanieczyszczonych
różnymi wirusami leków osoczopochodnych
zostały zarażone m.in. wirusem zapalenia
wątroby typu C (HCV) (3099)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana Krzysztofa Putry – wicemarszałka Sej-
mu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 13 maja 2008 r.
(znak: SPS-023-3099/08), z którym przekazana zo-
stała interpelacja panów posłów: Zbigniewa Koza-
ka, Tomasza Górskiego i Maksa Kraczkowskiego,
w sprawie rekompensat dla osób (i ich rodzin) cho-
rych na hemofilię i pokrewne skazy krwotoczne,
które na skutek dożylnego podawania zanieczysz-
czonych różnymi wirusami leków osoczopochodnych
zostały zarażone m. in. wirusem zapalenia wątroby
typu C /HCV/, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W dniu 7 stycznia 2008 r. dwieście piętnaście
osób wystąpiło do Sądu Rejonowego dla Warszawy
Śródmieścia, poprzez tzw. zawezwanie do próby ugo-
dowej, z roszczeniem po 100 000 zł każda w stosun-
ku do Skarbu Państwa reprezentowanego przez mi-
nistra zdrowia. Roszczenia swoje wnioskodawcy wy-
wodzili z faktu, iż chorują na hemofilię i w wyniku
podawania im preparatów krwiopochodnych zanie-
czyszczonych m. in. wirusem HCV zapadli na prze-
wlekłe wirusowe zapalenie wątroby typu C.
Badania, które pozwoliły wykryć zakażenie żół-
taczką wzw typu C,wykonano dopiero w 1989 r.
w ośrodku badawczym w USA, a testy diagnostycz-
ne wprowadzono w 1991 r., tak więc w czasie, gdy
doszło do ewentualnych zakażeń w niniejszej spra-
wie, wzw typu C nie było jeszcze znane. Ponadto
wskazać należy, iż przed 1992 r. w Polsce, w leczeniu
638
krwawień u chorych na hemofilię, stosowano świeżo
mrożone osocze, krioprecypitat i frakcje CI, które
nie były poddawane żadnym procedurom inaktywa-
cji wirusów przenoszonych drogą krwi. W leczeniu
hemofilii B dodatkowo wykorzystywano koncentrat
czynnika IX krajowej produkcji, ale jego ilość nie
wystarczała na objęcie leczeniem wszystkich cho-
rych z hemofilią B.
Po 1992 r. zaczęto wprowadzać w Polsce do lecze-
nia hemofilii koncentraty czynników krzepnięcia
poddawane procedurom inaktywacji wirusów, ale do
1995 r. wielu chorych otrzymywało, choćby spora-
dycznie, świeżo mrożone osocze i/lub krioprecypitat.
W latach 1992–1995 ryzyko pobrania krwi od daw-
cy, który znajdował się w okresie tzw. okienka sero-
logicznego, wynosiło 20 na milion.
W wysoko uprzemysłowionych krajach Europy
Zachodniej i Ameryki Północnej liofilizowane kon-
centraty czynników krzepnięcia były dostępne już
na początku lat 70. ubiegłego wieku. Koncentraty te
początkowo nie były poddawane żadnym procedu-
rom inaktywacji wirusów i stanowiły źródło zakaże-
nia wirusami takimi, jak: HCV, HBV i HIV. Proce-
dury eliminujące wirusy stały się nieodłączną czę-
ścią procesu produkcyjnego liofilizowanych koncen-
tratów czynników krzepnięcia od 1985/1986 r. Dla-
tego też uważa się, że liofilizowane koncentraty
czynników krzepnięcia wyprodukowane po 1985/
1986 r. nie przenosiły wirusów z otoczką lipidową
(zalicza się do nich: HCV, HBV i HIV).
W Polsce do dnia dzisiejszego stosuje się osoczo-
pochodne koncentraty czynników krzepnięcia. Re-
sort zdrowia stara się zabezpieczyć wystarczającą
ilość czynników krzepnięcia dla wszystkich pacjen-
tów. Rekombinowane czynniki krzepnięcia są 2–3
krotnie droższe od leków osoczopochodnych, w związ-
ku z powyższym tylko mała grupa pacjentów mogła-
by zostać objęta opieką. Dodatkowo koncentraty
czynników krzepnięcia stosowane obecnie w lecze-
niu hemofilii produkowane z ludzkiego osocza pod-
dawane są w trakcie produkcji co najmniej dwóm
procesom inaktywacji patogenów, a więc ryzyko
przeniesienia infekcji przez ich stosowanie jest na
ograniczonym do minimum poziomie. Od kiedy sto-
suje się dwie metody inaktywacji patogenów, w pro-
cesie wytwarzania czynnika osoczopochodnego, nie
stwierdzono żadnego przypadku zakażenia spowo-
dowanego podawaniem leku z tej grupy.
Z literatury fachowej i konsultacji z wieloma au-
torytetami w dziedzinie chorób zakaźnych wynika,
że zaledwie w kilku procentach zakażonych po ok.
15–25 latach od zakażenia dochodzi do marskości
wątroby, a u ok. 1% z tego może dojść do pierwotne-
go raka wątroby. Tak więc twierdzenia wnioskodaw-
ców podnoszone w zawezwaniu do próby ugodowej
mogą budzić wątpliwości. Tym bardziej, że w spra-
wie o takim samym stanie faktycznym i prawnym
Sąd Apelacyjny w Gdańsku, wyrokiem z dnia
22 kwietnia 2008 r. sygn. akt: I ACa 231/08, utrzy-
mał w mocy wyrok Sądu Okręgowego w Gdańsku
oddalający roszczenia powoda. Uznanie więc przez
ministra zdrowia, już na tym etapie postępowania,
całości roszczeń osób zakażonych mogłoby być za-
tem uznane za nieuzasadnione.
Mając powyższe na uwadze, brak było podstaw
do zawarcia ugody z wnioskodawcami na posiedze-
niu sądu wyznaczonym na dzień 5 maja 2008 r. Jeże-
li wnioskodawcy w niniejszej sprawie zechcą docho-
dzić swych roszczeń przed sądem okręgowym, to
w sprawie wystąpią biegli i na podstawie zgroma-
dzonych dowodów wypowiedzą się co do zasadności
lub bezzasadności ich roszczeń. Powinno to jednak
nastąpić w drodze indywidualnych pozwów, a nie
zbiorowego zawezwania do próby ugodowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie podjęcia działań na rzecz
produkcji gazu z polskiego węgla (3100)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Mieczy-
sława Golby, przekazaną przy piśmie z dnia 13 maja
2008 r., znak: SPS-023-3100/08, w sprawie podjęcia
działań na rzecz produkcji gazu z polskiego węgla,
uprzejmie informuję, co następuje.
Od początku 2008 r. realizowane są postanowie-
nia przyjętej przez Radę Ministrów w lipcu 2007 r.
Strategii działalności górnictwa węgla kamiennego
w Polsce w latach 2007–2015. W strategii tej zapisa-
no m.in., że rząd Rzeczypospolitej Polskiej, a szcze-
gólnie minister gospodarki w ramach swoich kom-
petencji i możliwości, wspierać będzie wszelkie dzia-
łania związane z dywersyfikacją źródeł energii oraz
poszukiwaniem nowych możliwości pozyskania
energii, w tym z węgla kamiennego.
W ustawie budżetowej na 2008 r. zagwarantowa-
no środki na opracowanie studium wykonalności
projektu instalacji do produkcji paliw gazowych i płyn-
nych z węgla kamiennego. Niezwłocznie po podpisa-
niu przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej usta-
wy budżetowej w Ministerstwie Gospodarki podjęto
prace związane z ogłoszeniem przetargu nieograni-
czonego. Ogłoszenie przetargu miało miejsce na po-
czątku maja br. Zakończenie prac nad studium pla-
nowane jest na grudzień br.
Minister gospodarki wystąpił również o ustano-
wienie programu wieloletniego w zakresie czystych
technologii węglowych do ministra nauki i szkolnic-

twa wyższego. Prace nad ustanowieniem programu
zostały zakończone, a projekt został przekazany do re-
alizacji przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju.
Ewentualne rozwiązania legislacyjne, a także
gospodarcze w przedmiotowej sprawie mogą być roz-
ważane po zakończeniu prac nad studium wykonal-
ności projektu instalacji do produkcji paliw gazo-
wych i płynnych z węgla kamiennego, które zgodnie
z założeniami ma dać odpowiedź na pytanie, czy bu-
dowa, a następnie produkcja paliw w takiej instala-
cji w Polsce jest ekonomicznie uzasadniona.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie zakresu inwestycji budowy
drogi ekspresowej S19 (3101)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Piotra Babinetza z dnia
6 maja 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 13 maja
2008 r., znak: SPS-023-3101/08, w sprawie budowy
drogi ekspresowej S19 uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
1. Odcinek Nisko–Sokołów Małopolski – przekrój
drogi nie został jeszcze ostatecznie ustalony. Nastąpi
to po opracowaniu koncepcji programowej, której wy-
konanie przewidziane jest w ramach zamówienia na
„Kompleksowe przygotowania do budowy drogi S19
na odcinku Nisko (węzeł Zapacz)–Stobierna”. Aktu-
alnie prowadzona jest procedura przetargowa na wy-
łonienie wykonawcy wymienionych prac. Otwarcie
ofert nastąpiło w dniu 28 kwietnia 2008 r.
2. Odcinek Sokołów Małopolski–Jasionka – prze-
krój drogi został ustalony. Droga będzie budowana
w dwóch etapach. W I etapie będzie to droga jedno-
jezdniowa, o przekroju 2+1. Druga jezdnia zostanie
dobudowana w II etapie.
3. Odcinek węzeł Jasionka–węzeł A4 Rzeszów
Wschodni – przekrój drogi został ustalony. Droga
budowana będzie jednoetapowo jako dwujezdniowa.
4. Odcinek węzeł A4 Rzeszów Wschodni–węzeł
A4 Rzeszów Zachodni – przebieg drogi S19 pokry-
wać się będzie z przebiegiem autostrady A4, która
budowana będzie jako dwujezdniowa.
5. Odcinek węzeł A4 Rzeszów Zachodni–Luto-
ryż – przekrój został ustalony. Droga będzie budo-
wana jednoetapowo jako dwujezdniowa.
639
6. Odcinek Lutoryż–Barwinek – przekrój drogi
będzie rozpatrywany w zleconej do opracowania
koncepcji programowej, która zostanie wykonana
w ramach zamówienia na „Kompleksowe przygoto-
wanie do budowy drogi S19 Kuźnica Białostocka–
–Barwinek, na odcinku Lutoryż–Barwinek (granica
państwa)”. Umowa na wykonanie tych prac została
podpisana w dniu 13 maja 2008 r.
Na wszystkich ww. odcinkach ustalenie przekro-
ju nastąpi bądź nastąpiło w oparciu o prognozy ru-
chu. W każdej sytuacji do zebranych wyników został
dobrany odpowiedni, dostosowany do prognozowa-
nego natężenia ruchu (20–25 lat od oddania inwe-
stycji do użytkowania), przekrój normalny drogi.
Jednocześnie należy zauważyć, że zaprojektowana
droga powinna być efektywna ekonomicznie, a przy-
jęty przekrój drogi jest decydujący w tej kwestii.
Spełnienie tego warunku wymagane jest również
przez Komisję Europejską, która przyznaje środki
finansowe z budżetu Unii Europejskiej na realizację
inwestycji.
Równocześnie uprzejmie informuję, że przywoła-
ny przez pana posła folder zawiera nieprecyzyjne in-
formacje dotyczące przygotowania drogi ekspreso-
wej S19. W chwili obecnej stan przygotowania przed-
miotowej drogi przedstawia się następująco:
— dla odcinka od węzła Świlcza do miejscowości
Lutoryż – prowadzone są prace związane z przygoto-
waniem materiałów niezbędnych do złożenia wnio-
sku o wydanie decyzji o środowiskowych uwarunko-
waniach zgody na realizację przedsięwzięcia. GDD-
KiA planuje uzyskanie tej decyzji w IV kwartale
2008 r., następnie w II kw. 2009 r planowane jest
uzyskanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi;
— dla odcinka od początku obwodnicy Sokołowa
Małopolskiego do węzła Świlcza – złożony został już
wniosek o wydanie decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia.
W trakcie postępowania w sprawie wydawania tej
decyzji został nałożony na GDDKiA obowiązek opra-
cowania dodatkowego wariantu przebiegu drogi S19
na odcinku Stobierna–węzeł A4 Rzeszów Wschodni
(kolidującym z obszarem Natura 2000 „Dolny San
i Wisłok”). Obecnie trwają prace związane z analizą
wariantu alternatywnego. Potrzeba przedstawienia
rozwiązania alternatywnego wynika z obowiązują-
cych dyrektyw UE. W przypadku niewypełnienia
tego obowiązku inwestycja nie mogłaby być dofinan-
sowana ze środków pomocowych UE. Planowany
termin wydania decyzji o środowiskowych uwarun-
kowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia to
III kwartał2008 r.;
— dla odcinków: Stobierna–węzeł A4 Rzeszów
Wschodni, węzeł A4 Rzeszów Zachodni–Świlcza,
Świlcza–Lutoryż – GDDKiA ma podpisane już umo-
wy na wykonanie projektu budowlanego, projektu
wykonawczego i dokumentacji przetargowej.
640
Odnosząc się do kwestii związanej z Deklaracją
Łańcucką, uprzejmie informuję, że nie precyzuje
ona parametrów drogi, dlatego też działania GDD-
KiA nie naruszają jej postanowień.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie kręgu podmiotów kwalifikowanych
jako podatnicy i związanych z tym obowiązków
wynikających z ustawy o podatku
od towarów i usług (3104)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 13 maja 2008 r.,
nr SPS-023-3104/08, przy którym przekazana zo-
stała interpelacja pana posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie kręgu podmiotów kwalifikowanych jako
podatnicy i związanymi z tym obowiązkami wyni-
kającymi z ustawy o podatku od towarów i usług,
uprzejmie informuję:
Podmioty prowadzące działalność gospodarczą,
w tym spółki prawa handlowego, bez względu na cel
i rezultat prowadzonej działalności są zgodnie z art. 15
ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.)
podatnikami podatku VAT.
Podatnicy, o których mowa w art. 15 ww. ustawy,
zobowiązani są w myśl art. 99 ust. 1 ww. ustawy
składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatko-
we za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia mie-
siąca następującego po każdym kolejnym miesiącu
(a w przypadku tzw. małych podatników za okresy
kwartalne w terminie do 25. dnia następującego po
każdym kolejnym kwartale – art. 99 ust. 2 i 3), bez
względu na to, czy u podatnika wystąpił obowiązek
podatkowy, czy też nie.
Obowiązek złożenia przez podatnika deklaracji,
bez względu na to, czy podatnik prowadzi działal-
ność gospodarczą, czy też działalność czasowo za-
wiesił, umożliwia bieżące monitorowanie podatni-
ków VAT. Dochody z podatku od towarów i usług
stanowią główne źródło dochodów podatkowych do
budżetu. Z uwagi na duże zagrożenia nadużyciami
w rozliczeniach podatku od towarów i usług monito-
rowanie w podatku VAT jest niezbędne ze względu
na znaczenie wpływów z tytułu tego podatku w ska-
li budżetu państwa. Podatnicy także powinni być
zainteresowani prowadzeniem takiego monitoringu.
W sytuacji, kiedy podatnik zapomni złożyć deklara-
cję i rozliczyć podatek, przypomnienie przez urząd
skarbowy podatnikowi o tym obowiązku krótko po
upływie terminu do złożenia deklaracji pozwala mu
uniknąć konsekwencji, które mogłyby być bardziej
dotkliwe, jeżeli dopiero po jakimś czasie w trakcie
kontroli wyszłoby na jaw, że podatnik nie rozliczył
podatku.
Wprowadzenie propozycji nieskładania przez po-
datników VAT deklaracji w przypadkach, o których
mowa w interpelacji pana posła, uniemożliwi moni-
torowanie rozliczeń w tym zakresie. Organy podat-
kowe nie będą miały informacji, z jakiego powodu
podatnik nie złożył deklaracji (np. czy u podatnika
nie wystąpił obowiązek podatkowy, czy też fakt nie-
złożenia deklaracji wynika z innych przyczyn).
Urząd skarbowy musiałby za każdym razem w przy-
padku niezłożenia deklaracji wzywać podatnika do
złożenia wyjaśnień, co byłoby uciążliwe nie tylko dla
samego podatnika, ale również zwiększałoby obcią-
żenie urzędu.
Utrzymanie obowiązku składania deklaracji, bez
względu na to, czy u podatnika powstał obowiązek
podatkowy, czy też nie, jest ważne również ze wzglę-
du na art. 97 ust. 15 ww. ustawy o podatku od towa-
rów i usług. Zgodnie z tym przepisem urząd skarbo-
wy wykreśla podatnika z rejestru jako podatnika
VAT UE, jeżeli podatnik ten nie złoży za 6 kolejnych
miesięcy lub 2 kolejne kwartały deklaracji podatko-
wej. Odejście od tego obowiązku w poważny sposób
zagrozi utrzymywaniu aktualnej bazy VIES dla ce-
lów wymiany informacji o podatku VAT z innymi
państwami członkowskimi.
Propozycja pana posła zmiany w przepisach usta-
wy o podatku od towarów i usług w zakresie składa-
nia deklaracji, w ramach upraszczania procedur do-
tyczących podatników prowadzących działalność
gospodarczą, nie może być pozytywnie rozpatrzona
w świetle przedstawionej wyżej argumentacji. Nale-
ży wskazać, iż obowiązujące regulacje w tym zakre-
sie nie mogą być oceniane jako tzw. biurokratyczne
obciążenie podatników, które mogłoby być modyfi-
kowane w ramach upraszczania procedur dotyczą-
cych przedsiębiorców. Zadaniem tych regulacji jest
bowiem w szczególności uszczelnianie systemu roz-
liczeń w podatku VAT, który stanowi główne źródło
dochodów budżetu państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie bezpieczeństwa
i porządku publicznego na terenie
woj. lubelskiego (3105)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 13 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3105/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Stawiarskiego z dnia 6 maja 2008 r.
w sprawie bezpieczeństwa i porządku publicznego
na terenie województwa lubelskiego uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Ogólna liczba przestępstw stwierdzonych na te-
renie województwa lubelskiego w 2007 r. wyniosła
51 222, tj. o 6107 mniej niż w 2006 r. (57 329), co
oznacza spadek o 10,7%, przy jednoczesnym wzro-
ście o 0,3% wykrywalności przestępstw. Niezwykle
istotną kwestią jest to, że na spadek przestępczości
w 2007 r. miała wpływ mniejsza liczba przestępstw
szczególnie dokuczliwych w odczuciu społecznym.
W porównaniu z rokiem 2006 zmniejszyła się liczba
tzw. drobnych przestępstw, takich jak: kradzież
z włamaniem, rozbój i wymuszenia rozbójnicze, kra-
dzież cudzej rzeczy, bójka lub pobicie − spadek
o 7,2%, oraz przestępstw drogowych − spadek
o 26,1%. Niewielką tendencję zwyżkową stwierdzo-
no w kategorii przestępstw gospodarczych (wzrost
o 0,8%), ale – co godne odnotowania − przy jedno-
czesnym wzroście o 0,8% poziomu wykrywalności
tych przestępstw.
Należy podkreślić, że tendencja spadkowa w za-
kresie przestępstw ma miejsce od 2002 r., w porów-
naniu z którym w 2007 r. zarejestrowano o ponad
14 000 przestępstw mniej, tj. spadek o 22,1%.
Wykraczającym poza strukturę przestępczości,
lecz jednym z istotniejszych wskaźników skutecz-
ności Policji województwa lubelskiego jest wzrost
− w porównaniu do 2006 r. − o 31,4% liczby postę-
powań przygotowawczych, w których dokonano za-
bezpieczenia mienia.
W zakresie przestępstw kryminalnych szczegól-
nie pozytywnie należy ocenić spadek o 18,9% liczby
przestępstw w kategorii – kradzież z włamaniem,
spadek o 22,1% liczby przestępstw w kategorii
– rozbój i wymuszenia rozbójnicze, oraz spadek
o 10,7% liczby przestępstw w kategorii – kradzież
cudzej rzeczy.
Za istotny należy uznać również fakt, iż we
wszystkich trzech powyższych kategoriach prze-
stępstw zanotowano wzrost poziomu wykrywalno-
ści, przy jednoczesnym spadku zagrożenia daną ka-
tegorią.
641
Na koniec 2007 r. wskaźnik zagrożenia przestęp-
stwami klasyfikował województwo lubelskie na
3 miejscu w kraju pod względem bezpieczeństwa.
Ponadto dane uwzględniające okres styczeń–
–kwiecień 2008 r. potwierdzają utrzymanie się pozy-
tywnej tendencji w zakresie wzrostu poziomu bez-
pieczeństwa i porządku publicznego w województwie
lubelskim. Ogólna liczba przestępstw stwierdzonych
wyniosła 14 865, tj. o 2045 mniej w porównaniu
z analogicznym okresem w roku 2007, co oznacza
spadek o 12,1%.
W zakresie przestępstw o charakterze kryminal-
nym odnotowano dalszy spadek ich liczby (o 8,3%),
spowodowany zmniejszeniem się, w porównaniu
z analogicznym okresem w roku 2007, liczby prze-
stępstw typu: kradzież rozbójnicza, rozbój, wymu-
szenia rozbójnicze, kradzież z włamaniem, kradzież
cudzej rzeczy, kradzież samochodu.
W kategoriach przestępstw kryminalnych szcze-
gólnie dokuczliwych w odczuciu społecznym utrzy-
mana została tendencja spadkowa. W zakresie prze-
stępstw z art. 280–282 Kodeksu karnego, tj. kra-
dzieży rozbójniczej, rozboju i wymuszenia rozbójni-
czego − spadek o 10,7%, przestępstw z art. 279 K.k.,
tj. kradzieży z włamaniem − spadek o 6,1%, prze-
stępstw z art. 275 § 1, 278, 279 § 1 K.k., tj. kradzieży
cudzej rzeczy − spadek o 6,6% oraz kradzieży samo-
chodu − spadek o 42,1%.
Jednocześnie pragnę poinformować pana posła,
iż na korzyść zmieniła się sytuacja w obszarze prze-
stępstw gospodarczych. Odnotowano ich spadek
o 12,6% w porównaniu z analogicznym okresem
(styczeń–kwiecień) w roku 2007, przy jednoczesnym
zachowaniu wysokiego poziomu wykrywalności.
Na uwagę zasługuje również fakt znacznego
spadku przestępstw drogowych (o 23,6%).
Pragnę zapewnić, iż Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji dostrzega potrzebę dal-
szego, systematycznego dostosowywania zarówno
organizacyjnego, technicznego, jak i personalnego
Policji do zmieniających się uwarunkowań w zakre-
sie przestępczości. Jedynie poprzez jeszcze inten-
sywniejsze wdrażanie czynności mających na celu
poprawę efektywności działań Policji możliwe jest
utrzymanie pozytywnych tendencji w dziedzinie po-
rządku i bezpieczeństwa publicznego.
Mając na uwadze powyższe, zainicjowany został
proces uproszczenia regulacji i procedur obowiązu-
jących zarówno w tej, jak i pozostałych formacjach
nadzorowanych przez ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji. W tym zakresie istotną rolę od-
grywać będą działania zmierzające do odbiurokra-
tyzowania procedur służbowych oraz decentralizacji
uprawnień, w szczególności poprzez przeniesienie
odpowiedzialności na niższe szczeble zarządzania.
Usprawnienie działania wymaga również doko-
nania przeglądu prawodawstwa pod kątem elimina-
cji nakładających się zadań poszczególnych służb
bezpieczeństwa i porządku publicznego oraz uspraw-
nienia wymiany informacji pomiędzy służbami.
642
Celem podjętych działań będzie wyeliminowanie
dublujących się zadań służb oraz rezygnacja z czyn-
ności nieprzekładających się bezpośrednio na wzrost
bezpieczeństwa obywateli, a także usprawnienie
działania służb resortu spraw wewnętrznych i ad-
ministracji, w tym w szczególności Policji (ze wzglę-
du na zakres, właściwości i wielkość formacji).
Planowane jest przeprowadzenie szerokiej deba-
ty społecznej nad zmianami niektórych ustaw do-
tyczących służb porządku publicznego, w tym pod-
jęcie prac nad opracowaniem nowej ustawy o Poli-
cji, która umożliwi nie tylko sprawne funkcjonowa-
nie tej formacji, lecz również powiązanie jej zadań
ze społecznymi oczekiwaniami w zakresie bezpie-
czeństwa.
W tym aspekcie należy zwrócić uwagę na konty-
nuację badań społecznych dotyczących między inny-
mi oceny pracy Policji w okolicy miejsca zamieszka-
nia Polaków (tj. pracy policjantów, skuteczności Po-
licji w walce z przestępczością, widywania patroli
Policji) oraz lęku przed przestępczością (poczucia
bezpieczeństwa po zmroku oraz największych za-
grożeń), również w okolicy miejsca zamieszkania
Polaków. Uzyskiwane na ich podstawie wyniki mogą
stanowić materiał pomocniczy zarówno dla Mini-
sterstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji w pro-
jektowaniu kierunków działania służb porządku
publicznego, jak również dla Policji jako jedno z na-
rzędzi służących do budowy strategii pracy policji
regionalnych (wojewódzkich oraz stołecznej), czy
planowania służby poszczególnych jednostek.
Wśród istotnych zamierzeń mających na celu
zwiększenie efektywności działania służb podle-
głych ministrowi spraw wewnętrznych i administra-
cji wskazać należy również na uporządkowanie
i wypracowanie jednolitej pragmatyki służbowej
oraz opracowanie jednej ustawy o pracy operacyjnej
dla wszystkich służb wykonujących tego rodzaju
czynności, co umożliwi opracowanie przejrzystych
wytycznych odnoszących się do uprawnień funkcjo-
nariuszy w tym zakresie.
Poprawie efektywności działania Policji służyć bę-
dzie również szersze niż obecnie wykorzystanie za-
rządzania strategicznego wspomagającego proces de-
cyzyjny na szczeblu Komendy Głównej Policji oraz
komend wojewódzkich Policji. W związku z tym istot-
ne jest między innymi wykorzystanie doświadczeń
innych państw w zakresie analizy strategicznej.
Niezwykle ważną rolę odgrywa również zinten-
syfikowanie międzynarodowej współpracy polskiej
Policji. Służyć temu będzie dalszy rozwój sieci ofi-
cerów łącznikowych Policji poza granicami Polski.
W tym aspekcie należy stworzyć mechanizmy
umożliwiające efektywne współdziałanie Policji
i Straży Granicznej.
Ponadto w Komendzie Głównej Policji planuje
się utworzenie sprawnej struktury organizacyjnej
odpowiedzialnej za koordynację międzynarodowej
współpracy.
W celu poprawy efektywności działania Policji
niezbędny jest jej aktywny udział w międzynarodo-
wej wymianie informacji służącej zwalczaniu prze-
stępczości, w tym przestępczości zorganizowanej
i terrorystycznej. W tym aspekcie należy zwrócić
uwagę na rozszerzenie współpracy z Europolem oraz
Interpolem, a na szczeblu wewnętrznym – stworze-
nie spójnego systemu rejestracji i wykorzystania in-
formacji pozyskanej w obrocie międzynarodowym
zarówno Komendy Głównej Policji, jak i na poziomie
komend wojewódzkich Policji.
Mając na uwadze współczesne tendencje w za-
kresie przestępczości, wśród których można wymie-
nić m.in. rozwój cyberprzestępczości czy przestęp-
czości bankowej, koniecznym jest również szersze
rozpoznanie nowych obszarów przestępczości. Wy-
maga to jednak naboru do służby odpowiedniej licz-
by fachowców będących w stanie sprostać zwalcza-
niu wyżej wymienionych zjawisk.
W celu zdecydowanej poprawy efektywności dzia-
łania Policji w zakresie zapewnienia bezpieczeństwa
w ruchu drogowym planowana jest zmiana ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
(t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
oraz wdrożenie systemu automatycznego nadzoru
nad ruchem drogowym, który umożliwi obniżenie
liczby wypadków i ofiar śmiertelnych na drogach.
Zwiększenie efektywności pracy Policji związane
jest również z koniecznością dalszej poprawy infra-
struktury policyjnej, czemu służyć będzie kontynu-
acja „Programu modernizacji Policji, Straży Gra-
nicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochro-
ny Rządu w latach 2007–2009” (Dz. U. z 2007 r.
Nr 35, poz. 213), w szczególności poprzez rozwój
struktury teleinformatycznej, unowocześnianie
sprzętu transportowego, inwestycje w infrastruk-
turę, a także wzmocnienie systemu motywacyjnego
uposażeń funkcjonariuszy. W 2007 r. na moderni-
zację Policji została wydatkowana kwota prawie
870 mln zł. Planuje się, że w latach 2008–2009
kwota ta wzrośnie ponadczterokrotnie (do sumy
4 mld 458 mln zł).
Uprzejmie informuję, że kwestia podniesienia
uposażeń funkcjonariuszy Policji została uregulo-
wana rozporządzeniem ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 8 lutego 2008 r. zmienia-
jącym rozporządzenie w sprawie szczegółowych za-
sad otrzymywania i wysokości uposażenia zasadni-
czego policjantów, dodatków do uposażenia oraz usta-
lania wysługi lat, od której jest uzależniony wzrost
uposażenia zasadniczego (Dz. U. Nr 24, poz. 149).
W wyniku przesunięć środków finansowych przezna-
czonych na realizację innych zadań (w ramach jedne-
go, tego samego budżetu) kwota ogólna na podwyżki
dla policjantów wzrosła do ponad 599 mln zł. W prze-
liczeniu na każdego policjanta oznacza to wzrost
miesięcznego uposażenia o 522 zł brutto. Nadmienić
należy, iż środki finansowe, o których mowa we
wskazanym rozporządzeniu, wypłacane są policjan-
tom z wyrównaniem od 1 stycznia 2008 r.

Program modernizacji polskiej Policji zakłada
przeznaczenie na podniesienie uposażeń w 2009 r.
jeszcze większych środków, bo ponad 619 mln zł.
W ciągu najbliższych trzech lat planuje się przezna-
czyć na podniesienie policyjnych uposażeń ponad
1,5 mld zł. W porównaniu z podwyżkami z lat ubie-
głych, które wynikały jedynie z podniesienia mnoż-
nika kwoty bazowej, zakładane na ten i na następny
rok zmiany uposażenia funkcjonariuszy są najwyż-
sze od 1990 r.
Ponadto pragnę poinformować, że w związku
z uchwaloną przez Sejm RP dnia 20 grudnia 2007 r.
ustawą budżetową na rok 2008 (Dz. U. Nr 19,
poz. 117) plan wynagrodzeń pracowników nieobję-
tych mnożnikowym systemem wynagrodzeń został
zwiększony o kwotę 34 454 000 zł. Zwiększenie wy-
datków na wynagrodzenia zostało dokonane kosz-
tem zmniejszenia wydatków bieżących w Policji.
I tak, średnio na jednego pracownika cywilnego
zatrudnionego w Policji (nieobjętego mnożniko-
wym system wynagrodzeń) przypada podwyżka
w wysokości około 200 zł miesięcznie. Przedmio-
tową podwyżką objętych jest 12 200 pracowników
cywilnych.
W ramach realizacji założeń programu moderni-
zacji Policji, Straży Granicznej z inicjatywy komen-
danta głównego Policji został powołany zespół do
opracowania nowych szczegółowych zasad otrzymy-
wania i wysokości uposażenia zasadniczego poli-
cjantów.
Jednocześnie Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji zobowiązało podległe służby do
przedstawienia założeń w obszarze motywacyjnego
systemu uposażeń w roku 2009 wraz z informacją
o realizacji ww. programu w zakresie „wdrażania
motywacyjnego systemu uposażeń funkcjonariuszy
w roku 2008”.
Skuteczna i rzetelna realizacja powyższych dzia-
łań powinna w znaczący sposób przyczynić się do
zwiększenia efektywności funkcjonowania Policji,
a ponadto będzie impulsem do wypracowania wspól-
nego systemu wymiany informacji między podmio-
tami wykonującymi zadania w zakresie bezpieczeń-
stwa i porządku publicznego, który pozwoliłby na
dokonanie rzetelnej i całościowej diagnozy rzeczywi-
stego stanu zagrożenia przestępczością.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
643
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie przebiegu drogi S19 na terenie
powiatu kraśnickiego (3106)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji pana posła Jarosława Stawiarskiego z dnia
6 maja 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia 13 maja
2008 r., znak: SPS-023-3106/08, w sprawie przebiegu
drogi S-19 przez teren powiatu kraśnickiego, uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
Przebieg trasy drogi ekspresowej S-19 na odcin-
ku obejścia miasta Kraśnika był ustalany przy
udziale m.in. Starostwa Powiatowego w Kraśniku.
Następnie został on zatwierdzony protokółem nr 12/
2006 z wyjazdowego posiedzenia Komisji Oceny
Przedsięwzięć Inwestycyjnych działającej przy Ge-
neralnym Dyrektorze Dróg Krajowych i Autostrad,
które odbyło się w dniu 17 marca 2006 r. w siedzibie
oddziału GDDKiA w Lublinie.
W chwili obecnej zgodnie z ustaleniami ww. pro-
tokółu trwają prace związane z uszczegółowieniem
przebiegu trasy drogi ekspresowej S-19 w rejonie
ul. Wojskowej oraz dodatkowo związane z projekto-
wanym odcinkiem drogi stanowiącym połączenie
dwóch obwodnic Kraśnika w ciągu drogi ekspreso-
wej S-19 i drogi krajowej nr 74. Jednocześnie należy
podkreślić, że GDDKiA nie występowała jeszcze
o wydanie decyzji administracyjnych niezbędnych
do zakończenia procesu przygotowawczego. Nato-
miast w związku z faktem, iż obecnie trwają prace
projektowe na etapie uszczegółowienia koncepcji
programowej, możliwe jest wprowadzenie uzasad-
nionych zmian rozwiązań projektowych.
Prace projektowe na bieżąco konsultowane są ze
wszystkimi niezbędnymi instytucjami, w tym m.in.
ze Starostwem Powiatowym w Kraśniku, Urzędem
Miejskim w Kraśniku i Urzędem Gminy Kraśnik.
Ponadto pracownicy oddziału GDDKiA w Lublinie
uczestniczą wraz z przedstawicielami biura projek-
tów w spotkaniach organizowanych przez władze
samorządowe – również przy udziale zainteresowa-
nych mieszkańców w przypadku stwierdzenia przez
władze lokalne zaistnienia takiej konieczności. Do-
kumentacja przebiegu tych spotkań znajduje się
w posiadaniu GDDKiA.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
644
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie prywatyzacji
Fabryki Łożysk Tocznych Kraśnik SA (3107)
W odpowiedzi na pismo z dnia 13 maja 2008 r.
(znak: SPS-023-3107/08) przekazujące interpelację
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana Jaro-
sława Stawiarskiego w sprawie prywatyzacji Fabry-
ki Łożysk Tocznych Kraśnik SA uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Strategia prywatyzacji FŁT Kraśnik SA przyjęta
w oparciu o wyniki analizy czynników wpływają-
cych na wybór sposobu prywatyzacji, w tym cele
prywatyzacji, pozycja konkurencyjna spółki, bieżą-
ca i perspektywiczna sytuacja FŁT Kraśnik SA
przewiduje sprzedaż do 85% akcji inwestorowi stra-
tegicznemu wyłonionemu w trybie publicznego za-
proszenia do rokowań.
Proces prywatyzacji fabryki w chwili obecnej
znajduje się na etapie odbioru analiz przedprywaty-
zacyjnych spółki. Po zakończeniu tego etapu nastąpi
ogłoszenie publicznego zaproszenia do rokowań i roz-
poczęcie negocjacji w wyłonionymi do rozmów pod-
miotami. Potencjalni inwestorzy, którzy dotychczas
wyrazili wstępne zainteresowanie udziałem w pry-
watyzacji FŁT Kraśnik SA, będą mogli odpowiedzieć
na publiczne zaproszenie ministra Skarbu Państwa,
składając ofertę zakupu akcji spółki.
Proces prywatyzacji FŁT Kraśnik SA jest reali-
zowany zgodnie z przyjętym planem. Nieuprawnio-
ne zatem jest twierdzenie, że proces uległ spowolnie-
niu. Przeciwnie, w roku 2008 miały miejsce realne
działania prywatyzacyjne: w wyniku postępowania
o udzielenie zamówienia publicznego przeprowadzo-
nego w trybie przetargu nieograniczonego zawarto
umowę z firmą F5 Konsulting sp. z o.o. na doradz-
two w procesie prywatyzacji FŁT Kraśnik SA, do-
radca przedłożył komplet analiz przedprywatzyacyj-
nych, przyjęto również strategię prywatyzacji spół-
ki. Zakończenie procesu prywatyzacji FŁT Kraśnik
SA planowane jest w bieżącym roku.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie kosztów ogrzewania
domów jednorodzinnych olejem opałowym
i gazem płynnym (3109)
W odpowiedzi na pismo z dnia 14 maja 2008 r.
(znak: SPS-023-3109/07) dotyczące interpelacji
pana posła Tomasza Piotra Nowaka w sprawie kosz-
tów ogrzewania domów jednorodzinnych olejem
opałowym i gazem płynnym przedstawiam następu-
jące stanowisko.
Największy wpływ na poziom cen wszystkich pa-
liw ciekłych, w tym paliw grzewczych, na rynku
krajowym ma cena ropy naftowej. Odnotowywane
od kilku lat perturbacje na światowym rynku nafto-
wym spowodowały, że cena ropy naftowej od roku
2004 do chwili obecnej wzrosła o około 300%.
(W 2004 r. cena ropy naftowej wahała się w grani-
cach od 30 $ do 45 $ za baryłkę – obecnie cena barył-
ki przekroczyła 130 $). Polska jako kraj nieposiada-
jący własnych zasobów tego surowca uzależniona
jest w 98% od importu ropy naftowej, a co za tym
idzie – nie ma możliwości wpływu na jej cenę.
Na uwagę zasługuje fakt, że ceny detaliczne pa-
liw w Polsce mimo tak drastycznych podwyżek cen
surowca wzrosły w znacznie mniejszym zakresie.
Mniejszy wzrost cen paliw na rynku krajowym wy-
nikał przede wszystkim ze znacznego udziału po-
datków w cenie końcowej paliwa oraz utrzymującej
się silnej pozycji złotówki wobec dolara amerykań-
skiego. Ceny paliw w Polsce zostały uwolnione
w 1997 r. i od tego czasu kształtowane są przez ry-
nek. Ceny hurtowe paliw, dwóch największych kra-
jowych producentów, tj. PKN Orlen SA i Grupy Lo-
tos SA, ustalane są na podstawie notowań świato-
wych. Zmiany cen hurtowych w rafineriach krajo-
wych są odzwierciedleniem sytuacji na rynkach
międzynarodowych. Należy podkreślić, że poziom
cen hurtowych w Polsce jest nieco niższy od cen
światowych, co daje gwarancję, że paliwa importo-
wane nie stanowią zagrożenia dla producentów
krajowych.
Odnosząc się do możliwości zmniejszenia wyso-
kości podatku akcyzowego zawartego w paliwach
przeznaczonych do ogrzewania, poniżej przedsta-
wiam stanowisko Departamentu Podatku Akcy-
zowego i Ekologicznego Ministerstwa Finansów
przekazane w piśmie z dnia 26 maja 2008 r. (znak:
AE VII/065/20/KZK/08/2503) w przedmiotowej
sprawie:
— gaz płynny do celów grzewczych nie jest objęty
stawką podatku akcyzowego,
— stawka podatku akcyzowego na olej opałowy
lekki w latach 2000–2008 kształtuje się następu-
jąco:
 645

Odpowiedź
od 1.01.2000 r. od 1.03.2000 r. od 1.09.2000 r.
2000
105 zł/1000 l 110 zł/1000 l 115 zł/1000 l
od 1.01.2001 r. od 1.06.2001 r. podsekretarza stanu
2001
123 zł/1000 l 130 zł/1000 l w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
2002
od 1.01.2002 r. na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
160 zł/1000 l
od 1.01.2003 r.
2003
195 zł/1000 l
w sprawie Programu Rozwoju
od 1.01.2004 r. Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (3111)
2004
197 zł/1000 l
2005 od 1.01.2005 r. od 15.09.2005 r. Nawiązując do interpelacji pana posła Tomasza
233 zł/1000 l 232 zł/1000 l Piotra Nowaka, przesłanej przez Pana Marszałka
2006 przy piśmie nr SPS-023-3111/08 z dnia 14 maja br.,
232 zł/1000 l
w sprawie przyspieszenia uruchomienia działania:
2007
232 zł/1000 l Poprawianie i rozwijanie infrastruktury związanej
2008 z rozwojem i dostosowaniem rolnictwa i leśnictwa,
232 zł/1000 l
Schemat II: Gospodarowanie rolniczymi zasobami
wodnymi Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
Z wyżej przedstawionych danych wynika, że na lata 2007–2013, przekazuję Panu Marszałkowi
w latach 2000–2008 nastąpił wzrost akcyzy na olej następującą informację w tej sprawie.
opałowy lekki o 127 zł/1000l, tj. o ok. 13 gr za litr. Chciałbym poinformować Pana Marszałka, że
Podkreślenia wymaga fakt, że od 2005 r. stawka ta wdrożenie PROW 2007–2013 następuje według odręb-
pozostaje na niezmienionym poziomie. Mimo to ceny nych, nowych procedur ustalonych przepisami UE.
hurtowe wskazują tendencję rosnącą – cena hurto- Pomoc na rozwój rolnictwa i obszarów wiejskich
wa oleju opałowego lekkiego wzrosła o ok.780 zł za w ramach wspólnej polityki rolnej została wyodręb-
1000 litrów w ciągu ostatniego roku. Oznacza to, że niona z funduszy strukturalnych. Najistotniejszą
wzrost cen oleju opałowego nie wynika z wysokości zmianą w stosunku do rozwiązań obowiązujących
podatku akcyzowego. w latach 2000–2006 było utworzenie w miejsce Eu-
Dodatkowo minister finansów, realizując polity- ropejskiego Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej
kę w zakresie podatku akcyzowego, oprócz zabezpie- (EFOGR) dwóch funduszy:
czenia przewidzianych w ustawie budżetowej wpły- — Europejskiego Funduszu Gwarancji Rolnej
wów z tytułu akcyzy, bierze pod uwagę także inne (EFGR) – finansującego głównie interwencję rynko-
czynniki, w tym wynikające z akcesji Polski do Unii wą i dopłaty bezpośrednie,
Europejskiej, m.in. poziom minimalnych stawek po- — Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz
datku akcyzowego określonych w przepisach prawa Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) – finansu-
wspólnotowego. jącego Program Rozwoju Obszarów Wiejskich.
Minister gospodarki nie ma obecnie prawnych Podobnie jak w latach 2004–2006, tak i na lata
możliwości regulowania cen paliw, a także ingero- 2007–2013 realizacja celów polityki rolnej i rozwoju
wania w wysokość marży stosowanej przez rafinerie obszarów wiejskich opiera się na „Strategicznych
czy poszczególnych operatorów stacji paliw. Dodat- wytycznych Wspólnoty”, na podstawie których każ-
kowo użycie metod administracyjnych do regulowa- dy kraj członkowski, aby móc korzystać ze środków
nia cen paliw byłoby sprzeczne z zasadami funkcjo- EFRROW, przygotował tzw. Krajowy Plan Strate-
nowania gospodarki rynkowej. giczny (KPS), w którym określił główne założenia
i cele polityki na lata 2007–2013. KPS był podstawą
Minister do opracowania programów operacyjnych, tj. Pro-
Waldemar Pawlak gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013.
Polski PROW 2007–2013 został przyjęty przez
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r. KE podczas posiedzenia Komitetu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich (Rural Development Committee) w dniu
24 lipca 2007 r. jednogłośnie. Jest to największy pro-
gram dotyczący rozwoju obszarów wiejskich spośród
wszystkich programów krajów Unii Europejskiej
i został zaakceptowany jako jeden z pierwszych pro-
gramów w nowej perspektywie finansowej na lata
2007–2013.
Wdrożenie poszczególnych działań PROW 2007–
–2013 w ramach utworzonego nowego funduszu
EFRROW wymagało przygotowania nowego syste-
mu wdrożeniowego, przygotowania szeregu aktów
prawnych i określonych nowych skomplikowanych
646
procedur wdrożeniowych. Nowością jest także ko-
nieczność akredytowania agencji płatniczej i proce-
dur podmiotów wdrażających, do których delegowa-
no poszczególne działania.
Mimo to większość najważniejszych działań
PROW 2007–2013, wdrażanych przez Agencję Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, zostało już
uruchomionych: Ułatwianie startu młodym rolni-
kom, Renty strukturalne, Modernizacja gospo-
darstw rolnych, Zwiększanie wartości dodanej pod-
stawowej produkcji rolnej i leśnej, Grupy producen-
tów rolnych, Wspieranie gospodarowania na obsza-
rach górskich i innych obszarach o niekorzystnych
warunkach gospodarowania (ONW) i Zalesianie
gruntów rolnych oraz zalesianie gruntów innych
niż rolne.
W dniu 5 czerwca br. rozpocznie się nabór wnio-
sków w ramach działania: Różnicowanie w kierun-
ku działalności nierolniczej.
W drugiej kolejności, w drugim, trzecim i czwar-
tym kwartale br., zostaną uruchomione pozostałe
działania wdrażane przez ARiMR oraz działania de-
legowane do samorządów województw.
Weszły w życie już trzy akty prawne dotyczące
działań delegowanych do samorządów województw,
a mianowicie:
1) rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 14 lutego 2008 r. (Dz. U. Nr 38, poz. 220)
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przy-
znawania pomocy finansowej w ramach działania
„Odnowa i rozwój wsi” objętego Programem Rozwo-
ju Obszarów Wiejskich na lata 2007–201,
2) rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 1 kwietnia 2008 r. (Dz. U. Nr 60, poz. 373)
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przy-
znawania pomocy finansowej w ramach działania
„Podstawowe usługi dla gospodarki i ludności wiej-
skiej” objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013,
3) rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 24 kwietnia 2008 r. (Dz. U. Nr 80,
poz. 480) w sprawie szczegółowych warunków i try-
bu przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania „Poprawianie i rozwijanie infrastruktury
związanej z rozwojem i dostosowywaniem rolnictwa
i leśnictwa przez scalanie gruntów” objętego Pro-
gramem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013.
Podpisane w ostatnich dniach przez ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi zostały także dwa rozporządze-
nia do działań osi IV: Leader.
Natomiast projekt rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi w sprawie szczegółowych wa-
runków i trybu przyznawania oraz wypłaty pomocy
finansowej w ramach działania: Poprawianie i roz-
wijanie infrastruktury związanej z rozwojem i do-
stosowywaniem rolnictwa i leśnictwa przez gospo-
darowanie rolniczymi zasobami wodnymi jest po
wszystkich koniecznych uzgodnieniach. Po uzyska-
niu zwolnienia z Komisji Prawniczej Centrum Legi-
slacyjnego Rządu, rozporządzenie to zostanie podpi-
sane przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi prawdo-
podobnie w pierwszej połowie czerwca br.
Obecnie zespół do spraw opracowania i modyfi-
kacji procedur wykonywania zadań instytucji za-
rządzającej delegowanych do samorządów woje-
wództw w ramach Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, powołany przez mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi finalizuje już także
prace nad przygotowaniem wzorcowych dokumen-
tów wdrożeniowych i proceduralnych dla samorzą-
dów województw.
Termin naboru wniosków na ww. działanie zo-
stanie ogłoszony przez samorządy województw po
ogłoszeniu ich gotowości do uruchomienia ww. dzia-
łania oraz uzyskania akredytacji Agencji Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Przewiduje się, że uruchomienie tego działania
będzie następowało sukcesywnie w różnych woje-
wództwach w III i IV kwartale br.
Przekazując powyższe, chciałbym jednocześnie
poinformować Pana Marszałka, że minister rolnic-
twa i rozwoju wsi podejmuje działania w celu zwięk-
szenia puli środków na wykonanie najpilniejszych
zadań melioracyjnych dla wojewodów w ramach bu-
dżetu państwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił do mi-
nistra finansów o zmianę przeznaczenia części środ-
ków przewidzianych w poz. 50 rezerw celowych bu-
dżetu: Ubezpieczenie upraw i zwierząt gospodar-
skich na zadania w zakresie melioracji w kwocie
60 000 tys. zł.
Informuję ponadto, że w ramach obowiązkowej
modulacji podziału środków w ramach wspólnej po-
lityki rolnej, zgodnie z zaproponowanymi założenia-
mi zmian w przepisach UE, państwa członkowskie
po roku 2010 będą mogły zwiększyć pulę środków
między innymi na poprawę gospodarki wodnej jesz-
cze w ramach PROW 2007–2013.
Przekazując powyższe, chciałbym prosić Pana
Marszałka, aby posłowie RP wspierali nadal wysiłki
ministra rolnictwa i rozwoju wsi o zwiększenie środ-
ków na gospodarkę wodną dla samorządów woje-
wództw w budżecie na 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bogusław Nadolnik
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Biernackiego,
Zdzisława Czuchy i Witolda Namyślaka
w sprawie planowanego utworzenia
wielkopowierzchniowych kopalni kruszyw
w woj. pomorskim (3112)
W odpowiedzi na interpelację posłów Marka
Biernackiego, Zdzisława Czuchy oraz Witolda Na-
myślaka, z dnia 8 maja 2008 r., przesłaną przy pi-
śmie z dnia 14 maja 2008 r. (SPS-023-3112/08),
w sprawie wielkopowierzchniowych kopalń kruszyw
w województwie pomorskim uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Na terenie gminy Kościerzyna aktualnie waż-
nych jest osiem koncesji na wydobywanie kopaliny
pospolitej – piasków i żwirów z następujących złóż:
Niedamowo II, Niedamowo IV, Rybaki II pole C, Ry-
baki IV, Rybaki V, Rybaki VI, Gostomie II oraz
Grzybowo II. Koncesje te zostały udzielone przez
marszałka województwa pomorskiego. Do tego sa-
mego organu (a nie ministra środowiska) należy po-
dejmowanie decyzji w sprawie rozbudowy wyżej opi-
sanych kopalni, prowadzonych m.in. przez spółki
z o. o. DechPol i Gdańska Grupa Konsultingowa
„System”. O tym fakcie zostało również poinformo-
wane Stowarzyszenie Społeczny Komitet Ochrony
Krajobrazu Ziemi Kościerskiej (pismo z dnia 10 paź-
dziernika 2007 r., znak: DGp-052-5/7739/07/RR prze-
kazujące zgodnie z właściwością do rozpatrzenia pro-
test stowarzyszenia przeciwko rozbudowie istnieją-
cych żwirowni na terenie gminy Kościerzyna).
W dniu 15 maja 2007 r. do ministra środowiska
wpłynęły dwa odwołania od koncesji nr 3/07 mar-
szałka województwa pomorskiego z dnia 6 kwietnia
2007 r. (udzielonej Gdańskiej Grupie Konsultingo-
wej „System” sp. z o.o. w Rybakach na wydobywa-
nie kruszywa naturalnego ze złoża Rybaki VI), zło-
żone przez gminę miejską Kościerzyna oraz Szpital
Specjalistyczny w Kościerzynie. Działając jako or-
gan drugiej instancji, umorzyłem postępowanie od-
woławcze (decyzja z dnia 26 lipca 2007 r., znak:
DGp-477-19/6471/07/RR), bowiem odwołanie zo-
stało złożone przez podmioty, które nie wykazały
interesu prawnego w zakresie zgłoszonego żąda-
nia. Gmina miejska Kościerzyna zaskarżyła przed-
miotową decyzję do Wojewódzkiego Sądu Admini-
stracyjnego w Warszawie. Termin rozpoznania skar-
gi nie jest znany. Rozpoznając opisane wyżej odwo-
łanie, nie dopatrzyłem się uchybień postępowania
koncesyjnego, które mogłyby uzasadnić podjęcie
z urzędu działań zmierzających do podważenia opi-
sanej koncesji. Nie dopatruje się także w działa-
niach władz publicznych naruszenia zasad wyrażo-
nych w art. 74 Konstytucji RP.
647
W sytuacjach wymaganych prawem uzyskanie
wcześniej opisanych koncesji było poprzedzane de-
cyzjami wójta gminy Kościerzyna w sprawie środo-
wiskowych uwarunkowań przedsięwzięcia (z dnia
21 czerwca 2007 r. – złoże Rybaki II, z dnia 15 lutego
2007 r. – złoże Rybaki VI oraz z dnia 17 październi-
ka 2007 r. – złoże Grzybowo II). Wspomniane decy-
zje były poprzedzone postępowaniem w sprawie oce-
ny oddziaływania na środowisko (co wymagało
przedłożenia raportu o oddziaływaniu przedsięwzię-
cia na środowisko) oraz prowadzonym z udziałem
społeczeństwa. Jak wynika z uzasadnień wspomnia-
nych decyzji pod adresem zamierzonych przedsię-
wzięć nie zgłoszono żadnych uwag. Postępowania
zmierzające do wydania decyzji w sprawie środowi-
skowych uwarunkowań nie wykazały, by zamierzo-
ne wydobycie kopaliny mogło stworzyć zagrożenie
dla środowiska, w tym dla wód (powierzchniowych,
podziemnych), funkcjonowania obiektów służących
lecznictwu, a zasięg uciążliwości powodowanych
wydobyciem kopaliny będzie nieznaczny. Przedmio-
tem koncesji na wydobywanie kopaliny nie jest nato-
miast ochrona powietrza przed zanieczyszczeniem
bądź ochrona przed hałasem. O wymaganiach doty-
czących takiej ochrony orzeka starosta (wyjątkowo
marszałek województwa), działając na podstawie
prawa ochrony środowiska – ustawa z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. (Dz. U. z 2008 r. Nr 28, poz. 150). Mini-
ster środowiska nie jest władny do ingerencji w spra-
wy objęte zadaniami innych organów administracji
publicznej (np. w zakresie ochrony powietrza, ochro-
ny przed hałasem). Z tej samej przyczyny nie może
dokonać weryfikacji wspomnianych decyzji w spra-
wie środowiskowych uwarunkowań przedsięwzię-
cia. Kompetencje w tym zakresie przysługują Samo-
rządowemu Kolegium Odwoławczemu w Gdańsku.
Minister środowiska nie jest również właściwy
do zajmowania stanowiska w sprawie prawidłowości
sporządzania miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego gminy Kościerzyna. Planowanie
przestrzenne na szczeblu gminy jest jej zadaniem
własnym. Oznacza to, że organy administracji rzą-
dowej nie mogą (z wyjątkiem sytuacji wyraźnie prze-
widzianych prawem) ingerować w tok czynności pla-
nistycznych. Miejscowy plan zagospodarowania prze-
strzennego jest aktem prawa miejscowego, uchwala-
nym przez radę gminy. Sporządzenie takiego planu
nie jest rozstrzygnięciem samodzielnym. Wymaga
szeregu uzgodnień i opinii z właściwymi organami
(art. 18 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowa-
niu i zagospodarowaniu przestrzennym). Dodatko-
wo projekt planu jest wykładany na 21 dni do pu-
blicznego wglądu i każdy (bez względu na to, czy ma
w tym interes prawny) może zgłosić krytyczne uwa-
gi pod adresem projektowanego planu. Jeżeli plan
zagospodarowania przestrzennego zostanie uchwa-
lony, stanowi on tzw. akt prawa miejscowego, po-
wszechnie obowiązujący na danym terenie. Może on
stać się przedmiotem kontroli sądowoadministracyj-
648
nej, inicjowanej przez tych, którzy mają w tym inte-
res prawny.
W odniesieniu do lasów Skarbu Państwa będą-
cych w zarządzie Nadleśnictwa Kościerzyna uprzej-
mie wyjaśniam, iż kryteria przy wydawaniu zgody
na wyłączenie gruntów leśnych z produkcji (wyrąb
drzewostanu jest tylko częścią takiej zgody) opierają
się na zgodności z wypisem z aktualnego planu miej-
scowego przeznaczającego przedmiotowe grunty na
cele prowadzenia działalności górniczej, dokumen-
cie świadczącym o prawie do dysponowania grun-
tem oraz koncesji. Decyzje (zgody) wydawane są jed-
norazowo na niewielkie obszary i nie prowadzi się
badań wpływu na stosunki wodne.
Ingerencja w ekosystemy leśne w całym procesie
wydobywczym wielkopowierzchniowych kopalń kru-
szywa naturalnego nigdy nie dotyczy jednorazowo
całej powierzchni złoża. Grunty, na których kończy
się eksploatację, na bieżąco są rekultywowane zgod-
nie z kierunkiem wyznaczonym przez stosowną de-
cyzję starosty. Działania Regionalnej Dyrekcji La-
sów Państwowych w Gdańsku w żaden sposób nie
naruszają art. 74 Konstytucji RP. Dyrektor RDLP,
wydając zgodę na wyłączenie gruntów leśnych z pro-
dukcji stosownie do przepisów ustawy o ochronie
gruntów rolnych i leśnych, uwzględnia obowiązują-
ce prawo miejscowe, jakim jest plan zagospodarowa-
nia przestrzennego.
Zapewnienie ochrony pojedynczych stanowisk
roślin chronionych wymienionych w wystąpieniu
panów posłów może być zapewnione przeniesieniem
tych stanowisk w miejsca niezagrożone.
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Cichonia
w sprawie planowanych zmian legislacyjnych
w zakresie ochrony i opieki nad zabytkami
(3113)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Janusza Cichonia z dnia 8 maja
2008 r. w sprawie planowanych zmian legislacyj-
nych w zakresie ochrony i opieki nad zabytkami,
przekazaną ministrowi kultury i dziedzictwa naro-
dowego przy piśmie Marszałka Sejmu RP z dnia
14 maja 2008 r., nr SPS-023-3113/08, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następującego stanowiska.
Trwające obecnie prace legislacyjne nad zmianą
ustawy z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków
i opiece nad zabytkami (Dz. U. nr 162, poz. 1568,
z późn. zm.) nie dotyczą kwestii poruszonych przez
pana posła, gdyż te, zdaniem ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego nie wymagają zmian.
Proponowane zmiany mają na celu uporządko-
wanie kwestii ochrony i ewidencji zabytków w związ-
ku z tworzonymi miejscowymi planami zagospoda-
rowania przestrzennego oraz doprecyzowanie prze-
pisów dotyczących wywozu zabytków z terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej. Nowelizacja ustawy w spo-
sób znaczący zmienia również organizację woje-
wódzkich urzędów ochrony zabytków. Są to zmiany
niezbędne i oczekiwane przez środowiska związane
z ochroną i opieką nad dziedzictwem narodowym.
Jak zaznaczono na wstępie, proponowana nowe-
lizacja nie uwzględnia zmian w zakresie przedsta-
wionym przez pana posła. Celem ustawy z 23 lipca
2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami,
jak czytamy w jej pierwszym artykule, jest określe-
nie przedmiotu, zakresu i formy ochrony zabytków
oraz opieki nad nimi, zasady tworzenia krajowego
programu ochrony zabytków i opieki nad zabytkami
oraz finansowania prac konserwatorskich, restaura-
torskich oraz robót budowlanych przy zabytkach
oraz organizację organów ochrony zabytków. Zapisy
ustawy o ochronie i opiece nad zabytkami są zgodne
z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
2 kwietnia 1997 r., której przepisy w art. 5 mówią
m.in., iż „Rzeczpospolita Polska (…) strzeże dzie-
dzictwa narodowego oraz zapewnia ochronę środo-
wiska, kierując się zasadą zrównoważonego rozwo-
ju”, a w art. 6 ust. 1 stanowią, że „Rzeczpospolita
Polska stwarza warunki upowszechniania i równe-
go dostępu do dóbr kultury, będącej źródłem tożsa-
mości narodu polskiego, jego trwania i rozwoju.”
Przepisy o ochronie i opiece nad zabytkami są
również w pełni zgodne z regulacjami ogólnymi
określonymi w Kodeksie cywilnym i Kodeksie kar-
nym, o czym mowa poniżej.
Sygnalizowane przez pana posła wątpliwości
prawne dotyczące definicji zabytku przedstawionej
w art. 3 poz. 1 ustawy o ochronie i opiece nad za-
bytkami oraz prawa własności Skarbu Państwa do
zabytków archeologicznych wydają się nieuzasad-
nione, mając na uwadze zapisy art. 183 § 1, art. 184
§ 1, a przede wszystkim art. 189 Kodeksu cywilne-
go. Zapis art. 189 Kodeksu cywilnego znajduje
zresztą odzwierciedlenie w przepisach ustawy
o ochronie i opiece nad zabytkami określonych
w art. 35 ust. 1 i 2.
Definicja zabytku archeologicznego określona
w art. 3 ust. 4 ustawy o ochronie i opiece nad zabyt-
kami również nie nastręcza trudności interpretacyj-
nych służbom konserwatorskim. Definicja ta, co
warto podkreślić, nie określa cezury wiekowej za-
bytku, ponieważ kryterium pozwalającym uznać
dany zabytek za archeologiczny nie jest jego wiek,
ale kontekst odkrycia. Dlatego fundamentalne zna-
czenie dla wartości historycznej i naukowej zabytku
archeologicznego ma profesjonalne zadokumento-

wanie jego kontekstu stratygraficznego podczas me-
todycznej eksploracji.
W związku z powyższym zabytki zalegające
w ziemi lub pod wodą pochodzące z okresu I lub II
wojny światowej spełniają definicję zabytku arche-
ologicznego, o ile ich kontekst zalegania posiada
wartość naukową.
W podobny sposób dziedzictwo archeologiczne
definiuje Europejska Konwencja o Ochronie Dzie-
dzictwa Archeologicznego sporządzona w La Valetta
dnia 16 stycznia 1992 r. i ratyfikowana przez Polskę
w 1995 r. (Dz. U. nr 120, poz. 564, z dn. 9 paździer-
nika 1996 r.). Konwencja zobowiązuje państwa-sy-
gnatariuszy m.in. do stworzenia systemu ochrony
prawnej dziedzictwa archeologicznego, który uwzględ-
ni obowiązek zgłaszania przez znalazcę uprawnio-
nym organom przypadkowego odkrycia przedmio-
tów należących do dziedzictwa archeologicznego
i udostępnianie ich dla przeprowadzenia badań (art. 2
ust. 3) Strony zobowiązały się też stworzyć procedu-
ry upoważniające do przeprowadzenia oraz nadzoru
wykopalisk i innych prac archeologicznych w taki
sposób, aby zapobiec wszelkim nielegalnym wykopa-
liskom oraz przemieszczeniu przedmiotów dziedzic-
twa archeologicznego i zapewnić, aby archeologicz-
ne wykopaliska i poszukiwania były przeprowadza-
ne w sposób naukowy (art. 3 ust. 1). W odniesieniu
do wykrywaczy metali konwencja zaleca, aby uza-
leżnić od specjalnego wcześniejszego upoważnienia,
jeżeli jest ono przewidziane przez prawo wewnętrz-
ne danego państwa, użycie wykrywaczy metalu oraz
jakichkolwiek innych środków i metod wykrywania
w poszukiwawczych pracach archeologicznych (art. 3
ust. 3). Art. 10 konwencji reguluje kwestie zapobie-
gania niedozwolonemu obiegowi przedmiotów dzie-
dzictwa archeologicznego, m.in. poprzez zakazanie
muzeom i innych jednostkom znajdującym się pod
kontrolą państwa nabywanie zabytków archeolo-
gicznych pochodzących z nielegalnych wykopalisk
i poszukiwań.
Ponadto podnoszony przez pana posła argument
o „odzyskiwaniu zabytków” przez prywatnych po-
szukiwaczy stoi w sprzeczności z konstytucyjną za-
sadą zrównoważonego rozwoju (art. 5 Konstytucji
RP z dn. 2 kwietnia 1997 r.). Zasada zrównoważone-
go rozwoju, jako nowoczesna strategia rozwoju spo-
łeczno-gospodarczego, obejmująca m.in. ochronę dzie-
dzictwa przyrodniczego i kulturowego, które należy
przekazać kolejnym pokoleniom w stopniu równym
lub wzbogaconym, dotyczy także sfery zabytków.
Zasada ta jest niezwykle istotna właśnie w odniesie-
niu do dziedzictwa archeologicznego, które mieści
się w kategorii dziedzictwa nieodnawialnego. Z punk-
tu widzenia archeologii największą wartość poznaw-
czą ma bowiem układ nawarstwień, czyli tzw. stra-
tyfikacja, a nie pojedyncze zabytki pozbawione kon-
tekstu. Z tego względu naczelnym priorytetem kon-
serwatorstwa archeologicznego jest ochrona zabyt-
ków in situ, a ich eksploracja jest możliwa jedynie
w sytuacji zagrożenia.
649
A zatem amatorskie poszukiwanie zabytków jest
nieodwracalnym niszczeniem dziedzictwa archeolo-
gicznego, a zatrzymywanie znalezisk przywłaszcze-
niem własności Skarbu Państwa. Wykup tego typu
znalezisk przez placówki muzealne słusznie budzi
wątpliwości pana posła odnośnie do legalności tych
działań, gdyż w myśl art. 291 i 292 Kodeksu karne-
go jest to paserstwo, które dodatkowo napędza ko-
niunkturę dla działań przestępczych, w tym wypad-
ku niszczenia stanowisk archeologicznych.
Stąd konieczność jednoznacznych uregulowań
prawnych dla działań tzw. poszukiwaczy skarbów,
które znalazły się w ustawie o ochronie zabytków
i opiece nad zabytkami oraz w przepisach wykonaw-
czych. Prawo polskie dopuszcza możliwość prowa-
dzenia legalnych poszukiwań z użyciem sprzętu
elektronicznego także przez osoby prywatne niebę-
dące archeologami, pod warunkiem uzyskania sto-
sownego pozwolenia od właściwego wojewódzkiego
konserwatora zabytków. Nie ma jednak możliwości
nabycia prawa własności do znalezionych zabytków,
jeśli spełniają one warunki definicji zabytku arche-
ologicznego. Poszukiwania takie mają w Polsce miej-
sce, jednak liczba wydawanych pozwoleń jest bardzo
niska z uwagi na nikłe zainteresowanie nimi środo-
wiska eksploratorów. Liczba działających w Polsce
poszukiwaczy amatorów szacowna jest na około
60 000–100 000, jednak z uwagi na w większości
nielegalny charakter prowadzonej działalności nie
są oni nigdzie zrzeszeni, stąd liczby tej nie można
zweryfikować.
Jeśli chodzi o stosowane w Europie rozwiązania
prawne w zakresie amatorskich poszukiwań zabyt-
ków, to problem ten jest od kilku lat szeroko dysku-
towany w środowiskach naukowców i konserwato-
rów związanych z archeologią. Należy bowiem pod-
kreślić, że dziedzictwo archeologiczne jest szczegól-
nie narażone na zniszczenie przez czynniki tak na-
turalne, jak i związane z działalnością człowieka.
Wśród czynników ludzkich najpoważniejszym za-
grożeniem są inwestycje budowlane i infrastruktu-
ralne, głęboka orka, a także narastające rabowanie
stanowisk archeologicznych przez środowiska tzw.
detektorystów. W toku dyskusji międzynarodowych
coraz częściej wskazuje się potrzebę zaostrzenia
sankcji wobec tego typu przestępstw oraz wskazuje
się konieczność rozwijania inicjatyw edukacyjnych
jako najlepszej metody zapobiegania temu zjawisku.
W Polsce, podobnie jak w krajach skandynaw-
skich, istnieje też wiele przykładów owocnej współ-
pracy środowisk poszukiwaczy i archeologów. Po-
szukiwacze amatorzy uczestniczą w profesjonalnych
ekspedycjach archeologicznych, choć oczywiście nie
nabywają prawa własności do ewentualnych znale-
zisk. Sami przedstawiciele tego środowiska deklaru-
ją jednak, że motywem prowadzenia przez nich po-
szukiwań jest pasja poznania, a nie chęć zysku, dla-
tego rozwiązanie takie wydaje się satysfakcjonujące
dla obu stron.
650
Należy podkreślić, że na tle obowiązujących
w poszczególnych państwach europejskich rozwią-
zań prawnych regulujących problem amatorskich
poszukiwań zabytków Polska wypada bardzo dobrze
w zakresie jasności i skuteczności obowiązującego
u nas prawa, które nie jest wcale tak restrykcyjne,
jak w wielu innych państwach UE, np. w Irlandii
i Francji. Społeczeństwa tych państw, jak powszech-
nie wiadomo, otaczają swoje dziedzictwo narodowe
najwyższym szacunkiem.
W odniesieniu do przestępstw przeciwko zabyt-
kom, których ochrona jest konstytucyjnym obowiąz-
kiem Rzeczypospolitej, a ich zachowanie jest „źró-
dłem tożsamości narodu polskiego, jego trwania
i rozwoju” (art. 6 ust. 1 Konstytucji RP z 2 kwietnia
1997 r.), nie może być zatem mowy o żadnych kom-
promisach.
Reasumując, środowiska konserwatorskie i na-
ukowe są w pełni świadome istniejących w Polsce
zagrożeń dla dziedzictwa archeologicznego. Problem
nie leży jednak w przepisach, które spełniają kon-
stytucyjny obowiązek państwa związany z ochroną
dziedzictwa w myśl zasady zrównoważonego rozwo-
ju. Z pełnym przekonaniem należy zatem wspierać
inicjatywy mające na celu lepszą egzekucję wymie-
nionych w ustawie przepisów, w tym programy ma-
jące na celu współpracę z tymi amatorami, którzy
rzeczywiście kierują się historyczną pasją, przy jed-
noczesnym konsekwentnym zwalczaniu przestęp-
ców, których jedyną motywacją jest chęć zysku.
Mam nadzieję, że pan poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 28 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie kampanii promocyjnej
Narodowej Strategii Spójności (3114)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Krzysztofa Putry przekaza-
ną pismem z dnia 26 maja br, znak SPS-23-3114/08,
dotyczącą kampanii promocyjnej Narodowej Strate-
gii Spójności, uprzejmie informuję, co następuje:
1. Jakie dokładnie środki zostały przeznaczone
na tę kampanię?
Na kampanię promocyjną Narodowej Strategii
Spójności polegającą na emisji spotów telewizyjnych
w dniach 28 kwietnia–15 maja br. przeznaczono
ok. 2 600 000 zł netto.
2. W jakich mediach jest ta kampania przeprowa-
dzana i jaki był klucz wyboru tych mediów?
Kampania została przeprowadzona w następują-
cych mediach: TVP, TVN, Polsat, TV4, TVN7,
TVN24, Discovery, National Geographic, Animal
Planet.
Stacje zostały wybrane przez wyspecjalizowany
dom mediowy na podstawie następujących kryte-
riów:
— cel komunikacyjny – osiągnięcie co najmniej
60% znajomości wspomaganej programu osiągniętej
w ciągu pierwszego półrocza od startu kampanii;
— cel mediowy – maksymalizacja zasięgu przy
założeniu częstotliwości efektywnej 3+ w szerokiej
grupie docelowej;
— cel marketingowy – cele marketingowe okre-
śla projekt Strategii Komunikacji Funduszy Euro-
pejskich w Polsce na lata 2007–2013, dostępny na
stronie internetowej http://www.funduszestruktu-
ralne.gov.pl/PROMOCJA.htm;
— grupy docelowe – wszyscy w wieku 20–64 lata,
wykształcenie średnie+, dochód na gospodarstwo
domowe CD (tzw. średni i wyższy), mieszkańcy miast
(universe 7,799 tys. osób).
Przy doborze stacji telewizyjnych należało
uwzględnić ich oglądalność wśród grupy docelowej:
— zasięg kampanii: ogólnopolski, 3+ co najmniej
75%;
— siła kampanii: 900 GRP w grupie docelowej;
— podział pór dnia: minimum 55% GRP w czasie
najwyższej oglądalności 18.30–22.30, w weekend
(sobota–niedziela): 17.00–23.00;
— udział pozycji premium w bloku reklamowym:
pierwsza/druga/przedostatnia/ostatnia: 60% GRP,
w tym co najmniej 50% w czasie najwyższej oglądal-
ności;
— udział dni roboczych vs weekend: 60/40
(GRP);
— dodatkowo w kampanii należało uwzględnić
emisje przy następujących programach: „Szansa na
sukces”, „Duże dzieci” (1 maja) – obowiązkowo wy-
magana pozycja premium w bloku reklamowym;
pierwsza/ostatnia – „Europa da się lubić”, programy
publicystyczne, programy gospodarcze, programy
informacyjne, programy finansowe.
3. Według jakiego schematu dokonano podziału
środków pieniężnych pomiędzy poszczególne media
i jakie to były kwoty?
Na podstawie wyszczególnionych w odpowiedzi
na pytanie 2 kryteriów oraz uwzględniając możli-
wości emisyjne poszczególnych stacji w danym ter-
minie i efektywność kosztową emisji reklam, dom
mediowy zakupił odpowiedni mix mediów, na które
składały się stacje wymienione w odpowiedzi na
pytanie 2.
Procentowy podział budżetu pomiędzy poszcze-
gólne stacje przedstawiał się następująco:

Stacje Podział budżetu
TVP ok. 23%
Polsat ok. 22%
TVN ok. 40%
TVN 7 ok. 4%
TV4 ok. 3%
Discovery ok. 2%
TVN24 ok. 6%
4. Jaki program operacyjny i jakie działania upo-
ważniają do prowadzenia i finansowania kampanii
promocyjnej Narodowej Strategii Spójności?
Unia Europejska, przekazując państwom człon-
kowskim pieniądze z funduszy strukturalnych i Fun-
duszu Spójności, jednoznacznie wymaga wypełnia-
nia określonych obowiązków informacyjnych, trak-
tując promocję jako nieodłączny i równorzędny ele-
ment procesu wdrażania funduszy.
W latach 2004–2006 obowiązki informacyjne zo-
stały nałożone na państwa członkowskie rozporzą-
dzeniem Komisji Europejskiej nr 1159/2000 w spra-
wie prowadzenia przez państwa członkowskie dzia-
łań informacyjnych i promocyjnych dotyczących po-
mocy udzielanej z funduszy strukturalnych.
Obowiązujące w nowym okresie programowania
rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia
11 lipca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne doty-
czące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regional-
nego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz
Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie
(WE) nr 1260/1999 oraz, przede wszystkim, rozpo-
rządzenie Komisji (WE) nr 1828/2006 z dnia 8 grud-
nia 2007 r., ustanawiające przepisy wprowadzające
w życie zapisy rozporządzenia Rady 1083/2006 w za-
kresie wdrażania Europejskiego Funduszu Rozwoju
Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społeczne-
go oraz Funduszu Spójności (dalej zwane rozporzą-
dzeniem implementacyjnym) są znacznie bardziej
rozbudowane i szczegółowe.
Artykuł 69 rozporządzenia nr 1083/2006 nakła-
da na państwa członkowskie i instytucje zarządzają-
ce programem operacyjnym obowiązek dostarczania
informacji na temat operacji i współfinansowanych
projektów oraz zapewniania ich promocji wśród oby-
wateli Unii Europejskiej oraz beneficjentów. Formy
i metody działań precyzuje w tytule II – art. 2–10
rozporządzenie implementacyjne. Zgodnie z ww.
przepisami instytucje zarządzające mają obowiązek
„zapewnienia, że działania informacyjne i promo-
cyjne są realizowane zgodnie ze strategią komuni-
kacji oraz mają na celu możliwie największe nagło-
śnienie w środkach masowego przekazu poprzez wy-
korzystanie różnych form i metod komunikacji na
właściwym poziomie terytorialnym”. Wśród obo-
wiązkowych elementów rozporządzenie wymienia
przeprowadzenie przez instytucję zarządzającą:
kampanii informacyjnej poświęconej uruchomieniu
programu, minimum corocznej kampanii informa-
cyjnej poświęconej efektom programu lub kilku pro-
gramów, umieszczenia przed siedzibą każdej insty-
651
tucji zarządzającej flagi Unii Europejskiej na okres
jednego tygodnia od dnia 9 maja.
W latach 2004–2008 Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego pełni funkcje Instytucji Zarządzającej
Podstawami Wsparcia Wspólnoty oraz Instytucji Za-
rządzającej programami: Sektorowych Programów
Operacyjnych: „Wzrost konkurencyjności przedsię-
biorstw”, „Rozwój zasobów ludzkich”, „Transport”,
Programem „Pomoc techniczna”, Zintegrowanym
Programem Operacyjnym Rozwoju Regionalnego
oraz Funduszem Spójności. Analogicznie w okresie
programowania 2007–2013 MRR pełni funkcje In-
stytucji Koordynującej Narodowych Strategicznych
Ram Odniesienia oraz Instytucji Zarządzającej pro-
gramami: „Kapitał ludzki”, „Innowacyjna gospo-
darka”, „Infrastruktura i środowisko”, „Rozwój Pol-
ski Wschodniej”, „Pomoc techniczna”. Nakłada to
na MRR szereg zadań związanych z informacją i pro-
mocją. Na ten cel wyodrębnione są środki z fundu-
szy europejskich (w większości z Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego, ale także z Europej-
skiego Funduszu Społecznego).
W szczególności na cele komunikacyjne o cha-
rakterze horyzontalnym wyodrębniona została część
środków Programu Operacyjnego „Pomoc technicz-
na” (POPT) oraz komponenty pomocy technicznej
w poszczególnych programach (na działania związa-
ne z danym programem operacyjnym). Na lata 2007–
–2013 POPT został, po kilkumiesięcznych negocja-
cjach, zaakceptowany w dniu 25 lipca 2007 r. przez
Komisję Europejską, a następnie we wrześniu 2007 r.
przyjęty przez Radę Ministrów. Poprzedni program
pomocy technicznej na lata 2004–2006 także był ak-
ceptowany przez KE oraz Radę Ministrów. Oba pro-
gramy były także konsultowane ze społeczeństwem
i partnerami społecznymi i gospodarczymi (otwarte
konsultacje społeczne). Programy Operacyjne „Po-
moc techniczna” są w całości przeznaczone na
wsparcie wszystkich horyzontalnych działań i pro-
cesów z zakresu przygotowania, zarządzania, wdra-
żania, monitorowania, oceny i kontroli realizacji
Narodowej Strategii Spójności, a także z zakresu
wsparcia przygotowania projektów oraz rozpowszech-
niania informacji i promocji operacji funduszy struk-
turalnych w Polsce.
Działania informacyjne i promocyjne o charakte-
rze horyzontalnym są finansowane odpowiednio z:
1) PO PT 2004–2006 priorytet 3: Upowszechnie-
nie informacji i promocja funduszy strukturalnych
– 11 139 287 euro, z czego 75% z Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego, co stanowi ok. 29,5%
budżetu tego programu;
2) PO PT 2007–2013 priorytet 4: Komunikacja
i informacja; wysokość środków na działania komu-
nikacyjne i promocyjne wynosi 77 882 353 euro,
z czego 85% z Europejskiego Funduszu Rozwoju Re-
gionalnego, co stanowi ok. 15% budżetu tego pro-
gramu.
5. Jaki fundusz europejski finansuje tę kampanię
promocyjną?
652
Kampania promocyjna Narodowej Strategii Spój-
ności jest współfinansowana z Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego.
6. Gdzie były zamieszczone informacje o trybie
i zasadach wyboru mediów?
Zakup mediów został dokonany na podstawie
art. 4 pkt 3 lit. h ustawy Prawo zamówień publicz-
nych z dnia 29 stycznia 2004 r. (Dz. U. z 2006 r.
Nr 164, poz. 1163). Zgodnie z ww. przepisem wyłą-
czeniu z obowiązku stosowania ustawy PZP podle-
gają zamówienia, których przedmiotem jest zakup
czasu antenowego. W związku z powyższym Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego wystosowało zapy-
tania ofertowe do kilku domów mediowych. Oferty
złożyły 3 podmioty, z których dokonano wyboru naj-
korzystniejszej.
7. Czy same media mogły się zgłaszać, jeżeli tak,
to jakie się zgłosiły?
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego nie prowa-
dziło negocjacji bezpośrednio z żadnym z mediów,
ani nie gromadziło osobnych ofert poszczególnych
stacji.
Zakup mediów został zlecony wyspecjalizowane-
mu domowi mediowemu, który, mając na względzie
założenia przekazane przez MRR (opisane w odpo-
wiedzi na pytanie 2) oraz uwzględniając możliwości
emisyjne poszczególnych stacji w danym terminie
i efektywność kosztową emisji reklam, zakupił od-
powiedni zestaw mediów, na który składały się sta-
cje wymienione w odpowiedzi na pytanie 2.
8. Kto przygotowywał materiały na kampanię,
a jeżeli jest to firma – to jakie jest uzasadnienie jej
wyboru, w jakim trybie została wyłoniona i za jaką
kwotę?
Kreacja spotów telewizyjnych została zlecona
firmie Grupa Eskadra. Zamówienie zostało doko-
nane na podstawie art. 4 pkt 3 lit. g ustawy Prawo
zamówień publicznych z dnia 29 stycznia 2004 r.
(Dz. U. z 2006 r. Nr 164, poz. 1163). Zgodnie z ww.
przepisem wyłączeniu z obowiązku stosowania
ustawy PZP podlegają zamówienia, których przed-
miotem jest nabycie, przygotowanie, produkcja lub
koprodukcja materiałów programowych przezna-
czonych do emisji przez nadawców radiowych lub
telewizyjnych.
Wybór agencji przygotowującej kreację Narodo-
wej Strategii Spójności wynikał przede wszystkim
z dwóch kwestii:
— analizy doświadczenia i potencjału agencji,
która posiada unikalne na polskim rynku doświad-
czenie w promocji miast i regionów oraz zrealizowa-
ła wiele udanych projektów dotyczących ww. tema-
tyki;
— chęci kontynuacji oraz rozwijania strategii
kreatywnej autorstwa Grupy Eskadra, zapoczątko-
wanej konferencją otwierającą wdrażanie funduszy
europejskich w perspektywie finansowej 2007–2013,
która odbyła się 2 października 2007 r.
Wartość umowy, która obejmowała kreację i pro-
dukcję dwóch 30-sekundowych spotów oraz przygo-
towanie projektów billbordów wraz z przekazaniem
praw autorskich wyniosła netto ok. 553 tys. zł.
9. Czy zgłosiły się inne firmy i na jaką kwotę?
MRR nie prowadziło rozmów z innymi firmami
w sprawie przygotowania kreacji kampanii Narodo-
wej Strategii Spójności.
W załączeniu mam przyjemność przekazać na
ręce Pana Marszałka projekt Strategii Komunikacji
Funduszy Europejskich w Polsce na lata 2007–2013,
zaakceptowany przez Komitet Koordynacyjny Na-
rodowych Strategicznych Ram Odniesienia i uzu-
pełniony na podstawie uwag Komisji Europejskiej.
Równocześnie pragnę zapewnić, że Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego dokłada wszelkich starań,
aby w odpowiedni sposób poinformować społeczeń-
stwo na temat wkładu wnoszonego przez fundusze
europejskie w rozwój Polski zgodnie z międzynaro-
dowymi zobowiązaniami naszego kraju.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 18 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie zwolnienia żołnierzy zawodowych
ze służby w razie konieczności sprawowania
opieki nad dzieckiem (3115)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Waldy Dzikowskiego w spra-
wie zwolnień żołnierzy zawodowych ze służby w ra-
zie konieczności sprawowania opieki nad dzieckiem
(SPS-023-3115/08), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Zgodnie z przepisem art. 62 ust. 11 ustawy
z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żoł-
nierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, ze
zm.) żołnierz zawodowy może otrzymać zwolnienie
od zajęć służbowych w razie konieczności sprawo-
wania osobistej opieki nad najbliższym członkiem
rodziny, nieprzekraczające jednak łącznie 50 dni
roboczych w roku kalendarzowym. W myśl przepi-
su art. 62 ust. 13 tej ustawy najbliższym członkiem
rodziny żołnierza zawodowego są jego małżonek,
dzieci i rodzice.
Szczegółowe zasady udzielania zwolnienia od za-
jęć służbowych żołnierzom zawodowym zostały
określone w rozporządzeniu z dnia 28 maja 2004 r.
w sprawie urlopów żołnierzy zawodowych (Dz. U.
Nr 138, poz. 1465 ze zm.). Na podstawie jego § 21
ust. 1 dowódca jednostki może udzielić żołnierzowi

zawodowemu pełniącemu służbę w podległej mu jed-
nostce wojskowej zwolnienia od zajęć służbowych
w razie konieczności sprawowania przez niego oso-
bistej opieki nad najbliższym członkiem rodziny.
Natomiast § 21 ust. 2 stanowi, że takie zwolnie-
nie od zajęć służbowych może nastąpić tylko wów-
czas, gdy z żołnierzem zawodowym nie zamieszkują
członkowie rodziny, którzy mogą taką opiekę zapew-
nić, a w razie konieczności zapewnienia opieki dziec-
ku – gdy żołnierz jest samotny albo gdy małżonek
z powodu choroby lub matka z powodu połogu nie
może zaopiekować się dzieckiem i gdy nie ma innych
członków rodziny wspólnie zamieszkałych, którzy
mogliby zapewnić opiekę dziecku.
Powołane wyżej przepisy mogą rodzić trudności
w odniesieniu do rodzin, w których zarówno mąż,
jak i żona są żołnierzami zawodowymi. Pragnę po-
informować, że w ramach najbliższej nowelizacji
rozporządzenia w sprawie urlopów żołnierzy zawo-
dowych kwestia jednoznacznego uregulowania
uprawnienia żołnierzy zawodowych – małżonków
do zwolnienia od zajęć służbowych w związku z po-
trzebą zapewnienia opieki dziecku zostanie wzięta
pod uwagę.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie aktywizacji zawodowej
młodych ludzi (3116)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Waldy
Dzikowskiego w sprawie rozważenia wprowadzenia
nowych, dodatkowych rozwiązań, które ułatwią
młodym osobom wejście na rynek pracy, uprzejmie
informuję, że wysoki poziom bezrobocia to nadal je-
den z najważniejszych problemów polskiego rynku
pracy, choć w ostatnich latach rejestrowane bezro-
bocie dynamicznie spada. Analizując zmiany pozio-
mu rejestrowanego bezrobocia, zauważalna popra-
wa sytuacji na rynku pracy obserwowana jest od
2003 r., kiedy to po raz pierwszy od 5 lat liczba zare-
jestrowanych w urzędach pracy bezrobotnych zmniej-
szyła się w odniesieniu do stanu z końca 2002 r.,
choć spadek wyniósł wówczas zaledwie 1,3%. W ko-
lejnych latach dynamika spadku przybierała na sile.
W końcu kwietnia 2008 r. w urzędach pracy zareje-
653
strowanych było 1605,7 tys. bezrobotnych (wobec
2103,1 tys. w końcu kwietnia 2007 r.). Stopa bezro-
bocia rejestrowanego w końcu kwietnia 2008 r. wy-
niosła 10,5% i była o 3,1 punktu procentowego niż-
sza niż w analogicznym okresie roku 2007. Ogólnej
poprawie sytuacji na rynku pracy towarzyszy istot-
na poprawa położenia młodych ludzi. Zachodzące
zmiany demograficzne mają odbicie w strukturze
zarejestrowanych bezrobotnych, gdzie coraz wyraź-
niej zauważalny jest proces starzenia się bezrobot-
nych. W końcu kwietnia 2008 r. w urzędach pracy
zarejestrowanych było 298,5 tys. bezrobotnych do
25. roku życia, tj. 22,2% bezrobotnych ogółem.
Mimo tych korzystnych zmian nadal młodzież
charakteryzuje się stosunkowo niską aktywnością
zawodową, a wskaźnik bezrobocia wśród młodych
jest najwyższy w porównaniu z pozostałymi grupa-
mi wiekowymi. Oznacza to, że nadal płynne wejście
na rynek pracy bezpośrednio po ukończeniu szkoły
to poważne wyzwanie w sytuacji wysokiego bezro-
bocia. Kluczowe znaczenie dla sytuacji młodzieży na
rynku pracy mają przepisy ustawy z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, z późn. zm.)
określające zadania państwa w zakresie zatrudnie-
nia, łagodzenia skutków bezrobocia oraz aktywiza-
cji zawodowej bezrobotnych i innych osób poszuku-
jących pracy. Na mocy ww. ustawy m.in. osoby do
25. roku życia uznane są za będące w szczególnej sy-
tuacji na rynku pracy, a tym samym za osoby, do
których skierowane powinny być różnego rodzaju
działania mające na celu ich aktywizację.
W 2007 r. aktywnymi programami rynku pracy
objęto 268,9 tys. bezrobotnych do 25. roku życia, co
stanowiło 40% ogółu zaktywizowanych w tym cza-
sie bezrobotnych. Liczba bezrobotnych w omawianej
grupie objętych aktywnymi formami była o ponad
14 tys. wyższa niż w 2006 r. (wzrost o 5,5%). Młodzi
bezrobotni najczęściej aktywizowani są w ramach
staży, które w 2007 r. rozpoczęło ponad 162 tys.
osób, tj. o 4,4 tys. osób więcej niż w 2006 r. Ponadto
szkolenia w 2007 r. rozpoczęło ponad 50 tys. mło-
dych bezrobotnych, subsydiowane zatrudnienie pod-
jęło niemal 43 tys. osób, w tym prawie 9 tys. osób
podjęło własną działalność gospodarczą. Warto pod-
kreślić, że około 1/3 bezrobotnych do 25. roku życia
wyłączonych z ewidencji w 2007 r. podjęła zatrud-
nienie niesubsydiowane (tj. 314,4 tys. osób).
Mimo iż młodzi bezrobotni mogą korzystać z sze-
regu form aktywizacji zawodowej określonych w ww.
ustawie, to dodatkowo podejmowane są doraźne ini-
cjatywy w zakresie poprawy sytuacji młodzieży na
rynku pracy. W maju 2007 r. minister pracy i polity-
ki społecznej podjął decyzję o przeznaczeniu środ-
ków rezerwy Funduszu Pracy na realizację progra-
mu Praca dla Młodych – Dobry Start. Uczestnikami
projektów aktywizacji zawodowej realizowanych
w ramach programu byli młodzi bezrobotni mający
trudności ze znalezieniem pracy. Warunkiem sko-
rzystania przez urzędy pracy ze środków rezerwy
654
Funduszu Pracy w ramach programu było przygoto-
wanie indywidualnych planów działań dla młodych
ludzi i zaplanowanie wydatków na realizację dzia-
łań zgodnych z tymi planami, tj. m.in. na: staż, szko-
lenia, udzielanie pożyczek szkoleniowych, przyzna-
nie środków na podjęcie działalności gospodarczej,
założenie spółdzielni socjalnej albo na utworzenie
miejsca pracy dla uczestnika programu. Łącznie
w ramach programu 236 powiatowych urzędów pra-
cy złożyło wnioski na realizację projektów aktywi-
zacji zawodowej 11 411 bezrobotnych.
Program Praca dla Młodych – Dobry Start sta-
nowił niejako kontynuację programu Pierwsza Pra-
ca, który był realizowany w latach 2002–2005 przez
powiatowe i wojewódzkie urzędy pracy oraz OHP.
Głównym celem programu było niedopuszczenie,
aby absolwenci stawali się i pozostawali bezrobotny-
mi, zwiększenie szans zatrudnienia młodzieży i uła-
twień w podejmowaniu własnej działalności gospo-
darczej, a także kształtowanie postawy aktywności
zawodowej i przedsiębiorczości. W ramach progra-
mu były realizowane działania w pięciu segmentach:
małe i średnie przedsiębiorstwa, samozatrudnienie,
kształcenie, wolontariat oraz informacja, poradnic-
two zawodowe i pośrednictwo pracy. Realizatorami
programu były publiczne służby zatrudnienia: po-
wiatowe i wojewódzkie urzędy pracy oraz OHP. Do
realizacji poszczególnych projektów angażowani byli
także partnerzy: m.in. Bank Gospodarstwa Krajo-
wego, akademickie biura karier, gminne centra in-
formacji, szkolne ośrodki kariery. Łącznie od mo-
mentu wdrożenia programu w czerwcu 2002 r. do
grudnia 2005 r. aktywnymi programami rynku pra-
cy objęto 794,4 tys. młodych bezrobotnych. Realiza-
cja programu wsparła także 2 412,7 tys. osób w wej-
ściu na rynek pracy poprzez objęcie działaniami
wspomagającymi, głównie w obszarze pośrednictwa
pracy, informacji zawodowej oraz doradztwa zawo-
dowego.
Kilkuletnia realizacja programu Pierwsza Praca
pozwoliła wypracować szereg dobrych wzorów i prak-
tyk oraz narzędzi aktywizacji zawodowej, jak rów-
nież w sposób istotny wpisała się w świadomość
młodzieży oraz pracodawców. Mimo iż poziom bez-
robocia ściśle związany jest z sytuacją gospodarczą
kraju oraz liczbą dostępnych miejsc pracy, to wdra-
żanie wydzielonych programów adresowanych do
osób bezrobotnych, choć nie ma na niego bezpośred-
niego wpływu, to znacznie łagodzi jego skutki. Ma-
jąc powyższe na uwadze, Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej w 2006 roku poprosiło urzędy pracy
o dalsze korzystanie z wzorców wypracowanych
przy realizacji programu i jego narzędzi przy obej-
mowaniu młodych bezrobotnych formami aktywiza-
cji zawodowej.
Priorytetem rządu jest dalsze rozszerzenie akty-
wizacji zawodowej osób z grup ryzyka, uruchamia-
nie programów adresowanych do grup szczególnie
zagrożonych wykluczeniem społecznym i wyklucze-
niem z rynku pracy. W dużej mierze dotyczy to
w Polsce także ludzi młodych. Działania minister-
stwa są ukierunkowane na tworzenie możliwości
pełnego korzystania z przewidzianej prawem wspól-
notowym swobody przemieszczania się na rynku
wewnętrznym Unii Europejskiej, przy jednoczesnym
intensyfikowaniu działań poprawiających sytuację
na rynku pracy w Polsce. Zasadniczym celem jest
więc tworzenie przesłanek do takiej sytuacji, by roz-
poczynanie startu zawodowego w Polsce było atrak-
cyjne, tak w wymiarze satysfakcji zawodowej, jak
i materialnej.
W trzecim kwartale br. planowane jest przedło-
żenie pod obrady rządu nowelizacji ustawy o promo-
cji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy. W ww. no-
welizacji zaproponowane zostały rozwiązania, które
mogą skutecznie pomagać w aktywizacji zawodowej
osób bezrobotnych i poszukujących pracy, takie
m.in., jak:
— obowiązkowe obejmowanie osób mających
trudności w podjęciu pracy i niepodejmujących pra-
cy przez okres co najmniej 6 miesięcy od czasu reje-
stracji indywidualnym planem działania,
— wprowadzenie działań określonych mianem
programów specjalnych, tj. zespołu działań adreso-
wanych do bezrobotnych, poszukujących pracy nie-
pozostających w zatrudnieniu i pracowników zagro-
żonych zwolnieniem z przyczyn niedotyczących pra-
cowników, mających na celu dostosowanie lub zdo-
bycie nowych kwalifikacji i umiejętności zawodo-
wych oraz wsparcie istniejących i tworzonych miejsc
pracy,
— zwiększenie motywacji do uczestnictwa w dzia-
łaniach aktywizujących poprzez przyjęcie rozwiązań
mających zachęcić bezrobotnych i poszukujących pra-
cy do aktywnej współpracy z urzędem pracy i uczest-
nictwa w proponowanych działaniach aktywizacyj-
nych. Celowi temu służyć mają generalnie wyższe
zachęty finansowe w formie wypłacanych stypendiów
za uczestnictwo w szkoleniach, stażach, przygotowa-
niu zawodowym dorosłych, kontynuowanej nauce
w ramach studiów podyplomowych,
— zwiększenie możliwości finansowania mobil-
ności poprzez umożliwienie finansowania kosztów
przejazdu do pracodawcy zgłaszającego ofertę pracy
lub do miejsca pracy, odbywania stażu, przygotowa-
nia zawodowego dorosłych, szkolenia lub odbywania
zajęć w zakresie poradnictwa zawodowego lub po-
mocy w aktywnym poszukiwaniu pracy w związku
ze skierowaniem przez powiatowy urząd pracy.
Zwrot kosztów za bilety możliwy będzie również za
dojazdy w miejscu zamieszkania, a nie, jak dotych-
czas, tylko poza nim,
— zwiększenie możliwości finansowania mobil-
ności poprzez umożliwienie finansowania kosztów
zakwaterowania w miejscu pracy osobie, która pod-
jęła zatrudnienie lub inną pracę zarobkową, staż,
przygotowanie zawodowe dorosłych, szkolenie poza
miejscem stałego zamieszkania w miejscowości, do
której czas dojazdu i powrotu do miejsca stałego za-
mieszkania wynosi łącznie ponad 3 godziny dzien-

nie w przypadku skierowania przez powiatowy
urząd pracy,
— stworzenie dodatkowej możliwości aktywizacji
bezrobotnych będących w trudnej sytuacji na rynku
pracy, przede wszystkim osób długotrwale bezrobot-
nych, poprzez umożliwienie staroście zawarcia umo-
wy z agencją zatrudnienia na doprowadzenie skiero-
wanego bezrobotnego będącego w szczególnej sytu-
acji na rynku pracy do zatrudnienia przez okres co
najmniej roku.
Aktualnie toczą się również prace nad projektem
ustawy o stażach absolwenckich. Taki staż ułatwiał-
by młodym ludziom uzyskiwanie doświadczenia
i nabywania umiejętności praktycznych niezbęd-
nych w przyszłości do wykonywania pracy. Prace
nad tą regulacją nie zostały jeszcze zakończone, al-
bowiem projekt będzie po raz kolejny poddany kon-
sultacjom międzyresortowym i opiniowaniu przez
partnerów społecznych.
Tak więc wyrażam przekonanie, że szerokie
spectrum instrumentów w zakresie aktywizacji za-
wodowej, z jakich mogą skorzystać młodzi ludzie
w Polsce, oraz propozycje wprowadzenia nowych
rozwiązań w tym zakresie umożliwią młodym lu-
dziom płynne wejście i zaistnienie na dynamicznie
zmieniającym się europejskim rynku pracy.
Na koniec należy podkreślić także ogromną rolę,
jaką do spełnienia mają pracodawcy. Właściwe trak-
towanie pracowników, ich godziwe wynagradzanie,
bycie konkurencyjnym wobec pracodawców z otwar-
tego rynku europejskiego spowoduje, że szczególnie
młodzi ludzie będą chcieli zostać w Polsce. W naj-
bliższych latach ogromnie ważne będzie, w jaki spo-
sób pracodawcy będą starali się zatrzymać pracow-
ników w firmie, czy dostrzegą potrzebę inwestowa-
nia w szkolenia i rozwój pracowniczy. Tylko bowiem
połączenie ww. działań przyczyni się do trwałego
zwiększenia stopnia zaangażowania ludności w pro-
cesie pracy oraz zmniejszenia poziomu i natężenia
bezrobocia wśród ludzi młodych w kraju w najbliż-
szych latach.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie ustawy o partnerstwie
publiczno-prywatnym (3118)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Waldy
Dzikowskiego w sprawie ustawy o partnerstwie pu-
bliczno-prywatnym z 29 lutego 2008 r. (pismo z 14 maja
655
2008 r. znak SPS-023-3118/08) uprzejmie informu-
ję, że prace nad przygotowaniem projektu nowej re-
gulacji weszły w fazę końcową.
Prace przygotowawcze w rządzie prowadzone są
w międzyresortowej grupie roboczej powołanej de-
cyzją komitetu Rady Ministrów. W skład tej grupy
wchodzi: minister gospodarki, minister infrastruk-
tury, minister finansów, minister rozwoju regional-
nego, minister spraw wewnętrznych i administracji
oraz prezes Urzędu Zamówień Publicznych, prezes
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Po-
nadto, skierowana została prośba o opinię do ponad
pięćdziesięciu podmiotów: organizacji samorządów
terytorialnych, prezydentów największych polskich
miast, zrzeszeń przedsiębiorców i zagranicznych izb
przemysłowo-handlowych w Polsce.
Głównym założeniem nowej regulacji jest likwi-
dacja ograniczeń i barier, na które podmioty zainte-
resowane partnerstwem napotykają dzisiaj na grun-
cie ustawy z 28 lipca 2005 r. W tym miejscu należy
podkreślić, że to główne założenie przyświeca także
w opracowywaniu bardzo szczegółowych i specjali-
stycznych kwestii.
Jeżeli natomiast chodzi o kwestię powołania
Centrum Partnerstwa Publiczno-Prywatnego, to
rząd nie wyklucza takiej inicjatywy. Jednakże,
w opinii rządu, nie ma potrzeby, aby Centrum Part-
nerstwa Publiczno-Prywatnego było instytucją
umocowaną ustawowo. Stąd w projektowanej regu-
lacji nie przewiduje się powołania centrum. Zdaniem
rządu, wyspecjalizowana jednostka powołana do
upowszechniania dobrych praktyk PPP sama może
być prowadzona w formule partnerstwa. Co więcej,
takie rozwiązanie wydaje się nie tylko celowe ze
względu na walor edukacyjny, ale także ma ważne
inne zalety. W ten sposób każdy zainteresowany bę-
dzie mógł korzystać z wspólnych doświadczeń i wie-
dzy, a jednocześnie uniknie się nadania centrum
cech kolejnego urzędu administracji publicznej. Jak-
kolwiek jest zbyt wcześnie, aby przesądzać konkret-
ne rozwiązania, w opinii rządu przyszłe Centrum
PPP powinno angażować wszystkie zainteresowane
grupy, przede wszystkim organy administracji rzą-
dowej, samorządy terytorialne i potencjalnych part-
nerów prywatnych, przede wszystkim przedsiębior-
ców. Jest przy tym bardzo ważne, aby centrum nie
stało się rzecznikiem interesów którejś z tych
grup. Należy podkreślić, że tego typu podmioty
funkcjonują z sukcesem lub wkrótce zaczną funkcjo-
nować m.in. w Wielkiej Brytanii i Niemczech.
Na koniec chciałbym podziękować za zaintereso-
wanie tym ważnym zagadnieniem.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
656
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Adama Krupy
i Andrzeja Buły
w sprawie aktualizacji
„Krajowego programu
oczyszczania ścieków komunalnych” (3121)
Odpowiadając na pytanie posłów Adama Krupy
oraz Andrzeja Buły w sprawie aktualizacji Krajowe-
go Programu Oczyszczania Ścieków Komunalnych,
przedstawiam, co następuje.
Pod koniec czerwca 2007 r. minister środowiska
rozpoczął prace nad kolejną, drugą już aktualizacją
Krajowego Programu Oczyszczania Ścieków Komu-
nalnych. Podstawę do przygotowania wstępnej wer-
sji dokumentu aktualizacyjnego stanowiły przeka-
zane przez urzędy wojewódzkie, a otrzymane od jed-
nostek samorządu terytorialnego formularze aktu-
alizacyjne pn.: „Informacja na potrzeby aktualizacji
KPOŚK oraz rozporządzenia wojewodów wyznacza-
jące obszar i granice aglomeracji. Początkowo opra-
cowanie projektu dokumentu aktualizacyjnego
KPOŚK planowane było na koniec 2007 r.
Prace dotyczące aktualizacji KPOŚK są działa-
niami priorytetowymi, a opóźnienia w stosunku do
pierwotnie zakładanego terminu jego ukończenia
wynikają z dużej ilości braków i błędów w otrzyma-
nych od samorządów ankietach aktualizacyjnych.
Ankiety te wymagają bowiem indywidualnego po-
stępowania wyjaśniającego. Nie bez znaczenia pozo-
staje również fakt, iż do KZGW nieustannie wpły-
wały coraz nowsze wersje ankiet, zawierające propo-
zycje zmian zapisów i korektę błędnie podanych
wartości. Uwzględnianie i poprawianie tych danych
powodowało znaczne wydłużanie czasu opracowa-
nia projektu. Zaistniała sytuacja spowodowała ko-
nieczność przygotowania w pierwszej kolejności do-
kumentu bazującego na przekazanych w terminie
i prawidłowo przygotowanych ankietach aktualiza-
cyjnych.
W dniach 27 i 28 marca 2008 r. KZGW zorgani-
zował spotkanie z przedstawicielami urzędów woje-
wódzkich dotyczące pierwszej roboczej wersji doku-
mentu aktualizacyjnego KPOŚK, która została
umieszczona na stornie internetowej KZGW (www.
kzgw.gov.pl.). Podczas spotkania omawiano sprawy
bieżące dotyczące kolejnych działań aktualizacyj-
nych i poproszono przedstawicieli urzędów woje-
wódzkich o sprawdzenie prawidłowości zapisów pro-
gramu, tak aby wyeliminować ewentualne pomyłki
powstałe przy ręcznym przepisywaniu wartości
z ankiet aktualizacyjnych do odpowiednich pól do-
kumentu. Ponadto, zgodnie z ustalonymi podczas
spotkania postanowieniami, robocza wersja aktuali-
zacji zostanie rozszerzona o aglomeracje ustanowio-
ne rozporządzeniami wojewody wydanymi do końca
lutego 2008 r. Stosowne informacje określające za-
kres prowadzonych prac korekcyjnych oraz inne po-
stanowienia wysłane zostały do uczestników spo-
tkania już 2 kwietnia br.
W dniu 22 grudnia 2004 r. minister środowiska
wydał rozporządzenie w sprawie wyznaczania ob-
szaru i granic aglomeracji. Niestety, proces wyzna-
czania aglomeracji nie jest zadowalający. Do dnia
dzisiejszego nie utworzono wszystkich aglomeracji
o RLM powyżej 2000 lub wyznaczono je niewłaści-
wie, pomimo iż proces ten trwa już ponad 3 lata,
a wielokrotne monity w tej sprawie przekazywane
były do wojewodów.
Pragnę zapewnić, że niezwłocznie po weryfikacji
dokumentacji dotyczącej propozycji poprawek ewen-
tualnych błędów Krajowy Zarząd Gospodarki Wod-
nej przygotuje dokument aktualizacyjny będący
przedmiotem dalszych prac legislacyjnych. Przewi-
dywany termin przekazania dokumentu członkom
Rady Ministrów to listopad br.
Chciałbym również dodać, iż do momentu przyję-
cia przez Radę Ministrów drugiej aktualizacji
KPOŚK można bazować na roboczym projekcie do-
kumentu, gdyż zawiera on najbardziej aktualne in-
formacje o aglomeracjach. Dotyczy to zwłaszcza no-
wych aglomeracji, które nie były umieszczone w ak-
tualizacji z 2005 r., a znalazły się w obecnie przygo-
towywanym dokumencie. Jednostki samorządu te-
rytorialnego mogą zatem ubiegać się o wsparcie ze
środków UE w oparciu o roboczy projekt programu.
Informacje dotyczące dalszych prac aktualizacyj-
nych zostały przekazane urzędom wojewódzkim,
marszałkowskim oraz Narodowemu Funduszowi
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
Podsumowując, pragnę poinformować, że zgod-
nie z ustawą z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo wodne
(Dz. U. Nr 115, poz. 1229, z późn. zm.) kolejne aktu-
alizacje programu będą dokonywane co najmniej raz
na 4 lata. Biorąc pod uwagę faktyczne potrzeby
w tym zakresie, minister środowiska rozpoczął ak-
tualizację już po upływie dwóch lat od ukazania się
wcześniejszej aktualizacji.
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie dołączenia koksowni z Wałbrzycha
i Zabrza do tworzonej na bazie
Jastrzębskiej Spółki Węglowej
grupy węglowo-koksowej (3122)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską pana posła Krzysztofa Gadow-
skiego z dnia 7 maja 2008 r. w sprawie włączenia
spółek Kombinat Koksochemiczny Zabrze SA z sie-
dzibą w Zabrzu oraz Wałbrzyskie Zakłady Koksow-
nicze Victoria SA z siedzibą w Wałbrzychu do two-
rzonej na bazie Jastrzębskiej Spółki Węglowej SA
grupy węglowo-koksowej uprzejmie informuję, co
następuje:
Zgodnie z przyjętym przez Radę Ministrów
w dniu 31 lipca 2007 r. dokumentem pn. „Strategia
działalności górnictwa węgla kamiennego w Polsce
w latach 2007–2015” przewidywane jest dokończe-
nie tworzenia grupy węglowo- koksowej.
W stanie docelowym JSW SA (100% akcji Skarbu
Państwa) powinna być większościowym udziałow-
cem następujących podmiotów:
— Koksownia Przyjaźń Sp. z o.o. – obecnie
88,08% akcji JSW SA,
— Polski Koks SA. – obecnie 51% akcji JSW SA,
— Kombinat Koksochemiczny Zabrze SA,
— Wałbrzyskie Zakłady Koksownicze Victoria
SA. w Wałbrzychu.
Minister skarbu państwa akceptuje utworzenie
grupy węglowo- koksowej, jednak z uwzględnieniem
interesów Skarbu Państwa oraz poszczególnych
spółek.
Minister skarbu państwa, wykonując polecenie
Rady Ministrów, podjął próbę dostosowania doku-
mentu pn. „Strategia działalności górnictwa węgla
kamiennego w Polsce w latach 2007–2015” do pla-
nów prywatyzacyjnych resortu. Obecnie trwają
uzgodnienia pomiędzy ministrem skarbu państwa
a ministrem gospodarki dotyczące ostatecznych
ustaleń treści zmiany przedmiotowego dokumentu.
Próba zmiany „Strategii działalności górnictwa
węgla kamiennego w Polsce w latach 2007–2015”
podyktowana jest dużymi potrzebami inwestycyjny-
mi Kombinatu Koksochemicznego Zabrze SA z sie-
dzibą w Zabrzu oraz Wałbrzyskich Zakładów Kok-
sowniczych Victoria SA z siedzibą w Wałbrzychu,
związanymi z realizacją programów inwestycyjnych.
Pozyskanie części środków na realizację programów
inwestycyjnych spółek możliwe będzie po przepro-
wadzeniu nowej emisji akcji spółek przez Giełdę Pa-
pierów Wartościowych.
Jednocześnie informuję, iż minister skarbu pań-
stwa będzie współpracował z ministrem gospodarki
w celu wypracowaniu optymalnej, z punktu widze-
657
nia interesów Skarbu Państwa i spółek branży wę-
glowo-koksowej, strategii.
Pragnę wyrazić nadzieję, iż powyższe wyjaśnie-
nia uzna pan poseł za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie ostatecznego ustalenia katalogu
podmiotów mających tworzyć grupę
węglowo-koksową tworzoną w oparciu
o Jastrzębską Spółkę Węglową (3123)
Odpowiadając na interpelację pana Krzysztofa
Gadowskiego, przesłaną przy piśmie z dnia 14 maja
2008 r., znak: SPS-023-3123/08, w sprawie ostatecz-
nego ustalenia listy podmiotów mających tworzyć
Grupę Węglowo-Koksową, uprzejmie informuję, co
następuje.
Zgodnie z założeniami „Strategii działalności
górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach
2007–2015” Grupa Węglowo-Koksowa powinna zo-
stać utworzona przez wniesienie do Jastrzębskiej
Spółki Węglowej SA większościowych pakietów ak-
cji następujących spółek:
— Koksownia „Przyjaźń” sp. z o.o. (obecnie
88,08% akcji JSW SA),
— Polski Koks SA (obecnie 51% akcji JSW SA),
— Kombinat Koksochemiczny „Zabrze” SA (obec-
nie 100% akcji Skarb Państwa),
— Wałbrzyskie Zakłady Koksownicze „Victoria”
SA (obecnie 100% akcji Skarb Państwa).
Zmieniające się warunki gospodarcze i wynika-
jąca z nich potrzeba przeprowadzenia znacznych in-
westycji w KK „Zabrze” SA i WZK „Victoria” SA
spowodowały konieczność przeanalizowania innego
niż przewidziany w „Strategii...” sposobu utworze-
nia grupy, tak aby umożliwić pozyskanie środków
pieniężnych na ww. inwestycje. W związku z powyż-
szym ostateczny kształt Grupy Węglowo-Koksowej
nie jest jeszcze znany. Aktualnie opracowywane są
analizy, które posłużą do podjęcia ostatecznej decy-
zji w tej sprawie. Analizy powyższe powinny wpły-
nąć do Ministerstwa Gospodarki w lipcu br. Ewen-
tualna zmiana „Strategii...” zależna jest od wyni-
ków ww. analiz.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2008 r.
658
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Ziemniaka
w sprawie problemu dotacji
dla organizacji pozarządowych (3124)
W związku z pismem z dnia 8 maja 2008 r., znak
SPS-023-3124/08, dotyczącym interpelacji pana po-
sła Wojciecha Ziemniaka w sprawie problemu dotacji
dla organizacji pozarządowych prezentuję następu-
jące stanowisko w przedmiotowej sprawie.
W będącej obecnie w przygotowaniu nowelizacji
ustawy o działalności pożytku publicznego i o wo-
lontariacie planuje się wprowadzenie tzw. trybu
uproszczonego zlecania realizacji zadań publicz-
nych. Wprowadzenie nowej procedury ma być odpo-
wiedzią na liczne postulaty przedstawicieli organi-
zacji pozarządowych, a także oczekiwania przedsta-
wicieli organów administracji publicznej, gmin i po-
wiatów. Omawiany tryb uproszczony stworzyłby al-
ternatywny – w stosunku do istniejącej procedury
otwartego konkursu ofert – tryb przekazywania
środków na realizację zadań publicznych, który
w istotny sposób wpłynąłby na szybkość procedowa-
nia, bez uszczerbku dla zasady jawności postępowa-
nia. Ponadto omawiany tryb pozwoli docenić nowa-
torskie, autorskie projekty zgłaszane przez organi-
zacje pozarządowe, a także umożliwiłby wykonywa-
nie zadań nieprzewidzianych, a wymagających pil-
nej realizacji.
Istotą nowej procedury jest możliwość zlecenia
organizacjom pozarządowym lub podmiotom wy-
mienionym w art. 3 ust. 3 ustawy realizacji zadania
publicznego o charakterze lokalnym z pominięciem
otwartego konkursu ofert, o ile wysokość dofinanso-
wania lub finansowania zadania publicznego nie
przekracza kwoty 10 000 zł oraz zadanie publiczne
ma być realizowane w okresie nie dłuższym niż
30 dni. Wymogiem koniecznym do przeprowadzenia
tej procedury jest złożenie przez organizację poza-
rządową lub podmiot wymieniony w art. 3 ust. 3
oferty na realizację danego zadania publicznego.
Oferta ta, w terminie 3 dni roboczych, powinna zo-
stać ogłoszona na okres 7 dni, w którym każdy może
zgłosić uwagi dotyczące realizacji tej oferty. Po upły-
wie tego terminu organ wykonawczy gminy lub po-
wiatu niezwłocznie podejmuje decyzję w sprawie za-
warcia umowy o wsparcie realizacji zadania publicz-
nego lub o powierzenie realizacji zadania publiczne-
go. Oferta stanowi załącznik do umowy. Po wykona-
niu zadania publicznego organizacja pozarządowa
lub podmioty wymienione w art. 3 ust. 3 składają
sprawozdanie z jego wykonania.
Łączna kwota środków finansowych przekaza-
nych przez organ wykonawczy gminy lub powiatu
tej samej organizacji pozarządowej lub temu same-
mu podmiotowi wymienionemu w art. 3 ust. 3,
w omawianym trybie w danym roku kalendarzo-
wym, nie może przekroczyć kwoty 20 000 zł.
Wysokość środków finansowych przyznanych
przez organ wykonawczy gminy lub powiatu w tym
trybie nie może przekroczyć 10% dotacji planowa-
nych w roku budżetowym na realizację zadań pu-
blicznych przez organizacje pozarządowe oraz pod-
mioty wymienione w art. 3 ust. 3.
Ratio lege ustanowienia uproszczonego trybu
konkursowego było ułatwienie uzyskania dotacji
tym organizacjom, które pragną zrealizować w skali
lokalnej zadanie publiczne niewymagające dużych
nakładów finansowych. Skrócenie terminów oraz
znaczne uproszczenie procedury ma na celu zachę-
cenie większej ilości organizacji do włączania się
w realizowanie zadań publicznych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie wykupu zabudowanych działek
z przeznaczeniem pod drogi publiczne,
procedur wyceny wartości takich gruntów
oraz wysokości odszkodowań przyznanych
ich właścicielom (3125)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Krzysztofa Gadowskiego
z dnia 8 maja 2008 r. przekazanej przy piśmie z dnia
14 maja 2008 r., znak: SPS-023-3125/08, w sprawie
ustalania odszkodowań za zabudowane nierucho-
mości przejęte pod drogi publiczne uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
Resort infrastruktury opracował projekt ustawy
o zmianie ustawy o szczególnych zasadach przygoto-
wania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicz-
nych oraz o zmianie niektórych ustaw, który został
już przyjęty przez Radę Ministrów. W projekcie usta-
wy proponuje się zmienić zasadę ustalania wysoko-
ści odszkodowań za nieruchomości przejmowane
pod drogi publiczne w ten sposób, że dotychczasowy
właściciel lub użytkownik wieczysty nieruchomości
będzie otrzymywał odszkodowanie w wysokości od-
powiadającej wartości nieruchomości powiększonej
o 5%, jeżeli nieruchomość zostanie wydana odpo-
wiednio wcześnie. Dodatkowo w przypadku nieru-
chomości zabudowanych budynkiem mieszkalnym
lub budynkiem, w którym został wydzielony lokal
mieszkalny, odszkodowanie będzie powiększane
o kwotę 10 000 zł.
Propozycje te wynikają z konieczności uregulo-
wania kwestii „słusznego odszkodowania”, określo-
nej w art. 21 ust. 2 Konstytucji RP. Związane jest to
m.in. z dotychczasowym orzecznictwem Trybunału

Konstytucyjnego, w którym podnoszono, iż słuszne
odszkodowanie powinno mieć charakter ekwiwa-
lentny do wartości wywłaszczonego dobra. Innymi
słowy oznacza to, że odszkodowanie powinno dawać
właścicielowi bądź użytkownikowi wieczystemu
możliwość odtworzenia stanu, jaki miał przed po-
zbawieniem praw do nieruchomości. Gwarancji ta-
kiej nie daje natomiast ustalenie wysokości odszko-
dowania na poziomie równym jedynie wartości wy-
właszczonego prawa określonej przez rzeczoznawcę
majątkowego. Jednocześnie, mając na uwadze głów-
ny cel projektowanej ustawy (znaczne przyspiesze-
nie realizacji inwestycji drogowych), zaproponowano
połączenie wypełnienia przesłanki „słusznego od-
szkodowania” ze stworzeniem zachęty dla dotych-
czasowego właściciela bądź użytkownika wieczyste-
go do wcześniejszego, niż określone w decyzji o ze-
zwoleniu na realizację inwestycji drogowej, wydania
nieruchomości lub opróżnienia lokali i innych po-
mieszczeń.
Proponowane powyżej zmiany mogą spowodo-
wać wzrost wydatków publicznych o ok. 245 mln zł
rocznie.
Jednocześnie uprzejmie informuję pana posła, że
w resorcie trwają także prace analityczne nad kom-
pleksową nowelizacją rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 21 września 2004 r. w sprawie wyceny
nieruchomości i sporządzania operatu szacunkowe-
go (Dz. U. 2004 r. Nr 207, poz. 2109, z późn. zm.),
w szczególności w zakresie dotyczącym zasad wyce-
ny nieruchomości przeznaczonych lub zajętych pod
drogi. W tym celu prowadzone są m.in. konsultacje
z Polską Federacją Stowarzyszeń Rzeczoznawców
Majątkowych dotyczące kierunków nowelizacji obo-
wiązujących przepisów prawa w zakresie wyceny
nieruchomości dla potrzeb inwestycji drogowych.
Prowadzone prace mają na celu wzmocnienie pozycji
prawnej właściciela nieruchomości względem pod-
miotów publicznych realizujących budowę dróg, przy
jednoczesnym uwzględnieniu zwiększenia szybkości
realizacji inwestycji drogowych. Jednakże w chwili
obecnej, z uwagi na koncepcyjny etap prac nad zmia-
ną ww. rozporządzenia, brak jest możliwości wska-
zania, czy i ewentualnie o ile zmiana tych przepisów
spowodowałaby wzrost wypłacanych odszkodowań.
Reasumując, przedstawione zmiany przepisów,
wraz z szeregiem innych zmian obecnie procedo-
wanych, mają na celu doprowadzić do znacznego
przyspieszenia procesów przygotowania inwestycji
drogowych, m.in. poprzez zmniejszenia liczby od-
wołań, skarg oraz konfliktów społecznych, powodo-
wanych lub powstających w związku z ustaleniem
i wypłatą odszkodowań za nieruchomości zajęte
pod budowę dróg.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
659
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie bardzo złej kondycji
państwowych służb ochrony zabytków (3126)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Lipca z dnia
6 maja 2008 r. w sprawie bardzo złej kondycji służby
ochrony zabytków, przekazaną ministrowi kultury
i dziedzictwa narodowego przy piśmie marszałka
Sejmu RP z dnia 14 maja 2008 r., nr SPS-023-4-
-3126/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następujące-
go stanowiska.
Na wstępie chciałbym jednoznacznie wskazać, iż
minister kultury i dziedzictwa narodowego nie ma
bezpośredniego wpływu na kształtowanie poziomu
wynagrodzeń pracowników wojewódzkich urzędów
ochrony zabytków. Zgodnie z art. 89 ustawy z dnia
23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad
zabytkami organem ochrony zabytków oprócz mini-
stra właściwego do spraw kultury i ochrony dzie-
dzictwa narodowego jest wojewoda, w imieniu któ-
rego zadania i kompetencje, w tym zakresie, wyko-
nuje wojewódzki konserwator zabytków kierujący
wojewódzkim urzędem ochrony zabytków, wchodzą-
cym w skład zespolonej administracji wojewódzkiej.
Oznacza to, że wojewódzkie urzędy ochrony zabyt-
ków podlegają bezpośrednio wojewodom. Wojewodo-
wie kształtują budżet urzędów konserwatorskich
i określają poziom wynagrodzeń pracowników tych
urzędów.
Kierownictwo Ministerstwa Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego od dawna interesuje się złą sytu-
acją służby ochrony zabytków. W marcu br. z inicja-
tywy generalnego konserwatora zabytków doszło do
spotkania wojewódzkich konserwatorów zabytków
z sekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji Tomaszem Siemonia-
kiem, podczas którego konserwatorzy przedstawili
panu ministrowi dramatyczną sytuację wojewódz-
kich urzędów ochrony zabytków. Minister kultury
i dziedzictwa narodowego pan Bogdan Zdrojewski
wystosował list do wicepremiera ministra spraw we-
wnętrznych i administracji pana Grzegorza Schety-
ny, w którym przedstawił aktualny stan służby
ochrony zabytków oraz propozycje poprawy tej bar-
dzo trudnej sytuacji. Nie ulega bowiem wątpliwości,
że obecna kondycja kadrowa i finansowa służby
ochrony zabytków wymaga podjęcia pilnych decyzji
i rozwiązań systemowych zapobiegających całkowi-
temu paraliżowi funkcjonowania wojewódzkich
urzędów ochrony zabytków.
W Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodo-
wego został przygotowany projekt ustawy o zmianie
ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
660
oraz zmianie niektórych innych ustaw. Projekt ten
przewiduje między innymi reformę służb konser-
watorskich, tj. podporządkowanie ich ministrowi
kultury i dziedzictwa narodowego, a nie jak dotych-
czas wojewodom. Pozwoli to na podjęcie przez mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego zdecydo-
wanych działań mających na celu poprawę sytuacji
finansowej i kadrowej wojewódzkich urzędów ochro-
ny zabytków, co przyczyni się do zwiększenia efek-
tywności realizacji zadań podejmowanych przez
wojewódzkich konserwatorów zabytków na rzecz
ochrony dziedzictwa kulturowego. W chwili obec-
nej projekt wspomnianej ustawy oczekuje na roz-
strzygnięcia dotyczące ostatecznego kształtu refor-
my administracyjnej państwa. W przypadku zgod-
ności propozycji zawartych w projekcie ustawy
z tym rozstrzygnięciami zostanie on skierowany do
Rady Ministrów.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie przygotowywanej reformy
obniżenia wieku obowiązku szkolnego (3130)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-
-3130/08) w sprawie proponowanego obniżenia wie-
ku obowiązku szkolnego, uprzejmie informuję, że:
Jednym z głównych zadań planowanej reformy
programowej, której wdrażanie rozpocznie się od
roku szkolnego 2009/2010, jest obniżenie wieku obo-
wiązku szkolnego do 6 lat. Obniżenie to rozłożone
zostanie na trzy kolejne lata szkolne (2009/2010–
–2011/2012). Początek realizacji tego zadania w roku
szkolnym 2009/2010 pozwoli na możliwie łagodne
i sprawne wprowadzenie do systemu szkolnego dzie-
ci 6-letnich. Odsunięcie początku realizacji tego za-
dania o każdy kolejny rok byłoby coraz bardziej
kosztowne i mniej korzystne z uwagi na coraz licz-
niejsze roczniki przyszłych pierwszoklasistów. Przy-
pomnijmy, że już obecnie dzieci 6-letnie są objęte
obowiązkową edukacją (zerówka).
Z danych statystycznych wynika, że od kilkuna-
stu lat spada liczba uczniów w szkołach podstawo-
wych. W roku 2009 rocznik sześciolatków jest naj-
mniej liczny, dlatego będzie to najkorzystniejszy
czas na włączenie sześciolatków do edukacji szkolnej
i sfinansowanie tego przedsięwzięcia z subwencji
oświatowej. Rozpoczęcie nauki w szkole przez dzieci
sześcioletnie sprawi, że gminy uzyskają wolne środ-
ki finansowe na tworzenie nowych miejsc w przed-
szkolach dla młodszych dzieci w wieku 3–5 lat. Pol-
ska zajmuje jedno z ostatnich miejsc w Europie pod
względem odsetka tych dzieci objętych edukacją
przedszkolną.
Ponadto pragnę podkreślić, że rodzice dziecka
sześcioletniego, wsparci fachową diagnozą dojrzało-
ści szkolnej dziecka, będą mogli wystąpić o odrocze-
nie spełniania przez niego obowiązku szkolnego.
Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom rodziców, szko-
ła powinna zapewnić dzieciom opiekę w bezpiecz-
nym standardzie przedszkolnym.
Obniżenie wieku szkolnego musi być poprzedzo-
ne zmianą warunków nauki w szkołach. Najbliższy
rok szkolny 2008/2009 – Rok Przedszkolaka – ma
służyć przygotowaniu systemu do wprowadzenia
zmiany. Obecnie w Ministerstwie Edukacji Narodo-
wej zakończono prace nad projektem zmian w pod-
stawie programowej kształcenia ogólnego, która zo-
stała dostosowana do wieku uczniów. Projekt pod-
stawy programowej kształcenia ogólnego został za-
mieszczony na stronie internetowej Ministerstwa
Edukacji Narodowej w celu przeprowadzenia szero-
kich konsultacji społecznych.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie norm unijnych
dotyczących przychodni (3131)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Anny Sobeckiej, przekazaną przy
piśmie znak: SPS-023-3131/08, dotyczącą rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 9 marca 2000 r.
w sprawie wymagań, jakim powinny odpowiadać
pomieszczenia, urządzenia i sprzęt medyczny, służą-
ce wykonywaniu indywidualnej praktyki lekarskiej,
indywidualnej specjalistycznej praktyki lekarskiej
i grupowej praktyki lekarskiej (Dz. U. Nr 20, poz. 254),
uprzejmie informuję, iż powyższe rozporządzenie
obowiązuje. Trudno zgodzić się z twierdzeniem, ja-
koby wymagania w przywołanym wyżej rozporzą-
dzeniu były nadmiernie restrykcyjne. W okresie
8 lat obowiązywania omawianego rozporządzenia
do Ministerstwa Zdrowia nie napływały krytyczne

opinie środowiska lekarskiego odnośnie do ww. aktu
prawnego.
Na zakończenie należy podkreślić, iż przepisy
Unii Europejskiej nie określają wymagań dla gabi-
netów służącym wykonywaniu indywidualnej prak-
tyki lekarskiej, indywidualnej specjalistycznej prak-
tyki lekarskiej i grupowej praktyki lekarskiej, ani
dla pomieszczeń i urządzeń zakładów opieki zdro-
wotnej. Wyżej wymienione regulacje pozostają
w kompetencja państw członkowskich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie przekazywania 1% podatku
na rzecz organizacji pożytku publicznego (3132)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie z dnia 14 maja 2008 r. nr SPS-
-023-3132/08 interpelację pani poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zasad przekazywania 1% należnego podat-
ku dochodowego od osób fizycznych na rzecz organiza-
cji pożytku publicznego, uprzejmie informuję.
Ustawą z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
wprowadzono nowe zasady przekazywania 1% po-
datku. Zgodnie z nimi naczelnik urzędu skarbowe-
go, na wniosek podatnika, dokonuje przekazania
kwoty w wysokości nieprzekraczającej 1% podatku
należnego (poprzednio wpłaty dokonywał sam po-
datnik). Zmiany zasad przekazywania 1% podatku
zostały zamieszczone w art. 45 ustawy o podatku
dochodowym od osób fizycznych, zwanej dalej
„ustawą”.
W przygotowywanych corocznie wytycznych do
akcji rozliczenia rocznego podatku dochodowego od
osób fizycznych kierowanych do dyrektorów izb
skarbowych oraz naczelników urzędów skarbowych
przekazano również informacje na temat nowych
zasad przekazania 1% podatku należnego. M.in. wy-
jaśniono, iż przekazanie kwoty 1% na rzecz organi-
zacji pożytku publicznego może nastąpić, jeżeli po-
datnik wpłacił należny podatek w terminie i zezna-
nie podatkowe zostało złożone przez podatnika
przed upływem terminu określonego dla złożenia
tego zeznania.
Powyższe wyjaśnienie było wynikiem przepro-
wadzenia wykładni systemowej art. 45 ustawy,
661
w którym zawarto również przepisy dotyczące no-
wych zasad przekazania 1% podatku należnego na
rzecz organizacji pożytku publicznego. Artykuł ten
dotyczy bowiem obowiązków podatnika w zakresie
rozliczenia rocznego podatku i określa m.in. obo-
wiązek złożenia zeznania podatkowego (do dnia
30 kwietnia roku następującego po roku podatko-
wym) oraz ostateczną wpłatę podatku należnego
(również do dnia 30 kwietnia roku następującego po
roku podatkowym).
O stosowaniu powyższych wytycznych w zakre-
sie przekazywania przez naczelników urzędów skar-
bowych 1% przypomniano organom podatkowym
w piśmie Ministerstwa Finansów z dnia 4 kwietnia
2008 r. nr AP10/0680/178/AGN/07/08/2007 kiero-
wanym do dyrektorów izb skarbowych.
Po ponownej analizie przepisów dotyczących
przekazywania 1% podatku należnego minister fi-
nansów, dokonując literalnej wykładni ust. 5f w art. 45
ustawy uznał, iż wyłącznym warunkiem przekaza-
nia przez naczelników urzędów skarbowych 1% po-
datku na rzecz organizacji pożytku publicznego jest
złożenie w ustawowym terminie zeznania podatko-
wego i wskazanie organizacji pożytku publicznego,
poprzez podanie jej nazwy oraz numeru wpisu do
Krajowego Rejestru Sądowego.
Minister finansów w piśmie z dnia 25 kwietnia
2008 r. nr AP10/0120/3/MRD/08/3338 poinformo-
wał dyrektorów izb skarbowych, iż w zakresie prze-
kazywania przez naczelników urzędów skarbowych
1% podatku tracą moc wytyczne zawarte w pismach
z dnia 7 stycznia 2008 r. AP 10/0120/1/SYW/07/8001
oraz z dnia 4 kwietnia 2008 r. nr AP 10/0680/178/
AGN/07/08/2007, co oznacza, że przekazanie 1% nie
może być uzależnione od dokonania wpłaty przez
podatnika podatku należnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie braku kontraktów szpitali z NFZ
(3133)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Anny Sobeckiej, posła na Sejm RP,
przesłaną przy piśmie marszałka Sejmu z 14 maja
2008 r. (SPS-023-3133/08), dotyczącą finansowania
662
świadczeń w rodzaju leczenie szpitalne na terenie
Torunia, proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Narodowy Fundusz Zdrowia jest w trakcie przy-
gotowywania zmian w zakresie finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne,
polegających na wdrożeniu w dniu 1 lipca 2008 r.
systemu jednorodnych grup pacjentów. Celem wpro-
wadzenia j.g.p. jest podniesienie efektywności finan-
sowania leczenia szpitalnego. Do głównych założeń
wspomnianego systemu zalicza się wdrożenie no-
wych, jednoznacznych definicji oraz opisów świad-
czeń, powiązanie finansowania świadczeń z koszta-
mi wytworzenia, ograniczenie możliwości oderwa-
nia rozliczeń finansowych od faktycznie realizowa-
nych terapii oraz wprowadzenie konieczności stoso-
wania klasyfikatorów procedur ICD-9 CM oraz roz-
poznań ICD-10 do celów statystycznych oraz mody-
fikacji systemu rozliczeń.
W 2008 r. oddziały wojewódzkie Narodowego
Funduszu Zdrowia, biorąc pod uwagę plany wdroże-
nia wspomnianych zmian, zawierały ze szpitalami
aneksy do umów wieloletnich na okres pierwszego
półrocza 2008 r. bądź całego roku, ale w tym przy-
padku warunki finansowe dotyczyły pierwszych
sześciu miesięcy 2008 r., tak by drugie półrocze było
rozliczane według nowych zasad.
Z informacji przekazanych do Ministerstwa
Zdrowia przez Narodowy Fundusz Zdrowia wynika,
że analizowane są obecnie możliwości w zakresie do-
konania zmiany planu finansowego NFZ na 2008 r.,
co jest związane między innymi z wykorzystaniem
zysku netto NFZ za 2007 r. oraz środków za lata po-
przednie na łączną kwotę około 2,7 mld zł. Środki te,
oprócz wprowadzenia wyżej wymienionego systemu
j.g.p. oraz poprawienia dostępności do świadczeń
opieki zdrowotnej, dadzą dodatkową możliwość
uzgodnień co do kontraktów w roku 2008.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie projektu ustawy o rekompensatach
(3134)
W związku z interpelacją Posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej Pani Anny Elżbiety Sobeckiej
(znak SPS-023-3134/08) skierowaną do ministra
skarbu państwa w sprawie projektu ustawy rekom-
pensującej skutki prawne przejęcia przez państwo
mienia obywateli w latach 1944–1962 uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje;
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej poprzez uchwale-
nie stosownej ustawy ma zdecydowaną wolę poli-
tyczną ostatecznego zakończenia i rozwiązania pro-
blemu zadośćuczynienia krzywdom powstałym w wy-
niku nacjonalizacji. W ramach projektowanej regu-
lacji planowane jest zrekompensowanie krzywd oby-
wateli w postaci zadośćuczynienia.
Przewiduje się, że rekompensata będzie przysłu-
giwała wszystkim uprawnionym bez względu na
obecnie posiadane obywatelstwo. Jedynym kryte-
rium jest prawo własności nieruchomości w chwili
jej przejęcia. Rekompensata będzie przysługiwała
byłym właścicielom oraz ich spadkobiercom.
Wstępnie zakłada się, iż z zakresu podmiotowego
ustawy będą wyłączone:
— osoby objęte uprawnieniami odszkodowawczy-
mi wynikającymi z umów międzynarodowych za-
wartych w latach 1948–1971,
— osoby, które na podstawie dekretów z 1946 r.
zostały wykluczone ze społeczeństwa polskiego, z wy-
łączeniem osób, które na podstawie orzeczeń sądów
powszechnych utrzymały obywatelstwo polskie.
Podstawą uregulowania kwestii związanych z prze-
jęciem przez Polskę majątków po byłych przesie-
dleńcach z Ziem Odzyskanych stanowiły uzgodnie-
nia dokonane podczas konferencji poczdamskiej,
w czasie której zdecydowano o przyznaniu Polsce
ziem północnych i zachodnich. W konsekwencji po-
wyższego Polska dokonała zmian terytorialnych
i zmian własnościowych na otrzymanych terenach.
Wszelkie dalsze uregulowania w polskim prawie we-
wnętrznym miały za zadanie wprowadzenie w życie
postanowień podjętych na arenie międzynarodowej
i tym samym wykonanie umowy poczdamskiej.
Stanowisko Polski w kwestii stosunków własno-
ściowych wysiedlonych osób narodowości niemiec-
kiej polegające na braku podstaw do żądania od Pol-
ski odszkodowania z tytułu przejętego mienia pu-
blicznego i prywatnego opiera się na statusie Nie-
miec jako państwa agresora, które wywołało II woj-
nę światową, a tym samym pozbawiło się ochrony
wynikającej z prawa międzynarodowego.
Praktyka mocarstw sprzymierzonych po II woj-
nie światowej wyraźnie wskazywała, że mienie nie-
mieckie „za granicą” było przejmowane bez odszko-
dowania i zostało objęte realizacją roszczeń repara-
cyjnych. Zgodnie z powyższym państwo będące ofia-
rą agresji nie może wypłacać odszkodowań obywate-
lom państwa agresora. W oświadczeniu kanclerza
federalnego wydanym w dniu 1 sierpnia 2004 r.
w Warszawie rząd federalny wykluczył jednoznacz-
nie dochodzenie międzypaństwowych roszczeń, jako
niemające podstawy prawnej, a ponadto oświadczył,
iż w żadnym przypadku nie będzie popierał żądań
indywidualnych związanych z takimi zdarzeniami.

Należy podkreślić, że ani rząd RFN, ani inne li-
czące się siły polityczne w Niemczech nie popierają
indywidualnych roszczeń przeciwko Polsce w związ-
ku z II wojną światową. Roszczenia osób wysiedlo-
nych na mocy umowy poczdamskiej lub ich spadko-
bierców są nie do utrzymania w świetle prawa mię-
dzynarodowego, prawa polskiego i prawa niemiec-
kiego, czemu rząd RFN wielokrotnie dawał wyraz.
Po raz ostatni miało to miejsce w dniu 11 grudnia
2007 r. podczas wizyty premiera RP Donalda Tuska
w Berlinie. W swoim wystąpieniu kanclerz RFN An-
gela Merkel stwierdziła wówczas, że zdaniem rządu
RFN nie istnieją żadne roszczenia odszkodowawcze
przeciwko Polsce i każdy kolejny rząd niemiecki bę-
dzie prezentował tego rodzaju stanowisko.
Efektem braku ustawy są liczne procesy o odszko-
dowanie w Europejskim Trybunale Praw Człowieka
oraz skargi do Trybunału Sprawiedliwości (UE) na
brak ochrony przez Rzeczpospolitą Polską praw
słusznie nabytych przez osoby poszkodowane w wy-
niku nacjonalizacji. Ponadto pogłębia to niestabilną
sytuację własnościową w kraju. Wiele przedsięwzięć
gospodarczych było i jest wadliwie przeprowadzonych
na skutek niejasnej sytuacji prawnej mienia w kon-
tekście kierowanych do niego roszczeń byłych właści-
cieli lub ich spadkobierców. Nieuchwalenie ustawy
stanowi także zagrożenie dla finansów publicznych
z uwagi na coraz większe odszkodowania, które są
zasądzane przez sądy oraz organy administracji pu-
blicznej i wypłacane z budżetu państwa.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie oszczędności zgromadzonych w OFE
(3135)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Anny So-
beckiej, przekazaną przy piśmie z dnia 14 maja br.,
znak SPS-023-3135/08, w sprawie dziedziczenia środ-
ków niewykorzystanych na wypłatę emerytur kapi-
tałowych z oszczędności zgromadzonych w otwartych
funduszach emerytalnych, uprzejmie wyjaśniam.
W wyżej wymienionej interpelacji pani poseł
przekazała, że z przygotowywanego przez Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej projektu ustawy
o emeryturach kapitałowych wynika, że zgromadzo-
ne przez mężczyzn w otwartych funduszach emery-
talnych oszczędności będą podlegać dziedziczeniu
tylko przez trzy pierwsze lata pobierania emerytury
kapitałowej. Pani poseł wyraża również opinię, że
663
środki, które nie zostaną przekazane rodzinie po
śmierci emeryta po upływie trzech lat od przekaza-
nia składki z otwartego funduszu emerytalnego, zo-
staną przejęte na własność prywatnego zakładu
emerytalnego.
W przedstawionej opinii takie zapisy są ewident-
nie niekorzystne dla przyszłych emerytów. Pani po-
seł pyta więc, dlaczego foruje się zapis, którego skut-
kiem będzie to, że kosztem emerytów korzyści będą
czerpać prywatne instytucje.
Nie podzielam obaw pani poseł.
W dniu 30 listopada 2007 r. opracowany pod kie-
runkiem poprzedniego rządu projekt regulujący za-
sady wypłaty świadczeń z II filaru – projekt ustawy
o świadczeniach ze środków gromadzonych w otwar-
tych funduszach emerytalnych oraz o zakładach
emerytalnych – został skierowany do uzgodnień
międzyresortowych. Projekt ten przewidywał utwo-
rzenie wyspecjalizowanych zakładów emerytalnych,
które w zamian za składkę z otwartego funduszu
emerytalnego wypłacałyby dożywotnie świadczenie.
Prawdą jest, że projekt ten nie przewidywał odsepa-
rowania aktywów prywatnej instytucji – zakładu
emerytalnego i funduszu utworzonego do wypłaty
świadczeń. W takiej sytuacji prawdziwe mogłoby być
twierdzenie, że kosztem emerytów korzyści czerpać
będą prywatne instytucje.
Należy zaznaczyć, że ww. projekt przewidywał
wypłatę emerytur zależnych od płci ubezpieczonego
– niższych dla kobiet i wyższych dla mężczyzn.
W trakcie konsultacji wskazano, że takie rozwiąza-
nie jest niezgodne z Konstytucją RP, a także pra-
wem unijnym. Ze szczególną krytyką ekspertów
spotkały się również rozwiązania dotyczące szeroko
rozumianej gospodarki finansowej proponowanego
zakładu emerytalnego.
W tej sytuacji kierownictwo resortu zadecydowa-
ło o przygotowaniu rozwiązań, które umożliwią wy-
płatę niezależnych od płci ubezpieczonego świadczeń
od 1 stycznia 2009 r., oraz rozpoczęciu prac legisla-
cyjnych, które pozwolą na stworzenie bezpiecznego
systemu gospodarki finansowej instytucji wypłaca-
jących emerytury z II filaru. Na skutek podzielenia
przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej ma-
terii projektu konsultowanej ustawy powstały dwa
projekty zawierające rozwiązania diametralnie od-
biegające od wcześniejszych propozycji.
Pierwszy ze wspomniany projektów to projekt
ustawy o emeryturach kapitałowych, który w spo-
sób kompleksowy reguluje zasady nabywania i wy-
mierzania świadczeń ze środków gromadzonych
w otwartych funduszach emerytalnych. Projekt ten
został przyjęty przez Komitet Rady Ministrów
i zgodnie z wcześniejszymi zapowiedziami w najbliż-
szych dniach, po przyjęciu przez Radę Ministrów,
zostanie skierowany do Sejmu. Projekt ustawy
o funduszach dożywotnich emerytur kapitałowych,
który ma regulować powstanie zakładów emerytal-
nych zarządzających funduszami dożywotnich eme-
664
rytur kapitałowych, jest obecnie przedmiotem uzgod-
nień międzyresortowych i konsultacji społecznych.
Projektowane rozwiązania zakładają, że przy-
szłe świadczenia ze środków zgromadzonych w otwar-
tych funduszy emerytalnych będą wypłacane
w dwóch formach: okresowej emerytury kapitałowej
lub dożywotniej emerytury kapitałowej. Okresowa
emerytura kapitałowa będzie wypłacana członkowi
otwartego funduszu emerytalnego do ukończenia
65 roku życia. Źródłem jej finansowania będą środki
zgromadzone na rachunku w otwartym funduszu
emerytalnym. Zgromadzony kapitał będzie w dal-
szym ciągu inwestowany przez otwarty fundusz
emerytalny, a po ukończeniu 65 roku życia pozosta-
ła kwota oszczędności, powiększona o zyski z inwe-
stycji, posłuży do zakupu dożywotniej emerytury
kapitałowej.
Każdy ubezpieczony po ukończeniu 65 roku ży-
cia będzie miał prawo wyboru oferty dożywotniej
emerytury kapitałowej z funduszu dożywotnich
emerytur kapitałowych wypłacającego dożywotnie
świadczenie emerytalne.
Okres oszczędzania środków na emeryturę ma
inny charakter niż okres otrzymywania świadcze-
nia. Środki oszczędzane w otwartym funduszu eme-
rytalnym podlegają dziedziczeniu na zasadach wy-
nikających z ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o or-
ganizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 159, poz. 1667, z późn. zm.).
Zgodnie z proponowanym rozwiązaniem zarówno
mężczyzna, jak i kobieta do ukończenia 65 roku ży-
cia będą członkami otwartych funduszy emerytal-
nych. Tak więc zarówno w przypadku śmierci męż-
czyzny, jak i kobiety pobierającej okresową emerytu-
rę kapitałową, środki zgromadzone w otwartym
funduszu emerytalnym będą podlegać takim sa-
mym zasadom dziedziczenia, jak dotychczasowe
przysługujące członkom otwartych funduszy emery-
talnych. Po ukończeniu 65 roku życia każdy ubez-
pieczony nabędzie prawo do dożywotniej emerytury
kapitałowej, zależnej od jego wieku i kwoty zgroma-
dzonych oszczędności.
Świadczenie w postaci dożywotniej emerytury
kapitałowej jest produktem finansowym, który
gwarantuje dożywotnią wypłatę świadczenia, cze-
go nie można oczekiwać po innym świadczeniu
zbliżonym w swym charakterze do okresowej eme-
rytury kapitałowej. Możliwość zneutralizowania
indywidualnego ryzyka długowieczności, przed ja-
kim chroni ubezpieczenie emerytalne, powoduje, że
jest ono podstawowym (docelowym) produktem
emerytalnym.
Wprowadzona w 1999 r. reforma emerytalna nie
zmieniła celu stawianego przed powszechnym i obo-
wiązkowym systemem ubezpieczenia emerytalnego,
jakim jest zapewnienie ubezpieczonym dochodów na
starość, a jedynie sposób realizacji tego celu. Środki
gromadzone w otwartych funduszach emerytalnych
mają służyć wypłacie emerytur. Ubezpieczenia spo-
łeczne są oparte o zasadę solidarności społecznej,
zgodnie z którą wszyscy ubezpieczeni „składają się”
na swoje świadczenia. Oszczędności ubezpieczonych,
którzy żyją krócej, będą finansować świadczenia
tych, którzy żyć będą dłużej. Przyjmując taki punkt
widzenia, należy stwierdzić, że najwyższy poziom
świadczeń emerytalnych gwarantuje stworzenie
systemu, w którym wszystkie środki zaoszczędzone
w funduszach emerytalnych służą sfinansowaniu
emerytur, co oznacza rezygnację z „dziedziczenia”
tych środków.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej uznało
jednak, że najefektywniejszym rozwiązaniem w za-
kresie „dziedziczenia” środków w okresie pobierania
dożywotniej emerytury kapitałowej będzie zapropo-
nowana w projekcie ustawy o emeryturach kapitało-
wych instytucja wypłaty gwarantowanej. Projekt
ustawy zakłada, że po śmierci emeryta w ciągu
trzech pierwszych lat pobierania dożywotniej eme-
rytury kapitałowej wskazane przez niego osoby upo-
sażone będą uprawnione do otrzymania wypłaty
gwarancyjnej. W przypadku braku wskazania osoby
uposażonej przepisy projektu za osobę uposażoną
uznają wyłącznie małżonka, który w chwili śmierci
emeryta pozostawał z nim w ustawowej wspólności
majątkowej.
Zgodnie z propozycjami zawartymi w projekcie
ustawy kwota gwarantowanej wypłaty malałaby
wraz z upływem okresu pobierania dożywotniej
emerytury kapitałowej, czyli zgon w pierwszym mie-
siącu pobierania dożywotniej emerytury kapitało-
wej oznaczałby zwrot całości składki wpłaconej
z funduszu emerytalnego pomniejszonej o jedną
trzydziestą siódmą, a każdy następny przeżyty mie-
siąc oznaczałby spadek kwoty zwrotu o kolejną jed-
ną trzydziestą siódmą.
Funkcja, jaką ma spełniać wypłata gwarantowa-
na, jest całkowicie inna od zapewnienia rodzinie
ubezpieczonego możliwości „dziedziczenia” środ-
ków. Racją, jaka przyświecała Ministerstwu Pracy
i Polityki Społecznej przy formułowaniu takiej pro-
pozycji, było uniknięcie sytuacji całkowitej utraty
przez jednostkę oszczędności, kiedy ich konwersji
w emeryturę będzie dokonywała osoba, która nie-
długo potem umrze. Ten problem szczególnie dra-
stycznie objawia się w przypadku, gdy taka sytuacja
wystąpi w wyniku wymuszonego przejścia na eme-
ryturę. Niezależnie od kwestii etycznych brak takie-
go mechanizmu mógłby wywoływać niepożądane
efekty ekonomiczne i społeczne, ponieważ ubezpie-
czeni źle oceniający swój stan zdrowia usiłowaliby
uniknąć konieczności zamiany swoich oszczędności
emerytalnych na emeryturę dożywotnią.
Należy podkreślić, że dopuszczenie przez projek-
todawcę przedłużenia okresu, w jakim przysługiwa-
łaby gwarancja zwrotu niewykorzystanych środków
na dożywotnią emeryturę kapitałową, prowadziłoby
do znacznego obniżenia poziomu emerytur. Trzylet-
ni okres gwarancji został uznany więc za optymalny
ze względu na relatywnie niski koszt takiego roz-

wiązania dla emerytów, przy jednoczesnym ograni-
czeniu ewentualnych negatywnych skutków.
W związku z powyższym nie planuje się wprowa-
dzenia w projekcie regulacji dopuszczających dzie-
dziczenie niezależnie od okresu, jaki minął od czasu
przejścia na emeryturę. Przyjęcie odmiennych roz-
wiązań oznaczałoby zaakceptowanie odpływu środ-
ków gromadzonych w systemie emerytalnym (z po-
wszechnej, obowiązkowej i egzekwowanej przez
państwo składki na ubezpieczenie emerytalne) na
inne niż wypłata świadczeń cele, co stanowiłoby
podważenie podstawowych zasad obowiązkowego
i powszechnego ubezpieczenia emerytalnego. Mając
powyższe na względzie, należy podkreślić, że emery-
tura nie jest świadczeniem służącym finansowaniu
ryzyka śmierci żywiciela rodziny, czyli nie jest to
świadczenie, które ma za zadanie zabezpieczać byt
spadkobierców. Jednocześnie należy zwrócić uwagę,
że pomimo przekazania części składki emerytalnej
do zarządzania i pomnażania przez otwarte fundu-
sze emerytalne środki te nie zostały przekazane na
własność ubezpieczonych. Należy zauważyć, że, co
wielokrotnie jest podkreślane w doktrynie ubezpie-
czeń emerytalnych, system emerytalny w Polsce nie
został sprywatyzowany, a przekazanie części skład-
ki do otwartych funduszy emerytalnych to nic inne-
go, jak wykorzystanie infrastruktury i potencjału
podmiotów prywatnych do pomnażania środków
przeznaczonych na wypłatę emerytur (por. art. 2
ust. 2 ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o organizacji
i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych).
Sytuacja, w której małżeństwa utrzymują się
z jednego świadczenia emerytalnego lub też jeden
z małżonków po śmierci drugiego otrzymuje świad-
czenie rentowe, jest, pomijając nieszczęśliwe zdarze-
nia losowe, wynikiem świadomej decyzji współmał-
żonków o niepodejmowaniu pracy przez jednego
z nich, co w każdym systemie emerytalnym musi ro-
dzić wymierne skutki ekonomiczne. W polskim syste-
mie ubezpieczeń społecznych rozwiązaniem zabez-
pieczającym byt rodzin na wypadek śmierci ubezpie-
czonego jest funkcjonujący system rent rodzinnych.
Obecny system emerytalno-rentowy pozwala na za-
opatrzenie niepracujących współmałżonków w świad-
czenia po śmierci małżonka pracującego lub pobiera-
jącego świadczenie emerytalne. Świadczeniem takim
jest finansowana z ubezpieczenia rentowego renta ro-
dzinna. Sytuacja małżonków – osób ubezpieczonych
jest więc uregulowana zgodnie z utrwalonymi i spraw-
dzonymi rozwiązaniami prawnymi. Istotne dla sytu-
acji wdowy lub wdowca jest to, czy zmarły współmał-
żonek w dniu zgonu spełniał warunki do emerytury
lub renty z tytułu niezdolności do pracy. W takiej sy-
tuacji Zakład Ubezpieczeń Społecznych oblicza świad-
czenie, jakie przysługiwałoby zmarłemu. Na tej pod-
stawie ustalana jest wysokość renty rodzinnej, której
wysokość zależy od kręgu osób uprawnionych do
świadczenia.
Ustalona na tej podstawie wysokość renty ro-
dzinnej, w zależności od liczby osób, którym przy-
665
sługuje, wynosi od 85% do 95% świadczenia (eme-
rytury lub renty), które otrzymywałby lub otrzy-
mywał zmarły. Renty rodzinne finansowane są
z wyodrębnionych w ramach FUS ubezpieczeń ren-
towych finansowanych ze składek wszystkich ubez-
pieczonych.
Zgodnie z przepisem art. 65 ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353) renta rodzinna przysługuje uprawnionym
członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci mia-
ła ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu
niezdolności do pracy lub spełniała warunki wyma-
gane do uzyskania jednego z tych świadczeń.
Ponadto, zgodnie z przepisem art. 70 ww. usta-
wy, wdowa ma prawo do renty po zmarłym mężu,
jeżeli w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat
lub była niezdolna do pracy albo wychowuje co naj-
mniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa upraw-
nione do renty rodzinnej po zmarłym mężu, które
nie osiągnęło 16 lat, a jeżeli kształci się w szkole – do
18 roku życia, lub jeżeli sprawuje pieczę nad dziec-
kiem całkowicie niezdolnym do pracy oraz do samo-
dzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolnym do
pracy, uprawnionym do renty do rodzinnej. Przepis
art. 70 ust. 2 ww. ustawy stanowi ponadto, że prawo
do renty rodzinnej nabywa wdowa, która osiągnęła
wiek 50 lat lub stała się niezdolna do pracy po śmier-
ci męża, nie później jednak niż w ciągu 5 lat od jego
śmierci lub od zaprzestania wychowywania dzieci,
do chwili ukończenia przez nie 18 roku życia. Mał-
żonka rozwiedziona lub wdowa, która od dnia śmier-
ci męża nie pozostawała z nim w ustawowej wspól-
ności majątkowej, ma prawo do renty rodzinnej, je-
żeli oprócz spełnienia ww. warunków miała w dniu
śmierci męża prawo do alimentów z jego strony usta-
lone wyrokiem lub ugodą sądową (art. 70 ust. 3 ww. usta-
wy). Wdowa niespełniająca tych warunków i w związku
z tym niemająca uprawnień do renty rodzinnej, jak
również niezbędnych źródeł utrzymania, ma prawo
do okresowej renty rodzinnej przez okres jednego
roku od chwili śmierci męża lub w okresie uczestni-
czenia w zorganizowanym szkoleniu mającym na
celu uzyskanie kwalifikacji do wykonywania pracy
zarobkowej, nie dłużej jednak niż przez 2 lata od
chwili śmierci męża.
W odniesieniu do zarzutu, że zaproponowany
w projekcie ustawy o emeryturach kapitałowych
trzyletni okres gwarancji zwrotu środków po zmar-
łym emerycie prowadzić będzie do przejmowania
oszczędności emerytów przez prywatne instytucje,
uprzejmie informuję, że przedstawiony zarzut w świe-
tle propozycji projektu ustawy o funduszach doży-
wotnich emerytur kapitałowych jest bezzasadny.
Ww. projekt ustawy zakłada jako zasadę konstruk-
cyjną prawny i organizacyjny rozdział funduszu do-
żywotnich emerytur kapitałowych od odrębnej oso-
by prawnej – zakładu emerytalnego. Zastosowano
tu analogiczne zasady bezwzględnego rozdziału ak-
tywów funkcjonujące w istniejących już instytu-
666
cjach: powszechnym towarzystwie emerytalnym
i otwartym funduszu emerytalnym czy towarzy-
stwie funduszy inwestycyjnych i funduszu inwesty-
cyjnym, wynikające z oddzielnej osobowości praw-
nej ww. podmiotów. Oddzielna osobowość prawna
funduszu dożywotnich emerytur kapitałowych unie-
możliwia przejęcie środków po zmarłym emerycie
przez zakład emerytalny z powodu braku tytułu
prawnego do dokonania takiej czynności. Ponadto
należy zauważyć, że rozdzielność osób prawnych
zapewnia transparentność wszelkich przepływów
finansowych, co będzie miało ogromną rolę tak
prewencyjną, jak i dla skutecznego sprawowania
nadzoru przez Komisję Nadzoru Finansowego. Dla-
tego też należy podkreślić, że tak składka otrzy-
mana z otwartego funduszu emerytalnego, jak
i środki niewykorzystane na wypłatę dożywotniej
emerytury kapitałowej oraz niewypłacone ze wzglę-
du na upływ okresu 3 lat w formie wypłaty gwa-
rantowanej zasilają i wchodzą w skład masy kapi-
tałowej funduszu dożywotnich emerytur kapitało-
wych, która będzie inwestowana z zyskiem dla
emerytów pobierających dożywotnią emeryturę ka-
pitałową z danego funduszu.
W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że podnie-
sione wątpliwości byłyby uzasadnione, gdyby zosta-
ła przyjęta zaproponowana w ubiegłym roku kon-
cepcja zakładu emerytalnego bez odseparowanego
prawnie i kapitałowo funduszu dożywotnich emery-
tur kapitałowych. Można byłoby wówczas twierdzić,
że prywatne instytucje i ich akcjonariusze czerpać
będą zyski kosztem emerytów. Przygotowany obec-
nie przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
projekt ustawy jest wolny od tego typu zagrożeń.
Mając nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
zostaną uznane za wystarczające, uprzejmie infor-
muję, że projekty ustaw: o emeryturach kapitało-
wych oraz o funduszach dożywotnich emerytur ka-
pitałowych będą jeszcze przedmiotem dalszych prac
i konsultacji, które pozwolą na wypracowanie jak
najefektywniejszych form wypłaty emerytur ze
środków zgromadzonych w II filarze.
Jednocześnie pragnę przekazać, że projekty
wspomnianych ustaw wraz z uzasadnieniami oraz
opiniami resortów i partnerów społecznych są do-
stępne na stronie internetowej Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej w Biuletynie Informacji Pu-
blicznej w dziale „projekty aktów prawnych” (www.
mpips.gov.pl/bip).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 6 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Adama Gawędy
w sprawie wypłaty ekwiwalentu pieniężnego
dla emerytów i rencistów przedsiębiorstw
górniczych i przedsiębiorstw robót górniczych
w zamian za deputat węglowy
na podstawie ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (3136)
Odpowiadając na pismo z dnia 14 maja 2008 r.,
znak: SPS-023-3136/08, przekazujące interpelację
Pana Posła Adama Gawędy w sprawie wypłaty ekwi-
walentu pieniężnego dla osób uprawnionych z przed-
siębiorstw robót górniczych, informuję, co następuje.
Kwestia braku uprawnień do ekwiwalentu pie-
niężnego emerytów i rencistów będących byłymi
pracownikami Przedsiębiorstwa Robót Górniczych
„ROW” w Rybniku oraz Przedsiębiorstwa Budowy
Szybów SA została wyjaśniona w odpowiedzi na in-
terpelację poselską Pana Posła Adama Gawędy w pi-
śmie z dnia 25 kwietnia 2008 r., znak: DGA-II-0700-
-6-MK/08 L.dz. 598w.
Uprzejmie informuję, iż w związku z podnoszoną
przez Pana Posła Gawędę propozycją zmian legisla-
cyjnych w ustawie z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwa-
lencie pieniężnym z tytułu prawa do bezpłatnego
węgla dla osób uprawnionych z przedsiębiorstw ro-
bót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031) nie widzę
możliwości rozszerzenia kręgu osób uprawnionych
o osoby, które z racji na zmianę obowiązujących
układów zbiorowych pracy przestały otrzymywać
bezpłatny węgiel i które nie miały wypłacanego
przez ZUS ze środków budżetowych ekwiwalentu
pieniężnego, a którym to osobom całą należną war-
tość deputatu węglowego wliczono do podstawy wy-
miaru emerytury lub renty. Działania zmierzające
do proponowanej zmiany przepisów prawa ww. usta-
wy byłyby, w mojej ocenie, krzywdzące dla całej rze-
szy emerytów górniczych, którzy mają obecnie wy-
płacany przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych
ekwiwalent pieniężny, a którym to osobom nie doli-
czano do podstawy wymiaru emerytury lub renty
należnej wartości świadczenia z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla, jaka miała miejsce w oparciu
o brzmienie art. 10 ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 547, ze zm.).
W podsumowaniu nadmienię, że celem ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym (...) jest przywrócenie
praw majątkowych w postaci prawa do ekwiwalentu
pieniężnego z tytułu prawa do bezpłatnego węgla,
którego to prawa byli pracownicy przedsiębiorstw

robót górniczych zostali pozbawieni w 2001 r. w wy-
niku niekonstytucyjnej zmiany przepisów rangi
ustawowej.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie wyjaśnienia aktualnej wykładni
autentycznej § 11 ust. 4 pkt 2 rozporządzenia
ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie określenia
rodzajów zadań powiatu, które mogą być
finansowane ze środków
Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych (3138)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
20 maja 2008 r. (znak SPS-023-3138/08) interpela-
cję pana posła Artura Dunina w sprawie wyjaśnie-
nia aktualnej wykładni autentycznej § 11 ust. 4 pkt 2
rozporządzenia ministra pracy i polityki Społecznej
z dnia 25 czerwca 2002 r. w sprawie rodzajów zadań
powiatu, które mogą być finansowane ze środków
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych, przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Osoby niepełnosprawne mogą ubiegać się o dofi-
nansowanie ze środków Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych takiego za-
opatrzenia, jeżeli zostało ono przyznane na podsta-
wie przepisów o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych (tj. ze środ-
ków Narodowego Funduszu Zdrowia) oraz jeżeli
spełniły kryterium dochodowe określone w przywo-
łanym powyżej rozporządzeniu. Zgodnie z ww. roz-
porządzeniem przeciętny miesięczny dochód w rozu-
mieniu przepisów o świadczeniach rodzinnych po-
dzielony przez liczbę osób we wspólnym gospodar-
stwie domowym obliczony za kwartał poprzedzający
miesiąc złożenia wniosku nie może przekroczyć
kwoty:
— 50% przeciętnego wynagrodzenia na osobę we
wspólnym gospodarstwie domowym, tj. od 1 czerw-
ca br. kwoty 1491,99 zł;
— 65% przeciętnego wynagrodzenia w przypadku
osoby samotnej, tj. od 1 czerwca br. kwoty 1939,59 zł.
Jak wynika z powyższego, kryterium dochodowe
jest dosyć wysokie i umożliwia znacznej części osób
niepełnosprawnych ubieganie się o dofinansowanie
zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne i środki
pomocnicze. Zatem nie mogę zgodzić się ze stwier-
dzeniem, że: tylko osoby w trudnej sytuacji ekono-
micznej, spełniające surowe kryteria odnoszące się
667
do maksymalnego dochodu na osobę w rodzinie
mogą liczyć na refundację. W związku z powyższym
nie w każdej sytuacji uzasadnione lub konieczne jest
korzystanie z możliwości nabycia danego przedmio-
tu lub środka na podstawie faktury z odroczonym
terminem płatności. Tak więc nie można uznać, że
taki sposób realizowania zleceń lekarza jest zasadą.
Należy mieć na uwadze, że zdolność do pokrycia
udziału własnego zależy również od ceny danego ar-
tykułu, limitu oraz wysokości udziału własnego
ustalonych przez ministra zdrowia.
Moim zdaniem nieuzasadnione jest twierdzenie,
że trudna sytuacja ekonomiczna zmusza osoby nie-
pełnosprawne do wykorzystywania przyznanego im
dofinansowania zaopatrzenia w przedmioty ortope-
dyczne i środki pomocnicze na inne cele. W trakcie
prawie 6-letniej realizacji tego zadania przez powia-
ty powiatowe centra pomocy rodzinie nie przekazy-
wały informacji wskazujących na konieczność wpro-
wadzenia regulacji proponowanych przez pana po-
sła. Należy przy tym zwrócić uwagę, że osoba nie-
pełnosprawna, która ze względu na swoją sytuację
zdrowotną wymaga ww. zaopatrzenia, bez takiego
zaopatrzenia nie ma szans na poprawę jakości swo-
jego życia lub wręcz brak zaopatrzenia uniemożliwi
jej funkcjonowanie. Jednocześnie należy zauważyć,
że zgodnie z rozporządzeniem ministra pracy i poli-
tyki społecznej w sprawie określenia rodzajów zadań
powiatu, które mogą być finansowane ze środków
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych (Dz. U. Nr 96, poz. 861, z późn. zm.),
podstawę rozpatrzenia wniosku o dofinansowanie
stanowiło i stanowi właśnie potwierdzenie realizacji
przez osobę niepełnosprawną zaopatrzenia zlecone-
go przez lekarza.
Jak wynika z informacji z powiatowych centrów
pomocy rodzinie realizujących ww. zadanie ze środ-
ków PFRON, powszechnie stosowaną zasadą jest
przekazywanie przez PCPR przyznanego dofinanso-
wania na konto sprzedawcy (często na wyraźne ży-
czenie osoby niepełnosprawnej), ponieważ ten spo-
sób postępowania ułatwia i skraca rozliczenie.
W przypadku trudnej sytuacji ekonomicznej oso-
by niepełnosprawnej istnieje możliwość wystawienia
przez realizującego zlecenie faktury z odroczonym
terminem płatności (lub płatności przelewem). W ta-
kiej sytuacji dofinansowanie ze środków PFRON
może nastąpić po przedstawieniu przez wniosko-
dawcę przedmiotowej faktury wraz z potwierdzoną
co do zgodności kopią zrealizowanego zlecenia, uzu-
pełnioną w części III: Potwierdzenie odbioru wyro-
bu medycznego będącego przedmiotem ortopedycz-
nym lub środkiem pomocniczym, bez wypełnionej
rubryki: Kwota zapłacona przez ubezpieczonego.
Taki sposób realizacji przez PCPR tego zadania
umożliwia przyznawanie dofinansowania bez po-
krycia całości kosztów udziału własnego wniosko-
dawcy zaopatrzenia w przedmioty ortopedyczne i środ-
ki pomocnicze. Niewypełnienie rubryk: Nazwisko,
imię i podpis odbierającego oraz Data odbioru ozna-
668
cza, że zlecenie nie zostało zrealizowane. Zatem
przedstawienie takiego dokumentu jako potwierdza-
jącego zrealizowanie zlecenia jest bezprzedmiotowe.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę, że zaopa-
trzenie w wyroby medyczne będące przedmiotami
ortopedycznymi i środki pomocnicze jest świadcze-
niem zdrowotnym i powinno być realizowane w pierw-
szej kolejności ze środków Narodowego Funduszu
Zdrowia. Trudności w realizacji tego świadczenia
zdrowotnego nie wynikają z wysokości lub sposobu
dofinansowania ze środków PFRON, lecz z niskich
limitów cen dla takich wyrobów, określonych w od-
powiednich przepisach ministra zdrowia, które nie
zmieniły się od 1999 r.
Niezależnie od powyższych wyjaśnień informuję,
że w Ministerstwie Zdrowia trwają prace nad zmia-
nami przepisów w zakresie zaopatrzenia w wyroby
medyczne będące przedmiotami ortopedycznymi
i środki pomocnicze. W związku z tymi pracami prze-
widuje się przedstawienie spójnej koncepcji współfi-
nansowania takiego zaopatrzenia ze środków NFZ
i przy udziale środków PFRON. Jednakże w związku
z przedłużaniem się powyższych prac przedstawię
w najbliższym czasie projekt zmian w rozporządze-
niu dotyczącym rodzajów zadań powiatu, które będą
gwarantowały prawidłowe wydatkowanie środków
PFRON przy jednoczesnym zwiększeniu dostępu
osób niepełnosprawnych do zaopatrzenia w przed-
mioty ortopedyczne i środki pomocnicze.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie niewpisania (grupy chorób)
nieswoistego zapalenia jelit na listę
chorób przewlekłych (3139)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Michała Jarosa, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 20 maja 2008 r. (SPS-023-3139/08), w spra-
wie niewpisania (grupy chorób) nieswoistego zapa-
lenia jelit na listę chorób przewlekłych, uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Na podstawie art. 15 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.) na rzecz pacjentów z rozpoznaniem nie-
swoistego zapalenia jelit (NZJ) są realizowane
świadczenia opieki zdrowotnej finansowane przez
Narodowy Fundusz Zdrowia, w oparciu o umowy za-
warte ze świadczeniodawcami, zarówno w ramach
leczenia szpitalnego, jak i ambulatoryjnej opieki
specjalistycznej.
Zgodnie z art. 35 przytoczonej ustawy pacjentom
przyjętym do szpitala przysługują bezpłatnie leki
i wyroby medyczne, jeżeli są one konieczne do wyko-
nania świadczenia, natomiast w ramach ambulato-
ryjnej opieki zdrowotnej pacjenci mogą nabyć leki na
podstawie recept w aptekach ogólnodostępnych
z ulgową odpłatnością.
Wykonując postanowienia art. 36 i 37 przedmio-
towej ustawy, minister zdrowia, po zasięgnięciu opi-
nii prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczel-
nej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekarskiej,
określa, w drodze rozporządzeń, wykazy leków re-
fundowanych, tj. wykaz leków podstawowych i uzu-
pełniających, wysokość opłaty ryczałtowej za leki
podstawowe i recepturowe, wysokość odpłatności za
leki uzupełniające, wykaz chorób oraz wykaz leków
i wyrobów medycznych, które ze względu na choro-
by określone w wykazie są przepisywane bezpłatnie,
za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością.
Jednostka chorobowa NZJ nie znajduje się w wy-
kazie chorób przewlekłych, natomiast leki stosowane
w leczeniu tej choroby znajdują się w wykazach leków
refundowanych, określonych w drodze rozporządzeń
ministra zdrowia. Ponadto zostało zapewnione lecze-
nie w ramach programu terapeutycznego.
Należy wyjaśnić, że od 1999 r. w wykazie chorób
przewlekłych znajdowały się jednostki chorobowe:
wrzodziejące zapalenie jelita grubego oraz choroba
Crohna, na które pacjentom (z tymi schorzeniami)
przysługiwały, z 30-procentową odpłatnością z uwzględ-
nieniem limitu ceny, leki zawierające substancje
czynne mesalazinum oraz sulfasalazinum. Leki
z tego wykazu przysługiwały jedynie grupie pacjen-
tów, u których rozpoznano jedno ze schorzeń ujętych
w tym wykazie, zatem refundacja tych leków doty-
czyła jedynie ściśle określonych wskazań medycz-
nych. Mając na uwadze fakt, iż produkty lecznicze
zawierające substancję czynną sulfasalazinum mogą
być także stosowane w innych jednostkach chorobo-
wych, np. w leczeniu stawów oraz zesztywniającym
zapaleniu stawów kręgosłupa, minister zdrowia,
rozporządzeniem z dnia 26 marca 2002 r. w sprawie
wykazu chorób oraz wykazu leków i wyrobów me-
dycznych, które ze względu na te choroby mogą być
przepisywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub
za częściową odpłatnością (Dz. U. Nr 28, poz. 273),
usunął z wykazu chorób przewlekłych jednostki
chorobowe: wrzodziejące zapalenie jelita grubego
i chorobę Crohna i preparaty lecznicze przysługują-
ce pacjentom przy tych wskazaniach medycznych,
które zostały przeniesione na wykaz leków uzupeł-
niających, również z 30-procentową odpłatnością
z uwzględnieniem limitu ceny, tym samym stopień
odpłatności nie został zmieniony.
Należy podkreślić, że usunięcie przedmiotowych
jednostek chorobowych z wykazu chorób przewle-
kłych oraz przeniesienie leków przysługujących pa-

cjentom w tych schorzeniach na wykaz leków uzu-
pełniających spowodowało znaczne rozszerzenie do-
stępu do tych leków innych grup pacjentów, bez za-
wężenia wskazań do wrzodziejącego zapalenia jelita
grubego i choroby Crohna.
Ministrowi zdrowia znane są zagrożenia spowo-
dowane nieswoistymi zapalnymi chorobami jelit
(choroba Leśniowskiego-Crohna oraz wrzodziejące
zapalenie jelita grubego), które stanowią poważny
problem we współczesnej gastroenterologii i tenden-
cja wzrostu tej choroby obserwowana jest w całej
Europie. Niewątpliwie niewłaściwie leczone, nie
w pełni zdiagnozowane, mogą prowadzić do znacz-
nego upośledzenia komfortu życia pacjenta.
Odnosząc się do pytania, uprzejmie informuję.
1. W sprawie ustalenia spotkania z ministrem
zdrowia przedstawiciel stowarzyszenia może prze-
słać do sekretariatu podsekretarza stanu w Mini-
sterstwie Zdrowia odpowiedzialnego za politykę le-
kową punktowe określenie tematyki spotkania. Pro-
gram taki przesłany może być również w formie
elektronicznej, przy czym w takim przypadku nale-
ży dokonać telefonicznego potwierdzenia przekaza-
nia materiałów dotyczących tematyki spotkania.
2. Obecnie nie przewiduję wpisania NZJ do wyka-
zu chorób przewlekłych i zmniejszenia odpłatności za
leki stosowane w tej chorobie. Zjawisko niepełnego
zaspokojenia potrzeb zdrowotnych jest niestety udzia-
łem wielu dziedzin medycyny i wielu grup pacjentów.
Minister zdrowia nie posiada możliwości sfinansowa-
nia wszystkich świadczeń opieki zdrowotnej.
3. Dostęp do leczenia NZJ lekami innowacyjny-
mi został zapewniony w ramach programów leko-
wych finansowanych przez Narodowy Fundusz
Zdrowia.
Pragnę poinformować, że 5 listopada 2007 r. Na-
rodowy Fundusz Zdrowia opublikował zasady reali-
zacji dwóch programów: „Leczenie choroby Leśniow-
skiego-Crohna u dorosłych” oraz „Leczenie choroby
Leśniowskiego-Crohna u dzieci”, a tym samym za-
pewnił finansowanie leczenia tych chorób nowymi
innowacyjnymi lekami – budesonidem, inflixima-
bem i adalimumabem. Wprawdzie w ubiegłym okre-
sie leczenie wymienionymi lekami było w Polsce do-
stępne, jednakże przy braku odpowiedniego finan-
sowania, w postaci programu lekowego, dostęp do
tych nowoczesnych form leczenia był znacząco
utrudniony dla większości potrzebujących. Dzięki
utworzeniu programów lekowych pacjenci, u któ-
rych nie uzyskano poprawy leczeniem standardo-
wym, zyskują dostęp do nowoczesnego, skutecznego
leczenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
669
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie zniesienia opodatkowania
ubezpieczeń zdrowotnych płaconych
przez pracodawcę za pracownika (3140)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 20 maja 2008 r. Nr SPS-
-023-3140/08 interpelacją pana posła Michała Jaro-
sa w sprawie zniesienia opodatkowania ubezpieczeń
zdrowotnych płaconych przez pracodawcę za pra-
cownika, uprzejmie informuję.
Podstawową zasadą podatku dochodowego od
osób fizycznych jest powszechność opodatkowania,
której przejawem jest treść art. 9 ust. 1 ustawy
z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od
osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176
z późn. zm.) zwanej dalej „ustawą”. W myśl tej regu-
lacji opodatkowaniu podatkiem dochodowym podle-
gają wszelkiego rodzaju dochody z wyjątkiem tych,
które zostały enumeratywnie wymienione w katalo-
gu zwolnień przedmiotowych oraz tych, od których
minister finansów zaniechał poboru podatku w dro-
dze rozporządzenia.
Przychodami ze stosunku służbowego, stosun-
ku pracy i stosunków pokrewnych są wszelkiego
rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężna
świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez
względu na źródło finansowania tych wypłat i świad-
czeń, a w szczególności: wynagrodzenia zasadni-
cze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różne-
go rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za nie-
wykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależ-
nie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalo-
na, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za
pracownika jak również wartość innych nieodpłat-
nych świadczeń lub świadczeń częściowo odpłat-
nych (art. 12 ust. 1 ustawy).
Przychód podatnika powstaje z chwilą otrzyma-
nia lub postawienia do jego dyspozycji pieniędzy,
wartości pieniężnych i wartości otrzymanych świad-
czeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń
(art. 11 ust. 1 ustawy), których wartość w przypad-
ku zakupu ustala się według ich ceny zakupu.
Zatem dla pracownika przychodem ze stosunku
pracy jest wartość wykupionego przez pracodawcę
tzw. pakietu medycznego oznaczającego objęcie pra-
cownika opieką medyczną. Do przychodów pracow-
nika nie zalicza się jednak wartości wstępnych,
okresowych i kontrolnych badań lekarskich, o któ-
rych mowa w art. 229 § 6 ustawy z dnia 26 czerwca
1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94,
z późn. zm.), przeprowadzanych na koszt pracodaw-
cy, jak również innych kosztów profilaktycznej opie-
ki zdrowotnej nad pracownikami, niezbędnej z uwa-
gi na warunki pracy.
670
Opodatkowaniu podatkiem dochodowym podle-
ga zatem świadczenie pracodawcy w postaci objęcia
pracownika nieobowiązkową z punktu widzenia
przepisów Kodeksu pracy opieką medyczną.
Podkreślenia wymaga, iż wartość wszelkich świad-
czeń nieodpłatnych przekazywanych przez pracodaw-
cę pracownikowi, z wyłączeniem wolnych od podat-
ku oraz tych, od których zaniechano poboru podat-
ku, podlega opodatkowaniu podatkiem dochodo-
wym. Tak jest również w przypadku wykupionych
przez pracodawcę świadczeń opieki medycznej dla
pracowników.
Obecnie trwają prace legislacyjne nad noweliza-
cją ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych. Zakres zmian przygotowywany przez resort
finansów w projekcie ustawy nie obejmuje rozsze-
rzania katalogu zwolnień przedmiotowych o świad-
czenia otrzymywane przez pracowników w postaci
pakietów medycznych. Ze względu na fakt, iż ulgi
i zwolnienia od podatku nie stanowią standardu
prawnego, lecz są wyjątkiem od zasady powszechno-
ści opodatkowania, ich wprowadzanie musi poprze-
dzać szczegółowa analiza związanych z nimi kosz-
tów i spodziewanych korzyści w zakresie sektora fi-
nansów publicznych.
Proponowane przez pana posła rozwiązanie, za-
kładając, że właściwie odczytuję intencje, podlega
na objęciu zwolnieniem przedmiotowym świadcze-
nia (pakietu medycznego) do wysokości obowiązko-
wej składki zdrowotnej potrącanej z pensji pracow-
nika. Sama koncepcja zmiany mogłaby zostać przy-
chylnie przyjęta przez otrzymujących świadczenia
pracowników. Jednakże uzależnienie wysokości zwol-
nienia podatkowego od wielkości przekazywanej
składki zdrowotnej, której limit wynosi 9% podsta-
wy wymiaru składki, powodowałoby, że przy jedna-
kowej wartości otrzymanego świadczenia większą
korzyść ze zwolnienia odnieśliby pracownicy osiąga-
jący wyższe dochody. U tych osób bowiem podstawa
wymiaru składki na ubezpieczenie zdrowotnej była-
by wyższa, to z kolei oznaczałoby, że zwolnieniem
podatkowym objęta byłaby wyższa wartość świad-
czenia. Przykładowo, miesięczna wartość otrzyma-
nego świadczenia w postaci pakietu medycznego
u dwóch pracowników wynosi po 300 zł. Przychód
miesięczny pierwszego pracownika wynosi 3 000 zł,
drugiego 3 800 zł. Składka na ubezpieczenie zdro-
wotne obliczona od podstawy jej wymiaru u pierw-
szego pracownika wynosi ok. 233 zł, u drugiego pra-
cownika – 295 zł. Zatem po zastosowaniu propono-
wanego zwolnienia od podatku u pierwszego pra-
cownika opodatkowaniu podlegałaby kwota 67 zł,
natomiast u drugiego pracownika tylko 5 zł. Takie
zróżnicowanie wydaje się nieuzasadnione. Jedno-
cześnie skutkiem przyjęcia zgłoszonej propozycji by-
łaby dodatkowa komplikacja obowiązków płatnika
podatku dochodowego od osób fizycznych przy obli-
czaniu należnych zaliczek na podatek od dochodów
ze stosunku pracy (i stosunków pokrewnych).
Co prawda należy podzielić pogląd, iż służba
zdrowia potrzebuje dofinansowania. Jednak teza ta
dotyczy przede wszystkim publicznej służby zdro-
wia. Z kolei umowy objęcia opieką medyczną pra-
cowników zawierane są przez pracodawców z niepu-
blicznymi zakładami opieki zdrowotnej. To niepu-
bliczna służba zdrowia osiąga zatem przychody z ty-
tułu świadczonej opieki medycznej. Stąd też kwestia
zawierania takich umów przez pracodawców w prak-
tyce nie wpływa na wielkość środków, jaką dysponu-
je publiczna służba zdrowia. Potencjalnie może jedy-
nie powodować mniejsze zainteresowanie usługami
świadczonymi przez placówki publicznej służby
zdrowia ze strony osób objętych opieką medyczną
opłacaną przez pracodawców. Nie wydaje się rów-
nież, aby kwestia opodatkowania pakietów medycz-
nych wpływała na rezygnację pracowników ze zwią-
zanej z tym opieki medycznej. Łatwiejszy dostęp do
usług medycznych w porównaniu z możliwościami
publicznej służby zdrowia łagodzi podatkową konse-
kwencję wynikającą z otrzymania pakietu medycz-
nego od pracodawcy.
Z tych też względów nie przewiduję wprowadza-
nia postulowanego zwolnienia od podatku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie naliczania podatku VAT
przy przekazywaniu następcom prawnym
rzemieślniczych zakładów pracy (3141)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 20 maja 2008 r., znak SPS-
-023-3141/08, przy którym przesłana została interpe-
lacja pana posła Janusza Dzięcioła w sprawie opodat-
kowania podatkiem od towarów i usług przy przeka-
zywaniu następcom prawnym zakładów rzemieślni-
czych w ramach rodziny, uprzejmie informuję:
Na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 mar-
ca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) opodatkowaniu podat-
kiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa
towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium
kraju. Stosownie do przepisu art. 7 ust. 2 pkt 1 i 2
cyt. ustawy przez dostawę towarów, o której mowa
w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się również przekaza-
nie przez podatnika towarów należących do jego

przedsiębiorstwa na cele inne niż związane z prowa-
dzonym przez niego przedsiębiorstwem, w szczegól-
ności przekazanie lub zużycie towarów na cele osobi-
ste podatnika lub jego pracowników, w tym byłych
pracowników, wspólników, udziałowców, akcjonariu-
szy, członków spółdzielni i ich domowników, człon-
ków organów stanowiących osób prawnych, członków
stowarzyszenia, a także wszelkie inne przekazanie
towarów bez wynagrodzenia, w szczególności daro-
wizny – jeżeli podatnikowi przysługiwało prawo do
obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku
naliczonego od tych czynności, w całości lub w czę-
ści. Regulacja zawarta w powyższym przepisie, do-
tycząca powszechności opodatkowania, wiąże się
nieodłącznie z ustanowioną przez I dyrektywę Rady
z dnia 11 kwietnia 1967 r. w sprawie harmonizacji
przepisów państw członkowskich w zakresie podat-
ków obrotowych (Dz. U. UE. L z 1967 r. Nr 71,
poz. 1301, z późn. zm.) jedną z podstawowych zasad
tego podatku – zasadą neutralności, rozwiniętą
w art. 17 VI dyrektywy z dnia 17 maja 1977 r.
w sprawie harmonizacji ustawodawstw państw
członkowskich w odniesieniu do podatków obroto-
wych (Dz. U. UE. L z 1977 r., Nr 145, poz. 1, z późn.
zm.) i utrzymaną w art. 168 dyrektywy 2006/112/
WE Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej
(Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 347/1, z późn. zm.). Zasada
ta ustanawia dla podatnika prawo do odliczenia po-
datku naliczonego przy nabyciu towarów i usług od
podatku należnego przy dokonywanej przez niego
dostawie towarów i świadczeniu usług. Konstruk-
cja taka wyłącza w przedmiotowym przypadku
wspomniane przez pana posła podwójne opodatko-
wanie podatkiem od towarów i usług.
Przepisy dotyczące podatku od towarów i usług
podlegają harmonizacji z przepisami prawa Unii Eu-
ropejskiej, dotyczącymi podatków obrotowych i obję-
te są w szczególności unormowaniami zawartymi
w ww. dyrektywie z dnia 28 listopada 2006 r. Ozna-
cza to, iż państwo członkowskie nie ma swobodnej
możliwości kreowania własnych rozwiązań w przed-
miocie opodatkowania podatkiem VAT, lecz musi
uwzględniać zakres regulacji unijnych.
W kwestii poruszonej przez pana posła należy
zwrócić uwagę na zapis art. 16 ww. dyrektywy
z dnia 28 listopada 2006 r., zgodnie z którym wyko-
rzystanie przez podatnika towarów stanowiących
część majątku jego przedsiębiorstwa do celów pry-
watnych podatnika lub jego pracowników, które
przekazuje nieodpłatnie lub, w ujęciu ogólnym, któ-
re przeznacza do celów innych niż prowadzona przez
niego działalność, gdy VAT od powyższych towarów
lub ich części podlegał w całości lub w części odlicze-
niu, jest uznawane za odpłatną dostawę towarów.
Jednak ww. dyrektywa w art. 19, w przypadku
przekazania odpłatnie lub nieodpłatnie lub jako
aportu do spółki całości lub części majątku, stwarza
państwom członkowskim możliwość uznania, że do-
stawa towarów nie miała miejsca i że w takim przy-
671
padku osoba, której przekazano towary, będzie trak-
towana jako następca prawny przekazującego.
Z możliwości zawartej w art. 19 dyrektywy 2006/
112/WE skorzystała Polska i w art. 6 pkt 1 ustawy
o podatku od towarów i usług ustawodawca wyłączył
spod zakresu tej ustawy transakcje zbycia przedsię-
biorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporzą-
dzającego bilans. Oznacza to, iż w przypadku, gdy
dane przekazanie majątku rzemieślnika będzie speł-
niało kryteria uznania za transakcję zbycia przedsię-
biorstwa lub zakładu (oddziału) samodzielnie sporzą-
dzającego bilans, nie będą do niego miały zastosowa-
nie przepisy ustawy o podatku od towarów i usług.
Nie można zatem mówić, że w takim przypadku do-
chodzi do obciążenia zbywcy przedsiębiorstwa, gdyż
nawet przejściowo nie ponosi on ciężaru tego podatku
z tytułu tego rodzaju czynności.
W sytuacji natomiast, gdy przekazanie będzie
obejmowało jedynie pewne składniki wchodzące
w skład przedsiębiorstwa, których nie można uznać
za zakład (oddział) samodzielnie sporządzający bi-
lans, wówczas czynność taka będzie podlegała opo-
datkowaniu podatkiem od towarów i usług według
zasad ogólnych, z uwzględnieniem reguł dotyczących
odliczania podatku naliczonego, umożliwiających za-
chowanie zasady neutralności. Kwalifikacja danej
czynności będzie zależała każdorazowo od konkret-
nego stanu faktycznego indywidualnej sprawy.
Powyższe wyjaśnienia kwestii podniesionej przez
pana posła mają charakter ogólny i nie stanowią in-
terpretacji urzędowej w rozumieniu przepisów usta-
wy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.).
W sytuacji gdy podatnik ma wątpliwości co do za-
kresu stosowania przepisów prawa podatkowego
w swojej indywidualnej sprawie, dotyczącej konkret-
nego stanu faktycznego albo zdarzenia przyszłego,
może zwrócić się z pisemnym wnioskiem o wydanie
indywidualnej interpretacji przepisów prawa podat-
kowego. Podstawa prawna dla złożenia takiego
wniosku oraz zasady wydania interpretacji w indy-
widualnych sprawach określone zostały w przepi-
sach art. 14b–14p Ordynacji podatkowej oraz w roz-
porządzeniu ministra finansów z dnia 20 czerwca
2007 r. w sprawie wzoru wniosku o wydanie inter-
pretacji przepisów prawa podatkowego oraz sposobu
uiszczenia opłaty od wniosku (Dz. U. z 2007 r.,
Nr 112, poz. 771), natomiast organy właściwe do wy-
dawania interpretacji w indywidualnych sprawach
pisemnych interpretacji przepisów prawa podatko-
wego określają przepisy rozporządzenia ministra fi-
nansów dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważ-
nienia do wydawania interpretacji przepisów prawa
podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
672
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie refundowania ze środków
Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych
młodocianym pracownikom (3142)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Janusza Dzięcioła w sprawie
refundowania ze środków Funduszu Pracy wyna-
grodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom,
przekazaną wystąpieniem z dnia 20 maja 2008 r.,
znak: SPS-023-3142/08, uprzejmie informuję:
Przepisy rozporządzenia ministra pracy i polity-
ki społecznej z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie
refundowania ze środków Funduszu Pracy wyna-
grodzeń wypłacanych młodocianym pracownikom
(Dz. U. Nr 77, poz. 518) pozwalają na udzielanie po-
mocy pracodawcom do dnia 30 czerwca 2008 r.,
z tym że realizacja umów zawartych w tym czasie
nastąpi nie później niż do dnia 31 lipca 2010 r. Takie
ramy czasowe wynikają z okresu obowiązywania
rozporządzenia Komisji Europejskiej (WE) nr 68/
2001 z dnia 12 stycznia 2001 r. w sprawie zastoso-
wania art. 87 i 88 Traktatu WE do pomocy szkole-
niowej (Dz. Urz. WE L 10 z 13.01.2001 r., str. 20; Dz.
Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 8, t. 2,
str. 128, z późn. zm.), które określa zasady udziela-
nia pomocy publicznej na szkolenia. Obecnie ocze-
kuje się na wydanie przez Komisję Europejską no-
wych przepisów w sprawie udzielania pomocy pu-
blicznej na szkolenia. Należy przy tym nadmienić, iż
prace nad projektem rozporządzenia Komisji Euro-
pejskiej w sprawie stosowania art. 87 i 88 Traktatu
WE uznających niektóre rodzaje pomocy za zgodne
ze wspólnym rynkiem są dalece zaawansowane, jed-
nak rozporządzenie to nie zostało jeszcze ogłoszone.
Dlatego, aby umożliwić sprawne udzielanie pomocy
publicznej pracodawcom, Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej rozpoczęło prace nad nowelizacją
rozporządzenia w sprawie refundowania ze środków
Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych młodo-
cianym pracownikom. Projekt rozporządzenia jest
obecnie na etapie uzgodnień międzyresortowych
i uzgodnień z partnerami społecznymi. Nowela ta
będzie polegać na uchyleniu § 11, który ogranicza
możliwość udzielania pomocy szkoleniowej do dnia
30 czerwca 2008 r. Będzie można wtedy zastosować
bezpośrednio art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE)
nr 68/2001, który stanowi, iż systemy pomocy zwol-
nione na mocy niniejszego rozporządzenia pozostają
zwolnione w ciągu 6-miesięcznego okresu dostoso-
wawczego po upływie okresu obowiązywania. Dzię-
ki temu można będzie udzielać pracodawcom pomo-
cy publicznej na dotychczasowych zasadach do dnia
31 grudnia 2008 r. Działanie to umożliwi ponadto
dostosowanie przepisów rozporządzenia MPiPS
w sprawie refundowania ze środków Funduszu Pracy
wynagrodzeń wypłacanych młodocianym pracowni-
kom do oczekiwanych nowych zasad udzielania po-
mocy publicznej na szkolenia, które najprawdopodob-
niej będą opublikowane w najbliższym czasie.
Po wejściu w życie nowego rozporządzenia regu-
lującego kwestię udzielania pomocy publicznej MPiPS
niezwłocznie dostosuje przepisy krajowe do nowych
zasad. Jak wynika z projektu rozporządzenia Komi-
sji Europejskiej regulującego m.in. pomoc szkolenio-
wą, zasady udzielania przedsiębiorcom pomocy na
szkolenia ogólne będą podobne do obecnie obowiązu-
jących.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie samorządu gospodarczego (3143)
W związku z interpelacją posła Janusza Dzię-
cioła przekazaną przy piśmie SPS-023-3143/08
z dnia 20 maja 2008 r. w sprawie samorządu gospo-
darczego uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej
Ministerstwo Gospodarki nie pracuje nad żadnym
projektem aktu prawnego, który w sposób kom-
pleksowy regulowałby problematykę samorządu
gospodarczego.
Jednakże należy zauważyć, że w ramach tzw. pa-
kietu dla przedsiębiorczości trwają prace nad nowe-
lizacją ustawy z dnia 30 maja 1989 r. o izbach gospo-
darczych. Ustawa ta należy do grona aktów praw-
nych, stanowiących podstawy prawne dla zrzeszania
się przedsiębiorców w organizacje o charakterze
korporacyjnym. Oprócz ustawy o izbach gospodar-
czych przedsiębiorcy mogą tworzyć swoje organiza-
cje w oparciu o przepisy ustawy z dnia 22 marca
1989 r. o rzemiośle, ustawy z dnia 30 maja 1989 r.
o samorządzie zawodowym niektórych podmiotów
gospodarczych, ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o or-
ganizacjach pracodawców, ustawy z dnia 7 kwietnia
1989 r. o stowarzyszeniach oraz ustawy z dnia 6 kwiet-
nia 1984 r. o fundacjach.
Nowelizacja ustawy o izbach gospodarczych zmie-
rza w kierunku dokonania takich zmian, aby uła-
twić przedsiębiorcom samoorganizowanie się w ra-
mach izb gospodarczych, a w dalszej kolejności uła-
twić funkcjonowanie jednostek terenowych izb go-
spodarczych w ramach ich działalności statutowej.

Projektodawcy zamierzają osiągnąć ten cel poprzez
nadanie izbom gospodarczym prawa do fakulta-
tywnego zawarcia w statucie postanowienia, które
umożliwi nadanie terenowym jednostkom organi-
zacyjnym izb gospodarczych osobowości prawnej.
Warto przypomnieć, ze takie rozwiązania funkcjo-
nują już w polskim systemie prawa – w ustawie
z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach
oraz w ustawie z dnia 23 maja 1991 r. o związkach
zawodowych.
Inną istotną zmianą proponowaną w ramach no-
welizacji jest możliwość dokonania w statucie zmia-
ny najwyższej władzy izby polegającej na wprowa-
dzeniu zebrania delegatów w miejsce walnego zebra-
nia członków izby lub na zastąpieniu walnego zebra-
nia członków zebraniem delegatów w przypadku,
gdy liczba członków przekroczy wielkość określoną
w statucie. Rozwiązanie to jest korzystne dla bar-
dziej efektywnego podejmowania uchwał, szczegól-
nie w przypadku dużych izb, które zrzeszają znacz-
ną liczbę członków.
Niezależnie od rządowego projektu ustawy o zmia-
nie ustawy o izbach gospodarczych, przygotowywa-
nego w Ministerstwie Gospodarki, do Sejmu wpły-
nął również projekt poselski nowelizacji przedmio-
towej ustawy. Oba projekty są tożsame co do istoty
nowelizacji. Rząd popiera inicjatywę poselską, cze-
mu dał wyraz w projekcie stanowiska rządu wobec
poselskiego projektu nowelizacji ustawy.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Bublewicz
oraz grupy posłów
w sprawie stanu infrastruktury kolejowej
w Polsce oraz poprawy warunków
funkcjonowania podmiotów zajmujących się
towarowymi przewozami kolejowymi (3144)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Bublewicz oraz grupy
posłów, przesłaną przy piśmie SPS-023-3144/08
z dnia 20 maja 2008r., w sprawie stanu infrastruk-
tury kolejowej w Polsce oraz poprawy warunków
funkcjonowania podmiotów zajmujących się towaro-
wymi przewozami kolejowymi, uprzejmie informuję,
że kwestia poprawy stanu infrastruktury kolejowej
jest jednym z głównych zadań, jakie kierownictwo
resortu infrastruktury podjęło do realizacji.
673
Dokumentem, który określa politykę państwa
wobec transportu kolejowego w średnim okresie
czasu, jest przyjęta przez Radę Ministrów „Strate-
gia dla transportu kolejowego do roku 2013”. W do-
kumencie tym uwzględniono m.in. przejęcie przez
państwo funkcji koordynacji działań w zakresie roz-
woju sieci kolejowej oraz wdrożenie działań ukie-
runkowanych na zrównoważony rozwój transportu.
Podstawami prawnymi dla realizacji założeń za-
wartych w „Strategii…” będzie uchwalenie przez
Sejm aktów prawnych nowelizujących ustawę o ko-
mercjalizacji, restrukturyzacji i prywatyzacji przed-
siębiorstwa państwowego Polskie Koleje Państwowe
oraz ustawy o transporcie kolejowym.
Ponadto przygotowany w resorcie infrastruktu-
ry projekt ustawy o zmianie ustawy o transporcie
kolejowym oraz ustawy o ochronie gruntów rol-
nych i leśnych wprowadza nowe rozwiązania doty-
czące przyspieszenia procesu lokalizacji linii kole-
jowych o państwowym znaczeniu. Projektowana
nowelizacja zakłada skrócenie czasu uzyskiwania
decyzji o ustaleniu lokalizacji linii kolejowych oraz
zwiększenie roli PKP PLK SA w procesie lokaliza-
cyjnym i przyspieszenie realizacji inwestycji na li-
niach kolejowych.
Najważniejszym zamierzeniem rozwojowym in-
frastruktury kolejowej jest poprawa jakościowa po-
łączeń kolejowych. Ażeby dorównać parametrom
eksploatacyjnym krajowych połączeń kolejowych do
standardów europejskich, z budżetu państwa prze-
znaczane są coraz większe środki finansowe na fi-
nansowanie infrastruktury kolejowej. Zgodnie z usta-
wą budżetową na rok 2008 zaplanowano:
— 124 905 tys. zł – na utrzymanie infrastruktu-
ry kolejowej;
— 310 422 tys. zł – na inwestycje realizowane
przez PKP PLK SA na liniach kolejowych o pań-
stwowym znaczeniu;
— 14 100 tys. zł – na inwestycje, remonty i utrzyma-
nie linii kolejowych o znaczeniu wyłącznie obronnym.
Jednocześnie w 2008 r. zarządca infrastruktury
kolejowej PKP PLK SA będzie realizował zaplano-
wane inwestycje ze środków otrzymanych pośrednio
z budżetu państwa w kwocie 1383 mln zł (pożyczka
z budżetu państwa zostanie udzielona dla PKP SA,
która kwotę tę przeznaczy na podwyższenie kapita-
łu zakładowego PKP PLK SA).
Ponadto na inwestycje związane z infrastruktu-
rą kolejową zostało przeznaczone w 2008 r. 430 mln zł
pochodzących z Funduszu Kolejowego.
Dodatkowym wsparciem dla modernizacji kra-
jowej sieci kolejowej będą środki finansowe pocho-
dzące z programów pomocowych Unii Europejskiej,
a w szczególności z Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”. Program ten przewidu-
je zaangażowanie w latach 2007–2013 środków
w wysokości ponad 36 mld euro na infrastrukturę
transportową, w tym modernizację krajowej sieci
kolejowej.
674
Obecnie w resorcie infrastruktury przygotowy-
wany jest projekt Master Planu dla transportu kole-
jowego do 2030 r., który jest strategicznym doku-
mentem planistycznym, pozwalającym władzom
państwa i podmiotom gospodarującym w polskim
transporcie kolejowym podejmować zadania inwe-
stycyjne oraz stworzyć harmonogram realizacji in-
nych zadań, szczególnie w zakresie: projektowania
i przygotowania inwestycji, budowy i modernizacji
infrastruktury, racjonalnego zagospodarowania
zbędnej części istniejącej infrastruktury, świadcze-
nia usług przewozowych, zarządzania infrastruktu-
rą kolejową i jej utrzymania.
Pragnę podkreślić, iż wszelkie działania resortu
infrastruktury dotyczące transportu kolejowego
mają na celu, by transport ten stał się konkurencyj-
nym elementem rynku transportowego zarówno
w zakresie przewozów pasażerskich, jak i towaro-
wych. Wszelkie działania zmierzające do poprawy
stanu infrastruktury kolejowej będą miały bezpo-
średnie przełożenie na jakość usług przewozów kole-
jowych, a tym samym na funkcjonowanie podmio-
tów działających na tym rynku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie trudnej sytuacji w rolnictwie (3147)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Wojcie-
cha Wilka, przekazaną przy piśmie z dnia 8 maja
2008 r. (znak: SPS-023-3147/08), w sprawie trudnej
sytuacji w rolnictwie, składam na ręce Pana Mar-
szałka odpowiedzi na zadane pytania.
Ad 1. Po dwóch latach spadku produkcji rolni-
czej, w 2007 r. uzyskano bardzo dobre wyniki pro-
dukcyjne. Wstępnie szacuje się, że globalna pro-
dukcja rolnicza zwiększyła się w porównaniu z ro-
kiem poprzednim o 6,1%, przy czym wzrost pro-
dukcji roślinnej wyniósł 9,5%, a produkcji zwierzę-
cej – 2,6%. Zwiększenie w 2007 r. produkcji zwie-
rzęcej wynikało głównie ze wzrostu, w porównaniu
z 2006 r., produkcji żywca drobiowego (o 7,5%),
żywca wołowego (o 2%) oraz jaj kurzych (o 1,8%).
Natomiast sytuacja cenowa, a zatem i dochodowa,
była bardzo zróżnicowana.
W woj. lubelskim, gdzie użytki rolne stanowią
ponad 62% ogólnej powierzchni województwa, ko-
niunktura w rolnictwie jest szczególnie ważna i wpły-
wa na ogólną sytuację społeczno-gospodarczą woje-
wództwa. W 2007 r. woj. lubelskie wytworzyło 8,2%
krajowej produkcji globalnej rolnictwa i 7,8% towa-
rowej produkcji rolniczej. Końcowa produkcja rolni-
cza (w cenach stałych) na 1 ha użytków rolnych
w tym województwie ukształtowała się na poziomie
niższym niż przeciętnie w kraju o 15,5%.
Ogólne zbiory upraw rolnych w woj. lubelskim
w 2007 r. wyniosły 2601 tys. ton i były wyższe w sto-
sunku do 2006 r. o 41,1%. Wyższe zbiory były wyni-
kiem zwiększenia powierzchni upraw o 6,5% oraz
zwiększenia plonów o 32,6%. Średnie plony w 2007 r.
w woj. lubelskim były wyższe o 7,6 pkt procento-
wych od średnich plonów w kraju. Zbiory zbóż pod-
stawowych z mieszankami osiągnęły 9,9% produkcji
krajowej (3 miejsce wśród województw), buraków
cukrowych – 15,0% (3 miejsce wśród województw),
ziemniaków – 8,1%, rzepaku i rzepiku – 4,8% i były
wyższe od zanotowanych rok wcześniej. Najgorsze
wyniki uzyskało woj. lubelskie pod względem plo-
nów rzepaku (20,1 dt z 1 ha), przy średnio krajowej
(26,7 dt1 ha).
Na terenie woj. lubelskiego znajdowało się 6,6%
krajowego pogłowia trzody chlewnej oraz po 6,9%
bydła i owiec. W skali roku odnotowano większy niż
średnio w kraju spadek pogłowia trzody chlewnej
(o 10,4% wobec 6,3%). Pogłowie bydła i owiec zmniej-
szyło się odpowiednio o 1,7% i o 14,4% (przy wzro-
ście w kraju odpowiednio o 2,4% i o 4,7%). Obsada
bydła i trzody chlewnej w przeliczeniu na 100 ha
użytków rolnych była poniżej średnich wielkości
w kraju i wyniosła odpowiednio 24 szt. i 74 szt.
W całym kraju, w tym również w woj. lubelskim,
na rynku produktów rolnych obserwowano wysoki
poziom cen zbóż (pomimo lepszych niż w 2006 r.
zbiorów), który kształtowany był przede wszystkim
poprzez zwiększony popyt (zarówno krajowy, jak
i eksportowy) na ziarno. Przy znacznej podaży za-
znaczył się również wzrost cen produktów pocho-
dzenia zwierzęcego, z wyjątkiem cen żywca wieprzo-
wego i wołowego. Przy utrzymującej się nieco niższej
niż w 2006 r. podaży żywca rzeźnego wołowego do
skupu (spadek skupu o 0,2%), przeciętne ceny skupu
żywca wołowego zmniejszyły się według GUS w dy-
stansie rocznym o 2,4%. Natomiast podaż żywca
wieprzowego do skupu, w porównaniu z 2006 r.,
wzrosła o 2,%, a przeciętne ceny skupu żywca wie-
przowego zmniejszyły się o 2,6%. Średnie ceny zbóż
przekraczały poziom sprzed roku od ok. 48% do ok.
66% w skupie i do 58% na targowiskach. Spośród
podstawowych produktów zwierzęcych średnie ceny
żywca drobiowego i mleka wzrosły w skali roku od-
powiednio o ok. 28% i o ok. 16%.
GUS szacuje, że w 2007 r. w stosunku do roku
poprzedniego poprawiły się rynkowe uwarunkowa-
nia produkcji rolnej. Przeciętny wzrost cen produk-
tów rolnych sprzedawanych przez gospodarstwa in-
dywidualne wyraźnie przekroczył dynamikę cen to-
warów i usług zakupywanych przez te gospodarstwa
na cele bieżącej produkcji rolniczej, inwestycyjnej

oraz konsumpcyjnej. W 2007 r. przeciętne ceny pod-
stawowych produktów rolnych, tj. przede wszystkim
zbóż oraz drobiu rzeźnego i mleka, były znacznie
wyższe niż przed rokiem. Należy zaznaczyć, iż przy
wysokiej dynamice cen otrzymywanych przez rolni-
ków za ww. produkty rolne i stosunkowo mniejszym
wzroście cen towarów i usług zakupywanych przez
rolników, wskaźnik relacji cen („nożyce cen”) zwięk-
szył się w porównaniu z 2006 r. do 106,5 i, podobnie
jak przed rokiem, był korzystny dla rolnictwa.
Dynamika cen produktów rolnych sprzedawa-
nych przez rolników, cen towarów i usług zakupy-
wanych przez gospodarstwa indywidualne oraz
wskaźnik relacji cen („nożyce cen”) kształtowała się
następująco (poniższa tabela).
Po znaczącym wzroście cen skupu w ubiegłym
roku, od początku 2008 r. ceny detaliczne środków
produkcji rosną szybciej od cen skupu, w rezultacie
czego wyrównany wskaźnik nożyc cen w roku bieżą-
cym spadł poniżej 100 punktów, podczas gdy przed
rokiem przekraczał 100 punktów. Tendencje zmian
cen produktów zwierzęcych oraz zbóż pogarszały
ekonomiczne warunki produkcji zwierzęcej, w tym
przede wszystkim trzody chlewnej i drobiu. Od kil-
ku tygodni obserwuje się wzrost cen skupu trzody,
co jest wynikiem zmniejszonej podaży w kraju,
a także w Unii Europejskiej. Przypuszcza się, że to
zjawisko może przyczynić się do poprawy opłacalno-
ści tego kierunku produkcji.
Podkreślenia wymaga fakt, że na sytuację do-
chodową rolnictwa w kraju, w tym w woj. lubelskim,
mają wpływ nie tylko uwarunkowania rynkowe
i poziom cen na produkty rolne i środki do produkcji
rolniczej. Nie można tej sytuacji rozpatrywać, nie
uwzględniając instrumentów Wspólnej Polityki Rol-
nej i funkcjonujących płatności bezpośrednich. Pod-
kreślić przy tym należy, że administracje krajów
członkowskich UE mogą stosować jedynie te instru-
menty polityki rolnej, które wynikają z przepisów
unijnych, tym samym istnieje ograniczona możli-
wość wpływania przez administrację na poziom do-
chodów jakiegokolwiek sektora gospodarki.
Parytet dochodów ludności utrzymującej się
z działalności rolniczej od wielu lat nie zmienia się
w sposób istotny, a jego wahania oscylują wokół kil-
ku procent. Dodać przy tym należy, że dochody rol-
ników są silnie zróżnicowane ze względu na rozmia-
ry gospodarstw i ich kierunki produkcji rolniczej.
Ten ostatni czynnik jest dynamiczny i wpływa na
Wyszczególnienie
Ceny produktów rolnych sprzedawanych
Ceny towarów i usług zakupywanych na cele bieżącej
produkcji rolniczej, inwestycje, konsumpcyjne
Wskaźnik relacji cen („nożyce cen”) produktów
rolnych sprzedawanych do towarów i usług
zakupywanych
675
wielkość dochodów rolniczych w poszczególnych
latach. Zatem parytet dochodów należy rozpatry-
wać również pod kątem zróżnicowania dochodów
rolniczych.
Odnosząc się do kwestii dotyczących niskich cen
skupu, chciałbym również poinformować, iż, w od-
powiedzi na sygnały ze środowisk rolniczych i związ-
kowych w zakresie podejrzenia istnienia zmowy ce-
nowej zakładów ubojowych, w dniu 1 lutego 2008 r.
resort rolnictwa wystąpił do prezesa Urzędu Ochro-
ny Konkurencji i Konsumentów, aby zgodnie z kom-
petencjami określonymi w ustawie o ochronie kon-
kurencji i konsumentów UOKiK zbadał, czy zacho-
wania rynkowe przedsiębiorców prowadzących skup
żywca nie naruszają zasad konkurencji. Prezes
UOKiK zapewnił, że rynki rolne znajdują się pod
stałym monitoringiem ze strony podległego mu
urzędu i w przypadku stwierdzenia nieprawidłowo-
ści organ antymonopolowy niezwłocznie podejmie
działania leżące w jego kompetencji.
Ponadto chciałbym podkreślić, iż w MRiRW po-
dejmuje działania długofalowe, ukierunkowane na
zachęcanie do zawierania umów kontraktacyjnych
w celu zapewnienia stabilności zbytu żywca wie-
przowego, wołowego i drobiowego oraz wzmacnianie
pozycji producentów, m.in. poprzez tworzenie grup
producenckich.
Ad 2. Rynek mięsa
Z dniem przystąpienia do Unii Europejskiej poli-
tyka na rynkach mięsa jest prowadzona i realizowa-
na w ramach instrumentów Wspólnej Polityki Rol-
nej (WPR). Zasady funkcjonowania wspólnotowego
rynku wieprzowiny uregulowane są w przepisach
wspólnotowych. Zasady organizacji rynku wieprzo-
winy reguluje obecnie rozporządzenie Rady (EWG)
nr 2759/75 z dnia 29 października 1975 r. w sprawie
wspólnej organizacji rynku wieprzowiny. Przewidu-
je ono następujące instrumenty, które mogą być za-
stosowane na tym rynku:
— środki interwencyjne w postaci dopłat do pry-
watnego składowania wieprzowiny lub skupu inter-
wencyjnego (niestosowany jednak od ponad trzy-
dziestu lat);
— refundacje wywozowe;
— nadzwyczajne środki wsparcia w sytuacji wy-
stąpienia zakłóceń na rynku, wywołanych rozprze-
strzenianiem się chorób zwierzęcych.
Z uwagi na objęcie rynku wieprzowiny regulacja-
mi wspólnotowymi Polska, podobnie jak i inne kraje
2000 2001 2002 2003 2004 2005 2006 2007a)
rok poprzedni=100
114,7 103,8 92,6 99,5 111,4 97,9 102,6 112,7
111,4 106,5 101,9 102,1 108,6 102,0 100,6 106,0
103,0 97,5 90,9 97,5 102,6 96,0 102,0 106,5
676

członkowskie UE, nie ma możliwości samodzielnego W okresie 19–25.05.2008 r. średnia cena referen-
podejmowania decyzji o zastosowaniu instrumen- cyjna dla UE-27 wyniosła 155,19 €/100 kg i była
tów wsparcia rynku. Decyzję o zastosowaniu po- o 2,4% wyższa niż tydzień wcześniej. Polska cena
szczególnych instrumentów wsparcia podejmuje Ko- w tym samym czasie ukształtowała się na poziomie
misja Europejska, po zasięgnięciu opinii Komitetu 170,65 €/100 kg i była o prawie 10% wyższa od śred-
Zarządzającego ds. Wieprzowiny, w którego posie- niej dla UE-27.
dzeniach biorą udział przedstawiciele Komisji Euro- W tygodniu 19–25.05.2008 r. mniej niż w Polsce
pejskiej i krajów członkowskich. płacono za wieprzowinę w 21 krajach członkowskich
Podkreślić należy, że od połowy lutego 2008 r. UE-27. Najniższe ceny są w Danii (133,51 EUR/
następuje poprawa sytuacji cenowej na rynku żywca 100 kg), we Francji (137,00 €/100 kg) oraz w Irlandii
wieprzowego. (144,04 EUR/100 kg).
Notowania Zintegrowanego Systemu Rolniczej Na początku kwietnia 2008 r. odbyło się w Bruk-
Informacji Rynkowej MRiRW wskazują, iż w okre- seli spotkanie grupy ekspertów Komisji Europej-
sie 19–25.05.2008 r. średnia cena zakupu trzody skiej, którego celem było przedstawienie prognozy
chlewnej według wagi żywej wyniosła 4,29 zł/kg, co cenowej na kolejne kwartały. Według ekspertów
oznacza wzrost o 7% w stosunku do tygodnia po- średnia cena referencyjna dla UE w kolejnych mie-
przedniego. W stosunku do analogicznego tygodnia siącach może kształtować się następująco:
2007 r. cena w analizowanym tygodniu była wyższa — 149,89 €/100 kg w II kwartale 2008 r./ w II kw.
o ponad 32%. 2007 r. wynosiła 131,86 EUR /100 kg;
Ceny zakupu różnią się w zależności od regio- — 163,61 €/100 kg w III kwartale 2008 r./ w III
nu Polski. W analizowanym tygodniu najniższą kw. 2007 r. wynosiła 145,75 EUR /100 kg;
cenę zanotowano w makroregionie zachodnim — 154,80 €/100 kg w IV kwartale 2008 r./ w IV
– wynosiła ona 4,21 zł/kg, najwyższą zaś – na po- kw. 2007 r. wynosiła 132,31 EUR /100 kg.
ziomie 4,48 zł/kg – w makroregionie środkowo- W przypadku rynku wołowiny prawo wspólnoto-
-wschodnim. we przewiduje stosowanie tych samych instrumen-
tów interwencyjnych co na rynku wieprzowiny, przy
Tabela 1. Średnie ceny netto zakupu świń rzeźnych zastosowaniu tej samej procedury decyzyjnej. Nale-
za wagę żywą według makroregionów ży jednak podkreślić, że mechanizmy interwencyj-
ne, takie jak dopłaty do prywatnego składowania
Cena [zł/kg] czy nadzwyczajne środki wsparcia, są uruchamiane
Makroregiony 2008.05.25 2008.05.18 tylko i wyłącznie w przypadku wystąpienia kryzysu
Polska 4,29 4,01 na rynku, poważnie zagrażającego jego stabilizacji
Makroregion północny 4,33 4,02 (np. kryzys BSE - Gąbczasta Encefalopatia Bydła
Makroregion
4,48 4,14 popularnie nazywana „chorobą szalonych krów”).
środkowo-wschodni Aktualnie średnia cena zakupu bydła ogółem
Makroregion
południowo-wschodni
4,29 3,99 wynosi 4,24 zł/kg i jest o 4,9% wyższa od ceny za-
Makroregion zachodni 4,21 3,98
notowanej w analogicznym okresie roku poprzed-
niego. Cena ta jest zróżnicowana w zależności od
Źródło: Zintegrowany System Rolniczej Informacji Rynko- makroregionu i waha się od 4,17 zł/kg w makrore-
wej MRiRW gionie północnym do 4,28 zł/kg w makroregionie
południowym.
Ceny zakupu znacznie różnią się w zależności od Jeśli chodzi o mięso drobiowe, regulacje wspólno-
klas jakości. W klasach najwyższych S i E płacono towe na tym rynku przewidują ochronę zewnętrzną
odpowiednio 4,38 zł/kg i 4,29 zł/kg w przeliczeniu bez interwencji wewnętrznej. Wspólna organizacja
na wagę żywą, a w klasie P (najniższej) – 3,70 zł/kg. rynku drobiu w UE dotyczy przede wszystkim zasad
obrotu towarowego na Jednolitym Rynku Europej-
Tabela 2. Ceny zakupu trzody chlewnej w zależno- skim, w tym wymagań jakościowych i handlowych,
ści od klasy półtusz wieprzowych według EUROP oraz handlu zagranicznego z krajami trzecimi.
Na wewnętrznym rynku produktów
drobiarskich nie przewiduje się natomiast
SKUP
CENA
instrumentów interwencji rządowych, w tym
POLSKA [MPC] z�/ton� Cena �ywca wieprzowego z�/k g
Roczna zmiana ceny
[% ]
skupu interwencyjnego, ani gwarancji ce-
2008-05-25 2007-05-27 2008-05-25 2007-05-27 nowych dla producentów.
klasa S 5 780 4 467 4,38 3,38 29,4 Aktualne średnia cena skupu kurcząt
klasa E 5 668 4 345 4,29 3,29 30,4
klasa U 5 411 4 113 4,13 3,14 31,6 typu brojler kształtuje się na poziomie 3,22
klasa R 5 156 3 869 3,97 2,98 33,3 zł/kg, co oznacza, że są o ok. 10% droższe
klasa O 4 826 3 582 3,74 2,78 34,7
klasa P 4 733 3 506 3,70 2,74 35,0
niż rok temu. Najwyższe ceny skupu kur-
S-P Razem 5 503 4 153 4,29 3,24 32,5 cząt odnotowano w makroregionie północ-
nym – 3,27 zł/kg, najniższe w zachodnim
Źródło: Zintegrowany System Rolniczej Informacji Rynko-
wej MRiRW – 3,18 zł/kg. Ceny skupu indyków są nieco niższe niż

rok temu i kształtują się aktualnie średnio na pozio-
mie 4,52 zł/kg. Najwyższe ceny skupu indyków od-
notowano w makroregionie południowo-wschodnim
– 4,60 zł/kg, najniższe w środkowo-wschodnim
– 4,46 zł/kg.
Rynek mleka i przetworów mlecznych
Na rynku mleka i przetworów mlecznych inter-
wencja publiczna regulowana jest przez prawodaw-
stwo wspólnotowe. Zgodnie z art. 10 rozporządze-
nia Rady (WE) nr 1234/2007 z dnia 22 październi-
ka 2007 r. ustanawiającego wspólną organizację
rynków rolnych oraz przepisy szczegółowe dotyczą-
ce niektórych produktów rolnych (Dz. U. WE L
299/1 z 16.11.2007, z późn. zm.), interwencję pu-
bliczną w zakresie rynku mleka i przetworów
mlecznych stosuje się do masła i odtłuszczonego
mleka w proszku, spełniających określone w tym
artykule wymagania.
Na podstawie art. 15 i 16 niniejszego rozporzą-
dzenia skup masła i odtłuszczonego mleka w prosz-
ku w ramach interwencji publicznej otwiera się na
okres od dnia 1 marca do dnia 31 sierpnia, w związ-
ku z czym należy zauważyć, że okres ten już się roz-
począł. Ponadto zgodnie z przepisami tego rozporzą-
dzenia w mechanizmie tym mogą uczestniczyć wszy-
scy zainteresowani, mając jednak na uwadze, że
skup ten prowadzony jest po ustalonych cenach, któ-
re dla masła wynoszą 90% ceny referencyjnej (221,75
EUR/100 kg), natomiast dla odtłuszczonego mleka
w proszku równają się w cenie referencyjnej (169,80
EUR/100 kg). W przypadku gdy ilości oferowane
w ramach interwencji publicznej w okresie przewi-
dzianym przekraczają 30 000 ton dla masła i 109 000
ton dla odłuszczonego mleka w proszku, Komisja
może wstrzymać skup w ramach interwencji pu-
blicznej. W tym przypadku skup może być dokony-
wany w ramach procedury przetargowej zgodnie
z wymogami, które określa Komisja.
Rynek zbóż
Bieżący rok gospodarczy, tj. 2007/2008, jest ro-
kiem rekordowo wysokich cen zbóż w Polsce, Unii
Europejskiej i na świecie. Taka sytuacja spowodo-
wana jest niskimi zbiorami w krajach UE oraz ro-
snącym zapotrzebowaniem na zboże w skali świato-
wej. Według cotygodniowych danych Ministerstwa
Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zbieranych w ramach Zin-
tegrowanego Systemu Rolniczej Informacji Rynko-
wej, ceny skupu pszenicy konsumpcyjnej w Polsce
w ostatnich tygodniach maja br. utrzymywały się na
poziomie około 870–890 zł/t, żyta około 710–750 zł/t,
jęczmienia około 720–760 zł/t, kukurydzy 780–790
zł/t. Należy zauważyć, że od początku maja br. ceny
zbóż w Polsce wykazywały sezonową tendencję spad-
kową. Jest to również spowodowane osłabieniem
presji cenowej z innych krajów członkowskich. Pod-
jęta w grudniu 2007 r. decyzja Rady Ministrów UE
o zawieszeniu do końca czerwca 2008 r. ceł w przy-
wozie zbóż z krajów trzecich pozytywnie wpłynęła
na ustabilizowanie sytuacji we Wspólnocie. Na pod-
kreślenie zasługuje fakt, iż otwarcie wspólnotowego
677
rynku w największym stopniu wpłynęło na sytuację
takich krajów, jak: Hiszpania, Portugalia, Włochy
oraz Niemcy, do których sprowadzono najwięcej zbóż
(głównie kukurydzy). W przypadku Polski nie zaob-
serwowano znaczącego zwiększenia importu i jak
wynika z dostępnych danych handlowych w kraju
utrzymywała się przewaga eksportu zbóż nad ich
importem.
Należy pamiętać, iż tak wysoki poziom cen zbóż
nie pozostaje bez wpływu na inne branże, w tym
przetwórstwa zbóż i produkcji zwierzęcej. Wzrost
w 2008 r. poziomu cen pszenicy o około 40% w po-
równaniu z analogicznym okresem roku 2007 r. i o oko-
ło 130% w porównaniu do roku 2006 powoduje
wzrost kosztów produkcji pieczywa, co nie pozostaje
bez znaczenia dla najuboższej części polskiego spo-
łeczeństwa. Podobnie sytuacja wygląda w przypad-
ku zbóż paszowych, których wysokie ceny przekła-
dają się na opłacalność produkcji zwierzęcej (głów-
nie trzody chlewnej i drobiu).
Obecne ceny zbóż uznawane są przez ich produ-
centów za wyjątkowo korzystne. Dlatego też nie ma
podstaw do uznawania ich za ceny, które stawiają
producentów zbóż w trudnej sytuacji i nie gwaran-
tują minimalnej opłacalności.
Ponadto, podobnie jak to miało miejsce w latach
poprzednich, Agencja Rynku Rolnego w okresie od
1 listopada br. do 31 maja 2009 r. będzie przygoto-
wana do realizacji zadań związanych z interwencyj-
nym skupem zbóż po cenie 101,31 EUR/t. Cena ta
będzie comiesięcznie zwiększana o dodatek w wyso-
kości 0,46 EUR/t. Taki poziom cen jest ustalony
w prawodawstwie wspólnotowym i obowiązuje we
wszystkich krajach członkowskich. Dokonanie za-
kupów zbóż na zapasy interwencyjne będzie zatem
uzależnione od podaży zbóż do interwencji.
Ad 3. W pierwszym kwartale 2008 r. do krajów
Wspólnoty Niepodległych Państw (WNP) polska wy-
eksportowała towary rolno-spożywcze na kwotę
267,5 mln EUR, co oznacza wzrost wartości sprze-
daży o 17,3% w porównaniu z analogicznym okre-
sem roku ubiegłego. Udział eksportu do krajów
WNP w eksporcie ogółem stanowi aktualnie ponad
10%. W analizowanym okresie do tej grupy krajów
Polska sprzedała 25 tys. ton mięsa oraz wyrobów
z mięsa za 22,5 mln EUR, co stanowiło prawie 5%
eksportu tych towarów ogółem. W pierwszym kwar-
tale 2007 r. Polska sprzedała o blisko połowę mniej
niż w roku bieżącym, tylko 11 tys. ton mięsa i wyro-
bów mięsnych.
Dane handlowe dotyczące pierwszego kwartału
2008 r. wskazują również na bardzo znaczący wzrost
eksportu do Federacji Rosyjskiej (FR) mięsa i prze-
tworów z mięsa, który osiągnął wartość 6,9 mln
EUR, podczas gdy w analogicznym okresie 2007 r.
(przy istniejących ograniczeniach w eksporcie) wy-
niósł on jedynie 0,24 mln EUR.
W ostatnich latach dużej zmianie uległa struktu-
ra towarowa eksportu do FR towarów pochodzenia
zwierzęcego. W poprzednich latach duży udział
678
w eksporcie, poza mięsem, należał do grup towaro-
wych: tłuszcze i podroby. W I kwartale 2004 r. eks-
port mięsa i jego wyrobów wyniósł prawie 5 tys.
ton, w roku 2008 jedynie 960 ton. Dzisiaj główną
pozycję w eksporcie stanowi mięso wieprzowe świe-
że, chłodzone lub mrożone, którego Polska sprze-
dała 36 tys. ton za łączną kwotę 4,3 mln EUR
(w analogicznym okresie roku ubiegłego do Rosji
wysłaliśmy niecałe pół tony mięsa za 2 tys. EUR).
Eksport żywej trzody chlewnej w roku bieżącym
osiągnął wartość 1,6 mln EUR.
Znaczącą pozycją w handlu z FR jest również
mięso wołowe mrożone. W pierwszym kwartale 2008 r.
FR dokonała zakupu mięsa za 1,65 mln EUR, nato-
miast w roku 2007 za 1 tys. EUR. Wzrosła także
sprzedaż mięsa wołowego świeżego lub chłodzonego
oraz tłuszczu wieprzowego.
Poprawia się również sytuacja w eksporcie pro-
duktów pochodzenia zwierzęcego na Ukrainę. War-
tość sprzedaży mięsa oraz mięsa przetworzonego
wzrosła z 0,6 mln EUR w pierwszym kwartale 2007 r.
do 5,8 mln w analogicznym okresie roku bieżącego.
Podobnie jak w eksporcie do Rosji, główną pozycją
jest mięso wieprzowe świeże, chłodzone lub mrożo-
ne, którego Polska sprzedała za 3,7 mln EUR.
W roku 2007 sprzedaż mięsa wieprzowego na Ukra-
inę nie była realizowana. Podobna sytuacja dotyczy-
ła tłuszczu wieprzowego oraz podrobów, których
w roku bieżącym Polska sprzedała za kwotę 1,3 mln
EUR. Zwiększył się również wartościowo eksport ja-
dalnych podrobów.
W zakresie handlu z Białorusią w pierwszym
kwartale br. zrealizowano eksport na kwotę 4,2 mln
EUR, podczas gdy rok temu za blisko 7 mln EUR,
co oznacza 40% spadek.
Główną pozycją eksportową w przypadku Biało-
rusi jest również mięso wieprzowe świeże, chłodzo-
ne lub mrożone. Warto podkreślić, iż wartość eks-
portu w I kwartale osiągnęła poziom 3,5 mln EUR,
Rysunek 1.
Maksymalny poziom płatności bezpośrednich w nowych krajach członkowskich UE z wyjątkiem Rumunii
i Bułgarii (w procentach pełnego poziomu płatności w UE 15)
110
100
90
80
70
60
30
50 30
30
40 30
30
20 40
30 35
25
10
0
2004 2005 2006 2007
P�atno�ci f inansow ane z bud�etu UE
co oznacza spadek w skali roku o 26,6%. Natomiast
sprzedaż tłuszczu wieprzowego spadła ok. 60%.
Ad 4. Zgodnie z art. 143a rozporządzenia Rady
(WE) nr 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r. w no-
wych państwach członkowskich płatności bezpo-
średnie są wprowadzane zgodnie z harmonogramem
wzrostu wyrażonym w procentach poziomu płatno-
ści stosowanego w tym czasie we Wspólnocie w jej
kształcie na dzień 30 kwietnia 2004 r.
Na mocy traktatu akcesyjnego nowe państwa
członkowskie mogą, za zgodą Komisji Europejskiej,
uzupełnić poziom płatności bezpośrednich do 30%
poziomu wsparcia stosowanego w UE na dzień
30 kwietnia 2004 r.
Rząd Polski, aby poprawić warunki konkurencji
na jednolitym rynku, stosuje pełny, możliwy do sto-
sowania poziom uzupełniających płatności krajo-
wych. W ten sposób 100% poziom płatności w Polsce
może być uzyskany już w 2010 r.
Rysunek 1 przedstawia poziom płatności finanso-
wanych z budżetu UE oraz płatności uzupełniających
finansowanych, zarówno z budżetu unijnego, jak i bu-
dżetów krajowych nowych krajów członkowskich.
Jednocześnie pragnę dodać, iż rząd Rzeczypo-
spolitej Polskiej popiera dążenie KE do wyrównania
stawek płatności bezpośrednich w ramach regionów
w danych państwach członkowskich, gdyż działania
te będą niwelować bardzo wysokie dysproporcje
w płatnościach uzyskiwanych przez rolników w po-
szczególnych państwach członkowskich.
Ad 5. W obecnej perspektywie finansowej Unii
Europejskiej (lata 2007–2013) podstawowe zasady
realizacji Wspólnej Polityki Rolnej (WPR) nie ule-
gną zmianie. Kontynuowane będą zarówno płat-
ności bezpośrednie (w ramach I filaru WPR), jak
i instrumenty II filaru WPR, wdrażane w ramach
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013.
0
10
20
30
30
30
100
90
80
70
60
50
2008 2009 2010 2011 2012 2013
P�atno�ci uzupe�niaj�ce

W obecnym okresie programowania Unii Euro-
pejskiej Polska wdraża strategię rozwoju obszarów
wiejskich określoną w Krajowym Planie Strategicz-
nym Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013, który uwzględnia strategiczne wytyczne
Wspólnoty w tym zakresie. Dokument ten został
poddany procesowi konsultacji, w tym uzgodnień
międzyresortowych oraz konsultacji z partnerami
społeczno-gospodarczymi, przedstawicielami jedno-
stek samorządu terytorialnego, związkami zawodo-
wymi, organizacjami pozarządowymi oraz organi-
zacjami branżowymi. Stanowi on podstawę dla re-
alizacji działań Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013.
Podstawowe założenia programu, jak również za-
kres, cele oraz działania, zostały opracowane na pod-
stawie przepisów rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/
2005 w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich
ze środków Europejskiego Funduszu Rolniczego Roz-
woju Obszarów Wiejskich (EFRROW), z uwzględnie-
niem doświadczeń związanych z realizacją Planu
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2004–2006 oraz
Sektorowego Programu Operacyjnego „Restruktu-
ryzacja i modernizacja sektora żywnościowego oraz
rozwój obszarów wiejskich” na lata 2004–2006. Po-
nadto treść programu uwzględnia wyniki przeprowa-
dzonych konsultacji z urzędami marszałkowskimi,
instytutami naukowymi oraz innymi partnerami
społecznymi.
Jednocześnie informuję, iż obecnie na forum
Wspólnoty trwa ocena funkcjonowania reformy
Wspólnej Polityki Rolnej (WPR). W założeniu ocena
ta nie ma na celu gruntownej reformy WPR, lecz po-
winna dać możliwość właściwej korekty zreformo-
wanych instrumentów, a także analizy nowych wy-
zwań, jakie przed nią stoją. Będące efektem prac
w ramach oceny propozycje legislacyjne Komisji Eu-
ropejskiej, dotyczące kluczowych dla WPR rozporzą-
dzeń, są aktualnie przedmiotem dyskusji na forum
Rady UE i grup roboczych. Dnia 20 maja 2008 r. Ko-
misja opublikowała oficjalne projekty ww. rozporzą-
dzeń. Zakończenie prac legislacyjnych w tym zakre-
sie przewiduje się na koniec 2008 r. W związku
z tym na obecnym etapie nie ma możliwości precy-
zyjnego określenia wpływu na rolników lub poszcze-
gólne sektory rolne uzgadnianych zmian.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, biorąc
udział w debacie w ramach ww. oceny, dokłada
wszelkich starań, aby Wspólna Polityka Rolna
w obecnej perspektywie finansowej zachowała swój
wspólnotowy charakter, zapewniając równe warun-
ki konkurencji we wszystkich krajach Unii Europej-
skiej. Ponadto w nadchodzących debatach związa-
nych z przeglądem budżetu UE oraz przyszłością
polityki rolnej MRiRW będzie starało się o jak naj-
korzystniejszy dla Polski kształt WPR po 2013 r.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
679
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Lamczyka
w sprawie wysokości opłaty stałej od sprawy
o nabycie własności nieruchomości
przez zasiedzenie (3148)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Lamczyka w spra-
wie wysokości opłaty stałej od wniosku o stwierdze-
nie nabycia własności nieruchomości przez zasiedze-
nie, przekazaną przy piśmie z dnia 20 maja 2008 r.,
przedstawiam następujące stanowisko.
Celem wprowadzenia opłaty stałej w wysokości
2000 zł od wniosku o stwierdzenie nabycia własno-
ści nieruchomości przez zasiedzenie (art. 40 ustawy
z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w spra-
wach cywilnych – Dz. U. Nr 167, poz. 1391, z późn.
zm.) było przede wszystkim zwolnienie wniosko-
dawcy od – często uciążliwej – konieczności ustala-
nia wartości nieruchomości objętej wnioskiem, co
było związane z obowiązującą wcześniej w takich
sprawach opłatą stosunkową.
Podkreślić przy tym należy, że – zgodnie z art. 102
ust. 1 przywołanej powyżej ustawy o kosztach sądo-
wych w sprawach cywilnych – strona (uczestnik po-
stępowania) może uzyskać zwolnienie od kosztów
sądowych, jeżeli nie jest w stanie ponieść tych kosz-
tów bez uszczerbku utrzymania koniecznego dla sie-
bie i swojej rodziny. Zwolnienie takie może być
– w zależności od faktycznych możliwości poniesie-
nia kosztów przez stronę (uczestnika postępowania)
– całkowite (art. 100 ust. 1) albo częściowe (art. 101
ust. 2). Regulacje powyższe mają zastosowanie rów-
nież do osoby składającej wniosek o stwierdzenie na-
bycia własności nieruchomości przez zasiedzenie.
Kwestia opłaty sądowej z tytułu stwierdzenia na-
bycia własności nieruchomości przez zasiedzenie
stała się przedmiotem pytania prawnego skierowa-
nego do Trybunału Konstytucyjnego (sygn. sprawy
P 49/07), dotyczącego zgodności art. 40 ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych z art. 45
ust. 1 Konstytucji RP oraz art. 6 Konwencji o Ochro-
nie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności.
Wobec powyższego uznać należy, iż aczkolwiek
w opinii Ministerstwa Sprawiedliwości nie ma po-
trzeby wprowadzenia zmian w tym zakresie, to jed-
nak zastrzec należy ewentualne podjęcie odpowied-
nich prac legislacyjnych – stosownie do orzeczenia
Trybunału Konstytucyjnego.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
680
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Stanisława Lamczyka
w sprawie konsekwencji niezgodności
przepisów ustawy Prawo ochrony środowiska
z przepisami unijnymi (3149)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Lamczyka, dołą-
czoną do pisma Pana Marszałka z dnia 20 maja br.
(znak: SPS-023-3149/08), w sprawie konsekwencji
niezgodności ustawy Prawo ochrony środowiska
z dyrektywą unijną pragnę poniżej przedstawić na-
stępujące wyjaśnienie.
Informuję, iż w opinii Komisji Europejskiej ist-
nieje zasadnicza niezgodność polskich przepisów
z wymogami dyrektywy 85/337/EWG w sprawie oce-
ny skutków wywieranych przez niektóre przedsię-
wzięcia publiczne i prywatne na środowisko natu-
ralne (z późniejszymi zmianami) oraz niezgodność
z dyrektywą Rady 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia
1979 r. w sprawie ochrony dzikich ptaków, a także
dyrektywą Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r.
w sprawie ochrony siedlisk naturalnych oraz dzikiej
fauny i flory. Zarzuty dotyczą w szczególności nie-
prawidłowego umiejscowienia w chronologii procesu
inwestycyjnego ocen oddziaływania na środowisko,
udziału organizacji ekologicznych w procesie ocen
oddziaływania na środowisko oraz niewyznaczenia
lub nieprawidłowego wyznaczenia obszarów sieci
Natura 2000.
Komisja Europejska przywiązuje ogromną wagę
do przeprowadzania ocen oddziaływania inwestycji
na środowisko zgodnie z prawem unijnym, wobec
czego konsekwencją pozostawania w sporze z Komi-
sję Europejską w opisanej powyżej kwestii mógłby
być brak akceptacji projektów finansowanych w ra-
mach środków unijnych.
W związku z powyższym międzyresortowy ze-
spół Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, Minister-
stwa Środowiska oraz Ministerstwa Infrastruktury
przygotował projekt „Wytycznych w zakresie postę-
powania w sprawie oceny oddziaływania na środo-
wisko dla przedsięwzięć współfinansowanych z kra-
jowych lub regionalnych programów operacyjnych”,
które po wewnątrzresortowych konsultacjach zosta-
ły podpisane z dniem 3 czerwca. Powyższe wytyczne
mają na celu wskazać beneficjentom sposób postępo-
wania w okresie przejściowym, tj. do zmiany pol-
skich przepisów. Informuję również, że dokument
ten był na bieżąco omawiany z partnerami z Komisji
Europejskiej, nie wystąpi wiec zagrożenie, że zawar-
te w wytycznych zalecenia będą kwestionowane
przez Komisję Europejską.
Pragnę także poinformować, że minister środo-
wiska przygotował projekt ustawy o uprawnieniach
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko i organach admi-
nistracji w tym zakresie, wprowadzający odpowied-
nie zmiany w przepisach prawa polskiego. Prace nad
projektem ww. ustawy dobiegają końca i po zatwier-
dzeniu przez Radę Ministrów zostanie on wniesiony
do Sejmu. Natomiast zapisy wytycznych, które mają
obowiązywać w okresie przejściowym, są skorelowa-
ne z projektowanymi przepisami ustawy, wiec zmia-
ny nie powinny powodować trudności w przypadku
aktualnie przygotowywanych inwestycji.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie przygotowań do obchodów
200. rocznicy urodzin Fryderyka Chopina
(3150)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Joanny Fabisiak (SPS-023-
-3150/08) dotyczącą stanu przygotowań do obcho-
dów 200. rocznicy urodzin Fryderyka Chopina
w 2010 r. pragnę uprzejmie poinformować, że działa-
nia zmierzające do realizacji tego przedsięwzięcia są
przygotowywane przez Narodowy Instytut Frydery-
ka Chopina – państwową instytucję kultury podle-
głą Ministerstwu Kultury i Dziedzictwa Narodowe-
go. Dnia 21 stycznia 2008 r. powołano również Ko-
mitet Obchodów 200. Rocznicy Urodzin Fryderyka
Chopina, a pełnomocnikiem ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego do spraw obchodów został umo-
cowany pan Waldemar Dąbrowski.
W związku z jubileuszem 200. rocznicy urodzin
Fryderyka Chopina realizowane są następujące
działania:
1. Podejmowane są szeroko zakrojone działania
promocyjne na arenie międzynarodowej, we współ-
pracy z Ministerstwem Spraw Zagranicznych i in-
stytucjami muzycznymi na świecie, w tym towarzy-
stwami i konkursami chopinowskimi, zmierzające
do aktywizacji lokalnych (zagranicznych) obchodów
i zaznaczenia w nich polskich akcentów.
2. Realizowane są zadania inwestycyjne, obejmu-
jące budowę Centrum Chopinowskiego przy ul. Tam-
ka 43 w Warszawie, adaptację Zamku Ostrogskich,
rewitalizację miejsc związanych z Fryderykiem Cho-
pinem (w szczególności dworku i parku w Żelazowej
Woli). Prace budowlane i remontowe przy Tamce
oraz w Żelazowej Woli są w toku, a ich zakończenie
planowane jest na 2009 r.

3. Rozbudowana i unowocześniona baza lokalo-
wa umożliwi stworzenie w Zamku Ostrogskich i Że-
lazowej Woli nowego Muzeum Fryderyka Chopina,
odpowiadającego najnowocześniejszym standardom
muzealnictwa. Obecnie realizowany jest konkurs na
ekspozycje muzealne, na który zgłosiło się 36 zespo-
łów projektowych z 10 krajów. Ponadto w nowym
obiekcie Centrum Chopinowskiego przy ulicy Tam-
ka znajdą siedzibę instytucje chopinowskie i chopi-
nologiczne.
4. Narodowy Instytut Fryderyka Chopina planu-
je wydanie kilkunastu pozycji muzykologicznych
oraz tyluż popularyzatorskich (w tym dla najmłod-
szych czytelników). Przy ich edycji współpracują
najwybitniejsi autorzy z kraju i z zagranicy. Obecnie
trwają prace nad realizacją wydania rękopisów kom-
pozytora w ramach serii: Dzieła Chopina. Wydanie
faksymilowe. Każdy wolumin opatrzony jest w ko-
mentarz naukowy w sześciu językach – dotychczas
ukazało się dziesięć pozycji, planuje się dalszych kil-
kadziesiąt. W trakcie realizacji są także tłumacze-
nia historycznych prac obcojęzycznych (m.in. mono-
grafii Chopina pióra F. Niecksa oraz powieści „Lu-
crezia Floriani” autorstwa George Sand). Specyficz-
nym rodzajem prac wydawniczych jest rozbudowy-
wane Internetowe Centrum Informacji Chopinow-
skiej i „Portal 2010” – nowoczesne witryny interne-
towe z cyfrową bazą danych w językach polskim
i angielskim oraz bogatym materiałem graficznym
i dźwiękowym.
5. W listopadzie 2010 r. odbędzie się III Między-
narodowy Kongres Chopinologiczny, na który przy-
gotowywane są m.in. publikacje książkowe materia-
łów dotychczas zaprezentowanych podczas organi-
zowanych corocznie Międzynarodowych Konferencji
Muzykologicznych NIFC.
6. Narodowy Instytut Fryderyka Chopina będzie
współorganizatorem, wraz z Filharmonią Narodo-
wą, szczególnego przedsięwzięcia „Sezon Chopinow-
ski 2010”, w którym wezmą udział najwybitniejsi
artyści polscy i zagraniczni. W ramach wydarzenia
odbędzie się cykl nadzwyczajnych recitali i koncer-
tów „Dekada urodzinowa 21 lutego–5 marca 2010”.
Organizowany corocznie Międzynarodowy Festiwal
Muzyczny „Chopin i jego Europa” będzie miał w roku
2010 szczególnie uroczystą oprawę, z udziałem naj-
wybitniejszych pianistów z całego świata.
7. W trakcie realizacji jest seria nagrań płyto-
wych dzieł wszystkich Fryderyka Chopina wykony-
wanych na instrumentach historycznych przez naj-
wybitniejszych pianistów. Do chwili obecnej ukazało
się 7 płyt; a planowanych jest kolejnych 9.
8. Przypadająca na rok 2010 szesnasta edycja
Międzynarodowego Konkursu Pianistycznego im.
Fryderyka Chopina będzie miała szczególnie uro-
czysty charakter. Układ konkursu (eliminacje prze-
prowadzone pół roku wcześniej), wysokość przewi-
dzianych nagród i ranga zaproszonych jurorów nie
mają precedensu w dotychczasowej historii konkur-
su. Planowany jest także nadzwyczajny koncert in-
681
auguracyjny i galowy oraz zgodnie z tradycją Requ-
iem W.A. Mozarta 17 października, w 161. rocznicę
śmierci kompozytora.
Pragnę jednocześnie podziękować pani poseł Jo-
annie Fabisiak za zainteresowanie przygotowania-
mi do wielkiego Jubileuszu Chopinowskiego oraz
cenne sugestie odnośnie do możliwości uczczenia
tego wydarzenia, m.in. poprzez wymianę uzdolnio-
nej muzycznie młodzieży polskiej i zagranicznej.
Propozycje pani poseł godne są szerokiego zaintere-
sowania i przy dalszych działaniach zostaną wzięte
pod uwagę.
Z wyrazami szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Sitarza
w sprawie zabezpieczenia finansowego
zamknięcia, rekultywacji, monitorowania
i nadzorowania składowisk odpadów (3151)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 20 maja 2008 r., znak: SPS-023-3151/08, prze-
kazującego interpelację posła Witolda Sitarza w spra-
wie zabezpieczenia finansowego zamknięcia, rekulty-
wacji, monitorowania i nadzorowania składowisk od-
padów, przedstawiam następujące wyjaśnienia.
W zakresie postępowania z odpadami komunal-
nymi obecnie nadal podstawowym rodzajem insta-
lacji do ich zagospodarowania są składowiska odpa-
dów. Zagadnienia dotyczące składowisk odpadów
regulowane są ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r.
o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn.
zm.). Ze względu na specyfikę składowisk odpadów
podmioty zarządzające składowiskami odpadów są
związane z daną instalacją przez kilkadziesiąt lat,
począwszy od wyznaczania lokalizacji składowiska,
poprzez fazę eksploatacji, kończąc na fazie poeksplo-
atacyjnej trwającej 30 lat od dnia zamknięcia.
Z uwagi na fakt, iż zarządzanie składowiskiem nie
kończy się z chwilą zaprzestania deponowania odpa-
dów, lecz proces zamykania i rekultywacji oraz faza
poeksploatacyjna, w której sprawuje się nadzór nad
składowiskiem odpadów, w tym także monitoring,
trwa 30 lat, w ustawie o odpadach wprowadzony zo-
stał przepis umożliwiający zgromadzenie środków
finansowych na te cele. Zgodnie z art. 61 ustawy
o odpadach cena za przyjęcie odpadów do składo-
wania na składowisko odpadów powinna uwzględ-
682
niać w szczególności koszty budowy, eksploatacji,
zamknięcia, rekultywacji, monitorowania i nadzoro-
wania składowiska odpadów.
Źródłem pokrycia kosztów działalności gospo-
darczej prowadzonej przez zarządzających składo-
wiskami odpadów jest opłata za przyjęcie odpadów
do składowania. Opłata ta może być źródłem nie tyl-
ko pokrycia kosztów, ale również osiągania zysków
i tworzenia funduszy na potrzeby inwestycyjne. Eks-
ploatacja składowiska odpadów trwa od kilku do kil-
kudziesięciu lat. Przez ten czas zarządzający skła-
dowiskami powinni, zgodnie z ww. przepisem usta-
wy o odpadach, gromadzić środki finansowe, które
zostaną wykorzystane na rekultywację składowi-
ska. Przepis art. 61 ustawy o odpadach właśnie im
to umożliwia, a posiadacz odpadów zarządzający
składowiskiem odpadów, działający zgodnie z prze-
pisami prawa, powinien w cenie za przyjęcie odpa-
dów do składowania uwzględnić ww. składniki.
Przepisy dotyczące ochrony środowiska, a mia-
nowicie art. 187 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150), stanowią, że jeżeli przemawia za tym waż-
ny interes społeczny związany z ochroną środowi-
ska, a w szczególności z zagrożeniem pogorszenia
stanu środowiska w znacznych rozmiarach, w po-
zwoleniach z zakresu ochrony środowiska (zintegro-
wanym, na wprowadzanie gazów lub pyłów do po-
wietrza, wodnoprawnego na wprowadzanie ścieków
do wód lub do ziemi, na wytwarzanie odpadów) może
być ustanowione zabezpieczenie roszczeń z tytułu
wystąpienia negatywnych skutków w środowisku
oraz szkód w środowisku.
Kwestia ustanowienia zabezpieczenia roszczeń
dotyczy także takich instalacji jak składowiska od-
padów. Dla składowisk odpadów ustawy o odpadach
wymaga, aby zabezpieczenie roszczeń zostało usta-
nowione w pozwoleniu na budowę. Zgodnie z art. 54
ustawy o odpadach dopiero po wykonaniu obowiąz-
ków określonych w decyzji o zgodzie na zamknięcie
składowiska zarządzający składowiskiem może zło-
żyć wniosek o uchylenie ustanowionego zabezpiecze-
nia roszczeń. Do ustanowienia, zwrotu oraz orzecze-
nia o przeznaczeniu zabezpieczenia na usunięcie ne-
gatywnych skutków w środowisku stosuje się ww.
przepisy ustawy Prawo ochrony środowiska.
Ze względu na skomplikowany charakter zagad-
nienia została zlecona praca pt.: „Sposób ustanowie-
nia zabezpieczenia roszczeń w związku z budową
i eksploatacją składowisk odpadów oraz przy wyda-
waniu decyzji w zakresie gospodarowania odpadami
wg stanu na dzień 1 stycznia 2006 r.”, której celem
było opracowanie na potrzeby administracji rządowej
i samorządowej metodyki określania, w jakiej sytu-
acji stosować, w jakiej formie i wysokości zabezpie-
czenia roszczeń w związku z decyzjami administra-
cyjnymi w zakresie gospodarki odpadami, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem budowy i eksploatacji skła-
dowisk odpadów. Materiał ten jest zamieszczony na
stronie internetowej Ministerstwa Środowiska.
Chciałbym jednocześnie poinformować, że obec-
nie w resorcie środowiska trwają prace legislacyjne
nad nowelizacją przepisów ustawy o odpadach.
W projektowanych przepisach uwzględnione są tak-
że kwestie dotyczące składowisk odpadów.
Przewiduje się m.in. możliwość dla zaintereso-
wanych podmiotów przeniesienia praw i obowiąz-
ków wszystkich warunków wynikających z decyzji
o zgodzie na zamknięcie składowiska. Przeniesie-
nie takie ma następować w drodze decyzji admini-
stracyjnej. Nabywca przejmuje wówczas wszystkie
obowiązki wynikające z decyzji o zgodzie na za-
mknięcie składowiska odpadów. Wtedy również dla
nowego podmiotu ustanawiane będzie zabezpiecze-
nie roszczeń.
Ponadto przewiduje się rozwiązanie, że dla skła-
dowisk odpadów, dla których nie ustanowiono zabez-
pieczenia roszczeń i zabezpieczenie to nie zostanie
ustanowione do określonego prawem terminu, zasto-
sowanie będzie miała procedura zamykania składo-
wisk z urzędu przez marszałków województw.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Włodzimierza Kuli
w sprawie elektrowni atomowych (3152)
W nawiązaniu do pisma z dnia 20 maja 2008 r.,
znak: SPS-023-3152/08, poniżej przedstawiam sta-
nowisko do kwestii podniesionych w interpelacji
pana posła Włodzimierza Kuli w sprawie elektrowni
jądrowych.
W planie strategicznym Ministerstwa Gospodar-
ki ze stycznia 2008 r. założone zostały działania
związane z budową infrastruktury dla energetyki
jądrowej, w tym prace przygotowawcze do utworze-
nia instytucji podległej ministrowi gospodarki, od-
powiedzialnej za przygotowanie i koordynację pro-
gramu energetyki jądrowej. Utworzenie tej instytu-
cji będzie wstępem do budowy całego systemu praw-
nego dotyczącego energetyki jądrowej. Opracowany
zostanie dla rządu raport o stanie przygotowań do
wprowadzenia energetyki jądrowej i o działaniach
koniecznych do podjęcia oraz ich harmonogramie.
Raport będzie też zawierał analizę techniczno-eko-
nomiczną wprowadzenia energetyki jądrowej stano-
wiącą uzasadnienie przyszłej decyzji rządu na temat
wprowadzenia energetyki jądrowej.
Niezbędnym warunkiem budowy elektrowni ją-
drowej w Polsce jest akceptacja społeczna. Dotych-
czasowe doświadczenia w Polsce i na świecie wyka-

zują, iż budowa bez odpowiedniego poziomu akcep-
tacji społecznej może prowadzić do decyzji politycz-
nych marnujących wysiłek gospodarczy i finansowy.
Warunkiem akceptacji społecznej jest zrozumienie,
czym jest energetyka jądrowa oraz jakie są jej zalety
i stwarzane przez nią zagrożenia. Dlatego niezwłocz-
nie podjęte zostaną szerokie działania edukacyjne
i promocyjne. Zadania związane z kształceniem kadr
i edukacją społeczną wpisane zostaną na listę prio-
rytetów Narodowych Strategicznych Ram Odniesie-
nia, aby wykorzystać do ich finansowania fundusze
europejskie. Działania te są integralną częścią bu-
dowy infrastruktury dla energetyki jądrowej. Dzia-
łania te należą w fazie przygotowawczej do zadań
rządu i będą przeprowadzone przez wyżej wymienio-
ną instytucję koordynującą.
Wśród działań Ministerstwa Gospodarki przewi-
dzianych w roku 2008 znajduje się opracowanie no-
wego projektu „Polityki energetycznej do 2030 r.”
i przedstawienie jej do zatwierdzenia Radzie Mini-
strów. Polityka ta będzie zawierać sformułowania
dotyczące wprowadzenia energetyki jądrowej i budo-
wy dla niej niezbędnej infrastruktury.
Występujące w ostatnim okresie w Unii Europej-
skiej tendencje nowego podejścia do energetyki ją-
drowej jako niezbędnego elementu polityki zrówno-
ważonego rozwoju zostały potwierdzone w rezolucji
Parlamentu Europejskiego z dnia 24 października
2007 r. w sprawie konwencjonalnych źródeł energii
i technologii wytwarzania energii (2007/2091(INI))
oraz w wielu wystąpieniach przedstawicieli Komisji
Europejskiej, m.in. w wypowiedzi przewodniczącego
Jose Manuel Barroso w Pradze 22 maja 2008 r.
w czasie Europejskiego Forum Energii Jądrowej.
W apelu forum do Komisji Europejskiej znalazły
się zalecenia dotyczące uznania przez UE energii
jądrowej za zgodną z ideą zrównoważonego rozwo-
ju, a także postulaty utworzenia wspólnych rozwią-
zań w ramach UE dotyczących składowania i prze-
chowywania odpadów promieniotwórczych oraz
jednolitej europejskiej licencji na reaktory jądrowe
nowej generacji.
Wprowadzenie niektórych zapisów tego apelu jako
oficjalnego stanowiska Unii Europejskiej może sta-
nowić poważne ułatwienie i przyspieszenie procesu
wprowadzania energetyki jądrowej w Polsce.
W procesie tworzenia i doskonalenia rozwiązań
prawnych dotyczących energetyki jądrowej będą na
każdym kroku brane pod uwagę podstawowe stan-
dardy bezpieczeństwa, zalecenia i wskazania Mię-
dzynarodowej Agencji Energii Atomowej.
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
pytanie zawarte w interpelacji.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2008 r.
683
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Włodzimierza Kuli
w sprawie krajowego planu redukcji
dwutlenku siarki (3154)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Włodzimierza Kuli w sprawie kra-
jowego planu redukcji dwutlenku siarki, przesłaną
20 maja br. (znak: SPS-023-3154/08), poniżej przed-
stawiam stosowne informacje.
Od stycznia 2008 r. państwa członkowskie obo-
wiązuje dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady
nr 2001/80/WE z dnia 23 października 2001 r.
w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanie-
czyszczeń do powietrza z dużych obiektów energe-
tycznego spalania paliw (LCP). Zawiera ona regula-
cje dla źródeł spalania paliw, których nominalna
moc cieplna, określana jako ilość energii cieplnej
wprowadzonej w paliwie w jednostce czasu przy no-
minalnym obciążeniu, jest równa 50 MW lub więk-
sza. Należy jednak pamiętać, że sytuacja Polski jest
odmienna od sytuacji pozostałych państw.
Mając na uwadze, że wdrożenie wymagań dyrek-
tywy LCP związane jest z olbrzymimi nakładami in-
westycyjnymi, rząd Rzeczypospolitej Polskiej w trak-
cie negocjacji akcesyjnych wystąpił o okresy przej-
ściowe dla wybranych instalacji. W efekcie uzyskano
zgodę na niestosowanie norm dyrektywy (w większo-
ści przypadków do końca 2015 r.) w zakresie emisji
dwutlenku siarki dla 121 kotłów w 36 zakładach
– elektrowniach, elektrociepłowniach zawodowych
i dużych elektrociepłowniach przemysłowych. Uzy-
skano także zgodę na odstępstwo w zakresie tlenków
azotu dla 84 kotłów w 21 zakładach w okresie 2016–
–2017 (co jest związane z zaostrzeniem standardów
dyrektywy od 2016 r. z 500 do 200 mg/m3) oraz w za-
kresie emisji pyłu (do końca 2017 r.) dla 89 kotłów
w 29 ciepłowniach komunalnych.
Równocześnie jednak w traktacie o przystąpie-
niu dla naszego kraju określone zostały pułapy
emisji dla źródeł objętych dyrektywą. Limity te wy-
noszą:
— dla SO2 – 454 000 Mg w 2008 r., 426 000 Mg
w 2010 r., 358 000 Mg w 2012 r.,
— dla NOx – 254 000 Mg w 2008 r., 251 000 Mg
w 2010 r., 239 000 Mg w 2012 r.
Dodatkowo znalazł się tam zapis obligujący Pol-
skę do przekazania Komisji Europejskiej planu dal-
szego zmniejszenia emisji dwutlenku siarki do po-
ziomu niższego niż 400 000 ton w 2010 r. i niższego
niż 300 000 ton w 2012 r. Plan ten miał zostać przed-
stawiony do dnia 1 stycznia 2008 r.
Pragnę zaznaczyć, że przepisy dyrektywy LCP
Polska implementowała do rozporządzenia ministra
środowiska z dnia 4 sierpnia 2003 r. w sprawie stan-
684

dardów emisyjnych z instalacji, zmienionego następ-
nie rozporządzeniem ministra środowiska z dnia
20 grudnia 2005 r. (Dz. U. Nr 260, poz. 2181, z późń.
zm.). W niektórych przypadkach polskie wymaga-
nia są ostrzejsze od wymagań dyrektywy (przykła-
dem jest standard emisji SO2 dla źródeł o mocy poni-
żej 225 MWt).
Niestety, nawet ostrzejsze standardy emisyjne nie
gwarantują osiągnięcia pułapów zapisanych w trak-
tacie o przystąpieniu. Zgodnie z raportem dla Komisji
Europejskiej z inwentaryzacji emisji za lata 2004,
2005 i 2006, wynikającego z aneksu VIII lit. B oma-
wianej dyrektywy, emisja SO2 w 2004 r., 2005 r.
i 2006 r. w Polsce wyniosła odpowiednio 747 000 Mg,
732 000 Mg i 783 000 Mg, a NO x – 260 000 Mg,
265 000 Mg i 273 000 Mg. Zachodzi duże prawdopo-
dobieństwo, iż w roku 2008 wielkości te będą zbliżone
do wartości z lat ubiegłych, co oznacza przekroczenie
pułapów określonych w traktacie o przystąpieniu.
Przeprowadzone przez nas analizy wykazały, że do-
trzymanie pułapów wymagałoby zdecydowanego za-
ostrzenia standardów. Ilustrują to poniższe tabele,
gdzie porównano średnie stężenia emisji SO2 i NOx
wynikające z rozporządzenia ministra środowiska
w sprawie standardów emisyjnych z instalacji i dy-
rektywy LCP ze standardami wynikającymi z ko-
nieczności dotrzymania limitów emisji zapisanych
w traktacie o przystąpieniu.
Tabela 1.
Średnie stężenia emisji
Średnie stężenia SO2
(mg/Nm3)
SO2 wynikające
z konieczności
dotrzymania limitów
Moc cieplna
w paliwie (MWt)
rozporządzenie
dyrektywa emisji zapisanych
ministra
środowiska
LCP w traktacie
o przystąpieniu
lata 2008–2015 2008 r. 2010 r. 2012 r.
50 ≤ P < 225 1480 1720 1390 1266
uzyskano rozwiązania, które pogodziłoby wymaga-
nia zawarte w tych dokumentach. Istnieje bowiem
zagrożenie, że zobowiązanie do zmniejszenia pozio-
mów emisji w większym stopniu niż w innych pań-
stwach członkowskich, spowoduje ograniczenie pro-
dukcji w dużych źródłach spalania i w konsekwencji
osłabi rozwój gospodarczy Polski. Zaszkodzi też
możliwościom konkurowania na rynku unijnym.
Dodatkowo oczywiste jest, że wyższe koszty produk-
cji energii spowodowane koniecznością dostosowa-
nia do ostrzejszych wymagań obciążą bezpośrednio
społeczeństwo.
Dlatego też, po kolejnych analizach, zdecydowa-
liśmy się na wprowadzenie rozwiązania polegające-
go na wdrożeniu systemu handlu uprawnieniami do
emisji dwutlenku siarki i tlenków azotu, który jest
bardziej efektywny pod względem gospodarczym
i środowiskowym. Stworzy on warunki i możliwości
optymalnego zaprogramowania działań moderniza-
cyjnych i inwestycyjnych w sektorze energetycznym,
które pozwolą osiągnąć znaczne redukcje emisji
i zbliżyć się do wytyczonych w traktacie celów. Wdra-
żanie proponowanego systemu handlu uprawnienia-
mi do emisji będzie powierzone krajowemu admini-
stratorowi. Organ ten, administrujący obecnie sys-
temem handlu uprawnieniami do emisji dwutlen-
kiem węgla, posiada doświadczenie niezbędne w za-
kresie prawidłowego nadzorowania mechanizmu
ekonomicznego, jakim jest handel uprawnieniami
do emisji.
Prace nad tą koncepcją trwają. Dopóki jednak
propozycja stosownej regulacji nie zostanie opraco-
wana w formie gotowej do przekazania do uzgod-
nień, trudno jest mówić o konkretnych rozwiąza-
niach prawnych. Kwestia traktowania w szczegól-
nych sytuacjach jednostek, które nie spełnią wyma-
gań wprowadzonych w projekcie ustawy, nie została
jeszcze rozstrzygnięta.
933

225 ≤ P < 500 1210 1210 1091 956 642

Z poważaniem
≥ 500 400 400 367 331 320
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Tabela 2.

Średnie stężenia NOx

Średnie stężenia emisji Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
NOx wynikające
(mg/Nm3)
z konieczności
Moc cieplna dotrzymania limitów
rozporządzenie
w paliwie (MWt)
Ministra
dyrektywa emisji zapisanych Odpowiedź
LCP w traktacie
Środowiska o przystąpieniu
lata 2008–2015 2008 r. 2010 r. 2012 r. ministra gospodarki
50 ≤ P < 225 569 580 633 598 543
na interpelację posła Włodzimierza Kuli
225 ≤ P < 500 534 560 465 439 399
w sprawie krajowego planu redukcji
≥ 500 500 500 289 273 248 dwutlenku siarki (3154)

W ubiegłych latach przeprowadzono szereg ana- Odpowiadając na interpelację pana posła Wło-
liz mających na celu wybór najlepszego w warun- dzimierza Kuli z dnia 5 maja br. w sprawie krajowe-
kach krajowych sposobu realizacji dyrektywy LCP go planu redukcji emisji SO2, uprzejmie przekazuję
i zapisów traktatu o przystąpieniu. Jednakże nie poniższe informacje.

Standardy emisyjne SO2 reguluje rozporządze-
nie ministra środowiska z 20 grudnia 2005 r.
w sprawie standardów emisyjnych z instalacji (Dz. U.
z dnia 29 grudnia 2005 r. Nr 60, poz. 2181). Rozpo-
rządzenie określa m.in.:
— standardy emisyjne z instalacji w zakresie
wprowadzania gazów lub pyłów do powietrza, zróż-
nicowane w zależności od rodzaju działalności, pro-
cesu technologicznego lub operacji technicznej oraz
terminu oddania instalacji do eksploatacji, terminu
zakończenia jej eksploatacji lub dalszego łącznego
czasu eksploatacji,
— sytuacje uzasadniające przejściowe odstęp-
stwa od standardów oraz granice odstępstw,
— warunki uznawania standardów za dotrzy-
mane,
— wymagania w zakresie stosowania określo-
nych rozwiązań technicznych zapewniających ogra-
niczenie emisji.
Przepisy ww. rozporządzenia dokonują transpo-
zycji m.in. dyrektywy Parlamentu Europejskiego
i Rady 2001/80/WE z dnia 23 października 2001 r.
w sprawie ograniczenia emisji niektórych zanie-
czyszczeń do powietrza z dużych obiektów energe-
tycznego spalania.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że pro-
blematyka opracowania planu redukcji emisji SO2
zgodnie z traktatem o przystąpieniu, jak również
przygotowania odpowiednich regulacji prawnych
dotyczących wykorzystywania w stanach zagrożeń
jednostek niespełniających norm obiektowych emi-
sji SO2 stosownie do ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 65, poz. 437) nie należą do właściwości ministra
gospodarki.
Zgodnie z przepisami wskazanej ustawy orga-
nem właściwym w powyższych kwestiach jest mini-
ster środowiska. Rola ministra gospodarki ma nato-
miast w omawianym zakresie jedynie charakter opi-
niodawczy.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Włodzimierza Kuli
w sprawie składowania dwutlenku węgla (3155)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską pana posła Włodzimierza Kuli
z dnia 5 maja 2008 r., przesłaną przy piśmie znak:
685
SPS-023-3155/08, dotyczącą planów nowelizacji pra-
wa geologicznego i górniczego oraz prawa ochrony
środowiska, która umożliwiałaby prowadzenie dzia-
łalności z zakresu podziemnego składowania dwu-
tlenku węgla, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W ślad za przyjęciem przez Unię Europejską zo-
bowiązań do redukcji emisji dwutlenku węgla, po-
wstającego przy spalaniu paliw kopalnych, Rada
Europejska w marcu 2007 r. wezwała państwa człon-
kowskie i Komisję do opracowania niezbędnych in-
strumentów legislacyjnych pod nazwą pakietu ener-
getyczno-klimatycznego.
Jednym z efektów tych prac jest przedstawiony
w dniu 21 stycznia br. przez Komisję Europejską
„Wniosek dotyczący dyrektywy Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady w sprawie geologicznego składowa-
nia dwutlenku węgla oraz zmieniającej dyrektywy
Rady 85/337/EWG, 96/61/WE, dyrektywy 2000/60/
WE, 2001/80/WE, 2004/35/WE, 2006/12/WE i roz-
porządzenie (WE) nr 1013/2006”. Celem niniejszego
projektu jest ustanowienie ram prawnych dla pro-
wadzenia działalności w zakresie składowania dwu-
tlenku węgla w górotworze, w tym w podziemnych
wyrobiskach górniczych przy jednoczesnym zapew-
nieniu maksymalnego bezpieczeństwa stosowania
technologii wychwytu i składowania CO2 (Carbon
Capture and Storage – CCS).
Dyrektywa w sprawie geologicznego składowa-
nia dwutlenku węgla będzie pierwszym aktem praw-
nym Unii Europejskiej regulującym zagadnienie
składowania geologicznego dwutlenku węgla. Pro-
jekt dyrektywy określi czas, w jakim państwa człon-
kowskie będą zobowiązane do przedstawienia Komi-
sji Europejskiej wyników wdrożenia zapisów niniej-
szej dyrektywy. Prace legislacyjne mające na celu
dostosowanie prawa krajowego do przepisów unij-
nych w zakresie geologicznego składowania dwu-
tlenku węgla będą prowadzone po wejściu w życie
przepisów przedmiotowej dyrektywy.
W obowiązującym ustawodawstwie krajowym
przepisy obowiązującej ustawy z dnia 4 lutego 1994 r.
Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r.
Nr 228, poz. 1947, z późn. zm.) dotyczą m.in. zagad-
nienia składowania odpadów oraz bezzbiornikowego
magazynowania substancji w górotworze, w tym
w podziemnych wyrobiskach górniczych, jednak nie
regulują zagadnienia geologicznej sekwestracji dwu-
tlenku węgla.
W celu możliwie pilnego dostosowania ustawo-
dawstwa krajowego do nowo powstających unijnych
wytycznych – podyktowane w dużej mierze wyjątko-
wą potrzebą posiadania na terenie kraju 1–2 projek-
tów demonstracyjnych technologii CCS – aktualnie
prowadzone są prace nad przeglądem prawa i możli-
wością jego nowelizacji w powyższym zakresie.
W związku z powyższym po wejściu w życie dy-
rektywy w sprawie geologicznego składowania dwu-
tlenku węgla przewiduje się przeprowadzenie nowe-
lizacji ustawy Prawo geologiczne i górnicze oraz
ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
686
środowiska (t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150) oraz
ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalno-
ści gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095,
z późn. zm.).
W celu dostosowania przepisów Prawa geologicz-
nego i górniczego do przepisów przedmiotowej dy-
rektywy wymagane i konieczne będzie uwzględnie-
nie m.in. następujących zagadnień:
— zatłaczania do górotworu dwutlenku węgla,
— procedur dotyczących uzyskania pozwoleń na
prowadzenie badań w związku z poszukiwaniem
optymalnej lokalizacji dla geologicznego składowi-
ska dwutlenku węgla,
— procedur dotyczących uzyskania pozwoleń na
geologiczne składowanie dwutlenku węgla,
— określenia procedur naprawczych, do jakich
przeprowadzenia jest obowiązany operator lub or-
gan właściwy w przypadku zaistnienia znacznych
nieprawidłowości i/lub wycieków,
— sprecyzowania warunków, jakie musi spełniać
obiekt składowiska, aby państwo przejęło odpowie-
dzialność za składowisko od dotychczasowego ope-
ratora obiektu,
— ustanowienia kryteriów dopuszczalnych do-
mieszek innych substancji w składzie strumienia
dwutlenku węgla zatłaczanego do górotworu,
— ustanowienia formy pozwolenia na prowadze-
nie prac geologicznych, badań i składowanie dwu-
tlenku węgla (koncesja),
— określenia zdolności finansowej wnioskodaw-
cy do wykonywania działalności,
— ustanowienia kontroli środowiskowych skła-
dowisk podziemnych dwutlenku węgla,
— ustanowienia procedury w przypadku utraty
płynności finansowej przez operatora składowiska,
— przyjęcia przez organy państwowe długotrwa-
łej odpowiedzialności za ewentualne wycieki i szko-
dy, z uwzględnieniem perspektywy nie tylko XXI w.,
ale także przyszłych wieków, a nawet tysiącleci,
— ustalenia metodologii oceny oddziaływania
składowisk geologicznych dwutlenku węgla na śro-
dowisko.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 6 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Włodzimierza Kuli
w sprawie składowania dwutlenku węgla (3155)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Włodzi-
mierza Kuli w sprawie składowania dwutlenku wę-
gla, skierowaną pismem z dnia 20 maja 2008 r.,
znak: SPS-023-3155/08, do ministra gospodarki, po-
niżej przedstawiam wyjaśnienia do zadanego w tej
interpelacji pytania: Czy w najbliższym czasie prze-
widywana jest nowelizacja polskiego prawa, m.in.
geologicznego, górniczego oraz prawa ochrony śro-
dowiska, która umożliwiałaby wprowadzenie no-
wych technologii wytwarzania energii elektrycznej
w oparciu o węgiel?
W ostatnim okresie szczególnie istotna staje się
kwestia rozbudowy i modernizacji bazy wytwórczej
energii elektrycznej i ciepła w Polsce z uwzględnie-
niem wymagań ochrony środowiska oraz konieczno-
ści ograniczenia wpływu sektora na obserwowane
ocieplanie się klimatu na Ziemi, przy zachowaniu
wiodącej roli węgla w gospodarce energetycznej.
Przez następnych 10–15 lat konieczna będzie wy-
miana około połowy eksploatowanych bloków ener-
getycznych w polskich elektrowniach i elektrocie-
płowniach. Bez modernizacji emitowałyby one nad-
mierne ilości szkodliwych tlenków siarki i azotu
oraz dwutlenku węgla, a to może spowodować ko-
nieczność ich zamknięcia. Dodatkowo potrzebne są
nowe moce wytwórcze w zakresie energii elektrycz-
nej na pokrycie wzrastającego zapotrzebowania ze
strony rozwijającej się gospodarki.
Dla sprostania wyżej wymienionym wyzwaniom
niezbędne będzie wykorzystanie najnowszych tech-
nologii, jak najbardziej efektywnych energetycznie
i ograniczających emisję szkodliwych związków che-
micznych do atmosfery, a także przygotowanych do
wychwytu i magazynowania powstającego dwutlen-
ku węgla (ang. Carbon Capture and Storage – CCS).
Zgodnie z zamierzeniami Komisji Europejskiej (KE)
emisja tego gazu powinna być znacznie ograniczona
lub całkowicie wyeliminowana poprzez wychwyt
i magazynowanie lub inne metody jego wykorzysta-
nia. W tym celu w ramach pakietu klimatyczno-
-energetycznego KE ze stycznia 2008r. zapropono-
wany został projekt dyrektywy Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady w sprawie geologicznego magazy-
nowania dwutlenku węgla, znajdujący się obecnie
w fazie intensywnych dyskusji na forum grup robo-
czych Rady UE.
Występuje więc potrzeba intensywnego rozwoju
i wdrożenia nowoczesnych technologii, dotyczących
czystego spalania węgla i sekwestracji dwutlenku
węgla, tak aby paliwo to zmniejszyło swoje negatyw-
ne oddziaływanie na środowisko. Komisja Europej-
ska proponuje, w ramach projektu ww. dyrektywy,
wprowadzenie w życie obowiązku przygotowywania
inwestycji budowy nowych elektrowni jako goto-
wych do wyposażenia na późniejszym etapie, w urzą-
dzenia do wychwytu i magazynowania dwutlenku
węgla (ang. capture ready). Problem jest szczególnie
ważny w odniesieniu do elektrowni opalanych wę-
glem, gdyż w procesie spalania tego paliwa uwalnia
się do atmosfery najwięcej CO2 spośród wszystkich
typów wykorzystywanych w elektrowniach paliw.

Obecnie technologie CCS znajdują się na wczesnym
etapie rozwoju, wymagają dalszych badań i udoskona-
leń technicznych, obniżki kosztów, ale przede wszyst-
kim sprawdzenia bezpieczeństwa składowania dwu-
tlenku węgla. Przejście do ewentualnego zastosowa-
nia tej technologii na przemysłową skalę wymaga
budowy obiektów demonstracyjnych dużej mocy.
Umożliwi to zarówno dopracowanie rozwiązań tech-
nologicznych, jak i ocenę rzeczywistych parametrów
technicznych i bezpieczeństwa, osiąganych w wa-
runkach pracy w systemie elektroenergetycznym,
z konkretnymi magazynami CO2.
Jeśli parametry techniczne i bezpieczeństwo skła-
dowania CO2 okażą się dostatecznie dobre i technolo-
gia CCS będzie upowszechniana, niezbędna może
być budowa europejskiej infrastruktury transporto-
wej tego gazu (ew. rurociągi dla CO2 na wzór ruro-
ciągów do transportu węglowodorów). Dla ułatwie-
nia budowy odpowiedniej liczby obiektów demon-
stracyjnych CCS w różnych opcjach technologicz-
nych i właściwie zróżnicowanych geograficznie KE
postanowiła zorganizować te obiekty (których po-
winno powstać 10–12 na terenie UE) w sieć, w ra-
mach tzw. Programu Flagowego. Komisja Europej-
ska zwiększa równocześnie nakłady na badania
i rozwój innowacyjnych technologii energetycznych,
w tym technologii czystego węgla oraz wychwytu
i magazynowania dwutlenku węgla. W każdym kra-
ju członkowskim konieczne będzie też wykonanie
szerokiego programu badań geologicznych pod
względem przydatności określonych struktur i kon-
kretnych lokalizacji pod wykorzystanie w charakte-
rze magazynów CO2.
Opracowywanie i wdrażanie nowoczesnych tech-
nologii węglowych i technik geologicznego składowa-
nia CO2 będzie szczególnym wyzwaniem dla Polski ze
względu na duże zasoby tego surowca i głębokie uza-
leżnienie produkcji energii elektrycznej od węgla,
a zatem także duże ilości produkowanego i przezna-
czonego w przyszłości do geologicznego składowania
dwutlenku węgla. Wykonane zostały wstępne oceny
potencjału magazynowego dla CO2 na terenie Polski.
W pierwszym rzędzie magazynami mogą być sczer-
pane złoża gazu i ropy oraz geologiczne struktury za-
wodnione, a w dalszej kolejności nie-eksploatowane
złoża węgla i struktury podmorskie.
Po przyjęciu proponowanej przez KE dyrektywy
o geologicznym magazynowaniu dwutlenku węgla
dokonana będzie jej transpozycja do polskiego po-
rządku prawnego. Będzie to związane z realizacją
procesu niezbędnych zmian w krajowych przepisach
prawnych, w tym w przepisach Prawa geologicznego
i górniczego oraz w przepisach dotyczących ochrony
środowiska.
Należy jednocześnie podkreślić, że rząd RP de-
klaruje wolę udziału Polski w ww. Programie Flago-
wym i zainteresowanie budową na swoim teryto-
rium jednego lub dwu obiektów demonstracyjnych
z wychwytywaniem i magazynowaniem geologicz-
nym emitowanego dwutlenku węgla (sekwestracją
687
CO2). Po zebraniu w 2007 r. przez MG informacji od
polskich spółek energetycznych zidentyfikowano kilka
potencjalnych lokalizacji na budowę elektrowni de-
monstracyjnych zeroemisyjnego wytwarzania energii
elektrycznej z usuwaniem, transportem i składowa-
niem CO2. Są to wybrane instalacje w:
— Południowym Koncernie Energetycznym SA
oraz
— BOT GIE SA.
Również zagraniczne spółki energetyczne dzia-
łające na polskim rynku deklarują zainteresowanie
technologią CCS i budową nowych bloków przygoto-
wanych do wychwytu CO2, tj. jako capture ready.
Ponadto, proponowane inwestycje w zgazowanie wę-
gla na potrzeby wytwarzania gazu syntezowego, bę-
dącego podstawą do produkcji nawozów sztucznych,
syntetycznych paliw płynnych i innych związków
chemicznych, są także potencjalnymi obiektami do
zainstalowania urządzeń CCS.
Barierą utrudniającą inwestorom poważne zaan-
gażowanie się w projekty CCS jest brak informacji
dotyczącej mechanizmu wsparcia projektów demon-
stracyjnych. Dlatego też Ministerstwo Gospodarki
przygotowuje program rządowy „Czysty węgiel dla
energetyki”, stanowiący w zamyśle uzupełnienie
opracowywanej nowej „Polityki energetycznej Pol-
ski do 2030 r.”, aby usprawnić wdrożenie tej techno-
logii w Polsce i zaproponować akceptowane przez
KE narzędzia wsparcia finansowego. Polska za naj-
korzystniejszą dla realizacji obiektów objętych Pro-
gramem Flagowym uważa opcję finansowania ich
budowy ze środków unijnych w ramach wspólnego
przedsięwzięcia.
Na zakończenie należy wyraźnie podkreślić, że
Ministerstwo Gospodarki wspiera inicjatywy związa-
ne z innowacyjnymi, zmniejszającymi szkodliwe od-
działywanie na środowisko, technologiami. Techno-
logie te m.in. będą mogły korzystać ze środków Pro-
gramu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, iż stanowią one wystarczającą odpowiedź
na zapytanie pana posła.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2008 r.
688
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie inwestycji dofinansowywanych z UE,
których realizacja pozostaje zagrożona
w związku z niedostosowaniem
polskiego prawa do wymogów
Wspólnoty Europejskiej (3156)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłanki Magdaleny Gąsior-Marek
z dnia 6 maja br. (znak: SPS-023-3156/08) w spra-
wie inwestycji dofinansowywanych z funduszy UE,
których realizacja pozostaje zagrożona w związku
z niedostosowaniem polskiego prawa do wymogów
Wspólnoty Europejskiej, uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Warunkiem pozyskania środków z funduszy
Unii Europejskiej jest poprawne przeprowadzenie
postępowania w sprawie oceny oddziaływania na
środowisko (ooś) dla przedsięwzięć mogących zna-
cząco oddziaływać na środowisko. Komisja Euro-
pejska, analizując wnioski o dofinansowanie, spraw-
dza poprawność przeprowadzonej procedury pod
kątem zgodności z wymogami prawa wspólnotowe-
go, a zwłaszcza:
— dyrektywy 2001/42/WE w sprawie oceny wpły-
wu niektórych planów i programów na środowisko;
— dyrektywy 85/337/EWG w sprawie oceny
wpływu wywieranego przez niektóre przedsięwzię-
cia publiczne i prywatne na środowisko;
— dyrektywy Rady 92/43/EWG w sprawie
ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny
i flory.
W dniu 4 lipca 2006 r. Komisja Europejska wsz-
częła przeciwko Polsce postępowanie w sprawie
o naruszenie przepisów dyrektywy Rady 85/337/
EWG z dnia 27 czerwca 1985 r. w sprawie oceny
skutków wywieranych przez niektóre przedsięwzię-
cia publiczne i prywatne na środowisko naturalne
(zmienionej dyrektywami: 97/11/WE i 2003/35/WE).
Pierwszym etapem przedmiotowej procedury było
wezwanie do usunięcia uchybień, a następnym – uza-
sadniona opinia dotycząca niezgodności polskiego
prawa z przepisami ww. dyrektywy. W minister-
stwie przychylono się do większości zarzutów pod-
niesionych przez Komisję Europejską w uzasadnio-
nej opinii i zadecydowano o konieczności dokonania
stosownych zmian w przepisach dotyczących proce-
su inwestycyjnego i procedury oceny oddziaływania
na środowisko. Stanowisko Polski w tej sprawie (od-
powiedź na uzasadnioną opinię) zostało przesłane
do Komisji Europejskiej w dniu 18 października
2007 r. W konsekwencji w celu uwzględnienia zarzu-
tów Komisji Europejskiej podniesionych w ramach
postępowania w sprawie o naruszenie przepisów dy-
rektywy w Ministerstwie Środowiska został opraco-
wany w trybie pilnym projekt ustawy o uprawnie-
niach społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko i organach
administracji w tym zakresie. Projekt znajduje się
obecnie na etapie uzgodnień międzyresortowych.
Przewiduje się, iż ustawa o uprawnieniach społe-
czeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach od-
działywania na środowisko i organach administracji
w tym zakresie wejdzie w życie przed końcem 2008 r.
Ponadto Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
wspólnie z Ministerstwem Środowiska oraz przy
udziale Ministerstwa Infrastruktury przygotowały
projekt wytycznych w zakresie postępowania w spra-
wie oceny oddziaływania na środowisko dla przedsię-
wzięć współfinansowanych z krajowych lub regio-
nalnych programów operacyjnych. Do czasu wejścia
w życie nowych przepisów w zakresie ocen oddziały-
wania na środowisko, wytyczne mają pomóc wypeł-
nić wszystkie wymogi dyrektywy w zakresie proce-
dury oceny oddziaływania na środowisko. Celem
wytycznych jest ograniczenie błędów w postępowa-
niu w sprawie oceny oddziaływania na środowisko
mogących skutkować zagrożeniem dla przygotowa-
nia lub realizacji projektów współfinansowanych
w ramach właściwych programów operacyjnych.
Główne cele wytycznych to:
— pomoc beneficjentom w zakresie kluczowych
elementów postępowania w sprawie oceny oddziały-
wania na środowisko i przygotowania dokumentacji
środowiskowej wymaganej wraz z wnioskiem o dofi-
nansowanie projektu;
— zapewnienie jednolitości procedur dla właści-
wych instytucji w systemie wdrażania programów
operacyjnych weryfikujących prawidłowość przepro-
wadzenia postępowania w sprawie oceny oddziały-
wania na środowisko dla projektu ubiegającego się
o przyznanie dofinansowania;
— przedstawienie wykładni odnośnie do stoso-
wania przepisów w zakresie postępowania w spra-
wie oceny oddziaływania na środowisko w celu za-
pewnienia wskazówek dla jednolitego stosowania
prawa przez właściwe organy administracji.
Podsumowując, przedstawione powyżej działa-
nia mają doprowadzić do pełnej zgodności z dyrekty-
wami unijnymi, a tym samym umożliwić pozyskiwa-
nie funduszy unijnych na rozwój szeroko pojętej in-
frastruktury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 29 maja 2008 r.

Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie inwestycji dofinansowywanych z UE,
których realizacja pozostaje zagrożona
w związku z niedostosowaniem
polskiego prawa do wymogów
Wspólnoty Europejskiej (3156)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek,
dołączoną do pisma Pana Marszałka z dnia 20 maja
br. (znak: SPS-023-3156/08), w sprawie inwestycji
dofinansowanych z UE, których realizacja pozostaje
zagrożona w związku z niedostosowaniem polskiego
prawa do wymogów Wspólnoty Europejskiej, pragnę
poniżej przedstawić następujące wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, iż w Programach Operacyj-
nych: „Infrastruktura i środowisko”, „Rozwój Polski
Wschodniej” oraz w regionalnych programach opera-
cyjnych pojawił się problem związany z ww. kwestią.
Informuję, że według wydanej opinii przez Komisję
Europejską istnieje zasadnicza niezgodność polskich
przepisów z wymogami dyrektywy 85/337/EWG
w sprawie oceny skutków wywieranych przez nie-
które przedsięwzięcia publiczne i prywatne na śro-
dowisko naturalne (z późniejszymi zmianami) oraz
niezgodność z dyrektywą Rady 79/409/EWG z dnia
2 kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikich pta-
ków, a także dyrektywą Rady 92/43/EWG z dnia
21 maja 1992 r. w sprawie ochrony siedlisk natural-
nych oraz dzikiej fauny i flory. Zarzuty dotyczą
w szczególności nieprawidłowego umiejscowienia
w chronologii procesu inwestycyjnego ocen oddzia-
ływania na środowisko, udziału organizacji ekolo-
gicznych w procesie ocen oddziaływania na środowi-
sko oraz niewyznaczenia lub nieprawidłowego wy-
znaczenia obszarów sieci Natura 2000.
Komisja Europejska przywiązuje ogromną wagę
do przeprowadzania ocen oddziaływania inwestycji
na środowisko zgodnie z prawem unijnym, wobec
czego konsekwencją pozostawania w sporze z Komi-
sję Europejską w opisanej powyżej kwestii mógłby
być brak akceptacji projektów finansowanych w ra-
mach środków unijnych.
W związku z powyższym międzyresortowy ze-
spół Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, Minister-
stwa Środowiska oraz Ministerstwa Infrastruktury
przygotował projekt „Wytycznych w zakresie postę-
powania w sprawie oceny oddziaływania na środo-
wisko dla przedsięwzięć współfinansowanych z kra-
jowych lub regionalnych programów operacyjnych”,
które po przeprowadzeniu konsultacji zostały podpi-
sane z dniem 3 czerwca. Powyższe wytyczne mają
na celu wskazać beneficjentom sposób postępowania
w okresie przejściowym, tj. do zmiany polskich prze-
pisów. Informuję również, że dokument ten był na
bieżąco omawiany z partnerami z Komisji Europej-
689
skiej, nie wystąpi wiec zagrożenie, że zawarte w wy-
tycznych zalecenia będą kwestionowane przez Ko-
misję Europejską.
Pragnę także poinformować, że minister środo-
wiska przygotował projekt ustawy o uprawnieniach
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko i organach ad-
ministracji w tym zakresie, wprowadzającej odpo-
wiednie zmiany w przepisach prawa polskiego. Pra-
ce nad projektem ww. ustawy dobiegają końca i po
zatwierdzeniu przez Radę Ministrów zostanie wnie-
siona do Sejmu. Natomiast zapisy wytycznych, które
mają obowiązywać w okresie przejściowym, są sko-
relowane z projektowanymi przepisami ustawy, więc
zmiany nie powinny powodować trudności dla aktu-
alnie przygotowywanych inwestycji
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie ustawy reprywatyzacyjnej (3158)
W związku z interpelacją posła Rzeczypospolitej
Polskiej pana Jana Kamińskiego (znak SPS-023-
-3158/08), dotyczącą prac nad ustawą rekompensu-
jącą skutki prawne przejęcia mienia obywateli,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Do chwili obecnej w Polsce nie udało się uregulo-
wać prawnie istoty, zakresu i sposobu naprawienia
krzywd wyrządzonych aktami nacjonalizacyjnymi,
wydanymi na skutek zmian politycznych wynikają-
cych z zakończenia drugiej wojny światowej.
Sprawa zadośćuczynienia za krzywdy majątkowe
wyrządzone obywatelom przez władze PRL jest
kwestią moralnej odpowiedzialności. Polska jest je-
dynym krajem w Europie Środkowo–Wschodniej,
w którym nie udało się jeszcze uregulować prawnie
istoty, zakresu i sposobu naprawienia krzywd wy-
rządzonych aktami nacjonalizacyjnymi, wydanymi
na skutek zmian politycznych wynikających z za-
kończenia drugiej wojny światowej. Rezultatem do-
tychczasowego zaniechania uchwalenia odpowied-
niej ustawy jest godzenie się na utrzymywanie sta-
nu sprzecznego z ogólnym poczuciem sprawiedliwo-
ści oraz z nierespektowaniem zasady demokratycz-
nego państwa prawnego (art. 2 konstytucji).
690
Z punktu widzenia ekonomicznego i prawnego
brak zadośćuczynienia skutkom nacjonalizacji po-
woduje, że wiele przedsięwzięć gospodarczych było
i jest wadliwie przeprowadzonych na skutek nieja-
snej sytuacji prawnej mienia w kontekście kierowa-
nych do niego roszczeń byłych właścicieli lub ich
spadkobierców. Stan niepewności odnosi się w szcze-
gólności do procesów komercjalizacji i prywatyzacji
mienia państwowego, jak również znajdującego się
w dyspozycji samorządu terytorialnego. Roszczenia
podnoszone przez dawnych właścicieli uniemożli-
wiają obrót nieruchomościami, wnoszenie ich do
spółek, a także zwykłe uregulowanie stanu prawne-
go nieruchomości. Taki stan rzeczy nie sprzyja za-
ufaniu przedsiębiorców zainteresowanych inwesto-
waniem w Polsce.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej poprzez uchwale-
nie ustawy rekompensującej skutki prawne przeję-
cia mienia obywateli w latach 1944–1962 ma zdecy-
dowaną wolę polityczną ostatecznego zakończenia
i rozwiązania problemu zadośćuczynienia krzyw-
dom powstałym w wyniku nacjonalizacji.
Z uwagi na znaczny upływ czasu w chwili obec-
nej w Polsce nie ma już możliwości przeprowadzenia
pełnej reprywatyzacji. Przekształcenia własnościo-
we, jakie dokonały się na przestrzeni ostatnich lat,
prywatyzacja i komunalizacja wykluczają możliwość
objęcia tegoż mienia reprywatyzacją.
W ramach projektowanej regulacji planowane
jest zrekompensowanie krzywd obywateli w postaci
zadośćuczynienia. Przewiduje się zadośćuczynienie
w formie rekompensaty wypłacanej według określo-
nej stawki procentowej. Zadośćuczynienie w formie
pieniężnej jest bardziej racjonalne, gdyż zachowuje
równość względem wszystkich grup uprawnionych.
Pod rozwagę rządu poddana będzie ewentual-
ność zaliczenia przyznanego ustawą świadczenia na
poczet przeniesienia własności przejętej nierucho-
mości.
Przewiduje się, że rekompensata będzie przysłu-
giwała wszystkim uprawnionym, bez względu na
obecnie posiadane obywatelstwo. Jedynym kryte-
rium jest prawo własności nieruchomości w chwili
jej przejęcia. Rekompensata będzie przysługiwała
byłym właścicielom oraz ich spadkobiercom.
Zakłada się, że procedura rekompensowania bę-
dzie miała charakter postępowania administracyj-
nego, opartego na wniosku.
Na obecnym etapie opracowywania założeń do
ustawy uaktualnione zostały dane przedstawiające
szacowaną wartość składników mienia niezbędnego
do przeprowadzenia procesu rekompensowania.
Analizowana jest skala wartości roszczeń celem
zweryfikowania aktualnych możliwości płatniczych
państwa. Powyższe wyliczenia pozwolą rządowi pod-
jąć decyzję co do wyboru sposobu i zakresu rekom-
pensowania.
Założenia do ww. ustawy zgodnie z przyjętym
harmonogramem w czerwcu zostaną skierowane
pod obrady Rady Ministrów. Na ich podstawie zosta-
nie przygotowany projekt ustawy, który zostanie
przekazany pod obrady Sejmu.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie zmian w ustawie
Prawo geologiczne i górnicze (3159)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi in-
terpelację posła Jana Kamińskiego z dnia 9 maja
2008 r., przesłaną przy piśmie z dnia 20 maja 2008 r.
(SPS-023-3159/08), w sprawie wprowadzenia zmian
w Prawie geologicznym i górniczym w zakresie znie-
sienia obowiązku posiadania koncesji na wydobywa-
nie kopalin pospolitych ze złóż przez gminy na grun-
tach stanowiących własność komunalną, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Złoża kopalin są cennym, nieodnawialnym skład-
nikiem środowiska i jako takie podlegają szczególnej
ochronie. Przepisy Prawa geologicznego i górnicze-
go nie dopuszczają wydobywania kopalin w innym
trybie i formie niż na podstawie koncesji z uwagi na
potencjalne zagrożenie dla środowiska, a w szcze-
gólności naruszające w wielu przypadkach zasady
ochrony powierzchni ziemi, ochrony gruntów rol-
nych lub leśnych oraz samych złóż kopalin.
Uprzejmie informuję, że obecnie trwają prace
nad nową ustawą Prawo geologiczne i górnicze.
Określony w niej katalog wymagań niezbędnych do
uzyskania koncesji na wydobywanie kopalin ze złóż
nie zawiera ograniczeń, które stanowiłyby barierę
prawną dla gmin. A zatem ograniczenia związane
z wydobywaniem kopalin przez gminy nie wynikają
z przepisów Prawa geologicznego i górniczego, ale
jedynie z ustawy o samorządzie gminnym oraz
z ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.
Zgodnie z tą ostatnią działalność koncesjonowaną
może podjąć przedsiębiorca posiadający wpis do reje-
stru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądo-
wym albo do ewidencji działalności gospodarczej.
Z kolei przepisy ustawy o samorządzie gminnym
w art. 7 ust. 1 określają, jakie rodzaje działalności
stanowią zadania własne gmin. Wśród tych zadań
nie wymienia się wydobywania kopalin ze złóż. Ta
sama ustawa przewiduje również w art. 9 ust. 2, iż
gmina oraz inna komunalna osoba prawna może
prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą

poza zadania o charakterze użyteczności publicz-
nej wyłącznie w przypadkach określonych w odręb-
nej ustawie. Przepisy tej ustawy wyjaśniają jedno-
cześnie, co należy rozumieć przez zadania użytecz-
ności publicznej. Są to zadania własne gminy, wy-
mienione w powołanym wyżej art. 7 ust. 1, których
celem jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie po-
trzeb ludności w drodze świadczenia usług po-
wszechnie dostępnych. Wydobywanie kopalin ze
złóż, jak przedstawiono wcześniej, nie jest zada-
niem należącym do katalogu działań własnych
gminy ani też nie jest prowadzone, jak wymaga de-
finicja użyteczności publicznej, „w celu nieprzerwa-
nego zaspokajania zbiorowych potrzeb ludności
w drodze świadczenia usług powszechnie dostęp-
nych”. O ile budowa i naprawa dróg gminnych oraz
dróg wewnętrznych o nawierzchni gruntowej są za-
daniami własnymi gminy, to prowadzenie działal-
ności polegającej na wydobywaniu kopaliny w celu
realizacji opisanych wcześniej zadań własnych nie
jest wykonywaniem takich zadań.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję, że rozwiązania problemów, które zgła-
szają samorządy gminne, należy szukać nie na grun-
cie przepisów Prawa geologicznego i górniczego, ale
poprzez zmianę przywołanych wcześniej ustaw, któ-
re zawierają bariery.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Aleksandra Soplińskiego
w sprawie zamrożenia przez NFZ 219 mln zł
na leczenie ofiar wypadków (3161)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Aleksandra Soplińskiego, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 8 maja
2008 r., w sprawie zamrożenia przez NFZ 219 mln zł
na leczenie ofiar wypadków, przesłane przy piśmie
Marszałka Sejmu z dnia 20 maja 2008 r., znak: SPS-
-023-3161/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji.
Odnosząc się do przedmiotowego zagadnienia,
uprzejmie informuję, iż kwestię finansowania świad-
czeń opieki zdrowotnej udzielanych osobom poszko-
dowanym w wypadkach komunikacyjnych regulują
przepisy ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpiecze-
niach obowiązkowych, Ubezpieczeniowym Fundu-
szu Gwarancyjnym i Polskim Biurze Ubezpieczycie-
691
li Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124, poz. 1152,
z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.). Zgodnie z regulacjami ustawy o ubez-
pieczeniach (art. 43a i 119 a) zakłady ubezpieczeń
wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
działalność w zakresie obowiązkowego ubezpiecze-
nia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych oraz
Fundusz Gwarancyjny przekazują do Centrali Na-
rodowego Funduszu Zdrowia miesięcznie, w termi-
nie do dwudziestego dnia miesiąca następującego po
miesiącu, którego dotyczą, opłatę ryczałtową okre-
ślaną jako iloczyn wysokości zbioru składek brutto
za dany miesiąc z tytułu umów obowiązkowego
ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicz-
nych/opłat za niespełnienie obowiązku zawarcia
umów obowiązkowego ubezpieczenia OC posiadaczy
pojazdów mechanicznych oraz wskaźnika, o którym
mowa w art. 131a ust. 1 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej – z przeznaczeniem na pokrycie
kosztów leczenia osób poszkodowanych w wyniku
wypadków komunikacyjnych – i informację o wyso-
kości przedmiotowych wpływów.
Natomiast zgodnie z przepisami ustawy o świad-
czeniach (art. 14b ustawy) fundusz pokrywa koszty
świadczeń opieki zdrowotnej ze środków, o których
mowa w art. 116 ust. 1, pkt 7a ustawy (ww.), w przy-
padkach, gdy konieczność ich udzielenia jest następ-
stwem zdarzeń zaistniałych w związku z ruchem
pojazdu mechanicznego, a posiadacz tego pojazdu
ma obowiązek zawarcia umowy obowiązkowego
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiada-
czy pojazdów mechanicznych, zgodnie z przepisami
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczenio-
wym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych, oraz posiadacz
lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani
do odszkodowania na zasadach określonych w art. 34
ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych.
Podkreślić należy, iż przeznaczenie przedmio-
towych środków jest ściśle określone. Środki te są
przeznaczone na finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej udzielanych poszkodowanym w wypad-
kach komunikacyjnych. W związku z powyższym
oczywiste jest, iż warunkiem niezbędnym finan-
sowania świadczeń opieki zdrowotnej z ww. środ-
ków jest otrzymanie przez Narodowy Fundusz
Zdrowia od świadczeniodawców informacji, iż okre-
ślone świadczenia zostały udzielone w związku
z urazami będącymi następstwem wypadków ko-
munikacyjnych.
Odnosząc się do kwestii wykorzystania środków
przekazywanych przez ubezpieczycieli na finanso-
wanie kosztów świadczeń opieki zdrowotnej udziela-
nych osobom poszkodowanym w wypadkach komu-
nikacyjnych, uprzejmie informuję, iż zgodnie z in-
formacją przekazaną przez Narodowy Fundusz
Zdrowia w I kwartale br. tylko trzy oddziały woje-
wódzkie NFZ odnotowały wpływ rachunków doty-
692
czących świadczeń opieki zdrowotnej kwalifikowa-
nych przez świadczeniodawcę jako świadczenia
zdrowotne udzielone ofiarom wypadków komunika-
cyjnych, na łączną kwotę 60,59 tys. zł. Natomiast
wartość przekazanych przez ubezpieczycieli do NFZ
środków z tego tytułu wyniosła w okresie od paź-
dziernika 2007 r. do marca 2008 r. 268 297,74 tys. zł,
w tym:
— w okresie październik–grudzień 2007 r. – 123
530,47 tys. zł;
— w styczniu 2008 r. – 53 422,27 tys. zł;
— w lutym 2008 r. – 42 746,30 tys. zł;
— w marcu 2008 r. – 48 598,70 tys. zł.
Mając na uwadze statystyki dotyczące liczby wy-
padków komunikacyjnych i osób w nich poszkodo-
wanych, można mieć uzasadnione wątpliwości co do
rzetelności danych przekazywanych przez świadcze-
niodawców w zakresie świadczeń udzielanych w wy-
niku wypadków komunikacyjnych. Tym samym wy-
korzystanie przedmiotowych środków zgodnie z prze-
znaczeniem będzie możliwe po otrzymaniu od świad-
czeniodawców rzetelnych informacji o przedmioto-
wych świadczeniach i po stosownej ich weryfikacji
przez NFZ.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z ustawą o świadczeniach opieki zdrowotnej instytu-
cją właściwą do rozliczenia/wykorzystania tych
środków jest Narodowy Fundusz Zdrowia.
Pragnę poinformować, że biorąc pod uwagę przed-
stawione powyżej dane liczbowe, w Ministerstwie
Zdrowia trwają analizy dotyczące przedmiotowego
zagadnienia, jak również przygotowywany jest pro-
jekt zmian przepisów ustawowych regulujących tę
sprawę. Po ich rozpatrzeniu i przyjęciu przez kie-
rownictwo Ministerstwa Zdrowia możliwe będzie
przedstawienie bardziej szczegółowych informacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kamińskiego
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o pomocy publicznej i restrukturyzacji
publicznych zakładów opieki zdrowotnej (3162)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Tomasza Kamińskiego, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 20 maja 2008 r. (znak:
SPS-023-3162/08), dotyczącą projektu nowelizacji
ustawy o pomocy publicznej i restrukturyzacji pu-
blicznych zakładów opieki zdrowotnej, uprzejmie
proszę o przyjęcie poniższego.
Odnosząc się do pierwszego i zarazem drugiego
pytania pana posła, pragnę na wstępie zaznaczyć,
iż proponowana nowelizacja wprowadziła zapisy,
które pozwolą na umożliwienie zaciągnięcia po-
życzki ze Skarbu Państwa zakładom będącym
w dobrej kondycji finansowej i nieposiadającym za-
dłużeń, jako pewnego rodzaju premiowanie i na-
gradzanie jednostek prowadzących prawidłowo po-
litykę ekonomiczną.
Przede wszystkim są to zakłady, które w myśl
art. 40 przedmiotowej ustawy uzyskały dotacje, bo-
wiem nie posiadały zaległości w spłacie zobowiązań
znanych na dzień 31 grudnia 2004 r. oraz nie podle-
gały restrukturyzacji finansowej.
Pragnę poinformować, iż dotacja udzielana była
zakładom ze środków budżetu państwa w granicach
kwot ściśle określonych w ustawie budżetowej, jako
jednorazowe wsparcie działań polegających na re-
strukturyzacji zatrudnienia, zmianach w struktu-
rze organizacyjnej zakładu lub innych działań mają-
cych na celu poprawę sytuacji ekonomicznej zakładu
lub jakości świadczeń zdrowotnych.
Dla tych zakładów nowelizowana ustawa prze-
widuje możliwość zaciągnięcia pożyczki w celu spła-
ty należności głównych z tytułu zobowiązań zakła-
dów wobec pracowników, powstałych w związku
z indywidualnymi roszczeniami pracowników, wy-
nikających z art. 4a ustawy z dnia 16 grudnia 1994 r.
o negocjacyjnym systemie kształtowania przyrostu
przeciętnych wynagrodzeń u przedsiębiorców oraz
o zmianie niektórych ustaw. Ustawodawca ma tu
na myśli zobowiązania bieżące, a nie te, które po-
wstały po okresie restrukturyzacji, tj. po 31 grud-
nia 2004 r.
W odpowiedzi na pozostałe pytania pana posła
uprzejmie informuję, iż jak sam tytuł ustawy wska-
zuje pomoc publiczna i restrukturyzacja publicznych
zakładów opieki zdrowotnej była skierowana do tych
jednostek, które znalazły się w złej kondycji finanso-
wo-ekonomicznej i które na dzień 31 grudnia 2004 r.
posiadały zobowiązania publicznoprawne, cywilno-
prawne oraz zobowiązania wobec pracowników wy-
nikające z tzw. ustawy 203. Wobec powyższego nie
można zgodzić się z twierdzeniem pana posła, że za-
pis ustawowy w proponowanym brzmieniu stanowi
sprzeczność z konstytucyjną zasadą równości wszyst-
kich wobec prawa, bowiem, jak już na wstępie wspo-
mniano, ustawa przede wszystkim kierowana była
dla zakładów najbardziej potrzebujących i zadłużo-
nych, a ponadto ustawodawca przewidział zarówno
w pierwotnej wersji ustawy, jak również w obecnym
projekcie nowelizacji, możliwość uzyskania środków
z pożyczki przez zakłady będące w dobrej kondycji
finansowej. W takiej sytuacji trudno mówić o wy-
równywaniu szkód z uwagi na fakt, iż pomimo idei
pomocy publicznej, która przede wszystkim służyć
ma najsłabszym jednostkom, podjęto działania ma-

jące na celu również uwzględnienie zakładów pro-
wadzących restrykcyjną politykę finansową, jako
swoistego rodzaju premia za prawidłowe gospodaro-
wanie mieniem.
Wszelkie informacje dotyczące przebiegu prac le-
gislacyjnych nad przedmiotowym projektem za-
mieszczone są na stronie internetowej Ministerstwa
Zdrowia (www.mz.gov.pl) – konsultacje społeczne,
do której uprzejmie odsyłam.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmian w ustawie
o opłatach abonamentowych (3164)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmian w ustawie o opłatach abonamento-
wych z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3164/
08) uprzejmie przekazuję informacje dotyczące prac
nad nowelizacją ww. ustawy.
Poselski projekt ustawy o zmianie ustawy o opła-
tach abonamentowych (z dnia 12 stycznia 2007 r.),
zawarty w druku nr 387, dotyczył rozszerzenia krę-
gu podmiotów zwolnionych od opłat abonamento-
wych o osoby mające ustalone prawo do emerytury
z powszechnego systemu ubezpieczenia społeczne-
go, osoby całkowicie niezdolne do pracy oraz o osoby
o trwałej lub okresowej całkowitej niezdolności do
pracy w gospodarstwie rolnym, niezależnie od faktu
przysługującego im zasiłku pielęgnacyjnego. W toku
prac legislacyjnych prowadzonych w Sejmie RP krąg
podmiotów zwolnionych od opłat abonamentowych
został rozszerzony także o osoby:
a) które mają prawo do korzystania ze świad-
czeń pieniężnych z tytułu ustawy z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593,
z późn. zm.),
b) spełniające kryteria dochodowe, określone
w ustawie z dnia 28 listopada 2003 r. o świadcze-
niach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992,
z późn. zm.),
c) bezrobotne, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r.
Nr 69, poz. 415, z późn. zm.),
693
d) posiadające prawo do zasiłku przedemerytal-
nego, określonego w ustawie z dnia 30 kwietnia
2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy,
e) posiadające prawo do świadczenia przedeme-
rytalnego, określonego w ustawie z dnia 30 kwietnia
2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U.
Nr 120, poz. 1252).
Ustawa zwalniająca od opłat abonamentowych
ww. grupy podmiotów została uchwalona przez Sejm
RP w dniu 9 maja 2008 r. W dniu 12 maja 2008 r.
ustawa została przekazana przez marszałka Sejmu
RP do marszałka Senatu RP. W chwili obecnej w Se-
nacie RP trwają prace legislacyjne nad ww. ustawą.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż nie po-
wstał jeszcze projekt ustawy mający na celu całko-
witą likwidację opłat abonamentowych i wprowa-
dzenie innej formy finansowania mediów publicz-
nych. W chwili obecnej trwają wstępne prace kon-
cepcyjne nad zmianami systemu finansowania me-
diów publicznych, dlatego odpowiedź na pytania za-
warte w interpelacji pana posła Jarosława Matwie-
juka będzie możliwa po opracowaniu projektu sto-
sownych regulacji.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 30 maja 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie reformy służby kandydackiej
w oddziałach prewencji Policji (3166)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3166/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jarosława Matwiejuka w sprawie reformy służby
kandydackiej w oddziałach prewencji Policji, należy
zauważyć, że proces uzawodowienia Sił Zbrojnych
RP, a zatem i likwidacja służby kandydackiej w Poli-
cji będą następstwem przygotowywanych zmian re-
gulacji prawnych w zakresie powszechnego obowiąz-
ku obrony RP. Biorąc pod uwagę fakt, iż policjanci
służby kandydackiej w wydatny sposób przyczyniają
się do zwiększenia poczucia bezpieczeństwa wśród
społeczności lokalnych, w szczególności na terenie
większych ośrodków miejskich, stwierdzić należy, iż
694
ten rodzaj służby musi zostać zastąpiony przez inne
jednostki organizacyjne Policji.
Aktualnie nie przewiduje się jednak wprowadze-
nia służby kontraktowej, bowiem ten rodzaj służby
byłby raczej jedynie niepełnowartościowym uzupeł-
nieniem właściwych formacji policyjnych.
W związku z tym zadanie zapewnienia bezpieczeń-
stwa i porządku publicznego nadal realizowane będzie
przez „zawodowych” funkcjonariuszy Policji, których
etaty ustalane są przez coroczną ustawę budżetową.
Niezbędne jest właściwe doszacowanie budżetu Policji
tak, aby można było uzupełnić wakaty (aktualnie po-
nad 5 tys.). Urealniony budżet Policji pozwoliłby na
zdecydowaną poprawę jakości pracy i większą obec-
ność policjantów bezpośrednio na ulicach.
Jednocześnie należy zauważyć, że system nali-
czeń etatowych jednostek Policji opiera się na obiek-
tywnych założeniach, takich jak: obszar, liczba lud-
ności, zagrożenie przestępczością itp. Wydaje się za-
tem, że naliczanie etatów funkcjonuje w taki sposób,
aby wszystkie garnizony dysponowały liczbą funk-
cjonariuszy pozwalającą na należyte realizowanie
ustawowych zadań Policji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie reaktywowania Biura Ruchu
Drogowego w Komendzie Głównej Policji (3167)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3167/08) prze-
kazującego interpelację posła na Sejm RP pana Jaro-
sława Matwiejuka w sprawie reaktywowania Biura
Ruchu Drogowego w Komendzie Głównej Policji,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Zarządzeniem nr 372 komendanta głównego Po-
licji z dnia 14 kwietnia 2008 r. w sprawie regulami-
nu Komendy Głównej Policji (Dz. Urz. KGP Nr 8,
poz. 47), które weszło w życie z dniem 15 maja 2008 r.,
powołano Biuro Ruchu Drogowego (BRD), do zadań
którego należy organizowanie i koordynowanie
działań związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa
i porządku w ruchu drogowym, w tym:
1) analizowanie stanu bezpieczeństwa i porząd-
ku w ruchu drogowym, jego warunków i sprawności
pod kątem przyczyn i okoliczności powstawania wy-
padków i kolizji drogowych;
2) kształtowanie taktyki działania policjantów
realizujących zadania z zakresu ochrony bezpie-
czeństwa i porządku w ruchu drogowym;
3) opracowywanie kierunków i prowadzenie
działalności profilaktycznej w zakresie ochrony bez-
pieczeństwa i porządku w ruchu drogowym;
4) określanie potrzeb zaopatrzenia policjantów
realizujących zadania z zakresu ochrony bezpie-
czeństwa i porządku w ruchu drogowym w uzbroje-
nie, umundurowanie i sprzęt specjalistyczny;
5) opracowywanie ocen i opinii w sprawach do-
tyczących realizacji zadań Policji w zakresie ochro-
ny bezpieczeństwa i porządku w ruchu drogowym;
6) realizowanie przedsięwzięć związanych z przy-
gotowaniami obronnymi Policji stosownie do zakresu
określonego w odrębnych przepisach.
Powołanie Biura Ruchu Drogowego KGP jest re-
alizacją zawartych w strategicznych dokumentach
programowych, zarówno unijnych, jak i krajowych,
oczekiwań w zakresie działalności Policji na rzecz
poprawy bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Przy
czym podkreślić należy, iż funkcjonowanie Biura
Ruchu Drogowego wpisuje się w zakres postanowień
wynikających z rekomendacji Komisji Europejskiej
z dnia 21 października 2003 r. w sprawie egzekwo-
wania przepisów w dziedzinie bezpieczeństwa ruchu
drogowego dotyczących wyznaczenia w każdym
państwie członkowskim punktu koordynacji ds. eg-
zekucji, celem którego ma być wymiana doświad-
czeń w powyższym zakresie. Podkreślenia wymaga,
że aktualnie trwają prace w celu przekształcenia za-
leceń rekomendacji w dyrektywę KE.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że zadania BRD
są zbliżone do tych, które realizowało BRD istnieją-
ce do 1998 r. Jedną z istotnych różnic jest kwestia
nadzoru nad działalnością komórek organizacyj-
nych ruchu drogowego komend wojewódzkich (sto-
łecznej) oraz powiatowych Policji, do którego obec-
nie nie jest uprawniona żadna komórka organizacyj-
na Komendy Głównej Policji. Podobna do tej sprzed
dziesięciu lat jest również struktura organizacyjna
nowo utworzonego BRD, w skład którego wchodzi:
1) kierownictwo (dyrektor i zastępca dyrektora
biura),
2) Wydział Nadzoru i Koordynacji,
3) Wydział Profilaktyki i Analiz,
4) Sekcja Ogólna,
5) Samodzielne Stanowisko do spraw Obsługi
Prawnej.
W skład istniejącego do 1998 r. BRD wchodziło:
1) kierownictwo,
2) Wydział Organizacji Służby,
3) Wydział Inżynierii Ruchu Drogowego i Tech-
niki, obejmujący swoim zakresem sprawy ogólne,
w tym m.in. kadrowe, szkoleniowe, finansowe i ad-
ministracyjno-gospodarcze,
4) Wydział Analiz i Prawa Drogowego.

Odnosząc się do kwestii kosztów przeprowadzo-
nej reorganizacji, pragnę zauważyć, iż wprowadzone
w KGP z dniem 15 maja 2008 r. zmiany organizacyj-
ne znajdują pokrycie w tegorocznym budżecie jed-
nostki. Zauważyć bowiem należy, iż Biuro Ruchu
Drogowego powstało w następstwie podzielenia ist-
niejącego do dnia 14 maja br. Biura Prewencji i Ru-
chu Drogowego KGP na Biuro Prewencji i Biuro Ru-
chu Drogowego. Ze zlikwidowanego biura pochodzi-
ła więc zdecydowana większość etatów policyjnych
i pracowniczych obu biur. Niemniej w celu zapew-
nienia przez nowo powstałe BRD jak najlepszej re-
alizacji zadań w zakresie poprawy bezpieczeństwa
w ruchu drogowym, a także konieczności zapewnie-
nia sprawności i ciągłości funkcjonowania wchodzą-
cych w jego skład komórek organizacyjnych, zaist-
niała potrzeba zwiększenia liczby etatów o 4 (1 etat
policyjny niezbędny do utworzenia stanowiska dy-
rektora biura oraz 3 pracownicze, w tym 2 korpusu
służby cywilnej oraz 1 pracownika nieobjętego
mnożnikowym systemem wynagrodzenia), z czego 3
etaty pochodziły z rezerwy etatowej komendanta
głównego Policji, natomiast 1 etat pracownika kor-
pusu służby cywilnej pochodził z puli etatów przy-
znanej Policji w ramach ustawy z dnia 12 stycznia
2007 r. o ustanowieniu „Programu modernizacji Po-
licji, Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożar-
nej i Biura Ochrony Rządu w latach 2007–2009”
(Dz. U. Nr 35, poz. 213).
Odnosząc się natomiast do kwestii spodziewa-
nych efektów powstania obecnego Biura Ruchu Dro-
gowego podkreślić należy, iż przedmiotowa zmiana
skutkować będzie poprawą efektywności koordyna-
cji działań realizowanych w ramach „centralnej ko-
ordynacji służby”. Zmieniająca się dynamicznie geo-
grafia zaistniałych zdarzeń drogowych oraz zmiany
w natężeniu ruchu drogowego stwarzają koniecz-
ność bieżącej poprawy zasad pełnienia służby z wdro-
żeniem nowych metod jej pełnienia (wideo rejestra-
tory – nadzór dynamiczny, pomiar kaskadowy) oraz
koordynacji czasu służby na poszczególnych odcin-
kach poprzez opracowywanie harmonogramów.
Służba w ramach centralnej koordynacji, obok po-
prawy bezpieczeństwa w ruchu drogowym, przyczy-
nia się również m.in. do zmniejszenia przestępczości
kryminalnej oraz umożliwia skuteczne prowadzenie
działań pościgowo-blokadowych.
Innymi efektami omawianej reorganizacji są:
1) utworzenie na szczeblu centralnym wyspecja-
lizowanej komórki obejmującej wszystkie ustawowe
zadania Policji związane z ochroną bezpieczeństwa
i porządku publicznego w ruchu drogowym,
2) spełnienie oczekiwań zawartych w strategicz-
nych dokumentach programowych, tak unijnych,
jak i krajowych, odnoszących się do realizacji dzia-
łań Policji na rzecz poprawy bezpieczeństwa w ru-
chu drogowym,
3) czytelna odpowiedź Policji na zadania zwią-
zane z podniesieniem znaczenia problematyki bez-
pieczeństwa ruchu drogowego, które zostały ujęte
695
w „Krajowym Programie Bezpieczeństwa Ruchu
Drogowego Gambit 2005”,
4) wpisanie się Policji w założenia programu
„Razem bezpieczniej” i uwypuklenie zadań związa-
nych z zapewnieniem bezpieczeństwa obywateli
w sferze ruchu drogowego,
5) jasne, sprawne i efektywne zarządzanie tą
częścią służby prewencyjnej, która realizuje zadania
o ww. charakterze,
6) zapewnienie skutecznego nadzoru nad wdro-
żeniem na terenie całego kraju opracowanej „Kon-
cepcji efektywniejszego zarządzania służbą ruchu
drogowego”,
7) koordynowanie dużych przedsięwzięć wyma-
gających zaangażowania wielu komórek ruchu dro-
gowego, w tym zabezpieczenia Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej Euro 2012,
8) powstanie w KGP partnera dla krajowych in-
stytucji związanych z problematyką ruchu drogowe-
go, tj. m.in. dla Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ru-
chu Drogowego, Generalnej Dyrekcji Dróg Krajo-
wych i Autostrad, Instytutu Transportu Drogowe-
go, a także dla mediów,
9) koordynowanie współpracy zagranicznej,
w szczególności w zakresie prowadzenia międzyna-
rodowych działań i operacji kontrolnych, np. w ra-
mach realizowanego przez Europejską Organizację
Ruchu Drogowego TISPOL projektu Lifesaver, obej-
mującego wspólne szkolenia oraz wymianę policjan-
tów podczas działań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie reformy struktur przeznaczonych
do działań antyterrorystycznych (3168)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3168/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Matwiejuka z dnia 9 maja 2008 r.
w sprawie reformy struktur przeznaczonych do dzia-
łań antyterrorystycznych, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Reorganizacja struktury jednostek zajmujących
się zwalczaniem terroryzmu wynikała z potrzeby
powołania autonomicznej komórki organizacyjnej
696
z szybką ścieżką decyzyjną, będącą efektywnym pod-
miotem w fizycznym zwalczaniu terroryzmu oraz
profesjonalnym partnerem dla krajowych i zagra-
nicznych instytucji działających w tym obszarze.
W związku z powyższym komendant główny Po-
licji w trosce o poczucie bezpieczeństwa obywateli
w dziedzinie zwalczania terroryzmu podjął działa-
nia zmierzające do wypracowania optymalnych
struktur i zasad funkcjonowania w Policji komórek
organizacyjnych właściwych w zakresie fizycznej
walki z terroryzmem.
Powyższe prace zaowocowały utworzeniem – na
mocy zarządzenia nr 372 komendanta głównego Po-
licji z dnia 14 kwietnia 2008 r. w sprawie regulami-
nu Komendy Głównej Policji (Dz. Urz. Komendanta
Głównego Policji Nr 8, poz. 47) – Biura Operacji An-
tyterrorystycznych Komendy Głównej Policji (BOA
KGP). Organizacja i zadania Biura Operacji Anty-
terrorystycznych KGP uregulowane zostały w § 18
oraz załączniku nr 10 ww. zarządzenia.
Zadaniem przedmiotowej komórki organizacyj-
nej jest fizyczne zwalczanie terroryzmu, prowadze-
nie działań bojowych, koordynowanie i nadzorowa-
nie działań samodzielnych pododdziałów antyterro-
rystycznych Policji.
Wskazać należy, iż jednym z głównych założeń
koncepcji utworzenia BOA KGP była potrzeba po-
wołania podległej komendantowi głównemu Policji
centralnej komórki zajmującej się krajową i mię-
dzynarodową koordynacją działań z zakresu walki
z terroryzmem. W efekcie opisywana reorganizacja
pozwoli na ujednolicenie procedur działania, wypo-
sażenie pododdziałów antyterrorystycznych, za-
chowanie ciągłości szkolenia oraz podwyższy mo-
bilność wymienionych wyżej jednostek Policji. Po-
nadto reorganizacja umożliwi współdziałanie w re-
alizacji zadań z partnerami zagranicznymi, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem programu ATLAS (grupa
robocza Unii Europejskiej zrzeszająca jednostki
antyterrorystyczne w Europie). Dotyczy to m.in.
opracowywania i wdrażania kompatybilnych algo-
rytmów postępowania w zakresie techniki i takty-
ki współdziałania jednostek antyterrorystycznych
różnych krajów.
W ramach ww. koncepcji zaplanowano włączenie
do struktury organizacyjnej BOA KGP komórki zaj-
mującej się przeprowadzaniem rozpoznania, do któ-
rej właściwości należy między innymi rozpoznanie
miejsc realizacji przedsięwzięć pod kątem potrzeb
„centralnej jednostki antyterrorystycznej”.
Dodatkowo w ramach BOA KGP utworzono ko-
mórkę odpowiedzialną za dokonywanie analiz i pla-
nowanie. Główne cele i obszary jej działania skupia-
ją się na potencjalnych i możliwych do zaistnienia
zagrożeniach w miejscu zdarzenia, opracowywaniu
koncepcji taktyki i techniki fizycznej eliminacji za-
grożeń oraz analizie metod podkładania ładunków
wybuchowych, ich rodzajów, siły rażenia, zastoso-
wanych materiałów itp. Ponadto zgodnie z założe-
niem, iż negocjacje mają zmierzać do rozwiązania
konfliktu bez użycia siły dokonano oddzielenia ko-
mórki do spraw negocjacji od pionu bojowego.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informu-
ję, że obecnie uszczegółowieniu podlega koncepcja
opracowania kompleksowej struktury terenowej
jednostek Policji przeznaczonych do zwalczania
terroryzmu, w ramach której rozważana jest moż-
liwość przekazania dotychczasowych etatów sekcji
antyterrorystycznych do komend wojewódzkich
Policji. Wspomniane etaty zostałyby ewentualnie
przeniesione do dyspozycji komendantów woje-
wódzkich Policji z możliwością stworzenia komórki
antyterrorystycznej wykonującej podobne zadania
jak dotychczas.
W zależności od stopnia zagrożenia szczególnie
niebezpieczną przestępczością komendant woje-
wódzki Policji będzie miał możliwość stosowania
elastycznej polityki kadrowej, zwiększając lub
zmniejszając w niej liczbę etatów. Należy podkreślić,
że obecne zmiany struktur antyterrorystycznych
Policji nie skutkują dodatkowymi nakładami finan-
sowymi, ponieważ realizowane są w ramach posia-
danych środków budżetowych.
Ponadto informuję, iż w dniach 14–15 maja 2008 r.
odbyła się konferencja pod tytułem: „Czy Polsce po-
trzebna jest ustawa antyterrorystyczna?” zorgani-
zowana wspólnie przez Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji oraz Agencję Bezpie-
czeństwa Wewnętrznego. W spotkaniu wzięli udział
wybitni przedstawiciele świata nauki, instytucji rzą-
dowych, a także służb specjalnych oraz służb bez-
pieczeństwa i porządku publicznego.
Przeprowadzona dyskusja wykazała, że udziele-
nie jednoznacznej odpowiedzi na pytanie postawio-
ne w tytule konferencji aktualnie nie jest możliwe,
gdyż musi zostać poprzedzone szczegółową analizą
przepisów prawa, które bezpośrednio lub pośrednio
odnoszą się do problematyki przeciwdziałania za-
grożeniom terrorystycznym. Szczególnie istotne są
obszary związane z definiowaniem pojęć (m.in. ter-
roryzm, terrorysta, zamach lub atak terrorystycz-
ny) i różnicami w terminologii zawartej w poszcze-
gólnych ustawach.
W trakcie dwudniowych obrad udało się zdiagno-
zować obszary wymagające najpilniejszych zmian.
Należą do nich:
1. Sprawy związane z penalizacją zachowań – ko-
nieczne jest przeanalizowanie przepisów Kodeksu
karnego, ustaw okołokodeksowych, a także procedur
wynikających z Kodeksu postępowania karnego.
2. Dokonanie czytelnego i jednoznacznego po-
działu kompetencji i obszarów zainteresowań po-
szczególnych służb i instytucji dla wyeliminowania
możliwości powstawania sporów kompetencyjnych.
3. Problematyka związana z zarządzaniem kry-
zysowym, w tym z tworzonym Rządowym Centrum
Bezpieczeństwa, w celu lepszego skoordynowania
wymiany informacji pomiędzy służbami i instytu-
cjami, jakimi będzie dysponowało – tworzone aktu-
alnie – Centrum Antyterrorystyczne.

W najbliższym czasie wszystkie sugestie, uwagi
i wnioski zostaną zebrane i poddane dalszym kon-
sultacjom na forum Międzyresortowego Zespołu do
Spraw Zagrożeń Terrorystycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie problemów lokalowych organizacji
pożytku publicznego (3169)
Szanowny Panie Marszałku! W związku pismem
z dnia 21 maja 2008 r. (znak SPS-023-3169/08) doty-
czącym interpelacji pana posła Tadeusza Motowidły
w sprawie problemów lokalowych organizacji pożyt-
ku publicznego prezentuję następujące stanowisko
w przedmiotowej sprawie.
Organizacje pożytku publicznego, podobnie jak
inne podmioty prawa, co do zasady zobowiązane są
samodzielnie ponosić koszty swojego funkcjonowa-
nia. Dotyczy to w szczególności uiszczania opłat za
wynajem pomieszczeń. Fakt posiadania statusu or-
ganizacji pożytku publicznego daje organizacjom
pozarządowym wiele przywilejów, jednak nie zwal-
nia od podstawowego obowiązku, jakim jest spłaca-
nie zaciągniętych zobowiązań cywilnoprawnych.
Istnieje jednak kilka sposobów na to, aby jed-
nostki samorządu terytorialnego finansowały utrzy-
manie lokali, w których działalność prowadzą orga-
nizacje pożytku publicznego. Ze środków samorzą-
dowych mogą być pokrywane koszty działalności
organizacji pożytku publicznego związane z realiza-
cją zleconego jej zadania publicznego. Art. 19 usta-
wy o działalności pożytku publicznego i wolontaria-
cie stanowi podstawę do wydania w drodze rozpo-
rządzenia wzoru oferty zlecania realizacji zadania
publicznego. Zgodnie z załącznikiem nr 1 (Oferta re-
alizacji zadania publicznego) do rozporządzenia
z dnia 27 grudnia 2005 r. w sprawie wzoru oferty
realizacji zadania publicznego, ramowego wzoru
umowy o wykonanie zadania publicznego i wzoru
sprawozdania z wykonania tego zadania (Dz. U.
z 2005 Nr 264, poz. 2207) do kosztów wykonywania
zadania zalicza się także koszty administracyjne.
Na podstawie art. 82. ustawy z dnia 29 września
1994 r. o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz.
694, z późn. zm.) minister finansów wydał w drodze
rozporządzenie z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie
szczególnych zasad rachunkowości dla niektórych
697
jednostek niebędących spółkami handlowymi, nie-
prowadzących działalności gospodarczej (Dz. U.
z 2001 r. Nr 137, poz.1539). Zgodnie z tym rozporzą-
dzeniem do kosztów działalności jednostki zalicza
się koszty związane z realizacją zadań statutowych,
w tym także świadczenia określone statutem. Za
koszty uważa się również koszty administracyjne
jednostki, a w szczególności wynagrodzenia oraz
ubezpieczenia społeczne i inne świadczenia na rzecz
pracowników i innych osób, odpisy amortyzacyjne
lub umorzeniowe środków trwałych oraz wartości
niematerialnych i prawnych, zużycie materiałów
i energii, usługi obce oraz pozostałe koszty o cha-
rakterze administracyjnym (§ 2 ust. 3.). Co istotne,
za koszty administracyjne można uznać także kosz-
ty utrzymania lokali.
W praktyce często zdarzają się przypadki, kiedy
organ administracji pokrywa organizacji pozarządo-
wej (a także organizacji pożytku publicznego), reali-
zującej zadanie publiczne, koszty wynajmu lokalu,
o ile są one związane jest z wykonywaniem powie-
rzonego zadania. Taka możliwość istnieje np. w ra-
mach finansowania realizacji projektów z Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” lub Programu „Fun-
dusz Inicjatyw Obywatelskich”.
Ponadto w myśl art. 24 ust. 2 i 5 ustawy o dzia-
łalności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz.
U. 2003 r. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.) organizacja
pożytku publicznego może nabywać na szczególnych
warunkach prawo użytkowania nieruchomości
Skarbu Państwa lub jednostki samorządu teryto-
rialnego, przy czym użytkowanie to z mocy prawa
wygasa w przypadku utraty statusu organizacji po-
żytku publicznego. Owe szczególne zasady określo-
ne zostały w odrębnych przepisach, które weszły
w życie na mocy ustawy Przepisy wprowadzające
ustawę o działalności pożytku publicznego i o wolon-
tariacie (Dz. U. 2003 r. Nr 96, poz. 874, z późn. zm.).
Ustawa o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
2004 Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) w art. 37 oraz
art. 59 określa przywileje, jakimi cieszą się OPP
w zakresie szczególnych warunków nabywania nie-
ruchomości.
Art. 37 powyższej ustawy reguluje możliwość na-
bycia nieruchomości bez przetargu przez podmioty
określone w art. 68 ust 1 pkt 2. Wśród uprawnio-
nych wymienionych w tym przepisie, znalazły się or-
ganizacje pożytku publicznego nabywające nieru-
chomość dla celów prowadzonej działalności pożyt-
ku publicznego. Ponadto w myśl art. 59 minister
skarbu państwa może dokonać darowizny nierucho-
mości z zasobu Skarbu Państwa na rzecz organizacji
pożytku publicznego, o której mowa w art. 68 ust. 1
pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami, na jej
cele statutowe. Darowizny nieruchomości na cele
statutowe organizacji pożytku publicznego może
także dokonać Agencja Nieruchomości Rolnych, Agen-
cja Mienia Wojskowego, Wojskowa Agencja Mieszka-
niowa, po uzgodnieniu z ministrem skarbu państwa
698
w odniesieniu do nieruchomości, w stosunku do któ-
rej wykonuje prawa właścicielskie Skarbu Państwa.
Kolejna możliwość wynika z cywilnoprawnej za-
sady swobody umów. Zgodnie z tą zasadą jednostki
samorządu terytorialnego mogą przekazywać orga-
nizacjom pozarządowym bezpłatnie, na podstawie
umów użyczenia lokale, które mogą być użytkowane
w zakresie użytecznych społecznie celów statuto-
wych. W stosunku użyczenia biorący (organizacja
pozarządowa) ponosi jedynie koszty mediów podłą-
czonych do lokalu (tj. wody, energii elektrycznej, te-
lefonu itp.).
Istnieje zatem wiele możliwości udzielania przez
organy publiczne pomocy organizacjom pozarządo-
wym w zakresie zaspokajania ich potrzeb lokalo-
wych. Ustawa o działalności pożytku publicznego
nie wprowadza jednak dla organizacji pożytku pu-
blicznego wyjątku od ogólnych zasad wywiązywania
się z zaciągniętych zobowiązań.
De lege lata prócz możliwości nabywania na
szczególnych warunkach prawa użytkowania nieru-
chomości będących własnością Skarbu Państwa lub
jednostki samorządu terytorialnego organizacje po-
żytku publicznego korzystają z takich udogodnień,
jak: zwolnienia w zakresie podatków i opłat (podat-
ku dochodowego od osób prawnych, podatku od nie-
ruchomości, podatku od czynności cywilnopraw-
nych, opłaty skarbowej oraz opłat sądowych), wyko-
nywania w organizacji pożytku publicznego pracy
poborowych skierowanych do odbycia służby zastęp-
czej na zasadach i w trybie określonych w odrębnych
przepisach, nieodpłatnego informowania o ich dzia-
łalności na zasadach określonych w przepisach od-
rębnych przez jednostki publicznej radiofonii i tele-
wizji, przekazywania przez osoby fizyczne na zasa-
dach i w trybie określonym w przepisach odrębnych
1% podatku obliczonego zgodnie z odrębnymi prze-
pisami na rzecz statutowej działalności pożytku pu-
blicznego.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej dostrze-
ga i wspiera społeczną wartość, jaką oferują organi-
zacje pozarządowe, w tym organizacje pożytku pu-
blicznego. Jeśli chodzi o przygotowywany projekt
nowelizacji ustawy o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie, to nie przewiduje on jednak
szczególnych zasad umarzania organizacjom pożyt-
ku publicznego długów związanych z wynajmem po-
mieszczeń. Proponowana nowelizacja koncentruje
się na wzmocnieniu mechanizmów współpracy orga-
nizacji pozarządowych z administracją, co ma przy-
służyć się warunkom rozwoju sektora pozarządowe-
go, w tym także wpłynąć na kondycję organizacji
pozarządowych. Uważamy bowiem działania o cha-
rakterze systemowym za skuteczniejsze, a przez to
bardziej celowe, niż zaspokajanie doraźnych potrzeb
poszczególnych organizacji.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie zamiaru wprowadzenia akcyzy
na sprężony gaz ziemny (CNG)
i podniesienia obowiązującej stawki podatku
akcyzowego na gaz skroplony LPG (3170)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 20 maja 2008 r., znak: SPS-023-3170/
08, przy którym przesłana została interpelacja pana
posła Jana Burego s. Antoniego z dnia 28 kwietnia
2008 r. w sprawie zamiaru wprowadzenia akcyzy na
gaz ziemny (CNG) i podniesienia obowiązującej
stawki podatku akcyzowego na gaz skroplony (LPG),
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Minister finansów, realizując politykę w zakresie
podatku akcyzowego, poza zabezpieczeniem przewi-
dzianych w ustawie budżetowej wpływów z tytułu
akcyzy, bierze pod uwagę także inne czynniki,
w tym wynikające z akcesji Polski do Unii Europej-
skiej, jak również notowania cen paliw silnikowych
na rynkach międzynarodowych.
Przepisy wspólnotowe wynikające z dyrektywy
2003/96/WE oraz dyrektywy 2004/74/WE zmienia-
jącej dyrektywę 2003/96/WE przewidują minimalny
poziom opodatkowania dla gazu ziemnego zużywa-
nego do celów napędowych w wysokości 2,6 EUR/GJ
wartości energetycznej brutto, co odpowiada ok. 125
EUR/1000 kg gazu ziemnego, zarówno w stanie ga-
zowym, jak i skroplonym, dopuszczając także możli-
wość stosowania przez niektóre państwa członkow-
skie czasowych zwolnień i obniżek poziomu opodat-
kowania w odniesieniu do wyrobów energetycznych
i energii elektrycznej.
Ministerstwo Finansów przygotowało projekt
ustawy o podatku akcyzowym, który został skiero-
wany pod obrady Komitetu Europejskiego Rady
Ministrów.
Wychodząc z założenia opodatkowania akcyzą
wszystkich paliw silnikowych w projekcie ustawy
o podatku akcyzowym zaproponowano obłożenie
tym podatkiem gazu ziemnego (mokrego) i pozosta-
łych węglowodorów gazowych objętych pozycją CN
2711 oraz gazowych węglowodorów alifatycznych
objętych pozycją CN 2901, w stanie gazowym, prze-
znaczonych do napędu silników spalinowych, w tym
także sprężonego gazu ziemnego (CNG). Nie można
zgodzić się z tezą pana posła Jana Burego, iż w pra-
cach nad ustawą pominięto opinie jednostek samo-
rządowych zaangażowanych w realizację inwestycji
związanych z wykorzystaniem CNG w komunikacji
miejskiej. Wcześniejsze propozycje zmian ustawo-
wych przewidywały bowiem znacznie wyższy wzrost
akcyzy na CNG.
Należy dodać, iż na rynku paliw do napędu po-
jazdów panuje konkurencja, bowiem konsument ma

wybór pomiędzy benzyną, LPG, olejem napędowym
i CNG. Aby nie zahamować inicjatyw gospodarczych
związanych z coraz powszechniejszym użyciem
CNG, jako tańszej i ekologicznej alternatywy dla pa-
liw pochodzenia naftowego, obecny projekt przewi-
duje opodatkowanie CNG w minimalnej wysokości
100 zł/1000 kg, co może spowodować wzrost ceny de-
talicznej tego paliwa o 7 gr na 1 Nm3, tj. o ok. 5%.
Tymczasem alternatywny wobec CNG olej napędo-
wy jest obecnie opodatkowany znacznie wyższą
stawką akcyzy w wysokości 1099 zł/1000 l lub 1048 zł/
1000 l, w zależności od zawartości siarki. Przykła-
dowo, roczny koszt eksploatacji autobusu komuni-
kacji miejskiej, przy założeniu przebiegu 70 tys. km
i zużyciu paliwa w wysokości 50 Nm3/100 km, wzro-
śnie o 2450 zł. Zaproponowana stawka akcyzy na
CNG nie powinna mieć zatem większego wpływu na
planowane inwestycje związane z tworzeniem lub
rozbudową dotychczasowej infrastruktury, jak i roz-
wojem flot zasilanych tym ekologicznym paliwem,
zważywszy, że koszt autobusu zasilanego gazem
ziemnym to kwota ponad 1 mln zł. Ponadto utrzy-
mująca się zwyżkowa tendencja cen ropy naftowej
powoduje, iż korzystne relacje cenowe między CNG
a olejem napędowym nie zmienią się.
Należy w tym miejscu przypomnieć, iż ulgi i zwol-
nienia w akcyzie nie wyczerpują wszystkich możli-
wości promowania określonych działań proekolo-
gicznych. Funkcjonujące pozapodatkowe mechani-
zmy wspierania inicjatyw zmierzających do szersze-
go zastosowania gazu ziemnego do celów napędo-
wych pozwalają już teraz na realizację projektów
w tym zakresie. Dostępne w chwili obecnej środki
finansowania projektów pochodzą z instytucji oraz
funduszy krajowych i unijnych, np. z Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-
nej, na zasadach określonych przepisami o ochronie
środowiska. Zgodnie z art. 406 i 407 ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U.
Nr 25, poz. 150) środki gminnych i powiatowych
funduszy przeznacza się m.in. na wspieranie wyko-
rzystania lokalnych źródeł energii odnawialnej, po-
moc przy wprowadzaniu bardziej przyjaznych dla
środowiska nośników energii oraz wspieranie ekolo-
gicznych form transportu.
Kolejna z propozycji ww. projektu ustawy doty-
czy zmiany stawki akcyzy na gaz ziemny (mokry)
i pozostałe węglowodory gazowe objęte pozycją CN
2711 oraz gazowe węglowodory alifatyczne objęte
pozycją CN 2901, skroplone, przeznaczone do napę-
du silników spalinowych m.in. LPG. Gaz skroplony
do napędu pojazdów samochodowych (LPG), trakto-
wany jako substytut benzyn silnikowych, uznawany
jest za mniejsze zagrożenie dla środowiska ze wzglę-
du na niższe wskaźniki emisji szkodliwych produk-
tów spalania w porównaniu z paliwami benzynowy-
mi. Dlatego też, ze względów ekologicznych, stoso-
wane rozwiązania systemowe odróżniają tego ro-
dzaju paliwo od innych, mniej przyjaznych dla śro-
dowiska, co znajduje wyraz m.in. w relatywnie niż-
699
szym opodatkowaniu autogazu podatkiem akcyzo-
wym. Projekt ustawy o podatku akcyzowym co do
zasady utrzymuje preferencyjne opodatkowanie
LPG w stosunku do benzyny.
Aktualnie obowiązująca stawka podatku akcyzo-
wego na gaz skroplony służący do napędu pojazdów
samochodowych, która wynosi 695 zł/1000 kg, jest
znacznie niższa od stawek akcyzy dla tradycyjnych
paliw silnikowych. Zaproponowana w projekcie usta-
wy o podatku akcyzowym wyższa od obecnej stawka
akcyzy ma na celu ustalanie właściwych relacji
w opodatkowaniu benzyny i gazu skroplonego (LPG)
służących do napędu pojazdów samochodowych.
Przewiduje się, że dochody budżetu państwa z tytu-
łu planowanej podwyżki akcyzy na LPG wzrosną
o ok. 700 mln.
Projekt przewiduje wzrost akcyzy na LPG do
poziomu 1100 zł/1000 kg gotowego wyrobu, tj. do
wysokości 618 zł/1000 l. Zatem stawka ta zachowa
swój proekologiczny charakter, będzie bowiem i tak
odczuwalnie niższa od stawki akcyzy dla benzyny
bezołowiowej, wynoszącej obecnie 1565 zł/1000 l.
Można oszacować, iż ewentualny wzrost stawki ak-
cyzy na tzw. autogaz wyniesie 23 gr na 1 litrze tego
paliwa, zaś łącznie z podatkiem VAT ok. 28 gr na
litrze.
Przewiduje się, iż podwyżka cen autogazu z tego
tytułu, przy prognozowanym dalszym wzroście cen
benzyn silnikowych, nie powinna mieć istotnego
wpływu na ilość montowanych instalacji gazowych
w samochodach, bowiem pomimo stosunkowo nie-
wielkiego zmniejszenia konkurencyjności tego pali-
wa zostanie utrzymana znacząca różnica w bieżą-
cych kosztach eksploatacji samochodu na korzyść
autogazu.
Należy podkreślić, iż ponad 80% zużycia gazu
płynnego w Polsce zaspokaja import tego produktu,
głównie ze Wschodu. Polscy producenci (PKN Orlen
SA, Grupa Lotos SA oraz PGNiG SA) posiadają je-
dynie kilkunastoprocentowy udział w tym rynku.
Stąd też poziom cen gazu płynnego do celów napędo-
wych jest w znacznej mierze wypadkową sytuacji na
rynkach światowych.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje pana posła Jana Burego.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
700
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bartosza Arłukowicza
w sprawie stosunku resortu do postulatów
określenia przez ministra zdrowia
w drodze rozporządzenia standardów opieki
paliatywno-hospicyjnej nad dziećmi (3172)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją złożoną przez pana posła Bartosza Arłuko-
wicza, otrzymaną przy piśmie z dnia 20 maja 2008 r.,
znak: SPS-023-3172/08, w sprawie ustosunkowania
się do postulatów związanych z określeniem przez
ministra zdrowia, w drodze rozporządzenia, stan-
dardów opieki paliatywno-hospicyjnej nad dziećmi
oraz przekazania informacji na temat prowadzone-
go nadzoru przez ministra zdrowia nad warunka-
mi realizacji świadczeń w opiece paliatywno-hospi-
cyjnej uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych in-
formacji.
Opieka paliatywno-hospicyjna jest istotną i inte-
gralną częścią opieki zdrowotnej, a zabezpieczenie
jej rozwoju stanowi ważny element działań ministra
zdrowia. Rozwój opieki paliatywnej winien także
uwzględniać „Rekomendacje Komitetu Ministrów
dla państw członkowskich w sprawie organizacji
opieki paliatywnej”, przyjęte przez Komitet Mini-
strów w dniu 12 listopada 2003 r.
W dokumencie tym zapisano, że opieka paliatyw-
na nie sprowadza się jedynie do opieki instytucjonal-
nej: jest raczej filozofią opieki, która może być zasto-
sowana we wszystkich miejscach pobytu chorego.
Zwykle obserwuje się tworzenie zespołów środowi-
skowych, które oferują opiekę nad chorym w jego
własnym domu lub w domu opieki społecznej. Rów-
nie często obserwuje się inne modele opieki palia-
tywnej prowadzonej w szpitalach. Jeżeli to możliwe,
chorzy powinni mieć możliwość skorzystania z róż-
nych form opieki, zależnie od ich potrzeb zdrowot-
nych i osobistych preferencji.
W przywołanym dokumencie zaleca się, aby rzą-
dy państw członkowskich:
1) podjęły programowe, legislacyjne i inne dzia-
łania konieczne dla opracowania ram dla spójnych
i wszechstronnych narodowych regulacji prawnych
w zakresie opieki paliatywnej;
2) dążyły do zrealizowania, na ile jest to możli-
we, ujętych w dokumencie działań;
3) promowały rozwój współpracy międzynarodo-
wej pomiędzy organizacjami, instytucjami badaw-
czymi i innymi aktywnymi na polu opieki paliatyw-
nej strukturami.
W odniesieniu do powyższych zaleceń Minister-
stwo Zdrowia podjęło działania związane z wypra-
cowaniem ram prawnych dla rozwoju opieki palia-
tywnej, a w szczególności dla podniesienia jakości
udzielanych świadczeń w ramach opieki paliatyw-
no-hospicyjnej. Podjęte zostały prace nad projektem
rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie standar-
dów postępowania i procedur medycznych z zakresu
opieki paliatywno-hospicyjnej w zakładach opieki
zdrowotnej, którego przyjęcie przyczyni się z pewno-
ścią do poprawy opieki nad pacjentami wymagający-
mi świadczeń w zakresie opieki paliatywno-hospicyj-
nej. Ministerstwo Zdrowia, prowadząc prace nad pro-
jektem rozporządzenia w sprawie standardów postę-
powania i procedur medycznych z zakresu opieki pa-
liatywno-hospicyjnej w zakładach opieki zdrowotnej,
wychodziło z założenia, że standardy te powinny do-
tyczyć wszystkich nieuleczalnie chorych, bez względu
na wiek. Ministerstwo nigdy nie wykluczało jednak
podjęcia prac nad projektem rozporządzenia w spra-
wie standardów postępowania i procedur medycz-
nych z zakresu pediatrycznej opieki paliatywnej, do-
strzegając, że opieka nad nieuleczalnie chorymi dzieć-
mi – ze względu na swoją specyfikę – może być rów-
nież oddzielnie uregulowana.
W dniu 5 maja 2008 r. odbyła się konferencja
uzgodnieniowa dotycząca projektu rozporządzenia
ministra zdrowia w sprawie standardów postępowa-
nia i procedur medycznych z zakresu opieki palia-
tywno-hospicyjnej w zakładach opieki zdrowotnej.
Podczas merytorycznej dyskusji prowadzonej wokół
zagadnień związanych z uregulowaniem w formie
rozporządzenia standardów w zakresie opieki palia-
tywno-hospicyjnej nad dziećmi przedstawiciele Ogól-
nopolskiego Forum Pediatrycznej Opieki Paliatyw-
nej, reprezentującego środowisko 20 hospicjów dzie-
cięcych z całej Polski (także Warszawskie Hospicjum
dla Dzieci), poinformowali, że forum nie przyjmuje
standardów opracowanych przez Warszawskie Hospi-
cjum dla Dzieci, wskazując na potrzebę rozpoczęcia
wspólnych prac nad wypracowaniem optymalnych
standardów dla dzieci. Również konsultant krajowy
w dziedzinie medycyny paliatywnej zgłosiła do pro-
jektowanego aktu prawnego krytyczne uwagi o cha-
rakterze ogólnym i szczegółowym, wraz z sugestią,
że standardy opieki paliatywnej nad dziećmi winny
być opracowane przez środowisko sprawujące tę opie-
kę, czyli lekarzy pediatrów pracujących w hospicjach,
pielęgniarki. Ze względu na szczegółowe punkty stan-
dardów wskazany jest także udział etyków.
Wobec uzyskanych opinii Ministerstwo Zdrowia
uznało, że niezbędne jest zorganizowanie roboczego
spotkania celem zapoznania się ze stanowiskiem
wszystkich zainteresowanych stron, w tym War-
szawskiego Hospicjum dla Dzieci, członków Ogólno-
polskiego Forum Pediatrycznej Opieki Paliatywnej
oraz krajowych konsultantów w dziedzinie pediatrii
i medycyny paliatywnej. Pierwsze robocze spotka-
nie na powyższy temat odbyło się 12 maja 2008 r.
Wnioski z odbytych spotkań zostaną w najbliższym
czasie przedstawione kierownictwu Ministerstwa
Zdrowia, które podejmie wiążące decyzje w przed-
miotowej sprawie.
W odniesieniu do drugiego pytania dotyczącego
wprowadzenia do rozporządzenia ministra zdrowia

nowej umiejętności dla lekarzy pod nazwą „pedia-
tryczna medycyna paliatywna” informuję, że w chwi-
li obecnej nie są prowadzone prace nad nowelizacją
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 27 czerwca
2007 r. w sprawie umiejętności z zakresu węższych
dziedzin medycyny lub udzielania określonych świad-
czeń zdrowotnych. Propozycja przedstawiona przez
pana posła będzie rozważana przy najbliższej noweli-
zacji przedmiotowego rozporządzenia.
Odpowiadając na pytanie pana posła, czy we-
wnętrzne przepisy Narodowego Funduszu Zdrowia
dotyczące opieki paliatywno-hospicyjnej nad śmier-
telnie chorymi dziećmi były w ostatnich latach
przedmiotem zainteresowania (kontroli) Minister-
stwa Zdrowia, uprzejmie informuję, że Minister
Zdrowia, działając na podstawie art. 163 ust. 2 pkt 2
i 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), bada
uchwały przyjmowane przez radę funduszu oraz de-
cyzje podejmowane przez prezesa funduszu i stwier-
dza nieważność uchwały lub decyzji w całości lub
w części, w przypadku gdy narusza ona prawo lub
prowadzi do niewłaściwego zabezpieczenia świad-
czeń opieki zdrowotnej.
Uprzejmie informuję, że badaniu, o którym mowa
powyżej, zostały poddane wszystkie zarządzenia
prezesa NFZ określające warunki zawierania i re-
alizacji umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w poszczególnych rodzajach, w tym zarzą-
dzenie nr 61/2007/DSOZ z dnia 19 września 2007 r.
w sprawie warunków zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
opieka długoterminowa, ze zm., które określa m.in.
warunki udzielania świadczeń stanowiących przed-
miot interpelacji pana posła, tj. świadczeń w opiece
paliatywno-hospicyjnej.
Badając wskazane zarządzenie, minister zdro-
wia, z uwagi na zastrzeżenia do legalności niektó-
rych przepisów w nim zawartych, wszczął postępo-
wanie z urzędu, a następnie decyzją z dnia 21 marca
2008 r. stwierdził jego nieważność, w części dotyczą-
cej limitów procentowych pacjentów z chorobami
nienowotworowymi w hospicjum domowym dla dzie-
ci, w hospicjum domowym oraz w hospicjum stacjo-
narnym/oddziale medycyny paliatywnej.
Zgodnie ze stanowiskiem wyrażonym w ww. de-
cyzji pacjent nieuleczalnie chory, bez względu na
rozpoznaną jednostkę chorobową, ma prawo oczeki-
wać, że jego uprawnienie do otrzymania określonych
świadczeń opieki zdrowotnej będzie mogło być zre-
alizowane u świadczeniodawcy związanego umową
z NFZ, niezależnie od liczby i proporcji pacjentów
nienowotworowych w stosunku do ogólnej liczby pa-
cjentów objętych terapią u tego świadczeniodawcy.
Różnicowanie sytuacji pacjentów nienowotworo-
wych i nowotworowych poprzez wskaźniki procen-
towe udziału poszczególnych grup pacjentów prze-
bywających u danego świadczeniodawcy, jako że nie
ma odzwierciedlenia we wskazaniach medycznych,
701
co potwierdzają opinie wydane przez konsultanta
krajowego w dziedzinie pediatrii i konsultanta kra-
jowego w dziedzinie medycyny paliatywnej, stanowi
naruszenie zasady równego dostępu świadczenio-
biorców do świadczeń opieki zdrowotnej.
Należy dodać, iż zgodnie z art. 146 ust. 2 ww.
ustawy, wprowadzonym ustawą nowelizującą, pre-
zes funduszu przed określeniem przedmiotu postę-
powania w sprawie zawarcia umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej i warunków wymaga-
nych od świadczeniodawców zasięga opinii właści-
wych konsultantów krajowych. Wprowadzona ww.
nowelą zmiana umożliwia wyeliminowanie ewentu-
alnych uchybień w decyzjach prezesa NFZ, dotyczą-
cych warunków zawierania i realizacji umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej, jeszcze przed ich
wejściem w życie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie dotacji z budżetu państwa
na kształcenie licencjonowanego personelu
lotniczego w Ośrodku Kształcenia Lotniczego
Politechniki Rzeszowskiej (3173)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej (nr SPS-
-023-3173/08 z dnia 20 maja 2008 r.) w sprawie dota-
cji z budżetu państwa na kształcenie lotnicze
w Ośrodku Kształcenia Lotniczego Politechniki
Rzeszowskiej, przedstawiam, co następuje.
Minister infrastruktury, w związku z zapisami
art. 94 ust. 3 pkt 5 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r.
Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz.
1365, z późn. zm.), jest obowiązany uwzględnić
w swoim budżecie środki na dotację podmiotową dla
publicznych uczelni wyższych na realizację zadań
związanych z utrzymaniem powietrznych statków
szkolnych i specjalistycznych ośrodków szkolenio-
wych kadr powietrznych. Do 2007 r. wyłącznym be-
neficjentem dotacji budżetowej była Politechnika
Rzeszowska. W bieżącym roku prawo do uzyskania
dotacji uzyskała druga szkoła wyższa, skutkiem cze-
go środki dostępne dotychczas dla jednej szkoły
w budżecie roku 2008 zostały podzielone – propor-
cjonalnie do liczby studentów – na dwie uczelnie.
702
Resort infrastruktury zdaje sobie sprawę z nie-
zadowalającego poziomu dofinansowania szkolenia
lotniczego, dlatego też minister infrastruktury na
wniosek rektora Politechniki Rzeszowskiej wystą-
pił do ministra finansów – w uzgodnieniu z mini-
strem nauki i szkolnictwa Wyższego – o przyznanie
z rezerwy celowej budżetu państwa (części 83,
poz. 51: Dofinansowanie zadań szkolnictwa wyż-
szego, w tym na zwiększenie wynagrodzeń pracow-
ników uczelni publicznych) dotacji w wysokości 600
tys. PLN, z przeznaczeniem dla Ośrodka Kształce-
nia Lotniczego Politechniki Rzeszowskiej na reali-
zację zadań związanych z utrzymaniem powietrz-
nych statków szkolnych i specjalistycznych ośrod-
ków szkoleniowych kadr powietrznych. Przyzna-
ne środki pozwolą na utrzymanie liczby przyję-
tych studentów, m.in. kierunku dyplomowania
– pilotaż, oraz zapewnią odpowiedni poziom kształ-
cenia przyszłych lotników.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Leszka Cieślika
oraz grupy posłów
w sprawie zmiany ustawy
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach
i obszarach ochrony uzdrowiskowej
oraz gminach uzdrowiskowych (3174)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Leszka Cieślika oraz grupy po-
słów w osobach pana Krzysztofa Brejzy, Damiana
Raczkowskiego, Jakuba Szulca i Jarosława Urba-
niaka, złożoną do Marszałka Sejmu (pismo z dnia
8 maja 2008 r. znak BK-023-3188/08) z prośbą
o przekazanie zgodnie z właściwością rzeczową mi-
nistrowi zdrowia pani Ewie Kopacz, w sprawie no-
welizacji ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie
uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obszarach ochrony
uzdrowiskowej oraz gminach uzdrowiskowych
(Dz. U. Nr 167, poz. 1399), uprzejmie informuję, że
projekt nowelizacji ustawy uzdrowiskowej jest
przedmiotem prac legislacyjnych.
W ciągu dwóch lat obowiązywania powyższej
ustawy uzdrowiskowej Ministerstwo Zdrowia zbie-
rało uwagi napływające z gmin uzdrowiskowych
oraz przeprowadziło analizę jej funkcjonowania. Na
spotkaniu zorganizowanym w Ministerstwie Zdro-
wia z prezydentami, burmistrzami i wójtami gmin
uzdrowiskowych zostały omówione konieczne zmia-
ny, które zostaną uwzględnione w nowelizowanej
ustawie uzdrowiskowej. Przedstawione proponowa-
ne zmiany w ustawie, przedstawione reprezentan-
tom gmin uzdrowiskowych, uzyskały wśród zebra-
nych wstępną akceptację.
Istotne zmiany zaproponowano w zakresie powo-
ływania przez wojewodów naczelnych lekarzy uzdro-
wisk. Wprowadzono nowy produkt leczniczy – reha-
bilitację uzdrowiskową. Z uwagi na obowiązujący
zakaz lokalizacji w uzdrowiskach zakładów przemy-
słowych wprowadzono definicję zakładu przemysło-
wego. Dokonano zmian w art. 38 ustawy dotyczą-
cych terminologii i udziału terenów zieleni i biolo-
gicznie czynnych w strefach uzdrowiska, a także
skoordynowano przepisy ustawy z przepisami usta-
wy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (t.j. Dz. U.
z 2005 r. Nr 45, poz. 435, z późn. zm.).
Informuję ponadto, iż obszary uzdrowisk zawar-
te są w granicach strefy „C” ochrony uzdrowiskowej
i tylko dla stref ochrony uzdrowiskowej gminy zobo-
wiązane są sporządzić w przeciągu 2 lat od daty
otrzymania statusu uzdrowiska plany zagospodaro-
wania przestrzennego. Według rozeznania Minister-
stwa Zdrowia zaawansowanie w opracowaniu opera-
tów przez gminy uzdrowiskowe wynosi ok. 50%. Do
Ministerstwa Zdrowia wpłynęły do chwili obecnej
3 operaty uzdrowiskowe. Po uchwaleniu koniecz-
nych zmian w zapisie ustawy uzdrowiskowej prawo-
dawstwo dotyczące dziedziny uzdrowisk zostanie
dostosowane do wymogów rzeczywistości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Marzeny Okła-Drewnowicz
w sprawie nowelizacji ustawy
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
(3175)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marzeny Okła-Drewnowicz
z dnia 9 maja 2008 r. w sprawie nowelizacji ustawy
o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami, prze-
kazaną ministrowi kultury i dziedzictwa narodowe-
go przy piśmie marszałka Sejmu RP z dnia 20 maja
2008 r., nr SPS-023-31758, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następującego stanowiska.

W Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodo-
wego został przygotowany projekt ustawy o zmianie
ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
oraz zmianie niektórych innych ustaw. Projekt ten
przewiduje m.in. reformę służb konserwatorskich,
tj. podporządkowanie ich ministrowi kultury i dzie-
dzictwa narodowego, a nie jak dotychczas wojewo-
dom. Umożliwi to podjęcie przez ministra kultury
i dziedzictwa narodowego zdecydowanych działań
mających na celu poprawę sytuacji finansowej i ka-
drowej wojewódzkich urzędów ochrony zabytków.
Systemowe zwiększenie wynagrodzenia pracowni-
ków służby ochrony zabytków pozwoli na stabiliza-
cję kadrową wojewódzkich urzędów ochrony zabyt-
ków i poprawę struktury zatrudnienia, m.in. po-
przez spodziewany napływ ludzi młodych o wysokim
potencjale zawodowym, co będzie miało bezpośred-
nie przełożenie na wzrost efektywności realizacji za-
dań podejmowanych przez wojewódzkich konserwa-
torów zabytków na rzecz ochrony dziedzictwa kul-
turowego.
W chwili obecnej projekt wspomnianej ustawy
oczekuje na rozstrzygnięcia dotyczące ostatecznego
kształtu reformy administracyjnej państwa. W przy-
padku zgodności propozycji zawartych w projekcie
ustawy z tym rozstrzygnięciami zostanie on skiero-
wany do Rady Ministrów.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 6 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Sławomira Neumanna
w sprawie wysokości świadczeń dla osób
będących jednocześnie emerytami
oraz inwalidami wojennymi lub wojskowymi
(3177)
Odpowiadając na pismo z dnia 20 maja br. (znak:
SPS-023-3177/08), przy którym przesłana została
interpelacja posła Sławomira Neumanna w sprawie
wysokości świadczeń dla osób będących jednocze-
śnie emerytami oraz inwalidami wojennymi lub woj-
skowymi, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Podstawowe uprawnienia inwalidów wojennych
regulują przepisy:
— ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu
inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin
(Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87, z późn. zm.);
— ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatan-
tach oraz niektórych osobach będących ofiarami re-
presji wojennych i okresu powojennego (Dz. U. z 2002 r.
Nr 42, poz. 371, z późn. zm.);
703
— ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.).
Zgodnie z obowiązującymi przepisami określają-
cymi uprawnienia inwalidów wojennych i komba-
tantów katalog uprawnień przysługujących inwali-
dom wojennym (kombatantom) obejmuje m.in.:
— renty z tytułu niezdolności do pracy doznanej
w związku z działaniami wojennymi, przyznane bez
względu na staż pracy według preferencyjnego wy-
miaru (100% podstawy wymiaru dla całkowicie nie-
zdolnych do pracy lub 75% podstawy wymiaru dla
częściowo niezdolnych do pracy);
— możliwość jednoczesnego pobierania emerytu-
ry i połowy renty lub renty i połowy emerytury,
w zależności od wyboru osoby zainteresowanej;
— dodatek kombatancki;
— ryczałt energetyczny;
— dodatek kompensacyjny;
— ulgi w transporcie kolejowym i autobusowym;
— zwolnienie z opłat telewizyjnych i radiowych;
— zwolnienie rent z podatku dochodowego od
osób fizycznych;
— 150% dodatku pielęgnacyjnego dla niezdol-
nych do samodzielnej egzystencji;
— refundację składki opłaconej na obowiązkowe
ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiada-
czy pojazdów samochodowych lub na dobrowolne
ubezpieczenie casco.
Natomiast, gdy chodzi o zakres uprawnień inwa-
lidów wojskowych, to inwalidzi ci mają węższy za-
kres uprawnień niż inwalidzi wojenni. Bowiem in-
walidzi wojskowi nie mają prawa do świadczeń kom-
batanckich przysługujących inwalidom wojennym
będącym kombatantami.
Inwalidzi wojskowi, tak jak inwalidzi wojenni,
mają prawo m.in. do:
— renty z tytułu niezdolności do pracy w wyso-
kości przysługującej inwalidom wojennym, jeżeli ich
niezdolność do pracy pozostaje w związku ze służbą
wojskową;
— pobierania emerytury i połowy renty przysłu-
gującej z tytułu niezdolności do pracy w związku ze
służbą wojskową lub na odwrót, w zależności od wy-
boru osoby zainteresowanej;
— ulgi w transporcie kolejowym i autobusowym;
— zwolnienia z opłat telewizyjnych i radiowych;
— refundacji składki opłaconej na obowiązkowe
ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej posiada-
czy pojazdów samochodowych lub na dobrowolne
ubezpieczenie casco.
Jeżeli chodzi o podniesioną sprawę świadczeń
zbiegowych, tj. prawa do emerytury powiększonej
o połowę renty albo renty powiększonej o połowę
emerytury, to w 1991 r. w systemie zaopatrzenia in-
walidów wojennych zostały wprowadzone zmiany
w zakresie wypłat świadczeń zbiegowych – emerytu-
ry z rentą inwalidy wojennego.
Wprowadzone zmiany miały na celu poprawę sy-
tuacji inwalidów wojennych ciężej poszkodowanych
704
na zdrowiu, którzy nie byli w stanie wypracować
wysokiej emerytury.
Przed 1991 r. wymiar rent wojennych był zróżni-
cowany w zależności od tego, czy zainteresowany
miał wyłącznie prawo do renty inwalidy wojennego,
czy też łączył prawo do renty inwalidy wojennego
z prawem do emerytury.
W przypadku osób mających prawo wyłącznie do
renty inwalidy wojennego podstawa wymiaru świad-
czenia wynosiła 100% przeciętnego wynagrodzenia
netto, natomiast w przypadku osób, u których na-
stępowało łączenie prawa do renty inwalidy wojen-
nego z prawem do emerytury, podstawa wymiaru
świadczenia wynosiła 75% przeciętnego wynagro-
dzenia netto.
Po wejściu w życie ustawy z dnia 17 października
1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach
ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz. U. z 1991 r. Nr 104, poz. 450, z późn. zm.)
oraz ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku docho-
dowym od osób fizycznych (Dz. U. z 1993 r. Nr 90,
poz. 416, z późn. zm.) wymiar rent inwalidów wojen-
nych posiadających jednocześnie prawo do emerytur
podwyższono przez:
— zwiększenie podstawy wymiaru z 75% na
100% przeciętnego wynagrodzenia;
— przyjęcie za podstawę wymiaru przeciętnego
wynagrodzenia brutto, mimo że renty inwalidów
wojennych zostały zwolnione od podatku.
W związku ze zwiększeniem wysokości renty in-
walidy wojennego o 45% przeciętnego wynagrodze-
nia dla inwalidów wojennych uprawnionych do po-
bierania emerytury – wprowadzona została zasada
wypłaty półtora świadczenia. W konsekwencji 80%
zainteresowanych otrzymało podwyżki świadczeń
(mimo wprowadzenia półtora świadczenia), zaś 20%
obniżki tych świadczeń.
Podwyżki otrzymały te osoby, które pobierały
emerytury nieprzekraczające 90% przeciętnego wy-
nagrodzenia, zaś obniżki te osoby, które pobierały
emerytury przekraczające 90% przeciętnego wyna-
grodzenia.
A w związku z tym, zgodnie z przepisami powo-
łanej ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopatrzeniu
inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich rodzin,
inwalidzie wojennemu, który nabył prawo do emery-
tury, wypłaca się w zależności od jego wyboru półto-
ra świadczenia, tj. pełną rentę inwalidy wojennego
powiększoną o połowę emerytury albo emeryturę
powiększoną o połowę renty inwalidy wojennego.
Do regulacji zawartych w ustawie z dnia z 17
października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent,
o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie
niektórych ustaw Trybunał Konstytucyjny odniósł
się w orzeczeniu z dnia 11 lutego 1992 r., sygn. akt K
14/91.
Należy podkreślić, iż regulacje określające prawo
do pobierania świadczeń w razie zbiegu u jednej oso-
by prawa do emerytury z prawem do renty inwalidy
wojennego stanowią odstępstwo od generalnej zasa-
dy przyjętej w powszechnym systemie emerytalno-
-rentowym.
Zarówno w uprzednio obowiązującym systemie
emerytalno-rentowym uregulowanym przepisami
ustawy z dnia 14 grudnia 1982 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym pracowników i ich rodzin (Dz. U.
Nr 40, poz. 267, z późn. zm.), jak i w obowiązującym
od dnia 1 stycznia 1999 r. zreformowanym powszech-
nym systemie emerytalno-rentowym przyjęta zosta-
ła generalna zasada, zgodnie z którą w razie zbiegu
u jednej osoby prawa do kilku świadczeń przewi-
dzianych w ustawie wypłaca się jedno z tych świad-
czeń, tj. świadczenie wyższe lub wybrane przez oso-
bę zainteresowaną.
Należy także zauważyć, iż w obowiązującym sta-
nie prawnym wysokość świadczeń emerytalno-ren-
towych dla inwalidów wojennych będących komba-
tantami kształtuje się na znacznie wyższym pozio-
mie niż wysokość świadczeń pobieranych przez ogół
rencistów.
Na przykład inwalida wojenny całkowicie nie-
zdolny do pracy i samodzielnej egzystencji będący
kombatantem, zgodnie ze swoim wyborem, upraw-
niony jest do pełnej renty inwalidy wojennego, przy-
sługującej z systemu zaopatrzeniowego finansowa-
nego z budżetu państwa, którą od dnia 1 marca 2007 r.
stanowi waloryzowana kwota wynosząca 1775,89 zł,
oraz do połowy emerytury. Inwalida ten uprawniony
jest także do dodatków finansowanych z budżetu
państwa i zwolnionych, tak jak i renta, z podatku
dochodowego od osób fizycznych przysługujących
z tytułu kombatanctwa, takich jak: dodatek komba-
tancki wynoszący 163,15 zł, dodatek kompensacyjny
wynoszący 24,47 zł oraz ryczałt energetyczny wyno-
szący 115,27 zł. Jak również uprawniony jest do do-
datku pielęgnacyjnego dla inwalidy wojennego z ty-
tułu niezdolności do samodzielnej egzystencji wyno-
szącego 244,73 zł.
Gdy natomiast przeciętna wysokość renty z tytu-
łu niezdolności do pracy przysługująca z powszech-
nego systemu emerytalno-rentowego w 2006 r. wy-
nosiła 989,19 zł, a najniższa renta z tytułu całkowi-
tej niezdolności do pracy od dnia 1 marca 2008 r.
wynosi 636,29 zł, a przysługujący obok renty doda-
tek pielęgnacyjny wynosi 163,15 zł.
Biorąc powyższe pod uwagę, konieczność zacho-
wania proporcji pomiędzy uprawnieniami dla inwa-
lidów wojennych i wojskowych, jak również potrzeby
wielu grup społecznych utrzymujących się z niskich
dochodów, w tym przede wszystkim emerytów i ren-
cistów, których uprawnienia wynikają z regulacji
powszechnego systemu emerytalno-rentowego, brak
jest podstaw do podjęcia działań zmierzających do
zmiany obowiązujących zasad dotyczących świad-
czeń zbiegowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie protestu środowiska
nauczycielskiego i rodziców uczniów
wobec skandalicznego zaniedbania
i lekceważenia problemów zdrowotnych
młodego pokolenia Polaków, jakimi są
wady postawy (3178)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Bożeny Kotkowskiej w spra-
wie protestu środowiska nauczycielskiego i rodziców
uczniów wobec skandalicznego zaniedbania i lekce-
ważenia problemów zdrowotnych młodego pokolenia
Polaków, jakim są wady postawy (nr SPS-023-3178/
08), uprzejmie informuję, że:
Współczesne tempo życia i zmieniające się środo-
wisko, w jakim żyje człowiek, są głównymi przyczy-
nami powstawania niekorzystnych zmian w posta-
wie ciała. Podstawowym czynnikiem determinują-
cym występowanie wad postawy i skolioz wśród po-
pulacji młodzieży szkolnej jest siedzący tryb życia.
Z badań nad kondycją fizyczną tej grupy wiekowej
wynika, że spadek udziału aktywności fizycznej
w życiu współczesnego pokolenia jest szybszy od
możliwości jego wyrównywania w procesie szkolne-
go wychowania fizycznego.
Niepokoi pogarszająca się sprawność fizyczna
dzieci i młodzieży, ale przede wszystkim rosnący od-
setek uczniów zwalnianych z zajęć wychowania fi-
zycznego nie tylko przez lekarzy, ale i rodziców.
Z informacji kuratorów oświaty wynika, że nie-
mal co drugi uczeń korzystał ze zwolnienia z zajęć
wychowania fizycznego. Dwukrotnie częściej ze
zwolnień korzystają uczennice niż uczniowie. Zjawi-
sko nasila się w klasach starszych. Liczba zwolnień
całorocznych sięga kilkunastu procent populacji.
Ministerstwo Edukacji Narodowej uznaje celo-
wość i konieczność uaktywnienia ruchowego społe-
czeństwa, jak również przeciwdziałania wadom po-
stawy dzieci i młodzieży. Stąd też zajęcia korekcyj-
no-wyrównawcze zostały włączone do form fakulta-
tywnych realizacji czwartej godziny wychowania fi-
zycznego. Zajęcia te mogą być realizowane m.in.
w formie zajęć sportowych i rekreacyjnych, gier i za-
baw ruchowych, zajęć korekcyjno-wyrównawczych,
aktywnych form turystyki. Ćwiczenia korekcyjne są
i mogą być organizowane tylko w tych szkołach,
w których są przygotowani specjaliści do prowadze-
nia takich zajęć.
Za wychowanie fizyczne realizowane w szkole
oraz wszelkie formy aktywności ruchowej uczniów
odpowiada kierownictwo szkoły. Stworzenie warun-
ków do systematycznej aktywności ruchowej dla
wszystkich uczniów jest obowiązkiem każdej szkoły
705
i każdego nauczyciela. Profilaktyka wad postawy
dzieci i młodzieży prowadzona jest przede wszyst-
kim w formie gimnastyki korekcyjnej, realizowanej
w ramach wychowania fizycznego.
Przepisy określające obowiązujący obecnie wy-
miar zajęć wychowania fizycznego dla uczniów szkół
podstawowych, gimnazjów i szkół ponadgimnazjal-
nych zawarte są w ustawie z dnia 18 stycznia 1996 r.
o kulturze fizycznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 81, poz. 889,
z późn. zm.). Przepisami art. 43 pkt 2 ustawy z dnia
22 grudnia 2000 r. o zmianie niektórych upoważ-
nień ustawowych do wydawania aktów normatyw-
nych oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. z 2000 r.
Nr 120, poz. 1268) zmieniono brzmienie art. 22 ust. 2
ustawy o systemie oświaty, wykreślając odrębne
upoważnienie dla ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania do określania tych kwestii
w oddzielnym akcie normatywnym. Wymagania
ustawowe dotyczące obowiązkowego wymiaru go-
dzin wychowania fizycznego mają swoje odzwiercie-
dlenie w załącznikach do rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lutego 2002 r.
w sprawie ramowych planów nauczania w szkołach
publicznych (Dz. U. 02.15.142, z późn. zm.), określa-
jących obowiązkowy wymiar zajęć edukacyjnych
z każdego przedmiotu, w tym również z wychowa-
nia fizycznego dla każdego etapu edukacyjnego.
Wobec powyższego wprowadzenie zmian w tygo-
dniowej liczbie godzin lekcyjnych wychowania fi-
zycznego musi być poprzedzone nowelizacją art. 19
i art. 61 ustawy z dnia 18 stycznia 1996 r. o kulturze
fizycznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 81, poz. 889, z późn.
zm.) pozostającej w kompetencji ministra sportu.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Marciniak
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Zdzisławy Janowskiej
w sprawie dyskryminowania Wietnamczyków
przy przyznawaniu polskich wiz
w celu podjęcia nauki w Polsce (3179)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Zdzisławy Janowskiej (pismo nr
SPS-023-3179/08 z dnia 20 maja 2008 r.) w sprawie
dyskryminowania obywateli Socjalistycznej Republi-
ki Wietnamu przy przyznawaniu wiz w celu podjęcia
nauki w Polsce, uprzejmie informuję, co następuje:
Ministerstwo Spraw Zagranicznych ponawia za-
pewnienie, że wszystkie polskie urzędy konsularne
706
przy rozpatrywaniu wniosków wizowych składa-
nych przez cudzoziemców stosują wobec obywateli
wszystkich państw jednolite wymagania wynikają-
ce z zapisów ustawy o cudzoziemcach z dnia 13 czerw-
ca 2003 r. Wnioski wizowe w celu podjęcia studiów
w Polsce podlegają tym samym wymogom. Kon-
sulowie RP mają obowiązek wnikliwego rozpa-
trywania aplikacji wizowych obcokrajowców pod
względem spełniania wszystkich kryteriów doty-
czących deklarowanego celu i wnioskowanego ro-
dzaju wizy.
Zgodnie z postanowieniami powyższej ustawy
decyzja konsula o odmowie wydania wizy jest osta-
teczna i nie podlega zaskarżeniu. Na żądanie osoby
wnioskującej konsul może ją poinformować o przy-
czynach decyzji odmownej. Ministerstwo Spraw Za-
granicznych nie ma uprawnień do wpływania na de-
cyzje wizowe podejmowane przez konsulów.
Niestety częste są przypadki, iż osoby wniosku-
jące o polską wizę, w tym deklarujące jako cel podję-
cie nauki w Polsce, nie spełniają wszystkich nie-
zbędnych kryteriów i konsul zmuszony jest do wy-
dania decyzji odmownej, gdyż w przeciwnym razie
ponosi odpowiedzialność za nieprzestrzeganie prze-
pisów prawa, w tym postanowień ww. ustawy.
W tym względzie Ambasada RP w Hanoi nie sto-
suje praktyk dyskryminacyjnych wobec obywateli
Socjalistycznej Republiki Wietnamu, a przy rozpa-
trywaniu wniosków wizowych, również w celu pod-
jęcia studiów w Polsce, kieruje się wyłącznie wzglę-
dami merytorycznymi i przepisami prawa polskiego.
Urząd konsularny w Hanoi wydaje wizy w celu pod-
jęcia studiów tym obywatelom wietnamskim, którzy
spełniają wymogi jej uzyskania.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych jest jednym
z organów państwowych odpowiedzialnych za reali-
zację problematyki wizowej i przyjazdu obcokrajow-
ców do Polski. Politykę państwa w tym zakresie
określają przepisy ustawodawstwa polskiego uchwa-
lane przez organa ustawodawcze RP.
Warto nadmienić, iż Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych otrzymuje informacje zarówno od Straży
Granicznej, jak i innych instytucji krajowych, mają-
cych w swoich kompetencjach sprawowanie kontroli
legalności pobytu cudzoziemców na terenie RP, iż
nasila się tendencja, że obywatele innych państw,
w tym również część obywateli wietnamskich, zgła-
szając przy składaniu wniosku o wizę wjazdową do
Polski zamiar podjęcia studiów w Polsce, traktuje to
jako drogę do nielegalnej emigracji do Polski oraz
innych państw członkowskich Schengen. Wiele osób
nie podejmuje studiów w Polsce, lecz mimo iż otrzy-
mana wiza nie upoważnia ich do pobytu w charakte-
rze turystycznym lub pobytu związanego z podejmo-
waniem pracy, osoby te pozostają na terytorium RP
również po upływie ważności wizy.
Należy mieć również na względzie, iż od czasu
przystąpienia Polski 21 grudnia 2007 r. do strefy
Schengen została zniesiona kontrola na granicach
wewnętrznych Polski z państwami członkowskimi,
tak więc udzielenie zezwolenia na wjazd i pobyt
cudzoziemców na terytorium Polski implikuje
współodpowiedzialność strony polskiej w tym za-
kresie w odniesieniu do całego obszaru państw
członkowskich.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
w sprawie realizacji „Programu budowy
zbiornika wodnego Świnna Poręba
w latach 2006–2010” (3180)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Anny Paluch, przekazaną przy pi-
śmie znak: SPS-023-3180/08 z dnia 23 maja 2008 r.,
w sprawie realizacji programu wieloletniego pn.:
„Program budowy zbiornika wodnego Świnna Porę-
ba w latach 2006–2010”, poniżej przedstawiam na-
stępujące informacje.
Środki na realizację „Programu budowy zbiorni-
ka wodnego Świnna Poręba” zostały zaplanowane
w kwocie znacznie niższej niż przewiduje ustawa
z dnia 4 marca 2005 r. o ustanowieniu programu
wieloletniego „Program budowy zbiornika wodnego
Świnna Poręba w latach 2006–2010”, na wniosek in-
westora. Wynikało to z ograniczenia możliwości re-
alizacyjnych w roku 2008, spowodowanych po-
wszechnie występującymi problemami w trakcie po-
stępowań przetargowych, oraz przedłużającymi się
procedurami pozyskiwania decyzji administracyj-
nych. W szczególności:
— Postępowanie przetargowe na „Sporządzenie
koncepcji, projektu budowlanego i wykonawczego na
przełożenie linii kolejowej Kraków –Zakopane odc.
Stryszów–Zembrzyce wraz z drogą publiczną klasy
L” w wyniku protestów i odwołań do zespołu arbi-
trów w Warszawie trwało około 5 miesięcy. Spowo-
dowało to opóźnienie w sporządzeniu dokumentacji
projektowej, skutkujące ze względów technologicz-
nych przesunięciem terminu rozpoczęcia robót bu-
dowlanych.
— Następstwem opóźnienia rozstrzygnięcia ww.
przetargu jest wstrzymanie prac projektowych dla
końcowego etapu przełożenia drogi krajowej nr 28,
przebiegającej równolegle do projektowanej linii ko-
lejowej i częściowo w nasypie po trasie istniejącego,
czynnego szlaku kolejowego (podlegającego rozbiór-

ce po przełożeniu linii kolejowej). Dyrekcja PKP uza-
leżnia uzgodnienie rozwiązań projektowych przełoże-
nia następnego odcinka drogi krajowej nr 28 od ter-
minów realizacji i uzgodnienia etapów przełożenia
linii kolejowej na odcinku Stryszów–Zembrzyce. Ter-
min wznowienia prac projektowych to listopad 2008 r.,
natomiast realizacja dokończenia przełożenia drogi
– po rozbiórce istniejącej linii kolejowej.
— Kolejnym następstwem opóźnienia rozstrzy-
gnięcia ww. przetargu jest odsunięcie w czasie ter-
minu zakończenia budowy elektrowni z uwagi na
okresy gwarancyjne dostarczanych turbozespołów.
Okresy gwarancji są ściśle powiązane z datą rozpo-
częcia napełniania zbiornika i możliwością prze-
prowadzenia prób rozruchowych (data progowa to
zakończenie przełożeniem linii kolejowej i drogi
krajowej).
— Brak oferentów na wykonanie zlecanych
w drodze przetargów prac projektowych:
— dokumentacja Ośrodka Zarybieniowego
– 2 postępowania nie przyniosły rezultatu, rozpisa-
no trzeci przetarg, wykonawcę wyłoniono dopiero
we wrześniu 2007r.;
— dokumentacja na wykonanie „Rybaczówki”
– wykonawcę wyłoniono dopiero w drugim postępo-
waniu w lipcu 2007 r.;
— dokumentacja drogi gminnej Zielona–Zapoto-
cze – wykonawcę wyłoniono w drugim postępowa-
niu w październiku 2007 r.
Z podanych wyżej powodów będą musiały zostać
wprowadzone zmiany w ustawie z dnia 4 marca
2005 r. Planowałem, że nastąpi to po zakończeniu
aktualizacji planów i rozwiązań technicznych. Bio-
rąc pod uwagę powyższe fakty i okoliczności, zaist-
nieje konieczność przedłużenia realizacji inwestycji
o 2 lata.
W ostatnich dniach do laski marszałkowskiej zo-
stał wniesiony poselski projekt ustawy o zmianie usta-
wy o ustanowieniu programu wieloletniego „Program
budowy zbiornika wodnego Świnna Poręba w latach
2006–2010”, zwiększający nakłady budżetu państwa
na Zadanie IV: Ochrona zlewni zbiornika, i przedłuża-
jący termin realizacji do roku 2012.
Na 2009 r. w formularzu planistycznym RZ-5 do
projektu budżetu państwa zostały zaplanowane, na
wniosek inwestora, środki na budowę zbiornika
w wysokości 235 000 tys. zł w poz. cen 2008, zgodnie
z ustawą.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
707
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Krzysztofa Matyjaszczyka
i Wacława Martyniuka
w sprawie budowy w Polsce kolei
dużych prędkości (3181)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów w odpowiedzi na interpela-
cję (pismo nr SPS-023-3181/08) posłów Krzysztofa
Matyjaszczyka i Wacława Martyniuka w sprawie
budowy w Polsce kolei dużych prędkości uprzejmie
informuję, że zgodnie ze Strategią Rozwoju Kraju
2007–2015, przyjętą przez Radę Ministrów w dniu
29 listopada 2006 r., jednym z głównych zadań jest
zapewnienie dostępności komunikacyjnej Polski, jej
regionów, a szczególnie głównych ośrodków gospo-
darczych. Transport kolejowy ma do odegrania bar-
dzo istotną rolę w tworzeniu strukturalnych pod-
staw trwałego wzrostu gospodarczego.
Z punktu widzenia zrównoważonego rozwoju szcze-
gólnie istotne staje się zachowanie właściwych propor-
cji międzygałęziowych w transporcie, z uwzględnie-
niem dużego udziału gałęzi energooszczędnych,
w szczególności nowoczesnego transportu kolejowego.
Projekt „Polityki transportowej państwa na lata
2007–2020” określa, że wyznacznikiem rozwoju
sektora transportu będzie realizacja czterech prio-
rytetów:
— zwiększenie komunikacyjnej dostępności kra-
ju i wzmocnienie powiązań międzyregionalnych,
— poprawa jakości i dostępności usług transpor-
towych dla obywateli,
— ograniczenie negatywnego wpływu transpor-
tu na środowisko,
— poprawa stanu bezpieczeństwa w transporcie.
Z tych właśnie przyczyn budowa linii kolejo-
wej dużych prędkości jest jednym z priorytetów
w zakresie rozwoju infrastruktury transportowej
w Polsce.
Sukces francuskiego TGV oraz budowa linii du-
żych prędkości w Hiszpanii, Niemczech czy Wiel-
kiej Brytanii pokazują, iż w Polsce zaistniała po-
trzeba radykalnej zmiany w sektorze transportu
kolejowego.
W dniu 20 lutego 2008 r. powołany został zarzą-
dzeniem nr 15 prezesa Rady Ministrów Międzyre-
sortowy Zespół do Spraw Kolei Dużych Prędkości,
który przygotowuje „Program budowy i uruchomie-
nia przewozów kolejami dużych prędkości w Polsce”.
Program będzie zatwierdzony przez Radę Mini-
strów. Przewiduje się, iż nastąpi to w połowie bieżą-
cego roku.
Przyjęto następujące cele strategiczne KDP do
roku 2020, spójne z jej misją i wizją:
708
— sprawne wdrożenie i realizacja programu
KDP;
— umocnienie udziału transportu kolejowego
w przewozach pasażerskich w Polsce;
— skrócenie o połowę czasu przejazdu pomiędzy
największymi miastami w Polsce;
— budowa wizerunku polskiej kolei jako nowo-
czesnego środka transportu;
— uzyskanie bezkonkurencyjnego poziomu bez-
pieczeństwa w transporcie KDP;
— ograniczenie oddziaływania transportu na
środowisko, w tym wpływ KDP na redukcję emisji
CO2 w transporcie pasażerskim.
Celem nadrzędnym „Programu budowy i uru-
chomienia kolei dużych prędkości w Polsce” jest
stworzenie w Polsce systemu przewozów kolejami
dużych prędkości, połączonego z siecią kolejową
Unii Europejskiej. Ponadto realizacja programu
przyczyni się do stworzenia spójnego i efektywnego
systemu transportu kolejowego w Polsce. Przedsię-
wzięcie takie musi być realizowane zgodnie ze szcze-
gółowymi wymaganiami określanymi w dokumen-
tach programowych polskich i unijnych.
Program dotyczy podjęcia działań zmierzających
do wybudowania i oddania do eksploatacji linii dużej
prędkości (prędkości powyżej 250 km/h) Warszawa–
–Łódź–Wrocław/Poznań, co umożliwi:
— podniesienie poziomu spójności społecznej,
gospodarczej i przestrzennej, co szczególnie istotne
jest w stosunku do Wrocławia (jest to jedyne mia-
sto wojewódzkie, które nie ma bezpośredniego po-
łączenia kolejowego ze stolicą kraju) i pośrednio
Szczecina,
— zapewnienie obsługi rosnących potrzeb mobil-
ności polskiego społeczeństwa, z uniknięciem zjawi-
ska kongestii w innych gałęziach transportu,
— pełniejsze włączenie się polskiego społeczeń-
stwa i gospodarki w europejskie sieci współpracy go-
spodarczej, naukowej i kulturalnej,
— zdyskontowanie korzystnego położenia geo-
graficznego Polski na głównych międzynarodowych
szlakach transportowych.
W Programie Operacyjnym „Infrastruktura
i środowisko” na lata 2007–2013, na liście projektów
podstawowych w osi priorytetowej VII: Transport
przyjazny środowisku w indykatywnym wykazie in-
dywidualnych projektów dużych ujęto projekt pod
nazwą „Przygotowanie budowy linii dużych prędko-
ści”. Projekt realizowany będzie przy wykorzystaniu
środków Funduszu Spójności i Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego. Orientacyjny koszt
projektu „Przygotowanie budowy linii dużych pręd-
kości” to 287,48 mln PLN, a szacunkowa kwota do-
finansowania wynosi 183,99 mln PLN. Przewidy-
wany okres realizacji prac przygotowawczych to lata
2008–2012.
W ramach tych prac opracowane będzie m.in.
studium wykonalności, które powinno odpowiedzieć
np. na pytanie, jaką trasą zostanie poprowadzona ta
linia. Z prowadzonych dotychczas analiz Centrum
Naukowo-Technicznego Kolejnictwa w Warszawie
wynika, że przy koncentracji na wspomnianej linii
dużej prędkości możliwie największych potoków
ruchu celowe wydaje się, aby nowa linia przecho-
dziła przez rejon Ostrowa Wielkopolskiego i Kali-
sza, zapewniając obsługę komunikacyjną tych
miast. Jednocześnie stworzona zostałaby możli-
wość, aby w dalszej perspektywie, łącznie z działa-
niami inwestycyjnymi realizowanymi obecnie na
liniach stanowiących naturalne przedłużenie pla-
nowanego układu (w tym szczególnie istotne jest po-
łączenie z Centralną Magistralą Kolejową i dalej
w kierunku Krakowa i Katowic, połączenie Poznań–
–Szczecin–Świnoujście–Berlin, Poznań–Kunowice)
oraz inwestycjami planowanymi w przyszłości (np. mo-
dernizacja linii Warszawa–Białystok–Trakiszki,
Warszawa–Lublin–Dorohusk), powstał układ linii
kolejowych, dla których prędkości wynosiłyby 200–
–350 km/godz.
W związku z tym, iż planowana jest budowa no-
wej linii kolejowej, poprowadzonej nowym szlakiem
i spełniającej inne nowe wymagania techniczne,
oraz z uwagi na skalę tej inwestycji (zarówno pod
względem rzeczowym, jak i finansowym) rozpoczę-
cie jej realizacji planowane jest po 2013 r. Wstępne
analizy ekonomiczno-finansowe i społeczno-gospo-
darcze wskazują także, iż planowany przebieg linii
dużych prędkości w układzie „Y” Warszawa–Łódź–
–Wrocław/Poznań ze względu na ekonomiczną efek-
tywność inwestycji jest optymalny. Poza wybudowa-
niem nowej dwutorowej, zelektryfikowanej linii ko-
lejowej o parametrach geometrycznych umożliwiają-
cych jazdę pociągów z prędkością do 350 km/h, na
trasie Warszawa Zachodnia–Łódź Centralna– Ka-
lisz (KDP)–Wrocław Gł. wraz z odgałęzieniem Ka-
lisz (KDP)–Poznań Gł., tzw. Y, wybudowana zosta-
nie także niezbędna infrastruktura towarzysząca,
w tym zasilanie elektroenergetyczne oraz system
kontroli ruchu zgodny z ERTMS poziomu 2. Infra-
struktura będzie spełniała wymagania interopera-
cyjności. Szacunkowa długość nowo budowanych
odcinków linii KDP wynosi 450 km.
Budowie infrastruktury kolejowej będzie towa-
rzyszył zakup lub leasing docelowo 35 składów ze-
spolonych do jazdy z prędkością rzędu 300 km/h.
Istotnym elementem kontraktu na dostawę taboru
będzie budowa w Polsce zaplecza utrzymania tech-
nicznego składów, jak również transfer technologii
umożliwiający wykonywanie utrzymania i obsługi
składów KDP przez polski personel.
Przewiduje się zakup systemów informatycznych
niezbędnych do organizacji ruchu i prowadzenia
eksploatacji, informacji dla podróżnych, rezerwacji
miejsc i sprzedaży biletów.
Odnosząc się natomiast do postulatu w sprawie
budowy jako pierwszego odcinka linii kolejowych
dużych prędkości odcinka łączącego Warszawę z Ka-
towicami i Krakowem, wyjaśniam, iż trudno podzie-
lić tę opinię. Centralna Magistrala Kolejowa łącząca
Warszawę ze Śląskiem i Małopolską jest jedną z kil-

ku linii kolejowych o najlepszych parametrach tech-
niczno-ruchowych w kraju, która od wielu lat za-
pewnia kursowanie pociągów z największą na sieci
kolejowej prędkością. Z tego właśnie względu plano-
wane jest wybudowanie łącznika pomiędzy linią du-
żych prędkości Warszawa–Wrocław/Poznań, aby
– jak wspomniano wyżej – w połączeniu z innymi
modernizowanymi obecnie liniami kolejowymi stwo-
rzyć układ linii kolejowych o prędkościach powyżej
200 km/h.
Niezależnie od tego obecnie realizowana jest mo-
dernizacja linii nr 4 E65 na odcinku Grodzisk Mazo-
wiecki–Zawiercie. Odcinek ten stanowi część mię-
dzynarodowego ciągu Gdynia–Warszawa–Wiedeń–
–Rijeka. Cała linia objęta jest umową europejską
o głównych międzynarodowych liniach kolejowych
(AGC) oraz umową o ważniejszych międzynarodo-
wych liniach transportu kombinowanego i obiektach
towarzyszących (AGTC) oraz dyrektywami Unii
Europejskiej. W raporcie TINA odcinek linii CMK
ujęty jest jako linia do dużych prędkości. Ponadto
leży w korytarzu VI objętym priorytetami kreteń-
skimi II i III poziomu, ustalonymi na konferencji
ministrów transportu na Krecie w 1994 r. Ciąg, bie-
gnąc przez całą długość kraju, łączy duże aglomera-
cje o znaczeniu ogólnokrajowym na południu i pół-
nocy kraju. Posiada geometrię trasy umożliwiającą
prowadzenie ruchu pociągów z prędkościami 200/
250/300 km/h. Celem modernizacji jest dostosowa-
nie parametrów linii do wymogów podpisanych
umów międzynarodowych dla linii dużych prędko-
ści oraz poprawy obecnej oferty przewozowej. Doko-
nane oceny pośrednie i bezpośrednie stanu na-
wierzchni kolejowej, obiektów i urządzeń wykazały
postępującą degradację linii, co w konsekwencji
może powodować wprowadzanie ograniczeń prędko-
ści jazdy pociągów, a tym samym załamanie rozkła-
du jazdy w połączeniach pomiędzy aglomeracjami
warszawską, krakowską, katowicką i w połącze-
niach międzynarodowych.
Linia ta na odcinku Grodzisk Mazowiecki–Za-
wiercie o długości 224 km została wybudowana
w latach 1971– 976. Modernizacja jej prowadzona
jest od 1995 r. i ma na celu przede wszystkim likwi-
dację punktowych ograniczeń prędkości. Do końca
1995 r. finansowanie modernizacji odbywało się ze
środków własnych przedsiębiorstwa PKP, a od roku
1996 – ze środków budżetowych. Realizację moder-
nizacji podzielono na dwa etapy.
Etap I – obejmuje modernizację w latach 1995–
–2010 w całości planowaną do sfinansowania z bu-
dżetu państwa. Wartość kosztorysowa zadania (po-
ziom cen 2008 r.) wynosi 1 042 886 tys. zł, z czego
środki budżetowe to kwota 917 974 tys. zł, a pozo-
stała kwota to środki własne PKP PLK SA. Na rok
2009 zostały zaplanowane środki budżetowe w wy-
sokości 183 800 tys. zł.
Realizacja Etapu I pozwoli na uzyskanie nastę-
pujących efektów:
709
— rehabilitację linii do prędkości V= 160 km/h
z dostosowaniem na odcinku linii Knapówka–Psa-
ry–Góra Włodowska zmodernizowanych elementów
infrastruktury do prędkości V= 200/250/300 km/h,
— uzyskanie poprawy bezpieczeństwa ruchu ko-
lejowego,
— skrócenie czasu jazdy,
— poprawa komfortu podróży,
— wzrost atrakcyjności oferty przewozowej.
W ramach kwoty 183 800 tys. zł planowanej na
2009 rok zakłada się:
1) wymianę nawierzchni kolejowej ze wzmocnie-
niem górnej warstwy podtorza na szlaku Psary–Gó-
ra Włodowska w torze nr 1,
2) modernizację obiektów inżynieryjnych na od-
cinku Olszamowice–Włoszczowa–Psary–Góra Wło-
dowska–Zawiercie – 15 obiektów,
3) modernizację przepustów kolejowych na szla-
ku Psary–Góra Włodowska (dokończenie robót roz-
poczętych w 2008 r.),
4) modernizację sieci trakcyjnej na odcinku
Włoszczowa–Knapówka w torze nr 1,
5) przebudowę głowic rozjazdowych na stacji
Zawiercie,
6) likwidację przejazdów kategorii A i B (6 sztuk)
z budową dróg równoległych, w tym budowę 3 wia-
duktów,
7) opracowanie dokumentacji projektowej na za-
kres robót do realizacji w 2009 i 2010 r.
Przedstawiony program modernizacji linii CMK
w ramach ww. kwoty stanowi planowany efekt rze-
czowy na rok 2009, a wykonanie powyższego zakre-
su robót stanowić będzie kolejny etap przystosowa-
nia tej linii do prędkości V� 250 km/h, łącznie z nie-
zbędną infrastrukturą. Odcinek ten stanowić będzie
bazę dla dalszych badań nowych rozwiązań w infra-
strukturze i taborze w polskich warunkach eksplo-
atacyjnych.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Lipińskiego
w sprawie zapewnienia bezpieczeństwa osób
przebywających w górach (3182)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3182/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Adama Lipińskiego z dnia 8 maja 2008 r.
710
w sprawie zapewnienia bezpieczeństwa osób przeby-
wających w górach, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
W związku z nadzorem nad ratownictwem gór-
skim minister spraw wewnętrznych i administracji,
w ramach dotacji na rok 2008, zawarł z Górskim
Ochotniczym Pogotowiem Ratunkowym umowę na
kwotę 6320 tys. zł na realizację zadania publicznego
z zakresu ratownictwa górskiego, mającego na celu
zapewnienie służby ratowniczej w okresie styczeń–
–grudzień 2008 r. W ramach wskazanej dotacji Kar-
konoska Grupa Regionalna GOPR, zabezpieczająca
rejon Sudetów Zachodnich, otrzymała 216 240 zł.
W celu wykonania zadań statutowych, organizacja
ta zatrudnia kilku zawodowych ratowników gór-
skich, których działania ratownicze aktywnie wspie-
rane są przez odpowiednio przeszkolonych 139 ra-
towników – ochotników. Grupa ta posiada profesjo-
nalny sprzęt ratowniczy, co zapewnia wysoki poziom
bezpieczeństwa osobom przebywającym na terenie
jej działania. Podkreślić należy, że ze sprawozdania
karkonoskiej grupy za I kwartał 2008 r. wynika, iż
ww. zadanie zostało wykonane poprawnie i nie na-
stąpiły żadne trudności w jego realizacji.
Zgodnie z art. 54 ust. 1 ustawy z dnia 18 stycznia
1996 r. o kulturze fizycznej (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 226, poz. 1675, z późn. zm.) zapewnienie bezpie-
czeństwa osób przebywających w górach należy do
organów administracji rządowej i organów jedno-
stek samorządu terytorialnego, dyrekcji parków na-
rodowych, a także do osób prawnych i fizycznych
prowadzących w górach działalność w zakresie kul-
tury fizycznej. Organizowanie pomocy oraz ratowa-
nie osób, które uległy wypadkowi lub są narażone
na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia w gó-
rach, w świetle art. 55 ust. 1 ww. ustawy, należy
w szczególności do Górskiego Ochotniczego Pogoto-
wia Ratunkowego oraz Tatrzańskiego Ochotniczego
Pogotowia Ratunkowego – specjalistycznych stowa-
rzyszeń o zasięgu ogólnokrajowym – w zakresie
określonym w statutach tych organizacji.
Wyżej cytowana ustawa zawiera upoważnienie
dla ministra właściwego do spraw wewnętrznych,
w którego zakresie działania, na mocy art. 29 ust. 1
pkt 7 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o działach
administracji rządowej (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz. 437, z późn. zm.) pozostaje nadzór nad ratow-
nictwem górskim i wodnym, do wydania w porozu-
mieniu z ministrem właściwym do spraw kultury
fizycznej i sportu rozporządzenia określającego
szczegółowy zakres obowiązków i uprawnień specja-
listycznych organizacji ratowniczych, warunki ich
wykonywania przez inne organizacje ratownicze,
a także rodzaj i wysokość świadczeń przysługują-
cych ratownikom górskim i wodnym w związku
z udziałem w akcji ratowniczej (vide: art. 55 ust. 3
ww. ustawy).
W myśl § 6 rozporządzenia ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z dnia 12 listopada 2002 r.
(Dz. U. Nr 193, poz. 1624) organizacje inne niż
GOPR, TOPR oraz WOPR (organizacje ratownicze,
mające status stowarzyszeń), mogą wykonywać obo-
wiązki i uprawnienia tych organizacji za zgodą mi-
nistra właściwego do spraw wewnętrznych, jeżeli:
1) obszar, na którym ma być prowadzona działal-
ność ratownicza, nie jest wystarczająco zabezpieczo-
ny przez GOPR, TOPR, WOPR, albo stowarzysze-
nia te nie są w stanie go zabezpieczyć;
2) posiadają kadrę ratowników z uprawnieniami
specjalistycznymi zweryfikowanymi przez GOPR,
TOPR, WOPR;
3) posiadają siedzibę, własny sprzęt specjalistycz-
ny, środki transportu i łączności;
4) wskażą źródła finansowania planowanej dzia-
łalności;
5) przedstawią opinię co do celowości wykonywa-
nia obowiązków i uprawnień właściwego wojewody
i organu administracji samorządowej, a w przypad-
ku prowadzenia działalności na obszarze parku na-
rodowego ponadto opinię dyrektora parku.
Minister właściwy do spraw wewnętrznych może
wyrazić w drodze decyzji zgodę na wykonywanie
obowiązków i uprawnień ratowniczych przez inną
niż GOPR, TOPR lub WOPR organizację ratowni-
czą – na wniosek tej organizacji – po zasięgnięciu
opinii właściwej specjalistycznej organizacji ratow-
niczej, pod warunkiem, że dana organizacja spełni
niezbędne przesłanki określone w cytowanym wyżej
rozporządzeniu.
Podkreślić należy, że z dokumentacji posiadanej
przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji wynika, że od 2002 r. − od kiedy nadzór nad
ratownictwem górskim sprawuje minister spraw
wewnętrznych i administracji − inne niż GOPR lub
TOPR organizacje ratownicze nie występowały do
ministra spraw wewnętrznych i administracji z wnio-
skiem o wydanie zgody na prowadzenie działalności
ratowniczej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zarządze-
niem nr 46 ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji z dnia 28 maja 2008 r. została reaktywowana
Rada ds. Ratownictwa Ochotniczego, w skład której
wchodzą przedstawiciele specjalistycznych organi-
zacji ratowniczych i innych organizacji pozarządo-
wych, zaproszonych przez przewodniczącego rady.
Na forum rady będą dyskutowane również kwe-
stie dotyczące uproszczenia procedur mających
wpływ na bezpieczeństwo obywateli, czy też doko-
nania ewentualnych zmian przepisów prawa w za-
kresie poruszanym przez pana posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie Bydgosko-Toruńskiego Obszaru
Metropolitalnego (3183)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3183/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Zbigniewa Girzyńskiego z dnia 6 maja 2008 r.
w sprawie ustanowienia bydgosko-toruńskiego ob-
szaru metropolitalnego uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że problematyka
rozwoju aglomeracji i metropolii pozostaje w zakre-
sie zainteresowania rządu. Ważnym założeniem po-
dejmowanych działań jest uporządkowanie podziału
kompetencji między administracją rządową i samo-
rządową oraz wdrożenie instrumentów wspierają-
cych rozwój tych obszarów. Powyższy cel rząd pra-
gnie realizować we współpracy z organizacjami sa-
morządu terytorialnego oraz innymi podmiotami
bezpośrednio zainteresowanymi poszczególnymi
aspektami materii administracji publicznej.
Obowiązujące przepisy prawa umożliwiają różne
formy współpracy jednostek samorządu terytorial-
nego. Niemniej praktyczne doświadczenia dotyczące
obszarów metropolitalnych, tj. układów przestrzen-
nych składających się z dużego miasta oraz otaczają-
cych go terenów ściśle z nim funkcjonalnie powiąza-
nych, wskazują, iż uregulowania te mogą okazać się
niewystarczające i nie w pełni wykorzystane. Dlate-
go też celowym pozostaje wypracowanie rozwiązań
w przedmiocie funkcjonowania obszarów metropoli-
talnych. Preferowanym rozwiązaniem systemowym
jest ustawa, jako generalny akt prawny dla wszyst-
kich obszarów metropolitalnych, z ewentualną moż-
liwością doprecyzowania kwestii ustrojowych przez
same metropolie.
W ramach prowadzonych prac przygotowano dia-
gnozę problemów rozwoju obszarów metropolitar-
nych i rekomendacji delimitacji obszarów metropoli-
tarnych w Polsce, która objęła m.in.: zarys procesów
metropolizacji w Polsce, klasyfikację ośrodków me-
tropolitarnych, ośrodki metropolitarne w systemie
osadniczym Polski, kryteria i wskaźniki delimitacji
obszarów metropolitarnych w ujęciu wariantowym,
potencjalne obszary metropolitarne w Polsce (pod-
stawowa charakterystyka) oraz ograniczenia rozwo-
ju obszarów metropolitarnych i możliwości wyko-
rzystania ich potencjału społeczno-gospodarczego.
Podkreślenia wymaga, że w dniu 28 maja 2008 r.
na posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorzą-
du Terytorialnego został zaprezentowany wstępny
projekt ustawy o rozwoju miast i obszarach metro-
politalnych (tekst dokumentu dostępny na stronach
711
internetowych MSWiA – www.mswia.gov.pl zakład-
ka aktualności: 28.05.2008 – „Trzeci, decydujący
krok na rzecz samorządu terytorialnego” – uroczy-
ste posiedzenie KWRiST).
Przedmiotowy projekt zakłada aktywne wspie-
ranie rozwoju miast, wobec których można stwier-
dzić, że wsparcie to wpłynie szczególnie korzystnie
na rozwój gospodarczy kraju i na zmniejszenie dy-
stansu rozwojowego dzielącego Polskę od innych
państw Unii Europejskiej. W szczególności zaś
wsparcie to prowadzić ma do wzrostu konkurencyj-
ności i innowacyjności gospodarki oraz rozwoju
opartego na wiedzy, a także poprawy stanu infra-
struktury technicznej i społecznej (w tym przyspie-
szenia rozbudowy infrastruktury komunikacyjnej
o znaczeniu ogólnokrajowym i regionalnym). Istot-
ną kwestią jest również podniesienie spójności tery-
torialnej danego obszaru, a także wpływ wskazane-
go wyżej wsparcia na istotny wzrost roli Polski w re-
lacjach transgranicznych, międzynarodowych lub
europejskich.
Powyższe odnosi się w szczególności do metropo-
lii o znaczeniu europejskim i krajowym: m.st. War-
szawa, czternaście miast na prawach powiatu wspól-
nie tworzących metropolię górnośląską (katowicką)
„Silesia”, Łódź, Kraków, trzy miasta na prawach po-
wiatu wspólnie tworzące metropolię trójmiejską
(gdańską), Wrocław i Poznań, a także rozwiniętych
metropolii o znaczeniu regionalnym: Bydgoszcz i To-
ruń (metropolia bydgosko-toruńska) oraz Szczecin,
a także Lublin, Białystok i Rzeszów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie kampanii reklamowej
Narodowej Strategii Spójności (3184)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Zbigniewa Girzyńskiego
przekazaną pismem z dnia 20 maja br., znak SPS-
-023-3184/08, dotyczącą kampanii poświęconej Na-
rodowej Strategii Spójności, uprzejmie informuję, co
następuje:
1. Ile pieniędzy zamierza przeznaczyć Minister-
stwo Rozwoju Regionalnego na akcję promocyjną
Narodowej Strategii Spójności w roku 2008?
W latach 2004–2008 Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego pełni funkcję Instytucji Zarządzającej
Podstawami Wsparcia Wspólnoty oraz instytucji za-
rządzającej programami: sektorowych programów
712
operacyjnych: „Wzrost konkurencyjności przedsię-
biorstw”, „Rozwój zasobów ludzkich”, „Transport”,
programem „Pomoc techniczna”, Zintegrowanym
Programem Operacyjnym Rozwoju Regionalnego
oraz Funduszem Spójności. Analogicznie w okresie
programowania 2007–2013 MRR pełni funkcję: In-
stytucji Koordynującej Narodowych Strategicznych
Ram Odniesienia oraz Instytucji Zarządzającej pro-
gramami: „Kapitał ludzki”, „Innowacyjna gospo-
darka”, „Infrastruktura i środowisko”, „Rozwój Pol-
ski wschodniej”, „Pomoc techniczna”. Nakłada to na
MRR szereg zadań związanych z informacją i pro-
mocją. Na ten cel wyodrębnione są środki z fundu-
szy europejskich (w większości z Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego, ale także z Europej-
skiego Funduszu Społecznego).
W szczególności na cele komunikacyjne o cha-
rakterze horyzontalnym wyodrębniona została
część środków Programu Operacyjnego „Pomoc
techniczna” (PO PT) oraz komponenty pomocy tech-
nicznej w poszczególnych programach (na działania
związane z danym programem operacyjnym). Na
lata 2007–2013 PO PT został po kilkumiesięcznych
negocjacjach zaakceptowany w dn. 25 lipca 2007 r.
przez Komisję Europejską, a następnie we wrześniu
2007 r. przyjęty przez Radę Ministrów. Poprzedni
program pomocy technicznej na lata 2004–2006
także był akceptowany przez KE oraz Radę Mini-
strów. Oba programy były także konsultowane ze
społeczeństwem i partnerami społecznymi i gospo-
darczymi (otwarte konsultacje społeczne).
Wysokość środków na działania informacyjne
i promocyjne w ramach PO PT 2007–2013 wynosi
77 882 353 euro, z czego 85% pochodzi z Europej-
skiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, a 15%
z budżetu państwa. Kwota przeznaczona na promo-
cję i informację w ramach PO PT stanowi ok. 15%
budżetu tego programu. Program Operacyjny „Po-
moc techniczna” 2007–2013 w całości przeznaczony
jest na wsparcie wszystkich horyzontalnych działań
i procesów z zakresu przygotowania, zarządzania,
wdrażania, monitorowania, oceny i kontroli realiza-
cji Narodowej Strategii Spójności, a także z zakresu
wsparcia przygotowania projektów oraz rozpo-
wszechniania informacji i promocji operacji fundu-
szy strukturalnych w Polsce.
Środki przeznaczone na informację i promocję
w ramach komponentów pomocy technicznej w po-
szczególnych zarządzanych przez MRR programach
krajowych wynoszą odpowiednio:
Wydatki na
% wydatków
Alokacja infor., prom.
Program
programu w Euro i szkolenia
na info-promo
w programie
w Euro
PO IiŚ 27 913 683 774,00 26 756 872,00 0,10
PO RPW 2 273 793 750,00 16 050 308,80 0,71
PO KL 9 707 176 000,00 68 500 000,00 0,71
PO IG 8 254 885 280,00 36 500 000,00 0,44
W 2008 r. na działania promocyjne o charakterze
horyzontalnym dotyczące Narodowej Strategii Spójno-
ści IK NSRO zamierza przeznaczyć około 12 mln zł.
2. Jakie formy ma przybierać akcja reklamowa?
Podstawowe kierunki i narzędzia komunikacji
określa „Strategia komunikacji funduszy europej-
skich” w ramach Narodowej Strategii Spójności na
lata 2007–2013 (dostępna na stronie www.fundusze-
europejskie.gov.pl) oraz plany komunikacji poszcze-
gólnych programów operacyjnych.
Dobór narzędzi jest dostosowany do rodzaju ko-
munikatu oraz do danej grupy docelowej. Zgodnie
z rozporządzeniem Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia
11 lipca 2006 r. ustanawiającym przepisy ogólne do-
tyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regional-
nego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz
Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie
(WE) nr 1260/1999 oraz rozporządzeniem Komisji
(WE) nr 1828/2006 z dnia 8 grudnia 2006 r., usta-
nawiającym przepisy wprowadzające w życie zapisy
rozporządzenia Rady 1083/2006 w zakresie wdraża-
nia Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalne-
go, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Fun-
duszu Spójności (dalej zwane rozporządzeniem im-
plementacyjnym) instytucje zarządzające są zobo-
wiązane minimum do:
— przeprowadzenia kampanii informacyjnej po-
święconej uruchomieniu programu,
— corocznej kampanii informacyjnej poświęco-
nej efektom programu lub kilku programów,
— umieszczenia przed siedzibą każdej instytucji
zarządzającej flagi Unii Europejskiej na okres jedne-
go tygodnia od dnia 9 maja.
Ponadto z budżetu pomocy technicznej finanso-
wane są m.in:
— akcje szkoleniowe i edukacyjne dla beneficjen-
tów i potencjalnych beneficjentów,
— funkcjonowanie punktów informacyjnych dla
beneficjentów i potencjalnych beneficjentów,
— konkursy dotacji,
— konferencje, seminaria, warsztaty,
— kampanie outdorowe,
— prowadzenie badań opinii publicznej,
oraz inne inicjatywy informacyjne i promocyjne
wynikające z planów komunikacji. Przy ich doborze
wykorzystywane są m.in. wyniki badań opinii pu-
blicznej.
3. Jakie firmy przygotowują lub przygotowały
materiały promocyjno-reklamowe?
Firmy przygotowujące dla MRR materiały pro-
mocyjne i informacyjne są wybierane zgodnie z pro-
cedurami wynikającymi z ustawy Prawo zamówień
publicznych lub, gdy ustawa nie ma zastosowania,
po uprzednim rozeznaniu rynkowym. Obecnie MRR
nie współpracuje na stałe z żadną firmą reklamową,
choć planowane jest rozpisanie przetargów na tego
typu obsługę.
Kampania Narodowej Strategii Spójności została
przygotowana przez Grupę Eskadra.

4. Ile pieniędzy zostało przekazane firmom re-
klamowych, które przygotowały dla ministerstwa
stosowne materiały?
Koszt emisji reklam w okresie 28 kwietnia–15
maja 2008 r. wyniósł ok. 2 600 000 zł. Koszt zreali-
zowanej pod koniec 2007 r. wizerunkowej kampanii
o charakterze promocyjnym, adresowanej do ogółu
społeczeństwa, wyniósł łącznie (zakup mediów, kre-
acja i produkcja spotów oraz kreacja billboardów)
ok. 4 200 000 zł brutto.
Wartość innych zamówień udzielanych w ramach
przetargów jest informacją publiczną i jest publiko-
wana na stronie www.mrr.gov.pl w Biuletynie Infor-
macji Publicznej.
5. Jakie stacje telewizyjne otrzymały zlecenia
na prezentowanie filmów reklamowych Narodowej
Strategii Spójności?
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego zleciło za-
kup mediów wyspecjalizowanym domom mediowym,
które zaproponowały mix mediów na podstawie
przyjętych przez ministerstwo założeń. Założenia te
zostały opisane w odpowiedzi na pytanie nr 7.
Dotychczas odbyły się dwie kampanie:
1) kampania reklamowa mająca na celu „wpro-
wadzenie na rynek” marki Narodowa Strategia
Spójności 2007–2013:
— liczba spotów – 2 (dla dwóch grup docelowych:
ogółu społeczeństwa i młodzieży),
— okres emisji – 20 grudnia 2007 r. – 29 lutego
2008 r.,
— liczba stacji TV – spot dla grupy podstawowej:
TVN, TVN7, Discovery, TV4, Polsat Sport, TVN24,
At Media, TVP1, TVP2, Polsat (ogółem 43 stacje),
— grupa uzupełniająca: TVN7, TV4, At Media,
Polsat, TVN (ogółem 43 stacje);
2) kampania reklamowa mająca na celu utrwa-
lenie wizerunku marki Narodowa Strategia Spójno-
ści 2007–2013:
— liczba spotów – 1 (grupa docelowa – ogół społe-
czeństwa),
— okres emisji – 28 kwietnia–15 maja 2008 r.,
— liczba stacji TV – TVP, TVN, Polsat, TV4,
TVN7, TVN24, Discovery, National Geographic,
Animal Planet.
6. Ile pieniędzy zostało lub zostanie przekaza-
nych stacjom telewizyjnym (proszę o podanie kwot
odrębnie dla każdej ze stacji telewizyjnej) za emito-
wanie reklam Narodowej Strategii Spójności?
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego nie przeka-
zuje pieniędzy za emitowanie reklam Narodowej
Strategii Spójności bezpośrednio stacjom telewizyj-
nym. Środki są przekazywane wyspecjalizowanym
domom mediowym, które zakupują czas antenowy
zgodnie z parametrami określonymi w założeniach
do przeprowadzenia kampanii reklamowej. Dla Mi-
nisterstwa Rozwoju Regionalnego istotnym czynni-
kiem były dwa kryteria:
— zasięg kampanii ogólnopolski 3+ co najmniej
75% (zasięg efektywny – procent grupy docelowej,
która widziała reklamę, przynajmniej trzy razy tyle,
713
ile potrzeba do jej skutecznego zapamiętania; opisu-
je się go jako np. zasięg 3+), a także
— siła kampanii, określana w GRP (Gross Ra-
ting Point – procent osób w grupie docelowej, które
widziały daną reklamę).
Na podstawie ww. kryteriów oraz uwzględniając
możliwości emisyjne poszczególnych stacji w danym
terminie oraz efektywność kosztową emisji reklam,
domy mediowe zakupiły odpowiedni mix mediów, na
które składały się stacje wymienione w odpowiedzi
na pytanie 5.
Dotychczas na emisje reklam w okresie 20 grud-
nia 2007 r.–29 lutego 2008 r. i 28 kwietnia –15 maja
2008 r. przeznaczono ok. 6,6 mln zł.
7. Jakie kryteria zostały przyjęte przy wyborze
stacji telewizyjnych, którym zlecono emisję materia-
łów reklamowych Narodowej Strategii Spójności?
Zakup mediów na kampanię, która rozpoczęła
się 20 grudnia 2007 r.– 29 lutego 2008 r. został zle-
cony wyspecjalizowanemu domowi mediowemu,
zgodnie z następującymi kryteriami:
— cel komunikacyjny: osiągnięcie co najmniej
60% znajomości wspomaganej programu osiągniętej
w ciągu pierwszego półrocza od startu kampanii,
— cel mediowy: maksymalizacja zasięgu przy za-
łożeniu częstotliwości efektywnej 3+ w szerokiej
grupie docelowej,
— cel marketingowy: cele marketingowe określa
projekt „Strategii komunikacji funduszy europej-
skich w Polsce na lata 2007–2013, dostępny na stro-
nie internetowej http://www.funduszestrukturalne.
gov.pl/PROMOCJA.htm;
— grupy docelowe:
1) wszyscy w wieku 20–64; wykształcenie
średnie+; miesięczny dochód respondenta netto
– 1000 zł+; miejsce zamieszkania: mieszkańcy wsi
i miast liczących 20 000 mieszkańców+ (szeroka
grupa docelowa);
2) studenci, osoby wchodzące na rynek pracy,
przed którymi otwierają się możliwości kariery
i rozwoju zawodowego;
3) grupy poboczne:
— media,
— partnerzy społeczni i gospodarczy,
— instytucje zaangażowane we wdrażanie FE,
— decydenci i liderzy,
— środowiska opiniotwórcze (artyści, sportowcy,
branża reklamowa itp.);
1) zasięg kampanii: ogólnopolski;
2) podział pór dnia: minimum 55% GRP w cza-
sie najwyższej oglądalności 18:30 – 22:30, w week-
end (sobota – niedziela): 17:00 – 23:00;
3) udział pozycji premium w bloku reklamowym:
pierwsza/druga/przedostatnia/ostatnia: 60% GRP,
w tym co najmniej 50% w czasie najwyższej oglądal-
ności;
4) udział dni roboczych v.s. weekend: 60/40 (GRP);
5) dodatkowo w kampanii należało uwzględnić
emisje przy następujących programach: „Szansa na
sukces”, „Duże dzieci”, „Europa da się lubić”, pro-
714
gramy publicystyczne, programy gospodarcze, pro-
gramy finansowe.
Zakup mediów na kampanię, która rozpoczęła
się 28 kwietnia i zakończyła się 15 maja br., został
zlecony wyspecjalizowanemu domowi mediowemu,
zgodnie z następującymi kryteriami:
— cel komunikacyjny: osiągnięcie co najmniej
60% znajomości wspomaganej programu osiągniętej
w ciągu pierwszego półrocza od startu kampanii,
— cel mediowy: maksymalizacja zasięgu przy za-
łożeniu częstotliwości efektywnej 3+ w szerokiej
grupie docelowej,
— cel marketingowy: cele marketingowe określa
projekt Strategii Komunikacji Funduszy Europej-
skich w Polsce na lata 2007-2007, dostępny na stro-
nie internetowej http://www.funduszestrukturalne.
gov.pl/PROMOCJA.htm,
— grupy docelowe: wszyscy w wieku 20–64 lata,
wykształcenie średnie+, dochód na gospodarstwo
domowe CD (tzw średni i wyższy), mieszkańcy miast
(universe 7,799 tys. osób).
Udział poszczególnych stacji do rekomendacji
domu mediowego, przy doborze stacji telewizyjnych
należało uwzględnić ich oglądalność wśród grupy
docelowej.
— zasięg kampanii: ogólnopolski, 3+ co najmniej
75%,
— siła kampanii: 900 GRP w Grupie docelowej,
— podział pór dnia: minimum 55% GRP w czasie
najwyższej oglądalności 18:30–22:30, w weekend
(sobota – niedziela): 17:00–23:00,
— udział pozycji premium w bloku reklamowym:
pierwsza/druga/przedostatnia/ostatnia: 60% GRP,
w tym co najmniej 50% w czasie najwyższej oglądal-
ności,
— udział dni roboczych v.s. weekend: 60/40
(GRP),
— dodatkowo w kampanii należało uwzględnić
emisję przy następujących programach: „Szansa na
sukces”, „Duże dzieci” (1 maja br.), obowiązkowo
wymagana pozycja premium w bloku reklamowym;
pierwsza/ostatnia „Europa da się lubić”, programy
publicystyczne, programy gospodarcze, programy
informacyjne, programy finansowe.
Szanowny Panie Marszałku! Wyrażam nadzieję,
że złożone przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
wyjaśnienia w pełni odpowiadają na pytania zadane
przez pana posła Zbigniewa Girzyńskiego. W przy-
padku dalszych pytań lub wątpliwości jesteśmy goto-
wi do przygotowania kolejnych materiałów.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
w sprawie procedury przeniesienia własności
lokalu użytkowego, będącego jednocześnie
budynkiem wolno stojącym, przez spółdzielnię
mieszkaniową na osobę będącą
członkiem spółdzielni, w oparciu o przepisy
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych (3185)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Girzyńskiego
z dnia 18 kwietnia 2008 r., nr SPS-023-3185/08,
w sprawie procedury przeniesienia własności lokalu
użytkowego, będącego jednocześnie budynkiem wol-
nostojącym, przez spółdzielnię mieszkaniową na
osobę będącą członkiem spółdzielni, w oparciu
o przepisy ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych
z dnia 15 grudnia 2000 r., znowelizowanej ustawą
z dnia 14 czerwca 2007 r., uprzejmie wyjaśniam co
następuje.
Zgodnie z treścią art. 1714 ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.), na pisemne
żądanie członka lub osoby niebędącej członkiem
spółdzielni, którym przysługuje spółdzielcze wła-
snościowe prawo do lokalu, spółdzielnia mieszkanio-
wa jest obowiązana zawrzeć umowę przeniesienia
własności lokalu po dokonaniu:
1) spłaty przypadających na ten lokal części zo-
bowiązań spółdzielni związanych z budową, w tym
w szczególności odpowiedniej części zadłużenia kre-
dytowego spółdzielni wraz z odsetkami;
2) spłaty zadłużenia z tytułu opłat, o których
mowa w art. 4 ust. 1 i 11.
Lokalem, o którym mowa ww. przepisie – stosow-
nie do art. 2 ust. 1 ww. ustawy – może być zarówno
samodzielny lokal mieszkalny, jak i lokal o innym
przeznaczeniu, o którym mowa w przepisach usta-
wy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali (Dz.
U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903). Na powyżej przywoła-
nych zasadach odbywa się przeniesienie własności
lokalu zarówno mieszkalnego, jak i użytkowego.
Ponadto przepisy ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych dotyczące lokali stosuje się do domów
jednorodzinnych. W myśl art. 2 ust. 3 ww. ustawy
domem jednorodzinnym jest dom mieszkalny, jak
również samodzielna część domu bliźniaczego lub
szeregowego przeznaczona przede wszystkim do za-
spokojenia potrzeb mieszkaniowych.
Mając na uwadze powyższe, stwierdzić należy, że
art. 1714 w związku z art. 2 ww. ustawy stosuje się do
ustanawiania własności domów jednorodzinnych,
jeżeli zostało ustanowione do nich uprzednio przez
spółdzielnię mieszkaniową na rzecz członków spół-
dzielcze własnościowe prawo do tego domu. Przepis

ten nie ma zastosowania, jeżeli budowa domu rozpo-
częta została na podstawie art. 235 ustawy Prawo
spółdzielcze, tj. w celu ustanowienia własności domu
po zakończeniu budowy. W celu uregulowania spraw
rozpoczętych, a niezakończonych przed wejściem
w życie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych,
tj. przed dniem 24 kwietnia 2001 r., ustawodawca
zawarł w ww. ustawie w art. 52 stosowne przepisy
przejściowe.
Reasumując, prezentuję stanowisko, że budynek
wolnostojący, w tym pojedynczy lokal użytkowy,
może być przedmiotem przeniesienia własności lo-
kalu na podstawie ww. art. 1714.
Z uwagi na powyższe, odnośnie do pytania doty-
czącego wydania stosownego rozporządzenia uła-
twiającego interpretację zapisów ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych z dnia 15 grudnia 2000 r.
w odniesieniu do procedury przeniesienia własności
lokalu użytkowego, będącego jednocześnie budyn-
kiem wolnostojącym, przez spółdzielnie mieszkanio-
wą na osobę, której przysługuje spółdzielcze własno-
ściowe prawo do tego lokalu, informuję Pana Mar-
szałka, że ustawa o spółdzielniach mieszkaniowych
nie zawiera delegacji do wydania takiego rozporzą-
dzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Czesaka
w sprawie przepisów ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych (3188)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Edwarda Czesaka, posła na Sejm
RP, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
20 maja 2008 r. znak: SPS-023-3188/08, w sprawie
przepisów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych,
uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycz-
nia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.) podstawę opodat-
kowania podatkiem od nieruchomości dla budowli
lub ich części związanych z prowadzeniem działal-
ności gospodarczej stanowi wartość, o której mowa
w przepisach o podatkach dochodowych, ustalona
na dzień 1 stycznia roku podatkowego, stanowiąca
podstawę obliczania amortyzacji w tym roku, niepo-
mniejszona o odpisy amortyzacyjne, a w przypadku
715
budowli całkowicie zamortyzowanych – ich wartość
z dnia 1 stycznia roku, w którym dokonano ostatnie-
go odpisu amortyzacyjnego. Wysokość płaconego po-
datku od nieruchomości od budowli lub ich części
jest zatem uzależniona od prawidłowego ustalenia
ich wartości początkowej, a to powinno być zgodne
z przepisami ustaw: z dnia 26 lipca 1991 r. o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, ze zm.) oraz z dnia 15 lutego 1992 r.
o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze zm.).
Przepisy ww. ustaw o podatkach dochodowych
przewidują określone sposoby ustalania dla celów
podatkowych wartości początkowej składników ma-
jątku podatnika, uzależnione od sposobu ich naby-
cia, w tym: w razie nabycia majątku w wyniku prze-
kształcenia formy prawnej (połączenia albo podzia-
łu podmiotów), w razie nabycia w postaci wkładu
niepieniężnego (aportu) niestanowiącego przedsię-
biorstwa lub jego zorganizowanej części oraz w razie
nabycia przedsiębiorstwa lub jego zorganizowanej
części w drodze wkładu niepieniężnego.
Zgodnie z art. 16g ust. 9 ustawy o podatku do-
chodowym od osób prawnych w razie przekształce-
nia formy prawnej, a także połączenia albo podziału
podmiotów, dokonywanych na podstawie odrębnych
przepisów, wartość początkową środków trwałych
ustala się w wysokości wartości początkowej okre-
ślonej w ewidencji środków trwałych oraz wartości
niematerialnych i prawnych podmiotu przekształco-
nego, połączonego albo podzielonego. Zasadę konty-
nuacji stosuje się również (z wyjątkiem sytuacji gdy
składniki majątku wchodzące w skład wkładu nie-
pieniężnego nie były wprowadzone do ewidencji
środków trwałych) w razie nabycia przedsiębiorstwa
lub jego zorganizowanej części w drodze wkładu nie-
pieniężnego; wartość początkową środków trwałych
ustala się w takim przypadku w wysokości wartości
początkowej określonej w ewidencji środków trwa-
łych oraz wartości niematerialnych i prawnych pro-
wadzonej przez podmiot wnoszący wkład niepienięż-
ny (art. 16g ust. 10a ustawy o podatku dochodowym
od osób prawnych).
Natomiast w razie nabycia w postaci wkładu
niepieniężnego (aportu) niestanowiącego przed-
siębiorstwa lub jego zorganizowanej części za war-
tość początkową środków trwałych uważa się
ustaloną przez podatnika na dzień wniesienia
wkładu wartość poszczególnych środków trwałych
oraz wartości niematerialnych i prawnych, nie
wyższą jednak od ich wartości rynkowej (zgodnie
z art. 16g ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodo-
wym od osób prawnych).
Odpowiednie regulacje w odniesieniu do podat-
ników podatku dochodowego od osób fizycznych za-
warte są w art. 22g ust. 12, art. 22g ust. 14a i art. 22g
ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych.
W granicach określonych właściwymi przepisa-
mi podmioty stosunków cywilnoprawnych mogą do-
716
konywać przekształceń formy prawnej prowadzonej
działalności. W przypadku spółek handlowych odpo-
wiednie zastosowanie będą miały tu przepisy usta-
wy z dnia 15 września 2000 r. Kodeks spółek han-
dlowych (Dz. U. Nr 94, poz. 1037 ze zm.). Konse-
kwencją przekształcenia dokonanego na podstawie
przepisów Kodeksu będzie przewidziany w przepi-
sach ustawy o podatku dochodowym sposób określe-
nia dla celów amortyzacji wartości składników
przejmowanego majątku, tj. na zasadzie kontynu-
acji. Uzasadnieniem dla takiej metody określenia
wartości początkowej jest istota dokonanego prze-
kształcenia, w wyniku którego mamy do czynienia
z tożsamością podmiotu przekształconego i prze-
kształcanego przy jednoczesnej zmianie jego formy
prawnej. Wyrazem przyjętej w tym przypadku zasa-
dy kontynuacji podmiotowej jest art. 553 K.s.h., któ-
ry stanowi, że spółce przekształconej przysługują
wszelkie prawa i obowiązki spółki przekształcanej.
Warunkiem zastosowania zasady kontynuacji
jest wstąpienie przez powstały podmiot we wszelkie
prawa i obowiązki podmiotu przekształconego, połą-
czonego lub podzielonego (art. 16g ust. 18 ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych i odpo-
wiednio art. 22g ust. 22 ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych). W myśl art. 93a ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.) osoba
prawna zawiązana (powstała) w wyniku przekształ-
cenia innej osoby prawnej wstępuje we wszelkie
przewidziane w przepisach prawa podatkowego pra-
wa i obowiązki przekształcanej osoby lub spółki.
W takich przypadkach zasada kontynuacji będzie
miała zastosowanie (z wyjątkiem ww. sytuacji, kie-
dy składniki majątku wchodzące w skład wkładu
niepieniężnego nie były wprowadzone do ewidencji
środków trwałych oraz wartości niematerialnych
i prawnych). Wartość początkowa budowli określona
przez podmiot przekształcony może zatem zostać
zweryfikowana w oparciu o dane pochodzące od
podmiotów przekształcanych, tj. na podstawie ewi-
dencji prowadzonej przez te podmioty dla celów
amortyzacji, przy czym wartość ta – w myśl przepi-
sów ustawy o podatkach i opłatach lokalnych – dla
potrzeb podatku od nieruchomości nie będzie po-
mniejszana o dokonane odpisy amortyzacyjne.
W razie nabycia w postaci wkładu niepieniężne-
go (aportu) niestanowiącego przedsiębiorstwa lub
jego zorganizowanej części przewiduje się odmienną
metodę ustalenia wartości budowli, tj. z wyceny wła-
snej podatnika, przy czym wartość ta nie może być
wyższa od wartości rynkowej tej budowli. Przepisy
ustaw o podatkach dochodowych przewidują wyłącz-
nie mechanizm wykorzystywany przez organy po-
datkowe na potrzeby zapobieżenia określeniu war-
tości początkowej aportu w wysokości przekraczają-
cej jego wartość rynkową (tj. wycena biegłego na
podstawie art. 14 ustawy o podatku dochodowym od
osób prawnych i art. 19 ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych). Należy jednak zauważyć,
iż dla podatników podatków dochodowych, dla któ-
rych odpisy amortyzacyjne stanowią element kosz-
towy wpływający na wysokość płaconego podatku,
nie jest uzasadnione zaniżanie wartości wnoszonego
aportem majątku. Niskie odpisy amortyzacyjne
skutkują zapłatą wyższego podatku dochodowego.
Dodatkowo wypada zauważyć, że w myśl art. 3
ust. 2 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U.
Nr 203, poz. 1966, ze zm.) dochodami własnymi jed-
nostek samorządu terytorialnego są również udzia-
ły we wpływach z podatku dochodowego od osób fi-
zycznych oraz z podatku dochodowego od osób praw-
nych. Zwiększenie wpływów z podatków dochodo-
wych oznacza zwiększenie dochodów własnych gmin
zgodnie z zasadami określonymi w ww. ustawie.
Podsumowując, należy stwierdzić, iż nie jest moż-
liwe poprzez przepisy ustawy o podatkach i opłatach
lokalnych ograniczenie przekształceń firm. Trudno
też przyjąć, iż celem przekształceń jest zaniżanie
wartości majątku, przy czym ocena celu dokonywa-
nych zmian formy prawnej na podstawie właściwych
przepisów, w tym przepisów Kodeksu spółek handlo-
wych, nie może być i nie jest objęta zakresem działa-
nia ministra do spraw finansów publicznych.
Przyjęte w ustawie o podatkach i opłatach lokal-
nych rozwiązania w zakresie ustalania podstawy
opodatkowania budowli podatkiem od nieruchomo-
ści są aktualnie wystarczające, niemniej w przypad-
ku podjęcia prac legislacyjnych nad ww. ustawą
kwestie te zostaną szczegółowo rozważone.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Adamczyka
w sprawie zasadności opodatkowania
podatkiem od nieruchomości światłowodów
umieszczonych w kanałach
telekomunikacyjnych na przykładzie gminy
Krzeszowice (3189)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Andrzeja Adamczyka z dnia
6 maja 2008 r. w sprawie zasad opodatkowania podat-
kiem od nieruchomości światłowodów umieszczonych
w kanałach telekomunikacyjnych nadesłaną przy pi-
śmie Marszałka Sejmu z dnia 20 maja 2008 r. (znak:
SPS-023-3189/08), uprzejmie informuję.

Na podstawie art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia
12 stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm.) opo-
datkowaniu podatkiem od nieruchomości podlegają
budowle lub ich części związane z prowadzeniem
działalności gospodarczej. Budowle na potrzeby wy-
miaru podatku od nieruchomości definiuje art. 1a
ust. 1 pkt 2 ww. ustawy, zgodnie z którym są to
obiekty budowlane w rozumieniu przepisów prawa
budowlanego niebędące budynkiem lub obiektem
małej architektury, a także urządzenia budowlane
w rozumieniu przepisów prawa budowlanego zwią-
zane z obiektem budowlanym, które zapewniają
możliwość użytkowania obiektu zgodnie z jego prze-
znaczeniem.
Budowla w rozumieniu art. 3 pkt 1 lit. b ustawy
z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U.
z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) stanowi ca-
łość techniczno-użytkową wraz z instalacjami i urzą-
dzeniami. Zaś zgodnie z art. 3 pkt 3 ustawy budow-
lami są m.in. sieci techniczne i sieci uzbrojenia tere-
nu. Przez urządzenia budowlane należy rozumieć
urządzenia techniczne związane z obiektem budow-
lanym zapewniające możliwość użytkowania tego
obiektu zgodnie z jego przeznaczeniem, takie jak
przyłącza i urządzenia instalacyjne (art. 3 pkt 9
Prawa budowlanego).
W świetle powołanych przepisów kable światło-
wodowe mogą być przedmiotem opodatkowania po-
datkiem od nieruchomości jako części budowli, jeśli
składają się na całość techniczno-użytkową, o której
mowa w art. 3 pkt 1 lit. b Prawa budowlanego lub
jako urządzenia budowlane, jeśli zapewniają użyt-
kowanie budowli (kanalizacji), z którą są związane
zgodnie z jej przeznaczeniem.
Ze względu na duże zróżnicowanie rozwiązań
technologicznych stosowanych w przypadku budow-
li telekomunikacyjnych o istnieniu powyższych
związków warunkujących ich opodatkowanie stwier-
dza organ podatkowy prowadzący postępowanie
w sprawie wymiaru podatku od nieruchomości.
Podatnicy, którymi w przypadku przedmiotów
opodatkowania stanowiących sieci telekomunika-
cyjne są firmy telekomunikacyjne, powinni składać
deklaracje na podatek od nieruchomości do organu
właściwego ze względu na miejsce położenia przed-
miotu opodatkowania oraz wpłacać obliczony w de-
klaracji podatek, bez wezwania, na rachunek budże-
tu właściwej gminy. Obowiązki te wynikają z art. 6
ust. 9 ustawy o podatkach i opłatach lokalnych. Po-
stępowanie podatkowe w sprawie wymiaru podatku
prowadzone jest na zasadach określonych w przepi-
sach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.). Z art. 122 ustawy wynika, że w toku postępo-
wania organy podatkowe podejmują wszelkie nie-
zbędne działania w celu dokładnego wyjaśnienia
stanu faktycznego oraz załatwienia sprawy w postę-
powaniu podatkowym. Jednym z takich działań,
w przypadku kwestionowania danych wynikających
717
z deklaracji złożonej przez podatnika lub jej niezło-
żenia pomimo istnienia takiego obowiązku jest po-
wołanie biegłego dysponującego wiedzą w zakresie
prawa budowlanego, zgodnie z art. 197 § 1 oraz wy-
danie decyzji określającej zobowiązanie podatkowe
lub określającej inną jego wysokość niż wykazana
w deklaracji. Decyzje wydawane w toku postępowa-
nia podatkowego podlegają kontroli sądowej.
Odnośnie do opodatkowania światłowodów wy-
powiedział się NSA w Warszawie w wyroku z dnia
3 kwietnia 2007 r. (sygn. akt III FSK 777/06), w któ-
rym stwierdził, że: światłowody mogą być przedmio-
tem opodatkowania tylko jako budowla (część składo-
wa) stanowiąca całość techniczno-użytkową wraz
z instalacjami i urządzeniami albo jako część składo-
wa urządzenia budowlanego, ale nigdy samodzielnie.
Orzeczenia sądów administracyjnych w sprawach
opodatkowania budowli podatkiem od nieruchomości
w przeważającej części prezentują stanowisko, że
budowlę stanowią wszystkie elementy będące funk-
cjonalną całością (m.in. wyrok z 3 lutego 2006 r.
sygn. akt II FSK/Gd 656/05). Wskazuje się również
na możliwość powołania biegłego (np. orzeczenie
z 2 grudnia 2005 r. sygn. akt III SA/Wa 2342/05).
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 6 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Adamczyka
w sprawie sprecyzowania kompetencji organów
dokonujących uzgodnień w toku procedury
sporządzania planu miejscowego (3190)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie pana posła Andrzeja Adamczyka z dnia
7 maja 2008 r. (znak pisma przekazującego: SPS-
-023-3190/08) w sprawie propozycji zmian w usta-
wie z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospo-
darowaniu przestrzennym (Dz. U z 2003 r. Nr 80,
poz. 717, z późn. zm.) uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
W obecnie obowiązującej ustawie o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym zakres upraw-
nionych organów opiniujących i uzgadniających pro-
jekt miejscowego planu zagospodarowania (zgodnie
z art. 17, pkt 6 i 7 ustawy) jest następujący.
W zakresie opiniowania projektu miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego właściwy-
mi organami są:
718
— gminna lub inna właściwa komisja urbani-
styczno-architektoniczna;
— wójtowie, burmistrzowie gmin albo prezyden-
ci miast graniczących z obszarem objętym planem,
w zakresie rozmieszczenia inwestycji celu publicz-
nego o znaczeniu lokalnym.
W zakresie uzgadniania projektu miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego właściwy-
mi organami są:
— wojewoda, zarząd województwa, zarząd po-
wiatu w zakresie odpowiednich zadań rządowych
i samorządowych;
— właściwy wojewódzki konserwator zabytków;
— organy właściwe do uzgadnia projektu planu
na podstawie przepisów odrębnych;
— właściwy zarządca drogi, jeżeli sposób zago-
spodarowania gruntów przyległych do pasa drogo-
wego lub zmiana tego sposobu mogą mieć wpływ na
ruch drogowy lub samą drogę;
— właściwe organy wojskowe, ochrony granic
oraz bezpieczeństwa państwa;
— dyrektor właściwego urzędu morskiego w za-
kresie zagospodarowania pasa technicznego, pasa
ochronnego oraz morskich portów i przystani;
— właściwy organ nadzoru górniczego w zakre-
sie zagospodarowania terenów górniczych;
— właściwy organ administracji geologicznej
w zakresie terenów zagrożonych osuwaniem się mas
ziemnych;
— minister właściwy do spraw zdrowia w zakre-
sie zagospodarowania obszarów ochrony uzdrowi-
skowej.
Zgodnie z art. 24 ustawy o planowaniu i zagospo-
darowaniu przestrzennym organy uzgadniające
w zakresie swojej właściwości rzeczowej i miejscowej
uzgadniają projekt planu miejscowego na swój koszt.
Uzgodnienia odbywają się w trybie art. 106 Kodeksu
postępowania administracyjnego, w którym wska-
zany jest m.in. termin zajęcia stanowiska przez or-
gan uzgadniający, tj. niezwłoczny, jednak nie póź-
niej niż w terminie dwóch tygodni od dnia doręcze-
nia mu żądania, chyba że przepis prawa przewiduje
inny termin.
Odpowiadając na pismo pana posła, pragnę poin-
formować, iż w Ministerstwie Infrastruktury został
opracowany projekt ustawy o zmianie ustawy Pra-
wo budowlane, ustawy o planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym oraz niektórych innych ustaw.
W chwili obecnej projekt ten jest w trakcie uzgod-
nień. Głównym założeniem projektu ustawy jest do-
precyzowanie i ulepszenie istniejących regulacji,
mających na celu rezygnację z nieskutecznych i zbęd-
nych procedur administracyjnych.
W odpowiedzi na pytanie pierwsze dotyczące pro-
pozycji zmniejszenia ingerencji podmiotów uzgad-
niających ostateczny kształt planu miejscowego in-
formuję, że w kontekście planowanych założeń do
projektu ustawy zwrócono uwagę również i na pro-
ces uchwalania miejscowego planu zagospodarowa-
nia przestrzennego – w tym na zakres uzgadniania
i opiniowania projektu planu. Propozycją resortu jest,
aby uprawnienia dotychczasowych niektórych orga-
nów uzgadniających ograniczyć do opiniowania.
W odpowiedzi na pytanie drugie dotyczące pro-
pozycji wskazania ściślejszych zakresów meryto-
rycznych uzgodnień uprzejmie informuję, że takie
zakresy zostały określone w projekcie ustawy i od-
noszą się one w głównej mierze do wojewody, zarzą-
du województwa, zarządu powiatu oraz właściwego
organu ds. ochrony środowiska. Ponadto obecnie
obowiązujące przepisy nakładają obowiązek uzgad-
niania tylko w granicach kompetencji określonych
prawem. Z chwilą, gdy w procedurze uzgodnienia or-
gan przekracza swoje kompetencje, można jego dzia-
łanie zaskarżyć na zasadach ogólnych.
W odpowiedzi na pytanie trzecie dotyczące pro-
pozycji określenia regulacji obligujących do odpo-
wiedzialności za uzgodnienia pragnę poinformować,
iż zgodnie z art. 26 ustawy o planowaniu i zagospo-
darowaniu przestrzennym organ, z którym uzgod-
niono projekt studium lub projekt planu miejscowe-
go, ponosi koszty zmiany tych projektów spowodo-
wane późniejszą zmianą stanowiska. W obowiązują-
cym stanie prawnym mechanizmem pozwalającym
kontrolować odpowiedzialność organu za wydane
postanowienie uzgadniające jest jego zaskarżenie
w formie zażalenia. Ponadto w projekcie ustawy za-
kłada się skrócenie terminu opiniowania i uzgad-
niania z zastrzeżeniem uznania równoczesnego za-
opiniowania czy uzgodnienia w przypadku niedo-
trzymania wskazanego terminu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 18 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Adamczyka
w sprawie wprowadzenia zmian w ustawie
o transporcie drogowym dotyczących ustalenia
definicji usługi tele-bus, określenia warunków
korzystania z tego rodzaju przewozu osób
oraz warunków korzystania
z przystanków autobusowych (3192)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Adamczyka z dnia
6 maja br., przekazaną mi przy piśmie SPS-023-
-3192/08 z dnia 20 maja br., uprzejmie informuję, że
na podstawie przekazanych przez pana posła da-

nych dotyczących usługi tele-bus trudne jest udzie-
lenie jednoznacznej odpowiedzi na zawarte w inter-
pelacji pytania.
Z charakterystyki testowanej przez MPK SA
w Krakowie usługi tele-bus nie wynika, kto zgłasza
zamówienia na przewozy, z jakich miejsc zabierani
są pasażerowie, czy przewóz odbywa się w granicach
administracyjnych miasta, czy też poza miastem
oraz czy tego rodzaju przewozy należy zaliczyć do
przewozów publicznych (dostępnych dla każdego),
czy też niepublicznych (dla określonej grupy osób).
Wątpliwości budzi też sam charakter proponowanej
usługi – czy w obecnych uwarunkowaniach praw-
nych jest ona zgodna z przepisami – gdyż zachodzi
obawa, czy przewoźnicy posiadają odpowiednie
uprawnienia do zarobkowego przewozu osób.
Odnosząc się do pytań pana posła dotyczących
możliwości zmiany aktów prawnych regulujących
transport drogowy osób, uprzejmie informuję, iż
problem wymaga dogłębnej analizy – na czym te
zmiany miałyby polegać i czy są konieczne, dlatego
w chwili obecnej jednoznaczna odpowiedź nie jest
możliwa.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie podwyżki akcyzy na gaz płynny
(LPG) (3194)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
z dnia 20 maja 2008 r., znak: SPS-023-3194/08, przy
którym przesłana została interpelacja pani poseł Be-
aty Mazurek z dnia 9 maja 2008 r. w sprawie plano-
wanej podwyżki podatku akcyzowego na gaz płynny
(LPG), uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Minister finansów, realizując politykę w zakresie
podatku akcyzowego, poza zabezpieczeniem przewi-
dzianych w ustawie budżetowej wpływów z tytułu
akcyzy, bierze pod uwagę także inne czynniki,
w tym wynikające z akcesji Polski do Unii Europej-
skiej, jak również notowania cen paliw silnikowych
na rynkach międzynarodowych.
Przepisy wspólnotowe wynikające z dyrektywy
Rady 2003/96/WE w sprawie restrukturyzacji
wspólnotowych przepisów ramowych, dotyczących
opodatkowania produktów energetycznych i energii
elektrycznej, oraz dyrektywy Rady 2004/74/WE
719
zmieniającej dyrektywę 2003/96/WE, przewidują
minimalny poziom opodatkowania dla gazu płynne-
go zużywanego do celów napędowych w wysokości
125 EUR/1000 kg.
W obecnym stanie prawnym, w myśl regulacji
zawartej w art. 65 ust. 1 ustawy z dnia 23 stycznia
2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz.
257, z późn. zm.), na gaz płynny i metan używany do
napędu pojazdów samochodowych została określona
stawka akcyzy w wysokości 700 zł od 1000 kg goto-
wego wyrobu.
Wykonując upoważnienie ustawowe, wynikające
z art. 65 ust. 2 ww. ustawy, minister finansów obni-
żył tę stawkę. Zgodnie z poz. 8 zał. nr 1 oraz poz. 4
zał. nr 2 do rozporządzenia ministra finansów z dnia
22 kwietnia 2004 r. w sprawie obniżenia stawek po-
datku akcyzowego (Dz. U. Nr 87, poz. 825, z późn.
zm.) gaz płynny – propan, butan, mieszaniny propa-
nu-butanu, inne gazy płynne służące do napędu po-
jazdów samochodowych – są opodatkowane podat-
kiem akcyzowym w wysokości 695 zł/1000 kg.
Należy wskazać, iż przygotowany w Minister-
stwie Finansów projekt ustawy o podatku akcyzo-
wym i skierowany pod obrady Komitetu Europej-
skiego Rady Ministrów przewiduje opodatkowanie
LPG w wysokości 1100 zł/1000 kg gotowego wyrobu,
tj. co odpowiada 618 zł/1000 l. Zatem stawka ta za-
chowa swój proekologiczny charakter, będzie bo-
wiem i tak odczuwalnie niższa od stawki akcyzy dla
benzyny bezołowiowej, wynoszącej obecnie 1565 zł/
1000 l. Można oszacować, iż ewentualny wzrost
stawki akcyzy na tzw. autogaz wyniesie 23 gr na
1 litrze tego paliwa, zaś łącznie z podatkiem VAT
około 28 gr na litrze. Przewidywany termin wejścia
w życie projektowanej ustawy to 1 stycznia 2009 r.
Należy zauważyć, iż choć podatek akcyzowy ma cha-
rakter cenotwórczy, to nie jest jedynym elementem
wpływającym na ruchy cenowe. Ceny detaliczne pa-
liw silnikowych należą do kategorii cen umownych,
tj. ustalanych przez producentów w oparciu o me-
chanizmy rynkowe, co oznacza, iż minister finan-
sów nie ma bezpośredniego wpływu na kształtowa-
nie ich poziomu.
Podkreślenia wymaga fakt, iż ponad 80% zuży-
cia gazu płynnego w Polsce zaspokaja import tego
produktu, głównie ze Wschodu. Polscy producenci
(PKN Orlen SA, Grupa Lotos SA oraz PGNiG SA)
posiadają jedynie niewielki udział w tym rynku.
Stąd też poziom cen gazu płynnego do celów napędo-
wych jest w znacznej mierze wypadkową sytuacji na
rynkach światowych.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje panią poseł Beatę Mazurek.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
720
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie uregulowań prawnych dotyczących
osób niepełnosprawnych, niezgodnych
z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej (3195)
Odpowiadając na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 20 maja 2008 r., znak SPS-
-023-3195/08, interpelację pana posła Lecha Anto-
niego Kołakowskiego w sprawie uregulowań praw-
nych dotyczących osób niepełnosprawnych niezgod-
nych z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych finansuje i realizuje wiele społecznie
uzasadnionych zadań wynikających z ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(t.j. Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92). Programy za-
twierdzane przez Radę Nadzorczą PFRON uzupeł-
niają działania wynikające bezpośrednio z zapisów
tej ustawy. Formuła programów pozwala na identy-
fikację najważniejszych w danym czasie problemów
oraz na wskazanie najbardziej potrzebujących
wsparcia adresatów pomocy.
Podstawową misją PFRON jest wspieranie reha-
bilitacji zawodowej osób niepełnosprawnych. Środki
PFRON pochodzą od pracodawców niezatrudniają-
cych osób niepełnosprawnych i zgodnie z logiką
ustawy o rehabilitacji zawodowej (...), a także ze
względu na źródło pochodzenia środków są wydat-
kowane przede wszystkim na cele związane z za-
trudnianiem lub samozatrudnianiem osób niepełno-
sprawnych. Aktywizację zawodową, jako główny cel
działalności funduszu, odzwierciedlają zasady pro-
gramów celowych, które mają za zadanie wspierać
przede wszystkim aktywność zawodową osób nie-
pełnosprawnych z określonymi dysfunkcjami i wy-
równywać ich szanse na otwartym rynku pracy.
Chociaż dofinansowanie likwidacji barier transpor-
towych nie należy do zadań ustawowych bezpośred-
nio finansowanych ze środków funduszu, zauważo-
no potrzebę wsparcia osób niepełnosprawnych
w tym zakresie. Może się ono jednak odbywać wy-
łącznie w ramach programu zatwierdzonego przez
Radę Nadzorczą PFRON. Na tej podstawie oparty
jest obecnie realizowany pilotażowy program „Spraw-
ny dojazd – pomoc w nabyciu przez osoby niepełno-
sprawne samochodu osobowego oraz w uzyskaniu
prawa jazdy kategorii B”.
Osoby w wieku aktywności zawodowej stanowią
65,75% ogółu osób prawnie niepełnosprawnych. Sza-
cuje się, że z powodu ograniczeń związanych z nie-
pełnosprawnością ponad milion osób niepełnospraw-
nych w kraju potrzebuje samochodu. Tymczasem
liczbę samochodów inwalidzkich szacuje się na ok.
300 tys. szt. Oznacza to, iż aby zapewnić wsparcie
w zakupie samochodu dla ok. 700 tys. osób niepełno-
sprawnych, fundusz musiałby jednorazowo zagwa-
rantować budżet programu w wysokości ok. 23,5
mld zł (dla porównania, ujęty w ustawie budżetowej
na 2008 r. deficyt budżetu państwa wynosi 27,09
mld zł). Tymczasem planowana kwota wydatków
PFRON na 13 programów obecnie realizowanych
wynosi 659,3 mln zł.
Dlatego też realizacja tak poważnego organiza-
cyjnie i finansowo programu jak „Sprawny dojazd”,
zapewniająca jednoczesne wsparcie wszystkich osób
niepełnosprawnych w zakupie samochodu, jest nie-
możliwa, nawet w sytuacji zaniechania realizacji
wszystkich innych zadań funduszu, do finansowa-
nia których zobowiązany jest na podstawie zapisów
ustawowych.
Ze względu na ograniczoną wysokość dostępnych
środków finansowych na realizację pilotażowego
programu „Sprawny dojazd” i przewidywalne po-
trzeby znacznie przekraczające możliwości finanso-
we PFRON konieczne stało się zawężenie grona
uprawnionych adresatów programu do osób pracu-
jących lub uczących się i mających trudności w po-
ruszaniu się.
Zgodnie z zapisami przedmiotowego programu
podstawą modyfikacji zasad mogą być wyniki jego
realizacji, w tym stopień zaspokojenia potrzeb. Na-
leży dodać, że już w treści programu PFRON zobo-
wiązał się do systematycznego powiększania grupy
adresatów programu uprawnionych do pomocy
w zakupie samochodu poprzez modyfikację zasad
uczestnictwa w programie (w miarę zaspakajania
bieżących potrzeb wynikających z aktualnie obo-
wiązujących zasad uczestnictwa w programie) i za-
gwarantowanie odpowiednich środków finansowych
na jego realizację. Ten proces trwa obecnie, co doku-
mentuje porównanie ubiegłorocznych i tegorocznych
adresatów przedmiotowego programu.
Jednakże wszelkie opinie na temat programów
celowych realizowanych przez PFRON są traktowa-
ne z należytą uwagą. Zrozumiałe jest, że znaczna
część osób niepełnosprawnych, które pomimo po-
trzeby posiadania samochodu nie mogą ubiegać się
o jego dofinansowanie, będzie rozczarowana. Trze-
ba jednak podkreślić, że hierarchizowanie potrzeb
osób niepełnosprawnych jest zadaniem niezwykle
trudnym, silnie subiektywnym i wymagającym
uwzględnienia wielu czynników. W ramach dostęp-
nego limitu środków na realizację programu decyzja
o stopniowym zaspokajaniu potrzeb w zakresie li-
kwidacji barier transportowych była niezbędna i co
ważniejsze – generalnie warunkowała rozpoczęcie
realizacji tej formy wsparcia. Program obecnie prze-
widuje wsparcie przede wszystkim osób, dla których
brak samochodu może stać na przeszkodzie w ich
aktywności zawodowej. Poza tym wsparciem najbar-
dziej objęte są osoby z dysfunkcją narządu ruchu,
a więc grupa osób najbardziej wymagająca wsparcia
w celu usunięcia barier wynikających z ich rodzaju
niepełnosprawności.

Natomiast, jak wcześniej wykazano, nie jest moż-
liwe ze względów finansowych ani uzasadnione spo-
łecznie, aby zrezygnować z wyznaczania konkret-
nych kryteriów dotyczących beneficjentów wsparcia.
Rezygnacja z kryteriów spowodowałaby również
bezprzedmiotowość działań programowych finanso-
wanych ze środków PFRON.
Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia, nie do-
strzegam żadnej niezgodności z Konstytucją Rzeczy-
pospolitej Polskiej programów celowych PFRON,
a tym bardziej uregulowań prawnych dotyczących
osób niepełnosprawnych zawartych w ustawie o re-
habilitacji zawodowej (...). Ponadto pragnę poinfor-
mować, że zgodnie z zasadami wynikającymi z regu-
lacji unijnych (np. dyrektywa Rady 2000/78/WE
z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiająca ogólne wa-
runki ramowe równego traktowania w zakresie za-
trudnienia i pracy – Dz. Urz. WE L 303 z 2 grudnia
2000 r.) odmienne traktowanie ze względu na wiek
nie stanowi dyskryminacji, jeżeli w ramach prawa
krajowego zostanie to obiektywnie i racjonalnie uza-
sadnione celem zgodnym z przepisami, w szczególno-
ści celami polityki zatrudnienia, rynku pracy i kształ-
cenia zawodowego, pod warunkiem że środki służące
realizacji tego celu są właściwe i konieczne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Beaty Szydło
i Andrzeja Adamczyka
w sprawie podjęcia zdecydowanych,
bezzwłocznych i skutecznych działań,
mających na celu znaczne obniżenie
lub zaniechanie poboru opłat za przejazd
remontowanym odcinkiem autostrady A4
pomiędzy Katowicami a Krakowem (3196)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posłów Beaty Szydło i Andrzeja Adam-
czyka z dnia 9 maja 2008 r. przekazanej przy piśmie
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 maja
2008 r. (SPS-023-3196/08) w sprawie podjęcia zde-
cydowanych, bezzwłocznych i skutecznych działań
mających na celu znaczne obniżenie lub zaniechanie
poboru opłat za przejazd remontowanym odcinkiem
autostrady A4 pomiędzy Katowicami a Krakowem
uprzejmie przesyłam następujące wyjaśnienia.
W umowie koncesyjnej podpisanej w dniu 19 wrze-
śnia 1997 r. pomiędzy ministrem transportu i go-
721
spodarki morskiej a koncesjonariuszem (zmienianej
aneksami od 1 do 5) koncesjonariusz zobowiązał się
do budowy, eksploatacji i utrzymania płatnej auto-
strady oraz do zapewnienia nieprzerwanego dostępu
do autostrady płatnej i zachowania jej przejezdności
również podczas trwania remontów. Realizację i fi-
nansowanie uzgodnionych umownie prac remonto-
wych zaplanowano na lata 2006–2009. Budowa, eks-
ploatacja, utrzymanie i prace remontowe finansowa-
ne są ze środków własnych koncesjonariusza, przy-
chodów z tytułu poboru opłat oraz kredytów długo-
terminowych. Zaciągnięty kredyt pozostaje w całości
bez gwarancji Skarbu Państwa, a jedynym jego za-
bezpieczeniem są przychody z opłat, których poziom
określony jest w planie finansowym uzgodnionym
z ministrem infrastruktury i konsorcjum banków.
Odnosząc się do pytania, czy koncesjonariusz do-
pełnia warunków umowy i inwestuje w moderniza-
cję, utrzymanie i prace remontowe autostrady środ-
ki uzgodnione w umowie, uprzejmie informuję, że
koncesjonariusz pobiera opłaty za przejazd autostra-
dą w ustalonej umownie wysokości i zgodnie z obo-
wiązującymi przepisami prawa i przeznacza je na
realizację inwestycji. Koncesjonariusz od dwóch lat
nie podnosi wysokości opłat, wprowadził programy
rabatowe dla częstych użytkowników autostrad.
Odnosząc się do pytania o przyczynę przeciąga-
nia się robót remontowo-modernizacyjnych, uprzej-
mie informuję, że poszczególne etapy prac remonto-
wych przebiegają zgodnie z harmonogramem prac
zapisanym w umowie koncesyjnej, zgodnie z termi-
nami określonymi w umowie, a ich zakończenie za-
planowano na IV kwartał 2009 r.
Ministerstwo Infrastruktury nie posiada żad-
nych informacji na temat wydania przez jakikolwiek
organ administracji państwowej prawomocnej decy-
zji administracyjnej podważającej prawo koncesjo-
nariusza do pobierania opłat za przejazd autostradą
zgodnie z umową koncesyjną. Koncesjonariusz w dniu
12 maja 2008 r. złożył odwołanie od decyzji prezesa
UOKiK z dnia 20 kwietnia 2008 r. z postępowania
antymonopolowego prowadzonego przeciwko konce-
sjonariuszowi, co oznacza, że sprawa nie została osta-
tecznie rozstrzygnięta.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia uprzejmie
informuję, że nie jest możliwe obniżenie, a tym bar-
dziej zaniechanie pobierania opłat za przejazd re-
montowanym odcinkiem autostrady A4 pomiędzy
Katowicami a Krakowem. Obniżenie lub zaniecha-
nie pobierania opłat może spowodować znaczne
opóźnienie w terminowym zakończeniu podjętych
przez Koncesjonariusza prac remontowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
722
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie górnictwa węgla kamiennego
w Polsce (3198)
W odpowiedzi na pismo z dnia 20 maja 2008 r.,
znak: SPS-023-3198/08, przesyłające interpelację
pana Grzegorza Tobiszowskiego w sprawie górnic-
twa węgla kamiennego w Polsce, a przede wszyst-
kim dotyczącą Katowickiego Holdingu Węglowego
SA, uprzejmie informuję, co następuje.
Strategia Katowickiego Holdingu Węglowego SA
na lata 2007–2015 zakłada, stosownie do założeń
„Strategii działalności górnictwa węgla kamienne-
go w Polsce w latach 2007–2015”, upublicznienie
mniejszościowego pakietu akcji tej spółki na Gieł-
dzie Papierów Wartościowych w Warszawie. Podsta-
wowym celem emisji jest pozyskanie środków finan-
sowych, w wysokości ok. 600 mln zł, na realizację
zadań inwestycyjnych i modernizacyjnych pozwala-
jących na zwiększenie poziomu wydobycia węgla
i rozwój spółki.
Zarząd KHW SA zaproponował przeprowadzenie
oferty publicznej w obrocie pierwotnym, a następnie
po ustabilizowaniu się kursu akcji (w perspektywie
ok. 6 miesięcy) sprzedaż przez Skarb Państwa co
najmniej jednej akcji, w celu umożliwienia udostęp-
nienia akcji uprawnionym pracownikom. Taki tryb
postępowania został zaakceptowany przez kierow-
nictwo Ministerstwa Gospodarki.
W kwietniu br. został rozstrzygnięty przetarg na
doradcę prawnego KHW SA, zaś aktualnie toczy się
postępowanie w sprawie wyłonienia doradcy finan-
sowego.
Do rozstrzygnięcia pozostaje m.in. kwestia ewen-
tualnej rekompensaty dla pracowników nieupraw-
nionych do nieodpłatnego nabycia akcji. Aktualnie
trwają uzgodnienia w tej sprawie pomiędzy Mini-
sterstwem Gospodarki a Ministerstwem Skarbu
Państwa.
Zgodnie z postanowieniami „Strategii…”, w przy-
padku prywatyzacji spółki węglowej, większościowy
pakiet akcji powinien pozostać pod kontrolą Skarbu
Państwa, w związku z czym emisji podlegać będzie
pakiet mniejszościowy. Dokładny termin emisji nie
jest jeszcze znany. Według przyjętych założeń może
to nastąpić na początku 2009 r.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie ochrony praw policjantów (3199)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3199/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jana Filipa Libickiego w sprawie ochrony praw po-
licjantów, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 66
ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 roku o Policji (tj. Dz. U.
z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.) policjant
w związku z pełnieniem obowiązków służbowych
korzysta z ochrony przewidzianej w ustawie z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88,
poz. 553, z późn. zm.) dla funkcjonariuszy publicz-
nych i z tego tytułu podlega szczególnej ochronie
prawnej przewidzianej w art. 222 § 1 i 2, art. 223,
art. 224 § 1-3 oraz art. 226 § 1 ww. ustawy. Nato-
miast funkcjonariusz publiczny, który przekracza
swoje uprawnienia lub nie dopełnia obowiązków,
ponosi odpowiedzialność karną z art. 231 K.k. Pod-
kreślenia wymaga, iż odpowiedzialność karna za
przestępstwo z art. 231 K.k. jest odpowiedzialno-
ścią funkcjonariusza publicznego, a nie Skarbu
Państwa.
W obecnym stanie prawnym brak jest odrębnego
tytułu prawnego do przeznaczania środków z bu-
dżetu Policji na pomoc finansową dla policjantów
pokrywającą koszty zastępstwa procesowego funk-
cjonariuszy.
Niemniej zauważyć należy, iż zgodnie z art. 110a
ust. 2 ww. ustawy o Policji policjantowi może zostać
przyznana zapomoga w przypadku różnego rodzaju
zdarzeń powodujących pogorszenie sytuacji mate-
rialnej policjanta i jego rodziny.
Ponadto policjanci, w ramach Programu dobro-
wolnych grupowych ubezpieczeń dla funkcjonariu-
szy i pracowników Policji „Policja 2001” (realizowa-
nego na podstawie umowy zawartej przez Komendę
Główną Policji z Powszechnym Zakładem Ubezpie-
czeń na Życie SA), mogą zawierać umowy ubezpie-
czenia kosztów ochrony prawnej w związku z wyko-
nywaniem zawodu. Zakresem tego ubezpieczenia
objęte są koszty usług osób uprawnionych do świad-
czenia pomocy prawnej, koszty uzyskania opinii bie-
głych lub innych środków dowodowych oraz pozo-
stałe koszty i opłaty sądowe lub administracyjne
związane z czynnościami mającymi na celu ochronę
praw ubezpieczonego w związku z prowadzonym
wobec niego postępowaniem. Suma ubezpieczenia

stanowi kwotę w wysokości 20 tys. zł, natomiast
miesięczna składka wynosi 2 zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 6 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie ewentualnego przejęcia
państwowych wyższych szkół zawodowych
przez urzędy marszałkowskie (3200)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posłanki Beaty Mazurek, przesłanej przy
piśmie znak SPS-023-3200/08 z dnia 20 maja br.,
w sprawie projektu przekazania urzędom marszał-
kowskim nadzoru nad publicznymi wyższymi szko-
łami zawodowymi, uprzejmie wyjaśniam.
Zapewniam, że doceniam rolę publicznych wyż-
szych szkól zawodowych w rozszerzaniu dostępu do
kształcenia, a także dostrzegam znaczenie tych
uczelni dla rozwoju kulturalnego miast, w których
mają swoją siedzibę.
Zmieniające się uwarunkowania społeczno-go-
spodarcze stawiają przed szkolnictwem wyższym
i nauką nowe wyzwania. Bez przeprowadzenia re-
formy szkolnictwa wyższego i nauki nie uda się zbu-
dować gospodarki opartej na wiedzy i sprostać wy-
mogom rosnącej konkurencji na rynku krajowym,
a także europejskim i światowym. Z tą tezą zgodzili
się przedstawiciele wszystkich środowisk nauko-
wych i akademickich – również przedstawiciele pań-
stwowych uczelni zawodowych – zaproszonych na
zorganizowaną przez MNiSW w dniach 24–25 stycz-
nia br. debatę na temat szkolnictwa wyższego.
1 lutego został powołany ekspercki Zespół do
spraw opracowania założeń reformy systemu nauki
i reformy systemu szkolnictwa wyższego. Członko-
wie zespołu poszukiwali jak najlepszych rozwiązań
dla zapewnienia rozwoju uczelni, w tym publicznych
wyższych szkół zawodowych, i poprawy ich sytuacji
finansowej. 20 marca br. zespół zakończył prace nad
projektem założeń reformy.
W założeniach reformy eksperci zaproponowali
zmiany dotyczące funkcjonowania publicznych wyż-
szych szkół zawodowych, a w szczególności:
— przeniesienie PWSZ pod nadzór samorządu
wojewódzkiego z zagwarantowaniem im autonomii
w sprawowaniu władztwa i zarządu,
— otwarcie możliwości dodatkowego wsparcia
uczelni, a szczególnie uczelni zawodowych, przez sa-
723
morządy terytorialne, zwłaszcza miejskie i woje-
wódzkie,
— utrzymanie dalszego nadzoru ministra nauki
i szkolnictwa wyższego, przy udziale Państwowej
Komisji Akredytacyjnej, nad jakością zajęć dydak-
tycznych.
16 kwietnia przewodniczący Rady Ministrów
w obecności środowiska akademickiego przedstawił
wyniki prac zespołu. Obecnie projekt założeń refor-
my systemu nauki i reformy systemu szkolnictwa
wyższego został przekazany do uzgodnień społecz-
nych, w tym do uczelni, wszystkich organizacji aka-
demickich i zainteresowanych stron. Wyniki uzgod-
nień i uwagi zgłaszane na spotkaniach z przedstawi-
cielami środowiska akademickiego, w tym również
z Konferencją Rektorów Publicznych Szkół Zawodo-
wych, a także marszałkami województw przesądzą
o ostatecznym kształcie reformy systemu szkolnic-
twa wyższego.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Sprawki
w sprawie planu dochodów i wydatków
budżetu państwa (3201)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 maja 2008 r., nr SPS-023-3201/08,
przy którym przekazano interpelację pana posła Le-
cha Sprawki w sprawie planu dochodów i wydatków
budżetu państwa, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień:
Odpowiedzialność za prawidłową realizację prze-
widzianych prawem zadań spoczywa na poszczegól-
nych dysponentach realizujących te zadania. Należy
zatem uznać, iż dysponenci prowadzący szkoły i pla-
cówki oświatowe są zobligowani do stosowania prze-
pisów regulujących kwestie funkcjonowania tych
placówek, w tym również regulacji dotyczących za-
trudnionych w nich nauczycieli i innych pracowni-
ków. Należy dodatkowo wskazać, iż zgodnie z prze-
pisami ustawy o finansach publicznych na kierowni-
ku jednostki sektora finansów publicznych spoczy-
wa odpowiedzialność za całość gospodarki finanso-
wej, a więc również za prawidłowe klasyfikowanie
wydatków i dochodów.
Możliwość monitorowania prawidłowego plano-
wania wydatków i dochodów w obszarze oświaty po-
724
siada również organ odpowiedzialny za realizację
polityki oświatowej, tj. minister edukacji narodowej.
Należy w tym miejscu zauważyć, iż na mocy rozpo-
rządzenia ministra finansów z dnia 9 maja 2009 r.
w sprawie szczegółowego sposobu, trybu i terminów
opracowania materiałów do projektu ustawy na rok
2009 wzorem lat ubiegłych dysponenci realizujący
wydatki w ramach działu 801: Oświata i wychowa-
nie oraz działu 854: Edukacyjna opieka wychowaw-
cza zobowiązani są do przedkładania materiałów
planistycznych w przedmiotowym zakresie również
ministrowi właściwemu ds. oświaty i wychowania.
Niezależnie od powyższego, odnosząc się do szcze-
gółowych kwestii podniesionych w interpelacji Pana
Posła, pragnę przestawić następujące stanowisko:
Ad 1. Rozpatrując budżet części 29: Obrona na-
rodowa należy mieć na uwadze specyfikę konstru-
owania planu wydatków w dziedzinie obronności.
Zgodnie bowiem z rozstrzygnięciami ustawowymi
wysokość wydatków dla Ministerstwa Obrony Naro-
dowej wyznaczana jest w odniesieniu do wysokości
produktu krajowego brutto (1,95%).
Począwszy od roku 2005 Ministerstwo Obrony
Narodowej zaprzestało ujmowania w części 29:
Obrona narodowa działu 801: Oświata i wychowa-
nie, w ramach którego w latach wcześniejszych pla-
nowane były wydatki na szkoły i przedszkola, z uwa-
gi na rozpoczęte wcześniej i kontynuowane zmiany
organizacyjne w resorcie, które m. in. obejmowały
likwidację lub przekazanie innym podmiotom ośrod-
ków szkoleniowych, szkół, przedszkoli i innych jed-
nostek. W tej sytuacji wydatki związane z finanso-
waniem 1 liceum i 15 przedszkoli są planowane
w dziale 752: Obrona narodowa, w ramach poszcze-
gólnych rodzajów wojsk w rozdziałach: 75 201 – Woj-
ska Lądowe, 75 202 – Siły Powietrzne i 75 203 – Ma-
rynarka Wojenna. Zastosowanie przejściowo roz-
wiązania polegającego na klasyfikowaniu wydatków
jednostek przewidzianych do likwidacji lub przeka-
zania poza resort, ułatwiającego funkcjonowanie
tych jednostek w szczególnych warunkach i wycho-
dzącego naprzeciw oczekiwaniom i potrzebom resor-
tu, związane było z zapoczątkowaniem głębokich
zmian strukturalnych w Siłach Zbrojnych, które do
chwili obecnej nie zostały zakończone.
Ze swej strony pragnę poinformować, iż spostrze-
żenia Pana Posła zostały przekazane Ministerstwu
Obrony Narodowej w celu poddania pod rozwagę
w procesie dotyczącym prac planistycznych nad pro-
jektem ustawy budżetowej na rok 2009.
Ad 2. Odnosząc się do kwestii realizacji postano-
wień ustawy Karta Nauczyciela w zakresie wyod-
rębnienia środków na doskonalenie zawodowe na-
uczycieli, pragnę uprzejmie poinformować, iż zgod-
nie z uzyskanymi przez resort finansów informacja-
mi z Ministerstwa Środowiska i Ministerstwa Spra-
wiedliwości we właściwych częściach budżetowych
zostały zabezpieczone środki na realizację ww. za-
dania. W ustawie budżetowej na rok 2008 (w ukła-
dzie wykonawczym) w przypadku Ministerstwa Śro-
dowiska wydatki na doskonalenie zawodowe na-
uczycieli zostały zaplanowane w rozdziałach właści-
wych dla działalności szkół i internatów, tzn. 80 130
– Szkoły zawodowe oraz 85 410 – Internaty i bursy
szkolne, w § 4700 – Szkolenia pracowników niebędą-
cych członkami korpusu służby cywilnej. Ten sam
paragraf wydatków zastosowany został przez mini-
stra sprawiedliwości przy planowaniu wydatków na
doskonalenie zawodowe w ramach części 15: Sądy
powszechne oraz części 37: Sprawiedliwość. Jednak-
że środki te zostały ujęte w rozdziale 80 144 – Inne
formy kształcenia osobno niewymienione, który jest
właściwy dla klasyfikowania wydatków szkół i pla-
cówek prowadzonych przez tego ministra.
Przedstawiając powyższe, pragnę dodatkowo po-
informować, iż ze względu na wątpliwości Pana Po-
sła dotyczące zasad klasyfikowania wydatków na
doskonalenie zawodowe nauczycieli Ministerstwo
Finansów zwróciło się z prośbą do ministra edukacji
narodowej, jako odpowiedzialnego za realizację poli-
tyki oświatowej, o przeanalizowanie omawianego
problemu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 6 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie zapewnienia dostaw ropy naftowej
rurociągiem Przyjaźń do rafinerii
w Możejkach (3203)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Jagiełły (pismo
nr SPS-023-3203/08 z dnia 20 maja 2008 r.) w spra-
wie zapewnienia dostaw ropy naftowej rurociągiem
Przyjaźń do rafinerii w Możejkach pragnę zapew-
nić, że kwestia ta jest przedmiotem stałego zaintere-
sowania i zabiegów rządu RP, w tym Ministerstwa
Spraw Zagranicznych.
Z inicjatywy MSZ ten ważny z punktu widzenia
bezpieczeństwa energetycznego temat był wielokrot-
nie podejmowany przez prezydenta RP, prezesa
Rady Ministrów RP oraz przeze mnie w rozmowach
z partnerami z Unii Europejskiej oraz Rosji, ostat-
nio podczas wizyty pana premiera Donalda Tuska
w Moskwie (w lutym br.), jak również podczas mojej
wizyty w Rosji (w styczniu br.). Rozbieżności między
stronami w podejściu do zagadnień związanych

z dostawami surowców energetycznych do Europy
Środkowej i Wschodniej okazały się bardzo istotne.
Potwierdziła się teza, iż dostawy surowców energe-
tycznych są ważnym narzędziem polityki zagranicz-
nej Federacji Rosyjskiej.
W dniu 26 maja br. Rada UE ds. Ogólnych i Sto-
sunków Zewnętrznych, obradująca w Brukseli, przy-
jęła mandat dla Komisji Europejskiej do negocjacji
nowej umowy UE–Rosja. Wcześniej Polska wycofała
swoje zastrzeżenia do mandatu po usunięciu przy-
czyn ich wysunięcia, czyli po zniesieniu przez Rosję
zakazu importu produktów pochodzenia zwierzęce-
go i roślinnego oraz po uzgodnieniu deklaracji doty-
czącej współpracy energetycznej UE z Rosją. Pod-
czas prac nad mandatem Polska poparła uwagi Li-
twy dotyczące odblokowania dostaw ropy do rafine-
rii w Możejkach.
Trudno ocenić, kiedy nastąpi wznowienie dostaw
ropy naftowej rurociągiem Przyjaźń do rafinerii
w Możejkach. Rosyjski Łukoil nie jest obecnie zain-
teresowany wznowieniem tych dostaw. Ponadto
ostatnie inicjatywy rosyjskie – stworzenie BTS 2,
czyli systemu rurociągowego z Uneczy (obw. Smo-
leński) do Ust-Ługi (terminal nad Zatoką Fińską),
co ograniczy rolę krajów tranzytowych, również są
wyrazem przeorientowania rosyjskiej polityki i po-
pierania dywersyfikacji dróg dostaw surowców na
rynki zewnętrzne.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych RP będzie w dalszym ciągu domagało się
wznowienia dostaw ropy naftowej rurociągiem
Przyjaźń do rafinerii w Możejkach. Leży to w intere-
sie nie tylko polskich przedsiębiorstw, ale także sta-
nowi ważny element bezpieczeństwa energetycznego
w regionie i w Unii Europejskiej.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie osób oczekujących na przyznanie
przez ZUS należnych świadczeń emerytalnych
(3205)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 20 maja br., znak: SPS-023-3205/08, doty-
czące interpelacji pana posła Łukasza Zbonikowskie-
go w sprawie osób oczekujących na przyznanie przez
725
Zakład Ubezpieczeń Społecznych świadczeń emery-
talnych uprzejmie informuję, co następuje.
Przygotowany przez Ministerstwo Pracy i Poli-
tyki Społecznej projekt ustawy regulujący kwestię
nabywania uprawnień do emerytury 60-letnich
mężczyzn, urodzonych przed 1 stycznia 1949 r., le-
gitymujących się co najmniej 35-letnim okresem
składkowym i nieskładkowym, został opublikowa-
ny w Dzienniku Ustaw w dniu 8 maja 2008 r. i od
tej daty przepisy ww. nowelizacji ustawy zaczęły
obowiązywać.
Pragnę poinformować Pana Posła, że zgodnie
z informacją uzyskaną z Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych, zebraną z terenowych jednostek organiza-
cyjnych zakładu, według stanu na koniec lutego br.
po ogłoszeniu wyroku Trybunału Konstytucyjnego
w dniu 23 października 2007 r., sygn. akt P 10/07,
do sądów pracy i ubezpieczeń społecznych skierowa-
no 18 456 odwołań od decyzji odmawiających męż-
czyznom prawa do wcześniejszej emerytury.
W rozpoznawanych sprawach w 3 294 przypad-
kach sądy I instancji oddaliły odwołanie, natomiast
w 553 przypadkach zmieniły decyzję zakładu, przy-
znając prawo do wcześniejszej emerytury.
W sądach II instancji złożono 415 apelacji,
z czego rozpoznanych zostało 5 – we wszystkich
rozpoznanych sprawach sądy odmówiły prawa do
świadczenia.
W przypadku, gdy ubezpieczony po otrzymaniu
decyzji odmownej nie skorzystał z prawa do odwoła-
nia się od niej do sądu pracy i ubezpieczeń społecz-
nych, powinien po wejściu w życie przepisów ustawy,
o której mowa, złożyć ponowny wniosek o to świad-
czenie. Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyzna
mu wówczas świadczenie od miesiąca, w którym zło-
żył powtórny wniosek, które obliczane będzie od
nowo obowiązującej kwoty bazowej.
Sytuacja jest nieco bardziej skomplikowana
w przypadku osób, które odwołały się od decyzji Za-
kładu Ubezpieczeń Społecznych. W sytuacji, w któ-
rej sprawa jest przedmiotem postępowania przed są-
dem i nie zapadł jeszcze prawomocny wyrok, ubez-
pieczony może wycofać swoje odwołanie. Po umorze-
niu postępowania przez sąd ubezpieczony może zło-
żyć powtórny wniosek o przyznanie świadczenia.
Emerytura wówczas zostanie mu przyznana od dnia
złożenia wniosku, ale nie wcześniej niż od wejścia
w życie nowych przepisów.
Zgodnie bowiem z art. 203 § 1 w związku z art. 13
§ 1 Kodeksu postępowania cywilnego odwołanie od
decyzji organu rentowego może być cofnięte aż do
wydania przez sąd prawomocnego wyroku. Może to
więc nastąpić także w trakcie postępowania przed
sądem II instancji. W przypadku wycofania odwoła-
nia postępowanie sądowe zostaje umorzone.
Należy zwrócić uwagę, że sąd może uznać za nie-
dopuszczalne cofnięcie odwołania tylko wtedy, gdy
okoliczności sprawy wskazują, że wymieniona czyn-
ność jest sprzeczna z prawem lub zasadami współży-
cia społecznego albo zmierza do obejścia prawa lub
726
też narusza ona słuszny interes społeczny. Należy
nadmienić, że cofnięcie odwołania przed sądem
II instancji możliwe jest tylko za zgodą pozwanego,
a więc w omawianym przypadku za zgodą Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych.
W sytuacji, w której ubezpieczony nie wycofa
odwołania, to sąd dokona ostatecznego rozstrzy-
gnięcia sprawy. Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej nie posiada uprawnień do weryfikacji bądź
zmiany prawomocnych wyroków sądów powszech-
nych. Nie może również wpływać na tok postępo-
wania sądowego.
Pragnę zauważyć, że sądy i trybunały w Polsce
są władzą odrębną i niezależną od innych władz
i wydają wyroki w imieniu Rzeczypospolitej Polskiej.
W związku z powyższym jakakolwiek interwencja
ministra pracy i polityki społecznej w powyższej
sprawie nie jest konieczna ani możliwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie podatku dochodowego
od osób fizycznych za 2006 i 2007 r. (3206)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 20 maja 2008 r. (nr SPS-
-023-3206/08) interpelacją pana posła Krzysztofa
Putry w sprawie danych dotyczących podatku do-
chodowego od osób fizycznych za lata 2006–2007
uprzejmie informuję.
Podatek należny za 2006 r. podatników opodat-
kowanych wg skali podatkowej wyniósł łącznie
37 099,4 mln zł, w tym:
— podatników pierwszego przedziału skali:
20 840,1 mln zł,
— podatników drugiego przedziału skali: 7 976,5
mln zł,
— podatników trzeciego przedziału skali: 8 282,8
mln zł.
Liczba podatników za 2006 r. opodatkowanych
według poszczególnych przedziałów skali podatko-
wej przedstawia się następująco:
— liczba podatników pierwszego przedziału ska-
li: 22 215 807 – 93,34%
— liczba podatników drugiego przedziału skali:
1 319 557 – 5,54%
— liczba podatników trzeciego przedziału skali:
266 467 – 1,12%
W 2006 r. z ulg podatkowych skorzystało 6 282 750
podatników opodatkowanych według skali podatko-
wej, w tym:
— podatników pierwszego przedziału skali:
5 247 324,
— podatników drugiego przedziału skali: 835 214,
— podatników trzeciego przedziału skali: 200 212.
Skutek finansowy ulg podatkowych wykazanych
w zeznaniach za 2006 r. (zasady ogólne) wyniósł
łącznie 1 591,7 mln zł, w tym:
— podatników pierwszego przedziału skali:
1 142,3 mln zł,
— podatników drugiego przedziału skali: 241,1
mln zł,
— podatników trzeciego przedziału skali: 208,3
mln zł.
Wielkości wymienione w pkt 3. i 4. uwzględniają
również zmniejszenie podatku z tytułu wpłat na
rzecz organizacji pożytku publicznego.
Analogiczne dane za 2007 r. znane będą Mini-
sterstwu Finansów po dokonaniu analizy złożonych
zeznań podatkowych, tj. w sierpniu 2008 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 6 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Sławeckiego
w sprawie powodów, dla których minister
nauki i szkolnictwa wyższego nie wydała
standardu kierunkowego dotyczącego
kształcenia nauczycieli (3207)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Sławeckiego (SPS-
-023-3207/08) w sprawie standardu kształcenia na-
uczycieli, przekazuję następujące informacje.
Zgodnie z dyspozycją art. 9 pkt 2 ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym minister nauki i szkolnic-
twa wyższego rozporządzeniem z dnia 12 lipca 2007 r.
w sprawie standardów kształcenia dla poszczegól-
nych kierunków oraz poziomów kształcenia, a tak-
że trybu tworzenia i warunków, jakie musi spełnić
uczelnia, by prowadzić studia międzykierunkowe
oraz makrokierunki (Dz. U. Nr 164, poz. 1166)
określił standardy kształcenia dla 118 kierunków
studiów.

Istotnie, dotychczas nie zostało wydane rozpo-
rządzenie na podstawie pkt 3 przywołanego powyżej
przepisu określające standardy przygotowujące do
wykonywania zawodu nauczyciela, tak więc nadal
obowiązuje standard określony w rozporządzeniu
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 7 wrze-
śnia 2004 r. w sprawie standardów kształcenia na-
uczycieli (Dz. U. Nr 207, poz. 2110).
Rada Główna Szkolnictwa Wyższego przedstawi-
ła projekt standardu przygotowującego do wykony-
wania zawodu nauczyciela, jednakże prace legisla-
cyjne nad projektem nowego rozporządzenia zostały
wstrzymane z uwagi na toczącą się dyskusję na te-
mat modelu kształcenia nauczycieli, przygotowywa-
ną nowelizację ustawy Prawo o szkolnictwie wyż-
szym, jak również zastrzeżenia zgłoszone do tego
projektu.
Wydanie nowego rozporządzenia w omawianej
sprawie zostanie sfinalizowane niezwłocznie po za-
kończeniu prac legislacyjnych nad zmianą ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym.
Pragnę zapewnić, iż prowadzenie kształcenia na-
uczycieli zgodnie z obowiązującym nadal standar-
dem z 2004 r. nie rodzi żadnych negatywnych skut-
ków dla przyszłych nauczycieli. Dodatkowo infor-
muję, iż od wejścia w życie tego standardu nie ma
możliwości zdobycia przygotowania do zawodu na-
uczycielskiego w trybie kursów, o których wspomina
pan poseł Tadeusz Sławecki.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Zbigniewa Kozaka
i Tomasza Górskiego
w sprawie prawdopodobieństwa wystąpienia
konfliktu interesów w działalności członka
kierownictwa Ministerstwa Finansów
i jednocześnie członka Komisji Nadzoru
Bankowego z tytułu jego obecnego
zatrudnienia w banku komercyjnym (3208)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską panów posłów Zbigniewa Ko-
zaka oraz Tomasza Górskiego, przekazaną przy pi-
śmie z dnia 20 maja br., sygn. SPS-023-3208/08,
w sprawie prawdopodobieństwa wystąpienia kon-
fliktu interesów w działalności członka kierownic-
twa Ministerstwa Finansów i jednocześnie członka
727
Komisji Nadzoru Bankowego z tytułu jego obecnego
zatrudnienia w banku komercyjnym uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W odniesieniu do pytania dotyczącego zatrudnie-
nia w Citibank Handlowy uprzejmie informuję, że
pani Katarzyna Zajdel-Kurowska pracowała w ww.
instytucji do czasu powołania na stanowisko podse-
kretarza stanu w Ministerstwie Finansów, co miało
miejsce w dniu 8 stycznia 2007 r. W okresie od
8 stycznia 2007 r. do 6 lipca 2007 r. pani Katarzyna
Zajdel-Kurowska korzystała z urlopu bezpłatnego
(na podstawie art. 174 § 1 Kodeksu pracy). O fakcie
wystąpienia z prośbą o udzielenie urlopu bezpłatne-
go w Banku Handlowym na okres 6 miesięcy zosta-
ła poinformowana pani Zyta Gilowska, wówczas wi-
cepremier i minister finansów, oraz dyrektor gene-
ralny w MF p. Tadeusz Wydra. Ponadto, fakt korzy-
stania z urlopu bezpłatnego został również wykaza-
ny w zgłoszeniu do rejestru korzyści z dnia 8 stycz-
nia 2007 r., oświadczeniu majątkowym oraz wniosku
o uzyskanie dostępu do informacji niejawnych.
Jako podsekretarz stanu w MF pani Katarzyna
Zajdel-Kurowska nadzorowała prace Departamentu
Rynków Finansowych dwukrotnie: od 8 stycznia do
4 marca oraz od 9 listopada 2007 r. do dziś. W tym
okresie nie zostały wydane żadne decyzje dotyczące
Banku Handlowego lub Citigroup w pionie ministra
właściwego do spraw instytucji finansowych (obsłu-
giwany przez Departament Rozwoju Rynku Finan-
sowego). Rola ministra realizującego funkcje mini-
stra właściwego do spraw instytucji finansowych
ogranicza się do podejmowania działań legislacyj-
nych w zakresie funkcjonowania sektora bankowe-
go, ubezpieczeniowego, emerytalnego i kapitałowe-
go, wynikających głównie z implementacji dyrektyw
unijnych w tym zakresie do polskiego porządku
prawnego.
W skład Komisji Nadzoru Bankowego pani Kata-
rzyna Zajdel-Kurowska została powołana przez wi-
cepremiera i ministra finansów p. Zytę Gilowską
dnia 8 stycznia 2007 r. W okresie do końca grudnia
2007 r. (data integracji nadzoru bankowego) komi-
sja nie rozpatrywała wniosków dotyczących Banku
Handlowego. Jedyną sprawą mogącą rodzić wątpli-
wości co do powstania konfliktu interesów było po-
wołanie P. Mariusza Cholewy na fotel prezesa Za-
rządu Banku Rozwoju Cukrownictwa SA, spółki za-
leżnej od Banku Handlowego. Pani Katarzyna Zaj-
del-Kurowska wyłączyła się z obrad Komisji podczas
procedowania nad ww. wnioskiem.
W uzupełnieniu należy wskazać, że przepisy
ustrojowe dotyczące Komisji Nadzoru Bankowego
(funkcjonującej do dnia 31 grudnia 2007 r.) regulo-
wał rozdział 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o Narodowym Banku Polskim (Dz. U. z 2005 r. Nr 1,
poz. 2, z późn. zm.). Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 2
ww. ustawy w skład komisji wchodził jako zastępca
przewodniczącego komisji minister finansów lub de-
legowany przez niego sekretarz lub podsekretarz
stanu w Ministerstwie Finansów. Powyższa ustawa,
728
jak również ustawa Prawo bankowe nie zawierały
regulacji dotyczących zakazu łączenia członkostwa
w Komisji Nadzoru Bankowego z zatrudnieniem lub
wykonywaniem innych zajęć w bankach, zajmowa-
niem określonych stanowisk, pełnieniem funkcji czy
prowadzeniem określonego rodzaju działalności.
Tzw. konflikt interesów członków Komisji Nad-
zoru Bankowego mógł więc być rozpatrywany w świe-
tle zasad ogólnych. Biorąc pod uwagę fakt, że Komi-
sja Nadzoru Bankowego, na podstawie ustawy Pra-
wo bankowe, była umocowana do wydawania decyzji
administracyjnych, wobec członków KNB miały
więc zastosowanie wyłączenia członka organu kole-
gialnego w konkretnych postępowaniach administra-
cyjnych, uregulowane w rozdziale 5 Kodeksu postę-
powania administracyjnego. Zgodnie z art. 27 § 1
K.p.a., członek organu kolegialnego podlega wyłącze-
niu w przypadkach określonych w art. 24 § 1 (m.in.
w sprawach, w których jest stroną albo pozostaje
z jedną ze stron w takim stosunku prawnym, że wy-
nik sprawy może mieć wpływ na jego prawa lub obo-
wiązki). O wyłączeniu tego członka w przypadkach
określonych w art. 24 § 3 postanawia przewodniczą-
cy organu kolegialnego lub organu wyższego stopnia
na wniosek strony, członka organu kolegialnego albo
z urzędu.
Uprzejmie informuję, że w świetle powyższych
wyjaśnień pozostałe pytania panów posłów, za-
kładające istnienie konfliktu interesów, są nie-
aktualne.
Minister
Jan Vincent-Rostowski
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Zbigniewa Kozaka
i Tomasza Górskiego
w sprawie zasad funkcjonowania
Bankowego Funduszu Gwarancyjnego
oraz sprawowanego nad nim nadzoru
przez ministra finansów (3209)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Zbigniewa Kozaka oraz
pana posła Tomasza Górskiego przekazaną przy pi-
śmie z dnia 29 maja br. (sygn. MB7-6600/2008)
w sprawie zasad funkcjonowania Bankowego Fun-
duszu Gwarancyjnego oraz sprawowanego nad nimi
nadzoru uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Należy zauważyć, że główne źródło finansowania
działalności gwarancyjnej funduszu stanowią środ-
ki utrzymywane w bankach, w formie funduszy
ochrony środków gwarantowanych, na które składa
się wydzielona część aktywów banków. Środki zgro-
madzone w ramach tych funduszy pozostają własno-
ścią banków. Taka konstrukcja ogranicza jedynie
swobodę dysponowania niewielką – w stosunku do
sumy bilansowej – częścią środków finansowych
banków (na koniec grudnia 2007 r. było to zaledwie
0,15% sumy bilansowej netto sektora bankowego).
Środki, które BFG pozyskuje od banków tytułem
opłaty rocznej, nie są na tyle znaczne, aby zauważal-
nie wpływały na koszty działania banków. W 2007 r.
wartość wpłat dokonanych przez banki na rzecz
BFG stanowiła zaledwie 0,51% wyniku finansowego
brutto sektora bankowego. Należy zauważyć, że
kwota płacona przez banki jest pomniejszona o 50%
– z racji partcypacji Narodowego Banku Polskiego.
Środki te przeznaczane są wyłącznie na prowadze-
nie działalności pomocowej, która zapobiega upadło-
ściom banków i przyczynia się do wzrostu stabilno-
ści sektora finansowego.
Środki, które otrzymuje BFG od NBP tytułem
opłaty rocznej, nie stanowią w świetle prawa środ-
ków publicznych – nie są to środki państwowe ani
komunalne. Bank centralny nie należy do sektora
finansów publicznych, a środki, którymi dysponuje,
nie są środkami publicznymi w rozumieniu ustawy
z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych.
Należy zauważyć, że Narodowy Bank Polski doko-
nuje wpłaty z zysku do budżetu państwa, na zasa-
dach określonych w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o Narodowym Banku Polskim. Jest to jeden z argu-
mentów o odrębności majątkowej Skarbu Państwa
i Narodowego Banku Polskiego. W związku z po-
wyższym nie dostrzega się sprzeczności systemowej
bądź innych przeciwwskazań dla utrzymywania
niepaństwowego charakteru Bankowego Funduszu
Gwarancyjnego – wynikającego nie tylko z art. 44
ustawy o BFG, ale z całokształtu rozwiązań okre-
ślających organizację, zadania i źródła finansowa-
nia tej instytucji. Wspomniany przepis jedynie po-
twierdza status BFG.
Należy zauważyć, że w chwili obecnej BFG nie
jest całkowicie wyjęty spod kontroli Najwyższej Izby
Kontroli. Uprawnienia kontrolne NIK wobec BFG
wynikają z Konstytucji RP oraz z ustawy o Najwyż-
szej Izbie Kontroli. Najwyższa Izba Kontroli może
kontrolować BFG w zakresie, w jakim fundusz ko-
rzystałby ze środków państwowych lub komunal-
nych oraz w zakresie realizacji zobowiązań publicz-
noprawnych (podatki, dotacje itp.). Ponadto należy
dodać, że obecnie w Ministerstwie Finansów trwają
prace nad nowelizacją ustawy o Bankowym Fundu-
szu Gwarancyjnym. Podstawowym celem ww. nowe-
lizacji jest usunięcie mechanizmu współfinansowa-
nia funduszu przez Narodowy Bank Polski, tj. kon-
strukcji wskazanej przez Komisję Europejską w Ra-
porcie o konwergencji 2006 oraz w postulatach Naj-
wyższej Izby Kontroli, jako kolidującej z zakazem
finansowania ze środków banku centralnego i uprzy-

wilejowanego dostępu do instytucji finansowych.
Projektowana ustawa przewiduje również zmianę
art. 2 ust. 5 ustawy z dnia 23 grudnia 1994 r. o Naj-
wyższej Izbie Kontroli (Dz. U. z 2001 r. Nr 85, poz. 937,
z późn. zm.), z której wynika, że Najwyższa Izba
Kontroli będzie mogła kontrolować pod względem
legalności i gospodarności działalność jednostek or-
ganizacyjnych i podmiotów gospodarczych wykonu-
jących zadania z zakresu funkcjonowania systemów
gwarantowania środków pieniężnych i udzielania
pomocy podmiotom objętym systemem gwaranto-
wania, o których mowa w przepisach o Bankowym
Funduszu Gwarancyjnym.
BFG podlega zwolnieniu podmiotowemu z podat-
ku dochodowego ze względu na niekomercyjny cha-
rakter działalności oraz cele, dla jakich gromadzi
środki. Wskazać trzeba, że fundusz nie wypłaca dy-
widendy czy innych świadczeń o podobnym charak-
terze, a cała nadwyżka bilansowa przeznaczana jest
na zwiększenie wartości funduszy własnych. Kon-
strukcja taka umożliwia m.in. ograniczenie obcią-
żeń banków z tytułu opłaty rocznej – przeznaczanej
na działalność pomocową. Poza tym BFG lokuje
wolne środki prawie wyłącznie w skarbowe papiery
wartościowe i nie jest uprawniony do prowadzenia
swobodnej działalności inwestycyjnej i lokowania
środków w dowolne instrumenty.
W odniesieniu do realizowania ustawowego obo-
wiązku nadzoru ministra finansów nad działalno-
ścią BFG należy zauważyć, iż sprawowany on jest
wyłącznie w zakresie legalności jego działań i zgod-
ności ze statutem. Niezależnie od stałej współpracy
z Zarządem i Radą BFG minister finansów sprawuje
swój nadzór za pośrednictwem delegowanych do
Rady BFG przedstawicieli. Jako członkowie rady są
oni uprawnieni do wykonywania czynności kontrol-
nych i sprawdzających, nie tylko w zakresie legalno-
ści działań BFG. Dotychczas minister finansów nie
odnotował przypadków naruszania przez BFG prze-
pisów statutowych lub innych przepisów o charakte-
rze powszechnie obowiązującym.
W odniesieniu do pytania dotyczącego funkcji
pełnionych przez pana Krzysztofa Pietraszkiewicza
Ministerstwo Finansów informuje, iż nie posiada in-
formacji w przedmiotowym zakresie. Z pisma Związ-
ku Banków Polskich z dnia 6 czerwca 2008 r. wyni-
ka natomiast, że: „Pan Krzysztof Pietraszkiewicz
pełnił funkcję członka Rady Nadzorczej Banku Go-
spodarki Żywnościowej w okresie od września 1994 r.
do czerwca 1996 r., a w okresie od marca 2002 r. do
lipca 2003 r. pełnił funkcję przewodniczącego Rady
Nadzorczej Powszechnej Kasy Oszczędności Banku
Państwowego. W okresie od 1991 r. do kwietnia 2003 r.
pan Krzysztof Pietraszkiewicz był zatrudniony
w Związku Banków Polskich na stanowisku dyrek-
tora generalnego, a w kwietniu 2003 r. został wybra-
ny na stanowisko prezesa związku”.
Jak wynika z pisma ZBP, „fakt pełnienia przez
pana Pietraszkiewicza funkcji w organach statuto-
wych tych banków był znany Zarządowi Związku
729
Banków Polskich i całkowicie akceptowany, gdyż
nie powodował ani nie mógł powodować żadnych ko-
lizji interesów, ani też nie budził wątpliwości praw-
nych czy etycznych”.
W opinii ZBP sformułowanie wskazujące na peł-
nienie przez pana Krzysztofa Pietraszkiewicza funk-
cji reprezentanta Skarbu Państwa jest błędne, bo-
wiem „członkowie rady nadzorczej z chwilą ich powo-
łania (wyboru) stają się członkami organu spółki i są
obowiązani działać na jej rzecz, co w sposób oczywi-
sty wyklucza możliwość reprezentowania przez nich
interesów poszczególnych akcjonariuszy”.
Rada nadzorcza nie posiada żadnych kompeten-
cji w zakresie decydowania o sprawach sponsoringu
i udzielania przez PKO BP darowizn, zatem wiąza-
nie osoby pana Krzysztofa Pietraszkiewicza z podej-
mowaniem decyzji w tych sprawach jest całkowicie
bezpodstawne. Z ww. pisma wynika, iż: „Pan
Krzysztof Pietraszkiewicz przed objęciem funkcji
członka Rady Bankowego Funduszu Gwarancyjne-
go złożył rezygnację z funkcji przewodniczącego
Rady Nadzorczej banku PKO BP, zatem sugerowa-
na przez autorów interpelacji kolizja tych dwóch
funkcji nie miała miejsca. Ponadto należy wskazać,
że Bankowy Fundusz Gwarancyjny nie sprawuje
nadzoru nad bankami, w tym także nad PKO BP,
gdyż nadzór w tym czasie sprawowany był przez Ko-
misję Nadzoru Bankowego”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie rozwijającego się procederu
kupowania przez uczniów gotowych prezentacji
na maturę ustną z języka polskiego (3210)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Piotra Krzywickiego, nr SPS-
-023-3210/08, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Tematy prezentacji ustala szkoła. Nauczyciele
powinni zadbać, aby nie były to tematy szablonowe,
powtarzające się od lat formuły, aby uściślić je po-
przez wskazanie w temacie sposobu prezentacji
(np. z wykorzystaniem zdjęć, nagrań, wywiadów).
Prezentację uczeń przygotowuje przez cały ostat-
ni rok nauki. Nauczyciel powinien wspierać ucznia
w tej pracy, służyć mu radą, udzielać wskazówek.
730
Poprawna w tym zakresie relacja między uczniem
i nauczycielem pozwala jednocześnie na śledzenie
postępów w przygotowywanej prezentacji, stopnia
zaangażowania ucznia i jego samodzielności.
Absolwent nie przedstawia przygotowanej pre-
zentacji na piśmie; nie składa jej przed egzaminem
ani nie przynosi na egzamin.
Przygotowany temat prezentuje wyłącznie ust-
nie (jest to egzamin ustny).
Zdający, nie później niż na 4 tygodnie przed ter-
minem części ustnej egzaminu maturalnego, dostar-
cza przewodniczącemu szkolnego zespołu egzamina-
cyjnego (najczęściej jest nim dyrektor szkoły) wykaz
bibliografii wykorzystanej do opracowania tematu.
Przewodniczący zobowiązany jest przekazać wykaz
bibliografii właściwemu przedmiotowemu zespołowi
egzaminacyjnemu.
Egzamin maturalny w części ustnej z języka
polskiego trwa około 25 minut i składa się z dwóch
części:
— prezentacji wybranego tematu, która trwa
około 15 minut, w tym projekcja filmu lub odtworze-
nie nagranej wypowiedzi bądź muzyki może trwać
do 5 minut z czasu przeznaczonego na prezentację
tematu;
— rozmowy zdającego z zespołem przedmioto-
wym; rozmowa dotyczy prezentowanego tematu i wy-
korzystanej do opracowania tematu bibliografii.
Jeśli zespół przedmiotowy rzetelnie przeprowa-
dzi egzamin, to jest w stanie ocenić stopień samo-
dzielności zdającego w przygotowanej prezentacji.
Do zdania egzaminu ustnego z języka polskiego
nie wystarczy tylko pierwsza część egzaminu, to
znaczy sama prezentacja (która też musi być przed-
stawiona ustnie, a nie złożona w formie pisemnej
przygotowanej przez innego autora).
Sposób prezentowania tematu oraz rozmowa zda-
jącego z zespołem przedmiotowym w II części egza-
minu, w tym na temat bibliografii, mają potwierdzić
nie tylko wiedzę i umiejętności zdającego, ale także
jego zaangażowanie w przygotowanie prezentacji.
Niezależnie od powyższego zdający, w toku przy-
gotowywania prezentacji, ma prawo korzystać z róż-
nych pomocy, z różnych źródeł wiedzy, rozmawiać
na ten temat z wybranymi osobami. Może także ko-
rzystać z Internetu. Powinien jednak uzyskiwane
w ten sposób informacje traktować krytycznie i wy-
łącznie jako materiał pomocniczy do własnego opra-
cowania wybranego tematu.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie ma wpły-
wu na działalność osób fizycznych i treść zamiesz-
czanych przez nich ogłoszeń.
Analogiczna sytuacja dotyczy ofert w sprawie na-
pisania pracy magisterskiej bądź innych usług.
Apelujemy do nauczycieli, do rodziców, aby ucznio-
wie z takich propozycji nie korzystali. Mamy świa-
domość, że nasze prośby nie zawsze są skuteczne.
Dlatego konieczna jest rzetelna praca nauczycieli-
-polonistów w toku ustalania listy tematów na ustny
egzamin maturalny z języka polskiego, przygotowy-
wania przez uczniów prezentacji oraz egzaminato-
rów podczas ustnej części egzaminu.
Jednocześnie informuję, że w ministerstwie
trwają prace nad reformą programową, w tym refor-
mą systemu egzaminów zewnętrznych. Dyskutowa-
na jest – między innymi – formuła ustnego egzami-
nu maturalnego z języka polskiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Chwieruta
w sprawie zmiany granic administracyjnych
pomiędzy gminami Brzeźnica,
powiat wadowicki, i Czernichów,
powiat krakowski (3211)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3211/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Janusza Chwieruta z dnia 5 maja 2008 r.
w sprawie zmiany granic administracyjnych pomię-
dzy gminami Brzeźnica, powiat wadowicki, i Czerni-
chów, powiat krakowski, uprzejmie informuję, że
zgodnie z wymogami ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 141,
poz. 1591, z późn. zm.) oraz terminami przyjętymi do
rozpatrywania spraw, wynikającymi z rozporządze-
nia Rady Ministrów z dnia 9 sierpnia 2001 r. w spra-
wie trybu postępowania przy składaniu wniosków
dotyczących tworzenia, łączenia, dzielenia, znoszenia
i ustalania granic gmin, nadawania gminie lub miej-
scowości statusu miasta, ustalania i zmiany nazw
gmin i siedzib ich władz oraz dokumentów wymaga-
nych w tych sprawach (Dz. U. Nr 86, poz. 943, z późn.
zm.), Rada Ministrów rozpatrzy wszystkie wnioski
dotyczące zmian w podziale terytorialnym państwa
najpóźniej do dnia 31 lipca 2008 r.
Aktualnie w Ministerstwie Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji prowadzona jest analiza wnio-
sków, w pierwszej kolejności pod kątem formalnej
poprawności, a następnie merytorycznej zasadności
postulowanych zmian. Dotyczy to także dokumen-
tacji związanej z wnioskiem o zmianę granic gminy
Brzeźnica i gminy Czernichów.

Uprzejmie informuję, że przedmiotowy wniosek
zostanie rozpatrzony z całą wnikliwością i staran-
nością, przy uwzględnieniu wszystkich uwarunko-
wań proponowanej zmiany.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Małgorzaty Sadurskiej i Elżbiety Kruk
w sprawie nadania miastu Lublin
statusu metropolii (3212)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3212/
08), przekazującego interpelację posłów na Sejm RP
pani Małgorzaty Sadurskiej i pani Elżbiety Kruk
z dnia 5 maja 2008 r. w sprawie nadania miastu Lu-
blin statusu metropolii, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że problematyka
rozwoju aglomeracji i metropolii pozostaje w zakre-
sie zainteresowania rządu. Ważnym założeniem po-
dejmowanych działań jest uporządkowanie podziału
kompetencji między administracją rządową i samo-
rządową oraz wdrożenie instrumentów wspierają-
cych rozwój tych obszarów. Powyższy cel rząd pra-
gnie realizować we współpracy z organizacjami sa-
morządu terytorialnego oraz innymi podmiotami
bezpośrednio zainteresowanymi poszczególnymi
aspektami materii administracji publicznej.
Obowiązujące przepisy prawa umożliwiają różne
formy współpracy jednostek samorządu terytorial-
nego. Niemniej praktyczne doświadczenia dotyczące
obszarów metropolitalnych, tj. układów przestrzen-
nych składających się z dużego miasta oraz otaczają-
cych go terenów ściśle z nim funkcjonalnie powiąza-
nych, wskazują, iż uregulowania te mogą okazać się
niewystarczające i nie w pełni wykorzystane. Dlate-
go też celowym pozostaje wypracowanie rozwiązań
w przedmiocie funkcjonowania obszarów metropoli-
talnych. Preferowanym rozwiązaniem systemowym
jest ustawa, jako generalny akt prawny dla wszyst-
kich obszarów metropolitalnych, z ewentualną moż-
liwością doprecyzowania kwestii ustrojowych przez
same metropolie.
W ramach prowadzonych prac przygotowano dia-
gnozę problemów rozwoju obszarów metropolitar-
nych i rekomendacji delimitacji obszarów metropoli-
tarnych w Polsce, która objęła m.in.: zarys procesów
731
metropolizacji w Polsce, klasyfikację ośrodków me-
tropolitarnych, ośrodki metropolitarne w systemie
osadniczym Polski, kryteria i wskaźniki delimitacji
obszarów metropolitarnych w ujęciu wariantowym,
potencjalne obszary metropolitarne w Polsce (pod-
stawowa charakterystyka) oraz ograniczenia rozwo-
ju obszarów metropolitarnych i możliwości wyko-
rzystania ich potencjału społeczno-gospodarczego.
Podkreślenia wymaga, że w dniu 28 maja 2008 r.
na posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorzą-
du Terytorialnego został zaprezentowany wstępny
projekt ustawy o rozwoju miast i obszarach metro-
politalnych (tekst dokumentu dostępny na stronach
internetowych MSWiA – www.mswia.gov.pl zakład-
ka aktualności: 28.05.2008 – „Trzeci, decydujący
krok na rzecz samorządu terytorialnego” – uroczy-
ste posiedzenie KWRiST).
Przedmiotowy projekt zakłada aktywne wspie-
ranie rozwoju miast, wobec których można stwier-
dzić, że wsparcie to wpłynie szczególnie korzystnie
na rozwój gospodarczy kraju i na zmniejszenie dy-
stansu rozwojowego dzielącego Polskę od innych
państw Unii Europejskiej. W szczególności zaś
wsparcie to prowadzić ma do wzrostu konkurencyj-
ności i innowacyjności gospodarki oraz rozwoju
opartego na wiedzy, a także poprawy stanu infra-
struktury technicznej i społecznej (w tym przyspie-
szenia rozbudowy infrastruktury komunikacyjnej
o znaczeniu ogólnokrajowym i regionalnym). Istot-
ną kwestią jest również podniesienie spójności tery-
torialnej danego obszaru, a także wpływ wskazane-
go wyżej wsparcia na istotny wzrost roli Polski w re-
lacjach transgranicznych, międzynarodowych lub
europejskich.
Powyższe odnosi się w szczególności do metropo-
lii o znaczeniu europejskim i krajowym: m.st. War-
szawa, czternaście miast na prawach powiatu wspól-
nie tworzących metropolię górnośląską (katowicką)
„Silesia”, Łódź, Kraków, trzy miasta na prawach po-
wiatu wspólnie tworzące metropolię trójmiejską
(gdańską), Wrocław, Poznań, a także rozwiniętych
metropolii o znaczeniu regionalnym: Bydgoszcz i To-
ruń (metropolia bydgosko-toruńska) oraz Szczecin,
a także Lublin, Białystok i Rzeszów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że przedmio-
towy wstępny projekt został opracowany przez pana
prof. dr. hab. Michała Kuleszę – społecznego doradcę
ministra spraw wewnętrznych i administracji. W oce-
nie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji przygotowanie ostatecznej wersji projektu
ustawy będzie wymagało zlecenia wykonania okre-
ślanych prac ekspertom zewnętrznym. Jednakże
obecnie nie jest możliwe określenie szczegółowych
kwestii związanych z wynagrodzeniem ekspertów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
732
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Saługi
w sprawie działek przeznaczonych
pod drogi publiczne (3213)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Wojciecha Saługi przekaza-
ną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 20 maja 2008 r.
(SPS-023-3213/08) w sprawie wycen nieruchomości
przeznaczonych pod drogi publiczne, uprzejmie
przedstawiam wyjaśnienia w tym zakresie.
Podstawą ustalenia wysokości odszkodowania za
wywłaszczoną nieruchomość jest wartość rynkowa
tej nieruchomości określana według zasad wyceny
wskazanych w art. 149 - 159 ustawy z dnia 21 sierp-
nia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) oraz w roz-
porządzeniu Rady Ministrów z dnia 21 września
2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i sporzą-
dzania operatu szacunkowego (Dz. U. z 2004 r.
Nr 2007, poz. 2103, z późn. zm.). Tylko w wyjątko-
wych sytuacjach (gdy ze względu na rodzaj nieru-
chomości nie można określić wartości rynkowej,
gdyż tego rodzaju nieruchomości nie występują
w obrocie) ustawa o gospodarce nieruchomościami
dopuszcza określenie wartości odtworzeniowej.
Zgodnie z przepisem § 36 ust. 1 ww. rozporządze-
nia przy określaniu wartości rynkowej gruntów
przeznaczonych lub zajętych pod drogi publiczne na-
leży zastosować podejście porównawcze, przyjmując
ceny transakcyjne uzyskiwane przy sprzedaży grun-
tów przeznaczonych lub zajętych na te cele. Z po-
wyższego zatem wynika, że przy określaniu warto-
ści rynkowej gruntów przeznaczonych lub zajętych
pod drogi publiczne w pierwszej kolejności należy
zbadać rynek i zastosować podejście porównawcze.
Analiza rynku przeprowadzana przez rzeczoznawcę
majątkowego polega więc m.in. na poszukiwaniu
i porównywaniu cen transakcyjnych uzyskiwanych
przy sprzedaży nieruchomości podobnych. Jeżeli
w wyniku poszukiwań rzeczoznawca majątkowy
stwierdzi, że transakcje dotyczące tych nieruchomo-
ści nie są miarodajne lub liczba tych transakcji jest
niewystarczająca dla prawidłowego sporządzenia
wyceny, w takiej sytuacji powinien zastosować prze-
pis § 36 ust. 2 pkt 1 ww. rozporządzenia. Zgodnie
z treścią ww. przepisu, w przypadku braku cen, o któ-
rych mowa w ust. 1, wartość działek gruntu wydzie-
lonych pod nowe drogi publiczne albo pod poszerzenie
dróg istniejących określa się jako iloczyn wartości
1 m2 gruntów, z których wydzielono te działki grun-
tu, i ich powierzchni, z tym że jeżeli przeznaczenie
gruntów, z których wydzielono działki pod nowe
drogi publiczne albo pod poszerzenie dróg istnieją-
cych, powoduje, że wartość tych gruntów jest niższa
niż wartość gruntów przeznaczonych pod drogi, tak
określoną wartość powiększa się o 50%.
Jednocześnie należy podkreślić, iż w odniesieniu
do pozyskiwania gruntów na cele budowy dróg pu-
blicznych obowiązuje odrębny akt prawny regulują-
cy m.in. kwestie związane z wywłaszczeniami nie-
ruchomości pod drogi publiczne – ustawa z dnia
10 kwietnia 2003 r. o szczególnych zasadach przygo-
towania i realizacji inwestycji w zakresie dróg pu-
blicznych (Dz. U. Nr 80, poz. 721, z późn. zm.). Zgod-
nie z treścią art. 2 pkt 5a ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami ustawa ta nie narusza innych ustaw
w zakresie dotyczącym gospodarki nieruchomościa-
mi, a w szczególności ustawy z dnia 10 kwietnia
2003 r. o szczególnych zasadach, co oznacza, iż
w pierwszej kolejności zastosowanie znajdzie ww.
ustawa o szczególnych zasadach, a jedynie, zgodnie
z treścią art. 23 ww. ustawy, w sprawach nieuregu-
lowanych w rozdziale dotyczącym nabywania nieru-
chomości pod drogi stosuje się przepisy ustawy o go-
spodarce nieruchomościami.
W kontekście ustawy o szczególnych zasadach
należy wskazać, że zawarte w niej przepisy nie prze-
widują przeprowadzania procedury negocjacyjnej
z właścicielami wywłaszczanych nieruchomości,
a samo wywłaszczenie następuje z mocy prawa. Po-
nadto zgodnie treścią art. 17 ww. ustawy wojewoda
w odniesieniu do dróg krajowych i wojewódzkich
albo starosta w odniesieniu do dróg powiatowych
i gminnych mają prawo, na wniosek właściwego za-
rządcy drogi, nadać decyzji o ustaleniu lokalizacji
drogi rygor natychmiastowej wykonalności. Tym
samym kwestia wysokości wypłacanego odszkodo-
wania za wywłaszczaną nieruchomość, często bę-
dąca podstawowym powodem przedłużania się pro-
cedury wywłaszczeniowej może być skutecznie od-
dzielona od umożliwienia rozpoczęcia inwestycji
drogowej, a tym samym nie będzie mieć negatyw-
nego wpływu na czas realizacji takich inwestycji.
Można zatem przewidywać, że rozwiązanie zapro-
ponowane w ww. ustawie o szczególnych zasadach
korzystnie wpłynie na szybkość realizacji inwesty-
cji drogowych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że trwają
obecnie prace analityczne nad kompleksową noweli-
zacją ww. rozporządzenia w sprawie wyceny nieru-
chomości i sporządzania operatu szacunkowego,
w szczególności w zakresie dotyczącym zasad wyce-
ny nieruchomości przeznaczonych lub zajętych pod
drogi. Prace prowadzone są w szczególności w kon-
tekście przepisów ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg
publicznych, która obecnie nie przewiduje prowa-
dzenia negocjacji z właścicielami wywłaszczanych
nieruchomości, co w konsekwencji spowodowało za-
nik tzw. transakcji drogowych i brak możliwości sto-
sowania przez rzeczoznawcę majątkowego § 36 ust. 1
ww. rozporządzenia. W tym celu prowadzone są
m.in. konsultacje z Polską Federacją Stowarzyszeń
Rzeczoznawców Majątkowych dotyczące kierunków

nowelizacji obowiązujących przepisów prawa w za-
kresie wyceny nieruchomości dla potrzeb inwestycji
drogowych. Prowadzone prace nad nowelizacją ww.
rozporządzenia mają na celu wzmocnienie pozycji
prawnej właściciela nieruchomości względem pod-
miotów publicznych realizujących budowę dróg przy
jednoczesnym uwzględnieniu zwiększenia szybkości
realizacji inwestycji drogowych.
Przekazując powyższe stanowisko Panu Mar-
szałkowi, wyrażam nadzieję, że przedstawione wy-
jaśnienia pozwolą wyeliminować wątpliwości zasy-
gnalizowane w interpelacji pana posła Wojciecha
Saługa.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie obowiązującego wieku drzew
i krzewów zwolnionych z uzyskania zezwoleń
na ich usunięcie oraz wysokości kar
pieniężnych naliczanych za ich usuwanie
bez wymaganego zezwolenia (3214)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Mirosławy Nykiel z dnia 5 maja
2008 r., znak: SPS-023-3214/08, w sprawie obowią-
zującego wieku drzew i krzewów zwolnionych z uzy-
skiwania zezwoleń na ich usunięcie oraz wysokości
kar pieniężnych naliczanych za ich usuwanie bez
wymaganego zezwolenia, przedstawiam poniższą
informację.
Uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 83 ust. 1
ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyro-
dy (Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn. zm.) zezwolenie
na usunięcie drzew lub krzewów dotyczy jedynie
usuwania ich z terenu nieruchomości, natomiast
nie dotyczy przemieszczania ich w obrębie tej nie-
ruchomości.
Wykładnia prawna tej kwestii zawarta jest w wy-
roku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w War-
szawie z dnia 13 kwietnia 2005 r., sygnatura: IV SA/
Wa 865/04, który odnosi się do art. 47e ust. 2 ustawy
z 16 października 1991 r. o ochronie przyrody (j.t.
Dz. U. z 2001 r. Nr 99, poz. 1079, z późn. zm.), zgod-
nym w przedmiocie sprawy z art. 83 ust. 1 obowią-
zującej ustawy o ochronie przyrody. Sąd w ww. wy-
roku orzekł, że przesadzenie drzewa lub krzewów
733
w ramach tej samej zorganizowanej i zagospodaro-
wanej nieruchomości, jeżeli zachowały swoją żywot-
ność, nie podlega karze.
W związku z powyższym uważam za bezpod-
stawne uzasadnienie do postulowanej zmiany prze-
pisu art. 83 ust. 6 pkt 4, poprzez podwyższenie wie-
ku drzew i krzewów, na których usunięcie wymaga-
ne jest uzyskanie zezwolenia, ponieważ nie istnieje
obowiązek uzyskania zezwolenia na przesadzenie
drzew i krzewów w obrębie tej samej nieruchomości,
np. w trakcie urządzania ogrodu przydomowego.
Ponadto informuję, że wprowadzenie przedmio-
towego przepisu, ustalającego wiek powyżej 5 lat dla
drzew i krzewów usuwanych po uzyskaniu zezwole-
nia, podyktowane było ochroną zadrzewień i tere-
nów zieleni w krajobrazie kulturowym; ochrona ta
jest istotą przepisów rozdziału 4 ustawy o ochronie
przyrody. Przepis ten pozwala m.in. zachować nowe
nasadzenia na terenach zieleni przyulicznej lub
w parkach publicznych.
W związku z tym, że zauważam problemy wyni-
kające z przedmiotowego przepisu, m.in. związane
z obowiązkiem uzyskania zezwolenia na usunięcie
młodych drzew i krzewów pochodzących z samosie-
wu pod groźbą administracyjnej kary pieniężnej,
przy najbliższych pracach związanych z nowelizacją
rozdziału 4 ustawy planuję rozpatrzyć postulowaną
zmianę do art. 83 ust. 6 pkt 4.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego
w sprawie przywrócenia ułatwień w ruchu
transgranicznym między Polską a Obwodem
Kaliningradzkim Federacji Rosyjskiej
oraz normalizacji żeglugi po Zalewie Wiślanym
(3215)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Witolda Gintowt-Dziewałtow-
skiego (pismo nr SPS-023-3215/08 z dnia 20 maja
2008 r.) w sprawie przywrócenia ułatwień w ruchu
transgranicznym między Polską a Obwodem Kali-
ningradzkim Federacji Rosyjskiej, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, w porozumieniu z mini-
734
strem spraw wewnętrznych i administracji, przed-
stawiam następujące informacje:
1. Ministerstwo Spraw Zagranicznych stoi na
stanowisku, iż obowiązujący obecnie reżim prawny
regulujący kwestię żeglugi po Zalewie Wiślanym
(Umowa o polsko-radzieckiej granicy państwowej
z 16 sierpnia 1945 r. wraz z Protokołem oraz Umowa
między Rządem PRL a Rządem ZSRR o stosunkach
prawnych na polsko-radzieckiej granicy państwowej
z 15 lutego 1961 r.), nie odpowiada obecnemu stano-
wi stosunków gospodarczych oraz potrzebom regio-
nu. W związku z powyższym Polska stara się o za-
warcie z Federacją Rosyjską nowej umowy między-
narodowej, która będzie w sposób pełny i komplek-
sowy regulowała żeglugę po Zalewie Wiślanym,
w tym umożliwi swobodę żeglugi statków bander
państw trzecich. Rozmowy ze stroną rosyjską na te-
mat uregulowania kwestii żeglugi po Zalewie Wiśla-
nym trwają z przerwami od połowy lat 90. W ostat-
nich miesiącach działania dyplomatyczne w tym za-
kresie zostały zintensyfikowane. W okresie styczeń–
–maj 2008 r. odbyły się trzy rundy polsko-rosyjskich
konsultacji na szczeblu ekspertów, poświęcone moż-
liwości rozwiązania problemów żeglugi na tym
akwenie. Pomimo istniejących wciąż rozbieżności co
do kwestii sposobu uregulowania żeglugi statków
bander państw trzecich, przeprowadzone konsulta-
cje pozwoliły na znaczące zbliżenie stanowisk stron.
Kolejne spotkanie poświęcone sprawie żeglugi po
Zalewie Wiślanym będzie miało miejsce w lipcu 2008 r.
Pragnę podkreślić, że jesteśmy zdecydowani prowa-
dzić dialog z naszym rosyjskim partnerem w tej
sprawie, tak aby w możliwie krótkim czasie osią-
gnąć satysfakcjonujące obie strony porozumienie.
2. Ułatwienia w ruchu transgranicznym wynika-
ją z zawartej między Unią Europejską a Federacją
Rosyjską w dniu 25 maja 2006 r. umowy o ułatwie-
niach w wydawaniu wiz obywatelom Unii Europej-
skiej i Federacji Rosyjskiej. Polska jest jedną ze stron
tej umowy, która umożliwia stosowanie szeregu uła-
twień wobec obywateli Rzeczypospolitej Polskiej
i Federacji Rosyjskiej w dziedzinie procedur wizo-
wych oraz stosowanie obniżonej opłaty w wysokości
35 euro za rozpatrzenie wniosków wizowych i wyda-
nie wiz przez urzędy konsularne państw członkow-
skich UE oraz Federacji Rosyjskiej. Umowa przewi-
duje również rozpatrzenie wniosku w ciągu trzech
dni w sytuacji, gdy został on złożony w ostatniej
chwili przed planowaną datą wyjazdu (wówczas jest
jednak pobierana opłata w wysokości 70 euro).
Wśród innych ułatwień w wydawaniu wiz okre-
ślonych umową między Wspólnotą Europejską a Fe-
deracją Rosyjską, która weszła w życie 1 czerwca
2007 r., należy wymienić zwłaszcza:
— podejmowanie decyzji wizowych przez konsu-
lów w ciągu 10 dni kalendarzowych, a w sytuacjach
szczególnych – w ciągu 3 dni roboczych lub mniej;
— wydawanie wiz wielokrotnych: 1) z okresem
ważności do 5 lat – członkom rządów i parlamentów
krajowych oraz regionalnych, trybunałów konstytu-
cjonalnych i sądów najwyższych; 2) współmałżon-
kom i dzieciom (w tym przysposobionym) poniżej
21. roku życia lub pozostającym na utrzymaniu ro-
dziców, odwiedzającym obywateli Unii Europejskiej
i Federacji Rosyjskiej zamieszkującym legalnie na
terytorium Federacji Rosyjskiej lub państw człon-
kowskich – na czas ograniczony do okresu ważności
ich zezwolenia na legalny pobyt;
— wydawanie wiz wielokrotnych z okresem waż-
ności do jednego roku: członkom delegacji oficjal-
nych, biznesmenom, kierowcom TIR i autobusów,
załogom pociągów międzynarodowych, osobom bio-
rącym udział w przedsięwzięciach naukowych, kul-
turalnych i artystycznych, uczestnikom imprez spor-
towych, dziennikarzom, uczestnikom programów
wymiany w ramach współpracy miast zaprzyjaźnio-
nych i jednostek samorządu terytorialnego.
Umowa przewiduje ponadto zwolnienie z opłaty za
wizy 9 kategorii osób, w tym bliskich krewnych oby-
wateli UE lub FR, uczniów, studentów, doktorantów,
wyjeżdżających w celach naukowych lub szkolenio-
wych, osoby niepełnosprawne oraz osoby im towarzy-
szące, podróżujące z powodów humanitarnych, uczest-
ników młodzieżowych imprez sportowych, uczestni-
ków oficjalnych programów wymiany organizowa-
nych przez miasta bliźniacze oraz prowadzących
działalność naukową, kulturalną i artystyczną, włą-
czając uniwersyteckie i inne programy wymiany. Wy-
mienione uregulowania stanowią znaczące ułatwie-
nia m.in. dla osób zamieszkujących tereny przygra-
niczne, wskazane w interpelacji.
Umowa między Unią Europejską a Federacją Ro-
syjską o ułatwieniach wizowych zawiera deklarację
ustanowienia w dłuższej perspektywie czasu bezwi-
zowego systemu podróżowania między Federacją
Rosyjską a Unią Europejską. Decyzja w tej sprawie
wymagać będzie jednakże zgody wszystkich stron
umowy.
3. Kolejną formą ułatwienia, zwłaszcza dla sta-
łych mieszkańców strefy przygranicznej przekra-
czających granicę zewnętrzną Unii Europejskiej,
jest mały ruch graniczny. Polska jako kraj, który po-
siada jedną z najdłuższych lądowych granic ze-
wnętrznych UE, przewiduje również wprowadzenie
tej formy ułatwień w stosunkach z Rosją. Przygoto-
wany został projekt takiej umowy, która pozwoli
mieszkańcom strefy przygranicznej (obejmującej
z zasady obszar do 30 km od granicy, a w niektórych
przypadkach wynikających ze specyfiki podziału
administracyjnego do 50 km od granicy) na regular-
ne przekraczanie wspólnej granicy i przebywanie
w tych strefach ze względów kulturalnych, społecz-
nych, rodzinnych, a w uzasadnionych przypadkach
także z powodów ekonomicznych, tylko po okazaniu
specjalnego zezwolenia, bez konieczności uzyskiwa-
nia wiz. Projekt umowy o małym ruchu granicznym
z Federacją Rosyjską został przekazany do konsulta-
cji międzyresortowych na początku czerwca 2008 r.

Po zakończeniu konsultacji i uzyskaniu zgody preze-
sa Rady Ministrów będzie możliwe zaproponowanie
stronie rosyjskiej terminu rozpoczęcia negocjacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie standardów kształcenia
przygotowującego do wykonywania
zawodu nauczyciela (3216)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Artura Górskiego (SPS-023-
-3216/08) w sprawie standardów kształcenia przygo-
towującego do wykonywania zawodu nauczyciela,
przekazuję, co następuje.
Obowiązującym aktem prawnym w tym zakresie
jest nadal rozporządzenie ministra edukacji narodo-
wej i sportu z dnia z dnia 7 września 2004 r. w spra-
wie standardów kształcenia nauczycieli (Dz. U.
Nr 207, poz. 2110).
Rada Główna Szkolnictwa Wyższego, zgodnie
z kompetencjami określonymi w art. 45 ust. 2 usta-
wy Prawo o szkolnictwie wyższym, przedstawiła
projekt standardu przygotowującego do wykonywa-
nia zawodu nauczyciela. Prace legislacyjne nad no-
wym rozporządzeniem opartym na projekcie rady
głównej zostały wstrzymane w związku z toczącą
się dyskusją nad modelem kształcenia nauczycieli,
jak również uwagami i zastrzeżeniami zgłaszanymi
do tego projektu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że podzielam
zastrzeżenia uczelni artystycznych, mających długo-
letnie tradycje kształcenia nauczycieli, do projektu
przedłożonego przez radę główną i zapewniam, iż
nowy standard zostanie poddany szerokim konsulta-
cjom społecznym. Przewiduję, iż prace legislacyjne
nad rozporządzeniem w tej sprawie zostaną podjęte
niezwłocznie po zakończeniu prac nad nowelizowaną
obecnie ustawą Prawo o szkolnictwie wyższym.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
735
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie rekompensaty za mienie
tzw. mienie zabużańskie (3217)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej z dnia
30 kwietnia 2008 r. w sprawie rekompensaty z tytu-
łu pozostawienia nieruchomości poza obecnymi gra-
nicami Rzeczypospolitej Polskiej uprzejmie wyja-
śniam, co następuje. W ramach obowiązujących
przepisów ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o realizacji
prawa do rekompensaty z tytułu pozostawienia nie-
ruchomości poza obecnymi granicami Rzeczypospo-
litej Polskiej oraz przepisów ustawy z dnia 21 sierp-
nia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami walory-
zacja wartości nieruchomości pozostawionych, war-
tości prawa własności nieruchomości nabytego
w ramach tzw. prawa zaliczenia oraz rekompensat
z tytułu pozostawienia nieruchomości poza obecny-
mi granicami Rzeczypospolitej Polskiej, wypłaca-
nych od grudnia 2006 r. przez Bank Gospodarstwa
Krajowego, jest dokonywana w oparciu o wskaźnik
wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych.
Wynika to z faktu, iż do chwili obecnej nie zosta-
ła wykonana dyspozycja zawarta w art. 5 ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomo-
ściami dotycząca ogłaszania przez prezesa Główne-
go Urzędu Statystycznego, w drodze obwieszczeń
w Dzienniku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej
„Monitor Polski”, wskaźników zmian cen nieru-
chomości.
Obowiązek nałożony przez ww. przepis ustawy
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomo-
ściami powinien być wykonany, gdyż służy on reali-
zacji konstytucyjnej zasady ochrony praw słusznie
nabytych przez osoby uprawnione, obejmującej rów-
nież prawo do uzyskania zwaloryzowanego prawa
majątkowego.
W powyższej sprawie w roku bieżącym dwukrot-
nie zwracałem się do Prezesa Głównego Urzędu Sta-
tystycznego. Prezes Głównego Urzędu Statystycz-
nego w piśmie z dnia 29 kwietnia 2008 r. stwierdził,
że Główny Urząd Statystyczny kontynuuje prace,
których celem jest opracowywanie metodologii obli-
czania wskaźników zmian cen nieruchomości, uzy-
skanie dostępu do wiarygodnego źródła danych
o cenach nieruchomości oraz określenie rodzaju
zbieranych informacji, niezbędnych do obliczania
wskaźników dla poszczególnych typów nieruchomo-
ści. Rozpoczęte działania dotyczące pozyskiwania
danych jak również opracowywania metodologii ob-
liczania wskaźników pozwolą na obliczanie wskaź-
ników cen wybranych typów nieruchomości. Prezes
GUS w piśmie, o którym mowa powyżej, nie określił
736
jednakże terminu publikacji wskaźników zmian cen
nieruchomości.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Mężydły
w sprawie wyjaśnienia przyczyn opóźnień
w przekazaniu transgranicznych linii
elektroenergetycznych do spółki PSE
Operator SA i zasad przekazania
tych składników majątkowych (3218)
W nawiązaniu do pisma Pana Marszałka znak
SPS-023-3218/08 z dnia 20.05.2008 r., za pośrednic-
twem którego została przesłana interpelacja pana
posła Antoniego Mężydły z dnia 12.05.2008 r.,
w sprawie przekazania transgranicznych linii elek-
troenergetycznych do spółki PSE Operator SA,
przedstawiam stanowisko Ministerstwa Skarbu
Państwa w przedmiotowej kwestii.
Uprzejmie informuję, iż realizując postanowienia
rządowego Programu dla elektroenergetyki oraz
ustawy Prawo energetyczne w obszarze wydzielenia
operatora systemu przesyłowego elektroenergetycz-
nego razem z majątkiem sieciowym z PGE Polskiej
Grupy Energetycznej SA, w pierwszej kolejności zo-
stało zrealizowane tzw. uskarbowienie operatora
systemu przesyłowego, tj. ze struktur Polskich Sieci
Elektroenergetycznych SA została wydzielona spół-
ka PSE Operator SA. Uchwała walnego zgromadze-
nia w przedmiotowej sprawie została powzięta
w dniu 27.12.2006 r. Od tego momentu Skarb Pań-
stwa jest właścicielem 100% akcji PSE Operator S.A.
Kolejnym krokiem do realizacji wydzielenia ope-
ratora systemu przesyłowego elektroenergetycznego
razem z majątkiem sieciowym było przeniesienie
własności ww. majątku z PGE Polskiej Grupy Ener-
getycznej SA na rzecz PSE Operator SA. Walne
zgromadzenie ww. spółki w dniu 05.12.2007 r. wyra-
ziło zgodę na podział PGE Polska Grupa Energe-
tyczna SA. W wyniku tego podziału został wydzielo-
ny majątek sieci przesyłowych, który wniesiono na
podwyższenie kapitału zakładowego operatora sys-
temu przesyłowego, tj. spółki PSE Operator SA.
Uchwała walnego zgromadzenia PSE Operator SA
o podwyższeniu kapitału zakładowego tej spółki zo-
stała zarejestrowana w dniu 31.12.2007 r., tym sa-
mym realizacja założeń zawartych w Programie dla
elektroenergetyki została zakończona.
Linie wschodnie, czyli linie transgraniczne łą-
czące system elektroenergetyczny Polski z syste-
mami Białorusi i Ukrainy, w skład których wcho-
dzą: linia 220 kV Roś–Białystok, linia 220 kV Do-
brotwór–Zamość, linia 750 kV Chmielnicka–Rze-
szów, są własnością spółki PGE Polska Grupa
Energetyczna SA.
Zgodnie z ustaleniami zespołu ds. realizacji Pro-
gramu dla elektroenergetyki pod przewodnictwem
ministra gospodarki majątek w postaci linii wschod-
nich nie wszedł w skład majątku sieci przesyłowych,
który został przekazany na rzecz PSE Operator SA
w ramach dokonanego w końcu 2007 r. podziału
spółki PGE SA i podwyższenia kapitału zakładowe-
go PSE Operator SA.
W ocenie Urzędu Regulacji Energetyki linie
wschodnie są składnikami krajowego systemu ener-
getycznego i są niezbędne do zapewnienia bezpie-
czeństwa energetycznego kraju. Gwarantuje to rów-
nież zapewnienie równego dostępu dla wszystkich
operatorów chcących korzystać z tych linii zgodnie
z obowiązującą zasadą third party access (TPA).
Wobec powyższego zarządy spółek PSE Opera-
tor SA i PGE Polska Grupa Energetyczna SA pro-
wadziły negocjacje celem ustalenia trybu i warun-
ków przeniesienia własności linii wschodnich na
rzecz operatora systemu przesyłowego. Aktualnie
stanowiska stron pozostają rozbieżne. PGE Polska
Grupa Energetyczna SA prezentuje stanowisko
o możliwości odstąpienia dla ww. linii od stosowa-
nia zasady TPA i możliwości biznesowego wykorzy-
stania tego majątku wspólnie przez PGE i PSE
Operator SA oraz stopniowego przekazywania wła-
sności linii transgranicznych na rzecz operatora
systemu przesyłowego. PSE Operator SA odrzuca
taką możliwość i dąży do jak najszybszego przeka-
zania własności ww. majątku na rzecz operatora
systemu przesyłowego.
Uprzejmie informuję, iż prace związane z ustale-
niem trybu i warunków przekazania własności
przedmiotowego majątku są kontynuowane i w naj-
bliższym czasie zostaną zakończone.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 6 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Mikulicza
w sprawie przeniesienia PWSZ
pod nadzór samorządu wojewódzkiego
z zagwarantowaniem autonomii
w sprawowaniu władztwa i zarządu
oraz wymogów kadrowych (3219)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła Janusza Mikulicza przesłanej przy
piśmie znak SPS-023-3219/08 z dnia 20 maja br.
w sprawie projektu przeniesienia państwowych wyż-
szych szkół zawodowych pod nadzór samorządu wo-
jewódzkiego z zagwarantowaniem autonomii w spra-
wowaniu władztwa i zarządu oraz wymogów kadro-
wych, uprzejmie wyjaśniam.
Chciałabym zapewnić, ze znam i doceniam osią-
gnięcia Publicznej Wyższej Szkoły Zawodowej w Le-
gnicy zarówno na polu edukacyjnym, jak i nauko-
wym. Doceniam również rolę publicznych wyższych
szkól zawodowych w rozszerzaniu dostępu do kształ-
cenia, a także dostrzegam znaczenie tych uczelni
dla rozwoju i aktywności kulturalnej lokalnych śro-
dowisk.
Zmieniające się uwarunkowania społeczno-go-
spodarcze stawiają przed szkolnictwem wyższym
i nauką nowe wyzwania. Bez przeprowadzenia re-
formy szkolnictwa wyższego i nauki nie uda się zbu-
dować gospodarki opartej na wiedzy i sprostać wy-
mogom rosnącej konkurencji na rynku krajowym,
a także europejskim i światowym. Z tą tezą zgodzili
się przedstawiciele wszystkich środowisk nauko-
wych i akademickich zaproszonych na zorganizowa-
ną przez MNiSW w dniach 24–25 stycznia br. debatę
na temat szkolnictwa wyższego.
Z porównania możliwości rozwoju publicznych
uczelni zawodowych i uczelni akademickich wynika,
że z uwagi na większy potencjał naukowy i dydak-
tyczny publiczne szkoły akademickie, w tym uni-
wersytety badawcze o najwyższym poziomie inno-
wacyjności (przyszłe uczelnie flagowe), będą miały
relatywnie większe szanse na finansowanie nie tyl-
ko z budżetu państwa (z działu: Szkolnictwo wyższe
i działu: Nauka), ale także na finansowanie pozabu-
dżetowe, wynikające ze stosunkowo szerokich moż-
liwości prowadzenia odpłatnych usług edukacyjnych
(studiów doktoranckich, studiów podyplomowych,
szkoleń i kursów), z odpłatnej działalności badaw-
czej, ze współpracy z gospodarką, ze współpracy
z zagranicą, a także korzystania z funduszy euro-
pejskich. W przyszłości sytuacja publicznych wyż-
szych szkół zawodowych może także pogorszyć się
z uwagi na nasilający się w najbliższych latach niż
demograficzny, planowane zmiany zasad finansowa-
nia uczelni na algorytm szerzej uwzględniający
737
wskaźniki jakości i innowacyjności rozwoju uczelni,
a także zaostrzającą się konkurencję na globalnym
rynku usług edukacyjnych.
1 lutego został powołany Zespół do spraw opraco-
wania założeń reformy systemu nauki i reformy sys-
temu szkolnictwa wyższego. Członkowie zespołu po-
szukiwali jak najlepszych rozwiązań dla zapewnie-
nia rozwoju uczelni, w tym publicznych wyższych
szkół zawodowych, i poprawy ich sytuacji finanso-
wej. 20 marca br. zespół zakończył prace nad projek-
tem założeń reformy.
W założeniach reformy eksperci zaproponowali
zmiany dotyczące funkcjonowania publicznych wyż-
szych szkół zawodowych, a w szczególności:
— przeniesienie PWSZ pod nadzór samorządu
wojewódzkiego, z zagwarantowaniem im autonomii
w sprawowaniu władztwa i zarządu,
— otwarcie możliwości dodatkowego wsparcia
uczelni, a szczególnie uczelni zawodowych, przez sa-
morządy terytorialne, zwłaszcza miejskie i woje-
wódzkie,
— utrzymanie dalszego nadzoru ministra nauki
i szkolnictwa wyższego, przy udziale Państwowej
Komisji Akredytacyjnej, nad jakością zajęć dydak-
tycznych.
Ponadto członkowie zespołu, proponując zmianę
wymogów kadrowych, poprzez wprowadzenie do mi-
nimalnych wymagań kadrowych dla prowadzenia
kierunku dwóch nauczycieli akademickich z prakty-
ką i osiągnięciami zdobytymi poza uczelnią, mieli
na uwadze konieczność dostosowania kształcenia do
potrzeb rynku pracy.
16 kwietnia przewodniczący Rady Ministrów
w obecności środowiska akademickiego przedstawił
wyniki prac zespołu. Obecnie projekt Założeń refor-
my systemu nauki i reformy systemu szkolnictwa
wyższego został przekazany do uzgodnień społecz-
nych, w tym do uczelni, wszystkich organizacji aka-
demickich i zainteresowanych stron. Wyniki uzgod-
nień i uwagi zgłaszane na spotkaniach z przedstawi-
cielami środowiska akademickiego, w tym również
z Konferencją Rektorów Publicznych Szkół Zawodo-
wych, a także marszałkami województw przesądzą
o ostatecznym kształcie reformy systemu szkolnic-
twa wyższego.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
738
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie możliwości zatrudniania
przez rolników pracowników z Ukrainy
do zbioru owoców miękkich (3220)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Krzysztofa Tchórzewskiego (pi-
smo nr SPS-023-3220/08 z dnia 20 maja 2008 r.)
w sprawie możliwości zatrudniania przez rolników
pracowników z Ukrainy do zbioru owoców mięk-
kich, uprzejmie informuję.
W pięciu urzędach konsularnych RP na Ukra-
inie w okresie styczeń–maj 2008 r. wydanych zostało
122 tys. wiz, z czego w kwietniu i maju, a więc
w okresie wzmożonych prac w rolnictwie, 60 tys.
W konsulatach we Lwowie i Łucku, czyli z okręgów
konsularnych, z których rekrutowani są w większo-
ści pracownicy dla sektora rolnego, w okresie kwie-
cień–maj wydanych zostało 44 tys. wiz, z czego pra-
wie 40% to wizy z prawem do pracy wystawione na
podstawie oświadczeń o zamiarze powierzenia cu-
dzoziemcowi wykonywania pracy. Przeciętny czas
oczekiwania na wydanie wizy do pracy w urzędach
konsularnych RP na terenie Ukrainy, w zależności
od stopnia ich obciążenia czynnościami wizowymi,
wynosi od 5 do 15 dni.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych, mając świa-
domość, że liczba przyjmowanych wniosków wizo-
wych odbiega od istniejącego zapotrzebowania na
wizy, podejmuje działania mające na celu polepsze-
nie poziomu obsługi interesantów wizowych, skró-
cenie czasu rozpatrywania wniosków i zwiększenie
liczby wydawanych wiz. Od 15 kwietnia 2008 r.
w ramach zmian w organizacji pracy działu wizowe-
go Konsulatu Generalnego RP we Lwowie wprowa-
dzono możliwość dokonywania rejestracji interneto-
wej bez ograniczeń terminowych. Zapisy są prowa-
dzone w dwóch odrębnych modułach – zapisy na
wizy z prawem do pracy oraz zapisy na wizy w in-
nych celach. Uwzględniając uwarunkowania wyni-
kające z sezonowości prac w rolnictwie, w konsula-
cie we Lwowie przyjmowane są wnioski o wydanie
wiz w celu wykonywania pracy przy zbiorze owoców
miękkich również poza internetowym systemem re-
jestracji wizowej.
W obecnych warunkach lokalowych konsulatu
we Lwowie dalsze zwiększenie obsady personalnej
tego urzędu jest niemożliwe. Pomimo pracy na dwie
zmiany, konsulat nie jest w stanie obsłużyć wszyst-
kich zainteresowanych. Sytuacja ulegnie zmianie
w II połowie czerwca br., od kiedy dział wizowy kon-
sulatu zostanie przeniesiony do nowego pawilonu.
Sprawy wizowe będą załatwiane zarówno w nowym
pawilonie, jak i w dotychczasowych pomieszcze-
niach. Pozwoli to na uruchomienie dodatkowo kil-
kunastu stanowisk obsługi interesantów wizowych.
Zdaniem Ministerstwa powyższe działania do-
prowadzą do osiągnięcia przez ten urząd takiej wy-
dajności procesu wizowego, która zrównoważy zapo-
trzebowanie na wizy, pozwoli na znaczące przyspie-
szenie procedur wizowych oraz stworzy możliwość
do obsługi na bieżąco wnioskodawców aplikujących
o wizy do pilnych prac w rolnictwie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie przepisów ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(3221)
W związku z nadesłaną przy piśmie z dnia
20 maja br., znak: SPS-023-3221/08, interpelacją
pana posła Jarosława Wałęsy w sprawie przepisów
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych uprzejmie informuję, że podjęte zostały
rozważania dotyczące zasadności zweryfikowania
obecnie obowiązujących uregulowań w zakresie upraw-
nień emerytalnych żołnierzy zawodowych i funkcjo-
nariuszy tzw. służb mundurowych. W świetle obec-
nie obowiązującego stanu prawnego osoba, która ma
już przyznaną emeryturę policyjną lub wojskową,
nie może ubiegać się o emeryturę „cywilną”, przewi-
dzianą w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, ze zm.). Kwe-
stia zmiany przepisów w tym zakresie i umożliwie-
nie zamiany emerytury policyjnej lub wojskowej na
emeryturę przysługującą z tytułu podlegania ubez-
pieczeniom społecznym wymaga jednak bardzo wni-
kliwej analizy, ze względu specyfikę rozwiązań
funkcjonujących w systemie zaopatrzenia emerytal-
nego i ubezpieczenia społecznego.
Przeprowadzona w 1999 r. reforma ubezpieczeń
społecznych zakładała wyeliminowanie w przyszło-
ści odrębnych systemów świadczeń dla funkcjona-
riuszy tzw. służb mundurowych. Systemem ubezpie-
czeń społecznych objęto wówczas osoby, które do za-
wodowej służby wstąpiły po 1 stycznia 1999 r., tj. po
dniu wejścia w życie ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,

ze zm.). Prawo do emerytury lub renty miało im
przysługiwać na tych samych zasadach, jakie okre-
ślono dla ogółu osób objętych ubezpieczeniami spo-
łecznymi. Jedynie żołnierze zawodowi i funkcjona-
riusze służb mundurowych, którzy wstąpili do
służby przed 2 stycznia 1999 r., mieli zachować pra-
wo do emerytury lub renty na dotychczasowych za-
sadach określonych w ustawach o zaopatrzeniu
emerytalnym.
Zwyciężył jednak pogląd zwolenników utrzyma-
nia odrębnego systemu zaopatrzenia emerytalnego,
przewidującego prawo do świadczeń z tytułu zawo-
dowej służby na preferencyjnych zasadach, wypłaca-
nych ze środków budżetu państwa, bez obowiązku
opłacania składek. Dlatego ustawą z dnia 23 lipca
2003 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 166, poz. 1609) przywrócono system zaopatrze-
niowy dla wszystkich żołnierzy zawodowych i funk-
cjonariuszy tzw. służb mundurowych. Emerytura
wojskowa i policyjna przysługuje po 15 latach służ-
by, bez względu na wiek, a podstawę jej wymiaru
stanowi uposażenie należne na ostatnio zajmowa-
nym stanowisku. Jednocześnie wprowadzono zasa-
dę przyznawania jej na wniosek, a nie jak wcześniej
– z urzędu, oraz zróżnicowano sposób jej obliczania,
w zależności od daty wstąpienia do zawodowej służ-
by po raz pierwszy.
Emeryturę „mundurową” dla osób, które wstą-
piły do służby przed 2 stycznia 1999 r., oblicza się
z uwzględnieniem nie tylko okresów zawodowej
służby, ale również okresów cywilnej pracy (skład-
kowych i nieskładkowych, wymienionych w usta-
wie o emeryturach i rentach z FUS), również tej
wykonywanej po przejściu na emeryturę policyjną
lub wojskową.
Tak więc podstawowa wysokość emerytury, wy-
nosząca za 15 lat służby 40% ostatniego uposażenia,
wzrasta za każdy dalszy rok służby o 2,6% podstawy
wymiaru oraz dodatkowo od 0,5% do 2% za każdy
rok służby w warunkach szczególnie zagrażających
życiu i zdrowiu. „Cywilne” okresy składkowe są
uwzględniane po 1,3% podstawy wymiaru, przy
czym okresy składkowe poprzedzające służbę (nie
więcej niż 3 lata) są zaliczane po 2,6% podstawy wy-
miaru. Emeryturę zwiększa się też po 0,7% podsta-
wy wymiaru za każdy rok okresów nieskładkowych
poprzedzających służbę. Uwzględniane są również
okresy ubezpieczenia z tytułu pracy zarobkowej wy-
konywanej po przejściu na emeryturę.
Wypłata policyjnych i wojskowych świadczeń
w całości obciąża budżet państwa. Z tego powodu
wprowadzono przepis, że osobie, która ma przyzna-
ną emeryturę wojskową lub policyjną policzoną za-
równo za okresy służby, jak i cywilnej pracy, nie
przysługuje prawo do emerytury z systemu ubezpie-
czeń społecznych.
Podobnej treści przepisy znajdują się w ustawie
z dnia 10 grudnia 1993 r. o zaopatrzeniu emerytal-
nym żołnierzy zawodowych oraz ich rodzin (Dz. U.
739
z 2004 r. Nr 8, poz. 67, ze zm.) oraz w ustawie z dnia
18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu emerytalnym funk-
cjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa We-
wnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywia-
du Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Cen-
tralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicz-
nej, Biura Ochrony Rządu, Państwowej Straży Po-
żarnej i Służby Więziennej oraz ich rodzin (Dz. U.
z 2004 r. Nr 8, poz. 67, ze zm.). Z przepisów art. 12
obu tych ustaw wynika bowiem, że emerytura woj-
skowa lub policyjna nie przysługuje osobie, która ma
ustalone prawo do emerytury określonej w ustawie
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, obliczonej z uwzględnieniem okresów
zawodowej służby.
Osoba, która wstąpiła do służby przed 2 stycznia
1999 r. i oprócz okresów zawodowej służby ma też
okresy podlegania ubezpieczeniom społecznym,
może więc uzyskać prawo tylko do jednej emerytu-
ry: emerytury z systemu zaopatrzenia emerytalne-
go tzw. służb mundurowych albo do emerytury
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Rozwiązanie
takie przyjęto dlatego, że w obu przypadkach świad-
czenie zostanie obliczone z uwzględnieniem wszyst-
kich udowodnionych okresów.
Istnieje możliwość zrezygnowania ze zgłoszenia
wniosku o przyznanie emerytury „mundurowej”
w celu nabycia prawa do emerytury na zasadach
i w wysokości określonych w ustawie o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
W takim przypadku za okres służby pełnionej przez
tę osobę po 1998 r. właściwe organy przekazują do
Zakładu Ubezpieczeń Społecznych zwaloryzowane
składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, wy-
mierzone od uposażenia przysługującego tej osobie
w czasie służby. Składki te są w całości finansowane
przez budżet państwa.
Ustawodawca uznał, że budżet państwa nie po-
winien ponosić kosztów związanych z wypłatą eme-
rytury „mundurowej” obliczonej z uwzględnieniem
okresów składkowych i nieskładkowych, która może
być realizowana przez okres nawet kilkudziesięciu
lat, a następnie finansować koszt składek na ubez-
pieczenia emerytalne i rentowe w celu umożliwienia
zamiany tej emerytury na emeryturę z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych. Dlatego wprowadził ogra-
niczenie, że tylko ta osoba, która nie ma ustalonego
prawa do emerytury wojskowej lub policyjnej, a więc
nigdy nie pobierała świadczenia emerytalnego fi-
nansowanego przez budżet państwa, ma prawo do
emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
jeśli osiągnęła wiek emerytalny i spełnia pozostałe
wymagane warunki.
Warto nadmienić, że wprowadzenie przepisu, że
emeryturę policyjną i wojskową przyznaje się na
wniosek, a nie z urzędu, nie zmieniło zachowań
osób, które spełniają warunki do takiej emerytury.
W praktyce nie zdarza się, aby osoba spełniająca wa-
runki do emerytury „mundurowej”, w której mogą
być uwzględnione „cywilne” okresy składkowe i nie-
740
składkowe, rezygnowała z możliwości jej pobierania
już od dnia zwolnienia ze służby (np. w wieku 40 lat)
w celu złożenia wniosku o emeryturę z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych, dopiero po osiągnięciu
wieku emerytalnego (60 lat – kobieta, 65 lat – męż-
czyzna). Osoby, które spełniają już warunki do eme-
rytury „mundurowej”, decydują się na jej pobieranie
nie tylko ze względu na sposób jej obliczania, umoż-
liwiający wcześniejsze „odbieranie w emeryturze”
składek opłaconych z tytułu podlegania ubezpiecze-
niom społecznym, ale także dlatego, że zasady jej
wypłaty w razie osiągania przychodów z pracy za-
robkowej są znacznie korzystniejsze niż w powszech-
nym systemie ubezpieczeń.
Sytuacja osób, które po raz pierwszy wstąpiły do
służby po 1 stycznia 1999 r., a więc urodziły się po
1948 r., jest inna, ponieważ zgodnie z regulacjami
wprowadzonymi ustawą zmieniającą z 2003 r. w wy-
miarze emerytury policyjnej lub wojskowej przyzna-
wanej takiej osobie uwzględniane będą wyłącznie
okresy zawodowej służby. Jeżeli funkcjonariusz lub
żołnierz zawodowy będzie miał także okresy za-
trudnienia (ubezpieczenia), to po osiągnięciu wie-
ku emerytalnego (65 lat – mężczyzna, 60 lat – ko-
bieta) uzyska prawo do drugiej emerytury z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych, która będzie mu
przyznana na zasadach określonych w ustawie o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych. Ta emerytura zostanie obliczona wyłącz-
nie za okresy zatrudnienia (ubezpieczenia) i będzie
wypłacana niezależnie od emerytury policyjnej (woj-
skowej). Wypłacane będą obie emerytury, ponieważ
emerytura z FUS zostanie obliczona tylko za „cywil-
ne” okresy ubezpieczenia, zaś emerytura „mundu-
rowa” tylko za okresy służby zawodowej. W przy-
padku osoby, która była członkiem otwartego fun-
duszu emerytalnego, wypłacana będzie także eme-
rytura z tzw. II filaru.
W przypadku tych osób każdy z systemów, tzn.
zaopatrzeniowy i ubezpieczeniowy, będzie więc re-
alizował wyłącznie własne zobowiązania. Pozytyw-
nym skutkiem zmiany sposobu obliczania emerytu-
ry wojskowej i policyjnej dla nowo wstępujących do
zawodowej służby jest to, że budżet państwa nie bę-
dzie obciążony finansowaniem zwiększenia emery-
tury „mundurowej” z tytułu okresów składkowych
i nieskładkowych.
Sądzę, że powyższe wyjaśnienia wskazują na zło-
żoność problemu. Kwestia zmiany przepisów art. 2
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych w kierunku umożliwienia zamiany emery-
tury wojskowej lub policyjnej, policzonej za okresy
zawodowej służby i „cywilnej” pracy, na emeryturę
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych wymaga bar-
dzo wnikliwego rozważenia, także ze względu na
skutki dla budżetu państwa.
System zaopatrzenia emerytalnego w całości fi-
nansowany jest przez budżet państwa. W systemie
finansowania emerytur i rent z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych dotacje budżetu państwa również
pełnią istotną rolę. Ciągle bowiem w pierwszym fila-
rze powszechnego systemu ubezpieczeń mamy do
czynienia z zasadą solidarności społecznej, polegają-
cą na wspólnym gromadzeniu środków na wypadek
zajścia określonych ryzyk ubezpieczeniowych. Ma to
szczególne znaczenie w warunkach prowadzących
do wzrostu liczby świadczeniobiorców przy jedno-
czesnym spadku liczby osób płacących składki na
ubezpieczenia społeczne. Dopiero w modelu docelo-
wym, którym objęto osoby urodzone po 1948 r., wy-
sokość emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych zależeć będzie od wielkości składek zaewiden-
cjonowanych przez ZUS na indywidualnym koncie
ubezpieczonego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Preissa
w sprawie ośrodków koordynujących
„Populacyjny program profilaktyki i wczesnego
wykrywania raka szyjki macicy” (3222)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Sławomira Preissa, przesła-
ną do Ministerstwa Zdrowia przy piśmie Pana Mar-
szałka, znak: SPS-023-3222/08, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień:
Odpowiadając na pytania określone w pkt 1 i 2,
uprzejmie informuję. Podstawą prawną do realizacji
„Populacyjnego programu profilaktyki i wczesnego
wykrywania raka szyjki macicy” jest ustawa z dnia
1 lipca 2005 r. o ustanowieniu programu wielolet-
niego „Narodowy program zwalczania chorób nowo-
tworowych” (Dz. U. Nr 147, poz. 1200, z późn. zm.),
w której w art. 3 określone zostały szczegółowe
działania do realizacji na najbliższe lata w ramach
„Narodowego programu zwalczania chorób nowo-
tworowych”. W grupie wymienionych w ustawie
działań znalazło się między innymi wdrożenie po-
pulacyjnych programów wczesnego wykrywania,
a w szczególności raka szyjki macicy, piersi, jelita
grubego oraz wybranych nowotworów u dzieci. Po-
nadto zapis art. 4 przedmiotowej ustawy nakłada
na ministra zdrowia obowiązek realizacji kontroli
jakości świadczeń finansowanych w ramach powyż-
szego programu.
W celu zapewnienia właściwej realizacji „Popula-
cyjnego programu profilaktyki raka szyjki macicy”
Rada do spraw zwalczania chorób nowotworowych

zaakceptowała zaproponowany przez wyznaczonego
przez radę koordynatora programu prof. Marka Spa-
czyńskiego schemat organizacyjno-logistyczny dla
powyższego, zakładający stworzenie struktur wspo-
magających realizację programu, umownie nazwa-
nych w programie centralnym i wojewódzkimi
ośrodkami koordynującymi.
Przygotowując się do wdrożenia przedmiotowe-
go programu i rozpoczęcia jego realizacji od 1 stycz-
nia 2006 r. Ministerstwo Zdrowia w roku 2005
ogłosiło konkurs na wybór realizatorów „Narodo-
wego programu zwalczania chorób nowotworo-
wych” dla zadania pn.: „Program profilaktyki raka
szyjki macicy – część administracyjno-logistyczna
(2005–2010) i w ramach powyższego dokonało wy-
boru 16 wojewódzkich ośrodków koordynujących
i jednego Centralnego Ośrodka Koordynującego
w celu zapewnienia sprawnego funkcjonowania
programu profilaktyki raka szyjki macicy, wcho-
dzącego w skład „Narodowego programu zwalcza-
nia chorób nowotworowych”.
Odpowiadając na kolejne pytania określone
w pkt 3, 4 i 5, wyjaśniam. Realizacja zadania w za-
kresie kontroli jakości badań skriningowych odby-
wa się na podstawie art. 4 pkt 5 ustawy z dnia
1 lipca 2005 r. o ustanowieniu programu wielolet-
niego „Narodowy program zwalczania chorób nowo-
tworowych” (Dz. U. Nr 143, poz. 1200, z późn. zm.)
oraz na podstawie umowy cywilno-prawnej, zawar-
tej pomiędzy zleceniodawcą i zleceniobiorcą, na re-
alizację przyjętego przez kierownictwo Minister-
stwa Zdrowia programu w przedmiotowym zakresie
oraz zabezpieczonych w ustawie budżetowej na ten
cel środków finansowych w części 46: Zdrowie, dział
851: Ochrona zdrowia, rozdział 85149: Programy
polityki zdrowotnej. Ponadto osoby wskazane przez
WOK-i do prowadzenia przedmiotowych kontroli
otrzymują w kolejnych latach realizacji programu
stosowne upoważnienia do prowadzenia powyższego
od ministra zdrowia.
Przywoływany w wystąpieniu pana posła art. 173
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. z 2004 r., Nr 210, poz. 2135, z późn.
zm.) nie ma zastosowania do realizowanych kontroli
jakości świadczeń finansowanych w ramach „Popu-
lacyjnego programu profilaktyki i wczesnego wy-
krywania raka szyjki macicy”.
Mając jednak na uwadze zapewnienie bezstron-
ności oceny dokonywanej w ramach przedmiotowych
kontroli, Ministerstwo Zdrowia zapewnia, że reagu-
je i będzie nadal reagowało oraz wyjaśniało każdy
oficjalnie zgłoszony do urzędu przypadek braku
obiektywizmu i łamania zasad bezstronności w ra-
mach dokonywanych przedmiotowych kontroli.
Udzielając odpowiedzi na pytania sformułowane
w pkt 6, 7 i 8 wystąpienia pana posła, uprzejmie in-
formuję. Realizacja „Populacyjnego programu profi-
laktyki i wczesnego wykrywania raka szyjki maci-
cy”, oparta na wzajemnej współpracy pomiędzy Mi-
741
nisterstwem Zdrowia i Narodowym Funduszem Zdro-
wia, w ramach której ministerstwo finansuje działa-
nia administracyjno-logistyczne COK i WOK-ów,
wysyłkę imiennych zaproszeń do kobiet, natomiast
NFZ finansuje realizację badań profilaktycznych,
nakłada na podmioty finansujące program odpowie-
dzialność za jego skuteczność i prawidłowość reali-
zacji. Niezbędne było w związku z powyższym za-
pewnienie odpowiednich warunków do prowadzenia
bieżącej oceny ilościowej i jakościowej programu.
Stworzony został zatem w ramach „Populacyjnego
programu profilaktyki i wczesnego wykrywania
raka szyjki macicy” system informatyczny monito-
rowania profilaktyki (SIMP), administrowany przez
NFZ oraz sieć wojewódzkich i centralnego ośrod-
ków koordynujących przedmiotowy program, które
to na podstawie umowy cywilno-prawnej zawartej
pomiędzy Ministerstwem Zdrowia a jednostkami,
w których powstały COK i WOK-i, realizują zada-
nia określone w populacyjnym programie, w tym
między innymi w zakresie kontroli jakości badań
cytologicznych.
W konsekwencji powyższego logiczne więc i za-
sadne było zapewnienie możliwości korzystania
przez Narodowy Fundusz Zdrowia z wyników doko-
nywanej w ramach programu oceny jakościowej ba-
dań. Dlatego też zdecydowano się na wprowadzenie
do materiałów konkursowych wymogu uzależniają-
cego dopuszczenie świadczeniodawcy do konkursu
ofert w przedmiotowym zakresie, od przeprowadzo-
nej u niego kontroli w zakresie jakości wykonywa-
nych badań skriningowych.
Należy podkreślić ponadto, że udział w realizacji
programu profilaktycznego opiera się na zasadzie
dobrowolności i powinien być poparty spełnieniem
i zaakceptowaniem przez obie strony umowy wa-
runków i zasad wynikających z programu.
Konkludując, wyjaśniam, że dążenie Minister-
stwa Zdrowia do zapewnienia w ramach programu
wysokich standardów jakościowych oraz do popra-
wy poziomu zgłaszalności kobiet do programu zde-
terminowane jest koniecznością osiągnięcia zakła-
danych w programie celów, to jest zmniejszenia
wskaźnika zachorowalności i umieralności z powo-
du raka szyjki macicy w Polsce i wzrostu skuteczno-
ści leczenia tego nowotworu w naszym kraju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
742
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie przygotowania niezbędnych
zmian prawnych umożliwiających
finansowanie opieki pielęgniarskiej,
psychologicznej oraz rehabilitacyjnej
w domach pomocy społecznej ze środków NFZ
(3223)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Barbary Marianowskiej
z dnia 7 maja 2008 r. przekazaną przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia
20 maja 2008 r., znak: SPS-023-3223/08, w sprawie
przygotowania niezbędnych zmian prawnych umoż-
liwiających finansowanie opieki pielęgniarskiej, psy-
chologicznej oraz rehabilitacyjnej w domach pomocy
społecznej ze środków NFZ, uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych zostały
określone w: ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze
zm.), aktach wykonawczych do tej ustawy oraz za-
rządzeniach prezesa NFZ w sprawie szczegółowych
warunków zawierania i realizacji umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach, wydawanych w oparciu o art. 102 ust. 5
pkt 21 i 25 oraz art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Odnosząc się do opisanej przez panią poseł sytu-
acji braku dostępu mieszkańców domów pomocy
społecznej do świadczeń opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków NFZ, jak również mając na uwa-
dze zawarty w interpelacji postulat zapewnienia
niezbędnych środków finansowych na świadczenia
opieki zdrowotnej udzielane świadczeniobiorcom
przebywającym w domach pomocy społecznej, uprzej-
mie informuję, iż kwestia zabezpieczenia świadczeń
opieki zdrowotnej dla mieszkańców domów pomocy
społecznej poprzez objęcie finansowaniem ze środ-
ków publicznych świadczeń opieki zdrowotnej udzie-
lanych przez personel zatrudniony w domach pomo-
cy społecznej stanowi przedmiot zainteresowania
ministra zdrowia, m.in. w związku z postulatem sej-
mowej Komisji Polityki Społecznej i Rodziny w tej
sprawie.
Odpowiadając na pytanie dotyczące planowanych
działań na rzecz zapewnienia środków finansowych
na świadczenia zdrowotne dla ww. grupy świadcze-
niobiorców, uprzejmie informuję, że w świetle przy-
pisów ww. ustawy prawo do korzystania ze świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych przysługuje osobom przebywającym
w domach pomocy społecznej i objętym powszech-
nym ubezpieczeniem zdrowotnym na takich samych
zasadach, jak pozostałym świadczeniobiorcom, któ-
rzy potrzebują pomocy medycznej w warunkach do-
mowych. Świadczenia te są finansowane ze środków
publicznych przez NFZ na podstawie umowy o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartej pomię-
dzy świadczeniodawcą a dyrektorem oddziału woje-
wódzkiego NFZ.
Nie ma natomiast prawnej i faktycznej możliwo-
ści zawierania z domami pomocy społecznej umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, z uwagi
na fakt, iż dom pomocy społecznej nie jest świadcze-
niodawcą w rozumieniu art. 5 pkt 41 cyt. ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych. Należy przy tym podkre-
ślić, iż dom pomocy społecznej nie jest i nie powinien
być tożsamy z zakładem opieki zdrowotnej, który
kontraktuje i realizuje świadczenia opieki zdrowot-
nej, ma jedynie obowiązek umożliwienia i zorganizo-
wania mieszkańcom pomocy w korzystaniu ze
świadczeń zdrowotnych przysługujących im na pod-
stawie odrębnych przepisów.
Jednym ze sposobów realizacji tego zadania
w obecnym stanie prawnym jest – przewidziana
w art. 2 ust. 2a ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, ze zm.) – możliwość zlokalizowania
w domach pomocy społecznej jednostki organizacyj-
nej wydzielonej ze struktury zakładu opieki zdro-
wotnej, w celu udzielania świadczeń zdrowotnych
mieszkańcom placówki. Rozwiązanie to umożliwia
skorzystanie z pomocy lekarskiej czy pielęgniarskiej
na miejscu, bez konieczności dowożenia pacjenta do
zakładu opieki zdrowotnej (lekarza, pielęgniarki),
co w przypadku pacjentów starszych czy niepełno-
sprawnych z pewnością nie jest bez znaczenia.
Obowiązujące regulacje prawne dopuszczają rów-
nież możliwość wykonywania świadczeń pielęgna-
cyjnych w ramach kontraktów z NFZ przez personel
medyczny – pielęgniarki i lekarzy – zatrudniony
w domach pomocy społecznej, działający w ramach
grupowych lub indywidualnych praktyk.
W odniesieniu do pytań pani poseł dotyczących
planowanych działań w celu zapobieżenia sytuacji
niewłaściwego wypełniania statutowych obowiąz-
ków przez domy pomocy społecznej ze względu na
brak środków finansowych, a także wprowadzenia
ewentualnych zmian w systemie wynagradzania
pielęgniarek zatrudnionych w domach pomocy spo-
łecznej uprzejmie informuję, że odpowiedzialność za
funkcjonowanie domów pomocy społecznej nie nale-
ży do kompetencji ministra zdrowia, a spoczywa na
organach administracji rządowej i samorządowej re-
alizujących zadania pomocy społecznej.
Odpowiadając na pytania dotyczące dostępności
mieszkańców domów pomocy społecznej do świad-
czeń zdrowotnych lekarza podstawowej opieki zdro-
wotnej i lekarza specjalisty (psychiatry), uprzejmie
informuję, że osobom zamieszkującym w domach
pomocy społecznej przysługuje, na ogólnych zasa-
dach, prawo do opieki lekarza podstawowej opieki

zdrowotnej. Pragnę zaznaczyć, że NFZ, mając na
uwadze fakt, iż osoby przebywające w domach po-
mocy społecznej wymagają częstszych porad i świad-
czeń diagnostycznych, w odniesieniu do tej grupy
świadczeniobiorców wprowadził zwiększony współ-
czynnik korygujący stawkę kapitacyjną lekarza pod-
stawowej opieki zdrowotnej (2,5). Dla porównania
współczynnik korygujący dla świadczeń udzielanych
ubezpieczonym, którzy nie są podopiecznymi domów
pomocy społecznej (oraz placówek socjalizacyjnych,
interwencyjnych i resocjalizacyjnych), w poszczegól-
nych grupach wiekowych przedstawia się następują-
co: do 6 r.ż. – 1,6; od 7 do 19 r.ż. – 1,19; od 20 do 65
r.ż. – 1,0; powyżej 65 r.ż. – 1,75. W ramach podstawo-
wej opieki zdrowotnej świadczeniobiorcy przebywa-
jący w domach pomocy społecznej mają również pra-
wo do świadczeń pielęgniarki podstawowej opieki
zdrowotnej, która realizuje m.in. pielęgniarską opie-
kę środowiskową, adresowaną zwłaszcza do osób,
u których stwierdza się ograniczenie sprawności
psychofizycznej. Jednocześnie uprzejmie informuję,
iż Narodowy Fundusz Zdrowia zapewnia podopiecz-
nym domów pomocy społecznej także dostęp do
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: opieka psy-
chiatryczna i leczenie uzależnień.
Nawiązując do pytania o koszty wyjazdu miesz-
kańca domu pomocy społecznej do lekarza podsta-
wowej opieki zdrowotnej lub lekarza specjalisty,
uprzejmie informuję, że świadczeniodawcy działają-
cy na podstawie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej mają możliwość realizacji tych świad-
czeń w domu chorego, także w domu pomocy spo-
łecznej, o ile przemawiają za tym wskazania me-
dyczne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
w sprawie ochrony przeciwpowodziowej
w gminie Bierawa (3224)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3224/08)
– skierowanego do prezesa Rady Ministrów pana
Donalda Tuska – przekazującego interpelację posła
na Sejm RP pani Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
w sprawie ochrony przeciwpowodziowej w gminie
Bierawa, przekazanego przez sekretarza stanu szefa
743
Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Ministrów
pana Sławomira Nowaka pismem z dnia 27 maja
2008 r. (sygn. DSPA-4401-3066/08) – z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów – w porozumieniu z mi-
nistrem środowiska oraz pełnomocnikiem rządu do
spraw Programu dla Odry – 2006, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Z informacji przekazanych przez ministra środo-
wiska wynika, iż z uwagi na konieczność zwiększe-
nia stopnia zabezpieczenia przed powodzią doliny
rzeki Bierawki, jak również na istniejące uwarun-
kowania terenowe, Krajowy Zarząd Gospodarki
Wodnej, w porozumieniu z zarządem Kopalni Pia-
sku „Kotlarnia”, planuje budowę zbiornika prze-
ciwpowodziowego. W wyniku eksploatacji zasobów
piasku (od 1967 roku) z terenu położonego na lewym
brzegu rzeki Bierawki w km 6+500–11+500 powsta-
ło podpoziomowe wyrobisko o dużej powierzchni,
z czego 870 ha kwalifikuje się do wykorzystania na
zbiornik przeciwpowodziowy. W wyniku budowy
zbiornika przewiduje się uzyskanie następujących
efektów, tj.:
— zapewnienie ochrony przeciwpowodziowej do-
liny Bierawki poniżej wyrobiska, szczególnie dla
miejscowości Bierawa,
— rekultywacje terenu zdewastowanego eksplo-
atacją kruszywa,
— przywrócenie równowagi stosunków wodno-
-gruntowych otoczeniu zbiornika (likwidacja leja de-
presyjnego),
— zwiększenie retencji wód gruntowych doliny
rzeki Odry.
Na zlecenie kopalni „Kotlarnia” opracowane zo-
stało „Studium przedprojektowe dostosowania ist-
niejącego wyrobiska popiaskowego Kotlarnia na
zbiornik przeciwpowodziowy” oraz w ramach środ-
ków memorandum finansowego 013 – Studium wy-
konalności, według którego:
— pojemność całkowita zbiornika – 42, 2 mln m3,
— pojemność powodziowa – 25, 3 mln m3,
— powierzchnia całkowita zalewu – 895 ha (przy
maksymalnym piętrzeniu – 895 ha).
Efekt transformacji fali powodziowej przez zbior-
nik, przy przepływach:
— Q 0.3% ze 14,0 m3/s na 75 m3/s, tj. 47%,
— Q 1% ze 111,0 m3/s na 36 m3/s, tj. 59%,
— Q 5% ze 72,0 m3/s na 24 m3/s, tj. 67%.
Powierzchnia terenu przeznaczonego pod zbior-
nik – 912 ha, z tego:
— własność Skarbu Państwa – 902 ha (554 ha
– kopalnia piasku i 348 ha – Lasy Państwowe),
— własność prywatna – 10 ha.
Obiekty inżynieryjno-budowlane zbiornika:
1. Jaz stały boczny dla ujęcia wody z rzeki Bie-
rawki o długości 47,5 m.b.
2. Jaz ruchomy w korycie rzeki Bierawki km
11+400 – 2 otwory upustowe 2 x 1,5 x 1,0 zamykane
zasuwami płaskimi.
3. Bystrze doprowadzające wodę do zbiornika
górnego B-70,3 m.
744
4. Pośredni obiekt piętrzący pomiędzy zbiorni-
kiem górnym „B” i dolnym „A”:
— jaz stały typu Creager o dł. przelewu 35,0
m.b.,
— upust denny 2 x Ø 1,90 m zamykany zasuwa-
mi płaskimi o napędzie elektrycznym,
— niecka wypadowa o wymiarach 14,0 x 41,8
i napełnieniu 0,6 m.
1. Obiekt wylotowy ze zbiornika dolnego do rze-
ki Bierawki:
— jaz stały typu Creager o długości przelewu
25,0 m.b.,
— upust denny 2 x Ø1,9 m, dł. 6,8 m,
— niecka wypadowa o wymiarach 8,0 x 31,8 x 0,6 m
na korycie odpływowym.
2. Zaplecze eksploatacyjne zbiornika: powierzch-
ni użytkowej 55,5 m2 i kubaturze 130 m3 – budynek
o konstrukcji murowanej wyposażony w instalację
elektryczną, wodno-kanalizacyjną, teletechniczną
dla urządzeń pomiaru wody w zbiorniku.
3. Drogi wewnętrzne dla eksploatacji zbiornika
o długości 5,200 m, szerokości 3,5 m:
— 1080 m o nawierzchni asfaltowej,
— 4120 m o nawierzchni żwirowej.
1. Koszt budowy (według Studium wykonalno-
ści opracowanego przez Hydroprojekt Kraków):
— szacowany koszt budowy wynosi brutto
68 705 640 zł,
— koszt 1 m3 zmagazynowanej wody wynosi
1,50 zł,
W 2009 r. planowane jest:
— opracowanie dokumentacji na budowę zbiorni-
ka i uzyskanie decyzji pozwolenia na budowę,
— uzyskanie prawa dysponowania gruntem na
cele budowlane oraz częściowy wykup gruntów pod
zbiornik.
Minister środowiska poinformował ponadto, iż
planowane wydatki na kwotę 2600 tys. zł zgłoszone
zostały w arkuszu planistycznym Rz5 do projektu
budżetu państwa na 2009 r. Powyższa kwota uwi-
doczniona została również w części Rz5 przekazanej
pełnomocnikowi rządu do spraw Programu dla Odry
– 2006.
Z informacji przekazanych natomiast przez peł-
nomocnika rządu do spraw Programu dla Odry
– 2006 wynika, iż Wojewódzki Zarząd Melioracji
i Urządzeń Wodnych w Opolu posiada opracowaną
w 2000 r. „Koncepcję zabezpieczenia przed powo-
dzią doliny rzeki Odry km 66–114” (obejmującą ob-
szar gmin: Bierawa, Cisek, Kędzierzyn-Koźle i Reń-
ska Wieś, leżących w powiecie kędzierzyńsko-koziel-
skim), która stała się podstawą do realizacji zadań
inwestycyjnych, obejmujących modernizację istnie-
jących obwałowań i budowy nowych wałów mają-
cych chronić przed powodzią obszary najbardziej do-
tknięte podczas powodzi lipcowej w 1997 r.
Pełnomocnik rządu do spraw Programu dla Odry
– 2006 poinformował, iż „realizację rozpoczęto od
lewostronnych obwałowań w gminach Cisek, Kę-
dzierzyn-Koźle i Reńska Wieś (na krótkim odcinku),
jako terenów niżej położonych, a więc w pierwszej
kolejności narażonych na zalew wód powodziowych,
posuwając się z budową nieprzerwanego ciągu ob-
wałowań na granicy z województwem śląskim. Na-
tomiast prawostronna dolina rzeki Odry na tym od-
cinku (a więc teren gminy Bierawa) jest obszarowo
mniejsza i opiera się o tereny wyżej usytuowane, nie-
narażone na zalew wód powodziowych. Tym nie-
mniej koncepcja ta przewiduje na terenie gminy Bie-
rawa realizację prawostronnych obwałowań rzeki
Odry w dwóch przedsięwzięciach:
— Lubieszów–Dziergowice – wał o długości
4,3 km mający chronić kompleks gruntów o po-
wierzchni 310 ha,
— Bierawa–Południe – wał o długości 3,4 km ma-
jący chronić kompleks gruntów o powierzchni 65 ha.
Dla porównania wskazał, iż wszystkie wały le-
wostronne, które są przewidziane do budowy ww.
koncepcji, po wykonaniu mają chronić obszar o po-
wierzchni 4600 ha, podczas gdy po prawej stronie
potencjalnie zagrożony powodzią jest obszar nie-
spełna 400 ha. Realizacja prawostronnych obwało-
wań nastąpi – jako mniej pilna – w miarę możliwo-
ści finansowych po doprowadzeniu wałów lewo-
stronnych do granicy z woj. śląskim. Ochronną
funkcję przeciwpowodziową dla obszaru gminy
Bierawa mógłby też pełnić zbiornik Kotlarnia, dla
którego inwestorem budowy (m.in. ze środków
Funduszu Spójności) ma być Regionalny Zarząd
Gospodarki Wodnej w Gliwicach. Pełnomocnik rzą-
du do spraw Programu dla Odry – 2006 poinformo-
wał również, iż na lata 2009–2015 przewidziana
jest realizacja zbiornika Racibórz, który ma zmini-
malizować skutki fali powodziowej na Odrze, a tym
samym zwiększyć bezpieczeństwo powodziowe
m.in. gminy Bierawa.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
w sprawie ustawowego zapisu dotyczącego
konieczności udokumentowania składników
wynagrodzenia, niezbędnych do ustalenia
podstawy świadczenia emerytalnego (3225)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Leny Dąbkowskiej-Cichockiej, poseł na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przekazaną przy pi-

śmie z dnia 20 maja br., znak: SPS-023-3225/08,
w sprawie ustawowego zapisu dotyczącego koniecz-
ności dokumentowania składników wynagrodzenia,
niezbędnych do ustalenia podstawy świadczenia
emerytalnego, pragnę przedstawić, co następuje.
Należy na wstępie przypomnieć, że przez kilka-
dziesiąt powojennych lat podstawę wymiaru emery-
tury lub renty stanowił przeciętny miesięczny zaro-
bek z okresu:
— ostatnich 12 miesięcy zatrudnienia albo
— kolejnych 24 miesięcy zatrudnienia dowolnie
wybranych z ostatnich 12 lat zatrudnienia.
Dopiero ustawa z dnia 17 października 1991 r.
o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustala-
nia emerytur i rent oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 340, z późn. zm.)
wprowadziła zasadę, zgodnie z którą do podstawy
wymiaru emerytury lub renty należało wskazać za-
robki osiągnięte w okresie kolejnych trzech lat ka-
lendarzowych wybranych przez zainteresowanego
z ostatnich 12 lat kalendarzowych, jeżeli wniosek
o świadczenie został zgłoszony do dnia 31 grudnia
1992 r., i tak kolejno aż do 10 lat kalendarzowych
wybranych przez zainteresowanego z ostatnich
20 lat kalendarzowych, jeżeli wniosek o świadczenie
został zgłoszony po dniu 31 grudnia 1999 r.
Z uwagi na to, że w myśl ww. zasady praktycznie
nie było możliwe sięgnięcie przy ustalaniu prawa do
emerytury lub renty do okresu sprzed 1979 r., trud-
ności z uzyskaniem danych o zarobkach sygnalizo-
wane były bardzo rzadko.
Generalnie problem z udokumentowaniem za-
robków z okresu sprzed 1980 r. pojawił dopiero po
wejściu w życie z dniem 1 stycznia 1999 r. przepisów
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.). Ustawa ta
utrzymała wcześniej obowiązującą zasadę, że pod-
stawę wymiaru emerytury lub renty stanowi prze-
ciętna podstawa wymiaru składki na ubezpieczenie
społeczne w okresie kolejnych 10 lat kalendarzowych
wybranych przez zainteresowanego z ostatnich
20 lat kalendarzowych poprzedzających bezpośred-
nio rok, w którym zgłosił wniosek o emeryturę lub
rentę. Ponadto wprowadziła w art. 15 ust. 6 możli-
wość wskazywania do podstawy wymiaru nowo
przyznawanych, jak również przeliczanych emery-
tur i rent – zarobków z 20 lat kalendarzowych przy-
padających przed rokiem zgłoszenia wniosku o świad-
czenie, dowolnie wybranych z całego okresu pracy
zawodowej (podlegania ubezpieczeniu).
Problemy związane z wykorzystaniem tej nowej
regulacji przez ubezpieczonych wiązały się z bra-
kiem przed 1991 r. regulacji prawnej, z której wyni-
kałby obowiązek przechowywania przez odpowiedni
długi czas dokumentacji placowej pracowników.
Obowiązujące do dnia 31 grudnia 1990 r. przepi-
sy (rozporządzenie ministra nauki, szkolnictwa
wyższego i techniki z dnia 25 lipca 1984 r. w sprawie
zasad klasyfikowania i kwalifikowania dokumenta-
745
cji oraz zasad i trybu przekazywania materiałów ar-
chiwalnych do archiwów państwowych – Dz. U.
z 1984 r. Nr 41, poz. 215) zezwalały na zlikwidowa-
nie dokumentacji płacowej pracownika po upływie
12 lat od zakończenia przez niego pracy w danym
zakładzie (podkreślić należy, że z przepisów tych
jednak nie wynikał nakaz likwidacji takiej doku-
mentacji, dlatego też część zakładów pracy jest
w posiadaniu dokumentacji płacowej nawet z lat 50.
ubiegłego stulecia).
Dopiero rozporządzenie ministra finansów z dnia
15 stycznia 1991 r. w sprawie zasad prowadzenia ra-
chunkowości (Dz. U. Nr 10, poz. 35) przedłużyło
okres przechowywania dokumentacji płacowej. Po-
czynając od dnia 1 stycznia 1991 r., okres przecho-
wywania list płacy, kart zbiorczych płac oraz innych
dokumentów, na podstawie których można ustalić
podstawę wymiaru emerytury lub renty, był uzależ-
niony od okresów przewidzianych w przepisach eme-
rytalno-rentowych określających zasady ustalania
podstawy wymiaru świadczeń, które nie ustanawia-
ją konkretnej daty granicznej. Dlatego też zakłady
pracy zobowiązane są do przechowywania doku-
mentacji płacowej od 1 stycznia 1980 r.
Obecnie kwestię tę reguluje ustawa o emerytu-
rach i rentach z FUS. Z dniem 1 stycznia 2003 r.
ustawą z dnia 18 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 241, poz. 2074)
wprowadzono bowiem do ustawy o emeryturach
i rentach z FUS przepis art. 125a ust. 4 zobowiązu-
jący płatników składek do przechowywania list płac,
kart wynagrodzeń i innych dowodów, na podstawie
których następuje ustalenie podstawy wymiaru
emerytury lub renty, przez okres 50 lat od dnia za-
kończenia przez ubezpieczonego pracy u danego
płatnika.
Problemy osób chcących obecnie wskazać do pod-
stawy wymiaru świadczenia lub dla potrzeb ustale-
nia kapitału początkowego zarobki z 20 dowolnych
lat z całego okresu ubezpieczenia często są spowodo-
wane małą przezornością pracowników, którzy nie
przedkładali pracodawcy legitymacji ubezpieczenio-
wej w celu wpisania w niej wysokości wynagrodze-
nia w poszczególnych latach zatrudnienia. Obowią-
zek ten wynikał z § 6 rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 6 października 1959 r. w sprawie legity-
macji ubezpieczeniowych (Dz. U. Nr 56, poz. 338,
z późn. zm.).
Ministerstwo i Zakład Ubezpieczeń Społecznych
nie zignorowały jednak problemu związanego z trud-
nościami z udokumentowaniem przez zainteresowa-
nych wynagrodzeń z okresu sprzed 1980 r. Już
w lipcu 1999 r. zajęły w tej sprawie następujące
wspólne stanowisko, które ułatwiło ubezpieczonym
skorzystanie z regulacji art. 15 ust 6 ustawy o eme-
ryturach i rentach z FUS.
Zgodnie z tym stanowiskiem złagodzone zostały
zasady dotyczące dokumentowania uzyskiwanego
wynagrodzenia przez osoby ubiegające się o przy-
746
znanie lub przeliczenie świadczenia, wynikające
z § 20 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 7 lute-
go 1983 r. w sprawie postępowania o świadczenia
emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świadczeń
(Dz. U. Nr 10, poz. 49, z późn. zm.), zgodnie z któ-
rym dokumentem potwierdzającym wysokość za-
robków stanowiących podstawę wymiaru składki
w poszczególnych latach jest zaświadczenie wydane
przez pracodawcę albo legitymacja ubezpieczenio-
wa, o ile wpisano w niej wysokość wynagrodzenia
wypłaconego pracownikowi w poszczególnych latach
zatrudnienia.
Ustalono mianowicie, że w przypadku braku
w zakładzie pracy dokumentacji płacowej oraz bra-
ku wpisu o zarobkach w legitymacji ubezpieczenio-
wej istnieje możliwość ustalenia wysokości zarob-
ków na podstawie dokumentacji zastępczej, tj. na
podstawie akt osobowych pracownika, a więc na
podstawie umów o pracę, pism o powołaniu, miano-
waniu oraz innych pism określających wynagrodze-
nie pracownika, których okres przechowywania wy-
nosi 50 lat od zakończenia pracy przez pracownika.
Wystawiając zaświadczenie o wynagrodzeniu dla
potrzeb emerytalno-rentowych na podstawie doku-
mentacji zastępczej (akt osobowych pracownika)
pracodawca może uwzględnić w zaświadczeniu tylko
te składniki wynagrodzenia określonego w aktach
osobowych, które przysługiwały bezwarunkowo
w czasie trwania zatrudnienia jako stałe składniki
w określonej wysokości, np. wynagrodzenie zasad-
nicze, stałe dodatki określone kwotowo itp. Inne
składniki wynagrodzenia, np. premie i nagrody,
mogą być uwzględnione tylko wówczas, gdy zacho-
wana dokumentacja wskazuje niewątpliwie na ich
faktyczną wypłatę w określonej wysokości, od której
została odprowadzona składka na ubezpieczenie
społeczne.
Dopuszcza się ustalanie przez zakład pracy wy-
nagrodzenia określonego w dokumentacji osobowej
stawką godzinową, pod warunkiem jednak, że w ak-
tach osobowych pracownika zachowały się dane do-
tyczące liczby faktycznie przepracowanych godzin
w danym okresie (dziennie, tygodniowo, miesięcznie).
Podkreślić należy również, że od decyzji organu
rentowego przysługuje ubezpieczonemu prawo od-
wołania do sądu ubezpieczeń społecznych. Dwuin-
stancyjne postępowanie odwoławcze, ze względu na
większy zakres środków dowodowych możliwych do
wykorzystania, daje więc szansę na wyeliminowanie
ewentualnych nieprawidłowych decyzji wydanych
przez organ rentowy. W postępowaniu sądowym wy-
sokość wynagrodzenia za pracę można dowodzić bo-
wiem wszelkimi dostępnymi środkami, w tym rów-
nież zeznaniami świadków (przy czym dowód taki,
zgodnie z orzecznictwem, nie może mieć charakteru
wyłącznego).
Dotychczas nie zdecydowano się na wprowadze-
nie „alternatywnego rozwiązania dla osób niemogą-
cych otrzymać wyższej emerytury z powodu braku
odpowiednich dokumentów”, które polegałoby np. na
wprowadzeniu najniższego wynagrodzenia, jako za-
stępczej podstawy wymiaru składek na ubezpiecze-
nie społeczne za te lata, za które zainteresowany nie
jest w stanie przedłożyć dokumentów o wysokości
wynagrodzenia.
Niewątpliwie jest to problem ważny społecznie,
ale jednocześnie bardzo trudny do rozwiązania.
Ewentualna zmiana przepisów w tym zakresie spo-
wodowałaby bowiem bardzo znaczący wzrost obcią-
żeń dla Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz
dla budżetu państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie koncepcji obniżenia wieku szkolnego
(3226)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Putry z dnia 14 maja
2008 r., nr SPS-023-3226/08, w sprawie koncepcji
obniżenia wieku szkolnego uprzejmie przedstawiam
następujące wyjaśnienia:
Ad 1.
Adaptacja dziecka do warunków szkolnych wiąże
się z jego dojrzałością szkolną, a w szczególności
z dojrzałością emocjonalną. Dziecko powinno być
odpowiednio przygotowane do podjęcia różnorod-
nych zadań, które wiążą się z przebywaniem w gru-
pie. Dotyczy to umiejętności współżycia w grupie ró-
wieśniczej i samodzielnego pokonywania trudności.
Koniec edukacji przedszkolnej i początek nauki
szkolnej wymaga od dziecka wyższych umiejętności
interpersonalnych, nawiązania więzi z rówieśnika-
mi i nauczycielami. Wszystkie dzieci sześcioletnie są
obecnie objęte edukacją w ramach rocznego obo-
wiązkowego wychowania przedszkolnego, aby roz-
wijać te umiejętności. Różnice dojrzałości obserwuje
się zarówno pomiędzy dziećmi siedmioletnimi, jak
i sześcioletnimi. Z tych powodów już obecnie obo-
wiązujące przepisy pozwalają na podjęcie nauki
w I klasie szkoły podstawowej przez sześciolatka. Wy-
nika to jednak zawsze z inicjatywy rodziców dziecka
i wymaga zasięgania przez szkołę opinii publicznej
poradni psychologiczno-pedagogicznej. W związku
z projektowanymi zmianami zakłada się, iż zasadą
stanie się podejmowanie nauki przez dzieci sześcio-

letnie, ale z możliwością odroczenia tego obowiązku,
wynikającą z woli rodziców. Zauważyć w tym miej-
scu należy również, że w większości krajów europej-
skich naukę podejmują dzieci młodsze i znacznie
młodsze niż siedmioletnie. Projektowane objęcie
dzieci sześcioletnich obowiązkiem szkolnym pozwoli
stworzyć dzieciom porównywalne warunki edukacji
z europejskimi rówieśnikami, a sposób wprowadza-
nia tej zmiany, pozostawiający decyzję w tej sprawie
w gestii rodziców, pozwoli – mam nadzieję – przepro-
wadzić ją w sposób możliwie najłagodniejszy.
Uprzejmie wyjaśniam, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej dysponuje badaniami dotyczącymi doj-
rzałości szkolnej sześciolatków. W 2007 r. opracowa-
ny został raport w ramach projektu badawczego
„Dziecko sześcioletnie u progu nauki szkolnej”, zre-
alizowanego przez Zespół Naukowy Akademii Świę-
tokrzyskiej w Kielcach, współfinansowany ze środ-
ków Europejskiego Funduszu Społecznego („Sze-
ściolatki w Polsce. Raport 2006. Diagnoza badanych
sfer rozwoju” Kielce 2007).
Ad 2.
Obecnie w klasie pierwszej szkoły podstawowej
naukę podejmują obowiązkowo siedmiolatki oraz na
wniosek rodziców naukę mogą podejmować sześcio-
latki. Również wśród dzieci siedmioletnich widoczne
są istotne różnice rozwoju intelektualnego i emocjo-
nalnego. Z zadaniem edukacji dzieci w tym wieku,
które reprezentują różne kompetencje i w szczegól-
ności różny rozwój emocjonalny, musi zmierzyć się
nauczyciel nauczania początkowego i jest on do tego
zadania przygotowywany w trakcie studiów. Rów-
nież placówki doskonalenia nauczycieli, w tym cen-
tralne, podejmą zadania związane z doskonaleniem
warsztatu nauczycieli klas I–III. Przygotowywana
obecnie podstawa programowa kształcenia ogólnego
uwzględni fakt rozpoczynania obowiązkowej eduka-
cji szkolnej przez dzieci sześcioletnie.
Pragnę podkreślić, że ostateczne rozstrzygnięcia
odnośnie do organizacyjnego i programowego zakre-
su zmian w systemie edukacji zostaną podjęte po za-
kończeniu konsultacji społecznych.
Ad 3–5 i 8.
Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.) szczegółowo określa zadania jednostek samo-
rządu terytorialnego w dziedzinie oświaty oraz ich
kompetencje w tym zakresie. W myśl przepisów tej
ustawy do zadań jednostek samorządu terytorialne-
go należy m.in. zakładanie i prowadzenie publicz-
nych przedszkoli, szkół oraz placówek. Poszczególne
jednostki samorządu terytorialnego mają obowią-
zek realizować zadania oświatowe polegające na za-
pewnieniu kształcenia, wychowania i opieki, w tym
profilaktyki społecznej, w prowadzonych przez nich
szkołach i placówkach oświatowych. Jednostki sa-
morządu terytorialnego sprawują nadzór nad dzia-
łalnością prowadzonych przez siebie przedszkoli,
szkół i placówek głównie w zakresie spraw finanso-
wych i administracyjnych.
747
Zgodnie z art. 5 ust. 7 ww. ustawy do zadań orga-
nów prowadzących szkoły lub placówki należy
w szczególności:
1) zapewnienie warunków działania szkoły lub
placówki, w tym bezpiecznych i higienicznych wa-
runków nauki, wychowania i opieki;
2) wykonywanie remontów obiektów szkolnych
oraz zadań inwestycyjnych w tym zakresie;
3) zapewnienie obsługi administracyjnej, finan-
sowej i organizacyjnej szkoły lub placówki;
4) wyposażenie szkoły lub placówki w pomoce
dydaktyczne i sprzęt niezbędny do pełnej realizacji
programów nauczania, programów wychowawczych,
przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów oraz
wykonywania innych zadań statutowych.
W związku z powyższym ewentualne dostosowa-
nie budynków i ich wyposażenie jest zadaniem jed-
nostek samorządu terytorialnego. Ponadto należy
zauważyć, że przykładowo w latach 2000–2008 licz-
ba uczniów w szkołach zmniejszyła się o ponad 19%.
W związku z powyższym wydaje się, że w wielu
szkołach w tym okresie powinny zwolnić się po-
mieszczenia dydaktyczne, które będą mogły zostać
w razie potrzeby wykorzystane.
Koszty utrzymania świetlic szkolnych są pokry-
wane przez organy prowadzące szkoły.
Zgodnie z art. 5a ust. 3 ww. ustawy o systemie
oświaty środki niezbędne na realizację zadań oświa-
towych, w tym na wynagrodzenia nauczycieli oraz
utrzymanie szkół i placówek, zagwarantowane są
w dochodach jednostek samorządu terytorialnego.
W myśl art. 167 ust. 2 Konstytucji RP do do-
chodów jednostek samorządu terytorialnego zali-
czamy:
1) dochody własne;
2) subwencje ogólne;
3) dotacje celowe z budżetu państwa.
Projektowana reforma niewątpliwie wymagać bę-
dzie zwiększenia nakładów na edukację, w tym
zwiększenia części oświatowej subwencji ogólnej. Po-
zwolę sobie jednak zauważyć, że samorządy mają
możliwość korzystania ze środków pochodzących z fun-
duszy unijnych, w tym w ramach Programu Opera-
cyjnego „Kapitał ludzki”, który jest współfinansowa-
ny z Europejskiego Funduszu Społecznego. Projekty
rozwojowe szkół i placówek oświatowych, w tym do-
tyczące poprawienia standardu opieki oraz dostoso-
wania organizacji i wyposażenia szkół do potrzeb naj-
młodszych uczniów, mogą być finansowane w ramach
działania 9.1: Wyrównywanie szans edukacyjnych
i zapewnienie wysokiej jakości usług edukacyjnych
świadczonych w systemie oświaty, poddziałanie 9.1.2:
Wyrównywanie szans edukacyjnych uczniów z grup
o utrudnionym dostępie do edukacji oraz zmniejsze-
nie różnic w jakości usług edukacyjnych (priorytet IX
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”). Przewi-
dziana alokacja środków w latach 2007–2013 w tym
obszarze wynosi 481 mln euro.
748
Ad 6.
Prace nad nową podstawą programową, finansowane
w ramach projektu „Doskonalenie podstawy progra-
mowej wychowania przedszkolnego oraz kształcenia
ogólnego dla poszczególnych typów szkół pod kątem
jej zgodności z wymogami gospodarki opartej na
wiedzy”, współfinansowanego ze środków Unii Eu-
ropejskiej w ramach Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego, nadal trwają. Projekt nowej podstawy pro-
gramowej wychowania przedszkolnego i kształcenia
ogólnego ma zostać ukończony w połowie czerwca
bieżącego roku. Na jesień bieżącego roku, w ramach
tego samego projektu, przewidziany został cykl
szkoleń dla dyrektorów szkół na temat wdrażania
nowej podstawy programowej.
Ministerstwo nie zajmuje się tworzeniem progra-
mów nauczania dla szkół. Zgodnie z art. 22a ust. 3
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
minister właściwy do spraw oświaty i wychowania,
w drodze decyzji administracyjnej, dopuszcza do
użytku szkolnego programy wychowania przedszkol-
nego oraz programy nauczania.
Ad 7.
Za ustalenie sieci szkolnej, a w przypadkach ko-
niecznych także zapewnienie transportu dla dzieci
odpowiada gmina. Konieczność zorganizowania
transportu – w określonych ustawowo warunkach –
dotyczy dzieci realizujących obowiązek nauki i bę-
dzie dotyczyła również dzieci sześcioletnich. Obo-
wiązujące obecnie przepisy art. 17 ust. 1 i 2 ustawy
o systemie oświaty stanowią, iż sieć publicznych
szkół powinna być zorganizowana w sposób umoż-
liwiający wszystkim dzieciom spełnianie obowiąz-
ku szkolnego, przy czym jeśli droga dziecka uczęsz-
czającego do klas I–III szkoły podstawowej prze-
kracza 3 km, obowiązkiem gminy jest zapewnienie
bezpłatnego transportu i opieki w czasie przewozu
lub zwrot kosztów przejazdu środkami komunika-
cji publicznej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Henryka Gołębiewskiego
w sprawie stanu przygotowania bazy
dla polskich żołnierzy, którzy podejmą
misję pokojową w Czadzie (3228)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Henryka Gołębiewskiego
w sprawie stanu przygotowania bazy dla polskich
żołnierzy, którzy podejmą misję pokojową w Czadzie
(SPS-023-3228/08), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Na wstępie pragnę wskazać, że informacja pra-
sowa, która ukazała się w „Polskiej Gazecie Wro-
cławskiej” z dnia 8 maja br., dotycząca misji poko-
jowej polskich żołnierzy w Republice Czadu, jest
nieścisła.
Polski Kontyngent Wojskowy, kierowany do
udziału w operacji Unii Europejskiej w Republice
Czadu i Republice Środkowoafrykańskiej zgodnie
z postanowieniem prezydenta Rzeczypospolitej Pol-
skiej z dnia 30 stycznia 2008 r. o użyciu Polskiego
Kontyngentu Wojskowego w operacji wojskowej Unii
Europejskiej w Republice Czadu i Republice Środko-
woafrykańskiej (M.P. Nr 10, poz. 106), liczyć będzie
do 400 osób.
Obecnie w Republice Czadu i Republice Środ-
kowoafrykańskiej znajduje się ok. 2700 żołnierzy
z osiemnastu krajów, w tym 110 żołnierzy i pra-
cowników cywilnych z Polski. Zadaniem skiero-
wanych tam osób jest przede wszystkim wykona-
nie prac ziemnych przy budowie bazy Iriba, przed
rozpoczęciem prac zakontraktowanych przez Unię
Europejską.
Na rozbudowę baz narodowych (w tym bazy Iri-
ba) Unia Europejska przewidziała po 3,5 mln euro.
Zakontraktowany przez Unię Europejską wykonaw-
ca cywilny rozpocznie prace z dniem 1 lipca br. Wy-
kona on pozostałe prace ziemne, zakupi i przygotuje
do działania agregaty prądu, system zaopatrywania
i uzdatniania wody oraz wieże obserwacyjne.
Prace prowadzone przez osoby wchodzące w skład
Polskiego Kontyngentu Wojskowego, które zgodnie
z zawartymi porozumieniami wspiera pododdział
francuski, przebiegają bardzo sprawnie i wyprzedza-
ją założony harmonogram. Potwierdziła to delegacja
Ministerstwa Obrony Narodowej w Czadzie na czele
ze Stanisławem J. Komorowskim – podsekretarzem
stanu w Ministerstwie Obrony Narodowej, która
w dniu 28 maja br. odwiedziła tę bazę.
W odniesieniu do pytania dotyczącego zagroże-
nia w realizacji przyjętego planu uprzejmie informu-
ję, że personel Polskiego Kontyngentu Wojskowego
musi się liczyć z zagrożeniami, związanymi przede
wszystkim z warunkami terenowymi i klimatyczny-
mi oraz działalnością lokalnych grup rebelianckich
i ugrupowań terrorystycznych. Realizacja planu
rozbudowy bazy i przemieszczenia sił Polskiego
Kontyngentu Wojskowego jest prowadzona w bar-
dzo wysokich temperaturach i dużej wilgotności po-
wietrza. Rozpoczynająca się w tym regionie pora
deszczowa powoduje duże ograniczenia w zakresie
przemieszczenia sprzętu i materiałów.
Obecnie największym wyzwaniem dla sił Unii
Europejskiej w rejonie operacji, również w bazie Iri-
ba, jest brak wymaganej ilości wody. W trakcie użyt-
kowania przygotowanych wcześniej studni stwier-
dzono, że lustro wody obniżyło się i jednocześnie

znacząco spadła ich wydajność. W związku z tym,
zgodnie z decyzją dowódcy operacji Unii Europej-
skiej, kolejna firma rozpocznie poszukiwania zaso-
bów wody w drugiej połowie czerwca br.
Pragnę poinformować, że w chwili obecnej nie do-
strzega się zagrożeń w realizacji dotychczasowych za-
mierzeń. Wszystkie prace związane z przygotowaniem
bazy na przyjęcie sił głównych Polskiego Kontyngentu
Wojskowego zostaną zakończone przed ich przyby-
ciem, tj. do sierpnia br. Natomiast osiągnięcie pełnej
gotowości operacyjnej przez Polski Kontyngent Woj-
skowy planowane jest do dnia 15 września br.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozo-
staję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie nierównego traktowania lokatorów
spółdzielni mieszkaniowych (3229)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przed-
stawiam odpowiedź na interpelację pani poseł Kry-
styny Łybackiej, przekazaną przy piśmie Pana Mar-
szałka z dnia 20 maja 2008 r., znak: SPS-023-3229/
08, w sprawie nierównego traktowania lokatorów
spółdzielni mieszkaniowych.
Interpelacja pani poseł związana jest z poczuciem
krzywdy i rozgoryczenia odczuwanym przez człon-
ków spółdzielni zajmujących lokale mieszkalne o sta-
tusie lokatorskim, obciążone zadłużeniem z tytułu
kredytów mieszkaniowych, w związku z obowiązu-
jącymi od dnia 31 lipca 2007 r. przepisami w zakre-
sie warunków finansowych uzyskania prawa wła-
sności tych mieszkań, określonymi w ustawie z dnia
15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.).
Zgodnie z ww. ustawą nabycie własności lokalu
spółdzielczego następuje za zwrotem nominalnej
kwoty umorzenia kredytu, przy czym warunkiem
uzyskania własności lokalu jest m.in. spłata obcią-
żającego lokal zadłużenia z tytułu kredytu mieszka-
niowego. Pani Poseł zwraca uwagę, iż rozwiązanie
ww. ustawy nie dotknie jednak swoim pozytywnym
skutkiem spółdzielczych lokali mieszkalnych, które
zostały obciążone kredytami mieszkaniowymi udzie-
lonymi głównie przez PKO BP do 31 maja 1992 r.
749
Uprzejmie wyjaśniam, iż analogiczne przepisy
w zakresie przekształceń własnościowych funkcjo-
nują już od 1996 r. w ustawie z dnia 30 listopada
1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych kre-
dytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwaran-
cyjnej oraz refundacji bankom wypłaconych premii
gwarancyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1115,
z późn. zm.). Roszczenie wobec spółdzielni mieszka-
niowej o ustanowienie odrębnej własności lokalu
spółdzielczego za zwrotem jedynie nominalnej kwo-
ty umorzenia kredytu przysługuje tym członkom
spółdzielni posiadającym spółdzielcze lokatorskie
prawo do lokalu, którzy dokonali całkowitej spłaty
zadłużenia kredytowego na preferencyjnych warun-
kach, określonych w art. 10 ust. 1 pkt 3 i 5 oraz
art. 11 ust. 6 tej ustawy.
Jak wynika z danych PKO BP SA (banku posia-
dającego największy portfel udzielonych kredytów),
z około 280 tys. zadłużonych spółdzielców w 1990 r.
60% całkowicie spłaciło już zadłużenie kredytowe.
Na koniec 2007 r. pozostały jeszcze 112 254 miesz-
kania obciążone zadłużeniem i liczba ta sukcesyw-
nie maleje, przede wszystkim dzięki ustawowo okre-
ślonym preferencyjnym warunkom spłaty, tj. umo-
rzeniu 70% odsetek przejściowo wykupionych lub/i
wykupieniu 70% odsetek skapitalizowanych, nali-
czonych po dniu 30 czerwca 1993 r.
W ocenie ministerstwa większość z tych miesz-
kań zostanie całkowicie oddłużona, w ciężar budże-
tu państwa, na koniec 2017 r. na podstawie art. 10a
ustawy o pomocy państwa. Dla spółdzielców będzie
to oznaczało zakończenie wieloletniej, ale jednak
przed upływem terminów (40–60-letnich) wynikają-
cych z umów kredytowych, spłaty ww. kredytów
mieszkaniowych. Uprzejmie informuję, iż wysokość
nominalnych kwot umorzenia kredytu jest różna
i zależy od terminu ostatecznego rozliczenia z ban-
kiem kredytu zaciągniętego na realizację spółdziel-
czej inwestycji mieszkaniowej, rzeczywistych kosz-
tów budowy oraz powierzchni użytkowej zajmowa-
nego lokalu mieszkalnego.
Najniższe wysokości nominalnych kwot umorze-
nia kredytu (za tzw. symboliczną złotówkę) dotyczą
inwestycji mieszkaniowych realizowanych w latach
60., 70. czy 80. ubiegłego wieku. W zasobach spół-
dzielni mieszkaniowych generalnie, w skali kraju,
jest zdecydowana większość wybudowanych w tym
okresie lokali mieszkalnych, w tym o statusie spół-
dzielczego lokatorskiego prawa do lokalu. Wysokość
nominalnych kwot umorzenia kredytu, dotycząca
ww. lokali, kształtuje się w tych przypadkach na
bardzo niskim poziomie i może wynosić nawet kilka
złotych. Natomiast najwyższe koszty budowy inwe-
stycji spółdzielczych dotyczą inwestycji realizowa-
nych przede wszystkim w warunkach wysokiej in-
flacji, tj. na przełomie lat 80. i 90. ubiegłego wieku,
ostatecznie rozliczanych z bankiem nawet w 1995 r.
W tym wypadku nominalne kwoty umorzenia kre-
dytu wynoszą od kilku do kilkudziesięciu tysięcy
złotych.
750
Odnośnie do drastycznego wzrostu wysokości
spłat wg tzw. normatywu informuję, iż od 1996 r.,
tj. od dnia wejścia w życie ww. ustawy, normatyw
spłaty kredytu był zróżnicowany i ustalany na okre-
sy półroczne dla poszczególnych województw jako
iloraz przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
za pracę w danym województwie za I albo III kwar-
tał oraz liczby nie mniejszej niż 400. W ten sposób
ustalony normatyw średnio w kraju w II półroczu
1999 r. wynosił 2,92 zł/m² p.u., w I kwartale 2000 r.
– 3,29 zł/m² p.u.
Ustawą z dnia 16 grudnia 1999 r. o zmianie usta-
wy o pomocy państwa (Dz. U. z 2000 r. Nr 3, poz. 27),
od II kwartału 2000 r. normatyw ustalony został
w jednakowej wysokości dla całego kraju jako iloraz
najniższego wynagrodzenia za pracę pracowników
oraz liczby 300 i w okresie od II kw. 2000 r. do I kw.
2001 r. wynosił 2,33 zł/m² p.u.
W ustawie z dnia 10 października 2002 r. o mini-
malnym wynagrodzeniu za pracę (Dz. U. Nr 200,
poz. 1679) normatyw spłaty kredytu ustalony został
w oparciu o minimalne wynagrodzenie wynoszące
760 zł i w 2003 r. wynosił 2,53 zł/m² p.u. Tak ustalo-
ny normatyw podlega corocznej waloryzacji wskaź-
nikiem wzrostu cen towarów i usług konsumpcyj-
nych w okresie pierwszych 3 kwartałów roku, w któ-
rym kwota ta ulega podwyższeniu, w stosunku do
analogicznego okresu roku poprzedniego. Wzrost
minimalnego wynagrodzenia za pracę nie wpływa
na wysokość normatywu. Aktualnie normatyw wy-
nosi 2,78 zł/m² p.u. i jest znacznie niższy od obowią-
zującego np. w I kwartale 2000 r.
Odnosząc się do propozycji rozwiązania proble-
mu zadłużonych mieszkań uprzejmie informuję, iż
grupa posłów na Sejm złożyła projekt zmiany ww.
ustawy o pomocy państwa. Projekt zawarty został
w druku sejmowym nr 462. Powyższa zmiana mia-
łaby na celu:
1) skrócenie z 20 lat do 10 lat okresu systema-
tycznej i terminowej spłaty zadłużenia i umorzenie
całości pozostałego po tym okresie zadłużenia, co
skutkowałoby całkowitym oddłużeniem zdecydowa-
nej większości zadłużonych lokali spółdzielczych,
2) ograniczenie nominalnej kwoty umorzenia
kredytu do wysokości 1,5-krotności minimalnego
wynagrodzenia za pracę.
Decyzję odnośnie do nadania biegu pracom legi-
slacyjnym nad tym projektem podjęte zostaną w Sej-
mie RP. Należy podkreślić, że skutki projektowanej
nowelizacji ustawy oszacowane zostały przez mini-
sterstwo na około 2 mld zł, które musiałby ponieść
budżet państwa już w 2008 r. Nie kwestionując spo-
łecznych korzyści, które wynikałyby z przedmioto-
wej inicjatywy grupy posłów, aktualnie nie ma moż-
liwości sfinansowania z budżetu państwa zapropo-
nowanych rozwiązań.
Aktualnie również w ministerstwie trwają prace
nad zmianą ww. ustawy o pomocy państwa, które
mają na celu m.in.:
1) wydłużenie o 4 lata, tj. do końca 2012 r., ter-
minu całkowitej spłaty, na preferencyjnych warun-
kach, zadłużenia z tytułu kredytów mieszkanio-
wych, aktualnie upływających z końcem 2008 r.,
2) rozszerzenie istniejącego katalogu umorzeń
należności Skarbu Państwa poprzez stworzenie
możliwości umorzenia zadłużenia z tytułu przejścio-
wego wykupienia odsetek kredytobiorcom, osobom
fizycznym, znajdującym się w wyjątkowo trudnej sy-
tuacji życiowej i finansowej, a także kredytobiorcom,
wobec których prowadzona jest bezskuteczna egze-
kucja zadłużenia.
W projekcie przygotowanym w ministerstwie nie
są natomiast przewidywane inne niż wymienione
powyżej zmiany.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 3 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie okoliczności odmowy wydania zgody
na prywatyzację Bazy i Systemy Bankowe
sp. z o.o. w Bydgoszczy (BSB) poprzez sprzedaż
100% udziałów w BSB na rzecz SPV-BSB
sp. z o.o. w Warszawie (3230)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną w dniu 21 maja 2008 r. interpelacją pani poseł
Teresy Piotrowskiej (pismo Nr SPS-023-3230/08)
w sprawie okoliczności odmowy wydania zgody na
prywatyzację spółki Bazy i Systemy Bankowe
sp. z o.o. z siedzibą w Bydgoszczy poprzez sprzedaż
100% udziałów w tej spółce, na rzecz SPV-BSB
sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie uprzejmie informu-
ję, że państwowe osoby prawne, do których zalicza
się także Narodowy Bank Polski, są obowiązane do
uzyskania zgody ministra skarbu państwa na do-
konanie czynności prawnej w zakresie rozporzą-
dzenia składnikami aktywów trwałych w rozumie-
niu przepisów o rachunkowości zaliczonymi do
wartości niematerialnych i prawnych, rzeczowych
aktywów trwałych lub inwestycji długotermino-
wych, w tym oddania tych składników do korzysta-
nia innym podmiotom na podstawie umów prawa
cywilnego lub ich wniesienia jako wkładu do spółki
lub spółdzielni, jeżeli wartość rynkowa przedmiotu
rozporządzenia przekracza równowartość w złotych
kwoty 50 tys. euro.
Po rozpatrzeniu wniosku Narodowego Banku
Polskiego w dniu 5 czerwca 2007 r. minister skarbu

państwa odmówił wyrażenia zgody na dokonanie
czynności prawnej polegającej na sprzedaży przez
Narodowy Bank Polski, na rzecz spółki SPV-BSB
sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie, 1 tys. udziałów
w spółce Bazy i Systemy Bankowe sp. z o.o. z sie-
dzibą w Bydgoszczy o wartości nominalnej 1 tys. zł
każdy.
Podkreślić należy, iż minister skarbu państwa
nie prowadził procedury prywatyzacji spółki Bazy
i Systemy Bankowe sp. z o.o. Kompetencje ministra
skarbu państwa w omawianej sprawie wynikają tyl-
ko z art. 5a ustawy o zasadach wykonywania upraw-
nień przysługujących Skarbowi Państwa.
W związku z wniesionym przez Narodowy Bank
Polski sprzeciwem minister skarbu państwa w dniu
29 czerwca 2007 r. podtrzymał negatywne rozstrzy-
gnięcie w sprawie dokonania przedmiotowej czynno-
ści prawnej. Z uwagi na nieuwzględnienie sprzeciwu
Narodowemu Bankowi Polskiemu przysługiwało
prawo wniesienia odwołania do sądu w terminie
7 dni od dnia doręczenia rozstrzygnięcia.
Minister Skarbu Państwa na podstawie wspo-
mnianego art. 5a ustawy o zasadach wykonywania
uprawnień przysługujących Skarbowi Państwa do-
konał oceny nie tylko od strony formalnej rozporzą-
dzenia składnikami aktywów trwałych (udziałami
spółki Bazy i Systemy Bankowe sp. z o.o.), ale przede
wszystkim dokonał oceny uzasadnienia gospodar-
czego takiej czynności polegającej na zbyciu przez
NBP udziałów w ww. spółce.
Uzasadniając wydane rozstrzygniecie, minister
skarbu państwa wskazał, iż zdania co do przeprowa-
dzonego procesu prywatyzacji spółki BSB sp. z o.o.
były podzielone zarówno wśród pracowników spół-
ki, jak i zarządu NBP. W trakcie trwania postępo-
wania w przedmiocie wniosku Narodowego Banku
Polskiego do ministerstwa skarbu państwa wpłynę-
ło pismo podpisane przez grupę pracowników spółki
BSB sp. z o.o. popierające zamiar sprzedaży udzia-
łów na rzecz SPV-BSB sp. z o.o. W posiadaniu MSP
znajdują się również dokumenty, m.in. pismo Komi-
sji Zakładowej NSZZ „Solidarność” przy Bazach
i Systemach Bankowych Sp. z o.o. Nr kz – 45/2006
z dnia 16 października 2006 r., w których zgłoszone
zostały zastrzeżenia co do wybranej ścieżki prywa-
tyzacji podmiotu, sposobu jej przeprowadzenia, jak
również co do funkcjonowania spółki na przestrzeni
ostatnich lat.
Zarząd Narodowego Banku Polskiego na posie-
dzeniu w dniu 22 grudnia 2006 r. zadecydował, z gło-
sem odrębnym pana J. Stopyry, o zawarciu przez
NBP umowy zbycia 100% udziałów spółki Bazy i Sys-
temy Bankowe sp. z o.o.
Zwrócić należy uwagę, iż możliwość prywatyzacji
BSB sp. z o.o. przez giełdę została odrzucona przez
NBP jako mniej korzystna. Tym czasem nie jest wy-
kluczone, że fundusze Intel Atlantic Inc. i MCI Ma-
nagement SA, które wnosząc wpłaty na podwyższe-
nie kapitału zakładowego, stałyby się wspólnikami
751
spółki SPV-BSB sp. z o.o. i doprowadziłyby ostatecz-
nie do jej sprzedaży właśnie w tym trybie.
W pakietach gwarancji pracowniczych zagwa-
rantowano zatrudnienie pracownikom spółki BSB
sp. z o.o. tylko przez okres 12 miesięcy. Pakiety te
przewidują ponadto możliwość zwolnienia pracow-
ników przed upływem gwarantowanego okresu za-
trudnienia za odszkodowaniem w wysokości 50%
pozostałego do końca gwarantowanego okresu za-
trudnienia wynagrodzenia zasadniczego, ale nie
mniejszego niż trzykrotność miesięcznego wynagro-
dzenia podstawowego. Zwrócić należy uwagę, iż
w porównaniu do pakietów socjalnych, które są ne-
gocjowane w przypadku prywatyzacji spółek Skarbu
Państwa, postanowienia ww. pakietów dotyczące
gwarantowanego okresu zatrudnienia są mniej ko-
rzystne.
Wartość zbywanych udziałów BSB sp. z o.o. okre-
ślona na podstawie wyceny z dnia 28 czerwca 2006 r.
przez spółkę F5 Konsulting sp. z o.o. (doradcę NBP
w procesie prywatyzacji spółki BSB sp. z o.o.) zawie-
rała się w przedziale od 25,4 mln zł do 49,1 mln zł.
Wycena ta oparta była na wynikach finansowych
podmiotu na koniec I kwartału 2006 r. oraz planie
finansowym sporządzonym z perspektywy przeło-
mu I i II kwartału 2006 r. Prognoza wyników na
koniec 2006 r. zakładała wypracowanie przez BSB
sp. z o.o. zysku netto w kwocie 3,1 mln zł, przy sprze-
daży na poziomie 76,4 mln zł. Rzeczywiste wyniki
wykonane przez BSB sp. z o.o. na koniec września
2006 r. wykazały natomiast stratę w kwocie 4,3 mln
zł przy sprzedaży 35,9 mln zł.
Tak drastyczne obniżenie się wyników finanso-
wych spółki na przestrzeni niespełna 6 miesięcy ro-
dzi zastrzeżenia co do sposobu jej funkcjonowania.
Dokonana w dniu 30 listopada 2006 r. przez F5
Konsulting sp. z o.o. ponowna wycena, przy zasto-
sowaniu takich samych metod jak uprzednio, okre-
śla wartość udziałów w przedziale od 22 mln zł do
37,1 mln zł.
Niezależnie od powyższego minister skarbu pań-
stwa docenia inicjatywę pracowników dotyczącą na-
bycia udziałów spółki. Obowiązkiem ministra skar-
bu państwa jest ocena sprzedaży udziałów z punktu
widzenia interesu Skarbu Państwa. W tym przypad-
ku odmowa Skarbu Państwa według oceny MSP jest
uzasadniona.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
752
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie decyzji NFZ dotyczącej wskazania
leku infliximab jako jedynego dostępnego
– refundowanego środka, stosowanego
w leczeniu reumatologicznego zapalenia
stawów (3231)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Jerzego Szmajdzińskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 20 maja 2008 r. (SPS-023-3231/08)
w sprawie decyzji NFZ dotyczącej wskazania leku
infliximab jako jedynego dostępnego – refundowa-
nego środka, stosowanego w leczeniu reumatolo-
gicznego zapalenia stawów, uprzejmie proszę o przy-
jęcie poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej, finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń,
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.)
oraz akty wykonawcze do ww. ustawy.
Szczegółowe zasady kontraktowania i rozlicza-
nia tych świadczeń zostały określone w zarządze-
niach prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, do-
tyczących postępowań w sprawie zawarcia umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach i zakresach.
Leczenie chorych z reumatoidalnym zapaleniem
stawów w warunkach szpitalnych odbywa się, zgod-
nie z katalogiem świadczeń szpitalnych, w ramach
zawartych umów z Narodowym Funduszem Zdro-
wia o udzielanie świadczeń w rodzaju leczenie szpi-
talne. Świadczenia obejmują koszty stosowanych le-
ków, które zgodnie z art. 35 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych zapewnia się bezpłatnie świadczeniobior-
cy przyjętemu do szpitala lub innego zakładu opieki
zdrowotnej, przeznaczonego dla osób wymagających
całodobowych lub całodziennych świadczeń opieki
zdrowotnej.
Natomiast w warunkach ambulatoryjnych, zgod-
nie z przepisami wymienionej ustawy, Narodowy
Fundusz Zdrowia refunduje koszty leków dopusz-
czonych do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej na zasadach określonych w przepisach wy-
mienionej ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych.
W leczeniu reumatoidalnego zapalenia stawów
dostępne są następujące, najnowszej generacji, pro-
dukty lecznicze: remicade (infliximab) proszek do
sporządzenia roztworu do infuzji, arava (leflunomid)
tabl. oraz enbrel (etanercept) proszek do sporządza-
nia roztworu do wstrzykiwań. Wymienione leki uzy-
skały pozwolenia na dopuszczenie do obrotu na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej, wydane przez
Radę Unii Europejskiej (kategoria dostępności Rpz),
nie znajdują się w wykazach leków refundowanych,
natomiast mogą być stosowane w ramach procedur
szpitalnych lub programów terapeutycznych, finan-
sowanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Realizacja programu terapeutycznego następuje
u świadczeniodawcy, który zawarł umowę na reali-
zację programu z Narodowym Funduszem Zdrowia.
Zgodnie z zarządzeniem prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia w materiałach informacyjnych doty-
czących zawierania umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej znajdują się następujące progra-
my terapeutyczne: „Leczenie reumatoidalnego za-
palenia stawów infliximabem”, „Leczenie reumato-
idalnego zapalenia stawów leflunomidem”, oraz „Le-
czenie reumatoidalnego zapalenia stawów i mło-
dzieńczego zapalenia stawów etanerceptem”.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję:
1. Minister Zdrowia podejmuje odpowiednie kro-
ki w stosunku do zarządzeń prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia w przypadku stwierdzenia, że
rozwiązania przyjęte przez fundusz naruszają inte-
resy świadczeniobiorców w zakresie zabezpieczenia
i zapewnienia równego dostępu do świadczeń opieki
zdrowotnej, a ich skutkiem mogłoby być pozbawie-
nie pacjentów dostępnej metody leczenia.
W ostatnim okresie, zgodnie z uprawnieniami
wynikającymi z przepisów ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych, w szczególności określonych w art. 162
i 163, minister zdrowia wydała decyzję stwierdzają-
cą nieważność zarządzenia prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 31 marca 2008 r. nr 20/
2008/DGL. Nowe wytyczne prezesa funduszu zli-
kwidowały możliwość stosowania terapii niestan-
dardowej w stosunku do substancji czynnych nie-
znajdujących się w wykazie substancji czynnych sto-
sowanych w terapii nowotworów. Tym samym na-
stąpiło ograniczenie procedur chemioterapii nie-
standardowej do terapii opartych na substancjach
czynnych znajdujących się w wykazach.
2. Dysponentem produktu leczniczego jest le-
karz, który, wybierając terapię, decyduje o tym, jaki
lek zostanie pacjentowi zaordynowany. Lekarz ma
możliwość, w ramach procedur szpitalnych, prowa-
dzenia terapii dostępnymi lekami innowacyjnymi,
również nieujętymi w programach terapeutycznych.
Celowość zastosowania leku innowacyjnego w danej
jednostce chorobowej w ramach procedury niestan-
dardowej potwierdza konsultant wojewódzki z danej
dziedziny medycyny i opinia ta jest rozstrzygająca
do podjęcia decyzji przez dyrektora wojewódzkiego
oddziału funduszu, płatnika świadczeń, odnośnie do
finansowania danej terapii. Środki finansowe przy-
dzielone na realizację świadczeń zdrowotnych są
ograniczone. W związku z tym wysokość łącznych
zobowiązań funduszu, wynikających z zawartych ze
świadczeniodawcami umów, nie może przekroczyć

wysokości kosztów przewidzianych na ten cel w pla-
nie finansowym funduszu.
3. O leczeniu pacjentów decydują lekarze, którzy
dokonują kwalifikacji pacjentów do leczenia z zasto-
sowaniem wysokospecjalistycznych leków innowa-
cyjnych w ramach programów terapeutycznych lub
procedur szpitalnych. Dzięki utworzeniu progra-
mów lekowych pacjenci, u których nie uzyskano po-
prawy leczeniem standardowym, zyskują dostęp do
nowoczesnego, skutecznego leczenia. Standardy me-
dyczne zostały wypracowane przez towarzystwa na-
ukowe, ułatwiają pracę lekarzowi, nie mogą jednak
stanowić bezwzględnego wymogu ich stosowania,
gdyż odnoszą się do sytuacji przeciętnej. Taką ogól-
ną wytyczną postępowania lekarskiego, mającego
charakter normy prawnej, jest art. 4 ustawy o zawo-
dzie lekarza z dnia 5 grudnia 1996 r. (Dz. U. Nr 226,
poz. 1943, ze zm.), który stwierdza, że „lekarz ma
obowiązek wykonywać zawód zgodnie ze wskaza-
niami aktualnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu
metodami i środkami zapobiegania, rozpoznawania
i leczenia chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodo-
wej oraz z należytą starannością”.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że celem
wprowadzenia przejrzystych kryteriów oceny tech-
nologii medycznych, na podstawie ustaleń ministra
zdrowia, wnioski o objęcie refundacją produktów
leczniczych innowacyjnych są kierowane do oceny
Agencji Oceny Technologii Medycznych. Należy wy-
jaśnić, że Agencja Oceny Technologii Medycznych
została powołana zarządzeniem ministra zdrowia
z dnia 30 czerwca 2006 r. i do jej zadań należy m.in.
opracowywanie rekomendacji dla ministra zdrowia,
dotyczących technologii medycznych.
Niezależni eksperci Rady Konsultacyjnej, na pod-
stawie dostępnych dowodów naukowych, wydają
opinię – rekomendującą bądź nie – finansowanie le-
ków innowacyjnych ze środków publicznych. Mini-
ster zdrowia, kierując się opinią specjalistów, mając
na względzie interes społeczny, podejmuje decyzje
w kwestii finansowania farmakoterapii z zastoso-
waniem leków innowacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
753
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Stanisława Pięty
w sprawie informacji o sędziach,
prokuratorach i innych pracownikach
wymiaru sprawiedliwości, którzy w latach
1981–1989 otrzymali odznaczenia państwowe
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (3234)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Pięty w sprawie
informacji o sędziach, prokuratorach i innych pra-
cownikach wymiaru sprawiedliwości, którzy w la-
tach 1981–1989 otrzymali odznaczenia państwowe
Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, uprzejmie przed-
kładam co następuje:
Zgodnie z „Instrukcją w sprawie organizacji i za-
kresu działania archiwów zakładowych w resorcie
sprawiedliwości”, będącą załącznikiem do zarządze-
nia ministra sprawiedliwości z dnia 30 grudnia 1985 r.
(Dz. Urz. Ministerstwa Sprawiedliwości z 1985 r.
Nr 8, poz. 55) powyższe materiały (wnioski dotyczą-
ce odznaczeń i inna dokumentacja) w wykazie akt
zostały zakwalifikowane do dokumentacji oznaczo-
nej symbolem „Bc” i „B5”, co oznacza, że kategoria
ta po 5 latach przechowywania w archiwum zakła-
dowym ulega tzw. brakowaniu lub ze względu na
„krótkotrwałe znaczenie”, po wykorzystaniu, może
ulec brakowaniu bez konieczności przekazywania
jej do archiwum zakładowego.
Wobec powyższego uprzejmie informuję, że w Mi-
nisterstwie Sprawiedliwości nie zachowały się doku-
menty, które stanowiłyby podstawę do wskazania
sędziów, prokuratorów i innych pracownikach wy-
miaru sprawiedliwości, którzy w latach 1981–1989
otrzymali odznaczenia państwowe.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie zamierzeń rządu odnośnie
do prywatyzacji szpitali oraz konsekwencji
wynikających z tej decyzji (3235)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jana Burego, skierowaną do pre-
zesa Rady Ministrów, przekazaną przy piśmie znak
SPS-023-2335/08 (przesłaną do ministra zdrowia
754
pismem DSPA-4401-3065/08), dotyczącą przekształ-
cenie szpitali w spółki prawa handlowego, uprzejmie
informuję, iż podejmując prace nad projektami ustaw
reformującymi system opieki zdrowotnej, w tym za-
mianami dotyczącymi funkcjonowania szpital, rząd
kieruje się poprawą stanu finansowego publicznych
placówek, czemu ma służyć m.in. propozycja prze-
kształcenia samodzielnych publicznych zakładów
opieki zdrowotnej w spółki akcyjne albo z ograniczo-
ną odpowiedzialnością, skuteczna restrukturyzacja
tych zakładów oraz znaczące podniesienie standar-
du udzielanych przez nie świadczeń zdrowotnych.
Najistotniejszym elementem planowanej operacji
jest zmiana statusu prawnego ww. zakładów, nie zaś
zmiana właściciela. Jedną z głównych zalet omawia-
nego projektu jest umożliwienie działania zakładu
opieki zdrowotnej na bardziej elastycznych i rynko-
wych zasadach oraz zrównanie praw publicznych
i niepublicznych zakładów.
Proponowane zmiany przybrały formę poselskich
projektów ustaw. W odniesieniu do takich projektów
nie istnieje obowiązek konsultacji społecznych – wszak-
że posłowie są reprezentacją narodu. Ponadto przypo-
mnienia wymaga, iż założenia reformy systemu ochro-
ny zdrowia poddane były szczegółowym konsultacjom
społecznym z przedstawicielami pracowników, praco-
dawców, pacjentów samorządów zawodowych, samo-
rządu terytorialnego – w ramach obrad tzw. białego
szczytu (prace prowadzono w czterech zespołach te-
matycznych).
Poselski projekt ustawy o zakładach opieki zdro-
wotnej (druk nr 284) wprowadza szereg zabezpie-
czeń interesu publicznego w trakcie planowanych
przekształceń, m.in. wprowadzenie progów odno-
śnie do udziałów podmiotów publicznych w spółkach
prowadzących zakłady (pakiet kontrolny). Rozważa-
ne jest również wprowadzenie odrębnych regulacji
dla spółek z jednoosobowym lub większościowym
udziałem podmiotów publicznych.
Należy podkreślić, iż obowiązek nałożony przez
Konstytucję RP na władze publiczne zapewnienia
obywatelom równego dostępu do świadczeń opieki
zdrowotnej, finansowanych ze źródeł publicznych,
może być realizowany zarówno w publicznych, jak
i niepublicznych zakładach opieki zdrowotnej. Nale-
ży podkreślić, iż taki system obecnie już funkcjonu-
je, np. podstawowa opieki zdrowotna na terenie nie-
których województw w całości jest realizowana przez
podmioty niepubliczne, co nie wpłynęło na ogranicze-
nie dostępności świadczeń. W omawianym problemie
rozstrzygające jest to, kto finansuje i w jakim zakre-
sie świadczenia zdrowotne, nie zaś to, czy właścicie-
lem zakładu, który wykonuje ww. świadczenia, jest
podmiot publiczny czy prywatny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie interpretacji rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 12 czerwca 2001 r.
w sprawie zawieszenia pobierania ceł
od niektórych towarów (3236)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej przekaza-
ną do pana Donalda Tuska, prezesa Rady Ministrów,
przy piśmie nr SPS-023-3236/08 z dnia 20 maja 2008 r.,
dotyczącą interpretacji zapisów rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 12 czerwca 2001 r. w sprawie zawie-
szenia pobierania ceł od niektórych towarów, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
1. Na wstępie chciałbym Pana Marszałka poin-
formować, że pismem z dnia 4 kwietnia 2008 r.
nr PC-ST-8640-6/MŻ, MK/08/KPJ-379/2008 (kse-
rokopia pisma w załączeniu) udzieliłem Panu Stefa-
nowi Niesiołowskiemu, Wicemarszałkowi Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej wyjaśnień odnośnie inter-
pretacji stosowania przez organy celne zapisów na-
stępujących rozporządzeń:
— Rady Ministrów z dnia 12 czerwca 2001 r.
w sprawie zawieszenia pobierania ceł od niektórych
towarów (Dz. U. Nr 69, poz. 717);
— ministra gospodarki z dnia 24 grudnia 2002 r.
w sprawie zawieszenia pobierania ceł od niektórych
towarów (Dz. U. Nr 241, poz. 2084);
— ministra gospodarki, pracy i polityki społecz-
nej z dnia 23 grudnia 2003 r. w sprawie zawieszenia
pobierania ceł od niektórych towarów (Dz. U. Nr 226,
poz. 2235).
Pan wicemarszałek w piśmie z dnia 10 marca
2008 r. przedstawił problem zgłoszony przez MEDI-
CAL MAGNUS sp. z o.o. z Łodzi, dotyczący sporu
firmy z organami celnymi w sprawie odmowy stoso-
wania zerowej stawki celnej dla preparatów impor-
towanych przez podmiot w latach 2001–2004.
2. W związku z tym, że ww. regulacje przygoto-
wywał resort gospodarki interpelację pani poseł
z dnia 13 maja 2008 r. przekazałem ministrowi go-
spodarki, prosząc o ustosunkowanie się do posta-
wionych pytań i wyjaśnienie powodu wprowadzenia
przedmiotowych rozwiązań.
3. Ministerstwo Gospodarki pismem z dnia 3 czerw-
ca 2008 r. nr DPH/II/MM/6556/2008 wyjaśniło, że
prace nad przygotowaniem rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 12 czerwca 2001 r. w sprawie za-
wieszenia pobierania ceł od niektórych towarów to-
czyły się na przełomie lat 2000 i 2001 i wynikały
z faktu klasyfikacji niektórych preparatów, posiada-
jących świadectwa rejestracji, do działu 30 nomen-
klatury taryfy celnej, obejmującego produkty far-
maceutyczne. Klasyfikacja taryfowa takich prepa-
ratów jak geriavit, centrum, bodymax czy biovital

w świetle obowiązujących zasad klasyfikacji taryfo-
wej w nomenklaturze taryfy celnej, w dziale 30 (dla
pozycji 3004, którą stosowano dla ww. towarów,
stawka celna wynosiła 0%) była nieprawidłowa.
Właściwą dla tych towarów była klasyfikacja taryfo-
wa, potwierdzona stanowiskiem Światowej Organi-
zacji Celnej, do pozycji 2106, w ramach której obo-
wiązywały stawki celne na poziomie od 20% do 25%,
minimum 0,22 EUR/kg. Wyodrębnionym przy po-
mocy ex-a 9-cyfrowym kodom PCN przypisane zo-
stały zawieszone stawki celne w wysokości takiej,
jaka obowiązywała wówczas w imporcie ww. prepa-
ratów w ramach pozycji 3004, tj. na poziomie 0%.
Regulacja ta miała na celu umożliwienie przywozu
pewnej grupy preparatów wg stawek celnych obo-
wiązujących w dziale 30 taryfy celnej (ze stawką cel-
ną w wysokości 0%), zgodnie z wykładnią Światowej
Organizacji Celnej w zakresie klasyfikacji taryfowej
towarów. Na etapie prac legislacyjnych regulacja
uzyskała pełne poparcie Ministerstwa Zdrowia i ów-
czesnego Głównego Urzędu Ceł. Postanowienia tego
rozporządzenia były zgodne z zobowiązaniami wy-
nikającymi z umowy stowarzyszeniowej Polski
z UE, umowami dotyczącymi SWH, a także z przyję-
tymi przez Polskę zobowiązaniami na forum WTO.
4. Zauważyć należy, iż kody PCN 2106 90 92 0
i 2106 90 98 0, do których klasyfikowano preparaty:
centrum, bodymax i podobne, obejmowały i obejmu-
ją szeroką gamę produktów. W ramach uzgodnień
międzyresortowych, podczas przygotowywania za-
pisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 12 czerw-
ca 2001 r. w sprawie zawieszenia pobierania ceł od
niektórych towarów, we współpracy z Minister-
stwem Zdrowia ustalono, że nie jest możliwe obniże-
nie stawki celnej do 0% dla wszystkich preparatów
importowanych w ramach ww. pozycji. Ostatecznie
uznano, że na preparaty traktowane jako leki będzie
obowiązywać stawka celna zawieszona do poziomu
0% i będzie dotyczyła wyłącznie preparatów posia-
dających pozwolenie na dopuszczenie do obrotu wy-
dane przez ministra zdrowia (świadectwo rejestra-
cji). Przedmiotowa regulacja nie obejmowała pozo-
stałych preparatów, innych niż środków wymienio-
nych w tym rozporządzeniu, których obrót nie wy-
magał zgody ministra zdrowia.
5. Odpowiadając na pytania postawione w piśmie
pani poseł, wyjaśniam:
Odnośnie do pytania, dlaczego minister finan-
sów uważa, że dietetyczne środki spożywcze muszą
posiadać świadectwa rejestracji celem zastosowania
zawieszonej stawki celnej oraz na jakiej podstawie
dzieli dietetyczne środki spożywcze na posiadające
świadectwa rejestracji i decyzje głównego inspekto-
ra sanitarnego, uprzejmie informuję, iż problem
przedstawiony przez panią poseł dotyczy stanu, któ-
ry miał miejsce w latach 2001–2004. Podłoże żąda-
nia przez służby celne świadectw rejestracji dla pro-
duktów dopuszczanych do procedury dopuszczenia
do obrotu wg zawieszonej stawki celnej wyjaśnił mi-
nister gospodarki w piśmie z dnia 3 czerwca 2008 r.
755
nr DPH/II/MM/6556/2008. Stwierdzić zatem nale-
ży, że minister finansów nie przyjął żadnego kryte-
rium podziału preparatów, stosował tylko zapisy
rozporządzeń, w brzemieniu ustalonym przez usta-
wodawcę.
W kwestii pytania odnoszącego się do odmien-
nych interpretacji zapisów rozporządzeń prezento-
wanych przez ministra finansów i ministra zdrowia
wyjaśniam, że minister finansów nie zna powodu,
dla którego minister zdrowia przedstawia obecnie
opinię, która jest sprzeczna z przyjętą przy tworze-
niu tych regulacji. Pragnę jeszcze raz podkreślić, że
na etapie prac legislacyjnych przedmiotowe rozpo-
rządzenie uzyskało pełne poparcie Ministerstwa
Zdrowia. Dodatkowo uprzejmie informuję, iż w świe-
tle rozstrzygnięć zapadłych w sprawach dotyczących
stosowania zawieszonej stawki celnej na określoną
grupę produktów, rozpatrzonych już przez WSA, in-
terpretacja przepisów przedmiotowych rozporzą-
dzeń, prezentowana przez administrację celną, była
właściwa.
Odnośnie do pytania, dlaczego interpretacja przez
ministra finansów przepisów rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 12 czerwca 2001 r. oraz następ-
nych powoduje, że są one niewykonalne i sprzeczne
z obowiązującymi ustawami oraz taryfą celną, wy-
jaśniam, iż rozporządzenia te były stosowane
w przyjętym przez Radę Ministrów (a następnie mi-
nistra gospodarki) brzmieniu w okresie ich obowią-
zywania i nie były sprzeczne z taryfą celną.
Mam nadzieję, że niniejszym pismem wyjaśni-
łem poddane w wątpliwość kwestie dotyczące stoso-
wanej przez organy celne interpretacji zapisów roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 12 czerwca 2001 r.
w sprawie zawieszenia pobierania ceł od niektórych
towarów.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Julii Pitery
w sprawie zmiany przepisów o opiece
nad osobami niepełnosprawnymi umysłowo
(3238)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 20 maja 2008 r., znak: SPS-
-023-3238/08, interpelację pani poseł Julii Pitery
w sprawie zmiany przepisów o opiece nad osobami
niepełnosprawnymi umysłowo, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
756
Obowiązujące w polskim systemie prawnym usta-
wodawstwo przewiduje szereg instytucji prawnych
zapewniających wsparcie osobom niepełnospraw-
nym (w tym osobom z niepełnosprawnością umysło-
wą) w zakresie podejmowania prawidłowych decyzji
mających znaczenie prawne oraz w zakresie repre-
zentacji tych osób. Przewidziane przez prawo formy
takiego wsparcia dzielą się na dwie kategorie: ze
względu na grupę osób, do których są kierowane,
oraz ze względu na zdolność do czynności prawnych.
Kodeks cywilny przewiduje formy przedstawiciel-
stwa ustawowego lub asysty w reprezentacji osób
niepełnosprawnych intelektualnie lub psychicznie,
przy czym formy te ingerują w samodzielność decy-
zyjną tych osób – dotyczy to właśnie ubezwłasno-
wolnienia lub ubezwłasnowolnienia częściowego.
Dla osoby ubezwłasnowolnionej ustanawia się wów-
czas opiekę, którą najczęściej sprawuje rodzic. Jest
on przedstawicielem tej osoby i posiada pełniejszy
zakres uprawnień (w granicach prawa) mających na
celu, w porównaniu z uprawnieniami wynikającymi
ze zwykłego pełnomocnictwa, ochronę praw osoby
niepełnosprawnej.
Istnieje także możliwość ustanowienia pełno-
mocnika, zgodnie z przepisami Kodeksu cywilnego,
bez udziału sądu – na mocy czynności prawnej, któ-
rej treścią jest oświadczenie woli mocodawcy upo-
ważniające ściśle określoną osobę lub osoby do doko-
nywania w jego imieniu czynności prawnych okre-
ślonych w pełnomocnictwie. Na podstawie tego umo-
cowania pełnomocnik jest upoważniony do repre-
zentowania (zastępstwa) mocodawcy, w zakresie
określonym w pełnomocnictwie, w stosunkach praw-
nych z innymi osobami. Instytucja taka może jed-
nak nie chronić odpowiednio interesów osoby nie-
pełnosprawnej umysłowo.
Jeżeli zachodzą stosowne przesłanki, istnieje
również możliwość ubezwłasnowolnienia częściowe-
go osoby niepełnosprawnej umysłowo oraz ustano-
wienia na podstawie art. 181 Kodeksu opiekuńczego
i rodzinnego kuratora dla osoby ubezwłasnowolnio-
nej częściowo. Kurator w tym przypadku jest powo-
łany do jej reprezentowania i do zarządu jej mająt-
kiem tylko wtedy, gdy sąd opiekuńczy tak postano-
wi. Z drugiej strony Kodeks rodzinny i opiekuńczy
pozwala na ustanowienie kuratora dla osoby niepeł-
nosprawnej w jakikolwiek sposób. Jeżeli stopień nie-
pełnosprawności umysłowej nie uzasadnia zastoso-
wania instytucji ubezwłasnowolnienia, można usta-
nowić kuratora w przypadkach wskazanych w obo-
wiązujących przepisach.
Nadmieniam jednocześnie, że kurator ustano-
wiony w trybie art. 183 § 1 Kodeksu rodzinnego
i opiekuńczego nie jest przedstawicielem ustawo-
wym. Taki rodzaj kurateli dotyczy osób posiadają-
cych pełną zdolność do czynności prawnych. Dlatego
też ustanowienie kuratora na podstawie art. 183 § 1
K.r.o. następuje wyłącznie na wniosek osoby potrze-
bującej pomocy.
W świetle obowiązujących przepisów instytucja
ubezwłasnowolnienia służy pomocy i opiece osobom,
które nie potrafią same się o siebie zatroszczyć
w wystarczający sposób. W celu ochrony praw tych
osób ustanawia się opiekuna. Ubezwłasnowolnić
można jedynie, gdy upośledzenie albo choroba psy-
chiczna wpływa na niemożność lub ograniczenie
kierowania przez osobę swoim postępowaniem.
Samo upośledzenie umysłowe danej osoby nie jest
podstawą ubezwłasnowolnienia. Podstawą taką
może być jedynie dobro osoby, która ma być ubez-
własnowolniona. Tak więc niedopuszczalne jest, aby
przesłanką orzekania ubezwłasnowolnienia miała
być wygoda urzędników, sprawy ekonomiczne czy
nieumiejętność porozumienia się z daną osobą. Tym
samym ustanowiony opiekun osoby ubezwłasnowol-
nionej w swoich działaniach powinien mieć na uwa-
dze wyłącznie dobro tej osoby. Osoba ubezwłasno-
wolniona nie jest pozbawiona przysługujących każ-
demu podstawowych praw.
Nadmieniam jednocześnie, że obecne przepisy
pozwalają pozostawać osobom upośledzonym umy-
słowo pod opieką rodziców nawet po ukończeniu
18 roku życia – bez konieczności ich ubezwłasnowol-
niania. Niemniej jednak może to utrudnić lub unie-
możliwić właściwe funkcjonowanie w społeczeń-
stwie oraz może nie zabezpieczyć ich interesów
w wielu sferach życia.
Brak możliwości kierowania swym postępowa-
niem osób niepełnosprawnych umysłowo odnosi się
zarówno do sfery cywilnoprawnej (rodzinnej, mająt-
kowej, w dziedzinie prawa pracy itd.), jak i sfery po-
zaprawnej i stanowi zasadniczą przesłankę celowo-
ści i konieczności ubezwłasnowolnienia całkowitego,
będąca wynikiem (funkcją) określonych przyczyn,
jak np. choroba psychiczna, upośledzenie umysłowe.
Ocena sądu, czy określona osoba z wymienionych
w przepisie art. 13 § 1 K.c. przyczyn jest w stanie
kierować swoim postępowaniem, powinna być doko-
nana z uwzględnieniem także wypowiedzi biegłego
lekarza w tym przedmiocie.
Instytucja ta, regulowana przepisami Kodeksu
cywilnego, jest stosowana od dziesiątek lat i jak do-
tąd sprawdza się w praktyce, zawsze mając na celu
ochronę osób (ich praw), wobec których jest stosowa-
na – szczególnie osób z głębokim upośledzeniem
umysłowym. Racjonalność i słuszność zastosowania
takiego systemu ochrony danej kategorii osób wyni-
ka z faktu, iż przy orzekaniu ubezwłasnowolnienia
całkowitego należy przede wszystkim mieć na wzglę-
dzie interes osoby, której dotyczy postępowanie
o ubezwłasnowolnienie. Nie można orzekać ubez-
własnowolnienia z powołaniem się na interes innych
osób lub instytucji (orz. SN z dnia 15 maja 1969 r.,
I CR 132/68, NP 1970, nr 1, s. 114).
Instytucja ta chroni podstawowe prawa osób
ubezwłasnowolnionych, a nie stanowi podstawy do
ich pozbawiania. Instytucja ta ma na celu nie tylko
zabezpieczenie spraw z zakresu prawa cywilnego,
ale również chroni osoby głęboko upośledzone w mo-

mencie ewentualnego ustalenia faktu popełnienia
przez nią przestępstwa (zarzutów zawartych w ak-
cie oskarżenia), w sytuacji, gdy oskarżony (podejrza-
ny) nie mógł rozpoznać znaczenia tego czynu lub po-
kierować swym postępowaniem z powodu zakłóce-
nia czynności psychicznych.
W odniesieniu do powyższego oraz odpowiadając
na pierwsze pytanie, stwierdzam, iż podejmowanie
inicjatywy zmierzającej do ustanowienia pełnomoc-
nika dla osoby upośledzonej jest bezzasadne.
Odpowiadając na drugie pytanie, uprzejmie in-
formuję, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
nie prowadziło prac nad zmianą przepisów w powyż-
szym zakresie.
W odpowiedzi na ostatnie pytanie uprzejmie in-
formuję, że nie widzę uzasadnienia do tworzenia ko-
lejnej instytucji prawnej, która optymalniej niż do-
tychczasowe rozwiązania prawne chroniłaby intere-
sy i prawa osób, które tego wymagają, szczególnie
osób z upośledzeniem umysłowym.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie wypłaty zaliczki alimentacyjnej
z funduszu alimentacyjnego za wrzesień 2008 r.
(3239)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszał-
ka z dnia 20 maja 2008 r. dotyczące interpelacji
poseł Anny Bańkowskiej w sprawie wypłaty za-
liczki alimentacyjnej za wrzesień 2008 r., uprzej-
mie informuję:
Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 22 kwietnia
2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimenta-
cyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86,
poz. 732, z późn. zm.) zaliczka alimentacyjna przy-
sługuje osobie uprawnionej do ukończenia 18. roku
życia, albo – gdy uczy się w szkole lub szkole wyższej
– do ukończenia 24. roku życia. W przypadku dzieci
kontynuujących naukę po ukończeniu szkoły ponad-
gimnazjalnej w szkole wyższej zaliczka alimentacyj-
na przysługuje także za miesiąc wrzesień, na pod-
stawie art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) w związku z art. 18 ust. 1
ustawy o postępowaniu wobec dłużników alimenta-
cyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej, gdy dziecko le-
gitymuje się orzeczeniem o umiarkowanym lub
znacznym stopniu niepełnosprawności.
757
Wejście w życie ustawy z dnia 7 września 2007 r.
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U.
Nr 192, poz. 1378) z dniem 1 października 2008 r.
nie pozbawi więc prawa do zaliczki alimentacyjnej
osób rozpoczynających studia, gdyż w obecnym sta-
nie prawnym uprawnienie to przysługuje tylko nie-
pełnosprawnej młodzieży, której zaliczka za wrze-
sień zostanie wypłacona. Natomiast w kolejnych
okresach świadczeniowych problem ten został już
rozwiązany przez autorów ustawy, gdyż art. 18 ust. 2
ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimen-
tów stanowi, że jeżeli osoba uprawniona po ukończe-
niu nauki w szkole zostanie w tym samym roku ka-
lendarzowym przyjęta do szkoły wyższej, świadcze-
nia z funduszu alimentacyjnego będą jej przysługi-
wały również za wrzesień.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 2 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie studiów pomostowych
dla pielęgniarek i położnych (3240)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji poselskiej pani Beaty Małeckiej-Libery
z dnia 12 maja 2008 r., przekazanej przy piśmie,
znak: SPS-023-3240/08 z dnia 20 maja 2008 r.,
w sprawie studiów pomostowych dla pielęgniarek
i położnych uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień:
W odniesieniu do pytania 1 uprzejmie informuję,
że inicjatywa strony polskiej związana z przedłuże-
niem możliwości rekrutacji na studia pomostowe dla
pielęgniarek i położnych poza termin przewidziany
w ustawie z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie usta-
wy o zawodach pielęgniarki i położnej oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 92, poz. 885 i z 2007 r.
Nr 176, poz. 1237) rok 2010/2011, została zgłoszona
na posiedzeniach Komitetu do spraw implementacji
dyrektywy 2005/36/WE w sprawie uznawania kwa-
lifikacji zawodowych, które odbyły się 30 kwietnia
i 29 czerwca 2007 r. Państwa członkowskie wyra-
ziły zgodę na takie przedłużenie, co zostało po-
twierdzone w protokole ze spotkania (MARKT/D/
11594/2007-EN). Wiążącą odpowiedź w powyższej
kwestii Ministerstwo Zdrowia uzyskało pismem
z dnia 3 grudnia 2007 r. znak: MARKT/D3/KM/rh
D(2007) 17264.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż projekt
przygotowanej w zeszłym roku nowej ustawy o za-
758
wodach pielęgniarki i położnej uwzględniał zniesie-
nie zapisu ograniczającego możliwość kształcenia
pomostowego. Przedmiotowy projekt został w wyni-
ku zmian rządu RP wstrzymany na etapie uzgod-
nień zewnętrznych. Obecnie przygotowywany w Mi-
nisterstwie Zdrowia nowy projekt ustawy o zawo-
dach pielęgniarki i położnej zgodnie z obowiązują-
cym planem prac legislacyjnych rządu stanie się
przedmiotem obrad Rady Ministrów w II półroczu
2008 r. i zostanie skierowany do dalszych prac legi-
slacyjnych. Przedmiotowy projekt, tak jak i poprzed-
ni, będzie przekazany do uzgodnień zewnętrznych,
w tym do organizacji społecznych.
W odniesieniu do pytania 2 dotyczącego możli-
wości skrócenia czasu kształcenia na studiach po-
mostowych dla pielęgniarek i położnych realizowa-
nych na podstawie rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 11 maja 2004 r. w sprawie szczegółowych wa-
runków prowadzenia studiów zawodowych na kie-
runku pielęgniarstwo lub położnictwo przeznaczo-
nych dla pielęgniarek i położnych posiadających
świadectwo dojrzałości i będących absolwentami li-
ceów medycznych oraz medycznych szkół zawodo-
wych kształcących w zawodzie pielęgniarki i położ-
nej (Dz. U. Nr 110, poz. 1170), uprzejmie informuję,
że istnieje możliwość skrócenia liczby semestrów
– do takiego działania uprawnia bowiem przepis art. 11
ust. 2 ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o zmianie
ustawy o zawodach pielęgniarki i położnej (Dz. U.
Nr 92, poz. 885), zgodnie z którym tzw. studia pomo-
stowe dla pielęgniarek lub położnych mogą trwać
krócej niż 6 semestrów, w związku z § 2 ww. rozpo-
rządzenia – przy jednoczesnym zachowaniu warun-
ku dotyczącego liczby godzin.
Przytoczony przepis art. 11 ust. 2 ww. ustawy
czyni jednak jeden istotny warunek takiego działa-
nia, mianowicie pielęgniarka lub położna musi uzy-
skać wiedzę, kwalifikacje i umiejętności odpowiada-
jące wiedzy, kwalifikacjom i umiejętnościom uzyski-
wanym po ukończeniu studiów określonych w art. 7
ust. 4 ustawy z dnia 5 lipca 1996 r. o zawodach pie-
lęgniarki i położnej (Dz. U. z 2001 r. Nr 57, poz. 602,
z późn. zm.). Tym samym należy podkreślić, że
w praktycznym stosowaniu analizowanych przepi-
sów dotyczących czasu trwania tzw. studiów pomo-
stowych należy mieć na uwadze możliwości zarówno
uczelni, jak i jej studentów umożliwiające skrócenie
liczby semestrów, przy zachowaniu normy dotyczą-
cej minimalnej liczby godzin zgodnej z minimum
określonym w ww. rozporządzeniu, pozwalającej
jednocześnie na realizację programu. Ponadto liczba
semestrów w danej uczelni powinna być określona
na samym początku ich rozpoczęcia tak, aby poten-
cjalni studenci i ich pracodawcy wiedzieli, z jakim
okresem czasu muszą się liczyć przy podjęciu decyzji
o dokształceniu.
Ministerstwo Zdrowia w celu zmiany powyższe-
go rozporządzenia podjęło następujące działania:
— Przygotowano i przesłano w lutym 2007 r. do
Komisji Europejskiej materiały dotyczące liczby go-
dzin kształcenia w liceach medycznych i szkołach
policealnych w latach 1970–2006. Komisja Europej-
ska ponad rok analizowała przesłaną dokumentację,
po czym przekazała stronie polskiej kolejne pytania
dotyczące przekazanych programów nauczania. Mi-
nisterstwo Zdrowia do końca czerwca br. przekaże
Komisji odpowiedź na sformułowane zapytania
włącznie z wnioskiem w sprawie skrócenia okresu
trwania studiów pomostowych.
— W dniu 27 maja 2008 r. delegacja Minister-
stwa Zdrowia pod przewodnictwem pana Marka
Twardowskiego, podsekretarza stanu, przeprowa-
dziła rozmowy na powyższy temat z przedstawi-
cielami Komisji Europejskiej, w tym z dyrektorem
generalnym DG Markt, panem Jörgenem Holmqu-
istem, zmierzające do ustalenia postępowania
w zakresie zmian dotyczących omawianego rozpo-
rządzenia.
Należy zauważyć, że wprowadzenie zmian w roz-
porządzeniu będzie wymagało akceptacji zarówno
samej Komisji, jak i wszystkich krajów członkow-
skich Unii Europejskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie nadania miastu Kielce statusu
metropolii (3241)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3241/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Marii Zuby z dnia 12 maja 2008 r. w sprawie
nadania miastu Kielce statusu metropolii, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że problematyka
rozwoju aglomeracji i metropolii pozostaje w zakre-
sie zainteresowania rządu. Ważnym założeniem po-
dejmowanych działań jest uporządkowanie podziału
kompetencji między administracją rządową i samo-
rządową oraz wdrożenie instrumentów wspierają-
cych rozwój tych obszarów. Powyższy cel rząd pra-
gnie realizować we współpracy z organizacjami sa-
morządu terytorialnego oraz innymi podmiotami
bezpośrednio zainteresowanymi poszczególnymi
aspektami materii administracji publicznej.

Obowiązujące przepisy prawa umożliwiają różne
formy współpracy jednostek samorządu terytorial-
nego. Niemniej praktyczne doświadczenia dotyczące
obszarów metropolitalnych, tj. układów przestrzen-
nych składających się z dużego miasta oraz otaczają-
cych go terenów ściśle z nim funkcjonalnie powiąza-
nych, wskazują, iż uregulowania te mogą okazać się
niewystarczające i nie w pełni wykorzystane. Dlate-
go też celowym pozostaje wypracowanie rozwiązań
w przedmiocie funkcjonowania obszarów metropoli-
talnych. Preferowanym rozwiązaniem systemowym
jest ustawa, jako generalny akt prawny dla wszyst-
kich obszarów metropolitalnych, z ewentualną moż-
liwością doprecyzowania kwestii ustrojowych przez
same metropolie.
W ramach prowadzonych prac przygotowano dia-
gnozę problemów rozwoju obszarów metropolitar-
nych i rekomendacji delimitacji obszarów metropoli-
tarnych w Polsce, która objęła m.in.: zarys procesów
metropolizacji w Polsce, klasyfikację ośrodków me-
tropolitarnych, ośrodki metropolitarne w systemie
osadniczym Polski, kryteria i wskaźniki delimitacji
obszarów metropolitarnych w ujęciu wariantowym,
potencjalne obszary metropolitarne w Polsce (pod-
stawowa charakterystyka) oraz ograniczenia rozwo-
ju obszarów metropolitarnych i możliwości wyko-
rzystania ich potencjału społeczno-gospodarczego.
Podkreślenia wymaga, że w dniu 28 maja 2008 r.
na posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorzą-
du Terytorialnego został zaprezentowany wstępny
projekt ustawy o rozwoju miast i obszarach metro-
politalnych (tekst dokumentu dostępny na stronach
internetowych MSWiA – www.mswia.gov.pl zakład-
ka aktualności: 28.05.2008 – „Trzeci, decydujący
krok na rzecz samorządu terytorialnego” – uroczy-
ste posiedzenie KWRiST).
Przedmiotowy projekt zakłada aktywne wspie-
ranie rozwoju miast, wobec których można stwier-
dzić, że wsparcie to wpłynie szczególnie korzystnie
na rozwój gospodarczy kraju i na zmniejszenie dy-
stansu rozwojowego dzielącego Polskę od innych
państw Unii Europejskiej. W szczególności zaś
wsparcie to prowadzić ma do wzrostu konkurencyj-
ności i innowacyjności gospodarki oraz rozwoju
opartego na wiedzy, a także poprawy stanu infra-
struktury technicznej i społecznej (w tym przyspie-
szenia rozbudowy infrastruktury komunikacyjnej
o znaczeniu ogólnokrajowym i regionalnym). Istot-
ną kwestią jest również podniesienie spójności tery-
torialnej danego obszaru, a także wpływ wskazane-
go wyżej wsparcia na istotny wzrost roli Polski w re-
lacjach transgranicznych, międzynarodowych lub
europejskich.
Powyższe odnosi się w szczególności do metropo-
lii o znaczeniu europejskim i krajowym: m.st. War-
szawa, czternaście miast na prawach powiatu wspól-
nie tworzących metropolię górnośląską (katowicką)
„Silesia”, Łódź, Kraków, trzy miasta na prawach po-
wiatu wspólnie tworzące metropolię trójmiejską
(gdańską), Wrocław, Poznań, a także rozwiniętych
759
metropolii o znaczeniu regionalnym: Bydgoszcz i To-
ruń (metropolia bydgosko-toruńska) oraz Szczecin,
a także Lublin, Białystok i Rzeszów.
Projekt ustawy o rozwoju miast i obszarach me-
tropolitalnych przewiduje utworzenie 12 obszarów
metropolitalnych. Należy jednak podkreślić, że zgod-
nie z art. 10 ww. projektu liczba wskazanych obsza-
rów metropolitalnych nie jest zamknięta. Przy speł-
nieniu określonych kryteriów Rada Ministrów
– w drodze rozporządzenia – może rozszerzyć stoso-
wanie ustawy na dalsze aglomeracje miejskie i wy-
znaczyć nowe obszary metropolitalne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Michała Szczerby
w sprawie przyszłości Toru Wyścigów Konnych
na warszawskim Służewcu (3242)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Michała Szczerby w sprawie
przyszłości Toru Wyścigów Konnych na warszaw-
skim Służewcu (SPS-023-3242/08), pragnę przed-
stawić stanowisko Ministerstwa Skarbu Państwa
w odniesieniu do pytań pana posła będących w za-
kresie kompetencji ministra skarbu państwa.
Czy w opinii ministra skarbu państwa podpisa-
na umowa pomiędzy PKWK z Totalizatorem Spor-
towym należycie zabezpiecza interesy Skarbu
Państwa?
W dniu 24 kwietnia 2008 r. wpłynął do Minister-
stwa Skarbu Państwa wniosek Polskiego Klubu Wy-
ścigów Konnych w Warszawie o wyrażenie zgody,
w trybie art. 5a ust. 1 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r.
o zasadach wykonywania uprawnień przysługują-
cych Skarbowi Państwa, na dokonanie czynności
prawnej polegającej na oddaniu w dzierżawę, na czas
oznaczony 30 lat, na rzecz spółki Totalizator Spor-
towy sp. z o.o. nieruchomości o łącznej powierzchni
138,1507 ha stanowiącej Zespół Torów Wyścigów
Konnych, położonej w Warszawie przy ul. Puław-
skiej 266. Do wniosku zgodnie z wymogiem wynika-
jącym z art. 5b ust. 2 pkt 2 ww. ustawy załączony
został parafowany przez strony projekt umowy
dzierżawy.
Z dokonanej analizy ww. dokumentu wynikało,
iż istotą umowy jest dzierżawa całej nieruchomości
stanowiącej Zespół Torów Wyścigów Konnych, poło-
żonej w Warszawie przy ul. Puławskiej 266. Przed-
760
miot dzierżawy ma być wykorzystywany przede
wszystkim do organizowania i popularyzacji wyści-
gów konnych oraz selekcji koni, zgodnie z obowiązu-
jącymi przepisami prawa. Do tej pory składane przez
PKWK wnioski dotyczyły rozporządzenia częścią
opisanej powyżej nieruchomości służącą do organi-
zacji gonitw. Powyższa umowa pozwala natomiast
na kompleksowe zagospodarowanie terenu.
Szczegółowy opis przedmiotu dzierżawy i tryb
wydania gruntu wyklucza pozaumowne przejęcie
przez Totalizator Sportowy sp. z o.o. nieruchomo-
ści lub jej części. Nie budzi wątpliwości obszar
przedmiotu dzierżawy, jak i cel, na jaki nierucho-
mość może być wykorzystana. Jako cel dzierżawy
w umowie wskazano organizowanie wyścigów kon-
nych oraz realizację projektów niezwiązanych bez-
pośrednio z organizacją wyścigów o charakterze
rekreacyjnym, usługowym, hotelowym, wypoczyn-
kowym i sportowym.
Potencjalny dzierżawca nieruchomości – Totali-
zator Sportowy sp. z o.o. jest jednoosobową spółką
Skarbu Państwa nieobjętą planem prywatyzacji. To-
talizator Sportowy sp. z o.o. dysponuje dużym do-
świadczeniem w organizowaniu zakładów i prowa-
dzeniu gier liczbowych, a także odpowiednim poten-
cjałem finansowym. Powyższe pozwala na uznanie
jego wiarygodności.
Umowa dzierżawy nie ma skutku prawnorze-
czowego i nie narusza uprawnień właścicielskich
Skarbu Państwa. Skarb Państwa zachowuje prawo
własności do nieruchomości będącej przedmiotem
dzierżawy. Totalizator Sportowy sp. z o.o. ponosić
będzie nakłady na nieruchomość jako dzierżawca
na podstawie umowy zawartej z Polskim Klubem
Wyścigów Konnych, wykonującym w imieniu Skar-
bu Państwa niezbywalne prawo własności w sto-
sunku do ww. nieruchomości, a to oznacza, iż nie
będzie posiadał nieruchomości samoistnie w rozu-
mieniu art. 231 K.c.
Zawarcie umowy na okres 30 lat umożliwia reali-
zację wskazanego w niej celu umowy. Długotermi-
nowy charakter umowy uzasadnia skala podejmo-
wanych przez Totalizator Sportowy sp. z o.o. przed-
sięwzięć. Umowa przewiduje prawne możliwości jej
wcześniejszego rozwiązania w przypadkach w niej
wskazanych. Stawka czynszu dzierżawnego wyne-
gocjowana przez strony odpowiada stawkom wyni-
kającym z wycen rzeczoznawcy majątkowego. Umo-
wa przewiduje waloryzację stawki czynszu, jak rów-
nież zabezpieczenie wierzytelności PKWK w przy-
padku niewywiązywania się przez Totalizator Spor-
towy sp. z o.o. z zapłaty. Umowa szczegółowo regulu-
je kwestię rozliczania przez strony nakładów pono-
szonych przez Totalizator Sportowy sp. z o.o. na
przedmiot dzierżawy, jak również kwestię zwrotu
nakładów po rozwiązaniu umowy.
Zawarcie umowy w formie aktu notarialnego
gwarantuje pewność co do treści składanych przez
strony oświadczeń woli. Wszelkie zmiany umowy
wymagają formy pisemnej, co wyklucza kształto-
wanie jej treści w sposób niegwarantujący pewno-
ści obrotu.
W dniu 30 kwietnia 2008 r. minister skarbu pań-
stwa wyraził zgodę na zawarcie przez Polski Klub
Wyścigów Konnych ze spółką Totalizator Sportowy
sp. z o.o. ww. umowy dzierżawy.
Jakie są główne postanowienia umowy pomiędzy
PKWK a Totalizatorem Sportowym (w szczególno-
ści dotyczące czasu trwania i warunków umowy, or-
ganizacji wyścigów, działań inwestycyjnych i zago-
spodarowania terenu)?
Zawarta w dniu 14 maja 2008 r. pomiędzy Pol-
skim Klubem Wyścigów Konnych a spółką Totaliza-
tor Sportowy sp. z o.o. trzydziestoletnia umowa
dzierżawy nieruchomości położnej w Warszawie,
przy ul. Puławskiej 266, stanowiącej Zespół Torów
Wyścigów Konnych na Służewcu stanowi tajemnicę
handlową, w związku z czym Ministerstwo Skarbu
Państwa nie ma możliwości rozpowszechniania jej
postanowień.
Jakie są plany Totalizatora Sportowego dotyczą-
ce przywrócenia torowi służewieckiemu dawnej
świetności oraz planowane zamierzenia w zakresie
rewitalizacji istniejących obiektów oraz nowych
działań inwestycyjnych?
Zgodnie z deklaracjami składanymi przez zarząd
spółki Totalizator Sportowy sp. z o.o. misją Totali-
zatora Sportowego sp. z o.o. jest przywrócenie i od-
tworzenie świetności Toru Wyścigów Konnych Słu-
żewiec i zwrócenie tego miejsca warszawiakom, jako
ekskluzywnego ośrodka rozrywkowego dla aktyw-
nego spędzania wolnego czasu. Zamierzeniem spół-
ki jest, aby tor służewiecki kontynuował najlepsze
tradycje polskiego jeździectwa i hodowli koni, stając
się „polskim Ascot”.
Totalizator Sportowy sp. z o.o. utworzył, w ra-
mach własnych struktur organizacyjnych, oddział
Wyścigi Konne Warszawa-Służewiec, który będzie
odpowiedzialny za organizację i nadzór nad prze-
prowadzanymi imprezami sportowo-rekreacyjnymi
na terenie obiektu służewieckiego. Zadaniem nowo
powstałego oddziału spółki Totalizator Sportowy
sp. z o.o. jest ponadto dokonanie rewitalizacji wyści-
gów konnych w stolicy Polski poprzez gruntowną
modernizację całego obiektu oraz popularyzację or-
ganizowanych tam wyścigów konnych.
Jak podkreśla Totalizator Sportowy sp. z o.o., ze
względu na krótki czas pozostały do rozpoczęcia se-
zonu wyścigowego w 2008 r., planowane jest wyko-
nanie w chwili obecnej jedynie niezbędnych prac re-
montowych, które umożliwią organizację tegorocz-
nych wyścigów i bezpieczne przeprowadzenie wszyst-
kich zaplanowanych gonitw.
W najbliższym czasie Totalizator Sportowy
sp. z o.o. podejmie prace nad sporządzeniem planu
remontów i inwestycji w celu przywrócenia dawnej
świetności całemu obiektowi. Ponieważ „Zespół
Toru Wyścigów Konnych” jako całe zamierzenie
urbanistyczne z 1939 r. został wpisany do rejestru
zabytków pod numerem 1380-A jako dobro kultury,

wszelkie prace projektowe i wykonawcze uzgadnia-
ne będą i prowadzone pod nadzorem wojewódzkiego
konserwatora zabytków.
Plany rozwojowe spółki Totalizator Sportowy
sp. z o.o. dotyczą obiektu wyścigów konnych jako ca-
łości. Spółka uwzględnia fakt, że obiekt „Zespół To-
rów Wyścigów Konnych” uchodzi za najpiękniejszy
i najlepiej zaprojektowany tor wyścigowy na świecie
i jest ważnym elementem polskiego programu ho-
dowlanego. Jego walory lokalizacyjne, wielkościowe
i historyczne dają ogromne możliwości biznesowe,
zarówno z tytułu prowadzenia wyścigów konnych,
jak i imprez towarzyszących. Obszar nieobjęty wpi-
sem do rejestru zabytków to dodatkowa możliwość
podjęcia inwestycji wspomagających w postaci np. ba-
zy noclegowej i zaplecza gastronomicznego. Nato-
miast 30-letnia dzierżawa to dodatkowy atut dla in-
westycji długofalowych. Właśnie w ramach takich
inwestycji mieszczą się zamierzenia spółki Totaliza-
tor Sportowy sp. z o.o. Będą one zmierzały w kie-
runku przekształcenia „Zespołu Torów Wyścigów
Konnych” na Służewcu w obiekt o charakterze spor-
towo-rekreacyjnym, którego podstawowym zada-
niem będzie:
— organizacja wyścigów konnych,
— organizacja Centrum Sportów Jeździeckich
(CSJ),
— organizacja Klubu i Szkoły Jazdy Konnej do-
stępnej dla szerokiej społeczności.
Zamierzeniem spółki Totalizator Sportowy
sp. z o.o. jest bowiem popularyzacja imprezy wyści-
gów konnych w sensie przywrócenia jej świetności
i rangi, jaką miała w okresie międzywojennym, ale
we współczesnej oprawie i przy zastosowaniu nowo-
czesnej techniki. Celem spółki jest również popula-
ryzacja sportów jeździeckich, poprzez propagowanie
działalności szkółek jeździeckich, które mogłyby
działać na terenie obiektu, aż do budowy centrum
sportowego. Z pewnością wszystkie te działania
wspomogą polski program hodowlany, przyczyniając
się do wzrostu znaczenia i wartości koni pochodzą-
cych z polskich stajni.
Drugim obszarem zainteresowania spółki Tota-
lizator Sportowy sp. z o.o. jest organizowanie imprez
biznesowych, kulturalnych i rekreacyjnych, w ra-
mach szerszego wykorzystania obiektu poza dniami
gonitw. W ocenie spółki tak duży obiekt sportowy
powinien służyć miastu przez 7 dni w tygodniu,
a nie tylko w weekendy, kiedy odbywają się wyścigi
konne. W tym celu zostaną podjęte inwestycje w re-
monty zaniedbanych dziś zabytkowych budynków,
co pozwoli wykorzystać ich potencjał w szerszym za-
kresie. Inwestycje te będą prowadzone pod nadzo-
rem wojewódzkiego konserwatora zabytków, tak aby
zachowany został ich dawny charakter. Odrestauro-
wane zabytkowe budynki mogą stać się ciekawą
atrakcją turystyczną oraz doskonałym miejscem do
organizacji dodatkowych imprez, takich jak:
— organizacji imprez sportowych i rekreacyjnych
(takich jak zawody, konkursy, festyny, mitingi),
761
— organizacji imprez biznesowych (wystawy,
targi, mitingi, konferencje itp.),
— organizacji imprez kulturalnych (wystawy,
koncerty, plenery malarskie, które mogłyby zaowo-
cować nową kolekcją dzieł sztuki).
W tym obszarze zamierzeń inwestycyjnych spół-
ka Totalizator Sportowy sp. z o.o. pragnie osiągnąć
cel w postaci przekształcenia obiektu Wyścigów
Konnych w teren rekreacyjno-sportowy dostępny
dla ogółu mieszkańców Warszawy, atrakcyjny obiekt
dla turystów oraz doskonałe miejsce konferencyjno-
-szkoleniowe dla biznesu.
Kolejnym obszarem działań spółki Totalizator
Sportowy sp. z o.o. jest stworzenie zaplecza hotelo-
wo-gastronomicznego na terenach niewpisanych
do rejestru zabytków. Jego podstawowym zada-
niem będzie stworzenie zaplecza hotelowo-gastro-
nomicznego dla obsługi Centrum Sportów Jeź-
dzieckich i gości imprez biznesowych oraz kultu-
ralnych. Na tym obszarze spółka widzi również
możliwość zbudowania centrum hazardowego z sa-
lonem gier i kasynem.
Jakie są plany Totalizatora Sportowego doty-
czące współpracy z Urzędem Miasta Stołecznego
Warszawy w zakresie stworzenia na torze służe-
wieckiem ważnego punktu skupiającego najważ-
niejsze wydarzenia sportowe, rekreacyjne, kultu-
ralne i edukacyjne?
W ocenie Totalizatora Sportowego sp. z o.o. tor
służewiecki powinien służyć społeczeństwu miasta
Warszawy i być jego wizytówką. Dlatego też spółka
planuje rozwinąć współpracę z Urzędem Miasta Sto-
łecznego Warszawy w celu stworzenia w tym miej-
scu ważnego punktu skupiającego największe wyda-
rzenia sportowe, rekreacyjne, kulturalne i eduka-
cyjne. Spółka zamierza organizować imprezy pod
partonatem urzędu miasta stołecznego.
Kiedy dokładnie rozpocznie się tegoroczny sezon
na Torze Wyścigów Konnych na warszawskim Słu-
żewcu?
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez
spółkę Totalizator Sportowy sp. z o.o. tegoroczny se-
zon wyścigów konnych na Służewcu rozpocznie się
w dniu 28 czerwca 2008 r. Potwierdzeniem tego jest
opublikowany przez Polski Klub Wyścigów Konnych
plan gonitw na sezon 2008, zgodnie z którym pierw-
szym dniem gonitw jest dzień 28 czerwca 2008 r.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
762
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Szczerby
w sprawie przyszłości Toru Wyścigów Konnych
na warszawskim Służewcu (3242)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo znak:
SPS-023-3242/08 z dnia 20 maja 2008 r., przy któ-
rym przesłano interpelację pana Michała Szczerby,
posła na Sejm RP, z dnia 15 maja 2008 r. w sprawie
przyszłości Toru Wyścigów Konnych w Warszawie,
uprzejmie informuję, że do zakresu kompetencji mi-
nistra rolnictwa i rozwoju wsi należą pytania nr 1,
3, 4 i 7 zadane w przedmiotowej interpelacji. Odpo-
wiedzi na pozostałe pytania pana Michała Szczerby,
posła na Sejm RP, zgodnie z kompetencjami, powi-
nien udzielić minister skarbu państwa.
Ad l. W październiku 2007 r. Polski Klub Wyści-
gów Konnych opublikował zaproszenie do rokowań
w sprawie wieloletniej dzierżawy kompleksu torów
wyścigów konnych na Służewcu. W wyznaczonym
terminie, który uległ przedłużeniu, żaden podmiot
nie zgłosił oferty dzierżawy tego terenu i organizo-
wania na nim wyścigów konnych.
W lutym 2008 r. Totolotek SA zgłosił chęć dzier-
żawy części wyścigowej obiektu o powierzchni
50 ha, prowadzenia wyścigów konnych i zakładów
wzajemnych. Polski Klub Wyścigów Konnych para-
fował umowę dzierżawy na okres 10 lat i zwrócił się
do ministra skarbu państwa z wnioskiem o wyraże-
nie zgody na dzierżawę.
W kwietniu br. minister skarbu państwa odmó-
wił wyrażenia zgody na dzierżawę części zespołu to-
rów wyścigów konnych przez Totolotek SA.
Jednocześnie w marcu br. Totalizator Sportowy
sp. z o. o. złożył list intencyjny w sprawie dzierżawy
całego kompleksu torów wyścigów konnych na Słu-
żewcu oraz organizowania wyścigów konnych. Po
przeprowadzeniu negocjacji Polski Klub Wyścigów
Konnych wystąpił do ministra skarbu państwa
z wnioskiem o wyrażenie zgody na 30-letnią dzier-
żawę kompleksu wyścigowego. Po uzyskaniu zgody,
w dniu 14 maja 2008 r. została podpisana umowa
dzierżawy pomiędzy PKWK a Totalizatorem Spor-
towym sp. z o.o.
Ad 3. Postanowienia umowy zawartej pomiędzy
PKWK a Totalizatorem Sportowym sp. z o.o. prze-
widują 30-letni okres trwania dzierżawy, przezna-
czenie minimum 4 mln zł jako puli nagród, rosnącej
w kolejnych latach, oraz jednoczesne zorganizowa-
nie 45 dni wyścigowych i co najmniej 360 gonitw
w sezonie.
Umowa gwarantuje utrzymanie zaplecza trenin-
gowego koni i rozwój infrastruktury wyścigowej,
zgodnie z przepisami dotyczącymi ochrony środowi-
ska, ochrony zabytków i planowania przestrzenne-
go. Wartość rocznego czynszu ustalono zgodnie
z operatem szacunkowym sporządzonym przez upraw-
nionych rzeczoznawców.
Ad 4. Selekcji wyścigowej na Torze Wyścigów
Konnych w Warszawie poddawane są konie rasy peł-
nej krwi angielskiej i czystej krwi arabskiej.
W zasobach Agencji Nieruchomości Rolnych,
jako strategiczne spółki hodowli koni rasy pełnej
krwi angielskiej, znajdują się: Stadnina Koni Gole-
jewko sp. z o. o., Stadnina Koni Iwno sp. z o. o., Stad-
nina Koni Kozienice sp. z o. o., Stadnina Koni Kra-
sne sp. z o. o. oraz Stado Ogierów w Łącku sp. z o.o.
Stadniny te posiadają łącznie 166 klaczy stadnych,
145 młodzieży i 106 koni w treningu wyścigowym.
Młode konie pochodzące z ww. stadnin, a niezakwa-
lifikowane do dalszej hodowli w tych stadninach, są
sprzedawane i w barwach nowych właścicieli biorą
także udział w wyścigach (jest to około 35% koni
biegających). Dla koni rasy pełnej krwi angielskiej
wyścigi są podstawową i jedyną próbą selekcyjną po-
zwalającą wybrać najlepsze osobniki do dalszej ho-
dowli. Program hodowlany zakłada włączanie do
stada podstawowego klaczy co najmniej po dwóch
zwycięstwach wyścigowych.
Wyselekcjonowane poprzez wyścigi ogiery tej
rasy, utrzymywane w stadach ogierów, są niezbędne
do poprawy i uszlachetniania pogłowia koni półkrwi
hodowanych w naszym kraju, w tym również w stad-
ninach ANR, to jest koni angloarabskich, małopol-
skich, wielkopolskich i śląskich. W związku z tym
z końmi pełnej krwi angielskiej związana jest pra-
wie cała hodowla koni w Polsce. Prawo krycia w tych
populacjach nabywają one poprzez zwycięstwa w pró-
bach wyścigowych, zgodnie z obowiązującym pro-
gramem hodowlanym.
Konie po karierze wyścigowej, niewłączone do
hodowli w stadninach, są poszukiwanym materia-
łem do wyścigów przeszkodowych za granicą i sta-
nowią atrakcyjny towar eksportowy mający znaczny
wpływ na wyniki ekonomiczne spółek.
Stado Ogierów w Łącku jest właścicielem 17 ogie-
rów – reproduktorów pełnej krwi angielskiej i ich
wykorzystanie uwarunkowane jest popytem na ko-
nie wyścigowe, co wpływa istotnie na przychody tej
spółki.
Spółki hodujące konie arabskie czystej krwi to
Stadnina Koni Janów Podlaski sp. z o. o., Stadnina
Koni Michałów sp. z o. o. oraz Stado Ogierów
w Białce sp. z o.o. Stadniny te posiadają 278 klaczy
stadnych, 330 młodzieży i 110 koni w treningu wy-
ścigowym.
Funkcjonujące niemal nieprzerwanie od 1926 r.
wyścigi koni czystej krwi arabskiej są jednym z naj-
ważniejszych czynników pozwalających uzyskiwać
wysokie sumy z ich eksportu. Polski program ho-
dowlany koni czystej krwi arabskiej, oparty na wy-
ścigowej próbie dzielności, stawiany jest za wzór na
całym świecie i uznawany za najbardziej wszech-
stronny, pozwalający na podtrzymanie najistotniej-
szych cech rasy.

Kilkuletnie załamanie rynku koni arabskich,
mające miejsce na przełomie lat dziewięćdziesiątych
XX w., zostało odbudowane, m.in. dzięki zorganizo-
wanemu przez Agencję Nieruchomości Rolnych
w 2004 r. Kongresowi Światowej Organizacji Konia
Arabskiego (WAHO), który po raz pierwszy w histo-
rii odbył się w Polsce.
Utrzymanie wysokiego, światowego statusu pol-
skiej hodowli koni czystej krwi jest w dużej mierze
uzależnione od kontynuowania ich prób dzielności
na torze wyścigowym na Służewcu. Głównym no-
śnikiem reklamowym polskich arabów jest bowiem
hasło, iż są one „piękne i dzielne”. Przykładem są
ceny uzyskane za sprzedanego ogiera Druid (500 000
USD) i ogiera Batyskaf (450 000 USD).
Ocena koni odbywająca się na torze wyścigowym
na Służewcu odgrywa kluczową rolę w prowadzonej
w stadninach – spółkach strategicznych pracy ho-
dowlanej. Jest podstawowym narzędziem selekcyj-
nym w hodowli koni ras czystych, tj. koni pełnej
krwi angielskiej i czystej krwi arabskiej, a poprzez
te dwie wiodące rasy wpływa na ogólnopolską ho-
dowlę koni półkrwi.
Niepewna sytuacja toru wyścigowego przez
ostatnie lata odcisnęła się piętnem na działalności
wiodących stadnin koni pełnej krwi angielskiej. Za-
łamała nie tylko funkcjonujący od dziesięcioleci i do-
skonale się sprawdzający program selekcyjny, ale
w drastyczny sposób wpłynęła na pogorszenie sytu-
acji ekonomicznej tych stadnin. Perspektywa braku
wyścigów zahamowała w dość krótkim czasie rynek
na konie pełnej krwi. Ich sprzedaż spadła do niebez-
piecznie niskiego poziomu, a prywatni hodowcy za-
częli rezygnować z jakichkolwiek inwestycji w konie
wyścigowe. Brak wyścigów w niedługim czasie wpły-
nie nie tylko na załamanie hodowli koni w stadni-
nach – spółkach strategicznych, ale negatywnie od-
bije się również na hodowli prywatnej.
Ad 7. Tegoroczny sezon na torze wyścigów kon-
nych na warszawskim Służewcu rozpocznie się
w dniu 28 czerwca 2008 r., zgodnie z przedstawio-
nym przez organizatora i zatwierdzonym przez
prezesa Polskiego Klubu Wyścigów Konnych pla-
nem gonitw.
Pozdrawiam
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
763
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie możliwości przywrócenia
gminnych komisariatów policji (3243)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 20 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3243/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Tadeusza Woźniaka w sprawie możliwości przywró-
cenia gminnych komisariatów Policji, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z § 10 pkt 2 zarządzenia nr 1041 komen-
danta głównego Policji z dnia 28 września 2007 r.
w sprawie szczegółowych zasad organizacji i zakre-
su działania komend, komisariatów i innych jedno-
stek organizacyjnych Policji (Dz. Urz. KGP Nr 18,
poz. 135, z późn. zm.) decyzje w sprawach tworzenia
lub likwidacji komisariatu Policji podejmują komen-
danci powiatowi (miejscy, rejonowi) Policji. Nato-
miast stosownie do § 15 ust. 1 pkt 1 ww. zarządzenia
normatyw etatowy (minimalna liczba stanowisk
etatowych ustalona dla jednostki Policji) dla komi-
sariatu i komisariatu specjalistycznego wynosi
15 stanowisk.
W świetle obowiązujących przepisów prawnych
możliwe jest zatem tworzenie przez komendantów
powiatowych (miejskich, rejonowych) Policji, komi-
sariatów Policji o liczbie co najmniej 15 stanowisk
etatowych (policyjnych i pracowniczych). Przy czym
należy zauważyć, iż komendanci powiatowi (miej-
scy, rejonowi) mogą tworzyć w strukturach podle-
głych jednostek (komend i komisariatów) komórki
organizacyjne, którymi są m.in. posterunki Policji.
Zgodnie z wytycznymi nr 5 komendanta główne-
go policji z dnia 20 sierpnia 2004 r. w sprawie zasad
organizacji i funkcjonowania posterunku Policji
(Dz. Urz. KGP Nr 16, poz. 105, z późn. zm.) poste-
runki Policji tworzy się w celu usprawnienia realiza-
cji podstawowych zadań Policji na terenach gmin
wiejskich i miejskich pozbawionych siedzib komisa-
riatów Policji, a w szczególności:
1) zapewnienia mieszkańcom z tych terenów
możliwości sygnalizowania lub zgłaszania Policji
o zdarzeniach i sytuacjach zagrażających bezpie-
czeństwu ludzi i mienia, a także bezpieczeństwu
i porządkowi publicznemu;
2) stworzenia warunków umożliwiających szyb-
szą reakcję Policji na sygnały i zgłoszenia, o których
mowa w pkt 1.
Komendant powiatowy (miejski, rejonowy) Poli-
cji, przystępując do tworzenia posterunku Policji,
obowiązany jest zbadać w szczególności możliwości
pomocy ze strony władz gminnych w zakresie udo-
stępnienia nieodpłatnie lub na preferencyjnych wa-
runkach lokalu na siedzibę posterunku, a także go-
764
towość uzupełnienia etatów na zasadach określo-
nych w art. 13 ust. 4 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji (t.j.: Dz. U. z 2007 r., Nr 43, poz. 277,
z późn. zm.).
W skład obsady posterunku Policji powinni
wchodzić doświadczeni policjanci służby prewencyj-
nej i kryminalnej. W strukturze etatowej posterun-
ku Policji, poza stanowiskiem kierownika posterun-
ku Policji, mogą występować następujące stanowi-
ska policyjne:
— asystent;
— dzielnicowy;
— referent;
— policjant.
Warto dodać, iż posterunek Policji można two-
rzyć, jeżeli liczba stanowisk policyjnych w jego
strukturze wynosi co najmniej 5.
Ponadto wskazać należy, że obowiązujące uregu-
lowania prawne umożliwiają tworzenie struktur or-
ganizacyjnych Policji zapewniających skuteczną re-
alizację jej ustawowych zadań, także na terenach
gmin pozbawionych siedzib komisariatów Policji.
Wykorzystanie istniejących możliwości prawnych
uzależnione jest jednak w dużej mierze od zwiększe-
nia pomocy materialnej i finansowej dla Policji ze
strony samorządu terytorialnego.
Pragnę również podkreślić, iż reorganizacja
w strukturach Policji, w ramach której zlikwidowa-
no komisariaty gminne, a w ich miejsce utworzono
komisariaty międzygmminne – nie miała i nie ma
wpływu na pracę operacyjną Policji.
Zgodnie z art. 9b ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r.
o strażach gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779,
z późn. zm.) komendanci straży, za pośrednictwem
właściwego terytorialnie komendanta wojewódzkie-
go Policji, składają (do dnia 15 lutego każdego roku)
komendantowi głównemu Policji informacje o da-
nych zawartych w prowadzonej przez siebie ewiden-
cji etatów, wyposażenia w środki przymusu bezpo-
średniego oraz wyników działań straży. Powyższe
szczegółowo reguluje rozporządzenie ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 22 marca 2004 r.
w sprawie zakresu i sposobu prowadzenia przez
straże gminne (miejskie) ewidencji etatów, wyposa-
żenia w środki przymusu bezpośredniego oraz wy-
ników działań straży (Dz. U. Nr 56, poz. 550).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż na dzień
31 grudnia 2007 r. na terenie kraju funkcjonowało
481 oddziałów straży, w tym:
— 405 oddziałów straży miejskiej,
— 55 oddziałów straży gminnych,
— 21 oddziałów straży miejsko-gminnych.
W 2007 r. w jednostkach straży gminnej zatrud-
nionych było 8859 strażników, w tym około 185 straż-
ników – w strażach gminnych oraz 88 w strażach
miejsko-gminnych. Warto dodać, że oddziały straży
o charakterze gminnym i miejsko-gminnym to od-
działy nieliczne zatrudniające od 1 do 10 strażników.
Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z przepisami
ww. rozporządzenia, informacje w zakresie działal-
ności straży gminnych (miejskich) przekazywane
przez Komendę Stołeczną Policji oraz komendy wo-
jewódzkie Policji zawierają wyłącznie dane zbiorcze
z terenu działania całego województwa.
Zgodnie z art. 5 cytowanej powyżej ustawy o stra-
żach gminnych koszty związane z funkcjonowaniem
straży pokrywane są z budżetu gminy. Przy czym
podkreślić należy, iż obowiązujące regulacje prawne
w przedmiotowym zakresie nie obligują komendan-
tów straży do informowania Policji o środkach fi-
nansowych, jakie gminy przeznaczają na ich utrzy-
manie.
W odniesieniu do kwestii udostępnienia danych
statystycznych dotyczących przestępczości i jej wy-
krywalności z okresu funkcjonowania gminnych ko-
misariatów Policji i po ich likwidacji (ze szczególnym
uwzględnieniem gmin wiejskich) pragnę poinformo-
wać, iż Policyjny System Statystyki Przestępczości
„Temida” zbiera informacje z jednostek terenowych
Policji (w tym komisariatów) bez wskazania, czy
dana jednostka jest gminnym (wiejskim) lub miej-
skim komisariatem Policji – zatem nie posiada da-
nych statystycznych w przedmiotowym zakresie.
Odnosząc się natomiast do kwestii możliwości
dofinansowania przez gminy komend Policji, uprzej-
mie informuję, iż zgodnie z art. 13 ust. 3 ww. ustawy
o Policji jednostki samorządu terytorialnego mogą
uczestniczyć w pokrywaniu wydatków inwestycyj-
nych, modernizacyjnych lub remontowych oraz
kosztów utrzymania i funkcjonowania jednostek or-
ganizacyjnych Policji, a także zakupu niezbędnych
dla ich potrzeb towarów i usług. Ponadto zgodnie
z art. 13 ust. 4 ww. ustawy na wniosek rady powiatu
lub rady gminy liczba etatów Policji w rewirach
dzielnicowych i posterunkach Policji na terenie po-
wiatu lub gminy może ulec zwiększeniu ponad licz-
bę ustaloną na podstawie odrębnych przepisów, jeże-
li organy te zapewnią pokrywanie kosztów utrzyma-
nia etatów Policji przez okres co najmniej 5 lat, na
warunkach określonych w porozumieniu zawartym
między organem powiatu lub gminy a właściwym ko-
mendantem wojewódzkim Policji. Rada powiatu lub
rada gminy może również przekazać, na warunkach
określonych w porozumieniu zawartym między orga-
nem wykonawczym powiatu lub gminy a właściwym
komendantem powiatowym (miejskim) Policji, środki
finansowe stanowiące dochody własne powiatu lub
gminy dla Policji z przeznaczeniem na rekompensatę
pieniężną za czas służby przekraczający normę usta-
wową, nagrodę za osiągnięcia w służbie – dla poli-
cjantów właściwych miejscowo komend powiatowych
(miejskich) i komisariatów, którzy realizują zadania
z zakresu służby prewencyjnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Woźniaka
w sprawie perspektyw funkcjonowania
szkół rolniczych (3244)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka znak: SPS-023-3244/08
z dnia 20 maja 2008 r., przy którym przesłano inter-
pelację pana posła Tadeusza Woźniaka w sprawie
perspektyw funkcjonowania szkół rolniczych, przed-
stawiam poniżej moje stanowisko w tej sprawie.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi, korzystając
z przepisów art. 5 ust. 5e ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn.zm.) przejął od jednostek samorzą-
du terytorialnego część szkół rolniczych, na podsta-
wie podpisanych stosownych porozumień. Powyższe
działania mają charakter dobrowolny, a minister
rolnictwa i rozwoju wsi, przejmując daną szkołę rol-
niczą wraz z mieniem, realizuje wolę rady powiatu
o przekazaniu szkoły, wyrażoną w formie podjętej
autonomicznie uchwały. W niektórych przypad-
kach przekazanie szkoły rolniczej nastąpiło ze
względów finansowych, bowiem część powiatów nie
jest w stanie utrzymać szkół rolniczych, które ze
względu na specyfikę realizacji praktycznej nauki
zawodu często w naturalnych warunkach przyrod-
niczych są najdroższe spośród szkół zawodowych.
W efekcie podjętych działań minister rolnictwa
i rozwoju wsi dla 38 szkół rolniczych i 1 bursy jest
obecnie organem prowadzącym i sprawującym nad-
zór pedagogiczny.
W kontekście zadanego przez pana posła Tade-
usza Woźniaka pytania dotyczącego utraty przez
ministra rolnictwa i rozwoju Wsi statusu organu
prowadzącego w stosunku do przejętych szkół rolni-
czych uprzejmie informuję, że aktualnie żaden z po-
wiatów nie wystąpił o rozwiązanie porozumienia,
na mocy którego miałoby nastąpić przekazanie
szkoły rolniczej.
Podejmowana w wystąpieniu pana posła kwestia
tendencji w kierunku likwidacji szkół o profilach
rolniczych wymaga ustosunkowania się nie tylko
przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi, ale również
przez inne organy prowadzące szkoły rolnicze. Pra-
gnę poinformować, że nie zamierzam likwidować
szkół prowadzonych przez ministra rolnictwa i roz-
woju wsi, a wręcz przeciwnie, moim celem jest ich
rozwój. Natomiast w odniesieniu do szkół rolniczych
prowadzonych przez jednostki samorządu teryto-
rialnego decyzje dotyczące zamiaru ich likwidacji
należą do kompetencji samorządu.
Chcę jednocześnie zaznaczyć, że zgodnie z prze-
pisami art. 59 ust. 2 ustawy o systemie oświaty,
w przypadku likwidacji szkoły rolniczej prowadzo-
765
nej przez jednostkę samorządu terytorialnego, wy-
magana jest, oprócz pozytywnej opinii kuratora
oświaty, także opinia ministra właściwego do spraw
rolnictwa.
Ustosunkowując się do sprawy finansowania
szkół rolniczych prowadzonych przez ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi, uprzejmie informuję, że
w ustawie budżetowej na 2008 r. na funkcjonowanie
wszystkich szkół rolniczych (tj. 38 szkół wraz z in-
ternatami oraz 1 bursy), a także na działalność po-
wołanego w roku 2007 Krajowego Centrum Eduka-
cji Rolniczej w Brwinowie, zaplanowano w części 32:
Rolnictwo łącznie kwotę – 86 218 tys. zł. Kwota ta
jest dalece niewystarczająca. Przeniesiona do bu-
dżetu resortu wielkość subwencji oświatowej mini-
stra edukacji narodowej, którą dysponowały wcze-
śniej jednostki samorządu terytorialnego (jako or-
gany prowadzące szkoły rolnicze), stanowiła tylko
część środków przeznaczanych na funkcjonowanie
szkół rolniczych, a znaczna część pochodziła z do-
chodów własnych samorządów.
Przedstawiając powyższe, wyrażam opinię, że
minister rolnictwa i rozwoju wsi, jako odpowiedzial-
ny za politykę rolną, powinien mieć możliwość bez-
pośredniego oddziaływania na jakość i efektywność
kształcenia rolniczego, a tym samym na kreowanie
polityki kadrowej dla sektora rolno-spożywczego.
We wszystkich bowiem krajach Unii Europejskiej
minister rolnictwa ma znaczący wpływ na kształce-
nie rolnicze, a w wielu z nich prowadzenie i nadzór
nad szkołami rolniczymi należy do kompetencji tego
ministra (np. Francja, Niemcy, Irlandia, Portugalia,
Węgry, Belgia, Szwecja, Holandia).
Istnieje potrzeba włączenia szkół rolniczych
w spójny system wiedzy rolniczej, który powinien
obejmować instytuty naukowe – z jednej strony
i ośrodki doradztwa rolniczego, gospodarstwa rol-
ne oraz firmy pracujące na rzecz rolnictwa – z dru-
giej. Taki zintegrowany system edukacji rolniczej
od wielu już lat funkcjonuje we wszystkich krajach
Unii Europejskiej.
Zapewnienie szkołom rolniczym odpowiedniej
bazy praktycznej nauki zawodu, poprzez funkcjonu-
jące wyspecjalizowane ośrodki kształcenia prak-
tycznego (centra kształcenia rolniczego i ustawicz-
nego) i sieci współpracujących z nimi gospodarstw
rolnych oraz zakładów przetwórczych, może zapew-
nić uczniom nabywanie niezbędnego zasobu wiedzy
i umiejętności zawodowych, pozwalających na od-
najdowanie się absolwentów na konkurencyjnym
rynku Unii Europejskiej.
Wobec takiego założenia ministerstwo w swoich
działaniach dąży do tego, aby szkoły rolnicze podle-
głe resortowi dysponowały wysoko wykwalifikowa-
ną kadrą, nowoczesną bazą dydaktyczno-produkcyj-
ną i dobrym wyposażeniem technicznym. Z uwagi
na posiadanie odpowiedniej bazy do szkolenia prak-
tycznego i jej doposażenie, zamierzeniem resortu
jest, aby w szkołach rolniczych zaistniała możliwość
właściwego przeprowadzania egzaminów potwier-
766
dzających na wysokim poziomie rolnicze kwalifika-
cje zawodowe, co będzie możliwe przy odpowiednim
wyposażeniu stanowisk egzaminacyjnych. Ponadto
z nowoczesnego zaplecza techniczno-dydaktycznego
korzystaliby studenci uczelni rolniczych, odbywają-
cy programowe praktyki zawodowe, co uzupełni
ofertę edukacyjną w zakresie kształcenia rolniczego
na terenie regionu. Proces ten jest długotrwały,
a jego efekty będzie można ocenić dopiero po kilku
latach prowadzenia szkoły rolniczej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie zmniejszenia liczby godzin
pozalekcyjnych (3246)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Krystyny Łybackiej (SPS-
-023-3246/08) dotyczącą zmniejszenia liczby godzin
pozalekcyjnych, uprzejmie wyjaśniam:
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 18 kwietnia 2008 r. zmieniające rozporządze-
nie w sprawie ramowych planów nauczania w szko-
łach publicznych (Dz. U. Nr 72, poz. 420) nie wpro-
wadziło żadnych zmian w odniesieniu do ramowego
planu nauczania w klasach IV–VI szkoły podstawo-
wej. Tygodniowa liczba godzin do dyspozycji dyrek-
tora szkoły, które można przeznaczyć m.in. na orga-
nizowanie dodatkowych zajęć edukacyjnych i zajęć
dla grupy uczniów, z uwzględnieniem ich potrzeb
i zainteresowań, w tym zajęć dydaktyczno-wyrów-
nawczych, pozostała bez zmian (9 godzin). Zmieniła
się natomiast (z 12 do 6) tygodniowa liczba godzin
do dyspozycji dyrektora w klasach I–III szkoły pod-
stawowej w związku z wprowadzeniem od dnia 1 wrze-
śnia 2008 r. do tych klas obowiązkowej nauki języka
obcego nowożytnego.
Zmniejszenie liczby godzin do dyspozycji dyrek-
tora szkoły w I etapie edukacyjnym nie wpłynie ne-
gatywnie na realizację innych zajęć (w tym również
zajęć dydaktyczno-wyrównawczych i innych zajęć
pozalekcyjnych) przewidzianych w § 2 ust. 5 rozpo-
rządzenia ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów
nauczania w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15,
poz. 142, z późn. zm.), gdyż w zdecydowanej więk-
szości szkół podstawowych taką właśnie liczbę go-
dzin (6) przeznaczano na dodatkowe zajęcia z języka
obcego w klasach I–III. Tak więc dodatkowe zajęcia
edukacyjne z języka obcego nowożytnego w klasach
I–III szkoły podstawowej staną się od 1 września
2008 r. obowiązkowymi zajęciami edukacyjnymi
z tego języka.
Nie zmienił się również przepis § 2 ust. 3 ww.
rozporządzenia z 2002 r. umożliwiający organowi
prowadzącemu szkołę zwiększenie liczby godzin za-
jęć edukacyjnych, nie więcej jednak niż o 3 godziny
tygodniowo dla każdego oddziału w danym roku
szkolnym. Te dodatkowe godziny można przezna-
czyć na wszystkie rodzaje zajęć edukacyjnych,
w tym również na zajęcia pozalekcyjne.
Uprzejmie informuję, że projekt zmiany ww. roz-
porządzenia, zgodnie z wymaganiami procesu legi-
slacyjnego, był konsultowany ze związkami zawodo-
wymi zrzeszającymi nauczycieli oraz innymi part-
nerami społecznymi, w tym również z Komisją
Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego, która
na posiedzeniu w dniu 26 marca br. pozytywnie za-
opiniowała ten projekt.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie projektu ustawy dotyczącej
powołania sieci polskich metropolii (3247)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3247/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Joanny Muchy z dnia 13 maja 2008 r. w sprawie
projektu ustawy dotyczącej powołania sieci polskich
metropolii, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że problematyka
rozwoju aglomeracji i metropolii pozostaje w zakre-
sie zainteresowania rządu. Ważnym założeniem po-
dejmowanych działań jest uporządkowanie podziału
kompetencji między administracją rządową i samo-
rządową oraz wdrożenie instrumentów wspierają-
cych rozwój tych obszarów. Powyższy cel rząd pra-
gnie realizować we współpracy z organizacjami sa-
morządu terytorialnego oraz innymi podmiotami

bezpośrednio zainteresowanymi poszczególnymi aspek-
tami materii administracji publicznej.
Obowiązujące przepisy prawa umożliwiają różne
formy współpracy jednostek samorządu terytorial-
nego. Niemniej praktyczne doświadczenia dotyczące
obszarów metropolitalnych, tj. układów przestrzen-
nych składających się z dużego miasta oraz otaczają-
cych go terenów ściśle z nim funkcjonalnie powiąza-
nych, wskazują, iż uregulowania te mogą okazać się
niewystarczające i nie w pełni wykorzystane. Dlate-
go też celowym pozostaje wypracowanie rozwiązań
w przedmiocie funkcjonowania obszarów metropoli-
talnych. Preferowanym rozwiązaniem systemowym
jest ustawa, jako generalny akt prawny dla wszyst-
kich obszarów metropolitalnych, z ewentualną moż-
liwością doprecyzowania kwestii ustrojowych przez
same metropolie.
W ramach prowadzonych prac przygotowano dia-
gnozę problemów rozwoju obszarów metropolitar-
nych i rekomendacji delimitacji obszarów metropoli-
tarnych w Polsce, która objęła m.in.: zarys procesów
metropolizacji w Polsce, klasyfikację ośrodków me-
tropolitarnych, ośrodki metropolitarne w systemie
osadniczym Polski, kryteria i wskaźniki delimitacji
obszarów metropolitarnych w ujęciu wariantowym,
potencjalne obszary metropolitarne w Polsce (pod-
stawowa charakterystyka) oraz ograniczenia rozwo-
ju obszarów metropolitarnych i możliwości wyko-
rzystania ich potencjału społeczno-gospodarczego.
Podkreślenia wymaga, że w dniu 28 maja 2008 r.
na posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorzą-
du Terytorialnego został zaprezentowany wstępny
projekt ustawy o rozwoju miast i obszarach metro-
politalnych (tekst dokumentu dostępny na stronach
internetowych MSWiA – www.mswia.gov.pl zakład-
ka aktualności: 28.05.2008 – „Trzeci, decydujący
krok na rzecz samorządu terytorialnego” – uroczy-
ste posiedzenie KWRiST).
Przedmiotowy projekt zakłada aktywne wspie-
ranie rozwoju miast, wobec których można stwier-
dzić, że wsparcie to wpłynie szczególnie korzystnie
na rozwój gospodarczy kraju i na zmniejszenie dy-
stansu rozwojowego dzielącego Polskę od innych
państw Unii Europejskiej. W szczególności zaś
wsparcie to prowadzić ma do wzrostu konkurencyj-
ności i innowacyjności gospodarki oraz rozwoju
opartego na wiedzy, a także poprawy stanu infra-
struktury technicznej i społecznej (w tym przyspie-
szenia rozbudowy infrastruktury komunikacyjnej
o znaczeniu ogólnokrajowym i regionalnym). Istot-
ną kwestią jest również podniesienie spójności tery-
torialnej danego obszaru, a także wpływ wskazane-
go wyżej wsparcia na istotny wzrost roli Polski w re-
lacjach transgranicznych, międzynarodowych lub
europejskich.
Powyższe odnosi się w szczególności do metropo-
lii o znaczeniu europejskim i krajowym: m.st. War-
szawa, czternaście miast na prawach powiatu wspól-
nie tworzących metropolię górnośląską (katowicką)
„Silesia”, Łódź, Kraków, trzy miasta na prawach po-
767
wiatu wspólnie tworzące metropolię trójmiejską
(gdańską), Wrocław, Poznań, a także rozwiniętych
metropolii o znaczeniu regionalnym: Bydgoszcz i To-
ruń (metropolia bydgosko-toruńska) oraz Szczecin,
a także Lublin, Białystok i Rzeszów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie zmian w prawie meldunkowym
(3248)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 28 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3248/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pani
Joanny Muchy w sprawie zmian w prawie meldun-
kowym, uprzejmie informuję, iż minister spraw we-
wnętrznych i administracji, rozważając zniesienie
obowiązku meldunkowego, zwrócił się do pozosta-
łych członków Rady Ministrów z prośbą o przeanali-
zowanie i wskazanie ewentualnych konsekwencji
prawnych, organizacyjnych i finansowych dla każ-
dego z resortów, jakie będą wiązały się ze zniesie-
niem obowiązku meldunkowego.
Na podstawie zebranych materiałów opracowano
wstępną koncepcję nowych zasad rejestracji osób na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej. Jednakże
z uwagi, iż propozycje zmian regulacji prawnych
w zakresie uprawnień lub obowiązków będących po-
chodną rejestracji miejsca zamieszkania należą do
właściwości zainteresowanych resortów, minister
SWiA wystąpił ponownie do pozostałych członków
Rady Ministrów o wskazanie przewidywanego za-
kresu prac legislacyjnych będących skutkiem znie-
sienia obowiązku meldunkowego, jak również
o przedstawienie skutków finansowych (pośrednich
i bezpośrednich) związanych z wprowadzeniem
tychże zmian.
W wyniku analizy zgłoszonych przez resorty su-
gestii stwierdzono, iż znaczna część obowiązujących
przepisów prawa odwołuje się do pojęć wynikających
z ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. o ewidencji lud-
ności i dowodach osobistych (t.j.: Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 993, z późn. zm.), tj. „miejsca zameldo-
wania” czy „adresu zameldowania”, oraz uzależnia
przyznanie określonych uprawnień od dopełnienia
obowiązku meldunkowego.
768
W związku z powyższym obecnie w MSWiA od-
bywają się spotkania robocze z przedstawicielami
resortów zmierzające do stworzenia zmian legisla-
cyjnych uwzględniających wszystkie skutki zniesie-
nia obowiązku meldunkowego. Zatem na obecnym
etapie przedmiotowych prac jednoznaczne wskaza-
nie terminu wejścia w życie nowych przepisów pra-
wa nie jest możliwe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Marka Wikińskiego
w sprawie konieczności dokonania
nowego podziału administracyjnego
woj. mazowieckiego (3249)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Marka Wikińskiego, prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 28 maja
br. (znak: SPS-023-3249/08/08) w sprawie koniecz-
ności dokonania nowego podziału administracyjne-
go woj. mazowieckiego, z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, uprzejmie wyjaśniam, co następu-
je, odnosząc się do poszczególnych pytań sformuło-
wanych w interpelacji.
Ad 1. Rząd w pełni zdaje sobie sprawę ze znacz-
nych dysproporcji rozwojowych występujących w woj.
mazowieckim. Poziom rozwoju społeczno-gospodar-
czego tego regionu mierzony wielkością PKB na
mieszkańca wynosi – według danych za rok 2005
– 81,3% średniej unijnej. O tak wysokim poziomie
rozwoju decyduje poziom rozwoju miasta stołecznego
Warszawy, wynoszący ponad 150% średniej unijnej,
czyli przeszło 4-krotnie więcej, aniżeli w najsłabiej
rozwiniętym podregionie ostrołęcko-siedleckim.
Jedną z szans niwelowania powyższych dyspro-
porcji rozwojowych jest zagwarantowanie odpowied-
nich środków unijnych w ramach regionalnego i kra-
jowych programów operacyjnych realizowanych
w latach 2007–2013. W przypadku Regionalnego
Programu Operacyjnego Województwa Mazowiec-
kiego podziału środków na inwestycje kluczowe, sta-
nowiące część ogólnej wartości tego programu, do-
konuje Urząd Marszałkowski, który pełni rolę insty-
tucji zarządzającej programem. Ponadto, zgodnie
z szacunkami MRR, przewiduje się, że woj. mazo-
wieckie w znacznym stopniu skorzysta ze środków
dostępnych w ramach programów sektorowych za-
rządzanych na poziomie krajowym. Szacuje się, że
do tego regionu w latach 2007–2013 trafi przeszło
10 mld euro, z których część zostanie ulokowana
poza obszarem aglomeracji warszawskiej.
Ad 2. Obecnie toczy się intensywna dyskusja na
temat kształtu unijnej polityki spójności po 2013 r.,
w związku z tym w chwili obecnej nie jest jasne, jaki
będzie obowiązujący katalog jej celów i zasad w ko-
lejnych okresach programowania. W przypadku
utrzymania status quo, poziom rozwoju osiągnięty
w woj. mazowieckim spowoduje, że region ten, sta-
nowiący jednostkę statystyczną NTS-2, nie zostanie
objęty wsparciem ze środków unijnych w przyszłym
okresie planistycznym w ramach celu 1 „Konwer-
gencja”, tak jak to ma miejsce obecnie w ramach per-
spektywy 2007–2013. Prawdopodobnie region ten zo-
stanie objęty celem 2 „Konkurencyjność regionalna
i zatrudnienie”, wspierającym działania zmierzające
do wzmacniania konkurencyjności i atrakcyjności re-
gionów oraz poziomu zatrudnienia.
Ad 3. Podregiony radomski i ostrołęcko-siedlecki
woj. mazowieckiego cechują się zbliżonym poziomem
rozwoju społeczno-gospodarczego do województw
objętych Programem Operacyjnym „Rozwój Polski
Wschodniej”. Rozszerzenie zakresu terytorialnego
programu o słabiej rozwinięte podregiony innych
województw kraju było jednak niemożliwe ze wzglę-
du na fakt, iż program jest w znacznej mierze finan-
sowany ze środków specjalnego funduszu dla naj-
biedniejszych regionów w Unii Europejskiej, który
został utworzony przez Radę Europejską w grudniu
2005 r. Zgodnie z przyjętymi postanowieniami środ-
ki z ww. funduszu mogły posłużyć dofinansowaniu
wyłącznie projektów realizowanych na obszarze pię-
ciu najbiedniejszych regionów w UE wskazanych na
poziomie NTS-2, czyli województw Polski Wschod-
niej: lubelskiego, podkarpackiego, podlaskiego, świę-
tokrzyskiego i warmińsko-mazurskiego.
Ad 4 i 5. Zgodnie z informacjami uzyskanymi
przez MRR z MSWiA dokonanie ewentualnej korek-
ty podziału administracyjnego mogłoby zostać doko-
nane poprzez zmianę przez Sejm RP ustawy z dnia
24 lipca 1998 r. o wprowadzeniu zasadniczego trój-
stopniowego podziału terytorialnego państwa (Dz. U.
Nr 96, poz. 603, z późn. zm.). W ustawie tej bowiem
zostały określone siedziby wojewodów i sejmików
województw.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 19 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Cezarego Urbana
w sprawie prywatyzacji Szczecińskiej Stoczni
Nowa w związku z wycofaniem oferty przejęcia
przez inwestora (3253)
W nawiązaniu do pisma znak SPS-023-3253/08
przesyłam odpowiedź na interpelację pana posła Ce-
zarego Urbana w sprawie prywatyzacji Stoczni
Szczecińskiej Nowa sp. z o.o. (SSN) w związku z wy-
cofaniem oferty przejęcia przez inwestora.
W dniu 12 maja br. w związku z wycofaniem się
inwestora z prowadzonego procesu sprzedaży udzia-
łów SSN zakończono dotychczas prowadzone nego-
cjacje, jednak proces przekształceń własnościowych
SSN jest kontynuowany. Proces sprzedaży udziałów
stoczni prowadzą nadal większościowi udziałowcy,
tj. Korporacja Polskie Stocznie SA (KPS) oraz Agen-
cja Rozwoju Przemysłu SA (ARP). Z uwagi na zna-
czącą poprawę sytuacji ekonomiczno-prawnej stocz-
ni, w tym rezultaty podjętych przez zarząd spółki
renegocjacji nierentownych kontraktów, KPS oraz
ARP, wykorzystując dobrą koniunkturę na rynku
stoczniowym, zamierzają zakończyć w jak najkrót-
szym czasie prywatyzację SSN przy zapewnieniu
normalnego, bieżącego funkcjonowania stoczni.
Zgodnie z wstępnymi harmonogramami, przesłany-
mi do Komisji Europejskiej, proces powinien zakoń-
czyć się jeszcze w 2008 r.
Obecnie, stosownie do nowej procedury, wysłano
zaproszenia do rokowań potencjalnym inwestorom.
Nawiązano także współpracę z placówkami dyplo-
matycznymi RP w krajach pochodzenia inwestorów.
Zainteresowanie nabyciem udziałów SSN, poprzez
przesłanie stosownych listów intencyjnych, wyrazi-
ło już kilku inwestorów, z którymi rozpoczęto roz-
mowy.
Na obecnym etapie działań prywatyzacyjnych
dotyczących SSN Ministerstwo Skarbu Państwa jest
w stałym kontakcie z panią komisarz Neelie Kroes.
Na podstawie informacji przekazywanych przez pro-
wadzących proces służby Komisji Europejskiej co-
dziennie informowane są o postępach w procesie
prywatyzacji SSN.
Ponadto informuję, że w najbliższych dniach
planuję odbyć spotkanie z panią komisarz w Bruk-
seli celem przedyskutowania wszelkich kwestii
związanych z prowadzonymi procesami przekształ-
ceń własnościowych morskich stoczni produkcyj-
nych, w tym SSN.
Chciałbym jeszcze raz podkreślić, że intencją
rządu oraz ministra skarbu państwa jest przepro-
wadzenie procesów przekształceń własnościowych
769
wszystkich stoczni, w tym SSN, w sposób możliwie
szybki i zapewniający stoczniom uzyskanie trwałej
konkurencyjności na rynku.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 13 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie zniesienia lekarskiego egzaminu
państwowego (3254)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie pani poseł Beaty Kempy w sprawie znie-
sienia lekarskiego egzaminu państwowego (LEP),
przesłane przy piśmie SPS-023-3254/08, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Egzamin państwowy kończący staż podyplomo-
wy lekarzy i lekarzy dentystów został wprowadzony
ustawą o zawodach lekarza i lekarza dentysty z dnia
5 grudnia 1996 r. (Dz. U. z 1997 r. Nr 28, poz. 152,
z późn. zm.), jednakże wskutek wydłużania vacatio
legis w tym zakresie został przeprowadzony po raz
pierwszy dopiero w roku 2004. Prawo wprowadzają-
ce LEP uchwalił parlament, a prezydent podpisał
ww. ustawę. Ministerstwo Zdrowia zostało zobowią-
zane do określenia ram prawnych wspomnianego
egzaminu, co wypełniło, wydając rozporządzenie
ministra zdrowia z dnia 24 marca 2004 r. w sprawie
stażu podyplomowego lekarza i lekarza dentysty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 57, poz. 553, z późn. zm.), okre-
ślające sposób odbywania stażu oraz przeprowadze-
nia egzaminu.
Wprawdzie Ministerstwo Zdrowia nie ma prawa
wydawać opinii o konstytucyjności przepisów, jed-
nak warto wskazać, iż LEP został wprowadzony
w 1996 r. i nie było skargi do Trybunału Konstytu-
cyjnego na LEP. Ponadto nie było takiej skargi od
2004 r., odkąd LEP jest przeprowadzany.
Zasady organizacji i przeprowadzania lekarskiego
egzaminu państwowego oraz lekarsko-dentystyczne-
go egzaminu państwowego zostały unormowane
w §§ 16–22 ww. rozporządzenia. Zgodnie z § 16 ust. 3
egzaminy odbywają się jednocześnie w całym kraju:
od dnia 15 września do dnia 30 września lub od dnia
15 lutego do dnia 28 lutego (lekarski egzamin pań-
stwowy) oraz w terminach od 1 września do 15 wrze-
śnia i od 1 lutego do 15 lutego (lekarsko-dentystyczny
egzamin podyplomowy) – w terminie i w miejscach
ustalonych przez dyrektora CEM w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw zdrowia.
770
Egzaminy te zgodnie z art. 5 ust. 3 pkt. 2 ustawy
z dnia 5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i leka-
rza dentysty (Dz. U. z 2002 r. Nr 21, poz. 204, z poźn.
zm.) warunkują uzyskanie prawa wykonywania za-
wodu lekarza oraz lekarza dentysty.
Uprzejmie informuję, że zakres wiedzy, jaką eg-
zekwuje ten egzamin, wynikający z ramowego pro-
gramu stażu podyplomowego, został uzgodniony
z konsultantami krajowymi w odpowiednich dzie-
dzinach medycyny, a pytania do niego są każdorazo-
wo przygotowywane przez zespół ekspertów powo-
łanych przez CEM.
Egzamin przeprowadzany jest w formie testowej
i składa się z 200 zadań. Na podstawie § 17 ust. 1
przedmiotowego rozporządzenia zadania egzamina-
cyjne winny zostać opracowane z wzięciem pod uwa-
gę problematyki objętej ramowym programem stażu
podyplomowego, ze szczególnym uwzględnieniem
procedur diagnostycznych i leczniczych, których
umiejętność wykonywania lekarz lub lekarz denty-
sta powinien nabyć w trakcie odbywania stażu. Za-
równo więc autorzy, jak i eksperci muszą uwzględ-
niać te wymogi przy konstruowaniu i recenzowaniu
zadań. Egzamin przygotowywany jest przez zespół
osób posiadających wiedzę i kwalifikacje w dziedzi-
nach medycyny objętych egzaminem. Ze względu na
to, iż posiada on formę testu, jest obiektywnym zwe-
ryfikowaniem wiedzy lekarza. Umożliwia również
ujednolicenie tej oceny wobec wszystkich zdających.
Jak wynika z przedstawionych unormowań, przy-
gotowanie zadań następuje w sposób profesjonalny
i uwzględniający odpowiedni zakres materiału. Na-
leży w tym miejscu podkreślić, iż egzamin nie jest
składany przed Centrum Egzaminów Medycznych,
lecz przed komisją egzaminacyjną, w skład której
wchodzą: przewodniczący – przedstawiciel CEM
oraz członkowie reprezentujący rektorów wyższych
uczelni medycznych, wojewodę oraz okręgową radę
lekarską.
W przypadku gdy lekarz nie uzyska wyniku po-
zytywnego albo też wynik ten jest dla lekarza niesa-
tysfakcjonujący, może przystąpić do LEP/LDEP po-
nownie w kolejnym terminie.
LEP/LDEP jest obiektywnym narzędziem kwali-
fikacji do specjalizacji lekarskich.
Sprawa LEP była dyskutowana na wielu forach
(m. in. przez Konferencję Rektorów Uczelni Medycz-
nych, samorząd lekarski) i generalnie nie ma obec-
nie opinii o potrzebie jego likwidacji, przeciwnie,
wielokrotnie podkreślana jest pozytywna rola LEP
i jego wpływ na zwiększenie poziomu wyszkolenia
lekarzy (w tym lekarzy, którzy ukończyli uczelnie
medyczne poza granicami naszego kraju, a ubiegają
się o prawo wykonywania zawodu w Polsce). Zapis
w dyrektywie 2005/36/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 7 września 2005r. w sprawie
uznawania kwalifikacji zawodowych, wskazujący
LEP i LDEP jako niezbędny warunek uzyskania
prawa wykonywania zawodu, wynika z obowiązują-
cych przepisów w Polsce. W wielu krajach Unii Eu-
ropejskiej lekarze zdają egzaminy analogiczne do le-
karskiego egzaminu państwowego, natomiast zgod-
nie z ww. dyrektywą weryfikacja w postaci LEP jest
dla lekarzy spoza Unii Europejskiej. Nierzadko są to
dwa egzaminy w czasie studiów – jeden z części przed-
klinicznej i drugi z części klinicznej, zatem rozwiąza-
nie przyjęte w ustawie o zawodach lekarza i lekarza
dentysty nie jest wyjątkowe ani precedensowe.
Według opracowania „Medicine and medical
education in Europe – The eurodoctor” z 1998 r.
dr Gunther Eysenbach egzaminy stanowiące waru-
nek zaliczenia pewnego etapu kształcenia przepro-
wadzane są w następujących krajach:
— Niemcy (wieloetapowe egzaminy w czasie
studiów – Preclinical State Examination, First Clin-
ical Examination, Second Clinical Examination,
Third Clinical Examination),
— Szwecja (kraj EOG nie UE – teoretyczny egza-
min po stażu),
— Holandia (final licencing exam),
— Luxemburg,
— Wielka Brytania (MB exam – egzamin końco-
wy studiów),
— Francja (po II etapie studiów Certificate of
Clinical and Therapeutic Synthesis),
— Włochy (3 dniowy National Level Exam z 6 dzie-
dzin).
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
w świetle obecnie obowiązujących przepisów praw-
nych nie jest możliwe szybkie odstąpienie od prze-
prowadzania LEP i LDEP.
Wprowadzone ostatnią nowelizacją rozporządze-
nia w sprawie stażu podyplomowego lekarza i leka-
rza dentysty (Dz. U. z 2008 r. Nr 81, poz. 486) zmia-
ny uniezależniły możliwość zdawania LEP i LDEP
od ukończenia stażu podyplomowego (nie ma już eg-
zaminu państwowego kończącego staż podyplomo-
wy), co wydaje się wychodzić naprzeciw niektórym
postulatom zgłaszanym przez młodych lekarzy. Le-
karze mogą przystępować do LEP i LDEP przed roz-
poczęciem, w trakcie lub po zakończeniu stażu po-
dyplomowego, co wpłynie na skrócenie okresu od
zakończenia stażu do rozpoczęcia specjalizacji. Pla-
nuje się, że lekarze, którzy zakończą staż podyplo-
mowy np. 31 października, rozpoczną specjalizację
lekarską do 15 listopada.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie finansowania budownictwa
społecznego (3257)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłanki Anny Bańkowskiej sprawie fi-
nansowania budownictwa społecznego, przekazaną
pismem z 28 maja br. (znak: SPS-023-3257/08),
uprzejmie przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Odpowiadając na pytanie pierwsze, odnoszące
się do oceny roli zasobów społecznych w polityce
mieszkaniowej państwa, pragnę nadmienić, że
w wyniku decentralizacji polityki mieszkaniowej,
jaka nastąpiła po zmianach systemowych w Polsce,
o roli zasobów społecznych w gospodarce mieszka-
niowej państwa decydują w znacznej mierze gminy.
Państwo ogranicza się jedynie do wspierania ich
w tej działalności. Takim instrumentem wsparcia
miała stać się, i w pewnej mierze się stała, ustawa
o niektórych formach popierania budownictwa
mieszkaniowego, w swej części dotyczącej społeczne-
go budownictwa czynszowego. Towarzystwa budow-
nictwa społecznego, jak to się dzieje w większości
państw europejskich, miały zarządzać mieszkania-
mi społecznymi efektywnie, zgodnie z zasadami go-
spodarki rynkowej, przy jednoczesnym realizowa-
niu „misji” w postaci zapewniania mieszkań najbar-
dziej potrzebującym. Niestety, przede wszystkim ze
względu na niewielkie możliwości budżetowe pań-
stwa, rola TBS, mimo ponad 10 lat ich aktywności
pozostała marginalna (zasoby TBS to ok. 70 tys.
mieszkań), a o kształcie i roli zasobów mieszkań
społecznych decydują zasoby mieszkań komunal-
nych liczące dziś ponad 1,2 mln mieszkań, a więc
ponad 15 razy więcej niż liczy zasób zbudowany
przez TBS. Zasób komunalny obciążony jest wszyst-
kimi wadami, charakterystycznymi dla nieefektyw-
nej gospodarki z okresu PRL-u. Przede wszystkim
są to mieszkania nienajlepiej wykorzystywane. Zbyt
rzadko dokonywana jest weryfikacja dochodów go-
spodarstw domowych korzystających z mieszkań
komunalnych, co prowadzi do zamieszkiwania
w tych zasobach osób, które nie powinny korzystać
z pomocy publicznej. Innym negatywnym zjawi-
skiem jest postępująca degradacja tych zasobów, ze
względu na zbyt rzadko przeprowadzane remonty.
Oczywiście funkcjonujący już od ponad 12 lat,
w prawie niezmienionym kształcie, program TBS
wymaga istotnych ulepszeń. W tym czasie znacznie
zmieniły się uwarunkowania ekonomiczne i społecz-
ne, otoczenie regulacyjne, stopień rozwoju instytucji
finansowych, dynamika rynku nieruchomości, aspi-
racje obywateli itp. Ponadto zidentyfikowano szereg
barier rozwoju w samej konstrukcji programu,
771
przede wszystkim w jego zbytnim uzależnieniu od
możliwości finansowania z budżetu państwa. Dlate-
go wydaje się, że nadszedł czas na pewną modyfika-
cję programu. Mając świadomość poważnych roz-
bieżności w ramach środowisk zaangażowanych
w budownictwo społeczne (inwestorów, najemców,
samorządów), Ministerstwo Infrastruktury planuje
niezależny audyt obowiązującego systemu. Zostanie
on wkrótce przeprowadzony przez ekspertów Banku
Światowego. Niezależnie od tego badania trwają
także konsultacje z zainteresowanymi środowiska-
mi. Kilka dni temu, 9 czerwca, odbyło się np. spo-
tkanie z przedstawicielami samorządów prowadzą-
cych politykę mieszkaniową we współpracy z towa-
rzystwami budownictwa społecznego. Resort zamie-
rza także wysłać do samorządów ankietę, która bę-
dzie służyć pozyskaniu bardziej szczegółowych in-
formacji niezbędnych w dalszych pracach nad refor-
mą systemu. Po zakończeniu cyklu konsultacji i po
uzyskaniu wstępnych opinii Banku Światowego zo-
staną bowiem przedstawione założenia zmian w obec-
nie obowiązujących przepisach regulujących budow-
nictwo społeczne.
Odnosząc się do pytania drugiego, dotyczącego
innych form zaspokajania potrzeb mieszkaniowych
niezamożnych gospodarstw domowych, można tu
wymienić cały szereg instrumentów. Od ponad roku
funkcjonuje program ułatwiający nabycie skromne-
go mieszkania tym rodzinom, które zdecydują się na
wysiłek spłacania kredytu. Program ten wprowa-
dziła ustawa z 8 września 2006 r. o finansowym
wsparciu rodzin w nabywaniu własnego mieszkania
(Dz. U. Nr 183, poz. 1354, ze zm.). Pomoc państwa
stanowią dopłaty do oprocentowania kredytu, udzie-
lane przez pierwszych 8 lat spłaty, w wysokości 50%
kwoty odsetek określonych w oparciu o kalkulacyj-
ną stopę procentową (WIBOR 3M + 2 pkt proc.)
– oznacza to obniżenie co najmniej o połowę opro-
centowania rynkowego. Kredyty udzielane są w wa-
lucie polskiej (brak ryzyka zmiany kursu walut), na
mieszkanie lub dom jednorodzinny o ograniczonym
koszcie i powierzchni.
Od 2004 r. państwo wspiera samorządy gminne
(a od 2007r. także organizacje społeczne) dotacjami
na budowę mieszkań dla osób najuboższych (usta-
wa z 8 grudnia 2006 r. o finansowym wsparciu two-
rzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych,
noclegowni i domów dla bezdomnych – Dz. U.
Nr 251, poz. 1844) i osób znajdujących się w szcze-
gólnie ciężkiej sytuacji życiowej (mieszkania chro-
nione). Dotacje udzielane są przez fundusz dopłat,
zasilany środkami finansowymi pochodzącymi z bu-
dżetu. Wsparcie otrzymują przedsięwzięcia polega-
jące zarówno na budowie, jak i zakupie i remoncie
mieszkań na rynku wtórnym, a także adaptacje bu-
dynków niemieszkalnych na mieszkalne. Obecne za-
sady udzielania finansowego wsparcia funkcjonują
od 2007 r. Państwo dofinansowuje część kosztów in-
westycji – w zależności od rodzaju przedsięwzięcia
wsparcie to może sięgać od 20% do 40%. W celu lep-
772
szego dostosowania programu do polityki mieszka-
niowej gmin przygotowywana jest obecnie noweliza-
cja ustawy dopuszczająca korzystanie ze środków
funduszu dopłat również na budowę przez gminy
mieszkań nieprzeznaczonych na mieszkania socjal-
ne, pod warunkiem jednak wygospodarowania z po-
siadanego zasobu równoważnej liczby mieszkań so-
cjalnych.
Inną możliwość prowadzenia bardziej elastycz-
nej polityki mieszkaniowej daje gminom ustawa
o niektórych formach wspomagania budownictwa
mieszkaniowego, pozwalając kredytować zbrojenie
gruntów pod budownictwo mieszkaniowe. Ostatnia
nowelizacja rozporządzenia ministra infrastruktu-
ry z 7 listopada 2007 r. w sprawie warunków i trybu
udzielania kredytów i pożyczek ze środków Krajo-
wego Funduszu Mieszkaniowego oraz niektórych
wymagań dotyczących lokali i budynków finanso-
wanych przy udziale tych środków (Dz. U. Nr 212,
poz. 1556) zwiększyła atrakcyjność kredytów na re-
alizację infrastruktury technicznej towarzyszącej
budownictwu mieszkaniowemu. Oprocentowanie kre-
dytów zostało obniżone do zaledwie 1% w skali roku,
a ich zapadalność przedłużona do 15 lat.
Do poprawienia stanu technicznego zasobów
mieszkaniowych powinien przyczynić się projekt
ustawy o wspieraniu remontów i termomoderniza-
cji. Przewiduje on wprowadzenie nowego instrumen-
tu wsparcia remontów wielorodzinnych budynków
mieszkalnych o największym poziomie zaległości re-
montowych. Pomoc państwa będzie polegać na po-
kryciu części kredytu zaciągniętego na realizacje
przedsięwzięcia remontowego. Program wsparcia
remontów powinien stać się elementem zintegrowa-
nego zestawu działań mających na celu poprawę
stanu technicznego istniejącego zasobu mieszkanio-
wego, stanowiąc element komplementarny do roz-
wiązań ukierunkowanych na wsparcie przedsię-
wzięć ograniczających energochłonność zasobów
mieszkaniowych. Na remonty budynków istnieje
również możliwość wykorzystania środków finanso-
wych pochodzących z europejskich funduszy struk-
turalnych. Warunkiem jest realizacja przedsięwzię-
cia w ramach, przygotowywanych przez samorządy
wojewódzkie na lata 2007–2013 regionalnych pro-
gramów operacyjnych. Środki funduszy struktural-
nych mogą być też wykorzystywane na pozyskanie
mieszkań socjalnych w wyniku adaptacji budynków
niemieszkalnych będących w posiadaniu władz pu-
blicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie projektów z dziedziny ochrony
przeciwpożarowej w woj. podkarpackim (3259)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Krystyny Skowrońskiej do-
łączoną do pisma Pana Marszałka z dnia 13 maja br.
(znak: SPS-023-3259/08) w sprawie usunięcia z li-
sty projektów indywidualnych PO IiŚ projektów
związanych z zapewnieniem bezpieczeństwa w przy-
padku powodzi w woj. podkarpackim, pragnę poni-
żej przedstawić następujące wyjaśnienia.
1. Czy w świetle przedstawionych informacji
uznaje pani stopień przygotowania przedmiotowych
projektów za wystarczający do umieszczenia ich na
liście indykatywnej Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”? Czy i kiedy ministerstwo
zamierza dokonać weryfikacji obecnie obowiązującej
listy indykatywnej PO IiŚ?
Ad 1. Uprzejmie informuje, iż obecnie nie ma
możliwości, aby projekt został dopisany do listy pro-
jektów indywidualnych. Zgodnie z wytycznymi MRR
w zakresie jednolitego systemu zarządzania i moni-
torowania projektów, zgodnych z art. 28 ust. 1 usta-
wy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju, istnieje możliwość aktualizacji li-
sty projektów indywidualnych 2 razy do roku (w ter-
minie do dnia 31 lipca i do dnia 31 grudnia). Propo-
zycję zmian, w tym również propozycje nowych pro-
jektów, które powinny być wpisane na listę projek-
tów indywidualnych PO IiŚ, przygotowuje Minister-
stwo Środowiska. Pragnę jednak zaznaczyć, że
zmiany na liście będą mogły nastąpić w wyjątko-
wych przypadkach, w miarę dostępności środków
na projekty indywidualne. Zgodnie ze stanowiskiem
Ministerstwa Środowiska podstawą aktualizacji li-
sty w zakresie priorytetu III: Zarządzanie zasobami
i przeciwdziałanie zagrożeniom środowiska będzie
obecnie aktualizowana Strategia Gospodarki Wod-
nej, która określi najbardziej priorytetowe zadania
konieczne do wsparcia z funduszy unijnych.
2. Wydaje się również, iż zasadne byłoby dokona-
nie zmian kryteriów dla projektów związanych
z ochroną przeciwpowodziową określających mini-
malną liczbę chronionych mieszkańców – tj. 4 tys.
osób. Czy zatem Pani Minister zamierza uznać za-
sadność powyższej propozycji?
Ad 2. Informuję, iż kształt, jak i ewentualne pro-
pozycje zmian kryteriów zgłaszane są przez człon-
ków Komitetu Monitorującego PO „Infrastruktura
i środowisko”. Pragnę nadmienić, że w czasie prac
nad kryteriami nie zostały zgłoszone uwagi odno-
śnie do brzmienia i zakresu kryterium merytorycz-
nego I stopnia: Szacunkowa liczba osób objętych
ochroną przeciwpowodziową w ramach priorytetu

III: Zarządzanie zasobami i przeciwdziałanie zagro-
żeniom środowiska.
Informuję również, że w bieżącym roku na jesień
planowana jest ewaluacja ww. kryteriów przyjętych
przez komitet monitorujący pod kątem ich efektyw-
ności. Jeśli analiza ta wskaże na konieczność prze-
formułowania pewnych kryteriów, a propozycja zmian
zostanie zgłoszona przez członka Komitetu Monito-
rującego PO „Infrastruktura i środowisko”, propo-
zycje te będą mogły być poddane pod obrady Komi-
tetu Monitorującego PO „Infrastruktura i środo-
wisko”.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie zarezerwowania w budżecie państwa
środków na zapewnienie udziału własnego
dla projektów z zakresu administracji rządowej
realizowanych przez samorząd
woj. podkarpackiego w ramach
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
oraz Regionalnego Programu Operacyjnego
– w dziedzinie ochrona przed powodzią (3260)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Krystyny Skowrońskiej, do-
łączoną do pisma Pana Marszałka z dnia 2 czerwca
br. (znak: DPSA-4401-3239/08), w sprawie zarezer-
wowania w budżecie państwa środków na zapewnie-
nie udziału własnego dla projektów z zakresu admi-
nistracji rządowej realizowanych przez samorząd
woj. podkarpackiego, pragnę poniżej przedstawić
następujące wyjaśnienia.
Informuję, ze zgodnie z zapisami zawartymi
w „Szczegółowym opisie priorytetów regionalnego
programu operacyjnego województwa podkarpac-
kiego”, w przypadku projektów dotyczących infra-
struktury przeciwpowodziowej i racjonalnej gospo-
darki zasobami wodnymi, realizowanych przez jed-
nostki samorządu terytorialnego lub jednostki im
podległe, wkład pochodzący ze środków własnych
lub pożyczek musi wynosić nie mniej niż 5% kosz-
tów całkowitych projektu. Jednocześnie należy pa-
miętać, że zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy z 13 listo-
pada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu tery-
torialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.)
773
zadania zlecone z zakresu administracji rządowej są
finansowane ze środków budżetu państwa. W związ-
ku z tym należy stwierdzić, że zakaz zastępowania
przez j.s.t. środków własnych środkami pochodzący-
mi z budżetu państwa, o którym mowa w podrozdzia-
le 11.1 NSRO, nie dotyczy projektów, które obejmują
zadania zlecone z zakresu administracji rządowej.
Natomiast w przypadku Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013
(POIiŚ), pragnę zauważyć, że na opublikowanej
w Monitorze Polskim dnia 8 kwietnia br. liście pro-
jektów indywidualnych Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” nie znajduje się ża-
den projekt z zakresu III osi priorytetowej: Zarzą-
dzanie zasobami i przeciwdziałanie zagrożeniom
środowiska, działania 3.1: Retencjonowanie wody
i zapewnienie bezpieczeństwa przeciwpowodziowe-
go z terenu województwa podkarpackiego. Równo-
cześnie pragnę zaznaczyć, że minister rozwoju re-
gionalnego jest odpowiedzialny za dysponowanie
środkami pochodzącymi z funduszy Unii Europej-
skiej i tylko z takich źródeł może korzystać. Szczegó-
łowy opis priorytetów dla POIiŚ wskazuje, w zależ-
ności od typu beneficjenta realizującego projekt
w ramach POIiŚ, w jakim stopniu możliwe jest uzy-
skanie dofinansowania wydatków kwalifikowalnych
w ramach danego projektu.
W przypadku osi priorytetowej III beneficjenta-
mi mogą być: regionalne zarządy gospodarki wod-
nej, jednostki samorządu terytorialnego i ich związ-
ki, podmioty świadczące usługi z zakresu zadań
własnych jednostek samorządu terytorialnego, PGL
Lasy Państwowe i jego jednostki organizacyjne.
W rozpatrywanym przypadku beneficjentem jest
jednostka samorządu terytorialnego, a zatem może
ona uzyskać dofinansowanie w wysokości 85% wy-
datków kwalifikowalnych w ramach projektu. Szcze-
gółowy opis priorytetów nie wyodrębnia w zakresie
beneficjentów, jakimi są jednostki samorządu tery-
torialnego tych jednostek, które realizują zadania
zlecone z zakresu administracji rządowej.
Wobec powyższego zabezpieczenie pozostałych 15%
na pokrycie wkładu własnego w ramach projektu leży
w gestii beneficjenta i nie przewiduje się przekazania
w tym zakresie środków z budżetu państwa, a przy-
najmniej nie w formie dotacji rozwojowej.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
774
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie refundacji leków okulistycznych
(3262)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Beaty Małeckiej-Libery, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 28 maja 2008 r. (SPS-023-3262/08)
w sprawie refundacji leków okulistycznych, uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Kwestie dostępu ludności do leków refundowa-
nych zostały określone w ustawie z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135, ze zm.) oraz aktach wykonaw-
czych do wymienionej ustawy. Zgodnie z treścią
art. 14 ustawy świadczenia opieki zdrowotnej są fi-
nansowane ze środków będących w dyspozycji Na-
rodowego Funduszu Zdrowia. Jednym ze świad-
czeń jest, w świetle przepisów, prawo do otrzymy-
wania przez ubezpieczonych leków i wyrobów me-
dycznych, częściowo lub w całości finansowanych
ze środków publicznych.
Leki refundowane są zamieszczone w wykazach
leków refundowanych, określonych w drodze rozpo-
rządzeń ministra zdrowia – zgodnie z treścią art. 36
i 37 wskazanej ustawy. Leki zamieszczone w wyka-
zach leków refundowanych są objęte dopłatami ze
środków publicznych w wysokości określonej w wy-
kazach.
Należy wyjaśnić, że wytwórca, po uzyskaniu po-
zwolenia na dopuszczenie swego produktu lecznicze-
go do obrotu, jest uprawniony do złożenia wniosku
do ministra zdrowia o umieszczenie leku w wyka-
zach leków refundowanych. Niezbędne dane, jakie
powinien zawierać wniosek, szczegółowo określa
ustawa o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (art. 39).
Decyzje o wpisaniu produktu leczniczego do wy-
kazu leków refundowanych podejmuje minister
zdrowia po zasięgnięciu opinii prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia, Naczelnej Rady Lekarskiej i Na-
czelnej Rady Aptekarskiej, biorąc pod uwagę stano-
wiska wyrażone przez zespół ekspertów, a także do-
stępność leków, bezpieczeństwo ich stosowania oraz
możliwości płatnicze podmiotu zobowiązanego do fi-
nansowania świadczeń ze środków publicznych.
W celu zdiagnozowania konieczności objęcia leku
finansowaniem ze środków publicznych zasadna jest
znajomość skuteczności preparatu, jego profilu bez-
pieczeństwa, opłacalności terapii. Na podstawie
ustaleń ministra zdrowia wnioski o objęcie dopłata-
mi ze środków publicznych produktów leczniczych
innowacyjnych są kierowane do oceny Agencji Oce-
ny Technologii Medycznych.
Wprowadzone zmiany w tym zakresie mają na
celu zwiększenie przejrzystości polityki refundacyj-
nej państwa i doprowadzenie polskiego prawa do
pełnej zgodności z wymogami określonymi w dyrek-
tywie transparencyjności (dyrektywa Rady 89/105/
EWG z dnia 21 grudnia 1988 r.). Istotną rolę w za-
kresie zwiększenia przejrzystości polityki refunda-
cyjnej spełnia Agencja Oceny Technologii Medycz-
nych. Agencja Oceny Technologii Medycznych zo-
stała powołana zarządzeniem ministra zdrowia i do
jej zadań należy m.in. opracowywanie rekomendacji
dla ministra właściwego do spraw zdrowia, dotyczą-
cych technologii medycznych.
Odnosząc się do pytania, uprzejmie informuję:
Wnioski podmiotów odpowiedzialnych o wpisa-
nie do wykazów leków refundowanych, produktów
leczniczych lucentis i macugen, wpłynęły do Mini-
sterstwa Zdrowia i zostały przekazane, zgodnie z obo-
wiązującym trybem postępowania, do oceny Agencji
Oceny Technologii Medycznych.
Rada Konsultacyjna Agencji Oceny Technologii
Medycznych, po rozpatrzeniu dowodów naukowych
stosowania wymienionych produktów leczniczych,
zajęła następujące stanowiska:
Odnośnie do skuteczności leku macugen (pre-
gaptanib sodu) Rada Konsultacyjna Agencji Oceny
Technologii Medycznych w dniu 5 maja 2008 r. wy-
dała negatywną rekomendację dotyczącą refundacji
tego leku. Stanowisko eksperckie reprezentowane
przez klinicystę – przedstawiciela konsultanta kra-
jowego ds. okulistyki, było również jednoznacznie
negatywne. Lek ten jest mało wartościowy, a jego
skuteczność porównywalna jest do aktualnie stoso-
wanych metod leczenia AMD.
Odnośnie do preparatu lucentis (ranibizumab)
Rada Konsultacyjna nie mogła zająć jakiegokolwiek
stanowiska, ponieważ dostarczona dokumentacja
była niepełna. Jak wynika z informacji agencji, pod-
miot odpowiedzialny przekazał obecnie dokumenta-
cję naukową odnośnie do skuteczności leku lucentis,
która zostanie rozpatrzona w trybie pilnym w naj-
bliższych dniach.
Należy podkreślić, że rekomendacje Rady Kon-
sultacyjnej Agencji Oceny Technologii Medycznych
odnośnie do skuteczności i efektywności kosztowej
leków stanowią podstawę do podjęcia przez ministra
zdrowia decyzji w kwestii finansowania farmakote-
rapii z zastosowaniem leków innowacyjnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że za finanso-
wanie świadczeń opieki zdrowotnej (w tym świad-
czenia zdrowotne i świadczenia zdrowotne rzeczo-
we) odpowiedzialny jest Narodowy Fundusz Zdro-
wia. Minister zdrowia, poprzez realizację i finanso-
wanie programów zdrowotnych, bierze udział jedy-
nie w zapobieganiu powstawaniu i rozprzestrzenia-
niu się chorób o charakterze epidemicznym (pande-
micznym) bądź istotnym z punktu widzenia bezpie-
czeństwa zdrowotnego państwa i obywatela.
W 2007 r. był kontraktowany z Narodowym Fun-
duszem Zdrowia program profilaktyczny „Program

wczesnej diagnostyki i leczenia jaskry” (załącznik
nr 9 do zarządzenia nr 53/2006 prezesa NFZ). Pro-
gram został wprowadzony wysiłkiem starań całego
środowiska okulistycznego, które obecnie oczekuje
na jego kontynuację.
Na terenie woj. mazowieckiego w IV kwartale
2007 r. SP Kliniczny Szpital Okulistyczny w War-
szawie wspólnie z udziałem Biura Polityki Zdro-
wotnej Urzędu Miasta m.st. Warszawy zrealizował
„Profilaktyczny program wczesnego wykrywania
wad wzroku i zeza u dzieci klas II szkół podstawo-
wych m.st. Warszawy”. Program pozwolił na okre-
ślenie rozpowszechnienia wad wzroku, zwiększenie
stopnia wykrywania oraz usprawnienie diagnosty-
ki wad refrakcji i zeza. Program będzie realizowa-
ny również w latach następnych. W maju 2008 r.
Urząd Miasta, zarządzeniem nr 1595/2008 prezy-
denta m.st. Warszawy, ogłosił konkurs ofert na re-
alizację programu zdrowotnego „Program profilak-
tycznego wykrywania wad wzroku i zeza u uczniów
klas II szkół podstawowych m.st. Warszawy” na
lata 2008–2010.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie warunków kontraktowania usług
opieki długoterminowej przez NFZ (3263)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Beaty Małeckiej-Libery z dnia
13 maja 2008 r. przekazaną przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu, z dnia
28 maja 2008 r., znak: SPS-023-3263/08, w sprawie
warunków kontraktowania usług opieki długoter-
minowej przez Narodowy Fundusz Zdrowia, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Warunki udzielania świadczeń opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych oraz zasady
i tryb finansowania tych świadczeń zostały określo-
ne w: ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), ak-
tach wykonawczych do tej ustawy oraz zarządze-
niach prezesa NFZ w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w poszczególnych ro-
dzajach świadczeń, wydanych w oparciu o art. 102
775
ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww.
ustawy.
Uprzejmie informuję, że zgodnie z przepisem
art. 97 ust. 3 pkt 1 ww. ustawy Narodowy Fundusz
Zdrowia określa jakość i dostępność świadczeń opie-
ki zdrowotnej oraz analizuje ich koszty w zakresie
niezbędnym dla prawidłowego zawierania umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Wysokość
środków finansowych przeznaczonych na realizację
poszczególnych rodzajów świadczeń opieki zdrowot-
nej, w tym opieki długoterminowej, określa się
w planie finansowym funduszu (w rozbiciu na po-
szczególne oddziały wojewódzkie Narodowego Fun-
duszu Zdrowia), podczas tworzenia którego uwzględ-
nia się potrzeby zdrowotne mieszkańców oraz dane
epidemiologiczne i historyczne. Wysokość łącznych
zobowiązań Narodowego Funduszu Zdrowia wyni-
kających z zawartych ze świadczeniodawcami umów
nie może przekroczyć wysokości kosztów przewi-
dzianych na ten cel w planie finansowym funduszu
(art. 132 ust. 5 ww. ustawy).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w trakcie
prowadzonego postępowania w sprawie zawarcia
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
świadczeniodawcy ubiegający się o zawarcie umowy
mogą prowadzić negocjacje z funduszem w celu usta-
lenia ceny za udzielane świadczenia opieki zdrowot-
nej, natomiast w trakcie obowiązywania umowy,
zgodnie z brzmieniem przepisu § 43 ust. 1 rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r.
w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484),
każda ze stron umowy może w uzasadnionych przy-
padkach wnioskować na piśmie o zmianę warunków
umowy.
Odpowiadając na pytanie pani poseł, dotyczące
planowanych działań na rzecz wprowadzenia przez
NFZ korzystniejszych rozwiązań finansowych dla
świadczeniodawców realizujących świadczenia w opie-
ce długoterminowej, w kontekście opisanego przez
panią poseł problemu zbyt niskiej wyceny osobodnia
w zakładach opiekuńczo-leczniczych, uprzejmie in-
formuję, że w celu zapobieżenia ewentualnym nad-
użyciom w dokonywaniu wyceny i uniknięcia niejed-
noznaczności w tej kwestii minister zdrowia, w przy-
wołanym rozporządzeniu w sprawie ogólnych wa-
runków o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
które weszło w życie z dniem 13 maja br., dookreślił
mechanizm wyceny świadczeń.
Zgodnie z § 15 ust. 2 ww. rozporządzenia punk-
tem wyjścia uzgodnień dotyczących ceny poszcze-
gólnych świadczeń lub ceny odpowiadających im jed-
nostek rozliczeniowych jest cena określona w ofercie
złożonej przez podmiot ubiegający się o zawarcie
umowy. Jednocześnie § 15 ust. 3 i 4 tego rozporzą-
dzenia stanowi, iż prezes funduszu określa jednost-
ki rozliczeniowe dla poszczególnych zakresów świad-
czeń i ustala wycenę poszczególnych świadczeń
w tych jednostkach, biorąc pod uwagę wzajemne re-
lacje kosztowe udzielanych świadczeń z uwzględnie-
776
niem kosztów ich udzielania przez świadczeniodaw-
ców, a w wybranych zakresach świadczeń także
kosztów zapewnienia gotowości ich udzielania. W przed-
miocie ustalania kosztów oraz relacji kosztowych
w poszczególnych rodzajach i zakresach świadczeń
fundusz wykorzystuje informacje pozyskane od wy-
branych świadczeniodawców oraz innych podmio-
tów, które w ramach dwu- lub wielostronnej współ-
pracy udostępnią dane o kosztach udzielania świad-
czeń (§ 15 ust. 5 ww. rozporządzenia).
Uprzejmie informuję, iż przepisy ww. rozporzą-
dzenia mają zastosowanie do umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej zawartych lub zmie-
nianych po dniu wejścia w życie niniejszego rozpo-
rządzenia, natomiast postanowienia umów, zawar-
tych na podstawie dotychczasowych przepisów roz-
porządzenia, obowiązują do czasu ich zmiany, nie
dłużej niż do 31 grudnia 2008 r.
Pragnę dodać, że Ministerstwo Zdrowia, w ra-
mach sprawowanego nadzoru nad działalnością
NFZ, wystąpiło do Centrali NFZ, celem uzyskania
stanowiska w przedmiotowej kwestii finansowania
świadczeń zdrowotnych w opiece długoterminowej.
W odpowiedzi zastępca prezesa ds. medycznych
NFZ poinformował, że Narodowy Fundusz Zdro-
wia, w oparciu o analizę wartości zakontraktowa-
nych świadczeń w 2007 r. oraz wielkość środków
pozostających w dyspozycji funduszu, przewiduje
zwiększenie nakładów o 91 239 000 zł w pozycji:
opieka długoterminowa w stosunku do obowiązują-
cego planu finansowego na 2008 r., co stanowi
11,54% obecnego planu.
Zastępca prezesa ds. medycznych NFZ poinfor-
mował ponadto, iż Zespół Problemowy Rady Naro-
dowego Funduszu Zdrowia do spraw analizy jakości
i dostępności oraz kosztów świadczeń opieki zdro-
wotnej w rodzaju: opieka długoterminowa, powoła-
ny uchwałą nr 7/2008/I Rady Narodowego Fundu-
szu Zdrowia z dnia 13 marca 2008 r., aktualnie
przeprowadza analizę bieżącej sytuacji w zakresie
jakości i dostępności oraz kosztów świadczeń zdro-
wotnych w rodzaju: opieka długoterminowa. Wnio-
ski i rekomendacje opracowane przez ww. zespół zo-
staną przedstawione Radzie Narodowego Funduszu
Zdrowia po zakończeniu prac w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 13 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Polaczka
w sprawie przekazywania
1% podatku dochodowego od osób fizycznych
na cele charytatywne (3264)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przeka-
zaną przy piśmie z dnia 28 maja 2008 r. nr SPS-023-
-3264/08 interpelacją pana posła Jerzego Polaczka
w sprawie przekazywania 1% podatku dochodowego
od osób fizycznych na cele charytatywne oraz otrzy-
mywania przez osoby fizyczne darowizn od organiza-
cji pożytku publicznego uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 28 lip-
ca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U.
z 2004 r. Nr 142, poz. 1514, z późn. zm.) podatkowi
temu podlega nabycie przez osoby fizyczne własno-
ści rzeczy znajdujących się na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej lub praw majątkowych wykonywa-
nych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej tytu-
łem m.in. darowizny.
Ustawa ta nie zawiera własnych definicji, dlatego
zdefiniowania pojęcia darowizny należy dokonać
w oparciu o przepisy ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.),
zwany dalej „K.c.”. Stosownie do art. 888 K.c. przez
umowę darowizny darczyńca zobowiązuje się do
bezpłatnego świadczenia na rzecz obdarowanego
kosztem swojego majątku.
Nie każde jednak bezpłatne przysporzenie, w tym
pomoc świadczona przez organizacje pozarządowe,
na rzecz osoby fizycznej może być traktowane jako
darowizna, bowiem może ono wynikać z innego tytu-
łu prawnego. Stosownie do art. 889 K.c. nie stanowią
darowizny następujące bezpłatne przysporzenia:
1) gdy zobowiązanie do bezpłatnego świadczenia
wynika z umowy uregulowanej innymi przepisami
kodeksu,
2) gdy kto zrzeka się prawa, którego jeszcze nie
nabył albo które nabył w taki sposób, że w razie
zrzeczenia się prawo jest uważane za nienabyte.
Decydujące znaczenie w kwestii opodatkowania
danej czynności podatkiem od spadków i darowizn
ma kwalifikacja formy prawnej świadczonej pomocy,
a zatem treść konkretnej umowy wiążącej strony.
Jakkolwiek istota świadczeń dokonywanych przez
organizacje pożytku publicznego jest tego rodzaju,
że świadczenie przekazywane jest tytułem darmym,
niemniej jednak ostateczne przesądzenie czy czyn-
ność dokonana przez organizację pozarządową ma
mieć charakter darowizny (czy też świadczenie to
ma wynikać z innego stosunku prawnego) powinna
zostać rozstrzygnięta przez organizację, która
świadczy pomoc. Należy przy tym zauważyć, że stro-
ny mogą dokonać wyboru rodzaju czynności prowa-
dzącej do udzielenia pomocy, przy wykorzystaniu

nie tylko ogólnej zasady swobody zawierania umów
oraz postanowień statutu tych organizacji, ale także
z uwzględnieniem skutków podatkowych tych czyn-
ności, wybierając najkorzystniejsze w tym zakresie
rozwiązanie.
Obowiązek zapłaty podatku od spadków i daro-
wizn powstaje wyłącznie w tych przypadkach, gdy
wartość przysporzeń nabytych przez obdarowanego
zaliczonego do III grupy podatkowej (niespokrew-
nionego z darczyńcą) przekroczy w okresie 5 lat
kwotę wolną od podatku w wysokości 4902 zł.
Mając powyższe na względzie, należy stwierdzić,
że obowiązek zapłaty podatku od spadków i daro-
wizn wystąpi tylko w przypadku, gdy spełnione zo-
staną łącznie następujące warunki:
1) pomoc będzie świadczona na podstawie umo-
wy darowizny, w rozumieniu art. 888 K.c., i będzie
miała postać rzeczową (w tym środków pieniężnych)
lub prawa majątkowego oraz
2) wartość darowizny przekroczy w okresie 5 lat
kwotę wolną od podatku, tj. dla każdego nabywcy
zaliczonego do III grupy podatkowej – kwotę 4902 zł
od jednego darczyńcy (nie podlegają kumulacji daro-
wizny otrzymane od różnych darczyńców).
Jeżeli wartość otrzymanej darowizny przekracza
kwotę wolną od podatku, co powoduje powstanie zo-
bowiązania podatkowego, w przypadkach uzasad-
nionych ważnym interesem podatnika lub interesem
publicznym podatnicy mogą zwrócić się do naczelni-
ka urzędu skarbowego z wnioskiem o udzielenie ulg
podatkowych na podstawie przepisów ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.), w tym m.in. o:
odroczenie terminu płatności podatku lub rozłoże-
nie podatku na raty albo umorzenie w całości lub
w części zaległości podatkowych wraz z odsetkami
za zwłokę.
Jednocześnie należy wyjaśnić, iż stosownie do
art. 5 ustawy o podatku od spadków i darowizn po-
datnikiem jest nabywca własności rzeczy i praw ma-
jątkowych. W efekcie uiszczenie podatku przez pod-
miot inny niż ww. (np. przez darczyńcę) nie będzie
skutkowało wygaśnięciem zobowiązania podatko-
wego w podatku od spadków i darowizn.
Przedstawiając powyższe, uprzejmie informuję,
że obecnie nie są prowadzone żadne prace mające na
celu zmianę przepisów o podatku od spadków i daro-
wizn w zakresie przedstawionym w interpelacji.
Odnosząc się do kwestii przekazywania organi-
zacjom pożytku publicznego 1% podatku należnego
wynikającego z zeznań podatkowych składanych
przez podatników podatku dochodowego od osób fi-
zycznych, uprzejmie informuję, iż stosowne zasady
określają następujące przepisy:
1) art. 45 ust. 5c–5g ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) oraz
2) art. 21 ust. 3a–3d ustawy z dnia 20 listopada
1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od
777
niektórych przychodów osiąganych przez osoby fi-
zyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm.).
Mechanizm przekazywania 1% wynika zatem
z przepisów rangi ustawowej, a nie z konstrukcji for-
mularzy podatkowych. Rolą formularza podatkowe-
go jest jedynie odzwierciedlenie regulacji zawartych
w ustawie, a nie kreowanie rzeczywistości.
Do końca 2006 r. podatnik pragnący zmniejszyć
swój podatek o 1% musiał sam dokonać wpłaty na
rachunek bankowy organizacji pożytku publiczne-
go. Po zmianie wprowadzonej ustawą z dnia 16 listo-
pada 2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588) podatnik
w składanym przez siebie zeznaniu podatkowym po-
daje jedynie dane pozwalające na właściwe zidenty-
fikowanie organizacji pożytku publicznego, której
konto chciałby zasilić. Przekazaniem zadeklarowa-
nej kwoty zajmuje się urząd skarbowy. Ma na to trzy
miesiące od upływu terminu dla złożenia zeznania
podatkowego.
Zatem zamiarem rządu, jak i ustawodawcy (co
potwierdza przebieg prac parlamentarnych) było
wyłącznie usprawnienie sposobu przekazywania 1%
oraz rozszerzenie kręgu osób, które chciałyby wspo-
móc działalność społecznie użyteczną prowadzoną
przez organizacje pożytku publicznego, bez jedno-
czesnego nakładania dodatkowych obowiązków na
płatników podatku dochodowego. W przeciwnym ra-
zie trudno byłoby mówić o uproszczeniu systemu,
gdyż zaangażowanie płatników (w tym np. praco-
dawcy czy organów rentowych) wymagałoby wpro-
wadzenia dalszych zmian w ustawach podatkowych.
Należy zauważyć, że organy rentowe rocznego obli-
czenia podatku dla emerytów i rencistów dokonują
z urzędu. W konsekwencji w każdym przypadku,
w którym podatnik:
— poza dochodami z emerytury i renty uzyska-
nymi od organu rentowego uzyskał w roku podat-
kowym inne dochody podlegające opodatkowaniu
przy zastosowaniu skali podatkowej (np. z umowy
zlecenia),
— korzysta z odliczeń od dochodu (np. z tytułu
poniesienia wydatków na cele rehabilitacyjne),
— zamierza opodatkować swoje dochody łącznie
z dochodami małżonka lub w sposób przewidziany
dla osób samotnie wychowujących dzieci,
— uzyskał dochody ze źródeł przychodów położo-
nych w obcym państwie, powodujące obliczenie po-
datku w sposób określony w art. 27 ust. 8 ustawy
(tzw. metoda wyłączenia z progresją, która oznacza,
że w Polsce zwalnia się z opodatkowania dochód
uzyskany w drugim państwie, jednak dla ustalenia
podatku należnego od dochodu osiągniętego w Pol-
sce stosuje się stopę podatku obliczonego dla całego
dochodu, tj. łącznie z dochodem osiągniętym w dru-
gim państwie),
— jest obowiązany doliczyć w zeznaniu podatko-
wym kwoty uprzednio odliczone, inne niż z tytułu
otrzymanej za pośrednictwem organu rentowego
778
uprzednio zapłaconej i odliczonej składki na ubez-
pieczenie zdrowotne
podatek wynikający z rozliczenia rocznego nie
jest podatkiem należnym.
Kwota podatku należnego wynika dopiero z sa-
modzielnego złożonego zeznania przez podatnika.
Nie bez znaczenia jest, że emeryci i renciści chętnie
składają dodatkowe zeznania z uwagi na fakt, iż
podczas „samoopodatkowania” mogą rozliczyć swoje
dochody na preferencyjnych zasadach lub skorzy-
stać z przysługujących im ulg podatkowych. Wystar-
czy wspomnieć, że wśród tej grupy podatników dużą
popularnością cieszy się np. tzw. ulga rehabilitacyj-
na, w tym z tytułu zakupu leków. Zatem w przypad-
ku ww. osób podatek wynikający z rozliczenia rocz-
nego dokonywanego przez organ rentowy nie jest
podatkiem należnym. Natomiast „brak” informacji
o podatku należnym uniemożliwia obliczenie, a na-
stępnie przekazanie 1% tego podatku.
W świetle powyższego, aby organ rentowy mógł
w imieniu podatnika przekazać kwotę odpowiadają-
cą 1% podatku na rzecz wybranej organizacji pożyt-
ku publicznego:
— podatek wynikający z rocznego rozliczenia po-
datku przez organ rentowy musiałby być podatkiem
należnym, co skutkowałoby m.in. brakiem możliwo-
ści skorzystania przez emeryta i rencistę z wszelkie-
go rodzaju ulg (preferencji) podatkowych, a tym sa-
mym – w sposób nieuzasadniony – ograniczałoby
prawa tych osób,
— organ rentowy musiałby rocznego rozliczenia
podatku dokonywać wyłącznie na wniosek podatni-
ka. Natomiast jak wynika z doświadczeń zdobytych
w pierwszym okresie funkcjonowania przepisów
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
dokonywanie rocznego obliczenia podatku wyłącz-
nie na wniosek podatnika spowodowało, że znacząca
część emerytów i rencistów nie wywiązała się z cią-
żącego na nich obowiązku i nie rozliczyła się z po-
datku. Ze stosownym wnioskiem nie zwróciła się
bowiem do płatnika swoich dochodów, jak również
nie złożyła samodzielnie zeznania podatkowego.
W przeciwnym wypadku mielibyśmy do czynie-
nia z dwukrotnym odprowadzeniem 1%, tj. raz jako
1% podatku wynikającego z rozliczenia rocznego do-
konanego przez organ rentowy, a następnie jako 1%
podatku należnego wynikającego z samodzielnie
złożonego zeznania. Byłoby to niezgodne z wolą
ustawodawcy.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż realizacja postulatu – sprowadzającego się de fac-
to do rozszerzenia grona podmiotów przekazujących
1% na rzecz organizacji pożytku publicznego o orga-
ny rentowe – wymagałaby zmiany obowiązujących
przepisów. Zasady przekazywania 1% na rzecz orga-
nizacji pożytku publicznego określają bowiem prze-
pisy rangi ustawowej, a nie konstrukcja formularzy
podatkowych. Z tym że obowiązujące unormowania
– z wyżej wymienionych przyczyn – nie dają podsta-
wy prawnej do przekazywania 1% na rzecz organi-
zacji pożytku publicznego za pośrednictwem płatni-
ków. Nie oznacza to jednak, że emerytów i rencistów
pozbawiono prawa wspierania organizacji pożytku
publicznego 1% swojego podatku. O ile tylko wyrażą
taką wolę, mogą to czynić na takich samych zasa-
dach jak pozostałe osoby, tj. składając w urzędzie
skarbowym zeznanie podatkowe o wysokości osią-
gniętego dochodu (poniesionej straty) w roku podat-
kowym. W tym zakresie przepisy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych wprowadziły jednakowe
unormowania dla ogółu podatników tego podatku.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 19 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Balickiego
w sprawie możliwości realizacji przez osobę
podlegająca obowiązkowi ubezpieczenia
zdrowotnego obowiązku zgłoszenia do NFZ
członka rodziny – dziecka urodzonego
podczas pobytu matki w innym kraju UE (3265)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Marka Balickiego z dnia 15 maja
2008 r. (znak: BK-023-3278/08), dotyczącą zgłasza-
nia nowonarodzonych dzieci do Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, uprzejmie wyjaśniam, iż warunki udzie-
lania i zakres świadczeń opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych określa ustawa
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.).
Stosownie do art. 2 ust. 1 pkt 3 powyższej ustawy
do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych na zasadach
określonych w ustawie mają prawo inne niż wymie-
nione w pkt 1 (ubezpieczeni) osoby posiadające oby-
watelstwo polskie i posiadające miejsce zamieszka-
nia na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, które
nie ukończyły 18. roku życia. Miejsce zamieszkania
należy oceniać na podstawie art. 25 Kodeksu cywil-
nego, zgodnie z którym jest nim miejscowość, w któ-
rej osoba przebywa z zamiarem stałego pobytu (tj. miej-
scowość będąca głównym ośrodkiem działalności
danej dorosłej osoby fizycznej – postanowienie NSA
z dnia 30 marca 2006 r., IOW 265/05). Czasowe prze-
bywanie poza terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
nie powoduje zatem utraty miejsca zamieszkania
w Polsce. Jednocześnie o miejscu zamieszkania

dziecka pozostającego pod władzą rodzicielską decy-
duje miejsce zamieszkania rodziców (art. 26 Kodek-
su cywilnego).
Osoby, które nie ukończyły 18. roku życia, mają
zatem prawo do świadczeń opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych bez względu na
to, czy są ubezpieczeni.
Należy podkreślić, iż art. 67 ust. 3 powyższej
ustawy stanowi, iż osoba podlegająca obowiązkowi
ubezpieczenia zdrowotnego ma obowiązek zgłosić do
funduszu członków rodziny, którzy uzyskują po zgło-
szeniu prawo do świadczeń opieki zdrowotnej. Prze-
pis ten jednakże dotyczy osób ubezpieczonych w fun-
duszu (art. 66 ust. 2 ww. ustawy), a zatem osób,
o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 1.
Z chwilą zgłoszenia nowonarodzonych dzieci do
funduszu mają oni prawo do świadczeń opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków funduszu, jako
ubezpieczeni na podstawie art. 66 ust. 2 w zw. z art.
5 pkt 3. Przed zgłoszeniem do ubezpieczenia przy-
sługuje im prawo do świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych, na podstawie
art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy. Stosownie do art. 97 ust. 3
pkt 2a ustawy do zakresu działania funduszu nale-
ży finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej udzie-
lanych osobom, o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 3
ustawy, na co – zgodnie z art. 97 ust. 8 – otrzymuje
dotację z budżetu państwa.
Interpretacja powyższych przepisów przez Na-
rodowy Fundusz Zdrowia sprowadzająca się do
uzależniania prawa do świadczeń opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych dla osób
poniżej 18. roku życia (np. nowonarodzonych dzie-
ci) od zgłoszenia do ubezpieczenia zdrowotnego jest
zatem nieprawidłowa. Prawo tych osób do świad-
czeń finansowanych ze środków publicznych jest
niezależne od formalnego zgłoszenia do ubezpie-
czenia zdrowotnego.
Jednocześnie informuję, iż minister zdrowia wy-
stąpił do Prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z prośbą o udzielenie wyjaśnień w przedmiotowej
sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
779
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie opodatkowania premii pieniężnych
podatkiem od towarów i usług oraz zaliczenia
kwoty tego podatku niepodlegającej odliczeniu
od podatku należnego do kosztów
uzyskania przychodu (3266)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 28 maja 2008r. znak:
SPS-023-3266/08, przy którym przesłana została
interpelacja pana posła Tomasza Głogowskiego w spra-
wie opodatkowania premii pieniężnych podatkiem
od towarów i usług oraz zaliczenia kwoty podatku
od towarów i usług niepodlegającej odliczeniu od po-
datku należnego do kosztów uzyskania przychodów,
uprzejmie informuję:
W odniesieniu do kwestii dotyczącej opodatkowa-
nia premii pieniężnych podatkiem od towarów i usług
pragnę zauważyć, iż do tej problematyki minister fi-
nansów odniósł się w piśmie urzędowym z dnia
30 grudnia 2004 r. znak: PP3-812-1222/2004/AP/
4026. Interpretacja ta ma charakter ogólny i jest
obowiązująca. Równocześnie należy wskazać, że wy-
dawane przez organy podatkowe interpretacje
w kwestiach dotyczących opodatkowania podatkiem
od towarów i usług premii pieniężnych są zbieżne ze
stanowiskiem prezentowanym w ww. interpretacji
z dnia 30 grudnia 2004 r.
Odnosząc się natomiast do poruszonej przez pana
posła sprawy dotyczącej rozbieżnych stanowisk pre-
zentowanych przez organy podatkowe oraz sądy
w odniesieniu do problematyki opodatkowania pre-
mii pieniężnych, pragnę zauważyć, że powołane
w interpelacji wyroki sądów administracyjnych,
m.in. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego
z dnia 6 lutego 2007 r. sygn. akt I FSK 94/06 oraz
wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Warszawie z dnia 22 maja 2007 r. sygn. akt III
SA/Wa 4080/06 i z dnia 16 lutego 2007 r. sygn. akt
III SA/Wa 1751/06 zapadły w indywidualnych spra-
wach podatników, dotyczących konkretnych stanów
faktycznych. Zapadłe przed sądami rozstrzygnięcia
wiążą w konkretnych sprawach i nie mają mocy po-
wszechnie obowiązującej.
Nawiązując do treści obowiązującej interpretacji
ministra finansów z dnia 30 grudnia 2004 r., wska-
zać należy, iż badanie skutków podatkowych w po-
datku od towarów i usług w odniesieniu do premii
pieniężnych wypłacanych nabywcom zależy od pra-
widłowego rozpoznania stanu faktycznego u podat-
nika. Zatem z uwagi na różnorodny charakter czyn-
ności związanych z wypłacaniem premii pieniężnych
przy tego rodzaju czynnościach każdorazowo należy
780
badać określony stan faktyczny występujący w indy-
widualnej sprawie.
W przypadku gdy premia pieniężna udzielana
jest za wykonanie przez podatnika usług, czynności
te należy dokumentować zgodnie z art. 106 ust. 1
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towa-
rów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) fak-
turami VAT, które u nabywcy rodzą co do zasady
prawo do odliczenia podatku naliczonego wykazane-
go na tych fakturach (art. 86 ww. ustawy).
Równocześnie należy wskazać, iż w odniesieniu
do premii pieniężnych będących wynagrodzeniem
za świadczenie usług, o którym mowa w art. 8 ust. 1
ww. ustawy, mamy do czynienia z transakcjami pod-
legającymi opodatkowaniu podatkiem od towarów
i usług. Nie ma zatem zastosowania regulacja wyni-
kająca z przepisu art. 88 ust. 3a pkt 2 ww. ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. w brzmieniu obowiązującym
od dnia 1 stycznia 2008 r., albowiem regulacja ta do-
tyczy tych faktur, które dokumentują czynności nie-
podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT lub
zwolnione z opodatkowania tym podatkiem.
W odniesieniu do kwestii dotyczącej skutków po-
datkowych związanych z premią pieniężną w podat-
ku dochodowym od osób prawnych pragnę zauwa-
żyć, iż możliwość zaliczenia do kosztów podatko-
wych podatku naliczonego od premii pieniężnej jest
przede wszystkim uzależniona od rozliczenia tego
podatku na gruncie przepisów ustawy o podatku od
towarów i usług. Kosztem podatkowym jest podatek
naliczony w tej części, w której zgodnie z przepisami
o podatku od towarów i usług podatnikowi nie przy-
sługuje prawo do obniżenia kwoty lub zwrotu różni-
cy podatku VAT, jeżeli naliczony podatek nie po-
większa wartości środka trwałego lub wartości nie-
materialnej i prawnej (art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a tiret
drugie ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku
dochodowym od osób prawnych – Dz. U. z 2000 r.
Nr 54, poz 654, z późn. zm.).
W sytuacji więc, gdy na gruncie przepisów o po-
datku od towarów i usług podatnikowi nie przysłu-
guje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego
lub zwrotu różnicy podatku VAT, wówczas podatek
naliczony może zostać zakwalifikowany do kosztów
podatkowych (art. 16 ust. 1 pkt 46 lit. a ww. ustawy
o podatku dochodowym od osób prawnych). W przy-
padku natomiast możliwości „rozliczenia” podatku
naliczonego na podstawie ustawy o podatku od to-
warów i usług prawo do zaliczenia tego podatku do
kosztów podatkowych na gruncie przepisów o po-
datkach dochodowych nie przysługuje.
Odpowiadając na pytanie pana posła o dokumen-
towanie premii pieniężnych dla potrzeb podatku do-
chodowego od osób prawnych, należy zauważyć, iż
rozwiązania podatkowe generalnie nie zajmują się
zasadami dokumentowania ponoszonych przez po-
datników wydatków (kosztów). Właściwe w tym za-
kresie są bowiem przepisy ustawy o rachunkowości.
Niemniej jednak na podstawie ustawy o podatku do-
chodowym od osób prawnych podatnicy są obowią-
zani do prowadzenia ewidencji rachunkowej, zgod-
nie z odrębnymi przepisami, w sposób zapewniający
określenie wysokości dochodu (straty), podstawy
opodatkowania i wysokości należnego podatku za
rok podatkowy (art. 9 ust. 1 ww. ustawy).
Ponadto w odniesieniu do rozliczania kosztów
podatkowych przyjmuje się, iż dniem poniesienia ta-
kiego kosztu jest dzień, na który ujęto koszt w księ-
gach rachunkowych (zaksięgowano) na podstawie
otrzymanej faktury (rachunku), albo dzień, na któ-
ry ujęto koszt na podstawie innego dowodu w przy-
padku braku faktury (rachunku), z wyjątkiem sytu-
acji gdy dotyczyłoby to ujętych jako koszty rezerw
albo biernych rozliczeń międzyokresowych kosztów
(art. 15 ust. 4e ww. ustawy). Przepisy podatkowe od-
wołują się zatem do księgowania kosztów na podsta-
wie faktury, a w przypadku jej braku na podstawie
innego dowodu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 18 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie zwiększenia liczby
wojewódzkich ośrodków ruchu drogowego
(3268)
Szanowny Panie Marszałku! Proponowana w pro-
jekcie poselskim zmiana brzmienia ust. 3 art. 109
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu dro-
gowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn.
zm.) zmierza do umożliwienia przeprowadzania eg-
zaminów państwowych w zakresie wszystkich kate-
gorii prawa jazdy także w miastach będących siedzi-
bą władz powiatu, a w konsekwencji znacznego
zwiększenia liczby ośrodków uprawnionych do egza-
minowania.
Odnosząc się do zawartych w uzasadnieniu argu-
mentów przemawiających za wprowadzeniem tej
zmiany, a w szczególności zapewnienia komplemen-
tarności z rozwiązaniami unijnymi dążącymi do
podniesienia rangi i wzrostu aktywności ośrodków
subregionalnych, należy podkreślić, że obowiązują-
ce w Polsce przepisy uwzględniają w pełni regulacje
zawarte w przepisach wspólnotowych. Wymagania
dotyczące umiejętności osób uzyskujących upraw-
nienia do kierowania pojazdami wynikają z dyrek-
tywy Rady z dnia 29 czerwca 1991 r. nr 91/439/EWG

oraz z nowej dyrektywy Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 20 grudnia 2006 r. nr 2006/126/WE
(Dz.Urz. UE z 30 grudnia 2006 r. L403/18). Dyrek-
tywy te zostały implementowane do polskiego po-
rządku prawnego powołaną wyżej ustawą Prawo
o ruchu drogowym i rozporządzeniem ministra infra-
struktury z dnia 27 października 2005 r. w sprawie
szkolenia, egzaminowania i uzyskiwania uprawnień
przez kierujących pojazdami, instruktorów i egzami-
natorów (Dz. U. Nr 217, poz. 1834, z późn. zm.).
Stosownie do przepisu art. 109 ust. 2 pkt 1 i ust. 3
Prawa o ruchu drogowym egzamin państwowy
w zakresie wszystkich kategorii prawa jazdy prze-
prowadza się w wojewódzkim ośrodku ruchu drogo-
wego w mieście wojewódzkim lub, w zależności od
potrzeb, w mieście na prawach powiatu albo w mie-
ście, w którym do 31 grudnia 1998 r. funkcjonował
ośrodek wojewódzki. Proponowane rozszerzenie ust.
3 tego przepisu o możliwość przeprowadzania egza-
minów w miastach będących siedzibą władz powia-
tu wywoła potrzebę tworzenia nowych ośrodków ru-
chu drogowego.
Warunkiem przeprowadzenia egzaminu państwo-
wego jest m.in. posiadanie infrastruktury technicz-
nej i zaplecza administracyjnego wymaganego dla
ośrodka egzaminowania oraz odpowiedniego w mie-
ście układu komunikacyjnego, zapewniającego wy-
konanie wszystkich, określonych przepisami, zadań
egzaminacyjnych. Pociągnie to za sobą konieczność
stworzenia porównywalnych warunków przebiegu
egzaminu do warunków występujących w miastach
będących aktualnie siedzibami wojewódzkich ośrod-
ków ruchu drogowego. Spełnienie tych wymagań
przez miasta będące siedzibami powiatów, które po-
dejmą starania o własny ośrodek ruchu drogowego,
a także zapewnienie im odpowiedniej kadry egzami-
natorów będzie – nie tylko w najbliższej przyszłości
– niemożliwe, choćby z uwagi na konieczność zaan-
gażowania znacznych środków finansowych.
Można też przyjąć, że wystąpi zjawisko przesu-
wania się zainteresowania miejscem poddania się
egzaminowi z ośrodka większego do mniejszego,
spowodowane naturalną skłonnością do skorzysta-
nia z możliwości łatwiejszego wykonania zadań eg-
zaminacyjnych w małym mieście i usunięciem ano-
nimowości. Należy ponadto mieć na uwadze, że wo-
jewódzkie ośrodki ruchu drogowego funkcjonują na
zasadzie samofinansowania się. Obecna wysokość
opłat za egzamin gwarantuje ośrodkom przynajm-
niej minimalną rentowność. Utworzenie nowych
spowodowałoby, z jednej strony, zmniejszenie ren-
towności ośrodków obecnie istniejących, z drugiej,
nie zapewniłoby samodzielności finansowej ośrod-
kom nowo powstałym. W konsekwencji wzmogłyby
się naciski na podniesienie opłat.
Można zgodzić się, że obecna sytuacja powoduje
zakłócenia w wywiązywaniu się przez wojewódzkie
ośrodki ruchu drogowego z nałożonych prawem obo-
wiązków egzaminacyjnych. Ośrodki te nie zapew-
niają pełnej i terminowej obsługi wszystkich zainte-
781
resowanych zdaniem egzaminu osób. Sytuacja ta
uzasadnia potrzebę poszukiwania rozwiązań służą-
cych poprawie poziomu obsługi starających się
o uzyskanie uprawnień do kierowania pojazdami.
Nie poprawi jej jednak tworzenie nowych ośrodków
ruchu drogowego o rozbudowanej strukturze admi-
nistracyjnej i zwiększających koszty egzaminowa-
nia. Właściwą rolę w tym zakresie powinien speł-
niać zarząd województwa, który sprawuje nadzór
nad wojewódzkim ośrodkiem ruchu drogowego oraz
nadaje ośrodkowi statut, określający jego organiza-
cję i warunki tworzenia oddziałów terenowych, do
czego upoważnia art. 120 ustawy. Przedstawiony
projekt ustawy zmieniającej nie spowoduje rozwią-
zania występujących problemów związanych z po-
ziomem obsługi interesantów, dlatego też propono-
wana zmiana brzmienia ust. 3 art. 109 ustawy nie
znajduje uzasadnienia. Biorąc powyższe pod uwagę,
rząd negatywnie opiniuje poselski projekt ustawy
o zmianie ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo
o ruchu drogowym (druk nr 267).
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie naliczania opłat za używanie
mieszkania przez osoby, które wyodrębniły
swoje lokale ze spółdzielni na własność (3269)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Krzywickiego z dnia
28 maja br., znak: SPS-023-3269/08, w sprawie nali-
czania opłat za używanie mieszkania przez osoby,
które wyodrębniły swoje lokale ze spółdzielni na
własność, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia
2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (tekst jednolity
Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) członko-
wie spółdzielni będący właścicielami lokali są obo-
wiązani uczestniczyć w pokrywaniu kosztów zwią-
zanych z eksploatacją i utrzymaniem ich lokali, eks-
ploatacją i utrzymaniem nieruchomości wspólnych,
eksploatacją i utrzymaniem nieruchomości stano-
wiących mienie spółdzielni przez uiszczanie opłat
zgodnie z postanowieniami statutu.
Natomiast właściciele lokali niebędący członka-
mi spółdzielni są obowiązani uczestniczyć w pokry-
waniu kosztów związanych z eksploatacją i utrzy-
maniem ich lokali, eksploatacją i utrzymaniem nie-
782
ruchomości wspólnych. Są oni również obowiązani
uczestniczyć w wydatkach związanych z eksploata-
cją i utrzymaniem nieruchomości stanowiących mie-
nie spółdzielni, które są przeznaczone do wspólnego
korzystania przez osoby zamieszkujące w określo-
nych budynkach lub osiedlu. Obowiązki te wykonu-
ją przez uiszczanie opłat na takich samych zasadach,
jak członkowie spółdzielni, z zastrzeżeniem art. 5.
Przepis ww. art. 5 stanowi, że pożytki i inne
przychody z nieruchomości wspólnej służą pokrywa-
niu wydatków związanych z jej eksploatacją i utrzy-
maniem, a w części przekraczającej te wydatki przy-
padają właścicielom lokali proporcjonalnie do ich
udziałów w nieruchomości wspólnej, oraz że pożytki
i inne przychody z własnej działalności gospodarczej
spółdzielnia może przeznaczyć w szczególności na
pokrycie wydatków związanych z eksploatacją i utrzy-
maniem nieruchomości w zakresie obciążającym
członków oraz na prowadzenie działalności społecz-
nej, oświatowej i kulturalnej.
Oznacza to, że właściwy statutowo organ spół-
dzielni ma prawo ustalać w stosownym regulaminie
wydanym na podstawie statutu zarówno zasady
ustalania oraz rozliczania opłat za lokale.
Ponadto należy dodać, iż zgodnie z art. 4 ust. 64
ww. ustawy spółdzielnia jest obowiązana, na żąda-
nie członka spółdzielni, właściciela lokalu niebędą-
cego członkiem spółdzielni lub osoby niebędącej
członkiem spółdzielni, której przysługuje spółdziel-
cze własnościowe prawo do lokalu, przedstawić kal-
kulację wysokości opłat.
Członkowie spółdzielni, osoby niebędące człon-
kami spółdzielni, którym przysługują spółdzielcze
własnościowe prawa do lokali, oraz właściciele nie-
będący członkami spółdzielni mogą kwestionować
zasadność zmiany wysokości opłat bezpośrednio na
drodze sądowej. W przypadku wystąpienia na drogę
sądową ponoszą oni opłaty w dotychczasowej wyso-
kości. Ciężar udowodnienia zasadności zmiany wy-
sokości opłat spoczywa na spółdzielni, zgodnie z art. 4
ust. 8 ww. ustawy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że kwestię do-
tyczącą ponoszenia wydatków związanych z utrzy-
maniem nieruchomości wspólnej reguluje art. 12
ust. 1 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności
lokali (tekst jednolity Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903,
z późn. zm.), zgodnie z którym pożytki i inne przy-
chody z nieruchomości wspólnej służą pokrywaniu
wydatków związanych z jej utrzymaniem, a w części
przekraczającej te potrzeby przypadają właścicielom
lokali w stosunku do ich udziałów. W takim samym
stosunku właściciele lokali ponoszą wydatki i cięża-
ry związane z utrzymaniem nieruchomości wspólnej
w części nieznajdującej pokrycia w pożytkach i in-
nych przychodach.
Na koszty zarządu nieruchomością wspólną,
zgodnie z art. 14 ww. ustawy, składają się w szcze-
gólności:
1) wydatki na remonty i bieżącą konserwację,
2) opłaty za dostawę energii elektrycznej i ciepl-
nej, gazu i wody, w części dotyczącej nieruchomości
wspólnej, oraz opłaty za antenę zbiorczą i windę,
3) ubezpieczenia, podatki i inne opłaty publicz-
noprawne, chyba że są pokrywane bezpośrednio
przez właścicieli poszczególnych lokali,
4) wydatki na utrzymanie porządku i czystości,
5) wynagrodzenie członków zarządu lub zarządcy.
Równocześnie wyjaśniam, że ustawa z dnia 21 czerw-
ca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkanio-
wym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego
(tekst jednolity Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, ze
zm.) nie ma zastosowania do właścicieli lokali wyod-
rębnionych na własność. Wynika to z art. 2 ust. 1
pkt 1 tej ustawy, zgodnie z którym przez lokatora
należy rozumieć najemcę lokalu lub osobę używają-
cą lokalu na podstawie innego tytułu prawnego niż
prawo własności.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że ministerstwo nie
przewiduje zmiany istniejących przepisów dotyczą-
cych naliczania opłat dla osób, które wyodrębniły
swoje lokale ze spółdzielni na własność.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 5 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie uchylenia zarządzenia prezesa NFZ
nr 20/2008/DGL (3270)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Piotra Krzywickiego, posła na Sejm
RP, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z 28 maja
2008 r. (SPS-023-3270/08), dotyczącą uchylenia za-
rządzenia nr 20/2008/DGL prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień.
Minister zdrowia po przeprowadzeniu postępo-
wania administracyjnego, wszczętego z urzędu, wy-
dał w dniu 16 kwietnia 2008 r. decyzję administra-
cyjną, w której stwierdził nieważność zarządzenia
nr 20/2008/DGL prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia z dnia 31 marca 2008 r. zmieniającego za-
rządzenie w sprawie przyjęcia „Szczegółowych ma-
teriałów informacyjnych o przedmiocie postępowa-
nia w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w rodzaju leczenie szpitalne”,
w części wprowadzającej zmiany do Wytycznych

w sprawie stosowania świadczenia „Chemioterapia
niestandardowa”.
Decyzji został nadany rygor natychmiastowej
wykonalności, na mocy art. 108 § 1 Kodeksu postę-
powania administracyjnego. W konsekwencji podję-
tych działań przez ministra zdrowia prezes Narodo-
wego Funduszu Zdrowia wydał zarządzenie nr 23/
2008/DGL z dnia 16 kwietnia 2008 r., na mocy któ-
rego zostały usunięte przepisy zakwestionowane
przez ministra zdrowia. W związku z powyższym
należy uznać, że pacjenci cierpiący na schorzenia
nowotworowe będą mieli dostęp do leków nowotwo-
rowych na dotychczasowych zasadach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie gazociągu
na dnie Morza Bałtyckiego (3271)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Piotra Krzywickiego (pismo
nr SPS-023-3271/08 z dnia 28 maja br.) w sprawie
gazociągu na dnie Morza Bałtyckiego, z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów, w porozumieniu z mi-
nistrem finansów, uprzejmie informuję.
W pierwszej kolejności chciałbym odnieść się do
poruszonych w ww. interpelacji kwestii dotyczących
funkcjonowania Europejskiego Banku Inwestycyj-
nego i udziału Polski w jego działalności. Zgodnie
z obecnie obowiązującym Statutem Europejskiego
Banku Inwestycyjnego (EBI), będącym częścią Trak-
tatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, bank
może prowadzić działalność kredytową w zakresie
kredytów na realizację projektów inwestycyjnych
realizowanych w całości lub w części poza europej-
skimi terytoriami państw członkowskich jedynie na
mocy jednogłośnej decyzji Rady Gubernatorów, pod-
jętej na wniosek Rady Dyrektorów (art. 18 pkt 1
Statutu EBI). Po ewentualnym wejściu w życie trak-
tatu lizbońskiego uległby zmianie ww. przepis Sta-
tutu EBI. Wówczas decyzje o przyznaniu finansowa-
nia na inwestycje realizowane poza terytoriami
państw członkowskich podejmować będzie Rada Gu-
bernatorów, na wniosek Rady Dyrektorów, większo-
ścią kwalifikowaną (art. 16 pkt 1 nowego statutu).
Większość kwalifikowana wymaga oddania 18 gło-
783
sów reprezentujących 68% kapitału subskrybowa-
nego (art. 8 nowego statutu).
Odnośnie do wkładu finansowego Polski do EBI
informuję, iż na kwotę łączną kapitału subskrybo-
wanego EBI wynoszącą 164 808 169 000 EUR wkład
Rzeczypospolitej Polskiej wynosi 3 411 263 500 EUR,
co stanowi ok. 2,07% całkowitej kwoty kapitału sub-
skrybowanego. Art. 5 Statutu EBI stanowi, iż kapi-
tał wpłacany jest przez państwa członkowskie do
banku w wysokości 5% kwoty wkładu, co w przy-
padku Polski oznacza 170 563 175 EUR. Na dzień
11 czerwca 2008 r. Polska wpłaciła 6 z 8 przewidzia-
nych rat na kapitał subskrybowany, na łączną kwo-
tę 127 922 381 EUR. Ponadto Polska zobowiązana
jest do wpłacenia 431 045 532 EUR na kapitał re-
zerwowy. Na dzień 11 czerwca 2008 r. Polska wpła-
ciła 6 z 8 rat na kapitał rezerwowy, na łączną kwotę
323 384 149 EUR. Ostatnia wpłata zarówno na ka-
pitał subskrybowany, jak i rezerwowy przewidziana
jest na 31 marca 2009 r. Należy także zauważyć, iż
obok wpłat kapitału subskrybowanego przez pań-
stwa członkowskie bank pozyskuje środki na swoją
działalność operacyjną na międzynarodowych ryn-
kach kapitałowych oraz z przychodów uzyskanych
z tytułu odsetek i prowizji związanych z działalno-
ścią operacyjną (kredyty i gwarancje).
Odnosząc się do pytań w sprawie budowania
przez Polskę blokującej większości dla finansowania
gazociągu północnego przez EBI oraz podejmowa-
nych przez rząd RP rozmów z innymi krajami leżą-
cymi w basenie Morza Bałtyckiego, mających na
celu wypracowanie wspólnego stanowiska dotyczą-
cego planów położenia ww. gazociągu, uprzejmie in-
formuje, iż przedmiotowa kwestia jest bardzo często
podejmowana przez przedstawicieli rządu RP w trak-
cie rozmów z partnerami zagranicznymi, szczegól-
nie z państw Unii Europejskiej i regionu Morza Bał-
tyckiego.
Przedstawiciele rządu RP zwracają uwagę na fo-
rum międzynarodowym, iż nowe drogi transportu
węglowodorów powinny powstawać z zachowaniem
zasad ekonomicznych i poszanowaniem środowiska
naturalnego oraz być realizowane w duchu porozu-
mienia międzynarodowego. Rząd RP przedstawia
w tym kontekście propozycję realizacji gazociągu
Amber – niebudzącego sprzeciwu państw UE, alter-
natywnego dla gazociągu północnego, lądowego po-
łączenia gazowego UE z Rosją, przebiegającego
przez Estonię, Łotwę, Litwę i Polskę do Niemiec,
z możliwością kontynuowania przesyłu gazu do
wszystkich zainteresowanych państw członkow-
skich. W swoim stanowisku rząd RP zwraca uwagę,
że projekt Amber jest projektem wiarygodnym i eko-
nomicznie uzasadnionym (o wiele tańszym od gazo-
ciągu północnego), przebiegającym przez państwa
członkowskie UE, co gwarantuje stabilny i bezpiecz-
ny przesył surowca oraz – w przeciwieństwie do ga-
zociągu północnego – nie stwarza zagrożenia dla
bardzo wrażliwego środowiska naturalnego Morza
Bałtyckiego.
784
Rząd RP prowadzi intensywne rozmowy z pań-
stwami bałtyckimi i pozostałymi państwami regio-
nu Morza Bałtyckiego na rzecz budowania poparcia
dla alternatywy lądowej Amber. W lutym 2008 r. do-
szło do podpisania w Wilnie wspólnego komunikatu
ministrów gospodarki RP i państw bałtyckich, w któ-
rym wyrażono potrzebę kontynuacji prac nad stra-
tegicznymi projektami dla integracji systemów ener-
getycznych z systemami i rynkami energetycznymi
UE, wymieniając przy tym gazociąg Amber. Polskie
placówki dyplomatyczne prowadzą aktywne działa-
nia, także informacyjne, w zakresie promowania
projektu Amber. Wszystkie te konstruktywne dzia-
łania rządu RP mają na celu, zgodnie z zasadą „mó-
wienia jednym głosem” w sprawach energetycznych
UE, wypracowanie wspólnego stanowiska państw
regionu Morza Bałtyckiego dotyczącego gazociągu
północnego i zastąpienia go tańszą i bezpieczniejszą
trasą lądową.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 19 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariana Filara
w sprawie uboju zwierząt przez rolników
na własny użytek, na terenie własnych
gospodarstw w odróżnieniu od dokonywania
takich czynności na skalę przemysłową,
z możliwością sprzedaży na rynki zewnętrzne
(3273)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo znak:
SPS-023-3273/08, dotyczące interpelacji pana posła
Mariana Filara w sprawie uboju zwierząt rzeźnych
w gospodarstwie na użytek własny uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Obecnie obowiązujące przepisy w zakresie ubo-
ju zwierząt dotyczą albo uboju zwierząt w celu po-
zyskania mięsa przeznaczonego do wprowadzenia
na rynek, czyli sprzedaży, albo uboju zwierząt
w celu pozyskania mięsa przeznaczonego na uży-
tek własny.
Zgodnie z art. 3 ust. 8 rozporządzenia (WE)
nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
28 stycznia 2002 r. ustanawiającego ogólne zasady
i wymagania prawa żywnościowego, powołującego
Europejski Urząd ds. Bezpieczeństwa Żywności oraz
ustanawiającego procedury w zakresie bezpieczeń-
stwa żywności (Dz. Urz. WE L 31 z 1 lutego 2002 r.,
str. 1; Dz. Urz. WE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
15, t. 6, str. 463) wprowadzanie na rynek żywności
oznacza posiadanie żywności w celu sprzedaży,
z uwzględnieniem oferowania do sprzedaży lub in-
nej formy dysponowania, bezpłatnego lub nie, oraz
sprzedaż, dystrybucję i inne formy dysponowania.
Przepisy dotyczące uboju zwierząt w celu pozy-
skania mięsa przeznaczonego do wprowadzania na
rynek są określone w ustawie z dnia 16 grudnia
2005 r. o produktach pochodzenia zwierzęcego (Dz. U.
z 2006 r. Nr 17, poz. 127, z późn. zm.) oraz w przepi-
sach wspólnotowych, tj. przede wszystkim w rozpo-
rządzeniu (WE) nr 852/2004 Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie
higieny środków spożywczych (Dz. Urz. WE L 139
z 30 kwietnia 2005 r., str. 1, Dz. Urz. WE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 13 t. 34, str. 319) i rozpo-
rządzeniu (WE) nr 853/2004 Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. ustanawia-
jącym szczególne przepisy dotyczące higieny w od-
niesieniu do żywności pochodzenia zwierzęcego
(Dz. Urz. WE L 139 z 30 kwietnia 2004 r., str. 55,
z późn. zm., Dz. Urz. WE Polskie wydanie specjalne,
rozdz. 3, t. 45, str. 14). Zgodnie z przepisami wspól-
notowymi, w przypadku wprowadzania mięsa na
rynek, powinno ono pochodzić od zwierząt, które zo-
stały poddane ubojowi w rzeźni spełniającej wyma-
gania ww. rozporządzeń wspólnotowych. Wyjątkiem
od tej reguły jest ubój drobiu i zajęczaków, których
mięso ma być wprowadzane na rynek, a może odby-
wać się w rzeźni albo w gospodarstwie.
Natomiast wymagania odnośnie do uboju zwie-
rząt we własnym gospodarstwie w celu pozyskania
mięsa na użytek własny nie są uregulowane w prze-
pisach wspólnotowych. Prawodawca wspólnotowy
przekazał możliwość uregulowania tych kwestii na
poziomie prawa krajowego państw członkowskich
UE. W Polsce kwestie te określone są w ustawie
z dnia 16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia
zwierzęcego (Dz. U. z 2006 r. Nr 17, poz. 127, z późn.
zm.) oraz w rozporządzeniu ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 9 lipca 2007 r. w sprawie produkcji
mięsa przeznaczonego na użytek własny (Dz. U.
z 2007 r. Nr 132, poz. 919).
Przepisy ww. rozporządzenia określają zasady
pozyskiwania mięsa od utrzymywanych w gospo-
darstwie cieląt do szóstego miesiąca życia, świń,
owiec, kóz, drobiu oraz zwierząt dzikich utrzymy-
wanych w warunkach fermowych, a także wymaga-
nia dotyczące pozyskiwania przez myśliwego, w wy-
niku odstrzału, mięsa zwierząt łownych na potrzeby
własne. W chwili obecnej nie przewiduje się, aby
przepisy te miały przestać obowiązywać po 2009 r.,
jak zostało to przedstawione w interpelacji pana po-
sła Mariana Filara.
Ubój bydła w gospodarstwie, zgodnie z ww. prze-
pisami, możliwy jest jedynie w przypadku cieląt do
szóstego miesiąca życia, natomiast bydło powyżej
szóstego miesiąca życia powinno być ubijane w rzeź-

ni, niezależnie, czy mięso pozyskane z takiego uboju
przeznaczone jest do wprowadzenia na rynek, czy
też na użytek własny posiadacza zwierzęcia.
Zakaz uboju bydła powyżej szóstego miesiąca ży-
cia w gospodarstwie na użytek własny wynika
z większego prawdopodobieństwa wystąpienia
w pewnych tkankach u tego bydła czynnika odpo-
wiedzialnego za wywoływanie gąbczastej encefalo-
patii bydła (BSE).
Ponadto w przypadku uboju bydła występuje
obowiązek dotyczący zagospodarowania materiału
szczególnego ryzyka, wynikający bezpośrednio
z przepisów wspólnotowych, tj. rozporządzenia
Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 999/
2001 z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiającego zasa-
dy dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania
niektórych przenośnych gąbczastych encefalopatii
(Dz. Urz. UE L 147 z 31 maja 2001 r., str. 1, z późn.
zm.; Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz.
3, t. 32, str. 289, z późn. zm.) i rozporządzenia (WE)
nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 3 października 2002 r. ustanawiającego
przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych
pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do
spożycia przez ludzi (Dz. Urz. WE L 273 z 10 paź-
dziernika 2002 r., str. 1, z późn. zm.; Dz. Urz. WE
Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3, t. 37, str. 92,
z późn. zm.). Przepisy te określają sposób zagospo-
darowania materiału szczególnego ryzyka, nie
przewidując odstępstw od tego wymogu w przypad-
ku, gdy ubój dokonywany jest w gospodarstwie,
a nie w rzeźni. Zgodnie z powyższym rolnicy doko-
nujący w gospodarstwie uboju zwierząt, których
pewne tkanki uznaje się za materiał szczególnego
ryzyka, powinni przestrzegać wspólnotowych za-
sad postępowania z tym materiałem.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że do uboju
zwierząt na potrzeby własne mają zastosowanie
przepisy wspólnotowe dotyczące dobrostanu zwie-
rząt, wdrożone do polskiego porządku prawnego
ustawą z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwie-
rząt (tekst jednolity – Dz. U. z 2003 r. Nr 106,
poz. 1002, z późn. zm.). Przepisy te wymagają, aby
każdy ubój zwierząt dokonywany był przez wykwa-
lifikowanego ubojowca, ma to na celu zapewnienie
humanitarnych metod uboju.
Należy podkreślić, że w chwili obecnej nie ma
przeszkód, aby właściciel zwierzęcia poddał je ubojo-
wi w celu pozyskania mięsa przeznaczonego na uży-
tek własny w rzeźni, która podlega wszystkim wy-
maganiom weterynaryjnym określonym w ww.
przepisach rozporządzenia (WE) nr 853/2004. Każ-
dy rolnik, zamierzający pozyskać mięso na użytek
własny, może zawieźć zwierzę przeznaczone do ubo-
ju do rzeźni z prośbą o dokonanie uboju usługowego
tego zwierzęcia i odebrać następnie tuszę i pozostałe
produkty pozyskane od tego zwierzęcia.
Przyjęty przez prawodawcę wspólnotowego sys-
tem prawny w zakresie pozyskiwania mięsa, w szcze-
gólności biorąc pod uwagę zagrożenia związane
785
z chorobami zakaźnymi, jakie mogą być przenoszo-
ne przez produkty pochodzenia zwierzęcego na lu-
dzi, ma na celu zapewnienie wysokiego bezpieczeń-
stwa konsumentów.
Jeżeli chodzi o możliwość utworzenia „punktów
usługowych”, które mogliby prowadzić sami rolnicy
i dokonywać tam uboju zwierząt na użytek własny
w lepszych warunkach niż w gospodarstwie, to pra-
gnę zwrócić uwagę, że propozycja taka nie została
zgłoszona podczas konsultacji społecznych, w któ-
rych uczestniczyło wiele organizacji rolniczych, dla-
tego też podczas prac nad projektem rozporządzenia
rozwiązanie takie nie było jak dotąd analizowane.
Niezależnie od powyższego należy zwrócić uwa-
gę na fakt, że na podstawie obecnych przepisów
możliwe jest już w chwili obecnej utworzenie przez
rolników małych ubojni, działających jedynie na
potrzeby społeczności lokalnej. Przepisy pakietu
higienicznego przewidują dużą elastyczność odno-
śnie do niezbędnych wymagań strukturalnych,
technicznych i technologicznych dla zakładów. Ta-
kie małe ubojnie dodatkowo pozwoliłyby rolnikom
na wprowadzanie pozyskanego przez nich mięsa do
sprzedaży.
Mając jednakże na uwadze podnoszone w interpe-
lacji problemy dotyczące sytuacji polskiej wsi oraz
utrudnień związanych z ubojem zwierząt na użytek
własny, Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi prze-
analizuje obowiązujące przepisy w tym zakresie i roz-
waży możliwość podjęcia działań na forum wspólno-
towym mających na celu uproszczenie niektórych
przepisów, a także zwróci się z zapytaniem do Komi-
sji Europejskiej o wyjaśnienie możliwości uregulowa-
nia w przepisach krajowych prowadzenia punktów
usługowych zajmujących się ubojem zwierząt wyłącz-
nie na użytek własny producentów rolnych.
Pozdrawiam
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Lidii Staroń
w sprawie niewłaściwie realizowanych,
ustawowo nałożonych, zadań,
do jakich zostały powołane towarzystwa
budownictwa społecznego (3275)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Lidii Staroń w sprawie niewłaści-
786
wie realizowanych zadań, do jakich zostały powo-
łane towarzystwa budownictwa społecznego, nade-
słaną pismem z dnia 30 maja 2008 r. (znak: SPS-
-023-3275/08), uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Towarzystwa budownictwa społecznego zostały
utworzone na podstawie ustawy z dnia 26 paździer-
nika 1995 r. o niektórych formach popierania bu-
downictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2000 r. nr 98,
poz. 1070, z późn. zm.). Głównym celem tych regu-
lacji było utworzenie w Polsce segmentu rynku naj-
mu, na którym oferowano by mieszkania czynszo-
we dostępne dla osób o umiarkowanych dochodach,
dostarczane przez organizacje mieszkaniowe dzia-
łające w systemie non profit. Podobne rozwiązania
funkcjonują od lat w wielu krajach europejskich
i dobrze spełniają swoją rolę polegającą na zaspoka-
janiu potrzeb mieszkaniowych osób o dochodach
niepozwalających na nabycie mieszkania na rynku
komercyjnym.
Wspomniana powyżej ustawa określa, że towarzy-
stwa są niezależnymi przedsiębiorstwami, działają-
cymi na podstawie ogólnych przepisów Kodeksu spół-
ek handlowych. Rola ministra właściwego do spraw
budownictwa, gospodarki przestrzennej i mieszka-
niowej ogranicza się do wydawania decyzji o zatwier-
dzeniu umowy albo statutu towarzystwa i do odbiera-
nia prawa do używania nazwy „towarzystwo budow-
nictwa społecznego”. Organem nadzorującym dzia-
łalność danego towarzystwa jest obowiązkowo powo-
ływana rada nadzorcza, działająca na podstawie ogól-
nych przepisów Kodeksu spółek handlowych.
Większe uprawnienia nadzorcze posiadają samo-
rządy gminne. Przede wszystkim mogą one zakła-
dać lub uczestniczyć kapitałowo w towarzystwach.
Ponadto mogą wprowadzać do towarzystw działają-
cych na ich terenie swoich przedstawicieli do składu
rady nadzorczej (nawet jeżeli nie uczestniczą w tych
towarzystwach kapitałowo). To właśnie samorządy
lokalne powinny wziąć na siebie odpowiedzialność
za działania istniejących na ich terenie towarzystw,
w tym także za zapobieganie opisanym przez panią
poseł nadużyciom.
Należy podkreślić, że idea, na której oparte jest
funkcjonowanie systemu budownictwa społecznego,
opiera się na łączeniu środków różnych podmiotów
mających interes w budowie mieszkań o umiarko-
wanych czynszach. Dlatego założono, że obok środ-
ków własnych towarzystw inwestycje mieszkaniowe
będą realizowane także przy wsparciu państwa
w postaci długoletnich, preferencyjnie oprocentowa-
nych kredytów ze środków Krajowego Funduszu
Mieszkaniowego, środków samorządów gminnych
(głownie w postaci aportów terenów) oraz środków
własnych obywateli wpłacających partycypację
w kosztach budowy. Z czasem okazało się, że wyko-
rzystanie partycypacji osób fizycznych stało się za-
sadą finansowania nowych inwestycji. Tymczasem
ustawa o niektórych formach (…) zagadnienie to
traktowała pobieżnie. Na podstawie jej brzmienia
obowiązującego do 2004 r. „pracodawca, działając
w celu uzyskania mieszkań dla swych pracowników,
a także inne osoby mające interes w uzyskaniu
mieszkań przez wskazane przez nie osoby trzecie
mogą zawierać z towarzystwem umowy w sprawie
partycypacji w kosztach budowy tych mieszkań”
(art. 29).
W związku z tak ogólnie uregulowanym zagad-
nieniem partycypacji w kosztach budowy mieszkań
społecznych większego znaczenia nabrały zapisy
umów partycypacyjnych zawieranych indywidual-
nie między towarzystwami i partycypantami. Zgod-
nie bowiem z zapisami art. 509 Kodeksu cywilnego
wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wie-
rzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że
sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umow-
nemu albo właściwości zobowiązania. W związku
z tym zapisem ewentualną przeszkodą w swobod-
nym cedowaniu praw wynikających z partycypacji
mogłaby być zgoda towarzystwa, pod warunkiem
zastrzeżenia takiej możliwości w umowie partycy-
pacyjnej.
W celu lepszej regulacji zagadnień związanych
z partycypacją w kosztach budowy mieszkań współ-
finansowanych ze środków Krajowego Funduszu
Mieszkaniowego w 2004 r. ówczesne Ministerstwo
Infrastruktury zaproponowało projekt nowelizacji,
w którym zawarto zapisy, dzięki którym m.in. par-
tycypantem mógł być późniejszy najemca, kwota
partycypacji nie może przekroczyć 30% kosztów bu-
dowy, a po zakończeniu najmu kwota powinna być
zwrócona w zwaloryzowanej formie. Przepisy te
obowiązują jednak dopiero w stosunku do inwestycji
realizowanych na podstawie wniosków wstępnych
składanych do Banku Gospodarstwa Krajowego
w roku 2005 i później. W stosunku do zdecydowanej
większości lokali kwestie te, jak wskazano powyżej,
są regulowane w umowach partycypacyjnych.
Na zakończenie chciałbym poinformować, że
Ministerstwo Infrastruktury zamierza wystąpić
z propozycją nowelizacji przepisów regulujących
działalność towarzystw budownictwa społecznego
i wspieranie budownictwa społecznego ze środków
publicznych. Program wsparcia budownictwa czyn-
szowego o umiarkowanym czynszu funkcjonuje
w naszym kraju w niemal niezmienionym kształcie
już od ponad 12 lat. Tymczasem w ostatnich latach
znacznie zmieniły się uwarunkowania ekonomicz-
ne i społeczne, otoczenie regulacyjne, stopień roz-
woju instytucji finansowych, dynamika rynku nie-
ruchomości, aspiracje obywateli itp. Ponadto ziden-
tyfikowano szereg barier rozwoju w samej kon-
strukcji programu, przede wszystkim w jego zbyt-
nim uzależnieniu od możliwości finansowania
z budżetu państwa. Dlatego wydaje się, że nadszedł
czas na pewne modyfikacje.
Przedstawienie odpowiednich propozycji legisla-
cyjnych będzie poprzedzone szerokimi konsultacja-
mi ze środowiskiem samorządów gminnych, towa-
rzystw budownictwa społecznego i najemców. W naj-

bliższych miesiącach dotychczasowe działanie pro-
gramu oceni także niezależny audyt przeprowadzo-
ny przez ekspertów Banku Światowego. W projekto-
wanych działaniach legislacyjnych bez wątpienia
powinna być uwzględniona także kwestia lepszej re-
gulacji kwestii partycypacji w budowie mieszkań ze
środków KFM i pragnę zapewnić panią poseł, że Mi-
nisterstwo Infrastruktury dołoży wszelkich starań,
aby zachowując pozytywne efekty funkcjonowania
obowiązujących rozwiązań, ograniczyć możliwości
ewentualnych nadużyć. Ostateczne zapisy będą jed-
nak zależeć od parlamentu i mam nadzieję, że pani
poseł aktywnie włączy się do prac nad wypracowa-
niem optymalnych rozwiązań na etapie prac parla-
mentarnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 19 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie opóźnień w procesie zatwierdzania
podręczników szkolnych
oraz nierównego traktowania wydawnictw
(3276)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jerzego Budnika (SPS-023-3276/
08) w sprawie opóźnień w procesie zatwierdzania
podręczników oraz nierównego traktowania wydaw-
nictw uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 5 lutego 2004 r.
w sprawie dopuszczania do użytku szkolnego pro-
gramów wychowania przedszkolnego, programów
nauczania i podręczników oraz cofania dopuszcza-
nia (Dz. U. Nr 25, poz. 220) warunkiem dopuszcze-
nia do użytku szkolnego podręcznika przeznaczone-
go do kształcenia ogólnego – do jednego przedmiotu
lub ścieżki edukacyjnej – jest uzyskanie 4 pozytyw-
nych opinii, sporządzonych przez rzeczoznawców
wpisanych na listę prowadzoną przez ministra edu-
kacji narodowej.
Rzeczoznawca sporządza opinię dotyczącą pod-
ręcznika w terminie 30 dni od dnia, w którym otrzy-
mał egzemplarz podręcznika. Opinia rzeczoznawcy
kończy się stwierdzeniem o pozytywnym albo nega-
tywnym zaopiniowaniu podręcznika albo stwierdze-
niem o pozytywnym zaopiniowaniu podręcznika
787
pod warunkiem dokonania wskazanych przez rze-
czoznawcę poprawek. W przypadku gdy opinia rze-
czoznawcy kończy się stwierdzeniem o pozytywnym
zaopiniowaniu podręcznika pod warunkiem doko-
nania wskazanych przez rzeczoznawcę poprawek,
rzeczoznawca po przedstawieniu mu poprawionego
egzemplarza podręcznika sporządza opinię końco-
wą, stwierdzającą dokonanie wskazanych przez nie-
go poprawek. Rzeczoznawca sporządza opinię koń-
cową w terminie 14 dni od dnia, w którym otrzymał
poprawiony egzemplarz programu lub podręcznika.
Opinię o programie lub podręczniku, w tym opinię
końcową, rzeczoznawca przekazuje ministrowi wła-
ściwemu do spraw oświaty i wychowania oraz wnio-
skodawcy.
W świetle powyższego długość postępowania
w sprawie dopuszczenia do użytku szkolnego pod-
ręcznika może być zróżnicowana i jest to uzależnio-
ne od wielu czynników niezależnych od organu pro-
wadzącego postępowanie, w szczególności postępo-
wanie wydłuża się, jeżeli podręcznik otrzymał opi-
nie warunkowe lub też jeżeli zachodzi konieczność
wyznaczenia dodatkowego rzeczoznawcy, którego
opinia stanowi podstawę dopuszczenia podręcznika
do użytku szkolnego.
Uprzejmie wyjaśniam, że wnioski o dopuszczenie
podręcznika do użytku szkolnego rozpatrywane są
według kolejności ich wpływu i zarzut, jakoby „nie-
które wydawnictwa traktowane były w sposób inny
niż pozostałe”, nie znajduje potwierdzenia w stanie
faktycznym, a opóźnienia w procesie zatwierdzania
niektórych podręczników wynikają wyłącznie z przy-
czyn niezależnych od organu prowadzącego postępo-
wanie, w szczególności z faktu, że podręczniki wy-
magają licznych poprawek, wskazanych w opiniach
rzeczoznawców, co znacznie wydłuża proces dopusz-
czenia do użytku szkolnego podręcznika.
Odnosząc się natomiast do zarzutu, iż Minister-
stwo Edukacji Narodowej odmawia wydawnictwom
udostępnienia dokumentacji jawnej dotyczącej za-
twierdzania podręczników w latach 2007–2008, uprzej-
mie wyjaśniam, że jedyny wniosek, jaki wpłynął do
ministerstwa w takiej sprawie, został złożony przez
Wydawnictwo Pedagogiczne Operon sp. z o.o. w dniu
6 maja br. Ponieważ wniosek dotyczy wglądu do akt
ok. 300 postępowań, dokumentacja udostępniana jest
w uzgodnionych przez strony terminach. Dotychczas
miało to miejsce w dniu 27 maja br., a kolejne terminy
zostały ustalone na 5 i 6 czerwca br.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 4 czerwca 2008 r.
788
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Pisalskiego
w sprawie braku postępu w realizacji budowy
połączenia drogowego Euroterminalu
w Sławkowie z drogą krajową nr 94
oraz drogą krajową nr 1 w Sosnowcu (3278)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Grzegorza Pisalskiego z dnia
23 maja 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
24 kwietnia 2008 r., znak: SPS-023-3278/08, w spra-
wie budowy połączenia drogowego euroterminalu
w Sławkowie z drogą krajową nr 94 oraz drogą kra-
jową nr 1 w Sosnowcu, uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
zleciła opracowanie kompleksowej dokumentacji
projektowej dla budowy połączenia przedmiotowego
euroterminalu z drogą krajową nr 94 w Sławkowie
oraz drogą krajową nr 1 w Sosnowcu. Projekt tego
połączenia obejmuje budowę drogi jednojezdniowej
(teren gminy Sławków) oraz dwujezdniowej (miej-
scowość Sosnowiec) klasy GP o łącznej długości oko-
ło 15 km. Dokumentacja projektowa obejmuje trasę
zasadniczą w zakresie pasa drogowego z węzłami na
włączeniu projektowanej drogi umożliwiającymi do-
jazd do terminalu:
— węzeł „Kozioł” na przecięciu z drogą krajową
nr 94 – węzeł bezkolizyjny WA typu trąbka;
— węzeł „Klimontów” na przecięciu projektowa-
nej drogi z drogą krajową nr 1 – węzeł bezkolizyjny
WA typu koniczynka z zastosowaniem jezdni zbiera-
jąco-rozprowadzających wzdłuż drogi krajowej nr 1.
W miejscach kolizji z istniejącymi drogami (po-
wiatowymi, gminnymi, drogami dojazdowymi do
pól i posesji), z liniami kolejowymi oraz ciekiem
wodnym (rzeka Bobrek) przewiduje się budowę
skrzyżowań skanalizowanych, przejazdów gospo-
darczych, budowę wiaduktów oraz mostów.
Omawiana trasa została podzielona na 3 za-
dania:
— zadanie 1 – od drogi krajowej nr 94 w Sławko-
wie do granicy miasta Sosnowiec (6,87 km) wraz
z węzłem „Kozioł”;
— zadanie 2 – od granic miasta Sławkowa do wę-
zła drogowego na drodze ekspresowej S1 w Sosnow-
cu (7,00 km);
— zadanie 3 – węzeł drogowy „Klimontów” na
drodze krajowej nr 1 (odcinek ekspresowy) w So-
snowcu (1,06 km).
Zgodnie z porozumieniem zawartym w dniu
8 maja 2006 r. pomiędzy oddziałem GDDKiA w Ka-
towicach a Urzędem Miasta w Sosnowcu odcinek
pierwszy projektowanej drogi (od drogi krajowej
nr 94 w Sławkowie do granicy miasta Sosnowiec) re-
alizowany będzie przez GDDKiA. Natomiast odci-
nek drugi od granic miasta do węzła drogowego na
drodze ekspresowej S1 w Sosnowcu realizowany bę-
dzie przez Urzędu Miasta w Sosnowcu.
Dodatkowo informuję, że zatwierdzony został
pierwszy etap studium techniczno-ekonomiczno-
-środowiskowego, czego konsekwencją było reko-
mendowanie do dalszych analiz trzech z sześciu
opracowanych wariantów przebiegu trasy.
W dniach 6 czerwca 2007r. w Sosnowcu oraz
11 czerwca 2007 r. w Sławkowie odbyły się konsulta-
cje społeczne, których celem było poinformowanie
lokalnej społeczności i innych zainteresowanych
stron o planowanym przedsięwzięciu.
Zgodnie z protokołem nr 22/2007 z dnia 28 wrze-
śnia 2007 r. Komisja Oceny Przedsięwzięć Inwesty-
cyjnych działająca przy generalnym dyrektorze dróg
krajowych i autostrad rozpatrzyła studium tech-
niczno-ekonomiczno-środowiskowe – etap II opraco-
wane dla rekomendowanych wariantów. W wyniku
analizy rozwiązań projektowych wybrano przebieg
według wariantu 1 z jednoczesnym zaleceniem prze-
analizowania i ewentualnej korekty parametrów
technicznych. Na posiedzeniu KOPI zatwierdzono
korektę projektowanej trasy na końcowym odcinku.
GDDKiA uzyskała również decyzję wojewody
sląskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. o środowisko-
wych uwarunkowaniach zgody na realizację przed-
sięwzięcia. W chwili obecnej opracowywana jest
koncepcja programowa, która następnie zostanie
przekazana do zatwierdzenia ostatecznego przebie-
gu projektowanej drogi przez KOPI.
Po zatwierdzeniu przedmiotowej koncepcji oraz
przygotowaniu dodatkowych materiałów możliwe
będzie wystąpienie z wnioskiem o wydanie decyzji
o ustaleniu lokalizacji drogi. W chwili obecnej trwa
przygotowywanie projektów podziału nieruchomo-
ści. Kolejnym etapem po uzyskaniu ww. decyzji bę-
dzie uzyskanie pozwolenia na budowę oraz wyłonie-
nie wykonawcy robót budowlanych.
Odpowiadając na ostatnie pytanie zawarte w in-
terpelacji pana posła, informuję, że w budżecie na
2008 r. GDDKiA zabezpieczyła środki na dokumen-
tację w wysokości 2326,3 tys. zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 13 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Pisalskiego
w sprawie stanowiska resortu
w kwestii postulowanych przez część środowisk
samorządowych zmian w systemie zarządzania
drogami publicznymi (3279)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Grzegorza Pisalskiego z dnia
23 maja 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
30 maja 2008 r., znak: SPS-023-3279/08, w sprawie
nowelizacji ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o dro-
gach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115,
z późn. zm.) w zakresie zmian w systemie zarządza-
nia drogami publicznymi, uprzejmie przekazuję na-
stępujące informacje.
W chwili obecnej w resorcie trwają prace anali-
tyczne nad kompleksową nowelizacją powołanej
ustawy w zakresie opracowania w pełni funkcjonal-
nego systemu zarządzania drogami publicznymi
oraz wypracowania mechanizmów współpracy po-
między poszczególnymi zarządcami tych dróg.
W szczególności prace te koncentrują się nad uspraw-
nieniem zarządzania drogami krajowymi poprzez
przekazanie części kompetencji zarządcy od gene-
ralnego dyrektora dróg krajowych i autostrad do sa-
morządów województw wraz z zapewnieniem środ-
ków finansowych na przekazywane zadania.
Jednakże w chwili obecnej, z uwagi na koncep-
cyjny etap prac nad zmianą ww. ustawy, brak jest
możliwości wskazania konkretnych rozwiązań,
które będą proponowane w przygotowywanym
projekcie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 13 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie projektu „Najlepsze praktyki.
Transfer wiedzy pomiędzy polskimi
i norweskimi służbami ratowniczymi” (3282)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Jarosława Matwiejuka, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej (pismo z dnia 26 maja
789
2008 r.) w sprawie projektu pn. „Najlepsze praktyki.
Transfer wiedzy pomiędzy polskimi i norweskimi
służbami ratowniczymi”, złożonego przez Komendę
Wojewódzką Straży Pożarnej w Białymstoku w ra-
mach III naboru wniosków do priorytetu 2.9: Polity-
ka regionalna i działania transgraniczne Norwe-
skiego Mechanizmu Finansowego (NMF), uprzejmie
informuję, co następuje:
Ad 1. i 2. Projekt przeszedł pozytywnie ocenę for-
malną w oparciu o kryteria administracyjne i kwa-
lifikacji oraz został skierowany do oceny meryto-
ryczno-technicznej, kończącej się sporządzeniem li-
sty rankingowej. Ocena merytoryczna została za-
kończona w dniu 6 czerwca br., projekt znalazł się
na liście rankingowej kwalifikowalnych projektów.
Zgodnie z zapisami dokumentów programowych
programu operacyjnego, na bazie ww. listy, decyzję
w sprawie dopuszczenia do dofinansowania z Nor-
weskiego Mechanizmu Finansowego realizacji po-
szczególnych projektów podejmuje Zespół – Komitet
Sterujący w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego.
Posiedzenie Komitetu Sterującego dla priorytetu
2.9. planowane jest na 27 czerwca 2008 r.
Ostateczną decyzję o przyznaniu środków finan-
sowych na realizację projektu podejmują instytucje
państw – darczyńców, w tym przypadku Norweskie
Ministerstwo Spraw Zagranicznych.
Ad 3. Na obecnym etapie oceny wstępnie przewi-
duje się, że przedmiotowy projekt może potencjalnie
wpłynąć w pozytywny sposób na współpracę pomię-
dzy polskimi jednostkami straży pożarnej oraz ich
odpowiednikami z zagranicy.
W ramach projektu przewidziano organizację
szkoleń oraz seminariów międzynarodowych. Zgod-
nie z założeniami wniosku aplikacyjnego szkolenia
podlaskich strażaków, realizowane w Norwegii,
mają stanowić podstawę nawiązania stosunków for-
malnych oraz nieformalnych pomiędzy służbami ra-
towniczymi Polski i Norwegii na szczeblu operacyj-
nym. Podczas międzynarodowych seminariów reali-
zowanych w Polsce z udziałem gości z Rosji, Białoru-
si, Litwy oraz Ukrainy kontakty będą utrzymywane
na szczeblu kadry dowódczo-sztabowej.
Realizacja projektu może przyczynić się do trwa-
łego rozwoju systemów ratowniczych Polski i Nor-
wegii, a poprzez międzynarodowe seminaria może
mieć także wpływ na rozwój służb ratowniczych Ro-
sji, Litwy, Białorusi i Ukrainy.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
790
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie projektu „Partnerstwo na dobre
– program współpracy na rzecz podwyższenia
kwalifikacji zawodowych pracowników
administracji rządowej” (3283)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jarosława Matwiejuka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej (pismo z dnia 26 maja 2008 r.)
w sprawie projektu pn. „Partnerstwo na dobre – pro-
gram współpracy na rzecz podwyższenia kwalifikacji
zawodowych pracowników administracji rządowej”,
złożonego przez Komendę Wojewódzką Policji w Bia-
łymstoku w ramach III naboru wniosków do priory-
tetu 2.9: Polityka regionalna i działania transgra-
niczne Norweskiego Mechanizmu Finansowego (NMF),
uprzejmie informuję, co następuje:
Ad 1. i 2. Projekt przeszedł pozytywnie ocenę for-
malną w oparciu o kryteria administracyjne i kwa-
lifikacji oraz został skierowany do oceny meryto-
ryczno-technicznej, kończącej się sporządzeniem li-
sty rankingowej. Ocena merytoryczna została za-
kończona w dniu 6 czerwca br., projekt znalazł się
na liście rankingowej kwalifikowalnych projektów.
Zgodnie z zapisami dokumentów programowych
programu operacyjnego, na bazie ww. listy, decyzję
w sprawie dopuszczenia do dofinansowania z Nor-
weskiego Mechanizmu Finansowego realizacji po-
szczególnych projektów podejmuje Zespół – Komitet
Sterujący w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego.
Posiedzenie Komitetu Sterującego dla priorytetu
2.9. planowane jest na 27 czerwca 2008 r.
Ostateczną decyzję o przyznaniu środków finan-
sowych na realizację projektu podejmują instytucje
państw-darczyńców – w tym przypadku Norweskie
Ministerstwo Spraw Zagranicznych.
Ad 3. Na obecnym etapie oceny wstępnie przewi-
duje się, że przedmiotowy projekt może potencjalnie
wpłynąć w pozytywny sposób na współpracę pomię-
dzy polskimi jednostkami służb publicznych oraz
ich odpowiednikami z zagranicy.
W ramach projektu planowane jest nawiązanie
współpracy z instytucją z Norwegii – Ośrodkiem
Szkolenia Służb Ratowniczych w Oppland. Zgodnie
z intencją wnioskodawcy zapoczątkowana współpra-
ca będzie rozwijana oraz wykorzystywana w przy-
szłości dla korzyści wszystkich partnerów, a pośred-
nio odbiorców ich usług – całego społeczeństwa. Bo-
gate doświadczenie partnera norweskiego w szkole-
niach różnych służb ratowniczych pozwoli na na-
wiązanie bliskich kontaktów ze służbą celną i policją
norweską.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie projektu „Razem bezpieczniej
– rozbudowa infrastruktury służb publicznych
w celu wzmocnienia bezpieczeństwa
narodowego i ochrony terytorium Wspólnoty”
(3284)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jarosława Matwiejuka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej (pismo z dnia 26 maja 2008 r.),
w sprawie projektu pn. „Razem bezpieczniej – rozbu-
dowa infrastruktury służb publicznych w celu wzmoc-
nienia bezpieczeństwa narodowego i ochrony teryto-
rium Wspólnoty”, złożonego przez Komendę Woje-
wódzką Policji w Białymstoku w czasie trzeciego na-
boru wniosków w ramach priorytetu: Wdrażanie
przepisów z Schengen, wspieranie Narodowych Pla-
nów Działania z Schengen, jak również wzmacnianie
sądownictwa Norweskiego Mechanizmu Finansowe-
go, uprzejmie informuję, co następuje:
Ad 1. i 2. Ocena przedmiotowego projektu przez
stronę polską nie została jeszcze zakończona. Projekt
przeszedł ocenę formalną i obecnie trwa ocena mery-
toryczna wniosków, która powinna zakończyć się do
13 czerwca br. Na dzień 2 lipca br. zaplanowane zo-
stało posiedzenie Międzyresortowego Zespołu ds.
Wykorzystania Środków w ramach Funduszu Schen-
gen oraz Norweskiego Mechanizmu Finansowego
– Komitetu Sterującego. Ww. zespół podejmie decyzję
w sprawie możliwości dopuszczenia do dofinansowa-
nia z mechanizmu finansowego realizacji poszczegól-
nych projektów w ramach ww. priorytetu. Po określe-
niu ostatecznej listy projektów instytucja pośredni-
cząca przekaże właściwym wnioskodawcom informa-
cję o tym, czy dany projekt zakwalifikowany został do
kolejnego etapu, tj. weryfikacji wniosków przez Kra-
jowy Punkt Kontaktowy oraz przekazania ich do ak-
ceptacji przez państwa – darczyńców.
Ad 3. Wstępna ocena wpływu projektu na współ-
pracę między polskimi jednostkami straży pożarnej
a ich odpowiednikami z zagranicy będzie możliwa
dopiero po przeprowadzeniu merytorycznej oceny
projektu oraz po jego wdrożeniu – o ile projekt ten
zostanie przyjęty do realizacji.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmian w ustawie
Prawo o ruchu drogowym (3286)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, na
podstawie upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
na pismo nr SPS-023-3286/08 przekazujące interpe-
lację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie zmian
w ustawie Prawo o ruchu drogowym w zakresie uzy-
skiwania uprawnień do kierowania motorowerami,
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Resort infrastruktury przygotował projekt usta-
wy o kierujących pojazdami, który kompleksowo re-
organizuje system uzyskiwania uprawnień do kiero-
wania pojazdami w tym m.in. uprawnień do kiero-
wania motorowerami. Projekt w najbliższym czasie
będzie przekazany pod obrady Sejmu.
Projekt ustawy o kierujących pojazdami imple-
mentuje do prawodawstwa polskiego postanowienia
dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2006/
126/WE w sprawie praw jazdy. Dyrektywa stanowi,
że osoba poruszająca się motorowerem będzie mu-
siała uzyskać odrębne prawo jazdy kategorii AM.
Proponowane w projekcie ustawy o kierujących po-
jazdami przepisy przewidują, że osoba ubiegająca się
o uzyskanie prawa jazdy kategorii AM będzie mu-
siała mieć ukończone 14 lat, odbyć kurs w ośrodku
szkolenia kierowców, a następnie zdać egzamin
w wojewódzkim ośrodku ruchu drogowego. W mojej
ocenie takie rozwiązanie zapewni, że w ruchu dro-
gowym będą uczestniczyły osoby posiadające odpo-
wiednią wiedzę i umiejętności, co jest niezbędne ze
względu na rosnącą popularność motorowerów na
terenie Polski.
Jednocześnie informuję, że koszt uzyskania pra-
wa jazdy kategorii AM będzie składał się z opłat: za
kurs, za przeprowadzenie odpowiednich badań le-
karskich, za egzamin w wojewódzkim ośrodku ru-
chu drogowego oraz opłaty za wydanie prawa jazdy.
Na obecnym poziomie prac trudno dokładnie okre-
ślić wysokość całkowitego kosztu uzyskania tego
prawa jazdy. We właściwości ministra infrastruktu-
ry pozostaje jedynie określenie opłaty za egzamin,
która dla kategorii AM będzie się kształtować na
podobnym poziomie, co opłata za egzamin w zakre-
sie kategorii A, oraz opłaty za wydanie prawa jazdy,
która obecnie wynosi 71 zł.
Podsumowując, pragnę podkreślić, że resort
transportu prowadzi i będzie prowadził szereg dzia-
łań zmierzających do poprawy bezpieczeństwa w ru-
chu drogowym. Są to działania nie tylko legislacyj-
ne, ale także polegające na promocji bezpiecznych
791
zachowań wśród dzieci, młodzieży oraz dorosłych
użytkowników dróg.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 12 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmian w ustawie Prawo
o szkolnictwie wyższym, a także we właściwych
aktach wykonawczych w zakresie
wprowadzenia stypendiów motywacyjnych
dla studentów kierunków technicznych (3287)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka (SPS-
-023-3287/08) w sprawie stypendiów motywacyj-
nych, przekazuję, co następuje.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego nie
prowadzi prac legislacyjnych zmierzających do obję-
cia systemem pomocy materialnej wyłącznie studen-
tów kierunków technicznych.
W ramach Programu Operacyjnego „Kapitał ludz-
ki” rozpoczęto pilotażowo realizację projektu syste-
mowego Zamawianie kształcenia na kierunkach
technicznych, matematycznych i przyrodniczych. Przed-
miotem zamówienia jest kształcenie 3000 studen-
tów na określonych specjalnościach w ramach wska-
zanych kierunków studiów, stypendia dla 1500 stu-
dentów w wysokości 1000 zł, płatne przez 9 miesię-
cy w roku, oraz programy wyrównawcze z matema-
tyki i/lub fizyki w wymiarze nie większym niż 120
godzin.
W ramach wspomnianego projektu pilotażowego
kształcenie zamawiane będzie realizowane w nastę-
pujących grupach specjalności:
1) specjalności związane z zastosowaniem najno-
wocześniejszych technologii w medycynie na kie-
runkach: inżynieria biomedyczna, mechatronika;
2) specjalności związane z energooszczędnymi
technologiami w budownictwie na kierunkach: bu-
downictwo, inżynieria środowiska, energetyka;
3) specjalności związane z zastosowaniem tech-
nologii informacyjnych na kierunkach: elektrotech-
nika, mechatronika, mechanika i budowa maszyn,
automatyka i robotyka;
4) specjalności związane z zastosowaniem mate-
matyki na kierunku matematyka;
5) specjalności związanych z biotechnologią me-
dyczną lub biotechnologią rolniczą na kierunku bio-
technologia.
792
Zakłada się, iż uczelnia realizująca kształcenie
zamawiane otrzyma środki finansowe na wypłatę
stypendiów dla 50% studentów objętych zamówie-
niem, a zasady ich przyznawania określi uczelnia,
mając na względzie motywacyjny charakter tych
stypendiów.
Jak już wspomniano wyżej, kształcenie zama-
wiane będzie finansowane ze środków unijnych
przewidzianych na realizację programu operacyjne-
go, nie będą więc finansowane z dotacji na pomoc
materialną dla studentów i nie spowoduje dodatko-
wego obciążenia budżetu państwa.
Projekt systemowy, kształcenie zamawiane, bę-
dzie realizowany w następnych latach i rozszerzony
na inne specjalności i kierunki studiów, tak by objąć
nim dodatkowe kształcenie 30 000 studentów.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pragnę
zwrócić uwagę, iż zarówno strategia lizbońska, jak
i dokument „Rola uniwersytetów w Europie wiedzy”
wypracowany przez Komisję Europejską wyraźnie
podkreśla rolę, jaką mogą odegrać absolwenci kie-
runków technicznych, ścisłych i przyrodniczych
w rozwoju konkurencyjności i gospodarki. Istnieje
więc potrzeba stworzenia systemu zachęt i wsparcia
dla studentów podejmujących kształcenie na tych
kierunkach, jednakże, jak już wykazałam, nie odbę-
dzie się to kosztem studentów innych kierunków,
gdyż zadanie to zostanie sfinansowane z dodatko-
wych środków pochodzących z Unii Europejskiej.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 13 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmian w ustawie
Prawo geologiczne i górnicze (3289)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jarosława Matwiejuka z dnia
26 maja 2008 r., przesłaną przy piśmie z dnia 30 maja
2008 r. (SPS-023-3289/08), w sprawie wprowadze-
nia zmian w Prawie geologicznym i górniczym w za-
kresie zniesienia obowiązku posiadania koncesji na
wydobywanie kopalin pospolitych ze złóż przez gmi-
ny na gruntach stanowiących własność komunalną
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Złoża kopalin są cennym, nieodnawialnym skład-
nikiem środowiska i jako takie podlegają szczególnej
ochronie. Przepisy Prawa geologicznego i górnicze-
go nie dopuszczają wydobywania kopalin w innym
trybie i formie niż na podstawie koncesji, z uwagi na
potencjalne zagrożenie dla środowiska, a w szcze-
gólności naruszające w wielu przypadkach zasady
ochrony powierzchni ziemi, ochrony gruntów rol-
nych lub leśnych oraz samych złóż kopalin.
Uprzejmie informuję, że obecnie trwają prace
nad nową ustawą Prawo geologiczne i górnicze.
Określony w niej katalog wymagań niezbędnych do
uzyskania koncesji na wydobywanie kopalin ze złóż
nie zawiera ograniczeń, które stanowiłyby barierę
prawną dla gmin. Zatem ograniczenia związane
z wydobywaniem kopalin przez gminy nie wynikają
z przepisów Prawa geologicznego i górniczego, lecz
jedynie z ustawy o samorządzie gminnym oraz
z ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.
Zgodnie z tą ostatnią działalność koncesjonowaną
może podjąć przedsiębiorca posiadający wpis do reje-
stru przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądo-
wym albo do Ewidencji Działalności Gospodarczej.
Z kolei przepisy ustawy o samorządzie gminnym
w art. 7 ust. 1 określają, jakie rodzaje działalności
stanowią zadania własne gmin. Wśród tych zadań
nie wymienia się wydobywania kopalin ze złóż. Ta
sama ustawa przewiduje również w art. 9 ust. 2, iż
gmina oraz inna komunalna osoba prawna może
prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą
poza zadania o charakterze użyteczności publicznej
wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej
ustawie. Przepisy tej ustawy wyjaśniają jednocze-
śnie, co należy rozumieć przez zadania użyteczności
publicznej. Są to zadania własne gminy, wymienio-
ne w powołanym wyżej art. 7 ust. 1, których celem
jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie potrzeb
ludności w drodze świadczenia usług powszechnie
dostępnych. Wydobywanie kopalin ze złóż, jak
przedstawiono wcześniej, nie jest zadaniem należą-
cym do katalogu działań własnych gminy ani też
nie jest prowadzone, jak wymaga definicja użytecz-
ności publicznej, „w celu nieprzerwanego zaspoka-
jania zbiorowych potrzeb ludności w drodze świad-
czenia usług powszechnie dostępnych.” O ile budo-
wa i naprawa dróg gminnych oraz dróg wewnętrz-
nych o nawierzchni gruntowej są zadaniami wła-
snymi gminy, to prowadzenie działalności polegają-
cej na wydobywaniu kopaliny w celu realizacji opi-
sanych wcześniej zadań własnych nie jest wykony-
waniem takich zadań.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję, że rozwiązania problemów, które zgła-
szają samorządy gminne, należy szukać nie na grun-
cie przepisów Prawa geologicznego i górniczego, ale
poprzez zmianę przywołanych wcześniej ustaw, któ-
re zawierają bariery.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 10 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie funkcjonowania infrastruktury
kolejowej na Lubelszczyźnie (3290)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka (nr SPS-
-023-3290/08 z dnia 30 maja br.) w sprawie funkcjo-
nowania infrastruktury kolejowej na Lubelszczyź-
nie poniżej przedstawiam następujące informacje.
W latach 2007–2013 większość inwestycji w in-
frastrukturę transportu w Polsce związana będzie
z wykorzystaniem funduszy Unii Europejskiej. Kie-
runki i system wykorzystania tych funduszy okre-
śla Narodowa Strategia Spójności.
W obszarze rozbudowy infrastruktury i ochrony
środowiska do roku 2013 będą realizowane duże
projekty modernizacyjne transportu kolejowego,
zwłaszcza w ramach Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko”.
Na realizację działań modernizacyjnych, w od-
niesieniu do transportu kolejowego, ze środków
Funduszu Spójności, przeznaczono 4863 mln EUR,
co stanowi ponad 25% środków Unii Europejskiej na
inwestycje transportowe w Polsce w latach 2007–
–2013.
W ramach programu projekty kolejowe podzielo-
no na dwie zasadnicze grupy – podstawowe i rezer-
wowe. Niemal wszystkie projekty z listy podstawo-
wej mają związek z organizacją turnieju finałowego
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012.
Projekt modernizacji linii kolejowej nr 7 Warsza-
wa–Dorohusk po korekcie został wykreślony z pro-
jektów rezerwowych PO IiŚ przez Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego, które jest instytucją zarzą-
dzającą dla ww. programu.
W chwili obecnej PKP Polskie Linie Kolejowe SA
przygotowuje dokumentację przetargową na wyło-
nienie wykonawcy dokumentacji przedprojektowej
(studium wykonalności) dla zadania „Modernizacja
linii kolejowej nr nr 7 Warszawa Wschodnia Osobo-
wa–Dorohusk na odcinku Warszawa Wschodnia–Lu-
blin–Dorohusk–granica państwa”. Przedsięwzięcie
w pełni finansowane będzie ze środków własnych
PKP Polskie Linie Kolejowe SA, przy czym spółka
zgłosiła wniosek o dofinansowanie tego projektu ze
środków TEN-T w ramach konkursu na 2008 r.
Odnosząc się do zagadnienia dofinansowania
rozwoju kolei Polski Wschodniej, w celu przeciwdzia-
łania dalszej marginalizacji mieszkańców tych ob-
szarów, a także zwiększenia spójności terytorialnej
kraju, na liście projektów podstawowych Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” ujęto
modernizację odcinków linii istotnych z punktu wi-
dzenia rozwoju tych regionów, w szczególności: E20
793
Siedlce–Terespol, E75 Warszawa Rembertów–Tłuszcz
i Suwałki–Trakiszki–granica państwa, E30 Rze-
szów–granica państwa, linii nr 8 na odcinku War-
szawa–Kielce.
Zamierzeniem strategicznym państwa pozostaje,
by transport kolejowy stał się konkurencyjnym ele-
mentem rynku transportowego, dostępnym dla wszyst-
kich mieszkańców kraju, opartym na współpracy
władz centralnych, samorządów lokalnych, prze-
woźników i zarządców infrastruktury, dostarczają-
cym pasażerom i klientom najwyższej jakości usług,
które nie ograniczałyby się tylko do kwestii bezpo-
średnio związanych z podróżą.
Ważną kwestią dla rozwoju transportu kolejowe-
go jest przejęcie odpowiedzialności za regionalny
system transportu przez samorządy województw.
Chodzi w tym wypadku nie tylko o regionalne prze-
wozy pasażerskie, lecz także o zaangażowanie sa-
morządów w proces rewitalizacji infrastruktury ko-
lejowej, szczególnie tej odgrywającej istotną rolę
w skali regionalnej. Wsparcie ze strony samorządów
udzielane jest w ramach regionalnych programów
operacyjnych.
Realizowany w Polsce program modernizacji in-
frastruktury kolejowej koncentruje się na udroż-
nieniu podstawowych ciągów kolejowych w rela-
cjach północ–południe oraz wschód–zachód, co jed-
nocześnie wpływa na poprawę dostępności Polski
z obszaru pozostałych państw członkowskich Unii
Europejskiej, a także zwiększenie spójności teryto-
rialnej kraju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 11 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie kierowania nieletnich
do młodzieżowych ośrodków wychowawczych
i młodzieżowych ośrodków socjoterapii,
a także funkcjonowania tych placówek (3291)
Szanowny Panie Marszałku! Odnosząc się do
interpelacji złożonej przez pana posła Zbigniewa
Matuszczaka (SPS-023-3291/08) w sprawie kiero-
wania nieletnich do młodzieżowych ośrodków wy-
chowawczych i młodzieżowych ośrodków socjotera-
pii, a także funkcjonowania tych placówek, uprzej-
mie wyjaśniam.
794
Młodzieżowe ośrodki wychowawcze i młodzieżo-
we ośrodki socjoterapii znajdują się w kompeten-
cjach resortu edukacji od momentu przejęcia ich
w styczniu 2004 r. z resortu polityki społecznej. Od
chwili przejęcia placówek problemem była duża licz-
ba nieletnich oczekujących na umieszczenie oraz
niewystarczająca liczba miejsc, aby na bieżąco reali-
zować orzeczenia sądów rodzinnych o zastosowaniu
wobec nieletniego środka wychowawczego w postaci
umieszczenia w młodzieżowym ośrodku wychowaw-
czym lub młodzieżowym ośrodku socjoterapii. Ze-
brane w 2004 r. dane mówiły o liczbie przeszło 1500
oczekujących.
Jednocześnie większość funkcjonujących ówcze-
śnie młodzieżowych ośrodków socjoterapii udzielała
pomocy specjalistycznej wyłącznie w formie ambu-
latoryjnej, bez zapewnienia opieki całodobowej, co
praktycznie uniemożliwiało umieszczanie tam wy-
chowanków na mocy postanowienia sądu. Od 2004 r.
resort edukacji podjął, wspólnie z jednostkami sa-
morządu terytorialnego, starania zmierzające do
rozwiązania problemu braku miejsc. Poniższa tabe-
la obrazuje wzrost liczby miejsc w MOW i MOS
w latach 2004–2008.
Rok
Młodzieżowy Ośrodek Młodzieżowy
Rodzaj
Wychowawczy Ośrodek Socjoterapii
placówki
9 placówek
– 1337 miejsc,
2004 45 placówek – 2873 miejsca
w tym 1189 miejsc
ambulatoryjnych
i tylko 148 miejsc
w internatach
10 placówek- 1370
2006 52 placówki – 3300 miejsc miejsc, w ty, 190 miejsc
w internatach.
49 placówek
– 2430 miejsc,
2008 62 placówki – 3691 miejsc
w tym 2080 miejsc
w internatach
oraz 350 miejsc
ambulatoryjnych.
Jak wynika z powyższych danych, na przestrzeni
lat 2004–2008 liczba miejsc w MOW wzrosła o 818,
a bezwzględna liczba miejsc w MOS o 1093. Ponie-
waż jednak w przypadku MOS nastąpiły także prze-
kształcenia tych placówek, liczba miejsc w interna-
tach MOS, gdzie możliwe jest umieszczanie na mocy
postanowienia sądu wzrosła o 1932 miejsca. Podsu-
mowując, liczba miejsc w MOW i MOS, w których
możliwe jest umieszczenie nieletniego na mocy po-
stanowienia sądu, wzrosła na przestrzeni lat 2004–
–2008 łącznie o 2750 miejsc.
W wyniku podjętych od 2004 r. działań obecnie
w internatach młodzieżowych ośrodków wychowaw-
czych i młodzieżowych ośrodków socjoterapii prze-
bywa 5771 wychowanków. Jest to prawie dwukrot-
nie więcej niż w 2004 r. – wówczas tych wychowan-
ków było w placówkach łącznie 3021. Prawie dwu-
krotnie zwiększona została dodatkowa pula miejsc
w porównaniu do potrzeb zgłaszanych w 2004 r.,
kiedy to brakowało 1500 miejsc. Należy zauważyć,
że w tym samym okresie dane demograficzne doty-
czące nieletnich mówią o zmniejszającej się popula-
cji w tej grupie wiekowej. Jednocześnie dane z poli-
cyjnego systemu informatycznego Temida wskazu-
ją na zmniejszający się stopień przestępczości nie-
letnich.
Z tymi informacjami korespondują wyniki regu-
larnych, międzynarodowych badań porównawczych
prowadzonych w Polsce, dotyczących częstotliwości
występowania zachowań problemowych (alkohol,
narkotyki, przemoc) w środowisku dziecięco-mło-
dzieżowym. Zarówno wyniki badania HBSC (He-
alth Behaviour in School-Aged Children) zrealizo-
wanego w 2006 r., jak i wyniki badania ESPAD (Eu-
ropean School Survey Project on Alkohol and Drugs)
z 2007 r. wskazują na zmniejszenie się skali zacho-
wań problemowych i zjawisk patologii społecznej
wśród dzieci młodzieży. Także przeprowadzone
w 2007 r. ogólnopolskie, reprezentatywne badania
porównawcze, prowadzone od 1997 r., dotyczące zja-
wisk agresji i przemocy rówieśniczej wskazują na
zmniejszenie się nasilenia tych zjawisk. Tak więc od
2004 r. do chwili obecnej:
— liczba miejsc w MOW i MOS wzrosła o 2750
(przy czym w 2004 r. na miejsca w tych placówkach
oczekiwało ok. 1500 nieletnich),
— liczebność populacji nieletnich zmniejszyła się,
— poziom przestępczości nieletnich obniżył się,
— skala zjawisk patologii społecznej i zacho-
wań problemowych wśród dzieci i młodzieży
zmniejszyła się.
Pomimo to nadal, zgodnie z danymi przytacza-
nymi przez pana posła, na miejsca w MOW i MOS
oczekuje 1692 nieletnich. Jak wynika z przedstawio-
nych powyżej danych, zwiększanie liczby miejsc
i umieszczanie coraz większej liczby dzieci i mło-
dzieży w placówkach nie stanowi rozwiązania pro-
blemu pomocy i opieki nad nieletnimi zagrożonymi
demoralizacją, popełniającymi czyny zabronione,
naruszającymi normy postępowania powszechnie
przyjęte w odniesieniu do osób małoletnich. Żadne
dane społeczne nie wskazują na zasadność ani po-
trzebę umieszczania tak znaczącej liczby młodzieży
w placówkach o charakterze wychowawczo-resocja-
lizacyjnym. Zarówno z punktu widzenia korzyści
społecznych, jak i ze względu na wysokie koszty tego
rozwiązania nie jest to kierunek korzystny. Prze-
ciwnie, cytowane dane stanowią podstawę do dzia-
łań mających na celu ograniczenie skali tego zjawi-
ska. Należy zauważyć, że w porównywalnej pod
względem liczebności populacji Hiszpanii w tego
typu placówkach przebywa łącznie około 3000 wy-
chowanków i liczba ta jest od lat względnie stała.
Szanowny Panie Marszałku! Poruszony przez
pana posła problem stale rosnącej liczby wychowan-
ków młodzieżowych ośrodków wychowawczych i mło-
dzieżowych ośrodków socjoterapii i zwiększającego
się zapotrzebowania na miejsca w tych placówkach
stanowi problem wymagający głębszej analizy. Po-
winna ona zmierzać do ustalenia przyczyn tak wy-

raźnego wzrostu liczby nieletnich umieszczanych
w placówkach opieki całodobowej typu wychowaw-
czo-resocjalizacyjnego oraz przygotowania propozycji
działań i rozwiązań ograniczających takie zjawisko.
Sytuacja, w której przy zmniejszającej się liczeb-
ności populacji wzrasta liczba dzieci i młodzieży
umieszczonych w placówkach, nie jest korzystna
z punktu widzenia wychowawczego Jest to także
bardzo kosztowne rozwiązanie. Należy podkreślić,
że na finansowanie działalności młodzieżowych ośrod-
ków wychowawczych oraz młodzieżowych ośrodków
socjoterapii przeznaczono najwyższe wskaźniki wag
w części oświatowej subwencji ogólnej w porówna-
niu z pozostałymi placówkami działającymi w syste-
mie oświaty.
Wstępnie, na podstawie dotychczasowych infor-
macji, można wskazać kilka powodów takiej sytu-
acji. Wśród najważniejszych należy uwzględnić:
— wysoką ocenę skuteczności działań prowadzo-
nych w MOW i MOS w środowisku kuratorów sądo-
wych oraz sędziów rodzinnych i dla nieletnich, a co
za tym idzie zwiększającą się liczbę postanowień
sądu o umieszczeniu w tych placówkach,
— ograniczone stosowanie przez sądy – innych
niż umieszczenie w placówce – środków wychowaw-
czych, wymienionych w ustawie o postępowaniu
w sprawach nieletnich.
Charakter postanowień sądowych tworzy zapo-
trzebowanie na miejsca, czyli swoisty „popyt” na
placówki. Przykładowo, wyspecjalizowane organiza-
cje pozarządowe, prowadzące świetlice środowisko-
we i programy profilaktyczne w środowisku otwar-
tym (jak np. Towarzystwo Przyjaciół Dzieci i Krajo-
wy Komitet Wychowania Resocjalizującego z pro-
gramem „Pedagog ulicy”) sygnalizują brak zainte-
resowania sądów oddawaniem nieletniego pod nad-
zór organizacji społecznej. Warto przy tym podkre-
ślić, że koszt opieki nad nieletnim w tych jednost-
kach kształtuje się w granicach 40–160 zł. Miesięcz-
nie (dane z debaty zorganizowanej przez Międzyna-
rodową Federację Przyjaciół Dzieci pn. „Aktywiza-
cja środowiskowej działalności na rzecz dzieci spra-
wiających trudności wychowawcze” 14 maja 2008 r.
w Warszawie),
— zainteresowanie samorządów umieszczaniem
nieletnich w placówkach oświatowych, które są
w pełni finansowane z części oświatowej subwencji
ogólnej. Wychowanek umieszczony w MOW lub MOS
nie generuje bezpośrednio kosztów dla samorządu,
— praktyka rozwiązywania problemów rodzin-
nych związanych ze złym statusem socjalnym rodzi-
ny poprzez umieszczanie w placówce wychowawczo-
-resocjalizacyjnej zamiast środowiskowej pracy so-
cjalnej (typowa jest tu sytuacja umieszczania w pla-
cówce typu MOW lub MOS dziecka wagarującego,
podczas gdy źródłem problemu jest niewydolność
wychowawcza rodziny),
— praktyka przekazywania dziecka sprawiające-
go trudności wychowawcze z placówki opiekuńczo-
-wychowawczej (dom dziecka, rodzinny dom dziec-
795
ka) do placówki wychowawczo-resocjalizacyjnej. Jest
to problem wymagający dokładniejszego rozważe-
nia, ponieważ celem umieszczenia dziecka w pla-
cówce opiekuńczo-wychowawczej jest zapobieżenie
ewentualnej demoralizacji wychowanka.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra pracy i poli-
tyki społecznej z dnia 14 lutego 2005 r. w sprawie pla-
cówek opiekuńczo-wychowawczych (Dz. U. z 2005 r.
Nr 37, poz. 331) dzieci umieszczane w tych placów-
kach mają zapewniony dostęp do zajęć wychowaw-
czych, kompensacyjnych, terapeutycznych i rewali-
dacyjnych. Przywołane rozporządzenie w § 3 ust. 2
wskazuje na możliwość specjalizowania się placó-
wek opiekuńczo-wychowawczych w opiece nad dzieć-
mi o szczególnych potrzebach. Istnieje także możli-
wość udzielania pomocy dziecku w placówce typu
socjalizacyjnego, która zgodnie z § 6 zapewnia na-
stolatkowi między innymi zajęcia wychowawcze, ko-
rekcyjne, kompensacyjne i terapeutyczne. Jest to
pakiet oddziaływań analogiczny do oferty młodzie-
żowych ośrodków wychowawczych oraz młodzieżo-
wych ośrodków socjoterapii, do których są kierowa-
ni wychowankowie pochodzący z rodzin, w których
rodzice nie dysponują takimi kwalifikacjami peda-
gogicznymi i możliwościami zapewnienia pomocy
specjalistycznej, jak placówka opiekuńczo-wycho-
wawcza.
Zastanawiający zatem jest fakt, że w stosunku
do wychowanków placówek opiekuńczo-wychowaw-
czych sąd rodzinny tak często wydaje postanowienie
o umieszczeniu w placówce wychowawczo-resocjali-
zacyjnej. Konieczna wydaje się analiza jakości od-
działywań wychowawczych w placówkach opiekuń-
czo-wychowawczych oraz rozważenie wprowadzenia
zmian w systemie opieki nad dziećmi i młodzieżą.
Szanowny Panie Marszałku! Przedstawiając po-
wyższe kwestie w szerokiej perspektywie społecznej,
pragnę zapewnić Pana Marszałka – oraz pana posła
– że opisane problemy i zjawiska są przedmiotem
szczególnej uwagi resortu edukacji, stąd podejmo-
wane działania diagnostyczne, wspierające i zarad-
cze. Resort edukacji ze swej strony analizuje efek-
tywność wykorzystywania miejsc w młodzieżowych
ośrodkach wychowawczych i młodzieżowych ośrod-
kach socjoterapii, współpracuje w tym zakresie z re-
sortem sprawiedliwości. Obecnie w toku prac legi-
slacyjnych znajduje się projekt rozporządzenia
usprawniający funkcjonowanie tych placówek, m.in.
przyspieszający proces podejmowania decyzji o wy-
korzystaniu miejsc.
Uprzejmie dziękuję za zainteresowanie pana po-
sła problemem opieki nad nieletnimi uzależnionymi
od substancji psychoaktywnych, wymagającymi le-
czenia odwykowego, i chorych psychicznie. W przy-
padku nieletnich dotkniętych chorobą (narkomania
wymagająca leczenia odwykowego, choroby psychicz-
ne) właściwe jest umieszczenie nieletniego w pla-
cówce leczniczej. W takiej sytuacji działaniem pod-
stawowym jest zapewnienie właściwej opieki me-
dycznej i lekarskiej. Oddziaływania wychowawczo-
796
-resocjalizacyjne MOW i MOS są adresowane i spraw-
dzają się w przypadku nieletnich niedostosowanych
społecznie i zagrożonych niedostosowaniem społecz-
nym, zagrożonych uzależnieniem, z zaburzeniami
zachowania lub zaburzeniami psychicznymi.
Są to działania pedagogiczne, psychologiczne
i psychoterapeutyczne, odgrywające rolę profilak-
tyczną i korygującą w przypadku zaburzeń funkcjo-
nowania. Jednakże w przypadku trwającego proce-
su chorobowego niezbędna jest terapia medyczna,
dostępna w placówkach leczniczych. Wychowanko-
wie MOW i MOS korzystają jedynie z opieki medycz-
nej w jednostkach podstawowej opieki zdrowotnej,
nieprowadzących specjalistycznego leczenia odwy-
kowego ani psychiatrycznego.
Dyrektorzy młodzieżowych ośrodków wycho-
wawczych oraz młodzieżowych ośrodków socjotera-
pii, a także przedstawiciele środowisk wychowaw-
czych wielokrotnie podkreślali zwiększone potrzeby
tych placówek w zakresie opieki medycznej. Wspar-
cie pana posła dla inicjatywy rozszerzenia pakietu
podstawowych świadczeń medycznych w tych pla-
cówkach byłoby bardzo cenne.
Przedstawiając powyższe działania, pragnę za-
pewnić Pana Marszałka – oraz pana posła – że opi-
sane problemy i zjawiska są przedmiotem szczegól-
nej uwagi resortu edukacji, stąd podejmowane dzia-
łania diagnostyczne, wspierające i zaradcze. Mam
nadzieję, że trwające obecnie w kilku resortach pra-
ce, obejmujące nowe rozwiązania w zakresie opieki
zastępczej, nowelizację ustawy o postępowaniu w spra-
wach nieletnich (w opracowaniu jest Kodeks nielet-
nich) oraz korektę rozporządzenia dotyczącego kie-
rowania nieletnich do placówek umożliwią udosko-
nalenie istniejącego systemu opieki i pomocy dla
dzieci i młodzieży oraz pozwolą na rozwiązanie
znacznej części problemów dotyczących zapewnienia
właściwej opieki i edukacji dzieciom o zaburzonym
rozwoju psychospołecznym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 20 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie planowanej reformy
urzędów wojewódzkich (3293)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 30 maja 2008 r. (sygn. SPS-023-3293/08),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Zbigniewa Matuszczaka z dnia 27 maja 2008 r.
w sprawie planowanej reformy urzędów wojewódzkich,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Prowadzone w ramach dokończenia reformy ad-
ministracji publicznej prace zmierzają do ogranicze-
nia roli wojewodów do reprezentowania Rady Mini-
strów w województwie, sprawowania nadzoru ogól-
nego nad samorządem terytorialnym, wykonywania
kontroli gospodarowania mieniem państwowym
w województwie, pełnienia funkcji organu odpowie-
dzialnego za zarządzanie kryzysowe oraz stan po-
rządku publicznego i bezpieczeństwa zbiorowego.
Dokończenie reform administracyjnych, w tym
kontynuacja rozpoczętego w 1989 r. procesu decen-
tralizacji zadań i finansów publicznych oraz wzmac-
niania roli samorządów terytorialnych w kształto-
waniu rozwoju społeczno-gospodarczego państwa,
jest priorytetem działań rządu.
Prawną podstawę podejmowanych działań sta-
nowi uchwała nr 13/2008 Rady Ministrów z dnia
22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia reformy
administracji publicznej oraz zasad prowadzenia
prac w tym zakresie. Przedmiotowa uchwała wska-
zuje jako główne zadania:
— dokończenie reformy decentralizacyjnej i upo-
rządkowanie podziału kompetencji między admini-
stracją rządową a samorządową;
— dokończenie reformy administracji rządowej,
w tym poprawę koordynacji działań naczelnych
i centralnych organów administracji rządowej;
— przywrócenie właściwej roli służby cywilnej
i wprowadzenie skutecznych mechanizmów zarzą-
dzania kadrami urzędniczymi.
Zadanie koordynacji prac nad projektami ustaw
przygotowywanymi w trybie ww. uchwały Rady Mi-
nistrów powierzone zostało ministrowi właściwemu
do spraw administracji publicznej, który zobowiąza-
ny został w szczególności do przedłożenia Radzie
Ministrów do końca maja 2008 r.:
— uzgodnionej z członkami Rady Ministrów
strategii reformy administracji publicznej;
— harmonogramu wdrażania przygotowanych
ustaw i innych aktów prawnych.
Aktualnie, w ramach realizacji reformy decen-
tralizacyjnej i uporządkowania podziału kompeten-
cji między administracja rządową a samorządową,
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji na końcowym etapie znajdują się prace nad:
— ustawą o funduszu sołeckim i zasadach wyko-
nywania niektórych zadań sołectwa;
— ustawą o rozwoju miast i obszarach metropoli-
talnych;
— ustawą o wojewodach i administracji rządowej
w województwie;
— ustawą o zmianie niektórych ustaw w związ-
ku ze zmianami w organizacji i podziale zadań ad-
ministracji publicznej w województwie (tzw. ustawą
kompetencyjną).
Opracowane wstępnie projekty aktów norma-
tywnych stanowią przedmiot dalszych prac legisla-

cyjnych prowadzonych w MSWiA, po zakończeniu
których skierowane zostaną do uzgodnień między-
resortowych.
Kontynuacja procesu decentralizacji państwa oraz
jak najszerszego przekazania kompetencji wojewo-
dów do samorządu wojewódzkiego spowodują nie-
wątpliwie zmniejszenie zatrudnienia w urzędach
wojewódzkich. Należy jednak zaznaczyć, że kompe-
tencje wojewody, podobnie jak miało to miejsce np.
w związku z wdrażaniem ustawy z dnia 29 lipca
2005 r. o zmianie niektórych ustaw w związku ze
zmianami w podziale zadań i kompetencji admini-
stracji terenowej (Dz. U. Nr 175, poz. 1462, z późn.
zm.), będą przekazywane wraz z mieniem, środka-
mi finansowymi oraz pracownikami zapewniający-
mi wykonywanie tych kompetencji. W związku
z tym należy podkreślić, iż wykwalifikowani pra-
cownicy − niezbędni ze względu na zwiększony za-
kres zadań − znajdą zatrudnienie w urzędach mar-
szałkowskich.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż kwestia orga-
nizacji struktur urzędów wojewódzkich jest ściśle
powiązana z zakresem kompetencji wojewodów.
W związku z tym, iż projekt ustawy kompetencyjnej
nie został jeszcze przekazany do uzgodnień między-
resortowych − nie jest znana ostateczna lista kom-
petencji, które przejdą do właściwości samorządu
województwa.
Niezależnie od powyższego należy wskazać, że
duża część zadań związanych z bezpośrednią obsłu-
gą obywatela − wykonywanych przez wojewodów
− została już przekazana samorządowi terytorial-
nemu. Ewentualna likwidacja delegatur jako struk-
tur organizacyjnych wewnątrz urzędów wojewódz-
kich nie wyklucza natomiast lokalizowania realiza-
cji pewnych zadań wojewody, które są z taką obsługą
związane w innych miejscowościach niż siedziba wo-
jewody. Ponadto pragnę zapewnić, iż ewentualna li-
kwidacja delegatur poprzedzona będzie okresem
przejściowym pozwalającym na dokonanie zmian
organizacyjnych, przy zapewnieniu stałego poziomu
obsługi obywateli.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie planowanego
przez rząd oddłużenia szpitali (3294)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka, przeka-
797
zaną przy piśmie znak SPS-023-3294/08, dotyczącą
restrukturyzacji finansowej i organizacyjnej samo-
dzielnych publicznych zakładów opieki zdrowotnej,
uprzejmie informuję, iż w związku z propozycją
przekształceń samodzielnych publicznych zakładów
opieki zdrowotnej w spółki z ograniczoną odpowie-
dzialnością albo spółki akcyjne, prowadzące zakła-
dy opieki zdrowotnej – w ciągu roku od dnia wejścia
w życie ustawy niezbędnym elementem powyższej
operacji jest pakiet rozwiązań dotyczących restruk-
turyzacji finansowej i organizacyjnej tych zakładów.
Przyjęto założenie, że pomoc finansowa powinna
być adekwatna do rzeczywistych potrzeb poszcze-
gólnych zakładów. Działania będą polegały na:
1) podziale ww. zakładów, według kryterium
rentowności;
2) zastosowaniu opcjonalnych, uzależnionych
od ww. kategorii, mechanizmów finansowych: umo-
rzeniu zobowiązań publicznoprawnych, zawarciu
ugody z wierzycielami wierzytelności cywilnopraw-
nych, co stanowić będzie warunek uzyskania porę-
czenia lub poręczenia. Poręczeń i pożyczek udziela-
łaby państwowa agencja (reprezentująca Skarb
Państwa);
3) poddaniu zakładów w najtrudniejszej sytuacji
finansowej, na wniosek podmiotów, które utworzyły
zakłady (w tym jednostek samorządu terytorialne-
go), przymusowemu zarządowi;
4) zwolnieniu z podatku dochodowego od osób
prawnych spółek kapitałowych powstałych z prze-
kształcenia wszystkich samodzielnych publicznych
zakładów opieki zdrowotnej na okres dwóch lat.
Proponuje się, ażeby przekształcenie samodziel-
nych publicznych zakładów opieki zdrowotnej nastę-
powało na wniosek podmiotów, które utworzyły za-
kłady. Dniem przekształcenia będzie dzień wpisania
spółki do rejestru przedsiębiorców.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 16 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zmiany art. 29 ust. 1 ustawy
o drogach publicznych (3295)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 30 maja br. (znak: SPS-023-3295/08)
798
w sprawie interpelacji pana posła Mieczysława Mar-
cina Łuczaka dotyczącej zmiany art. 29 ust. 1 ustawy
o drogach publicznych – uprzejmie informuję, iż Mi-
nisterstwo Infrastruktury nie przewiduje w najbliż-
szym czasie nowelizacji ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19,
poz. 115, z późn. zm.) w zakresie zmiany podmiotu
właściwego do budowy zjazdów z dróg krajowych.
Zgodnie z obecnym brzmieniem art. 29 ustawy
o drogach publicznych budowa lub przebudowa zjaz-
du należy do właściciela lub użytkownika nierucho-
mości przyległych do drogi, po uzyskaniu, w drodze
decyzji administracyjnej, zezwolenia zarządcy drogi
na lokalizację zjazdu lub przebudowę zjazdu. Nato-
miast zarządca drogi ma obowiązek budowy lub
przebudowy zjazdów w sytuacji budowy lub przebu-
dowy drogi. Jednocześnie pragnę zauważyć, iż po-
wyższe zasady dotyczące podziału obowiązków
związanych z budową zjazdów zostały wprowadzone
na podstawie ustawy z dnia 29 marca 1962 r. o dro-
gach publicznych (Dz. U. Nr 20, poz. 90, z późn. zm.)
i nadal pozostają aktualne. Ponadto pragnę poinfor-
mować, że do resortu infrastruktury nie docierały
sygnały sugerujące konieczność ich zmiany.
Trzeba również stwierdzić, iż zarządca drogi
może odmówić wydania zezwolenia na lokalizację
zjazdu lub jego przebudowę albo wydać zezwolenie
na lokalizację zjazdu na czas określony ze względu
na wymogi wynikające z warunków technicznych,
jakim powinny odpowiadać drogi publiczne. Ze
względu na konieczność zapewnienia płynności ru-
chu i bezpieczeństwo ruchu drogowego w przypad-
ku najwyższych klas technicznych konieczne jest
ograniczenie liczby zjazdów z drogi stosownie do
przepisów rozporządzenia ministra transportu i go-
spodarki morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie
warunków technicznych, jakim powinny odpowia-
dać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U.
Nr 43, poz. 430). Zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospoda-
rowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717,
z późn. zm.) przez dostęp do drogi publicznej rozu-
mie się bezpośredni dostęp do tej drogi, albo dostęp
do niej przez drogę wewnętrzną lub przez ustano-
wienie odpowiedniej służebności drogowej (w for-
mie umowy cywilnej lub nakazane wyrokiem sądu).
Zatem nie zawsze nieruchomość musi posiadać bez-
pośredni dostęp do drogi publicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Janusza Chwieruta
w sprawie przyspieszenia prac nad projektem
ustawy dotyczącej reprywatyzacji,
która doprowadzi do ostatecznego
uregulowania własności nieruchomości
przejętych przez Skarb Państwa
po II wojnie światowej na mocy dekretu PKWN
z dnia 6 września 1944 r. (3297)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Rzeczypospolitej Polskiej pana Janu-
sza Chwieruta (znak SPS-023-3297/08), dotyczącą
prac nad ustawą rekompensującą skutki prawne
przejęcia mienia obywateli, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
Do chwili obecnej w Polsce nie udało się uregulo-
wać prawnie istoty, zakresu i sposobu naprawienia
krzywd wyrządzonych aktami nacjonalizacyjnymi
wydanymi na skutek zmian politycznych wynikają-
cych z zakończenia II wojny światowej.
Sprawa zadośćuczynienia za krzywdy majątkowe
wyrządzone obywatelom przez władze PRL jest
kwestią moralnej odpowiedzialności. Polska jest je-
dynym krajem w Europie Środkowo-Wschodniej,
w którym nie udało się jeszcze uregulować prawnie
istoty, zakresu i sposobu naprawienia krzywd wy-
rządzonych aktami nacjonalizacyjnymi, wydanymi
na skutek zmian politycznych wynikających z za-
kończenia II wojny światowej. Rezultatem dotych-
czasowego zaniechania uchwalenia odpowiedniej
ustawy jest godzenie się na utrzymywanie stanu
sprzecznego z ogólnym poczuciem sprawiedliwości
oraz z nierespektowaniem zasady demokratycznego
państwa prawnego (art. 2 konstytucji).
Z punktu widzenia ekonomicznego i prawnego
brak zadośćuczynienia skutkom nacjonalizacji po-
woduje, że wiele przedsięwzięć gospodarczych było
i jest wadliwie przeprowadzonych na skutek nieja-
snej sytuacji prawnej mienia w kontekście kierowa-
nych do niego roszczeń byłych właścicieli lub ich
spadkobierców. Stan niepewności odnosi się w szcze-
gólności do procesów komercjalizacji i prywatyzacji
mienia państwowego, jak również znajdującego się
w dyspozycji samorządu terytorialnego. Roszczenia
podnoszone przez dawnych właścicieli uniemożli-
wiają obrót nieruchomościami, wnoszenie ich do spół-
ek, a także zwykłe uregulowanie stanu prawnego
nieruchomości. Taki stan rzeczy nie sprzyja zaufa-
niu przedsiębiorców zainteresowanych inwestowa-
niem w Polsce.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej poprzez uchwale-
nie ustawy rekompensującej skutki prawne przeję-
cia mienia obywateli w latach 1944-1962 ma zdecy-
dowaną wolę polityczną ostatecznego zakończenia
i rozwiązania problemu zadośćuczynienia krzyw-
dom powstałym w wyniku nacjonalizacji.

Z uwagi na znaczny upływ czasu w chwili obec-
nej w Polsce nie ma już możliwości na przeprowa-
dzenie pełnej reprywatyzacji. Przekształcenia wła-
snościowe, jakie dokonały się na przestrzeni ostat-
nich lat, prywatyzacja i komunalizacja, wykluczają
możliwość objęcia tegoż mienia reprywatyzacją. W ra-
mach projektowanej regulacji planowane jest zre-
kompensowanie krzywd obywateli w postaci zadość-
uczynienia, również tych wyrządzonych dekretem
z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu refor-
my rolnej (Dz.U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13).
Przewiduje się zadośćuczynienie w formie re-
kompensaty wypłacanej według określonej stawki
procentowej. Zadośćuczynienie w formie pieniężnej
jest bardziej racjonalne, gdyż zachowuje równość
względem wszystkich grup uprawnionych. Pod roz-
wagę rządu poddana będzie ewentualność zaliczenia
przyznanego ustawą świadczenia na poczet przenie-
sienia własności przejętej nieruchomości. Rekom-
pensata będzie przysługiwała byłym właścicielom
oraz ich spadkobiercom.
Na obecnym etapie opracowywania założeń do
ustawy uaktualnione zostały dane przedstawiające
szacowaną wartość składników mienia niezbędnego
do przeprowadzenia procesu rekompensowania.
Analizowana jest skala wartości roszczeń celem
zweryfikowania aktualnych możliwości płatniczych
państwa. Powyższe wyliczenia pozwolą rządowi pod-
jąć decyzję co do wyboru sposobu i zakresu rekom-
pensowania.
Założenia do ww. ustawy, zgodnie z przyjętym
harmonogramem, w czerwcu zostaną skierowane
pod obrady Rady Ministrów. Na ich podstawie zosta-
nie przygotowany projekt ustawy, który zostanie
przekazany pod obrady Sejmu.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie podatku akcyzowego
na wyroby tytoniowe (3298)
W nawiązaniu do pisma, znak: SPS-023-3298/
08, z dnia 30 maja 2008 r., przy którym przesłana
została interpelacja pani poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie podatku akcyzowego na wyroby tytonio-
we, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
799
Na wstępie chciałbym zasygnalizować, iż sprawa
uregulowań prawnych zmierzających do ogranicze-
nia tworzenia nadmiernych zapasów wyrobów tyto-
niowych, której inicjatorem był przemysł tytoniowy,
nie jest nowa, o czym świadczy fakt, iż Ministerstwo
Finansów, wychodząc naprzeciw postulatom branży
tytoniowej, przygotowało projekt regulacji w tym
zakresie, który został wprowadzony do ubiegłorocz-
nego projektu ustawy o podatku akcyzowym, która
miała obowiązywać od stycznia 2008 r.
Projekt ten przewidywał dwuetapowe znaczne
podwyżki podatku akcyzowego na wyroby tytonio-
we, jak i zmianę struktury opodatkowania tych wy-
robów. Przemysł tytoniowy zatem, w celu minimali-
zacji wysokich skutków podwyżek podatku akcyzo-
wego, był zainteresowany tworzeniem nadmiernych
zapasów wyrobów tytoniowych i regulacja ich ogra-
niczenia, jako elementu samodyscyplinującego bran-
żę, mogłaby spełnić swoje zadanie.
Tym niemniej odnosząc się do potencjalnych strat
budżetowych powstałych na skutek nadmiernych za-
pasów wyrobów tytoniowych przed planowanymi
podwyżkami akcyzy, należy zauważyć, iż są one bar-
dzo trudne do określenia ze względu na ilość i złożo-
ność parametrów, jakie należy brać pod uwagę.
Należy zauważyć, iż w sytuacji gdyby firmy tyto-
niowe nie tworzyły nadmiernych zapasów, wyroby
tytoniowe opodatkowane według nowych stawek ak-
cyzy i tak pojawiłyby się w handlu po ok. 2 miesią-
cach po podwyżce akcyzy. Tworzenie zatem zapasu
pokrywającego ten 2-miesięczny wolumen sprzeda-
ży wyrobów tytoniowych jest elementem prowadze-
nia działalności gospodarczej w zakresie obrotu
tymi wyrobami.
W przypadku gdyby wziąć pod uwagę skokowo
rosnące ceny detaliczne papierosów, przy założeniu
braku zapasów tych wyrobów, mogłoby dojść do sy-
tuacji, iż w pewnym okresie czasu nastąpiłby znacz-
ny spadek sprzedaży i wpływów budżetowych. Oka-
zać mogłoby się zatem, że dzięki tym zapasom papie-
rosów utrzymana została sprzedaż, jak również
okres wysprzedaży zapasów papierosów pozwoliłby
na przyzwyczajenie się konsumentów do nowego,
wyższego poziomu cen detalicznych tych wyrobów.
Mając na uwadze powyższe, można zaryzykować
stwierdzenie, że tworzenie zapasów może być neu-
tralne dla budżetu w dłuższym okresie czasu.
Aktualnie obowiązujący projekt ustawy o podat-
ku akcyzowym zakłada, iż określone w nim stawki
podatku akcyzowego na wyroby tytoniowe będą obo-
wiązywały od stycznia 2009 r. i, co najważniejsze, do-
prowadzą do osiągnięcia unijnego minimum podat-
kowego. Nie będą wymagały więc w kolejnych latach
znacznych podwyżek podatku akcyzowego. Sytuacja
taka nie będzie również zachęcała do budowania nad-
miernych zapasów wyrobów tytoniowych.
Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia, jak i z uwa-
gi na fakt, iż projekt ustawy o podatku akcyzowym
nie powinien spełniać funkcji regulatora rynku, lecz
powinien mieć charakter podatkowy i finansowy,
800
przepisy dotyczące ograniczania tworzenia przez fir-
my tytoniowe nadmiernych zapasów wyrobów tyto-
niowych wydają się zbyteczne.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 6 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie wstrzymania środków
Regionalnego Programu Operacyjnego
przez marszałków województw (3299)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Wziątka, prze-
kazaną pismem z dnia 30 maja br., znak: SPS-023-
-3299/08, dotyczącą wstrzymania środków przez
marszałków województw w ramach regionalnych
programów operacyjnych, uprzejmie informuję, co
następuje.
W związku ze stanowiskiem Komisji Europej-
skiej dotyczącym nieprawidłowej transpozycji dy-
rektyw unijnych do prawodawstwa polskiego, w dniu
25 kwietnia 2008 r. Ministerstwo Rozwoju Regio-
nalnego zamieściło na stronie internetowej komuni-
kat informujący o powyższych niezgodnościach. In-
formacja ta skierowana była przede wszystkim dla
beneficjentów oraz instytucji zarządzających pro-
gramami operacyjnymi. Wobec zaistniałej sytuacji,
w celu ułatwienia procedowania projektami, mię-
dzyresortowy zespół (MRR, MŚ, MI) przygotował
niezbędne zmiany w „Wytycznych w zakresie postę-
powania w sprawie oceny oddziaływania na środo-
wisko dla przedsięwzięć współfinansowanych z kra-
jowych lub regionalnych programów operacyjnych”
(wytyczne OOŚ), uwzględniające rozwiązania nowej
ustawy o dostępie do informacji o środowisku i jego
ochronie oraz ocenach oddziaływania na środowi-
sko, która powinna wejść w życie we wrześniu 2008 r.
Okres obowiązywania Wytycznych będzie zatem
wynosił ok. 3 miesiące. Treść nowych wytycznych
została zaakceptowana przez właściwe służby Ko-
misji Europejskiej. W opinii przedstawicieli KE sto-
sowanie zaktualizowanych wytycznych do czasu
wejścia w życie ww. ustawy jest rozwiązaniem umoż-
liwiającym przygotowanie do realizacji inwestycji
zgodnie z właściwymi dyrektywami unijnymi.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wytyczne
OOŚ zostały zatwierdzone przez ministra rozwoju
regionalnego w dniu 3 czerwca 2008 r. i wchodzą
w życie z dniem ogłoszenia komunikatu w Monito-
rze Polskim.
Ponadto pragnę podkreślić, że część instytucji
zarządzających RPO zadecydowała o zmianie ter-
minu naborów projektów wyłącznie w ramach tych
działań, których miały dotyczyć zmiany w wytycz-
nych. Argumentowały to dużymi obawami przed
wystąpieniem sytuacji, w której IZ przyzna dofinan-
sowanie dla inwestycji, która w przypadku ewentu-
alnej kontroli przez KE zostanie zakwestionowana
z uwagi na niezgodność dokumentacji z wymogami
dyrektywy 85/337/EWG Rady z dnia 27 czerwca
1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych przez
niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne na
środowisko naturalne.
W opinii MRR zawieszanie konkursów nie jest
uzasadnione. Konkursy, które zostały ogłoszone, po-
winny zostać rozstrzygnięte, natomiast przed pod-
pisaniem umów o dofinansowanie beneficjenci po-
winni dostosować dokumentację do wymogów w za-
kresie ochrony środowiska. Powyższe stanowisko
zostało przedstawione instytucjom zarządzającym
regionalnymi programami operacyjnymi w trakcie
spotkania w dniu 12 maja 2008 r.
Jednocześnie informuję, że MRR na bieżąco mo-
nitoruje i analizuje ewentualne skutki i potencjalną
skalę zmiany wytycznych dotyczących OOŚ w trak-
cie wdrażania programów.
Należy jednak pamiętać, że odpowiedzialność za
prawidłowe i efektywne zarządzanie programem
operacyjnym spoczywa na instytucji zarządzającej.
W przypadku regionalnych programów operacyj-
nych funkcję IZ pełni zarząd województwa.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Sławiak
w sprawie rządowych propozycji
podwyżek pensji dla nauczycieli (3305)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Bożeny Sławiak z dnia 30 maja
2008 r., nr SPS-023-3305/08, w sprawie planowa-
nych podwyżek wynagrodzeń nauczycieli uprzejmie
przedstawiam następujące stanowisko:
Długoletni okres cyklu kształcenia i wychowania
dzieci i młodzieży, odbywający się w szkołach i pla-
cówkach, przesądza o tym, że wdrażanie jakichkol-
wiek zmian w obszarze oświaty nie może odbywać

się w sposób doraźny i przypadkowy. Racją stanu
w edukacji jest dokonywanie zmian celowych, każ-
dorazowo realizowanych na podstawie jasnych i kon-
kretnych przesłanek, wynikających z niepodważal-
nych analiz i profesjonalnych badań. W mojej opinii
tylko takie działanie może determinować niezbędny
poziom i zakres zmian poprzedzonych debatą o przy-
szłości polskiej edukacji i zawodu nauczyciela. W in-
nym przypadku podejmowane rozwiązania mogą
nabierać cech destabilizujących, o trudnych do prze-
widzenia konsekwencjach dla efektów kształcenia
i wychowania.
Jak wiadomo, we wszystkich demokratycznych
krajach realizacja potrzeb edukacyjnych obywateli
należy do jednych z najkosztowniejszych zadań re-
alizowanych przez sektor publiczny. Tak też dzieje
się od wielu już lat także w Polsce. Ocena skali fi-
nansowego zaangażowania państwa w ten obszar
jest dokonywana w proporcji do zaangażowania
w innych obszarach sektora finansów publicznych.
Minister właściwy ds. oświaty i wychowania jest or-
ganem działającym w interesie nauczycieli i na ich
rzecz, w tym także w zakresie wzrostu płac. Mini-
ster edukacji z głęboką troską podejmuje działania
na rzecz rozwoju polskiego systemu oświaty, wzmoc-
nienia jego jakości i efektywności. Z tego względu
kwestia statusu nauczycieli i działania na rzecz
wzmocnienia jego rangi pozostaje istotnym przed-
miotem zainteresowania resortu.
Pragnę jednak zauważyć, iż nie ulega wątpliwo-
ści, że zgodnie z obowiązującymi rozwiązaniami
prawnymi w zakresie wynagrodzeń nauczycielskich
decyzję o podwyżkach podejmuje każdorazowo par-
lament RP, poprzez coroczne przyjęcie ustawy bu-
dżetowej.
W świetle art. 30 ust. 3 i 4 ustawy z dnia 26 stycz-
nia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r.
Nr 97, poz. 674, z późn. zm.) podstawą kształtowa-
nia średnich wynagrodzeń nauczycieli poszczegól-
nych stopni awansu zawodowego jest kwota bazowa,
ustalana corocznie w ustawie budżetowej. Kwota ba-
zowa po odniesieniu jej do stałych wskaźników pro-
centowych, określonych w tymże art. 30 ust 3 i 4
corocznie determinuje wysokość kwotową średnich
wynagrodzeń nauczycielskich na poszczególnych
stopniach awansu zawodowego i tym samym zakres
gwarancji ustawowych państwa w odniesieniu do
wysokości płac nauczycielskich w każdej z jednostek
samorządu terytorialnego. Odpowiednio do tak
ukształtowanych gwarancji ustawowych samorząd
terytorialny, który wykonuje zadania oświatowe
jako zadania własne (tj. w imieniu własnym, na pod-
stawie własnego budżetu i na własną odpowiedzial-
ność), podwyższa płace nauczycielom, stosownie do
zasady określonej w wytycznej w art. 30 ust 6 usta-
wy Karta Nauczyciela, tj.: w taki sposób, aby każdo-
razowo ustalone przez niego płace były nie niższe od
tych wysokości, które wynikają z kwoty bazowej
i wskaźników.
801
Pragnę zatem podkreślić, że począwszy od roku
2000, kiedy rozpoczęła się reforma systemu wyna-
grodzeń nauczycielskich, ostateczną decyzję o wyso-
kości wzrostu podwyżek wynagrodzeń każdorazowo
podejmuje parlament RP poprzez coroczne przyjęcie
ustawy budżetowej. Rozstrzygnięcie to uwalnia klu-
czową kwestię w zakresie organizacji pracy szkół
i nauczycieli od możliwości subiektywnego decydo-
wania o ważnych sprawach z punktu widzenia prio-
rytetów państwa. Należy tylko przypomnieć, że
przed zmianą systemu wynagradzania nauczycieli
wynagrodzenia nauczycieli, jako jednej z niewielu
grup zawodowych sektora finansów publicznych,
opierały się wciąż na konstrukcji systemowej zdefi-
niowanej w roku 1982. Poza cząstkowymi modyfika-
cjami system ten nie uległ żadnym istotnym zmia-
nom. Wynagrodzenie zasadnicze nauczycieli powią-
zane było z poziomem wykształcenia i stażem pracy,
przy czym obligatoryjnie wzrastało o niewielką kwo-
tę co 2 lata, bez względu na aktywność zawodową
nauczyciela. Maksymalne wynagrodzenie zasadni-
cze nauczyciel mógł uzyskać dopiero po 30 latach,
i to niezależnie od osiągnięć w pracy. Pamiętamy, że
konstrukcja ta doprowadziła do wyraźnie postępują-
cej pauperyzacji nauczycieli i degradacji społecznej
tego zawodu. Odpowiednio zatem przyjęte w 2000 r.
rozwiązania prawne zmieniły status zawodowy na-
uczycieli poprzez uzależnienie awansu zawodowego
i finansowego od indywidualnej aktywności, zaan-
gażowania oraz zewnętrznie ocenianych efektów
pracy nauczyciela. Odpowiednio do obciążeń zwią-
zanych z powołaniem szczególnego systemu awansu
zawodowego, ustawą zagwarantowane zostały śred-
nie wynagrodzenia nauczycieli na każdym ze stopni
awansu i w każdej z jednostek samorządu teryto-
rialnego odrębnie.
Ponadto w zakresie zgłoszonych postulatów
uprzejmie pragnę wyjaśnić następujące kwestie:
1. Standardy edukacyjne.
Pragnę przede wszystkim zwrócić uwagę na obo-
wiązujące przepisy w zakresie usytuowania szkół
i placówek oświatowych oraz nauczycieli w systemie
prawa. Podmiotem stanowiącym o prowadzeniu szkół
i placówek oświatowych oraz o warunkach zatrud-
nienia nauczycieli i wysokości wypłacanych im wy-
nagrodzeń jest samorząd terytorialny. Zgodnie
z art. 15 i 16 Konstytucji RP ustrój terytorialny
Rzeczypospolitej Polskiej zapewnia decentralizację
władzy publicznej, a samorząd terytorialny uczest-
niczy w jej sprawowaniu. Przysługującą mu w ra-
mach ustaw istotną część zadań publicznych samo-
rząd wykonuje: w imieniu własnym, na własną od-
powiedzialność, na podstawie własnego budżetu.
Zgodnie z art. 5 ust. 5 i 5a ustawy z dnia 7 września
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz.
2572, z późn. zm.) zakładanie i prowadzenie publicz-
nych szkół i placówek, w tym przedszkoli, należy do
zadań własnych jednostek samorządu terytorialne-
go. Istota decentralizacji kompetencji polega m.in.
na tym, aby o usytuowaniu szkół, ich wielkości i or-
802
ganizacji decydowały środowiska lokalne. Jedynie
one mają wgląd w zróżnicowane potrzeby społeczno-
ści lokalnych i obowiązek ustawowy działania na
rzecz wspólnoty mieszkańców.
2. Podwyższenie pensum zajęć dydaktycznych do
24 godzin.
Nie ulega wątpliwości, iż pensum nauczycielskie
jest już zróżnicowane i wynika to wprost z treści
art. 42 ust. 3 Karty Nauczyciela. Zróżnicowanie to
jest wynikiem różnego zakresu zadań realizowa-
nych przez nauczycieli. Niemniej jednak czas pracy
nauczyciela wynosi do 40 godzin tygodniowo i nie
ma możliwości zwiększenia tego wymiaru. W ra-
mach czasu pracy i ustalonego wynagrodzenia na-
uczyciel jest zobowiązany do realizacji:
1) zajęć dydaktycznych, wychowawczych i opiekuń-
czych, prowadzonych bezpośrednio z uczniami albo na
ich rzecz w wymiarze pensum określonym w art. 42
ust. 3 Karty Nauczyciela lub ustalonym na podstawie
art. 42 ust. 4a albo ust. 7 Karty Nauczyciela;
2) innych czynności i zajęć wynikających z zadań
statutowych szkoły, ze szczególnym uwzględnieniem
zajęć opiekuńczych i wychowawczych wynikających
z potrzeb i zainteresowań uczniów;
3) zajęć i czynności związanych z przygotowa-
niem się do zajęć, samokształceniem i doskonale-
niem zawodowym (art. 42 ust. 2 ustawy).
Powierzone nauczycielowi zadania mają odzwier-
ciedlać zadania szkoły wynikające z treści art. 64
ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty. O skutecznej realizacji przez nauczycieli
tych zadań, jak również o efektywnym wykorzysta-
niu czasu pracy, w którym są one realizowane, roz-
strzyga dyrektor szkoły.
Nie ma zatem możliwości postrzegania wymiaru
czasy pracy nauczyciela jedynie przez wymiar pen-
sum. Stosownie do treści art. 39 ust. 1 Karty Na-
uczyciela nauczyciel otrzymuje z pierwszym dniem
każdego miesiąca – niejako zaliczkowo – wynagro-
dzenie. Jak bezspornie wynika z treści art. 42 ust. 2
Karty Nauczyciela, jest to wynagrodzenie za reali-
zację nie godzin pensum, ale 40-godzinnego tygo-
dnia pracy.
3. Likwidacja dodatków wiejskiego i mieszkanio-
wego.
Dodatki: wiejski i mieszkaniowy powołano celem
m.in. zmniejszenia dysproporcji w dostępie do dóbr
kultury między nauczycielem uczącym w szkole
wiejskiej a nauczycielem szkoły miejskiej. Jeśli moż-
na obiektywnie stwierdzić, że dysproporcje tego ro-
dzaju przestały występować (np. z powodu Interne-
tu), to oczywiście nie ma potrzeby, by takie dodatki
utrzymywać.
4. Uzależnienie statusu zawodowego nauczycieli
od rzeczywistych osiągnięć dydaktycznych i wycho-
wawczych.
Po reformie statusu zawodowego nauczyciela,
przeprowadzonej w 2000 r., awans zawodowy na-
uczycieli uzależniony jest już od rzeczywistych osią-
gnięć dydaktycznych i wychowawczych nauczycieli.
Kluczową rolę w ocenie osiągnięć nauczycieli i odpo-
wiednio nagradzaniu dobrych nauczycieli (dodatek
motywacyjny) odgrywa dyrektor szkoły, który na
mocy przepisów art. 39 ustawy o systemie oświaty
jest kierownikiem zakładu pracy dla zatrudnionych
w szkole nauczycieli i decyduje w sprawach wynika-
jących ze stosunku pracy nauczyciela. W szczególno-
ści należy podkreślić, iż ustawa Karta Nauczyciela
nadaje dyrektorowi szkoły wszelkie instrumenty
umożliwiające ocenę przydatności zawodowej na-
uczyciela, nagradzanie efektów jego pracy i prowa-
dzenia czytelnej polityki kadrowej, począwszy od
możliwości dokonania oceny jego pracy (art. 6a Kar-
ty Nauczyciela), a skończywszy na wpływie na pro-
ces awansu zawodowego nauczyciela – poprzez za-
twierdzenie planu rozwoju zawodowego nauczyciela
i ocenę jego dorobku (art. 9c Karty Nauczyciela).
Informuję również, iż trwają rozmowy ze związ-
kami zawodowymi dotyczące zmian w systemie
wynagradzania nauczycieli i podwyższania wyna-
grodzeń.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie cyfrowego zapisu przychodów (3309)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie znak: SPS-023-3309/08
z dnia 30 maja 2008 r. interpelację pani poseł Anny
Sobeckiej w sprawie cyfrowego zapisu przychodów,
uprzejmie informuję, co następuje.
W resorcie finansów przygotowany został projekt
rozporządzenia w sprawie kryteriów i warunków
technicznych, którym muszą odpowiadać kasy reje-
strujące, oraz warunków stosowania tych kas przez
podatników, który uwzględnia liczne postulaty śro-
dowiska w zakresie przechowywania kopii parago-
nów na informatycznych nośnikach danych. Warto
wspomnieć, że w pewnym zakresie rozwiązania ta-
kie obowiązują obecnie.
W toku prac nad projektem nowego rozporządze-
nia założono możliwość funkcjonowania konstrukcji
kasowych wykorzystujących, tak jak dotychczas, no-
śnik papierowy do archiwizowania kopii paragonów
i niektórych dokumentów kasowych, jak i konstruk-

cji, które archiwizują te dokumenty na nośnikach
informatycznych w postaci odpowiednio zabezpie-
czonego zapisu elektronicznego. Projektowane zapi-
sy dają możliwość wyboru odpowiadającego podatni-
kowi typu kasy rejestrującej (wykorzystującej do ar-
chiwizowania nośnik papierowy lub informatyczny).
W projektowanych przepisach znalazły się też regu-
lacje zezwalające użytkownikom kas nadal stosować
do prowadzenia ewidencji kasy nabyte w okresie
obowiązywania decyzji wydanych na podstawie do-
tychczasowych przepisów.
Zastosowanie elektronicznej kopii paragonów
rozwiąże zarówno problem tzw. blaknięcia kopii pa-
ragonów (brak możliwości odczytu danych), jak rów-
nież zajmowania przez dokumentację papierową po-
wierzchni magazynowych.
Należy również zauważyć, że kryteria technicz-
ne i funkcjonalne kas określone przez ministra fi-
nansów wypływają z przesłanek związanych z ewi-
dencją podatkową i tylko w niezbędnym zakresie
ingerują w konstrukcję kasy, jej oprogramowanie.
Porównując rozwiązania przyjęte w projekcie rozpo-
rządzenia z rozwiązaniami stosowanymi w innych
krajach w zakresie bezpiecznego zapisu elektronicz-
nego kopii dokumentów kasowych, należy przyjąć,
że w tym zakresie nie odbiegają od standardów sto-
sowanych w niektórych innych krajach. Uniwersal-
ność przyjętych w projekcie rozporządzenia rozwią-
zań spowoduje natomiast, że podatnicy będą mogli
stosować zarówno dotychczasowe, sprawdzone zało-
żenia konstrukcyjne i związane z technologią pro-
dukcji kas, jak i sięgać po nowe rozwiązania w tym
zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 13 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie prywatyzacji szpitali (3310)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Anny Sobeckiej, przekazaną przy
piśmie znak SPS-023-3310/08, dotyczącą prze-
kształcenia szpitali w spółki prawa handlowego
uprzejmie informuję, iż poselski projekt ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej (druk nr 284) zakła-
da fakultatywne przekształcenie samodzielnych pu-
blicznych zakładów opieki zdrowotnej (przychodni
i szpitali) w spółki akcyjne albo z ograniczoną odpo-
803
wiedzialnością. Przekształcenie obligatoryjne jest
rozważane jako jedna z możliwych opcji.
Komercjalizacja, tj. przekształcenie samodziel-
nych publicznych zakładów opieki zdrowotnej w ww.
spółki, jest jednym z głównych założeń proponowa-
nych zmian w systemie ochrony zdrowia. Najistot-
niejszym elementem planowanej operacji jest zmia-
na statusu prawnego ww. zakładów, nie zaś zmiana
właściciela. Jedną z głównych zalet omawianego
projektu jest umożliwienie działania zakładu opieki
zdrowotnej na bardziej elastycznych i rynkowych
zasadach oraz zrównanie praw publicznych i niepu-
blicznych zakładów. Prowadzenie zakładu w formie
spółki kapitałowej ma szereg zalet:
1. Zakres odpowiedzialności zarządu spółki jest
szerszy (członkowie zarządu ponoszą również odpo-
wiedzialność finansową) niż kierownika SPZOZ-u.
W spółkach funkcjonuje rada nadzorcza, która spra-
wuje stały nadzór nad działaniem spółki we wszyst-
kich dziedzinach jej działalności, ponadto umowa
spółki może rozszerzyć te uprawnienia o: zawiesze-
nie w czynnościach członka zarządu, delegowanie
członka rady do zarządu, obowiązek zarządu uzy-
skania zgody na określone czynności. W odniesieniu
do najważniejszych czynności podejmowanych przez
organy spółki, np. zbycia składników majątku, ko-
niecznym jest uzyskanie zgody organu stanowiące-
go jednostki samorządu terytorialnego.
2. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oraz
spółka akcyjna w przypadku niewypłacalności ma
możliwość ogłoszenia upadłości. Postępowanie to
zapewnia zaspokojenie roszczeń wierzycieli w jak
najwyższym stopniu, a jeśli racjonalne względy na
to pozwolą – zachowanie dotychczasowej działalno-
ści dłużnika. Gdyby nie doszło do porozumienia
z wierzycielami, syndyk masy upadłościowej ma
obowiązek dążyć do sprzedaży zakładu opieki zdro-
wotnej jako całości, tak by na majątku tego zakładu
była nadal prowadzona działalność lecznicza. Zmia-
ny Prawa upadłościowego i naprawczego zawarte
w projekcie ustawy Przepisy wprowadzające ustawy
z zakresu ochrony zdrowia wprowadzają szczególne
uregulowania w zakresie upadłości spółek akcyj-
nych albo z ograniczoną odpowiedzialnością prowa-
dzących publiczne zakłady opieki zdrowotnej oraz
w stosunku do samodzielnych publicznych zakładów
opieki zdrowotnej. Odrębności te mają na celu za-
bezpieczenie świadczeń zdrowotnych, tak by móc
prowadzić działalność leczniczą na majątku upadłe-
go. W przypadku SPZOZ-u nie ma takiej możliwo-
ści. W razie likwidacji zobowiązania SPZOZ stają się
zobowiązaniami podmiotu, który utworzył zakład.
A zatem działanie zakładu w formie spółki wymu-
sza większą dyscyplinę finansową oraz bardziej
efektywne wykorzystanie zasobów (materialnych
i niematerialnych). Obecny stan prawny uniemożli-
wia zarówno podmiotowi tworzącemu SPZOZ, jak
i organom kontrolnym powstrzymywanie wzrostu
zadłużenia SPZOZ-ów oraz zmuszenie ich kierowni-
ków do obniżenia zadłużenia.
804
3. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością oraz
spółka akcyjna zagrożona niewypłacalnością może
skorzystać z przepisów o postępowaniu naprawczym.
W przypadku SPZOZ-u jest to niemożliwe.
Właściciel może zbyć akcje albo udziały w spółce
na zasadach ogólnych innym podmiotom publicz-
nym bądź prywatnym. Należy jednakże zauważyć,
iż o prywatyzacji można mówić w sytuacji, gdy pod-
miot publiczny, np. jednostka samorządu terytorial-
nego, zbywa większość udziałów albo akcji spółki
(właściciel albo właściciele prywatni przejmują kon-
trolę nad spółką). Ustawy o samorządzie terytorial-
nym (gminnym, powiatowym, wojewódzkim), usta-
wa o zakładach opieki zdrowotnej, ustawa o świad-
czeniach zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych nakładają na jednostki samorządu tery-
torialnego obowiązki w zakresie zabezpieczenia
zdrowotnego ich mieszkańców. A zatem organy sa-
morządów każdą decyzję o ewentualnym zbyciu ak-
cji albo udziałów zakładów opieki zdrowotnej będą
podejmowały z rozwagą.
Należy podkreślić, iż w obowiązującym stanie
prawnym jednostki samorządu terytorialnego mogą
zlikwidować samodzielny publiczny zakład opieki
zdrowotnej, a następnie utworzyć spółkę, która bę-
dzie prowadziła (niepubliczny) zakład opieki zdro-
wotnej. Udziały albo akcje jednostka samorządu te-
rytorialnego może zbywać, na zasadach ogólnych,
również podmiotom prywatnym.
Jednocześnie informuję, iż aktualnie nie jest pla-
nowane obniżenie składki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 9 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie projektu ustawy o Straży Kolejowej
(3325)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie nr SPS-023-3325/08 z dnia
10 czerwca 2008 r. interpelację posła Tadeusza To-
maszewskiego w sprawie projektu ustawy o Straży
Kolejowej, uprzejmie informuję, że w mojej ocenie
nie jest właściwe, aby funkcjonariusze Straży Ochro-
ny Kolei byli pracownikami spółki prawa handlowe-
go, jaką jest PKP Polskie Linie Kolejowe SA. Zapew-
nienie ochrony infrastruktury kolejowej oraz życia,
zdrowia i mienia na obszarze kolejowym, na dwor-
cach i w pociągach wymaga dobrze zorganizowanej
i właściwie umocowanej prawnie formacji zdolnej do
skutecznego działania.
Sprawy te w sposób bardziej kompleksowy regu-
lowane są w projektowanej ustawie o Straży Kolejo-
wej niż w obecnie obowiązujących przepisach. Dlate-
go została przez nas przygotowana pozytywna opi-
nia o ww. projekcie ustawy.
Natomiast Ministerstwo Spraw Wewnętrznych
i Administracji, odnosząc się do przedstawionych
w projekcie ustawy rozwiązań, zwracało uwagę, że
projekt ten przewiduje powołanie nowej formacji
bezpieczeństwa i porządku publicznego, podległej mi-
nistrowi spraw wewnętrznych i administracji, działa-
jącej na terenie obszarów kolejowych, w pociągach
i innych pojazdach kolejowych. Dotychczas funkcjo-
nująca Straż Ochrony Kolei o uprawnieniach admi-
nistracyjno-porządkowych miałaby zostać przekształ-
cona w Straż Kolejową i wykonywać czynności o cha-
rakterze operacyjno-rozpoznawczym oraz prowadzić
postępowania przygotowawcze, w rozumieniu prze-
pisów ustawy Kodeks postępowania karnego. Ich
zdaniem realizacja zadań w tym zakresie wygeneru-
je potrzebę zapewnienia szeregu długotrwałych
szkoleń przy współpracy z Policją.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji przedstawiło również obawy dotyczące rozszerze-
nia kręgu funkcjonariuszy uprawnionych do świad-
czeń emerytalnych dla służb mundurowych. Podkre-
śliło przy tym, że obecna struktura wiekowa pracow-
ników Straży Ochrony Kolei wskazuje, iż znaczna ich
liczba mogłaby skorzystać w najbliższym czasie
z emerytur przysługujących służbom mundurowym.
Fakt ten stanowiłby znaczne obciążenie finansowe
budżetu państwa w kolejnych latach.
Obawy budziło również wstąpienie Straży Kole-
jowej we wszystkie stosunki prawne, których przed-
miotem była Straż Ochrony Kolei. Istotne są też
skutki funkcjonowania Straży Kolejowej dla finan-
sów publicznych.
Z uwagi na wątpliwości zgłaszane przez MSWiA
uznaliśmy, że sprawa ta wymaga decyzji Rady Mini-
strów ze względu na to, że jeszcze przed Mistrzo-
stwami Europy w Piłce Nożnej „Euro 2012” trzeba
podjąć i rozstrzygnąć sprawy bezpieczeństwa oby-
wateli polskich i gości w miejscach masowych zgro-
madzeń i w środkach transportu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie projektu
„Kształcenie bez granic – podniesienie wiedzy
i umiejętności pracowników
administracji publicznej w celu wzmocnienia
społeczeństwa obywatelskiego” (3326)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jarosława Matwiejuka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej (pismo z dnia 26 maja 2008 r.),
w sprawie projektu pn. „Kształcenie bez granic – pod-
niesienie wiedzy i umiejętności pracowników admini-
stracji publicznej w celu wzmocnienia społeczeństwa
obywatelskiego”, złożonego przez Komendę Woje-
wódzką Policji w Białymstoku w ramach III naboru
wniosków do priorytetu 2.4 „Rozwój zasobów ludz-
kich poprzez m.in. promowanie wykształcenia i szko-
leń, wzmacnianie w samorządzie i jego instytucjach
potencjału z zakresu administracji lub służby pu-
blicznej, a także wzmacnianie wspierających go pro-
cesów demokratycznych” w ramach Mechanizmu Fi-
nansowego Europejskiego Obszaru Gospodarczego
oraz Norweskiego Mechanizmu Finansowego, uprzej-
mie informuję, co następuje:
Ad 1 i 2. Projekt przeszedł pozytywnie ocenę for-
malną w oparciu o kryteria administracyjne i kwa-
lifikacji oraz został skierowany do oceny meryto-
ryczno-technicznej, kończącej się sporządzeniem li-
sty rankingowej. Ocena merytoryczna została za-
kończona w dniu 6 czerwca br., projekt znalazł się
na liście rankingowej kwalifikowalnych projektów.
Zgodnie z zapisami dokumentów programowych
– Programu Operacyjnego – na bazie ww. listy decy-
zję w sprawie dopuszczenia do dofinansowania z Me-
chanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru Go-
spodarczego oraz Norweskiego Mechanizmu Finan-
sowego realizacji poszczególnych projektów podej-
muje Zespół – Komitet Sterujący dla priorytetu
„Rozwój zasobów ludzkich…”. Posiedzenie Komite-
tu Sterującego dla priorytetu 2.4. planowane jest na
18 czerwca 2008 r.
Ostateczną decyzję o przyznaniu środków finan-
sowych na realizację projektu podejmą instytucje
państw darczyńców – Komitet Mechanizmu Finan-
sowego lub Komitet Mechanizmu Finansowego
i Norweskie Ministerstwo Spraw Zagranicznych.
Ad 3. Na obecnym etapie oceny wstępnie przewi-
duje się, że przedmiotowy projekt może potencjalnie
wpłynąć w pozytywny sposób na współpracę pomię-
dzy polskimi jednostkami służb publicznych tj.,
w szczególności, Komendy Wojewódzkiej Policji z woj.
podlaskiego, a także Komendy Wojewódzkiej Pań-
stwowej Straży Pożarnej w Białymstoku – z partne-
rem z zagranicy, którym jest Ośrodek Szkolenia
Służb Ratowniczych w Oppland w Norwegii.
805
Przedmiotem projektu jest organizacja kursów
językowych, specjalistycznych szkoleń oraz studiów
podyplomowych dla pracowników ww. służb publicz-
nych w celu zaspokojenia istotnych potrzeb szkole-
niowych, wynikających z pogłębionej analizy, celem
nadrzędnym zaś – wzrost kompetencji pracowników
administracji publicznej, a przez to podniesienie ja-
kości świadczonych przez nią usług.
Realizacja projektu może przyczynić się do kształ-
cenia i doskonalenia zawodowego pracowników
i funkcjonariuszy służb publicznych, a w konse-
kwencji przekładać się na sprawną obsługę intere-
santów i budowę społeczeństwa obywatelskiego.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie konieczności znacznego
ograniczenia obowiązku ponoszenia
przez samorządy terytorialne
kosztów funkcjonowania oświaty (3331)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Adama Wykręta (nr SPS-
-023-3331/08) w sprawie konieczności znacznego
ograniczenia obowiązku ponoszenia przez samorzą-
dy terytorialne kosztów funkcjonowania oświaty,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących informa-
cji i wyjaśnień.
Zadania oświatowe związane z prowadzeniem
przez jednostki samorządu terytorialnego szkół i pla-
cówek oświatowych finansowane są z dochodów jed-
nostek samorządu terytorialnego. Jednym z docho-
dów samorządów terytorialnych jest część oświato-
wa subwencji ogólnej. Zgodnie z art. 27 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966,
z późn. zm.) wysokość części oświatowej subwencji
ogólnej dla wszystkich jednostek samorządu teryto-
rialnego ustala corocznie ustawa budżetowa. Kwotę
przeznaczoną na część oświatową subwencji ogólnej
dla wszystkich gmin, powiatów i województw samo-
rządowych ustala się w wysokości łącznej kwoty czę-
ści oświatowej subwencji ogólnej, nie mniejszej niż
przyjęta w ustawie budżetowej w roku bazowym,
skorygowanej o kwotę innych wydatków z tytułu
zmiany realizowanych zadań oświatowych (art. 28
806
ust. 1 ww. ustawy). Część oświatową subwencji ogól-
nej – po odliczeniu rezerwy ustawowej 0,6% (art. 28
ust. 2) – dzieli się między jednostki samorządu tery-
torialnego (art. 28 ust. 5) według zasad określanych
corocznie w rozporządzeniu ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania (art. 28 ust. 6). Sub-
wencja oświatowa ustalana jest na dany rok kalen-
darzowy i przekazywana jest do jednostek samorzą-
du terytorialnego z budżetu państwa.
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań
edukacyjnych realizowanych przez jednostki sa-
morządu terytorialnego formuła algorytmicznego
podziału subwencji oświatowej uwzględnia szereg
czynników i parametrów obrazujących specyfikę
kształtowania składowych elementów subwencji
w odniesieniu zarówno do zadań szkolnych, jak i za-
dań pozaszkolnych. Algorytm podziału subwencji
oświatowej jest corocznie modyfikowany, a potrzeba
tej modyfikacji wynika z analizy wskaźników eko-
nomicznych obrazujących przeciętne koszty kształ-
cenia i działalności szkół oraz placówek oświato-
wo-wychowawczych. Algorytm podziału subwencji
oświatowej uzależnia wysokość przyznawanych
środków od skali i struktury realizowanych zadań
mierzonych liczbą uczniów i wychowanków, z uwzględ-
nieniem stopni awansu zawodowego nauczycieli,
z wyłączeniem zadań związanych z dowozem
uczniów oraz zadań związanych z prowadzeniem
przedszkoli ogólnodostępnych i oddziałów ogólno-
dostępnych w przedszkolach z oddziałami integra-
cyjnymi.
Konstrukcja algorytmu opiera się na podstawo-
wym założeniu, iż środki subwencyjne dzielone są
według kryteriów jednolitych i powszechnych, a za-
tem identycznych dla wszystkich j.s.t. Uwzględnione
w algorytmie regulacje oparte są na rozwiązaniach
polegających na zastosowaniu zasady, że „pieniądz
idzie za uczniem”, co oznacza naliczanie subwencji
na podstawie liczby uczniów uczęszczających do
szkół i placówek oświatowych prowadzonych bądź
dotowanych przez poszczególne gminy, powiaty i wo-
jewództwa samorządowe. W celu doprecyzowania
sposobu mierzenia skali zadań oświatowych realizo-
wanych przez poszczególne j.s.t. i dostosowania do
nich wysokości subwencji algorytm uzależnia tę wy-
sokość od liczby uczniów przeliczeniowych otrzyma-
nej przez zastosowanie zróżnicowanych wag dla wy-
branych kategorii uczniów (wychowanków) i okre-
ślonych typów i rodzajów szkół oraz wskaźnika ko-
rygującego uwzględniającego stopnie awansu zawo-
dowego nauczycieli. W formule algorytmicznej po-
działu subwencji oświatowej pomiędzy j.s.t. wagi są
addytywne, tj. jeżeli uczeń zalicza się do kilku wag,
to są one sumowane. Kwota standardu finansowego
„A”, czyli kwota subwencji oświatowej przypadająca
na jednego ucznia przeliczeniowego, jest swoistym
kalkulacyjnym bonem oświatowym na ucznia jedno-
litym dla wszystkich j.s.t., ustalanym co roku. Użyte
w algorytmie pojęcia ucznia przeliczeniowego oraz
wartości wag odpowiadają średnim statystycznym,
podczas gdy rzeczywiste zróżnicowanie jednostko-
wych kosztów pomiędzy szkołami, nawet szkołami
tego samego typu w tej samej jednostce samorządu
terytorialnego, jest ogromne i wynika z bardzo wie-
lu szczegółowych przyczyn. Należy podkreślić, że al-
gorytm jest jednak metodą statystyczną podziału
subwencji i będąc kategorią ogólną, nie może uwzględ-
niać wszystkich lokalnych problemów występują-
cych w jednostkach samorządu terytorialnego, bo-
wiem zatraciłby swój uniwersalny charakter.
Algorytm podziału subwencji oświatowej na każ-
dy rok opiniowany jest przez Komisję Wspólną Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego, związki zawodowe
i partnerów społecznych.
Ponadto należy zauważyć, że kwoty subwencji
oświatowej nie można wprost odnosić do zadań
oświatowych nałożonych na jednostki samorządu
terytorialnego. W obowiązującym systemie praw-
nym nie ma przepisu, z którego wynikałoby, iż bu-
dżet państwa gwarantuje w ramach części oświato-
wej subwencji ogólnej środki na pokrycie wszystkich
wydatków na realizację zadań oświatowych jedno-
stek samorządu terytorialnego. Zgodnie z art. 5a
ust. 3 ww. ustawy o systemie oświaty środki nie-
zbędne na realizację zadań oświatowych, o których
mowa w ust. 2 tej ustawy, w tym na wynagrodzenia
nauczycieli oraz utrzymanie szkół i placówek, za-
gwarantowane są w dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego. W myśl art. 167 ust. 2 Konstytu-
cji RP dochodami jednostek samorządu terytorial-
nego są dochody własne, subwencje ogólne (w tym
oświatowa) i dotacje celowe z budżetu państwa.
Oznacza to, iż część oświatowa subwencji ogólnej
jest jedynie jednym ze źródeł dochodów jednostek
samorządu terytorialnego. Kształtowanie wysoko-
ści subwencji oświatowej dla poszczególnych jedno-
stek samorządu terytorialnego musi zatem uwzględ-
niać obiektywne wskaźniki umożliwiające dokona-
nie podziału środków części oświatowej subwencji
według kryteriów jednolitych i powszechnych dla
wszystkich jednostek samorządu terytorialnego.
Z powyższego wynika, że budżet państwa nie
subwencjonuje wszystkich kosztów funkcjonowania
sieci szkolnej ukształtowanej decyzjami lokalnych
władz samorządowych. Corocznie przeważająca
część jednostek samorządu terytorialnego odczuwa
uzasadnioną w swojej ocenie potrzebę uzupełnienia
uzyskiwanych z budżetu państwa środków subwen-
cyjnych (część oświatowa subwencji ogólnej) środka-
mi pochodzącymi z dochodów własnych – tak aby
wszystkie wydatki związane z prowadzeniem przez
j.s.t. zadań szkolnych i pozaszkolnych, przewidzia-
nych w arkuszach organizacyjnych opracowanych
przez dyrektorów szkół i placówek, mogły znaleźć
swoje pokrycie w środkach finansowych.
Ponadto warto zauważyć, że część oświatowa
subwencji ogólnej, w tym również rezerwa tej części
subwencji, nie jest instrumentem dla łagodzenia
różnic w poziomie dochodów pomiędzy poszczegól-
nymi jednostkami samorządu terytorialnego. Do tego

celu służy część wyrównawcza subwencji ogólnej,
która jest jednym ze źródeł dochodów j.s.t. Zgodnie
z przepisami ustawy o dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego czynniki takie, jak poziom docho-
dów podatkowych poszczególnych samorządów, niska
gęstość zaludnienia, stopa bezrobocia, znajdują swoje
odzwierciedlenie w wysokościach kwoty podstawowej
oraz kwoty uzupełniającej wchodzących w skład czę-
ści wyrównawczej subwencji ogólnej.
W aktualnych uwarunkowaniach finansów pu-
blicznych trudno byłoby liczyć na rychłą, znaczącą
poprawę poziomu subwencjonowania j.s.t. Należy
też zaznaczyć, że algorytm przedstawia jedynie me-
todę podziału środków subwencyjnych pomiędzy jed-
nostki samorządu terytorialnego. Niezależnie jednak
od sposobu podziału tych środków część oświatowa
subwencji ogólnej dla każdej jednostki samorządu te-
rytorialnego stanowi jedną kwotę, a o sposobie jej wy-
datkowania – zgodnie z art. 7 ust. 3 ustawy o docho-
dach jednostek samorządu terytorialnego – decy-
duje organ stanowiący jednostki samorządu teryto-
rialnego.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej ustalone na dany rok dla poszczególnych jed-
nostek samorządu terytorialnego mogą być zwięk-
szone jedynie ze środków 0,6-procentowej rezerwy
subwencji oświatowej. Podział środków finansowych
z tej rezerwy dokonywany jest corocznie wyłącznie
w oparciu o kryteria jej rozdysponowania, po ich
uzgodnieniu ze stroną samorządową Komisji Wspól-
nej Rządu i Samorządu Terytorialnego.
Przedstawiając powyższe, jednocześnie uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że Ministerstwo
Edukacji Narodowej podjęło działania związane
z ewentualną zmianą systemu podziału części oświa-
towej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu te-
rytorialnego. W tym zakresie trwają obecnie dysku-
sje zarówno w środowisku samorządowym, rządo-
wym, jak i naukowym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 20 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie podwyżki
świadczeń pielęgnacyjnych (3335)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
10 czerwca 2008 r., znak: SPS-023-3335/08, dotyczą-
ce interpelacji posła Jarosława Rusieckiego w spra-
807
wie podwyżki świadczeń pielęgnacyjnych, uprzejmie
wyjaśniam.
Zgodnie z art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 139, poz. 992, z późn. zm.) świadczenie pielęgna-
cyjne jest świadczeniem przysługującym rodzicowi,
który nie podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienia
lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opie-
ki nad dzieckiem niepełnosprawnym, które legity-
muje się stosownym orzeczeniem o niepełnospraw-
ności lub o znacznym stopniu niepełnosprawności,
zaś jego kwota wynosi 420 zł miesięcznie. Osoba
uprawniona do świadczenia pielęgnacyjnego podle-
ga również ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu
i zdrowotnemu (organ właściwy opłaca za taką oso-
bę składki społeczne oraz zdrowotne). Kwota świad-
czenia ma częściowo rekompensować rodzicowi
utratę wynagrodzenia w związku z koniecznością
sprawowania osobistej i bezpośredniej opieki nad
niepełnosprawnym dzieckiem, a tym samym niewy-
konywaniem pracy zarobkowej.
Zdając sobie sprawę z tego, że świadczenie pielę-
gnacyjne w wysokości 420 zł miesięcznie nie jest
kwotą wysoką, szczególnie w kontekście wzrostu
kosztów utrzymania, wyjaśniam, że przepisy usta-
wy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach ro-
dzinnych dopuszczają tylko jedną formę weryfikacji
kwot świadczeń rodzinnych, w tym kwoty świadcze-
nia pielęgnacyjnego. Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia
28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych
kwoty kryteriów dochodowych uprawniających do
świadczeń rodzinnych oraz kwoty poszczególnych
świadczeń, a więc także kwota świadczenia pielę-
gnacyjnego, podlegają weryfikacji co 3 lata. Datą
najbliższej weryfikacji jest 1 września 2009 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w roku bie-
żącym minister pracy i polityki społecznej zleci In-
stytutowi Pracy i Spraw Socjalnych przeprowadze-
nie badań progu wsparcia dochodowego rodzin, któ-
re, zgodnie z ustawą, będą podstawą weryfikacji wy-
sokości kryteriów dochodowych uprawniających do
świadczeń rodzinnych oraz wysokości poszczegól-
nych świadczeń w terminie od 1 września 2009 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2008 r.
808
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie przyspieszenia prac
nad ustawą reprywatyzacyjną,
która definitywnie ureguluje własność
nieruchomości przejętych przez Skarb Państwa
na mocy dekretu PKWN
z dnia 6 września 1944 r. (3342)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Rzeczypospolitej Polskiej pana Józefa
Rojka (znak SPS-023-3342/08) dotyczącą prac nad
ustawą rekompensującą skutki prawne przejęcia mie-
nia obywateli uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Do chwili obecnej w Polsce nie udało się uregulo-
wać prawnie istoty, zakresu i sposobu naprawienia
krzywd wyrządzonych aktami nacjonalizacyjnymi
wydanymi na skutek zmian politycznych wynikają-
cych z zakończenia drugiej wojny światowej.
Sprawa zadośćuczynienia za krzywdy majątkowe
wyrządzone obywatelom przez władze PRL jest kwe-
stią moralnej odpowiedzialności. Polska jest jedy-
nym krajem w Europie Środkowowschodniej, w któ-
rym nie udało się jeszcze uregulować prawnie istoty,
zakresu i sposobu naprawienia krzywd wyrządzo-
nych aktami nacjonalizacyjnymi, wydanymi na sku-
tek zmian politycznych wynikających z zakończenia
drugiej wojny światowej. Rezultatem dotychczaso-
wego zaniechania uchwalenia odpowiedniej ustawy
jest godzenie się na utrzymywanie stanu sprzeczne-
go z ogólnym poczuciem sprawiedliwości oraz z nie-
respektowaniem zasady demokratycznego państwa
prawnego (art. 2 konstytucji).
Z punktu widzenia ekonomicznego i prawnego
brak zadośćuczynienia skutkom nacjonalizacji po-
woduje, że wiele przedsięwzięć gospodarczych było
i jest wadliwie przeprowadzonych na skutek nieja-
snej sytuacji prawnej mienia w kontekście kierowa-
nych do niego roszczeń byłych właścicieli lub ich
spadkobierców. Stan niepewności odnosi się w szcze-
gólności do procesów komercjalizacji i prywatyzacji
mienia państwowego jak również znajdującego się
w dyspozycji samorządu terytorialnego. Roszczenia
podnoszone przez dawnych właścicieli uniemożli-
wiają obrót nieruchomościami, wnoszenie ich do
spółek, a także zwykłe uregulowanie stanu prawne-
go nieruchomości. Taki stan rzeczy nie sprzyja za-
ufaniu przedsiębiorców zainteresowanych inwesto-
waniem w Polsce.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej poprzez uchwale-
nie ustawy rekompensującej skutki prawne przeję-
cia mienia obywateli w latach 1944–1962 ma zdecy-
dowaną wolę polityczną ostatecznego zakończenia
i rozwiązania problemu zadośćuczynienia krzyw-
dom powstałym w wyniku nacjonalizacji.
Z uwagi na znaczny upływ czasu w chwili obec-
nej w Polsce nie ma już możliwości na przeprowa-
dzenie pełnej reprywatyzacji. Przekształcenia wła-
snościowe, jakie dokonały się na przestrzeni ostat-
nich lat, prywatyzacja i komunalizacja wykluczają
możliwość objęcia tegoż mienia reprywatyzacją.
W ramach projektowanej regulacji planowane
jest zrekompensowanie krzywd obywateli w postaci
zadośćuczynienia, również tych wyrządzonych de-
kretem z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu
reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13).
Przewiduje się zadośćuczynienie w formie re-
kompensaty wypłacanej według określonej stawki
procentowej. Zadośćuczynienie w formie pieniężnej
jest bardziej racjonalne, gdyż zachowuje równość
względem wszystkich grup uprawnionych. Pod roz-
wagę rządu poddana będzie ewentualność zaliczenia
przyznanego ustawą świadczenia na poczet przenie-
sienia własności przejętej nieruchomości. Rekom-
pensata będzie przysługiwała byłym właścicielom
oraz ich spadkobiercom.
Na obecnym etapie opracowywania założeń do
ustawy uaktualnione zostały dane przedstawiające
szacowaną wartość składników mienia niezbędnego
do przeprowadzenia procesu rekompensowania.
Analizowana jest skala wartości roszczeń celem
zweryfikowania aktualnych możliwości płatniczych
państwa. Powyższe wyliczenia pozwolą rządowi pod-
jąć decyzję co do wyboru sposobu i zakresu rekom-
pensowania.
Założenia do ww. ustawy zgodnie z przyjętym
harmonogramem zostaną w końcu czerwca skiero-
wane pod obrady Rady Ministrów. Na ich podstawie
zostanie przygotowany projekt ustawy, który zosta-
nie przekazany pod obrady Sejmu.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie regulacji prawnych dotyczących
wsparcia finansowego dla działalności
niepublicznych zespołów
wychowania przedszkolnego w 2008 r. (3344)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Stanke (SPS-023-
-3344/08) w sprawie regulacji prawnych dotyczących
wsparcia finansowego dla działalności niepublicz-

nych zespołów wychowania przedszkolnego w roku
2008, uprzejmie wyjaśniam:
W 2005 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej
ogłosiło konkurs na „Alternatywne formy edukacji
przedszkolnej” w ramach Sektorowego Programu
Operacyjnego „Rozwój zasobów ludzkich”, Priorytet
2.: Rozwój społeczeństwa obywatelskiego opartego
na wiedzy, Działanie 2.1: Zwiększenie dostępu do
edukacji – promocja kształcenia przez całe życie,
Schemat: Zmniejszenie dysproporcji edukacyjnych
między wsią a miastem. Środki na realizację tego
zadania pochodziły z Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego i zasobów krajowych. W konsekwencji po-
wyższego powstało wiele projektów, których celem
było upowszechnienie edukacji przedszkolnej wśród
dzieci w wieku 3–5 lat zamieszkałych na terenach
wiejskich, na których nie było przedszkoli. Projekty
zrealizowano na terenie całego kraju do 31 marca
2008 r. Ogółem powstały 803 alternatywne formy
edukacji przedszkolnej, w których znalazło miejsce
10 550 dzieci.
Zgodnie z zapisami powyższego projektu obo-
wiązkiem beneficjenta jest zapewnienie jego trwało-
ści przez 5 lat po jego zakończeniu, co należy rozu-
mieć jako kontynuację działań zgodnych z wymoga-
mi projektu. W przeciwnym razie beneficjent może
zostać zobowiązany – przez instytucje monitorujące
i kontrolujące – do zwrotu środków otrzymanych na
projekt. Warunek trwałości projektu stanowi pod-
stawowy wymóg programów dofinansowanych ze
środków unijnych. Każdy beneficjent został zapo-
znany z tym obowiązkiem określonym w rozporzą-
dzeniu Rady Europy 1260/99.
Nowelizacja ustawy z 7 września 2007 r. o syste-
mie oświaty stanowiła formę znaczącej pomocy ze
strony państwa dla beneficjentów projektu finanso-
wanego ze środków EFS „Alternatywne formy wy-
chowywania przedszkolnego”, umożliwiając dotrzy-
manie wymogu trwałości, a jednocześnie uzyskanie
dalszego dofinansowania z budżetu jednostek samo-
rządu terytorialnego.
Wszystkie funkcjonujące formy przedszkolne
w ramach powyższego projektu miały czas na zare-
jestrowanie się w urzędzie gminy. Z informacji uzy-
skanych przez Ministerstwo Edukacji Narodowej
wynika, że gminy zadeklarowały wsparcie dla ist-
niejących form wychowania przedszkolnego, a do
30 września 2007 r. wszystkie zainteresowane pod-
mioty złożyły w gminach wnioski o uwzględnienie
w budżecie gminy na 2008 r. kwot potrzebnych do
dalszego funkcjonowania powyższych form.
Uprzejmie przypominam, że wymóg składania
do gminy informacji o przewidywanej liczbie dzieci
w przypadku placówek niepublicznych nie stanowi
nowego przepisu, zawsze wynikał z wymogu zapla-
nowania i zapewnienia przez gminy w budżecie od-
powiednich środków finansowych na dotacje dla
placówek niepublicznych funkcjonujących na ich
terenie.
809
Pragnę dodać, że wprowadzenie do systemu edu-
kacji innych form wychowania przedszkolnego było
przedmiotem ogólnokrajowej dyskusji, szczególnie
głośnej jesienią 2007 r. O pracach Sejmu w tej spra-
wie bardzo obszernie informowały krajowe media
(prasa i telewizja). MEN posiada informacje, że gmi-
ny często wprowadzały zmiany w swoich budżetach
w związku z nowelizacją ustawy o systemie oświaty.
Przepisy prawa oświatowego i ustawy o finansach
publicznych nie stoją na przeszkodzie temu, aby
w trybie zmian budżetu na 2008 r. środki zaplano-
wane na działalność przedszkoli gminnych i oddzia-
łów przedszkolnych odpowiednio przesunąć (w ślad
za dziećmi) na dotacje dla założonych niepublicz-
nych zespołów wychowania przedszkolnego lub
punktów przedszkolnych.
Obecnie zainteresowane podmioty mogą również
występować o środki finansowe, które Unia Euro-
pejska przeznacza na realizację konkretnych projek-
tów w krajach członkowskich, w ramach określo-
nych programów. W większości przypadków zarzą-
dzanie projektami odbywa się na poziomie regional-
nym, dlatego też możliwość korzystania z dofinan-
sowania ze środków Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego jest uzależniona od priorytetów przyjętych
przez marszałków województw.
Zadania dotyczące edukacji przedszkolnej będą
współfinansowane z Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego w ramach Priorytetu IX Programu Opera-
cyjnego „Kapitał ludzki” 2007–2013. Szczegółowy
Opis Priorytetu IX PO KL w ramach Działania 9.1:
Wyrównywanie szans edukacyjnych i zapewnienie
wysokiej jakości usług edukacyjnych świadczonych
w systemie oświaty, przewiduje różne obszary wspar-
cia w zakresie edukacji przedszkolnej.
W poddziałaniu 9.1.1: Zmniejszanie nierówności
w stopniu upowszechnienia edukacji przedszkolnej,
przewiduje się projekty konkursowe dotyczące:
— tworzenia przedszkoli (w tym również uru-
chamiania innych form wychowania przedszkolne-
go) na obszarach i w środowiskach o niskim stopniu
upowszechnienia edukacji przedszkolnej (w szcze-
gólności na obszarach wiejskich),
— wsparcia istniejących przedszkoli (w tym rów-
nież funkcjonujących innych form wychowania
przedszkolnego) przyczyniających się do zwiększo-
nego uczestnictwa dzieci w wychowaniu przedszkol-
nym (np. wsparcie dla placówek zagrożonych likwi-
dacją, wydłużenie godzin pracy placówek, urucho-
mienie dodatkowego naboru dzieci, zatrudnienie
dodatkowego personelu itp.).
We wszystkich województwach realizacja dzia-
łań rozpoczęła się w 2008 r.
O środki finansowe można występować również
w ramach poniższych programów:
— Program Operacyjny „Fundusz inicjatyw oby-
watelskich” na lata 2008–2013 – www.mps.gov.pl,
— Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 – www.minrol.gov.pl,
810
— Poakcesyjny Program Wsparcia Obszarów
Wiejskich – www.mps.gov.pl
Sposób występowania o powyższe dofinansowa-
nia został szczegółowo określony przez poszczególne
programy.
Uprzejmie informuję, że w przypadku niepu-
blicznych szkół, placówek, jak i innych form wycho-
wania przedszkolnego, Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej nie posiada w zakresie swoich kompetencji
prawa do akceptowania i wskazywania sposobów
ubiegania się o dotacje dla podmiotów niepublicz-
nych, poza wskazanymi w ustawie o systemie
oświaty oraz EFS.
W innym przypadku byłoby to naruszeniem pra-
wa do samodzielności niepublicznych szkół, placó-
wek i innych form wychowania przedszkolnego.
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie projektu sfinansowania
przez Ministerstwo Edukacji Narodowej
kompletu podręczników dla uczniów
klas pierwszych szkół podstawowych
i gimnazjów (3348)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację złożoną w dniu 28 maja 2008 r. przez
panią poseł Jadwigę Wiśniewską (SPS-023-3348/
08) w sprawie projektu sfinansowania przez Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej kompletu podręczni-
ków dla uczniów klas pierwszych szkół podstawo-
wych i gimnazjów, uprzejmie wyjaśniam.
Zadaniem polityki społecznej państwa, realizo-
wanej również przez Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej, jest prowadzenie działań, których celem jest
wyrównywanie szans edukacyjnych uczniów, pocho-
dzących przede wszystkim z rodzin znajdujących się
w trudnej sytuacji materialnej. Ubóstwo staje się
jedną z głównych barier edukacyjnych ograniczają-
cych szanse rozwoju edukacyjnego dzieci i młodzieży.
Często bariera finansowa wpływa negatywnie na
proces uspołeczniania, zaburza relacje dzieci z rówie-
śnikami, a szczególnie w klasach młodszych może
spowodować brak motywacji do nauki już na począt-
ku kariery szkolnej. Odpowiednie wyposażenie szkol-
ne, w tym zestaw podstawowych podręczników szkol-
nych, stymuluje dziecko do aktywności poznawczej
i społecznej, inspiruje do działań edukacyjnych.
Kontynuacja rządowego programu wyrównywa-
nia startu szkolnego uczniów „Wyprawka szkolna”
w znacznym stopniu pomaga przełamywać bariery
dysproporcji ekonomicznej wśród dzieci. W ubie-
głym roku w podręczniki szkolne finansowane z pro-
gramu zaopatrzonych zostało blisko 500 tys. dzieci
rozpoczynających roczne przygotowanie przed-
szkolne lub naukę w klasach I–III szkoły podstawo-
wej. W roku 2008 program przewiduje dofinanso-
wanie grupy 400 tys. uczniów, w tym także dzieci
rozpoczynających obowiązkowe roczne przygoto-
wanie przedszkolne.
Ministerstwo Edukacji Narodowej przygotowuje
także projekt programu na rok 2009, w którym za-
kłada się rozszerzenie grupy beneficjentów o uczniów
klasy I gimnazjum.
Zasady ubiegania się o dofinansowanie podręcz-
ników nie będą odbiegać w zasadniczym kształcie od
proponowanych obecnie, tj. pomoc w formie dofinan-
sowania zakupu podręczników będzie przysługiwać
dzieciom pochodzącym z rodzin spełniających kry-
terium dochodowe, o którym mowa w art. 8 ust. 1
pkt 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej.
Realizacja rządowego programu pomocy uczniom
w 2009 r. „Dofinansowanie zakupu podręczników
dla dzieci rozpoczynających obowiązkowe roczne
przygotowanie przedszkolne, naukę w klasach I–III
szkoły podstawowej lub w klasach I–III ogólno-
kształcącej szkoły muzycznej I stopnia oraz w klasie
I gimnazjum” zakłada spełnienie dwóch głównych
celów:
1) realizacji działań dotyczących wyrównywa-
nia szans edukacyjnych – zapewnienia dofinanso-
wania zakupu podręczników dzieciom z rodzin o ni-
skim statusie finansowym,
2) zwiększenia grupy uczniów objętych realiza-
cją programu – uwzględnienia w programie uczniów
klasy I gimnazjum po wprowadzeniu w roku szkol-
nym 2009/2010 zmian w podstawie programowej
kształcenia ogólnego.
Zakłada się, że szacunkowa liczba uczniów ko-
rzystających z programu w 2009 r. to około 442 tys.
– w klasach obowiązkowego rocznego przygotowa-
nia przedszkolnego, w klasach I–III szkoły podsta-
wowej i ogólnokształcącej szkoły muzycznej I stop-
nia, w tym 42 tys. uczniów klasy I gimnazjum.
Środki zaplanowane w rezerwie celowej budżetu
państwa na 2009 r. dotyczące realizacji programu
wynoszą 113 mln zł, zatem Ministerstwo Edukacji
Narodowej jest przekonane o całkowitej możliwości
zaspokojenia potrzeb w tym obszarze.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 20 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie sytuacji bibliotek szkolnych (3354)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Marzenny Drab (SPS – 023-
-3354/08)/ w sprawie sytuacji bibliotek szkolnych,
uprzejmie informuję, że Ministerstwo Edukacji Na-
rodowej docenia rolę bibliotek szkolnych i jest zain-
teresowane ich właściwym funkcjonowaniem. Pod-
stawą poprawnej realizacji procesu dydaktycznego
jest nowoczesna, dobrze wyposażona biblioteka, sta-
nowiąca centrum multimedialne w szkole, dobrze
wyposażona w różne nośniki informacji, nie tylko
drukowane. Dobrze prowadzona biblioteka realizuje
zadania edukacyjno-wychowawcze, szczególnie w za-
kresie przygotowania młodego pokolenia do życia
w społeczeństwie informacyjnym. Służy też nauczy-
cielowi, wspierając go w pracy dydaktycznej, jak
również wspomagając w realizacji programu indy-
widualnego i wewnątrzszkolnego doskonalenia.
Niezwykle ważnym zadaniem dla organów pro-
wadzących szkoły jest tworzenie nowoczesnych bi-
bliotek szkolnych, które powinny stać się miejscem:
— udostępniania uczniom i nauczycielom wszel-
kich materiałów multimedialnych oraz sprzętu tech-
nicznego do ich odtwarzania;
— prowadzenia zajęć edukacyjnych przez wszyst-
kich nauczycieli;
— nabywania przez uczniów umiejętności korzy-
stania z różnych źródeł informacji oraz rozwijania
własnych zainteresowań i uzdolnień.
Z danych dotyczących bibliotek szkolnych zawar-
tych w systemie informacji oświatowej wynika, że
liczba woluminów w bibliotekach szkolnych wzra-
sta. W roku szkolnym 2004/2005 w woj. kujawsko-
-pomorskim liczba woluminów w bibliotekach szkół
podstawowych wynosiła ogółem 4 029 966 (z czego
szkoły w miastach posiadały 2 145 944 woluminy,
a szkoły wiejskie – 1 884 022 woluminy); w roku
szkolnym 2006/2007 w bibliotekach szkół podstawo-
wych zgromadzono 4 197 168 woluminów (z czego
w miastach – 2 171 297, a na wsi – 2 025 871). Także
w gimnazjach nastąpił wzrost liczby woluminów
w bibliotekach szkolnych z 870 342 w roku szkolnym
2004/2005 do 936 902 w roku szkolnym 2006/2007.
Wzrost liczby nauczycieli bibliotekarzy ilustruje
załączony wykres*), który jest zamieszczony w ra-
porcie Centralnego Ośrodka Doskonalenia Nauczy-
cieli „Nauczyciele we wrześniu 2007 r. Stan i struk-
tura zatrudnienia. Opracowanie na podstawie da-
nych systemu informacji oświatowej”.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
811
Uprzejmie wyjaśniam również, że prowadzenie
bibliotek szkolnych należy do zadań organów prowa-
dzących szkoły, w kompetencji których pozostaje
m.in. wyposażenie szkoły w pomoce dydaktyczne
i sprzęt niezbędny do pełnej realizacji programów
nauczania, programów wychowawczych, przeprowa-
dzania sprawdzianu i egzaminów oraz wykonywa-
nia innych zadań statutowych.
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 20 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie pilnej potrzeby umieszczenia
na stronach internetowych profesjonalnych
encyklopedii, informatorów, leksykonów
i słowników (3355)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją Pana Posła Józefa Rojka nr SPS-023-3355/
08 dotyczącą pilnej potrzeby umieszczenia na stro-
nach internetowych profesjonalnych encyklopedii,
informatorów, leksykonów i słowników uprzejmie
wyjaśniam:
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie posiada
żadnych praw własności do encyklopedii, leksyko-
nów i słowników. Nie podlegają one również proce-
durze zalecania do użytku szkolnego przez Ministra
Edukacji Narodowej. Za jakość tych publikacji odpo-
wiadają poszczególni wydawcy i autorzy.
Uprzejmie informuję, że Ministerstwo Edukacji
Narodowej w ramach projektu „Internetowe centra
informacji multimedialnej w bibliotekach szkolnych
i pedagogicznych”, współfinansowanego ze środków
Europejskiego Funduszu Społecznego, w latach
2005-2008 zakupiło do 11 741 bibliotek szkolnych
i pedagogicznych na terenie całego kraju następują-
ce oprogramowanie edukacyjne:
1) w przypadku szkół podstawowych:
— oprogramowanie edukacyjne – multimedialna
encyklopedia powszechna,
— oprogramowanie edukacyjne – multimedialny
atlas świata,
— oprogramowanie edukacyjne – multimedialny
słownik języka polskiego,
— oprogramowanie edukacyjne – multimedialny
słownik wyrazów obcych,
— oprogramowanie edukacyjne–multimedialny
słownik ortograficzny języka polskiego;
812
2) w przypadku gimnazjów i szkół ponadgimna-
zjalnych oraz bibliotek pedagogicznych:
— oprogramowanie edukacyjne – multimedialna
encyklopedia powszechna,
— oprogramowanie edukacyjne – multimedialny
atlas świata,
— oprogramowanie edukacyjne – multimedialny
słownik języka polskiego,
— oprogramowanie edukacyjne – multimedialny
słownik wyrazów obcych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 20 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Kochan
w sprawie dyskryminacji
dzieci niepełnosprawnych i przewlekle chorych
w szkołach publicznych (3362)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Magdaleny Kochan (SPS-
-023-3362/08) w sprawie dyskryminacji dzieci nie-
pełnosprawnych i przewlekle chorych w szkołach
publicznych przy postępowaniu rekrutacyjnym,
uprzejmie wyjaśniam.
Z ustawy o systemie oświaty1) wynika, że w sys-
temie oświaty zapewnia się realizację prawa dzieci
i młodzieży do wychowania i opieki, odpowiednich
do wieku i osiągniętego rozwoju. Kształcenie spe-
cjalne uczniów niepełnosprawnych jest organizowa-
ne na podstawie orzeczenia o potrzebie kształcenia
specjalnego, wydanego uczniowi przez zespół orze-
kający publicznej poradni psychologiczno-pedago-
gicznej, w tym specjalistycznej na wniosek rodziców
(prawnych opiekunów). W orzeczeniu tym zespół
określa możliwości rozwojowe i potencjał dziecka,
warunki realizacji potrzeb edukacyjnych, formy
stymulacji, rewalidacji, terapii, usprawniania, roz-
wijania potencjalnych możliwości i mocnych stron
dziecka oraz inne formy pomocy psychologiczno-
pedagogicznej. Wskazuje w nim również zalecaną
formę kształcenia, np: w szkole ogólnodostępnej,
w szkole integracyjnej lub w oddziale integracyj-
nym, w szkole specjalnej lub w oddziale specjal-
nym. Po uzyskaniu dla dziecka orzeczenia o potrze-
1)
ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.)
bie kształcenia specjalnego rodzice (prawni opieku-
nowie) składają wniosek o zapewnienie odpowied-
niej formy kształcenia, zalecanej ww. orzeczeniem,
do starosty lub do jednostki samorządu terytorial-
nego właściwej do prowadzenia wybranej dla dziec-
ka szkoły lub placówki (art. 71b ust. 5 i 7 ustawy
o systemie oświaty). Jednostka samorządu teryto-
rialnego zapewnia dziecku odpowiednią formę
kształcenia zalecaną w orzeczeniu o potrzebie
kształcenia specjalnego.
Natomiast uczniowie, którym wyłącznie stan
zdrowia uniemożliwia lub znacznie utrudnia uczęsz-
czanie do szkoły, mogą, na czas choroby, uzyskać od
publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej
orzeczenie o potrzebie indywidualnego nauczania 2)
i realizować odpowiednio obowiązek szkolny lub
obowiązek nauki w miejscu ich przebywania (tj. naj-
częściej w domu rodzinnym). Zarówno nauka w szko-
le zorganizowanej w zakładzie opieki zdrowotnej,
jak i indywidualne nauczanie organizowane są zgod-
nie ze wskazaniami lekarzy uczestniczących w pro-
cesie leczenia. Również uczeń posiadający orzecze-
nie o potrzebie kształcenia specjalnego, u którego
stwierdzono chorobę przewlekłą, może korzystać
z nauczania prowadzonego w szkole szpitalnej – je-
żeli przebywa na leczeniu w zakładzie opieki zdro-
wotnej, lub z nauczania indywidualnego, jeżeli le-
karz stwierdził, iż stan zdrowia tego ucznia unie-
możliwia mu lub znacznie utrudnia uczęszczanie do
szkoły. Wówczas do orzeczenia o potrzebie kształce-
nia specjalnego wymagane jest także orzeczenie
o potrzebie indywidualnego nauczania.
Wobec uczniów z przewlekłą chorobą, którym
stan zdrowia pozwala na codzienne uczęszczanie do
szkoły ogólnodostępnej, w tym integracyjnej, nie
stosuje się w procesie kształcenia innych, niż wobec
pozostałych uczniów metod pracy dydaktycznej.
W szkole ogólnodostępnej można dla nich organizo-
wać pomoc psychologiczno-pedagogiczną w postaci
zajęć specjalistycznych: korekcyjno-kompensacyj-
nych, logopedycznych oraz innych zajęć o charakte-
rze terapeutycznym.
W uzasadnionych przypadkach dla uczniów prze-
wlekle chorych – na podstawie rozporządzenia w spra-
wie pomocy psychologiczno-pedagogicznej3), mogą
być organizowane klasy terapeutyczne lub klasy wy-
równawcze. Ten rodzaj pomocy organizuje się na
podstawie opinii wydanej przez poradnię psycholo-
giczno-pedagogiczną, z uwzględnieniem wskazań le-
karza dotyczących wymagań zdrowotnych dziecka.
Opinia ta może zawierać wskazanie, że dziecko po-
winno uczęszczać do klasy integracyjnej, w grupie
2)
rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 29 stycznia 2003 r. w sprawie sposobu i trybu organizo-
wania indywidualnego nauczania dzieci i młodzieży (Dz. U.
z 2003 r. Nr 23, poz. 193)
3)
rozporządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
w sprawie w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy psy-
chologiczno-pedagogicznej w publicznych przedszkolach, szko-
łach i placówkach (Dz. U. z 2003 r. Nr 11, poz.114)

uczniów pełnosprawnych, lub powinno być włączone
do klasy terapeutycznej. Dla tych uczniów, których
kształcenie prowadzone jest w klasach terapeutycz-
nych lub klasach wyrównawczych, również przewi-
dziane są dodatkowe środki finansowe w ramach
części oświatowej subwencji ogólnej według wagi
P24=0,60.
Warunki i tryb przyjmowania uczniów m.in. do pu-
blicznych gimnazjów, a także przechodzenia z jednych
typów szkół do innych, reguluje rozporządzenie mi-
nistra edukacji narodowej i sportu z dnia 20 lutego
2004 r.4) Przepisy te również nie pozwalają na dys-
kryminowanie ucznia z powodu niepełnosprawności
lub z powodu przewlekłej choroby – § 5 ust. 1 tego
rozporządzenia stanowi, że do klasy pierwszej gim-
nazjum przyjmuje się z urzędu wszystkich absol-
wentów szkół podstawowych zamieszkałych w ob-
wodzie danego gimnazjum.
Absolwent szkoły podstawowej zamieszkały poza
obwodem danego gimnazjum na wniosek rodziców
(prawnych opiekunów) może być przyjęty, w przy-
padku gdy gimnazjum to dysponuje wolnymi miej-
scami. W przypadku gdy liczba kandydatów za-
mieszkałych poza obwodem danego gimnazjum jest
większa niż liczba wolnych miejsc, którymi dyspo-
nuje gimnazjum, kandydatów przyjmuje się na pod-
stawie kryteriów zawartych w statucie gimnazjum.
Kryteria te podaje do wiadomości kandydatów dy-
rektor gimnazjum, nie później niż do końca lutego
każdego roku. Niezależnie od wymienianych kryte-
riów do wybranego gimnazjum przyjmowani są lau-
reaci konkursów o zasięgu wojewódzkim i ponadwo-
jewódzkim, których program obejmuje w całości lub
poszerza treści podstawy programowej co najmniej
jednego przedmiotu.
Szanowny Panie Marszałku! Mam nadzieję, że
przedłożone powyżej informacje, dotyczące gwaran-
cji w zakresie równego dostępu do edukacji uczniów
niepełnosprawnych i przewlekle chorych oraz za-
pewnienia tym grupom uczniów warunków kształ-
cenia uwzględniających ich potrzeby psychofizyczne,
wynikających z przepisów prawa oświatowego, po-
zwoli na usunięcie wątpliwości pani poseł co do bra-
ku takich możliwości.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
4)
rozporządzenie ministra edukacji narodowej w sprawie
warunków i trybu przyjmowania uczniów do szkół publicznych
oraz przechodzenia z jednych typów szkół do innych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 26, poz.232)
813
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
Prawo geologiczne i górnicze (3382)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posła Lecha Kołakowskiego z dnia 26 maja
2008 r., przesłaną przy piśmie z dnia 10 czerwca 2008 r.
(SPS-023-3382/08), w sprawie wprowadzenia zmian
w Prawie geologicznym i górniczym w zakresie znie-
sienia obowiązku posiadania koncesji na wydobywa-
nie kopalin pospolitych ze złóż przez gminy na grun-
tach stanowiących własność komunalną, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Złoża kopalin są cennym, nieodnawialnym skład-
nikiem środowiska i jako takie podlegają szczególnej
ochronie. Przepisy Prawa geologicznego i górnicze-
go nie dopuszczają wydobywania kopalin w innym
trybie i formie niż na podstawie koncesji, z uwagi na
potencjalne zagrożenie dla środowiska, a w szcze-
gólności naruszające w wielu przypadkach zasady
ochrony powierzchni ziemi, ochrony gruntów rol-
nych lub leśnych oraz samych złóż kopalin.
Uprzejmie informuję, że obecnie trwają prace
nad nową ustawą Prawo geologiczne i górnicze.
Określony w niej katalog wymagań niezbędnych do
uzyskania koncesji na wydobywanie kopalin ze złóż
nie zawiera ograniczeń, które stanowiłyby barierę
prawną dla gmin. Zatem ograniczenia związane
z wydobywaniem kopalin przez gminy nie wynikają
z przepisów Prawa geologicznego i górniczego, a je-
dynie z ustawy o samorządzie gminnym oraz z usta-
wy o swobodzie działalności gospodarczej. Zgodnie
z tą ostatnią działalność koncesjonowaną może pod-
jąć przedsiębiorca posiadający wpis do rejestru
przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym
albo do Ewidencji Działalności Gospodarczej.
Z kolei przepisy ustawy o samorządzie gminnym
w art. 7 ust. 1 określają, jakie rodzaje działalności
stanowią zadania własne gmin. Wśród tych zadań
nie wymienia się wydobywania kopalin ze złóż. Ta
sama ustawa przewiduje również w art. 9 ust. 2, iż
gmina oraz inna komunalna osoba prawna może
prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą
poza zadania o charakterze użyteczności publicznej
wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej
ustawie. Przepisy tej ustawy wyjaśniają jednocze-
śnie, co należy rozumieć przez zadania użyteczności
publicznej. Są to zadania własne gminy, wymienio-
ne w powołanym wyżej art. 7 ust. 1, których celem
jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie potrzeb
ludności w drodze świadczenia usług powszechnie
dostępnych. Wydobywanie kopalin ze złóż, jak przed-
stawiono wcześniej, nie jest zadaniem należącym do
katalogu działań własnych gminy ani też nie jest
814
prowadzone, jak wymaga definicja użyteczności
publicznej, „w celu nieprzerwanego zaspokajania
zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia
usług powszechnie dostępnych”. O ile budowa i na-
prawa dróg gminnych oraz dróg wewnętrznych
o nawierzchni gruntowej są zadaniami własnymi
gminy, to prowadzenie działalności polegającej na
wydobywaniu kopaliny w celu realizacji opisanych
wcześniej zadań własnych nie jest wykonywaniem
takich zadań.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję, że rozwiązania problemów, które zgła-
szają samorządy gminne, należy szukać nie na grun-
cie przepisów Prawa geologicznego i górniczego, ale
poprzez zmianę przywołanych wcześniej ustaw, któ-
re zawierają bariery.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Woźniaka
i Krzysztofa Maciejewskiego
w sprawie akcyzy na wyroby tytoniowe,
w tym szczególnie tabakę (3392)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma, znak: SPS-023-3392/08, z dnia 10 czerwca
2008 r., przy którym przesłana została interpelacja
posłów pana Tadeusza Woźniaka i pana Krzysztofa
Maciejewskiego w sprawie akcyzy na wyroby tyto-
niowe, w tym szczególnie tabaki, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Dyrektywa strukturalna 95/59/WE w sprawie
podatków innych niż obrotowe, wpływających na
konsumpcję wyrobów tytoniowych, wyszczególnia
wyroby tytoniowe podlegające harmonizacji, które
objęte są opodatkowaniem podatkiem akcyzowym.
Są to generalnie wyroby tytoniowe służące do pale-
nia, takie jak: papierosy, cygara i cygaretki oraz ty-
toń do palenia (w podziale na drobno pokrojony ty-
toń do zwijania papierosów i inny tytoń do palenia,
tzw. tytoń fajkowy).
Natomiast wyroby tytoniowe bezdymne, w tym
np. przeznaczone do wąchania, jak tabaka, nie zo-
stały wymienione w ww. dyrektywie, zatem nie pod-
legają harmonizacji i obowiązkowi opodatkowania
akcyzą.
Na mocy polskich przepisów, które są implemen-
tacją przepisów dyrektyw unijnych, tabaka jako wy-
rób tytoniowy bezdymny nie mieści się w zakresie
regulacji załącznika nr 2 i 4 do ustawy z dnia 23 stycz-
nia 2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29,
poz. 257, z późn. zm.) i również nie jest wyrobem
akcyzowym zharmonizowanym objętym opodatko-
waniem akcyzą.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż tabaka, jak
każdy inny wyrób tytoniowy, na mocy obowiązują-
cego przepisu, tj. art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 9 listo-
pada 1995r. o ochronie zdrowia przed następstwami
używania tytoniu i wyrobów tytoniowych (Dz. U.
z 1996 r. Nr 10, poz. 55, z późn. zm.) nie może być
sprzedawana osobom do lat 18.
Ponadto kto sprzedaje wyroby tytoniowe, a za-
tem i tabakę, wbrew zakazowi, o którym mowa po-
wyżej, zgodnie z art. 13 i 15 ustawy o ochronie zdro-
wia (...) podlega sankcjom karnym w trybie przepi-
sów o postępowaniu w sprawach o wykroczenia, jak
również sąd może orzec przepadek wyrobów tyto-
niowych stanowiących przedmiot czynu zabronione-
go, choćby nie stanowiły one własności sprawcy.
Chciałbym także podkreślić, iż podobnie jak na
opakowaniach jednostkowych wyrobów tytoniowych
przeznaczonych do palenia istnieje wymóg umiesz-
czania informacji o szkodliwości palenia, również na
opakowaniach tabaki winny być umieszczane ostrze-
żenia o szkodliwości, zajmujące nie mniej niż 30%
jednej największej, najbardziej widocznej płaszczy-
zny opakowania, o czy stanowi przepis art. 9 ust. 5
ww. ustawy.
A zatem, o ile tabaka jest sprzedawana osobom
nieletnim i nie zawiera na opakowaniu informacji
o szkodliwości, to jest to wyłącznie wynik nieprze-
strzegania obowiązującego w tym zakresie prawa,
co niewątpliwie podważa, w pewnym stopniu, polity-
kę zdrowotną ukierunkowaną na ochronę zdrowia
przed następstwami używania tytoniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 19 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Kochan
w sprawie nabycia przez osoby prywatne
gruntów należących do PGL Lasy Państwowe
(3404)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
10 czerwca 2008 r., znak SPS-023-3404/08, interpe-

lację poseł Magdaleny Kochan w sprawie nabycia
przez osoby prywatne gruntów należących do PGL
Lasy Państwowe, przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 28 września
1991r. o lasach (Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435, ze
zm.) Lasy Państwowe reprezentują Skarb Państwa
w zakresie zarządzanego mienia, którym gospoda-
rują w sposób samodzielny. Państwowe Gospodar-
stwo Leśne Lasy Państwowe jest państwową jed-
nostką organizacyjną nieposiadającą osobowości
prawnej reprezentującą Skarb Państwa w zakresie
zarządzanego mienia i w ramach sprawowanego za-
rządu m.in. gospodaruje gruntami i innymi nieru-
chomościami.
Jednocześnie informuję, iż zgodnie z przepisami
art. 38 ww. ustawy sprzedaż lasów, gruntów i in-
nych nieruchomości Skarbu Państwa znajdujących
się w zarządzie Lasów Państwowych może nastąpić
w określonych przypadkach na wniosek nadleśni-
czego, a sama sprzedaż następuje w drodze przetar-
gu publicznego.
Wspomniany w interpelacji problem gospodaro-
wania gruntami zajętymi pod ośrodki wypoczynko-
we w Nadleśnictwie Złocieniec jest podnoszony przez
burmistrza miasta i gminy Złocieniec już od 1999 r.
W przedmiotowej sprawie prowadzona była wielolet-
nia korespondencja z jednostkami organizacyjnymi
Lasów Państwowych.
Ośrodki wypoczynkowe w Nadleśnictwie Złocie-
niec zlokalizowane są nad jeziorami wewnątrz kom-
pleksów leśnych. Również grunty, na których zloka-
lizowane są obiekty ośrodków, stanowią nadal grun-
ty leśne, ponieważ nie zostały wyłączone z produkcji
na podstawie przepisów o ochronie gruntów rolnych
i leśnych. Przedmiotowe grunty pod ośrodkami wy-
poczynkowymi udostępnione są na podstawie wielo-
letnich umów najmu. Ich ewentualne zbycie spowo-
dowałoby powstanie niekorzystnych dla gospodarki
leśnej enklaw gruntów obcej własności wśród grun-
tów Lasów Państwowych, zakłócając istniejący ład
przestrzenny, co jest sprzeczne z zasadami prowa-
dzenia racjonalnej gospodarki leśnej.
Ponadto zbycie tych gruntów spowoduje koniecz-
ność wydzielenia i udostępnienia dróg dojazdowych
z uprzednim wyłączeniem ich z produkcji leśnej oraz
zmiany statusu z dróg leśnych na publiczne. To
z kolei sprawi, że Lasy Państwowe będą zmuszone
do ponoszenia znacznych kosztów na ich moderniza-
cję oraz przebudowę w celu zapewnienia odpowied-
niego standardu dróg publicznych. Drogi te prowa-
dzą do użytkowanych gospodarczo kompleksów le-
śnych i nie mogą być przekazane bądź zbyte na rzecz
gminy jako nieprzydatne dla gospodarki leśnej.
Ponadto pragnę zauważyć, że w miejscowym pla-
nie zagospodarowania przestrzennego gminy Zło-
cieniec, który obowiązywał do końca 2003 r., przed-
miotowe grunty przeznaczone były pod zespoły tu-
rystyczne i ośrodki wypoczynkowe bez możliwości
rozbudowy i zwiększania zajętych terenów oraz licz-
815
by użytkowników. Obecna forma udostępniania te-
renu (długoterminowe umowy najmu) jest zatem
zgodna z ustaleniami b. planu zagospodarowania
przestrzennego gminy Złocieniec, który nie przewi-
dując zwiększania liczby użytkowników ośrodków
wypoczynkowych oraz ich rozbudowy, dopuszczał
ich modernizację.
Zdaniem Lasów Państwowych aktualne wielolet-
nie umowy najmu należycie zabezpieczają interes
Skarbu Państwa oraz umożliwiają funkcjonowanie
ww. ośrodków, natomiast zbycie wnioskowanych
gruntów nie leży w interesie Lasów Państwowych,
ponieważ pozbawi Skarb Państwa możliwości real-
nego nadzoru przed nadmierną rozbudową ośrod-
ków i zwiększeniem liczby użytkowników. W konse-
kwencji może to zwiększyć penetrację okolicznych
lasów i wpłynąć niekorzystnie na ich stan np. po-
przez nadmierne zaśmiecanie bądź stworzenie za-
grożenia pożarowego.
W tej sytuacji uważam za zasadne stanowisko
Lasów Państwowych, że dalsze funkcjonowanie
ośrodków wypoczynkowych na terenie gminy Zło-
cieniec powinno odbywać się na dotychczasowych
zasadach, tj. na podstawie wieloletnich umów naj-
mu, natomiast w przypadku konieczności dokona-
nia remontów lub modernizacji obiektów, niepowo-
dujących wyłączenia gruntów leśnych z produkcji,
możliwe byłoby spisanie odpowiednich aneksów do
istniejących umów. Lasy Państwowe deklarują w tej
kwestii pełną otwartość na rozmowy z użytkowni-
kami przedmiotowych ośrodków.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję Pana Marszałka, że działania Lasów Pań-
stwowych dot. problemu poruszanego w interpelacji
poseł Magdaleny Kochan podyktowane są koniecz-
nością dochowania należytej staranności mającej na
celu zabezpieczenie interesu Skarbu Państwa, do
czego zobowiązuje je ustawa o lasach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 19 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie stanu prac nad projektem ustawy
reprywatyzacyjnej (3405)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Rzeczypospolitej Polskiej pana Stani-
sława Rydzonia (znak SPS-023-3405/08), dotyczącą
prac nad ustawą rekompensującą skutki prawne
816
przejęcia mienia obywateli, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
Do chwili obecnej w Polsce nie udało się uregulo-
wać prawnie istoty, zakresu i sposobu naprawienia
krzywd wyrządzonych aktami nacjonalizacyjnymi
wydanymi na skutek zmian politycznych wynikają-
cych z zakończenia drugiej wojny światowej. Sprawa
zadośćuczynienia za krzywdy majątkowe, wyrzą-
dzone obywatelom przez władze PRL, jest kwestią
moralnej odpowiedzialności. Polska jest jedynym
krajem w Europie Środkowo-Wschodniej, w którym
nie udało się jeszcze uregulować prawnie istoty, za-
kresu i sposobu naprawienia krzywd wyrządzonych
aktami nacjonalizacyjnymi, wydanymi na skutek
zmian politycznych wynikających z zakończenia
II wojny światowej. Rezultatem dotychczasowego
zaniechania uchwalenia odpowiedniej ustawy jest
godzenie się na utrzymywanie stanu sprzecznego
z ogólnym poczuciem sprawiedliwości oraz z niere-
spektowaniem zasady demokratycznego państwa
prawnego (art. 2 konstytucji).
Z punktu widzenia ekonomicznego i prawnego
brak zadośćuczynienia skutkom nacjonalizacji po-
woduje, że wiele przedsięwzięć gospodarczych było
i jest wadliwie przeprowadzonych na skutek nieja-
snej sytuacji prawnej mienia w kontekście kierowa-
nych do niego roszczeń byłych właścicieli lub ich
spadkobierców. Stan niepewności odnosi się w szcze-
gólności do procesów komercjalizacji i prywatyzacji
mienia państwowego, jak również znajdującego się
w dyspozycji samorządu terytorialnego. Roszczenia
podnoszone przez dawnych właścicieli uniemożli-
wiają obrót nieruchomościami, wnoszenie ich do
spółek, a także zwykłe uregulowanie stanu prawne-
go nieruchomości. Taki stan rzeczy nie sprzyja za-
ufaniu przedsiębiorców zainteresowanych inwesto-
waniem w Polsce.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej poprzez uchwale-
nie ustawy rekompensującej skutki prawne przeję-
cia mienia obywateli w latach 1944-1962 ma zdecy-
dowaną wolę polityczną ostatecznego zakończenia
i rozwiązania problemu zadośćuczynienia krzyw-
dom powstałym w wyniku nacjonalizacji.
Z uwagi na znaczny upływ czasu, w chwili obec-
nej w Polsce nie ma już możliwości na przeprowa-
dzenie pełnej reprywatyzacji. Przekształcenia wła-
snościowe, jakie dokonały się na przestrzeni ostat-
nich lat, prywatyzacja i komunalizacja wykluczają
możliwość objęcia tegoż mienia reprywatyzacją.
W ramach projektowanej regulacji planowane
jest zrekompensowanie krzywd obywateli w postaci
zadośćuczynienia, również tych wyrządzonych de-
kretem z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu
reformy rolnej (Dz.U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13). Prze-
widuje się zadośćuczynienie w formie rekompensaty
wypłacanej według określonej stawki procentowej.
Zadośćuczynienie w formie pieniężnej jest bardziej
racjonalne, gdyż zachowuje równość względem wszyst-
kich grup uprawnionych.
Pod rozwagę rządu poddana będzie ewentual-
ność zaliczenia przyznanego ustawą świadczenia na
poczet przeniesienia własności przejętej nierucho-
mości. Rekompensata będzie przysługiwała byłym
właścicielom oraz ich spadkobiercom.
Na obecnym etapie opracowywania założeń do
ustawy uaktualnione zostały dane przedstawiające
szacowaną wartość składników mienia niezbędnego
do przeprowadzenia procesu rekompensowania. Ana-
lizowana jest skala wartości roszczeń celem zweryfi-
kowania aktualnych możliwości płatniczych pań-
stwa. Powyższe wyliczenia pozwolą rządowi podjąć
decyzję co do wyboru sposobu i zakresu rekompen-
sowania.
Założenia do ww. ustawy, zgodnie z przyjętym
harmonogramem, w końcu czerwca zostaną skiero-
wane pod obrady Rady Ministrów. Na ich podstawie
zostanie przygotowany projekt ustawy, który zosta-
nie przekazany pod obrady Sejmu.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie zawodu technika farmacji (3406)
Odpowiadając na interpelację pana posła Stani-
sława Rydzonia, przekazaną przy piśmie pana
Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej, z dnia 10 czerwca 2008 r., znak:
SPS-023-3406/08, w sprawie opracowania projektu
ustawy o zawodzie technika farmaceutycznego re-
gulującego zasady wykonywania zawodu technika
farmaceutycznego, uprzejmie wyjaśniam. Zadania
zawodowe w systemie ochrony zdrowia techników
farmaceutycznych określa ustawa z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne (t.j.: Dz. U. z 2004 r.
Nr 53, poz. 533) poprzez wskazanie w art. 90–91 za-
kresu czynności, do wykonywania których w aptece
uprawnieni są technicy farmaceutyczni.
Pragnę jednak zaznaczyć, iż przedmiotowa regu-
lacja nie odnosi się do innych, bardzo istotnych kwe-
stii związanych z zasadami wykonywania zawodu
technika farmaceutycznego, m.in. nie reguluje za-
sad doskonalenia zawodowego techników farmaceu-
tycznych czy też zasad odpowiedzialności zawodo-
wej. Mając na uwadze powyższe, pragnę poinformo-
wać, iż w Ministerstwie Zdrowia trwają prace nad
projektem ustawy o niektórych zawodach medycz-

nych, który ma na celu uregulowanie w sposób kom-
pleksowy kwalifikacji i zasad wykonywania wybra-
nych 23 zawodów medycznych (w tym zawodu tech-
nik farmaceutyczny).
Przedmiotowy projekt zawiera przepisy regulu-
jące kwestie związane z doskonaleniem zawodowym,
jak również z odpowiedzialnością zawodową. Jedno-
cześnie projekt wprowadza mechanizmy mające za-
pewnić dostęp do wykonywania zawodu tylko profe-
sjonalistom, a istotnym elementem tego procesu jest
zapewnienie przejrzystości uzyskiwania kwalifika-
cji w danym zawodzie medycznym. Do takich me-
chanizmów należy między innymi rejestr osób
uprawnionych do wykonywania zawodów medycz-
nych w ochronie zdrowia. Jego funkcjonowanie po-
zwoli na wyeliminowanie z rynku osób udzielają-
cych świadczenia bez wymaganych kwalifikacji, czę-
sto z narażeniem zdrowia lub życia pacjenta, oraz
zabezpieczy przed występowaniem takich sytuacji
w przyszłości. W związku z powyższym, uznając co
do zasady konieczność uregulowania zawodu tech-
nika farmaceutycznego, nie znajduję uzasadnienia
do prac nad odrębną ustawą regulującą zawód tech-
nika farmaceutycznego.
Kończąc, pragnę podkreślić, iż doceniam ogrom-
ny wkład i zaangażowanie Związku Zawodowego
Techników Farmaceutycznych w realizację zadań
mających na celu uregulowanie kwalifikacji i zasad
wykonywania zawodu technika farmaceutycznego.
Związek Zawodowy Techników Farmaceutycznych,
dbając o podnoszenie poziomu zawodowego i ogólne-
go kadry techników farmaceutycznych ściśle współ-
pracuje z Ministerstwem Zdrowia w zakresie reali-
zacji zadań związanych z kształceniem i wykonywa-
niem zawodu technika farmaceutycznego. Jedno-
cześnie wyrażam nadzieję, na dalszą współpracę
w tym obszarze.
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 18 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie nowelizacji ustawy
Prawo o postępowaniu przed sądami
administracyjnymi (3408)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Rydzonia, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 10 czerwca 2008 r.,
nr SPS-023-3408/08, w sprawie nowelizacji ustawy
817
Prawo o postępowaniu przed sądami administracyj-
nymi, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przede wszystkim pragnę poinformować, że po-
dzielam pogląd o konieczności wprowadzenia do po-
rządku prawnego, w zakresie dotyczącym ustawy
z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu
przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153,
poz. 1270, z późn. zm.), instytucji skargi o stwier-
dzenie niezgodności z prawem prawomocnego orze-
czenia sądu administracyjnego, co ma umożliwić
skorzystanie z uprawnienia dochodzenia naprawie-
nia szkody na zasadzie art. 4171 § 2 ustawy z dnia
23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16,
poz. 93, z późn. zm.).
Wskazać należy, iż w postępowaniu cywilnym
skarga o stwierdzenie niezgodności jest środkiem
mającym na celu umożliwienie dochodzenia stronie
odszkodowania za szkodę wyrządzoną wydaniem
orzeczenia sądowego. Zgodnie z art. 4241 § 1 ustawy
z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cy-
wilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.) skarga
o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocne-
go orzeczenia przysługuje od prawomocnego orze-
czenia sądu drugiej instancji kończącego postępo-
wanie w sprawie, gdy przez jego wydanie stronie zo-
stała wyrządzona szkoda, a zmiana lub uchylenie
tego orzeczenia w drodze przysługujących stronie
środków prawnych nie było i nie jest możliwe. § 2
cytowanego przepisu stanowi, iż w wyjątkowych
wypadkach, gdy niezgodność z prawem wynika
z naruszenia podstawowych zasad porządku praw-
nego lub konstytucyjnych wolności albo praw czło-
wieka i obywatela, skarga przysługuje także od pra-
womocnego orzeczenia kończącego postępowanie
w sprawie wydanego przez sąd pierwszej lub drugiej
instancji, jeżeli strony nie skorzystały z przysługu-
jących im środków prawnych, chyba że jest możliwa
zmiana lub uchylenie orzeczenia w drodze innych
przysługujących stronie środków prawnych.
W Ministerstwie Sprawiedliwości nie są prowa-
dzone prace legislacyjne nad zmianą ustawy z dnia
30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed są-
dami administracyjnymi. Natomiast do Sejmu RP
został skierowany prezydencki projekt ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o ustroju sądów administracyj-
nych oraz ustawy Prawo o postępowaniu przed sąda-
mi administracyjnymi. Minister sprawiedliwości pro-
kurator generalny, na prośbę Kancelarii Sejmu z dnia
14 stycznia 2008 r., nr PS-16/08, w dniu 26 lutego
2008 r. wyraził opinię odnośnie do tego projektu.
Uregulowania proponowane w tym projekcie,
w zakresie obejmującym zmiany w ustawie z dnia
25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administra-
cyjnych, dotyczą wyłącznie zagadnień ustrojowych.
Natomiast w zakresie dotyczącym nowelizacji usta-
wy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu
przed sądami administracyjnymi projekt obejmuje
zmiany wynikające z orzeczeń Trybunału Konsty-
tucyjnego, stwierdzających niezgodność przepisów
z Konstytucją RP, ze zobowiązań przyjętych przez
818
Polskę w wyniku ratyfikowanych umów międzyna-
rodowych i przystąpienia do Unii Europejskiej oraz
z potrzeby doprecyzowania przepisów, które wywo-
łały rozbieżności w orzecznictwie niedające się usu-
nąć w drodze wykładni sądowej, na które zwrócił
uwagę rzecznik praw obywatelskich. W projektowa-
nej regulacji proponuje się przepis, który stanowi, że
„jeżeli szkoda została wyrządzona przez wydanie
prawomocnego orzeczenia lub ostatecznej decyzji, jej
naprawienia można żądać po stwierdzeniu, we wła-
ściwym postępowaniu, ich niezgodności z prawem.
Odnosi się to również do wypadku, gdy prawomocne
orzeczenie lub ostateczna decyzja zostały wydane na
podstawie aktu normatywnego niezgodnego z Kon-
stytucją RP, ratyfikowaną umową międzynarodową
lub ustawą”. Takie uregulowanie oznacza, że dla po-
wstania odpowiedzialności odszkodowawczej Skar-
bu Państwa lub jednostki samorządu terytorialnego
konieczne staje się uzyskanie stosownego prejudy-
katu, stwierdzającego niezgodność z prawem działa-
nia lub zaniechania w zakresie przejawów wykony-
wania władzy publicznej. Stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego wyroku lub ostatecznej de-
cyzji następuje według przepisów tego postępowa-
nia, w którym rozstrzygnięcie zostało wydane. Do-
datkowo należy zwrócić uwagę, iż w myśl propono-
wanych zmian ustawy-Prawo o postępowaniu przed
sądami administracyjnymi od orzeczeń Naczelnego
Sądu Administracyjnego skarga miałaby przysługi-
wać, gdy niezgodność z prawem wynika ze ściśle
określonych przyczyn. Projektowany przepis, posłu-
gując się określeniem „prawomocne orzeczenie sądu
administracyjnego kończące postępowanie w spra-
wie”, jednoznacznie wskazuje, iż skarga o stwierdze-
nie niezgodności z prawem obejmuje, pod warun-
kiem spełnienia wymienionych w przepisie przesła-
nek, orzeczenia zarówno wojewódzkich sądów admi-
nistracyjnych, jak i Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego.
Mając na uwadze powyższe, nie wydaje się ko-
nieczna w tym przedmiocie inicjatywa legislacyjna
ministra sprawiedliwości, bowiem kwestie dotyczą-
ce instytucji skargi o stwierdzenie niezgodności
z prawem prawomocnego orzeczenia sądu administra-
cyjnego są objęte prezydenckim projektem ustawy.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 18 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Leszka Cieślika
w sprawie zmiany ustawy
Prawo geologiczne i górnicze (3429)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Leszka Cieślika z dnia 29 maja
2008 r., przesłaną przy piśmie z dnia 10 czerwca
2008 r. (SPS-023-3429/08), w sprawie wprowadze-
nia zmian w Prawie geologicznym i górniczym w za-
kresie zniesienia obowiązku posiadania koncesji na
wydobywanie kopalin pospolitych ze złóż przez gmi-
ny na gruntach stanowiących własność komunalną,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Złoża kopalin są cennym, nieodnawialnym skład-
nikiem środowiska i jako takie podlegają szczególnej
ochronie. Przepisy Prawa geologicznego i górnicze-
go nie dopuszczają wydobywania kopalin w innym
trybie i formie niż na podstawie koncesji, z uwagi na
potencjalne zagrożenie dla środowiska, a w szcze-
gólności naruszające w wielu przypadkach zasady
ochrony powierzchni ziemi, ochrony gruntów rol-
nych lub leśnych oraz samych złóż kopalin.
Uprzejmie informuję, że obecnie trwają prace
nad nową ustawą Prawo geologiczne i górnicze.
Określony w niej katalog wymagań niezbędnych do
uzyskania koncesji na wydobywanie kopalin ze złóż
nie zawiera ograniczeń, które stanowiłyby barierę
prawną dla gmin. Zatem ograniczenia związane
z wydobywaniem kopalin przez gminy nie wynikają
z przepisów Prawa geologicznego i górniczego, a je-
dynie z ustawy o samorządzie gminnym oraz z usta-
wy o swobodzie działalności gospodarczej. Zgodnie
z tą ostatnią działalność koncesjonowaną może pod-
jąć przedsiębiorca posiadający wpis do rejestru
przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym
albo do Ewidencji Działalności Gospodarczej.
Z kolei przepisy ustawy o samorządzie gminnym
w art. 7 ust. 1 określają, jakie rodzaje działalności
stanowią zadania własne gmin. Wśród tych zadań
nie wymienia się wydobywania kopalin ze złóż. Ta
sama ustawa przewiduje również w art. 9 ust. 2, iż
gmina oraz inna komunalna osoba prawna może
prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą
poza zadania o charakterze użyteczności publicznej
wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej
ustawie. Przepisy tej ustawy wyjaśniają jednocze-
śnie, co należy rozumieć przez zadania użyteczności
publicznej. Są to zadania własne gminy, wymienio-
ne w powołanym wyżej art. 7 ust. 1, których celem
jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie potrzeb
ludności w drodze świadczenia usług powszechnie
dostępnych. Wydobywanie kopalin ze złóż, jak przed-
stawiono wcześniej, nie jest zadaniem należącym do
katalogu działań własnych gminy ani też nie jest

prowadzone, jak wymaga definicja użyteczności
publicznej, „w celu nieprzerwanego zaspokajania
zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia
usług powszechnie dostępnych”. O ile budowa i na-
prawa dróg gminnych oraz dróg wewnętrznych
o nawierzchni gruntowej są zadaniami własnymi
gminy, to prowadzenie działalności polegającej na
wydobywaniu kopaliny w celu realizacji opisanych
wcześniej zadań własnych nie jest wykonywaniem
takich zadań.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję, że rozwiązania problemów, które zgła-
szają samorządy gminne, należy szukać nie na grun-
cie przepisów Prawa geologicznego i górniczego, ale
poprzez zmianę przywołanych wcześniej ustaw, któ-
re zawierają bariery.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej,
Krzysztofa Matyjaszczyka
i Grzegorza Pisalskiego
w sprawie przedłużenia okresu przechodzenia
nauczycieli na wcześniejszą emeryturę
do co najmniej 2020 r. (3436)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację państwa posłów Bożeny Kotkowskiej,
Krzysztofa Matyjaszczyka i Grzegorza Pisalskiego
z dnia 26 maja 2008 r., nr SPS-023-3436/08, w spra-
wie przedłużenia okresu przechodzenia nauczycieli
na wcześniejszą emeryturę do co najmniej 2020 r.,
uprzejmie przedstawiam następujące wyjaśnienia:
I. W obowiązującym stanie prawnym zasady
przechodzenia nauczycieli na wcześniejszą emerytu-
rę bez względu na wiek określają przepisy art. 88
ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, ze zm.).
W sierpniu i wrześniu 2007 r. miała miejsce dwu-
krotna nowelizacja tego przepisu. Zgodnie z obec-
nym brzmieniem art. 88 ustawy Karta Nauczyciela,
nadanym ustawą z dnia 23 sierpnia 2007 r. o zmianie
ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 158, poz. 1103)
oraz ustawą z dnia 7 września 2007 r. o zmianie
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych oraz niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 191, poz. 1369), warunkiem przejścia na
819
wcześniejszą emeryturę na podstawie art. 88
ust. 1 ustawy Karta Nauczyciela jest:
— posiadanie trzydziestoletniego okresu zatrud-
nienia, w tym 20 lat wykonywania pracy w szczegól-
nym charakterze, a w przypadku nauczycieli szkół,
placówek, zakładów specjalnych oraz zakładów po-
prawczych i schronisk dla nieletnich – dwudziestopię-
cioletniego okresu zatrudnienia, w tym 20 lat wyko-
nywania pracy w szczególnym charakterze w szkol-
nictwie specjalnym,
— rozwiązanie na swój wniosek stosunku pracy
albo wygaśnięcie lub rozwiązanie stosunku pracy
w okolicznościach określonych w art. 20 ust. 1, 5c
i 7 ustawy Karta Nauczyciela.
Nauczyciele urodzeni po dniu 31 grudnia 1948 r.,
a przed dniem 1 stycznia 1969 r., zachowują prawo do
przejścia na emeryturę bez względu na wiek, jeżeli:
1) w ciągu dziesięciu lat od dnia wejścia w życie
ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.), tj. do dnia
31 grudnia 2008 r., spełnią warunki dotyczące wy-
maganego okresu zatrudnienia oraz okresu wyko-
nywania pracy w szczególnym charakterze, z wyjąt-
kiem warunku rozwiązania stosunku pracy,
2) nie przystąpili do otwartego funduszu emery-
talnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków
zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu
emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych, na dochody budżetu państwa.
Tak więc nabywanie uprawnień do wcześniejszej
emerytury, dotyczących okresu zatrudnienia oraz
okresu pracy nauczycielskiej, możliwe jest wyłącz-
nie w okresie do 31 grudnia 2008 r. Nauczyciele, któ-
rzy do dnia 31 grudnia 2008 r. osiągną wymagany
okres zatrudnienia i okres pracy nauczycielskiej,
mogą przejść na wcześniejszą emeryturę bez wzglę-
du na wiek także po 2008 r.
Należy podkreślić, że przepis ten ma charakter
przejściowy. Pierwotnie miał funkcjonować przez
osiem lat, licząc od dnia wejścia w życie ustawy re-
formującej system emerytalno-rentowy, jednak
w następnych latach jego funkcjonowanie przedłu-
żano dwukrotnie o rok. Nie zmieniono przy tym
przejściowego charakteru tego przepisu, co wskazu-
je, że kolejne rządy oraz parlamenty uznawały takie
rozstrzygnięcie za właściwe.
Przepis art. 88 ustawy Karta Nauczyciela jest
w pełni skorelowany z przepisami ustawy o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych, określającymi ogólne warunki wcześniejszego
przechodzenia na emeryturę pracowników. W syste-
mie powszechnym, jak wiadomo, generalnie wcze-
śniejsza emerytura będzie przyznawana pracowni-
kom, którzy warunki do jej uzyskania spełnią do
dnia 31 grudnia 2008 r. W tej sytuacji, wobec aktu-
alnych warunków demograficznych kraju i stanu fi-
nansów Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, dalsze
przedłużanie funkcjonowania przepisów art. 88
ustawy Karta Nauczyciela nie byłoby uzasadnione.
820
II. Reforma systemu ubezpieczeń społecznych,
wdrożona z dniem 1 stycznia 1999 r. ustawą z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych, rozpoczęła stop-
niową likwidację możliwości wcześniejszego przejścia
na emeryturę. Jako podstawowe założenie nowego
systemu emerytalnego przyjęto zasadę, iż uprawnie-
nia emerytalne wszystkich ubezpieczonych, którzy
płacili taką samą składkę, będą takie same. Respek-
towanie tej zasady wymagało ujednolicenia warun-
ków przyznawania i obliczania świadczeń. Z tego
względu w nowym systemie nie przewidziano przy-
wileju wcześniejszej emerytury dla żadnej grupy za-
wodowej, natomiast dla osób pracujących w szcze-
gólnych warunkach lub w szczególnym charakterze
w art. 24 ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych zapowiedziano usta-
nowienie tzw. emerytur pomostowych.
Przyjęcie podstawowego założenia reformy sys-
temu ubezpieczeń społecznych o stopniowej likwida-
cji możliwości wcześniejszego przechodzenia na
emeryturę przez niektóre grupy zawodowe wynika-
ło przede wszystkim z faktu, iż szybki rozwój tech-
nologiczny i gospodarczy w ostatnich dekadach
XX wieku spowodował radykalną zmianę warun-
ków pracy. Wskutek tego wykazy prac w szczegól-
nych warunkach lub szczególnym charakterze, któ-
rych wykonywanie uprawniało do wcześniejszej
emerytury na mocy rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie wieku emerytalne-
go pracowników zatrudnionych w szczególnych wa-
runkach lub w szczególnym charakterze (Dz. U. Nr 8,
poz. 43, ze zm.), stały się nieaktualne i nieadekwat-
ne do obecnych warunków i charakteru pracy.
Specjalna komisja ekspertów, powołana przez
ministra pracy i polityki socjalnej, składająca się
z ekspertów medycyny pracy z wiodących instytu-
tów naukowych z całej Polski, kierując się wyłącz-
nie kryteriami medycznymi oraz wchodzącymi
w zakres medycyny pracy, określiła w 1999 r. listę
prac w szczególnych warunkach i prac o szczegól-
nym charakterze, których wykonywanie powinno
uprawniać do wcześniejszego zakończenia aktywno-
ści zawodowej. Kierując się takimi kryteriami oce-
ny, komisja nie znalazła przesłanek do umieszczenia
zawodu nauczyciela na tej liście, stwierdzając tym
samym, iż brak jest podstaw, by nauczyciele mieli
otrzymać prawo do korzystania z emerytur pomo-
stowych.
Również powołany w 2005 r. przez ministra pracy
i polityki społecznej Zespół ekspertów medycyny pra-
cy do spraw zweryfikowania wykazu rodzajów prac
w szczególnych warunkach i wykazu prac o szczegól-
nym charakterze, w skład którego weszli także przed-
stawiciele związków zawodowych, w swym sprawoz-
daniu z marca 2006 r. stwierdził, że w odniesieniu do
nauczycieli „trudno znaleźć obiektywny i wiarygodny
wskaźnik obniżenia zdolności do wykonywania pra-
cy”. W tym wypadku – zdaniem ekspertów – najważ-
niejsze jest osobiste odczucie niemożności sprostania
wysokim wymaganiom związanym z wykonywaną
pracą.
Pozwolę sobie poinformować, że Centralny Insty-
tut Ochrony Pracy przeprowadził badania poświę-
cone problemowi psychologicznego wsparcia dla pra-
cowników dotkniętych negatywnymi skutkami stre-
su w pracy, w ramach których analizą objęto także
grupę nauczycieli. Z przeprowadzonych badań wy-
nika, że obciążenie psychofizyczne w zawodzie na-
uczyciela jest uwarunkowane następującymi cecha-
mi jego pracy:
— wysokie wymagania pracy (intelektualne,
etyczne i moralne, emocjonalne),
— brak równowagi pomiędzy wkładem pracy
a nagrodą w postaci gratyfikacji finansowej czy po-
zafinansowej,
— znacząca niejasność roli zawodowej ze względu
na nieustannie zmieniające się treści programowe,
— ograniczona kontrola w pracy w zakresie dłu-
gofalowego planowania pracy, wyboru metod reali-
zacji zadań oraz tempa pracy,
— niedofinansowanie szkół; brak potrzebnego
sprzętu i pomocy społecznej,
— niedostateczne wsparcie społeczne ze strony
zwierzchników oraz rodziców i wychowawców,
— niedostateczne wspieranie rozwoju zawodowe-
go oraz osobistego.
Skutkiem znacznego obciążenia psychofizyczne-
go jest między innymi zjawisko wypalenia zawodo-
wego wśród nauczycieli, z jego osiowymi objawami
w postaci wyczerpania emocjonalnego, poczucia bra-
ku lub obniżonej skuteczności zawodowej oraz de-
personalizacji (przedmiotowy stosunek do uczniów).
Niemniej jednak z badań przeprowadzonych
przez Centralny Instytut Ochrony Pracy wynika, że
brak jest merytorycznych podstaw do kwalifikowa-
nia zawodu nauczyciela jako uprawniającego do
wcześniejszej emerytury.
III. Wprowadzenie powszechnego systemu eme-
rytalnego odbyło się z poszanowaniem zasad pań-
stwa prawnego, w szczególności zasady ochrony
praw nabytych. Nowe przepisy nie dotyczą osób uro-
dzonych przed rokiem 1949, zaś dla ubezpieczonych
urodzonych po roku 1948 a przed rokiem 1969 usta-
nowiono okres przejściowy, w którym mogą oni
przejść na wcześniejszą emeryturę z tytułu pracy
w szczególnych warunkach lub w szczególnym cha-
rakterze, jednakże tylko wtedy, jeżeli wymagane
warunki spełnią w ściśle określonym czasie (z wy-
jątkiem górników) i nie przystąpili do otwartego
funduszu emerytalnego (obecnie dopuszczalne jest
też rozwiązanie umowy z otwartym funduszem
emerytalnym i przekazanie zgromadzonych środ-
ków za pośrednictwem Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych na dochody budżetu państwa) . Co do zasa-
dy, nowy system emerytalny objął zatem te osoby,
które w chwili jego wdrożenia w 1999 r. rozpoczyna-
ły dopiero aktywność zawodową bądź posiadały
krótki (kilkuletni) staż pracy.

Uwzględniając standardy międzynarodowe oraz
stanowisko Międzynarodowej Organizacji Pracy
przy konstruowaniu obecnego systemu emerytal-
nego, przyjęto również założenie, iż wszędzie tam,
gdzie obniżająca się wraz z wiekiem sprawność pra-
cownika mogłaby stanowić potencjalne zagrożenie
dla bezpieczeństwa lub jakości świadczonej pracy,
zjawiskiem naturalnym i pożądanym jest zmiana
charakteru i rodzaju wykonywanej pracy wraz
z wiekiem, a nie wcześniejsze kończenie aktywno-
ści zawodowej.
Ograniczenie możliwości wcześniejszego prze-
chodzenia na emeryturę, dotyczące także nauczycie-
li, jest uzasadnione zarówno ze względów demogra-
ficznych, jak i ekonomicznych. Od siedmiu lat w Pol-
sce występuje ubytek rzeczywisty ludności wskutek
niskiego przyrostu naturalnego oraz ujemnego sal-
da migracji zagranicznych. Zjawisku temu towarzy-
szy niekorzystna zmian struktury demograficznej
naszego społeczeństwa. Malejąca dzietność i wzra-
stająca długość życia powodują starzenie się ludno-
ści. Z prognoz demograficznych wynika, że do 2030 r.
średni wiek mieszkańca Polski, który obecnie wyno-
si około 37 lat, wzrośnie do ponad 45 lat, z tendencją
do dalszego wzrostu. Istotne przesunięcie nastąpi
w proporcjach między liczbą osób w wieku produk-
cyjnym i poprodukcyjnym: do roku 2030 liczba lud-
ności w wieku poprodukcyjnym zwiększy się o ok.
0,6 mln osób, a w tym samym czasie liczba ludności
w wieku produkcyjnym zmaleje o ok. 3,2 mln. Wsku-
tek tych zmian nastąpi pogorszenie relacji liczby
osób opłacających składki do liczby osób pobierają-
cych emerytury i renty, a w konsekwencji mogłoby
to skutkować koniecznością zwiększenia składek na
ubezpieczenia społeczne.
W obecnej sytuacji demograficznej konieczne jest
zwiększanie aktywizacji zawodowej osób starszych.
Dlatego też resort pracy i polityki społecznej przygo-
tował i przedstawił do publicznej dyskusji program
„Solidarność pokoleń – działania dla zwiększenia
aktywności zawodowej osób po 50 roku życia”. Jest
to pakiet działań zmierzających do poprawy stopnia
zatrudnienia osób powyżej 50 roku życia, co jest nie-
zbędne dla utrzymania wysokiego potencjału wzro-
stu gospodarczego w Polsce w perspektywie kolej-
nych kilkunastu lat.
Nauczyciele nie muszą do 60 lub 65 roku życia
uczyć w szkole. Jednak zdaniem rządu potencjał
i wiedza doświadczonych nauczycieli powinny jak
najdłużej służyć edukacji, jeżeli nie bezpośrednio
w nauczaniu dzieci i młodzieży, to w pracy wycho-
wawczej, a także w kształceniu ustawicznym doro-
słych. Takie rozwiązania zostały zawarte w ww.
programie „Solidarność pokoleń”.
IV. W kontekście przedstawionych wyżej uwa-
runkowań najbardziej racjonalnym rozwiązaniem
wydaje się stworzenie mechanizmów ułatwiających
przekwalifikowanie się i poszukiwanie innej pracy
tym nauczycielom, którzy ze względu na obniżoną
sprawność psychofizyczną nie mogą lub nie powinni
821
już kontynuować pracy na dotychczasowym stano-
wisku. Pożądane jest również wdrożenie odpowied-
niego systemu działań profilaktycznych, przeciw-
działających powstaniu sytuacji, w której wymaga-
nia, jakie stawia praca z dziećmi i młodzieżą, prze-
kroczą możliwości nauczyciela.
W jednostkach organizacyjnych systemu oświaty
zatrudnionych jest ok. 600 tys. nauczycieli. Według
danych systemu informacji oświatowej w 2008 r.
uprawnienie do wcześniejszej emerytury uzyska ok.
22 tys. osób. Należy jednak zauważyć, że stosunkowo
niewielki odsetek nauczycieli uprawnionych do przej-
ścia na wcześniejszą emeryturę na podstawie art. 88
ustawy Karty Nauczyciela korzysta z tej możliwości.
Ponadto większość „wcześniejszych emerytów” po-
dejmuje ponownie zatrudnienie na stanowisku na-
uczyciela w pełnym lub niepełnym wymiarze zajęć.
Potwierdza to słuszność wskazanych wyżej propozy-
cji rozwiązań ukierunkowanych na przedłużanie ak-
tywności zawodowej nauczycieli.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 20 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Kopcia
w sprawie zatrudnienia w placówkach
oświatowo-wychowawczych specjalistów
niebędących pracownikami pedagogicznymi
(3437)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Kopcia (SPS-023-
-3437/08) w sprawie zatrudniania w placówkach
oświatowo-wychowawczych specjalistów niebędą-
cych pracownikami pedagogicznymi, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje:
Ustawa z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.) dopuszcza zatrudnienie w szkołach i placów-
kach prowadzonych przez jednostki samorządu te-
rytorialnego osób niebędących nauczycielami. Poję-
cie pracownika niebędącego nauczycielem – według
ustawodawcy – odnosi się również do specjalistów
niebędących pracownikami pedagogicznymi zatrud-
nianymi w placówkach oświatowo-wychowawczych.
Zgodnie z art. 5d przywołanej wyżej ustawy sta-
tus prawny pracowników niebędących nauczyciela-
mi zatrudnionymi w szkołach i placówkach prowa-
dzonych przez jednostki samorządu terytorialnego
określają przepisy o pracownikach samorządowych
822
– ustawa z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach
samorządowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593,
z późn. zm.) oraz wydane na jej podstawie rozporzą-
dzenie Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia 2005 r. w spra-
wie wynagradzania pracowników samorządowych
zatrudnionych w jednostkach samorządu terytorial-
nego (Dz. U. Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.).
W § 64 rozporządzenia ministra edukacji naro-
dowej i sportu z dnia 7 marca 2005 r. w sprawie ro-
dzajów i szczegółowych zasad działania placówek
publicznych, warunków pobytu dzieci i młodzieży
w tych placówkach oraz wysokości i zasad odpłatno-
ści wnoszonej przez rodziców za pobyt ich dzieci
w tych placówkach (Dz. U. Nr 52, poz. 467, z późn.
zm.) przewidziano możliwość zatrudniania w pla-
cówkach (w tym także w placówkach oświatowo-wy-
chowawczych) trzech grup pracowników:
— nauczycieli, wychowawców i innych pracowni-
ków pedagogicznych,
— specjalistów niebędących pracownikami peda-
gogicznymi,
— pracowników administracji i obsługi.
Ze względu na realizowane przez te placówki cele
– m.in. rozwijanie zainteresowań, uzdolnień, dosko-
nalenie umiejętności, pogłębianie wiedzy, przygoto-
wanie do aktywnego uczestnictwa w życiu kultural-
nym, kształtowanie umiejętności spędzania czasu
wolnego młodego pokolenia oraz realizowane przez
placówki zadania edukacyjne, wychowawcze, kul-
turalne, profilaktyczne, opiekuńcze, prozdrowotne,
sportowe i rekreacyjne – specjaliści zatrudniani
w placówkach oświatowo-wychowawczych to szcze-
gólna kategoria pracowników placówki niebędą-
cych pracownikami pedagogicznymi. Na stanowi-
skach tych zatrudniani są specjaliści, np. hobbiści,
jak filatelista, instruktor modeli latających, specja-
lista ds. radiostacji, a także artysta ludowy, rze-
mieślnik tzw. ginących zawodów, takich jak garn-
carstwo, kowalstwo, koronkarstwo itp. Nierzadko
do współpracy – jako specjalista – zapraszany jest
także znakomity aktor, dziennikarz czy inna wy-
bitna postać życia społecznego, niemająca przygo-
towania pedagogicznego.
Należy przy tym podkreślić, że specjaliści niebę-
dący pracownikami pedagogicznymi nie są nauczy-
cielami w rozumieniu przepisów art. 7 ustawy Karta
Nauczyciela z dnia 26 stycznia 1982 r. (Dz. U. z 2006 r.
Nr 97, poz. 674, ze zm.), a zatem nie dotyczą ich wy-
nikające z przepisów tej ustawy wymagania kwalifi-
kacyjne oraz prawa i obowiązki skierowane do na-
uczycieli.
Z tego też względu do kompetencji dyrektora na-
leży ocena dotycząca kwalifikacji specjalistów do
prowadzenia danych zajęć oraz decyzja o dopuszcze-
niu ich do pracy z dziećmi i młodzieżą. Zgodnie
z art. 39 ust. 3 pkt 1 ustawy o systemie oświaty
w sprawach zatrudniania i zwalniania nauczycieli
oraz innych pracowników szkoły lub placówki decy-
duje jej dyrektor, który jest kierownikiem zakładu pra-
cy dla zatrudnionych w szkole lub placówce nauczycie-
li i pracowników niebędących nauczycielami.
Dodać przy tym należy, że mimo iż zatrudnianie
w szkołach i placówkach systemu oświaty specjali-
stów niebędących pracownikami pedagogicznymi
jest dopuszczalne, to może mieć to miejsce jedynie
w sytuacji, gdy nie jest możliwe pozyskanie do pracy
na danym stanowisku osoby posiadającej przygoto-
wanie pedagogiczne, zdefiniowane w zapisach § 1
pkt 3 rozporządzenia ministra edukacji narodowej
i sportu z dnia 10 września 2002 r. w sprawie szczegó-
łowych kwalifikacji wymaganych od nauczycieli,
a także określenie szkół i wypadków, w których moż-
na zatrudnić nauczycieli mniemających wyższego
wykształcenia lub ukończonego zakładu kształcenia
nauczycieli (Dz. U. Nr 155, poz. 1288, z późn. zm).
Stanowiska i sposób wynagradzania specjalistów
niebędących pracownikami pedagogicznymi określa
załącznik nr 3 przywołanego wyżej rozporządzenia
Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia 2005 r. w sprawie
wynagradzania pracowników samorządowych za-
trudnionych w jednostkach samorządu terytorialne-
go. Niestety w wykazie stanowisk pracowniczych
w części odnoszącej się do jednostek działających
w zakresie oświaty nie wyszczególniono stanowiska
specjalisty, jedynie wskazano kilka jednostkowych
specjalności (m.in. pomoc nauczyciela, ratownik,
dietetyk, kierownik obiektów sportowych).
Ministerstwo Edukacji Narodowej uznaje, że nie-
zbędna jest szczegółowa analiza statusu specjalistów
niebędących pracownikami pedagogicznymi, zatrud-
nianych w placówkach oświatowo-wychowawczych
w odniesieniu do obowiązującego stanu prawnego.
Wnikliwa analiza, którą resort zamierza podjąć, po-
zwoli na zajęcie stanowiska, czy w tym zakresie za-
chodzi potrzeba wystąpienia z inicjatywą wprowa-
dzenia zmian w obowiązujących przepisach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 20 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie finansowania działalności
instytucji kultury w ramach mecenatu państwa
w 2008 r. (3441)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację złożoną przez pana posła Sławomira Za-
wiślaka (pismo nr: SPS-023-3441/08 z 12 czerwca
br.) dotyczącą programów ministra kultury i dzie-

dzictwa narodowego, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących informacji.
Akty prawne regulujące funkcjonowanie progra-
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego
oraz tzw. Mecenatu przewidują dwa terminy naboru
wniosków: do 31 stycznia oraz do 31 maja. Dodatko-
wo, w przypadku gdy limity środków przewidziane
w poszczególnych programach nie zostaną wyczer-
pane w ramach ww. terminów, możliwe jest ogłosze-
nie terminu dodatkowego. W chwili obecnej trwają
prace związane z rejestracją i oceną wniosków złożo-
nych do 31 maja, nie ma zatem możliwości stwier-
dzenia czy, po rozpatrzeniu już złożonych wniosków,
pozostaną środki na ogłoszenie dodatkowego nabo-
ru. Z całą pewnością nie będzie takiej możliwości
w przypadku Mecenatu, gdzie środki wyczerpane
zostały po I naborze.
Sygnalizowany przez dyrektorów instytucji kul-
tury problem związany z trudnościami ze złoże-
niem aktualnego bilansu zdają się być wynikiem
nieporozumienia lub niedostatecznej uwagi przy
wypełnianiu formularzy wniosków. Instytucje kul-
tury mają obowiązek załączenia do wniosku bilan-
su aktualnego na dzień złożenia wniosku. Zatem
nie ma obowiązku złożenia bilansu za rok bezpo-
średnio poprzedzający rok, w którym udzielona ma
zostać dotacja. Bilansem aktualnym jest bilans
ostatnio zatwierdzony. Informacja o tym znajduje
się w formularzu.
Jednocześnie informuję, że w ministerstwie pro-
wadzone są prace zmierzające do udoskonalenia
sposobu przyznawania dotacji. Jedną ze zmian jest
określenie nowych terminów naboru wniosków.
W nowych regulacjach przewidziano, że termina-
mi tymi będą: 30 listopada oraz 31 marca. W przy-
padku I terminu nie powinno być najmniejszych
problemów z dostarczeniem aktualnego bilansu;
w przypadku II terminu utrzymana zostanie za-
sada, że bilansem aktualnym jest bilans ostatnio
zatwierdzony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Monika Smoleń
Warszawa, dnia 18 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie zapowiedzi likwidacji lub zmian
w ustawie Karta Nauczyciela (3464)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Mazurek (SPS-023-
823
-3464/08) z dnia 28 maja 2008 r. w sprawie likwida-
cji lub zmian w ustawie Karta Nauczyciela, pragnę
przedstawić następujące stanowisko:
Nauczyciele stanowią najliczniejszą grupę zawo-
dową sektora finansów publicznych, która wykonuje
pracę o szczególnej roli związanej z kształceniem
i wychowywaniem kolejnych pokoleń, poprzez co de-
terminuje proces rozwoju kraju i stanowi o obecnym
oraz przyszłym obliczu Polski w świecie. Istota wy-
konywania zawodu nauczyciela wymaga, aby status
prawny tej grupy zawodowej określała odrębna
pragmatyka zawodowa. Obecnie rolę tę spełnia usta-
wa z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U.
z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.).
Powyższe nie zmienia faktu, iż istnieje potrzeba
doskonalenia rozwiązań systemowych. Przepisy pra-
wa oświatowego podlegają stałej ocenie i analizie
pod kątem spełnienia celów reform zapoczątkowa-
nych w 2000 r. Kluczowe kierunki działania oraz
podstawowe zamierzenia w tym zakresie zostały
ogłoszone przez ministra edukacji narodowej na po-
czątku pełnienia swojej misji. Działania te zmierzać
mają w dwóch kierunkach:
— dokończeniu reformy systemu edukacji,
— dążeniu do unowocześnienia polskiej szkoły,
sprzyjając jej otwartości na świat, m.in. dzięki
uproszczeniu prawa oświatowego, w tym ustawy
Karta Nauczyciela.
W ramach tak zakreślonych obszarów minister
edukacji narodowej podjął prace nad opracowaniem
rozwiązań mających na celu zmiany w zakresie or-
ganizacji i realizacji zadań oświatowych, których
konsekwencją ma być wzmocnienie jakości kształce-
nia i wychowania. Jednym z elementów powyższego
programu działania było rozpoczęcie debaty spo-
łecznej, m.in. w kwestii reformy programowej oraz
zasad finansowania oświaty. Ponadto w resorcie
edukacji powołany został zespół skupiający byłych
ministrów edukacji, zapewniając w ten sposób moż-
liwość swobodnego wyrażenia niejednolitych poglą-
dów na kwestie związane z szeroko rozumianą
oświatą i edukacją oraz tym samym ustanawiając
stałe ciało doradcze. W ocenie ministra edukacji na-
rodowej tylko takie działanie pozwoli – oprócz wska-
zania najistotniejszych kierunków reform – zapew-
nić proces ciągłości w zakresie wprowadzanych roz-
wiązań oraz zobiektywizować podejmowane inicja-
tywy. Na tym etapie prac zespołu zapoczątkowano
też proces szerokich konsultacji z partnerami spo-
łecznymi, związkowymi, rodzicami oraz innymi
podmiotami zainteresowanymi wzmocnieniem jako-
ści edukacji. Minister edukacji narodowej z głęboką
troską podejmuje działania na rzecz rozwoju pol-
skiego systemu oświaty, wzmocnienia jego jakości
i efektywności. Z tego względu kwestia statusu na-
uczycieli i działania na rzecz wzmocnienia jego ran-
gi pozostaje istotnym przedmiotem zainteresowania
resortu.
Obecnie też trwają intensywne prace nad syste-
mowymi rozwiązaniami w zakresie sposobu ustala-
824
nia i wysokości corocznego stanowienia wzrostu
płac nauczycielskich. Za kluczowe w tym obszarze
należy uznać podejmowanie przez ministra edukacji
narodowej inicjatyw na rzecz wypracowania porozu-
mienia z pozostałymi członkami Rady Ministrów
w kwestii jak najwyższego wzrostu płac nauczyciel-
skich. Nie ulega jednak wątpliwości, iż decyzje
w tym względzie nie mogą abstrahować od termi-
nów stanowienia ustawy budżetowej oraz bilansu
dochodów i wydatków.
Jednocześnie należy podkreślić, iż od dnia 30 maja
2008 r. raz w tygodniu odbywają się spotkania
z przedstawicielami związków zawodowych nauczy-
cieli ze stroną rządową. Na tych spotkaniach podej-
mowane są dyskusje na temat proponowanych przez
resort zmian w ustawie Karta Nauczyciela, podwy-
żek wynagrodzeń nauczycieli i rozwiązań emerytal-
nych. W związku z powyższym na obecnym etapie
prowadzonych prac, gdy jeszcze nie zostały zakoń-
czone rozmowy i ustalenia z partnerami społeczny-
mi, nie jest możliwe szczegółowe ustosunkowanie
się do zmian, które będą projektowane w ustawie
Karta Nauczyciela.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 20 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego
w sprawie zmiany przepisów ustawy
Prawo geologiczne i górnicze (3490)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Andrzeja Orzechowskiego z dnia
21 maja 2008 r., przesłaną przy piśmie z dnia 12 czerw-
ca 2008 r. (SPS-023-3490/08), w sprawie dokona-
nia zmian w Prawie geologicznym i górniczym,
umożliwiających gminom prowadzenie działalności
polegającej na wydobywaniu kopalin ze złóż znaj-
dujących się na ich nieruchomościach, z przezna-
czeniem na potrzeby własne uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Złoża kopalin są cennym, nieodnawialnym skład-
nikiem środowiska i jako takie podlegają szczególnej
ochronie. Przepisy Prawa geologicznego i górnicze-
go nie dopuszczają wydobywania kopalin w innym
trybie i formie niż na podstawie koncesji, z uwagi na
potencjalne zagrożenie dla środowiska, a w szcze-
gólności naruszające w wielu przypadkach zasady
ochrony powierzchni ziemi, ochrony gruntów rol-
nych lub leśnych oraz samych złóż kopalin.
Uprzejmie informuję, że obecnie trwają prace
nad nową ustawą Prawo geologiczne i górnicze.
Określony w niej katalog wymagań niezbędnych do
uzyskania koncesji na wydobywanie kopalin ze złóż
nie zawiera ograniczeń, które stanowiłyby barierę
prawną dla gmin. Zatem ograniczenia związane
z wydobywaniem kopalin przez gminy nie wynikają
z przepisów Prawa geologicznego i górniczego, a je-
dynie z ustawy o samorządzie gminnym oraz z usta-
wy o swobodzie działalności gospodarczej. Zgodnie
z tą ostatnią działalność koncesjonowaną może pod-
jąć przedsiębiorca posiadający wpis do rejestru
przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym
albo do Ewidencji Działalności Gospodarczej.
Z kolei przepisy ustawy o samorządzie gminnym
w art. 7 ust. 1 określają, jakie rodzaje działalności
stanowią zadania własne gmin. Wśród tych zadań
nie wymienia się wydobywania kopalin ze złóż. Ta
sama ustawa przewiduje również w art. 9 ust. 2, iż
gmina oraz inna komunalna osoba prawna może
prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą
poza zadania o charakterze użyteczności publicznej
wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej
ustawie. Przepisy tej ustawy wyjaśniają jednocze-
śnie, co należy rozumieć przez zadania użyteczności
publicznej. Są to zadania własne gminy, wymienio-
ne w powołanym wyżej art. 7 ust. 1, których celem
jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie potrzeb
ludności w drodze świadczenia usług powszechnie
dostępnych. Wydobywanie kopalin ze złóż, jak
przedstawiono wcześniej, nie jest zadaniem należą-
cym do katalogu działań własnych gminy ani też
nie jest prowadzone, jak wymaga definicja użytecz-
ności publicznej, „w celu nieprzerwanego zaspoka-
jania zbiorowych potrzeb ludności w drodze świad-
czenia usług powszechnie dostępnych”. O ile budo-
wa i naprawa dróg gminnych oraz dróg wewnętrz-
nych o nawierzchni gruntowej są zadaniami wła-
snymi gminy, to prowadzenie działalności polegają-
cej na wydobywaniu kopaliny w celu realizacji opi-
sanych wcześniej zadań własnych nie jest wykony-
waniem takich zadań.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję, że rozwiązania problemów, które zgła-
szają samorządy gminne, należy szukać nie na grun-
cie przepisów Prawa geologicznego i górniczego, ale
poprzez zmianę przywołanych wcześniej ustaw, któ-
re zawierają bariery.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 17 czerwca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie braku miejsc
w placówkach przedszkolnych (3588)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Motowidło (SPS-
-023-3588/08) w sprawie braku miejsc w placówkach
przedszkolnych, uprzejmie wyjaśniam:
Pierwsze lata życia dziecka to najważniejszy czas
jego rozwoju. Właśnie w tym wieku najlepsze rezul-
taty daje inwestowanie w edukację małych dzieci,
stymulowanie ich rozwoju, kształtowanie umiejęt-
ności intelektualnych i społecznych. Jest to także
najlepszy okres dla zapobiegania ewentualnym trud-
nościom w nauce – niwelowania dysharmonii rozwo-
jowych oraz wyrównywania zaniedbań środowisko-
wych. Umiejętności, które małe dzieci wyniosą z przed-
szkola, zaprocentują w szkole – dzieci będą się lepiej
uczyć, wyniki nauczania będą lepsze.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) do zadań własnych
gminy należy zaspokajanie zbiorowych potrzeb
wspólnoty. Jednym z obszarów zaspakajania tych
potrzeb jest m.in. prowadzenie przedszkoli, oddzia-
łów przedszkolnych w szkole podstawowej oraz in-
nych form wychowania przedszkolnego.
Również do zadań własnych gminy należy zakła-
danie i prowadzenie przedszkoli oraz innych form
wychowania przedszkolnego zgodnie z art. 5 ust. 5
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.).
Nowelizacja ustawy z 7 września 2007 r. o zmianie
ustawy o systemie oświaty (Dz. U. Nr 181, poz. 1292)
pozwoliła na tworzenie innych (niż przedszkola i od-
działy przedszkolne w szkołach) form wychowania
przedszkolnego.
Takie rozwiązania prawne stanowią realizację
podjętego przez rząd zadania upowszechnienia do-
stępu do edukacji przedszkolnej dzieciom 3–5 letnim
z różnych środowisk, w tym zarówno wiejskich, jak
i wielkomiejskich. Umożliwienie organizowania przez
gminy, inne osoby prawne i osoby fizyczne wychowa-
nia przedszkolnego w formach innych niż przed-
szkola i oddziały przedszkolne w szkołach podsta-
wowych koresponduje z ideą optymalnego wykorzy-
stania możliwości rozwojowych małego dziecka
w zakresie uczenia się, predestynuje lepsze wyko-
rzystanie potencjału rozwojowego dziecka i stymu-
lację jego zdolności.
Zgodnie z art. 14a ust. 1a ustawy o systemie
oświaty w przypadkach uzasadnionych warunkami
demograficznymi i geograficznymi rada gminy może
uzupełnić sieć publicznych przedszkoli i oddziałów
825
przedszkolnych w szkołach podstawowych o inne
formy wychowania przedszkolnego, czyli punktów
przedszkolnych lub zespołów wychowania przed-
szkolnego. Założenie innej formy wychowania przed-
szkolnego oraz ustalenie jej organizacji – określone
w § 2 rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 10 stycznia 2008 r. w sprawie rodzajów in-
nych form wychowania przedszkolnego, warunków
tworzenia i organizowania tych form oraz sposobu
ich działania (Dz. U. Nr 7, poz. 38) – należy do kom-
petencji rady gminy.
Obecnie edukacja sześciolatków również jest fi-
nansowana jako zadanie własne gminy, tak jak
przedszkola. Po planowanym obniżeniu wieku obo-
wiązku szkolnego dzieci edukacja sześciolatków
w szkole podstawowej będzie finansowana z subwen-
cji oświatowej. Dzięki takiemu rozwiązaniu gminy,
jako organy prowadzące, uzyskają wolne środki,
które będą mogły wykorzystać na tworzenie nowych
miejsc w przedszkolach dla dzieci w wieku 3–5 lat.
Zadania dotyczące edukacji przedszkolnej będą
również współfinansowane z Europejskiego Fundu-
szu Społecznego w ramach priorytetu IX Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” 2007–2013. Szczegó-
łowy opis priorytetu IX PO KL w ramach działania
9.1: Wyrównywanie szans edukacyjnych i zapewnie-
nie wysokiej jakości usług edukacyjnych świadczo-
nych w systemie oświaty przewiduje różne obszary
wsparcia w zakresie edukacji przedszkolnej.
W poddziałaniu 9.1.1: Zmniejszanie nierówności
w stopniu upowszechnienia edukacji przedszkolnej
przewiduje się projekty konkursowe dotyczące:
— tworzenia przedszkoli (w tym również uru-
chamiania innych form wychowania przedszkolne-
go) na obszarach i w środowiskach o niskim stopniu
upowszechnienia edukacji przedszkolnej (w szcze-
gólności na obszarach wiejskich),
— wsparcia istniejących przedszkoli (w tym rów-
nież funkcjonujących innych form wychowania
przedszkolnego) przyczyniających się do zwiększo-
nego uczestnictwa dzieci w wychowaniu przedszkol-
nym (np. wsparcie dla placówek zagrożonych likwi-
dacją, wydłużenie godzin pracy placówek, urucho-
mienie dodatkowego naboru dzieci, zatrudnienie
dodatkowego personelu itp.),
— opracowanie i realizacja kampanii informa-
cyjnych promujących edukację przedszkolną.
Alokacja na ww. działania w latach 2007–2013
wynosi:
Alokacja
Działanie Środki
Ogółem EFS
krajowe
Poddziałanie 9.1.1:
Zmniejszanie
243 140 413 206 669 351 36 471 062
nierówności w stopniu
upowszechnienia
euro euro euro
edukacji przedszkolnej
Za realizację działań w ramach priorytetu IX PO
KL odpowiedzialne są samorządy województw, jako
826
instytucje pośredniczące (IP). Podstawowe informa-
cje o sposobie realizacji tych działań zostały zawarte
w planach działania 2007–2008, przygotowanych
przez IP.
W 15 województwach przewidziano do realizacji
wszystkie formy wsparcia określone szczegółowym
opisie priorytetu IX. W województwie opolskim nie
będą tworzone nowe miejsca realizacji wychowania
przedszkolnego. Instytucja pośrednicząca (Urząd Mar-
szałkowski Województwa Opolskiego) uzasadnia to
stosunkowo gęstą siecią placówek przedszkolnych oraz
potrzebą wspierania już istniejących.
W 14 województwach IP określiły kryteria
strategiczne (nieobligatoryjne – premiowane do-
datkowo):
— grupa docelowa – dzieci z obszarów wiejskich
(dzieci niepełnosprawne, pochodzenia romskiego,
korzystające z pomocy społecznej),
— realizacja w gminach i miejscowościach,
w których nie funkcjonuje przedszkole,
— partnerstwo gminy i organizacji pozarządowej.
W jednostkowych przypadkach jako kryteria
strategiczne przyjęto:
— powiązanie z priorytetami regionalnego pro-
gramu operacyjnego,
— tworzenie ośrodków bez konieczności dowoże-
nia dzieci,
— integrację dzieci niepełnosprawnych z pełno-
sprawnymi,
— organizację alternatywnych form wychowania
przedszkolnego,
— aktywny udział rodziców i wsparcie metodolo-
giczne dla nauczycieli.
We wszystkich województwach realizacja dzia-
łań rozpoczęła się w 2008 r.
Pragnę dodać, że dla podkreślenia znaczenia
upowszechniania edukacji przedszkolnej rok 2008
został w oświacie ogłoszony Rokiem Przedszkolaka.
Kontynuując powyższe działania, MEN przygo-
tował poradnik – informator, wskazujący i promują-
cy tworzenie innych form wychowania przedszkol-
nego, przygotowana jest szeroka kampania informa-
cyjna adresowana do środowisk rodziców, jednostek
samorządu terytorialnego, organizacji pozarządo-
wych i nauczycieli, dotycząca kwestii związanych
z upowszechnianiem wychowania przedszkolnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 20 czerwca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmniejszenia liczby
tzw. godzin dyrektorskich opłacanych
z subwencji oświatowej w roku szkolnym
2008/2009 (3622)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka (SPS-
-023-3622/08) dotyczącą zmniejszenia liczby godzin
do dyspozycji dyrektora szkoły w szkole podstawo-
wej, uprzejmie wyjaśniam:
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 18 kwietnia 2008 r. zmieniające rozporządze-
nie w sprawie ramowych planów nauczania w szko-
łach publicznych (Dz. U. Nr 72, poz. 420) nie wpro-
wadziło żadnych zmian w odniesieniu do ramowego
planu nauczania w klasach IV–VI szkoły podstawo-
wej. Tygodniowa liczba godzin do dyspozycji dyrek-
tora szkoły, które można przeznaczyć m.in. na orga-
nizowanie dodatkowych zajęć edukacyjnych i zajęć
dla grupy uczniów, z uwzględnieniem ich potrzeb
i zainteresowań, w tym zajęć dydaktyczno-wyrów-
nawczych, pozostała bez zmian (9 godzin). Zmieniła
się natomiast (z 12 do 6) tygodniowa liczba godzin
do dyspozycji dyrektora w klasach I–III szkoły pod-
stawowej w związku z wprowadzeniem od dnia 1 wrze-
śnia 2008 r. do tych klas obowiązkowej nauki języka
obcego nowożytnego.
Zmniejszenie liczby godzin do dyspozycji dyrek-
tora szkoły w I etapie edukacyjnym nie wpłynie ne-
gatywnie na realizację innych zajęć (w tym również
zajęć dydaktyczno-wyrównawczych i innych zajęć
pozalekcyjnych) przewidzianych w § 2 ust. 5 rozpo-
rządzenia ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów
nauczania w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15,
poz. 142, z późn. zm.), gdyż w zdecydowanej więk-
szości szkół podstawowych taką właśnie liczbę go-
dzin (6) przeznaczano na dodatkowe zajęcia z języka
obcego w klasach I–III. Tak więc dodatkowe zajęcia
edukacyjne z języka obcego nowożytnego w klasach
I–III szkoły podstawowej staną się od 1 września
2008 r. obowiązkowymi zajęciami edukacyjnymi
z tego języka.
Nie zmienił się również przepis § 2 ust. 3 ww.
rozporządzenia z 2002 r. umożliwiający organowi
prowadzącemu szkołę zwiększenie liczby godzin za-
jęć edukacyjnych, nie więcej jednak niż o 3 godziny
tygodniowo dla każdego oddziału w danym roku
szkolnym. Te dodatkowe godziny można przeznaczyć
 827

na wszystkie rodzaje zajęć edukacyjnych, w tym rów- na posiedzeniu w dniu 26 marca br. pozytywnie za-
nież na zajęcia pozalekcyjne. opiniowała ten projekt.
Uprzejmie informuję, że projekt zmiany ww. roz-
porządzenia, zgodnie z wymaganiami procesu legi- Z poważaniem
slacyjnego, był konsultowany ze związkami zawodo- Sekretarz stanu
wymi zrzeszającymi nauczycieli oraz innymi part- Krystyna Szumilas
nerami społecznymi, w tym również z Komisją
Wspólną Rządu i Samorządu Terytorialnego, która Warszawa, dnia 20 czerwca 2008 r.