Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 21 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 2, 3, 4 i 5 września 2008 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje poselskie

część 3

Wa r s z a w a
2008
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 21. posiedzenia Sejmu
w dniach 2, 3, 4 i 5 września 2008 r.
część 3
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . .1161
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1161
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska . . . . . . . . . . . . . . . .1162
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . .1162
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch. . . .1163
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . .1163
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . .1164
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . .1167
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1168
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 1172
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 1173
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 1174
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . 1175
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 1176
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 1176
Podsekretarz stanu Andrzej Kremer . . . . . 1178
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . 1179
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1180
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . .1183
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . .1184
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . .1184
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1185
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . .1185
Sekretarz stanu
Szef Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów
Sławomir Nowak. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .1186
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . .1187
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1188
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1188
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .1189
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . .1190
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1191
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1191
Podsekretarz stanu Tomasz Półgrabski . . .1194
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . .1194
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . .1195
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1196
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1196
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1197
str.
str.
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1198
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1199
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1201
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1201
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . 1204
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . 1206
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . 1207
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . 1207
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . 1208
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . 1209
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . .1211
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . .1212
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1213
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . .1214
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . .1215
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .1216
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . .1217
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . .1217
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1223
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . 1224
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . 1225
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . 1227
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . 1228
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . 1230
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . 1230
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . 1234
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . 1235
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . 1236
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . 1237
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . 1238
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . 1239
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . 1239
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . 1240
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . 1241
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . 1259
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski. . . .1259
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1260
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . 1260
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . 1261
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . 1262
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . 1264
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1265
Podsekretarz stanu Tomasz Półgrabski . . 1266
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . 1267
 str.
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . 1267
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . 1268
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . 1269
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . 1269
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1271
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1271
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . .1274
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1277
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1278
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1280
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . 1282
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1285
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . 1287
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . 1288
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . 1289
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . .1291
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . 1293
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . 1294
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . 1294
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . 1297
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . 1298
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Jacek Cichocki. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1299
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1301
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . 1303
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . 1306
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . 1308
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1310
Podsekretarz stanu Tomasz Półgrabski . . .1310
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1313
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . .1314
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 1317
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1318
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1319
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . 1320
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1321
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . .1323
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . 1324
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1325
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . 1326
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1327
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . 1329
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . 1330
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . .1331
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . .1331
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . 1333
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . 1335
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . 1336
Podsekretarz stanu Zbigniew Sosnowski. . . .1337
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . 1338
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . 1339
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1340
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1341
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . 1342
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . 1343
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . 1344
str.
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . 1345
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . 1346
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . .1347
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . 1348
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . 1350
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . .1351
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1351
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . 1353
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . 1355
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . 1356
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1357
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . 1358
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . 1359
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1360
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . 1360
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1361
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1362
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . 1364
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . 1365
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1367
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . 1368
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1368
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1369
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Michał Boni. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .1370
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . .1371
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . .1372
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . .1373
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1375
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1376
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . .1379
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . 1380
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . .1381
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . 1382
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1383
Podsekretarz stanu Tomasz Półgrabski . . 1384
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . 1385
Podsekretarz stanu Rafał Baniak . . . . . . . 1386
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . 1386
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1387
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . 1388
Główny inspektor ochrony środowiska
Andrzej Jagusiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1389
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . 1389
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . 1390
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1390
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1391
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . 1392
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . 1393
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . 1394
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . 1395
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . 1396
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . 1397
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . 1399
 str.
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . .1400
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . .1402
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1403
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . .1403
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . .1404
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1406
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1407
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . .1408
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . .1409
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1411
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1412
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . .1413
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1413
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1414
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . .1415
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . .1415
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 1417
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1418
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1419
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1421
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1422
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1424
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . .1426
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1427
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . .1427
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1428
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . .1430
Podsekretarz stanu Augustyn Kubik . . . . .1431
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . .1432
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . .1434
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . .1434
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1436
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1436
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1437
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1438
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . .1439
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . 1440
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . 1440
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch. . . .1441
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1442
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . 1444
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 1445
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . 1446
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . 1448
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . 1448
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . .1449
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . .1450
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1451
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1453
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1454
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . .1454
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . .1455
str.
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1456
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1457
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1458
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . .1458
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . .1459
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . .1460
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1461
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . .1462
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . .1463
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . .1464
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . .1466
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1468
Minister Zbigniew Ćwiąkalski . . . . . . . . . .1468
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1469
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . .1470
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . .1471
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1473
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 1474
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1477
Minister Cezary Grabarczyk . . . . . . . . . . . .1478
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1480
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . .1483
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . 1484
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1485
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1488
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1489
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .1489
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . .1490
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1491
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1492
Główny inspektor ochrony środowiska
Andrzej Jagusiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . .1492
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1494
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . .1496
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . .1496
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . .1498
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . .1499
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . 1500
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . 1503
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . 1504
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . 1505
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . .1507
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . .1508
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . 1509
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1511
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1512
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . .1513
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . .1515
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . .1515
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 1517
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 1517
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . .1518
 str.
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . .1520
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1523
Podsekretarz stanu Andrzej Panasiuk . . . .1524
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz . . . . . . . . . . . . . . . . .1525
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1525
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1526
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1527
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1527
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1528
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1529
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . 1530
str.
Podsekretarz stanu Dariusz Bogdan. . . . . .1531
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . 1533
Podsekretarz stanu Czesława Ostrowska . . .1533
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . 1534
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . 1535
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . 1536
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1537
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . 1538
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . 1539
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . 1540
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . 1540
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . 1542
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE (cd.)
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie rozprzestrzeniającej się
w Wielkopolsce choroby Aujeszkyego (4334)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie rozprzestrzeniającej się w Wielkopolsce
choroby Aujeszkyego, przesłanej przy piśmie z dnia
21 lipca br., znak SPS-023-4334/08, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Ad 1. Po przeprowadzeniu szczegółowej analizy
ryzyka powiatowy lekarz weterynarii podejmuje de-
cyzję o metodzie zwalczania choroby Aujeszkyego.
Metody te mogą być odmienne na obszarze każdego
powiatu, gminy lub obszaru. Wybór metody jest uza-
leżniony m. in. od warunków epizootycznych i eko-
nomicznych. Na obszarach, na których istnieją prze-
słanki epizootyczne i ekonomiczne do wprowadzenia
szczepień, są one wprowadzane. Za zwierzęta pocho-
dzące ze stad szczepionych nie przysługuje odszko-
dowanie z budżetu państwa, z wyjątkiem uboju świń
serododatnich w przypadku, o którym mowa w pkt
3.3.3. akapit 5 załącznika rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 19 marca 2008 r. w sprawie wprowa-
dzenia programu zwalczania choroby Aujeszkyego u
świń (Dz. U. Nr 64, poz. 397). Mięso oraz produkty
pozyskane ze świń zakażonych wirusem choroby
Aujeszkyego oraz ze świń szczepionych przeciwko
tej chorobie nie stanowią żadnego zagrożenia dla
zdrowia publicznego. Rzeźnie nie powinny wykorzy-
stywać zaistniałej sytuacji i skupować zwierząt po
zaniżonej cenie.
Ad 2. Obecne przepisy unijne nie zakazują sprze-
daży do krajów Unii Europejskiej polskiego mięsa i
produktów z tego mięsa. Jednakże w związku z tym,
że znaczna część państw UE jest wolna od choroby
Aujeszkyego, istnieje realne zagrożenie wprowadze-
nia przez nie takiego zakazu. Byłaby to kolejna ba-
riera handlowa dla Polski, której chcemy uniknąć.
Ad 3. Uchwała nr 97/2008/IV Krajowej Rady Le-
karsko-Weterynaryjnej z dnia 28 maja 2008 r.
w sprawie powstrzymania się lekarzy weterynarii
od zawierania umów na wykonywanie badań moni-
toringowych chorób zakaźnych zwierząt, w tym
zwalczania choroby Aujeszkyego, została uchylona
uchwałą nr 100/2008/IV z dnia 20 czerwca 2008 r.
Ad 4. Na zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt
w 2008 r. w budżecie państwa przewidziano łącznie
ok. 289,7 mln zł, z czego 40,2 mln zł przeznaczono
na etaty w powiatowych inspektoratach weteryna-
rii, a 1,27 mln zł na działalność Granicznego In-
spektoratu Weterynarii w Gdańsku. Pozostałe środ-
ki w wysokości ok. 248,2 mln zł przeznaczone zosta-
ły na realizację 9 programów zwalczania chorób za-
kaźnych zwierząt, w tym na zwalczanie choroby
Aujeszkyego, oraz bieżącą działalność Inspekcji We-
terynaryjnej, związaną ze sprawowaniem nadzoru
nad żywnością pochodzenia zwierzęcego, paszami
oraz monitorowaniem chorób zakaźnych zwierząt.
Ad. 5. Uprzejmie informuję, że nie została rozdy-
sponowania ostatnia transza środków z rezerwy ce-
lowej na zwalczanie chorób zakaźnych zwierząt i
obecnie nie ma możliwości zwiększenia środków fi-
nansowych dla poszczególnych województw. Dopie-
ro po zbilansowaniu posiadanych pozostałych środ-
ków finansowych zostanie rozdysponowana kolejna
transza. Po całkowitym wydatkowaniu środków, w
przypadku uzasadnionej potrzeby istnieje możliwość
zwiększenia, w ramach przyznanego limitu, kwoty
niezbędnej na zwalczanie chorób zakaźnych zwie-
rząt dla województwa występującego z takim wnio-
skiem.
Po wykorzystaniu przez Inspekcję Weterynaryj-
ną środków określonych w budżecie państwa na rok
2008 wystąpię do Ministerstwa Finansów o przy-
znanie dodatkowych środków na realizowanie
przedmiotowego programu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie trudności pojawiających się podczas
starań o odzyskanie ziemi przodków przez
Polaków obywateli Republiki Litewskiej (4335)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Artura Górskiego (pismo
nr SPS-023-4335/08 z dnia 21 lipca 2008 r.) w spra-
wie trudności pojawiających się podczas starań o od-
zyskanie ziemi przodków przez Polaków obywateli
Republiki Litewskiej pragnę zapewnić, że kwestia
zwrotu ziemi na terenach zamieszkałych przez mniej-
1162
szość polską jest przedmiotem stałej troski rządu RP,
w tym Ministerstwa Spraw Zagranicznych.
Władze RP monitorują proces zwrotu ziemi i nie-
zmiennie domagają się podczas rozmów z władzami
litewskimi, aby zakończył się on jak najszybciej i ko-
rzystnie dla mniejszości polskiej. Z inicjatywy resor-
tu spraw zagranicznych temat ten był podejmowany
przez prezydenta RP, prezesa Rady Ministrów RP
oraz przedstawicieli MSZ RP. Podkreślano wagę
tego problemu oraz fakt, że ani społeczność polska
na Litwie, ani wspierające ją władze i instytucje pol-
skie nie zrezygnują z ubiegania się o należne mniej-
szości polskiej prawa. Kwestia ta była również wielo-
krotnie podnoszona podczas posiedzeń Polsko-Li-
tewskiego Zgromadzenia Parlamentarnego.
Polska placówka dyplomatyczno-konsularna w
Wilnie prowadzi stały monitoring i analizę tego pro-
blemu oraz podnosi go w rozmowach z władzami li-
tewskimi (m.in. MSZ RL, władzami powiatu wileń-
skiego, Departamentem Mniejszości Narodowych i
Wychodźstwa przy Rządzie RL, doradcą premiera do
spraw mniejszości narodowych). Informacje z pla-
cówki stanowią podstawę dla decyzji Senatu RP,
fundacji i stowarzyszeń o asygnowaniu większych
środków na cele związane z pomocą w odzyskaniu
ziemi (m.in. szersza pomoc prawna dla wszystkich
zainteresowanych, informacje i porady za pośred-
nictwem popularnego Radia Znad Wilii i innych me-
diów polskojęzycznych). Wszystkie osoby, które zgła-
szają się do Konsulatu Generalnego RP w Wilnie i
proszą o pomoc prawną w zakresie reprywatyzacji
ziemi, kierowane są do prawników afiliowanych przy
Związku Prawników na Litwie. Od kilku lat Konsu-
lat Generalny RP w Wilnie wspiera organizowaną
przez Związek Polaków na Litwie pomoc prawną.
Przypadek pana J. Ł., opisany przez „Tygodnik
Wileńszczyzny”, jest znany ambasadorowi RP na Li-
twie. Pan J. Ł. nie zwracał się jednak z prośbą o po-
moc do Ambasady RP w Wilnie.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych RP, wspierając działania przedstawicieli
mniejszości polskiej na Litwie, w dalszym ciągu bę-
dzie zabiegać o korzystne dla mniejszości polskiej
zakończenie procesu zwrotu ziemi.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sikory
oraz grupy posłów
w sprawie dokonania przeszacowania majątku
narodowego w publicznych zakładach opieki
zdrowotnej w celu jego prawidłowej wyceny
(4336)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłanek pp. Anny Sikory, Marzeny
Machałek, Beaty Mazurek, Anny Paluch, Ewy Ma-
lik, przekazaną przy piśmie znak SPS-023-4336/08,
dotyczącą przeszacowania majątku narodowego
uprzejmie informuję, iż przekształcenie samodziel-
nych publicznych zakładów opieki zdrowotnej w spół-
ki akcyjne albo z ograniczoną odpowiedzialnością
poprzedzone zostanie wyceną wartości nieruchomo-
ści przekazywanych ww. spółkom.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Malik
oraz grupy posłów
w sprawie projektu reformy
szkolnictwa wyższego (4337)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Ewy Malik oraz grupy po-
słów (SPS-023-4337/08) w sprawie projektu reformy
szkolnictwa wyższego uprzejmie wyjaśniam:
Zgodnie z art. 132 ust. 1–3 ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr
164, poz. 1365, z późn. zm.) wszyscy nauczyciele
akademiccy podlegają okresowej ocenie, w szczegól-
ności w zakresie należytego wykonywania obowiąz-
ków, o których mowa w art. 111 ustawy.
Oceny dokonuje podmiot wskazany w statucie:
— nie rzadziej niż raz na cztery lata, nie wlicza-
jąc jednak okresu nieobecności w pracy wynikającej
z przebywania na urlopie macierzyńskim, urlopie
wychowawczym lub urlopie dla poratowania zdro-
wia oraz okresu służby wojskowej lub służby zastęp-
czej lub

— na wniosek kierownika jednostki organizacyj-
nej, w której nauczyciel akademicki jest zatrudniony.
Kryteria oceny oraz tryb jej dokonywania okre-
śla statut. Przy dokonywaniu oceny nauczyciela
akademickiego dotyczącej wypełniania obowiązków
dydaktycznych zasięga się opinii studentów. Zasady
zasięgania tych opinii i sposób ich wykorzystania
określa statut uczelni. Zgodnie z art. 124 pkt 3 rek-
tor może rozwiązać za wypowiedzeniem stosunek
pracy z mianowanym nauczycielem akademickim w
przypadku otrzymania przez niego, w okresie nie
krótszym niż rok, dwóch kolejnych ocen negatyw-
nych.
Rektor danej uczelni może swobodnie kształto-
wać politykę kadrową uczelni, co wynika z konsty-
tucyjnie zagwarantowanej zasady autonomii uczel-
ni. Należy podkreślić, iż działania związane z za-
trudnianiem poszczególnych pracowników uczelni
(w tym także ustalanie posiadanych przez nich kwa-
lifikacji) nie podlegają kompetencjom ministra wła-
ściwego do spraw szkolnictwa wyższego. Minister
sprawuje jedynie nadzór nad zgodnością tych dzia-
łań z przepisami prawa i statutem uczelni.
Odnosząc się do kwestii kariery zawodowej mło-
dych naukowców, należy podkreślić, iż obecne prace
nad nowelizacją ustawy Prawo o szkolnictwie wyż-
szym mają w szczególności na celu przyspieszenie
rozwoju kariery tej grupy nauczycieli akademickich,
ze szczególnym uwzględnieniem asystentów i ad-
iunktów. Służyć temu ma przygotowywana noweli-
zacja ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach
naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i
tytule w zakresie sztuki (Dz. U. Nr 65, poz. 595, z
późn. zm.), która przyczyni się do zwiększenia mo-
bilności polskich naukowców oraz konkurencyjności
polskiej nauki na arenie międzynarodowej.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek Marzeny Machałek,
Ewy Malik, Anny Sikory i Izabeli Kloc
w sprawie uregulowania statusu zawodu
księgowego (4338)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pań posłanek Marzeny Machałek, Ewy
Malik, Anny Sikory oraz Izabeli Kloc w sprawie ure-
gulowania statusu zawodu księgowego, otrzymaną
1163
przy piśmie znak: SPS-023-4338/08 z dnia 21 lipca
2008 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W Ministerstwie Finansów nie są aktualnie pro-
wadzone prace nad ustawowym uregulowaniem sta-
tusu zawodu księgowego. Z posiadanych informacji
wynika jednak, że prace w zakresie wprowadzenia
wielostopniowego systemu standaryzacji zawodu
księgowego, zgodnie z wymogami IFAC (Międzyna-
rodowej Federacji Księgowych), zostały podjęte
przez Stowarzyszenie Księgowych w Polsce.
W założeniach ma być to system oparty na zasa-
dzie dobrowolności uczestnictwa, a uzyskanie prawa
do posługiwania się kolejnymi stopniami zawodowy-
mi ma wiązać się z posiadaniem odpowiedniego wy-
kształcenia, praktyki w księgowości, ukończeniem
kursów i szkoleń zawodowych.
Ministerstwo Finansów pozytywnie odbiera pod-
jęcie przez Stowarzyszenie Księgowych w Polsce
prac nad stworzeniem systemu certyfikacji zawodu
księgowego, w szczególności, że będzie to system o
charakterze dobrowolnym (nie spowoduje zamknię-
cia drogi do wykonywania zawodu), spełniać będzie
funkcję motywującą do podnoszenia kwalifikacji za-
wodowych i w konsekwencji może przyczynić się do
poprawy jakości rachunkowości prowadzonej w jed-
nostkach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Mieczysława Kasprzaka,
Jana Łopaty i Edwarda Wojtasa
w sprawie kolejnej reorganizacji,
jaka jest planowana w Polskim Górnictwie
Naftowym i Gazownictwie SA w Warszawie
(4339)
W związku z interpelacją panów posłów Mieczy-
sława Kasprzaka, Jana Łopaty i Edwarda Wojtasa,
przekazaną przy piśmie SPS-023-4339/08 z dnia 21
lipca 2008 r., w sprawie reorganizacji, jaka jest pla-
nowana w spółce Polskie Górnictwo Naftowe i Ga-
zownictwo SA, informuję, iż zgodnie z art. 368 § 1
Kodeksu spółek handlowych to zarząd prowadzi
sprawy spółki i ją reprezentuje.
Według § 20 ust. 2 statutu wszelkie sprawy zwią-
zane z prowadzeniem spraw spółki, niezastrzeżone
przepisami prawa lub postanowieniami statutu dla
1164
walnego zgromadzenia lub rady nadzorczej, należą
do kompetencji zarządu. Tryb działania zarządu
określa szczegółowo regulamin uchwalony przez za-
rząd i zatwierdzony przez radę nadzorczą. Bieżące
sprawy związane z działalnością spółki, w tym rów-
nież te związane z planowaniem i przeprowadza-
niem działań reorganizacyjnych, leżą w kompeten-
cjach zarządu, którego działania oceniane są przez
radę nadzorczą. Zgodnie z zapisami Kodeksu spółek
handlowych rada nadzorcza jest samodzielnym or-
ganem spółki i zgodnie z § 32 Statutu PGNiG SA
sprawuje stały nadzór we wszystkich dziedzinach jej
działalności.
Minister skarbu państwa jako jeden z akcjona-
riuszy spółki zgodnie z zapisami statutu spółki, tj. § 56
ust. 1 i 2, rozpatruje i zatwierdza decyzje zastrzeżo-
ne do kompetencji walnego zgromadzenia.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację
posła Przemysława Gosiewskiego
w sprawie działań ministra rolnictwa i rozwoju
wsi oraz podległych mu agencji, w tym Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa,
ukierunkowanych na zabezpieczenie interesów
polskich producentów jabłek oraz koncentratu
jabłkowego przed skutkami importu
spoza Unii Europejskiej (4340)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Przemysława Gosiewskiego,
załączonej przy piśmie znak: SPS-023-4340/08 z
dnia 21 lipca br., w sprawie działań ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi oraz podległych mu agencji, w tym
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa,
ukierunkowanych na zabezpieczenie interesów pol-
skich producentów jabłek oraz koncentratu jabłko-
wego przed skutkami importu spoza Unii Europej-
skiej, niniejszym przekazuję Panu Marszałkowi od-
powiedź na zawarte w ww. interpelacji pytania.
Ad 1. Jakie systemowe rozwiązania będą podję-
te przez resort rolnictwa w celu poprawy sytuacji
polskich producentów jabłek oraz koncentratu jabł-
kowego?
Problem, który może potencjalnie wystąpić w se-
zonie zbiorów, polegający na próbie „przeniesienia”
przez przetwórców kosztów trudnej sytuacji na ryn-
ku koncentratu soku jabłkowego na dostawców su-
rowca (producentów) mógłby zostać wyeliminowany
poprzez skuteczne konsolidowanie podaży reprezen-
towanej przez producentów. W aktualnych warun-
kach wpływ na kreowanie ceny, po jakiej skupowane
są owoce do przetwórstwa, mają ze względu na swoją
znacznie silniejszą od producentów pozycję rynko-
wą. Zgodnie z założeniami aktualnie obowiązują-
cych uregulowań wspólnej organizacji rynków rol-
nych, podmiotami, które mają konsolidować podaż
reprezentowaną przez producentów są grupy i orga-
nizacje producentów owoców i warzyw. Podmioty te,
koncentrując podaż, stają się odpowiednio dużymi
partnerami dla zakładów przetwórczych koncentru-
jących duży popyt. W takich relacjach grupy i orga-
nizacje miałyby realny wpływ na poziom cen, które
uzyskują za dostarczane do przetwórstwa jabłka.
Podmioty te posiadając osobowość prawną mogłyby
być stroną w kontraktach zawieranych bezpośred-
nio z zakładami przetwórczymi.
W związku z powyższym resort bezpośrednio po
przystąpieniu Polski do UE zaimplementował zgod-
ne z uregulowaniami wspólnotowymi rozwiązania
mające na celu zachęcanie producentów do zakłada-
nia tych podmiotów oraz zrzeszania się w nich, pole-
gające na udzielaniu wsparcia finansowego. Do roz-
wiązań tych należą:
1) wsparcie dla wstępnie uznanych grup produ-
centów owoców i warzyw;
2) wsparcie dla uznanych organizacji producen-
tów owoców i warzyw.
Istnieją dwa rodzaje pomocy dostępne dla grup
producentów owoców i warzyw:
— wsparcie na założenie i funkcjonowanie grupy
producentów, które wynosi odpowiednio: 10%, 10%,
8%, 6%, 4% rocznej wartości produkcji sprzedanej
przez grupę, w kolejnych latach realizacji planu do-
chodzenia do uznania z zachowaniem limitu 100 000
euro rocznie (stawka tego wsparcia jest redukowana
o 50%, dla wsparcia kalkulowanego od wartości pro-
dukcji sprzedanej, o którą przekroczono równowar-
tość 1 000 000 euro);
— wsparcie na pokrycie części kwalifikowanych
kosztów inwestycji (od 55 do 75%) realizowanych w
ramach planów dochodzenia do uznania. W Polsce
wsparcie to określono na najwyższym dopuszczalnym
prawodawstwem wspólnotowym poziomie, tj. 75%.
Zgodnie ze stosownymi przepisami krajowymi
inwestycje realizowane z udziałem tego wsparcia to
m.in. budynki i budowle oraz maszyny i urządzenia
służące do magazynowania, sortowania, mycia,
przygotowania do sprzedaży (np. pakowania), a tak-
że transportu owoców i warzyw.
Po zakończeniu realizacji planu dochodzenia do
uznania grupa producentów musi przekształcić się
w organizację producentów. W przeciwnym wypad-
ku wiąże się to z koniecznością zwrotu 100% uzy-
skanego przez grupę wsparcia.
Organizacje producentów mają zgodnie z założe-
niami wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw
stać się docelowo podstawowym filarem funkcjono-

wania rynku owoców i warzyw. Podmioty te zgodnie
z obecnie obowiązującymi przepisami wspólnotowy-
mi muszą zapewniać realizację szeregu celów na
rzecz swoich członków, m.in. działać w ich imieniu i
na ich rzecz, zwłaszcza z punktu widzenia ich eko-
nomicznego interesu. Ponadto podmioty te muszą
zapewniać swoim członkom środki techniczne nie-
zbędne do zbioru, magazynowania, pakowania oraz
sprzedaży ich produktów, a także wsparcie technicz-
ne w zakresie prośrodowiskowych praktyk uprawy.
Pomoc przyznawana tym podmiotom, jeśli reali-
zują one program operacyjny, może wynosić 4,1%
wartości produkcji sprzedanej przez daną organiza-
cję producentów. Pułap ten może zostać zwiększony
do 4,6%, jeśli organizacja realizuje środki zarządza-
nia kryzysowego.
Wsparcie to jest ograniczone do:
— 60% założonego przez organizacje funduszu
operacyjnego;
— 50% faktycznie poniesionych w ramach pro-
gramu operacyjnego kosztów.
Ad 2. Jakie są realne szanse na utrzymanie do-
tychczasowego udziału w rynku unijnym oraz poza
Unią Europejską dla polskich dostawców jabłkowe-
go koncentratu?
Poziom konkurencyjności polskiej produkcji kon-
centratu soku jabłkowego w przyszłości oraz zwią-
zane z nim utrzymanie dotychczasowego udziału w
rynku są niezwykle trudne do przewidzenia. Wpływ
na konkurencyjność polskiego sektora przetwórstwa
jabłek może mieć bardzo wiele czynników, tj. kurs
walut, postępująca liberalizacja handlu międzyna-
rodowego, zmieniające się trendy w konsumpcji.
Należy jednak podkreślić, że w związku z bardzo
silną konkurencją ze strony krajów trzecich, w tym
w szczególności Chin, oraz rosnącymi kosztami pro-
dukcji, w ramach uregulowań wewnątrzwspólnoto-
wych przewidziano możliwość uzyskania wsparcia
na nowoczesne inwestycje, których celem może być
m.in. ograniczenie kosztów jednostkowych produk-
cji. Inwestycje takie mogą być realizowane ze wspar-
ciem w ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich 2007–2013.
Także wspomniane już grupy i organizacje pro-
ducentów mogą realizować działania skutecznie
ograniczające koszty produkcji jabłek ponoszone
przez ich członków. Podmioty te, koncentrując
znaczny popyt na środki produkcji, tj. nawozy, środ-
ki ochrony roślin mogą skutecznie negocjować ceny
zakupu tych produktów niższe niż te stosowane w
handlu detalicznym. Ponadto w przypadku tych
podmiotów bardziej uzasadnione ekonomicznie są
inwestycje w maszyny służące do zbioru (np. kom-
bajny), do przygotowania produktów do sprzedaży
(np. sortownice), które w znacznym stopniu mogą
ograniczyć zapotrzebowanie na coraz droższą siłę
roboczą. Wiele z tego rodzaju urządzeń może być
przedmiotem opisanych wyżej form wsparcia przy-
sługującego grupom i organizacjom producentów
owoców i warzyw.
1165
Ad 3. Jakie starania na poziomie Unii Europej-
skiej ma zamiar podjąć kierowany przez Pana Mini-
stra resort w celu zabezpieczenia interesów polskich
sadowników? Czy są w tej kwestii przygotowywane
jakieś konkretne programy? Czy rząd polski rozwa-
ża zaproponowanie KE wprowadzenie ceł ochron-
nych na chiński koncentrat?
Odnosząc się do kwestii wprowadzenia ceł na
chiński koncentrat soku jabłkowego, uprzejmie in-
formuję, że w wyniku akcesji do UE Polska przyjęła
Wspólną Taryfą Celną UE z dniem 1 maja 2004 r, co
oznacza, że w imporcie produktów pochodzących z
krajów trzecich stosowane są stawki celne obowią-
zujące wszystkie kraje członkowskie UE. Stawki te
wynikają z listy koncesyjnej UE do WTO (tzw. staw-
ki związane) bądź z umów o wolnym handlu zawar-
tych przez UE z krajami trzecimi. Kompetencje w
zakresie negocjacji handlowych (dotyczących zawie-
rania umów celnych i handlowych, wprowadzania
środków ochrony rynku) zgodnie z art. 133 Trakta-
tu ustanawiającego Wspólnotę Europejską, przejęła
Komisja Europejska. Import jabłek (kod CN 0808 10
80) jest objęty systemem cen wejścia. Wysokość cła
zależy od zadeklarowanej ceny importowej i waha
się od 0% do 11,2% + 23,8 EUR/100 kg. Natomiast
w imporcie koncentratu jabłkowego (kod CN 2009
79 11), wobec którego nie obowiązują ceny wejścia,
stawka cła wynosi 30%+ 18,40 EUR/100 kg.
Podwyższenie stawek celnych ponad poziom wy-
nikający ze zobowiązań międzynarodowych UE jest
możliwe jedynie w wyniku postępowań ochronnych.
W ramach możliwości ochrony rynku może mieć
miejsce zastosowanie:
— środków ochronnych przed nadmiernym im-
portem, nakładanych w imporcie ze wszystkich kra-
jów trzecich (z wyłączeniem krajów rozwijających
się, o ile wielkość importu z tego kierunku nie prze-
kracza określonego poziomu), na podstawie porozu-
mienia WTO w sprawie środków ochronnych. Zgod-
nie z ww. porozumieniem środki te mogą być zasto-
sowane w wyjątkowych sytuacjach, gdy import
wzrasta tak gwałtownie i na takich warunkach, że
wyrządza poważną szkodę krajowym producentom.
Ponadto wzrost ten musi być wynikiem nieprzewi-
dzianych okoliczności związanych z koncesjami
przyznanymi w ramach WTO;
— środków antydumpingowych, nakładanych w
imporcie od indywidualnie określonych eksporterów
z krajów trzecich, na podstawie art. VI GATT oraz
porozumienia WTO w sprawie środków antydum-
pingowych (dumping występuje, gdy towar jest
sprzedawany za granicę po niższych cenach niż na
rynku kraju eksportu);
— środków antysubsydyjnych, wprowadzanych na
podstawie porozumienia WTO w sprawie subsydiów i
środków wyrównawczych. (Subsydiowanie jest dru-
gim poza dumpingiem zjawiskiem, które może być
traktowane jako element nieuczciwej konkurencji, je-
żeli przysparza eksporterom nieuzasadnionych korzy-
ści i daje im przewagę nad producentami Wspólnoty).
1166
W odniesieniu do każdego z wymienionych ro-
dzajów środków stosowana jest w UE odpowiednia,
szczegółowa procedura. Do ogólnych warunków nie-
zbędnych do wprowadzenia każdego z ww. środków
zalicza się konieczność przeprowadzenia przez Ko-
misję Europejską postępowania wyjaśniającego,
podczas którego powinna zostać udowodniona ewen-
tualna szkoda lub groźba jej wystąpienia dla prze-
mysłu Wspólnoty oraz związek przyczynowy między
szkodą a importem podlegającym postępowaniu
ochronnemu. Ponadto podejmując decyzję o nałoże-
niu środków, Komisja Europejska jest zobowiązana
uwzględnić interesy całej Wspólnoty, nie tylko zain-
teresowanych ochroną producentów, ale również na-
bywców, konsumentów, producentów przetwarzają-
cych importowany towar.
W przypadku postępowania ochronnego przeciw-
ko nadmiernemu importowi z wnioskiem o wszczę-
cie postępowania mogą wystąpić wyłącznie państwa
członkowskie (w wyniku określonych sygnałów od
przemysłu krajowego), a postępowania antydumpin-
gowe i antysubsydyjne wszczyna się na wniosek
przemysłu Wspólnoty lub z inicjatywy KE. Aby skar-
ga o zastosowanie takich środków była skuteczna,
muszą ją poprzeć producenci wytwarzający istotną
część całkowitej wspólnotowej produkcji danych wy-
robów (postępowanie ochronne przed nadmiernym
importem) lub ponad 25% całkowitej produkcji wspól-
notowej produktu podobnego (postępowanie anty-
dumpingowe). Po ewentualnym wykazaniu szkody i
związku przyczynowego między importem danego
towaru a szkodą wniosek musi także uzyskać popar-
cie większości państw członkowskich UE.
Wniosek o ewentualne zastosowanie środków
ochronnych przed nadmiernym importem lub anty-
dumpigowych podlega głosowaniu na posiedzeniu
Komitetu doradczego KE ds. środków ochronnych
lub Komitetu Antydumpingowego i Antysubsydyj-
nego. Decyzję o wprowadzeniu ostatecznych środ-
ków antydumpingowych czy antysubsydyjnych po-
dejmuje Rada UE, natomiast w odniesieniu do osta-
tecznych środków ochronnych przed nadmiernym
importem decyduje Komisja, ale jej decyzja może też
zostać zmieniona przez Radę. Wszystkie środki
ochrony rynku ustanawiane są na szczeblu Wspól-
noty, co oznacza, że Polska nie ma możliwości trak-
tatowych jednostronnego wprowadzenia środków
ochronnych w imporcie z krajów trzecich.
Środki ochronne mogą zostać wprowadzone w
postaci dodatkowych ceł, minimalnych cen importo-
wych, ograniczeń ilościowych; możliwy jest też wa-
riant przyjęcia przez KE zobowiązań cenowych eks-
porterów z państw trzecich. Należy podkreślić, że
postępowania w sprawie wprowadzenia środków
ochronnych, antydumpingowych lub antysubsydyj-
nych są długotrwałe i od momentu rozpoczęcia po-
stępowania do wprowadzenia środków ochrony ryn-
ku może upłynąć kilkanaście miesięcy.
Jeżeli producenci jabłek i koncentratu jabłkowe-
go w Polsce posiadają dowody nagłego wzrostu im-
portu tego towaru z krajów trzecich, powodującego
szkodę dla krajowej produkcji, niedozwolonych sub-
sydiów stosowanych przez państwa spoza UE, bądź
importu po cenach dumpingowych powodujących
szkodę, należałoby rozważyć konieczność wystąpie-
nia do KE z odpowiednim wnioskiem o wszczęcie
jednego z ww. postępowań ochronnych. Resortem
wiodącym w sprawach postępowań ochronnych ze
strony polskiej, zapewniającym informacje na temat
wymogów proceduralnych i pomoc w kontaktach z
KE jest Ministerstwo Gospodarki, Departament Po-
lityki Handlowej.
W odniesieniu importu z krajów trzecich, z któ-
rymi UE podpisała umowy o wolnym handlu, stoso-
wane są preferencyjne stawki celne wynikające z za-
wartych umów. Należy zaznaczyć, że umowy o wol-
nym handlu zawierają przepisy umożliwiające zapo-
bieżenie zakłóceniom w handlu między stronami.
Np. Układ o stabilizacji i stowarzyszeniu między
Wspólnotami Europejskimi a Serbią zezwala na za-
wieszenie preferencyjnego traktowania danego towa-
ru, o ile zostaną spełnione określone przesłanki, m.in.
określony wzrost importu, zakłócenia na rynku.
W imporcie niektórych produktów rolnych z kra-
jów trzecich możliwe jest też zastosowanie specjal-
nych klauzul ochronnych (SSG), na podstawie art. 5
porozumienia WTO w sprawie rolnictwa. Obecne
przepisy prawne (lista koncesyjna WE do WTO oraz
wewnętrzne ustawodawstwo UE) przewidują możli-
wość zastosowania SSG w imporcie jabłek, natomiast
nie ma takiej możliwości w odniesieniu do koncentra-
tu jabłkowego. Jeżeli import jabłek do UE z krajów
trzecich przekroczyłby wielkość progową, tzn. dla ja-
błek importowanych odpowiednio w okresach:
— od 1 stycznia do 31 sierpnia: 886 383 t,
— od 1 września do 31 grudnia: 81 237 t,
to Komisja nałoży cło dodatkowe, chyba że jest
mało prawdopodobne, by dany przywóz doprowadził
do zakłóceń na rynku Wspólnoty lub skutki byłyby
nieproporcjonalne do zamierzonego celu.
Należy dodać, że w przyszłości w wyniku nego-
cjacji rundy Doha WTO (o ile rokowania te zostaną
zakończone podpisaniem porozumienia, a obecnie
uległy one zawieszeniu) będzie miała miejsce reduk-
cja stawek celnych na wszystkie towary rolno-spo-
żywcze w imporcie z krajów trzecich. Polska w ra-
mach negocjacji wnioskowała o utrzymanie systemu
cen wejścia na rynku owoców i warzyw, a także o
umieszczenie jabłek na liście towarów wrażliwych.
Ponadto strona polska zabiegała o wpisanie koncen-
tratu jabłkowego na listę towarów, w stosunku do
których można stosować klauzulę SSG.
Istnieje także możliwość zastosowania ograni-
czeń i restrykcji na podstawie porozumienia WTO w
sprawie stosowania środków sanitarnych i fitosani-
tarnych (SPS), ale wówczas muszą zaistnieć okolicz-
ności uzasadniające ich zastosowanie, np. wystąpie-
nie zagrożenia dla zdrowia ludzi lub zwierząt bądź
istnienie zastrzeżeń co do zgodności przepisów da-
nego kraju w tej dziedzinie z wymogami fitosanitar-

nymi UE. W powyższej sytuacji wniosek powinien
być złożony do KE (DG SANCO).
W odniesieniu do wymiany handlowej w ramach
Unii Europejskiej (w tym Polski z Węgrami) należy
zaznaczyć, iż cła przywozowe i wywozowe lub opłaty
o skutku równoważnym, a także wszelkie ograni-
czenia ilościowe są zakazane między państwami
członkowskimi. Zapisy art. 30 TWE zezwalają jedy-
nie na stosowanie zakazów lub ograniczeń przywo-
zowych, wywozowych lub tranzytowych, uzasadnio-
nych względami moralności publicznej, porządku
publicznego, bezpieczeństwa publicznego, ochrony
zdrowia i życia ludzi i zwierząt lub ochrony roślin,
ochrony narodowych dóbr kultury o wartości arty-
stycznej, historycznej lub archeologicznej bądź
ochrony własności przemysłowej i handlowej. Zaka-
zy te i ograniczenia nie powinny jednak stanowić
środka arbitralnej dyskryminacji ani ukrytych
ograniczeń w handlu pomiędzy państwami człon-
kowskimi.
Ad 4. Czy resort rolnictwa przeprowadzi jakie-
kolwiek analizy mogące być podstawą do oszacowa-
nia cen skupu jabłek w najbliższych miesiącach, a
jeśli tak, to jaka jest korelacja tej szacunkowej ceny
do zakładanych kosztów produkcji dla polskiego
producenta jabłek?
Uprzejmie informuję, że poziom cen, jak również
koszty produkcji owoców i warzyw są na bieżąco
analizowane przez Instytut Ekonomiki Rolnictwa i
Gospodarki Żywnościowej. Informacje będące pod-
stawą do szacowania i prognozowania cen skupu,
jak i kosztów produkcji publikuje Główny Urząd
Statystyczny.
Monitoring cen skupu owoców, w tym jabłek pro-
wadzony jest w ramach zintegrowanego systemu
rolniczej informacji rynkowej, a ceny te są regular-
nie publikowane i ogólnodostępne na stronach inter-
netowych MRiRW. Obecna cena skupu jabłek prze-
mysłowych w spółdzielniach ogrodniczych kształtu-
je się na średnim poziomie 0,13 zł/kg. Należy jednak
podkreślić, że sezon skupu dopiero się rozpoczął, co
oznacza, że w nadchodzących tygodniach cena ta
może wzrosnąć. Koszty produkcji szacowane są
przez Instytut Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki
Żywnościowej na ok. 0,24 zł/kg, co oznacza, że w bie-
żącym roku (w przeciwieństwie do lat poprzednich,
a zwłaszcza do roku ubiegłego) produkcja jabłek
może być nieopłacalna.
Ponadto należy zaznaczyć, że Instytut Ekonomi-
ki Rolnictwa i Gospodarki Żywnościowej prowadzi
również długoterminowe analizy sytuacji na rynku
m.in. owoców i warzyw, a informacje te publikuje
dwa razy w roku (w czerwcu i listopadzie) w rapor-
tach pt. „Rynek owoców i warzyw – stan i perspek-
tywy”.
Ad 5. Czy resort rolnictwa przygotowuje jakiś
szerszy, długofalowy program pomocy producentom
rolnym jabłek w ramach możliwości przewidzianych
prawem unijnym, a mający doprowadzić do zwięk-
szenia opłacalności produkcji tychże owoców?
1167
Aktualnie nie ma możliwości realizacji w ramach
prawa wspólnotowego specyficznego programu po-
mocy dla producentów jabłek. Odpowiednie rozwią-
zania systemowe, które mają m.in. na celu doprowa-
dzenie do zwiększenia opłacalności produkcji opisa-
ne w punkcie ad. 1, są stosowane w odniesieniu do
całego sektora owoców i warzyw.
Podsumowując, wyrażam przekonanie, iż pomi-
mo że nie funkcjonuje specjalny program obejmują-
cy działania na rzecz wsparcia dla producentów ja-
błek kierowanych do przetwórstwa oraz przetwór-
ców produkujących koncentrat soku jabłkowego,
aktualnie funkcjonujące rozwiązania pozwalają na
podjęcie przez przedstawicieli sektora skutecznych
kroków, które zapewnią im konkurencyjność na
rynku światowym. Mam nadzieję, że powyższe wy-
jaśnienia stanowią wyczerpującą odpowiedź na py-
tania i wnioski zamieszczone w interpelacji pana
posła Przemysława Gosiewskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Katarzyny Matusik-Lipiec
w sprawie tłumaczenia polskich dyplomów
uzyskania stopni naukowych na języki obce
(4341)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł na Sejm RP Katarzyny Ma-
tusik-Lipiec (SPS-023-4341/08) pragnę przekazać,
co następuje.
Pozostawianie nazw tytułów zawodowych oraz
stopni naukowych w ich oryginalnym brzmieniu jest
generalną zasadą funkcjonującą w krajach regionu
Europy, zgodną z przyjętym przez Komitet Konwen-
cji Lizbońskiej w Rydze dnia 6 czerwca 2001 r. „Zale-
ceniem w sprawie kryteriów i procedur oceny wy-
kształcenia uzyskanego za granicą”. Zgodnie z § 24
wspomnianego dokumentu „regułą powinno być po-
dawanie uzyskanego za granicą tytułu w wersji ory-
ginalnej, bez tłumaczenia”. Dodatkowo memoran-
dum wyjaśniające zalecenie w sprawie kryteriów i
procedur oceny wykształcenia uzyskanego za grani-
cą stanowi, iż: „Nie należy tłumaczyć tytułów nada-
nych wnioskodawcy w ramach wykształcenia uzy-
skanego za granicą. Tłumaczenie tytułu zakłada bo-
wiem jego ocenę, która powinna być dokonywana je-
dynie przez ekspertów z dziedziny uznawania wy-
kształcenia. Stworzony wspólnie przez Komisję Eu-
1168
ropejską, Radę Europy i UNESCO suplement do dy-
plomu, jak również gromadzenie punktów oraz syste-
my transferu punktów – wszystkie te elementy zosta-
ły opracowane w celu wyjaśnienia treści wykształce-
nia bez konieczności ich tłumaczenia czy oceniania”.
W związku z powyższym pragnę zauważyć, iż
samo tłumaczenie nie jest równoznaczne z uzna-
niem dyplomu. Opinie lub rekomendacje na temat
zagranicznych dyplomów wydają właściwe dla dane-
go kraju ośrodki zajmujące się sprawami uznawal-
ności wykształcenia (ENIC/NARIC), które posiada-
ją szeroką wiedzę zarówno na temat zagranicznych
systemów edukacji, jak i nadawanych w danym kra-
ju stopni i tytułów. Tłumaczenie tytułu zawodowego
może faktycznie wydłużyć bądź uniemożliwić proce-
durę uznania wykształcenia, jeżeli np. tytuł zawo-
dowy licencjat zostanie przetłumaczony w polskim
dyplomie na angielski termin bachelor, którego to
tytułu nie ma w opisie polskiego systemu edukacji.
Należy również zauważyć, iż zamiana taka nie bę-
dzie jednoznacznym określeniem poziomu wykształ-
cenia posiadacza takiego dyplomu, gdyż zarówno w
Wielkiej Brytanii, jak i Irlandii, występuje kilka ro-
dzajów tytułu bachelor, z którymi łączą się różne
uprawnienia.
Pragnę również wyjaśnić, iż celem procesu bo-
lońskiego nie jest „ujednolicenie procesu kształce-
nia, tak by tytuł uzyskany w jednym kraju europej-
skim był równoznaczny z tytułem uzyskanym w in-
nym kraju”. Jednym z celów procesu bolońskiego
jest niewątpliwie zwiększenie porównywalności wy-
kształcenia uzyskanego w ramach europejskiego ob-
szaru szkolnictwa wyższego, jednakże środkiem do
tego nie jest „zrównanie” stopni naukowych bądź
tytułów zawodowych.
Biorąc powyższe pod uwagę, pragnę poinformo-
wać, iż nie planuje się wprowadzenia uregulowań
dotyczących tłumaczenia polskich tytułów zawodo-
wych na język obcy.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Garbowskiego
w sprawie funkcjonowania Komisji Majątkowej
(4342)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4342/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Tomasza Garbowskiego z dnia 7 lipca 2008 r. w
sprawie funkcjonowania Komisji Majątkowej uprzej-
mie przedstawiam w załączeniu stanowisko Komisji
Majątkowej w przedmiotowej sprawie.
Status prawny Komisji Majątkowej. W świetle
art. 62 ust. 1 u.s.p.k.k.1) Komisja Majątkowa jest nie-
zależnym2) od organów władzy publicznej ciałem ko-
legialnym, w którego skład wchodzą powoływani
przez ministra właściwego do spraw administracji
publicznej3) oraz Sekretariat Konferencji Episkopa-
tu Polski – na zasadzie parytetu – członkowie, będą-
cy ich przedstawicielami w ramach komisji. Przed-
miotem działania komisji jest prowadzenie postępo-
wań regulacyjnych według reguł określonych w
ustawie wyznaniowej i wydanych na jej podstawie
aktów wykonawczych. Zgodnie z tymi przepisami
komisja znajduje się poza strukturą organizacyjną
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
i ze względu na swój charakter (postępowanie przed
komisją zastępuje postępowanie sądowe lub admini-
stracyjne) żaden organ administracji rządowej nie
może sprawować nad działalnością orzeczniczą ko-
misji kontroli. Zgodnie z przepisami wykonawczymi
Biuro do Spraw Wyznań przekształcone w stosowny
departament w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji zapewnia jedynie obsługę kancela-
ryjno – biurową komisji4).
Wprawdzie rzeczywiście stosownie do art. 146
Konstytucji RP Rada Ministrów prowadzi politykę
wewnętrzną i zagraniczną Rzeczypospolitej Polskiej,
a do jej zakresu działania należą wszelkie sprawy po-
lityki państwa niezastrzeżone dla innych organów
państwowych i samorządu terytorialnego, jednakże
minister spraw wewnętrznych i administracji nie po-
siada kompetencji nadzorczych ani kontrolnych, na
podstawie których mógłby bezpośrednio wpływać na
treść orzeczeń Komisji Majątkowej. Minister może je-
dynie pośrednio wpływać na działalność komisji, tj.
poprzez wyznaczanie do jej składu odpowiednio przy-
gotowanych merytorycznie przedstawicieli, którzy
gwarantować będą, że komisja działać będzie zgodnie
z przepisami ustawy o stosunku państwa do Kościoła
katolickiego w RP oraz wydanego na jej podstawie
zarządzenia w sprawie szczegółowego trybu postępo-
wania regulacyjnego. Jest to dosyć istotne uprawnie-
1)
Ustawa z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Państwa do Ko-
ścioła Katolickiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 29,
poz. 154, ze zm.).
2)
Ustawodawca bowiem nie przewidział żadnych powiązań
prawnych między Komisją Majątkową a organami władzy pu-
blicznej.
3)
W brzmieniu przepisu funkcjonuje stary zapis mówiący o
tym, iż część („rządową”) członków komisji powołuje Urząd do
Spraw Wyznań. Należy jednak wskazać, że na podstawie art. 7
ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. Przepisy wprowadzające usta-
wy reformujące funkcjonowanie gospodarki i administracji pu-
blicznej kompetencję ministra – szefa Urzędu do Spraw Wyznań
w przedmiotowym zakresie „przejął” minister właściwy do
spraw administracji publicznej.
4)
Na podstawie § 4 zarządzenia regulacyjnego.

nie, gdyż, jak wskazano, komisja składa się w połowie
z członków wyznaczonych przez ministra, a stosow-
nie do § 20 ust. 2 zarządzenia w sprawie szczegółowe-
go trybu postępowania regulacyjnego zespół orzeka-
jący (bądź komisja w pełnym składzie) wydaje orze-
czenia zwykłą większością głosów, zaś w razie równo-
ści głosów uznaje się, że zespół nie uzgodnił orzecze-
nia. W razie nieuzgodnienia orzeczenia w myśl art.
64 ustawy o stosunku państwa do Kościoła katolic-
kiego w RP zespół lub komisja zawiadamiają o tym
fakcie na piśmie uczestników postępowania regula-
cyjnego, którzy w terminie sześciu miesięcy od otrzy-
mania zawiadomienia mogą wystąpić o podjęcie za-
wieszonego postępowania sądowego lub administra-
cyjnego, a jeżeli nie było ono wszczęte, wystąpić do
sądu o zasądzenie roszczenia. Wydaje się, że powyż-
sze przepisy dają duże możliwości uwzględniania tak-
że interesów Skarbu Państwa w postępowaniu regu-
lacyjnym.
Tryb podejmowania rozstrzygnięć przez Komisję
Majątkową. Postępowanie regulacyjne jest postępo-
waniem, które może być wszczęte jedynie na wnio-
sek kościelnych osób prawnych (stąd też jedynie ko-
ścielna osoba prawna – wnioskodawca – może być
uznawana za „właściwą” stronę postępowania regu-
lacyjnego)5), o ile została upaństwowiona własność
ich nieruchomości (bądź ich części) i nieruchomości
te spełniają choćby jedną z przesłanek określonych
w art. 61 ust. 1 u.s.p.k.k., albo gdy wnioskodawca
występuje o przekazanie własności nieruchomości
lub ich części w trybie art. 61 ust. 2 ustawy wyzna-
niowej. Ustawodawca – co wydaje się być bardzo
znamienne – posługuje się konsekwentnie terminem
„postępowanie regulacyjne”, nie odnosząc go do żad-
nego ze znanych rodzajów postępowania (np. cywil-
nego, karnego, administracyjnego czy sądowo– ad-
ministracyjnego) 6). Można zatem twierdzić, że po-
stępowanie regulacyjne jest autonomicznym, nieza-
leżnym rodzajem postępowania, mającym na celu
nie tyle rozstrzygnięcie sporu między „stronami”,
ile rozstrzygnięcie o zasadności co do przywrócenia
(ewentualnie przekazania) własności nieruchomości
wnioskodawcy. Nie jest to zatem postępowanie o
charakterze kontradyktoryjnym. Przedmiotem po-
stępowania regulacyjnego nie jest bowiem rozstrzy-
gnięcie sporu pomiędzy wnioskodawcą a innymi
uczestnikami postępowania regulacyjnego co do za-
5)
W świetle statystyk prowadzonych w Komisji Majątkowej
złożono 3063 wnioski o wszczęcie postępowań regulacyjnych z
czego według stanu na styczeń 2006 r. pozostało do zakończenia
ok. 300 postępowań.
6)
W świetle orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego moż-
na stwierdzić, że „postępowanie regulacyjne przed Komisją Ma-
jątkową – jak to wynika z art. 62 ust. 4 i art. 64 ust. 2 – zastępu-
je postępowanie sądowe lub administracyjne i przypomina w
pewnym stopniu postępowanie polubowne, w którym rozpatry-
wane jest roszczenie quasi – windykacyjne, z tym że kościelna
osoba prawna domaga się nie tylko zwrotu nieruchomości lub jej
części (windykacja), lecz również przywrócenia własności” –
zob. uzasadnienie do uchwały Trybunału Konstytucyjnego z 24
czerwca 1992 r. (W 11/91).
1169
sadności roszczenia. Przedmiotem tego postępowa-
nia jest bowiem rozstrzygnięcie o zasadności rosz-
czenia wnioskodawcy i o sposobie jego zaspokoje-
nia7). Nie wydaje się również, aby można było sku-
tecznie bronić przekonania o typowo inkwizycyjnym
charakterze postępowania regulacyjnego, tak jak to
ma miejsce w postępowaniu administracyjnym. Ko-
misja Majątkowa nie rozstrzyga bowiem w przed-
miocie prawa własności nieruchomości przysługują-
cego jej (wobec którego posiada odpowiednie upraw-
nienia lub kompetencje), ale w przedmiocie prawa
własności nieruchomości przysługującego w mo-
mencie orzekania zainteresowanym jednostkom
państwowym8). W związku z tym można zasadnie
twierdzić, iż postępowanie regulacyjne prowadzone
przez Komisję Majątkową ma charakter mieszany,
arbitrażowo – jurysdykcyjny9). Funkcję arbitrażu
komisja (zespół orzekający) pełni bowiem w sytuacji,
gdy wnioskodawca prowadzi tzw. negocjacje ugodo-
we10) z „państwowymi” uczestnikami postępowania
regulacyjnego. Zespół orzekający, pełniąc funkcję
arbitra w tej fazie postępowania regulacyjnego, ma
za zadanie ocenić, czy proponowana przez uczestni-
ków postępowania ugoda11) odpowiada wymogom
określonym w przepisach prawa12) oraz czy w całości
wyczerpuje roszczenie wnioskodawcy czy też nie13).
7)
W świetle art. 63 ust. 1 u.s.p.k.k. „Regulacja może polegać
na: 1) przywróceniu kościelnym osobom prawnym własności
nieruchomości wymienionych w art. 61 ust. 1 i 2 lub ich części,
2) przyznaniu odpowiedniej nieruchomości zamiennej, gdyby
przywrócenie własności natrafiało na trudne do przezwycięże-
nia przeszkody, 3) przyznaniu odszkodowania ustalonego we-
dług przepisów o wywłaszczaniu nieruchomości, w razie nie-
możności dokonania regulacji przewidzianych w pkt. 1 i 2”.
8)
Zob. art. 63 ust. 1 w zw. z art. 62 ust. 2 u.s.p.k.k. – należy
także podkreślić, że przez zainteresowane jednostki państwowe
należy rozumieć również gminy ze względu na wyraźne odnie-
sienia do tych osób prawnych rozporządzenia regulacyjnego.
9)
Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu cytowanej wyżej
uchwały stanął na stanowisku, że postępowanie regulacyjne
„przypomina w pewnym stopniu” postępowanie polubowne; Z.
Cieślak w cytowanej wyżej opinii prawnej nazywa Komisję Mająt-
kową ciałem w swej istocie o charakterze „quasi arbitrażowym”.
10)
Zgodnie z art. 63 ust. 4 zd. 1 u.s.p.k.k. „uczestnicy postę-
powania mogą zawrzeć ugodę przed zespołem orzekającym”. Je-
żeli zaś do zawarcia ugody nie dojdzie, wówczas zespół orzekają-
cy jest obowiązany wydać orzeczenie (art. 63 ust. 4 zd. 2
u.s.p.k.k.).
11)
Należy również podkreślić, że ugoda ta nie ma charakte-
ru tzw. ugody administracyjnej ze względu na brak w jej kon-
strukcji prawnej odpowiednika konstrukcji postanowienia za-
twierdzającego taką ugodę, która znajduje się w treści art. 118 § 1
K.p.a. – podobnie zob. Z. Cieślak, Opinia prawna …, s. 4 – 5.
12)
Na marginesie wypada dodać, że szczegółowe instrukcje
interpretacyjne dotyczące m.in. postępowania regulacyjnego
wydawane przez Komisję Wspólną na podstawie art. 4 ust. 1
u.s.p.k.k., w formie tzw. protokołów ustaleń Komisji Wspólnej,
wiążą w zakresie interpretacji postanowień postępowania regu-
lacyjnego zarówno Komisję Majątkową, jak i uczestników po-
stępowania regulacyjnego.
13)
Należy wspomnieć, iż dotychczasowa praktyka zespołów
orzekających była taka, iż w protokole zawarcia ugody (spisywanym
na podstawie § 20 ust. 1 zarządzenia regulacyjnego w zw. z art. 117
§ 2 K.p.a.) wyraźnie zaznaczano, czy dana ugoda wyczerpuje całość
roszczeń zgłoszonych w postępowaniu regulacyjnym, czy też nie.
1170
Jeśli nie będzie możliwe zawarcie ugody14) w postę-
powaniu regulacyjnym, wówczas zespół orzekający
komisji jest obowiązany skorzystać ze swych upraw-
nień o charakterze jurysdykcyjnym, w szczególności
powinien wydać orzeczenie uwzględniające wniosek15),
względnie nie uzgodnić orzeczenia16). Forma orze-
czenia stanowi bowiem podstawowy prawny instru-
ment rozstrzygania postępowań regulacyjnych. W
orzecznictwie sądowym panuje pogląd, że Komisja
Majątkowa nie jest organem administracji państwo-
wej (ani samorządowej) w rozumieniu art. 1 pkt. 1
K.p.a., ani innym organem powołanym z mocy pra-
wa do załatwienia spraw ze sfery administracji pań-
stwowej (samorządowej) na zasadzie art. 1 pkt. 2
tego kodeksu. Stąd też orzeczenia Komisji Majątko-
wej (zespołów orzekających) nie mają cech decyzji
administracyjnej i nie jest na nie dopuszczalna skar-
ga do sądu administracyjnego17). Stąd też wypada
poprzeć utrwalone stanowisko sądu administracyj-
nego, nie tylko z tego powodu, iż Komisja Majątko-
wa (zespół orzekający) nie jest organem administra-
cji publicznej ani podmiotem pełniącym taką funk-
cję, ale także i z tej przyczyny, że interpretacja za-
prezentowana przez sąd odpowiada konstytucyjnym
wartościom poszanowania autonomii i niezależności
Kościoła i państwa. Z podobnego powodu trudno
uznać, iż orzeczenia komisji (zespołu orzekającego)
można uznać za inne akty lub czynności z zakresu
administracji publicznej, w rozumieniu art. 3 § 2
pkt. 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o po-
stępowaniu przed sądami administracyjnymi18).
Poddanie orzeczeń Komisji Majątkowej (jej zespołów
orzekających) sądowej kontroli najwyraźniej zostało
uznane przez ustawodawcę za trudne do pogodzenia
z konstytucyjnymi zasadami autonomii państwa i
Kościoła, czego wyrazem jest ustawowy zakaz od-
woływania się od orzeczeń zespołu orzekającego19).
Jeśli natomiast przyjąć, że Komisja Majątkowa po-
mimo tego, iż jest ciałem mieszanym (państwowo –
kościelnym) realizującym zasadę współpracy pań-
stwa i Kościoła z zachowaniem wzajemnej autonomii
i niezależności, winna być poddana kontroli orga-
nów państwowych (np.: sądów albo trybunałów) ze
względu na konstytucyjną wartość prawa do ochro-
ny sądowej,20) to wówczas należy zastanowić się nad
14)
W praktyce działania komisji o takiej sytuacji z reguły
sygnalizuje wnioskodawca, a czasem także inni uczestnicy po-
stępowania.
15)
Treść orzeczeń uwzględniających wniosek, jak i ugoda za-
warta przed zespołem orzekającym, zostały określone w art. 63
ust. 5 u.s.p.k.k.
16)
Zob. art. 64 u.s.p.k.k.
17)
Por. tezy postanowienia z 26 września 1991 r. Naczelnego
Sądu Administracyjnego (I SA 768/91).
18)
Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.
19)
Zob. art. 63 ust. 8 u.s.p.k.k.
20)
Zasada ta wywodzona jest choćby z art. 45 ust. 1 Konsty-
tucji RP. W doktrynie prawa wyznaniowego są prezentowane
poglądy krytykujące brak możliwości sądowej kontroli rozstrzy-
gnięć regulacyjnych Komisji Majątkowej – zob. M. Pietrzak,
Prawo …, s. 276.
kwestią ewentualnego konfliktu tych konstytucyj-
nych wartości i wskazać na możliwość jego elimina-
cji. Ponieważ postępowanie regulacyjne opisane w
przepisach ustawy wyznaniowej nie zostało uregu-
lowane w pełni, stąd też, realizując ustawowy nakaz
jego uszczegółowienia,21) minister – szef Urzędu
Rady Ministrów (działając w porozumieniu z sekre-
tarzem Konferencji Episkopatu Polski) w ramach
zarządzenia regulacyjnego postanowił uzupełnić
brakujące elementy postępowania regulacyjnego o
stosowne regulacje zawarte w Kodeksie postępowa-
nia administracyjnego22). Nie oznacza to jednak, że
samo postępowanie regulacyjne stało się przez to ja-
kimś rodzajem jurysdykcyjnego postępowania ad-
ministracyjnego. Po prostu organ wykonujący usta-
wowy przepis blankietowy, nie chcąc powielać treści
przepisów określonych w Kodeksie postępowania
administracyjnego, zastosował swoisty zabieg legi-
slatorski, wprowadzając informację o odpowiednim
stosowaniu wybranych postanowień jurysdykcyjnej
procedury administracyjnej. Stąd też chociażby
stwierdzenie, które zostało zawarte w § 21 zarządze-
nia regulacyjnego, iż „w zakresie orzeczeń i ugód ze-
społów orzekających stosuje się odpowiednio przepi-
sy art. 104 – 113 K.p.a.”, wcale nie oznacza, że roz-
strzygnięcie postępowania regulacyjnego jest w swej
istocie decyzją administracyjną (w rozumieniu art.
104 w zw. z art. 107 K.p.a.), ale że posiada podobną
formę (z zastrzeżeniem modyfikacji wynikających z
regulacji wyznaniowej) i wywołuje podobne skutki
w zakresie rozpoczęcia jego biegu obowiązywania,23)
jak decyzja,24) oraz stosuje się wobec takiego roz-
strzygnięcia podobne jak do decyzji administracyj-
nych środki rektyfikacji25). Oczywiście wątpliwości
budzi dobór – przez organ wydający przepisy wyko-
nawcze – kryteriów, wedle których akurat zastoso-
wano odesłanie do wybranych przepisów Kodeksu
postępowania administracyjnego, a nie na przykład
do odpowiednich postanowień Kodeksu postępowa-
nia cywilnego, która wydaje się być adekwatną pro-
cedurą do rozstrzygania o roszczeniach w zakresie
zwrotu własności nieruchomości lub przyznawania
odszkodowania. Ugody oraz orzeczenia rozstrzyga-
jące postępowania regulacyjne stanowią podstawę
do dokonania wpisów w księgach wieczystych i ewi-
dencji gruntów26). Klauzulę wykonalności takim
rozstrzygnięciom nadają współprzewodniczący ko-
misji27). Skutek prawny rozstrzygnięcia postępowa-
nia regulacyjnego28) występuje w postaci przywróce-
nia kościelnej osobie prawnej prawa własności nie-
ruchomości lub przyznania jej odpowiedniej nieru-
21)
Określony w art. 62 ust. 9 u.s.p.k.k.
22)
Zob. §§ 8 – 10 oraz §§ 16 – 21 zarządzenia regulacyjnego.
23)
Zasada określona w art. 110 K.p.a.
24)
W tym kontekście – w moim przekonaniu – należy rozu-
mieć termin „decyzja Komisji Majątkowej” spotykaną w litera-
turze. Zob. m.in. J. Krukowski, Polskie prawo …, s. 225.
25)
Określone w art. 111 i 113 k.p.a.
26)
Zob. art. 63 ust. 7 u.s.p.k.k.
27)
Zob. § 22 ust. 2 zarządzenia regulacyjnego.
28)
Określony w art. 63 ust. 1 u.s.p.k.k.

chomości zamiennej, gdyby przywrócenie własności
natrafiało na trudne do przezwyciężenia przeszko-
dy, a wreszcie (w razie niemożności dokonania regu-
lacji przewidzianych w art. 63 ust. 1 pkt. 1 i 2
u.s.p.k.k.) w postaci przyznania odszkodowania
ustalonego według przepisów o wywłaszczaniu nie-
ruchomości29). Nie ulega wątpliwości, że skutki
prawne powstałe w wyniku rozstrzygnięć regulacyj-
nych wpływają zarówno na sferę prawa państwowe-
go, jak i wewnętrznego prawa Kościoła30).
Odnośnie do pytań dotyczących tego, czy Komi-
sja Majątkowa posiada prawne lub faktyczne możli-
wości weryfikacji przedstawionych nieruchomości
oraz czy zleca niezależnym biegłym wycenę rozpa-
trywanej nieruchomości, należy wskazać, że zarów-
no wnioskodawca, jak i każdy inny uczestnik postę-
powania regulacyjnego może złożyć w Komisji Ma-
jątkowej operat szacunkowy określający wartość
rynkową nieruchomości będącej przedmiotem po-
stępowania regulacyjnego. Zgodnie zaś z art. 157
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami oceny prawidłowości sporządzenia
operatu szacunkowego może dokonywać jedynie or-
ganizacja zawodowa rzeczoznawców majątkowych.
W praktyce Komisji Majątkowej tego typu przypad-
ki miały już miejsce.
Status prawny uczestników postępowania regu-
lacyjnego. Biorąc pod uwagę wyżej przedstawiony
charakter prawny postępowania regulacyjnego, na-
leży zauważyć, iż status prawny poszczególnych
uczestników postępowania jest zróżnicowany. Samo
postępowanie – jak to wyżej zostało wyjaśnione – nie
jest postępowaniem spornym (przypomina swymi
wieloma cechami raczej swoiste postępowanie nie-
procesowe). Stąd też uprawniona kościelna osoba
prawna (działająca w charakterze wnioskodawcy)
pełni w postępowaniu regulacyjnym rolę wiodącą.
Pozostałe podmioty (np. gmina, starostwo, wojewo-
da, agencja nieruchomości rolnych) mają status tzw.
uczestnika postępowania regulacyjnego. W postępo-
waniu regulacyjnym w roli swoistego pokrzywdzone-
go występuje wnioskodawca (kościelna osoba praw-
na). Należy przy tym podkreślić, że Kościół katolicki
w Polsce w wyniku działań aparatu państwowego w
latach 1944 – 1990 stracił (w zasadzie bezpowrotnie)
znaczną część swego majątku, który był w jego posia-
daniu jeszcze przed drugą wojną światową31). W tym
29)
Zgodnie z wyraźnym brzmieniem § 4 ust. 1 rozporządze-
nia regulacyjnego, obowiązek zapłaty odszkodowania ciąży na
Skarbie Państwa reprezentowanym przez ministra finansów.
30)
Rozważania dotyczące przenikania się obu sfer prowa-
dzone są w literaturze przedmiotu. W moim przekonaniu na ak-
ceptację zasługują poglądy podkreślające odrębność obu po-
rządków prawnych – zob. choćby M. Pietrzak, Prawo kanonicz-
ne w polskim systemie prawnym, Państwo i Prawo nr 8/ 2006;
R. Sobański, Prawo kanoniczne a krajowy porządek prawny,
Państwo i Prawo nr 6/ 1999.
31)
Zob. chociażby zestawienia dotyczące utraty posiadania
samych nieruchomości rolnych i leśnych, prezentowane w opra-
cowaniu M. Winiarczyk – Kossakowskiej, Przejęcie przez pań-
stwo „dóbr martwej ręki” (W pięćdziesiątą rocznicę), Państwo i
Prawo nr 12/ 2000, s. 52 – 54.
1171
kontekście tzw. pozostali uczestnicy postępowania
regulacyjnego występują w roli swoistych beneficjen-
tów władającymi nieruchomościami będącymi przed-
miotem postępowań regulacyjnych, których Komisja
Majątkowa, w przypadku gdy przywrócenie kościel-
nej osobie prawnej prawa własności nieruchomości
natrafia na trudne do przezwyciężenia przeszkody,
wzywa do wskazania nieruchomości zamiennych.
Trudno zatem – w tym stanie rzeczy – uznać, iż
w ramach postępowania regulacyjnego uczestnik
postępowania jest stroną o równym statusie, jaki
ustawodawca przyznał wnioskodawcy. Należy także
stwierdzić, że w świetle ustawy wyznaniowej jedyną
przesłanką zakazującą przywrócenia przez Komisję
Majątkową określonych nieruchomości jest określo-
ny w art. 61 ust. 4 u.s.p.k.k. zakaz naruszania regu-
lacją przepisów ustawy z dnia 3 stycznia 1946 r. o
przejęciu na własność państwa podstawowych gałę-
zi gospodarki narodowej oraz zakaz naruszania
praw nabytych przez niepaństwowe osoby trzecie, w
szczególności przez inne kościoły i związki wyzna-
niowe oraz rolników indywidualnych. Publiczne
osoby prawne (np. Skarb Państwa, gminy, powiaty,
województwa samorządowe) nie podlegają takiemu
wyłączeniu spod zasad regulacji.
W ustawowym terminie do Komisji Majątkowej
wpłynęły 3063 wnioski o wszczęcie postępowania re-
gulacyjnego. Termin składania wniosków, zgodnie z
art. 2 ustawy z dnia 11 października 1991 r. o zmia-
nie ustawy o stosunku państwa do Kościoła katolic-
kiego w Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. Nr 107, poz.
459), zamknięty został datą 31 grudnia 1992 r.
Według posiadanych przez komisję – na dzień 30
czerwca 2008 r. – wykazów w Komisji Majątkowej
nadal toczy się 270 postępowań regulacyjnych. W
sprawach dotychczas rozpoznanych – całkowicie lub
częściowo – podjęto następujące rozstrzygnięcia:
— Zespoły orzekające komisji zatwierdziły 1473
ugody przywracające lub przekazujące własność ko-
ścielnym osobom prawnym,
— wydano 987 orzeczeń przywracających lub prze-
kazujących własność kościelnym osobom prawnym,
— 642 postępowania zakończono odrzuceniem
lub oddaleniem wniosku, bądź też umorzeniem po-
stępowania przed Komisją Majątkową,
— w 109 postępowaniach zespoły orzekające nie
uzgodniły orzeczenia w sprawie, informując strony,
iż w terminie 6 miesięcy mogą wystąpić o rozstrzy-
gnięcie sprawy w drodze postępowania administra-
cyjnego bądź sądowego.
Komisja Majątkowa nie prowadzi statystyk doty-
czących nieruchomości przekazanych kościelnym
osobom prawnym.
Odnosząc się do kolejnego pytania pana posła,
należy wskazać, że nie wydaje się, by dla dalszego
funkcjonowania Komisji Majątkowej, działającej na
podstawie ustawy z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku
państwa do Kościoła katolickiego w Rzeczypospoli-
tej Polskiej (Dz. U. Nr 29, poz. 154, z późn. zm.) oraz
zarządzenia ministra szefa Urzędu Rady Ministrów
1172
z dnia 8 lutego 1990 r. w sprawie szczegółowego try-
bu postępowania regulacyjnego w przedmiocie przy-
wrócenia osobom prawnym Kościoła katolickiego
własności nieruchomości lub ich części (M.P. Nr 5,
poz. 39, z późn. zm.), niezbędne były zmiany o obo-
wiązujących przepisach regulujących jej działania.
Ponadto, współprzewodniczący Komisji Majątkowej
ze strony rządowej podejmuje działania, które w
przyszłości zagwarantować mają zapobieganie decy-
zjom budzącym obecnie kontrowersje.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie przyszłości funkcjonowania
Cukrowni Gryfice (4343)
Odpowiadając na interpelację Pana Posła Stani-
sława Wziątka z dnia 8 lipca 2008 r. (SPS-023-
-4343/08), dotyczącą przyszłości funkcjonowania
Cukrowni Gryfice, oddziału Krajowej Spółki Cu-
krowej SA z siedzibą w Toruniu, przedstawiam po-
niższe informacje.
Konsekwencją realizowanej od 2006 r. reformy
rynku cukru we wszystkich krajach zjednoczonej
Europy, a zatem również w Polsce, jest zmniejsze-
nie limitów produkcyjnych (we wszystkich cukrow-
niach UE, w tym należących do Krajowej Spółki
Cukrowej SA), co powoduje m.in. konieczność po-
dejmowania bardzo trudnych i niepopularnych de-
cyzji w zakresie redukcji ilości cukrowni i koncen-
tracji produkcji.
W kampanii 2007/2008 produkcję prowadzi 10
oddziałów KSC SA i Cukrownia Leśmierz SA, któ-
rych usytuowanie w poszczególnych województwach
jest następujące:
— zachodniopomorskie – oddział Cukrownia
Kluczewo,
— pomorskie – oddział Cukrownia Malbork,
— podlaskie – oddział Cukrownia Łapy,
— łódzkie – oddział Cukrownia Dobrzelin i Cu-
krownia Leśmierz SA,
— kujawsko-pomorskie – oddziały Cukrownie:
Nakło, Kruszwica, Brześć Kujawski,
— lubelskie – oddziały Cukrownie: Lublin, Kra-
snystaw, Werbkowice.
Okresy wyłączenia z produkcji cukru poszczegól-
nych jednostek organizacyjnych (kampanie, do któ-
rych oddziały już nie przystąpiły) przedstawiają się
następująco:
— 2003/2004 – Pruszcz Gdański, Rejowiec,
Szczecin,
— 2004/2005 – Borowiczki, Klemensów, Sokołów
Podlaski, Żnin,
— 2005/2006 – Janikowo, Opole Lubelskie,
— 2006/2007 – Częstocice, Mała Wieś, Ostrowy,
Tuczno, Wożuczyn,
— 2007/2008 – Gryfice, Nowy Staw.
Z uwagi na stopień zaawansowania procesów re-
strukturyzacji w szeregu oddziałach wyłączonych z
produkcji cukru białego Zarząd KSC SA w dniu 12
lipca 2007 r. podjął decyzję o likwidacji pięciu od-
działów wygaszonych i włączeniu pozostających ak-
tywów i zasobów do struktur ościennych oddziałów.
Z dniem 30 września 2007 r. nastąpiła likwidacja
i przyłączenie: oddziału Ostrowy do oddziału Do-
brzelin, oddziału Szczecin do oddziału Kluczewo,
oddziału Pruszcz do oddziału Malbork, oddziału
Tuczno do oddziału Nakło i oddziału Klemensów do
oddziału Wożuczyn. Jednostki przyłączone utraciły
status odrębności organizacyjnej z dniem 1 paź-
dziernika 2007 r.
W roku 2007/2008 w wyniku analizy uwarunko-
wań formalnych (reforma rynku cukru) oraz bizne-
sowych wyłączeniu z produkcji cukru podlegają Cu-
krownie Lublin, Łapy oraz Brześć Kujawski. Proce-
sy te są na etapie wdrażania porozumień społecz-
nych dotyczących spraw pracowniczych oraz wdra-
żania planów restrukturyzacji majątkowej.
W oddziałach wyłączonych realizowana jest
działalność gospodarcza dotycząca następujących
obszarów:
— magazynowanie cukru – zaangażowane są
wszystkie oddziały, zaś skala przyjętego do przecho-
wania lub konfekcjonowania cukru wyniosła w
ostatniej kampanii blisko 200 tys. t,
— paczkowanie i konfekcjonowanie cukru – re-
alizowane w oddziałach Janikowo, Wożuczyn, Tucz-
no, Nowy Staw, Borowiczki, Gryfice; jednocześnie
wdrożono decyzje o zaniechaniu tej działalności w
roku 2007/08 w Sokołowie, Żninie, Opolu Lubelskim
oraz Klemensowie,
— prowadzenie „alternatywnej” działalności go-
spodarczej na potrzeby własne lub dla kontrahen-
tów zewnętrznych,
— produkcja i sprzedaż energii cieplnej i elek-
trycznej – realizowane w Rejowcu, Klemensowie,
Sokołowie, Żninie, Janikowie, Wożuczynie, Tucznie,
i Gryficach,
— sprzedaż pozostałych usług – głównie najem,
dzierżawa, prowadzenie oczyszczalni ścieków.
Ponadto w oddziałach wyłączonych z produkcji
cukru prowadzone były bądź są kontynuowane pro-
cesy w zakresie:
— przemieszczania składników majątkowych na
potrzeby jednostek prowadzących produkcję cukru,

— sprzedaży zbędnych środków trwałych,
— likwidacji zbędnych środków trwałych i sprze-
daży materiałów odpadowych.
W roku 2007/2008 Krajowa Spółka Cukrowa SA
kontynuuje działania w zakresie restrukturyzacji
majątkowej. Zgodnie z decyzją podjętą przez zarząd
spółki wyłączony z eksploatacji po kampanii 2006/
2007 oddział Cukrownia Gryfice został przeznaczo-
ny do sprzedaży. Wobec powyższego przystąpiono do
przygotowania (wyodrębnienie i wyceny) zbędnych
nieruchomości, które zostały lub zostaną zaoferowa-
ne do sprzedaży.
Aktualnie w oddziale prowadzona jest działal-
ność w zakresie:
— magazynowania i konfekcjonowania cukru na
potrzeby KSC SA,
— produkcji i sprzedaży energii cieplnej dla od-
biorców zewnętrznych,
— administrowania majątkiem oddziału.
Przedstawiając powyższe, dodatkowo podkre-
ślam, że za prowadzenie spraw spółki, w tym m.in. za
realizację programu restrukturyzacji, odpowiedzial-
ny jest Zarząd KSC SA. Do kompetencji zarządu na-
leży m.in. podejmowanie decyzji o wyborze metod
i celowości podejmowanych działań zmierzających
do realizacji założeń programów restrukturyzacji.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie utrzymania planowanej
do likwidacji Ambasady RP w stolicy
Republiki Mongolii Ułan Bator (4344)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Wiesława Wody (pismo nr
SPS-023-4344/08 z dnia 21 lipca 2008 r.) w sprawie
utrzymania planowanej do likwidacji Ambasady RP
w stolicy Republiki Mongolii Ułan Bator, uprzejmie
informuję:
1. Według planu finansowego na rok 2008 koszt
funkcjonowania Ambasady RP w Ułan Bator wynie-
sie 200 196 USD, tj. 828 772,92 PLN. Plan docho-
dów placówki na rok 2008 zakłada wpływy w wyso-
kości 30 000 USD, tj. 83 100 PLN. Wykonanie bu-
dżetu na dzień 30 czerwca 2008 r. wyniosło
122 808,84 USD, tj. 340 180,49 PLN (41,05%).
2. Po uwzględnieniu postulatów polskich parla-
mentarzystów oraz przedstawicieli mongolskich
władz minister spraw zagranicznych postanowił od-
1173
roczyć wykonanie decyzji o zamknięciu Ambasady
RP w Republice Mongolskiej o 12 miesięcy, tj. do
dnia 15 grudnia 2009 r. Do tego czasu Ministerstwo
Spraw Zagranicznych zamierza przeanalizować
ewentualne nowe możliwości zdynamizowania i
ukonkretnienia nowych relacji, głównie gospodar-
czych, z Mongolią, które mogłyby sprawę likwidacji
placówki postawić w innym niż dotychczas świetle.
Podejmując decyzję o zamknięciu części przed-
stawicielstw dyplomatycznych RP, kierowano się
przede wszystkim optymalizacją kosztów oraz zało-
żeniem, że stworzenie silnych placówek regional-
nych oznaczać będzie bardziej efektywną alokację
ograniczonych środków finansowych pozostających
w dyspozycji MSZ. W tej sytuacji resort spraw za-
granicznych opracował koncepcję dokonania reduk-
cji wydatków i optymalizacji polityki etatowej w taki
sposób, aby straty dla polskiej polityki zagranicznej
były jak najmniejsze. Kluczowym założeniem owego
projektu jest stworzenie silnych placówek regional-
nych, które dysponując znacznie lepszym zapleczem
techniczno-organizacyjnym, będą w stanie, co naj-
mniej na dotychczasowym poziomie, reprezentować
interesy Polski w krajach, w których zlikwidowane
zostaną nasze ambasady.
Analiza kosztów funkcjonowania Ambasady RP w
Ułan Bator wskazywała na znaczącą dysproporcję po-
między ponoszonymi przez resort spraw zagranicz-
nych nakładami z tytułu utrzymywania placówki a
wymiernymi rezultatami generowanymi przez jej
obecność. Wychodząc z założenia, iż w dobie możliwo-
ści oferowanych przez nowoczesne, elektroniczne
środki łączności posiadanie przedstawicielstwa w da-
nym państwie nie jest warunkiem sine qua non pro-
wadzenia wobec niego skutecznej polityki zagranicz-
nej, minister spraw zagranicznych uznał, iż szereg
funkcji wypełnianych przez placówkę w Ułan Bator
może być równie efektywnie wykonywanych przez dy-
plomatów odpowiedzialnych za stosunki polsko-mon-
golskie w strukturze polskiej ambasady w Pekinie.
Tym niemniej, jak wspomniano na wstępie, z
uwagi na postulaty zgłaszane przez polskich parla-
mentarzystów, w tym również przez pana posła Wie-
sława Wodę, minister spraw zagranicznych zdecydo-
wał w szczególny sposób potraktować sprawę likwi-
dacji Ambasady RP w Ułan Bator i odroczył decyzję
w kwestii jej zamknięcia o 12 miesięcy.
W tym miejscu pragnę zapewnić, że Ministerstwo
Spraw Zagranicznych dokona ponownej, wnikliwej
analizy i oceny zasadności utrzymywania polskiego
przedstawicielstwa dyplomatycznego w Republice
Mongolskiej, a wyniki tego postępowania posłużą do
podjęcia ostatecznej decyzji co do losów tej placówki.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
1174
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Tyszkiewicza
w sprawie związanej z ulgą prorodzinną,
tzw. ulgą na dziecko i jej wpływem na zasiłek
rodzinny (4345)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 21 lipca br., znak:
SPS-023-4345/08, skierowane do ministra finansów
i przekazane, według właściwości, do ministra pracy
i polityki społecznej, dotyczące interpelacji posła Ro-
berta Tyszkiewicza w sprawie związanej z ulgą pro-
rodzinną, tzw. ulgą na dziecko, i jej wpływem na za-
siłek rodzinny, uprzejmie wyjaśniam.
Kwestie dotyczące zasad nabywania prawa do
świadczeń rodzinnych, w tym te dotyczące sposobu
ustalania dochodu rodziny i wysokości kryterium
dochodowego uprawniającego do tych świadczeń,
szczegółowo określają przepisy ustawy z dnia 28 li-
stopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 3 pkt 1 ustawy o świadczeniach
rodzinnych, dochodem, na podstawie którego ustala
się prawo do świadczeń rodzinnych (z wyjątkiem
prawa do zasiłku pielęgnacyjnego oraz prawa do jed-
norazowej zapomogi z tytułu urodzenia się dziecka,
które nie zależą od dochodów rodziny), są m.in. przy-
chody podlegające opodatkowaniu na zasadach ogól-
nych na podstawie przepisów o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych, pomniejszone o koszty uzy-
skania przychodu, należny podatek dochodowy,
składki na ubezpieczenia społeczne niezaliczone do
kosztów uzyskania przychodu oraz składki na ubez-
pieczenie zdrowotne. W związku z tym podstawą do
ustalenia prawa do świadczeń rodzinnych uzależ-
nionych od kryterium dochodowego jest tzw. dochód
netto, czyli dochód pomniejszony o wszystkie wy-
mienione wyżej składowe.
Zgodnie z art. 27f ust. 1 ustawy z dnia 26 listopa-
da 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn. zm.)
ulga z tytułu wychowywania dziecka (tzw. ulga pro-
rodzinna) odliczana jest od podatku. W przypadku
podatnika, który w 2007 r. osiągał dochody podlega-
jące opodatkowaniu na zasadach ogólnych, jej kwota
wynosi 1145,08 zł na każde wychowywane dziecko,
na które jest on uprawniony do tej ulgi.
Zatem w sytuacji skorzystania przez podatnika z
przysługującej mu „ulgi prorodzinnej”, odliczanej od
podatku, podatkiem należnym jest wartość podatku
pomniejszona o kwotę przysługującej ulgi (1145,08
zł na każde dziecko). Zmniejszenie wartości należ-
nego podatku o kwotę odpisanej ulgi, a więc zmniej-
szenie faktycznego obciążenia podatkowego, powo-
duje wzrost dochodu netto, od którego zależy upraw-
nienie do świadczeń rodzinnych. Jeśli dochód netto
w przeliczeniu na osobę przekroczy określone usta-
wowo kryterium dochodowe (504 zł na osobę w ro-
dzinie lub 583 zł, jeżeli jej członkiem jest niepełno-
sprawne dziecko), wnioskodawca nie nabędzie pra-
wa do świadczeń rodzinnych. Po raz pierwszy sytu-
acja braku prawa do świadczeń rodzinnych z powo-
du skorzystania z tzw. ulgi prorodzinnej będzie mo-
gła wystąpić w przypadku osób ubiegających się o
świadczenia rodzinne na nowy okres zasiłkowy,
rozpoczynający się 1 września 2008 r. Należy przy
tym zaznaczyć, że im dochód na osobę w rodzinie
jest niższy, tym mniejsze jest prawdopodobieństwo
nieuzyskania prawa do świadczeń rodzinnych, tak-
że po wykorzystaniu przysługującej podatkowej
ulgi rodzinnej. Z danych gromadzonych przez Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej wynika, że pra-
wie połowa (43%) rodzin korzystających ze świad-
czeń rodzinnych uzyskuje dochody nieprzekraczają-
ce połowy kwoty ustawowego kryterium dochodo-
wego. W przypadku tych rodzin skorzystanie z ulgi
z tytułu wychowywania dziecka nie stworzy zagro-
żenia utraty prawa do świadczeń rodzinnych. Kwe-
stia utraty prawa do świadczeń rodzinnych może
dotyczyć rodzin, które w 2007 r. osiągnęły zdecydo-
wanie wyższe dochody.
W przypadku osób, które już korzystają ze świad-
czeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kontynuację
uprawnień w kolejnym okresie zasiłkowym, mimo
przekroczenia kryterium dochodowego o relatywnie
niewysokie kwoty. Należy przy tym wskazać, że
ustawą z dnia 24 maja 2007 r. o zmianie ustawy o
świadczeniach rodzinnych oraz ustawy o podatku
rolnym (Dz. U. Nr 109, poz. 747) zwiększona została
kwota dopuszczalnego przekroczenia kryterium do-
chodowego uprawniającego do nabycia prawa do
świadczeń rodzinnych. Od 6 lipca 2007 r. o świadcze-
nia rodzinne można się ubiegać także w sytuacji, gdy
przeciętny miesięczny dochód netto rodziny w przeli-
czeniu na osobę w rodzinie przekracza ustawowe kry-
terium o kwotę nie wyższą niż kwota najniższego za-
siłku rodzinnego, tj. 48 zł, jeśli świadczenia rodzinne
przysługiwały w poprzednim okresie zasiłkowym. W
poprzednim stanie prawnym dozwolone przekrocze-
nie kryterium uprawniającego do świadczeń rodzin-
nych odnosiło się do dochodu całej rodziny, a nie – jak
obecnie – do dochodu na osobę w rodzinie.
Należy zauważyć, że z ulg podatkowych w podat-
ku dochodowym od osób fizycznych korzystają osoby
będące podatnikami podatku dochodowego od osób
fizycznych na zasadach ogólnych, a więc osoby opo-
datkowane w relatywnie największym stopniu. Rów-
nież do tej pory skorzystanie z każdego z innych ro-
dzajów ulg (rehabilitacyjnej, internetowej, odsetko-
wej, itp.), mających na celu zwiększenie dochodu
pozostającego do dyspozycji rodziny, wiązało się z
obniżeniem podatku należnego i co za tym idzie
zwiększeniem dochodu netto, a więc stwarzało ryzy-
ko przekroczenia kryterium dochodowego warun-
kującego prawo do świadczeń rodzinnych.

Mając powyższe na względzie, resort pracy i poli-
tyki społecznej nie planuje w najbliższym czasie pod-
jęcia kroków, które miałyby doprowadzić do wyłącze-
nia „ulgi prorodzinnej” z dochodu rodzin ubiegają-
cych się o świadczenia rodzinne. Z punktu widzenia
ograniczania ubóstwa dzieci i pomocy materialnej ro-
dzinom je wychowującym, rozwiązaniem bardziej
efektywnym jest dalsze rozwijanie obecnie funkcjo-
nującego systemu świadczeń rodzinnych, poprzez we-
ryfikację progów dochodowych lub wysokości świad-
czeń wypłacanych w ramach tego systemu.
Zgodnie z art. 18 ustawy o świadczeniach rodzin-
nych kwoty kryterium dochodowego uprawniające-
go do ustalenia prawa do świadczeń rodzinnych oraz
kwoty tych świadczeń podlegają procedurze weryfi-
kacji co 3 lata. Datą najbliższej weryfikacji jest 1
września 2009 r. Już w roku bieżącym minister pra-
cy i polityki społecznej zleci Instytutowi Pracy i
Spraw Socjalnych przeprowadzenie badań progu
wsparcia dochodowego rodzin, które, zgodnie z usta-
wą, będą podstawą weryfikacji wysokości kryterium
dochodowego uprawniającego do świadczeń rodzin-
nych oraz wysokości poszczególnych świadczeń.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Gibały
w sprawie wznowienia prac nad nowelizacją
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
6 maja 1997 r. w sprawie określenia warunków
bezpieczeństwa osób przebywających w górach,
pływających, kąpiących się i uprawiających
sporty wodne (4346)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4346/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Łukasza Gibały dotyczącą nowelizacji rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 6 maja 1997 r. w
sprawie określenia warunków bezpieczeństwa osób
przebywających w górach, pływających, kąpiących
się i uprawiających sporty wodne (Dz. U. Nr 57, poz.
358), uprzejmie informuję, że prace nad projektem
zmiany ww. rozporządzenia zostały wstrzymane.
Powyższe zostało spowodowane niemożnością
uzgodnienia treści projektowanego aktu wykonaw-
czego, wynikającą z trudności w realizacji upoważ-
1175
nienia ustawowego do wydania ww. rozporządzenia
w obecnym brzmieniu. Jednocześnie jednak, zgod-
nie z sugestią Rządowego Centrum Legislacji, podję-
to prace nad nowelizacją ustawy z dnia 18 stycznia
1996 r. o kulturze fizycznej (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr
226, poz. 1675, z późn. zm.) w celu częściowego ure-
gulowania kwestii będących przedmiotem projekto-
wanego rozporządzenia na poziomie ustawowym
oraz doprecyzowania upoważnienia ustawowego do
jego wydania.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o kulturze fi-
zycznej został poddany uzgodnieniom wewnątrzre-
sortowym. Zgłoszone uwagi zostały częściowo
uwzględnione, jednakże część z nich wymaga dal-
szych uzgodnień. W ramach roboczych konsultacji
wystąpiono również do specjalistycznych organiza-
cji ratowniczych (GOPR, TOPR, MSR, WOPR), któ-
re realizują zadania ratownictwa górskiego i wodne-
go, z prośbą o przedstawienie propozycji wprowa-
dzenia zmian w ww. ustawie oraz aktów wykonaw-
czych do ustawy.
Proponowane zmiany dotyczą m.in.:
1) zmiany upoważnienia ustawowego do wydania
rozporządzenia określającego warunki bezpieczeń-
stwa osób przebywających w górach, kąpiących się i
uprawiających sporty wodne;
2) wprowadzenia katalogu praw i obowiązków
osób fizycznych przebywających w górach i nad wo-
dami i uprawiających tam turystykę, sporty czy re-
kreację ruchową;
3) zorganizowania służby lawinowej w ramach
państwowej służby hydrologiczno-meteorologicznej,
którą zgodnie z ustawą z dnia 18 lipca 2001 r. Prawo
wodne (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn.
zm.) pełni Instytut Meteorologii i Gospodarki Wod-
nej (IMGW). Proponowane przepisy nakładają na
IMGW obowiązek stworzenia w regionach górskich
Polski południowej systemu ostrzegania przed wy-
stąpieniem lawin;
4) finansowania, organizacji i funkcjonowania
specjalistycznych organizacji ratowniczych i syste-
mu bezpieczeństwa w górach oraz nad wodami. Pro-
ponowane rozwiązania będą mieć na celu wzmoc-
nienie systemu finansowania ratownictwa górskie-
go i wodnego w ramach środków administracji pu-
blicznej, a także doprecyzowanie przepisów związa-
nych z przekazywaniem dotacji na realizację zadań
ratownictwa górskiego i wodnego z budżetu pań-
stwa (część 42: Sprawy wewnętrzne). Proponowane
przepisy zostały ujednolicone według regulacji doty-
czących finansowania zadań z zakresu wyznań reli-
gijnych oraz mniejszości narodowych i etnicznych.
Ze względu na szeroki zakres zgłoszonych przez
organizacje ratownicze propozycji zapisów do ustawy
niezbędna jest analiza merytoryczno-legislacyjna
oraz przeprowadzenie ponownych uzgodnień we-
wnętrznych i konsultacji z ww. organizacjami. Wstęp-
ne uzgodnienia zostaną podjęte podczas planowane-
go na wrzesień 2008 r. spotkania Rady ds. Ratownic-
twa Ochotniczego, która działa przy ministrze spraw
1176
wewnętrznych i administracji. Po uzgodnieniu z za-
interesowanymi podmiotami projekt ustawy zosta-
nie przekazany ministrowi właściwemu do spraw
kultury fizycznej i sportu, z prośbą o prowadzenie
prac legislacyjnych zmierzających do uchwalenia
przedmiotowej ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie braku możliwości uzyskania
przez pracodawców zatrudniających osoby
niepełnosprawne z ustalonym prawem
do emerytury dofinansowania do wynagrodzeń
ze środków PFRON (4347)
Odpowiadając na przesłaną przez Pana Wice-
marszałka przy piśmie z dnia 21 lipca 2008 r., znak:
SPS-023-4347/08, interpelację z dnia 7 lipca 2008 r.
złożoną przez pana Wojciecha Szaramę – posła na
Sejm RP, w sprawie braku możliwości uzyskania
przez pracodawców zatrudniających osoby niepełno-
sprawne z ustalonym prawem do emerytury dofi-
nansowania do wynagrodzeń ze środków Państwo-
wego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnospraw-
nych, uprzejmie wyjaśniam:
Od dnia 1 stycznia 2008 r., zgodnie z art. 26a
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepeł-
nosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92), pra-
codawcy przysługuje ze środków funduszu miesięcz-
ne dofinansowanie do wynagrodzenia pracownika
niepełnosprawnego, który nie ma ustalonego prawa
do emerytury, o ile pracownik ten został ujęty w
ewidencji zatrudnionych osób niepełnosprawnych
prowadzonej przez Państwowy Fundusz Rehabilita-
cji Osób Niepełnosprawnych. Oznacza to, że mie-
sięczne dofinansowanie do wynagrodzeń nie przy-
sługuje osobom niepełnosprawnym, którym ZUS
(lub inny uprawniony organ) wydał decyzję o ustale-
niu uprawnień do emerytury. Należy jednak wska-
zać, że w przypadku pracownika, który ma ustalone
prawo do emerytury, przysługuje refundacja skła-
dek na ubezpieczenie społeczne, o których mowa w
art. 25a ww. ustawy o rehabilitacji (...). Osoby, które
nabyły prawo do emerytury, wliczane są także do
wskaźnika zatrudnienia osób niepełnosprawnych.
Jednocześnie informuję, że wejście w życie nowe-
go rozporządzenia Komisji (WE) w sprawie stosowa-
nia art. 87 i 88 Traktatu WE, uznających niektóre
rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem
(GBER), skutkować będzie zmianą dotychczasowych
zasad wsparcia zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych. Nowe reguły dopuszczalności pomocy publicz-
nej na zatrudnienie, określone w przepisach prawa
wspólnotowego, uniemożliwiają dalsze stosowanie
pomocy w formie refundacji składek, jako odrębne-
go instrumentu. W tej sytuacji, aby pracujący nie-
pełnosprawni emeryci mogli otrzymać wsparcie,
planuje się udzielenie pomocy w formie subsydiów
płacowych pracownikom, którzy mają ustalone pra-
wo do emerytury i dochody z pracy traktują jako
uzupełnienie świadczeń emerytalnych, bądź pragną
jak najdłużej pozostać aktywni zawodowo.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację
posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie braku działań rządu, które
pozwoliłyby zlikwidować istniejące bariery
uniemożliwiające rozpoczęcie przez polskich
właścicieli winnic produkcji win (4348)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 21 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4348/
08, przy którym przesłana została interpelacja pana
posła Jana Burego s. Antoniego z dnia 4 lipca 2008 r.
w sprawie działań rządu, które pozwoliłyby zlikwi-
dować istniejące bariery uniemożliwiające rozpoczę-
cie przez polskich właścicieli winnic produkcji win,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Akcesja Polski do Unii Europejskiej i możliwość
funkcjonowania w warunkach jednolitego, wspólne-
go rynku poprzedzone zostały procesem implemen-
tacji uregulowań unijnych na grunt przepisów pol-
skich, kontynuowanym w ramach procesu dostoso-
wującego obowiązujące regulacje, również w zakre-
sie rynku wina.
Wypełnienie przez Polskę obowiązków, jakie
przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 1493/1999 z
dnia 17 maja 1999 r. w sprawie wspólnej organizacji
rynku wina nakładają na każde państwo członkow-
skie, dokonuje się m. in. poprzez realizację postano-
wień podstawowego aktu prawnego regulującego
rynek wina w Polsce, tj. ustawy z 22 stycznia 2004 r.

o wyrobie i rozlewie wyrobów winiarskich, obrocie
tymi wyrobami i organizacji rynku wina (Dz. U. Nr 34,
poz. 292, z późn. zm.).
W świetle obowiązujących regulacji wyrób wina
z winogron pozyskanych z krajowych upraw winoro-
śli z przeznaczeniem tego wina do obrotu może być
prowadzony wyłącznie w państwach członkowskich,
których terytoria są objęte strefami upraw winoro-
śli (A, B, C).
W dniu 20 grudnia 2005 r. Rada Ministrów Unii
Europejskiej przyjęła projekt zmiany rozporządze-
nia Rady nr 1493/1999, na podstawie którego Polska
została zaliczona do grupy państw członkowskich
(strefa upraw A), w których prawo UE zezwala na
sprzedaż wina wyprodukowanego z winogron z win-
nic krajowych.
Wejście w życie zmiany rozporządzenia Rady nr
1493/1999 umożliwiło produkowanie w Polsce wina
z winogron pochodzących z winnic krajowych zgod-
nie z przepisami o wspólnej organizacji rynku wina,
co jest podstawowym warunkiem dopuszczenia ta-
kiego wina do obrotu na terytorium UE.
Zatem wraz z przyjęciem w/w rozporządzenia
Rady zostały usunięte ograniczenia dotyczące moż-
liwości produkcji i sprzedaży wina z upraw krajo-
wych w Polsce.
Zakwalifikowanie Polski do strefy upraw A oraz
treść art. 16 ust. 3 ww. ustawy stanowiącego, iż pod-
mioty, które wyrabiają wyłącznie wino gronowe
uzyskane z winogron pochodzących z upraw wła-
snych nie muszą uzyskiwać wpisu do rejestru przed-
siębiorców wykonujących działalność w zakresie
wyrobu lub rozlewu wyrobów winiarskich, przyczy-
niło się do powstawania małych, lokalnych winnic, a
tym samym stworzyło warunki rozwoju tych regio-
nów Polski, gdzie warunki glebowo – klimatyczne
umożliwiają zakładanie upraw winorośli.
Ustawa z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku ak-
cyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257, z późn. zm.) wpro-
wadziła do polskiego porządku prawnego uregulo-
wania dyrektywy Rady 92/83/EWG z dnia 19 paź-
dziernika 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury
podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alko-
holowych. Zgodnie z art. 23 ust. 2 ww. ustawy wino,
napoje fermentowane i piwo, wytworzone domowym
sposobem przez osoby fizyczne na własny użytek i
nieprzeznaczone do sprzedaży, zostały zwolnione od
akcyzy.
Na podstawie art. 29 ust. 1 dyrektywy Rady 92/
12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie ogólnych
warunków dotyczących wyrobów objętych podat-
kiem akcyzowym, ich przechowywania, przepływu
oraz kontrolowania państwa członkowskie mają
możliwość zwolnienia drobnych producentów wina
(produkujących średnio poniżej 1000 hl wina rocz-
nie) z wymogów tytułów II i III dyrektywy, a więc
m.in. z wymogu produkcji wina w składzie podatko-
wym, oraz z innych wymogów dotyczących przepły-
wu i kontroli.
1177
Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom branży wi-
niarskiej, w przygotowanym przez Ministerstwo Fi-
nansów projekcie ustawy o podatku akcyzowym,
który w najbliższym czasie trafi pod obrady Sejmu
RP, zaproponowano regulację, która ma na celu wy-
łączenie z obowiązku uzyskania statusu składów
podatkowych tzw. małe winiarnie wytwarzające wi-
no gronowe z winogron pochodzących z własnych
upraw o rocznym poziomie produkcji nie większym
niż 1000 hl gotowego wyrobu. Celem wyłączenia tej
kategorii produktów z obowiązku tworzenia skła-
dów podatkowych oraz prowadzenia produkcji w
składach podatkowych jest wyeliminowanie dodat-
kowych formalności, które w ocenie małych produ-
centów win stanowią barierę utrudniającą prowa-
dzenie działalności.
Dodatkowo należy zaznaczyć, iż powyższa zmia-
na będzie połączona ze zmianami w przepisach doty-
czących obowiązku oznaczania znakami akcyzy w
taki sposób, aby podmiot produkujący wina poza
składem podatkowym był uprawniony do otrzymy-
wania znaków akcyzy oraz do ich nakładania poza
systemem zawieszenia poboru podatku akcyzowego.
Utrzymano zwolnienie z obowiązku tworzenia
składów podatkowych osób fizycznych wytwarzają-
cych domowym sposobem i na własny użytek piwo,
wino i napoje fermentowane, nieprzeznaczone do
sprzedaży. Zasadniczym czynnikiem przemawiają-
cym za takim rozwiązaniem jest niezarobkowy cha-
rakter działalności, tj. produkcja wyłącznie na wła-
sny użytek.
Ponadto w związku z faktem, iż rozporządzenie
Komisji (WE) nr 884/2001 z dnia 24 kwietnia 2001 r.
ustanawiające szczegółowe zasady stosowania doty-
czące dokumentów towarzyszących przewozowi pro-
duktów winiarskich oraz rejestrów prowadzonych w
sektorze wina daje państwom członkowskim możli-
wość wyboru w zakresie stosowania jego regulacji
dotyczących dokumentów towarzyszących przewo-
zowi oraz rejestrów win gronowych produkowanych
poza składem podatkowym, w przygotowanym pro-
jekcie ustawy o podatku akcyzowym przewidziano
– w przypadku dostawy wewnątrzwspólnotowej –
konieczność stosowania wzoru dokumentu towarzy-
szącego określonego w załączniku III do tego rozpo-
rządzenia oraz rejestru wyrobów wychodzących.
Jednocześnie nałożono obowiązek stosowania prze-
pisów tego rozporządzenia w zakresie prowadzenia
rejestru wyrobów wychodzących również w przy-
padku przemieszczania ww. win gronowych na tery-
torium kraju.
Według założeń ww. projektu ustawa o podatku ak-
cyzowym wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2009 r.
Przedstawiając powyższe, chciałbym jednocze-
śnie zaznaczyć, iż na posiedzeniu nr 19 Sejmu RP w
dniu 10 lipca 2008 r. został uchwalony senacki pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o podatku akcyzo-
wym oraz ustawy o wyrobie i rozlewie wyrobów wi-
niarskich, obrocie tymi wyrobami i organizacji ryn-
ku wina.
1178
Wprowadza on m. in. zmiany w zakresie art. 30
ust. 2 obowiązującej ustawy o podatku akcyzowym
mające na celu wyłączenie ww. kategorii podmiotów,
tj. produkujących wina gronowe uzyskane z wino-
gron pochodzących z upraw własnych o rocznym po-
ziomie produkcji poniżej 1000 hl, z obowiązku pro-
wadzenia produkcji w składzie podatkowym. Po-
wyższa zmiana łączona jest ze zmianami dotyczący-
mi obowiązku oznaczania znakami akcyzy wypro-
dukowanych win gronowych.
W dniu 24 lipca br. Senat RP przyjął uchwaloną
przez Sejm RP ustawę bez poprawek.
Ustawa wejdzie w życie z dniem jej ogłoszenia, co
umożliwi małym winiarniom produkcję win grono-
wych na nowych zasadach jeszcze z tegorocznych
zbiorów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Pawła Kowala
w sprawie ustawy o Karcie Polaka (4350)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z
upoważnienia prezesa Rady Ministrów na interpela-
cję pana posła Pawła Kowala (pismo SPS-023-4350/
08 z dnia 21 lipca 2008 r.) w sprawie ustawy o Kar-
cie Polaka, uprzejmie informuję:
Od chwili wejścia w życie ustawy o Karcie Pola-
ka, to jest od 29 marca 2008 r., wszystkie polskie
urzędy konsularne realizują jej zapisy. Pierwsze
wnioski zostały przyjęte już 29 marca. W dniach
1–3 maja br. konsulowie dokonali uroczystych wrę-
czeń pierwszych wydrukowanych dokumentów. Do-
tychczas przekazano około 1500 Kart Polaka.
Procedura przyjmowania wniosków i opis nie-
zbędnych warunków koniecznych do otrzymania
Karty Polaka są zawarte w odpowiednich przepi-
sach ustawy. Ustawa jednak nie określa, w jakim
terminie musi być wystawiona sama Karta Polaka.
Na podstawie czteromiesięcznego doświadczenia
można stwierdzić, że okres oczekiwania na Kartę
Polaka od chwili złożenia wniosku i podjęcia pozy-
tywnej decyzji przez konsula do chwili otrzymania
Karty Polaka wynosi zasadniczo nie więcej niż 6 ty-
godni, często znacznie krócej. Na okres ten składa
się czas niezbędny do zarejestrowania wniosku w
systemie on-line na serwerze CO KPRM, następnie
przekazanie danych osobowych do Centrum Perso-
nalizacji Dokumentów MSWiA, produkcja kart, a
potem ich dostarczenie pocztą dyplomatyczną na po-
szczególne placówki. Dystrybucja kart na placówki,
która siłą rzeczy musi odbywać się z zachowaniem
odpowiednich warunków bezpieczeństwa, zajmuje
najwięcej czasu.
Średni czas wydawania Karty Polaka nie zawsze
jest zachowany. Może być dłuższy, gdy zachodzi po-
trzeba przeprowadzenia stosownych konsultacji
zgodnie z art. 19a ustawy o Karcie Polaka lub w
przypadku błędów powstałych przy produkcji kart.
Poprawność wydrukowanych dokumentów jest we-
ryfikowana na placówkach na podstawie znajdującej
się tam dokumentacji. Błędy przy druku polegające
przykładowo na omyłkowym zapisie znaków diakry-
tycznych występujących w niektórych językach
(np. litewskim, łotewskim) powodują konieczność
rozpoczęcia od nowa całej procedury rejestracyjnej.
Ustawa o Karcie Polaka obowiązuje od ponad
czterech miesięcy. Ten relatywnie krótki okres po-
zwala jednak na wysnucie pierwszych wniosków.
Urzędy konsularne prawidłowo i bez żadnej zwłoki
podjęły zadania związane z realizacją ustawy.
Poważnym utrudnieniem pracy konsulów w Re-
publice Białoruś jest niechętny stosunek tamtej-
szych władz do samej idei ustawy. W konsekwencji
dotychczas nie przyznano wiz wjazdowych większo-
ści osób delegowanych do tego państwa, a już tam
pracujący wykonują swoje obowiązki tylko w urzę-
dach konsularnych. Na Białorusi wnioski o przy-
znanie Karty Polaka nie są przyjmowane poza pla-
cówkami dyplomatyczno-konsularnymi, co jest re-
gułą w innych państwach. W Konsulacie General-
nym RP we Lwowie, gdzie przyjmowanych jest naj-
więcej aplikantów, poszukiwane są takie rozwiąza-
nia organizacyjne, które maksymalnie skrócą czas
oczekiwania na przewidzianą prawem rozmowę z
konsulem. Zmiany lokalowe, które nastąpiły z koń-
cem lipca br., są jednym z działań stanowiących od-
powiedź na szczególne wyzwania stojące przed tym
urzędem.
Proces wydawania Karty Polaka jest przez Mini-
sterstwo Spraw Zagranicznych systematycznie i wni-
kliwie monitorowany i analizowany. W czerwcu
przeprowadzone zostały dwie narady regionalne
konsulów (w Kijowie i w Moskwie), podczas których
wymieniono doświadczenia, zidentyfikowano pro-
blemy techniczne i luki ustawowe, zalecono konsu-
lom maksymalną aktywność w terenie.
Praca konsulów organizowana jest w taki spo-
sób, aby zminimalizować kolejki przed najbardziej
obciążonymi konsulatami. Niezwykle istotną jest w
tym kontekście ścisła współpraca z organizacjami
polskimi i polonijnymi, aby skutecznie docierać do
wszystkich zainteresowanych Kartą Polaka. Ponad-
to wkrótce opublikowana będzie kolejna, aktualna
wersja broszury informacyjnej i zostanie ona szero-
ko rozpowszechniona w środowiskach polskich na
Wschodzie.

Pierwsze miesiące i zebrane doświadczenia oraz
sygnały napływające ze środowisk polskich wska-
zują na konieczność dokonania pilnej nowelizacji
ustawy o Karcie Polaka, tak aby mogła być stoso-
wana również w stosunku do tzw. bezpaństwowców,
co jest istotne przede wszystkim na Łotwie i w Es-
tonii. Wskazane jest także umożliwienie osobom
aplikującym o Kartę Polaka przedkładanie doku-
mentów bezpośrednio ich dotyczących – obecnie do-
puszczalne jest tylko załączanie do wniosków za-
świadczeń uprawnionych organizacji lub dokumen-
tów potwierdzających polską narodowość wstęp-
nych wnioskodawcy.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Kremer
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Pawła Kowala
w sprawie ustawy o repatriacji (4351)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4351/
08) – skierowanego do prezesa Rady Ministrów pana
Donalda Tuska – przekazującego interpelację posła
na Sejm RP pana Pawła Kowala w sprawie ustawy o
repatriacji, przekazanego pismem z dnia 24 lipca
2008 r. (sygn. DSPA-4401-4160/08) przez pana Sła-
womira Nowaka, sekretarza stanu szefa Gabinetu
Politycznego Prezesa Rady Ministrów, z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie podkreślenia wymaga, iż zgodnie z
preambułą ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o repa-
triacji (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 53, poz. 532, z późn.
zm.) przedmiotowa ustawa uchwalona została jako
wyraz uznania, że powinnością państwa polskiego
jest umożliwienie repatriacji Polakom, którzy pozo-
stali na Wschodzie, a zwłaszcza w azjatyckiej części
byłego Związku Socjalistycznych Republik Radziec-
kich, i na skutek deportacji, zesłań i innych prześla-
dowań narodowościowych lub politycznych nie mo-
gli w Polsce nigdy się osiedlić. Mając powyższe na
uwadze, stwierdzić należy, iż trudno jest dokonać
oceny zasadności uchwalenia ww. ustawy w kontek-
ście sytuacji demograficznej w kraju.
W odniesieniu do kwestii podjęcia działań zmie-
rzających do ewentualnej nowelizacji przedmiotowej
ustawy uprzejmie informuję, iż przedstawiciele
1179
MSWiA uczestniczą w pracach Międzyresortowego
Zespołu do Spraw Polonii i Polaków za Granicą nad
projektem nowelizacji ustawy o repatriacji. Założe-
nia do projektu nowelizacji ustawy przedstawione
zostały podczas spotkania grupy problemowej ds.
opracowania resortowych części rządowego progra-
mu współpracy z Polonią i Polakami za granicą w
dniu 13 czerwca 2007 r. Obecnie prowadzone są
uzgodnienia wewnątrzresortowe w zakresie możli-
wości dokonania zmian art. 21 ustawy o repatriacji
w taki sposób, aby umożliwić gminom wydatkowa-
nie środków pochodzących z dotacji na zadania wła-
sne z zakresu opieki społecznej.
Wskazać należy, iż zgodnie z art. 12b ust. 1 ww.
ustawy o repatriacji wizę wjazdową w celu repatria-
cji lub decyzję o przyrzeczeniu wydania wizy wjaz-
dowej w celu repatriacji wydaje albo odmawia jej wy-
dania konsul właściwy ze względu na miejsce za-
mieszkania osoby ubiegającej się o jej wydanie, po
uzyskaniu zgody ministra SWiA. Przed wyrażeniem
zgody na wydanie wizy wjazdowej w celu repatriacji
lub decyzji o przyrzeczeniu wydania wizy wjazdowej
w celu repatriacji minister SWiA może wystąpić do
komendanta głównego Straży Granicznej, komen-
danta głównego Policji, szefa Agencji Bezpieczeń-
stwa Wewnętrznego, szefa Agencji Wywiadu oraz
prezesa Instytutu Pamięci Narodowej – Komisji Ści-
gania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu o
przekazanie informacji o cudzoziemcu, mających
znaczenie dla przeprowadzenia postępowania (art.
12b ust. 2 ustawy). Organy, do których minister
SWiA zwrócił się o przekazanie informacji, obowią-
zane są je udostępnić w terminie 30 dni.
W świetle powyższego okres od dnia złożenia w
konsulacie wniosku o wydanie wizy wjazdowej w
celu repatriacji do dnia uzyskania zgody ministra
SWiA na przyrzeczenie jej wydania wynosi ok. 2
miesięcy.
Podkreślenia wymaga, że osoby, które nie posia-
dają w Polsce zapewnionych warunków do osiedle-
nia się, podlegają rejestracji w bazie danych „Ro-
dak”. W bazie tej zamieszczane są również oferty
gmin deklarujących zaproszenie na stałe do Polski
nieokreślonej imiennie rodziny repatriantów. Mając
jednocześnie na uwadze fakt, iż liczba zaproszeń
gmin w skali roku wynosi od 20 do 30, a liczba wnio-
sków o wydanie wizy wjazdowej w celu repatriacji
jest niewspółmiernie wyższa, obecnie oczekujących
na ofertę gminy i przyjazd do Polski jest ok. 2500
osób. Aktualnie rozpatrywane są wnioski złożone
przez cudzoziemców w 2002 r. i 2003 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
1180
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie skandalicznych, wulgarnych
i odrażających, a także deprawujących
zachowań niektórych oficerów
Sił Zbrojnych RP (4352)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Mirosława Pawlaka w spra-
wie skandalicznych, wulgarnych i odrażających, a
także deprawujących zachowań niektórych oficerów
Sił Zbrojnych RP (SPS-023-4352/08), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Współczesne Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Pol-
skiej wypełniają szereg funkcji, wśród których na-
czelną jest zapewnienie Polsce bezpieczeństwa ze-
wnętrznego. Do istotnych czynników warunkują-
cych efektywne realizowanie zadań należy wysoki
poziom morale i dyscypliny, a także świadomość celu
działania i jego pełna aprobata.
Czynne uczestnictwo wojska w formowaniu żoł-
nierskich postaw i zachowań sytuuje siły zbrojne
wśród instytucji wychowawczych. Wychowanie w
wojsku stanowi integralną część dowodzenia, kiero-
wania i szkolenia, zaś głównym celem oddziaływań
wychowawczych jest tworzenie warunków dla
sprawnego funkcjonowania sił zbrojnych oraz wy-
pełniania przez nie zadań szkoleniowych i bojowych.
Ideałem, którego osiąganiu sprzyjać ma system wy-
chowawczy wojska, jest formowanie żołnierza-oby-
watela profesjonalnie i kompetentnie wypełniające-
go swoje obowiązki oraz aktywnie uczestniczącego
w życiu społeczeństwa obywatelskiego.
Istotnym jest zastrzeżenie, że Siły Zbrojne Rze-
czypospolitej Polskiej są ważnym, ale tylko jednym z
ogniw łańcucha wychowawczego opartego na rodzi-
nie, szkole, religii, otoczeniu społecznym, wspólno-
cie lokalnej oraz tradycji narodowej.
Za programowanie, koordynację i realizację dzia-
łalności wychowawczej w wojsku odpowiadają do-
wódcy poszczególnych szczebli dowodzenia. Zasad-
niczym elementem „humanistycznego wsparcia do-
wódcy”, niezbędnym dla prowadzenia efektywnej
działalności wychowawczej, są oficerowie wycho-
wawczy. Ponadto w realizacji systemowej działalno-
ści wychowawczej i profilaktycznej dowódców wspie-
rają konsultanci ds. profilaktyki psychologicznej,
Żandarmeria Wojskowa, Naczelna Prokuratura Woj-
skowa, służba zdrowia, kapelani wojskowi oraz ogni-
wa przedstawicielskie kadry zawodowej.
Odnosząc się do pytania dotyczącego Departa-
mentu Wychowania i Promocji Obronności Mini-
sterstwa Obrony Narodowej, uprzejmie informuję,
że do zadań tej komórki organizacyjnej należy ana-
lizowanie, programowanie i realizowanie zadań w
zakresie: kształtowania dyscypliny wojskowej; pro-
filaktyki wychowawczej i psychologicznej; monitoro-
wania, analizowania i przetwarzania danych o na-
strojach społecznych w poszczególnych grupach oso-
bowych wojska, edukacji obywatelskiej; upowszech-
niania tradycji i ceremoniału wojskowego; działal-
ności kulturalno-oświatowej; promocji obronności;
kształtowania, we współdziałaniu z duszpaster-
stwem wojskowym, etycznych postaw żołnierzy;
współpracy z instytucjami państwowymi, organami
samorządu terytorialnego oraz organizacjami poza-
rządowymi w dziedzinie tworzenia obywatelskiego
zaplecza systemu obronności; organizowania szko-
leń dla żołnierzy i pracowników wojska w zakresie
doskonalenia zawodowego.
Szczegółowy zakres działania Departamentu
Wychowania i Promocji Obronności określa regula-
min organizacyjny Ministerstwa Obrony Narodowej
stanowiący załącznik do zarządzenia nr 40/MON
ministra obrony narodowej z dnia 22 listopada 2006 r.
w sprawie regulaminu organizacyjnego Minister-
stwa Obrony Narodowej (Dz. Urz. MON Nr 21, poz.
270, z późn. zm.).
Organizacja świąt, festynów itp. stanowi jedynie
wąski wycinek działań departamentu. Pragnę po-
nadto zwrócić uwagę, że organizowane uroczystości
stanowią najczęściej element centralnych uroczysto-
ści państwowych związanych z obchodami świąt na-
rodowych i rocznic historycznych. Jest to wypełnie-
nie zobowiązania wojska do kultywowania oraz upo-
wszechniania tradycji narodowych i wojskowych.
Dotychczasowe doświadczenia wskazują, że udział
wojska w uroczystościach organizowanych poza ko-
szarami cieszy się pozytywnym odbiorem społecz-
nym i stanowi atrakcyjną formę promowania obron-
ności i upowszechniania tradycji wojskowych w śro-
dowisku cywilnym.
Odpowiadając na pytanie dotyczące komórek or-
ganizacyjnych odpowiedzialnych za naruszenia dys-
cypliny i godności ludzkiej, pragnę wskazać, iż po-
winności i kompetencje w zakresie utrzymania i
kształtowania dyscypliny w Siłach Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej określa ustawa z dnia 4 wrze-
śnia 1997 r. o dyscyplinie wojskowej (Dz. U. z 2002 r.
Nr 42, poz. 370, z późn. zm.), ustawa z dnia 24 sierp-
nia 2001 r. o Żandarmerii Wojskowej i wojskowych
organach porządkowych (Dz. U. Nr 123, poz.1353, z
późn. zm.) oraz przepisy prawa karnego.
Kluczowe miejsce w procesie kształtowania dys-
cypliny wojskowej zajmują dowódcy wszystkich
szczebli dowodzenia. Mają oni obowiązek tworzenia
warunków do przestrzegania dyscypliny, reagowa-
nia na naruszenia dyscypliny, w tym uruchamiania
ścigania karnego. Naczelna Prokuratura Wojskowa
i Żandarmeria Wojskowa spełniają rolę prewencyjną
w zakresie ścigania naruszeń przepisów prawa oraz
prowadzą systemową działalność profilaktyczną.
Ponadto w strukturze Departamentu Wychowa-
nia i Promocji Obronności funkcjonuje Oddział Dys-
cypliny Wojskowej, który określa główne kierunki i
zadania w zakresie kształtowania dyscypliny w Si-

łach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz for-
mułuje okresowe oceny stanu dyscypliny wojskowej.
Odnosząc się do upublicznionej w Internecie „wy-
powiedzi” oficera, na którą powołuje się pan poseł
Mirosław Pawlak, z ubolewaniem należy przyznać,
że użyte przez niego słownictwo było nieodpowied-
nie i obraźliwe dla jego podwładnych. Każdy żoł-
nierz zobowiązany jest do prezentowania najwyż-
szych wartości moralnych i etycznych oraz postawy
godnej munduru wojskowego.
Do odpowiedniego zachowania zobowiązuje żoł-
nierzy Regulamin ogólny sił zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej wprowadzony do użytku decyzją nr
306/MON ministra obrony narodowej z dnia 12 li-
stopada 2003 r. (Dz. Urz. MON Nr 17, poz. 191, z
późń. zm.), który stanowi, że: żołnierze w stosunku
do innych żołnierzy i do osób cywilnych są obowią-
zani przestrzegać zasad etycznych, norm współży-
cia społecznego oraz zachowywać się z godnością,
uprzejmie i taktownie. Ponadto żołnierza obowią-
zuje poszanowanie języka ojczystego, kultura sło-
wa, powstrzymywanie się od używania słów wul-
garnych i nieprzyzwoitych. Niewątpliwym jest rów-
nież naruszenie przez oficera zasad Kodeksu hono-
rowego żołnierza zawodowego, który nakazuje żoł-
nierzom zawodowym szczególną dbałość o zachowa-
nie wysokiej kultury dowodzenia, okazywanie sza-
cunku podwładnym oraz prezentowanie najwyż-
szych wartości obyczajowych i moralnych, tak aby
stanowić wzór kultury osobistej i dobrego wychowa-
nia. Czyn ten podlega więc również surowemu osą-
dowi społeczności oficerskiej. Formy wypowiedzi
oficera nie usprawiedliwiają okoliczności (ocena ne-
gatywnego, niezgodnego z wymogami dyscypliny
wojskowej zachowania podwładnych).
Pragnę poinformować, że dotychczasowe ustale-
nia dokonane przez wojskowe organa ścigania wska-
zują, iż zachowanie oficera wyczerpało znamiona
wykroczenia określonego w art. 141 ustawy z dnia
20 maja 1971 r. Kodeks wykroczeń (Dz. U. z 2007 r.
Nr 109, poz. 756, z późn. zm.). W związku z powyż-
szym Placówka Żandarmerii Wojskowej w Stargar-
dzie Szczecińskim wdrożyła czynności wyjaśniające
w sprawie o wykroczenie. W toku tych czynności po-
lecono również uzyskać stanowisko dowódcy jed-
nostki wojskowej oraz pokrzywdzonych w zakresie
ścigania karnego tego oficera za znieważenie żołnie-
rzy, tj. o popełnienie przestępstwa z art. 351§ 1 usta-
wy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr
88, poz. 553, z późn. zm.).
Ponadto w zakresie, w którym przepisy karne
nie obejmują popełnionych przez tego oficera czy-
nów, a które spowodowały naruszenie przepisów Re-
gulaminu ogólnego sił zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, żołnierz ten może zostać pociągnięty do od-
powiedzialności dyscyplinarnej przez przełożonego
dyscyplinarnego na zasadach i w trybie określonych
w ustawie o dyscyplinie wojskowej. Ewentualne
1181
ukaranie żołnierza możliwe będzie po zakończeniu
prowadzonego postępowania.
Zapewniam, że używanie wulgaryzmów, poniża-
nie, ubliżanie żołnierzom młodszym stopniem nie
stanowią w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej normy. Zachowania poszczególnych żołnierzy,
podobnie jak przedstawicieli innych zawodów, są
wypadkową indywidualnego poczucia odpowiedzial-
ności i kultury.
Kwestie zasad oraz kultury zachowania kadry
oficerskiej podejmowane są zarówno w trakcie od-
praw, jak i szkoleń. Doceniając rolę dowódców jedno-
stek wojskowych w ograniczaniu patologii, Departa-
ment Wychowania i Promocji Obronności od kilku
lat organizuje dla nich warsztaty, w ramach których
dostarcza dowódcom interdyscyplinarnej wiedzy
przydatnej w dowodzeniu i organizacji procesu szko-
lenia. Warsztaty szkoleniowe obejmujące również
problematykę dowodzenia, przewodzenia i relacji
międzyludzkich organizowane są również dla do-
wódców pododdziałów, oficerów wychowawczych,
psychologów. W szkoleniach organizowanych w la-
tach 1998–2007 przez Departament Wychowania i
Promocji Obronności uczestniczyło ponad 5500 żoł-
nierzy zawodowych. Podobne formy doskonalenia
organizowane są również w poszczególnych rodza-
jach Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Dowódcy mają obowiązek oceniania podwład-
nych pod kątem metod sprawowania przez nich
funkcji dowódczych i wychowawczych oraz natych-
miastowego reagowania, również w czasie odpraw
służbowych, na wszelkie nieprawidłowości w tym
zakresie.
Kultura osobista żołnierzy zawodowych jest rów-
nież jednym z elementów ocenianych w ramach pi-
semnej oceny okresowej stanowiącej podstawowe
kryterium przy awansowaniu żołnierzy na wyższe
stopnie wojskowe i stanowiska służbowe.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że stwier-
dzony przypadek niegodnego zachowania oficera
ma charakter incydentalny i nie powinien być
uznany za kanon obowiązujący w Siłach Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej. Istotną rolę w profilak-
tyce patologii, także w sferze stosunków między-
ludzkich, ma świadomość prawna żołnierzy – świa-
domość własnych praw jak i konsekwencji za naru-
szenie praw innych osób. Szereg przedsięwzięć z
zakresu kształtowania świadomości prawnej wśród
żołnierzy (spotkania, szkolenia, informacje, poga-
danki itp.) prowadzą wojskowe organy ścigania.
Prokuratorzy wojskowi odbywają rocznie kilka ty-
sięcy spotkań z żołnierzami służby zasadniczej i
kadrą zawodową (przede wszystkim na prośbę do-
wódców), poświęconych prawnym i społecznym
aspektom służby wojskowej.
W dotychczasowej praktyce po każdym wcieleniu
w każdej jednostce wojskowej przedstawiciele pro-
kuratury i Żandarmerii Wojskowej spotykają się z
żołnierzami z poboru, podejmując problemy poten-
1182
cjalnych trudności w służbie, zachowań niezgodnych
z prawem i represji karnej grożącej za przestępstwa
i wykroczenia. Informują także o przysługującej żoł-
nierzom ochronie prawnej i możliwościach sygnali-
zowania problemów. Kwestie te są przedmiotem za-
jęć edukacyjnych i profilaktycznych realizowanych
w trakcie całej służby wojskowej.
Ważną rolę profilaktyczną, interwencyjną i do-
radczą spełnia działający od 2002 r. wojskowy tele-
fon zaufania. Jego numer eksponowany jest we
wszystkich jednostkach wojskowych. Jest on dostęp-
ny dla żołnierzy, ich rodzin i bliskich. Każda sprawa
wymagająca interwencji i ewentualnej reakcji praw-
nej jest przekazywana do właściwego organu woj-
skowego. Według badań Wojskowego Biura Badań
Społecznych 78% ankietowanych żołnierzy deklaro-
wało, że wie o możliwości kontaktu poprzez telefon
zaufania, 72% ma nieskrępowaną możliwość wyko-
nania takiego telefonu. Popularność wojskowego te-
lefonu zaufania, różnorodność oraz liczba zgłasza-
nych spraw spowodowały, że w 2004 r. utworzono na
portalu internetowym Departamentu Wychowania i
Promocji Obronności dodatkowy kanał kontaktu
dla żołnierzy – internetową skrzynkę zaufania.
Funkcjonujący w Siłach Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej system skarg i wniosków oraz Regula-
min ogólny sił zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
dają żołnierzowi prawo do złożenia skargi, wniosku
lub zażalenia z pominięciem drogi służbowej m.in. w
przypadku naruszenia zasad poszanowania godno-
ści osobistej oraz w przypadku nadużycia przez
przełożonych uprawnień służbowych.
Stan szeroko pojętych warunków służby, w tym
relacji interpersonalnych, monitorowany jest także
przez anonimowe sondaże i ankiety realizowane
przez Wojskowe Biuro Badań Społecznych za po-
średnictwem Biura Skarg i Wniosków Ministerstwa
Obrony Narodowej, system realizowanych w jed-
nostkach kontroli jak również podczas spotkań kie-
rowniczej kadry Ministerstwa Obrony Narodowej z
żołnierzami w jednostkach wojskowych, w ramach
spotkań środowiskowych.
Każdego roku odbywa się posiedzenie kierownic-
twa Ministerstwa Obrony Narodowej poświęcone
kompleksowej ocenie dyscypliny w Siłach Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, podczas którego oceniany
jest także stan stosunków międzyludzkich. Wnioski
i zalecenia przesyłane są do dowództw oraz wszyst-
kich innych ogniw i organów zobowiązanych do ich
realizacji.
Mimo podejmowanych od wielu lat wielokierun-
kowych działań profilaktycznych jak również ocze-
kiwań co do poziomu kultury, jaki powinni prezen-
tować żołnierze i kandydaci na żołnierzy, wojsko nie
jest wolne od przypadków naruszania ogólnie przy-
jętych zasad współżycia społecznego. Nie można jed-
nak wskazywać wojska jako środowiska, w którym
obrażanie i poniżanie stanowią normę.
Jesteśmy świadkami postępującej wulgaryzacji
języka, także w środowiskach ludzi młodych i wy-
kształconych. Wulgaryzmy stają się uniwersalnymi
sposobami wymiany myśli i informacji, komuniko-
wania się. Wulgarny, ordynarny język coraz częściej
jest „narzędziem” agresji i przemocy. W 2007 r. so-
pocka firma badawcza Pracownia badań społecz-
nych DGA objęła badaniem ponad 2 tys. uczniów
gimnazjów. Badanie miało na celu m.in. diagnozę w
zakresie form przemocy i agresji występującej wśród
gimnazjalistów, a także ewentualnej przemocy i
agresji z jaką spotykają się uczniowie ze strony na-
uczycieli. Do stosowania przemocy werbalnej (wul-
garyzmów, wyzwisk) przyznało się 73% badanych
uczniów. Uczniowie także stosunkowo często spoty-
kają się z agresją ze strony nauczycieli – ok. 10%
było przez pedagogów wyśmiewanych, do 17%
uczniów nauczyciele zwracali się, używając wulgar-
nych słów.
Zdaniem 67% ankietowanych przez Centrum Ba-
dania Opinii Społecznej najczęściej z wulgaryzma-
mi i przekleństwami można zetknąć się na ulicy i w
środkach komunikacji. Prawie dwie piąte respon-
dentów związanych z instytucjami oświatowymi
(38%) uważa, że wulgaryzmy często można usłyszeć
w szkołach i na uczelniach.
W ocenie żołnierzy z poboru używanie wulgar-
nych słów, wyzwiska i chamstwo to najczęstsze za-
chowania z obszaru patologii występujące w ich śro-
dowisku. W sondażu Wojskowego Biura Badań Spo-
łecznych 44% ankietowanych żołnierzy wskazało, że
takie zachowania kolegów są częste. Według 37%
ankietowanych żołnierzy częste jest również doku-
czanie i ośmieszanie przez żołnierzy-kolegów. Od-
działywania profilaktyczne, aby były skuteczne, nie
mogą odnosić się jedynie do jednego, izolowanego
obszaru funkcjonowania społecznego (np. elimino-
wania przemocy werbalnej w wojsku), lecz powinny
objąć możliwie wszystkie środowiska (środowisko
rodzinne, rówieśnicze, film, muzykę, literaturę,
mass media, itd.).
Ustosunkowując się do pytania dotyczącego oce-
ny działalności Ordynariatu Polowego WP, pragnę
wskazać, iż zasadność jego funkcjonowania nie bu-
dzi wątpliwości. Dowodzą tego pozytywne oceny do-
wódców dotyczące dotychczasowej współpracy z ka-
pelanami w jednostkach wojskowych w zakresie wy-
chowania, szczególnie w obszarze etycznym, zaś in-
cydentalna wypowiedź oficera nie stanowi jakiejkol-
wiek przesłanki do negowania roli duszpasterstwa
wojskowego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie projektu rozporządzenia
dotyczącego „Krajowego planu rozdziału
uprawnień do emisji dwutlenku węgla
na lata 2008–2012” (4354)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Witolda Klepacza (pismo o znaku: SPS-023-
-4354/08) dotyczącą rozporządzenia Rady Mini-
strów w sprawie przyjęcia Krajowego planu rozdzia-
łu uprawnień do emisji dwutlenku węgla na lata
2008–2012 dla wspólnotowego systemu handlu
uprawnianymi do emisji oraz nawiązując do interpe-
lacji posłów Wacława Martyniuka i pana Krzysztofa
Matyaszczyka (pismo o znaku: SPS-023-4093/08),
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Krajowy plan rozdziału uprawnień, który został
30 czerwca 2006 r. przedłożony przez Stałe Przed-
stawicielstwo Rzeczypospolitej Polskiej do sekreta-
riatu Komisji Europejskiej, zakładał przydział
uprawnień na poziomie ok. 284,6 mln średniorocz-
nie. Zgodnie z decyzją Komisji Europejskiej podjętą
26 marca 2007 r., a dotyczącą Krajowego planu roz-
działu uprawnień do emisji gazów cieplarnianych
zgłoszonego przez Polskę zgodnie z dyrektywą 2003/
87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady Polska
otrzymała przydział uprawnień na poziomie ok.
208,5 mln średniorocznie. Stanowi to redukcję o ok.
26%. W związku z tym w przyjętym przez Radę Mi-
nistrów w dniu 1 lipca 2008 r. projekcie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów w sprawie przyjęcia Krajo-
wego planu rozdziału uprawnień do emisji dwutlen-
ku węgla na lata 2008–2012 dla wspólnotowego sys-
temu handlu uprawnieniami do emisji w sumie roz-
dysponowano ok. 193 mln uprawnień dla instalacji
uczestniczących we wspólnotowym systemie handlu
uprawnieniami do emisji w latach 2005–2007 oraz
ok. 7,5 mln uprawnień dla instalacji, które będą
uczestniczyć w powyższym systemie od 2008 r. W
związku z powyższym metodyka rozdziału upraw-
nień musiała zostać dostosowana do określonego
przez Komisję Europejską pułapu. Należy zdawać
sobie sprawę z faktu, że tak ograniczony limit nie
pozwala na rozdzielenie uprawnień w sposób pokry-
wający zapotrzebowanie, na poziomie aktualnych
warunków gospodarki rynkowej, zgłoszone przez
stowarzyszenia branżowe reprezentujące podmioty
uczestniczące we wspólnotowym systemie handlu
uprawnieniami do emisji.
Ponadto informuję, że wszystkie sektory uczest-
niczące we wspólnotowym systemie handlu upraw-
nieniami do emisji zostały potraktowane systemowo
podczas rozdzielania uprawnień do emisji CO2 mię-
1183
dzy przedsiębiorstwa na lata 2008–2012. Metodyki
przyjęte dla określenia ostatecznego przydziału
uprawnień były wypracowane w wyniku konsultacji
społecznych. Końcowa wielkość przydziału, która
była wynikiem uzgodnień międzyresortowych,
uwzględniała emisje z lat 2006 i 2007, przy czym
przy przydzielaniu uprawnień dla poszczególnych
instalacji brano pod uwagę większą spośród powyż-
szych zweryfikowanych emisji. Jednocześnie infor-
muję, że przemysł energetyczny jako jedyny sektor
uczestniczący we wspólnotowym systemie handlu
uprawnieniami do emisji otrzymał przydział okre-
ślony na podstawie zweryfikowanych emisji z lat
2005 i 2006, które były niższe od emisji z lat 2006 i
2007. W związku z tym nie można stwierdzić, aby
przyjęty sposób rozdziału uprawnień można było
uznać za niedozwoloną pomoc publiczną.
Sektor hutniczy nie jest jedynym w Polsce, który
poniósł duże nakłady związane z działaniami mo-
dernizacyjnymi zmierzającymi do zmniejszenia
szkodliwego wpływu na środowisko naturalne.
Określony dla instalacji sektora hutnictwa i stali w
rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie przyję-
cia Krajowego rozdziału uprawnień do emisji dwu-
tlenku węgla na lata 2008–2012 dla wspólnotowego
systemu handlu uprawnieniami do emisji średnio-
roczny przydział uprawnień do emisji CO2 jest wyni-
kiem zastosowania metodyki opisanej w przedmio-
towym rozporządzeniu, która to określa sposób roz-
działu uprawnień dla instalacji objętych rozszerzo-
ną definicją instalacji spalania.
Należy także podkreślić, że obecny kształt roz-
porządzenia w sprawie Krajowego planu rozdziału
uprawnień jest wynikiem uzgodnień międzyresorto-
wych, m.in. resortu gospodarki, skarbu państwa i
finansów.
Zasadą działania europejskiego systemu handlu
uprawnieniami do emisji jest mechanizm ekono-
miczny optymalizujący koszty redukcji emisji tych
gazów i wymuszający na drodze ekonomicznej re-
dukcję emisji (obecnie dotyczy to tylko dwutlenku
węgla). Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji
ma na celu m.in. mobilizować prowadzących instala-
cje do działań mających obniżać emisję innymi me-
todami niż poprzez zmniejszenie produkcji. Przy-
znanie instalacjom odpowiedniej liczby uprawnień
do emisji powinno je motywować do podejmowania
tego typu działań.
Ponadto informuję, że w celu oszacowania skut-
ków rozdziału uprawnień do emisji CO2 na lata 2008–
–2012 wykonano stosowne analizy, których wyniki
przedstawiono w załączonej do projektu przedmioto-
wego rozporządzenia „Ocenie Skutków Regulacji”.
Zwrócono tam uwagę na następujące aspekty:
— wpływ regulacji na sektor finansów publicz-
nych, w tym budżet państwa i budżet jednostek sa-
morządu terytorialnego;
— wpływ regulacji na konkurencyjność gospo-
darki, przedsiębiorczość, w tym funkcjonowanie
przedsiębiorstw;
1184
— wpływ regulacji na rynek pracy;
— wpływ regulacji na sytuację i rozwój regio-
nów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że działania
podjęte przez rząd w sprawie KPRU uwzględniały
także wnioski z debaty plenarnej Sejmu VI kadencji,
która odbyła się w dniu 11 stycznia br. na 6. posie-
dzeniu Sejmu, pkt 11 porządku obrad. W trakcie ww.
debaty głos zabrało 24 parlamentarzystów występu-
jących w przewadze za zwiększeniem limitu przy-
działów dla sektora energetycznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie uznawania czeskich i słowackich
docentur za polskie habilitacje (4355)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Artura Górskiego (pismo z
dnia 21 lipca 2008 r., znak SPS-023-4355/08) w
sprawie uznawania czeskich i słowackich tytułów
docenta za równoważne z polskim stopniem doktora
habilitowanego na podstawie umowy między Rzą-
dem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem Republiki
Słowackiej o wzajemnym uznawaniu okresów stu-
diów oraz równoważności dokumentów o wykształ-
ceniu i nadaniu stopni i tytułów uzyskanych w Rze-
czypospolitej Polskiej i Republice Słowackiej oraz
umowy między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a
Rządem Republiki Czeskiej o wzajemnym uznawa-
niu okresów studiów oraz równoważności dokumen-
tów o wykształceniu i nadania stopni i tytułów uzy-
skanych w Rzeczypospolitej Polskiej i Republice
Czeskiej uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Umowa międzyrządowa z Republiką Słowacką
została podpisana w dniu 18 lipca 2005 r. i weszła w
życie 1 lutego 2006 r. Tekst umowy powstał w wyni-
ku prowadzonych w latach 1998–2005 negocjacji z
partnerem słowackim oraz konsultacji wewnątrzre-
sortowych i międzyresortowych. Umowa między-
rządowa z Republiką Czeską została podpisana dnia
16 stycznia 2006 r. i weszła w życie 1 listopada 2006 r.
Tekst umowy powstał w wyniku prowadzonych w
latach 2000–2006 negocjacji z partnerem czeskim
oraz konsultacji wewnątrzresortowych i międzyre-
sortowych.
Na podstawie art. 217 ustawy z dnia 14 czerwca
1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.) osoby
zainteresowane mogą wystąpić z wnioskiem o wyda-
nie zaświadczenia stwierdzającego równoważność
dyplomu/dokumentu uzyskanego w Republice Sło-
wackiej lub Republice Czeskiej z odpowiednim pol-
skim dyplomem/dokumentem wydawanym w Rze-
czypospolitej Polskiej.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
skierowało pismo do Strony słowackiej z wnioskiem
o powołanie przewidzianej w art. 11 umowy wspól-
nej polsko-słowackiej komisji ekspertów. Zadaniem
komisji ma być rozstrzyganie wszelkich kwestii wy-
magających uzgodnień, a także aktualizowanie ta-
beli porównawczej (załącznika do umowy). Prace w
ramach komisji będą zatem okazją do wyjaśnienia
wszelkich problemów wynikających ze stosowania
umowy. Powołanie analogicznej komisji przewiduje
umowa zawarta z Republiką Czeską.
Ponadto wyjaśniam, iż Ministerstwo Nauki i Szkol-
nictwa Wyższego nie posiada informacji dotyczących
zatrudniania na stanowisku profesora osób, które
uzyskały tytuł naukowy docenta w Czechach bądź
na Słowacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie ustawowego obowiązku
przejmowania przez gminy dróg zastąpionych
nowo wybudowanym odcinkiem drogi (4356)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Danuty Pietraszewskiej z
dnia 14 lipca 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
21 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4356/08, w sprawie
obowiązku przejmowania przez gminy dróg zastą-
pionych nowo wybudowanym odcinkiem drogi,
uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej resort in-
frastruktury nie planuje dokonania nowelizacji
ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicz-
nych (Dz. U. z 2005 r., Nr 19, poz. 115, z późn. zm.)
dotyczącej przepisu art. 10 ust. 5.
Jak słusznie zauważyła pani poseł, zgodnie z § 4
ust. 2 rozporządzenia ministra transportu i gospo-
darki morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w sprawie wa-

runków technicznych, jakim powinny odpowiadać
drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U. z 1999 r.
Nr 43, poz. 430), drogi gminne posiadają klasy L, D
i wyjątkowo klasy Z, natomiast drogi krajowe – kla-
sy A, S, GP oraz wyjątkowo klasy G. Dla poszczegól-
nych klas powołane rozporządzenie przewiduje jedy-
nie minimalne wymogi techniczne, które muszą zo-
stać spełnione przy budowie tej drogi, nie wskazując
wymogów maksymalnych.
Ponadto należy podnieść, że główną przesłanką
stanowiącą podstawę zaliczenia danej drogi do po-
szczególnych kategorii są przepisy ustawy o drogach
publicznych. Zgodnie z art. 6 ustawy do dróg woje-
wódzkich zalicza się drogi stanowiące połączenia
między miastami, mające znaczenie dla wojewódz-
twa, i drogi o znaczeniu obronnym niezaliczone do
dróg krajowych. Do dróg gminnych zaliczane są na-
tomiast drogi o znaczeniu lokalnym niezaliczone do
innych kategorii, stanowiące uzupełniającą sieć
dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłącze-
niem dróg wewnętrznych (art. 7 ustawy). Zatem w
przypadku zaliczenia dawnej drogi krajowej zastą-
pionej nowo wybudowaną drogą do kategorii dróg
gminnych w ocenie resortu zachodzą przesłanki, o
których mowa w powołanym art. 7 ustawy. W ocenie
resoru droga ta stanowi uzupełniającą sieć dróg słu-
żących miejscowym potrzebom, a nie połączenie
między miastami mające znaczenie dla wojewódz-
twa i z tego też powodu powinna być zaliczana do
kategorii dróg gminnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie restrukturyzacji publicznych
zakładów opieki zdrowotnej (4357)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Danuty Pieraszewskiej prze-
kazanej pismem z dnia 21 lipca 2008 r. (znak: SPS-
-023-4357/08), w sprawie restrukturyzacji publicz-
nych zakładów opieki zdrowotnej, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższego stanowiska w sprawie.
Zgodnie z art. 41b pkt 3 nowelizacji ustawy z
dnia 15 kwietnia 2005 r. o pomocy publicznej i re-
strukturyzacji publicznych zakładów opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2005 r. Nr 78, poz. 684) środki uzy-
skane w wyniku udzielania pożyczki zakład może
1185
przeznaczyć m.in. na spłatę pożyczki udzielonej
przez podmiot, który utworzył zakład, zaciągniętej
w celu uregulowania zobowiązań, o których mowa w
art. 4 (tj. zobowiązań publicznoprawnych, cywilno-
prawnych oraz indywidualnych roszczeń pracowni-
ków wynikających z art. 4a ustawy z dnia 16 grud-
nia 1994 r. o negocjacyjnym systemie kształtowania
przyrostu przeciętnych wynagrodzeń u przedsię-
biorców oraz o zmianie niektórych ustaw) lub spłatę
kredytu obrotowego przeznaczonego na uregulowa-
nie tych zobowiązań.
Projekt przewiduje również możliwość umorze-
nia zakładowi zaciągniętej pożyczki w wysokości
70% ogólnej kwoty uzyskanej przez zakład obliczo-
nej na podstawie wzoru, jeżeli zakład w okresie do 5
lat od dnia zawarcia umowy o pożyczkę spłaci 30%
należności głównej z tytułu tej pożyczki wraz z od-
setkami za ten okres.
Wszelkie informacje dotyczące przebiegu prac le-
gislacyjnych, jak również projekt nowelizacji ustawy
znajdują się na stronie internetowej Ministerstwa
Zdrowia (www.mz.gov.pl), do których uprzejmie od-
syłam.
Odnosząc się do zagadnienia udzielenia jednost-
kom samorządu terytorialnego pożyczki wieloletniej
z budżetu państwa na podstawie przepisów ustawy
o finansach publicznych, jak również ewentualności
jej umorzenia, uprzejmie informuję, iż problematyka
podejmowania tego typu działań należy do kompe-
tencji ministra spraw wewnętrznych i administracji
oraz ministra finansów kierujących określonymi
działami administracji rządowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie uporządkowania i modernizacji
sieci dróg (4358)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pani Poseł Danuty Pietraszewskiej,
przesłaną przy piśmie nr SPS-023-4358/08 z dnia
21 lipca 2008 r., w sprawie modernizacji i uporząd-
kowania sieci drogowe, uprzejmie przekazuję nastę-
pujące informacje.
Szczegółowe plany realizacji inwestycji drogo-
wych na lata 2008–2012 określone zostały w przyję-
1186
tym przez Radę Ministrów w dniu 25 września
2007 r. „Programie budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”. Podstawą konstrukcji rządowego pro-
gramu inwestycji drogowych stały są programy ope-
racyjne, służące absorpcji środków unijnych w obec-
nej perspektywie finansowej. „Program budowy
dróg krajowych na lata 2008–2012” jest ściśle skore-
lowany z planami realizacji inwestycji drogowych
umieszczonych w wykazach załączonych do Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
oraz Programu Operacyjnego „Rozwój Polski
Wschodniej”.
Oprócz inwestycji rzeczowych ww. program za-
wiera także precyzyjnie oszacowane środki, z pomo-
cą których będą realizowane konkretne projekty
drogowe. Jednocześnie pragnę poinformować, że w
programie uwzględniona została również rezerwa,
która przeznaczona jest na pokrycie wzrostu kosz-
tów realizacji inwestycji drogowych w kolejnych la-
tach, począwszy od 2008 r.
Zasadniczym celem podejmowanych działań jest
stworzenie sieci drogowej o znacznie wyższych niż
obecnie parametrach użytkowych, w szczególności
poprzez stworzenie szkieletu dróg o dużej przepu-
stowości, stanowiących sieć połączeń pomiędzy naj-
większymi ośrodkami gospodarczymi kraju.
Ponadto uprzejmie informuję, że w resorcie in-
frastruktury został przygotowany projekt ustawy o
zmianie ustawy o szczególnych zasadach przygoto-
wania i realizacji inwestycji w zakresie dróg publicz-
nych oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Głów-
ną ideą przedmiotowego projektu jest likwidacja de-
cyzji o ustaleniu lokalizacji drogi i decyzji o pozwole-
niu na budowę i zastąpieniu ich jedną decyzją o ze-
zwoleniu na realizację przedsięwzięcia drogowego.
Decyzja ta oprócz elementów składających się na do-
tychczasową decyzję o ustaleniu lokalizacji drogi
oraz decyzję o pozwoleniu na budowę określałaby
także ograniczenia w korzystaniu z nieruchomości,
niezbędne do dokonania przebudowy istniejącej sieci
uzbrojenia terenu oraz przebudowy dróg innych ka-
tegorii niż obecnie realizowana. Natomiast w obec-
nym systemie prawnym wykonanie tych czynności
wymagało uzyskania odrębnej decyzji administra-
cyjnej, co niepotrzebnie przedłużało proces inwesty-
cyjny i powiększało jego koszty. Omawiany projekt
ustawy w dniu 25 lipca br. został przyjęty przez
Sejm RP, a w dniu 7 sierpnia br. przez Senat. Prze-
widywany termin wejścia w życie przepisów to wrze-
sień bieżącego roku.
Jak wynika z powyższego, resort infrastruktury
podejmuje działania zmierzające do rozbudowy in-
frastruktury drogowej oraz przyspieszenia i uspraw-
nienia procesu przygotowania i realizacji inwestycji.
Odnosząc się do kwestii uporządkowania sieci
drogowej, uprzejmie wyjaśniam, że na zlecenie Ge-
neralnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad, Poli-
technika Warszawska opracowuje studium układu
dróg szybkiego ruchu w Polsce, układ kierunkowy
horyzont 2025 r., wraz z analizą podziału funkcjo-
nalnego całej sieci drogowej w Polsce. Celem stu-
dium jest analiza obowiązującego układu autostrad
i dróg ekspresowych oraz potwierdzenie lub zapropo-
nowanie ewentualnych zmian w układzie autostrad i
dróg ekspresowych w horyzontach 2013 i 2025 oraz
w podziale funkcjonalnym całej sieci drogowej w
Polsce. Z tego też powodu wydaje się, iż o zasadni-
czych zmianach w sieci drogowej w naszym kraju
zdecydować należy dopiero po opracowaniu powoła-
nego studium.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w chwili
obecnej w resorcie trwają prace analityczne nad kom-
pleksową nowelizacją ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz.
115, z późn. zm.) w zakresie opracowania w pełni
funkcjonalnego systemu zarządzania drogami pu-
blicznymi oraz wypracowania mechanizmów współ-
pracy pomiędzy poszczególnymi zarządcami tych
dróg. W szczególności prace te koncentrują się nad
usprawnieniem zarządzania drogami krajowymi po-
przez przekazanie części kompetencji zarządcy od
generalnego dyrektora dróg krajowych i autostrad
do samorządów województw wraz z zapewnieniem
środków finansowych na przekazywane zadania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu, szefa Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Matyjaszczyka
w sprawie przeznaczenia częstotliwości 89,9 MHz
przez KRRiT na rozszerzenie koncesji
na rozpowszechnianie programu radiowego
o charakterze wyspecjalizowanym z muzyką
klasyczną lub jazzową (4359)
Szanowny Panie Marszałku! W związku ze skie-
rowanym do prezesa Rady Ministrów pismem doty-
czącym interpelacji nr: SPS-023-4359/08 posła
Krzysztofa Matyjaszczyka w sprawie przeznaczenia
częstotliwości 89,9 MHz przez KRRiT na rozszerze-
nie koncesji na rozpowszechnianie programu radio-
wego o charakterze wyspecjalizowanym z muzyką
klasyczną lub jazzową z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów uprzejmie informuję, że Krajowa Rada
Radiofonii i Telewizji jest niezależnym od admini-
stracji rządowej konstytucyjnym organem państwo-
wym właściwym z sprawach radiofonii i telewizji,

którego zadania, tryb działania, sposób powoływa-
nia i odwoływania jej członków i stawiane wobec
nich wymagania zostały określone w art. 213 – 215
Konstytucji RP oraz w ustawie z dnia 29 grudnia
1992 r. o radiofonii i telewizji (t.j. Dz.U. z 2004 r. Nr
253, poz. 2531, z późn.zm.).
W związku z powyższym prezes Rady Ministrów
nie jest właściwy do udzielenia odpowiedzi na pyta-
nia dotyczące działalności Krajowej Rady Radiofonii
i Telewizji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
szef Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów
Sławomir Nowak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie zapewnienia niezbędnych środków
w budżecie państwa na funkcjonowanie w Wilnie
Wydziału Ekonomiczno-Informatycznego
jako filii Uniwersytetu w Białymstoku (4360)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 21 lipca br., nr SPS-023-
-4360/08, interpelacją pana posła Artura Górskiego
w sprawie zapewnienia niezbędnych środków w bu-
dżecie państwa na funkcjonowanie w Wilnie Wy-
działu Ekonomiczno-Informatycznego jako filii Uni-
wersytetu w Białymstoku, przedstawiam uprzejmie
następujące wyjaśnienia.
Utworzenie zamiejscowego Wydziału Ekonomicz-
no-Informatycznego z siedzibą w Wilnie jako jed-
nostki organizacyjnej Uniwersytetu w Białymstoku,
który rozpoczął swą działalność w roku akademic-
kim 2007/2008, wiązało się z zapewnieniem uczelni
na ten cel dodatkowych środków w kwocie 980 tys.
zł z ogólnej rezerwy budżetowej. Środki te przekaza-
no uczelni w ubiegłym roku na uzupełnienie dotacji
podmiotowej w obszarze działalności dydaktycznej,
na zadania związane z kształceniem studentów stu-
diów stacjonarnych, uczestników stacjonarnych stu-
diów doktoranckich i kadr naukowych oraz utrzy-
manie uczelni, w tym na remonty (art. 94 ust. 1 pkt 1
ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkolnictwie
wyższym), zwanej dotacją stacjonarną.
W 2008 r. dotacja stacjonarna dla Uniwersytetu
w Białymstoku została określona według zasad po-
działu tej dotacji stosowanych w odniesieniu do pu-
blicznych uczelni akademickich. W zasadach podzia-
łu dotacji stacjonarnej wyodrębniana jest zasadni-
1187
cza część dotacji rozdysponowywana dla uczelni we-
dług formuł algorytmicznych oraz relatywnie nie-
znaczna (w 2008 r. do 2% tej dotacji) część uzupeł-
niająca dotacji na rzecz podziałów korygujących i
uzupełniających. W świetle mechanizmu zasad po-
działu dotacji stacjonarnej, kwestia wspierania
określonych zadań szkół wyższych, również tego ro-
dzaju, jak dofinansowanie formowania Wydziału
Ekonomiczno-Informatycznego w Wilnie, może być
realizowana poprzez angażowanie środków z części
uzupełniającej dotacji.
Przy określaniu według formuły algorytmicznej
kwoty dotacji stacjonarnej na 2008 r. dla Uniwersy-
tetu w Białymstoku uwzględniono, w podstawie na-
liczenia z 2007 r., wspomniane uzupełnienie z ubie-
głorocznej ogólnej rezerwy budżetowej na rzecz tego
wydziału. Wobec ukształtowania się, w wyniku wy-
liczeń algorytmicznych, ogólnej kwoty dotacji stacjo-
narnej dla uczelni na poziomie niższym (w warun-
kach porównywalnych) od jej wielkości w ubiegłym
roku, wraz ze zwiększeniem z wymienionej rezerwy
dokonano uzupełnienia korygującego z części uzu-
pełniającej dotacji stacjonarnej do poziomu dotacji
przyznanej w 2007 r.
W tym świetle, uzupełnienie dotacji stacjonarnej
stanowi trwałe zapewnienie środków przeznaczo-
nych na rzecz Wydziału Ekonomiczno-Informatycz-
nego, w ramach kształtowania przez uczelnię pozio-
mu finansowania tego wydziału w 2008 r. i w latach
następnych, uwzględniającego również potrzeby
rozwojowe dotyczące jego formowania. Wydział po-
winien być bowiem postrzegany jako integralna,
aczkolwiek zamiejscowa jednostka organizacyjna
uczelni, a nie jako odrębna, autonomiczna jednostka
działająca w Wilnie.
Kwestia dodatkowego wsparcia w 2008 r. proce-
su formowania Wydziału Ekonomiczno-Informa-
tycznego w Wilnie ze strony budżetu ministra nauki
i szkolnictwa wyższego może dotyczyć dofinansowa-
nia tych kosztów, które wynikają wprost z faktu, że
wydział funkcjonuje w Wilnie, a więc odnosić się tyl-
ko do kosztów dojazdów i zakwaterowania pracow-
ników uczelni realizujących zajęcia dydaktyczne w
Wilnie, kosztów wynajmu obiektów i pomieszczeń
oraz ich utrzymania, a także wynagrodzeń z po-
chodnymi z tytułu ewentualnego przyrostu zatrud-
nienia pracowników wydziału – obywateli Republiki
Litewskiej. Jak zaznaczono uprzednio, wsparcie to
może być dokonane ze środków części uzupełniają-
cej dotacji stacjonarnej, jak również ujęte w podsta-
wie naliczenia z 2008 r. przy określaniu planu dota-
cji stacjonarnej dla Uniwersytetu w Białymstoku na
przyszły rok.
Mając na uwadze wskazany w interpelacji pana
posła poziom kosztów wynajmu obiektów i pomiesz-
czeń w Wilnie oraz ich eksploatacji dla potrzeb funk-
cjonowania Wydziału Ekonomiczno-Informatyczne-
go, brak jest aktualnie wystarczających przesłanek
o charakterze ekonomicznym dla rozważania spra-
wy znacznie kosztowniejszych przedsięwzięć inwe-
1188
stycyjnych dotyczących zakupu nieruchomości i bu-
dowy obiektu na siedzibę tego wydziału w Wilnie.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 28 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Matyjaszczyka
w sprawie stanu własności lotniska
w Rudnikach koło Częstochowy (4361)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z
upoważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpe-
lację pana posła Krzysztofa Matyjaszczyka w spra-
wie stanu własności lotniska w Rudnikach koło Czę-
stochowy (SPS-023-4361/08), uprzejmie proszę o
przyjęcie następujących wyjaśnień.
Przedmiotowa nieruchomość została uznana za
trwale zbędną dla resortu obrony narodowej i w
dniu 31 stycznia 2002 r., zgodnie z ustawą z dnia 30
maja 1995 r. o gospodarowaniu niektórymi składni-
kami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia
Wojskowego (Dz. U. z 2004 r. Nr 163, poz. 1711, ze
zm.), przekazana została do dalszego zagospodaro-
wania przez Agencję Mienia Wojskowego.
W sprawie kierunku tego zagospodarowania w
dniu 6 lutego 2002 r. odbyła się narada robocza, w
której uczestniczyli m.in. przedstawiciele samorzą-
du województwa oraz powiatu częstochowskiego. W
wyniku jej ustaleń Agencja Mienia Wojskowego
przedstawiła władzom miasta Częstochowa oraz
gminie Rędziny różne koncepcje, m.in. projekt
wspólnego przedsięwzięcia dotyczącego nierucho-
mości lub jej sprzedaż w trybie bezprzetargowym.
Mimo tego do Agencji Mienia Wojskowego nie wpły-
nęły żadne propozycje docelowego zagospodarowa-
nia lotniska. Mając na uwadze znaczne koszty po-
noszone z tytułu utrzymania nieruchomości (poda-
tek od nieruchomości, koszty ochrony) oraz postę-
pującą z upływem czasu dekapitalizację obiektu,
Agencja Mienia Wojskowego, w wyniku rozmów i
negocjacji, we wrześniu 2004 r. zawarła umowę
spółki, której celem było podjęcie działalności lotni-
czej. Spółka otrzymała nazwę Bosacka Develop-
ment Partners Sp. z o.o. W kolejnych latach, zgod-
nie z umową spółki, Agencja Mienia Wojskowego
odsprzedała swoje udziały.
W związku z powyższym, uwzględniając aktual-
ny stan prawny omawianej nieruchomości, lotnisko
to nie podlega postanowieniom ustawy o gospodaro-
waniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Pań-
stwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego i tym sa-
mym nie będzie podlegało postanowieniom znoweli-
zowanej ustawy.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie obowiązku organizacji lekcji etyki
(4362)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Zbigniewa Matuszczaka (SPS-
-023-4362/08) w sprawie nauczania etyki w szko-
łach uprzejmie wyjaśniam:
Zgodnie z § 1 rozporządzenia ministra edukacji
narodowej z dnia 14 kwietnia 1992 r. w sprawie wa-
runków i sposobu organizowania nauki religii w pu-
blicznych przedszkolach i szkołach (Dz. U. Nr 36,
poz. 155, z późn. zm.) w publicznych szkołach pod-
stawowych, gimnazjach, ponadpodstawowych i po-
nadgimnazjalnych organizuje się w ramach planu
zajęć szkolnych naukę religii i etyki:
1) w szkołach podstawowych i gimnazjach – na
życzenie rodziców (opiekunów prawnych);
2) w szkołach ponadpodstawowych i ponadgim-
nazjalnych – na życzenie bądź rodziców (opiekunów
prawnych), bądź samych uczniów; po osiągnięciu
pełnoletności o pobieraniu religii i etyki decydują
sami uczniowie.
Stosownie do postanowień § 3 ww. rozporządze-
nia szkoła ma obowiązek zorganizowania lekcji ety-
ki uczniom, których rodzice lub którzy sami wyra-
żają takie życzenie.
Obecnie, w związku z przygotowywaną reformą
programową kształcenia ogólnego, Ministerstwo
Edukacji Narodowej rozważa wprowadzenie obo-
wiązkowych lekcji etyki dla uczniów, którzy nie
uczęszczają na lekcje religii. Zakładamy, iż każda
szkoła powinna mieć ofertę przynajmniej jednej go-
dziny etyki tygodniowo dostępnej dla każdego
ucznia. Tam, gdzie niewielu uczniów wybiera etykę,
zalecane będą rozwiązania organizacyjne umożli-
wiające prowadzenie zajęć w grupach różnowieko-
wych, łączących uczniów z całego etapu edukacyjne-
go. Wówczas program nauczania powinien być skon-
struowany w sposób dzielący zaplanowane treści i

wymagania na trzy moduły, nadające się do realizo-
wania w każdej kolejności, bez uszczerbku dla zre-
alizowania całości. Trzyletnia realizacja programu,
zależnie od tego, w którym roku uczeń dołączy do
różnowiekowej grupy etyki, może mieć różną kolej-
ność. Takie rozwiązanie programowe pozwolą orga-
nizacyjnie skonstruować ofertę w każdej szkole, na-
wet jeśli liczba uczniów wybierających etykę jest
mała. Szkoła, w której liczba uczniów jest istotnie
większa, będzie mogła oczywiście realizować pro-
gram etyki w grupach inaczej łączących uczniów –
np. tylko z jednego rocznika.
Jeżeli chodzi o nauczycieli do nauczania etyki, to
według danych SIO z września 2007 r. mamy 1111
nauczycieli specjalistów do nauczania tego przed-
miotu.
Uprzejmie wyjaśniam, że minister właściwy do
spraw oświaty i wychowania określa wyłącznie pod-
stawę programową kształcenia ogólnego, natomiast
programy nauczania dla poszczególnych przedmio-
tów w kształceniu ogólnym opracowują autorzy tych
programów, uwzględniając zestawy celów i treści
nauczania oraz umiejętności określone w podstawie
programowej. Obowiązujące obecnie rozporządzenie
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 26 lute-
go 2002 r. w sprawie podstawy programowej wycho-
wania przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w
poszczególnych typach szkół (Dz. U. Nr 51, poz. 458)
określa podstawę programową dla przedmiotu ety-
ka na II etapie edukacyjnym (klasy IV–VI), w gim-
nazjum, liceum ogólnokształcącym, liceum profilo-
wanym, technikum, uzupełniającym liceum ogólno-
kształcącym i technikum uzupełniającym (załączni-
ki nr 2 i 4 do rozporządzenia). Projektowana noweli-
zacja tego rozporządzenia także określa podstawę
programową dla przedmiotu etyka.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej i Pawła Kowala
w sprawie instrukcji dla posłów
Platformy Obywatelskiej powstających
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (4363)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację posłów Leny Dąbkowskiej-Cichockiej i
Pawła Kowala w sprawie instrukcji dla posłów Plat-
1189
formy Obywatelskiej powstających w Kancelarii Pre-
zesa Rady Ministrów z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów przekazuję następujące wyjaśnienia.
Materiały wewnętrzne Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów, tzw. Przekazy Dnia (opublikowane w
„Dzienniku”), przygotowywane były w oparciu o
monitoring mediów z uwzględnieniem opinii, jakie
na temat określonego wydarzenia politycznego, kon-
kretnej osoby publicznej lub instytucji wyrażają po-
litycy, komentatorzy lub eksperci występujący w
polskich i zagranicznych mediach.
Tego typu monitoring, wzbogacony o linię komu-
nikacyjną rządu, jest naturalną praktyką większo-
ści nowoczesnych rządów na świecie. Pełni on funk-
cję informacyjną.
„Przekazy Dnia” nie miały na celu krytyki pana
prezydenta RP, niemniej trudno, żeby w tego typu
materiałach pomijane były komentarze i opinie, któ-
re dotyczą działalności pana prezydenta.
„Przekazy Dnia” otrzymywali przedstawiciele
administracji rządowej, którzy sobie tego życzyli. Na
wyraźne życzenie władz Klubu Parlamentarnego
PO RP „Przekazy Dnia” wysyłane były również do
Biura Prasowego KP PO RP. „Przekazy Dnia” nie
stanowiły informacji ustawowo chronionej, w tym
informacji niejawnej, i jako wytworzone przez insty-
tucję podlegającą ustawie o dostępie do informacji
publicznej były informacją publiczną. A zatem brak
było przeszkód, aby udostępniane były osobom in-
nym niż członkowie rządu, na potrzeby którego są
sporządzane.
„Przekazy Dnia” sporządzane były od 23 stycz-
nia 2008 r.
„Przekazy Dnia” to materiały o krótkotrwałym
znaczeniu praktycznym. Wykorzystywane były na
bieżąco, dlatego nie podlegały procedurze archiwi-
zacji w ramach Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
stosowanie do regulacji zarządzenia nr 25 szefa
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów z dnia 31 grud-
nia 2002 r. w sprawie instrukcji kancelaryjnej i rze-
czowego wykazu akt Kancelarii Prezesa Rady Mi-
nistrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
1190
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Klepacza
i Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie podjęcia działań mających zapobiec
przewidywanej krytycznej sytuacji finansowej
polskich przewoźników drogowych
generowanej wysoką akcyzą na paliwa
oraz poprzez projektowane zwielokrotnienie
kosztów dostępu do infrastruktury drogowej
(4364)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów Witolda Klepacza oraz Elżbiety Ste-
ker-Dembińskiej w sprawie podjęcia działań mają-
cych zapobiec przewidywanej krytycznej sytuacji fi-
nansowej polskich przewoźników drogowych gene-
rowanej wysoką akcyzą na paliwa oraz poprzez pro-
jektowane zwielokrotnienie kosztów dostępu do in-
frastruktury drogowej, przesłaną przy piśmie SPS-
-023-4364/08 z dnia 21 lipca br, przekazuję na ręce
Pana Marszałka poniższe wyjaśnienia.
1. Proszę o rozliczenie Krajowego Funduszu Dro-
gowego za I półrocze 2008 r. w porównaniu z rokiem
2007 po stronie przychodów (z jakich źródeł) i po
stronie wydatków.
Biorąc pod uwagę cały 2007 r., kwota przezna-
czona na wypłaty rekompensat stanowiła ponad
83% wpływów KFD z tytułu opłat drogowych pobie-
ranych na podstawie ustawy o drogach publicznych
oraz ustawy o transporcie drogowym (w tym wpły-
wy z opłaty winietowej).
W pierwszym półroczu 2008 r. wpływy KFD z ty-
tułu opłat drogowych pobieranych na podstawie
ustawy o drogach publicznych oraz ustawy o trans-
porcie drogowym wyniosły 406 mln zł. Z tej kwoty
357 mln zł zostało przeznaczone na wypłaty rekom-
pensat – wypłaty rekompensat stanowiły zatem pra-
wie 88% ww. wpływów KFD.
Opłata paliwowa i pozostałe źródła zasilania fi-
nansowego KFD przeznaczone są na pokrycie wy-
datków w ramach programu rzeczowo-finansowego
dla inwestycji drogowych realizowanych z wykorzy-
staniem środków KFD. Wobec tego, że sytuacja fi-
nansowa KFD w zakresie wypłat rekompensat ule-
ga stale pogorszeniu, konieczne będzie przystąpie-
nie do przygotowania zmian do ww. programu rze-
czowo-finansowego, którego efektem będzie wygo-
spodarowanie dodatkowych środków na rosnące re-
kompensaty w drugiej połowie 2008 r. Odbędzie się
to kosztem ograniczenia lub spowolnienia tempa re-
alizacji inwestycji ujętych w tym programie.
2. Czy projektowane rozwiązania ustawy o dro-
gach publicznych wynikają z zaleceń czy wymagań
dyrektyw UE?
Przepisy wdrażanej w projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy o drogach publicznych oraz niektórych
innych ustaw dyrektywy 2006/38/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 17 maja 2006 r. zmie-
niającej dyrektywę 1999/62/WE w sprawie pobiera-
nia opłat za użytkowanie niektórych typów infra-
struktury przez pojazdy ciężarowe regulują kwestię
poboru opłat drogowych, przy czym rozróżnia się
opłaty za korzystanie z infrastruktury (opłaty o
charakterze ryczałtowym) oraz opłaty za przejazd
(typu myto).
W związku z decyzją podjętą przez resort infra-
struktury o przejściu na system opłat bezpośrednich
(typu myto) ww. dyrektywa wdrażana jest w zakre-
sie przepisów regulujących opłaty za przejazd.
Decyzja o przejściu na system opłat bezpośrednich
wiąże się bezpośrednio z planami wprowadzenia tzw.
opłaty elektronicznej, co zostało przedstawione przez
resort Komisji Europejskiej w 2005 r. Zapowiadano
wtedy, że system rekompensat będzie systemem tym-
czasowym, a docelowo planuje się wprowadzenie elek-
tronicznego systemu poboru opłat.
Realizowane działania w kierunku przejścia na
system opłat pobieranych za pomocą środków elek-
tronicznych są ponadto zbieżne z trendem europej-
skim oraz postulatem „użytkownik płaci”.
3. Jakie będą finansowe konsekwencje wprowa-
dzenia ustawy w zakresie nakładów na remonty
dróg alternatywnych i jakie będą źródła ich finan-
sowania?
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
opracowała program zabezpieczenia dróg alterna-
tywnych i dojazdowych uwzględniający program in-
westycyjny oraz program „odnów” i działań z obsza-
ru bezpieczeństwa ruchu drogowego (BRD). Celem
tego programu jest zminimalizowanie skutków
ewentualnego wzrostu natężenia pojazdów ciężaro-
wych na tych drogach poprzez zapewnienie właści-
wego poziomu BRD oraz dostosowanie ich parame-
trów technicznych do przenoszenia znacznie więk-
szych obciążeń. Ponadto celem tego programu jest
zminimalizowanie uciążliwości wynikających z pro-
wadzenia części ruchu pojazdów ciężarowych przez
tereny zabudowane. Działania w ramach programu
nakierowane są ponadto na wskazanie korzyści wy-
nikających z wykonywania ciężkiego transportu
drogowego autostradami.
Program obejmuje lata 2008–2010. Łączny koszt
zadań ujętych w programie szacuje się na ok. 7,5
mld zł. Finansowanie programu jest zgodne z uchwa-
łą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia 25 września
2007 r.
4. Jak daleko zaawansowane są prace związane z
wprowadzeniem elektronicznego systemu poboru
opłat i jakie są jego koszty?
Wdrożenie opłaty elektronicznej, przewidzianej
w ww. projekcie ustawy, wymagać będzie przepro-
wadzenia odpowiednich kompleksowych analiz, któ-
rych wyniki posłużą do podjęcia decyzji o wielkości
sieci drogowej, na której będzie pobierana opłata,

stawkach opłaty oraz rozwiązaniach technicznych, z
uwzględnieniem wszelkich istotnych kwestii finan-
sowo-ekonomicznych oraz społecznych.
Szacuje się, że uruchomienie systemu opłaty
elektronicznej nastąpi w ciągu 30 miesięcy od dnia
wejścia w życie zmian ustawowych:
— przetarg na studium wykonalności: 6 miesięcy,
— wykonanie studium wykonalności: 9 miesięcy,
— przetarg na operatora systemu: 6 miesięcy,
— wdrożenie systemu 6–9 miesięcy.
Pełne wdrożenie opłaty elektronicznej nastąpi w
pełnym zakresie, gdy powstanie już zasadnicza część
sieci autostrad i dróg ekspresowych zgodnie z „Pro-
gramem budowy dróg krajowych na lata 2008-2012”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Wójcika
w sprawie ustalania wysokości wynagrodzeń
pracowników samorządowych (4365)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4365/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Marka Wójcika z dnia 14 lipca 2008 r. w spra-
wie ustalania wysokości wynagrodzeń pracowników
samorządowych, uprzejmie informuję, iż sprawy do-
tyczące kwestii pracowniczych, a w szczególności
wymogów kwalifikacyjnych i świadczeń pracowni-
czych, pozostają w zakresie właściwości urzędu ob-
sługującego ministra właściwego do spraw pracy.
Wskazać przy tym należy, iż to Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej przygotowywało obecnie
obowiązujące akty wykonawcze do ustawy z dnia 22
marca 1990 r. o pracownikach samorządowych (t.j.:
Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593, z późn. zm.), tj.
rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia
2005 r. w sprawie zasad wynagradzania pracowni-
ków samorządowych zatrudnionych w urzędach
gmin, starostwach powiatowych i urzędach mar-
szałkowskich (Dz. U. Nr 146, poz. 1223, z późn. zm.)
oraz rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 2 sierp-
nia 2005 r. w sprawie zasad wynagradzania pracow-
ników samorządowych zatrudnionych w jednost-
kach organizacyjnych jednostek samorządu teryto-
rialnego (Dz. U. Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.), a
1191
także dokonywało ich nowelizacji w związku z walo-
ryzacją „widełek płacowych”.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w związ-
ku z kontynuowaną przez obecny rząd reformą ad-
ministracji publicznej do Sejmu został wniesiony
opracowany przez Kancelarię Prezesa Rady Mini-
strów rządowy projekt ustawy o pracownikach sa-
morządowych (druk nr 752) z dnia 7 lipca 2008 r.,
stanowiący reakcję na postulowaną przez przedsta-
wicieli organizacji samorządu terytorialnego potrze-
bę dokonania istotnych zmian organizacji pracy pra-
cowników samorządowych. Projekt ten zakłada
m.in. tworzenie spójnego – w zakresie podstawo-
wych instytucji – systemu zarządzania zasobami
ludzkimi w administracji samorządowej. Natomiast
nowe zasady wynagradzania pracowników samo-
rządowych uregulowane zostały w projektach aktów
wykonawczych do przedmiotowego projektu i stano-
wią odpowiedź na zmiany zachodzące na rynku pra-
cy, czyniąc pracę pracowników samorządowych
atrakcyjną alternatywą dla sektora prywatnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie ograniczonego dostępu do edukacji
przedszkolnej dzieci 3-,4- i 5-letnich (4367)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Krzywickiego (SPS-
-023-4367/08) w sprawie dostępu do edukacji przed-
szkolnej dzieci 3, 4 i 5-letnich, uprzejmie wyja-
śniam:
W pełni podzielam opinię o znaczeniu wychowa-
nia przedszkolnego dla rozwoju intelektualnego,
emocjonalnego i społecznego dziecka, jak i nabywa-
niu przez nie nowych umiejętności procentujących
w przyszłości. Stymulowanie i kierunkowanie pra-
widłowego rozwoju dziecka, eliminowanie zaburzeń
i dysharmonii rozwojowych, wzmocnienie i wsparcie
oddziaływań rodziny to kluczowe elementy wycho-
wania przedszkolnego, pozwalające na optymaliza-
cję wykorzystania potencjału rozwojowego i wyrów-
nujące warunki startu szkolnego dzieci. Właśnie z
tego powodu upowszechnienie wychowania przed-
szkolnego stanowi obecnie priorytet działań Mini-
stra Edukacji Narodowej. Z tego też względu rok
1192
2008 został w oświacie ogłoszony „Rokiem Przed-
szkolaka”. Jednym z głównych zamierzeń Minister-
stwa Edukacji Narodowej, planowanych na lata
2009–2011, jest upowszechnienie wychowania
przedszkolnego dzieci w wieku 3–5 lat, w tym umoż-
liwienie wszystkim dzieciom 5-letnim dostępu do
edukacji przedszkolnej.
Podstawowym elementem wspierającym realiza-
cję tych zamierzeń były zmiany legislacyjne, tj. usta-
wa z 7 września 2007 r. o zmianie ustawy o systemie
oświaty (Dz. U. Nr 181, poz. 1292), rozporządzenie
ministra edukacji narodowej z dnia 10 stycznia 2008 r.
w sprawie rodzajów innych form wychowania przed-
szkolnego, warunków tworzenia i organizowania
tych form oraz sposobu ich działania (Dz. U. Nr 7,
poz. 38) wraz z jego nowelizacją z dnia 13 czerwca
2008 r. (Dz. U. Nr 104, poz. 667).
W powyższej nowelizacji rozporządzenia zawarto
szczegółowe regulacje określające warunki, jakie
musi spełniać lokal, w którym ma funkcjonować
punkt przedszkolny lub zespół wychowania przed-
szkolnego, jeśli nie znajduje się on w budynku lub
jego części spełniających wymagania określone w
przepisach techniczno-budowlanych oraz przepisach
o ochronie przeciwpożarowej dla kategorii zagroże-
nia ludzi ZL II lub wskazanych w ekspertyzie tech-
nicznej rzeczoznawcy budowlanego oraz do spraw
zabezpieczeń przeciwpożarowych (§ 4a ust. 2 powyż-
szego rozporządzenia).
Jednym z warunków utworzenia zespołu lub
punktu jest posiadanie przez organ prowadzący po-
zytywnej opinii państwowego powiatowego inspek-
tora sanitarnego oraz komendanta powiatowego/
miejskiego Państwowej Straży Pożarnej o zapewnie-
niu w lokalu, w którym prowadzone są zajęcia w ra-
mach zespołu lub punktu, bezpiecznych i higienicz-
nych warunków pobytu dzieci.
Dopuszcza się prowadzenie zajęć w ramach ze-
społu lub punktu w lokalu znajdującym się na par-
terze budynku, o co najmniej dwóch wyjściach na
zewnątrz, przy czym jednym z nich powinny być
drzwi lub okno umożliwiające bezpośrednie wyjście
na przestrzeń otwartą. W takim lokalu zajęcia mogą
być organizowane tylko dla jednej grupy. Powierzch-
nia pomieszczenia przeznaczonego do zbiorowego
pobytu od 3 do 5 dzieci powinna wynosić co naj-
mniej 16m2. W przypadku większej liczby dzieci niż
5, wymagana powierzchnia ulega zwiększeniu na
każde kolejne dziecko o 2 m2, jeżeli pobyt dziecka
nie przekracza 5 godzin dziennie. Jeżeli pobyt dziec-
ka przekracza 5 godzin, należy zapewnić minimal-
ną powierzchnię 2,5m2. Minimalna wysokość po-
mieszczeń to 2,5m.
Złagodzenie obowiązujących przepisów dotyczy
obszaru ochrony przeciwpożarowej oraz sanitarno-
-epidemiologicznej. Ze względów bezpieczeństwa ko-
nieczne jest stosowanie się do przepisów Prawa bu-
dowlanego.
Jak z powyższego wynika, nie można zgodzić się
ze stwierdzeniem, że inne formy wychowania przed-
szkolnego muszą spełniać wymagania dotyczące bu-
dynków użyteczności publicznej.
Ponadto uprzejmie przypominam, że w 2005 r.
Ministerstwo Edukacji Narodowej ogłosiło konkurs
na „Alternatywne formy edukacji przedszkolnej” w
ramach Sektorowego Programu Operacyjnego „Roz-
wój zasobów ludzkich”, priorytet 2: Rozwój społe-
czeństwa obywatelskiego opartego na wiedzy, dzia-
łanie 2.1: Zwiększenie dostępu do edukacji, promo-
cja kształcenia przez całe życie, schemat: Zmniejsze-
nie dysproporcji edukacyjnych między wsią a mia-
stem. Środki na realizację tego zadania pochodziły z
Europejskiego Funduszu Społecznego i zasobów
krajowych. W konsekwencji powyższego powstało
wiele projektów, których celem było upowszechnie-
nie edukacji przedszkolnej wśród dzieci w wieku 3–5
lat zamieszkałych na terenach wiejskich, na których
nie było przedszkoli. Projekty zrealizowano na tere-
nie całego kraju do 31 marca 2008 r. Ogółem po-
wstały 803 alternatywne formy edukacji przedszkol-
nej, w których znalazło miejsce 10 550 dzieci.
Obowiązkiem beneficjenta, zgodnie z zapisami
powyższego projektu, było zapewnienie jego trwało-
ści co najmniej przez 1 rok po jego zakończeniu, co
należy rozumieć jako kontynuację działań zgodnych
z wymogami projektu. W przeciwnym razie benefi-
cjent może zostać zobowiązany do zwrotu środków
otrzymanych na projekt. Warunek trwałości projek-
tu stanowi podstawowy wymóg programów dofinan-
sowanych ze środków unijnych. Każdy beneficjent
został zapoznany z tym obowiązkiem określonym w
rozporządzeniu nr 1260/99 Rady Europy.
Uchwalona 7 września 2007 r. nowelizacja usta-
wy o systemie oświaty stanowiła formę znaczącej
pomocy ze strony państwa dla beneficjentów projek-
tu finansowanego ze środków unijnych, umożliwia-
jąc dotrzymanie wymogu trwałości, a jednocześnie
uzyskanie dalszego dofinansowania z budżetu jed-
nostek samorządu terytorialnego.
Z informacji uzyskanych przez Ministerstwo
Edukacji Narodowej wynika, że gminy zadeklaro-
wały wsparcie dla istniejących form wychowania
przedszkolnego, a zainteresowane podmioty złożyły
w gminach wnioski o uwzględnienie w budżecie
gminy na 2008 kwot potrzebnych do dalszego funk-
cjonowania powyższych form (gminy wprowadzały
zmiany w swoich budżetach).
Przepisy prawa oświatowego i ustawy o finan-
sach publicznych nie stoją na przeszkodzie temu,
aby w trybie zmian budżetu na dany rok środki za-
planowane na działalność przedszkoli gminnych i
oddziałów przedszkolnych odpowiednio przesunąć
(w ślad za dziećmi) na dotacje dla założonych niepu-
blicznych zespołów wychowania przedszkolnego lub
punktów przedszkolnych.
Zgodnie z art. 90 ust. 2d ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,

poz. 2572, z późn. zm.) osoba prowadząca wychowa-
nie przedszkolne w niepublicznych formach, o któ-
rych mowa w przepisach wydanych na podstawie
art. 14a ust. 7, otrzymuje na każdego ucznia objęte-
go tą formą wychowania przedszkolnego dotację z
budżetu gminy w wysokości nie niższej niż 40% wy-
datków bieżących ponoszonych na jednego ucznia w
przedszkolu publicznym prowadzonym przez gminę
– pod warunkiem, że osoba prowadząca niepublicz-
ną formę wychowania przedszkolnego poda organo-
wi właściwemu do udzielania dotacji planowaną licz-
bę uczniów nie później niż do dnia 30 września roku
poprzedzającego rok udzielania dotacji. Aby otrzy-
mać dotację od stycznia 2009 r., należy podać po-
wyższe informacje do 30 września 2008 r.
Obecnie zainteresowane podmioty mogą również
występować o środki finansowe, które Unia Euro-
pejska przeznacza na realizację konkretnych projek-
tów w krajach członkowskich, w ramach określo-
nych programów. W większości przypadków zarzą-
dzanie projektami odbywa się na poziomie regional-
nym, dlatego też możliwość korzystania z dofinan-
sowania ze środków Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego jest uzależniona od priorytetów przyjętych
przez marszałków województw.
W ciągu najbliższych lat zadania dotyczące edu-
kacji przedszkolnej będą współfinansowane z Euro-
pejskiego Funduszu Społecznego w ramach priory-
tetu IX Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
2007–2013. Szczegółowy opis priorytetu IX PO KL
w ramach działania 9.1: Wyrównywanie szans edu-
kacyjnych i zapewnienie wysokiej jakości usług edu-
kacyjnych świadczonych w systemie oświaty przewi-
duje różne obszary wsparcia w zakresie edukacji
przedszkolnej, m.in. w zakresie tworzenia przed-
szkoli (w tym również uruchamiania innych form
wychowania przedszkolnego), wsparcia istniejących
przedszkoli (w tym również funkcjonujących innych
form wychowania przedszkolnego) przyczyniających
się do zwiększonego uczestnictwa dzieci w wychowa-
niu przedszkolnym. We wszystkich województwach
realizacja działań rozpoczęła się w 2008 r.
Pragnę dodać, że w dniu 7 lipca 2008 r. podczas
konferencji „Edukacja Skuteczna, Przyjazna i No-
woczesna” zorganizowanej przez Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej – pod patronatem Marszałka Sejmu
– wspólnie z sejmową Komisją Edukacji, Nauki i
Młodzieży został oficjalnie zaprezentowany opraco-
wany i wydany przez MEN poradnik – informator
„Jak organizować edukację przedszkolną w nowych
formach”. Obecnie poradnik jest sukcesywnie prze-
kazywany wszystkim zainteresowanym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
1193
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie skarg rodziców na pracę nauczycieli
w szkołach publicznych (4368)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Piotra Krzywickiego (SPS-
-023-4368/08) w sprawie skarg rodziców na pracę
nauczycieli w szkołach publicznych, uprzejmie infor-
muję, że:
Bezpośredni nadzór pedagogiczny nad szkołami,
zgodnie z przepisami ustawy z 7 września 1991 r. o
systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.), sprawuje kurator oświaty. Do kompe-
tencji organu nadzoru pedagogicznego należy oce-
nianie stanu i warunków działalności dydaktycznej,
wychowawczej i opiekuńczej szkoły i nauczycieli
oraz analizowanie i ocenianie efektów tej działalno-
ści oraz innej działalności statutowej szkoły. Zada-
nie to realizowane jest w ramach pełnionego syste-
matycznie nad szkołą lub placówką nadzoru pedago-
gicznego.
Przepisy art. 6a ustawy z 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,
z późn. zm.) stanowią, że: „oceny pracy nauczyciela
dokonuje dyrektor szkoły, który przy jej dokonywa-
niu może zasięgnąć opinii samorządu uczniowskie-
go”. Ocena pracy nauczyciela może być dokonana
również na wniosek rady rodziców, która reprezen-
tuje ogół rodziców uczniów. Przepisy oświatowe
umożliwiają więc udział rodziców i uczniów w oce-
nie pracy nauczyciela.
Jedną z podstawowych form monitorowania ja-
kości systemu edukacji w skali kraju jest system eg-
zaminów zewnętrznych. Celem wprowadzenia egza-
minów zewnętrznych było stworzenie warunków
służących systematycznemu rozpoznawaniu i moni-
torowaniu, w skali ogólnopolskiej i według jednako-
wych kryteriów (standardów wymagań), efektyw-
ności nauczania na danym etapie edukacyjnym
w odniesieniu do pracy samej szkoły oraz w odnie-
sieniu do wiadomości i umiejętności nabytych przez
uczniów. System opracowywania wyników egzami-
nów zewnętrznych, jak też prognozowanie i komuni-
kowanie wyników, ulegają ciągłym zmianom, są
usprawniane i doskonalone.
Istotnym elementem w procesie doskonalenia
systemu oceniania wiedzy uczniów na każdym eta-
pie edukacyjnym jest warsztat pracy, jakim dyspo-
nuje nauczyciel. Nauczyciele mają obowiązek reali-
zować w procesie nauczania cele edukacyjne, zapisa-
ne w podstawie programowej kształcenia ogólnego.
Wyniki sprawdzianu i egzaminów na progach edu-
kacyjnych, gromadzone w bazach danych przez ko-
lejne lata, powinny stanowić cenny materiał empi-
1194
ryczny, przydatny do systematycznej ewaluacji funk-
cjonowania systemu edukacyjnego i realizacji zadań
zapisanych w takich dokumentach, jak podstawa
programowa czy standardy wymagań egzaminacyj-
nych. Powinny one pomóc weryfikować programy
nauczania, sprzyjać wprowadzeniu skuteczniejszych
metod nauczania, a zatem poprawić jakość kształce-
nia i wpływać na budowanie kultury oceniania w
wymiarze powszechnym.
Wynikami sprawdzianu i egzaminów zaintereso-
wani są nie tylko uczniowie i ich rodzice, nauczyciele
i dyrektorzy szkół, ale również władze nadzorujące
merytoryczną pracę szkół i prowadzące szkoły oraz
społeczeństwo.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Mini-
sterstwie Edukacji Narodowej prowadzone są prace
nad modernizacją nadzoru pedagogicznego, służące
wzmocnieniu jego efektywności. Również w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” realizo-
wany jest „Program wzmocnienia efektywności
systemu nadzoru pedagogicznego i oceny jakości
pracy szkoły”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Janika
w sprawie programu rządowego
„Moje boisko – Orlik 2012” (4369)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Grzegorza Janika,
przekazaną pismem z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn.
SPS-023-4369/08), w sprawie programu rządowego
„Moje Boisko – Orlik 2012”, uprzejmie informuję, co
następuje.
Gminy realizujące budowę boisk w ramach pro-
gramu „Moje Boisko – Orlik 2012” otrzymają ze
środków budżetowych kwotę 333 tys. zł brutto, nie
więcej jednak niż 33% wartości kosztorysowej. Ta-
kiej wysokości środki zaplanowane zostały w budże-
cie państwa.
Pozostałe źródła wchodzące do montażu finanso-
wego to:
— inne środki (regionalne programy operacyjne,
budżety marszałków województw, Fundusz Rozwo-
ju Wsi, wojewódzkie fundusze ochrony środowiska,
Program Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–2013,
Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej, ekofundusz, programy współpracy
transgranicznej); kwota innych środków przezna-
czona na realizację tych zadań wynosić będzie 333
tys. zł brutto, nie więcej jednak niż 33% wartości
kosztorysowej;
— środki własne wnioskodawcy – mogą być: wy-
datkowane z zaplanowanego budżetu własnego be-
neficjenta, pokrywane poprzez wykonanie prac spo-
sobem gospodarczym lub w ramach robót publicz-
nych albo prac społecznych; rozliczenie prac wyko-
nanych w ww. sposób wymaga złożenia kosztorysu
powykonawczego, zaakceptowanego przez inspekto-
ra nadzoru budowlanego (w kwotach netto).
W związku ze zmieniającą się koniunkturą go-
spodarczą koszt budowy kompleksu określony został
jako wstępny. Rzeczywisty znany będzie dopiero po
wykonaniu dokumentacji technicznej i ewentualnie
zweryfikowany po zakończeniu procedury przetar-
gowej i wyłonieniu wykonawcy kompleksu.
Beneficjenci, mając takie informacje oraz wyra-
żając chęć przystąpienia do programu, dysponowali
wiedzą o możliwości zmiany kosztów budowy kom-
pleksu, co powinno mieć także wpływ na realność
ich montaży finansowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tomasz Półgrabski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie przepisu ustawy Prawo
o adwokaturze dotyczącego terminu egzaminu
aplikantów notarialnych III roku (4370)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pani Teresy Piotrowskiej w sprawie zmiany przepi-
su ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o zmianie usta-
wy Prawo o adwokaturze i niektórych innych ustaw,
dotyczącego egzaminu aplikantów notarialnych III
roku, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Rozwiązanie kwestii terminu egzaminu nota-
rialnego dla osób, które egzamin konkursowy zdały
w dniu 10 grudnia 2005 r. i zakończą aplikację w
2008 r., jest przedmiotem prac Ministerstwa Spra-
wiedliwości. Aby umożliwić tym osobom przystąpie-
nie do egzaminu w bieżącym roku, w przygotowanej
w Ministerstwie Sprawiedliwości nowelizacji usta-

wy o zmianie ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy
o radcach prawnych oraz ustawy Prawo o notariacie
zawarto przepis przejściowy, który stanowi, że w ro-
ku 2008 minister sprawiedliwości będzie mógł wy-
znaczyć dodatkowy termin egzaminu notarialnego
dla aplikantów notarialnych, którzy egzamin kon-
kursowy zdali w dniu 10 grudnia 2005 r.
Rządowe prace legislacyjne nad przedmiotowym
projektem zostały ukończone i w lipcu b.r. ustawa
trafi do Sejmu RP. Z całą pewnością możliwie jest
zatem uchwalenie projektowanych zmian jeszcze w
tym roku. Natomiast wobec proponowanej noweliza-
cji niecelowe w opinii ministra sprawiedliwości jest
dokonywanie zmiany w ustawie z 2005 r. i wprowa-
dzanie tam przepisu, który zawarty jest w rządo-
wym projekcie nowelizacji ustawy o zmianie ustawy
Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych
oraz ustawy Prawo o notariacie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Napieralskiego
w sprawie wielkości pomocy publicznej
udzielonej polskim stoczniom (4371)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Grzego-
rza Napieralskiego z dnia 15 lipca 2008 r., przesłaną
pismem z dnia 21 lipca 2008 r. ozn. SPS-023-4371/
08, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Odpowiadając na pytanie dotyczące udzielonej
polskim stoczniom pomocy publicznej w okresie od
wstąpienia do Unii Europejskiej, uprzejmie infor-
muję, że minister skarbu państwa zgodnie z posta-
nowieniami art. 2a ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r.
o zasadach wykonywania uprawnień przysługują-
cych Skarbowi Państwa (Dz. U. z 1996 r. Nr 106,
poz. 493) może udzielać pomocy publicznej na rato-
wanie i restrukturyzację przedsiębiorców.
Przedmiotowa norma prawna stanowi, że koszty
realizacji zadań ministra właściwego do spraw Skar-
bu Państwa określonych w art. 2 pkt 3–9 ww. usta-
wy, w szczególności koszty realizacji zadań z zakre-
su restrukturyzacji przeznaczonych do prywatyzacji
przedsiębiorstw państwowych lub spółek z udziałem
Skarbu Państwa, gospodarowania oraz rozporzą-
dzania mieniem Skarbu Państwa – w tym mieniem
innym niż akcje albo przedsiębiorstwo – mogą być
1195
pokrywane ze środków Funduszu Restrukturyzacji
Przedsiębiorców i Funduszu Skarbu Państwa, o któ-
rych mowa w art. 56 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia 30
sierpnia 1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz.
U. z 2002 r. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.).
Mając na uwadze, że interpelacja pana posła
Grzegorza Napieralskiego dotyczy nie tylko pomocy
publicznej udzielonej ze środków Ministerstwa Skar-
bu Państwa jako dysponenta Funduszu Restruktu-
ryzacji Przedsiębiorców i Funduszu Skarbu Pań-
stwa, ale wszelkiej pomocy publicznej udzielonej pol-
skim stoczniom w okresie od dnia 1 maja 2004 r., w
celu udzielenia odpowiedzi na tak postawione pyta-
nia niezbędne jest przedstawienie zbiorczej informa-
cji w tym zakresie, przygotowanej przez prezesa
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów jako
organ właściwy w sprawach monitorowania pomocy
publicznej udzielanej przedsiębiorcom. W związku z
czym w załączeniu uprzejmie przesyłam informacje
w powyższym zakresie przygotowane przez prezesa
UOKiK*).
Odpowiadając z kolei na pytanie pana posła, czy
do pomocy publicznej również zaliczane jest porę-
czanie kredytów przez polski rząd, uprzejmie wyja-
śniam, że gwarancje i poręczenia udzielane przez
organy administracji publicznej oraz jednostki orga-
nizacyjne przez nie kontrolowane co do zasady sta-
nowią pomoc publiczną. Gwarancje i poręczenia
udzielane stoczniom, biorąc pod uwagę sytuację
stoczni i warunki, na jakich udzielane są gwarancje
i poręczenia, stanowią pomoc publiczną, a więc wli-
czane są do łącznej kwoty pomocy publicznej.
Wielkość pomocy publicznej może być wyrażona
w formie nominalnej albo w formie ekwiwalentu do-
tacji. W przypadku gwarancji/poręczeń wielkość no-
minalna jest równa kwocie gwarantowanej. Nato-
miast wielkość ekwiwalentu dotacji jest wyliczana
przy zastosowaniu określonej metodologii. Informa-
cje o wielkości pomocy publicznej wyrażonej w for-
mie ekwiwalentu, przekazane Komisji Wspólnot Eu-
ropejskich, opierały się o metodologię ustaloną przez
Ministerstwo Finansów (poręczenie i gwarancje
Skarbu Państwa) oraz metodologię ustaloną wspól-
nie przez Ministerstwo Finansów, stocznie i UOKiK
(gwarancje KUKE). Należy jednak pamiętać, iż
przedstawiona powyżej metodologia może nie zostać
zaakceptowana przez Komisję Wspólnot Europej-
skich, która może przyjąć własną metodologię i do
której należą ostateczne decyzje w tym zakresie.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
1196
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Mirosławy Masłowskiej
w sprawie wyrażenia sprzeciwu wobec
przeformowania i likwidacji 12. Bazy Lotniczej
w Mirosławcu (4372)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Mirosławy Masłowskiej
w sprawie wyrażenia sprzeciwu wobec przeformo-
wania i likwidacji 12. Bazy Lotniczej w Mirosławcu
(SPS-023-4372/08), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
W 2009 r. planuje się przebudowę struktur baz
lotniczych funkcjonujących w Siłach Powietrznych.
Istotą projektowanych zmian jest efektywne wyko-
rzystanie personelu latającego, inżynieryjno-lotni-
czego, technicznego oraz zabezpieczenia dowodze-
nia i ubezpieczenia lotów przez jego koncentrację w
wytypowanych jednostkach (bazach lotniczych).
Mają one również na celu poprawę niekorzystnej
proporcji liczby jednostek bojowych (eskadr lotni-
czych) do liczby jednostek zabezpieczenia lotnictwa
(baz lotniczych).
Podejmowane działania wpisują się w rozpoczę-
ty proces profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej, determinowane są zakresem zadań
i liczbą posiadanego przez Siły Powietrzne uzbroje-
nia i sprzętu wojskowego (w tym przewidywane za-
kończenie eksploatacji samolotów Su-22, stanowią-
cych zasadnicze wyposażenie 12. Bazy Lotniczej), a
także możliwościami budżetowymi resortu obrony
narodowej.
Aktualnie nie planuje się rozformowania 12.
Bazy Lotniczej w Mirosławcu. Baza posiada korzyst-
ne położenie geograficzne lotniska i zmodernizowa-
ną infrastrukturę lotniskową. Ponadto pełni funk-
cję ośrodka koordynującego przeloty. Potrzeby ope-
racyjne Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz
możliwości budżetowe resortu obrony narodowej
wskazują na potrzebę kompleksowego wprowadze-
nia zmian organizacyjno-dyslokacyjnych w jednost-
kach wojskowych Sił Powietrznych, w tym 12. Bazie
Lotniczej.
Planowane zmiany etatowe w 12. Bazie Lotniczej
nie wpłyną znacząco na zmniejszenie zatrudnienia
w gminie Mirosławiec. Żołnierze zawodowi, którzy
utracą stanowiska służbowe w 12. Bazie Lotniczej,
będą wyznaczeni na wakujące stanowiska w 21. Ba-
zie Lotniczej oraz w pozostałych jednostkach Sił Po-
wietrznych.
Lotnisko będzie w dalszym ciągu czynnym lotni-
skiem, realizującym zadania na rzecz Sił Powietrz-
nych i Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego.
Planuje się dyslokowanie w nim nowych pododdzia-
łów, co w konsekwencji może oznaczać obecność tej
samej lub większej ilości wojska w tym garnizonie.
Na zakończenie pragnę zapewnić, iż przy podej-
mowaniu decyzji dotyczących zmian organizacyj-
nych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
każdorazowo brane są pod uwagę wszechstronne
analizy (operacyjne, ekonomiczno-społeczne) pro-
wadzone w komórkach organizacyjnych Minister-
stwa Obrony Narodowej oraz poszczególnych rodza-
jach Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, które w
efekcie definiują optymalne rozwiązania dla obron-
ności Polski.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Masłowskiej
w sprawie projektu ustawy o zmianie
niektórych ustaw w związku ze zmianami
w organizacji i podziale zadań administracji
publicznej w województwie, który zakłada
ponowne włączenie Państwowej Inspekcji
Sanitarnej do administracji zespolonej (4373)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską z dnia 7 lipca 2008 r. pani po-
seł Mirosławy Masłowskiej w sprawie projektu usta-
wy o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmia-
nami w organizacji i podziale zadań w wojewódz-
twie, który zakłada ponowne włączenie Państwowej
Inspekcji Sanitarnej do administracji zespolonej,
przekazuję następujące stanowisko w przedmioto-
wej sprawie.
Pragnę zapewnić, że omawiany projekt ustawy
zespala jedynie organy Państwowej Inspekcji Sani-
tarnej z administracją publiczną, nie zmieniając
istoty jej działania. Zamiarem ministra zdrowia jest
wprowadzenie w następnych latach nowych rozwią-
zań w obszarze zdrowia publicznego.
Moim zdaniem projektowana reforma admini-
stracji publicznej nie koliduje z wprowadzeniem no-
wych rozwiązań. Państwowa Inspekcja Sanitarna
wykonuje zadania w obszarze zdrowia publicznego,
w tym promocji zdrowia, sprawując zapobiegawczy i
bieżący nadzór sanitarny w celu zapobiegania po-
wstawaniu chorób oraz prowadząc działania prze-
ciwepidemiczne w zakresie chorób zakaźnych.

Obecnie priorytetem w zdrowiu publicznym w
Polsce jest zmniejszenie zapadalności i umieralności
w zakresie chorób cywilizacyjnych, tak aby osiągnąć
długość i jakość życia porównywalną z krajami Eu-
ropy Zachodniej.
Zamierzenia Państwowej Inspekcji Sanitarnej
na najbliższe lata są oparte na decyzji nr 1350/2007/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 23 paź-
dziernika 2007 r. ustanawiającej drugi wspólnotowy
program działań w dziedzinie zdrowia na lata 2008–
–2013, który podkreśla m.in. wzrost zachorowań na
choroby cywilizacyjne i konieczność profilaktyki.
Nowe rozwiązania legislacyjne w zdrowiu pu-
blicznym pozwolą na podjęcie jeszcze bardziej sku-
tecznych i efektywnych działań zapobiegawczych i
interwencyjnych i przyczynią się do stymulacji po-
prawy jakości zdrowotnej życia polskiego społeczeń-
stwa. Pojawią się instrumenty prawne do wspoma-
gania decydentów – organizatorów ochrony zdrowia
na różnych szczeblach zarządzania w celu najefek-
tywniejszego wykorzystania dostępnych środków na
profilaktykę i promocję zdrowia oraz medycynę na-
prawczą, a także tworzenia właściwych podstaw do
udziału państwa i obywateli w dbałości o zdrowie.
Pragnę wyrazić pani poseł Mirosławie Masłow-
skiej podziękowanie za zainteresowanie się proble-
mem i wyrażoną opinią na temat planowanej refor-
my administracji publicznej. Doświadczenia zawo-
dowe pani poseł w zakresie pracy w Państwowej In-
spekcji Sanitarnej są niezwykle cenne, szczególnie
w aspekcie konieczności wprowadzenia nowych roz-
wiązań legislacyjnych w zakresie nadzoru w obsza-
rze zdrowia publicznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Masłowskiej
w sprawie projektu ustawy o zmianie
niektórych ustaw w związku ze zmianami
w organizacji i podziale zadań administracji
publicznej w województwie, który zakłada
ponowne włączenie Państwowej Inspekcji
Sanitarnej do administracji zespolonej (4373)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4373/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pani
1197
Mirosławy Masłowskiej w sprawie projektu ustawy
o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
w organizacji i podziale zadań administracji publicz-
nej w województwie, który zakłada ponowne włącze-
nie Państwowej Inspekcji Sanitarnej do administra-
cji zespolonej, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż projekt ustawy o
zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
w organizacji i podziale zadań administracji publicz-
nej w województwie przewiduje ponowne zespolenie
Państwowej Inspekcji Sanitarnej na poziomie po-
wiatowym i wojewódzkim.
Reforma administracji publicznej w kształcie
nadanym jej przez ustawy ustrojowe z 1998 r. w od-
niesieniu do administracji rządowej w województwie
opierała się na dwóch zasadniczych założeniach, tj.
wprowadzeniu organu sprawującego władzę admi-
nistracji ogólnej i stworzeniu odpowiedniej relacji
pomiędzy tym organem a wszystkimi zespolonymi
służbami, strażami i inspekcjami działającymi na
obszarze województwa, zapewniającej spójność
funkcjonowania organów i struktur administracji
rządowej w województwie oraz możliwość ponosze-
nia politycznej odpowiedzialności za rezultaty dzia-
łania wszystkich podległych służb. Relacja ta oparta
jest na pojęciu zwierzchnictwa organu sprawującego
władzę administracji ogólnej nad wszystkimi, nor-
matywnie wskazanymi administracjami o charak-
terze inspekcyjno-kontrolnym i policyjnym.
Zwierzchnictwo organu sprawującego władzę admi-
nistracji ogólnej przejawia się w pojęciu zespolenia,
które stanowi podstawę konstruowania modelu ad-
ministracji. Odzespolenie wojewódzkich struktur
Inspekcji Sanitarnej ogranicza rolę wojewody jako
przedstawiciela Rady Ministrów w województwie
oraz utrudnia koordynację i kierowanie działaniami
wszystkich jednostek organizacyjnych administracji
rządowej i samorządowej na obszarze województwa
w zakresie m.in. zapobiegania zagrożeniu życia,
zdrowia lub mienia oraz zagrożeniom środowiska,
bezpieczeństwa państwa i utrzymania porządku pu-
blicznego, ochrony praw obywatelskich, a także za-
pobiegania klęskom żywiołowym i innym nadzwy-
czajnym zagrożeniom oraz zwalczania i usuwania
ich skutków na zasadach określonych w ustawach.
Wskazać należy, iż w reformie z 1998 r. na pozio-
mie powiatowym przyjęto także zasadę funkcjono-
wania organu władzy administracji ogólnej, który
zapewnia spójność funkcjonowania służb działają-
cych na tym poziomie, w szczególności w sytuacjach
nadzwyczajnych. Koordynacja w tym zakresie przy-
pisana jest staroście, stąd konieczne jest jego od-
działywanie na powiatowe struktury Inspekcji Sa-
nitarnej, która odgrywa bardzo istotną rolę w za-
pewnieniu bezpieczeństwa zdrowia.
W świetle powyższego dla stworzenia spójnego
systemu reagowania w sytuacjach nadzwyczajnych
oraz wzmocnienia roli wojewody jako przedstawicie-
la Rady Ministrów w województwie, a także
1198
zwierzchnika zespolonej administracji wojewódz-
kiej, celowe jest zespolenie również Inspekcji Sani-
tarnej na poziomie wojewódzkim i powiatowym.
Dodać należy, iż negatywna ocena zespolenia
Państwowej Inspekcji Sanitarnej, dokonana w 2001 r.
przez Najwyższą Izbę Kontroli (Informacja NIK nr
DZiKF-41006-2000 o wynikach kontroli bieżącego
nadzoru sanitarnego sprawowanego przez Inspekcję
Sanitarną w warunkach reformy administracji pu-
blicznej, Warszawa, maj 2001) nie dotyczyła zasady
zespolenia jako takiej, ale wskazywała, iż zmiany
organizacji i podporządkowania poszczególnych
struktur Inspekcji Sanitarnej, stanowiące element
składowy wdrażanej od 1 stycznia 1999 r. reformy
administracji publicznej, nie zostały należycie przy-
gotowane od strony legislacyjnej, a w konsekwencji
działalność wszystkich jej szczebli wykazywała nie-
prawidłowości, niepozostające bez wpływu na reali-
zację ustawowych zadań Inspekcji Sanitarnej, w
tym skuteczności sprawowania bieżącego nadzoru
sanitarnego.
W proponowanych obecnie regulacjach starano
się odpowiednio skonstruować przepisy tak, aby za-
pewnić wpływ głównego inspektora sanitarnego na
powoływanie wojewódzkich inspektorów oraz wpływ
wojewódzkich inspektorów na powoływanie powia-
towych inspektorów sanitarnych, przy czym zapew-
niono możliwość wnioskowania tych organów odpo-
wiednio do wojewody i starosty o odwołanie w każ-
dym czasie wojewódzkiego lub powiatowego inspek-
tora, w przypadku gdy przemawiałby za tym interes
służby. Główny inspektor sanitarny, zgodnie z pro-
jektowanymi zmianami, ustalać będzie również
ogólne kierunki działania organów Państwowej In-
spekcji Sanitarnej lub − w przypadku zagrożenia
bezpieczeństwa sanitarnego w zakresie należącym
do właściwości Państwowej Inspekcji Sanitarnej −
szczegółowe zasady postępowania państwowych in-
spektorów sanitarnych, a także zasady współdziała-
nia z innymi organami kontroli państwowej. Należy
podkreślić, iż powyższe uprawnienia przysługują
również wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu
w stosunku do powiatowych inspektorów. Proponu-
je się ponadto wskazanie organu założycielskiego w
stosunku do wojewódzkiej i powiatowej stacji sani-
tarno-epidemiologicznej.
Podkreślenia wymaga, iż proponowane regulacje
zapewniają spójność działań Państwowej Inspekcji
Sanitarnej na obszarze całego kraju, stanowiąc z
jednej strony o politycznej odpowiedzialności za re-
zultat działania zespolonej administracji wojewódz-
kiej ponoszonej przez wojewodę i starostę, z drugiej
natomiast o merytorycznej odpowiedzialności pozo-
stającej wewnątrz struktur Państwowej Inspekcji
Sanitarnej. Zapewniają również zdolność do skoor-
dynowanych działań inspekcji w całym kraju, a tak-
że umożliwiają wojewodzie i staroście podejmowanie
skoordynowanych działań w zakresie zapobiegania
zagrożeniom życia i zdrowia mieszkańców na obsza-
rze województwa i powiatu.
W odniesieniu do obaw w zakresie działania sta-
rostów pragnę podkreślić, iż każda jednostka samo-
rządu terytorialnego podlega nadzorowi wojewody i
prezesa Rady Ministrów, którzy w celu zapewniania
podejmowania przez samorząd terytorialny działań
zgodnych z prawem dysponują określonymi instru-
mentami prawnymi zapobiegającymi ewentualnym
zagrożeniom korupcyjnym.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż zespolenie
struktur wojewódzkiej i powiatowej Inspekcji Sani-
tarnej nie będzie skutkować dodatkowymi koszta-
mi, zarówno dla budżetu państwa, jak i budżetów
jednostek samorządu terytorialnego, ponieważ za-
kres ich zadań nie ulegnie zmianie. Przesunięciu
ulegną jedynie środki na realizację zadań jednostek
samorządu terytorialnego z części budżetu państwa
(której dysponentem jest minister zdrowia) do bu-
dżetów wojewodów i budżetów powiatów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację
posła Stanisława Chmielewskiego
w sprawie możliwości udzielenia pomocy
publicznej w nauce zawodu
po dniu 30 czerwca 2008 r. (4374)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Chmielewskiego
w sprawie możliwości udzielania pomocy publicznej
w nauce zawodu, przekazaną wystąpieniem z dnia
21 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4374/08, uprzejmie
informuję:
Jeśli chodzi o podstawę prawną do dalszego re-
fundowania ze środków Funduszu Pracy wynagro-
dzeń wypłacanych młodocianym pracownikom, to w
dniu 24 czerwca 2008 r. zostało podpisane rozporzą-
dzenie, zmieniające rozporządzenie w sprawie refun-
dowania ze środków Funduszu Pracy wynagrodzeń
wypłacanych młodocianym pracownikom. Zmiana
rozporządzenia pozwala na podpisywanie przez
Ochotnicze Hufce Pracy z pracodawcami umów o re-
fundację do dnia 31 grudnia 2008 r., z tym że reali-
zacja zawartych w tym czasie umów nastąpi nie póź-
niej niż do dnia 31 lipca 2010 r. Dnia 30 czerwca br.
rozporządzenie zostało opublikowane w Dzienniku

Ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 112, poz. 716) i weszło
w życie z dniem ogłoszenia.
Odnośnie propozycji wprowadzenia ustawowego
obowiązku dla rzemieślników prowadzących przy-
gotowanie zawodowe zrzeszania się w organizacjach
rzemiosła, to w opinii Ministerstwa byłoby to naru-
szenie Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, bo-
wiem zgodnie z art. 58 ust. 1 konstytucji każdemu
zapewnia się wolność zrzeszania się. Co oznacza, że
pracodawca nie może być w żaden sposób zmuszony
do zrzeszenia się w organizacji rzemiosła, gdyż
członkostwo w takiej organizacji musi mieć charak-
ter dobrowolny.
Ponadto zdaniem Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej nie należy uzależniać wysokości refun-
dacji od tego, w jakim zawodzie dany pracodawca
prowadzi przygotowanie zawodowe młodocianego
pracownika. Obecnie obowiązujący system zapew-
nia refundację wynagrodzeń wypłacanych młodo-
cianym na tym samym poziomie dla wszystkich pra-
codawców. W ocenie Ministerstwa to rynek pracy
powinien regulować zapotrzebowanie na kształce-
nie w konkretnych specjalnościach. Przepisy rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 28 maja 1996 r. w
sprawie przygotowania zawodowego młodocianych i
ich wynagradzania (Dz. U. Nr 60, poz. 278, z późn.
zm.) określają jedynie minimalną wysokość wyna-
grodzenia wypłacanego pracownikowi młodociane-
mu, a zatem pozwalają na wypłatę wynagrodzeń w
większej wysokości.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 7
(4375)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Joanny Muchy w sprawie moder-
nizacji linii kolejowej nr 7, przesłanej w załączeniu
pisma nr SPS-023-4375/08 z dnia 21 lipca 2008 r.,
uprzejmie wyjaśniam, że stan infrastruktury kolejo-
wej, jak i sytuacja transportu kolejowego, wymusza
skoncentrowanie wysiłku modernizacji na liniach
kolejowych będących międzynarodowymi tranzyto-
wymi ciągami transportowymi wchodzącymi w
skład ustanowionej przez UE Transeuropejskiej Sie-
ci Transportowej oraz liniach objętych umowami
1199
AGC (umowa europejska o głównych liniach kolejo-
wych podpisana w Genewie 31 maja 1985 r.) i AGTC
(umowa europejska o ważnych liniach kolejowych
transportu kombinowanego i obiektach towarzyszą-
cych podpisana w Genewie 1 lutego 1991r.).
Strategiczne plany inwestycyjne zarządcy infra-
struktury na lata 2007 – 2013 i dalsze ściśle związa-
ne są z rządowym Programem Operacyjnym „Infra-
struktura i środowisko” oraz wielkością środków
UE przeznaczonych na transport kolejowy. Wartość
tych środków nie daje możliwości modernizacji linii
kolejowych położonych poza korytarzami transpor-
towymi bądź niebędących przedmiotem umów mię-
dzynarodowych. Ewentualne naprawy i inwestycje
na tych liniach są finansowane, stosownie do przepi-
su art. 38 i 38a ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o
transporcie kolejowym, ze środków własnych za-
rządcy infrastruktury oraz mogą być dofinansowa-
ne z budżetu państwa, budżetów jednostek samo-
rządu terytorialnego i Funduszu Kolejowego.
Odnosząc się do pytań poselskich, uprzejmie wy-
jaśniam, że linia kolejowa nr 7 Warszawa Wschod-
nia – Dorohusk (granica państwa) o całkowitej dłu-
gości 267,471 km, z wyjątkiem jednotorowego od-
cinka Otwock – Pilawa, jest linią dwutorową zna-
czenia państwowego wchodzącą w skład sieci TEN.
Nie jest jednak linią sieci AGC/AGTC i nie stanowi
części składowej Paneuropejskich Korytarzy Trans-
portowych.
Ograniczone środki finansowe, jak i brak wymo-
gu dostosowania parametrów tej linii do standar-
dów wynikających z umów międzynarodowych skut-
kują tym, iż zakres prowadzonych prac ogranicza
się jedynie do prac zapewniających bezpieczeństwo
prowadzonego ruchu pociągów oraz umożliwiają-
cych, w miarę możliwości, najwyższy komfort po-
dróżowania.
Prace te prowadzone są na bieżąco. W ramach
planowanych przez zarządcę infrastruktury prac re-
montowo – utrzymaniowych na przedmiotowej linii
m.in. przewiduje się:
W roku 2008:
— zmianę kategorii trzech przejazdów kolejo-
wych, modernizację torów, (wymianę podkładów,
szyn, nawierzchni drogowej na przejazdach kolejo-
wych, oczyszczanie podsypki) na odcinku Dęblin-
Lublin i Lublin – Dorohusk (granica państwa).
Szacowany koszt tych prac to kwota 50 311 000 zł.
W roku 2009:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dęblin
(naprawa bieżąca torów, pojedyncza wymiana pod-
rozjezdnic, wymiana części rozjazdowych, naprawa
bieżąca rozjazdów, uzupełnienie tłucznia), odcinek
Dęblin – Lublin (naprawa bieżąca torów z oczyszcza-
niem, modernizacja torów, wymiana podkładów,
szyn, nawierzchni drogowej na przejazdach), odcinek
Lublin – Dorohusk (granica państwa) – naprawa bie-
żąca torów z oczyszczaniem, pojedyncza wymiana
podkładów, szyn, podrozjazdnic, spawanie szyn, na-
prawa bieżąca rozjazdów, uzupełnienie tłucznia.
1200
— prace podtorzowe odcinek Pilawa – Dęblin i
Lublin – Dorohusk (granica państwa) – ścięcie ław,
odtworzenie rowów bocznych.
Szacowany koszt tych prac to kwota 71 168 000 zł.
W roku 2010:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dę-
blin (wymiana części rozjazdowych, szyn, zgrzewa-
nie i spawanie szyn, uzupełnienie tłucznia), odcinek
Dęblin – Lublin modernizacja torów (wymiana pod-
kładów, szyn, nawierzchni drogowej na przejazdach,
oczyszczanie podsypki), pojedyncza wymiana pod-
rozjazdnic, części rozjazdowych, uzupełnienie tłucz-
nia, odcinek Lublin – Dorohusk (granica państwa)
– naprawa bieżąca torów, wybudowa rozjazdów i to-
rów, uzupełnienie tłucznia,
— prace podtorzowe odcinek Pilawa – Dęblin i
Lublin – Dorohusk (granica państwa) – ścięcie ław,
odtworzenie rowów bocznych.
Szacowany koszt tych prac to kwota 49 058 000 zł.
W roku 2011:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dę-
blin (naprawa bieżąca torów z oczyszczaniem, na-
prawa bieżąca rozjazdów, spawanie termitowe szyn,
uzupełnienie tłucznia), odcinek Dęblin – Lublin mo-
dernizacja torów (wymiana podkładów, szyn, na-
wierzchni drogowej na przejazdach, oczyszczanie
podsypki), naprawa bieżąca torów, spawanie termi-
towe szyn, pojedyncza wymiana podrozjazdnic, czę-
ści rozjazdowych, naprawa bieżąca rozjazdów, uzu-
pełnienie tłucznia, odcinek Lublin – Dorohusk (gra-
nica państwa) – naprawa bieżąca rozjazdów, wybu-
dowa rozjazdów i torów, uzupełnienie tłucznia,
— prace podtorzowe odcinki Lublin – Dorohusk
(granica państwa) i Pilawa Dęblin (ścięcie ław, od-
tworzenie rowów bocznych).
Szacowany koszt tych prac to kwota 79 790 000 zł.
Do 2015 r. program naprawczy ograniczać się bę-
dzie do wymiany nawierzchni oraz napraw bieżą-
cych, w szczególności na odcinkach Pilawa – Dęblin
i Lublin – Dorohusk (granica państwa). Realizacja
tych prac poprawi parametry techniczno – eksplo-
atacyjne omawianej linii, co pozwoli utrzymać obec-
nie obowiązujące prędkości rozkładowe, a tym sa-
mym utrzymanie oferty przewozowej na poziomie
nie niższym niż obecnie.
Po roku 2015 planowana jest kompleksowa mo-
dernizacja linii, która obecnie jest na etapie przygo-
towania. W dniu 2 czerwca 2008 r. zarządca infra-
struktury złożył wniosek o dofinansowanie projektu
Dokumentacja przedprojektowa dla zadania „Mo-
dernizacja linii kolejowej nr 7 Warszawa Wschodnia
Osobowa – Dorohusk na odcinku Warszawa Wschod-
nia – Lublin – Dorohusk – granica państwa” ze środ-
ków TEN-T w ramach konkursu. W dniu 20 czerwca
2008 r. został zakończony nabór wniosków na współ-
finansowanie projektów stanowiących przedmiot
wspólnego zainteresowania w dziedzinie transeuro-
pejskiej sieci transportowej z funduszu TEN-T Unii
Europejskiej. Do Komisji Europejskiej Polska prze-
kazała 7 wniosków aplikacyjnych, w tym projekt
ww. Decyzji Komisji Europejskiej co do przyznania
pomocy finansowej Wspólnoty zgłoszonym projek-
tom spodziewać się należy na przełomie październi-
ka/listopada 2008 r.
W uzupełnieniu uprzejmie wyjaśniam, iż analizu-
jąc przydatność danego ciągu kolejowego do obsługi
Euro 2012 należy przede wszystkim zwrócić uwagę
na fakt, iż modernizacja infrastruktury kolejowej
jest procesem długotrwałym, czasochłonnym, a jed-
nocześnie perspektywicznym. Plany modernizacji
sieci kolejowej zatem muszą uwzględniać przyszłe
skutki ekonomiczne i społeczne, a inwestycje nie
mogą być realizowane okazjonalnie, na potrzeby wy-
łącznie jednego tylko wydarzenia, choćby nawet tej
rangi, co Euro 2012. Przerwanie realizowanych in-
westycji w celu rozpoczęcia nowych, doraźnych, spo-
wodowałoby rozproszenie środków finansowych, nie-
wystarczających dla zaspokojenia wszystkich ko-
niecznych potrzeb w tym zakresie. Stan infrastruk-
tury kolejowej wymaga zwiększenia nakładów finan-
sowych, niewystarczające bowiem są środki finanso-
we zarządcy infrastruktury, budżetu państwa oraz
Funduszu Kolejowego przeznaczane na utrzymanie,
remonty i modernizację infrastruktury kolejowej.
Ponadto, na terenie województwa lubelskiego do
realizacji w 2008 r. przewidziane są następujące za-
dania, a mianowicie:
— modernizacja linii kolejowej nr 26 Łuków –
Radom na odcinku Stawy – Dęblin,
— modernizacja linii kolejowej E65 odcinek Gro-
dzisk – Zawiercie,
— zabudowa urządzeń samoczynnej sygnalizacji
przejazdowej, sterowania ruchem kolejowym na po-
sterunkach ruchu, zgodnie z planowaną realizacją
13 nowych zadań w ramach obiektów zabezpiecze-
nia ruchu kolejowego i telekomunikacji,
— przebudowa peronu na przystanku osobowym
Pionki Zachodnie usytuowanego na linii kolejowej
nr 26 Łuków – Radom, jak i budowa przejścia pod
torami w km 95,387 tej linii.
Szacowany koszt tych zadań to kwota 110 317 000 zł.
Z uwagi na znaczenie przedmiotowej linii podej-
mowane są starania, by linia ta została dostosowa-
na do standardów infrastruktury technicznej linii,
do prognozowanych wielkości przewozów pasażer-
skich i towarowych oraz co najmniej do minimal-
nych parametrów eksploatacyjnych określonych
umowami AGC/AGTC, tj. do prędkości pociągów w
ruchu pasażerskim V=160 km/h, a w ruchu towaro-
wym – V= 120km/h. Projekt modernizacji tej linii
umieszczono w indykatywnym wykazie dużych pro-
jektów dla Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” na lata 2007 – 2013 jako projekt
rezerwowy zadania „ Modernizacja linii nr 7 War-
szawa – Dorohusk wraz z remontem linii nr 13 na
odcinku Pilawa – Mińsk Mazowiecki” za kwotę
1 200 ml euro. Z uwagi na brak wystarczających
środków finansowych projekt ten po weryfikacji w
2007 r. został usunięty.

Podzielając zdanie co do potrzeby kompleksowego
remontu omawianej linii kolejowej, w kontekście
przedstawionych faktów należy uznać, iż ewentualne
rozszerzenie zakresu prac remontowych na tej linii
umożliwić może współpraca zarządcy infrastruktury
kolejowej z zainteresowanymi podmiotami, m.in.
przedstawicielami władz samorządu województw,
której efektem będzie konsensus co do partycypacji w
kosztach remontowo – utrzymaniowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie wypłaty preferencyjnych kredytów
klęskowych z dopłatami Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
(4376)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 21 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4376/
08, interpelacją poseł Joanny Muchy w sprawie wy-
płaty preferencyjnych kredytów klęskowych z do-
płatami Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa, uprzejmie Pana Marszałka informuję, że
kierownictwo Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju
Wsi podjęło decyzję o wydłużeniu o 2 miesiące, tj. do
31 sierpnia 2008 r., terminu udzielania kredytów
klęskowych na zasadach wynikających z rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w
sprawie szczegółowego zakresu i kierunków działań
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514,
z późn. zm.), na podstawie zgód na uruchomienie li-
nii kredytowych wydanych przez ministra rolnictwa
i rozwoju wsi w okresie od 1 czerwca 2007 r. do 31
grudnia 2007 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wobec nie-
wystarczających kwot środków zaplanowanych w
planie finansowym Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa na dopłaty do oprocentowania
inwestycyjnych i klęskowych kredytów bankowych
w łącznej kwocie 849 575 tys. zł, w tym na dopłaty
do oprocentowania kredytów klęskowych w kwocie
200 574 tys. zł minister rolnictwa i rozwoju wsi wy-
stąpił do ministra finansów o zwiększenie środków
dla Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa na powyższy cel.
Po dokonaniu zmiany przeznaczenia środków z
niewykorzystanych rezerw celowych, dodatkowe
1201
środki budżetowe zostaną przekazane dla Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w celu
zapewnienia pełnej dostępności do kredytów na
wznowienie produkcji w gospodarstwach rolnych
lub działach specjalnych produkcji rolnej, poszkodo-
wanych w związku z wystąpieniem klęsk.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie ustawy o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów (4377)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 21 lipca 2008 r.
dotyczące interpelacji poseł Joanny Muchy w spra-
wie ustawy o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów, uprzejmie informuję:
Art. 12 ust. 2 ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów, z inicjatywy poselskiej, zo-
stał już znowelizowany ustawą z dnia 27 czerwca
2008 r. o zmianie ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów (Dz. U. z 28 lipca 2008 r., Nr
134, poz. 850).
Zgodnie z nowym brzmieniem ww. artykułu
(obowiązującym od dnia 1 sierpnia 2008 r.) organ
właściwy wierzyciela (tj. wójt, burmistrz lub prezy-
dent miasta właściwy ze względu na miejsce za-
mieszkania osoby ubiegającej się o świadczenia z
funduszu alimentacyjnego) może upoważnić, w for-
mie pisemnej, swojego zastępcę, pracownika urzędu
albo kierownika ośrodka pomocy społecznej lub in-
nej jednostki organizacyjnej gminy, a także inną
osobę na wniosek kierownika ośrodka pomocy spo-
łecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy, do
prowadzenia postępowania w sprawach o świadcze-
nia z funduszu alimentacyjnego, a także do wyda-
wania w tych sprawach decyzji.
W związku z powyższym, zgodnie z aktualnym
brzmieniem ustawy o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów, wójt, burmistrz lub prezydent miasta
może realizację tej ustawy przekazać do ośrodka po-
mocy społecznej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
1202
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie waloryzacji rent i emerytur (4378)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
21 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4378/08, interpelacją
pana posła Jacka Pilcha w sprawie waloryzacji świad-
czeń emerytalno-rentowych uprzejmie wyjaśniam.
Z dniem 1 stycznia 1999 r. weszła w życie refor-
ma systemu emerytalno-rentowego, która została
uregulowana przepisami ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz.
353, z późn. zm.), zwanej dalej ustawą emerytalną.
Przepisami ustawy emerytalnej zostały określone
m.in. sprawy świadczeń przysługujących z powszech-
nego systemu emerytalno-rentowego, jak przykłado-
wo emerytura, renta z tytułu niezdolności do pracy,
zasady ustalania ich wysokości oraz waloryzacji.
W systemie emerytalno-rentowym przyjęte zo-
stało, iż wysokość indywidualnej emerytury uzależ-
niona jest od długości stażu pracy i wysokości wyna-
grodzenia uzyskiwanego w czasie aktywności zawo-
dowej, a z nim związanej wysokości składki płaconej
na ubezpieczenie społeczne.
Świadczenia emerytalne i rentowe podlegają wa-
loryzacji.
Waloryzacja określa zakres ochrony realnej war-
tości emerytur i rent oraz decyduje o udziale popu-
lacji osób już nieaktywnych zawodowo we wzroście
gospodarczym i wzroście poziomu życia całego spo-
łeczeństwa.
Należy zauważyć, iż przyjęcie rozwiązań kwoto-
wej podwyżki świadczeń emerytalno-rentowych w
jednakowej wysokości w ramach waloryzacji prowa-
dziłyby w efekcie do sytuacji, w której długość okre-
su ubezpieczenia i wysokość składki na ubezpiecze-
nie społeczne nie miałaby żadnego związku z wyso-
kością otrzymywanej emerytury bądź renty.
Wysokość wynagrodzenia, a w związku z tym
wysokość składki na ubezpieczenie społeczne zależy
przykładowo od ilości i jakości pracy, jej warunków,
poziomu wykształcenia do jej wykonywania, stopnia
odpowiedzialności pracownika. Wysokość składki
na ubezpieczenie społeczne, jak również długość
okresu pozostawania w ubezpieczeniu wpływa na
wysokość świadczenia emerytalnego lub rentowego.
Regulacje określające podwyżki proporcjonalne
do otrzymywanego świadczenia emerytalnego lub
rentowego, a w związku z tym zależne od tego, co
dana osoba wypracowała w trakcie aktywności za-
wodowej, pozostają sprawiedliwymi rozwiązaniami.
W 2005 r. wprowadzono formułę waloryzacji po-
legającą na uzależnieniu dokonania podwyżki eme-
rytur i rent od osiągnięcia minimalnego wskaźnika
wzrostu cen towarów i usług konsumpcyjnych, któ-
ry został określony na poziomie 105%.
W dniu 1 stycznia 2008 r. weszła w życie ustawa
z dnia 7 września 2007 r. o zmianie ustawy o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz. U. Nr 191, poz. 1368), która wskazuje, że
emerytury i renty podlegają corocznie waloryzacji
od dnia 1 marca.
Waloryzacja polega na pomnożeniu kwoty świad-
czenia i podstawy jego wymiaru przez wskaźnik wa-
loryzacji. Waloryzacji podlega kwota świadczenia i
podstawa jego wymiaru w wysokości przysługującej
ostatniego dnia lutego roku kalendarzowego, w któ-
rym przeprowadza się waloryzację. Waloryzacja
obejmuje emerytury i renty przyznane przed termi-
nem waloryzacji.
Wskaźnik waloryzacji to średnioroczny wskaź-
nik cen towarów i usług konsumpcyjnych w poprzed-
nim roku kalendarzowym zwiększony o co najmniej
20% realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia
w poprzednim roku kalendarzowym.
Wskaźnikiem cen towarów i usług konsumpcyj-
nych jest średnioroczny wskaźnik cen towarów i
usług konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych
emerytów i rencistów albo średnioroczny wskaźnik
cen towarów i usług konsumpcyjnych ogółem, jeżeli
jest on wyższy od wskaźnika cen towarów i usług
konsumpcyjnych dla gospodarstw domowych eme-
rytów i rencistów.
Zwiększenie o co najmniej 20% realnego wzrostu
przeciętnego wynagrodzenia jest corocznie przed-
miotem negocjacji w ramach Trójstronnej Komisji
do Spraw Społeczno-Gospodarczych.
W 2008 r. nie nastąpiło uzgodnienie stanowiska
Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospo-
darczych w ramach negocjacji w sprawie zwiększe-
nia wskaźnika waloryzacji. W związku z powyższym
w dniu 18 lutego 2008 r. prezes Rady Ministrów pod-
pisał rozporządzenie w sprawie wskaźników walory-
zacji emerytur i rent w 2008 r. (Dz. U. Nr 28, poz.
163). W myśl § 1 tego rozporządzenia w 2008 r.
wskaźniki waloryzacji emerytur i rent wynoszą:
— 106,5% dla emerytur i rent przyznanych przed
1 marca 2007 r.;
— 104,2% dla emerytur i rent przyznanych lub
przeliczonych w okresie od dnia 1 marca 2007 r. do
dnia 29 lutego 2008 r.
Oznacza to, że osoby, którym przyznano emery-
turę lub rentę przed 1 marca 2007 r., dostały maksy-
malną podwyżkę, uwzględniającą inflację i wzrost
płac z dwóch ostatnich lat. Natomiast osobom, któ-
rym przyznano świadczenie w okresie od 1 marca
2007 r. do 29 lutego 2008 r., podwyższono świadcze-
nie wskaźnikiem waloryzacji rekompensującym in-
flację i wzrost płac tylko w 2007 r., ponieważ dopiero
w 2007 r. nabyły uprawnienia emerytalno-rentowe.
Jednocześnie pragnę poinformować, że w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej został przygo-
towany projekt ustawy o zmianie ustawy o systemie

ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych, który w art. 2 pkt 1 stanowi realizację uzgod-
nień Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Go-
spodarczych, i uchwały z dnia 2 czerwca 2008 r. w
sprawie trybu negocjacji wysokości wskaźnika walo-
ryzacji emerytur i rent, proponując zmiany w zakre-
sie trybu negocjacji wysokości wskaźnika waloryza-
cji emerytur i rent.
W projekcie ustawy proponuje się, aby negocjacje
rozpoczynały się po 10 maja każdego roku, tj. po da-
cie przedstawienia przez stronę rządową partnerom
społecznym prognoz makroekonomicznych, w tym
informacji o wielkości wskaźnika inflacji, stanowią-
cych podstawę do opracowania projektu ustawy bu-
dżetowej na następny rok.
Jednocześnie w projekcie ustawy proponuje się,
aby negocjacje w sprawie zwiększenia wskaźnika
najbliższej waloryzacji, która będzie przeprowadzo-
na w marcu 2009 r., odbyły się według nowych za-
sad przed uchwaleniem budżetu państwa na 2009 r.
Proponowane w projekcie ustawy zmiany doty-
czące waloryzacji umożliwią przeanalizowanie i
przedyskutowanie z partnerami społecznymi kwe-
stii, w jakim stopniu waloryzacja powinna zapewnić
wzrost powyżej inflacji, a przede wszystkim stworzą
lepsze warunki na osiągnięcie w Trójstronnej Komi-
sji do Spraw Społeczno-Gospodarczych porozumie-
nia co do zwiększenia wysokości wskaźnika walory-
zacji uwzględniającego prognozowany na następny
rok wzrost cen towarów i usług i inne wielkości ma-
kroekonomiczne.
Nowy termin negocjacji pozwoli również na za-
bezpieczenie odpowiednich środków na podwyżkę
świadczeń w ustawie budżetowej na następny rok.
Obecnie projekt ustawy o zmianie ustawy o sys-
temie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych, m.in. w zakresie regulacji dotyczących wa-
loryzacji, został 9 lipca 2008 r. skierowany do uzgod-
nień międzyresortowych i konsultacji społecznych.
Zakłada się, że projekt ustawy w trzecim kwartale
zostanie skierowany do Sejmu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
1203
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie rencistów podejmujących pracę
zarobkową (4379)
W związku z przekazaną przez pana Sławomira
Nowaka, sekretarza stanu, szefa Gabinetu Politycz-
nego Prezesa Rady Ministrów, przy piśmie z dnia 24
lipca br., znak: DSPA-4401-4163/08 (skierowaną
przez Pana Marszałka do pana Donalda Tuska, pre-
zesa Rady Ministrów pismem z dnia 21 lipca br.
znak: SPS-023-4379/08), interpelacją poseł Krysty-
ny Łybackiej w sprawie rencistów podejmujących
pracę zarobkową – pozwolę sobie przedstawić, co na-
stępuje:
Na mocy art. 8 ustawy z dnia 15 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw zmieniają-
cego ustawę z dnia 1 lipca 2005 r. o zmianie ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych oraz ustawy o systemie ubezpieczeń
społecznych (Dz. U. Nr 169, poz. 1412; oraz z 2006 r.
Nr 90, poz. 626 i Nr 251, poz. 1846) – od 1 stycznia
2008 r. weszły w życie przepisy nakładające na oso-
by mające ustalone prawo do renty prowadzące po-
zarolniczą działalność gospodarczą obowiązek opła-
cania składek na ubezpieczenia społeczne. Osoby
mające ustalone prawo do renty z tytułu niezdolno-
ści do pracy podlegają ubezpieczeniom społecznym z
tytułu prowadzonej działalności pozarolniczej na ta-
kich samych zasadach, jak inne osoby prowadzące
działalność, nieposiadające ustalonych uprawnień
emerytalnych. Renciści do czasu ustalenia prawa do
emerytury podlegają obowiązkowym ubezpiecze-
niom emerytalnemu, rentowym i wypadkowemu
oraz dobrowolnie ubezpieczeniu chorobowemu.
W zakresie podmiotowego kręgu adresatów po-
wyższej regulacji ustawodawca odsyła do treści art. 8
ust. 6 pkt 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecz-
nych. Opisana regulacja została zaadresowana za-
tem do osób prowadzących pozarolniczą działalność
gospodarczą na podstawie przepisów ustawy o swo-
bodzie działalności gospodarczej lub innych przepi-
sów szczególnych, tj. do osób fizycznych będących
przedsiębiorcami wykonującymi we własnym imie-
niu działalność gospodarczą.
Wprowadzenie tej zmiany ma na celu zrównanie
pozycji rynkowej rencistów prowadzących działal-
ność gospodarczą z rencistami zatrudnianymi na
podstawie umowy o pracę – poprzez objęcie obowiąz-
kiem ubezpieczeń społecznych obydwu grup renci-
stów. Brak jest ponadto merytorycznego uzasadnie-
nia odrębnego traktowania przez system ubezpie-
czeń społecznych przedsiębiorców będących renci-
1204
stami. Należy mieć także na uwadze, że renta z ty-
tułu niezdolności do pracy jest świadczeniem okre-
sowym. Może się zatem zdarzyć, że ubezpieczony,
którego stan zdrowia ulegnie poprawie, zostanie
uznany za zdolnego do pracy, może w ogólne nie na-
być prawa do emerytury na starość lub nabędzie, ale
do niskiego wymiaru świadczenia, ze względu na
długi okres nieopłacania składek na ubezpieczenia
społeczne
Ponadto zgodnie z ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.) rencista pozostający w ubezpieczeniu, po za-
kończeniu kwartału kalendarzowego, może wystą-
pić z wnioskiem o ponowne ustalenie wysokości ren-
ty z tytułu niezdolności do pracy poprzez doliczenie
nieuwzględnionych dotychczas w wymiarze świad-
czenia okresów składkowych.
Należy jednocześnie zauważyć, że osoby niepeł-
nosprawne, na które od 1 stycznia 2008 r. został na-
łożony obowiązek opłacania składek na ubezpiecze-
nia społeczne, mogą wystąpić do Państwowego Fun-
duszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
(PFRON) o refundację składek na ubezpieczenie eme-
rytalne i rentowe, zgodnie z art. 25a ustawy z dnia 27
sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z
2008 r. Nr 14, poz. 92). Zasady i procedury dotyczące
refundacji składek na ubezpieczenia społeczne zawar-
te są w rozporządzeniu ministra pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie refundacji
składek na ubezpieczenia społeczne osób niepełno-
sprawnych (Dz. U. Nr 240, poz. 1754).
W związku ze zgłaszanymi trudnościami w po-
prawnym wypełnianiu formularzy i korzystaniu z
informatycznego Systemu Obsługi Dofinansowań i
Refundacji (SODiR) przez osoby niepełnosprawne
prowadzące działalność gospodarczą Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej wraz z Państwowym
Funduszem Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
oraz Zakładem Ubezpieczeń Społecznych podjęło
działania mające na celu uproszczenie procedury
ubiegania się o refundację składek. Równocześnie
podjęto konsultacje z Zakładem Ubezpieczeń Spo-
łecznych dotyczące wprowadzenia możliwości wy-
pełniania przez ZUS poszczególnych pozycji w for-
mularzach. Trwają także prace legislacyjne nad
zmianą rozporządzenia ministra pracy i polityki
społecznej z dnia 13 grudnia 2007 r. w sprawie re-
fundacji składek na ubezpieczenia społeczne osób
niepełnosprawnych. Powyższy projekt ma na celu
uproszczenie formularzy (stanowiących załącznik
do rozporządzenia), składanych przez osoby niepeł-
nosprawne prowadzące działalność gospodarczą.
Polegają one na: zastąpieniu składanych co miesiąc
dwóch formularzy – jednym, rezygnacji z wypełnia-
nia przez wnioskodawcę większości pozycji w formu-
larzu, zmianie objaśnień do formularzy, aby stały
się bardziej czytelne oraz szczegółowo wyjaśniały
poszczególne pozycje.
Oprócz prac legislacyjnych podjęto wiele działań
informacyjnych mających na celu dokładne wyja-
śnienie procedury ubiegania się o dofinansowanie i
refundację. Każdy przedsiębiorca, który zarejestro-
wał się w Systemie Obsługi Dofinansowań i Refun-
dacji, otrzymał instrukcję korzystania z tego typu
pomocy. Fundusz uruchomił także specjalny numer
telefonu (poza działającą od 15 stycznia br. infolinią)
wyłącznie dla osób niepełnosprawnych prowadzą-
cych działalność gospodarczą, pod którym można
uzyskać pomoc w zakresie rejestracji, prawidłowego
wypełniania dokumentów niezbędnych do uzyska-
nia refundacji oraz aktualnego stanu spraw doty-
czących refundacji składek. Dodatkowym udogod-
nieniem jest telefoniczna pomoc dla beneficjentów w
zakresie obsługi technicznej Systemu Obsługi Dofi-
nansowań i Refundacji. W celu poprawy jakości ko-
rzystania z systemu SODiR za pośrednictwem In-
ternetu dokonano również zwiększenia przepusto-
wości łącza internetowego o 150%. Wzmocnione zo-
stały także punkty informacyjne w 16 oddziałach
wojewódzkich PFRON, w których wyznaczone oso-
by udzielają porad dotyczących prawidłowego wy-
pełniania dokumentów.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie likwidacji delegatur urzędów
wojewódzkich na przykładzie Koszalina (4380)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4380/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Stanisława Wziątka w sprawie likwidacji delegatur
urzędów wojewódzkich na przykładzie Koszalina,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż dokończenie re-
formy administracji publicznej, w tym kontynuacja
rozpoczętego w 1989 r. procesu decentralizacji za-
dań i finansów publicznych oraz wzmacniania roli
samorządów terytorialnych w kształtowaniu rozwo-
ju społeczno-gospodarczego państwa, jest prioryte-
tem działań obecnego rządu. Przygotowywane w ra-
mach dokończenia reformy administracji publicznej
zmiany zmierzać będą do ograniczenia roli wojewo-
dów do reprezentowania Rady Ministrów w woje-
wództwie, sprawowania nadzoru ogólnego nad sa-
morządem terytorialnym, wykonywania kontroli

gospodarowania mieniem państwowym w woje-
wództwie, a także pełnienia funkcji organu odpo-
wiedzialnego za zarządzanie kryzysowe oraz stan
porządku publicznego i bezpieczeństwa zbiorowego.
Prawną podstawę podejmowanych działań stano-
wi uchwała nr 13/2008 Rady Ministrów z dnia 22
stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia reformy ad-
ministracji publicznej oraz zasad prowadzenia prac w
tym zakresie, która wskazuje jako główne zadania:
1) dokończenie reformy decentralizacyjnej i upo-
rządkowanie podziału kompetencji między admini-
strację rządową i samorządową;
2) dokończenie reformy administracji rządowej,
w tym poprawę koordynacji działań naczelnych i
centralnych organów administracji rządowej;
3) przywrócenie właściwej roli służby cywilnej i
wprowadzenie skutecznych mechanizmów zarzą-
dzania kadrami urzędniczymi.
Zadanie koordynacji prac nad projektami ustaw
przygotowywanymi w trybie ww. uchwały Rady Mi-
nistrów powierzone zostało ministrowi właściwemu
do spraw administracji publicznej, który zobowiąza-
ny został w szczególności do przedłożenia Radzie
Ministrów:
1) uzgodnionej z członkami Rady Ministrów stra-
tegii reformy administracji publicznej;
2) harmonogramu wdrażania przygotowanych
ustaw i innych aktów prawnych.
Aktualnie, w ramach realizacji zadania w zakre-
sie dokończenia reformy decentralizacyjnej i upo-
rządkowania podziału kompetencji między admini-
strację rządową i samorządową, na końcowym eta-
pie znajdują się prace m.in. nad:
1) ustawą o funduszu sołeckim,
2) ustawą o polityce miejskiej oraz współpracy jed-
nostek samorządu terytorialnego w tym zakresie,
3) ustawą o wojewodach i administracji rządowej
w województwie (przyjętą przez Radę Ministrów w
dniu 29 lipca 2008 r.),
4) ustawą o zmianie niektórych ustaw w związku
ze zmianami w organizacji i podziale zadań admini-
stracji publicznej w województwie (tzw. ustawą kom-
petencyjną).
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w projekcie
tzw. ustawy kompetencyjnej przewiduje się przeka-
zanie jednostkom samorządu województwa zadań
wojewody w zakresie koordynacji działań wobec
kombatantów, zmierzających do integracji środo-
wisk kombatanckich, zadań z zakresu wydawania
zezwoleń na prowadzenie prywatnej praktyki psy-
chologicznej, zadań z zakresu ochrony przyrody, a
także przeciwdziałania narkomanii i nadzoru nad
prowadzeniem działalności w zakresie demontażu
pojazdów wycofanych z eksploatacji. Ponadto ww.
projekt ustawy zakłada przekazanie do samorządu
województwa zadań dotyczących prowadzenia ośrod-
ków doradztwa rolniczego oraz wojewódzkich ochot-
niczych hufców pracy. Należy jednakże zaznaczyć,
iż zakres zadań przekazanych do samorządu woje-
1205
wództwa będzie znany ostatecznie po uchwaleniu
ustawy przez parlament RP.
W celu uproszczenia struktur administracji rzą-
dowej w województwie, a w szczególności urzędów
wojewódzkich, a także w związku z planowanym w
projekcie ustawy o zmianie niektórych ustaw w
związku ze zmianami w organizacji i podziale zadań
administracji publicznej w województwie przekaza-
niem części kompetencji wojewodów samorządowi
województwa z dniem 1 stycznia 2010 r. ulegną li-
kwidacji delegatury urzędów wojewódzkich. Dodać
należy, że ograniczenie zadań wojewodów wynikać
będzie również z planowanego przekazania części
ich kompetencji w zakresie ochrony środowiska i
ochrony przyrody regionalnym dyrektorom ochrony
środowiska, które od dnia 1 października 2008 r.
przewiduje projekt ustawy o udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływa-
nia na środowisko.
Wskazać należy, iż w projekcie ustawy o wojewo-
dzie i administracji rządowej w województwie propo-
nuje się, aby pracowników delegatur urzędów woje-
wódzkich w terminie nie późniejszym niż 3 miesiące
przed planowanymi zmianami zawiadomić o zmia-
nach, jakie mają nastąpić w zakresie ich stosunku
pracy. Stosunki pracy z pracownikami wykonujący-
mi pracę w delegaturach urzędu wojewódzkiego wy-
gasną w dniu likwidacji delegatury urzędu woje-
wódzkiego, jeżeli w terminie 3 miesięcy przed jego
upływem nie zostaną im zaproponowane nowe wa-
runki pracy lub płacy na dalszy okres albo w razie
nieprzyjęcia nowych warunków pracy lub płacy. Na-
tomiast w stosunku do urzędników służby cywilnej
będą miały zastosowanie przepisy rozdziału 4 usta-
wy z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz.
U. Nr 170, poz. 1218, z późn. zm.). Pracownikom,
których stosunki pracy wygasną, przysługiwać będą
odprawy. Koszty ewentualnych odpraw zostaną
zrównoważone poprzez oszczędności związane z ob-
niżeniem kosztów utrzymania nieruchomości wyko-
rzystywanych przez delegatury oraz związane z re-
dukcją zatrudnienia i obniżeniem kosztów global-
nych wynagrodzeń pracowników urzędów woje-
wódzkich. Odnosi się to także do ewentualnego
zwiększenia kosztów działalności kontrolnej woje-
wody (dalsze dojazdy i noclegi).
Należy podkreślić, iż planowany termin likwida-
cji delegatur urzędów wojewódzkich od dnia 1 stycz-
nia 2010 r. pozwala na prawidłowe i dogłębne przy-
gotowanie zmian organizacyjnych, które nastąpią w
strukturze urzędów wojewódzkich, oraz zmian ka-
drowych zmierzających do optymalnego wykorzy-
stania pracowników. Zakłada się, iż likwidacja dele-
gatur urzędów wojewódzkich przyczyni się również
do wyeliminowania przypadków niewłaściwego ro-
zumienia delegatury jako organu I instancji, umocni
na terenie województwa pozycję urzędu wojewódz-
kiego, pozwoli na zerwanie z funkcjonującymi wśród
społeczeństwa lokalnego stereotypami przynależno-
1206
ści do nieistniejącego już województwa, a także uła-
twi proces nadzoru i zarządzania nad urzędami wo-
jewódzkimi, warunkując szybszy obieg dokumentów
i informacji (sprawniejszą komunikację) oraz efek-
tywniejsze wykorzystanie pracowników.
Obecnie w 34 delegaturach urzędów wojewódz-
kich zatrudnionych jest 1597 osób, w tym w korpu-
sie służby cywilnej: 43 urzędników służby cywilnej
oraz 1465 pracowników służby cywilnej (delegatur
nie posiadają Opolski i Świętokrzyski Urząd Woje-
wódzki).
W 2007 r. urzędy wojewódzkie wydały 163 824
decyzji administracyjnych, natomiast delegatury –
30 702. Dane te wskazują, iż w delegaturach urzę-
dów wojewódzkich wydawanych jest znacznie mniej
decyzji i postanowień niż w urzędach wojewódz-
kich.
Mając jednakże na uwadze zapewnienie właści-
wego dostępu obywatela do urzędów wojewódzkich,
istnieje możliwość utworzenia oddziałów wchodzą-
cych w skład wydziałów urzędu wojewódzkiego zlo-
kalizowanych w niektórych miastach, które są do-
tychczasowymi siedzibami delegatur. Jednakże z
uwagi, iż zakresy działania delegatur są zróżnico-
wane w poszczególnych województwach – decyzje o
utworzeniu takich oddziałów podejmować będzie
właściwy miejscowo wojewoda.
Reasumując, stwierdzić należy, iż likwidacja de-
legatur urzędów wojewódzkich jest celowa oraz
przyczyni się do uproszczenia i usprawnienia działa-
nia wojewódzkiej administracji rządowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie przeformowania 12. Bazy Lotniczej
w Mirosławcu (4381)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Wziątka w spra-
wie przeformowania 12. Bazy Lotniczej w Mirosław-
cu (SPS-023-4381/08), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
W 2009 r. planuje się przebudowę struktur baz
lotniczych funkcjonujących w Siłach Powietrznych
RP. Istotą projektowanych zmian jest efektywne wy-
korzystanie personelu latającego, inżynieryjno-lot-
niczego, technicznego oraz zabezpieczenia dowodze-
nia i ubezpieczenia lotów przez jego koncentrację w
wytypowanych jednostkach (bazach lotniczych).
Mają one również na celu poprawę niekorzystnej
proporcji liczby jednostek bojowych (eskadr lotni-
czych) do liczby jednostek zabezpieczenia lotnictwa
(baz lotniczych). Podejmowane działania wpisują się
w rozpoczęty proces profesjonalizacji Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, determinowane są zakre-
sem zadań i liczbą posiadanego przez Siły Powietrz-
ne uzbrojenia i sprzętu wojskowego (w tym przewi-
dywane zakończenie eksploatacji samolotów Su22,
stanowiących zasadnicze wyposażenie 12. Bazy Lot-
niczej), a także możliwościami budżetowymi resortu
obrony narodowej.
Aktualnie nie planuje się rozformowania 12.
Bazy Lotniczej w Mirosławcu. Baza posiada korzyst-
ne położenie geograficzne lotniska i zmodernizowa-
ną infrastrukturę lotniskową. Ponadto pełni funk-
cję ośrodka koordynującego przeloty. Potrzeby ope-
racyjne Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz
możliwości budżetowe resortu obrony narodowej
wskazują na potrzebę kompleksowego wprowadze-
nia zmian organizacyjno-dyslokacyjnych w jednost-
kach wojskowych Sił Powietrznych w tym 12. Bazie
Lotniczej.
Planowane zmiany etatowe w 12. Bazie Lotniczej
nie wpłyną znacząco na zmniejszenie zatrudnienia
w gminie Mirosławiec. Żołnierze zawodowi, którzy
utracą stanowiska służbowe w 12. Bazie Lotniczej,
będą wyznaczeni na wakujące stanowiska w 21. Ba-
zie Lotniczej oraz w pozostałych jednostkach Sił Po-
wietrznych.
Lotnisko będzie w dalszym ciągu czynnym lotni-
skiem, realizującym zadania na rzecz Sił Powietrz-
nych i Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego.
Planuje się dyslokowanie w nim nowych pododdzia-
łów, co w konsekwencji może oznaczać obecność tej
samej lub większej ilości wojska w tym garnizonie.
Na zakończenie pragnę zapewnić, iż przy podej-
mowaniu decyzji dotyczących zmian organizacyj-
nych w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
każdorazowo brane są pod uwagę wszechstronne
analizy (operacyjne, ekonomiczno-społeczne) pro-
wadzone w komórkach organizacyjnych Minister-
stwa Obrony Narodowej oraz poszczególnych rodza-
jach Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, które w
efekcie definiują optymalne rozwiązania dla obron-
ności Polski.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Maliszewskiego
w sprawie możliwości produkcji i obrotu
alkoholami wysokoprocentowymi
wyprodukowanymi z owoców wyhodowanych
we własnym gospodarstwie (4382)
W związku z pismem z dnia 21 lipca 2008 r.,
znak: SPS-023-4382/08, przy którym przesłana zo-
stała interpelacja pana posła Mirosława Maliszew-
skiego z dnia 14 lipca 2008 r. w sprawie możliwości
produkcji i obrotu wysokoprocentowymi napojami
alkoholowymi wyprodukowanymi z owoców wyho-
dowanych we własnym gospodarstwie, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Działalność gospodarcza w zakresie m.in. pro-
dukcji alkoholu etylowego, zgodnie z art. 3 ust. 1
ustawy z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alkoholu
etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych
(Dz. U. Nr 31, poz. 353, z późn. zm.), jest działalno-
ścią regulowaną w rozumieniu ustawy z dnia 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz.
U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095) wymagającą wpisu
do rejestru podmiotów wykonujących tę działalność.
Organem prowadzącym rejestr jest minister właści-
wy do spraw rynków rolnych.
Ponadto podmiot prowadzący taką działalność,
zgodnie z art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 23 stycznia
2004 r. o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 29, poz.
257, z późn. zm.), musi posiadać status składu po-
datkowego.
A zatem, w obowiązującym stanie prawnym speł-
nienie tych dwóch warunków daje prawną możli-
wość do wytwarzania alkoholu etylowego.
W celu stworzenia prawnych możliwości legaliza-
cji produkcji i rozlewu domowym sposobem regio-
nalnych wódek przez rolników – sadowników, bez
konieczności uzyskania wpisu do rejestru podmio-
tów, poza składem podatkowym, niezbędna jest
zmiana w prawie, w tym głównie w odniesieniu do
spraw podatku akcyzowego.
Wychodząc naprzeciw postulatom rolników – sa-
downików dotyczącym produkcji alkoholu etylowego
poza składem podatkowym, w przygotowanym przez
Ministerstwo Finansów projekcie ustawy o podatku
akcyzowym, który w najbliższym czasie trafi pod ob-
rady Sejmu RP, zaproponowano regulację, która
stwarza możliwość produkcji, poza składem podat-
kowym, alkoholu etylowego w ilościach nieprzekra-
czających 10 hl w ciągu roku kalendarzowego, doko-
nywanej przez gorzelnie prawnie i ekonomicznie
niezależne od wszelkich innych gorzelni oraz nie-
działające na podstawie licencji uzyskanej od innego
podmiotu.
Pragnę podkreślić, iż celem wyłączenia z obo-
wiązku produkcji w składzie podatkowym alkoholu
1207
etylowego przez małe gorzelnie jest wyeliminowanie
dodatkowych obciążeń administracyjnych, które w
przypadku drobnych producentów stanowić mogą
znaczną barierę w prowadzeniu własnej działalno-
ści gospodarczej.
Mając na uwadze, iż ułatwienia będą dotyczyły
jedynie wytwarzających mniej niż 10 hl alkoholu
etylowego rocznie, zakłada się, iż nie spowoduje to
zwiększenia ryzyka nielegalnego wytwarzania wy-
robów alkoholowych.
Proponowany przepis stanowi implementację
przepisu zawartego w art. 22 ust. 4 dyrektywy Rady
92/83/EWG z dnia 19 października 1992 r. w spra-
wie harmonizacji struktury podatków akcyzowych
od alkoholu i napojów alkoholowych.
Powyższa zmiana jest połączona ze zmianą prze-
pisów dotyczących obowiązku oznaczania wyrobów
alkoholowych znakami akcyzy w taki sposób, aby
podmiot produkujący alkohol etylowy poza składem
podatkowym był uprawniony do otrzymywania zna-
ków akcyzy oraz do ich nakładania poza systemem
zawieszenia poboru podatku akcyzowego.
Według założeń ww. projektu ustawa o podatku
akcyzowym wejdzie w życie z dniem 1 stycznia 2009 r.
Przedstawiając powyższe, chciałbym podkreślić,
iż proponowane rozwiązanie, ułatwiając produkcję
regionalnych napojów spirytusowych, pozwoli zago-
spodarować przez rolników nadwyżki płodów rol-
nych oraz być może przyczyni się do rozwoju działal-
ności gospodarczej na obszarach wiejskich.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje pana posła Mirosława Maliszew-
skiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Maliszewskiego
w sprawie możliwości produkcji i obrotu
alkoholami wysokoprocentowymi
wyprodukowanymi z owoców wyhodowanych
we własnym gospodarstwie (4382)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Mirosława Maliszewskiego,
przesłaną przy piśmie z dnia 21 lipca 2008 r. (znak:
SPS-023-4382/08), w sprawie możliwości produkcji i
obrotu wysokoprocentowymi napojami alkoholowy-
1208
mi wyprodukowanymi z owoców wyhodowanych we
własnym gospodarstwie uprzejmie przekazuję Panu
Marszałkowi, co następuje.
W odniesieniu do produkcji alkoholu etylowego
oraz napojów spirytusowych uprzejmie informuję,
że działalności te zostały uregulowane w:
— ustawie z dnia 2 marca 2001 r. o wyrobie alko-
holu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytonio-
wych (Dz. U. Nr 31, poz. 353, z późn. zm.);
— ustawie z dnia 18 października 2006 r. o wyro-
bie napojów spirytusowych oraz o rejestracji i ochro-
nie oznaczeń geograficznych napojów spirytusowych
(Dz. U. Nr 208, poz. 1539).
Należy wskazać, że wymienione działalności
były i są objęte administracyjną reglamentacją.
Zgodnie jednak z wyłączeniem zawartym w art. 1
ustawy o wyrobie napojów spirytusowych oraz o re-
jestracji i ochronie oznaczeń geograficznych napo-
jów spirytusowych przepisów ustawy nie stosuje się
do napojów spirytusowych wytworzonych domowym
sposobem, na własny użytek i nieprzeznaczonych do
obrotu, z zastrzeżeniem, że napoje te nie mogą być
wytwarzane bezpośrednio w wyniku destylacji po
fermentacji alkoholowej.
Wykonywanie działalności gospodarczej w wymie-
nionych zakresach podlegało różnym formom regla-
mentacji działalności gospodarczej. Do 2001 r. w za-
kresie produkcji alkoholu etylowego oraz wyrobu na-
pojów spirytusowych obowiązywały koncesje, a na-
stępnie do 2004 r. zezwolenia na wykonywanie działal-
ności gospodarczej. Aktualnie system zezwoleń został
zastąpiony systemem działalności regulowanej.
Wdrożenie powyższego rozwiązania wprowadziło
szereg udogodnień dla przedsiębiorcy podejmującego
działalność gospodarczą. System działalności regulo-
wanej cechuje się odformalizowaną formą wpisu do
rejestru, opartą jedynie na pisemnym wniosku przed-
siębiorcy i oświadczeniu o spełnieniu wszelkich wy-
mogów określonych przepisami prawa oraz założe-
niem, że kontrola przedsiębiorcy następuje dopiero po
rozpoczęciu przez niego działalności.
Wpis do rejestru następuje w ciągu 7 dni od daty
złożenia wniosku.
Warunki do wykonywania wymienionych dzia-
łalności określone zostały w cytowanych ustawach.
Przedsiębiorcy podejmujący tego rodzaju działalno-
ści winni:
— być niekarni za przestępstwa m.in. przeciwko
mieniu i wiarygodności dokumentów, obrotowi pie-
niędzmi i papierami wartościowymi, przeciwko obro-
towi gospodarczemu lub za przestępstwo skarbowe;
— nie zalegać z należnościami wobec Skarbu
Państwa oraz Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
lub Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego;
— posiadać tytuł prawny do obiektów budowla-
nych, w których będzie wykonywana działalność go-
spodarcza;
— zapewnić, aby obiekty budowlane i urządzenia
techniczne przeznaczone do wykonywania działal-
ności gospodarczej spełniały wymagania określone
w przepisach o ochronie przeciwpożarowej, sanitar-
nych oraz o ochronie środowiska;
— wdrożyć system wewnętrznej kontroli, dyspo-
nować planem zakładu, wyznaczyć osobę odpowie-
dzialną za kontrolę jakości oraz zagospodarowywać
rolniczo bądź utylizować odpady poprodukcyjne.
Wpisy do rejestru działalności regulowanej pod-
legają opłacie skarbowej. Opłata skarbowa, zgodnie
z załącznikiem do ustawy z dnia 16 listopada 2006 r.
o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635, z
późn. zm.), wynosi:
— od wpisu do rejestru dotyczącego wyrobu al-
koholu etylowego – 11 610 zł;
— od wpisu do rejestru działalności w zakresie wy-
robu lub rozlewu napojów spirytusowych – 11 610 zł.
Należy jednak zauważyć, że Ministerstwo Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi zaproponowało obniżenie opła-
ty skarbowej dla podmiotów, które zadeklarują rocz-
ną wielkość produkcji do 10 000 l 100-procentowego
alkoholu. Obecnie, w przypadku gdy przedsiębiorca
zadeklaruje roczną wielkość produkcji alkoholu ety-
lowego lub napojów spirytusowych do 10 000 l 100-
-procentowego alkoholu, opłata skarbowa wynosi
1005 zł.
Uwzględniając powyższe, należy stwierdzić, że
wymienione wymogi nie powinny stanowić bariery
utrudniającej podejmowanie wymienionych działal-
ności. Podmiot po spełnieniu wskazanych wymogów
uzyskuje uprawnienia do wykonywania tego rodzaju
działalności. Wymogi, które stawiają ww. ustawy,
mają jedynie za zadanie ochronę zdrowia konsumen-
tów, bezpieczeństwo procesów produkcyjnych oraz
ochronę interesów Skarbu Państwa.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że zagad-
nienia dotyczące spraw podatku akcyzowego zostały
przekazane w odpowiedzi na niniejszą interpelację
pismem z dnia 1 sierpnia 2008 r. ministra finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie nadania statusu obozu
koncentracyjnego obozowi
w Pruszkowie-Dulag 121 (4383)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
21 lipca br., znak: SPS-023-4383/08, dotyczące in-
terpelacji posła Artura Górskiego w sprawie nada-

nia statusu obozu koncentracyjnego obozowi w
Pruszkowie-Dulag 121, uprzejmie informuję;
Problematyka uznania obozu przejściowego w
Pruszkowie-Dulag 121 za obóz wypełniający dyspo-
zycje art. 4 ust.1 lit. b i c ustawy z dnia 24 stycznia
1991 r. o kombatantach oraz niektórych osobach bę-
dących ofiarami represji wojennych i okresu powo-
jennego (Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 371, ze zmiana-
mi) znana jest Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej od wielu lat. Od dłuższego czasu bowiem śro-
dowiska byłych więźniów obozu zwracają się w tej
sprawie. W kwestii tej wypowiadał się prezes Insty-
tutu Pamięci Narodowej – Komisji Badania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu. W opinii dotyczącej
ww. obozu IPN stwierdził, że przedmiotowy obóz
nie spełnia warunków, o których mowa w odpowied-
nich artykułach ustawy o kombatantach.
Pismo dyrektora Biura Edukacji Publicznej IPN
z dnia 3 listopada 2006 r., bardziej szczegółowo
przedstawia historię i warunki egzystencji w obozie
w Pruszkowie w 1944 r., ale w konkluzji również
stwierdza, że obóz w Pruszkowie był obozem przej-
ściowym, nie był obozem koncentracyjnym i zagłady
(w załączeniu opinia IPN). W tej sytuacji, wobec ne-
gatywnych ocen IPN, osobom ubiegającym się o
przyznanie uprawnień z tytułu przebywania w obo-
zie w Pruszkowie kierownik Urzędu do Spraw Kom-
batantów i Osób Represjonowanych wydaje decyzje
negatywne. W związku z powyższym uzupełnienie
wykazu obozów o Pruszków-Dulag 121 byłoby nie-
zgodne ze znanymi IPN faktami historycznymi.
Dodatkowo informuję, że z informacji przekaza-
nych ministerstwu przez ministra kultury i dziedzic-
twa narodowego wynika, że ofiary obozu w Pruszko-
wie upamiętnione są obeliskiem i tablicą pamiątko-
wą zlokalizowaną przy ul. 3 Maja w Pruszkowie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie projektu budowy szybkiej linii
kolejowej Warszawa–Lublin–Lwów
oraz modernizacji linii kolejowej nr 7 (4384)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Izabeli Sierakowskiej w sprawie
projektu budowy szybkiej linii kolejowej Warszawa
– Lublin – Lwów oraz modernizacji linii kolejowej nr
7, przesłaną w załączeniu pisma nr SPS-023-4384/
1209
08 z dnia 22 lipca 2008 r., uprzejmie wyjaśniam, że
stan infrastruktury kolejowej, jak i sytuacja trans-
portu kolejowego, wymusza skoncentrowanie wysił-
ku modernizacji na liniach kolejowych będących
międzynarodowymi tranzytowymi ciągami trans-
portowymi wchodzącymi w skład ustanowionej
przez UE Transeuropejskiej Sieci Transportowej
oraz liniach objętych umowami AGC (umowa euro-
pejska o głównych liniach kolejowych podpisana w
Genewie 31 maja 1985 r.) i AGTC (umowa europej-
ska o ważnych liniach kolejowych transportu kom-
binowanego i obiektach towarzyszących podpisana
w Genewie 1 lutego 1991r.).
Strategiczne plany inwestycyjne zarządcy infra-
struktury na lata 2007–2013 i dalsze ściśle związa-
ne są z rządowym Programem Operacyjnym „Infra-
struktura i środowisko” oraz wielkością środków
UE przeznaczonych na transport kolejowy. Wartość
tych środków nie daje możliwości modernizacji linii
kolejowych położonych poza korytarzami transpor-
towymi bądź niebędących przedmiotem umów mię-
dzynarodowych. Ewentualne naprawy i inwestycje
na tych liniach są finansowane, stosownie do przepi-
su art. 38 i 38a ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o
transporcie kolejowym, ze środków własnych za-
rządcy infrastruktury oraz mogą być dofinansowa-
ne z budżetu państwa, budżetów jednostek samo-
rządu terytorialnego i Funduszu Kolejowego.
Odnosząc się do pytań poselskich, uprzejmie
wyjaśniam, że linia kolejowa nr 7 Warszawa
Wschodnia – Dorohusk (granica państwa) o całko-
witej długości 267,471 km, z wyjątkiem jednotoro-
wego odcinka Otwock–Pilawa, jest linią dwutoro-
wą znaczenia państwowego wchodzącą w skład sie-
ci TEN. Nie jest jednak linią sieci AGC/AGTC i nie
stanowi części składowej Paneuropejskich Koryta-
rzy Transportowych.
Ograniczone środki finansowe, jak i brak wymo-
gu dostosowania parametrów tej linii do standar-
dów wynikających z umów międzynarodowych,
skutkuje tym, iż zakres prowadzonych prac ograni-
cza się jedynie do prac zapewniających bezpieczeń-
stwo prowadzonego ruchu pociągów oraz umożli-
wiających, w miarę możliwości, najwyższy komfort
podróżowania.
Prace te prowadzone są na bieżąco. W ramach
planowanych przez zarządcę infrastruktury prac re-
montowo – utrzymaniowych na przedmiotowej linii
m.in. przewiduje się:
W roku 2008:
— zmianę kategorii trzech przejazdów kolejo-
wych, modernizację torów, (wymianę podkładów,
szyn, nawierzchni drogowej na przejazdach kolejo-
wych, oczyszczanie podsypki) na odcinku Dęblin –
Lublin i Lublin – Dorohusk (granica państwa).
Szacowany koszt tych prac to kwota 50 311 000 zł.
W roku 2009:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dę-
blin (naprawa bieżąca torów, pojedyncza wymiana
podrozjezdnic, wymiana części rozjazdowych, na-
1210
prawa bieżąca rozjazdów, uzupełnienie tłucznia), od-
cinek Dęblin – Lublin (naprawa bieżąca torów z
oczyszczaniem, modernizacja torów, wymiana pod-
kładów, szyn, nawierzchni drogowej na przejaz-
dach), odcinek Lublin – Dorohusk (granica Państwa)
– naprawa bieżąca torów z oczyszczaniem, pojedyn-
cza wymiana podkładów, szyn, podrozjazdnic, spa-
wanie szyn, naprawa bieżąca rozjazdów, uzupełnie-
nie tłucznia.
—prace podtorzowe odcinek Pilawa – Dęblin i
Lublin – Dorohusk (granica państwa) – ścięcie ław,
odtworzenie rowów bocznych.
Szacowany koszt tych prac to kwota 71 168 000 zł.
W roku 2010:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dę-
blin (wymiana części rozjazdowych, szyn, zgrzewa-
nie i spawanie szyn, uzupełnienie tłucznia), odcinek
Dęblin – Lublin modernizacja torów (wymiana pod-
kładów, szyn, nawierzchni drogowej na przejazdach,
oczyszczanie podsypki), pojedyncza wymiana pod-
rozjazdnic, części rozjazdowych, uzupełnienie tłucz-
nia, odcinek Lublin – Dorohusk (granica państwa)
– naprawa bieżąca torów, wybudowa rozjazdów i to-
rów, uzupełnienie tłucznia,
— prace podtorzowe odcinek Pilawa – Dęblin i
Lublin – Dorohusk (granica państwa) – ścięcie ław,
odtworzenie rowów bocznych.
Szacowany koszt tych prac to kwota 49 058 000 zł.
W roku 2011:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dę-
blin (naprawa bieżąca torów z oczyszczaniem, na-
prawa bieżąca rozjazdów, spawanie termitowe szyn,
uzupełnienie tłucznia), odcinek Dęblin- Lublin mo-
dernizacja torów (wymiana podkładów, szyn, na-
wierzchni drogowej na przejazdach, oczyszczanie
podsypki), naprawa bieżąca torów, spawanie termi-
towe szyn, pojedyncza wymiana podrozjazdnic, czę-
ści rozjazdowych, naprawa bieżąca rozjazdów, uzu-
pełnienie tłucznia, odcinek Lublin – Dorohusk (gra-
nica państwa) – naprawa bieżąca rozjazdów, wybu-
dowa rozjazdów i torów, uzupełnienie tłucznia,
— prace podtorzowe odcinki Lublin – Dorohusk
(granica państwa) i Pilawa Dęblin (ścięcie ław, od-
tworzenie rowów bocznych).
Szacowany koszt tych prac to kwota 79 790 000 zł.
Do 2015 r. program naprawczy ograniczać się bę-
dzie do wymiany nawierzchni oraz napraw bieżą-
cych, w szczególności na odcinkach Pilawa – Dęblin
i Lublin – Dorohusk (granica państwa). Realizacja
tych prac poprawi parametry techniczno – eksplo-
atacyjne omawianej linii, co pozwoli utrzymać obec-
nie obowiązujące prędkości rozkładowe, a tym sa-
mym utrzymanie oferty przewozowej na poziomie
nie niższym niż obecnie.
Po roku 2015 planowana jest kompleksowa mo-
dernizacja linii, która obecnie jest na etapie przygo-
towania. W dniu 2 czerwca 2008 r. zarządca infra-
struktury złożył wniosek o dofinansowanie projektu
Dokumentacja przedprojektowa dla zadania „Mo-
dernizacja linii kolejowej nr 7 Warszawa Wschodnia
Osobowa – Dorohusk na odcinku Warszawa Wschod-
nia – Lublin – Dorohusk – granica państwa” ze środ-
ków TEN-T w ramach konkursu. W dniu 20 czerwca
2008 r. został zakończony nabór wniosków na współ-
finansowanie projektów stanowiących przedmiot
wspólnego zainteresowania w dziedzinie transeuro-
pejskiej sieci transportowej z funduszu TEN-T Unii
Europejskiej. Do Komisji Europejskiej Polska prze-
kazała 7 wniosków aplikacyjnych, w tym projekt
ww. Decyzji Komisji Europejskiej co do przyznania
pomocy finansowej Wspólnoty zgłoszonym projek-
tom spodziewać się należy na przełomie październi-
ka/listopada 2008 r.
W uzupełnieniu uprzejmie wyjaśniam, iż anali-
zując przydatność danego ciągu kolejowego do ob-
sługi Euro 2012 należy przede wszystkim zwrócić
uwagę na fakt, iż modernizacja infrastruktury kole-
jowej jest procesem długotrwałym, czasochłonnym,
a jednocześnie perspektywicznym. Plany moderni-
zacji sieci kolejowej zatem muszą uwzględniać przy-
szłe skutki ekonomiczne i społeczne, a inwestycje nie
mogą być realizowane okazjonalnie, na potrzeby wy-
łącznie jednego tylko wydarzenia, choćby nawet tej
rangi, co Euro 2012. Przerwanie realizowanych in-
westycji w celu rozpoczęcia nowych, doraźnych, spo-
wodowałoby rozproszenie środków finansowych, nie-
wystarczających dla zaspokojenia wszystkich ko-
niecznych potrzeb w tym zakresie. Stan infrastruk-
tury kolejowej wymaga zwiększenia nakładów finan-
sowych, niewystarczające bowiem są środki finanso-
we zarządcy infrastruktury, budżetu państwa oraz
Funduszu Kolejowego przeznaczane na utrzymanie,
remonty i modernizację infrastruktury kolejowej.
Ponadto, na terenie województwa lubelskiego do
realizacji w 2008 r. przewidziane są następujące za-
dania:
— modernizacja linii kolejowej nr 26 Łuków –
Radom na odcinku Stawy - Dęblin,
— modernizacja linii kolejowej E65 odcinek Gro-
dzisk – Zawiercie,
— zabudowa urządzeń samoczynnej sygnalizacji
przejazdowej, sterowania ruchem kolejowym na po-
sterunkach ruchu, zgodnie z planowaną realizacją
13 nowych zadań w ramach obiektów zabezpiecze-
nia ruchu kolejowego i telekomunikacji,
— przebudowa peronu na przystanku osobowym
Pionki Zachodnie usytuowanego na linii kolejowej
nr 26 Łuków – Radom, jak i budowa przejścia pod
torami w km 95,387 tej linii.
Szacowana koszt tych zadań to kwota 110 317 000 zł.
Z uwagi na znaczenie przedmiotowej linii podej-
mowane są starania, by linia ta została dostosowa-
na do standardów infrastruktury technicznej linii,
do prognozowanych wielkości przewozów pasażer-
skich i towarowych oraz co najmniej do minimal-
nych parametrów eksploatacyjnych określonych
umowami AGC/AGTC, tj. do prędkości pociągów w
ruchu pasażerskim V=160 km/h, a w ruchu towaro-
wym – V= 120km/h. Projekt modernizacji tej linii
umieszczono w indykatywnym wykazie dużych pro-

jektów dla Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” na lata 2007 – 2013 jako projekt
rezerwowy zadania „ Modernizacja linii nr 7 War-
szawa – Dorohusk wraz z remontem linii nr 13 na
odcinku Pilawa – Mińsk Mazowiecki” za kwotę
1 200 ml euro. Z uwagi na brak wystarczających
środków finansowych projekt ten po weryfikacji w
2007 r. został usunięty.
Podzielając zdanie co do potrzeby kompleksowego
remontu omawianej linii kolejowej, w kontekście
przedstawionych faktów należy uznać, iż ewentualne
rozszerzenie zakresu prac remontowych na tej linii
umożliwić może współpraca zarządcy infrastruktury
kolejowej z zainteresowanymi podmiotami, m.in.
przedstawicielami władz samorządu województw,
której efektem będzie konsensus co do partycypacji w
kosztach remontowo – utrzymaniowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Hibner
w sprawie interpretacji prawa podatkowego
stosowanego przez urzędy skarbowe
przy naliczaniu nieuzasadnionego
opodatkowania stypendiów naukowych
dla studentów wyższych szkół niepublicznych
oraz opodatkowania darowizn przekazywanych
dla szkół podstawowych i średnich (4385)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Jolanty Hibner w sprawie inter-
pretacji prawa podatkowego, przesłaną przy piśmie
z dnia 22 lipca 2008 r. (SPS-023-4385/08) uprzejmie
informuję.
W interpelacji zostały podniesione dwie kwestie.
Pierwsza dotyczy podatku dochodowego od osób
prawnych, druga podatku dochodowego od osób fi-
zycznych.
Z postanowień art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia
15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od osób
prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, z późn.
zm.) wynika, że ze zwolnienia korzystają podatnicy,
których celem statutowym jest działalność wymie-
niona w tym przepisie, m.in. działalność oświatowa,
jeżeli dochody przeznaczą na realizację tych celów.
Pod pojęciem „których celem statutowym jest
działalność” należy rozumieć nie tylko bezpośred-
nie prowadzenie przez podatnika np. placówki
1211
oświatowej, lecz także wspieranie takiej działalno-
ści, o ile wynika to wprost z jego statutu. Jeżeli za-
tem ze statutu szkoły wyższej wynika, że realizuje
ona działalność oświatową także poprzez wspiera-
nie innych podmiotów zajmujących się działalnością
oświatową, w tym przypadku szkół podstawowych i
średnich, to może korzystać ze zwolnienia, o którym
mowa w art. 17 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku docho-
dowym od osób prawnych.
Przechodząc na grunt przepisów regulujących
podatek dochodowy od osób fizycznych, uprzejmie
informuję, iż stosownie do postanowień art. 21 ust. 1
pkt 39 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku do-
chodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr
14, poz. 176, z późn. zm.) wolne od podatku dochodo-
wego są stypendia otrzymywane na podstawie prze-
pisów o stopniach naukowych i tytule naukowym
oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki, stypen-
dia doktoranckie otrzymywane na podstawie przepi-
sów Prawo o szkolnictwie wyższym oraz inne sty-
pendia naukowe i za wyniki w nauce, których zasa-
dy przyznawania zostały zatwierdzone przez mini-
stra właściwego do spraw szkolnictwa wyższego po
zasięgnięciu opinii Rady Głównej Szkolnictwa Wyż-
szego albo przez ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania. Powołany powyżej przepis
określa zatem przesłanki (hipoteza przepisu), któ-
rych spełnienie warunkuje możliwość zastosowania
zwolnienia podatkowego (dyspozycja przepisu). Za-
twierdzenie statutu wyższej uczelni nie wypełnia hi-
potezy tego przepisu, zatem w tym przypadku nie
można zastosować zwolnienia przedmiotowego.
Zajęcie odmiennego stanowiska musiałoby się
wiązać z zastosowaniem niedopuszczalnej w prawie
podatkowym interpretacji rozszerzającej. Liczne
orzecznictwo Trybunału Konstytucyjnego wskazuje
bowiem, że zakres zwolnień przedmiotowych powi-
nien być rozumiany ściśle i nierozszerzająco.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż od dnia 1
lipca 2007 r. w związku z wejściem w życie przepi-
sów ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o zmianie
ustawy Ordynacja podatkowa oraz o zmianie nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1590) obo-
wiązują nowe zasady wydawania indywidualnych
interpretacji. Określa je rozdział 1 a w dziale II Or-
dynacji podatkowej.
Zgodnie z art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej w
brzmieniu obecnie obowiązującym za wydawanie
wiążących, indywidualnych, interpretacji podatko-
wych odpowiedzialny jest minister finansów, z tym
że w celu usprawnienia obsługi wnioskodawców mi-
nister finansów w drodze rozporządzenia z dnia 20
czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wyda-
wania interpretacji przepisów prawa podatkowego
(Dz. U. Nr 112, poz. 770) określił cztery organy wła-
ściwe do wydawania w jego imieniu pisemnych in-
terpretacji przepisów prawa podatkowego w indywi-
dualnych sprawach.
Zatem po 30 czerwca 2007 r. zapytanie dotyczące
stosowania prawa podatkowego należy kierować
1212
wyłącznie do jednego z ww. organów, pamiętając
przy tym, że składając wniosek, zainteresowany jest
obowiązany do wyczerpującego przedstawienia sta-
nu faktycznego oraz własnego stanowiska w spra-
wie. Wniosek może dotyczyć zaistniałych stanów
faktycznych lub zdarzeń przyszłych. Termin wyda-
nia interpretacji wynosi 3 miesiące od dnia otrzy-
mania wniosku z możliwością przedłużenia o okresy
zwłoki niezależne od organu. W przypadku niedo-
trzymania terminu do wydania interpretacji organ
podatkowy jest związany stanowiskiem podatnika.
Jest to tzw. milcząca interpretacja prawa.
Opłata za wydanie interpretacji wynosi 75 zł od
każdego stanu faktycznego przedstawionego w wy-
stąpieniu. Opłatę od wniosku uiszcza się gotówką w
kasie organu właściwego do wydania interpretacji
indywidualnej lub na jego rachunek. W razie nie-
uiszczenia opłaty w terminie, wniosek pozostawia
się bez rozpatrzenia bez uprzedniego wezwania do
uiszczenia opłaty.
Jednocześnie wniosek o wydanie wiążącej inter-
pretacji należy składać według wzoru określonego
przez ministra finansów rozporządzeniem z dnia 20
czerwca 2007 r. w sprawie wzoru wniosku o wydanie
interpretacji przepisów prawa podatkowego oraz
sposobu uiszczenia opłaty od wniosku (Dz. U. Nr
112, poz. 771); wzór tego wniosku dostępny jest na
stronie internetowej Ministerstwa Finansów: www.
mofnet.gov.pl/podatki/system podatkowy/ogólne
prawo podatkowe.
Celem opisanych powyżej zmian w przepisach
Ordynacji podatkowej dotyczących wydawania wią-
żących, indywidualnych, interpretacji podatkowych
było m.in. ich ujednolicenie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Jolanty Hibner
w sprawie interwencji obywatelskich
dotyczących konieczności uzupełnienia
zapisów w rozporządzeniu ministra
gospodarki, pracy i polityki społecznej z dnia
2 kwietnia 2004 r. w sprawie sposobu i
warunków bezpiecznego użytkowania i
usuwania wyrobów zawierających azbest (4386)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
22 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4386/08, interpela-
cję pani poseł Jolanty Hibner dotyczącą konieczno-
ści uzupełnienia przepisów rozporządzenia ministra
gospodarki, pracy i polityki społecznej z dnia 2
kwietnia 2004 r. w sprawie sposobów i warunków
bezpiecznego użytkowania i usuwania wyrobów za-
wierających azbest, przedstawiam poniżej swoje sta-
nowisko w tej sprawie.
Proponowaną zmianę legislacyjną uważam za
słuszną, a jej zakres merytoryczny nie budzi za-
strzeżeń. Ministerstwo Gospodarki, kierując się su-
gestiami głównego inspektora sanitarnego, zamie-
rza w rozporządzeniu ministra gospodarki, pracy i
polityki społecznej z dnia 2 kwietnia 2004 r. w spra-
wie sposobów i warunków bezpiecznego użytkowa-
nia i usuwania wyrobów zawierających azbest prze-
pisowi w § 6 ust. 2 nadać następujące brzmienie: 2.
Wykonawca prac, przed przystąpieniem do prac po-
legających na zabezpieczaniu lub usunięciu wyro-
bów zawierających azbest z obiektu, urządzenia bu-
dowlanego lub instalacji przemysłowej, a także z te-
renu prac obowiązany jest do zgłoszenia tego faktu
właściwemu organowi nadzoru budowlanego, wła-
ściwemu okręgowemu inspektorowi pracy oraz wła-
ściwemu państwowemu powiatowemu inspektorowi
sanitarnemu w terminie co najmniej siedmiu dni
przed rozpoczęciem prac. Planowana zmiana zapew-
ni w pełni kompletny i kompetentny nadzór nad pro-
cesem bezpiecznego wycofywania z użytkowania
wyrobów azbestowych.
Chciałbym równocześnie poinformować, iż Mini-
sterstwo Gospodarki planuje w tym półroczu prze-
prowadzenie kompleksowej analizy prawodawstwa
dotyczącego problematyki azbestowej, w szczególno-
ści jego wewnętrznej spójności i zgodności z prawem
wspólnotowym. Proponowana zmiana przedmioto-
wego rozporządzenia, jak i prawdopodobne inne pra-
ce legislacyjne zostaną rozpoczęte po zakończeniu
tej analizy, w celu uniknięcia wielokrotnego noweli-
zowania aktów prawnych w krótkich odstępach cza-
su. Jestem przekonany, że planowane na rok 2009
prace legislacyjne dotyczące usuwania wyrobów
azbestowych spotkają się z aprobatą pani poseł i
spełnią oczekiwania społeczne w tym zakresie.
Przedstawiając powyższe informacje, chciałbym
pani poseł podziękować za zainteresowanie proble-
matyką azbestową i wyrazić nadzieję, że mogę liczyć
na dalsze wspieranie przez panią działań podejmo-
wanych przez ministra gospodarki w celu ostatecz-
nego rozwiązania problemu bezpiecznego wycofy-
wania z użytkowania wyrobów azbestowych na ob-
szarze całej Polski.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Hibner
w sprawie złagodzenia restrykcji
zabraniających ponownego wykorzystania
azbestu, które zawiera art. 160 ust. 1 ustawy
Prawo ochrony środowiska (4387)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani Jolanty Hibner, poseł na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, w sprawie złagodzenia restryk-
cji zabraniających ponownego wykorzystania azbestu
wynikających z art. 160 ustawy Prawo ochrony śro-
dowiska, przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Azbest jest substancją stwarzającą szczególne
zagrożenie dla środowiska, w tym także życia i zdro-
wia ludzi, co zostało jednoznacznie wskazane w
ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn.
zm.). Powodem takiej kwalifikacji azbestu jest cho-
robotwórcze działanie jego włókien mineralnych za-
wieszonych w powietrzu, które po dostaniu się do
organizmu człowieka mogą być przyczyną poważ-
nych chorób układu oddechowego. Mając powyższe
na uwadze, wykorzystywane substancje stwarzające
szczególne zagrożenie dla środowiska podlegają suk-
cesywnej eliminacji zgodnie z art. 162 ust. 1 ustawy
Prawo ochrony środowiska. Przepisy przedmiotowej
ustawy zakazują również wprowadzania do obrotu i
ponownego wykorzystania ww. substancji (zgodnie z
art. 160 ww. ustawy).
Zakaz stosowania materiałów zawierających
azbest z uwagi na jego właściwości chorobotwórcze
został wprowadzony również na mocy przepisów
ustawy z dnia 19 czerwca 1997 r. o zakazie stosowa-
nia wyrobów zawierających azbest (Dz. U. z 2004 r.
Nr 3, poz. 20, z późn. zm.). Ma on na celu wyelimino-
wanie produkcji, stosowania oraz obrotu wyrobami
zawierającymi azbest. Dlatego postępowanie z ww.
materiałami powinno przebiegać przy zachowaniu
szczególnych środków ostrożności, zgodnie z obo-
wiązującymi przepisami prawa.
W związku z powyższym, ze względu na szcze-
gólną szkodliwość azbestu, nie jest możliwe jego po-
nowne wykorzystywanie, gdyż byłoby to sprzeczne
z ideą wyeliminowania stosowania go na terenie
kraju. Zgodnie z przepisami ochrony środowiska
postępowanie z odpadami zawierającymi azbest po-
winno zatem prowadzić tylko i wyłącznie do jego
unieszkodliwienia. Należy przez to rozumieć pod-
danie odpadów procesowi przekształceń biologicz-
nych, fizycznych lub chemicznych określonych w za-
łączniku nr 6 do ustawy o odpadach w celu dopro-
wadzenia ich do stanu, który nie stwarza zagroże-
nia dla życia, zdrowia ludzi lub dla środowiska
(zgodnie z art. 3 ust. 3 pkt 21 ustawy z dnia 27
kwietnia 2001 r. o odpadach, Dz. U. z 2007 r. Nr 39,
1213
poz. 251, z późn. zm.). Mając powyższe na uwadze,
jeżeli przedstawiona w przedmiotowej interpelacji
obróbka ultradźwiękowa odpadów zawierających
azbest spowoduje przekształcenie jego włókien do
formy, która nie będzie stwarzać zagrożenia dla ży-
cia i zdrowia ludzi, dopiero wówczas można rozwa-
żać zasadność jej funkcjonowania.
W opinii resortu środowiska żaden z przepisów
ustawy Prawo ochrony środowiska nie zabrania
wprowadzania na rynek krajowy nowych technolo-
gii, które mają na celu unieszkodliwianie włókien
azbestu znajdującego się w różnego rodzaju mate-
riałach. Muszą one jednak być stosowane z uwzględ-
nieniem obowiązujących przepisów, przede wszyst-
kim najlepszych dostępnych technik, przez które
rozumie się najbardziej efektywny oraz zaawanso-
wany poziom rozwoju technologii i metod prowadze-
nia danej działalności, wykorzystywany jako pod-
stawa ustalania granicznych wielkości emisyjnych,
mających na celu eliminowanie emisji lub, jeżeli nie
jest to praktycznie możliwe, ograniczanie emisji i
wpływu na środowisko jako całość.
Jednak w sprawach odnoszących się do ochrony
środowiska oraz zdrowia należy kierować się przede
wszystkim zasadą przezorności, aby uniknąć ewen-
tualnego negatywnego wpływu na środowisko. Z
tego względu należy zwrócić uwagę na utrudnienia
związane z funkcjonowaniem przenośnych urządzeń
w kontekście przepisów dotyczących ocen oddziały-
wania na środowisko. Praca takiego urządzenia po-
winna podlegać każdorazowo procedurze oceny od-
działywania ma środowisko. Funkcjonowanie urzą-
dzeń, które mogą być przemieszczane, w ramach
obecnie obowiązującego prawa jest możliwe, jednak
podlega takiej samej procedurze, jak w przypadku
urządzeń stacjonarnych. Wprowadzenie innego roz-
wiązania mogłoby powodować niezgodność z przepi-
sami prawa UE.
Przytoczony w przedmiotowej interpelacji art.
160 ustawy Prawo ochrony środowiska nie stanowi
zatem prawnej przeszkody dla rozwoju nowych tech-
nologii unieszkodliwiania włókien azbestu. Artykuł
ten wprowadza jedynie zakaz wykorzystywania
azbestu, który jest w pełni uzasadniony dla tego ro-
dzaju materiałów.
Niemniej jednak kwestie dotyczące zasad bez-
piecznego postępowania z materiałami zawierający-
mi azbest reguluje rozporządzenie ministra gospo-
darki i pracy w sprawie sposobów i warunków bez-
piecznego użytkowania i usuwania wyrobów zawie-
rających azbest, będące aktem wykonawczym do
ustawy o zakazie stosowania wyrobów zawierają-
cych azbest (Dz. U. Nr 71, poz. 649). Przepis § 10
ust. 6 ww. rozporządzenia stanowi, że usuwane od-
pady zawierające azbest powinny być składowane
na składowiskach odpadów niebezpiecznych lub na
wydzielonych częściach składowisk odpadów innych
niż niebezpieczne i obojętne. W związku z powyż-
szym wskazaną przepisami prawa metodą unieszko-
dliwiania azbestu jest składowanie na przeznaczo-
nych do tego celu składowiskach odpadów.
1214
Uznaje się, że wprowadzanie nowych technologii
jest pożądane, jednak ich wskazanie jako preferowa-
nych powinno mieć wyłącznie miejsce wówczas, gdy
istnieje pewność co do ich bezpieczeństwa oraz od-
działywania na środowisko. W związku z powyż-
szym planowane jest poddanie ocenie nowych tech-
nologii unieszkodliwiania włókien azbestu, m.in.
wskazanej metody, przez Krajową Komisję Ocen
Oddziaływania na Środowisko.
Reasumując, kluczowym przepisem regulującym
kwestie postępowania z odpadami zawierającymi
azbest jest rozporządzenie ministra gospodarki i
pracy w sprawie sposobów i warunków bezpiecznego
użytkowania i usuwania wyrobów zawierających
azbest, które wskazuje metodę postępowania z wy-
robami zawierającymi azbest. Dopełnieniem tych
przepisów jest rozporządzenie ministra gospodarki i
pracy w sprawie wymagań w zakresie wykorzysty-
wania i przemieszczania azbestu oraz wykorzysty-
wania i oczyszczania instalacji lub urządzeń, w któ-
rych był lub jest wykorzystywany azbest (Dz. U. Nr
192, poz. 1876). Stąd wydaje się właściwym, by kwe-
stie wskazania alternatywnych dla składowania
metod postępowania z odpadami zawierającymi
azbest rozstrzygnął minister gospodarki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Hibner
w sprawie zniesienia bariery finansowej
związanej z wysokimi opłatami skarbowymi
przy zatwierdzaniu programu gospodarki
odpadami azbestowymi w powiatach (4388)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 22 lipca 2008 r. nr SPS-023-4388/08,
przy którym przesłana została interpelacja z dnia
16 lipca 2008 r. pani Jolanty Hibner – posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie obowiązku po-
noszenia przez wytwórców odpadów opłaty skarbo-
wej od wydania decyzji zatwierdzającej program go-
spodarowania odpadami azbestowymi, po zasięgnię-
ciu opinii ministra środowiska, uprzejmie informuję.
Decyzja zatwierdzająca program gospodarki odpa-
dami niebezpiecznymi jest wydawana na podstawie
art. 17 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o
odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.)
dla wytwórców odpadów, którzy wytwarzają odpady
niebezpieczne w ilości powyżej 0,1 Mg rocznie.
Do dnia 31 grudnia 2006 r. decyzja zatwierdza-
jąca program gospodarowania odpadami niebez-
piecznymi nie podlegała opłacie skarbowej. Przed-
miotem opłaty skarbowej był jedynie wniosek o jej
wydanie wraz z załącznikami, a należna z tytułu
ich złożenia opłata wynosiła 5 zł od wniosku i 50 gr
od każdego załącznika.
Z dniem 1 stycznia 2007 r., na mocy przepisów
ustawy z dnia 16 listopada 2006 r. o opłacie skarbo-
wej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635, z późn. zm.), od decy-
zji zatwierdzającej program gospodarowania odpa-
dami niebezpiecznymi została określona indywidu-
alna stawka opłaty skarbowej w wysokości 505 zł.
Wysokość stawki opłaty skarbowej od decyzji za-
twierdzającej program gospodarowania odpadami
niebezpiecznymi jest zbliżona do wysokości stawki
tej opłaty od zezwolenia na gospodarowanie odpada-
mi, określonej w wysokości 616 zł, i w konsekwencji
jej wprowadzenia zbliżona została sytuacja prawno-
-podatkowa podmiotów prowadzących działalność w
zakresie gospodarowania odpadami.
Zniesienie obowiązku wnoszenia opłaty skarbo-
wej od wydania decyzji zatwierdzającej program go-
spodarowania odpadami niebezpiecznymi jedynie w
stosunku do podmiotów zajmujących się usuwaniem
azbestu doprowadziłoby do nierównego traktowania
przedsiębiorców.
Odnosząc się do wskazanego w interpelacji proble-
mu, uprzejmie informuję, że będący obecnie przed-
miotem uzgodnień międzyresortowych rządowy pro-
jekt nowelizacji ustawy o zmianie ustawy o odpadach
oraz o zmianie niektórych innych ustaw przewiduje
wprowadzenie uproszczenia w przedmiotowej spra-
wie, które istotnie zmniejszy koszty uzyskania przez
podmioty gospodarcze decyzji administracyjnych.
W projekcie zaproponowano nowe przepisy doty-
czące działalności polegającej na świadczeniu usług w
zakresie budowy, rozbiórki, remontu obiektów, czysz-
czenia zbiorników lub urządzeń oraz sprzątania, kon-
serwacji i napraw, do których zalicza się działalność
związaną z usuwaniem azbestu. Mają one na celu
umożliwienie prowadzenia przedmiotowej działalno-
ści na podstawie decyzji administracyjnej obejmują-
cej obszar całego kraju, a nie jak dotychczas na zasa-
dzie decyzji administracyjnej lub czynności formal-
noprawnej (składanie informacji o wytwarzanych
odpadach oraz o sposobach gospodarowania nimi)
uprawniających do prowadzenia działalności w okre-
ślonych miejscach i w określonym czasie.
Zaproponowane zmiany powinny wpłynąć na ob-
niżenie kosztów związanych z uzyskiwaniem decyzji
administracyjnych wymaganych na gospodarowa-
nie odpadami zawierającymi azbest.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację
poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie trybu powoływania ławników
sądowych (4389)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 22 lipca 2008 r. Nr SPS-023-4389/08,
przy którym przekazana została interpelacja pani
poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej w sprawie try-
bu powoływania ławników sądowych uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Pytanie pani poseł odnosi się do konkretnego
przypadku związanego z przedstawieniem kandyda-
tury na ławnika sądowego. Jak wynika z pisma,
kandydat dopełnił obowiązku złożenia dokumentów
wymaganych przez przepisy ustawy Prawo o ustroju
sądów powszechnych oraz wydanych na jej podsta-
wie przepisów wykonawczych.
Na wstępie należy podkreślić, że zgodnie z ure-
gulowanym przepisami tej ustawy trybem postępo-
wania wyboru ławników sądów powszechnych doko-
nują rady gmin (miast). Przepis art. 163 § 2 ustawy
z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.)
upoważnia radę gminy, by przed przystąpieniem do
wyborów ławników powołała zespół opiniujący, któ-
ry przedstawi radzie na sesji swoją opinię o zgłoszo-
nych kandydatach. Z tego przepisu wynika jedno-
cześnie, że zespół jest zobowiązany do przedstawie-
nia opinii o wszystkich kandydatach na ławników,
zarówno tych zaopiniowanych pozytywnie jak i ne-
gatywnie. W tym celu zespół sprawdza spełnienie
przez ławników wymogów określonych w ustawie
Prawo o ustroju sądów powszechnych. Natomiast
rada gminy w ramach swoich uprawnień określo-
nych w art. 162 § 4 u.s.p. może zasięgać stosownych
informacji od organów Policji.
Dopuszczenie do pełnienia funkcji ławnika wiąże
się z wykazaniem posiadania przez osobę kandydata
takich cech, które gwarantują udział w wymiarze
sprawiedliwości osób o wysokich walorach etycz-
nych i moralnych. Przepis art. 158 § 1 u.s.p. wskazu-
je, iż poza spełnieniem kryteriów poświadczanych
dokumentami kandydat musi spełniać również do-
datkową przesłankę – nieskazitelność charakteru
(art. 158 § 1 pkt 2 u.s.p.).
Nieskazitelność charakteru może mieć różny
wymiar i znaczenie dla poszczególnych radnych
uprawnionych do wyboru ławników. Nieskazitelność
oznacza posiadanie takich cech charakteru, jak szla-
chetność, prawość, uczciwość. Są to zatem cechy
wartościujące konkretną osobę w sferze etyczno-mo-
ralnej. Ocenie podlega postępowanie i zachowanie
danej osoby zarówno w sferze zawodowej, jak i pry-
1215
watnej w dłuższym okresie czasu. Radni, po zapo-
znaniu się z opiniami dotyczącymi wszystkich kan-
dydatów, podejmują decyzję, którzy z kandydatów
zostaną wybrani na ławników. Przyjmuje się, że w
sytuacji gdy kandydaci spełniają inne obiektywne
wymogi wskazane w wyżej cytowanych przepisach,
dotyczące np. wieku, czy też miejsca zamieszkania,
kwestia nieskazitelnego charakteru, ze względu na
to, że ma charakter niedookreślony, powinna być po-
zostawiona swobodnej ocenie każdego z radnych, nie-
zależnie od oceny, jakiej dokonał zespół opiniujący.
Tak więc informacja od Policji nie jest przesądza-
jąca, ponieważ ostateczną decyzję podejmują radni
gminy. Podobna sprawa dotycząca wpływu opinii ze-
społu rady gminy na jej decyzję o wyborze ławników
była przedmiotem sprawy rozpoznawanej przez Wo-
jewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielko-
polskim, który w wyroku z dnia 4 września 2007 r.
(sygn. akt II SA/Go 472/07) podkreślił, że zespół
opiniujący ma za zadanie jedynie sporządzić opinie o
kandydatach i przedstawić je radnym. Radni w gło-
sowaniu tajnym sami podejmują decyzję, czy opinia
wystawiona o konkretnym kandydacie przekonuje
ich o posiadanych przez kandydata kwalifikacjach,
czy też stwierdzą, że dana osoba nie może pełnić tak
ważkiej roli w polskim sądownictwie, jaką jest rola
ławnika. Zatem to radni po zapoznaniu się z opinia-
mi dotyczącymi wszystkich kandydatów podejmują
decyzję, którzy z kandydatów zostaną wybrani na
ławników.
Odnosząc się do zagadnienia związanego z przed-
stawieniem przez funkcjonariusza Policji będącego
członkiem zespołu opiniującego informacji pocho-
dzących z danych rejestrowanych Policji, należy
zwrócić uwagę, że kwestia ta pozostaje w gestii mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji sprawu-
jącego nadzór nad Policją poprzez komendanta głów-
nego policji. Wskazane zachowanie funkcjonariusza
Policji będącego członkiem zespołu opiniującego wy-
wołuje istotne wątpliwości co do sposobu i zakresu
przedstawionych przez niego informacji.
Dlatego uprzejmie informuję panią poseł, że pi-
smo z prośbą o wyjaśnienie kwestii związanej z za-
chowaniem funkcjonariusza Policji zostanie przeka-
zane ministrowi spraw wewnętrznych i administra-
cji celem rozpatrzenia i udzielenia pani poseł sto-
sownej odpowiedzi.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
1216
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie uznania choroby
Leśniowskiego-Crohna za schorzenie
przewlekłe i udzielenia chorym na tę chorobę
odpowiedniej do ich potrzeb pomocy (4390)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Henryka Milcarza, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z
dnia 22 lipca 2008 r. (SPS-023-4390/08) w sprawie
uznania choroby Leśniowskiego-Crohna za schorze-
nie przewlekłe i udzielenia chorym na tę chorobę od-
powiedniej do ich potrzeb pomocy, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
Na podstawie art. 15 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz.
2135, z późn. zm.) na rzecz pacjentów z rozpozna-
niem choroby Leśniowskiego-Crohna (nieswoiste
zapalne choroby jelit - NZJ) są realizowane świad-
czenia opieki zdrowotnej, finansowane przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia w oparciu o umowy zawarte
ze świadczeniodawcami, zarówno w ramach lecze-
nia szpitalnego, jak i ambulatoryjnej opieki specjali-
stycznej.
Zgodnie z art. 35 przytoczonej ustawy, pacjentom
przyjętym do szpitala przysługują bezpłatnie leki i
wyroby medyczne, jeżeli są one konieczne do wyko-
nania świadczenia, natomiast w ramach ambulato-
ryjnej opieki zdrowotnej pacjenci mogą nabyć leki na
podstawie recept w aptekach ogólnodostępnych z
ulgową odpłatnością.
Wykonując postanowienia art. 36 i 37 przedmio-
towej ustawy, minister zdrowia, po zasięgnięciu opi-
nii prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Naczel-
nej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekarskiej,
określa w drodze rozporządzeń wykazy leków refun-
dowanych, tj. wykaz leków podstawowych i uzupeł-
niających, wysokość opłaty ryczałtowej za leki pod-
stawowe i recepturowe, wysokość odpłatności za leki
uzupełniające, wykaz chorób oraz wykaz leków i
wyrobów medycznych, które ze względu na choroby
określone w wykazie są przepisywane bezpłatnie, za
opłatą ryczałtową lub za częściową odpłatnością.
Choroba Leśniowskiego-Crohna (NZJ) nie znaj-
duje się w wykazie chorób przewlekłych, natomiast
leki stosowane w leczeniu tej choroby znajdują się w
wykazach leków refundowanych, określonych w dro-
dze rozporządzeń ministra zdrowia. Ponadto zosta-
ło zapewnione leczenie w ramach programu tera-
peutycznego.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
1. Należy wyjaśnić, że od 1999 r. w wykazie cho-
rób przewlekłych znajdowały się jednostki chorobo-
we: wrzodziejące zapalenie jelita grubego oraz choro-
ba Crohna, na które pacjentom (z tymi schorzeniami)
przysługiwały, z 30% odpłatnością z uwzględnieniem
limitu ceny, leki zawierające substancje czynne – me-
salazinum oraz sulfasalazinum. Leki z tego wykazu
przysługiwały jedynie grupie pacjentów, u których
rozpoznano jedno ze schorzeń ujętych w tym wyka-
zie, zatem refundacja tych leków dotyczyła jedynie
ściśle określonych wskazań medycznych. Mając na
uwadze fakt, iż produkty lecznicze zawierające sub-
stancję czynną sulfasalazinum mogą być także stoso-
wane w innych jednostkach chorobowych, np. w le-
czeniu stawów oraz zesztywniającym zapaleniu sta-
wów kręgosłupa, minister zdrowia, rozporządzeniem
z dnia 26 marca 2002 r. w sprawie wykazu chorób
oraz wykazu leków i wyrobów medycznych, które ze
względu na te choroby mogą być przepisywane bez-
płatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową odpłat-
nością (Dz. U. Nr 28, poz. 273), usunął z wykazu cho-
rób przewlekłych jednostki chorobowe: wrzodziejące
zapalenie jelita grubego i chorobę Crohna, i prepara-
ty lecznicze przysługujące pacjentom przy tych wska-
zaniach medycznych, które zostały przeniesione na
wykaz leków uzupełniających, również z 30% odpłat-
nością z uwzględnieniem limitu ceny, tym samym
stopień odpłatności nie został zmieniony.
Należy podkreślić, że usunięcie przedmiotowych
jednostek chorobowych z wykazu chorób przewle-
kłych oraz przeniesienie leków przysługujących pa-
cjentom w tych schorzeniach na wykaz leków uzu-
pełniających, spowodowało znaczne rozszerzenie do-
stępu do tych leków innych grup pacjentów, bez za-
wężenia wskazań do wrzodziejącego zapalenia jelita
grubego i choroby Crohna.
2. W ramach ambulatoryjnej opieki zdrowotnej
pacjenci mogą nabyć leki stosowane w tych choro-
bach, na podstawie recept, w aptekach ogólnodostęp-
nych, z ulgową odpłatnością (30%). Ponadto został
zapewniony dostęp do leczenia choroby Leśniowskie-
go-Crohna (NZJ) lekami innowacyjnymi w ramach
programu lekowego finansowanego przez Narodowy
Fundusz Zdrowia. Od 2007 r. Narodowy Fundusz
Zdrowia finansuje program „Leczenie choroby Le-
śniowskiego-Crohna” z zastosowaniem następują-
cych substancji czynnych: budesonidum, inflixima-
bum i adalimumab. Wprawdzie w ubiegłym okresie
leczenie biologicznymi lekami było w Polsce dostęp-
ne, jednakże przy braku odpowiedniego finansowa-
nia w postaci programu lekowego dostęp do tych no-
woczesnych form leczenia był znacząco utrudniony
dla większości potrzebujących. Dzięki utworzeniu
programów lekowych, pacjenci, u których nie uzyska-
no poprawy leczeniem standardowym, zyskują dostęp
do nowoczesnego, skutecznego leczenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie stworzenia godziwych warunków
płacowych pracowników służb
konserwatorskich oraz nowelizacji ustawy
o ochronie zabytków (4391)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Henryka Milcarza z dnia 7
lipca 2008 r. w sprawie stworzenia godziwych wa-
runków płacowych pracowników służb konserwa-
torskich oraz nowelizacji ustawy o ochronie zabyt-
ków i opiece nad zabytkami przekazaną ministrowi
kultury i dziedzictwa narodowego przy piśmie z dnia
22 lipca 2008 r. (SPS-023-4391/08) uprzejmie proszę
o przyjęcie następującego stanowiska.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że w pełni zga-
dzam się z diagnozą sytuacji w służbach konserwa-
torskich zawartą w interpelacji pana posła Henryka
Milcarza. Kierownictwu Ministerstwa Kultury i
Dziedzictwa Narodowego znana jest oczywiście dra-
matyczna sytuacja płacowa pracowników wojewódz-
kich urzędów konserwacji zabytków. Wynagrodze-
nia w tych urzędach kształtują się na poziomie
1300–1500 zł netto miesięcznie i są one niewspół-
miernie niskie w stosunku do wykształcenia pra-
cowników, ich wiedzy i doświadczenia zawodowego,
należą do najniższych wśród wszystkich służb, stra-
ży i inspekcji zespolonych na szczeblu wojewodów.
Stan ten powoduje systematyczny ubytek wyso-
ko wykwalifikowanych kadr konserwatorskich, przy
wyraźnym lawinowym wzroście spraw administra-
cyjnych rozpatrywanych w urzędach i wydatnym
zwiększeniu zadań merytorycznych. Wojewódzcy
konserwatorzy zabytków wyrażają obawy, że zwle-
kanie z wyrównaniem poziomu zarobków w podle-
głych im urzędach – choćby do średniej krajowej – w
niedługim czasie uniemożliwi dalsze funkcjonowa-
nie nadzoru konserwatorskiego w Polsce.
Należy podkreślić, że poziom wynagrodzeń pra-
cowników urzędów konserwatorskich określają wo-
jewodowie. W budżecie państwa na rok bieżący w
części 25: Budżet wojewodów ogółem, w dziale 921:
Kultura i ochrona dziedzictwa narodowego, wskaź-
nik wzrostu wynagrodzeń zaplanowano na poziomie
jedynie 2,45%, co oznacza (przy poziomie inflacji
3,5%) spadek realnej wartości uposażeń pracowni-
ków urzędów ochrony zabytków.
W marcu br. z inicjatywy generalnego konserwa-
tora zabytków odbyło się spotkanie wojewódzkich
konserwatorów zabytków z sekretarzem stanu w
Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji
panem Tomaszem Siemoniakiem, podczas którego
konserwatorzy przedstawili dramatyczną sytuację
wojewódzkich urzędów ochrony zabytków.
1217
Minister kultury i dziedzictwa narodowego nie
ma bezpośredniego wpływu na kształtowanie pozio-
mu wynagrodzeń pracowników tych urzędów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie roli samorządu w ochronie przyrody
w związku z listą obszarów Natura 2000
oraz postulatów wojewódzkich władz
samorządowych do rozpatrzenia w procesie
poszerzenia sieci obszarów objętych
Naturą 2000 (4393)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację, znak: SPS-023-4393/08, z dnia 22 lip-
ca 2008 r., pana Henryka Milcarza, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie roli samorządu
w ochronie przyrody w związku z listą obszarów Na-
tura 2000 oraz postulatów wojewódzkich władz sa-
morządowych do rozpatrzenia w procesie poszerze-
nia sieci obszarów objętych siecią Natura 2000,
przedstawiam stosowne wyjaśnienia.
Polska, w ramach procesu integracji z Unia Eu-
ropejską, została zobowiązana do wyznaczenia na
swoim terytorium sieci obszarów Natura 2000 na
podstawie kryteriów określonych w dyrektywach
Rady: 79/409/EWG z dnia 2 kwietnia 1979 r. w spra-
wie ochrony dzikich ptaków (zwanej dyrektywą pta-
sią) i 92/43/EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie
ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i
flory (zwanej dyrektywą siedliskową), jednakowych
dla wszystkich krajów członkowskich. Kryteria te
zostały przeniesione do ustawodawstwa polskiego i
są podstawą przy wyznaczaniu sieci Natura 2000.
W celu wypełnienia tego zobowiązania rząd pol-
ski od początku prac nad siecią Natura 2000, tj. od
2001 r., starał się wykorzystywać przy tworzeniu
propozycji obszarów Natura 2000 najlepszą dostęp-
ną wiedzę naukową dotyczącą występowania sie-
dlisk przyrodniczych oraz gatunków chronionych w
ramach dyrektywy ptasiej i siedliskowej. Niestety, z
powodu braku funduszy Polska przed przystąpie-
niem do UE nie była w stanie przeprowadzić inwen-
taryzacji przyrodniczej, dlatego też przekazany w
2004 r. do Komisji Europejskiej projekt rządowej li-
sty obszarów Natura 2000 powstał w oparciu o na-
ukowe dane archiwalne, korygowane wiedzą eks-
1218
pertów powołanych do prac w wojewódzkich zespo-
łach realizacyjnych.
W ślad za oficjalną polską propozycją obszarów
do sieci Natura 2000 koalicja ekologicznych organi-
zacji pozarządowych przesłała w grudniu 2004 r. do
Komisji Europejskiej dokument pt.: „Propozycja
optymalnej sieci obszarów Natura 2000 w Polsce –
Shadow List”, obejmujący dodatkowe obszary. Do-
kument ten został zarejestrowany przez KE jako
formalna skarga.
Jednocześnie przesłane propozycje do Komisji
Europejskiej podlegały analizie i podczas semina-
riów biogeograficznych – w maju 2005 r. dla regionu
alpejskiego i w kwietniu 2006 r. dla regionu konty-
nentalnego – KE wykazała braki w zaproponowanej
przez rząd polski sieci Natura 2000. W kwietniu
2006 r. Komisja Europejska, na podstawie art. 226
traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską,
wystosowała do rządu polskiego wystąpienie zwią-
zane z niewystarczającym wyznaczeniem sieci ob-
szarów Natura 2000. Powtórne wystąpienie Komisji
Europejskiej w tej sprawie miało miejsce w grudniu
2006 r. Rzeczpospolita Polska udzieliła odpowiedzi
na wezwanie Komisji Europejskiej do usunięcia ww.
uwag, przekazując zatwierdzony przez Radę Mini-
strów „Harmonogram dalszych prac nad tworze-
niem sieci obszarów Natura 2000 w Polsce”, mający
zapewnić właściwy udział Polski w tworzeniu Euro-
pejskiej Sieci Ekologicznej Natura 2000.
By wypełnić zobowiązania wynikające z przesła-
nego harmonogramu oraz biorąc pod uwagę fakt, iż
podstawowym warunkiem uzupełnienia sieci obsza-
rów Natura 2000 w Polsce mogły być jedynie aktual-
ne dane przyrodnicze, a także by nie powielić sytu-
acji z 2004 r., Ministerstwo Środowiska zainicjowało
w 2006 r. przeprowadzenie inwentaryzacji przyrod-
niczej dla obszarów potencjalnych z tzw. Shadow
List i listy rządowej z 2004 r. Prace związane z in-
wentaryzacją przyrodniczą obszarów potencjalnych
zostały zlecone Dyrekcji Generalnej Lasów Pań-
stwowych i w całości były finansowane z rezerwy ce-
lowej budżetu państwa.
W 2006 i 2007 r. w ramach dotacji celowej wyko-
nano następujące zadania:
— „Inwentaryzacja siedlisk przyrodniczych i ga-
tunków w aspekcie obszarów Natura 2000”. Wyko-
nawcą przedmiotowego zadania był Instytut Ochro-
ny Środowiska w Warszawie na zlecenie Państwo-
wego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe. Do-
konano inwentaryzacji siedlisk przyrodniczych na
44 potencjalnych specjalnych obszarach ochrony sie-
dlisk Natura 2000 (z tzw. Shadow List i listy rządo-
wej 2004) z województwa dolnośląskiego. Ponadto w
ramach tego zadania przeprowadzono, na podstawie
danych literaturowych oraz częściowo inwentaryza-
cji, analizę występowania gatunków fauny i flory
oraz siedlisk przyrodniczych wymienionych w za-
łącznikach dyrektywy Rady 79/409/EWG z dnia 2
kwietnia 1979 r. w sprawie ochrony dzikich ptaków
oraz dyrektywy Rady 92/43/EWG z dnia 21 maja
1992 r. w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych
oraz dzikiej fauny i flory, w pasach terenu o szeroko-
ści 550 m od osi jezdni trzech projektowanych dróg
(autostrady A1 na odcinkach: Czerniewice–Stryków,
206 km; Pyrzowice–Sośnica, 44 km; autostrady A2
na odcinku od węzła „Lubelska” do granicy państwa
z Białorusią, 163 km; autostrady A4 na odcinku
Krzyż–Korczowa, 160 km). Prace zakończono 31
maja 2007 r.
— „Inwentaryzacja wielkoobszarowa siedlisk
przyrodniczych i gatunków w aspekcie sieci Natura
2000”. Wykonawcą przedmiotowego zadania była
Dyrekcja Generalna Lasów Państwowych, a w pra-
cach terenowych udział brali pracownicy Biura
Urządzania Lasu i Geodezji Leśnej oraz zatrudnieni
z zewnątrz przyrodnicy. Inwentaryzacją objęto 79
obszarów specjalnej ochrony ptaków zgłoszonych do
KE, 32 potencjalne obszary specjalnej ochrony pta-
ków, 126 specjalnych obszarów ochrony siedlisk
zgłoszonych do KE do dnia 31 marca 2007 r. oraz
116 potencjalnych specjalnych obszarów ochrony
siedlisk. Zadanie to nie obejmowało terenów rezer-
watów przyrody, parków narodowych oraz gruntów
pozostających w zarządzie nadleśnictw.
Uzyskane w ten sposób dane naukowe pozwoliły
w latach 2006 i 2007 na wyznaczenie oraz weryfika-
cję obszarów Natura 2000.
Niezależnie od prac zlecanych przez Minister-
stwo Środowiska Dyrekcji Generalnej Lasów Pań-
stwowych Lasy Państwowe – na podstawie decyzji
nr 61 dyrektora generalnego Lasów Państwowych z
dnia 25 lipca 2006 r. w sprawie przeprowadzenia w
latach 2006–2007 powszechnej inwentaryzacji sie-
dlisk przyrodniczych oraz siedlisk dzikiej fauny i flo-
ry, o których mowa w dyrektywach Rady: 92/43/
EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony sie-
dlisk naturalnych oraz dzikiej fauny i flory oraz 97/
62/WE z dnia 27 października 1997 r. w sprawie do-
stosowania do postępu naukowo-technicznego dy-
rektywy 92/43/EWG, a także w sprawie uzupełnie-
nia inwentaryzacji bociana czarnego, orła bielika,
orlika krzykliwego, puchacza, żurawia i cietrzewia
– rozpoczęły powszechną inwentaryzacją zasobów
przyrodniczych w Lasach Państwowych. Inwentary-
zacja objęła 7,5 mln ha powierzchni lasów kraju, w
tym wszystkie obszary Natura 2000. Inwentaryza-
cją objęto: 54 gatunki zwierząt, 51 typów siedlisk
przyrodniczych oraz 27 gatunków roślin znajdują-
cych się w załączniku dyrektywy siedliskowej oraz 6
gatunków ptaków z załącznika dyrektywy ptasiej.
Wszystkie uzyskane dotychczas informacje, któ-
re powstały w wyniku zleconych prac inwentaryza-
cyjnych, są dobrej jakości i stanowią źródło cennych
danych o obszarach Natura 2000. Dają również do-
bry podgląd na to, jak wygląda rozmieszczenie sie-
dlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwie-
rząt chronionych w ramach sieci Natura 2000. Dane
pozyskane z inwentaryzacji zrealizowanej przez
Lasy Państwowe są obecnie podstawą dalszych prac
nad uzupełnieniem sieci Natura 2000, które w oce-

nie Komisji Europejskiej jest niezbędne, ponieważ
zgłoszona przez Polskę sieć Natura 2000 nadal nie
zapewnia w wystarczającym stopniu ochrony
wszystkim występującym w Polsce typom siedlisk
przyrodniczych i gatunkom wymienionym w załącz-
nikach dyrektywy siedliskowej Unii Europejskiej.
By ostatecznie zakończyć proces wyznaczania
sieci Natura 2000, Ministerstwo Środowiska zacie-
śniło współpracę z wojewódzkimi konserwatorami
przyrody, środowiskiem naukowców, a także z poza-
rządowymi organizacjami ekologicznymi. Efektem
tej współpracy było krajowe seminarium zorganizo-
wane w kwietniu br., podczas którego – w oparciu o
wyniki przeprowadzonej w latach 2006 i 2007 in-
wentaryzacji przyrodniczej, czyli w oparciu o najlep-
szą wiedzę dotyczącą rozpoznania siedlisk przyrod-
niczych oraz gatunków chronionych w ramach dy-
rektywy siedliskowej – dokonano oceny kompletno-
ści sieci Natura 2000.
Na podstawie uzyskanych wyników seminarium
powołane przez wojewodów wojewódzkie zespoły
specjalistyczne rozpoczęły prace nad przygotowa-
niem do końca 2008 r. projektu uzupełnienia sieci
Natura 2000 o brakujące specjalne obszary ochrony
siedlisk. Należy tu podkreślić, że propozycje nowych
obszarów powstają przy aktywnym udziale eksper-
tów, którzy prowadzą prace terenowe mające na celu
potwierdzenie lub pozyskanie nowych informacji do-
tyczących występowania siedlisk przyrodniczych i
gatunków chronionych w ramach sieci Natura 2000.
Prace te mają na celu wyznaczenie takich granic ob-
szarów, by objąć ich zasięgiem wyłącznie najcenniej-
sze tereny, wyłączając, jeśli jest to możliwe, tereny
zurbanizowane.
Równocześnie Ministerstwo Środowiska zleciło
także inwentaryzację przyrodniczą obszarów ptasich
(Important Bird Area) zgłoszonych do KE na tzw.
Shadow List, które są przedmiotem skargi Komisji
Europejskiej do Trybunału Sprawiedliwości Wspól-
not Europejskich. Zlecona inwentaryzacja przyrodni-
cza ma doprowadzić do uzyskania danych georeferen-
cyjnych, które posłużą do dalszej weryfikacji zgłoszo-
nych obszarów, a także będą wykorzystywane w
trakcie tworzenia planów ochrony. Prace inwentary-
zacyjne mają być zakończone w grudniu 2008 r.
Należy tu podkreślić, że pomimo ogromu zleco-
nych dotychczas prac inwentaryzacyjnych oraz po-
niesionych kosztów finansowych nadal rozpoznanie
występowania na terenie Polski siedlisk przyrodni-
czych i gatunków chronionych w ramach sieci Natu-
ra 2000 jest niepełne. Należy więc założyć, że w
przyszłych latach prace inwentaryzacyjne powinny
być nadal prowadzone.
Odpowiadając na pytanie dotyczące możliwości
wprowadzania zmian w odniesieniu do zgłoszonych
do Komisji Europejskiej obszarów Natura 2000 w
przypadku popełnienia błędów podczas określania
ich granic, informuję, że istnieje taka możliwość.
Zgodnie ze stanowiskiem Komisji Europejskiej każ-
dy kraj członkowski nie częściej niż raz w roku i nie
1219
rzadziej niż co 6 lat może zgłosić korektę do przesła-
nych obszarów Natura 2000. Korekty te mogą doty-
czyć zarówno informacji o zakresie zmian, jakie za-
szły w obszarach od czasu ich zgłoszenia, np. straty
w siedliskach spowodowane katastrofami natural-
nymi lub ingerencją człowieka, jak i zmiany granicy
obszaru. W każdym przypadku propozycja zmian
granicy zgłoszonego obszaru powinna być poparta
rzetelnymi dowodami naukowymi wskazującymi na
fakt, iż tereny planowane do wyłączenia nie posia-
dają wartości przyrodniczych określonych w dyrek-
tywie siedliskowej i ptasiej, oraz że nie wpłynie to
negatywnie na integralność wyznaczonego obszaru
Natura 2000. Jest więc możliwe wprowadzanie
zmian do już wyznaczonych obszarów Natura 2000.
Wiąże się to jednak z przeprowadzeniem określonej
procedury, a dalsze pozyskiwanie danych w ramach
prowadzonych inwentaryzacji może ją tylko Polsce
ułatwić. Trzeba tu bowiem podkreślić, że jedynym
kryterium branym pod uwagę podczas wyznaczania
obszarów Natura 2000 i korekty ich granic, na które
zezwala nasze prawo zgodnie z dyrektywami UE, są
przesłanki przyrodnicze, a nie kryteria społeczno-
-gospodarcze.
Odnosząc się natomiast do kwestii związanej z
uzgodnieniem planu ochrony dla obszarów Natura
2000 przez rady gmin, uprzejmie informuję, że
uzgodnienia te mają dotyczyć wypracowania wspól-
nego stanowiska lokalnej społeczności oraz sprawu-
jącego nadzór nad obszarem odnośnie realizowa-
nych na tym terenie zadań ochronnych i ewentual-
nych ograniczeń związanych z ochroną siedlisk
przyrodniczych i gatunków. Za przeprowadzenie
uzgodnień odpowiedzialny jest sprawujący nadzór
nad obszarem. W trakcie uzgodnień z radami gmin
sprawujący nadzór nad obszarem powinien zorgani-
zować spotkania dla przedstawicieli gmin z udzia-
łem ekspertów z zakresu chronionych siedlisk i ga-
tunków, a w razie konieczności również wyspecjali-
zowanych mediatorów. Pragnę tu podkreślić, że pro-
ces uzgadniania planów ochrony powinien polegać
na wzajemnym zrozumieniu i w oparciu o poszano-
wanie idei zrównoważonego rozwoju, która polega
na harmonijnym godzeniu potrzeb społeczno-ekono-
micznych z ochroną przyrody.
Dążąc jednak do jak największego powiększenia
udziału społeczeństwa w procesie wyznaczania ob-
szarów Natura 2000, Ministerstwo Środowiska w
projekcie zmiany do ustawy o ochronie przyrody
wprowadziło zapis mówiący o tym, iż w trakcie prac
nad tworzeniem planu zadań ochronnych oraz pla-
nów ochrony dla obszarów Natura 2000 sporządza-
jący uwzględni udział wszystkich zainteresowanych
osób i podmiotów prowadzących działalność w obrę-
bie siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków, dla
których wyznaczono obszar Natura 2000. Zapis ten
ma umożliwić wypowiedzenie się w procesie tworze-
nia planu ochrony społecznościom lokalnym za-
mieszkującym na terenach objętych działaniem pla-
nu ochrony, co powinno pozytywnie wpłynąć na
1220
późniejszą współpracę na tym obszarze, a także po-
zwolić wyeliminować konflikty związane z ochroną
obszarów Natura 2000.
Nawiązując natomiast do kwestii związanych z
planami urządzania lasów, uprzejmie informuję, że
plan urządzenia lasu jest podstawowym dokumen-
tem bezpośrednio związanym i koniecznym do za-
rządzania danym obszarem lasu, uwzględniającym
także istniejące i projektowane formy ochrony przy-
rody. Plan ten jest dokumentem oceniającym mię-
dzy innymi stan przyrody i wskazującym na ewen-
tualne zagrożenia tego stanu. Sporządza się go z
uwzględnieniem przyrodniczych warunków gospo-
darki leśnej, co oznacza, że również z uwzględnie-
niem ustawowych ograniczeń gospodarki na obsza-
rach objętych Naturą 2000.
Integralną częścią planu urządzenia lasu jest
program ochrony przyrody zawierający komplekso-
wy opis stanu przyrody, zadania z zakresu jej ochro-
ny i metody ich realizacji dla całego obszaru, w gra-
nicach zasięgu terytorialnego nadleśnictwa. Pro-
gram ochrony przyrody obejmuje m.in.:
— inwentaryzację stanowisk gatunków rzadkich
i chronionych roślin, zwierząt, grzybów, ważniejszych
gatunków obcych, ciekawych oraz rzadkich tworów i
form przyrody nieożywionej (wąwozy, głazy, źródli-
ska), głównie tych, które w przeszłości były bądź w
przyszłości mogą być objęte ochroną przyrody,
— inwentaryzację wybranych drzewostanów pod
kątem wyróżniających się (pozytywnie i negatyw-
nie) cech taksacyjnych, walorów przyrody, rzadkich
zespołów leśnych, miejsc, z którymi związane są
różne lokalne zdarzenia.
Do sporządzenia planu ochrony obszaru Natura
2000 znajdującego się na obszarze zarządzanym
przez Lasy Państwowe (nadleśnictwo) mogą być wy-
korzystane następujące informacje:
— występujące formy ochrony przyrody – istnie-
jące oraz proponowane,
— szata roślinna – gatunki drzew i krzewów, ro-
śliny zielne, mchy oraz chronione gatunki roślin,
— występująca fauna – ssaki, ptaki, gady, płazy,
ryby oraz stosowane metody ich ochrony,
— pozaustawowe formy ochrony przyrody –
np. drzewostany rodzimego pochodzenia, na stano-
wiskach wilgotnych, drzewostany o charakterze
zbliżonym do naturalnego, odporne na szkodliwe
czynniki zewnętrzne,
— klimat,
— stosunki wodne – wody powierzchniowe i pod-
ziemne, tereny źródliskowe, mała retencja,
— gleby – wszystkie nadleśnictwa posiadają ope-
rat glebowo-siedliskowy, który zawiera szczegółowe
informacje o występujących typach gleb oraz ich
wilgotności, co jest przedstawiane na mapach glebo-
wych,
— zespoły roślinne, roślinność potencjalna i ak-
tualna, zbiorowiska zastępcze oraz charakterystyka
siedlisk, powiązania typów siedliskowych lasu ze
zbiorowiskami roślinnymi,
— występujące drzewostany – opis i inwentary-
zacja, struktura gatunkowa i warstwowa, pochodze-
nie drzewostanów,
— formy degradacji ekosystemów leśnych – boro-
wacenie, monotypizacja, neofityzacja, aktualny stan
siedliska,
— występujące zagrożenia oraz ocena stanu
zdrowotnego lasów – emisje przemysłowe, zmiany
stosunków wodnych i chemizmu wód, zagrożenia
biotyczne (pierwotne i wtórne szkodniki owadzie,
grzyby patogeniczne, szkody od zwierzyny łownej),
zagrożenia abiotyczne (opady atmosferyczne, wia-
try, pożary, osuwiska), czynniki antropogeniczne.
Prawie każdy plan urządzenia lasu posiada zgod-
nie z obowiązującym standardem (SLMN) opraco-
waną leśną mapę numeryczną, która działa w śro-
dowisku oprogramowania Arc Viev. Leśna mapa nu-
meryczna łączy się z bazą danych opisowych SILP,
tworząc System Informacji Przestrzennej (SIP) po-
zwalający na prowadzenie szeregu analiz prze-
strzennych pomocnych przy realizacji planu urzą-
dzenia lasu, tworzeniu map przeglądowych, gospo-
darczych i gospodarczo-przeglądowych, jak też może
być wykorzystany przy opracowywaniu planu ochro-
ny dla obszaru Natura 2000.
Należy tu podkreślić, że pomimo tak wielu cen-
nych informacji, jakie można odnaleźć w planie
urządzania lasu, informacje te na ogół nie zawierają
danych o konkretnych siedliskach i gatunkach, dla
których utworzono obszar Natura 2000. Natomiast
niewątpliwie wyniki ww. inwentaryzacji przyrodni-
czej zrealizowanej przez Lasy Państwowe powinny
znaleźć się zarówno w planach urządzania lasów,
jak i w planach ochrony obszarów Natura 2000.
Omawiając natomiast kwestie związane z inge-
rencją rad gmin w gospodarkę leśną, uprzejmie in-
formuję, że planowanie urządzeniowe wymaga prze-
strzegania kilku podstawowych zasad, w tym przede
wszystkim zasady zgodności z prawem, zasady trwa-
le zrównoważonej gospodarki leśnej oraz zasady ra-
cjonalnej działalności gospodarczej. Priorytety wy-
nikające ze wspomnianych zasad wzajemnie się uzu-
pełniają i nie powinny stwarzać pól konfliktowych.
Podstawowym sposobem rozwiązywania takich
problemów są, podczas przygotowywania projektu
planu, konsultacje i wymiany opinii, poprzez udział
w obradach I i II Komisji Techniczno-Gospodar-
czych przedstawicieli samorządów terytorialnych
oraz organizacji społecznych, w tym organizacji po-
zarządowych, również organizacji ekologicznych
oraz zainteresowanych podmiotów gospodarczych,
jak również poprzez ogłaszanie w lokalnej prasie in-
formacji o wyłożeniu projektu planu do publicznego
wglądu na okres 14 dni. Jak wynika z powyższego,
na każdym etapie planowania urządzeniowego biorą
udział przedstawiciele rad gmin w celu zaopiniowa-
nia wszelkich działań gospodarczych.
Następną ingerencją rad gmin w gospodarkę le-
śną jest ustawowe opiniowanie wykazu lasów do
uznania za ochronne. W takich lasach stosuje się

inne sposoby gospodarowania podlegające ograni-
czeniom, w zależności od kategorii lasu ochronnego.
Dodatkowe konsekwencje uznania las za ochronny
to pewne ograniczenia inwestycyjne, które określa
art. 9 ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie grun-
tów rolnych i leśnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121, poz.
1266, z późn. zm.), oraz zmniejszenie części docho-
dów do gmin z podatku leśnego (stawka podatku le-
śnego obniżona jest o 50%). Jednakże kwestie re-
kompensowania gminom utraty części dochodów
regulują przepisy o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie problemów związanych z listą
obszarów Natura 2000, stworzenia
jednoznacznych przepisów wykonawczych
ograniczających urzędniczą nadinterpretację
i eliminujących potencjalne zagrożenia
dla wdrażania projektów inwestycyjnych
z udziałem środków z UE (4394)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację znak: SPS-023-4394/08 z dnia 22 lipca
2008 r. pana Henryka Milcarza, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, w sprawie problemów związa-
nych z listą obszarów Natura 2000, stworzenia jed-
noznacznych przepisów wykonawczych ograniczają-
cych urzędniczą nadinterpretację i eliminujących
potencjalne zagrożenia dla wdrażania projektów in-
westycyjnych z udziałem środków z UE, przedsta-
wiam stosowne wyjaśnienia.
Wyjaśniając wątpliwości, pragnę jeszcze raz pod-
kreślić, że prowadzenie działalności gospodarczej
przyjaznej środowisku naturalnemu jest nieodłącz-
nym elementem programu Natura 2000. Rolnik,
uwzględniając w sposobie gospodarowania wymaga-
nia ochrony przyrody, może liczyć na wsparcie fi-
nansowe. Odpowiednie przepisy umożliwiające re-
kompensaty oraz dopłaty do działań realizowanych
na terenach obszarów Natura 2000 zostały przewi-
dziane w Europejskim Funduszu Rolnym na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW), o którym
mowa w rozporządzeniu Rady nr 1698/2005 z dnia
20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny
1221
na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. Urz. L
227 z 21.10.2005 r., str. 1–40).
Zgodnie z zatwierdzonym 7 września 2007 r.
przez Komisję Europejską Programem Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich (PROW) na lata 2007–2013, w osi
II w ramach programu rolnośrodowiskowego dla
rolników, którzy posiadają trwałe użytki zielone na
obszarze Natura 2000, przewiduje się pakiet 5:
Ochrona zagrożonych gatunków ptaków i siedlisk
przyrodniczych na obszarach Natura 2000. Realiza-
cja tego pakietu wiąże się z podwyższoną płatnością
w stosunku do innych terenów. Jako przykład niech
posłużą przewidziane w pakiecie dopłaty za kosze-
nie łąk na terenie ostoi Natura 2000, na których wy-
stępują cenne gatunki ptaków, które mogą wynosić
nawet do 1370 zł/ha. Na realizację programów rol-
nośrodowiskowych przewiduje się około 2,3 mld
euro. Ponadto na funkcjonowanie sieci Natura 2000
oraz jej ochronę przewidziano również środki finan-
sowe m.in. w takich funduszach, jak:
— Europejski Fundusz Rozwoju Regionalnego
(EFRR), gdzie w ramach Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013
wydzielona została oś V: Ochrona przyrody i kształ-
towanie postaw ekologicznych, w ramach której wy-
różniono cztery działania: wspieranie komplekso-
wych projektów z zakresu ochrony siedlisk przyrod-
niczych na obszarach chronionych oraz zachowanie
różnorodności gatunkowej, zwiększenie drożności
korytarzy ekologicznych, opracowanie planów
ochrony obszarów chronionych oraz kształtowanie
postaw społecznych sprzyjających ochronie środowi-
ska, w tym różnorodności biologicznej. Na oś V prze-
widziano około 106 mln euro;
— Europejski Fundusz Rybacki (EFR), gdzie w
ramach osi II: Akwakultura, rybołówstwo śródlądo-
we, przetwórstwo i rynek rybny (działanie 2.1.2:
Wsparcie na rzecz środowiska wodnego) hodowcy
ryb bądź użytkownicy obwodów rybackich mogą
uzyskać rekompensatę z tytułu prowadzenia dzia-
łalności hodowlanej w sposób zgodny z wymogami
wynikającymi z wyznaczenia obszaru Natura 2000;
— regionalne programy operacyjne, w których
uwzględniono promowanie różnorodności biologicz-
nej i ochrony przyrody, w tym Naturę 2000, na któ-
rych realizację przewidziano kwotę 45 mln euro. Na
pozostałe działania, jak: Promocja walorów przy-
rodniczych, Ochrona i waloryzacja dziedzictwa przy-
rodniczego, mające znaczenie dla udostępniania ob-
szarów Natura 2000, zarezerwowano kwotę ok. 65
mln euro.
System rekompensat dla właścicieli gruntów po-
łożonych na terenie obszarów Natura 2000 przewi-
dują również zapisy ustawy z dnia 16 kwietnia 2004
r. o ochronie przyrody. W art. 36 ustawy zapisano, że
jeżeli prowadzona działalność gospodarcza, rolna,
leśna, łowiecka i rybacka wymaga dostosowania do
wymogów ochrony obszarów Natura 2000, na któ-
rych nie mają zastosowania programy wsparcia z
tytułu obniżenia dochodowości, wojewoda może za-
1222
wrzeć umowę z właścicielem lub posiadaczem obsza-
ru, z wyjątkiem zarządców nieruchomości Skarbu
Państwa, która zawiera wykaz niezbędnych dzia-
łań, sposoby i terminy ich wykonania oraz warunki
i terminy rozliczenia należności za wykonane czyn-
ności, a także wartość rekompensaty za utracone
dochody wynikające z wprowadzonych ograniczeń.
Pragnę tu również podkreślić, że władze samo-
rządowe terenów położonych na obszarach Natura
2000 mają większe szanse na pozyskanie środków na
realizację infrastruktury technicznej sprzyjającej
ochronie środowiska, jak np. budowa kanalizacji, któ-
ra służy zarówno potrzebom lokalnych społeczności,
jak i ochronie obszarów Natura 2000. Projekty takie
przyczyniają się bowiem do polepszenia stanu siedlisk
przyrodniczych oraz siedlisk gatunków roślin i zwie-
rząt chronionych w ramach sieci Natura 2000.
Odnosząc się natomiast do kwestii związanych z
regulacjami prawnymi dotyczącymi funkcjonowa-
nia sieci Natura 2000, uprzejmie informuję, że Mini-
sterstwo Środowiska przygotowało projekty zmiany
ustawy o ochronie przyrody oraz ustawy Prawo
ochrony środowiska.
W projekcie zmiany ustawy o ochronie przyrody
przewidziano wprowadzenie wielu rozwiązań mają-
cych na celu ułatwienie zarządzania siecią Natura
2000. Przepisy te przewidują m.in. wprowadzenie
nowego narzędzia ochrony, jakim będą plany zadań
ochronnych, których tworzenie będzie wiązało się z
wykorzystaniem wiedzy już dostępnej, co znacznie
skróci czas ich opracowania. Ponadto plany te będą
również tworzone dla obszarów siedliskowych prze-
kazanych do KE jeszcze zanim zostaną one wyzna-
czone oficjalnie rozporządzeniem ministra środowi-
ska, co również spowoduje łatwiejsze zarządzanie
tymi terenami. Plany te w porównaniu do planów
ochrony są ukierunkowane jedynie na:
— opis granic obszaru i sporządzenie mapy,
— identyfikację zagrożeń dla zachowania właści-
wego stanu ochrony siedlisk przyrodniczych oraz
gatunków roślin i zwierząt i ich siedlisk będących
przedmiotami ochrony,
— wskazanie działań niezbędnych dla zapewnie-
nia właściwego stanu ochrony, podmiotów odpowie-
dzialnych za ich realizację,
— określenie zakresu monitoringu stanu przed-
miotów ochrony oraz monitoringu realizacji celów
działań ochronnych,
— wskazanie terminu sporządzenia, w razie po-
trzeby, planu ochrony dla części lub całości obszaru
Natura 2000.
Należy podkreślić, że ze względu na uspołecznie-
nie procesu tworzenia zarówno planów zadań
ochronnych, jak i planów ochrony dla obszarów Na-
tura 2000 w projekcie zmiany ustawy o ochronie
przyrody wprowadzono zapis mówiący o tym, iż spo-
rządzający uwzględni udział zainteresowanych osób
i podmiotów prowadzących działalność w obrębie
siedlisk przyrodniczych i siedlisk gatunków, dla któ-
rych wyznaczono obszar Natura 2000. Dotychczas
przewidziane jest jedynie uzgodnienie planu ochro-
ny z właściwymi miejscowo radami gmin, propono-
wane więc zapisy znacznie rozszerzają udział spo-
łeczności lokalnej w tworzeniu planów. Zapis ten ma
umożliwić wypowiedzenie się w procesie tworzenia
planu ochrony społecznościom lokalnym zamieszku-
jącym na terenach objętych działaniem plany ochro-
ny, co powinno pozytywnie wpłynąć na późniejszą
współpracę na tym obszarze, a także pozwolić wyeli-
minować konflikty związane z ochroną obszarów
Natura 2000.
Ponadto w projekcie zmiany ustawy o ochronie
przyrody usystematyzowano zapisy dotyczące reali-
zacji na terenach obszarów Natura 2000 planowa-
nych przedsięwzięć, w tym zapisy mówiące o usta-
nawianej kompensacji przyrodniczej.
Jednocześnie w projekcie ustawy o udziale społe-
czeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach od-
działywania na środowisko umieszczono przepisy,
które mają doprowadzić do skrócenia procedury oce-
ny oddziaływania przedsięwzięcia na środowisko,
przy jednoczesnym zapewnieniu ich zgodności z pra-
wem unijnym. Projekt ten eliminuje również nakła-
dające się kompetencje kilku organów w trakcie pro-
wadzonego postępowania. Należy tu podkreślić, że
w planowanej ustawie zakres decyzji środowiskowej
wydawanej dla planowanych przedsięwzięć, w tym
przedsięwzięć mogących negatywnie oddziaływać
na obszary Natura 200, nie będzie odbiegał od obec-
nego, natomiast skróceniu i uproszczeniu ulegnie
sama procedura zmierzająca do jej wydania. Zmiany
te również przyczynią się do szybszego uzyskiwania
niezbędnych decyzji administracyjnych, co powinno
pozytywnie wpłynąć na rozwój infrastruktury i
przedsiębiorczości na obszarach Natura 2000.
Przewidywanym terminem wejścia w życie no-
wych przepisów jest koniec br.
Odpowiadając na pytanie dotyczące możliwości
wprowadzenia zmian w odniesieniu do zgłoszonych
do Komisji Europejskiej obszarów Natura 2000 w
przypadku popełnienia błędów podczas określania
ich granic, informuję, że istnieje taka możliwość.
Zgodnie ze stanowiskiem Komisji Europejskiej, każ-
dy kraj członkowski, nie częściej niż raz w roku i nie
rzadziej niż co 6 lat, może zgłosić korektę do przesła-
nych obszarów Natura 2000. Korekty te mogą doty-
czyć zarówno informacji o zakresie zmian, jakie za-
szły w obszarach do czasu ich zgłoszenia, np. straty w
siedliskach spowodowane katastrofami lub ingeren-
cją człowieka, jak i zmiany granicy obszaru. W każ-
dym przypadku propozycja zmian granicy zgłoszone-
go obszaru powinna być poparta rzetelnymi dowoda-
mi naukowymi wskazującymi na fakt, iż tereny pla-
nowane do wyłączenia nie posiadają wartości przy-
rodniczych określonych w dyrektywie siedliskowej i
ptasiej oraz że nie wpłynie to negatywnie na integral-
ność wyznaczonego obszaru Natura 2000. Jest więc
możliwe wprowadzenie zmian do już wyznaczonych
obszarów Natura 2000, wiąże się to jednak z przepro-
wadzeniem określonej procedury. Należy podkreślić,

że jedynym kryterium branym pod uwagę podczas
wyznaczania obszarów Natura 2000 i korekty ich
granic, na które zezwala nasze prawo zgodne z dy-
rektywami UE, są dane przesłanki przyrodnicze, a
nie kryteria społeczno-gospodarcze.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie wdrożenia profilaktyki pierwotnej
w leczeniu hemofilii, zgodnie ze składanymi
wobec chorych dzieci i rodziców deklaracjami
(4395)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską pana Henryka Milcarza z dnia
11 lipca 2008 r. w sprawie wdrożenia profilaktyki
pierwotnej w leczeniu hemofilii, otrzymaną przy pi-
śmie znak SPS-023-4395/08, uprzejmie informuję,
że wcześniej program zapobiegania krwawieniom u
dzieci z hemofilią A i B został uruchomiony 1 sierp-
nia 2008 r. Program ten opracowali eksperci Naro-
dowego Funduszu Zdrowia we współpracy z eksper-
tami zewnętrznymi: doc. Anną Klukowską – ogólno-
polskim koordynatorem leczenia dzieci chorych na
hemofilię i prof. Jerzym Kowalczykiem – konsultan-
tem krajowym w dziedzinie onkologii i hematologii
dziecięcej. Prace w NFZ trwały od 27 maja do 7 lipca
2008 r., kiedy to opis programu został ogłoszony w
zarządzeniu nr 45/2008/DGL prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia. Na końcowym etapie prac nad
ostatecznym kształtem programu zaangażowane
zostało Narodowe Centrum Krwi, na którym spo-
czywała odpowiedzialność zaproponowania takiego
rozwiązania, które nie zaburzy dotychczasowego
systemu zaopatrzenia chorych na hemofilię w czyn-
niki krzepnięcia, a jednocześnie zapewni możliwość
wdrożenia programu przez NFZ w określonym ter-
minie.
Celami programu są:
— pierwotna profilaktyka krwawień u dzieci cho-
rych na ciężką postać hemofilii A i B;
— wtórna profilaktyka krwawień u dzieci z cięż-
ką i umiarkowaną, o ciężkim przebiegu klinicznym,
hemofilią A i B.
Program polega na profilaktycznym podawaniu
koncentratów czynników krzepnięcia VIII i IX. Pro-
gram obejmie całą populację dzieci do 18. roku życia
1223
ze wskazaniami do profilaktyki pierwotnej lub wtór-
nej, tj. około 450 dzieci. Koszt programu wyniesie
ok. 80 mln zł. Składają się na niego koszty zakupu i
dystrybucji czynników krzepnięcia, koszty podania
preparatów, wykonania niezbędnych badań diagno-
stycznych i monitorowanie leczenia. Program finan-
sować będzie NFZ, a zakupów czynników krzepnię-
cia dokonuje Narodowe Centrum Krwi. Regionalne
centra krwiodawstwa i krwiolecznictwa realizują
zadania określone w programie, w tym m.in. dostar-
czają koncentrat czynników krzepnięcia do bezpo-
średnich wykonawców programu, którymi są:
— oddziały i poradnie onkologii i hematologii
dziecięcej,
— oddziały neonatologii,
— oddziały pediatryczne,
— podstawowa opieka zdrowotna – poradnie lub
szpitale,
— rodzice lub opiekunowie – po odpowiednim
przeszkoleniu i za zgodą lekarza prowadzącego.
Szczegóły programu dostępne są na stronie in-
ternetowej NFZ: http://www.nfz.gov.pl – zarządze-
nie nr 45/2008/DGL prezesa NFZ.
Wprowadzenie do leczenia hemofilii rekombino-
wanych czynników krzepnięcia krwi było wynikiem
postępu wiedzy o molekularnym podłożu tej choro-
by oraz opracowania nowoczesnych technologii w
dziedzinie bioinżynierii. Na początku lat 90. ubie-
głego wieku sądzono, że rekombinowane czynniki
krzepnięcia krwi zastąpią koncentraty czynników
krzepnięcia wytwarzane z ludzkiego osocza. Jednak
tylko w niektórych krajach (Kanada, Irlandia) 100%
chorych na hemofilię otrzymuje czynniki rekombi-
nowane w ramach leczenia substytucyjnego. W USA
około 60–70% chorych na hemofilię przyjmuje wy-
łącznie czynniki rekombinowane, a w wielu boga-
tych krajach Europy odsetek ten jest jeszcze mniej-
szy. Najważniejszymi przyczynami takiego stanu
rzeczy są bardzo wysokie koszty i ograniczone moż-
liwości wytwarzania rekombinowanych czynników
krzepnięcia.
Zadaniem ministra zdrowia jest znalezienie kon-
sensusu między wysokością środków finansowych a
podstawowym obowiązkiem, jakim jest zapewnienie
bezpieczeństwa zdrowotnego obywateli. Przy możli-
wościach finansowych naszego systemu ochrony
zdrowia zastąpienie koncentratów wytwarzanych z
ludzkiego osocza znacznie droższymi czynnikami
rekombinowanymi mogłoby doprowadzić do bardzo
niebezpiecznego zmniejszenia zaopatrzenia w czyn-
niki krzepnięcia chorych na hemofilię i pokrewne
skazy krwotoczne w Polsce. Z informacji przekaza-
nych przez Narodowe Centrum Krwi wynika, że w
opinii większości wybitnych autorów, a opinia ta jest
potwierdzona wynikami wielu międzynarodowych
prób klinicznych, stosowanie osoczopochodnych
koncentratów czynników krzepnięcia krwi, podda-
wanych procedurom inaktywacji wirusów o udo-
wodnionej skuteczności, jest działaniem w pełni za-
sadnym i gwarantującym pacjentom dostęp do no-
1224
woczesnej formy leczenia. Należy przy tym zwrócić
uwagę na fakt, że tylko najnowsze czynniki rekom-
binowane III generacji pozbawione są w swoim skła-
dzie elementów białkowych. W produkcji leków I ge-
neracji w pożywkach stosowano białko ludzkie lub
zwierzęce, zaś stabilizatorem preparatu była albu-
mina ludzka. W czynnikach II generacji wyelimino-
wano stabilizatory białkowe, zastępując je węglowo-
danowymi, ale podłoża hodowlane pozostały nadal
białkowe. Tak więc potencjalne, choć niewielkie, za-
grożenie czynnikami infekcyjnymi istnieje w obu ro-
dzajach preparatów. Obecnie stosowane metody
frakcjonowania osocza, inaktywacji i eliminacji wi-
rusów są równie nowoczesne, jak technologie pro-
dukcji czynników rekombinowanych. Niezależnie od
tego rekombinowane czynniki krzepnięcia wprowa-
dzane są w Polsce do leczenia w sytuacjach, kiedy z
różnych innych względów nie mogą być stosowane
czynniki osoczopochodne. Wielkość ich udziału w le-
czeniu hemofilii i pokrewnych skaz krwotocznych
zależy także od możliwości finansowych NFZ i bu-
dżetu Ministerstwa Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Joachima Brudzińskiego
w sprawie funkcjonowania na terytorium RP
organizacji partyjnej odwołującej się w swojej
działalności do praktyk komunistycznych
(4396)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 22 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4396/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Joachima Brudzińskiego z dnia 5 czerwca 2008
r. w sprawie funkcjonowania na terytorium RP or-
ganizacji partyjnej odwołującej się w swojej działal-
ności do praktyk komunistycznych, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, że wyrażona w art. 2
Konstytucji RP zasada demokratycznego państwa
prawnego stanowi jedną z podstawowych zasad
ustroju Rzeczypospolitej Polskiej. Z zasady tej wyni-
ka między innymi obowiązek poszanowania wolno-
ści i praw jednostki, w tym również prawo organizo-
wania się jednostek w celu wyrażania swoich poglą-
dów politycznych czy ideologicznych. Konstytucja
RP uznaje celowość istnienia partii politycznych,
jak również stwarza podstawy prawne ich działalno-
ści, przyjmując zasadę pluralizmu politycznego,
zgodnie z którą obywatele mogą się organizować
i tworzyć partie polityczne w zależności od swych ce-
lów programowych i poglądów politycznych.
Jednocześnie ustawa zasadnicza w art. 13 wpro-
wadza zakaz istnienia partii politycznych i innych
organizacji przyjmujących niedemokratyczne struk-
tury organizacyjne, metody działania i ideologię.
Zakazane jest istnienie partii politycznych i innych
organizacji odwołujących się w swoich programach
do totalitarnych metod i praktyk działania nazizmu,
faszyzmu i komunizmu, a także tych, których pro-
gram lub działalność zakłada lub dopuszcza niena-
wiść rasową i narodowościową, stosowanie przemo-
cy w celu zdobycia władzy lub wpływu na politykę
państwa albo przewiduje utajnienie struktur lub
członkostwa.
Kompetencja Trybunału Konstytucyjnego w za-
kresie orzekania o zgodności celów lub działalności
partii politycznych z Konstytucją RP wynika z art.
188 pkt 4 Konstytucji RP. Zgodnie z art. 43 ustawy
z dnia 27 czerwca 1997 r. o partiach politycznych
(Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 857, z późn. zm.) tryb
rozpoznawania tych spraw określają przepisy usta-
wy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytu-
cyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, z późn. zm.). Na
podstawie przepisów przedmiotowej ustawy wyróż-
nić można dwie formy kontroli sprawowanej przez
Trybunał Konstytucyjny: kontrolę prewencyjną
oraz kontrolę następcza (represyjną).
Kontrola prewencyjna polega na badaniu − na
zasadach i w trybie przewidzianych dla rozpoznania
wniosków w sprawie zgodności aktów normatyw-
nych z konstytucją − celów partii politycznych wy-
rażonych w statutach i programach (art. 56 ustawy
o Trybunale Konstytucyjnym). Kontrola ta ma miej-
sce na etapie rozpatrywania przez Sąd Okręgowy
w Warszawie, jako sąd prowadzący ewidencję partii
politycznych, wniosku o wpis do ewidencji (art. 14
ustawy o partiach politycznych) lub wniosku o wpis
do ewidencji zmian wprowadzonych w statucie par-
tii (art. 21 ustawy o partiach politycznych). Inicjato-
rem kontroli konstytucyjnej jest wówczas Sąd Okrę-
gowy w Warszawie, a postępowanie przed Trybuna-
łem Konstytucyjnym ma charakter wpadkowy w
stosunku do właściwego postępowania o wpis do ewi-
dencji. Zadaniem Trybunału Konstytucyjnego jest
dokonanie wykładni statutu, programu i innych do-
kumentów, na których ma opierać się działalność
partii, odtworzenie na tej podstawie jej celów lub za-
sad działania oraz zbadanie ich zgodności z Konsty-
tucją RP. Podkreślić należy, iż z charakteru kontroli
prewencyjnej wynika, że nie może ona doprowadzić
do delegalizacji partii. Celem przedmiotowej kontro-
li jest zapobieżenie wpisowi do ewidencji partii, któ-
re nie odpowiadają kryteriom prawnym, lub zapo-
bieżenie wprowadzeniu do statutu partii zmian,
które nie spełniają tych kryteriów.

Przedmiotem kontroli następczej (represyjnej)
jest natomiast działalność partii politycznych (art.
57 i 58 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym). Kon-
trola następcza ma bowiem miejsce, gdy zachodzą
wątpliwości, czy działalność partii już wpisanej do
ewidencji jest zgodna z Konstytucją RP. Wskazać
należy, że w tym przypadku sąd nie jest uprawniony
do inicjowania kontroli przed Trybunałem Konsty-
tucyjnym. W myśl art. 191 Konstytucji RP z wnio-
skiem we wskazanych sprawach mogą wystąpić
między innymi: prezydent Rzeczypospolitej, mar-
szałek Sejmu, marszałek Senatu, prezes Rady Mini-
strów, 50 posłów, 30 senatorów, rzecznik praw oby-
watelskich. Każdy z wymienionych wyżej podmio-
tów może zainicjować kontrolę, jeżeli poweźmie wąt-
pliwość co do zgodności działalności partii politycz-
nej z Konstytucją RP. Zadaniem Trybunału Konsty-
tucyjnego jest wówczas przeprowadzenie postępo-
wania dowodowego (przesłuchanie świadków, zba-
danie okoliczności faktycznych) w celu ustalenia,
czy działalność partii narusza zasady konstytucyj-
ne. Ciężar udowodnienia niezgodności z konstytucją
spoczywa na wnioskodawcy, który w tym celu powi-
nien przedstawić lub zgłosić dowody wskazujące na
tę niezgodność. Kontrola następcza może prowadzić
do delegalizacji partii politycznej przez Trybunał
Konstytucyjny i do jej wykreślenia z ewidencji partii
politycznych. Zgodnie z art. 47 ustawy o partiach
politycznych Sąd Okręgowy po uprawomocnieniu
się postanowienia o wykreśleniu wpisu partii z ewi-
dencji zarządza likwidację partii politycznej.
Podkreślenia wymaga, że Komunistyczna Par-
tia Polski została wpisana do ewidencji partii poli-
tycznych zgodnie z procedurą przewidzianą w usta-
wie o partiach politycznych. W dniu 9 października
2002 r. Sąd Okręgowy w Warszawie Wydział VII
wydał postanowienie o wpisie Komunistycznej Par-
tii Polski do ewidencji pod nr EWP 152. Tym sa-
mym Komunistyczna Partia Polski działa na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej legalnie, nieprze-
rwanie od 6 lat.
Wskazać należy, że określony w art. 191 Konsty-
tucji RP katalog zamknięty podmiotów uprawnio-
nych do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału
Konstytucyjnego o zbadanie zgodności działalności
partii politycznej z Konstytucją RP nie przewiduje w
grupie tych podmiotów ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji. Jednocześnie, mając na uwa-
dze wyrażoną w art. 2 Konstytucji RP zasadę demo-
kratycznego państwa prawnego, jak również wyni-
kającą z art. 12 Konstytucji RP zasadę pluralizmu
politycznego, nie wydaje się właściwym podejmowa-
nie przez ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji działań, które miałyby na celu wywarcie
wpływu, aby ww. podmioty uprawnione wystąpiły z
wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego o zbada-
nie zgodności działalności partii politycznej z zasa-
dami konstytucyjnymi.
Niemniej jednak pragnę zauważyć, iż obszerna
lista ww. podmiotów uprawnionych wymienia wśród
1225
uprawnionych do występowania z przedmiotowym
wnioskiem między innymi grupę 50 posłów (art. 191
ust. 1 pkt 1). Powyższy przepis daje parlamentarzy-
stom zaniepokojonym sytuacją legalnego funkcjono-
wania w Polsce Komunistycznej Partii Polski możli-
wość podjęcia przewidzianych prawem działań w
celu zweryfikowania zgodności działania ww. partii
z zasadami Konstytucji RP.
Jednocześnie informuję, że w myśl art. 256 Ko-
deksu karnego publiczne propagowanie faszystow-
skiego lub innego totalitarnego ustroju państwa lub
nawoływanie do nienawiści na tle różnic narodowo-
ściowych, etnicznych, rasowych, wyznaniowych albo
ze względu na bezwyznaniowość podlega grzywnie,
karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wol-
ności do lat 2. Przestępstwo to jest ścigane z urzędu,
w związku z tym każdy, kto ma uzasadnione podej-
rzenie o jego popełnieniu, ma społeczny obowiązek
zawiadomić o tym prokuratora lub Policję (z art. 304
§ 1 Kodeksu postępowania karnego).
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Wargockiej
w sprawie organizacji alternatywnych form
wychowania przedszkolnego (4398)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Teresy
Wargockiej (SPS-023-4398/08) w sprawie innych
form wychowania przedszkolnego, uprzejmie wyja-
śniam:
W 2005 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej
ogłosiło konkurs na „Alternatywne formy edukacji
przedszkolnej” w ramach sektorowego Programu
Operacyjnego „Rozwój zasobów ludzkich”, priorytet
2: Rozwój społeczeństwa obywatelskiego opartego
na wiedzy, działanie 2.1: Zwiększenie dostępu do
edukacji promocja kształcenia przez całe życie, sche-
mat: Zmniejszenie dysproporcji edukacyjnych mię-
dzy wsią a miastem. Środki na realizację tego zada-
nia pochodziły z Europejskiego Funduszu Społecz-
nego i zasobów krajowych. W konsekwencji powyż-
szego powstało wiele projektów, których celem było
upowszechnienie edukacji przedszkolnej wśród dzieci
w wieku 3–5 lat zamieszkałych na terenach wiejskich,
na których nie było przedszkoli. Projekty zrealizowa-
no na terenie całego kraju do 31 marca 2008 r. Ogółem
1226
powstały 803 alternatywne formy edukacji przed-
szkolnej, w których znalazło miejsce 10 550 dzieci.
Obowiązkiem beneficjenta, zgodnie z zapisami
powyższego projektu, było zapewnienie jego trwało-
ści co najmniej przez 1 rok po jego zakończeniu, co
należy rozumieć jako kontynuację działań zgodnych
z wymogami projektu. W przeciwnym razie benefi-
cjent może zostać zobowiązany do zwrotu środków
otrzymanych na projekt. Warunek trwałości projek-
tu stanowi podstawowy wymóg programów dofinan-
sowanych ze środków unijnych. Każdy beneficjent
został zapoznany z tym obowiązkiem określonym w
rozporządzeniu nr 1260/99 Rady Europy.
Uchwalona 7 września 2007 r. nowelizacja usta-
wy o systemie oświaty (Dz. U. Nr 181, poz. 1292)
stanowiła formę znaczącej pomocy ze strony pań-
stwa dla beneficjentów projektu finansowanego ze
środków unijnych, umożliwiając dotrzymanie wy-
mogu trwałości, a jednocześnie uzyskanie dalszego
dofinansowania z budżetu jednostek samorządu te-
rytorialnego.
Z informacji uzyskanych przez Ministerstwo
Edukacji Narodowej wynika, że gminy zadeklaro-
wały wsparcie dla istniejących form wychowania
przedszkolnego, a zainteresowane podmioty złożyły
w gminach wnioski o uwzględnienie w budżecie
gminy na 2008 r. kwot potrzebnych do dalszego
funkcjonowania powyższych form (gminy wprowa-
dzały zmiany w swoich budżetach). Przepisy prawa
oświatowego i ustawy o finansach publicznych nie
stoją na przeszkodzie temu, aby w trybie zmian bu-
dżetu na dany rok, środki zaplanowane na działal-
ność przedszkoli gminnych i oddziałów przedszkol-
nych odpowiednio przesunąć (w ślad za dziećmi) na
dotacje dla założonych niepublicznych zespołów wy-
chowania przedszkolnego lub punktów przedszkol-
nych. Obecnie zainteresowane podmioty mogą wy-
stępować o środki finansowe, które Unia Europej-
ska przeznacza na realizację konkretnych projektów
w krajach członkowskich, w ramach określonych
programów. W większości przypadków zarządzanie
projektami odbywa się na poziomie regionalnym,
dlatego też możliwość korzystania z dofinansowania
ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego
jest uzależniona od priorytetów przyjętych przez
marszałków województw.
W najbliższych latach zadania dotyczące eduka-
cji przedszkolnej będą współfinansowane z Europej-
skiego Funduszu Społecznego w ramach priorytetu
9 Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” 2007–
–2013. Szczegółowy opis priorytetu 9 PO KL w ra-
mach działania 9.1 Wyrównywanie szans edukacyj-
nych i zapewnienie wysokiej jakości usług edukacyj-
nych świadczonych w systemie oświaty przewiduje
różne obszary wsparcia w zakresie edukacji przed-
szkolnej m.in. w zakresie tworzenia przedszkoli, w
tym również uruchamiania innych form wychowa-
nia przedszkolnego, wsparcia istniejących przed-
szkoli, w tym również funkcjonujących innych form
wychowania przedszkolnego, przyczyniających się
do zwiększonego uczestnictwa dzieci w wychowaniu
przedszkolnym. We wszystkich województwach re-
alizacja działań rozpoczęła się w 2008 r.
Z danych pochodzących z Informacji miesięcznej
z realizacji Programu Operacyjnego „Kapitał ludz-
ki” za czerwiec 2008 r. (załącznik*): Tabela 4. Nabo-
ry projektów), otrzymanej z Ministerstwa Rozwoju
Regionalnego, dotyczącej naboru projektów wynika,
że w zakresie poddziałania 9.1.1 Zmniejszanie nie-
równości w stopniu upowszechniania edukacji
przedszkolnej, priorytet 9: Rozwój wykształcenia i
kompetencji w regionach w Programie Operacyj-
nym „Kapitał ludzki” we wszystkich 16 wojewódz-
twach realizowane jest wsparcie dla przedszkoli.
Zakończyły się terminy naborów projektów w wo-
jewództwach: dolnośląskim, kujawsko-pomorskim,
lubelskim, opolskim, podkarpackim, podlaskim,
śląskim, warmińsko-mazurskim, zachodniopomor-
skim, a w lubuskim, łódzkim, małopolskim, mazo-
wieckim, pomorskim, świętokrzyskim i wielkopol-
skim są realizowane do czasu wyczerpania środków.
Zaplanowane zostały daty kolejnych naborów w wo-
jewództwach: III kwartał 2008 r. – lubelskie i pod-
karpackie, iv kwartał 2008 r. – kujawsko-pomorskie,
I kwartał 2009 r.– lubuskie, II kwartał 2009 r. –
opolskie.
Opisana wcześniej nowelizacja ustawy o syste-
mie oświaty i wydane rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 10 stycznia 2008 r. w sprawie
rodzajów innych form wychowania przedszkolnego,
warunków tworzenia i organizowania tych form
oraz sposobu ich działania (Dz. U. Nr 7, poz. 38) oraz
zmieniające je rozporządzenie z dnia 13 czerwca
2008 r. (Dz. U. Nr 104, poz. 667) dały gminom, oso-
bom prawnym i fizycznym możliwość zakładania,
punktów przedszkolnych i zespołów wychowania
przedszkolnego.
Inne formy wychowania przedszkolnego tworzo-
ne są w celu uzupełnienia sieci przedszkolnej do po-
trzeb środowiska lokalnego i zapewnienia dzieciom
lepszych szans edukacyjnych poprzez realizację za-
dań edukacyjno-wychowawczych.
Aktualnie podmioty tworzące inne formy wycho-
wania przedszkolnego są na różnych etapach ich or-
ganizacji. Organy planujące prowadzenie innych
form wychowania przedszkolnego występują o ze-
zwolenie do gminy właściwej ze względu na miejsce
prowadzenia punktów czy zespołów przedszkolnych
i podają organowi właściwemu do udzielania dotacji
planowaną liczbę dzieci nie później niż do 30 wrze-
śnia roku poprzedzającego rok udzielenia dotacji. W
związku z powyższym trudno jest dziś dokładnie
przewidzieć liczbę innych form wychowania przed-
szkolnego, jakie zostaną utworzone. Przewiduje się,
że ich liczba wzrośnie co najmniej dwukrotnie.
Uprzejmie informuję, że zgodnie z § 1 rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 21 grud-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

nia 2007 r. w sprawie sposobu podziału części oświa-
towej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu
terytorialnego w roku 2008 (Dz. U. z 2007 r, Nr 247,
poz. 1825) subwencja oświatowa nie obejmuje przed-
szkoli. Zakładanie i prowadzenie publicznych przed-
szkoli należy do zadań własnych gmin zgodnie z tre-
ścią art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o
systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) w związku z art. 7 ust. 1 pkt 8 i 10 usta-
wy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym
(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.).
W związku z powyższym Ministerstwo Edukacji
Narodowej nie przewiduje włączenia finansowania
przedszkoli i innych form wychowania przedszkol-
nego do subwencji. Art. 90 ust. 2b ustawy z dnia 7
września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, ze zmianami) stanowi, że warun-
kiem przyznania dotacji jest przedstawienie organo-
wi zobowiązanemu do udzielania dotacji w określo-
nym terminie, informacji o planowanej liczbie
uczniów przez osobę prowadzącą przedszkole. Wy-
kładnia gramatyczna tego artykułu wskazuje, że
dotyczy on wyłącznie osoby prowadzącej przedszko-
le, które zostało już wpisane do ewidencji. Zgodnie
bowiem z art. 82 ust. 1 ustawy o systemie oświaty
osoby prawne lub fizyczne mogą zakładać szkoły
(przedszkola) i placówki niepubliczne po uzyskaniu
wpisu do ewidencji prowadzonej przez właściwą jed-
nostkę samorządu terytorialnego. Dopiero wówczas
osoba ta staje się osobą prowadzącą przedszkole.
Nie oznacza to jednak, że przedszkole powinno
funkcjonować przed złożeniem wniosku o przyzna-
nie dotacji. Dokonując zgłoszenia przedszkola do
ewidencji, osoba prowadząca ma obowiązek wskaza-
nia daty rozpoczęcia jego działalności, przy czym
przedszkole nie musi rozpoczynać działalności z
dniem wpisania do ewidencji. Zatem osoba zamie-
rzająca prowadzić przedszkole może uzyskać wpis
przedszkola do ewidencji przed 30 września, wska-
zując inną, późniejszą datę rozpoczęcia przez nią
działalności.
Przepis nakładający na osoby prowadzące nie-
publiczne szkoły i placówki obowiązek złożenia
wniosku o udzielenie dotacji do 30 września roku
poprzedzającego rok udzielenia dotacji jako waru-
nek jej otrzymania został wprowadzony przede
wszystkim w celu zabezpieczenia dochodów jedno-
stek samorządu terytorialnego i umożliwienia
im właściwego zaplanowania budżetu na kolejny
rok. Przyjęcie więc, że wniosek o zabezpieczenie
środków na dotację na określoną liczbę uczniów
może złożyć każda osoba, która dopiero w przyszło-
ści zamierza prowadzić przedszkole, ale nie uzyska-
ła nawet wpisu przedszkola do ewidencji, pozosta-
wałoby w sprzeczności z ratio legis tego przepisu,
gdyż w istocie prowadziłoby do sytuacji, w której
jednostka samorządu musiałaby w swoim budżecie
zabezpieczyć środki na dotacje dla przedszkola, któ-
re może w efekcie nie zostać założone, poza złoże-
niem wniosku o udzielenie dotacji.
1227
Uzyskanie wpisu do ewidencji oznacza, że osoba
prowadząca szkołę lub placówkę jest odpowiednio
przygotowana do rozpoczęcia tej działalności.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Siarki
w sprawie wprowadzenia obniżonej stawki
podatku VAT na usługi lecznictwa
uzdrowiskowego świadczone przez sanatoria
i szpitale (4399)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 22 lipca 2008 r. nr SPS-
-023-4399/08 interpelację pana posła Edwarda Siar-
ki w sprawie wprowadzenia obniżonej stawki podat-
ku VAT na usługi lecznictwa uzdrowiskowego
świadczone przez sanatoria i szpitale, uprzejmie wy-
jaśniam.
Konstrukcja całego systemu podatku od warto-
ści dodanej w krajach członkowskich UE podlega
ścisłej harmonizacji. Z tych względów również pol-
skie przepisy dotyczące podatku od towarów i usług
muszą być zgodne z przepisami wspólnotowymi, w
szczególności z przepisami dyrektywy 2006/112/WE
Rady z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólne-
go systemu podatku od wartości dodanej (która za-
stąpiła szóstą dyrektywę Rady z dnia 17 maja 1977 r.
w sprawie harmonizacji przepisów państw człon-
kowskich, dotyczących podatków obrotowych –
wspólny system podatku od wartości dodanej: ujed-
nolicona podstawa wymiaru podatku). Powyższa
dyrektywa uniemożliwia państwom członkowskim
UE dowolne kształtowanie wysokości stawek podat-
kowych i zwolnień od tego podatku.
Zgodnie z art. 132 ust. 1 lit. b i c dyrektywy 2006/
112/WE Rady państwa członkowskie zwalniają opie-
kę szpitalną i medyczną oraz ściśle z nimi związane
czynności podejmowane przez podmioty prawa pu-
blicznego lub, na warunkach socjalnych porówny-
walnych do stosowanych w odniesieniu do instytucji
prawa publicznego, przez szpitale, ośrodki medycz-
ne i diagnostyczne oraz inne odpowiednio uznane
placówki o podobnym charakterze, a także świad-
czenie opieki medycznej w ramach zawodów medycz-
nych i paramedycznych, określonych przez zaintere-
sowane państwo członkowskie.
1228
Dyrektywa 2006/112/WE Rady daje państwom
członkowskim możliwość stosowania jednej lub dwu
stawek obniżonych (jednak w wysokości nie niższej
niż 5%; w Polsce stawka ta zastała ustalona na po-
ziomie 7%) w odniesieniu do dostaw towarów
i świadczenia usług, których kategorie są określone
w załączniku III (art. 98 i 99 dyrektywy). W załącz-
niku tym wymienione zostały opieka medyczna
i dentystyczna, jak również sanatoryjna, o ile usługi
takie nie podlegają zwolnieniu na mocy art. 132 ust.
1 lit. b–e. Oznacza to, że państwa członkowskie
mogą opodatkować kuracje uzdrowiskowe stawką
obniżoną (jednak w wysokości nie niższej niż 5%)
tylko pod warunkiem, że dla usług tego rodzaju nie
wprowadzono zwolnienia od podatku na podstawie
art. 132 ust. 1 lit. b–e dyrektywy. Stosowanie przez
państwa członkowskie zwolnień od podatku
dla czynności wymienionych w art. 132 dyrektywy
jest obligatoryjne, co oznacza, że w przypadku speł-
nienia wskazanych w tym przepisie przesłanek pań-
stwa członkowskie muszą stosować zwolnienie
dla określonych czynności. Podkreślić należy, że są
to zwolnienia w interesie publicznym.
W Polsce, zgodnie z art. 43 ust. 1 pkt 1 w związ-
ku z poz. 9 załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 mar-
ca o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz.
535, z późn. zm.), zwolnione od podatku są sklasyfi-
kowane w grupowaniu PKWiU 85 usługi w zakresie
ochrony zdrowia i opieki medycznej (z wyłączeniem
usług weterynaryjnych – PKWiU 85.2), w ramach
których mieszczą się również usługi lecznictwa
uzdrowiskowego.
Zauważyć należy, że zgodnie z art. 2 pkt 10 usta-
wy z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowisko-
wym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowi-
skowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U. Nr
167, poz. 1399, z późn. zm.) zakładem lecznictwa
uzdrowiskowego jest zakład opieki zdrowotnej w ro-
zumieniu ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakła-
dach opieki zdrowotnej, działający na obszarze
uzdrowiska, utworzony w celu udzielania świadczeń
zdrowotnych z zakresu lecznictwa uzdrowiskowego
w ramach kierunków leczniczych i przeciwwskazań
ustalonych dla danego uzdrowiska, w szczególności
wykorzystujący warunki naturalne przy udzielaniu
świadczeń zdrowotnych.
W polskich warunkach spełniony zatem pozosta-
je warunek ww. przepisu art. 132 dyrektywy,
by czynności te podejmowane były przez podmioty
prawa publicznego lub na warunkach socjalnych po-
równywalnych do stosowanych w odniesieniu do in-
stytucji prawa publicznego przez szpitale, ośrodki
medyczne lub diagnostyczne i inne odpowiednio
uznane placówki o podobnym charakterze, ponie-
waż funkcjonowanie zakładów opieki zdrowotnej
(którymi są również zakłady lecznictwa uzdrowi-
skowego) zarówno publicznych, jak i prywatnych,
podlega reżimowi tej samej ustawy (ustawa z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej,
Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.).
Stosowanie zatem zwolnienia od podatku od to-
warów i usług do usług w zakresie ochrony zdrowia
i opieki medycznej jest zgodne z przepisami wspól-
notowymi.
Wyjaśniam ponadto, że zgodnie z przepisami dy-
rektywy stawkę VAT 0% (zwolnienie z prawem do
odliczenia podatku naliczonego) stosuje się, co do za-
sady, do eksportu oraz do wewnątrzwspólnotowej
dostawy towarów. Stosowanie przez państwa człon-
kowskie stawki 0% dla innych czynności jako od-
stępstwo od ogólnych reguł wynikających z dyrekty-
wy jest możliwe jedynie na podstawie udzielonych
derogacji. Również stosowanie stawki niższej niż
stawka obniżona (w Polsce 7%) wymaga uzyskania
zgody na odstępstwo od przepisów unijnych.
Jak więc wynika z powyższych wyjaśnień, brak
jest możliwości, by przy uwzględnieniu przepisów
dyrektywy 2006/112/WE Rady wprowadzić w za-
kresie opodatkowania usług medycznych (w ramach
których mieszczą się usługi lecznictwa uzdrowiskowe-
go) podatkiem od towarów i usług stawkę 0% lub staw-
kę 2–3%, o której mowa w interpelacji pana posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Edwarda Siarki
w sprawie skutków zmiany kryteriów
ubiegania się o dofinansowanie z Funduszu
Spójności na realizację zadań kanalizacyjnych
przez samorządy (4400)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Edwarda Siarki dołączoną do pisma
Pana Marszałka z dnia 22 lipca br. (znak: SPS-023-
-4400/08) w sprawie skutków zmiany kryteriów
ubiegania się o dofinansowanie z Funduszu Spójno-
ści na realizację zadań kanalizacyjnych przez samo-
rządy poniżej prezentuje następujące wyjaśniania.
Pragnę na wstępie wyjaśnić, że zgodnie obowią-
zującą decyzją Komisji Europejskiej o dofinansowa-
niu projektu: Oczyszczanie ścieków na Podhalu nr
2000/PL/16/P/PE/007, koszt kwalifikowany projek-
tu wynosi 17 546 840 euro. Zgodnie z podpisanym
kontraktem na pomoc techniczną na wsparcie insty-
tucjonalne dla spółki oraz opracowanie dokumenta-
cji dla II fazy projektu koszt tego kontraktu wynosi
1 498 500 euro.

Poniżej prezentuję odpowiedzi na pytania ujęte
w powyższej interpelacji.
1. Czy jest możliwa realizacja już rozpoczętych
zadań kanalizacyjnych na dotychczasowych zasa-
dach poza konkursem?
Ad 1. Zgodnie ze szczegółowym opisem prioryte-
tów PO „Infrastruktura i środowisko” w zakresie
gospodarki wodno-ściekowej możliwe są dwa tryby
wyboru projektów: indywidualny i konkursowy. W
ramach indywidualnego trybu wyboru projektów
tworzona jest lista projektów indywidualnych. Pro-
pozycję projektów do umieszczenia na liście przygo-
towuje Ministerstwo Środowiska. Zgodnie z wytycz-
nymi MRR w zakresie jednolitego systemu zarzą-
dzania i monitorowania projektów, zgodnych z art.
28 ust. 1 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju, istnieje możliwość
aktualizacji listy projektów indywidualnych w od-
stępach półrocznych. Jednak pragnę podkreślić, że
zmiany na liście mogą nastąpić w wyjątkowych
przypadkach, w miarę dostępności środków na pro-
jekty indywidualne. W związku z powyższym zale-
cane jest, aby projekty z zakresu priorytetu I ubie-
gały się o dofinansowanie na drodze procedury kon-
kursowej.
Ministerstwo Środowiska dnia 1 sierpnia br. ogło-
siło drugi nabór wniosków dla projektów z prioryte-
tów I. Nabór wniosków prowadzony będzie do 1
września br. przez właściwe dla danego regionu wo-
jewódzkie fundusze ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej oraz – w przypadku projektów o szacowa-
nej wartości powyżej 25 mln euro – przez Narodowy
Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
w Warszawie. Projekt, w ramach którego miałyby
być realizowane zadania dotyczące fazy II, może sta-
rać się więc o dofinansowanie z POIiŚ w ramach pro-
cedury konkursowej jako oddzielny, nowy projekt.
2. Czy MRR przewiduje uruchomienie szczegóło-
wych rozwiązań dla projektów realizowanych etapa-
mi, z których pierwszy jest już realizowany, a osią-
gniecie pełnego celu projektu zapisanego w dyrekty-
wie 91/271/EWG uzależnione jest od realizacji II
fazy projektów?
Ad 2. Wymieniony wyżej projekt nr 2000/PL/16/
P/PE/007: Oczyszczanie ścieków na Podhalu jest sa-
modzielnym projektem, który po realizacji według
podpisanych już kontraktów osiągnie zakładany dla
tego projektu efekt ekologiczny. II faza projektu jest
traktowana jako odrębny projekt. Pragnę zazna-
czyć, że projekt będący kontynuacją projektu już re-
alizowanego nie może być traktowany jako projekt
wyjątkowy i muszą względem niego być stosowane
takie same zasady jak w stosunku do innych projek-
tów ubiegających się o dofinansowanie z POIiŚ.
3. Czy wymogi stawiane uczestnikom konkur-
sów, tj. wskaźnik koncentracji 120 mieszkańców na
kilometr nowo budowanej sieci oraz posiadanie pro-
jektów wraz z pozwoleniem na budowę i dokumenta-
cji przetargowej dla minimum 40% kosztów wszyst-
1229
kich zadań budowlanych nie spowodują utraty przez
Polskę środków z Funduszu Spójności?
Ad 3. Informuję, że obowiązek oraz sposób wy-
znaczania aglomeracji wynika z rozporządzenia mi-
nistra środowiska z dnia 22 grudnia 2004 r. w spra-
wie sposobu wyznaczania obszaru i granic aglome-
racji. Zgodnie z rozporządzeniem obszar i granice
aglomeracji powinny ograniczać się jedynie do tere-
nów, gdzie zaludnienie i/lub działalność gospodar-
cza są wystarczająco skoncentrowane, aby ścieki ko-
munalne były zbierane i odprowadzane do oczysz-
czalni ścieków komunalnych, przy czym minimalny
wskaźnik opłacalności finansowej realizacji inwe-
stycji (tzw. wskaźnik koncentracji) wynosi 120
mieszkańców na 1 km sieci (zgodnie z § 3 ust. 5 roz-
porządzenia w szczególnych przypadkach dopusz-
czalne są również odstępstwa od wskaźnika opłacal-
ności inwestycji).
Powyższe wymogi rozporządzenia znalazły od-
zwierciedlenie w zatwierdzonych przez Komitet Mo-
nitorujący Program Operacyjny „Infrastruktura i
środowisko” kryteriach wyboru projektów.
W przypadku kryterium odnoszącego się do po-
siadania dokumentacji projektowej i przetargowej
również mamy do czynienia z kryterium formal-
nym, którego spełnienie jest obowiązkowe. Cytuję
pkt 14 z kryteriów formalnych, ujętych w załączni-
ku nr 1 do szczegółowego opisu priorytetów POIiŚ
– kryteria wyboru projektów (dostępnego na stronie
internetowej Ministerstwa Rozwoju Regionalnego):
— zgodność z miejscowym planem zagospodaro-
wania przestrzennego (mpzp), a w przypadku braku
mpzp – decyzja o warunkach zabudowy i zagospoda-
rowania terenu (decyzja o warunkach zabudowy lub
decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego),
— w przypadku zadań realizowanych wg Czer-
wonej Ksiązki FIDIC (lub równoważnej) – wartość
zadań inwestycyjnych posiadających pozwolenia na
budowę i dokumentację przetargową dla kontrak-
tów na roboty w stosunku do całkowitej wartości za-
dań planowanych do realizacji (wymagających po-
zwolenia na budowę) wg warunków kontraktowych
Czerwonej Książki FIDIC lub równoważnej – 40%,
— w przypadku zadań realizowanych w oparciu
o Żółtą Książkę FIDIC (lub równoważną) – posiada-
nie dokumentacji przetargowej (SIWZ i ogłoszenie)
dla wszystkich zadań realizowanych wg Żółtej
Książki FIDIC (lub równoważnej).
Kryterium to zostało wprowadzone głównie w
celu wykorzystania całości alokacji środków wspól-
notowych, gdyż dobrze przygotowane, zaawansowa-
ne projekty są sprawnie realizowane. Z doświadczeń
lat wcześniejszych wynikało, że przyznanie dofinan-
sowania na nieprzygotowane projekty skutkowało
niewspółmiernym wydłużeniem ich realizacji i groź-
bą utraty środków wspólnotowych. Przykładem ta-
kiego wydłużenia jest wymieniony projekt: Oczysz-
czanie ścieków na Podhalu, dla którego wystąpiła
konieczność zmiany decyzji Komisji Europejskiej w
1230
zakresie daty końcowej, tj. z 31 grudnia 2007 r. na
31 grudnia 2010 r. i tylko dzięki tej zmianie projekt
może być realizowany.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Wargockiej
w sprawie kształcenia dzieci i młodzieży
z autyzmem (4401)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Teresy Wargockiej (nr SPS-
-023-4401/08) w sprawie wspierania kształcenia
uczniów z autyzmem przez stworzenie możliwości
wprowadzenia asystenta osoby niepełnosprawnej i
orzekania o potrzebie opieki asystenta dla uczniów z
autyzmem, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z kompetencjami wynikającymi z usta-
wy o systemie oświaty (ustawa z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty; Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm. – art. 1) system oświaty za-
pewnia uczniom, w tym uczniom z autyzmem, m.in.
dostosowanie treści, metod i organizacji nauczania
do możliwości psychofizycznych, możliwość korzy-
stania z pomocy psychologiczno-pedagogicznej i
specjalnych form pracy dydaktycznej, możliwość
pobierania nauki we wszystkich typach szkół, zgod-
nie z indywidualnymi potrzebami rozwojowymi i
edukacyjnymi oraz predyspozycjami, opiekę nad
uczniami niepełnosprawnymi przez umożliwianie
realizowania zindywidualizowanego procesu kształ-
cenia, form i programów nauczania oraz zajęć re-
walidacyjnych.
Do zadań pomocy społecznej należy m.in. organi-
zowanie i świadczenie usług opiekuńczych, w tym
specjalistycznych, w tym dla osób z zaburzeniami
psychicznymi, oraz tworzenie systemu profilaktyki i
opieki nad dzieckiem i rodziną.
Obowiązek zapewnienia realizacji zadań pomocy
społecznej spoczywa na jednostkach samorządu te-
rytorialnego oraz na organach administracji rządo-
wej w zakresie ustalonym ustawą o pomocy społecz-
nej (ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej; Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.
– art. 50 ust. 7). Kierując się przepisami ustawy o
pomocy społecznej, minister pracy i polityki społecz-
nej wydał rozporządzenie w sprawie specjalistycz-
nych usług opiekuńczych (rozporządzenie ministra
pracy i polityki społecznej z dnia 22 września 2005 r.
w sprawie specjalistycznych usług opiekuńczych;
Dz. U. z 2005 r. Nr 189, poz. 1598). Rozporządzenie
to określa rodzaje specjalistycznych usług opiekuń-
czych, kwalifikacje osób świadczących specjalistycz-
ne usługi warunki i tryb ustalania oraz pobierania
opłat za specjalistyczne usługi świadczone osobom z
zaburzeniami psychicznymi, jak również warunki
częściowego lub całkowitego zwolnienia z opłat.
Z powyższych przepisów wynika, że umożliwie-
nie osobom i rodzinom przezwyciężania trudnych
sytuacji życiowych, których nie są one w stanie po-
konać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i
możliwości – należy do zadań pomocy społecznej, or-
ganizowanej przez organy administracji rządowej i
samorządowej.
Jednocześnie wyjaśniam, że odpłatność za spe-
cjalistyczne usługi ustala ośrodek pomocy społecz-
nej właściwy ze względu na miejsce zamieszkania
osoby wymagającej pomocy w tej formie, na wniosek
osoby zainteresowanej lub jej opiekuna, w zależno-
ści od posiadanego dochodu na osobę w rodzinie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Janika
w sprawie projektu ustawy nowelizującej
ustawę o grach i zakładach wzajemnych (4404)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 24 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4404/08,
przy którym została przesłana interpelacja pana posła
Grzegorza Janika dotycząca kwestii nowelizacji usta-
wy o grach i zakładach wzajemnych oraz niektórych
innych ustaw, uprzejmie informuję, co następuje.
W związku z zawartym w interpelacji pana posła
Grzegorza Janika pytaniem, czy Ministerstwo Finan-
sów dostrzega problem zakładów wzajemnych zawie-
ranych przez Internet, uprzejmie informuję, że kwe-
stia dotycząca ewentualnej legalizacji zakładów wza-
jemnych urządzanych w sieci Internet będzie stanowić
przedmiot prac w ramach planowanego II etapu nowe-
lizacji ustawy o grach i zakładach wzajemnych.
Ponadto w ramach planowanego II etapu noweli-
zacji ww. ustawy przewiduje się ewentualne rozsze-
rzenie ustawowego katalogu gier wraz z określe-

niem warunków ich urządzania m.in. poprzez obję-
cie przepisami ustawy konkursów interaktywnych.
Celem tychże rozwiązań ma być w głównej mie-
rze objęcie kontrolą urządzanych w środkach maso-
wego przekazu przedsięwzięć o charakterze konkur-
sów (tzw. media games), obecnie nieobjętych kontro-
lą państwową.
Odnosząc się do pytań szczegółowych zawartych
w nadesłanej interpelacji, uprzejmie informuje, iż:
Ad 1. Do obliczenia wysokości dopłat z tytułu gry
w kasynach, gry na automatach i automatach o ni-
skich wygranych oraz z tytułu uczestnictwa w zakła-
dach wzajemnych przyjęto następujące założenia:
1) Do obliczenia przyjęto dane o przychodach ka-
syn, salonów gry na automatach, punktów gry na
automatach o niskich wygranych oraz z zakładów
wzajemnych za rok 2006. Pomimo iż ewentualne
nowe rozwiązania prawne mogą wejść w życie naj-
wcześniej w roku 2009, w celu zachowania jasności i
ciągłości logicznej obliczeń (prognozowania) oraz ja-
snego zobrazowania pojawiających się mechani-
zmów uwzględniono prognozy od 2008 r. Posługując
się planowanym 10-procentowym poziomem dopłat
w poszczególnych grupach gier, wyliczono wartości
dopłat dla tych czterech grup w roku 2008.
2) Na lata 2008–2012 założono poniższą dynami-
kę wzrostu przychodów:
2008 r. – utrzymanie przychodów na poziomie
roku 2006;
2009 r. – wzrost przychodów o 5% w stosunku do
roku 2008;
2010 r. – wzrost przychodów o 5% w stosunku do
roku 2009;
2011 r. – wzrost przychodów o 5% w stosunku do
roku 2010;
2012 r. – wzrost przychodów o 5% w stosunku do
roku 2011.
1) W symulacji podatkowej za podstawę obliczeń
przyjęto liczbę automatów o niskich wygranych na
poziomie 125% średniorocznej liczby tych automa-
tów w roku 2006, tj. 18 950 sztuk, oraz zryczałtowa-
ną stawkę podatku od gier 180 euro. Zastosowany
wskaźnik zwiększający liczbę automatów generują-
cych potencjalne wpływy podatkowe ma na celu od-
zwierciedlenie braku bezpośredniego związku po-
między liczbą graczy a liczbą eksploatowanych auto-
matów o niskich wygranych, od których odprowa-
dzany podatek ma formę zryczałtowaną. Jednocze-
śnie ww. wskaźnik niweluje nadmierny błąd obliczeń
mogący wynikać ze zbyt niskiego poziomu liczby au-
tomatów w 2006 r. przyjętego do obliczeń w stosun-
ku do dynamiki tego rynku.
2) Do wyliczenia kwoty podatku zryczałtowane-
go dla automatów o niskich wygranych przyjęto
kurs euro na poziomie 3,5950 publikowany w dniu
17 stycznia 2008 r. przez NBP.
Na podstawie przedmiotowych założeń przepro-
wadzono wyliczenia dla gier urządzanych w kasy-
nach gry, salonach automatów, punktach gry na au-
tomatach o niskich wygranych oraz dla typowania
1231
wyników różnych zdarzeń w punktach przyjmowa-
nia zakładów bukmacherskich oraz kolekturach to-
talizatora.
Przedmiotowe wyliczenia zawarte są w tabeli nr 1.
Podkreślić należy, iż wyliczenia bazują na wielu
zmiennych, na które minister finansów nie ma wpły-
wu, a które m.in. mogą spowodować wystąpienie
błędu szacunku. Zmienne te obejmują np. średnią
liczbę automatów o niskich wygranych eksploatowa-
nych przez podmioty, wysokość kursu euro przyjęte-
go do wyliczeń czy relację pomiędzy wpłatami a wy-
granymi uzyskanymi przez graczy (w obliczeniu zo-
stały uśrednione).
Ad 2. Prognoza wpływów podatkowych została
sporządzona na podstawie wykazania różnicy po-
między potencjalnymi wpływami podatkowymi
możliwymi do uzyskania z rynku gier i zakładów
wzajemnych bez wprowadzania nowych instrumen-
tów oddziaływania takich jak np. objęcie dopłatami
szerszego katalogu gier a prognozą wpływów prze-
prowadzoną na podstawie pomniejszonych do pozio-
mu roku 2006 przychodów z gier i zakładów wza-
jemnych. Porównując obydwie kwoty, określono
średni, szacunkowy przedział potencjalnych strat
podatku od gier.
Jednocześnie zauważyć należy, że w przypadku
obliczeń dla przychodów z gry na automatach zasto-
sowano zgodny z definicją ustawową podział wpły-
wów z opłat za udział w grze, który uwzględnia wy-
sokość wpłacanych stawek oraz kwotę należnych
dopłat, co automatycznie pomniejsza kwotę progno-
zowanego przychodu, zmniejszając jednocześnie
podstawę do wyliczenia należnego podatku.
Ponadto w przypadku obliczeń dla podatkowych
przychodów od automatów o niskich wygranych na-
leży podkreślić, że wysokość podatku pobieranego w
formie zryczałtowanej zależna jest od liczby auto-
matów, a nie wprost od liczby grających. Tak więc,
posługując się wskaźnikiem 1,25, wyhamowano pro-
gnozowaną tendencję spadku podatku od tych auto-
matów, zwłaszcza że rynek tych automatów charak-
teryzuje się dużą dynamiką.
Obliczenia dotyczące podatku od gier przedsta-
wiają tabele nr 2 i nr 3:
Zastosowane w tabelach skróty oznaczają: AW –
automaty (o wysokich wygranych), ANW – automa-
ty o niskich wygranych.
Ad 3. W odniesieniu do poruszonej w interpelacji
kwestii ewentualnych negatywnych skutków wpro-
wadzenia obowiązku uiszczania dopłat należy pod-
kreślić, że dopłaty są wnoszone przez grających, a nie
przez podmioty prowadzące określonego rodzaju
działalność. Nie są one również przychodem w rozu-
mieniu ustawy o podatku dochodowym od osób praw-
nych. Dopłaty nie będą stanowić zatem dodatkowego
obciążenia finansowego dla podmiotów prowadzą-
cych działalność w zakresie gier i zakładów wzajem-
nych. Z tych też względów nie powinny one stanowić
bezpośredniego zagrożenia dla rozwoju branży.
1232

Tabela nr 1
Dopłaty (w tys. zł)

Rok Gry w kasynach AW ANW Zakłady wzajemne Razem

10-procento- 10-procento- 10-procento- 10-procentowa
Przychody Przychody Przychody Przychody dopłaty
wa dopłata wa dopłata wa dopłata dopłata
2009 1 143 753 114 375 1 406 490 140 649 2 307 587 230 759 871 469 87 147 572 930
2010 1 200 941 120 094 1 476 815 147 681 2 422 966 242 297 915 042 91 504 601 576
2011 1 260 988 126 099 1 550 655 155 066 2 544 115 254 411 960 794 96 079 631 655
2012 1 324 038 132 404 1 628 188 162 819 2 671 320 267 132 1 008 834 100 883 663 238

Tabela nr 2
Wpływy z tytułu podatku od gier (w tys. zł)

Rok Gry w kasynach AW ANW Zakłady wzajemne Razem

45-procento- 45-procento- 180 EUR 10-procento- Podatek od
Przychody Przychody Przychody Przychody
wy podatek wy podatek podatek wy podatek gier
2009 1 143 753 102 938 1 406 490 153 870 2 307 587 193 135 871 469 87 147 537 090
2010 1 200 941 108 085 1 476 815 161 564 2 422 966 202 791 915 042 91 504 563 944
2011 1 260 988 113 489 1 550 655 169 642 2 544 115 212 931 960 794 96 079 592 141
2012 1 324 038 119 163 1 628 188 178 124 2 671 320 223 578 1 008 834 100 883 621 747

Tabela nr 3
Porównanie wpływów podatku od gier (w tys. zł)

Gry w kasynach AW ANW Zakłady wzajemne Razem

Rok 45-procentowy podatek 45-procentowy podatek 180 EUR podatek 10-procentowy podatek Łączna
różnica
z dopłatami bez dopłat z dopłatami bez dopłat z dopłatami bez dopłat z dopłatami bez dopłat podatku

2009 102 938 137 056 153 870 268 766 193 135 266 651 87 147 88 916 - 224 299
2010 108 085 143 909 161 564 282 204 202 791 279 983 91 504 93 362 - 235 514
2011 113 489 151 104 169 642 296 314 212 931 293 982 96 079 98 030 - 247 289
2012 119 163 158 660 178 124 311 130 223 578 308 682 100 883 102 931 - 259 656

Rozszerzenie katalogu gier objętych obowiąz-
kiem uiszczania dopłat o gry organizowane przez
podmioty inne aniżeli podmioty państwowe wpro-
wadza – w większym aniżeli w aktualnym stanie
prawnym – zasadę równości podmiotów gospodar-
czych na rynku gier oraz powszechność dopłat.
W mojej ocenie możliwym skutkiem wprowadze-
nia dopłat w proponowanej wysokości może być
zmiana wielkości rynku mierzona w wartościach
przychodów podmiotów, wynikająca ze zmiany
struktury lub wielkości popytu, jednakże przewidu-
je się, że będzie ona miała charakter przejściowy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wpływy z
dopłat stanowią przychody Funduszu Rozwoju Kul-
tury Fizycznej oraz Funduszu Promocji Kultury i
przeznaczane są m.in. na dofinansowanie inwestycji
obiektów sportowych oraz rozwijanie sportu wśród
dzieci, młodzieży i osób niepełnosprawnych, jak
również mają na celu promowanie i wspieranie za-
dań z zakresu kultury i ochrony dziedzictwa naro-
dowego. Środki pochodzące z dopłat służą zatem fi-
nansowaniu działań mających na celu promowanie i
stworzenie alternatywnych dla hazardu form roz-
rywki i wypoczynku, a więc celom prospołecznym.
Ustosunkowując się do obaw pana posła dotyczą-
cych ewentualnego „powstania podziemia hazardo-
wego” wskutek wprowadzenia dopłat w szerszym
niż dotychczas zakresie, uprzejmie informuję, że
przedmiotowy projekt nowelizacji przewiduje za-
ostrzenie przepisów dotyczących nadzoru nad ryn-
kiem gier i zakładów wzajemnych, w tym przepisów
Kodeksu karnego skarbowego, a zaproponowane w
tym względzie zmiany mają na celu zapewnienie
jego skuteczności nie tylko w zakresie zapewnienia
wpływów budżetowych, lecz także w kontekście
przeciwdziałania potencjalnej przestępczości.
Nadmieniam ponadto, że propozycja dotycząca
wprowadzenia dopłat nie jest zupełnie nowym pomy-
słem, gdyż podobne rozwiązanie było zawarte w przy-
gotowanym przez poprzedni rząd i będącym przed-
miotem prac legislacyjnych w 2007 r. projekcie nowe-
lizacji ustawy o grach i zakładach wzajemnych.
Projektowane równolegle systemowe zmiany w
zakresie nadzoru nad rynkiem hazardu mają na
celu zwiększenie skuteczności walki z „szarą strefą”

w zakresie hazardu poprzez powierzenie tych zadań
Służbie Celnej przygotowanej merytorycznie (do-
tychczasowy szczególny nadzór podatkowy), organi-
zacyjnie (wydziały zwalczania przestępczości) i logi-
stycznie (transport i magazynowanie dowodów prze-
stępstw) do zwalczania przestępczości skarbowej.
Zmiana organizacji nadzoru i kontroli rynku gier i
zakładów wzajemnych oraz kontroli, wymiaru i pobo-
ru podatku od gier przez ministra finansów i podległe
administracje (skarbową i celną) wynikająca z projek-
tu polega na nowym podziale zadań administracji w
celu usprawnienia jej funkcjonowania i dostosowania
do nowych uwarunkowań gospodarczych.
Wskutek przewidywanych zmian naczelnicy
urzędów celnych przejmą m.in. dotychczasowe zada-
nia naczelników urzędów skarbowych w zakresie
poboru i kontroli prawidłowości uiszczania podatku
od gier, a ponadto do ich właściwości należeć będą
zadania związane z kontrolą legalnego hazardu,
kontrolą i ściganiem nielegalnego hazardu oraz pro-
wadzenie postępowań karnych-skarbowych.
W związku z pytaniem dotyczącym wpływów z
nielegalnie urządzanych gier hazardowych w Inter-
necie uprzejmie informuje, że Ministerstwu Finan-
sów znane są pochodzące z różnych źródeł szacunki
dotyczące skali tego zjawiska. Należy jednakże wska-
zać, że dane w tym zakresie podawane przez poszcze-
gólne źródła różnią się między sobą wielkością.
Odpowiadając na pytanie, jak Ministerstwo Fi-
nansów na podstawie obecnych regulacji prawnych
walczy z nielegalnym hazardem w Internecie, nale-
ży wskazać, że zgodnie z ustawą z dnia 29 lipca 1992 r.
o grach i zakładach wzajemnych (Dz. U. z 2004 r. Nr
4, poz. 27, z późn. zm.) minister właściwy do spraw
finansów publicznych sprawuje nadzór i kontrolę
nad działalnością podmiotów urządzających i pro-
wadzących gry losowe, zakłady wzajemne lub gry na
automatach w zakresie zgodności tej działalności z
przepisami ustawy, udzielonym zezwoleniem oraz
regulaminem gry losowej, zakładu wzajemnego lub
gry na automacie. Jak wynika z powyższego, usta-
wodawca nie przewidział dla ministra finansów spe-
cjalnych instrumentów do walki z działalnością
urządzaną niezgodnie z prawem. W związku z po-
wyższym jedyną możliwością, jaką dysponuje mini-
ster finansów, podobnie jak każdy inny organ, który
dowie się o popełnieniu przestępstwa, jest złożenie
do organów ścigania zawiadomienia o uzasadnio-
nym podejrzeniu popełnienia przestępstwa, co jest
w Ministerstwie Finansów praktykowane.
Ministerstwo Finansów podejmowało kroki mające
na celu przeciwdziałanie oferowaniu na terytorium
kraju w Internecie gier hazardowych przez firmy za-
graniczne i w tym celu wystosowało do prokuratur za-
wiadomienia o uzasadnionym podejrzeniu popełnienia
przestępstwa określonego w rozdziale 9 Kodeksu kar-
nego skarbowego. Sprawy dotyczyły zarówno nielegal-
nego oferowania usług internetowych w zakresie
przyjmowania zakładów wzajemnych, jak i ogłaszania
informacji dotyczących zawierania tych zakładów.
1233
Ustosunkowując się do pytania, ile złożono za-
wiadomień o popełnieniu przestępstwa karnoskar-
bowego przez dostawców nielegalnych gier i zakła-
dów przez Internet w 2008 r., informuję, że w bieżą-
cym roku nie składano stosownych zawiadomień. W
latach 2002–2006 wysyłano do prokuratur 4 zawia-
domienia dotyczące prowadzenia nielegalnej dzia-
łalności przez firmy nieposiadające siedzib na tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej. Sprawy te zostały
umorzone przez prokuratury w związku z niewy-
kryciem sprawców lub odmówiono wszczęcia docho-
dzeń. Problematyka zwalczania nielegalnego hazar-
du jest przedmiotem zainteresowania wszystkich
krajów, w których zjawisko to występuje. W tym celu
niezbędna jest współpraca międzynarodowa oraz
konieczne jest podejmowanie przez Polskę wraz z in-
nymi krajami wspólnych kroków umożliwiających
podjęcie skutecznych działań w tej dziedzinie.
W kontekście powyższego informuję również, że w
obszarze gier hazardowych na poziomie Unii Euro-
pejskiej nie istnieje prawo wtórne. Działania państw
członkowskich w tym obszarze muszą być jednak
zgodne z postanowieniami TWE, a w szczególności
art. 44 (swoboda przedsiębiorczości) i art. 49 (swobo-
da świadczenia usług). Poważny wpływ na tę branżę
ma zatem ETS, który orzeka m.in. o zgodności prze-
pisów prawa krajowego z TWE. Jego wyroki nie wy-
jaśniają jednak wielu wątpliwości regulatorów państw
członkowskich, czego wyrazem są liczne procedury
infringementu prowadzone przez Komisję UE prze-
ciwko poszczególnym krajom UE w obszarze gier. O
problemach w działalności poszczególnych członków
UE w tym obszarze, związanych właśnie z brakiem
dodatkowych regulacji, wypowiadali się ich przedsta-
wiciele w trakcie spotkania w dniu 16 lipca 2008 r. w
Brukseli Grupy Roboczej Rady UE ds. Zakładania
Przedsiębiorstw i Świadczenia Usług.
Obecnie trwają prace Grupy Roboczej Rady Unii
Europejskiej ds. Zakładania Przedsiębiorstw i
Świadczenia Usług, która podjęła działania także w
zakresie gier hazardowych. Doświadczenia państw
członkowskich zebrane tą drogą mogą stać się cenną
wskazówką podczas II etapu nowelizacji ustawy o
grach i zakładach wzajemnych.
Odpowiadając na pytanie, ile zablokowano niele-
galnych stron internetowych w 2008 r., uprzejmie
informuję, że przeciwdziałanie omawianemu zjawi-
sku napotyka na ogromne trudności z uwagi na fakt,
iż firmy oferujące internetowy hazard zlokalizowa-
ne są poza granicami Polski, co praktycznie unie-
możliwia skuteczne ich ściganie, tym bardziej że w
swych krajach często posiadają one stosowne ważne
zezwolenia na prowadzenie działalności.
Ministerstwo Finansów nie posiada informacji
dotyczących blokowania nielegalnych stron interne-
towych.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
1234
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację
posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o podatku akcyzowym, która przewiduje
wzrost akcyzy na autogaz (4405)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 24 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4405/
08, przy którym przesłana została interpelacja pana
posła Mieczysława Marcina Łuczaka z dnia 4 lipca
2008 r. w sprawie proponowanej w projekcie ustawy
o podatku akcyzowym zmiany stawki akcyzy na gaz
płynny (LPG), uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Minister finansów, realizując politykę podatko-
wą w zakresie akcyzy, poza zabezpieczeniem przewi-
dzianych w ustawie budżetowej wpływów z tytułu
tego podatku, bierze również pod uwagę inne czyn-
niki, w tym m.in. notowania cen paliw silnikowych
na rynkach międzynarodowych i w Polsce.
W obecnym stanie prawnym, zgodnie z poz. 8 zał.
nr 1 oraz poz. 4 zał. nr 2 do rozporządzenia ministra
finansów z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie obni-
żenia stawek podatku akcyzowego (Dz. U. Nr 87,
poz. 825, z późn. zm.) gaz płynny – propan, butan,
mieszaniny propanu-butanu, inne gazy płynne – słu-
żące do napędu pojazdów samochodowych są opo-
datkowane podatkiem akcyzowym w wysokości 695
zł/1000 kg.
Ministerstwo Finansów przygotowało projekt
ustawy o podatku akcyzowym, który w najbliższym
czasie zostanie skierowany pod obrady Sejmu Rze-
czypospolitej Polskiej. Jedna z proponowanych
zmian dotyczy stawki akcyzy na gaz ziemny (mokry)
i pozostałe węglowodory gazowe objęte pozycją CN
2711 oraz gazowe węglowodory alifatyczne objęte
pozycją CN 2901, skroplone, przeznaczone do napę-
du silników spalinowych m.in. LPG.
Gaz skroplony (LPG) do napędu pojazdów samo-
chodowych traktowany jest jako paliwo alternatyw-
ne w stosunku do benzyn silnikowych. Paliwo to w
procesie spalania generuje niższe wskaźniki emisji
szkodliwych substancji, dlatego uznawane jest za
mniejsze zagrożenie dla środowiska w porównaniu z
paliwami benzynowymi. W związku z tym, ze wzglę-
dów ekologicznych, stosowane rozwiązania systemo-
we odróżniają tego rodzaju paliwo od innych, mniej
przyjaznych dla środowiska, co znajduje wyraz m.in.
w relatywnie niższym opodatkowaniu autogazu po-
datkiem akcyzowym. Projekt ustawy o podatku ak-
cyzowym co do zasady utrzymuje preferencyjne opo-
datkowanie LPG w stosunku do benzyny.
Zaproponowana w projekcie ustawy o podatku
akcyzowym wyższa od obecnej stawka akcyzy ma na
celu ustalanie właściwych relacji w opodatkowaniu
benzyny i gazu skroplonego (LPG) służących do na-
pędu pojazdów samochodowych. Wynikający z ww.
projektu wzrost akcyzy na LPG do poziomu 1100
zł/1000 kg gotowego wyrobu, tj. do wysokości 618
zł/1000 l, nie spowoduje, że stawka ta straci swój
proekologiczny charakter, będzie bowiem i tak zde-
cydowanie niższa od stawki akcyzy dla benzyny bez-
ołowiowej, wynoszącej obecnie 1565 zł/1000 l. We-
dług szacunków Ministerstwa Finansów ewentual-
ny wzrost stawki akcyzy na tzw. autogaz wyniesie
23 gr na 1 l tego paliwa, zaś łącznie z podatkiem
VAT ok. 28 gr na litrze. Przewiduje się, że dochody
budżetu państwa z tytułu planowanej podwyżki ak-
cyzy na LPG wzrosną o ok. 700 mln zł.
Ponadto należy dodać, że podwyżka cen autoga-
zu z tytułu projektowanej zmiany stawki akcyzy
spowoduje jedynie niewielkie zmniejszenie konku-
rencyjności tego paliwa w stosunku do benzyny bez-
ołowiowej, zostanie bowiem utrzymana znacząca
różnica w bieżących kosztach eksploatacji samocho-
du na rzecz LPG. Zatem podwyżka ta nie powinna
mieć również istotnego wpływu na ilość instalacji
gazowych montowanych w samochodach. Należy
podkreślić, iż decyzje w zakresie rozwiązań tech-
nicznych (rodzaj silnika, jego pojemność, parametry
eksploatacyjne) czy też wyposażenia kupowanych w
Polsce, importowanych bądź nabywanych wewnątrz-
wspólnotowo samochodów pozostają indywidualną
sprawą ich nabywców. Dotyczy to również montażu
w samochodach instalacji gazowych. Każdy, kto ku-
puje i użytkuje samochód, bez względu na jego prze-
znaczenie, powinien zdawać sobie sprawę z faktu, iż
koszty jego eksploatacji (m.in. ceny części zamien-
nych, paliw, ubezpieczeń, przeglądów, opłat parkin-
gowych) mogą ulec zmianie.
Na ceny paliw mają wpływ nie tylko stawki po-
datku akcyzowego, ale przede wszystkim sytuacja
na światowych rynkach tych wyrobów. Pokreślenia
wymaga fakt, iż ponad 90% gazu płynnego zużywa-
nego w Polsce pochodzi z importu (głównie ze Wscho-
du) oraz nabycia wewnątrzwspólnotowego. Polscy
producenci (PKN Orlen SA, Grupa Lotos SA oraz
PGNIG SA) posiadają jedynie niewielki udział w
tym rynku. Stąd też poziom cen gazu płynnego do
celów napędowych jest w znacznej mierze wypadko-
wą sytuacji na rynkach światowych.
Natomiast w trakcie uzgadniania projektu usta-
wy o podatku akcyzowym, w ocenie zarówno mini-
stra gospodarki, jak i ministra środowiska nie nale-
ży podwyższać stawki podatku akcyzowego na gaz
skroplony (LPG) do napędu silników spalinowych.
Głównym argumentem przemawiającym za tym
rozwiązaniem jest ochrona środowiska wynikająca
z mniejszej emisji zanieczyszczeń do powietrza w
wyniku spalania paliw gazowych w porównaniu z
benzyną silnikową. Należy również zaznaczyć, że te
same argumenty brał pod uwagę minister finansów,
różnicując stawki akcyzy od LPG i benzyn silniko-
wych, a co za tym idzie ustalając stawkę akcyzy dla
LPG na relatywnie niższym poziomie.
Odnosząc się do poruszonej w interpelacji kwe-
stii projektu ustawy z 2006 r. o zwrocie części wy-

datków ponoszonych w latach 2006–2012 na ogrze-
wanie olejem opałowym powierzchni bytowych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw, który resort fi-
nansów przygotował m.in. w celu przeciwdziałania
zjawiskom patologicznym na rynku paliw, należy
zaznaczyć, iż zakładał on wprowadzenie szeregu re-
gulacji prawnych, w tym nowelizację art. 65 ust. 1
ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzo-
wym (Dz. U. Nr 29, poz. 257, z późn. zm.). Zmiana
polegała m.in. na podwyższeniu maksymalnej staw-
ki akcyzy na gaz płynny i metan używane do napę-
du pojazdów samochodowych z kwoty 700 zł/1000 kg
do poziomu 1100 zł/1000 kg gotowego wyrobu. Re-
gulacja ta miała na celu dążenie do ustalania wła-
ściwych relacji w opodatkowaniu benzyny bezoło-
wiowej i gazu płynnego (LPG) służących do napędu
pojazdów samochodowych, przy jednoczesnym za-
chowaniu proekologicznego charakteru autogazu.
Wbrew twierdzeniu pana posła przedmiotowy
projekt ustawy nie został odrzucony w pierwszym
czytaniu na posiedzeniu Sejmu, lecz w dniu 21 lipca
2006 r. skierowany do sejmowej Komisji Finansów
Publicznych. W związku z przedterminowymi wy-
borami i dekontynuacją prac w nowym parlamencie,
nie podjęto dalszych działań w tym zakresie.
Reasumując, w ocenie ministra finansów projek-
towana zmiana znajduje pełne uzasadnienie, a skala
proponowanej podwyżki stawki akcyzy na LPG tyl-
ko w niewielkim stopniu wpłynie na wzrost kosztów
eksploatacji pojazdów wyposażonych w instalacje
gazowe, utrzymując konkurencyjność autogazu wo-
bec benzyny bezołowiowej.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje pana posła Mieczysława Marcina
Łuczaka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację
posła Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie skutków klęski suszy na terenie
gminy Ostrówek (4406)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 24 lipca 2008 r., znak: SPS-
-023-4406/08, interpelacją posła Mieczysława Marci-
na Łuczaka w sprawie skutków klęski suszy na tere-
nie gminy Ostrówek uprzejmie Pana Marszałka in-
formuję, że stosownie do ustawy z dnia 18 kwietnia
1235
2002 r. o stanie klęski żywiołowej (Dz. U. Nr 62, poz.
558) Rada Ministrów może wprowadzić stan klęski
żywiołowej z własnej inicjatywy lub na wniosek wła-
ściwego wojewody. Zgodnie z ww. ustawą za klęskę
żywiołową rozumie się katastrofę naturalną lub awa-
rię techniczną, których skutki zagrażają życiu lub
zdrowiu dużej liczby osób, mieniu w wielkich rozmia-
rach albo środowisku na znacznych obszarach.
Jednocześnie informuję, że w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi opracowany został projekt
programu pomocy dla gospodarstw rolnych w celu
złagodzenia skutków suszy, w ramach którego prze-
widuje się następujące formy pomocy:
1. Kredyty preferencyjne na wznowienie produk-
cji w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej, udzielane na podstawie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w
sprawie szczegółowego zakresu i kierunków działań
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514,
ze zm.). Powyższe kredyty uruchamiane są przez
agencję, za zgodą ministra rolnictwa i rozwoju wsi,
na wnioski wojewodów. Warunkiem uruchomienia
powyższej procedury jest dokonanie oszacowania
strat przez komisję powołaną przez wojewodę w cią-
gu 60 dni od dnia stwierdzenia skutków klęski. W
przypadku ww. kredytów mają zastosowanie uprosz-
czone procedury ich udzielania. Ponadto producent
rolny może sfinansować środkami z kredytu klęsko-
wego zakup materiałów i środków trwałych dokonany
w okresie od stwierdzenia klęski, a przed uzyskaniem
kredytu. Kredyty z dopłatami do oprocentowania ze
środków Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa udzielane są na okres do 4 lat. Oprocentowanie
kredytów klęskowych wynosi obecnie 3,5%.
2. Wydłużanie na podstawie wniosków poszkodo-
wanych producentów rolnych do 5 lat okresu spłaty
zaciągniętych na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie
szczegółowych kierunków działań Agencji Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów
ich realizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82, ze zm.) obroto-
wych kredytów na wznowienie produkcji w gospo-
darstwach rolnych i działach specjalnych produkcji
rolnej po klęsce oraz o prolongowanie spłat rat i od-
setek udzielonych preferencyjnych kredytów inwe-
stycyjnych – w ramach okresu kredytowania ustalo-
nego dla danej linii kredytowej.
3. Stosowanie przez prezesa Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego pomocy, na indywidual-
ny wniosek rolnika poszkodowanego suszą w upra-
wach rolnych, w opłacaniu bieżących składek na
ubezpieczenie społeczne oraz regulowaniu zaległo-
ści z tego tytułu w formie odraczania terminu płat-
ności składek i rozkładania ich na dogodne raty.
Rolnicy poszkodowani przez suszę w uprawach rol-
nych mogą także ubiegać się o zmianę dotychczaso-
wych warunków spłat należności z tytułu zadłuże-
nia. Możliwe będzie także umarzanie w całości lub
w części bieżących składek.
1236
4. Stosowanie przez prezesa Agencji Nierucho-
mości Rolnych ulg w opłatach czynszu dzierżawnego
wnoszonego przez producentów rolnych poszkodo-
wanych suszą w uprawach rolnych.
Na podstawie art. 700 Kodeksu cywilnego obni-
żenie czynszu dzierżawnego może nastąpić przy
łącznym spełnieniu dwóch warunków:
1) zaistnieniu okoliczności, za które dzierżawca
nie ponosi odpowiedzialności i które nie dotyczą
jego osoby,
2) wystąpieniu znacznego zmniejszenia zwykłe-
go przychodu z przedmiotu dzierżawy.
Obniżenie czynszu może nastąpić po złożeniu
przez dzierżawcę wniosku, w którym zostaną za-
warte informacje dotyczące:
1) struktury upraw;
2) okoliczności, które miały wpływ na znaczne
zmniejszenie plonów;
3) rodzaju uprawy i jej powierzchni, na którą
miały wpływ okoliczności wymienione w pkt 2, po-
twierdzone protokołem komisji powołanej przez wo-
jewodę na podstawie ww. rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szcze-
gółowego zakresu i kierunków działań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposo-
bów ich realizacji;
4) uzyskanego plonu i średniego plonu z 3 ostat-
nich lat;
5) kwot uzyskanych z tytułu odszkodowań i
ubezpieczeń.
5. Udzielanie przez wójtów, burmistrzów lub pre-
zydentów miast ulg i zwolnień w opłatach podatku
rolnego za 2007 r., na podstawie ustawy z dnia 29
sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 8, poz. 60, ze zm.).
6. Udzielanie pomocy społecznej rodzinom rolni-
czym prowadzącym gospodarstwa rolne, na podsta-
wie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) w formie
jednorazowego zasiłku celowego.
W celu określenia możliwości przyspieszenia wy-
płaty płatności bezpośrednich za 2008 r. podjęte zo-
stały prace analityczne. Podjęte zostały również dzia-
łania mające na celu przyspieszenie realizacji funk-
cjonalności systemu informatycznego w zakresie
kontroli administracyjnych, weryfikacji wniosków po
kontroli na miejscu i naliczania płatności, co umożli-
wi rozpoczęcie wypłaty płatności dla rolników od
dnia 1 grudnia 2008 r. i zrealizowanie płatności dla
jak największej liczby beneficjentów w grudniu bieżą-
cego roku. Planuje się, że w pierwszej kolejności do
naliczania zostaną skierowane wnioski producentów
rolnych, których gospodarstwa rolne położone są na
terenie powiatów dotkniętych suszą.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Głogowskiego
w sprawie zwrotów nieruchomości
zarezerwowanych na urządzenie
lub poszerzenie dróg publicznych związanych
ze zwrotami nieruchomości wywłaszczonych
na rzecz Skarbu Państwa (4407)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 24 lipca 2008 r., znak
SPS-023-4407/08, przekazujące interpelację pana po-
sła Tomasza Głogowskiego w sprawie zwrotów wy-
właszczonych nieruchomości, na których cel publiczny
(urządzenie drogi publicznej) nie został zrealizowany,
uprzejmie przedstawiam stanowisko w tej sprawie.
Zgodnie z art. 21 ust. 2 konstytucji wywłaszcze-
nie jest dopuszczalne jedynie wówczas, gdy jest do-
konywane na cele publiczne i za słusznym odszko-
dowaniem. Powyższa konstytucyjna zasada dopusz-
czalności wywłaszczenia gwarantuje, że ewentual-
na ingerencja w prawo własności (odebranie tego
prawa wbrew woli właściciela) dokonywana będzie
jedynie na cele publiczne. Zasada zwrotu wywłasz-
czonej nieruchomości, jeżeli nieruchomość ta nie zo-
stała użyta na ten cel publiczny, który był przesłan-
ką jej wywłaszczenia, ma rangę konstytucyjną i jest
konsekwencją art. 21 ust. 2 konstytucji. Należy bo-
wiem zauważyć, że art. 21 ust. konstytucji, dopusz-
czając wywłaszczenie jedynie na cele publiczne two-
rzy nierozerwalny związek pomiędzy określeniem
tych celów w decyzji o wywłaszczeniu i faktycznym
sposobem użycia wywłaszczonej rzeczy. Na powyż-
sze wskazywał Trybunał Konstytucyjny między in-
nymi w wyroku z dnia 24 października 2001 r.,
sygn. akt SK 22/01.
W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego
utrwalony jest pogląd, wedle którego z nakazu ochro-
ny własności oraz innych praw majątkowych, który
statuują art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1 konstytucji, wyni-
kają określone obowiązki dla ustawodawcy zwykłego:
obowiązek pozytywny stanowienia przepisów i proce-
dur udzielających ochrony prawnej prawom majątko-
wym i obowiązek negatywny powstrzymywania się od
regulacji, które owe prawa mogłyby pozbawiać ochro-
ny prawnej lub też ochronę tę ograniczać. Trybunał
podkreślał, że ochrona zapewniana majątkowym pra-
wom podmiotowym musi być ponadto realna.
Odnosząc się do wniosku pana posła o ogranicze-
nie możliwości zwrotu nieruchomości, pragnę poin-
formować, że w przeszłości ustawodawca, idąc w tym
kierunku, podejmował próby legislacyjne zmierzające
do ograniczenia sytuacji, w których następuje nieko-
rzystny dla Skarbu Państwa i jednostek samorządu
terytorialnego zwrot wywłaszczonej nieruchomości.
Najlepszym tego przykładem jest wprowadzenie do

porządku prawnego ustawą z dnia 28 listopada 2003
r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr
141, poz. 1492) przepisu art. 229a, zgodnie z którym
ograniczono możliwość występowania z roszczeniami
o zwrot nieruchomości, gdy na danej nieruchomości
został zrealizowany inny cel niż określony w decyzji o
wywłaszczeniu, który w dniu wydania tej decyzji
mógł stanowić podstawę wywłaszczenia. Przepis ten
został poddany kontroli z wyżej wymienionymi wzor-
cami konstytucyjnymi, wyrokiem Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 3 kwietnia 2008 r., sygn. akt K
6/05, został uznany za niekonstytucyjny, w związku z
czym z dniem 9 kwietnia 2008 r. (ogłoszenia powyż-
szego wyroku w Dzienniku Ustaw Nr 59, poz. 369)
utracił obowiązującą moc prawną.
W uzasadnieniu powyższego wyroku Trybunał
Konstytucyjny podkreślał, iż art. 229a u.g.n. tworzy
sytuację, w której traci na znaczeniu wyjątkowy
charakter wywłaszczenia – w szczególności prze-
słanka niemożności realizacji danego celu publicz-
nego za pomocą innych środków prawnych. W wy-
padku zmiany celu publicznego realizowanego na
wywłaszczonej nieruchomości nie będzie prowadzo-
ne sformalizowane postępowanie wywłaszczeniowe,
którego celem byłoby wykazanie zaistnienia m.in.
tej przesłanki.
Odnosząc powyższe do propozycji zgłoszonej
przez pana posła, pragnę zauważyć, że jej przyjęcie
mogłoby prowadzić do faktycznego pozbawienia
możliwości ubiegania się o zwrot nieruchomości wy-
właszczonej pomimo braku realizacji celu publiczne-
go, co w efekcie uznane byłoby za sprzeczne z prze-
pisami ustawy zasadniczej. Istotą bowiem przepisów
o zwrocie nieruchomości zawartych w ustawie o go-
spodarce nieruchomościami jest uwiarygodnienie i
wykonanie przepisów konstytucji.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że powoływany
w interpelacji art. 140 w związku z art. 217 ust. 2
ustawy o gospodarce nieruchomościami, znajduje
swoje ratio legis w kontekście przywołanych gwa-
rancji konstytucyjnych oraz urzeczywistnia zasadę
sprawiedliwości społecznej wyrażoną w art. 2 kon-
stytucji. Należy bowiem zauważyć, że zasady usta-
lania i wypłacania odszkodowań z tytułu wywłasz-
czenia nieruchomości na podstawie przepisów obo-
wiązujących przed dniem 5 grudnia 1990 r., tj. wej-
ścia w życie przepisów ustawy z dnia z dnia 29
września 1990 r. o zmianie ustawy o gospodarce
gruntami i wywłaszczaniu nieruchomości (Dz. U.
Nr 79, poz. 464), znacząco odbiegały od reguł przy-
jętych w demokratycznym państwie prawa. Dopiero
bowiem od dnia 5 grudnia 1990 r., w związku ze
zmianami ustrojowymi państwa, ustawodawca uza-
leżnił wysokość odszkodowania od wartości nieru-
chomości. Biorąc dodatkowo pod uwagę fakt niezre-
alizowania celu wywłaszczenia przez co najmniej 18
lat (licząc od 1990 r.), ewentualne zmiany w zasa-
dach zwrotu tych nieruchomości powinny być do-
głębnie przeanalizowane.
1237
Reasumując, pragnę zapewnić Pana Marszałka,
że w pełni podzielam pogląd pana posła, że sytuacja,
w której następuje zwrot nieruchomości, która nie
została wykorzystana na cel wywłaszczenia, jest
niekorzystna dla Skarbu Państwa oraz dla właści-
wych jednostek samorządu terytorialnego. Nie-
mniej, jak wyżej wykazałem, zgodnie z utrwalonym
orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego w za-
kresie zwrotów wywłaszczonych nieruchomości,
wprowadzanie dodatkowych ograniczeń, w szczegól-
ności poprzez wygaszanie roszczeń o zwrot nieru-
chomości, może być uznane za działanie wykracza-
jące poza dopuszczalne ramy legalności wywłaszcze-
nia w związku z zapisami art. 21 i art. 64 konstytu-
cji. Zatem nie uważam za zasadne wprowadzanie
instytucji wygaśnięcia roszczeń o zwrot nierucho-
mości, pomimo upływu terminu realizacji celu pu-
blicznego, o których mowa w art. 137 ustawy o go-
spodarce nieruchomościami.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Skrzydlewskiej
w sprawie planów reorganizacji
funkcjonowania wymiaru sprawiedliwości
i likwidacji Wydziału Ksiąg Wieczystych
Sądu Rejonowego w Brzezinach (4408)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Joanny Skrzydlewskiej z dnia
18 lipca 2008 r. w sprawie planów reorganizacji funk-
cjonowania wymiaru sprawiedliwości i likwidacji
Wydziału Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego w
Brzezinach, przekazane przez pana Krzysztofa Putrę
– wicemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
przy piśmie z dnia 24 lipca 2008 r., uprzejmie wyja-
śniam, że w Ministerstwie Sprawiedliwości prowa-
dzona była ocena bazy lokalowej i struktury osobo-
wej, a także obciążenia sprawami wydziałów ksiąg
wieczystych przewidzianych do wdrożenia księgi wie-
czystej prowadzonej w systemie informatycznym.
Analiza ta miała na celu m.in. ustalenie możliwości
logistycznych poszczególnych sądów związanych z re-
alizacją systemu Nowej Księgi Wieczystej.
Ocenie podlegał także Wydział Ksiąg Wieczy-
stych Sądu Rejonowego w Brzezinach wytypowany
do ewentualnej reorganizacji, łącznie z 42 innymi
1238
jednostkami organizacyjnymi, z uwagi na kryte-
rium zasad racjonalnego wykorzystania zasobów
etatowych sądownictwa powszechnego.
Uprzejmie nadmieniam, że zasady racjonalnej
gospodarki etatowej są jedynie jednym z wielu kry-
teriów rozważanych przy dokonywaniu oceny wpro-
wadzenia jakichkolwiek zmian reorganizacyjnych w
sądach.
W wyniku analizy danych uzyskanych m.in. od
prezesa Sądu Okręgowego w Łodzi uznano, iż w
chwili obecnej do czasu zakończenia wdrożenia sys-
temu Nowej Księgi Wieczystej minister sprawiedli-
wości nie będzie podejmował decyzji w kierunku
zmian reorganizacyjnych zmierzających do zniesie-
nia Wydziału Ksiąg Wieczystych Sądu Rejonowego
w Brzezinach. O powyższym stanowisku został po-
informowany pismem z dnia 10 lipca 2008 r. prezes
Sądu Okręgowego w Łodzi.
Wyrażam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia
usuwają wątpliwości zgłoszone przez panią poseł.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Nauki i Szkolnictwa Wyższego
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie planów przekazania państwowych
wyższych szkół zawodowych samorządom
wojewódzkim (4409)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła Andrzeja Szlachty, przesłanej przy
piśmie znak SPS-023-4409/08 z dnia 24 lipca br. w
sprawie projektu zmian dotyczących planów przeka-
zania publicznych uczelni zawodowych samorządom
wojewódzkim, uprzejmie wyjaśniam.
Zmieniające się uwarunkowania społeczno-go-
spodarcze stawiają przed szkolnictwem wyższym i
nauką nowe wyzwania. Bez przeprowadzenia refor-
my szkolnictwa wyższego i nauki nie uda się zbudo-
wać gospodarki opartej na wiedzy i sprostać wymo-
gom rosnącej konkurencji na rynku krajowym, a
także europejskim i światowym. Z tą tezą zgodzili
się przedstawiciele wszystkich środowisk nauko-
wych i akademickich zaproszonych na zorganizowa-
ną przez MNiSW w dniach 24–25 stycznia br. debatę
na temat szkolnictwa wyższego.
Z porównania możliwości rozwoju publicznych
uczelni zawodowych i publicznych uczelni akade-
mickich wynika, że z uwagi na większy potencjał
naukowy i dydaktyczny publiczne uczelnie akade-
mickie, w tym uniwersytety badawcze o najwyższym
poziomie innowacyjności (przyszłe uczelnie flagowe)
będą miały większe szanse na finansowanie nie tyl-
ko z budżetu państwa (z działu: Szkolnictwo wyższe
i działu: Nauka), ale także na finansowanie pozabu-
dżetowe, wynikające ze stosunkowo szerokich moż-
liwości prowadzenia odpłatnych usług edukacyjnych
(studiów doktoranckich, studiów podyplomowych,
szkoleń i kursów), z odpłatnej działalności badaw-
czej, ze współpracy z gospodarką, ze współpracy z
zagranicą, a także korzystania z funduszy europej-
skich. W przyszłości sytuacja publicznych uczelni
zawodowych może także pogorszyć się z uwagi na
nasilający się w najbliższych latach niż demograficz-
ny, planowane zmiany zasad finansowania uczelni
na algorytm szerzej uwzględniający wskaźniki jako-
ści i innowacyjności rozwoju uczelni, a także za-
ostrzającą się konkurencję na globalnym rynku
usług edukacyjnych.
Pierwszego lutego został powołany ekspercki Ze-
spół do Spraw Opracowania Założeń Reformy Syste-
mu Nauki i Reformy Systemu Szkolnictwa Wyższe-
go. Członkowie zespołu poszukiwali jak najlepszych
rozwiązań w celu zapewnienia rozwoju uczelni, w
tym publicznych uczelni zawodowych, i poprawy ich
sytuacji finansowej. 20 marca br. zespół zakończył
prace nad projektem założeń reformy.
W założeniach reformy eksperci zaproponowali
zmiany dotyczące funkcjonowania publicznych wyż-
szych szkół zawodowych, a w szczególności:
— przeniesienie PWSZ pod nadzór samorządu
wojewódzkiego z zagwarantowaniem im autonomii
w sprawowaniu władztwa i zarządu,
— otwarcie możliwości dodatkowego wsparcia
uczelni, a szczególnie uczelni zawodowych, przez sa-
morządy terytorialne, zwłaszcza miejskie i woje-
wódzkie,
— utrzymanie dalszego nadzoru ministra nauki
i szkolnictwa wyższego przy udziale Państwowej
Komisji Akredytacyjnej nad jakością zajęć dydak-
tycznych.
16 kwietnia przewodniczący Rady Ministrów w
obecności środowiska akademickiego przedstawił wy-
niki prac zespołu. Obecnie projekt założeń reformy
systemu nauki i reformy systemu szkolnictwa wyższe-
go został przekazany do uzgodnień społecznych, w
tym do uczelni, wszystkich organizacji akademickich i
zainteresowanych stron. Wyniki uzgodnień i uwagi
zgłaszane na spotkaniach z przedstawicielami środo-
wiska akademickiego, w tym również z Konferencją
Rektorów Publicznych Szkół Zawodowych, a także
marszałkami województw, przesądzą o ostatecznym
kształcie reformy systemu szkolnictwa wyższego.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie planów inwestycyjnych z branży
inżynierii materiałowej na Podkarpaciu (4410)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Andrzeja Szlachty dołączone
do pisma Pana Marszałka z dnia 24 lipca br. (znak:
SPS-023-4410/08) w sprawie planów inwestycyj-
nych z branży inżynierii materiałowej na Podkarpa-
ciu, pragnę przedstawić następujące wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, iż realizacja przedmiotowej
inwestycji planowana jest w mieście Przemyśl. Po-
wyższa inwestycja obejmować będzie kompleksową
infrastrukturę całego terenu z układem komunika-
cyjnym, budowę parku technologicznego składające-
go się z siedmiu modułów oraz fabryk modułowych.
Inwestycja dotyczy produkcji nowych materiałów
konstrukcyjnych i kompozytów.
Teren pod inwestycję o powierzchni 90 ha objęty
jest obowiązującym planem zagospodarowania prze-
strzennego, przyjętym uchwałą Rady Miasta Prze-
myśla w grudniu 2007 r. Pragnę jednoczenie pod-
kreślić, że w trakcie procedury uchwalania planu
miejscowego poszczególne działki inwestycyjne nie
zostały odrolnione.
Poniżej prezentuję zakres wykonanych działań
odnośnie przedmiotowej inwestycji:
— wykonano założenia projektowe dla parku
technologicznego;
— zakupiono (w drodze przetargu) część terenu o
powierzchni 24 ha;
— rozpoczęto skup i odrolnianie działek na po-
trzeby inwestycyjne od osób prywatnych;
— zakupiono w drodze przetargu od Agencji
Rynku Rolnego centralnie położone działki z prze-
znaczeniem pod układ komunikacyjny;
— do dnia 30 lipca sporządzony zostanie projekt
zagospodarowania terenu w układzie infrastruktu-
ry i poszczególnych elementów parku i fabryk z
bocznicą kolejową.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
1239
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie zniesienia podatku od operacji
giełdowych, finansowych i lokat bankowych
(4411)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
załączoną przy piśmie z dnia 24 lipca 2008 r., nr
SPS-023-4411/08, interpelację pana posła Andrzeja
Szlachty w sprawie zniesienia podatku od operacji
giełdowych, finansowych i lokat bankowych, uprzej-
mie informuję.
Opodatkowanie dochodów z kapitałów pienięż-
nych wprowadzane było stopniowo, a począwszy od
2004 r. objęto nim wszystkie dochody z tego źródła.
Opodatkowaniu podlegają zarówno odsetki od lokat
bankowych, dochody z udziału w funduszach kapita-
łowych, jak i dochody z odpłatnego zbycia papierów
wartościowych. Taki system opodatkowania docho-
dów kapitałowych, uzyskiwanych przez osoby fizycz-
ne, w tym samym stopniu obciąża podatkiem wszyst-
kie formy oszczędzania i inwestowania kapitału.
Wprowadzenie w 2002 r. opodatkowania odsetek
od środków na rachunkach bankowych nie spowo-
dowało znaczących różnic w wysokości depozytów
bankowych gospodarstw domowych w stosunku do
2001 r. (w 2001 r. – 199 802,2 mln zł, w 2002 r. –
199 383,3 mln zł). Natomiast wygaśnięcie w 2004 r.
zwolnienia od podatku dochodów uzyskanych ze
zbycia papierów wartościowych dopuszczonych do
publicznego obrotu papierami wartościowymi nie
spowodowało spadku obrotów na warszawskiej Gieł-
dzie Papierów Wartościowych. W roku tym odnoto-
wano bowiem wzrost obrotów z 80 235 mln zł
w 2003 r. do 119 518 mln zł w 2004 r.
Powyższe dane wskazują, że podatek nie odgry-
wa znaczącej roli w decyzjach inwestycyjnych. Nato-
miast system podatkowy zachowujący jednolitość w
zakresie opodatkowania dochodów kapitałowych
zmniejsza dodatkowo jego rolę jako czynnika wpły-
wającego na lokowanie kapitału w różnych sekto-
rach rynku finansowego.
Postulowane zmiany systemu opodatkowania, tj.
zniesienie opodatkowania odsetek od lokat banko-
wych, dochodów z funduszy kapitałowych i z odpłat-
nego zbycia papierów wartościowych, doprowadziły-
by niewątpliwie do zmniejszenia dochodów budżetu
państwa. Wpływy z tego podatku w 2007 roku wy-
niosły łącznie 3711,2 mln zł, w tym:
— z tytułu ryczałtu od przychodów z odsetek lub
innych środków pieniężnych zgromadzonych na ra-
chunku podatnika oraz od dochodu z tytułu udziału
w funduszach kapitałowych – 1933,7 mln zł,
— z tytułu podatku z odpłatnego zbycia papie-
rów wartościowych lub pochodnych instrumentów
finansowych – 1777,5 mln zł.
1240
Z kolei w pierwszym półroczu 2008 r. z tego po-
datku budżet państwa został zasilony kwotą 3143,3
mln zł, w tym:
— z tytułu ryczałtu od przychodów z odsetek lub
innych środków pieniężnych zgromadzonych na ra-
chunku podatnika oraz od dochodu z tytułu udziału
w funduszach kapitałowych – 1000,5 mln zł,
— z tytułu podatku z odpłatnego zbycia papie-
rów wartościowych lub pochodnych instrumentów
finansowych – 2142,8 mln zł.
W takiej sytuacji, przy założeniu pozostawienia
wpływów do budżetu państwa na niezmienionym
poziomie, likwidacja opodatkowania dochodów z ka-
pitałów pieniężnych spowodowałaby konieczność
znalezienia alternatywnego, stałego źródła wpły-
wów na zbliżonym poziomie. Dlatego też, z uwagi na
konieczność zapewnienia stabilności budżetowej,
decyzja o likwidacji opodatkowania lub określenie
innego modelu opodatkowania ww. dochodów musi
być poprzedzone dyskusją oraz szczegółową analizą
związanych z tym kosztów i spodziewanych korzyści
w zakresie sektora finansów publicznych.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że na 17. posie-
dzeniu Sejmu RP, w dniu 13 czerwca 2008 r., odrzu-
cono w pierwszym czytaniu dwa poselskie projekty
ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych (druki nr 405 i 435), których celem
było zwolnienie z opodatkowania przychodów osób
fizycznych nieprowadzących działalności gospodar-
czej z tytułu odsetek od wkładów na rachunkach
bankowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie planu prywatyzacji spółek Skarbu
Państwa na lata 2008–2009 (4412)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła An-
drzeja Szlachty w sprawie planu prywatyzacji spółek
Skarbu Państwa na lata 2008–2009 uprzejmie in-
formuję, co następuje:
Ad 1
Czy rząd przyjął ostateczny plan prywatyzacji na
lata 2008–2009?
W dniu 22 kwietnia 2008 r. Rada Ministrów
uchwałą nr 83/2008 przyjęła „Plan prywatyzacji na
lata 2008–2011”, w którym przedstawione zostały:
— lista planowanych projektów prywatyzacyj-
nych na lata 2008–2011,
— lista podmiotów nieprzeznaczonych do konty-
nuowania lub rozpoczęcia prywatyzacji,
— lista podmiotów, w których z uwagi na prze-
szkody formalne, ustawowe przewidywane jest od-
sunięcie prywatyzacji w czasie,
— lista spółek planowanych do likwidacji.
Opracowana w Ministerstwie Skarbu Państwa
ramowa lista zamierzeń prywatyzacyjnych na lata
2008–2011 obejmuje 740 podmiotów nadzorowanych
przez Ministerstwo Skarbu Państwa. Ponadto do
prywatyzacji zgłoszone zostały 2 spółki podlegające
ministrowi gospodarki, 16 podmiotów podlegających
ministrowi obrony narodowej i 3 zgłoszone przez mi-
nistra infrastruktury. Poza listą pozostaje 25 pod-
miotów nieprzeznaczonych do prywatyzacji. Prywa-
tyzacji nie będzie podlegać również 19 spółek z grupy
mediów publicznych. Odrębny wykaz stanowią 23
podmioty, w stosunku do których przewiduje się moż-
liwość przesunięcia prywatyzacji w czasie, oraz 4
spółki, które zostaną postawione w stan likwidacji po
zakończeniu działań, do których zostały powołane.
Ad 2
Które spółki są przewidziane do prywatyzacji w
tym roku?
W 2008 r. do prywatyzacji, zgodnie z przyjętym
przez Radę Ministrów „Planem...”, planowanych jest
208 spółek. Plan prywatyzacji obejmuje zarówno
spółki z tak ważnych sektorów jak instytucje finan-
sowe czy energetyka, chemia i przemysł naftowy,
gdzie prywatyzacja będzie rozpoczynana lub konty-
nuowana, jak również przemysły maszynowy, meta-
lowy, elektroniczny, elektrotechniczny, spirytusowy,
spożywczy, drzewny i papierniczy, meblowy, odzie-
żowy i surowców odzieżowych, transport i spedycja,
przedsiębiorstwa handlowe i jednostki usługowe
oraz pakiety mniejszościowe (resztówki) czy spółki z
programu NFI. Lista spółek planowanych do prywa-
tyzacji w 2008 r. jest w załączniku nr 1)*).
Ad 3
Jakie wpływy z prywatyzacji szacuje się na lata
2008 i 2009?
W dokumencie „Kierunki prywatyzacji majątku
Skarbu Państwa w 2008 r.”, który zgodnie z art. 124
pkt 8 ustawy o finansach publicznych (Dz. U. z 2005
r. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) stanowi element
uzasadnienia do ustawy budżetowej, przewidywane
na 2008 r. przychody z prywatyzacji (brutto) szaco-
wane są na 2,3 mld zł.
Obecnie w Ministerstwie Skarbu Państwa trwa-
ją prace związane z opracowaniem „Kierunków pry-
watyzacji majątku Skarbu Państwa w 2009 r.”, w
którym to dokumencie zostaną zaplanowane przy-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

chody z prywatyzacji w 2009 r. Dokument wraz z
projektem ustawy budżetowej na 2009 r. zostanie
przekazany do akceptacji Rady Ministrów, a następ-
nie pod obrady parlamentu RP.
Ad 4
Które spółki do prywatyzacji z terenu wojewódz-
twa podkarpackiego przewidziane są na lata 2008–
–2009?
Spółki z terenu województwa podkarpackiego
planowane do prywatyzacji na lata 2008–2009
przedstawia załącznik nr 2.*)
Ponadto pragnę dodać, że wymienione przez
Pana Posła monopole sieciowe jak Grupa Lotos, Or-
len, KGHM, PGNiG nie są planowane do dalszej
prywatyzacji (załącznik nr 2 do przyjętego przez
Radę Ministrów „Planu prywatyzacji na lata 2008–
–2011”). Natomiast zgodnie z ww. „Planem...” pry-
watyzacja spółek PKO BP SA, Polska Grupa Ener-
getyczna SA i Enea SA jest planowana.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie kolejnych bardzo poważnych awarii
samolotu wojskowego F-16 (4413)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mirosława Pawlaka w spra-
wie kolejnych bardzo poważnych awarii samolotu
wojskowego F-16 (SPS-023-4413/08), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Postępowanie przetargowe na dostawę samolo-
tów wielozadaniowych dla Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej przeprowadzono za czasów rządu
premiera pana Jerzego Buzka. W wyniku tego po-
stępowania wyłoniono zwycięzcę, którym został
rząd Stanów Zjednoczonych Ameryki z ofertą dosta-
wy samolotów F-16 blok 52 wersji C/D. Umowę ze
strony polskiej w dniu 18 kwietnia 2003 r. podpisał
ówczesny minister obrony narodowej pan Jerzy
Szmajdziński, natomiast umowę w imieniu rządu
Stanów Zjednoczonych Ameryki podpisał pan gene-
rał Tome H. Walters Jr. – dyrektor Agencji Współ-
pracy Wojskowej (DSCA – Defense Security Coope-
ration Agency). Przewodniczącym Międzyresorto-
wej Komisji ds. wyboru samolotu wielozadaniowego
był sekretarz stanu w Ministerstwie Obrony Naro-
dowej pan Janusz Zemke.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
1241
W ramach postępowania przetargowego podpisa-
no cztery umowy. Pierwsza z nich (PL-D-SAC) doty-
czyła dostawy samolotów F-16, dwie następne były
umowami finansowymi (podpisanymi przez mini-
stra finansów), czwartą była umowa offsetowa (pod-
pisana przez ministra gospodarki). W głównej umo-
wie (PL-D-SAC) zawarto następujący zapis: „Rząd
USA uznaje polskie wymagania dotyczące zobowią-
zań offsetowych związanych ze sprzedażą wyposa-
żenia wojskowego (będącego przedmiotem niniejszej
umowy LOA) dla rządu Rzeczypospolitej Polskiej.
Jako główny dostawca sprzętu wojskowego, który
jest przedmiotem niniejszej umowy LOA, Lockheed
Martin, działając swobodnie i nie będąc zarówno za-
chęcany, jak i zmuszany do tego przez rząd USA w
jakikolwiek sposób, bierze na siebie odpowiedzial-
ność za wypełnienie zobowiązania offsetowego, jak
to zostało określone w umowie offsetowej zawartej
na podstawie polskiego prawa offsetowego”.
Umowa offsetowa zawarta została pomiędzy pro-
ducentem samolotów F-16 – firmą Lokheed Martin
Cooperation i Skarbem Państwa Rzeczypospolitej
Polskiej, reprezentowanym przez ministra gospo-
darki. Ministerstwo Obrony Narodowej nie brało
udziału w negocjacjach umowy i nie jest kompetent-
ne do udzielenia odpowiedzi na pytanie o wielkość
offsetu. Właściwym adresatem tego pytania jest mi-
nister gospodarki.
Umowa ze Stanami Zjednoczony Ameryki gwa-
rantuje dostawę czterdziestu ośmiu samolotów wie-
lozadaniowych F-16, w tym trzydziestu sześciu jed-
nomiejscowych F-16C i dwunastu dwumiejscowych
F-16D, zestawu logistycznego oraz uzbrojenia, jak
również szkolenie polskiego personelu latającego i
technicznego. Jest to sprzęt i wyposażenie obsługo-
we nowe, z bieżącej produkcji. Taką klauzulę zawar-
to w umowie PL-D-SAC. Samoloty F-16 są dostar-
czane do Polski praktycznie bezpośrednio po zejściu
z taśmy produkcyjnej, po przeprowadzeniu fabrycz-
nych prób w locie.
Do chwili obecnej zostało dostarczone czterdzie-
ści jeden samolotów. Pozostałe siedem zostanie prze-
bazowane ze Stanów Zjednoczonych Ameryki do
Polski do końca br. (w tym cztery we wrześniu br.).
Ustosunkowując się do sugestii, iż „większość F-16
stoi w hangarach”, co sugeruje, że nie odbywają one
lotów, pragnę wskazać, że od rozpoczęcia dostaw w
listopadzie 2006 r. do dnia 5 sierpnia 2008 r. samoloty
F-16 wykonały w kraju nalot w wysokości 6578 go-
dzin, a w samym tylko w 2008 r. – 2859 godzin.
Oczywiście nie wszystkie samoloty są codziennie
wykorzystywane do wykonywania lotów. Część z
nich przechodzi obowiązkowy odbiór techniczny po
przylocie do kraju (tzw. Acceptance Inspection), któ-
ry trwa 2–4 tygodnie. Obecnie taka procedura doty-
czy pięciu samolotów.
Kolejnym powodem pobytu samolotów w hanga-
rze są czynności obsługowe, które wykonywane są w
ramach procesu eksploatacyjnego. Główną obsługą,
jaka wykonywana jest na samolocie, to „Phase In-
1242
spection”, czyli szczegółowy przegląd samolotu po
dwustu godzinach nalotu. Jest to najbardziej do-
kładna i pracochłonna inspekcja przeprowadzana
na samolocie (trwa z reguły 3–4 tygodnie). Wykony-
wane są również kolejne planowe prace obsługowe
(po wylataniu pięćdziesięciu i stu godzin). Ponadto
w hangarach odbywa się weryfikacja stanu tech-
nicznego oraz usuwanie drobnych niesprawności.
Średni poziom sprawności technicznej samolo-
tów wynosi obecnie 70–75%, co na tym etapie wdra-
żania nowego sprzętu jest wielkością zadawalającą.
Dla przykładu, w dniu 1 sierpnia 2008 r. gotowych
do lotów było 76% samolotów.
Odpowiadając na pytanie dotyczące szkolenia pi-
lotów na samolocie F-16, uprzejmie informuję, że
prowadzone jest ono obecnie zarówno w kraju, jak i
w Stanach Zjednoczonych Ameryki. W wytypowa-
nych centrach szkolenia na terytorium USA realizo-
wany jest pierwszy etap szkolenia, obejmujący:
1) kurs specjalistycznej lotniczej terminologii an-
gielskiej;
2) podstawowy i zaawansowany kurs szkolenia w
powietrzu na odrzutowym, naddźwiękowym samo-
locie szkolnym T-38C (przygotowujący do przeszko-
lenia na F-16);
3) podstawowy kurs przeszkolenia na F-16 (tzw.
Basic Course);
4) kurs dowódców kluczy oraz kurs pilotów – in-
struktorów na F-16 (dotyczy wybranej grupy do-
świadczonych pilotów).
Po powrocie do kraju piloci kontynuują szkolenie
zaawansowane w wykorzystaniu systemów uzbroje-
nia F-16, do osiągnięcia gotowości do działań opera-
cyjnych (tzw. poziom Combat Ready). Szkolenie to
jest prowadzone w 31. Bazie Lotnictwa Taktycznego
Poznań-Krzesiny.
Do chwili obecnej szkoleniem na F-16 objętych
zostało łącznie pięćdziesięciu pilotów Sił Powietrz-
nych. Z tej liczby trzydziestu pilotów powróciło ze
Stanów Zjednoczonych Ameryki i kontynuuje szko-
lenie w kraju, siedemnastu przebywa w USA, pozo-
stałych trzech pilotów zostało wyeliminowanych z
dalszego szkolenia na F-16 (jeden ze względów zdro-
wotnych, dwóch z uwagi na niezadowalające postępy
szkolenia w powietrzu).
Koszty szkolenia pilotów w Stanach Zjednoczo-
nych Ameryki są pokrywane ze środków ujętych w
kontrakcie na zakup samolotów F-16 oraz z fundu-
szy pomocowych rządu USA. Dotychczas na ten cel
wydzielono 61,3 mln USD z kontraktu oraz 61,5 mln
USD z amerykańskich środków pomocowych. W
2008 r. fundusze przeznaczone na szkolenie polskich
pilotów w USA zostały zwiększone o kolejne 22 mln
USD, wydzielone z grantu rządu USA. Zostaną one
wykorzystane na sfinansowanie przeszkolenia kolej-
nych grup pilotów na samolocie T-38C, przygotowu-
jące do późniejszego przeszkolenia na F-16, planowa-
nego do przeprowadzenia w całości w kraju.
W przyjętej koncepcji szkolenia personelu latają-
cego dla potrzeb Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej, w tym jednostek użytkujących samoloty F-16,
Wyższa Szkoła Oficerska Sił Powietrznych pełni za-
sadniczą rolę, jako centrum szkolenia technicznego
personelu latającego i technicznego. W tym celu zo-
stała ona wyposażona w specjalistyczne pomoce
szkoleniowe, zakupione w ramach kontraktu na do-
stawę samolotów F-16. Wytypowani wykładowcy tej
szkoły zostali w ramach tego kontraktu przeszkole-
ni w USA i uzyskali uprawnienia do prowadzenia
szkolenia z tematyki związanej z F-16.
W zakresie praktycznego szkolenia w powietrzu
pilotów F-16 rola Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Po-
wietrznych polega na przygotowaniu kandydatów
(podchorążych) do przeszkolenia na ten typ samolo-
tu. Obecnie nie jest ona w stanie w pełni realizować
tego zadania, ze względu na brak samolotu zaawan-
sowanego szkolenia pilotów samolotów myśliwskich
(tzw. Lead In Fighter Trainer – LIFT), spełniające-
go współczesne wymagania. Eksploatowany szkolny
samolot odrzutowy TS-II nie posiada właściwości i
wyposażenia niezbędnego do przygotowania pilotów
do przeszkolenia na współczesne, wysokomanewro-
we samoloty bojowe, wyposażone w cyfrową awioni-
kę, takich jak F-16 blok 52, zakupiony przez Polskę·
W związku z powyższym zachodzi konieczność
kierowania kandydatów przed przeszkoleniem na
F-16 na dodatkowe szkolenie na samolocie klasy
LIFT. Obecnie odbywa się to w Stanach Zjednoczo-
nych Ameryki na samolocie T-38C. Rozwiązanie to
jest traktowane jako przejściowe. Po pozyskaniu i
wprowadzeniu na wyposażenie Wyższej Szkoły Ofi-
cerskiej Sił Powietrznych samolotu klasy LIFT, cały
cykl szkolenia pilotów F-16 będzie można prowadzić
w kraju.
Praktyczne przeszkalanie w powietrzu pilotów
na F-16 prowadzone będzie w eskadrze lotniczej,
wchodzącej w skład 31. Bazy Lotnictwa Taktyczne-
go Poznań-Krzesiny. Eskadra ta będzie łączyła rolę
jednostki przeszkalającej pilotów z zadaniami ope-
racyjnymi. Przenoszenie przeszkalania praktyczne-
go na F-16 do Wyższej Szkoły Oficerskiej Sił Po-
wietrznych jest niecelowe i nieekonomiczne, ze
względu na konieczność poniesienia znacznych na-
kładów na dostosowanie infrastruktury i wyposaże-
nia bazy lotniczej Dęblin do stałego stacjonowania
samolotów F-16.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za za-
sadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie zamówienia na potrzeby
Sił Zbrojnych RP wyrzutni Patriot (4414)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mirosława Pawlaka w spra-
wie zamówienia na potrzeby Sił Zbrojnych RP wy-
rzutni Patriot (SPS-023-4414/08), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W czasie negocjacji dotyczących lokalizacji tar-
czy antyrakierowej w Polsce resort obrony narodo-
wej wspiera Ministerstwo Spraw Zagranicznych w
zakresie wojskowych aspektów rozmieszczenia ele-
mentów amerykańskiego systemu obrony przeciw-
rakietowej (MD) na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej. Problematyka dotycząca rozwoju zdolności
obronnych Polski, w tym ewentualnego pozyskania
systemów rakietowych Patriot, jest treścią dwu-
stronnych rozmów o możliwości amerykańskiego
wsparcia modernizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospoli-
tej Polskiej. Rozmowy te nie mogą być odbierane
jako „transakcja wiązana”, gdyż są prowadzone nie-
zależnie od negocjacji w sprawie rozmieszczenia
systemu MD w Polsce. Odbywają się one od kwiet-
nia br. na forum dwustronnej Grupy Konsultacyj-
nej ds. Współpracy Strategicznej oraz wydzielonych
grup roboczych. Ze strony polskiej w pracach tych
grup udział biorą przedstawiciele Ministerstwa
Obrony Narodowej i Sztabu Generalnego Wojska
Polskiego. Celem rozmów jest wypracowanie wspól-
nych rekomendacji dotyczących priorytetowych ob-
szarów modernizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej oraz zakresu i harmonogramu wsparcia
Stanów Zjednoczonych Ameryki w tym procesie.
Strona amerykańska nie proponowała Polsce po-
niesienia kosztów uruchomienia linii technologicz-
nej produkcji przeciwlotniczego systemu rakietowe-
go Patriot. Produkująca ten zestaw firma Raytheon
Company obecnie wstrzymała produkcję tego uzbro-
jenia. W rezultacie realizacja ewentualnych zamó-
wień będzie wiązała się z kosztami ponownego uru-
chomienia linii produkcyjnej, które mają wpływ na
ostateczną cenę sprzętu. Aktualnie wiele państw
jest zainteresowanych zakupem tego typu uzbroje-
nia i nie można określić, w jakim stopniu oraz w ja-
kiej proporcji koszty ponownego uruchomienia linii
produkcyjnej zostaną przerzucone na poszczegól-
nych zamawiających. Istnieje duże prawdopodobień-
stwo, że poniesie je jedno z państw, któremu zależy
na pilnym pozyskaniu zestawów Patriot. W takim
przypadku strona polska nie będzie musiała
uwzględniać tego obciążenia finansowego przy pod-
pisywaniu ewentualnej umowy o nabyciu zestawu.
Dotychczas Polska nie złożyła producentowi za-
mówienia na system rakietowy Patriot. Jednocze-
śnie w celu pozyskania pełnej wiedzy o kosztach i
1243
dostępności zestawu Patriot przygotowuje się zapy-
tanie ofertowe do strony amerykańskiej (producenta
uzbrojenia). Należy podkreślić, że opracowywany
dokument nie będzie miał charakteru wiążącego
stronę polską w kwestii zaspokajania potrzeb mo-
dernizacyjnych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej w obszarze zestawów przeciwlotniczych oraz
przeciwrakietowych.
Tak więc nie można mówić o powodach rezygna-
cji strony polskiej z pozyskania zestawów Patriot,
ponieważ nie opracowano dotychczas zamówienia
na to uzbrojenie. Na obecnym etapie analiz, w tym
również kwestii finansowych, nie została odrzucona
opcja pozyskania przez Siły Zbrojne Rzeczypospoli-
tej Polskiej zestawów Patriot.
Odpowiadając na pytanie, w jakim stopniu wy-
rzutnie PAC-3 mogą zwalczać rakiety krótkiego i
średniego zasięgu, uprzejmie informuję, że zestaw
rakietowy Patriot jest jedynym sprawdzonym bojowo
systemem w zakresie zwalczania rakiet balistycz-
nych. Patriot w konfiguracji PAC-3 jest zmodernizo-
waną wersją zestawu rakietowego w konfiguracji
PAC-1 i PAC-2. Prawdopodobieństwo zniszczenia ra-
kiety balistycznej przez Patriot PAC-1 podczas pierw-
szej wojny w Zatoce Perskiej wynosiło 70% w przy-
padku obrony Arabii Saudyjskiej i 40% w obronie
Izraela. Niedostateczna skuteczność zestawów spo-
wodowała potrzebę ich modernizacji do standardu
PAC-2, a następnie wprowadzenia najnowszej obecnie
generacji systemu Patriot – PAC-3. Zestaw Patriot
PAC-3 jako pierwszy wykorzystuje zarówno pociski
przeciwlotnicze, jak i wyspecjalizowane pociski prze-
znaczone do zwalczania rakiet balistycznych. W dru-
giej wojnie w Zatoce Perskiej wojska amerykańskie
skierowały do operacji „Iracka wolność” najnowszą
wersję zestawów Patriot. Baterie Patriot brały udział
w dziewięciu akcjach bojowych przeciwko pociskom
balistycznym wymierzonym w jednostki koalicji anty-
irackiej. Nowy system uzbrojenia potwierdził w nich
swoją wysoką skuteczność.
W czasie negocjacji strona amerykańska w jednej
ze swoich propozycji sugerowała możliwość czasowe-
go bazowania w Polsce baterii Patriot (kilka wy-
rzutni wraz z radarem i niezbędną infrastrukturą
dowódczą). Stacjonowanie tej baterii miałoby się od-
bywać w cyklu rocznym przez okres jednego miesią-
ca w każdym kwartale. Można zakładać, że byłaby
to bateria obecnie stacjonująca na terenie Niemiec,
co związane jest z bliskością położenia oraz utrzy-
maniem dotychczasowych zadań i norm gotowości
bojowej.
Strona polska uważa tę propozycję za niewystar-
czającą. W uzasadnieniu wskazuje potrzebę wzmoc-
nienia naszego systemu obrony powietrznej przez
stałe dyżurowanie co najmniej jednej baterii Patriot,
która mogłaby być użyta także poza terytorium na-
szego kraju. Jej stacjonowanie miałoby się rozpocząć
od momentu osiągnięcia gotowości bojowej przez
element amerykańskiego systemu obrony przeciw-
rakietowej w Polsce. Ocenia się, że posiadanie na po-
1244
czątek jednej baterii rakiet Patriot pozwoli na przy-
gotowanie przyjęcia kolejnych zestawów (np. pozy-
skanych na preferencyjnych warunkach) i zapocząt-
kuje budowę narodowego systemu obrony antyra-
kietowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie niepokojącej sytuacji
w Departamencie Prawnym
Ministerstwa Obrony Narodowej (4415)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mirosława Pawlaka w spra-
wie niepokojącej sytuacji w Departamencie Praw-
nym Ministerstwa Obrony Narodowej (SPS-023-
-4415/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Bezsporne jest stwierdzenie pana posła Mirosła-
wa Pawlaka, iż Departament Prawny Ministerstwa
Obrony Narodowej jest instytucją, w której zatrud-
nieni (wyznaczeni na stanowiska służbowe) radco-
wie prawni i inni prawnicy, wykonując swoje obo-
wiązki służbowe lub pracownicze, obowiązani są za-
wsze kierować się literą prawa. Obowiązujące prze-
pisy ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach praw-
nych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059, ze zm.) ob-
ligują bowiem radców prawnych do wykonywania
czynności zawodowych zgodnie z prawem, uczciwie,
rzeczowo i z należytą starannością. Jednocześnie
obowiązkiem radców prawnych jest przestrzeganie
norm moralnych, szacunek dla praw człowieka oraz
dbanie o godność zawodu. Wykonywany przez pra-
cowników i żołnierzy zawodowych Departamentu
Prawnego MON zawód radcy prawnego jest zawo-
dem społecznego zaufania. Naruszeniem godności
radcy prawnego jest bowiem każde postępowanie,
które podważa zaufanie do wykonywania tego zawo-
du lub mogłoby go poniżyć w opinii publicznej. W
trakcie wykonywania swoich czynności radca praw-
ny korzysta z mocy prawa z ochrony, jak sędzia i
prokurator. Każde również działanie osób trzecich,
mogące poniżyć lub narazić na utratę zaufania rad-
ców prawnych, a także instytucję, w której wykonu-
ją swoje czynności, jest działaniem bezprawnym i
karalnym.
Moje zdumienie budzi stwierdzenie pana posła
Mirosława Pawlaka, że praca Departamentu Praw-
nego Ministerstwa Obrony Narodowej jest nierzetel-
na lub tendencyjna, że może ona poprzez albo błęd-
ną interpretację przepisów, albo też przez działania
celowe zamierzone wywołać skutki nieodwracalne.
Żaden bowiem z organów, czy to sądowych, czy ad-
ministracji państwowej, nie zarzucił Departamento-
wi Prawnemu MON takiego postępowania. Żadna
też ze stron postępowań administracyjnych nie wy-
stosowała takiego zarzutu w stosunku do Departa-
mentu Prawnego lub jego pracowników albo żołnie-
rzy zawodowych. Jedynym wyjątkiem jest wypo-
wiedź pana płk. rez. Artura Busza, radcy prawnego,
byłego zastępcy dyrektora Departamentu Prawnego
Ministerstwa Obrony Narodowej. Trudno i w tym
miejscu nie odnieść się do zasad etyki zawodu radcy
prawnego, bowiem każdy radca prawny obowiązany
jest przestrzegać także lojalności i koleżeństwa wo-
bec wszystkich członków swojego samorządu zawo-
dowego. Tymczasem podjęte przez wymienionego
oficera rezerwy próby wykorzystania prasy dla pod-
ważenia autorytetu swoich niedawnych kolegów, ze
wspomnianymi zasadami etyki nie mają nic wspól-
nego. Nie znalazły także odzwierciedlenia w faktach
rewelacje przedstawione panu posłowi Mirosławowi
Pawlakowi, o czym mogli się przekonać członkowie
sejmowej Komisji Obrony Narodowej na posiedzeniu
w dniu 24 lipca br.
Zakres funkcjonowania Departamentu Prawne-
go Ministerstwa Obrony Narodowej określa § 32 re-
gulaminu organizacyjnego Ministerstwa Obrony
Narodowej, stanowiącego załącznik do zarządzenia
Nr 40/MON ministra obrony narodowej z dnia 22
listopada 2006 r. (Dz. Urz. MON Nr 21, poz. 270, ze
zm.). Zgodnie z ust. 1 wskazanego przepisu Depar-
tament Prawny MON zapewnia pomoc prawną w re-
sorcie, w tym opiniuje pod względem prawnym i re-
dakcyjnym projekty aktów prawnych oraz umów
międzynarodowych zawieranych w bieżącej działal-
ności resortu, opracowuje projekty aktów prawnych
oraz umów międzynarodowych przygotowywanych
przez inne organy państwowe, udziela porad i spo-
rządza opinie prawne, zapewnia zastępstwo prawne
oraz sprawuje merytoryczny nadzór nad świadcze-
niem pomocy prawnej w resorcie.
Porady i opinie prawne w Departamencie Praw-
nym MON sporządzane są dla ministra obrony na-
rodowej. Pozostałe osoby funkcyjne: wiceministro-
wie, dyrektorzy, szefowie, dowódcy etc. – jak wspo-
mniałem – mają własną obsługę prawną. Departa-
ment Prawny nie jest oczywiście poddawany jakim-
kolwiek naciskom ograniczającym niezależność wy-
konywania w nim zawodu radcy prawnego.
Jako naczelny organ administracji rządowej
dbam o to, aby żadne okoliczności pozaprawne albo
wyrażone przez kogokolwiek polecenia czy wska-
zówki miały wpływ na rzetelne i uczciwe wykony-
wanie czynności zawodowych przez podległych mi
prawników. Wymagam od radców prawnych nieule-

gania wpływom, zwłaszcza tym, które mogą wynik-
nąć z ich osobistych interesów lub nacisków z ze-
wnątrz, kierując się zasadą, iż radca prawny musi
unikać wszelkich ograniczeń własnej niezależności,
nie może odstępować od zasad etyki w celu zadowo-
lenia klienta, sądu czy osób trzecich.
Chciałbym przypomnieć, że istota zawodu radcy
prawnego polega na tym, że uzyskuje on od klienta
w zaufaniu informacje, których ten nie ujawniłby
nikomu. Jak widać, istotą stosunku łączącego pra-
codawcę i klienta jest zaufanie.
Przechodząc do szczegółowych odpowiedzi przed-
stawiam, co następuje.
Aktualnie obsada personalna w Departamencie
Prawnym Ministerstwa Obrony Narodowej kształ-
tuje się na poziomie 39 pracowników i żołnierzy za-
wodowych (w tym 11 radców prawnych). Przygoto-
wywaniem projektów pełnomocnictw dla sekretarza
stanu i podsekretarzy stanu w Ministerstwie Obro-
ny Narodowej oraz dyrektorów departamentów zaj-
mują się właściwe komórki organizacyjne Minister-
stwa Obrony Narodowej bądź jednostki organizacyj-
ne podległe ministrowi obrony narodowej lub przez
niego nadzorowane, stosownie do postanowień decy-
zji Nr 232/MON ministra obrony narodowej z dnia
22 listopada 1999 r. w sprawie wytycznych dotyczą-
cych opracowywania projektów aktów prawnych
oraz wydawania tych aktów w resorcie obrony naro-
dowej (Dz. Urz. MON nr 8, poz. 63, ze zm.). Zatrud-
nieni w nich prawnicy redagują również pod wzglę-
dem prawnym stosowne projekty.
W zdecydowanej większości przypadków projek-
ty pełnomocnictw były uzgadniane pod względem
formalnoprawnym z Departamentem Prawnym Mi-
nisterstwa Obrony Narodowej, w tym także bezpo-
średnio z płk. rez. Arturem Buszem.
Dyrektorzy poszczególnych departamentów (sze-
fowie zarządów w Sztabie Generalnym WP) są upeł-
nomocnieni do występowania na zewnątrz w kon-
taktach z urzędami i instytucjami, w których repre-
zentują ministra obrony narodowej. Pełnomocnic-
twa te są wydawane na podstawie przepisów prawa
cywilnego.
Odnosząc się natomiast do pytania, czy w każdej
sprawie przed sądami występują radcowie prawni
Departamentu Prawnego Ministerstwa Obrony Na-
rodowej, uprzejmie wyjaśniam, iż ta komórka orga-
nizacyjna sprawuje zastępstwo procesowe w spra-
wach, w których pozwanym jest minister obrony
narodowej i które nie należą do właściwości innych
komórek organizacyjnych resortu obrony narodo-
wej. Przykładowo wskazać można na właściwość
Departamentu Administracyjnego w sprawach
związanych z zatrudnianiem pracowników cywil-
nych lub zamówieniami publicznymi realizowanymi
przez Ministerstwo Obrony Narodowej, Departa-
mentu Kadr w sprawach związanych z przebiegiem
zawodowej służby wojskowej, Departamentu Infra-
struktury w sprawach związanych z gospodarowa-
niem nieruchomościami pozostającymi w trwałym
1245
zarządzie resortu obrony narodowej, czy też Depar-
tamentu Zaopatrywania Sił Zbrojnych w sprawach
związanych z zakupami sprzętu i uzbrojenia. Nie są
mi znane jakiekolwiek fakty bałaganu i łamania
prawa w Ministerstwie Obrony Narodowej, które
nie byłyby przedmiotem postępowań skargowych
bądź też karnych.
Ustosunkowując się do pytań dotyczących przy-
padków zakwestionowania prawidłowości decyzji
wydanych przez ministra obrony narodowej i wadli-
wości doręczeń, pragnę wskazać, że z uzyskanych
dla potrzeb odpowiedzi informacji na interpelację
wynika, iż w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do
dnia 30 czerwca br.:
— w Sztabie Generalnym Wojska Polskiego, że
na trzy sprawy prowadzone przed Wojewódzkim Są-
dem Administracyjnym w Warszawie sąd uchylił
jedną decyzję szefa Sztabu Generalnego Wojska Pol-
skiego i skierował sprawę do ponownego rozpozna-
nia. W bieżącym roku przed tym sądem zawisło
sześć spraw, z czego jedna nieprawomocnie zakoń-
czona postanowieniem oddalającym skargę strony.
Co do zasady szef Sztabu Generalnego Wojska Pol-
skiego, jako organ administracji, nie stwierdza nie-
prawidłowości w doręczeniach swych decyzji, nie-
mniej z przyczyn obiektywnych istnieją trudności w
procesie doręczenia decyzji żołnierzom na misjach
zagranicznych;
— w Departamencie Kadr Ministerstwa Obrony
Narodowej w czterdziestu jeden przypadkach decy-
zje organu zostały uchylone, a w siedmiu sąd stwier-
dził ich nieważność. Tylko w jednym przypadku
podstawą uchylenia decyzji była wadliwość jej dorę-
czenia. Polegała ona na tym, że oficerowi doręczono
odpis decyzji o zwolnieniu z zawodowej służby woj-
skowej wykonany w jednostce wojskowej i niezawie-
rający podpisu ministra obrony narodowej. Zdaniem
sądu należało przyjąć, że decyzja w ogóle nie została
doręczona;
— w dowództwie Wojsk Lądowych zakwestiono-
wano osiem decyzji. Problem wadliwości doręczeń
decyzji administracyjnych pojawiał się tu sporadycz-
nie i spowodowany był zazwyczaj nierzetelnością do-
ręczycieli;
— w dowództwie Sił Powietrznych wojewódzkie
sądy administracyjne sześciokrotnie zakwestiono-
wały decyzje wydane przez organy wojskowe. Nie
miał miejsca ani jeden przypadek wadliwości dorę-
czenia decyzji administracyjnych;
— w dowództwie Marynarki Wojennej jedna de-
cyzja została uchylona przez wojewódzki sąd admi-
nistracyjny, nie stwierdzono natomiast przypadków
wadliwości doręczeń decyzji.
W pozostałych komórkach organizacyjnych Mi-
nisterstwa Obrony Narodowej bądź jednostkach or-
ganizacyjnych podległych ministrowi obrony naro-
dowej lub przez niego nadzorowanych nie stwierdzo-
no nieprawidłowości we wskazanym zakresie. Nie
znane mi są przypadki – w okresie mojego urzędo-
wania – łamania przepisów pragmatyki służbowej
1246
„wyłącznie z korzyścią dla resortu, a nie dla żołnie-
rzy zawodowych”. Jako naczelny organ administra-
cji rządowej dbam o to, aby w każdej sprawie admi-
nistracyjnej w przypadku kolizji interesów na plan
pierwszy wysuwać interesy obywatela.
Departament Prawny MON, tak jak inne komór-
ki organizacyjne, podlega kontroli na podstawie de-
cyzji nr 41/MON z dnia 26 stycznia 2007 r. w spra-
wie działalności kontrolnej w resorcie obrony naro-
dowej (Dz. Urz. MON nr 3, poz. 34 ze zm.), którą
przeprowadza Departament Kontroli Ministerstwa
Obrony Narodowej. Praca Departamentu Prawnego
oceniana była również przez Najwyższą Izbę Kon-
troli. Pragnę zwrócić jednocześnie uwagę na nieza-
leżność opinii prawnych, które ze swej istoty nie
mogą podlegać kontroli (vide Biuro Analiz Sejmo-
wych). Mogą być one natomiast podważone innymi
opiniami. Radcowie prawni za skutki swoich opinii
ponoszą odpowiedzialność materialną. Z tego tytułu
uiszczają oni comiesięczne składki na ubezpieczenie
od odpowiedzialności cywilnej. Radcowie prawni za-
trudnieni w Departamencie Prawnym nie mogą do-
wolnie stosować przepisów prawa (m.in. kształtując
stosunki między resortem a żołnierzem lub między
resortem a obywatelem). Jak wspomniałem na wstę-
pie radca prawny ma kierować się przepisami pra-
wa, a więc ich literalnym brzmieniem.
Co do ostatniego z pytań Pana Posła Mirosława
Pawlaka, nie są znane mi przypadki „gdy na skutek
błędnej opinii prawnej sekretarz stanu lub podse-
kretarze stanu podejmą w dobrej wierze błędną de-
cyzję administracyjną”, dlatego też trudno mi odpo-
wiedzieć na to pytanie. Niemniej jednak na jego tle
nasuwa się generalne stwierdzenie, że w demokra-
tycznym państwie prawa od weryfikacji ewentual-
nych błędnych decyzji administracyjnych, które
przecież mogą mieć miejsce, są niezawisłe sądy. Mię-
dzy innymi podlegli mi radcowie prawni dbają rów-
nież o to, aby żołnierze, których sytuację material-
noprawną określają decyzje przełożonych różnych
szczebli mieli świadomość możliwości odwołania się
do sądu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie podniesienia poziomu znajomości
języka angielskiego przez cały stan osobowy
Sił Wysokiej Gotowości Zdolnych do Przerzutu
(4416)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Mirosława Pawlaka w sprawie
podniesienia poziomu znajomości języka angielskiego
przez cały stan osobowy Sił Wysokiej Gotowości Zdol-
nych do Przerzutu (SPS-023-4416/08), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Resort obrony narodowej przykłada szczególną
wagę do kształcenia językowego. Znajomość języków
obcych, jako narzędzia społecznego działania, jest
dziś bowiem nieodłącznym elementem rozwoju spo-
łecznego. Jest ona również nieodzownym elementem
zarówno kształcenia ogólnego, jak i przygotowania
żołnierzy do wykonywania obowiązków służbowych
w kraju oraz za granicą i obejmuje zarówno znajo-
mość elementów profesjonalnego rejestru wojskowe-
go oraz określone elementy socjokulturowe.
Niewątpliwie język angielski stanowi podstawo-
we narzędzie komunikacji werbalnej i traktowany
jest jako lingua franca Sojuszu Północnoatlantyc-
kiego. Jest zatem oczywiste, że personel wojskowy
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej musi osią-
gnąć taki poziom zdolności komunikatywnej, aby
sprawnie funkcjonować w dzisiejszej rzeczywisto-
ści. W mojej opinii, pomimo pewnych trudności, w
przedmiotowym obszarze Siły Zbrojne Rzeczypo-
spolitej Polskiej poczyniły ogromny postęp, co od-
zwierciedlają opinie przełożonych żołnierzy pełnią-
cych służbę na stanowiskach w strukturach Orga-
nizacji Traktatu Północnoatlantyckiego, Unii Eu-
ropejskiej i innych organizacji międzynarodowych
oraz podczas wykonywania misji pod auspicjami
tych organizacji.
Biorąc pod uwagę szczegółowe problemy zdefinio-
wane przez pana posła Pawlaka, stwierdzam, co na-
stępuje:
W ostatnim okresie podjęto szereg działań o cha-
rakterze systemowym, których celem było zwiększe-
nie efektywności kształcenia i obiektywności proce-
su egzaminowania. Działania te wynikały z prze-
prowadzonej przez komórki organizacyjne resortu
obrony narodowej analizy systemu kształcenia i eg-
zaminowania ze znajomości języków obcych w Si-
łach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz kon-
troli ośrodków kształcenia. Działania, o których
mowa w dalszej części informacji, pozwoliły na peł-
ną implementację postanowień decyzji nr 403/MON
ministra obrony narodowej z dnia 5 października
2006 r. w sprawie kształcenia i egzaminowania ze
znajomości języków obcych w resorcie obrony naro-
dowej (Dz. Urz. MON Nr 19, poz. 249) oraz jej nowe-

lizacji wyrażonej w decyzji nr 632/MON ministra
obrony narodowej z dnia 31 grudnia 2007 r. (Dz.
Urz. MON Nr 25, poz. 289).
W związku z implementacją wspomnianych de-
cyzji w resorcie obrony narodowej:
1) powołano resortowy Zespół Doradczy ds. Edu-
kacji Językowej, w skład którego wchodzą eksperci
zarówno w dziedzinie kształcenia (przedstawiciele
uczelni wojskowych), jak i eksperci w zakresie po-
trzeb ilościowych i jakościowych Sił Zbrojnych
(przedstawiciele: Departamentu Budżetowego, De-
partamentu Kadr, Sztabu Generalnego Wojska Pol-
skiego, rodzajów Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej); taki skład zespołu gwarantuje ciągłą adapta-
cję systemu kształcenia językowego do potrzeb Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej;
2) wprowadzono dla wszystkich rodzajów Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej jednolity sys-
tem kształcenia językowego, którego pełny cykl
kształcenia obejmuje 1800 godzin dydaktycznych
podzielonych na trzy kursy semestralne; do takiego
systemu zostały przygotowane ramowe programy
kształcenia, które umożliwią słuchaczom uzyskanie
odpowiedniego poziomu znajomości danego języka
obcego;
3) szczegółowo określono zasady kwalifikowania
żołnierzy i pracowników na kursy językowe, identy-
fikując następujące priorytety:
a) realizacja celu Sił Zbrojnych G 0356;
b) szczególne potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej, w tym przede wszystkim szkolenie
związane z wdrożeniem samolotu F-16;
c) przygotowanie do szkolenia oraz pełnienia
służby za granicą;
d) wymogi określone w karcie opisu stanowiska
służbowego;
4) określono warunki rekrutacji do szkół wojsko-
wych, obligując rektorów akademii i wyższych szkół
wojskowych do przeprowadzenia sprawdzianu ze
znajomości języka angielskiego w trakcie trwania
procesu rekrutacji na poziomie co najmniej SPJ 2121
dla absolwentów szkół średnich, w czasie egzami-
nów wstępnych do podległych placówek – jako waru-
nek przyjęcia na studia w charakterze kandydata na
żołnierza zawodowego; decyzja obliguje również ko-
mendantów wyższych szkół wojskowych do stworze-
nia warunków w zakresie kształcenia języka angiel-
skiego, tak aby absolwenci kończący studia magi-
sterskie posiadali trzeci poziom znajomości języka
angielskiego;
5) określono zasady pomocy finansowej żołnie-
rzom, którzy uzyskali świadectwo znajomości języ-
ka obcego na poziomie trzecim w trybie eksterni-
stycznym;
6) w celu zwiększenia efektywności kształcenia
na poziomie trzecim wg STANAG 6001 wybrano
dziewięć ośrodków realizujących to szkolenie na naj-
wyższym poziomie; jako uzupełnienie systemu egza-
minowania cyklicznie prowadzone są przez Central-
ną Komisję Egzaminacyjną Języków Obcych Mini-
1247
sterstwa Obrony Narodowej szkolenia dla nauczy-
cieli proponowanych do składu komisji egzaminacyj-
nych; szkolenie kończone jest egzaminem oraz wy-
daniem odpowiedniego świadectwa;
7) zmieniono, dążąc do większej obiektywności
egzaminów, system egzaminowania na poziomie
trzecim, wprowadzając nową zasadę, że testy egza-
minacyjne w sprawności: czytanie, słuchanie i pisa-
nie po wypełnieniu będą przewożone do siedziby
Centralnej Komisji Egzaminacyjnej Języków Ob-
cych Ministerstwa Obrony Narodowej i sprawdzane
przez etatowych jej pracowników; jedynie mówienie
będzie oceniane przez podkomisję w miejscu prowa-
dzenia egzaminu;
8) opracowano i wdrożono nowe specyfikacje i
modele egzaminów na poziomach 1–4;
9) opracowano i wprowadzono do życia nowy
szczegółowy Regulamin Centralnej Komisji Egza-
minacyjnej Języków Obcych Ministerstwa Obrony
Narodowej oraz Regulamin Nieetatowych Komisji
Egzaminacyjnych, a więc zasady egzaminowania na
poziomach 3 i 4;
10) opracowano i wydano w wersji książkowej
materiały pomocnicze dla żołnierzy przystępujących
do egzaminów na wszystkich poziomach z następu-
jących języków obcych: angielskiego, francuskiego,
niemieckiego i rosyjskiego.
Poziom znajomości języka angielskiego wg STA-
NAG 6001 wśród pilotów samolotów F-16, którzy od-
byli szkolenie w Stanach Zjednoczonych Ameryki,
kształtuje się następująco: dwudziestu dwóch pilo-
tów posiada udokumentowaną znajomość na pozio-
mie trzecim, a siedmiu pilotów posiada udokumen-
towaną znajomość na poziomie drugim.
Ponadto do końca bieżącego roku planuje się
skierowanie do Stanów Zjednoczonych Ameryki sze-
ściu pilotów na szkolenie ze znajomością języka na
poziomie trzecim i dziesięciu ze znajomością na po-
ziomie drugim.
Stosunkowo najniższy procentowo poziom znajo-
mości języka angielskiego występuje w Wojskach
Lądowych, co wynika z faktu, iż są one największym
rodzajem Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Aktualnie stan znajomości języka angielskiego w
Wojskach Lądowych przedstawia się następująco:
— poziom czwarty – 14 żołnierzy;
— poziom trzeci – 949 żołnierzy;
— poziom drugi – 1326 żołnierzy;
— poziom pierwszy – 4987 żołnierzy.
Etatową Centralną Komisję Egzaminacyjną Ję-
zyków Obcych Ministerstwa Obrony Narodowej po-
wołano zgodnie z decyzją nr 242/MON ministra
obrony narodowej z dnia 10 września 2002 r. w spra-
wie nauczania, doskonalenia i egzaminowania zna-
jomości języków obcych w resorcie obrony narodowej
(Dz. Urz. MON Nr 16, poz.162) na bazie Zespołu Ba-
dań Metodyki Nauczania Wojskowego Studium Na-
uczania Języków Obcych w Łodzi. Centralna Komi-
sja Egzaminacyjna Języków Obcych Ministerstwa
Obrony Narodowej jest jednostką organizacyjną po-
1248
wołaną do organizowania i prowadzenia egzaminów
z języków obcych na potrzeby resortu obrony naro-
dowej. Komisja prowadzi egzaminy resortowe ze
znajomości języka angielskiego, francuskiego, nie-
mieckiego i rosyjskiego na poziomach 1–4. Organi-
zację i sposób prowadzenia egzaminu określa Regu-
lamin Centralnej Komisji Egzaminacyjnej Języków
Obcych Ministerstwa Obrony Narodowej. Warun-
kiem pracy w Komisji jest posiadanie stopnia zawo-
dowego magistra filologii. Obecnie w komisji pracuje
sześciu anglistów oraz germanistka, romanistka i
rusycystka. Do pracy w komisji przyjmowane są oso-
by pracujące jako wykładowcy języka obcego w Woj-
skowym Studium Nauczania Języków Obcych. Są to
z reguły osoby z długim stażem pracy i bardzo dobrą
opinią służbową. Odbywają one w komisji najpierw
staż w wymiarze od trzech do sześciu miesięcy, pod-
czas którego muszą się wykazać predyspozycjami do
tego rodzaju pracy. Komisja była tworzona przy du-
żej pomocy strony brytyjskiej w ramach projektu
Peacekeeping English Project. Od chwili powstania
tej instytucji do 2005 r. dla komisji pracowało dwóch
Brytyjczyków, którzy współtworzyli standardy eg-
zaminowania zgodne z normą STANAG 6001. Obec-
nie w komisji pracuje jeden Brytyjczyk, co jest bar-
dzo pomocne podczas tworzenia materiałów egzami-
nacyjnych z języka angielskiego poziomu drugiego
oraz trzeciego. Jedna z nauczycielek ukończyła fi-
nansowane przez Brytyjczyków studia magisterskie
o specjalności „testowanie” na uniwersytecie w Lan-
caster. Nauczyciele – egzaminatorzy Centralnej Ko-
misji Egzaminacyjnej Języków Obcych Ministerstwa
Obrony Narodowej biorą udział w kursach organizo-
wanych za granicą. Są one okazją do porównania
systemów egzaminacyjnych i wymogów egzamina-
cyjnych obowiązujących w poszczególnych pań-
stwach członkowskich Organizacji Traktatu Pół-
nocnoatlantyckiego. O poziomie przygotowania za-
wodowego pracowników Komisji świadczy fakt, że
jej członkowie prowadzą szkolenie dla egzaminato-
rów zorganizowanych przez Partnership for Peace
(PfP) w Republice Czeskiej, Gruzji i na Węgrzech.
Należy nadmienić, iż koszt jednostkowy przepro-
wadzenia egzaminu przez Centralną Komisję Egza-
minacyjną Języków Obcych Ministerstwa Obrony
Narodowej wynosi ok. 150 PLN i jest trzykrotnie
tańszy w stosunku do egzaminów organizowanych
przez firmy cywilne (np. British Council).
Zgodnie z Defence Planning Questionnaire 2006
(DPQ 2006) Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej
przyjęły do realizacji cel Sił Zbrojnych NATO G 0356
„Umiejętności językowe stanów osobowych w Siłach
Zdolnych do Przerzutu”. Cel ten jest kontynuacją re-
alizowanego w latach 1998–2000 celu TG 0355, a
następnie EG 0356. Opis celu podaje wymagania
znajomości języka angielskiego dla personelu woj-
skowego zdolnych do przerzutu Sił Wysokiej i Niż-
szej Gotowości, proponowane do osiągnięcia w la-
tach 2005–2012. W wyniku ustaleń przyjęto, że cel
G 0356 otrzymał status EI (wydłużona implementa-
cja), wobec czego przesunięto realizację wymagań
znajomości języka angielskiego dotyczących perso-
nelu Sił Wysokiej Gotowości (HRF) z końca 2006 r.
na koniec 2010 r., a realizację wymagań dotyczących
znajomości języka angielskiego personelu Sił Niż-
szej Gotowości (FLR) do końca 2012 r. Wykonawca-
mi celu są dowódcy rodzajów Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej, szef Inspektoratu Wsparcia Sił
Zbrojnych i komendant główny Żandarmerii Woj-
skowej, a koordynatorem jest dyrektor Departamen-
tu Nauki i Szkolnictwa Wojskowego Ministerstwa
Obrony Narodowej – decyzja nr 166/MON ministra
obrony narodowej z dnia 3 kwietnia 2006 r. w spra-
wie wprowadzenia dokumentu „Koordynatorzy, wy-
konawcy i współwykonawcy Celów Sił Zbrojnych
NATO 2006 i Wymagań Długoterminowych dla
Rzeczypospolitej Polskiej”. Założenia celu zakładają
podniesienie poziomu znajomości języka angielskie-
go całego stanu osobowego planowanego do angażo-
wania w operacjach sojuszniczych, i tak:
1) personel planowany do angażowania w do-
wództwach o składzie międzynarodowym Sił Zdol-
nych do Przerzutu będzie posiadać jako minimum
następujący poziom znajomości języka angielskiego
(słuchanie, mówienie, czytanie, pisanie według
STANAG 6001):
a) oficerowie: SLP 3-3-3-3,
b) podoficerowie: SLP 3-2-3-2;
2) do końca 2010 r. cały stan osobowy Sił Zdol-
nych do Przerzutu Wysokiej Gotowości Bojowej i Sił
Odpowiedzi NATO będzie posiadać następujące mi-
nimalne umiejętności językowe:
a) oficerowie: SLP 3-3-3-3,
b) odpowiedni podoficerowie od stopnia sierżanta
wzwyż najczęściej kontaktujący się z personelem in-
nych krajów: SLP 3-2-3-2,
c) powołani mężczyźni/kobiety do obsługiwania
taktycznych środków łączności (TŚŁ): SLP 2-2-2-1;
3) do końca 2012 r. cały stan osobowy Sił Zdol-
nych do Przerzutu Niższej Gotowości Bojowej będzie
posiadać następujące minimalne umiejętności języ-
kowe:
a) oficerowie: SLP 3-3-3-3,
b) odpowiedni podoficerowie od stopnia sierżanta
wzwyż najczęściej kontaktujący się z personelem in-
nych krajów: SLP 3-2-3-2,
c) powołani mężczyźni/kobiety do obsługiwania
taktycznych środków łączności (TŚŁ): SLP 2-2-2-1.
Cel G 0356 został osiągnięty w 14,5% w HRF i
10% w FLR. Poniżej przedstawiono szczegółowe
dane w poszczególnych rodzajach Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej:
1) Wojska Lądowe – wymogami celu objęto łącznie
2873 oficerów, 1236 podoficerów i 593 osoby obsługu-
jące TŚŁ; z tego potwierdzoną znajomość języka an-
gielskiego, zgodnie z wymogami celu, posiada 360 ofi-
cerów, 55 podoficerów i 87 osób obsługujących TŚŁ;
2) Siły Powietrzne – wymogami celu objęto łącz-
nie 38 oficerów, 38 podoficerów i 7 osób obsługują-
cych TŚŁ; z tego potwierdzoną znajomość języka an-

gielskiego, zgodnie z wymogami celu, posiada 32 ofi-
cerów i 2 podoficerów;
3) Marynarka Wojenna – wymogami celu objęto
łącznie 45 oficerów, 38 podoficerów i 31 osób obsługu-
jących TŚŁ; z tego potwierdzoną znajomość języka
angielskiego, zgodnie z wymogami celu, posiada 16
oficerów, 3 podoficerów i 3 osoby obsługujące TŚŁ;
4) Wojska Specjalne – wymogami celu objęto
łącznie 17 oficerów, 23 podoficerów i 9 osób obsługu-
jących TŚŁ; z tego potwierdzoną znajomość języka
angielskiego, zgodnie z wymogami celu, posiada 2
oficerów, 3 podoficerów i 1 osoba obsługująca TŚŁ;
5) Inspektorat Wsparcia Sił Zbrojnych – wymo-
gami celu objęto łącznie 199 oficerów, 172 podofice-
rów i 42 osoby obsługujące TŚŁ; z tego potwierdzo-
ną znajomość języka angielskiego, zgodnie z wymo-
gami celu, posiada 18 oficerów i 6 osób obsługują-
cych TŚŁ.
Do zasadniczych problemów związanych z reali-
zacją celu należy zaliczyć:
— duże zaangażowanie Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej w misje poza granicami kraju oraz
wymogi utrzymywania gotowości bojowej w Siłach
Wysokiej Gotowości (HRF) uniemożliwiają jedno-
czesne przeszkolenie większej liczby personelu, co
znacznie obniża możliwości kształcenia podległych
żołnierzy w tych jednostkach;
— reorganizacja sił objętych celem, zmiana tabe-
li sił oraz norm i kategorii sił wydzielanych do Orga-
nizacji Traktatu Północnoatlantyckiego;
— większa od zakładanej ilość zwolnień z zawo-
dowej służby wojskowej;
— trudności ze względu na skomplikowaną i
mało przydatną dla potrzeb szkolenia językowego
procedurę przetargową w wyborze najlepszych, z
punktu widzenia wojska, ofert szkoleniowych.
W wyniku analizy realizacji celu G 0356 oraz
możliwości ośrodków kształcenia językowego w
trakcie negocjacji propozycji celów Sił Zbrojnych
NATO z władzami wojskowymi Organizacji Trakta-
tu Północnoatlantyckiego we września 2007 r. za-
proponowano, w uzgodnieniu z rodzajami Sił Zbroj-
nych, nowe terminy realizacji celu. Zakłada się, że
cel może być zrealizowany do końca 2014 r., co zy-
skało akceptację Organizacji Traktatu Północno-
atlantyckiego wyrażoną w DPQ 2008. Ponadto na
konferencji BILC (Bureau for International Langu-
age Co-ordination) w maju 2007 r. zaproponowano
obniżenie wymagań celu G 0356 w stosunku do pod-
oficerów do poziomu drugiego. Na tej podstawie
BILC zwróciło się z oficjalnym pismem do SHAPE o
rozważenie możliwości obniżenia przedmiotowych
wymagań. Dodatkowo, na podstawie przeprowadzo-
nej analizy systemu kształcenia językowego, planuje
się wprowadzenie następujących rozwiązań:
1) priorytetowe traktowanie kształcenia języko-
wego na poziomie trzecim przez zwiększenie liczby
grup szkoleniowych tego poziomu – w przyszłym
roku planuje się organizację dodatkowych kursów
1249
dla rodzajów sił zbrojnych w oparciu o Akademię
Obrony Narodowej (ok. pięćdziesiąt miejsc);
2) udzielanie zwrotu kosztów kształcenia języka
angielskiego dla żołnierzy z jednostek HRF i FLR
DF, którzy swoje kwalifikacje językowe będą podno-
sić poza wojskowym systemem kształcenia (poza
czasem służbowym) i uzyskają świadectwo zgodnie
ze STANAG 6001;
3) wyznaczanie w pierwszej kolejności na stano-
wiska służbowe absolwentów wyższych szkół woj-
skowych legitymujących się znajomością języka an-
gielskiego na poziomie trzecim do jednostek obję-
tych celem;
4) utrzymanie stabilności kadrowej w jednost-
kach objętych celem;
5) wyznaczanie na kolejne stanowiska w przed-
miotowych jednostkach żołnierzy z potwierdzoną
znajomością języka angielskiego (proces opiniowa-
nia – prognoza);
6) przeprowadzenie weryfikacji stanowisk obję-
tych celem, zwłaszcza w korpusie podoficerów (pod-
oficerowie od stopnia sierżanta wzwyż, najczęściej
kontaktujący się z personelem innych krajów).
W bieżącym roku na potrzeby Ministerstwa
Obrony Narodowej uruchomiono dwa rodzaje kur-
sów języka angielskiego, tj. kursy odświeżające, któ-
rych celem jest podtrzymanie umiejętności języko-
wych oraz kursy specjalistyczne z zakresu wystą-
pień publicznych, negocjacji, terminologii Organiza-
cji Traktatu Północnoatlantyckiego i Unii Europej-
skiej oraz bezpieczeństwa międzynarodowego, któ-
rych celem jest poszerzenie kompetencji komunika-
cyjnych we wskazanych obszarach.
Zleceniobiorcy są wyłaniani w postępowaniu o
udzielenie zamówienia publicznego, zgodnie z usta-
wą z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień pu-
blicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655).
Kursy odświeżające, prowadzone przez Fundację
Nauki Języków Obcych Linguae Mundi, zgodnie z
umową nr 8/2008/DA, są realizowane w wymiarze
siedemdziesięciu pięciu godzin dydaktycznych każ-
dy (dwanaście godzin w tygodniu). Łącznie utworzo-
no dwadzieścia grup szkoleniowych dla dwustu dwu-
dziestu żołnierzy. Koszt tego szkolenia, włączając
podręczniki i pozostałe materiały szkoleniowe, wy-
nosi 165 000 PLN.
Kursy specjalistyczne, prowadzone przez War-
saw Study Centre (umowa nr 98/2008/DA), są reali-
zowane w wymiarze trzydziestu dwóch godzin dy-
daktycznych każdy (osiem godzin w tygodniu). Łącz-
nie utworzono osiemnaście grup szkoleniowych dla
stu osiemdziesięciu żołnierzy. Koszt tego szkolenia,
włączając podręczniki i pozostałe materiały szkole-
niowe, wynosi 51 840 PLN.
Funkcjonujący w Siłach Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej system kształcenia językowego może
zapewnić jego realizację na założonym poziomie i za-
pewnić udział w szkoleniu możliwie największej ilo-
ści kadry, przy zachowaniu właściwej realizacji za-
dań służbowych.
1250
Chciałbym zapewnić, że zasadniczym celem
zmian w kształceniu językowym jest stworzenie sys-
temu, który zapewni profesjonalne przygotowanie
żołnierzy potrafiących kompetentnie realizować po-
wierzone im zadania na wszystkich szczeblach za-
rządzania i dowodzenia w środowisku międzynaro-
dowym przy maksymalnej racjonalizacji organiza-
cyjnej i ekonomicznej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie zakupu dla żołnierzy Sił Zbrojnych RP
nowych urządzeń noktowizyjnych (4417)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mirosława Pawlaka w spra-
wie zakupu dla żołnierzy Sił Zbrojnych RP nowych
urządzeń noktowizyjnych (SPS-023-4417/08), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Na wstępie chciałbym podkreślić, iż sprawa bez-
pieczeństwa żołnierzy polskich kontyngentów woj-
skowych jest priorytetem, dlatego podejmowane
przez resort obrony narodowej działania w pierw-
szej kolejności ukierunkowane są na zabezpieczenie
ich oczekiwań, a dopiero później realizację potrzeb
wojska w kraju.
Rodzaj potrzebnego sprzętu wojskowego w czasie
działań na misji określają dowódcy (grupy, drużyny,
plutonu, kompanii), a więc żołnierze, którzy dosko-
nale znają potrzeby „pola walki”.
Jak zwrócił uwagę pan poseł Mirosław Pawlak,
dotyczy to między innymi gogli noktowizyjnych, któ-
re mieszczą się w dłoni żołnierza i dlatego ich koszt
wynika z zaawansowanej technologii produkcji. Cena
gogli, w zależności od typu, waha się od około 18 do
50 tys. zł (gogle dla pilotów śmigłowców).
Odnosząc się do pytania pana posła Mirosława
Pawlaka dotyczącego dostawcy sprzętu optoelektro-
nicznego dla potrzeb Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, potwierdzam, iż jedynym dostawcą jest
Przemysłowe Centrum Optyki SA. Spółka należy
do grupy Bumar SA. i oferuje najnowsze rozwiąza-
nia techniczne w zakresie optoelektronik w przy-
stępnej cenie.
Z jej oferty dla wojska realizowane są zamówie-
nia na: celowniki noktowizyjne dla broni strzelec-
kiej Bazalt, monookular uniwersalny MU-3, gogle
noktowizyjne różnych typów, noktowizyjne celowni-
ki strzeleckie, peryskopy do wozów bojowych, lotni-
cze gogle noktowizyjne PNL-3, termalny system
sterowania ogniem DRAWA-T, uniwersalny system
samoosłony pojazdu OBRA-3. Ceny sprzętu są każ-
dorazowo negocjowane podczas postępowań na zło-
żenie zamówień i należą do jednych z najniższych w
stosunku do klasy pozyskiwanego sprzętu.
Jak już wskazałem, sprawa bezpieczeństwa żoł-
nierzy pełniących misje poza granicami kraju jest
priorytetem. Ich potrzeby zabezpieczane są w pierw-
szej kolejności, a Wojska Lądowe dążą do wyposaże-
nia tych żołnierzy w najnowocześniejszy sprzęt,
umożliwiający wykonywanie zadań w różnych wa-
runkach, w tym również w warunkach ograniczo-
nej widoczności. Wojska stacjonujące w kraju zaopa-
trywane są w następnej kolejności, w miarę możli-
wości finansowych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej.
Zapewniam także, że resort obrony narodowej
dostrzega potrzebę wyposażenia wojska w wymie-
nione w interpelacji pana posła Mirosława Pawlaka
grupy sprzętu optoeletronicznego. Wojska Lądowe
zaplanowały na lata 2009–2011 jego zakup, zarów-
no na potrzeby polskich kontyngentów wojskowych,
jak i sukcesywnego wyposażania wojsk stacjonują-
cych w kraju. W pracach nad Programem rozwoju
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na lata
2009–2018 pozyskanie sprzętu noktowizyjnego jest
traktowane jako jeden z priorytetowych obszarów
modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej. Z troską wsłuchujemy się w oczeki-
wania wszystkich żołnierzy, a zakupy realizowane
są systematycznie i planowo w ramach posiadanych
środków finansowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie celowości udziału Sił Zbrojnych RP
w wojnie w Afganistanie i kosztów tej ekspedycji
(4418)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mirosława Pawlaka w spra-

wie celowości udziału Sił Zbrojnych RP w wojnie w
Afganistanie i kosztów tej ekspedycji (SPS-023-
-4418/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Decyzja polskiego rządu dotycząca zaangażowa-
nia Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w Islam-
skiej Republice Afganistanu wpisuje się w działania
pozostałych członków społeczności międzynarodo-
wej. Od szczytu NATO w Bukareszcie w dniach 2–4
kwietnia br. decyzję o zwiększeniu wielkości swych
sił w tym rejonie podjęło wiele państw członkow-
skich sojuszu, w tym Belgia, Bułgaria, Czechy, Da-
nia, Francja, Kanada, Niemcy, Słowacja, Stany Zjed-
noczone i Węgry oraz państwa partnerskie – Azer-
bejdżan, Gruzja, a także inne państwa współpracu-
jące z NATO – Australia, Singapur. Ponadto część
państw, m.in. Japonia, wspiera działania NATO
przede wszystkim finansowo, angażując się w stabi-
lizację i odbudowę Islamskiej Republiki Afganista-
nu. Brak udziału jej sił zbrojnych wynika natomiast
ze względów historycznych.
Obecność Polskiego Kontyngentu Wojskowego w
Islamskiej Republice Afganistanu w ramach Mię-
dzynarodowych Sił Wsparcia Bezpieczeństwa ISAF
stanowi wyraz naszej solidarności z narodem afgań-
skim. Jego rząd intensywnie zabiegał o wsparcie
społeczności międzynarodowej w trudnym procesie
budowy instytucji państwowych i wychodzenia z
wieloletniego okresu wojen. Udział polskich żołnie-
rzy w operacji NATO w ramach Międzynarodowych
Sił Wspierania Bezpieczeństwa jest odpowiedzią na
skierowaną do wspólnoty międzynarodowej prośbę
suwerennego rządu tego kraju o pomoc w stabilizacji
i jego odbudowie. Wyrazem tego było zawarcie dnia
5 grudnia 2001 r. pod auspicjami Organizacji Naro-
dów Zjednoczonych Porozumienia z rządem afgań-
skim w sprawie tymczasowych ustaleń dotyczących
odbudowy stałych instytucji rządowych w Afgani-
stanie (tzw. porozumienie z Bonn). Praktyczną re-
alizacją zawartych ustaleń są kolejne rezolucje Rady
Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczo-
nych: 1386 (2001), 1510 (2003), 1563 (2004), 1623
(2005), 1707 (2006), 1776 (2007). Autoryzują one za-
angażowanie NATO w Islamskiej Republice Afgani-
stanu, które pozostaje w pełni zgodne z prawem
międzynarodowym.
Do 2001 r. Islamska Republika Afganistanu sta-
nowiła poważne zagrożenie dla bezpieczeństwa mię-
dzynarodowego, również dla obszaru euroatlantyc-
kiego, w tym i dla Polski. Główną przyczyną tego
był brak skutecznych instytucji państwowych oraz
związki rządzących wówczas tym krajem talibów z
organizacjami terrorystycznymi. Skalę tych zagro-
żeń pokazały wydarzenia z dnia 11 września 2001 r.
w Stanach Zjednoczonych.
Wydatki związane z użyciem Polskiego Kontyn-
gentu Wojskowego w Islamskiej Republice Afgani-
stanu planowane są w budżecie Ministerstwa Obro-
ny Narodowej corocznie. W latach 2002–2007 wy-
niosły one 533,5 mln zł, a na bieżący rok zaplanowa-
1251
no 303,9 mln zł. Skala planowanych w tym roku
wydatków będzie mniejsza aniżeli koszty poniesione
w ubiegłym roku. Jest to spowodowane wielkością
nakładów na modernizację techniczną i zakup nie-
zbędnego sprzętu.
Obecny mandat Rady Bezpieczeństwa ONZ, sta-
nowiący podstawę operacji NATO, wygasa 13 paź-
dziernika br. Do tego dnia zostanie użyty Polski
Kontyngent Wojskowy w Islamskiej Republice Afga-
nistanu stosownie do postanowienia prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 27 marca 2008 r.
zmieniającego postanowienie o przedłużeniu okresu
użycia Polskiego Kontyngentu Wojskowego w Islam-
skiej Republice Afganistanu (M.P. Nr 26, poz. 255).
Niemniej jednak, w związku z koniecznością konty-
nuowania wsparcia na rzecz stabilizacji i odbudowy
tego kraju, do czego zobowiązali się sojusznicy na
szczycie w Bukareszcie, mandat Rady Bezpieczeń-
stwa i tym samym udział sojuszników w operacji,
może być ewentualnie przedłużony.
Odnosząc się do naszych oczekiwań wobec Islam-
skiej Republiki Afganistanu, pragnę wskazać, iż
koncentrują się one na zapewnieniu warunków sta-
bilnego i bezpiecznego rozwoju społeczeństwa afgań-
skiego. Dzięki temu kraj ten stanie się wiarygodnym
i przewidywalnym członkiem społeczności między-
narodowej, nie stanowiąc tym samym źródła wy-
zwań i zagrożeń dla bezpieczeństwa międzynarodo-
wego, w tym także Polski.
Udziału Polskiego Kontyngentu Wojskowego w
Islamskiej Republice Afganistanu w ramach Mię-
dzynarodowych Sił Wsparcia Bezpieczeństwa ISAF
nie rozpatrujemy z punktu widzenia korzyści ekono-
micznych. Zaangażowanie Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej wynika z realizacji polskich priory-
tetów w dziedzinie bezpieczeństwa i obronności
państwa. Stanowi nasz wkład w walkę z terrory-
zmem międzynarodowym, zagrażającym obszarowi
euroatlantyckiemu, w tym Polsce. Zabezpieczenie
przed zamachami terrorystycznymi jest jednym z
priorytetów polskiej polityki bezpieczeństwa, uję-
tym w Strategii Bezpieczeństwa Narodowego Rze-
czypospolitej Polskiej z dnia 13 listopada 2007 r. Po-
nadto jest realizacją naszych zobowiązań wynikają-
cych z członkostwa w NATO i praktycznym wyra-
zem naszej sojuszniczej solidarności. Stanowi miej-
sce zbierania przez polskich żołnierzy cennych do-
świadczeń operacyjnych i inwestycję w podnoszenie
skuteczności wspólnego gwaranta bezpieczeństwa,
jakim jest Organizacja Traktatu Północnoatlantyc-
kiego. Dodatkowo warunkowany jest także wzglę-
dami humanitarnymi.
Jeśli chodzi natomiast o współpracę polsko-
-afgańską w dziedzinie bezpieczeństwa, to oceniamy
ją pozytywnie. Pragnę jednocześnie poinformować,
iż szersze informacje na temat relacji dyplomatycz-
nych i współpracy między Polską a Islamską Repu-
bliką Afganistanu posiada Ministerstwo Spraw Za-
granicznych.
1252
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie braku nadzoru nad działalnością
Oddziału Agencji Mienia Wojskowego
w Krakowie (4419)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mirosława Pawlaka w spra-
wie braku nadzoru nad działalnością Oddziału
Agencji Mienia Wojskowego w Krakowie (SPS-023-
-4419/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Zagadnienie gospodarowania przez Agencję Mie-
nia Wojskowego mieniem Skarbu Państwa, będą-
cym w trwałym zarządzie jednostek organizacyj-
nych podległych ministrowi obrony narodowej, nie-
wykorzystywanym do realizacji ich zadań, regulują
przepisy ustawy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodaro-
waniu niektórymi składnikami mienia Skarbu Pań-
stwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. z
2004 r. Nr 163, poz. 1711, ze zm.). Przepisy tej usta-
wy określają również prowadzenie przez agencję po-
stępowań o udzielenie zamówienia publicznego na
rzecz jednostek organizacyjnych resortu obrony na-
rodowej oraz kwestię zawierania umów będących
efektem tych postępowań.
Zgodnie z art. 5 ustawy Agencja Mienia Wojsko-
wego jest państwową osobą prawną, nad którą nad-
zór sprawuje minister obrony narodowej. Uprawnie-
nia ministra wynikające z prawa nadzoru nad dzia-
łalnością agencji zostały określone w przepisach art.
11 i art. 14–16 ustawy. Sprowadzają się one do wpły-
wu na wybór członków zarządu agencji (prezesa i
jego zastępców) i rady nadzorczej agencji oraz żąda-
nia dokumentów, o których mowa w wymienionych
przepisach. Natomiast stały nadzór nad działalno-
ścią Agencji Mienia Wojskowego sprawuje powoły-
wana przez ministra obrony narodowej rada nadzor-
cza agencji, która może żądać od prezesa przedsta-
wiania dokumentów i wyjaśnień w każdej sprawie
pozostającej w zakresie działania agencji. Zgodnie
natomiast z postanowieniami pkt 5 ppkt 2 decyzji
Nr 41/MON ministra obrony narodowej z dnia 29
stycznia 2008 r. w sprawie kierowania Minister-
stwem Obrony Narodowej (Dz. Urz. MON Nr 2, poz.
12) bieżący nadzór nad agencją został powierzony
podsekretarzowi stanu w Ministerstwie Obrony Na-
rodowej do spraw uzbrojenia i modernizacji.
Niewątpliwie z uwagi na sprawowany nadzór mi-
nister obrony narodowej ma prawo prowadzenia
kontroli organów Agencji Mienia Wojskowego przez
podległe mu resortowe organy kontroli oraz może
zgłaszać wnioski o prowadzenie takich kontroli
przez Najwyższą Izbę Kontroli. Obie formy prowa-
dzenia kontroli działalności agencji były przez re-
sort obrony narodowej realizowane.
Zgodnie z postanowieniami statutu Agencji Mie-
nia Wojskowego, stanowiącego załącznik do zarzą-
dzenia Nr 4/MON ministra obrony narodowej z dnia
5 lutego 2002 r. w sprawie nadania statutu Agencji
Mienia Wojskowego (Dz. Urz. MON Nr 2, poz. 16, ze
zm.), w strukturze agencji funkcjonują oddziały te-
renowe biura agencji, tworzone przez jej prezesa.
Jednym z oddziałów biura agencji jest oddział te-
renowy w Krakowie. W wymienionym oddziale na
przestrzeni ostatnich pięciu lat były prowadzone
dziewięciokrotnie kontrole: dwukrotnie przez Naj-
wyższą Izbę Kontroli, trzykrotnie przez Departa-
ment Kontroli Ministerstwa Obrony Narodowej oraz
czterokrotnie przez zespół kontroli wewnętrznej
Agencji Mienia Wojskowego.
Najwyższa Izba Kontroli przeprowadziła nastę-
pujące kontrole:
1. Gospodarowanie przez oddział terenowy skład-
nikami mienia Skarbu Państwa w latach 2002–
–2004.
Najwyższa Izba Kontroli oceniła pozytywnie
działalność Oddziału Terenowego Agencji Mienia
Wojskowego w Krakowie w zakresie sposobu gospo-
darowania nieruchomościami Skarbu Państwa oraz
pokrywania kosztów z uzyskiwanych przychodów w
latach 2002–2004. Natomiast negatywnie oceniła
skuteczność windykacji należności za wynajmowane
mienie. Stwierdzono niedotrzymanie terminów płat-
ności kolejnych rat ustalonych w umowie sprzedaży
nieruchomości przez gminę Dębica. W zakresie go-
spodarowania nieruchomościami Najwyższa Izba
Kontroli zaleciła sprawowanie skutecznego nadzoru
nad zabezpieczeniami hipotecznymi dokonywanymi
przez nabywców mienia, w tym jednostki samorzą-
du terytorialnego;
2. Rozporządzanie przez Agencję Mienia Wojsko-
wego Oddział Terenowy w Krakowie nieruchomo-
ściami na rzecz jednostek samorządu terytorialnego
w latach 2003–2006.
Najwyższa Izba Kontroli, pomimo stwierdzenia
nieprawidłowości, pozytywnie oceniła wykonywa-
nie przez Oddział Terenowy Agencji Mienia Wojsko-
wego w Krakowie zadań z zakresu zbywania i udo-
stępniania nieruchomości Skarbu Państwa jednost-
kom samorządu terytorialnego, a także skuteczno-
ści windykacji należności z tytułu gospodarowania
tymi nieruchomościami. W każdym badanym przy-
padku sprzedaży nieruchomości bez przetargu od-

dział podawał do publicznej wiadomości wykazy
nieruchomości przeznaczonych do sprzedaży, zgod-
nie z art. 35 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr
261, poz. 2603, ze zm.), zamieszczając dane określo-
ne w art. 35 ust. 2 tej ustawy. Dane zawarte w wy-
kazach były zgodne z postanowieniami art. 28 ust.
1 i 2 wskazanej ustawy. Negatywnie oceniono brak
monitorowania sposobu zagospodarowania zbytych
nieruchomości Skarbu Państwa. Nie wszystkie jed-
nostki samorządu terytorialnego zgodnie z prze-
znaczeniem wykorzystywały nieruchomości nabyte
na szczególnych warunkach od agencji. Zagospoda-
rowanie nieruchomości na inne cele niż na cele uza-
sadniające uzyskanie bonifikaty przed upływem
dziesięciu lat, zgodnie z art. 68 ust. 2 ustawy o go-
spodarce nieruchomościami, powinno skutkować
żądaniem zwrotu udzielonej bonifikaty po jej zwalo-
ryzowaniu.
Przedmiotem kontroli prowadzonych przez De-
partament Kontroli Ministerstwa Obrony Narodo-
wej były:
1) Racjonalność zagospodarowania przez Oddział
Terenowy Agencji Mienia Wojskowego w Krakowie
zbędnych terenów w garnizonie Tarnowskie Góry.
Departament Kontroli stwierdził, iż oddział do-
chował wszystkich ustawowych wymogów w zakre-
sie przejęcia i zbycia nieruchomości w drodze prze-
targu ustnego nieograniczonego. Zalecił uzupełnie-
nie ewidencji środków trwałych o numery działek
wynikające z ewidencji gruntów;
2) Gospodarowanie przez oddział terenowy trwa-
le i czasowo zbędnymi nieruchomościami i pojemno-
ściami do przechowywania paliw, przejętymi z jed-
nostek Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w la-
tach 2001–2005.
Departament Kontroli skontrolował sposób za-
wierania umów na dzierżawę zbędnych pojemności.
Kontrolą nie obejmowano przestrzegania przepisów
dotyczących sprzedaży nieruchomości ani stosowa-
nia ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamó-
wień publicznych (Dz. U. Nr 19, poz. 177, ze zm.);
3) Funkcjonowanie Oddziału Terenowego Agen-
cji Mienia Wojskowego w Krakowie.
W zakresie sprzedaży nieruchomości nie ujaw-
niono poważniejszych nieprawidłowości. Stwierdzo-
no nieprzestrzeganie postanowień umów dotyczą-
cych dzierżawy infrastruktury paliwowej podmio-
tom gospodarczym oraz postanowień ustawy o go-
spodarce nieruchomościami, tj.: brak zgody wojewo-
dy małopolskiego na sprzedaż bezprzetargową nie-
ruchomości, zbytej dla Wojskowej Spółdzielni Dom-
ków Jednorodzinnych „Boryczów”, położonej w Nie-
połomicach koło Krakowa, czym naruszono art. 37
ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami; brak
zgody wojewody śląskiego na zastosowaną bonifika-
tę przy zbyciu nieruchomości na rzecz Uniwersytetu
Śląskiego w Chorzowie, czym naruszono art. 68 ust.
1 pkt 2 wskazanej ustawy.
1253
Z kolei zespół kontroli wewnętrznej biura Agencji
Mienia Wojskowego przeprowadził kontrole kom-
pleksowe, które wskazały na nieprawidłowości w za-
kresie stosowania i przestrzegania przepisów doty-
czących udzielania zamówień publicznych.
W wyniku ustaleń i wniosków pokontrolnych
oraz przeprowadzonej przez kierownictwo Oddziału
Terenowego Agencji Mienia Wojskowego w Krako-
wie w 2007 r. analizie postępowań na ochronę obiek-
tów w latach 2004–2007 będących w zasobie oddzia-
łu, prezes Agencji Mienia Wojskowego w dniu 12
grudnia 2007 r. powiadomił szefa Centralnego Biura
Antykorupcyjnego o podejrzeniu popełnienia prze-
stępstwa działania na szkodę Agencji Mienia Woj-
skowego, niedopełnieniu obowiązków przez pracow-
ników oddziału terenowego w Krakowie, polegające-
go na łamaniu przepisów dotyczących zamówień
publicznych przy prowadzeniu przetargów na ochro-
nę mienia.
Postępowanie przygotowawcze w przedmiotowej
sprawie prowadziła Delegatura Centralnego Biura
Antykorupcyjnego w Krakowie pod nadzorem Pro-
kuratury Okręgowej w Krakowie (sygn. akt. RSD-
-1/08/KR), a od dnia 14 stycznia 2008 r. Wydział VI
Do Spraw Przestępczości Gospodarczej Prokuratu-
ry Okręgowej w Krakowie (sygn. VI Ds.3/08/Sp) – w
sprawie działania na szkodę interesu publicznego,
tj. o przestępstwo z art. 231 § 1 ustawy z dnia 6
czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz.
553, ze zm.).
W dniu 29 października 2007 r. z kierownikiem
sekcji organizacyjno-administracyjnej Oddziału Te-
renowego Agencji Mienia Wojskowego w Krakowie
rozwiązano umowę o pracę w trybie art. 52 ustawy z
dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998
r. Nr 21, poz. 94, ze zm.) z uwagi na nieprawidłowo-
ści w wydzierżawianiu obiektów będących w zasobie
Agencji Mienia Wojskowego.
Z kolei podsekretarz stanu do spraw uzbrojenia i
modernizacji w Ministerstwie Obrony Narodowej,
pismem z dnia 30 czerwca 2008 r., powiadomił Pro-
kuraturę Rejonową Kraków-Śródmieście-Wschód o
niedopełnieniu przez dyrektora Oddziału Terenowe-
go Biura Agencji Mienia Wojskowego w Krakowie
obowiązków należytego gospodarowania mieniem
Skarbu Państwa, co doprowadziło do wystąpienia
szkody w znacznej wysokości w tym mieniu. Działa-
nie to nosi znamiona przestępstwa określonego w
art. 296 Kodeksu karnego. Powyższe wystąpienie
podsekretarza stanu jest reakcją na stwierdzone
przez Departament Kontroli Ministerstwa Obrony
Narodowej, w toku prowadzonej w 2008 r. kontroli
problemowej w wymienionym Oddziale Biura Agen-
cji, nieprzestrzeganie postanowień umów dotyczą-
cych dzierżawy infrastruktury paliwowej podmio-
tom gospodarczym.
Agencja Mienia Wojskowego, jak wykazano wy-
żej, jest państwową osobą prawną działającą w opar-
ciu o obowiązujące przepisy prawa. Minister obrony
narodowej sprawując nadzór nad agencją nie jest re-
1254
gulatorem podejmowanych przez nią działań. Nie
ma bowiem prawnych podstaw, ani możliwości ta-
kiego wkraczania w działalność agencji. W toku pro-
wadzonych odpraw służbowych przez podsekretarza
stanu, w których brał udział prezes Agencji Mienia
Wojskowego, były wskazywane nieprawidłowości w
działalności agencji stwierdzone w toku kontroli
oraz stawiane zadania w tej materii. Należy przy
tym zauważyć, że stwierdzone w toku kontroli nie-
prawidłowości wystąpiły w agencji w czasie funkcjo-
nowania w resorcie poprzednich administracji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wysokość
ewentualnych szkód poniesionych przez agencję,
wynikających z decyzji podejmowanych przez kie-
rownictwo agencji, może być określona po zakończe-
niu toczących się postępowań w sprawie niegospo-
darności oraz wnoszenia aportem nieruchomości
Skarbu Państwa do spółek prawa handlowego.
W celu wyeliminowania negatywnych zdarzeń w
działalności Agencji Mienia Wojskowego w toku dal-
szego jej funkcjonowania zamierzam wykorzysty-
wać uprawnienia przysługujące radzie nadzorczej
agencji do uzyskiwania dokumentów i wyjaśnień
uzasadniających prawidłowość podejmowanych
działań oraz będę inicjował i uruchamiał działal-
ność kontrolną przez właściwe instytucje.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie sytuacji w sektorze obronnym (4420)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mirosława Pawlaka w spra-
wie sytuacji w sektorze obronnym (SPS-023-4313/
08), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
Na wstępie pragnę poinformować, iż środki Mi-
nisterstwa Obrony Narodowej na realizację prac
rozwojowych, wdrożeniowych i badań naukowych są
ujmowane w „Planie modernizacji technicznej Sił
Zbrojnych RP” i „Planie badań naukowych, prac
rozwojowych i studyjnych”. Zgodnie z nimi, na reali-
zację zadań w obszarze badań i rozwoju techniki
wojskowej w bieżącym roku zaplanowano następują-
ce środki finansowe:
1) prace rozwojowe – 132,0 mln zł;
2) prace wdrożeniowe – 92,6 mln zł;
3) projekty badawcze realizowane na rzecz De-
partamentu Nauki i Szkolnictwa Wojskowego Mini-
sterstwa Obrony Narodowej (w tym w ramach pro-
gramów międzynarodowych koordynowanych przez
Europejską Agencję Uzbrojenia) oraz na rzecz Woj-
skowej Służby Zdrowia – 62,6 mln zł.
Łącznie środki finansowe resortu przeznaczone
na badania i rozwój kształtują się na poziomie 287,2
mln zł, co stanowi 1,28% wydatków obronnych za-
planowanych w budżecie Ministerstwa Obrony Na-
rodowej na ten rok.
Odnośnie do pytania dotyczącego zobowiązań
budżetowych wobec zakładów sektora z tytułu
utrzymywania w gotowości linii produkcyjnych dla
podjęcia produkcji z przeznaczeniem dla Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej wyjaśniam, że po-
trzeby w zakresie dostaw i remontów uzbrojenia i
sprzętu wojskowego oraz dostaw środków bojowych,
wygenerowane przez: Ministerstwo Obrony Naro-
dowej, Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji, Ministerstwo Sprawiedliwości i Agencję
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, określane są w
„Programie mobilizacji gospodarki”. Wskazuje on
także możliwości realizacyjne tych potrzeb przez
przedsiębiorców o szczególnym znaczeniu gospo-
darczo-obronnym.
„Program mobilizacji gospodarki na lata 2007–
–2012”, zatwierdzony przez prezesa Rady Ministrów
w dniu 14 lutego 2007 r., nie przeszedł do fazy reali-
zacji.
Wydatki na zadania związane z utrzymywaniem
mocy produkcyjnych i/lub remontowych, ze względu
na potrzeby Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
w bieżącym roku, zgodnie z interpretacją zasad fi-
nansowania zadań obronnych przedstawioną przez
ministra finansów, mieszczą się w ogólnym limicie
wydatków na potrzeby obronne Rzeczypospolitej
Polskiej. Podziału tego limitu na potrzeby obronne
poszczególnych dysponentów budżetu dokonuje mi-
nister obrony narodowej. Zapisana w ustawie budże-
towej na ten rok kwota przeznaczona na finansowa-
nie wydatków na utrzymywanie mocy produkcyj-
nych i remontowych, związanych z realizacją zadań
obronnych przez przedsiębiorców o szczególnym
znaczeniu gospodarczo-obronnym, wynosi 84 mln
zł, w tym: 62 mln zł dla Ministerstwa Gospodarki i
22 mln zł dla Ministerstwa Obrony Narodowej.
Zakładam, że pytając w kolejnym punkcie wystą-
pienia o „wydatki na utrzymanie tzw. nieczynnych
mocy” – pan poseł Mirosław Pawlak miał na myśli
omawiane właśnie wydatki na utrzymywanie mocy
produkcyjnych i remontowych.
Chciałbym dodać, iż w związku z wejściem w ży-
cie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 paź-
dziernika 2007 r. zmieniającego rozporządzenie w
sprawie warunków i trybu planowania i finansowa-
nia zadań wykonywanych w ramach przygotowań
obronnych państwa przez organy administracji rzą-
dowej i organy samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr

197, poz. 1426), program mobilizacji gospodarki bę-
dzie opracowywany co cztery lata na dziesięcioletni
okres planistyczny rozpoczynający się w roku niepa-
rzystym, co determinuje konieczność opracowania
„Programu mobilizacji gospodarki” w nowym hory-
zoncie czasowym na lata 2009–2018. Jako koordy-
nator przygotowania projektu „Programu mobiliza-
cji gospodarki na lata 2009–2018” podjąłem również
działania w celu ujęcia w budżecie na rok 2009 kwo-
ty 120 mln zł (w tym: 88 mln zł dla Ministerstwa
Gospodarki i 32 mln zł dla Ministerstwa Obrony
Narodowej) z tytułu utrzymania przez podmioty
przemysłowe mocy produkcyjnych i/lub remonto-
wych niezbędnych do realizacji zadań ujętych w
omawianym programie.
Ponadto informuję, iż podpisałem w dniu 11
sierpnia br. decyzję nr 381/MON ministra obrony
narodowej w sprawie wprowadzenia do użytku „Me-
todyki naliczania kosztów utrzymywania przez
przedsiębiorców mocy produkcyjnych i/lub remonto-
wych, niezbędnych do realizacji zadań wynikających
z”Programu mobilizacji gospodarki”oraz przyzna-
wania i rozliczania dotacji na ich utrzymywanie”.
Podobny dokument został również wydany przez
ministra gospodarki, jako organu uprawnionego do
nakładania zadań obronnych na przedsiębiorców.
Oba akty prawne posłużą do określania, czy przed-
siębiorcy w danym roku będzie przysługiwała dota-
cja i w jakiej wysokości. Procedury jej przyznawania
zostały w obu resortach już uruchomione. Jednocze-
śnie należy wskazać, że przyznanie dotacji nastąpi
w wyniku zawarcia umowy cywilnoprawnej pomię-
dzy danym podmiotem i ministrem obrony narodo-
wej lub ministrem gospodarki.
Odnosząc się do pytania pana posła Mirosława
Pawlaka dotyczącego pozycji Zakładów Mechanicz-
nych Bumar-Łabędy SA z siedzibą w Gliwicach,
pragnę poinformować, że zostały one w ramach
konsolidacji wniesione do Bumar Sp. z o.o., w sto-
sunku do której uprawnienia wynikające z praw
majątkowych wykonuje minister skarbu państwa.
W związku z tym, właściwy do udzielenia pełnej in-
formacji na temat sytuacji ekonomiczno-finansowej
spółki jest minister skarbu państwa. Ze swej strony
pragnę jedynie nadmienić, iż w planach moderniza-
cji technicznej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej nie są aktualnie przewidziane zadania możli-
we do bezpośredniego ulokowania przez Minister-
stwo Obrony Narodowej w Zakładach Mechanicz-
nych Bumar-Łabędy SA.
Odpowiadając na pytanie pana posła Mirosława
Pawlaka dotyczące restrukturyzacji finansowej
spółek sektora obronnego, informuję, iż ministrowi
obrony narodowej przysługują uprawnienia wyni-
kające z praw z akcji i udziałów jedynie w stosunku
do 12 spółek sektora obronnego, tj. wojskowych
przedsiębiorstw remontowo-produkcyjnych. Są to:
Wojskowe Zakłady Motoryzacyjne SA w Poznaniu,
Wojskowe Zakłady Inżynieryjne SA w Dęblinie,
Wojskowe Zakłady Lotnicze Nr 1 SA w Łodzi, Woj-
1255
skowe Zakłady Lotnicze Nr 2 SA w Bydgoszczy,
Wojskowe Zakłady Lotnicze Nr 4 SA w Warszawie,
Wojskowe Zakłady Elektroniczne SA w Zielonce,
Wojskowe Zakłady Łączności Nr 1 SA w Zegrzu,
Wojskowe Zakłady Łączności Nr 2 SA w Czernicy,
Wojskowe Centralne Biuro Konstrukcyjno-Techno-
logiczne SA w Warszawie, Wojskowe Zakłady Uzbro-
jenia SA w Grudziądzu, Wojskowe Zakłady Mecha-
niczne w Siemianowicach Śląskich, Stocznia Mary-
narki Wojennej SA w Gdyni. Stąd też udzielenie
odpowiedzi w sprawach spółek sektora obronnego
(należących do przemysłowego potencjału obronne-
go), w tym przebiegu ich restrukturyzacji finanso-
wej, wykracza poza obszar kompetencyjny ministra
obrony narodowej.
Odnosząc się do aktualnej sytuacji finansowej
wojskowych przedsiębiorstw remontowo-produkcyj-
nych, pragnę wskazać, że wszystkie podmioty w
swoich biznesplanach na ten rok zakładają zyski, z
czego cztery ze wskazanych przedsiębiorstw zakoń-
czyły pierwsze półrocze br. ze stratą netto. Jednakże
z analizy porównawczej z lat poprzednich wynika,
że jest to dla tego okresu roku budżetowego typowy
stan ekonomiczny, wynikający z późnego zawierania
w danym roku umów na dostawy lub usługi dla Mi-
nisterstwa Obrony Narodowej.
Jako niezadowalającą sytuację uznać należy
stratę na działalności gospodarczej w wysokości
5846 tys. zł uzyskaną przez Stocznię Marynarki
Wojennej SA (w 2007 r. zakończyła działalność go-
spodarczą ze stratą netto w wysokości 11 827 tys.
zł). Kontynuuje ona własny program restrukturyza-
cji, obejmujący lata 2005–2011, nadzorowany przez
Agencję Rozwoju Przemysłu SA i Ministerstwo
Obrony Narodowej.
Wojskowe przedsiębiorstwa remontowo-produk-
cyjne (WPRP) dotychczas koncentrowały swoją dzia-
łalność obsługowo-remontową i modernizacyjną na
uzbrojeniu i sprzęcie wojskowym produkcji byłego
Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich,
który występuje na wyposażeniu wojsk. Będą wyko-
nywać jego remonty i modernizacje do czasu wycofa-
nia z eksploatacji w perspektywie 10–12 lat. Przy
wprowadzaniu kolejnej generacji uzbrojenia i sprzę-
tu wojskowego, w szczególności z importu, wojskowe
przedsiębiorstwa remontowo-produkcyjne ukierun-
kowują się na zabezpieczenie jego eksploatacji, pozy-
skując technologię obsługi na poziomie remontu
głównego w systemie scentralizowanym. Jest to
możliwe w ścisłej kooperacji z dostawcami sprzętu.
Przykładem działania w tym kierunku jest podpisa-
nie umowy przez Wojskowe Zakłady Łączności Nr 2
SA na serwisowanie radiostacji firmy Harris.
Ponadto w celu stworzenia warunków do popra-
wy konkurencyjności spółek przemysłu obronnego
oraz długookresowego rozwoju sektora, zgodnie z
zapisami w „Strategii konsolidacji i wspierania roz-
woju polskiego przemysłowego potencjału obronne-
go w latach 2007–2012” realizowane są następujące
przedsięwzięcia mające na celu:
1256
1) w zakresie wspierania eksportu wyrobów i
usług w odniesieniu do uzbrojenia i sprzętu wojsko-
wego:
a) zwiększenie dostępu producentom uzbrojenia i
sprzętu wojskowego do gwarancji i poręczeń udzie-
lanych przez Skarb Państwa – w drodze nowelizacji
ustawy z 8 maja 1997 r. o poręczeniach i gwaran-
cjach udzielonych przez Skarb Państwa oraz niektó-
re osoby prawne (Dz. U. z 2003 r. Nr 174, poz. 1689
ze zm.) polegającej na rozszerzeniu przedmiotowego
zakresu udzielania poręczeń i gwarancji o działal-
ność związaną z produkcją lub modernizacją uzbro-
jenia i sprzętu wojskowego na potrzeby kontraktów
krajowych;
b) udzielenie gwarantowanej przez Skarb Pań-
stwa pomocy w zakresie ubezpieczeń eksportowych
i gwarancji ubezpieczeniowych oferowanych przez
Korporację Ubezpieczeń Kredytów Eksportowych
SA;
c) udzielenie polskiego kredytu rządowego z prze-
znaczeniem na sfinansowanie zakupów wytwarza-
nego w Polsce uzbrojenia i sprzętu wojskowego rzą-
dom innych państw zainteresowanych takimi kre-
dytami;
d) wypracowanie koncepcji umożliwiającej wpro-
wadzenie w szczególnie uzasadnionych przypadkach
procedury, tzw. obrotu z retencją. Stosowanie tego
rozwiązania byłoby trybem wyjątkowym i rozpatry-
wanym indywidualnie dla każdego przypadku;
e) ustalenie zasad efektywnej współpracy i koor-
dynacji działań organów administracji rządowej w
celu wspierania rozwoju eksportu uzbrojenia i sprzę-
tu wojskowego, w tym ustanowienia stosownych
rozwiązań organizacyjnych i instytucjonalnych oraz
stworzenia warunków do implementacji tych roz-
wiązań w praktyce, np. utworzenie na wniosek mi-
nistra skarbu państwa międzyresortowego zespołu,
do którego zaproszeni zostali podsekretarz stanu do
spraw uzbrojenia i modernizacji w Ministerstwie
Obrony Narodowej oraz podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Gospodarki;
2) w zakresie promocji eksportu wyrobów i usług
w odniesieniu do uzbrojenia i sprzętu wojskowego:
a) zwiększenie zaangażowania wydziałów pro-
mocji handlu i inwestycji ambasad i konsulatów
Rzeczypospolitej Polskiej podległych ministrowi go-
spodarki, jak również placówek dyplomatycznych
Ministerstwa Spraw Zagranicznych oraz przedsta-
wicielstw handlowych spółek dominujących w gru-
pach kapitałowych w organizacji ekspozycji wyro-
bów polskiego przemysłu obronnego w trakcie mię-
dzynarodowych wystaw uzbrojenia i sprzętu woj-
skowego;
b) rozszerzenie ustawowych kompetencji mini-
stra obrony narodowej o promocję wyrobów i usług
polskiego przemysłu obronnego;
3) w zakresie wzmocnienia zaplecza badawczo-
-rozwojowego:
a) opracowywanie nowych wyrobów przy wyko-
rzystywaniu opracowanego przez Ministerstwo Na-
uki i Szkolnictwa Wyższego we współpracy z Mini-
sterstwem Obrony Narodowej i Ministerstwem Go-
spodarki „Programu badań naukowych i prac rozwo-
jowych na rzecz polskiego przemysłu obronnego”;
b) weryfikację planów badań naukowych i prac
rozwojowych w obszarach priorytetowych z punktu
widzenia obronności i bezpieczeństwa państwa, w
celu skoncentrowania środków na badaniach nauko-
wych i pracach rozwojowych w wybranych obsza-
rach z jednoczesnym uwzględnieniem możliwości
nawiązania współpracy w ramach programów mię-
dzynarodowych;
Odpowiadając na pytanie pana posła Mirosława
Pawlaka dotyczące departamentu w resorcie obrony
narodowej odpowiedzialnego za nadzór nad zamó-
wieniami z zakresu sektora obronnego, informuję,
iż nie ma takiej komórki organizacyjnej. Jednocze-
śnie pragnę wskazać, iż zadania związane z udzie-
laniem zamówień publicznych na wyroby i usługi
dotyczące technicznego zabezpieczenia funkcjono-
wania wojska na szczeblu centralnym są realizowa-
ne przez:
— Departament Nauki i Szkolnictwa Wojskowe-
go w obszarze badań naukowych,
— Departament Polityki Zbrojeniowej w odnie-
sieniu do prac rozwojowych i wdrożeniowych,
— Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych
(DZSZ) w zakresie centralnego pozyskiwania uzbro-
jenia i sprzętu wojskowego, amunicji i usług remon-
towych,
— Agencję Mienia Wojskowego w zakresie cen-
tralnego pozyskiwania sprzętu powszechnego użyt-
ku i środków materiałowych,
— Departament Administracyjny Ministerstwa
Obrony Narodowej w zakresie pozyskiwania sprzę-
tu powszechnego użytku i środków materiałowych
oraz
— Inspektorat Wsparcia Sił Zbrojnych w zakre-
sie remontów i modernizacji uzbrojenia i sprzętu
wojskowego, zakupów środków bojowych oraz tech-
nicznych środków materiałowych na zabezpieczenie
ich bieżącej eksploatacji.
Nadzór nad prowadzonymi postępowaniami o
zamówienie publiczne jest realizowany dwupozio-
mowo. Pierwszy poziom dotyczący kontroli we-
wnętrznej jest realizowany przez komórkę we-
wnętrzna instytucji upoważnionej do prowadzenia
postępowań, gdzie kontroli i monitorowaniu podle-
gają wszystkie procedury zamówień. Drugi poziom
nadzoru, tj. kontrola zewnętrzna, jest realizowany
przez Biuro do Spraw Procedur Antykorupcyjnych,
które akceptuje proponowane przez realizatorów
tryby postępowania dla wszystkich zamówień pu-
blicznych oraz monitoruje w pełnym zakresie prze-
bieg niektórych, losowo wybranych postępowań.
Pragnę poinformować, iż DZSZ korzysta z zamó-
wień u kontrahentów zagranicznych. Głównie – bez-
pośrednio zawarte umowy – dotyczą firm amery-
kańskich. I tak np. w 2007 r. realizowano cztery
umowy w zakresie dostaw, m.in. części do okrętów,

rakiet Standard SM-1, GPS. W ubiegłym roku reali-
zowano także trzy kontrakty z NATO Maintenance
and Supply Agency i podpisano umowę z firmą fran-
cuską na dostawę sprzętu systemu rozpoznania
akustycznego. Natomiast w bieżącym roku podpisa-
no dwuletnią umowę ze szwedzką firmą Saab Un-
derwater Systems AB na remont torped bojowych.
Ponadto Ministerstwo Obrony Narodowej reali-
zuje również umowę wieloletnią z hiszpańską firmą
EADS CASA na dostawę w latach 2001–2009 czter-
nastu samolotów transportowych CASA C-295M.
Należy również wspomnieć o kontraktach z
przedsiębiorstwami handlu zagranicznego, tj. Cen-
zin i Cenrex, które realizują głównie dostawy części
zamiennych do samolotów i śmigłowców.
Departament Zaopatrywania Sił Zbrojnych re-
alizuje również umowy z kontrahentami krajowymi
(Bumar Sp. z o.o., ZM Mesko, WZM Siemianowice,
IMS Griffin), dla których podwykonawcami (lub do-
stawcami) są firmy zagraniczne.
Odpowiadając na pytanie o Fundusz Restruktu-
ryzacji Przemysłu Obronnego i Lotniczego pragnę
wskazać, iż fundusz taki, jak i żaden inny fundusz,
którego środki mogłyby zostać użyte konkretnie na
restrukturyzację spółek przemysłu obronnego i lot-
niczego, nie funkcjonuje. Jednocześnie pragnę za-
uważyć, iż zgodnie z ustawą z dnia 20 maja 2001 r. o
przebudowie i modernizacji technicznej oraz finan-
sowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz.
U. Nr 76, poz. 804 ze zm.) minister obrony narodo-
wej jest dysponentem Funduszu Modernizacji Sił
Zbrojnych, którego wydatki przeznacza się na reali-
zację celów określonych w planach modernizacji Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej związanych z
zakupem uzbrojenia i sprzętu wojskowego.
Funduszem, którego wydatki przeznacza się na
ratowanie lub restrukturyzację przedsiębiorców, w
tym należących do sektora obronnego, jest, zgodnie
z art. 56 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 1996 r.
o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. z 2002 r. Nr
171, poz. 1397 ze zm.), Fundusz Restrukturyzacji
Przedsiębiorców.
W zakresie płatności dla kontrahentów za do-
starczone wyroby oraz zrealizowane usługi w ra-
mach zawartych kontraktów, informuję, że realizo-
wane są w wymaganych terminach określonych w
umowach. Zdarzają się natomiast przypadki nieter-
minowej realizacji umów przez kontrahentów, z cze-
go naliczane są kary umowne i opusty cenowe. W
2007 r. naliczono łącznie od kontrahentów 20,86
mln zł kar umownych, z tego od spółek przemysłu
obronnego oraz wojskowych przedsiębiorstw remon-
towo produkcyjnych – 15,55 mln zł.
Potrzeby w zakresie modernizacji technicznej
wyznaczane są z jednej strony w wyniku identyfika-
cji istniejących braków w zakresie wyposażenia, z
drugiej przez dynamiczny postęp techniczny i tech-
nologiczny. Stanowi to sygnał dla przedsiębiorstw
zbrojeniowych o planowanych kierunkach i priory-
1257
tetach modernizacji oraz niezbędnych wymaga-
niach, jakie sprzęt wojskowy musi spełniać.
Dostawy wyrobów i usług dla Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej dokonywane są na podstawie
„Planu modernizacji technicznej Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej”. Plan ten zarówno w układzie
rocznym, jak i wieloletnim zawiera pozycje sprzęto-
we niezbędne do pozyskania w celu zapewnienia
zdolności do wykonywania zadań operacyjnych.
Konstrukcja i zawartość planu jest wynikiem zbi-
lansowanych pod względem czasowym i finansowym
potrzeb definiowanych głównie przez Siły Zbrojne.
Podstawą do opracowania nowych wzorów uzbro-
jenia w trybie realizacji prac rozwojowych są doku-
menty sporządzane w trakcie etapów poprzedzają-
cych projektowanie, rozwój i produkcję. W dokumen-
tach tych zawarte są szczegółowe wymagania, jakie
uzbrojenie i sprzęt wojskowy musi spełniać. Kryte-
ria zawarte w wymaganiach muszą zostać uwzględ-
nione i znaleźć odzwierciedlenie w parametrach
końcowych wyrobów dostarczanych do wojsk. Od-
stępstwa od tego warunku są możliwe jedynie w sy-
tuacjach szczególnych, wynikających z możliwości
technologicznych i tylko w przypadku akceptacji
zmiany wymagań ze strony Sił Zbrojnych.
Zakupy gotowych wyrobów dokonywane są na
podstawie wcześniej przygotowanych i uzgodnio-
nych z zainteresowanymi stronami specyfikacji. Po-
zyskiwane i dostarczane do wojsk uzbrojenie podle-
ga ocenie zgodności parametrów końcowych z posta-
wionymi wymaganiami. Instrumentem umożliwia-
jącym weryfikację zgodności są testy uzbrojenia i
sprzętu wojskowego dokonywane na etapie zaku-
pów. Uzbrojenie i sprzęt, które nie spełnią określo-
nych wymagań, nie są brane pod uwagę w procedu-
rze zakupów.
Przedstawione zasady pozyskiwania uzbrojenia i
sprzętu wojskowego wskazują, jak dużą wagę przy-
wiązuje się do zapewnienia wymagań stawianych
przez wojska na wszystkich etapach tego procesu.
Dowodem skuteczności i zaufania dla posiadane-
go uzbrojenia jest udział w operacjach międzynaro-
dowych polskich jednostek wyposażonych w dużej
części w sprzęt rodzimej produkcji oraz sprawne wy-
pełnianie stawianych przed nimi zadań, a także
uznanie dla polskich żołnierzy wyrażane przez ko-
alicjantów.
Pytanie o przypadki dofinansowania z rezerwy
celowej przemysłu obronnego wiąże się ściśle z pyta-
niem o rozliczenia zobowiązań budżetowych wobec
zakładów sektora obronnego. Informuję, że rezerwa
celowa tworzona była w budżecie państwa przez Mi-
nisterstwo Gospodarki, które w drodze zawieranych
porozumień wydzielało przedstawione w zestawie-
niu kwoty na utrzymanie mocy produkcyjnych i re-
montowych niezbędnych do wytworzenia rzeczy ru-
chomych na okres zagrożenia wojennego dla potrzeb
obrony państwa („Program mobilizacji gospodarki”)
w przedsiębiorstwach nadzorowanych przez Mini-
sterstwo Obrony Narodowej.
1258
(w tys. zł)
Rok
Kwota z rezerwy celowej budżetu państwa
(w tys. zł)
2001 0,0
2002 1500,0
2003 600,0
2004 500,0
2005 500,0
2006 0,0
2007 0,0
W budżecie Ministerstwa Obrony Narodowej na
ten rok ujęto środki w wysokości 22 mln zł z prze-
znaczeniem na realizację zadań wynikających z
„Programu mobilizacji gospodarki na lata 2007–
–2012”, przy czym do dnia 31 lipca br. nie dokonano
jeszcze rozdysponowania wskazanej kwoty.
Jeśli chodzi natomiast o transponowanie do Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej „nowej myśli
technicznej”, pragnę poinformować, iż w tym celu
podjęto szereg działań o charakterze legislacyjnym i
organizacyjnym, które doprowadziły do wdrożenia
nowego modelu pozyskiwania uzbrojenia i sprzętu
wojskowego na potrzeby Sił Zbrojnych, który od 2005
r. unormowany został następującymi przepisami:
— decyzją nr 57/MON ministra obrony narodo-
wej z dnia 9 marca 2005 r. w sprawie wprowadzenia
„Instrukcji w sprawie realizacji prac rozwojowych i
wdrożeniowych w dziedzinie techniki wojskowej
oraz testowania gotowych, nowych wzorów uzbroje-
nia i sprzętu wojskowego (UiSW) w resorcie obrony
narodowej” (Dz. Urz. MON Nr 5, poz. 37 ze zm.);
— decyzją nr 58/MON ministra obrony narodowej
z dnia 9 marca 2005 r. w sprawie określenia kompe-
tencji organów wojskowych w zakresie zatwierdzania
dokumentacji technicznej na uzbrojenie i sprzęt woj-
skowy (Dz. Urz. MON Nr 5, poz. 38 ze zm.);
— decyzją nr 199/MON ministra obrony narodo-
wej z dnia 12 lipca 2005 r. w sprawie wprowadzenia
do użytku „Instrukcji o realizacji badań naukowych
i prac studyjnych w resorcie obrony narodowej” (Dz.
Urz. MON Nr 13, poz. 104 ze zm.).
W ramach działań organizacyjnych w strukturze
Ministerstwa Obrony Narodowej utworzono Depar-
tament Nauki i Szkolnictwa Wojskowego, do zadań
którego należy m.in. nadzór nad pozyskiwaniem no-
woczesnych technologii i rozwiązań technicznych
wychodzących naprzeciw oczekiwaniom Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej. Ponadto z dniem 1
sierpnia br. rozpoczęło działalność Biuro Analiz
Rynku Uzbrojenia i Dokumentacji Technicznej. Jest
to komórka organizacyjna właściwa do przygotowa-
nia analiz w zakresie możliwości zaspokojenia po-
trzeb operacyjnych określonych przez Sztab Gene-
ralny Wojska Polskiego (z udziałem gestorów) i re-
alizacji zadań przez wykonawców planów moderni-
zacji technicznej.
Wprowadzane konsekwentnie w życie regulacje
prawne i organizacyjne związane z funkcjonowa-
niem nowego modelu pozyskiwania uzbrojenia i
sprzętu wojskowego zapewnią sprawną moderniza-
cję i poprawią efektywność eksploatacji techniki
wojskowej znajdującej się na wyposażeniu Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej.
Jednocześnie pragnę wskazać, że Ministerstwo
Obrony Narodowej, we współpracy z Ministerstwem
Nauki i Szkolnictwa Wyższego, uwzględniając bieżą-
ce uwarunkowania, dokonują weryfikacji planów
badań naukowych i prac rozwojowych w obszarach
priorytetowych z punktu widzenia obronności i bez-
pieczeństwa państwa, w celu skoncentrowania środ-
ków na badania naukowe i prace rozwojowe w wy-
branych obszarach z jednoczesnym uwzględnieniem
możliwości nawiązania współpracy w ramach pro-
gramów międzynarodowych. Działania w tym za-
kresie prowadzone są w powołanym w Ministerstwie
Nauki i Szkolnictwa Wyższego Zespole Badań na
Rzecz Obronności i Bezpieczeństwa, w którym Mi-
nisterstwo Obrony Narodowej posiada swego repre-
zentanta. Jego udział pozwala na dokonywanie ocen
i opiniowanie zgłaszanych projektów pod względem
zgodności z potrzebami i priorytetami Ministerstwa
Obrony Narodowej.
Główne kierunki zmian w polskim przemyśle
obronnym, zmierzające do stworzenia warunków
umożliwiających dalszy jego rozwój i wzmocnienie
pozycji wobec międzynarodowej konkurencji, wy-
znacza „Strategia konsolidacji i wspierania rozwoju
polskiego przemysłowego potencjału obronnego w
latach 2007–2012”. Z wymienionych w niej kierun-
ków, z których efektów ich realizacji w największym
stopniu będą mogły skorzystać Siły Zbrojne Rzeczy-
pospolitej Polskiej, należy wymienić:
— zaktywizowanie działań zmierzających do po-
zyskania inwestorów strategicznych, którzy byliby
zainteresowani wejściem kapitałowym i technolo-
gicznym do polskiego przemysłu obronnego. Stwo-
rzy to dogodną płaszczyznę do włączenia się pod-
miotów sektora w międzynarodowe programy ba-
dawczo-rozwojowe i produkcyjne dotyczące uzbroje-
nia i sprzętu wojskowego, a także wyrobów podwój-
nego przeznaczenia, realizowane pod auspicjami
Unii Europejskiej (np. VII Program ramowy na
rzecz badań i rozwoju technologicznego), jak rów-
nież organizowane z inicjatywy samych przedsię-
biorców;
— zintensyfikowanie działań zmierzających do
zwiększenia współpracy międzynarodowej umożli-
wiającej bezpośrednią współpracę spółek polskiego
przemysłu obronnego z zagranicznymi koncernami,
w zakresie pozyskiwania przez polski przemysł
obronny nowych produktów, technologii i rynków
(na zasadzie współpracy biznesowej, niezależnie od
możliwości „wejścia kapitałowego” tych koncernów
do spółek polskiego przemysłu obronnego).
Realizacja powyższych kierunków w najwięk-
szym stopniu wpłynie na efektywnie funkcjonujący
sektor produkcyjno-usługowy zdolny do:

— zabezpieczenia – w możliwie największym za-
kresie – potrzeb Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej w nowoczesne uzbrojenie i sprzęt wojskowy;
— skutecznego konkurowania na międzynarodo-
wym rynku uzbrojenia i sprzętu wojskowego oraz
rynku cywilnych wyrobów lotniczych i innych wyro-
bów podwójnego przeznaczenia;
— włączenia się w międzynarodowe struktury
współpracy.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie zasadności i potrzeby
funkcjonowania instytucji rzecznika
prasowego w sądach wojskowych (4421)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-4421/08 z dnia 22 lipca 2008 r.,
uprzejmie przedstawiam odpowiedź na interpelację
pana posła Mirosława Pawlaka w sprawie zasadno-
ści i potrzeby funkcjonowania rzecznika prasowego
w sądach wojskowych.
Rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia
27 lutego 2006 r. w sprawie organizacji sądów woj-
skowych oraz ustalenia regulaminu wewnętrznego
urzędowania tych sądów (Dz. U. Nr 42, poz. 287) w
§ 14 ust. 5 stanowi, że zadania związane ze współ-
pracą sądu z środkami społecznego przekazu wyko-
nuje prezes lub zastępca prezesa sądu albo wyzna-
czony sędzia. W wojskowych sądach okręgowych za-
dania te mogą wykonywać rzecznicy prasowi, któ-
rych powołuje prezes sądu i któremu bezpośrednio
podlegają w zakresie działalności informacyjnej.
Z uwagi na niewielkie zainteresowanie środków
społecznego przekazu problematyką związaną z dzia-
łalnością sądów wojskowych, dotychczas w żadnym z
dwóch wojskowych sądów okręgowych nie powołano
rzecznika prasowego. Zatem w kontaktach z media-
mi sądownictwo wojskowe reprezentują podmioty, o
których stanowi § 14 ust. 5 ww. rozporządzenia.
Odpowiadając na postawione w interpelacji pyta-
nia, wyjaśniam, iż prezesi sądów wojskowych, zgod-
nie z uregulowaniami ustawy z dnia 21 sierpnia
1259
1997 r. Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U.
Nr 117, poz. 753, z późn. zm.), są przełożonymi sę-
dziów wojskowych i sprawują nad nimi nadzór ad-
ministracyjny. W zakresie orzekania sędziowie są
niezawiśli i podlegają tylko konstytucji i ustawom.
Aspekt merytoryczny niezawisłości oznacza, że sę-
dzia, poza podległością prawu, może być w rozstrzy-
ganiu spraw poddany tylko wskazówkom formuło-
wanym w orzeczeniu sądu wyższej instancji. Nieza-
wisłość sędziego w orzekaniu oznacza także nieza-
leżność sędziego od prezesa sądu. Nie ma zatem
możliwości, aby sędzia otrzymywał od prezesa jakie-
kolwiek wskazówki co do sposobu załatwienia spra-
wy, bądź po ogłoszeniu orzeczenia tłumaczył się pre-
zesowi z motywów podjętej decyzji. Normą jest pi-
semne uzasadnienie orzeczenia i tylko tam sędzia
czyni rozważania i przytacza motywy zapadłego
rozstrzygnięcia.
Już na marginesie pragnę zauważyć, iż standar-
dem w demokratycznym państwie prawa jest funk-
cjonowanie rzeczników prasowych w instytucjach
państwowych, nie wyłączając przy tym organów
władzy sądowniczej.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie zmiany ustawy
o Państwowej Straży Pożarnej (4423)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 24 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4423/08),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Mariusza Grada w sprawie zmiany ustawy o Pań-
stwowej Straży Pożarnej, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje
Na wstępie wskazać należy, iż art. 36 ustawy z
dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwowej Straży Pożar-
nej (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 96, poz. 667, z późn. zm.)
określa szczegółowo wymagania, jakie muszą speł-
nić strażacy Państwowej Straży Pożarnej na stano-
wiskach oficerskich, aspiranckich, podoficerskich i
szeregowych, umożliwiające ich powołanie lub mia-
nowanie na określone stanowisko służbowe.
Zgodnie z art. 36 ust. 3 ww. ustawy na stanowi-
skach oficerskich wymaga się posiadania tytułu za-
wodowego inżyniera pożarnictwa, który można uzy-
skać w trakcie kształcenia w Szkole Głównej Służby
Pożarniczej w Warszawie na studiach stacjonarnych
1260
i niestacjonarnych dla strażaków Państwowej Stra-
ży Pożarnej. Posiadanie tego tytułu pozwala na zaj-
mowanie wszystkich stanowisk służbowych w kor-
pusie oficerskim.
Ustawodawca dopuścił również w art. 36 ust. 4
pkt 1 ww. ustawy możliwość zajmowania stanowisk
oficerskich przez strażaków posiadających wykształ-
cenie wyższe o kierunku przydatnym w Państwowej
Straży Pożarnej oraz posiadających tytuł zawodowy
technika pożarnictwa uzyskany w trakcie kształce-
nia w szkołach policealnych, jakimi są szkoły aspi-
rantów Państwowej Straży Pożarnej w Krakowie i
Poznaniu oraz Centralna Szkoła Państwowej Straży
Pożarnej w Częstochowie, ograniczając jednakże ro-
dzaj tych stanowisk, o czym stanowi przepis art. 36
ust. 5 ww. ustawy.
W świetle powyższego, aby strażak posiadający
wyższe wykształcenie oraz tytuł zawodowy techni-
ka pożarnictwa mógł zajmować stanowiska oficer-
skie związane z kierowaniem działaniami ratowni-
czymi, musi dodatkowo ukończyć przeszkolenie za-
wodowe, o którym mowa w art. 53 ust. 2 pkt 2 lit. a
cytowanej powyżej ustawy, w formie niestacjonar-
nych studiów podyplomowych dla strażaków ubiega-
jących się o zajmowanie stanowisk oficerskich zwią-
zanych z kierowaniem działaniami ratowniczymi.
Szczegółową organizację i formy odbywania prze-
szkolenia zawodowego określa rozporządzenie mini-
stra spraw wewnętrznych i administracji z dnia 17
listopada 2006 r. w sprawie przeszkolenia zawodo-
wego strażaków Państwowej Straży Pożarnej (Dz.
U. Nr 221, poz. 1626, z późn. zm.) wydane na podsta-
wie delegacji z art. 53 ust. 3 ww. ustawy o Państwo-
wej Straży Pożarnej. Podkreślenia wymaga, iż ko-
nieczność uzupełnienia przez strażaków wiedzy spe-
cjalistycznej poprzez ukończenie studiów podyplo-
mowych wynika ze znacznych różnic w toku kształ-
cenia w zawodach: inżynier pożarnictwa i technik
pożarnictwa w zakresie treści programowych i cza-
su trwania nauki.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż do progra-
mu prac legislacyjnych Rady Ministrów na II półro-
cze 2008 r. zgłoszone zostały m.in. propozycje zmian
w ustawie o Państwowej Straży Pożarnej w zakresie
przyjęć do szkół PSP, skreślania z listy uczniów i stu-
dentów oraz zwolnienia ze służby kandydackiej, w
związku ze zmianami w przepisach o systemie oświa-
ty oraz prawa o szkolnictwie wyższym. Przewiduje
się również wprowadzenie delegacji ustawowej dla
komendanta głównego Państwowej Straży Pożarnej
upoważniającej do określenia w drodze zarządzenia
zasad etyki zawodowej strażaka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie pomocy osobom uprawnionym
do alimentów (4424)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 24 lipca 2008 r.
dotyczące interpelacji posła Mariusza Grada w spra-
wie pomocy osobom uprawnionym do alimentów,
uprzejmie informuję:
Art. 12 ust. 2 ustawy o pomocy osobom uprawnio-
nym do alimentów, z inicjatywy poselskiej, został już
znowelizowany ustawą z dnia 27 czerwca 2008 r. o
zmianie ustawy o pomocy osobom uprawnionym do ali-
mentów (Dz. U. z 28 lipca 2008 r., Nr 134, poz. 850).
Zgodnie z nowym brzmieniem ww. artykułu
(obowiązującym od dnia 1 sierpnia 2008 r.) organ
właściwy wierzyciela (tj. wójt, burmistrz lub prezy-
dent miasta właściwy ze względu na miejsce za-
mieszkania osoby ubiegającej się o świadczenia z
funduszu alimentacyjnego) może upoważnić, w for-
mie pisemnej, swojego zastępcę, pracownika urzędu
albo kierownika ośrodka pomocy społecznej lub in-
nej jednostki organizacyjnej gminy, a także inną
osobę na wniosek kierownika ośrodka pomocy spo-
łecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy, do
prowadzenia postępowania w sprawach o świadcze-
nia z funduszu alimentacyjnego, a także do wyda-
wania w tych sprawach decyzji.
W związku z powyższym, zgodnie z aktualnym
brzmieniem ustawy o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów, wójt, burmistrz lub prezydent miasta
może realizację tej ustawy przekazać do ośrodka po-
mocy społecznej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie okresowej oceny sprawności
fizycznej strażaka (4425)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 24 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4425/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Mariusza Grada w sprawie okresowej oceny spraw-

ności fizycznej strażaka, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Podkreślenia wymaga, iż strażacy w celu reali-
zacji ustawowych zadań, polegających w szczególno-
ści na walce z pożarami, klęskami żywiołowymi
i innymi miejscowymi zagrożeniami, winni posia-
dać bardzo dobry stan zdrowia i sprawność fizyczną.
Ponadto do wykonywania tego zawodu szczególnie
ważne są odpowiednie warunki psychofizyczne,
tj. m.in. szybkość podejmowania decyzji oraz odpor-
ność na stres. Dlatego też niezwykle ważne jest
utrzymywanie przez strażaka dobrej kondycji fizycz-
nej, w tym przygotowanie do różnego rodzaju obcią-
żeń wysiłkowych. Ocena sprawności fizycznej okre-
śla poziom wydolności organizmu – bada wytrzyma-
łość, czyli zdolność do kontynuowania długotrwałej
pracy o dużej intensywności, bez obniżania efektyw-
ności działań.
Powyższemu służą m.in. okresowe profilaktycz-
ne badania lekarskie oraz okresowa ocena sprawno-
ści fizycznej strażaka, a jednocześnie mają one na
celu zapewnienie ochrony zdrowia strażaka i zróżni-
cowane są w zależności od wieku i płci strażaka oraz
warunków pełnienia służby.
Zgodnie z § 3 ust. 2 rozporządzenia ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 27 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie zakresu, trybu i często-
tliwości przeprowadzania okresowych profilaktycz-
nych badań lekarskich oraz okresowej oceny spraw-
ności fizycznej strażaka Państwowej Straży Pożar-
nej (Dz. U. Nr 261, poz. 2191) badania profilaktyczne
przeprowadza się:
1) dla strażaków pełniących służbę w zmiano-
wym rozkładzie czasu służby – raz w roku,
2) dla strażaków pełniących służbę w codzien-
nym rozkładzie czasu służby:
a) co 3 lata – dla strażaków do 50 roku życia,
b) co 2 lata – dla strażaków powyżej 50 roku życia.
Niezależnie od ww. terminów lekarz medycyny
pracy może ustalić krótsze terminy badań profilak-
tycznych.
Zgodnie z § 5 ww. rozporządzenia do oceny spraw-
ności fizycznej strażak może przystąpić po uzyska-
niu zaświadczenia lekarskiego zawierającego wpis
dokonany przez lekarza o treści: zdolny do ćwiczeń
fizycznych. Corocznej ocenie sprawności fizycznej
podlegają strażacy w wieku do 50 roku życia, w wie-
ku powyżej 50 roku życia, jeżeli biorą udział w dzia-
łaniach ratowniczych, a także strażacy powyżej
50 roku życia, na własną prośbę, jeżeli nie biorą bez-
pośredniego udziału w działaniach ratowniczych.
Przy czym, w myśl przepisów § 7 ust. 1 powyżej cyto-
wanego rozporządzenia, ocenę sprawności fizycznej
strażaka przeprowadza się w ciągu roku kalendarzo-
wego w okresie od dnia 1 czerwca do dnia 30 lipca,
natomiast w przypadku strażaka, który nie uzyskał
pozytywnej oceny w pierwszym terminie – w okresie
od dnia 15 września do dnia 30 października.
Niezależnie od powyższego pragnę jednakże za-
pewnić, iż MSWiA rozważy potrzebę dokonania
szczegółowej analizy obecnie obowiązujących prze-
1261
pisów ww. rozporządzenia ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji w sprawie zakresu, trybu i czę-
stotliwości przeprowadzania okresowych profilak-
tycznych badań lekarskich oraz okresowej oceny
sprawności fizycznej strażaka Państwowej Straży
Pożarnej w zakresie sygnalizowanym przez pana
posła.
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie zwalczania warrozy – choroby
wywołującej masowy pomór pszczół (4426)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Mariusza Grada w sprawie
zwalczania warrozy, przesłaną przy piśmie z dnia
24 lipca br., znak SPS-023-4426/08, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE) nr 797/
2004 z dnia 26 kwietnia 2004 r. w sprawie środków
mających na celu poprawę warunków produkcji
i wprowadzenia do obrotu produktów pszczelar-
skich, na podstawie art. 16 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o Agencji Rynku Rolnego i organizacji nie-
których rynków rolnych (Dz. U., t.j. z 2007 r. Nr 231,
poz. 1702), opracowano Krajowy Program Wsparcia
Pszczelarstwa w Polsce na lata 2004–2007 i 2007–
–2010 (KPWP). Program był opracowany w ścisłej
współpracy ze środowiskami pszczelarskimi. KPWP
jest programem interwencyjnym skierowanym wy-
łącznie do branży pszczelarskiej, realizowanym
przez Agencję Rynku Rolnego od 2004 r. Celem pro-
gramu jest pomoc finansowa skierowana do sektora
pszczelarskiego, gdzie beneficjentami końcowymi są
organizacje i związki pszczelarskie oraz indywidual-
ni pszczelarze, których pasieki zostały zgłoszone lub
zarejestrowane w rejestrze prowadzonym przez po-
wiatowego lekarza weterynarii.
W ramach programu realizowane są projekty
w następujących obszarach:
— pomoc techniczna dla pszczelarzy i organizacji,
— kontrola warrozy,
— racjonalizacja przemieszczania rodzin pszcze-
lich na pożytki,
— działania wspierające laboratoria przeprowadza-
jące analizy właściwości fizykochemicznych miodu,
— działania wspierające odbudowę pogłowia ro-
dzin pszczelich,
— współpraca z wyspecjalizowanymi jednostka-
mi w ramach wdrażania programów badawczych
w sektorze pszczelarskim i produktów pszczelich.
1262

Całkowita kwota wsparcia w okresie 2007/08– Odpowiedź

–2009/10, obejmująca 50% współfinansowanie z UE,
wynosi prawie 13,3 mln euro. W budżecie programu
na rok 2008/09 najwyższe kwoty zaplanowano na
odbudowę pogłowia rodzin pszczelich – wsparcie
w formie refundacji kosztów zakupu matek, odkła-
dów i pakietów pszczelich w kwocie 1,86 mln euro
oraz na kontrolę warrozy – wsparcie w formie refun-
dacji kosztów zakupu leków warrozobójczych w kwo-
cie 1,85 mln euro. O refundację środków finanso-
wych w ramach mechanizmu mogą ubiegać się pod-
mioty uprawnione, którymi w zależności od działa-
nia wsparcia są głównie: związki pszczelarskie, sto-
warzyszenia pszczelarzy, zrzeszenia pszczelarzy,
grupy producenckie pszczelarzy, spółdzielnie pszcze-
larskie.
Wykorzystanie środków (w ramach KPWP) na
zakup pszczół (pakietów) i leczenie warrozy w sezo-
nie 2006 przez związki pszczelarskie Lubelszczyzny
oraz środków określonych w umowach na sezon
2007/2008 dla tych związków przedstawia poniższa
tabela.
Uprzejmie informuję, że w przypadku korzysta-
nia ze wsparcia w ramach KPWP beneficjent końco-
wy nie może korzystać z innych, dodatkowych form
pomocy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Krzysztofa Tchórzewskiego
w sprawie sprzeciwu NSZZ „Solidarność”
wobec planowanego włączenia
Państwowej Inspekcji Sanitarnej
do administracji zespolonej (4427)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 24 lipca 2008 r. znak:
SPS-023-4427/08 przekazującym interpelację pana
posła Krzysztofa Tchórzewskiego z dnia 20 lipca
2008 r. w sprawie projektu ustawy o zmianie niektó-
rych ustaw w związku ze zmianami w organizacji
i podziale zadań w województwie, który zakłada
włączenie organów Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej do administracji zespolonej, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, co następuje.
W projekcie ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie prze-
widuje się zaliczenie państwowych wojewódzkich
i powiatowych inspektorów sanitarnych do organów
administracji zespolonej, nie zakłada się jednak
zmiany działania organów Państwowej Inspekcji
Sanitarnej.
Rada Sanitarno-Epidemiologiczna, powołana
przez ministra zdrowia, w skład której wchodzą pro-
fesorowie będącymi największymi autorytetami
w zakresie zdrowia publicznego i bezpieczeństwa

Zakup pszczół Zakup leków do zwalczania warrozy

2006/2007 2007/2008 2006/2007 2007/2008
Organizacja pszczelarska
kwota kwota
kwota kwota kwota % kwota
wypłacona % wykorzystania wypłacona
wg umowy (zł) wg umowy (zł) wg umowy (zł) wykorzystania wg umowy (zł)
(zł) (zł)
Nadbużański Związek
162 001 162 001 100 69 247 68 856 68 434 99 62 025
Pszczelarzy w Chełmie
Roztoczański Związek
295 450
Pszczelarzy 76 317 000 358 395 330 659 92 402 311
223 728
w Tomaszowie Lubelskim
Stowarzyszenie
Pszczelarzy Polskich 87 575 86 505 99 108 948 74 981 53 681 72 97 586
„Polanka”
Stowarzyszenie
przeniosło
Stowarzyszenie
swoją siedzibę 415 481 128 000
Pszczelarzy Zawodowych
na teren woj.
w 2007 r.
Związek Pszczelarzy
„Podlasie” 62 177 58 505 94 70 170 99 360 59 481 60 62 852
w Białej Podlaskiej
Stowarzyszenie
11 727 11 719 100 25 224 28 080 28 080 100 22 594
Pszczelarzy Lubelskich
Wojewódzki Związek
209 248 207 296 99 368 716 318 473 297 638 93 330 262
Pszczelarzy w Lublinie
RAZEM 828 178 749 754 95 1 374 787 948 145 837 973 86 1 105 630

zdrowotnego, wyraziła negatywną opinię o projekto-
wanej depionizacji Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Negatywną opinię w omawianej kwestii wyraziły
również krajowe centrale związkowe, które domaga-
ły się „utrzymania Państwowej Inspekcji Sanitarnej
w strukturze pionowej”. Komisja trójstronna w dniu
30 maja 2008 r. oraz 11 lipca 2008 r. wyraziła nega-
tywna opinię w niniejszej sprawie.
Zadania Państwowej Inspekcji Sanitarnej są toż-
same z zadaniami Dyrekcji Generalnej ds. Zdrowia
i Ochrony Konsumentów (DG SANCO) Komisji Eu-
ropejskiej dotyczącymi ochrony zdrowia ludzi. DG
SANCO organizuje swoje zadnia poprzez powoływa-
nie w krajach członkowskich swoich odpowiedników
(poziom krajowy).
W ramach nadzoru nad żywnością we wszyst-
kich państwach członkowskich funkcjonuje europej-
ski system alarmowy o niebezpiecznych produktach
w żywności i paszach (Rapid Alert System for Food
and Feed – RASFF). W ramach tego systemu infor-
macje o niebezpiecznych produktach żywnościowych
przekazywane są poprzez krajowe punkty kontakto-
we do unijnego systemu RASFF i rozsyłane do
wszystkich krajów, które poprzez własne punkty
kontaktowe przesyłają informacje o wycofaniu pro-
duktu do struktur administracyjnych niższego rzę-
du. Cały system jest więc zorganizowany na pozio-
mie europejskim pionowo.
W ramach nadzoru epidemiologicznego system
działa podobnie. Stworzony został w UE system
wczesnego ostrzegania i reagowania przed choroba-
mi zakaźnymi (Early Warning and Response Sys-
tem – EWRS). W ramach tego systemu prowadzony
jest nadzór i informowanie o zagrożeniach zdrowot-
nych dużych grup ludności w obrębie całej UE zgod-
nie z regulacjami zawartymi w Międzynarodowych
Przepisach Zdrowotnych – Rewizja 2005 Światowej
Organizacji Zdrowia. Natura chorób zakaźnych
(sposób rozszerzania się, dynamika, skutki społecz-
ne czy gospodarcze), w tym w szczególności fakt, że
granice podziału administracyjnego nie stanowią
bariery dla ich rozprzestrzeniania, nadzór nad bez-
pieczeństwem epidemiologicznym, jak również zwal-
czanie zagrożeń zdrowotnych nie mogą być prowa-
dzone autonomicznie na obszarze poszczególnych
powiatów, województw czy w pewnych wypadkach
nawet na obszarze jednego kraju. Dlatego też świa-
towa i europejska strategia walki z chorobami za-
kaźnymi nakazuje koordynację działań poprzez
krajowe struktury administracyjne. Taki system za-
bezpiecza również prawidłowe działania na wypa-
dek zagrożeń atakami bioterrorystycznymi, co w chwili
obecnej, w dobie nieograniczonej migracji ludności
świata, jest bardzo istotne.
Jak wspomniano wcześniej, DG SANCO, podob-
nie jak Państwowa Inspekcja Sanitarna, organizuje
nadzór i kontrolę w oparciu o strukturę pionową.
Przykładem są wspomniane wyżej urzędy oraz służ-
by (EFSA, RASFF czy EWRS).
1263
Unia Europejska wielokrotnie pozytywnie oce-
niała pionową organizację inspekcji sanitarnej i jej
zdolność do natychmiastowego, skoordynowanego
działaniach w sytuacjach zagrożeń zdrowotnych.
Przy tym dostrzegano, iż pionowa organizacja in-
spekcji sprowadza się jako rozwiązanie optymalne
nie tylko na szczeblu krajowym, lecz także we współ-
pracy na poziomie wspólnotowym. Uznano, iż po-
dobnie skuteczne działania na rzecz ochrony pozo-
stałych praw konsumentów byłyby wysoce pożąda-
ne. Realizacja zadań z tego zakresu przez Państwo-
wą Inspekcję Sanitarną jest pozytywnie oceniana
przez misje dotychczas przeprowadzane przez kon-
trolerów Unii Europejskiej.
Funkcjonowanie Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej jako struktury jednolitej resortu zdrowia jest po-
zytywnie oceniane nie tylko przez misje Komisji Eu-
ropejskiej, ale również przez WHO. Działania prze-
ciwepidemiczne m.in. w zakresie organizacji szcze-
pień ochronnych zostały przez WHO ocenione bar-
dzo wysoko, czego dowodem jest wytypowanie na-
szego kraju jako modelowego w tym zakresie1).
Zamierzenia w zakresie działania Państwowej
Inspekcji Sanitarnej na najbliższe lata są oparte na
decyzji nr 1350/2007/WE Parlamentu Europejskie-
go i Rady z dnia 23 października 2007 r. ustanawia-
jącej drugi wspólnotowy program działań w dziedzi-
nie zdrowia na lata 2008–2013. Program zwraca
uwagę na problem rosnącej liczby zachorowań na
choroby cywilizacyjne oraz podkreśla konieczność
podjęcia działań profilaktycznych w tym zakresie.
Tym samym za priorytet w zdrowiu publicznym
w Polsce przyjęto obecnie zmniejszenie zapadalno-
ści i umieralności związanej z chorobami cywiliza-
cyjnymi. Postanowiono zatem o realizacji długofalo-
wych działań, których celem jest osiągnięcie długo-
ści i jakości życia porównywalnej z krajami Europy
Zachodniej. Mając na uwadze kompleksowy charak-
ter działań, jakie należy uwzględnić w realizacji wy-
żej wspomnianego celu, jedynym realnym rozwiąza-
niem wydaje się podjęcie działań wysoce skoordyno-
wanych i opartych na wieloletnim doświadczeniu.
Przy takim założeniu zarówno pionowa struktura,
jak i stosowne doświadczenie w sprawnych działa-
niach Państwowej Inspekcji Sanitarnej mają nieoce-
nioną wagę.
W dobie globalizacji, przy nasilającej się migracji
ludności, konieczne jest podejmowanie natychmia-
stowych działań w przypadkach zagrożeń epidemio-
logicznych oraz na wypadek ataków bioterrorystycz-
nych. Zatem działania w takich przypadkach muszą
być szybkie i skoordynowane. Dotychczasowe do-
świadczenia służb sanitarnych, np. w przypadkach
związanych z ptasią grypą czy występowaniem
ognisk innych chorób (włośnicy, inwazyjnej choroby
meningokokowej), pokazały, że centralnie koordyno-
1)
W Polsce w br. na zlecenie WHO nakręcono film instruk-
tażowy dla innych krajów na świecie w zakresie nadzoru nad
chorobami zakaźnymi.
1264
wane działania przynoszą efekty. Potwierdzają to
eksperci unijni. Istnieje szereg dowodów, iż organa
działające w ramach struktur zespolonych w woje-
wództwie borykają się z trudnościami w koordyno-
waniu działań.
Państwowa Inspekcja Sanitarna funkcjonowała
w warunkach zespolenia w latach 1999–2001. Wów-
czas ocena jej funkcjonowania dokonana przez orga-
ny kontroli zewnętrznej była jednoznacznie nega-
tywna. Pokazały to raporty: Biura Bezpieczeństwa
Narodowego (1999) oraz kontrole NIK (2001–2002),
w których wykazuje się pogorszenie skuteczności
działania Państwowej Inspekcji Sanitarnej w wa-
runkach zespolenia.
W odpowiedzi na pytanie pana posła cyt.: „Czy
konieczne jest dokonywanie zmian pozbawiających
Państwową Inspekcję Sanitarną niezależności decy-
zyjnej i egzekucyjnej (…)?” uprzejmie informuję, iż
w świetle powyższej argumentacji powstaje bardzo
wiele wątpliwości, czy projektowane zmiany byłyby
najbardziej korzystnym rozwiązaniem, pomimo iż
rozpatrywany projekt ustawy o zmianie niektórych
ustaw w związku ze zmianami w organizacji i po-
dziale zadań administracji publicznej w wojewódz-
twie nie zakłada pozbawienia organów Państwowej
Inspekcji Sanitarnej ich właściwości wynikających
z ustawy z dnia 14 marca 1985 r. o Państwowej In-
spekcji Sanitarnej (Dz. U. z 2006 r. Nr 22, poz. 851,
z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie przyznania ulgi podatkowej
rodzinom zastępczym (4428)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 24 lipca 2008 r., nr SPS-
-023-4428/08, interpelacją pana posła Waldemara
Andzela w sprawie zmian w ustawie o podatku do-
chodowym od osób fizycznych w zakresie ulgi na
dzieci, uprzejmie informuję.
Przygotowany przez resort finansów projekt
ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw, został w dniu 1 lipca 2008 r. skierowany do
uzgodnień zewnętrznych i konsultacji społecznych,
w tym z członkami Rady Ministrów, organizacjami
społecznymi oraz związkami zawodowymi. W chwili
obecnej trwa analiza zgłoszonych uwag oraz udzie-
lanie wyjaśnień mających na celu usunięcie rozbież-
ności stanowisk.
Uzgodniony projekt ustawy zostanie następnie
poddany dalszym czynnościom przewidzianym w uchwa-
le nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca 2002 r.
regulamin pracy Rady Ministrów (M.P. Nr 13,
poz. 221, z późn. zm.), czyli w pierwszej kolejności
wniesiony do rozpatrzenia przez Komitet Europej-
ski Rady Ministrów. Dopiero po jego przyjęciu przez
Radę Ministrów będzie możliwe jego złożenie na
ręce marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej i roz-
poczęcie prac parlamentarnych nad przedłożeniem
rządowym.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż projekt
ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw w wersji poddanej uzgodnieniom zewnętrz-
nym (projekt z dnia 30 czerwca 2008 r.) jest zamiesz-
czony w Biuletynie Informacji Publicznej w portalu
internetowym Ministerstwa Finansów.
Obecnie z omawianej ulgi mogą skorzystać po-
datnicy wychowujący własne lub przysposobione
dzieci. Przygotowany w Ministerstwie Finansów
projekt zawiera regulacje umożliwiające odliczenie
rodzicom, którym przysługuje władza rodzicielska,
a także opiekunom prawnym dziecka ustalonym
prawomocnym orzeczeniem sądu, o ile dziecko z nimi
zamieszkiwało oraz osobom sprawującym opiekę po-
przez pełnienie funkcji rodziny zastępczej na pod-
stawie orzeczenia sądu lub umowy ze starostą. Ulga
przysługiwałaby na dziecko:
— małoletnie,
— niepełnosprawne – bez względu na wiek i wy-
sokość dochodów, jeżeli otrzymuje zasiłek lub doda-
tek pielęgnacyjny, rentę socjalną,
— pełnoletnie (do ukończenia 25 roku życia)
uczące się szkołach (również poza granicami kraju),
w związku z wykonywaniem przez tych podatników
ciążącego na nich obowiązku alimentacyjnego oraz
podatnikom pełniącym nadal funkcje rodziny za-
stępczej, pomimo ukończenia przez dziecko pełno-
letniości, o ile dzieci te nie uzyskują dochodów pod-
legających opodatkowaniu na zasadach określonych
w art. 27 lub 30b, z wyjątkiem renty rodzinnej.
Zgodnie z nowym brzmieniem art. 27f ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych, ulga na
dziecko przysługiwałaby za miesiące, w których po-
datnik w stosunku do dziecka wykonywał władzę
rodzicielską, pełnił funkcję opiekuna prawnego albo
rodziny zastępczej, w myśl ust. 1 projektowanego
przepisu. W tej sytuacji kwota ulgi za każdy miesiąc
wynosiłaby 1/6 kwoty zmniejszającej podatek, o któ-
rej mowa w pierwszym przedziale skali podatkowej,
czyli w 2009 r. 1/6 z 556,02 zł, to jest 92,67 zł.
Regulacje zawarte w projekcie nie zmieniają na-
tomiast dotychczasowej zasady, według której z ulgi
na dzieci mogą również korzystać rozwiedzeni ro-
dzice, jak i rodzice pozostający w formalnej separa-

cji, o ile spełniają pozostałe warunki przewidziane
w tym przepisie, w tym odnoszące się do kwoty odli-
czenia przysługującego rodzicom dziecka. Projekto-
wany przepis ust. 4 w art. 27f stanowi bowiem, że
odliczenie dotyczy obojga rodziców, opiekunów praw-
nych dziecka albo rodziców zastępczych pozostają-
cych w związku małżeńskim.
Proponuje się ponadto, aby w zeznaniu podatko-
wym podatnik podawał liczbę dzieci i ich numery
PESEL, a w przypadku braku tych numerów – imię,
nazwisko oraz datę urodzenia dzieci. Ponadto na
żądanie organów podatkowych lub organów kon-
troli skarbowej podatnik będzie obowiązany przed-
stawić zaświadczenia, oświadczenia oraz inne do-
wody niezbędne do ustalenia prawa do odliczenia,
w szczególności:
1) odpis aktu urodzenia dziecka,
2) zaświadczenie sądu rodzinnego o ustaleniu
opiekuna prawnego dziecka,
3) odpis orzeczenia sądu o ustaleniu rodziny za-
stępczej lub umowę zawartą między rodziną zastęp-
czą a starostą,
4) zaświadczenie o uczęszczaniu pełnoletniego
dziecka do szkoły.
Odpowiadając na ostatnie pytanie pana posła
pragnę zapewnić, iż projektowana ustawa nie zawie-
ra przepisów wpływających na zmniejszenie docho-
du wypłacanego z tytułu posiadania statusu rodzi-
ny zastępczej. Kwestie te są uregulowane w innej
ustawie, leżącej poza materią prawa podatkowego.
Mając powyższe na uwadze, pragnę jednocześnie
zauważyć, iż ostateczny kształt ustawy o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw będzie zna-
ny z chwilą jego uchwalenia przez parlament i ogło-
szenia w Dzienniku Ustaw. Na tym etapie procesu
legislacyjnego wyżej przedstawione rozwiązania mogą
ulec modyfikacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie planowanej reformy NFZ (4429)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Andrzeja Bętkowskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 15 lipca 2008 r.,
w sprawie planowanej reformy Narodowego Fundu-
1265
szu Zdrowia, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu
z dnia 24 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4429/08, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
W ramach programu działań rządu w dziedzinie
ochrony zdrowia, o których mowa zarówno w exposé
prezesa Rady Ministrów, jak również w „Informacji
rządu na temat obecnej sytuacji ochrony zdrowia
w Polsce” (druk sejmowy nr 176), został przygoto-
wany projekt ustawy dotyczący m.in. decentralizacji
instytucji płatnika w ramach systemu powszechne-
go ubezpieczenia zdrowotnego.
Projekt przewiduje m.in., że w miejsce Narodo-
wego Funduszu Zdrowia powstanie siedem odręb-
nych publicznych instytucji powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego, które docelowo będą mogły
kontraktować świadczenia na terenie całego kraju.
Biorąc pod uwagę doświadczenie wynikające z funk-
cjonowania, zaczynając od roku 1999 do roku 2003,
kas chorych, przyjęto rozwiązanie, w którym każda
z nowo utworzonych instytucji skupiać będzie co
najmniej 10% ogółu osób ubezpieczonych w Polsce.
Na siedziby nowych instytucji wskazano miasta bę-
dące stolicami województw, z których pochodzi więk-
szość ubezpieczonych danej instytucji. Podkreślić
należy, iż przepisy ww. projektu ustawy umożliwiają
zmianę siedziby, jeżeli statut nowej instytucji, przy-
jęty przez jej radę, postanowi inaczej.
Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z projek-
tem ustawy odpowiednie oddziały wojewódzkie fun-
duszu, które wejdą w skład nowych instytucji po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, staną się
oddziałami regionalnymi poszczególnych instytucji,
co oznacza zapewnienie ciągłości działania struktur
regionalnych w ramach instytucji płatnika w syste-
mie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Po-
nadto również pracownicy poszczególnych oddzia-
łów wojewódzkich NFZ staliby się z mocy ustawy
pracownikami nowych instytucji.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że wraz
z wejściem w życie ww. projektu zostałyby poszerzo-
ne kompetencje samorządów terytorialnych (woje-
wódzkich i powiatowych) w zakresie kształtowania
struktur organizacyjnych nowych instytucji, w szcze-
gólności poprzez wybór członków rad nowych insty-
tucji i w konsekwencji ich członków zarządów.
Decentralizacja i demonopolizacja płatnika świad-
czeń opieki zdrowotnej ma na celu przede wszystkim
polepszenie sytuacji ubezpieczonych, którzy będą
mieli większy wpływ na sposób rozdysponowywania
środków finansowych pochodzących z ich składek
na powszechne ubezpieczenie zdrowotne. Ubezpie-
czeni (a w konsekwencji również pacjenci) powinni
mieć, poprzez możliwość wyboru płatnika, wpływ
na to, w jaki sposób wydawane będą pieniądze z ich
składek.
Funkcjonowanie kilku instytucji powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego przyczyni się do opty-
malizacji zarządzania systemem zabezpieczania
świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych po-
przez:
1266
— zwiększenie elastyczności systemu, umożli-
wiającej szybkie dostosowanie funkcjonowania kil-
ku mniejszych instytucji do zachodzących zmian;
— podniesienie stopnia trafności decyzji, gdyż będą
one podejmowane bliżej szczebla wykonawczego.
Powyższy projekt zostanie poddany szerokim
konsultacjom społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie systemu szkolenia sportowców
profesjonalnych (4430)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Michała Stuligrosza
przekazaną pismem z dnia 24 lipca 2008 r. (sygn.
SPS-023-4430/08), w sprawie systemu szkolenia
sportowców profesjonalnych, uprzejmie informuję,
co następuje.
Przepisy ustawy z dnia 9 lipca 2005 r. o sporcie
kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298, z późn.
zm.) nie definiują pojęcia sportu profesjonalnego (za-
wodowego) i sportu amatorskiego. Zostały one
zastąpione ujednoliconym terminem „sport kwali-
fikowany”, który jest formą aktywności człowieka
związaną z uczestnictwem we współzawodnictwie
sportowym organizowanym w określonej dyscypli-
nie sportu przez polski związek sportowy. Zawodni-
kiem jest natomiast osoba uprawiająca określoną
dyscyplinę sportu i posiadająca licencję zawodnika
uprawniającą do uczestnictwa we współzawodnictwie
sportowym.
Identyfikacja i szkolenie sportowych talentów
w Polsce odbywa się w ramach „Systemu szkolenia
i współzawodnictwa sportowego młodzieży uzdol-
nionej”, w ramach którego młodzi zawodnicy uczest-
niczą w programach szkoleniowych polskich związ-
ków sportowych realizowanych w szkołach mistrzo-
stwa sportowego, ośrodkach szkolenia sportowgo
młodzieży oraz kadrach wojewódzkich organizowa-
nych przez wojewódzkie interdyscyplinarne stowa-
rzyszenia sportowe. Zadania te są dofinansowane
przez MSiT ze środków Funduszu Rozwoju Kultury
Fizycznej. Funkcjonujący w Polsce system sportu
młodzieżowego oceniany jest jako jeden z najlepiej
działajacych w krajach europejskich. Szczególnie
w kategoriach wiekowych juniora i juniora młodsze-
go udało się stworzyć młodzieży równe warunki
uczestnictwa i startu w najważniejszych zawodach
przy jednoczesnym zapewnieniu odpowiednich wa-
runków ochrony młodych organizmów przed nad-
mierną eksploatacją, m.in. poprzez ograniczenie
liczby startów w zawodach. Wypracowane przez wie-
le lat i wciąż doskonalone elementy systemu sportu
młodzieżowego pozwoliły na osiągnięcie w latach
1999–2000 odpowiednio 3. i 4. miejsca na świecie
w punktacji mistrzostw świata juniorów. Obecnie,
głównie na skutek znacznego zwiększenia liczby
państw uczestniczących we współzawodnictwie mię-
dzynarodowym, Polska zajmuje 11., 12. miejsce
w świecie na poziomie wiekowym juniora w dyscy-
plinach olimpijskich. Niestety dalszy rozwój umie-
jetności sportowych na poziomie seniora pozostawia
wiele do życzenia, na co wskazuje pozycja Polski
w klasyfikacji medalowej i punktowej współzawod-
nictwa międzynarodowego. Do najważniejszych
przyczyn tego stanu należy zaliczyć: słabe zabezpie-
czenie ekonomiczno-strukturalne w klubach sporto-
wych, niewielkie zaplecze naukowo-badawcze w sto-
sunku do potrzeb współczesnego sportu, niewłaści-
wą jakość pracy treningowej w klubach, niedosta-
teczny poziom infrastruktury sportowej oraz niedo-
skonały system doskonalenia zawodowego kadr tre-
nerskich. Ministerstwo Sportu i Turystyki dąży do
zmiany tych niekorzystnych zjawisk w obszarze za-
dań odpowiadających merytorycznie zakresowi
działania resortu m.in. poprzez rozwój infrastruk-
tury sportowej, modyfikacje systemu szkolenia spor-
towego, utworzenie akademii trenerskiej oraz po-
prawę medycznego i naukowego wspomagania tre-
ningu sportowego.
W ramach modyfikacjisystemuszkoleniamłodzieży
w 2009 r. uruchomione zostanie nowe zadanie, pole-
gajace na dofinansowaniu szkolenia wojewódzkiego
kadry młodzieżowej (zawodnicy do 23. roku życia),
które ma zapobiegać przedwczesnemu zakończeniu
wielu karier sportowych i zapewnić ciągłość szkole-
nia sportowego na etapie przejściowym z wieku ju-
niora do seniora. Ponadto ministerstwo planuje dal-
szy rozwój ośrodków szkolenia sportowego młodzieży
i szkół mistrzostwa sportowego, na podstawie opra-
cowanych przez poszczególne polskie związki spor-
towe strategii rozwoju dyscypliny. W bieżącym roku
polskie związki sportowe w grach zespołowych
(piłka nożna, piłka ręczna, koszykówka, siatkówka,
hokej na lodzie, hokej na trawie) określiły własne
programy rozwoju sportu młodzieżowego, które
będą realizowane we współpracy z ministerstwem
w ramach dofinansowania zadań zleconych ze środków
FRKF.
Zasadnicze działania ministra sportu i turystyki
w długoletniej perspektywie czasowej w odniesieniu
zarówno do rozwoju infrastruktury sportowej, jak
i do planowanej poprawy wyników polskich spor-
towców na arenie międzynarodowej nakreślone zo-
stały w dokumencie rządowym „Strategia rozwoju

sportu w Polsce do roku 2015”. Zadania strategii sze-
roko ujmują problematykę rozwoju sportu w Polsce,
uwzględniając m.in.: zapewnienie ciągłości szkolenia
sportowego, rozszerzenie programu szkolenia mło-
dzieży uzdolnionej sportowo, modyfikacje młodzieżo-
wego systemu współzawodnictwa, opracowanie stra-
tegii rozwoju olimpijskich dyscyplin sportowych, do-
skonalenie systemu szkolenia w akademickich cen-
trach szkolenia sportowego, prowadzenie akademii
trenerskiej oraz opracowanie programu naukowo-
-metodycznego wspomagania w sporcie.
Ministerstwo Sportu i Turystyki stara się o roz-
wój bazy sportu kwalifikowanego zarówno w zakre-
sie szkoleniowo-treningowym jak i możliwości roz-
grywania zawodów rangi międzynarodowej, poza
kontynuacją programu „Moje boisko – Orlik 2012”,
poprzez realizację:
— budowę wielofunkcyjnych boisk ogólnie do-
stępnych dla dzieci i młodzieży,
— programu „Blisko boisko”,
— wojewódzkich wieloletnich programów rozwo-
ju bazy sportowej, uchwalanych przez sejmiki woje-
wództw,
— „Programu rozwoju inwestycji o szczególnym
znaczeniu dla sportu do roku 2012”,
— programu inwestycji o szczególnym znaczeniu
dla sportu na dany rok kalendarzowy (w roku bieżą-
cym obowiązuje program na rok 2008),
— programu wieloletniego pod nazwą „Przygoto-
wanie i wykonanie przedsięwzięć Euro 2012”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tomasz Półgrabski
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Tomasza Piotra Nowaka, Arkadego Fiedlera
i Macieja Orzechowskiego
w sprawie projektu zmian przepisów
pozwalających na otwieranie ośrodków
ruchu drogowego w miastach powiatowych
(4431)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-4431/08, przekazujące interpela-
cję posłów Tomasza Piotra Nowaka, Arkadego Fie-
dlera i Macieja Orzechowskiego w sprawie projektu
zamiany przepisów ustawy Prawo o ruchu drogo-
wym w zakresie umożliwienia przeprowadzania eg-
1267
zaminów państwowych na prawo jazdy w miastach
będących siedzibą władz powiatu, uprzejmie infor-
muję, że w tej sprawie w dniu 2 czerwca 2008 r. zo-
stało przyjęte stanowisko rządu, którego tekst załą-
czam przy piśmie*).
Jednocześnie informuję, że ww. stanowisko rzą-
du jest zbieżne z opinią wyrażoną przez posłów
w interpelacji. Pragnę również stwierdzić, że podzie-
lam przedstawione przez posłów obawy, również
w mojej ocenie taka zmiana przepisów mogłaby
przede wszystkim wpłynąć negatywnie na poprawę
poziomu bezpieczeństwa ruchu drogowego w Polsce.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Aldony Młyńczak
w sprawie wydania rozporządzeń
wykonawczych do ustawy o tworzeniu
i działaniu wielkopowierzchniowych obiektów
handlowych (4432)
W związku z interpelacją pani poseł Aldony
Młyńczak, przekazaną przy piśmie SPS-023-4432/
08 z dnia 24 lipca 2008 r., w sprawie wydania rozpo-
rządzeń wykonawczych do ustawy z dnia 11 maja
2007 r. o tworzeniu i działaniu wielkopowierzchnio-
wych obiektów handlowych, poniżej przedstawiam
odpowiedź Ministerstwa Gospodarki w przedmioto-
wej sprawie.
W dniu 8 lipca 2008 r. Trybunał Konstytucyjny
rozpoznał wniosek rzecznika praw obywatelskich,
dotyczący zasad tworzenia i działania wielkopo-
wierzchniowych obiektów handlowych. W wydanym
wyroku Trybunał Konstytucyjny orzekł, iż ustawa
z dnia 11 maja 2007 r. o tworzeniu i działaniu wiel-
kopowierzchniowych obiektów handlowych jest nie-
zgodna z art. 2, art. 20 i art. 22 konstytucji.
Zgodnie z art. 190 ust. 1 konstytucji orzeczenia
Trybunału Konstytucyjnego mają moc powszech-
nie obowiązującą i są ostateczne. Oznacza to, że
orzeczenie wiąże wszystkich adresatów regulacji
oraz że nie istnieje żadna droga odwołania się od
orzeczenia.
Stosownie do art. 190 ust. 2 orzeczenie Trybuna-
łu Konstytucyjnego podlega niezwłocznemu ogło-
szeniu w dzienniku urzędowym, w którym był ogło-
szony akt normatywny, będący przedmiotem orze-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
1268
czenia. Wyrok Trybunału Konstytucyjnego w spra-
wie ustawy z dnia 11 maja 2007 r. o tworzeniu i dzia-
łaniu wielkopowierzchniowych obiektów handlo-
wych został ogłoszony w Dzienniku Ustaw z dnia
11 lipca 2008 r. Nr 123, poz. 803.
Zgodnie z art. 190 ust. 3 orzeczenie Trybunału
Konstytucyjnego wchodzi w życie z dniem ogłoszenia,
chyba że sam trybunał określi inny termin utraty
mocy obowiązującej aktu prawnego. Tym samym
przepis ten wskazuje moment, od którego niezgodny
z konstytucją (wadliwy) akt prawny przestaje obo-
wiązywać, a zasadą jest, że następuje to z dniem ogło-
szenia orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego w od-
powiednim organie urzędowym. Należy zatem przy-
jąć, iż ustawa z dnia 11 maja 2007 r. o tworzeniu
i działaniu wielkopowierzchniowych obiektów han-
dlowych nie obowiązuje od dnia ogłoszenia orzecze-
nia Trybunału Konstytucyjnego w sprawie niezgod-
ności całości ustawy z konstytucją.
W związku z powyższym Ministerstwo Gospo-
darki nie będzie podejmowało działań zmierzają-
cych do uchylenia ustawy, ponieważ ustawa nie
obowiązuje.
Ze względu na fakt, że Trybunał Konstytucyjny
orzekł o niezgodności z konstytucją całości ustawy,
co de facto oznacza, iż ustawa nie obowiązuje, wy-
danie przepisów wykonawczych stało się bezprzed-
miotowe.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Żylińskiego
w sprawie trudnej sytuacji na rynku
hodowli drobiu (4433)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 24 lipca 2008 r., znak
SPS-023-4433/08, przekazującym interpelację zło-
żoną przez posła Adama Żylińskiego, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi w ramach
Zintegrowanego Systemu Rolniczej Informacji Ryn-
kowej prowadzi monitoring cen skupu żywca i sprze-
daży poszczególnych kawałków drobiu, w tym żyw-
ca indyczego. Informacje w powyższym zakresie są
dostępne na stronie internetowej ministerstwa:
www.minrol.gov.pl.
Z dniem przystąpienia do Unii Europejskiej poli-
tyka na rynku mięsa drobiowego jest prowadzona
i realizowana w ramach instrumentów wspólnej po-
lityki rolnej (WPR). W ramach mechanizmów WPR
rynek drobiu objęty został ochroną zewnętrzną bez
interwencji wewnętrznej. Obowiązujące regulacje
wspólnorynkowe nie przewidują interwencji rządo-
wych na wewnętrznym rynku produktów drobiar-
skich ani gwarancji cenowych dla producentów żyw-
ca drobiowego. Ceny rynkowe w krajach członkow-
skich są więc odzwierciedleniem sytuacji podażowo-
-popytowej na tym rynku. Wspólna organizacja ryn-
ku drobiu w UE dotyczy przede wszystkim zasad
obrotu towarowego na jednolitym rynku europej-
skim, w tym wymagań jakościowych i handlowych,
oraz handlu zagranicznego z krajami „trzecimi”.
Stosownie do obowiązujących zasad udzielania
kredytów preferencyjnych, na podstawie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia z dnia 26 kwietnia
2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu i kierun-
ków działań Agencji Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U.
Nr 77, poz. 514, ze zm.), w tym na realizację przed-
sięwzięć w produkcji drobiarskiej, dopłaty są stoso-
wane, gdy kredytobiorca spełnia wszystkie wymogi
linii kredytowej oraz dokonuje w pełnej wysokości
spłat rat kapitału i odsetek w terminach ustalonych
w umowie kredytu z uwzględnieniem dodatkowo
7-dniowego okresu na spłatę należności. Dopłaty nie
przysługują od dnia trwałego zaprzestania prowa-
dzenia działalności przed upływem okresu kredyto-
wania lub trwałego zaprzestania spłaty kredytu
i odsetek. Dopłaty do oprocentowania w przypadku
czasowego, w ocenie banku, zaprzestania prowadze-
nia działalności lub spłaty kredytu i odsetek z przy-
czyn niezależnych od kredytobiorcy, przy jednocze-
snym spełnieniu wszystkich wymogów linii, nie są
stosowane przez ten okres. Jeżeli kredytobiorca
wznowi prowadzenie działalności lub spłatę kredytu
i odsetek, dopłaty stosowane są od dnia wznowienia
prowadzenia działalności lub spłaty kredytu i odse-
tek. A zatem w sprawie czasowego zaprzestania pro-
wadzenia przedsięwzięcia kredytobiorca powinien
zwrócić się do banku kredytującego.
W okresie objętym umową kredytu, na uzasad-
niony wniosek kredytobiorcy, bank może stosować
prolongatę spłaty rat kapitału i odsetek, o ile okre-
ślony w umowie kredytu termin ich spłaty jeszcze
nie minął, oraz wydłużyć okres kredytowania
poza przewidziany w umowie kredytu, o ile okre-
ślony w umowie kredytu okres kredytowania jesz-
cze nie minął i pod warunkiem poinformowania
o tym agencji.
W przypadku gdy kredytobiorca zrealizował in-
westycję, udokumentował wykorzystanie kredytu
i wniesienie wkładu własnego, a nie wykorzystał
w pełnej wysokości przyznanych środków finanso-
wych, dopuszcza się możliwość przeznaczenia nie-
wykorzystanej części kredytu na wydatki związane
z tą inwestycją inne niż przewidziane w planie inwe-
stycji i umowie kredytu, pod warunkiem sporządze-
nia zmiany do planu inwestycji i aneksu do umowy

kredytu. Ze zmiany do planu inwestycji powinno
jednoznacznie wynikać, iż wydatki te są celowe
pod względem gospodarczym i ekonomicznym,
a także zgodne z warunkami stosowania dopłat ze
środków agencji do oprocentowania kredytów pre-
ferencyjnych.
Dodatkowo określony w umowie kredytu termin
zakończenia realizacji inwestycji może zostać prze-
sunięty za zgodą banku na wniosek kredytobiorcy,
jeżeli w ocenie banku opóźnienie wynika z przyczyn
niezależnych od kredytobiorcy. Bank sporządza
wówczas stosowny aneks do umowy kredytu. Zmia-
ny nie wymaga natomiast plan inwestycji.
Ponadto w celu zapewnienia stabilności zbytu
i ceny żywca drobiowego, w tym indyczego, w Mini-
sterstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi podejmowane są
działania ukierunkowane na zachęcanie do zawie-
rania umów kontraktacyjnych oraz wzmacnianie
pozycji producentów poprzez tworzenie grup produ-
cenckich. W ramach działań na rzecz promocji za-
wierania umów kontraktacyjnych w 2005 r. propo-
zycje treści umów oraz aneksów do nich opracowane
zostały przez Radę Gospodarki Żywnościowej przy
ministrze rolnictwa i rozwoju wsi wspólnie z Depar-
tamentem Prawno-Legislacyjnym oraz przedstawi-
cielami zainteresowanych sektorów, w tym sektora
drobiu. Dostępne są one na stronach internetowych
Rady Gospodarki Żywnościowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Janusza Chwieruta
w sprawie zmiany ustawy Prawo wodne (4434)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie, znak:
SPS-023-4434/08, interpelację posła Janusza Chwie-
ruta w sprawie zmiany przepisów ustawy Prawo
wodne z dnia 18 lipca 2001 r., (Dz. U. z 2005 r.
Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.), pragnę wyjaśnić, iż
istnieje prawna możliwość egzekwowania przez
władze powiatu obowiązków spółek wynikających
ze statutu.
Stosownie do art. 64 ust. 3 pkt 4 spółki wodne
mogą być tworzone w szczególności do wykonywa-
nia, utrzymywania oraz eksploatacji urządzeń słu-
żących do melioracji wodnych oraz prowadzenia ra-
cjonalnej gospodarki na terenach zmeliorowanych.
Niewykonywanie zadań statutowych bądź brak
środków na realizację celów, dla jakich spółka wod-
na została utworzona, daje możliwość staroście,
określoną w Prawie wodnym w art. 170, do wystą-
1269
pienia do organów spółki o podwyższenie wysokości
składek i innych świadczeń. W sytuacji kiedy spół-
ka, która wykonała urządzenia wodne przy udziale
środków publicznych, pomimo wystąpienia starosty,
nie podjęła stosownych uchwał w tej sprawie, staro-
sta może (w drodze decyzji) podwyższyć wysokość
tych składek i innych świadczeń. Dodatkowo wspo-
mnieć należy, iż niepodjęcie stosownej uchwały
i niewykonywanie zadań statutowych może stano-
wić podstawę do rozwiązania przez starostę (w dro-
dze decyzji) spółki wodnej zgodnie z art. 181 przed-
miotowej ustawy.
Wyrażam zatem stanowisko, iż Prawo wodne
w swoich postanowieniach zawiera określone instru-
menty, pozwalające władzom powiatu na władczą
ingerencję w prawidłowe, zgodne z prawem, a przede
wszystkim statutem, wykonywanie zadań, dla któ-
rych spółka wodna została utworzona.
Pragnę ponadto nadmienić, iż z uwagi na to, że
pojawiają się różne sygnały związane z działalno-
ścią spółek wodnych, w ramach przygotowywania
propozycji zmian do Prawa wodnego, wskazana
w piśmie posła Janusza Chwieruta kwestia dotyczą-
ca spółek wodnych zostanie rozpatrzona przez re-
sort środowiska, jeżeli okaże się, że przepisy okre-
ślające uprawnienia starosty są niewystarczające do
egzekwowania prawidłowej realizacji zadań statuto-
wych spółek wodnych.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie propozycji zmian w ustawie
o odpadach (4435)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 24 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-4435/
08) dotyczące interpelacji pana posła Jarosława Ma-
twiejuka z dnia 19 lipca 2008 r. w sprawie propozycji
zmian w ustawie z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpa-
dach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.),
udzielam poniższych wyjaśnień.
Z dniem 1 stycznia 2006 r. weszły w życie przepi-
sy ustawy z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu
pojazdów wycofanych z eksploatacji (Dz.U. Nr 25,
poz. 202, z późn. zm.) w zakresie tworzenia sieci
zbierania pojazdów wycofanych z eksploatacji, któ-
rych celem jest skuteczna realizacja postanowień
dyrektywy 2000/53/WE z dnia 18 września 2000 r.
w sprawie pojazdów wycofanych z eksploatacji
(Dz. Urz. WE L 269 z 21.10.2000, z późn. zm.). Wpro-
wadzający pojazdy w ilości powyżej 1000 sztuk
1270
w roku (art. 11 ustawy) są obowiązani zapewnić sieć
zbierania pojazdów w taki sposób, aby obejmowała
ona terytorium całego kraju, umożliwiając ostatnie-
mu właścicielowi pojazdu oddanie go do punktu
zbierania lub stacji demontażu, położonego w odle-
głości nie większej niż 50 km w linii prostej od miej-
sca zamieszkania albo siedziby ostatniego posiada-
cza. Natomiast wprowadzający pojazdy w ilości do
1000 sztuk w ciągu roku również mogą utworzyć
sieć w sposób określony w art. 11 ustawy albo sko-
rzystać z możliwości wniesienia na rachunek Naro-
dowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodar-
ki Wodnej opłaty w wysokości 500 zł za każdy wpro-
wadzony pojazd. Z powyżej wymienionych przepisów
krajowych wynika, że wprowadzający pojazd, który
nie sprowadza więcej niż 1000 samochodów rocznie
na terytorium RP, oraz podmiot niebędący przedsię-
biorcą jest obowiązany, na podstawie art. 12 ust. 2
ustawy o recyklingu, w związku z art. 72 ust. 1 pkt 9
ustawy o ruchu drogowym, do wniesienia opłaty re-
cyklingowej w wysokości 500 zł od każdego pojazdu
wprowadzonego na terytorium kraju w celu dokona-
nia jego pierwszej rejestracji.
Obowiązek zapewnienia sieci (lub też wpłacenia
opłaty 500 zł – jako formy ekwiwalentu) dotyczy
wszystkich pojazdów zarówno nowych, jak i używa-
nych. Należy podkreślić, że opłata uiszczana jest
również w przypadku pojazdów wyprodukowanych
w kraju, jeżeli nie jest spełniony obowiązek zapew-
nienia sieci. Obowiązek ten związany jest z później-
szym zagospodarowaniem odpadów, które powstaną
z tych pojazdów. Dodatkowo należy podkreślić, że
zgodnie z art. 23 oraz 33 ustawy o recyklingu pojaz-
dów wycofanych z eksploatacji przedsiębiorcy pro-
wadzący stację demontażu lub punkt zbierania po-
jazdów są obowiązani przyjąć zarejestrowany na te-
rytorium kraju, kompletny oraz pozbawiony innych
odpadów pojazd bez pobierania opłaty. Oznacza to,
że w chwili, gdy pojazd zostanie uznany za odpad
i zostanie spełniony powyższy warunek, jego demon-
taż odbędzie się bez dodatkowych kosztów po stro-
nie ostatniego posiadacza. Koszty recyklingu w po-
staci opłaty recyklingowej lub obowiązku zapewnie-
nia sieci zbierania pojazdów ukryte są w cenie pojaz-
dów rejestrowanych po raz pierwszy na terytorium
RP po wejściu w życie ustawy o recyklingu pojazdów
wycofanych z eksploatacji.
Obecnie trwają w resorcie środowiska prace nad
projektem ustawy o zmianie ustawy o odpadach oraz
o zmianie niektórych innych ustaw, w tym również
ustawy o recyklingu pojazdów wycofanych z eksplo-
atacji. Rozważa się przyjęcie w miejsce dotychczaso-
wej opłaty za wprowadzenie pojazdu opłaty w wyso-
kości 500 zł, która byłaby wpłacana przez każdego
rejestrującego po raz pierwszy pojazd na terytorium
kraju, a wypłacana ostatniemu właścicielowi wyre-
jestrowującemu pojazd po jego przekazaniu do stacji
demontażu lub punktu zbierania pojazdów. Przewi-
duje się przy tym zaostrzenie sankcji wobec podmio-
tów prowadzących nielegalny demontaż pojazdów
w celu wyeliminowania działalności tzw. szarej stre-
fy w recyklingu pojazdów wycofanych z eksploatacji.
Poniżej przedstawiam główne założenia związane
ze zmianami ustawy o recyklingu pojazdów wycofa-
nych z eksploatacji w związku z nowelizacją ustawy
o odpadach:
— zgodnie z projektowanymi przepisami opłata
wpłacana będzie na konto organu dokonującego re-
jestracji pojazdu, dowód wpłaty wymagany będzie
podczas rejestracji pojazdu;
— opłata dotyczyć będzie pojazdów, które reje-
strowane są po raz pierwszy na terytorium kraju,
należących do kategorii M1 lub N1, określonych
w przepisach o ruchu drogowym, oraz trójkołowych
pojazdów silnikowych, z wyłączeniem motocykli
trójkołowych;
— pieniądze przeznaczone będą na wypłatę kwo-
ty 500 zł właścicielom pojazdów wyrejestrowującym
pojazd po jego przekazaniu do stacji demontażu lub
punktu zbierania pojazdów; natomiast w przypadku
gdy przychody z opłat będą przekraczały wysokość
wypłat, różnica ta przekazywana będzie na Subfun-
dusz Gospodarki Odpadami w Narodowym Fundu-
szu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej, któ-
rego środki przeznaczane będą na szerokie działa-
nia związane z właściwym zagospodarowaniem od-
padów;
— kwota 500 zł wypłacana będzie właścicielom
pojazdów, którzy przekazali pojazd do od stacji de-
montażu lub punktu zbierania pojazdów i dokonali
jego wyrejestrowania; dodatkowym warunkiem
otrzymania ww. kwoty jest fakt, że przekazany do
stacji demontażu pojazd jest pojazdem kompletnym
i posiada aktualną i opłaconą polisę ubezpieczenia
odpowiedzialności cywilnej.
Wprowadzenie opisanego mechanizmu ma na
celu doprowadzenie do sytuacji, w której pojazdy
wycofane z eksploatacji będą demontowane w profe-
sjonalnych stacjach demontażu, co pozwoli na wła-
ściwe zagospodarowanie odpadów powstałych z po-
jazdów, które masowo napłynęły do Polski w ostat-
nich latach. Z tego względu nie rozważa się wprowa-
dzenia ulg, gdyż mogą one prowadzić do zniekształ-
cenia systemu i poszukiwania rozwiązań nieko-
niecznie zbieżnych z celami projektowanego aktu.
Założeniem jest wprowadzenie opłaty skierowanej
do wszystkich podmiotów po raz pierwszy rejestru-
jących pojazd na terytorium kraju i zwrot wszyst-
kim podmiotom, które oddadzą pojazd do stacji de-
montażu pojazdów po spełnieniu dodatkowych wa-
runków, o których była mowa powyżej. Ponadto pro-
ponuje się pozostawienie obowiązku zapewnienia
sieci dla wprowadzających powyżej 1000 pojazdów
w ciągu roku.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
 1271

Odpowiedź dach kolejowych, informuję, że prezes PKP Polskich

sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów wprowadzenia
obowiązku jazdy w zapiętych pasach
bezpieczeństwa w autokarach (4437)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka,
nr SPS-023-4437/08, w sprawie planów wprowadza-
nia obowiązku jazdy w zapiętych pasach bezpieczeń-
stwa w autokarach, uprzejmie informuję, iż obowią-
zek wyposażania autobusów w pasy bezpieczeństwa
został wprowadzony rozporządzeniem ministra
transportu z dnia 15 października 2007 r., zmienia-
jącym rozporządzenie w sprawie warunków tech-
nicznych pojazdów oraz zakresu ich niezbędnego
wyposażenia (Dz. U. Nr 192, poz. 1393), i dotyczy
autobusów turystycznych rejestrowanych po raz pierw-
szy po dniu 20 października 2007 r.
Wprowadzenie powyższego wymagania było wy-
nikiem działań na rzecz poprawy bezpieczeństwa
ruchu drogowego, a także koniecznością implemen-
tacji dyrektywy 2005/40/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 7 września 2005 r., zmieniającej
dyrektywę Rady 77/541/EWG w sprawie zbliżenia
ustawodawstw państw członkowskich, odnoszących
się do pasów bezpieczeństwa i urządzeń przytrzy-
mujących w pojazdach silnikowych (Dz. Urz. WE L
255 z 30.09.2005, s.146).
Ponadto informuję, że autobusy turystyczne za-
rejestrowane przed datą 20 października 2007 r. da-
Linii Kolejowych SA (PLK SA) podjął i kontynuuje
działania na rzecz poprawy bezpieczeństwa na prze-
jazdach kolejowych zarówno strzeżonych, jak i nie-
strzeżonych.
Przejazdy jako miejsca przecięcia się w jednym
poziomie dwóch potoków ruchu: kolejowego i samo-
chodowego, wywołują kolizje. Celem uniknięcia koli-
zji ustawodawca określił, że pierwszeństwo przejaz-
du mają pociągi.
Zabezpieczenie przejazdów polega na przekaza-
niu informacji kierującym pojazdami drogowymi,
z odpowiednim wyprzedzeniem, o zbliżającym się do
przejazdu pojeździe kolejowym tak, aby mógł on za-
trzymać pojazd drogowy przed przejazdem lub bez-
piecznie opuścić przejazd. Jest to podstawowa zasa-
da na wszystkich kategoriach przejazdów, a jej re-
spektowanie przez kierowców znacząco poprawiłoby
bezpieczeństwo na przejazdach.
W latach 2003–2007 na eksploatowanych liniach
PLK SA liczba przejazdów zmalała o 477 szt., w tym
przejazdów (niestrzeżonych) kat. „D” o 325 szt., przy
czym wzrosła o 170 liczba przejazdów kategorii „B”,
tj. wyposażonych w półrogatki i samoczynną sygna-
lizację świetlną sterowane przez pociąg, poprawiła
się struktura zabezpieczenia przejazdów na bardziej
bezpieczne i zmniejszyła się liczba przejazdów w wy-
niku budowy dróg równoległych i dwupoziomowych
skrzyżowań przez PLK SA.
Szczegółowe dane dotyczące struktury jednopo-
ziomowych skrzyżowań linii kolejowych z drogami
i ciągami pieszych przedstawia tabela nr 1.
Tabela nr 1
Liczba przejazdów kolejowych.

lej będą mogły być eksploatowane bez pasów bezpie- Wyszczególnienie

Według stanu na dzień
31.12.2003 r. 31.12.2004 r. 31.12.2005 r. 31.12.2006 r. 31.12.2007r
czeństwa. ogółem: 3138 3068 3014 2962 2890

Z poważaniem kat.
„A”
w tym:
na liniach 3059 2986 2938 2893 2834
Sekretarz stanu eksploatowanych
Tadeusz Jarmuziewicz ogółem: 399 446 474 507 570
kat. w tym:
„B”
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r. na liniach
eksploatowanych
391 439 470 502 561

ogółem: 1384 1340 1321 1329 1324

kat. w tym:
Odpowiedź „C” na liniach 1352 1304 1295 1305 1303
eksploatowanych
ogółem: 11954 11163 10532 10347 10165
podsekretarza stanu kat. w tym:
w Ministerstwie Infrastruktury „D” na liniach 8658 8617 8476 8330 8333
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów - eksploatowanych

na interpelację posła Jarosława Matwiejuka ogółem: 16875 16017 15341 15145 14949
w tym:
Razem
na liniach 13460 13346 13179 13030 13031
w sprawie poprawy bezpieczeństwa na eksploatowanych
niestrzeżonych przejazdach kolejowych (4438)
W 2007 r. na sieci kolejowej zarządzanej przez
Odpowiadając z upoważnienia prezesa Rady Mi- PLK SA zanotowano 274 wypadki na przejazdach
nistrów na interpelację posła na Sejm Rzeczypospo- kolejowych, w wyniku których zginęło 47, a rannych
litej Polskiej dr. Jarosława Matwiejuka w sprawie zostało 98 osób. Tylko 4 wypadki, co stanowi 1,5%
poprawy bezpieczeństwa na niestrzeżonych przejaz- wszystkich wypadków, powstały z przyczyn leżą-
1272

cych po stronie PLK SA. Zginęła w nich 1 osoba celu poprawę stanu technicznego oraz bezpieczeń-
(pracownik PLK SA) i 1 osoba postronna została stwa ruchu drogowego i kolejowego na skrzyżowa-
ranna. Pozostałe 98,5% wypadków powstało z przy- niach dróg z kolejami w poziomie szyn”.
czyn leżących po stronie użytkowników dróg. Te Decyzją nr 44 prezesa Zarządu PLK SA z dnia
proporcje utrzymują się od wielu lat. Szczegółowe 30 kwietnia 2008 r. w sprawie kontroli stanu tech-
dane dotyczące liczby wypadków i ofiar przedstawia nicznego oraz bezpieczeństwa ruchu na skrzyżowa-
tabela nr 2. niach linii kolejowych z drogami w jednym pozio-
mie do ww. kontroli został zobligowany Główny In-
Tabela nr 2 spektorat Bezpieczeństwa Ruchu Kolejowego Cen-
trali PLK SA.
Kategoria Liczba Na podstawie powyższej decyzji dyrektorzy Za-
Kategoria przejazdu Ofiary wypadków
wypadku wypadków kładów Linii Kolejowych PLK SA zostali zobligowa-
zabici ranni
ni na podstawie powyższej decyzji do sporządzania
A – strzeżone 18 17* 3 3
B – z sygnalizacją
harmonogramów oraz do prowadzenia (raz na kwar-
i półrogatkami
19 13 2 4 tał) kontroli zespołowych na co najmniej 15 wybra-
C – z sygnalizacją 20 64 15 43 nych losowo przejazdach kolejowych kat. „A”, „B”,
D – niestrzeżone 21 168 27 47 „C”, „D” ze szczególnym uwzględnieniem przejaz-
F – użytku prywatnego 22 3 0 0
dów, na których w okresie ostatniego półrocza miały
poza przejazdami
i na torach dojazdowych
23 9 0 1 miejsce wypadki.
RAZEM 274 47 98 W przypadku stwierdzenia ewentualnych nie-
prawidłowości występujących na przejazdach kolejo-
* Tylko 4 wypadki w tej kategorii oraz w całej liczbie wy- wych w szczególności zagrażających bezpieczeństwu
padków obciążają PLK SA. dyrektorzy zakładów linii kolejowych obligowani są
do natychmiastowego usuwania występujących za-
Z analizy wskaźnika wypadków na przejazdach grożeń.
wynika, że największy wskaźnik wypadkowości wy- PLK SA na utrzymanie przejazdów przeznacza
stępuje na przejazdach kat „C” (wyposażonych w sa- środki finansowe następującej wysokości:
moczynną sygnalizację przejazdową bez rogatek 1) w 2005 r. wynosiły one ponad 225 mln zł,
i półrogatek) i kat. „B” (z samoczynną sygnalizacją 2) w 2006 r. wydatkowano ponad 238 mln zł,
i półrogatkami). Wskaźnik wypadków na przejaz- z tego ponad 114 mln zł, tj. 48%, stanowiły wyna-
dach kat. „C” jest 2,5 raza większy niż na przejaz- grodzenia dróżników przejazdowych, obsługujących
dach niestrzeżonych kat. „D”. przejazdy kat. „A”,
Potwierdza to tezę, że ogromne koszty wynikają- 3) w 2007 r. nakłady wyniosły ponad 280 mln zł.
ce z instalacji samoczynnej sygnalizacji i półrogatek Zasadnicza poprawa bezpieczeństwa na przejaz-
nie przedkładają się bezpośrednio na wzrost bezpie- dach kolejowych uzyskiwana jest w ramach prowa-
czeństwa ruchu drogowego na przejazdach. Potwier- dzonej modernizacji głównych ciągów kolejowych,
dza jednocześnie tezę, że bezpieczeństwo ruchu na poprzedzona konsultacjami i uzgodnieniami z za-
przejazdach kolejowych nie jest zależne jedynie od rządcami dróg, władzami samorządowymi i policją,
kolei, ale przede wszystkim od użytkowników dróg. poprzez eliminowanie przejazdów niestrzeżonych
Szczegółowe dane dotyczące wskaźnika wypad- kat. „D” i zabudową urządzeń samoczynnej sygnali-
ków (liczba wypadków / 100 przejazdów) na przejaz- zacji przejazdowej (ssp) w ramach przeklasyfikowa-
dach kolejowych przedstawia tabela nr 3. nia do kat. „A”, „B” lub „C” z uwagi na wyższe pręd-
kości jazdy pociągów na tych ciągach, zmniejszanie
Tabela nr 3 liczby przejazdów kolejowych w wyniku budowy
skrzyżowań dwupoziomowych i dróg równoległych
Lp. Kategoria przejazdu 2006 2007 wzdłuż linii kolejowych prowadzących do sąsiednich
1 A 0,55 0,59 przejazdów lub wiaduktów.
Poprawa bezpieczeństwa na przejazdach kolejo-
2 B 2,39 2,32
wych realizowana jest również w ramach przyjętego
3 C 4,29 4,91
przez Zarząd PLK SA uchwałą nr 311/2006 z dnia
4 D 2,06 2,01
5 F 2,74 0,44
18 października 2006 r. programu zadań inwesty-
6 inne 0 0 cyjnych okołozatrudnieniowych pn. „Modernizacja
7 Ogółem 1,9 1,74 i zabudowa ssp, TVU, srk do realizacji w latach
2007–2009” – łączna wartość zadań szacowana jest
PLK SA jako uprawniony organ kontrolny za- na kwotę 100 mln zł netto w każdym roku realizacji
rządcy dróg kolejowych jest zobowiązany do kontroli w stosunku do transportu drogowego.
stanu bezpieczeństwa na przejazdach kolejowych. Obserwuje się brak motywacji i zainteresowania
Na podstawie decyzji nr 68 prezesa Zarządu PLK zarządców dróg problemami bezpieczeństwa prze-
SA z dnia 23 listopada 2007 r. są wykonywane „cy- jazdów, ponieważ nie ponoszą oni kosztów budowy
kliczne kontrole przejazdów kolejowych mające na i utrzymania oraz zabezpieczenia przejazdów łącz-

nie z nawierzchnią drogową na przejeździe, co jest
barierą w zakresie likwidacji przejazdów o małym
natężeniu ruchu, a szczupłe środki finansowe PLK
SA nie pozwalają na budowę wiaduktów drogowych
czy zwiększenia liczby wyposażenia przejazdów
w samoczynną sygnalizacje przejazdową sterowaną
przez pociąg.
Ustawa z dnia 21 marca 1985 r. o drogach pu-
blicznych nakłada obowiązek utrzymywania na-
wierzchni drogowej na przejazdach i zabezpieczenia
przejazdów wyłącznie przez PLK SA. Taka regula-
cja ustawowa była możliwa, kiedy PKP było przed-
siębiorstwem państwowym użyteczności publicznej
i nie było ważne, kto utrzymuje przejazdy, ponieważ
zarówno zarządcy dróg, jak i kolei byli przedsiębior-
stwami państwowymi, a obecnie PLK SA jest spółką
prawa handlowego.
Obciążenie stawek dostępu do infrastruktury
kolejowej budową i utrzymaniem przejazdów kole-
jowych powoduje, że transport kolejowy, który naj-
bardziej jest przyjazny środowisku, staje się coraz
mniej konkurencyjny w stosunku do transportu
drogowego.
Wiosną ubiegłego roku, po przeglądzie stanu tech-
nicznego nawierzchni drogowej na przejazdach, osza-
cowano potrzeby środków finansowych na naprawę
nawierzchni drogowej na ponad 204 mln zł. Spółka
PLK SA nie ma możliwości finansowania tych na-
praw wyłącznie z własnych środków finansowych,
pochodzących z udostępniania linii kolejowych.
Spółka PLK SA stoi przed koniecznością przezna-
czania dużych środków finansowych w stosunku do
swoich możliwości na naprawę nawierzchni drogowej
na przejazdach, zmianę sposobu zabezpieczenia prze-
jazdów poprzez zabudowę urządzeń samoczynnej sy-
gnalizacji przejazdowej oraz przekwalifikowania
przejazdów (w tym zmniejszanie liczby przejazdów
kat. „D”) do coraz to wyższych kategorii.
Podzielenie kosztów modernizacji i utrzymania
pomiędzy użytkowników przejazdów, tj. zarządcę
kolei i zarządcę drogi, wprowadziłoby ich ścisłą
współpracę i współodpowiedzialność za stan tech-
niczny oraz bezpieczeństwo na przejazdach kolejo-
wych. Obecna współpraca pomiędzy tymi podmiota-
mi najczęściej ogranicza się do uczestniczenia we
wspólnych komisjach terenowych, które w wyniku
zwiększonego natężenia, biorąc pod uwagę rosnące
natężenie ruchu samochodowego, wnioskują o prze-
kwalifikowanie przejazdów do kategorii wyższych
– oczywiście tylko na koszt zarządcy infrastruktury.
Podobnego zdania jest Najwyższa Izba Kontroli,
która w 2005 r w „Informacji o wynikach kontroli
zarządzania drogami publicznymi na skrzyżowa-
niach z liniami kolejowymi” w „Podsumowaniu wy-
ników kontroli – pkt 2.3. Uwagi końcowe i wnioski”
wyraźnie dała sygnał o konieczności obligatoryjne-
go zobowiązania zarządców dróg i samorządów lo-
kalnych do udziału w finansowaniu skrzyżowań to-
rów z drogami publicznymi.
1273
Rosnące systematycznie natężenia ruchu samo-
chodowego, a także zwiększone prędkości kursowa-
nia pociągów powodują, że rozwiązania techniczne
starego typu, stosowane na przejazdach kolejowych
i wykonane w technologii z lat sześćdziesiątych ubie-
głego wieku, nie spełniają obecnych wymagań. Za-
stosowanie zaś nowej generacji urządzeń sterowania
ruchem kolejowym na przejazdach kolejowych wy-
maga nakładów finansowych.
Wysiłki w zakresie modernizacji i utrzymania
przez PLK SA są znaczne, świadczą o tym przezna-
czone środki finansowe, organizacyjne, systema-
tyczne kontrole przejazdów praktycznie z każdego
szczebla zarządzania oraz informowanie społeczeń-
stwa o niebezpieczeństwie przekraczania przejaz-
dów poprzez organizowanie akcji medialnych pod
ostrzegającymi hasłami: „Bezpieczny przejazd – za-
leży także od Ciebie”, „Bezpieczny przejazd – zatrzy-
maj się i żyj” oraz inne.
Pomimo tych wysiłków na sieci kolejowej PLK
SA zanotowano już 30 wypadków na przejazdach
(10 osób zabitych i 7 rannych), w tym na przejazdach
kat. „D”, niestrzeżonych – 18 wypadków (6 osób za-
bitych, 5 rannych).
Obecnie zgodnie z ustawą z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych wszystkie koszty związane
z modernizacją, przebudową, remontem, utrzyma-
niem i ochroną skrzyżowań dróg z liniami kolejowy-
mi są ponoszone przez zarządcę infrastruktury.
Należy podkreślić, że utrzymanie przejazdu kole-
jowego wynika z podstawowych potrzeb ruchu dro-
gowego z uwagi na dynamiczny wzrost natężenia
tego ruchu i znaczne zmniejszenie liczby kursują-
cych na linii pociągów.
Częstym przypadkiem jest pozostawianie przejaz-
dów kolejowych w niewielkiej odległości od skrzyżo-
wań dwupoziomowych linii kolejowych z drogami ze
względu na sprzeciw samorządów terytorialnych. Po-
woduje to ograniczenia prędkości kursujących pocią-
gów, obniżenie bezpieczeństwa oraz dodatkowe zbęd-
ne obciążenie PLK SA kosztami utrzymania przejaz-
dów. Jest to wynikiem tego, że zarządcy dróg nie par-
tycypują budowie i utrzymywaniu przejazdów.
W strategii transportu kolejowego do 2013 r. w kie-
runkach działań określonych w rozdziale pt. „Finan-
sowanie budowy, modernizacji i eksploatacji skrzyżo-
wań linii kolejowych z drogami publicznymi” jest
mowa o zmianie regulacji ustawowej, tak aby koszty
budowy, przebudowy, remontu i utrzymania oraz ob-
sługi skrzyżowań linii kolejowych z drogami publicz-
nymi zostały podzielone pomiędzy zarządcę infra-
struktury kolejowej oraz zarządcę (właściciela) drogi,
która krzyżuje się z linią kolejowa.
W przypadku skrzyżowań jednopoziomowych do
właściwych zarządców dróg będą należały zadania
obejmujące znaki drogowe, odwodnienie pasa drogo-
wego, konstrukcję drogi do linii rozgraniczających
oddalonych o 0,7 m od skrajni szyn i oświetlenie
skrzyżowania, natomiast w strefie pomiędzy liniami
rozgraniczającymi wszystkie ww. zadania będą wy-
1274
konywane przez właściwego zarządcę infrastruktu-
ry kolejowej.
W przypadku budowy lub przebudowy skrzyżo-
wań dwupoziomowych, gdy będzie następować bu-
dowa lub przebudowa drogi, wówczas zadanie to zo-
stanie zrealizowane przez zarządcę drogi, a w przy-
padku, gdy następuje budowa lub przebudowa linii
kolejowej, wówczas zadanie to będzie zadaniem za-
rządcy linii kolejowej.
Z kolei dla obiektów istniejących utrzymanie
obiektu będzie należało do zarządcy infrastruktury
znajdującej się na wiadukcie. W przypadku wiaduk-
tu kolejowego nad drogą kołową jego utrzymanie bę-
dzie należało do zarządcy kolejowego, natomiast
w przypadku drogi nad linią kolejową utrzymanie
będzie należało do zarządcy drogi. Dla obiektów
wspólnych kolejowo-drogowych budowa, przebudo-
wa, remont i utrzymanie będą odbywać się na pod-
stawie umowy zawieranej pomiędzy zarządcą kolei
a zarządcą drogi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie wypłaty odszkodowań z tytułu
obowiązkowych ubezpieczeń komunikacyjnych
(4439)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pana posła Tadeusza Motowidły w spra-
wie wypłat odszkodowań z tytułu obowiązkowego
ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiada-
czy pojazdów mechanicznych (tzw. ubezpieczenia
OC komunikacyjnego), pragnę przekazać następują-
ce informacje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż zasady dotyczące
terminów likwidacji szkód w przypadku ubezpie-
czeń obowiązkowych, w tym ubezpieczenia OC ko-
munikacyjnego, zawarte są w ustawie z dnia 22 maja
2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpie-
czeniowym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biu-
rze Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124,
poz. 1152) i różnią się od zasad ogólnych usytuowa-
nych w art. 817 Kodeksu cywilnego, mających zasto-
sowanie do ubezpieczeń dobrowolnych. Zasady K.c.
stanowią bowiem, że ubezpieczyciel obowiązany jest
spełnić świadczenie w terminie trzydziestu dni, li-
cząc od daty otrzymania zawiadomienia o wypadku.
Natomiast w przypadku, gdy wyjaśnienie w powyż-
szym terminie okoliczności koniecznych do ustale-
nia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo wysoko-
ści świadczenia okazało się niemożliwe, świadczenie
powinno być spełnione w ciągu 14 dni od dnia,
w którym przy zachowaniu należytej staranności
wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe. Jednak-
że bezsporną część świadczenia ubezpieczyciel powi-
nien spełnić w terminie 30 dni.
Natomiast zgodnie z art. 14 ustawy o ubezpiecze-
niach obowiązkowych (...) zakład ubezpieczeń obo-
wiązany jest wypłacić odszkodowanie w terminie
30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowane-
go lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie (pod-
stawowy termin likwidacji szkody – art. 14 ust. 1).
W przypadku gdyby wyjaśnienie w tym terminie
okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzial-
ności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszko-
dowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie po-
winno być wypłacone w terminie 14 dni od dnia,
w którym przy zachowaniu należytej staranności
wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie póź-
niej jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia
zawiadomienia o szkodzie.
Ustawa przewiduje jeden wyjątek od powyższej
zasady 90 dni. Mianowicie przekroczenie tego ter-
minu uprawnione jest jedynie w przypadku, gdy
ustalenie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń
lub wysokości odszkodowania zależy od toczącego
się postępowania karnego lub cywilnego. Jednakże
zakład ubezpieczeń zobowiązany jest wypłacić bez-
sporną część w terminie 30 dni od dnia złożenia za-
wiadomienia o szkodzie.
Należy zatem wskazać, iż zasady likwidacji
szkód, mające zastosowanie do ubezpieczeń obo-
wiązkowych, określają, w przeciwieństwie do K.c.,
drugie maksimum w zakresie terminu wypłaty od-
szkodowania (14 dni od ustalenia, ale nie później niż
90 dni), w przypadku gdy wyjaśnienie w terminie
podstawowym (30 dni) okoliczności koniecznych do
ustalenia odpowiedzialności ubezpieczyciela albo
wysokości świadczenia okazało się niemożliwe.
Jednocześnie należy wskazać, iż zakład ubezpie-
czeń po otrzymaniu zawiadomienia o szkodzie zobo-
wiązany jest do ustalenia przesłanek swojej odpo-
wiedzialności oraz zbadania okoliczności dotyczą-
cych wysokości szkody. Przepisy prawa z zakresu
ubezpieczeń nie utożsamiają kwestii wyjaśnienia
okoliczności koniecznych do ustalenia przyczyny
szkody z koniecznością oczekiwania na opinię bie-
głego sądowego, postępowania prokuratorskiego czy
wyroku sądowego. Nieprowadzenie postępowania li-
kwidacyjnego, bierne oczekiwanie na wynik toczą-
cego się procesu, naraża ubezpieczyciela na ryzyko
popadnięcia w opóźnienie (a może nawet zwłokę)
w spełnieniu świadczenia odszkodowawczego należ-
nego osobom poszkodowanym w wypadku komuni-
kacyjnym, za skutki którego zakład ubezpieczeń po-
nosi odpowiedzialność. (wyrok Sadu Najwyższego
z dnia 15 lipca 2004 r. V CK 640/03). Orzecznictwo
SN dotyczące terminów likwidacji szkody ma przede
wszystkim zastosowanie do art. 817 § 2 Kodeksu cy-

wilnego. Niemniej jednak ratio legis art. 14 ww.
ustawy, o charakterze lex specialis w stosunku do
zasad ogólnych mających zastosowanie do ubezpie-
czeń dobrowolnych, było uczynienie zasad terminów
likwidacji szkód z tytułu m.in. ubezpieczenia OC ko-
munikacyjnego bardziej korzystnymi dla ubezpie-
czonych i poszkodowanych niż są przepisy ogólne,
poprzez zakreślenie drugiego maksymalnego termi-
nu likwidacji szkody dla przypadków, gdyby okazało
się niemożliwe wyjaśnienie w terminie podstawo-
wym (30 dni) okoliczności niezbędnych do ustalenia
odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń albo wyso-
kości odszkodowania.
Mając powyższe na uwadze oraz ze względu na
profesjonalny charakter działalności ubezpieczenio-
wej, należy wskazać, że wyjątek umożliwiający prze-
kroczenie zasady 90 dni dotyczy jedynie przypadków
skrajnych, do których nie można zaliczyć każdego
toczącego się postępowania karnego i cywilnego,
a tylko takie, od którego wyniku zależy wyjaśnienie
okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzial-
ności ubezpieczyciela lub wysokości szkody. Ubez-
pieczyciel ma więc co do zasady obowiązek we wła-
snym zakresie, korzystając z wyspecjalizowanej ka-
dry oraz, w razie potrzeby, z pomocy zewnętrznych
rzeczoznawców – zlikwidować terminowo szkodę.
Uchybienie zaś temu obowiązkowi rodzi przewidzia-
ne prawem konsekwencje, które są wskazane poni-
żej w odpowiedzi na pytanie nr 2.
1. Odpowiadając na pierwsze pytanie dotyczące
kwestii danych będących w dyspozycji Ministerstwa
Finansów dotyczących niedotrzymywania terminu
wypłaty odszkodowań przez ubezpieczycieli, pragnę
poinformować, iż zgodnie z informacją przekazaną
przez:
— organ nadzoru nad zakładami ubezpieczeń
Komisję Nadzoru Finansowego, pozyskaną w związ-
ku z prowadzonymi czynnościami o charakterze
nadzorczym, jak i napływającymi skargami pocho-
dzącymi od klientów zakładów ubezpieczeń, kiero-
wanych bezpośrednio do KNF,
— rzecznika ubezpieczonych uzyskaną na pod-
stawie skarg kierowanych do RU;
— Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny, do-
tyczący jego działalności,
przedmiotowe dane przedstawiają się następu-
jąco.
W kontekście przedmiotowego pytania najbar-
dziej reprezentatywne są dane przedstawione przez
KNF z uwagi na to, że komisja przeprowadziła
w tym zakresie ankietę wśród zakładów ubezpie-
czeń. Natomiast oparcie informacji wyłącznie na
skargach nie daje całościowego obrazu średniej ter-
minowości wypłat, ze względu na brak przedstawie-
nia rozmiaru prawidłowych wypłat.
Na pytanie KNF wystosowane w roku 2008 r. do
24 zakładów ubezpieczeń prowadzących wówczas na
polskim rynku działalność w ramach ubezpieczenia
OC komunikacyjnego (od 31 marca 2008 r. jest ich
25) m.in. o średni czas likwidacji szkód majątko-
1275
wych oraz osobowych w roku 2007 r., powstałych
z tytułu ubezpieczenia OC komunikacyjnego – peł-
nych odpowiedzi udzieliło 11 zakładów ubezpieczeń
w zakresie szkód majątkowych oraz 7 zakładów ubez-
pieczeń w odniesieniu do szkód osobowych.
Z przekazanych przez nie danych za rok 2007 r.
wynika, że średni czas likwidacji szkód osobowych
ogółem wynosi ok. 95 dni, zaś w przypadku szkód
majątkowych – ok. 53 dni. Okres ten liczony jest od
momentu złożenia zawiadomienia o szkodzie do
ostatecznego zakończenia postępowania likwida-
cyjnego.
KNF potwierdza, iż jak wynika ze zgromadzonej
przez nią dokumentacji problem opieszałości zakła-
dów ubezpieczeń w prowadzeniu postępowań zmie-
rzających do ustalenia odpowiedzialności, a także
określenia wysokości odszkodowania jest jednym
z najczęściej sygnalizowanych problemów porusza-
nych w skargach wpływających do organu nadzoru.
Należy wskazać, iż rzecznik ubezpieczonych
przedstawił z kolei wyczerpującą analizę wypłat od-
szkodowań lub świadczeń z tytułu ubezpieczenia
OC komunikacyjnego, sporządzoną na podstawie
skarg skierowanych do RU w I półroczu 2008 r.
Poinformował, iż we wskazanym okresie najlicz-
niejsza grupa skarg w indywidualnych sprawach do-
tyczyła ubezpieczenia OC komunikacyjnego (44,9%
wszystkich skarg wpływających do RU, tj. 1751 na
3903 skarg). W zakresie skarg dotyczących ubezpie-
czenia OC komunikacyjnego 20,4% (357 skarg)
wskazywało na opieszałość zakładów ubezpieczeń
w prowadzeniu postępowań odszkodowawczych i w kon-
sekwencji nieterminowe zaspokajanie roszczeń,
z czego 70,9% tych skarg (253 skargi) dotyczyło
szkód osobowych. Jak wynika ze skarg dotyczących
nieterminowości wypłat, w 105 sprawach ubezpie-
czyciele maksymalnie wykorzystali 90-dniowy ter-
min na wypłatę odszkodowania, w 133 sprawach
przekroczyli 90 dni, w 82 sprawach przekroczyli
180 dni, a w 37 sprawach 360 dni.
Należy wskazać, iż RU uznał te skargi za zasad-
ne w przypadku 44,0% tych spraw (157 sprawach),
zaś w większości pozostałych przypadków stwier-
dził brak wystarczających danych co do zasadności
skargi (m.in. z uwagi na toczące się postępowanie
wyjaśniające) lub brak możliwości oceny.
Ubezpieczeniowy Fundusz Gwarancyjny likwi-
duje ok. 1% szkód likwidowanych przez zakłady
ubezpieczeń, a terminy likwidacji szkód w UFG są
poddawane szczegółowemu nadzorowi. Zgodnie
z art. 109 ww. ustawy fundusz jest obowiązany za-
spokoić roszczenie w terminie 30 dni, licząc od dnia
otrzymania akt szkody od zakładu ubezpieczeń lub
syndyka upadłości.
Według danych z ośrodka informacji UFG usta-
lonych na podstawie losowo wybranych szkód i loso-
wo wybranego okresu badania, UFG zlikwidował
ok. 90% szkód w terminie nieprzekraczającym
15 dni, ok. 9% szkód w terminie ustawowym,
1276
tj. trzydziestodniowym, i 1% szkód po przekroczeniu
30-dniowego ustawowego terminu.
UFG wskazał, iż zasadniczymi przeszkodami
uniemożliwiającymi terminową wypłatę odszkodo-
wań i świadczeń są toczące się procesy karne i cy-
wilne (udział ok. 40%), ale także oczekiwanie na
nadesłanie akt policji lub prokuratury, na podsta-
wie których ustala się zakres odpowiedzialności
sprawcy szkody i związek przyczynowy pomiędzy
zdarzeniem a zgłoszonym roszczeniem (udział po-
nad 50%).
2. W odniesieniu do pytania dotyczącego ewen-
tualnych działań, które miałyby być podjęte, aby
sytuacja przekraczania ustawowych terminów re-
alizacji przez zakłady ubezpieczeń wypłat odszko-
dowań z tytułu ubezpieczenia OC komunikacyjne-
go nie stała się normą, proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Pragnę poinformować, iż minister finansów do-
strzega wskazany problem, potwierdzony w danych
uzyskanych przez KNF i rzecznika ubezpieczonych.
Jednak, jak się wydaje, w chwili obecnej istnieją wy-
starczające mechanizmy, które pozwalają na zapew-
nienie przestrzegania przez zakłady ubezpieczeń li-
tery prawa, bez względu na to, czy zaniedbania wy-
nikają z opieszałości, umyślnego zwlekania zakładu
ubezpieczeń, czy też z tego, że szkody wynikające
z OC komunikacyjnego są trudne do likwidacji.
W takich bowiem sytuacjach w wyniku skarg po-
szkodowanych konkretne działania w stosunku do
zakładu ubezpieczeń może przedsięwziąć Komisja
Nadzoru Finansowego, która zgodnie z art. 6 ust. 1
ustawy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad ryn-
kiem finansowym (Dz. U. Nr 157, poz. 1119) w spra-
wach cywilnych wynikających ze stosunków zwią-
zanych z uczestnictwem w obrocie na rynku ubez-
pieczeniowym, albo dotyczących podmiotów wyko-
nujących działalność na tym rynku przewodniczące-
mu komisji przysługują uprawnienia prokuratora
wynikające z przepisów ustawy z dnia 17 listopada
1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U.
Nr 43, poz. 296, z późn. zm.).
Zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o nadzo-
rze ubezpieczeniowym i emerytalnym oraz rzeczni-
ku ubezpieczonych (Dz. U. Nr 124, poz. 1153) celem
tego nadzoru jest ochrona interesów osób ubezpie-
czających, ubezpieczonych, uposażonych lub upraw-
nionych z umów ubezpieczenia, członków funduszy
emerytalnych oraz uczestników pracowniczych pro-
gramów emerytalnych. Zadaniem zaś KNF jest po-
dejmowanie określonych w odrębnych przepisach
działań mających na celu zapewnienie zgodności
działalności podmiotów nadzorowanych z przepisa-
mi prawa.
KNF może, dla zapobieżenia naruszania intere-
sów ubezpieczających, ubezpieczonych, uposażonych
lub uprawnionych z umów ubezpieczenia zgodnie
z art. 209 i 212 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o dzia-
łalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz. 1151),
wydawać zalecenia w stosunku do zakładu ubezpie-
czeń, decyzje zobowiązujące zakład ubezpieczeń do
wykonania tych zaleceń i nakładać kary.
Art. 14 ust. 3a ustawy o ubezpieczeniach obo-
wiązkowych (...) wyraźnie stanowi, iż w przypadku
niewypłacenia przez zakład ubezpieczeń odszkodo-
wania w terminie KNF stosuje wobec zakładu ubez-
pieczeń środki nadzorcze określone w art. 212 ust. 1
pkt 1 lub 2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej,
tj. nakłada kary pieniężne:
1) na członków zarządu zakładu ubezpieczeń lub
prokurentów do wysokości odpowiadającej trzykrot-
nemu przeciętnemu miesięcznemu wynagrodzeniu
z ostatnich 12 miesięcy;
2) na zakład ubezpieczeń do wysokości 0,5%
składki przypisanej brutto uzyskanej przez zakład
ubezpieczeń w roku poprzednim, a w przypadku gdy
zakład ubezpieczeń nie prowadził działalności lub
miał zbiór składki przypisanej poniżej 20 mln zł, do
wysokości 100 000 zł.
Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, iż
w związku z potwierdzeniem faktu naruszenia przez
zakłady ubezpieczeń terminów dotyczących likwi-
dacji szkody w chwili obecnej KNF prowadzi 4 po-
stępowania nadzorcze, obejmujące 76 skarg, zmie-
rzające do nałożenia na zakłady ubezpieczeń lub
członków zarządu zakładów ubezpieczeń kar pie-
niężnych, zgodnie z treścią art. 212 ust. 1 pkt 1 lub
2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej.
Jednocześnie pragnę nadmienić, iż działania w za-
kresie ochrony osób na wniosek lub z urzędu podej-
muje rzecznik ubezpieczonych (art. 20 i 26 ustawy
o nadzorze ubezpieczeniowym i emerytalnym oraz
rzeczniku ubezpieczonych). Po zbadaniu sprawy
rzecznik może m.in. zwrócić się do zakładu ubezpie-
czeń o ponowne rozpatrzenie sprawy, albo o zbadanie
sprawy do właściwych organów, w szczególności do
KNF, prokuratury bądź organów kontroli państwo-
wej, zawodowej lub społecznej (art. 26 ust. 6).
Należy ponadto zwrócić uwagę, iż w razie gdy za-
kład ubezpieczeń nie zachowuje ustawowych termi-
nów wypłaty odszkodowania, uprawnionemu do
świadczenia wobec zwłoki ubezpieczyciela przysłu-
gują roszczenia o odsetki ustawowe na podstawie
art. 481 Kodeksu cywilnego.
Ponadto z uwagi na przekroczenie terminów li-
kwidacji szkód ubezpieczyciel może ponosić odpo-
wiedzialność z tytułu odpowiedzialności kontrakto-
wej o charakterze sprawczym. We wskazanym wyżej
wyroku SN z dnia 15 lipca 2004 r. oraz wyroku SN
z dnia 2 lipca 2004 r. II CK 412/03 SN stwierdził, iż
ubezpieczyciel ponosi odpowiedzialność za szkodę
poniesioną przez ubezpieczającego wskutek zwłoki
w spełnieniu świadczenia z umowy ubezpieczenia.
W tym reżimie odpowiedzialności ubezpieczyciel
występuje jako sprawca szkody. Nieterminowe speł-
nienie świadczenia przez ubezpieczyciela należy
więc ocenić jako nienależyte wykonanie zobowiąza-
nia, które uprawnia poszkodowanego do wtórnego
świadczenia odszkodowawczego za szkodę wynikłą
wskutek zwłoki, które uzupełnia pierwotny przed-

miot zobowiązania, którym była wypłata odszkodo-
wania.
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że
powyższe narzędzia prawne wydają się wystarczają-
ce dla zabezpieczenia interesów osób ubezpieczo-
nych oraz poszkodowanych. Natomiast ewentualne
problemy mogą wynikać z poziomu świadomości
w zakresie istnienia tych środków prawnych.
Niemniej jednak pragnę poinformować, iż w chwi-
li obecnej prowadzone są na bieżąco rozmowy w ra-
mach Rady Rozwoju Rynku Finansowego działającej
pod auspicjami ministra finansów nad ewentualnymi
zmianami prawa ubezpieczeń gospodarczych.
W Grupie Roboczej RRRF ds. przeglądu prawa
ubezpieczeń gospodarczych, która bierze w toku
prac pod uwagę skargi od ubezpieczających oraz
uwagi napływające z rynku ubezpieczeń, wypraco-
wuje się rekomendacje, które posłużą wprowadzeniu
nowelizacji, która docelowo ma poprawić sytuację
ubezpieczonych, poszkodowanych i przyczynić się do
funkcjonowania klarownych zasad na rynku ubez-
pieczeniowym. Najwięcej zmian, jak dotąd, zapropo-
nowano do przepisów dotyczących obowiązkowego
ubezpieczenia OC komunikacyjnego.
W ramach wskazanych prac grupy rzecznik ubez-
pieczonych zgłosił propozycję nowelizacji dotyczącą
terminów przeprowadzania postępowań likwidacyj-
nych, mianowicie aby art. 14 ustawy o ubezpiecze-
niach obowiązkowych (...), który jest przepisem lex
specialis w stosunku do przepisów Kodeksu cywil-
nego – skorelować z innymi regulacjami dotyczący-
mi warunków i terminów przeprowadzania postępo-
wań likwidacyjnych, w kierunku zmiany terminu
likwidacji szkody, przewidzianego w art. 14 ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych (...) na zasady
ogólne z K.c. (znowelizowany art. 817 K.c.) w związ-
ku z art. 16 ustawy o działalności ubezpieczeniowej
mające zastosowanie do ubezpieczeń dobrowolnych.
Propozycja powyższa jest rozważana na forum
Grupy Roboczej RRRF.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie sytuacji kobiet w ciąży
na rynku pracy (4440)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Tadeusza Motowidły, prze-
1277
słaną przy piśmie z dnia 24 lipca 2008 r., znak: SPS-
-023-4440/08, w sprawie sytuacji kobiet w ciąży na
rynku pracy uprzejmie odpowiadam na postawione
pytania:
Ad 1. Praca może być świadczona nie tylko w ra-
mach stosunku pracy wynikającego z zawartej umo-
wy o pracę lub z innych aktów kreujących stosunek
pracy, ale także na podstawie umów prawa cywilne-
go. Zatrudnienie nie musi mieć bowiem charakteru
pracowniczego. O wyborze rodzaju podstawy prawnej
zatrudnienia decydują zainteresowane strony. Zasa-
da swobody umów, obowiązująca także w prawie pra-
cy, zgodnie z art. 3531 Kodeksu cywilnego w związku
z art. 300 Kodeksu pracy, pozwala bowiem stronom
swobodnie ukształtować stosunek prawny, w ramach
którego ma być wykonana praca. Dokonując jednak
wyboru rodzaju podstawy świadczenia pracy, należy
pamiętać o treści przepisów art. 22 Kodeksu pracy,
który określa cechy charakterystyczne dla stosunku
pracy, a także o różnych skutkach nawiązania kon-
kretnego rodzaju stosunku prawnego w zakresie
np. przysługujących uprawnień.
Odmienne traktowanie osób świadczących pracę
na podstawie umowy o pracę (pozostających w za-
trudnieniu typu pracowniczego), którym przysługu-
je szeroka ochrona wynikająca z prawa pracy, oraz
osób świadczących pracę na podstawie umów prawa
cywilnego (a więc niebędących pracownikami w ro-
zumieniu prawa pracy), którym taka ochrona nie
przysługuje, jest w świetle przepisów prawa i orzecz-
nictwa sądowego uzasadnione. Na tym właśnie pole-
ga ochronna i gwarancyjna funkcja prawa pracy, że
osoby pozostające w zatrudnieniu pracowniczym
(pracownicy) są w znacznie lepszej sytuacji prawnej
względem pracodawcy niż np. przyjmujący zlecenie
cywilnoprawne względem zlecającego. Zróżnicowa-
nie sytuacji prawnej pracownika i strony umowy cy-
wilnoprawnej nie stanowi także naruszenia art. 32
konstytucji (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 paź-
dziernika 2004 r., sygn. akt II PK 29/04, OSNP
z 2005 r. Nr 7, poz. 97).
Należy podkreślić, że w razie wątpliwości co do
rodzaju łączącego strony stosunku prawnego osoba
świadcząca pracę na podstawie umowy cywilno-
prawnej może wystąpić do sądu z roszczeniem o usta-
lenie istnienia stosunku pracy, jeżeli praca wykony-
wana jest w warunkach charakterystycznych dla
stosunku pracy. Wówczas sąd bada przede wszyst-
kim, jaki był zgodny zamiar stron i cel zawieranej
umowy, a także treść stosunku prawnego. Zatrud-
nienie bowiem w warunkach określonych w art. 22
§ 1 Kodeksu pracy jest zatrudnieniem na podstawie
stosunku pracy, bez względu na nazwę zawartej
przez strony umowy (art. 22 § 11 Kodeksu pracy).
Organem uprawnionym zaś do kontroli przestrzega-
nia przez pracodawców przepisów prawa pracy jest
Państwowa Inspekcja Pracy.
Przepisy Kodeksu pracy i inne przepisy prawa
pracy gwarantują pracownicom określony poziom
uprawnień związanych ze stanem ciąży. Stosunek
1278
pracy pracownicy w ciąży podlega szczególnej ochro-
nie przed wypowiedzeniem i rozwiązaniem, przewi-
dzianej w art. 177 Kodeksu pracy. Ochrona ta przy-
sługuje bez względu na rodzaj umowy o pracę (z wy-
jątkiem umowy o pracę na krótki okres próbny nie-
przekraczający jednego miesiąca). Sytuacja prawna
pracownicy w ciąży zatrudnionej na podstawie umo-
wy o pracę na czas określony lub na czas wykonania
określonej pracy albo na okres próbny przekraczają-
cy jeden miesiąc jest dodatkowo wzmocniona po-
przez fakt przedłużenia się takiej umowy, z mocy
prawa, do dnia porodu – w przypadku gdy uległaby
rozwiązaniu po upływie 3 miesiąca ciąży (art. 177
§ 3 Kodeksu pracy).
Należy podkreślić, że na przestrzeni lat wpro-
wadzane były w Kodeksie pracy różne rozwiązania
prawne w tym zakresie, zwłaszcza polegające na
rozszerzeniu ochrony prawnej pracownic w okresie
ciąży. Wśród nich wymienić można przykładowo:
przepisy szczegółowo regulujące sytuację prawną
pracownicy w okresie ciąży, która wykonuje pracę
w porze nocnej; nakładające na pracodawcę zatrud-
niającego pracownicę w ciąży przy pracy wzbronio-
nej obowiązek m.in. przeniesienia pracownicy do
innej pracy, a jeżeli jest to niemożliwe, zwolnienia
jej na czas niezbędny z obowiązku świadczenia pra-
cy. Przepisy Kodeksu pracy zakazują ponadto za-
trudniania pracownicy w ciąży w godzinach nad-
liczbowych ani w porze nocnej, zakazują też delego-
wania poza stałe miejsce pracy i zatrudniania
w systemie przerywanego czasu pracy – bez zgody
pracownicy w ciąży. Wszystkie te uprawnienia
przysługują pracownicy w ciąży niezależnie od ro-
dzaju zawartej umowy o pracę (np. umowa na czas
określony, umowa na czas nieokreślony). Dodatko-
wym wzmocnieniem ochrony przewidzianej wprost
dla pracownic w ciąży jest także ogólny nakaz rów-
nego traktowania pracowników bez względu na za-
trudnienie na czas określony lub nieokreślony
(art. 183a Kodeksu pracy).
Należy ponadto zwrócić uwagę, że wszystkie roz-
wiązania prawne przyjęte w Kodeksie pracy i innych
przepisach prawa pracy odnoszące się do pracownic
w ciąży i wychowujących dzieci, mające charakter
ochronny, muszą odpowiadać standardom przyję-
tym w dyrektywach Unii Europejskiej, a także w in-
nych aktach prawa międzynarodowego wiążących
Polskę.
Biorąc pod uwagę powyższe, uprzejmie informu-
ję, że minister pracy i polityki społecznej aktualnie
nie przewiduje podejmowania działań legislacyjnych
zmierzających do rozszerzenia zakresu ochrony pra-
cownic w ciąży. Obowiązujące rozwiązania prawne
w tym zakresie należy bowiem ocenić jako wystar-
czające.
Ad 2. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
planuje kontynuować działania zmniejszające ryzy-
ko pracodawcy i pracobiorcy, związane z sytuacją ro-
dzinną kobiet na rynku pracy poprzez: 1) promocję
elastycznych form zatrudnienia wśród pracodaw-
ców, 2) podniesienie adekwatności systemu kształ-
cenia ustawicznego, oferowanego przez instytucje
rynku pracy kobietom dezaktywowanym zawodowo
w związku z opieką nad dzieckiem, zwiększającego
ich atrakcyjność na rynku pracy, 3) opracowanie pa-
kietu rozwiązań legislacyjnych minimalizujących
ryzyko utraty pracy kobiet w ciąży i matek małych
dzieci, zatrudnionych w tzw. atypowych formach za-
trudnienia, poza Kodeksem pracy. Planowane dzia-
łania oparte będą o analizę legislacji i rozwiązań
europejskich oraz badania wykonalności i opłacal-
ności wdrożenia i promocji na szeroką skalę tzw. do-
brych praktyk krajowych i zagranicznych. Najpóź-
niej w 2010 r. powstanie dokument strategiczny
„Krajowa mapa drogowa godzenia roli rodzinnej
z rolą zawodową”.
Kolejnym elementem koncepcji MPiPS, mającej
na celu zwiększenie aktywności zawodowej kobiet,
jest badanie opłacalności i wykonalności na szerszą
skalę tzw. alternatywnych form opieki nad małym
dzieckiem w oparciu o doświadczenia europejskie
i dobre praktyki, wypracowane w ramach Programu
Wspólnotowego EQUAL, oraz zapewnienie dostęp-
ności terytorialnej i finansowej zinstytucjonalizo-
wanych form opieki nad dzieckiem, umożliwiających
młodym rodzicom aktywność zawodową. Program
zacznie być wdrażany w latach 2009–2011.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej planuje
także podjąć działania promocyjne, wspierające
partnerski model rodziny oraz godzenie roli rodzin-
nej z rolą zawodową.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie zabezpieczenia mieszkań socjalnych
(4441)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem SPS-023-4441/08 z dnia 24 lipca 2008 r. dot.
interpelacji posła Tadeusza Motowidły w sprawie
zabezpieczenia mieszkań socjalnych, kierowanym
do ministra pracy i polityki społecznej, uprzejmie
przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Dostrzegając problemy samorządów związane
z zapewnieniem dostatecznej liczby lokali i pomiesz-
czeń przeznaczonych do udzielania schronienia ro-

dzinom i osobom ubogim, rząd podejmuje działa-
nia wspierające rozwój mieszkalnictwa socjalnego
w gminach. W ubiegłych latach w oparciu o ustawę
z dnia 29 kwietnia 2004 r. o finansowym wsparciu
tworzenia w latach 2004–2006 lokali socjalnych,
noclegowni i domów dla bezdomnych (Dz. U. Nr 145,
poz. 1533 z późn. zm.) nastąpiła realizacja tzw. pilo-
tażowego programu budowy domów socjalnych.
W jego ramach finansowe wsparcie otrzymały gmi-
ny podejmujące przedsięwzięcia polegające na budo-
wie, a także adaptacji, przebudowie lub remoncie
budynków, w wyniku czego powstawały lokale so-
cjalne, noclegownie lub domy dla bezdomnych. Pilo-
taż spotkał się z bardzo dużym zainteresowaniem
samorządów. Otrzymane przez gminy finansowe
wsparcie w łącznej kwocie 84,5 mln zł pozwoliło na
powstanie w sumie ponad 5 tys. lokali socjalnych
oraz ok. 500 miejsc w noclegowniach i domach dla
bezdomnych.
Obecnie pomoc państwa w tworzeniu zasobu
budownictwa dla najuboższych realizowana jest na
podstawie ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finan-
sowym wsparciu tworzenia lokali socjalnych, miesz-
kań chronionych, noclegowni i domów dla bezdom-
nych (Dz. U. Nr 251, poz. 1844). Program przewi-
duje możliwość ubiegania się o finansowe wsparcie
z budżetu państwa przez podmioty, do których
ustawowych lub statutowych zadań należy zapew-
nianie schronienia lub mieszkania potrzebującym,
a zatem:
— gminy: na budowę, remont, przebudowę oraz
zmianę sposobu użytkowania budynków, w wyniku
czego powstaną lokale socjalne;
— gminy i powiaty: na zakup lokali mieszkal-
nych (z możliwością ich remontu) z przeznaczeniem
na lokale socjalne (w przypadku gmin) i mieszkania
chronione (w przypadku gmin i powiatów);
— gminy, związki międzygminne i organizacje
pożytku publicznego: na budowę, remont, przebudo-
wę oraz zmianę sposobu użytkowania budynków,
w wyniku czego powstaną noclegownie lub domy dla
bezdomnych (albo nastąpi zwiększenie powierzchni
użytkowej już istniejących obiektów);
— gminy, związki międzygminne i powiaty: na
tworzenie w ramach inwestycji realizowanej przez
towarzystwa budownictwa społecznego (z wyłącze-
niem możliwości równoczesnego finansowania in-
westycji z KFM) lokali mieszkalnych pełniących
rolę socjalnych (w przypadku gmin i związków mię-
dzygminnych) lub mieszkań chronionych (w przy-
padku gmin i powiatów).
W zależności od rodzaju realizowanego przedsię-
wzięcia inwestor ma możliwość otrzymania wspar-
cia w maksymalnej wysokości 20–40% jego kosztów.
Źródłem udzielanej pomocy jest Fundusz Dopłat zlo-
kalizowany w Banku Gospodarstwa Krajowego,
którego zadaniem jest podpisanie z wybranymi in-
westorami stosownych umów, a następnie wypłata
i rozliczenie wypłaconych środków. Podmioty upraw-
nione mają prawo ubiegania się o wsparcie dwukrot-
1279
nie w roku kalendarzowym. Warunkiem jego uzy-
skania jest złożenie odpowiedniego wniosku w BGK.
W sytuacji gdy wystąpi niedobór środków w stosun-
ku do potrzeb, BGK dokonuje wyboru najlepszych
przedsięwzięć w oparciu o kryteria określone w roz-
porządzeniach do ustawy. W przypadku lokali so-
cjalnych i mieszkań chronionych wśród kryteriów
oceny znalazły się: koszt realizacji przedsięwzięcia,
intensywność finansowego wsparcia, standard po-
wierzchniowy lokali, lokalna stopa bezrobocia, ener-
gooszczędność oraz potrzeby gminy w zakresie loka-
li socjalnych.
W rozporządzeniu ministra budownictwa z dnia
15 marca 2007 r. w sprawie finansowego wsparcia
na tworzenie lokali socjalnych i mieszkań chronio-
nych (Dz. U. Nr 52, poz. 346, z późn. zm.) określony
został także zakres informacji, które powinny zna-
leźć się w składanym przez inwestora wniosku o fi-
nansowe wsparcie, jak również wykaz niezbędnych
załączników do wniosku.
Zgodnie z danymi Banku Gospodarstwa Krajo-
wego, przeprowadzone w ubiegłym roku dwie pierw-
sze edycje programu pozwoliły na udzielenie finan-
sowego wsparcia w kwocie ok. 57 mln zł na utworze-
nie 2564 lokali socjalnych i mieszkań chronionych
oraz 170 miejsc w noclegowniach i domach dla bez-
domnych. W pierwszej tegorocznej edycji złożono
wnioski na ogólną kwotę finansowego wsparcia
w wysokości ok. 34,1 mln zł, na utworzenie 1224 lo-
kali socjalnych i mieszkań chronionych oraz 68 miejsc
noclegowych. Następna edycja odbędzie się we wrze-
śniu 2008 r. (wyniki kwalifikacji zostaną podane
przez BGK do dnia 31 grudnia 2008 r.).
Należy zwrócić uwagę, że podane liczby dotyczą
lokali i miejsc noclegowych powstałych w ramach
programu przy udziale finansowego wsparcia z bu-
dżetu państwa. Gminy mają oczywiście możliwość
tworzenia także zasobu socjalnego wyłącznie z wła-
snych środków lub przy udziale innych źródeł finan-
sowania inwestycji. GUS nie publikuje jednak da-
nych dotyczących liczby powstających w kolejnych
latach lokali socjalnych (w chwili obecnej dostępne
są jedynie dane dotyczące liczby istniejących lokali
socjalnych wg stanu na koniec 2005 r.). Łączne efek-
ty rzeczowe budownictwa komunalnego kształtują
się w ostatnich latach następująco: w 2004 r. – 1779
mieszkań, 2005 r. – 3563 mieszkania, w 2006 r.
– 4513 mieszkań, w 2007 r. – 2452 mieszkania).
Informuję jednocześnie, że obecnie w trakcie
uzgodnień międzyresortowych znajduje się projekt
ustawy o zmianie ustawy o finansowym wsparciu
tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych,
noclegowni i domów dla bezdomnych. Półtoraroczny
okres realizacji programu pomimo nadal aktual-
nych problemów społecznych znacząco odbiega bo-
wiem od zakładanych efektów, prognozowanych na
etapie opracowywania regulacji ustawy. Podstawo-
wą przesłanką proponowanej nowelizacji jest w tej
sytuacji eliminacja podstawowych barier efektyw-
nego wykorzystywania programu przez inwestorów
1280
oraz wprowadzenie rozwiązań, które przyczynią się
do wzrostu zainteresowania samorządów uzyska-
niem finansowego wsparcia w ramach programu
oraz wpłyną na lepsze dostosowanie programu do
wymogów racjonalnego zarządzania posiadanym
zasobem przez gminy.
Projekt nowelizacji zakłada w tym zakresie
wprowadzenie możliwości pozyskania przez gminy
– przy pomocy finansowej z budżetu państwa – miesz-
kań komunalnych nieposiadających statusu lokali
socjalnych, a także zwiększenie maksymalnego po-
ziomu finansowego wsparcia, o jakie mogą ubiegać
się wnioskodawcy. Możliwy także byłby zakup i refi-
nansowanie kosztów zakupu lokali i całych budyn-
ków mieszkalnych (a nie tylko zakup poszczególnych
lokali). Zgodnie z projektem nowelizacji ustawy, nie-
zbędnym warunkiem wykorzystania przez gminy
wsparcia na inwestycje wykraczające poza aktualny
zakres finansowania przedsięwzięć będzie równole-
głe utworzenie – bez wykorzystania środków Fun-
duszu Dopłat – mieszkań socjalnych o powierzchni
i liczbie co najmniej równej efektowi, jaki przynieść
ma inwestycja wspierana w ramach programu. Po-
zostałe zmiany mają w większości charakter dosto-
sowujący i porządkujący z uwzględnieniem wnio-
sków z dotychczasowych doświadczeń związanych
z wdrażaniem ustawy i mają na celu wyeliminowa-
nie niektórych niekorzystnych rozwiązań przyjętych
w jej obecnym brzmieniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie wysokich cen leków (4442)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Zbigniewa Matuszczaka, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 24 lipca 2008 r. (SPS-023-4442/08),
w sprawie wysokich cen leków, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
Całokształt działań organizacyjno-prawnych, do-
tyczących zagwarantowania obywatelom należyte-
go dostępu do produktów leczniczych i wyrobów me-
dycznych, jest realizowany przez ministra zdrowia
na podstawie regulacji ustawowych, tj. ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.), ustawy
z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050,
z późn. zm.) oraz aktów wykonawczych.
Na podstawie art. 14 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych świadczenia opieki zdrowotnej są finanso-
wane ze środków będących w dyspozycji Narodowe-
go Funduszu Zdrowia. Świadczeniobiorcy, zgodnie
z treścią art. 15 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
zapewnia się i finansuje ze środków publicznych, na
zasadach i w zakresie określonym w ustawie, szereg
świadczeń m.in.: podstawową opiekę zdrowotną, le-
czenie szpitalne, zaopatrzenie w produkty lecznicze,
wyroby medyczne i środki pomocnicze.
Na podstawie przepisów ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej systemem refundacji są objęte leki
znajdujące się w wykazach leków refundowanych,
określanych w drodze rozporządzeń ministra zdro-
wia. Wypełniając delegacje ustawowe art. 36 ust. 5
i art. 37 ust. 2 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych, mi-
nister właściwy do spraw zdrowia, po zasięgnięciu
opinii prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, Na-
czelnej Rady Lekarskiej i Naczelnej Rady Aptekar-
skiej oraz biorąc pod uwagę stanowisko wyrażone
przez międzyresortowy Zespół do Spraw Gospodar-
ki Lekami, określa w drodze rozporządzeń wykazy
leków refundowanych, tj. wykaz leków podstawo-
wych i uzupełniających oraz wysokość odpłatności
za leki uzupełniające (odpłatność ryczałtowa za leki
podstawowe oraz odpłatność ulgowa 30% lub 50%
ceny leku za leki uzupełniające z uwzględnieniem li-
mitu ceny), a także wykaz chorób oraz wykaz leków,
które ze względu na te choroby mogą być przepisy-
wane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za czę-
ściową odpłatnością (30% lub 50% ceny leku z uwzględ-
nieniem limitu ceny).
Ponadto, na podstawie art. 38 ust. 6, minister
zdrowia określa, w drodze rozporządzenia, limity
cen leków wymienionych w wykazach leków refun-
dowanych oraz, na podstawie ustawy o cenach, mi-
nister właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu
z ministrem właściwym do spraw finansów publicz-
nych ustala ceny urzędowe dla produktów leczni-
czych i wyrobów medycznych objętych wykazami
leków refundowanych, jak również nabywanych
bezpośrednio od wytwórcy lub hurtowni farmaceu-
tycznej przez zakłady lecznictwa zamkniętego.
Uprzejmie wyjaśniam, że Zespół do Spraw Go-
spodarki Lekami jest organem utworzonym przy
ministrze właściwym do spraw zdrowia na mocy
art. 7 ustawy o cenach. W skład zespołu wchodzą
przedstawiciele ministra właściwego do spraw zdro-
wia, ministra właściwego do spraw finansów pu-
blicznych, ministra właściwego do spraw gospodarki
oraz Narodowego Funduszu Zdrowia. Do zadań ze-
społu należy przygotowanie i przedstawienie mini-
strowi właściwemu do spraw zdrowia stanowisk

w zakresie ustalania wykazów oraz cen urzędowych
produktów leczniczych i wyrobów medycznych.
Odpowiadając na pytania, uprzejmie informuję.
1. Pragnę zapewnić, że minister zdrowia dostrze-
ga trudną sytuację wielu grup pacjentów, którzy nie
są w stanie ponieść kosztów związanych z zakupem
leków, nie posiada jednak możliwości prawnych ani
możliwości sfinansowania wszystkich świadczeń opie-
ki zdrowotnej. Zjawisko niepełnego zaspokojenia po-
trzeb jest niestety jeszcze udziałem wielu dziedzin
medycyny i wielu grup społecznych. Chciałbym pod-
kreślić, że minister zdrowia podejmuje wszelkie nie-
zbędne działania mające na celu obniżenie cen le-
ków i odpłatności, a tym samym zwiększenie ich do-
stępności. Jednocześnie informuję, że zgodnie z art. 38
ust. 4 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej ap-
teka ma obowiązek poinformować świadczeniobior-
cę o możliwości nabycia leku, innego niż lek przepi-
sany na recepcie, o tej samej nazwie międzynarodo-
wej, dawce, postaci farmaceutycznej lub postaci far-
maceutycznej zbliżonej, która nie powoduje powsta-
nia różnic terapeutycznych, i o tym samym wskaza-
niu terapeutycznym, którego cena nie przekracza
limitu ceny. Apteka ma obowiązek posiadać ten lek
i na żądanie świadczeniobiorcy wydać lek, którego
cena jest niższa niż cena leku przepisanego na re-
cepcie. Nie dotyczy to sytuacji, w której wystawiają-
cy receptę dokonał odpowiedniej adnotacji na druku
recepty, wskazując na niemożność dokonania za-
miany przepisanego leku.
Ponadto informuję, że dla wszystkich pacjentów
i lekarzy jest dostępny na stronie internetowej Mini-
sterstwa Zdrowia „Informator o lekach”, dzięki któ-
remu można wybrać najtańszy lek dla pacjenta. In-
formator będzie przesłany wszystkim lekarzom
w Polsce (75 000 osób). W tym informatorze po raz
pierwszy lekarz i pacjent odnajdą informacje o do-
płacie pacjenta do danego leku. Ma to zapobiec sytu-
acji zapisywania pacjentowi leku cenowo dla niego
niedostępnego.
2. Polityka cenowa jest regulowana ustawą o ce-
nach. Ustawa o cenach wprowadziła jednakową po-
litykę cenową w odniesieniu do produktów leczni-
czych dopuszczonych do obrotu na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej, regulującą ustalanie cen
urzędowych na produkty lecznicze, których refun-
dacja jest całkowicie lub częściowo finansowana ze
środków publicznych. W myśl art. 5 ust. 4 ustawy
o cenach minister właściwy do spraw zdrowia, w po-
rozumieniu z ministrem właściwym do spraw finan-
sów publicznych, ustala w drodze rozporządzenia
ceny urzędowe produktów leczniczych, krajowych
i zagranicznych, objętych na podstawie ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej wykazami leków
refundowanych. W związku z powyższym minister
zdrowia, kierując polityką cenową, ma wpływ na
ceny produktów leczniczych ujętych w wykazach le-
ków refundowanych. Natomiast ceny pozostałych
leków nie podlegają urzędowym regulacjom, są usta-
lane przez producentów, i minister zdrowia nie ma
1281
wpływu na kształtowanie cen umownych. Różnice
w cenach leków pomiędzy rynkiem w Polsce i w in-
nych krajach Unii Europejskiej zależą od polityki ce-
nowej prowadzonej przez poszczególne kraje Unii
Europejskiej i przyznanych środków finansowych
na dopłaty do leków. Dodać należy, że ceny leków
w Polsce należą do niższych w Europie, szczególnie
leków generycznych. Problem ten należy rozpatry-
wać w porównaniu do zasobów finansowych ochrony
zdrowia ludności.
3. Działania ministra zdrowia skierowane są na
zapewnienie w wykazach leków refundowanych le-
ków bezpiecznych, skutecznych i tanich. Polska, jak
wiele innych krajów, opiera swoją politykę lekową na
produktach generycznych. Objęcie refundacją jak
największej ilości leków generycznych powoduje ob-
niżenie cen urzędowych oraz limitów cen, a tym sa-
mym zmniejszenie wydatków ponoszonych przez pa-
cjentów oraz Narodowy Fundusz Zdrowia. Ceny
urzędowe produktów leczniczych podlegają stałej
analizie, obniżanie cen następuje w wyniku prowa-
dzonych negocjacji z producentami leków oraz po-
przez rewizje cen. Prowadzona jest nieustannie ak-
cja informująca lekarzy o zmianach odpłatności wy-
nikających z prowadzenia polityki progenerycznej.
Obecnie Ministerstwo Zdrowia planuje wprowadze-
nie mechanizmu systemowego, który pozwoli na we-
ryfikację list leków refundowanych. Zgodnie z tą
propozycją każdy lek, który jest na wykazie, będzie
weryfikowany pod względem zasadności jego refun-
dacji, co 3–5 lat. Wynika to z tego, że wiedza me-
dyczna ciągle się rozwija. Również wiedza o leku,
w miarę jego istnienia na rynku, jest uzupełniana.
4. Narodowy Fundusz Zdrowia nie ponosi kosz-
tów z tytułu refundacji leków markowych, gdy ist-
nieje możliwość zastąpienia ich tańszymi odpo-
wiednikami. Pragnę zwrócić uwagę na fakt, że
o wielkości refundacji nie decyduje cena leku, lecz
ustalony rozporządzeniem ministra zdrowia limit
ceny, który określa maksymalną wysokość refun-
dacji dla danego leku. Podstawą ustalenia limitu
jest najtańsza dawka dobowa leku (DDD), w ra-
mach danej nazwy międzynarodowej lub grupy te-
rapeutycznej. W każdej grupie leków objętych
wspólnym limitem jest lek, który mieści się w limi-
cie ceny i ten lek otrzymuje pacjent zgodnie z od-
płatnością określoną w wykazie leków refundowa-
nych, natomiast do leku, którego cena jest wyższa,
obowiązuje dopłata, którą wnosi pacjent. Niezależ-
nie od ustalonej ceny urzędowej Narodowy Fun-
dusz Zdrowia refunduje koszty wydania leku ubez-
pieczonemu do wysokości limitu ceny.
5. Wszelkie decyzje dotyczące prowadzonego pro-
cesu leczenia, zgodnie z przepisami ustawy z dnia
5 grudnia 1996 r. o zawodach lekarza i lekarza den-
tysty (Dz. U. Nr 226, poz. 1943, ze zm.), pozostają
w kompetencjach lekarza prowadzącego terapię. Wo-
bec dużej aktywności reklamowej i promocyjnej firm
farmaceutycznych, dążących do uzyskania tą drogą
wzrostu sprzedaży swoich produktów, nadzwyczaj
1282
ważna jest rola obiektywnej informacji o lekach. Mi-
nisterstwo Zdrowia podjęło wszelkie działania, aby
zapewnić lekarzom dostęp do informacji naukowej
o lekach dopuszczonych do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej oraz lekach objętych do-
płatami ze środków publicznych, jak również o kosz-
tach terapii alternatywnymi lekami. W programach
edukacji lekarzy uwzględniana jest tematyka doty-
cząca odpowiedniego doboru leku, ze szczególnym
uwzględnieniem skuteczności terapeutycznej i kosz-
tów terapii oraz stosowania zasady wyboru leku.
Jednocześnie informuję, że minister zdrowia, do-
strzegając nieprawidłowości w obrocie lekami refun-
dowanymi, wprowadził ustawą z dnia 24 sierpnia
2007 r. o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172)
zmiany w ustawie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, zapisy antykorupcyjne dotyczące
lekarzy i aptekarzy.
Zgodnie z art. 63a wymienionej ustawy lekarz
ubezpieczenia zdrowotnego, felczer ubezpieczenia
zdrowotnego oraz lekarz lub felczer niebędący leka-
rzem albo felczerem ubezpieczenia zdrowotnego,
którzy posiadają uprawnienia do wykonywania za-
wodu oraz zawarli z oddziałem wojewódzkim fundu-
szu umowę upoważniającą do wystawiania recept
na leki podlegające refundacji ze środków publicz-
nych, nie mogą żądać lub przyjmować nieuzasadnio-
nej korzyści majątkowej dla siebie lub osoby trzeciej
w zamian za wykonanie lub powstrzymanie się od
wykonania obowiązku służbowego, które prowadzą
do zwiększania poziomu sprzedaży leków lub wyro-
bów medycznych podlegających refundacji ze środ-
ków publicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie sytuacji na przejściach granicznych
wschodniej Polski (4443)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma pana Tomasza Arabskiego, szefa Kancelarii
Prezesa Rady Ministrów, z dnia 31 lipca 2008 r.
(sygn. DSPA-4401-4230/08), dotyczącego interpela-
cji pana posła Zbigniewa Matuszczaka z dnia 21 lip-
ca 2008 r. w sprawie sytuacji na przejściach granicz-
nych wschodniej Polski, z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów uprzejmie przedstawiam Panu
Marszałkowi informację o działaniach podejmowa-
nych przez Służbę Celną i MSWiA w przedmiotowej
kwestii.
Utrudnienia w przekraczaniu granicy wschod-
niej dotyczą przede wszystkim polsko-ukraińskiego
odcinka granicy. Problem ten jest poruszany na fo-
rum międzyrządowym w trakcie spotkań na naj-
wyższym szczeblu, np. podczas rozmów wicepremie-
ra pana Grzegorza Schetyny z wicepremierem Ukra-
iny panem Hryhorijem Nemyrią.
W celu zapewnienia optymalnej organizacji i uspraw-
nienia funkcjonowania ruchu osobowego i towaro-
wego na granicy polsko-ukraińskiej polskie służby
graniczne są w stałym kontakcie ze swoimi ukraiń-
skimi odpowiednikami.
W dniu 27 maja 2008 r. w Kijowie odbyło się ro-
bocze spotkanie szefów obu służb celnych. W wyni-
ku rozmów strona ukraińska zobowiązała się, że po-
dejmie niezbędne działania w celu zwiększenia prze-
pustowości przejść granicznych. W szczególności
zadeklarowała, że w przejściu granicznym Jagodin–
–Dorohusk po stronie ukraińskiej podczas jednej
zmiany roboczej odprawianych będzie do 250 pojaz-
dów ciężarowych przy wjeździe na Ukrainę i do 200–
–250 takich pojazdów przy wjeździe do Polski. Stro-
na ukraińska potwierdziła także wprowadzenie pro-
cedury uproszczonej w stosunku do towarów prze-
wożonych z zastosowaniem karnetu TIR, które nie
podlegają kontroli. Została również wznowiona kon-
trola weterynaryjna towarów z grup 1–24 taryfy
celnej w Rawie Ruskiej. Istnieje też plan zatrudnie-
nia dodatkowej liczby funkcjonariuszy celnych w przej-
ściu granicznym w Jagodinie.
Polska Służba Celna pilotażowo przekazuje stro-
nie ukraińskiej informacje o ważonych samocho-
dach ciężarowych po polskiej stronie przejścia gra-
nicznego, co pozwala na ograniczenie tych czynności
przez administrację ukraińską i skraca w ten spo-
sób czas odprawy granicznej.
Mając na uwadze zwiększenie przepustowości
przejść granicznych na granicy wschodniej, Mini-
sterstwo Finansów ze swej strony wystąpiło z inicja-
tywą legislacyjną w sprawie zmiany ustawy z dnia
19 marca 2004 r. Prawo celne (Dz. U. Nr 68, poz. 622,
z późn. zm.) m.in. w zakresie zniesienia ograniczeń
w ilości zwalnianego z należności celnych przywozo-
wych paliwa przewożonego w standardowych zbior-
nikach pojazdów samochodowych.
Jednocześnie w celu zintensyfikowania działań
umożliwiających bardziej skuteczną realizację usta-
wowych zadań Służby Celnej wykonywanych na
granicy wschodniej Rzeczypospolitej Polskiej szef
Służby Celnej powołał pełnomocnika szefa Służby
Celnej ds. granicy wschodniej, który ma monitoro-
wać sytuację na granicy oraz koordynować działa-
nia podejmowane przez Służbę Celną i inne służby
obecne na granicy w celu zapewnienia warunków

dla niezakłóconego przekraczania granicy przez po-
dróżnych oraz środki transportu. Jest on także upo-
ważniony do utrzymywania stałych roboczych kon-
taktów z administracjami celnymi państw sąsiadu-
jących.
Omawiając sytuację na przejściach granicznych
wschodniej Polski, należy podkreślić, iż w ostatnim
czasie w przejściach granicznych Dorohusk–Jago-
dzin, Hrebenne–Rawa Ruska, Korczowa–Krako-
wiec oraz Medyka–Szeginie, obsługujących ruch
towarowy, odnotowano znaczący spadek liczby po-
jazdów ciężarowych odprawianych przez służby
ukraińskie. Powyższe skutkowało ograniczeniem
przepustowości przejść granicznych, a tym samym
powstaniem wielokilometrowych kolejek po pol-
skiej stronie granicy.
Jedną z głównych przyczyn tworzenia się kolejek
samochodów ciężarowych – zarówno po polskiej, jak
i ukraińskiej stronie – jest znaczna dysproporcja
w przepustowości przejść granicznych. Analiza sy-
tuacji na przejściach granicznych wykazała, iż znacz-
na część problemów może zostać rozwiązana wy-
łącznie po podjęciu zdecydowanych działań przez
stronę ukraińską.
Pragnę podkreślić, iż wszystkie obecnie działają-
ce drogowe przejścia graniczne na granicy polsko-
-ukraińskiej są nowo wybudowane bądź zostały
ostatnio kompleksowo zmodernizowane dzięki środ-
kom z Funduszu Schengen. Przykładem jest drogo-
we przejście graniczne Dorohusk–Jagodzin, które
jest jednym z największych przejść granicznych (roz-
budowę przejścia zakończono w 2005 r.). Projekto-
wana (docelowa) zdolność przepustowa ww. przej-
ścia granicznego obliczona jest na ok. 6000 wszel-
kich pojazdów na dobę (łącznie w obu kierunkach),
przy założeniu, że wszystkie urządzone stanowiska
kontrolerskie będą obsadzane i maksymalnie wyko-
rzystane przez całą dobę, a parametry przepustowo-
ści ukraińskiej części przejścia będą zbliżone do pol-
skich. Niestety, przepustowość ww. przejścia nie jest
w pełni wykorzystana z uwagi, iż infrastruktura po
stronie ukraińskiej w Jagodzinie przeznaczona jest
do odprawy jedynie 1000 pojazdów na dobę. Wzrost
natężenia ruchu granicznego ma charakter długo-
trwałego trendu, dlatego też zasadniczym środkiem
na złagodzenie sytuacji na granicy polsko-ukraiń-
skiej jest przyśpieszenie modernizacji infrastruktu-
ry granicznej po stronie ukraińskiej w taki sposób,
aby zapewnić porównywalną przepustowość przejść
po obu stronach granicy. W lipcu br. na terenie przej-
ścia granicznego prowadzono również remont mostu
na kierunku wyjazdowym z Polski. Prace budowla-
ne komplikowały sprawne zarządzanie ruchem – ko-
nieczne było wprowadzenie ruchu wahadłowego.
Remont mostu zakończył się 25 lipca. Ponadto stro-
na ukraińska zapowiedziała prowadzenie kolejnych
prac budowlanych związanych z przebudową przej-
ścia w Jagodzinie. Prace mają potrwać ok. dziewię-
ciu miesięcy, a ich początek zapowiedziano na sier-
pień br. Rozbudowa przejścia po stronie ukraińskiej
1283
może mieć wpływ na tempo dokonywanych odpraw.
Informacja o spodziewanych utrudnieniach została
rozesłana do wszystkich izb celnych w Polsce z proś-
bą o upowszechnienie wśród przedsiębiorców doko-
nujących wywozu towarów na Ukrainę, agencji cel-
nych i firm spedycyjnych.
Wspomnieć jednocześnie należy, iż drogowe przej-
ście graniczne w Hrebennem, po przeprowadzonej
rozbudowie, osiągając tym samym docelową infra-
strukturę – w dniu 26 lutego 2007 r. oddane zostało
do użytku. Przejście przeznaczone jest dla między-
narodowego ruchu osobowego i towarowego bez
ograniczeń. Projektowana przepustowość przejścia
(po rozbudowie) wynosi 4500 pojazdów na dobę (bez
podziału na ruch osobowy i towarowy) – jednakże
nie jest w pełni osiągnięta. Średnie natężenie ruchu
w ciągu doby wynosi 345 samochodów ciężarowych,
2710 samochodów osobowych oraz 50 autokarów.
Zakończyły się natomiast prace modernizacyjne
(rozpoczęte w 2006 r.) terminala po stronie ukraiń-
skiej w Rawie Ruskiej. Przepustowość przejścia po
stronie ukraińskiej na dzień dzisiejszy kształtuje się
następująco: 320 samochodów ciężarowych i 2500
samochodów osobowych. Planuje się, iż wraz z uru-
chomieniem przejścia w Rawie Ruskiej (obecnie
trwają prace przygotowawcze, planowany termin
otwarcia – wrzesień 2008 r.) przepustowość wzro-
śnie do poziomu 600 samochodów ciężarowych na
dobę.
Podejmowane są również zdecydowane działa-
nia mające na celu rozwiązanie problemu warun-
ków oczekiwania na odprawę graniczną kierowców
samochodów ciężarowych. Obok zwiększania prze-
pustowości przejść granicznych, co jest w dużej
mierze zależne od działań podejmowanych przez
stronę ukraińską, planowana jest budowa parkin-
gów buforowych przed przejściami granicznymi
przeznaczonymi do obsługi ruchu towarowego bez
ograniczeń. Docelowo parkingi przekształcone zo-
stałyby w terminale umożliwiające odprawę celną.
Parkingi buforowe powinny zapewniać dostęp do
zaplecza sanitarnego, gastronomicznego oraz hote-
lowego, jak również zapewniać warunki bezpiecz-
nego postoju samochodów przewożących materiały
niebezpieczne.
Ponadto, w celu odciążenia przejść granicznych,
przewidywane jest utworzenie zapleczy logistyczno-
-administracyjnych w oddziałach celnych wewnętrz-
nych, które zapewniłyby przejęcie części odpraw cel-
nych towarów obejmowanych procedurami wywozo-
wymi w ostatnim urzędzie celnym na terytorium
Wspólnoty.
Mając jednakże na względzie, że możliwości mo-
dernizacji i dostosowania istniejących przejść gra-
nicznych do wciąż rosnących potrzeb ze względów
obiektywnych (uwarunkowania lokalizacyjne, moż-
liwości techniczne) zmierzają do wyczerpania, po-
dejmowane są również działania w kierunku otwie-
rania nowych przejść granicznych.
1284
Forum, na którym w sposób kompleksowy koor-
dynowana jest polsko-ukraińska współpraca trans-
graniczna, jest Komisja ds. Przejść Granicznych
i Infrastruktury Polsko-Ukraińskiej Międzyrządo-
wej Rady Koordynacyjnej ds. Współpracy Międzyre-
gionalnej. W swojej działalności rada koncentruje
się wokół zagadnień harmonijnego rozwoju regio-
nów przygranicznych, funkcjonowania i rozbudowy
przejść granicznych, współpracy gospodarczej, ochro-
ny środowiska, kultury, przeciwdziałania katastro-
fom i klęskom żywiołowym, edukacji i turystyki.
Ostatnie posiedzenie komisji odbyło się w dniu
18 października 2007 r. w Arłamowie. Podczas prac
komisji uzgodniono, iż na granicy polsko-ukraiń-
skiej w najbliższym czasie utworzone zostaną nowe
drogowe przejścia graniczne, w tym m.in.:
— Dołhobyczów–Uhrynów – z uwagi na brak wy-
starczających środków finansowych oraz pilną po-
trzebę uruchomienia ww. przejścia granicznego
w perspektywie Euro 2012 podjęto decyzję o podzie-
leniu przedmiotowej inwestycji na dwa etapy:
1) etap pierwszy: budowa infrastruktury przej-
ścia niezbędnej do odprawy samochodów osobowych;
łączny koszt pierwszego etapu szacowany jest przez
wojewodę lubelskiego na 150,5 mln zł; planuje się, iż
zakończenie realizacji tego etapu nastąpi w 2011 r.
(przejście dla ruchu osobowego mogłoby zostać
otwarte w 2012 r.);
2) etap drugi: budowa infrastruktury przezna-
czonej do odprawy samochodów ciężarowych; reali-
zacja tego etapu o wartości 124,5 mln zł planowana
jest w terminie późniejszym, tj. po roku 2012.
Prace nad wybudowaniem infrastruktury przej-
ścia granicznego w Dołhobyczowie są zaawansowa-
ne. Obecnie wojewoda lubelski przygotował już
wymaganą dokumentację projektową i uzyskał ze-
zwolenie na budowę. Obecnie trwa procedura wy-
łaniania wykonawców. Rozpoczęcie prac budowla-
nych przewidziane jest w II połowie 2008 r., nato-
miast otwarcie przejścia planowane jest do 2012 r.
Infrastruktura przejścia ma zostać zlokalizowana
na terytorium RP. Będzie to jedno z większych
przejść granicznych z Ukrainą, które będzie mia-
ło kluczowe znaczenie w perspektywie organizacji
Euro 2012.
— Budomierz–Hruszew – obecnie wojewoda pod-
karpacki uzyskał pozwolenie na budowę, opracowa-
na została koncepcja i projekt budowlany tego przej-
ścia granicznego.
— Malhowice–Niżankowice – rozpoczęcie prac
uzależnione jest od przekazania przez stronę ukra-
ińską noty dyplomatycznej, będącej odpowiedzią na
polską propozycję utworzenia ww. przejścia granicz-
nego; z roboczych informacji przekazanych przez
stronę ukraińską wynika, iż projekt ukraińskiej
noty dyplomatycznej obecnie znajduje się na etapie
uzgodnień międzyresortowych.
Jednocześnie podkreślić należy, iż zgodnie z § 4
pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 grud-
nia 2005 r. w sprawie obowiązków wojewody w za-
kresie finansowania i utrzymywania przejść gra-
nicznych, przejść turystycznych, miejsc przekracza-
nia granicy na szlakach turystycznych oraz punk-
tów nocnego postoju na rzekach granicznych, ich
wyposażenia w sprzęt, a także organów właściwych
do osadzania i utrzymywania znaków granicznych
na morskich wodach wewnętrznych (Dz. U. Nr 256,
poz. 2145), organem odpowiedzialnym za planowa-
nie i wykonywanie inwestycji w przejściu granicz-
nym, jak również za jego bieżące utrzymanie jest
właściwy miejscowo wojewoda.
Z chwilą otwarcia nowych przejść granicznych,
a także w wyniku rozbudowy infrastruktury już ist-
niejących, na polsko-ukraińskim odcinku granicy
państwowej należy spodziewać się skrócenia czasu
oczekiwania podróżnych na przekroczenie granicy
w drogowych przejściach granicznych.
Przy zwiększającym się natężeniu ruchu gra-
nicznego bardziej odczuwalne stają się braki kadro-
we w granicznych oddziałach celnych, których obsa-
da jest niewspółmierna do rosnących potrzeb. Po-
ważnym problemem jest duża fluktuacja kadr.
Znaczna część funkcjonariuszy (często jest to już
przeszkolona i doświadczona kadra) odchodzi ze
Służby Celnej z uwagi na niezadowalające warunki
zatrudnienia. Dodatkowe osłabienie zaopatrzenia
kadrowego przejść granicznych nastąpiło na skutek
intensywnych zatrzymań funkcjonariuszy celnych
podejrzanych o działania korupcyjne.
Jednocześnie na bieżąco podejmowane są działa-
nia zmierzające do wzrostu płynności dokonywania
odpraw celnych na przejściach granicznych, m.in.
poprzez:
— przekazanie do jednostek organizacyjnych usy-
tuowanych na granicy wschodniej 40 etatów – od 1 lu-
tego br., a kolejnych 36 etatów – od 1 czerwca br.;
— podniesienie od 1 stycznia 2008 r. uposażenia
funkcjonariuszy celnych oraz wynagrodzenia pra-
cowników Służby Celnej o 500 zł średnio brutto na
jeden etat;
— wykorzystanie mechanizmu oddelegowania
– celem udzielenia doraźnego wsparcia – funkcjona-
riuszy celnych z izb celnych wewnątrz kraju do jed-
nostek granicznych;
— opracowanie i rozpoczęcie wdrażania koncep-
cji utworzenia i funkcjonowania mobilnych grup
kontrolnych szybkiego reagowania, w celu zapew-
nienia sprawnego realizowania zadań Służby Celnej
w sytuacjach szczególnych, wymagających działań
ponadregionalnych, w tym również w przypadku
wystąpienia konieczności zapewnienia płynności
obsługi w przejściach granicznych.
Ponadto w Ministerstwie Finansów obecnie fina-
lizowane są prace nad projektem uchwały w sprawie
ustanowienia programu wieloletniego „Moderniza-
cja Służby Celnej w latach 2009–2011”. Przedłoże-
nie Radzie Ministrów ww. dokumentu jest następ-
stwem stanowiska strony rządowej przedstawione-
go na spotkaniu w dniu 30 stycznia 2008 r. ze

związkami zawodowymi działającymi w Służbie
Celnej.
Program modernizacji Służby Celnej przewiduje
przeprowadzenie zmian w zakresie m.in. wzrostu
uposażeń funkcjonariuszy celnych do poziomu upo-
sażeń innych służb mundurowych, usprawnienia
wykonywania zadań poprzez tworzenie motywacyj-
nego systemu wynagrodzeń, zakupu sprzętu i wypo-
sażenia specjalnego oraz budowę nowych i moderni-
zację użytkowanych obiektów.
Reasumując, zapewniam Pana Marszałka, iż płyn-
na obsługa obrotu towarowego na wschodnich przej-
ściach granicznych z zagranicą i polepszenie jej jakości
jest troską nie tylko kół biznesu i środowisk społeczno-
-politycznych, ale również organów administracji rzą-
dowej, i w tym kierunku obecnie zmierzają podejmo-
wane przez służby graniczne działania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie leków generycznych (4444)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Zbigniewa Matuszczaka posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 24 lipca 2008 r. (SPS-023-4444/08)
w sprawie leków generycznych uprzejmie przesyłam
następujące informacje.
W 2001 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej uchwa-
lił akty prawne w zakresie dostosowania prawa pol-
skiego do prawodawstwa obowiązującego w krajach
Unii Europejskiej, które stwarzają możliwości efek-
tywniejszego działania przemysłu farmaceutyczne-
go w strukturach jednolitego rynku Unii Europej-
skiej. Są to następujące akty prawne: ustawa z dnia
6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U.
z 2008 r. Nr 45, poz. 271), ustawa z dnia 27 lipca
2001 r. o Urzędzie Rejestracji Produktów Leczni-
czych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobój-
czych (Dz. U. Nr 126, poz. 1379, z późn. zm.) oraz
ustawa z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U. Nr 97
poz. 1050, z późn. zm.). Uchwalenie tych aktów
prawnych zapoczątkowało dostosowanie prawodaw-
stwa polskiego do dorobku prawnego Unii Europej-
skiej na płaszczyźnie zagadnień farmaceutycznych.
W związku z ewolucją prawa europejskiego w zakre-
1285
sie produktów leczniczych zmieniają się również
przepisy polskiego prawa.
Ustawa Prawo farmaceutyczne reguluje kwestie
dopuszczania do obrotu produktów leczniczych i wy-
robów medycznych (z uwzględnieniem w szczególno-
ści wymagań dotyczących jakości, skuteczności
i bezpieczeństwa stosowania), kwestie wytwarzania,
reklamy, obrotu i kontroli nad wytwarzaniem i ob-
rotem produktami leczniczymi i wyrobami medycz-
nymi. Dodać należy, że przepisy wymienionej usta-
wy na podstawie wspólnotowych aktów prawnych
określiły 4 procedury dopuszczania do obrotu pro-
duktów leczniczych. W związku z powyższym wy-
twórcy zarówno krajowi, jak i zagraniczni mają pra-
wo wyboru jednej z wymienionych procedur umożli-
wiających rejestrację swoich produktów, tak w kra-
ju, jak i za granicą. Zaznaczyć należy, że przepisy
w zakresie dopuszczania do obrotu produktów lecz-
niczych, w oparciu o art. 20 i 22 Konstytucji Rzeczy-
pospolitej Polskiej dotyczące wolności działalności
gospodarczej oraz art. 32 traktujący o równości wo-
bec prawa i zakazie dyskryminacji w życiu gospo-
darczym stanowią jednakowe wymogi zarówno dla
producentów krajowych, jak i zagranicznych.
Ustawa o Urzędzie Rejestracji Produktów Lecz-
niczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobój-
czych jest aktem kompetencyjnym i organizacyjnym
urzędu, który prowadzi postępowania w sprawie do-
puszczania do obrotu produktów leczniczych. Usta-
wa Przepisy wprowadzające ustawę Prawo farma-
ceutyczne, ustawę o wyrobach medycznych oraz
ustawę o Urzędzie Rejestracji Produktów Leczni-
czych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobój-
czych porządkuje kwestie związane z rozpoczęciem
obowiązywania nowych przepisów, przewidując
okresy przejściowe na dostosowanie prowadzonych
postępowań czy działalności gospodarczej do no-
wych wymogów. Postępowanie w sprawie dopusz-
czenia do obrotu produktów leczniczych na podsta-
wie ustawy Prawo farmaceutyczne spoczywa na pre-
zesie Urzędu Rejestracji Produktów Leczniczych,
Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych.
Prezes Urzędu Rejestracji po zakończeniu procesu
dopuszczenia do obrotu produktu leczniczego przy-
gotowuje zawierający ocenę produktu raport dla mi-
nistra zdrowia. Na tej podstawie w myśl art. 8 ust. 1
ustawy Prawo farmaceutyczne minister właściwy
do spraw zdrowia podejmuje decyzje o wydaniu po-
zwolenia na dopuszczenie produktu leczniczego do
obrotu.
Z dniem 1 maja 2004 r. wraz z wejściem Polski do
Unii Europejskiej system dopuszczania do obrotu
produktów leczniczych został zintegrowany z obo-
wiązującym w Unii Europejskiej. Najistotniejsze
stały się zagadnienia dotyczące procedury dopusz-
czania do obrotu produktów leczniczych poprzez wy-
dawanie pozwoleń na dopuszczenie do obrotu. Aby
sprostać niektórym warunkom w zakresie dostoso-
wania dokumentacji rejestracyjnej do wymagań
ustawy Prawo farmaceutyczne, rządem Rzeczypo-
1286
spolitej Polskiej przeprowadził negocjacje z Komisją
Europejską. W wyniku tych negocjacji rząd Polski
uzyskał okres przejściowy do końca grudnia 2008 r.
na dostosowanie dokumentacji rejestracyjnych do
wymagań ustawy Prawo farmaceutyczne.
W związku z okresem przejściowym określonym
w traktacie akcesyjnym produkty lecznicze zareje-
strowane przed wejściem Polski do Unii Europej-
skiej zgodnie z uprzednią, o wiele mniej restrykcyj-
ną, ustawą o środkach farmaceutycznych, materia-
łach medycznych, aptekach, hurtowniach i Inspekcji
Farmaceutycznej pozostają na rynku do momentu
dostosowania dokumentacji do wymagań ustawy
Prawo farmaceutyczne, najpóźniej do dnia 31 grud-
nia 2008 r.
Zharmonizowanie dokumentacji produktów lecz-
niczych jest warunkiem uzyskania przedłużenia po-
zwolenia na dopuszczenie do obrotu produktów lecz-
niczych i pozostania na rynku po 31 grudnia 2008
roku. Nie można wiec sugerować, że negocjatorzy
zlekceważyli przemysł farmaceutyczny i zgodzili się
na dyskryminujące warunki, ponieważ wynegocjo-
wany został kilkuletni okres przejściowy i Polska
nie ma w tym zakresie żadnych dodatkowych obo-
wiązków.
Ministerstwo Zdrowia oraz Urząd Rejestracji
Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych
i Produktów Biobójczych od kilku lat podejmowały
wszelkie dostępne kroki w celu poinformowania
podmiotów odpowiedzialnych o obowiązku dostoso-
wania dokumentacji produktów leczniczych obję-
tych okresem przejściowym do zgodności z wymoga-
mi ustawy Prawo farmaceutyczne, tj. przedstawie-
nia dowodów naukowych, że produkty lecznicze
spełniają określone przepisami wymagania. Dosto-
sowania prawodawstwa narodowego do dorobku
prawnego Unii Europejskiej dotyczy wszystkich no-
wych krajów po wejściu do Unii. Proces harmoniza-
cji dotyczy 7304 produktów leczniczych, nie złożono
dokumentacji 1462 produktów leczniczych.
Należy zaznaczyć, że harmonizacja dokumenta-
cji produktów leczniczych jest procesem dobrowol-
nym firm farmaceutycznych i zgodnie z obowiązują-
cym w Unii Europejskiej prawem administracja kra-
jowa nie może zmusić firmy farmaceutycznej do
składania dokumentacji rejestracyjnej.
Odpowiadając na pytania, uprzejmie informuję
o tym, co następuje. Polska, jak wiele innych krajów,
opiera swoją politykę lekową na produktach gene-
rycznych, tzn. produkowanych po wygaśnięciu
ochrony patentowej i upływie okresu wyłączności
danych. W związku z tym weryfikacja wykazów le-
ków refundowanych polega na objęciu refundacją
przede wszystkim leków generycznych. Ze strony re-
sortu zdrowia kluczowe jest zapewnienie dostępno-
ści do leków spełniających potwierdzone naukowo
standardy jakości, skuteczności terapeutycznej i bez-
pieczeństwa stosowania. Uruchamianie produkcji
krajowej tańszych odpowiedników leków zagranicz-
nych pozwala na zachowanie odpowiedniego pozio-
mu konkurencji na rynku, zaistnienie polskich pre-
paratów na ogólnoeuropejskich i światowych ryn-
kach zbytu, co ma na celu realizację podstawowych
zadań wynikających z dokumentu Polityka Lekowa
Państwa, w szczególności w zakresie uruchamiania
produkcji tanich leków generycznych poprzez lepszą
pozycję w pozyskiwaniu licencji, prowadzenie wła-
snych prac naukowo-badawczych a także możliwo-
ści zdobywania nowych rynków zbytu dla polskich
produktów. Minister zdrowia wspiera funkcjonowa-
nie i rozwój przemysłu farmaceutycznego poprzez
rozwiązania prawne korzystne dla krajowego prze-
mysłu farmaceutycznego, zapewnienie sprawnej
procedury dopuszczania do obrotu, w szczególności
w zakresie dostosowania dokumentacji rejestracyj-
nej leków do wymogów ustawy Prawo farmaceutycz-
ne, prowadzenie racjonalnej polityki refundacyjnej,
ustalanie cen urzędowych na produkty lecznicze
i wyroby medyczne objęte wykazami leków refundo-
wanych, które mają na względzie równoważenie in-
teresów konsumentów i przedsiębiorców zajmują-
cych się wytwarzaniem i obrotem produktami lecz-
niczymi i wyrobami medycznymi.
Zasady i tryb dopuszczania do obrotów produk-
tów leczniczych z uwzględnieniem w szczególności
wymagań dotyczących jakości, skuteczności i bez-
pieczeństwa ich stosowania zostały określone
w ustawie Prawo farmaceutyczne. Przepisami tej
ustawy uproszczona została procedura dopuszcze-
nia do obrotu produktów leczniczych generycznych.
Zapis art. 15 ust. 1 wymienionej ustawy stanowi, że
podmiot odpowiedzialny nie jest zobowiązany do
przedstawienia wyników badań nieklinicznych lub
klinicznych, jeżeli wykaże, że produkt leczniczy jest
odpowiednikiem referencyjnego produktu lecznicze-
go, który został dopuszczony do obrotu na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej lub innego państwa
członkowskiego Unii Europejskiej lub państwa
członkowskiego Europejskiego Porozumienia o Wol-
nym Handlu (EFTA).
- Proces harmonizacji dokumentacji produktów
leczniczych wynika wprost z traktatu akcesyjnego.
Odpowiednie akty prawne w zakresie dostosowania
prawa polskiego do prawodawstwa obowiązującego
w krajach Unii Europejskiej zostały uchwalone przez
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej. Produkty lecznicze
odtwórcze nie znikną z rynku po 31 grudnia 2008 r.,
jeżeli spełnione zostaną wymogi związane z dostoso-
waniem dokumentacji rejestracyjnej produktów lecz-
niczych, określone w ustawie Prawo farmaceutyczne
do zgodności ze standardami Unii Europejskiej w ter-
minie określonym przez traktat akcesyjny.
Minister zdrowia dysponuje instrumentami praw-
nymi związanymi z dopuszczeniem do obrotu pro-
duktów leczniczych i wyrobów medycznych, refun-
dacją oraz sprawowaniem nadzoru nad rynkiem far-
maceutycznym. Zgodnie z uprawnieniami określo-
nymi w art. 5 ust. 4 ustawy o cenach minister wła-
ściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw finansów publicznych, po za-

sięgnięciu opinii Pprezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia określa w drodze rozporządzenia ceny urzę-
dowe hurtowe i detaliczne w odniesieniu do produk-
tów leczniczych i wyrobów medycznych, objętych do-
płatami ze środków publicznych. W każdej sytuacji
negocjowania zakupu leku uwzględniany jest po-
ziom ceny, która obowiązuje w krajach, w których
został on dopuszczony do obrotu. Ceny urzędowe
produktów leczniczych podlegają stałej analizie, ob-
niżenie cen następuje w wyniku prowadzonych ne-
gocjacji z producentami leków oraz poprzez rewizję
cen. Umieszczenie nowego leku w wykazach poprze-
dzone jest wnikliwą analizą ceny leku oraz oparty-
mi na niej negocjacjami cenowymi. Powyższe dzia-
łania skutkują zwiększeniem konkurencji na rynku
farmaceutycznym, w konsekwencji niższymi cena-
mi leków, a co za tym idzie, niższym poziomem
współpłacenia przez pacjentów jak również obniże-
niem kosztów refundacji.
Nie ma jednoznacznej odpowiedzi odnośnie do
pytania o oszczędności, jakie może przynieść refun-
dacja tańszych leków generycznych. Umieszczenie
produktu leczniczego w wykazie leków refundowa-
nych wymaga zgody wytwórcy, tj. wypełnienia okre-
ślonej procedury wynikającej z art. 39 ustawy
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, i spełnienia wymagań, któ-
re precyzuje wniosek, dotyczą one m.in. proponowa-
nej ceny leku oraz wpływu na koszt terapii.
Jednocześnie informuję, że system refundacyjny
w Polsce od 1998 r. oparty jest na doborze leków ge-
nerycznych, które uzyskały dopuszczenie do obrotu.
Należy podkreślić, że ilość leków generycznych obję-
tych dopłatami ze środków publicznych w Polsce jest
wyższa niż w państwach Unii Europejskiej, również
ceny leków refundowanych w Polsce są relatywnie
niskie w porównaniu do cen leków w Europie, szcze-
gólnie w zakresie cen leków generycznych. Problem
należy rozpatrywać w porównaniu do zasobów fi-
nansowych ochrony zdrowia i ludności.
Przekazując powyższe, pragnę zapewnić, że mi-
nister zdrowia podejmuje niezbędne działania, któ-
rych celem jest zwiększenie dostępności leków m.in.
przez obniżanie cen leków w wyniku negocjacji oraz
dalsze zwiększanie udziału leków generycznych
w systemie refundacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
1287
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie braku kontroli
nad internetową sprzedażą
substancji psychoaktywnych (4446)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4446/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Zbigniewa Matuszczaka w sprawie braku kon-
troli nad internetową sprzedażą substancji psycho-
aktywnych, pragnę podkreślić, iż przedmiotowa
problematyka pozostaje w zakresie zainteresowania
zarówno Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji, jak i Policji.
W ramach Komendy Głównej Policji sklepami in-
ternetowymi typu „smartshop” oraz innymi witry-
nami wykorzystywanymi do obrotu niedozwolonymi
środkami psychoaktywnymi zajmują się Biuro Kry-
minalne oraz Centralne Biuro Śledcze.
Do zadań Biura Kryminalnego KGP należy
ustalanie sprawców przestępstw popełnianych z wy-
korzystaniem Internetu. Z dotychczas zgromadzo-
nych informacji wynika, że wskazywane sklepy in-
ternetowe mają siedziby na terenie innych państw
europejskich, gdzie działają legalnie. Natomiast
z uwagi na umiejscowienie serwerów poza naszym
krajem ściganie ustalonych przez polską Policję
sprawców przedmiotowych przestępstw jest bardzo
utrudnione.
Ponadto monitorowaniem stron internetowych
związanych z produkcją lub handlem środkami odu-
rzającymi i substancjami psychotropowymi zajmuje
się również Centralne Biuro Śledcze.
Biorąc pod uwagę fakt, iż wiele substancji sprze-
dawanych w „smartshopach” nie jest zakwalifiko-
wana przepisami ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179,
poz. 1485, z późn. zm.) do substancji odurzających
lub psychotropowych, zasadne wydaje się podjęcie
stosownych działań przez służby sanitarne, które
zgodnie ze swoimi kompetencjami mają możliwość
sprawdzenia produktów spożywczych sklasyfiko-
wanych jako suplementy diety pod kątem ich zgod-
ności z normami wynikającymi z ustawy z dnia
25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie żywności
i żywienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225). W przypadku
stwierdzenia wszelkich zagrożeń i uchybień in-
spektor sanitarny ma możliwość zakwestionowa-
nia legalności wprowadzania powyższych produk-
tów na polski rynek.
Pragnę zauważyć, iż wskazane przez pana posła
substancje – szałwia wieszcza, serdecznik syberyj-
ski i mieszanka o nazwie „ayahuasca” – nie są środ-
kami wymienionymi w ustawie o przeciwdziałaniu
1288
narkomanii i w świetle polskiego prawa obrót nimi
nie jest zabroniony. Wyżej wymienione rośliny, po-
dobnie jak wiele innych rosnących w Polsce (np. bie-
luń dziędzierzawa, wilcza jagoda), zawierają sub-
stancje o działaniu psychotropowym, jednak objęcie
obrotu nimi pełną kontrolą nie byłoby celowe ze
względu na niewielką szkodliwość i powszechne wy-
stępowanie w przyrodzie.
Benzylopiperazyna (BZP) jest natomiast sub-
stancją syntetyczną o silnym działaniu psychotropo-
wym i uzależniającym, której negatywne działanie
wcześniej zostało dostrzeżone przez Policję. Aktual-
nie obrót BZP nie jest zabroniony, dlatego też zgod-
nie z procedurami obowiązującymi w Unii Europej-
skiej została już zarekomendowana do wprowadze-
nia na listę substancji kontrolowanych we wszyst-
kich państwach członkowskich UE w terminie do
końca października 2008 r. Pragnę dodać, że w Mini-
sterstwie Sprawiedliwości powołany został zespół, któ-
rego zadaniem będzie przygotowanie projektu zmian
ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W skład ze-
społu weszli również przedstawiciele Policji. Ujęcie
powyższej substancji w wykazie środków zabronio-
nych pozwoli Policji na podjęcie skuteczniejszych
działań w stosunku do podmiotów zajmujących się
jej sprzedażą.
Jednocześnie warto zauważyć, że w Polsce oraz
w całej UE istnieje system wczesnego ostrzegania
o nowych narkotykach, w ramach którego zgłaszane
są wszystkie nowe substancje narkotyczne oraz ich
mieszaniny. Gromadzeniem informacji o pojawiają-
cych się narkotykach zajmuje się Krajowe Biuro
ds. Przeciwdziałania Narkomanii, do którego prze-
kazywane są informacje od Policji i innych instytu-
cji zajmujących się badaniem rynku narkotykowego.
Wskazać przy tym należy, iż mechanizm wprowa-
dzania nowych substancji psychotropowych na listy
substancji kontrolowanych w państwach członkow-
skich UE reguluje decyzja Rady 2005/387/WSiSW
z dnia 10 maja 2005 r. w sprawie wymiany informa-
cji, oceny ryzyka i kontroli nowych substancji psy-
choaktywnych (Dz. U. UE. serii L z 2005 r. Nr 127,
str. 32), zgodnie z którą procedura objęcia kontrolą
nowej substancji psychotropowej składa się z nastę-
pujących etapów:
1. Gromadzenia informacji o nowych substan-
cjach psychotropowych (nieobjętych konwencjami
ONZ i regulacjami UE) przez Europejskie Centrum
Monitorowania Narkotyków i Narkomanii (EMCD-
DA). Każde państwo członkowskie UE jest zobowią-
zane do przekazywania informacji o nowych sub-
stancjach psychotropowych do EMCDDA.
2. Jeżeli Europol, EMCDDA lub Rada większo-
ścią głosów uznają, że zebrane wstępnie informacje
uzasadniają dalsze gromadzenie danych, Europol
i EMCDDA są zobowiązane do przygotowania wspól-
nego raportu na temat nowej substancji psychotro-
powej, w którym oceniają jej skład chemiczny, czę-
stotliwość występowania i ewentualne zagrożenia
dla zdrowia.
3. Jeżeli w okresie 4 tygodni od przedstawienia
sprawozdania co najmniej 1/4 państw członkowskich
UE opowie się za koniecznością analizy ryzyka no-
wej substancji, ocenę taką zobowiązany jest przygo-
tować Komitet Naukowy EMCDDA. W ocenie okre-
śla się zagrożenia zdrowotne i społeczne powodowa-
ne przez jej użycie. Ponadto określa się zagrożenia
wynikające z wytwarzania i obrotu nową substancją
psychotropową, udział przestępczości zorganizowa-
nej i możliwe konsekwencje stosowania środków
kontroli.
4. Po zakończeniu oceny zagrożeń komitet na-
ukowy sporządza sprawozdanie. W terminie sześciu
tygodni od daty otrzymania sprawozdania Komisja
Europejska występuje do Rady z inicjatywą podda-
nia nowej substancji psychoaktywnej środkom kon-
troli (jeżeli Komisja nie występuje o poddanie środ-
kom kontroli, musi przedstawić Radzie sprawozda-
nie wyjaśniające swoje stanowisko). Jeżeli Komisja
nie uznaje za stosowne wystąpienia o środki kontro-
li, z inicjatywą taką może wystąpić jedno lub grupa
państw członkowskich.
5. Rada podejmuje decyzję, czy poddać nową sub-
stancję psychoaktywną środkom kontroli większo-
ścią kwalifikowaną.
6. Jeżeli Rada podejmie decyzję o poddaniu kon-
troli nowej substancji, państwa członkowskie UE
mają jeden rok na wprowadzenie jej na listy sub-
stancji kontrolowanych zgodnie z prawem krajo-
wym.
7. Państwa członkowskie UE mogą wprowadzać
na swoim terytorium wszelkie krajowe środki kon-
troli dla substancji psychoaktywnych, które nie zo-
stały poddane powyższej procedurze wynikającej
z decyzji Rady, lub dla których Rada nie podjęła de-
cyzji o ich kontroli w skali UE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie zlikwidowania skierowań
od lekarzy pierwszego kontaktu
do lekarzy specjalistów (4447)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Zbigniewa Matuszczaka,
przekazaną przy piśmie marszałka Sejmu z dnia
24 lipca 2008r., znak: SPS-023-4447/08, w sprawie
zlikwidowania skierowań od lekarza pierwszego

kontaktu do lekarzy specjalistów, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Głównym założeniem reformy wprowadzającej
instytucję lekarza podstawowej opieki zdrowotnej
było stworzenie zintegrowanego systemu opieki me-
dycznej, w którym zgodnie ze światowymi standar-
dami lekarz podstawowej opieki zdrowotnej stanowi
strategiczny element systemu opieki zdrowotnej.
Należy podkreślić, iż do podstawowych zadań leka-
rza podstawowej opieki zdrowotnej należy koordy-
nacja działań i współpraca z innymi świadczenio-
dawcami, w celu zapewnienia pacjentom jak najwyż-
szego stopnia bezpieczeństwa zdrowotnego.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.).
Zgodnie z art. 57 ww. ustawy skierowanie od le-
karza ubezpieczenia zdrowotnego (w tym od lekarza
podstawowej opieki zdrowotnej) na ambulatoryjne
świadczenia specjalistyczne finansowane ze środ-
ków publicznych nie jest wymagane od pacjenta, gdy
chce udać się do: ginekologa i położnika, dentysty,
dermatologa, wenerologa, onkologa, okulisty, psy-
chiatry. Ponadto, osoby chore na gruźlicę, zakażone
wirusem HIV oraz osoby uzależnione od alkoholu,
środków odurzających i substancji psychotropowych
mogą korzystać ze specjalistycznych poradni bez
skierowania.
Dodatkowo grupie świadczeniobiorców, do której
zaliczono inwalidów wojennych i wojskowych, osoby
represjonowane, kombatantów i cywilne ofiary dzia-
łań wojennych, przyznano prawo do ambulatoryj-
nych świadczeń specjalistycznych bez potrzeby uzy-
skania skierowania od lekarza ubezpieczenia zdro-
wotnego.
Jednocześnie należy nadmienić, iż w stanach na-
głych świadczenia zdrowotne są udzielane bez wy-
maganego skierowania.
Należy zaznaczyć iż „Zasady postępowania leka-
rzy ubezpieczenia zdrowotnego w ramach realizacji
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej za-
wartych z Narodowym Funduszem Zdrowia” okre-
śla załącznik nr 8 do Umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w podstawowej opiece zdrowotnej,
stanowiący załącznik nr 19 zarządzenia nr 69/2007/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
25 września 2007 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa opieka
zdrowotna.
Lekarz podstawowej opieki zdrowotnej kierujący
świadczeniobiorcę do lekarza specjalisty lub do szpi-
tala zobowiązany jest dołączyć do skierowania wy-
niki niezbędnych badań diagnostycznych, zgodnie
z rozpoznanym schorzeniem, aktualną wiedzą i prak-
tyką medyczną, umożliwiających potwierdzenie wstęp-
nego rozpoznania. Natomiast lekarz ubezpieczenia
1289
zdrowotnego leczący świadczeniobiorcę w poradni
specjalistycznej i szpitalu zobowiązany jest do pi-
semnego informowania lekarza podstawowej opieki
zdrowotnej, do którego zadeklarowany jest świad-
czeniobiorca, o rozpoznaniu, sposobie leczenia, roko-
waniu, ordynowanych lekach, w tym czasokresu ich
stosowania i dawkowania, oraz wyznaczonych wizy-
tach kontrolnych.
W przypadku gdy świadczeniobiorca objęty lecze-
niem specjalistycznym wymaga wykonania badań
kontrolnych pozostających w związku z prowadzo-
nym leczeniem, skierowania na te badania wysta-
wia i pokrywa koszty ich wykonania świadczenio-
dawca udzielający świadczeń ambulatoryjnej opieki
specjalistycznej. Dotyczy to również lekarza specja-
listy, do którego świadczeniobiorca ma prawo zgłosić
się bez skierowania.
W sytuacji skierowania świadczeniobiorcy z jed-
nej poradni specjalistycznej do innej jako badania
wstępne przekazywane są wyniki badań wykonane
w poradni kierującej oraz inne badania diagnostycz-
ne będące w posiadaniu świadczeniobiorcy, a wyko-
nane przez lekarza podstawowej opieki zdrowotnej,
umożliwiające potwierdzenie wstępnego rozpozna-
nia stanowiącego przyczynę skierowania.
W związku z powyższym zlikwidowanie skiero-
wań od lekarza pierwszego kontaktu do lekarzy spe-
cjalistów oznaczałoby odejście od przyjętego syste-
mu opieki zdrowotnej, w którym lekarz rodzinny
odgrywa wiodącą rolę, a także mogłoby się przyczy-
nić do obniżenia jakości świadczeń i zmniejszenia
standardów opieki nad pacjentem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie emerytur wypłacanych
obywatelom polskim z tytułu pracy
na terenie Republiki Czeskiej (4448)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 24 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-4448/
08), przesyłające interpelację posła Henryka Sie-
dlaczka w sprawie emerytur wypłacanych obywate-
lom polskim z tytułu pracy na terenie Republiki
Czeskiej, uprzejmie wyjaśniam:
Od dnia uzyskania przez Polskę i Czechy człon-
kostwa w Unii Europejskiej w obszarze zabezpiecze-
nia społecznego oba państwa wiążą regulacje wspól-
notowe, tj.:
1290
— rozporządzenie Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia
14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów
zabezpieczenia społecznego do pracowników najem-
nych, osób prowadzących działalność na własny rac-
hunek i do członków ich rodzin przemieszczających
się we Wspólnocie;
— rozporządzenie Rady (EWG) nr 574/72 z dnia
21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporzą-
dzenia (EWG) nr 1408/71 w sprawie stosowania sys-
temów zabezpieczenia społecznego do pracowników
najemnych, osób prowadzących działalność na wła-
sny rachunek i do członków ich rodzin przemieszcza-
jących się we Wspólnocie.
Postanowienia powyższych rozporządzeń wspól-
notowych koordynują krajowe systemy zabezpiecze-
nia społecznego, funkcjonujące w państwach człon-
kowskich UE/EOG, wskazując, który z nich w da-
nym przypadku ma zastosowanie. W sytuacji będą-
cej przedmiotem interpelacji przepisy te rozstrzyga-
ją więc, czy do osób zamieszkałych w Polsce, ale
ubiegających się o prawo do świadczeń emerytalno-
-rentowych z tytułu okresów ubezpieczenia przeby-
tych na terytorium Czech, ma zastosowanie polski,
czy czeski system zabezpieczenia społecznego.
Zgodnie ze wspólnotowymi zasadami koordyna-
cji istotnie, jak wskazano w interpelacji posła Hen-
ryka Siedlaczka, prawo do emerytury lub renty
z tytułu ubezpieczenia/zatrudnienia wykonywanego
na terytorium Republiki Czeskiej osobom zamiesz-
kałym w Polsce jest ustalane przez właściwą czeską
instytucję ubezpieczeniową – zgodnie z czeskim
ustawodawstwem z zakresu zabezpieczenia społecz-
nego. Wyraźnego podkreślenia wymaga fakt, iż
ustalenie prawa do świadczenia, jak też jego wypła-
ta, następuje zgodnie z wewnętrznym ustawodaw-
stwem w zakresie zabezpieczenia społecznego, któ-
re obowiązuje na terytorium Republiki Czeskiej.
W związku z tym sposób wypłaty świadczeń, w tym
waluta, w jakiej jest ono przekazywane osobom za-
mieszkałym w innym państwie członkowskim (np.
w Polsce), jest zależny od czeskich przepisów ubez-
pieczeniowych regulujących tę kwestię. Strona pol-
ska nie ma wpływu na te uregulowania, a tym sa-
mym na dokonanie – wnioskowanej w pytaniu nr 1
interpelacji – zmiany, polegającej na wypłacaniu
czeskich emerytur i rent osobom zamieszkałym
w Polsce w koronach czeskich, a nie w dolarach ame-
rykańskich. Postulaty w sprawie dokonania takiej
zmiany osoby zainteresowane powinny kierować do
czeskiej instytucji ubezpieczeniowej, właściwej w za-
kresie wypłaty należnych im świadczeń.
Natomiast odnosząc się do kwestii podniesionej
w pytaniu nr 2 interpelacji, pragnę poinformować,
że resort zdrowia – właściwy do udzielenia odpowie-
dzi na to pytanie – poinformował, że zasady udziela-
nia i finansowania kosztów świadczeń zdrowotnych
w stosunkach transgranicznych pomiędzy państwa-
mi członkowskimi UE/EFTA także regulują dwa po-
wyższe rozporządzenia wspólnotowe, oraz wyjaśnił
zasady nabywania prawa do tych świadczeń na pod-
stawie powołanych rozporządzeń.
W związku z powyższym wyjaśnienia resortu
zdrowia na temat kwestii podniesionej w pytaniu nr
2 interpelacji przedstawiam poniżej.
„Opierając się na przepisach art. 27 rozporządze-
nia Rady (EWG) nr 1408/71, wyjaśnić należy, że
mieszkający w Polsce emeryt lub rencista, który po-
biera jednocześnie polskie i czeskie świadczenia
emerytalno-rentowe, podlega ustawodawstwu pań-
stwa zamieszkania, tj. ustawodawstwu polskiemu.
Opłacając składkę na ubezpieczenie zdrowotne z ty-
tułu otrzymywania polskiej emerytury, ma on pra-
wo do korzystania ze świadczeń zdrowotnych na
koszt Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ), za-
równo w Polsce, jak i w pozostałych państwach
członkowskich UE/EFTA, wraz ze zgłoszonymi do
ubezpieczenia zdrowotnego członkami rodziny, jak
każda osoba ubezpieczona w NFZ.
W czasie pobytu w Republice Czeskiej, państwie
dawnego zatrudnienia, w sytuacji nagłego zachoro-
wania, wypadku czy stanu zagrożenia życia emeryci
lub renciści oraz członkowie ich rodzin mają prawo
do świadczeń koniecznych ze wskazań medycznych,
w zależności od charakteru tych świadczeń oraz
okresu i celu pobytu na terenie Czech. Podstawą do
udzielania tych świadczeń jest wydana przez NFZ
Europejska Karta Ubezpieczenia Zdrowotnego
(EKUZ). Ponadto osoby ubezpieczone w Polsce mają
prawo do złożenia wniosku do prezesa NFZ o wyda-
nie zgody na przeprowadzenie planowanego leczenia
lub badań diagnostycznych w innym państwie człon-
kowskim UE/EFTA (np. w Republice Czeskiej), jeże-
li leczenie lub badania nie mogą zostać wykonane
w Polsce bez zbędnej zwłoki. Rozpatrując wnioski,
instytucja właściwa (NFZ) bierze po uwagę długość
okresu oczekiwania na dane świadczenia w Polsce
oraz aktualny stan zdrowia ubezpieczonego, praw-
dopodobny rozwój i dalszy przebieg choroby. Jeżeli
powyższe przesłanki zostaną spełnione, prezes NFZ
wydaje ubezpieczonemu zgodę na leczenie poza gra-
nicami kraju, a oddział wojewódzki NFZ wystawia
druk E112PL. W obydwu przypadkach koszty świad-
czeń zdrowotnych rozliczane są pomiędzy instytu-
cjami właściwymi.
Analogiczne uprawnienia do świadczeń polskiej
i czeskiej służby zdrowia mają osoby stale mieszka-
jące w Polsce (w tym obywatele polscy), uprawnieni
wyłącznie do czeskich świadczeń emerytalno-rento-
wych. Dokumentem potwierdzającym prawo do le-
czenia w kraju zamieszkania w pełnym zakresie, na
koszt instytucji czeskiej, jest wydany przez tę insty-
tucję druk E121, który następnie rejestruje się w od-
dziale wojewódzkim NFZ, właściwym dla miejsca
zamieszkania w Polsce. Zgodnie z przepisami rozpo-
rządzenia Rady (EWG) nr 574/72 instytucja miejsca
zamieszkania emeryta lub rencisty jest w tym przy-
padku uważana za instytucję właściwą. NFZ jest zo-
bowiązany do wystawiania tym osobom EKUZ i/lub
wydawania zgody na planowane leczenie poza gra-

nicami Polski, w tym na terenie Czech. Prawo do
świadczeń zdrowotnych tych osób na terenie Czech
ogranicza się do świadczeń koniecznych ze wskazań
medycznych (na podstawie EKUZ) lub świadczeń
planowanych w zakresie, na który została wydana
zgoda NFZ (na podstawie druku E 112).
Ponieważ powyższe zasady korzystania z opieki
zdrowotnej na obszarze WE zostały uregulowane
w rozporządzeniach wspólnotowych, obowiązują-
cych bezpośrednio wszystkie państwa członkowskie,
do czasu ich zmiany nie ma możliwości wprowadze-
nia innych reguł korzystania z opieki zdrowotnej
w państwie byłego zatrudnienia i wypłacającego
świadczenia emerytalne lub rentowe niż te, które
określono w przedmiotowych przepisach.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że przepisy
art. 27 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego
i Rady (WE) nr 883/2004 w sprawie koordynacji sys-
temów zabezpieczenia społecznego, które po wejściu
w życie rozporządzenia wykonawczego zastąpi roz-
porządzenie Rady (EWG) nr 1408/71, przewidują
możliwość uzyskiwania świadczeń zdrowotnych
w pełnym zakresie podczas pobytu w państwie wła-
ściwym (np. w Republice Czeskiej) przez osoby
otrzymujące świadczenia emerytalno-rentowe wy-
łącznie z tego państwa, a mieszkające w innym pań-
stwie członkowskim (np. w Polsce), o ile to państwo
właściwe tak wybrało i zostało wymienione w za-
łączniku nr IV do rozporządzenia nr 883/2004. In-
nymi słowy, jeżeli Republika Czeska zostanie wy-
mieniona w ww. załączniku, osoby mieszkające
w innych państwach członkowskich, a uprawnione
wyłącznie do czeskich świadczeń emerytalno-rento-
wych, będą mogły korzystać z czeskiej służby zdro-
wia w szerszym zakresie niż na podstawie EKUZ.
Natomiast reguły wydawania zgody na leczenie pla-
nowane poza granicami państwa stałego zamieszka-
nia nie ulegną zmianie”.
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie programu
„Polityka energetyczna Polski do 2030 r.” (4449)
W odpowiedzi na pismo z dnia 24 lipca 2008 r.
(znak: SPS-023-4449/08) przedstawiam stanowisko
do kwestii podniesionych w interpelacji pana posła
Witolda Pahla w sprawie programu „Polityka ener-
getyczna Polski do 2030 r.”.
1291
Czy została już podjęta decyzja o budowie elek-
trowni jądrowej w Polsce? W Ministerstwie Gospo-
darki trwają prace nad przygotowaniem projektu
dokumentu pt. „Polityka energetyczna Polski do
2030 r.”. Dokument będzie zawierał długotermino-
wą strategię państwa w sektorze energetycznym,
wraz z czteroletnim programem działań wykonaw-
czych. W ramach prac nad polityką energetyczną zo-
staną przygotowane nowe, aktualne prognozy świa-
towych cen nośników energii oraz prognozy zapo-
trzebowania na paliwa i energię uwzględniające wy-
zwania wynikające z wspólnej polityki energetycznej
UE. Ponadto polityka będzie zawierać działania wy-
konawcze w zakresie opracowania planów zwiększa-
nia efektywności energetycznej, zintensyfikowanie
wykorzystania odnawialnych źródeł energii (OZE)
i czystych technologii węglowych (CCS) oraz pro-
gramu energetyki jądrowej.
Jednym z kluczowych elementów programu bę-
dzie przygotowanie badań, analiz i opracowań wska-
zujących potencjalnie korzystne możliwości lokali-
zacyjne na terenie Polski w zakresie budowy oraz
funkcjonowania elektrowni jądrowej.
Proces wdrożenia programu energetyki jądrowej
należy podzielić na kilka etapów. Jedną z cezur mię-
dzy poszczególnymi etapami jest moment podjęcia
decyzji o wdrożeniu energetyki jądrowej. Zanim jed-
nak taka decyzja będzie mogła zostać podjęta, musi
być poprzedzona fazą rozważań prowadzonych w od-
powiednio przygotowanych ramach instytucjonal-
nych administracji publicznej.
Do podjęcia decyzji rządowej o wdrożeniu pro-
gramu energetyki jądrowej niezbędne jest m.in.:
— przeprowadzenie analiz sieciowych, lokaliza-
cyjnych i kosztowych dotyczących energetyki jądro-
wej dających odpowiedź, czy możliwe jest wprowa-
dzenie energetyki jądrowej w Polsce,
— dokonanie analizy obecnego stanu przygoto-
wania (pod względem prawnym, instytucjonalnym
i kadrowym) do rozpoczęcia budowy bezpiecznej
elektrowni jądrowej oraz określenie harmonogramu
dojścia do stanu optymalnego,
— zorganizowanie odpowiedniego zaplecza na-
ukowego i analityczno-obliczeniowego,
— wybranie potencjalnej lokalizacji elektrowni
jądrowej, składowiska odpadów średnio- i niskoak-
tywnych oraz badanie lokalizacyjne dla głębokiego
składowiska geologicznego,
— przygotowanie programu kształcenia i trenin-
gu kadr dla instytucji związanych z energetyką ją-
drową, wybór kandydatów kierowanych na staże
naukowe itp.,
— przeprowadzenie konsultacji społecznych w spra-
wie wprowadzenia energetyki jądrowej w Polsce.
Kiedy planuje się ją uruchomić i na jakim etapie
realizacji znajduje się ta inwestycja? Cykl przygoto-
wań do podjęcia decyzji przez rząd o ewentualnej bu-
dowie elektrowni jądrowej potrwa od kilku miesięcy
do roku. Przygotowania do ogłoszenia przetargu po-
legające na zapewnieniu spełnienia wszystkich wy-
1292
magań Międzynarodowej Agencji Energii Atomowej
w zakresie budowy infrastruktury organizacyjnej,
ludzkiej i prawnej potrwają kilka lat. Przewiduje się,
że uruchomienie pierwszego bloku mogłoby nastą-
pić nie wcześniej niż po roku 2021.
Chciałbym uprzejmie wyjaśnić, że organy admi-
nistracji publicznej, w tym minister gospodarki, nie
są bezpośrednio zaangażowane w procesy inwesty-
cyjne, takie jak budowa elektrowni atomowej. Mini-
ster opracowuje natomiast założenia polityki ener-
getycznej państwa i stwarza warunki prawne, orga-
nizacyjne i techniczne do podjęcia i prowadzenia
procesu inwestycyjnego przez zainteresowane pod-
mioty gospodarcze.
Czy istnieje plan zabezpieczenia dostaw energii
elektrycznej w przypadku opóźnień w realizacji ww.
zadania? Projekt dokumentu pt. „Polityka energe-
tyczna Polski do 2030 r.” przewiduje szereg działań
mających na celu zapewnienie bezpieczeństwa do-
staw energii elektrycznej. Kluczowym obszarem
w tym zakresie będzie stworzenie odpowiednich wa-
runków oraz stymulowanie rozwoju i modernizacji
infrastruktury wytwórczej. Polityka będzie zawie-
rać działania wykonawcze w zakresie opracowania
planów zwiększania efektywności energetycznej, zin-
tensyfikowanie wykorzystania odnawialnych źródeł
energii (OZE) i czystych technologii węglowych
(CCS) oraz programu energetyki jądrowej. Należy
podkreślić, że decyzje co do wyboru metody wytwa-
rzania podejmowane będą przez przedsiębiorstwa
energetyczne.
W celu zapewnienia bezpieczeństwa dostaw ener-
gii elektrycznej polityka energetyczna przewidywać
będzie także działania wspierające efektywność
energetyczną oraz wytwarzanie energii ze źródeł
odnawialnych. Efektywność energetyczna będzie
priorytetowym dla realizacji polityki energetycznej
obszarem. Zmniejszenie zapotrzebowania na ener-
gię przyczynia się do wzrostu bezpieczeństwa ener-
getycznego, ograniczenia negatywnego wpływu ener-
getyki na środowisko poprzez ograniczenie emisji
zanieczyszczeń do atmosfery, zmniejszenie energo-
chłonności gospodarki, a przez to także do wzrostu
jej konkurencyjności.
Pomimo zmian, jakie zajdą w bilansie energe-
tycznym, węgiel nadal stanowić będzie podstawowe
źródło energii, stąd sprawą o znaczeniu kluczowym
będzie rozwój i wykorzystanie czystych technologii
węglowych. Przewiduje się stosowanie nowocze-
snych, wysokosprawnych technologii przetwarzania
węgla w energię elektryczną lub ciepło. Z punktu wi-
dzenia redukcji CO2 szczególnie obiecującą jest tech-
nologia wychwytu i magazynowania dwutlenku wę-
gla – CCS.
Wyrażam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia zo-
staną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na py-
tania zawarte w interpelacji.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie możliwości podjęcia prac
nad przetwarzaniem węgla w paliwo (4450)
W odpowiedzi na interpelację panów posłów Ar-
kadego Radosława Fiedlera i Tomasza Piotra Nowa-
ka, przekazaną przy piśmie z dnia 24 lipca 2008 r.,
znak: SPS-023-4450/08, w sprawie przetwarzania
węgla w paliwo płynne uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Od początku 2008 r. realizowane są postanowie-
nia dokumentu rządowego, dotyczącego funkcjono-
wania górnictwa węgla kamiennego w Polsce w la-
tach 2007–2015. Zapisano w nim między innymi, że
rząd Rzeczypospolitej Polskiej, a szczególnie mini-
ster gospodarki, w ramach swoich kompetencji
i możliwości wspierać będzie wszelkie działania
związane z dywersyfikacją źródeł energii oraz po-
szukiwaniem nowych możliwości pozyskania ener-
gii, w tym z węgla kamiennego.
Pragnę poinformować, że w ustawie budżetowej
na 2008 r. zagwarantowano środki na opracowanie
studium wykonalności projektu instalacji do pro-
dukcji paliw gazowych i płynnych z węgla kamien-
nego. Niezwłocznie po podpisaniu przez prezydenta
Rzeczypospolitej Polskiej ustawy budżetowej w Mi-
nisterstwie Gospodarki przyjęto prace związane
z ogłoszeniem przetargu nieograniczonego. Ogłosze-
nie przetargu miało miejsce na początku maja br.
Wyłoniono wykonawcę, tj. konsorcjum firm Energo-
projekt-Katowice SA oraz Instytut Chemicznej Prze-
róbki Węgla, z którym została podpisana umowa.
Zakończenie prac nad studium planowane jest na
grudzień br. Podstawowym celem opracowania stu-
dium jest znalezienie odpowiedzi na pytanie, czy bu-
dowa i funkcjonowanie instalacji zgazowania węgla
są w Polsce ekonomicznie uzasadnione. Studium po-
zwoli także wybrać najlepszą lokalizację do wybudo-
wania zakładu zgazowującego węgiel. Pragnę w tym
miejscu dodać, że z posiadanych przez Ministerstwo
Gospodarki analiz w tym zakresie, wykonanych
w 2006 r., wynika, iż bariera opłacalności produkcji
paliw płynnych z węgla wynosi 70 USD za baryłkę
ropy naftowej. Przy uwzględnieniu pełnych opłat za
emisję CO2 zakłady produkcji paliw płynnych z wę-
gla tracą na ogół uzasadnienie ekonomiczne, szcze-
gólnie że w procesie zgazowania węgla emisja CO2
jest większa niż przy tradycyjnym spalaniu. Należy
jednak podkreślić, że w samym procesie zgazowania
wychwytywanie CO2 jest znacznie ułatwione.
Oprócz powyższego minister gospodarki wystą-
pił do ministra nauki i szkolnictwa wyższego o usta-
nowienie programu wieloletniego w zakresie czy-
stych technologii węglowych. Prace nad ustanowie-
niem programu zostały zakończone, a projekt został

przekazany do realizacji przez Narodowe Centrum
Badań i Rozwoju. Zakres programu obejmuje mię-
dzy innymi technologie zgazowania węgla do wyso-
koefektywnej produkcji energii i paliw.
Przemysł chemiczny zużywa obecnie do produkcji
nawozów azotowych ponad 2 mld m3 gazu ziemnego
i w większości jest uzależniony od jego importu. Pro-
jekt zgazowania węgla jest jednym z ważniejszych
projektów ujętych w nowej strategii biznesowej Za-
kładów Azotowych Puławy na lata 2007–2017. Na po-
czątku 2007 r. zostało przygotowane wstępne stu-
dium techniczno-ekonomiczne instalacji do produkcji
gazu syntezowego, z której byłby separowany wodór
do produkcji nawozów sztucznych. Podobną inicjaty-
wę podjęły Zakłady Azotowe Kędzierzyn oraz Połu-
dniowy Koncern Energetyczny, które zleciły Energo-
projektowi-Katowice oraz Instytutowi Chemicznej
Przeróbki Węgla przygotowanie wstępnego studium
techniczno-ekonomicznego elektrowni poligeneracyj-
nej, w której obok energii elektrycznej produkowano
by także „ciepło technologiczne” dla ZAK oraz gaz
syntezowy do produkcji metanolu.
W odniesieniu do propozycji podjęcia współpracy
z inżynierami z Republiki Południowej Afryki
uprzejmie wyjaśniam, że stosowane w RPA techno-
logie zgazowania są powszechnie znane. W tym kra-
ju metody produkcji paliw płynnych z węgla, opiera-
jące się na procesie syntezy Fichera-Tropscha, były
rozwijane i wykorzystywane z uwagi na nałożone
embargo, które skutkowało między innymi brakiem
dostępu do światowego rynku ropy naftowej. Mimo
braku opłacalności produkcji paliw płynnych z wę-
gla rząd południowoafrykański w roku 1950 powo-
łał firmę państwową (Południowoafrykańska Kor-
poracja Węgla, Ropy i Gazu), która w późniejszym
okresie przyjęła nazwę SASOL. Znaczna pomoc ze
strony państwa umożliwiła zarówno powstanie, jak
i utrzymanie tego jedynego wówczas na świecie
przedsięwzięcia o skali pozwalającej na zaspokojenie
ok. 30% potrzeb wewnętrznych na paliwa.
Obecnie realizowane między innymi w Chinach
i USA inwestycje dotyczące produkcji paliw płyn-
nych z węgla opierają się również o proces syntezy
Fichera-Tropscha.
Mam pełną świadomość, że kwestia zgazowania
węgla jest niezwykle istotna dla Polski – kraju,
w którym zlokalizowane są największe złoża węgla
kamiennego całej Unii Europejskiej, a około 95% pro-
dukcji energii elektrycznej zaspokajane jest w opar-
ciu o węgiel (w tym 55% z węgla kamiennego i 40%
z węgla brunatnego). Uważam, że zgazowanie jest
jednym z kierunków dywersyfikacji źródeł paliw.
Współczesne technologie tzw. czystego węgla po-
zwalają na znaczące zmniejszenie negatywnego od-
działywania na środowisko naturalne procesów
związanych z wykorzystaniem węgla. Prace nad ich
rozwojem i wdrożeniem prowadzą takie kraje, jak
USA czy Japonia. Także Komisja Europejska jest
zainteresowana ich prowadzeniem, o czym świadczy
powołanie Europejskiej Platformy Technologicznej
1293
„Zero emisyjne wytwarzanie energii elektrycznej
z paliw kopalnych”. Jedną z opcji związanych z no-
wymi i zaawansowanymi technologiami produkcji
czystej energii z węgla kamiennego jest wytwarza-
nie produktów chemicznych na bazie węgla, w tym
różnego rodzaju paliw silnikowych, a także metano-
lu i wodoru.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita,
Jarosława Gowina i Witolda Kochana
w sprawie propozycji zmian
w prawie meldunkowym oraz zasad rejestracji
obywateli na terenie Polski (4451)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 24 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4451/
08), dotyczące interpelacji posłów na Sejm RP pana
Tadeusza Arkita, pana Jarosława Gowina i pana
Witolda Kochana z dnia 23 lipca 2008 r. w sprawie
propozycji zmian w prawie meldunkowym oraz za-
sad rejestracji obywateli na terenie Polski, pragnę
podziękować za zainteresowanie tematyką związa-
ną ze zmianą przepisów dotyczących obowiązku
meldunkowego oraz za zgłoszenie uwag w tym
przedmiocie.
Na wstępie wskazać należy, iż zamieszczona na
stronie internetowej Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji propozycja zmian w zakresie
obowiązku meldunkowego oraz zasad rejestracji
obywateli na terytorium Polski stanowiła wstępną
koncepcję rozwiązań w tym zakresie. Koncepcja ta
została poddana przez ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji konsultacjom z pozostałymi
członkami Rady Ministrów pod kątem skutków
prawnych, organizacyjnych i finansowych. Dodatko-
wo w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji odbyły się spotkania robocze z przedstawicie-
lami resortów, zmierzające do stworzenia założeń
zmian prawnych uwzględniających zdiagnozowane
wcześniej skutki zniesienia obowiązku meldunko-
wego. W wyniku konsultacji, jak również własnych
analiz przedmiotowej materii, część założeń uległa
zmianie. Pragnę zauważyć, iż w dużej mierze zmia-
ny te odpowiadają zgłoszonym w wystąpieniu uwa-
gom. Biorąc powyższe pod uwagę, przekazuję w za-
łączeniu ostatnią wersję założeń do projektu ustawy
regulującej, po zniesieniu obowiązku meldunkowe-
1294
go, zasady rejestracji osób przebywających na tery-
torium Polski. Jednocześnie uprzejmie informuję, iż
zakończenie prac nad projektem przedmiotowej
ustawy planowane jest do końca września 2008 r.
Następnie projekt zostanie poddany konsultacjom
społecznym i międzyresortowym*).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romana Kaczora
w sprawie zadłużenia, jakie powstało
w wyniku niepłacenia podatku VAT
przez Stowarzyszenie Autorów ZAiKS (4452)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 24 lipca 2008 r.
nr SPS-023-4452/08, przy którym przekazana zo-
stała interpelacja pana posła Romana Kaczora
w sprawie zadłużenia, jakie powstało w wyniku nie-
płacenia podatku VAT przez Stowarzyszenie Auto-
rów ZAiKS, uprzejmie informuję:
Konstrukcja prawna dotycząca rozliczeń w po-
datku od towarów i usług opiera się na zasadzie sa-
moobliczenia podatku przez podatnika, co wynika
z art. 103 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku
od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn.
zm.). Zgodnie z tym przepisem podatnicy są obowią-
zani, bez wezwania naczelnika urzędu skarbowego,
do obliczania i wpłacania podatku za okresy rozli-
czeniowe, w którym powstał obowiązek podatkowy,
w terminie wskazanym w tym przepisie. Wywiązy-
wanie się podatników z obowiązków w zakresie roz-
liczeń zobowiązań podatkowych z tytułu dokonania
czynności objętych podatkiem, zarówno w zakresie
prawidłowości opodatkowania, wysokości podstawy
opodatkowania, stawki podatku, jak i w zakresie
terminowości tych rozliczeń dokonywanych przez
podatników, podlega kontroli prowadzonej przez
właściwe organy administracji państwowej. Organy
te mają co do zasady 5-letni okres, licząc od końca
roku kalendarzowego, w którym upłynął termin
płatności podatku (mając na uwadze obowiązujący
termin przedawnienia zobowiązań podatkowych),
w ciągu którego mogą dokonywać kontroli i zweryfi-
kować poprawność rozliczeń zobowiązań podatko-
wych podatników. Jeżeli w trakcie dokonywanych
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
kontroli zostaną stwierdzone nieprawidłowości w za-
kresie rozliczeń zobowiązań podatkowych ciążących
na podatniku z tytułu dokonania czynności objętych
określoną daniną publiczną, właściwe organy w ra-
mach posiadanych kompetencji nakładają na takie-
go podatnika obowiązek rozliczenia podatku wraz
z zastosowaniem określonych w przepisach „sank-
cji” (np. odsetek od niezapłaconego podatku w cało-
ści lub w części oraz sankcji, o których mowa w art. 109
ust. 4–6 i ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług).
W tej sytuacji nie można mówić o nierówności po-
datników wobec prawa.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że indywidu-
alne dane dotyczące konkretnego podatnika, zawar-
te m.in. w deklaracjach, w aktach dokumentujących
czynności sprawdzające, w aktach postępowania po-
datkowego czy też kontrolnego objęte są tajemnicą
skarbową, zgodnie z art. 293 ustawy z dnia 29 sierp-
nia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm.). W związku z powyższym
nie jest możliwe odniesienie się do kwestii zawartej
w wystąpieniu pana posła, dotyczącej ewentualnej
wielkości zadłużenia stowarzyszenia czy też po-
prawności dokonywanych przez to stowarzyszenie
rozliczeń.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie „Zintegrowanej polityki morskiej
Unii Europejskiej” tzw. niebieskiej księgi (4453)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka, znak: SPS-023-4453/08
z dnia 24 lipca 2008 r., do którego dołączono interpe-
lację pana Jana Kulasa, posła na Sejm RP, w spra-
wie „Zintegrowanej polityki morskiej Unii Europej-
skiej’, tzw. niebieskiej księgi, poniżej przedkładam,
co następuje.
Mówiąc o genezie „Zintegrowanej polityki mor-
skiej Unii Europejskiej” należy wskazać, że prace
nad jej sformułowaniem rozpoczęto po powołaniu
w 2005 r. nowego składu Komisji Europejskiej
z przewodniczącym Jose Manuelem Barosso na cze-
le. Głównym inicjatorem prac w tym zakresie była
Portugalia. Impulsem podjęcia decyzji o potrzebie
opracowania polityki morskiej Unii Europejskiej był

rozwój globalizacji sprzyjającej rozwojowi gospodar-
czemu państw i regionów nadmorskich na świecie
oraz nasilające się zagrożenia z tytułu globalnego
ocieplenia i zanieczyszczeniem środowiska natural-
nego, zwłaszcza mórz i oceanów. Zainteresowanie
powstaniem wspólnej polityki morskiej Unii Euro-
pejskiej wykazało większość europejskich krajów
i regionów nadmorskich (w regionach nadmorskich
Unii Europejskiej zamieszkuje ponad 40% ludności
Unii Europejskiej, które wytwarzają ok. 60% jej pro-
duktu krajowego brutto).
Komisja Europejska ogłosiła swoją decyzję o pod-
jęciu prac nad nową morską polityką wspólnotową,
w informacji sygnalnej komisarza ds. rybołówstwa
i polityki morskiej – Joe Borga – w kwietniu 2005 r.
Polska była od początku jednym z najaktywniej-
szych państw członkowskich biorących udział w pra-
cach na formułowaniem celów, kierunków i instru-
mentów zintegrowanej polityki morskiej Unii Euro-
pejskiej. W celu współpracy Komisji Europejskiej
w przygotowaniu zielonej księgi powołana została
specjalna grupa robocza, składająca się z przedsta-
wicieli państw członkowskich Unii Europejskiej,
w tym Polski. Posiedzenie inauguracyjne grupy od-
było się 29 września 2005 r.
Na gruncie krajowym z dniem 31 października
2005 r. rozpoczęła działalność Międzyresortowa
grupa robocza ds. polityki morskiej, utworzona przez
Komitet Europejski Rady Ministrów. Grupa ta opra-
cowała i przekazała do Komisji Europejskiej stano-
wisko Polski wobec przyszłej polityki morskiej Unii
Europejskiej. Po opublikowaniu w lipcu 2006 r. tzw.
zielonej księgi pt. „W kierunku przyszłej unijnej po-
lityki morskiej: Europejska wizja oceanów i mórz”
– COM (2006) 275, wraz z zestawem pytań w 6 ob-
szarach tematycznych, minister właściwy do spraw
gospodarki morskiej uruchomił szeroką akcję kon-
sultacyjną i informacyjną. Została ona skierowana
do partnerów społecznych, instytucji i organizacji
naukowych, przedsiębiorców oraz stowarzyszeń.
Przesłały one do rządu i do Komisji Europejskiej
dziesiątki stanowisk, uwag i opinii wobec zielonej
księgi. W dniu 12 października 2006 r. w Szczecinie
odbyła się krajowa konferencja konsultacyjna w spra-
wie zielonej księgi. Z kolei międzynarodowa konfe-
rencja konsultacyjna odbyła się w dniach 21–23 lu-
tego 2007 r. w Sopocie. Wynikiem konsultacji spo-
łecznych i uzgodnień międzyresortowych było sta-
nowisko rządu wobec dokumentu COM (2006) 275
przyjęte przez Komitet Europejski Rady Ministrów
w dniu 30 kwietnia 2007 r. Stanowisko to zawierało
odpowiedzi na pytania Komisji Europejskiej, ujmu-
jąc także wątpliwości i zastrzeżenia strony polskiej,
jak również wnioski końcowe.
W dniu 10 października 2007 r. Komisja Europej-
ska przedstawiła „Komunikat Komisji do Parlamen-
tu Europejskiego, Rady, Europejskiego Komitetu
Ekonomiczno-Społecznego i Komitetu Regionów:
Zintegrowana polityka morska Unii Europejskiej
– COM (2007) 575”, zwany potocznie tzw. niebieską
1295
księgą. Dokument ten został poddany uzgodnieniom
międzyresortowym oraz konsultacjom z partnerami
społecznymi i gospodarczymi. Przedstawiciele mini-
stra właściwego do spraw gospodarki morskiej
uczestniczyli też w dniach 22–23 października 2008 r.
w ministerialnej konferencji morskiej w Lizbonie,
zorganizowanej przez prezydencję portugalską we
współpracy z Komisją Europejską. W opracowaniu
projektu stanowiska rządu również brał udział ze-
spół doradców, skupiający pracowników naukowych
zajmujących się sprawami morskimi. Ww. stanowi-
sko rządu wobec dokumentu COM (2007) 575 zosta-
ło przyjęte w dniu 30 listopada 2007 r.
Rząd zapowiedział w nim m.in. opracowanie na-
rodowej polityki morskiej wykorzystującej dokument
Komisji Europejskiej.
Podkreślenia wymaga fakt, że niebieska księga
została w dniu 14 grudnia 2007 r. przyjęta na szczy-
cie szefów państw i rządów Unii Europejskiej, który
odbył się w Lizbonie. Stała się ona, wraz z planem
działania, oficjalnym dokumentem politycznym i pro-
gramowym Unii Europejskiej. W 2009 r. Komisja
Europejska ma przedstawić raport o postępie w two-
rzeniu zintegrowanych polityk morskich przez pań-
stwa członkowskie.
Przedstawiciele Polski systematycznie uczestni-
czą w pracach grupy ekspertów państw członkow-
skich ds. zintegrowanej polityki morskiej Unii Euro-
pejskiej, która jest ciałem doradczym Komisji Euro-
pejskiej. Ponadto Komitet Europejski Rady Mini-
strów w lutym 2008 r. wyznaczył przedstawiciela
ministra właściwego do spraw gospodarki morskiej
na funkcję tzw. krajowego punktu kontaktowego do
spraw zintegrowanej polityki morskiej. Uczestniczy
on w regularnych posiedzeniach krajowych punk-
tów kontaktowych, organizowanych przez prezy-
dencję i sekretariat Rady. Przedstawione dokumen-
ty rządowe i działania ministra właściwego do spraw
gospodarki morskiej potwierdzają dobitnie aktywny
udział Polski i jej przedstawicieli w formułowaniu
zintegrowanej polityki morskiej Unii Europejskiej.
Głównym celem polityki morskiej Unii Europej-
skiej jest zrównoważone wykorzystanie zasobów
mórz i oceanów. Opublikowanie zielonej, a następnie
niebieskiej księgi, formułującej zintegrowaną polity-
kę morską Unii Europejskiej, ma dla Europy wy-
miar i znaczenie historyczne. Uznanie bowiem czyn-
nika morskiego jako jednego z zasadniczych uwa-
runkowań rozwoju państw członkowskich Unii Eu-
ropejskiej i ich miejsca w świecie było rozstrzygnię-
ciem politycznym o znaczeniu strategicznym dla
dalszego rozwoju Unii Europejskiej. Z punktu wi-
dzenia Polski najważniejsze znaczenie miała decyzja
o zintegrowanym, a nie sektorowym podejściu do
spraw polityki morskiej. Dzięki temu zintegrowana
polityka morska Unii Europejskiej ma zapewnić
efekt synergii i jednoczenia się polityk sektorowych,
przynosząc państwom członkowskim i regionom
nadmorskim wartość dodaną, przy jednoczesnym
zachowaniu zasady subsydiarności w działalności
1296
instytucji europejskich oraz poszanowaniu specyfik
narodowych. Ponadto państwa członkowskie uzna-
ły, że zintegrowana polityka morska Unii Europej-
skiej ma przyczyniać się do rozwoju społeczno-go-
spodarczego Europy oraz wzrostu jej konkurencyj-
ności międzynarodowej.
Podstawowe cele, priorytety i zadania zintegro-
wanej polityki morskiej Unii Europejskiej zostały
jasno określone w niebieskiej księdze i dokumentach
towarzyszących. Najważniejsze działania, jakie będą
podejmowane w ramach zintegrowanej polityki mor-
skiej Unii Europejskiej, to:
1) maksymalizacja zrównoważonego wykorzy-
stania mórz i oceanów,
2) tworzenie bazy wiedzy i innowacji dla zinte-
growanej polityki morskiej,
3) zapewnienie najwyższej jakości życia w regio-
nach nadmorskich,
4) promowanie Europy jako lidera międzynaro-
dowej polityki morskiej,
5) popularyzacja morskiego charakteru Europy.
Z punktu widzenia Polski najważniejsze znacze-
nie dla tworzonej obecnie przez rząd krajowej polity-
ki morskiej mają następujące projekty Unii Europej-
skiej, służące równolegle wdrażaniu europejskiej
zintegrowanej polityki morskiej:
1) europejskie zarządzanie morskie,
2) europejska wspólna przestrzeń transportu
morskiego bez barier,
3) europejska sieć nadzoru i monitoringu mor-
skiego,
4) zmniejszenie emisji CO2 oraz zanieczyszczeń
powodowanych przez statki morskie,
5) przegląd ustawodawstwa socjalnego mary-
narzy, w tym wyłączeń przepisów morskiego pra-
wa pracy z powszechnego ustawodawstwa socjal-
nego UE.
Zintegrowana polityka morska Unii Europejskiej
jest przedsięwzięciem wielosektorowym, a nie tylko
ekonomicznym. Jego integralną część stanowią za-
gadnienia rozwoju przemysłów morskich, nauki,
edukacji, badań i rozwoju. W sferze ekonomicznej
najważniejsze znaczenie ma zrównoważony rozwój
transportu morskiego, portów, rybołówstwa, górnic-
twa, energetyki i turystyki. Dziedziny te są elemen-
tem procesu lizbońskiego, związanego z realizacją
odnowionej strategii lizbońskiej i Krajowego Pro-
gramu Reform. Działania w tym zakresie mają na
celu zarówno wzmocnienie roli przemysłów mor-
skich Unii Europejskiej w świecie, zwłaszcza dzięki
rozwojowi innowacyjności i prac badawczo-rozwojo-
wych, jak i wzrost konkurencyjności Unii Europej-
skiej w gospodarce światowej, poprzez m.in. rozwój
własnego transportu morskiego charakteryzującego
się wysokimi standardami w zakresie bezpieczeń-
stwa i ochrony żeglugi, dbałości o środowisko mor-
skie, profesjonalnych kadr morskich oraz warunków
socjalnych marynarzy. Z drugiej strony Unia Euro-
pejska będzie kontynuowała wysiłki na rzecz po-
wszechnego przestrzegania zasad uczciwej konku-
rencji w transporcie morskim, swobody dostępu do
rynku usług transportu morskiego i portów mor-
skich, eliminowania żeglugi substandardowej (statki,
załogi niespełniające wymagań), rozwoju międzyna-
rodowych systemów monitoringu morskiego oraz
wdrażania nowych technologii i wymagań mających
na celu bezpieczeństwo żeglugi oraz zmniejszenie
szkodliwych skutków transportu morskiego dla śro-
dowiska naturalnego i regionów nadmorskich.
Cele, priorytety i zadania zintegrowanej polityki
morskiej Unii Europejskiej są podstawą do przygoto-
wania przez ministra właściwego do spraw gospo-
darki morskiej projektu założeń polityki morskiej
Rzeczypospolitej Polskiej. Z uwagi na zintegrowany
charakter tej polityki zaproponowano powołanie
międzyresortowego zespołu do spraw polityki mor-
skiej Rzeczypospolitej Polskiej. Zespół ten, jako or-
gan pomocniczy prezesa Rady Ministrów, będzie po-
dejmował działania w celu wypracowania polityki
morskiej Rzeczypospolitej Polskiej. W szczególności
zespół zajmie się przygotowaniem projektu polityki
morskiej Rzeczypospolitej Polskiej w powiązaniu ze
zintegrowaną polityką morską Unii Europejskiej,
ale także będzie:
1) monitorował przebieg realizacji polityki mor-
skiej Rzeczypospolitej Polskiej, przygotowywał rocz-
ne raporty i inne dokumenty na potrzeby Rady Mi-
nistrów oraz instytucji Unii Europejskiej;
2) przygotowywał projekty jednolitych stanowisk
rządu w sprawach związanych z polityką morską
Rzeczypospolitej Polskiej oraz z polityką morską UE
w celu ich prezentacji na forum Unii Europejskiej;
3) opiniował opracowane przez organy admini-
stracji rządowej projekty dokumentów związanych
z realizacją polityki morskiej Rzeczypospolitej
Polskiej;
4) przygotowywał projekty stanowisk rządu do
dokumentów Unii Europejskiej dotyczących euro-
pejskiej zintegrowanej polityki morskiej.
Projekt ww. zarządzenia został przekazany do
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów celem przedło-
żenia do podpisu prezesowi Rady Ministrów.
Kończąc, chciałbym wyrazić nadzieję, że przed-
stawione powyżej informacje przybliżą Panu Mar-
szałkowi ideę zintegrowanej polityki morskiej Unii
Europejskiej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie polityki rządowej i stanu prac
nad „Programem dla Wisły i jej dorzecza 2020”
(4454)
Szanowny Panie Marszałku! Niniejszym skła-
dam na ręce Pana Marszałka odpowiedź na interpe-
lację posła Jana Kulasa w sprawie polityki rządowej
i stanu prac nad przygotowaniem Programu dla Wi-
sły i jej dorzecza do roku 2020.
Wisła wraz ze swym dorzeczem obejmuje 54%
powierzchni kraju. Problematyka, którą należałoby
podjąć w odpowiedzi na pytania zawarte w interpe-
lacji, obejmuje wszystkie zagadnienia gospodarki
wodnej dla ponad połowy powierzchni kraju. Dorze-
cze Wisły administrowane jest przez 4 regionalne
zarządy gospodarki wodnej (RZGW), których praca
koncentruje się na szerokiej problematyce wynikają-
cej z zarządzania wodami. Odpowiedź na wszelkie
kwestie dotyczące zasobów wiedzy na temat stanu
i potrzeb rozwoju rzeki i jej dorzecza zawarta została
w Strategii Gospodarki Wodnej przyjętej przez rząd
we wrześniu 2005 r. oraz w aktualnie przygotowy-
wanej Narodowej Strategii Gospodarowania Woda-
mi do 2030 r. Zakłada ona, iż cele strategiczne go-
spodarowania wodami powinny być osiągnięte po-
przez usprawnienie systemu gospodarowania woda-
mi, który wykorzystując mechanizmy prawne, in-
strumenty ekonomiczne i uwarunkowania społecz-
ne, będzie zapewniał utrzymanie dobrego stanu wód
i ekosystemów wodnych, pozwalał na zaspokojenie
potrzeb wodnych ludności oraz uzasadnionych po-
trzeb innych użytkowników, zwiększał bezpieczeń-
stwo powodziowe kraju i chronił go przed skutkami
suszy.
Gospodarowanie wodami na obszarze dorzecza
Wisły, podobnie zresztą jak na pozostałych obsza-
rach dorzeczy w kraju, prowadzone jest z zachowa-
niem zasady racjonalnego i całościowego traktowa-
nia zasobów wód powierzchniowych i podziemnych
uwzględniającego zasady wspólnych interesów i jest
realizowane przez współpracę administracji publicz-
nej, użytkowników wód oraz przedstawicieli lokal-
nych społeczności tak, aby uzyskać zakładane ko-
rzyści i cele.
Wisła jak również jej dorzecze stwarzają wielkie
możliwości i szanse rozwoju różnych gałęzi przemy-
słu, usług komunalnych, transportu rzecznego, tu-
rystyki wodnej i nadwodnej, energetyki. Poprawa
jakości wody oraz bezpieczeństwo powodziowe są
podstawą wszelkich działań na Wiśle i jej dopły-
wach, warunkujących społeczno-gospodarczy roz-
wój regionów. Poprawa jakości wód Wisły i jej głów-
nych dopływów stanowi istotny cel w rozwoju wielu
dziedzin gospodarki, w tym turystyki, która jest
1297
ważnym i ekonomicznie uzasadnionym elementem
rozwoju kraju. Dlatego też opracowanie planów go-
spodarowania wodami na obszarze dorzeczy, w tym
dorzecza Wisły, jest podstawowym celem prac plani-
stycznych w gospodarce wodnej, stanowiącym pod-
stawę podejmowania decyzji kształtujących stan za-
sobów wodnych i zasady gospodarowania tymi zaso-
bami w przyszłości.
Bardzo ważnym i równolegle realizowanym za-
daniem jest ochrona przed powodzią, gwarantowa-
na prawidłowym utrzymaniem w sprawności tech-
nicznej istniejących urządzeń ochrony przeciwpowo-
dziowej i systemów odprowadzających wodę, a także
możliwością sterowania przepływem wody za pomo-
cą zbiorników retencyjnych. Zagrożenie powodziowe
skłania do szybkiej akceptacji działań na rzecz ogra-
niczania jego skutków. Sprowadza się to m.in. do ko-
nieczności poszukiwania skuteczniejszych niż do-
tychczas rozwiązań ochrony przed powodzią. Szcze-
gólnego potraktowania wymaga regulacja i stabili-
zacja koryt rzecznych oraz uzasadniona ochrona
w rejonach zurbanizowanych.
Odpowiadając na kolejne pytanie, informuję, iż
stały monitoring potrzeb Wisły w dziedzinie utrzy-
mania koryta rzeki prowadzą Regionalne Zarządy
Gospodarki Wodnej w Gliwicach, Krakowie, War-
szawie i Gdańsku. Monitoring ten obejmuje nastę-
pujące zagadnienia: ochrona brzegów, ochrona wa-
łów przeciwpowodziowych, stan budowli regulacyj-
nych, głębokości tranzytowe dróg wodnych. W ra-
mach państwowego monitoringu środowiska moni-
toring jakości wody w rzece prowadzą wojewódzkie
inspektoraty ochrony środowiska.
Prace i projekty rządowe wykonywane od 1990 r.
to niezwykle długa lista wynikająca z działalności
regionalnych zarządów gospodarki wodnej. Zgodnie
z ustawą Prawo wodne do zadań RZGW należy
m.in.: utrzymanie wód i urządzeń wodnych, pełnie-
nie funkcji inwestora w zakresie gospodarki wodnej,
gromadzenie, przetwarzanie i udostępnianie infor-
macji dla potrzeb planowania przestrzennego i cen-
trów zarządzania kryzysowego, opracowywanie wa-
runków korzystania z wód wraz z niezbędnymi ana-
lizami ekonomicznymi, sporządzanie studiów ochro-
ny przeciwpowodziowej i projektów planów ochrony
przeciwpowodziowej, koordynowanie działań zwią-
zanych z ochroną przed powodzią oraz suszą w re-
gionie wodnym, w szczególności prowadzenie ośrod-
ków koordynacyjno-informacyjnych ochrony prze-
ciwpowodziowej. Wszystkie wymienione zadania są
przez RZGW realizowane. Poniżej przedstawiam
niektóre z ważniejszych prac wykonanych w dorze-
czu Wisły:
— na obszarze dolnej Wisły realizowano prace
związane ze zwiększeniem ochrony przeciwpowo-
dziowej doliny Wisły oraz ujściowego odcinka rzeki
a także rozpoczęto prace nad przygotowywaniem
projektu dotyczącego poprawy ochrony przeciwpo-
wodziowej Żuław;
1298
— na obszarze Wisły środkowej w latach 1990–
–2007 z ważniejszych prac projektowych wykonywa-
no koncepcję zagospodarowania dolnej Wisły, kon-
cepcję programowo-przestrzenną zagospodarowania
doliny oraz projektu regulacji Wisły na km 295–684,
ponadto rozpoczęto realizację projektu pn. Ekolo-
giczne bezpieczeństwo stopnia wodnego Włocławek;
w latach 2002–2006 realizowano m.in. zadania
wchodzące w zakres projektu usuwania skutków po-
wodzi II z kredytu Europejskiego Banku Inwesty-
cyjnego, w ramach którego prowadzono m.in. remon-
ty budowli regulacyjnych na Wiśle, roboty remontowe
na zbiorniku i stopniu wodnym Włocławek, usuwa-
nie skutków powodzi na zbiorniku i w zlewni stop-
nia wodnego Dębe, usuwanie skutków powodzi na
rzecze Wiśle i jej dopływach, uzupełniającą zabudo-
wę rzeki Bug w Kuligowie, regulację Wisły na km
594–601 i uzupełniającą zabudowę regulacyjną pra-
wego brzegu Wisły, zabezpieczenie wałów przeciw-
powodziowych na lewym brzegu Wisły w miejscowo-
ści Regów, zakończenie budowy zbiornika wodnego
Wióry;
— na obszarze Wisły górnej po roku 1990 prowa-
dzone były roboty związane z budową stopni wod-
nych Dwory, Smolice i Kościuszko oraz remontowe
i modernizacyjne związane z zabudową regulacyjną
rzeki; zakończono budowę stopni wodnych: Ko-
ściuszko – 1996 r., Dwory – 2000 r., Smolice – 2002 r.,
wraz z obiektami towarzyszącymi; w latach 2005–
–2007 na Wiśle górnej prace koncentrowały się na
poprawie stanu bezpieczeństwa technicznego Gór-
nej Wisły i jej dopływów; rozpoczęto prace przygoto-
wawcze do krakowskiego węzła wodnego, projektu
dotyczącego trwałego zabezpieczenia od powodzi
miasta Krakowa.
Współpraca ze Związkiem Miast Nadwiślańskich,
stowarzyszeniem skupiającym większość miast nad-
wiślańskich, trwa już od szeregu lat. Chciałbym
przypomnieć, iż minister środowiska był jednym
z sygnatariuszy porozumienia zawartego w Toruniu
2 czerwca 2000 r. w sprawie przygotowania Progra-
mu dla Wisły i jej dorzecza do roku 2020. Obecnie
Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej kontynuuje tę
współpracę m.in. w ramach prac związanych z przy-
gotowaniem rządowej wersji programu. Bazować
ona będzie na programie przygotowanym przez
Związek Miast Nadwiślańskich, którego wersja
z 2006 r. została zaaprobowana przez Ministerstwo
Środowiska jako dokument stanowiący założenia
programowe wymagające aktualizacji i szerokich
uzupełnień. Prace te zostały rozpoczęte w 2006 r.
i po półrocznej przerwie są w dalszym ciągu prowa-
dzone. Zgromadzona dokumentacja wraz z progra-
mem ZWN stanowić będzie bazowy materiał do
przygotowania ostatecznej rządowej wersji progra-
mu. Pragnę poinformować, iż na realizację tego za-
dania zarezerwowałem środki finansowe w NFO-
ŚiGW. Zgodnie z przewidywaniami specyfikacji
istotnych warunków zamówienia praca powinna zo-
stać ukończona w listopadzie 2009 r. Wstępna pre-
zentacja programu dla rady programowej czuwają-
cej nad prawidłowym przebiegiem prac odbędzie
się w pierwszej połowie 2009 r. W drugiej połowie
roku przeprowadzona zostanie strategiczna ocena
oddziaływania na środowisko wraz z konsultacja-
mi społecznymi, które przeprowadzane zostaną
zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo
ochrony środowiska przez organ administracji opra-
cowujący program, tzn. Krajowy Zarząd Gospodar-
ki Wodnej.
Zakończenie prac nad programem przewidywane
jest w listopadzie 2009 r., dlatego też przedłożenie
rządowe dokumentu może nastąpić dopiero po tym
terminie. Pragnę zapewnić, iż dołożę wszelkich sta-
rań, by przedłożenie rządowe projektu Programu
dla Wisły i jej dorzecza do roku 2020 po przeprowa-
dzeniu wszystkich niezbędnych uzgodnień między-
resortowych mogło nastąpić w I kwartale 2010 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie wysokości kar
za nielegalną wycinkę drzew (4455)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego z dnia
22 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4455/08, w sprawie
wysokości administracyjnych kar pieniężnych za
usuwanie drzew bez wymaganego zezwolenia, przed-
stawiam poniższą informację.
Problem zgłoszony w interpelacji jest mi znany
i widzę potrzebę dokonania zmian w dotychczaso-
wych aktach prawnych regulujących tę kwestię. No-
welizacje powinny dotyczyć ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92,
poz. 880, z późn. zm.) oraz rozporządzenia ministra
środowiska z dnia 13 października 2004 r. w spra-
wie stawek opłat dla poszczególnych rodzajów i ga-
tunków drzew (Dz. U. Nr 228, poz. 2306).
Przy najbliższych pracach z tym związanych,
które będą polegały na udoskonaleniu ww. ustawy
i rozporządzenia w zakresie lepszej ochrony drzew
i krzewów, zostaną ustanowione stosowne stawki
opłat za ich usunięcie oraz stawki administracyj-

nych kar pieniężnych za usuwanie drzew i krzewów
bez wymaganego zezwolenia.
Uprzejmie informuję, że prace polegające na udo-
skonaleniu ustawy o ochronie przyrody i ww. rozpo-
rządzenia ministra środowiska będą rozpoczęte
w roku 2008. Wówczas rozpatrzona zostanie rów-
nież Pana propozycja – ustalania wysokości admini-
stracyjnych kar pieniężnych za usuwanie drzew bez
wymaganego zezwolenia w zależności od wysokości
dochodu i majątku osoby ukaranej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie ochrony informacji niejawnych
w dziedzinie informacyjnej
i telekomunikacyjnej (4456)
Nawiązując do interpelacji pana posła Jerzego
Szmajdzińskiego (pismo z 24 lipca br., sygn. SPS-
-023-4456/08), dotyczącej ochrony informacji nie-
jawnych w dziedzinie informacyjnej i telekomunika-
cyjnej, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
przedkładam odpowiedź na sformułowane przez
Pana Posła pytania.
1. Jaki jest aktualny stan bezpieczeństwa infor-
macyjnego i telekomunikacyjnego przy przekazywa-
niu informacji niejawnych w formie transmisji poza
strefę kontrolowanego dostępu?
Na wstępie należy zauważyć, że – zgodnie z art. 18
ust. 1 i 2 ustawy z dnia 22 stycznia 1999 r. o ochro-
nie informacji niejawnych (t. j. Dz. U. z 2005 r.
Nr 196, poz. 1631, z późn. zm.) – za ochronę informa-
cji niejawnych odpowiada kierownik jednostki orga-
nizacyjnej, w której takie informacje są wytwarzane,
przetwarzane, przekazywane lub przechowywane.
Kierownikowi podlega bezpośrednio pełnomocnik do
spraw ochrony informacji niejawnych, który odpo-
wiada za zapewnienie przestrzegania przepisów
o ochronie informacji niejawnych. Natomiast kontro-
lę ochrony informacji niejawnych i przestrzegania
przepisów obowiązujących w tym zakresie prowadzą
– zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy – służby ochrony
państwa, tj. Agencja Bezpieczeństwa Wewnętrznego
oraz Służba Kontrwywiadu Wojskowego.
Służby te prowadzą również certyfikację urzą-
dzeń i narzędzi kryptograficznych, służących do
1299
ochrony informacji niejawnych stanowiących tajem-
nicę państwową lub tajemnicę służbową oznaczo-
nych klauzulą „poufne” (art. 60 ust. 3 ustawy). Stąd
też, biorąc pod uwagę wskazane powyżej ich zadania
i kompetencje, są one podmiotami właściwymi do
oceny stanu bezpieczeństwa w obszarze wskazanym
przez pana posła Jerzego Szmajdzińskiego.
Ogólnie rzecz ujmując, Agencja Bezpieczeństwa
Wewnętrznego oraz Służba Kontrwywiadu Wojsko-
wego stan ochrony informacji niejawnych w zakre-
sie bezpieczeństwa teleinformatycznego oceniły po-
zytywnie.
SKW stwierdziła, że „aktualny stan bezpieczeń-
stwa informacji niejawnych w systemach teleinfor-
matycznych resortu obrony narodowej jest zadowa-
lający (Służba Kontrwywiadu Wojskowego nie
stwierdziła przypadków ujawnienia informacji nie-
jawnych)”.
Z kolei ABW wskazała, iż nie odnotowała dotych-
czas przypadków świadomego, nieuprawnionego
złamania zabezpieczeń systemów i sieci teleinfor-
matycznych, w których w sferze cywilnej przetwa-
rzane są informacje niejawne. Ocena ta wielokrotnie
potwierdzana była przez funkcjonariuszy agencji
podczas aktywnego, zgodnego z zadaniami wyzna-
czonymi w ustawie o ochronie informacji niejaw-
nych, współdziałania w organizowaniu i we wdraża-
niu systemów teleinformatycznych akredytowanych
do przetwarzania informacji niejawnych w jednost-
kach organizacyjnych. Nie stwierdzono takich incy-
dentów ani w instytucjach państwowych, które
przetwarzają informacje niejawne w ramach wyko-
nywanych przez nie zadań, ani w przypadku pod-
miotów komercyjnych – w związku z realizowaniem
przez nie umów związanych z dostępem do informa-
cji niejawnych.
Należy ponadto podkreślić, że pomimo licznych
konsultacji w zakresie bezpieczeństwa teleinforma-
tycznego, prowadzonych przez funkcjonariuszy pio-
nu bezpieczeństwa teleinformatycznego ABW w ra-
mach wykonywania zadań służby ochrony państwa,
poziom wiedzy o bezpieczeństwie teleinformatycz-
nym pracowników pionów ochrony np. na poziomie
terenowych oddziałów instytucji państwowych jest
nadal niski. Sytuacja ta ma niekorzystny wpływ na
utrzymanie standardów bezpieczeństwa nadzoro-
wanych przez nich systemów lub sieci teleinforma-
tycznych.
Prowadzona przez ABW stała analiza niepra-
widłowości, stwierdzonych m.in. podczas udziału
funkcjonariuszy agencji w kontrolach stanu ochro-
ny informacji niejawnych, pozwoliła na wytypo-
wanie głównych zagrożeń dla poufności, integral-
ności i dostępności przetwarzanych informacji.
Obejmują one:
— zagrożenia wynikające z braku w jednostkach
organizacyjnych akredytowanych systemów lub sie-
ci teleinformatycznych przeznaczonych do przetwa-
rzania informacji niejawnych;
1300
— przetwarzanie informacji niejawnych w nie-
akredytowanych systemach i sieciach teleinforma-
tycznych, do których mają dostęp osoby nieposiada-
jące stosownych poświadczeń bezpieczeństwa;
— przetwarzanie informacji niejawnych w nie-
akredytowanych systemach i sieciach teleinforma-
tycznych, połączonych z innymi systemami lub sie-
ciami (korporacyjnymi, publicznymi, itd.) nieposia-
dającymi akredytacji bezpieczeństwa teleinforma-
tycznego;
— niezgłaszanie do ABW istotnych zmian w śro-
dowiskach akredytowanych uprzednio systemów
i sieci teleinformatycznych, mających wpływ na bez-
pieczeństwo przetwarzanych w nich informacji nie-
jawnych;
— brak aktualnych poświadczeń bezpieczeństwa
uprawniających do dostępu do informacji niejaw-
nych osób będących użytkownikami akredytowa-
nych systemów lub sieci teleinformatycznych;
— nieprawidłowości związane ze strukturą pio-
nu ochrony i umiejscowieniem w niej stanowisk ad-
ministratora systemu i inspektora bezpieczeństwa
teleinformatycznego.
2. Jakie działania podejmuje rząd (w tym mini-
strowie: obrony narodowej, spraw wewnętrznych
i administracji oraz szefowie ABW i SKW), aby
ochrona informacji niejawnych w dziedzinie infor-
macyjnej i telekomunikacyjnej była skuteczna?
Jak wspomniano wcześniej, za ochronę informa-
cji niejawnych – także w wymiarze bezpieczeństwa
teleinformatycznego – odpowiada przede wszystkim
kierownik jednostki organizacyjnej, w której takie
informacje są wytwarzane, przetwarzane, przeka-
zywane lub przechowywane. Niemniej jednak, zgod-
nie z przepisami ustawy o ochronie informacji nie-
jawnych, szczególna rola w tym zakresie przypada
służbom ochrony państwa, które prowadzą kontrolę
ochrony informacji niejawnych, a także certyfikują
sieci i systemy teleinformatyczne, w których infor-
macje takie są przetwarzane, oraz urządzenia słu-
żące do ochrony kryptograficzne i elektromagne-
tycznej.
Warto podkreślić, że w tej ostatniej dziedzinie
rola służb ochrony państwa jest znacznie szersza,
niż wynika to z litery przepisów. W istocie bowiem
wszelkie urządzenia kryptograficzne certyfikowane
w ABW powstały przy udziale kryptologów, mate-
matyków i specjalistów ds. bezpieczeństwa z tej
służby. Agencja od wielu lat aktywnie wspiera,
w tym na forum NATO, polską myśl techniczną
z zakresu ochrony informacji. Ponadto uczestniczy
w definiowaniu wymagań dla urządzeń w zakresie
ich bezpieczeństwa już na etapie projektowania wy-
robu. Zarówno poszczególne fazy jego powstawania,
jak również późniejsza dystrybucja, są ściśle kontro-
lowane na podstawie ustalonych procedur bezpie-
czeństwa. Poszczególne elementy urządzeń w więk-
szości wykorzystują parametry i elementy krypto-
graficzne opracowane lub wygenerowane przez
ABW. Agencja jest również producentem materia-
łów kryptograficznych dla wielu instytucji admini-
stracji publicznej oraz akredytuje zgodnie z ustawą
systemy i sieci teleinformatyczne przeznaczone do
przetwarzania informacji niejawnych wykorzystują-
ce wymienione wyroby. Ponadto ABW monitoruje
i analizuje zmiany w trendach kryptograficznych na
świecie odnoszące się do bezpieczeństwa publicz-
nych algorytmów i innych rozwiązań kryptograficz-
nych, uwzględniając je w przygotowywanych projek-
tach rozwiązań.
Należy wspomnieć, że w celu zobiektywizowania
procesu certyfikacji urządzeń szyfrowych w lipcu
2008 r. zostały opracowane standardy, stosowane
w procesie oceny urządzeń szyfrowych. Są to dwa
dokumenty: „Wymagania służb ochrony państwa
dla urządzeń kryptograficznych przeznaczonych do
ochrony informacji niejawnych” oraz „Wymagania
służb ochrony państwa na dokumentację do certyfi-
kacji urządzeń kryptograficznych przeznaczonych
do ochrony informacji niejawnych”. Dokumenty te
są wynikiem wspólnych uzgodnień ABW i SKW.
Obie służby stoją na stanowisku, że podstawą ich
opracowania muszą być uznane międzynarodowe
standardy oraz wymagania i rekomendacje NATO,
traktowane jako „dobre praktyki” w dziedzinie
kryptografii. Aktualnie trwają konsultacje z produ-
centami polskich urządzeń szyfrowych w tym za-
kresie.
Istotnym elementem służącym poprawie stanu
ochrony informacji niejawnych w dziedzinie bezpie-
czeństwa teleinformatycznego są prowadzone przez
służby ochrony państwa szkolenia dla administrato-
rów systemów oraz inspektorów bezpieczeństwa te-
leinformatycznego.
W odniesieniu do SKW należy zauważyć, że
z uwagi na fakt, iż służba ta nie jest gestorem sprzę-
tu uzbrojenia i łączności oraz nie dysponuje środka-
mi finansowymi przeznaczonymi na prowadzenie
prac badawczo-rozwojowych nad nowymi typami ta-
kiego sprzętu, nie ma ona również możliwości pro-
wadzenia prac nad urządzeniami kryptograficzny-
mi, uczestniczy natomiast w ich toku w uzgadnianiu
wymagań bezpieczeństwa. SKW zgłasza również do
finansującego tego rodzaju prace Departamentu Na-
uki i Szkolnictwa Wojskowego MON propozycje te-
matów badawczych dotyczących ochrony elektroma-
gnetycznej oraz bezpieczeństwa teleinformatyczne-
go. Obecnie w DNiSW MON – przy współpracy SKW
– trwają przygotowania do rozpoczęcia badań mają-
cych na celu opracowanie technologii generatora ko-
procesora kryptograficznego oraz technologii kon-
struowania nowych algorytmów, funkcji i protoko-
łów kryptograficznych na potrzeby bezpieczeństwa
narodowego.
Dla porządku odnotować należy, że wspomniane
powyżej przedsięwzięcia, prowadzone przez MON,
są elementem doskonale znanej panu posłowi Jerze-
mu Szmajdzińskiemu „Koncepcji rozwoju systemów
ochrony kryptograficznej w resorcie obrony narodo-
wej”, zatwierdzonej przez niego, jako ministra obro-

ny narodowej w 2004 r. W ramach jej realizacji
w MON m. in. trwa ciągła rozbudowa sieci rozle-
głych o zasięgu ogólnokrajowym MIL-WAN (o klau-
zuli „zastrzeżone”) oraz SEC-WAN („tajne”). Resort
obrony jest ponadto inicjatorem prac legislacyjnych
nad opracowywaniem i nowelizacją aktów prawnych
regulujących kwestie bezpieczeństwa teleinforma-
tycznego.
Spośród wskazanych w interpelacji instytucji je-
dynie Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji nie realizuje zadań wykraczających poza
ochronę informacji niejawnych w ramach własnych
struktur.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Jacek Cichocki
Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie domów pomocy społecznej
i podjęcia działań zmierzających do poprawy
sytuacji finansowej pracowników
i tych placówek (4457)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka nr SPS-023-4457/08 z dnia
28 lipca 2008 r., dotyczące interpelacji posła Andrze-
ja Ćwierza w sprawie domów pomocy społecznej, ce-
lem podjęcia działań zmierzających do poprawy sy-
tuacji finansowej pracowników i tych placówek, pro-
szę o przyjęcie poniższego wyjaśnienia.
Ad 1. Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej
znana jest trudna sytuacja w domach pomocy spo-
łecznej związana z niskimi wynagrodzeniami pra-
cowników tam zatrudnionych. Zgodnie z art. 123
ustawy o pomocy społecznej prawa i obowiązki pra-
cowników zatrudnionych w jednostkach organiza-
cyjnych pomocy społecznej regulują (z wyjątkiem
pracowników zatrudnionych na podstawie ustawy
Karta Nauczyciela) przepisy o pracownikach samo-
rządowych, a więc ustawa z dnia 22 marca 1990 r.
o pracownikach samorządowych (Dz.U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1593, z późn. zm.) oraz wydane na jej
podstawie rozporządzenie Rady Ministrów z 2 sierp-
nia 2005 r. w sprawie zasad wynagradzania pracow-
ników samorządowych zatrudnionych w jednost-
kach organizacyjnych jednostek samorządu teryto-
rialnego (Dz. U. Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.).
1301
Określanie poziomu wynagrodzeń w poszczególnych
jednostkach organizacyjnych pomocy społecznej leży
po stronie samorządu i kierowników tych jednostek.
Rada Ministrów, określając zasady wynagradzania
pracowników zatrudnionych w wymienionych jed-
nostkach, przyjęła, iż pracodawcy będą samodziel-
nie ustalać miesięczne stawki wynagrodzenia za-
sadniczego, na podstawie tabeli punktowych rozpię-
tości kategorii zaszeregowania (określonej w załącz-
niku nr 1 do ww. rozporządzenia), a także najniższe-
go wynagrodzenia zasadniczego ustalonego przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorial-
nego i wartości jednego punktu w złotych ustalone-
go przez pracodawcę w porozumieniu z wymienio-
nym organem (§ 3 ww. rozporządzenia). Finansowa-
nie wydatków na wynagrodzenia pracowników sa-
morządowych następuje w ramach środków przewi-
dzianych na ten cel w budżetach własnych jednostek
samorządu terytorialnego.
Z powyższych względów w rozporządzeniu okre-
ślono jedynie podstawowe wysokości dodatków do
wynagrodzenia zasadniczego, w tym dodatku za
pracę w porze nocnej, którego wysokość uwzględnia
powszechną gwarancję określoną w Kodeksie pracy.
Widełkowe zaszeregowanie ustalone dla poszczegól-
nych stanowisk pracy, możliwość tworzenia przez
pracodawcę funduszu premiowego i funduszu na-
gród pozwalają, zdaniem Ministerstwa Pracy i Poli-
tyki Społecznej, na prowadzenie właściwej zakłado-
wej polityki płac.
Należy mieć także na uwadze, że pracodawca sa-
morządowy ma możliwość wprowadzenia korzyst-
niejszych warunków wynagradzania pracowników
(w tym ewentualnych preferencji dla określonej gru-
py pracowników) niż wynikające z omawianego roz-
porządzenia Rady Ministrów, w drodze układu zbio-
rowego pracy lub regulaminu wynagradzania. Przy
uwzględnieniu pewnych ograniczeń przewidzianych
w art. 239 § 3 i art. 24126 § 2 K.p. powyższe regulacje
zakładowe nie mogą być mniej korzystne dla pra-
cowników niż mające do nich zastosowanie przepisy
szczególne, o których mowa wyżej (art. 9 § 2 K.p.).
Dlatego też, zdaniem resortu pracy i polityki spo-
łecznej, zmiany przepisów w zakresie dodatku za
pracę w porze nocnej i na drugiej zmianie oraz do-
datku za pracę w niedziele, święta i dni wolne od
pracy nie powinny być przedmiotem odgórnych
ustaleń. W wielu domach pomocy społecznej utrzy-
mano poprzednio obowiązujące przepisy (przed
przekazaniem domów pomocy społecznej do prowa-
dzenia powiatom), np. w sprawie dodatków za pracę
w niedziele i święta czy też wyższych dodatków za
pracę w porze nocnej.
Rozumiejąc trudną sytuację pracowników do-
mów pomocy społecznej, pod koniec ubiegłego roku
oraz w II kwartale br. tutejszy resort wystąpił do
wszystkich wojewodów z prośbą o rozważenie możli-
wości zwiększenia środków finansowych w zakresie
wysokości dotacji przekazywanych dla domów po-
mocy społecznej, w tym na wynagrodzenia pracow-
1302
ników. Zwiększenie przedmiotowej dotacji miało na
celu zapewnienie poprawy warunków życia miesz-
kańcom domów, jak i poprawę warunków zatrudnie-
nia pracowników. Jednakże kompetencje w zakresie
wielkości przekazanych środków i sposobu ich wy-
korzystania leżały po stronie wojewodów. Z informa-
cji posiadanych przez tut. resort wynika, że w części
województw w trzecim kwartale ubiegłego roku wo-
jewodowie przekazali dodatkowe środki, które zo-
stały przeznaczone na wypłatę dodatkowych uposa-
żeń (premie, nagrody) dla pracowników domów po-
mocy społecznej.
Zapewniam pana posła, że Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej dokłada i będzie dokładać dal-
szych starań w celu rozwiązania problemów doty-
czących funkcjonowania i finansowania domów po-
mocy społecznej. Również problem wynagrodzeń
pracowników domów pomocy społecznej jest dostrze-
gany i analizowany, jednakże obecnie nie ma możli-
wości wprowadzenia zmian, które w sposób natych-
miastowy doprowadziłyby do jego rozwiązania.
Obecnie trwają prace nad nowelizacją ustawy
o pomocy społecznej, także w zakresie ustalania
kosztu utrzymania w domu pomocy społecznej. Je-
żeli wszystkie działania resortu powiodą się, wów-
czas sytuacja finansowa domów pomocy społecznej
powinna ulec poprawie, jednak odpowiedzialność za
poziom wynagrodzeń w domach pomocy społecznej
należy i należeć będzie do kompetencji samorządu.
Pragnę ponadto poinformować, że w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji trwają
prace nad projektem ustawy o pracownikach samo-
rządowych. Projektowana kompleksowa zmiana
przepisów regulujących status prawny pracowników
samorządowych przewiduje także istotne zmiany
w systemie ich wynagradzania.
Ad 2. W związku z nowelizacją ustawy o zakła-
dach opieki zdrowotnej w czerwcu 2006 r., która
umożliwiła w ramach struktury organizacyjnej za-
kładu opieki zdrowotnej wydzielenie jednostki or-
ganizacyjnej zlokalizowanej na terenie jednostki
organizacyjnej pomocy społecznej (dom pomocy
społecznej lub całodobowa placówka opiekuńczo-
-wychowawcza) minister pracy i polityki społecznej
skierował do wszystkich starostów/prezydentów
miast na prawach powiatu apel w sprawie podjęcia
działań w kierunku utworzenia takich jednostek,
które sprawowałyby opiekę medyczną nad miesz-
kańcami domów pomocy społecznej, a ich personel
zatrudniałby Narodowy Fundusz Zdrowia. Według
danych zebranych przez wydziały polityki społecz-
nej na koniec III kwartału 2007 r. tylko w 17 do-
mach pomocy społecznej utworzone zostały zakła-
dy opieki zdrowotnej.
Tak więc w większości przypadków domy pomo-
cy społecznej w dalszym ciągu finansują usługi zdro-
wotne, które powinny być finansowane z Narodowe-
go Funduszu Zdrowia, oraz zatrudniają pracowni-
ków wykonujących zawody medyczne. Przekłada się
to negatywnie na sytuację finansową mieszkańców,
którzy już płacą składki na ubezpieczenia zdrowot-
ne, a także ich rodzin oraz gmin, które dopłacają do
pełnego kosztu utrzymania mieszkańca, w którym
zawarte są także koszty związane z bezpośrednim
finansowaniem usług zdrowotnych świadczonych
w domach pomocy społecznej.
Ponadto informuję, że w bieżącym roku pojawiła
się nowa możliwość dotycząca świadczenia usług
pielęgniarskich w domach pomocy społecznej w związ-
ku z podpisaniem we wrześniu 2007 r. zarządzenia
nr 69 prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia,
umożliwiającego świadczenie środowiskowych usług
pielęgniarskich również przez pielęgniarki zatrud-
nione w domach pomocy społecznej. Resort w trybie
roboczym ustalił z Narodowym Funduszem Zdro-
wia między innymi, że świadczenia zdrowotne na-
leżne mieszkańcom mogą być realizowane w dwoja-
ki sposób:
I sposób
Zakład opieki zdrowotnej występuje do wojewody
o zmianę statutu – rozszerza działalność o świadcze-
nia dla mieszkańców domów pomocy społecznej
przez wydzieloną jednostkę. Występuje do inspekcji
sanitarnej o dopuszczenie siedziby DPS, jako miej-
sca świadczeń zdrowotnych.
Po spełnieniu warunków lokalowych realizuje
świadczenia zdrowotne, które mogą być świadczone
przez pielęgniarki domu pomocy społecznej po za-
warciu z nimi stosownych umów, ale pod warun-
kiem spełniania wymogów kwalifikacyjnych zawar-
tych w zarządzeniu prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia nr 69 z dnia 25 września 2007 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju
podstawowa opieka zdrowotna (§ 22).
II sposób
Zakład opieki zdrowotnej rozlicza pielęgniarki
w systemie zadaniowym. Jeśli pielęgniarki zatrud-
nione w DPS spełniają wymagania kwalifikacyjne
w zakresie pielęgniarskiej opieki środowiskowej i są
wybrane przez pacjentów, mogą stać się pracowni-
kami ZOZ (zatrudnionymi w części lub na całym
etacie) i wówczas świadczą usługi zgodnie z § 31,
z uwzględnieniem załącznika 12 zarządzenia – kar-
ta oceny pacjenta (do 60 pkt skali Bartela), realizują
indywidualny plan opieki, zgodnie z załącznikiem
13 i w oparciu o katalog świadczeń – załącznik 14.
W takim przypadku ZOZ wyposaża pielęgniarkę
w zestaw przenośny dla pielęgniarki środowiskowej
zgodnie z załącznikiem 10 do zarządzenia.
W ocenie NFZ w obecnym stanie prawnym brak
jest jakichkolwiek przesłanek, aby zakład opieki
zdrowotnej nie realizował pielęgniarskiej opieki śro-
dowiskowej, gdyż w przypadku wyboru przez pa-
cjenta lekarza – dyrektor ZOZ nie ma wyboru – wy-
bór lekarza jest podstawą do roszczenia. Dyrektor
ZOZ ma obowiązek zapewnienia takiej opieki. Gdy-
by dyrektorzy domów wskazywali, że zarządzenie
nr 69 nie jest realizowane, to NFZ mógłby zastoso-

wać instrumenty skutecznego wyegzekwowania świad-
czenia usług pielęgniarstwa środowiskowego.
Jednocześnie wyjaśniam, że działania resortu
będą koncentrowały się głównie w kierunku prze-
niesienia ciężaru finansowania świadczeń zdrowot-
nych w domach pomocy społecznej na Narodowy
Fundusz Zdrowia. Pismo w tej sprawie zostało już
skierowane do pani Ewy Kopacz, ministra zdrowia.
Ad 3. Wprowadzenie subwencji socjalnej dla gmin
i powiatów finansowanej z budżetu państwa prze-
znaczonej na dofinansowanie kosztów pobytu miesz-
kańców w domu pomocy społecznej nie leży w kom-
petencji tut. resortu.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zwróci-
ło się z pismem do ministra finansów z prośbą
o zmianę zasad wyliczania wysokości dotacji celowej
z budżetu państwa na utrzymanie mieszkańców do-
mów pomocy społecznej skierowanych przed dniem
1 stycznia 2004 r., przekazywanej samorządom po-
wiatowym, które miałyby na celu możliwość doto-
wania do pełnego kosztu utrzymania, a nie jak do-
tychczas do średniej wojewódzkiej, a także podjęcie
działań w celu urealnienia wysokości środków prze-
znaczonych na dotację dla domów pomocy społecz-
nej, planowanych w budżetach wojewodów. W odpo-
wiedzi minister finansów poinformował, że propozy-
cje zmian w zakresie zasad finansowania jednostek
samorządu terytorialnego powinny być rozpatrywa-
ne w ramach prac nad reformą administracyjną,
o której mowa w uchwale Rady Ministrów nr 13
z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia
reformy administracji publicznej oraz zasad prowa-
dzenia prac w tym zakresie (M.P. Nr 8, poz. 99).
W związku z powyższym skierowano do ministra fi-
nansów kolejne pismo w tej sprawie, zawierające do-
datkowe informacje, przemawiające za konieczno-
ścią wprowadzenia proponowanych zmian, a także
z prośbą o zwiększenie środków na dofinansowanie
domów pomocy społecznej. Oczekuję na odpowiedź
w tej sprawie.
Pomimo takiego stanowiska Ministerstwa Fi-
nansów uprzejmie informuję, że resort pracy i poli-
tyki społecznej będzie podejmował próby wprowa-
dzenia zmian do ustawy o dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego, m.in. w drodze nowelizacji
ustawy o pomocy społecznej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
1303
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie wyznaczenia Polsce
kwot produkcyjnych cukru
przez Unię Europejską (4458)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Izabelli Sierakowskiej w spra-
wie kwot produkcyjnych cukru dla Polski, przekaza-
ną za pośrednictwem Kancelarii Prezesa Rady Mi-
nistrów przy piśmie DSPA-4401-4235/08 z dnia
31 lipca 2008 r., uprzejmie informuję, co następuje.
Obecnie obowiązujące uregulowania dotyczące
sektora cukrowniczego w Unii Europejskiej (w tym
przepisy rozporządzeń bazowych Rady (WE) nr 318/
2006 w sprawie wspólnej organizacji rynków w sek-
torze cukru oraz nr 320/2006 ustanawiającego tym-
czasowy system restrukturyzacji przemysłu cu-
krowniczego we Wspólnocie i zmieniającego rozpo-
rządzenie (WE) nr 1290/2005 w sprawie finansowa-
nia wspólnej polityki rolnej) są wynikiem kompro-
misu politycznego, który został osiągnięty na posie-
dzeniu Rady ministrów ds. rolnictwa i rybołówstwa
w dniach 22–24 listopada 2005 r. w Brukseli. Decy-
zja Rady Ministrów była podejmowana kwalifikowa-
ną większością głosów, a do jej podjęcia wystarczyły
232 głosy z 321. Jedynie Polska sprzeciwiła się przy-
jęciu reformy w zaproponowanym kształcie, wspar-
ta przez Grecję. Polska sprzeciwiła się przyjęciu re-
formy rynku cukru ze względu na znaczenie uprawy
buraków cukrowych i przemysłu cukrowniczego
w naszym kraju. Zdaniem Polski dokument zawiera-
jący porozumienie polityczne nie uwzględniał kilku
zasadniczych polskich postulatów, w tym sposobu
redukcji kwot.
Zgodnie z art. 249 traktatu ustanawiającego
Wspólnotę Europejską rozporządzenia wydawane
przez poszczególne organy Unii Europejskiej mają
zastosowanie ogólne i są we wszystkich swoich czę-
ściach wiążące. Obowiązują one bezpośrednio w każ-
dym państwie, jeżeli wynika to z ratyfikowanej
przez Rzeczpospolitą Polską umowy konstytuującej
organizację międzynarodową, prawo przez nią sta-
nowione jest stosowane bezpośrednio i ma pierw-
szeństwo w przypadku kolizji z ustawami. Wobec
powyższego z dniem 1 maja 2004 r. akty prawne wy-
dawane przez Unię Europejską stały się częścią sys-
temu źródeł powszechnie obowiązującego w Polsce
prawa, które wiąże organy władzy publicznej oraz
państwowe i samorządowe jednostki organizacyjne
jak i podmioty prywatnoprawne.
Jednocześnie w świetle dotychczasowego orzecz-
nictwa Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
jeżeli dana dziedzina spraw uregulowana jest w roz-
porządzeniu wspólnotowym, to kompetencja państw
1304
członkowskich (w tym Sejmu RP) do stanowienia
prawa w tej dziedzinie wygasa. Uprzejmie informuję
panią poseł, że aktualnie obowiązujące rozporzą-
dzenia wspólnotowe regulujące rynek cukru są sto-
sowane wprost przez wszystkie państwa członkow-
skie UE i Sejm RP nie ma możliwości ich zmiany.
W odniesieniu do systemu restrukturyzacji prze-
mysłu cukrowniczego uprzejmie wyjaśniam, że wszyst-
kie państwa członkowskie zredukowały kwoty pro-
dukcji cukru i w związku z tym prawie wszystkie
państwa członkowskie po restrukturyzacji będą
miały mniejsze kwoty produkcji cukru niż szacowa-
na konsumpcja w tych krajach. Część państw w ca-
łości lub prawie w całości oddała kwoty w ramach
restrukturyzacji i tym samym stała się rynkiem
zbytu dla cukru importowanego. Szacuje się, że tyl-
ko Francja, Dania, Belgia, Holandia i Niemcy będą
dysponowały nadwyżkowymi ilościami produkcji
kwotowej. Pozostałe państwa będą część zapotrze-
bowania krajowego pokrywać z importu.
Celem rządu jest utrzymanie jak największej
produkcji cukru w Polsce, jednakże wzrost plonu
buraka cukrowego z ha i wzrost wydajności cukru
z ha do 9 t (blisko 170 kg cukru z 1 t buraków) po-
woduje konieczność zmniejszenia areału upraw
tego surowca. Trudno też akceptować sytuację,
gdzie nadmiar surowca i mocy produkcyjnych po-
winien oznaczać zwiększenie produkcji. O zwięk-
szeniu produkcji decyduje przede wszystkim sytu-
acja popytowo-podażowa na rynku, a w przypadku
rynku uregulowanego także przepisy z tym ryn-
kiem związane. Na forum Unii Europejskiej podję-
to decyzję o redukcji produkcji cukru kwotowego
nie tylko ze względu na uwarunkowania między-
narodowe (WTO), wcześniejsze zobowiązania do
importu preferencyjnego z państw Afryki, Kara-
ibów i Pacyfiku (AKP) i najsłabiej uprzemysłowio-
nych (LDC), ale również w związku z dużymi nad-
wyżkami tego surowca na rynku wewnętrznym,
które znacznie przekraczały konsumpcję. Nadwyż-
ki cukru na rynku wewnętrznym wpływały na de-
stabilizację tego rynku.
Warunki postawione przez Komisję Europejską
i jej determinacja do redukcji produkcji cukru we
Wspólnocie o 6 mln t oraz finansowe zachęty spowo-
dowały rezygnację z produkcji kwotowej cukru
w UE z 18,45 mln t w roku gospodarczym 2005/2006
do 13,4 mln t w roku gospodarczym 2009/2010, czyli
o 27,3%. W Polsce zrzeczono się 20,7% kwoty cukru
i jest to najmniejszy procent w całej Wspólnocie.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami wspólnoto-
wymi jeżeli producenci zrzekną się mniej kwot pro-
dukcyjnych niż to założyła Komisja, to w roku 2010
nastąpi obowiązkowa redukcja bez jakiejkolwiek po-
mocy finansowej. Na taką sytuację nie może sobie
pozwolić żaden producent cukru. Przepisy przyjęte
przez Radę Ministrów UE w rozporządzeniu Rady
nr 1260/2007 nie pozostawiają złudzeń, że redukcja
musi dotyczyć każdego państwa członkowskiego.
Odnosząc się do kwestii podniesionej przez Panią
Poseł, dotyczącej konieczności wystąpienia do rady
UE w sprawie podwyższenia minimalnej ceny bura-
ków cukrowych do wysokości pokrywającej rzeczy-
wiste koszty ich produkcji i gwarantującej zysk,
uprzejmie wyjaśniam, że zmniejszenie o 36% cen cu-
kru oraz redukcja minimalnych cen buraków cukro-
wych z 32,86 euro/t w roku gospodarczym 2006/
2007 do 26,29 euro/t od roku gospodarczego 2009/
2010 jest jednym z podstawowych elementów refor-
my rynku cukru. Redukcja cen cukru we Wspólno-
cie ma na celu m.in. zagwarantowanie konkurencyj-
ności tego produktu na rynku światowym (aktualna
cena na rynku światowym wynosi ok. 230 euro/tonę,
natomiast średnia cena cukru na rynku wspólnoto-
wym jest znacznie wyższa).
Należy podkreślić, że plantatorzy buraków cu-
krowych, z którymi producenci cukru podpisali
umowy kontraktacyjne, mają zagwarantowane co
najmniej minimalne ceny skupu buraków (o jako-
ści standardowej) służących do produkcji cukru
kwotowego. Jednakowa cena minimalna obowią-
zuje we wszystkich 27 krajach członkowskich
i podwyższenie ceny za dostarczony surowiec może
być wynikiem uzgodnienia zawartego pomiędzy
związkami reprezentującymi plantatorów i produ-
centami cukru.
Zmniejszenie ceny za buraki cukrowe rekompen-
sowane jest wprowadzeniem oddzielnych płatności
dla plantatorów buraków cukrowych we wszystkich
krajach Wspólnoty. Płatności te będą docelowo
w 64,2% rekompensować utratę dochodów rolników
w stosunku do cen obowiązujących przed reformą.
Przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 319/2006
zmieniającego rozporządzenie (WE) nr 1782/2003
ustanawiające wspólne zasady dla systemów wspar-
cia bezpośredniego w ramach wspólnej polityki rol-
nej i ustanawiające określone systemy wsparcia dla
rolników stanowią, że poziom bezpośredniego wspar-
cia polskich plantatorów buraków cukrowych w roku
2006 określony został na 99 135 mln euro, w 2007 r.
– 122 906 mln euro, w 2008 r. – 146 677 mln euro,
a od 2009 r. – 159 392 mln euro.
Płatność cukrową otrzymuje rolnik, który speł-
nia warunki do przyznania płatności bezpośredniej
w danym roku i który zawarł na rok gospodarczy
2006/2007 z producentem cukru umowę dostawy
buraków cukrowych. Płatność cukrowa nie jest zby-
walna, ale może być dziedziczona i jest wypłacana
niezależnie od tego, czy rolnik będzie w następnych
latach uprawiał buraki czy nie. Zgodnie z rozporzą-
dzeniem ministra rolnictwa i rozwoju wsi w 2007 r.
oddzielna płatność cukrowa wynosiła 37,15 zł za
tonę buraków cukrowych.
Ponadto plantatorzy, którzy zgodnie z planami
restrukturyzacyjnymi producenta cukru nie będą
uprawiali buraków cukrowych na cele spożywcze,
w roku gospodarczym 2008/2009 otrzymają jedno-
razowo:

— ok. 9% pomocy restrukturyzacyjnej w roku
gospodarczym 2008/2009, czyli od 2,75 euro na tonę
buraków przy braku demontażu cukrowni do 8,87
euro za tonę buraków przy całkowitym demontażu
cukrowni,
— dodatkową płatność w wysokości około 33 euro
od tony buraków cukrowych, które nie będą upra-
wiane w wyniku zrzeczenia się kwoty cukru przez
producenta.
Rolnicy uprawiający buraki cukrowe otrzymują
także jednolitą płatność obszarową, która w roku
2007 ustalona została w wysokości 301,54 zł/ha. Po-
nadto dotychczasowy areał przeznaczony na uprawę
buraków do produkcji cukru może być przeznaczony
na uprawę roślin energetycznych, z czym wiąże się
dodatkowa płatność.
Plantatorzy buraka cukrowego, którzy nie będą
mogli uprawiać buraków cukrowych służących do
produkcji cukru kwotowego, mogą uprawiać buraki
na cele przemysłowe (cukier przemysłowy może być
stosowany do produkcji m.in. alkoholu, bioetanolu,
żywych kultur drożdży, produktów farmaceutycz-
nych i chemicznych, takich jak: kleje, środki barwią-
ce, farby i lakiery). Grunty zwalniane z produkcji
buraka cukrowego mogą być i są wykorzystane do
produkcji zbóż lub roślin oleistych, których ceny
w okresie ostatnich 2 lat ponad dwukrotnie wzrosły.
Wzrosły również o 20% do 30% ceny rzepaku, które-
go zbiory zwiększyły się dwukrotnie na przestrzeni
ostatnich 10 lat. Rośliny te są wykorzystywane za-
równo w celach spożywczych, jak i energetycznych
do produkcji biokomponentów. Istnieje zatem alter-
natywa dla producentów buraka cukrowego, podję-
cia produkcji innych surowców rolnych i uzyskania
dobrych cen wynikających z sytuacji rynkowej.
Przepisy wspólnotowe przewidują również dodat-
kową pomoc finansową na rzecz tworzenia rozwią-
zań alternatywnych wobec uprawy buraków cukro-
wych w regionach objętych procesem restruktury-
zacji. Dla Polski pomoc na rzecz dywersyfikacji wy-
niesie ok. 34 mln euro.
Odnosząc się do kwestii wstrzymania trwającego
demontażu cukrowni Lublin, oddziału Krajowej
Spółki Cukrowej SA, uprzejmie informuję, że zgod-
nie z przepisami wspólnotowymi o złożeniu do Agen-
cji Rynku Rolnego wniosku o przyznanie pomocy fi-
nansowej danemu producentowi cukru w ramach
restrukturyzacji przemysłu cukrowniczego decydo-
wał wyłącznie producent cukru po konsultacji z plan-
tatorami buraków cukrowych. Władze państwa
członkowskiego nie miały wpływu na decyzje produ-
centów cukru dotyczące rezygnacji z kwot produk-
cyjnych w ramach plany restrukturyzacji danego
przedsiębiorstwa. Agencja Rynku Rolnego dokony-
wała kwalifikacji przedmiotowych wniosków do przy-
znania pomocy restrukturyzacyjnej, wówczas gdy
zawierał on wszystkie elementy, o których mowa
w przepisach rozporządzenia Rady (WE) nr 320/
2006 z dnia 20 lutego 2006 r., z późn. zm.(tj. plan
restrukturyzacji obejmujący m.in. plan społeczny,
1305
biznes plan, plan środowiskowy). Zgodnie z pismem
Komisji Europejskiej z dnia 7 kwietnia br. nie ma
również możliwości demontażu innej fabryki niż ta,
którą wskazano w planie restrukturyzacyjnym, po-
nieważ pomoc restrukturyzacyjna jest przyznawana
po uwzględnieniu konkretnego wniosku opierające-
go się na planie restrukturyzacyjnym, który został
przez Agencję Rynku Rolnego uznany za kwalifiku-
jący się.
Odnosząc się do kwestii sporu w ramach WTO
poruszonych przez panią poseł, uprzejmie wyja-
śniam, że u jego podstaw leżało przekonanie państw
skarżących, iż unijny reżim organizacji rynku cu-
kru (przede wszystkim dotyczący tzw. cukru C) jest
niezgodny z porozumieniem w sprawie rolnictwa
oraz innymi przepisami GATT/WTO.
Podstawowy zarzut kierowany wobec UE we-
dług raportu panelu WTO to przekroczenie w eks-
porcie cukru maksymalnego dozwolonego poziomu
subsydiów wynikającego z listy koncesyjnej WE do
WTO (np. w latach 2001/2002 UE wyeksportowała
ok. 4,1 mln t cukru z subsydiami, podczas gdy limit
wynosił 1273 mln t.). W związku z tym panel wydał
rekomendację, aby UE zredukowała subsydiowany
eksport cukru do poziomu dozwolonego w jej liście
koncesyjnej dla WTO. Do eksportu subsydiowane-
go należy wliczać także cukier typu C i reeksport
cukru sprowadzanego z krajów Afryki, Karaibów
i Pacyfiku.
Ponadto zgodnie z art. 19 ust. 1 porozumienia
WTO w sprawie rozstrzygania sporów, w wyniku
panelu postanowiono, aby Wspólnota Europejska
dostosowując poziom eksportu cukru do zobowią-
zań wynikających z art. 3 ust. 3 oraz art. 8 porozu-
mienia w sprawie rolnictwa rozważyła zastosowanie
środków zmierzających do utrzymania produkcji cu-
kru na poziomie odpowiadającym spożyciu cukru
we Wspólnocie, przy jednoczesnym całkowitym po-
szanowaniu dla wiążących ją zobowiązań między-
narodowych dotyczących importu, w tym zobowią-
zań w stosunku do krajów rozwijających się.
Raporty panelu oraz organu odwoławczego były
przyjęte 19 maja 2005 r. a termin wdrożenia reko-
mendacji panelu upłynął 22 maja 2006 r.
Analizując powyższe stwierdzenie panelu, trud-
no zgodzić się z opinią zawartą w piśmie pani poseł,
jakoby orzeczenie WTO zobowiązało Unię Europej-
ską do obniżenia wielkości produkcji cukru z bura-
ków. W swym rozstrzygnięciu panel stwierdza jedy-
nie naruszenie przez WE zobowiązań wynikających
z art. 3 ust. 3 oraz art. 8 porozumienia w sprawie
rolnictwa dotyczących maksymalnego dozwolonego
poziomu subsydiów eksportowych stosowanych
w eksporcie towarów rolnych ze Wspólnoty i propo-
nuje, aby w celu dostosowania się przez Wspólnotę
do ww. poziomu zobowiązań rozważyła ona zastoso-
wanie środków zmierzających do utrzymania pro-
dukcji cukru na poziomie odpowiadającym spożyciu
cukru we Wspólnocie.
1306
Podkreślić należy, że stroną w sporze były Wspól-
noty Europejskie, a nie poszczególne kraje człon-
kowskie. Rozstrzygnięcie panelu odnosi się zatem
do Unii Europejskiej jako całości, a nie do poszcze-
gólnych państw członkowskich. Należy podkreślić,
że zarówno przed przystąpieniem do UE, jak i w la-
tach 2004–2006 objętych rekomendacją panelu
WTO produkcja cukru w Polsce wynosiła ok. 2 mln t
przy konsumpcji 1,6 mln t.
Należy równocześnie zauważyć, że przywołany
w interpelacji art. 23 ust. 1 traktatu o Unii Europej-
skiej umieszczony jest w tytule V ww. traktatu i do-
tyczy decyzji podejmowanych w zakresie wspólnej
polityki zagranicznej i bezpieczeństwa. Tak więc
w oparciu o przepisy tego artykułu Polska nie mogła
skutecznie przeciwstawić się redukcji kwot produk-
cyjnych cukru, gdyż przy podejmowaniu rozstrzy-
gnięć dotyczących rynku cukru artykuł ten nie był
stosowany.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że negocjacje
rundy Doha w ramach WTO zostały przerwane
w czasie konferencji ministerialnej WTO w Gene-
wie, która zebrała się w dniach 21–29 lipca 2008 r.
w celu finalnego uzgodnienia dokumentów tzw. mo-
dalities stanowiących ramowe porozumienia doty-
czące dalszej liberalizacji handlu m.in. w zakresie
rolnictwa. Oznacza to, że zobowiązania UE, w tym
Polski, wobec WTO w odniesieniu do cukru nie ule-
gają zmianie i listy koncesyjne rundy urugwajskiej
pozostają nadal w mocy.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi w swoim
stanowisku wobec negocjacji WTO zawsze uwzględ-
niało wrażliwość sektora cukru. Zasadniczym po-
stulatem Polski wyrażonym na forum Unii Europej-
skiej jest utrzymanie w imporcie cukru specjalnych
środków ochronnych (SSG).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Cymańskiego
w sprawie zasad zaciągania
pożyczek i kredytów bankowych
oraz ich poręczenia przez współmałżonków
(4459)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła na Sejm RP Tadeusza Cymańskiego
w sprawie zasad zaciągania pożyczek i kredytów
bankowych oraz ich poręczania przez współmałżon-
ków, przesłanej przy piśmie z dnia 24 lipca 2008 r.,
sygn. SPS-023-4459/08, uprzejmie przekazuję wyja-
śnienia, jak poniżej. Jednocześnie informuję, że ma-
jąc na uwadze zakres zagadnień poruszanych
w przedmiotowej interpelacji, zwróciliśmy się rów-
nież z prośbą o wyrażenie opinii Ministerstwa Spra-
wiedliwości, Komisji Nadzoru Finansowego, Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów, a także Związ-
ku Banków Polskich, które zostały uwzględnione
w poniższych wyjaśnieniach.
Zaciąganie pożyczek i kredytów bankowych oraz
ich poręczanie przez współmałżonków podlega zasa-
dom ogólnym dotyczącym małżeńskich ustrojów ma-
jątkowych, zawartym w ustawie z dnia 25 lutego
1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (K.r.o.), a w za-
kresie egzekucji – przepisom ustawy z dnia 17 listopa-
da 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego.
Stosownie do postanowień art. 41 K.r.o., jeżeli
małżonek zaciągnął zobowiązanie za zgodą drugie-
go małżonka, wierzyciel może żądać zaspokojenia
także z majątku wspólnego małżonków. Natomiast,
jeżeli małżonek zaciągnął zobowiązanie bez zgody
drugiego małżonka albo zobowiązanie jednego
z małżonków nie wynika z czynności prawnej, wie-
rzyciel może żądać zaspokojenia z majątku osobiste-
go dłużnika, z wynagrodzenia za pracę lub z docho-
dów uzyskanych przez dłużnika z innej działalności
zarobkowej, jak również z korzyści uzyskanych
z jego praw autorskich i praw pokrewnych, praw
własności przemysłowej oraz innych praw twórcy
(o których mowa w art. 33 pkt 9 K.r.o.), a jeżeli wie-
rzytelność powstała w związku z prowadzeniem
przedsiębiorstwa, także z przedmiotów majątko-
wych wchodzących w skład przedsiębiorstwa. Po-
wyższe przepisy odnoszą się m.in. do zaciągania po-
życzek i kredytów bankowych. Odróżniają one sytu-
acje, w których zobowiązanie zostaje zaciągnięte za
zgodą małżonka, od sytuacji, gdy takiej zgody mał-
żonek nie udzielił. Wyrażenie zgody przez współ-
małżonka otwiera drogę do egzekucji z całego ma-
jątku wspólnego, jej brak – jedynie z majątku osobi-
stego oraz z wymienionych w ustawie składników.
Jak podkreśla Komisja Nadzoru Finansowego, wy-
daje się, iż w obecnym stanie prawnym sytuacja ta
uregulowana została w sposób klarowny i niebudzą-
cy zastrzeżeń. Wierzycielowi pozostawia się decyzję
co do uzyskania takiej zgody, gwarantującej mu
szerszy zakres zaspokojenia, czyli z całego majątku
wspólnego małżonków. W założeniach ustawodawcy
rozwiązanie takie, poprzez wyłączenie możliwości
naruszenia majątku wspólnego, jeżeli dłużnik zacią-
gnął zobowiązanie bez zgody współmałżonka, miało
uwzględniać zarówno dobro rodziny, jak i interes
wierzycieli dłużnika oraz swobodę kontraktową
współmałżonków.
Przepis art. 37 § 1 K.r.o wymienia enumeratyw-
nie czynności, do których dokonania konieczna jest
zgoda współmałżonka. W świetle tego przepisu nie
ma obowiązku uzyskania zgody współmałżonka na

zaciągnięcie zobowiązania pieniężnego, niemiesz-
czącego się w katalogu czynności prawnych określo-
nych w art. 37 § 1 K.r.o. Jak wskazuje Urząd Ochro-
ny Konkurencji i Konsumentów, nie oznacza to jed-
nak, iż współmałżonek w takiej sytuacji pozostaje
bez ochrony. Zgodnie bowiem z przepisem art. 36
K.r.o oboje małżonkowie są obowiązani współdzia-
łać w zarządzie majątkiem wspólnym, w szczególno-
ści udzielać sobie wzajemnie informacji o stanie ma-
jątku wspólnego, o wykonywaniu zarządu mająt-
kiem wspólnym i o zobowiązaniach obciążających
majątek wspólny. Jeśli wynikający z powyższego
przepisu obowiązek informacyjny nie jest realizowa-
ny, współmałżonek może wystąpić do sądu rodzin-
nego i opiekuńczego z wnioskiem o zobowiązanie
współmałżonka do udzielenia informacji o stanie
majątku i zaciągniętych zobowiązaniach. Urząd
Ochrony Konkurencji i Konsumentów wskazuje do-
datkowo na funkcje ochronne regulacji art. 41 K.r.o.
W opinii UOKiK wydaje się, że obszerna nowelizacja
Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, m.in. w zakre-
sie stosunków majątkowych małżeńskich, dokonana
w 2005 r., w sposób dostateczny zapewnia ochronę
interesów współmałżonka, który nie poręczając lub
nie wyrażając zgody na zaciągnięcie zobowiązania,
nie musi obawiać się ewentualnej egzekucji należno-
ści, czy to z jego majątku osobistego, czy też z mająt-
ku wspólnego małżonków.
W świetle aktualnie obowiązujących przepisów
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe po
stronie banku nie istnieje obowiązek informowania
o zaciągnięciu zobowiązania przez współmałżonka.
Kwestie dotyczące istnienia majątkowej wspólności
małżeńskiej i konsekwencji stąd wynikających re-
guluje w pierwszej kolejności Kodeks rodzinny i opie-
kuńczy. Ustawa Prawo bankowe, z wyjątkiem art. 98
ust. 2 stanowiącego o bankowym tytule egzekucyj-
nym, nie zawiera szczególnych regulacji dotyczących
zasad zaciągania pożyczek i kredytów bankowych
oraz ich poręczenia przez współmałżonków pozosta-
jących w ustawowej wspólności majątkowej. Bank,
zgodnie z art. 70 Prawa bankowego, uzależnia przy-
znanie kredytu od zdolności kredytowej kredyto-
biorcy, rozumianej jako zdolność do spłaty zacią-
gniętego kredytu wraz z odsetkami w terminach
określonych w umowie. Tym samym badanie ustro-
ju majątkowego małżeńskiego powinno być dokona-
ne przez bank na etapie przedkontraktowym, w toku
badania zdolności kredytowej podmiotu ubiegające-
go się o kredyt, z uwzględnieniem adekwatności po-
ziomu dochodów, kosztów i spłat zobowiązań, za
które wnioskodawca jest odpowiedzialny. Należy
podkreślić, iż zbadanie zdolności kredytowej kredy-
tobiorcy jest nie tylko powinnością banku, lecz leży
także w jego interesie, bowiem do banku należy oce-
na ryzyka w zakresie ewentualnej niewypłacalności
kredytobiorcy, jak również zabezpieczenie się w po-
staci zgody lub poręczenia współmałżonka, by móc
w przyszłości egzekwować należność ze składników
majątku wspólnego małżonków.
1307
W aktualnej sytuacji wydaje się, iż problem kwe-
stii braku badania zdolności kredytowej może doty-
czyć instytucji finansowych niebędących bankami.
W tym zakresie, jak wskazuje UOKiK, planowane
są zmiany związane z implementacją Dyrektywy
Parlamentu Europejskiego i Rady 2008/48/WE
z dnia 23 kwietnia 2008 r. w sprawie umów o kredyt
konsumencki, zgodnie z którą na instytucje para-
bankowe zostanie nałożony obowiązek badania zdol-
ności kredytowej kredytobiorcy. Zmiany dotyczące
regulacji kredytu konsumenckiego nie będą jednak-
że obejmowały kwestii będących przedmiotem inter-
pelacji poselskiej. Trzeba wskazać, że niezależnie od
tego, czy kredytodawcą będzie bank, czy też insty-
tucja parabankowa, przepisy ochronne Kodeksu ro-
dzinnego i opiekuńczego będą miały zastosowanie.
Warto zauważyć, że nadzór bankowy, zarówno
w toku prac analitycznych, jak i inspekcyjnych, na
bieżąco bada adekwatność zarządzania ryzykiem
kredytowym w bankach. W przypadku stwierdzenia
nieprawidłowości kieruje odpowiednie zalecenia do
podmiotu nadzorowanego i monitoruje ich wykona-
nie. Zgodnie z informacjami Komisji Nadzoru Fi-
nansowego, w wyniku analiz o charakterze syste-
mowym, nadzór przygotowuje obecnie wnioski i re-
komendacje dla sektora bankowego w zakresie ana-
lizy zdolności kredytowej i akceptacji ryzyka.
Odnosząc się do kwestii informowania przez
bank jednego ze współmałżonków o zamiarze zacią-
gnięcia przez drugiego współmałżonka pożyczki lub
kredytu, albo udzielenia przez niego poręczenia
spłaty długu, należy wskazać, że zgodnie z art. 104
ustawy Prawo bankowe informacje tego typu objęte
są tajemnicą bankową. Bank nie może informować
drugiego małżonka o tym, że został przyznany kre-
dyt bez zgody tego małżonka i bez poręczycieli
z uwagi na obowiązek zachowania tajemnicy banko-
wej. Tajemnica bankowa obejmuje wszystkie infor-
macje dotyczące czynności bankowej, uzyskane
w czasie negocjacji, w trakcie zawierania i realizacji
umowy, na podstawie której bank tę czynność wyko-
nuje. Możliwości poinformowania drugiego małżon-
ka w takiej sytuacji nie przewiduje też zamknięty
katalog przypadków, w których banku nie obowią-
zuje zachowanie tajemnicy bankowej (określony
w art. 104 ust. 2 i 3). Ewentualne przekazanie takich
informacji przez bank byłoby możliwe wyłącznie wte-
dy, gdy osoba, której one dotyczą, na piśmie upoważni
bank do ich przekazania współmałżonkowi.
Kwestia podjęcia ewentualnych prac legislacyj-
nych w zakresie obowiązków informacyjnych ban-
ków w związku z zaciąganiem kredytów, pożyczek
oraz ich poręczania przez współmałżonków wyma-
gałaby uprzedniej wnikliwej analizy, biorąc pod
uwagę zarówno istniejące już regulacje zawarte
w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym, całość ure-
gulowań ustawy Prawo bankowe, w szczególności
dotyczących badania zdolności kredytowej, a także
ogólne przepisy Kodeksu cywilnego. Wydaje się, że
przedmiotowa problematyka powinna być przedmio-
1308
tem obrad Rady Rozwoju Rynku Finansowego, peł-
niącej funkcję organu opiniodawczo-doradczego mi-
nistra finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Cymańskiego
w sprawie zasad dokonywania wpisów
zaproszeń cudzoziemców do Polski
do ewidencji zaproszeń (4460)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4460/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Tadeusza Cymańskiego z dnia 21 lipca 2008 r.
w sprawie zasad dokonywania wpisów zaproszeń cu-
dzoziemców do Polski do ewidencji zaproszeń, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r.
o cudzoziemcach (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 234,
poz. 1694, z późn. zm.) zaproszenie mogą wystawić:
1) obywatel polski zamieszkujący na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej, a także obywatel państwa
członkowskiego Unii Europejskiej, państwa człon-
kowskiego Europejskiego Porozumienia o Wolnym
Handlu (EFTA) – strony umowy o Europejskim Ob-
szarze Gospodarczym lub Konfederacji Szwajcar-
skiej oraz członek jego rodziny, zamieszkujący na
terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i posiadający
prawo pobytu lub prawo stałego pobytu na tym tery-
torium;
2) cudzoziemiec przebywający bezpośrednio przed
wystawieniem zaproszenia legalnie i nieprzerwanie
przez okres co najmniej 5 lat na terytorium Rzeczy-
pospolitej Polskiej lub posiadający zezwolenie na
osiedlenie się lub zezwolenie na pobyt rezydenta
długoterminowego WE;
3) osoba prawna lub jednostka organizacyjna
nieposiadająca osobowości prawnej, mająca siedzibę
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
− zwani dalej „zapraszającymi”.
Zaproszenie uzyskuje ważność z chwilą wpisania
go, na wniosek zapraszającego, do ewidencji zapro-
szeń i jest ważne przez okres roku. Wojewoda wła-
ściwy ze względu na miejsce zamieszkania lub sie-
dzibę zapraszającego wpisuje zaproszenie do ewi-
dencji zaproszeń lub wydaje decyzję o odmowie wpi-
sania albo o unieważnieniu zaproszenia.
Zgodnie z art. 17 ust. 2 ustawy o cudzoziemcach,
na żądanie organu, który przyjął wniosek o wpisa-
nie zaproszenia do ewidencji zaproszeń, zapraszają-
cy jest obowiązany przedstawić dokumenty potwier-
dzające możliwość wywiązania się z zobowiązania
do pokrycia kosztów związanych z pobytem cudzo-
ziemca, a w szczególności dokumenty potwierdzają-
ce posiadanie źródeł dochodów lub własnych środ-
ków materialnych i ich wysokość oraz dokumenty
potwierdzające tytuł prawny do zajmowanego lokalu
mieszkalnego lub możliwość zapewnienia cudzo-
ziemcowi zamieszkania.
Jak wynika z art. 17 ust. 3 cytowanej ustawy, de-
cyzję o odmowie wpisania lub o unieważnieniu wpi-
sania zaproszenia do ewidencji zaproszeń wydaje
się, jeżeli:
1) zapraszanym jest cudzoziemiec, w przypadku
którego zachodzi którakolwiek z okoliczności, o któ-
rych mowa w art. 42 pkt 2, 4 i 7 ustawy o cudzo-
ziemcach;
2) sytuacja finansowa zapraszającego, a w przy-
padku osoby fizycznej także warunki mieszkaniowe,
wskazują, że nie będzie on w stanie zadośćuczynić
obowiązkom przyjętym na siebie w zaproszeniu;
3) zapraszający nie wykonał zobowiązań wyni-
kających z uprzednio wystawionego zaproszenia.
Instytucja zaproszenia jest bardzo korzystna dla
cudzoziemca, ponieważ zwalnia go z obowiązku
przedstawiania dokumentów potwierdzających, iż
posiada on własne środki finansowe niezbędne do
pokrycia kosztów pobytu na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej oraz ubezpieczenie zdrowotne. Na-
leży podkreślić, iż zgodnie z obowiązującymi przepi-
sami prawa cudzoziemiec, już ubiegając się u konsu-
la o wydanie wizy, obowiązany jest przedstawić do-
kumenty potwierdzające posiadanie ww. środków
finansowych oraz ubezpieczenia zdrowotnego w ro-
zumieniu przepisów o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze środków publicznych lub
potwierdzenia pokrycia przez ubezpieczyciela kosz-
tów leczenia na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej ważnego przez okres zamierzonego pobytu cu-
dzoziemca na tym terytorium. Ponadto, zgodnie
z art. 15 ust. 1 i 2 ustawy o cudzoziemcach, cudzo-
ziemiec wjeżdżający na terytorium Polski powinien
również uzasadnić cel i okoliczności planowanego
pobytu oraz przedstawić dokumenty je potwierdza-
jące, posiadać i okazać na żądanie uprawnionego or-
ganu środki finansowe niezbędne do pokrycia kosz-
tów wjazdu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej,
pobytu, przejazdu i wyjazdu z tego terytorium lub
dokumenty umożliwiające uzyskanie takich środ-
ków oraz zezwolenie na wjazd do innego państwa
lub na powrót do kraju pochodzenia, jeżeli takie ze-
zwolenie jest wymagane. Posiadanie wyżej wspo-
mnianych środków finansowych, jak również ubez-
pieczenia zdrowotnego, może być potwierdzone
przez okazanie zaproszenia. Zaproszenie jest zatem

dokumentem, który cudzoziemiec może przedsta-
wić, ubiegając się o wydanie wizy oraz w trakcie
kontroli granicznej, aby poświadczyć, że posiada
środki niezbędne do wjazdu i pobytu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
Zaproszenie stanowi potwierdzenie, iż zaprasza-
jący zobowiązuje się do pokrycia kosztów związa-
nych z pobytem i wjazdem zapraszanego cudzoziem-
ca na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w tym
także kosztów ewentualnego leczenia oraz wydale-
nia cudzoziemca z terytorium Polski. Zobowiązanie
to jest prawnie skuteczne wobec wszystkich podmio-
tów, które poniosły koszty, do których poniesienia
zobowiązał się zapraszający. W przypadku gdy za-
praszający nie wykonał zobowiązań wynikających
z wystawionego zaproszenia, Skarb Państwa lub
inne podmioty mogą dochodzić od zapraszającego,
w postępowaniu przed sądem, zwrotu kosztów po-
niesionych w związku z pobytem cudzoziemca i opusz-
czeniem przez niego terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, wynikających z wykonywania przez te pod-
mioty obowiązków określonych ustawami, do pokry-
cia których zobowiązany był zapraszający (vide: art. 19
ustawy o cudzoziemcach).
Z uwagi na treść cytowanych wyżej przepisów or-
gan administracji publicznej dokonujący wpisania
zaproszenia do ewidencji zaproszeń obowiązany jest
ustalić − jaka jest sytuacja finansowa zapraszające-
go i czy będzie on mógł wywiązać się z zobowiązań
nałożonych przez przepisy ustawy o cudzoziemcach.
Jeżeli zapraszający nie będzie mógł wykazać, że po-
siada środki pozwalające na pokrycie kosztów poby-
tu cudzoziemca w Polsce, organ administracji pu-
blicznej powinien wydać decyzję o odmowie wpisa-
nia zaproszenia do ewidencji zaproszeń. Ustalenie,
czy zapraszający może ponieść koszty pobytu oraz
ewentualnego leczenia cudzoziemca, jest szczególnie
ważne, także ze względu na fakt, iż cudzoziemiec
może okazać zaproszenie, ubiegając się u konsula
o wydanie wizy Schengen.
Warto wskazać, iż po wejściu Rzeczypospolitej
Polskiej do strefy Schengen zasady wjazdu na tery-
torium naszego kraju na pobyt nieprzekraczający
trzech miesięcy w okresie sześciomiesięcznym regu-
luje rozporządzenie (WE) nr 562/2006 Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r., usta-
nawiającego wspólny kodeks zasad regulujących
przepływ osób przez granice (Kodeks graniczny
Schengen) (Dz. Urz. UE L z dnia 13 kwietnia 2006 r.
Nr 105, str. 1). Zgodnie z art. 5 ust. 1 lit c Kodeksu
granicznego Schengen, w przypadku pobytu krótko-
terminowego cudzoziemiec jest obowiązany uzasad-
nić cel i warunki planowanego pobytu oraz posiadać
wystarczające środki utrzymania, zarówno na czas
trwania planowanego pobytu, jak i na powrót do
państwa pochodzenia lub na tranzyt do państwa
trzeciego, co do którego istnieje pewność, że uzyska
zezwolenie na wjazd na jego terytorium, lub jeżeli
ma możliwość uzyskania takich środków zgodnie
z prawem. Obowiązek okazania wystarczających
1309
środków utrzymania przez cudzoziemców przy wjeź-
dzie na terytorium Polski nie wynika zatem jedynie
z polskich uregulowań krajowych, ale również
z acquis Schengen.
Ponadto należy podkreślić, iż treść zaproszenia
odpowiada przepisom decyzji Komitetu Wykonaw-
czego Schengen z dnia 16 grudnia 1998 r. (SCH/
Com-ex (98)57) w sprawie wprowadzenia zharmoni-
zowanych formularzy zapewniających dowód zapro-
szenia, finansowania i zakwaterowania.
Jednocześnie pragnę poinformować, że przygoto-
wana nowelizacja ustawy o cudzoziemcach nie prze-
widuje rezygnacji z wymogu przedstawienia przez
zapraszającego dokumentów potwierdzających moż-
liwość wywiązania się z zobowiązania do pokrycia
kosztów związanych z pobytem cudzoziemca w Pol-
sce, ponieważ nie wydaje się to konieczne. W świetle
znowelizowanych przepisów prawa zaproszenie
nadal ma pozostać dokumentem potwierdzającym,
iż zapraszający zapewnia pokrycie kosztów pobytu
cudzoziemca w Polsce, dlatego organy administracji
publicznej powinny dysponować instrumentami po-
zwalającymi na zweryfikowanie, czy osoba, która
chce zaprosić do Polski cudzoziemca, może wywią-
zać się z nałożonych na nią przepisami prawa obo-
wiązków.
Odnosząc się do opisanego w interpelacji pana
posła przypadku zaproszenia do Polski obywateli
Republiki Litewskiej, wskazać należy, iż obywatele
Unii Europejskiej korzystają ze swobody przemiesz-
czania i pobytu na terytorium państw członkow-
skich. Zasady i warunki wjazdu na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej, pobytu oraz wyjazdu z tego
terytorium obywateli państw członkowskich Euro-
pejskiego Porozumienia o Wolnym Handlu (EFTA)
− stron umowy o Europejskim Obszarze Gospodar-
czym, obywateli Konfederacji Szwajcarskiej, człon-
ków rodzin tych obywateli, którzy do nich dołączają
lub z nimi przebywają, określa ustawa z dnia 14 lip-
ca 2006 r. o wjeździe na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej, pobycie oraz wyjeździe z tego terytorium
obywateli państw członkowskich Unii Europejskiej
i członków ich rodzin (Dz. U. Nr 144, poz. 1043,
z późn. zm.). Zgodnie z przepisami ww. ustawy oby-
watel UE może wjechać na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej na podstawie ważnego dokumentu
podróży lub innego ważnego dokumentu potwier-
dzającego jego tożsamość i obywatelstwo.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
1310
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Tadeusza Cymańskiego
w sprawie możliwości korzystania
przez dzieci wojskowych
z zasobów mieszkaniowych WAM (4461)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Cymańskiego
w sprawie możliwości korzystania przez dzieci woj-
skowych z zasobów mieszkaniowych WAM (SPS-
-023-4461/08), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Świadczenia przysługujące dzieciom żołnierzy
zawodowych w przypadku śmierci rodzica, na rzecz
którego wydano decyzję o prawie do zamieszkiwania
w lokalu mieszkalnym pozostającym w zasobie Woj-
skowej Agencji Mieszkaniowej, reguluje ustawa
z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r.
Nr 41, poz. 398, ze zm.).
Stosownie do postanowień art. 23 ust. 3 tej usta-
wy, w razie śmierci żołnierza zawodowego pełniące-
go zawodową służbę wojskową na podstawie kon-
traktu na pełnienie służby stałej, który do dnia
śmierci mieszkał w kwaterze, żołnierza służby sta-
łej, który do dnia śmierci nie otrzymał decyzji o pra-
wie zamieszkiwania, z wyłączeniem przypadków
określonych w jej przepisach, oraz żołnierza zawodo-
wego pełniącego zawodową służbę wojskową na pod-
stawie kontraktu na pełnienie służby terminowej,
który do dnia śmierci nabył prawo do emerytury
wojskowej lub którego śmierć pozostaje w związku
ze służbą wojskową, wspólnie zamieszkałym z nim:
małżonkowi, zstępnym, wstępnym, osobom przy-
sposobionym i osobom przysposabiającym – przysłu-
guje świadczenie pieniężne w postaci odprawy miesz-
kaniowej lub za zgodą tych osób lokal zamienny, je-
żeli Wojskowa Agencja Mieszkaniowa posiada taki
lokal w swoim zasobie. W przypadku skorzystania
ze świadczenia w postaci lokalu zamiennego, właści-
wy organ Wojskowej Agencji Mieszkaniowej wydaje
na rzecz osoby uprawnionej decyzję o prawie do za-
mieszkiwania w danym lokalu.
Omawiany przepis dotyczy sytuacji rodzin żoł-
nierzy zawodowych, którzy otrzymali lokale miesz-
kalne pod rządami ustawy o zakwaterowaniu Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w brzmieniu po
zmianie dokonanej ustawą z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 1203, ze zm.), a więc po-
cząwszy od dnia 1 lipca 2004 r.
Sytuację rodzin żołnierzy zawodowych, którzy
otrzymali lokale przed wejściem w życie przywoła-
nej nowelizacji, w drodze decyzji o przydziale osob-
nej kwatery stałej, reguluje natomiast art. 23 ust. 1a
ustawy o zmianie ustawy o zakwaterowaniu Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej oraz niektórych
innych ustaw. Przepis ten stanowi, że w razie śmier-
ci osoby, której przed wejściem w życie nowelizacji
przydzielono osobną kwaterę stałą, wspólnie z nią
zamieszkałym osobom (m.in. dzieciom do ukończe-
nia 25. roku życia) przysługuje prawo do zamieszki-
wania w tym lokalu. W takiej sytuacji dyrektor wła-
ściwego oddziału regionalnego Wojskowej Agencji
Mieszkaniowej ma obowiązek wydać decyzję o pra-
wie do zamieszkiwania w danym lokalu na rzecz
wymienionych osób.
Powyżej przedstawiono aktualny stan prawny
w zakresie zabezpieczenia interesów dzieci żołnie-
rzy zawodowych, w kontekście prawa do zajmowa-
nia lokali po zmarłym rodzicu.
Należy jednakże wskazać, iż aktualnie w toku
prac legislacyjnych znajduje się projekt ustawy no-
welizującej ustawę o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej. Projekt ten zakłada zmia-
nę przepisu art. 23 zmierzającą do rozszerzenia za-
kresu przedmiotowego tej regulacji. Po pierwsze,
poszerza zakres działania wskazanego przepisu
o przypadki żołnierzy zawodowych zajmujących
wszystkie lokale mieszkalne w przeciwieństwie do
obecnie obowiązującego, który ogranicza się jedynie
do kwater, a więc lokali wyłączonych z procesu pry-
watyzacji. Kolejną zmianą jest ustanowienie dodat-
kowego świadczenia w postaci możliwości otrzyma-
nia lokalu mieszkalnego przez m.in. dzieci zmarłego
żołnierza zawodowego, jeżeli jego śmierć pozostawa-
ła w związku ze służbą wojskową. Lokal taki osoby
te będą mogły otrzymać po złożeniu stosownego
wniosku, w wybranej miejscowości na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za za-
sadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Jakubiak
w sprawie wizyty w Polsce prezydenta UEFA
Michela Platiniego (4462)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł na Sejm RP Elżbiety Jakubiak,
przekazaną pismem z dnia 24 lipca 2008 r. (sygn.

SPS-023-4462/08), w sprawie wizyty w Polsce pre-
zydenta UEFA Michela Platiniego, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Ad 1.W dniu 2 lipca br. podczas oficjalnej wizyty
w Polsce prezydenta UEFA Michela Platiniego Unia
Europejskich Związków Piłkarskich (UEFA) wyda-
ła oświadczenie po spotkaniach ze stronami odpo-
wiedzialnymi za organizację Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012. W oświadczeniu
UEFA pozytywnie oceniła ostatnie miesiące przygo-
towań do UEFA EURO 2012 w Polsce. W opinii
UEFA projekt jest zarządzany profesjonalnie, zgod-
nie z najlepszymi wzorcami, w ścisłej współpracy
z ekspertami UEFA.
Ponadto przedstawiciele UEFA wyrazili zadowo-
lenie z tego, że projekt cieszy się pełnym poparciem
wszystkich sił politycznych, w tym w szczególności
prezydenta i premiera Rzeczypospolitej Polskiej.
Podkreślono, że plan organizacji Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej w 2012 r., za który odpowiada mini-
ster sportu i turystyki oraz powołana przez niego
spółka PL 2012 sp. z o.o., w ścisłej współpracy z sa-
morządami miast gospodarzy i Polskim Związkiem
Piłki Nożnej (PZPN), jest w pełni realizowany.
Jednocześnie informuję, że podczas wizyty pre-
zydent UEFA nie przedstawił koncepcji zarządzania
projektem UEFA EURO 2012. Prowadzone rozmo-
wy dotyczyły jedynie spraw związanych ze stanem
przygotowań do imprezy oraz zgodnością ze stanem
i ocenami zawartymi w raporcie infrastruktural-
nym UEFA z czerwca br.
Ad 2. Spółka PL 2012 sp. z o.o. koordynuje prace
przygotowawcze do UEFA EURO 2012 w obszarach
projektów związanych z budową i modernizacją sta-
dionów, lotnisk, hoteli, baz pobytowych, zapewnie-
niem bezpieczeństwa i sprawnie funkcjonujących
połączeń komunikacyjnych, a także w obszarach
własności intelektualnej, opieki medycznej i promo-
cji. Wśród opinii UEFA oceniających postęp prac
w ww. aspektach dominują te o wysokim poziomie
profesjonalizmu i rzetelności, z jaką prowadzony jest
projekt, a także podkreślana jest waga wiarygodno-
ści spółki oraz jej zaplecza. Godne podkreślenia są
także informacje UEFA mówiące o wysokim, stałym
tempie postępu prac oraz o dobrze skoordynowanej
współpracy pomiędzy PL 2012 sp. z o.o., Minister-
stwem Sportu i Turystyki oraz Polskim Związkiem
Piłki Nożnej.
Spółka celowa PL 2012 sp. z o.o. otrzymała od
UEFA wstępne sygnały świadczące o potrzebie stwo-
rzenia modelu organizacji w postaci spółki (spółek)
w całości nadzorujących organizację UEFA EURO
2012 w Polsce i na Ukrainie, składających się
z przedstawicieli UEFA, narodowych federacji pił-
karskich oraz rządów państw gospodarzy. Organi-
zator turnieju wykazuję wolę rozmów i podjęcia
szerszych konsultacji ze stroną polską w tym przed-
miocie. Podsumowanie rozmów na temat wyboru
modelu organizacji spółki nadzorującej organizację
UEFA EURO 2012 prawdopodobnie nastąpi na prze-
1311
łomie III/IV kwartału br. Nadmieniam, że UEFA
otrzymała szczegółową dokumentację prezentującą
koncepcję PL 2012 sp. z o.o. w zakresie stworzenia
takiego modelu spółki. Oczekujemy, że w dniu 28 wrze-
śnia 2008 r. na zebraniu Komitetu Wykonawczego
UEFA w Bordeaux poruszone zostaną również po-
wyższe kwestie w zakresie kształtu, zakresu i orga-
nizacji UEFA EURO 2012.
Podsumowując, informuję, że nie zostały podjęte
jeszcze wiążące decyzje co do ostatecznego modelu
zarządzania organizacją turnieju. Nie zdecydowano
jeszcze, czy przygotowaniami we wszystkich obsza-
rach będzie zajmować się jedna spółka, czy zadania
te zostaną rozdzielone pomiędzy większą liczbę jed-
nostek.
Ad 3. Rada Ministrów przyjęła w dniu 26 marca
br. uchwałę nr 49/2008 w sprawie udzielenia zgody
na podpisanie Umowy między Rządem Rzeczypo-
spolitej Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy
o współpracy przy organizacji finałowego turnieju
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO
2012. Umowę podpisali w dniu 28 marca br. w Kijo-
wie ze strony polskiej prezes Rady Ministrów Rze-
czypospolitej Polskiej Donald Tusk oraz ze strony
ukraińskiej premier Ukrainy Julia Tymoszenko.
W dniu 2 czerwca br. Rada Ministrów RP przyję-
ła uchwałę nr 120/2008 w sprawie zatwierdzenia
ww. umowy.
W dniach 19–21 czerwca br. minister sportu i tu-
rystyki gościł przedstawicieli Narodowej Agencji
Ukrainy do spraw UEFA EURO 2012 na czele
z przewodniczącym agencji – Jewhenem Czerwonen-
ko. W skład delegacji weszli m.in. zastępca przewod-
niczącego Narodowej Agencji Ukrainy do spraw
UEFA EURO 2012 – Jewhen Wałynskyi oraz amba-
sador nadzwyczajny i pełnomocny Ukrainy w Rze-
czypospolitej Polskiej – Olexander Motsyk.
Jednym z celów wizyty było uzgodnienie wspól-
nych działań Polski i Ukrainy w ramach grup robo-
czych w następujących obszarach:
— współpracy przygranicznej i celnej,
— organizacji międzynarodowych połączeń ko-
munikacyjnych,
— koordynacji bezpieczeństwa podczas UEFA
EURO 2012,
— koordynacji obsługi medycznej podczas UEFA
EURO 2012,
— współpracy w obszarze gospodarki i inwe-
stycji,
— współpracy w dziedzinie promocji i reklamy,
— współzawodnictwa sportowego – organizacji
wspólnych zawodów piłkarskich,
— wymiany młodzieży i wolontariatu,
— współpracy w dziedzinie informacji,
— współpracy w dziedzinie turystyki i rekreacji,
— współpracy w dziedzinie telekomunikacji.
Podczas rozmów strona polska przekazała stro-
nie ukraińskiej informację na temat koncepcji udzia-
łu podmiotów w poszczególnych grupach roboczych.
1312
Strony uzgodniły, że składy grup zostaną ustalone
po obu stronach do końca czerwca br.
Działając w porozumieniu z szefami innych re-
sortów oraz instytucji zaproponowanych do udziału
w ramach grup roboczych, uzgodniłem składy oso-
bowe ww. grup.
W dniu 14 lipca z wizytą w Polsce przebywała
delegacja rządu Ukrainy na czele z premierem Julią
Tymoszenko.
Jednym z punktów wizyty było I posiedzenie Pol-
sko-Ukraińskiego Komitetu ds. Przygotowania i Prze-
prowadzenia UEFA EURO 2012, które odbyło się
pod przewodnictwem premierów Polski i Ukrainy.
Podczas spotkania strony wspólnie omówiły stan
przygotowań do UEFA EURO 2012, koncentrując
się na obszarach wskazanych przez UEFA jako obję-
te największymi ryzykami. Podczas rozmów bilate-
ralnych ustalono, że strona ukraińska dostosuje
strukturę zajmującą się organizacją i przygotowa-
niami do UEFA EURO 2012 na wszystkich szcze-
blach, mając na uwadze stosowne zalecenia UEFA,
ujednolicone zostaną składy grup roboczych do kon-
strukcji zaproponowanej przez stronę polską oraz
ustalone osoby kontaktowe w najważniejszych in-
stytucjach po stronie ukraińskiej.
Ad 4. Stan przygotowań Polski i Ukrainy do
UEFA EURO 2012 został obszernie przedstawiony
w raportach UEFA z kwietnia i czerwca br.
Raporty zostały opracowane na podstawie da-
nych zebranych przez ekspertów UEFA i poddanych
profesjonalnej ocenie wg standardów i metodologii
UEFA i zawierają informacje dotyczące projektów,
a także oceny ryzyka dla poszczególnych obszarów
i przedsięwzięć bezpośrednio związanych z przygo-
towaniami.
Ad 5. Przedstawiam wykaz oficjalnych spotkań
strony polskiej i ukraińskiej w ramach koordynacji
przygotowań do UEFA EURO 2012.
20.02.2008 r. Warsztaty infrastrukturalne z udzia-
łem przedstawicieli UEFA w Polsce
Uczestnicy:
Po stronie ukraińskiej:
1) przedstawiciele Ukraińskiej Federacji Piłkar-
skiej,
2) koordynatorzy krajowi ds. infrastruktury;
Po stronie polskiej:
1) przedstawiciele Ministerstwa Sportu i Tury-
styki,
2) przedstawiciele Polskiego Związku Piłki
Nożnej,
3) prezes i wiceprezes PL 2012 sp. z o.o.;
Po stronie UEFA: eksperci UEFA ds. infrastruk-
tury
Przebieg spotkania:
Przedstawiciele UEFA zaprezentowali i omówili
podstawowe założenia planu prac państw gospoda-
rzy UEFA EURO 2012, związanych z przygotowa-
niami w obszarach infrastrukturalnych.
26–27.05.2008 r. Spotkanie stadionowe na Ukra-
inie
Uczestnicy:
Po stronie ukraińskiej:
1) delegacja rządu Ukrainy,
2) delegacja Narodowej Agencji Ukrainy ds.
EURO 2012,
3) delegacja Ukraińskiej Federacji Piłkarskiej;
Po stronie polskiej:
1) delegacja PL 2012 sp. z o.o.,
2) delegacja PZPN;
Po stronie UEFA: delegacja UEFA.
Przebieg spotkania:
1. Prezentacja postępu prac w ramach przygoto-
wań inwestycji stadionowych.
2. Szczegółowa prezentacja pokazująca sposób
zarządzania projektem w Polsce i metodologię w za-
kresie komunikacji i współpracy: miasta organizato-
rzy – PL 2012 – PZPN – UEFA (prezentacja została
przedstawiona na wyraźną prośbę UEFA stronie
ukraińskiej, jako wzór prowadzenia projektu w za-
kresie stadionów).
Materiały ze spotkania: prezentacja Stadia Re-
view Meeting
19–20.06.2008 r. Pierwsze wspólne posiedzenie
Ministerstwa Sportu i Turystyki RP, spółki PL 2012
oraz Narodowej Agencji Ukrainy ds. EURO 2120
Uczestnicy:
Skład delegacji ukraińskiej:
1) Jewhen Czerwonenko, przewodniczący Naro-
dowej Agencji Ukrainy ds. EURO 2012,
2) Jewhen Wyłynskyj, zastępcą przewodniczące-
go Narodowej Agencji Ukrainy ds. EURO 2012,
3) Ihor Dowbań, zastępca przewodniczącego Na-
rodowej Agencji Ukrainy ds. EURO 2012,
4) Zenko Aftanazif, doradca przewodniczącego
Narodowej Agencji Ukrainy ds. EURO 2012,
5) Marina Sumynowa, główny specjalista w Wy-
dziale Dokumentacji i Kontroli Narodowej Agencji
Ukrainy ds. EURO 2012;
Skład strony polskiej:
1) Mirosław Drzewiecki, minister sportu i tury-
styki,
2) Tomasz Arabski, minister – sekretarz Kance-
larii Prezesa Rady Ministrów, sekretarz Komitetu
Organizacyjnego EURO 2012,
3) Adam Giersz, szef Gabinetu Politycznego Mi-
nistra Sportu i Turystyki,
4) Marcin Herra, prezes spółki PL 2012 sp.
z o.o.,
5) Michał Listkiewicz, prezes PZPN,
6) Adam Olkowicz, PZPN,
7) Ewa Suska, dyrektor Departamentu Współ-
pracy Międzynarodowej,
8) Dariusz Buza, dyrektor Biura ds. EURO
2012,
9) Katarzyna Kozłowska, menedżer ds. publicz-
nych PL 2012 sp. z o.o.
Przebieg posiedzenia:
19 czerwca 2008 r.
1. Wzajemna wymiana doświadczeń w zakresie
przygotowania i koordynacji projektów związanych

z organizacją Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej
UEFA EURO 2012.
2. Zwrócenie się o wzajemne wsparcie oraz wyra-
żenie konieczności skoordynowania działań przy
projekcie UEFA EURO 2012, wynikającej z podpisa-
nia umowy międzyrządowej.
3. Przedstawienie ramowej propozycji działań do
końca trwania projektu.
20 czerwca 2008 r.
1. Przedstawienie struktury, celów, zadań oraz
metodologii zarządzania projektem EURO 2012
przez Narodową Agencję Ukrainy ds. EURO 2012
i PL 2012.
2. Omówienie przyjętego systemu monitorowa-
nia i zarządzania ryzykami projektowymi oraz po-
kazania całościowego planu przedsięwzięć w formie
MasterPlanu.
3. Omówienie systemu wzajemnego raporto-
wania.
4. Zainicjowanie regularnych spotkań grup robo-
czych.
5. Zlokalizowanie i zaproszenie do współpracy po
jednej osobie z każdego ministerstwa, dedykowanej
tylko EURO 2012, w celu umożliwienia sprawnego
podejmowania decyzji (grupy robocze).
6. Podkreślenie wagi regularnej współpracy ko-
ordynatorów (strona polska przekazała szczegółową
listę osób zaangażowanych w koordynację prac nad
projektem i poprosiła stronę ukraińską o przekaza-
nie listy koordynatorów strony ukraińskiej – strona
polska wciąż czeka na ww. dokument).
7. Wyrażenie chęci ujednolicenia informacji pu-
blikowanych na stronach internetowych Narodowej
Agencji Ukrainy ds. EURO 2012 i PL 2012 sp. z o.o.
8. Wymiana prezentacji.
Materiały ze spotkania:
1. Spotkanie robocze PL 2012 sp. z o.o. i Narodo-
wej Agencji Ukrainy – prezentacja.
2. Raport ze spotkania.
14.07.2008 r. Wizyta premier Ukrainy Julii Ty-
moszenko w Polsce
I posiedzenie Polsko-Ukraińskiego Komitetu ds.
Przygotowania i Przeprowadzenia EURO 2012 po-
wołanego zgodnie z art. 5 Umowy między Rządem
Rzeczpospolitej Polskiej a Gabinetem Ministrów
Ukrainy o współpracy przy organizacji finałowego
turnieju Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA
EURO 2012.
Przedmiotem pierwszego posiedzenia komitetu
było omówienie zasad współpracy pomiędzy Polską
a Ukrainą w przygotowaniach do organizacji Mi-
strzostw Europy UEFA EURO 2012.
Premierzy rządów Polski i Ukrainy podkreślili
konieczność ścisłej współpracy we wspólnym projek-
cie. Wskazano jako kluczową kwestię odpowiedniej
komunikacji, wzajemnego informowania się o postę-
pie prac, jak również wymiany doświadczeń.
Uznano, że priorytetem na najbliższy okres
jest zacieśnienie i zintensyfikowanie współpracy
1313
w celu przygotowania odpowiednich materiałów
dla UEFA.
Ponadto ustalono, że spotkania komitetu organi-
zacyjnego odbywać się będą regularnie, a kolejne,
II posiedzenie będzie miało miejsce we wrześniu
2008 r. na Ukrainie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tomasz Półgrabski
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie rekompensat dla osób chorych
na hemofilię i pokrewne skazy krwotoczne
zarażonych wirusem zapalenia wątroby typu C
(HCV) (4463)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 8 sierpnia 2008 r. znak: SPS-023-4463/
08 dotyczące interpelacji Pani Poseł Beaty Kępy
w sprawie rekompensat dla osób chorych na hemofi-
lię i pokrewne skazy krwotoczne zarażonych wiru-
sem zapalenia wątroby typu C (HCV) uprzejmie in-
formuję, iż podstawą prawną do dochodzenia od-
szkodowań przez osoby zarażone wirusem zapalenia
wątroby typu C (HCV) jest ustawa z dnia 23 kwiet-
nia 1964 (Dz. U. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) Kodeks
cywilny. Odpowiedzialność sprawcy szkody w reżi-
mie deliktowym może opierać się m.in. na przepi-
sie art. 415 K.c. w brzmieniu: Kto z winy swej wy-
rządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej na-
prawienia; w sprawach dotyczących odszkodowań
dla osób zarażonych także na art. 417 § 1 K.c. w
brzmieniu obowiązującym w chwili zarażenia, który
to przepis do dnia 1 września 2004 r. stanowił, iż:
Skarb Państwa ponosi odpowiedzialność za szkodę
wyrządzoną przez funkcjonariusza państwowego
przy wykonywaniu powierzonej mu czynności; ewen-
tualnie w związku z art. 429 K.c. w brzmieniu: kto
powierza wykonanie czynności drugiemu, ten jest
odpowiedzialny za szkodę wyrządzoną przez spraw-
cę przy wykonywaniu powierzonej mu czynności,
chyba że nie ponosi winy w wyborze albo że wykona-
nie czynności powierzył osobie, przedsiębiorstwu
lub zakładowi, które w zakresie swej działalności
zawodowej trudnią się wykonywaniem takich czyn-
ności; i 430 K.c. w brzmieniu: kto na własny rachu-
nek powierza wykonanie czynności osobie, która
przy wykonywaniu tej czynności podlega jego kie-
rownictwu i ma obowiązek stosować się do jego
1314
wskazówek, ten jest odpowiedzialny za szkodę wy-
rządzoną z winy tej osoby przy wykonywaniu powie-
rzonej jej czynności. Wobec powyższego poszkodo-
wani w każdej tego typu sprawie muszą wykazać
przede wszystkim winę Skarbu Państwa lub winę
działających w jego imieniu osób jako przesłankę
warunkującą uwzględnienie roszczenia. Niezależnie
od tego należy za każdym razem badać, czy docho-
dzone roszczenie nie uległo przedawnieniu.
W związku z powyższym osoby chore na hemofi-
lię i pokrewne skazy krwotoczne, które na skutek
dożylnego podawania zanieczyszczonych różnymi
wirusami leków osoczopochodnych zostały zarażone
m.in. wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV),
mogą dochodzić swoich roszczeń na drodze powódz-
twa cywilnego. W dniu 7 stycznia 2008 r. 215 osób
wystąpiło do Sądu Rejonowego dla Warszawy Śród-
mieścia przez tzw. zawezwanie do próby ugodowej,
z roszczeniem po 100 tys. zł każda w stosunku do
Skarbu Państwa reprezentowanego przez ministra
zdrowia. Roszczenia swoje wnioskodawcy wywodzą
z faktu, iż chorują na hemofilię i w wyniku podawa-
nia im preparatów krwiopochodnych zanieczyszczo-
nych m. in. wirusem HCV zapadli na przewlekłe wi-
rusowe zapalenie wątroby typu C.
Na posiedzeniu sądu wyznaczonym na dzień
5 maja 2008 r. brak było podstaw do zawarcia ugody
z wnioskodawcami. Jeżeli wnioskodawcy w niniej-
szej sprawie zechcą dochodzić swych roszczeń przed
sądem okręgowym, to w sprawie wystąpią biegli i na
podstawie zgromadzonych dowodów wypowiedzą się
co do zasadności lub bezzasadności ich roszczeń.
Biorąc pod uwagę fakt, iż sprawa jest rozpatrywana
na drodze powództwa cywilnego, decyzję w zakresie
wypłat stosownych odszkodowań mających charak-
ter zadośćuczynienia podejmie sąd.
Obecnie w Polsce metody ograniczające ryzyko
przeniesienia zakażenia wirusem zapalenia wątroby
typu C określone są w rozporządzeniu ministra
zdrowia w sprawie warunków pobierania krwi od
kandydatów na dawców krwi i dawców krwi z dnia
18 kwietnia 2005 r. (Dz. U. Nr 79, poz. 691) i są one
następujące:
1. Selekcja dawców – na podstawie wypełnionego
kwestionariusza, badania lekarskiego podmiotowe-
go i przedmiotowego;
2. Badania markerów wirusów przenoszonych
drogą krwi:
— od 1974 r. obowiązek badania ALT (aktywno-
ści okresowo podwyższonej u zakażonych, w tym
w okresie tzw. okienka serologicznego podwyższonej
u ok. połowy zakażonych osób),
— od lipca 1992 r. badania przeciwciał anty-HCV
(metoda serologiczna) u każdego krwiodawcy (wirus
HCV został wykryty w 1989 roku i pierwsze testy
serologiczne wprowadzono na świecie od 1990/91
roku, natomiast w Polsce wdrażano je sukcesywnie
od maja 1991),
— od stycznia 2000 r. badanie RNA HCV w pu-
lach osocza do frakcjonowania (metodami biologii
molekularnej),
— od stycznia 2002 r. badania dotyczące RNA
HCV lub antygenu rdzeniowego HCV w każdej do-
nacji,
— od stycznia 2005 r. badania RNA HCV, RNA
HIV i DNA HBV w każdej donacji.
Po wprowadzeniu metod serologicznych ryzyko
przeniesienia zakażenia w tzw. okienku serologicz-
nym wynosiło 20 na milion donacji, natomiast od
chwili wprowadzenia metod biologii molekularnej
jest bliskie zeru.
W latach 2000–2007 zgłoszono w Polsce jeden
przypadek potransfuzyjnego wirusowego zapalenia
wątroby typu C.
Powyższe metody stanowią także rozwiązanie
prawne i systemowe, które zapobiegają zapaleniom
wątroby typu C (HCV) w przyszłości.
Wezwanie Światowej Federacji ds. Hemofilii
zmierzające do wypłat rekompensat dla wszystkich
zakażonych osób oraz ich rodzin wirusem zapalenia
wątroby typu C jest prośbą ze strony ww. federacji
i nie stanowi aktu wiążącego dla określonych
państw. Wobec powyższego każda sprawa dotyczącą
zakażenia powinna być rozpatrywana indywidual-
nie, z uwzględnieniem specyfiki każdego zagadnie-
nia. Wezwania i zalecenia nie mogą naruszać przy-
jętych zasad powszechnie obowiązującego prawa.
Stanowią one jedynie zalecenia czy prośby ze strony
organizacji międzynarodowych. Poszczególne pań-
stwa będące podmiotami prawa międzynarodowego
publicznego mogą wprowadzać wezwania do obo-
wiązującego systemu prawnego, jednak nie będą one
aktami prawnymi o charakterze wiążącym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie ułatwienia startu młodym rolnikom
(4465)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przekazanej pismem znak: SPS-023-3698/08 z dnia
24 lipca 2008 r. interpelacji posłanki Beaty Kempy
w sprawie działania PROW 2007–2013: Ułatwianie

startu młodym rolnikom, przedstawiam następują-
ce wyjaśnienia.
Zasady przyznawania pomocy w ramach działa-
nia: Ułatwianie startu młodym rolnikom, objętego
Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 (PROW 2007–2013) wynikają ze strate-
gii rozwoju obszarów wiejskich, przepisów prawa
UE, konsultacji społecznych i negocjacji programu
z Komisją Europejską, jak również doświadczeń
z wdrażania analogicznego działania w ramach Sek-
torowego Programu Operacyjnego „Restrukturyza-
cja i modernizacja sektora żywnościowego oraz roz-
wój obszarów wiejskich 2004–2006”. Muszą one być
również zgodne z przepisami rozporządzenia Rady
(WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny
na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)
oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 1974/2006
z dnia 15 grudnia 2006 r. ustanawiającego szczegó-
łowe zasady stosowania rozporządzenia Rady (WE)
nr 1698/2005.
Wysokość premii przyznawanej w ramach dzia-
łania: Ułatwianie startu młodym rolnikom wyno-
si 50 000 zł. Zaplanowany budżet działania na lata
2007–2013 równoważy się z szacunkową liczbą po-
tencjalnych beneficjentów, co pozwala sądzić, że
w przypadku braku zmiany kryteriów dostępu
środki na premie dla młodych rolników byłyby do-
stępne nieprzerwanie w całym okresie realizacji
programu.
Odpowiadając na pani pytanie dotyczące trud-
nych do spełnienia, zdaniem młodych rolników, kry-
teriów przyznawania pomocy w ramach działania:
Ułatwianie startu młodym rolnikom, informuję, że
z analizy otrzymywanej przez Ministerstwo Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi korespondencji wynika, że część
zainteresowanych ma trudności ze spełnieniem
dwóch kryteriów, tj. wymogu nabycia gospodarstwa
oraz rozpoczęcia prowadzenia działalności rolniczej
nie wcześniej niż w okresie 14 miesięcy od dnia zło-
żenia wniosku oraz kryterium minimalnej po-
wierzchni przejmowanego gospodarstwa.
Odnosząc się do pierwszej kwestii, uprzejmie in-
formuję, że wymóg nabycia gospodarstwa oraz roz-
poczęcia działalności rolniczej (w przypadku wnio-
sków składanych do 30 czerwca br.) nie wcześniej
niż w okresie 14 miesięcy od dnia złożenia wniosku
o przyznanie pomocy w ramach działania PROW
2007–2013: Ułatwianie startu młodym rolnikom
wynika bezpośrednio z przepisów rozporządzenia
Komisji (WE) nr 1974/2006 z dnia 15 grudnia 2006 r.
ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania
rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 w sprawie
wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Euro-
pejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów
Wiejskich (EFRROW). Art. 13 ust. 4 ww. rozporzą-
dzenia Komisji stanowi, że „Indywidualną decyzję
o przyznaniu wsparcia na podjęcie działalności przez
młodych rolników podejmuje się nie później niż
18 miesięcy po podjęciu działalności.” Terminy przy-
1315
jęte w rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju
wsi z dnia 17 października 2007 r. w sprawie szcze-
gółowych warunków i trybu przyznawania pomocy
finansowej w ramach działania: Ułatwianie startu
młodym rolnikom, objętego Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U.
Nr 200, poz. 1443, z późn. zm.), tj. nie więcej niż
14 miesięcy prowadzenia działalności do dnia złoże-
nia wniosku oraz 120 dni na rozpatrzenie wniosku
przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa (ARiMR), pozwalają spełnić wymóg wydania
przez ARiMR indywidualnej decyzji o przyznaniu
wsparcia na podjęcie działalności przez młodych rol-
ników nie później niż 18 miesięcy po podjęciu dzia-
łalności przez wnioskodawcę. Wydłużenie okresu
pomiędzy rozpoczęciem działalności a złożeniem
wniosku jest niemożliwe, ponieważ spowodowałyby
niezgodność polskich przepisów z rozporządzeniem
Komisji (WE) nr 1974/2006.
Odnosząc sie do kryterium dostępu, mówiącego,
że przejmowane gospodarstwo musi mieć powierzch-
nię użytków rolnych nie mniejszą niż średnia w da-
nym województwie, a jeżeli średnia wojewódzka jest
niższa niż średnia krajowa, nie niższą niż średnia
krajowa, pragnę poinformować, iż kryterium to za-
mieszczone jest w uzgodnionym na szczeblu wspól-
notowym dokumencie, jaki stanowi PROW 2007–
–2013. Odpowiadając na postulaty zgłaszane przez
samorządy województw, Polska zwróciła się w sierp-
niu 2007 r. do Komisji Europejskiej z prośbą o roz-
ważenie zmiany ww. kryterium. Komisja w przeka-
zanym w grudniu 2007 r. stanowisku stwierdziła, że
ewentualne zmiany programu muszą wynikać z do-
świadczeń w jego wdrażaniu oraz być odpowiednio
uzasadnione. KE zasugerowała tym samym, że
zmiany w tym zakresie nie powinny być proponowa-
ne przed sformułowaniem pierwszych wniosków wy-
nikających z wdrażania danego działania.
Obecnie kwestie modyfikacji PROW 2007–2013
są ponownie analizowane i należy oczekiwać, że
w niedługim czasie podjęte zostaną działania zmie-
rzające do nowelizacji programu. Przewiduje się, iż
jedna z propozycji będzie dotyczyła zmiany kryte-
riów odnoszących sie do obszaru gospodarstwa
przejmowanego przez młodego rolnika. Do czasu
uzgodnienia nowelizacji z Komisją Europejską stro-
na polska nie może samodzielnie dokonać zmiany
obecnie obowiązujących warunków, gdyż oznaczało-
by to naruszenie prawodawstwa wspólnotowego
oraz skutkowało utratą środków.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi dokłada
wszelkich starań, aby PROW 2007–2013 był wdra-
żany maksymalnie skutecznie, niestety, niektóre
zagadnienia pozostają poza gestią resortu rolnictwa.
Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr 885/
2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającym
szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia
Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji
agencji płatniczych i innych jednostek, jak również
rozliczenia rachunków Europejskiego Funduszu
1316
Rolniczego Gwarancji (EFGR) i Europejskiego Fun-
duszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiej-
skich (EFRROW), w przypadku gdy agencja płatni-
cza, która została akredytowana zgodnie z rozpo-
rządzeniem (WE) nr 1663/95, ponosi odpowiedzial-
ność za wydatek, za który wcześniej nie była odpo-
wiedzialna, konieczna jest nowa akredytacja obej-
mująca nowy zakres odpowiedzialności. W związku
z powyższym działania będące kontynuacją SPO
„Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywno-
ściowego oraz rozwój obszarów wiejskich” oraz nowe
działania przewidziane do realizacji w latach 2007–
–2013 wymagają akredytacji procedur.
Obecnie dla działań: Modernizacja gospodarstw
rolnych, Zwiększanie wartości dodanej podstawowej
produkcji rolnej, Różnicowanie w kierunku działal-
ności nierolniczej, dla których to przeprowadzono
nabory wniosków, agencja płatnicza oczekuje na
otrzymanie akredytacji umożliwiającej podpisywa-
nie umów z wnioskodawcami. ARiMR poinformo-
wała, że w dniu 24 lipca br. na posiedzeniu Zespołu
Akredytacyjnego audytor zewnętrzny rekomendo-
wał ministrowi finansów rozszerzenie dotychczaso-
wej akredytacji tymczasowej na działanie: Moderni-
zacja gospodarstw rolnych w zakresie od przyjęcia
wniosku o przyznanie pomocy do podpisania umo-
wy. Wydanie przez ministra finansów rozporządze-
nia rozszerzającego zakres dotychczasowej akredy-
tacji na działanie: Modernizacja gospodarstw rol-
nych umożliwi ARiMR dokonanie oceny wniosków
złożonych w 2007 r. o przyznanie pomocy w pełnym
zakresie, łącznie z podpisaniem umów z beneficjen-
tami. ARiMR deklaruje również, że w najbliższych
dniach zgłosi gotowości do akredytacji działań:
Zwiększanie wartości dodanej podstawowej produk-
cji rolnej i leśnej, Różnicowanie w kierunku działal-
ności nierolniczej oraz Ułatwianie startu młodym
rolnikom.
Odpowiadając na pytanie dotyczące przepływu
informacji, pragnę poinformować, że zgodnie z prze-
pisami art. 76 ww. rozporządzenia Rady nr 1698/
2005 wszystkie państwa członkowskie, w tym rów-
nież Polska, zostały zobowiązane do zapewniania
i rozpowszechniania informacji oraz przejrzystości
pomocy EFFROW.
Poprzez przepisy ww. rozporządzenia Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, jako Instytucja Za-
rządzająca Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich 2007–2013, odpowiada za rozpowszechnianie
wiedzy poprzez:
— informowanie potencjalnych partnerów eko-
nomicznych i społecznych, podmioty zaangażowane
we wspieranie równości mężczyzn i kobiet oraz dane
organizacje pozarządowe, w tym organizacje zajmu-
jące się kwestiami środowiska naturalnego, o możli-
wościach oferowanych przez program i zasadach
uzyskania do finansowania programu;
— informowanie beneficjentów o wkładzie wspól-
noty;
— informowanie ogółu społeczeństwa o roli od-
grywanej przez Wspólnotę w programach oraz o re-
zultatach tych programów.
Szczegółowe zasady dotyczące informowania i roz-
powszechniania informacji zostały określone w art. 58
rozporządzenia Komisji nr 1974/2006. Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi, już na etapie programowa-
nia poszczególnych działań PROW 2007–2013, okre-
śliło i realizowało następujące cele:
— poinformowanie ogółu społeczeństwa o Pro-
gramie Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013;
— przekazanie beneficjentom informacji o możli-
wościach uzyskania wsparcia w ramach poszczegól-
nych działań 2007–2013;
— podnoszenie świadomości społecznej na pozio-
mie ogólnokrajowym w zakresie funkcji, jakie speł-
nia Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju
Obszarów wiejskich (EFRROW);
— wsparcie beneficjentów w procesie pozyskiwa-
nia środków z EFRROW poprzez profesjonalną in-
formację;
— informowanie opinii publicznej o sposobie wy-
datkowania środków EFRROW.
Mając na uwadze ww. cele, jak również wymogi
nałożone przez Komisję Europejską, resort rolnic-
twa i rozwoju wsi podejmuje liczne działania mające
na celu wprowadzenie w życie rozwiązań pozwalają-
cych na usprawnienie przepływu informacji w za-
kresie PROW 2007–2013.
Od 2006 r. organizowane są liczne konferencje,
seminaria oraz warsztaty, których adresatami są
beneficjenci i potencjalni beneficjenci poszczegól-
nych działań (rolnicy, jednostki samorządy teryto-
rialnego, przedsiębiorcy, partnerzy społeczno-gospo-
darczy, organizacje pozarządowe). Prowadzone są
również szkolenia skierowane do instytucji, które
mają w statucie zapis o prowadzeniu informacji
i działają na rzecz rozwoju obszarów wiejskich,
np. ośrodki doradztwa rolniczego, izby rolnicze etc.
Podczas organizowanych lub zlecanych przez MRiRW
konferencji, szkoleń, warsztatów wykorzystywane
są liczne materiały informacyjno-promocyjne (pu-
blikacje, broszury, przewodniki itp.) oraz artykuły
o charakterze promocyjnym.
Ministerstwo dla ułatwienia i rozpowszechnie-
nia informacji dot. realizowanych działań w ramach
programu utworzyło na stronie internetowej www.
minrol.gov.pl zakładkę PROW 2007–2013, gdzie
udostępnione są m.in. elektroniczne formularze
wniosków o dofinansowanie, umowy o dofinansowa-
nie oraz wnioski o płatności i sprawozdania z reali-
zacji. W zakładce tej podane są również dane tele-
adresowe punktu informacyjnego mieszczącego się
w gmachu MRiRW, w którym osobiście, telefonicz-
nie lub za pośrednictwem poczty oraz poczty elek-
tronicznej udzielane są aktualne informacje osobom
zainteresowanym poszczególnymi działaniami PROW
2007–2013. Informacje udzielane są przez pracowni-

ków MRiRW, merytorycznie odpowiedzialnych za
zadania związane z programem.
Mając na uwadze skuteczność w popularyzowa-
niu informacji na szeroką skalę za pomocą współcze-
snych środków masowego przekazu (radio, telewi-
zja, prasa), resort rolnictwa i rozwoju wsi na bieżąco
współpracuje również z masmediami w zakresie
przekazywania informacji o PROW 2007–2013, np. po-
przez wkłady informacyjne na temat działań pro-
gramu w publikacjach branżowych, w prasie lokal-
nej i ogólnokrajowej, audycje radiowe, konferencje
prasowe oraz reklamy filmowe.
Należy zaznaczyć, że Program Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 jest czwartym pro-
gramem finansowanym ze środków UE, po progra-
mie SAPARD, PROW 2004–2006 oraz SPO „Re-
strukturyzacja…”, który realizowany jest przez Mi-
nisterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi. W znaczącej
większości dokumenty i obowiązujące procedury
w ramach PROW 2007–2013 mają analogiczne roz-
wiązania do programów wcześniej realizowanych.
Z danych dotyczących realizacji programu wynika,
że potencjalni beneficjenci nie mają problemów
z uzyskaniem informacji o poszczególnych działa-
niach PROW 2007–2013 oraz z przygotowaniem do-
kumentacji niezbędnej do ubiegania się o finansowa-
nie z programu. Wynika to z uproszczeń wprowa-
dzonych w obecnym okresie programowania, jak
również wiedzy i doświadczeń zdobytych w trakcie
realizacji poprzednich programów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie zniesienia ustawowego obowiązku
przejmowania przez gminy dróg zastąpionych
nowo wybudowanym odcinkiem drogi (4466)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej z dnia
22 lipca 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
24 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4466/08, w sprawie
zniesienia ustawowego obowiązku przejmowania
przez gminy dróg zastąpionych nowo wybudowanym
odcinkiem drogi – uprzejmie informuję, iż w chwili
obecnej resort infrastruktury nie planuje dokonania
nowelizacji ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o dro-
1317
gach publicznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115,
z późn. zm.), dotyczącej przepisu art. 10 ust. 5.
Zgodnie z § 4 ust. 2 rozporządzenia ministra
transportu i gospodarki morskiej z dnia 2 marca
1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim
powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytu-
owanie (Dz. U. Nr 43, poz. 430), drogi gminne posia-
dają klasy L i D oraz wyjątkowo klasy Z, natomiast
drogi krajowe – klasy A, S, GP oraz wyjątkowo klasy
G. Dla poszczególnych klas powołane rozporządze-
nie przewiduje jedynie minimalne wymogi technicz-
ne, które muszą zostać spełnione przy budowie tej
drogi, nie wskazując wymogów maksymalnych.
Ponadto należy podkreślić, że główną przesłan-
ką stanowiącą podstawę zaliczenia danej drogi do
poszczególnych kategorii są przepisy ustawy o dro-
gach publicznych. Zgodnie z art. 6 ustawy, do dróg
wojewódzkich zalicza się drogi stanowiące połącze-
nia między miastami, mające znaczenie dla woje-
wództwa i drogi o znaczeniu obronnym niezaliczone
do dróg krajowych. Do dróg gminnych zaliczane są
natomiast drogi o znaczeniu lokalnym niezaliczone
do innych kategorii, stanowiące uzupełniającą sieć
dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłącze-
niem dróg wewnętrznych (art. 7 ustawy). Zatem
w przypadku zaliczenia dawnej drogi krajowej za-
stąpionej nowo wybudowaną drogą do kategorii dróg
gminnych, w ocenie resortu, zachodzą przesłanki,
o których mowa w powołanym art. 7 ustawy. Droga
ta stanowi bowiem uzupełniającą sieć dróg służą-
cych miejscowym potrzebom, a nie połączenie mię-
dzy miastami, mające znaczenie dla województwa,
i z tego powodu powinna być zaliczana do kategorii
dróg gminnych. Ponadto „stary” odcinek drogi kra-
jowej (droga gminna) służy głównie mieszkańcom
zamieszkującym w jej okolicach, a ruch ciężkich po-
jazdów samochodowych (w tym tranzytowych) od-
bywa się nowo wybudowanym odcinkiem drogi kra-
jowej, co w znaczącym stopniu przyczynia się do po-
prawy warunków życia mieszkańców.
Należy również zauważyć, że w myśl obowiązu-
jących przepisów ustawy o drogach publicznych
„stary” odcinek drogi krajowej, który z mocy pra-
wa został zaliczony do kategorii dróg gminnych,
może zostać pozbawiony tej kategorii (w trybie art.
7 ust. 2 i art. 10 ust. 1–2) i jednocześnie zaliczony
do kategorii dróg powiatowych (w trybie art. 6a
ust. 2) lub wojewódzkich (w trybie art. 6 ust. 2).
Ewentualne zmiany kategorii powinny zostać za-
inicjowane przez lokalne władze samorządowe
i przeprowadzone stosownie do ww. przepisów usta-
wy o drogach publicznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż chociaż
przepis art. 10 ust. 5 ustawy o drogach publicznych
nie przewiduje możliwości wyrażenia przez gminę
opinii dotyczącej zaliczenia dotychczasowej drogi za-
stąpionej nowo wybudowaną drogą do kategorii dróg
gminnych, to takie uprawnienie przysługuje gminie
na podstawie ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r.
o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji
1318
inwestycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U.
Nr 80, poz. 721, z późn. zm.). Zgodnie bowiem z prze-
pisem art. 3 ust. 1 ww. ustawy wniosek o ustalenie
lokalizacji drogi może być złożony przez zarządcę
drogi dopiero po uzyskaniu opinii właściwych miej-
scowo zarządu województwa, zarządu powiatu oraz
wójta, burmistrza lub prezydenta miasta. Zatem za-
rządca drogi nie może złożyć wniosku w sprawie lo-
kalizacji drogi bez uzyskania opinii właściwych
miejscowo organów jednostek samorządu terytorial-
nego. Jedynie w wyjątkowej sytuacji, gdy opinia
taka nie zostanie wydana w terminie 14 dni od dnia
zwrócenia się o jej wyrażenie – wniosek może być
złożony. W takim przypadku przyjęto w ustawie do-
mniemanie, iż organy samorządu terytorialnego nie
mają żadnych zastrzeżeń do składanego wniosku
i w pełni akceptują jego założenia.
Odnosząc się do pytania drugiego, uprzejmie in-
formuję, iż resort infrastruktury zdaje sobie sprawę,
że w związku z przejęciem w zarządzanie dodatko-
wych dróg bądź ich odcinków jednocześnie zwięk-
szeniu ulegają koszty, które zarządca musi przezna-
czyć na utrzymanie tych dróg. Jednakże należy za-
uważyć, że rozwój sieci drogowej, zarówno w odnie-
sieniu do dróg krajowych, jak i dróg zarządzanych
przez jednostki samorządu terytorialnego, wynika
z rozwoju gospodarczego kraju. Jest on także jed-
nym z warunków nadrobienia zaległości pomiędzy
Polską a większością krajów europejskich oraz pod-
stawą do długotrwałego rozwoju ekonomicznego
i cywilizacyjnego kraju. Zgodnie z obowiązującymi
przepisami koszty budowy, przebudowy, remontów
i utrzymania dróg publicznych należą do ich zarząd-
ców, którzy muszą na ten cel zabezpieczyć odpowied-
nie środki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie planów prywatyzacji
polskich uzdrowisk (4467)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 24 lipca 2008 r. znak: SPS-023-4467/
08 dotyczącym interpelacji posła Łukasza Zboni-
kowskiego w sprawie planów prywatyzacji polskich
uzdrowisk wyjaśniam, co następuje:
1. Objęcie planem prywatyzacji spółki pod firmą
„Uzdrowisko Wieniec” sp. z o.o. jest efektem świado-
mego wyboru dokonanego przez ministra skarbu
państwa, a nie, jak twierdzi pan poseł, wyrazem ne-
gatywnej oceny tej spółki. Zrealizowany program
restrukturyzacji pozytywnie wpływa na wartość
ww. spółki, co w procesie prywatyzacji będzie pod-
wyższało cenę zbywanych przez Skarb Państwa
udziałów. Zgodnie z przyjętym planem prywatyzacji
zostały podjęte działania zmierzające do prywatyza-
cji poprzez zbycie 85% udziałów pięciu następują-
cych spółek uzdrowiskowych: „Uzdrowisko Wieniec”
sp. z o.o. w Wieńcu Zdroju, „Uzdrowisko Kraków
Swoszowice” sp. z o.o. w Krakowie, „Uzdrowisko
Kamień Pomorski” sp. z o.o. w Kamieniu Pomor-
skim, „Uzdrowisko Przerzeczyn” sp. z o.o. w Prze-
rzeczynie i „Uzdrowisko Ustka” sp. z o.o. w Ustce.
Ogłoszenie przetargu na wybór doradcy ministra
skarbu państwa przy prywatyzacji ww. uzdrowisk,
który sporządzi analizy przedprywatyzacyjne, uka-
zało się w dniu 24 czerwca 2008 r. Termin składania
ofert upłynął w dniu 9 lipca 2008 r., a dnia 30 lipca
2008 r. za najkorzystniejszą ofertę została uznana
oferta złożona przez firmę F5 Konsulting sp. z o.o.
z siedzibą w Poznaniu.
Po wykonaniu analiz przedprywatyzacyjnych
oraz ich odbiorze przez Ministerstwo Skarbu Pań-
stwa możliwe będzie rozpoczęcie procesu prywaty-
zacji ww. spółek uzdrowiskowych.
2. Zgodnie z delegacją zawartą w art. 64 ustawy
z dnia 28 lipca 2005 r. o lecznictwie uzdrowisko-
wym, uzdrowiskach i obszarach ochrony uzdrowi-
skowej oraz o gminach uzdrowiskowych (Dz. U.
z 2005 r. Nr 167, poz.1399) minister skarbu państwa
w porozumieniu z ministrem zdrowia wydał w dniu
20 lipca 2007 r. rozporządzenie w sprawie wykazu
zakładów lecznictwa uzdrowiskowego prowadzo-
nych w formie jednoosobowych spółek Skarbu Pań-
stwa, które nie będą podlegać prywatyzacji (Dz. U.
z 2007 r. Nr 146, poz. 1026), na mocy którego z pry-
watyzacji wyłączono 14 spółek uzdrowiskowych
Skarbu Państwa. „Uzdrowisko Wieniec” sp. z o.o.
w Wieńcu Zdroju nie zostało wyłączone z procesu
prywatyzacji.
Należy zwrócić uwagę na sytuację ekonomiczno-
-finansową spółek uzdrowiskowych, a zwłaszcza na
fakt, że niski poziom cen oferowany przez Narodowy
Fundusz Zdrowia (kontrakty z Narodowym Fundu-
szem Zdrowia są głównym źródłem przychodów
spółek uzdrowiskowych) powoduje, że działalność
spółek uzdrowiskowych charakteryzuje się niską
rentownością.
Spółki te od momentu komercjalizacji zmuszone
są do systematycznego inwestowania w posiadaną
bazę leczniczą środków własnych. Jest to tym bar-
dziej trudne, że świadczeniobiorcy instytucjonalni
(NFZ, ZUS, KRUS) nie uwzględniają w kalkula-
cjach swoich stawek za świadczone na ich rzecz usłu-
gi, istotnego elementu, takiego jak odtworzenie ma-
jątku trwałego spółek uzdrowiskowych. Zakres po-
trzeb inwestycyjnych dotyczących infrastruktury,
jak i urządzeń wykorzystywanych w ramach zakła-
dów lecznictwa uzdrowiskowego został przez spół-
ki uzdrowiskowe zdefiniowany w ich programach

rewitalizacji. Skalę potrzeb oszacowano na kwotę
1293 mln zł.
Sytuacja gospodarcza spółek uzdrowiskowych
Skarbu Państwa oraz dynamicznie zmieniające się
otoczenie spółek uzdrowiskowych (na rynku usług
lecznictwa uzdrowiskowego obok uzdrowiskowych
spółek Skarbu Państwa funkcjonują inne podmioty,
w tym prywatne, świadczące usługi lecznictwa
uzdrowiskowego na rzecz Narodowego Funduszu
Zdrowia), a rzede wszystkim równe traktowanie
świadczeniodawców usług w rodzaju lecznictwo
uzdrowiskowe przez Narodowy Fundusz Zdrowia,
bez względu na formę własności, spowodowało, że
wyłączenie z prywatyzacji aż 14 spółek z ogólnej ich
liczby 24, przy bardzo ograniczonych możliwościach
dokapitalizowania tych spółek przez Skarb Pań-
stwa, należy uznać za nieuzasadnione.
W związku z zainteresowaniem spółek uzdrowi-
skowych wyłączonych z procesu prywatyzacji pozy-
skiwaniem inwestorów strategicznych Ministerstwo
Skarbu Państwa, mając na względzie, iż do ministra
zdrowia należy realizacja zadań państwa w zakresie
ochrony zdrowia, wystąpiło do Ministerstwa Zdro-
wia o sugestie odnośnie do potrzeby wyłączenia po-
szczególnych spółek z prywatyzacji. Stanowisko Mi-
nisterstwa Zdrowia stwierdzające, iż przekształce-
nia własnościowe uzdrowiskowych spółek Skarbu
Państwa nie będą ograniczały możliwości zapewnie-
nia lecznictwa uzdrowiskowego ze środków publicz-
nych, stworzyło podstawy do racjonalnego podejścia
do prywatyzacji spółek uzdrowiskowych oraz ogra-
niczenia liczby spółek wyłączonych z prywatyzacji.
W rezultacie został uzgodniony z Ministerstwem
Zdrowia, w trybie roboczym, projekt rozporządzenia
ministra skarbu państwa zmieniający ww. rozporzą-
dzenie z dnia 20 lipca 2007 r. w sprawie wykazu za-
kładów lecznictwa uzdrowiskowego prowadzonych
w formie jednoosobowych spółek Skarbu Państwa,
które nie będą podlegać prywatyzacji. W projekcie
tym zakłada się wyłączenie z procesu prywatyzacji
siedmiu spółek uzdrowiskowych, a mianowicie:
1) „Uzdrowisko Busko Zdrój” w Busku Zdroju;
2) Przedsiębiorstwo Uzdrowiskowe Ciechocinek”
SA w Ciechocinku;
3) „Uzdrowisko Kołobrzeg” SA w Kołobrzegu;
4) „Uzdrowisko Krynica-Żegiestów” SA w Kry-
nicy;
5) „Uzdrowisko Lądek-Długopole” SA w Lądku
Zdroju;
6) „Uzdrowisko Rymanów” SA w Rymanowie;
7) „Uzdrowisko Świnoujście” SA w Świnoujściu.
Proces prywatyzacji spółek uzdrowiskowych jest
procesem ewolucyjnym, uwzględniającym ww. zmia-
ny w ich otoczeniu, stąd też zmniejszenie, w uzgod-
nieniu z ministrem zdrowia, liczby spółek wyłączo-
nych z prywatyzacji nastąpi w oparciu o kryteria
ekonomiczne, jak i potrzeby inwestycyjne poszcze-
gólnych spółek z tej branży.
Informuję, że ww. projekt zmiany rozporządze-
nia ministra skarbu państwa z dnia 20 lipca 2007 r.
1319
został skierowany do uzgodnień międzyresortowych
oraz konsultacji społecznych.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie wykupu lokali mieszkalnych
należących do PKP (4468)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną do ministra infrastruktury interpelację
posła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie wykupu
lokali mieszkalnych należących do PKP przy piśmie
Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (nr SPS-
-023-4468/08) z dnia 24 lipca 2008 r., uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Z informacji uzyskanych od PKP SA spółka ak-
tualnie posiada w swoich zasobach (stan na 31 lipca
2008 r.) 33 126 lokali mieszkalnych usytuowanych
w 11 078 budynkach mieszkalnych. Są to budynki
kilkurodzinne, często wyeksploatowane, z czego ok.
10 400 lokali znajduje się w budynkach położonych
w bezpośrednim sąsiedztwie linii kolejowych. Bu-
dynki te w zdecydowanej większości przypadków
posadowione są w odległości mniejszej niż 20 m od
osi skrajnego toru. PKP SA prowadzi ciągłe działa-
nia zmierzające do zmniejszenia tychże zasobów po-
przez wykwaterowania lokatorów z obiektów o złym
stanie technicznym, a następnie ich fizyczną likwi-
dację. Ponadto poszczególne komórki PKP SA, zaj-
mujące się procesem zbywania budynków mieszkal-
nych, występują do PLK SA (zarządcy infrastruktu-
ry kolejowej) o wyrażenie zgody na przeznaczenie
takich nieruchomości do sprzedaży. Dla tego typu
sytuacji, gdy budynki mieszkalne stanowiące wła-
sność PKP SA znajdują się w pasie gruntów związa-
nych z linią kolejową, Zarząd PLK SA zaleca postę-
powanie polegające na znalezieniu lokali zastęp-
czych i opróżnienie dotychczas zajmowanych. Jed-
nakże w przypadku uzyskania zgody PLK SA bu-
dynki takie, po dokonaniu badań poziomu hałasu
oraz drgań mechanicznych, gdy nie przekraczają
określonych norm, są kwalifikowane do sprzedaży.
Do aktów notarialnych sprzedaży lokali miesz-
kalnych w budynkach położonych w bliskim sąsiedz-
twie linii kolejowych jest wprowadzany zapis, któ-
ry ma na celu zabezpieczyć PKP SA przed ewentu-
alnymi roszczeniami odszkodowawczymi przyszłych
właścicieli z tytułu uciążliwości hałasu i drgań
1320
mechanicznych wywołanych sąsiedztwem linii ko-
lejowych.
Ponadto wyjaśniam, że procedura związana
z przekazywaniem mienia PKP na rzecz różnych
podmiotów w trybie art. 39 ustawy z dnia 8 wrze-
śnia 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyzacji
i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Pol-
skie Koleje Państwowe” (Dz. U. z 2000 r. Nr 84,
poz. 948, z późn. zm.) polega na tym, iż Zarząd PKP
SA podejmuje decyzje w przedmiotowych sprawach
jako organ zarządzający spółki, do kompetencji któ-
rego należą sprawy związane z rozporządzeniami
środkami aktywów trwałych. Rola ministra infra-
struktury w ww. sprawach ogranicza się do pre-
wencyjnego nadzoru administracyjnego, który
obejmuje badanie prawidłowości procesu gospoda-
rowania mieniem PKP w zakresie wskazanym
przez ustawę i dotyczy całokształtu okoliczności
związanych z wnioskowanym rozporządzeniem skład-
nikami aktywów trwałych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie finansowania przez gminy
konserwacji oświetlenia ulicznego (4469)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Ewy Wolak w sprawie przepisów
dotyczących finansowania przez gminy moderniza-
cji oświetlenia ulicznego, przekazaną przy piśmie
Pana Marszałka z dnia 24 lipca 2008 r. znak: SPS-
-023-4469/08, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z dnia
10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U.
z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) do zadań wła-
snych gminy należy planowanie oświetlenia miejsc
publicznych i dróg znajdujących się na terenie gmi-
ny oraz finansowanie oświetlenia ulic, placów i dróg
publicznych znajdujących się na terenie gminy. Pod
pojęciem finansowania oświetlenia należy rozumieć
(zgodnie z art. 3 pkt 22 ww. ustawy) finansowanie
kosztów energii elektrycznej pobranej przez punkty
świetlne oraz koszty ich budowy i utrzymania.
W kwestii interesującego panią poseł problemu,
czy w świetle obowiązujących przepisów finansowa-
nie przez gminę ze środków własnych modernizacji
oświetlenia ulicznego, w przypadku gdy właścicie-
lem instalacji jest zakład energetyczny, jest zgodne
z prawem, wypowiedziała się Krajowa Rada Regio-
nalnych Izb Obrachunkowych w swoim stanowisku
z dnia 25 kwietnia 2008 r. Ministerstwo Finansów
w pełni podziela to stanowisko.
Zgodnie z tym stanowiskiem w przypadku gdy
instalacja oświetleniowa stanowi własność zakładu
energetycznego, gmina nie jest w żaden sposób
uprawniona do ponoszenia nakładów ze środków
własnych na modernizację punktów świetlnych nie-
będących jej własnością. Ponoszone w tym celu wy-
datki inwestycyjne gmin z racji swej istoty powodo-
wałyby nie tylko udoskonalenie, ale i jednocześnie
zwiększenie wartości obcego majątku. Zwykłe utrzy-
manie punktów świetlnych, o którym mowa w art. 3
pkt 22 ustawy Prawo energetyczne, nie obejmuje
swym zakresem modernizacji, a jedynie bieżącą
konserwację.
Stanowisko to jest zbieżne ze stanowiskiem mi-
nistra gospodarki z dnia 5 kwietnia 2007 r., zgodnie
z którym modernizacja instalacji powinna być reali-
zowana przez jej właściciela w uzgodnieniu z gmina-
mi, dla których świadczą usługi oświetleniowe.
Nakłady ponoszone przez właściciela sieci energe-
tycznej na jej modernizację powinny zostać sfinanso-
wane ze środków pozyskanych za usługi świadczone
gminie w zakresie utrzymania punktów świetlnych
na terenie gminy (remonty, konserwacje), tj. w dro-
dze tzw. usługi oświetleniowej zlecanej przez gminę.
Zawarcie umowy na zakup usługi oświetleniowej wy-
maga zastosowania ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r.
Prawo zamówień publicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 223, poz. 1655).
W takiej sytuacji gmina ponosi jedynie koszty
usługi oświetleniowej, co jest zgodne z obowiązują-
cymi przepisami. Wysokość i rodzaj stawek jednost-
kowych stanowiłyby przedmiot uzgodnień stron
umowy.
Zdaniem Krajowej Rady Regionalnych Izb Ob-
rachunkowych rozwiązaniem dopuszczalnym od-
nośnie ponoszenia przez gminy kosztów moderni-
zacji sieci oświetleniowej jest również uzyskanie
przez gminę innego niż własność tytułu prawnego
do sieci oświetleniowej, np. dzierżawy lub użycze-
nia. Należy zwrócić uwagę, że w takim przypadku
w treści stosownej umowy powinny zostać zawarte
precyzyjne zasady wzajemnych rozliczeń poczynio-
nych przez gminę nakładów inwestycyjnych z wła-
ścicielem sieci.
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, iż poruszone
w interpelacji pani poseł problemy dotyczące obo-
wiązków ciążących na zakładach energetycznych
w zakresie modernizacji oświetlenia leżą w gestii
ministra gospodarki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie katastrofalnej sytuacji na rynku
skupu owoców miękkich (4470)
W nawiązaniu do interpelacji pana posła Jana
Szyszki, załączonej przy piśmie znak SPS-023-4470/
08 z dnia 24 lipca br., w sprawie katastrofalnej sytu-
acji na rynku skupu owoców miękkich, niniejszym
przekazuję Panu Marszałkowi odpowiedź na zawar-
te w ww. interpelacji pytania.
1. Co uczynił rząd Donalda Tuska oraz resort
rolnictwa w sprawie ratowania katastrofalnej sy-
tuacji rolników – producentów owoców miękkich
(np. wiśni)?
Sytuacja, która ma aktualnie miejsce na rynku
wiśni kierowanych do przetwórstwa, związana
z bardzo niskimi cenami oferowanymi przez prze-
twórców, to rezultat nałożenia się następujących
problemów:
— podaż wiśni przekraczająca popyt reprezen-
towany przez zakłady przetwórcze ulokowane
w Polsce;
— rozdrobniona podaż ze strony producentów
oraz brak kontraktacji.
Skutkiem ww. problemów jest znikomy wpływ
producentów na funkcjonujące na rynku wiśni ceny,
ze względu na brak możliwości ich negocjowania.
Dodatkowym czynnikiem negatywnie oddziały-
wującym na rentowność produkcji wiśni są rosnące
koszty siły roboczej, zwłaszcza gdy mamy do czynie-
nia z ręcznym zbiorem owoców.
Najskuteczniej ww. problemom zapobiegać mogą
podmioty posiadające status grup lub organizacji
producentów owoców i warzyw, których głównym
celem jest umacnianie pozycji rynkowej producen-
tów. Podmioty te mogą efektywnie planować pro-
dukcję, tak aby dostosować ją do popytu, zarówno
pod względem ilości, jak i jakości. Ponadto, koncen-
trując podaż, stają się odpowiednio dużymi partne-
rami dla zakładów przetwórczych koncentrujących
duży popyt. W takich relacjach grupy i organizacje
miałyby realny wpływ na poziom cen, które uzysku-
ją za dostarczane do przetwórstwa wiśnie. Podmioty
te, posiadając osobowość prawną, mogłyby być stro-
ną w kontraktach zawieranych bezpośrednio z za-
kładami przetwórczymi.
Grupy i organizacje, koncentrując znaczny popyt
na środki produkcji, tj. nawozy, środki ochrony ro-
ślin, mogą także skutecznie negocjować ceny zaku-
pu tych produktów. Bardziej uzasadnione ekono-
micznie są także inwestycje w maszyny służące do
zbioru (np. kombajny), przygotowania produktów
do sprzedaży (np. sortownice), które w znacznym
stopniu mogą ograniczyć zapotrzebowanie na coraz
1321
droższą siłę roboczą. Wiele z tego rodzaju urzą-
dzeń może być przedmiotem wsparcia przysługu-
jącego grupom i organizacjom producentów owo-
ców i warzyw.
W związku z powyższym resort nadal koncen-
truje swoje działania na tym, aby zapewnić jak naj-
bardziej korzystne, przejrzyste i proste w zastoso-
waniu krajowe przepisy wykonawcze, mające na celu
zachęcanie producentów do zakładania tych pod-
miotów oraz zrzeszania się w nich.
W celu stymulowania procesu powstawania grup
i organizacji producentów owoców i warzyw przepi-
sy wspólnotowe przewidują poniżej opisane formy
wsparcia.
Wsparcie dla wstępnie uznanych grup producen-
tów owoców i warzyw
Są dwa rodzaje pomocy dostępne dla grup produ-
centów:
— wsparcie na założenie i funkcjonowanie grupy
producentów, które wynosi odpowiednio: 10%, 10%,
8%, 6%, 4% rocznej wartości produkcji sprzedanej
przez grupę, w kolejnych latach realizacji planu do-
chodzenia do uznania z zachowaniem limitu 100 000
euro rocznie (stawka tego wsparcia jest redukowana
o 50%, dla wsparcia kalkulowanego od wartości pro-
dukcji sprzedanej, o którą przekroczono równowar-
tość 1 000 000 euro);
— wsparcie na pokrycie części kwalifikowa-
nych kosztów inwestycji (od 55 do 75%) realizowa-
nych w ramach planów dochodzenia do uznania;
w Polsce wsparcie to określono na najwyższym do-
puszczalnym prawodawstwem wspólnotowym po-
ziomie, tj. 75%.
Zgodnie ze stosownymi przepisami krajowymi
inwestycje realizowane z udziałem tego wsparcia to
m.in. budynki i budowle oraz maszyny i urządzenia
służące do magazynowania, sortowania, mycia,
przygotowania do sprzedaży (np. pakowania), a tak-
że transportu owoców i warzyw.
Po zakończeniu realizacji planu dochodzenia do
uznania grupa producentów musi przekształcić się
w organizację producentów. W przeciwnym wypad-
ku wiąże się to z koniecznością zwrotu 100% uzy-
skanego przez grupę wsparcia.
Wsparcie dla uznanych organizacji producentów
owoców i warzyw
Organizacje producentów mają zgodnie z założe-
niami wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw
stać się docelowo podstawowym filarem funkcjono-
wania rynku owoców i warzyw. Podmioty te zgodnie
z obecnie obowiązującymi przepisami wspólnotowy-
mi muszą zapewniać realizację szeregu celów na
rzecz swoich członków, m.in. działać w ich imieniu
i na ich rzecz, zwłaszcza z punktu widzenia ich eko-
nomicznego interesu. Ponadto podmioty te muszą
zapewniać swoim członkom środki techniczne nie-
zbędne do zbioru, magazynowania, pakowania oraz
sprzedaży ich produktów, a także wsparcie technicz-
ne w zakresie prośrodowiskowych praktyk uprawy.
1322
Pomoc przyznawana tym podmiotom, jeśli reali-
zują one program operacyjny, może wynosić 4,1%
wartości produkcji sprzedanej przez daną organiza-
cję producentów. Pułap ten może zostać zwiększony
do 4,6%, jeśli organizacja realizuje środki zarządza-
nia kryzysowego.
Wsparcie to jest ograniczone do:
— 60% założonego przez organizacje funduszu
operacyjnego;
— 50% faktycznie poniesionych w ramach pro-
gramu operacyjnego kosztów.
W dniu 25 lipca br. Sejm RP przyjął przygoto-
waną przez ministerstwo ustawę, która implemen-
tuje zreformowane przepisy wspólnotowe regulu-
jące kwestie związane ze wspólną organizacją
rynku owoców i warzyw – w tym zwłaszcza te od-
noszące się do grup i organizacji producentów
owoców i warzyw.
W ślad za ustawą pojawią się stosowne rozporzą-
dzenia, które już wkrótce będą konsultowane z sek-
torem. Wiele z nich będzie zawierało przepisy okre-
ślające bardzo istotne zagadnienia dotyczące funk-
cjonowania podmiotów posiadających status grup
i organizacji producentów. Ministerstwo koncentru-
je się na tym, aby możliwości wspierania tych pod-
miotów były jak najszersze, a warunki możliwie
ograniczone oraz jak najczytelniej określone.
2. Czy rząd i resort rolnictwa dysponują danymi
na temat produkcji wiśni w Polsce, Europie i na
świecie i w związku z tym, czy zamierzają wykorzy-
stać instrumenty, którymi dysponują, aby wpłynąć
na poprawę ceny skupu lub/i zminimalizowanie
strat poniesionych przez rolników?
Ministerstwo dysponuje danymi odnośnie do pro-
dukcji wiśni w Polsce w Europie i na świecie. Źró-
dłem tych danych są Główny Urząd Statystyczny,
statystyki serwisu EUROSTAT oraz FAOSTAT. Ak-
tualnie rząd polski, tak jak w przypadku każdego
innego kraju członkowskiego UE, nie dysponuje in-
strumentami, za pomocą których mógłby bezpośred-
nio wpływać na poprawę stosowanych na rynku cen
skupu jakichkolwiek owoców lub warzyw objętych
wspólną organizacją rynków rolnych.
3. Jaka jest wielkość importu do Polski owoców
miękkich, w szczególności wiśni, z jakich krajów
i jaka jest jakość i wartość tego towaru w porówna-
niu do owoców polskich?
Import wiśni mrożonych do Polski w roku 2008
(okres od stycznia do maja 2008 r.) wyniósł ok. 7 tys.
ton. Wartość tego importu kształtowała się na po-
ziomie 7,4 mln euro. Podobne wielkości importu za-
notowano w okresie pierwszych pięciu miesięcy 2007 r.
Głównymi dostawcami tego produktu w bieżącym
roku były Chiny i Wietnam, a w roku poprzednim
także Holandia, Ukraina i Grecja.
Należy jednak podkreślić, że polski import wiśni
mrożonych ma charakter marginalny. Zarówno
wartość, jak i wolumen sprowadzanych do Polski wi-
śni mrożonych jest wielokrotnie mniejszy od warto-
ści i wolumenu eksportu tego produktu. Ponieważ
polskie wiśnie trafiają przede wszystkim do tłocze-
nia, na polskim rynku może pojawić się zapotrzebo-
wanie na pewne ilości wiśni mrożonych, które po-
krywane jest towarem importowanym.
W okresie pierwszych pięciu miesięcy bieżącego
roku z naszego kraju sprzedano blisko 51 tys. ton
mrożonych wiśni, za które polscy eksporterzy otrzy-
mali ok. 39 mln euro. Głównymi odbiorcami tego
produktu były, jak zazwyczaj, Niemcy, ale znaczne
ilości wiśni trafiły także do Rosji.
Dla porównania, w analogicznym okresie ubie-
głego roku z Polski wyeksportowano ok. 42 tys. ton
wiśni o wartości blisko 43,5 mln euro. W bieżącym
roku zanotowano więc większy wolumen eksportu
przy spadku jego wartości. Oznacza to, że tegorocz-
ne ceny wiśni mrożonych w eksporcie znacznie się
obniżyły, co może być również jedną z przyczyn ofe-
rowania przez przetwórców niższych cen za suro-
wiec w roku bieżącym.
W przypadku wiśni świeżych wartość eksportu
jest nieporównywalnie mniejsza (przeciętnie ok.
250–500 tys. euro), gdyż przedmiotem handlu za-
granicznego są przede wszystkim wiśnie mrożone
oraz koncentrat soku wiśniowego. Wiśnie świeże nie
są praktycznie przedmiotem polskiego importu.
4. Czy rodzimy przemysł przetwórczy bazuje na
krajowych owocach miękkich, czy też na owocach
sprowadzanych z zagranicy, i jak to się ma do jako-
ści powstałych produktów?
Biorąc pod uwagę fakt, że import wiśni świeżych
do Polski, podobnie jak w przypadku innych owoców
miękkich, jest marginalny, należy zakładać, że
przedsiębiorstwa przetwórcze ulokowane w Polsce
przetwarzają praktycznie wyłącznie surowiec wy-
produkowany w Polsce. Większość importowanych
do Polski świeżych owoców miękkich stanowią tru-
skawki i maliny, oferowane w okresach poza sezo-
nem podaży owoców krajowych, które są przezna-
czone do bezpośredniej konsumpcji.
5. Czy resort rolnictwa ma plan zmierzający do
aktywizacji przedsiębiorców w kierunku tworzenia
przemysłu przetwórczego na bazie polskiego kapita-
łu, z pomocą środków krajowych i unijnych?
W ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich 2007–2013 uruchomione zostały działania,
których celem jest wsparcie podmiotów krajowych
w finansowaniu inwestycji związanych m.in. z prze-
twórstwem.
Działania te to:
— Zwiększenie wartości dodanej podstawowej
produkcji rolnej i leśnej – alokacja środków publicz-
nych na lata 2007–2013 przeznaczonych na to dzia-
łanie wynosi 1 100 000 000 EUR;
— Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw
– alokacja środków publicznych na lata 2007–2013
przeznaczonych na to działanie wynosi 1 023 583 600
EUR.
Jednak przepisy dotyczące PROW 2007–2013 nie
przewidują ograniczeń co do dostępności wsparcia
ze względu na pochodzenie kapitału ww. podmiotów

krajowych. Rozwiązanie takie byłoby wbrew przepi-
som wspólnotowymi w tym zakresie.
6. Jaka jest polityka rządu wobec tak dużej dys-
proporcji między cenami skupu płodów rolnych a ce-
nami produktów wytworzonych z tych towarów?
Aktualnie, ze względu na zakres instrumentów
dopuszczony do stosowania w ramach wspólnej or-
ganizacji rynku owoców i warzyw, rząd nie ma
możliwości wpływania na politykę cenową stoso-
waną przez przedsiębiorstwa wytwarzające prze-
twory z owoców i warzyw oraz przedsiębiorstwa
dystrybuujące tego rodzaju produkty. Zważywszy
że na bieżącym etapie Wspólnota ogranicza zakres
instrumentów polegających na jakiejkolwiek inge-
rencji dotyczącej poziomów cen produktów rolni-
czych, mało prawdopodobne jest wprowadzenie
rozwiązań regulujących relacje cen skupu surowca
i gotowych towarów.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia stano-
wią wyczerpującą odpowiedź na pytania i wnioski
zamieszczone w interpelacji pana posła Jana
Szyszki.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie uzupełnienia przez budżet państwa
wpływów do Funduszu Zajęć
Sportowo-Rekreacyjnych dla Uczniów w 2009 r.
i latach następnych (4471)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła na Sejm RP Tadeusza Tomaszewskie-
go, przekazaną pismem z dnia 24 lipca 2008 r. (sygn.
SPS-023-4471/08), w sprawie uzupełnienia przez bu-
dżet państwa wpływów do Funduszu Zajęć Sportowo-
-Rekreacyjnych dla Uczniów w 2009 r. i latach następ-
nych, uprzejmie informuję, co następuje.
W latach 2004–2008, tj. od początku udzielania
dotacji z Funduszu Zajęć Sportowo-Rekreacyjnych
dla Uczniów, przyznano dofinansowanie 2129 pod-
miotom pozarządowym oraz jednostkom samorządu
terytorialnego, na łączną kwotę 71 mln zł. W roku
2008 przyznano dotacje 437 podmiotom na łączną
kwotę 14 584 000 zł. Do dnia 30 czerwca 2008 r.
przekazano w poczet realizacji podpisanych umów
zaliczki w wysokości 5 937 697 zł.
Nie przewiduje się, by zmniejszenie wpływów na
konto funduszu, związane z ograniczeniem godzin
emisji reklam piwa w wyniku przygotowywanej no-
1323
welizacji ustawy z dnia 26 października 1982 r.
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alko-
holizmowi (Dz. U. z 2007 Nr 70, poz. 473, z późn.
zm.), było rekompensowane wpływami z innych źró-
deł. Natomiast w roku bieżącym Ministerstwo Spor-
tu i Turystyki podjęło starania, by zwiększyć ścią-
galność należnych opłat.
W związku z faktem, iż minister właściwy do
spraw kultury fizycznej i sportu jest dysponentem
środków funduszu, w dniu 5 marca 2008 r. skiero-
wano do wszystkich dyrektorów izb skarbowych
prośbę o przekazanie do Ministerstwa Sportu i Tu-
rystyki informacji o przeprowadzanych przez urzę-
dy skarbowe kontrolach, m.in. w zakresie prawidło-
wości sporządzania deklaracji DRA-1 (deklaracja
miesięczna dotycząca opłaty wnoszonej przez pod-
mioty świadczące usługę będącą reklamą napojów
alkoholowych), zgodności wykazywanych danych
w składanych deklaracjach ze stanem faktycznym
oraz braku obowiązujących deklaracji w sytuacji
świadczenia usług będących reklamą napojów alko-
holowych.
Należy podkreślić, że ministerstwo, nie będąc or-
ganem podatkowym, nie ma możliwości dokonywa-
nia kontroli prawidłowości i zgodności ze stanem
faktycznym przekładanych deklaracji.
Na podstawie otrzymanych danych od wszyst-
kich izb skarbowych jednoznacznie można stwier-
dzić, że większość urzędów skarbowych nie prowa-
dziła czynności kontrolnych wobec podatników
świadczących usługi będące reklamą napojów alko-
holowych. Obecnie izby skarbowe zadeklarowały
podjęcie stosownych działań w tym kierunku i pole-
ciły urzędom skarbowym przeprowadzanie przed-
miotowych kontroli. Z treści otrzymanej korespon-
dencji można też stwierdzić, że aktualnie wszystkie
urzędy skarbowe na terenie całego kraju zostały po-
informowane o obowiązku wnoszenia opłat z tytułu
świadczenia usług będących reklamą napojów alko-
holowych na rachunek bankowy funduszu.
Ministerstwo oczekuje, że podjęte działania przy-
czynią się do zwiększenia zaangażowania urzędów
skarbowych, jako organów podatkowych, w czynno-
ści kontrolne sprzyjające zwiększeniu stanu środ-
ków na realizację zajęć sportowo-rekreacyjnych dla
uczniów.
Informujemy ponadto, że w odniesieniu do pod-
miotów, które dokonują nieterminowych wpłat, pro-
wadzona jest przez Ministerstwo Sportu i Turystyki
windykacja, a mianowicie wysyłane są wezwania
lub upomnienia. W przypadku stwierdzenia braku
wpłaty od podmiotu w określonym terminie wysta-
wiane są przez ministerstwo tytuły egzekucyjne,
które są kierowane do urzędów skarbowych właści-
wych dla podmiotu zobowiązanego do dokonania
wpłaty, wcześniej zadeklarowanej w deklaracji DRA-1
– stosownie do przepisów ustawy z dnia 17 czerwca
1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w admini-
stracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229, poz. 1954, z późn.
zm.) oraz rozporządzenia ministra finansów z dnia
1324
22 listopada 2001 r. w sprawie wykonania niektó-
rych przepisów ustawy o postępowaniu egzekucyj-
nym w administracji (Dz. U. Nr 137, poz. 1541,
z późn. zm). Natomiast urzędy skarbowe na podsta-
wie omawianego tytułu wszczynają egzekucję admi-
nistracyjną.
Oczekuje się, że prowadzone przez Ministerstwo
Sportu i Turystyki działania, mające na celu zwięk-
szenie skuteczności dochodzenia należnych wpłat
określonych przepisami ustawy o wychowaniu w trzeź-
wości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, przyniosą
wymierny efekt finansowy na koncie Funduszu Za-
jęć Sportowo-Rekreacyjnych dla Uczniów.
Aktualny projekt nowelizacji ustawy o bezpie-
czeństwie imprez masowych, przygotowany przez
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji,
przewiduje, że na imprezach masowych (a więc rów-
nież na stadionach podczas meczów piłkarskich)
wolno będzie sprzedawać napoje alkoholowe (o za-
wartości maksymalnie 4,5 proc. alkoholu). Propozy-
cja ta jest przeniesieniem na grunt Polski ogólnoeu-
ropejskiej praktyki zezwalania na spożywanie przez
fanów na stadionach alkoholi niskoprocentowych
(czyli de facto piwa). Doświadczenia, chociażby tur-
niejów mistrzostw Europy w Portugalii w 2004 r.,
w Szwajcarii i Austrii w 2008 r., jak również mi-
strzostw świata w Niemczech w 2006 r., a także wie-
lu lig europejskich, takich jak angielska, niemiecka
czy holenderska, wydają się dość jednoznacznie po-
twierdzać, że fakt dostępności alkoholi niskoprocen-
towych na stadionach nie wpływa w żaden decydują-
cy sposób na występowanie na stadionach zachowań
chuligańskich. Rozwiązania zapobiegające stadiono-
wym patologiom nie muszą wiązać się z brakiem do-
stępności piwa na trybunach polskich obiektów. Sze-
reg odpowiednich rozwiązań zawartych zostało już
w ww. nowelizacji ustawy o bezpieczeństwie imprez
masowych (uciążliwe kary pieniężne m.in. za wbie-
ganie na płytę boiska, zasłanianie twarzy szalikami
i wnoszenie na stadion materiałów pirotechnicz-
nych, konieczność meldowania się przez chuliganów
z zakazami stadionowymi na komisariacie w porze
meczów, obarczona odpowiednimi sankcjami, etc.),
czego brakowało wcześniej.
W projekcie nowelizacji ustawy o bezpieczeństwie
imprez masowych zamieszczono następujący zapis:
Sprzedaż, podawanie i spożywanie napojów alkoho-
lowych zawierających nie więcej niż 4,5% alkoholu
może się odbywać na imprezach masowych, z wyłą-
czeniem imprez masowych podwyższonego ryzyka,
wyłącznie w miejscach do tego wyznaczonych i przez
podmioty posiadające zezwolenie wydane przez wła-
ściwy organ gminy, na zasadach określonych w usta-
wie z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi
(Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473, Nr 115, poz. 793
i Nr 176, poz. 1238). Rada Ministrów określi, w dro-
dze rozporządzenia, zasady oraz warunki sprzeda-
ży, podawania i spożywania napojów alkoholowych,
o których mowa w ust. 3, podczas masowych im-
prez sportowych, biorąc pod uwagę bezpieczeństwo
uczestników masowej imprezy sportowej oraz jej
charakter.
Jednocześnie informuję, iż temat spożywania
piwa na stadionach nie był do dnia dzisiejszego
przedmiotem dyskusji i ustaleń z UEFA.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Bańkowskiej
w sprawie polskiego przedstawicielstwa
dyplomatycznego w Mongolii (4472)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Bańkowskiej (pismo
nr SPS-023-4472/08 z dnia 24 lipca 2008 r.) w spra-
wie polskiego przedstawicielstwa dyplomatycznego
w Mongolii uprzejmie informuję:
Minister spraw zagranicznych, uwzględniając
postulaty polskich parlamentarzystów oraz przed-
stawicieli mongolskich władz, postanowił odroczyć
wykonanie decyzji o zamknięciu Ambasady RP
w Ułan Bator o 12 miesięcy, tj. do dnia 15 grudnia
2009 r. Do tego czasu Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych zamierza przeanalizować ewentualne nowe
możliwości zdynamizowania i ukonkretnienia no-
wych relacji, głównie gospodarczych, z Mongolią,
które mogłyby sprawę likwidacji placówki postawić
w innym niż dotychczas świetle.
Podejmując decyzję o zamknięciu części przed-
stawicielstw dyplomatycznych RP, kierowano się
przede wszystkim optymalizacją kosztów oraz zało-
żeniem, że stworzenie silnych placówek regional-
nych oznaczać będzie bardziej efektywną alokację
ograniczonych środków finansowych pozostających
w dyspozycji MSZ. W tej sytuacji resort spraw za-
granicznych opracował koncepcję dokonania reduk-
cji wydatków i optymalizacji polityki etatowej w taki
sposób, aby straty dla polskiej polityki zagranicznej
były jak najmniejsze. Kluczowym założeniem owego
projektu jest stworzenie silnych placówek regional-
nych, które dysponując znacznie lepszym zapleczem
techniczno-organizacyjnym, będą w stanie, co naj-
mniej na dotychczasowym poziomie, reprezentować
interesy Polski w krajach, w których zlikwidowane
zostaną nasze ambasady.
Jak wspomniano na wstępie, po uwzględnieniu
wystąpień polskich parlamentarzystów, w tym rów-

nież pani poseł Anny Bańkowskiej, minister spraw
zagranicznych zdecydował w szczególny sposób po-
traktować sprawę likwidacji Ambasady RP w Ułan
Bator i odroczył decyzję w kwestii jej zamknięcia
o 12 miesięcy.
W tym miejscu pragnę zapewnić, że Minister-
stwo Spraw Zagranicznych dokona ponownej wni-
kliwej analizy i oceny zasadności utrzymywania pol-
skiego przedstawicielstwa dyplomatycznego w Re-
publice Mongolskiej, a wyniki tego postępowania
posłużą do podjęcia ostatecznej decyzji co do losów
tej placówki.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Stanisława Żelichowskiego
w sprawie możliwości przeznaczenia gruntów
będących w zasobach Agencji Nieruchomości
Rolnych na rekompensaty w naturze
dla rolników za grunty przejmowane
przez Skarb Państwa – Generalną Dyrekcję
Dróg Krajowych i Autostrad (4473)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
posła na Sejm pana Stanisława Żelichowskiego
z dnia 21 lipca 2008 r. w sprawie możliwości prze-
znaczenia gruntów Zasobu Własności Rolnej Skar-
bu Państwa tytułem rekompensaty dla rolników za
grunty przejmowane przez Generalną Dyrekcję
Dróg Krajowych i Autostrad uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Zgodnie z aktualnie obowiązującymi Agencję
Nieruchomości Rolnych przepisami w tym przypad-
ku istnieją 3 formy udostępnienia gruntów zasobu:
— zorganizowania przetargu ograniczonego dla
rolników, którzy po dniu 31 grudnia 1991 r. sprzeda-
li Skarbowi Państwa nieruchomości niezbędne na
cele publiczne;
— dokonanie zamiany na wniosek rolnika
w związku z przeznaczeniem nieruchomości wcho-
dzących w skład jego gospodarowania na cele pu-
bliczne;
— przyznanie przez wojewodę odpowiedniej nie-
ruchomości zamiennej z Zasobu Własności Rolnej
Skarbu Państwa, w ramach odszkodowania przy-
1325
sługującego właścicielowi wywłaszczonej nierucho-
mości rolnej.
Nawiązując do pkt 1, uprzejmie informuję, iż
możliwość zorganizowania przetargu ograniczone-
go dla rolników, którzy po dniu 31 grudnia 1991 r.
sprzedali Skarbowi Państwa nieruchomości nie-
zbędne na cele publiczne, wynika z art. 29 ust. 3 b
pkt c ustawy o gospodarowaniu nieruchomości rol-
nymi Skarbu Państwa (Dz. U. 20 2007 r. Nr 231,
poz. 1700).
Ponadto pragnę poinformować, iż rolnicy zainte-
resowani poprawą struktury obszarowej prowadzo-
nych gospodarstw rolnych, których powierzchnia
została zmniejszona na skutek nabycia przez GDD-
KiA, wchodzących w ich skład nieruchomości rol-
nych powinni wystąpić ze stosownym wnioskiem do
właściwego oddziału terenowego Agencji Nierucho-
mości Rolnych o zorganizowanie przetargu ograni-
czonego dla rolników, którzy sprzedali Skarbowi
Państwa nieruchomości na cele publiczne.
W odniesieniu do pkt 2 należy nadmienić, iż moż-
liwość dokonania zamiany na wniosek rolnika skie-
rowanego do właściwego miejscowo oddziału tereno-
wego agencji w związku z przeznaczeniem nierucho-
mości wchodzących w skład gospodarstwa zaintere-
sowanego na cele publiczne (np. pod budowę dróg
krajowych i autostrad) wynika z § 4 ust. 1 pkt 2 roz-
porządzenia ministra skarbu państwa z dnia 22 lu-
tego 2000 r. w sprawie warunków i trybu dokonywa-
nia zamiany nieruchomości (Dz. U. z 2000 r. Nr 22,
poz. 288). W przypadku zawarcia takiej umowy rol-
nik przenosi do Zasobu Własności Rolnej Skarbu
Państwa własność określonej nieruchomości w za-
mian za przeniesienie przez agencję na jego rzecz
własności ekwiwalentnej nieruchomości zamiennej
zasobu. Wymaga zaznaczenia, iż wartość zamienia-
nych nieruchomości ustala się według zasad okre-
ślonych w art. 30 ustawy o gospodarowaniu nieru-
chomościami rolnymi Skarbu Państwa, z tym że
w przypadku ustalania wartości nieruchomości stano-
wiącej własność rolnika objętej zamianą nieuwzględ-
nienia się jej przeznaczenia na cele publiczne.
W związku z pkt 3 niniejszego pisma uprzejmie
informuję, iż jak stanowi art. 131 ust. 3 ustawy
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) przyznanie przez wo-
jewodę odpowiedniej nieruchomości zamiennej z za-
sobu w ramach odszkodowania przysługującego
właścicielowi wywłaszczonej nieruchomości rolnej
dokonywane jest w porozumieniu z prezesem Agen-
cji Nieruchomości Rolnych.
Istotnym jest, iż rolnik, który jest zainteresowa-
ny uzyskaniem w ramach przyznanej mu kwoty od-
szkodowania za wywłaszczoną nieruchomość, powi-
nien w ramach postępowania wywłaszczeniowego
zgłosić taką wolę wojewodzie. Oddział terenowy
Agencji Nieruchomości Rolnych na stosowny wnio-
sek wojewody przedstawia wykaz działek grunto-
wych zasobu, które wojewoda może zaoferować
w ramach przyznanego odszkodowania. Różnica
1326
między wysokością odszkodowania ustalonego w de-
cyzji a wartością przyznanej nieruchomości wyrów-
nuje wojewoda poprzez dopłatę pieniężną.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż skorzystanie
z jednej z ww. form przez państwa G. oraz innych rol-
ników zamieszkałych na terenie powiatu Ostróda,
których gruntu zostały przejęte lub mają być przejęte
na rzecz Skarbu Państwa – Generalną Dyrekcję Dróg
Krajowych i Autostrad, zależy od tego, czy:
— w konkretnej sprawie zainteresowany rolnik
sprzedał nieruchomość na rzecz Skarbu Państwa,
— jest przez wszczęciem postępowania zmie-
rzającego do pozyskania nieruchomości na cele
publiczne,
— prowadzone postępowanie wywłaszczeniowe
jest na etapie ustalenia formy odszkodowania.
W związku z powyższym osoby zainteresowane
w zależności od etapu udostępniania przez nich
gruntów na cele publiczne powinny wystąpić ze sto-
sownym wnioskiem odpowiednio do wojewody lub
właściwego miejscowego oddziału terenowego Agen-
cji Nieruchomości Rolnych.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 29 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Skrzydlewskiej
w sprawie wprowadzenia zmian
ustawodawczych mających na celu zapewnienie
niezbędnej opieki medycznej w placówkach
o charakterze opiekuńczo-wychowawczym
i resocjalizacyjnym (4475)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Joanny Skrzydlewskiej kie-
rowaną do ministra zdrowia w dniu 24 lipca 2008 r.
(znak: SPS-023-4475/08) w sprawie wprowadzenia
zmian ustawodawczych mających na celu zapewnie-
nie niezbędnej opieki medycznej w placówkach o cha-
rakterze opiekuńczo-wychowawczym i resocjaliza-
cyjnym uprzejmie informuję, co następuje.
Ocena obowiązujących regulacji prawnych wska-
zuje, że w zakresie stanowienia prawa minister
zdrowia wypełnił obowiązki nałożone odpowiedni-
mi postanowieniami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.), ustawy z dnia 30 sierpnia
1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.), a także ustawy z dnia
6 września 2001 r. o chorobach zakaźnych i zakaże-
niach (Dz. U. Nr 126, poz. 1384).
W obowiązującym systemie prawnym dzieci i mło-
dzież do ukończenia 18. roku życia, niezależnie od ich
statusu socjalnego, mają zapewnioną bezpłatną opie-
kę zdrowotną obejmującą zapobieganie chorobom,
wykrywanie chorób, leczenie oraz zapobieganie nie-
pełnosprawności. Świadczenia zdrowotne finansowa-
ne są ze środków publicznych będących w dyspozycji
Narodowego Funduszu Zdrowia (NFZ), który zawie-
ra umowy o udzielanie tych świadczeń ze świadcze-
niodawcami podstawowej opieki zdrowotnej (p.o.z.),
zarówno w publicznych, jak i niepublicznych placów-
kach podstawowej opieki zdrowotnej.
Podstawę realizacji profilaktycznej opieki zdro-
wotnej w odniesieniu do dzieci i młodzieży stanowią
przepisy wykonawcze do ustawy:
1. Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 21 grud-
nia 2004 r. w sprawie zakresu świadczeń opieki
zdrowotnej, w tym badań przesiewowych oraz okre-
sów, w których badania te są przeprowadzane
(Dz. U. Nr 276, poz. 2740), które określa zakres pro-
filaktycznych świadczeń zdrowotnych u dzieci w wie-
ku 0–6 lat;
2. Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
22 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu i organizacji
profilaktycznej opieki zdrowotnej nad dziećmi i mło-
dzieżą (Dz. U. Nr 282, poz. 2814, z późn. zm.), które
stanowi podstawę realizacji świadczeń zdrowotnych
w odniesieniu do dzieci i młodzieży objętych obo-
wiązkiem szkolnym i obowiązkiem nauki oraz
kształcących się w szkołach ponadgimnazjalnych do
ukończenia 19. roku życia.
3. Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 24 li-
stopada 2004 r. w sprawie wykazu gwarantowa-
nych świadczeń lekarza dentysty i materiałów sto-
matologicznych oraz rodzaju dokumentu potwier-
dzającego uprawnienia do tych świadczeń (Dz. U.
Nr 261, poz. 2601).
Zgodnie z przepisami profilaktyczną opiekę zdro-
wotną nad dziećmi i młodzieżą sprawują:
1) lekarz podstawowej opieki zdrowotnej (na pod-
stawie deklaracji wyboru złożonej przez rodziców/
opiekunów prawnych dziecka);
2) lekarz dentysta;
3) pielęgniarka środowiskowa/rodzinna, pielę-
gniarka środowiska nauczania i wychowania/ higie-
nistka szkolna.
Szczegółowe zakresy zadań realizowanych w cza-
sie sprawowania opieki przez lekarza, pielęgniarkę
i lekarza dentystę wyszczególnione są w przedsta-
wionych powyżej rozporządzeniach. Świadczenia
profilaktycznej opieki zdrowotnej należne dzieciom
i młodzieży wykonywane są w placówkach podsta-
wowej opieki zdrowotnej i finansowane w tzw. staw-
ce kapitacyjnej na ubezpieczonego.
W odniesieniu do podopiecznych przebywających
w przedszkolach, placówkach o charakterze opie-
kuńczo-wychowawczym czy resocjalizacyjnym wa-
runkiem objęcia ich opieką medyczną przez lekarza
i pielęgniarkę podstawowej opieki zdrowotnej jest

zgłoszenie ich w tej placówce przez opiekunów praw-
nych dziecka, poprzez złożenie deklaracji wyboru.
Odnosząc się do propozycji wprowadzenia zmian
przepisów prawa w celu zapewnienia opieki medycz-
nej w przedszkolach, placówkach opiekuńczo-wycho-
wawczych i resocjalizacyjnych, informuję, że wymie-
nione placówki nie posiadają stosownych uprawnień
do realizacji świadczeń zdrowotnych. Świadczenia
te (jak wskazano wcześniej) realizowane są już przez
fachowych pracowników medycznych w podstawo-
wej opiece zdrowotnej. Ponadto należy zaznaczyć, że
dwukrotne opłacanie tych samych świadczeń, tj.:
w gabinetach podstawowej opieki zdrowotnej oraz
placówkach o charakterze opiekuńczo-wychowaw-
czym czy resocjalizacyjnym, pozostawałoby w sprzecz-
ności z przepisami ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.
W związku z informacją, iż złożenie ministrowi
zdrowia interpelacji było spowodowane pismem
skierowanym do pani poseł przez przewodniczącego
Rady Miejskiej Łodzi, uprzejmie informuję, że pan
przewodniczący Tomasz Kacprzak równocześnie
przesłał do ministra zdrowia uchwałę nr XXXIV/
654/08 Rady Miejskiej w Łodzi, zawierającą apel
o wprowadzenie zmian ustawodawczych umożliwia-
jących zapewnienie opieki medycznej w placówkach
o charakterze opiekuńczo-wychowawczym czy reso-
cjalizacyjnym. Stanowisko Ministerstwa Zdrowia do
przedmiotowego apelu zostało panu przewodniczą-
cemu przekazane.
Jednocześnie informuję, że stanowisko Minister-
stwa Zdrowia w sprawie systemu ochrony zdrowia
dzieci i młodzieży w Polsce zostało przedłożone Ra-
dzie Miejskiej w Łodzi także we wcześniejszej kore-
spondencji z dnia 4 sierpnia 2006 r. (pismo: MZ-ZP-
-D-075-4662-1/KC/06) oraz 24 listopada 2006 r. (pi-
smo: MZ-ZP-D-075-5722-1/JC/06).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie sytuacji domów pomocy społecznej
i grożącej akcji protestacyjnej
ich pracowników (4476)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Andrzeja Grzyba z dnia 13 lipca
1327
2008 r., przesłaną pismem z dnia 24 lipca 2008 r.
nr SPS-023-4476/08, w sprawie sytuacji domów po-
mocy społecznej i grożącej akcji protestacyjnej ich
pracowników uprzejmie odpowiadam.
Ministerstwu Pracy i Polityki Społecznej znana
jest trudna sytuacja w domach pomocy społecznej,
związana z niskimi wynagrodzeniami pracowników
tam zatrudnionych. Zgodnie z art. 123 ustawy o po-
mocy społecznej prawa i obowiązki pracowników za-
trudnionych w jednostkach organizacyjnych po-
mocy społecznej regulują (z wyjątkiem pracowni-
ków zatrudnionych na podstawie ustawy Karta
Nauczyciela) przepisy o pracownikach samorządo-
wych, a więc ustawa z dnia 22 marca 1990 r. o pra-
cownikach samorządowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1593, z późn. zm.) oraz wydane na jej podstawie
rozporządzenie Rady Ministrów z 2 sierpnia 2005 r.
w sprawie zasad wynagradzania pracowników sa-
morządowych zatrudnionych w jednostkach organi-
zacyjnych jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.). Określanie
poziomu wynagrodzeń w poszczególnych jednost-
kach organizacyjnych pomocy społecznej leży po
stronie samorządu i kierowników tych jednostek.
Rada Ministrów, określając zasady wynagradzania
pracowników zatrudnionych w wymienionych jed-
nostkach, przyjęła, iż pracodawcy będą samodziel-
nie ustalać miesięczne stawki wynagrodzenia za-
sadniczego na podstawie tabeli punktowych rozpię-
tości kategorii zaszeregowania (określonej w załącz-
niku nr 1 do ww. rozporządzenia), a także najniższe-
go wynagrodzenia zasadniczego ustalonego przez
organ stanowiący jednostki samorządu terytorial-
nego i wartości jednego punktu w złotych ustalone-
go przez pracodawcę w porozumieniu z wymienio-
nym organem (§ 3 ww. rozporządzenia). Finansowa-
nie wydatków na wynagrodzenia pracowników sa-
morządowych następuje w ramach środków przewi-
dzianych na ten cel w budżetach własnych jednostek
samorządu terytorialnego.
Z powyższych względów w rozporządzeniu okre-
ślono jedynie podstawowe wysokości dodatków do
wynagrodzenia zasadniczego, w tym dodatku za
pracę w porze nocnej, którego wysokość uwzględnia
powszechną gwarancję określoną w Kodeksie pracy.
Widełkowe zaszeregowanie ustalone dla poszczegól-
nych stanowisk pracy, możliwość tworzenia przez
pracodawcę funduszu premiowego i funduszu na-
gród pozwalają, zdaniem Ministerstwa Pracy i Poli-
tyki Społecznej, na prowadzenie właściwej zakłado-
wej polityki płac.
Rozumiejąc trudną sytuację pracowników do-
mów pomocy społecznej, pod koniec ubiegłego roku
oraz w II kwartale br. tutejszy resort wystąpił do
wszystkich wojewodów z prośbą o rozważenie możli-
wości zwiększenia środków finansowych w zakresie
wysokości dotacji przekazywanych dla domów po-
mocy społecznej, w tym na wynagrodzenia pracow-
ników. Zwiększenie przedmiotowej dotacji miało na
celu zapewnienie poprawy warunków życia miesz-
1328
kańcom domów, jak i poprawę warunków zatrudnie-
nia pracowników. Jednakże kompetencje w zakresie
wielkości przekazanych środków i sposobu ich wy-
korzystania leżały po stronie wojewodów. Z informa-
cji posiadanych przez tut. resort wynika, że w części
województw w trzecim kwartale ubiegłego roku wo-
jewodowie przekazali dodatkowe środki, które zo-
stały przeznaczone na wypłatę dodatkowych uposa-
żeń (premie, nagrody) dla pracowników domów po-
mocy społecznej.
Zapewniam pana posła, że Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej dokłada i będzie dokładać dal-
szych starań w celu rozwiązania problemów doty-
czących funkcjonowania i finansowania domów po-
mocy społecznej. Również problem wynagrodzeń
pracowników domów pomocy społecznej jest dostrze-
gany i analizowany, jednakże obecnie nie ma możli-
wości wprowadzenia zmian, które w sposób natych-
miastowy doprowadziłyby do jego rozwiązania.
Obecnie trwają prace nad nowelizacją ustawy
o pomocy społecznej, także w zakresie ustalania
kosztu utrzymania w domu pomocy społecznej. Je-
żeli wszystkie działania resortu powiodą się, wów-
czas sytuacja finansowa domów pomocy społecznej
powinna ulec poprawie, jednak odpowiedzialność za
poziom wynagrodzeń w domach pomocy społecznej
należy i należeć będzie do kompetencji samorządu.
Pragnę ponadto poinformować, że w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji trwają
prace nad projektem ustawy o pracownikach samo-
rządowych. Projektowana kompleksowa zmiana
przepisów regulujących status prawny pracowników
samorządowych przewiduje także istotne zmiany
w systemie ich wynagradzania.
Istotnym problemem, mającym również wpływ
na kondycję finansową domów pomocy społecznej,
jest świadczenie przez domy usług medycznych, któ-
re powinny być finansowane ze środków Narodowe-
go Funduszu Zdrowia. W związku z nowelizacją
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej w czerwcu
2006 r., która umożliwiła w ramach struktury orga-
nizacyjnej zakładu opieki zdrowotnej wydzielenie
jednostki organizacyjnej zlokalizowanej na terenie
jednostki organizacyjnej pomocy społecznej (dom
pomocy społecznej lub całodobowa placówka opie-
kuńczo-wychowawcza), minister pracy i polityki
społecznej skierował do wszystkich starostów/prezy-
dentów miast na prawach powiatu apel w sprawie
podjęcia działań w kierunku utworzenia takich
jednostek, które sprawowałyby opiekę medyczną
nad mieszkańcami domów pomocy społecznej, a ich
personel zatrudniałby Narodowy Fundusz Zdro-
wia. Według danych zebranych przez wydziały po-
lityki społecznej na koniec III kwartału 2007 r. tyl-
ko w 17 domach pomocy społecznej utworzone zo-
stały zakłady opieki zdrowotnej.
Tak więc w większości przypadków domy pomo-
cy społecznej w dalszym ciągu finansują usługi zdro-
wotne, które powinny być finansowane z Narodowe-
go Funduszu Zdrowia, oraz zatrudniają pracowni-
ków wykonujących zawody medyczne. Przekłada się
to negatywnie na sytuację finansową mieszkańców,
którzy już płacą składki na ubezpieczenia zdrowot-
ne, a także ich rodzin oraz gmin, które dopłacają do
pełnego kosztu utrzymania mieszkańca, w którym
zawarte są także koszty związane z bezpośrednim
finansowaniem usług zdrowotnych świadczonych
w domach pomocy społecznej.
Ponadto informuję, że w bieżącym roku pojawiła
się nowa możliwość dotycząca świadczenia usług
pielęgniarskich w domach pomocy społecznej w związ-
ku z podpisaniem we wrześniu 2007 r. zarządzenia
nr 69 prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia,
umożliwiającego świadczenie środowiskowych usług
pielęgniarskich również przez pielęgniarki zatrud-
nione w domach pomocy społecznej. Resort w trybie
roboczym ustalił z Narodowym Funduszem Zdro-
wia między innymi, że świadczenia zdrowotne na-
leżne mieszkańcom mogą być realizowane w dwoja-
ki sposób:
I sposób
Zakład opieki zdrowotnej występuje do wojewody
o zmianę statutu – rozszerza działalność o świadcze-
nia dla mieszkańców domów pomocy społecznej
przez wydzieloną jednostkę. Występuje do Inspekcji
Sanitarnej o dopuszczenie siedziby DPS, jako miej-
sca świadczeń zdrowotnych.
Po spełnieniu warunków lokalowych realizuje
świadczenia zdrowotne, które mogą być świadczone
przez pielęgniarki domu pomocy społecznej po za-
warciu z nimi stosownych umów, ale pod warun-
kiem spełniania wymogów kwalifikacyjnych zawar-
tych w zarządzeniu prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia nr 69 z dnia 25 września 2007 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju
podstawowa opieka zdrowotna (§ 22).
II sposób
Zakład opieki zdrowotnej rozlicza pielęgniarki
w systemie zadaniowym. Jeśli pielęgniarki zatrud-
nione w DPS spełniają wymagania kwalifikacyjne
w zakresie pielęgniarskiej opieki środowiskowej i są
wybrane przez pacjentów, mogą stać się pracowni-
kami ZOZ (zatrudnionymi w części lub na całym
etacie) i wówczas świadczą usługi zgodnie z § 31,
z uwzględnieniem załącznika 12 zarządzenia – kar-
ta oceny pacjenta (do 60 pkt skali Bartela), realizują
indywidualny plan opieki, zgodnie z załącznikiem
13 i w oparciu o katalog świadczeń – załącznik 14.
W takim przypadku ZOZ wyposaża pielęgniarkę
w zestaw przenośny dla pielęgniarki środowiskowej
zgodnie z załącznikiem 10 do zarządzenia.
W ocenie NFZ w obecnym stanie prawnym brak
jest jakichkolwiek przesłanek, aby zakład opieki
zdrowotnej nie realizował pielęgniarskiej opieki śro-
dowiskowej, gdyż w przypadku wyboru przez pa-
cjenta lekarza – dyrektor ZOZ nie ma wyboru – wy-
bór lekarza jest podstawą do roszczenia. Dyrektor
ZOZ ma obowiązek zapewnienia takiej opieki. Gdy-
by dyrektorzy domów wskazywali, że zarządzenie

nr 69 nie jest realizowane, to NFZ mógłby zastoso-
wać instrumenty skutecznego wyegzekwowania
świadczenia usług pielęgniarstwa środowiskowego.
Jednocześnie wyjaśniam, że działania resortu
będą koncentrowały się głównie w kierunku prze-
niesienia ciężaru finansowania świadczeń zdrowot-
nych w domach pomocy społecznej na Narodowy
Fundusz Zdrowia. Pismo w tej sprawie zostało już
skierowane do pani Ewy Kopacz, ministra zdrowia.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zwró-
ciło się z pismem do ministra finansów z prośbą
o zmianę zasad wyliczania wysokości dotacji celo-
wej z budżetu państwa na utrzymanie mieszkań-
ców domów pomocy społecznej, skierowanych przed
dniem 1 stycznia 2004 r., przekazywanej samorzą-
dom powiatowym, które miałyby na celu możliwość
dotowania do pełnego kosztu utrzymania, a nie jak
dotychczas do średniej wojewódzkiej, a także podję-
cie działań w celu urealnienia wysokości środków
przeznaczonych na dotację dla domów pomocy spo-
łecznej, planowanych w budżetach wojewodów.
W odpowiedzi minister finansów poinformował, że
propozycje zmian w zakresie zasad finansowania
jednostek samorządu terytorialnego powinny być
rozpatrywane w ramach prac nad reformą admini-
stracyjną, o której mowa w uchwale Rady Mini-
strów nr 13 z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie
dokończenia reformy administracji publicznej oraz
zasad prowadzenia prac w tym zakresie (M.P. Nr 8,
poz. 99). W związku z powyższym skierowano do
ministra finansów kolejne pismo w tej sprawie, za-
wierające dodatkowe informacje przemawiające za
koniecznością wprowadzenia proponowanych zmian,
a także z prośbą o zwiększenie środków na dofinan-
sowanie domów pomocy społecznej. Oczekuję na
odpowiedź w tej sprawie.
Pomimo takiego stanowiska Ministerstwa Fi-
nansów uprzejmie informuję, że resort pracy i poli-
tyki społecznej będzie podejmował próby wprowa-
dzenia zmian do ustawy o dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego, m.in. w drodze nowelizacji
ustawy o pomocy społecznej.
Planowana jest zmiana rozporządzenia w spra-
wie domów pomocy społecznej, w której brana pod
uwagę jest także kwestia zmiany wskaźników za-
trudnienia, ale musi być ona dobrze przeanalizowa-
na, szczególnie w kontekście zatrudnienia pielęgnia-
rek ze środków NFZ. Na dzień dzisiejszy nie podjęto
żadnych wiążących decyzji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
1329
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie inicjatywy legislacyjnej
wprowadzającej instytucję pozwów zbiorowych
(4477)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Damiana Raczkowskiego,
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
24 lipca 2008 r., nr SPS-023-4477/08, w sprawie ini-
cjatywy legislacyjnej wprowadzającej instytucję po-
zwów grupowych, uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
W ramach prac nad wprowadzeniem europejskie-
go systemu dochodzenia roszczeń grupowych polski
rząd przekazał Komisji Europejskiej stanowisko do
„Białej księgi w sprawie roszczeń o naprawienie
szkody wynikłej z naruszenia wspólnotowego prawa
ochrony konkurencji”, przedstawionej przez Komi-
sję Europejską w dniu 2 kwietnia 2004 r. (COM/
2008/165 – wersja ostateczna). Stanowisko rządu
w tej sprawie zostało przyjęte przez Komitet Euro-
pejski Rady Ministrów w dniu 15 lipca 2008 r.
Rząd RP w odpowiedzi na pytania białej księgi
dotyczące powództw grupowych wyraził poparcie
dla stanowiska Komisji w kwestii wzajemnego uzu-
pełniania się dwóch systemów dochodzenia rosz-
czeń, tj. opartego na legitymacji czynnej uprawnio-
nych podmiotów oraz opartego na możliwości przy-
stępowania do procesu przez każdy podmiot poszko-
dowany. Wyraził natomiast wątpliwość co do celo-
wości wprowadzania systemów pozwów grupowych,
który dotyczyłyby wyłącznie roszczeń z tytułu na-
ruszenia reguł konkurencji. Dochodzenie roszczeń
grupowych w zakresie naruszenia zasad konkuren-
cji powinno podlegać ogólnemu systemowi powództw
grupowych obowiązującemu w danym państwie
członkowskim.
Należy zauważyć, że w kwestii grupowego docho-
dzenia roszczeń w sprawach konkurencji Unia Eu-
ropejska nie wydała do tej pory jakiegokolwiek aktu
prawnego, który regulowałby tę materię. Dokumen-
ty wydane przez Komisję Europejską mają charak-
ter wyłącznie programowy i strategiczny. W zielonej
księdze z 2005 r. dotyczącej roszczeń o odszkodowa-
nie za stosowanie praktyk ograniczających konku-
rencję i nadużywanie pozycji dominującej (COM/
2005/0672 – wersja ostateczna) oraz w „Białej księ-
dze w sprawie roszczeń o naprawienie szkody wyni-
kłej z naruszenia wspólnotowego prawa ochrony
konkurencji” Komisja Europejska zobowiązała się
ogólnie do podjęcia działań w celu stworzenia no-
wych regulacji umożliwiających grupowe dochodze-
nie roszczeń z tytułu naruszeń prawa konkurencji.
W Ministerstwie Sprawiedliwości trwają prace
nad projektem ustawy o dochodzeniu roszczeń w po-
stępowaniu grupowym. Projekt ustawy został przy-
1330
gotowany przez Komisję Kodyfikacyjną Prawa Cy-
wilnego. Aktualnie projekt jest po uzgodnieniach
wewnętrznych w Ministerstwie Sprawiedliwości
– został zgłoszony do planu pracy Rady Ministrów
na IV kw. 2008 r.
Projektowane postępowanie grupowe będzie za-
pewniać możliwość dochodzenia przez różne podmio-
ty jednego rodzaju roszczeń w ramach jednego postę-
powania. Zgodnie z projektem ustawy postępowanie
grupowe jest to sądowe postępowanie cywilne w spra-
wach, w których dochodzone są przez co najmniej
10 osób roszczenia jednego rodzaju oparte na jedna-
kowej podstawie faktycznej, albo oparte na jednako-
wej podstawie prawnej, jeżeli istotne okoliczności fak-
tyczne uzasadniające żądanie są wspólne dla wszyst-
kich roszczeń (np. korzystanie z usług jednego ban-
ku, kuracja tym samym medykamentem, zamieszki-
wanie w strefie oddziaływania zakładu).
Przygotowywane zmiany w zakresie postępowa-
nia cywilnego stanowić będą wystarczający mecha-
nizm dla dochodzenia grupowych roszczeń związa-
nych także z naruszeniem prawa konkurencji.
W ocenie Ministerstwa Sprawiedliwości brak jest
uzasadnienia dla wprowadzania na poziomie Unii
Europejskiej szczegółowych rozwiązań procedural-
nych dla wyodrębnionego typu roszczeń grupowych,
tj. roszczeń z tytułu naruszenia wspólnotowych re-
guł konkurencji. Dochodzenie tego rodzaju roszczeń
powinno podlegać ogólnemu systemowi. Zasadna
jest zatem kontynuacja prac nad projektem ustawy
o dochodzeniu roszczeń w postępowaniu grupowym
bez związywania ich terminowo i merytorycznie
z pracami legislacyjnymi Komisji Europejskiej
w analogicznym zakresie. Stanowisko takie jest lo-
giczną konsekwencją stanowiska rządu RP wyrażo-
nego w ramach konsultacji prowadzonych przez Ko-
misję Europejską nad przedstawioną w kwietniu
2008 r. „Białą księgą w sprawie roszczeń o napra-
wienie szkody wynikłej z naruszenia wspólnotowe-
go prawa ochrony konkurencji”.
Niezależnie od powyższego należy zauważyć, że
centralnym organem administracji rządowej właści-
wym w sprawie ochrony konkurencji jest prezes
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów. Do
zadań prezesa należy m.in. przygotowywanie pro-
jektów rządowych programów rozwoju konkurencji,
opracowywanie i przedkładanie Radzie Ministrów
projektów aktów prawnych dotyczących ochrony
konkurencji i konsumentów oraz realizacja zobo-
wiązań międzynarodowych Rzeczypospolitej Pol-
skiej w zakresie współpracy i wymiany informacji
w sprawach ochrony konkurencji i konsumentów
oraz pomocy publicznej – zob. art. 31 ustawy z dnia
16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsu-
mentów (Dz. U. Nr 50, poz. 331, z późn. zm.).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie obowiązku posiadania koncesji
na wydobywanie kopalin pospolitych
przez gminy na gruntach stanowiących
własność komunalną (4478)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Damiana Raczkowskiego z dnia
14 lipca 2008 r., przesłaną przy piśmie z dnia 24 lip-
ca 2008 r. (SPS-023-4478/08), w sprawie wprowa-
dzenia zmian w Prawie geologicznym i górniczym
w zakresie zniesienia obowiązku posiadania konce-
sji na wydobywanie kopalin pospolitych ze złóż przez
gminy na gruntach stanowiących własność komu-
nalną uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Złoża kopalin są cennym, nieodnawialnym skład-
nikiem środowiska i jako takie podlegają szczególnej
ochronie. Przepisy Prawa geologicznego i górnicze-
go nie dopuszczają wydobywania kopalin w innym
trybie i formie niż na podstawie koncesji, z uwagi na
potencjalne zagrożenie dla środowiska, a w szcze-
gólności naruszające w wielu przypadkach zasady
ochrony powierzchni ziemi, ochrony gruntów rol-
nych lub leśnych oraz samych złóż kopalin.
Uprzejmie informuję, że obecnie trwają prace
nad nową ustawą Prawo geologiczne i górnicze.
Określony w niej katalog wymagań niezbędnych do
uzyskania koncesji na wydobywanie kopalin ze złóż
nie zawiera ograniczeń, które stanowiłyby barierę
prawną dla gmin. Zatem ograniczenia związane
z wydobywaniem kopalin przez gminy nie wynikają
z przepisów Prawa geologicznego i górniczego, a je-
dynie z ustawy o samorządzie gminnym oraz z usta-
wy o swobodzie działalności gospodarczej. Zgodnie
z tą ostatnią działalność koncesjonowaną może pod-
jąć przedsiębiorca posiadający wpis do rejestru
przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym
albo do Ewidencji Działalności Gospodarczej.
Z kolei przepisy ustawy o samorządzie gminnym
w art. 7 ust. 1 określają, jakie rodzaje działalności
stanowią zadania własne gmin. Wśród tych zadań
nie wymienia się wydobywania kopalin ze złóż. Ta
sama ustawa przewiduje również w art. 9 ust. 2, iż
gmina oraz inna komunalna osoba prawna może
prowadzić działalność gospodarczą wykraczającą
poza zadania o charakterze użyteczności publicznej
wyłącznie w przypadkach określonych w odrębnej
ustawie. Przepisy tej ustawy wyjaśniają jednocze-
śnie, co należy rozumieć przez zadania użyteczności
publicznej. Są to zadania własne gminy, wymienio-
ne w powołanym wyżej art. 7 ust. 1, których celem
jest bieżące i nieprzerwane zaspokajanie potrzeb
ludności w drodze świadczenia usług powszechnie
dostępnych. Wydobywanie kopalin ze złóż, jak przed-

stawiono wcześniej, nie jest zadaniem należącym
do katalogu działań własnych gmin ani też nie jest
prowadzone, jak wymaga definicja użyteczności
publicznej, „w celu nieprzerwanego zaspokajania
zbiorowych potrzeb ludności w drodze świadczenia
usług powszechnie dostępnych”. O ile budowa i na-
prawa dróg gminnych oraz dróg wewnętrznych
o nawierzchni gruntowej są zadaniami własnymi
gminy, to prowadzenie działalności polegającej na
wydobywaniu kopaliny w celu realizacji opisanych
wcześniej zadań własnych nie jest wykonywaniem
takich zadań.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
informuję, że rozwiązania problemów, które zgła-
szają samorządy gminne, należy szukać nie na grun-
cie przepisów Prawa geologicznego i górniczego, ale
poprzez zmianę przywołanych wcześniej ustaw, któ-
re zawierają bariery.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie wsparcia dla producentów aronii
czarnoowocowej (4479)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Józefa Piotra Klima, prze-
słaną przy piśmie z dnia 24 lipca br., znak: SPS-
-023-4479/08, w sprawie wsparcia dla producentów
aronii czarnoowocowej, przekazuję następujące in-
formacje.
Uprzejmie informuję, że w ramach Programu
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(PROW 2007–2013) wdrażane jest działanie: Mo-
dernizacja gospodarstw rolnych, adresowane do
osób fizycznych, osób prawnych, spółek osobowych
i cywilnych, prowadzących działalność rolniczą
w zakresie produkcji roślinnej lub zwierzęcej, w tym
również działów specjalnych produkcji rolnej.
Pomoc w ramach ww. działania przyznawana
jest na operacje, obejmujące inwestycje związane
z prowadzeniem działalności rolniczej, których re-
alizacja przyczyni się do poprawy ogólnych wyników
gospodarstwa. Wsparciem mogą zostać objęte m.in.
inwestycje polegające na zakładaniu lub wyposaża-
niu sadów lub plantacji wieloletnich, z wyłączeniem
zakładania plantacji choinek, wiśni, malin, truska-
wek, porzeczek oraz roślin na cele energetyczne.
W ramach tego działania można uzyskać dofinanso-
wanie do zakupu materiału rozmnożeniowego prze-
1331
znaczonego do założenia sadu lub plantacji, których
okres użytkowania jest dłuższy niż 5 lat. Kosztami
kwalifikowalnymi są również koszty grodzenia oraz
wyposażania sadów i plantacji wieloletnich w nie-
zbędne urządzenia techniczne i technologiczne.
Wsparcie obejmuje także inwestycje związane z prze-
chowywaniem produktów i ich przygotowywaniem
do sprzedaży lub sprzedaży bezpośredniej (czyszcze-
nie, sortowanie, konfekcjonowanie).
Szczegółowe zasady dotyczące udzielania wspar-
cia w ramach ww. działania zawarte zostały w roz-
porządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
17 października 2007 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Modernizacja gospodarstw rol-
nych, objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (Dz. U. z 2007 r. Nr 193,
poz. 1397, z późn. zm.).
Ponadto, odnosząc się do kolejnego zapytania
pana posła, informuję, że zgodnie z danymi Główne-
go Urzędu Statystycznego powierzchnia uprawy
aronii w Polsce w 2007 r. wyniosła 6,2 tys. ha i była
o ok. 23% większa od powierzchni upraw w 2006 r.
W ubiegłym roku zebrano łącznie 37 tys. t aronii,
przy czym w porównaniu do roku poprzedniego zbio-
ry były niższe o 2,5 tys. t.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie zapobiegania i karania
przemocy domowej (4480)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Józefa Piotra Klima w spra-
wie zapobiegania i karania przemocy domowej, prze-
kazaną za numerem SPS-023-4480/08, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Ustawy Kodeks karny i Kodeks postępowania
karnego zawierają szereg instrumentów prawnych
pozwalających na odizolowanie sprawcy przemocy
w rodzinie od pokrzywdzonych.
W toku postępowania przygotowawczego instru-
mentami tymi są:
1) zatrzymanie sprawcy w trybie art. 244 § 1
K.p.k.,
2) zastosowanie środka zapobiegawczego w po-
staci tymczasowego aresztowania w trybie art. 258
§ 1 K.p.k.
1332
Z analiz statystycznych prokuratury wynika, że
w roku 2007 wobec 2097 podejrzanych o przestęp-
stwa z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wo-
bec członka rodziny skierowano wnioski o zastoso-
wanie tego środka zapobiegawczego. Wobec 1924
podejrzanych, sądy zastosowały tymczasowe aresz-
towanie.
3) zastosowanie środka zapobiegawczego w po-
staci dozoru policji w trybie art. 275 § 1 K.p.k., gdy
ograniczenia swobody oddanego pod dozór polegają
na zakazie kontaktowanie się z pokrzywdzonym
bądź na zobowiązaniu do opuszczenia przez oddane-
go pod dozór mieszkania zajmowanego wspólnie
z pokrzywdzonym.
Sąd może stosować te same środki w stosunku
do oskarżonego w toku przewodu sądowego.
W toku wyrokowania natomiast instrumentami
prawnymi pozwalającymi na odizolowanie sprawcy
przemocy w rodzinie od pokrzywdzonego są:
1) zobowiązanie skazanego, w stosunku do któ-
rego warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej
kary w trybie art. 72 § 1 pkt 7a K.k., do powstrzymy-
wania się od kontaktowania się z pokrzywdzonym
lub innymi osobami w określony sposób;
Z danych statystycznych za 2007 r. wynika, ze
sądy orzekły ten środek w 437 sprawach.
2) zobowiązanie skazanego, w stosunku do któ-
rego warunkowo zawieszono wykonanie orzeczonej
kary w trybie art. 72 § 1 pkt 7b K.k., do opuszczenia
lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym.
W roku 2007 sądy orzekły ten środek w 181 spra-
wach.
3) orzeczenie bezwzględnej kary pozbawienia
wolności.
Kolejnym instrumentem pozwalającym na odizo-
lowanie sprawcy od ofiary jest, przewidziane w art. 67
§ 3 K.k., zobowiązanie oskarżonego przez sąd do po-
wstrzymywania się od kontaktowania się z pokrzyw-
dzonym lub innymi osobami w określony sposób
w razie warunkowego umorzenia postępowania kar-
nego. W roku 2007 sądy orzekły tak w 66 sprawach.
Pragnę także poinformować, że w ustawie z dnia
29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w ro-
dzinie (Dz. U. Nr 180, poz. 1493) zostały określone
zadania w zakresie przeciwdziałania przemocy w ro-
dzinie, zasady postępowania wobec osób dotknię-
tych przemocą w rodzinie oraz zasady postępowania
wobec osób stosujących przemoc w rodzinie. Na
szczególną uwagę w kontekście problemu izolowa-
nia sprawców od ofiar zasługują uregulowania za-
warte w art. 13 i 14 cytowanej wyżej ustawy.
Zgodnie z art. 13 ustawy, umarzając warunkowo
postępowanie karne wobec sprawcy przestępstwa
popełnionego z użyciem przemocy lub groźby bez-
prawnej wobec członka rodziny albo zawieszając wy-
konanie kary za takie przestępstwo, sąd, nakładając
obowiązek określony w art. 72 § 1 pkt 7a i 7 b K.k.
(tj. powstrzymywania się od kontaktowania się z po-
krzywdzonym, opuszczenie lokalu zajmowanego
wspólnie z pokrzywdzonym), określa sposób kon-
taktu skazanego z pokrzywdzonym lub może zaka-
zać zbliżania się skazanego do pokrzywdzonego
w określonych okolicznościach.
Tego rodzaju obowiązki mogą być również na-
kładane wobec skazanych warunkowo przedtermi-
nowo zwolnionych z odbycia reszty kary. Z danych
statystycznych za 2007 r. wynika, że sądy peniten-
cjarne nałożyły obowiązek powstrzymywania się od
kontaktowania się z pokrzywdzonym wobec 1141
osób skazanych.
Ponadto istotnym instrumentem mającym odgry-
wać określoną rolę w zakresie przeciwdziałania prze-
mocy w rodzinie jest także środek zapobiegawczy
uregulowany w art. 14 ustawy o przeciwdziałaniu
przemocy w rodzinie, tzw. warunkowy dozór policji.
Zgodnie z treścią ust. 1 wskazanego przepisu, je-
żeli zachodzą przesłanki dla zastosowania tymcza-
sowego aresztowania wobec oskarżonego o przestęp-
stwo, o którym mowa w art. 13 (a więc popełnione
z użyciem przemocy lub groźby bezprawnej wobec
członka rodziny), sąd może zamiast tymczasowego
aresztowania zastosować dozór policji, pod warun-
kiem, że oskarżony opuści lokal zajmowany wspól-
nie z pokrzywdzonym, w wyznaczonym przez sąd
terminie i określi miejsce pobytu. Zgodnie zaś z ust. 2
tegoż przepisu w razie opuszczenia lokalu, o którym
mowa w ust. 1, ograniczenie przewidziane w art. 275
§ 2 K.p.k. może także polegać na powstrzymywaniu
się od kontaktu z pokrzywdzonym w określony
sposób.
Z treści cytowanego przepisu wynika wprost, że
warunkowy dozór policji jest środkiem fakultatyw-
nym, stosowanym wyłącznie przez sąd w stosunku
do oskarżonego w sytuacji spełnienia przesłanek do
zastosowania tymczasowego aresztowania.
Z danych zebranych na podstawie przeglądu akt
przez prokuratury wynika, że w 2007 r. wobec
120 podejrzanych o przestępstwa z użyciem przemo-
cy lub groźby bezprawnej wobec członka rodziny za-
stosowano dozór policji pod warunkiem opuszczenia
lokalu zajmowanego wspólnie z pokrzywdzonym.
Wobec 281 podejrzanych o wymienione wyżej prze-
stępstwa zastosowano dozór policji z jednoczesnym
zobowiązaniem do powstrzymania się od kontaktu
z pokrzywdzonym w określony sposób.
W obecnym stanie prawnym tylko sąd władny
jest do stosowania tymczasowego aresztowania,
zaś pozostałe środki o charakterze nieizolacyjnym,
w tym zwykły dozór policji, może stosować zarówno
sąd, jak i prokurator. Rozważana jest zatem kon-
strukcja, zgodnie z którą o dozorze warunkowym
połączonym z obowiązkiem opuszczenia wspólnego
lokalu decydowałby także prokurator. To właśnie
prokurator, jako gospodarz pierwszej fazy postępo-
wania karnego, ma wcześniejszy aniżeli sąd kontakt
ze sprawcą i ofiarą. W powiązaniu z uprawnieniami
policji, legitymowanej do zatrzymania sprawcy prze-
mocy w rodzinie na ustawowy czas 48 godzin, pro-
kurator może wcześniej podjąć kroki w celu odsepa-
rowania podejrzanego od ofiary.

W związku z powyższym Ministerstwo Sprawie-
dliwości opracowało projekt nowelizacji art. 275
ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowa-
nia karnego (Dz. U. z 1997 r. Nr 89, poz. 555, z późn.
zm.) poprzez zmianę § 2 i dodanie § 3, w którym za-
warto przedstawione powyżej propozycje.
W projekcie przewiduje się, aby przepis art. 275
§ 2 i § 3 K.p.k. uzyskał następujące brzmienie:
„§ 2. Oddany pod dozór ma obowiązek stosowa-
nia się do wymagań zawartych w postanowieniu
sądu lub prokuratora. Obowiązek ten może polegać
na zakazie opuszczenia określonego miejsca pobytu,
zgłaszaniu się do organu dozorującego w określo-
nych odstępach czasu, zawiadamianiu go o zamie-
rzonym wyjeździe oraz o terminie powrotu, zakazie
kontaktowania się z pokrzywdzonym lub innymi
osobami, zakazie przebywania w określonych miej-
scach, a także na innych ograniczeniach jego swobo-
dy, niezbędnych do wykonywania dozoru.
§ 3. Jeżeli zachodzą przesłanki zastosowania
tymczasowego aresztowania wobec oskarżonego
o przestępstwo podobne z użyciem przemocy lub
groźby bezprawnej na szkodę osoby najbliższej albo
innej osoby zamieszkującej wspólnie ze sprawcą,
zamiast tymczasowego aresztowania można zasto-
sować dozór, pod warunkiem, że oskarżony w wy-
znaczonym terminie opuści lokal zajmowany wspól-
nie z pokrzywdzonym oraz określi miejsce swojego
pobytu.”.
Pragnę także poinformować, że obecnie w Mini-
sterstwie Pracy i Polityki Społecznej trwają prace
nad zmianami w ustawie o przeciwdziałaniu przemo-
cy w rodzinie. Zmiany te mają na celu m.in. wzmoc-
nienie współdziałania między instytucjami, które
stykają się z problemem przemocy domowej, a w szcze-
gólności zmierzają do przyspieszenia wymiany infor-
macji między instytucjami o występowaniu przemocy
w konkretnej rodzinie. Służyć ma temu m.in. insty-
tucja zespołu interdyscyplinarnego, którego zada-
niem ma być prowadzenie zintegrowanych i skoordy-
nowanych działań przedstawicieli oraz specjalistów
różnych służb i instytucji w zakresie przeciwdziała-
nia przemocy w rodzinie. W skład zespołu będą wcho-
dzić przedstawiciele organów pomocy społecznej,
gminnej komisji rozwiązywania problemów alkoholo-
wych, prokuratury, policji, kuratorskiej służby sądo-
wej, edukacji, służby zdrowia, organizacji pozarządo-
wych, a także przedstawiciele innych instytucji dzia-
łających na rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzi-
nie. Skoordynowane działania wszystkich służb i in-
stytucji w ramach zespołu pozwolą w sposób skutecz-
ny i trwały pomóc ofiarom przemocy domowej w kon-
kretnej rodzinie i wyeliminować tam zjawisko prze-
mocy domowej.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
1333
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie złagodzenia katastrofalnej sytuacji
sadowników z terenu woj. świętokrzyskiego
w związku ze skandalicznie niskimi cenami
skupu wiśni (4481)
W nawiązaniu do interpelacji pana posła Henry-
ka Milcarza, załączonej przy piśmie znak SPS-023-
-4481/08 z dnia 24 lipca br., w sprawie złagodzenia
katastrofalnej sytuacji sadowników z terenu woj.
świętokrzyskiego w związku ze skandalicznie niski-
mi cenami skupu wiśni, niniejszym przekazuję Panu
Marszałkowi odpowiedź na zawarte w ww. interpe-
lacji pytania.
1. Czy nie są konieczne działania zapobiegające
ewentualnej działalności monopolistycznej, stawia-
jącej w nieuprzywilejowanej sytuacji producentów
wiśni?
Wobec wielu sygnałów pochodzących od produ-
centów wiśni w dniu 21 lipca br. minister rolnictwa
i rozwoju wsi wystosował do prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów pismo, w którym zwró-
cił uwagę na zjawisko oferowania jednolitych ni-
skich cen przez dużą część zakładów przetwórczych
skupujących wiśnie oraz stosowanie niedozwolonych
klauzul w kontraktach zawieranych pomiędzy pro-
ducentami a zakładami przetwórczymi, dotyczących
dostaw tych owoców. W odpowiedzi na powyższe pi-
smo prezes UOKiK wyjaśniła, że niskie ceny ofero-
wane w skupie za wiśnie przez przedsiębiorstwa
przetwórcze nie muszą wynikać z antykonkurencyj-
nego porozumienia. Zgodnie z udzielonymi wyja-
śnieniami tak niskie ceny mogą być efektem podą-
żania przedsiębiorców za tendencją zewnętrzną
zmian na danym rynku lub bieżącego dostosowywa-
nia się przedsiębiorców do zmieniających się warun-
ków konkurowania na rynku wewnętrznym. Ponad-
to w piśmie, o którym mowa, wskazano, że fakt za-
warcia porozumienia cenowego musi zostać udowod-
niony. W konkluzji pisma stwierdzono, że w świetle
materiału zebranego i przeanalizowanego przez pre-
zes UOKiK wydaje się, że działania przedsiębiorców
na rynku wiśni nie są wynikiem stosowania prak-
tyk ograniczających konkurencję, w szczególności
zawarcia zakazanego porozumienia, natomiast wy-
nikają z sytuacji na tym rynku.
Niemniej jednak z pewnością na rynku tym do-
chodzi do wykorzystywania słabej pozycji rynkowej
producentów oferujących niewielkie ilości wiśni
przez przedsiębiorstwa przetwórcze skupujące duże
ilości surowca.
Sytuacja, która ma aktualnie miejsce na rynku
wiśni kierowanych do przetwórstwa, związana z bar-
dzo niskimi cenami oferowanymi przez przetwór-
1334
ców, to rezultat nałożenia się następujących proble-
mów:
— podaż wiśni przekraczająca popyt reprezen-
towany przez zakłady przetwórcze ulokowane
w Polsce;
— rozdrobniona podaż ze strony producentów
oraz brak kontraktacji.
Skutkiem ww. problemów jest znikomy wpływ
producentów na funkcjonujące na rynku wiśni ceny,
ze względu na brak możliwości ich negocjowania.
Dodatkowym czynnikiem negatywnie oddziały-
wującym na rentowność produkcji wiśni są rosnące
koszty siły roboczej, zwłaszcza gdy mamy do czynie-
nia z ręcznym zbiorem owoców.
Najskuteczniej ww. problemom zapobiegać mogą
podmioty posiadające status grup lub organizacji
producentów owoców i warzyw, których głównym
celem jest umacnianie pozycji rynkowej producen-
tów. Podmioty te mogą efektywnie planować pro-
dukcję, tak aby dostosować ją do popytu, zarówno
pod względem ilości, jak i jakości. Ponadto, koncen-
trując podaż, stają się odpowiednio dużymi partne-
rami dla zakładów przetwórczych koncentrujących
duży popyt. W takich relacjach grupy i organizacje
miałyby realny wpływ na poziom cen, które uzysku-
ją za dostarczane do przetwórstwa wiśnie. Podmioty
te, posiadając osobowość prawną, mogłyby być stro-
ną w kontraktach zawieranych bezpośrednio z za-
kładami przetwórczymi.
Grupy i organizacje, koncentrując znaczny po-
pyt na środki produkcji, tj. nawozy, środki ochro-
ny roślin, mogą także skutecznie negocjować ceny
zakupu tych produktów. Bardziej uzasadnione
ekonomicznie są także inwestycje w maszyny słu-
żące do zbioru (np. kombajny), przygotowania pro-
duktów do sprzedaży (np. sortownice), które w znacz-
nym stopniu mogą ograniczyć zapotrzebowanie na
coraz droższą siłę roboczą. Wiele z tego rodzaju
urządzeń może być przedmiotem wsparcia przy-
sługującego grupom i organizacjom producentów
owoców i warzyw.
W związku z powyższym resort nadal koncen-
truje swoje działania na tym, aby zapewnić jak naj-
bardziej korzystne, przejrzyste i proste w zastoso-
waniu krajowe przepisy wykonawcze, mające na celu
zachęcanie producentów do zakładania tych pod-
miotów oraz zrzeszania się w nich.
W celu stymulowania procesu powstawania grup
i organizacji producentów owoców i warzyw przepi-
sy wspólnotowe przewidują poniżej opisane formy
wsparcia.
Wsparcie dla wstępnie uznanych grup producen-
tów owoców i warzyw
Są dwa rodzaje pomocy dostępne dla grup produ-
centów:
— wsparcie na założenie i funkcjonowanie grupy
producentów, które wynosi odpowiednio: 10%, 10%,
8%, 6%, 4% rocznej wartości produkcji sprzedanej
przez grupę, w kolejnych latach realizacji planu do-
chodzenia do uznania z zachowaniem limitu 100 000
euro rocznie (stawka tego wsparcia jest redukowana
o 50%, dla wsparcia kalkulowanego od wartości pro-
dukcji sprzedanej, o którą przekroczono równowar-
tość 1 000 000 euro);
— wsparcie na pokrycie części kwalifikowa-
nych kosztów inwestycji (od 55 do 75%) realizowa-
nych w ramach planów dochodzenia do uznania;
w Polsce wsparcie to określono na najwyższym do-
puszczalnym prawodawstwem wspólnotowym po-
ziomie, tj. 75%.
Zgodnie ze stosownymi przepisami krajowymi
inwestycje realizowane z udziałem tego wsparcia to
m.in. budynki i budowle oraz maszyny i urządzenia
służące do magazynowania, sortowania, mycia,
przygotowania do sprzedaży (np. pakowania), a tak-
że transportu owoców i warzyw.
Po zakończeniu realizacji planu dochodzenia do
uznania grupa producentów musi przekształcić się
w organizację producentów. W przeciwnym wypad-
ku wiąże się to z koniecznością zwrotu 100% uzy-
skanego przez grupę wsparcia.
Wsparcie dla uznanych organizacji producentów
owoców i warzyw
Organizacje producentów mają zgodnie z założe-
niami wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw
stać się docelowo podstawowym filarem funkcjono-
wania rynku owoców i warzyw. Podmioty te, zgod-
nie z obecnie obowiązującymi przepisami wspólno-
towymi, muszą zapewniać realizację szeregu celów
na rzecz swoich członków, m.in. działać w ich imie-
niu i na ich rzecz, zwłaszcza z punktu widzenia ich
ekonomicznego interesu. Ponadto podmioty te mu-
szą zapewniać swoim członkom środki techniczne
niezbędne do zbioru, magazynowania, pakowania
oraz sprzedaży ich produktów, a także wsparcie
techniczne w zakresie prośrodowiskowych praktyk
uprawy.
Pomoc przyznawana tym podmiotom, jeśli reali-
zują one program operacyjny, może wynosić 4,1%
wartości produkcji sprzedanej przez daną organiza-
cję producentów. Pułap ten może zostać zwiększony
do 4,6%, jeśli organizacja realizuje środki zarządza-
nia kryzysowego.
Wsparcie to jest ograniczone do:
— 60% założonego przez organizacje funduszu
operacyjnego;
— 50% faktycznie poniesionych w ramach pro-
gramu operacyjnego kosztów.
W dniu 25 lipca br. Sejm RP przyjął przygoto-
waną przez ministerstwo ustawę, która implemen-
tuje zreformowane przepisy wspólnotowe regulu-
jące kwestie związane ze wspólną organizacją
rynku owoców i warzyw – w tym zwłaszcza te od-
noszące się do grup i organizacji producentów
owoców i warzyw.
W ślad za ustawą pojawią się stosowne rozporzą-
dzenia, które już wkrótce będą konsultowane z sek-
torem. Wiele z nich będzie zawierało przepisy okre-
ślające bardzo istotne zagadnienia dotyczące funk-
cjonowania podmiotów posiadających status grup

i organizacji producentów. Ministerstwo koncentru-
je się na tym, aby możliwości wspierania tych pod-
miotów były jak najszersze, a warunki możliwie
ograniczone oraz jak najczytelniej określone.
2. Jakie działania podejmie rząd, aby zmienić sy-
tuację na rynku wiśni poprzez wypracowanie roz-
wiązań, które przyczynią się do poprawy sytuacji
sadowników, pozbawionych w znacznym stopniu do-
chodów?
Działania podejmowane przez rząd opisano w od-
powiedzi na pytanie 1.
3. Czy planuje się wprowadzenie ceny minimal-
nej na owoce miękkie, zapewniającej opłacalność
produkcji?
W aktualnej sytuacji nie ma możliwości wprowa-
dzenia cen minimalnych, które musiałyby być stoso-
wane w handlu owocami. Wynika to przede wszyst-
kim z faktu, iż przepisy wspólnotowe nie pozwalają
na zastosowanie tego typu rozwiązań przez kraj
członkowski. Cena minimalna powinna być przed-
miotem umów kontraktacyjnych, które zawierane
byłyby dobrowolnie pomiędzy dwiema stronami. Je-
śli w aktualnie stosowanych umowach kontrakta-
cyjnych nie są określane ceny, to na etapie zawiera-
nia umów zgodziły się na to obie strony. Minister-
stwo nie ma instrumentów, które obligowałyby obie
strony do zamieszczania w umowach kontraktacyj-
nych konkretnych cen za produkty, które są przed-
miotem transakcji.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia stano-
wią wyczerpującą odpowiedź na pytania i wnioski
zamieszczone w interpelacji pana posła Henryka
Milcarza.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie braku przepisów wykonawczych
do ustawy o ochronie przyrody w zakresie
zwalczania szkodników z drzew przydrożnych
(4482)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Wiesława Andrzeja Szczepańskie-
go z dnia 28 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4482/08,
w sprawie braku przepisów wykonawczych do usta-
wy o ochronie przyrody w zakresie zwalczania
1335
szkodników drzew przydrożnych, przedstawiam od-
powiedzi na postawione w przedmiotowym piśmie
pytania.
Ustawa z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie
przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn. zm.) zawie-
ra delegację w art. 82 ust. 3 do wydania przez mini-
stra środowiska rozporządzenia, w którym określi
rodzaje środków, jakie mogą być używane na dro-
gach publicznych oraz ulicach i placach, a także wa-
runki ich stosowania, kierując się potrzebą zapew-
nienia bezpieczeństwa ruchu drogowego, ochrony
krajobrazu i różnorodności biologicznej oraz odpo-
wiednich warunków utrzymania dróg i bezpieczeń-
stwa korzystania z dróg. Delegacja ta została wypeł-
niona poprzez wydanie rozporządzenia ministra
środowiska z dnia 27 października 2005 r. w spra-
wie rodzajów i warunków stosowania środków, jakie
mogą być używane na drogach publicznych oraz uli-
cach i placach (Dz. U. Nr 230, poz.1960). Rozporzą-
dzenie ustala środki niechemiczne i chemiczne oraz
ich mieszanki używane do usuwania gołoledzi i ob-
lodzenia, a także do zapobiegania powstawaniu ob-
lodzenia i śliskości pośniegowej, jak i warunki ich
stosowania. Delegacja ustawowa nie odnosi się do
środków używanych w pasie drogowym, lecz jedynie
do dróg, ulic i placów, w związku z czym w stosunku
do ochrony drzew przydrożnych przed organizmami
szkodliwymi obowiązują przepisy prawne zawarte
w ustawie z dnia 18 grudnia 2003 r. o ochronie ro-
ślin (Dz. U. Nr 11, poz. 94, z późn. zm.) oraz w doku-
mentach powiązanych.
W związku z powyższym minister środowiska
nie przewiduje w najbliższym czasie prac nad nowe-
lizacją ustawy o ochronie przyrody i ww. rozporzą-
dzenia w zakresie określenia rodzajów środków ma-
jących na celu ochronę drzew przydrożnych przed
organizmami szkodliwymi.
Natomiast propozycja wprowadzenia możliwości
stosowania środków chemicznych przy drogach wo-
jewódzkich i krajowych w odległości mniejszej niż
5 m od krawędzi jezdni może być rozpatrzona
w trakcie nowelizacji ustawy o ochronie roślin.
Obecnie możliwe jest, w uzasadnionych przypad-
kach, ubieganie się o środki finansowe w celu zwal-
czania organizmów szkodliwych dla drzew przy-
drożnych w ramach właściwego funduszu ochrony
środowiska i gospodarki wodnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
1336
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie pomocy rolnikom w związku
z panującą suszą (4483)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 24 lipca 2008 r., zn. SPS-
-023-4483/08, interpelacją posła Wiesława Andrzeja
Szczepańskiego w sprawie pomocy rolnikom w związ-
ku z panującą suszą uprzejmie Pana Marszałka in-
formuję, co następuje.
Zgodnie z przedstawionym przez Instytut Upra-
wy Nawożenia i Gleboznawstwa w Puławach rapor-
tem za okres od 11 maja do 10 lipca 2008 r. zagroże-
nie suszą rolniczą wystąpiło dla upraw: zbóż ozi-
mych i jarych, ziemniaków, chmielu, tytoniu, wa-
rzyw gruntowych, truskawek, roślin strączkowych
uprawianych na glebach I kategorii (bardzo lekkich:
piasek luźny, piasek luźny pylasty, piasek słabo gli-
niasty, piasek słabo gliniasty pylasty).
Zagrożenie suszą na glebach II kategorii (lek-
kich: piasek gliniasty lekki, piasek gliniasty lekki
pylasty, piasek gliniasty mocny, piasek słabo glinia-
sty mocny pylasty) wystąpiło dla upraw: zbóż ozi-
mych i jarych, rzepaku i rzepiku, ziemniaków, bura-
ków cukrowych, chmielu, tytoniu, warzyw grunto-
wych, truskawek, roślin strączkowych.
Zboża ozime i jare, rzepak i rzepik, buraki cukro-
we, chmiel, tytoń, warzywa gruntowe, truskawki
oraz rośliny strączkowe uprawiane na glebach
III kategorii (średnich: glina lekka, glina lekka py-
lasta, pył gliniasty, pył zwykły, pył piaszczysty) są
również zagrożone suszą.
Zagrożenie suszą zbóż ozimych i jarych, rzepaku
i rzepiku, tytoniu, warzyw gruntowych, truskawek,
roślin strączkowych występuje również na glebach
IV kategorii (ciężkich: glina średnia, glina średnia
pylasta, glina ciężka, glina ciężka pylasta, pył ilasty,
ił, ił pylasty).
Susza wystąpiła w 15 województwach: zachod-
niopomorskim, pomorskim, lubuskim, wielkopol-
skim, kujawsko-pomorskim, warmińsko-mazur-
skim, mazowieckim, łódzkim oraz w północnej czę-
ści podlaskiego, dolnośląskiego, opolskiego, śląskie-
go, świętokrzyskiego oraz na północno-zachodnich
krańcach woj. lubelskiego i podkarpackiego. Suszą
zagrożonych jest 2091 gmin Polski (68,4%) oraz
57,9% gruntów ornych. Obszarami najbardziej do-
tkniętymi suszą są Wielkopolska i Kujawy. Do ob-
szarów szczególnie zagrożonych należy też północ-
no-zachodnia część województwa łódzkiego. Jedy-
nie Polska południowa i południowo-wschodnia
zagrożona jest suszą w niewielkim stopniu, chociaż
obszary te w ciągu ostatniej dekady wyraźnie się
zmniejszyły.
W rejonach o niskich wartościach klimatycznego
bilansu wodnego (KBW) wpływ na niekorzystne wa-
runki wilgotnościowe dla upraw miały przede
wszystkim bardzo niskie opady atmosferyczne, od
20 do 50% normy, przy jednocześnie wysokiej tem-
peraturze powietrza, wyższej od wieloletniej o ok.
0,5–1,0oC oraz wysokich wartościach usłonecznie-
nia i niskiej wilgotności względnej powietrza.
Natomiast na południu kraju, ze stosunkowo wy-
sokimi wartościami KBW, temperatura powietrza
była zbliżona lub nawet poniżej średniej wieloletniej
(o 0,5oC północno-wschodnia Polska) z opadami od
70 do 100% normy.
Według prognoz plonów na dzień 30 czerwca
2008 r. wykonanych w Zakładzie Agrometeorologii
i Zastosowań Informatyki IUNG-PIB w Puławach
w województwach objętych suszą przewiduje się
spadki plonów owsa o 40% (miejscami nawet o 50%),
jęczmienia jarego, pszenicy jarej o 30%, rzepaku ozi-
mego o 30% (miejscami o 40%), buraków cukrowych
o 30% i pszenicy ozimej o 15%.
W skali kraju należy spodziewać się niższych plo-
nów pszenicy ozimej o 6% i rzepaku o 13%. Znacznie
gorsza sytuacja występuje dla zbóż jarych, według
prognoz należy spodziewać się w skali kraju spadku
plonu pszenicy jarej i jęczmienia jarego o 19% a owsa
aż o 26%. Prognozy plonów buraków cukrowych są
niższe od wieloletnich o 13%, a ziemniaków o 4%.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że aktualnie
opracowany został w Ministerstwie Rolnictwa i Roz-
woju Wsi projekt „Program pomocy dla gospo-
darstw rolnych w celu złagodzenia skutków suszy”,
w ramach którego przewiduje się następujące for-
my pomocy:
1. Kredyty preferencyjne na wznowienie produk-
cji w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej, udzielane na podstawie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r.
w sprawie szczegółowego zakresu i kierunków dzia-
łań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77,
poz. 514, ze zm.). Powyższe kredyty uruchamiane są
przez agencję, za zgodą ministra rolnictwa i rozwoju
wsi, na wnioski wojewodów. Warunkiem uruchomie-
nia powyższej procedury jest dokonanie oszacowa-
nia strat przez komisję powołaną przez wojewodę
w ciągu 60 dni od dnia stwierdzenia skutków klęski.
W przypadku ww. kredytów mają zastosowanie
uproszczone procedury ich udzielania. Ponadto pro-
ducent rolny może sfinansować środkami z kredytu
klęskowego zakup materiałów i środków trwałych
dokonany w okresie od zaistnienia klęski, a przed
uzyskaniem kredytu. Kredyty z dopłatami do opro-
centowania ze środków Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa udzielane są na okres do
4 lat. Oprocentowanie kredytów klęskowych wynosi
obecnie 3,5%.

2. Wydłużanie na podstawie wniosków poszkodo-
wanych producentów rolnych do 5 lat okresu spłaty
zaciągniętych na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów w sprawie szczegółowych kierunków
działań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U.
Nr 16, poz. 82, ze zm.) obrotowych kredytów na
wznowienie produkcji w gospodarstwach rolnych
i działach specjalnych produkcji rolnej po klęsce
oraz o prolongowanie spłat rat i odsetek udzielonych
preferencyjnych kredytów inwestycyjnych – w ra-
mach okresu kredytowania ustalonego dla danej li-
nii kredytowej.
3. Stosowanie przez prezesa Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego pomocy, na indywidual-
ny wniosek rolnika poszkodowanego suszą w upra-
wach rolnych, w opłacaniu bieżących składek na
ubezpieczenie społeczne oraz regulowaniu zaległo-
ści z tego tytułu w formie odraczania terminu płat-
ności składek i rozkładania ich na dogodne raty.
Rolnicy poszkodowani przez suszę w uprawach rol-
nych mogą także ubiegać się o zmianę dotychczaso-
wych warunków spłat należności z tytułu zadłuże-
nia. Możliwe będzie także umarzanie w całości lub
w części bieżących składek.
4. Stosowanie przez prezesa Agencji Nierucho-
mości Rolnych ulg w opłatach czynszu dzierżawnego
wnoszonego przez producentów rolnych poszkodo-
wanych suszą w uprawach rolnych.
Na podstawie art. 700 Kodeksu cywilnego obni-
żenie czynszu dzierżawnego może nastąpić przy
łącznym spełnieniu dwóch warunków:
1) zaistnieniu okoliczności, za które dzierżawca
nie ponosi odpowiedzialności i które nie dotyczą jego
osoby,
2) wystąpieniu znacznego zmniejszenia zwykłe-
go przychodu z przedmiotu dzierżawy.
Obniżenie czynszu może nastąpić po złożeniu
przez dzierżawcę wniosku, w którym zostaną za-
warte informacje dotyczące:
1) struktury upraw;
2) okoliczności, które miały wpływ na znaczne
zmniejszenie plonów;
3) rodzaju uprawy i jej powierzchni, na którą
miały wpływ okoliczności wymienione w pkt 2, po-
twierdzone protokołem komisji powołanej przez Wo-
jewodę na podstawie ww. rozporządzenia Rady Mi-
nistrów w sprawie szczegółowego zakresu i kierun-
ków działań Agencji Restrukturyzacji i Moderniza-
cji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji;
4) uzyskanego plonu i średniego plonu z 3 ostat-
nich lat;
5) kwot uzyskanych z tytułu odszkodowań i ubez-
pieczeń.
5. Udzielenie przez wójtów, burmistrzów lub
prezydentów miast ulg i zwolnień w opłatach po-
datku rolnego za 2007 r., na podstawie ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.).
1337
6. Udzielanie pomocy społecznej rodzinom rolni-
czym prowadzącym gospodarstwa rolne, na podsta-
wie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) w formie
jednorazowego zasiłku celowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lucjana Karasiewicza
w sprawie regulacji statusu prawnego
strażaków ochotników, członków stowarzyszeń
ochotniczych straży pożarnych oraz kwestii
przepisów szczególnych kształtujących
ich sytuację prawną (4484)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 24 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4484/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Lucjana Karasiewicza z dnia 16 lipca 2008 r.
w sprawie regulacji statusu prawnego strażaków
ochotników, członków stowarzyszeń ochotniczych
straży pożarnych oraz kwestii przepisów szczegól-
nych kształtujących ich sytuację prawną, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż problematyka
związana z ewentualną zmianą przepisów ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.), w tym w zakresie
umożliwiającym przyznanie i wypłacanie przez or-
gany odpowiedzialne za wypłatę świadczeń emery-
talnych dodatku do emerytury dla strażaków-ochot-
ników z długoletnim stażem w Ochotniczej Straży
Pożarnej, pozostaje poza zakresem właściwości mi-
nistra właściwego do spraw wewnętrznych. Zgodnie
bowiem z art. 31 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 wrze-
śnia 1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) sprawy z za-
kresu ubezpieczeń społecznych i zaopatrzenia spo-
łecznego objęte są działem administracji rządowej
zabezpieczenie społeczne.
Odnosząc się do sposobu usprawiedliwiania nie-
obecności w pracy członków OSP biorących udział
w akcjach ratowniczych, uprzejmie informuję, iż
kwestia ta uregulowana została rozporządzeniem
ministra pracy i polityki społecznej z dnia 15 maja
1996 r. w sprawie sposobu usprawiedliwiania nie-
1338
obecności w pracy oraz udzielania pracownikom
zwolnień od pracy (Dz. U. Nr 60, poz. 281 z późn.
zm.) wydanym na podstawie art. 298² Kodeksu pra-
cy. Należy zauważyć, iż podobnie jak omówiona wy-
żej kwestia dodatku do emerytury, również proble-
matyka usprawiedliwiania nieobecności w pracy
członków OSP znajduje się poza zakresem właściwo-
ści ministra właściwego do spraw wewnętrznych.
Zgodnie z art. 21 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy o działach
administracji rządowej sprawy z zakresu stosunków
pracy i warunków pracy objęte są działem admini-
stracji rządowej: praca. Pragnę jednak zauważyć, iż
dotychczas do Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji nie docierały sygnały ze strony stra-
żaków ochotników ani władz Związku Ochotniczych
Straży Pożarnych RP o potrzebie wprowadzenia
zmian przepisów we wskazanym wyżej zakresie.
W odniesieniu natomiast do problematyki uregu-
lowania ekwiwalentu dla strażaków OSP biorących
udział w akcjach ratowniczych oraz zmiany przepi-
sów odnośnie do badań lekarskich strażaków OSP
uprzejmie informuję, iż w dniu 7 sierpnia 2008 r. Se-
nat RP przyjął bez poprawek ustawę o zmianie
ustawy o ochronie przeciwpożarowej oraz niektó-
rych innych ustaw, która została następnie skiero-
wana do podpisu prezydenta RP. Przedmiotowa
ustawa nadaje radom gminy kompetencje do przy-
znawania zryczałtowanego ekwiwalentu na rzecz
członków Ochotniczej Straży Pożarnej, którzy
uczestniczyli w działaniu ratowniczym lub szkole-
niu pożarniczym organizowanym przez Państwo-
wą Straż Pożarną. Powyższe regulacje w sposób
jednoznaczny wskazują osoby uprawnione do otrzy-
mania takiego ekwiwalentu jak też organy admini-
stracji publicznej właściwe do jego ustalania i wy-
płacania. Ponadto ustawa zawiera zmianę treści de-
legacji ustawowej do wydania aktu wykonawczego
dla ministra właściwego do spraw zdrowia w poro-
zumieniu z ministrem właściwym do spraw we-
wnętrznych określającego wymagania zdrowotne
członków OSP, zakres badań, a także podmioty
uprawnionych do ich przeprowadzania.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że kwestia
planów wprowadzenia ulg lub innych zachęt dla
przedsiębiorców zatrudniających strażaków-ochot-
ników pozostaje poza zakresem właściwości mini-
stra właściwego do spraw wewnętrznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Sosnowski
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lucjana Karasiewicza
w sprawie konieczności osobistego
wykupywania przez osoby obłożnie chore
artykułów medycznych związanych z leczeniem
(4485)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Lucjana Kara-
siewicza z dnia 16 lipca 2008 r., przysłaną przy pi-
śmie marszałka Sejmu z dnia 30 lipca 2008 r., znak:
SPS-023-4485/08, w sprawie konieczności osobiste-
go wykupywania przez osoby obłożnie chore artyku-
łów medycznych związanych z leczeniem, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Problematyka zasad potwierdzania odbioru środ-
ków pomocniczych i przedmiotów ortopedycznych
przez pacjentów, która jest przedmiotem interpelacji
pana posła, aktualnie jest regulowana zarządze-
niem prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr
62/2007/DSOZ z dnia 20 września 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju zaopatrzenie w wyroby medyczne będące
przedmiotami ortopedycznymi i środkami pomocni-
czymi. W czerwcu br. zaproponowano zmianę do
przedmiotowego zarządzenia, która zamiarem pro-
jektodawców miała ułatwić dostęp pacjentów, w szcze-
gólności tych z najcięższymi schorzeniami, do zaopa-
trzenia w wyroby medyczne. W świetle § 20 ust. 8 za-
rządzenia potwierdzenia odbioru przedmiotu orto-
pedycznego lub środka pomocniczego, z zastrzeże-
niem środków pomocniczych wydawanych comie-
sięcznie w ramach karty zaopatrzenia, dokonuje
świadczeniobiorca lub, w jego imieniu, przedstawi-
ciel ustawowy albo inna osoba na podstawie:
1) pisemnego upoważnienia wystawionego przez
świadczeniobiorcę lub
2) zaświadczenia lekarza ubezpieczenia zdrowot-
nego o stanie zdrowia świadczeniobiorcy uniemożli-
wiającym wystawienie przez niego upoważnienia.
W przypadku natomiast odbioru środka pomoc-
niczego wydawanego comiesięcznie w ramach karty
zaopatrzenia potwierdzenia dokonuje świadczenio-
biorca albo inna osoba w jego imieniu, z wyłącze-
niem świadczeniodawcy, który zawarł umowę z Na-
rodowym Funduszem Zdrowia na wydawanie środ-
ków pomocniczych i przedmiotów ortopedycznych.
Podstawę do refundacji takich środków pomocni-
czych stanowi jeden dokument: roczna karta comie-
sięcznego zaopatrzenia wystawiona przez NFZ na
podstawie zlecenia lekarza. Kartę można otrzymać
drogą pocztową, nie trzeba więc pojawiać się osobi-
ście w oddziale wojewódzkim Narodowego Fundu-
szu Zdrowia.
Z przedstawionych przepisów wynika, że środki
pomocnicze wydawane co miesiąc (np. zestawy infu-

zyjne, cewniki, worki do zbiórki moczu, pieluchy)
może odbierać sam pacjent lub każda inna osoba
w jego imieniu bez konieczności posiadania upoważ-
nienia. Inne środki pomocnicze i przedmioty ortope-
dyczne, wydawane rzadziej niż co miesiąc (np. wózki
inwalidzkie), może odebrać sam pacjent lub osoba po-
siadająca pisemne upoważnienie od pacjenta. Warto
zauważyć, iż osobą upoważnioną nie musi być członek
rodziny pacjenta. NFZ nie określił postaci upoważnie-
nia, więc wystarczy każdy dokument, w którym będą
wskazane co najmniej dane personalne i podpis osoby
upoważniającej (pacjenta), przedmiot upoważnienia
oraz dowolne wskazanie osoby lub osób upoważnio-
nych do odbioru świadczenia rzeczowego.
Jeżeli natomiast stan zdrowia pacjenta uniemoż-
liwia wypisanie upoważnienia, co należy uznać jed-
nak za przypadek wyjątkowy, wówczas wystarczy
zaświadczenie lekarza, że stan pacjenta uniemożli-
wia mu pisanie. Zaświadczenie lekarskie będzie po-
twierdzało nie fakt, iż pacjent nie może stawić się
osobiście u wybranego przez siebie świadczeniodaw-
cy, tylko stan zdrowia, który uniemożliwia pacjento-
wi złożenie pisemnego oświadczenia. Zaświadczenie
takie może wystawić również lekarz rodzinny, pod
którego stałą opieką znajduje się pacjent, bo przecież
trudno sobie wyobrazić, aby nie był pod taką opieką,
jeśli mamy do czynienia z tak trudną sytuacją zdro-
wotną pacjenta. Nie ma natomiast żadnych przeciw-
wskazań, aby osoba mająca problemy z poruszaniem
się wystawiła pisemne upoważnienie do odbioru
środka pomocniczego lub przedmiotu ortopedyczne-
go innej, dowolnie wybranej przez siebie osobie.
Rozwiązania zaproponowane w czerwcowej no-
welizacji zarządzenia prezesa NFZ w sposób widocz-
ny ułatwiają pacjentom odbiór refundowanych
przedmiotów ortopedycznych i środków pomocni-
czych. Projektodawcy wprowadzonych zmian tłu-
maczą, iż zostały wprowadzone właśnie po inter-
wencjach pacjentów, którzy sygnalizowali, że wcze-
śniejszy stan prawny ograniczał ich możliwości od-
bioru świadczeń rzeczowych, w szczególności pie-
luch, cewników i innych artykułów wydawanych co
miesiąc. Obecnie, co warto podkreślić, osoby odbie-
rające w imieniu pacjentów takie środki pomocnicze
nie potrzebują żadnego upoważnienia.
Nie widzę więc uzasadnienia dla tezy pana posła,
iż zmiana przepisów zarządzenia prezesa NFZ ogra-
niczyła dostępność pacjentów do zaopatrzenia
w środki pomocnicze i przedmioty ortopedyczne.
Analiza komentowanych przepisów wskazuje nato-
miast, iż autorom doniesień prasowych, na które po-
wołuje się pan poseł, można postawić zarzut co naj-
mniej nierzetelności dziennikarskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
1339
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie zamierzeń Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji
dotyczących wzmocnienia jednostek
ochotniczej straży pożarnej (4486)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4486/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jerzego Budnika z dnia 15 lipca 2008 r. w spra-
wie zamierzeń Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji dotyczących wzmocnienia jednostek
ochotniczej straży pożarnej, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż trwają obecnie
prace nad projektem ustawy budżetowej na 2009 r.
Z uwagi na stan zaawansowania tych prac w chwili
obecnej nie jest możliwe określenie wysokości środ-
ków finansowych, jakie zostaną przeznaczone dla
jednostek ochotniczej straży pożarnej, w tym dla
jednostek OSP włączonych do Krajowego Systemu
Ratowniczo-Gaśniczego.
Odnosząc się do problematyki uregulowania
ekwiwalentu dla strażaków OSP biorących udział
w akcjach ratowniczych, pragnę poinformować, iż
w dniu 7 sierpnia 2008 r. Senat RP przyjął – bez po-
prawek – ustawę o zmianie ustawy o ochronie prze-
ciwpożarowej oraz niektórych innych ustaw, która
została następnie skierowana do podpisu prezyden-
ta RP. Przedmiotowa ustawa nadaje radom gminy
kompetencje do przyznawania w drodze uchwały
zryczałtowanego ekwiwalentu członkom ochotniczej
straży pożarnej, którzy uczestniczyli w działaniu ra-
towniczym lub szkoleniu pożarniczym organizowa-
nym przez Państwową Straż Pożarną. Powyższa re-
gulacja wskazuje w sposób jednoznaczny osoby
uprawnione do otrzymania ekwiwalentu, jak też or-
gany administracji publicznej właściwe do jego usta-
lania i wypłacania.
Pragnę zauważyć, iż poruszona w wystąpieniu
kwestia wprowadzenia ustawowej regulacji zwal-
niania strażaków ochotników z pracy do akcji ra-
towniczych oraz na ćwiczenia i szkolenia znajduje
się poza zakresem właściwości ministra właściwego
do spraw wewnętrznych. Zgodnie bowiem z art. 21
ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) kwestie stosunków pra-
cy i warunków pracy objęte są działem administra-
cji rządowej: Praca. Niemniej jednak uprzejmie in-
formuję, że sprawy te reguluje rozporządzenie mini-
stra pracy i polityki socjalnej z dnia 15 maja 1996 r.
w sprawie sposobu usprawiedliwiania nieobecności
w pracy oraz udzielania pracownikom zwolnień od
1340
pracy (Dz. U. Nr 60, poz. 281, z późn. zm.), wydane
na podstawie art. 298² Kodeksu pracy.
Odnosząc się do problematyki tworzenia Narodo-
wych Sił Rezerwowych, wskazać należy, iż sprawy
te pozostają poza zakresem właściwości ministra
spraw wewnętrznych i administracji. Mając jednak-
że na uwadze kwestię użycia tych sił m.in. w czasie
klęsk żywiołowych, pragnę poinformować, iż przepi-
sy ustawy z dnia 18 kwietnia 2002 r. o stanie klęski
żywiołowej (Dz. U. Nr 62, poz. 558, z późn. zm.), jak
również ustawy z dnia 26 kwietnia 2007 r. o zarzą-
dzaniu kryzysowym (Dz. U. Nr 85, poz. 590) precy-
zują zasady działania organów władzy publicznej
w przypadku wystąpienia zagrożenia noszącego
znamiona klęski żywiołowej oraz sytuacji kryzyso-
wej. Wskazane powyżej regulacje prawne określają
także zasady użycia pododdziałów i oddziałów Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w przypadku
zaistnienia takich sytuacji.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji nie posiada
informacji, aby tworzenie Narodowych Sił Rezerwo-
wych skutkowało zmianą ustawowych zadań reali-
zowanych dotychczas przez jednostki Państwowej
Straży Pożarnej czy też zasad funkcjonowania Kra-
jowego Systemu Ratowniczo-Gaśniczego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie odebrania woj. łódzkiemu
oddziału NFZ (4487)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Artura Ostrowskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 21 lipca 2008 r.,
w sprawie odebrania woj. łódzkiemu oddziału NFZ,
przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia
24 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4487/08, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
W ramach programu działań rządu w dziedzinie
ochrony zdrowia, o których mowa zarówno w exposé
prezesa Rady Ministrów, jak również w „Informacji
rządu na temat obecnej sytuacji ochrony zdrowia
w Polsce” (druk sejmowy nr 176), został przygoto-
wany projekt ustawy dotyczący m.in. decentralizacji
instytucji płatnika w ramach systemu powszechne-
go ubezpieczenia zdrowotnego.
Projekt przewiduje m.in., że w miejsce Narodo-
wego Funduszu Zdrowia powstanie siedem odręb-
nych publicznych instytucji powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego, które docelowo będą mogły
kontraktować świadczenia na terenie całego kraju.
Biorąc pod uwagę doświadczenie wynikające z funk-
cjonowania, zaczynając od roku 1999 do roku 2003,
kas chorych, przyjęto rozwiązanie, w którym każda
z nowo utworzonych instytucji skupiać będzie co
najmniej 10% ogółu osób ubezpieczonych w Polsce.
Na siedziby nowych instytucji wskazano miasta bę-
dące stolicami województw, z których pochodzi
większość ubezpieczonych danej instytucji. Siedzibą
jednej z nich byłoby miasto Łódź. Podkreślić należy,
iż przepisy ww. projektu ustawy umożliwiają zmia-
nę siedziby, jeżeli statut nowej instytucji, przyjęty
przez jej radę, postanowi inaczej.
Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z projek-
tem ustawy odpowiednie oddziały wojewódzkie fun-
duszu, które wejdą w skład nowych instytucji po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, staną się
oddziałami regionalnymi poszczególnych instytucji,
co oznacza zapewnienie ciągłości działania struktur
regionalnych w ramach instytucji płatnika w syste-
mie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Po-
nadto również pracownicy poszczególnych oddzia-
łów wojewódzkich NFZ staliby się z mocy ustawy
pracownikami nowych instytucji.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że wraz
z wejściem w życie ww. projektu zostałyby poszerzo-
ne kompetencje samorządów terytorialnych (woje-
wódzkich i powiatowych) w zakresie kształtowania
struktur organizacyjnych nowych instytucji, w szcze-
gólności poprzez wybór członków rad nowych insty-
tucji i w konsekwencji ich członków zarządów.
Decentralizacja i demonopolizacja płatnika świad-
czeń opieki zdrowotnej ma na celu przede wszystkim
polepszenie sytuacji ubezpieczonych, którzy będą
mieli większy wpływ na sposób rozdysponowywania
środków finansowych pochodzących z ich składek
na powszechne ubezpieczenie zdrowotne. Ubezpie-
czeni (a w konsekwencji również pacjenci) powinni
mieć, poprzez możliwość wyboru płatnika, wpływ
na to, w jaki sposób wydawane będą pieniądze z ich
składek.
Funkcjonowanie kilku instytucji powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego przyczyni się do opty-
malizacji zarządzania systemem zabezpieczania
świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych po-
przez:
— zwiększenie elastyczności systemu, umożli-
wiającej szybkie dostosowanie funkcjonowania kil-
ku mniejszych instytucji do zachodzących zmian;
— podniesienie stopnia trafności decyzji, gdyż będą
one podejmowane bliżej szczebla wykonawczego.
Powyższy projekt zostanie poddany szerokim
konsultacjom społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie wydłużenia
dopuszczalnego tygodniowego czasu pracy
(4488)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Jaro-
sława Matwiejuka, przesłaną przy piśmie z dnia
24 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-4488/08) w sprawie
wydłużania dopuszczalnego tygodniowego czasu
pracy, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
W dniu 9 czerwca br. na posiedzeniu Rady ds. Za-
trudnienia, Polityki Społecznej, Zdrowia i Spraw
Konsumenckich osiągnięto tzw. polityczne porozu-
mienie odnośnie do projektu dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady zmieniającej dyrektywę 2003/
88/WE w sprawie niektórych aspektów organizacji
czasu pracy.
W trakcie prowadzonych na forum unijnym prac
nad nowelizacją dyrektywy 2003/88/WE państwa
członkowskie nie wprowadziły do projektu dyrekty-
wy nowych regulacji w zakresie sposobów wydłuża-
nia tygodniowego limitu czasu pracy. Kwestia tygo-
dniowego limitu czasu pracy w wymiarze 60 bądź
65 godzin wiąże się natomiast z przewidzianą już
w dotychczasowej dyrektywie 2003/88/WE instytu-
cją tzw. klauzuli opt-out (art. 22), która pojawiła się
we wspólnotowym porządku prawnym w 1993 r.
(pierwotna dyrektywa Rady 93/103 z dnia 23 listo-
pada 1993 r. o czasie pracy, art. 18).
Klauzulą opt-out określa się postanowienia dy-
rektywy, które umożliwiają świadczenie pracy po-
nad ustalony w dyrektywie limit tygodniowego cza-
su pracy – przeciętnie 48 godzin, po wyrażeniu przez
pracownika zgody na taką pracę.
Zgodnie z art. 6 obowiązującej dyrektywy prze-
ciętny tygodniowy wymiar czasu pracy, łącznie
z pracą w godzinach nadliczbowych, nie może prze-
kroczyć 48 godzin. Natomiast w myśl art. 22 dyrek-
tywy państwo członkowskie ma prawo wyboru nie-
stosowania art. 6, przy poszanowaniu zasad ogól-
nych ochrony bezpieczeństwa i zdrowia pracowni-
ków oraz po zapewnieniu określonych warunków,
m.in.:
— pracodawca musi otrzymać zgodę pracownika
na wykonywanie takiej pracy;
— żaden pracownik nie może doznać krzywdy
z powodu niewyrażenia zgody na opt-out.
Tym samym podstawową cechą klauzuli opt-out
jest jej dobrowolny charakter, brak możliwości na-
rzucenia pracownikom przez pracodawców obowiąz-
ku dłuższej pracy.
W dyrektywie 2003/88/WE stosowanie ww. art. 22,
wyłączającego generalną zasadę 48-godzinnego ty-
godnia pracy, zostało pozostawione decyzji poszcze-
1341
gólnych państw członkowskich. W momencie akcesji
do Unii Europejskiej, tj. w 2004 r., w Polsce nie sko-
rzystano z możliwości wprowadzenia do krajowego
ustawodawstwa klauzuli opt-out. Natomiast ze wzglę-
du na wydane przez Trybunał Sprawiedliwości Wspól-
not Europejskich orzeczenia nakazujące wliczanie
całego czasu dyżuru medycznego do czasu pracy (SI-
MAP C-303/98, Jaeger C-151/02), od dnia 1 stycznia
2008 r. instytucja klauzuli opt-out może być stosowa-
na w służbie zdrowia (art. 32ja ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej).
Trwające prace nad zmianą dyrektywy 2003/88/
WE zostały podjęte z uwagi na konieczność dokona-
nia rewizji niektórych jej postanowień, w szczegól-
ności stosowania omawianej klauzuli opt-out.
Na forum Rady osiągnięto kompromis, w myśl
którego zachowana zostanie w dyrektywie możli-
wość stosowania klauzuli przez państwa członkow-
skie, przy zapewnieniu większego poziomu bezpie-
czeństwa pracowników. W tym celu w dyrektywie
miałyby zostać dookreślone warunki stosowania
klauzuli, w szczególności ustalony limit tygodniowe-
go czasu pracy przy stosowaniu klauzuli opt-out,
czego nie przewiduje obowiązująca dyrektywa.
W projekcie przewidziano stosowne limity czasu
pracy w wymiarze przeciętnie 60 godzin bądź prze-
ciętnie 65 godzin tygodniowo (wybór limitu będzie
uzależniony od spełnienia warunków sprecyzowa-
nych w dyrektywie). Ponadto, poza wspomnianym
już wymogiem uzyskiwania indywidualnej zgody
pracownika, projekt przewiduje m.in., iż:
— zgoda pracownika byłaby ważna tylko przez
okres nieprzekraczający jednego roku i może być od-
nawialna;
— zgoda nie mogłaby być wyrażona w momencie
podpisywania umowy o pracę lub w ciągu pierw-
szych czterech tygodni trwania stosunku pracy;
— pracodawca zobowiązany byłby do prowadze-
nia stosownej dokumentacji oraz dostarczania infor-
macji o przypadkach wyrażania zgody przez pra-
cowników właściwym organom na ich wniosek.
Ewentualna zmiana dyrektywy nie zobowiąże
państw członkowskich do wprowadzania klauzuli
opt-out do ustawodawstwa krajowego. W dalszym
ciągu decyzja o wprowadzeniu do krajowego usta-
wodawstwa możliwości świadczenia pracy ponad ty-
godniowy limit przeciętnie 48 godzin będzie należa-
ła do samych państw członkowskich.
Należy również wyjaśnić, iż prace nad projektem
dyrektywy nie zostały jeszcze zakończone. Propozy-
cje Rady, zgodnie z procedurą współdecydowania,
zostaną przekazane we wrześniu br. do Parlamentu
Europejskiego. Parlament Europejski w ciągu kolej-
nych trzech miesięcy (z możliwością przedłużenia
do czterech) może przyjąć, odrzucić lub zgłosić po-
prawki do tekstu propozycji Rady. Tym samym nie-
możliwe jest obecnie jednoznaczne określenie termi-
nu wejścia w życie przepisów dyrektywy, ponieważ
zależeć on będzie od decyzji Parlamentu Europej-
skiego.
1342
Klauzula opt-out jest jedną z najbardziej proble-
matycznych regulacji czasu pracy, a zatem rozsze-
rzenie zakresu jej stosowania w Polsce, ewentualne
wprowadzenie jej do Kodeksu pracy, wymaga dysku-
sji w tej sprawie na forum Trójstronnej Komisji ds.
Społeczno-Gospodarczych. Tym samym obecnie
brak jest jeszcze propozycji szczegółowych rozwią-
zań w zakresie regulacji klauzuli opt-out.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie braku polskich inwestycji w Iraku
(4489)
W odpowiedzi na pismo SPS-023-4489/08 z dnia
24 lipca br. dotyczące interpelacji posła Jarosława Ma-
twiejuka w sprawie braku polskich inwestycji w Iraku
poniżej przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Odnosząc się do tytułu interpelacji, chciałbym
potwierdzić, iż według dostępnych nam informacji
polscy przedsiębiorcy obecnie nie wyrażają zaintere-
sowania współpracą inwestycyjną na rynku irac-
kim. Wpływ na to ma szereg czynników, wśród któ-
rych najważniejszymi są niestabilna sytuacja poli-
tyczna w Iraku oraz niski poziom bezpieczeństwa.
Natomiast z większym powodzeniem realizowane są
transakcje handlowe. Największą znaną nam polską
firmą zaangażowaną na tym rynku jest Bumar sp.
z o.o. Od początku współpracy z partnerami iracki-
mi (wrzesień 2004 r.) firma ta podpisała łącznie
35 kontraktów na dostawę różnego rodzaju sprzętu
(m.in. uzbrojenia i amunicji, helikopterów Sokół
i Mi-17, wozów opancerzonych, kuchni i piekarni po-
lowych, cystern na wodę i paliwo, sprzętu elektro-
nicznego, sanitarek) o łącznej wartości ponad
400 mln USD.
Poza przedstawioną wyżej wartością kontraktów
zawartych przez Bumar sp. z o.o. Ministerstwo Go-
spodarki nie jest w stanie stwierdzić, czy i na jaką
kwotę podpisane zostały kontrakty przez inne pol-
skie firmy. Według informacji GUS wartość wymia-
ny handlowej z Irakiem była najwyższa w 2005 r. (od
momentu zaangażowania się Polski w proces odbu-
dowy tego kraju), kiedy to osiągnęła około 94 mln
USD, natomiast w 2007 r. wzajemne obroty handlo-
we wyniosły około 72 mln USD.
W kwietniu 2008 r., wychodząc naprzeciw po-
trzebom strony irackiej zgłoszonym szefowi Biura
Bezpieczeństwa Narodowego RP podczas jego wizy-
ty w Iraku, Bumar sp. z o.o. przesłał na ręce mini-
stra obrony Iraku, za pośrednictwem attache obrony
RP w Bagdadzie oraz za pośrednictwem attachatu
obrony Ambasady Republiki Iraku w Warszawie,
kompleksową ofertę techniczną dotyczącą czołgu
PT-91 i podstawowe informacje techniczne dotyczą-
ce KTO Rosomak. Jednocześnie wyrażona została
gotowość złożenia kompleksowej oferty technicznej
dotyczącej KTO Rosomak po wyjaśnieniu kilku
kwestii związanych z umową licencyjną pomiędzy
WZM Siemianowice i firmą Patria. Do chwili obec-
nej strona iracka nie odniosła się do przedstawio-
nych dokumentów i propozycji.
W 2007 r. Bumar sp. z o.o. zawarł kontrakt na
dostawę do Iraku 600 sztuk pojazdów pancernych
Dzik-III produkowanych przez firmę AMZ-Kutno.
Dostawy pojazdów rozpoczęły się w październiku
2007 r. Realizacja kontraktu została jednak wstrzy-
mana po dostarczeniu 529 sztuk wozów do Iraku,
gdyż kontrahent zalega z płatnością za część partii
towaru. Kwestia ta będzie dyskutowana podczas
planowanej wizyty przedstawicieli Bumaru sp. z o.o.
w Iraku.
Pragnę także poinformować, iż w bieżącym roku
z inicjatywy ambasadora RP w Bagdadzie pana
Edwarda Pietrzyka oraz przy wsparciu Minister-
stwa Gospodarki i Ministerstwa Obrony Narodowej
odbyły się dwie misje handlowe przedsiębiorców pol-
skich do Iraku. W ich rezultacie rozeznane zostały
warunki i potrzeby rynku irackiego, a w szczególno-
ści w prowincji Diwanija. W chwili obecnej trwają
uzgodnienia warunków handlowych transakcji. We-
dług zapewnień polskich przedsiębiorców zaangażo-
wanych w ten proces istnieją duże szanse na dosta-
wy towarów rolno-spożywczych, budowlanych, ma-
szyn i urządzeń rolniczych.
Odnośnie propozycji objęcia protektoratem go-
spodarczym jednej z prowincji irackich chciałbym
zwrócić uwagę, iż niezależnie od ograniczonego
w chwili obecnej zainteresowania polskich firm
otwieraniem swoich przedstawicielstw w Iraku ist-
nienie tzw. polskiej strefy wymaga odpowiedniej
ochrony. Tymczasem w sytuacji kiedy ustalony jest
już termin wycofania polskiego kontyngentu woj-
skowego, szanse na powstanie i funkcjonowanie
strefy bez zapewnienia bezpieczeństwa fizycznego
są znikome.
Ponadto chciałbym uściślić, iż rząd polski nie
uczestniczy bezpośrednio w rozmowach na temat
zawarcia kontraktów handlowych ze stroną iracką.
Kwestie te omawiane są przez zainteresowanych
przedsiębiorców, którzy mogą liczyć na wsparcie pol-
skiej administracji – Ministerstwa Gospodarki, Mi-
nisterstwa Spraw Zagranicznych i Ambasady RP
w Bagdadzie. Instytucje te służą pomocą w zakresie
informacji na temat sytuacji politycznej i poziomu
bezpieczeństwa w danym regionie, warunków pro-
wadzenia działalności gospodarczej w Iraku, wystę-
pujących barier i ograniczeń w handlu oraz w miarę

możliwości weryfikują wiarygodność partnerów
irackich.
Przykładając dużą wagę do kontaktów z Irakiem,
osobiście zaprosiłem do złożenia wizyt w Polsce
przedstawicieli rządu irackiego odpowiedzialnych za
kwestie gospodarcze, między innymi ministra ropy,
ministra handlu, ministra przemysłu i minerałów.
Spotkania te będą okazją do omówienia między inny-
mi warunków ewentualnej redukcji i restrukturyza-
cji zadłużenia Iraku wobec Polski. W pierwszej kolej-
ności brane będą pod uwagę propozycje współpracy
w dziedzinie poszukiwania i wydobycia ropy naftowej
oraz kontynuowania dostaw sprzętu wojskowego. Do
pierwszej wizyty ministra ds. ropy Iraku dojdzie jesz-
cze w bieżącym miesiącu.
Pomimo braku zainteresowania projektami in-
westycyjnymi w Iraku resort gospodarki rozważa
możliwość przygotowania projektu międzyrządo-
wej umowy o ochronie i popieraniu wzajemnych
inwestycji.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmian w ustawie
o podatku dochodowym od osób fizycznych
w zakresie rozszerzenia ulgi rodzinnej (4490)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 24 lipca 2008 r., nr SPS-
-023-4490/08, interpelacją pana posła Jarosława
Matwiejuka w sprawie zmian w ustawie o podatku
dochodowym od osób fizycznych w zakresie ulgi na
dzieci, uprzejmie informuję.
Przygotowany przez resort finansów projekt
ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw został w dniu 1 lipca 2008 r. skierowany do
uzgodnień zewnętrznych i konsultacji społecznych,
w tym z członkami Rady Ministrów, organizacjami
społecznymi oraz związkami zawodowymi. W chwili
obecnej trwa analiza zgłoszonych uwag oraz udzie-
lanie wyjaśnień, mających na celu usunięcie roz-
bieżności stanowisk.
Uzgodniony projekt ustawy zostanie następnie
poddany dalszym czynnościom, przewidzianym
w uchwale nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca
2002 r. regulamin pracy Rady Ministrów (M.P.
Nr 13, poz. 221, z późn. zm.), czyli w pierwszej kolej-
ności wniesiony do rozpatrzenia przez Komitet Eu-
1343
ropejski Rady Ministrów. Dopiero po jego przyjęciu
przez Radę Ministrów będzie możliwe złożenie go na
ręce marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej,
a co za tym idzie wszczęcie prac parlamentarnych
nad przedłożeniem rządowym.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż projekt
ustawy o zmianie ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw w wersji poddanej uzgodnieniom zewnętrz-
nym (projekt z dnia 30 czerwca 2008 r.) jest zamiesz-
czony w Biuletynie Informacji Publicznej w portalu
internetowym Ministerstwa Finansów. Zgodnie z no-
wym brzmieniem art. 27f ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych, ulga na dziecko przysłu-
giwałaby za miesiące, w których podatnik – w sto-
sunku do dziecka – wykonywał władzę rodzicielską,
pełnił funkcję opiekuna prawnego albo rodziny za-
stępczej, w myśl ust. 1 tego artykułu. W tej sytuacji,
kwota ulgi za każdy miesiąc wynosiłaby 1/6 kwoty
zmniejszającej podatek, o której mowa w pierwszym
przedziale skali podatkowej, czyli w 2009 r. 1/6
z 556,02 zł to jest 92,67 zł.
Regulacje zawarte w projekcie nie zmieniają na-
tomiast dotychczasowej zasady, według której z ulgi
na dzieci mogą również korzystać rozwiedzeni ro-
dzice, jak i rodzice pozostający w formalnej separa-
cji, o ile spełniają pozostałe warunki przewidziane
w tym przepisie, w tym odnoszące się do kwoty odli-
czenia przysługującego rodzicom dziecka. Przepis
ust. 4 w art. 27f stanowi bowiem, że odliczenie doty-
czy obojga rodziców, opiekunów prawnych dziecka
albo rodziców zastępczych pozostających w związku
małżeńskim.
Odnosząc się natomiast do obowiązków doku-
mentacyjnych, jakie będą musiały spełnić osoby
chcące skorzystać z ulgi, uprzejmie informuję, iż
przepis art. 27f ust. 6 zdanie drugie, mówiące o obo-
wiązku przedstawienia przez podatnika zaświad-
czenia, oświadczenia lub innego dowodu niezbędne-
go do ustalenia prawa do odliczenia (np. odpisu aktu
urodzenia dziecka), ma wyłącznie charakter dopre-
cyzowujący, gdyż korzystanie z ulg podatkowych za-
wsze wiąże się z obowiązkiem przedstawienia doku-
mentów potwierdzających prawo podatnika do ich
zastosowania.
Należy zauważyć, iż w myśl przepisów Ordynacji
podatkowej, organy podatkowe, dokonując czynno-
ści sprawdzających, mają na celu ustalenie stanu
faktycznego w zakresie niezbędnym do stwierdzenia
zgodności z przedstawionymi dokumentami. W ra-
zie wątpliwości co do poprawności złożonego zezna-
nia organ podatkowy może wezwać do udzielenia,
w wyznaczonym terminie, niezbędnych wyjaśnień
lub uzupełnienia zeznania, wskazując przyczyny po-
dania w wątpliwość rzetelności danych w nich za-
wartych. Podkreślenia wymaga, iż podstawową za-
sadą postępowania podatkowego jest zasada prawdy
obiektywnej. Przepis art. 122 Ordynacji podatkowej
stanowi, że w toku postępowania organy podatkowe
podejmują wszelkie niezbędne działania w celu do-
1344
kładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz zała-
twienia sprawy w postępowaniu podatkowym. Z ko-
lei art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, będący od-
zwierciedleniem zasady zupełności postępowania
dowodowego, stwierdza, iż organ podatkowy jest
obowiązany zebrać i w sposób wyczerpujący rozpa-
trzyć cały materiał dowodowy. Oznacza to, że organ
podatkowy jest zobowiązany do poszukiwania dowo-
dów oraz ich wyczerpującego rozpatrzenia. Obowią-
zek ten dotyczy wszystkich okoliczności faktycz-
nych, a więc zarówno tych, z których wynikają kon-
sekwencje korzystne dla organu podatkowego jak
i tych, z których korzyść czerpie wyłącznie podat-
nik. Prawidłową decyzję można podjąć tylko wów-
czas, gdy organ podatkowy rozporządza całokształ-
tem niezbędnych danych, zgodnych ze stanem fak-
tycznym. Nie oznacza to całkowitego zwolnienia
strony z ciężaru dowodowego. Jeżeli bowiem strona
wywodzi skutki prawne, powołując się na określone
fakty, obciąża ją również ciężar udowodnienia tych
okoliczności. Jedynie fakty powszechnie znane oraz
fakty znane organowi podatkowemu z urzędu nie
wymagają dowodu.
Z tym, że dotychczasowy brak w przepisach pra-
wa materialnego, tj. w ustawie o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych, regulacji, która wprost
wskazywałby podatnikom, iż korzystanie z ulgi na
dzieci wiąże się z obowiązkiem przedstawienia nie-
zbędnych dokumentów potwierdzających prawo do
odliczenia, było odbierane jako brak podstaw do żą-
dania przez organ podatkowy lub organ kontroli po-
datkowej jakichkolwiek dowodów służących ustale-
niu stanu faktycznego w zakresie niezbędnym do
stwierdzenia zgodności z przedstawionym rozlicze-
niem podatkowym. Z tych też względów stworzenie
w art. 27f ustawy o podatku dochodowym od osób
fizycznych przykładowego katalogu dokumentów,
o okazanie których może zwrócić się do podatnika
organ podatkowy lub organ kontroli skarbowej, wy-
daje się zasadne z punktu widzenia wszystkich stron
postępowania.
Mając powyższe na uwadze, pragnę jednocześnie
zauważyć, iż ostateczny kształt ustawy o zmianie
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw będzie zna-
ny z chwilą jego uchwalenia przez parlament i ogło-
szenia w Dzienniku Ustaw. Na tym etapie procesu
legislacyjnego wyżej przedstawione rozwiązania
mogą ulec modyfikacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie projektu zmian w ustawie
Prawo budowlane (4491)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie pana posła Jarosława Matwiejuka
z dnia 22 lipca 2008 r. (znak pisma przekazującego
SPS-023-4491/08) w sprawie projektu zmian w usta-
wie Prawo budowlane uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
W Ministerstwie Infrastruktury został przygoto-
wany projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo bu-
dowlane, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym oraz niektórych innych ustaw wpro-
wadzający zmiany mające na celu racjonalizację pro-
cesu inwestycyjnego w budownictwie.
W odpowiedzi na pytanie pierwsze, tj. „na jakim
etapie są konsultacje społeczne przedmiotowego
projektu?” – uprzejmie informuję, że etap konsulta-
cji społecznych został już zakończony i w chwili
obecnej projekt ustawy jest przygotowywany do
skierowania do uzgodnień międzyresortowych.
W odpowiedzi na pytanie drugie i trzecie, tj. „od
czego będzie zależeć wymiar kary nałożonej na
urząd za opóźnienia?” oraz „jak ona będzie nalicza-
na?” – pragnę poinformować, że zmiana art. 35
w projekcie ww. ustawy (w zakresie ustawy Prawo
budowlane) dostosowuje przepisy opisujące czynno-
ści organu, jakich ma dokonać przed rejestracją za-
mierzonej inwestycji. Zgodnie z art. 35 ust. 6 projek-
tu ustawy w przypadku, gdy właściwy organ nie do-
kona rejestracji zamierzonej inwestycji terminie 30 dni
od dnia złożenia wniosku w tej sprawie, organ wyż-
szego stopnia wymierza termu organowi, w drodze
postanowienia, na które przysługuje zażalenie, karę
w wysokości 500 zł za każdy dzień zwłoki. Wpływy
z kar stanowią dochód budżetu państwa.
W odpowiedzi na pytanie czwarte, tj. „czy przy-
znanie właścicielom sąsiednich nieruchomości pra-
wa wypowiedzenia na etapie lokalizacji inwestycji
oraz dochodzenia swoich praw przed sądami cywil-
nymi nie doprowadzi do opóźnień podczas budowy?”
– uprzejmie informuję, że projekt ustawy o zmianie
ustawy Prawo budowlane, ustawy o planowaniu i za-
gospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych in-
nych ustaw wprowadza zwiększony zakres partycy-
pacji społecznej. Jest to wynik konieczności imple-
mentacji postanowień dyrektywy Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady 85/337/EWG z dnia 27 czerwca
1985 r. w sprawie wpływu wywieranego przez nie-
które przedsięwzięcia publiczne i prywatne na śro-
dowisko naturalne, zmienionej dyrektywą Rady 97/
11/WE i dyrektywą Parlamentu Europejskiego i Rady
2003/35/WE. Zwiększenie rangi kontroli społecznej

zaznaczone jest zarówno na etapie sporządzania
miejscowego planu zagospodarowania przestrzen-
nego, jak również w przypadku jego braku. Mając na
uwadze główny cel projektu ustawy, jakim jest
usprawnienie procesu inwestycyjnego w budownic-
twie, pragnę poinformować, że projekt ustawy gwa-
rantuje sprawne informowanie obywateli oraz moż-
liwość współuczestnictwa w podejmowaniu decyzji.
W odpowiedzi na pytanie piąte, tj. „czy połącze-
nie procedury środowiskowej i urbanistycznej nie
będzie stanowić wzrostu kosztów dla inwestorów?”
– pragnę poinformować, że integracja procedury
środowiskowej z procedurą urbanistyczną pozwala
na implementację ww. dyrektywy UE, poprzez spo-
rządzenie studium uwarunkowań i kierunków zago-
spodarowania przestrzennego, które ma określać
zakres i lokalizację przedsięwzięć mogących znaczą-
co oddziaływać na środowisko. Dzięki temu nie było-
by potrzebne dodatkowe postępowanie w sprawie
oceny oddziaływania na środowisko na etapie póź-
niejszym, co w ostateczności wpłynie na uproszcze-
nie procedur inwestycji budowlanych, a tym samym
pozwoli obniżyć koszty ponoszone przez inwestorów
poprzez faktyczne opracowywanie studium przez
władze publiczne.
Ponadto na etapie sporządzania miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego projekt
ustawy zakłada zdefiniowanie i poddanie ocenie
przedsięwzięć mogących znacząco oddziaływać na
środowisko, co spowoduje, że przedsięwzięcia te nie
będą wymagały na późniejszym etapie przeprowa-
dzania takiej oceny tak, jak to się dzieje dzisiaj (de-
cyzja o środowiskowych uwarunkowaniach realiza-
cji przedsięwzięcia). Umożliwi to ponadto przenie-
sienie etapu wariantowania lokalizacji inwestycji
z poziomu decyzji środowiskowej (poprzedzonej usta-
leniem lokalizacji w planie miejscowym) na poziom
faktycznego ustalania lokalizacji, czyli sporządza-
nia planu miejscowego.
W przypadku braku miejscowego planu zagospo-
darowania przestrzennego i w przypadku lokalizacji
inwestycji wymagającej sporządzenia raportu o od-
działywaniu na środowisko projekt ustawy zakłada
wariantowanie lokalizacji tej inwestycji i wykonanie
raportów oceny oddziaływania na środowisko tych
wariantów, co może mieć wpływ na zwiększenie wy-
datków inwestora, jednak długość procesu realizacji
inwestycji poprzez integrację procedury środowisko-
wej z procedurą urbanistyczną niewątpliwie ulegnie
skróceniu.
W odpowiedzi na pytanie szóste, tj. „czy propono-
wane rozwiązania przyznania właścicielom sąsied-
nich nieruchomości prawa wypowiedzenia się na
etapie lokalizacji inwestycji, nie stanowi ogranicze-
nia i ingerencji w interesy inwestora?” – mając na
uwadze główny cel projektu ustawy, jakim jest
usprawnienie procesu inwestycyjnego w budownic-
twie, pragnę poinformować, że prawo wypowiedze-
nia się zainteresowanych stron w zakresie kształto-
wania ładu przestrzennego, który stanowi dobro pu-
1345
bliczne, jest podstawowym i niekwestionowanym
warunkiem funkcjonowania społeczeństwa obywa-
telskiego.
W odpowiedzi na pytanie siódme, tj. „jak będzie
wyglądać kontrola powstających w tym trybie obiek-
tów?” – pragnę poinformować, że wraz z eliminacją
postępowań administracyjnych konieczne jest wzmoc-
nienie społecznej kontroli nad podejmowanymi roz-
strzygnięciami, a także wzmocnienie zakresu perso-
nalnej odpowiedzialności uczestników procesu inwe-
stycyjnego w ramach procedur budowlanych. W związ-
ku z powyższym projekt ww. ustawy rozszerza
uprawnienia projektanta w stosunku do kontroli na
budowie, nakładając jednocześnie na projektanta
obowiązek powiadomienia organu nadzoru budow-
lanego o stwierdzonych nieprawidłowościach przy
wykonywaniu robót budowlanych. Zapewnienie bez-
pieczeństwa inwestycji i obowiązku dokonania kon-
troli po otrzymaniu wniosku o rejestrację zakończo-
nych robót budowlanych na rzecz kontroli fakulta-
tywnej będzie zapewnione poprzez profesjonalnych
projektantów i inspektorów nadzoru budowlanego,
którzy sprawdzają obecnie bezpieczeństwo, i pozo-
staje tak również w obecnym projekcie ustawy.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie nowelizacji ustawy
o prawie autorskim i prawach pokrewnych
(4492)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską posła Jarosława Matwiejuka
z dnia 19 lipa 2008 r. przesłaną przez Pana Mar-
szałka prezesowi Rady Ministrów pismem z dnia
24 lipca 2008 r. (SPS-023-4492/08), które minister
kultury i dziedzictwa narodowego otrzymał z Kan-
celarii Prezesa Rady Ministrów w dniu 31 lipca
2008 r., uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Zasady wykorzystywania utworów i przedmio-
tów praw pokrewnych uregulowane są w ustawie
z dnia 4 lutego 1994 r. o prawie autorskim i prawach
pokrewnych (tj. Dz. U. z 2006 r. Nr 90, poz. 631, ze
zm.). Ustawa ta reguluje korzystanie przez użyt-
kowników z utworów na polach eksploatacji wymie-
1346
nionych w ustawie w art. 50. Jednym z nich jest pole
eksploatacji – publiczne udostępnianie utworu w taki
sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp w miej-
scu i w czasie przez siebie wybranym, czyli Internet.
Jest to pole eksploatacji będące specyficznym sposo-
bem wykorzystywania twórczości, w tym m.in. mu-
zyki i filmów. Charakteryzuje się przede wszystkim
brakiem granic terytorialnych oraz ogromnym za-
sięgiem, a także trudnościami z identyfikacją użyt-
kownika, co w znaczny sposób utrudnia kontrolę
wykorzystania praw oraz zarządzanie nimi. Dlatego
też kwestia regulacji zasad rozpowszechniania utwo-
rów głównie muzycznych i audiowizualnych poprzez
Internet, jak również wprowadzenia zryczałtowa-
nej opłaty za korzystanie z Internetu jest zagadnie-
niem, które należy dogłębnie rozważyć i poddać
konsultacjom.
Nowelizacja ustawy o prawie autorskim i pra-
wach pokrewnych, nad którą trwają obecnie prace,
koncentruje się na zagadnieniach proceduralnych
związanych z zatwierdzaniem tabel wynagrodzeń
za korzystanie z utworów i przedmiotów praw po-
krewnych, które były przedmiotem wyroku Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 24 stycznia 2006 r. (SK
30/04), uchylającego art. 108 ust. 3 ustawy.
Natomiast regulacja kwestii wykorzystywania
cudzej twórczości w postaci utworów muzycznych
czy audiowizualnych udostępnianych w sieci Inter-
net jest zagadnieniem, które powinno być objęte
zakresem materii będącej przedmiotem nowelizacji
ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych,
nad którą prace planowane są na przyszły rok. Jed-
nocześnie zaznaczyć należy, odpowiadając na pyta-
nie nr 3, iż nie jest zabronione i nie ma podstaw do
zabraniania ściągania z Internetu rozpowszech-
nionych za zgodą twórcy utworów, a udostępnianie
utworów na polu eksploatacji Internet powinno od-
bywać się na takich samych zasadach, jak korzy-
stanie z praw autorskich i pokrewnych na każdym
innym polu eksploatacji, tj. powinno być opatrzone
zgodą uprawnionego, chyba że odbywa się na pod-
stawie umowy z organizacją zbiorowego zarządza-
nia lub na podstawie przepisów, które wprowadzają
możliwość korzystania z utworów lub przedmiotów
praw pokrewnych po spełnieniu określonych wa-
runków.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie możliwości wprowadzenia
przez Polskę zakazu importu produktów z fok
(4493)
W nawiązaniu do interpelacji pana posła Jerzego
Szmajdzińskiego w sprawie możliwości wprowadze-
nia zakazu importu foczych skór i mięsa do Polski,
przekazanej w dniu 24 lipca br. (sygn.: SPS-023-
-4493/08), informuję, co następuje.
Pragnę na wstępie zwrócić uwagę, iż nie mogę
się zgodzić z zarzutem, jakoby poprzednia odpo-
wiedź (sygn.: DPH-II-073-IB/08 L.Dz.385 z dnia
17 kwietnia 2008 r.) udzielona panu posłowi J. Szmaj-
dzińskiemu opierała się wyłącznie na informacjach
przekazanych przez Ambasadę Kanady. Odpowiedź
została wypracowana w oparciu o pełne dane impor-
towe pochodzące z deklaracji importowych polskich
i wspólnotowych podmiotów, które wskazują rzeczy-
wisty import i różnią się diametralnie od nieaktual-
nych informacji, jakimi posługują się organizacje
działające w obronie praw zwierząt.
Materiały otrzymane z Ambasady Kanady zosta-
ły przekazane panu posłowi J. Szmajdzińskiemu,
jako uzupełnienie wiadomości odnośnie do polowań
w tym konkretnym kraju, jako że w swojej interpe-
lacji pan poseł powoływał się na przykład tego pań-
stwa, jako miejsca polowań.
Podtrzymuję równocześnie wcześniej prezento-
wane stanowisko, że wprowadzanie autonomicznie
przez państwa członkowskie UE zakazów importu
może prowadzić do zakłócenia swobodnego przepły-
wu towarów na jednolitym rynku. Równocześnie
pragnę poinformować, że obawy te podziela również
Komisja Europejska (KE). W dniu 23 lipca br. KE
opublikowała na stronie internetowej projekt rozpo-
rządzenia Rady i Parlamentu Europejskiego (doku-
ment COM/2008/469) regulującego obrót wyrobami
z fok. Jako podstawę przygotowania regulacji KE
posiłkuje się kilkakrotnie argumentem zagwaranto-
wania swobody przepływu towarów na jednolitym
rynku WE oraz zapewnienia jednolitej interpretacji
i stosowania przepisów.
Jak wskazywałem uprzednio, Polska nie jest zna-
czącym importerem skór z fok ani wyrobów zawie-
rających takie skóry. Niemniej jednak opowiadamy
się za jednolitym stosowaniem prawa wspólnotowe-
go na terenie całej Unii, także w odniesieniu do ob-
rotu wyrobami z fok.
W chwili obecnej, w sytuacji gdy Komisja Euro-
pejska podjęła działania zmierzające do uregulowa-
nia handlu wyrobami z fok na terenie całej Unii Eu-
ropejskiej, nie widzę potrzeby podejmowania odręb-
nej inicjatywy zmierzającej do wprowadzenia zaka-
zu obrotu produktami z fok. Należy ponadto zazna-
czyć, że propozycja Komisji Europejskiej nie ograni-

cza się wyłącznie do wprowadzenia zakazu impor-
tu, a wskazuje także na potrzebę uregulowania
kwestii oznakowania towarów oraz sposobów pozy-
skiwania skór.
Chciałbym również podkreślić fakt, że Minister-
stwo Gospodarki zwróciło się do wydziałów promo-
cji handlu i inwestycji, a także wydziałów ekono-
micznych ambasad RP we wszystkich państwach
członkowskich UE z prośbą o zbadanie kwestii po-
dejścia oraz sposobu uregulowania handlu skórami
z fok i wyrobami zawierającymi takie skóry w po-
szczególnych państwach członkowskich UE. Prze-
prowadzone badanie nie wskazały na jednoznaczną
ogólnoeuropejską tendencję do wprowadzania ww.
zakazu na poziomie krajowym. Przeciwnie, przed-
stawiciele rządów państw członkowskich stoją na
stanowisku, podobnie jak Ministerstwo Gospodarki,
że problem należy rozwiązać na poziomie UE, wpro-
wadzając jednolitą regulację niezakłócającą rynku
wewnętrznego. Z zadowoleniem zauważam, że Ko-
misja Europejska wyszła naprzeciw oczekiwaniom
obywateli państw członkowskich UE.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posłów
Andrzeja Pałysa i Jana Łopaty
w sprawie sytuacji na polskim rynku
drzewnym (4494)
Odpowiadając na interpelację posłów Andrzeja
Pałysa i Jana Łopaty z dnia 24 lipca 2008 r., znak:
SPS-023-4494/08, dotyczącą sytuacji na polskim
rynku drzewnym, przesyłam poniższą informację.
Na przełomie I i II kwartału 2008 r. wystąpiły
wyraźne oznaki osłabienia popytu na krajowym
i europejskim rynku drewna okrągłego. W reakcji
na sytuację panującą na rynkach krajowym i zagra-
nicznym w zakresie sprzedaży surowca drzewnego
podjęto decyzję o obniżeniu cen surowca drzewnego
sprzedawanego przez Lasy Państwowe. Na podsta-
wie tej decyzji dyrektorzy regionalnych dyrekcji La-
sów Państwowych w porozumieniu z nadleśniczymi
określają rodzaje sortymentów drewna, które obej-
mie obniżka cen. Z danych przedstawionych przez
Dyrekcję Generalną Lasów Państwowych wynika,
że renegocjacjami cen zostało objęte 4,7 mln m3
drewna (tj. 15% drewna zaplanowanego do sprzeda-
ży w 2008 r.). Średni poziom obniżki cen wynosił
6,5%, a nie jak podaje środowisko drzewiarzy – 2%.
W kilku regionalnych dyrekcjach Lasów Państwo-
1347
wych poziom obniżek okazał się niewystarczający
dla utrzymania płynności sprzedaży, dlatego też
podjęto decyzję o zwiększeniu rabatów na drewno
(głównie tartaczne) do 10%. Dodatkowo regionalne
dyrekcje Lasów Państwowych w Katowicach i Wro-
cławiu mogą udzielać większych rabatów na drewno
świerkowe pozyskiwane na terenach dotkniętych
klęską kornika.
Rok 2007 był okresem bardzo wysokiej koniunk-
tury na rynku drzewnym w Europie. W ciągu 2007 r.
ceny drewna w niektórych państwach Unii Europej-
skiej rosły bardzo szybko, a w końcówce pierwszego
kwartału 2008 r. zaczęły gwałtownie spadać. Nato-
miast polityka cenowa Lasów Państwowych w tym
okresie spowodowała, że wzrost cen drewna w Pol-
sce wynosił w 2007 r. zaledwie 5%. Brak było spek-
takularnych podwyżek cen w okresie koniunktury,
brak jest zatem podstaw do gwałtownych obniżek
w okresie ochłodzenia rynku. Ponadto po obniżce
cen w II kwartale 2008 r. średnie ceny sprzedaży za
czerwiec 2008 r. są niższe niż w grudniu 2007 r.
Do końca 2008 r. sprzedaż drewna odbywać się
będzie na podstawie umów handlowych zawieranych
w wyniku rozstrzygnięć procedur przeprowadzo-
nych zgodnie z zarządzeniem nr 52a dyrektora gene-
ralnego Lasów Państwowych. Natomiast już w roku
2009 obowiązywać będą znowelizowane zasady
sprzedaży drewna. Celem nowelizacji jest uproszcze-
nie zakupu drewna przez przedsiębiorstwa i uła-
twienie dostępu do rynku nowym podmiotom, sto-
sownie do wniosków zgłoszonych przez klientów La-
sów Państwowych. Nowelizacja przewiduje utworze-
nie dodatkowej puli drewna (sprzedawanej w drodze
aukcji internetowej) oraz puli drewna specjalnego
przeznaczenia (wyłączonej z rokowań interneto-
wych). Zostanie też ograniczona liczba kryteriów
oceny ofert, wpłynie to na uproszczenie systemu
sprzedaży drewna.
Wszelkie porównania cen drewna w Polsce z ce-
nami drewna w innych krajach europejskich prowa-
dzone są w euro, którego kurs ustalany jest nieko-
niecznie w oparciu o uwarunkowania rynkowe,
a związany jest z polityką walutową danego kraju.
Nie można też porównywać cen wprost na bazie loco
las po dokonanej zrywce, gdyż dla każdego przedsię-
biorcy odniesieniem jest cena drewna na bazie bra-
ma zakładu. Zważywszy na fakt, że w Polsce koszty
administracyjne związane z zakupem drewna, jak
również transportu są relatywnie niższe, faktyczne
koszty zakupu drewna są porównywalne do innych
krajów europejskich. Świadczy o tym fakt, że import
drewna do Polski jest relatywnie niski.
Sytuacja na rynku drzewnym jest na bieżąco mo-
nitorowana przez Lasy Państwowe, które nie wyklu-
czają dalszych obniżek cen drewna. Należy przy tym
zauważyć, że sytuacja panująca w polskim sektorze
drzewnym jest odzwierciedleniem niepokojów na
rynkach światowych spowodowanych groźbami re-
cesji w USA, prognozami zwolnienia gospodarki
w krajach UE, wzrostem inflacji na całym świecie,
1348
umacnianiem się złotówki względem euro oraz ro-
snącymi kosztami energii i pracy.
Ministerstwo Gospodarki podjęło pracę nad no-
wymi założeniami dla polityki przemysłowej, której
celem będzie bardziej efektywne wspieranie wzrostu
gospodarczego w polskim przemyśle poprzez wzrost
jego konkurencyjności. Nowe podejście będzie miało
wymiar horyzontalny, wspólny dla wszystkich sek-
torów przemysłowych i wychodzić będzie naprzeciw
nowym wyzwaniom dla przedsiębiorstw, wynikają-
cym z postępujących procesów globalizacyjnych
w gospodarce światowej oraz uwarunkowań jednoli-
tego rynku europejskiego. Działania owej polityki
oferowane będą w ramach następujących obszarów:
badania i rozwój, kapitał ludzki, rynki zbytu, tech-
nologie informacyjne i telekomunikacyjne oraz ochro-
na własności przemysłowej.
Ponadto pragnę zauważyć, że w ramach instru-
mentów wsparcia dostępnych dla sektora drzewne-
go na etapie wdrażania są: Program Operacyjny
„Kapitał ludzki” oraz Program Operacyjny „Inno-
wacyjna gospodarka”. Sytuacji w sektorze drzew-
nym sprzyjać będą również horyzontalne działania
rządu w ramach reformy finansów publicznych,
wdrażania tzw. pakietu Szejnfelda, inicjatywy bet-
ter regulation, a także wdrażania Krajowego Pro-
gramu Reform.
Reasumując, informuję, że system sprzedaży
drewna w Lasach Państwowych będzie doskonalony
w kierunku eliminacji możliwych do usunięcia nie-
dogodności dla odbiorców i utrzymania równego do-
stępu do surowca drzewnego wszystkim podmiotom
przetwórstwa drzewnego.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie aktualnego stanu zaawansowania
realizacji umowy offsetowej zawartej
przy zakupie samolotów F-16 (4495)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Kon-
stantego Oświęcimskiego z Klubu Parlamentarnego
Platformy Obywatelskiej (znak: SPS-023-4495/08)
w sprawie aktualnego stanu zaawansowania reali-
zacji umowy offsetowej zawartej przy zakupie samo-
lotów F-16 poniżej przedstawiam odpowiedzi na po-
stawione przez pana posła pytania.
Czy umowa offsetowa jest realizowana zgodnie
z harmonogramem, a jeżeli występują jakieś opóź-
nienia, to z czyjej winy i czym są podyktowane?
Na podstawie dotychczasowych doświadczeń moż-
na powiedzieć, że pomimo początkowych opóźnień
obecnie realizacja zobowiązań offsetowych zawartych
w umowie z Lockheed Martin Corporation nie budzi
większych zastrzeżeń. Od pewnego czasu widoczne
jest przyspieszenie i postęp w realizacji umowy offseto-
wej w porównaniu z latami wcześniejszymi.
Zgodnie z przepisami polskiego prawa zagranicz-
ny dostawca ponosi odpowiedzialność za realizację
zobowiązań offsetowych, których wartość jest nie
mniejsza od wartości umowy offsetowej. W przypad-
ku umowy z LMC zagraniczny dostawca zobowiąza-
ny jest do wykonania zobowiązań o wartości co naj-
mniej 6,028 mld USD, pomimo że wartość wszyst-
kich zobowiązań offsetowych ujętych w umowie
przekracza 9 mld USD.
Zgodnie z postanowieniami umowy offsetowej
LMC „rozliczany” jest z jej wykonania w trzech eta-
pach: na koniec 2006 r., 2009 r. oraz 2013 r. W przy-
padku niewykonania zobowiązań offsetowych o war-
tości określonej w umowie offsetowej na koniec każ-
dego „okresu rozliczeniowego” zagraniczny dostaw-
ca zobowiązany jest do uiszczenia określonej w umo-
wie kary umownej.
Wartość zobowiązań offsetowych, które LMC
zobowiązany był zrealizować do końca 2006 r.
(pierwszy okres rozliczeniowy), wynosiła 3 mld
USD. Sumaryczna wartość zobowiązań offseto-
wych zrealizowanych w okresie od rozpoczęcia re-
alizacji umowy offsetowej do 31 grudnia 2006 r.
i zaliczonych przez ministra właściwego do spraw
gospodarki na poczet wartości umowy offsetowej
z LMC wyniosła ponad 3,9 mld USD, co oznacza, że
poziom realizacji był wyższy od wymaganego
w pierwszym okresie rozliczeniowym o ok. 30%.
Wskazać należy, iż na dzień 31 lipca 2008 r. war-
tość zobowiązań offsetowych zaliczonych przez mi-
nistra właściwego do spraw gospodarki wynosi 4,88 mld
USD (offset bezpośredni – ok. 1,88 mld USD, offset
pośredni – ok. 3 mld USD).
Bez większych problemów LMC realizuje projek-
ty offsetowe pośrednie. Niemniej jednak od począt-
ku wykonywania umowy mało zadowalające było
tempo realizacji projektów offsetu bezpośredniego.
Dlatego też Ministerstwo Gospodarki stale poszu-
kuje nowych propozycji skierowanych do podmiotów
przemysłu obronnego. Na szczególną uwagę zasłu-
guje wprowadzony ostatnio do umowy projekt, któ-
rego beneficjentem są Zakłady Lotnicze Nr 2 w Byd-
goszczy. Realizacja tego projektu ma pomóc w ocenie
potrzeb, jakie są niezbędne dla osiągnięcia przez
WZL-2 zdolności długoterminowego planowania re-
alizacji obsług i usług technicznych F-16, i pozwoli
przystąpić do realizacji kolejnych zobowiązań offse-
towych wchodzących w skład projektu, dotyczących
bezpośrednio transferu technologii związanej z re-
montami samolotów F-16. Nie mniej atrakcyjny jest

również projekt skierowany do ZM Dezamet SA
w Nowej Dębie, przedmiotem którego jest urucho-
mienie – na podstawie nieodpłatnie przekazanej
technologii – produkcji nowoczesnej amunicji kali-
ber 40 mm (amunicji podwójnego przeznaczenia
HEDP i programowalnej amunicji RF do granatni-
ków). Istotnym jest również fakt, że w przypadku
tego projektu udało się ministrowi gospodarki uzy-
skać od zagranicznego dostawcy istotne wsparcie fi-
nansowe ułatwiające offsetobiorcy wdrożenie pozy-
skanych nowoczesnych technologii.
W chwili obecnej nie występują większe opóźnie-
nia w realizacji umowy. Z dotychczasowych doświad-
czeń wynika, że jeśli już wystąpią jakieś opóźnienia
to spowodowane są one brakiem możliwości bizneso-
wego porozumienia pomiędzy stronami realizujący-
mi zobowiązanie, tj. offsetobiorcą i offsetodawcą.
Należy bowiem pamiętać, iż realizacja zobowiązań
offsetowych prowadzona jest na zasadach bizneso-
wych, dlatego też przedsięwzięcie musi być opłacal-
ne dla wszystkich stron. Istnieją jednakże w umowie
projekty problematyczne, których realizacja dotych-
czas nie została rozpoczęta z powodów niezależnych
od zagranicznego dostawcy. W tym miejscu wymie-
nić należy projekt dotyczący wdrożenia w Polsce
ogólnopolskiego systemu TETRA, którego realiza-
cja uzależniona jest przede wszystkim od podjęcia
przez stronę rządową decyzji co do sposobu finanso-
wania budowy systemu oraz określenia procedur
skutkujących wyłonieniem wykonawcy.
Czy ministerstwo dysponuje opracowaniami na
temat: jaki jest wpływ realizacji umowy offsetowej
na wzrost efektywności, konkurencyjności i rozwoju
poszczególnych gałęzi gospodarki?
Ministerstwo Gospodarki corocznie opracowuje
celem przedłożenia na posiedzeniu Rady Ministrów
dokument pt. „Sprawozdanie z wykonania zobowią-
zań offsetowych przez zagranicznych dostawców”.
W dokumencie tym omawiane są m.in. dotychczaso-
we efekty gospodarcze wynikające z realizacji zobo-
wiązań offsetowych dla poszczególnych offsetobior-
ców oraz wpływ tych efektów na efektywność i kon-
kurencyjność beneficjentów offsetu.
Pośród czynników wskazywanych przez offseto-
biorców mających największy wpływ na kształtowa-
nie się konkurencyjności firmy na rynku są niewąt-
pliwie inwestycje dokonywane w efekcie wsparcia
finansowego dokonywanego przez offsetodawcę.
Fakt ten w wielu przedsiębiorstwach zaowocował
wzrostem poziomu inwestycji. Ponadto offsetodawcy
oprócz „czystej gotówki” dokonują także inwestycji
w postaci np. aportów rzeczowych. Należy podkre-
ślić, że w wielu przypadkach bez wsparcia finanso-
wego offsetodawców trudno byłoby, zwłaszcza spół-
kom sektora zbrojeniowego, sprostać działającej na
rynku konkurencji (np. ZM Mesko SA w Skarżysku-
-Kamiennej, ZM Dezamet SA w Nowej Dębie).
W ocenie offsetobiorców dzięki pozyskanemu kapi-
tałowi nastąpił wzrost ich pozycji rynkowej i polep-
szenie sytuacji finansowej. Pozyskany kapitał, a tak-
1349
że inwestycje dokonywane w ramach realizacji zobo-
wiązań offsetowych odgrywają z pewnością kluczo-
wą rolę w kształtowaniu konkurencyjności polskich
przedsiębiorstw.
Transfer nowoczesnej technologii wpływa głów-
nie na poprawę jakości wyrobów, obniżenie kosztów
produkcji, zwiększenie lub utrzymanie udziału
w rynku zróżnicowanym pod względem terytorial-
nym, a także na unowocześnianie majątku i organi-
zacji firmy. Dzięki transferowi technologii, oprócz
unowocześnienia produkcji spółki zatrudniły więcej
wykwalifikowanej kadry, uzyskały możliwość prze-
szkolenia już zatrudnionych pracowników przez
specjalistów offsetodawców (np. GM Manufacturing
Poland w Gliwicach dawniej Opel Polska sp. z o.o.),
bądź też utrzymały zatrudnienie. Warto również
wspomnieć, iż nowoczesne technologie, czy też prze-
kazywane licencje lub know-how pozwoliły na
zmniejszenie luki technologicznej w stosunku do li-
derów działających w poszczególnych branżach. Nie-
zaprzeczalnym jest więc fakt, iż wszystkie te czyn-
niki prowadzą do zwiększenia konkurencyjności
polskich podmiotów zaangażowanych w realizację
offsetu.
Z uwagi na ograniczone możliwości kapitałowe
polskich przedsiębiorstw (głównie podmiotów prze-
mysłowego potencjału obronnego) często offset jest
jedyną formą, w jakiej nowoczesne, z natury drogie
technologie mogą pojawiać się w kraju. Wielokrotnie
Ministerstwo Gospodarki spotyka się z zarzutami,
iż technologie przekazywane w ramach zawartych
umów offsetowych nie są technologiami najnowo-
cześniejszymi, nie oznacza to jednak, że takie inwe-
stycje nie przynoszą korzyści, jako że nawet te star-
sze technologie transferowane do Polski w ramach
offsetu są zazwyczaj bardziej nowoczesne i konku-
rencyjne niż te stosowane dotychczas.
Wiele spółek, zwłaszcza tych, do których dzięki
realizacji zobowiązań offsetowych offsetodawca wszedł
kapitałowo (WSK PZL Rzeszów SA, P&W Kalisz,
Kimball Electronics Poland w Poznaniu), odnotowa-
ło zwiększenie obrotów, sprzedaży i zatrudnienia,
wzrost kooperacji z firmami zagranicznymi, pozy-
skało nowe rynki zbytu, a także, co bardzo istotne,
zwiększyło nakłady na prace B+R. W spółkach tych
wprowadzono również zmiany w sferze zarządzania
i organizacji firmy (transfer nowoczesnych wzorców
i stylów pracy), zarządzania jakością (poprzez kształ-
cenie kadr odpowiedzialnych za doskonalenie i kon-
trolę jakości), a także nowe systemy doskonalenia
procesów i produktów, wprowadzono również zmia-
ny w sferze logistyki zaopatrzeniowej. Ponadto
w spółkach tych wyraźnie wzrósł poziom znajomości
języków obcych nie tylko wśród kadry menadżer-
skiej, ale także wśród szeregowych pracowników,
wymuszony niejako przez samą obecność inwesto-
rów zagranicznych.
W opinii większości ekonomistów we współcze-
snej gospodarce wiedza i nowe technologie stały się
najcenniejszym zasobem i najważniejszym z czynni-
1350
ków determinujących rozwój gospodarki. Z punktu
widzenia poszczególnych offsetobiorców innowacje
technologiczne stanowią narzędzie poprawy pozy-
cji konkurencyjnej na rynku i kluczowy czynnik
rozwoju.
Konkludując, należy stwierdzić, iż offset pozwo-
lił zwiększyć konkurencyjność poszczególnych offse-
tobiorców wobec innych firm z branży działających
na danym terenie. Jest to efektem zmiany potencja-
łu konkurencyjnego spółek, między innymi skali
produkcji, finansów, dystrybucji i marketingu. Po-
nadto wprowadzenie kapitału zagranicznego spowo-
dowało istotne zmiany w działalności podmiotów
realizujących zobowiązania offsetowe. Pozostaje
mieć nadzieję, że wszystkie te czynniki przyczynią
się do rozwoju polskiego przemysłu, podwyższając
tym samym jego konkurencyjność.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia okażą
się satysfakcjonujące.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie wydawania zezwoleń
na sprzedaż alkoholu
w obiektach tymczasowych (4497)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 8 sierpnia 2008 r.,
znak: SPS-023-4497/08, dotyczące interpelacji pana
posła Konstantego Oświęcimskiego w sprawie za-
sadności wprowadzenia do ustawy z dnia 26 paź-
dziernika 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i prze-
ciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70,
poz. 473, z późn. zm.) zmian umożliwiających wyda-
wanie sezonowych zezwoleń na sprzedaż detaliczną
napojów alkoholowych, uprzejmie informuję, iż jed-
nym z zasadniczych celów ustawy jest ograniczanie
spożycia napojów alkoholowych oraz przeciwdziała-
nie powstawaniu następstw nadużywania alkoholu,
które to cele osiągane są poprzez ograniczenia do-
stępności napojów alkoholowych, w postaci m.in.
wprowadzenia systemu zezwoleń na sprzedaż deta-
liczną napojów alkoholowych.
Zezwolenia te wydawane są przez właściwych
miejscowo wójtów (burmistrzów lub prezydentów
miast), na czas oznaczony wynoszący minimum
2 lub 4 lata w zależności od rodzaju udzielonego ze-
zwolenia. Rozpatrując ratio legis takiego rozwiąza-
nia, należy uznać, iż ma ono za zadanie przede
wszystkim zagwarantować stabilność oraz ciągłość
prowadzenia przez określonego przedsiębiorcę w okre-
ślonym punkcie działalności polegającej na sprzeda-
ży napojów alkoholowych w oparciu o odpowiednie
zezwolenie udzielone na minimalny okres. W celu
zaś zabezpieczenia omawianych gwarancji ustawo-
dawca wprowadził wymóg między innymi przedło-
żenia tytułu prawnego do lokalu stanowiącego
punkt sprzedaży, jak też warunek korzystania z ze-
zwolenia wyłącznie w zakresie udzielonego zezwole-
nia przez przedsiębiorcę w nim wymienionego oraz
w miejscu wskazanym w zezwoleniu. Można by za-
tem rzec, iż skoro przedsiębiorca spełnił szereg wy-
mogów zawartych w ustawie lub aktach prawa miej-
scowego, stworzył on tym samym również swoiste
gwarancje zgodnego z prawem prowadzenia oma-
wianej działalności. Mówiąc zaś o zgodnym z pra-
wem prowadzeniu działalności, należy mieć na uwa-
dze przede wszystkim przestrzeganie warunków ko-
rzystania z zezwolenia, takich jak przykładowo ter-
minowe wnoszenie opłat za korzystanie z zezwoleń
czy wspomniany wcześniej warunek korzystania
wyłącznie w zakresie udzielonego zezwolenia, ale
też i zasad, do których należy zaliczyć zakazy sprze-
daży alkoholu osobom do lat 18, nietrzeźwym, na
kredyt lub pod zastaw.
Wprowadzenie zezwoleń sezonowych wydawa-
nych na okresy krótsze niż aktualnie określone
przyczyni się niewątpliwie do nadmiernego zwięk-
szenia ilości punktów sprzedaży detalicznej napojów
alkoholowych. Tym samym realnie utrudni to spra-
wowanie kontroli nad działalnością ze strony upo-
ważnionych organów lub inspekcji, co z uwagi na
specyfikę tejże działalności będzie skutkowało wzro-
stem ilości naruszeń przepisów w tym zakresie. Ko-
lidowało też będzie ono ze wspomnianym wcześniej
ograniczaniem dostępności napojów alkoholowych
jako jednym ze sposobów osiągania zasadniczego
celu ustawy, jakim jest ograniczanie spożycia tych
napojów.
Należy również zauważyć, iż w obecnym stanie
prawnym każdy przedsiębiorca może w dowolnym
momencie zakończyć działalność objętą zezwole-
niem, nie ponosząc w związku z tym żadnych konse-
kwencji, szczególnie w postaci niemożności ubiega-
nia się o nowe zezwolenia w przyszłości.
W związku z powyższym nie widzę zarówno po-
trzeby, jak i możliwości wprowadzenia proponowa-
nych zmian ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie wydawania zezwoleń na sprzedaż
alkoholu w obiektach tymczasowych (4497)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Konstantego Oświęcimskiego,
przekazaną przy piśmie z dnia 8 sierpnia 2008 r.,
znak: SPS-023-4497/08, w sprawie wprowadzenia
do ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wycho-
waniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmo-
wi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473, ze zm.) regulacji
umożliwiających wydawanie sezonowych zezwoleń
na sprzedaż detaliczną napojów alkoholowych w obiek-
tach tymczasowych, pozwalam sobie przedstawić
następujące stanowisko.
Zezwolenia na sprzedaż detaliczną napojów alko-
holowych wydawane są na czas oznaczony, nie krót-
szy niż 4 lata w przypadku sprzedaży napojów alko-
holowych przeznaczonych do spożycia w miejscu
sprzedaży oraz nie krótszy niż 2 lata w przypadku
sprzedaży napojów alkoholowych przeznaczonych
do spożycia poza miejscem sprzedaży. Regulacja
w postaci określenia minimalnego okresu, na jaki
może zostać wydane zezwolenie, jest korzystna dla
przedsiębiorców, bowiem stwarza perspektywę cią-
głości prowadzenia działalności objętej zezwoleniem.
W przypadku gdy przedsiębiorca spełnia warunki
określone w ustawie, w szczególności posiada tytuł
prawny do korzystania z lokalu stanowiącego punkt
sprzedaży, może prowadzić działalność w tym punk-
cie w dowolnym okresie ważności zezwolenia. Czaso-
we zaprzestanie działalności nie stanowi bowiem
podstawy do wygaśnięcia zezwolenia.
Przedsiębiorca może również w dowolnym mo-
mencie zlikwidować punkt sprzedaży detalicznej al-
koholu, nie ponosząc z tego tytułu żadnych konse-
kwencji. Skutkuje to wygaśnięciem zezwolenia,
a przepisy ustawy w tym przypadku nie zabraniają
ubiegania się w dowolnym czasie i miejscu o kolejne
zezwolenie.
Pragnę również nadmienić, że gminy pobierają
opłaty za korzystanie z zezwoleń na sprzedaż deta-
liczną napojów alkoholowych. Przedsiębiorcy, któ-
rzy zachowują ciągłość prowadzenia działalności,
obowiązani są do złożenia oświadczenia o wartości
sprzedaży w roku poprzednim, które jest podstawą
do określenia wysokości opłaty za korzystanie z ze-
zwolenia w roku kalendarzowym. Wysokość opłaty
za zezwolenie uzależniona jest zatem od wielkości
sprzedaży, a nie od okresu ważności zezwolenia.
Biorąc pod uwagę obowiązujący stan prawny
w zakresie prowadzenia sprzedaży detalicznej napo-
jów alkoholowych, nie ma obecnie przesłanek do
1351
zmiany ustawy o wychowaniu w trzeźwości i prze-
ciwdziałaniu alkoholizmowi, wprowadzającej dodat-
kowe regulacje dotyczące prowadzenia sezonowej
sprzedaży alkoholu w obiektach tymczasowych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie stanu i perspektyw współpracy
z Polonią (4498)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Kulasa (pismo nr SPS-023-
-4498/08 z dnia 30 lipca 2008 r.) w sprawie stanu
i perspektyw współpracy z Polonią, uprzejmie in-
formuję:
1. Wiedza MSZ o Polonii za granicą bazuje głów-
nie na doniesieniach z placówek konsularno-dyplo-
matycznych RP, ale również z innych źródeł – prasy,
publikacji, badań naukowych, wyjazdów w teren.
Uzyskiwanie i przekazywanie do MSZ informacji na
temat Polonii w okręgach urzędowania jest jednym
z podstawowych zadań przedstawicielstw dyploma-
tyczno-konsularnych RP za granicą. Stąd też, zasób
wiedzy MSZ o stanie, ilości i rozmieszczeniu Polonii
za granicą jest bardzo szeroki. Należy przy tym za-
znaczyć, że informacje o Polonii – z natury rzeczy
– nie mogą być zupełnie ścisłe, chociażby ze względu
na brak jednoznacznego kryterium przynależności
narodowej.
Przykładowo – są wśród Polonii ludzie, którzy od
kilku już pokoleń nie znają języka polskiego, pol-
skich tradycji, obyczajów. Wielu z nich, oprócz pol-
skich przodków, ma również inne korzenie narodo-
we i czuje się w równym stopniu, co Polakami, rów-
nież np. Ukraińcami, Żydami, Niemcami. To tylko
jeden z przykładów osób, których zaliczenie do – jak
niektórzy to określają – „1/3 narodu polskiego za
granicą”, nie jest sprawą oczywistą i zależy od przy-
jęcia takiego lub innego kryterium przynależności
narodowej.
2. Cechą charakterystyczną współczesnej Polonii
jest jej ogromna różnorodność, odmienność proble-
mów, stażu i powodów pobytu w kraju zamieszka-
nia, stopnia integracji ze środowiskiem miejscowym,
intensywności kontaktów z Polską, znajomości języ-
ka polskiego, poglądów politycznych, statusu praw-
1352
nego w państwach pobytu, itp. Szacuje się, że za
granicami Polski mieszka ok. 16 mln osób poczuwa-
jących się do polskiej narodowości bądź polskiego
pochodzenia. Jednak ze wspomnianych wyżej wzglę-
dów, dane te należy traktować jako przybliżone.
Najważniejsze procesy kształtujące aktualną sy-
tuację środowisk polonijnych to:
— wielka fala migracji zarobkowej z Polski do
państw Unii Europejskiej;
— zmiana pokoleniowa. Najbardziej dotychczas
dynamiczna grupa działaczy wywodzących się z wo-
jennej i powojennej emigracji, z powodów natural-
nych, przestaje być aktywna. Wymaga to od organi-
zacji polonijnych poszukiwania nowych, bardziej
atrakcyjnych dla młodego pokolenia form działania
(np. nowoczesne sposoby komunikacji), przy jedno-
czesnym stałym doskonaleniu metod nauczania ję-
zyka polskiego i przekazywania wiedzy o Polsce
– również w obcych językach;
— stopniowe zmniejszanie się autorytetu i roli tra-
dycyjnych organizacji „ogólnopolonijnych”. Powstają
natomiast, skupiające głównie polonijną inteligencję,
organizacje profesjonalne (lekarzy, inżynierów, na-
uczycieli, prawników, studentów) i hobbystyczne (że-
glarskie, automobil kluby, narciarskie itp.);
— rozwój działalności polonijnych środków prze-
kazu. Szczególnie w USA i Kanadzie, ale również
w europejskich państwach, w tym powstałych po
rozpadzie ZSRR, działają liczne polonijne gazety
i pisma, polonijne programy radiowe i telewizyjne,
strony internetowe;
— widoczny awans ekonomiczny i intelektualny
Polonii, wzrost liczby osób polskiego pochodzenia
zajmujących znaczące funkcje i stanowiska w róż-
nych sferach życia publicznego krajów zamieszkania
(szczególnie w biznesie, kulturze i nauce).
3. Rok 1989 stał się istotną cezurą w stosunkach
państwa polskiego z Polonią i mniejszościami pol-
skimi. Polityka polonijna, tworzona w nowych wa-
runkach, stanowić musiała całkiem nową jakość,
zrywając w sposób naturalny z koncepcjami lat
wcześniejszych. Nastąpiło wówczas otwarcie na całą
Polonię na Zachodzie – zwłaszcza na tzw. emigrację
niepodległościową; ujawnienie problemu mniejszo-
ści polskich w byłych krajach komunistycznych
– państwach wyłonionych po rozpadzie ZSRR, w Ru-
munii i byłej Czechosłowacji.
Powstała potrzeba określenia na nowo celów po-
lityki polonijnej oraz stworzenia od podstaw syste-
mu opieki wobec Polonii i Polaków za granicą w ra-
mach instytucji państwowych RP.
Jako ogólny cel polskiej polityki zagranicznej
w zakresie relacji pomiędzy RP a Polonią przyjęto
wówczas wspieranie rodaków żyjących poza grani-
cami Polski w ich działaniach służących kultywo-
waniu języka, tradycji i kultury polskiej oraz budo-
waniu, podtrzymywaniu i rozwojowi więzi z macie-
rzą w celu mobilizacji potencjału intelektualnego,
kulturalnego, ekonomicznego i politycznego Polonii
w interesie Rzeczypospolitej; tworzenie polskiego
lobby, rozwijanie międzynarodowej współpracy go-
spodarczej z udziałem Polonii, propagowanie rze-
telnego obrazu Polski w środkach masowego prze-
kazu itd.
Takie pojmowanie polityki polonijnej wiązano
ściśle z pojęciem zobowiązania moralnego wynikają-
cego ze świadomości istnienia wspólnoty narodowej
Polaków w kraju i za granicą. Polityce, prowadzonej
wobec Polonii od 1989 r., władze RP chciały nadać
wymiar polityki partnerstwa. Jej istotą jest stwa-
rzanie szans dla wszystkich osób polskiego pocho-
dzenia do włączenia się w sprawy polskie w takim
zakresie, w jakim oni sami uznają to za stosowne.
Zachowując założenie, iż stanowią oni za granicą
bardzo ważny czynnik polityczny, odrzucono zdecy-
dowanie to, co było istotą polityki absorpcji1) (w okre-
sie międzywojennym), jak i polityki selekcji2) (w cza-
sach PRL). Stwierdzono, iż Polonia powinna być
traktowana nie jako instrument polskiej polityki za-
granicznej, lecz jako istotny, chociaż zagraniczny,
podmiot wspierający jej realizację.
Szczegółowe cele i zadania polityki polonijnej zo-
stały określone w Uchwale Rady Ministrów nr 145/
91 z 5 listopada 1991 r., a następnie zaktualizowane
w rządowym programie współpracy z Polonią i Pola-
kami za granicą, zaakceptowanym przez Radę Mi-
nistrów 10 grudnia 2002 r. Kolejna wersja programu
(znacznie obszerniejsza i po licznych zmianach) zo-
stała przyjęta przez Radę Ministrów w dniu 30 paź-
dziernika 2007 r.
O osiągnięciach tego „pionierskiego” okresu kształ-
towania polityki polonijnej można by wiele pisać. Nie-
stety zdarzały się również porażki. Jednym z najpo-
ważniejszych problemów w realizacji polityki polonij-
nej władz Rzeczypospolitej po 1989 r. były, i nadal do
pewnego stopnia są, trudności w koordynacji działań
instytucji i organizacji krajowych zaangażowanych
w tę sferę. Rozbudzona po 1989 r. w polskim społe-
czeństwie wielka i spontaniczna chęć niesienia pomo-
cy rodakom za granicą, nie zawsze dawała się bowiem
ująć w spójne ramy, często – paradoksalnie – prowa-
dząc do dysproporcji czy dublowania świadczeń lub
innych niekorzystnych zjawisk.
Nie wydaje się uzasadnionym pogląd, że w oma-
wianym okresie udało się pozyskać Polonię dla pro-
mocji Polski w świecie jedynie w niewielkim zakre-
sie. Nie należy bowiem zapominać o licznych osią-
gnięciach w tej dziedzinie. Polonia angażowała się
czynnie w obronę dobrego imienia Polski (wielokrot-
nie protestując przeciw przeinaczaniu historii II woj-
ny światowej), wspierała przyjęcie Polski do NATO
i UE, lobbowała na rzecz zniesienia wiz dla obywa-
teli RP do Kanady i USA, brała udział w organizacji
licznych polskich przedsięwzięć promocyjno-kultu-
ralnych, itd. Być może można było zrobić w tej sferze
1)
Dążenie władz II Rzeczypospolitej do podporządkowania
Polonii celom polityki państwa polskiego.
2)
Faworyzowanie grup Polonii utożsamiających się z polity-
ką PRL, legitymizujących ją na arenie międzynarodowej.

jeszcze więcej, ale w opinii MSZ zasługi Polonii dla
promocji Polski w świecie są godne odnotowania
i zasługują na uznanie.
4. W okresie wspomnianym przez pana posła
w interpelacji MSZ realizowało wytyczne rządowego
programu współpracy z Polonią i Polakami za grani-
cą z 2002 r. Przedmiotem największego zaangażowa-
nia naszego resortu była sytuacja Polaków na Biało-
rusi i wyzwania związane z narastającą falą migracji
zarobkowej do państw UE. MSZ współtworzyło i roz-
poczęło realizację skierowanego do nowych migran-
tów programu „Bliżej pracy, bliżej Polski”.
W tym czasie MSZ praktycznie straciło część
swoich funkcji koordynacyjnych w sferze polityki
polonijnej. Międzyresortowy Zespół ds. Polonii i Po-
laków za Granicą, pozostający dotąd w gestii MSZ,
został przeniesiony do Kancelarii Prezesa Rady Mi-
nistrów. W 2008 r. zespół powrócił do naszego resor-
tu, jego pracami kieruje obecnie sekretarz stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych.
5. Wachlarz działań podejmowanych w sprawie
czwartego priorytetu polityki zagranicznej rządu
premiera D. Tuska jest niezwykle obszerny. Podsta-
wowym kierunkiem działań MSZ jest zachowanie
i wzmocnienie więzi łączących grupy polonijne z Pol-
ską. Służy temu cały kompleks działań promocyj-
nych wspierających świadomość narodową i poczu-
cie wspólnej odpowiedzialności za Polskę. Dążeniem
MSZ jest tworzenie na bazie środowisk polonijnych
silnych polskich grup nacisku, stanowiących pomost
między Polską a krajami ich zamieszkania i sku-
tecznie wpierających polskie interesy w tych kra-
jach. Zdajemy sobie przy tym sprawę, że tylko silne
grupy narodowe mogą mieć realny wpływ na spo-
łeczności i władze miejscowe oraz międzynarodową
opinię publiczną. W tym kontekście MSZ podejmuje
długofalowe działania na rzecz podnoszenia statusu
społecznego i zawodowego polskich grup narodo-
wych za granicą, dbając o zapewnienie im należnych
praw w krajach zamieszkania, wspierając oświatę
i kulturę polonijną, współpracując z młodzieżą po-
lonijną, świadcząc wszechstronną pomoc organiza-
cyjną, merytoryczną, informacyjną instytucjom,
organizacjom i stowarzyszeniom osób pochodzenia
polskiego
6. Aktywność Polonii może nie tylko wspierać
polskie aspiracje na arenie międzynarodowej, lecz
także być czynnikiem zbliżenia narodów, sprzyjając
przełamywaniu uprzedzeń i stereotypów.
W państwach Ameryki Północnej i Europy Za-
chodniej żyją największe skupiska osób pochodze-
nia polskiego, stanowiące znaczny potencjał eko-
nomiczny, intelektualny i polityczny oraz wspiera-
jący swoimi głosami sprawy polskie. Postawa tych
grup Polonii może wywierać wpływ na politykę
państw zamieszkania, przyczyniając się do reali-
zacji spraw ważnych dla Polski. Bardzo istotne
jest tworzenie przy pomocy Polonii pozytywnych
więzi międzyludzkich, a także rozwijanie bezpo-
średniej współpracy firm i przedsiębiorców, współ-
1353
pracy regionalnej, wymiany kulturalnej, nauko-
wej, turystycznej, itp.
7. Odpowiedź na pytanie dotyczące uruchomie-
nia środków finansowych w celu skuteczniejszej
współpracy z Polonią, szczególnie w zakresie promo-
cji Polski w świecie współczesnym, nie jest łatwa,
gdyż dotyczy całego kompleksu działań, z których
części nie da się przeliczyć bezpośrednio na środki
finansowe. Oczywiście, podwyższenie nakładów na
politykę polonijną, z pewnością przybliżyłoby reali-
zację jej podstawowych celów, wśród których wiele
dotyczy pośrednio bądź bezpośrednio promocji Pol-
ski wobec Polonii i poprzez Polonię. W obecnej chwi-
li skupiamy się raczej na racjonalizacji wydatkowa-
nia już posiadanych środków. Jest to istotne tym
bardziej, że obecnie funkcjonujący system finanso-
wania współpracy z Polonią jest dosyć skomplikowa-
ny. Oprócz rządu, we wspieranie Polonii zaangażo-
wany jest Senat RP, który działa poprzez organiza-
cje pozarządowe. W dyspozycji MSZ jest zaledwie ok.
5% całości środków budżetowych na cele polonijne.
Ważna jest więc dbałość o optymalizację systemu
współdziałania wszystkich podmiotów zaangażowa-
nych w finansowanie polityki polonijnej, tak aby in-
westowane środki mogły być wydawane w sposób
spójny i celowy, służąc jak najlepiej celom strategicz-
nym wobec Polonii i polskiej racji stanu. Będzie to
jednym z głównych zadań Międzyresortowego Ze-
społu ds. Polonii i Polaków za Granicą, którego
pierwsze posiedzenie w nowej formule odbędzie się
w 13 sierpnia 2008 r.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby regulacji cen
surowca drzewnego
przez Państwowe Gospodarstwo Leśne
Lasy Państwowe (4500)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Andrzeja Pałysa i Jana Łopaty
z dnia 24 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4494/08, do-
tyczącą sytuacji na polskim rynku drzewnym, prze-
syłam poniższą informację.
Na przełomie I i II kwartału 2008 r. wystąpiły
wyraźne oznaki osłabienia popytu na krajowym
1354
i europejskim rynku drewna okrągłego. W reakcji
na sytuację panującą na rynkach krajowym i zagra-
nicznym w zakresie sprzedaży surowca drzewnego
podjęto decyzję o obniżeniu cen surowca drzewnego
sprzedawanego przez Lasy Państwowe. Na podsta-
wie tej decyzji dyrektorzy regionalnych dyrekcji La-
sów Państwowych w porozumieniu z nadleśniczymi
określają rodzaje sortymentów drewna, które obej-
mie obniżka cen. Z danych przedstawionych przez
Dyrekcję Generalną Lasów Państwowych wynika,
że renegocjacjami cen zostało objęte 4,7 mln m3
drewna (tj. 15% drewna zaplanowanego do sprzeda-
ży w 2008 r.). Średni poziom obniżki cen wynosił
6,5%, a nie – jak podaje środowisko drzewiarzy – 2%.
W kilku regionalnych dyrekcjach Lasów Państwo-
wych poziom obniżek okazał się niewystarczający
dla utrzymania płynności sprzedaży, dlatego też
podjęto decyzję o zwiększeniu rabatów na drewno
(głównie tartaczne) do 10%. Dodatkowo regionalne
dyrekcje Lasów Państwowych w Katowicach i Wro-
cławiu mogą udzielać większych rabatów na drewno
świerkowe pozyskiwane na terenach dotkniętych
klęską kornika.
Rok 2007 był okresem bardzo wysokiej koniunk-
tury na rynku drzewnym w Europie. W ciągu 2007 r.
ceny drewna w niektórych państwach Unii Europej-
skiej rosły bardzo szybko, a w końcówce pierwszego
kwartału 2008 r. zaczęły gwałtownie spadać. Nato-
miast polityka cenowa Lasów Państwowych w tym
okresie spowodowała, że wzrost cen drewna w Pol-
sce wynosił w 2007 r. zaledwie 5%. Brak było spek-
takularnych podwyżek cen w okresie koniunktury,
brak jest zatem podstaw do gwałtownych obniżek
w okresie ochłodzenia rynku. Ponadto po obniżce
cen w II kwartale 2008 r. średnie ceny sprzedaży za
czerwiec 2008 r. są niższe niż w grudniu 2007 r.
Do końca 2008 r. sprzedaż drewna odbywać się
będzie na podstawie umów handlowych zawieranych
w wyniku rozstrzygnięć procedur przeprowadzo-
nych zgodnie z zarządzeniem nr 52A dyrektora ge-
neralnego Lasów Państwowych. Natomiast już w roku
2009 obowiązywać będą znowelizowane zasady
sprzedaży drewna. Celem nowelizacji jest uproszcze-
nie zakupu drewna przez przedsiębiorstwa i uła-
twienie dostępu do rynku nowym podmiotom, sto-
sownie do wniosków zgłoszonych przez klientów La-
sów Państwowych. Nowelizacja przewiduje utworze-
nie dodatkowej puli drewna (sprzedawanej w drodze
aukcji internetowej) oraz puli drewna specjalnego
przeznaczenia (wyłączonej z rokowań interneto-
wych). Zostanie też ograniczona liczba kryteriów
oceny ofert. Wpłynie to na uproszczenie systemu
sprzedaży drewna.
Wszelkie porównania cen drewna w Polsce z ce-
nami drewna w innych krajach europejskich prowa-
dzone są w euro, którego kurs ustalany jest nieko-
niecznie na podstawie uwarunkowań rynkowych,
a związany jest z polityką walutową danego kraju.
Nie można też porównywać cen wprost na bazie loco
las po dokonanej zrywce, gdyż dla każdego przedsię-
biorcy odniesieniem jest cena drewna na bazie bra-
ma zakładu. Zważywszy na fakt, że w Polsce koszty
administracyjne związane z zakupem drewna, jak
również transportu są relatywnie niższe, faktyczne
koszty zakupu drewna są porównywalne do innych
krajów europejskich. Świadczy o tym fakt, że import
drewna do Polski jest relatywnie niski.
Sytuacja na rynku drzewnym jest na bieżąco mo-
nitorowana przez Lasy Państwowe, które nie wyklu-
czają dalszych obniżek cen drewna. Należy przy tym
zauważyć, że sytuacja panująca w polskim sektorze
drzewnym jest odzwierciedleniem niepokojów na
rynkach światowych spowodowanych groźbami re-
cesji w USA, prognozami zwolnienia gospodarki
w krajach UE, wzrostem inflacji na całym świecie,
umacnianiem się złotówki względem euro oraz ro-
snącymi kosztami energii i pracy.
Ministerstwo Gospodarki podjęło pracę nad no-
wymi założeniami dla polityki przemysłowej, której
celem będzie bardziej efektywne wspieranie wzrostu
gospodarczego w polskim przemyśle poprzez wzrost
jego konkurencyjności. Nowe podejście będzie miało
wymiar horyzontalny, wspólny dla wszystkich sek-
torów przemysłowych i wychodzić będzie naprzeciw
nowym wyzwaniom dla przedsiębiorstw, wynikają-
cym z postępujących procesów globalizacyjnych
w gospodarce światowej oraz uwarunkowań Jedno-
litego Rynku Europejskiego. Działania owej polityki
oferowane będą w ramach następujących obszarów:
badania i rozwój, kapitał ludzki, rynki zbytu, tech-
nologie informacyjne i telekomunikacyjne oraz ochro-
na własności przemysłowej.
Ponadto pragnę zauważyć, że w ramach instru-
mentów wsparcia dostępnych dla sektora drzewne-
go na etapie wdrażania są: Program Operacyjny
„Kapitał ludzki” oraz Program Operacyjny „Inno-
wacyjna gospodarka”. Sytuacji w sektorze drzew-
nym sprzyjać będą również horyzontalne działania
rządu w ramach reformy finansów publicznych,
wdrażanie tzw. pakietu Szejnfelda, inicjatywy bet-
ter regulation, a także wdrażanie Krajowego Pro-
gramu Reform.
Reasumując, informuję, że system sprzedaży
drewna w Lasach Państwowych będzie doskonalony
w kierunku eliminacji możliwych do usunięcia nie-
dogodności dla odbiorców i utrzymania równego do-
stępu do surowca drzewnego wszystkim podmiotom
przetwórstwa drzewnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie funkcjonowania
nowego systemu opłat za poruszanie się
pojazdów ciężarowych po drogach krajowych
(4501)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Józefa Rojka w sprawie funkcjo-
nowania nowego systemu opłat za poruszanie się po-
jazdów ciężarowych po drogach krajowych, przesła-
ną przy piśmie SPS-0213-4501/08 z dnia 30 lipca
br., przekazuję na ręce Pana Marszałka poniższe
wyjaśnienia.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym za przejazd autostradą pobierane są opłaty.
Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje, w których au-
tostrada nie została przystosowana do poboru opłat.
Ponadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samo-
chodowych, za które została uiszczona opłata za
przejazd po drogach krajowych (tzw. winieta), pobie-
rana na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym, w okre-
sie ważności tej opłaty.
Podjęcie decyzji o zniesieniu systemu winieto-
wego (projekt ustawy o zmianie ustawy o drogach
publicznych oraz niektórych innych ustaw – pro-
jekt tzw. ustawy o opłacie elektronicznej, obecnie
na etapie prac parlamentarnych) zostało poprze-
dzone opracowaniem szeregu analiz o charakterze
finansowym, ekonomicznym i prawnym, które zo-
stały wykonane w ramach działań powołanego
w dniu 9 października 2006 r. przez ówczesnego
ministra transportu Zespołu do spraw opracowa-
nia projektu ustawy w zakresie zmian w systemie
opłat za korzystanie z dróg publicznych. Wyżej wy-
mieniony projekt ustawy był przedmiotem konsul-
tacji społecznych i uzgodnień międzyresortowych
jesienią 2007 r.
Zniesienie winiet oznaczać będzie przejście na
system opłat bezpośrednich, które lepiej odzwiercie-
dlają zasadę „użytkownik płaci” i z tego względu są
postrzegane jako opłaty bardziej sprawiedliwe niż
winiety. Wielkość opłaty bezpośredniej można po-
nadto lepiej odnieść do kosztu zużycia infrastruktu-
ry drogowej.
Zmiany w systemie opłat drogowych wynikają
z konieczności wdrożenia do polskiego porządku
prawnego przepisów unijnych – dyrektywy 2996/38/
WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 17 maja
2006 r. zmieniającej dyrektywę 1999/62/WE w spra-
wie pobierania opłat za użytkowanie niektórych ty-
pów infrastruktury przez pojazdy ciężarowe.
1355
Proponowane zmiany ustawowe mają również na
celu rozwiązanie kwestii tzw. rekompensat – po-
przez przywrócenie zasad poboru opłat za przejazd
po autostradach płatnych obowiązujących przed
dniem 1 września 2005 r. Obecnie za przejazdy po-
jazdów z ważną winietą spółki, z którymi zawarto
umowę o budowę i eksploatację albo wyłącznie eks-
ploatację autostrady (tzw. spółki koncesyjne), uzy-
skują zwrot środków finansowych (tzw. rekompen-
satę) z wpływów z winiet zasilających Krajowy Fun-
duszu Drogowy. Ubiegłoroczne wpływy z winiet
w ponad 80% przeznaczone zostały na wypłaty re-
kompensat. Jest wysoce prawdopodobne, że wielkość
rekompensat przekroczy w tym roku wielkość wpły-
wów ze sprzedaży winiet. Sytuacja ta wynika przede
wszystkim ze stosunkowo wysokich stawek rozlicze-
niowych służących do kalkulacji kwoty rekompen-
sat, które zostały ustalone w aneksach do umów
w sierpniu 2005 r. Obecnie przejazd pojazdu ciężaro-
wego kategorii IV przez 3 odcinki autostrady płatnej
A2 pomiędzy Koninem a Nowym Tomyślem posia-
dającego wykupioną winietę jednodniową (o warto-
ści 27 zł) powoduje obowiązek wypłaty rekompensa-
ty ze środków Krajowego Funduszu Drogowego dla
spółki koncesyjnej w wysokości około 190 zł (według
stawki rozliczeniowej z września 2006 r.).
Sposób naliczania rekompensat został określony
w 2005 r. w ustawie o autostradach płatnych, nato-
miast sposób indeksacji stawek rozliczeniowych
i sposób renegocjacji stawek został określony w anek-
sach do umów ze spółkami. Resort infrastruktury
podejmował i wciąż podejmuje próby renegocjacji
stawek rozliczeniowych służących do kalkulacji
kwot rekompensat, jednak do tej pory nie udało się
ich obniżyć.
Z analiz resortu wynika również to, że wzrost
stawek opłat winietowych przy ich obecnej struktu-
rze rodzajowej nie zrównoważy prognozowanej na
najbliższe lata wielkości rekompensat.
Biorąc pod uwagę powyższe wyjaśnienia, można
się spodziewać, że utrzymanie systemu winietowego
spowoduje konieczność uruchomienia dodatkowych
środków z Krajowego Funduszu Drogowego bądź
środków budżetowych na pokrycie rekompensat.
Wyeliminowanie winiet z obiegu i przejście na sys-
tem opłat bezpośrednich oznaczać będzie brak prze-
słanek do wypłaty rekompensat.
Powrót do opłat bezpośrednich może spowodo-
wać przeniesienie części ruchu ciężkiego na drogi
równoległe, lecz skala tego przeniesienia będzie
dużo mniejsza niż przed wprowadzeniem rekompen-
sat. Zniesienie winiet nie przywróci sytuacji sprzed
1 września 2005 r., ponieważ zwiększyła się sieć au-
tostrad, która jeszcze dalej będzie się dynamicznie
zwiększać. Należy liczyć się z tym, iż tylko samocho-
dy ciężarowe poruszające się w transporcie regional-
nym będą starały się zjechać na drogi równoległe.
Przejazdy w ruchu międzyregionalnym i krajowym
z ominięciem autostrad będą nieuzasadnione ekono-
micznie (potencjalne oszczędności na opłatach nie
1356
będą równoważyły strat na czasie przejazdu). Omi-
janie autostrad będzie również nieuzasadnione ze
względu na dążenie przewoźników do skrócenia cza-
su dostawy.
Należy się spodziewać, że przeniesienie ruchu na
drogi alternatywne zostanie zahamowane dzięki re-
alizowanemu przez Generalną Dyrekcję Dróg Kra-
jowych i Autostrad „Programowi zabezpieczenia
dróg równoległych”. Rozwiązania w ramach tego
programu wpłynąć mają również na poprawę bez-
pieczeństwa ruchu drogowego – przykładem jest
droga krajowa nr 8, gdzie wprowadzono rozwiąza-
nia z zakresu bezpieczeństwa ruchu drogowego ma-
jące na celu uspokojenie ruchu. Rezultatem tych
działań jest ograniczenie wypadkowości o ok. 30%.
Oprócz działań prowadzonych przez GDDKiA Se-
kretariat Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu
Drogowego koordynuje realizację programu zabez-
pieczenia dróg wojewódzkich. Na odcinkach dróg
szczególnie narażonych na zwiększenie ruchu cięża-
rowego podjęte zostaną dodatkowe działania zabez-
pieczające minimalizujące negatywny wpływ wzmo-
żonego ruchu na stan środowiska naturalnego, na-
wierzchnię dróg i bezpieczeństwo ruchu drogowego.
Oczekiwać należy, że dzięki ww. działaniom za-
bezpieczającym oraz zracjonalizowaniu przewozów
w ramach transportu drogowego (wynikającemu ze
zmniejszenia tzw. pustych przewozów oraz koniecz-
ności dokonywania oceny opłacalności skorzystania
z danej trasy przewozowej) skala przeniesienia ru-
chu ciężkiego na drogi alternatywne zostanie znacz-
nie zmniejszona.
Ponadto doświadczenia innych krajów wskazują
na to, że po wprowadzeniu poboru opłat za pomocą
środków elektronicznych ruch powraca na drogę
płatną, co jest związane bezpośrednio z tzw. efek-
tem free-flow, dzięki któremu następuje jeszcze
większy wzrost oszczędności czasu przejazdu, a tak-
że wzrost komfortu samego przejazdu i dokonywa-
nia płatności za przejazd.
Przewidywane w ww. projekcie ustawy wprowa-
dzenie tzw. opłaty elektronicznej opartej na przeje-
chanym kilometrażu, pobieranej na wybranych dro-
gach krajowych w systemie elektronicznego poboru
opłat wymagać będzie przeprowadzenia odpowied-
nich kompleksowych analiz, których wyniki posłu-
żą do podjęcia decyzji o wielkości sieci drogowej, na
której będzie pobierana opłata, stawkach opłaty
oraz rozwiązaniach technicznych, z uwzględnieniem
wszelkich istotnych kwestii finansowo-ekonomicz-
nych oraz społecznych. Stąd trudno jest na obecnym
etapie określić szczegółowe rozwiązania dla funk-
cjonowania opłaty elektronicznej. Niemniej wprowa-
dzany system musi zostać wdrożony na bazie tech-
nologii określonej w obowiązującym prawie unijnym
(dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2004/
52/WE z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie intero-
peracyjności systemów elektronicznych opłat drogo-
wych we Wspólnocie) oraz obowiązujących przepi-
sach ustawy o drogach publicznych (art. 13i). Sys-
tem elektronicznego poboru opłat za przejazd umożli-
wić ma w przyszłości świadczenie europejskiej usługi
opłaty elektronicznej na transeuropejskiej sieci dro-
gowej, zgodnie z ww. dyrektywą 2004/52/WE.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że stawki opłaty
elektronicznej nie będą wyższe niż stawki wynikają-
ce z metodologii kalkulacji stawek zgodnej z przepi-
sami unijnymi oraz stawki maksymalne określone
w projekcie ustawy o opłacie elektronicznej. Obowią-
zywać będzie zatem podwójne górne ograniczenie
poziomu stawek opłaty elektronicznej.
Szacuje się, że wprowadzenie opłaty elektronicz-
nej nastąpi w ciągu 30 miesięcy od dnia wejścia
ustawy w życie. Funkcjonowanie nowego systemu
w pełnym zakresie nastąpi natomiast wtedy, gdy po-
wstanie już zasadnicza część sieci autostrad i dróg
ekspresowych zgodnie z „Programem budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012”.
W przewidywanych zmianach systemowych za-
kłada się ponadto okres przejściowy, polegający na
tym, że karty opłat winietowych nabyte przed dniem
wejścia w życie ustawy znoszącej system winietowy
będą mogły być stosowane i zachowają swoją waż-
ność przez okres, na jaki zostały wydane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie preferowania alternatywnych form
edukacji przedszkolnej
kosztem tradycyjnych przedszkoli (4502)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Mazurek (SPS-023-
-4502/08) w sprawie alternatywnych form edukacji
przedszkolnej i tradycyjnych przedszkoli, uprzejmie
wyjaśniam, że w ramach priorytetu IX: Rozwój wy-
kształcenia i kompetencji w regionach Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” (na lata 2007–2013)
uwzględnione są działania dotyczące edukacji przed-
szkolnej.
Upowszechnienie edukacji przedszkolnej, a co za
tym idzie, wyrównanie szans edukacyjnych dzieci
na początkowym etapie edukacji, wymaga systemo-
wego wdrożenia elastycznych form edukacji przed-
szkolnej. Zapewnia to poddziałanie 9.1.1 Zmniejsza-
nie nierówności w stopniu upowszechnienia eduka-
cji przedszkolnej wyżej wymienionego programu,
w szczególności dotyczy ono:

— tworzenia przedszkoli (w tym również uru-
chamiania innych form wychowania przedszkolne-
go) na obszarach i w środowiskach o niskim stopniu
upowszechnienia edukacji przedszkolnej (w szcze-
gólności na obszarach wiejskich),
— wsparcia istniejących przedszkoli przyczynia-
jących się do zwiększonego uczestnictwa dzieci
w wychowaniu przedszkolnym, np. wsparcie dla
przedszkoli i innych form wychowania przedszkol-
nego zagrożonych likwidacją, wydłużenie godzin
pracy, uruchomienie dodatkowego naboru dzieci, za-
trudnienie dodatkowego personelu itp.,
— opracowania i realizacji kampanii informacyj-
nych promujących edukację przedszkolną.
Równocześnie priorytet III: Wysoka jakość sys-
temu oświaty, uwzględnia działania na rzecz wycho-
wania przedszkolnego. W poddziałaniu 3.4.2: Upo-
wszechnienie uczenia się przez całe życie, znajduje
się część dotycząca edukacji przedszkolnej. Ogólno-
polskie kampanie upowszechniające model uczenia
się przez całe życie są typem realizowanych prac
w tym poddziałaniu i promują między innymi edu-
kację przedszkolną, a jednocześnie uzupełniają dzia-
łania priorytetu IX.
Ministerstwo Edukacji Narodowej wspiera dzia-
łania w regionach, m.in.: poprzez działania infor-
macyjno-promocyjne. Przykładem takich przedsię-
wzięć jest wydany w czerwcu br. informator „Przed-
szkole – dobry start dla Twojego dziecka”. Jest to
kompendium, które zawiera informacje dotyczące:
— stanu edukacji przedszkolnej w Polsce,
— informacji, które są potrzebne do organizacji
różnych form wychowania przedszkolnego,
— informacji, jak założyć przedszkole, akty praw-
ne dotyczące wychowania przedszkolnego.
Z przedstawienia powyższych działań wynika,
że wsparciem zostaną objęte wszystkie formy wy-
chowania przedszkolnego (przedszkola oraz inne
formy wychowania przedszkolnego), szczególnie
przedszkola istniejące oraz powstające na obsza-
rach wiejskich.
W 2005 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej
ogłosiło konkurs na „Alternatywne formy edukacji
przedszkolnej”. Środki na realizację tego zadania
pochodziły z Europejskiego Funduszu Społecznego
i zasobów krajowych. Ogółem powstały 803 alterna-
tywne formy edukacji przedszkolnej, w których zna-
lazło miejsce 10 550 dzieci. Projekty zakończono
na terenie całego kraju do 31 marca 2008 r.
Obecnie zainteresowane podmioty mogą wystę-
pować o środki finansowe, które Unia Europejska
przeznacza na realizację konkretnych projektów
w krajach członkowskich, w ramach określonych
programów. W większości przypadków zarządzanie
projektami odbywa się na poziomie regionalnym,
dlatego też możliwość korzystania z dofinansowania
ze środków Europejskiego Funduszu Społecznego
jest uzależniona od priorytetów przyjętych przez
marszałków województw.
1357
O wyborze formy wsparcia decydują regiony
(marszałkowie województw), biorąc pod uwagę
m.in.: istniejącą sieć przedszkoli.
O fundusze na wspieranie edukacji przedszkolnej
mogą starać się wszystkie podmioty, z wyłączeniem
osób fizycznych (nie dotyczy to osób fizycznych pro-
wadzących działalność gospodarczą oraz oświatową
na podstawie odrębnych przepisów), w ramach kon-
kursów ogłaszanych przez samorządy poszczegól-
nych województw.
Niezależnie od formy, w jakiej dzieci korzystają
z wychowania przedszkolnego, musi być zrealizo-
wana cała podstawa programowa. W przygotowa-
nym w Ministerstwie Edukacji Narodowej projek-
cie nowelizacji ustawy o systemie oświaty proponu-
je się wykreślenie zapisu dotyczącego realizacji
„części podstawy programowej”. Liczba godzin za-
jęć realizowanych w innych formach wychowania
przedszkolnego powinna być dostosowana do wiel-
kości grupy tak, aby umożliwić realizację całej pod-
stawy programowej.
Nauczyciele prowadzący zajęcia w innych for-
mach wychowania przedszkolnego muszą posiadać
kwalifikacje wymagane od nauczycieli przedszkoli
zatrudnianych w przedszkolach lub szkołach pod-
stawowych prowadzonych przez właściwą gminę
zgodnie z art. 14a ust. 6 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) i powinni być zatrudniani na
podstawie Karty Nauczyciela.
Inne formy wychowania przedszkolnego powin-
ny być organizowane dla dzieci w wieku 3–5 lat
w miejscu możliwie najbliższym miejsca ich zamiesz-
kania. Tworzone są one w miejscowościach, ze
względu na małą liczbę przedszkoli, w celu uzupeł-
nienia sieci przedszkolnej do potrzeb środowiska lo-
kalnego i zapewnienia dzieciom lepszych szans edu-
kacyjnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie opłaty za wydanie karty pojazdu
(4503)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo SPS-023-4503/08 przekazujące interpelację
pani poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie opłaty
za wydanie karty pojazdu, uprzejmie wyjaśniam, że
1358
minister właściwy do spraw transportu określa
w drodze rozporządzeń wysokość opłaty za kartę po-
jazdu, jak również wysokość opłat za wydanie in-
nych dokumentów i oznaczeń pojazdów, na podsta-
wie upoważnień zawartych w ustawie z dnia 20 czerw-
ca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym. Zgodnie z usta-
wowymi wytycznymi, określając wysokość opłat za
kartę pojazdu, należy w szczególności uwzględniać
wysokość kosztów związanych z drukiem i dystry-
bucją dokumentów.
Uprzejmie informuję, że koszt jednej „czystej”
karty pojazdu produkowanej przez PWPW SA
wzrósł od 2005 r. jedynie o ok. 5,5%. Koszt takiej
karty nadal jest niewielki, gdyż wynosi 10,06 zł, co
stanowi tylko ok. 13% opłaty pobieranej przez organ
rejestrujący za wydanie karty pojazdu (75 zł). Do-
datkowo właściciel ponosi koszt wydania innych do-
kumentów komunikacyjnych oraz tablic rejestracyj-
nych. Tym samym łączna opłata wymagana przepi-
sami przy pierwszej rejestracji pojazdu wynosi 242,5 zł,
natomiast koszt każdej następnej rejestracji wynosi
167,5 zł. Takie opłaty są oceniane przez właścicieli
pojazdów jako bardzo wysokie.
W kwestii obniżenia opłaty za kartę pojazdu wy-
jaśniam, że rozporządzenie ministra transportu
i budownictwa z dnia 28 marca 2006 r. w sprawie
wysokości opłat za kartę pojazdu, zmieniające wyso-
kość opłaty za wydanie karty pojazdu z 500 zł na
75 zł, zostało wydane w związku z wyrokiem Trybu-
nału Konstytucyjnego z dnia 17 stycznia 2006 r.,
który uznał wysokość tej opłaty za niezgodną z art. 92
i art. 217 Konstytucji RP oraz art. 77 ust. 4 pkt 2
ustawy Prawo o ruchu drogowym, oraz w związku
z prowadzonym postępowaniem przez Komisję
Wspólnot Europejskich, która postawiła zarzut, że
opłata za kartę pojazdu w wysokości 500 zł stanowi
barierę w handlu wewnątrzwspólnotowym i naru-
szenie postanowień art. 28 Traktatu ustanawiające-
go Wspólnotę Europejską.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję,
że nie przewiduje się podwyższenia opłaty za wyda-
nie karty pojazdu. Ponadto każda podwyżka może
skutkować ponownymi zastrzeżeniami, analogicz-
nymi jak to miało miejsce w przypadku opłaty w wy-
sokości 500 zł pobieranej na podstawie rozporządze-
nia ministra infrastruktury z dnia 28 lipca 2003 r.
w sprawie wysokości opłat za kartę pojazdu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie zaspokojenia roszczeń wysuwanych
przez obywateli w związku z realizacją
przedwojennych obligacji Skarbu Państwa
(4504)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Krzysztofa Gadowskiego, posła na
Sejm RP, z dnia 30 lipca 2008 r. (SPS-023-4504/08)
w sprawie przedwojennych obligacji Skarbu Pań-
stwa, uprzejmie wyjaśniam:
1. Przedwojenne obligacje Skarbu Państwa były
przedmiotem orzeczenia Trybunału Konstytucyjne-
go (TK) z dnia 24 kwietnia 2007 r. (sygn. akt SK
49/05 – Dz. U. Nr 812, poz. 554). W orzeczeniu tym
TK uznał jedynie za niezgodny z art. 64 ust. 1 i 2
w związku z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP art. 12
ust. 1 ustawy z dnia 28 lipca 1990 r. o zmianie usta-
wy Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 55, poz. 321) w zakre-
sie, w jakim ogranicza dostęp do waloryzacji sądo-
wej, zagwarantowanej w art. 3581 § 3 K.c., w odnie-
sieniu do zobowiązań pieniężnych powstałych przed
dniem 30 października 1950 r., wynikających z obli-
gacji emitowanych przez Skarb Państwa.
TK odroczył utratę mocy tego przepisu na okres
12 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku
Ustaw RP. Oznacza to, że posiadacze przedwojen-
nych obligacji skarbowych mogą od dnia 11 maja br.
dochodzić przed sądami powszechnymi swoich rosz-
czeń o zwaloryzowanie wartości obligacji przedwo-
jennych SP.
2. Należy podkreślić, że jednocześnie Trybunał
Konstytucyjny uznał za zgodne z konstytucją prze-
pisy dotyczące terminów przedawnienia, w tym do-
tyczących przedmiotowych roszczeń. Tym samym
wyrok Trybunału Konstytucyjnego nie wpływa na
bieg przedawnienia roszczeń z tytułu obligacji wy-
emitowanych przed dniem 30 października 1950 r.
Do roszczeń z tytułu obligacji przedwojennych
zastosowanie znajdują odpowiednio:
1) art. XIX ustawy z dnia 18 lipca 1950 r. Przepi-
sy wprowadzające przepisy ogólne prawa cywilnego,
stanowiący, iż do roszczeń nieprzedawnionych do
dnia wejścia w życie ustawy Przepisy ogólne prawa
cywilnego będą miały zastosowanie przepisy tej
ustawy dotyczące przedawnienia, to jest jej art. 105,
w myśl którego roszczenia majątkowe przedawniają
się z upływem dziesięciu lat;
2) art. XXXV ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r.
Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny, stanowią-
cy, iż do roszczeń nieprzedawnionych do dnia wej-
ścia w życie Kodeksu cywilnego będą miały zastoso-
wanie przepisy tego kodeksu dotyczące przedawnie-
nia, tj. art. 118 K.c., w myśl którego roszczenia ma-
jątkowe podlegają 10-letniemu przedawnieniu.

W świetle przepisów prawa roszczenia wynikają-
ce z przedwojennych skarbowych papierów warto-
ściowych wyemitowanych przed 1939 r. należy uznać
co do zasady za przedawnione, ponieważ ostatni ter-
min zapadalności papierów wartościowych wyemi-
towanych przez Skarb Państwa przed II wojną świa-
tową przypadał na dzień 1 grudnia 1995 r.
3. W obecnej sytuacji należy uznać, że nie istnieje
uzasadnienie dla tworzenia specjalnych przepisów
prawnych dotyczących przedwojennych obligacji
Skarbu Państwa. Posiadacze takich obligacji mogą
dochodzić swoich roszczeń przed sądami powszech-
nymi, które są właściwe do rozstrzygnięcia spraw
tego rodzaju.
4. Jednocześnie pragnę zauważyć, iż TK w swo-
im orzeczeniu z dnia 24 kwietnia 2007 r. jedynie za-
sugerował ustawodawcy możliwość ewentualnych
regulacji prawnych normujących sytuację prawną
posiadaczy przedwojennych papierów wartościo-
wych. Jednak sam Trybunał Konstytucyjny podkre-
ślił, iż nie może zastępować w tej kwestii ustawo-
dawcy. Oznacza to, iż wyroku TK nie można trakto-
wać jako nakazu uregulowania wykupu przedmio-
towych obligacji, którego niewykonanie stanowiłoby
podstawę do roszczeń odszkodowawczych.
5. W odniesieniu do zobowiązań stanowiących
materię prawa prywatnego, tzn. akcji, pożyczek,
kredytów, hipotek, należy mieć na uwadze, iż w wy-
roku z dnia 24 kwietnia 2007 r. (sygn. akt SK 49/05)
TK stwierdził, iż art. 12 ust. 1 ustawy z dnia 28 lip-
ca 1990 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny (Dz. U.
z 1990 r. Nr 55, poz. 321) w zakresie, w jakim ogra-
nicza dostęp do waloryzacji sądowej, zagwarantowa-
nej w art. 3581 § 3 K.c., jest niezgodny z art. 64 ust.
1 i 2 w związku z art. 32 ust. 1 konstytucji – w odnie-
sieniu do zobowiązań pieniężnych powstałych przed
dniem 30 października 1950 r., wynikających z obli-
gacji emitowanych przez Skarb Państwa. A contra-
rio przepis ten pozostaje w mocy i ma zastosowanie
w stosunku do zobowiązań pieniężnych powstałych
do dnia 30 października 1950 r. z tytułów innych niż
obligacje emitowane przez Skarb Państwa.
Jednocześnie należy wskazać, że zdecydowana
większość roszczeń podnoszonych z papierów warto-
ściowych wyemitowanych przed dniem 30 paździer-
nika 1950 r. przez podmioty inne niż Skarb Państwa
obecnie jest przedawniona albo uległa prekluzji
w związku z niezarejestrowaniem danych papierów
wartościowych w trybie określonym w dekrecie
z 10 grudnia 1946 r. o rejestracji i umarzaniu listów
hipotecznych, listów długów gruntowych i rento-
wych wydanych przed 1 września 1939 r. (Dz. U.
z 1947 r. Nr 5, poz. 19) lub w trybie określonym
w dekrecie z dnia 3 lutego 1947 r. o rejestracji i uma-
rzaniu niektórych dokumentów na okaziciela emito-
wanych przed dniem 1 września 1939 r. (Dz. U.
Nr 22, poz. 88, ze zm.). Ponadto Skarb Państwa nie
ponosi odpowiedzialności za zobowiązania wynikłe
1359
z papierów wartościowych, których emisji nie gwa-
rantował (obligacje wyemitowane przez podmioty
prawa prywatnego, akcje prywatnych spółek).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posłów Tadeusza
Tomaszewskiego i Bogusława Wontora
w sprawie podwyższenia wynagrodzeń
pracowników Centralnego Ośrodka Sportu
(4507)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów na Sejm RP Tadeusza Toma-
szewskiego oraz Bogusława Wontora przekazaną pi-
smem z dnia 30 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4507/
08), w sprawie podwyższenia wynagrodzeń pracow-
ników Centralnego Ośrodka Sportu, uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Opracowując materiały do projektu ustawy bu-
dżetowej, Ministerstwo Sportu i Turystyki przyjęło
w założeniach do projektu planu finansowego zwięk-
szenie kwoty dotacji przedmiotowej dla Centralnego
Ośrodka Sportu (COS) o kwotę 3 000 000 zł, co po-
zwoli na wykorzystanie środków własnych na zwięk-
szenie limitu wynagrodzeń w planie finansowym
zakładu budżetowego. Zgodnie z wnioskiem Komisji
Kultury Fizycznej i Sportu zostanie złożony projekt
planu finansowego zwiększający limit wynagrodzeń
w Centralnym Ośrodku Sportu o kwotę 3 942 000 zł
(średnio na etat z faktycznego zatrudnienia na dzień
30 czerwca br. – 500 zł).
Według stanu na dzień 1 czerwca 2008 r. w Mini-
sterstwie Sportu i Turystyki było zatrudnionych
189 osób (183,98 etatu) przy średnim wynagrodze-
niu 4731,80 zł (bez wynagrodzenia osób zajmujących
kierownicze stanowiska „R”). W tym samym czasie
COS dysponował 680,33 etatami przy średnim wy-
nagrodzeniu 2484,60 zł.
W najbliższych latach ministerstwo zamierza fi-
nansować rozwój bazy sportowej i wyposażenia COS
ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
i Sportu w zakresie budowy i wyposażenia nowych
obiektów sportowych oraz remontów i przebudowy
istniejących obiektów. Natomiast wymiana wyposa-
żenia sportowego i jego uzupełnienia w funkcjonują-
cych już obiektach będzie finansowana ze środków
budżetu państwa.
1360
W przypadku likwidacji zakładów budżetowych
w odniesieniu do Centralnego Ośrodka Sportu decy-
zja o przeznaczeniu jego mienia będzie podejmowa-
na przez ministra właściwego do spraw kultury fi-
zycznej i sportu w porozumieniu z ministrem do
spraw skarbu państwa. Określenie na tym etapie le-
gislacyjnym formuły prawnej przyszłego funkcjono-
wania COS jest przedwczesne.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jana Łopaty i Edwarda Wojtasa
w sprawie skutków społecznych
i gospodarczych wprowadzonego w 2007 r.
zakazu pracy w święta
we wszystkich placówkach handlowych (4508)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów posłów Jana Łopaty i Edwarda
Wojtasa, przysłaną przy piśmie z dnia 30 lipca 2008 r.,
znak: SPS-023-4508/08, w sprawie skutków spo-
łecznych i gospodarczych wprowadzonego w 2007 r.
zakazu pracy w święta we wszystkich placówkach
handlowych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Kodeks pracy, regulując problematykę dopusz-
czalności pracy w placówkach handlowych w nie-
dziele i święta, nie definiuje pojęcia „placówka han-
dlowa”.
Zatem, moim zdaniem, przy ustaleniu znaczenia
pojęcia „placówka handlowa” należy wziąć pod uwa-
gę, jak pojęcie to jest rozumiane w podstawowym
i powszechnym znaczeniu w języku polskim, np. na
podstawie słowników języka polskiego, a także jakie
znaczenie nadaje mu Polska Klasyfikacja Działalno-
ści (PKD). Przy określeniu znaczenia tego pojęcia
przydatne może być także orzecznictwo Naczelnego
Sądu Administracyjnego oraz Sądu Najwyższego.
Korzystając z powyższych źródeł, można przyjąć, że
pojęcie „placówka handlowa”, występujące w Kodek-
sie pracy, obejmuje wszelkie instytucje i zakłady,
których główną działalnością jest działalność han-
dlowa, zarówno hurtowa, jak i detaliczna, a więc
które kupują wyroby w celu ich sprzedaży. „Placów-
ką handlową” będą zatem także m.in. hurtownie,
składy węgla, składy materiałów budowlanych, biu-
ra zbytu.
Problematyka wykonywania pracy w niedziele
i święta w placówkach handlowych jest autonomicz-
nie, w sposób całościowy i wyczerpujący, uregulowa-
na w art. 1519a Kodeksu pracy.
Z tego też względu do pracy w placówkach han-
dlowych w niedziele i święta nie ma zastosowania
art. 15110 Kodeksu pracy, w tym pkt 3, dopuszczający
wykonywanie pracy w niedziele i święta przy pracy
zmianowej. Przepis ten bowiem reguluje inne przy-
padki dopuszczalnej pracy w niedziele i święta i nie
dotyczy placówek handlowych.
Obecnie w Ministerstwie Pracy i Polityki Spo-
łecznej nie są prowadzone prace zmierzające do no-
welizacji obowiązujących przepisów Kodeksu pracy,
dotyczących ograniczenia pracy w święta w placów-
kach handlowych. Częste i kazuistyczne zmiany
w przepisach prawa podważają bowiem jego stabil-
ność i społeczno-gospodarczą rolę. Z tego względu
stoję na stanowisku, iż zarówno zmiana przepisów
dotyczących pracy w placówkach handlowych w świę-
ta, jak i ewentualna ocena ich funkcjonowania, może
nastąpić dopiero po dłuższym okresie obowiązywa-
nia tych regulacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Jana Łopaty i Edwarda Wojtasa
w sprawie sposobu ustalania wysokości
zadłużenia z tytułu kredytów mieszkaniowych,
których dotyczą przepisy ustawy
o pomocy państwa w spłacie niektórych
kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii
gwarancyjnych oraz refundacji bankom
wypłaconych premii gwarancyjnych (4509)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Jana Łopaty i Edwarda
Wojtasa, przekazaną przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 30 lipca 2008 r. (znak SPS-023-4509/08)
w sprawie sposobu ustalania wysokości zadłużenia
z tytułu kredytów mieszkaniowych, do których za-
stosowanie mają przepisy ustawy z dnia 30 listopa-
da 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych
kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwa-
rancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych
premii gwarancyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119,

poz. 1115, ze zm.), uprzejmie przedstawiam, co na-
stępuje.
Na wstępie uprzejmie wyjaśniam, iż poruszone
w interpelacji kwestie dotyczą długoterminowych
(40–60-letnich) kredytów mieszkaniowych, tzw. sta-
rego portfela, zaciągniętych przez spółdzielnie miesz-
kaniowe do dnia 31 maja 1992 r. (rozliczanych z ban-
kiem kredytującym nawet do 1995 r.).
Na zadłużenie z tytułu ww. kredytów mieszka-
niowych składa się:
1) zadłużenie wobec banku z tytułu kredytu (ka-
pitału) i skapitalizowanych odsetek;
2) zadłużenie wobec budżetu państwa z tytułu
przejściowego wykupienia odsetek wraz z oprocen-
towaniem.
Kredytobiorca, którym zgodnie z ustawą jest
także członek spółdzielni mieszkaniowej zajmują-
cy lokal obciążony kredytem zaciągniętym przez
spółdzielnię, ma obowiązek dokonywania spłat
tego zadłużenia w części przypadającej na zajmo-
wany lokal na warunkach określonych w ustawie.
Natomiast spółdzielnie mieszkaniowe mają obo-
wiązek prowadzenia ewidencji analitycznej zadłu-
żenia z tytułu ww. kredytu mieszkaniowego,
w podziale na poszczególne lokale mieszkalne,
oraz umożliwienia bankowi kontroli tej ewidencji.
Bank PKO BP SA (obsługujący największy portfel
udzielonych kredytów mieszkaniowych) na pod-
stawie zapisu w umowie zawartej z ministrem fi-
nansów i ministrem infrastruktury sukcesywnie
dokonuje kontroli ww. ewidencji analitycznej i przed-
stawia ministrowi infrastruktury kwartalne spra-
wozdania z tych kontroli.
Banki, w tym bank PKO BP SA, prowadzące roz-
liczenia z budżetem państwa z tytułu ww. kredytów
mieszkaniowych, prowadzą ewidencję syntetyczną
stanów zadłużenia z podziałem na zadłużenie wobec
banku i wobec budżetu państwa dla spółdzielni
mieszkaniowych z podziałem na poszczególne zada-
nia inwestycyjne.
Ponadto zgodnie z rozporządzeniem Rady Mini-
strów z dnia 25 lutego 2003 r. w sprawie rozliczeń
z bankami z tytułu przejściowego wykupienia ze
środków budżetu państwa odsetek od kredytów
mieszkaniowych (Dz. U. Nr 51, poz. 440) banki
i spółdzielnie mieszkaniowe mają wzajemne obo-
wiązki dotyczące uzgadniania stanów zadłużenia na
koniec danego roku.
Prawidłowość ustalania przez banki stanów za-
dłużenia, w tym także kwestie związane z nalicze-
niem odsetek od kredytów mieszkaniowych, do któ-
rych zastosowanie mają przepisy ww. ustawy, nie
budzą wątpliwości merytorycznych Ministerstwa
Infrastruktury i Ministerstwa Finansów.
Stosownie do stanowiska obu resortów w tej
sprawie – podzielonego także przez generalnego in-
spektora nadzoru bankowego – wyjaśniam, iż
art. 482 § 2 Kodeksu cywilnego dopuszcza możli-
wość naliczania odsetek od zaległych odsetek w od-
niesieniu do pożyczek długoterminowych udziela-
1361
nych przez instytucje kredytowe. Wprawdzie ww.
przepis mówi wprost o „pożyczkach”, ale trzeba
uwzględnić przy dokonywaniu jego wykładni ustrój
państwa w chwili jego uchwalenia i ograniczenie
udzielania kredytów w zasadzie do jednostek gospo-
darki uspołecznionej, między którymi istniał jedy-
nie obowiązek płacenia odsetek za opóźnienie. Zmia-
ny ustroju gospodarczego i pożądany rozwój rynku
kredytowego pozwalają rozszerzyć stosowanie nor-
my art. 482 § 2 Kodeksu cywilnego również do dłu-
goterminowych umów kredytowych (postanowienie
SN z dnia 5 października 1994 r., sygn. akt III CZP
128/94 wraz z glosą, OSP 1995, nr 5, poz. 107).
Oznacza to, że ustanowiony w art. 482 § 1 Ko-
deksu cywilnego zakaz anatocyzmu nie dotyczy po-
życzek oraz kredytów długoterminowych udzielo-
nych przez instytucje kredytowe, a więc w szczegól-
ności przez banki.
Według rozliczeń PKO BP SA na koniec II kwar-
tału 2008 r. pozostało jeszcze ok. 109 200 zadłużo-
nych lokali mieszkalnych (z 280 tys. na koniec 1990 r.)
i liczba ta sukcesywnie maleje, przede wszystkim
dzięki ustawowo określonym preferencyjnym wa-
runkom spłaty, tj. generalnie umorzeniu 70% odse-
tek przejściowo wykupionych lub/i wykupieniu 70%
odsetek skapitalizowanych naliczonych po dniu
30 czerwca 1993 r.
W ocenie ministerstwa większość z tych miesz-
kań, nawet jeśli są zadłużone w kwotach przekra-
czających ich wartość rynkową, zostanie całkowicie
oddłużona w ciężar budżetu państwa na koniec 2017 r.,
na podstawie art. 10a ustawy o pomocy państwa.
Dla spółdzielców będzie to oznaczało zakończenie
wieloletniej, ale jednak przed upływem terminów
wynikających z umów kredytowych, spłaty ww. kre-
dytów mieszkaniowych, natomiast dla budżetu pań-
stwa – sfinalizowanie stosowanej od 1990 r. pomocy
państwa w spłacie tych kredytów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie prywatyzacji szpitali (4512)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Anny Sobeckiej, przekazaną przy
piśmie znak SPS-023-4512/08, dotyczącą zmian
w funkcjonowaniu systemu ochrony zdrowia uprzej-
1362
mie informuję, iż zaproponowano przekształcenie
samodzielnych publicznych zakładów opieki zdro-
wotnej w spółki z ograniczoną odpowiedzialnością
albo akcyjne. Najistotniejszym elementem planowa-
nej operacji jest zmiana statusu prawnego ww. za-
kładów, nie zaś zmiana właściciela. Jedną z głów-
nych zalet omawianego projektu jest umożliwienie
działania zakładu opieki zdrowotnej na bardziej ela-
stycznych i rynkowych zasadach oraz zrównanie
praw publicznych i niepublicznych zakładów. Wła-
ściciel może zbyć akcje albo udziały w spółce na za-
sadach ogólnych innym podmiotom publicznym
bądź prywatnym. Należy jednakże zauważyć, iż
o prywatyzacji można mówić w sytuacji, gdy pod-
miot publiczny, np. jednostka samorządu terytorial-
nego, zbywa większość udziałów albo akcji spółki
(właściciel albo właściciele prywatni przejmują kon-
trolę nad spółką). Ustawy o samorządzie terytorial-
nym (gminnym, powiatowym, wojewódzkim), usta-
wa o zakładach opieki zdrowotnej, ustawa o świad-
czeniach zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych nakładają na jednostki samorządu tery-
torialnego obowiązki w zakresie zabezpieczenia
zdrowotnego ich mieszkańców. A zatem organy sa-
morządów każdą decyzję o ewentualnym zbyciu ak-
cji albo udziałów zakładów opieki zdrowotnej będą
podejmowały z rozwagą. Spółki, które powstaną
z przekształcenia samodzielnych publicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej, mogą (nie muszą) być nasta-
wione na zysk (taki obowiązek nie wynika z Kodek-
su spółek handlowych ani z projektu ustawy o za-
kładach opieki zdrowotnej), mogą również funkcjo-
nować na zasadzie non profit.
Obowiązek nałożony przez Konstytucję RP na
władze publiczne zapewnienia obywatelom równego
dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze źródeł publicznych może być realizowany
zarówno w publicznych, jak i niepublicznych zakła-
dach opieki zdrowotnej. Należy podkreślić, iż taki
system obecnie już funkcjonuje, np. podstawowa
opieka zdrowotna na terenie niektórych województw
w całości jest realizowana przez podmioty niepu-
bliczne, co nie wpłynęło na ograniczenie dostępności
do świadczeń. W omawianym problemie rozstrzyga-
jące jest to, kto finansuje i w jakim zakresie świad-
czenia zdrowotne, nie zaś to, czy właścicielem zakła-
du, który wykonuje ww. świadczenia, jest podmiot
publiczny czy prywatny.
Zakłady opieki zdrowotnej (publiczne i niepu-
bliczne) wykonują odpłatnie wszystkie świadczenia
zdrowotne (płatnikami są m.in.: Narodowy Fundusz
Zdrowia, budżet, jednostki samorządu terytorialne-
go, firmy ubezpieczeniowe, pacjenci). Ww. świadcze-
nia wykonywane są na podstawie umów zakładów
z ww. podmiotami. Umowa określa zakres wykony-
wanych świadczeń. Zgodnie z obowiązującymi (pro-
jekt nowej ustawy o zakładach opieki zdrowotnej po-
wiela tę regulację) przepisami zakład opieki zdro-
wotnej, niezależnie od tego, w jakiej formie prawnej
jest prowadzony i jaki podmiot jest jego właścicie-
lem, nie może odmówić udzielenia świadczenia zdro-
wotnego osobie, która potrzebuje natychmiastowego
udzielenia takiego świadczenia ze względu na zagro-
żenie zdrowia lub życia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie apelu Polskiego Stowarzyszenia
Diabetyków (4513)
Odpowiadając na interpelację Pani Iwony Gu-
zowskiej, Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
przesłaną przy piśmie z dnia 30 lipca 2008 roku
(SPS-023-4513/08), w sprawie apelu Polskiego Sto-
warzyszenia Diabetyków, uprzejmie proszę o przyję-
cie poniższych informacji.
Unormowania prawne regulujące dostęp ludno-
ści do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, a także zasady i tryb finan-
sowania tych świadczeń określa ustawa z dnia 27 sierp-
nia 2004 roku o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135 ze zm.), oraz akty wykonawcze do ww.
ustawy i zarządzenia Prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia, dotyczące postępowań w sprawie za-
warcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Świadczenia opieki zdrowotnej dla osób chorych
na cukrzycę udzielane są przede wszystkim w ra-
mach świadczeń w poradni diabetologicznej oraz po-
radni diabetologicznej dla dzieci, zgodnie z zarzą-
dzeniem Nr 65/2007/DSOZ Prezesa NFZ z dnia
20 września 2007 roku w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów w rodzaju: ambu-
latoryjne świadczenia specjalistyczne, ze zm.
Świadczenia udzielane w ramach w/w poradni
obejmują: badania lekarskie: podmiotowe i przed-
miotowe, przeprowadzone zgodnie z aktualną wie-
dzą medyczną, zakończone postawieniem diagnozy
wstępnej lub ostatecznego rozpoznania, udzielanie
albo zlecanie niezbędnych świadczeń diagnostycz-
nych i terapeutycznych, kierowanie na konsultacje
specjalistyczne, leczenie szpitalne, leczenie uzdrowi-
skowe lub rehabilitację leczniczą, orzekanie o stanie
zdrowia w zakresie określonym w ustawie, niezbęd-
ną edukację i promocję zachowań prozdrowotnych,
wykonywanie badań profilaktycznych.
Nie mogę się zgodzić ze stwierdzeniem, że pro-
blem chorych na cukrzycę jest marginalizowany.

Uchwałą z dnia 15 maja 2007 roku Prezesa Rady
Ministrów, została przyjęta czwarta już wersja Na-
rodowego Programu Zdrowia na lata 2007-2015.
Podstawą poprzedniej i obecnej wersji Narodowego
Programu Zdrowia jest koncepcja promocji zdrowia.
Strategicznym celem nadrzędnym jest poprawa
zdrowia i związanej z nim jakości życia ludzi. Dla
osiągnięcia tego celu wytyczono główne kierunki
działań, m.in. kształtowanie prozdrowotnego stylu
życia, tworzenie środowiska życia, pracy i nauki
sprzyjającego zdrowiu.
Większość zagadnień związanych z profilaktyką
cukrzycową mieści się w Narodowym Programie
Zdrowia na lata 2007-2015, w pierwszym celu stra-
tegicznym dotyczącym chorób układu krążenia oraz
celach operacyjnych dotyczących czynników ryzyka,
a w szczególności w celu nr 3 pt. „Poprawa sposobu
żywienia ludności i jakości zdrowotnej żywności
oraz zmniejszenie występowania otyłości” oraz celu
operacyjnym nr 4 pt. „Zwiększenie aktywności fi-
zycznej ludności”. W grupie celów operacyjnych do-
tyczących niezbędnych działań ze strony ochrony
zdrowia i samorządu terytorialnego cel nr 14 brzmi:
„Usprawnienie wczesnej diagnostyki i czynnej opie-
ki nad osobami zagrożonymi chorobami układu krą-
żenia, udarami mózgowymi, nowotworami, powi-
kłaniami cukrzycy, chorobami układu oddechowego
oraz chorobami reumatycznymi, szczególnie przez
działania podstawowej opieki zdrowotnej”. W samej
treści celu zawarta jest problematyka cukrzycy oraz
czynnej opieki nad osobami dotkniętymi tym scho-
rzeniem. Pewne działania na rzecz Narodowego
Programu Zdrowia w obrębie profilaktyki cukrzyco-
wej są systematycznie wdrażane w ramach Narodo-
wego Programu Profilaktyki i Leczenia Chorób
Układu Sercowo – Naczyniowego na lata 2006 - 2008
(POLKARD) oraz Programu Prewencji i Leczenia
Cukrzycy w Polsce na lata 2006 – 2008, który jest
realizowany i finansowany z budżetu Ministerstwa
Zdrowia.
W 2006 roku Program Prewencji i leczenia cu-
krzycy w Polsce na lata 2006-2008, realizowany był
w zakresie następujących zadań: opracowanie i or-
ganizacja programu szkoleń lekarzy podstawowej
opieki zdrowotnej w zakresie diagnostyki oraz opie-
ki nad chorymi na cukrzycę, promocja problematyki
cukrzycy i zdrowego trybu życia w mediach (prasa,
radio, telewizja i internet), opracowanie i organiza-
cja programu edukacyjnego dla nauczycieli i opieku-
nów dzieci chorych na cukrzycę, opracowanie kon-
cepcji utworzenia i funkcjonowania Rejestru Cho-
rych na Cukrzycę (dorosłych) oraz Rejestru Wieku
Rozwojowego (dzieci i młodzieży).
W roku 2007 oraz w roku bieżącym – z powodu
ograniczonych środków finansowych – w ramach
Programu Prewencji i leczenia Cukrzycy w Polsce
- zaplanowano wdrożenie i prowadzenie Rejestru
Chorych na Cukrzycę (dorosłych) i Rejestru Wieku
Rozwojowego (dzieci i młodzież).
1363
Ponadto informuję, że uwzględniając potrzebę
interdyscyplinarnej opieki nad pacjentami z cukrzy-
cą leczonymi insuliną, od 2008 roku Narodowy Fun-
dusz Zdrowia wprowadził do kontraktowania w ra-
mach ambulatoryjnej opieki specjalistycznej nowe
świadczenie – Kompleksową ambulatoryjną opiekę
specjalistyczną nad pacjentem z cukrzycą. Możli-
wość jednoznacznego określenia grupy pacjentów
objętych programem, jak również jednoznaczne zde-
finiowanie standardów postępowania przez Polskie
Towarzystwo Diabetologiczne, dotyczących tej gru-
py chorych, były podstawą wprowadzenia tego
świadczenia do kontraktowania i rozliczania w ra-
mach ambulatoryjnej opieki specjalistycznej.
Zgodnie z założeniami przyjętymi do kontrakto-
wania omawianych świadczeń pacjent ma prawo wy-
boru, w jakim trybie organizacyjnym chce być leczo-
ny – w ramach porad w poradniach specjalistycz-
nych lub w ramach programu Kompleksowej ambu-
latoryjnej opieki nad pacjentem z cukrzycą.
Świadczenia w ramach kompleksowej opieki nad
pacjentem z cukrzycą obejmują diagnostykę i tera-
pię realizowaną na rzecz pacjenta (dzieci i doro-
słych) w trakcie pracy poradni diabetologicznej,
z intencją opuszczenia przez pacjenta placówki po
godzinach funkcjonowania i ewentualnie zgłosze-
nie się pacjenta celem dalszego postępowania w ko-
lejnych dniach. Świadczenia w tym zakresie obej-
mują w szczególności:
1. przeprowadzenie badania podmiotowego i przed-
miotowego oraz wykonanie niezbędnych badań i kon-
sultacji, z wyłączeniem badań potwierdzających wstęp-
ne rozpoznanie. W przypadku wskazań klinicznych
obejmuje także korektę lub założenie osprzętu do
pomp insulinowych oraz przygotowanie do zabiegów
operacyjnych z oceną wyrównania glikemii i ewen-
tualną modyfikacją leczenia,
2. nadzór nad pacjentem (obserwacja) trwający
nie dłużej niż wymaga tego stan zdrowia pacjenta
wraz z konieczną dodatkową diagnostyką oraz mo-
nitorowaniem – w zależności od wskazań klinicz-
nych – czynności elektrycznej serca i ciśnienia tętni-
czego. W uzasadnionych przypadkach pacjent przyj-
mowany jest w gabinecie wyposażonym w łóżka,
3. zastosowanie niezbędnych leków i wyrobów
medycznych. W przypadku leczenia trwającego po-
nad 4 godziny, pacjentom dostarcza się napoje i po-
siłki odpowiednio do wskazań medycznych wynika-
jących z aktualnego stanu klinicznego,
4. wyrównanie glikemii, parametrów równowagi
wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej z zasto-
sowaniem wlewów dożylnych leków lub płynów
zgodnie ze wskazaniami medycznymi,
5. w uzasadnionych przypadkach wykonywanie
innych czynności diagnostycznych,
6. w razie potrzeby – konsultacje innych lekarzy
specjalistów.
Kwestie podniesione przez Panią Poseł w inter-
pelacji dotyczące orzekania o stopniu niepełno-
sprawności regulują zapisy ustawy z dnia 27 sierp-
1364
nia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 14, poz. 92). Orzeczenie o stopniu nie-
pełnosprawności jest, w myśl powyższej ustawy,
orzecznictwem do celów pozarentowych. Prawne po-
twierdzenie statusu niepełnosprawności służy nato-
miast osobom, które chcą korzystać z przewidzia-
nych dla nich świadczeń, ulg i przywilejów.
Posiadanie orzeczenia o niepełnosprawności po-
zwala korzystać z różnych form pomocy oraz upraw-
nień, tj.: usługi socjalne, opiekuńcze, terapeutyczne,
rehabilitacyjne świadczone przez instytucje pomocy
społecznej, organizacje pozarządowe i inne placówki
oraz uprawnienia do zasiłku pielęgnacyjnego i in-
nych świadczeń (np. dodatków do zasiłku rodzinne-
go związanego z niepełnosprawnością).
Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności do ce-
lów pozarentowych wydawane jest przez powiatowy
lub miejski zespół ds. orzekania o niepełnosprawno-
ści. Aby otrzymać orzeczenie o niepełnosprawności
lub stopniu niepełnosprawności do wniosku o wyda-
nie orzeczenia należy dołączyć m.in. zaświadczenie
lekarskie o stanie zdrowia wydane dla potrzeb ze-
społu ds. orzekania o niepełnosprawności.
Odpowiadając na pytania uprzejmie informuję.
1. Jednostka chorobowa cukrzyca jest wymie-
niona w wykazie chorób przewlekłych oraz produk-
ty lecznicze stosowane w tej chorobie, tj. insuliny
i leki w formie doustnej, testy diagnostyczne do
szybkich oznaczeń glukozy we krwi, jak również
strzykawki insulinowe. Umieszczenie w wykazie
chorób przewlekłych wymienionych produktów
oznacza, że są one refundowane w wysokości okre-
ślonej w poszczególnych wykazach, we wskazaniu
wynikającym z rozporządzenia Ministra Zdrowia
– w tym przypadku cukrzycy. Wyjaśnić należy, że
w wykazie chorób przewlekłych wymienione są
choroby o największym znaczeniu społecznym ze
względu na ciężkość procesu chorobowego, jego po-
wikłania lub rozpowszechnienie.
2. Minister Zdrowia realizuje zadania w oparciu
o uchwalone przez Parlament regulacje ustawowe.
Generalnie za finansowanie świadczeń opieki zdro-
wotnej odpowiedzialny jest Narodowy Fundusz
Zdrowia. Minister Zdrowia poprzez realizację i fi-
nansowanie programów zdrowotnych, bierze udział
jedynie w zapobieganiu, powstawaniu i rozprze-
strzenianiu się chorób o charakterze epidemicznym
(pandemicznym) bądź istotnym z punktu widzenia
bezpieczeństwa zdrowotnego państwa i obywatela.
Minister Zdrowia nie posiada możliwości prawnych
ani możliwości sfinansowania dodatku dietetyczne-
go i obecnie nie przewiduje się podjęcia działań
w tym zakresie.
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Pomajdy
w sprawie uwzględnienia przy pracach
nad nowelizacją ustawy o restrukturyzacji
finansowej górnictwa siarki zapisu,
który pozwoli na finansowanie wydatków
związanych z usuwaniem na terenach
pogórniczych szkód wywołanych działalnością
górniczą i regulowanie zaległych należności
podatkowych bezpośrednio ze środków
budżetu państwa (4514)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazane wg kompetencji przez sekretarza stanu
szefa Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Mini-
strów pana Sławomira Nowaka pismo z dnia 30 lip-
ca 2008 r. (znak: SPS-023-4514/08) dotyczące inter-
pelacji pana posła Wojciecha Pomady w sprawie
uwzględnienia przy pracach nad nowelizacją ustawy
z dnia 14 lipca 2000 r. o restrukturyzacji finansowej
górnictwa siarki przepisu, który pozwoli na finanso-
wanie wydatków związanych z usuwaniem na tere-
nach pogórniczych szkód wywołanych działalnością
górniczą i regulowanie zaległych należności podat-
kowych bezpośrednio ze środków budżetu państwa,
wyjaśniam, co poniżej.
Procesy restrukturyzacji w górnictwie siarki
realizowane są w ramach przyjętego w dniu 13 lu-
tego 2001 r. przez Radę Ministrów „Programu
restrukturyzacji górnictwa i przetwórstwa siarki
w Polsce”.
Uchwalona w dniu 14 lipca 2000 r. ustawa o re-
strukturyzacji finansowej górnictwa siarki (Dz. U.
Nr 74, poz. 856, z późn.zm.) miała stanowić instru-
ment służący realizacji przepisów programu, w tym
wskazać źródła finansowania procesów likwidacji.
W 2001 r. zgodnie z programem restrukturyzacji do-
datkowym, poza dotacją budżetową, źródłem finan-
sowania prac rekultywacyjnych na terenach pogór-
niczych stały się środki Narodowego Funduszu
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. W wyni-
ku wejścia w życie ustawy z dnia 29 sierpnia 2003 r.
o zmianie ustawy o restrukturyzacji finansowej gór-
nictwa siarki oraz ustawy Prawo ochrony środowi-
ska (Dz. U. Nr 175, poz. 1693) jedynym źródłem fi-
nansowania likwidacji sektora pozostał NFOŚiGW,
a ministrowi właściwemu do spraw gospodarki po-
zostawiono jedynie nadzór nad przebiegiem likwida-
cji zakładów górniczych.
Ze względu na brak finansowania części kosztów
ponoszonych przez KiZPS Siarkopol w likwidacji
i KS Machów SA, których NFOŚiGW nie może po-
krywać, zaczęło narastać zadłużenie tych podmio-
tów. Wobec tego minister gospodarki w 2006 r. zo-
stał zobowiązany przez Radę Ministrów do opraco-

wania kierunkowych założeń likwidacji górnictwa
siarki w Polsce. Ministerstwo Gospodarki przygoto-
wało projekt ustawy, zgodnie z którym obok środ-
ków pochodzących z NFOŚiGW byłyby zapewnione
środki z budżetu państwa. Ze względu na trudną sy-
tuację finansów publicznych projekt regulacji spo-
tkał się ze sprzeciwem Ministerstwa Finansów, któ-
re zadeklarowało udział budżetu państwa w finan-
sowaniu likwidacji górnictwa siarki pod warunkiem
przedstawienia realnego programu zakończenia ww.
działań oraz współfinansowania likwidacji ze środ-
ków z Unii Europejskiej, NFOŚiGW, oraz budżetu.
Podejmowane kierunki działań umożliwiające przy-
śpieszenie likwidacji sektora przy wykorzystaniu
środków unijnych okazały się niemożliwe do zreali-
zowania m.in. ze względu na brak beneficjenta speł-
niającego odpowiednie wymogi do starania się o te
środki.
W celu wypracowania koncepcji likwidacji górnic-
twa siarki umożliwiającej zakończenie prac likwida-
cyjnych ministerstwo zleciło wyłonionej w postępo-
waniu przetargowym firmie wykonanie pracy pt.
„Analiza kierunków działań i możliwości finansowo-
-technicznych zakończenia restrukturyzacji górnic-
twa siarki”. Na podstawie wniosków wynikających
z tej analizy Ministerstwo Gospodarki opracuje pro-
jekt nowelizacji ustawy, która stworzy podstawy
prawne do finansowania prac likwidacyjnych z:
— dotacji budżetowej, której dysponentem byłby
minister właściwy do spraw gospodarki, na finanso-
wanie odpraw dla zwalnianych pracowników, usu-
wanie szkód spowodowanych ruchem zakładu górni-
czego itp.,
— uzupełniająco, z dotacji NFOŚiGW, na finan-
sowanie rekultywacji.
Dodatkowo zakłada się umorzenie z mocy projek-
towanej ustawy zaległych zobowiązań, podatków,
opłat lokalnych, wobec jednostek samorządu teryto-
rialnego.
Projekt noweli ustawy Ministerstwo Gospodarki
planuje przedłożyć pod obrady Komitetu Rady Mini-
strów do końca 2008 r.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Narodowy
Fundusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
przesłał do wiadomości Ministerstwa Gospodarki pi-
smo z dnia 17 lipca 2008 r., znak: NF/DOG/AW/13417/
2008, w którym informuje pana Krzysztofa Szarań-
ca, prezesa Kopalni Siarki Machów SA, iż rozpoczę-
cie prac rekultywacyjnych na obszarze „Basznia”
w tym roku jest bezprzedmiotowe, gdyż konieczne
jest opracowanie przez spółkę projektu obejmującego
kompleksowe rozwiązania dotyczące prac rekultywa-
cyjnych i likwidacyjnych na ww. obszarze.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
1365
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie powstających osiedli kontenerowych
dla osób z wyrokami eksmisyjnymi (4515)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem SPS-023-4515/08 z dnia 30 lipca 2008 r. doty-
czącym interpelacji posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie powstających osiedli kontenerowych dla
osób z wyrokami eksmisyjnymi, kierowanym do mi-
nistra pracy i polityki społecznej, uprzejmie przeka-
zuję poniższe wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) zaspokajanie zbioro-
wych potrzeb wspólnoty należy do zadań własnych
gminy. Zadania własne obejmują natomiast w szcze-
gólności sprawy m.in. gminnego budownictwa miesz-
kaniowego (pkt 7). Także ustawa z dnia 21 czerwca
2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym
zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U.
z 2005 r. Nr 31, poz. 266, z późn. zm.) w art. 4 w ust. 1
określa, iż tworzenie warunków do zaspokajania po-
trzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej na-
leży do zadań własnych gminy, zaś gmina, na zasa-
dach i w wypadkach przewidzianych w ustawie, za-
pewnia lokale socjalne i lokale zamienne, a także
zaspokaja potrzeby mieszkaniowe gospodarstw do-
mowych o niskich dochodach. Bezpośrednie działa-
nia w zakresie udzielania pomocy mieszkaniowej
najuboższym realizowane są zatem na poziomie lo-
kalnym przez jednostki samorządu terytorialnego.
Do władz gminnych należy zatem wybór środków,
które pozwolą na wypełnienie tego obowiązku. Istot-
ną rolę wspomagającą w tym zakresie, szczególnie
w obszarze pomocy bezdomnym, odgrywają również
organizacje pozarządowe. Rolą władz państwowych
nie jest jednak ich zastępowanie, lecz tworzenie od-
powiednich warunków dla prowadzenia przedmio-
towej działalności, a także stymulowanie ich aktyw-
ności m. in. poprzez udzielanie pomocy finansowej.
Odnosząc się do szczegółowych pytań postawio-
nych przez pana posła, należy stwierdzić, że deficyt
zasobów socjalnych w naszym kraju szacowany jest
na około 100 tys. lokali socjalnych i 20 tys. miejsc
w noclegowniach i domach dla bezdomnych. W ra-
mach realizacji obowiązku pomocy mieszkaniowej
osobom najuboższym to jednak rada gminy uchwala
zasady wynajmowania lokali wchodzących w skład
mieszkaniowego zasobu gminy, decyduje zatem tak-
że o ewentualnej kwalifikacji do zamieszkania w lo-
kalu zlokalizowanym w budynku kontenerowym.
Brak jednocześnie danych dotyczących skali zjawi-
ska tzw. osiedli kontenerowych w naszym kraju. Na
podstawie docierających do resortu infrastruktury
1366
informacji można szacować jednak, że na tę formę
rozwiązania problemu braku lokali socjalnych decy-
duje się stosunkowo niewiele gmin. W szczególności
dotyczy to budowy dużych osiedli kontenerowych.
Gminy obawiają się przede wszystkim problemów
społecznych, jakie może przynieść lokalizacja w jed-
nym miejscu dużej liczby tego typu zasobów. Należy
jednak pamiętać, że budowa tego typu konstrukcji
pozwala w krótkim czasie i stosunkowo małym
kosztem utworzyć określoną liczbę schronień dla
osób najbardziej potrzebujących. Pomysł budowy ta-
kich osiedli wyłącznie przeznaczonych dla mężczyzn
lub wyłącznie dla kobiet należy ocenić jednak jedno-
znacznie negatywnie.
W odniesieniu do kwestii bezpieczeństwa na
osiedlach kontenerowych uprzejmie informuję, że
art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy o samorządzie gminnym
zalicza do zadań własnych gminy także sprawy po-
rządku publicznego i bezpieczeństwo obywateli.
Zasadniczym narzędziem służącym do przeciw-
działania występowaniu zagrożeń w tym zakresie,
a także właściwym do reagowania na poczynione
już naruszenia porządku publicznego i bezpieczeń-
stwa obywateli, są wyodrębnione formacje i służby,
tj. przede wszystkim policja, uzupełniana forma-
cjami samorządowymi w postaci straży miejskich
lub gminnych. Nie oznacza to jednak, że gmina jest
zwolniona całkowicie z odpowiedzialności w tej
dziedzinie, gdyż również na niej spoczywają istotne
obowiązki. W szczególności decydując się na budo-
wę dużych osiedli przeznaczonych dla osób upraw-
nionych do zamieszkiwania w zasobie socjalnym,
gmina powinna mieć świadomość potencjalnych
zagrożeń z tym związanych i koncepcję zapewnie-
nia bezpieczeństwa na takim osiedlu i w bezpo-
średnim jego sąsiedztwie.
Dostrzegając problemy samorządów związane
z zapewnieniem dostatecznej liczby lokali i pomiesz-
czeń przeznaczonych do udzielania schronienia ro-
dzinom i osobom ubogim, rząd podejmuje działania
wspierające rozwój mieszkalnictwa socjalnego w gmi-
nach. Pomoc państwa w tworzeniu zasobu budow-
nictwa dla najuboższych realizowana jest na podsta-
wie ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finansowym
wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań
chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych
(Dz. U. Nr 251, poz. 1844). Program jest tak skon-
struowany, aby w jak największym stopniu zachęcić
gminy do realizacji obiektów o przyzwoitym stan-
dardzie technicznym, dobrze zintegrowanych z prze-
strzenią miejską, stwarzających warunki do godne-
go życia bez stygmatyzacji. Możliwość ubiegania się
o finansowe wsparcie z budżetu państwa mają pod-
mioty, do których ustawowych lub statutowych za-
dań należy zapewnianie schronienia lub mieszkania
potrzebującym, a zatem:
— gminy – na budowę, remont, przebudowę oraz
zmianę sposobu użytkowania budynków, w wyniku
czego powstaną lokale socjalne;
— gminy i powiaty – na zakup lokali mieszkal-
nych (z możliwością ich remontu) z przeznaczeniem
na lokale socjalne (w przypadku gmin) i mieszkania
chronione (w przypadku gmin i powiatów);
— gminy, związki międzygminne i organizacje
pożytku publicznego – na budowę, remont, przebu-
dowę oraz zmianę sposobu użytkowania budynków,
w wyniku czego powstaną noclegownie lub domy dla
bezdomnych (albo nastąpi zwiększenie powierzchni
użytkowej już istniejących obiektów);
— gminy, związki międzygminne i powiaty – na
tworzenie w ramach inwestycji realizowanej przez
towarzystwa budownictwa społecznego (z wyłącze-
niem możliwości równoczesnego finansowania in-
westycji z KFM) lokali mieszkalnych pełniących
rolę socjalnych (w przypadku gmin i związków mię-
dzygminnych) lub mieszkań chronionych (w przy-
padku gmin i powiatów).
W zależności od rodzaju realizowanego przedsię-
wzięcia inwestor ma możliwość otrzymania wspar-
cia w maksymalnej wysokości 20–40% jego kosztów.
Źródłem udzielanej pomocy jest Fundusz Dopłat zlo-
kalizowany w Banku Gospodarstwa Krajowego,
którego zadaniem jest podpisanie z wybranymi in-
westorami stosownych umów, a następnie wypłata
i rozliczenie wypłaconych środków. Podmioty upraw-
nione mają prawo ubiegania się o wsparcie dwukrot-
nie w roku kalendarzowym. Warunkiem jego uzy-
skania jest złożenie odpowiedniego wniosku w BGK.
W sytuacji gdy wystąpi niedobór środków w stosun-
ku do potrzeb, BGK dokonuje wyboru najlepszych
przedsięwzięć w oparciu o kryteria określone w roz-
porządzeniach do ustawy. W przypadku lokali so-
cjalnych i mieszkań chronionych wśród kryteriów
oceny znalazły się: koszt realizacji przedsięwzięcia,
intensywność finansowego wsparcia, standard po-
wierzchniowy lokali, lokalna stopa bezrobocia, ener-
gooszczędność oraz potrzeby gminy w zakresie loka-
li socjalnych. W rozporządzeniu ministra budownic-
twa z dnia 15 marca 2007 r. w sprawie finansowego
wsparcia na tworzenie lokali socjalnych i mieszkań
chronionych (Dz. U. Nr 52, poz. 346, z późn. zm.)
określony został także zakres informacji, które po-
winny znaleźć się w składanym przez inwestora
wniosku o finansowe wsparcie, jak również wykaz
niezbędnych załączników do wniosku.
Informuję jednocześnie, że obecnie w trakcie
uzgodnień międzyresortowych znajduje się projekt
ustawy o zmianie ustawy o finansowym wsparciu
tworzenia lokali socjalnych, mieszkań chronionych,
noclegowni i domów dla bezdomnych. Półtoraroczny
okres realizacji programu, pomimo nadal aktual-
nych problemów społecznych, znacząco odbiega bo-
wiem od zakładanych efektów prognozowanych na
etapie opracowywania regulacji ustawy. Podstawo-
wą przesłanką proponowanej nowelizacji jest w tej
sytuacji eliminacja podstawowych barier efektyw-
nego wykorzystywania programu przez inwestorów
oraz wprowadzenie rozwiązań, które przyczynią się
do wzrostu zainteresowania samorządów uzyska-

niem finansowego wsparcia w ramach programu
oraz wpłyną na lepsze dostosowanie programu do
wymogów racjonalnego zarządzania posiadanym
zasobem przez gminy.
Projekt nowelizacji zakłada w tym zakresie
wprowadzenie możliwości pozyskania przez gminy,
przy pomocy finansowej z budżetu państwa, miesz-
kań komunalnych nieposiadających statusu lokali
socjalnych, a także zwiększenie maksymalnego po-
ziomu finansowego wsparcia, o jakie mogą ubiegać
się wnioskodawcy. Możliwy także byłby zakup i refi-
nansowanie kosztów zakupu lokali i całych budyn-
ków mieszkalnych (a nie tylko zakup poszczególnych
lokali). Zgodnie z projektem nowelizacji ustawy nie-
zbędnym warunkiem wykorzystania przez gminy
wsparcia na inwestycje wykraczające poza aktualny
zakres finansowania przedsięwzięć będzie równole-
głe utworzenie – bez wykorzystania środków Fun-
duszu Dopłat – mieszkań socjalnych o powierzchni
i liczbie co najmniej równej efektowi, jaki przynieść
ma inwestycja wspierana w ramach programu. Po-
zostałe zmiany mają w większości charakter dosto-
sowujący i porządkujący, z uwzględnieniem wnio-
sków z dotychczasowych doświadczeń związanych
z wdrażaniem ustawy, i mają na celu wyeliminowa-
nie niektórych niekorzystnych rozwiązań przyjętych
w jej obecnym brzmieniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie dotacji na rozpoczęcie
działalności gospodarczej przez bezrobotnych
(4516)
W związku z przekazaną przy piśmie z dnia 30 lip-
ca 2008 r., znak: SPS-023-4516/08, interpelacją pana
posła Waldy Dzikowskiego dotyczącą możliwości udzie-
lania pomocy w zakresie wsparcia doradczo-szkolenio-
wego bezrobotnym podejmującym działalność gospo-
darczą, uprzejmie informuję, co następuje.
Wspieranie przedsiębiorczości osób bezrobotnych
jest uznanym instrumentem tworzenia nowych
miejsc pracy i w ostatnim okresie stało się w naszym
kraju bardzo popularne. Główną przyczyną, dla któ-
rej podejmowanie pracy na własny rachunek ma tak
znaczące miejsce w programach rynku pracy, jest
1367
niewątpliwie system dotacji, który zastąpił dawne
pożyczki udzielane z Funduszu Pracy przez powia-
towe urzędy pracy, ale także widoczna poprawa sy-
tuacji gospodarczej zachęcająca do tworzenia wła-
snej firmy.
Zgadzam się z panem posłem w kwestii, iż uzu-
pełnianie wiedzy osób bezrobotnych w zakresie pro-
wadzenia działalności gospodarczej w chwili otrzy-
mywania przez nich dotacji na rozpoczęcie działal-
ności zwiększa szanse powodzenia planowanego
przedsięwzięcia. Problemy związane z kontynuacją
przedsięwzięcia pojawiają się z reguły po okresie
roku funkcjonowania firmy. Zatem konieczne było-
by wsparcie doradcze również na tym etapie działa-
nia firmy. Tego typu wsparcie, tj. kierowane do pro-
wadzących działalność gospodarczą, a nie do bezro-
botnych, nie jest już zadaniem dla ministra właści-
wego do spraw pracy.
Minister pracy i polityki społecznej podejmował
i podejmuje działania umożliwiające rozpoczynanie
działalności gospodarczej przez osoby bezrobotne.
Obowiązujące przepisy regulujące działania na ryn-
ku pracy stanowią, że inicjatywa w tych działaniach
leży po stronie lokalnych władz samorządowych,
które powinny wykorzystywać istniejące możliwości
ustawowe, jak również budować otoczenie sprzyjają-
ce powstającym firmom.
Zapisy art. 46 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz. 415, z późn.
zm.) pozwalają urzędom pracy na sfinansowanie
bezrobotnemu, zamierzającemu podjąć działalność
gospodarczą, pomocy prawnej, konsultacji czy do-
radztwa związanego z podjęciem tej działalności.
Zatem w ramach doradztwa, konsultacji bezrobotny
może uzyskać dodatkowe informacje na temat pro-
wadzenia firmy. Ponadto na podstawie art. 40 usta-
wy bezrobotny może skorzystać ze szkoleń ogólnych
i zawodowych, które pozwolą zdobyć podstawową
wiedzę w zakresie rozpoczynania i prowadzenia
działalności gospodarczej. Zatem jeżeli bezrobotny
zamierza rozpocząć działalność gospodarczą, a nie
posiada wiedzy w zakresie zakładania i prowadze-
nia firmy, może zwrócić się do starosty, aby pokrył
on koszty takiego szkolenia.
Istnieje także możliwość przyznania, na wniosek
starosty, dodatkowych środków na realizację pro-
gramów dla bezrobotnych z rezerwy Funduszu Pra-
cy pozostającej do dyspozycji ministra pracy i polity-
ki społecznej. W ramach tych programów istnieje
również możliwość udzielania dotacji na rozpoczęcie
oraz organizowanie szkoleń z zakresu ABC przed-
siębiorczości. Obecnie uruchamiane są także środki
z Unii Europejskiej na założenie firmy w ramach
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” na lata
2007–2013. Beneficjentami tej formy pomocy mogą
być m.in. bezrobotni, kierowani z powiatowych
urzędów pracy, którzy przez co najmniej rok pozo-
stawali bez pracy. Do nich jest adresowany pełny pa-
1368
kiet doradczo-szkoleniowy przed podjęciem działal-
ności gospodarczej.
Wobec różnorodności form pomocy, jakie stoją do
dyspozycji osób bezrobotnych podejmujących pracę
na własny rachunek i władz samorządowych w za-
kresie wspierania lokalnej przedsiębiorczości, sytu-
ację należy uważać za korzystną. Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej rozważa dodatkowo możli-
wość podwyższenia kwot dotacji, jednak nadal to
starosta powiatu, który odpowiada za politykę na lo-
kalnym rynku pracy w zakresie bezrobocia, będzie
decydował o strukturze wydatków i kierunkach wy-
datkowania środków (np. organizowanie szkoleń),
pozostających w jego dyspozycji.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie przepisów ustawy o podatku
od towarów i usług (4517)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 30 lipca 2008 r. (znak:
SPS-023-4517/08), przy którym przekazana została
interpelacja pana Waldy Dzikowskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, dotycząca noweliza-
cji przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o po-
datku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.) w zakresie zniesienia kaucji gwarancyj-
nej i wprowadzenia innych form zabezpieczeń oraz
terminu zwrotu podatku od towarów i usług dla po-
datników, którzy wykonują czynności opodatkowa-
ne krócej niż rok, uprzejmie informuję.
Stosownie do obecnie obowiązujących przepisów
(art. 97 ust. 5–8 ww. ustawy) podatnicy, którzy pro-
wadzą działalność opodatkowaną w okresie krót-
szym niż 12 miesięcy, otrzymują zwrot podatku
w związku z dokonywaniem wewnątrzwspólnoto-
wych transakcji, w terminie 180 dni. Jeżeli tacy po-
datnicy chcieliby uzyskać zwrot w terminie 60 dni,
muszą złożyć kaucję w wysokości 250 000 zł.
W wyroku z dnia 10 lipca 2008 r. w sprawie
C-25/07 Sosnowska Trybunał Sprawiedliwości Wspól-
not Europejskich orzekł, że przepisy wspólnotowe
sprzeciwiają się uregulowaniu takiemu jak sporne
w sprawie przed sądem krajowym, tj. ustanawiają-
cemu kaucję w kwocie 250 000 zł. W uzasadnieniu
wyroku trybunał wskazał na przesłanki świadczące
o niezgodności przedmiotowych przepisów z prawem
wspólnotowym, zaznaczając, że sporna kaucja w wy-
sokości 250 000 zł nie jest proporcjonalna do kwoty
nadwyżki podatku ani do ekonomicznego znaczenia
podatnika. Ponadto trybunał podniósł, iż okres za-
trzymania kaucji jest dłuższy niż termin zwrotu
nadwyżki podatku VAT przewidziany dla nowych
podatników.
W rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy
o podatku od towarów i usług oraz niektórych innych
ustaw, przekazanym do parlamentu, zaproponowano
uchylenie art. 97 ust. 5–8 ww. ustawy o podatku od
towarów i usług (pkt 47 projektu), co jest związane
z likwidacją kaucji w wysokości 250 000 zł.
Jednakże w celu zabezpieczenia przed wyłudze-
niami podatku, w art. 87 ustawy o podatku od towa-
rów i usług zaproponowano dodanie ust. 4b–4f,
wprowadzających zabezpieczenie majątkowe pro-
porcjonalne do kwoty żądanego zwrotu, w przypad-
ku podatników, którzy wykonują czynności opodat-
kowane podatkiem od towarów i usług w okresie nie
dłuższym niż 12 miesięcy. Proponuje się ustalenie
zabezpieczenia majątkowego w wysokości kwoty od-
powiadającej kwocie wnioskowanego zwrotu podat-
ku, przekraczającej wartość podatku naliczonego,
związanego z nabyciem środków trwałych oraz war-
tości niematerialnych i prawnych podlegających
amortyzacji oraz gruntów i praw wieczystego użyt-
kowania gruntów zaliczanych do środków trwałych
nabywcy.
Zabezpieczenie to nie będzie więc już jednakowe
dla wszystkich nowych przedsiębiorców, ale propor-
cjonalne do kwoty oczekiwanego zwrotu podatku.
Aby szybciej odzyskać zwrot podatku, przedsiębior-
ca będzie miał możliwość wyboru formy zabezpie-
czenia, np. w postaci gwarancji bankowej, weksla
lub czeku czy też papierów wartościowych na okazi-
ciela. Zabezpieczenie powyższe ma być zwalniane
w następnym dniu po upływie 180 dni od dnia złoże-
nia deklaracji podatkowej.
Przedstawione w rządowym projekcie ustawy prze-
pisy dotyczące zabezpieczeń majątkowych uwzględnia-
ją zatem ww. uwagi trybunału dotyczące stosowanej
obecnie kaucji w wysokości 250 000 zł.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
w sprawie nowelizacji ustawy o działalności
pożytku publicznego i o wolontariacie (4518)
Szanowny Panie Marszałku! W związku pismem
z dnia 30 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4518/08, do-
tyczącym interpelacji posła Waldy Dzikowskiego

w sprawie nowelizacji ustawy o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie prezentuję następują-
ce stanowisko w przedmiotowej sprawie.
Ustawa o działalności pożytku publicznego
i o wolontariacie (Dz. U. z 2003 r. Nr 96, poz. 873,
z późn. zm.) w dziale III zawiera przepisy dotyczące
wolontariatu. Projektowane przepisy ustawy o zmia-
nie ustawy o działalności pożytku publicznego oraz
niektórych innych ustaw zakładały wprowadzenie
zakazu zawierania porozumień wolontariackich
przez stowarzyszenie z członkami tego stowarzysze-
nia, ze względu na istniejący już obowiązek świad-
czenia na podstawie stosunku członkostwa w stowa-
rzyszeniu.
W związku z procesem konsultacji społecznych
dotyczących projektu powyższej ustawy zorganizo-
wano szereg konferencji regionalnych:
1) 19 maja 2008 r. w Łodzi,
2) 5 czerwca 2008 r. w Białymstoku,
3) 13 czerwca 2008 r. w Krakowie,
4) 16 czerwca w Gdańsku,
5) 20 czerwca we Wrocławiu,
6) 23 czerwca w Poznaniu.
Ponadto w Warszawie w dniu 10 czerwca 2008 r.
w siedzibie Ministerstwa Pracy i Polityki Społecz-
nej została zorganizowana główna konferencja
konsultacyjna, na której omówiono z przedstawi-
cielami organizacji pozarządowych uwagi i wnio-
ski, które wpłynęły do Ministerstwa Pracy i Polity-
ki Społecznej.
W kontekście zgłoszonych uwag w projekcie usta-
wy wprowadzono poprawki, m.in. wykreślono zakaz
zawierania porozumień wolontariackich przez człon-
ków stowarzyszenia oraz zrezygnowano z regulowa-
nia odpowiedzialności majątkowej członków orga-
nu zarządzającego organizacji pożytku publicznego,
a także dokonano modyfikacji definicji organizacji
pozarządowej.
W związku z powyższym w obecnej wersji pro-
jektu nie ma zapisu dotyczącego zakazu zawierania
porozumień wolontariackich z członkami stowa-
rzyszenia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie limitów czasu pracy lekarzy (4521)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie li-
1369
mitów czasu pracy uprzejmie przedkładam następu-
jące wyjaśnienia w przedmiotowym zakresie.
Uprzejmie informuję, iż przepisy ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) dostoso-
wane zostały w pełni do wymogów prawa wspólnoto-
wego, których głównym celem jest ochrona zdrowia
oraz zapewnienie bezpieczeństwa pracowników.
Przedmiotowa ustawa zawiera również szereg roz-
wiązań umożliwiających pracodawcy zgodne z pra-
wem oraz elastyczne zarządzenie czasem pracy pra-
cowników.
Przede wszystkim wskazać należy, iż w myśl
art. 32jb ww. ustawy pracownikowi przysługuje
w każdej dobie prawo do co najmniej 11 godzin nie-
przerwanego odpoczynku. Natomiast w odniesieniu
do pracowników pełniących dyżur medyczny zasto-
sowanie będzie miał przepis, zgodnie z którym pra-
cownikowi takiemu okres 11-godzinnego odpoczyn-
ku dobowego powinien być udzielony bezpośrednio
po zakończeniu pełnienia dyżuru medycznego. W przy-
padkach uzasadnionych organizacją pracy w zakła-
dzie przysługujący pracownikowi okres odpoczynku
tygodniowego może zostać udzielany w okresie rozli-
czeniowym 14 dni.
W odniesieniu do obowiązujących limitów czasu
pracy uprzejmie wyjaśniam, iż ze względu na fakt,
iż czas dyżuru medycznego od dnia 1 stycznia 2008 r.
jest wliczany do czasu pracy, w ustawie o zakładach
opieki zdrowotnej zawarte zostały przepisy umożli-
wiające wykonywanie przez pracowników pracy
w wymiarze przekraczającym 48 godzin w tygo-
dniu, tzw. klauzula opt-out. Wprowadzenie możli-
wości stosowanie ww. regulacji w zakładach opieki
zdrowotnej uzasadnione jest szczególnym charak-
terem tych zakładów oraz koniecznością zapewnie-
nia przez nie ciągłości udzielania świadczeń zdro-
wotnych.
Jednakże wskazać należy, że przedmiotowa usta-
wa zawiera również szereg przepisów określających
warunki, jakie muszą zostać spełnione przez kie-
rownika zakładu opieki zdrowotnej, aby skorzystać
z możliwości stosowania tzw. klauzuli opt-out, czyli
wykonywania przez pracowników pracy w wymia-
rze przekraczającym 48 godzin w tygodniu.
Przede wszystkim kierownik zakładu opieki zdro-
wotnej musi uzyskać pisemną zgodę pracownika na
wydłużenie jego tygodniowej normy czasu pracy po-
wyżej 48 godzin, jak również obowiązuje go zakaz ja-
kiejkolwiek dyskryminacji pracownika, który nie wy-
raża zgody na wydłużenie jego czasu pracy. Istotną
kwestią jest również fakt, iż pracownik, który wyra-
ził zgodę na pracę na warunkach przewidzianych
klauzulą opt-out, może cofnąć tę zgodę, z zachowa-
niem 1-miesięcznego okresu wypowiedzenia.
Przepisy ww. ustawy nakładają na pracodawcę
obowiązek prowadzenia dokumentacji czasu pracy
pracowników objętych klauzulą opt-out oraz obo-
wiązek udostępniania tej dokumentacji organom
właściwym do kontroli i nadzoru nad przestrzega-
1370
niem prawa pracy (Państwowej Inspekcji Pracy),
które uprawnione będą do zakazania lub ogranicze-
nia możliwości wydłużania tygodniowego czasu pra-
cy danego pracownika z powodów związanych z bez-
pieczeństwem lub zdrowiem pracownika.
W związku z obowiązywaniem od 1 stycznia 2008 r.
ww. zmian przepisów regulujących organizację cza-
su pracy w zakładach opieki zdrowotnej Państwowa
Inspekcja Pracy, jako organ powołany przepisami
ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej In-
spekcji Pracy do sprawowania nadzoru i kontroli
przestrzegania prawa pracy, realizuje w tym roku
specjalistyczny temat nadzorczo-kontrolny: Czas
pracy w zakładach opieki zdrowotnej. W ramach
tych działań w pierwszym półroczu 2008 r. Pań-
stwowa Inspekcja Pracy przeprowadziła kontrole
u blisko 140 pracodawców, gdzie zatrudnionych było
ponad 50 tys. pracowników. W jej wyniku wydano
1389 wniosków w wystąpieniach, stwierdzono 217 wy-
kroczeń przeciwko prawom pracowników oraz nało-
żono 47 mandatów karnych na łączną sumę ponad
53 tys. zł.
Opracowany przez PIP raport dotyczący prze-
prowadzonych kontroli przestrzegania przepisów
o czasie pracy w placówkach ochrony zdrowia został
przedstawiony na posiedzeniu Rady Ochrony Pracy
przy Sejmie RP w dniu 8 lipca 2008 r.
W konkluzji ww. raportu stwierdzono, iż wyniki
działań nadzorczo-kontrolnych inspektorów pracy
w pierwszym półroczu 2008 r. wskazują, że przepisy
o czasie pracy w zakładach ochrony zdrowia nie są
stosowane prawidłowo. Dlatego niezbędne jest
w tym zakresie kontynuowanie działań nadzorczo-
-kontrolnych. Ponadto w praktyce często okazuje
się, iż wizyta inspektora pracy w zakładzie opieki
zdrowotnej pozwala na znalezienie rozwiązań go-
spodarowania czasem pracy zgodnie z powszechnie
obowiązującymi regulacjami w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wniosków
z „Raportu o kapitale intelektualnym Polski”
(4522)
Szanowny Panie Marszałku! W interpelacji zło-
żonej w sekretariacie Marszałka Sejmu RP w dniu
24 lipca br. i odnoszącej się do opublikowanego 10 lip-
ca „Raportu o kapitale intelektualnym Polski” pani
poseł zawarła pytanie: Czy rząd zamierza podjąć
kroki, jeżeli tak, to jakie, aby pesymistyczne wnio-
ski zawarte w raporcie się nie zmaterializowały?
„Raport o kapitale intelektualnym Polski” jest
dokumentem eksperckim, którego głównym celem
było przeprowadzenie wszechstronnej oceny poten-
cjału rozwojowego Polski, jako gospodarki i społe-
czeństwa opartego na wiedzy. Perspektywa raportu
– perspektywa czterech pokoleń – nawiązuje do dłu-
gofalowej strategii rozwoju Polski rządu Donalda
Tuska opartej na solidarności pokoleń.
Można się zgodzić z oceną pani poseł, że wnioski
zawarte w raporcie nie są optymistyczne w tym sen-
sie, że raport dowodzi, że o ile nie zostaną podjęte
kluczowe wyzwania związane z rozwojem kapitału
intelektualnego Polaków, Polska może nie wykorzy-
stać swojej szansy rozwojowej, jaką niewątpliwie
stworzyło w pierwszej kolejności zrzucenie komuni-
stycznego brzemienia, a następnie wejście do Unii
Europejskiej. Wśród tych najistotniejszych wyzwań
są te, które pani poseł wymienia w swojej interpela-
cji: niesprawne państwo, bariery dla przedsiębior-
czości, ochrona zdrowia dzieci, jak też wiele innych.
W najbardziej syntetyczny sposób wyrażone są one
na stronie 143 raportu:
„Spośród wielu wyzwań, przed jakimi stoi Pol-
ska, priorytetowe jest z jednej strony dalsze inwe-
stowanie w kluczowy dla rozwoju kraju kapitał ludz-
ki. Ważne jest, by polityka prorodzinna zachęcała do
posiadania dzieci i zapewniała im równy dostęp do
różnych form wczesnej edukacji, by podniesiona zo-
stała jakość nauczania w naszych szkołach, a pol-
skie uczelnie lepiej przygotowywały absolwentów do
potrzeb rynku pracy. Starzejące się społeczeństwo
stawia też nowe wyzwania i szanse związane z wy-
korzystaniem kapitału intelektualnego seniorów.
Z drugiej strony musimy zrobić wszystko, by
stworzyć najlepsze warunki dla wykorzystania kapi-
tału wiedzy, energii i przedsiębiorczości Polaków.
Jest absolutnie niezbędne, by Polska szybko stała
się przyjaznym środowiskiem rozwoju biznesu, ina-
czej kapitał ludzki – najlepsi studenci, pracownicy,
naukowcy i przedsiębiorcy – przeniesie się do tych
krajów, gdzie będzie miał lepsze warunki działania.
Proste prawo, konkurencyjne i otwarte rynki, przej-
rzysty system podatkowy i mechanizmy stymulują-
ce twórczą współpracę światów nauki, biznesu i kul-
tury mogą uczynić z Polski idealną lokalizację dla
rozwoju innowacyjnych przedsiębiorstw o dużej war-
tości dodanej”.
Sformułowane w raporcie siedem głównych reko-
mendacji (str. 143 raportu) znajdzie odzwierciedle-
nie w programie prac rządu w najbliższych miesią-
cach. Co więcej, można wskazać konkretne działa-
nia – według strategii solidarności pokoleń – dedy-
kowane konkretnym generacjom, które już zostały
podjęte, a które wpisują się w kluczowe wątki rapor-
tu. Ograniczę się do przedstawienia trzech najbar-
dziej wymownych przykładów:

Pierwszym jest program „Solidarność Pokoleń –
50+”, który jest w fazie wdrażania, a realizacja ru-
szy od stycznia 2009 r. Program 50+ stanowi kom-
pleksowy pakiet rozwiązań mających na celu akty-
wizację zawodową osób powyżej 50. roku życia. Pro-
gram „Solidarność Pokoleń 50+”, który jest autor-
skim projektem rządu Donalda Tuska, to pierwsza
w historii wolnorynkowej Polski próba włączenia
osób po 50. roku życia do pełnoprawnego korzysta-
nia z korzyści ekonomicznych, jakie niesie wzrost
gospodarczy i wolny rynek. To również program dla
tego wzrostu kluczowy. Dla przykładu – jeśli, tak jak
zakłada program, w ciągu najbliższych kilku lat
zwiększy się zatrudnienie osób po 55. roku życia
o 700 tys., to budżet będzie większy o ich podatki
i składki, a lżejszy o zmniejszoną skalę ucieczki we
wcześniejsze emerytury (wg wyliczeń o 16 mld zł).
Jednakże z perspektywy „Raportu o kapitale inte-
lektualnym Polski” ważniejsza jest inna, pozabu-
dżetowa kwestia. Dzięki aktywizacji zawodowej osób
po 50. roku życia uda się zapobiec wykluczeniu ich
z życia społecznego, ich regresowi intelektualnemu
czy – co może najważniejsze – poczuciu samotności
i pustki w życiu.
Kolejnym przykładem, nakierowanym na popra-
wę sytuacji najmłodszych, jest uruchomiony już pro-
gram dotyczący dożywiania dzieci w szkołach oraz
wprowadzone zmiany w przepisach ułatwiających
oferowanie przedszkolnych i pozaprzedszkolnych
form wczesnej edukacji. Wchodzący w życie w tym
roku projekt Ministerstwa Edukacji Narodowej,
zmieniający wiek rozpoczęcia nauki w szkole, po-
zwoli w przyszłości na wcześniejsze wkraczanie na
ścieżkę kariery zawodowej, więcej czasu na osobisty
rozwój i wydłużenie czasu zbierania składek na wyż-
szą emeryturę.
Niezwykle istotna jest podejmowana przez rząd
kwestia zbudowania mechanizmów ochrony przeciw
przemocy skierowanej wobec najmłodszych. Plano-
wane jest również wydłużenie czasu trwania urlo-
pów macierzyńskich, co niewątpliwie pozytywnie
wpłynie na wczesną fazę rozwoju najmłodszych oby-
wateli, z drugiej strony zapewniając im poczucie
bezpieczeństwa.
Również sytuacja rodzin wielodzietnych jest
przedmiotem zainteresowania rządu Donalda Tu-
ska. W ramach konsultacji społecznych w Komisji
Wspólnej Rządu RP i Episkopatu Polski analizowa-
ne są możliwe sposoby usprawnienia systemowych
narządzi pomocy polskim rodzinom. Chodzi m.in. o:
przedłużenie płatnych urlopów wychowawczych,
zmniejszenie VAT-u na artykuły dziecięce, zwięk-
szenie świadczeń dla osób ubogich w rodzinach wie-
lodzietnych, poprawa sytuacji dzieci w sierocińcach.
Możliwości szybkiego zwiększenia świadczeń finan-
sowych (rząd dostrzega konieczność zwiększenia do-
datków na dzieci z obecnych 80 zł) ograniczone są
kalendarzem budżetowym. Za realny termin podję-
cia decyzji poprzedzonej analizą skutków regulacji
1371
uznaje się maj 2009 r., tak aby pierwsze zwiększone
świadczenia mogły być wypłacane od września 2009 r.
Na koniec warto nadmienić, że wyzwania zwią-
zane z rozwojem kapitału intelektualnego Polski na-
leżą do tej domeny polityki, która powinna być nace-
chowana troską o wspólne dobro kraju i gotowością
do działań ponad politycznymi podziałami. Dlatego
rząd będzie zabiegał o zbudowanie ponadpartyjnego
porozumienia dla realizacji już podejmowanych, jak
i dopiero planowanych przedsięwzięć związanych
z rozwojem kapitału intelektualnego Polski.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Michał Boni
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zmian w rozliczeniu
podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT)
(4523)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 30 lipca 2008 r. (nr SPS-
-023-4523/08) interpelacją pani poseł Anny Sobec-
kiej w sprawie zmian w ustawie o podatku dochodo-
wym od osób fizycznych uprzejmie informuję, iż nie
jest zamiarem rządu wprowadzanie rozwiązań nie-
korzystnych dla finansów rodziny.
Potwierdzeniem powyższego są dotychczasowe
działania rządu, polegające m.in. na utrzymaniu
wprowadzenia od 2009 r. dwustopniowej skali po-
datkowej, ze stawkami 18% i 32%, jednym progiem
dochodów w wysokości 85 528 zł oraz kwotą zmniej-
szającą podatek w wysokości 556,02 zł. Obniżenie
stawek podatkowych w podatku od dochodów osobi-
stych oznacza zmniejszenie obciążeń podatkowych
dla ogółu podatników.
Ponadto w chwili obecnej prowadzone są prace
nad rządowym projektem ustawy o zmianie ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw. Przygotowany przez
resort finansów projekt ustawy z dnia 30 czerwca
2008 r. został w dniu 1 lipca 2008 r. skierowany do
uzgodnień zewnętrznych i konsultacji społecznych
oraz zamieszczony w Biuletynie Informacji Publicz-
nej w portalu internetowym Ministerstwa Finan-
sów. Aktualnie trwa analiza zgłaszanych uwag oraz
udzielanie wyjaśnień mających na celu usunięcie
rozbieżności stanowisk. Uzgodniony projekt ustawy
zostanie następnie poddany dalszym czynnościom
1372
przewidzianym w regulaminie pracy Rady Mini-
strów. Dopiero po jego przyjęciu przez Radę Mini-
strów będzie możliwe jego złożenie na ręce Marszał-
ka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, a co za tym idzie
wszczęcie prac parlamentarnych, w wyniku których
ustawa nabierze ostatecznego kształtu.
Zaproponowana w projekcie zmiana w zakresie
ulgi na dzieci, polegająca na jej rozliczaniu w syste-
mie miesięcznym (tj. w przypadku rodziców biolo-
gicznych i adopcyjnych za miesiące, w których wy-
konywali władzę rodzicielską), jest rozwiązaniem
bardziej sprawiedliwym od obecnie funkcjonujące-
go. Takiego zdania jest również większość eksper-
tów podatkowych, którzy propozycję rozliczania ulgi
proporcjonalnie do okresu życia dziecka w danym
roku podatkowym oceniają jako zmierzającą we wła-
ściwym kierunku. Jednocześnie nie sposób uznać, iż
miesięczne rozliczanie ulgi na dzieci znacząco ją
skomplikuje. Każdy bowiem potrafi podzielić rok na
dwanaście miesięcy i zastosować odliczenie, począw-
szy od miesiąca, w którym urodziło się dziecko.
Ponadto projekt przewiduje rozszerzenie kręgu
osób, które mogłyby korzystać z omawianego odli-
czenia o opiekunów prawnych oraz o osoby pełniące
funkcję rodziny zastępczej. Ulgę tę mogliby również
zastosować podatnicy wychowujący dzieci pełnolet-
nie i kontynuujące naukę, na których ciąży obowią-
zek alimentacyjny (np. dziadkowie).
Tego rodzaju zmiana dodatkowo przemawia za
rozliczaniem ulgi w systemie miesięcznym. W prze-
ciwnym wypadku mogłoby dojść do nieuzasadnione-
go zwielokrotnienia dokonywanych odliczeń z tytu-
łu tego samego dziecka w szczególności w sytuacji,
gdy w tym samym roku pieczę nad dzieckiem spra-
wowali kolejno rodzice, opiekunowie prawni oraz
osoby pełniące funkcję rodziny zastępczej.
Odnosząc się natomiast do propozycji polegającej
na uwzględnianiu w rozliczeniu przedmiotowej ulgi
również za miesiące od poczęcia do narodzin dziec-
ka, uprzejmie informuję, iż tego rodzaju zmiany nie
są planowane, gdyż stosownie do postanowień usta-
wy z 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzin-
nych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.)
rodzinie udzielana jest częściowa pomoc z tytułu
urodzenia dziecka (tzw. becikowe, mające charakter
dodatku do zasiłku rodzinnego lub jednorazowej za-
pomogi z tytułu urodzenia dziecka). W obu przypad-
kach „becikowe” korzysta ze zwolnienia od podatku
dochodowego na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 8 usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych.
Powyższe uprawnienia w zakresie wsparcia bu-
dżetowego, jak i systemu podatkowego, stanowi jed-
ną z przesłanek nieobjęcia ulgą na dzieci miesięcy
poprzedzających narodziny dziecka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie trudności w dostawach prądu (4524)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej, przekazanej
przy piśmie, znak SPS-023-4524/08, z dnia 30 lipca
2008 r., w sprawie trudności w dostawach prądu,
uprzejmie informuję, co następuje.
Jakie kroki zamierza podjąć rząd, aby nie nastą-
pił niedobór energii w okresie letnim?
Nadzór nad bezpieczeństwem zaopatrzenia w ener-
gię elektryczną sprawuje minister właściwy do
spraw gospodarki, natomiast monitorowanie funk-
cjonowania systemu elektroenergetycznego, w za-
kresie m.in. bezpieczeństwa dostarczania energii
elektrycznej, prowadzi prezes Urzędu Regulacji Ener-
getyki. Aktem prawnym tworzącym podstawy za-
bezpieczenia ciągłości dostaw energii elektrycznej
jest ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energe-
tyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z póżn. zm.)
wraz z aktami wykonawczymi. Ustawa nakłada na
odpowiednie instytucje i przedsiębiorstwa energe-
tyczne szereg obowiązków oraz zobowiązuje opera-
tora systemu przesyłowego oraz operatorów syste-
mów dystrybucyjnych do podejmowania określonych
działań w przypadku wystąpienia zagrożeń w krajo-
wym systemie elektroenergetycznym lub niedobo-
rów w dostawach energii elektrycznej do odbiorców.
Biorąc pod uwagę kilkuletnie trendy wzrostu za-
potrzebowania na moc elektryczną w okresie mie-
sięcy letnich oraz obserwowaną tendencję wzrostu
zapotrzebowania na moc elektryczną w okresie
szczytów obciążenia dni roboczych, wyniesie ok.
20 tys. MW. Oznacza to, że w przypadku utrzymy-
wania się na terenie całego kraju ekstremalnych
warunków temperaturowych (ponad 30o C), w związ-
ku ze zwiększonym wykorzystaniem urządzeń
chłodniczych i klimatyzacyjnych, zapotrzebowanie
krajowe może przekroczyć wartość 20 500 MW. Sy-
tuację bilansową mogą znacząco poprawić ewentu-
alne dostawy handlowe energii elektrycznej spoza
krajowego systemu elektroenergetycznego z wyko-
rzystaniem połączenia kablowego ze Szwecją (do
600 MW) oraz pracujących w układach wydzielo-
nych jednostek wytwórczych na Ukrainie i Białoru-
si (do 300 MW). Dostawy takie są uzgadniane przez
krajowe przedsiębiorstwo obrotu i zależą od relacji
poziomu cen energii elektrycznej na rynku polskim
do cen na rynku potencjalnego eksportera. Realiza-
cja dostaw handlowych energii elektrycznej z syste-
mów UCTE z wykorzystaniem połączeń KSE z sys-
temami Niemiec, Czech i Słowacji), z uwagi na wa-
runki pracy połączonych sieci (przepływy wyrów-
nawcze wywołane pracą elektrowni wiatrowych
w północnej części Niemiec) nie jest możliwa.

Minister gospodarki na bieżąco otrzymuje infor-
macje na temat bezpieczeństwa funkcjonowania
KSE w postaci codziennych raportów PSE-Operator
SA oraz prognoz krótkoterminowych zapotrzebowa-
nia systemu na moc.
W związku z przewidywanymi problemami w za-
kresie możliwości pokrycia krajowego zapotrzebowa-
nia na moc elektryczną PSE-Operator SA podjął na-
stępujące krótkoterminowe działania wyprzedzające:
— zawarcie umów na dostawy handlowe energii
elektrycznej ze Szwecji, Ukrainy i Białorusi (do
300 MW) i ich fizyczna realizacja,
— okresowa praca interwencyjna lokalnych źró-
deł wytwórczych energii elektrycznej (elektrocie-
płowni na terenie Warszawy, Wrocławia, Poznania,
Białegostoku, Krakowa, Szczecina),
— zmiany w zasadach funkcjonowania mechani-
zmu bilansującego sprzyjające aktywizacji krajo-
wych źródeł wytwórczych (PSE-Operator SA),
— zmiany harmonogramów remontów jednostek
wytwórczych centralnie dysponowanych pozwalają-
ce na minimalizację zagrożeń bilansu mocy KSE
w okresie letnim (OSP/wytwórcy),
— zmiana struktury, wielkości i przekierowanie
eksportu energii elektrycznej na potrzeby krajowego
zapotrzebowania,
— zapewnienie stabilności napięciowej w północ-
no-wschodniej Polsce (instalacja źródeł mocy biernej
przez OSP).
W celu eliminacji podobnych zagrożeń w przyszło-
ści z inicjatywy i współudziale ministra gospodarki
zostały podjęte poniższe działania długofalowe:
— przygotowanie modelu w zakresie funkcjonowa-
nia rynku bilansującego (odejście od modelu „miedzia-
nej płyty” na rzecz systemu opartego na stawkach wę-
złowych) oraz propozycji legislacyjnych,
— przygotowanie do wprowadzenia rynku zdol-
ności wytwórczych i organizowania przetargów na
zdolności wytwórcze jako sposobu na zapewnienie
pokrycia przyszłych potrzeb w zakresie mocy elek-
trycznej,
— wprowadzenie i realizacja programu rewitali-
zacji jednostek wytwórczych na poziomie 10–30 GW,
— program budowy całkowicie nowych elektrow-
ni o mocy blisko 30 GHW (w oparciu o niskoemisyj-
ne elektrownie węglowe, bloki gazowo-parowe i elek-
trownie jądrowe).
— program rozwoju energetyki rozproszonej,
— przygotowanie sieci przesyłowej do importu
energii elektrycznej.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia zostaną
przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na problemy
podniesione w interpelacji pani poseł.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
1373
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie osób niepełnosprawnych (4525)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Pani Anny Sobeckiej,
z dnia 14 lipca 2008 r. przysłaną przy piśmie Mar-
szałka Sejmu z dnia 30 lipca 2008 r. (znak: SPS-
-023-4525/08) w sprawie utrudnień dla osób niepeł-
nosprawnych, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Problematyka zasad potwierdzania odbioru środ-
ków pomocniczych i przedmiotów ortopedycznych
przez pacjentów, która jest przedmiotem interpelacji
pani poseł, aktualnie jest regulowana zarządzeniem
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia Nr 62/2007/
DSOZ z dnia 20 września 2008 r. w sprawie określe-
nia warunków zawierania i realizacji umów w rodza-
ju zaopatrzenie w wyroby medyczne będące przed-
miotami ortopedycznymi i środkami pomocniczymi.
W czerwcu br. zaproponowano zmianę do przedmio-
towego zarządzenia, która zamiarem projektodaw-
ców miała ułatwić dostęp pacjentów, w szczególno-
ści tym z najcięższymi schorzeniami, do zaopatrze-
nia w wyroby medyczne. W świetle § 20 ust. 8 zarzą-
dzenia potwierdzenie odbioru przedmiotu ortope-
dycznego lub środka pomocniczego, z zastrzeżeniem
środków pomocniczych wydawanych comiesięcznie
w ramach karty zaopatrzenia, dokonuje świadcze-
niobiorca lub w jego imieniu przedstawiciel ustawo-
wy albo inna osoba na podstawie pisemnego upo-
ważnienia wystawionego przez świadczeniobiorcę
lub zaświadczenia lekarza ubezpieczenia zdrowot-
nego o stanie zdrowia świadczeniobiorcy uniemożli-
wiającym wystawienie przez niego upoważnienia.
W przypadku natomiast potwierdzenia odbioru
środka pomocniczego wydawanego comiesięcznie
w ramach karty zaopatrzenia potwierdzenia doko-
nuje świadczeniobiorca albo inna osoba w jego imie-
niu, z wyłączeniem świadczeniodawcy, który zawarł
umowę z Narodowym Funduszem Zdrowia na wy-
dawanie środków pomocniczych i przedmiotów orto-
pedycznych. Podstawę do refundacji takich środków
pomocniczych stanowi jeden dokument – roczna
karta comiesięcznego zaopatrzenia wystawiona przez
NFZ na podstawie zlecenia lekarza. Kartę można
otrzymać drogą pocztową, nie trzeba więc pojawiać
się osobiście w oddziale wojewódzkim Narodowego
Funduszu Zdrowia.
Z przedstawionych przepisów wynika, że środki
pomocnicze wydawane co miesiąc (np. zestawy infu-
zyjne, cewniki, worki do zbiórki moczu, pieluchy)
może odbierać sam pacjent lub każda inna osoba
w jego imieniu bez konieczności posiadania upoważ-
nienia. Inne środki pomocnicze i przedmioty ortope-
dyczne wydawane rzadziej niż co miesiąc (np. wózki
1374
inwalidzkie) może odebrać sam pacjent lub osoba
posiadająca pisemne upoważnienie od pacjenta.
Warto zauważyć, iż osobą upoważnioną nie musi być
członek rodziny pacjenta. NFZ nie określił postaci
upoważnienia, więc wystarczy każdy dokument,
w którym będą wskazane co najmniej dane perso-
nalne i podpis osoby upoważniającej (pacjenta),
przedmiot upoważnienia oraz dowolne wskazanie
osoby lub osób upoważnionych do odbioru świadcze-
nia rzeczowego. Jeżeli natomiast stan zdrowia pa-
cjenta uniemożliwia wypisanie upoważnienia, co
należy uznać jednak za przypadek wyjątkowy, wów-
czas wystarczy zaświadczenie lekarza, że stan pa-
cjenta uniemożliwia mu pisanie.
Rozwiązania zaproponowane w czerwcowej no-
welizacji zarządzenia prezesa NFZ w sposób widocz-
ny ułatwiają pacjentom odbiór refundowanych przed-
miotów ortopedycznych i środków pomocniczych.
Nie widzę uzasadnienia dla tezy pani poseł, iż zmia-
na przepisów zarządzenia prezesa NFZ ograniczyła
dostępność pacjentów do zaopatrzenia w środki po-
mocnicze i przedmioty ortopedyczne.
Warto jednocześnie podkreślić, iż rolą NFZ jest
również prowadzenie działalności edukacyjno-infor-
macyjnej wobec świadczeniodawców, z którymi za-
warto umowy o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, polegającej m.in. na informowanie ich o obo-
wiązkach wobec pacjentów, spoczywających na wy-
konawcach świadczeń refundowanych ze środków
publicznych. W przypadku niesolidnych realizato-
rów umów powinny być wyciąganie konsekwencje
wynikające z podjętych zobowiązań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie odpłatności za porody
w polskich szpitalach (4526)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pani Anny Sobeckiej
z dnia 14 lipca 2008 r., przysłaną przy piśmie Mar-
szałka Sejmu z dnia 30 lipca 2008 r., znak: SPS-023-
-4526/08, w sprawie odpłatności za porody w pol-
skich szpitalach, uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
Stanowisko Ministerstwa Zdrowia odnośnie do
pobierania opłat za umożliwienie przez szpital obec-
ności osoby bliskiej rodzącej przy porodzie, tzw. po-
ród rodzinny, nie podlegało zmianom w ostatnich
latach. Dopuszczano pobieranie opłat za poród ro-
dzinny, ale tylko w wysokości nieprzekraczającej
rzeczywistych kosztów ponoszonych przez szpitale
mające umowy z Narodowym Funduszem Zdrowia.
Zgodnie z takim zapatrywaniem prawnie dopusz-
czalne byłoby obciążanie pacjentów tylko takimi
kosztami, które zostały rzeczywiście poniesione
przez świadczeniodawcę (np. koszt dodatkowej
odzieży ochronnej dla osoby towarzyszącej kobiecie
rodzącej).
Podstawą takiego stanowiska jest przepis art. 19
ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o za-
kładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14,
poz. 89), który wśród praw pacjenta wymienia pra-
wo do dodatkowej opieki pielęgnacyjnej sprawowa-
nej przez osobę bliską lub inną osobę wskazaną
przez siebie. Natomiast koszty realizacji tego upraw-
nienia nie mogą obciążać zakładu opieki zdrowotnej
(art. 19 ust. 4 ustawy).
Należy więc z całą mocą podkreślić, że prawo ko-
biety rodzącej do opieki bliskiej osoby podczas poro-
du jest prawem pacjenta. Nie może budzić niczyjej
wątpliwości jego dobroczynny wpływ na zdrowie za-
równo położnicy, jak i noworodka. Naruszenie tego
prawa, np. poprzez uniemożliwienie członkowi ro-
dziny lub osobie bliskiej udziału w porodzie lub po-
bieranie opłat za poród rodzinny w wysokości prze-
kraczającej wysokość kosztów świadczeniodawcy
poniesionych z tego tytułu, może stanowić, zgodnie
z art. 19a ustawy o zakładach opieki zdrowotnej,
podstawę do roszczenia o zadośćuczynienie pienięż-
ne za doznaną krzywdę na podstawie art. 448 Ko-
deksu cywilnego.
Zauważyć również należy, że podmioty związane
umową z Narodowym Funduszem Zdrowia zobo-
wiązane są do przestrzegania postanowień tej umo-
wy, w tym także do przestrzegania praw pacjenta
oraz zakazu pobierania nienależnych opłat od świad-
czeniobiorców za świadczenia będące przedmiotem
umowy. Naruszenie zawartej umowy przez świad-
czeniodawcę jest podstawą do nałożenia na niego
przez publicznego płatnika kary umownej do wyso-
kości 2% kwoty zobowiązania wynikającego z umo-
wy. Możliwość taką przewidują bowiem przepisy
ogólnych warunków umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej będące załącznikiem do rozporzą-
dzenia ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r. (Dz. U.
Nr 81, poz. 484).
W związku z docierającymi do Ministerstwa Zdro-
wia niepokojącymi sygnałami o pobieraniu przez nie-
których świadczeniodawców nienależnych opłat od
kobiet rodzących Narodowemu Funduszowi Zdro-
wia zostało zlecone przeprowadzenie kontroli szpi-
tali położniczo-ginekologicznych pod kątem prze-
strzegania praw pacjentek rodzących. Efektem tych
kontroli było sformułowanie zaleceń dla świadcze-
niodawców dotyczących przestrzegania obowiązują-
cych w Polsce przepisów w tej materii, a także na-

kładanie kar umownych na niesolidnych wykonaw-
ców umów z Narodowym Funduszem Zdrowia w przy-
padku wystąpienia rażących nieprawidłowości.
Z uwagi na powtarzające się nieprawidłowości na
oddziałach położniczo-ginekologicznych zastosowa-
ne procedury będę ponowione w następnych latach.
Niezwykle istotne jest, aby w przypadku posia-
dania przez pacjentki lub osoby trzecie informacji
o pobieraniu przez szpitale niedozwolonych opłat alar-
mować niezwłocznie o tych zdarzeniach organy zało-
życielskie szpitali oraz rzeczników praw pacjenta. Po-
bieranie opłat od osób uprawnionych do bezpłatnych
świadczeń powinno być przez te organy piętnowane
i eliminowane jako działania nielegalne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie skuteczności leczenia chorych
na raka w Polsce (4527)
W odpowiedzi na interpelację Pani Anny Sobec-
kiej, Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, prze-
słaną przy piśmie z dnia 30 lipca 2008 roku (SPS-
-023-4527/08), w sprawie skuteczności leczenia cho-
rych na raka w Polsce, uprzejmie proszę o przyjęcie
poniższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej, finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń,
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 roku o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135 ze zm.)
oraz akty wykonawcze do ww. ustawy. Zgodnie z tre-
ścią art. 14, przedmiotowej ustawy, świadczenia
opieki zdrowotnej są finansowane ze środków będą-
cych w dyspozycji Narodowego Funduszu Zdrowia.
W sytuacji, gdy produkt leczniczy wysokospecjali-
styczny nie znajduje się w wykazach leków refundo-
wanych, oraz w programach terapeutycznych, ist-
nieje możliwość leczenia tym lekiem w ośrodkach
klinicznych. w ramach świadczenia „Chemioterapia
niestandardowa”. Świadczeniobiorcy przyjętemu do
szpitala zapewnia się, zgodnie z art. 35 ww. ustawy,
bezpłatnie leki, jeżeli są one konieczne do wykona-
nia świadczenia. Szczegółowe zasady kontraktowa-
nia i rozliczania tych świadczeń zostały określone
w zarządzeniach Prezesa Narodowego Funduszu
1375
Zdrowia, dotyczących postępowań w sprawie zawar-
cia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Warunkiem niezbędnym do rozliczenia świad-
czenia w ramach procedury „Chemioterapia nie-
standardowa” jest uzyskanie pisemnej akceptacji
Dyrektora oddziału wojewódzkiego Funduszu dla
wniosku świadczeniodawcy, pozytywnie zaopinio-
wanego przez konsultanta wojewódzkiego z określo-
nej dziedziny medycyny.
Pragnę podkreślić, że Minister Zdrowia uznała
terapię chorób nowotworowych za jeden z prioryte-
towych celów działań w zakresie zdrowia publiczne-
go. Pacjentom dotkniętym tymi chorobami został
zapewniony dostęp do leczenia lekami najnowszej
generacji, w ramach procedury „Chemioterapia nie-
standardowa”.
Aby zwiększyć skuteczność leczenia raka w Pol-
sce, Ministerstwo Zdrowia od dnia 1 stycznia 2006 r.
rozpoczęło wdrażanie Narodowego programu zwal-
czania chorób nowotworowych, którego realizacja
przebiega na podstawie ustawy z dnia 1 lipca 2005 r.
o ustanowieniu programu wieloletniego „Narodowy
program zwalczania chorób nowotworowych” (Dz. U.
Nr. 143, poz. 1200 z późn. zm.).
Do głównych celów Narodowego programu zwal-
czania chorób nowotworowych należy:
1. zahamowanie wzrostu zachorowań na nowo-
twory;
2. osiągnięcie średnich europejskich wskaźników
w zakresie wczesnego wykrywania nowotworów;
3. osiągnięcie średnich europejskich wskaźników
skuteczności leczenia;
4. stworzenie warunków do wykorzystania w prak-
tyce onkologicznej postępu wiedzy o przyczynach i me-
chanizmach rozwoju nowotworów złośliwych;
5. utworzenie systemu ciągłego monitorowania
skuteczności zwalczania nowotworów w skali kraju
i poszczególnych regionach kraju.
Mając powyższe na uwadze w ramach realizacji
programu podejmuje się następujące działania:
1. rozwoju profilaktyki pierwotnej nowotworów
złośliwych, w tym zwłaszcza zależnych od palenia
tytoniu i niewłaściwego żywienia;
2. wdrożenia populacyjnych programów wcze-
snego wykrywania, a w szczególności raka szyjki
macicy, piersi, jelita grubego oraz wybranych nowo-
tworów u dzieci;
3. zwiększenia dostępności do metod wczesnego
rozpoznawania oraz wdrożenia procedur zapewnie-
nia jakości diagnostyki i terapii nowotworów;
4. standaryzacji procedur leczenia napromienia-
niem;
5. uzupełnienia oraz wymiany wyeksploatowa-
nych urządzeń do radioterapii i diagnostyki nowo-
tworów;
1. upowszechnienia metod leczenia skojarzo-
nego;
1376
2. rozwoju i upowszechniania współczesnych me-
tod rehabilitacji chorych, ograniczania odległych na-
stępstw leczenia oraz opieki paliatywnej w onkologii;
3. rozwoju i upowszechnienia nauczania onkolo-
gii w kształceniu przeddyplomowym
i podyplomowym lekarzy, lekarzy dentystów, pie-
lęgniarek, położnych i przedstawicieli innych zawo-
dów medycznych;
1. poprawy działania systemu zbierania danych
o stopniu zaawansowania nowotworów;
upowszechniania wiedzy w społeczeństwie na te-
mat profilaktyki, wczesnego rozpoznawania i lecze-
nia nowotworów.
W roku bieżącym Ministerstwo Zdrowia zaplano-
wało sfinansowanie następujących zadań w ramach
Narodowego programu zwalczania chorób nowotwo-
rowych:
1. Populacyjny program profilaktyki i wczesnego
wykrywania raka szyjki macicy.
2. Populacyjny program wczesnego wykrywania
raka piersi.
3. Program badań przesiewowych dla wczesnego
wykrywania raka jelita grubego.
4. Program opieki nad rodzinami wysokiego,
dziedzicznie uwarunkowanego ryzyka zachorowa-
nia na nowotwory złośliwe: w tym:
— Moduł 1 - Wczesne wykrywanie nowotworów
złośliwych w rodzinach wysokiego, dziedzicznie
uwarunkowanego ryzyka zachorowania na raka
piersi i raka jajnika,
— Moduł 2 - Wczesne wykrywanie i prewencja
nowotworów złośliwych w rodzinach wysokiego,
dziedzicznie uwarunkowanego ryzyka zachorowa-
nia na raka jelita grubego i błony śluzowej trzonu
macicy.
1. Zakup aparatury diagnostycznej dla wczesne-
go wykrywania nowotworów.
2. Utworzenie w Polsce systemu radioterapii on-
kologicznej - doposażenie i modernizacja zakładów
radioterapii.
3. Tomografia Pozytonowa (PET) - budowa sieci
ośrodków (PET).
4. Program szkolenia lekarzy rodzinnych i pod-
stawowej opieki zdrowotnej - jednodniowe minimum
onkologiczne.
5. Szkolenie lekarzy rodzinnych z zakresu dia-
gnostyki nowotworów i opieki nad chorymi po lecze-
niu onkologicznym.
6. Prewencja pierwotna nowotworów.
7. Modyfikacja i wdrożenie programu nauczania
onkologii w polskich uczelniach medycznych.
8. Poprawa standardów leczenia operacyjnego
i skojarzonego raka płuca - doposażenie i moderni-
zacja klinik i oddziałów torakochirurgii.
9. Programy poprawy jakości diagnostyki i lecze-
nia nowotworów u dzieci w tym:
10. Wdrożenie programu kontroli jakości w dia-
gnostyce ostrej białaczki u dzieci,
11. Ograniczenie niepełnosprawności u dzieci le-
czonych z powodu nowotworów złośliwych kości,
12. Modyfikacja i wdrażanie ujednoliconego pro-
gramu diagnostyki i kompleksowego leczenia no-
wotworów ośrodkowego układu nerwowego (OUN)
u dzieci,
13. Wdrożenie programu kontroli jakości w dia-
gnostyce guzów litych u dzieci,
14. Wdrożenie programu kontroli jakości w diagno-
styce nieziarniczych chłoniaków złośliwych u dzieci,
15. Wdrożenie programu monitorowania odle-
głych skutków leczenia i jakości życia dzieci po za-
kończonym leczeniu z powodu nowotworów.
16. Program doskonalenia diagnostyki białaczek
ostrych u dorosłych w Polsce, z dostosowaniem do
zaleceń Unii Europejskiej i współpracy z „European
Leukemia Net”.
17. Program wykrywania i rozpoznawania chło-
niaków złośliwych.
18. Program rozwoju opieki paliatywnej w onko-
logii.
19. Poprawa działania systemu zbierania i reje-
strowania danych o nowotworach.
Przewiduje się, że realizacja Narodowego progra-
mu zwalczania chorób nowotworowych w zakresie
zapobiegania, wcześniejszego wykrywania oraz upo-
wszechnienia i zwiększenia dostępności do leczenia
odpowiadającego obecnemu poziomowi sprawdzonej
w praktyce wiedzy medycznej, z uwzględnieniem po-
stępu tej wiedzy doprowadzi do zmniejszenia zacho-
rowalności na nowotwory o około 10% oraz do po-
prawy skuteczności leczenia chorób nowotworowych
w Polsce do poziomu osiąganego w krajach Zachod-
niej i Północnej Europy, czyli do osiągnięcia ok. 40%
wyleczeń i przeżyć 5-letnich u mężczyzn i ok. 50%
wyleczeń i przeżyć 5-letnich u kobiet.
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie systemów zabezpieczenia
społecznego i zdrowotnego (4528)
W załączeniu przesyłam odpowiedź Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej oraz Ministerstwa Zdro-
wia na interpelację poselską Pani Anny Sobeckiej.
Odpowiedź na interpelację Pani Poseł Anny Elż-
biety Sobeckiej
1. Jakie kroki zamierza podjąć rząd, aby zapobiec
rozpadowi systemów zabezpieczenia społecznego i zdro-
wotnego?

Do dnia 1 stycznia 1999r. tj. do czasu wejścia
w życie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych,
w Polsce funkcjonował wyłącznie system emerytal-
ny oparty na zasadzie solidarności międzypokole-
niowej, czyli system repartycyjny. Jego głównym za-
łożeniem było wypłacanie świadczeń emerytalnych
z bieżących składek pobieranych przez ZUS od osób
czynnych zawodowo. W tym systemie nie było po-
działu na składki emerytalne, rentowe, chorobowe
i wypadkowe. Zasadniczą cechą systemu repartycyj-
nego była realizacja zasady solidarności społecznej.
W ramach realizowania tej zasady osoby, które osią-
gnęły wiek emerytalny korzystały ze środków zgro-
madzonych w Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
otrzymując świadczenia emerytalne.
Jednakże ze względu na wady tego systemu eme-
rytalnego istniała uzasadniona obawa, że stanie się
on niewydolny, wobec czego podjęto decyzję o jego
gruntownej reformie. Właśnie reforma systemu ubez-
pieczeń społecznych miała uzdrowić polski system
emerytalny, chronić go przed niewydolnością związa-
ną - z charakterystycznym dla wszystkich państw
rozwijających się - spadkiem przyrostu naturalnego
oraz zabezpieczyć wypłaty świadczeń.
System emerytalny po reformie wprowadzonej
w latach 1998/99 składa się z trzech elementów, tzw.
filarów, z których każdy charakteryzuje się odmien-
nymi cechami. I filar: obowiązkowy, powszechny, re-
partycyjny, administrowany przez państwo. II filar:
obowiązkowy, powszechny, kapitałowy, zarządzany
przez prywatne podmioty. III filar: dodatkowy, do-
browolny, kapitałowy, zarządzany przez prywatne
podmioty. Elementem wspólnym całego systemu
emerytalnego jest uzależnienie wysokości przyszłe-
go świadczenia od wielkości środków przekazanych
na ten cel przez świadczeniobiorcę. Zatem dla wyso-
kości przyszłego świadczenia istotne znaczenie ma
wielkość odprowadzonych składek i długość czasu,
przez jaki są one odkładane.
Zasada repartycyjności nie została całkowicie
odrzucona. Jest ona aktualnie realizowana w I fila-
rze powszechnego systemu ubezpieczeń. Mamy tu
bowiem do czynienia ze wspólnym gromadzeniem
środków na wypadek zaistnienia określonego rodza-
ju ryzyka ubezpieczeniowego, m.in. ryzyka emery-
talnego. Ma to szczególne znaczenie w warunkach
prowadzących do wzrostu liczby świadczeniobiorców
przy jednoczesnym spadku liczby osób płacących
składki na ubezpieczenia społeczne.
W nowym systemie emerytalnym uprawnienia
emerytalne osób nim objętych są uwarunkowane
osiągnięciem minimalnego wieku wynoszącego
60 lat – w przypadku kobiet i 65 lat – w przypadku
mężczyzn.
Moment przejścia na emeryturę wynika z indy-
widualnej decyzji każdego ubezpieczonego, który
przekroczył wymagane minimum wieku – niezależ-
nie od tego, czy będzie to kobieta, czy mężczyzna.
1377
Zasady opłacania składek na ubezpieczenie eme-
rytalne określone są w przepisach ustawy o syste-
mie ubezpieczeń społecznych.”.
Odnosząc się do kwestii „systemu zabezpieczenia
zdrowotnego”, uprzejmie informuję, że nakłady na
koszty świadczeń opieki zdrowotnej w roku 2008
(wg obowiązującego planu) zostały zaplanowane na
kwotę 52.182.560 tys. zł, w planie finansowym Na-
rodowego Funduszu Zdrowia na 2009 r. (będącego
w trakcie procedury zatwierdzania) założono kwotę
54.989.306 tys. zł, co oznacza dynamikę na poziomie
5,38%. Wzrost nakładów na świadczenia opieki
zdrowotnej przełoży się na zwiększenie dostępności
do świadczeń opieki zdrowotnej.
Dodatkowo uprzejmie informuję, iż w ramach
programu działań Rządu w dziedzinie ochrony zdro-
wia został przygotowany projekt ustawy dotyczący
m.in. decentralizacji instytucji płatnika w ramach
systemu powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego,
który został przesłany do uzgodnień zewnętrznych.
W projekcie przewidziane jest między innymi zwięk-
szenie wymiaru składki na powszechne ubezpiecze-
nie zdrowotne do poziomu 10% podstawy wymiaru
składki (z aktualnie obowiązującego wymiaru 9%),
począwszy od 2010 r. Celem tej zmiany jest zwięk-
szenie przychodów instytucji powszechnego ubez-
pieczenia zdrowotnego o ok. 6,1 mld zł i w konse-
kwencji zwiększenie dostępności do świadczeń opie-
ki zdrowotnej dla ubezpieczonych.
Decentralizacja i demonopolizacja płatnika świad-
czeń opieki zdrowotnej ma na celu przede wszystkim
polepszenie sytuacji ubezpieczonych, którzy będą
mieli większy wpływ na sposób rozdysponowywania
środków finansowych pochodzących z ich składek
na powszechne ubezpieczenie zdrowotne. Ubezpie-
czeni (a w konsekwencji również pacjenci) powinni
mieć, poprzez możliwość wyboru płatnika, wpływ
na to, w jaki sposób wydawane będą pieniądze z ich
składek. Funkcjonowanie kilku instytucji powszech-
nego ubezpieczenia zdrowotnego przyczyni się do
optymalizacji zarządzania systemem zabezpiecza-
nia świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych,
poprzez:
- zwiększenie elastyczności systemu, umożliwia-
jącej szybkie dostosowanie funkcjonowania kilku
mniejszych instytucji do zachodzących zmian;
- podniesienie stopnia trafności decyzji, gdyż będą
one podejmowane bliżej szczebla wykonawczego.
2. Czy rząd planuje wprowadzić rozwiązania pro-
rodzinne, a jeżeli tak, to jakie?
Bezpośrednio po wakacjach parlamentarnych
rząd planuje włączenie pod obrady Sejmu rządowego
projektu ustawy o zmianie ustawy – Kodeks pracy
oraz niektórych innych ustaw, którego regulacje po-
zwolą na wprowadzenie w życie pakietu instrumen-
tów polityki rodzinnej tworzących sprzyjające wa-
runki dla rodzin decydujących się na posiadanie
dzieci.
Zamiarem rządu jest tworzenie warunków sprzy-
jających łączeniu pracy zawodowej i życia rodzinne-
1378
go (ważnych zwłaszcza w przypadku podejmowania
decyzji o posiadaniu dziecka). Proponowane rozwią-
zania to przede wszystkim wydłużenie wymiaru
urlopu macierzyńskiego. Rząd proponuje wydłuże-
nie wymiaru urlopu macierzyńskiego o dwa tygo-
dnie z tytułu urodzenia pierwszego dziecka, a tym
samym zrównanie jego wymiaru z wymiarem urlo-
pu macierzyńskiego po urodzeniu kolejnego dziecka.
W przypadku urodzenia więcej niż jednego dziecka
przy jednym porodzie wymiar urlopu macierzyń-
skiego ulegnie wydłużeniu o 3 tygodnie.
Rząd zdaje sobie sprawę, że poprawiając komfort
opieki nad dzieckiem w najwcześniejszej fazie jego
życia wprowadza rozwiązania działające na rzecz
lepszego rozwoju dziecka. Jednocześnie istnieje
w powszechnej opinii (wynikającej z obecnego stanu
świadomości kulturowej i instytucjonalnej) prze-
świadczenie, że rząd wprowadzając te rozwiązania
działa na niekorzyść matek poprzez osłabianie ich
pozycji na rynku pracy. W związku z tym zamiarem
rządu jest kształtowanie takich rozwiązań, które
przyczynią się do ewolucji świadomości społecznej.
Potrzebna jest zwłaszcza większa akceptacja spo-
łeczna dla koniecznych nakładów ponoszonych na
rzecz rozwoju rodziny nie tylko przez matki, ale tak-
że ojców oraz całe społeczeństwo w postaci wkładu
pracodawców, czy usługodawców wspierających ro-
dzinę w różnych fazach jej funkcjonowania. Propo-
zycje rządu zawierają:
− Przedłużenie urlopu macierzyńskiego – etapo-
wo do 2014 r. – o dalszych 6 tygodni na żądanie, co
pozwoli rodzicom na dokonanie wyboru, czy chcą
kontynuować urlop macierzyński, bądź nie, lub też
dzielić urlop macierzyński z pracą (bez utraty
uprawnień do zasiłku macierzyńskiego i ubezpiecze-
nia oraz łączenia świadczenia z wynagrodzeniem za
pracę. Wymiar świadczenia będzie określony pro-
porcjonalnie do części jaka zostanie ustalona mię-
dzy czasem pracy, a okresem zasiłkowym,
− Ochrona przed zwolnieniem z pracy osób po-
dejmujących zatrudnienie w niepełnym wymiarze
czasu pracy w okresie przysługującego im urlopu
wychowawczego,
− Stopniowe podniesienie podstawy wymiaru
składki na ubezpieczenie społeczne osób przebywa-
jących na urlopach wychowawczych (w pierwszym
etapie do poziomu minimalnego wynagrodzenia,
w kolejnym do 60% przeciętnego wynagrodzenia),
− Możliwość finansowania ze środków Zakłado-
wego Funduszu Socjalnego opieki nad dziećmi lub
dofinansowania kosztów żłobków lub przedszkoli,
− Skrócenie wymaganego okresu ubezpieczenia
dla otrzymania świadczeń pieniężnych ze 180 dni do
90 dni w przypadku osób ubezpieczonych dobrowol-
nie oraz wyrównanie prawa do świadczeń opiekuń-
czych dla osób ubezpieczonych obowiązkowo oraz
ubezpieczonych dobrowolnie,
− Zobowiązanie kobiet w ciąży do korzystania
z opieki lekarskiej w okresie ciąży,
− Wydłużenie maksymalnego okresu otrzymy-
wania świadczenia chorobowego dla kobiet w ciąży
ze 182 dni do 270 dni,
− Zniesienie ograniczenia możliwości zarobko-
wania dla kobiet otrzymujących dodatek do zasiłku
rodzinnego z tytułu urlopu wychowawczego,
− Możliwość zawieszenia składek na Fundusz
Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych przysługujący pracodawcom osób po-
wracającym z urlopu macierzyńskiego lub wycho-
wawczego,
Rząd planuje rozszerzenie zakresu pomocy mło-
dym rodzicom, poprzez promowanie i stopniowe
wdrażanie rozwiązań, które pozwolą również ojcom
pełnić aktywną rolę w wychowaniu dzieci, także
w najwcześniejszej fazie ich życia. Chodzi o propago-
wanie już istniejących rozwiązań, takich jak możli-
wość ubiegania się po 14 tygodniu trwania urlopu
macierzyńskiego o możliwość odbywania jego pozo-
stałej części przez ojca dziecka, a także autonomicz-
nego uprawnienia dla ojca dziecka do urlopu ojcow-
skiego (tacierzyńskiego).
Trwają również prace nad programem rozwoju
instytucjonalnych i alternatywnych form opieki nad
dzieckiem, które powinny dać niezbędne wsparcie
rodzicom, którzy będą potrzebowali wsparcia w po-
staci usług opiekuńczych dla dzieci w czasie pracy.
Z dniem 1 października 2008 r. wejdzie w życie
ustawa z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów (Dz.U. Nr 192, poz.1378).
Osoby mające
zasądzone świadczenia alimentacyjne, których
egzekucja jest bezskuteczna, uprawnione będą do fi-
nansowanego z budżetu państwa świadczenia z fun-
duszu alimentacyjnego do wysokości 500 zł, przy
kryterium 725 zł netto na osobę w rodzinie, które
jest znacznie wyższe niż w przypadku zaliczki ali-
mentacyjnej (583 zł na osobę w rodzinie) i niż
w przypadku świadczeń rodzinnych (504 zł na osobę
w rodzinie). Ze świadczenia tego będą mogły korzy-
stać między innymi rodziny niepełne, które – w świe-
tle raportu – znajdują się w najgorszej sytuacji mate-
rialnej. Oznacza to znaczne zwiększenie wsparcia
materialnego kierowanego do rodzin niepełnych,
w porównaniu do obecnie obowiązujących rozwią-
zań, regulowanych ustawą z dnia 22 kwietnia 2005 r.
o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych
oraz zaliczce– większa będzie liczba objętych nim
rodzin (ze względu na wzrost kwoty kryterium do-
chodowego: z 583 zł do 725 zł netto na osobę w ro-
dzinie) oraz wyższa będzie kwota świadczenia (mak-
symalnie 500 zł, podczas gdy najwyższa kwota za-
liczki alimentacyjnej wynosi 380 zł). Szacuje się że:
liczba osób korzystających ze świadczeń z funduszu
alimentacyjnego wzrośnie 2,5-krotnie w porówna-
niu z liczbą korzystających z zaliczki alimentacyj-
nej, a wydatki budżetu państwa na ten cel będą ok.
3–4-krotnie wyższe niż wydatki na zaliczki.
W systemie świadczeń rodzinnych osoby, które
z nich korzystają, będą miały możliwość przekrocze-

nia kryterium dochodowego przy ubieganiu się
o świadczenia na kolejny okres zasiłkowy rozpoczy-
nający się we wrześniu 2008 r. o kwotę 48 zł na oso-
bę (np. dla małżeństwa z 2 dzieci dochód netto może
być wyższy o 192 zł). Ministerstwo pracuje nad okre-
sową weryfikacją kryteriów dochodowych i wysoko-
ści świadczeń rodzinnych, która ma być przeprowa-
dzona od września 2009 r. Zgodnie z ustawą, kwoty
świadczeń rodzinnych i wysokość kryteriów docho-
dowych podlegają weryfikacji co 3 lata, weryfikacja
opiera się na badaniach progu wsparcia dochodowe-
go rodzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracy
i Spraw Socjalnych.
Przygotowany został również projekt nad usta-
wą o systemie pieczy zastępczej nad dzieckiem. Ce-
lem jego jest stworzenie spójnego systemu, który po-
zwoli zniwelować zjawiska umieszczania dzieci poza
rodziną biologiczną i na promowanie rodzinnych
form pieczy zastępczej nad dzieckiem. W ramach
projektowanych działań będzie położony nacisk na
profilaktykę i pracę z rodziną w kryzysie. Określone
i usystematyzowane zostaną rozwiązania dotyczą-
ce rodzinnych form opieki zastępczej i małych form
opieki instytucjonalnej. Zakłada się wprowadzenie
zróżnicowanych instrumentów wsparcia material-
nego, rodzicielstwa zastępczego, wielodyscyplinar-
ny zakres poradnictwa dla rodzin naturalnych i ro-
dzin zastępczych, odpowiednią koordynację dzia-
łań i zaangażowania organów samorządu teryto-
rialnego szczebla gminy i powiatu oraz partnerów
pozarządowych. Projekt uwzględnia również kwe-
stie usamodzielnienia wychowanków rodzin za-
stępczych i placówek opiekuńczo-wychowawczych
oraz kwestie rozwiązań wspierających kontynu-
owanie przez nich nauki.
W trakcie przygotowania znajdują się:
− program rządowy na 2009 r. dotyczący wspie-
rania rozwoju rodzinnej opieki zastępczej w ra-
mach planowanego roku na rzecz rodzinnej opieki
zastępczej.
− nowelizacja ustawy z dnia 7 września 2007 r
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów przy-
gotowano niezbędne akty wykonawcze. Uruchomio-
ne zostały środki w kwocie 66 mln zł z rezerwy celo-
wej na przygotowanie organizacyjne gmin i samo-
rządów województw do realizacji ustawy.
− Krajowy Programu Przeciwdziałania Przemo-
cy w Rodzinie. W 2008 r. przewiduje się powołanie
Krajowego Koordynatora realizacji Programu oraz
pozyskanie środków finansowych na zatrudnienie
koordynatorów wojewódzkich, przekazanie środków
finansowych na szkolenia pracowników pierwszego
kontaktu, zorganizowanie konferencji dla wojewódz-
kich koordynatorów, zlecenie przeprowadzenia ba-
dań dotyczących zjawiska przemocy w rodzinie oraz
zorganizowania ogólnopolskiej kampanii informa-
cyjnej. Kontynuowany będzie monitoring realizacji
Programu. W terminie do 30 czerwca 2008 r. Rada
Ministrów przedstawi Sejmowi sprawozdanie z re-
1379
alizacji Krajowego Programu Przeciwdziałania
Przemocy w Rodzinie w 2007 roku.
− W ramach Programu Wspierania Jednostek Sa-
morządu Terytorialnego w Budowaniu Lokalnego
Programu Opieki nad Dzieckiem i Rodziną oraz Pro-
gramu Zapobiegania Niedostosowaniu Społecznemu
i Przestępczości wśród Dzieci i Młodzieży w 2008 r.
z budżetu Ministra Pracy i Polityki Społecznej, po
rozstrzygnięciu konkursu, przeznaczono na dofinan-
sowanie zadań własnych realizowanych przez samo-
rządy gminne i powiatowe kwotę 7,8 mln zł.
− Realizowane są programy rządowe i resortowe
we współpracy z samorządami gminnymi, regional-
nymi ośrodkami pomocy społecznej, lokalnymi orga-
nizacjami pozarządowymi, m.in. w celu budowania
lokalnego systemu opieki nad dzieckiem i rodziną
oraz zapobiegania niedostosowaniu społecznemu i prze-
stępczości wśród dzieci i młodzieży. Są to programy:
program rządowy „Pomoc państwa w zakresie
dożywiania” oraz „Program Zapobiegania Nie-
dostosowaniu Społecznemu i Przestępczości wśród
Dzieci i Młodzieży w latach 2003–2013”, w którym
resortem wiodącym jest MSWiA.
− Przewiduje się wsparcie dla organizacji poza-
rządowych na dofinansowanie z Funduszu Inicja-
tyw Obywatelskich usług opiekuńczych na rzecz
dzieci w środowiskach lokalnych.
− MPiPS, w ramach swoich funduszy przeznaczo-
nych na dotacje, będzie w 2008 r. wspierało organiza-
cje pozarządowe podejmujące działania zmierzające
do przeciwdziałania zjawisku przemocy w rodzinie,
zwiększeniu udziału ojców w wychowaniu dzieci,
wspierania środowisk lokalnych młodzieżowych i osób
starszych, przeciwdziałania handlu ludźmi oraz
wspierania rodzicielstwa zastępczego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie finansowania
programu wieloletniego
„Program ochrony brzegów morskich”
ustanowionego na lata 2004–2023 (4529)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 30 lipca br., znak SPS-023-4529/08,
przy którym została przesłana interpelacja posła
Konstantego Oświęcimskiego w sprawie finansowa-
nia programu wieloletniego „Program ochrony brze-
1380
gów morskich” ustanowionego na lata 2004–2023,
uprzejmie informuję, co następuje.
Ustawa z dnia 28 marca 2003 r. o ustanowieniu
programu wieloletniego „Program ochrony brzegów
morskich” zakłada, iż w latach 2004–2023 wydatki
na finansowanie programu w całym okresie jego re-
alizacji wyniosą łącznie 911 mln zł, według cen
z 2001 r. Oznacza to, że planowane nakłady z budże-
tu państwa na realizację zadań przewidzianych pro-
gramem nie mogą być w poszczególnych latach
mniejsze niż 25 550 000 zł. Zdaniem Pana Konstan-
tego Tomasza Oświęcimskiego posła na Sejm RP po-
wyższa kwota jest niewystarczająca, w związku
z czym począwszy od roku 2009 powinna wzrosnąć
do około 78 mln zł.
Na koniec 2007 r., w ramach realizacji ustawy
o ochronie brzegów morskich, urzędy morskie na
badania, dokumentację techniczną i wykonanie prac
ochronnych brzegu morskiego wykorzystały kwotę
14 724,215 tys zł. Dodatkowo kwotę 7 277 239 zł sta-
nowiącą zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów
z 27 grudnia 2007 r. w sprawie wydatków budżeto-
wych państwa, środki niewygasające z upływem
roku budżetowego (Dz. U. Nr 241, poz. 1760). Do bu-
dżetu zwrócono kwotę 3998,546 tys zł co stanowi
15% całości planowanych w 2007 r. nakładów.
Z uwagi na powyższe, zdaniem Ministerstwa Fi-
nansów, planowanie zwiększenia wydatków na pro-
gram w 2009 r. mogłoby zostać ocenione jako niego-
spodarne i niecelowe. Nadmienić należy, iż prace
nad ustawą budżetową na 2009 r. nadal trwają.
W związku z powyższym nie została jeszcze ustalo-
na kwota na finansowanie programu w 2009 r. Jed-
nakże zaznaczyć należy, iż zgodnie z ustawą z dnia
28 marca 2003 r. o ustanowieniu programu wielolet-
niego „Program ochrony brzegów morskich”, kwota
ta nie może być mniejsza niż 25 550 000 zł.
Wydatki w zakresie zachowania brzegów mor-
skich mogą być finansowane również z funduszy UE
w ramach regionalnych programów operacyjnych.
Takie stanowisko w imieniu rządu prezentował
przedstawiciel Ministerstwa Infrastruktury pod-
czas obrad komisji sejmowej poświęconej realizacji
programu w 2007 r.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy podkreślić,
że wykorzystanie funduszy UE na ochronę brzegów
morskich wpłynie pozytywnie na stan deficytu bu-
dżetu państwa, co jest szczególnie istotne, biorąc
pod uwagę zobowiązania Polski wynikające z przy-
jętych kryteriów konwergencji. Drugim argumen-
tem przemawiającym za większym wykorzystaniem
środków unijnych jest fakt, iż gminy nadmorskie są
relatywnie bogatsze niż gminy położone na terenie
reszty kraju. Dlatego są one w stanie sfinansować ze
środków własnych część wydatków niezbędnych do
wykorzystania wsparcia unijnego. Środki budżetu
państwa należy przeznaczyć na sfinansowanie wy-
datków, których nie można pokryć z budżetu Wspól-
noty i które realizowane będą w biedniejszych regio-
nach kraju, tak aby realizować zasadę zrównoważo-
nego rozwoju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie windykacji należności
we wspólnocie mieszkaniowej (4530)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Agnieszki Hanajczyk z dnia
30 lipca br., znak: SPS-023-4530/08, w sprawie win-
dykacji należności we wspólnocie mieszkaniowej,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lo-
kali (jedn. tekst: Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903,
z późn. zm.) reguluje prawa i obowiązki właścicieli
lokali oraz zarząd nieruchomością wspólną.
W związku ze zgłaszanymi wątpliwościami i wnio-
skami w zakresie jej stosowania po dniu wejścia
w życie, tj. po dniu 1 stycznia 1995 r., została 2-krot-
nie nowelizowana, tj. w roku 1997 i w roku 2000.
Wspólnotę mieszkaniową, zgodnie z art. 6 ww.
ustawy o własności lokali, tworzy ogół właścicieli,
których lokale wchodzą w skład określonej nieru-
chomości.
Zgodnie z art. 18 ust. 1 ww. ustawy właściciele
lokali mogą w umowie o ustanowieniu odrębnej wła-
sności lokali albo w umowie zawartej później w for-
mie aktu notarialnego określić sposób zarządu nie-
ruchomością wspólną, a w szczególności mogą po-
wierzyć zarząd osobie fizycznej albo prawnej.
Jeśli właściciele lokali określą sposób zarządu
nieruchomością wspólną według ww. art. 18 ust. 1,
to nie muszą stosować innych regulacji niż te, które
przewiduje zawarta przez nich umowa w formie
aktu notarialnego.
Oznacza to, że w małych wspólnotach, w których
liczba lokali nie przekracza siedmiu lokali, właści-
ciele lokali mają wybór, czy działać w oparciu o prze-
pisy Kodeksu cywilnego, jak to przewiduje art. 19
ustawy, czy stosować w sprawach zarządu nierucho-
mością wspólną zasady ujęte w umowie właścicieli
lokali zawartej w formie aktu notarialnego.
Dopiero gdy właściciele lokali z tej możliwości
nie skorzystają, a liczba lokali we wspólnocie nie jest

większa niż siedem, to do zarządu nieruchomością
wspólną mają odpowiednie zastosowanie przepisy
Kodeksu cywilnego i Kodeksu postępowania cywil-
nego o współwłasności.
Wówczas, zgodnie z art. 199 K.c., do rozporządza-
nia rzeczą wspólną oraz do innych czynności, które
przekraczają zakres zwykłego zarządu, potrzebna
jest zgoda wszystkich współwłaścicieli. W braku ta-
kiej zgody współwłaściciele, których udziały wyno-
szą co najmniej połowę, mogą żądać rozstrzygnięcia
przez sąd, który orzeknie, mając na względzie cel za-
mierzonej czynności oraz interesy wszystkich współ-
właścicieli.
Natomiast nie mogę podzielić opinii pani poseł,
iż dochodzenie należności od dłużników, o którym
mowa w art. 15 ust. 2 ustawy o własności lokali, za-
licza się do czynności przekraczających zwykły za-
rząd. Należy zauważyć, iż czynność powyższa nie
została wymieniona w art. 22 ust. 3 ustawy, gdy wy-
toczenie powództwa, o którym mowa w art. 16, zgod-
nie z którym wspólnota może w trybie procesu żą-
dać sprzedaży lokalu w drodze licytacji z tytułu dłu-
gotrwałego zalegania z zapłatą należnych od niego
opłat, zostało zaliczone do czynności przekraczają-
cych zwykły zarząd.
Potwierdzeniem powyższej opinii jest również
komentarz pana Romana Dziczka do art. 22 ust. 1
ustawy o własności lokali znajdujący się w Lex Polo-
nica Maxima. Autor m.in. stwierdza: „Czynnościa-
mi zwykłego zarządu będą wszelkie faktyczne,
prawne i procesowe czynności związane z utrzyma-
niem nieruchomości wspólnej i z jej administracją.
Ani komentowana ustawa, ani Kodeks cywilny nie
definiują czynności zwykłego zarządu. Niemniej jed-
nak będą to zarówno wszelkie czynności związane
z normalnym funkcjonowaniem budynku i jego eks-
ploatacją, pobieraniem pożytków (w szczególności
cywilnych) i dochodów, drobniejszymi remontami
i konserwacją, szeroko rozumianą ochroną wspólne-
go prawa w postaci różnych czynności zachowaw-
czych, jak i wytoczenie powództwa o eksmisję (z czę-
ści wspólnej), o ochronę własności i posiadania,
o zapłatę należnych opłat z tytułu kosztów zarządu,
o odszkodowanie z tytułu ubezpieczenia budynku
lub jego uszkodzenia, itp.”.
W związku z powyższym podejmowanie czynno-
ści w celu windykacji należności we wspólnocie
mieszkaniowej nie wymaga stosownej uchwały
wspólnoty mieszkaniowej, a zatem wyrażam opi-
nię, że nie zachodzi potrzeba zmian w ustawie
o własności lokali, które proponuje pani poseł
Agnieszka Hanajczyk.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
1381
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie wprowadzenia wymogu zarządzania
nieruchomościami instytucjonalnymi
przez licencjonowanych zarządców (4531)
Szanowny Panie Marszałku! 0dpowiadając na
zapytanie poselskie pani poseł Agnieszki Hanaj-
czyk w sprawie wprowadzenia wymogu zarządza-
nia nieruchomościami instytucjonalnymi przez za-
rządców nieruchomości, przekazane przy piśmie
Pana Marszałka z dnia 30 lipca 2008 r., znak SPS-
-023-4531/08, uprzejmie przedstawiam stanowisko
w tej sprawie.
Przepis art. 190 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r.
Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.), zgodnie z którym
przepisów rozdz. 3 działu V ustawy nie stosuje się do
gospodarowania nieruchomościami bezpośrednio
przez właściwe organy, Agencję Nieruchomości Rol-
nych, Wojskową Agencję Mieszkaniową, Agencję
Mienia Wojskowego oraz do zarządzania nierucho-
mościami bezpośrednio przez ich właścicieli lub
użytkowników wieczystych, a także przez jednostki
organizacyjne w stosunku do nieruchomości odda-
nych tym jednostkom w trwały zarząd, miał na celu
uniknięcie nadmiernej ingerencji państwa w wyko-
nywanie przez właściciela prawa własności nieru-
chomości, zarówno prywatnej, jak i państwowej czy
też samorządowej.
Sposób gospodarowania nieruchomościami in-
stytucjonalnymi, stanowiącymi nieruchomości sek-
tora publicznego, jest uregulowany w ustawach
szczególnych, określających zasady tworzenia i funk-
cjonowania tych podmiotów. Przepisy prawa, zawar-
te w ustawach szczególnych, uwzględniają specyficz-
ną funkcję tych nieruchomości oraz uprawnienia
i obowiązki organów odpowiedzialnych za powierzo-
ny majątek. Jako przykład można wskazać rozpo-
rządzenie ministra obrony narodowej z dnia 5 paź-
dziernika 2005 r. w sprawie zasad tworzenia, prze-
kształcania, likwidacji, organizacji, zarządzania i kon-
troli zakładów opieki zdrowotnej utworzonych przez
ministra obrony narodowej (Dz. U. Nr 207,
poz. 1735) czy też ustawę z dnia 20 grudnia 1996 r.
o gospodarce komunalnej (Dz. U z 1997 r. Nr 9, poz. 43).
Zgodnie z art. 189 ustawy o gospodarce nierucho-
mościami, zarządzanie nieruchomościami należący-
mi do zasobów Skarbu Państwa lub jednostek samo-
rządu terytorialnego może być powierzone podmio-
tom tworzonym w tym celu przez Skarb Państwa
lub jednostki samorządu terytorialnego, jeżeli za-
rządzanie będzie wykonywane przez zarządców nie-
ruchomości. Przewidując sytuację, że zarządzanie
nieruchomościami sektora publicznego, w tym nie-
1382
ruchomościami instytucjonalnymi, może zostać po-
wierzone zarządcom nieruchomości lub utworzonym
w tym celu przedsiębiorstwom, mając na względzie
ochronę interesu publicznego, ustawodawca, w art. 22
ustawy o gospodarce nieruchomościami, dopuścił
możliwość powierzenia wykonywania określonych
czynności zarządcom nieruchomościami pod warun-
kiem, że wyłonienie podmiotu zarządzającego na-
stąpi na podstawie przepisów o zamówieniach pu-
blicznych.
Dla zapewnienia profesjonalnej obsługi nieru-
chomości możliwe jest również zatrudnienie przez
właściciela nieruchomości zarządcy nieruchomości
na podstawie umowy o pracę. Jednak należy zwrócić
uwagę, że w przypadku wykonywania czynności
przez licencjonowanych zarządców nieruchomości,
podstawą prawną ich działania w zakresie zarzą-
dzania nieruchomościami jest umowa o zarządzanie
nieruchomościami, zawarta z właścicielem, wspól-
notą mieszkaniową albo inną osobą lub jednostką
organizacyjną, której przysługuje prawo do nieru-
chomości, ze skutkiem prawnym bezpośrednio dla
tej osoby lub jednostki organizacyjnej. Ponieważ
umowa ta ma charter cywilnoprawny, zbliżony w za-
kresie praw i obowiązków do umowy zlecenia, trud-
ne byłoby przeniesienie relacji miedzy zleceniobior-
cą – zarządcą nieruchomości a zleceniodawcą - pra-
codawcą, na płaszczyznę umowy o pracę.
Umowa o pracę kształtuje bowiem relacje z za-
kresu praw i obowiązków między pracownikiem
a pracodawcą. Stosunek pracy zobowiązuje pracow-
nika do osobistego świadczenia pracy na rzecz pra-
codawcy pod jego kierownictwem oraz w miejscu
i czasie przez niego określonym, a pracodawcę do za-
płaty umówionego wynagrodzenia. Wprowadzenie
obowiązku zatrudniania licencjonowanych zarząd-
ców nieruchomości w instytucjach mogłoby nie od-
nieść zamierzonego skutku, jakim miałaby być po-
prawa jakości gospodarowania nieruchomościami
publicznymi. Wzajemne zależności między stronami
umowy o pracę, w szczególności podwładność pracow-
nika (zarządcy nieruchomości), ograniczałaby jego od-
powiedzialność w zakresie wykonywanych czynności.
Takie rozwiązanie pozostawałoby w sprzeczności
z obecnie obwiązującymi zasadami regulującymi
wykonywanie czynności z zakresu zarządzania nie-
ruchomościami przez licencjonowanych zarządców.
Ponadto należy zauważyć, że poruszone w piśmie
pani poseł kwestie bezpieczeństwa użytkowania bu-
dynków, w tym również nieruchomości instytucjo-
nalnych, są szczegółowo uregulowane przepisami
ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U.
z 2006 r. Nr 156, poz.1118, z późn. zm.). Adresatami
przepisów wyżej przywołanej ustawy są „podmioty
obciążone odpowiedzialnością za właściwe wykorzy-
stywanie obiektów budowlanych. Odpowiedzialność
ta wynika w podstawowym zakresie z przepisów
prawa cywilnego, w szczególności zaś prawa własno-
ści. Stąd też adresatami tych przepisów są przede
wszystkim właściciele oraz podmioty wykonujące
ich funkcje. (...) Przepisy rozdziału 6 Prawa budow-
lanego regulują kwestię eksploatacji obiektów bu-
dowlanych. Postanowienia tego rozdziału mają je-
den podstawowy cel: umożliwić właściwym organom
nadzoru budowlanego wykonywanie skutecznego
nadzoru nad korzystaniem z obiektów budowlanych.
Nadzór ten powinien koncentrować się na trzech
elementach: ocenie stanu technicznego obiektu,
a także prawidłowości korzystania z niego pod
względem technicznym oraz estetycznym” (LexPo-
lonica. Komentarz do rozdziału 6 ustawy Prawo bu-
dowlane: A. Wiśniewski, M. Łaczmańska, R. Go-
dlewski, W. Nosek, D. Sypniewski, A. Woźniak,
C. Woźniak, H. Kisilowska).
W ocenie resortu obecnie istniejące regulacje
prawne w sposób dostateczny zabezpieczają prawi-
dłową gospodarkę nieruchomościami, w tym rów-
nież nieruchomościami instytucjonalnymi.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe in-
formacje, wyrażam nadzieję, że pozwolą one wyeli-
minować wątpliwości zasygnalizowane w interpela-
cji pani poseł Agnieszki Hanajczyk.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Kopcia
w sprawie zbyt małych środków finansowych
zapisanych w budżecie na utrzymanie wód
i usuwanie szkód powodziowych,
jakie powstały w miesiącu wrześniu 2007 r.
m.in. na terenie powiatów żywieckiego
i bielskiego w zlewni rzeki Soły (4532)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 30 lipca
2008 r. (nr SPS-023-4532/08) interpelacją pana po-
sła Tadeusza Kopcia z dnia 21 lipca 2008 r. w spra-
wie zbyt małych środków finansowych zapisanych
w budżecie na utrzymanie wód i usuwanie szkód po-
wodziowych, jakie powstały w miesiącu wrześniu
2007 r., m. in. na terenie powiatów żywieckiego
i bielskiego w zlewni rzeki Soły, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W ustawie budżetowej na rok 2008 z dnia 23 stycz-
nia 2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117) zaplanowana zo-
stała rezerwa celowa: Kredyty i środki krajowe na
przeciwdziałanie i usuwanie skutków klęsk żywio-
łowych, w wysokości 795 600 tys. zł.

Rezerwa ta przeznaczona jest na:
— sfinansowanie ekwiwalentu złotowego środ-
ków pochodzących z kredytów zaciągniętych przez
rząd polski w Międzynarodowym Banku Odbudowy
i Rozwoju oraz Banku Rozwoju Rady Europy na re-
alizację projektu ochrony przeciwpowodziowej w do-
rzeczu rzeki Odry oraz w Europejskim Banku Inwe-
stycyjnym na ochronę przeciwosuwiskową,
— uzupełnienie środków kredytowych pochodzą-
cych z międzynarodowych instytucji finansowych,
— zadania związane z przeciwdziałaniem i usu-
waniem skutków klęsk żywiołowych.
Minister finansów nie posiada informacji, czy
przewiduje się przeznaczenie środków z tej rezerwy
na roboty zabezpieczeniowe na rzekach i potokach
górskich Beskidu Żywieckiego i Śląskiego oraz na-
prawę zniszczeń powstałych w wyniku powodzi,
która wystąpiła we wrześniu 2007 r. Propozycje po-
działu środków tej rezerwy przygotowuje bowiem
minister spraw wewnętrznych i administracji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie rozważenia możliwości
zmian prawnych polegających na refundacji
kosztów osprzętu do pomp insulinowych
bez ograniczenia wiekowego (4533)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Wojciecha Szaramy, posła na Sejm
RP – w sprawie rozważenia możliwości zmian praw-
nych polegających na refundacji kosztów osprzętu
do pomp insulinowych bez ograniczenia wiekowego
– przekazaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu,
pana Krzysztofa Putry, znak: SPS-023-4533/08,
uprzejmie proszę o przyjęcie stanowiska w sprawie.
Obecnie kwestie i zasady zaopatrzenia w wyroby
medyczne będące środkami ortopedycznymi i środki
pomocnicze, w tym zlecenia na wózki inwalidzkie,
określa rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 17 grud-
nia 2004 r. w sprawie szczegółowego wykazu wyro-
bów medycznych będących przedmiotami ortope-
dycznymi i środków pomocniczych, wysokości udzia-
łu własnego świadczeniobiorcy w cenie ich nabycia,
kryteriów ich przyznawania, okresów użytkowania,
a także wyrobów medycznych będących przedmiota-
mi ortopedycznymi podlegającymi naprawie w za-
1383
leżności od wskazań medycznych oraz wzoru zlece-
nia na zaopatrzenie w te wyroby i środki (Dz. U.
Nr 276, poz. 2739, z późn. zm.) oraz rozporządzenie
ministra zdrowia z dnia 17 grudnia 2004 r. w spra-
wie limitu cen dla wyrobów medycznych będących
przedmiotami ortopedycznymi i środków pomocni-
czych, o takim samym zastosowaniu, ale różnych ce-
nach, oraz limitu cen dla napraw przedmiotów orto-
pedycznych (Dz. U. Nr 275, poz. 2732, z późn. zm.).
W wyżej wymienionych przepisach zestawy infuzyj-
ne, czyli wkłucia do osobistych pomp insulinowych,
przyznawane są na zlecenie wydane przez lekarza
pediatrę lub diabetologa dzieciom i młodzieży do
18. roku życia oraz kobietom ciężarnym, do 10 sztuk
raz na miesiąc, bezpłatnie do kwoty 300 zł.
Podczas postulatów zgłoszono potrzebę rozsze-
rzenia przedmiotowej refundacji na dzieci lub mło-
dzież do 26. roku życia, zgodnie z zaleceniami leka-
rza, oraz dla kobiety ciężarnej, zgodnie z zalecenia-
mi lekarza, w ilości odpowiedniej do wskazań lekar-
skich, natomiast nie poruszano sprawy w zakresie
refundacji osprzętu dla osób dorosłych powyżej tego
wieku.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
obecnie w Ministerstwie Zdrowia nadal trwają pra-
ce nad projektem rozporządzenia w sprawie szczegó-
łowego wykazu przedmiotów ortopedycznych i środ-
ków pomocniczych finansowanych ze środków pu-
blicznych. Ze względu na zgłoszenie wielu uwag od
zainteresowanych stron przedmiotową nowelizacja,
nie tylko ze środowisk reprezentujących świadcze-
niobiorców, ale również od świadczeniodawców oraz
organizacji rządowych, konsultantów krajowych i wo-
jewódzkich, obecnie prowadzona jest analiza uwag
mająca na celu skorygowanie projektu rozporządze-
nia. W przedmiotowym projekcie zostały zapropono-
wane zmiany doprecyzowania przepisów w stosunku
do obecnie obowiązujących przepisów powodujących
problemy w uzyskaniu przedmiotów ortopedycznych
i środków pomocniczych, w tym osprzętu do osobi-
stych pomp insulinowych, przez pacjentów. Ponadto
w Narodowym Funduszu Zdrowia trwają prace nad
stworzeniem ostatecznej wersji procedury zaopa-
trzenia dzieci i młodzieży ze wskazaniami medycz-
nymi do leczenia cukrzycy insulinozależnej z uży-
ciem pompy insulinowej. Obecnie przedmiotowa
procedura została przekazana do konsultacji spo-
łecznych.
Jednocześnie informujemy, iż nowelizacja ww.
rozporządzeń jest pierwszym etapem zmiany uregu-
lowań w przedmiotowym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
1384
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Przemysława Gosiewskiego
w sprawie wprowadzenia ułatwień w realizacji
programu „Orlik 2012”, w tym dla samorządów
z woj. świętokrzyskiego (4534)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, na inter-
pelację posła na Sejm RP Przemysława Gosiewskie-
go przekazaną pismem z dnia 30 lipca 2008 r. (sygn.
SPS-023-4534/08) w sprawie wprowadzenia uła-
twień w realizacji programu „Orlik 2012”, w tym dla
samorządowców z woj. świętokrzyskiego, uprzejmie
informuję, co następuje.
Ad. 1. Program budowa kompleksu sportowego
„Moje boisko – Orlik 2012” zakłada uzyskanie
efektu rzeczowego i finansowego w roku przystą-
pienia do jego realizacji. W związku z tym realiza-
cja zadania jest jednoroczna i zadanie powinno
być zakończone i rozliczone w roku rozpoczęcia
przedsięwzięcia.
W założeniach programowych finansowanie
przedsięwzięcia zaplanowano z trzech źródeł:
— środki budżetowe – kwota środków budżeto-
wych przeznaczona na realizację tych zadań wynosi
333 tys. zł brutto, nie więcej jednak niż 33% warto-
ści kosztorysowej. Takiej wysokości na dany rok za-
planowane zostały środki w budżecie państwa;
— Inne środki – (regionalne programy operacyj-
ne, budżety marszałków województw, Fundusz Roz-
woju Wsi, wojewódzkie fundusze ochrony środowi-
ska, Program Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–
–2013, Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej, Ekofundusz, programy współ-
pracy transgranicznej). Kwota innych środków prze-
znaczona na realizację tych zadań wynosić będzie
333 tys. zł brutto, nie więcej jednak niż 33% warto-
ści kosztorysowej;
— środki własne wnioskodawcy – środki własne
beneficjenta poza środkami z dofinansowania. Udział
własny wnioskodawcy może być także pokryty po-
przez wykonanie prac sposobem gospodarczym lub
w ramach robót publicznych albo prac społecznych.
Rozliczenie prac wykonanych w wyżej wymieniony
sposób wymaga złożenia kosztorysu powykonawcze-
go, zaakceptowanego przez inspektora nadzoru bu-
dowlanego. Koszt wykonania kosztorysu pokrywa
wnioskodawca.
Realizacja programu, zarówno pod względem fi-
nansowym, jak i rzeczowym, przebiega zgodnie
z jego założeniami.
Ad. 2. Planowanie budżetów samorządowych
i realizowanych inwestycji odbywa się na przełomie
lat budżetowych. Samorządy, kierując się doświad-
czeniem w realizacji inwestycji, znajomością rynku
inwestycyjnego oraz aktualną sytuacją gospodarczą
w kraju, mogą prawidłowo i realnie zaplanować swo-
je działania inwestycyjne, a tym samym udział
w programie budowy kompleksu sportowego „Moje
boisko – Orlik 2012”. W związku z tym tylko szcze-
gółowa analiza warunków realizacji programu oraz
odpowiednie zabezpieczenia finansowe spowodują
sprawne i prawidłowe rozpoczęcie i zakończenie
przedsięwzięcia.
Ministerstwo Sportu i Turystyki, chcąc wspomóc
działania przyszłych inwestorów budowy komplek-
su, opracowało przykładowe, orientacyjne zbiorcze
zestawienie kosztów całego zadania. W związku
z tym, że prace nad wdrożeniem programu budowy
ogólnodostępnych kompleksów sportowych „Moje
boisko – Orlik 2012” rozpoczęte zostały na przeło-
mie lat 2007 i 2008, bazą do określenia wysokości
całkowitych nakładów inwestycyjnych realizacji tej
inwestycji były średnie ceny krajowe z IV kwartału
2007 r. W założeniach do programu, opublikowa-
nych na stronach internetowych www.orlik2012.pl,
koszt zadania określony jest jako wstępny, a rzeczy-
wisty koszt budowy znany będzie po wykonaniu do-
kumentacji technicznej i ewentualnie zweryfikowa-
ny po zakończeniu procedury przetargowej i wyło-
nieniu wykonawcy kompleksu.
Ad. 3. Specyfikacja istotnych warunków zamó-
wienia budowy kompleksu sportowego, opublikowa-
na na stronach internetowych www.orlik2012.pl,
jest również przykładowa. Beneficjent programu
może, ale nie musi skorzystać z publikacji, nato-
miast jednoznacznie zobowiązany jest do stosowa-
nia przepisów ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Pra-
wo zamówień publicznych (Dz. U. z 2007, Nr 223,
poz. 1655), a zwłaszcza zapisów dotyczących zacho-
wania uczciwej konkurencji. Beneficjent jako zama-
wiający, mając taką świadomość, odpowiada za pra-
widłowy wybór wykonawcy oraz realizację całego
przedsięwzięcia.
Ad. 4. Na dzień sporządzania odpowiedzi na skie-
rowane zapytanie odnośnie śledztwa prowadzonego
przez CBA, Ministerstwo Sportu i Turystyki nie po-
siada informacji na temat jego prowadzenia.
Ad. 5 i 6. Na rok 2008 finansowo zabezpieczone
jest wykonanie 600 kompleksów i tyle lokalizacji jest
zgłoszonych do programu. Aktualnie ogłoszonych
jest około 551 przetargów, z czego rozstrzygniętych
około 300. Biorąc powyższe pod uwagę, realizacja
przyjętych na 2008 r. założeń programowych może
zakończyć się niewielkim poślizgiem czasowym, ale
nie jest zagrożona. Pomimo zmian kosztów budowy
kompleksu sportowego „Moje boisko – Orlik 2012”
zainteresowanie programem jest duże i realnym jest
wykonanie 2000 obiektów do 2012 r.
W województwie świętokrzyskim do programu
przystąpiło 14 beneficjentów i dodatkowo jedna lo-
kalizacja wytypowana została w ramach pilotażu,
dofinansowywana ze środków Funduszu Rozwoju

Kultury Fizycznej. Aktualnie rozstrzygniętych jest
8 przetargów.
Ad. 7. W związku z licznymi zapytaniami: bene-
ficjentów programu, projektantów adaptujących
projekt typowy oraz wykonawców robót, minister-
stwo prowadzi stronę internetową programu „Moje
boisko - Orlik2012”, na której odpowiada na nurtu-
jące pytania zainteresowanych stron. Publikowane
są na bieżąco informacje o ogłaszanych przetargach,
wybranych wykonawcach oraz podejmowanych dzia-
łaniach w celu sprawnego zrealizowania programu.
Ponadto w dniu 2 czerwca br. został powołany ze-
spół do spraw opiniowania zmian w projektach in-
westycyjnych biorących udział w programie „Moje
boisko – Orlik 2012”. Do zadań zespołu należy opi-
niowanie zmian w przedkładanych przez wniosko-
dawców projektach. Każda zgłoszona zmiana w sto-
sunku do programu jest omawiana na cotygodnio-
wych spotkaniach zespołu. Rozstrzygnięcia w za-
kresie zmian przekazywane są zainteresowanym
podmiotom pisemnie. Oprócz funkcji opiniodawczej
zespół stanowi organ doradczy w zakresie proble-
mów technicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tomasz Półgrabski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie wstrzymania procedur związanych
z rozpoczęciem inwestycji, w tym drogowych
finansowanych z funduszy UE (4535)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Andrzeja Grzyba dołączoną do pi-
sma Pana Marszałka z dnia 30 lipca br. (znak: SPS-
-023-4535/08) w sprawie wstrzymania procedur
związanych z rozpoczęciem inwestycji drogowych fi-
nansowanych z funduszy UE, pragnę poniżej przed-
stawić stosowne wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, że Komisja Europejska
przywiązuje ogromną wagę do przeprowadzania
ocen oddziaływania inwestycji na środowisko zgod-
nie z prawem unijnym, wobec czego konsekwencją
pozostawania w sporze z Komisją Europejską mógł-
by być brak akceptacji projektów infrastruktural-
nych finansowanych w ramach środków unijnych.
W związku z powyższym, międzyresortowy ze-
spół Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, Minister-
stwa Środowiska oraz Ministerstwa Infrastruktury
przygotował projekt wytycznych w zakresie postę-
1385
powania w sprawie oceny oddziaływania na środo-
wisko dla przedsięwzięć współfinansowanych z kra-
jowych lub regionalnych programów operacyjnych,
które po przeprowadzeniu konsultacji zostały podpi-
sane przez ministra rozwoju regionalnego z dniem
3 czerwca br. Powyższe wytyczne mają na celu wska-
zać beneficjentom sposób przeprowadzania ocen od-
działywania na środowisko zgodny z prawem unij-
nym w okresie przejściowym, tj. do zmiany polskich
przepisów.
Zaznaczam również, iż Komisja Europejska zgo-
dziła się na stosowanie powyższych wytycznych jako
instrumentu przejściowego do dnia wejścia w życie
nowych przepisów w pełni zgodnych z prawem
wspólnotowym.
Pragnę także poinformować, że minister środo-
wiska przygotował projekt ustawy pn. O udziale
społeczeństwa w ochronie środowiska oraz o oce-
nach oddziaływania na środowisko, wprowadzającej
odpowiednie zmiany w polskich przepisach, dostoso-
wujące do wymogów wspólnotowego prawa ochrony
środowiska. Projekt ustawy został przyjęty przez
Radę Ministrów i obecnie jest przedmiotem prac
Sejmu.
Jednoczenie pragnę poinformować, że w regio-
nalnych programach operacyjnych nie doszło do
wstrzymania procedury konkursowej dotyczącej in-
frastruktury drogowej z powodu nieprawidłowej
transpozycji unijnych dyrektyw środowiskowych do
prawodawstwa polskiego. Nabór projektów w ramach
Wielkopolskiego Regionalnego Programu Operacyj-
nego do działań w zakresie inwestycji drogowych zo-
stał zakończony w marcu 2008 r. i obecnie, po prze-
prowadzanej ocenie złożonych wniosków, zostały
wybrane projekty do dofinansowania.
Jednocześnie informuję, że Zarząd Województwa
Wielkopolskiego podjął decyzję o zmianie terminu
naboru projektów z zakresu gospodarki wodno-ście-
kowej. Zgodnie z informacjami zawartymi w indyka-
tywnym harmonogramie ogłaszania konkursów
w ramach Wielkopolskiego Regionalnego Programu
Operacyjnego 2007–2013, nabór projektów z zakre-
su gospodarki wodno-ściekowej, który pierwotnie
zaplanowany był na przełom I/II kwartału 2008 r.,
został przesunięty na III kwartał 2008 r.
Należy jednak pamiętać, że odpowiedzialność za
prawidłowe i efektywne zarządzanie programem
operacyjnym spoczywa na instytucji zarządzającej,
jaką jest zarząd województwa.
Konkludując, stosowanie ww. wytycznych przez
beneficjentów ma zapewnić sprawną realizację in-
westycji oraz niegenerowanie w nich opóźnień, zaś
wejście w życie przedmiotowej ustawy winno osta-
tecznie rozwiązać problemy natury prawnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
1386
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie nieprawidłowości konkursu
wyłaniającego Regionalną Instytucję
Finansującą w woj. wielkopolskim (4536)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Grzyba z dnia
21 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-4536/08), dotyczącą
nieprawidłowości w konkursie wyłaniającym regio-
nalną instytucję finansującą w woj. wielkopolskim,
poniżej przedstawiam następującą informację.
1. Kiedy konkurs, który wyłoni regionalną insty-
tucję finansującą w Wielkopolsce, zostanie rozstrzy-
gnięty?
W dniu 5 sierpnia br. Polska Agencja Rozwoju
Przedsiębiorczości ogłosiła konkurs na pełnienie
roli regionalnej instytucji finansującej w woj. wiel-
kopolskim. Oferty należy składać w terminie do
28 sierpnia 2008 r. do godz. 15.00. Zgodnie z § 8
ust. 5 rozporządzenia ministra gospodarki z dnia
5 marca 2008 r. w sprawie regionalnych instytucji
finansujących „konkurs wyłaniający w danym woje-
wództwie regionalną instytucję finansującą jest roz-
strzygany w ciągu 90 dni od dnia jego ogłoszenia”.
Pierwsze posiedzenie komisji konkursowej planowa-
ne jest 29 sierpnia br.
2. Czy w ocenie ministra gospodarki postępowa-
nie prezes PARP było prawidłowe?
Na podstawie przepisu § 17 ust. 1 pkt 4 ww. roz-
porządzenia w dniu 14 lipca br. prezes Polskiej Agen-
cji Rozwoju Przedsiębiorczości unieważnił konkurs
na wybór regionalnej instytucji finansującej w woj.
wielkopolskim. Zdaniem prezesa PARP powodem
unieważnienia było stwierdzenie nieprawidłowości,
które mogły wpłynąć na wynik konkursu. Nieprawi-
dłowością, o której mowa powyżej, była decyzja ko-
misji konkursowej dotycząca odrzucenia oferty
Agencji Rozwoju Regionalnego w Koninie z powodu
niespełnienia przez nią kryterium określonego w § 10
ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia. Analiza statutu
Agencji Rozwoju Regionalnego w Koninie, uchwał
Walnego Zgromadzenia Akcjonariuszy, dotyczących
przeznaczania zysku, oraz sprawozdań finansowych
za lata 2002–2007 dowodzi, że ARR w Koninie reali-
zuje cele statutowe zgodnie z zadaniami realizowa-
nymi przez PARP, a zysk przeznacza na kapitał za-
pasowy i kapitały rezerwowe.
Niedopuszczenie do udziału w ocenie meryto-
rycznej oferty, która spełniała wymogi formalne,
jest nieprawidłowością, która mogła mieć wpływ na
wynik konkursu. Decyzja prezesa PARP unieważ-
niająca konkurs została podjęta zgodnie z § 17 ust. 1
pkt 4 rozporządzenia ministra gospodarki z dnia
5 marca 2008 r. w sprawie regionalnych instytucji
finansujących.
3. Czy wskazanie przez prezes PARP na wadli-
wość rozporządzenia oraz zawartych w nim warun-
ków, które winna spełnić RIF, mogło być podstawą
unieważnienia konkursu?
W przedmiotowej sprawie zasadnicza jest inter-
pretacja § 10 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia. Nie-
prawidłowość mogąca mieć wpływ na wynik kon-
kursu powstała nie tyle na skutek wadliwości rozpo-
rządzenia, ale w efekcie błędnej interpretacji § 10
ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia przez członków ko-
misji konkursowej, co doprowadziło do odrzucenia
oferty Agencji Rozwoju Regionalnego w Koninie. In-
terpretacja tego przepisu powinna dopuszczać doku-
menty wskazane wprost z nazwy (statut, umowa)
oraz inne dokumenty, które potwierdzają m.in.
przedmiot działalności oferenta i fakt, że przezna-
cza zysk na cele związane z zadaniami realizowany-
mi przez PARP.
Wyrażam nadzieję, że w nowo ogłoszonym kon-
kursie zostanie wyłoniona instytucja, która będzie
pełniła rolę RIF w woj. wielkopolskim, wdrażając
z sukcesem programy skierowane do przedsiębior-
ców tego regionu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Rafał Baniak
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie kłopotów z realizacją w Poznaniu
programu Ministerstwa Edukacji Narodowej
„Monitoring dla szkół” (4537)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację złożoną w dniu 30 lipca br. przez pana
posła Jacka Tomczaka (SPS-023-4537/08) w spra-
wie kłopotów z realizacją w Poznaniu programu Mi-
nisterstwa Edukacji Narodowej „Monitoring dla
szkół”, uprzejmie wyjaśniam.
Ministerstwo Edukacji Narodowej zwróciło się
z prośbą do wielkopolskiego kuratora oświaty o wy-
jaśnienie procedury przyznania dofinansowania
w woj. wielkopolskim w ramach rządowego progra-
mu wspierania w latach 2007–2009 organów prowa-
dzących w zapewnieniu bezpiecznych warunków na-
uki, wychowania i opieki w publicznych szkołach
i placówkach – „Monitoring wizyjny w szkołach i pla-

cówkach”. Tryb i kryteria oceny wniosków zawarte
są w zarządzeniu wojewody wielkopolskiego nr 129/
2008 z dnia 15 maja 2008 r.
Z pisma wielkopolskiego kuratora oświaty wyni-
ka, że przyczyną odrzucenia wniosków miasta Po-
znania o udzielenie dotacji na realizację programu
była rozbieżność formalna. Wniosek miasta Pozna-
nia został odrzucony w całości z powodu niezgodno-
ści przedstawionego harmonogramu realizacji pro-
gramu z treścią załącznika do uchwały nr 156/2007
Rady Ministrów z dnia 5 września 2007 r. w sprawie
rządowego programu wspierania w latach 2007-
-2009 organów prowadzących w zapewnieniu bez-
piecznych warunków nauki, wychowania i opieki
w publicznych szkołach i placówkach – „Monitoring
wizyjny w szkołach i placówkach”. Niezgodność po-
legała na wskazaniu we wniosku miasta Poznania,
w części dotyczącej harmonogramu realizacji pro-
gramu, granicznego terminu otrzymania dofinanso-
wania do dnia 15 lipca 2008 r., co jest niezgodne
z terminem wskazanym w załączniku do ww. uchwa-
ły. Harmonogram realizacji programu rządowego
zobowiązywał wojewodę wielkopolskiego do złoże-
nia ministrowi finansów wniosku o zwiększenie bu-
dżetu z podaniem klasyfikacji budżetowej do dnia
10 października br. i przekazanie organom prowa-
dzącym realizującym program dotacji do dnia 15 paź-
dziernika 2008 r.
W związku z powyższym przyjęcie przez zespół
oceniający, działający w imieniu wojewody wielko-
polskiego, wnioskowanego przez miasto Poznań ter-
minu do dnia 15 lipca 2008 r. stworzyłoby zagroże-
nie naruszenia dyscypliny finansów publicznych
(art. 11 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 17 grudnia 2004 r.
o odpowiedzialności za naruszenie dyscypliny finan-
sów publicznych; Dz. U. z 2005 r. Nr 14, poz. 114),
w sytuacji gdy uruchomienie środków finansowych
nastąpiłoby w terminie: po 15 lipca br. i do 15 paź-
dziernika br., tj. do terminu granicznego wskazane-
go w przywołanym wyżej harmonogramie realizacji
programu rządowego.
Dochowanie przez zespół należytej staranności
w sprawie terminów uruchomienia środków finan-
sowych na realizację programu było szczególnie
istotne, gdyż w ubiegłym roku decyzja ministra fi-
nansów zwiększająca budżet wojewody na rok 2007
o dotację celową przeznaczoną na dofinansowanie
zakupu i instalacji monitoringu wizyjnego w szko-
łach i placówkach woj. wielkopolskiego była datowa-
na 15 października 2007 r.
Przyznanie środków finansowych na realizację
wniosków miasta Poznania, obarczonych wskazaną
nieprawidłowością, stawiałoby w sytuacji nierówno-
ści traktowania pozostałe podmioty ubiegające się
o dofinansowanie.
W roku 2007 zespół oceniający, działając według
tych samych podstawowych kryteriów, pozytywnie
ocenił 4 z 6 złożonych przez miasto Poznań wnio-
sków na kwotę 37 100 zł.
1387
W bieżącym roku program spotkał się na tere-
nie woj. wielkopolskiego z dużym zainteresowa-
niem. Do Kuratorium Oświaty w Poznaniu wpły-
nęły 492 wnioski na łączną kwotę 6 928 081 zł. Do-
tacja dla woj. wielkopolskiego została przyznana
w wysokości 1442 tys. zł i w całości została rozdy-
sponowana w następujący sposób:
— 120 szkół i placówek otrzymało dofinansowa-
nie na zestawy w wersji standardowej i w wersji
standardowej z dodatkowym rozszerzeniem;
— 23 szkół i placówek otrzymało dofinansowanie
na modernizację lub rozszerzenie działających w szko-
łach i placówkach urządzeń do monitoringu wizyj-
nego lub sieci monitoringu wizyjnego.
Dofinansowania w roku bieżącym nie otrzymało
190 szkół i placówek.
Ponadto do Ministerstwa Edukacji Narodowej
dnia 7 sierpnia 2008 r. wpłynęła prośba wicewojewo-
dy wielkopolskiego pana Przemysława Paci o uru-
chomienie dodatkowych środków finansowych na
przeprowadzenie jeszcze w roku 2008 kolejnej edycji
programu.
Odnośnie do braku uzasadnień odrzucenia wnio-
sków skierowanych do dyrektorów szkół w Pozna-
niu uprzejmie wyjaśniam, że urząd udziela pisem-
nych wyjaśnień dotyczących przyczyn nieotrzyma-
nia dofinansowania zakupu i instalacji monitoringu
wizyjnego w szkołach i placówkach na wniosek jed-
nostek zainteresowanych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Franciszka Jerzego Stefaniuka
w sprawie zgodności z prawem
wybudowania ściany
w ostrej granicy nieruchomości (4538)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Franciszka Jerzego Stefaniuka z dnia 23 lipca
2008 r. w sprawie zgodności z prawem wybudowania
ściany w ostrej granicy nieruchomości, przekazaną
przy piśmie z dnia 30 lipca 2008 r. znak: SPS-023-
-4538/08, uprzejmie informuję, iż przepisy § 12 roz-
porządzenia ministra infrastruktury z dnia 12 kwiet-
nia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, ja-
kim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie
(Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.), określające od-
1388
ległości budynku od granicy sąsiednich działek bu-
dowlanych zawierają szczególne dopuszczenia do sy-
tuowania budynków bezpośrednio przy granicy lub
w odległości 1,5 m od granicy z sąsiednią działką
budowlana, tj.:
— przepisy § 12 ust. 3 pkt 1 dopuszczają sytu-
owanie ściany budynku bez otworów okiennych
i drzwiowych w odległości 1,5 m od granicy z sąsied-
nią działką budowlaną lub bezpośrednio przy grani-
cy, jeżeli wynika to z ustaleń miejscowego planu za-
gospodarowania przestrzennego,
— przepisy § 12 ust. 3 pkt 2 dopuszczają sytu-
owanie budynku bezpośrednio przy granicy lub
w odległości 1,50 m od granicy z sąsiednią działką
budowlaną, jeżeli ze względu na rozmiary działki
nie jest możliwe zachowanie odległości, o której
mowa w § 12 ust. 1 pkt 2.
Przytoczony przepis odnosi się do rozmiarów
działki i miał na celu umożliwienie zabudowy na
działkach wąskich. Zdaniem ministerstwa za dział-
kę tzw. wąską można uznać tylko taką działkę, na
której nie można usytuować budynku mieszkalnego
jednorodzinnego zgodnie z przepisami § 12 ust. 1
pkt 2 o typowych rozwiązaniach funkcjonalnych,
tj. budynku o szerokości ok. 10 m.
— przepisy § 12 ust. 4 pkt 2 stanowią, że ściana
projektowana ma przylegać do ściany istniejącej, nie
określając gabarytów budynku projektowanego
w stosunku do budynku istniejącego ani też nie na-
rzucając zakresu przylegania ścian, a zatem dopusz-
cza się, aby ściana budynku projektowanego była
wyższa lub szersza od ściany budynku istniejącego
bezpośrednio przy granicy, jeżeli z przepisów § 13,
60, 271 i 273 ww. rozporządzenia nie wynikają inne
wymagania.
Natomiast zgodnie z § 232 ust. 6 ww. rozporzą-
dzenia w ścianie oddzielenia przeciwpożarowego do-
puszcza się wypełnienie otworów materiałem prze-
puszczającym światło, takim jak luksfery, cegła
szklana lub inne przeszklenie, jeżeli powierzchnia
wypełnionych otworów nie przekracza 10% po-
wierzchni ściany, przy czym klasę odporności ognio-
wej wypełnień określono w tabeli – ust. 4 przywoła-
nego przepisu.
Dlatego też, w opinii ministerstwa, otwory wy-
pełnione materiałem przepuszczającym światło, ta-
kim jak np. luksfery, nie stanowią otworów okien-
nych.
Przepisy § 271 ww. rozporządzenia nie stanowią
dopuszczenia do sytuowania budynku bezpośrednio
przy granicy działki, a jedynie określają parametry
dla tak usytuowanej ściany, jeżeli jej usytuowanie
wynika z przepisów § 12 ww. rozporządzenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Aleksandra Marka Szczygły
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do wyrównania poziomu i stworzenia
równych szans dla uczniów ubiegających się
o indeks uczelni wyższych (4539)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm RP pana Aleksandra
Marka Szczygły (SPS-023-4539/08), przekazaną pi-
smem z dnia 30 lipca 2008 r., pragnę przedstawić, co
następuje.
Granice, w jakich uczelnia może samodzielnie
kształtować warunki przyjęć na studia, określa
art. 169 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo
o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365,
z późn. zm.), który w ust. 2 stanowi, iż „podstawę
przyjęcia na studia pierwszego stopnia lub jednolite
studia magisterskie stanowią wyniki egzaminu ma-
turalnego”, natomiast w ust. 4, iż „jeżeli podstawę
przyjęcia na studia stanowią wyniki egzaminu doj-
rzałości, senat uczelni może przeprowadzić dodatko-
we egzaminy wstępne”. Ustalenie, jakie wyniki eg-
zaminu maturalnego i dojrzałości będą stanowić
podstawę przyjęcia na studia oraz czy konieczne bę-
dzie przeprowadzenie egzaminu wstępnego, należy
wyłącznie do kompetencji senatu uczelni. Powyższe
uprawnienie związane jest z określoną w art. 4 ust. 1
cytowanej ustawy zasadą autonomii uczelni, rozwi-
niętą następnie w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy, zgodnie
z którym uczelnie mają prawo do ustalania warun-
ków przyjęcia na studia.
Pragnę poinformować, iż w mojej opinii takie
uregulowanie kwestii rekrutacji na studia znajduje
merytoryczne uzasadnienie i pozwala na dostosowa-
nie wymogów, jakie muszą spełnić kandydaci na stu-
dia, do specyfiki kierunków studiów prowadzonych
przez uczelnie, w tym również uczelnie medyczne.
Mając na względzie dobro kandydatów na studia,
zwracałam się z apelem do wszystkich uczelni o przyj-
mowanie w uchwałach rekrutacyjnych takich roz-
wiązań, które – przy pełnym poszanowaniu autono-
mii uczelni – zapewnią równy dostęp do studiów
wszystkim maturzystom. Należy jednakże stwier-
dzić, iż uchwały zostały podjęte przez senaty uczel-
ni, w tym akademii medycznych, w trybie określo-
nym w art. 169 ust. 2 oraz w granicach określonych
w art. 169 ust. 3 i 4 cytowanej ustawy.
Pragnę dodać, iż uczelnie medyczne są nadzoro-
wane przez ministra zdrowia.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
Główny Inspektor Ochrony Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie zagrożenia ekologicznego
związanego ze składowaniem na terenach
dawnego Polifarbu w Gdyni
niebezpiecznych chemikaliów (4540)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 1 sierpnia 2008 r.
znak: SPS-023-4540/08, dotyczące sprawy zagroże-
nia ekologicznego związanego ze składowaniem na
terenie dawnego Polifarbu w Gdyni niebezpiecznych
chemikaliów, uprzejmie informuję, iż zwrócono się
o aktualne dane dotyczące przedmiotowej sprawy do
Urzędu Miasta Gdyni oraz do Pomorskiego Woje-
wódzkiego Inspektora Ochrony Środowiska.
Prezydent miasta Gdyni wskazał, iż z punktu
formalnoprawnego wszelkie działania dotyczące
majątku znajdującego się na nieruchomości należą-
cej do wspólników GRAS-OIL SC przy ul. Chwasz-
czyńskiej w Gdyni muszą uwzględniać procedurę
komorniczą sprzedaży licytacyjnej nieruchomości
w ramach egzekucji z wniosku Kredyt Banku SA
(sprawa II Km 1655/02). Na skutek braku stosow-
nych czynności wierzyciela komornik umorzył ww.
postępowanie, co zostało zaskarżone skargą do Sądu
Rejonowego w Gdyni. Postanowienie o umorzeniu
egzekucji z nieruchomości nie jest jeszcze prawo-
mocne. Należy spodziewać się uprawomocnienia
tego postanowienia na początku września 2008 r.
Równocześnie inny wierzyciel (Grupa Lotos SA
w Gdańsku), w ramach procedury przyjętej przez
miasto Gdynia, złożył wniosek o odłączenie od spra-
wy II Km 1655/02 i wszczęcie w odrębnym trybie
egzekucji z ruchomości – płynów znajdujących się
w zbiornikach, których nabycie w ramach licytacji
zawartości zbiorników planuje Wydział Kryzysowy
UM Gdyni.
Powyższy wniosek, z uwagi na przekazanie akt
egzekucyjnych do sądu w ramach postępowania
skargowego na umorzenie postępowania komorni-
czego, będzie przedmiotem orzeczeń komorniczych
po uprawomocnieniu się postanowienia o umorzeniu
egzekucji z nieruchomości.
Z materiałów przekazanych przez pomorskiego
wojewódzkiego inspektora ochrony środowiska wy-
nika, iż WIOŚ pozostaje w stałym kontakcie w po-
wyższej sprawie z urzędem miasta i będzie na bieżą-
co informowany o postępie sprawy przez Wydział
Zarządzania Kryzysowego Urzędu Miasta Gdyni.
Jednocześnie należy wskazać, że okresowe wizje
lokalne w rejonie zbiorników prowadzi również Ko-
menda Miejska Państwowej Straży Pożarnej w Gdy-
ni, dokonując oględzin stanu technicznego instalacji
z wykonywaniem pomiarów stężenia węglowodorów
w powietrzu w rejonie zbiorników. Pismem z dnia
28 lutego 2008 r. Komenda Miejska Państwowej
1389
Straży Pożarnej w Gdyni poinformowała Pomorski
WIOŚ o przeprowadzonych w dniu 27 lutego 2008 r.
czynnościach kontrolno-rozpoznawczych na terenie
GRAS-OIL SC w Gdyni, w trakcie których dokona-
no m.in. pomiarów w obrębie zbiorników za pomocą
urządzenia TETRA 3. Badania nie wykazały obec-
ności substancji szkodliwych.
Przekazane na wniosek Pomorskiego WIOŚ wy-
niki badań prowadzonego przez Przedsiębiorstwo
Wodociągów i Kanalizacji sp. z o.o. w Gdyni monito-
ringu ujęcia wód podziemnych „Wielki Kack” za lata
1999–marzec 2008 nie wskazują na negatywny
wpływ na stan wód podziemnych ze strony obiektów
usytuowanych na terenie byłego Polifarbu.
Kwestie oddziaływania na środowisko ze strony
substancji ropopochodnych pozostaną nadal pod
kontrolą pomorskiego wojewódzkiego inspektora
ochrony środowiska, jednak jak wynika z przedsta-
wionych przez urząd miasta wyjaśnień, aby osta-
tecznie rozwiązać problem, konieczne jest zakończe-
nie postępowania przez sądem oraz dalsze działania
w procedurze komorniczej, na co służby ochrony
środowiska nie mają wpływu.
Z poważaniem
Główny inspektor ochrony środowiska
Andrzej Jagusiewicz
Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Zielińskiego
i Macieja Orzechowskiego
w sprawie niejednoznacznego określenia
w ustawie o systemie oświaty terminu
„najbliższa gmina” (4541)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Zielińskiego i pana
posła Macieja Orzechowskiego (SPS-023-4541/08)
w sprawie interpretacji terminu „najbliższa gmina”
i finansowania niepublicznych przedszkoli, uprzej-
mie wyjaśniam:
Stosownie do art. 1 i art. 4 ust. 1 pkt 1 i 4 ustawy
z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym
(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.) po-
wiat jako odpowiednie terytorium i wspólnota sa-
morządowa tworzona z mocy prawa przez jego miesz-
kańców integruje działalność wchodzących w jego
skład gmin również w zakresie edukacji publicznej
i polityki prorodzinnej, do której zalicza się także
prowadzenie przedszkoli. W tej sytuacji za najbliż-
szą gminę można uznać sąsiadującą z nią gminę po-
łożoną na terenie tego samego powiatu. Jeżeli jed-
1390
nak gmina sąsiaduje z kilkoma gminami położony-
mi na terenie tego samego powiatu wówczas pojęcie
„najbliższa gmina” może oznaczać tę spośród wszyst-
kich sąsiednich gmin, której terytorium jest jak naj-
mniej oddalone od siedziby gminy ustalającej dota-
cję dla niepublicznego przedszkola. Pojęcie to rów-
nież może oznaczać gminę, której siedziba jest poło-
żona najbliżej gminy ustalającej dotację dla niepu-
blicznego przedszkola.
Podejmowanie dodatkowych działań w celu umoż-
liwienia gminom nieposiadającym przedszkoli anali-
zy wydatków bieżących sąsiednich gmin nie wydaje
się zasadne, gdyż informacje te (dotyczące dochodów
i wydatków wszystkich gmin) znajdują się na stro-
nach internetowych Ministerstwa Finansów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posłów Marka Zielińskiego
i Macieja Orzechowskiego
w sprawie działań legislacyjnych w zakresie
uregulowania dostępu organizacji społecznych
do postępowań administracyjnych
toczących się na podstawie ustawy
Prawo ochrony środowiska (4542)
W odpowiedzi na interpelację posłów Marka Zie-
lińskiego i Macieja Orzechowskiego z dnia 5 sierp-
nia br. (SPS-023-4542/08) w sprawie działań legi-
slacyjnych w zakresie uregulowania dostępu organi-
zacji społecznych do postępowań administracyjnych
toczących się na podstawie ustawy Prawo ochrony
środowiska uprzejmie informuję.
W celu uwzględnienia zarzutów w zakresie nie-
dostatecznego zapewnienia udziału organizacji eko-
logicznych w postępowaniu w sprawie ochrony śro-
dowiska w Ministerstwie Środowiska został opraco-
wany projekt ustawy o udostępnianiu informacji
o środowisku i jego ochronie, udziale społeczeństwa
w ochronie środowiska oraz o ocenach oddziaływa-
nia na środowisko. W dniu 25 lipca br. w Sejmie RP
odbyło się I czytanie projektu (druk nr 768).
Przewiduje się, iż ustawa o udostępnianiu infor-
macji o środowisku i jego ochronie, udziale społe-
czeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach od-
działywania na środowisko wejdzie w życie przed
końcem 2008 r.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
na interpelację posłów Izabeli Leszczyny
i Macieja Orzechowskiego
w sprawie zaniechania
przez Ministerstwo Zdrowia nadawania odznak
dla honorowych dawców krwi (4543)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej: pani
Izabeli Leszczyny i pana Macieja Orzechowskiego,
z dnia 21 lipca 2008 r. w sprawie zaniechania przez
Ministerstwo Zdrowia nadawania odznak dla hono-
rowych dawców krwi, przekazaną przy piśmie Pana
Jarosława Kalinowskiego – Wicemarszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 1 sierpnia lipca
2008 r. (znak: SPS-023-4543/08), uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższej informacji.
W kwestii dotyczącej podjęcia działań przywra-
cających wysoki status społeczny należny honorowe-
mu krwiodawstwu w Polsce uprzejmie informuję, że
obecnie trwają końcowe prace nad projektem kolej-
nej edycji programu „Zapewnienie samowystarczal-
ności Rzeczypospolitej Polskiej w krew, jej składni-
ki, produkty krwiopochodne na lata 2008–2013”.
Zgodnie z założeniami ww. projektu zaplanowano
coroczne przygotowywanie i przeprowadzanie zsyn-
chronizowanych akcji promujących honorowe krwio-
dawstwo na szczeblu centralnym oraz lokalnie na
terenach działania regionalnych centrów krwio-
dawstwa i krwiolecznictwa. Planowana ogólnopol-
ska kampania ma wiązać się m.in. z emisją telewi-
zyjnych i radiowych spotów reklamowych, audycji
popularnonaukowych, przekazaniem materiałów
informacyjnych, które uświadomią społeczeństwu
cały mechanizm poboru krwi, jej drogę od dawcy
do biorcy. Skierowana zostanie do jak najszerszego
kręgu odbiorców, szczególnie ludzi młodych. Dzia-
łania powyższe mają na celu przede wszystkim
zwiększenie ilości donacji, a także zwrócenie uwagi
społeczeństwa na konieczność oddawania krwi po-
trzebującym, problem jej braku oraz wzmocnienie
prestiżu honorowych dawców krwi, a tym samym
zmotywowanie ich do dalszego, regularnego odda-
wania krwi.
W odniesieniu do zapytania o wysokość środków,
jakie w ostatnich dwóch latach były przeznaczone
w budżecie państwa na wykonanie honorowych od-
znak, o których mowa w art. 7 i 8 ustawy z dnia
22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie krwi, uprzej-
mie informuję, że w roku 2006 na realizację zadań
opisanych powyżej na podstawie umowy zawartej
przez Ministerstwo Zdrowia z Polskim Czerwonym
Krzyżem przekazano środki finansowe w wysokości
400 196,72 zł. W 2007 r. na realizację przedmioto-
wych zadań wydatkowane zostały środki w wysoko-
ści 471 470,95 zł.

Nawiązując do pytania o liczbę wniosków w la-
tach 2006 i 2007 rozpatrzonych negatywnie z powo-
du braku środków finansowych na wykonanie od-
znaki, o której mowa w art. 8 cytowanej ustawy
o publicznej służbie krwi, uprzejmie informuję, że
żaden z rozpatrywanych wniosków nie został odrzu-
cony z tego powodu.
Odnosząc się do kwestii przywrócenia przez rząd
odznaki „Honorowy Dawca Krwi – Zasłużony dla
Zdrowia Narodu”, uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie
z zapisem art. 6 ust. 3 ustawy z dnia 22 sierpnia
1997 r. o publicznej służbie krwi i rozporządzeniem
ministra zdrowia z dnia 11 marca 2005 r. w sprawie
wzoru oraz szczegółowych zasad i trybu nadawania
odznaki „Honorowy Dawca Krwi – Zasłużony dla
Zdrowia Narodu” zasłużonemu honorowemu dawcy
krwi, który oddał co najmniej 20 l krwi lub odpowia-
dającą tej objętości ilość innych jej składników,
w uznaniu wybitnych zasług na rzecz ratowania
ludzkiego życia i zdrowia oraz aktywnej działalności
w ruchu honorowego krwiodawstwa przysługuje od-
znaka honorowa „Honorowy Dawca Krwi – Zasłużo-
ny dla Zdrowia Narodu”. Wydatki związane z nada-
niem ww. odznaki pokrywane są z budżetu państwa
(art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o pu-
blicznej służbie krwi). Obowiązki związane z reali-
zacją powyższych zadań, w myśl zarządzenia mini-
stra zdrowia z dnia 12 października 2006 r. (Dz. U.
Nr 15, poz. 76, z późn. zm.), wypełnia Narodowe
Centrum Krwi. Zgodnie z zarządzeniem ministra
zdrowia z dnia 23 lutego 2006 r. w sprawie powoła-
nia Komisji do spraw opiniowania wniosków i nada-
nia odznaki „Honorowy Dawca Krwi – Zasłużony
dla Zdrowia Narodu” (Dz. Urz. MZ z dnia 15 marca
2006 r., z późn. zm.) powołana została komisja do
spraw opiniowania przedmiotowych wniosków. Do
dnia dzisiejszego ww. komisja rozpatrzyła łącznie
671 wniosków. W stosunku do 75 wniosków decyzja
została wstrzymana do chwili otrzymania z po-
szczególnych regionalnych centrów krwiodawstwa
i krwiolecznictwa ostatecznego potwierdzenia ilo-
ści litrów krwi oddanej przez osoby wytypowane do
otrzymania ww. odznaki. Procedury związane
z przekazaniem honorowym dawcom krwi przed-
miotowych odznak w najbliższym czasie zostaną
zakończone.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
1391
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra van der Coghena
w sprawie uregulowania stanu prawnego
nierejestrowanych, terenowych pojazdów
mechanicznych oraz podjęcia
radykalnych działań w celu zwiększenia
bezpieczeństwa publicznego na szlakach
turystycznych i w miejscach rekreacji (4544)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 1 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4544/08), dotyczące interpelacji posła na Sejm RP
pana Piotra van der Coghena w sprawie uregulowa-
nia stanu prawnego nierejestrowanych terenowych
pojazdów mechanicznych oraz podjęcia działań
w celu zwiększenia bezpieczeństwa publicznego na
szlakach turystycznych i w miejscach rekreacji,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Minister spraw wewnętrznych i administracji
w pełni popiera wszelkie działania mające na celu
zapewnienie bezpieczeństwa i porządku publicznego
na szlakach turystycznych oraz w miejscach rekre-
acji. Podkreślić jednak należy, że właściwym w za-
kresie określenia uprawnień osób poruszających się
pojazdami mechanicznymi oraz doprecyzowania
wymogów technicznych dla tych pojazdów jest, zgod-
nie z art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 4 września 1997 r.
(t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.),
minister właściwy do spraw transportu.
Mając na uwadze rosnącą popularność pojazdów
terenowych (zwłaszcza quadów) oraz liczne przy-
padki niewłaściwego korzystania z tego typu pojaz-
dów przez osoby nimi kierujące, w ocenie Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych i Administracji, zasad-
ne wydaje się rozważenie możliwości wprowadze-
nia powszechnego obowiązku ich oznakowania.
Wskazać jednak należy, że wprowadzenie bez-
względnego nakazu ewidencji i oznakowania wszyst-
kich pojazdów silnikowych, także tych bez homolo-
gacji, wymagałoby uchwalenia stosownych przepi-
sów rangi ustawowej.
Odnosząc się do kwestii wprowadzenia obowiąz-
ku badań technicznych terenowych pojazdów me-
chanicznych, pragnę wyrazić opinię, że główny pro-
blem stanowi nie tyle zły stan techniczny ww. pojaz-
dów, co ich niewłaściwe wykorzystywanie.
W związku z powyższym Policja wspólnie ze
służbami ochrony przyrody (Straż Leśna, straż par-
ku) i Strażą Graniczną prowadzi działania mające
na celu ograniczanie przypadków niszczenia przyro-
dy, zakłócania spokoju, w tym m.in. poprzez kontro-
lę kierujących i pojazdów przewożących na przycze-
pach pojazdy terenowe, co zmniejsza poczucie anoni-
mowości osób używających takich pojazdów w miej-
scach niedozwolonych. Niemniej jednak należy za-
1392
uważyć, iż w kwestii naruszania suwerenności tere-
nów objętych ochroną przyrody przez użytkowników
ww. pojazdów właściwy jest, stosownie do art. 28 usta-
wy z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
rządowej (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn.
zm.), minister właściwy do spraw środowiska.
W celu zapewnienia bezpieczeństwa osób przeby-
wających w górach minister spraw wewnętrznych
i administracji – działając na podstawie art. 131
ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.)
oraz w trybie przewidzianym w art. 11 ust. 2 ustawy
z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku
publicznego i wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873,
z późn. zm.) – zleca zadania specjalistycznym orga-
nizacjom ratowniczym, tj. Górskiemu Ochotnicze-
mu Pogotowiu Ratunkowemu oraz Tatrzańskiemu
Ochotniczemu Pogotowiu Ratunkowemu.
Ponadto uprzejmie informuję, że w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji prowadzone
są prace nad nowelizacją ustawy z dnia 18 stycznia
1996 r. o kulturze fizycznej (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 226, poz. 1675, z późn. zm.) oraz zmianą rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 6 maja 1997 r.
w sprawie określenia warunków bezpieczeństwa
osób przebywających w górach, pływających, kąpią-
cych się i uprawiających sporty wodne (Dz. U. Nr 57,
poz. 358). Projektowane zmiany dotyczą m.in. okre-
ślenia i usystematyzowania obowiązków osób zarzą-
dzających obiektami i terenami turystycznymi, jak
i przebywających i korzystających z terenów górskich.
Odnosząc się do kwestii obowiązku posiadania
prawa jazdy przez osoby kierujące w miejscach pu-
blicznych terenowymi pojazdami mechanicznymi,
pragnę zauważyć, iż zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
(t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
kierujący pojazdami typu quad lub motocyklami en-
duro, poruszający się drogą publiczną, objęci są za-
równo obowiązkiem rejestracji pojazdu, jak również
posiadaniem prawa jazdy (kat. A, A1, B, B1).
Jednocześnie należy pozytywnie odnieść się do
pomysłu tworzenia obiektów, na których amatorzy
ekstremalnej jazdy pojazdami terenowymi mogliby
poruszać się bez szkody dla innych osób, doskonaląc
przy tym swoje umiejętności. Przykładem takiej
działalności jest tworzenie prywatnych ośrodków
oferujących możliwość jazdy terenowej na własnych
torach przeszkód.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra van der Coghena
w sprawie uregulowania stanu prawnego
nierejestrowanych, terenowych pojazdów
mechanicznych oraz podjęcia radykalnych
działań w celu zwiększenia bezpieczeństwa
publicznego na szlakach turystycznych
i w miejscach rekreacji (4544)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo SPS-023-4544/08 przekazujące interpelację
pana posła Piotra van der Coghena w sprawie ure-
gulowania stanu prawnego nierejestrowanych, tere-
nowych pojazdów mechanicznych oraz podjęcia ra-
dykalnych działań w celu zwiększenia bezpieczeń-
stwa publicznego na szlakach turystycznych i w miej-
scach rekreacji, uprzejmie informuję, że na podsta-
wie art. 71 ust. 1 i 2 aktualnie obowiązującej ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
(Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.), mo-
tocykle i pojazdy samochodowe inne (tzw. quady)
podlegają rejestracji celem dopuszczenia do ruchu.
Stosownie do art. 88 ust. 1 ww. ustawy dokumentem
uprawniającym do kierowania pojazdem silnikowym
jest prawo jazdy określonej kategorii. W przypadku
kierowania motocyklem wymagane jest posiadanie
prawa jazdy kategorii A lub A1 (zależne od parame-
trów silnika), a pojazdem samochodowym innym, co
najmniej prawa jazdy kategorii B1.
Uprzejmie wyjaśniam, że w dniu 9 lipca 2007 r.
weszła w życie ustawa o zmianie ustawy Prawo
o ruchu drogowym (Dz. U. z 2007 r., Nr 123, poz. 845),
która nadała strażnikom leśnym i funkcjonariu-
szom Straży Parku uprawnienia do kontroli kierują-
cych pojazdami, niestosujących się do przepisów lub
znaków drogowych obowiązujących na terenach la-
sów lub parków narodowych, dotyczących zakazu
wjazdu, zatrzymywania się lub postoju pojazdów.
W związku z powyższym właściwe służby posiadają
możliwość interwencji również w przypadku pojaz-
dów niepodlegających rejestracji, niezarejestrowa-
nych czy też celowo pozbawianych przez właścicieli
tablic rejestracyjnych, np. w związku z wykorzy-
staniem tych pojazdów niezgodnie z ich przezna-
czeniem.
W pracach nad projektem nowej ustawy o do-
puszczeniu pojazdów do ruchu resort zaproponuje
wprowadzenie obowiązku rejestracji wszystkich po-
jazdów samochodowych, również tych użytkowa-
nych tylko poza drogami publicznymi. Pragnę za-
uważyć, że ewentualne zmiany w zakresie obowiąz-
ku rejestracji pojazdów nie mogą być uznane za re-
medium na łamanie przepisów i niestosowanie się
do znaków drogowych przez użytkowników pojaz-

dów mechanicznych. Kluczowe wydaje się w tej sy-
tuacji skuteczne wykorzystywanie uprawnień przez
służby kontrolne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie zakupu fotoradarów
dla Komendy Powiatowej Policji w Kraśniku,
Opolu Lubelskim i Janowie Lubelskim
w 2009 r. (4546)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 1 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4546/08), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jarosława Stawiarskiego z dnia 22 lipca
2008 r. w sprawie zakupu fotoradarów dla Komendy
Powiatowej Policji w Kraśniku, Opolu Lubelskim
i Janowie Lubelskim w 2009 r., uprzejmie informuję,
że w opracowanym przez Biuro Logistyki Policji Ko-
mendy Głównej Policji projekcie budżetu na 2009 r.
otrzymany limit środków finansowych nie pozwala
na realizację centralnego zakupu fotoradarów dla
wyżej wymienionych jednostek.
Jednocześnie pragnę nadmienić, iż dotychczas
zakup omawianego sprzętu, w ramach prowadzo-
nych przez Komendę Główną Policji zakupów cen-
tralnych, był finansowany ze środków pochodzących
z pożyczki uzyskanej z Banku Światowego oraz ze
środków Europejskiego Funduszu Rozwoju Regio-
nalnego w ramach Sektorowego Programu Opera-
cyjnego „Transport”. Przedsięwzięcia te były nie-
zwykle kosztownymi inwestycjami − w 2006 r. za
50 sztuk fotoradarów i 250 sztuk masztów zapłaco-
no kwotę 9 607 500 zł. Kwota ta dwukrotnie prze-
wyższa przewidziane w budżecie na 2009 r. środki
finansowe niezbędne na realizację zakupu sprzętu
techniki policyjnej.
Należy zaznaczyć, że w dniu 24 czerwca 2008 r.
do Marszałka Sejmu wpłynął poselski projekt usta-
wy o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz
zmianie niektórych innych ustaw, który zakłada
utworzenie Centrum Automatycznego Nadzoru nad
Ruchem Drogowym.
System automatycznego nadzoru nad ruchem
drogowym polega na instalacji usystematyzowanej
sieci fotoradarów, maksymalnego wykorzystania ich
1393
efektywności oraz szybkiego i prostego egzekwowa-
nia prawa wobec osób dopuszczających się czynów
zabronionych w ruchu drogowym.
W związku z powyższym wszystkie fotoradary,
również te należące do gmin, znajdą się w jednej sie-
ci zarządzanej przez powołane Centrum Automa-
tycznego Nadzoru nad Ruchem Drogowym. Cen-
trum ma funkcjonować w ramach istniejącej Inspek-
cji Transportu Drogowego, która przejmie kompe-
tencje w tym zakresie od Policji. Tworzenie systemu
ma się wiązać ze stopniowym zwiększeniem liczby
fotoradarów. W pierwszym okresie ich liczba ze 127
posiadanych przez Policję ma wzrosnąć do ok. 300.
Zakłada się, że ich liczba będzie sukcesywnie wzra-
stać, aby w latach 2015–2018 osiągnąć ok. 1000.
Koszt budowy infrastruktury technicznej (infor-
matycznej i teleinformatycznej) systemu automa-
tycznego nadzoru nad ruchem drogowym szacowa-
ny jest na kwotę 82 591 tys. zł w roku budżetowym
2008. W 2009 r. wartości te powinny wynieść 85 969
tys. zł. Możliwe jest pozyskanie środków finanso-
wych z funduszy Unii Europejskiej, projekt został
bowiem uwzględniony na liście indykatywnej wyka-
zu dużych projektów w ramach Programu Operacyj-
nego „Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–
–2013. Koszt inwestycji został wstępnie oszacowany
na kwotę 57 mln euro. W przypadku finansowania
projektu ze środków UE koszty budżetowe wynosi-
łyby odpowiednio: w 2008 r. – 12 390 tys. zł, w 2009 r.
– 12 898 tys. zł.
Obecnie nie jest możliwe wskazanie liczby urzą-
dzeń, które trafią na drogi woj. lubelskiego. W związ-
ku z tym, że ww. projekt ustawy zakłada stworzenie
systemu scentralizowanego, proces podejmowania
decyzji w zakresie lokalizacji masztów będzie opierał
się na analizach ruchu oraz miejsc wypadków. Po-
zwoli to na wyznaczenie miejsc szczególnie niebez-
piecznych, w których ryzyko zaistnienia wypadków
z powodu przekraczania prędkości jest największe.
W analizie uwzględnione będą zarówno dane staty-
styczne na temat wypadków mających miejsce w okre-
ślonym okresie, jak i możliwości wprowadzenia roz-
wiązań inżynieryjnych, eliminujących występujący
w danym miejscu stan zagrożenia. Pod uwagę wzięty
będzie także dynamiczny rozwój sieci drogowej
w perspektywie kilku lat. Warto wskazać, iż na zlece-
nie Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad
został już opracowany przez Politechnikę Krakowską
oraz Politechnikę Gdańską raport pt. „Lokalizacja
fotoradarów na sieci dróg krajowych w celu uzyska-
nia maksymalnej redukcji liczby ofiar śmiertelnych”,
wykonany dla wybranych dróg krajowych.
Po wejściu w życie ustawy i wdrożeniu systemu
automatycznego nadzoru nad ruchem drogowym
powinien nastąpić zdecydowany spadek liczby wy-
padków oraz ofiar, w tym szczególnie ofiar śmiertel-
nych. Projektowane rozwiązania wprowadzą nowy
standard w szybkim i skutecznym ściganiu spraw-
1394
ców czynów niedozwolonych. Nowy system pozwoli
ścigać sprawców naruszenia dopuszczalnej prędko-
ści oraz będzie stanowił znaczący element oddziały-
wania profilaktycznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie zapobiegania jersiniozie
na Lubelszczyźnie (4547)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 1 sierpnia 2008 r., nr SPS-
-023-4547/08, interpelacją pana posła Jarosława
Stawiarskiego w sprawie zapobiegania jersiniozie na
Lubelszczyźnie, uprzejmie informuję, co następuje.
Jersionioza jest chorobą odzwierzęcą wywoływa-
ną przez pałeczki Yersinia enterocolitica i Yersinia
pseudotuberculosis. Drobnoustroje te – szeroko roz-
powszechnione w przyrodzie – występują zarówno
u zwierząt domowych i dzikich oraz w wodzie i gle-
bie. Głównym rezerwuarem szczepów patogennych
dla człowieka są świnie. Za najczęstsze nośniki pałe-
czek Yersinia uznaje się surową lub niedogotowaną
wieprzowinę, wtórnie skażone lub źle pasteryzowa-
ne mleko, mleko w proszku, wodę z naturalnych źró-
deł. Yersinia enterocolitica jest jedną z przyczyn wy-
stępowania ognisk zatruć/zakażeń pokarmowych.
Zakażenie u ludzi może powodować wysoką gorącz-
kę i biegunkę. U około 10–30% dorosłych osób zaka-
żonych dochodzi do powikłań, w tym. m.in. reak-
tywnego zapalenia stawów lub zmian skórnych.
Wśród pałeczek Yersinia enterocolitica chorobo-
twórcze dla człowieka są przede wszystkim drobno-
ustroje należące do grupy serologicznej O:3, O:8
i O:9. Serotypy O:3 i O:9 występowały w Europie
wcześniej, jednakże serotyp O:8, zwany również ze
względu na miejsce występowania serotypem ame-
rykańskim, po raz pierwszy został wyizolowany
w Europie w roku 2003. W Polsce pierwsze doniesie-
nia dotyczące wystąpienia tego serotypu na terenie
naszego kraju pojawiły się w 2004 r., a dalsze anali-
zy wskazują na wzrost częstości zakażeń ludzi tym
typem serologicznym.
Przypadki jersioniozy u ludzi stwierdzano na ca-
łym świecie. Zatrucia notuje się również w Polsce.
Podkreślić należy, iż zgodnie z danymi Narodowego
Instytutu Zdrowia – Państwowego Zakładu Higieny
(NIZP – PZH) w tym roku wyizolowano nie kilka-
set, a 23 szczepy chorobotwórcze Yersinia enteroco-
litica O:8 biotyp 1B (dane z 6 czerwca 2008 r.). Łącz-
nie do 30 czerwca 2008 r. stwierdzono 128 zatruć/za-
każeń pokarmowych wywołanych wszystkimi sero-
typami Yersinia enterocolitica. W całym roku 2007
zarejestrowano 243 przypadki. Dokładne dane w ze-
stawieniu tabelarycznym przekazuję w załączeniu,
załącznik nr 1*). Należy także dodać, że zwiększona
liczba zachorowań nie dotyczy Lubelszczyzny, a ca-
łego kraju. Województwo lubelskie należy do regio-
nu, w którym liczba zachorowań jest jedną z naj-
mniejszych w Polsce.
Analizując przedstawione dane i dokonując oce-
ny zagrożenia, należy wziąć pod uwagę również
fakt, który podkreślają także przedstawiciele Naro-
dowego Instytutu Zdrowia Publicznego – Państwo-
wego Zakładu Higieny, iż od roku 2004 w Polsce po-
nad dwukrotnie wzrosła zgłaszalność zachorowań
na jersioniozę. Uwzględnić również należy, iż od
tego czasu znacznie zwiększyły się możliwości labo-
ratoryjnej identyfikacji wielu drobnoustrojów w la-
boratoriach całego kraju, w tym również w laborato-
riach Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Uwzględniając powyższe, stwierdzić należy, iż
z całą pewnością nie należy bagatelizować faktu wy-
stępowania tego patogenu na terenie Polski, jako
kolejnej przyczyny ognisk zatruć/zakażeń pokarmo-
wych. Państwowa Inspekcja Sanitarna odpowie-
dzialna za nadzór nad chorobami zakaźnymi w Pol-
sce stale monitoruje sytuację epidemiologiczną rów-
nież w tym zakresie. Ze względu na to, iż jersinioza
jest chorobą odzwierzęcą przedstawiciele Państwo-
wej Inspekcji Sanitarnej zarówno na poziomie po-
wiatowym, wojewódzkim, jak i centralnym pozosta-
ją w kontakcie ze swoimi odpowiednikami w Inspek-
cji Weterynaryjnej i na bieżąco wymieniają informa-
cje nt. aktualnej sytuacji epidemiologicznej i epizo-
otycznej. Działania te konsultowano z krajowym
konsultantem ds. epidemiologii, który jest jednocze-
śnie kierownikiem Zakładu Epidemiologii NIZP
– PZH. W Zakładzie tym rozpoczynane są prace
analityczne mające na celu wyjaśnienie zwiększone-
go udziału typu 0:8 w zachorowaniach powodowa-
nych przez omawiany patogen.
Biorąc pod uwagę fakt braku możliwości farma-
kologicznego zapobiegania chorobie, najwłaściw-
szym sposobem postępowania jest zwrócenie uwagi
na większą dbałość o stan sanitarno-higieniczny
w ubojniach zwierząt oraz prowadzenie kampanii
informacyjnej i edukacyjnej wśród społeczeństwa.
Umniejszanie roli tego ostatniego działania, które
ma ogromne znaczenie w zapobieganiu występowa-
nia nie tylko jersiniozy, ale również innych, częst-
szych przyczyn ognisk zatruć/zakażeń pokarmo-
wych, w tym np. salmonelloz, jest niewłaściwe. Śro-
dek ten, polegający na informowaniu o konieczności
przestrzegania podstawowych zasad higieny, zwłasz-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

cza podczas kontaktu z żywnością, jest również
w opinii Światowej Organizacji Zdrowia kluczowy.
W związku z tym w ostatnim czasie podjęto sze-
reg działań informacyjnych, uznając, iż właśnie in-
formowanie i edukowanie społeczeństwa o koniecz-
ności przestrzegania podstawowych zasad higieny,
szczególnie przy kontakcie z żywnością, jest podsta-
wowym środkiem przeciwdziałającym rozprzestrze-
nianiu się czynników będących przyczyną wszyst-
kich zatruć i zakażeń pokarmowych. Między innymi
w tym celu zamieszczono na stronie internetowej
głównego inspektoratu sanitarnego stosowne infor-
macje na temat omawianej jednostki chorobowej.
Podkreślić jednak należy, iż podstawą każdej
kampanii informacyjnej dla społeczeństwa winno
być rzetelne i rzeczowe informowanie o zagrożeniu
oraz działaniach, jakie każdy obywatel winien pod-
jąć, aby zapobiec zakażeniu. Za niezasadne i wręcz
szkodliwe uznaję stosowanie sformułowań, które
powodują zwiększenie paniki wśród społeczeństwa,
a nie służą zapobieganiu rozprzestrzeniania się cho-
rób zakaźnych i zakażeń oraz poprawie stanu zdro-
wia polskich obywateli.
Biorąc pod uwagę możliwość wystąpienia na te-
renie Polski nowych chorób zakaźnych i nowych
czynników chorobotwórczych, tj. np. szczep amery-
kański Yersinia enterocolitica, konieczne wydaje się
również wspieranie wszelkich inicjatyw mających
na celu poprawę infrastruktury istniejących labora-
toriów Państwowej Inspekcji Sanitarnej. Laborato-
ria takie niewątpliwie zapewniałyby wsparcie w za-
kresie nadzoru epidemiologicznego oraz wykonywa-
nia badań diagnostycznych chorób zakaźnych, w tym
wysoce niebezpiecznych oraz dotąd niewystępują-
cych na terenie Polski. Umożliwią one bezpieczną
pracę personelu w trakcie identyfikacji, diagnostyki,
badania oraz archiwizacji patogenów, które mogą
stanowić naturalne zagrożenie epidemiczne.
Możliwość jak najszybszego wykrywania i analizy
nowych zagrożeń biologicznych jest niezwykle istot-
na dla sprawnego reagowania. Dążą do tego m.in. la-
boratoria Państwowej Inspekcji Sanitarnej, podejmu-
jąc w związku z tym różnorakie działania w celu po-
zyskania stosownych źródeł finansowania. Również
wsparcie przez przedstawicieli parlamentu polskiego
dążenia do wyasygnowania z budżetu państwa środ-
ków na ten cel jest nie do przecenienia. Korzyści pły-
nące z takiego rozwoju bazy laboratoryjnej będą od-
czuwalne nie tylko przez obywateli polskich, ale tak-
że inne kraje, w szczególności UE.
Sądzę, że powyższe informacje stanowią wyczer-
pującą odpowiedź na pytania postawione przez Pana
Posła Jarosława Stawiarskiego. W razie jakichkol-
wiek wątpliwości służymy kolejnymi wyjaśnieniami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
1395
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie rekompensat dla klubów sportowych
oraz szkoleniowców za wieloletnią pracę
z młodzieżą (4548)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Jarosława Stawiar-
skiego, przekazaną pismem z dnia 1 sierpnia 2008 r.
(sygn. SPS-023-4548/08), w sprawie rekompensat
dla klubów sportowych oraz szkoleniowców za wie-
loletnią pracę z młodzieżą, uprzejmie informuję, co
następuje.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 18 stycznia
1996 r. o kulturze fizycznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 226,
poz. 1675) „organy samorządu terytorialnego two-
rzą warunki prawno-organizacyjne i ekonomiczne
dla rozwoju kultury fizycznej” oraz zgodnie z art. 28
ww. ustawy – jednostki samorządu terytorialnego
mogą przyznawać wyróżnienia i nagrody dla trene-
rów i działaczy zasłużonych w osiąganiu wysokich
wyników sportowych we współzawodnictwie mię-
dzynarodowym lub krajowym. Delegacja zawarta
w ust. 2 powyższego artykułu stanowi podstawę dla
rad gmin, rad powiatów oraz sejmików wojewódz-
kich do podjęcia stosownych uchwał.
Minister właściwy do spraw kultury fizycznej
i sportu ma również możliwość nagradzania szkole-
niowców. Reguluje to rozporządzenie ministra spor-
tu z dnia 6 czerwca 2007 r. w sprawie nagradzania
za szczególne osiągnięcia w dziedzinie kultury fi-
zycznej (Dz. U. Nr 113, poz. 777). Resort sportu na-
gradza także kluby sportowe osiągające najlepsze
wyniki w systemie sportu dzieci i młodzieży, co ure-
gulowane jest rozporządzeniem ministra sportu z dnia
10 lipca 2006 r. w sprawie dofinansowania zadań ze
środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
(Dz. U. Nr 134, poz. 944).
Dla szczególnie zasłużonych mogą być przyzna-
wane nagrody prezesa Rady Ministrów oraz odzna-
czenia państwowe. Nagrody dla szkoleniowców
fundowane są także przez Polski Komitet Olimpij-
ski oraz sponsorów poszczególnych imprez czy dys-
cyplin.
Z przytoczonych powyżej aktów normatywnych
wynika jednoznacznie, że obowiązujące przepisy
prawne gwarantują zasłużonym szkoleniowcom od-
powiednie gratyfikacje za szczególne osiągnięcia za-
wodowe, nie przewidują natomiast możliwości przy-
znania nagrody finansowej jako „rekompensaty za
wieloletnią pracę”. Taką formą gratyfikacji jest
np. emerytura, na którą zasługują wszyscy obywa-
tele po przepracowaniu odpowiedniego okresu i osią-
gnięciu stosownego wieku.
Ministerstwo Sportu i Turystyki przygotowuje
obecnie nową ustawę o sporcie. W opracowanym
projekcie założeń do tej ustawy przyjmuje się, że
1396
ważnym elementem rozwoju sportu jest wsparcie
klubów sportowych. Dotychczasowe regulacje w tym
zakresie wymagają wprowadzenia zmian idących
w kierunku przyznania większej swobody jednost-
kom samorządu terytorialnego w podejmowaniu de-
cyzji dotyczących dofinansowania zadań zleconych
klubom sportowym. Projekt zapisów ustawowych
będzie szeroko konsultowany z całym środowiskiem
sportowym.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Longina Komołowskiego
w sprawie tworzenia szczecińskiego obszaru
metropolitalnego (4549)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 1 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4549/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Longina Komołowskiego z dnia 25 lipca
2008 r. w sprawie tworzenia szczecińskiego obszaru
metropolitalnego, przekazanego przez sekretarza
stanu, szefa gabinetu politycznego pana Sławomira
Nowaka pismem z dnia 6 sierpnia 2008 r. (sygn.
DSPA-4401-4405/08), w porozumieniu z ministrem
rozwoju regionalnego, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji wraz ze stro-
ną samorządową przekazało do uzgodnień między-
resortowych projekt ustawy z dnia 28 maja 2008 r.
o rozwoju miast, centrach rozwoju regionalnego
i obszarach metropolitalnych (tekst dokumentu zo-
stał umieszczony na stronie podmiotowej Biuletynu
Informacji Publicznej MSWiA). Przy czym pragnę
zaznaczyć, że z uwagi na fakt, iż nie jest to ostatecz-
na wersja ustawy, gdyż prace nad tym projektem nie
zostały zakończone, nie jest możliwe udzielenie jed-
noznacznej odpowiedzi na pytanie, czy Stargard
Szczeciński zostanie włączony do metropolii szcze-
cińskiej.
W ramach prowadzonych prac przygotowano dia-
gnozę problemów rozwoju obszarów metropolital-
nych i rekomendacji delimitacji obszarów metropoli-
talnych w Polsce, która objęła m.in.: zarys procesów
metropolizacji w Polsce; klasyfikację ośrodków me-
tropolitalnych; ośrodki metropolitalne w systemie
osadniczym Polski; kryteria i wskaźniki delimitacji
obszarów metropolitalnych w ujęciu wariantowym;
potencjalne obszary metropolitalne w Polsce (pod-
stawowa charakterystyka) oraz ograniczenia rozwo-
ju obszarów metropolitalnych i możliwości wykorzy-
stania ich potencjału społeczno-gospodarczego.
Przepisy projektu ustawy o rozwoju miast, cen-
trach rozwoju regionalnego i obszarach metropoli-
talnych ukierunkowane są na tworzenie mechani-
zmów pozwalających na utrzymanie równowagi
w rozwoju sieci miejskiej − poprzez wzmocnienie
strategicznej roli obszarów metropolitalnych i jedno-
czesną poprawę atrakcyjności małych i średnich
miast oraz gmin wiejskich. Wzmocnienie więzi po-
między rozwojem miast i obszarów zurbanizowanych
a rozwojem sąsiadujących terenów podmiejskich
i wiejskich jest priorytetem ww. projektu ustawy.
Projektowana ustawa określa także cele i sposób
prowadzenia polityki miejskiej państwa. Jako jej
główne kierunki wskazuje stwarzanie korzystnych
warunków dla rozwoju miast i ich otoczenia, w tym
centrów rozwoju regionalnego, kontrolę procesów
urbanizacji zgodnie z zasadami zrównoważonego
rozwoju. Niezwykle istotne jest także usprawnienie
procesów zarządzania w miastach i na terenach
aglomeracji miejskich, poprzez koordynację i konso-
lidację zarządzania dużym miastem i terenem sta-
nowiącym jego otoczenie. Zgodnie z założeniami
projektu ustawy polityka miejska państwa znajdo-
wać będzie wyraz w ustawach; dokumentach strate-
gicznych szczebla ogólnopolskiego i regionalnego;
programach operacyjnych; w koncepcji zagospoda-
rowania przestrzennego kraju, a także w planach
zagospodarowania przestrzennego obejmujących re-
gion i obszary funkcjonalne. Jednocześnie ustalenia
polityki miejskiej państwa będą uwzględniane
w toku prac nad budżetem państwa.
Zgodnie z projektem ustawy obszar metropolital-
ny stanowi ciągły przestrzennie kompleks osiedleń-
czy obejmujący co najmniej jedno duże miasto jako
rdzeń całego kompleksu oraz powiązane funkcjonal-
nie z tym miastem jego bezpośrednie otoczenie
w granicach sąsiadujących lub także kolejnych gmin,
w postaci terenów o zróżnicowanym zagospodaro-
waniu, w tym jednostek osadniczych różnej wielko-
ści o charakterze miejskim, podmiejskim lub wiej-
skim. Obszar metropolitalny jako całość charakte-
ryzuje się silnymi i trwałymi związkami funkcjonal-
no-przestrzennymi, w tym dużym przepływem osób
i towarów, a także znaczną wymianą usług oraz in-
tensywną zabudową i dużym zagęszczeniem ludno-
ści w skali całego terenu.
W projekcie ustawy określono tryb i zasady wy-
znaczania obszarów metropolitalnych oraz tworze-
nia zespołów metropolitalnych. Zgodnie z projektem
wyznaczenie obszaru metropolitalnego, polegające
na wskazaniu gmin położonych na terenie tego ob-
szaru, następuje w drodze rozporządzenia Rady Mi-
nistrów. Proponuje się, aby Rada Ministrów w dro-
dze rozporządzenia tworzyła obszary metropolitalne

z ludnością ok. 2 mln osób lub więcej, przy gęstości
zaludnienia przekraczającej 200 mieszkańców na
1 km2 w skali całego obszaru.
Zgodnie z projektem ustawy liczba wskazanych
obszarów metropolitalnych nie jest zamknięta, przy
spełnieniu określonych kryteriów Rada Ministrów
w drodze rozporządzenia może rozszerzyć stosowa-
nie ustawy na dalsze aglomeracje miejskie i wyzna-
czyć (po spełnieniu określonych warunków) nowe
obszary metropolitalne.
Jednocześnie warto wskazać, iż celem projekto-
wanej ustawy o rozwoju miast, centrach rozwoju re-
gionalnego i obszarach metropolitalnych jest uspraw-
nienie zarządzania publicznego dużymi skupienia-
mi ośrodków miejskich i wykreowanie mechani-
zmów współpracy wielu jednostek samorządu tery-
torialnego. Natomiast celem „Koncepcji przestrzen-
nego zagospodarowania kraju” na lata 2008–2033,
opracowywanej obecnie w Ministerstwie Rozwoju
Regionalnego, jest kreacja przestrzeni konkurencyj-
nej w warunkach globalizacji gospodarki i zagroże-
nia zmianami klimatycznymi, wzmocnienie spójno-
ści terytorialnej kraju, wzmocnienie roli polskich
regionów i polskich ośrodków metropolitalnych oraz
zachowanie dziedzictwa kulturowego i dobrego sta-
nu środowiska przyrodniczego. Implikuje to różne
podejście do kryteriów wyodrębniania obszarów me-
tropolitalnych.
W związku z powyższym kryteria wyodrębnie-
nia obszaru metropolitalnego, zarówno miasta
rdzeniowego, jak i pozostałych jednostek admini-
stracyjnych tworzących ten obszar − stosowane
w projekcie ustawy o rozwoju miast, centrach roz-
woju regionalnego i obszarach metropolitalnych
− nie muszą być tożsame z zastosowanymi w kon-
cepcji przestrzennego zagospodarowania kraju do
ustalania elementów sieci osiedleńczej, w tym me-
tropolii. Przytoczone kryteria natomiast na pewno
będą brane pod uwagę przez Ministerstwo Rozwoju
Regionalnego, podobnie jak pozostałe analizy, wy-
niki prac prowadzonych przez jednostki odpowie-
dzialne za planowanie przestrzenne w wojewódz-
twach i wyniki konsultacji społecznych, w dalszych
pracach nad wizją polskiej przestrzeni, formułowa-
ną w KPZK na lata 2008–2033.
Prace nad sformułowaniem KPZK na lata 2008–
–2033 nie zostały zakończone, a tym samym nie zo-
stały definitywnie określone wszystkie elementy
krajowej sieci osadniczej, w tym obszary metropoli-
talne. Do ich wyodrębnienia w KPZK zostaną wyko-
rzystane m.in. − po adaptacji do warunków polskich
− kryteria klasyfikacji ośrodków miejskich wypra-
cowane w ramach programu ESPON 1.1.1.(2005)
stosowane do wydzielenia funkcjonalnych obszarów
miejskich (FUA) oraz metropolitalnych obszarów
wzrostu europejskiego (MEGA).
Należy przy tym zauważyć, że pojęcie kryteriów
wyodrębniania obszaru metropolitalnego odnosi się
nie tylko do określenia obszaru rdzeniowego, ale
także – w drugim znaczeniu − do stosowanych za-
1397
sad analizy przestrzeni, mających ustalić kryteria
spełniane przez tworzące obszar metropolitalny jed-
nostki administracyjne. KPZK na lata 2008–2033
określi obszary rdzeniowe, natomiast nie będzie
wskazywać imiennie jednostek administracyjnych
tworzących konkretny obszar metropolitalny. Takie
podejście − wynikające z zasady subsydiarności
− oparcia się o prace prowadzone przez wojewódzkie
jednostki odpowiedzialne za planowanie przestrzen-
ne, zastosowane także przy opracowaniu zaktuali-
zowanej „Koncepcji przestrzennego zagospodarowa-
nia kraju” (opracowanie RCSS 2005) oraz w przyję-
tych regionalnych programach operacyjnych: 6 oś
priorytetowa: Rozwój funkcji metropolitalnych RPO
Województwa Zachodniopomorskiego na lata 2007–
–2013, zatwierdzonego przez Komisję Europejską
w dniu 11 października 2007 r., odnosi się do Szcze-
cińskiego Obszaru Metropolitalnego, powołanego
decyzją Sejmiku Województwa Zachodniopomor-
skiego nr XXVIII/332/06 z dnia 27 marca 2006 r.
w sprawie przystąpienia do sporządzenia zmiany
planu zagospodarowania przestrzennego wojewódz-
twa zachodniopomorskiego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Łopaty
w sprawie nieprawidłowości wynikłych
przy ocenie projektów w ramach konkursu
ogłoszonego przez Ministerstwo
Edukacji Narodowej (nr 1/POKL/3.3.4/08)
w zakresie poddziałania 3.3.4:
Modernizacja metod i treści kształcenia (4551)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jana Łopaty (SPS-023-
-4551/08) w sprawie rzekomych nieprawidłowości
wynikłych przy ocenie projektów w ramach konkur-
su ogłoszonego przez Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej nr 1/POKL/3.3.4/08 w ramach poddziałania
3.3.4: Modernizacja metod i treści kształcenia,
uprzejmie wyjaśniam:
Zgodnie z art. 26 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 6 grud-
nia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
(Dz. U z 2006 r. Nr 227, poz. 1658, z późn. zm.) szcze-
gółowe zasady dokonywania wyboru projektów okre-
ślono w dokumencie System realizacji Programu
1398
Operacyjnego „Kapitał ludzki” 2007–2013, wyda-
nym przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego.
System realizacji jest obowiązujący dla instytucji
uczestniczących w realizacji PO KL, w tym również
dla Departamentu Funduszy Strukturalnych Mini-
sterstwa Edukacji Narodowej, wykonującego zada-
nia instytucji pośredniczącej.
W dokumencie Zasady dokonywania wyboru pro-
jektów w ramach PO KL 2007–2013 pkt. 6 szczegó-
łowo określa wybór projektów w procedurze kon-
kursowej. Zgodnie z pkt 6.3: Ocena formalna, wnio-
skodawca jest zobowiązany spełnić wszystkie ogólne
kryteria formalne i kryteria dostępu, które są wery-
fikowane na etapie oceny formalnej. Niespełnienie
któregokolwiek z kryteriów skutkuje odrzuceniem
wniosku.
Wnioskodawca, powiat lubelski, złożył wniosek
o dofinansowanie realizacji projektu PO KL na kon-
kurs 1/POKL/3.3.4/08. W dniu 16 czerwca 2008 r.
dokonano weryfikacji formalnej wniosku na podsta-
wie Karty oceny formalnej. Z uwagi na niespełnie-
nie ogólnego kryterium formalnego nr 6 i 7, zgodnie
z Kartą oceny formalnej wniosku o dofinansowanie
projektu konkursowego PO KL, wniosek został od-
rzucony. Uchybienie formalne polegało na niezgod-
nej sumie kontrolnej wersji elektronicznej i papiero-
wej wniosku oraz braku uzasadnienia dla kosztów
cross-financingu.
Wnioskodawca o wynikach weryfikacji wniosku
został poinformowany pismem o sygnaturze DFS-
-WKT-1F-090-60/08/864 z dnia 16 czerwca 2008 r.,
jednocześnie został pouczony o prawie do pisemnego
protestu zgodnie z art. 30 ust. 2 ustawy o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju.
Wnioskodawca, powiat lubelski, w dniu 26 czerw-
ca 2008 r. pismem o sygnaturze EZK.0718-17/08
złożył do Departamentu Funduszy Strukturalnych
protest na postanowienia dotyczące etapu oceny
formalnej z wnioskiem o powtórne rozpatrzenie
wniosku.
W dniu 25 lipca 2008 r. Departament Funduszy
Strukturalnych pismem o sygnaturze DFS-WKT-
-1FP-090-22/08/1346 przesłał wnioskodawcy infor-
mację o odrzuceniu protestu, w uzasadnieniu stwier-
dzono:
Wniosek w Departamencie Funduszy Struktu-
ralnych został otwarty przy użyciu Generatora
Wniosków Aplikacyjnych, co potwierdziło, że suma
kontrolna wersji elektronicznej (B035-4FDC-296E-
-7D12) różni się w odniesieniu do wersji papierowej
(9573-5DA0-16E6-7230). Tym samym wniosek nie
spełnił ogólnego kryterium formalnego nr 6 zgodnie
z Kartą oceny formalnej wniosku o dofinansowanie
projektu konkursowego PO KL. Projektodawca nie
zgodził się również z zarzutem braku uzasadnienia
dla cross-financingu. We wniosku czytamy jedynie
„zakupione meble i sprzęt biurowy (komputery, dru-
karki, sprzęt audiowizualny) są niezbędne do prawi-
dłowej realizacji projektu”. Departament Funduszy
Strukturalnych po analizie uznaje, że stwierdzenie
„niezbędne do prawidłowej realizacji projektu” nie
wyczerpuje uzasadnienia dla zakupu wymienionych
ogólnie pozycji sprzętu. Przypomnieć należy, że
zgodnie z dokumentacją konkursową niespełnienie
przez wniosek co najmniej jednego kryterium for-
malnego skutkuje jego odrzuceniem na etapie oceny
formalnej. Ten etap oceniania wniosku o dofinanso-
wanie nie podlega także uzupełnieniu.
Wnioskodawca został pouczony, że zgodnie
z art. 30 ust. 4 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (Dz. U.
z 2006 r. Nr 227, poz. 1658, ze zm.) przysługuje śro-
dek odwoławczy o ponowne rozpatrzenie sprawy
w terminie 7 dni od dnia otrzymania informacji
w tym zakresie do instytucji zarządzającej – Mini-
sterstwa Rozwoju Regionalnego.
Departament Funduszy Strukturalnych MEN
zobowiązany jest przeznaczyć rezerwę finansową
w wysokości 5% alokacji na konkurs na zawarcie
umów o dofinansowanie projektu w wyniku pozy-
tywnego rozpatrzenia protestu lub wniosku o po-
nowne rozpatrzenie sprawy.
Z uwagi na bardzo duże zainteresowanie ze stro-
ny wszystkich podmiotów konkursem nr 1/POKL/
3.3.4/08 na Ponadregionalne programy rozwijania
umiejętności uczniów w zakresie kompetencji kluczo-
wych, ze szczególnym uwzględnieniem nauk mate-
matyczno-przyrodniczych, technologii informacyjno-
-komunikacyjnych (ICT), języków obcych, przedsię-
biorczości, Ministerstwo Edukacji Narodowej rozwa-
ża ogłoszenie drugiej edycji konkursu w roku 2009,
a nie, jak pierwotnie zakładano, w roku 2010.
Dodatkowo pragnę poinformować Pana Marszał-
ka, iż postanowienia zarządzenia nr 19 ministra
edukacji narodowej z 1 sierpnia 2008 r. w sprawie
trybu planowania, przygotowania, przeprowadzenia
i dokumentowania kontroli urzędu obsługującego
ministra edukacji narodowej oraz organów i jedno-
stek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych
przez ministra edukacji narodowej mają zastosowa-
nie do kontroli wewnętrznej, obejmującej kontrolę
komórek organizacyjnych MEN, w tym Departa-
mentu Funduszy Strukturalnych.
Departament Funduszy Strukturalnych MEN,
jako Instytucja Pośrednicząca dla priorytetu III PO
KL, zgodnie z Zasadami kontroli w ramach PO KL
2007–2013, podlega również kontroli Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego, jako Instytucji Zarządzają-
cej oraz Komisji Europejskiej.
Dodatkowo Ministerstwo Edukacji Narodowej,
jako organ administracji publicznej, kontrolowane
jest przez naczelny organ kontroli państwowej – Naj-
wyższą Izbę Kontroli oraz inne właściwe organy.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że Departa-
ment Funduszy Strukturalnych w MEN realizuje
zadania zgodnie z obowiązującymi procedurami.
Ministerstwo Edukacji Narodowej dokłada wszel-
kich starań, aby podejmowane działania w zakresie

absorpcji środków unijnych przyniosły możliwie naj-
lepsze efekty i wpłynęły pozytywnie na jakość pol-
skiej oświaty.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie problemu utylizacji eternitu
w indywidualnych gospodarstwach rolnych
(4552)
Odpowiadając na interpelację pana Mieczysława
Kasprzaka, posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
z dnia 24 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4552/08, do-
tyczącą problemu usuwania azbestu, uprzejmie in-
formuję.
Zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. Pra-
wo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr. 25,
poz. 150, z późn. zm.) azbest zaliczony jest do sub-
stancji stwarzających szczególne zagrożenie dla śro-
dowiska. Wykorzystywane substancje stwarzające
szczególne zagrożenie dla środowiska podlegają suk-
cesywnej eliminacji.
W przyjętym 14 maja 2002 r. przez Radę Mini-
strów „Programie usuwania azbestu i wyrobów za-
wierających azbest stosowanych na terytorium Pol-
ski” założono, iż wydatki związane z usuwaniem
wyrobów zawierających azbest powinny być w więk-
szej mierze pokrywane przez właścicieli nierucho-
mości. Mogą oni jednak uzyskać wsparcie ze strony
jednostek samorządu terytorialnego, które powinny
starać się o środki z krajowych funduszy ochrony
środowiska oraz programów unijnych. Wspomniane
środki mogą zatem pochodzić m.in. z wojewódzkich
funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej,
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej, a także Banku Ochrony Środowi-
ska. Otrzymane wsparcie finansowe może zostać
przeznaczone na usuwanie i unieszkodliwianie wy-
robów zawierających azbest, pochodzących z obiek-
tów użyteczności publicznej, jak również z nierucho-
mości prywatnych.
W ramach regionalnych programów operacyj-
nych opracowanych dla poszczególnych województw
wsparcie mogą uzyskać projekty związane np. z re-
alizacją gminnych i powiatowych programów usu-
wania azbestu, jako dokumentów odrębnych lub sta-
1399
nowiących część planów gospodarki odpadami bądź
też z zastępowaniem azbestowych elementów znaj-
dujących się na wielorodzinnych budynkach miesz-
kalnych materiałami mniej szkodliwymi, w ramach
działań związanych z rewitalizacją obszarów miej-
skich. Rodzaje projektów kwalifikujących się do do-
finansowania różnią się jednak w zależności od wo-
jewództwa.
Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej zapewnia możliwość wsparcia fi-
nansowego dla ww. przedsięwzięć w ramach progra-
mów priorytetowych. Usuwanie odpadów zawierają-
cych azbest jest umieszczone na liście prioryteto-
wych programów NFOŚiGW jako zadanie 2.2.3:
Wsparcie dla przedsiębiorców i gmin w zakresie
unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych, zawie-
rających azbest. Do dofinansowania w tym zadaniu
kwalifikują się przedsięwzięcia, w wyniku których
minimalna ilość wyrobów zawierających azbest
przewidziana do usunięcia i unieszkodliwienia lub
zabezpieczenia będzie nie mniejsza niż 10 tys. ton.
Wsparcie dla realizacji poszczególnych zadań
może być przekazane w formie dotacji, pożyczki lub
dopłaty do oprocentowania preferencyjnych kredy-
tów udzielanych przez banki.
Warto również podkreślić, iż Ministerstwo Go-
spodarki opracowało projekt Programu Oczyszcza-
nia Kraju z Azbestu na lata 2008–2032, w którym to
przygotowano propozycję systemowego wsparcia fi-
nansowego dla podmiotów zobowiązanych prawnie
do podejmowania działań na rzecz bezpiecznego eli-
minowania z użytkowania wyrobów zawierających
azbest. Zawarto w nim bowiem wskazówki dla jed-
nostek samorządu terytorialnego, dotyczące zakre-
su pomocy posiadaczom obiektów zawierających
azbest.
W świetle obowiązujących przepisów ustawy
z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r.
Nr 39, poz. 251, z późn. zm.) marszałek wojewódz-
twa jest obowiązany do opracowania wojewódzkiego
planu gospodarki odpadami, w którym powinien zo-
stać określony stan aktualny gospodarki odpadami,
prognoza zmian, cele gospodarki odpadami oraz
kierunki działań zmierzające do osiągnięcia wy-
znaczonych celów. Zgodnie z rozporządzeniem mi-
nistra środowiska z dnia 9 kwietnia 2003 r. w spra-
wie sporządzania planów gospodarki odpadami
(Dz. U. Nr 66, poz. 620, z późn. zm.) jednym z ele-
mentów planu wojewódzkiego powinien być plan
unieszkodliwiania substancji stwarzających szcze-
gólne zagrożenie dla środowiska, w szczególności
azbestu, ze wskazaniem możliwości finansowania
planowanych działań.
Mając powyższe na uwadze, samorząd terytorial-
ny pełni istotną rolę w koordynacji i wsparciu dzia-
łań mających na celu oczyszczenie danego obszaru
z wyrobów zawierających azbest.
Reasumując, właściciele nieruchomości, w tym go-
spodarstw rolnych, mogą uzyskać wsparcie ze strony
jednostek samorządu terytorialnego w zakresie usu-
1400
nięcia z terenów ich posiadłości wyrobów zawierają-
cych azbest. Mogą również starać się o pożyczki na za-
sadach określonych w Banku Ochrony Środowiska.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie wszczęcia na terenie całego kraju
postępowań skarbowych
przeciwko właścicielom firm transportowych
o zwrot podatku VAT naliczonego od transakcji
zakupu paliw (4553)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pana Mieczysława
Marcina Łuczaka z dnia 17 lipca 2008 r., przeka-
zane przez wicemarszałka Sejmu pana Jarosława
Kalinowskiego przy piśmie z dnia 1 lipca 2008 r.,
nr SPS-023-4553/08, w sprawie prowadzonych kon-
troli podatkowych i postępowań podatkowych prze-
ciwko właścicielom firm transportowych o zwrot po-
datku VAT, naliczonego od transakcji zakupu pali-
wa, pragnę przedłożyć następujące wyjaśnienia.
Jak wynika z treści interpelacji, wątpliwości
pana posła budzi zasadność wszczynania przez urzę-
dy skarbowe postępowań podatkowych dotyczących
podatku VAT, z powodu zaniżenia podstawy opodat-
kowania.
Pragnę przy tym zauważyć, iż w sprawie związa-
nej z prowadzonymi postępowaniami podatkowymi
wobec właścicieli firm transportowych o zwrot po-
datku VAT minister finansów przedstawił swoje sta-
nowisko w odpowiedzi na interpelację pana posła
Cezarego Tomczyka (pismo z dnia 7 lipca 2008 r.
nr AP3/0602/614/DOL/08/MB7-7593).
Jak wynika z informacji zawartych w interpela-
cji pana posła, firmy transportowe kupowały paliwo
od nierzetelnych przedsiębiorców, w konsekwencji
czego organy podatkowe w toku prowadzonych po-
stępowań kontrolnych i podatkowych kwestionują
prawidłowość dokonywanych odliczeń naliczonego
podatku od towarów i usług od tych transakcji, skut-
kiem czego podatnicy zostają zobowiązani do zapła-
ty zaległości podatkowych wraz z odsetkami.
Przedstawiony stan faktyczny wskazuje, że w spra-
wach toczyły się bądź też toczą się postępowania po-
datkowe, w wyniku których wydane zostały bądź
zostaną wydane decyzje administracyjne. Jak wyni-
ka z opisu sprawy, część przedsiębiorców złożyła
skargi do wojewódzkiego sądu administracyjnego.
Odnosząc się do przedstawionej przez pana posła
sprawy, pragnę zauważyć, że wszystkie urzędy skar-
bowe w kraju od kilku lat prowadzą systematyczne
działania w zakresie zwalczania nieprawidłowości
w obszarze obrotu paliwami, przeprowadzając czyn-
ności sprawdzające oraz wszczynając kontrole po-
datkowe, zgodnie z posiadanymi kompetencjami.
W szczególności działania te dotyczą tych pod-
miotów, które wykazują siedzibę i miejsce prowadze-
nia działalności pod adresem zamieszkania i nie po-
siadają odpowiedniej bazy zapewniającej możliwości
prowadzenia hurtowego obrotu paliwami, jak i pod-
miotów nabywających paliwa na potrzeby prowa-
dzonej działalności gospodarczej. W ramach prowa-
dzonych kontroli kierowane są wnioski do właści-
wych urzędów skarbowych celem ustalenia przebie-
gu oraz sprawdzenia rzetelności zawartych transak-
cji dokumentujących zakup paliw.
Informacje wynikające z przeprowadzonych do-
tąd kontroli potwierdziły, iż obszar obrotu paliwa-
mi stanowi źródło nadużyć gospodarczych, osiąga-
nia nieopodatkowanych zysków wskutek unikania
podatku akcyzowego i podatku od towarów i usług,
a przez to wywiera niekorzystny wpływ na podmio-
ty prowadzące rzetelnie działalność gospodarczą
w tym sektorze.
Należy również nadmienić, iż główne zadania
w zakresie nadzoru nad obrotem paliwami ciążą na
administracji celnej, która odpowiada za właściwe
obliczanie, pobór i kontrolę wywiązywania się z obo-
wiązków w zakresie podatku akcyzowego oraz wy-
konywanie szczególnego nadzoru podatkowego; or-
gany podatkowe realizują tylko zadania w zakresie
rozliczeń podatkowych (z wyłączeniem podatku ak-
cyzowego) podmiotów uczestniczących w obrocie pa-
liwami.
Natomiast w przypadku firm, które mogły w ra-
mach obrotu gospodarczego mieć do czynienia z nie-
rzetelnymi przedsiębiorcami, należy zauważyć, iż
stosownie do art. 88 ust. 3a ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, ze zm.) otrzymane od kontrahentów faktu-
ry i dokumenty celne nie stanowią podstawy do ob-
niżenia podatku należnego oraz zwrotu różnicy po-
datku lub zwrotu podatku naliczonego m.in. w przy-
padku, gdy sprzedaż została udokumentowana fak-
turami lub fakturami korygującymi:
a) wystawionymi przez podmiot nieistniejący lub
nieuprawniony do wystawiania faktur lub faktur
korygujących;
b) w których kwota podatku wykazana na orygi-
nale faktury lub faktury korygującej jest różna od
kwoty wykazanej na kopii.
Podmiotem nieuprawnionym do wystawiania
faktur VAT co do zasady jest podmiot, który nie jest
zarejestrowany na potrzeby podatku od towarów
i usług. Możliwość wystąpienia do właściwego na-
czelnika urzędu skarbowego z wnioskiem o spraw-

dzenie, czy dany kontrahent jest zarejestrowany
jako podatnik VAT czynny, została uregulowana
w art. 96 ust. 13 ustawy o podatku od towarów
i usług. Uprawnienie to przysługuje zainteresowa-
nemu, którym zgodnie z powołanym przepisem może
być zarówno podatnik, jak i osoba trzecia mająca in-
teres prawny w złożeniu wniosku.
Odnosząc się natomiast do pytania pana posła,
czy możliwe jest zawieszenie postępowania podatko-
wego do czasu zakończenia wyjaśnienia sprawy
przed sądem, na wstępie należy wskazać, że prze-
słanki uzasadniające dokonanie tej czynności proce-
sowej zostały wymienione enumeratywnie w przepi-
sach ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.). Postanowienie w tym zakresie należy do wy-
łącznej kompetencji organu podatkowego prowadzą-
cego dane postępowanie.
Pragnę zauważyć, że pytanie pana posła zawarte
w interpelacji jest niejednoznaczne (wielowątkowe).
Określenie „zawieszenie postępowania skarbowego
do czasu zakończenia wyjaśnienia sprawy przed są-
dami”, zawarte w przedmiotowym pytaniu, można
rozumieć jako:
1) zawieszenie postępowania podatkowego przez
organ podatkowy;
2) wstrzymanie wykonania decyzji w przypadku
wniesienia skargi do wojewódzkiego sądu admini-
stracyjnego;
3) zawieszenie postępowania egzekucyjnego.
Zakładając, że pytanie dotyczy zwieszenia postę-
powania podatkowego przez organ podatkowy, pra-
gnę wyjaśnić, iż zgodnie z art. 201 § 1 pkt 2 ustawy
Ordynacja podatkowa organ podatkowy zawiesza
postępowanie, gdy rozpatrzenie sprawy i wydanie
decyzji jest uzależnione od rozstrzygnięcia zagad-
nienia wstępnego przez inny organ lub sąd.
Wyżej wymieniony przepis pozwala na wyodręb-
nienie czterech istotnych elementów składających
się na konstrukcję zagadnienia wstępnego:
1) wyłania się ono w toku postępowania podatko-
wego;
2) jego rozstrzygnięcie należy do innego organu
lub sądu;
3) rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji jest
uzależnione od rozstrzygnięcia zagadnienia wstęp-
nego, zatem zagadnienie wstępne musi poprzedzać
rozpatrzenie sprawy;
4) istnieje zależność między rozstrzygnięciem za-
gadnienia wstępnego a rozpatrzeniem sprawy i wy-
daniem decyzji.
Zagadnieniem wstępnym jest sytuacja, w której
wydanie orzeczenia merytorycznego w sprawie bę-
dącej przedmiotem postępowania przed właściwym
organem uwarunkowane jest uprzednim rozstrzy-
gnięciem wstępnego zagadnienia prawnego, zaś oce-
na tego zagadnienia wstępnego, gdyby ono samo
w sobie mogło być przedmiotem odrębnego postępo-
wania (w oderwaniu od sprawy, na tle której wystą-
piło), należy ze względu na jego przedmiot do kom-
1401
petencji innego organu państwowego niż ten, przed
którym toczy się postępowanie w głównej sprawie
(wyrok NSA z dnia 28 listopada 1997 r., I SA/Lu
1199/96, niepubl.).
Pragnę nadmienić, że instytucja zawieszenia po-
stępowania podatkowego dotyczy postępowania po-
datkowego, które jest w toku. Nie jest natomiast
możliwe zawieszenie postępowania podatkowego,
które zostało zakończone i została wydana decyzja.
Natomiast z treści interpelacji wynika, że część po-
datników zaskarżyła decyzje organów odwoław-
czych do wojewódzkich sądów administracyjnych.
Wobec powyższego w takich przypadkach nie jest
możliwe zawieszenie postępowania podatkowego.
Jednocześnie należy zaznaczyć, iż postępowa-
nie podatkowe jest dwuinstancyjne (art. 127 usta-
wy Ordynacja podatkowa). Realizacją powyższej
zasady ogólnej jest przepis art. 220 § 1 ustawy Or-
dynacja podatkowa, stanowiący, iż od decyzji orga-
nu podatkowego wydanej w pierwszej instancji słu-
ży stronie odwołanie. Do rozpatrzenia odwołania
właściwy jest organ podatkowy wyższego stopnia
(art. 220 § 2 Ordynacji podatkowej). Takim orga-
nem wobec decyzji naczelnika urzędu skarbowego
jest dyrektor izby skarbowej (art. 13 § 1 pkt 2 lit. a
Ordynacji podatkowej).
Przedstawione w interpelacji sytuacje dotyczą
indywidualnych podatników, wobec których toczą
się postępowania podatkowe. W takim przypadku
organ podatkowy, który prowadzi postępowanie
podatkowe, każdorazowo ocenia, czy zachodzą
przesłanki do zawieszenia tego postępowania na
podstawie art. 201 § 1 pkt 2 ustawy Ordynacja po-
datkowa.
W kwestii zawieszenia postępowania podatkowe-
go należy też wskazać, że przesłanki uzasadniające
dokonanie tej czynności procesowej zostały wymie-
nione enumeratywnie w art. 201 § 1 oraz art. 204
§ 1 ustawy Ordynacja podatkowa. Postanowienie
w tym zakresie należy do wyłącznej kompetencji orga-
nu podatkowego prowadzącego dane postępowanie.
Zwrócić należy również uwagę, że od ostatecz-
nych decyzji organów podatkowych drugiej instancji
stronie przysługuje skarga do sądu administracyj-
nego, z którego to prawa wiele podmiotów (jak wy-
nika z interpelacji) skorzystało.
Sądy administracyjne są władzą odrębną i nie-
zależną od innych władz (art. 173 Konstytucji RP),
a na podstawie art. 170 ustawy z dnia 30 sierpnia
2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami admi-
nistracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, z późn.
zm.) prawomocne orzeczenia tych sądów mają moc
wiążącą.
Z powyższych względów minister finansów nie
może ingerować w prowadzone postępowanie, które
toczy się przed organem podatkowym pierwszej lub
drugiej instancji, jak również nie może wywierać
wpływu na działania organów podatkowych podej-
mowane w toku trwających postępowań podatko-
wych, w tym także w zakresie zawieszania tych po-
1402
stępowań, jak również na czynności sądów admini-
stracyjnych. Ingerencja ministra finansów w postę-
powanie podatkowe prowadziłaby bowiem do naru-
szenia zasady dwuinstancyjności postępowania po-
datkowego oraz zasady równości wszystkich pod-
miotów.
Pragnę ponadto poinformować pana posła, iż ak-
tualnie przedmiotem prac legislacyjnych jest rządo-
wy projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja po-
datkowa oraz niektórych innych ustaw, który jest
częścią „Pakietu na rzecz rozwoju przedsiębiorczo-
ści”. Projekt ten zawiera m.in. propozycję zmiany
zasad wykonywania decyzji podatkowych. Zamiast
obowiązującej zasady wykonalności decyzji nieosta-
tecznej proponuje się wprowadzenie dwóch zasad:
wstrzymania wykonania decyzji w czasie trwania
postępowania odwoławczego oraz wykonalności de-
cyzji ostatecznej. Wyjątki od tych zasad są związane
z nadaniem nieostatecznej decyzji rygoru natych-
miastowej wykonalności. Przesłanki nadawania ry-
goru natychmiastowej wykonalności są w projekcie
ustawy enumeratywnie określone. Rygor natych-
miastowej wykonalności będzie nadawany, jeżeli or-
gan podatkowy uprawdopodobni, że zobowiązanie
wynikające z decyzji nie zostanie wykonane.
Decyzja ostateczna co do zasady będzie podlegać
wykonaniu. Wstrzymanie wykonania decyzji osta-
tecznej nastąpi jednak w razie wniesienia skargi do
sądu administracyjnego, po przyjęciu przez organ
podatkowy zabezpieczenia. W tym trybie wstrzyma-
nie wykonania decyzji nastąpi do wysokości i na
czas trwania zabezpieczenia.
Jednocześnie nadmieniam, iż w przepisach przej-
ściowych zaproponowano, że wykonanie decyzji do-
ręczonych przed dniem wejścia w życie nowelizacji
ustawy Ordynacja podatkowa odbywać się będzie na
dotychczasowych zasadach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Jurgiela
w sprawie sytuacji płacowej w ośrodkach
doradztwa rolniczego (4554)
Szanowny Panie Marszałku1 W odpowiedzi na
pismo z dnia 1 sierpnia 2008 r., znak: SPS-023-
-4554/08, przekazującego interpelację posła Krzysz-
tofa Jurgiela w sprawie sytuacji płacowej w ośrod-
kach doradztwa rolniczego, uprzejmie informuję, że
podjąłem pracę nad zmianą rozporządzenia mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 4 stycznia 2005 r.
w sprawie warunków wynagradzania za pracę
i przyznawania innych świadczeń związanych z pra-
cą pracownikom jednostek doradztwa rolniczego
(Dz. U. Nr 6, poz. 49). Zmiana ma na celu dostoso-
wanie tabeli miesięcznych stawek wynagrodzenia
zasadniczego pracowników jednostek doradztwa
rolniczego (załącznik nr 1 do rozporządzenia) oraz
tabeli stanowisk, zaszeregowań i wymagań kwalifi-
kacyjnych pracowników jednostek doradztwa rolni-
czego (załącznik nr 3 do rozporządzenia) do obec-
nych warunków. Ponadto projektowane rozporzą-
dzenie ma na celu dostosowanie poziomu wynagro-
dzeń do poziomu określonego w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 11 września 2007 r. w spra-
wie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pra-
cę w 2008 r. (Dz. U. Nr 171, poz. 1209). Powyższy
projekt rozporządzenia został przesłany do uzgod-
nień społecznych, obecnie czekamy na uwagi.
Resort rolnictwa wystąpił również do wojewo-
dów, pismem z dnia 5 czerwca 2008 r., znak: DON-
-dr-076-74bo/2008, o zaplanowanie większych środ-
ków na dotację podmiotową dla podległych im miej-
scowo ośrodków doradztwa rolniczego w planowa-
nym budżecie województw na 2009 r. Warto w tym
miejscu wspomnieć, że wynagrodzenia są ściśle po-
wiązane z planem finansowym jednostek doradztwa
rolniczego, którego projekt jest opracowywany przez
dyrektorów jednostek i przedłożony do zatwierdze-
nia organom, którym jednostki podlegają, a więc
wojewodom.
Zwiększenie wynagrodzeń dla pracowników ODR-
-ów limitują przede wszystkim środki otrzymywane
na fundusz płac w ramach dotacji budżetowej. Zrów-
nanie poziomu płac jednostek doradztwa rolniczego
z płacami w ARiMR, być może uzasadnione meryto-
rycznie, leży w gestii wojewodów nadzorujących
ODR-y. Posiadanie osobowości prawnej oraz możli-
wość prowadzenia działalności gospodarczej przez
jednostki doradztwa rolniczego, zgodnie z ustawą
z dnia 22 października 2004 r. o jednostkach doradz-
twa rolniczego (Dz. U. z 2004 r., Nr 251, poz. 2507)
daje możliwość pozyskiwania dodatkowych środków
m. in. na wynagradzanie pracowników.
Odnosząc się do pytania 4, zawartego w interpe-
lacji pana posła Krzysztofa Jurgiela, dotyczącego
możliwości przekształcenia ośrodków doradztwa
rolniczego w państwowe jednostki budżetowe, infor-
muję, że ośrodki działały jako jednostki budżetowe
do roku 2004. Taka forma działalności jednostek do-
radztwa rolniczego okazała się nieefektywna i nie-
korzystna dla pracowników, choćby ze względu na
niemożliwość swobodnego kształtowania wynagro-
dzeń przez dyrekcję jednostek. ODR-y, będąc jed-
nostkami budżetowymi, mogły prowadzić działal-
ność gospodarczą poprzez gospodarstwa pomocni-
cze. Formuła jednostki budżetowej ograniczała moż-

liwość rozwoju i efektywnego doradzania rolnikom
przez jednostki doradztwa rolniczego. Pomysł po-
wrotu do dawnej formy prawnej był zaproponowany
w 2007 r. w projekcie ustawy wprowadzającej usta-
wę o finansach publicznych, jednak resort, pod ów-
czesnym kierownictwem ministra rolnictwa i roz-
woju wsi Wojciecha Mojzesowicza, odniósł się kry-
tycznie do tej propozycji.
Odnosząc się do pytania 5, dotyczącego przeka-
zania ośrodków doradztwa rolniczego urzędom mar-
szałkowskim i związanej z powyższym sytuacji pra-
cowników, uważam, że ośrodki doradztwa rolnicze-
go, niezależnie od podległości, realizować będą za-
dania określone w cytowanej już wcześniej ustawie o
jednostkach doradztwa rolniczego. Rządowy projekt
ustawy o zmianie niektórych ustaw w związku ze
zmianami w organizacji i podziale zadań admini-
stracji publicznej w województwie zakłada przeka-
zanie ODR-ów w gestię samorządu województwa.
Zarząd województwa będzie mógł przekazać, w dro-
dze porozumienia, prowadzenie ośrodków doradz-
twa właściwej miejscowo izbie rolniczej.
Przynależność do korpusu służby cywilnej regu-
lują przepisy ustawy z dnia 24 sierpnia o służbie cy-
wilnej (Dz. U. z 2006 r., Nr 170, poz. 1218, z póź.
zm.). Zgodnie z art. 2 ww. ustawy pracownicy jedno-
stek doradztwa rolniczego nie są członkami korpusu
służby cywilnej.
Chcę zapewnić, że los systemu doradztwa rolni-
czego w Polsce i zatrudnionych w doradztwie pra-
cowników nie jest obojętny resortowi rolnictwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie niedozwolonych praktyk
stosowanych przez PKP Przewozy Regionalne
(4555)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Mariusza Grada (SPS-023-
-4555/08 z dnia 1 sierpnia 2008 r.) w sprawie niedo-
zwolonych praktyk stosowanych przez PKP Przewo-
zy Regionalne sp. z o.o., uprzejmie informuję, że spół-
ka PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. zobowiązała
się do dokonania zmian w regulaminie przewozu
osób, rzeczy i zwierząt PKP Przewozy Regionalne.
1403
W celu zapobieżenia ewentualnym przypadkom
mylnej interpretacji zapisów ww. regulaminu przez
osoby dokonujące odprawy podróżnych, do czasu
wprowadzenia stosownej zmiany, część zagadnień
zostanie zinterpretowana przez spółkę w formie od-
rębnie wydanego uregulowania.
Powyższe działania wynikają z wszczętego przez
Urząd Ochrony Konkurencji i Konsumentów postę-
powania, przedmiotem którego jest ustalenie, czy
spółka PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. stosowa-
ła praktyki naruszające zbiorowe interesy konsu-
mentów. Uprzejmie informuję, że przedmiotowe po-
stępowanie nie zostało jeszcze zakończone. Obecnie
analizowany jest zgromadzony materiał dowodowy,
w tym stanowisko spółki PKP Przewozy Regionalne
sp. z o.o. odnoszące się do postanowienia prezesa
UOKiK o wszczęciu postępowania w sprawie prak-
tyk naruszających zbiorowe interesy konsumentów.
W przypadku potwierdzenia zarzutów stawianych
spółce PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. prezes
UOKiK może w drodze decyzji nakazać spółce zmia-
nę stosowanych przez nią praktyk.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie szkód powodowanych
przez wzrastającą populację lisów (4556)
Odpowiadając na interpelację posła Mariusza
Grada z dnia 24 lipa 2008 r. skierowaną do ministra
środowiska przy piśmie Pana Marszałka z dnia 1 sierp-
nia 2008 r. w sprawie szkód wyrządzanych przez lisy
i wzrostu ich populacji, wyrażam następujące stano-
wisko.
Za słuszne należy uznać uwagi posła w zakresie
problemu wzrostu liczebności populacji lisów. Za-
gadnienia związane z wykładaniem szczepionek dla
lisów pozostają w gestii głównego lekarza weteryna-
rii oraz ministra rolnictwa i rozwoju wsi. Minister
środowiska w ramach swojego działania w 2004 r.
wydłużył okres polowań na lisy w całym kraju.
Odnosząc się do kwestii szkód wyrządzanych
przez lisy w gospodarstwach rolnych (np. w hodow-
lach drobiu), należy stwierdzić, że obowiązujące już
przepisy umożliwiające podjęcie działań mających
na celu ograniczenie lub wyeliminowanie tego ro-
dzaju szkód są wystarczające. Zaznaczam, że Mini-
sterstwo Środowiska nie prowadzi monitoringu szkód
1404
wyrządzanych przez lisy, ponieważ sygnały dotyczą-
ce tego rodzaju szkód napływające do resortu są in-
cydentalne.
Pragnę jednocześnie zaznaczyć, że ustawodawca
wyszczególnił określone gatunki zwierząt łownych
(łosie, jelenie, daniele, sarny, dziki), które w rzeczy-
wistości wyrządzają szkody w uprawach i płodach
rolnych. Szkody wyrządzane przez inne gatunki,
w tym lisy, mają charakter marginalny, zaś czynno-
ści dzierżawców w zakresie bezpośredniego im prze-
ciwdziałania z uwagi na teren występowania tych
szkód zwykle w obszarze wyłączonym z obwodu ło-
wieckiego są praktycznie uniemożliwione. Trudno
zatem oczekiwać, aby dzierżawcy lub zarządcy ob-
wodów łowieckich byli obarczeni odpowiedzialno-
ścią za szkody, na które nie mają właściwego wpły-
wu. Obecnie przyjęła się praktyka ubezpieczania
większych zwierząt gospodarskich na okoliczności,
które mogą spowodować utratę tych zwierząt. Nale-
żałoby być może rozważyć rozszerzenie takiej formy
ubezpieczenia na pozostałe zwierzęta gospodarskie,
w tym drób przebywający zwykle w zamkniętych
pomieszczeniach gospodarskich.
Jednocześnie informuję, że zgodnie z art. 33
a ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwie-
rząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106, poz. 1002 z późn. zm.)
w przypadku, gdy zwierzęta stanowią nadzwyczajne
zagrożenie dla życia, zdrowia lub gospodarki czło-
wieka, w tym gospodarki łowieckiej, dopuszcza się
podjęcie działań mających na celu ograniczenie po-
pulacji tych zwierząt. Sejmik województwa określa
w drodze uchwały miejsce, warunki, czas i sposoby
ograniczenia populacji tych zwierząt, po zasięgnię-
ciu opinii Państwowej Rady Ochrony Przyrody, or-
ganizacji społecznej, której statutowym celem dzia-
łania jest ochrona zwierząt oraz Polskiego Związku
Łowieckiego.
Ponadto zgodnie z art. 45 ust. 3 ustawy Prawo ło-
wieckie w przypadku szczególnego zagrożenia w pra-
widłowym funkcjonowaniu obiektów produkcyjnych
użyteczności publicznej przez zwierzynę starosta
może wydać decyzję o odłowie lub odstrzale redukcyj-
nym zwierzyny w porozumieniu z Polskim Związ-
kiem Łowieckim w odniesieniu do obszaru niewcho-
dzącego w skład obwodu łowieckiego. Wykonawcami
decyzji mogą być wyłącznie osoby uprawnione do wy-
konywania polowania, a więc przedstawiciele dzier-
żawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego.
Chciałbym również zauważyć, że roczne plany
łowieckie sporządzane przez dzierżawców obwodów
łowieckich są opiniowane przez wójta (burmistrza,
prezydenta miasta), który może mieć wpływ na pla-
nowaną wielkość pozyskania m.in. lisów i dzików,
biorąc pod uwagę ewentualny wzrost populacji w da-
nym regionie i mając informacje o rozmiarze szkód
na terenie danej gminy. Plany te są zatwierdzane
przez nadleśniczego PGL LP w uzgodnieniu z Pol-
skim Związkiem Łowieckim.
Mając na uwadze dobry stan zwierzyny drobnej,
w tym zajęcy i kuropatw, i wpływ lisów na te popu-
lacje podejmowane są nowe działania w celu ograni-
czenia liczebności lisów tam, gdzie jest to konieczne.
Działania te to nie tylko zmiana obowiązujących re-
gulacji prawnych, które mogą mieć wpływ na liczeb-
ność populacji listów, ale również działania lokalne
na szczeblu powiatu i gminy, które mają na celu do-
finansowanie zwalczania drapieżników łowieckich
(np. lisów) przez wypłaty tzw. strzałowego za pozy-
skanie drapieżników. Dofinansowywane są także
działania związane z introdukcją kuropatw i zajęcy
ze środków Narodowego Funduszu Ochrony Środo-
wiska i wojewódzkich funduszy ochrony środowiska,
które to działania zasługują na uznanie. Minister
środowiska zlecił również wykonanie odpowiednich
ekspertyz dotyczących wpływu lisów na zwierzynę
drobną, które będą pomocne przy realizacji dalszego
gospodarowania populacją tego gatunku.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie niekompatybilności programu
Płatnik z systemem informatycznym ZUS (4557)
W nawiązaniu do skierowanego do Pana Mar-
szałka pisma z dnia 20 sierpnia br., znak: BM-I-
-385(1)-MM/08, w związku z przekazaną przez Pana
Marszałka przy piśmie z dnia 1 sierpnia br., znak:
SPS-023-4557/08 interpelacją posła Mariusza Gra-
da w sprawie niekompatybilności programu Płatnik
z systemem informatycznym ZUS, po zapoznaniu
się z opinią w przedmiotowych kwestiach przedsta-
wiona przez prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych, wyjaśniam, co następuje:
W myśl art. 47a ustawy z dnia 13 października
1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.) płatnicy skła-
dek zobowiązani są przekazywać zgłoszenia do ubez-
pieczeń społecznych imienne raporty miesięczne,
deklaracje rozliczeniowe oraz inne dokumenty nie-
zbędne do prowadzenia kont płatników, składek i kont
ubezpieczonych oraz korekty tych dokumentów po-
przez teletransmisję danych w formie dokumentu
elektronicznego z oprogramowaniem, którego zgod-
ność z wymaganiami określonymi przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych została potwierdzona po-
przez pozytywny wynik badania poprawności wdro-
żenia rozwiązań dotyczących struktur dokumentów
elektronicznych, formatów danych oraz protokołów

komunikacyjnych i szyfrujących, przy użyciu testów
akceptacyjnych udostępnionych przez ZUS. Płatni-
cy składek rozliczający składki nie więcej niż za
5 osób mogą przekazywać dokumenty w formie do-
kumentu pisemnego według ustalonego wzoru albo
w formie wydruku z oprogramowania spełniającego
wymagania określone przez ZUS. Dokumenty prze-
kazywane w sposób niezgodny z ww. wymogami nie
są przez ZUS przyjmowane, co jest równoznaczne
z nieprzekazaniem dokumentów.
Program Płatnik jest obecnie jedynym progra-
mem, który uzyskał pozytywny wynik badania
zgodności z wymaganiami ZUS. Zapewnia on reali-
zację wymogów wynikających m.in. z ww. ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych oraz ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.) oraz przepisów wykonaw-
czych do tych ustaw. Jest on złożony ze względu na
konieczność uwzględnienia specyfiki rozliczeń dla
wszystkich grup osób podlegających ubezpieczeniom
społecznym i ubezpieczeniu zdrowotnemu.
W programie Płatnik dane identyfikacyjne, ewi-
dencyjne i adresowe płatnika składek oraz osób
ubezpieczonych zapisywane są i przechowywane
w kartotekach. Poprawne rozpoczęcie pracy w pro-
gramie nie jest możliwe bez uzupełnienia danych
w kartotece płatnika i kartotekach ubezpieczonych.
W przypadku płatnika składek wprowadzenie do
kartoteki danych identyfikacyjnych, adresowanych
oraz numerów kont bankowych i informacji o wyso-
kości stopy procentowej na ubezpieczenie wypadko-
we może nastąpić przez wpisanie danych manual-
nie. W przypadku ubezpieczonych dane można tak-
że wprowadzić manualnie lub poprzez wczytanie
aktualnych dokumentów ubezpieczeniowych pocho-
dzących z systemów kadrowo-płacowych. Wpisanie
danych płatnika i ubezpieczonego do kartoteki auto-
matyzuje późniejsze wypełnianie wszystkich rodza-
jów formularzy, na których nie można edytować da-
nych pobieranych z kartotek. Dane płatnika składek
i ubezpieczonych wprowadzane do programu Płat-
nik sprawdzane są pod względem formalnym. Dane
te są później wykazywane w sporządzanych w pro-
gramie dokumentach ubezpieczeniowych, jednak
nie są weryfikowane z danymi zapisanymi w syste-
mie informatycznym ZUS, które opierają się na za-
pisach pochodzących z przekazanych do ZUS doku-
mentów ubezpieczeniowych. Zatem w przypadku
wpisania przez płatnika rozpoczynającego pracę
z programem Płatnik manualnie danych do kartote-
ki mogą pojawić się rozbieżności w danych w karto-
tece z danymi już figurującymi w systemie informa-
tycznym ZUS. Również niejednoczesna aktualizacja
danych w kartotece u płatnika oraz w ZUS będzie
przyczyną rozbieżności w danych.
W celu umożliwienia płatnikom składek weryfi-
kacji zgodności danych wprowadzonych do progra-
mu Płatnik z danymi zapisanymi w systemie infor-
1405
matycznym, Zakład Ubezpieczeń Społecznych wpro-
wadził rozwiązania, dzięki którym dla płatników
składek, którzy przekazują do zakładu dane w for-
mie elektronicznej, zgodność danych identyfikacyj-
nych płatnika składek na przekazywanych doku-
mentach z danymi zapisanymi w Centralnym Reje-
strze Płatników weryfikowana jest w trakcie wysył-
ki. W przypadku niezgodności do potwierdzenia
przesłania dokumentów dołączony jest komunikat
informujący, że dane identyfikacyjne płatnika w prze-
słanych dokumentach są niezgodne z danymi iden-
tyfikacyjnymi płatnika w Centralnym Rejestrze
Płatników lub płatnik nie został zgłoszony do ZUS.
W takim przypadku zalecone jest skontaktowanie
się z terenową jednostką ZUS w celu wyjaśnienia za-
istniałej nieprawidłowości. Jeśli dane płatnika zapi-
sane w CRP są nieprawidłowe, to płatnik składek
jest zobowiązany do ich korekty przy pomocy odpo-
wiednich dokumentów korygujących. Natomiast je-
śli dane płatnika zapisane w CRP są poprawne,
wówczas płatnik musi dokonać stosownych popra-
wek w kartotece płatnika w programie Płatnik.
Brak takich korekty będzie skutkować pojawieniem
się rozbieżności w następnych przesyłkach.
Natomiast w celu umożliwienia weryfikacji pra-
widłowości danych osób ubezpieczonych przez za-
kład udostępniona została usługa pobierania wycią-
gów z Centralnego Rejestru Ubezpieczonych (CRU).
Za pomocą wyciągów z danymi z CRU można spraw-
dzić poprawność zapisów w rejestrze ubezpieczonych
w bazie programu Płatnika u pracodawcy. Usługa ta
umożliwia przeglądanie danych zapisanych na kon-
tach ubezpieczonych w Centralnym Rejestrze Ubez-
pieczonych. Wyciąg z Centralnego Rejestru Ubez-
pieczonych prezentuje dane zapisane na indywidual-
nych kontach ubezpieczonych na podstawie dokona-
nych zgłoszeń do ubezpieczeń społecznych i/lub
zdrowotnego (ZUS UA, ZUS ZZA) oraz zmian da-
nych identyfikacyjnych (ZUS ZIUA) przekazanych
do ZUS przez płatnika składek. Dane pobrane
z Centralnego Rejestru Ubezpieczonych są wykorzy-
stywane do weryfikacji: kartotek ubezpieczonych,
wysyłanych dokumentów rozliczeniowych oraz prze-
kazanych do ZUS dokumentów zgłoszeniowych ZUS
ZUA, ZUS ZZA i ZUS ZWUA. W przypadku wykry-
cia rozbieżności pomiędzy danymi z wyciągu z CRU
a danymi znajdującymi się w bazie programu Płat-
nik należy wyjaśnić z ubezpieczonym, czy dane po-
brane w wyciągu z CRU są poprawne. Jeśli dane
w kartotece ubezpieczonego w programie Płatnik są
błędne należy dokonać odpowiedniej zmiany tych
danych w kartotece.
W sytuacji gdy rozbieżności wymagają skorygo-
wania dokumentów ubezpieczeniowych przekaza-
nych przez płatnika do ZUS, należy złożyć doku-
menty korygujące. Można przy tym skorzystać z po-
radnika dotyczącego zasad korygowania dokumen-
tów ubezpieczeniowych, dostępnego na stronach in-
ternetowych zakładu. Można także skorzystać z funk-
cji tworzenia dokumentu ZUS ZIUA na podstawie
1406
danych pobranych z CRU. Funkcja ta wspomaga
wyjaśnianie rozbieżności między danymi zgroma-
dzonymi w programie Płatnik a danymi dostępnymi
na kontach ubezpieczonych w ZUS. Jej użycie jest
zalecane w sytuacji, gdy płatnik jest przekonany, że
dane ubezpieczonego w kartotece są poprawne,
a dane w CRU z jakiegoś powodu są inne (np. zawie-
rają błąd literowy) i należy je poprawić. Bez odpo-
wiedniego skorygowania danych osób ubezpieczonych
w CRU lub w kartotekach ubezpieczonych w progra-
mie Płatnik rozbieżności nadal będą się pojawiać.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych planuje wdro-
żenie dalszych funkcjonalności wspomagających
ujednolicenie danych płatnika składek i ubezpie-
czonych oraz zwiększających poprawność danych
przekazywanych za pośrednictwem programu Płat-
nik. Planowane jest m.in. przekazywanie płatni-
kom składek informacji o braku identyfikacji da-
nych ubezpieczonego w zasobach CRU lub braku
potwierdzenia tych danych w rejestrach urzędo-
wych PESEL.
Natomiast w przypadku płatników składek, prze-
kazujących dokumenty w formie papierowej, funkcje
wspomagające ujednolicenie danych na dokumen-
tach, w tym dokumentach drukowanych z progra-
mu Płatnik, z danymi zapisanymi w systemie infor-
matycznym ZUS realizowane są w aplikacji interak-
cyjnej na stanowiskach bezpośredniej obsługi klien-
tów. Aplikacja umożliwia ręczne wprowadzanie do
systemu danych z papierowych dokumentów ubez-
pieczeniowych.
Pracownicy zakładu obsługujący aplikację wspo-
magani są poprzez automatyczne wypełnianie da-
nych na dokumentach, w oparciu o dane z kont płat-
ników składek i ubezpieczonych oraz rejestrów urzę-
dowych. Dzięki tej weryfikacji możliwe jest porów-
nanie danych identyfikacyjnych na dokumencie
z danymi zapisanymi w Centralnym Rejestrze Płat-
ników i Centralnym Rejestrze Ubezpieczonych oraz
wykrycie ewentualnych rozbieżności na podstawie
rejestrów urzędowych PESEL czy NIP.
Dzięki wspomaganiu oprogramowania przetwo-
rzenie dokumentu w zakresie danych identyfikacyj-
nych możliwe jest w ciągu kilku sekund, bezpośred-
nio przy kliencie. Aplikacja umożliwia wyliczanie
wysokości składek, podpowiadanie minimalnych
podstaw wymiaru składek, wspomaganie tworzenia
kompletów dokumentów rozliczeniowych, w tym
kompletów korygujących. Funkcje te mają wpływ na
sprawność procesu elektronizacji dokumentów, pod-
czas którego weryfikowane są rozbieżności w kwo-
tach składek wykazanych w dokumentach rozlicze-
niowych.
O nieprawidłowościach w dokumentach pracow-
nicy ZUS informowani są odpowiednimi komunika-
tami, dzięki czemu w przypadku wystąpienia błę-
dów istnieje możliwość ich skorygowania w obecno-
ści płatnika, następnie wydruku dokumentów, które
po podpisaniu zostają wprowadzone do systemu. Ko-
rygowanie dokumentów w trakcie obsługi ma na
celu poprawę jakości danych w systemie ZUS po-
przesz m.in. doprowadzenie do unikalności danych
identyfikacyjnych zapisanych na kontach płatników
składek i ubezpieczonych oraz wyeliminowanie roz-
bieżności powstałych na skutek zmian np.: adresów
czy nazwisk, które nie zostały wcześniej przez płat-
nika zgłoszone do ZUS. Działania te realizowane są
w oparciu o potwierdzone i autoryzowane przez płat-
nika dokumenty. Przy tak szczegółowej weryfikacji
dokumentów ubezpieczeniowych z danymi zawarty-
mi w KSI ZUS udaje się wyjaśnić większość niezgod-
ności przez ich elektronizacją. Dzięki temu wyelimi-
nowano kosztowne dla zakładu i uciążliwe dla klien-
tów postępowania wyjaśniające. Obecnie wskaźnik
poprawności dokumentów wprowadzanych we wspo-
mnianej aplikacji jest nieporównywalnie wyższy niż
przy trybie obsługi dokumentów sprzed jej wdroże-
nia. Spadek liczby postępowań wyjaśniających pro-
wadzonych dla dokumentów ze ścieżki papierowej za
okresu bieżące wynosi ponad 95%.
Przedstawiając powyższe, zgodnie z zapewnia-
niem prezesa ZUS, uprzejmie informuję, że wszelkie
działania prowadzone przez zakład w zakresie ob-
sługi dokumentów ubezpieczeniowych podyktowane
są dobrem klientów, a modyfikacja programów wy-
korzystywanych do elektronizacji dokumentów ma
na celu poprawę jakości danych i umożliwienie doko-
nania prawidłowych rozliczeń składek na kontach
ubezpieczonych.
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 28 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie odmowy wystawiania zaświadczeń
o pomocy de minimis (4558)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez pana wicemarszałka przy piśmie
z dnia 1 sierpnia 2008 r., znak: SPS-023-4558/08,
interpelację z dnia 23 lipca 2008 r., złożoną przez
pana Mariusza Grada, posła na Sejm RP, w sprawie
odmowy wystawienia zaświadczeń o pomocy de mi-
nimis, uprzejmie wyjaśniam:
Uchylenie art. 7 ust. 6b ustawą z dnia 25 kwiet-
nia 2008 r. o zmianie ustawy o postępowaniu w spra-
wach dotyczących pomocy publicznej oraz ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. Nr 93,
poz. 585), zgodnie z uzasadnieniem do ww. ustawy,
miało na celu usunięcie wątpliwości interpretacyj-

nych dotyczących możliwości korzystania ze zwol-
nienia z podatku od nieruchomości przez podmioty
prowadzące zakłady pracy chronionej, w przypadku
przekroczenia dopuszczalnej kwoty pomocy de mini-
mis. W uzasadnieniu wskazano również, że w związ-
ku z tym, iż pomocą dla zakładów pracy chronionej
nie jest zwolnienie z podatku od nieruchomości,
a dopiero wydatkowanie środków z zakładowego
funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych, po-
chodzących m.in. z tego zwolnienia, zaproponowano
uchylenie art. 7 ust. 6b ustawy o podatkach i opła-
tach lokalnych.
Zgodnie z art. 31 ust. 1 pkt 1 lit. a ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92) prowadzący zakład
pracy chronionej zwolniony nadal jest w stosunku
do tego zakładu z podatków od nieruchomości na
zasadach określonych w przepisach odrębnych. Za-
sady zwolnienia ww. podmiotów z podatków od nie-
ruchomości wynikają z art. 7 ust. 2 pkt 4 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych, który stanowi, że
zwalnia się od podatku od nieruchomości prowa-
dzących zakłady pracy chronionej lub zakłady ak-
tywności zawodowej – w zakresie przedmiotów opo-
datkowania zgłoszonych wojewodzie, jeżeli zgłosze-
nie zostało potwierdzone decyzją w sprawie przy-
znania statusu zakładu pracy chronionej lub zakła-
du aktywności zawodowej, albo zaświadczeniem
– zajętych na prowadzenie tego zakładu, z wyjąt-
kiem przedmiotów opodatkowania znajdujących się
w posiadaniu zależnym podmiotów niebędących
prowadzącymi zakłady pracy chronionej lub zakła-
dy aktywności zawodowej.
W przypadku prowadzącego zakład pracy chro-
nionej kwoty uzyskanych zwolnień nie są pomocą
publiczną do momentu wydatkowania tych środków
na przysporzenie dla przedsiębiorcy, tj. gdy ze środ-
ków zgromadzonych na koncie ZFRON sfinansowa-
ne zostały wydatki wymienione w obowiązującym
rozporządzeniu ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 19 grudnia 2007 r. w sprawie zakładowego
funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych
(Dz. U. Nr 245, poz. 1810). Prowadzący zakład pracy
chronionej w celu uzyskania zaświadczenia przed-
stawia informację o dokonaniu wydatku ze środków
zakładowego funduszu rehabilitacji osób niepełno-
sprawnych w ciągu 30 dni od dnia jego dokonania.
W tym celu powinien wystąpić do organu udzielają-
cego pomocy z prośbą o wydanie zaświadczenia o po-
mocy de minimis potwierdzającego tę pomoc. Sto-
sownie zaś z art. 5 ust. 3 ustawy z dnia 30 kwietnia
2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących po-
mocy publicznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 59, poz. 404,
ze zm.) podmioty udzielające pomocy (organ admi-
nistracji publicznej lub inny podmiot, który jest
uprawniony do udzielania pomocy publicznej, w tym
przedsiębiorca publiczny) wydają beneficjentowi po-
mocy zaświadczenie stwierdzające, że udzielona po-
moc publiczna jest pomocą de minimis albo pomocą
1407
de minimis w rolnictwie lub rybołówstwie. Także
§ 9 ust. 1 rozporządzenia w sprawie zakładowego
funduszu rehabilitacji osób niepełnosprawnych sta-
nowi, iż warunkiem uznania pomocy jako pomocy
de minimis jest uzyskanie zaświadczenia wydanego
przedsiębiorcy przez organ podatkowy, podmiot upraw-
niony do pobierania opłat na podstawie odrębnych
przepisów albo podmiot udzielający pomocy.
Zgodnie z powyższym, w przypadku ustalenia, że
wydatek z zakładowego funduszu rehabilitacji osób
niepełnosprawnych został sfinansowany z środków
pochodzących ze zwolnienia z podatku od nierucho-
mości, zaświadczenie de minimis będzie zobowiąza-
ny wystawić organ gminy: wójt, burmistrz bądź pre-
zydent, który posiada kompetencje do jego wymie-
rzania i pobierania.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie regulacji prawnych dotyczących
internetowej sprzedaży leków (4559)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Mariusza Grada, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 1 sierpnia 2008 r. (SPS-023-4559/08), w spra-
wie regulacji prawnych dotyczących internetowej
sprzedaży leków, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień.
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. Prawo farma-
ceutyczne przepisem art. 68 ust. 3 dopuszcza prowa-
dzenie przez apteki ogólnodostępne i punkty aptecz-
ne sprzedaży wysyłkowej produktów leczniczych
wydawanych bez przepisu lekarza. Ustawodawca
w art. 68 ust. 3a upoważnił ministra właściwego ds.
zdrowia do określenia w drodze rozporządzenia wa-
runków wysyłkowej sprzedaży produktów leczni-
czych wydawanych bez przepisu lekarza oraz sposo-
bu dostarczania tych produktów do odbiorców, ma-
jąc na względzie zapewnienie ich odpowiedniej jako-
ści. Przedmiotowe rozporządzenie ministra zdrowia
z dnia 14 marca 2008 r. w sprawie warunków wysył-
kowej sprzedaży produktów leczniczych wydawa-
nych bez przepisu lekarza (Dz. U. 08.60.374) ukształ-
towane zostało na drodze konsultacji zewnętrznych
i wewnętrznych, w ramach których zainteresowani
zgłaszali uwagi co do jego treści. Wszelkie obowiązki
1408
wynikające z przedmiotowego rozporządzenia mają
na celu zagwarantowanie pełnego bezpieczeństwa
pacjentom przyjmującym leki oferowane w sprzeda-
ży wysyłkowej.
Odnosząc się do kwestii zwrotu produktów lecz-
niczych zakupionych w drodze sprzedaży wysyłko-
wej w ciągu 10 dni, uprzejmie informuję. Zgodnie
z zapisem art. 96 ust. 5 ustawy z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne produkty lecznicze
i wyroby medyczne wydane z apteki nie podlegają
zwrotowi, z zastrzeżeniem zwrotów wynikających
z uwagi na wadę jakościową wydanego produktu
leczniczego lub wyrobu medycznego. Powyższy zapis
wynika z konieczności ochrony pacjenta przed zaku-
pem produktu leczniczego, który znalazł się poza
łańcuchem dystrybucji nadzorowanych przez wy-
kwalifikowany personel sprawujący kontrolę nad
warunkami przechowywania oraz transportu pro-
duktów leczniczych w aptekach oraz hurtowniach
farmaceutycznych, a tym samym poza kontrolą or-
ganów Państwowej Inspekcji Farmaceutycznej.
Przepisy rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
14 marca 2008 r. w sprawie warunków wysyłkowej
sprzedaży produktów leczniczych wydawanych bez
przepisu lekarza, dopuszczające zwrot zakupionych pro-
duktów leczniczych w ciągu 10 dni, zostały wprowadzo-
ne celem zapewnienia zgodności regulacji zawartych
w przedmiotowym rozporządzeniu z przepisami dyrek-
tywy 97/7/WE w sprawie ochrony konsumentów
w przypadku umów zawieranych na odległość.
Podkreślić tutaj należy, iż w momencie noweliza-
cji ustawy Prawo farmaceutyczne, dopuszczającej
sprzedaż wysyłkową produktów leczniczych dostęp-
nych bez recepty, która weszła w życie z dniem 1 maja
2007 r., nie był jeszcze znany kształt zapisów rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 14 marca 2008 r.,
które dopuściło możliwość zwrotu produktów lecz-
niczych zakupionych na drodze sprzedaży wysyłko-
wej, w związku z czym brak było wówczas przesła-
nek do zaproponowania zmiany art. 96 ust. 5 usta-
wy Prawo farmaceutyczne.
Ponadto zapis przedmiotowego rozporządzenia
ministra zdrowia dopuszczający zwrot produktów
leczniczych zakupionych na podstawie umowy za-
wartej na odległość został wprowadzony w wyniku
uwag zgłoszonych w trakcie uzgodnień międzyre-
sortowych przez Urząd Komitetu Integracji Euro-
pejskiej.
Analizując treść z pozoru sprzecznych zapisów
ustawy Prawo farmaceutyczne oraz ww. rozporządze-
nia, należy zwrócić uwagę, iż dobro pacjenta, chronio-
ne przez art. 96 ust. 5 ustawy Prawo farmaceutyczne,
nie zostało naruszone, gdyż zgodnie z art. 8 ust. 1 roz-
porządzenia ministra zdrowia z dnia 14 marca 2008 r.
w sprawie warunków wysyłkowej sprzedaży produk-
tów leczniczych wydawanych bez przepisu lekarza
produkty lecznicze zwrócone do apteki lub punktu ap-
tecznego podlegają unieszkodliwieniu, a tym samym
nie trafiają do ponownej sprzedaży.
Jednakże w celu zapewnienia spójności legisla-
cyjnej rozważona zostanie możliwość nowelizacji
art. 96 ust. 5 ustawy Prawo farmaceutyczne, która
rozszerzyłaby zakres wyjątków od generalnego za-
kazu przyjmowania przez apteki wydanych produk-
tów leczniczych i wyrobów medycznych o sytuację
przewidzianą w art. 3 pkt 8 powyżej przywołanego
rozporządzenia.
Reasumując, należy stwierdzić, iż zapis rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z dnia 14 marca 2008 r.
w sprawie warunków wysyłkowej sprzedaży pro-
duktów leczniczych wydawanych bez przepisu leka-
rza, dopuszczający zwrot zakupionych produktów
leczniczych w ciągu 10 dni, jest zapisem prawomoc-
nym oraz obowiązującym, a jego przestrzeganie jest
obowiązkiem podmiotów prowadzących sprzedaż
wysyłkową produktów leczniczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie uregulowania współwłasności
wspólnot gruntowych (4560)
W związku z interpelacją pana posła Mariusza
Grada w sprawie nowelizacji ustawy o zagospodaro-
waniu wspólnot gruntowych (nr SPS-023-4560/08)
przesyłam następujące wyjaśnienia.
Problematyka wspólnot gruntowych została ure-
gulowana przepisami ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r.
o zagospodarowaniu wspólnot gruntowych (Dz. U.
Nr 28, poz. 169, ze zm.).
Ustawa ta ma charakter przepisów szczególnych
w stosunku do przepisów Kodeksu cywilnego doty-
czących współwłasności, które do wspólnot grunto-
wych stosuje się tylko w zakresie nieuregulowanym
w ww. ustawie. Pojęcie wspólnoty gruntowej stano-
wi bowiem szczególny rodzaj współwłasności, nie-
podlegającej podziałowi, rządzącej się własnymi, od-
rębnymi zasadami. Współwłasność ta oparta jest na
uprawnieniu przysługującym osobom fizycznym lub
prawnym, posiadającym gospodarstwa rolne, do
udziału we wspólnocie gruntowej, polegającym na
korzystaniu z należących do niej gruntów, zgodnie
z ich przeznaczeniem.
Zaliczenie danych nieruchomości do wspólnot
gruntowych następowało z dniem wejścia w życie

wspomnianej ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. De-
cyzje w tych sprawach należały do wyłącznej kompe-
tencji starosty, podobnie jak sporządzenie wykazu
uprawnionych do udziału we wspólnocie gruntowej
oraz wykazu obszarów gospodarstw przez nich po-
siadanych i wielkości przysługujących im udziałów
we wspólnocie.
Ustalenie przynależności do wspólnoty grunto-
wej powinno było być dokonane w terminie roku od
dnia wejścia w życie ustawy, ale w praktyce było do-
konywane również po upływie tego terminu.
Uprawnionymi zaś do udziału we wspólnocie
gruntowej są osoby fizyczne lub prawne posiadające
gospodarstwa rolne, jeżeli w ciągu roku przed dniem
wejścia w życie ustawy faktycznie korzystały z tej
wspólnoty.
Osoby uprawnione do udziału we wspólnocie
gruntowej powinny utworzyć spółkę do sprawowa-
nia zarządu nad wspólnotą i do właściwego zago-
spodarowania gruntów wchodzących w skład tej
wspólnoty.
Należy oczywiście przyznać, że na skutek wielo-
letnich zaniedbań w tej dziedzinie ze strony tereno-
wych organów administracji publicznej nie ustalono
wszystkich wspólnot gruntowych i obecnie występu-
ją trudności przy ustalaniu nieruchomości oraz wy-
kazów rolników uprawnionych do udziałów w takich
wspólnotach.
Z uwagi na uwarunkowania prawne i gospodar-
cze obowiązujące w okresie powstania przepisów
ustawy z dnia 29 czerwca 1963 r. o zagospodarowa-
niu wspólnot gruntowych wiele przepisów tej usta-
wy budzi obecnie kontrowersje i wymaga stosow-
nych zmian, co wynika z napływających do Mini-
sterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi informacji ze
strony rolników, wójtów, posłów czy rzecznika praw
obywatelskich. Podstawowe zasady działalności
wspólnot nie przystają do współczesnych realiów go-
spodarczych, a przede wszystkim do zasad państwa
prawa.
W związku z potrzebą uregulowania kwestii do-
tyczących wspólnot gruntowych w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęte zostały działania
mające na celu ustalenie kierunków zmian, jakie
w sytuacji prawnej tych wspólnot powinny nastąpić.
Przygotowana też została ogólna koncepcja dalsze-
go funkcjonowania wspólnot gruntowych. Stanowi
ona oczywiście jedynie wstępne ustalenia co do dal-
szego funkcjonowania wspólnot i zakłada na wstę-
pie inwentaryzację gruntów stanowiących grunty
wspólnotowe z podziałem na te, na których prowa-
dzona jest racjonalna gospodarka wykonywana
w formie zespołowej, z imiennym wykazem rolników
posiadających własne gospodarstwa i faktycznie ko-
rzystających z uprawnień do gruntów wspólnoto-
wych, oraz na takie, na których zaniechano gospo-
darowania w formie zespołowo zorganizowanej.
Proponuje się przekształcić wspólnoty dobrze gospo-
darujące we współwłasności w częściach równych
na rzecz rolników prowadzących własne gospodar-
1409
stwa i faktycznie korzystających z gruntów wspól-
notowych jednakowo, bez względu na wielkość
udziałów. Natomiast w przypadku wspólnot grunto-
wych, na których zaniechano prowadzenia gospoda-
rowania w sposób zorganizowany i w stosunku do
których nie można ustalić osób uprawnionych, pro-
ponuje się przekształcenie ich w mienie komunalne.
Są to oczywiście wstępne założenia, które podda-
ne zostaną szerokim konsultacjom społecznym.
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie sytuacji przemysłu drzewnego
w Polsce (4561)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Dariusza Lipińskiego z dnia 1 sierp-
nia 2008 r., znak: SPS-023-4561/08, dotyczącą re-
gulacji cen surowca drzewnego przez Państwowe
Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, przesyłam
poniższą informację.
Umocowanie dyrektora generalnego Lasów Pań-
stwowych do ustalania zasad sprzedaży drewna wy-
nika z obowiązujących przepisów regulujących
uprawnienia dyrektora generalnego Lasów Pań-
stwowych do reprezentowania Skarbu Państwa.
Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r.
o zasadach wykonywania uprawnień przysługują-
cych Skarbowi Państwa (Dz. U. Nr 10, poz. 493) mi-
nister właściwy do spraw Skarbu Państwa wykonuje
uprawnienia wynikające z praw majątkowych Skar-
bu Państwa, a w szczególności w zakresie praw akcji
i udziałów należących do Skarbu Państwa oraz
w stosunku do mienia pozostałego po likwidacji
państwowej jednostki organizacyjnej, chyba że od-
rębne przepisy stanowią inaczej. Uznać należy, że
przepisem odrębnym, o którym mowa w cytowanej
regulacji, jest ustawa z dnia 28 września 1991 r.
o lasach (tekst jedn. z 2005 r. Dz. U. Nr 45, poz. 435,
z późn. zm.). Stosownie do art. 32 ust. 1 i 2 tej usta-
wy Lasy Państwowe jako państwowa jednostka or-
ganizacyjna nieposiadająca osobowości prawnej re-
prezentuje Skarb Państwa w zakresie zarządzania
mieniem.
W ramach sprawowanego zarządu Lasy Pań-
stwowe prowadzą gospodarkę leśną, gospodarują
gruntami i innymi nieruchomościami oraz rucho-
mościami związanymi z gospodarką leśną, a także
prowadzą ewidencję majątku Skarbu Państwa oraz
1410
ustalają jego wartość (art. 4 ust. 3 ustawy o lasach).
Z definicji gospodarki leśnej – zawartej w art. 6 pkt 1
ww. ustawy – wynika, że przez gospodarkę leśną na-
leży rozumieć m.in. pozyskanie i sprzedaż drewna.
Bezpośrednie umocowanie dla dyrektora general-
nego Lasów Państwowych do ustalani zasad sprzeda-
ży i cen drewna w Lasach Państwowych wynika z § 8
ust. 1 pkt 5 Statutu Lasów Państwowych, wprowa-
dzonego zarządzeniem nr 50 ministra ochrony środo-
wiska, zasobów naturalnych i leśnictwa z dnia 8 maja
1994 r. Uprawnienie to jest logiczną konsekwencją
przepisu art. 50 ustawy o lasach, zgodnie z którym
Lasy Państwowe prowadzą działalność na zasadzie
samodzielności finansowej i pokrywają koszty dzia-
łalności z własnych przychodów.
Czynności podejmowane przez dyrektora gene-
ralnego Lasów Państwowych w zakresie określonym
zarządzeniem wydanym w sprawie prowadzenia za-
sad sprzedaży i ustalania cen drewna nie podlegają
przepisom Kodeksu postępowania administracyjne-
go. Czynności te mają charakter cywilnoprawny.
Ministerstwo Gospodarki podjęło pracę nad no-
wymi założeniami dla polityki przemysłowej, której
celem będzie bardziej efektywne wspieranie wzrostu
gospodarczego w polskim przemyśle poprzez wzrost
jego konkurencyjności. Nowe podejście będzie miało
wymiar horyzontalny, wspólny dla wszystkich sek-
torów przemysłowych i wychodzić będzie naprzeciw
nowym wyzwaniom dla przedsiębiorstw, wynikają-
cych z postępujących procesów globalizacyjnych
w gospodarce światowej oraz uwarunkowań jednoli-
tego rynku europejskiego. Działania owej polityki
oferowane będą w ramach następujących obszarów:
badania i rozwój, kapitał ludzki, rynki zbytu, tech-
nologie informacyjne i telekomunikacyjne oraz ochro-
na własności przemysłowej.
Ponadto pragnę zauważyć, że w ramach instru-
mentów wsparcia dostępnych dla sektora drzewne-
go na etapie wdrażania są: Program Operacyjny
„Kapitał ludzki” oraz Program Operacyjny „Inno-
wacyjna gospodarka”. Sytuacji w sektorze drzew-
nym sprzyjać będą również horyzontalne działania
rządu w ramach reformy finansów publicznych,
wdrażania tzw. pakietu Szejnfelda, inicjatywy bet-
ter regulation, a także wdrażania krajowego progra-
mu reform.
Rok 2007 był okresem bardzo wysokiej koniunk-
tury na rynku drzewnym w Europie. W ciągu 2007 r.
ceny drewna w niektórych państwach Unii Europej-
skiej rosły bardzo szybko, a w końcówce pierwszego
kwartału 2008 r. zaczęły gwałtownie spadać. Nato-
miast polityka cenowa Lasów Państwowych w tym
okresie spowodowała, że wzrost cen drewna w Pol-
sce wynosił w 2007 r. zaledwie 5%. Brak było spek-
takularnych podwyżek cen w okresie koniunktury,
brak jest zatem podstaw do gwałtownych obniżek
w okresie ochłodzenia rynku. Ponadto po obniżce
cen w II kwartale 2008 r. średnie ceny sprzedaży za
czerwiec 2008 r. są niższe niż w grudniu 2007 r.
Do końca 2008 r. sprzedaż drewna odbywać się
będzie na podstawie umów handlowych zawieranych
w wyniku rozstrzygnięć procedur przeprowadzo-
nych zgodnie z zarządzeniem nr 52A dyrektora ge-
neralnego Lasów Państwowych. Natomiast już
w roku 2009 obowiązywać będą znowelizowane za-
sady sprzedaży drewna. Celem nowelizacji jest
uproszczenie systemu zakupu drewna przez przed-
siębiorstwa i ułatwienie dostępu do rynku nowym
podmiotom, stosownie do wniosków zgłoszonych
przez klientów Lasów Państwowych.
Wszelkie porównania cen drewna w Polsce z ce-
nami drewna w innych krajach europejskich prowa-
dzone są w euro, którego kurs ustalany jest nieko-
niecznie w oparciu o uwarunkowania rynkowe,
a związany jest z polityką walutową danego kraju.
Nie można też porównywać cen wprost na bazie loco
las po dokonanej zrywce, gdyż dla każdego przedsię-
biorcy odniesieniem jest cena drewna na bazie bra-
ma zakładu. Zważywszy na fakt, że w Polsce koszty
administracyjne związane z zakupem drewna, jak
również transportu są relatywnie niższe, faktyczne
koszty zakupu drewna są porównywalne do innych
krajów europejskich. Świadczy o tym fakt, że import
drewna do Polski jest stosunkowo niski.
Sytuacja na rynku drzewnym jest na bieżąco mo-
nitorowana przez Lasy Państwowe, które nie wyklu-
czają dalszych obniżek cen drewna. Należy przy tym
zauważyć, że sytuacja panująca w polskim sektorze
drzewnym jest odzwierciedleniem niepokojów na
rynkach światowych spowodowanych groźbami re-
cesji w USA, prognozami zwolnienia gospodarki
w krajach UE, wzrostem inflacji na całym świecie,
umacnianiem się złotówki względem euro oraz ro-
snącymi kosztami energii i pracy.
Zgodnie z § 2 pkt 1 rozporządzenia ministra go-
spodarki z dnia 19 grudnia 2005 r. w sprawie szcze-
gółowego zakresu obowiązków uzyskania i przed-
stawienia do umorzenia świadectw pochodzenia,
uiszczenia opłaty zastępczej oraz zakupu energii
elektrycznej i ciepła wytworzonych w odnawialnych
źródłach energii (Dz. U. Nr 261, poz. 2187) pod poję-
ciem biomasy należy rozumieć: stałe lub ciekłe sub-
stancje pochodzenia roślinnego lub zwierzęcego,
które ulegają biodegradacji, pochodzące z produk-
tów, odpadów i pozostałości z produkcji rolnej oraz
leśnej, a także przemysłu przetwarzającego ich pro-
dukty, a także części pozostałych odpadów, które
ulegają biodegradacji. Biorąc pod uwagę treść po-
wyższej definicji, należy uznać, że zarówno drewno
okrągłe, jak i wskazane w pytaniu zrębki, trociny
oraz kora spełniają kryteria ww. definicji biomasy.
Definicja biomasy została zawarta w dyrektywie
2001177/EC Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
27 września 2001 r. w sprawie promocji energii elek-
trycznej ze źródeł odnawialnych na wewnętrznym
rynku energii elektrycznej. Regulacja ta w 2004 r.
została w pełni transponowana do polskiego prawa.
W wyniku transpozycji do wyżej wymienionego roz-
porządzenia ministra gospodarki wprowadzona zo-

stała, przywołana powyżej, definicja biomasy. Defi-
nicja ta jest tożsama z definicją zawartą w przed-
miotowej dyrektywie. Jednocześnie należy podkre-
ślić, że zapisy rozporządzenia bazują na zasadni-
czym założeniu, że biomasa na cele energetyczne
powinna być wykorzystywana przede wszystkim lo-
kalnie w ramach tzw. generacji rozproszonej w wy-
sokosprawnych jednostkach kogeneracyjnych. W ta-
kich instalacjach systemowi wsparcia podlega wyko-
rzystanie każdego rodzaju biomasy, w tym pocho-
dzenia leśnego.
W przypadku jednostek wytwórczych wykorzy-
stujących proces współspalania została dopuszczona
możliwość wykorzystywania bez ograniczeń drewna
oraz odpadów i pozostałości z produkcji leśnej,
a także przemysłu przetwarzającego jej produkty je-
dynie dla jednostek o mocy elektrycznej wynoszącej
nie więcej niż 5 MW. Natomiast w przypadku ukła-
dów hybrydowych oraz jednostek wytwórczych,
w których spalana jest wyłącznie biomasa, moc elek-
tryczna nie może wynosić więcej niż 20 MW.
Należy przy tym podkreślić, że niezwykle ważną
przesłanką do umieszczenia w przedmiotowym ak-
cie prawnym rozwiązania ograniczającego wykorzy-
stywanie surowca drzewnego na cele energetyczne
są kwestie związane z ochroną środowiska. Niezbęd-
ne jest bowiem wzmacnianie gospodarki leśnej ze
względu na możliwość wykorzystania funkcji lasów
jako instrumentu ochrony klimatu. Dodatkowo ak-
tualnie obserwowana sytuacja wskazuje, że drewno
jest surowcem deficytowym, tak więc jego wykorzy-
stywanie do celów energetycznych na większą skalę
nie jest uzasadnione.
Reasumując, informuję, że system sprzedaży
drewna w Lasach Państwowych będzie doskonalony
w kierunku eliminacji możliwych do usunięcia nie-
dogodności dla odbiorców i utrzymania równego do-
stępu do surowca drzewnego wszystkich podmiotów
przetwórstwa drzewnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 28 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Saługi
w sprawie zaliczki alimentacyjnej (4562)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 1 sierpnia 2008 r. dotyczące interpelacji posła
Wojciecha Saługi w sprawie zaliczki alimentacyjnej,
uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 22 kwietnia
2005 r. o postępowaniu wobec dłużników alimenta-
cyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. z 2005 r.
1411
Nr 86, poz. 732, z późn. zm.) warunkiem nabycia
prawa do zaliczki alimentacyjnej w podwyższonej
wysokości jest dochód rodziny nieprzekraczający
50% kwoty, o której mowa w art. 7 ust. 2, tj. kwoty
583 zł w przeliczeniu na osobę w rodzinie. Z powyż-
szego więc wynika, że do podwyższonej zaliczki ali-
mentacyjnej uprawnia dochód 291,50 zł w przelicze-
niu na osobę w rodzinie.
Pragnę zwrócić uwagę, że taka interpretacja
wynika z literalnego rozumienia łącznie dwóch po-
wyższych przepisów. Ustalanie prawa do zaliczki
alimentacyjnej w inny sposób oparte jest na wy-
biórczym stosowaniu przepisów i nie jest właściwe,
o czym Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
informowało zarówno w indywidualnych pismach,
jak i zamieszczając tę informację na stronie inter-
netowej.
Z sygnałów, które docierają do Ministerstwa Pra-
cy i Polityki Społecznej, wynika, że przypadki, kiedy
realizatorzy zaliczek alimentacyjnych w nieprawi-
dłowy sposób ustalają jej wysokość, należą do nie-
licznych. Warto również wskazać, że powyższe sta-
nowisko MPiPS w sprawie stosowania art. 8 ust. 2
jest zgodne z poglądem judykatury w tej sprawie
– wyrok Naczelnego Sadu Administracyjnego z dnia
9 listopada 2007 r., sygn. akt I OSK 73/07. W przy-
padku innej interpretacji ww. artykułu przez organ
właściwy realizujący zaliczkę alimentacyjną drogą
do zmiany niekorzystnej dla strony decyzji jest tryb
odwoławczy wskazany w pouczeniu decyzji, czyli
złożenie przez stronę odwołania do Samorządowego
Kolegium Odwoławczego. Jeśli również SKO nie po-
dziela ww. interpretacji i podtrzymuje niekorzystną
dla strony decyzję, stronie przysługuje prawo do
wniesienia skargi na decyzję SKO do wojewódzkiego
sądu administracyjnego.
Należy jednak zauważyć, że organy właściwe re-
alizujące zaliczkę alimentacyjną, jak i Samorządowe
Kolegia Odwoławcze nie są związane interpretacja-
mi MPiPS i z tego względu możliwość zmiany nieko-
rzystnej dla strony decyzji może nastąpić jedynie
w drodze opisanego wyżej postępowania odwoław-
czego (tryb odwoławczy powinien być skuteczny
zwłaszcza w świetle ww. orzeczenia NSA). Jednocze-
śnie uprzejmie informuję, że ustawa o postępowaniu
wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce ali-
mentacyjnej obowiązuje do dnia 30 września 2008 r.,
gdyż od 1 października 2008 r. uchyla ją ustawa
z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 192,
poz. 1378), której art. 9 ust. 2, dotyczący kryterium
dochodowego uprawniającego do świadczeń z fundu-
szu alimentacyjnego jednoznacznie określa, że
świadczenia te przysługują, jeżeli miesięczny dochód
rodziny w przeliczeniu na osobę w rodzinie nie prze-
kracza kwoty 725 zł.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
1412
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wojciecha Saługi
i Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie podmiotów uprawnionych
do ubiegania się o premię
termomodernizacyjną (4563)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Wojciecha Saługi i Krzysz-
tofa Gadowskiego (znak: SPS-023-4563/08) w spra-
wie możliwości wspierania przedsięwzięć termomo-
dernizacyjnych realizowanych przez inwestorów
z własnych zgromadzonych środków, uprzejmie
przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Schemat wsparcia termomodernizacji przyjęty
w ustawie z dnia 18 grudnia 1998 r. o wspieraniu
przedsięwzięć termomodernizacyjnych (Dz. U. Nr 162,
poz. 1121, z późn. zm.), przewidujący przeznaczanie
premii termomodernizacyjnej na spłatę części kre-
dytu zaciągniętego na inwestycję, zapewniać miał
przede wszystkim właściwe adresowanie instru-
mentu wsparcia, tj. kierowanie pomocy państwa do
gestorów nieposiadających wystarczających środ-
ków własnych na realizację planowanego przedsię-
wzięcia (ograniczenie wsparcia do projektów wyma-
gających od inwestora pozyskania kredytu banko-
wego w kwocie istotnie przekraczającej kwotę pomo-
cy państwa). Założona konieczność posiłkowania się
środkami kredytu wynikała przy tym nie tylko
z bezwzględnych ograniczeń środków finansowych
będących w dyspozycji danego inwestora, ale rów-
nież z konieczności spełnienia wysokich standar-
dów, jakim powinno odpowiadać samo przedsięwzię-
cie objęte wsparciem państwa. W tym ostatnim
przypadku przyjęty mechanizm miał więc dodatko-
wo zapewniać efektywne wykorzystywanie środków
publicznych, poprzez oddziałującą na cały rynek
funkcję określania standardów, do których odnosić
mogłyby się również inne termomodernizacje reali-
zowane na warunkach w pełni rynkowych.
Dotychczasowy okres realizacji programu w oce-
nie Ministerstwa Infrastruktury potwierdza sku-
teczność przyjętych w tym względzie zasad. W okre-
sie 1999–2007 z Funduszu Termomodernizacji przy-
znanych zostało ponad 10,5 tys. premii termomoder-
nizacyjnych, na łączną kwotę 584,5 mln zł, zaś war-
tość realizowanych w tym okresie przedsięwzięć
termomodernizacyjnych wyniosła łącznie 2,636 mld
zł. Jednocześnie przedsięwzięcia termomoderniza-
cyjne objęte wsparciem udzielanym na zasadach
ustawy stanowiły jedynie część wszystkich inwesty-
cji termomodernizacyjnych zrealizowanych w okre-
sie dotychczasowego funkcjonowania ustawy – licz-
ba wszystkich termomodernizacji była kilkukrotnie
większa od projektów objętych wsparciem państwa.
Program rządowy potwierdził w tym kontekście
pełnienie powierzonej mu przez ustawodawcę roli
substytucyjnej.
Pozytywna ocena obecnego modelu wsparcia
przedsięwzięć termomodernizacyjnych zadecydowa-
ła, iż skierowany do Sejmu RP z inicjatywy rządu
projekt ustawy o wspieraniu termomodernizacji i re-
montów (druk nr 321), integrujący program termo-
modernizacji z nowymi elementami wsparcia dzia-
łalności remontowej i modernizacyjnej, oparty zo-
stał również na zasadzie przekazywania wsparcia
(premia termomodernizacyjna i premia remontowa)
w formie środków służących spłacie części kredytu
inwestycyjnego. Również premia kompensacyjna*),
będąca z założenia dodatkową kwotą środków wspie-
rających remont, uzupełniającą pomoc udzieloną po-
szkodowanemu właścicielowi budynku mieszkalne-
go w formie premii remontowej, objęta została ana-
logiczną zasadą uruchamiania środków. Mając na
względzie uzasadnienie leżące u podstaw uprawnień
do premii kompensacyjnej (odszkodowanie celowe
dla właścicieli budynków mieszkalnych objętych
w przeszłości ograniczeniami w zakresie swobodne-
go kształtowania czynszów), na zasadzie wyjątku
w projekcie ustawy przyjęto rozwiązanie, zgodnie
z którym premia kompensacyjna będzie przekazy-
wana przez BGK bankowi kredytującemu już po wy-
korzystaniu kwoty kredytu w wysokości nie niższej
niż kwota przysługującej premii kompensacyjnej.
Przyjęte rozwiązanie, będące wyjątkiem od zasady
wypłaty pozostałych premii dopiero po zakończeniu
realizacji przedsięwzięcia (premia termomoderniza-
cyjna i remontowa), oznacza w praktyce w przypad-
ku premii kompensacyjnej niemal bezpośrednie re-
finansowanie kosztów realizacji przedsięwzięcia
remontowego, ponoszonych przez poszkodowanych
właścicieli.
Przekazując powyższe wyjaśnienia w podsumo-
waniu, uprzejmie informuję, że Ministerstwo Infra-
struktury nie uważa za zasadne wprowadzanie
zmian do realizowanego programu wsparcia przed-
sięwzięć termomodernizacyjnych, jak również do
proponowanych przez rząd rozwiązań zawartych
w rządowym projekcie ustawy o wspieraniu termo-
modernizacji i remontów, polegających na objęciu
pomocą państwa przedsięwzięć realizowanych przy
wykorzystaniu środków własnych inwestora. Zna-
czący wzrost zainteresowania programem wsparcia
przedsięwzięć termomodernizacyjnych obserwowa-
ny na przestrzeni ostatnich lat jednoznacznie po-
twierdza wysoką ocenę opłacalności samych przed-
sięwzięć termomodernizacyjnych przez inwestorów
– przedsięwzięcia te zapewniają zwrot w czasie po-
niesionych nakładów inwestycyjnych poprzez oszczęd-
ności zużycia energii uzyskiwane w wyniku ich re-
alizacji. W tych warunkach z natury ograniczone
*) Rozwiązanie zakładane w autopoprawce rządu do projek-
tu ustawy o wspieraniu termomodernizacji i remontów (druk
sejmowy nr 321).

środki budżetowe, służące wsparciu termomoderni-
zacji, powinny w ocenie Ministerstwa Infrastruktu-
ry nadal zachowywać funkcję wspomagającą rynek
i określającą standardy dla przedsięwzięć realizo-
wanych w pełni na zasadach komercyjnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Wojciecha Saługi
w sprawie połączenia zawodu adwokata
i radcy prawnego (4565)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 1 sierpnia 2008 r., nr SPS-023-4565/08,
dotyczące interpelacji posła Wojciecha Saługi w spra-
wie połączenia zawodu adwokata i radcy prawnego,
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.
Podzielić należy wyrażony w interpelacji pogląd,
że z uwagi na zacieranie się różnic między zawoda-
mi adwokata i radcy prawnego celowe jest ich połą-
czenie. Powołanie jednego zawodu zaufania publicz-
nego, którego zadaniem będzie świadczenie pomocy
prawnej, leży zarówno w interesie członków obecnie
funkcjonujących dwóch korporacji, jak i społeczeń-
stwa. Po połączeniu powstałaby jedna korporacja
prawnicza, która mogłaby podjąć skuteczniejsze
działania, mające na celu dbanie o etos i dobry wize-
runek zawodu. Funkcjonowanie jednej korporacji
adwokatów, świadczących fachową pomoc prawną,
będzie też bardziej czytelne dla klientów, którzy
w obecnym systemie mogą być zdezorientowani, czy
– i w jakim zakresie – pomocy prawnej może im
udzielić radca prawny.
Opierając się na tych przesłankach, w Minister-
stwie Sprawiedliwości podjęte zostały prace nad
opracowaniem koncepcji ustroju nowej adwokatury
i w tym celu w lipcu 2008 r. powołany został zespół,
któremu przewodniczy podsekretarz stanu w Mini-
sterstwie Sprawiedliwości. W skład tego zespołu
– poza przedstawicielami Ministerstwa Sprawiedli-
wości – powołani zostali również adwokaci i radco-
wie prawni, jak i przedstawiciele organizacji poza-
rządowych, m.in. Helsińskiej Fundacji Praw Czło-
wieka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
1413
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Saługi
w sprawie możliwości wykupu mieszkań z TBS
(4566)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Wojciecha Saługi w sprawie moż-
liwości wykupu mieszkań z towarzystw budownic-
twa społecznego, nadesłaną pismem z dnia 1 sierp-
nia 2008 r. (znak: SPS-023-4566/08), uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
Obecne przepisy nie określają zasad wykupywa-
nia mieszkań z zasobów towarzystw budownictwa
społecznego. Co więcej, zgodnie z art. 20 ust. 2 usta-
wy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych for-
mach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U.
z 2000 r. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.), lokale miesz-
kalne wybudowane przy wykorzystaniu kredytu
z Krajowego Funduszu Mieszkaniowego nie mogą
być, pod rygorem nieważności, wyodrębnione na
własność, a także nie może być do nich ustanowio-
ne własnościowe prawo. Zapis ten wyklucza jedno-
znacznie możliwość przekazywania mieszkania
w TBS przez jego najemcę w spadku, czy też jako
darowiznę. Byłoby to dysponowanie cudzą własno-
ścią, bowiem właścicielem mieszkań pozostaje to-
warzystwo.
Ryzyko związane z budową mieszkań i spłatą zo-
bowiązań zaciągniętych na budowę ponoszą towa-
rzystwa budownictwa społecznego. To one są stroną
umowy kredytowej z Bankiem Gospodarstwa Krajo-
wego i muszą przedstawić stosowne zabezpieczenia,
a ich właściciele muszą zagwarantować odpowied-
nią strukturę kapitału spółek i odpowiadają za spła-
tę zobowiązań. Trudno więc zgodzić się ze stwier-
dzeniem, że kredyty są spłacane przez najemców.
Nie muszą oni bowiem przedstawiać zabezpieczeń,
posiadać zdolności kredytowej i ponosić ryzyka bra-
ku spłaty. Najemcy płacą towarzystwu za możliwość
wynajmu od niego mieszkań i nie nabywają z tego
tytułu roszczeń do wykupu zajmowanego lokalu. Po-
dobnie sytuacja wygląda na rynku prywatnych
mieszkań na wynajem, gdzie również najemcy, pła-
cąc czynsz, pokrywają często skalkulowane w jego
wysokości spłaty zobowiązań zaciągniętych przez
danego właściciela na budowę mieszkania. Jedno-
cześnie, w przeciwieństwie do najemców w lokalach
prywatnych, lokatorzy mieszkań w towarzystwach
cieszą się wieloma przywilejami, np. czynszem obni-
żonym do wysokości 4% wartości odtworzeniowej
rocznie, co zwłaszcza w większych miastach jest
wielkością niezwykle preferencyjną.
Uwzględniając powyższe, wydaje się, iż umożli-
wienie wykupu mieszkań wybudowanych przy udzia-
le preferencyjnego kredytu ze środków KFM musia-
1414
łoby stanowić niezależną decyzję poszczególnych
spółek, zaś cena uzyskana za mieszkania powinna
zapewnić spłatę kredytu, a także wszelkich związa-
nych z nim preferencji. Oprócz niskiego oprocento-
wania kredytu KFM-owskiego (obecnie 3,5% w ska-
li roku) warto bowiem zauważyć inne korzyści pły-
nące m.in. z przyjętej formuły spłaty („podwójne in-
deksowanie” spłat, bieżąca spłata jedynie części od-
setek, bardzo długi okres spłaty, do niedawna także
częściowe umorzenie kredytu). Ze względu na zmia-
nę wartości pieniądza w czasie trudno obecnie osza-
cować wartość tych korzyści, ale są one niemałe. Po-
nieważ większość środków będących w dyspozycji
funduszu pochodzi z dotacji budżetowych (4,2 mld zł
w latach 1995–2008) i kredytów z międzynarodo-
wych instytucji kredytowych zaciąganych, poręcza-
nych przez Skarb Państwa, przy podejmowaniu de-
cyzji o umożliwieniu wykupu mieszkań z zasobów
TBS musi być zapewniona troska o właściwe zabez-
pieczenie środków publicznych.
Obecnie w Ministerstwie Infrastruktury trwają
wstępne prace koncepcyjne dotyczące modernizacji
systemu wsparcia budownictwa społecznego ze środ-
ków publicznych. W ramach przygotowywania zało-
żeń do reformy systemu rozważane są, między inny-
mi, takie kwestie, jak zmiana formy finansowania
tego typu budownictwa, zredefiniowanie grupy do-
celowej uprawnionej do ubiegania się o mieszkanie
społeczne, zmiana systemu naliczania czynszów
itp. Wśród tematów, które są poddawane szczegóło-
wej analizie, znajduje się również kwestia ewentual-
nego umożliwienia wykupywania na własność
mieszkań wybudowanych ze środków Krajowego
Funduszu Mieszkaniowego. Chciałbym w tym mo-
mencie podkreślić, że umożliwienie wyodrębniania
na własność mieszkań TBS-owskich nie może być
jednak celem samym w sobie, lecz musi stanowić ele-
ment szerszych działań prowadzących do zreformo-
wania obecnie istniejącego systemu budownictwa
społecznego. Ostateczne rozwiązania zostaną wy-
pracowane w porozumieniu z zainteresowanymi
środowiskami lokatorów, inwestorów i samorządów
terytorialnych, z uwzględnieniem celów polityki
mieszkaniowej państwa i dbałością o racjonalne wy-
datkowanie środków publicznych. Pierwsze bardziej
szczegółowe założenia reformy będą upublicznione
pod koniec pierwszego półrocza 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Kochan
w sprawie opóźnień w procesie zatwierdzania
i dopuszczania podręczników szkolnych
przez Ministerstwo Edukacji Narodowej (4567)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Magdaleny Kochan (SPS-023-
-4567/08) w sprawie opóźnień w procesie zatwier-
dzania podręczników uprzejmie wyjaśniam:
Zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra
edukacji narodowej i sportu z dnia 5 lutego 2004 r.
w sprawie dopuszczania do użytku szkolnego pro-
gramów wychowania przedszkolnego, programów
nauczania i podręczników oraz cofania dopuszcza-
nia (Dz. U. Nr 25, poz. 220) warunkiem dopuszcze-
nia do użytku szkolnego podręcznika przeznaczone-
go do kształcenia ogólnego – do jednego przedmiotu
lub ścieżki edukacyjnej – jest uzyskanie czterech po-
zytywnych opinii, sporządzonych przez rzeczoznaw-
ców wpisanych na listę prowadzoną przez ministra
edukacji narodowej. Rzeczoznawca sporządza opinię
dotyczącą podręcznika w terminie 30 dni od dnia,
w którym otrzymał egzemplarz podręcznika. Opi-
nia rzeczoznawcy kończy się stwierdzeniem o pozy-
tywnym albo negatywnym zaopiniowaniu podręcz-
nika, albo stwierdzeniem o pozytywnym zaopinio-
waniu podręcznika pod warunkiem dokonania
wskazanych przez rzeczoznawcę poprawek. W przy-
padku gdy opinia rzeczoznawcy kończy się stwier-
dzeniem o pozytywnym zaopiniowaniu podręcznika
pod warunkiem dokonania wskazanych przez rze-
czoznawcę poprawek, rzeczoznawca, po przedsta-
wieniu mu poprawionego egzemplarza podręcznika,
sporządza opinię końcową, stwierdzającą dokonanie
wskazanych przez niego poprawek. Rzeczoznawca
sporządza opinię końcową w terminie 14 dni od dnia,
w którym otrzymał od wnioskodawcy poprawiony
egzemplarz podręcznika. Opinię o podręczniku,
w tym opinię końcową, rzeczoznawca przekazuje
ministrowi właściwemu do spraw oświaty i wycho-
wania oraz wnioskodawcy.
W świetle powyższego długość postępowania
w sprawie dopuszczenia do użytku szkolnego pod-
ręcznika może być zróżnicowana i jest to uzależnio-
ne od wielu czynników niezależnych od organu pro-
wadzącego postępowanie, w szczególności postępo-
wanie wydłuża się, jeżeli podręcznik otrzymał opi-
nie warunkowe lub też podręcznik otrzymał różnią-
ce się opinie z tego samego zakresu i zachodzi ko-
nieczność wyznaczenia dodatkowego rzeczoznawcy,
którego opinia stanowi podstawę dopuszczenia pod-
ręcznika do użytku szkolnego.
Uprzejmie wyjaśniam, że wnioski o dopuszczenie
podręcznika do użytku szkolnego rozpatrywane są

według kolejności ich wpływu i zarzut, jakoby „gru-
pa kilku wydawnictw traktowana była w sposób
uprzywilejowany”, nie znajduje żadnego potwier-
dzenia w stanie faktycznym, a opóźnienia w proce-
sie zatwierdzania niektórych podręczników wyni-
kają wyłącznie z przyczyn niezależnych od organu
prowadzącego postępowanie, w szczególności z fak-
tu, że podręczniki wymagają licznych poprawek,
wskazanych w opiniach rzeczoznawców, lub otrzy-
mują negatywne opinie recenzentów, co znacznie
wydłuża proces dopuszczenia do użytku szkolnego
podręcznika.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
że Ministerstwo Edukacji Narodowej planuje zmia-
ny w przepisach dotyczących dopuszczania podręcz-
ników do użytku szkolnego, mające na celu uspraw-
nienie procedury.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej,
Grzegorza Pisalskiego
i Krzysztofa Matyjaszczyka
w sprawie planów rządu dotyczących
wprowadzenia podatku liniowego (4568)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 1 sierpnia 2008 r., nr SPS-
-023-4568/08/08, interpelacją państwa posłów Bo-
żeny Kotkowskiej, Grzegorza Pisalskiego i Krzysz-
tofa Matyjaszczyka w sprawie planów rządu doty-
czących wprowadzenia podatku liniowego, uprzej-
mie informuję.
Podatek liniowy jest metodą obliczania wymiaru
podatku, w myśl której wysokość należnego podat-
ku jest wprost proporcjonalna do wielkości podsta-
wy opodatkowania. W węższym znaczeniu podatek
liniowy to wyłącznie brak progresji podatkowej,
a więc wzrostu stawki podatkowej wraz ze wzrostem
podstawy opodatkowania. W szerszym znaczeniu
podatek liniowy oznacza uproszczenie systemu po-
datku dochodowego, w tym zniesienie kwoty wolnej
od podatku oraz ulg podatkowych. Wówczas całość
wymiaru podatku zależy wyłącznie od jednej stawki
opodatkowania oraz wielkości podstawy opodatko-
wania (np. dochodu).
W Polsce, od czasu wprowadzenia opodatkowa-
nia dochodów uzyskiwanych przez osoby fizyczne,
1415
tj. od 1992 r., funkcjonuje podatek progresywny.
Jednakże od 2004 r. podatek, według jednolitej staw-
ki, mogą płacić osoby fizyczne prowadzące pozarol-
niczą działalność gospodarczą.
Zgodnie z zaprezentowanym w dniu 24 lutego
2008 r. dokumentem zatytułowanym „Strategiczny
plan rządzenia” rząd dążyć będzie do uproszczenia
systemu podatkowego, między innymi poprzez wpro-
wadzenie jednej stawki podatku w miejsce obecnie
obowiązującej progresywnej skali podatkowej mają-
cej zastosowanie do dochodów osób fizycznych. Rząd
opowiedział się za utrzymaniem wprowadzenia od
2009 r. dwóch stawek podatku dochodowego od osób
fizycznych w wysokości 18% i 32%. Jednocześnie
w kolejnej perspektywie rząd będzie się starał wpro-
wadzić tzw. prorodzinny podatek liniowy.
Wprowadzenie podatku liniowego wymaga jed-
nakże uprzedniej oceny przewidywanych skutków
(kosztów i korzyści) społeczno-gospodarczych. Bez
przeprowadzenia szczegółowych analiz, odnoszą-
cych się do wpływu proponowanych rozwiązań za-
równo na sytuację podatników, jak i budżetu pań-
stwa oraz budżetów jednostek samorządu teryto-
rialnego, nie jest możliwe zaprezentowanie konkret-
nych rozwiązań dotyczących podatku liniowego.
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posłów Barbary Bartuś,
Krzysztofa Sońty i Roberta Telusa
w sprawie szkód wyrządzanych
przez dzikie zwierzęta rolnikom (4570)
Odpowiadając na interpelację posłów Barbary
Bartuś, Krzysztofa Sońty i Roberta Telusa z dnia
24 lipca 2008 r,. skierowaną do ministra środowiska
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 1 sierpnia 2008 r.,
w sprawie szkód łowieckich i wzrostu liczebności po-
pulacji niektórych gatunków, wyrażam następujące
stanowisko.
Postulat prezentowany w interpelacji dotyczący
przejęcia ustawowego obowiązku wypłacania od-
szkodowań z tytułu szkód łowieckich przez „nieza-
leżne instytucje” nie wydaje się w chwili obecnej
możliwy do realizacji. Rozwiąz
anie to pociągałoby za sobą konieczność stworze-
nia specjalnych służb i wymagałoby dodatkowo zna-
czących nakładów finansowych ze strony Skarbu
Państwa. W sytuacji kiedy należne odszkodowania
sięgają w wielu przypadkach kilkuset złotych, nie-
jednokrotnie koszt szacowania przekraczałby te
1416
wartości. Koszty odszkodowań łowieckich, których
wypłata wynosi w skali roku ok. 30 mln zł, mogłyby
przy przyjęciu proponowanego założenia wzrosnąć
kilkakrotnie o koszty związane z prowadzeniem po-
stępowań (dodatkowe etaty, delegacje służbowe,
koszty administracyjne itp.). Obecny system zapew-
nia wykonywanie zadań związanych z szacowaniem
szkód łowieckich społecznie przez przedstawicieli
dzierżawców lub zarządców obwodów łowieckich bez
dodatkowych obciążeń budżetu państwa. Podkre-
ślam, że w czynnościach tych mogą brać również
udział przedstawiciele właściwych izb rolniczych,
którzy mogą doradzać m.in. w takich zagadnieniach,
jak: ceny artykułów rolnych w danym regionie, ceny
usług rolniczych itp. Za trudne do realizacji należa-
łoby również uznać szacowanie szkód łowieckich
przez sugerowane instytucje w okresie intensyfika-
cji szkód, wiosną i w okresie zbioru upraw rolnych,
biorąc pod uwagę kwestie kadrowe i ilość zgłoszo-
nych szkód łowieckich. Przypomnę, że na terenie
kraju mamy 5077 obwodów łowieckich. Lokalizacja
szkód powstałych w danym obwodzie łowieckim
z uwagi na ich często znaczną odległość oraz ilość
zgłoszeń stanowiłaby przeszkodę w realizacji termi-
nów szacowania określonych prawem i przeciągała
to postępowanie w czasie, co byłoby nie do zaakcep-
towania przez poszkodowanych rolników.
Ponadto chcę zauważyć, że gospodarka łowiecka,
w tym gospodarowanie populacjami zwierząt łow-
nych, jest planowane. Planowanie łowieckie wynika
z ustawy Prawo łowieckie. Podzielam spostrzeżenia
posłów co do wzrostu liczebności populacji dzików,
lisów i bobrów (gatunek objęty ochroną częściową).
Regulacje takie, jak:
— art. 30 oraz art. 45 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r.
Nr 127, poz.1066, z późn. zm.),
— rozporządzenie ministra środowiska z dnia
13 listopada 2007 r. w sprawie rocznych planów ło-
wieckich i wieloletnich łowieckich planów hodowla-
nych (Dz. U. Nr 221, poz. 1646),
— rozporządzenie ministra środowiska z dnia
4 grudnia 2002 r. w sprawie zasad kategoryzacji ob-
wodów łowieckich, szczegółowych zasad ustalania
czynszu dzierżawnego oraz udziału dzierżawców ob-
wodów łowieckich w kosztach ochrony lasu przed
zwierzyną (Dz. U. Nr 210, poz. 1791)
– pozwalają kontrolować liczebność poszczegól-
nych gatunków łownych. W ostatnim czasie zwróci-
łem uwagę na problem wzrostu liczebności dzików
i ewentualne rozważanie zwiększania planów pozy-
skania tego gatunku dyrektorowi generalnemu La-
sów Państwowych, który podzielił moje uwagi.
Chciałbym również zauważyć, że roczne plany
łowieckie sporządzane przez dzierżawców obwodów
łowieckich są opiniowane przez wójta (burmistrza,
prezydenta miasta), który może mieć wpływ na pla-
nowaną wielkość pozyskania m.in. lisów, biorąc pod
uwagę ewentualny wzrost populacji w danym regio-
nie i mając informacje o rozmiarze szkód na terenie
danej gminy. Plany te są zatwierdzane przez nadle-
śniczego PGL LP w uzgodnieniu z Polskim Związ-
kiem Łowieckim.
Za słuszną należy uznać uwagę posłów w zakre-
sie problemu wzrostu liczebności populacji lisów. Za-
gadnienia związane z wykładaniem szczepionek dla
lisów pozostają w gestii głównego lekarza weteryna-
rii oraz ministra rolnictwa i rozwoju wsi. Minister
środowiska w ramach swojego działania w 2004 r.
wydłużył okres polowań na lisy w całym kraju.
Odnosząc się do problemu szkód wyrządzanych
przez bobry – gatunek, jak już wspomniałem, objęty
ochroną częściową – chciałbym zauważyć, że jest to
gatunek, który podlega ochronie w większości kra-
jów europejskich. Za szkody wyrządzane przez bo-
bry odpowiada Skarb Państwa.
W roku 2005 na zlecenie ministra środowiska
w celu ograniczenia szkód powodowanych przez bo-
bry został opracowany poradnik „Analiza dotych-
czasowych rodzajów i rozmiaru szkód wyrządzonych
przez bobry oraz stosowanie metod rozwiązywania
sytuacji konfliktowych” dotyczący sposobów ograni-
czania szkód wyrządzanych przez bobry. Poradnik
ten został rozesłany do wszystkich wojewódzkich
konserwatorów przyrody oraz do wszystkich dyrek-
torów parków narodowych. Jest on pomocny w pro-
wadzeniu właściwej edukacji w zakresie zapobiega-
nia możliwym do uniknięcia konfliktom oraz popra-
wie wizerunku tego gatunku.
Zgodnie z obowiązującym stanem prawnym
– art. 56 ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn.
zm.) wojewoda na obszarze swojego działania może
zezwolić w stosunku do zwierząt objętych ochroną
częściową na czynności podlegające zakazom, m.in.
na chwytanie, zabijanie, niszczenie żeremi, tam oraz
na przemieszczenie z miejsca regularnego przeby-
wania na inne miejsce, jeśli wynikają z konieczności
ograniczenia poważnych szkód w gospodarce, w szcze-
gólności rolnej, leśnej lub rybackiej. Wyjątkiem jest
sytuacja, kiedy zakres zezwolenia obejmuje kilka
województw, wówczas zezwolenie wydaje minister
środowiska.
Zgodnie z powyższym w ramach ograniczenia li-
czebności populacji bobra europejskiego w celu
zmniejszenia jej uciążliwości dla gospodarki rolnej,
leśnej lub rybackiej corocznie wojewoda na obszarze
swego działania wydaje stosowne zezwolenia. Obo-
wiązujące przepisy pozwalają na kontrolę populacji
bobra europejskiego na terenie Rzeczypospolitej
Polskiej.
Niezależnie od powyższych wyjaśnień informuję,
że w chwili obecnej trwają intensywne prace nad no-
welizacją ustawy o ochronie przyrody. Planowane są
korzystne zmiany w szacowaniu szkód wyrządza-
nych przez bobry w gospodarstwach rolnych, leśnych
lub rybackich. Trwają też prace zespołu roboczego,
w skład którego wchodzą przedstawiciele Minister-
stwa Środowiska, Ministerstwa Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi, Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy

Państwowe, izb rolniczych, Polskiego Związku Ło-
wieckiego oraz eksperci. Efektem prac ma być wypra-
cowanie optymalnych rozwiązań w zakresie proble-
matyki związanej z szacowaniem szkód łowieckich.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie wprowadzenia przepisów prawa
dotyczących uregulowania spłaty kredytów
zaciągniętych przez spółdzielnie mieszkaniowe
w latach 1989–1992 (4571)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Mazurek, przekazaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 1 sierpnia 2008 r.,
znak SPS-023-4571/08, w sprawie wprowadzenia
przepisów prawa dotyczących uregulowania spłaty
kredytów zaciągniętych przez spółdzielnie mieszka-
niowe w latach 1989–1992, uprzejmie informuję, co
następuje.
Wyjaśniam, iż poruszone w interpelacji kwestie
dotyczą długoterminowych (40–60 letnich) kredy-
tów mieszkaniowych tzw. starego portfela zacią-
gniętych przez spółdzielnie mieszkaniowe do dnia
31 maja 1992 r. (rozliczanych z bankiem kredytują-
cym nawet do 1995 r.), do których mają zastosowa-
nie przepisy ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o po-
mocy państwa w spłacie kredytów mieszkaniowych,
udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji
bankom wypłaconych premii gwarancyjnych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1115, ze zm.).
Pragnę podkreślić, iż ww. ustawa była wielokrot-
nie nowelizowana i wszystkie dotychczasowe zmia-
ny były korzystne dla kredytobiorców, zawsze bo-
wiem dotyczyły zwiększenia skali udzielanej im po-
mocy ze środków budżetu państwa.
Nie kwestionując faktu, iż w wyniku dokona-
nych na przełomie lat 80-tych i 90-tych radykal-
nych reform gospodarczych ponad 280 tys. spół-
dzielców zostało obciążonych obowiązkiem długo-
terminowej spłaty zadłużenia ciążącego na zajmo-
wanych przez nich lokalach spółdzielczych, po po-
nad 17 latach stosowania pomocy państwa w spła-
cie tych kredytów można ocenić, iż efekty tej pomo-
cy są pozytywne, a dla zdecydowanej większości
spółdzielców, którzy jeszcze zasiedlają zadłużone
mieszkania, zbliża się termin ostatecznego zakoń-
czenia spłaty tego zadłużenia.
1417
Jak wynika z danych PKO BP SA, na koniec
2007 r. pozostało 112 254 mieszkań obciążonych za-
dłużeniem i liczba ta stosunkowo maleje, przede
wszystkim dzięki ustawowo określonym preferen-
cyjnym warunkom spłaty, tj. umorzeniu 70% odse-
tek przejściowo wykupionych lub/i wykupieniu 70%
odsetek skapitalizowanych, naliczonych po dniu
30 czerwca 1993 r.
W ocenie ministerstwa większość tych mieszkań,
nawet jeśli są zadłużone w kwotach przekraczają-
cych ich wartość rynkową, zostanie całkowicie od-
dłużona w ciężar budżetu państwa na koniec 2017 r.,
na podstawie art. 10a ustawy o pomocy państwa (...).
Dla spółdzielców będzie to oznaczało zakończenie
wieloletniej – ale jednak przed upływem terminów
wynikających z umów kredytowych – spłaty ww.
kredytów mieszkaniowych, a dla budżetu państwa
– sfinalizowanie stosowanej od 1990 r. pomocy pań-
stwa w spłacie tych kredytów.
Odpowiadając na pytanie pani poseł, dotyczące
propozycji Ministerstwa Infrastruktury w związku
ze stanowiskiem rządu do poselskiego projektu
zmiany ustawy o pomocy państwa (...) wyjaśniam,
co następuje. W związku z faktem, iż skutki projek-
towanej nowelizacji ustawy o pomocy państwa (...)
zawartej w druku sejmowym nr 462 oszacowane zo-
stały przez rząd na około 2 mld zł, które musiałby
ponieść budżet państwa już w 2009 r., ministerstwo
przygotowało projekt ustawy, który ma na celu m.in.
umożliwienie przeznaczenia premii gwarancyjnych
na spłatę zadłużenia z tytułu kredytów mieszkanio-
wych tzw. starego portfela, dla osób posiadających
książeczki mieszkaniowe wystawione do dnia 23 paź-
dziernika 1990 r. oraz na inne cele związane z za-
spokojeniem potrzeb mieszkaniowych; wydłużenie
o 4 lata, tj. do końca 2012 r. terminu całkowitej spła-
ty, na preferencyjnych warunkach, zadłużenia z ty-
tułu kredytów mieszkaniowych, upływającego z koń-
cem 2008 r.
Projekt został skierowany do rozpatrzenia przez
Radę Ministrów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
1418
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie zmian na listach leków
refundowanych związanych z obowiązkiem
ponownej, zgodnej z wymogami UE rejestracji
(4572)
W odpowiedzi na interpelację Pani Beaty Mazu-
rek, Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, prze-
słaną przy piśmie z dnia 1 sierpnia 2008 roku (SPS-
-023-4572/08), w sprawie zmian na listach leków
refundowanych związanych z obowiązkiem ponow-
nej, zgodnej z wymogami Unii Europejskiej reje-
stracji.
Akty prawne w zakresie dostosowania prawa
polskiego do prawodawstwa obowiązującego w kra-
jach Unii Europejskiej, uchwalone w 2001 roku przez
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej stwarzają możliwo-
ści efektywniejszego działania przemysłu farmaceu-
tycznego w strukturach jednolitego rynku Unii Eu-
ropejskiej. Są to następujące akty prawne: ustawa
z dnia 6 września 2001 roku Prawo farmaceutyczne
(tekst jednolity – Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271),
ustawa z dnia 27 lipca 2001 roku o Urzędzie Reje-
stracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycz-
nych i Produktów Biobójczych (Dz. U. Nr 126,
poz. 1379 z późn. zm.) oraz ustawa z dnia 5 lipca
2001 rok o cenach (Dz. U. Nr 97 poz. 1050 z późn.
zm.). Uchwalenie tych aktów prawnych zapoczątko-
wało dostosowanie prawodawstwa polskiego do do-
robku prawnego Unii Europejskiej na płaszczyźnie
zagadnień farmaceutycznych.
Ustawa Prawo farmaceutyczne reguluje kwestie
dopuszczania do obrotu produktów leczniczych i wy-
robów medycznych (z uwzględnieniem w szczególno-
ści wymagań dotyczących jakości, skuteczności
i bezpieczeństwa stosowania), kwestie wytwarza-
nia, reklamy, obrotu i kontroli nad wytwarzaniem
i obrotem produktami leczniczymi i Ustawa o Urzę-
dzie Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów
Medycznych i Produktów Biobójczych jest aktem
kompetencyjnym i organizacyjnym Urzędu, który
prowadzi postępowania w sprawie dopuszczania do
obrotu produktów leczniczych.
Ustawa Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo
farmaceutyczne, ustawę o wyrobach medycznych oraz
ustawę o Urzędzie Rejestracji Produktów Leczni-
czych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobój-
czych, porządkuje kwestie związane z rozpoczęciem
obowiązywania nowych przepisów, przewidując
okresy przejściowe na dostosowanie prowadzonych
postępowań czy działalności gospodarczej do no-
wych wymogów. Postępowanie w sprawie dopusz-
czenia do obrotu produktów leczniczych, na podsta-
wie ustawy Prawo farmaceutyczne, spoczywa na
Prezesie Urzędu Rejestracji Produktów Leczni-
czych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobój-
czych. Prezes Urzędu Rejestracji po zakończeniu
procesu dopuszczenia do obrotu produktu lecznicze-
go, przygotowuje Raport dla Ministra Zdrowia, za-
wierający ocenę produktu. Na tej podstawie, w myśl
art. 8 ust. 1, ustawy, Prawo farmaceutyczne mini-
ster właściwy do spraw zdrowia, podejmuje decyzje
o wydaniu pozwolenia na dopuszczenie produktu
leczniczego do obrotu.
Z dniem 1 maja 2004 wraz z wejściem Polski do
Unii Europejskiej system dopuszczania do obrotu
produktów leczniczych został zintegrowany z obo-
wiązującym w Unii Europejskiej.
Najistotniejsze stały się zagadnienia dotyczące
procedury dopuszczania do obrotu produktów lecz-
niczych poprzez wydawanie pozwoleń na dopuszcze-
nie do obrotu.
Aby sprostać niektórym warunkom w zakresie
dostosowania dokumentacji rejestracyjnej do wyma-
gań ustawy Prawo farmaceutyczne, zostały przepro-
wadzone negocjacje pomiędzy Rządem Rzeczypospo-
litej Polskiej a Komisją Europejską. W wyniku tych
negocjacji Rząd Polski zdołał uzyskać okres przej-
ściowy, na dostosowanie dokumentacji rejestracyj-
nych do wymagań ustawy Prawo farmaceutyczne.
W związku z okresem przejściowym określonym
w Traktacie Akcesyjnym produkty lecznicze wy-
mienione w załączniku XII Traktatu zarejestrowa-
ne przed wejściem Polski do Unii Europejskiej,
zgodnie z uprzednią, o wiele mniej restrykcyjną
ustawą o środkach farmaceutycznych, materiałach
medycznych, aptekach, hurtowniach i Inspekcji
Farmaceutycznej, pozostają na rynku do momentu
dostosowania dokumentacji do wymagań ustawy
Prawo farmaceutyczne, najpóźniej do dnia 31 grud-
nia 2008 roku.
Zharmonizowanie dokumentacji produktów lecz-
niczych jest warunkiem uzyskania przedłużenia po-
zwolenia na dopuszczenie do obrotu produktów lecz-
niczych i pozostania na rynku po 31 grudnia 2008
roku. Dostosowania prawodawstwa narodowego do
dorobku prawnego Unii Europejskiej dotyczy wszyst-
kich nowych krajów po wejściu do Unii.
Należy zaznaczyć, że harmonizacja dokumenta-
cji produktów leczniczych jest procesem dobrowol-
nym firm farmaceutycznych i zgodnie z obowiązują-
cym w Unii Europejskiej prawem, administracja
krajowa nie może zmusić firmy farmaceutycznej do
składania dokumentacji rejestracyjnej.
Odpowiadając na pytania uprzejmie informuję.
1. Na podstawie Traktatu Akcesyjnego, wytwór-
cy produktów leczniczych zostali zobowiązani do do-
stosowania dokumentacji rejestracyjnej do zgodno-
ści z wymaganiami ustawy Prawo farmaceutyczne
tj. do 31 grudnia 2008 roku. Leki, które nie będą
miały zharmonizowanej dokumentacji nie otrzyma-
ją Pozwolenia na dopuszczenie do obrotu i zgodnie
z obowiązującym prawem będą w sprzedaży do cza-
su upływu terminu ważności. Leki z wykazów leków
refundowanych będą objęte tymi wykazami do koń-

ca ich terminu ważności, po tym okresie zostaną
usunięte z tych wykazów, co oznacza, że nie będą
refundowane i nie mogą być wprowadzone do obrotu
skoro nie posiadają Pozwolenia na dopuszczenie do
obrotu.
2. Pozwolenia na dopuszczenie do obrotu, nie
uzyska 361 produktów leczniczych podlegających
harmonizacji, znajdujących się w wykazach leków
refundowanych. Obecnie prowadzone są analizy cen
leków, aby uzyskać odpowiedź, które są podstawą
wyznaczenia limitu cen. Podstawą bowiem ustale-
nia limitu ceny jest najtańsza dawka dobowa leku
(DDD) w ramach danej nazwy międzynarodowej lub
grupy terapeutycznej.
3. Raport w sprawie harmonizacji dokumentacji
produktów leczniczych zostanie przedstawiony na
przełomie trzeciego i czwartego kwartału br. Leki,
które nie przejdą harmonizacji mają odpowiedniki
w danej grupie terapeutycznej w związku z tym po-
trzeby pacjentów będą zabezpieczone.
4. Ustawodawstwo polskie, tj. art. 29 ust. 5-6
ustawy z dnia 6 września 2001 r. - Prawo farmaceu-
tyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45 póz. 271 - tekst jedno-
lity) przewiduje możliwość pozostawania w obrocie
produktów leczniczych, które nie posiadają ważne-
go pozwolenia na dopuszczenie do obrotu (pozwole-
nie nie zostało przedłużone - ust. 5 lub wygasło
- ust. 6) do czasu upływu terminu ważności] produk-
tu leczniczego.
Rozwiązanie takie jest podyktowane potrzebą
pozostawienia w obrocie produktów do czasu upły-
wu terminu ważności produktu leczniczego nawet po
wygaśnięciu/ braku przedłużenia pozwolenia na
wprowadzenie do obrotu, ale tylko w zgodzie z cało-
ścią unormowań ustawy Prawo farmaceutyczne,
w szczególności, np. art. 72, 78, 88 tej ustawy,
które precyzują różne wymogi dotyczące wprowa-
dzania do obrotu w związku z istnieniem lub bra-
kiem ważnego pozwolenia na dopuszczenie do obro-
tu produktu leczniczego oraz w zgodzie z prawem
wspólnotowym (Traktat Akcesyjny, Akt przystąpie-
nia i Dyrektywa 2001/83).
Nie można uznać, że UE dopuszcza sytuację,
w której „wprowadza się do sprzedaży i refundacji
leki nie posiadające pozwolenia na dopuszczenie do
obrotu”, ponieważ twierdzenie takie jest nie do po-
godzenia z treścią art. 6 ust. l i całą Dyrektywą
2001/83/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
6 listopada 2001 r. w sprawie wspólnotowego kodek-
su odnoszącego się do produktów leczniczych stoso-
wanych u ludzi (Dz. Urz. UE L 311 z 28.11.2001,
str. 67, PWS, rdz. 13, Tom 27, str. 69-130), nie moż-
na więc takiej sytuacji „zalegalizować”.
Z pisma Dyrektora Departamentu UK1E rów-
nież powyższe twierdzenie nie wynika, pismo to su-
geruje natomiast, m.in., że art. 29 ust. 5 stosowa-
ny odpowiednio na gruncie art. 14 ustawy Prze-
pisy wprowadzające ustawę Prawo farmaceutyczne
w zakresie, w jakim zezwala na to, że „produkt
leczniczy, który nie uzyskał przedłużenia okresu
1419
ważności pozwolenia, może być wytwarzany i wpro-
wadzany do obrotu przez 6 miesięcy, licząc od dnia
wydania ostatecznej decyzji” jest sprzeczny z pra-
wem wspólnotowym w odniesieniu do pozwoleń
przedłużonych bez dostosowania do wymogów usta-
wy Prawo farmaceutyczne (tj. na podstawie art. 14
ust. 5 albo art. 14 ust. 6 ustawy wprowadzającej),
które wygasają w dniu 31 grudnia 2008 r. - zgodnie
z Aktem przystąpienia (oraz samą treścią w/w art. 14
ust. 8); a przedmiotowe produkty, co do zasady, nie
mogą być wprowadzane do obrotu po tej dacie, skoro
pozwolenia wygasły (w odróżnieniu od dopuszczal-
nego pozostawania w obrocie do czasu upływu ter-
minu ważności takiego produktu leczniczego).
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie utylizacji odpadów medycznych
w woj. lubelskim (4573)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Beaty Mazurek dotyczącą uniesz-
kodliwiania odpadów medycznych w woj. lubelskim,
przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Głównym aktem prawnym, w którym zostały
ustanowione zasady postępowania z odpadami, jest
ustawa z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U.
z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.).
Zgodnie z przepisami ww. ustawy pierwszym
w kolejności podmiotem odpowiedzialnym za prawi-
dłowe gospodarowanie odpadami jest ich wytwórca,
który ewidencjonuje powstały odpad, a następnie
przekazuje go dalej podmiotowi posiadającemu od-
powiednie zezwolenie w zakresie gospodarowania
odpadami.
W przypadku odpadów medycznych wytwórcą
tych odpadów są podmioty udzielające świadczeń
zdrowotnych (np. szpitale czy przychodnie). Zgodnie
z art. 9 ustawy o odpadach zakaźne odpady medycz-
ne powinny zostać poddane unieszkodliwieniu na
obszarze tego województwa, na którym zostały wy-
tworzone, w instalacjach spełniających wymagania
najlepszej dostępnej techniki lub technologii, o któ-
rej mowa w art. 143 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
Prawo ochrony środowiska, lub w miejscach najbli-
żej położonych miejsca ich wytworzenia. Wyjątkiem
od tej reguły jest sytuacja, w której odległość od
miejsca wytwarzania odpadów do instalacji prze-
1420
znaczonej do odzysku lub unieszkodliwiania jest
mniejsza niż odległość do instalacji położonego na
obszarze tego samego województwa. Przypadek taki
ma miejsce, jeśli brak jest instalacji spełniającej wy-
magania najlepszej dostępnej techniki lub technolo-
gii na terenie tego samego województwa, z którego
pochodzą odpady np. jeśli brak jest instalacji do ter-
micznego przekształcania odpadów medycznych na
terenie województwa. Ponadto zgodnie z art. 42
ust. 1 a zakazuje się unieszkodliwiania zakaźnych
odpadów medycznych i zakaźnych odpadów wetery-
naryjnych w inny sposób niż spalanie w spalarniach
odpadów.
W świetle powyższego oraz wobec sytuacji opisa-
nej w interpelacji poseł Beaty Mazurek należy
stwierdzić, że wytwórcy odpadów medycznych w przy-
padku braku możliwości zagospodarowania tych od-
padów na terenie woj. lubelskiego powinni przeka-
zać te odpady do najbliżej położonych instalacji na
terenie innych województw.
Warto również dodać, że w celu osiągnięcia celów
założonych w polityce ekologicznej państwa a także
stworzenia w kraju zintegrowanej i wystarczającej
sieci instalacji i urządzeń do odzysku i unieszkodli-
wiania odpadów spełniających wymagania określo-
ne w przepisach o ochronie środowiska opracowy-
wane są plany gospodarki odpadami. Plany opraco-
wywane są na szczeblach krajowym, wojewódzkim,
powiatowym i gminnym. Dokumenty te są uchwala-
ne przez Radę Ministrów (krajowy plan gospodarki
odpadami) lub organy wykonawcze województwa,
powiatu lub gminy (wojewódzkie, powiatowe i gmin-
ne plany gospodarki odpadami). Plany gospodarki
odpadami stanowią dokumenty, w których powinna
znaleźć się analiza istniejącego stanu gospodarki
odpadami (na terenie poszczególnych jednostek ad-
ministracyjnych). Ponadto powinny zostać zidenty-
fikowane problemy, cele oraz zadania w zakresie go-
spodarki odpadami.
Ponieważ odpady medyczne w głównej mierze są
odpadami niebezpiecznymi, zgodnie z obowiązują-
cymi przepisami, kwestia gospodarowania nimi po-
winna być w szczególności zawarta w wojewódzkich
planach gospodarki odpadami.
Warto w tym miejscu zwrócić uwagę na projekt
planu gospodarki odpadami woj. lubelskiego prze-
słanego do zaopiniowania ministrowi środowiska
w dniu 8 sierpnia 2008 r. W części poświęconej naj-
ważniejszym problemom w gospodarce odpadami
niebezpiecznymi, w odniesieniu do odpadów medycz-
nych stwierdzono, że brak jest sprawnych systemów
gospodarowania odpadami medycznymi, w tym brak
jest spalarni. W prognozie zmian w zakresie gospo-
darki odpadami w stosunku do odpadów medycz-
nych stwierdzono jedynie, że nastąpi wzrost ilości
tych odpadów. Jako cel w omawianym zakresie ob-
rano zapewnienie instalacji do termicznego uniesz-
kodliwiania odpadów medycznych i weterynaryj-
nych w woj. lubelskim. Natomiast jedynym zawar-
tym w omawianym planie zadaniem bezpośrednio
związanym z gospodarką odpadami medycznymi
jest modernizacja instalacji do termicznego uniesz-
kodliwiania odpadów medycznych. Warto przy tym
dodać, że zadanie to zostało nałożone na przedsię-
biorców, na których działania władze samorządowe
mają znikomy wpływ.
Istotne jest, aby projektowany plan gospodarki
odpadami zawierał jednoznaczne wskazania co do
potrzeb inwestycyjnych i źródła ich finansowania.
Jedną z najbardziej ważnych kwestii związanych
z planami gospodarki odpadami jest fakt, iż współfi-
nansowanie przedsięwzięć z zakresu unieszkodli-
wiania odpadów z udziałem środków z funduszy
ochrony środowiska i gospodarki wodnej jest możli-
we, o ile przedsięwzięcia te zostały ujęte w planie
gospodarki odpadami przedsięwzięć. Analogiczna
zasada obowiązuje w odniesieniu do przyznawania
środków pochodzących z funduszów Unii Europej-
skiej. Warto przy tym zaznaczyć, że nowe wojewódz-
kie plany gospodarki odpadami powinny zostać
uchwalone do dnia 30 czerwca 2007 r., co wskazuje
na duże opóźnienie związane z uchwaleniem planu
gospodarki odpadami woj. lubelskiego.
Reasumując, należy stwierdzić, że do czasu po-
prawy sytuacji na terenie woj. lubelskiego (zapew-
nienie funkcjonowania instalacji do termicznego
przekształcania odpadów medycznych) odpady mogą
być transportowane poza teren województwa w celu
ich prawidłowego zagospodarowania. Chociaż we
wspomnianym projekcie planu gospodarki odpada-
mi woj. lubelskiego zawarto bardzo mało informacji
związanych z rozwiązaniem przedmiotowego pro-
blemu, to został on zidentyfikowany i w związku
z tym powinny zostać pilnie podjęte działania zmie-
rzające do poprawy sytuacji w zakresie gospodaro-
wania odpadami medycznymi. Działaniem takim
powinno być jak najszybsze uruchomienie instalacji
do termicznego przekształcania odpadów medycz-
nych, co w znacznym stopniu powinno zmniejszyć
zagrożenia związane z transportem zakaźnych od-
padów medycznych na znaczne odległości.
Należy ze szczególną stanowczością podkreślić,
że w omawianej sprawie odpowiedzialnym za plano-
wanie gospodarki odpadami w województwie są wła-
dze samorządowe, natomiast minister środowiska
nie posiada kompetencji upoważniających go do pod-
jęcia działań w opisanej przez panią poseł sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie stanu infrastruktury kolejowej
oraz ruchu kolejowego na linii
Łomża–Śniadowo–Ostrołęka
oraz Łomża–Śniadowo–Białystok (4574)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Lecha Kołakowskiego (SPS-
-023-4574/08) w sprawie stanu infrastruktury kole-
jowej oraz ruchu kolejowego na linii Łomża–Śniado-
wo–Ostrołęka oraz Łomża–Śniadowo–Białystok,
uprzejmie informuję, co następuje.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA dysponują skrom-
nymi środkami finansowymi, które w pierwszej ko-
lejności kierowane są na utrzymanie podstawowych
ciągów przewozowych o dużym obciążeniu ruchem
pasażerskim i towarowym. Linie nr 36 i nr 49 do
takich nie należą, w związku z czym wykonanie
kosztownych napraw głównych, które są niezbędne
dla podniesienia prędkości do V=80 km/h nie może
być sfinansowane ze środków własnych tej spółki.
Modernizacja ww. linii nie została także uwzględ-
niona przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
w aktualnym Programie Operacyjnym „Infrastruk-
tura i środowisko”. Linie te nie zostały również zgło-
szone przez władze samorządowe województw ma-
zowieckiego i podlaskiego do modernizacji w ramach
regionalnych programów operacyjnych.
W przypadku niewykonania naprawy głównej li-
nii nr 36 i nr 49 przy obecnym natężeniu ruchu
i wykonywaniu tylko niezbędnych robót konserwa-
cyjnych i napraw bieżących linia może być eksplo-
atowana najdłużej do roku 2012. Po tym okresie
kwalifikować się będzie do zamknięcia.
Szacunkowy koszt modernizacji na długości
18 km i naprawy bieżącej na długości 9,2 km linii
nr 36 na odcinku Ostrołęka–Śniadowo z dostosowa-
niem do prędkości rozkładowej V=100 km/h wynosi
36,3 mln zł (dla prędkości V=90 km/h koszty mo-
dernizacji są takie same). Szacunkowy koszt moder-
nizacji linii nr 49 Śniadowo–Łomża z dostosowa-
niem do prędkości rozkładowej V=100 km/h wynosi
35 mln zł. Koszt modernizacji 1 km toru szacuje się
na 2 mln zł.
W relacji Ostrołęka–Łomża–Ostrołęka kursuje
obecnie jedna para pociągów towarowych w 1., 3. i 5.
dzień tygodnia. Przychody z udostępniania tras dla
ruchu towarowego w 2007 r. wyniosły ok. 130 tys.
zł. Koszty ponoszone przez PKP Polskie Linie Kole-
jowe SA na utrzymanie, prowadzenie ruchu i admi-
nistrowanie linii nr 49 i odcinka linii nr 36 Ostrołę-
ka–Śniadowo w 2007 r. wyniosły ok. 800 tys. zł. Jak
z tego wynika, koszty ponad pięciokrotnie przekra-
czają przychody z udostępniania tras.
1421
Aby utrzymać czynne połączenie kolejowe Łom-
ży z linią nr 6 Zielonka–Kuźnica Białostocka umoż-
liwiające dostęp do całej sieci linii kolejowych, oprócz
modernizacji linii nr 36 na odcinku Ostrołęka–Śnia-
dowo i linii nr 49 Śniadowo–Łomża, należy wykonać
naprawę główną nawierzchni kolejowej linii nr 29
Tłuszcz–Ostrołęka. Niewykonanie naprawy spowo-
duje obniżenie prędkości rozkładowej pociągów od
2013 r. do 30 km/h. Szacunkowy koszt naprawy
głównej nawierzchni wyniesie 250 mln zł. Łączny
szacunkowy koszt modernizacji i naprawy głównej
linii i odcinków linii tworzących ciąg Łomża–Tłuszcz
wyniesie ponad 320 mln zł. Linia nr 6 jest w dobrym
stanie technicznym i umożliwia połączenia z całą
siecią linii kolejowych.
Przeprowadzenie rewitalizacji połączenia Łom-
ża–Śniadowo–Ostrołęka oraz przywrócenie ruchu
na trasie Łomża–Białystok wymaga bardzo wyso-
kich nakładów. Spółka PKP Polskie Linie Kolejowe
nie jest w stanie wyasygnować niezbędnych na ten
cel środków, a pozyskanie ich z innych źródeł finan-
sowania będzie bardzo trudne. Do czasu zabezpie-
czenia środków trudno jest odnieść się do oczekiwa-
nego zakresu pomocy ze strony samorządów. Na
podstawie doświadczeń ze współpracy z innymi sa-
morządami możemy stwierdzić, że najczęściej dekla-
rują one udział w pracach polegających na odchwasz-
czaniu torów i peronów, wycince drzew i krzewów
oraz partycypują w kosztach napraw przejazdów ko-
lejowych. Mogłyby także podjąć się utrzymania pe-
ronów i dojść do peronów oraz przejazdów. Pożądana
byłaby także partycypacja samorządów w kosztach
inwestycji, np. w ramach regionalnych programów
operacyjnych.
Naprawa infrastruktury technicznej na stacjach
w Śniadowie i Łomży uzależniona jest od zapewnie-
nia środków na modernizację przedmiotowych linii
kolejowych. Do czasu zabezpieczenia środków na
ten cel możliwe są tylko naprawy bieżące o niewiel-
kim zakresie, pozwalające na utrzymanie obowiązu-
jącej prędkości rozkładowej.
W przypadku połączenia Łomża–Ostrołęka–War-
szawa uzyskanie oczekiwanej rentowności przy
obecnych warunkach technicznych, tj. jazda z pręd-
kością 20 km/h na odcinku Łomża–Ostrołęka, jest
mało realna. Jednakże zakładając, iż w przyszłości
zostałaby podniesiona prędkość jazdy do 80–120
km/h, rentowne mogłyby być 3 pary połączeń z fre-
kwencją ok. 300 podróżnych w każdym z pociągów.
Przewozy drogą kolejową Łomża–Śniadowo–
–Ostrołęka funkcjonowały do 1 stycznia 1993 r. Na
linii kursowało 5 par pociągów z prędkością 30 km/
h, którymi średnio rocznie podróżowało 9510 osób.
Od 1993 r. do 2000 r. funkcjonowała kolejowa komu-
nikacja samochodowa w ilości 4 pary kursów auto-
busu kołowego.
W przypadku uruchomienia połączenia kolejowe-
go Łomża–Ostrołęka–Warszawa w zestawieniu loko-
motywa spalinowa i 4 wagony koszt jednostkowy po-
ciągokilometra wyniósłby ok. 37,47 zł/pockm. Dla
1422
uruchomienia połączeń pasażerskich niezbędne jest
wykonanie remontów na linii nr 36 odcinek Ostrołę-
ka–Śniadowo i linii nr 49 Śniadowo–Łomża, o któ-
rych mowa w pkt 3. Szacunkowy koszt wykonania
robót dla obu linii wynosi 71,3 mln zł.
Dla aktualnych parametrów linii kolejowych,
przy założeniu jazdy autobusu szynowego o Vma-
x=80 km/h z postojami na każdym przystanku,
orientacyjny czas przejazdu z Łomży przez Ostrołę-
kę do stacji Warszawa Śródmieście wynosi 280 min.
W przypadku podwyższenia prędkości maksymal-
nej do 80 km/h na odcinku Łomża–Śniadowo czas
jazdy z Łomży do Warszawy uległby skróceniu o ok.
40 min. i wyniósłby 240 min.
Przedstawiając powyższe, wyjaśniam, iż obecnie
wysokość środków budżetowych przeznaczanych na
modernizację infrastruktury kolejowej nie pozwala
na dofinansowanie wyżej opisanych zadań z dotacji
budżetowej. Pozostające w dyspozycji środki są prze-
znaczane na kontynuację działań już podjętych.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie
powyższej odpowiedzi, a panu posłowi Lechowi Ko-
łakowskiemu bardzo dziękuję za zainteresowanie
się powyższą sprawą.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie zwiększenia subwencji oświatowej
na podwyżki dla nauczycieli w 2008 r. (4576)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Barbary Bartuś (nr SPS-
-023-4576/08) w sprawie zwiększenia subwencji
oświatowej na podwyżki dla nauczycieli w 2008 r.
– uprzejmie proszę o przyjęcie następujących infor-
macji i wyjaśnień.
W ustawie budżetowej na rok 2008 z dnia 23 stycz-
nia 2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117), w części 82: Sub-
wencje ogólne dla jednostek samorządu terytorial-
nego, w dziale 758: Różne rozliczenia, w rozdziale
75801: Część oświatowa subwencji ogólnej dla jedno-
stek samorządu terytorialnego, łączna kwota sub-
wencji oświatowej na rok 2008 określona została
w wysokości 30 910 553 tys. zł, tj. wyższej w stosun-
ku do określonej w ustawie budżetowej na rok 2007
(28 204 949 tys. zł) nominalnie o 9,59%. Zwiększe-
nie łącznej kwoty subwencji oświatowej zdetermino-
wane zostało planowanym wzrostem w roku bieżą-
cym średnich wynagrodzeń nauczycieli (z uwzględ-
nieniem skutków awansu zawodowego nauczycieli).
W roku 2008 kwota bazowa dla nauczycieli określo-
na została – w art. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2007 r.
o zmianie ustawy Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 247,
poz. 1821) – w wysokości 2074,15 zł, tj. wyższej
o 10% od kwoty bazowej z roku ubiegłego.
Ostateczne kwoty części oświatowej subwencji
ogólnej dla poszczególnych jednostek samorządu tery-
torialnego na 2008 r. określone zostały na podstawie:
— rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 21 grudnia 2007 r. w sprawie sposobu podzia-
łu części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek
samorządu terytorialnego w roku 2008 (Dz. U.
Nr 247, poz.1825);
— danych statystycznych ujętych w sprawozda-
niu EN-3 o stanie zatrudnienia w dniu 10 września
2007 r. (rok szkolny 2007/2008);
— danych dotyczących liczby uczniów (wycho-
wanków) w roku szkolnym 2007/2008, wykazanych
w systemie informacji oświatowej, według stanu na
dzień 30 września 2007 r. i dzień 10 października
2007 r., zweryfikowanych przez organy prowadzące
(dotujące) szkoły i placówki.
Kwota części oświatowej subwencji ogólnej na
rok 2008 dla miasta Gorlice określona została w wy-
sokości 11 842 741 zł. Kwota ta jest wyższa od kwoty
subwencji oświatowej na rok 2007 o 591 964 zł
(tj. o 5,2%). Należy podkreślić, że kwota ta jest wyż-
sza, mimo że nastąpił spadek liczby uczniów w szko-
łach prowadzonych i dotowanych przez miasto Gor-
lice w roku szkolnym 2007/2008 – w porównaniu do
roku szkolnego 2006/2007 – o 256 uczniów (tj. o 8,9%)
i wynosi 2620 uczniów. Zmniejszeniu uległa też licz-
ba uczniów przeliczeniowych o 271 uczniów (tj. o 7,7%)
i wynosi 3259 uczniów. Warto również zaznaczyć, że
zwiększeniu w roku 2008 o 609,54 zł (tj. o 15,5%)
– w porównaniu do roku 2007 – uległa kwota sub-
wencji oświatowej przypadająca na jednego ucznia
w szkołach prowadzonych i dotowanych przez mia-
sto Gorlice i wynosi 4535,40 zł.
Na podstawie postanowień art. 30 ust. 1, 3 i 4
ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.) średnie
wynagrodzenie nauczycieli składa się z:
— wynagrodzenia zasadniczego;
— dodatków: za wysługę lat, motywacyjnego,
funkcyjnego oraz za warunki pracy;
— wynagrodzenia za godziny ponadwymiarowe
i godziny doraźnych zastępstw;
— nagród i innych świadczeń wynikających ze
stosunku pracy, z wyłączeniem świadczeń z zakła-
dowego funduszu świadczeń socjalnych i dodatków
socjalnych.
Wysokość części składników wynagrodzenia na-
uczyciela uregulowana została w ustawie Karta Na-
uczyciela. Natomiast pozostałe zostają w kompeten-
cji ministra właściwego do spraw oświaty i wycho-
wania lub jednostki samorządu terytorialnego pro-
wadzącej szkołę lub placówkę.

W zakresie kompetencji ministra edukacji naro-
dowej pozostaje wyłącznie określenie wysokości tyl-
ko jednego składnika, którym jest wynagrodzenie
zasadnicze.
Natomiast organ prowadzący szkołę lub placów-
kę, będący jednostką samorządu terytorialnego
– zgodnie z art. 30 ust. 6 ustawy Karta Nauczyciela
– został zobowiązany do określenia wysokości sta-
wek dodatków (funkcyjnego, motywacyjnego, za wa-
runki pracy) oraz szczegółowych zasad wypłacania
tych dodatków.
W świetle ww. przepisów organ prowadzący roz-
strzyga o treści wiążącej regulacji w konsekwencji
wystąpieniu skutków finansowych (lub nie) dla bu-
dżetu. Decyzja ta powstaje na skutek wykorzystania
prawa do określania wysokości i szczegółowych wa-
runków danego dodatku wchodzącego w skład śred-
niego wynagrodzenia ogółem.
Niezależnie od powyższego należy wskazać, iż
w konsekwencji zdecentralizowania kompetencji do
stanowienia o wysokości płac, opartych o standard
wysokości płacy średniej, za kluczowe do analizy
ewentualnych roszczeń do Skarbu Państwa należy
uznać przepisy art. 30 ust. 8 oraz ust. 10–10b usta-
wy Karta Nauczyciela. Zgodnie z tymi przepisami
ustawodawca zabezpiecza w dochodach samorządu
środki niezbędne jedynie na średnie wynagrodzenia
nauczycieli, o których mowa w art. 30 ust. 3 i 4, wraz
z pochodnymi od wynagrodzeń, środki na odpis,
o którym mowa w art. 53 ust. 1, oraz środki na dofi-
nansowanie doskonalenia zawodowego nauczycieli
z uwzględnieniem doradztwa metodycznego, o któ-
rych mowa w art. 70a ust. 1.
Powyższe oznacza, iż proces corocznego stano-
wienia płac w samorządach nie polega obecnie na
arytmetycznych działaniach, ale zakłada czynne
uczestnictwo organów prowadzących – działających
w imieniu własnym i na własną odpowiedzialność
oraz pod określonymi rygorami wynikającymi z prze-
pisów ustaw. Odstąpienie od nich, np. w zakresie bi-
lansowania wydatków płacowych, nie może jednak
obciążać Skarbu Państwa.
Samorządy terytorialne, prowadzące szkoły i pla-
cówki, działają w imieniu własnym i na własną odpo-
wiedzialność, w tym finansową. W każdym samorzą-
dzie faktyczne skutki realizacji zadań oświatowych
są efektem samodzielnego stosowania przepisów.
Należy zauważyć, że kwoty subwencji oświatowej
nie można wprost odnosić do zadań oświatowych
nałożonych na jednostki samorządu terytorialnego.
W obowiązującym systemie prawnym nie ma przepi-
su, z którego wynikałoby, iż budżet państwa gwa-
rantuje w ramach części oświatowej subwencji ogól-
nej środki na pokrycie wszystkich wydatków na re-
alizację zadań oświatowych jednostek samorządu
terytorialnego. Zgodnie z art. 5a ust. 3 ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) środki nie-
zbędne na realizację zadań oświatowych, o których
mowa w ust. 2 tego artykułu, tym na wynagrodze-
1423
nia nauczycieli oraz utrzymanie szkół i placówek
oświatowych, zagwarantowane są w dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego. W myśl art. 167
ust. 2 Konstytucji RP dochodami jednostek samo-
rządu terytorialnego są dochody własne, subwencje
ogólne (w tym oświatowa) i dotacje celowe z budżetu
państwa. Oznacza to, że część oświatowa subwencji
ogólnej jest jedynie jednym ze źródeł dochodów jed-
nostek samorządu terytorialnego. Wydatków zwią-
zanych z finansowaniem wynagrodzeń nauczycieli
nie można zatem odnosić wyłącznie do wysokości
subwencji oświatowej. W świetle obowiązujących
i przytoczonych wyżej przepisów jedynym punktem
odniesienia w zakresie bilansowania środków na za-
dania własne (w tym zadania oświatowe) mogą być
jedynie łączne dochody danej jednostki samorządu
terytorialnego, a zatem również te wynikające ze
stosownego udziału w podatkach.
Odnosząc się do pytań pani poseł Barbary Bar-
tuś – uprzejmie Pana Marszałka informuję:
Ad 1. Ministerstwo Edukacji Narodowej corocz-
nie – w ramach prac nad projektem budżetu pań-
stwa – czyni starania o zwiększenie puli środków
przeznaczonych na finansowanie oraz dofinansowa-
nie zadań oświatowych. Stosowne decyzje w tym za-
kresie podejmuje Rada Ministrów, która zgodnie
z art. 122 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.) – zobowiązana jest w terminie do 30 wrze-
śnia roku poprzedzającego rok budżetowy do uchwa-
lenia projektu ustawy budżetowej i przedłożenia go
Sejmowi. O łącznych środkach finansowych zaadre-
sowanych w ustawie budżetowej dla oświaty decydu-
je ostatecznie parlament. Należy przy tym zauwa-
żyć, iż ustalone w ustawie budżetowej wydatki na
finansowanie zadań oświatowych są corocznie wyż-
sze, mimo odnotowywanego w ostatnich latach znacz-
nego spadku liczby uczniów. Należy oczekiwać, że
w następnych latach – zgodnie z założeniami pro-
gramu rządowego – wzrosną z znaczący sposób na-
kłady na oświatę, a tym samym wzrośnie również
kwota subwencji oświatowej, co umożliwi poprawę
poziomu finansowania oraz lepsze funkcjonowanie
szkół i placówek oświatowych.
Ad 2. Dla ustalenia stabilnej sieci szkół oraz
prowadzenia lokalnej polityki oświatowej nie za-
chodzi potrzeba wprowadzania regulacji central-
nych. Istota decentralizacji kompetencji polega
m.in. na tym, aby o usytuowaniu szkół, wielkości
i organizacji decydowały środowiska lokalne. Jedy-
nie one mają wgląd w zróżnicowane potrzeby spo-
łeczności lokalnych i obowiązek ustawowy działa-
nia na rzecz wspólnoty mieszkańców. Żadne cen-
tralne rozstrzygnięcie nie może być w takiej sytu-
acji korzystniejsze. W konsekwencji ministerstwo
nie prowadzi prac nad standardami edukacyjnymi.
Minister właściwy do spraw oświaty i wychowania
nie ma także upoważnienia ustawowego do uregu-
lowania tej kwestii.
1424
Jeżeli jednak szerzej rozważać tę kwestię, należy
przede wszystkim stwierdzić, iż centralny standard
edukacyjny (oświatowy) wyklucza działanie na rzecz
poprawy edukacji. Kwestię standardów oświatowych
(w tym standardów zatrudnienia nauczycieli) należy
bowiem rozpatrywać w ujęciu szerszym – systemo-
wym oraz konstytucyjnym. Odnosząc się do pierw-
szego z ujęć, należy wskazać, iż każda czynność do-
konywana na podstawie ustalonej zewnętrznie nor-
my (standardu centralnego), aby być standardem
faktycznym, musi gwarantować osiągnięcie określo-
nego skutku. W przypadku edukacji nie można jed-
nak zagwarantować wystąpienia jakiegokolwiek
jednolitego skutku i efektu. W obszarze oświaty ist-
nieje bowiem zbyt wielka liczba zmiennych i wza-
jemnych relacji (uzdolnienia uczniów, rodzice, szko-
ła, nauczyciele, miasto, wieś, środowisko, organy
szkoły itd.). Oznacza to w praktyce, iż ustanowienie
centralnych standardów organizacyjnych nie tylko
nie musiałoby zapewnić jakiegokolwiek realnego
efektu edukacyjnego, ale przeciwnie, należy sądzić,
że w wielu przypadkach mogłoby dojść do pogorsze-
nia oferty edukacyjnej, z niekorzystnym i najczęściej
nieodwracalnym skutkiem dla ucznia.
W przypadku edukacji idealne warunki kształce-
nia (standardowe) są zawsze wypadkową, m.in. po-
trzeb danej populacji uczniów i potrzeb danej społecz-
ności. Ich cechą jest m.in. nietrwały charakter wy-
miaru potrzeb uczniów kolejnych klas. W konsekwen-
cji każdorazowo optymalne warunki kształcenia mu-
szą kształtować się po indywidualnej analizie właści-
wych i identyfikowanych cech danej populacji uczniów,
na mocy corocznych integralnych decyzji organów
prowadzących szkoły i organów szkoły, w tym spo-
łecznych. Działania tego nie da się zastąpić ustano-
wieniem centralnego modelu organizacyjnego.
Do względów konstytucyjnych należy zaliczyć
fakt, iż każdorazowo powołanie normy centralnej
ogranicza władztwo obywateli (samorządu teryto-
rialnego). Oznacza to, iż w przypadku zastosowania
standardów w jakiejkolwiek formie pozbawia się co
najmniej części obywateli prawa i możliwości roz-
strzygania (np. za pośrednictwem organów samo-
rządu) o kształtowaniu procesu kształcenia. W prak-
tyce zatem realizowane organizacyjne standardy
centralne będą zawsze rezygnacją z określonych
i obecnie przynależnych samorządom terytorialnym
praw i możliwości.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie projektu ustawy o zmianie
niektórych ustaw w związku ze zmianami
w organizacji i podziale zadań administracji
publicznej w województwie (4577)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 1 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4577/08), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Roberta Kołakowskiego z dnia 25 lip-
ca 2008 r. w sprawie projektu ustawy o zmianie nie-
których ustaw w związku ze zmianami w organiza-
cji i podziale zadań administracji publicznej w woje-
wództwie, z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż projekt ustawy
o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
w organizacji i podziale zadań administracji publicz-
nej w województwie, przyjęty przez Radę Ministrów
w dniu 5 sierpnia 2008 r., przewiduje ponowne ze-
spolenie Państwowej Inspekcji Sanitarnej na pozio-
mie powiatowym i wojewódzkim.
Reforma administracji publicznej w kształcie
nadanym jej przez ustawy ustrojowe z 1998 r. w od-
niesieniu do administracji rządowej w województwie
opierała się na dwóch zasadniczych założeniach,
tj. wprowadzeniu organu sprawującego władzę ad-
ministracji ogólnej i stworzeniu odpowiedniej relacji
pomiędzy tym organem a wszystkimi zespolonymi
służbami, strażami i inspekcjami działającymi na
obszarze województwa zapewniającej spójność funk-
cjonowania organów i struktur administracji rządo-
wej w województwie oraz możliwość ponoszenia po-
litycznej odpowiedzialności za rezultaty działania
wszystkich podległych służb. Relacja ta oparta jest
na pojęciu zwierzchnictwa organu sprawującego
władzę administracji ogólnej nad wszystkimi nor-
matywnie wskazanymi administracjami o charak-
terze inspekcyjno-kontrolnym i policyjnym. Zwierzch-
nictwo organu sprawującego władzę administracji
ogólnej przejawia się w pojęciu zespolenia, które sta-
nowi podstawę konstruowania modelu administra-
cji. Odzespolenie wojewódzkich struktur inspekcji
sanitarnej ogranicza rolę wojewody jako przedstawi-
ciela Rady Ministrów w województwie oraz utrudnia
koordynację i kierowanie działaniami wszystkich
jednostek organizacyjnych administracji rządowej
i samorządowej na obszarze województwa w zakre-
sie m.in. zapobiegania zagrożeniu życia, zdrowia lub
mienia oraz zagrożeniom środowiska, bezpieczeń-
stwa państwa i utrzymania porządku publicznego,
ochrony praw obywatelskich, a także zapobiegania
klęskom żywiołowym i innym nadzwyczajnym za-

grożeniom oraz zwalczania i usuwania ich skutków
na zasadach określonych w ustawach.
Wskazać należy, iż w reformie z 1998 r. na pozio-
mie powiatowym przyjęto także zasadę funkcjono-
wania organu władzy administracji ogólnej, który
zapewnia spójność funkcjonowania służb działają-
cych na tym poziomie, w szczególności w sytuacjach
nadzwyczajnych. Koordynacja w tym zakresie przy-
pisana jest staroście, stąd konieczne jest jego od-
działywanie na powiatowe struktury inspekcji sani-
tarnej, która odgrywa bardzo istotną rolę w zapew-
nieniu bezpieczeństwa zdrowia.
W świetle powyższego dla stworzenia spójnego
systemu reagowania w sytuacjach nadzwyczajnych
oraz wzmocnienia roli wojewody jako przedstawicie-
la Rady Ministrów w województwie, a także
zwierzchnika zespolonej administracji wojewódzkiej
celowym jest zespolenie również inspekcji sanitar-
nej na poziomie wojewódzkim i powiatowym.
Dodać należy, iż negatywna ocena zespolenia
Państwowej Inspekcji Sanitarnej, dokonana w 2001 r.
przez Najwyższą Izbę Kontroli (informacja NIK
nr DZiKF-41006-2000 o wynikach kontroli bieżące-
go nadzoru sanitarnego sprawowanego przez in-
spekcję sanitarną w warunkach reformy admini-
stracji publicznej, Warszawa, maj 2001) nie dotyczy-
ła zasady zespolenia jako takiej, ale wskazywała, iż
zmiany organizacji i podporządkowania poszczegól-
nych struktur inspekcji sanitarnej, stanowiące ele-
ment składowy wdrażanej od 1 stycznia 1999 r. re-
formy administracji publicznej, nie zostały należycie
przygotowane od strony legislacyjnej, a w konse-
kwencji działalność wszystkich jej szczebli wykazy-
wała nieprawidłowości niepozostające bez wpływu
na realizację ustawowych zadań inspekcji sanitar-
nej, w tym skuteczności sprawowania bieżącego
nadzoru sanitarnego.
W proponowanych obecnie regulacjach starano
się odpowiednio skonstruować przepisy, tak aby za-
pewnić wpływ głównego inspektora sanitarnego na
powoływanie wojewódzkich inspektorów oraz wpływ
wojewódzkich inspektorów na powoływanie powia-
towych inspektorów sanitarnych, przy czym zapew-
niono możliwość wnioskowania tych organów odpo-
wiednio do wojewody i starosty o odwołanie w każ-
dym czasie wojewódzkiego lub powiatowego inspek-
tora w przypadku, gdy przemawiałby za tym interes
służby. Główny inspektor sanitarny zgodnie z pro-
jektowanymi zmianami ustalać będzie również ogól-
ne kierunki działania organów Państwowej Inspek-
cji Sanitarnej lub − w przypadku zagrożenia bezpie-
czeństwa sanitarnego w zakresie należącym do wła-
ściwości Państwowej Inspekcji Sanitarnej − szcze-
gółowe zasady postępowania państwowych inspek-
torów sanitarnych, a także zasady współdziałania
z innymi organami kontroli państwowej. Należy
podkreślić, iż powyższe uprawnienia przysługują
również wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu
w stosunku do powiatowych inspektorów. Proponu-
je się ponadto wskazanie organu założycielskiego
1425
w stosunku do wojewódzkiej i powiatowej stacji sa-
nitarno-epidemiologicznej.
Podkreślenia wymaga, iż proponowane regulacje
zapewniają spójność działań Państwowej Inspekcji
Sanitarnej na obszarze całego kraju, stanowiąc,
z jednej strony, o politycznej odpowiedzialności za
rezultat działania zespolonej administracji woje-
wódzkiej ponoszonej przez wojewodę i starostę, z dru-
giej natomiast, o merytorycznej odpowiedzialności
pozostającej wewnątrz struktur Państwowej In-
spekcji Sanitarnej. Zapewniają również zdolność do
skoordynowanych działań inspekcji w całym kraju,
a także umożliwiają wojewodzie i staroście podejmo-
wanie skoordynowanych działań w zakresie zapo-
biegania zagrożeniom życia i zdrowia mieszkańców
na obszarze województwa i powiatu.
Pragnę również wskazać, że w zakresie prowa-
dzenia powiatowych stacji sanitarno-epidemiolo-
gicznych i wykorzystywania laboratoriów działają-
cych na ich potrzeby możliwe jest zawieranie przez
powiaty na ogólnie określonych zasadach ustrojo-
wych porozumień o wykorzystaniu jednej stacji
i jednego laboratorium na potrzeby więcej niż jed-
nego powiatu.
W odniesieniu do wyrażonych w wystąpieniu
obaw w zakresie działania wojewodów i starostów
należy wskazać, że wojewoda jest przedstawicielem
Rady Ministrów w województwie. Każda jednostka
samorządu terytorialnego podlega nadzorowi woje-
wody i prezesa Rady Ministrów, którzy w celu za-
pewniania podejmowania przez samorząd teryto-
rialny działań zgodnych z prawem dysponują okre-
ślonymi instrumentami prawnymi zapobiegającymi
ewentualnym zagrożeniom korupcyjnym.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że zespolenie
struktur wojewódzkiej i powiatowej inspekcji sani-
tarnej nie będzie skutkować dodatkowymi kosztami
zarówno dla budżetu państwa, jak i budżetów jedno-
stek samorządu terytorialnego, ponieważ zakres ich
zadań nie ulegnie zmianie. Przesunięciu ulegną je-
dynie środki na realizację zadań jednostek samorzą-
du terytorialnego z części budżetu państwa (której
dysponentem jest minister zdrowia) do budżetów
wojewodów i budżetów powiatów. Ponadto wskazać
należy, że zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 13 li-
stopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu
terytorialnego (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539)
dochodami powiatu są dotacje celowe z budżetu pań-
stwa na realizację zadań straży i inspekcji, o któ-
rych mowa w ustawie z dnia 5 czerwca 1998 r. o sa-
morządzie powiatowym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1592, z późn. zm.). Powiaty otrzymują zatem na
funkcjonowanie powiatowych stacji sanitarno-epi-
demiologicznych środki w dotychczasowej wysoko-
ści, którymi dotąd dysponowali wojewódzcy inspek-
torzy sanitarni. Środki te powinny zabezpieczyć
prawidłowe funkcjonowanie powiatowych stacji sa-
nitarno-epidemiologicznych, natomiast w przypad-
ku sytuacji nadzwyczajnych − zgodnie z art. 8 ust. 1
pkt 3 ww. ustawy o dochodach jednostek samorządu
1426
terytorialnego − powiat może otrzymać dodatkowe
dotacje celowe na usuwanie bezpośrednich zagrożeń
dla bezpieczeństwa i porządku publicznego, skut-
ków powodzi i osuwisk ziemnych oraz skutków in-
nych klęsk żywiołowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie przyznawania świadczeń
oraz limitów w przedmiocie dofinansowywania
zakupu sprzętu ortopedycznego przez NFZ
dla osób niepełnosprawnych (4578)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Pana Posła Józefa Rojka, z dnia 24 lipca
2008 r., przesłaną przy piśmie pana Jarosława Kali-
nowskiego wicemarszałka Sejmu, z dnia 1 sierpnia
2008 r. (znak: SPS-023-4578/08), w sprawie przy-
znawania świadczeń oraz limitów w przedmiocie do-
finansowywania zakupu sprzętu ortopedycznego
przez Narodowy Fundusz Zdrowia dla osób niepeł-
nosprawnych, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Szczegółowe unormowania prawne regulujące
kwestie zasad i trybu finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej zawiera ustawa z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.), akty wykonawcze do ww.
ustawy oraz zarządzenia prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia dotyczące poszczególnych rodzajów
świadczeń opieki zdrowotnej.
Problematyka zasad potwierdzania odbioru środ-
ków pomocniczych i przedmiotów ortopedycznych
przez pacjentów, która jest przedmiotem interpelacji
Pana Posła, aktualnie jest regulowana zarządze-
niem prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 62/
2007/DSOZ z dnia 20 września 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju zaopatrzenie w wyroby medyczne będące
przedmiotami ortopedycznymi i środkami pomocni-
czymi. W czerwcu br. zaproponowano zmianę do
przedmiotowego zarządzenia, która zamiarem pro-
jektodawców miała ułatwić dostęp pacjentów, w szcze-
gólności tym z najcięższymi schorzeniami, do zaopa-
trzenia w wyroby medyczne. W świetle § 20 ust. 8
zarządzenia potwierdzenie odbioru przedmiotu or-
topedycznego lub środka pomocniczego, z zastrzeże-
niem środków pomocniczych wydawanych comie-
sięcznie w ramach karty zaopatrzenia, dokonuje
świadczeniobiorca lub w jego imieniu przedstawiciel
ustawowy albo inna osoba na podstawie:
— pisemnego upoważnienia wystawionego przez
świadczeniobiorcę lub
— zaświadczenia lekarza ubezpieczenia zdrowot-
nego o stanie zdrowia świadczeniobiorcy uniemożli-
wiającym wystawienie przez niego upoważnienia.
Natomiast w przypadku odbioru środka pomoc-
niczego wydawanego comiesięcznie w ramach karty
zaopatrzenia, potwierdzenia dokonuje świadczenio-
biorca albo inna osoba w jego imieniu, z wyłącze-
niem świadczeniodawcy, który zawarł umowę z Na-
rodowym Funduszem Zdrowia na wydawanie środ-
ków pomocniczych i przedmiotów ortopedycznych.
Podstawę do refundacji takich środków pomocni-
czych stanowi jeden dokument: roczna karta comie-
sięcznego zaopatrzenia wystawiona przez NFZ na
podstawie zlecenia lekarza. Kartę można otrzymać
drogą pocztową, nie trzeba więc pojawiać się osobi-
ście w oddziale wojewódzkim Narodowego Fundu-
szu Zdrowia.
Z przedstawionych przepisów wynika, że środki
pomocnicze wydawane co miesiąc (np. zestawy infu-
zyjne, cewniki, worki do zbiórki moczu, pieluchy)
może odbierać sam pacjent lub każda inna osoba
w jego imieniu bez konieczności posiadania upoważ-
nienia. Inne środki pomocnicze i przedmioty ortope-
dyczne, wydawane rzadziej niż co miesiąc (np. wózki
inwalidzkie), może odebrać sam pacjent lub osoba
posiadająca pisemne upoważnienie od pacjenta.
Warto zauważyć, iż osobą upoważnioną nie musi być
członek rodziny pacjenta. NFZ nie określił postaci
upoważnienia, więc wystarczy każdy dokument,
w którym będą wskazane co najmniej dane perso-
nalne i podpis osoby upoważniającej (pacjenta),
przedmiot upoważnienia oraz dowolne wskazanie
osoby lub osób upoważnionych do odbioru świadcze-
nia rzeczowego.
Jeżeli natomiast stan zdrowia pacjenta uniemoż-
liwia wypisanie upoważnienia, co należy uznać jed-
nak za przypadek wyjątkowy, wówczas wystarczy
zaświadczenie lekarza, że stan pacjenta uniemożli-
wia mu pisanie. Zaświadczenie lekarskie będzie po-
twierdzało nie fakt, iż pacjent nie może stawić się
osobiście u wybranego przez siebie świadczeniodaw-
cy, tylko stan zdrowia, który uniemożliwia pacjento-
wi złożenie pisemnego oświadczenia. Zaświadczenie
takie może wystawić również lekarz rodzinny, pod
którego stałą opieką znajduje się pacjent. Nie ma na-
tomiast żadnych przeciwwskazań, aby osoba mająca
problemy z poruszaniem się wystawiła pisemne upo-
ważnienie do odbioru środka pomocniczego lub
przedmiotu ortopedycznego innej, dowolnie wybra-
nej przez siebie osobie.
Rozwiązania zaproponowane w czerwcowej no-
welizacji zarządzenia prezesa NFZ w sposób widocz-
ny ułatwiają pacjentom odbiór refundowanych

przedmiotów ortopedycznych i środków pomocni-
czych. Jak wyjaśnia fundusz, zmiany te zostały
wprowadzone właśnie po interwencjach pacjentów,
którzy sygnalizowali, że wcześniejszy stan prawny
ograniczał ich możliwości odbioru świadczeń rzeczo-
wych, w szczególności pieluch, cewników i innych
artykułów wydawanych co miesiąc. Obecnie, co war-
to podkreślić, osoby odbierające w imieniu pacjen-
tów takie środki pomocnicze nie potrzebują żadnego
upoważnienia.
Odnosząc się do zagadnienia zwiększenia limitu
cen wyrobów medycznych będących przedmiotami
ortopedycznymi i środków pomocniczych, uprzejmie
informuję, iż Narodowy Fundusz Zdrowia refunduje
zakup przedmiotów ortopedycznych i środków po-
mocniczych na podstawie załączników do rozporzą-
dzeń ministra zdrowia z dnia 17 grudnia 2004 r.
w sprawie limitu cen dla wyrobów medycznych bę-
dących przedmiotami ortopedycznymi i środków po-
mocniczych o takim samym zastosowaniu, ale róż-
nych cenach oraz limitu cen dla napraw przedmio-
tów ortopedycznych (Dz. U. Nr 275, poz. 2732,
z późn. zm.) oraz w sprawie szczegółowego wykazu
wyrobów medycznych będących przedmiotami orto-
pedycznymi i środków pomocniczych, wysokości
udziału własnego świadczeniobiorcy w cenie ich na-
bycia, kryteriów ich przyznawania, okresów użytko-
wania, a także wyrobów medycznych będących
przedmiotami ortopedycznymi podlegającymi na-
prawie w zależności od wskazań medycznych oraz
wzoru zlecenia na zaopatrzenie w te wyroby i środki
(Dz. U. Nr 276, poz. 2739, z późn. zm.).
Obecnie w Ministerstwie Zdrowia trwają prace
nad projektem rozporządzenia dotyczącego limitów
cen na przedmioty ortopedyczne i środki pomocni-
cze, którego wejście w życie planowane jest na po-
czątek III kwartału 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła
Kazimierza Michała Ujazdowskiego
w sprawie stanowiska zajmowanego
w kwestii zarzutów stawianych
przez akcjonariuszy mniejszościowych
dotyczących nieprawidłowości
w działaniach Banku Pekao SA (4579)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Kazimierza Michała Ujazdowskie-
go, posła na Sejm RP, z dnia 25 lipca 2008 r. w spra-
1427
wie stanowiska zajmowanego przez MSP w kwestii
zarzutów stawianych przez akcjonariuszy mniejszo-
ściowych odnośnie nieprawidłowości w działaniach
Banku Pekao SA uprzejmie informuję:
Skarb Państwa jako akcjonariusz mniejszościo-
wy (3,96%) nie ma wpływu na prowadzoną przez
bank strategię sprzedaży aktywów trwałych banku.
Z uwagi na znikomy udział w kapitale zakładowym
banku Skarb Państwa nie posiada swojego przedsta-
wiciela w Radzie Nadzorczej banku, a tym samym
jest pozbawiony bezpośredniej kontroli nad bieżącą
działalnością banku i nie ma dostępu do szczegóło-
wych informacji dotyczących przedstawionych przez
pana posła transakcji sprzedaży przez Pekao SA
udziałów w spółce PKO Development na rzecz Pirel-
li RE zrealizowanej w ramach projektu Chopin.
Ponadto nadmieniam, iż zgodnie ze statutem
banku kwestie dotyczące zbywania udziałów w spół-
kach, jak również przeniesienia prawa własności do
nieruchomości podlegają ewentualnej kontroli pre-
wencyjnej znajdującej się w kompetencji rady nad-
zorczej.
Jednocześnie podkreślam, iż zgodnie z ustawą
o nadzorze nad rynkiem finansowym od 1 stycznia
2008 r., nadzór bankowy jest sprawowany przez Ko-
misję Nadzoru Finansowego (KNF). Stąd też po-
nownie pragnę podkreślić, iż poruszana przez pana
posła problematyka leży w tym przypadku poza
kompetencjami Skarbu Państwa.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła
Kazimierza Michała Ujazdowskiego
w sprawie Ośrodka „Pamięć i Przyszłość”
(4580)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów w odpowiedzi na interpela-
cję pana posła Kazimierza Michała Ujazdowskiego,
przesłaną w piśmie SPS-023-4580/08, informuję, że
decyzja o rozwiązaniu umowy o współprowadzeniu
ośrodka „Pamięć i Przyszłość” z miastem Wrocław
została podjęta jako niezbędny krok na drodze do
reorganizacji tej instytucji i oparcia jej funkcjono-
wania na nowych zasadach. Nie pociąga ona za sobą
bynajmniej rezygnacji ze współpracy z miastem
Wrocław, które jest i pozostanie dla Ministerstwa
Kultury i Dziedzictwa Narodowego najważniejszym
1428
partnerem w dyskusji na temat przyszłości ośrodka.
Trwają oficjalne konsultacje w odnośnej sprawie. In-
formuję ponadto, że kwestia umowy dotyczącej
ośrodka „Pamięć i Przyszłość” była rozpatrywana
indywidualnie, bez powiązania z innymi umowami
o współprowadzeniu instytucji kultury z partnera-
mi samorządowymi.
Stworzenie stałej ekspozycji ukazującej dorobek
Polaków przesiedlonych na ziemie zachodnie po
1945 r. stanowi główne zadanie ośrodka. Prace nad
jego realizacją nie posuwają się, jak dotąd, w zado-
walającym tempie, nie osiągając etapu, na którym
możliwe jest konkretne wsparcie w ramach budżetu
ministerstwa lub funduszy europejskich. Warun-
kiem wsparcia jest, podobnie jak w wypadku wszyst-
kich tego typu inicjatyw, przedstawienie kompletne-
go projektu, w pełni profesjonalnego i realistyczne-
go, uwzględniającego tak stronę merytoryczną, jak
organizacyjno-finansową przedsięwzięcia. Powsta-
nie instytucji zdolnej do sprawnego i szybkiego opra-
cowania takiego projektu jest najważniejszym celem
wspomnianych zmian w formule działania ośrodka.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Leszczyny
w sprawie kontroli przestrzegania
przez spółdzielnie mieszkaniowe zapisów
znowelizowanej 14 czerwca 2007 r. ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych
w przedmiocie wykupu mieszkań na własność
(4581)
Szanowny Pani Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Izabeli Leszczyny nr SPS-023-
-4581/08 w sprawie kontroli przestrzegania przez
spółdzielnie mieszkaniowe zapisów znowelizowanej
14 czerwca 2007 r. ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych w przedmiocie wykupu mieszkań na wła-
sność, uprzejmie przedstawiam następujące stano-
wisko.
1. Na mocy przepisów ustawy z dnia 14 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 125, poz. 873) uchylone zostały zawarte
w ustawie z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 116, poz. 1119,
ze zm.) regulacje nakładające na członków posiada-
jących spółdzielcze lokatorskie prawo do lokalu
obowiązek uzupełniania wkładu mieszkaniowego
w przypadku modernizacji (docieplenia) budynku,
jak również nakładające obowiązek jednorazowej
spłaty kwot z tego tytułu w przypadku ubiegania się
członka o zawarcie ze spółdzielnią umowy przenie-
sienia własności lokalu.
Przepisy ww. ustawy nowelizującej nie zawie-
rają jednak regulacji powodujących umorzenie
z mocy prawa roszczeń spółdzielni wobec wskaza-
nych wyżej osób z tytułu uzupełnienia wkładu
mieszkaniowego w wypadku modernizacji budyn-
ku, powstałych przed dniem 31 lipca br. na pod-
stawie obowiązujących do tego dnia przepisów
art. 10 ust. 5 w zw. z art. 6¹ ust. 5 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych.
Mając na uwadze ogólne zasady prawa cywilne-
go, z których wynika, że – o ile ustawa nie stanowi
inaczej – do stosunków prawnych istniejących
w chwili wejścia w życie ustawy stosuje się przepisy
dotychczasowe (por. art. XXVI ustawy z dnia 23 kwiet-
nia 1964 r. Przepisy wprowadzające Kodeks cywilny
– Dz. U. Nr 16, poz. 94, ze zm.), wyrażam pogląd, że
jeżeli spółdzielnia przed dniem 31 lipca 2007 r. zre-
alizowała modernizację budynków polegającą np. na
ich dociepleniu, finansowaną m.in. wpłatami na
uzupełnienie wkładu mieszkaniowego przez człon-
ków posiadających spółdzielcze lokatorskie prawo do
lokalu, to wówczas do czasu ostatecznego rozlicze-
nia działań modernizacyjnych spółdzielnia jest
uprawniona do żądania od tych członków uzupełnie-
nia wkładu.
Należy przy tym zaznaczyć, że Trybunał Konsty-
tucyjny w wyroku z dnia 5 września 2006 r., sygn.
akt 51/05, za zgodne z konstytucją uznał przepisy
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych przewidu-
jące obowiązek jednorazowej spłaty przypadającego
na lokal uzupełnienia wkładu mieszkaniowego z ty-
tułu modernizacji budynku jako jeden z warunków
zawarcia umowy przeniesienia własności lokalu.
Skoro jednak przepisy te, pomimo uznania ich
przez trybunał za zgodne z konstytucją, zostały
uchylone, to uzasadniony wydaje się być pogląd, że
realizacja żądanego przez spółdzielnię uzupełnienia
wkładu mieszkaniowego przez zobowiązanego do
tego członka powinna nastąpić na drodze wzajem-
nego porozumienia pomiędzy członkiem a spółdziel-
nią, po uprzednim ustaleniu przez właściwy organ
statutowy spółdzielni (radę nadzorczą lub walne
zgromadzenie) zasad postępowania w tego rodzaju
sprawach.
W szczególności zasady te powinny określać spo-
sób postępowania w przypadku ubiegania się człon-
ka zobowiązanego do uzupełnienia wkładu o zawar-
cie umowy przeniesienia własności lokalu, np. po-
przez hipoteczne zabezpieczenie należnych spół-
dzielni kwot.
Jeżeli natomiast kwota przypadająca na lokal
z tytułu modernizacji, w tym docieplenia budynku,

nie powiększała wkładu mieszkaniowego, to wów-
czas należności z tego tytułu powinny być, moim
zdaniem, nadal finansowane z funduszu remonto-
wego, o którym mowa w art. 6 ust. 3 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych.
Przedstawiając powyższy pogląd, wyjaśniam, że
nie ma on charakteru wiążącego dla organów stosu-
jących prawo i może nie być podzielony przez sądy
jako organy uprawnione do dokonywania wykładni
przepisów prawa.
W związku z tym, że stosunek pomiędzy człon-
kiem a spółdzielnią ma charakter cywilnoprawny,
ewentualny spór pomiędzy członkiem a spółdziel-
nią w tej sprawie, tak jak w każdej innej wynikają-
cej ze stosunku członkostwa, może być skutecznie
rozstrzygnięty jedynie na drodze postępowania są-
dowego.
2. Sprawa nieuwzględniania bonifikat przyzna-
nych spółdzielni przez gminę przy wykupie gruntów
wymaga, moim zdaniem, szczegółowego zbadania
przez organ ustawowo uprawniony i zobowiązany do
sprawowania nadzoru i kontroli działalności spół-
dzielni oraz rozpatrywania skarg na działalność za-
rządu.
Organem tym, na podstawie art. 46 § 1 pkt 2
i 6 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spół-
dzielcze (Dz. U. z 2003 r. Nr 188, poz. 1848), jest
rada nadzorcza każdej spółdzielni mieszkaniowej
jako organ społeczny wybierany przez członków spo-
śród nich samych.
3. Na podstawie art. 42 ust. 7 ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych zarząd spółdzielni został usta-
wowo upoważniony do samodzielnego podejmowania
decyzji o tym, czy piwnica będzie pomieszczeniem
przynależnym do lokalu, czy też będzie częścią nieru-
chomości wspólnej. Nieruchomość tę stanowi grunt
oraz części budynku (budynków), które nie służą wy-
łącznie do użytku właścicieli lokali – zgodnie z art. 3
ust. 2 ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności
lokali (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 903, ze zm.).
Sprawą przynależności piwnic do lokali zajmo-
wał się Sąd Najwyższy, który w wyrokach z dnia
1 stycznia 2006 r., sygn. akt CSK 76/2006, i z dnia
8 czerwca 2006 r., sygn. akt II CSK 37/2006, stwier-
dził m.in., iż żaden przepis nie mówi, że piwnice
w budynkach spółdzielczych muszą być przynależne
do lokali. Dlatego mogą one stanowić część nieru-
chomości wspólnej uwzględnianą przy obliczaniu
udziału właściciela we współwłasności takiej nieru-
chomości i jest to zgodne z prawem.
Ponadto uprzejmie informuję, że ustawową
podstawą oznaczania lokali w umowach notarial-
nych jest prawomocna uchwała zarządu spółdziel-
ni w sprawie określenia przedmiotu odrębnej wła-
sności lokali w danej nieruchomości, podjęta na
podstawie art. 42 ust. 2 ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych.
Uchwała ta powinna zawierać m.in. oznaczenie
nieruchomości, rodzaj, położenie i powierzchnię lo-
kali oraz pomieszczeń do nich przynależnych, wiel-
1429
kość udziałów we współwłasności nieruchomości
wspólnej związanych z odrębną własnością każdego
lokalu, a także przypadający na każdy lokal stan za-
dłużenia z tytułów wskazanych w art. 42 ust. 3 pkt 5
ww. ustawy.
Osoby uprawnione do żądania przeniesienia wła-
sności lokalu mogą żądać zmiany jej treści na drodze
postępowania wewnątrzspóldzielczego określonego
w art. 43 tej ustawy lub też w terminie 30 dni od
dnia jej doręczenia, zaskarżyć uchwałę do sądu z po-
wodu jej niezgodności z prawem lub jeśli uchwała ta
narusza ich interes prawny lub uprawnienia.
Droga sądowa jest również jedyną, w razie opie-
szałości spółdzielni, skuteczną drogą dochodzenia
roszczeń przez osoby uprawnione do żądania zawar-
cia umowy przeniesienia własności lokalu.
W art. 49¹ ww. ustawy ustawodawca umożliwił bo-
wiem takim osobom w razie bezczynności spółdzielni
wystąpienie do sądu z powództwem na podstawie
art. 64 Kodeksu cywilnego w związku z art. 1047 § 1
Kodeksu postępowania cywilnego. Pozew wolny jest
od opłaty sądowej, zaś koszty postępowania sądowego
pokrywa spółdzielnia.
Należy przy tym wyjaśnić, że uprawnienia mini-
stra właściwego do spraw budownictwa, gospodarki
przestrzennej i mieszkaniowej określone w art. 93a
Prawa spółdzielczego zostały ograniczone jedynie do
możliwości wystąpienia do właściwego związku re-
wizyjnego, w którym spółdzielnia jest zrzeszona, lub
do Krajowej Rady Spółdzielczej z wnioskiem o prze-
prowadzenie lustracji w przypadku naruszenia pra-
wa przez spółdzielnię. Minister nie posiada nato-
miast ustawowych możliwości bieżącego kontrolo-
wania działalności spółdzielni ani też nakazywania
organom statutowym spółdzielni określonego sposo-
bu postępowania. Organem do tego uprawnionym
jest bowiem, jak wskazałem wyżej, rada nadzorcza
każdej spółdzielni.
Odnosząc się do konkluzji zawartej w interpela-
cji, pragnę poinformować, że problemy związane
z funkcjonowaniem ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych po zmianach wprowadzonych ww. usta-
wą nowelizującą były przedmiotem obrad sejmowej
Komisji Infrastruktury.
Na wniosek przewodniczącego komisji pana po-
sła Zbigniewa Rynasiewicza została przygotowana
w resorcie infrastruktury „Informacja dotycząca
funkcjonowania przepisów ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych po
zmianach wprowadzonych ustawą z dnia 14 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
oraz propozycje zmian legislacyjnych”.
Na podstawie tej „Informacji...” na posiedzeniu
w dniu 27 marca br. komisja dokonała oceny funk-
cjonowania ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych po zmianach wprowadzonych ustawą nowe-
lizującą.
Uczestnicząc z ramienia resortu infrastruktury
w posiedzeniu komisji, omówiłem funkcjonowanie
1430
ustawy, procesy, które zostały uruchomione po wej-
ściu w życie nowelizacji oraz problemy podnoszone
w korespondencji kierowanej do ministra zarówno
przez rzecznika praw obywatelskich, jak też przez
członków spółdzielni
Informuję również, że zadeklarowałem przystą-
pienie do prac nad nowelizacją ustawy natychmiast
po ogłoszeniu przez Trybunał Konstytucyjny orze-
czeń w sprawie złożonych wniosków. Z kolei prze-
wodniczący komisji zapowiedział włączenie się po-
słów w proces rozwiązywania zaprezentowanych
problemów.
Wyrażam nadzieję, że współpraca ta pozwoli na
wypracowanie propozycji regulacji prawnych ko-
rzystnych zarówno dla spółdzielni mieszkaniowych,
jak i dla ich członków.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie nowelizacji ustawy
z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy
o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych
wobec osób represjonowanych za działalność
na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego
– w zakresie zadośćuczynienia i odszkodowania
(4582)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 1 sierpnia 2008 r., nr SPS-023-4582/
08, dotyczące interpelacji posła Andrzeja Bętkow-
skiego w sprawie nowelizacji ustawy z dnia 19 wrze-
śnia 2007 r. o zmianie ustawy o uznaniu za nieważ-
ne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowa-
nych za działalność na rzecz niepodległego bytu
państwa polskiego – w zakresie zadośćuczynienia
i odszkodowania, działając z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam następu-
jące stanowisko.
1. Problematyka związana ze stosunkiem pań-
stwa polskiego wobec osób uczestniczących w sze-
roko pojętej działalności patriotycznej została ure-
gulowana w szczególności w następujących aktach
prawnych:
— ustawie z dnia 24 stycznia 1991 r. o kombatan-
tach oraz niektórych osobach będących ofiarami re-
presji wojennych i okresu powojennego (Dz. U.
z 2002 r. Nr 42, poz. 371, z późn. zm.),
— ustawie z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za
nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjo-
nowanych za działalność na rzecz niepodległego
bytu państwa polskiego (Dz. U. Nr 34, poz. 149,
z późn. zm.),
— ustawie z dnia 18 grudnia 1998 r. o Instytucie
Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni
przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz. U. z 2007 r.
Nr 63, poz. 424, z późn. zm.),
— ustawie z dnia 18 października 2006 r. o ujaw-
nianiu informacji o dokumentach organów bezpie-
czeństwa państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych
dokumentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 63, poz. 425,
z późn. zm.),
— ustawie z dnia 24 maja 1989 r. o przywróceniu
praw pracowniczych osobom pozbawionym zatrud-
nienia za działalność związkową, samorządową,
przekonania polityczne i religijne (Dz. U. Nr 32,
poz. 172, z późn. zm.).
Należy podnieść, iż ustawa z dnia 23 lutego 1991 r.
o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec
osób represjonowanych za działalność na rzecz nie-
podległego bytu państwa polskiego („ustawa luto-
wa”) od chwili uchwalenia była nowelizowana już
siedem razy. Nowelizacje te znacząco poszerzyły jej
zakres pod względem czasowym, terytorialnym i pod-
miotowym. Ostatnia nowelizacja, dokonana ustawą
z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy o uzna-
niu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób re-
presjonowanych za działalność na rzecz niepodległe-
go bytu państwa polskiego, rozszerzyła zakres sto-
sowania ustawy lutowej poprzez objęcie jej przepisa-
mi działalności niepodległościowej prowadzonej
w okresie 1956–1989, a także osób, wobec których
wydano decyzję o internowaniu w związku z wpro-
wadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 r. w Polsce sta-
nu wojennego. Jak wynika z uzasadnienia projektu
ustawy nowelizującej (druk nr 595 Sejmu V kaden-
cji), jednym z założeń ustawy było umożliwienie
uzyskania odszkodowania i zadośćuczynienia oso-
bom represjonowanym w tym okresie za działalność
opozycyjną. Ograniczenia dotyczące wysokości
świadczeń uznano za konieczne, gdyż, jak stwier-
dzono w uzasadnieniu projektu ustawy nowelizują-
cej, „zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybu-
nału Konstytucyjnego równowaga budżetowa sta-
nowi istotną wartość konstytucyjną, wymagającą
uwzględnienia przy projektowaniu rozwiązań usta-
wodawczych”.
Na tle stosowania ustawy lutowej nie może bu-
dzić wątpliwości, iż zakres świadczeń majątkowych
ograniczony jest do represji związanych z wydanymi
orzeczeniami, których nieważność stwierdzono
w trybie przewidzianym ustawą oraz (po ostatniej
nowelizacji) decyzji o internowaniu w stanie wojen-
nym, a także z pozbawieniem życia lub wolności
przez wymienione w ustawie organy bez zakończo-
nego orzeczeniem postępowania.

W orzecznictwie wskazywano jednoznacznie, iż
ustawa lutowa nie ma na celu doprowadzenia do za-
dośćuczynienia moralnego i materialnego za wszel-
kie formy represji wobec osób prowadzących działal-
ność niepodległościową. Całokształt przepisów tej
ustawy wskazuje, iż jej zakres ograniczony jest do
wypadków prawnokarnej represji za działalność na
rzecz niepodległego bytu państwa polskiego (por.
uchwała Sądu Najwyższego z dnia 3 marca 1994 r.,
sygn. I KZP 1/94).
2. Odnosząc się do materii dochodzenia roszczeń,
przewidzianych w ustawie o uznaniu za nieważne
orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych
za działalność na rzecz niepodległego bytu państwa
polskiego, należy zauważyć, iż zgodnie z art. 3 ust. 1
tej ustawy stwierdzenie nieważności orzeczenia na-
stępuje na wniosek rzecznika praw obywatelskich,
ministra sprawiedliwości, prokuratora, osoby repre-
sjonowanej, osoby uprawnionej do składania na jej
korzyść środków odwoławczych, a w razie śmierci,
nieobecności w kraju lub choroby psychicznej osoby
represjonowanej, także jej krewnego w linii prostej,
przysposabiającego lub przysposobionego, rodzeń-
stwa oraz małżonka; jak również organizacji zrze-
szającej osoby represjonowane za działalność na
rzecz niepodległego bytu państwa polskiego.
Ponadto, stosownie do art. 8 ust. 1 tej ustawy,
osobie, wobec której stwierdzono nieważność orze-
czenia albo wydano decyzję o internowaniu w związ-
ku z wprowadzeniem w dniu 13 grudnia 1981 r.
w Polsce stanu wojennego, przysługuje od Skarbu
Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę i za-
dośćuczynienie za doznaną krzywdę, wynikłe z wy-
konania orzeczenia albo decyzji. W razie śmierci tej
osoby uprawnienie to przechodzi na małżonka, dzie-
ci i rodziców.
3. Przechodząc do kwestii terminów przewidzia-
nych w ustawie lutowej, należy przywołać art. 8
ust. 2c tej ustawy, który stanowi, iż żądanie odszko-
dowania i zadośćuczynienia za szkodę i krzywdę,
wynikłe z wykonania decyzji, o której mowa w art. 8
ust. 1, należy zgłosić w sądzie okręgowym, w które-
go okręgu zamieszkuje osoba składająca żądanie,
w terminie roku od dnia wejścia w życie ustawy
z dnia 19 września 2007 r. o zmianie ustawy o uzna-
niu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób re-
presjonowanych za działalność na rzecz niepodległe-
go bytu państwa polskiego.
Wskazany termin dochodzenia roszczeń jest ter-
minem przedawnienia w rozumieniu art. 117 § 1
Kodeksu cywilnego, ze wszystkimi tego konsekwen-
cjami określonymi w K.c. Oznacza to m.in., iż termi-
ny przedawnienia nie mogą być skracane ani prze-
dłużane przez czynność prawną (art. 119 K.c.), jed-
nak sąd, orzekając w sprawie, może zarzutu przedaw-
nienia nie uwzględnić.
4. Odnosząc się natomiast do postulatu zwolnie-
nia z opłat sądowych w sprawach, o których mowa
w interpelacji, należy zauważyć, iż osoby uprawnio-
ne, dochodząc swych roszczeń, mogą wnosić o zwol-
1431
nienie od tych kosztów na warunkach określonych
w ustawie z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądo-
wych w sprawach cywilnych (Dz. U. Nr 167,
poz. 1398, z późn. zm.).
W podsumowaniu należy uznać, iż obecnie obo-
wiązujące przepisy w sposób odpowiedni zapewniają
osobom represjonowanym możliwość dochodzenia
roszczeń, a co za tym idzie nie wydaje się konieczne
nowelizowanie ustawy o uznaniu za nieważne orze-
czeń wydanych wobec osób represjonowanych za
działalność na rzecz niepodległego bytu państwa
polskiego ani ustaw ją zmieniających.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Romana Brodniaka,
Ewy Drozd i Ewy Wolak
w sprawie umożliwienia
samorządom terytorialnym
aktywnego uczestnictwa w prowadzonych
przez podmioty prywatne procesach
i programach rewitalizacji obszarów
miejskich i wiejskich (4583)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 1 sierpnia br. (znak: SPS-023-4583/08)
przekazuję poniżej odpowiedź w zakresie kompeten-
cji ministra rozwoju regionalnego na interpelację
posłów Romana Brodniaka, Ewy Drozd i Ewy Wo-
lak w sprawie umożliwienia samorządom terytorial-
nym aktywnego uczestnictwa w procesach i progra-
mach rewitalizacji obszarów miejskich i wiejskich.
Ad pkt 1 i 3. W zakresie podejmowania działań
rewitalizacyjnych w regionie jednostki samorządu
terytorialnego, w szczególności szczebla gminnego,
odgrywają bardzo istotną rolę, bowiem to one są od-
powiedzialne za przygotowanie, a następnie wdra-
żanie programów rewitalizacji. W latach 2007–2013
przewidziana została możliwość wsparcia tego typu
działań środkami Unii Europejskiej w ramach re-
gionalnych programów operacyjnych. Należy jednak
podkreślić, że o wielkości środków kierowanych na
odnowę obszarów miejskich i wiejskich decydowały
instytucje zarządzające regionalnymi programami
operacyjnymi, tj. zarządy województw.
1432

sporządzania i realizacji programów rewitalizacji

Wielkość alokacji
na zintegrowane Udział
przez jednostki samorządu terytorialnego.
RPO województwa projekty dla odnowy w budżecie Ad pkt 4. Odnośnie do możliwości stosowania
obszarów miejskich/ RPO (w%) przepisu art. 176 ustawy o finansach publicznych
wiejskich (w EUR)1)
uprzejmie informuję, że nie ma on zastosowania
Dolnośląskie 72 135 296 5,95 w przekazywaniu środków na dofinansowanie pro-
Kujawsko-pomorskie 66 475 167 6,99 jektów realizowanych w ramach RPO. Środki na
Lubelskie 27 740 509 2,40 rzecz beneficjentów RPO przekazywane są w myśl
Lubuskie 26 011 012 5,92 art. 204 ww. ustawy w formie dotacji rozwojowej.
Łódzkie 82 523 235 8,20 Zgodnie z przepisami ustawy o finansach publicz-
Małopolskie 74 978 849 5,81 nych dotacja rozwojowa udzielana jest jednostkom
Mazowieckie 28 900 000 1,58 sektora finansów publicznych oraz innym podmio-
Opolskie 16 402 361 3,84 tom będącym beneficjentami tych środków, a także
Podkarpackie 42 895 620 3,77 podmiotom, którym w ramach programu operacyj-
Podlaskie 0 0,00 nego została powierzona na podstawie porozumie-
Pomorskie 64 609 800 7,30 nia lub umowy realizacja zadań odnoszących się
Śląskie 230 732 445 13,47 bezpośrednio do beneficjentów.
Świętokrzyskie 68 270 964 9,41 Z poważaniem
Warmińsko-mazurskie 60 637 709 5,85
Wielkopolskie 47 928 750 3,77 Podsekretarz stanu
Zachodniopomorskie 23 410 000 2,80 Augustyn Kubik
Suma 933 651 717 5,64

1)
Kwota dotyczy tylko środków Europejskiego Funduszu
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Rozwoju Regionalnego

Ad pkt 2. Należy podkreślić, że w obecnym okre-

sie programowania możliwe jest wsparcie środkami
unijnymi przedsięwzięć w zakresie infrastruktury
mieszkaniowej będących elementem uzupełniają-
cym proces rewitalizacji. Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego przygotowało wytyczne w sprawie pro-
gramowania działań dotyczących mieszkalnictwa
dla instytucji zarządzających RPO, dając tym sa-
mym ramy dla projektowania przedsięwzięć wspie-
rających infrastrukturę mieszkaniową. Natomiast
do zadań instytucji zarządzającej RPO należy okre-
ślenie szczegółowych zasad wdrażania projektów po-
legających na wskazaniu możliwego zakresu wspar-
cia, zdefiniowaniu beneficjentów i określeniu dla
nich poziomu dofinansowania itd. Warunkiem otrzy-
mania wsparcia na wydatki związane z mieszkal-
nictwem jest zachowanie zasady kompleksowości
działań, to znaczy, że projekty w zakresie infra-
struktury mieszkaniowej powinny być elementem
programów rewitalizacyjnych. Programy rewitali-
zacji z kolei rozumiane są jako opracowane, przyjęte
i koordynowane przez gminę wieloletnie programy
działań w sferze przestrzeni, urządzeń technicz-
nych, społeczeństwa i gospodarki, zmierzające do
wyprowadzenia danego obszaru z sytuacji kryzyso-
wej oraz stworzenia warunków do jego dalszego roz-
woju. Oznacza to, że instytucje zarządzające RPO
powinny wskazać na obszarze swojego województwa
miasta i/lub gminy wiejskie, dla których wsparcie
byłoby przewidziane, a z kolei one byłyby zobowią-
zane do określenia obszarów wsparcia w progra-
mach rewitalizacyjnych.
Ministerstwo Rozwoju Regionalnego nie przewi-
duje wprowadzania żadnych zaleceń co do sposobu
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Romana Brodniaka,
Ewy Drozd i Ewy Wolak
w sprawie umożliwienia
samorządom terytorialnym
aktywnego uczestnictwa w prowadzonych
przez podmioty prywatne procesach
i programach rewitalizacji obszarów
miejskich i wiejskich (4583)
W związku z pismem z dnia 1 sierpnia br. znak:
SPS-023-4583/08, przy którym została przekazana
interpelacja posłów Romana Brodniaka, Ewy Drozd
i Ewy Wolak w sprawie umożliwienia jednostkom
samorządu terytorialnego uczestnictwa w prowa-
dzonych przez podmioty prywatne procesach i pro-
gramach rewitalizacji obszarów miejskich i wiej-
skich, przedstawiam, co następuje:
Stymulowanie rozwoju miast i obszarów wiej-
skich, w tym także prowadzenie działań w zakresie
rewitalizacji obszarów zdegradowanych (obejmują-
cej też porządkowanie terenów ze starą tkanką
urbanistyczną łącznie z przedsięwzięciami z zakre-
su infrastruktury mieszkaniowej) jest jednym
z priorytetowych działań władz regionalnych.
Prowadzenie przedsięwzięć z zakresu rewitaliza-
cji obszarów zdegradowanych wymusiło konieczność
określenia kierunków działań w tym zakresie, w ra-
mach których istotnym stało się programowanie

przedsięwzięć związanych z mieszkalnictwem za-
równo na obszarach miejskich jak i wiejskich.
Polska, przystępując do negocjacji z Unią Euro-
pejską w sprawie wykorzystania funduszy struktu-
ralnych na lata 2007-2013, zapewniła możliwość
współfinansowania, środkami Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego (EFRR), wydatków
w zakresie mieszkalnictwa.
Odpowiadając na pytania zawarte w interpelacji,
uprzejmie wyjaśniam:
Ad. 1
Zgodnie z art. 20 ust. 4 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju,
Rada Ministrów przyjęła, w drodze uchwały, za-
kres i warunki dofinansowania Regionalnych Pro-
gramów Operacyjnych środkami pochodzącymi
z budżetu państwa lub ze źródeł zagranicznych. Na
podstawie tej uchwały Rada Ministrów zawarła
z Zarządami Województw porozumienia zwane
kontraktami wojewódzkimi. W kontraktach woje-
wódzkich ujęte są – zgodnie z Wytycznymi Mini-
sterstwa Rozwoju Regionalnego z dnia 16 stycznia
2008r. nr MRR/H/18(01)/08 w zakresie programo-
wania działań dotyczących mieszkalnictwa – mię-
dzy innymi wydatki na rewitalizację miast.
Kontrakty przewidują współfinanowanie tych
działań ze środków UE w ramach EFRR a także
z krajowych środków publicznych, pochodzących
z budżetu państwa i środków prywatnych. Udział
wkładu finansowego UE uzależniony jest od typu
beneficjenta. Maksymalny udział tych środków
w wydatkach kwalifikowanych na poziomie projektu
określony jest na 60-85% lub na poziomie wynikają-
cym z właściwego programu pomocy publicznej. Po-
moc publiczna będzie wynikała z rozporządzenia
Ministra Rozwoju Regionalnego w sprawie udziela-
nia pomocy na rewitalizację w ramach regionalnych
programów operacyjnych (projekt pt.„Pomoc na
działania rewitalizacyjne”), po dokonaniu notyfika-
cji tego programu przez Komisję Europejską.
Podkreślić należy, że Polska może udzielać po-
mocy publicznej w zakresie rewitalizacji tylko w ra-
mach notyfikowanego przez Komisję Europejską
programu pomocowego, bowiem finansowanie tego
typu działań w zakresie mieszkalnictwa może sta-
nowić pomoc publiczną, która zgodnie z - przygoto-
wanym na podstawie art. 21 ust. 3 ustawy o zasa-
dach prowadzenia polityki rozwoju rozporządzeniem
Ministra Rozwoju Regionalnego w sprawie pomocy
udzielanej na rewitalizację w ramach regionalnych
programów operacyjnych - będzie udzielana wyłącz-
nie na podstawie określonych w tym akcie prawnym
przepisach.
Ad. 2
Minister Finansów nie podejmował inicjatywy
legislacyjnej mającej na celu umożliwienie wspólno-
tom mieszkaniowym i jednostkom samorządu tery-
torialnego prowadzenie wspólnych działań rewitali-
zacyjnych w oparciu o przepisy ustawy o finansach
publicznych.
1433
Pragnę zauważyć, że ustawa o własności lokali
uporządkowała zagadnienia ustanowienia odrębnej
własności lokali, uchylając jednocześnie uregulowa-
nia, w myśl których przeprowadzenie remontów czy
utrzymanie obiektów w należytym stanie technicz-
nym i estetycznym (stanowiących zarówno współ-
własność Skarbu Państwa bądź gminy jak i osób fi-
zycznych) należało do służb komunalnych. Oznacza
to, że wspólnoty mieszkaniowe zobligowane są do
samodzielnej realizacji ustawowych obowiązków,
bowiem z dniem wejścia w życie ustawy o własności
lokali, przejęły obowiązki zarządzania nieruchomo-
ści będącymi we władaniu ich członków, bez wzglę-
du na stan techniczny składających się na tę nieru-
chomość obiektów i urządzeń.
Wspólnota mieszkaniowa może starać się o fi-
nansowe wsparcie z Funduszy Strukturalnych Unii
Europejskiej na lata 2007-2013 w ramach Lokalne-
go Programu Rewitalizacji.
Ad. 3
Opracowanie programu rewitalizacji obszarów
miejskich i wiejskich w oparciu o środki pochodzące
z budżetu państwa i budżetów jednostek samorządu
terytorialnego nie należy do właściwości Ministra
Finansów. Biorąc pod uwagę kompetencje ministrów
odpowiadających za poszczególne resorty, taki pro-
gram mógłby być ewentualnie przygotowany przez
Ministra Rozwoju Regionalnego lub Ministra Infra-
struktury, który kieruje działem budownictwo, go-
spodarka przestrzenna i mieszkaniowa.
Ad. 4
Zgodnie z art. 176 ustawy o finansach publicz-
nych, określającym zasady i tryb udzielania dotacji
z budżetów jednostek samorządu terytorialnego,
podmioty niezaliczane do sektora finansów publicz-
nych i nie działające w celu osiągnięcia zysku mogą
otrzymywać z budżetu jednostki samorządu teryto-
rialnego dotacje na cele publiczne związane z reali-
zacją zadań tej jednostki.
Zlecenie zadania i udzielenie dotacji następuje
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 kwietnia
2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolon-
tariacie, a jeżeli dotyczy innych zadań niż określone
w tej ustawie – na podstawie umowy jednostki sa-
morządu terytorialnego z podmiotem ubiegającym
się o dotację. Wówczas tryb postępowania o udziele-
nie dotacji, sposób jej rozliczania oraz sposób kon-
troli wykonywania zleconego zadania określa w dro-
dze uchwały organ stanowiący jednostki samorządu
terytorialnego.
W obowiązującym stanie prawnym jednostki sa-
morządu terytorialnego mogą ponosić wydatki na
cele publiczne związane z realizacją zadań służą-
cych zaspokojeniu potrzeb zbiorowości społecznej.
Pragnę zaznaczyć, że udzielenie dotacji celowej
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego jest
uzależnione od spełnienia łącznie następujących
trzech warunków:
— podmiot ubiegający się o dotację nie może na-
leżeć do sektora finansów publicznych,
1434
— nie może działać w celu osiągnięcia zysku,
— dotacja celowa udzielana jest na cel publiczny
związany z realizacją zadań jednostki samorządu
terytorialnego udzielającej dotacji.
Przepis art. 176 ustawy o finansach publicznych
nie daje postaw do udzielenia wspólnocie mieszka-
niowej dotacji z budżetu jednostki samorządu tery-
torialnego.
W tej sprawie zajął stanowisko Wojewódzki Sąd
Administracyjny we Wrocławiu, który w wyroku
z dnia 15 listopada 2007 r. sygn. Akt. I S.A./Wr1279/
07 wyraził pogląd, iż art. 176 ustawy o finansach
publicznych nie może stanowić podstawy prawnej
uchwały w sprawie trybu postępowania o udzielenie
dotacji na dofinansowanie zadań podejmowanych
przez wspólnoty mieszkaniowe.
Przedstawiając powyższe, pragnę jednocześnie
zaznaczyć, że organami nadzoru nad działalnością
jednostek samorządu terytorialnego są Prezes Rady
Ministrów i wojewodowie, a w zakresie spraw finan-
sowych regionalne izby obrachunkowe, które spra-
wują nadzór nad działalnością jednostek samorządu
terytorialnego w zakresie spraw finansowych oraz
dokonują kontroli gospodarki finansowej.
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Leszczyny
w sprawie ustawowego obowiązku
przejmowania przez gminy dróg zastąpionych
nowo wybudowanym odcinkiem drogi (4584)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Izabeli Leszczyny z dnia
22 lipca 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
1 sierpnia 2008 r., znak: SPS-023-4584/08, w spra-
wie obowiązku przejmowania przez gminy dróg za-
stąpionych nowo wybudowanym odcinkiem drogi
uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej resort in-
frastruktury nie planuje dokonania nowelizacji
ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicz-
nych (Dz. U. z 2005 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.)
dotyczącej przepisu art. 10 ust. 5.
Zgodnie z § 4 ust. 2 rozporządzenia ministra
transportu i gospodarki morskiej z dnia 2 marca
1999 r. w sprawie warunków technicznych, jakim
powinny odpowiadać drogi publiczne i ich usytu-
owanie (Dz. U. z 1999 r. Nr 43, poz. 430), drogi
gminne posiadają klasy L, D i wyjątkowo klasy Z,
natomiast drogi krajowe – klasy A, S, GP oraz wy-
jątkowo klasy G. Dla poszczególnych klas powołane
rozporządzenie przewiduje jedynie minimalne wy-
mogi techniczne, które muszą zostać spełnione przy
budowie tej drogi, nie wskazując wymogów maksy-
malnych.
Ponadto należy podnieść, że główną przesłanką
stanowiącą podstawę zaliczenia danej drogi do po-
szczególnych kategorii są przepisy ustawy o drogach
publicznych. Zgodnie z art. 6 ustawy do dróg woje-
wódzkich zalicza się drogi stanowiące połączenia
między miastami, mające znaczenie dla wojewódz-
twa i drogi o znaczeniu obronnym niezaliczone do
dróg krajowych. Do dróg gminnych zaliczane są na-
tomiast drogi o znaczeniu lokalnym niezaliczone do
innych kategorii, stanowiące uzupełniającą sieć
dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłącze-
niem dróg wewnętrznych (art. 7 ustawy). Zatem
w przypadku zaliczenia dawnej drogi krajowej za-
stąpionej nowo wybudowaną drogą do kategorii dróg
gminnych w ocenie resortu zachodzą przesłanki,
o których mowa w powołanym art. 7 ustawy. Droga
ta stanowi bowiem uzupełniającą sieć dróg służą-
cych miejscowym potrzebom, a nie połączenie mię-
dzy miastami, mające znaczenie dla województwa,
i z tego też powodu powinna być zaliczana do kate-
gorii dróg gminnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie konieczności zmian w ustawie
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu
alkoholizmowi, w tym wprowadzenia zakazu
promocji alkoholu (4585)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 1 sierpnia 2008 r.,
znak: SPS-023-4585/08, dotyczące zapytania pana
posła Wojciecha Wilka w sprawie konieczności zmian
w ustawie o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdzia-
łaniu alkoholizmowi, w tym wprowadzenia zakazu
promocji alkoholu, uprzejmie przedstawiam stano-
wisko w sprawie.
Napoje alkoholowe są produktami dopuszczony-
mi do obrotu handlowego i jako takie mogą pod pew-
nymi warunkami być promowane i reklamowane.
Zapisy prawne krajów Unii Europejskiej są pod tym
względem zróżnicowane, ale w żadnym z krajów
Wspólnoty nie obowiązuje całkowity zakaz promocji

i reklamy napojów alkoholowych. W Polsce przepisy
dotyczące praktyk marketingowych przemysłu alko-
holowego wymagają wprowadzenia pewnych re-
strykcji oraz zmian. Aktualnie trwają prace w tym
kierunku.
Wprowadzenie całkowitego zakazu sprzedaży al-
koholu w godzinach nocnych, w szczególności na
stacjach paliwowych, ingerowałoby w działalność
gospodarczą indywidualnego przedsiębiorcy i naru-
szałoby przepisy ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej – ustawa z dnia 2 lipca 2004 r. (Dz. U.
z 2007 r. Nr 155, poz. 1095), zgodnie z treścią art. 12
ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wy-
chowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholi-
zmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473, z późn. zm.)
„rada gminy ustala w drodze uchwały zasady usytu-
owania na terenie gminy miejsc sprzedaży i podawa-
nia napojów alkoholowych.” Wyżej wymieniony
przepis zachowuje swoje brzmienie w świetle noweli-
zacji ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciw-
działaniu alkoholizmowi i nie zachodzi potrzeba ko-
nieczności zmiany tego artykułu. Rada gminy otrzy-
muje wystarczające kompetencje oraz swobodę decy-
zji w oparciu o art. 12 ust. 2 ww. ustawy co do okre-
ślania miejsc sprzedaży napojów alkoholowych.
W związku z powyższym nie istnieje żaden ogólny
przepis ustanawiający odległości od punktów sprze-
daży, gdyż art. 12 ust. 2 przekazuje kompetencje
w tej materii radom gmin. Ponadto należy zauwa-
żyć, iż odległość punktu sprzedaży napojów alkoho-
lowych od szkół bądź obiektów sakralnych powinna
być mierzona nie od obiektu (szkoły, obiektu), a od
granicy terenu, na którym obiekt został usytuowa-
ny. W sytuacji gdy uchwała nie określa sposobu do-
konywania pomiaru odległości, celem wyjaśnienia
wątpliwości można odwołać się do orzecznictwa,
którego to zagadnienie było przedmiotem. Zgodnie
z wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjne-
go w Warszawie z dnia 2 marca 2005 r. (sygn. akt
– VI SA/Wa 963/04; ZNSA 2005/2-3/108) „ustalone
przez gminną komisję rozwiązywania problemów
alkoholowych, działającą na podstawie art. 18
ust. 3a ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wy-
chowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholi-
zmowi, odległości pomiędzy punktami sprzedaży
napojów alkoholowych a obiektami o szczególnym
znaczeniu, takimi jak m.in. szkoły, powinny być
mierzone wzdłuż osi dróg publicznych, przy których
są one usytuowane, nie zaś przez nieruchomości na-
leżące do osób prywatnych”. Przepis art. 12 ust 2
ww. ustawy, poza upoważnieniem rady gminy do
określenia zasad usytuowania miejsc sprzedaży al-
koholu, zawiera upoważnienie do określenia warun-
ków sprzedaży tych napojów. Należy jednak wyrazić
wątpliwość, czy pojęcie warunków sprzedaży napo-
jów alkoholowych obejmuje również określenie cza-
su sprzedaży napojów alkoholowych, skoro upoważ-
nienie do określenia w drodze powszechnie obowią-
zujących przepisów dni i godzin otwarcia i zamyka-
nia placówek handlowych daje gminie przepis art. XII
1435
§ 1 pkt 1 Przepisów wprowadzających Kodeks pracy,
stanowiący samodzielną i jedyną regulację w zakre-
sie określenia czasu otwarcia placówek handlowych.
Określenie czasu sprzedaży napojów alkoholowych
przez radę gminy nie mieści się w upoważnieniu
ustawowym zawartym w przepisie art. 12 ust. 2 ww.
ustawy mówiącym o określeniu warunków sprzeda-
ży napojów alkoholowych ze względu na wyłączne
upoważnienie w zakresie określania godzin otwar-
cia placówek handlowych w art. XII § 1 Przepisów
wprowadzających Kodeks pracy.
Brak izb wytrzeźwień stwarza konieczność opra-
cowania i wdrożenia bardziej efektywnego systemu
opieki nad osobami nietrzeźwymi. W chwili obecnej
trwają prace nad opracowaniem takiego systemu.
U podstaw jego leży założenie o konieczności wyróż-
nienia trzech grup osób nietrzeźwych, które podda-
ne zostaną optymalnym dla ich stanu i sytuacji
działaniom. Pierwszą z grup osób nietrzeźwych sta-
nowiłyby osoby bezdomne, w przypadku których po-
byt w izbie wytrzeźwień zastąpiony zostałby poby-
tem w ośrodku interwencyjnym. Podczas tego poby-
tu pensjonariusze poza możliwością wytrzeźwienia
podlegaliby oddziaływaniom terapeutycznym mają-
cym na celu wzbudzenie w nich niezbędnej motywa-
cji do podjęcia leczenia odwykowego i rozpoczęcia
pracy w kierunku wychodzenia z bezdomności. Po-
byt w tym miejscu byłby zdecydowanie dłuższy niż
w izbie wytrzeźwień i zakładałby udział pensjona-
riuszy w programie edukacyjno-motywacyjnym.
Podczas pobytu w ośrodku pensjonariusze mieliby
zapewnioną opiekę medyczną, terapeutyczną oraz
socjalną. Pobyt w ośrodku interwencyjnym powi-
nien zakończyć się podjęciem leczenia odwykowego
lub/i pobytem w ośrodku dla osób bezdomnych. Dru-
gą grupę osób nietrzeźwych stanowiłyby osoby po-
dejrzane o popełnienie wykroczenia lub przestęp-
stwa. Osoby te do momentu wytrzeźwienia przeby-
wałyby w policyjnych izbach zatrzymań, w których
miałyby zapewnioną opiekę medyczną i zgodnie ze
wskazaniami (po wytrzeźwieniu) pozostawałyby do
dyspozycji policji/prokuratury. Natomiast osoby,
które w stanie nietrzeźwości stanowią zagrożenie
dla swojego zdrowia/życia lub zdrowia/życia osób
trzecich kierowane będą do oddziałów leczenia alko-
holowych zespołów abstynencyjnych, w których poza
odbyciem detoksykacji poddane będą oddziaływa-
niom edukacyjno–motywacyjnym w zakresie szero-
ko rozumianej problematyki związanej z używa-
niem, nadużywaniem i uzależnieniem od alkoholu.
Wyrażam głęboką nadzieję, że powyższe wyja-
śnienia wyczerpująco odpowiadają na pytania pana
posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
1436
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie wprowadzenia możliwości realizacji
świadczeń alimentacyjnych przez ośrodki
pomocy społecznej (4586)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 1 sierpnia 2008 r. dotyczące interpelacji posła
Wojciecha Wilka w sprawie wprowadzenia możliwo-
ści realizacji świadczeń alimentacyjnych przez
ośrodki pomocy społecznej, uprzejmie informuję:
Art. 12 ust. 2 ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów, z inicjatywy poselskiej, zo-
stał już znowelizowany ustawą z dnia 27 czerwca
2008 r. o zmianie ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów (Dz. U. z 28 lipca 2008 r.,
Nr 134, poz. 850).
Zgodnie z nowym brzmieniem ww. artykułu
(obowiązującym od dnia 1 sierpnia 2008 r.), organ
właściwy wierzyciela (tj. wójt, burmistrz lub prezy-
dent miasta właściwy ze względu na miejsce za-
mieszkania osoby ubiegającej się o świadczenia
z funduszu alimentacyjnego) może upoważnić w for-
mie pisemnej swojego zastępcę, pracownika urzędu
albo kierownika ośrodka pomocy społecznej lub in-
nej jednostki organizacyjnej gminy, a także inną
osobę na wniosek kierownika ośrodka pomocy spo-
łecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy, do
prowadzenia postępowania w sprawach o świadcze-
nia z funduszu alimentacyjnego, a także do wyda-
wania w tych sprawach decyzji.
W związku z powyższym, zgodnie z aktualnym
brzmieniem ustawy o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów, wójt, burmistrz lub prezydent miasta
może realizację tej ustawy przekazać do ośrodka po-
mocy społecznej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie konieczności przyspieszenia prac
dotyczących zasad reprywatyzacji
i ostatecznego uregulowania sytuacji
własnościowej nieruchomości przejętych
przez Skarb Państwa po II wojnie światowej
na mocy dekretu PKWN z dnia 6 września 1944 r.
(4588)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Rzeczypospolitej Polskiej pana Wojcie-
cha Wilka (znak SPS-023-4588/08) w sprawie zasad
reprywatyzacji i ostatecznego uregulowania sytu-
acji własnościowej nieruchomości przejętych przez
Skarb Państwa po II wojnie światowej na mocy de-
kretu PKWN z dnia 6 września 1944 r. uprzejmie
wyjaśniam, co następuje:
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, poprzez uchwale-
nie ustawy zadośćuczyniającej skutkom prawnym
przejęcia mienia obywateli w latach 1944–1962, ma
zdecydowaną wolę polityczną ostatecznego zakoń-
czenia i rozwiązania problemu krzywd powstałych
w wyniku wydanych w tych latach dekretów, ustaw
uchwalonych przez Sejm PRL, jak również na sku-
tek przejęcia w tym czasie mienia bez podstawy
prawnej.
W ramach projektowanej regulacji planowane
jest zrekompensowanie krzywd obywateli w postaci
zadośćuczynienia, również tych wyrządzonych de-
kretem z dnia 6 września 1944 r. o przeprowadzeniu
reformy rolnej (Dz. U. z 1945 r. Nr 3, poz. 13).
Zakresem podmiotowym objęci będą wszyscy
dawni właściciele, którzy w chwili przejęcia mienia
byli obywatelami polskimi, niezależnie od obecnego
obywatelstwa i adresu zamieszkania.
Z uwagi na znaczny upływ czasu w chwili obec-
nej w Polsce nie ma już możliwości przeprowadzenia
pełnej reprywatyzacji. Przekształcenia własnościo-
we, jakie dokonały się na przestrzeni ostatnich lat,
prywatyzacja i komunalizacja wykluczają możliwość
objęcia tegoż mienia reprywatyzacją.
Planuje się zrekompensowanie dawnych krzywd
w sposób jednakowy dla wszystkich, tzn. w formie
pieniężnej. Założenia do ustawy nie przewidują zwro-
tów nieruchomości przejętych w wyniku nacjonali-
zacji, a jedynie przeniesienie własności z zaliczeniem
na poczet przyznanego zadośćuczynienia, z wyłą-
czeniem tych nieruchomości, które są obciążone pra-
wem osób trzecich. Również nieruchomości, w sto-
sunku do których toczy się już postępowanie o cha-
rakterze administracyjnym czy też cywilnopraw-
nym lub co do których zostało uczynione zastrzeże-
nie o prowadzonym postępowaniu, nie będą objęte
zakresem projektowanej ustawy.
W założeniach przewiduje się udział mienia ko-
munalnego w realizacji ustawy o zadośćuczynieniu
skutkom prawnym przejęcia przez państwo mienia
obywateli w latach 1944–1962. Objęcie jednostek sa-
morządu terytorialnego obowiązkiem częściowej
partycypacji w finansowaniu zadośćuczynienia jest
zgodne z obowiązującym w Polsce systemem praw-
nym, co potwierdza orzecznictwo Trybunału Kon-
stytucyjnego, Sądu Najwyższego, a także doktryna
prawna.
W powyższej kwestii wypowiedział się Trybunał
Konstytucyjny, który w orzeczeniu z dnia 20 listopa-
da 1996 r. znak: K27/95 zajął następujące stanowi-
sko: „Zasadnicza część majątku gmin, w tym zwłasz-
cza majątku nieruchomego, pochodzi z komunaliza-
cji mienia Skarbu Państwa, dokonanej z woli usta-
wodawcy. Mienie komunalne służy realizacji zadań

publicznych, określonych przez odpowiednie przepi-
sy ustawowe”. Nałożenie na jednostki samorządu te-
rytorialnego obowiązku częściowej partycypacji
w finansowaniu wypłat rekompensat pieniężnych
jest zatem zgodne z obowiązującym w Rzeczypospo-
litej Polskiej systemem prawnym.
Pragnę zaznaczyć, iż korzyści, jakie odniosą
z tego tytułu jednostki samorządu terytorialnego,
przewyższają koszty, jakie poniosą samorządy, wy-
płacając część środków na Fundusz Reprywatyzacji
z gospodarowania nieruchomościami.
Na dzień dzisiejszy można określić, iż na realiza-
cję ustawy z Funduszu Reprywatyzacji będzie prze-
znaczone nie mniej niż 20 mld zł, na co składać się
będą między innymi: bieżące środki zgromadzone
na rachunku Funduszu Reprywatyzacji, odsetki
bankowe z tytułu lokat, środki ze sprzedaży resztó-
wek spółek notowanych na GPW oraz pozostałych,
środki ze sprzedaży określonego obszaru gruntu
z Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa, wpływ
z gospodarowania nieruchomościami od jednostek
samorządu terytorialnego i starostów.
Ministerstwo Skarbu Państwa opracowało zało-
żenia do ww. ustawy zgodnie z przyjętym harmono-
gramem i przystąpiło do tworzenia projektu ustawy.
Przewiduje się, iż na jesieni projekt trafi pod obrady
Sejmu.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie finansowania z budżetu państwa
działalności powiatów (4589)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 1 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4589/08), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Wojciecha Wilka z dnia 25 lipca 2008 r.
w sprawie finansowania z budżetu państwa działal-
ności powiatów, pragnę zapewnić, iż przedmiotowa
problematyka pozostaje w zakresie zainteresowania
obecnego rządu.
Rada Ministrów w dniu 22 stycznia 2008 r. pod-
jęła uchwałę w sprawie dokończenia reformy admi-
nistracji publicznej oraz zasad prowadzenia prac
w tym zakresie (M.P. Nr 8, poz. 99), zgodnie z którą
za decentralizację finansów publicznych i inne zmia-
1437
ny w systemie finansowym państwa, niezbędne ze
względu na zakres wprowadzanych zmian, odpowia-
da minister finansów (vide: § 3 ust. 1 uchwały).
Jednocześnie informuję, iż na inauguracyjnym
posiedzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu
Terytorialnego w dniu 30 stycznia 2008 r. prezes
Rady Ministrów przedstawił propozycje usprawnie-
nia funkcjonowania samorządu terytorialnego i za-
prosił samorządowców do współpracy przy dokoń-
czeniu reformy administracyjnej kraju. Najważniej-
szym zadaniem przygotowywanej reformy jest
wzmocnienie znaczenia samorządu terytorialnego,
w tym zwłaszcza umocnienie jego podstaw majątko-
wych, dzięki czemu wspólnoty lokalne i regionalne
będą mogły skuteczniej decydować o swoich spra-
wach (szczególnie dotyczy to oświaty i ochrony zdro-
wia). Na przedmiotowym spotkaniu podkreślono, że
rząd zamierza przywrócić znaczenie Komisji Wspól-
nej Rządu i Samorządu Terytorialnego jako miejsca
debaty poświęconej sprawom istotnym dla samorzą-
dowców i społeczności lokalnych. Komisja ta ma być
forum wypracowywania wspólnego stanowiska rzą-
du i samorządu w odniesieniu do problemów związa-
nych z funkcjonowaniem samorządu terytorialnego
i z polityką państwa wobec samorządu terytorialne-
go. Jednocześnie ze strony rządowej wyrażona zo-
stała gotowość aktywnego współdziałania ze środo-
wiskami samorządowymi w planowanych pracach
nad projektami stosownych zmian legislacyjnych,
w tym nad propozycjami zgłaszanymi przez stronę
samorządową.
Odnosząc się do kwestii systemu podziału admi-
nistracyjnego państwa, pragnę poinformować, iż
nowy podział terytorialny państwa wprowadzony
z dniem 1 stycznia 1999 r. był jednym z fundamen-
talnych elementów reformy administracji publicz-
nej, w ramach którego mogły być realizowane cele
reformy dotyczące zwiększenia skuteczności i efek-
tywności działania urzędów administracji publicz-
nej, wykonywania usług publicznych oraz zarządza-
nia finansami publicznymi. W wyniku oceny doko-
nanej przez Radę Ministrów w dniu 12 grudnia 2000 r.
Sejm RP w dniu 11 maja 2001 r., Senat RP w dniu
11 stycznia 2001 r. podział ten został uznany za po-
prawny i spełniający założenia reformy administra-
cji publicznej. Stwierdzono brak przesłanek do po-
dejmowania całościowych zmian podziału teryto-
rialnego państwa. Stosunkowo zaś niewielka liczba
składanych wniosków w sprawach zmian podziału
terytorialnego stopnia wojewódzkiego i powiatowe-
go świadczyła o zasadniczej akceptacji społecznej
nowego podziału terytorialnego. Ponadto wskazy-
wano, że postulowane zmiany powinny mieć cha-
rakter korekt zmierzających do likwidowania kon-
fliktów lokalnych, uwzględnienia więzi społecznych
oraz lepszego wykorzystania środków publicznych.
Zwrócono także uwagę na występujące dysproporcje
w zakresie potencjału instytucjonalnego w przypad-
ku jednostek powiatowych i za korzystny uznano
1438
proces łączenia się miast na prawach powiatu i ota-
czających je powiatów mających siedziby w tych
miastach.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie objęcia pełnymi uprawnieniami
kombatanckimi osób zwolnionych
dyscyplinarnie z pracy za działalność
związkową i polityczną (4590)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
1 sierpnia br., znak: SPS-023-4590/08, dotyczące in-
terpelacji posła Wojciecha Wilka w sprawie objęcia
pełnymi uprawnieniami kombatanckimi osób zwol-
nionych dyscyplinarnie z pracy za działalność związ-
kową i polityczną, uprzejmie informuję.
Opracowując projekt nowego prawa kombatanc-
kiego, uwzględniono tylko te kategorie osób, o któ-
rych mowa w uchwale Sejmu z dnia 6 kwietnia 2006 r.,
obligującej rząd do przyjęcia rozwiązań zapewniają-
cych pomoc finansową państwa dla osób walczących
o wolną Polskę w latach 1939–1989, znajdujących się
w trudnej sytuacji materialnej.
Projekt ustawy przewiduje cztery grupy benefi-
cjentów, tj.: kombatantów, uczestników walki cywil-
nej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec dyktatu-
ry komunistycznej oraz ofiary represji systemów to-
talitarnych.
Nową kategorią beneficjentów projektowanej
ustawy są działacze opozycji wobec dyktatury ko-
munistycznej, w tym osoby zwolnione z pracy za
udział w zbiorowych wystąpieniach wolnościowych
na rzecz odzyskania przez Polskę suwerenności, nie-
podległości i respektowania praw człowieka.
Za działaczy opozycyjnych uznani byliby człon-
kowie nielegalnych organizacji z lat 1956–1989, któ-
re zmierzały do odzyskania niepodległości, suwe-
renności i respektowania praw człowieka. Do dzia-
łaczy opozycji nie byłyby jednak zaliczane osoby
działające w Solidarności czy NZS od momentu po-
wstania tych organizacji do grudnia 1981 r. (mimo
że przez część tego okresu – do czasu ich zarejestro-
wania – były to organizacje formalnie nielegalne).
Działaczami opozycji będą również osoby, które
w latach 1944–1989 prowadziły w sposób zorganizo-
wany, systematyczną, inną niż kombatancka, zagro-
żoną odpowiedzialnością karną działalność na rzecz
odzyskania przez Polskę niepodległości, suwerenno-
ści i respektowania praw człowieka.
Fakt prowadzenia takiej działalności, a także
fakt braku współpracy takich osób z organami bez-
pieczeństwa, stwierdzałby prezes IPN, co stanowiło-
by podstawę do wydania stosownej decyzji przez kie-
rownika UdSKiOR. Okres takiej działalności powi-
nien wynosić co najmniej 12 miesięcy.
Działacze opozycji wobec dyktatury komuni-
stycznej korzystaliby z uprawnień niepieniężnych
w takim zakresie, jaki dzisiaj przysługuje innym be-
neficjentom ustawy kombatanckiej. Do uprawnień
tych należy:
1) 50% ulga przy przejazdach miejskimi środka-
mi komunikacji miejskiej,
2) 37% ulga w komunikacji krajowej przy prze-
jazdach 1 i 2 klasą pociągów osobowych i pośpiesz-
nych oraz w 2 klasie pociągów innych niż osobowe
i pośpieszne, na podstawie biletów jednorazowych;
autobusami w komunikacji zwykłej i przyspieszonej,
na podstawie biletów jednorazowych;
3) pierwszeństwo w korzystaniu z:
— środowiskowej opieki socjalnej w miejscu za-
mieszkania,
— uzyskania miejsca w domu pomocy społecznej,
— opieki zdrowotnej,
1) zaliczenie okresu podlegania represjom do
okresu zatrudnienia, od którego zależy przyznanie
świadczeń emerytalno-rentowych,
2) prawo do urlopu wypoczynkowego zwiększo-
nego o 10 dni roboczych, o ile osoba uprawniona ko-
rzysta z urlopu w wymiarze nie przekraczającym
26 dni roboczych w roku,
3) prawo do przejścia na emeryturę po osiągnię-
ciu 55 lat przez kobietę i 60 lat przez mężczyznę, je-
żeli osoba uprawniona posiada okres zatrudnienia
wymagany do uzyskania emerytury,
4) zgoda starosty na rozwiązanie stosunku pracy
z osobą uprawnioną, w okresie 2 lat przed osiągnię-
ciem wieku uprawniającego do wcześniejszego przej-
ścia na emeryturę.
Do nich, a także do ofiar represji w postaci zwol-
nienia z pracy, kierowane jest tzw. świadczenie spe-
cjalne, które jest bezpośrednią realizacją uchwały
Sejmu z dnia 6 kwietnia 2006 r.
Z projektowanego świadczenia skorzystają osoby,
których dochody są poniżej 150% kryterium docho-
dowego, określonego w ustawie z dnia 12 marca
2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64,
poz. 593, z późn.zm.). Świadczenie to będzie przy-
znawane na jeden rok, w wysokości 300 zł miesięcz-
nie, przez organy gminy. Wypłacane świadczenie bę-
dzie stanowiło ok. 180% dodatku kombatanckiego
obowiązującego od 1 marca 2008 r., wynoszącego
163,15 zł miesięcznie.
Opracowany projekt ustawy o uprawnieniach
kombatantów, uczestników walki cywilnej lat 1914–
–1945, działaczy opozycji wobec dyktatury komuni-
stycznej oraz niektórych ofiar represji systemów to-
talitarnych konsultowany był ze stowarzyszeniami

kombatanckimi, a obecnie oczekuje na akceptację
Rady Ministrów.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
że minister pracy i polityki społecznej nie przewidu-
je zmiany przepisów w tym zakresie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie pokrywających się uprawnień
urzędów skarbowych
i urzędów kontroli skarbowej (4591)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm RP pana Włodzimierza
Karpińskiego w sprawie pokrywających się upraw-
nień urzędów skarbowych i urzędów kontroli skar-
bowej uprzejmie informuję.
W przepisach art. 82 ust. 1 pkt 3 oraz art. 83
ust. 2 pkt 3 ustawy o swobodzie działalności gospo-
darczej uregulowano wyjątki od ogólnych zasad,
zgodnie z którymi ograniczeń co do czasu trwania
oraz ilości kontroli nie stosuje się w przypadku, gdy
odrębne przepisy przewidują możliwość przeprowa-
dzenia kontroli w toku postępowania prowadzonego
przez organ. Zgodnie z art. 31 ust. 2 pkt 3 ustawy
o kontroli skarbowej postępowanie kontrolne ozna-
cza postępowanie podatkowe. W ramach (w toku)
wszczętego postępowania kontrolnego organ kon-
troli skarbowej może przeprowadzić kontrolę podat-
kową (art. 13 ust. 3 ustawy o kontroli skarbowej).
W związku z powyższym norma prawna zawarta
w art. 13 ustawy o kontroli skarbowej wypełnia dys-
pozycje z art. 82 ust. 1 pkt 3 i art. 83 ust. 2 pkt 3
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.
Przedstawiony sposób rozumienia ww. przepisów
znajduje potwierdzenie zarówno w orzecznictwie są-
dów administracyjnych, jak i w doktrynie.
Powyższa wykładnia przepisów została przedsta-
wiona również w piśmie generalnego inspektora
kontroli skarbowej z dnia 31 sierpnia 2004 r., nr KS
9/03/1335/04/4824 skierowanym do dyrektorów urzę-
dów kontroli skarbowej. Jednocześnie w piśmie tym
GIKS wskazał, że zasadą powinno być podejmowa-
nie wszelkich działań, które umożliwią prowadzenie
kontroli podatkowej w terminach wymaganych
przez ustawę o swobodzie działalności gospodarczej,
zaś stosowanie wyłączeń powinno mieć miejsce tyl-
ko w toku kontroli prowadzonej w ramach wszczęte-
1439
go postępowania kontrolnego, kontynuowanej w uza-
sadnionych przypadkach.
W tym kontekście podkreślenia wymaga, że kwe-
stia niestosowania niektórych przepisów ustawy
o swobodzie działalności gospodarczej do kontroli
prowadzonych przez organy kontroli skarbowej nie
wynika z interpretacji przyjętej przez Ministerstwo
Finansów, lecz znajduje wprost swą podstawę
w konstrukcji, treści i wzajemnej relacji odpowied-
nich przepisów ustawy o swobodzie działalności go-
spodarczej oraz ustawy o kontroli skarbowej.
Wyłączenie kontroli skarbowej z ograniczeń
przewidzianych w ustawie o swobodzie działalności
gospodarczej przy jednoczesnym objęciu tymi ogra-
niczeniami urzędów skarbowych znajduje swoje
uzasadnienie także w zakresie przedmiotowym
i podmiotowym kontroli skarbowej. Zadania realizo-
wane przez kontrolę skarbową nie są analogiczne do
zadań urzędów skarbowych. Należy zwrócić uwagę,
że kontrola skarbowa prowadzona jest co do zasady
wobec szczególnych grup przedsiębiorców prowa-
dzących działalność o dużych rozmiarach, podejrze-
wanych o naruszanie przepisów prawa podatkowego
i prawa karnego skarbowego, uchylających się od
kontroli.
Kontrola skarbowa koncentruje swoje działania
na szarej strefie gospodarki, co oznacza przeciwdzia-
łanie aktywności podmiotów prowadzących działal-
ność zarobkową, nie mającą charakteru przestęp-
czego, ale prowadzoną bez wnoszenia odpowiednich
opłat, stosownych podatków i bez przestrzegania
obowiązujących norm prawnych.
Niemniej ważną sferą zainteresowania kontroli
skarbowej jest czarna strefa gospodarki, obejmująca
działalność mającą charakter przestępczy. W efekcie
kontrola skarbowa działa w obszarach, w których
występuje szczególnie duże natężenie i skala stwier-
dzanych nieprawidłowości, szczególnie wrażliwych
z punktu widzenia interesów Skarbu Państwa: nie-
zarejestrowanej działalności gospodarczej i niereje-
strowanego obrotu towarami i usługami, obrotu pa-
liwami płynnymi i gazem płynnym, obrotu złomem,
obrotu artykułami elektronicznymi, handlu w In-
ternecie. Przeprowadzane kontrole dotyczą szcze-
gólnie dotkliwych dla budżetu państwa rodzajów
oszustw podatkowych takich jak: oszustwa karuze-
lowe i oszustwa typu: znikający podatnik. Prowa-
dzenie kontroli wobec tych kategorii przedsiębior-
ców wiąże się na ogół z koniecznością podjęcia wielu
skomplikowanych czynności kontrolnych, np. zasię-
gania opinii biegłych, przeprowadzania sprawdzeń
u kontrahentów, a w niektórych przypadkach rów-
nież z trudnościami w prowadzeniu tych czynności
związanymi ze świadomym utrudnianiem i przedłu-
żaniem prowadzenia kontroli przez kontrolowanych,
m.in. poprzez częste zmiany pełnomocników, a w skraj-
nych przypadkach ustanawianie pełnomocnika poza
terytorium RP, zmiany adresów do doręczeń, częste
zmiany osób reprezentujących osobę prawną.
1440
W związku z powyższym kontrole prowadzone
przez organy kontroli skarbowej charakteryzują się
dużą czasochłonnością. Na czas trwania kontroli
wpływa także: ilość dokumentów księgowych nie-
zbędnych do przeanalizowania w trakcie kontroli,
potrzeba weryfikacji dokumentów kontrolowanego
u jego kontrahentów, konieczność korzystania z po-
mocy prawnej zagranicznych organów podatkowych,
przesłuchiwanie znacznej ilości świadków i in. Jed-
nocześnie z prowadzonego przez Ministerstwo Fi-
nansów monitoringu czasu trwania kontroli wyni-
ka, że z ponad 5 tys. kontroli prowadzonych przez
organy kontroli skarbowej niespełna 25% trwa dłu-
żej niż 6 miesięcy. Najczęściej występującymi przy-
czynami przedłużania kontroli w toku są: podejmo-
wanie czynności sprawdzających u kontrahentów
kontrolowanego, brak współpracy ze strony kontro-
lowanego, oczekiwanie na materiały dowodowe
z innych podmiotów (banki, obce administracje po-
datkowe, inne urzędy kontroli skarbowej), oczeki-
wanie na zakończenie czynności (postępowań) pro-
wadzonych przez organy ścigania i sądy, szeroki za-
kres materiału dowodowego podlegającego zebraniu
i analizie.
Powyższe czynniki, w opinii Ministerstwa Fi-
nansów, uzasadniają odmienne traktowanie orga-
nów podatkowych i organów kontroli skarbowej
z punktu widzenia stosowania przepisów dotyczą-
cych kontroli przedsiębiorców znajdujących się
w ustawie. Jednocześnie Ministerstwo Finansów in-
formuje, że omawiane przepisy ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej są przedmiotem rządowe-
go projektu nowelizacji tej ustawy przygotowywanej
przez Ministerstwo Gospodarki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie zmiany organizacji wypłat
świadczeń z funduszu alimentacyjnego
wprowadzonych ustawą o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów (4592)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 1 sierpnia 2008 r. dotyczące interpelacji posła
Włodzimierza Karpińskiego w sprawie zmiany orga-
nizacji wypłat świadczeń z funduszu alimentacyjne-
go wprowadzonych ustawą o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów, uprzejmie informuję:
Art. 12 ust. 2 ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów, z inicjatywy poselskiej, zo-
stał już znowelizowany ustawą z dnia 27 czerwca
2008 r. o zmianie ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów (Dz. U. z 28 lipca 2008 r.,
Nr 134, poz. 850).
Zgodnie z nowym brzmieniem ww. artykułu
(obowiązującym od dnia 1 sierpnia 2008 r.), organ
właściwy wierzyciela (tj. wójt, burmistrz lub prezy-
dent miasta właściwy ze względu na miejsce za-
mieszkania osoby ubiegającej się o świadczenia
z funduszu alimentacyjnego) może upoważnić w for-
mie pisemnej swojego zastępcę, pracownika urzędu
albo kierownika ośrodka pomocy społecznej lub in-
nej jednostki organizacyjnej gminy, a także inną
osobę na wniosek kierownika ośrodka pomocy spo-
łecznej lub innej jednostki organizacyjnej gminy, do
prowadzenia postępowania w sprawach o świadcze-
nia z funduszu alimentacyjnego, a także do wyda-
wania w tych sprawach decyzji.
W związku z powyższym, zgodnie z aktualnym
brzmieniem ustawy o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów, wójt, burmistrz lub prezydent miasta
może realizację tej ustawy przekazać do ośrodka po-
mocy społecznej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Leszczyny
w sprawie przedmiotu sztuka
w ramowych planach nauczania
oraz kwalifikacji nauczycieli do prowadzenia
zajęć edukacyjnych z tego przedmiotu (4593)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację nr SPS-023-4593/08 złożoną przez pa-
nią poseł Izabelę Leszczynę w sprawie ujęcia przed-
miotu sztuka w ramowych planach nauczania oraz
kwalifikacji nauczycieli do prowadzenia zajęć z tego
zakresu, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Nowy przedmiot sztuka wprowadzono do szkół
w 1999 r. w związku z reformą systemu oświaty.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej z dnia 15 lutego 1999 r. w sprawie
ramowych planów nauczania w szkołach publicz-
nych (Dz. U. Nr 14, poz. 128, z późn. zm.) zastąpił on
dwa przedmioty: muzykę i plastykę.
Zgodnie z obowiązującymi w tym okresie przepi-
sami podstawa programowa przedmiotu sztuka

obejmowała treści właściwe dla plastyki i muzyki.
Opracowany w roku 2000 program ramowego kursu
kwalifikacyjnego dla nauczycieli przedmiotu sztuka
odpowiadał obowiązującej wówczas podstawie pro-
gramowej przedmiotu sztuka.
Wraz z wejściem w życie przepisów rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia
12 lutego 2002 r. w sprawie ramowych planów na-
uczania w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142,
z późn. zm) zrezygnowano z realizacji sztuki, jako
odrębnego przedmiotu.
Należy jednocześnie wyjaśnić, że w świetle § 3
ust. 10 ww. rozporządzenia w szkolnym planie na-
uczania dopuszcza się zestawienie zajęć edukacyj-
nych w blok przedmiotowy, w ramach którego pro-
wadzone jest zintegrowane nauczanie treści i umie-
jętności z różnych dziedzin wiedzy, realizowane
w toku jednolitych zajęć edukacyjnych.
Zgodnie z przypisami do ramowych planów na-
uczania dla szkoły podstawowej i gimnazjum zajęcia
z przedmiotów muzyka i plastyka mogą być prowa-
dzone w bloku przedmiotowym sztuka, przy czym
zajęcia te obejmują wówczas nauczanie treści pro-
gramowych przedmiotów plastyka i muzyka.
Uprzejmie informuję, że przepisy rozporządzenia
ministra edukacji narodowej z dnia 18 kwietnia
2008 r., zmieniającego rozporządzenie w sprawie ra-
mowych planów nauczania w szkołach publicznych
(Dz. U. Nr 72, poz. 420), które wejdą w życie 1 wrze-
śnia br., nie likwidują możliwości alternatywnego
podejścia do realizacji przedmiotów plastyka i muzy-
ka w formie bloku przedmiotowego sztuka. W dal-
szym ciągu bowiem obowiązuje § 3 ust. 10 ww. roz-
porządzenia dopuszczający w szkolnym planie na-
uczania zestawienie zajęć edukacyjnych w blok
przedmiotowy, co dotyczy również bloku przedmio-
towego sztuka.
Przepisy ww. rozporządzenia, w których zrezy-
gnowano ze sformułowanych odrębnie zapisów
o możliwości realizowania przedmiotów muzyka i pla-
styka w bloku przedmiotowym sztuka, mają charak-
ter porządkujący.
Mając na uwadze powyższe, zgodnie z § 3 ust. 10
ww. rozporządzenia, zajęcia z przedmiotów muzyka
i plastyka mogą być w dalszym ciągu prowadzone
w bloku przedmiotowym sztuka, przy czym zajęcia
te obejmują wówczas nauczanie treści programo-
wych przedmiotów plastyka i muzyka.
Wyjaśniam ponadto, że w Ministerstwie Eduka-
cji Narodowej nie są prowadzone obecnie żadne pra-
ce w celu przywrócenia w ramowych plamach na-
uczania dla szkół publicznych przedmiotu sztuka.
Wymagania kwalifikacyjne niezbędne do zajmo-
wania stanowiska nauczyciela określone zostały
w art. 9 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Na-
uczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn.
zm.) oraz przepisach rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej i sportu z dnia 10 września 2002 r.
w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych
od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków,
1441
w których można zatrudnić nauczycieli niemających
wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu
kształcenia nauczycieli (Dz. U. Nr 155, poz. 1288).
Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia kwali-
fikacje do zajmowania stanowiska nauczyciela po-
siada m.in. osoba, która legitymuje się dyplomem
ukończenia studiów wyższych na kierunku (specjal-
ności) innym niż nauczany przedmiot lub rodzaj
prowadzonych zajęć, która ponadto posiada przygo-
towanie pedagogiczne i ukończyła studia podyplo-
mowe lub kurs kwalifikacyjny z zakresu nauczane-
go przedmiotu lub rodzaju prowadzonych zajęć.
Podzielam troskę pani poseł dotyczącą kwalifi-
kacji osób, które ukończyły kurs kwalifikacyjny dla
nauczycieli przedmiotu sztuka.
Mimo tego, że jak wspominano w przesłanej pi-
smem nr DKOW-WK-WD-0401-22/08 z dnia 7 mar-
ca br. odpowiedzi na interpelację pani poseł w przed-
miotowej sprawie, w przypadku nauczycieli plastyki
i muzyki kurs kwalifikacyjny dla nauczycieli przed-
miotu sztuka nie jest kursem z zakresu nauczanego
przedmiotu, to z uwagi na fakt, że ramowy program
ww. kursu kwalifikacyjnego odpowiada podstawie
programowej przedmiotów plastyka i muzyka, okre-
ślonej w rozporządzeniu ministra edukacji narodo-
wej i sportu z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie pod-
stawy programowej wychowania przedszkolnego
oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół (Dz. U. Nr 51, poz. 458, z późn. zm.), w ocenie
Ministerstwa Edukacji Narodowej można uznać, że
osoby legitymujące się świadectwem ukończenia
kursu kwalifikacyjnego w zakresie sztuki posiadają
kwalifikacje do zajmowania stanowiska nauczyciela
plastyki i muzyki.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że decyzja
o powierzeniu nauczycielowi prowadzenia poszcze-
gólnych zajęć należy jednak do dyrektora szkoły.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Macieja Orzechowskiego i Marka Zielińskiego
w sprawie funkcjonowania od 1 stycznia 2009 r.
wspólnej obsługi placówek oświatowych
w formie zespołu
ekonomiczno-administracyjnego (4594)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów posłów Macieja Orzechowskiego
oraz Marka Zielińskiego w sprawie funkcjonowania
1442
od dnia 1 stycznia 2009 r. wspólnej obsługi placówek
oświatowych w formie zespołu ekonomiczno-admi-
nistracyjnego, otrzymaną przy piśmie znak: SPS-
-023-4594/08 z dnia 1 sierpnia 2008 r., uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Przysługujące organom prowadzącym jednostki
oświatowe uprawnienie do tworzenia jednostek ob-
sługi ekonomiczno-administracyjnej szkół i placó-
wek oraz prowadzenia w ich ramach obsługi finan-
sowo-księgowej tych jednostek oświaty, zawarte
w art. 5 ust. 7 i 9 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.), stanowi przepis szczególny – lex specia-
lis – w stosunku do regulacji określających miejsce
i warunki prowadzenia ksiąg rachunkowych, wyni-
kających z art. 11 ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694,
z późn. zm.). Ściśle określony został bowiem katalog
podmiotów, na rzecz których mogą być wykonywane
określone zadania przez jednostki obsługi ekono-
miczno-administracyjnej szkół i placówek, a także
zakres tych zadań. Ponadto uprawnienie do tworze-
nia jednostek obsługi ekonomiczno-administracyj-
nej przysługuje wyłącznie organom prowadzącym
szkołę lub placówkę.
Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 11 ust. 3
ustawy o rachunkowości księgi rachunkowe mogą
być prowadzone na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej poza siedzibą jednostki (oddziału, zakładu)
w przypadku określonym w art. 13 ust. 2 i 3 oraz
w razie powierzenia ich prowadzenia osobie fizycz-
nej, osobie prawnej lub jednostce nieposiadającej
osobowości prawnej, uprawnionej do świadczenia ta-
kich usług. Po wejściu w życie ustawy z dnia 18 mar-
ca 2008 r. o zmianie ustawy o rachunkowości (Dz. U.
Nr 63, poz. 393) art. 11 ust. 3 znowelizowanej usta-
wy uzyska brzmienie: księgi rachunkowe mogą być
prowadzone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
poza siedzibą jednostki albo oddziału (zakładu),
w przypadku określonym w art. 13 ust. 2 i 3 oraz
w razie powierzenia ich prowadzenia podmiotowi
prowadzącemu działalność w zakresie usługowego
prowadzenia ksiąg rachunkowych. Zawarte w art. 5
ust. 9 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (...) uprawnienie do tworzenia jednostek ob-
sługi ekonomiczno-administracyjnej szkół i placó-
wek oraz prowadzenia w ich ramach obsługi admi-
nistracyjnej, finansowej i organizacyjnej prowadzo-
nych szkół i placówek nie stanowi uprawnienia do
usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych – od-
mienny jest zakres zadań realizowanych przez te
jednostki, wymieniony w art. 5 ust. 7 ustawy z dnia
7 września 1991r. o systemie oświaty (...), zaś wyko-
nywanie zadań w zakresie prowadzenia rachunko-
wości szkół i placówek nie posiada charakteru usłu-
gowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.
Oznacza to, że omawiane jednostki oraz ich pra-
cownicy, w zakresie zadań związanych z zatrudnie-
niem w jednostkach, nie podlegają i nie będą podle-
gały rygorom określonym w przepisach o usługo-
wym prowadzeniu ksiąg rachunkowych.
Wejście w życie z dniem 1 stycznia 2009 r. niektó-
rych postanowień ustawy z dnia 18 marca 2008 r.
o zmianie ustawy o rachunkowości (Dz. U. Nr 63,
poz. 393) nie przyniesie negatywnych konsekwencji,
które zostały opisane w piśmie panów posłów, i nie
powoduje konieczności podjęcia prac legislacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wysokości przyszłych emerytur
(4596)
W odpowiedzi na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 1 sierpnia 2008 r., znak: SPS-023-4596/08, do-
tyczące interpelacji poseł Anny Sobeckiej w sprawie
wysokości przyszłych emerytur, uprzejmie informuję.
System emerytalny funkcjonujący w Polsce do
dnia 31 grudnia 1998 r. był tzw. systemem zdefinio-
wanego świadczenia. Cechą tego systemu był brak
powiązania pomiędzy wysokością płaconej składki
na ubezpieczenie społeczne a wysokością przyszłego
świadczenia emerytalnego. Powodowało to uprzywi-
lejowanie niektórych grup pracowników pod wzglę-
dem osiągania wieku emerytalnego i wysokości
emerytury. Ówczesne przepisy emerytalno-rentowe
w ewidentny sposób preferowały osoby, które przed
przejściem na emeryturę lub rentę osiągały relatyw-
nie niższe zarobki. W konsekwencji wiele osób po-
biera dzisiaj świadczenie wyższe niżby to wynikało
z bezpośredniego wyliczenia. Równocześnie osoby
o wysokiej podstawie wymiaru składek i świadczeń
mają emerytury relatywnie niższe.
Należy dodać, że był to system oparty na zasa-
dzie umowy międzypokoleniowej (tzw. system repar-
tycyjny). Jego głównym założeniem było wypłacanie
świadczeń emerytalnych z bieżących składek pobie-
ranych przez ZUS od osób czynnych zawodowo.
W ten sposób realizowana była zasada solidarności
społecznej, w myśl której osoby, które osiągnęły
wiek emerytalny, korzystały ze środków zgromadzo-
nych w Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, otrzy-
mując świadczenie emerytalne.
Ze względu na wady tego systemu oraz wobec
niekorzystnych tendencji demograficznych istniała
uzasadniona obawa, że stanie się on niewydolny.
System ten tracił bowiem swoje demograficzne zasi-

lanie w nowych członków, w skali niezbędnej do wy-
wiązywania się ze zobowiązań. W tej sytuacji jego
przebudowa stała się koniecznością.
Podjęto decyzję o gruntownej reformie systemu
emerytalnego. Reforma miała uzdrowić polski sys-
tem emerytalny, chronić go przed niewydolnością
związaną ze spadkiem przyrostu naturalnego oraz
zabezpieczyć wypłaty świadczeń. Reforma systemu
emerytalno-rentowego weszła w życie z dniem 1 stycz-
nia 1999 r.
Dotychczasowy system oparty na zasadzie zdefi-
niowanego świadczenia przekształcony został w sys-
tem oparty na zdefiniowanej składce.
Nowy system ubezpieczeń społecznych składa się
z trzech wzajemnie powiązanych ze sobą segmentów
– tzw. filarów, z których każdy charakteryzuje się
odmiennymi cechami:
— I filar: obowiązkowy, powszechny, repartycyj-
ny, administrowany przez państwo;
— II filar: obowiązkowy, powszechny, kapitało-
wy, zarządzany przez prywatne podmioty;
— III filar: dodatkowy, dobrowolny, kapitałowy,
zarządzany przez prywatne podmioty.
Zasada repartycyjności nie została całkowicie
odrzucona. Jest ona aktualnie realizowana w I fila-
rze powszechnego systemu ubezpieczeń. Mamy tu
bowiem do czynienia ze wspólnym gromadzeniem
środków na wypadek zajścia określonych ryzyk
ubezpieczeniowych, m.in. ryzyka emerytalnego. Ma
to szczególne znaczenie w warunkach prowadzących
do wzrostu liczby świadczeniobiorców przy jedno-
czesnym spadku liczby osób płacących składki na
ubezpieczenia społeczne.
W nowym systemie emerytalnym wysokość
świadczenia uzależniona została od kilku czynni-
ków, przede wszystkim od wielkości środków prze-
kazanych na ten cel przez świadczeniobiorcę. Dla
wysokości przyszłego świadczenia istotne znaczenie
ma zatem wysokość wynagrodzenia uzyskiwanego
w czasie aktywności zawodowej, a co za tym idzie
wysokość składki płaconej na ubezpieczenie społecz-
ne,. Należy przy tym zwrócić uwagę, że wartość ka-
pitału emerytalnego wzrasta bardziej dynamicznie
pod koniec okresu oszczędzania. W nowym systemie
promowane jest zatem wydłużenie okresu pracy za-
wodowej.
Celem nowego systemu jest, aby z danej wielko-
ści składki wpłaconej do systemu emerytalnego
w okresie aktywności zawodowej dał on jak najwięk-
szą wartość świadczenia w okresie po przejściu na
emeryturę. A zatem na wysokość emerytury w no-
wym systemie wpływ ma również wzrost wynagro-
dzeń i zwrot z inwestycji na rynkach kapitałowych.
Oznacza to, że realna wysokość przyszłych świad-
czeń zależy w dużym stopniu od sytuacji makroeko-
nomicznej kraju oraz wyników rynku finansowego.
Stąd też dążenie do zapewnienia odpowiednich wa-
runków do dynamicznego rozwoju gospodarki i ryn-
ku pracy w Polsce. Zapewnienie dynamicznego roz-
woju gospodarczego (który powinien stymulować
1443
wzrost płac i stóp zwrotów OFE) powinno umożli-
wić zgromadzenie dostatecznie dużych oszczędności
i zminimalizować ryzyko konieczności dopłat z bu-
dżetu państwa do emerytur minimalnych (tak jak
w starym systemie, również w nowym istnieje gwa-
rancja emerytury minimalnej finansowanej z bu-
dżetu państwa i wypłacanej w sytuacji, gdy emery-
tura okaże się niższa niż minimum).
I wreszcie wysokość świadczeń w nowym syste-
mie zależeć będzie od średniego dalszego trwania
życia w wieku przejścia na emeryturę. Nowa emery-
tura jest bowiem liczona w oparciu o wartość oczeki-
wanego dalszego trwania życia. Jest to istotne, po-
nieważ kobiety uzyskując uprawnienia emerytalne
we wcześniejszym wieku, będą uzyskiwać niższą
wartość emerytury.
Wysokość nowej emerytury, dla osób które nie
przystąpiły do OFE, będzie wynikiem podzielenia
podstawy jej obliczenia (kapitał początkowy plus
kwota składek zaewidencjonowanych na indywidu-
alnym koncie ubezpieczonego) przez średnie oczeki-
wane dalsze trwanie życia dla osób w wieku równym
wiekowi, w jakim ubezpieczony zdecyduje się przejść
na emeryturę (minimalny wiek dla kobiet wynosi
60 lat, dla mężczyzn 65 lat). Natomiast w przypad-
ku osób, które przystąpiły do OFE wysokość przy-
szłej emerytury będzie sumą dwóch świadczeń.
Pierwszego wypłacanego przez ZUS oraz drugiego
wypłacanego ze środków zgromadzonych w OFE
(uzależnionego od wysokości zgromadzonego kapi-
tału i wieku przechodzącego na emeryturę).
Pisząc o tym, jak ważne w nowym systemie jest
wydłużanie okresu pracy zawodowej należy dodać,
że jednym z priorytetowych zadań resortu pracy
i polityki społecznej jest reforma rynku pracy w ta-
kim kierunku, aby jak najwięcej z nas jak najdłużej
pracowało. Zwiększeniu zatrudnienia służą progra-
my 50+ (aktywizacja zawodowa ludzi po 50. roku
życia). Resort pracy przygotował i przedstawił do
publicznej dyskusji program „Solidarność pokoleń
– działania dla zwiększenia aktywności zawodowej
osób po 50. roku życia”. Program ten jest pakietem
działań rządowych zmierzających do poprawy stop-
nia zatrudnienia osób powyżej 50. roku życia w Pol-
sce. Poprawa ta jest niezbędna dla utrzymania wy-
sokiego potencjału wzrostu gospodarczego w Polsce
w perspektywie kolejnych kilkunastu lat. Celem
programu jest to, aby w perspektywie do 2020 r.
wskaźnik zatrudnienia osób w wieku 55–64 lat osią-
gnął cel określony w strategii lizbońskiej i wyniósł
50%. Szczególnie istotne jest wykorzystanie najbliż-
szych lat, w trakcie których Polska będzie najwięk-
szym beneficjentem środków Europejskiego Fundu-
szu Społecznego, a także może wykorzystać środki
Funduszu Pracy, przy utrzymującej się dobrej ko-
niunkturze gospodarczej. Dlatego zakłada się, że do
2013 r. wskaźnik zatrudnienia osób w wieku 55–64
lata wzrośnie do 40%.
Dzięki zwiększeniu zatrudnienia, wzrostowi go-
spodarczemu i większym wpływom środków do sys-
1444
temu emerytalno-rentowego ci z nas, którzy po la-
tach pracy przeszli na emeryturę lub rentę, będą
mogli liczyć na wyższe i stabilne świadczenia.
Odnosząc się do podniesionego w interpelacji
problemu stopy zastąpienia, czyli relacji emerytury
do indywidualnych wynagrodzeń sprzed przejścia
na emeryturę, uprzejmie informuję, że rzeczywiście
w przyszłości relacja ta będzie się zmieniać.
W chwili obecnej, dla osób otrzymujących wypła-
ty świadczeń na zasadach starego systemu stopa za-
stąpienia kształtuje się na poziomie około 70% – przy
czym należy zaznaczyć, że stopa ta obecnie jest ko-
rzystniejsza dla osób o niższych zarobkach.
W przyszłości prognozuje się, że stopa zastąpie-
nia będzie się kształtować na poziomie około 50%.
Jednakże ważne jest to, że niższy wskaźnik stopy
zastąpienia w przyszłości nie oznacza niskiej eme-
rytury.
Porównując bowiem poziom świadczeń w starym
i nowym systemie, istotne jest, czy pod uwagę bie-
rzemy realną wartość przyszłej emerytury i jej siłę
nabywczą, czy też relację pomiędzy emeryturą
i otrzymywanym wynagrodzeniem. Jeśli analiza zo-
stanie przeprowadzona tylko pod kątem stopu za-
stąpienia to rzeczywiście wartość ta będzie się obni-
żać. W przypadku jednak wzięcia pod uwagę siły
nabywczej przyszłych emerytur (biorąc pod uwagę
przewidywany wzrost PKP i wynagrodzeń) w przy-
szłości nie powinny być one niższe od dzisiejszych
wypłat.
Mając na uwadze wysokość przyszłych świadczeń,
nie można też pominąć znaczenia III filara w syste-
mie ubezpieczeń społecznych. Zakładając wzrost re-
alnych wynagrodzeń w przyszłości zasadne wydaje
się dodatkowe oszczędzanie. Istniejąca oferta w ra-
mach pracowniczych programów emerytalnych i sys-
tem indywidualnych kont emerytalnych powinna
sprawić, że w przyszłości coraz więcej osób będzie do-
datkowo oszczędzać na swoje emerytury.
Należy też zaznaczyć, że docelowo każdy ubezpie-
czony otrzymywać będzie corocznie informację o sta-
nie swoich kont emerytalnych, zarówno w systemie
finansowym, jak i niefinansowym. W przyszłości in-
formacja ta będzie także uwzględniać wartość eme-
rytury należnej ze zgromadzonego już kapitału.
Otrzymywanie indywidualnych informacji o stanie
kont zwiększa „świadomość emerytalną” uczestni-
ków systemu. Pozwoli im to także na ocenę, czy i w ja-
kim stopniu powinni dodatkowo oszczędzać na swoją
emeryturę w ramach pracowniczych programów
emerytalnych, indywidualnych kont emerytalnych,
czy też w innej formie dobrowolnych oszczędności.
Uprzejmie informuję, że wprowadzona reforma
emerytalna należy do najważniejszych reform pol-
skiej transformacji. Ma ona na celu powstrzymanie
narastania obciążenia osób pracujących bardzo wy-
sokim kosztem utrzymania starego systemu emery-
talnego. Pozwoli to na stopniowe zbilansowanie
wpływów i wydatków systemu. Jednocześnie już te-
raz tworzy warunki do poprawy sytuacji na rynku
pracy oraz przyczynia się do trwałego wzrostu go-
spodarczego, który przekłada się na wzrost dobroby-
tu społeczeństwa, a tym samym wzrost świadczeń
emerytalnych w przyszłości.
Stworzony nowy system emerytalny, w ramach
którego w obowiązkowej jego części wydzielono kom-
ponent kapitałowy – otwarte fundusze emerytalne
– pozwoli w przyszłości zmniejszyć obciążenia bu-
dżetu Państwa przyszłymi zobowiązaniami. Jedno-
cześnie już w chwili obecnej wprowadzenie nowego
systemu pozwoliło na rozwój rynku kapitałowego
w Polsce. Polacy mają okazję zetknąć się na szeroką
skalę z mechanizmami wolnego rynku, w tym ryn-
ku kapitałowego. Wzrasta też, co ważne, samoświa-
domość społeczna w tym zakresie.
Na koniec pragnę wyrazić nadzieję, że wraz ze
spodziewanym wzrostem gospodarczym, jak i upo-
rządkowaniem systemu ubezpieczeń społecznych
w ramach wdrażanej reformy, obecnym emerytom
i rencistom będzie się żyło lepiej i w mniejszym stop-
niu będą się borykać z problemami finansowymi.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie możliwości przebywania matki
z dzieckiem w szpitalu (4597)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 22 lipca
2008 r., przekazaną przy piśmie pana Jarosława Ka-
linowskiego, wicemarszałka Sejmu, z dnia 1 sierpnia
2008 r., znak: SPS-023-4597/08, w sprawie możliwo-
ści przebywania matki z dzieckiem w szpitalu uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Zgodnie z art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.) wśród praw
pacjenta przysługujących mu w zakładach opieki
zdrowotnej przeznaczonych dla osób wymagających
całodobowych lub całodziennych świadczeń zdro-
wotnych wymienia się prawo do dodatkowej opieki
pielęgnacyjnej sprawowanej przez osobę bliską lub
inną, wskazaną przez siebie, zaś koszty realizacji
tego uprawnienia nie mogą obciążać zakładu opieki
zdrowotnej.
Pobyt w szpitalu matek hospitalizowanych dzieci
należałoby więc traktować jako sprawowanie dodat-
kowej opieki pielęgnacyjnej nad pacjentem w stacjo-
narnym zakładzie opieki zdrowotnej. Pokrywanie

kosztów tej opieki leży po stronie osoby sprawującej
dodatkową opiekę nad dzieckiem hospitalizowanym.
Ustalenie wysokości tych opłat musi być jednak
związane z jakością i zakresem usługi proponowa-
nej przez szpital. Obowiązkiem świadczeniodawcy
jest również zapoznanie opiekunów dzieci ze stoso-
wanym w danym zakładzie cennikiem usług. Nale-
żałoby też oczekiwać, aby dyrektorzy szpitali pod-
chodzili indywidualnie i z dużą wrażliwością spo-
łeczną do takich spraw, a w przypadkach rodzin
o niskich dochodach i opiekunów dzieci niepełno-
sprawnych godzili się na rozłożenie opłat na raty lub
nawet ich umorzenie.
Należy podkreślić, iż przywołany przepis ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej mówi o kosztach reali-
zacji uprawnień, które nie mogą obciążać zakładu
opieki zdrowotnej. Za niedopuszczalne należy uznać
pobieranie opłat w wysokości przewyższającej rzeczy-
wiste koszty pobytu opiekuna dziecka. Pobieranie za-
wyżonych opłat od opiekunów dzieci hospitalizowa-
nych stanowi naruszenie praw pacjenta, a w konse-
kwencji może grozić odpowiedzialnością cywilną za-
kładu opieki zdrowotnej.
Nadmieniam, iż w przypadku naruszenia praw
pacjenta przez świadczeniodawcę związanego umo-
wą z Narodowym Funduszem Zdrowia osoba po-
krzywdzona może zwrócić się o pomoc do właściwe-
go terytorialnie rzecznika praw pacjenta, działają-
cego przy każdym oddziale wojewódzkim NFZ,
w celu uzyskania ochrony naruszonych praw pod-
miotowych.
Pragnę dodać, iż nadzór nad zakładami opieki
zdrowotnej, zgodnie z art. 67 ww. ustawy o zakła-
dach opieki zdrowotnej, w szczególności nad realiza-
cją jego zadań statutowych, dostępnością i pozio-
mem udzielanych świadczeń przez ten zakład, spra-
wuje podmiot, który utworzył zakład opieki zdro-
wotnej (organ założycielski). W tym też trybie po-
winno dochodzić do korekt nadmiernie wygórowa-
nych opłat za dodatkową opiekę pielęgnacyjną nad
pacjentem.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że odstęp-
stwem od dopuszczalności pobierania opłat od opie-
kunów dzieci hospitalizowanych jest sytuacja, w któ-
rej Narodowy Fundusz Zdrowia finansuje w drodze
wyjątku procedurę świadczenia towarzyszącego ho-
spitalizacji dziecka w krótkim czasie po porodzie,
tzw. „przedłużoną hospitalizację matki karmiącej
piersią z powodu stanu zdrowia dziecka – od 5. doby
od porodu”. Zgodnie z katalogiem świadczeń do su-
mowania, stanowiącym załącznik nr 3 do zarządze-
nia nr 49/2008/DSOZ prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia z dnia 23 lipca 2008 r. zmieniającego
zarządzenie w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju: leczenie szpital-
ne, które obowiązuje od dnia 1 lipca 2008 r., oma-
wiana procedura „przedłużonej hospitalizacji matki
karmiącej piersią z powodu stanu zdrowia dziecka”
może być sumowana z następującymi grupami: N01
Poród, N02 Poród mnogi lub poród przedwczesny,
1445
N03 Patologia ciąży lub płodu z porodem > 7 dni,
N09 Ciężka patologia ciąży z porodem – diagnosty-
ka rozszerzona, leczenie kompleksowe > 14 dni. Po-
wyższe rozwiązanie motywowane jest nakazem za-
pewnienia kobiecie rodzącej i noworodkowi dostępu
do szczególnej opieki zdrowotnej finansowanej ze
środków publicznych.
W odpowiedzi na pytanie pani poseł dotyczące
działań Ministerstwa Zdrowia na rzecz zapewnie-
nia możliwości pobytu matki z dzieckiem hospitali-
zowanym uprzejmie informuję, że obowiązujące
przepisy prawa, omówione powyżej, zapewniają
taką możliwość. Zmiana obecnego stanu prawnego,
w szczególności przesądzenie o prawie pacjenta do
dodatkowej opieki pielęgnacyjnej finansowanej ze
środków publicznych, nie zaś ze środków własnych
opiekunów pacjenta, wymagać będzie nowelizacji
ww. ustawy o zakładach opieki zdrowotnej i ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), co jednakże ro-
dzić będzie znaczące skutki finansowe zarówno dla
świadczeniodawców, jak też dla Narodowego Fun-
duszu Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wzrastającej liczby urzędników
(4598)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł w sprawie wzrastającej liczby
urzędników pragnę poinformować, iż według da-
nych przygotowanych na podstawie sprawozdania
kwartalnego o zatrudnieniu i wynagrodzeniach
– Rb-70, przeciętne zatrudnienie członków korpusu
służby cywilnej i osób zatrudnionych na wysokich
stanowiskach państwowych – w ministerstwach i Kan-
celarii Prezesa Rady Ministrów, wynosiło w I kwar-
tale 2008 r. 11,903 osoby. Jest to wartość oznaczają-
ca przeciętną liczbę zatrudnionych w przeliczeniu
na pełnozatrudnionych, z dokładnością do osoby
w okresie sprawozdawczym.
Od wstąpienia naszego kraju do Unii Europej-
skiej w 2004 r. stopniowy wzrost zatrudnienia w ad-
ministracji rządowej spowodowany jest w szczegól-
1446
ności koniecznością obsługi projektów i programów
finansowanych i współfinansowanych z budżetu
Unii Europejskiej oraz racjonalnym zarządzaniem
i wydatkowaniem coraz większych środków płyną-
cych na realizację tychże programów. Wdrażanie
polityki spójności spotyka się z koniecznością za-
trudniania wyspecjalizowanej kadry, posiadającej
wiedzę z zakresu finansów i prawa wspólnotowego
oraz obeznanej w problematyce realizacji projek-
tów unijnych.
Na podstawie analizy porównawczej zatrudnie-
nia w sferze budżetowej w Polsce na tle innych kra-
jów OECD (Organizacja Współpracy Gospodarczej
i Rozwoju), zwłaszcza krajów europejskich i Amery-
ki Północnej, stwierdzono, iż zatrudnienie w polskiej
administracji publicznej jest relatywnie niskie. Do-
tyczy to w szczególności administracji rządowej na
szczeblu centralnym. Ze zbadanych zależności wy-
nika, że wskaźnik liczby pracujących w administra-
cji publicznej i dziedzinach pokrewnych, w relacji do
liczby ludności, jest z reguły tym większy, im wyż-
szy jest poziom rozwoju gospodarczego państwa. Po-
nadto wskaźnik zatrudnienia w administracji pu-
blicznej dla Polski należy i należał w ostatnich la-
tach do najniższych w Europie i wśród państw nale-
żących do OECD, pomimo dość szybkiego wzrostu
zatrudnienia w tym sektorze.
OECD przygotowała raport (informacje pocho-
dzą z raportu „Zatrudnienie w sektorze publicznym
i w administracji publicznej w Polsce na tle innych
krajów” autorstwa Kazimierza Polarczyka, wydane-
go przez Biuro Studiów i Ekspertyz Kancelarii Sej-
mu – listopad 2005 r.), w którym przedstawiono
dane o zatrudnieniu w administracji rządowej na
szczeblu centralnym w kilku typowych zakresach
działania, takich jak policja, obrona narodowa, edu-
kacja, kultura, finanse, transport oraz system spra-
wiedliwości w wybranych krajach OECD. Po przeli-
czeniu tych danych na liczbę mieszkańców okazuje
się, że najmniejsze zatrudnienie w tym zakresie wy-
stępuje w Polsce, zaraz obok Niemiec.
Z raportu OECD wynika także, iż wydatki na
sektor publiczny w Polsce na tle innych krajów euro-
pejskich, będących członkami OECD, zmniejszają
się, i to bardzo wyraźnie.
Stan zatrudnienia w służbie cywilnej podlega
stałemu i wnikliwemu monitoringowi i jest analizo-
wany okresowo w odniesieniu do zadań nałożonych
na administrację rządową.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów budowy do 2020 r.
elektrowni atomowych na terenie Polski (4600)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 1 sierpnia 2008 r., znak: SPS-023-
-4600/08, przedstawiam stanowisko do kwestii pod-
niesionych w interpelacji Pana Posła Jarosława Ma-
twiejuka w sprawie planów budowy elektrowni ato-
mowych na terenie Polski.
Czy inne lokalizacje oprócz Żarnowca i Klempi-
cza są brane pod uwagę? Jeśli tak, to jakie?
Ponieważ nie ma jeszcze żadnych badań lokaliza-
cyjnych, niemożliwa jest w tej chwili jednoznaczna
odpowiedź na pytanie gdzie powstaną pierwsze elek-
trownie jądrowe. Żadna potencjalna lokalizacja nie
jest w chwili obecnej rozważana, ale także żadna nie
jest wykluczona. Aktualnie nie ma możliwości oceny
zasadności lokalizacji elektrowni jądrowej w Żar-
nowcu lub Klempiczu.
Czy będą przeprowadzone konsultacje społeczne
na terenach gdzie mają powstać elektrownie?
Niezbędnym warunkiem budowy elektrowni ją-
drowej w Polsce jest akceptacja społeczna. Dotych-
czasowe doświadczenia w Polsce i na świecie wyka-
zują, iż budowa bez odpowiedniego poziomu akcep-
tacji społecznej może prowadzić do decyzji politycz-
nych marnujących wysiłek gospodarczy i finansowy.
Warunkiem akceptacji społecznej jest zrozumienie,
czym jest energetyka jądrowa oraz jakie są jej zalety
i stwarzane przez nią zagrożenia. Dlatego niezwłocz-
nie podjęte zostaną szerokie działania edukacyjne
i informacyjne. Z założenia nie mają to być działania
promocyjne polegające na przekonywaniu do tech-
nologii jądrowej. Działania te mają na celu uświado-
mienie społeczeństwu, jakie są zalety i punkty trud-
ne w stosowaniu technologii jądrowych i jak te trud-
ności można przezwyciężyć, aby zminimalizować
zagrożenie dla pracowników i otoczenia. Doświad-
czenia światowe wskazują na konieczność przepro-
wadzenia szerokiej debaty opartej na prawdzie oraz
transparentności informacji i podejmowanych decy-
zji. Wszelkie informacje (oprócz handlowych) na te-
mat programów, prowadzonych prac oraz wszelkich
zdarzeń związanych z materiałami promieniotwór-
czymi udostępniane być muszą powszechnie przy
wykorzystaniu nowoczesnych środków przekazu.
Zaufanie społeczne może być uzyskane tylko po-
przez działania oparte na tych zasadach. Bardzo
ważnym elementem tej kampanii będzie włączenie
informacji o energetyce jądrowej do programów
szkolnych we współpracy z Ministerstwem Edukacji
Narodowej. Pierwsze działania w ramach kampanii

edukacyjno – informacyjnej planowane są na jesieni
2008 roku.
Przewiduje się w ramach opracowywania przepi-
sów dotyczących budowy elektrowni jądrowych
określenie sposobu przeprowadzenia konsultacji
społecznych na terenach, gdzie mają one powstać.
Kiedy jest planowane rozpoczęcie inwestycji?
W Ministerstwie Gospodarki trwają prace nad
przygotowaniem projektu dokumentu Polityka ener-
getyczna Polski do 2030 roku. Dokument ten będzie
zawierał długoterminową strategię państwa dla sek-
tora energetycznego, wraz z czteroletnim progra-
mem działań wykonawczych. W ramach prac nad
polityką energetyczną zostaną przygotowane nowe,
aktualne prognozy światowych cen nośników ener-
gii oraz prognozy zapotrzebowania na paliwa i ener-
gię uwzględniające wyzwania wynikające z wspólnej
polityki energetycznej UE.
Bardzo istotnym momentem w całym procesie
wdrożenia programu energetyki jądrowej będzie
podjęcie decyzji o zatwierdzeniu przez rząd wprowa-
dzenia energetyki jądrowej. Zanim jednak taka de-
cyzja będzie mogła być podjęta musi być wcześniej
przedmiotem szczegółowych rozważań prowadzo-
nych w odpowiednio przygotowanych ramach insty-
tucjonalnych administracji publicznej.
Do podjęcia decyzji rządowej o wdrożeniu pro-
gramu energetyki jądrowej niezbędne jest m.in.:
1. Przeprowadzenie analiz sieciowych, lokaliza-
cyjnych i kosztowych dotyczących energetyki jądro-
wej dających odpowiedź, czy energetyka jądrowa jest
w ogóle w Polsce możliwa.
2. Dokonanie analizy obecnego stanu przygoto-
wania (pod względem prawnym, instytucjonalnym
i kadrowym) do konstruowania bezpiecznej elek-
trowni jądrowej oraz określenie harmonogramu doj-
ścia do stanu optymalnego.
3. Zorganizowanie odpowiedniego zaplecza na-
ukowego i analityczno-obliczeniowego.
4. Wybranie potencjalnej lokalizacji elektrowni
jądrowej, składowiska odpadów średnio i nisko ak-
tywnych oraz badanie lokalizacyjne dla głębokiego
składowiska geologicznego.
5. Przygotowanie programu kształcenia i trenin-
gu kadr dla instytucji związanych z energetyką ją-
drową, wybór kandydatów kierowanych na staże
naukowe itp.
6. Przeprowadzenie konsultacji społecznych w spra-
wie wprowadzenia energetyki jądrowej w Polsce.
Cykl przygotowań do podjęcia przez rząd decyzji
o ewentualnej budowie elektrowni jądrowej potrwa
od kilku miesięcy do roku. Kolejna faza przygoto-
wań prowadząca do ogłoszenia przetargu na elek-
trownię potrwa kilka lat i będzie wymagała spełnie-
nia wszystkich zaleceń Międzynarodowej Agencji
Energii Atomowej w zakresie budowy infrastruktu-
ry organizacyjnej, ludzkiej i prawnej. Przewiduje się,
że uruchomienie pierwszego bloku nastąpi w roku
2021, przy założeniu, że decyzja rządu zostanie pod-
jęta w 2009 roku.
1447
Jakie będą koszty wybudowania elektrowni?
Koszty wybudowania elektrowni zostaną okre-
ślone w kontrakcie pomiędzy inwestorem i dostawcą
i zależeć będą od wielkości i rodzaju bloku, który zo-
stanie wybrany. Ministerstwo Gospodarki posługu-
je się w swoich analizach kosztami ustalonymi w in-
nych krajach, natomiast za kilka lat po rozstrzy-
gnięciu przetargu będzie znana zarówno technolo-
gia, moc, sposób dostawy, jak i koszt bloku. Należy
jednak zaznaczyć, że koszty budowy są zawsze naj-
wyższe dla pierwszego bloku nowego typu. W chwili
obecnej nie ma jednak możliwości dokładnego okre-
ślenia tego kosztu.
Jakie będą koszty utrzymania elektrowni?
Koszty utrzymania elektrowni składają się z kosz-
tów dotyczących personelu eksploatacyjnego, kosz-
tów konserwacji i przeglądów oraz kosztów paliwa.
Doliczyć do tego trzeba koszty związane z tworze-
niem funduszu na przyszłą likwidację elektrowni
(po 60-80 latach pracy). Koszty eksploatacyjne zale-
żą od typu wybranej elektrowni. Dla różnych elek-
trowni różna jest liczba niezbędnego personelu eks-
ploatacyjnego oraz czas niezbędnych przeglądów.
Wymaga przy tym podkreślenia, że koszty eksplo-
atacyjne maleją przy standaryzacji i zwiększaniu
liczby bloków. Jednocześnie koszt paliwa jest bardzo
niski w porównaniu z kosztami paliwa w innych (niż
jądrowe) elektrowniach i wynosi około 10% łącznych
kosztów wytworzenia energii. Dlatego nawet poważ-
ny wzrost cen paliwa nie zmienia znacząco kosztów
energii elektrycznej produkowanej w elektrowni ją-
drowej. Jak zostało to już wyjaśnione w odpowiedzi
na poprzednie pytanie, niemożliwym jest obecnie
określenie wysokości kosztów eksploatacyjnych.
Czy dla mieszkańców zamieszkujących tereny na
których miałaby powstać elektrownia przewidziane
są jakieś udogodnienia, tak jak ma to miejsce we
Francji, czy Stanach Zjednoczonych. Jeśli tak to na
co mogą oni liczyć?
Przewiduje się, że tego typu udogodnienia wyni-
kać będą z rozwiązań prawnych. Pewne jest jednak,
że tak wielki zakład, jakim jest elektrownia jądrowa
przynosi lokalnej społeczności bardzo istotne korzy-
ści poprzez zdecydowany wzrost wpływów podatko-
wych dla gminy, rozbudowę infrastruktury miesz-
kaniowej, usługowej, transportowej oraz tworzenie
nowych miejsc pracy.
Przedstawiając powyższe wyrażam nadzieję, że
udzielone wyjaśnienia zostaną przyjęte jako wyczer-
pująca odpowiedź na pytania zawarte w interpelacji
Pana Posła Jarosława Matwiejuka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 28 sierpnia 2008 r.
1448
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie efektów prowadzonych rozmów
dotyczących umowy o małym ruchu
granicznym z Republiką Białoruś (4601)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka (pismo
nr SPS-023-4601/08 z dnia 1 sierpnia 2008 r.)
w sprawie efektów prowadzonych rozmów dotyczą-
cych umowy o małym ruchu granicznym z Republi-
ką Białorusi, uprzejmie informuję:
1. Inicjatywa zawarcia umowy o małym ruchu
granicznym między Polską a Białorusią została
przekazana władzom białoruskim podczas konsul-
tacji konsularnych w Mińsku w lutym 2008 r. Nego-
cjacje nad projektem umowy między rządem RP
a rządem Republiki Białorusi o zasadach małego ru-
chu granicznego odbyły się w Warszawie w dniach
14–15 kwietnia 2008 r. oraz w Mińsku w dniach 23–
–24 lipca 2008 r. Kolejna runda rozmów jest plano-
wana w Warszawie w najbliższych tygodniach. Kon-
kretny termin zostanie uzgodniony na drodze dyplo-
matycznej.
2. Dotychczasowy przebieg rozmów wskazuje na
znaczne zbliżenie stanowisk obu stron oraz możli-
wość uzgodnienia i następnie podpisania umowy.
Umowa po spełnieniu wymogu ratyfikacji wejdzie
w życie trzydziestego dnia po otrzymaniu później-
szej z not, w których umawiające się strony poinfor-
mują się wzajemnie o zakończeniu procedur we-
wnętrznych niezbędnych dla wejścia w życie tej
umowy.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych dokłada wszelkich starań, aby negocjacje
umowy zakończyły się możliwie najszybciej, zgodnie
z oczekiwaniami mieszkańców strefy przygranicz-
nej po obu stronach polsko-białoruskiej granicy.
3. Negocjowany projekt umowy zawiera wykaz
jednostek podziału administracyjnego, które znaj-
dują się w strefie przygranicznej (załącznik nr 1 do
umowy). Jako jednostki podziału terytorialnego naj-
pełniej odpowiadające postanowieniom rozporządze-
nia (WE) nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego
i Rady z 20 grudnia 2006 r., ustanawiającego przepi-
sy dotyczące małego ruchu granicznego na zewnętrz-
nych granicach lądowych państw członkowskich,
przyjęto po stronie polskiej gminy. Pozwala to na
utworzenie maksymalnego obszaru strefy przygra-
nicznej (14 722,0217 km², w przypadku uwzględnie-
nia powiatów byłoby to tylko 6 622,1681 km²).
4. Dokumentem uprawniającym do przekracza-
nia wspólnej granicy oraz pobytu w strefie przygra-
nicznej drugiej strony będzie zezwolenie, które bę-
dzie dokumentem zawierającym niezbędne dane
osobowe i zabezpieczenia zgodne z odpowiednimi
przepisami każdej ze stron.
5. Wstępnie uzgodniono, że opłata za przyjęcie
i rozpatrzenie wniosku o wydanie zezwolenia na
przekraczanie granicy w ramach małego ruchu gra-
nicznego wyniesie 20 euro. Z opłaty byłyby zwolnio-
ne następujące kategorie osób: osoby niepełnospraw-
ne, emeryci i renciści oraz dzieci w wieku do 18 lat.
6. Pierwsze zezwolenia mają być wydawane miesz-
kańcom strefy przygranicznej na okres ważności
2 lat, natomiast kolejne na okres ważności 5 lat.
Pragnę zwrócić uwagę, że szybkie zakończenie
negocjacji wspomnianej umowy zależeć będzie nie
tylko od determinacji strony polskiej, ale również od
stanowiska strony białoruskiej, w trakcie kolejnej
rundy negocjacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie problemów w funkcjonowaniu
wojskowej formacji specjalnej GROM (4603)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie problemów w funkcjonowaniu wojskowej formacji
specjalnej GROM (SPS-023-4603/08), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Na wstępie pragnę zwrócić uwagę, iż z uwagi na
potrzebę utrzymywania szczegółowych danych zwią-
zanych z funkcjonowaniem tego typu i poziomu jed-
nostki w tajemnicy, odpowiedź musi być udzielona
na pewnym poziomie ogólności. Jest to zgodne nie
tylko z postanowieniami ustawowymi ograniczają-
cymi dostęp szerokiego ogółu społeczeństwa do tego
rodzaju wiedzy, ale wynika także bezpośrednio z ko-
nieczności ochrony bezpieczeństwa państwa.
Przede wszystkim proszę przyjąć za pewnik, iż
wszelkie kwestie związane z planowym rozwojem
Grupy Reagowania Operacyjno-Manewrowego są
przedmiotem szczególnej troski zarówno ze strony
kierownictwa resortu obrony narodowej i Sztabu
Generalnego Wojska Polskiego, jak również, a może
przede wszystkim, bezpośredniego przełożonego
jednostki – dowódcy Wojsk Specjalnych.
Wyzwania, jakie stawia przed Siłami Zbrojnymi
Rzeczypospolitej Polskiej bieżąca sytuacja geomili-
tarna, w tym konflikty zbrojne, w których biorą
udział jednostki Wojska Polskiego, wymagają cią-

głego dostosowywania istniejących struktur organi-
zacyjnych i wyposażenia do zmieniających się po-
trzeb pola walki. Dotyczy to również jednostki
GROM. Mogę w tym miejscu zapewnić Pana Mar-
szałka, iż od pewnego czasu realizowane są z powo-
dzeniem przedsięwzięcia ukierunkowane na wzmoc-
nienie jednostki stanem osobowym i sprzętem, co
zapewni możliwości operacyjne idące nawet dalej
niż wymienione w tekście interpelacji.
Kwestia rotacji kadrowych w jednostkach spe-
cjalnych jest nie tylko „polskim” problemem. Bory-
ka się z nim zdecydowana większość sił zbrojnych
państw, w których żołnierze o przedmiotowej spe-
cjalności stanowią nieliczną procentowo, ale znako-
micie wyszkoloną grupę zawodową złożoną z ludzi,
którzy swoje umiejętności nabyli nie w trakcie zajęć
teoretycznych, ale w warunkach faktycznego zagro-
żenia. W związku z tym faktem stanowią oni źródło
bezcennego personelu dla wszelkiego rodzaju insty-
tucji prowadzących działalność ochroniarską lub
szkoleniową w tym obszarze. Konkurencyjność po-
ziomu pensji powoduje, iż siły zbrojne w tym wyści-
gu niejednokrotnie przegrywają. Lecz, co należy
podkreślić, w przypadku polskich jednostek specjal-
nych, w tym GROM-u, nie stanowi to problemu, któ-
ry wpływałby ujemnie na poziom gotowości bojowej
jednostki. Naturalnie szkoda jest każdego wyszkolo-
nego żołnierza, który odchodzi do innej pracy, ale jed-
noczesny przypływ kadry pozwala patrzeć w przy-
szłość z optymizmem.
Sytuacja opisana przez pana posła Jarosława
Matwiejuka nie wymaga podejmowania spektaku-
larnych, natychmiastowych kroków naprawczych.
Tak jak wspomniano, zgodnie z realizowanym pro-
cesem planistycznym w roku bieżącym i w kolejnych
latach przewidziano dalszy rozwój jednostki, co po-
zwoli utrzymać nie tylko aktualny wysoki poziom
zdolności operacyjnych GROM-u, ale systematycz-
nie go podwyższać.
Aktualny stan osobowy jednostki pozwala reali-
zować założone zadania operacyjne i nie występuje
zagrożenie, aby w tym zakresie coś miało się zmienić.
Wśród kadry Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
szczególnie z jednostek wojsk aeromobilnych, ale nie
tylko, prowadzony jest planowy nabór do jednostki
GROM. Zapewne byłoby pewnym udoskonaleniem
systemowym, gdyby aktualny stan prawny pozwalał
prowadzić nabór również z instytucji podległych
np. ministrowi spraw wewnętrznych i administracji,
z zapewnieniem po przyjęciu do jednostki tożsamości
stopnia ze stanowiskiem. Zapewniłoby to szersze pole
manewru personalnego.
Jak wspomniałem, rotacja kadry w jednostce nie
ma charakteru totalnego „opuszczania okrętu” i nie
stanowi problemu, który w jakikolwiek sposób rzu-
tuje na obniżenie poziomu zdolności operacyjnej
i gotowości bojowej jednostki. Stąd też zmiany, jakie
w procesie szkolenia następują we wszystkich jed-
nostkach specjalnych, są powodowane koniecznością
nadążania za zmianami w taktyce naszych przeciw-
1449
ników (np. w Islamskiej Republice Afganistanu),
a nie poziomem ukompletowania stanu osobowego.
Problemy zawarte w interpelacji pana posła Ja-
rosława Matwiejuka nie występują w formie zagra-
żającej funkcjonowaniu jednostki, a pojęcie „liczne
odejścia” nie znajduje odzwierciedlenia w rzeczywi-
stości. Można mówić o rotacji stanu osobowego, cze-
go głównym motywem jest czynnik ekonomiczny.
Zaznaczam, iż problematyka funkcjonowania
Wojsk Specjalnych była przedmiotem posiedzenia
sejmowej Komisji Obrony Narodowej w pierwszej
połowie bieżącego roku. Zgodnie z planem, kolejne
posiedzenie tej komisji, na którym będzie porusza-
na przedmiotowa problematyka, planowane jest
w grudniu br.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów budowy kanału
przez Mierzeję Wiślaną (4604)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka w sprawie
planów budowy kanału przez Mierzeję Wiślaną
(znak: SPS-023-4604/08) uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Budowa drogi wodnej przez Mierzeję Wiślaną
jest szansą na zwiększenie możliwości rozwoju re-
gionów wschodniej i północno-wschodniej część Pol-
ski, które korzystać będą z otwarcia Zalewu Wiśla-
nego na Morze Bałtyckiego (możliwość eksportu
płodów rolnych oraz rozwój wymiany towarowej).
Ponadto projekt, a dzięki temu poprawa dostępu do
portu i regionu od strony wody, jest wielką szansą
aktywizacji portu Elbląg i portów zalewu, a również
dla firm zlokalizowanych w jego otoczeniu, w szcze-
gólności przemysłu stoczniowego i jachtowego. Swo-
bodny dostęp do portu niewątpliwie umożliwi roz-
wój jego funkcji transportowej. Budowa kanału
przez Mierzeję Wiślaną daje możliwość zaktywizo-
wania regionu poprzez powrót do jego tradycyjnych
działalności, jak przemysł budowy i remontu stat-
ków oraz innych jednostek pływających, rozwój
funkcji transportowej w transporcie lądowym i wod-
1450
nym (droga wodna śródlądowa E-70) oraz rozwój no-
wych rodzajów działalności jak np. agroturystyki
oraz turystyki wodnej i lądowej, wykorzystujących
atrakcyjne położenie. Otwarcie dostępu do Elbląga
od strony morza stwarza też szansę na zaktywizo-
wanie Specjalnej Strefy Ekonomicznej w Elblągu
i Tczewie. Aktywizacja portu spowodowana uzyska-
niem bezpośredniego połączenia z Bałtykiem umoż-
liwi utrzymanie miejsc pracy i stwarza nowe szansę
rozwoju dla sektora przemysłowego, obejmującego
głównie: produkcję i montaż wielkogabarytowych
konstrukcji metalowych i wyrobów stalowych. Po-
wstanie bezpośredniej drogi wodnej na Bałtyk pod-
niesie atrakcyjność elbląskich producentów różnego
rodzaju maszyn, elementów i konstrukcji z uwagi na
możliwość wykorzystania transportu morskiego,
który jest optymalny dla dostarczenia ciężkich i du-
żych elementów do odbiorców.
Do chwili obecnej decyzja o realizacji inwestycji
dotyczącej budowy kanału żeglugowego przez Mie-
rzeję Wiślaną nie została przyjęta przez Radę Mini-
strów. Decyzja taka będzie mogła zostać podjęta do-
piero po analizie przygotowywanej w chwili obecnej
oceny oddziaływania na środowisko, ze względu na
możliwość oddziaływania na obszary objęte progra-
mem Natura 2000. Również decyzja o staraniach
w celu uzyskania środków z Unii Europejskiej bę-
dzie mogła zostać podjęta dopiero po ostatecznej de-
cyzji dotyczącej realizacji inwestycji.
Pragnę zwrócić uwagę, iż z przeprowadzonej
w ramach przygotowanego studium wykonalności
analizy oddziaływania inwestycji na środowisko
oraz odpowiednich ustaw wynika, że projektowany
kanał żeglugowy przez Mierzeję Wiślaną należy do
przedsięwzięć mogących znacząco wpływać na śro-
dowisko. Dodatkowo, ze względu na możliwe i bar-
dzo prawdopodobne oddziaływanie przedsięwzięcia
na obszary wymagające specjalnej ochrony, w tym
obszary sieci Natura 2000, Urząd Morski w Gdyni
uznał za konieczne wykonanie raportu o oddziały-
waniu na środowisko. Raport zostanie opracowany
do końca 2008 r.
Pragnę również poinformować, iż Ministerstwo
Infrastruktury nie prowadzi oficjalnych rozmów ze
stroną ukraińską na temat udziału Ukrainy w bu-
dowie kanału żeglugowego przez Mierzeję Wiślaną.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów wprowadzenia
zaostrzonych przepisów wobec stadionowych
pseudokibiców (4605)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
1 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023-4605/08) przeka-
zującego interpelację posła na Sejm RP pana Jaro-
sława Matwiejuka z dnia 23 lipca 2008 r. w sprawie
planów wprowadzenia zaostrzonych przepisów wo-
bec stadionowych pseudokibiców, przekazanego
przez sekretarza stanu, szefa Gabinetu Politycznego
Prezesa Rady Ministrów pana Sławomira Nowaka
pismem z dnia 7 sierpnia 2008 r. (sygn. DSPA-4401-
-4403/08), w porozumieniu z ministrem sprawiedli-
wości, z upoważnienia prezesa Rady Ministra,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Przyznanie Polsce współorganizacji Mistrzostw
Europy w Piłce Nożnej Euro 2012 spowodowało
zgłoszenie przez szereg podmiotów postulatów doty-
czących konieczności rozpoczęcia prac nad zmianą
ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o bezpieczeństwie
imprez masowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 909,
z późn. zm.).
W lutym 2008 r. w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji odbyła się debata po-
święcona przedmiotowej ustawie. Inicjatywa ta mia-
ła na celu wypracowanie założeń do projektu nowej
ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych lub
ewentualnej ustawy dotyczącej wyłącznie bezpie-
czeństwa meczów piłki nożnej poprzez identyfikację
obszarów wymagających regulacji. Do udziału w de-
bacie zostali zaproszeni przedstawiciele instytucji
odpowiedzialnych za poszczególne obszary związa-
ne z bezpieczeństwem imprez masowych oraz wyko-
nujących zadania, mające wpływ na ich bezpieczeń-
stwo (Ministerstwa Sportu i Turystyki, Policji, Stra-
ży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej, Urzędu
Miasta Stołecznego Warszawy, Polskiego Związku
Piłki Nożnej, Ekstraklasy SA). W oparciu o dyskusję
przeprowadzoną w toku debaty, w resorcie spraw
wewnętrznych i administracji przygotowano projekt
nowej ustawy o bezpieczeństwie imprez masowych.
Obecnie trwają uzgodnienia międzyresortowe w za-
kresie przedmiotowego projektu.
Pragnę przy tym podkreślić, iż Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji i Komenda
Główna Policji dążą do jak najszybszego zakończe-
nia prac związanych z przygotowaniem ww. projek-
tu ustawy. Zasadnym jest, aby ustawa została
uchwalona przez Parlament RP w terminie umożli-
wiającym co najmniej na rok przed turniejem finało-
wym Euro 2012 wprowadzenie ewentualnych korekt
oraz zmodyfikowanie opracowanych na jej podsta-

wie procedur i praktyk służb zaangażowanych do
zapewnienia bezpieczeństwa Euro 2012.
Główne założenia nowej ustawy to:
— wprowadzenie zróżnicowania wymogów dla
imprez artystyczno-rozrywkowych oraz imprez
sportowych, w tym uproszczenie procedur wydawa-
nia zezwoleń na przeprowadzenie imprezy masowej
o charakterze artystyczno- rozrywkowym;
— ustawowe określenie zadań i kompetencji
służb informacyjnych organizatora imprezy maso-
wej – wprowadzenie stewardingu;
— uporządkowanie kwestii zakazów stadiono-
wych.
Ponadto, zgodnie z treścią projektu nowej usta-
wy, większość cięższych wykroczeń związanych
z chuligaństwem stadionowym, w tym czyny zwią-
zane z posiadaniem broni, amunicji i materiałów
wybuchowych, zostanie przekwalifikowanych na
przestępstwa.
W projekcie ustawy zostały również rozszerzone
kompetencje służb porządkowych i służb informa-
cyjnych organizatora o możliwość stosowania kajda-
nek i ręcznych miotaczy gazu.
Odnosząc się do kwestii prowadzenia bazy, która
pomoże w sprawdzaniu kibiców, uprzejmie informu-
ję, że zgodnie z obowiązującą ustawą o bezpieczeń-
stwie imprez masowych, organem administracji rzą-
dowej właściwym w sprawach gromadzenia i prze-
twarzania informacji dotyczących bezpieczeństwa
masowych imprez sportowych jest komendant głów-
ny Policji, do którego zadań w przedmiotowym za-
kresie należy między innym prowadzenie bazy da-
nych dotyczącej bezpieczeństwa imprez masowych.
Należy przy tym zaznaczyć, iż projekt nowej ustawy
o bezpieczeństwie imprez masowych nie przewiduje
zmian co do organu właściwego w zakresie prowa-
dzenia przedmiotowej bazy danych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Mini-
sterstwie Sprawiedliwości przygotowano projekt
kompleksowej nowelizacji ustaw karnych, tj. projekt
ustawy o zmianie ustawy Kodeks karny, ustawy Ko-
deks karny skarbowy, ustawy Kodeks postępowania
karnego, ustawy Kodeks karny wykonawczy oraz
niektórych innych ustaw. Przedmiotowy projekt
ustawy został skierowany pod obrady Komitetu
Rady Ministrów.
Projektowane zmiany nie odnoszą się wprost do
kwestii podniesionych w powyższej interpelacji. Nie-
mniej jednak obejmują one między innymi przepisy
rozdz. 54a „Postępowanie przyspieszone” Kodeksu
postępowania karnego, które mogą mieć zastosowa-
nie w sytuacjach przedstawionych przez pana posła.
Zaproponowane zmiany dotyczące postępowania
przyspieszonego polegają w szczególności na:
— określeniu trybu przyspieszonego nie jako try-
bu szczególnego postępowania zwyczajnego, lecz jako
trybu szczególnego postępowania uproszczonego;
— wprowadzeniu możliwości zastosowania in-
stytucji skazania bez rozprawy (art. 335 K.p.k.);
1451
— dopuszczeniu możliwości prowadzenia rozpra-
wy pod nieobecność oskarżonego;
— rezygnacji z obligatoryjnej obrony przed są-
dem.
Projekt ustawy zawiera również zmiany w za-
kresie regulacji dotyczącej trybu przyspieszonego
określonego w Kodeksie postępowania w sprawach
o wykroczenia. W art. 7 projektu zaproponowano
nowe brzmienie art. 90 § 3 nowelizowanej ustawy,
zgodnie z którym postępowanie przyspieszone ma
być stosowane także wobec sprawców wykroczeń
popełnionych w związku z imprezą masową, okre-
śloną w przepisach o bezpieczeństwie imprez ma-
sowych:
— przeciwko porządkowi i spokojowi publiczne-
mu, określonych w art. 50, 51 i 52a Kodeksu wy-
kroczeń;
— przeciwko mieniu i urządzeniom użytku pu-
blicznego, określonych w art. 124 i 143 Kodeksu wy-
kroczeń.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów redukcji placówek
dyplomatycznych (4606)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka (pi-
smo nr SPS-023-4606/08 z dnia 1 sierpnia 2008 r.)
w sprawie planów redukcji placówek dyplomatycz-
nych, na wstępie pragnę przedstawić syntetyczną
informację na temat założeń przyjętych przy podej-
mowaniu decyzji o likwidacji niektórych placówek
oraz spodziewanych skutków tej operacji.
Rzeczpospolita Polska utrzymuje relatywnie roz-
budowaną sieć placówek zagranicznych, przy jedno-
czesnym ponoszeniu od wielu lat niskich w skali eu-
ropejskiej nakładów na dyplomację w porównaniu
zarówno do PKB, jak i do budżetu Państwa. Taka
sytuacja, niezależnie od woli rządu RP zwiększania
nakładów na dyplomację, wymusza wyjątkowo oszczęd-
ne gospodarowanie przez MSZ środkami publiczny-
mi i bardzo świadome skupianie się na bezdyskusyj-
nych priorytetach. W ostatnich latach wyczuwalny
był nadto brak spójnej polityki dotyczącej utrzyma-
nia sieci placówek zagranicznych RP na świecie.
Wyrazem tego było dość intensywne tworzenie po
2000 r. nowych placówek, w tym zwłaszcza konsu-
1452
latów, któremu nie towarzyszyło jednoczesne ana-
lizowanie faktycznego obciążenia istniejących już
wcześniej placówek (w latach 2000–2007 powstały
24 nowe zawodowe placówki zagraniczne, w tym
11 ambasad, zlikwidowano zaledwie 5).
W chwili obecnej następuje proces bardzo prag-
matycznego definiowania mapy naszych interesów
i potrzeb oraz dostosowywania do nich optymalnego
kształtu sieci placówek zagranicznych. Dotyczy to
w szczególności tych regionów lub miast, gdzie na-
sze interesy nie mają charakteru zgoła ponadczaso-
wego, ale gdzie stanowią one konsekwencje zmienia-
jących się dynamicznie uwarunkowań.
Inicjowane obecnie posunięcia racjonalizujące
sieć polskich placówek zagranicznych ułatwiają nie-
które uwarunkowania zewnętrzne, w tym zwłasz-
cza wynikające z członkostwa Polski w UE, dającego
polskim obywatelom w świecie możliwość korzysta-
nia z sieci konsularnej innych państw członkow-
skich UE, a także z rozwoju technik nowoczesnej
komunikacji, które w wielu miejscach fizyczną, sta-
łą obecność dyplomaty, czynią mniej niezbędną niż
w przeszłości.
Likwidując niektóre placówki zagraniczne nie
ograniczamy w ten sposób polskiej dyplomacji co do
obszarów działania. Poza obszarem europejskim,
poza centrum rozwoju współczesnego świata, poza te-
renami skupisk starej i nowej Polonii organizacja pol-
skiej obecności dyplomatycznej i konsularnej może
być realizowana w różny sposób. Zamierzamy oprzeć
się o nowy model ambasady – silne kadrowo i finanso-
wo placówki o charakterze centrów regionalnych,
które operując z jednego państwa będą obsługiwały
polskie interesy polityczne, gospodarcze i promocyjne
w innych państwach stanowiących obszar akredyta-
cji ambasadora. Doświadczenia innych państw UE
wskazują, że lepiej mieć jedną dużą ambasadę w re-
gionie z profesjonalnym i mobilnym personelem, niż
trzy małe „dwuosobowe” ambasady, które praktycz-
nie przestają działać, gdy ambasador wyjeżdża na
urlop. Polska dyplomacja potrzebuje i powinna być
bardziej mobilna. Nowoczesna dyplomacja musi być
obecna tam, gdzie rozstrzygają się polskie interesy
i musi korzystać z zaawansowanych rozwiązań tech-
nicznych, inaczej nie będzie się liczyła.
Likwidowane placówki w większości należą do
kategorii małych placówek, w których liczba perso-
nelu dyplomatycznego nie przekracza 2–3 osób.
Koszt utrzymania tych placówek, w tym koniecz-
ność ponoszenia stałych nakładów na ich niezbędną
modernizację i ochronę, jest znaczny. Stojąc przed
dylematem czy dalej inwestować środki publiczne
w te placówki, czy też tworzyć w innych państwach
silne centra regionalne, które będą w stanie zapew-
nić właściwy poziom obsługi polskich interesów
w krajach, gdzie miały siedziby likwidowane pla-
cówki, Ministerstwo Spraw Zagranicznych zdecydo-
wało się na to drugie rozwiązanie.
Na zakończenie chciałbym poinformować, że li-
kwidowane placówki stanowią niecałe 9% (dokład-
nie 8, 8%) wszystkich placówek zagranicznych,
w tym likwidowane ambasady stanowią niecałe
11% wszystkich ambasad, likwidowane KG stano-
wią 8% wszystkich KG, likwidowane IP stanowią
5% wszystkich IP. Pragnę też poinformować, że
przed podjęciem decyzji o likwidacji niektórych pla-
cówek, Polska posiadała na świecie 180 placówek
zawodowych, w tym: 102 ambasady, 8 stałych
przedstawicielstw, 50 konsulatów generalnych,
20 instytutów polskich oraz 184 konsulaty kiero-
wane przez konsulów honorowych.
Odnosząc się do szczegółowych pytań postawio-
nych w interpelacji, uprzejmie wyjaśniam:
1. Do likwidacji planowane są następujące am-
basady: w Republice Jemenu, w Królestwie Kam-
bodży, w Demokratycznej Republice Konga, w Re-
publice Kostaryki, w Laotańskiej Republice Ludo-
wo-Demokratycznej, w Republice Panamy, w Repu-
blice Senegalu, w Zjednoczonej Republice Tanzanii,
we Wschodniej Republice Urugwaju i w Republice
Zimbabwe; Konsulaty Generalne: w Karaczi, Lip-
sku, Strasburgu, Rio de Janeiro oraz Instytut Pol-
ski w Lipsku.
Ponadto przekształceniu w wydziały konsularne
ulegną Konsulaty Generalne w: Paryżu, Brukseli,
Sztokholmie, Wilnie, Kijowie i Londynie, natomiast
Konsulat Generalny w Ostrawie zostanie poddany
reorganizacji.
2. Kryteria przyjęte przy podejmowaniu decyzji
o likwidacji niektórych placówek można ująć w pię-
ciu grupach:
— zmieniająca się służba dyplomatyczna w zmie-
niającym się świecie,
— polska dyplomacja – dyplomacją europejską,
tj.: powinna odpowiadać standardom europejskim,
— nieobecność fizyczna nie oznacza braku zain-
teresowania,
— służba dyplomatyczna, a nie biurokracja dy-
plomatów,
— sprawy polskich obywateli zawsze prioryte-
towe.
3 i 4. Obecne decyzje likwidacyjne nie oznaczają,
że w tym samym czasie, a także w przyszłości, Pol-
ska nie będzie tworzyć nowych placówek zagranicz-
nych. Dowodem pragmatycznego definiowania mapy
polskich interesów są nowo otwarte placówki w Rej-
kiawiku i Manchesterze.
5. Pracownicy likwidowanych placówek, w zależ-
ności od potrzeb służby zagranicznej, będą przeno-
szeni do innych placówek lub w przypadku wyga-
śnięcia czteroletniego kontraktu przenoszeni do kra-
ju. Oczywiście nie wyklucza się możliwości odwoła-
nia do kraju pracownika na jego prośbę.
6. Zgodnie z wyliczeniem służb finansowych
MSZ przewidywane oszczędności z tytułu likwida-
cji niektórych placówek kształtują się na poziomie
18 103 000,00 PLN.
7. Proces likwidacji placówek i przekształcenia
niektórych konsulatów generalnych w wydziały kon-
sularne ambasad jest rozłożony w czasie. Większość

placówek zostanie zlikwidowana z dniem 31 grudnia
2008 r., trzy placówki z dniem 31 sierpnia 2008 r.,
trzy z dniem 30 września 2008 r. oraz jedna z dniem
31 października 2008 r.
8. Skuteczność prowadzenia polityki zagranicz-
nej opierać się będzie o nowy model ambasady – sil-
ne kadrowo i finansowo placówki o charakterze cen-
trów regionalnych, które operując z jednego pań-
stwa, będą obsługiwały polskie interesy polityczne,
gospodarcze i promocyjne w innych państwach sta-
nowiących obszar akredytacji ambasadora.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie polityki państwa i przygotowań
do obchodów 70. rocznicy wybuchu
II wojny światowej (4607)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jana Kulasa w sprawie polityki
państwa i przygotowań do obchodów 70. rocznicy wy-
buchu II wojny światowej (SPS-023-4607/08), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
Ministerstwo Obrony Narodowej zostało włączo-
ne w prace komitetu organizacyjnego do spraw przy-
gotowania obchodów 70. rocznicy wybuchu II wojny
światowej oraz 20. rocznicy odzyskania wolności
i upadku komunizmu w Europie Środkowej. Komi-
tet ten został powołany zarządzeniem nr 66 prezesa
Rady Ministrów z dnia 18 czerwca 2008 r. w sprawie
utworzenia komitetu organizacyjnego do spraw
przygotowania obchodów 70. rocznicy wybuchu
II wojny światowej oraz 20. rocznicy odzyskania wol-
ności i upadku komunizmu w Europie Środkowej.
Przewodniczącym komitetu organizacyjnego jest
pan Bogdan Zdrojewski – minister kultury i dzie-
dzictwa narodowego, natomiast członkiem komitetu
ze strony Ministerstwa Obrony Narodowej – pan
Stanisław J. Komorowski, podsekretarz stanu do
spraw polityki obronnej.
W związku z działaniem komitetu organizacyj-
nego, szereg przedsięwzięć planowanych w Mini-
sterstwie Obrony Narodowej związanych z uroczy-
stościami rocznicowymi zostanie włączona do kata-
logu uroczystości, którym patronat nada komitet
organizacyjny, część z nich zostanie natomiast zre-
alizowana samodzielnie przez Ministerstwo Obrony
Narodowej.
W chwili obecnej zaplanowane jest zorganizowa-
nie następujących przedsięwzięć:
1453
1) ogólnopolska konferencja naukowa: „Wysiłek
Polski w II wojnie światowej: o racji stanu w czynie
zbrojnym 1939–1945” (instytucja odpowiedzialna
– Wojskowy Instytut Badań Historycznych);
2) konferencja naukowa: „Strategia obronna II Rze-
czypospolitej w przededniu wybuchu wojny, w realiach
XXI w.” (Centralna Biblioteka Wojskowa);
3) wystawa zatytułowana: „Wrzesień 1939” (Cen-
tralna Biblioteka Wojskowa);
4) przygotowanie bibliografii pt.: „Kampania
wrześniowa 1939 r. – tom 3” (Centralna Biblioteka
Wojskowa);
5) przygotowanie leksykonu pt.: „Boje polskie
w latach II wojny światowej” (Wojskowe Biuro Ba-
dań Historycznych);
6) przygotowanie materiału metodycznego do
kształcenia obywatelskiego żołnierzy na temat przy-
czyn wybuchu II wojny światowej oraz przebiegu
wojny obronnej 1939 r. (Wojskowe Biuro Badań Hi-
storycznych).
Dodatkowo w resorcie obrony narodowej będą re-
alizowane przedsięwzięcia w ramach programu
„Żołnierska Pamięć” (apele pamięci, uroczyste cap-
strzyki, porządkowanie grobów żołnierzy, rekon-
strukcje historyczne: bitwa pod Mławą, bitwa nad
Bzurą).
Niektóre z powyższych działań (w tym głównie
publikacje historyczne) wpisują się w prace badaw-
cze związane z ustaleniem genezy i okoliczności wy-
buchu II wojny światowej w Polsce, w tym także
działań zbrojnych w Tczewie i Wieluniu.
Organizacja konferencji międzynarodowej zwią-
zanej z prezentacją najnowszej wiedzy na temat
agresji hitlerowskiej na Polskę w dniu 1 września
1939 r. znajduje się w planach komitetu organizacyj-
nego i będzie organizowana pod jego patronatem.
Ministerstwo Obrony Narodowej podjęło też wstęp-
ne działania umożliwiające powstanie Muzeum II Woj-
ny Światowej, którego lokalizacja ma mieć miejsce
na Westerplatte. W tym kontekście podjęto kroki,
aby znaleźć nowe miejsce dla stacjonowania oddzia-
łów specjalnych Wojska Polskiego, które obecnie
ulokowane są w tym miejscu. W oficjalnych uroczy-
stościach, które mają odbyć się w dniu 1 września
2009 r. na Westerplatte, zapewniony będzie udział
Ceremoniału Wojskowego. Resort obrony narodowej
będzie udzielał też pomocy organizacyjnej w trakcie
oficjalnych uroczystości (Żandarmeria Wojskowa).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
1454
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie możliwości nowelizacji ustawy
o ochronie praw lokatorów,
mieszkaniowym zasobie gminy
i o zmianie Kodeksu cywilnego (4608)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Bożenny Bukiewicz, nr SPS-
-023-4608/08, w sprawie nowelizacji ustawy z dnia
21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, miesz-
kaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cy-
wilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266 z późn.
zm.), uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 13 ust. 2 ww. ustawy współlokator
może wytoczyć powództwo o nakazanie przez sąd
eksmisji małżonka, rozwiedzionego małżonka lub
innego współlokatora tego samego lokalu, jeżeli ten
swoim rażąco nagannym postępowaniem uniemożli-
wia wspólne zamieszkiwanie. Orzeczenie sądu o eks-
misji jednego ze współlokatorów, małżonka, byłego
małżonka lub innego współlokatora, zmierza do po-
zbawienia go możności korzystania z lokalu, nato-
miast nie oznacza pozbawienia tytułu prawnego do
lokalu innego współlokatora występującego z takim
powództwem. W świetle art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy
przez współlokatora należy rozumieć lokatora, któ-
remu przysługuje tytuł prawny do używania lokalu
wspólnie z innym lokatorem. Ponadto należy za-
znaczyć, że przepisy prawne, w tym ustawa o ochro-
nie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy
i o zmianie Kodeksu cywilnego nie dokonują podzia-
łu na głównego najemcę i osobę posiadającą upraw-
nienia pochodne, a zatem każdy ze współnajemców
ma jednakowe prawa.
Odpowiadając na pytanie pierwsze pani poseł,
uprzejmie informuję Pana Marszałka, iż mając na
uwadze powyższe wyjaśnienia, nie znajduję uzasad-
nienia do wprowadzenia nowych regulacji prawnych
w tym zakresie. Ponadto uprawniony do dokonywa-
nia zmian przepisów Kodeksu cywilnego jest mini-
ster sprawiedliwości.
Odpowiadając na pytanie drugie, wyjaśniam, iż
w ustawie o ochronie praw lokatorów, mieszkanio-
wym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego
zawarta jest delegacja dla rady gminy w przedmiocie
podjęcia uchwały w zakresie zasad wynajmowania
lokali wchodzących w skład mieszkaniowego zasobu
gminy (art. 21 ust. 1 pkt 2). Zasady te w szczególno-
ści powinny określać m.in. kryteria wyboru osób,
którym przysługuje pierwszeństwo zawarcia umo-
wy najmu lokalu na czas nieoznaczony i lokalu so-
cjalnego, jak również zasady postępowania w sto-
sunku do osób, które pozostały w lokalu opuszczo-
nym przez najemcę lub w lokalu, w którego najem
nie wstąpiły po śmierci najemcy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie podjęcia prac legislacyjnych
w celu stworzenia ustawowych mechanizmów
wspierania działań samorządów, zmierzających
do nabywania przez nie mieszkań zakładowych
od podmiotów prawnych (4609)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Bożenny Bukiewicz, przeka-
zaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 1 sierpnia
2008 r., znak SPS-023-4609/08, dotyczącą proble-
matyki tzw. byłych mieszkań zakładowych, uprzej-
mie udzielam wyjaśnień w zakresie kwestii poruszo-
nej w interpelacji pani poseł.
Uprzejmie informuję, że resort infrastruktury
dostrzega trudną sytuację najemców byłych miesz-
kań zakładowych, szczególnie tych sprywatyzowa-
nych przed dniem 7 lutego 2001 r., jednak materia
wymagająca w tym zakresie systemowej regulacji
prawnej jest niezwykle skomplikowana wskutek za-
szłości systemowych, które miały miejsce po 1990 r.
Odnosząc się do propozycji pani poseł, dotyczącej
przewidzenia mechanizmów wsparcia finansowego
gmin, które chciałyby zakupić tzw. byłe budynki za-
kładowe, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że
w 2007 r. w byłym resorcie budownictwa podjęta zo-
stała inicjatywa legislacyjna w omawianym zakre-
sie. Przygotowany wówczas projekt ustawy o naby-
waniu mieszkań, które przestały być mieszkaniami
zakładowymi przedsiębiorstw państwowych, niektó-
rych spółek handlowych z udziałem Skarbu Pań-
stwa oraz państwowych osób prawnych, zawierał
rozwiązania, które niewątpliwie były korzystne dla
najemców byłych mieszkań zakładowych, jednak
powodowały znaczne skutki finansowe dla budżetu
państwa. Obciążenie budżetu państwa wynikało
m.in. z zawartej w projekcie propozycji wsparcia fi-
nansowego w formie preferencyjnych kredytów dla
gmin, które chciałyby odkupić od prywatnych wła-
ścicieli byłe mieszkania zakładowe. Projekt ustawy
zawierał propozycję udzielania kredytów z Krajowe-

go Funduszu Mieszkaniowego. Niestety jednak
przedmiotowe propozycje nie uzyskały akceptacji
resortu finansów. Projekt ustawy został ostatecznie
w dniu 9 listopada 2007 r. wycofany z dalszych prac
legislacyjnych, z powodu bardzo licznych uwag zgło-
szonych przed i na posiedzeniu Komitetu Rady Mi-
nistrów. Zasadnicze uwagi zgłosił resort finansów
w odniesieniu do spodziewanych skutków finanso-
wych projektowanych regulacji dla budżetu pań-
stwa. Resort finansów zwracał uwagę, że budżet
państwa nie jest w stanie udźwignąć takiej skali zo-
bowiązań.
W pierwszej połowie 2008 r. resort infrastruktu-
ry ponownie podjął prace nad rozwiązaniem proble-
mu byłych mieszkań zakładowych. Jedną z rozwa-
żanych koncepcji było udzielanie dotacji z Funduszu
Dopłat w Banku Gospodarstwa Krajowego dla gmin
nabywających tzw. byłe mieszkania zakładowe,
w wysokości nieprzekraczającej 25% wartości ryn-
kowej nieruchomości. W toku prac analitycznych do-
konano oszacowania skutków finansowych takiej
propozycji, które wykazało znaczne obciążenie bu-
dżetu państwa i budżetów gmin. Skala tych obcią-
żeń jest tak duża, że rodzi poważną obawę o możli-
wość ich realizacji w praktyce.
Odpowiadając, w świetle powyższego, na pytanie
pani poseł o planowane działania legislacyjne w oma-
wianym zakresie, uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że podjęcie inicjatywy legislacyjnej jest nie-
zwykle utrudnione ze względu na wiążące się z tego
typu propozycjami znaczne obciążenia budżetu pań-
stwa i budżetów gmin. W resorcie infrastruktury
trwają obecnie prace koncepcyjne w przedmiotowym
zakresie. W ramach tych prac opracowywane są sza-
cunki spodziewanych skutków finansowych dla bu-
dżetu państwa, które wynikałyby z rozważanych
koncepcji rozwiązania problemu byłych mieszkań
zakładowych. Dla podjęcia inicjatywy legislacyjnej
w omawianej sprawie podstawowe znaczenie będzie
miał stan finansów publicznych, ponieważ wstępne
szacunki wskazują, że jakiekolwiek próby rozwiąza-
nia tej kwestii wymagałyby zapewnienia pokaźnych
kwot w budżecie państwa.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
1455
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłanek Iwony Guzowskiej,
Ewy Drozd, Bożeny Sławiak i Renaty Zaremby
w sprawie zmiany ustawy o wychowaniu
w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi
(4610)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 1 sierpnia 2008 r.,
znak: SPS-023-4610/08, przesłane do pana Donalda
Tuska – prezesa Rady Ministrów, a następnie zgod-
nie z właściwością – do ministra zdrowia, pismem
z dnia 6 sierpnia 2008 r., znak: DSPA-4401-4437/08,
dotyczące zapytania poselskiego grupy posłanek:
Iwony Guzowskiej, Ewy Drozd, Bożeny Sławiak
i Renaty Zaremby, w sprawie możliwości wprowa-
dzenia odpowiedniej zmiany ustawy z dnia 26 paź-
dziernika 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i prze-
ciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70,
poz. 473, z późn. zm.), dotyczącej przepisu art. 18
ust. 6 pkt 3 ustawy, ustanawiającego wymóg przed-
stawienia (załączenia do wniosku) przez przedsię-
biorcę występującego z wnioskiem o wydanie zezwo-
lenia na sprzedaż napojów alkoholowych w budynku
mieszkalnym wielorodzinnym pisemnej zgody wła-
ściciela, użytkownika, zarządcy lub administratora
tego budynku.
Odnosząc się w pierwszej kolejności do poruszo-
nych w zapytaniu poselskim wątpliwości dotyczą-
cych zgodności omawianego przepisu z Konstytucją
RP, uprzejmie informuję, iż konstytucja dopuszcza
w art. 22 ograniczenie wolności działalności gospo-
darczej w drodze ustawy i ze względu na ważny inte-
res społeczny. Omawiany wymóg, który może być
traktowany jako ograniczenie dostępu do prowa-
dzenia specyficznej ze względu na skutki społecz-
ne działalności gospodarczej, został ustanowiony
w drodze ustawy, zaś celem jego wprowadzenia jest
ochrona porządku publicznego, a w szczególności
spokoju i bezpieczeństwa osób zamieszkujących bu-
dynki wielorodzinne, w których prowadzona jest
działalność polegająca na sprzedaży detalicznej na-
pojów alkoholowych, a zatem spełnia wymogi kon-
stytucyjne.
Odnosząc się zaś do sytuacji, w której punkt
sprzedaży napojów alkoholowych zlokalizowany
w budynku mieszkalnym wielorodzinnym stanowi
własność przedsiębiorcy występującego z wnioskiem
o wydanie zezwolenia, należy wskazać na przepis
art. 64 konstytucji, dopuszczający ograniczenie wła-
sności w drodze ustawy i tylko w zakresie, w jakim
nie narusza ona istoty prawa własności, której zrąb
określa przepis art. 140 Kodeksu cywilnego, wska-
zujący równocześnie na granice wykonywania pra-
wa własności, ustanowione przez ustawy oraz zasa-
dy współżycia społecznego.
1456
Wprowadzenie do ustawy omawianego wymogu
stanowiło ponadto realizację społecznych postula-
tów zwiększenia bezpieczeństwa i porządku publicz-
nego w miejscach sprzedaży napojów alkoholowych,
zaś z uwagi na istotną wagę problemu – uregulowa-
nia tej materii w ustawie. Wymóg stanowi również
realizację jednego z zasadniczych celów ustawy, któ-
rym jest ograniczanie spożycia napojów alkoholo-
wych oraz przeciwdziałanie powstawaniu następstw
nadużywania napojów alkoholowych, osiągane m.in.
poprzez ograniczanie dostępności tych napojów.
Odnosząc się na koniec do zasadniczego zapyta-
nia poselskiego o możliwość zmiany w ustawie,
uprzejmie informuję, iż w świetle powyższych uwag
nie widzę potrzeby nowelizacji ustawy w tej materii,
uznając tym samym zasadność obowiązywania oma-
wianego wymogu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie zmiany granic Gdańska i Sopotu
(4611)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 1 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4611/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Iwony Guzowskiej z dnia 18 lipca 2008 r.
w sprawie zmiany granic Gdańska i Sopotu, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Rada Miasta Gdańska i Rada Miasta Sopotu
przedłożyła ministrowi spraw wewnętrznych i ad-
ministracji wniosek o zmianę granicy pomiędzy
miastami, polegającej na włączeniu w granice mia-
sta Gdańska terenu o pow. 4,55 ha z miasta Sopotu.
Proponowana granica przebiegałaby środkiem geo-
metrycznym budowanej wielofunkcyjnej hali spor-
towo-widowiskowej, stanowiącej wspólne przedsię-
wzięcie inwestycyjne miasta Gdańska i miasta So-
potu. Przedmiotowy wniosek po przeprowadzeniu
analizy, w tym zgodności zawartych w nim informa-
cji z wymogami ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o sa-
morządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.), jak również kompletności
załączonej dokumentacji określonej w rozporządze-
niu Rady Ministrów z dnia 9 sierpnia 2001 r. w spra-
wie trybu postępowania przy składaniu wniosków
dotyczących tworzenia, łączenia, dzielenia, znosze-
nia i ustalania granic gmin, nadawania gminie lub
miejscowości statusu miasta, ustalania i zmiany
nazw gmin i siedzib ich władz oraz dokumentów wy-
maganych w tych sprawach (Dz. U. Nr 86, poz. 943,
z późn. zm.), został zakwalifikowany do przedłoże-
nia Radzie Ministrów.
Omawiany wniosek został negatywnie zaopinio-
wany przez ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji. Z uwagi na racjonalne kształtowanie granic
gmin przyjmuje się bowiem, że granice te powinny
przebiegać zgodnie z granicami istniejących natu-
ralnych bądź sztucznych obiektów fizjograficznych,
tj. z naturalnymi granicami wyznaczonymi przez
cieki wodne, skarpy, ulice, linie kolejowe, drogi. Dla-
tego też propozycja przebiegu granicy administra-
cyjnej środkiem budowanej hali jest sprzeczna z za-
sadami prowadzenia granic oraz racjonalnego kształ-
towania przestrzeni.
W myśl art. 21 § 1 pkt 1 Kodeku postępowania
administracyjnego właściwość miejscową organu
administracji publicznej ustala się – w sprawach do-
tyczących nieruchomości – według miejsca jej poło-
żenia. Jeżeli nieruchomość położona jest na obsza-
rze właściwości dwóch albo więcej organów, orzeka-
nie należy do organu, na którego obszarze znajduje
się większa część nieruchomości. Wskazać jednak
należy, iż zgodnie z wnioskiem projektowana grani-
ca pomiędzy miastami przebiega przez obiekt, dzie-
ląc go na dwie równe części.
Wprowadzenie przedmiotowej zmiany doprowa-
dziłoby więc do sytuacji, w której hala w połowie
podlegałaby innej jednostce administracyjnej, a co
za tym idzie organom właściwym dla danej jednost-
ki między innymi w zakresie nadzoru budowlanego
czy straży pożarnej.
Pragnę jednocześnie podkreślić, iż prawo własno-
ści chroni lepiej prawa inwestorów niż zmiana granic
administracyjnych – obie gminy posiadają bowiem
50% własności zarówno w gruncie, jak i w spółce re-
alizującej przedmiotową inwestycję.
Uprzejmie informuję, iż Rada Ministrów w dniu
28 lipca 2008 r. wypowiedziała się na temat wniosków
dotyczących zmian w podziale terytorialnym państwa,
które zostały jej przedłożone w 2008 r. W sprawie
zmiany granic miasta Sopotu i miasta Gdańska Rada
Ministrów uznała za zasadne stanowisko ministra
spraw wewnętrznych i administracji i negatywnie od-
niosła się do omawianej propozycji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
w sprawie pomocy państwa w spłaceniu
kredytów dotyczących mieszkań spółdzielczych
(4612)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Elżbiety Łukacijewskiej,
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
1 sierpnia 2008 r., znak SPS-023-4612/08, w spra-
wie pomocy państwa w spłacie kredytów mieszka-
niowych dotyczących mieszkań spółdzielczych,
uprzejmie informuję, co następuje.
Wyjaśniam, iż poruszone w interpelacji kwestie
dotyczą długoterminowych (40–60 letnich) kredy-
tów mieszkaniowych tzw. starego portfela zacią-
gniętych przez spółdzielnie mieszkaniowe do dnia
31 maja 1992 r. (rozliczanych z bankiem kredytują-
cym nawet do 1995 r.), do których mają zastosowa-
nie przepisy ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o po-
mocy państwa w spłacie kredytów mieszkaniowych,
udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji
bankom wypłaconych premii gwarancyjnych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1115, ze zm.).
Pragnę podkreślić, iż ww. ustawa była wielokrot-
nie nowelizowana i wszystkie dotychczasowe zmia-
ny były korzystne dla kredytobiorców, zawsze bo-
wiem dotyczyły zwiększenia skali udzielanej im po-
mocy ze środków budżetu państwa.
Nie kwestionując faktu, iż w wyniku dokona-
nych na przełomie lat 80-tych i 90-tych radykal-
nych reform gospodarczych ponad 280 tys. spół-
dzielców zostało obciążonych obowiązkiem długo-
terminowej spłaty zadłużenia, ciążącego na zajmo-
wanych przez nich lokalach spółdzielczych. Po po-
nad 17 latach stosowania pomocy państwa w spła-
cie tych kredytów można ocenić, iż efekty tej pomo-
cy są pozytywne, a dla zdecydowanej większości
spółdzielców, którzy jeszcze zasiedlają zadłużone
mieszkania, zbliża się termin ostatecznego zakoń-
czenia spłaty tego zadłużenia.
Jak wynika z danych PKO BP SA na koniec 2007 r.
pozostało 112 254 mieszkań obciążonych zadłuże-
niem i liczba ta stosunkowo maleje, przede wszyst-
kim dzięki ustawowo określonym preferencyjnym
warunkom spłaty, tj. umorzeniu 70% odsetek przej-
ściowo wykupionych lub/i wykupieniu 70% odsetek
skapitalizowanych, naliczonych po dniu 30 czerwca
1993 r.
W ocenie ministerstwa większość tych mieszkań,
nawet jeśli są zadłużone w kwotach przekraczają-
cych ich wartość rynkową, zostanie całkowicie od-
dłużona w ciężar budżetu państwa na koniec 2017 r.,
na podstawie art. 10a ustawy o pomocy państwa.
Dla spółdzielców będzie to oznaczało zakończenie
1457
wieloletniej – ale jednak przed upływem terminów
wynikających z umów kredytowych – spłaty ww.
kredytów mieszkaniowych, a dla budżetu państwa
– sfinalizowanie stosowanej od 1990 r. pomocy pań-
stwa w spłacie tych kredytów.
Odnosząc się do pytania dotyczącego stanowiska
Ministerstwa Infrastruktury w zakresie podjęcia
przez ministerstwo działań, mających na celu po-
moc wspomnianym spółdzielcom, informuję, iż ak-
tualnie trwają prace nad zmianą ustawy o pomocy
państwa (...), które mają na celu:
1. umożliwienie przeznaczenia premii gwarancyj-
nych na spłatę zadłużenia z tytułu kredytów miesz-
kaniowych tzw. „starego portfela” dla osób posiadają-
cych książeczki mieszkaniowe wystawione do dnia
23 października 1990 r. oraz na inne cele związane
z zaspokojeniem potrzeb mieszkaniowych;
2. wydłużenie o 4 lata, tj. do końca 2012 r. termi-
nu całkowitej spłaty, na preferencyjnych warun-
kach, zadłużenia z tytułu kredytów mieszkanio-
wych upływającego z końcem 2008 r.
Projekt powyższy oczekuje na rozpatrzenie przez
Radę Ministrów.
Ponadto informuję, że grupa posłów na Sejm RP
złożyła projekt zmiany ww. ustawy zawarty w dru-
ku sejmowym nr 462. Dnia 24 czerwca br. Komisja
Infrastruktury przekazała projekt do dalszych prac
w podkomisjach sejmowych. Aktualnie podkomisja
sejmowa do spraw budownictwa oraz gospodarki
przestrzennej zakończyła prace i projekt będzie roz-
patrzony przez Komisję Infrastruktury.
Zmiany zawarte w projekcie mają na celu:
1. skrócenie z 20 lat do 10 okresu systematycznej
i terminowej spłaty zadłużenia, dokonywanej od stycz-
nia 1998 r. lub od każdego następującego po tej dacie
kwartału, nie później jednak niż od 1 stycznia 2006 r.
i umorzenia całości pozostałego po tym okresie za-
dłużenia, co skutkowałoby całkowitym oddłużeniem
zdecydowanej większości zadłużonych lokali spół-
dzielczych,
2. ograniczenie nominalnej kwoty umorzenia
kredytu do wysokości 1,5 krotności minimalnego
wynagrodzenia za pracę.
Należy jednakże podkreślić, że skutki projekto-
wanej nowelizacji ustawy oszacowane zostały przez
rząd na około 2 mld zł, które musiałby ponieść bu-
dżet państwa już w 2009 r. Nie kwestionując okre-
ślonych społecznych korzyści, które wynikałyby
z przedmiotowej inicjatywy grupy posłów, aktualnie
nie ma możliwości finansowania z budżetu państwa
tak radykalnych rozwiązań, co zostało potwierdzo-
ne w stanowisku rządu do projektu poselskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
1458
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jarosława Rusieckiego,
Krzysztofa Lipca, Marka Kwitka i Marii Zuby
w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 25
na odcinku Skarżysko-Kamienna–Sandomierz
(4614)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelacje posłów Jarosława Rusieckiego, Krzysz-
tofa Lipca, Marka Kwitka i Marii Zuby w sprawie
modernizacji linii kolejowej nr 25 na odcinku Skar-
żysko-Kamienna–Sandomierz, przesłanej w załą-
czeniu pisma nr SPS-023-4614/08 z dnia 1 sierpnia
2008 r., przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Aktualnie opracowywane jest studium wyko-
nalności i projekt wstępny modernizacji linii kole-
jowej nr 25 Łódź Kaliska–Dębica na odcinku Skar-
żysko-Kamienna–Ocice oraz całej linii nr 71 Oci-
ce–Rzeszów, którego koszt w równych częściach
jest finansowany przez spółkę PKP Polskie Linie
Kolejowe SA (PKP PLK SA) oraz samorząd woje-
wództwa podkarpackiego i województwa święto-
krzyskiego. Umowny termin zakończenia wykona-
nia studium wykonalności i projektu wstępnego
przewidziano na styczeń 2009 r.
Zadaniem studium jest analiza oraz wybór
optymalnej wersji modernizacji ww. linii kolejo-
wych, w tym szczegółowe określenie zakresu rze-
czowego inwestycji, która będzie realizowana
przez PKP PLK SA.
Realizacja zaplanowanych w studium prac przy-
wróci pasażerskie połączenie kolejowe Rzeszowa
i miast usytuowanych w sąsiedztwie tych linii z War-
szawą, jak również zapewni połączenie Rzeszowa
z portem lotniczym w Jasionce. Modernizacja ww. li-
nii kolejowych polepszy ofertę przewozową regional-
nych przewozów pasażerskich pomiędzy ośrodkami
miejskimi (m.in. nastąpi skrócenie czasów przejazdu
pomiędzy Skarżysko-Kamienną–Sandomierzem–Tar-
nobrzegiem–Kolbuszową i Rzeszowem) oraz uspraw-
ni transport towarowy pomiędzy obszarami przemy-
słowymi Ostrowca Świętokrzyskiego, Starachowic
i Tarnobrzegu, jak również pomiędzy stacją rozrzą-
dową Skarżysko-Kamienna, a stacją graniczną Me-
dyka (połączenie kolejowe przez Rzeszów).
Niezależnie od prac studialnych na linii kolejo-
wej nr 71 Ocice–Rzeszów w ostatnich trzech latach
prowadzone są prace modernizacyjne elementów ko-
lejowej infrastruktury, dla których nie przewiduje
się zmiany lokalizacji. W tym okresie wyremonto-
wano dwadzieścia obiektów inżynieryjnych, zmo-
dernizowano 45,120 km kolejowej nawierzchni dro-
gowej oraz urządzenia sterowania ruchem kolejo-
wym na trzech przejazdach kolejowo-drogowych.
W roku bieżącym prowadzone są prace związa-
ne z modernizacją obiektów inżynieryjnych, na-
wierzchni kolejowej i modernizacją stacji Kolbuszo-
wa. Prace te finansowane są ze środków budżeto-
wych. Przydzielone dotychczas środki finansowe
w wysokości 62 755,00 tys. zł na modernizację
przedmiotowych linii były wykorzystywane w la-
tach poprzednich w całości. W roku bieżącym w bu-
dżecie państwa zaplanowano dotację na ten cel
w wysokości 67 083,00 tys. zł, które również wyko-
rzystane zostaną w całości.
Po przyjęciu studium wykonalności oraz projek-
tu wstępnego w styczniu 2009 r. zostanie złożony
wniosek o ujęcie wybranej w studium opcji moderni-
zacyjnej w planie zadań inwestycyjnych na lata 2009
i dalsze w zakresie projektowania i budowy realizo-
wanych ze środków budżetowych.
Mając na uwadze powyższe, nie jest możliwe
w chwili obecnej określenie terminu realizacji mo-
dernizacji linii kolejowej nr 25. Termin ten uzależ-
niony jest od wyników studium wykonalności oraz
wysokości środków finansowych przeznaczonych na
ten cel z budżetu państwa.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że władze za-
interesowanych samorządów województw czynią
starania o wpisanie tych linii na listę linii wchodzą-
cych w skład TEN-T, jako linii łączących ciągi mię-
dzynarodowe (tj. korytarz II z III).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie drastycznego wzrostu cen
nawozów sztucznych (4615)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Kazimierza Gołojucha, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie wzrostu cen
nawozów mineralnych, przekazaną przy piśmie z dnia
1 sierpnia 2008 r., znak: SPS-023-4615/08, uprzej-
mie wyjaśniam.
Resortowi rolnictwa znany jest problem rosną-
cych cen nawozów mineralnych. Ministerstwo Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi wielokrotnie występowało do
Ministerstwa Gospodarki, zwracając uwagę na zbyt
wysokie ceny nawozów mineralnych, stanowiące ba-
rierę ich zużycia na wymaganym poziomie. Jednak-

że, zdaniem Ministerstwa Gospodarki, nie ma ono
możliwości wpływania na poziom cen, gdyż zakłady
produkujące nawozy mineralne we własnym zakre-
sie określają ceny nawozów, kierując się zarówno ra-
chunkiem kosztów, swoimi możliwościami produk-
cyjnymi, jak i aktualną sytuacją na rynku.
Zdaniem Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Go-
spodarki Żywnościowej – PIB powodem podwyżek
jest wzrost zapotrzebowania na nawozy na rynkach
światowych spowodowany zwiększeniem areału
upraw polowych, na co z kolei wpływają wysokie
ceny zbóż i roślin oleistych oraz zwiększony popyt
na żywność w krajach rozwijających się. Zwiększyły
się także koszty produkcji nawozów (wzrosły ceny
gazu oraz surowców mineralnych, np. potasu i fosfo-
rytów, nawet o 300–400%), a także wzrosły marże
producentów, hurtowników i detalistów spowodo-
wane podwyżką kosztów transportu i pracy.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zaniepo-
kojone sytuacją na rynku nawozów mineralnych,
kilkukrotnie podejmowało działania mające na celu
wyjaśnienie istnienia ewentualnej zmowy cenowej
producentów i dystrybutorów nawozów mineral-
nych. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów poinformował ministerstwo, że w dniu
29 grudnia 2006 r., na podstawie art. 43 ust. 3 usta-
wy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji
i konsumentów (Dz. U. z 2005 r., Nr 244, poz. 2080,
z późn. zm.), zamknięto, wszczęte w dniu 11 marca
2005 r., postępowanie wyjaśniające, ponieważ nie
istniały przesłanki uzasadniające wszczęcie postę-
powania antymonopolowego w sprawie nadużywa-
nia pozycji dominującej, o której mowa w art. 8 usta-
wy, gdyż żaden z producentów nawozów mineral-
nych ani dealerów nie posiadał pozycji dominującej
na krajowym rynku nawozów w rozumieniu art. 4
pkt 9 ustawy. Z zebranych podczas kontroli, prze-
prowadzonej w ramach przedmiotowego postępowa-
nia, informacji nie wynikało, by na rynku sprzedaży
nawozów mineralnych doszło do naruszenia przepi-
sów ustawy, poprzez zawarcie porozumienia ograni-
czającego konkurencję, polegającego na ustaleniu,
bezpośrednio lub pośrednio, cen zakupu i sprzedaży
nawozów mineralnych.
Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów, w odpowiedzi na kolejne wystąpienie Mini-
sterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi w tej sprawie, pi-
smem z dnia 2 lipca 2008 r., poinformował, iż z ma-
teriału dowodowego będącego w jego posiadaniu
wynika, że działania przedsiębiorców na rynku pro-
dukcji i sprzedaży środków do produkcji rolnej nie
są wynikiem stosowania praktyk ograniczających
konkurencję (zakazanych porozumień lub naduży-
wania pozycji dominującej), lecz gry rynkowej – po-
pytu i podaży. Natomiast w związku z brakiem istot-
nej zmiany struktury krajowego rynku nawozów
prezes urzędu uznał, że nie ma obecnie podstaw do
interwencji w przedmiotowym zakresie.
Ze swej strony Ministerstwo Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi popiera każde działania prowadzące do obni-
1459
żenia cen nawozów mineralnych, w tym działania
zmierzające do zniesienia ceł antydumpingowych na
nawozy importowane spoza Unii Europejskiej, co
powinno skutkować zwiększeniem konkurencyjno-
ści na rynku, a w konsekwencji obniżeniem cen na-
wozów. Będą podjęte także starania o przeprowa-
dzenie na ten temat debaty na forum Komisji Euro-
pejskiej oraz na posiedzeniu COPA-COGECA.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gołojucha
w sprawie dokumentu
pn. „Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia
2007–2013 Wytyczne w zakresie postępowania
w sprawie oceny oddziaływania na środowisko
dla przedsięwzięć współfinansowanych
z krajowych lub regionalnych programów
operacyjnych” (4616)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posła Kazimierza Gołojucha dołączonej
do pisma Pana Marszałka z dnia 1 sierpnia br. (znak:
SPS-023-4616/08) w sprawie dokumentu pn. NSRO
2007-2013: Wytyczne w zakresie oddziaływania na
środowisko dla przedsięwzięć współfinansowanych
z krajowych lub regionalnych programów operacyj-
nych, pragnę udzielić odpowiedzi na pytania ujęte
ww. interpelacji poselskiej.
Ad 1. Uprzejmie informuję, iż wskazany w inter-
pelacji sposób zapewnienia zgodności prawa polskie-
go z dyrektywą Rady nr 85/337/EWG z dnia 27 czerw-
ca 1985 r. w sprawie oceny skutków wywieranych
przez niektóre przedsięwzięcia publiczne i prywatne
na środowisko naturalne (dalej dyrektywa OOŚ) po-
przez potwierdzenie przyjęcia zgłoszenia robót bu-
dowlanych decyzją administracyjną w odniesieniu
do tych inwestycji podlegającym lub mogącym pod-
legać ocenie oddziaływania na środowisko (inwesty-
cje I, II i III grupy), których realizacja obecnie pod-
lega jedynie zgłoszeniu nie byłby środkiem wystar-
czającym dla zapewnienia pełnej transpozycji prawa
wspólnotowego.
Dyrektywa OOŚ wymaga, aby:
— zezwolenie na przeprowadzenie inwestycji
miało charakter wyraźny,
— zapewniona była droga odwoławcza,
1460
— zezwolenie na przeprowadzenie inwestycji po-
twierdzało wszystkie środowiskowe uwarunkowania
realizacji przedsięwzięcia nałożone na inwestora
w ramach postępowania w sprawie oceny oddziaływa-
nia na środowisko (łącznie z tymi, które powinny być
uwzględnione w projekcie budowlanym), tak, by nie
było wątpliwości, że wymogi środowiskowe nie zostały
pominięte na etapie postępowania budowlanego.
Nadanie potwierdzeniu przyjęcia zgłoszenia ro-
bót budowlanych formy decyzji administracyjnej
spełni jedynie pierwszy i drugi z ww. wymogów.
Zgłoszenie potwierdzane w formie decyzji, bez me-
rytorycznej oceny projektu, nie uwzględniałoby wy-
mogu trzeciego, którego wypełnienie w obecnym
stanie prawnym gwarantuje jedynie wydanie po-
zwolenia na budowę.
Podsumowując, należy wskazać, że obecnie obo-
wiązujące przepisy pozwalają, przy ich umiejętnym
stosowaniu, zapewnić realizację wszystkich ww. wy-
mogów także w odniesieniu do inwestycji realizowa-
nych na podstawie zgłoszenia. Zgodnie z art. 30
ust. 7 pkt 2 i 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo
budowlane (dalej – ustawa Prawo budowlane) możli-
we jest bowiem w odniesieniu do inwestycji realizo-
wanych na podstawie zgłoszenia nałożenie obowiąz-
ku wydania pozwolenia na budowę.
Na zakończenie należy również podkreślić, że
wprowadzenie przepisów dotyczących ocen oddziały-
wania na środowisko, mających na celu kompleksowe
dostosowanie prawa polskiego do prawa wspólnoto-
wego należy do kompetencji ministra środowiska.
Rządowy projekt ustawy dot. tego obszaru (druk sej-
mowy nr 768) jest w chwili obecnej przedmiotem prac
Sejmu (zakończone zostało jego I czytanie).
Ad. 2, 3, 4. Pragnę poinformować, że interpreta-
cja przepisów w dziedzinie prawa budowlanego jest
domeną ministra właściwego do spraw budownic-
twa, gospodarki przestrzennej i mieszkaniowej (mi-
nister infrastruktury). Wytyczne ministra rozwoju
regionalnego w zakresie postępowania w sprawie
oceny oddziaływania na środowisko dla przedsię-
wzięć współfinansowanych z krajowych lub regio-
nalnych programów operacyjnych w żadnym punk-
cie nie nakładają na adresatów obowiązków ani nie
formułują zaleceń, które byłyby sprzeczne z obowią-
zującymi przepisami prawa polskiego. W razie wąt-
pliwości w tym względzie powinny być tak interpre-
towane, aby wykluczyć tego rodzaju interpretacje.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie wprowadzenia nowych zasad
finansowania budowy i modernizacji dróg
gminnych, powiatowych i wojewódzkich (4617)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jacka Osucha, przesłaną
przy piśmie nr SPS-023-4617/08 z dnia 1 sierpnia
2008 r., w sprawie nowych zasad finansowania bu-
dowy i modernizacji dróg gminnych, powiatowych
i wojewódzkich, uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Istniejący w latach 1999–2003 system finanso-
wania drogownictwa samorządowego (w formie czę-
ści drogowej subwencji ogólnej) uzależniony był
m.in. od natężenia ruchu, stanu ilościowego sieci
drogowej zarządzanej przez daną jednostkę samo-
rządową, lokalizacji dróg (tereny górskie, odcinki
miejskie). Sposób ten nie był akceptowany przez śro-
dowiska samorządowe. Strona samorządowa Komi-
sji Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego
uznała, że ówczesny sposób finansowania jednostek
samorządowych powinien zostać zmieniony. W związ-
ku z powyższym została uchwalona ustawa z dnia
13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966),
uwzględniająca w możliwie najpełniejszy sposób po-
stulaty zgłoszone przez poszczególne samorządy.
Od 1 stycznia 2004 r. skala wydatków na drogi
samorządowe zależy głównie od tego, jaki jest po-
ziom udziału dochodów budżetów samorządów w po-
datkach CIT i PIT oraz od tego ile środków finanso-
wych samorządy przeznaczą na remonty dróg czy
inwestycje drogowe.
Zagadnienia finansowania dróg samorządowych
były już przedmiotem konsultacji zainicjowanych
przez ówczesny resort transportu. W marcu 2006 r.
odbyło się spotkanie z przedstawicielami zarządców
dróg różnych szczebli, Ministerstwa Finansów oraz
Ministerstwa Rozwoju Regionalnego. Celem spotka-
nia było omówienie problemów związanych z finan-
sowaniem dróg samorządowych i zbadanie możliwo-
ści uzyskania dodatkowych środków na ten cel.
Związek Powiatów Polskich przedstawił na Fo-
rum Zarządców Dróg Powiatowych w kwietniu 2006 r.
tezy wstępne do opracowania propozycji nowych za-
sad finansowania dróg samorządowych. Dyskusja
podczas forum wskazała na brak jednomyślności sa-
morządów w tej kwestii. Do resortu transportu nie
wpłynęła ostateczna propozycja zmian systemu fi-
nansowania dróg samorządowych w Polsce.
Ponadto pragnę poinformować, że dodatkowym
źródłem dofinansowania dla samorządów na zada-
nia drogowe jest rezerwa subwencji ogólnej tworzo-
na w budżecie państwa na mocy art. 26 ust. 1 usta-

wy o dochodach jednostek samorządu terytorialne-
go. Corocznie wspierane dofinansowaniem było ok.
200 jednostek samorządu terytorialnego – szczebla
wojewódzkiego, powiatowego oraz miast na prawach
powiatu. W roku 2008 preferencją objęte były zada-
nia inwestycyjne dotyczące budowy lub przebudowy
obiektów mostowych, w szczególności: mostów, wia-
duktów, estakad, kładek, posiadających ważną de-
cyzję o pozwoleniu na budowę. Dofinansowanie uzy-
skały 163 jednostki samorządu terytorialnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że obecnie
trwają prace mające na celu dokończenie reformy
administracji publicznej. Celem tych działań jest
uporządkowanie podziału kompetencji między ad-
ministracją rządową a samorządową oraz wzmoc-
nienie znaczenia samorządu terytorialnego. Proble-
matyka zarządzania drogami i zasady finansowania
tych zadań są ważnym elementem przygotowywanej
reformy.
Ponadto w chwili obecnej w resorcie infrastruk-
tury trwają prace analityczne nad nowelizacją usta-
wy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) w za-
kresie opracowania w pełni funkcjonalnego systemu
zarządzania drogami publicznymi oraz wypracowa-
nia mechanizmów współpracy pomiędzy poszczegól-
nymi zarządcami tych dróg. W szczególności prace
te koncentrują się nad usprawnieniem zarządzania
drogami krajowymi poprzez przekazanie części
kompetencji zarządcy od generalnego dyrektora
dróg krajowych i autostrad do samorządów woje-
wództw, wraz z zapewnieniem środków finansowych
na przekazywane zadania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie modernizacji infrastruktury
kolejowej w powiecie olkuskim (4618)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jacka Osucha w sprawie mo-
dernizacji infrastruktury kolejowej w powiecie olku-
skim, uprzejmie informuję:
Dworzec kolejowy Olkusz został objęty progra-
mem modernizacyjno-remontowym w ramach przy-
gotowań do Euro 2012, podobnie jak dworce Wol-
brom i Charsznica. Zakres prac będzie obejmował
poprawę stanu technicznego obiektów dworcowych,
tj. wymianę pokrycia dachowego, odnowienie elewa-
1461
cji, wymianę stolarki okiennej i drzwiowej oraz
wprowadzenie zmian techniczno-budowlanych umoż-
liwiających obsługę osób niepełnosprawnych. Wyso-
kość środków finansowych wyliczona szacunkowo
dla planowanego zakresu prac na dworcu Olkusz
wynosi 700 tys. zł.
Z uwagi na oszacowane bardzo duże koszty reali-
zacji robót, które związane są z dużą liczbą obiektów
i znaczącym zakresem robót modernizacyjnych PKP
SA, Oddział Gospodarowania Nieruchomościami
w Krakowie prowadzi rozmowy z władzami samo-
rządowymi oraz burmistrzami gmin i miast w celu
wypracowania zasad współpracy i pomocy władz lo-
kalnych w zaplanowanych przez PKP SA na lata
2009–2011 robotach modernizacyjnych ww. obiek-
tów dworcowych. PKP SA Oddział Gospodarowania
Nieruchomościami w Krakowie prowadzi już rozmo-
wy z władzami z gminy Olkusz i Bukowno, i planuje
w najbliższym czasie zawarcie porozumienia z sa-
morządem terytorialnym Urzędu Miasta i Gminy
Olkusz w celu wzajemnej współpracy oraz właściwe-
go utrzymania i zagospodarowania obiektów dwor-
cowych.
Odnośnie dostępności peronów dla osób niepeł-
nosprawnych – na stacji Olkusz znajduje się spełnia-
jące warunki bezpieczeństwa przejście dla osób nie-
pełnosprawnych. Sposób użytkowania przejścia zo-
stał uzgodniony wspólnie z Urzędem Miasta i Gmi-
ny Olkusz oraz zainteresowanymi przewoźnikami
i jest podana informacja o sposobie korzystania
z tego przejścia. Z uzyskanych informacji od Mało-
polskiego Zakładu Przewozów Regionalnych w Kra-
kowie wynika, że na stacji Olkusz został w dniu
14 marca br. zainstalowany terminal POS służący
do obsługi bezgotówkowej sprzedaży biletów dla po-
dróżnych.
Odnośnie przejścia na stacji Bukowno, podpisano
z Urzędem Miasta Bukowno porozumienie w spra-
wie współfinansowania przedsięwzięcia polegające-
go na przystosowaniu przejścia podziemnego dla
osób niepełnosprawnych wraz z modernizacją oświe-
tlenia. Obecnie trwa etap zlecania opracowania wie-
lowariantowej koncepcji projektowej remontu przej-
ścia wraz z dostosowaniem dla osób niepełnospraw-
nych. Na podstawie koncepcji zostanie wybrany wa-
riant w celu realizacji przedsięwzięcia. Szacunkowy
koszt remontu obiektu dworcowego na stacji Bukow-
no wynosi 150 tys. zł.
Koszt remontu dworca na stacji Jaroszowiec Ol-
kuski z dostosowaniem dla obsługi osób niepełno-
sprawnych oraz remontem podziemnego przejścia
oszacowano na 400 tys. zł. Jeszcze w bieżącym roku
ze środków na konserwację budynków i budowli zo-
stanie wykonana naprawa schodów i malowanie po-
ręczy na p.o. Jeżówka oraz planuje się wykonanie
nowych balustrad na p.o. Chrząstowice. Zaplanowa-
no także wykonanie remontu i dostosowanie dla ob-
sługi osób niepełnosprawnych dworca na stacji Tu-
nel, szacunkowy koszt robót wynosi 400 tys. zł.
Budynki stacyjne w miejscowościach Bukowno-
-Przymiarki, Chrząstowice i Jeżówka są nieczynne
1462
– wyłączone z eksploatacji. Z uwagi na bardzo zły stan
techniczny budynku w miejscowości Jeżówka obiekt
ten został przeznaczony do rozbiórki w 2009 r.
Kierunki działań modernizacyjnych PKP Pol-
skich Linii Kolejowych SA na lata 2007–2013 zosta-
ły wytyczone w „Strategii rozwoju PKP PLK SA do
roku 2013 i dalej” przyjętej przez zarząd PKP Pol-
skie Linie Kolejowe SA i pozostającej w zgodności
z polityką transportową UE. Zgodnie z ww. doku-
mentem działania modernizacyjne koncentrują się
na przedsięwzięciach priorytetowych z punktu wi-
dzenia krajowego, charakteryzujących się najwyż-
szą rentownością oraz wspierających rozwój gospo-
darczy i społeczny. W związku z powyższym pierw-
szorzędnym zadaniem spółki jest poprawa jakościo-
wa połączeń w głównych ciągach komunikacyjnych,
tj. na wybranych liniach sieci TEN oraz na liniach,
w stosunku do których Polska zobowiązała się do
wprowadzenia określonych standardów technicz-
nych umowami międzynarodowymi.
Linia kolejowa nr 62 Tunel–Sosnowiec Główny
jest linią dwutorową, zelektryzowaną, znaczenia
państwowego, ale nie leży na głównych korytarzach
transportowych Polski. Posiada ona na większości
odcinków nawierzchnię pochodzącą z 1988 r. PKP
Polskie Linie Kolejowe SA, realizując potrzeby go-
spodarcze i społeczne od 2001 r., przeznaczyła znacz-
ne środki na prace remontowe linii nr 62 – łącznie
do 2008 r. ponad 53 mln zł, które wykorzystano
w szczególności na: wymianę prawie 40 km na-
wierzchni kolejowej w torze nr 2, wymianę 13,412 km
szyn obrabianych cieplnie, modernizację dwóch
obiektów inżynieryjnych, działania zmierzające do
poprawy bezpieczeństwa na przejazdach kolejowych,
w tym montaż urządzeń TVU na przejeździe w km
20,184. Powyższe działania pozwoliły na podwyż-
szenie prędkości rozkładowej na tym odcinku z 30 km/
h do 100 km/h. Na lata 2009/2010 zaplanowano na
linii nr 62 prace modernizacyjne, w ramach „Pro-
gramu usprawnienia wywozu ładunków z Górnego
Śląska”, a ich realizacja zależeć będzie przede
wszystkim od możliwości finansowych spółki PKP
Polskie Linie Kolejowe, skoncentrowanej głównie na
realizacji zadań wynikających z rządowego Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i Środowisko” na
lata 2007–2013.
Poprawa stanu technicznego infrastruktury ko-
lejowej jest przedmiotem stałej troski zarządu PKP
PLK SA, ale często ze względu na ograniczone środ-
ki własne nie jest możliwa realizacja wszystkich za-
mierzeń inwestycyjnych.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie
powyższej odpowiedzi, a panu posłowi Jackowi Osu-
sze bardzo dziękuję za zainteresowanie się powyż-
szą sprawą.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie problemów w funkcjonowaniu
Służby Celnej i zarzutów stawianych
przez związki zawodowe pod adresem
szefa tych służb (4619)
Szanowny Panie Marszałku! W związku ze skie-
rowaną do prezesa Rady Ministrów w dniu 1 sierp-
nia br. interpelacją pana posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie problemów w funkcjonowaniu Służby
Celnej i zarzutów stawianych przez związki zawodo-
we pod adresem szefa tych służb, uprzejmie infor-
muję, co następuje:
Rząd Donalda Tuska zastał w Służbie Celnej
wieloletnie zaniedbania poprzednich rządów, zarów-
no w sferze nakładów finansowych przeznaczanych
na finansowanie tej formacji, jak i w sferze organi-
zacji i zarządzania. Przygotowywana przez poprzed-
ni rząd reforma administracji celnej i skarbowej,
w wyniku której miała powstać Krajowa Admini-
stracja Skarbowa, nie została zrealizowana, ale też
proponowane rozwiązania nie znajdowały akcepta-
cji środowiska funkcjonariuszy i pracowników Służ-
by Celnej.
Jednocześnie organizacje związkowe działające
w Służbie Celnej już od dłuższego czasu występowa-
ły z postulatami, domagając się rozwiązania najbar-
dziej palących problemów, do których zaliczono:
— niskie uposażenia/wynagrodzenia, mające
bezpośredni wpływ na rosnącą fluktuację kadr (wie-
lokrotność kwoty bazowej, stanowiąca przeciętne
uposażenie funkcjonariuszy celnych, nie była zmie-
niana od 2003 r.);
— znaczne dysproporcje występujące pomiędzy
Służbą Celną a innymi służbami mundurowymi
w obszarach dotyczących zakresu obowiązków i od-
powiedzialności, wysokości uposażeń oraz przysłu-
gujących uprawnień;
— restrykcyjne – w porównaniu z uregulowania-
mi innych służb – przepisy art. 25 ust 8a i 8b ustawy
o Służbie Celnej, dotyczące zwalniania ze służby
funkcjonariuszy celnych tylko na podstawie oskar-
żenia wniesionego do sądu przez pokrzywdzonego;
— negatywne skutki permanentnej rotacji na
stanowiskach kierowniczych w Służbie Celnej.
Postawa skrajnego niezadowolenia została wyra-
żona przez protest funkcjonariuszy celnych na po-
czątku 2008 r.
W styczniu br. podczas rozmów z przedstawicie-
lami protestujących, kierownictwo Służby Celnej
uznało wiele ze zgłaszanych postulatów za słuszne.
Było to czytelne świadectwo zainteresowania i zro-
zumienia problemów Służby Celnej. Ustalono, że
opracowany będzie, wzorem innych służb munduro-
wych, program modernizacji Służby Celnej na lata

2009–2011, a także uznano za konieczne przygoto-
wanie projektu zmiany ustawy o Służbie Celnej.
W pierwszej kolejności przygotowano i skierowa-
no na szybką ścieżkę legislacyjną projekt zmiany
ustawy o Służbie Celnej, który uchylał restrykcyjne
przepisy ustawy o Służbie Celnej, zawarte w art. 25
ust. 1 pkt 8a i 8b. Zmiana ta została dokonana
18 marca 2008 r.
Kolejną sprawą, którą uznano za priorytetową,
było podniesienie poziomu uposażeń i wynagrodzeń
osób zatrudnionych w Służbie Celnej. Na wniosek
kierownictwa Służby Celnej rząd dokonał przesu-
nięć środków budżetowych, zapewniając wypłatę
podwyżki uposażeń i wynagrodzeń w średniej wyso-
kości 500 zł brutto na 1 etat.
Równolegle podjęte zostały prace nad przygoto-
waniem programu modernizacji Służby Celnej na
lata 2009–2011 oraz nad przygotowaniem zmiany
ustawy o Służbie Celnej.
Działania te mają na celu usprawnienie funkcjo-
nowania Służby Celnej oraz stworzenie – na wzór
innych służb mundurowych – profesjonalnej i nowo-
czesnej formacji, właściwie zarządzanej i efektywnie
realizującej nałożone na nią zadania, w tym m.in.
w zakresie skutecznego zwalczania szarej strefy
i ułatwiania legalnego obrotu towarami. W projek-
tach zawarte zostały również zapisy zapewniające
poprawę warunków pracy i płacy funkcjonariuszy
celnych, podniesienie ich statusu zawodowego oraz
zapewnienie godziwych warunków pełnienia służby.
Szef Służby Celnej Jacek Kapica od dnia powoła-
nia na to stanowisko, tj. od dnia 1 lutego br., podjął
współpracę z organizacjami związkowymi działają-
cymi w Służbie Celnej, m.in. organizując liczne spo-
tkania i uczestnicząc w rozmowach, podczas których
omawiane były sprawy dot. funkcjonowania Służby
Celnej. Powołał też przedstawicieli organizacji
związkowych, posiadających odpowiednie umoco-
wanie prawne, do pracy w zespołach przygotowują-
cych projekty ustaw modernizacyjnych.
Nie można zgodzić się więc ze stwierdzeniem, że
cyt. „szef Służby Celnej nie jest w stanie współpra-
cować ze związkowcami” oraz że „nie rozumie pod-
władnych”.
Należy jednak zaznaczyć, że współpraca ze związ-
kami zawodowymi i analizowanie przedstawianych
przez nie propozycji nie oznacza akceptowania
wszystkich zgłaszanych postulatów.
W świetle powyższego należy stwierdzić, że już
w najbliższej przyszłości powinien rozpocząć się pro-
ces modernizacyjny, a termin zapoczątkowania pla-
nowych i kompleksowych działań na rzecz uspraw-
nienia funkcjonowania Służby Celnej uzależniony jest
od akceptacji proponowanych rozwiązań i uchwalenia
stosownych ustaw przez Sejm RP.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
1463
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie sytuacji asesorów,
którzy w kwietniu 2009 r.
stracą votum do orzekania (4620)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Rober-
ta Kołakowskiego w sprawie sytuacji asesorów, któ-
rzy w kwietniu 2009 r. stracą votum do orzekania,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Orzeczeniem z dnia 24 października 2007 r.
(sygn. SK 7/06), opublikowanym w dniu 5 listopada
2007 r. (Dz. U. Nr 204, poz. 1482), Trybunał Konsty-
tucyjny uznał powierzenie asesorom sądowym spra-
wowania wymiaru sprawiedliwości za sprzeczne
z normami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Zakwestionowane przez Trybunał Konstytucyj-
ny unormowania stracą moc z dniem 5 maja 2009 r.
Z dniem następnym asesorzy sądowi utracą tzw. vo-
tum, co oznacza, że nie będą mogli pełnić czynności
sędziowskich.
W związku z powyższym zaistniała konieczność
wprowadzenia w obecnie obowiązujących przepisach
ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju są-
dów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn.
zm.) zmian, które zapewnią realizację konstytucyj-
nych standardów prawa do sądu, rozwiążą problem
wyboru najlepszego modelu kariery sędziowskiej,
a jednocześnie w okresie przejściowym zabezpieczą
z jednej strony potrzeby kadrowe wymiaru sprawie-
dliwości, tak by nie doprowadzić do jego niewydolno-
ści, zaś z drugiej strony zagwarantują osobom odby-
wającym aplikację sądową na dotychczasowych za-
sadach prawo dostępu do stanowiska sędziego.
W tym stanie rzeczy, na polecenie ministra spra-
wiedliwości, został opracowany projekt ustawy o Kra-
jowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury oraz zmia-
nie niektórych innych ustaw (opublikowany na stro-
nie internetowej Ministerstwa Sprawiedliwości),
który w dniu 5 sierpnia 2008 r. został przyjęty przez
Radę Ministrów.
Wprowadza on regulację, zgodnie z którą osoba
mianowana na stanowisko asesora sądowego w okre-
sie od dnia 5 listopada 2005 r. do dnia 4 listopada
2007 r., jeżeli spełnia wymagania określone w art. 61
§ 1 pkt 1–4 i pkt 6 ustawy Prawo o ustroju sądów
powszechnych, w znowelizowanym brzmieniu, ukoń-
czyła 28 lat oraz pracowała w charakterze asesora są-
dowego co najmniej 1 rok, będzie spełniała wymogi do
powołania na stanowisko sędziego sądu rejonowego.
Powyższe, poprzez obniżenie wieku wymagane-
go do ubiegania się o stanowisko sędziowskie i skró-
cenie okresu asesury, umożliwi powołanie na stano-
wiska sędziowskie wszystkich asesorów sądowych.
1464
Powyższy projekt przewiduje również dostęp do
zawodu sędziego dla osób, które ukończą 3-letnią
aplikację sądową i złożył egzamin sędziowski na do-
tychczasowych zasadach. Warunkiem ubiegania się
przez nie o stanowisko sędziowskie będzie określony
czas pracy na stanowisku referendarza sądowego
– przez okres co najmniej 3 lat w pełnym wymiarze
czasu pracy lub na stanowisku asystenta sędziego
– przez okres co najmniej 4 lat w pełnym wymiarze
czasu pracy. W przypadku wykonywania pracy
w niepełnym wymiarze okres pracy podlegać będzie
proporcjonalnemu wydłużeniu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że minister
sprawiedliwości, w celu stworzenia aplikantom są-
dowym możliwości zatrudnienia na stanowisku asy-
stenta sędziego bądź referendarza sądowego, a tym
samym realizacji projektowanych rozwiązań, zamie-
rza wystąpić w projekcie budżetu o przydzielenie
możliwie największej liczby dodatkowych etatów
w tych grupach zawodowych.
Wprowadzenie instytucji sędziego grodzkiego
byłoby sprzeczne z założeniami przedstawionego
wyżej projektu.
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Kwitka,
Jarosława Rusieckiego, Krzysztofa Lipca
i Waldemara Wrony
w sprawie braku działań rządu
zapobiegających drastycznemu spadkowi
cen wiśni (4621)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji panów posłów Marka Kwitka, Jarosła-
wa Rusieckiego, Krzysztofa Lipca oraz Waldemara
Wrony, załączonej przy piśmie znak SPS-023-4621/
08 z dnia 1 sierpnia br., w sprawie braku działań
rządu zapobiegających drastycznemu spadkowi cen
wiśni, niniejszym przekazuję Panu Marszałkowi od-
powiedzi na zawarte w ww. interpelacji pytania.
Odpowiedź na pytania nr 1 i 2:
1. Jakie działania w tej sprawie zamierza podjąć
pan minister?
2. Jakie działania podjął lub zamierza podjąć
rząd premiera Donalda Tuska w celu zapobieżenia
drastycznemu spadkowi cen wiśni?
Trudna sytuacja, która ma aktualnie miejsce na
rynku wiśni kierowanych do przetwórstwa, związa-
na z bardzo niskimi cenami oferowanymi przez
przetwórców, to rezultat nałożenia się następują-
cych problemów:
– podaż wiśni przekraczająca popyt reprezen-
towany przez zakłady przetwórcze ulokowane
w Polsce;
– rozdrobniona podaż ze strony producentów
oraz brak kontraktacji.
Skutkiem ww. problemów jest znikomy wpływ
producentów na funkcjonujące na rynku wiśni ceny
ze względu na brak możliwości ich negocjowania.
Dodatkowym czynnikiem negatywnie oddziały-
wującym na rentowność produkcji wiśnie są rosnące
koszty siły roboczej, zwłaszcza gdy mamy do czynie-
nia z ręcznym zbiorem owoców. Najskuteczniej ww.
problemom zapobiegać mogą podmioty posiadające
status grup lub organizacji producentów owoców
i warzyw, których głównym celem jest umacnianie
pozycji rynkowej producentów. Podmioty te mogą
efektywnie planować produkcję, tak aby dostosować
ją do popytu, zarówno pod względem ilości, jak i ja-
kości. Ponadto koncentrując podaż, stają się odpo-
wiednio dużymi partnerami dla zakładów przetwór-
czych koncentrujących duży popyt. W takich rela-
cjach grupy i organizacje miałyby realny wpływ na
poziom cen, które uzyskują za dostarczane do prze-
twórstwa wiśnie. Podmioty te, posiadając osobowość
prawną, mogłyby być stroną w kontraktach zawie-
ranych bezpośrednio z zakładami przetwórczymi.
Grupy i organizacje, koncentrując znaczny popyt
na środki produkcji, tj. nawozy, środki ochrony ro-
ślin, mogą także skutecznie negocjować ceny zaku-
pu tych produktów. Bardziej uzasadnione ekono-
micznie są także inwestycje w maszyny służące do
zbioru (np. kombajny), przygotowania produktów do
sprzedaży (np. sortownice), które w znacznym stop-
niu mogą ograniczyć zapotrzebowanie na coraz
droższą siłę roboczą. Wiele z tego rodzaju urządzeń
może być przedmiotem wsparcia przysługującego
grupom i organizacjom producentów owoców i wa-
rzyw. W związku z powyższym resort nadal koncen-
truje swoje działania na tym, aby zapewnić jak naj-
bardziej korzystne, przejrzyste i proste w zastoso-
waniu krajowe przepisy wykonawcze, mające na celu
zachęcanie producentów do zakładania tych pod-
miotów oraz zrzeszania się w nich.
W celu stymulowania procesu powstawania grup
i organizacji producentów owoców i warzyw przepi-
sy wspólnotowe przewidują poniżej opisane formy
wsparcia.
Wsparcie dla wstępnie uznanych grup producen-
tów owoców i warzyw.
Są dwa rodzaje pomocy dostępne dla grup produ-
centów:
— wsparcie na założenie i funkcjonowanie grupy
producentów, które wynosi odpowiednio: 10%, 10%,
8%, 6%, 4% rocznej wartości produkcji sprzedanej
przez grupę w kolejnych latach realizacji planu do-
chodzenia do uznania, z zachowaniem limitu 100 000
euro rocznie (stawka tego wsparcia jest redukowana

o 50% dla wsparcia kalkulowanego od wartości pro-
dukcji sprzedanej, o którą przekroczono równowar-
tości 1 000 000 euro);
— wsparcie na pokrycie części kwalifikowa-
nych kosztów inwestycji (od 55 do 75%) realizowa-
nych w ramach planów dochodzenia do uznania.
W Polsce wsparcie to określono na najwyższym
dopuszczalnym prawodawstwem wspólnotowym
poziomie, tj. 75%.
Zgodnie ze stosowanymi przepisami krajowymi
inwestycje realizowane z udziałem tego wsparcia to
m.in. budynki i budowle oraz maszyny i urządzenia
służące do magazynowania, sortowania, mycia,
przygotowania do sprzedaży (np. pakowania), a tak-
że transportu owoców i warzyw.
Po zakończeniu realizacji planu dochodzenia do
uznania grupa producentów musi przekształcić się
w organizację producentów. W przeciwnym wypad-
ku wiąże się to z koniecznością zwrotu 100% uzy-
skanego przez grupę wsparcia.
Wsparcie dla uznanych organizacji producentów
owoców i warzyw.
Organizacje producentów mają zgodnie z założe-
niami wspólnej organizacji rynku owoców i warzyw
stać się docelowo podstawowym filarem funkcjono-
wania rynku owoców i warzyw. Podmioty te zgodnie
z obecnie obowiązującymi przepisami wspólnotowy-
mi muszą zapewniać realizację szeregu celów na
rzecz swoich członków, m.in. działać w ich imieniu
i na ich rzecz, zwłaszcza z punktu widzenia ich eko-
nomicznego interesu. Ponadto podmioty te muszą
zapewniać swoim członkom środki techniczne nie-
zbędne do zbioru, magazynowania, pakowania oraz
sprzedaży ich produktów, a także wsparcie technicz-
ne w zakresie prośrodowiskowych praktyk uprawy.
Pomoc przyznawana tym podmiotom, jeśli reali-
zują one program operacyjny, może wynosić 4,1%
wartości produkcji sprzedanej przez daną organiza-
cję producentów. Pułap ten może zostać zwiększony
do 4,6%, jeśli organizacja realizuje środki zarządza-
nia kryzysowego.
Wsparcie to jest ograniczone do:
– 60% założonego przez organizacje funduszu
operacyjnego;
– 50% faktycznie poniesionych w ramach progra-
mu operacyjnego kosztów.
W dniu 25 lipca br. Sejm RP przyjął przygotowa-
ną przez ministerstwo ustawę, która implementuje
zreformowane przepisy wspólnotowe regulujące kwe-
stie związane ze wspólną organizacją rynku owoców
i warzyw, w tym zwłaszcza te odnoszące się do grup
i organizacji producentów owoców i warzyw. W ślad
za ustawą pojawią się stosowne rozporządzenia, któ-
re już wkrótce będą konsultowane z sektorem. Wiele
z nich będzie zawierało przepisy określające bardzo
istotne zagadnienia dotyczące funkcjonowania pod-
miotów posiadających status grup i organizacji pro-
ducentów. Ministerstwo koncentruje się na tym, aby
możliwości wspierania tych podmiotów były jak naj-
1465
szersze, a warunki możliwie ograniczone oraz jak
najczytelniej określone.
Ponadto wobec wielu sygnałów pochodzących od
producentów wiśni w dniu 21 lipca wystosowano do
prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów pismo, w którym zwrócono uwagę na zjawisko
oferowania jednolitych, niskich cen przez dużą część
zakładów przetwórczych skupujących wiśnie oraz
stosowanie niedozwolonych klauzul w kontraktach
zawieranych pomiędzy producentami oraz zakłada-
mi przetwórczymi, dotyczących dostaw tych owo-
ców. W odpowiedzi na powyższe pismo prezes UOKiK
wyjaśniła, że niskie ceny oferowane w skupie za wi-
śnie przez przedsiębiorstwa przetwórcze nie muszą
wynikać z antykonkurencyjnego porozumienia. Zgod-
nie z udzielonymi wyjaśnieniami tak niskie ceny
mogą być efektem podążania przedsiębiorców za
tendencją zewnętrzną zmian na danym rynku lub
bieżącego dostosowywania się przedsiębiorców do
zmieniających się warunków konkurowania na ryn-
ku wewnętrznym. Ponadto w piśmie, o którym
mowa, wskazano, że fakt zawarcia porozumienia ce-
nowego musi zostać udowodniony. W konkluzji pi-
sma stwierdzono, że w świetle materiału zebranego
i przeanalizowanego przez prezes UOKiK wydaje
się, że działania przedsiębiorców na rynku wiśni nie
są wynikiem stosowania praktyk ograniczających
konkurencję, w szczególności zawarcia zakazanego
porozumienia, natomiast wynikają z sytuacji na
tym rynku.
Odpowiedź na pytanie nr 3:
3. Czy pan minister zamierza wystąpić do Komi-
sji Europejskiej o dotowanie produkcji wiśni?
Na bieżącym etapie, w związku ze zobowiązania-
mi, jakie Wspólnota podjęła na forum Światowej Or-
ganizacji Handlu, coraz bardziej ograniczany jest
zakres instrumentów polegających na udzielaniu
wsparcia do produkcji produktów rolnych. W związ-
ku z tym mało prawdopodobne jest wprowadzenie
dotacji do produkcji wiśnie. Producenci wiśni, czyli
produktów objętych wspólną organizacją rynków
rolnych (sektor owoce i warzywa), mają dostęp do
form wsparcia, które przewidziano w ramach ure-
gulowań tej organizacji. Formy wsparcia, o których
mowa, opisano w odpowiedzi na pytanie 1 i 2.
W ramach przeprowadzonej w 2007 r. na forum
wspólnotowym reformy wspólnej organizacji rynku
w sektorze owoców i warzyw Polska ubiegała się
o objęcie wsparcie do powierzchni upraw truskawek,
malin, czarnych porzeczek oraz wiśni. Na etapie ne-
gocjacji, które miały miejsce w czerwcu 2007 r., Ko-
misja wyraziła zgodę na wprowadzenie do przepisów
projektu rozporządzenia Rady rozwiązań umożli-
wiających zastosowanie w niektórych krajach człon-
kowskich wsparcia powierzchniowego dla truska-
wek oraz malin. Negatywne stanowisko wobec
wprowadzenia możliwości tego rodzaju wsparcia
w przypadku czarnych porzeczek oraz wiśni Komi-
sja uzasadniała występowaniem problemu dużej
dysproporcji pomiędzy podażą a popytem tych pro-
1466
duktów na rynku wspólnotowym. Zdaniem Komisji
zastosowanie wsparcia na tych rynkach skutkowa-
łoby jeszcze ostrzejszym nasileniem się tego proble-
mu, a w konsekwencji pogłębieniem się kryzysu
strukturalnego w tych sektorach.
Odpowiedź na pytanie nr 4:
4. Czy rząd zamierza pomóc sadownikom w for-
mie dotacji finansowej z budżetu krajowego?
System wsparcia dla grup producentów owoców
i warzyw, którego wdrożenie, godnie z przepisami
wspólnotowymi, należy do decyzji kraju członkow-
skiego, został w Polsce zaimplementowany już
w 2004 r. Decyzja o stosowaniu wsparcia dla grup
producentów owoców i warzyw wynikała z założe-
nia, że pomoc ta będzie odpowiednio dynamicznie
stymulowała zmiany rynku owoców i warzyw,
w szczególności w zakresie organizowania produ-
centów i w konsekwencji – konsolidacji podaży.
Należy podkreślić, że w przypadku stosowania
przez kraj członkowski ww. formy wsparcia przepisy
wspólnotowe nakładają obowiązek współfinansowa-
nia pomocy udzielanej grupom producentów owoców
i warzyw. Wsparcie na założenie i funkcjonowanie
grupy producentów jest współfinansowane ze środ-
ków krajowych w 25%, natomiast w przypadku
wsparcia udzielanego grupom na realizację inwesty-
cji 5% do 25% wartości kosztów kwalifikowanych
ma pochodzić ze środków krajowych. W Polsce okre-
ślono ten poziom na 25%, czyli na najwyższym prze-
widzianym przepisami wspólnotowymi pułapie.
Najbardziej skuteczną strategią ukierunkowaną
na stabilizację rynku owoców i warzyw jest spójna
z rozwiązaniami wspólnotowymi strategia oparta
na zorganizowaniu producentów. Stąd też resort
rolnictwa już na etapie implementacji przepisów for-
sował możliwie najwyższy poziom wsparcia z budże-
tu krajowego dla ww. rozwiązań.
Należy jednocześnie mieć na uwadze fakt, iż prze-
pisu wspólnotowe nie dopuszczają stosowania przez
kraje członkowskie indywidualnych form wspierania
krajowych producentów. Uzasadnione jest to założe-
niem, że wsparcie takie mogłoby niekorzystnie wpły-
nąć na jednolite warunki konkurencji na wspólnoto-
wym rynku danego produktu. Rozwiązania zapew-
niające uprzywilejowaną sytuację krajowych produ-
centów danego gatunku owoców lub warzyw dys-
kryminowałyby producentów tego produktu z pozo-
stałych krajów członkowskich.
Odpowiedź na pytanie nr 5:
5. Jakie działania podjął rząd w celu opracowa-
nia długofalowej strategii rozwoju przetwórstwa
owocowo-warzywnego i czy jest opracowana strate-
gia promocji?
W ramach Programu Rozwoju Obszarów Wiej-
skich 2007–2013 uruchomione zostały działania,
których celem jest wsparcie przedsiębiorstw w fi-
nansowaniu inwestycji związanych m.in. z prze-
twórstwem. Działania te to:
1) „Zwiększenie wartości dodanej podstawowej
produkcji rolnej i leśnej” – alokacja środków publicz-
nych na lata 2007–2013 przeznaczonych na to dzia-
łanie wynosi 1 100 000 000 euro;
2) „Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw”
– alokacja środków publicznych na lata 2007–
–2013 przeznaczonych na to działanie wynosi
1 023 583 600 euro.
Funkcjonują także instrumenty wsparcia dla
promocji produktów pochodzenia rolniczego. Jed-
nym z nich jest „Wsparcie działań promocyjnych
i informacyjnych na rynkach wybranych produktów
rolnych”. Celem tego mechanizmu jest doprowadze-
nie do wzrostu popytu na produkty objęte wspar-
ciem poprzez m.in. zachęcanie do ich konsumpcji,
wzmacnianie wizerunku produktów w oczach kon-
sumentów oraz uświadomienie ich, że produkty te
mają określone cechy oraz wewnętrzne zalety gwa-
rantujące ich wysoką jakość. Wśród produktów, któ-
re mogą być objęte zakresem promocji, są zarówno
owoce i warzywa świeże, jak i przetwory z tych pro-
duktów.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia stano-
wią wyczerpującą odpowiedź na pytania i wnioski
zamieszczone w interpelacji panów posłów Marka
Kwitka, Jarosława Rusieckiego, Krzysztofa Lipca
oraz Waldemara Wrony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie odszkodowań za bezumowne zajęcie
terenów pod sieci energetyczne (4622)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej Roberta Kołakowskiego, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 1 sierpnia 2008 r. (znak: SPS-023-4622/
08), w sprawie odszkodowania za bezumowne zaję-
cie terenów pod sieci energetyczne, uprzejmie przed-
stawiam, co następuje:
Odnośnie pytań: „czy rząd przewiduje wprowa-
dzić odszkodowania i rekompensaty dla osób, u któ-
rych nastąpiło bezumowne zajęcie terenu pod insta-
lacje energetyczne?” oraz „czy planowane jest ure-
gulowanie tej materii w drodze ustawy?” – pragnę
uprzejmie poinformować pana posła, że dnia 3 sierp-
nia 2008 r. weszła w życie ustawa z dnia 30 maja
2008 r. o zmianie ustawy Kodeks cywilny oraz nie-

których innych ustaw (Dz. U. Nr 116, poz. 731),
w której m.in. wprowadzono przepisy regulujące
stan prawny gruntów pod urządzeniami liniowymi
infrastruktury technicznej. W nowelizacji ustawy
z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U.
Nr 16, poz. 93, z późn. zm.) przewidziano m.in. wpro-
wadzenie instytucji służebności przesyłu.
Wprowadzenie instytucji służebności przesyłu
usystematyzuje regulacje prawne i wprowadzi jasne
i jednoznaczne reguły określające status urządzeń
przesyłowych oraz pozwoli na wyeliminowanie więk-
szości sporów pomiędzy właścicielami działek a przed-
siębiorstwami utrzymującymi na nich infrastruktu-
rę przesyłową.
Instytucja służebności przesyłu ułatwi przedsię-
biorstwom liniowym, w tym przedsiębiorstwom zaj-
mującym się przesyłaniem lub dystrybucją energii
elektrycznej, budowę nowej infrastruktury lub eks-
ploatację infrastruktury już istniejącej, przy jedno-
czesnym uwzględnieniu interesu właścicieli gruntu.
Nie należy bowiem zapominać, iż realizacja i utrzy-
manie obiektów infrastruktury energetycznej służy
przede wszystkim zaspokajaniu potrzeb publicz-
nych, a urządzenia te są niezbędne ze względu na
zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego kraju.
W przeciwieństwie do budowy dróg i autostrad wy-
magających przejęcia gruntów na własność, budowa
i funkcjonowanie linii energetycznej wymaga jedy-
nie ustanowienia ograniczonego prawa rzeczowego
do nieruchomości gruntowej, na której posadowiona
będzie inwestycja liniowa.
Zgodnie z wprowadzoną nowelizacją art. 3051 K.c.
przedsiębiorca, który zamierza wybudować urządze-
nia lub którego własność stanowią urządzenia służą-
ce do doprowadzania lub odprowadzania płynów,
pary, gazów, energii elektrycznej, może korzystać
z nieruchomości obciążonej służebnością przesyłu
w zakresie zgodnym z przeznaczeniem urządzeń
przesyłowych (np. może wejść na nieruchomość
w celu naprawy bądź konserwacji urządzenia).
Stosownie do wprowadzonych zmian Kodeksu
cywilnego ustanowienie służebności przesyłu ma
nastąpić na podstawie umowy zawieranej pomiędzy
właścicielem nieruchomości a przedsiębiorcą. Po-
zwoli to stronom samodzielnie kształtować łączący
je stosunek prawny, co odpowiada zasadom gospo-
darki wolnorynkowej, w tym zasadzie swobody
umów. Zgodnie z wolą stron ustanowienie służebno-
ści może nastąpić odpłatnie lub bez wynagrodzenia.
Natomiast stosownie do art. 3052 K.c., jeżeli właści-
ciel odmówi zawarcia umowy o ustanowienie służeb-
ności przesyłu, a jest ona konieczna dla właściwego
korzystania z urządzeń infrastruktury technicznej,
przedsiębiorca może żądać jej ustanowienia za odpo-
wiednim wynagrodzeniem na drodze sądowej. Na
podstawie powyższego przepisu sądowego ustano-
wienia służebności przesyłu za wynagrodzeniem bę-
dzie mógł żądać również właściciel nieruchomości.
Wysokość wynagrodzenia każdorazowo będzie
określał sąd, zapewne korzystając z pomocy biegłe-
1467
go. Wysokość wynagrodzenia będzie prawdopodob-
nie uzależniona m.in. od rodzaju linii, rodzaju tere-
nu, umiejscowienia na terenie kraju oraz klasyfika-
cji gruntu. W trakcie prac legislacyjnych nad ustawą
nie przyjęto natomiast propozycji przedsiębiorców,
by za ustanowienie służebności przesyłu stosować
wynagrodzenie ryczałtowe.
Ponadto jako prawo rzeczowe służebność przesy-
łu nie będzie miała ograniczonego czasu, na jaki zo-
stanie ustanowiona. Stosownie do nowego art. 3052
K.c. służebność przesyłu przejdzie na nowego na-
bywcę przedsiębiorstwa lub urządzeń. Jednak w przy-
padku zakończenia likwidacji przedsiębiorstwa
w znaczeniu przedmiotowym (w rozumieniu art. 551
K.c.) służebność ta wygaśnie. Po wygaśnięciu słu-
żebności przesyłu przedsiębiorca będzie zobowiąza-
ny do usunięcia urządzeń z nieruchomości.
Odpowiadając na pytanie: „jak rząd zamierza ure-
gulować kwestie linii energetycznych biegnących nad
działkami budowlanymi, które zostały wzniesione
bez zgody właściciela nieruchomości a uniemożliwia-
ją podjęcie inwestycji budowlanych?” – uprzejmie in-
formuję, że nowelizacja Kodeksu cywilnego w zakre-
sie wprowadzenia służebności przesyłu nie przewi-
duje szczególnych zasad regulacji stanu prawnego
gruntów budowlanych, na których posadowione zo-
stały linie elektroenergetyczne. Właściciel działki
budowlanej może podpisać z przedsiębiorstwem
energetycznym umowę o ustanowienie służebności
za wynagrodzeniem lub żądać jej ustanowienia
przez sąd.
W przypadku niemożliwości podjęcia działań bu-
dowlanych w wyniku posadowienia na nieruchomo-
ści linii elektroenergetycznych właściciel nierucho-
mości powinien podjąć mediacje z zakładem energe-
tycznym w celu ewentualnej zmiany trasy przebiegu
linii energetycznej. W przypadku linii elektroener-
getycznych niskich napięć czasami możliwe jest tak-
że przeprowadzenie infrastruktury elektroenerge-
tycznej kablem podziemnym.
Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
stanowią wyczerpującą odpowiedź na interpelację
pana posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
1468
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie remontu linii kolejowej Łódź–Łowicz
oraz remontu i przebudowy linii kolejowej
z Łodzi do Kutna (4623)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła na Sejm RP Jarosława Jagiełły,
skierowaną przy piśmie nr SPS-023-4623/08 z 1 sierp-
nia 2008 r. do ministra infrastruktury pana Cezare-
go Grabarczyka w sprawie remontu linii kolejowej
Łódź–Łowicz oraz remontu i przebudowy linii kolejo-
wej z Łodzi do Kutna, uprzejmie informuję:
1. Linia nr 15 Bednary–Łódź Kaliska
Linia nr 15 będzie modernizowana w ramach Re-
gionalnego Programu Operacyjnego Województwa
Łódzkiego – nazwa projektu: „Rewitalizacja linii
nr 015 Bednary–Łódź Kaliska”.
W sierpniu br. został ogłoszony przetarg nieogra-
niczony na opracowanie studium wykonalności.
Harmonogram projektu przewiduje wykonanie stu-
dium wykonalności w IV kwartale 2008 r.
Przewidywane rozpoczęcie – 2009 r.
Termin wykonania robót – do końca 2010 r.
Całkowita wartość projektu: 120 000 000 PLN,
środki UE: 66 695 665 PLN.
2. Linia nr 16 Łódź Widzew–Kutno.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA zgłosiły projekt
modernizacji linii nr 16 Łódź Widzew–Kutno do sfi-
nansowania ze środków budżetowych na rok 2009.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA nie dysponują środ-
kami własnymi na wykonanie tak dużego zadania.
Szacunkowy koszt modernizacji toru nr 1 wynosi
400 000 tys. zł.
Linia nr 16 Łódź Widzew–Kutno od km 0,536 do
km 68,882 jest linią jednotorową, istnieje możliwość
budowy toru nr 2 linii (szacunkowy koszt budowy
– ok. 500 000 tys. zł).
Nie jest planowana obecnie budowa nowego połą-
czenia Łodzi z Kutnem wzdłuż autostrady A1.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie pogarszania się sytuacji
w wymiarze sprawiedliwości (4624)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie pogarszania się sytuacji w wymiarze
sprawiedliwości, działając z upoważnienia pana Do-
nalda Tuska, prezesa Rady Ministrów, stosownie do
pisma pana Sławomira Nowaka, szefa Gabinetu Po-
litycznego Prezesa Rady Ministrów z dnia 6 sierpnia
2008 r., DSPA- 4401- 4506/08, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Teza interpelacji stwierdzająca, że sytuacja
w wymiarze sprawiedliwości w okresie ostatniego
roku uległa znacznemu pogorszeniu, nie znajduje
uzasadnienia.
Wszystkie działania podejmowane w Minister-
stwie Sprawiedliwości mają na celu zarówno popra-
wę funkcjonowania sądownictwa powszechnego, jak
i poprawę sytuacji materialnej we wszystkich gru-
pach zatrudnienia w sądach powszechnych.
W projekcie budżetu na rok 2009 w części 15:
Sądy powszechne, zgodnie z podjętą przeze mnie de-
cyzją, zaplanowano niezbędne środki finansowe na
utworzenie w sądach powszechnych dodatkowych
1500 etatów urzędniczych, 900 asystenckich,
250 referendarskich i 150 kuratorskich.
Dodatkowe etaty powinny pozwolić na zbliże-
nie się do optymalnego modelu organizacji pracy
w układzie sędzia – asystent – sekretarz, a co za
tym idzie, na dalszą poprawę jakości obsługi sę-
dziego i w rezultacie zwiększenie efektywności są-
downictwa powszechnego.
Niemniej jednak podkreślić należy, że ostateczny
kształt budżetu będzie znany po przyjęciu przez
Sejm ustawy budżetowej na rok 2009.
W odpowiedzi na pytanie drugie, uprzejmie in-
formuję, że w Ministerstwie Sprawiedliwości został
przygotowany projekt autopoprawki do projektu
ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokura-
tury, w którym zakłada się, że w roku 2009 nastąpi
podwyższenie poziomu wynagrodzeń zasadniczych
sędziów sądów powszechnych – rejonowych, okręgo-
wych i apelacyjnych, ustalonych według dotychcza-
sowych reguł, o kwotę 1039,50 zł brutto. Projekt po-
wyższy w najbliższych dniach zostanie przekazany
do uzgodnień międzyresortowych, a następnie pod
obrady Stałego Komitetu Rady Ministrów.
Proponowana interwencja normatywna, gdyby
została przyjęta przez Radę Ministrów a następnie
uchwalona przez Sejm, w pewnym stopniu przyczy-
niłaby się do odwrócenia skutków odnotowanej
w ostatnim dziesięcioleciu istotnej tendencji spadko-

wej poziomu wynagrodzeń sędziowskich w odniesie-
niu do przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce
narodowej, przeciętnego wynagrodzenia miesięcz-
nego ogólnego, przeciętnego wynagrodzenia mie-
sięcznego w sektorze przedsiębiorstw, jak również
do najniższego (minimalnego) wynagrodzenia mie-
sięcznego.
Projektowane rozwiązania w założeniu wywoła-
ją relatywnie najkorzystniejsze skutki w odniesieniu
do wynagrodzeń sędziów sądów rejonowych rozpo-
czynających karierę zawodową, których wynagro-
dzenia są najmniej adekwatne do zakresu wykony-
wanych zadań.
Niezależnie od powyższego chciałbym wskazać,
że równocześnie prowadzone są prace legislacyjne
zmierzające do zmiany obowiązującego obecnie sys-
temu wynagradzania sędziów sądów powszechnych,
zakładające poza realnym podwyższeniem aktual-
nego poziomu wynagrodzeń stworzenie sędziom
możliwości uzyskiwania systematycznego awansu
płacowego w toku całej służby na danym stanowi-
sku sędziowskim.
W odniesieniu do kwestii „wygaszania” etatów
sędziowskich informuję, że w najbliższym czasie nie
planuje się takich działań. Ograniczenie limitu eta-
tów orzeczniczych będzie możliwe dopiero w wypad-
ku odwrócenia występującej w ostatnich latach ten-
dencji do rozszerzania kognicji sądów powszechnych,
dalszego istotnego uproszczenia procedur sądowych
oraz wprowadzenia rozwiązań w pełni odciążają-
cych sędziów od wykonywania czynności innych niż
orzecznicze, jak również likwidacji pozostałości nie-
rozpoznanych spraw.
W związku z zapowiedziami protestów środowi-
ska sędziowskiego stwierdzić należy, że jakkolwiek
zrozumiałe są powody frustracji sędziów, o tyle nie
sposób aprobować formy jej okazywania, nie tylko
z uwagi na zasady etyki zawodowej sędziów, ale
przede wszystkim z przyczyn formalno-prawnych.
Zważyć bowiem należy, że zgodnie z unormowaniem
zawartym w art. 89 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98
poz. 1070, z późn. zm.) żądania, wystąpienia i zaża-
lenia w sprawach związanych z pełnionym urzędem
sędzia może wnosić tylko w drodze służbowej. W ta-
kich sprawach sędzia nie może zwracać się do insty-
tucji i osób postronnych ani podawać tych spraw do
wiadomości publicznej. Z kolei art. 19 ust. 3 ustawy
z dnia 23 maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbio-
rowych (Dz. U. Nr 55 poz. 236 ze zm.) stanowi, że
prawo strajku nie przysługuje m.in. pracownikom
zatrudnionym w organach władzy państwowej oraz
w sądach.
Zapowiadane protesty nie mają również uzasad-
nienia w sytuacji, gdy od czasu objęcia przeze mnie
urzędu ministra sprawiedliwości prowadzone są
prace zmierzające do zmiany systemu wynagrodzeń
sędziowskich, w tym ich podniesienia. W pracach
tych uczestniczą przedstawiciele Krajowej Rady Są-
1469
downictwa oraz Stowarzyszenia Sędziów Polskich
Iustitia.
Z powyższych względów zapowiadane akcje pro-
testacyjne oceniam negatywnie.
Z wyrazami szacunku
Minister
Zbigniew Ćwiąkalski
Warszawa, dnia 28 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie zakupu pojazdów dla polskiej Policji
(4625)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 1 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4625/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jarosława Jagiełły z dnia 23 lipca 2008 r.
w sprawie zakupu pojazdów dla polskiej Policji
uprzejmie przedstawiam działania prowadzone w Ko-
mendzie Głównej Policji w zakresie wymiany sprzę-
tu transportowego w ramach ustanowionego w dro-
dze ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. „Programu
modernizacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej
Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu w latach
2007–2009” (Dz. U. Nr 35, poz. 213).
W październiku 2007 r. ogłoszony został prze-
targ nieograniczony na zakup 4200 samochodów
osobowych oznakowanych i nieoznakowanych. Roz-
strzygnięcie protestów złożonych przez dostawców
nastąpiło dopiero w czerwcu 2008 r. Wynikało to
z faktu, iż po korzystnym dla KGP wyroku Krajowej
Izby Odwoławczej z kwietnia 2008 r. wykonawcy
złożyli skargę do sądu. Otwarcie ofert nastąpi w dniu
1 września 2008 r.
W związku z opóźnieniem przedmiotowego po-
stępowania wyłączono z niego samochody osobowe
oznakowane w ilości 2100 sztuk, których zakup jest
obecnie realizowany przez 5 jednostek terenowych
Policji, tj.:
— KWP Białystok − 420 sztuk, ogłoszenie za-
mieszczono w dniu 9 lipca 2008 r.;
— KWP Gdańsk − 420 sztuk, ogłoszenie za-
mieszczono w dniu 8 lipca 2008 r.;
— KWP Gorzów Wlkp. − 420 sztuk, ogłoszenie
zamieszczono w dniu 8 lipca 2008 r.;
— KWP Łódź − 420 sztuk, ogłoszenie zamiesz-
czono w dniu 8 lipca 2008 r.;
— CSP Legionowo − 420 sztuk, ogłoszenie za-
mieszczono w dniu 9 lipca 2008 r.
1470
Zakup zostanie uzupełniony o 421 samochodów
osobowych oznakowanych za środki pozyskane
przez jednostki Policji m.in. od jednostek samorządu
terytorialnego, stowarzyszeń, fundacji, banków oraz
instytucji ubezpieczeniowych mogących uczestni-
czyć − zgodnie z art. 13 ustawy z dnia 6 kwietnia
1990 r. o Policji (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277,
z późn. zm.) − w pokrywaniu wydatków inwestycyj-
nych, modernizacyjnych lub remontowych oraz
kosztów utrzymania i funkcjonowania jednostek or-
ganizacyjnych Policji, a także zakupu niezbędnych
dla ich potrzeb towarów i usług.
Wskazane postępowania zostały ogłoszone z ter-
minem składania ofert: 14.08–25.08 2008 r.
Ponadto zakup 258 samochodów osobowych nie-
oznakowanych za środki pozyskane przez jednost-
ki zgodnie z art. 13 ustawy o Policji i dofinansowa-
ny ze środków modernizacyjnych został zlecony
KWP w Radomiu. Postępowanie ogłoszono w maju
2008 r. Wyniki postępowania ogłoszono w dniu
1 sierpnia 2008 r.
Należy również wspomnieć, że w związku z zale-
conym przez prezesa Urzędu Zamówień Publicznych
unieważnieniem postępowania na zakup 1700 furgo-
nów (prowadzonego zgodnie z art. 4 pkt 5 ustawy
z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicz-
nych – t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655 – w try-
bie pozaustawowym przy zachowaniu konkurencji)
zakup samochodów oznakowanych i nieoznakowa-
nych MW (mała więźniarka) jest realizowany przez
6 jednostek terenowych Policji, tj.:
— KWP Bydgoszcz − 292 sztuk, ogłoszenie za-
mieszczono w dniu 10 lipca 2008 r.;
— KWP Kraków − 290 sztuk, ogłoszenie za-
mieszczono w dniu 10 lipca 2008 r.;
— KWP Rzeszów − 290 sztuk, ogłoszenie za-
mieszczono w dniu 8 lipca 2008 r.;
— KWP Szczecin − 291 sztuk, ogłoszenie za-
mieszczono w dniu 10 lipca 2008 r.;
— KWP Katowice (MW) − 250 sztuk, ogłoszenie
przekazano w dniu 16 lipca 2008 r.;
— KWP Poznań (MW) − 250 sztuk, ogłoszenie
przekazano w dniu 14 lipca 2008 r.
Zakup ten zostanie uzupełniony o 53 sztuki fur-
gonów oznakowanych i MW przy współudziale środ-
ków pozyskanych od samorządów lokalnych przez
jednostki. Wymienione postępowania zostały ogło-
szone z terminem składania i otwarcia ofert: 18.08–
–28.08 2008 r.
Jednostkom Policji zlecono także następujące za-
kupy:
— 125 samochodów osobowych terenowych ozna-
kowanych (realizują 4 jednostki, tj.: KWP w Kiel-
cach, Olsztynie, Opolu i Rzeszowie); jednostki za-
kończyły postępowania przetargowe, dokonały wy-
boru oferenta i podpisały umowy, z wyjątkiem KWP
w Kielcach, gdzie jedna z firm wniosła protest; za-
kup został uzupełniony o 19 samochodów osobowych
terenowych oznakowanych i 6 nieoznakowanych, za
środki pozyskane przez jednostki;
— 400 furgonów nieoznakowanych (realizuje
5 jednostek, tj.: KWP w Szczecinie, Bydgoszczy,
Wrocławiu, Krakowie oraz KSP); jednostki doko-
nały wyboru oferenta i zawarły umowy, natomiast
KSP jest w trakcie przygotowywania umowy do
podpisu; zakupy zostaną uzupełnione o zakup 7 fur-
gonów nieoznakowanych za środki pozyskane przez
jednostki (od jednostek samorządu terytorialnego,
stowarzyszeń, fundacji, instytucji ubezpieczenio-
wych itd.).
Należy zaznaczyć, że opisane powyżej zmiany do-
konane w poszczególnych zadaniach zakupów sprzę-
tu transportowego wynikają przede wszystkim z dłu-
gotrwałych procedur odwoławczych i wykorzysty-
wania przez dostawców środków zaskarżenia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w Biurze
Logistyki Policji KGP prowadzony jest stały monito-
ring realizowanych postępowań oraz pomoc w za-
kresie udzielania odpowiedzi na pytania dostawców
i rozstrzygania protestów. BLP KGP sprawuje nad-
zór nad prawidłowym przebiegiem i wykonaniem
zadań poprzez systematyczne zbieranie i analizowa-
nie informacji z realizacji zakupów środków trans-
portu finansowanych z ww. programu modernizacji
służb mundurowych z jednostek terenowych Policji,
co pozwala na ewentualne podejmowanie odpowied-
nich działań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie ułatwienia startu zawodowego
absolwentom wydziałów prawa (4627)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 1 sierpnia 2008 r., nr SPS-023-4627/
08, dotyczące interpelacji posła Roberta Kołakow-
skiego w sprawie ułatwienia startu zawodowego ab-
solwentom wydziałów prawa, działając z upoważnie-
nia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedsta-
wiam następujące stanowisko.
W obecnym stanie prawnym, po wejściu w życie
wyroków Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 kwiet-
nia 2006 r. (sygn. K 6/06), z dnia 8 listopada 2006 r.
(sygn. K 30/06) oraz z dnia 26 marca 2008 r. (sygn.
K 4/07), aplikacja stanowi dla absolwentów studiów
prawniczych w zasadzie jedyną (podstawową) drogę
dojścia do uzyskania uprawnień do świadczenia po-
mocy prawnej. W celu zapewnienia szerokiego do-

stępu dla absolwentów wydziałów prawa do zawo-
dów adwokata, radcy prawnego i notariusza, prowa-
dzone są prace nad zmianą dotychczasowych regu-
lacji w tym zakresie.
Należy w tym kontekście zwrócić uwagę na rzą-
dowy projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo o ad-
wokaturze, ustawy o radcach prawnych oraz ustawy
Prawo o notariacie.
Celem projektowanej nowelizacji jest z jednej
strony dostosowanie regulacji zawartych w tych
ustawach do sytuacji prawnej zaistniałej po wejściu
w życie ww. wyroków Trybunału Konstytucyjnego
– w zakresie, w jakim stwierdzono niezgodność
z konstytucją niektórych przepisów ustaw korpora-
cyjnych, z drugiej zaś – nowelizacja przepisów doty-
czących zasad przeprowadzania naboru na aplikacje
adwokacką, radcowską i notarialną oraz związane
z tym usprawnienie procesu naboru, precyzyjne
wskazanie zakresu egzaminu na aplikacje, jak i jed-
noznaczne sformułowanie przepisów, które obecnie
budzą wątpliwości interpretacyjne. Podkreślić trze-
ba, że przedmiotowy projekt ustawy w projektowa-
nych art. 66 ust. 2 ustawy Prawo o adwokaturze,
art. 25 ust. 2 ustawy o radcach prawnych oraz art. 12
§ 2 ustawy Prawo o notariacie, stwarza dla osób, któ-
re ukończyły wyższe studia prawnicze i legitymują
się wskazanym w tych ustawach doświadczeniem za-
wodowym, możliwość przystąpienia do egzaminów
zawodowych bez konieczności odbycia aplikacji.
Powyższy projekt w dniu 12 sierpnia br. został
przyjęty przez Radę Ministrów i wkrótce będzie
przedmiotem prac legislacyjnych Sejmu.
Należy kolejno podnieść, że kompleksową zmia-
nę w dostępie do zawodów prawniczych wprowadzi
projektowana ustawa o państwowych egzaminach
prawniczych. Celem tego projektu jest m.in. ustano-
wienie jednego egzaminu na wszystkie aplikacje
prawnicze, w tym te prowadzone przez samorządy
zawodowe, a także stworzenie dwóch podstawowych
ścieżek dostępu do zawodów prawniczych – poprzez
aplikację i poprzez świadczenie określonych ustawo-
wo czynności prawniczych.
Nowe regulacje zawarte w projekcie ustawy o pań-
stwowych egzaminach prawniczych mają na celu
zmianę obecnej sytuacji absolwentów studiów praw-
niczych, dla których, jak już wspomniano, aplikacja
stanowi w zasadzie jedyną drogę dojścia do uzyska-
nia uprawnień do świadczenia pomocy prawnej. Pro-
jekt ustawy przewiduje wprowadzenie państwowych
egzaminów prawniczych I i II stopnia. Zdanie pań-
stwowego egzaminu prawniczego I stopnia upraw-
niałoby do rozpoczęcia aplikacji lub świadczenia
podstawowych czynności prawniczych. Kandydat
mógłby zatem zdecydować, czy niezbędne w zawo-
dzie umiejętności zdobywałby poprzez aplikację pro-
wadzoną przez samorząd zawodowy, czy też poprzez
samodzielną praktykę zawodową. Możliwość doko-
nania takiego wyboru jest bardzo istotna, gdyż
z uwagi na wysokość opłaty rocznej aplikacje do-
tychczas nie były dostępne dla wszystkich chętnych.
1471
Dzięki rozwiązaniom zawartym w projekcie osoby,
które z wynikiem pozytywnym zdadzą państwowy
egzamin I stopnia, będą mogły świadczyć usługi
prawnicze, jako doradcy prawni.
Czynności, które będą mogli wykonywać dorad-
cy, zostaną zdefiniowane ustawowo i polegać będą
m.in. na udzielaniu porad prawnych, w tym sporzą-
dzaniu opinii prawnych, projektów pism proceso-
wych, umów, a także zastępstwie przed sądami po-
wszechnymi w sprawach należących do właściwości
sądów rejonowych, z wyłączeniem spraw z zakresu
prawa karnego, rodzinnego i opiekuńczego.
Wykonywanie czynności przez doradców praw-
nych umożliwiłoby nabycie doświadczenia niezbęd-
nego do przystąpienia do państwowego egzaminu
prawniczego II stopnia, przy jednoczesnym uzyski-
waniu dochodu. Do państwowego egzaminu prawni-
czego II stopnia (odpowiadającego obecnym egzami-
nom zawodowym) dopuszczone byłyby bowiem za-
równo osoby, które ukończyły aplikację, jak i te, któ-
re przez okres 4 lat zajmowały się świadczeniem
podstawowych czynności prawniczych (doradcy praw-
ni). Zdanie zaś państwowego egzaminu prawniczego
II stopnia uprawniałoby do wpisu na listę adwoka-
tów lub radców prawnych, albo do powołania na sta-
nowisko asesora notarialnego, a także pozwalałoby
ubiegać się o wolne stanowisko sędziego.
Nowy system wpłynie na większą dostępność
usług prawniczych dla społeczeństwa, zapewni sys-
tematyczny wzrost liczby adwokatów, radców praw-
nych i notariuszy, a jednocześnie spowoduje wzrost
konkurencyjności, co w rezultacie może doprowa-
dzić do obniżenia cen usług prawniczych.
Projekt ustawy zawierający powyższe rozwiąza-
nia wkrótce zostanie skierowany do konsultacji spo-
łecznych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie nieprzestrzegania
przez władze miast zasady
zrównoważonego rozwoju w odniesieniu
do ochrony środowiska na przykładzie
miasta Gdyni (4629)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Kozaka w spra-
wie nieprzestrzegania przez władze miast zasady
1472
zrównoważonego rozwoju w odniesieniu do ochrony
środowiska na przykładzie miasta Gdyni, poniżej
przedstawiam wyjaśnienia w sprawie.
W związku z tym, że w interpelacji poruszone zo-
stały kwestie związane z planowaniem przestrzen-
nym, kontrolą miejscowych planów zagospodarowa-
nia przestrzennego, minister środowiska zwrócił się
z prośbą o udzielenie odpowiedzi w tym zakresie do
ministra infrastruktury – ministra właściwego w spra-
wie gospodarki przestrzennej.
Zgodnie z obowiązującą ustawą z dnia 27 marca
2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym (Dz. U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717, z późn.
zm.) kształtowanie i prowadzenie polityki prze-
strzennej na terenie gminy, w tym uchwalanie miej-
scowych planów zagospodarowania przestrzennego,
należy do zadań własnych gminy. Organem właści-
wym zarówno do stanowienia tego dokumentu, jak
i do jego stosowania jest sama gmina, na co wskazu-
je również art. 3 ust. 1 ww. ustawy oraz art. 7 ust. 1
pkt 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn.
zm.). Podstawą tej działalności powinny być zarów-
no przepisy obowiązującego prawa, jak i potrzeby
oraz interes wszystkich mieszkańców gminy.
Stosownie do przepisów ustawy o samorządzie
gminnym nadzór nad działalnością samorządu
gminnego w zakresie jego zadań własnych pod wzglę-
dem ich legalności i rzetelności sprawuje wojewoda.
Zagadnienie nadzoru wojewody nad samorządem
gminnym reguluje przepis art. 90 ustawy o samo-
rządzie gminnym. Zgodnie z nim wszystkie uchwały
rady gminy, w tym uchwały o uchwaleniu miejsco-
wego planu zagospodarowania przestrzennego, są
przesyłane wojewodzie w terminie 7 dni od dnia ich
podjęcia w celu oceny ich zgodności z przepisami
prawa. W związku z tym, że akty wykonawcze i roz-
porządzenia porządkowe wydane przez wojewodę są
aktami prawa miejscowego, wojewoda, badając zgod-
ność uchwał z prawem, bada również ich zgodność
z rozporządzeniami wojewody. Ustawa daje wojewo-
dzie możliwość stwierdzenia nieważności uchwały
w całości lub w części w terminie nie dłuższym niż
30 dni od dnia doręczenia uchwały, przy czym pod-
stawą do takiego stwierdzenia może być tylko
sprzeczność uchwały z prawem (art. 85 ustawy). Or-
gan nadzorczy stwierdza nieważność uchwały
w drodze rozstrzygnięcia nadzorczego, które powin-
no zawierać uzasadnienie faktyczne i prawne przed-
miotowego rozstrzygnięcia (art. 91 ust. 3). Po upły-
wie 30 dni wojewoda nie może we własnym zakresie
stwierdzić nieważności uchwały. Może natomiast
zaskarżyć tę uchwałę do sądu administracyjnego.
Potwierdzeniem tego przepisu są regulacje art. 12
ust. 2 oraz art. 20 ust. 2 ustawy o planowaniu i za-
gospodarowaniu przestrzennym.
Zgodnie z wyżej opisanym zagadnieniem nadzo-
ru wojewody nad samorządem gminnym uchwalony
przez radę gminy plan miejscowy wójt, burmistrz
lub prezydent miasta przedstawia wojewodzie w celu
oceny jego zgodności z przepisami prawa. Wojewoda
otrzymuje część tekstową planu stanowiącą część
uchwały, część graficzną wraz z rozstrzygnięciami,
które są załącznikami do uchwały oraz dokumenta-
cją prac planistycznych, w tym wykaz wniesionych
uwag. Podstawą do uznania nieważności uchwały
jest naruszenie zasad sporządzania planu, istotne
naruszenie trybu sporządzania planu oraz narusze-
nie właściwości organów (art. 28 ustawy).
Ponadto na podstawie art. 101 ustawy o samo-
rządzie gminnym, uchwała w sprawie miejscowego
planu zagospodarowania może podlegać zaskarże-
niu do sądu administracyjnego. Skargę może złożyć
każdy, czyj interes prawny lub uprawnienia zostały
naruszone na skutek podjęcia przedmiotowej uchwa-
ły po uprzednim, bezskutecznym wezwaniu gminy
do usunięcia tego naruszenia.
Wobec powyższego minister infrastruktury nie
jest organem właściwym do szczegółowego rozpo-
znania wymienionych w piśmie pana posła Kozaka
spraw i nie posiada kompetencji umożliwiających
przeprowadzenie wspomnianej kontroli.
Dodatkowo informuję, że projekt miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego zgodnie
z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn.
zm.) podlega postępowaniu w sprawie oceny oddzia-
ływania na środowisko skutków realizacji planów
i programów, w związku z czym wymaga sporządze-
nia prognozy oddziaływania na środowisko. W tym
miejscu należy podkreślić, że zgodnie z art. 3 pkt 11
ustawy Prawo ochrony środowiska przez oddziały-
wanie na środowisko rozumie się również oddziały-
wanie na zdrowie ludzi. Ponadto plan miejscowy
podlega opiniowaniu i uzgodnieniom m.in. z organa-
mi właściwymi w sprawach ochrony środowiska, or-
ganami inspekcji sanitarnej powołanej do realizacji
zadań z zakresu zdrowia publicznego, a także kon-
sultacji i dyskusji publicznej. Ustawa o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym umożliwia udział
społeczeństwa na różnych etapach procesu tworze-
nia miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego. Stosownie do przepisu art. 17 ustawy na
początku procesu tworzenia planu społeczeństwo
zostaje powiadomione o możliwości składania wnio-
sków do planu, które następnie są rozpatrywane
przez wójta, burmistrza lub prezydenta miasta. Ko-
lejnym etapem umożliwiającym społeczeństwu wpły-
wanie na treść planu jest dyskusja publiczna. Orga-
nizuje ją wójt, burmistrz lub prezydent miasta
w czasie wyłożenia projektu planu do publicznego
wglądu. Ponadto osoby prawne i fizyczne oraz jed-
nostki organizacyjne, które nie posiadają osobowo-
ści prawnej, są upoważnione do wnoszenia uwag do
projektu planu. Uwagi te mogą dotyczyć zarówno
projektu planu miejscowego, jak i prognozy oddzia-
ływania na środowisko, gdyż stanowią one przed-
miot wyłożenia do publicznego wglądu. Wójt, bur-
mistrz lub prezydent miasta jest zobowiązany roz-

patrzyć wszystkie uwagi wniesione w wyznaczonym
terminie.
Jeżeli organ sporządzający projekt planu zdecy-
duje o odrzuceniu zgłoszonych uwag, zgodnie z prze-
pisami ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym rada gminy, podejmując uchwałę
w sprawie uchwalenia planu, rozstrzyga w niej spo-
sób rozpatrzenia wnoszonych uwag. W ten sposób
rada gminy może zweryfikować rozstrzygnięcia or-
ganu wykonawczego i stopień, w jakim plan godzi
oczekiwania i interes społeczny, będąc jednakże
związana ustaleniami obowiązującego w danej gmi-
nie studium uwarunkowań i kierunków zagospoda-
rowania przestrzennego.
Ponadto informuję, że w Ministerstwie Infra-
struktury trwają prace nad zmianą przepisów usta-
wy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzen-
nym. Projekt jest dostępny na stronie internetowej
Ministerstwa Infrastruktury. Celem tych poprawek
jest m.in. sygnalizowana w wystąpieniu pana posła
Kozaka sprawa partycypacji społecznej w planowa-
niu przestrzennym. Proponowane zmiany mają na
celu przede wszystkim wzmocnić udział społeczeń-
stwa w tworzeniu dokumentów planistycznych, co
będzie oznaczać zwiększenie kontroli społeczeństwa
w procesie stanowienia prawa. Założenie to jest re-
alizowane m.in. poprzez powiązanie procedury spo-
rządzania planu miejscowego z przepisami z zakre-
su ochrony środowiska, tj. uzupełnienie przepisów
regulujących procedurę sporządzania planu miej-
scowego o zapisy dotyczące udziału społeczeństwa
w postępowaniu w sprawie ochrony środowiska.
W chwili obecnej, po przeprowadzeniu konsultacji
społecznych trwają intensywne prace nad ostatecz-
nym kształtem tego projektu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Matuszewskiego
i Zbigniewa Chmielowca
w sprawie znacznego spadku zapasów krwi
(4632)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej: pana
Marka Matuszewskiego i pana Zbigniewa Chmie-
lowca, z dnia 22 lipca 2008 r., w sprawie poprawy
znacznego spadku zapasów krwi, przekazaną przy
1473
piśmie pana Jarosława Kalinowskiego – wicemar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 1 sierp-
nia 2008 r. (znak: SPS-023-4632/08), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących informacji.
Zadania z zakresu pobierania krwi, jej przetwa-
rzania w preparaty krwiopochodne oraz zaopatrze-
nia w krew i w te preparaty realizuje publiczna służ-
ba krwi na podstawie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia
22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie krwi (Dz. U.
z 1997 r. Nr 106, poz. 681, z późn. zm). Nadzór nad
funkcjonowaniem jednostek organizacyjnych pu-
blicznej służby krwi sprawuje Narodowe Centrum
Krwi na podstawie zarządzenia ministra zdrowia
z dnia 12 października 2006 r. w sprawie Narodowe-
go Centrum Krwi.
Według wyjaśnień otrzymanych z Narodowego
Centrum Krwi regionalne centra krwiodawstwa
i krwiolecznictwa nie zawsze dysponują wystarcza-
jącą rezerwą krwi (rzadkich grup), aby mogły reali-
zować wszystkie zamówienia do planowanych zabie-
gów lub innych wskazań nienagłych, jednak w sytu-
acjach niespodziewanych, na tzw. „ratunek życia”
oraz dla dzieci, krew wydawana jest zawsze. Centra
krwiodawstwa zabezpieczają przypadki nagłe, ale
niejednokrotnie są zmuszone do ograniczania wyda-
wania składników krwi do planowanych zabiegów
operacyjnych oraz niektórych przypadków nie- wy-
magających natychmiastowego przetoczenia. Nale-
ży mieć na uwadze fakt, że przy wykonywaniu skom-
plikowanych operacji zużywa się nawet do kilku li-
trów krwi, natomiast dawca może oddać jednorazo-
wo tylko 450 ml krwi pełnej.
W celu zwiększenia ilości pobieranej krwi ko-
nieczne jest pozyskanie większej liczby nowych daw-
ców oraz zwiększenie ilości donacji oddanych przez
dawców wielokrotnych.
Narodowe Centrum Krwi realizuje obecnie zada-
nia przewidziane na rok 2008, w zakresie programu
pn. „Samowystarczalność Polski w zakresie zaopa-
trzenia w bezpieczną krew, jej składniki i produkty
krwiopochodne na lata 2005–2008”.
W ramach zaplanowanych środków, NCK zapew-
nia realizatorom ww. programu jednorazowe pojem-
niki do preparatyki krwi oraz możliwość przetwo-
rzenia osocza na produkty krwiopochodne i wytwo-
rzenia immunoglobuliny anty-D. W ramach wypeł-
niania zadań określonych w celach wspomnianego
powyżej programu Narodowe Centrum Krwi zapew-
nia również wysokiej jakości testy do badania meto-
dami serologicznymi markerów wirusów przenoszo-
nych drogą krwi.
Ministerstwo Zdrowia dostrzega problem zwią-
zany z wzrastającym zapotrzebowaniem na krew
i jej składniki, przy niewspółmiernie wzrastającej
ilości honorowych dawców krwi.
Obecnie propagowaniem honorowego krwiodaw-
stwa w Polsce zajmują się głównie organizacje poza-
rządowe, uzyskujące część środków na ten cel z Mi-
nisterstwa Zdrowia, oraz jednostki publicznej służ-
by krwi.
1474
Wspierając działania na rzecz honorowego krwio-
dawstwa, dniu 10 lipca br. minister zdrowia zaapelo-
wała o czynne przyłączanie się do akcji honorowego
krwiodawstwa. Pełna treść apelu „W trosce o życie”
dostępna jest na stronie internetowej Ministerstwa
Zdrowia.
Ponadto w resorcie zdrowia został przygotowany
projekt drugiej edycji programu zdrowotnego pn.
„Zapewnienie samowystarczalności Rzeczypospoli-
tej Polskiej w krew, jej składniki i produkty krwio-
pochodne”, którego celem jest osiągnięcie przez RP
samowystarczalności zaopatrzenia w bezpieczną
krew, jej składniki i produkty krwiopochodnie po-
przez optymalne wykorzystanie potencjału jedno-
stek organizacyjnych publicznej służby krwi i hono-
rowych dawców krwi.
Zgodnie z założeniami ww. projektu planowane
jest coroczne przygotowywanie i przeprowadzenie
zsynchronizowanych akcji promujących honorowe
krwiodawstwo na szczeblu centralnym i lokalnie na
terenach działania regionalnych centrów krwiodaw-
stwa i krwiolecznictwa oraz zakup 24 mobilnych
punktów poboru krwi. Planowana ogólnopolska
kampania ma wiązać się m. in. z emisją telewizyj-
nych i radiowych spotów reklamowych, audycji po-
pularnonaukowych, przekazaniem materiałów in-
formacyjnych, które uświadomią społeczeństwu
cały mechanizm poboru krwi, jej drogę od dawcy do
biorcy. Skierowana zostanie do jak najszerszego krę-
gu odbiorców, szczególnie ludzi młodych. Jednocze-
śnie program zakłada m.in. rozwój systemu pobiera-
nia krwi i jej składników w oparciu o mobilne punk-
ty poboru, poprawę bezpieczeństwa krwi i składni-
ków krwi oraz optymalizację wykorzystania krwi
i jej składników w lecznictwie. Efektem realizacji
programu będzie zapewnienie bezpieczeństwa zdro-
wotnego obywateli Rzeczypospolitej Polskiej przez
stworzenie warunków umożliwiających właściwy
pod względem ilościowym poziom zabezpieczenia
pacjentów w krew i jej składniki, poprawienie jako-
ści i bezpieczeństwa stosowanej w lecznictwie krwi,
zaopatrzenie systemu ochrony zdrowia w krew i jej
składniki oraz preparaty krwiopochodne w sytu-
acjach nadzwyczajnych, wymagających dodatkowe-
go zaopatrzenia w krew, tj. katastrofy, klęski żywio-
łowe, zamachy terrorystyczne, masowe poparzenia,
misje i działania wojenne. Działania powyższe mają
również spowodować zwrócenie uwagi społeczeń-
stwa na konieczność oddawania krwi potrzebują-
cym, problem jej braku oraz wzmocnienie prestiżu
honorowych dawców krwi, a tym samym motywacje
ich do dalszego, regularnego oddawania krwi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie stabilności polskiego systemu
bankowego (4633)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Jagiełły, przekazaną
pismem z dnia 1 sierpnia 2008 r. (pismo nr SPS-023-
-4633/08), w sprawie stabilności polskiego systemu
bankowego, uprzejmie przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
Utrzymujące się wysokie tempo wzrostu gospo-
darczego w 2007 r. oraz korzystne perspektywy dal-
szego rozwoju polskiej gospodarki, połączone z opty-
mizmem gospodarstw domowych i sektora przedsię-
biorstw, stworzyły bardzo dobre warunki do szyb-
kiego rozwoju sektora bankowego. W konsekwencji
w 2007 r. sektor bankowy odnotował najsilniejszy,
w porównaniu z ostatnimi latami, wzrost sumy bi-
lansowej – o 16,7% (o 113 mld zł do 795,4 mld zł)
– Raport o sytuacji banków w 2007 r., Urząd Komisji
Nadzoru Finansowego, Warszawa 2008.
Zwiększenie skali działalności sektora bankowe-
go oraz korzystna sytuacja makroekonomiczna zna-
lazły odzwierciedlenie w znaczącym wzroście wyni-
ków finansowych banków. Wynik finansowy netto
sektora bankowego w 2007 r. wyniósł 13,7 mld zł
i był o 27,8% (o 3 mld zł) wyższy niż w 2006 r. Lep-
sze wyniki banków były głównie rezultatem wzro-
stu wyniku z tytułu odsetek i prowizji połączonego
z umiarkowanym wzrostem kosztów działania i utrzy-
maniem niskiego poziomu salda rezerw/odpisów.
Rok 2007 był kolejnym rokiem wzrostu portfela kre-
dytowego w systemie bankowym. Wartość nominal-
na kredytów dla sektora niefinansowego zwiększyła
się aż o 32,5% (o 104,8 mld zł do 427 mld zł), co było
najwyższym tempem wzrostu w bieżącej dekadzie.
Podobnie jak w latach poprzednich najwyższym
tempem wzrostu cechowały się kredyty dla gospo-
darstw domowych, których wartość wzrosła o 38,6%,
podczas gdy wartość kredytów dla przedsiębiorstw
o 24,1%.
Ze względu na dominującą pozycję bankowości
detalicznej szczególnego znaczenia nabiera analiza
jakości portfela kredytowego tej grupy klientów.
W związku z tym można stwierdzić wysoką jakość
portfela kredytów mieszkaniowych, w przypadku
którego należności zagrożone pozostają na stabil-
nym poziomie (wynoszącym około 1,5 mld zł) od kil-
ku lat. Można to wyjaśnić kilkoma czynnikami.
Kluczowy wydaje się charakter tych kredytów, któ-
re w przypadku większości klientów zaciągane są na
zaspokojenie własnych potrzeb mieszkaniowych.
W konsekwencji kredyty te należą do najlepiej spła-
canych, gdyż w razie konieczności gospodarstwa do-
mowe starają się ograniczyć inne wydatki, aby nie

dopuścić do utraty własnego mieszkania. Równie
istotne znaczenie ma wyraźna poprawa sytuacji ma-
terialnej gospodarstw domowych, jaka nastąpiła
w ostatnich latach. Należy mieć również na uwadze,
że ponad połowa kredytów mieszkaniowych została
udzielona w walutach obcych, co przy długookreso-
wej aprecjacji złotego powoduje spadek kosztów ob-
sługi zadłużenia (nawet po uwzględnieniu wzrostu
ich oprocentowania). Należy jednak odnotować wzrost
należności „pod obserwacją”, dotyczących kredytów
mieszkaniowych (z 1,5 mld zł na koniec 2006 r. do
2 mld zł na koniec 2007 r.), co wskazuje na to, że
najprawdopodobniej zwiększyła się grupa klientów,
którzy mają okresowe problemy z regulowaniem zo-
bowiązań.
Pomimo aktualnej wysokiej jakości portfela kre-
dytów mieszkaniowych nadzór bankowy ma na uwa-
dze, że większość tych kredytów to kredyty o bardzo
krótkiej „historii”. Na kredyty uruchomione w la-
tach 2006–2007 przypada blisko 60% całkowitego
zadłużenia z tytułu kredytów mieszkaniowych. Co
więcej, kredytów tych udzielono w wyjątkowo ko-
rzystnych warunkach makroekonomicznych, tj. m.in.
przy szybko rosnących płacach, rekordowo niskich
stopach procentowych, aprecjacji złotego oraz sko-
kowo rosnących cenach na rynku nieruchomości.
W związku z tym obecna jakość tych kredytów jest
wysoka. Jednak nie ulega wątpliwości, że wraz
z upływem czasu część z tych kredytów może nie zo-
stać spłacona. Dotyczy to zwłaszcza tych kredyto-
biorców, którzy w momencie uzyskania kredytu
znajdowali się na pograniczu zdolności kredytowej
(w szczególności jeżeli warunek zdolności kredyto-
wej został spełniony przy przyjęciu zaniżonych kosz-
tów utrzymania oraz przy zastosowaniu okresów
promocyjnych marż).
Dodatkowo można zanotować stopniowe narasta-
nie należności zagrożonych związanych z kredytami
konsumpcyjnymi (z 5,3 mld zł na koniec 2004 r. do
6,3 mld zł na konie 2007 r.), które stanowią główną
pozycję należności zagrożonych gospodarstw domo-
wych. Wprawdzie jakość tych należności mierzona
udziałem należności zagrożonych z należnościach
ogółem ulega poprawie, ale jest to konsekwencją szyb-
kiego wzrostu wartości tych kredytów. Trend wzro-
stowy poziomu należności zagrożonych może świad-
czyć o nadmiernym rozluźnieniu polityki kredytowej
niektórych banków w tym segmencie rynku.
Sytuacja sektora bankowego w I półroczu 2008 r.
nie wskazuje na zasadnicze zagrożenia, które mo-
głyby doprowadzić do destabilizacji sektora w naj-
bliższych okresach, jednak pomimo szybkiego roz-
woju banków i rekordowych zysków sektora należy
wskazać obszary, które mogą wzbudzić niepokój:
— utrzymująca się bardzo wysoka dynamika ak-
cji kredytowej w niektórych bankach, która może
wskazywać na nadmiernie rozluźnienie standardów
polityki kredytowej;
— ponowny wzrost zainteresowania kredytami
walutowymi, co w sytuacji, gdyby doszło do długo-
1475
terminowego i znacznego osłabienia złotego, może
spowodować kłopoty z obsługą zadłużenia przez nie-
których kredytobiorców (w najgorszej sytuacji zna-
leźliby się kredytobiorcy, którzy zdecydowali się na
zaciągnięcie kredytu w szczytowej fazie umocnienia
złotego);
— finansowanie długoterminowych kredytów
mieszkaniowych głównie krótkoterminowymi zobo-
wiązaniami (konieczne jest zapewnienie stabilnych
źródeł długoterminowego finansowania);
— spadek wartości depozytów sektora przedsię-
biorstw, co teoretycznie może być sygnałem osłabie-
nia ich sytuacji finansowej (zjawisko to wymaga dal-
szej obserwacji);
— spadek współczynnika wypłacalności, co w znacz-
nym stopniu wynikało jednak z wprowadzenia wymo-
gu kapitałowego z tytułu ryzyka operacyjnego;
— wzrost ujemnego salda rezerw/odpisów mogą-
cy być pierwszym sygnałem pogorszenia jakości
portfela kredytowego i negatywnego wpływu na
przyszłe wyniki banków.
Działania podejmowane przez organy nadzorcze,
mające na celu ograniczania ryzyka w sektorze ban-
kowym:
Nadzór nad sektorem bankowym sprawowany
jest przez Komisję Nadzoru Finansowego, w szcze-
gólności poprzez podejmowanie działań służących
prawidłowemu funkcjonowaniu tego rynku. Ponadto
prowadzenie prac związanych z regulacją i realizacją
nadzoru nad instytucjami rynku finansowego powie-
rzone zostało ministrowi finansów. W zakresie swo-
ich obowiązków instytucje te podejmują szereg dzia-
łań mających na celu ograniczanie ryzyka w sektorze
bankowym.
1. Wprowadzenie Rekomendacji S, dotyczącej do-
brych praktyk w zakresie ekspozycji kredytowych
zabezpieczonych hipotecznie
Należy zauważyć, że nadzór bankowy dosyć
wcześnie zareagował na zwiększający się udział wa-
lutowych kredytów hipotecznych w portfelach pol-
skich banków, wprowadzając już w 2006 r. Reko-
mendację S, dotyczącą dobrych praktyk w zakresie
ekspozycji kredytowych zabezpieczonych hipotecz-
nie. Wprowadzone rozwiązania uzależniają np. udzie-
lenie kredytu walutowego od posiadania przez kre-
dytobiorcę zdolności kredytowej, pozwalającej na
zaciągnięcie kredytu o wartości 120% analogiczne-
go kredytu złotówkowego. Ponadto bank, przedsta-
wiając ofertę kredytową, zobowiązany jest w pierw-
szej kolejności do zaoferowania kredytu złotówkowe-
go, natomiast oferta kredytu walutowego powinna
zostać przedstawiona na życzenie klienta, przy czym
bank jest zobowiązany do udzielenia klientowi in-
formacji o związanym z tym ryzyku walutowym
i stopy procentowej.
Od momentu wejścia w życie Rekomendacji S
nadzór bankowy regularnie poddaje ocenie prze-
strzeganie przez banki jej zaleceń. Wyniki czynno-
ści kontrolnych za okres II półrocza 2007 r. oraz
I kwartału 2008 r. wskazują, że stopień realizacji
1476
zaleceń Rekomendacji S nie jest nadal w pełni zado-
walający. Należy podkreślić, że banki niestosujące
się do postanowień rekomendacji otrzymują stosow-
ne zalecenia od Komisji Nadzoru Finansowego.
2. Ograniczanie ryzyka ekspozycji walutowych
W 2007 r. Komisja Nadzoru Bankowego, uwzględ-
niając charakterystykę polskiego rynku nierucho-
mości oraz zagrożenia wynikające z wysokiego
udziału walutowych kredytów mieszkaniowych,
zdecydowała się na wprowadzenie podwyższonych
norm dla ekspozycji walutowych w ramach rachun-
ku adekwatności kapitałowej.
3. Działania na rzecz dokonywania należytej oce-
ny zdolności kredytowej klientów detalicznych
Podstawowym czynnikiem, od którego zależy ry-
zyko portfeli ekspozycji detalicznych, jest właściwa
ocena przez banki zdolności kredytowej ich klien-
tów. Ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo banko-
we (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, z późn. zm.),
nakładając na banki obowiązek badania zdolności
kredytowej (art. 70), nie stanowi o sposobach wery-
fikacji zdolności kredytowej, pozostawiając bankom
swobodę, jako podmiotom posiadającym w tym zakre-
sie najlepszą wiedzę, doświadczenie i rozwinięte na-
rzędzia analityczne. W celu dokonywania oceny pozio-
mu ryzyka obciążającego portfele kredytowe banków
i jakości zarządzania tym ryzykiem, a w szczególności
zachowania wysokich standardów oceny zdolności
kredytowej klientów, Komisja Nadzoru Finansowe-
go przeprowadza w bankach inspekcje kompleksowe
i problemowe. Podczas badania portfela kredytowe-
go oceniany jest poziom ryzyka kredytowego wystę-
pujący w banku, w szczególności analizowana jest
struktura portfela kredytowego, jakość należności
(również na podstawie wybranej próby ekspozycji
kredytowych), poprawność stosowanej przez bank
klasyfikacji należności oraz poziom utworzonych re-
zerw celowych/odpisów. W trakcie inspekcji analizo-
wane są również wewnątrzbankowe systemy zarzą-
dzania ryzykiem, w tym sposób identyfikacji i po-
miaru ponoszonego ryzyka, sposób jego limitowa-
nia, monitorowania i kontroli. W związku z obser-
wowanymi różnicami w praktyce banków w zakre-
sie stosowanych standardów badania zdolności kre-
dytowej klientów detalicznych Komisja Nadzoru Fi-
nansowego w ostatnim czasie przekazała bankom
swoje stanowisko w tej sprawie. W szczególności za-
rekomendowano bankom potrzebę należytego doku-
mentowania przez klientów źródeł ich dochodów.
Ponadto zwrócono bankom uwagę na potrzebę ko-
rzystania nie tylko z własnych baz danych o klien-
tach, ale również baz danych instytucji tworzonych
w oparciu o art. 105 ust. 4 Prawa bankowego, tj. in-
stytucji powołanych do gromadzenia, przetwarzania
i udostępniania określonych w tym przepisie infor-
macji. W powyższym zakresie za celowe uznano
również, aby banki w trosce o bezpieczeństwo środ-
ków gromadzonych na rachunkach bankowych po-
dejmowały przy udzielaniu pożyczek pieniężnych
działania zmierzające do ustalenia, czy zwrot po-
życzki nie jest wątpliwy z powodu złego stanu mająt-
kowego pożyczkobiorcy.
4. Zalecenia Komisji Nadzoru Finansowego doty-
czące sposobu podziału zysku banków
Z uwagi na możliwość wzrostu ryzyka działalno-
ści banków w konsekwencji pogorszenia się warun-
ków makroekonomicznych, przewodniczący KNF
zaapelował do banków o uwzględnienie tego zagro-
żenia w procesie zarządzania kapitałem i prowadzo-
nej polityce dywidendy. Z informacji o podziałach
zysku za 2007 r. podjętych przez walne zgromadze-
nia akcjonariuszy 42 banków komercyjnych (grupa
tych banków skupiała blisko 90% aktywów sektora
i wypracowała prawie 95% zysku netto) wynika, że
w bankach pozostawiono 60% zysku do podziału,
natomiast 40% zostało rozdysponowane na dywi-
dendę i inne cele. Proporcje te wskazują na istotną
zmianę w polityce banków, które w poprzednich la-
tach większość zysków przeznaczały na wypłatę dy-
widendy.
5. Działania na rzecz ograniczania ryzyka płyn-
ności
Ryzyko płynności pozostaje jednym z ważniej-
szych obszarów zainteresowania nadzoru bankowe-
go. W 2007 r. została wydana uchwała nr 9/2007
KNB w sprawie ustalenia wiążących banki norm
płynności, obowiązująca banki od dnia 1 stycznia
2008 r. (limity płynności określone w uchwale
obowiązują od dnia 30 czerwca 2008 r.). Celem re-
gulacji jest przede wszystkim zwiększenie motywacji
do lepszego zarządzania płynnością przez poszczegól-
ne banki. Jednym z argumentów przemawiających za
opracowaniem i wdrożeniem w życie uchwały w spra-
wie płynności było przygotowanie banków do przewi-
dywanej zmiany i prowadzenia działalności w wa-
runkach niedoboru płynności.
6. Dodatkowe działania w celu ograniczenia ry-
zyka w systemie bankowym
Działania mające na celu monitorowanie i ogra-
niczanie ryzyka w sektorze finansowym, również
w sektorze bankowym, w szczególności dotyczące
monitorowania ryzyka płynności i sytuacji wystą-
pienia bezpośredniego zagrożenia dla stabilności sys-
temu finansowego, prowadzone są aktualnie przez
Ministerstwo Finansów, Narodowy Bank Polski i Ko-
misję Nadzoru Finansowego. Za koordynację tych
działań odpowiedzialny będzie Komitet Stabilności Fi-
nansowej, który przygotuje Krajowy Plan Awaryjny.
Zgodnie z harmonogramem prac w ramach UE
w zakresie zarządzania kryzysowego, przyjętym
przez Komitet ds. Ekonomicznych i Finansowych
w marcu 2006 r., państwa członkowskie zobowiąza-
ne zostały do podjęcia szeregu działań, z których
pierwszym miało być utworzenie tzw. krajowych
grup sterujących w każdym kraju członkowskim.
Utworzenie tych grup ma być początkiem tworzenia
efektywnych krajowych systemów zarządzania
w sytuacjach kryzysowych.
W celu utworzenia krajowej grupy sterującej
w Polsce, zwanej Komitetem Stabilności Finanso-

wej, w grudniu 2007 r. zawarte zostało Porozumienie
o współpracy na rzecz wspierania stabilności krajo-
wego systemu finansowego pomiędzy Ministerstwem
Finansów, Narodowym Bankiem Polskim a Komisją
Nadzoru Finansowego. Celem działalności komitetu
ma być współdziałanie w zakresie wzajemnej wymia-
ny informacji oraz współpracy pomiędzy instytucja-
mi sieci bezpieczeństwa finansowego, której ramy za-
kreślają ustawowo sprecyzowane cele i zadania stron
porozumienia, realizowane na rzecz wspierania sta-
bilności finansowej. Ponadto na forum komitetu mają
być uzgadniane działania poszczególnych instytucji
przy rozwiązywaniu ewentualnego kryzysu finanso-
wego. W celu nadania odpowiedniej rangi komiteto-
wi, rząd RP – na podstawie powyższego porozumie-
nia MF–NBP–KNF – opracował projekt ustawy o Ko-
mitecie Stabilności Finansowej, która określa jego
utworzenie, cele, zadania, organizację, zasady działa-
nia i informowania o pracach, a także zmiany w prze-
pisach obowiązujących.
Reasumując, można stwierdzić, że sytuacja pol-
skiego sektora bankowego, szczególnie w obliczu
kryzysu na światowych rynkach finansowych, jest
dobra. Niemniej, pomimo tego, że kryzys nie dotknął
polskich banków, a jakość ich portfeli kredytowych
pozostaje na zadowalającym poziomie, powinny one
wyciągnąć wnioski z konsekwencji nazbyt liberalnej
polityki kredytowej, w szczególności w zakresie kre-
dytów konsumpcyjnych, jak również w odniesieniu
do kredytów mieszkaniowych.
Działania nadzoru bankowego podejmowane
w celu ograniczenia ryzyka związanego z kredytami
dla gospodarstw domowych, a przede wszystkim
z kredytami na finansowanie nieruchomości miesz-
kaniowych, polegają na bieżącym monitorowaniu
poziomu tego ryzyka w systemie bankowym – za-
równo w ramach czynności analitycznych, jak i in-
spekcyjnych, oraz podejmowaniu inicjatyw o cha-
rakterze regulacyjnym. Nadzór bankowy monitoru-
je przestrzeganie norm i dobrych praktyk banko-
wych, szczególnie w zakresie zarządzania ryzykiem
kredytowym i ryzykiem płynności, oraz podejmuje
adekwatne działania nadzorcze wobec podmiotów,
w przypadku których stwierdza się niewłaściwe za-
rządzanie ryzykiem. W oparciu o wyniki analiz oraz
inspekcji rozważa zasadność wprowadzenia dal-
szych regulacji typu dobrych praktyk.
Nadzór zachęca banki do wzmocnienia bazy ka-
pitałowej i podniesienia odporności systemu na po-
tencjalne zakłócenia w systemie finansowym oraz
wypracowuje schemat działania w sytuacji wystą-
pienia zjawisk kryzysowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
1477
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie budowy gazociągu północnego (4634)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Jagiełły (pismo
nr SPS-023-4634/08 z dnia 1 sierpnia 2008 r.)
w sprawie budowy Gazociągu Północnego uprzejmie
informuję:
Minister spraw zagranicznych i pracownicy służ-
by zagranicznej RP, zarówno wobec strony niemiec-
kiej jak i rosyjskiej, konsekwentnie prezentują kry-
tyczne stanowisko rządu RP odnośnie do projektu
Gazociągu Północnego.
Przedstawiciele MSZ wskazują na poważne za-
grożenie, jakie inwestycja Gazociągu Północnego
stwarza dla ekosystemu Morza Bałtyckiego, oraz
przedstawiają propozycję alternatywy lądowej, jaką
jest gazociąg Amber, przebiegający z Rosji poprzez
Estonię, Łotwę, Litwę i Polskę do Niemiec. Wskazują
także, że projekt ten, w przeciwieństwie do Gazocią-
gu Północnego, jest rozwiązaniem gwarantującym
stabilny i bezpieczny przesył gazu, a równocześnie,
niepowodującym zagrożenia dla bardzo wrażliwego
środowiska naturalnego Morza Bałtyckiego. Projekt
Amber, co podnoszone jest przez polską dyplomację
szczególnie wobec strony niemieckiej, nie narusza,
jak to jest w przypadku planowanego do realizacji
Gazociągu Północnego, podstawowej zasady polityki
bezpieczeństwa energetycznego Unii Europejskiej,
jaką jest mówienie „jednym głosem” w kwestiach do-
staw surowców energetycznych na rynek unijny,
i tym samym nie wywołuje sprzeciwu państw człon-
kowskich UE w regionie Morza Bałtyckiego.
Służby MSZ włączyły się również w działania na
rzecz budowania w Parlamencie Europejskim po-
parcia dla rezolucji autorstwa pana posła M. Libic-
kiego na temat wpływu Gazociągu Północnego na
środowisko naturalne Morza Bałtyckiego, przyjętej
w dniu 8 lipca 2008 r., której tezy są zgodne ze sta-
nowiskiem rządu RP. W przedstawianych stanowi-
skach MSZ przywołuje wspomnianą rezolucję, jako
istotny element wzmacniający stanowisko rządu RP
prezentowane na forum międzynarodowym, w tym
także wobec strony niemieckiej i rosyjskiej.
Jednocześnie Ministerstwo Spraw Zagranicz-
nych aktywnie włącza się w politykę dywersyfikacji
źródeł i dróg dostaw gazu do Polski, udzielając dy-
plomatycznego wsparcia dla projektu dostaw tego
surowca w postaci skroplonej poprzez port w Świno-
ujściu oraz odbioru gazu norweskiego w ramach in-
westycji Skanled i Baltic Pipe.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
1478
Odpowiedź
ministra infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie wyroku Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka w Strasburgu
z dnia 28 kwietnia 2008 r. dotyczącego
Marii Hutten-Czapskiej (4635)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
pana posła Zbigniewa Kozaka z dnia 4 sierpnia br.,
znak: SPS-023-4635/08, w sprawie wyroku Europej-
skiego Trybunału Praw Człowieka w Strasburgu
z dnia 28 kwietnia 2008 r. dotyczącego Marii Hutten-
-Czapskiej, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Projekt autopoprawki do rządowego projektu
ustawy o wspieraniu termomodernizacji i remontów
został przedstawiony na początku lutego 2008 r.
przedstawicielom Europejskiego Trybunału Praw
Człowieka (ETPC), prowadzącym negocjacje między
stronami w sprawie Hutten-Czapska przeciw Polsce
(skarga nr 35014/97). Propozycje rządowe w tym za-
kresie spotkały się z aprobatą i zostały przekazane
sędziom ETPC w Strasburgu, którzy w wyroku
z dnia 28 kwietnia 2008 r. nie zgłosili zastrzeżeń do
proponowanych rozwiązań.
Przypomnieć bowiem należy, że celem negocjacji
było nie tylko zawarcie ugody w indywidualne spra-
wie pani Marii Hutten-Czapskiej, lecz również,
z uwagi na pilotażowy charakter sprawy, wskazanie
środków generalnych, jakie będą przez polski rząd
podjęte w interesie innych, potencjalnie poszkodo-
wanych właścicieli nieruchomości. Zrealizowanie
tego drugiego celu znalazło potwierdzenie w komu-
nikacie prasowym Biura Informacji Rady Europy
w Warszawie dotyczącym wyroku z dnia 28 kwiet-
nia 2008 r. Wielkiej Izby ETPC w sprawie Hutten-
-Czapska przeciwko Polsce, w którym stwierdzono,
że: „Trybunał uznał, że ugoda, jaką zawarły strony,
uwzględnia zarówno aspekty generalne, jak i indy-
widualne wynikające ze stwierdzenia naruszenia
art. 1 protokołu nr 1 w wyroku głównym”, zaś:
„Ogólnie rzecz biorąc, rząd wykazał się zaangażo-
waniem, podejmując działania zmierzające do wyeli-
minowania problemów natury systemowej, jakie zo-
stały zidentyfikowane w wyroku głównym”.
ETPC uznał też, że zawarta ugoda czyni zadość
poszanowaniu praw człowieka gwarantowanych
w konwencji oraz w protokołach dodatkowych oraz
postanowił o skreśleniu sprawy z listy spraw.
Jednocześnie w stosunku do poszczególnych py-
tań pana posła Zbigniewa Kozaka udzielam nastę-
pujących odpowiedzi.
Ad 1. Odpowiadając na pytanie 1., informuję, że
w wyroku wydanym w sprawie Hutten-Czapska
przeciwko Polsce w dniu 19 czerwca 2006 r. Trybu-
nał orzekł naruszenie przez Polskę art. 1 protokołu
nr 1 do konwencji (prawo do poszanowania mienia)
w związku z utrzymywaniem przez polskiego usta-
wodawcę szeregu regulacji prawnych, które ograni-
czały prawo własności właścicieli nieruchomości,
w tym uniemożliwiały swobodne ustalanie poziomu
czynszów. W wyroku tym Trybunał zasądził na
rzecz skarżącej zadośćuczynienie oraz zwrot kosz-
tów i wydatków, uznając jednocześnie, że kwestia
odszkodowania nie jest gotowa do rozstrzygnięcia.
W dniu 8 lutego 2008 r. doszło do zawarcia pomię-
dzy skarżącą a rządem RP ugody w zakresie doty-
czącym odszkodowania. Ugoda ta została za-
twierdzona wyrokiem Trybunału wydanym w dniu
28 czerwca 2008 r.
Pani Hutten-Czapskiej wypłacono zarówno zasą-
dzone wyrokiem Trybunału z dnia 19 czerwca 2006 r.
zadośćuczynienie w kwocie 30 tys. euro oraz zwrócono
poniesione koszty i wydatki w wysokości 22 500 euro,
jak również zrealizowano płatność wynikającą
z ugody zawartej pomiędzy panią Hutten-Czapską
a rządem RP i zatwierdzonej wyrokiem Trybunału
z dnia 28 kwietnia 2008 r., przelewając na konto skar-
żącej kwotę 262 500 zł polskich. Wypłata powyższych
kwot oznacza co do zasady zamknięcie wykonania
sprawy pilotażowej Hutten-Czapska przeciwko Polsce
w aspekcie indywidualnym.
Mając natomiast na uwadze wywody Trybunału
zawarte w wyroku z dnia 28 kwietnia 2008 r., nie
można uznać, aby zawarcie ugody stanowiło osta-
teczne zakończenie tej sprawy w aspekcie general-
nym (systemowym). Po pierwsze, należy zauważyć,
że Trybunał, decydując o tym, czy w świetle zasady
poszanowania praw człowieka niniejsza sprawa
może zostać skreślona z listy w wyniku zawarcia
ugody, wziął pod uwagę działania podjęte przez rząd
w celu usunięcia wad systemowych z polskiego usta-
wodawstwa mieszkaniowego. Po drugie, Trybunał
odnotował przyjęcie, już po wydaniu wyroku z dnia
19 czerwca 2006 r., szeregu aktów prawnych, które
zmierzają do przywrócenia zgodności polskiego usta-
wodawstwa mieszkaniowego ze standardami Kon-
wencji o ochronie praw człowieka i podstawowych
wolności, uznając, że są one dowodem aktywnego
zaangażowania rządu w rozwiązanie problemu. Po
trzecie, Trybunał zauważył, że organem właściwym
do dokonania oceny, czy podjęte albo projektowane
działania przez rząd stanowią wystarczający środek
generalny, jest Komitetu Ministrów, który na pod-
stawie art. 46 konwencji sprawuje nadzór nad wyko-
nywaniem przez państwa pozwane wyroków Trybu-
nału. W związku z powyższym należy uznać, że do-
piero przyjęcie przez Komitet Ministrów tzw. rezolu-
cji końcowej zamykającej monitoring wykonania
sprawy Hutten-Czapska przeciwko Polsce będzie
oznaczało definitywne zamknięcie tej sprawy rów-
nież w aspekcie systemowym.
Ad 2. Odpowiadając na pytanie 2., uprzejmie in-
formuję, że w sprawie I C 868/04 Sądu Okręgowego
w Kaliszu z powództwa B. B. przeciwko Skarbowi
Państwa – prezydentowi miasta Kalisza o zapłatę

wyrokiem z dnia 2 listopada 2007 r. zasądzono od po-
zwanego na rzecz powódki kwotę 114 479,37 zł wraz
z ustawowymi odsetkami. W pozostałym zakresie
sąd powództwo oddalił i orzekł o kosztach postępo-
wania. Jak wynika z uzasadnienia tego orzecze-
nia, żądanie pozwu dotyczyło zasądzenia odszko-
dowania za szkody związane z wydaniem dotknię-
tej nieważnością decyzji z dnia 30 listopada 1989 r.,
nr GT.822240/52/89, kierownika Wydziału Geodezji
i Gospodarki Gruntami Urzędu Miejskiego w Kali-
szu dotyczącej wyodrębnienia w celu sprzedaży lo-
kalu mieszkalnego oraz garażu położonych w Kali-
szu. Decyzja ta była poprzedzona postanowieniem
Sądu Powiatowego w Kaliszu z dnia 12 październi-
ka 1972 r. sygn. akt I Ns 738/72 o stwierdzeniu na-
bycia przez Skarb Państwa własności przedmioto-
wej nieruchomości na podstawie art. 34 dekretu
z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych
i poniemieckich. Orzeczenie to stanowiło podstawę
urządzenia dla tej nieruchomości księgi wieczystej
Kw nr 34434 i wpisania w niej w dziale II jako wła-
ściciela Skarbu Państwa. Aktem notarialnym z dnia
19 grudnia 1980 r. zawartym w Państwowym Biu-
rze Notarialnym w Kaliszu (Nr Rep. A 4417/89)
Skarb Państwa – Wydział Geodezji i Gospodarki
Gruntami Urzędu Miejskiego w Kaliszu zbył na
rzecz A. B. i M. K.B. przedmiotowy lokal mieszkalny
wraz z garażem, oddając przy tym nabywcom w użyt-
kowanie wieczyste 1/11 część nieruchomości objętej
prowadzoną w Sądzie Rejonowym w Kaliszu Kw
nr 34434. Dla nabytej nieruchomości urządzono
w Sądzie Rejonowym w Kaliszu nową księgę wie-
czystą Kw nr 34451, gdzie jako właścicieli wpisano
A. B. i M. K.B. na zasadach wspólności ustawowej
małżeńskiej. Na skutek skargi J. N. i S. K. Sąd Rejo-
nowy w Kaliszu wznowił postępowanie w sprawie
I Ns 738/72, a następnie postanowieniem z dnia
13 grudnia 1990 r. sygn. akt I Ns 416/90 oddalił
wniosek Skarbu Państwa o zasiedzenie. Dla tej nie-
ruchomości składającej się z działek 26/1 i 26/2 zało-
żono księgę wieczystą Kw nr 37330, przy czym
w dziale II wpisano jako współwłaścicieli J. N. do
121/201 części i S. K. do 80/201 części.
Ostatecznie prezes Urzędu Mieszkalnictwa i Roz-
woju Miast decyzją z dnia 24 czerwca 1998 r. stwier-
dził, że decyzja Urzędu Miejskiego w Kaliszu Wy-
działu Geodezji i Gospodarki Gruntami z dnia 30 li-
stopada 1989 r. została wydana z naruszeniem pra-
wa. Wniesione od tej decyzji środki zaskarżenia Na-
czelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia
25 marca 1999 r. w sprawie: I SA 1190/98, I SA
1306/98 oraz I SA 1320/98 oddalił.
Z kolei wyrokiem z dnia 17 kwietnia 2001 r. Sąd
Okręgowy w Kaliszu w sprawie I C 337/00 ustalił, że
umowa zawarta w dniu 19 grudnia 1989 r., na mocy
której A. B. i M. K.B. nabyli od Skarbu Państwa Wy-
działu Geodezji i Gospodarki Gruntami Urzędu
Miejskiego w Kaliszu lokal mieszkalny w domu jed-
norodzinnym położonym w Kaliszu, garaż i oddanie
1479
w użytkowanie wieczyste 1/11 części nieruchomości
Kw nr 34434, jest nieważna. Podejmowane przez po-
wódkę działania na drodze administracyjnej w celu
uzyskania odszkodowania nie przyniosły oczekiwa-
nego efektu.
Ostatecznie sąd orzekający przyjął, co wynika
z treści uzasadnienia wyroku z dnia 2 listopada
2007 r., że roszczenie powódki o zasądzenie odszko-
dowania było zasadne za okres od 14 maja 1991 r. do
17 października 1997 r. wyłącznie w zakresie szkody
rzeczywistej, czyli straty (damnum emergens naj-
ogólniej sprowadzającej się do zmniejszenia majątku
poszkodowanego, tj. ubytku czegoś, co się w nim
znajdowało), natomiast w okresie od 18 październi-
ka 1997 r. do października 2003 r. również, gdy cho-
dzi o utracone korzyści (lucrum cessans), w postaci
czynszu najmu. Stwierdził, że rzeczywista szkoda
poniesiona przez powódkę za cały dochodzony okres
wynosi 42 487,57 zł (wartość kosztów, jakie zostały
poniesione na eksploatację i remonty w części odpo-
wiadającej przedmiotowemu mieszkaniu, tj. 1/11
z uwzględnieniem garażu). Natomiast utracone ko-
rzyści za okres po 17 października 1997 r. do 18 paź-
dziernika 2003 r. obejmują kwotę 71 996,80 zł (wpły-
wy czynszu z lokalu mieszkalnego i garażu pomniej-
szone o koszty eksploatacji i wartość remontów).
Łączne odszkodowanie zamyka się więc kwotą
114 479,37 zł wymagalną z ustawowymi odsetkami.
Podstawę prawną wydanego rozstrzygnięcia zgod-
nie z treścią jego uzasadnienia stanowił art. 160 § 1
K.p.a. w zw. z art. 361 § 2 K.c. Dalsze żądania po-
wódki sąd oddalił jako bezzasadne, nieznajdujące
podstawy prawnej. Wyrok Sądu Okręgowego w Ka-
liszu z dnia 2 listopada 2007 r. sygn. akt I C 868/04
nie został zaskarżony przez żadną ze stron.
Odnosząc się do drugiej części zadanego pytania,
uprzejmie wyjaśniam, że Ministerstwo Sprawiedli-
wości nie dysponuje informacją, czy Skarb Państwa
–prezydent miasta Kalisza wypłacił powódce B. B.
zasądzone w przedmiotowej sprawie odszkodowanie.
Należy jednak nadmienić, że w dniu 30 stycznia
2008 r. Sąd Okręgowy w Kaliszu wydał powódce
w tej sprawie tytuł wykonawczy.
Ad 3. Odpowiadając na pytanie 3., informuję, że
z listy załączonej do wyroku Hutten-Czapska prze-
ciwko Polsce z dnia 19 czerwca 2006 r. wynika, że
Trybunał zarejestrował 18 podobnych skarg, wśród
których znajduje się skarga zbiorowa złożona przez
prezesa Stowarzyszenia Właścicieli Nieruchomości
w Łodzi w imieniu ok. 200 właścicieli łódzkich ka-
mienic. Od daty wydania ww. wyroku pełnomocnik
ministra spraw zagranicznych do spraw postępowań
przed Trybunałem w Strasburgu nie był informo-
wany o nowych skargach właścicieli nieruchomości.
Natomiast przed sądami polskimi w sprawach
sądowych, w których powodowie wywodzą odpowie-
dzialność Skarbu Państwa z bezprawia legislacyjne-
go wywołanego uchwalaniem i stosowaniem nie-
zgodnych z prawem aktów normatywnych, nakłada-
1480
jących na właścicieli budynków ograniczenia w za-
kresie podwyższania czynszów (analogicznych do
sprawy Hutten-Czapska), Prokuratoria Generalna
Skarbu Państwa wykonuje czynności zastępstwa
procesowego w 3 następujących sprawach:
1. U. S. przeciwko Skarbowi Państwa – ministro-
wi skarbu państwa, zawisłej przed Sądem Okręgo-
wym w Warszawie, sygn. akt: II C 57/07, wartość
przedmiotu sprawy – 123 732 zł, sprawa toczy się
przed sądem I instancji,
2. T. Ł., M. Ł., J. P. przeciwko Skarbowi Państwa
– ministrowi skarbu państwa, zawisłej przed Sądem
Rejonowym dla Warszawy-Śródmieścia, sygn. akt:
I C 1494/07, wartość przedmiotu sprawy – 100 zł,
zakończona prawomocnym wyrokiem oddalającym
powództwo,
3. R.A. O. przeciwko Skarbowi Państwa – mini-
strowi skarbu państwa, zawisłej przed Sądem Okrę-
gowym w Warszawie, sygn. akt: II C 419/07, war-
tość przedmiotu sprawy – 79 436 zł, sąd I instancji
oddalił powództwo w całości. Apelację wniesiono co
do kwoty 24 275 zł, została oddalona wyrokiem sądu
II instancji z dnia 5 czerwca 2008 r. (sygn. akt:
I ACa 166/08).
Ad 4., 5. i 6. W odpowiedzi na pytanie 4. 5. i 6.
uprzejmie wyjaśniam, iż rząd nie posiada danych
o liczbie budynków objętych szczególnym trybem
najmu i wysokości stosowanych czynszów. Zatem
kwota szkód właścicieli nieruchomości powstałych
w latach 1994–2005 jest trudna do oszacowania. Na-
tomiast rząd szacuje, że na premie kompensacyjne
w latach 2008–2012 wydane zostanie z budżetu
państwa ok. 193,7 mln zł. Kwota ta jest wynikiem
przyjęcia określonych założeń, w tym między in-
nymi dotyczących liczby właścicieli, którzy wystą-
pią ze stosownymi wnioskami. Jednakże w razie
większego zainteresowania premiami kompensa-
cyjnymi kwoty przeznaczane na ten cel w kolejnych
budżetach będą dostosowane do faktycznego zapo-
trzebowania. Należy też zauważyć, że szacunek ten
obejmuje tylko najbliższe 5 lat, tymczasem wnioski
o premie kompensacyjne będą mogły być składane
również po tym terminie. Zakładając rozwój progra-
mu premii kompensacyjnych, należy przyjąć, że szczyt
tego rozwoju nastąpi po kilku latach jego obowią-
zywania. Przewiduje się więc, że większość wypłat
będzie realizowana po upływie okresu objętego
prognozą.
Ad 7. W odpowiedzi na pytanie 7. sugeruję zwró-
cenie uwagi na fakt, iż Trybunał w wyroku z dnia
19 czerwca 2006 r., powołując się na art. 46 konwen-
cji, podkreślił swobodę polskich władz państwowych
odnośnie do wyboru środków i działań, za pomocą
których zamierzają one zrealizować swój obowiązek
wykonania wyroku. Jednocześnie rząd zdecydował,
korzystając z przyznanego marginesu swobody,
przyjąć takie rozwiązanie, zgodnie z którym formą
rekompensaty dla osób znajdujących się w podobnej
sytuacji będzie możliwość skorzystania z premii
kompensacyjnej przewidzianej w rządowym projek-
cie autopoprawki do ustawy o wspieraniu termomo-
dernizacji i remontów. Brak jest zatem podstaw do
twierdzenia, że zamierzeniem władz polskich jest
odmowa zadośćuczynienia osobom występującym
do organów wymiaru sprawiedliwości w tego typu
sprawach.
Z wyrazami szacunku
Minister
Cezary Grabarczyk
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Adama Gawędy
w sprawie propozycji zmian w ustawie
o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (4636)
Odpowiadając na pismo z dnia 1 sierpnia br.
znak: SPS-023-4636/08 przekazujące interpelację
Posła Adama Gawędy w sprawie propozycji zmian
w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy, uprzejmie informuję:
W obecnie obowiązującym stanie prawnym roz-
wiązaniem przedstawionego przez pana posła pro-
blemu jak ubezpieczenie zdrowotne na podstawie
art. 66 ust. 1 pkt. 26 ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. 210, poz. 2135
ze zm.) lub na podstawie art. 54 tej samej ustawy.
Zgodnie z nim, dokumentem potwierdzającym pra-
wo do świadczeń opieki zdrowotnej świadczenio-
biorcy jest decyzja wójta (burmistrza, prezydenta)
gminy właściwej ze względu na miejsce zamieszka-
nia świadczeniobiorcy, potwierdzająca to prawo.
A zatem nie jest konieczne w celu nabycia prawa do
ubezpieczenia zdrowotnego rejestrowanie się w urzę-
dzie pracy. Ponadto podstawą do posiadania prawa
do ubezpieczenia zdrowotnego jest także np. praca
współmałżonka.
W nawiązaniu do sygnalizowanej przez pana po-
sła koniecznej poprawy efektywności funkcjonowa-
nia powiatowych urzędów pracy informuję, że obec-
nie w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej jest
przygotowywany projekt ustawy o zmianie ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy
oraz o zmianie niektórych innych ustaw. Obecnie
jest on na etapie konsultacji międzyresortowych.
Nowelizacja ma charakter kompleksowy.
Po trwającym kilka lat okresie spadku zatrud-
nienia i utrzymującym się wysokim poziomie bezro-
bocia od 2004 r. sytuacja na polskim rynku pracy
ulega zdecydowanej poprawie, co przede wszystkim
obrazuje systematyczny spadek bezrobocia, a od

2004 r. także wzrost zatrudnienia. Zasadniczy
wpływ na korzystne zmiany na rynku pracy ma wy-
soki wzrost gospodarczy, ale również wykorzysty-
wanie środków z funduszy UE, poprawa jakości za-
sobów pracy poprzez zwiększanie się liczby ludności
legitymującej się dyplomami wyższych uczelni, wzrost
liczby aktywizowanych bezrobotnych, wzrost liczby
ofert pracy, czy wzrost zainteresowania podejmowa-
niem własnej działalności, m. in. przez osoby bezro-
botne. Tym samym znaczny spadek bezrobocia nie
jest więc tylko efektem wyjazdów Polaków w poszu-
kiwaniu pracy za granicą.
W końcu kwietnia 2008 r. liczba bezrobotnych
spadła do nieco ponad 1600 tys. osób. Mimo to,
znaczny jest nadal odsetek długotrwale bezrobot-
nych, a także tylko nieco ponad 15% bezrobotnych
jest uprawniona do otrzymywania zasiłku. Urzędy
pracy mają coraz częściej do czynienia z tzw. trud-
nymi klientami, wobec których zawodzą tradycyjne
metody interwencji. Zmieniająca się sytuacja na
rynku pracy jest wywołana wzrostem gospodar-
czym, ale także migracją zarobkową. Rosną wyma-
gania dotyczące kwalifikacji zawodowych, a praco-
dawcy skarżą się coraz częściej na brak rąk do pra-
cy. Nasila się presja na poprawę warunków pracy
i jakości zatrudnienia, coraz częściej także sygnali-
zowany jest problem ucieczki z rynku pracy osób
starszych i mała możliwość zastępowania ich mło-
dą kadrą.
Nowe okoliczności, nowe wymagania gospodar-
cze, cywilizacyjne, demograficzne formułowane za-
równo na gruncie krajowych, jak i unijnych koncep-
cji rozwojowych rodzą nowe oczekiwania pod adre-
sem prowadzonej polityki rynku pracy. Sprostaniu
tym oczekiwaniom służyć mają projektowane zmia-
ny w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy.
Głównym celem projektowanych zmian jest uła-
twianie osobom bezrobotnym i poszukującym pracy
powrotu do aktywności zawodowej. W równej mie-
rze dotyczy to osób młodych, jak i starszych, osób
z długą przerwą w zatrudnieniu, jak i osób zagrożo-
nych bezrobociem, a także osób powracających
z emigracji zarobkowej. Istotnym elementem projek-
tu jest także chęć sprostania problemom wynikają-
cym ze słabnącej podaży pracowników na krajowym
rynku pracy, a w tym uproszczenie procedur zwią-
zanych z wykonywaniem legalnej pracy przez cudzo-
ziemców. W tym dość szczególnym zakresie inter-
wencji ustawa zapewni m.in. usprawnienie procesu
wydawania zezwoleń poprzez m.in. eliminację insty-
tucji przyrzeczenia zezwolenia na pracę, dostosowa-
nie regulacji do nowych wyzwań gospodarczych,
w szczególności zwiększającej się mobilności pra-
cowników i zwiększającej roli prowadzenia działal-
ności gospodarczej w wymiarze transgranicznym,
a także dostosowania regulacji do funkcjonowania
Polski w obszarze Schengen.
Intencją projektu jest, aby każdy z zainteresowa-
nych otrzymał ofertę zatrudnienia lub innej pracy za-
1481
robkowej lub ofertę uczestnictwa w jednej z wielu
form aktywizacji zawodowej (staż, przygotowanie za-
wodowe dorosłych, szkolenie, uczestnictwo w klubie
pracy, uczestnictwo w programie specjalnym lub
w programie integracji społecznej). Przyjmuje się, że
efektywność działań urzędów pracy będzie warunko-
wana przede wszystkim wolą współpracy osób bezro-
botnych i poszukujących pracy, a zatem odmowa
uczestnictwa w aktywizowaniu zawodowym skutko-
wać będzie wyłączeniem osoby z rejestru urzędu pra-
cy. Z jednej więc strony przepisy staną się bardziej
restrykcyjne wobec tych, którzy choć są bezrobotny-
mi nie przejawiają aktywności w zakresie zmiany
tego stanu rzeczy, z drugiej strony przepisy staną się
bardziej przyjazne wobec tych, którzy w sposób kon-
struktywny chcą zmienić swoją niekorzystną pozycję
na rynku pracy. Projektowane zmiany obejmują kil-
ka podstawowych kierunków działania.
Celem proponowanych zmian jest znaczące zwięk-
szenie zakresu aktywizacji zawodowej osób bezrobot-
nych, w tym osób bezrobotnych będących w szczegól-
nej sytuacji na rynku pracy. Wymaga to przede
wszystkim zmian w organizacji pracy samych urzę-
dów. Działalność związana ściśle z aktywizacją za-
wodową będzie realizowana w wyodrębnionej części
urzędu pracy, tj. w centrum aktywizacji zawodowej.
Ponadto powiatowe urzędy pracy we współpracy
z samorządami gminnymi będą mogły tworzyć na
poziomie gmin lokalne punkty informacyjno-kon-
sultacyjne (LPIK). Punkty te realizować będą zada-
nia związane z informacją o pomocy oferowanej
przez urzędy pracy oraz rejestracją bezrobotnych
i poszukujących pracy. Dzięki temu urzędy pracy
skoncentrują się na działaniach o charakterze ak-
tywizacyjnym. Ponadto w celu zwiększenia przej-
rzystości działań urzędów pracy i lepszego wyko-
rzystywania posiadanego przez nie potencjału pro-
ponuje się zintegrowanie dwóch z dotychczas od-
rębnie określonych usług: pośrednictwa pracy oraz
usługi EURES.
Proponowane zmiany stwarzają większe szanse
dla rozwoju publicznych służb zatrudnienia i dosko-
nalenia pomocy oferowanej osobom fizycznym i pra-
codawcom poprzez wprowadzenie możliwości zdoby-
wania nowych doświadczeń w ramach projektów pi-
lotażowych. Inicjatywy dotyczące takich projektów
będą mogły pochodzić z każdego poziomu funkcjo-
nowania publicznych służb zatrudnienia, co zwięk-
szy wpływ władz samorządowych na współdecydo-
wanie o kierunkach rozwoju urzędów pracy i kształ-
towanie nowych form pomocy. Zmiany te umożliwią
także ministrowi właściwemu do spraw pracy sku-
teczniejszą koordynację działań publicznych służb
zatrudnienia oraz inicjowanie i sprawdzanie w prak-
tyce nowych rozwiązań, ułatwiających udzielanie
pomocy wszystkim zainteresowanym.
Projekt zakłada ponadto obowiązkowe uczestnic-
two w indywidualnym planie działań. Przyjęto
w projekcie zasadę, że każda osoba bezrobotna, jeśli
będzie miała trudności w podjęciu pracy i nie podej-
1482
mie pracy przez co najmniej 6 miesięcy od czasu re-
jestracji, zostanie obowiązkowo objęta indywidual-
nym planem działania. Plan taki będzie przygoto-
wywany we współpracy pracowników urzędu pracy
z bezrobotnym.
Proponowane rozwiązania przewidują także
m.in. przyznanie wyższych stawek wsparcia finan-
sowego z tytułu uczestnictwa w szkoleniach finan-
sowanych ze środków Funduszu Pracy. Pracodawcy
zatrudniający bezrobotnych w wieku 50+ będą cza-
sowo zwolnieni z obowiązku odprowadzania składek
na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych, natomiast wobec wszyst-
kich osób, które ukończą 60 lat (mężczyźni) i 55 lat
(kobiety) proponuje się zniesienie obowiązku odpro-
wadzania składek na te fundusze.
Nowe przepisy zwiększać będą motywację do
uczestnictwa w działaniach aktywizujących. Przyję-
te w projekcie rozwiązania mają zachęcić bezrobot-
nych i poszukujących pracy do aktywnej współpracy
z urzędem pracy i uczestnictwa w proponowanych
działaniach aktywizacyjnych. Celowi temu służyć
mają generalnie wyższe zachęty finansowe w formie
wypłacanych stypendiów za uczestnictwo w szkole-
niach, stażach, przygotowaniu zawodowym dorosłych
i kontynuowanej nauce w ramach nauki szkolnej
Intencją proponowanych zmian jest także ograni-
czenie zbędnych procedur biurokratycznych związa-
nych z obsługą klientów urzędów pracy, a także
usprawnienie komunikacji z tymi klientami dzięki
wprowadzeniu na większą niż dotąd skalę technolo-
gii teleinformatycznych. Z drugiej strony proponowa-
ne w ustawie zmiany zmierzają do uporządkowania
zasad współpracy urzędów pracy z pracodawcami.
Zmiany te wychodzą naprzeciw postulatom sejmowej
Komisji Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo”.
Kolejnym celem wprowadzonych zmian jest zwięk-
szenie dostępu do usług rynku pracy. Aby publiczne
służby zatrudnienia mogły odegrać rolę podmiotu
mającego istotny wpływ na zdarzenia zachodzące na
rynku pracy i sprostać oczekiwaniom otoczenia mu-
szą się bardziej otworzyć na klienta. Projekt posze-
rza grono beneficjentów usług rynku pracy, wpro-
wadzając kategorię „osoby uprawnionej”. Jest nią
nie tylko bezrobotny poszukujący pracy, ale także
m.in. zatrudniony w wieku powyżej 45 roku życia,
a także emigrant zarobkowy. Nowe przepisy mają
uprościć proces rejestracji i pozyskiwania informacji
o osobach poszukujących pracy. Zmiany w ustawie
przewidują także większe wsparcie w zakresie fi-
nansowania dodatkowych kosztów związanych z re-
alizacją usług (koszty badań lekarskich, dojazdów,
zakwaterowania, itd.), co z pewnością zwiększy po-
ziom korzystania z nich.
Proponowane zmiany rozszerzają działania urzę-
du pracy wobec pracodawców w ramach poradnic-
twa zawodowego i informacji zawodowej. Usługa ta
świadczona na rzecz pracodawców obejmować bę-
dzie pomoc we wspieraniu rozwoju zawodowego pra-
codawcy i jego pracowników.
Większemu uelastycznieniu form pomocy ofero-
wanej przez urzędy pracy służyć także będą progra-
my specjalne. Projekt wprowadza rozwiązania
umożliwiające wyodrębnianie i aktywizację bezro-
botnych potrzebujących specyficznej pomocy w do-
prowadzeniu do podjęcia pracy. Do takich bezrobot-
nych będą mogły być adresowane specjalne progra-
my pomocy.
Rozwiązaniem poszerzającym dostęp usług rynku
pracy jest także ułatwienie możliwości działania
agencjom zatrudnienia. Projekt zakłada także znacz-
ne preferencje dla realizowania procesów kształcenia
ustawicznego czy szerzej – inwestowania w kapitał
ludzki. Zliberalizowano znacznie warunki korzysta-
nia z funduszu szkoleniowego, który jest warunkiem
uzyskania przez pracodawcę środków publicznych
w refinansowaniu kosztów szkolenia pracowników.
Projekt wprowadza także nowy instrument ryn-
ku pracy, jakim jest przygotowanie zawodowe doro-
słych. Stworzona została możliwość uzyskiwania
przez osoby bezrobotne nowych kwalifikacji zawodo-
wych, poświadczonych świadectwem uzyskania tytu-
łu zawodowego, świadectwem czeladniczym lub za-
świadczeniem instytucji szkoleniowej, po ukończeniu
praktycznej nauki zawodu dorosłych lub przyuczenia
do pracy dorosłych, realizowanych w oparciu o umo-
wy zawierane między urzędami pracy a pracodawca-
mi i instytucjami szkoleniowymi.
Projekt wprowadza pewne zmiany w zakresie go-
spodarowania głównym czynnikiem wsparcia osób
bezrobotnych, jakim jest Fundusz Pracy. Zasadni-
cza zmiana to modyfikacja systemu wypłat zasiłków
dla bezrobotnych. Przesłankami tych rozwiązań są:
dobra sytuacja Funduszu Pracy, a także mała liczba
osób pobierających zasiłek (ok. 15% ogółu zareje-
strowanych bezrobotnych posiada to uprawnienie).
Kwota zasiłku dla bezrobotnych zostaje podniesiona
(zmniejszenie różnicy między zasiłkiem dla bezro-
botnych a minimalnym wynagrodzeniem za pracę)
przy wprowadzeniu zasady degresywności wypłat
(100% zasiłku w pierwszej fazie pozostawania
w bezrobociu i po trzech miesiącach zmniejszanie
jego wysokości).
Kolejne zmiany dotyczą zasad udzielania wspar-
cia finansowego urzędom pracy, zasad zapewniają-
cych efektywniejsze gospodarowanie środkami Fun-
duszu Pracy, a także kwestie porządkowe i technicz-
ne związane z koniecznością zwiększenia przejrzy-
stości i jednolitości aktu prawnego.
Wyrażam przekonanie, że te nowe rozwiązania
systemowe stworzą możliwość dalszej poprawy sy-
tuacji na rynku pracy, a ponadto uwzględnią aktu-
alne potrzeby tego rynku, przyczyniając się także
do sygnalizowanej przez pana posła zwiększenia
efektywności funkcjonowania powiatowych urzę-
dów pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Dariusza Bąka
w sprawie protestów
przedstawicieli przemysłu drzewnego (4638)
Odpowiadając na interpelację posła Dariusza
Bąka z dnia 1 sierpnia 2008 r., znak: SPS-023-4638/
08, dotyczącą protestów przedstawicieli przemysłu
drzewnego, przesyłam poniższą informację.
Rok 2007 był okresem bardzo wysokiej koniunk-
tury na rynku drzewnym w Europie. W ciągu 2007 r.
ceny drewna w niektórych państwach Unii Europej-
skiej rosły bardzo szybko, a w końcówce pierwszego
kwartału 2008 r. zaczęły gwałtownie spadać. Nato-
miast polityka cenowa Lasów Państwowych w tym
okresie spowodowała, że wzrost cen drewna w Pol-
sce wynosił w 2007 r. zaledwie 5%. Brak było spek-
takularnych podwyżek cen w okresie koniunktury,
brak jest zatem podstaw do gwałtownych obniżek
w okresie ochłodzenia rynku. Ponadto po obniżce
cen w II kwartale 2008 r. średnie ceny sprzedaży za
czerwiec 2008 są niższe niż w grudniu 2007 r.
Trudność w opracowaniu zasad sprzedaży drew-
na wynika jednak z podstawowej przyczyny, jaka
tkwi w samej strukturze rynku nabywców drewna
w Polsce, który charakteryzuje się znaczną liczbą
podmiotów o niewielkiej skali przerobu drewna. Na
ponad 7 tys. nabywców drewna z Lasów Państwo-
wych ponad 4 tys. zakupuje rocznie do 1 tys. m3 su-
rowca, co nie jest porównywalne z jakimkolwiek
krajem europejskim.
Sytuacja na rynku drzewnym jest stale monito-
rowana i analizowana przez Lasy Państwowe, któ-
re nie wykluczają dalszych obniżek cen surowca
drzewnego, jeżeli będą one konieczne do utrzyma-
nia płynności i poziomu sprzedaży, także w dłuż-
szej perspektywie niż tylko obecny rok. Takie dzia-
łania mają na celu zachowanie konkurencyjności
klientów Lasów Państwowych na jednolitym ryn-
ku europejskim. Nie mam jednak wpływu na inne
czynniki mające znaczenie dla konkurencyjności,
z których najważniejsze są kurs euro, ceny energii
i koszty pracy.
Odnosząc się do pytania pana posła w sprawie
domniemanego dotowania przedsiębiorców branży
drzewnej w Niemczech, uprzejmie wyjaśniam, że
na podstawie wstępnego rozpoznania sprawy przez
Ministerstwo Gospodarki nie stwierdzono, aby ta-
kie działania o charakterze wsparcia dla działalno-
ści operacyjnej miały miejsce. Podobnie jak w Pol-
sce dostępna jest natomiast, w ramach prawa o po-
mocy publicznej, możliwość dofinansowania dzia-
łalności inwestycyjnej. Informacje te zastały prze-
kazane przez Instytut Technologii Drewna, który
sprawę tę konsultował m.in. z Federal Research
Center for Forestry and Forest Products w Ham-
1483
burgu oraz Mosbach University of Cooperative
Education w Mosbach.
Mając na uwadze zapytanie pana posła dotyczące
instrumentów finansowych wspierających eksport
polskiego przemysłu drzewnego, chciałbym poinfor-
mować, że zgodnie z założeniami dokumentu „Kon-
cepcja horyzontalnej polityki przemysłowej w Pol-
sce”, przyjętego przez Radę Ministrów w dniu 30 lip-
ca 2007 r., wszelkie działania wsparcia finansowego
i niefinansowego adresowane do przedsiębiorców mają
wymiar horyzontalny, tj. jednakowy dla wszystkich
sektorów przemysłowych. W związku z tym nie
przewiduje się instrumentów wsparcia ukierunko-
wanych wyłącznie na wybrany sektor bądź sektory
przemysłowe. Tak więc dla przedsiębiorstw branży
drzewnej w Polsce dostępne są wszelkie instrumen-
ty przewidziane w ramach wsparcia dla przedsię-
biorców, w tym również te zorientowane na rozwój
eksportu.
Ministerstwo Gospodarki wspiera wszelkiego ro-
dzaju inicjatywy i przedsięwzięcia, których celem
jest kreowanie pozytywnego wizerunku polskiej go-
spodarki, poprawa konkurencyjności naszych firm,
rozwój współpracy gospodarczej z zagranicą i przede
wszystkim wzrost polskiego eksportu oraz zwięk-
szenie napływu bezpośrednich inwestycji zagranicz-
nych do Polski. Działalność promocyjna Minister-
stwa Gospodarki odbywa się poprzez udzielanie po-
mocy publicznej dla polskich przedsiębiorców, prze-
znaczonej na refundację części kosztów realizowa-
nych przez firmy działań na rzecz promocji i wspie-
rania eksportu ich produktów.
Dofinansowanie kosztów realizacji przedsięwzięć
promocyjnych odbywa się wyłącznie w ramach kilku
instrumentów wspierania eksportu. Należą do nich
przede wszystkim: dofinansowanie branżowych pro-
jektów promocyjnych, dofinansowanie kosztów uzy-
skania certyfikatów eksportowych, dofinansowywa-
nie kosztów organizacji przedsięwzięć promocyjnych
(konferencje, seminaria, imprezy promocyjne), dofi-
nansowanie publikacji wydawnictw i materiałów
promocyjnych.
Ponadto w odpowiedzi na sygnały płynące z sek-
tora przetwórstwa drzewnego w dniu 8 i 24 lipca
oraz 21 sierpnia 2008 r. w Ministerstwie Środowiska
odbyły się spotkania przedstawicieli Ministerstwa
Środowiska, Ministerstwa Gospodarki oraz Dyrek-
cji Generalnej Lasów Państwowych z przedstawicie-
lami Polskiej Izby Gospodarczej Przemysłu Drzew-
nego. Celem tych spotkań było omówienie sytuacji
na rynku drewna i cen sprzedaży drewna, a także
projektu rozporządzenia ministra gospodarki w spra-
wie szczegółowego zakresu obowiązków uzyskania
i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodze-
nia, uiszczenia opłaty zastępczej, zakupu energii
elektrycznej i ciepła wytworzonych w odnawialnych
źródłach energii oraz obowiązku potwierdzania da-
nych dotyczących ilości energii elektrycznej wytwo-
rzonej w odnawialnym źródle energii. Wymieniono
poglądy na ww. tematy, podkreślając potrzebę syste-
1484
matycznej analizy sytuacji na rynku drzewnym.
Wyniki tej analizy będą podstawą do dalszych decy-
zji cenowych.
Reasumując, informuję, że system sprzedaży
drewna w Lasach Państwowych będzie doskonalony
w kierunku eliminacji możliwych do usunięcia nie-
dogodności dla odbiorców i utrzymania równego do-
stępu do surowca drzewnego wszystkim podmiotom
przetwórstwa drzewnego.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 28 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie podjęcia prac legislacyjnych
w zakresie procedury regulującej stwierdzanie
wygaśnięcia mandatu wójta, burmistrza
i prezydenta miasta, określonej w art. 190
ust. 1 pkt 2 ustawy Ordynacja wyborcza
do rad gmin, rad powiatów
i sejmików województw (4639)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 1 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4639/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jarosława Zielińskiego w sprawie podjęcia
prac legislacyjnych w zakresie procedury regulują-
cej stwierdzanie wygaśnięcia mandatu wójta, bur-
mistrza i prezydenta miasta, określonej w art. 190
ust. 1 pkt 2 ustawy Ordynacja wyborcza do rad
gmin, rad powiatów i sejmików województw, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Odnosząc się do problematyki poruszonej w przed-
miotowym wystąpieniu, należy zauważyć, iż katalog
przesłanek, których wystąpienie skutkuje wyga-
śnięciem mandatu wójta, burmistrza i prezydenta
miasta, został określony w art. 26 ust. 1 ustawy
z dnia 20 czerwca 2002 r. o bezpośrednim wyborze
wójta, burmistrza i prezydenta miasta (Dz. U.
Nr 113, poz. 984, z późn. zm.). Jedną z okoliczności
powodujących wyżej określone konsekwencje jest
utrata prawa wybieralności lub braku tego prawa
w dniu wyborów (vide: art. 26 ust. 1 pkt 3 ww. usta-
wy). Zgodnie z art. 7 ust. 2 pkt 1 i 2 ustawy z dnia
16 lipca 1998 r. Ordynacja wyborcza do rad gmin,
rad powiatów i sejmików województw (t.j.: Dz. U.
z 2003 r. Nr 159, poz. 1547, z późn. zm.) prawa wy-
bieralności nie mają m.in. osoby karane za przestęp-
stwo umyślne ścigane z oskarżenia publicznego, jak
i takie, wobec których wydano prawomocny wyrok
warunkowo umarzający postępowanie karne w spra-
wie popełnienia przestępstwa umyślnego ściganego
z oskarżenia publicznego.
Wygaśnięcie mandatu wójta (burmistrza, prezy-
denta miasta) stwierdza rada gminy w drodze
uchwały najpóźniej po upływie miesiąca od dnia wy-
stąpienia przesłanek wygaśnięcia mandatu [vide:
art. 26 ust. 2 ustawy o bezpośrednim wyborze wójta
(…)]. Od uchwały rady gminy w sprawie stwierdze-
nia wygaśnięcia mandatu z powyższych przyczyn
wójtowi (burmistrzowi, prezydentowi miasta) przy-
sługuje odwołanie do sądu okręgowego w terminie
7 dni od dnia jej doręczenia (vide: art. 27 ust. 1 usta-
wy). Mandat wójta wygaśnie z dniem wydania przez
sąd orzeczenia oddalającego odwołanie (vide: art. 27
ust. 2 ustawy) bądź też z chwilą upływu terminu do
wniesienia odwołania (w przypadku gdy zaintereso-
wany nie skorzysta z takiej możliwości).
Natomiast w sytuacji, gdy rada gminy, pomimo
istniejącego obowiązku, nie wygasza mandatu orga-
nu wykonawczego, wojewoda wzywa organ stano-
wiący do podjęcia odpowiedniego aktu w terminie
30 dni. Jeżeli wezwanie to nie odnosi skutku, organ
nadzoru, po powiadomieniu ministra właściwego do
spraw administracji publicznej, wydaje zarządzenie
zastępcze [vide: art. 98a ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.)]. Na wspomniane rozstrzy-
gnięcie nadzorcze wojewody służy skarga do sądu ad-
ministracyjnego. Zarządzenie zastępcze staje się pra-
womocne z upływem terminu do wniesienia skargi
bądź z datą oddalenia lub odrzucenia skargi przez sąd
(vide: art. 98 ust. 5 ustawy o samorządzie gminnym).
Z przedmiotowego uprawnienia skorzystała gmi-
na Piaseczno, składając do Wojewódzkiego Sądu Ad-
ministracyjnego w Warszawie skargę na zarządze-
nie zastępcze wojewody mazowieckiego z dnia 3 kwiet-
nia 2007 r. w przedmiocie wygaśnięcia mandatu
burmistrza miasta i gminy Piaseczno. Ponadto Rada
Miejska w Piasecznie złożyła do Trybunału Konsty-
tucyjnego wniosek o zbadanie zgodności art. 7 ust. 2
pkt 1 i 2 Ordynacji wyborczej do rad gmin, rad po-
wiatów i sejmików województw z art. 2 i art. 31 ust. 3
Konstytucji RP. Sąd administracyjny, uznając, iż od
odpowiedzi Trybunału Konstytucyjnego na wskaza-
ny wniosek zależeć będzie rozstrzygnięcie sprawy
z powyższej skargi gminy Piaseczno, zawiesił z urzę-
du prowadzone postępowanie.
Tym samym podjęcie prac legislacyjnych zmie-
rzających do zmiany przywołanych przepisów wyda-
je się nie mieć w chwili obecnej uzasadnienia. Istot-
ne znaczenie w przedstawionych kwestiach będzie
bowiem miało rozstrzygnięcie Trybunału Konstytu-
cyjnego, którego wynik może w decydujący sposób
wpłynąć na kształt rozwiązań prawnych w zakresie
przesłanek wygaśnięcia mandatu wójta, burmistrza
i prezydenta miasta.
Na marginesie warto zauważyć, iż przedmiotem
prac legislacyjnych parlamentu obecnej kadencji
były senackie projekty ustaw o zmianie ustawy o sa-

morządzie gminnym oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw (druki nr 326 i 336). Przedmiot inicja-
tywy senackiej stanowiły m.in. regulacje dotyczące
środków zaskarżania uchwał organów stanowią-
cych jednostek samorządu terytorialnego wygasza-
jących mandaty funkcjonariuszy samorządowych
oraz prawomocności takich aktów. Na etapie wspo-
mnianego procesu prawotwórczego nie zgłoszono
propozycji nowelizacji przepisów określających
krąg podmiotów posiadających legitymację proce-
sową do stwierdzenia wygaśnięcia mandatu orga-
nu wykonawczego gminy.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie funkcjonowania towarzystw
budownictwa społecznego (4640)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Waldemara Andzela w sprawie
funkcjonowania towarzystw budownictwa społecz-
nego, nadesłaną pismem z dnia 1 sierpnia 2008 r.
(znak: SPS-023-4640/08), uprzejmie przekazuję na-
stępujące informacje.
Na wstępie chciałbym panu posłowi podzięko-
wać na troskę o sprawy społecznego budownictwa
czynszowego, realizowanego ze środków Krajowe-
go Funduszu Mieszkaniowego we współpracy z sa-
morządami gminnymi i inwestorami. Program ten
funkcjonuje w zasadniczo niezmienionym kształcie
już od 13 lat i coraz więcej przemawia za jego mo-
dyfikacją.
Należy zaznaczyć, że głównym celem budownic-
twa społecznego jest zaspokajanie potrzeb mieszka-
niowych osób, które nie są w stanie zaciągnąć kre-
dytu na własne mieszkanie, ale jednocześnie mogą
uiszczać czynsz zapewniający pokrycie wszelkich
kosztów utrzymania budynku w odpowiednim sta-
nie technicznym oraz spłatę zobowiązań zaciągnię-
tych na jego budowę. Mieszkania budowane przez
towarzystwa nie są więc mieszkaniami socjalnymi,
służącymi najuboższym grupom obywateli. Rozwa-
żając kwestie finansowania programu, uprawnień
najemców, nadzoru nad towarzystwami, wysokości
czynszów, konieczności istnienia instytucji partycy-
pacji w kosztach budowy, należy pamiętać, że pro-
1485
gram musi się bilansować. Większa preferencyjność
warunków finansowania, obniżenie czynszów i par-
tycypacji jest możliwe jedynie przy zwiększeniu za-
angażowania środków publicznych.
W latach 1995–2008 budżet państwa bezpośred-
nio przekazał Krajowemu Funduszowi Mieszkanio-
wemu kwotę 4,2 mld zł. Państwo gwarantuje i porę-
cza także kredyty z międzynarodowych instytucji
finansowych, przeznaczone na dofinansowanie fun-
duszu. W ostatnich latach kwota wydatkowana na
KFM jest wyrazem możliwości budżetu państwa
i wielu wyzwań stojących przed państwem polskim,
na przykład w związku z koniecznością spełnienia
kryteriów umożliwiających przyjęcie wspólnej walu-
ty europejskiej. Wydaje się, że działania rządu zmie-
rzające do zmniejszenia deficytu budżetowego, przy
jednoczesnym obniżeniu podatków i zwiększeniu
dofinansowania takich obszarów, jak edukacja czy
służba zdrowia, nie pozwalają w najbliższych latach
na istotne zwiększenie dofinansowania funduszu.
Dlatego niezwykle ważne jest efektywne wykorzy-
stywanie dostępnych środków i rozszerzenie źródeł
finansowania programu.
Resort infrastruktury ma również nadzieje, że we
wspieranie programu aktywniej włączą się samorzą-
dy gminne. Gminy mają w swojej dyspozycji instru-
menty, które nawet przy obecnej konstrukcji progra-
mu mogą zapewnić jego lepsze funkcjonowanie i łago-
dzić zidentyfikowane, także w piśmie pana posła, ba-
riery. Władze lokalne mogą, na przykład, wpłacać
partycypację i kierować do budynków wybudowanych
przez TBS wyselekcjonowanych najemców. Gminy
mogą również dofinansowywać bieżące koszty funk-
cjonowania towarzystw, co może pozwolić na zmniej-
szenie obciążeń czynszowych najemców.
Odnosząc się do szczegółowych pytań zawartych
w interpelacji, uprzejmie przekazuję następujące in-
formacje.
1. Jakie działania prewencyjne oraz kontrolne
przewiduje resort infrastruktury, by zapobiegać
szerzącym się nadużyciom wynikającym zarówno
ze złego gospodarowania towarzystwami budow-
nictwa społecznego, jak i innych nieuczciwych
praktyk związanych z niejasnymi zasadami ich
funkcjonowania?
Trudno odnieść się do tego pytania, które jest
sformułowane bardzo ogólnie i nie wymienia kon-
kretnych przykładów nieprawidłowości pojawiają-
cych się w działalności towarzystw. Należy jednak
pamiętać, że TBS-y funkcjonują na podstawie usta-
wy z dnia 26 października 1995 r. o niektórych for-
mach popierania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U.
z 2000 r. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.). Przepisy
określają formę prawną działalności towarzystw,
przedmiot działalności, wysokość czynszów, podsta-
wowe kryteria naboru najemców i prawo do uzyski-
wania preferencyjnych kredytów na budowę miesz-
kań na wynajem o umiarkowanych czynszach. Rola
ministra właściwego do spraw budownictwa, gospo-
darki przestrzennej i mieszkaniowej ogranicza się
1486
do zatwierdzania umowy lub statutu towarzystwa
(a także ich zmian) oraz do odbierania prawa do
używania nazwy i skrótu „TBS”. Ponadto towarzy-
stwa działają jako niezależne przedsiębiorstwa na
podstawie przepisów Kodeksu spółek handlowych,
które określają także zasady nadzoru nad działalno-
ścią spółek.
Jednym z podstawowych założeń systemu bu-
downictwa społecznego w Polsce jest przekazanie
dużej odpowiedzialności w ręce samorządów gmin-
nych. W polskim systemie prawnym to gminy odpo-
wiadają za zaspokojenie potrzeb społeczności lokal-
nych. Władze lokalne są najlepiej poinformowane
w zakresie potrzeb mieszkaniowych ludności i po-
winny dobierać odpowiednie instrumenty w celu za-
spokajania tych potrzeb. Jednym z tych instrumen-
tów są towarzystwa budownictwa społecznego. Kil-
kunastoletnie doświadczenia udowadniają, że współ-
praca gmin z TBS-ami zwiększa efektywność gmin-
nej polityki mieszkaniowej i pozwala na uruchomie-
nie „łańcucha przeprowadzek”, w ramach którego
mieszkania w TBS-ach uzyskują najzamożniejsi
mieszkańcy lokali komunalnych, a opróżnione w ten
sposób lokale gminy mogą przeznaczyć na zaspoko-
jenie potrzeb mieszkaniowych osób oczekujących na
przydział lokalu komunalnego lub socjalnego.
Gminy są głównym udziałowcem towarzystw bu-
downictwa społecznego i wówczas pośrednio (np. przez
wybór zarządu) odpowiadają za ich działalność, tak-
że za sposób zarządzania budynkami, politykę czyn-
szową itp. Ponadto ustawa o niektórych formach
(…) stanowi, że nawet w towarzystwach bez udziału
kapitałowego samorządów gminy mogą wyznaczać
swoich przedstawicieli do rad nadzorczych i w ten
sposób wpływać na zarządzanie zasobami. Wpraw-
dzie sposób wykonywania nadzoru przez gminy
w wielu przypadkach budzi wątpliwości, na co wska-
zywała także Najwyższa Izba Kontroli („Informacja
o wynikach kontroli funkcjonowania towarzystw
budownictwa społecznego oraz gospodarowania gmin-
nym zasobem mieszkaniowym w mieście Poznaniu”,
Najwyższa Izba Kontroli – Delegatura w Poznaniu,
Poznań, sierpień 2006 r.), jednak nie wydaje się, aby
było to argumentem za przekazaniem uprawnień
nadzorczych w ręce organów państwowych. Ozna-
czałoby to bowiem ograniczenie samorządności i fak-
tyczną centralizację polityki mieszkaniowej, co było-
by niezgodne z ogólnoeuropejskimi tendencjami
w polityce mieszkaniowej i zamierzeniami obecnego
rządu. Ponadto państwo nie dysponuje odpowiedni-
mi instrumentami, które umożliwiłyby wykonywa-
nie skutecznego nadzoru nad działalnością 385 za-
rejestrowanych towarzystw.
2. Czy nie byłoby właściwe wprowadzenie zapi-
sów prawnych, które umożliwiłyby uzyskanie prawa
do wykupienia zajmowanych lokali po spłacie przez
najemców pozostałych 70% wartości rynkowej
mieszkania należącego obecnie do towarzystw bu-
downictwa społecznego?
Postulat umożliwienia dotychczasowym najem-
com wykupienia mieszkań z zasobów TBS jest zna-
ny ministerstwu, które gruntownie analizuje możli-
wość jego wdrożenia. Należy bowiem pamiętać, że
byłaby to niezwykle istotna zmiana systemowa,
o wielu konsekwencjach, z których nie wszystkie
można na dzień dzisiejszy przewidzieć.
Regulująca funkcjonowanie programu społecz-
nego budownictwa czynszowego ustawa od początku
zawierała zakaz sprzedaży mieszkań wybudowa-
nych zgodnie z jej przepisami. Wiele argumentów
przemawia za tym, aby to ograniczenie nadal funk-
cjonowało. Związane jest to zwłaszcza ze szczególny-
mi preferencjami, jakie wiążą się z procesem budo-
wy i użytkowania mieszkań społecznych. Przede
wszystkim podmioty budujące takie mieszkania ko-
rzystają z preferencyjnego kredytu ze środków Kra-
jowego Funduszu Mieszkaniowego – w dużej mierze,
co podkreślono powyżej, zasilanego z budżetu pań-
stwa. Oprócz niskiego oprocentowania (obecnie
3,5% w skali roku), warto zauważyć korzyści płyną-
ce m.in. z formuły spłaty („podwójne indeksowanie”
spłat, bieżąca spłata jedynie części odsetek, bardzo
długi okres spłaty, do niedawna także częściowe
umorzenie kredytu). Ze względu na zmianę wartości
pieniądza w czasie trudno obecnie oszacować war-
tość tych korzyści, ale są one niemałe. Osoby doma-
gające się przejęcia mieszkań społecznych na wła-
sność powinny się liczyć nie tylko z koniecznością
spłaty całości kredytu, ale także zwrotu korzyści
wynikających z preferencyjnych warunków kredy-
towania. Z kolei przyznanie im znacznych preferen-
cji przy sprzedaży odbyłoby się kosztem ogółu po-
datników.
Należy ponadto wspomnieć, że najemcy zamiesz-
kujący w zasobach towarzystw budownictwa spo-
łecznego i lokatorskich spółdzielni mieszkaniowych
cieszą się wieloma przywilejami, na przykład:
— lokatorzy nie są stroną umowy kredytowej
z Bankiem Gospodarstwa Krajowego, nie ponoszą
więc ryzyka niewypłacalności i nie muszą dostar-
czać zabezpieczenia kredytu;
— czynsz w mieszkaniach jest ograniczony do
maksymalnej wysokości 4% kosztu odtworzeniowe-
go (ustalanego dla danego województwa przez woje-
wodę), a standard mieszkania jest dość wysoki;
— tylko część lokatorów wpłaciła partycypację
(najczęściej za pośrednictwem osób trzecich) w wy-
sokości do 30% kosztów inwestycji; zdecydowana
większość TBS-ów (ok. 60%) należy do samorządów
gminnych i nierzadko to one wpłacają partycypację
za kierowanych do towarzystw lokatorów.
Należy ponadto podkreślić, że towarzystwa bu-
downictwa społecznego są spółkami kapitałowymi,
ponoszącymi wszelkie ryzyka związane z zaciągnię-
ciem długoterminowego kredytu na finansowanie
inwestycji mieszkaniowej. Jako osoby prawne mogą
one także posiadać majątek i instrumenty jego odpo-
wiedniego kształtowania, w celu zachowania wszel-
kich współczynników ekonomicznych i finansowych

na bezpiecznym poziomie, gwarantującym spłatę
zobowiązań. Jest to niezwykle ważne także z punk-
tu widzenia zarządzania płynnością Krajowego
Funduszu Mieszkaniowego i bezpieczeństwa uloko-
wanych w nim środków publicznych. Dlatego ewen-
tualny wykup mieszkań z zasobów TBS mógłby się
odbywać jedynie za zgodą samego towarzystwa, po
cenie gwarantującej spłatę kredytu KFM-owskiego.
Należy jednak podkreślić, że do tej pory nie zapa-
dła ostateczna decyzja o zmianie przepisów w celu
umożliwienia dotychczasowym najemcom (partycy-
pantom) ubiegania się o wykupienie mieszkań z za-
sobów TBS. Należy pamiętać, że sprzeciwia się jej
wiele środowisk związanych z programem społecz-
nego budownictwa czynszowego i ewentualne zmia-
ny muszą być poprzedzone wieloma konsultacjami.
3. Czy uwzględniając wysoki standard mieszkań
TBS oraz wysoki czynsz, nie należałoby wprowa-
dzić innych rozwiązań dla najemców mających trud-
ności z bieżącym regulowaniem wyższego czynszu,
poprzez zapewnienie im ze strony gminy mieszkań
o gorszym standardzie, lecz o znacząco niższym
czynszu?
W obecnym systemie prawnym istnieją instru-
menty, które mogłyby pomóc lokatorom TBS mają-
cym trudności w bieżącym opłacaniu należności
czynszowych. Przede wszystkim należy wspomnieć
o systemie dodatków mieszkaniowych. Możliwość
ubiegania się o dodatek przysługuje również miesz-
kańcom towarzystw budownictwa społecznego. Po-
magają one najemcom o niskich dochodach w płace-
niu czynszu i niektórych innych wydatków związa-
nych z użytkowaniem mieszkania. Ponadto gminy
mają w swoich zasobach także mieszkania komunal-
ne. Niektóre samorządy realizują szczególnie efek-
tywną i popieraną przez Ministerstwo Infrastruktu-
ry politykę kierowania osób do odpowiednich zaso-
bów, o czym jest mowa w odpowiedzi na pytanie 1.
Rząd wspiera tego typu działania, dofinansowu-
jąc inwestycje gminne, polegające na tworzeniu za-
sobu przeznaczonego dla najuboższych. Na podsta-
wie ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finansowym
wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań
chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych
(Dz. U. Nr 251, poz. 1844) gminy mogą ubiegać się
o finansowe wsparcie w wysokości od 20 do 40%
kosztów inwestycji, w ramach których powstaną lo-
kale dla najuboższych. Szczególnie preferowane są
przedsięwzięcia polegające na adaptowaniu i remon-
towaniu istniejących zasobów w celu ich przeznacze-
nia na zaspokojenie potrzeb mieszkaniowych osób
najuboższych. Obecnie w konsultacjach społecznych
znajduje się projekt nowelizacji ww. ustawy, która
zwiększa udział państwa w finansowaniu tworzenia
zasobu socjalnego i rozszerza katalog dofinansowy-
wanych inwestycji, umożliwiając również tworzenie
przy wsparciu państwa mieszkań komunalnych.
4. Czy nie należałoby znowelizować ustawę o nie-
których formach popierania budownictwa mieszka-
niowego w taki sposób, by umożliwić udzielanie
1487
TBS-om kredytów przez banki komercyjne, a tym
samym przeznaczyć dopłaty z Krajowego Funduszu
Mieszkaniowego na opłacenie odsetek z tytułu kre-
dytu zaciągniętego przez TBS-y na realizację inwe-
stycji w tychże bankach?
W Ministerstwie Infrastruktury rozważa się po-
stulowane zmiany, jednak, tak jak wcześniej wspo-
mniano, odpowiednie decyzje będą musiały uwzględ-
nić możliwości finansowe budżetu i konieczność za-
pewnienia bilansowania się programu wsparcia bu-
downictwa społecznego. Odpowiednie decyzje będą
musiały uwzględnić realia rynkowe, w tym głównie
zainteresowanie banków komercyjnych.
Odejście od udzielania kredytów bezpośrednio ze
środków KFM na rzecz dopłat do oprocentowania
kredytów udzielanych przez banki komercyjne jest
skomplikowaną operacją i jej przeprowadzenie nale-
ży dokładnie przeanalizować. Obecnie banki komer-
cyjne uważają inwestycje w budownictwo czynszowe
regulowane przez państwo za zbyt ryzykowne, zwra-
cają uwagę, między innymi, na niskie stawki czyn-
szowe niepozwalające na spłatę kredytu w rozsąd-
nym terminie. Ewentualne podwyższenie stawek
czynszowych wiązałoby się z kolei ze wzrostem ob-
ciążeń najemców, którzy już obecnie uważają czyn-
sze w TBS-ach za zbyt wysokie. Niezwykle istotne
jest również ustalenie odpowiedniej marży zysku
zachęcającej banki do przedstawienia odpowiednie-
go produktu kredytowego. Może się okazać, że ocze-
kiwana przez banki marża rekompensująca ich ry-
zyko będzie zbyt wysoka i w rezultacie obniży moż-
liwości finansowania programu. Należy także pa-
miętać, że jeżeli towarzystwa budownictwa społecz-
nego chcą zostać klientami banków komercyjnych,
będą musiały spełnić szereg wymogów wynikają-
cych z regulacji bankowych, na przykład dotyczą-
cych struktury kapitałów. Być może spowoduje to
konieczność ich dofinansowania przez właścicieli
(w tym głównie przez samorządy gminne). Mając to
wszystko na uwadze, spodziewane przez pana posła,
przy zmianie systemu wsparcia budownictwa spo-
łecznego, zwiększenie liczby budowanych mieszkań
może się okazać niemożliwe do osiągnięcia.
Chciałbym podkreślić, że ostateczne rozwiąza-
nia zmieniające obecnie istniejący system zostaną
wypracowane w porozumieniu z zainteresowanymi
środowiskami lokatorów, inwestorów i samorządów
terytorialnych, z uwzględnieniem celów polityki miesz-
kaniowej państwa i dbałością o racjonalne wydatko-
wanie środków publicznych. Przewiduje się, że zało-
żenia nowych przepisów będą upublicznione w I po-
łowie 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
1488
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Adamczyka
w sprawie wyznaczenia wielkości i obszarów
aglomeracji w gminach powiatu krakowskiego
(4642)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 1 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4642/08), dotyczące interpelacji posła na Sejm RP
pana Andrzeja Adamczyka z dnia 25 lipca 2008 r.
w sprawie wyznaczenia wielkości i obszarów aglo-
meracji w gminach powiatu krakowskiego, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z art. 43 ust. 2a ustawy z dnia 18 lipca
2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r. Nr 239,
poz. 2019, z późn. zm.), wojewoda w drodze aktu
prawa miejscowego, po zasięgnięciu opinii zaintere-
sowanych rad gmin i zarządu województwa, wyzna-
cza aglomeracje o równoważnej liczbie mieszkańców
powyżej 2000, które winny być wyposażone w syste-
my kanalizacji zbiorczej dla ścieków komunalnych,
zakończone oczyszczalniami ścieków, zgodnie z usta-
leniami krajowego programu oczyszczania ścieków
komunalnych. Realizacja sieci kanalizacyjnej na ob-
szarze aglomeracji, z doprowadzeniem do oczysz-
czalni ścieków powinna być uzasadniona finansowo
i technicznie. Podstawę wyznaczenia aglomeracji
stanowią przedłożone przez gminy projekty propo-
zycji aglomeracji, które po zweryfikowaniu przez
wojewodę przekazywane są do zaopiniowania zain-
teresowanym radom gmin oraz zarządowi woje-
wództwa. Z wyjaśnień przedstawionych przez woje-
wodę małopolskiego wynika, że wielkość i obszar
oraz granice aglomeracji wyznaczonych na terenie
powiatu krakowskiego stosownymi rozporządzenia-
mi, ustalone zostały na podstawie i w oparciu o dane
przedłożone przez poszczególne samorządy gmin.
Projekty aglomeracji zostały pozytywnie zaopinio-
wane przez Zarząd Województwa Małopolskiego
oraz pozytywnie zaopiniowane przez właściwe rady
gmin, bądź uznane za zaopiniowane pozytywnie
w niektórych przypadkach, gdy rada gminy w usta-
wowym terminie 30 dni nie przedłożyła swojej opi-
nii. Wskazać należy, iż w uzasadnionych przypad-
kach granice i wielkość aglomeracji mogą być zmie-
nione w drodze zmiany rozporządzenia wyznaczają-
cego aglomerację, dokonanej z zachowaniem trybu
stosowanego przy wyznaczaniu aglomeracji. Pod-
kreślenia jednak wymaga, że część z wyznaczonych
na terenie powiatu krakowskiego aglomeracji obej-
muje swym zasięgiem obszary należące do więcej
niż jednej gminy, które nie są zainteresowane zmia-
ną wielkości i granic aglomeracji. Wojewoda mało-
polski poinformował, iż w przypadku gmin, które
wystąpiły z wnioskiem o zmianę obszaru i granic
wyznaczonych aglomeracji prowadzone jest postępo-
wanie zmierzające do zmiany obowiązujących rozpo-
rządzeń. Natomiast z uwagi na konieczność zacho-
wania przewidzianej prawem procedury, jak również
ww. trudności, skierowana do wojewody małopol-
skiego prośba, zawarta w rezolucji Rady Powiatu
Krakowskiego z dnia 23 lipca 2008 r. w sprawie we-
ryfikacji wielkości aglomeracji w gminach powiatu
krakowskiego, nie mogła być spełniona w terminie
do dnia 20 sierpnia 2008 r.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż poruszona
w wystąpieniu problematyka dotycząca wyznacze-
nia wielkości i obszarów aglomeracji w gminach po-
wiatu krakowskiego, była przedmiotem wyjaśnień
złożonych staroście krakowskiemu, panu Józefowi
Krzyworzece przez podległe wojewodzie małopol-
skiemu służby, na spotkaniu w dniu 30 lipca 2008 r.
w Wydziale Środowiska i Rolnictwa Małopolskiego
Urzędu Wojewódzkiego w Krakowie.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać, iż akty prawa miejscowego ustanowione przez
wojewodę i organy administracji niezespolonej pod-
legają kontroli zgodności z ustawami oraz aktami
wydanymi w celu ich wykonania, polityką rządu
oraz zasadami rzetelności i gospodarności. Zgodnie
z rozporządzeniem prezesa Rady Ministrów z dnia
24 grudnia 1998 r. w sprawie trybu kontroli aktów
prawa miejscowego ustanowionych przez wojewodę
i organ administracji niezespolonej (Dz. U. Nr 162,
poz. 1149) wojewoda przekazuje wydany akt prawa
miejscowego wraz z uzasadnieniem, niezwłocznie po
podpisaniu, właściwemu rzeczowo ministrowi, a gdy
akt ten reguluje sprawy należące do właściwości
dwóch lub więcej ministrów − wszystkim zainte-
resowanym ministrom. Właściwy rzeczowo mini-
ster dokonuje wstępnej kontroli aktu. W przypad-
ku stwierdzenia uchybień uzasadniających uchy-
lenie kontrolowanego aktu przez prezesa Rady Mi-
nistrów, akt ten przekazuje się ministrowi właści-
wemu do spraw administracji publicznej wraz z wnio-
skiem w sprawie uchylenia, zawierającym uzasad-
nienie. Minister właściwy do spraw administracji
publicznej przedstawia prezesowi Rady Ministrów,
wraz z uzasadnieniem, projekt rozstrzygnięcia w spra-
wie uchylenia aktu prawa miejscowego ustanowio-
nego przez wojewodę.
Przed przedstawieniem prezesowi Rady Mini-
strów ww. projektu rozstrzygnięcia w sprawie uchy-
lenia aktu prawa miejscowego, minister właściwy do
spraw administracji publicznej może wystąpić do
wojewody o uchylenie lub zmianę kwestionowanego
aktu we własnym zakresie. W przypadku, gdy woje-
woda nie uchyli albo nie zmieni aktu prawa miejsco-
wego w terminie 14 dni od dnia otrzymania wystą-
pienia, minister właściwy do spraw administracji
publicznej niezwłocznie przedstawia prezesowi Rady
Ministrów projekt rozstrzygnięcia w sprawie uchyle-
nia kwestionowanego przez właściwego rzeczowo
ministra aktu wraz z uzasadnieniem. Mając na uwa-
dze powyższe, pragnę wskazać, że do ministra wła-

ściwego do spraw administracji publicznej nie wpły-
nęły żadne wnioski od ministra właściwego do spraw
środowiska dotyczące uchylenia, w trybie nadzoru,
rozporządzeń wojewody małopolskiego wyznaczają-
cych aglomeracje w gminach powiatu krakowskiego.
Jednocześnie informuję, iż w przypadku wydania
przez wojewodę małopolskiego nowych rozporzą-
dzeń bądź zmiany obowiązujących, akty te poddane
zostaną kontroli, zgodnie z przepisami ww. rozpo-
rządzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 24 grud-
nia 1998 r.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Adamczyka
w sprawie zmian systemowych w zarządzaniu
odpadami komunalnymi na terenie gmin (4643)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 9 lipca 2008 r. (znak: DSPA-4401-4500/
08) w sprawie interpelacji posła na Sejm RP pana
Andrzeja Adamczyka dotyczącej zmian systemo-
wych w zarządzaniu odpadami komunalnymi na te-
renie gmin, przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Odnosząc się do poruszonej kwestii dotyczącej
zmian przepisów prawnych, uprzejmie informuję, że
pod kierunkiem Ministerstwa Infrastruktury pra-
cuje międzyresortowa grupa robocza, której zada-
niem jest przygotowanie projektu ustawy zmieniają-
cej obecnie obowiązujący system gospodarowania
odpadami komunalnymi. W pracach biorą udział
przedstawiciele Ministerstwa Infrastruktury, Mini-
sterstwa Rozwoju Regionalnego oraz Ministerstwa
Środowiska.
Podstawowym celem prowadzonych prac jest przy-
gotowanie projektów rozwiązań prawnych umożli-
wiających skuteczne wykorzystanie środków finanso-
wych z Unii Europejskiej na realizację komplekso-
wych obiektów z zakresu nowoczesnych technologii
odzysku i unieszkodliwiania odpadów komunalnych.
W efekcie ma zostać uszczelniony system gospo-
darowania odpadami komunalnymi, który umożliwi
realizację zadań wynikających ze zobowiązań akce-
syjnych Polski, co w konsekwencji przyczyni się do
prawidłowego gospodarowania odpadami.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że popieram ww.
założenia i przedmiotową inicjatywę dotyczącą wpro-
1489
wadzenia zmian w obecnym systemie prawnym okre-
ślającym zadania gminy oraz właścicieli nierucho-
mości w zakresie gospodarowania odpadami komu-
nalnymi.
Natomiast w związku z rozproszeniem kompe-
tencji w zakresie gospodarki odpadami komunalny-
mi pomiędzy resortami, w szczególności pomiędzy
Ministerstwem Infrastruktury a Ministerstwem
Środowiska, w ramach prac ww. grupy roboczej zo-
stała podjęta dyskusja nad utworzeniem odrębnego
aktu prawnego, który regulowałby kwestie gospoda-
rowania odpadami komunalnymi.
Należy przy tym zaznaczyć, że odpady komunal-
ne nie są jedynymi rodzajami odpadów, które znaj-
dują się w gestii poszczególnych resortów, przykła-
dowo odpady medyczne są w gestii resortu zdrowia,
odpady poubojowe w gestii resortu rolnictwa itd.,
a Ministerstwo Środowiska pełni w tym zakresie
rolę koordynatora.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłanek
Jadwigi Wiśniewskiej i Ewy Malik
w sprawie finansowania
publicznymi pieniędzmi
organizacji związanych z PSL (4644)
Szanowne Panie Posłanki! W odpowiedzi na py-
tania z 25 lipca 2008 r. uprzejmie informuję, że
18 lipca 2008 r. wystąpiłam do KRS o wypisy z reje-
stru podmiotów, we władzach których zasiada pan
Roman Kwaśnicki. Równolegle trwa kontrola De-
partamentu Kontroli i Nadzoru KPRM. Planowane
zakończenie kontroli przypada na 18 sierpnia br.
z możliwością jej przedłużenia w razie stwierdzenia
konieczności rozszerzenia planu kontroli. Zgodnie
z obowiązującymi przepisami, po jej zakończeniu,
prezes KRUS ma 7 dni na zgłoszenie swoich zastrze-
żeń. Po tym terminie, w ciągu 2-3 dni, DKiN KPRM
odniesie się do zgłoszonych zastrzeżeń. Następnie
prezes KRUS ma 7 dni od otrzymania stanowiska
KPRM na podpisanie, bądź odmowę podpisania pro-
tokołu. Wówczas dopiero postępowanie kontrolne
jest formalnie zakończone. Na tej podstawie dopiero
mogą być podjęte decyzje kadrowe i ewentualnie
1490
dalsze kroki w zależności od stwierdzonych niepra-
widłowości.
Tak więc udzielenie odpowiedzi na postawione
pytania będzie możliwe dopiero po zakończonej
kontroli.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Julia Pitera
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie uniemożliwienia przeniesienia
ruchu tranzytowego z płatnych autostrad
na alternatywne drogi krajowe (4645)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jacka Osucha w sprawie unie-
możliwienia przeniesienia ruchu tranzytowego z płat-
nych autostrad na alternatywne drogi krajowe,
przesłaną przy piśmie SPS-023-4645/08 z dnia 1 sierp-
nia br., przekazuję na ręce Pana Marszałka poniż-
sze wyjaśnienia.
W ramach realizacji przyjętego przez Radę Mi-
nistrów w dniu 25 września 2007 r. programu wie-
loletniego pod nazwą „Program budowy dróg kra-
jowych na lata 2008–2012” prowadzone są obecnie
prace budowlane na 186,9 km autostrad, 211,1 km
dróg ekspresowych i 155,2 km obwodnic. W toku
jest 51 postępowań przetargowych na 743,6 km
dróg.
W ramach realizacji programu wybudowanych
zostanie w latach 2008–2012 ok. 632 km autostrad
(dodatkowo powstanie ok. 473 km autostrad wybu-
dowanych w systemie partnerstwa publiczno-pry-
watnego, a zatem łącznie powstanie ok. 1105 km au-
tostrad), 1980 km dróg ekspresowych oraz 54 ob-
wodnic miast o łącznej długości 428 km. Zostaną
także wzmocnione bądź przebudowane drogi krajo-
we o łącznej długości 1560 km.
Program opiewa na łączną kwotę 121 mld zł
i obejmuje wydatki inwestycyjne w kwocie 104,7 mld
zł oraz wydatki związane z utrzymaniem sieci dróg
krajowych w kwocie 16,3 mld zł.
Celem programu jest osiągnięcie dobrego stanu
infrastruktury drogowej. Skutkiem rozbudowy sieci
dróg w Polsce ma być wyprowadzenie ruchu poza
obszary zurbanizowane oraz uzyskanie właściwej
dostępności do niej.
Należy oczekiwać, że poprawa płynności ruchu
w dobrze zorganizowanym i utrzymanym systemie
drogowym znacznie poprawi poziom bezpieczeństwa
ruchu; sprzyjać też będzie zmniejszaniu jednostko-
wego zużycia paliw, co przełoży się na ograniczenie
tempa wzrostu emisji gazów w związku ze spodzie-
wanym wzrostem natężenia ruchu.
Przewiduje się, że stawki opłaty elektronicznej,
planowanej do wprowadzenia na autostradach i dro-
gach ekspresowych, będą – podobnie jak ma to miej-
sce w innych krajach europejskich – zróżnicowane
ze względu na m.in. emisję spalin pojazdu czy porę
dnia, tak aby zapewnić płynność ruchu i zachęcić do
korzystania z pojazdów „czystszych”.
Przewidywany w rządowym projekcie ustawy
o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz nie-
których innych ustaw, projekcie tzw. ustawy o opła-
cie elektronicznej, powrót do opłat bezpośrednich
może spowodować przeniesienie części ruchu cięż-
kiego na drogi równoległe, lecz skala tego przenie-
sienia będzie dużo mniejsza niż przed wprowadze-
niem rekompensat. Zniesienie winiet nie przywróci
sytuacji sprzed 1 września 2005 r., ponieważ zwięk-
szyła się sieć autostrad, która jeszcze dalej będzie się
dynamicznie zwiększać. Należy liczyć się z tym, iż
tylko samochody ciężarowe poruszające się w trans-
porcie regionalnym będą starały się zjechać na dro-
gi równoległe. Przejazdy w ruchu międzyregional-
nym i krajowym z ominięciem autostrad będą nie-
uzasadnione ekonomicznie (potencjalne oszczędno-
ści na opłatach nie będą równoważyły strat na cza-
sie przejazdu). Omijanie autostrad będzie również
nieuzasadnione ze względu na dążenie przewoźni-
ków do skrócenia czasu dostawy.
Należy się spodziewać, że przeniesienie ruchu na
drogi alternatywne zostanie zahamowane dzięki re-
alizowanemu przez Generalną Dyrekcję Dróg Kra-
jowych i Autostrad „Programowi zabezpieczenia
dróg równoległych”. W ramach tego programu zo-
staną podjęte następujące działania:
— spowolnienie i uspokojenie ruchu na odcin-
kach przejść dróg alternatywnych przez małe miej-
scowości,
— stosowanie efektu bramy na wejściu do miej-
scowości,
— budowa małych rond,
— przejścia dla pieszych z sygnalizacją wzbu-
dzaną,
— sygnalizacje świetlne na skrzyżowaniach jed-
nopoziomowych,
— fotoradary w miejscach szczególnie niebez-
piecznych,
— zawężenia przekroju drogi,
— wydzielanie pasów skrętu w lewo,
— kanalizowanie przekroju drogi z zastosowa-
niem azyli dla pieszych i wysp rozdzielających kie-
runki ruchu,
— odgięcia toru jazdy.
Rozwiązania w ramach tego programu wpłynąć
mają również na poprawę bezpieczeństwa ruchu

drogowego – przykładem jest droga krajowa nr 8,
gdzie wprowadzono rozwiązania z zakresu bezpie-
czeństwa ruchu drogowego mające na celu uspokoje-
nie ruchu. Rezultatem tych działań jest ogranicze-
nie wypadkowości o ok. 30%. Ponadto celem tego
programu jest zminimalizowanie uciążliwości wyni-
kających z prowadzenia części ruchu pojazdów cię-
żarowych przez tereny zabudowane. Działania w ra-
mach programu nakierowane są ponadto na wska-
zanie korzyści wynikających z wykonywania cięż-
kiego transportu drogowego autostradami.
Oprócz działań prowadzonych przez GDDKiA
Sekretariat Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu
Drogowego koordynuje realizację programu zabez-
pieczenia dróg wojewódzkich.
Na odcinkach dróg szczególnie narażonych na
zwiększenie ruchu ciężarowego podjęte zostaną do-
datkowe działania zabezpieczające, minimalizujące
negatywny wpływ wzmożonego ruchu na stan śro-
dowiska naturalnego, nawierzchnię dróg i bezpie-
czeństwo ruchu drogowego.
Oczekiwać należy, że dzięki ww. działaniom za-
bezpieczającym oraz zracjonalizowaniu przewozów
w ramach transportu drogowego (wynikającemu ze
zmniejszenia tzw. pustych przewozów oraz koniecz-
ności dokonywania oceny opłacalności skorzystania
z danej trasy przewozowej) skala przeniesienia ru-
chu ciężkiego na drogi alternatywne zostanie znacz-
nie zmniejszona.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie wyznaczenia dodatkowych postojów
dla pociągów pospiesznych spółki PKP
Przewozy Regionalne, przejeżdżających
linią kolejową nr 62 przez stacje Olkusz,
Bukowno, Wolbrom (4646)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jacka Osucha (SPS-023-
-4646/08 z dnia 1 sierpnia 2008 r. i SPS-023-4647/
08 z dnia 1 sierpnia 2008 r.) w sprawie wyznaczenia
dodatkowych postojów dla pociągów pospiesznych
spółki PKP Przewozy Regionalne przejeżdżających
linią kolejową nr 62 przez stacje Olkusz, Bukowno,
Wolbrom oraz uruchomienia w nowym rozkładzie
1491
jazdy 2008/2009 połączeń na linii nr 62 Sosnowiec–
–Olkusz–Tunel poniżej przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
Z uwagi na modernizację linii CMK przez Olkusz
kursują 2 pary pociągów:
— „Długosz” relacji Katowice–Lublin–Katowice,
— nocny pociąg relacji Wrocław–Lublin–Wrocław.
Do dnia 13 grudnia 2008 r. ww. pociągi mają
kursować drogą okrężną. Wszystkie pociągi kursu-
jące drogą okrężną na czas zamknięcia na linii CMK
mają wyznaczony postój handlowy w Olkuszu. Nie
przewiduje się wyznaczania dodatkowych postojów
na stacjach w Wolbromiu i Bukownie.
Niemniej jednak z uwagi na otrzymane informa-
cje od zarządcy infrastruktury kolejowej moderniza-
cja linii CMK potrwa co najmniej przez cały 2009 r.,
dlatego też najprawdopodobniej połączenia Olkusza
pociągami pospiesznymi zostaną utrzymane.
Ponadto trasą przez Olkusz kursuje pociąg rela-
cji Hel–Kraków, przy czym na taką trasę przejazdu
PKP Przewozy Regionalne sp. z o.o. nie wyraziła
zgody, gdyż skierowanie go drogą okrężną powoduje
wydłużenie czasu przejazdu do Krakowa o ponad
2 godz. Taka decyzja jest jednostronną decyzją spół-
ki PKP PLK SA.
Odnosząc się do zagadnień zawartych w interpe-
lacji nr SPS-023-4647/08 z dnia 1 sierpnia 2008 r.
informuję, iż zgodnie z harmonogramem opracowa-
nia rozkładu jazdy 2008/2009 wydanym przez za-
rządcę infrastruktury kolejowej termin składania
wniosków o przyznanie tras pociągów na rozkład
jazdy 2008/2009 upłynął z dniem 30 kwietnia br.
Wnioski złożone po tym terminie powodują obciąża-
nie przewoźnika karami ujętymi w regulaminie
przydzielania tras pociągów i korzystania z przy-
dzielonych tras pociągów przez licencjonowanych
przewoźników kolejowych oraz zwiększenie kosztów
dostępu do infrastruktury kolejowej o 20%.
Decyzje o organizacji ruchu w nowym rozkładzie
jazdy (od 14 grudnia 2008 r.) podjęte zostaną po
przedstawieniu przez spółkę PKP Polskie Linie Ko-
lejowe propozycji rozkładu jazdy.
Ponadto informuję, iż uruchomienie pociągów na
linii Bukowno–Olkusz–Wolbrom należy do kompe-
tencji samorządu woj. małopolskiego, które jest
ustawowym organizatorem regionalnych przewo-
zów kolejowych na swoim terenie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
1492
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie uruchomienia w nowym rozkładzie
jazdy 2008/2009 spółki PKP
Przewozy Regionalne połączeń pospiesznych
przebiegających linią kolejową nr 62
Sosnowiec Płd.–Olkusz–Tunel (4647)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 4646 s. 1491.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Leszczyny
w sprawie rewaloryzacji stypendium
prezesa Rady Ministrów (4648)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną pismem SPS-023- 4648/08 z dnia 8 sierp-
nia 2008 r. interpelację pani poseł Izabeli Leszczyny
w sprawie rewaloryzacji stypendium prezesa Rady
Ministrów, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Stosownie do postanowień art. 90k ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) wysokość stypendium
prezesa Rady Ministrów określa, w drodze rozpo-
rządzenia, Rada Ministrów.
Od roku szkolnego 2004/2005, jak wynika z prze-
pisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 czerw-
ca 2005 r. w sprawie stypendiów prezesa Rady Mini-
strów, ministra właściwego do spraw oświaty i wy-
chowania oraz ministra właściwego do spraw kultu-
ry i ochrony dziedzictwa narodowego (Dz. U. Nr 106,
poz. 890), wysokość stypendium prezesa Rady Mini-
strów wynosi 258 zł miesięcznie.
Zgodnie z obowiązującym stanem prawnym sty-
pendia prezesa Rady Ministrów zatwierdzone na
rok szkolny 2008/2009 będą wypłacane w wysokości
258 zł miesięcznie w dwóch ratach: do dnia 30 listo-
pada (za okres od września do grudnia 2008 r.) i do
dnia 30 kwietnia (za okres od stycznia do czerwca
2009 r.).
Zmiana wysokości stypendium nie jest możliwa
bez nowelizacji ww. rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 14 czerwca 2005 r.
Uprzejmie informuję, że wystąpię w najbliższym
czasie do prezesa Rady Ministrów z wnioskiem o ewen-
tualne podwyższenie kwoty ww. stypendium.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
głównego inspektora ochrony środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie nielegalnego transgranicznego
przemieszczania odpadów (4649)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 8 sierpnia 2008 r.,
znak: SPS-023-4649/08, przekazujące interpelację
pana posła Macieja Orzechowskiego oraz grupy po-
słów dotyczącą nielegalnego przywozu odpadów
z zagranicy, uprzejmie informuję, co następuje.
Począwszy od chwili wejścia Polski do UE, na te-
renie kraju są prowadzone szerokie działania przez
uprawnione organy, tj.: Służbę Celną, Straż Gra-
niczną, Inspekcję Transportu Drogowego oraz In-
spekcję Ochrony Środowiska, mające na celu sku-
teczną kontrolę międzynarodowego przemieszcza-
nia odpadów. Wiodącą rolę w tym zakresie pełni In-
spekcja Ochrony Środowiska, która oprócz wydawa-
nia decyzji na przywóz odpadów do kraju, wywóz
z kraju czy tranzyt koordynuje przedmiotowe dzia-
łania na terenie Polski.
Problem nielegalnego przywozu odpadów z za-
granicy nasilił się w 2006 r. i dotyczył przede wszyst-
kim przywozu odpadów komunalnych. Do chwili
obecnej stwierdzono ponad 70 przypadków nielegal-
nego przywozu odpadów do Polski, a ich masa wy-
niosła ok. 8200 ton.
Nielegalne przemieszczanie odpadów w dalszym
ciągu stanowi problem w skali kraju, ale już zauwa-
ża się nieznaczną poprawę w tym zakresie. W 2007 r.
oraz w I połowie 2008 r. ujawniono mniejszą liczbę
przypadków nielegalnego przywozu odpadów z Nie-
miec (2007 r. – 11, 2008 r. – 8), w tym szczególnie
odpadów komunalnych. W roku 2007 odnotowano
6 przypadków przywozu odpadów komunalnych na
łączną masę 1780 ton, a w roku 2008 przypadków
tych było również 6, ale łączna masa przywiezionych
nielegalnie odpadów wyniosła 185 ton. Dla porów-
nania w roku 2006 odnotowano 16 przypadków nie-
legalnego przywozu odpadów z Niemiec, z czego
10 spraw dotyczyło odpadów komunalnych lub pozo-
stałości z sortowania odpadów komunalnych, któ-
rych przywieziono nielegalnie ok. 4500 ton.
W roku 2007 oraz w I połowie 2008 r. ujawniono
więcej nielegalnych przywozów odpadów z tzw. listy
zielonej. W roku 2007 ujawniono 12 przypadków
tego rodzaju o łącznej masie odpadów ok. 250 ton,
a w roku 2008 odnotowano 21 przypadków o łącznej
masie odpadów ok. 600 ton. Należy jednak podkre-
ślić, że odpady z „listy zielonej” (m.in. tworzywa
sztuczne, makulatura, złom) nie stanowią dużego
zagrożenia dla środowiska a są surowcami wtórny-
mi do produkcji, przywożonymi do instalacji odzy-
sku z zamiarem poddania ich recyklingowi materia-

łowemu. Nielegalność tych przywozów najczęściej
spowodowana była niewiedzą przedsiębiorców doty-
czącą okresów przejściowych dla Polski, na podsta-
wie których przywóz odpadów z „listy zielonej” obję-
ty jest obowiązkiem zgłoszenia i zezwolenia.
W Głównym Inspektoracie Ochrony Środowiska
w roku 2007 wszczętych zostało 26 postępowań do-
tyczących nielegalnego przemieszczania odpadów,
tymczasem w roku 2008 odnotowano dotychczas
38 przypadków, z czego 28 dotyczyło przywozu od-
padów, 5 przypadków wywozu, a 5 przypadków
tranzytu. Wzrost liczby przypadków nielegalnego
przemieszczania odpadów w bieżącym roku związa-
ny jest niewątpliwie z wejściem Polski do strefy
Schengen i zniesieniem kontroli na granicy we-
wnętrznej UE. Podkreślić należy, że ze wzrostem
liczby przypadków odnotowano spadek masy przywo-
żonych odpadów: w 2007 r. nielegalnie przywieziono
ok. 2200 ton, a w bieżącym roku ok. 1000 ton. Podsu-
mowując, mimo 12-procentowego wzrostu liczby stwier-
dzanych przypadków w stosunku do ubiegłego roku,
masa przywiezionych odpadów spadła prawie o poło-
wę (46%). Pamiętać jednak należy, że dane za rok
2008 obejmują jedynie 8 miesięcy br.
Należy również podkreślić, że wielokrotnie po-
wtarzane w ostatnim czasie w mediach informacje
o licznych przypadkach podrzucania niewielkich ilo-
ści odpadów przez obywateli Niemiec, którzy przy
okazji wizyty w Polsce zostawiają tu swoje odpady,
nie znajdują potwierdzenia w faktycznie ujawnia-
nych przez różne służby kontrolne przypadkach nie-
legalnego wwozu odpadów do kraju. Po raz pierwszy
taka sytuacja została zgłoszona w Głównym Inspek-
toracie Ochrony Środowiska w dniu 30 lipca br.
przez Zarząd Dróg Powiatowych w Pyrzycach i do-
tyczyła ok. 300 kg odpadów podobnych do komunal-
nych porzuconych przy drodze powiatowej Ryszewo–
–Brzezin. Skład odpadów jednoznacznie wskazywał
na kraj ich wytworzenia – Niemcy. Odpady w ciągu
7 dni zostały wywiezione z powrotem do Niemiec, co
było możliwe w związku z faktem, że w tym czasie
strona niemiecka realizowała powrotny wywóz do
Niemiec ok. 3000 ton odpadów. Odpady porzucone
przy drodze zostały zabrane w ramach realizowane-
go wywozu powrotnego. Dotychczas był to jedyny
stwierdzony przypadek wwiezienia do Polski odpa-
dów komunalnych w nieznacznej ilości i porzucenia
ich przy drodze. Żadna ze służb kontrolujących tere-
ny przygraniczne: Straż Graniczna, celnicy, Straż
Leśna, nie zgłaszała do tej pory takich przypadków.
Większość dotychczas stwierdzonych w Polsce
przypadków dotyczyła przywozu odpadów samocho-
dami ciężarowymi (min. 20 ton), gdy nie dokonano
zgłoszenia wysyłki odpadów i nie uzyskano zgody
wszystkich właściwych organów. W takim przypad-
ku odpowiedzialność za nielegalny przywóz ponosi
podmiot zagraniczny wysyłający odpady, a odpady
podlegają zwrotowi do kraju wysyłki. Jeśli podmiot
zagraniczny nie jest znany lub nie istnieje (np. na
dokumentach podano fałszywe dane), obowiązek
1493
zwrotu odpadów przechodzi na organ kraju, skąd
przywieziono odpady. Zatem zgodnie z przepisami
unijnymi, po stwierdzeniu nielegalnego przemiesz-
czania, główny inspektor ochrony środowiska po-
wiadamia organ kraju pochodzenia odpadów, a na-
stępnie – po obustronnym wyjaśnieniu wszystkich
faktów w sprawie – organ zagraniczny zapewnia po-
wrotny wywóz odpadów z Polski. Do chwili obecnej
udało się doprowadzić do zwrotu ok. 4800 ton odpa-
dów (tj. ponad 70%), blisko 1000 ton odpadów zago-
spodarowano na terenie kraju, a postępowania doty-
czące pozostałych ok. 2 tys. ton są w toku.
Ponadto w każdym przypadku ujawnienia niele-
galnego przywozu do kraju odpadów, co zgodnie
z przepisami art. 183 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r.
Kodeks karny jest przestępstwem zagrożonym karą
więzienia od kilku miesięcy aż do 5 lat, kierowane są
wnioski do organów ścigania przez organ, który ten
przywóz stwierdził.
Dodatkowym instrumentem stosowanym przez
Inspekcję Ochrony Środowiska w przypadku stwier-
dzenia nielegalnego przemieszczania odpadów są
administracyjne kary pieniężne wprowadzone do
ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r. o międzynarodo-
wym przemieszczaniu odpadów. Wysokość tych kar,
od 50 tys. zł do 300 tys. zł, działa również prewen-
cyjnie i odstraszająco.
Ze względu na wagę problemu nielegalnego przy-
wozu odpadów do Polski intensyfikowane są kroki
przeciwdziałające nielegalnym praktykom tego ro-
dzaju. Inspekcja Ochrony Środowiska prowadzi sze-
reg działań mających na celu ograniczenie skali tego
zjawiska. Najistotniejsze z nich to przede wszystkim
bieżące kontrole ukierunkowane na przeciwdziała-
nie nielegalnemu transgranicznemu przemieszcza-
niu odpadów oraz kontrole prawidłowej realizacji
przemieszczeń legalnych realizowane w instalacjach
krajowych przedsiębiorców sprowadzających odpady
lub je wysyłających. Łącznie w 2007 r. wojewódzkie
inspektoraty wykonały 167 kontroli podmiotów
związanych z transgranicznym przemieszczaniem
odpadów.
Aby zapewnić wysoką jakość i skuteczność pro-
wadzonych działań kontrolnych, w każdej jednostce
organizacyjnej inspekcji wyznaczono minimum jed-
nego inspektora specjalizującego się w zagadnie-
niach transgranicznego przemieszczania odpadów
(t.p.o.). Grupa inspektoratów t.p.o., licząca ok. 50 osób,
od 2003 r. uczestniczy w szkoleniach i naradach
szkoleniowych organizowanych przez GIOŚ odby-
wających się co najmniej dwa razy w roku.
Ze względu na brak uprawnień do zatrzymywa-
nia pojazdów znajdujących się w ruchu wojewódzkie
inspektoraty ochrony środowiska nie mogą samo-
dzielnie realizować kontroli drogowych. Jednakże
inspektorzy wojewódzkich inspektoratów ochrony
środowiska uczestniczą we wspólnych kontrolach
realizowanych we współpracy z innymi służbami
kontrolnymi:
1494
— kontrole graniczne na granicy zewnętrznej
UE przeprowadzane przez funkcjonariuszy Straży
Granicznej lub Służby Celnej (urzędy celne na gra-
nicy zewnętrznej UE oraz wewnątrz kraju), w tym
w portach morskich,
— kontrole drogowe przeprowadzane przez in-
spektorów Inspekcji Transportu Drogowego, grupy
mobilne Służby Celnej oraz Straży Granicznej.
Główny inspektor ochrony srodowiska zawarł
porozumienia o współdziałaniu z głównym inspek-
torem transportu drogowego (w dniu 26 lipca 2006 r.),
a także z ministrem finansów, szefem Służby Celnej
RP oraz komendantem głównym Straży Granicznej
(w dniu 7 lutego 2007 r.), co umożliwia jeszcze bar-
dziej skuteczną współpracę zarówno na szczeblu
centralnym, jak i regionalnym.
Ponadto Inspekcja Ochrony Środowiska od 2003 r.
bierze udział w pracach grupy roboczej IMPEL TFS,
zajmującej się m.in. realizacją projektów inspekcyj-
nych w celu wzmocnienia egzekwowania przepisów
wspólnotowych w zakresie transgranicznego prze-
mieszczania odpadów. IOŚ w Polsce koordynuje i ak-
tywnie uczestniczy w działaniach kontrolnych co-
rocznie realizowanych w ramach tych projektów.
Podczas wspólnych kontroli zorganizowanych od po-
czątku 2007 r. inspektorzy WIOŚ wraz z innymi
służbami skontrolowali 2118 transportów odpadów
(dane uwzględniają transport drogowy, morski oraz
kolejowy). Wynik ten daje Polsce trzecie miejsce, po
Holandii i Austrii, pod względem największej liczby
kontroli transgranicznych przemieszczeń odpadów.
Jest to jednocześnie najlepszy wynik spośród tzw.
nowych krajów członkowskich UE.
We wszystkich akcjach w ciągu 2007 r. wzięły
udział wojewódzkie inspektoraty ochrony środowi-
ska z terenu całego kraju. W akcjach uczestniczyli
również funkcjonariusze Straży Granicznej, Służby
Celnej oraz inspektorzy Inspekcji Transportu Dro-
gowego. O akcjach każdorazowo informowano Poli-
cję. Prowadzone akcje inspekcyjne miały również
charakter międzynarodowy. Brali w nich udział in-
spektorzy niemieckiej Inspekcji Transportu Drogo-
wego oraz czeskiej Inspekcji Ochrony Środowiska.
Na forum IMPEL TFS Polska jest postrzegana
jako najbardziej aktywny kraj z grupy tzw. nowych
członków UE. Działania Polski w zakresie kontroli
t.p.o. oraz dobrą współpracę z innymi służbami kon-
trolnymi wysoko ocenili również przedstawiciele
Komisji Europejskiej podczas wizyty w Polsce w lu-
tym 2007 r.
Inspekcja Ochrony Środowiska uczestniczy rów-
nież w pracach polsko-niemieckiej grupy roboczej do
spraw odpadów, która omawia zagadnienia i proble-
my związane z międzynarodowym przemieszcza-
niem odpadów. W ostatnim czasie spotkania poświę-
cone były problemom nielegalnego wwozu odpadów
z Niemiec do Polski. Efektem współpracy były rów-
nież wspólne akcje kontrolne po obu stronach grani-
cy Polski i Niemiec.
Ponadto z inicjatywy głównego inspektora ochro-
ny środowiska powstaje grupa G-5 skupiająca przed-
stawicieli wszystkich służb zaangażowanych w kon-
trolę transgranicznego przemieszczania odpadów.
Celem grupy jest podejmowanie i koordynacja dzia-
łań zwalczających i przeciwdziałających procedero-
wi nielegalnego przywozu odpadów do Polski.
Reasumując, pragnę zapewnić Pana Marszałka,
że zagadnienie transgranicznego przemieszczania
odpadów i pojawiające się problemy w tym obszarze
objęte są stałą troską ze strony resortu środowiska.
Z poważaniem
Główny inspektor ochrony środowiska
Andrzej Jagusiewicz
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie propozycji zmian w systemie
edukacji narodowej przedstawionych
przez Zgromadzenia Ogólne Śląskiego Związku
Gmin i Powiatów (4652)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Marka Krząkały z dnia
25 lipca 2008 r., nr SPS-023-4652/08, w sprawie
propozycji zmian w systemie edukacji narodowej
przedstawionych przez Zgromadzenie Ogólne Ślą-
skiego Związku Gmin i Powiatów uprzejmie przed-
stawiam następujące wyjaśnienia:
Kierunkowe działania w obszarze edukacji wy-
znaczają priorytety „Strategicznego planu rządze-
nia” oraz „Programu prac rządu”, w szczególności
dotyczące podniesienia jakości kształcenia. Podsta-
wowym warunkiem osiągnięcia tego celu jest za-
pewnienie spójności i stabilności systemu oświaty,
przy zagwarantowaniu równego dostępu do eduka-
cji wysokiej jakości. Pozwolę sobie wyrazić przeko-
nanie, że przedstawione obecnie do konsultacji spo-
łecznych dwa projekty ustaw nowelizujących ustawę
o systemie oświaty i ustawę Karta Nauczyciela stwa-
rzają podstawy prawne do takich właśnie działań.
I. Decydujący wpływ na podnoszenie jakości pra-
cy szkół i placówek oświatowych, w tym również na
efekty kształcenia i wyrównywanie szans edukacyj-
nych dzieci i młodzieży, ma decentralizacja zadań
państwa w obszarze edukacji oznaczająca przekazy-
wanie lokalnym społecznościom zadań i odpowie-
dzialności za ich realizację.

Pragnę zauważyć, że rozpoczęta w 1999 r. refor-
ma edukacji uwzględnia konstytucyjną zasadę de-
centralizacji władzy publicznej sformułowaną w art. 15
i 16 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
w myśl której samorząd terytorialny uczestniczy
w sprawowaniu władzy publicznej, a przysługującą
mu w ramach ustaw istotną część zadań publicz-
nych wykonuje w imieniu własnym i na własną od-
powiedzialność. Kluczowym z punktu widzenia za-
spokajania potrzeb wspólnoty samorządowej zada-
niem publicznym realizowanym przez jednostki
samorządu terytorialnego jest zapewnienie kształ-
cenia, wychowania i opieki, w tym opieki profilak-
tycznej, w zakładanych i prowadzonych w tym celu
publicznych szkołach i placówkach. Zakres zadań
oświatowych gmin, powiatów i samorządów woje-
wództw określono w ust. 2 art. 5a ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), zaś w ust. 3
przesądzono równocześnie, iż środki niezbędne na
realizację zadań oświatowych, w tym na wynagro-
dzenia nauczycieli oraz utrzymanie szkół i placó-
wek, zagwarantowane są w dochodach jednostek
samorządu terytorialnego. Stosownie do postano-
wień art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539) na dochody jedno-
stek samorządu terytorialnego składają się łącznie
dochody własne, subwencja ogólna oraz dotacje ce-
lowe z budżetu państwa.
W obowiązującym stanie prawnym zakres i spo-
sób finansowania zadań oświatowych każdorazowo
jest przedmiotem decyzji merytorycznej, politycznej,
odpowiednich organów samorządowych, które decy-
dują o sposobie realizacji danego zadania, w ścisłej
relacji do wykonywania innych zadań własnych.
Tak więc punktem odniesienia dla kosztów ponoszo-
nych przez samorządy terytorialne z tytułu wyko-
nywania zadań oświatowych, w tym na wynagro-
dzenia nauczycieli, mogą być wyłącznie łączne do-
chody j.s.t., a nigdy ich część. Stanowisko takie po-
twierdzają rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyj-
nego, m.in. w postanowieniu z dnia 20 czerwca 2001 r.,
sygn. K 35/00 (OTK 2001/6/167) dotyczącym źródeł
finansowania zadań oświatowych realizowanych przez
jednostki samorządu terytorialnego.
II. Obecnie, po zakończeniu reformy struktural-
nej szkolnictwa, jednostki samorządu terytorialne-
go wypracowały własne systemy zarządzania szko-
łami i placówkami, wzrosła także świadomość obo-
wiązków wynikających z realizacji zadań własnych.
Zaistniały zatem warunki do dalszego zwiększania
samodzielności j.s.t. w obszarze oświaty, co odzwier-
ciedlają przygotowane obecnie projekty ustaw.
W kontekście umacniania wyłącznych kompe-
tencji j.s.t. w zakresie wyboru sposobu organizowa-
nia i realizacji zadań oświatowych na swoim terenie
postulat określenia standardów edukacyjnych, w tym
standardów zatrudnienia nauczycieli, budzi wątpli-
wości. Każda czynność dokonywana na podstawie
1495
ustalonej zewnętrznie normy (standardu), jeśli jest to
standard faktyczny, musi gwarantować osiągnięcie
określonego skutku. Tymczasem w przypadku kształ-
cenia i wychowania nie sposób zagwarantować wy-
stąpienia jakiegokolwiek jednolitego skutku i efektu.
W obszarze edukacji istnieje bowiem zbyt duża ilość
zmiennych (uzdolnienia uczniów, wykształcenie ro-
dziców, środowisko lokalne itp.), powiązanych liczny-
mi skomplikowanymi relacjami, aby możliwe było za-
pewnienie stałych i powtarzalnych warunków reali-
zacji kształcenia i wychowania.
Oznacza to w praktyce, iż ustanowienie central-
nych standardów organizacyjnych nie zapewniłoby
żadnego realnego efektu edukacyjnego. Przeciwnie,
należy sądzić, że w wielu przypadkach mogłoby
dojść do pogorszenia oferty edukacyjnej, z nieko-
rzystnym i najczęściej nieodwracalnym skutkiem
dla uczniów. Centralne określenie standardów
oświatowych de facto nie sprzyja bowiem poszuki-
waniu i realizacji działań projakościowych w lokal-
nych systemach edukacji, skłania natomiast do kon-
centrowania wysiłków jedynie na dostosowaniu
własnych warunków organizacyjnych do standardo-
wej, czyli przeciętnej, normy.
Dodatkowo należy podkreślić, iż każdorazowo
powołanie normy centralnej ogranicza władztwo
obywateli. Oznacza to, iż w przypadku zastosowa-
nia centralnych standardów w jakiejkolwiek formie
pozbawia się co najmniej część obywateli prawa
i możliwości wpływania (np. za pośrednictwem or-
ganów samorządu) na kształtowanie procesu na-
uczania (uczenia się) i wychowania. W praktyce za-
tem realizowanie w samorządach organizacyjnych
standardów centralnych zawsze będzie oznaczało
rezygnację z określonych i obecnie przynależnych
praw i możliwości.
Wyzwaniem współczesności jest indywidualiza-
cja nauczania i zapewnienie równego dostępu do
edukacji wszystkim dzieciom. Współczesne szkoły
muszą dostosowywać się do zróżnicowanych po-
trzeb i predyspozycji uczniów. Poprawę jakości
kształcenia i wychowania można osiągnąć jedynie
poprzez zwiększanie odpowiedzialności za eduka-
cję ze strony społeczności lokalnych, nie zaś w wy-
niku ustanowienia standardowych (przeciętnych)
norm centralnych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
1496
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Urbaniaka
oraz grupy posłów
w sprawie stosowania kas rejestrujących
w usługach przewozu miejskiego (4657)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie, znak: SPS-023-4657/08,
z dnia 8 sierpnia 2008 r. interpelację pana posła Ja-
rosława Urbaniaka w sprawie stosowania kas reje-
strujących w usługach przewozu miejskiego, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Obowiązek prowadzenia ewidencji przy zastoso-
waniu kas rejestrujących wynika bezpośrednio
z art. 111 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.). Działając w oparciu o delegację wyni-
kającą z art. 111 ust. 7 pkt 3 ww. ustawy, minister
finansów może wprowadzać w drodze rozporządze-
nia na czas określony zwolnienia z obowiązku ewi-
dencjonowania przy zastosowaniu kas rejestrują-
cych niektórych grup podatników oraz niektórych
czynności, ze względu na rodzaj prowadzonej dzia-
łalności lub wysokość obrotu.
Na mocy § 2 pkt 1 i poz. 6 załącznika do rozpo-
rządzenia ministra finansów z dnia 27 czerwca
2008 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. Nr 113,
poz. 720) przewozy miejskie rozkładowe pasażer-
skie, inne niż kolejowe, za które pobierane są ceny
urzędowe w wysokości ustalonej przez gminę (Radę
m. st. Warszawy) lub związek komunalny, zostały
zwolnione od obowiązku prowadzenia ewidencji przy
zastosowaniu kas rejestrujących do dnia 31 grudnia
2008 r.
Zakres zastosowania zwolnień od ewidencjono-
wania po dniu 31 grudnia 2008 r. zostanie określony
w nowym rozporządzeniu ministra finansów w spra-
wie kas rejestrujących. Na obecnym etapie nie zo-
stały jeszcze podjęte rozstrzygnięcia co do projektów
przepisów w zakresie kas rejestrujących, które wy-
znaczałyby zakres tych zwolnień. Projekt nowego
rozporządzenia zostanie skierowany do uzgodnień
międzyresortowych oraz udostępniony w Biuletynie
Informacji Publicznej na stronie internetowej Mini-
sterstwa Finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Beaty Szydło i Andrzeja Adamczyka
w sprawie egzekucji administracyjnej
należności pieniężnych, o których mowa
w art. 170 ustawy Prawo wodne (4659)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 8 sierpnia 2008 r., nr SPS-023-4659/
08, odpowiadając na interpelację Beaty Szydło i An-
drzeja Adamczyka, posłów na Sejm Rzeczypospolitej
Polskiej, w sprawie egzekucji administracyjnej skła-
dek członkowskich na rzecz spółek wodnych, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
1. Zgodnie z art. 170 § 1 ustawy z dnia 18 lipca
2001 r. Prawo wodne (Dz. U. z 2005 r., Nr 239,
poz. 2019, z późn. zm.) członek spółki wodnej jest
obowiązany do wnoszenia składek i ponoszenia na
jej rzecz innych określonych w statucie świadczeń,
niezbędnych do wykonywania statutowych zadań
spółki. W przypadku niewykonania tego obowiązku
możliwe jest dochodzenie tych należności pienięż-
nych z majątku członka spółki wodnej w trybie egze-
kucji administracyjnej, co wynika z art. 170 ust. 5
tej ustawy. Przekazanie do egzekucji administracyj-
nej tych należności z mocy powołanego przepisu nie
jest jednak wystarczającą podstawą do wszczęcia
i prowadzenia egzekucji administracyjnej tych na-
leżności. Egzekucji administracyjnej podlegają bo-
wiem te obowiązki, które łącznie spełniają wymogi
określone w przepisach art. 2 oraz 3–4 ustawy
z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyj-
nym w administracji (Dz. U. z 2005 r. Nr 229,
poz. 1954, z późn. zm.). W przypadku należności
przypadających spółkom wodnym od ich członków,
przesłanka określona w art. 2 tej ustawy została
spełniona, albowiem należności te przekazane zo-
stały do egzekucji administracyjnej z mocy przepisu
odrębnego, którym jest powołany art. 170 ust. 5
ustawy Prawo wodne. Poddanie tych należności eg-
zekucji administracyjnej uzależnione jednak zostało
od spełnienia drugiego warunku, określonego w art. 4
ustawy o postępowaniu egzekucyjnym w admini-
stracji, tj. uzyskania przez wierzyciela stosownego
orzeczenia sądu. W tym zakresie decydujące znacze-
nie miało postanowienie z dnia 11 sierpnia 2004 r.,
sygn. akt II CK 481/2003, w którym Sąd Najwyższy
wskazał, iż składka członkowska, o której mowa
w art. 170 ust. 1 ustawy Prawo wodne, ma charakter
świadczenia cywilnoprawnego i poddanie jej egzeku-
cji administracyjnej nie pozbawia jej tego charakte-
ru. Składki członkowskie i inne świadczenia na
rzecz spółek wodnych mogą być więc egzekwowane
przez naczelników urzędów skarbowych w sytuacji,
gdy wierzyciel – spółka wodna – w tytule wykonaw-
czym wskaże podstawę prawną obowiązku, tj. pra-

womocne orzeczenie sądu w zakresie wymagalnego
obowiązku uiszczenia składki członkowskiej. Jeżeli
natomiast tytuł wykonawczy stanowiący podstawę
do wszczęcia i prowadzenia egzekucji administracyj-
nej należności przypadających spółkom wodnym nie
będzie spełniał ww. wymogu, administracyjny or-
gan egzekucyjny uprawniony będzie do zwrotu tego
tytułu do wierzyciela w formie postanowienia. Po-
stanowienie to w przypadku jego zaskarżenia do or-
ganu odwoławczego może być również przedmiotem
kontroli sądowoadministracyjnej, pod kątem zgod-
ności z obowiązującymi przepisami prawa.
W analogicznej sprawie wypowiedział się Trybu-
nał Konstytucyjny w wyroku z dnia 10 lipca 2006 r.,
sygn. akt K 37/04, w odniesieniu do opłat za niele-
galne pobranie paliw i energii w sieci, których moż-
liwość dochodzenia w trybie egzekucji administra-
cyjnej wynika z art. 57 ustawy z dnia 10 kwietnia
1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. Nr 89, poz. 625).
W uzasadnieniu tego wyroku wskazano, że należ-
ność pieniężna przedsiębiorstwa energetycznego
z tytułu pobierania opłat za nielegalne pobieranie
paliwa lub energii jest przekazana do egzekucji ad-
ministracyjnej na podstawie art. 57 ust. 2 prawa
energetycznego, jeżeli wynika ona z wyroku sądowe-
go rozstrzygającego spór z odbiorcą (dłużnikiem).
Dodatkowo Trybunał Konstytucyjny, postanowie-
niem z dnia 28 lutego 2007 r., sygn. akt S 3/07, zasy-
gnalizował Sejmowi potrzebę podjęcia inicjatywy
ustawodawczej w przedmiocie pobierania przez
przedsiębiorstwa energetyczne opłat za nielegalne
pobieranie paliw lub energii z sieci oraz ich ściąga-
nia w drodze postępowania egzekucyjnego w admi-
nistracji, w uzasadnieniu podnosząc potrzebę takie-
go zredagowania odpowiednich przepisów prawa
energetycznego, aby wynikało z nich jednoznacznie,
że przedsiębiorstwo energetyczne może pobierać
opłaty za nielegalnie pobrane paliwo lub energię
w wysokości określonej w taryfach wówczas, gdy od-
biorca nie kwestionuje roszczenia przedsiębiorstwa.
W sytuacji, gdy odbiorca odmawia uiszczenia ww.
opłat, przedsiębiorstwo, celem zaspokojenia swojego
roszczenia, winno skierować sprawę na drogę sądo-
wego postępowania rozpoznawczego.
2. Odnosząc się z kolei do pomocy finansowej
przez spółki wodne z budżetu jednostek samorządu
terytorialnego, uprzejmie informuję, iż art. 164 ust. 1
i 5 ustawy Prawo wodne przewiduje, że spółki wod-
ne, które nie działają w celu osiągnięcia zysku, mogą
korzystać z pomocy finansowej z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego w formie dotacji udziela-
nej zgodnie z przepisami ustawy o finansach pu-
blicznych, przeznaczonej w szczególności na bieżące
utrzymanie wód i urządzeń wodnych oraz realizację
inwestycji. Przepis art. 174 ust. 1 ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 249, poz. 2104, ze zm.) wyraźnie określa, iż z bu-
dżetu jednostki samorządu terytorialnego udzielane
są dotacje przedmiotowe tylko dla zakładów budże-
towych i gospodarstw pomocniczych, kalkulowane
1497
według stawek jednostkowych. Przepis ust. 2 tego
artykułu przewiduje wprawdzie możliwość udziela-
nia dotacji również innym podmiotom, lecz tylko
wtedy, gdy tak stanowią odrębne przepisy. Cytowa-
ny powyżej art. 164 ust. 5 ustawy Prawo wodne nie
upoważnia do udzielania spółkom wodnym dotacji
przedmiotowych z budżetu jednostki samorządu te-
rytorialnego, gdyż przez dotacje przedmiotowe, w myśl
art. 106 ust. 2 pkt 3 ustawy o finansach publicznych,
należy rozumieć dopłaty do określonych rodzajów
wyrobów lub usług, kalkulowanych według stawek
jednostkowych.
Stosownie natomiast do art. 106 ust. 2 pkt 2
ustawy o finansach publicznych – dotacje podmioto-
we są udzielane na dofinansowanie działalności bie-
żącej ustawowo wskazanego podmiotu. Ustawa o fi-
nansach publicznych stanowi jednoznacznie, że
z budżetu państwa mogą być udzielane dotacje pod-
miotowe wyłącznie na cele i w zakresie określonym
w ustawach innych niż ustawa budżetowa lub
w umowach międzynarodowych. Odnośnie do jedno-
stek samorządu terytorialnego obowiązujący pozo-
staje przepis definiujący dotację podmiotową (art. 106
ust. 2 pkt 2 ustawy o finansach publicznych) i wska-
zujący na możliwość udzielania dotacji podmiotowej
dla ustawowo wskazanego podmiotu.
Spółkom wodnym nie mogą być więc udzielane
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego zarów-
no dotacje przedmiotowe, jak i dotacje podmiotowe.
Natomiast pomoc finansowa z budżetu jednostki
samorządu terytorialnego dla podmiotów niezali-
czanych do sektora finansów publicznych (art. 4
ustawy o finansach publicznych nie wymienia spół-
ek wodnych jako jednostek tworzących sektor finan-
sów publicznych) i niedziałających w celu osiągnię-
cia zysku, stosownie do art. 176 ustawy o finansach
publicznych, może być udzielana w formie dotacji na
cele publiczne związane z realizacją zadań tej jed-
nostki. Zlecenie zadań i udzielenie dotacji dokony-
wane winno być zgodnie z przepisami ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, ze
zm.), a jeżeli dotyczy ono innych zadań niż określone
w tej ustawie – na podstawie umowy jednostki samo-
rządu terytorialnego z podmiotem (do umowy tej sto-
suje się odpowiednio przepis art. 131 ust. 2 ustawy
o finansach publicznych). Tryb postępowania o udzie-
lenie dotacji na inne zadania niż określone w ustawie
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie,
sposób jej rozliczania oraz sposób kontroli wykony-
wania zleconego zadania określa w drodze uchwały
organ stanowiący jednostki samorządu terytorialne-
go, mając na uwadze zapewnienie jawności postępo-
wania o udzielenie dotacji i jej rozliczania.
Dotacje celowe, o których mowa w art. 176 usta-
wy o finansach publicznych, mogą być udzielane
z budżetu jednostek samorządu terytorialnego na
cele publiczne związane z realizacją zadań jednostki
samorządu terytorialnego. Zauważyć przy tym nale-
ży, iż ustawodawca w przepisie ust. 1 art. 176 ww.
1498
ustawy, określając zakres udzielanych dotacji, po-
służył się pojęciem zadań jednostki samorządu tery-
torialnego, nie ograniczając możliwości udzielania
dotacji wyłącznie na tak zwane zadania własne.
Uwzględniając powyższe, uprzejmie wyjaśniam,
że na zasadach określonych w omawianym art. 176
ustawy o finansach publicznych spółkom wodnym
mogą być udzielane dotacje celowe z budżetu jed-
nostki samorządu terytorialnego, w tym na zada-
nia, o których mowa w art. 164 ust. 5 ustawy Prawo
wodne, tj. na bieżące utrzymanie wód i urządzeń
wodnych oraz realizację inwestycji.
Dodać należy, iż udzielenie dotacji celowej z budże-
tu jednostek samorządu terytorialnego jest uzależnio-
ne od spełnienia następujących trzech warunków:
1. podmiot otrzymujący dotację celową nie może
należeć do sektora finansów publicznych;
2. podmiot otrzymujący dotację celową nie może
działać w celu osiągnięcia zysku;
3. dotacja celowa udzielana jest na cel publiczny
związany z realizacją zadań jednostek samorządu
terytorialnego udzielających dotacji.
Uwzględniając zatem potrzebę pilnej nowelizacji
przepisów ustawy Prawo wodne, uprzejmie wyja-
śniam, że podjęcie inicjatywy legislacyjnej w zakre-
sie wprowadzenia przepisów mających na celu uła-
twienie i przyspieszenie możliwości dochodzenia
w trybie egzekucji administracyjnej składek człon-
kowskich spółek wodnych, jak również nowelizacji
art. 164 tej ustawy w zakresie dofinansowania spół-
ek wodnych, pozostaje poza zakresem działania mi-
nistra finansów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Beaty Szydło i Andrzeja Adamczyka
w sprawie wprowadzenia systemu rozliczeń
lecznictwa szpitalnego metodą
jednorodnych grup pacjentów (4660)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Beaty Szydło i pana Andrzeja
Adamczyka, posłów na Sejm RP, z dnia 25 lipca 2008 r.,
przesłaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 8 sierp-
nia 2008 r. (znak: SPS-023-4660/08) w sprawie
zmiany sposobu rozliczania świadczeń opieki zdro-
wotnej w rodzaju: leczenie szpitalne w oparciu o sys-
tem jednorodnych grup pacjentów (JGP), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Szczegółowe unormowania prawne regulujące
kwestie zasad i trybu finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej zawiera ustawa z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz.
2135, z późn. zm.), akty wykonawcze do ww. ustawy
oraz zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia dotyczące poszczególnych rodzajów świad-
czeń opieki zdrowotnej.
Do zadań Narodowego Funduszu Zdrowia, zgod-
nie z art. 97 ww. ustawy, należy w szczególności
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie nie-
zbędnym dla prawidłowego zawierania umów a tak-
że przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań oraz
zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej. Podstawą udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych przez Fundusz, zgodnie
z art. 132 ust. 1 cytowanej na wstępie ustawy, jest
umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej za-
warta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem
oddziału wojewódzkiego NFZ. Umowa o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej może być zawarta wy-
łącznie ze świadczeniodawcą, który został wybrany
do udzielania świadczeń opieki zdrowotnej po prze-
prowadzeniu postępowania w trybie konkursu ofert
albo rokowań. Prezes NFZ, działając na podstawie
art. 146 cytowanej ustawy, wydał zarządzenie
Nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju: leczenie szpitalne, które wprowadza rozli-
czanie tego rodzaju świadczeń opieki zdrowotnej
w oparciu o system jednorodnych grup pacjentów.
Głównym celem wprowadzenia koncepcji finan-
sowania świadczeń opieki zdrowotnej poprzez JGP
jest transparentne, oparte o proste zasady pokrycie
kosztów ponoszonych przez świadczeniodawców do-
starczających usługi dobrej jakości i kompleksowo
zaspokajających oczekiwania pacjentów.
Zgodnie ze stanowiskiem Narodowego Funduszu
Zdrowia, zastosowane w systemie JGP rozwiązania
zabezpieczające poziom finansowania (odrębne fi-
nansowanie intensywnej terapii, leków i wyrobów
medycznych, również poprzez umowy na chemiote-
rapię i programy terapeutyczne, zróżnicowanie po-
stępowania w przypadkach powikłanych, a zwłasz-
cza o przedłużonym pobycie pacjenta w szpitalu),
zmniejszają ryzyko po stronie świadczeniodawców.
System rozliczania świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne w oparciu o system
JGP, jak informuje fundusz, nie zmniejszy dostępno-
ści pacjentów do świadczeń opieki zdrowotnej, a wręcz
powinien skutkować zwiększeniem bezpieczeństwa
świadczeniobiorców oraz stwarzać nową jakość za-
rządzania szpitalami.
Ponadto uprzejmie informuję, iż zgodnie z komu-
nikatem prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 11 czerwca 2008 r., nowe wymagania wobec

świadczeniodawców wprowadzone zarządzeniem nr
32/2008/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia w sprawie określenia warunków zawiera-
nia i realizacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne,
mają bezpośrednie zastosowanie w stosunku do
umów zawartych w wyniku nowych postępowań
w trybie konkursu ofert albo rokowań, przeprowa-
dzonych po wejściu w życie zarządzenia. W przypad-
ku umów aktualnie realizowanych wprowadzono
okres dostosowawczy w odniesieniu do przedmioto-
wych wymagań. Jak informuje fundusz, w okresie
dostosowawczym niespełnienie dodatkowych wyma-
gań, które zostały wprowadzone ww. zarządzeniem,
nie może być przyczyną rozwiązania umowy ze
świadczeniodawcą, który posiada zawartą umowę
albo odmowy przedłużenia aktualnie realizowanej
umowy w drodze aneksu. Okres dostosowawczy
kończy się z dniem 31 grudnia 2008 r., przy czym nie
obejmuje on szczególnych warunków wykonywania
niektórych świadczeń, wyodrębnionych w przedmio-
towym zarządzeniu.
W przypadku umów zawartych w wyniku no-
wych postępowań w trybie konkursu ofert albo ro-
kowań, przeprowadzonych po wejściu w życie zarzą-
dzenia nr 32/2008/DSOZ prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, zgodnie z komunikatem prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia w sprawie szczegól-
nych zasad rozliczania świadczeń w pierwszych mie-
siącach po wprowadzeniu systemu jednorodnych
grup pacjentów, w celu przygotowania właściwego
przebiegu wdrożenia JGP, zapewnienia stabilnego
poziomu finansowania szpitali oraz złagodzenia
ewentualnych niepożądanych skutków związanych
z tym wdrożeniem, w przypadku wystąpienia proble-
mów uniemożliwiających pełne rozliczenie świadczeń
wg metodologii JGP, świadczeniodawca może rozli-
czyć je w trybie uproszczonym. Od 1 lipca do 30 wrze-
śnia br. trwa okres przejściowy, w trakcie którego,
po złożeniu przez świadczeniodawcę wniosku do dy-
rektora oddziału wojewódzkiego Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, możliwe jest rozliczenie wykonanych
świadczeń za dany okres sprawozdawczy w oparciu
o uproszczoną sprawozdawczość.
W ramach uproszczonej sprawozdawczości do ra-
chunku świadczeniodawca jest zobowiązany dołą-
czyć raport statystyczny (przygotowany w dowol-
nym narzędziu informatycznym) zawierający infor-
macje o świadczeniach zrealizowanych w poszcze-
gólnych zakresach, obejmujący co najmniej następu-
jące dane:
— liczbę faktycznie zrealizowanych i podlegają-
cych płatności jednostek rozliczeniowych,
— liczbę poszczególnych grup i osobodni dodat-
kowych,
— cenę jednostki rozliczeniowej,
— dane o ryczałtach (SOR, Izba przyjęć),
— wartość ogólną zrealizowanych świadczeń.
Dane przedstawione w raporcie oraz w rachunku
powinny być zgodne co do wartości. Kwota określo-
na w rachunku oraz w raporcie statystycznym nie
1499
może być wyższa od przewidzianej w umowie na da-
ny okres sprawozdawczy.
Świadczeniodawca, niezależnie od ww. dokumen-
tów, powinien przekazywać na bieżąco dane o udzie-
lonych świadczeniach, z użyciem szczegółowego ko-
munikatu XML, ewentualnie dodatkowo weryfiko-
wać te dane lub uzupełniać dane brakujące.
Jednocześnie na świadczeniodawcy będzie spo-
czywał obowiązek szczegółowego rozliczenia, nie
później niż do 10 listopada 2008 r. w wymaganym
formacie elektronicznym (raport statystyczny i ra-
chunek), świadczeń udzielonych w okresie przejścio-
wym oraz ewentualnego wystawienia rachunku ko-
rygującego wartość świadczeń sfinansowanych w opar-
ciu o zastosowany czasowo uproszczony system roz-
liczeń.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
w sprawie niektórych aspektów realizacji
przez prezesa Rady Ministrów ustawy
o wynagradzaniu osób kierujących
niektórymi podmiotami prawnymi (4661)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo, SPS-023-4661/08 z dnia 8 sierpnia 2008 r.
w sprawie interpelacji pana posła Zbigniewa Koza-
ka dotyczącej wybranych aspektów realizacji przez
prezesa Rady Ministrów ustawy o wynagradzaniu
osób kierujących niektórymi podmiotami prawny-
mi (Dz. U. Nr 26, poz. 303, z późn. zm.), minister
skarbu państwa na podstawie otrzymanego upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów do udzielenia
odpowiedzi (pismo pana Sławomira Nowaka – se-
kretarza stanu, szefa Gabinetu Politycznego Preze-
sa RM z dnia 13 sierpnia 2008 r., znak DSPA-4401-
-4639/08), przedstawia stanowisko w kwestii poru-
szonych zagadnień.
Ad 1.
W Ministerstwie Skarbu Państwa zarówno
w 2003 r., jak i 2007 r. opracowano projekty rozpo-
rządzenia wykonawczego do art. 9 ustawy z dnia
3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących
niektórymi podmiotami prawnymi (zamiennie usta-
wy kominowej). W 2003 r. decyzją Stałego Komitetu
Rady Ministrów prace nad wydaniem rozporządze-
nia zostały wstrzymane z uwagi na brak wytycz-
1500
nych określających kryteria ilościowe, które powin-
ny spełniać podmioty mające być zamieszczone
w wykazie stanowiącym załącznik do przedmioto-
wego rozporządzenia. Ministerstwo Skarbu Pań-
stwa ponownie opracowało projekt rozporządzenia
w 2007 r. i wystąpiło do ówczesnego prezesa Rady
Ministrów pana Jarosława Kaczyńskiego z wnio-
skiem o wyrażenie zgody na skierowanie przedmio-
towego projektu pod obrady Rady Ministrów w try-
bie szczególnym. Z nieznanych Ministerstwu Skar-
bu Państwa przyczyn przedmiotowy projekt nie zo-
stał rozpatrzony.
Obecnie rząd RP podjął prace nad zmianą usta-
wy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób
kierujących niektórymi podmiotami prawnymi,
czego wyrazem jest ustawa z dnia 13 czerwca 2008 r.
o zmianie ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji
oraz niektórych innych ustaw, która zakłada w szcze-
gólności zniesienie ograniczeń w zakresie wyna-
gradzania członków zarządów spółek z udziałem
Skarbu Państwa lub jednostek samorządu teryto-
rialnego. Przedmiotowa ustawa oczekuje na po-
nowne rozpatrzenie przez Sejm RP. W świetle pod-
jęcia prac nad wdrożeniem nowej ustawowej kon-
cepcji wynagradzania menadżerów spółek z udzia-
łem SP realizacja delegacji zawartej w art. 9 usta-
wy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu osób
kierujących niektórymi podmiotami prawnymi jest
już bezprzedmiotowa, gdyż projekt rządowy zakła-
da zmiany dalej idące.
Ad 2, 3 i 4.
W świetle przepisów prawa, tj. zgodnie z art. 1
ustawy z dnia 3 marca 2000 r. o wynagradzaniu
osób kierujących niektórymi podmiotami prawny-
mi, ustawa ma zastosowanie do:
„4) jednoosobowych spółek prawa handlowego
utworzonych przez Skarb Państwa lub jednostki sa-
morządu terytorialnego,
5) spółek prawa handlowego, w których udział
Skarbu Państwa przekracza 50% kapitału zakłado-
wego lub 50% liczby akcji,
7) spółek prawa handlowego, w których udział
spółek, o których mowa w pkt 4 i 5, przekracza 50%
kapitału zakładowego lub 50% liczby akcji”.
W obszarze nadzoru sprawowanego przez mini-
stra skarbu państwa nie występują spółki, w któ-
rych Skarb Państwa posiada ponad 50% akcji/udzia-
łów lub pośrednio ma wpływ na funkcjonowanie
spółki (w tym na kształtowanie wynagrodzeń jej or-
ganów), a w stosunku do których nie obowiązywały-
by przepisy ww. ustawy.
Wyjątkiem jest Krajowy Depozyt Papierów War-
tościowych SA, w którym po 33,33% akcji posiadają:
Skarb Państwa, Narodowy Bank Polski i Giełda Pa-
pierów Wartościowych SA. Pomimo korzystania
przez wszystkich akcjonariuszy – w całości lub czę-
ści – z mienia państwowego spółka ta nie spełnia
przesłanek wskazanych w art. 1 cytowanej ustawy.
Przepisy ustawy kominowej pozwalają natomiast
na hipotetyczne zaistnienie takiej sytuacji, w której
w skład grup kapitałowych skupionych wokół spółek
nadzorowanych przez ministra skarbu państwa
wchodzić mogą spółki pośrednio zależne od Skarbu
Państwa, które jednak nie spełniając przesłanek
wskazanych w art. 1 przytaczanej ustawy, nie będą
podlegały jej przepisom. Można tu zwrócić uwagę
w szczególności na spółki zależne od podmiotów za-
leżnych od spółek z wyłącznym lub większościowym
udziałem Skarbu Państwa (tzw. spółki wnuczki).
Ministerstwo Skarbu Państwa nie posiada wy-
kazu takich podmiotów ani informacji dotyczących
wysokości wynagrodzeń członków ich organów.
Wynika to w szczególności z liczebności i dynamiki
działalności spółek z grup kapitałowych podmio-
tów nadzorowanych przez ministra skarbu pań-
stwa oraz faktu, iż nie wszystkie spółki podlegają
konsolidacji, w związku z czym dotyczące ich infor-
macje nie są ujawniane w skonsolidowanych spra-
wozdaniach rocznych przekazywanych ministrowi
skarbu państwa.
Ponadto w sytuacji, w której wynagrodzenia człon-
ków zarządów i rad nadzorczych tych spółek nie
podlegają przepisom ustawy kominowej, nie są one
jawne. Art. 15 ustawy kominowej wyłącza bowiem
ochronę danych osobowych i tajemnicy handlowej
tylko w przypadku wynagrodzeń osób podlegających
przepisom tej ustawy.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Pacelta
w sprawie uregulowań w zakresie
zapisów prawnych dotyczących
handlu obwoźnego (4662)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 8 sierpnia 2008 r., znak: SPS-023-
-4662/08, przekazujące interpelację posła Zbignie-
wa Pacelta w sprawie uregulowań w zakresie zapi-
sów prawnych dotyczących handlu obwoźnego,
uprzejmie przedkładam następujące wyjaśnienia
i informacje, przygotowane z udziałem ministra
rolnictwa i rozwoju wsi oraz głównego inspektora
sanitarnego.
Wskazane w interpelacji pana posła rozporządze-
nie ministra przemysłu i handlu z dnia 25 paździer-
nika 1994 r. w sprawie wymagań sanitarnych
w handlu okrężnym środkami spożywczymi i używka-
mi (Dz. U. Nr 119, poz. 574), wydane na podstawie

art. 19 ustawy z dnia 25 listopada 1970 r. o warunkach
zdrowotnych żywności i żywienia (Dz. U. Nr 29,
poz. 245, z późn. zm.) zostało uchylone z dniem
1 stycznia 2003 r. na podstawie ustawy z dnia 11 maja
2001 r. o warunkach zdrowotnych żywności i żywie-
nia (t. j. z 2005 r. Nr 31, poz. 265 i Nr 178, poz. 1480).
W dniu 28 października 2006 r. weszła w życie
ustawa z dnia 25 sierpnia 2006 r. o bezpieczeństwie
żywności i żywienia (Dz. U. Nr 171, poz. 1225), która
zastąpiła ustawę z dnia 11 maja 2001 r. o warunkach
zdrowotnych żywności i żywienia. Zgodnie z art. 59
ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia pod-
mioty działające na rynku spożywczym są obowiąza-
ne przestrzegać wymagań higienicznych w zakła-
dach, określonych w rozporządzeniu nr 852/2004
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia
2004 r. w sprawie higieny środków spożywczych
(Dz. Urz. UE L 139 z 30.04.2004, s. 1, Dz. Urz. UE
Polskie wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 34, str. 319).
Rozporządzenie to obowiązuje od dnia 1 stycznia
2006 r.
W związku z powyższym przepisy krajowe doty-
czące handlu obwoźnego, powielające przepisy ww.
rozporządzenia wspólnotowego, musiały zostać wy-
kreślone, a w ich miejsce należy stosować wprost
przepisy rozporządzenia nr 852/2004.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 20 grud-
nia 2002 r. w sprawie wymagań higienicznych i sa-
nitarnych obowiązujących w handlu obwoźnym środ-
kami spożywczymi oraz wykazu artykułów, które nie
mogą być wprowadzane do obrotu w handlu obwoź-
nym (Dz. U. z 2003 r. Nr 21, poz. 182), na które rów-
nież powołuje się poseł Zbigniew Pacelt w przedmio-
towej interpelacji, zostało uchylone z dniem wejścia
w życie ustawy z dnia 25 sierpnia 2006r. o bezpie-
czeństwie żywności i żywienia.
Nie oznacza to, że nadzór sanitarny nad tą formą
działalności został wyłączony. Działalność, która
była uprzednio określana w przepisach krajowych
terminem „handel obwoźny”, w przepisach rozpo-
rządzenia nr 852/2004 jest określana jako „wprowa-
dzanie do obrotu żywności z pomieszczeń rucho-
mych i tymczasowych takich jak namioty, stragany,
ruchome punkty sprzedaży oraz automaty uliczne”.
W dalszym ciągu osoby fizyczne lub podmioty go-
spodarcze prowadzące tę formę sprzedaży żywności
podlegają kontroli organów Państwowej Inspekcji
Sanitarnej i, jak niżej będzie mowa, nadzór ten zo-
stał bardziej sprecyzowany w stosunku do wcześniej
obowiązujących regulacji.
Wymagania dla pomieszczeń ruchomych i tym-
czasowych dotyczące przestrzegania zasad higieny
zostały określone w rozdziale III załącznika II do
rozporządzenia nr 852/2004. Dotyczy to wszystkich
wymienionych w tym rozdziale obiektów i urządzeń.
Podobnie w rozdziale IV tego załącznika określono
wymagania dla środków transportu, w tym trans-
porterów i kontenerów, używanych do przewozu
środków spożywczych.
1501
Obowiązujące przepisy nie precyzują szczegóło-
wo kwestii dotyczących konstrukcji i wyposażenia
pomieszczeń ruchomych i tymczasowych oraz środ-
ków transportu warunkujących możliwość ich wy-
korzystania w obrocie żywnością. Zgodnie z przepi-
sami rozdziału III i IV załącznika II do rozporządze-
nia nr 852/2004 pomieszczenia te muszą być tak
usytuowane, zaprojektowane i skonstruowane oraz
utrzymywane w czystości i dobrym stanie technicz-
nym, aby uniknąć ryzyka zanieczyszczenia żywno-
ści, w szczególności przez zwierzęta i szkodniki. Na-
tomiast środki transportu używane do przewozu
środków spożywczych muszą być utrzymywane
w czystości i w dobrym stanie technicznym, aby
chronić środki spożywcze przed zanieczyszczeniem
i muszą być tak zaprojektowane i skonstruowane,
by umożliwić właściwe czyszczenie i dezynfekcję.
Powyższe przepisy nie wyznaczają miejsc prowa-
dzenia handlu z obiektów lub urządzeń ruchomych
i tymczasowych, tak jak to było określone w uprzed-
nio obowiązujących przepisach w odniesieniu do
„handlu obwoźnego”, a określają przede wszystkim,
że muszą one być utrzymywane w czystości i dobrym
stanie technicznym. Sposób umieszczenia środków
spożywczych i wykonywane czynności związane
z ww. działalnością mają być tak zorganizowane,
aby wyeliminować ryzyko zanieczyszczenia sprzeda-
wanej żywności.
Zgodnie z art. 61 i 63 ustawy z dnia 25 sierpnia
2006 r. o bezpieczeństwie żywności i żywienia, aby
móc prowadzić działalność w zakresie wprowadza-
nia do obrotu żywności za pomocą obiektów lub
urządzeń ruchomych lub tymczasowych, należy je
zarejestrować oraz uzyskać zatwierdzenie przez
właściwego ze względu na miejsce prowadzenia dzia-
łalności przez dany zakład państwowego powiato-
wego inspektora sanitarnego. Oznacza to, że środek
transportu, z którego prowadzona jest sprzedaż
żywności, analogicznie jak to wynikało z przepisów
wcześniej obowiązujących, musi być zatwierdzony
przez właściwy organ Państwowej Inspekcji Sani-
tarnej na ogólnych zasadach dotyczących zatwier-
dzania i rejestracji zakładów produkcji lub obrotu
żywnością. Wyjątek stanowią obiekty ruchome lub
tymczasowe, w tym samochody, które zostały do-
puszczone do stosowania przez właściwe organy
urzędowej kontroli żywności w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej. Nie podlegają one
w Polsce zatwierdzeniu, a muszą być wyłącznie reje-
strowane.
Podmioty, prowadzące sprzedaż bezpośrednią
albo działalność marginalną, lokalną i ograniczoną,
będące pod nadzorem Inspekcji Weterynaryjnej,
mogą prowadzić, poza podstawową działalnością po-
legającą na produkcji i sprzedaży niektórych rodza-
jów produktów pochodzenia zwierzęcego konsumen-
tom końcowym w miejscu produkcji, na targowi-
skach lub do zakładów detalicznych, również sprze-
daż ze specjalistycznych środków transportu. Sprze-
daż w ramach tych dwóch rodzajów działalności może
1502
odbywać się na ograniczonym obszarze kraju do da-
nego województwa lub województw sąsiednich, zgod-
nie z warunkami określonymi w rozporządzeniach
ministra rolnictwa i rozwoju wsi, odpowiednio:
— z dnia 29 grudnia 2006 r. w sprawie wymagań
weterynaryjnych przy produkcji produktów pocho-
dzenia zwierzęcego przeznaczonych do sprzedaży
bezpośredniej (Dz. U. z 2007 r. Nr 5, poz. 38);
— z dnia 15 grudnia 2006 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków uznania działalności marginalnej,
lokalnej i ograniczonej (Dz. U. z 2007 r., nr 5, poz. 36).
Przykładowo zgodnie z § 1 ust. 3 ww. rozporządze-
nia w sprawie wymagań weterynaryjnych przy pro-
dukcji produktów pochodzenia zwierzęcego przezna-
czonych do sprzedaży bezpośredniej, jednym z wymo-
gów obowiązujących podmioty prowadzące sprzedaż
bezpośrednią, jeżeli zamierzają prowadzić sprzedaż
na obszarze innego powiatu niż powiat, na terenie
którego jest prowadzona produkcja, jest obowiązek
poinformowania powiatowego lekarz weterynarii
właściwego ze względu na miejsce sprzedaży w termi-
nie 7 dni przez dniem rozpoczęcia tej sprzedaży. Po-
nadto zgodnie z § 12 ust. 4 tego rozporządzenia pod-
mioty prowadzące sprzedaż bezpośrednią poza tere-
nem gospodarstwa rolnego lub miejscem przyległym
do miejsca produkcji mają obowiązek umieścić na
opakowaniach zbiorczych lub transportowych oraz
w miejscu sprzedaży informację zawierającą imię
i nazwisko albo nazwę producenta oraz adres miejsca
prowadzenia działalności. Informacje te powinny być
umieszczone w miejscu sprzedaży w sposób czytelny
i widoczny dla konsumenta końcowego.
W odniesieniu do działalności marginalnej, lo-
kalnej i ograniczonej ww. rozporządzenie w sprawie
szczegółowych warunków uznania działalności mar-
ginalnej, lokalnej i ograniczonej określa ogólne za-
sady prowadzenia tej działalności, zaś do wymagań
higienicznych odnoszących się do środków trans-
portu, z których może być prowadzona sprzedaż
produktów pochodzenia zwierzęcego w ramach
tego rodzaju działalności, mają zastosowanie wspo-
mniane wcześniej przepisy rozporządzeniu nr 852/
2004, w szczególności w załączniku II do tego roz-
porządzenia.
Ponadto zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy z dnia
16 grudnia 2005 r. o produktach pochodzenia zwie-
rzęcego (Dz. U z 2006 r., Nr 17, poz. 127, z późn.
zm.), podmioty zamierzające prowadzić działalność
w zakresie produkcji produktów pochodzenia zwie-
rzęcego (w tym sprzedaż bezpośrednią albo dzia-
łalność marginalną, lokalną i ograniczoną) są zo-
bowiązane do pisemnego powiadomienia właściwe-
go powiatowego lekarza weterynarii o zakresie i wiel-
kości produkcji oraz rodzaju produktów pochodze-
nia zwierzęcego, które mają być produkowane
w tym zakładzie.
Niezastosowanie się do wymogu zgłoszenia za-
miaru prowadzenia działalności w zakresie sprze-
daży bezpośredniej albo działalności marginalnej,
lokalnej i ograniczonej i prowadzenie produkcji bez
uzyskania wpisu do rejestru zakładów właściwego
powiatowego lekarza weterynarii skutkuje nałoże-
niem kary pieniężnej w wysokości od 200 zł do 5000 zł,
zgodnie z § 1 pkt 2 lit. b rozporządzenia ministra
rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 19 grudnia 2006 r.
w sprawie wysokości kar pieniężnych za naruszenia
przepisów o produktach pochodzenia zwierzęcego
(Dz. U. z 2007 r. Nr 2, poz. 22, z 2008 r. Nr 63, poz. 395).
Dodatkowo zgodnie z § 1 pkt 4 ww. rozporządzenia
za wprowadzanie na rynek produktów pochodzenia
zwierzęcego pochodzących z zakładu prowadzącego
działalność bez uzyskania wpisu do rejestru zakła-
dów powiatowy lekarz weterynarii może nałożyć
karę pieniężną w wysokości od 200 zł do 1000 zł,
natomiast za niespełnienie wymagań weterynaryj-
nych przy produkcji lub przez produkty pochodzenia
zwierzęcego wprowadzane na rynek w ramach
sprzedaży bezpośredniej albo działalności margi-
nalnej, lokalnej i ograniczonej wysokość kary pie-
niężnej wynosi od 200 zł do 15 000 zł.
Jak wskazano, Inspekcja Weterynaryjna spra-
wuje nadzór nad sprzedażą żywności ze środków
transportu wyłącznie w odniesieniu do podmiotów
prowadzących sprzedaż bezpośrednią oraz działal-
ność marginalną, lokalną i ograniczoną i w tym za-
kresie do Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi nie
zgłaszano zastrzeżeń zarówno ze strony podmiotów,
organizacji społecznych, jak i inspektorów FVO Ko-
misji Europejskiej.
Ponadto przepisy dotyczące bezpieczeństwa żyw-
ności nakładają określone obowiązki na przedsię-
biorców branży spożywczej tzn. produkujących i wpro-
wadzających do obrotu żywność, w tym również na
przedsiębiorców wprowadzających żywność do obro-
tu z obiektów ruchomych lub tymczasowych. Doty-
czy to m.in. opracowania i wdrożenia w zakładzie
procedury (kontroli wewnętrznej) na podstawie za-
sad dobrej praktyki higienicznej, zgodnie z przepisa-
mi rozporządzenia nr 852/2004, której celem jest
zapewnienie spełniania przez żywność wymagań
zdrowotnych oraz przestrzegania zasad higieny
w procesie produkcji i w obrocie. Innym obowiąz-
kiem, wskazanym w art. 59 ust. 2 ustawy o bezpie-
czeństwie żywności i żywienia, jest konieczność uzy-
skania przez osobę pracującą w styczności z żywno-
ścią orzeczenia lekarskiego dla celów sanitarno-epi-
demiologicznych o braku przeciwwskazań do wyko-
nywania prac, przy wykonywaniu których istnieje
możliwość przeniesienia zakażenia na inne osoby.
Zgodnie z generalną zasadą żywność znajdująca
się w obrocie nie może być niebezpieczna dla zdro-
wia i życia człowieka, a odpowiedzialność za jej bez-
pieczeństwo ponosi przedsiębiorca. Wynika to z art. 14
i 17 rozporządzenia nr 178/2002 Parlamentu Euro-
pejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustana-
wiającego ogólne zasady i wymagania prawa żywno-
ściowego, powołującego Europejski Urząd ds. Bez-
pieczeństwa Żywności oraz ustanawiającego proce-
dury w zakresie bezpieczeństwa żywności (Dz. Urz.

WE L 31 z 01.02.2002, s. 1; Dz. Urz. UE Polskie wy-
danie specjalne, rozdz. 15, t. 6, s. 463).
W związku ze sprawowanym nadzorem przez in-
spekcje urzędowej kontroli żywności, między inny-
mi nad formą handlu żywnością, jaką jest wprowa-
dzanie żywności do obrotu z obiektów ruchomych
lub tymczasowych, w trakcie przeprowadzanych
kontroli organy te sprawdzają, czy zostały spełnione
obowiązki nałożone na podstawie obowiązujących
przepisów.
Niezależnie od powyższego, zarówno handlowcy,
jak i konsumenci, w przypadku zauważenia niepra-
widłowości w spełnianiu wymagań higienicznych
w prowadzonej w ich miejscowości działalności w za-
kresie wprowadzania do obrotu żywności z obiektów
lub urządzeń ruchomych lub tymczasowych przez
inny podmiot, mogą zgłosić ten fakt do terenowo
właściwego organu Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej. Na tej podstawie zostanie przeprowadzona urzę-
dowa kontrola danego obiektu lub środka transpor-
tu i w przypadku potwierdzenia istnienia nieprawi-
dłowości przedsiębiorca poniesie odpowiedzialność
karną lub pieniężną zgodnie z przepisami działu
VIII ustawy o bezpieczeństwie żywności i żywienia.
Każdorazowo w przypadku powzięcia informacji
o nieprawidłowościach w tym zakresie podejmowa-
ne są działania w ramach kompetencji, sprawdzają-
ce i zmierzające do poprawy warunków sprzedaży
w ww. obiektach. Nie można więc zgodzić się z twier-
dzeniem zawartym w interpelacji pana posła Zbi-
gniewa Pacelta, że o ile stacjonarne placówki han-
dlowe (…) są skrupulatnie kontrolowane pod wzglę-
dem sanitarnym (pełne wyposażenie w sprzęt), to
handel obwoźny w większości odbiega od podstawo-
wej higieny i stwarza zagrożenie sanitarne.
Należy podkreślić, ze handel obwoźny jest jedną
z równoprawnych form prowadzenia działalności
gospodarczej i jako taki podlega przepisom o swobo-
dzie działalności gospodarczej. Jeżeli przedsiębiorca
nie narusza przepisów prawa, gmina nie ma kompe-
tencji do zakazywania prowadzenia tej działalności.
Naruszenie przepisów dotyczących prowadzenia
działalności gospodarczej pociąga za sobą określone
konsekwencje prawne.
Przepisy, zarówno wspólnotowe, jak i krajowe,
wyraźnie określają obowiązek zgłoszenia zamiaru
prowadzenia działalności polegającej na sprzedaży
żywności ze środków transportu właściwemu orga-
nowi i nie jest wystarczające zarejestrowanie dzia-
łalności w urzędzie miasta i gminy. Podmioty pro-
wadzące tego rodzaju działalność są zobowiązane do
przestrzegania odpowiednich wymagań, a organy
urzędowej kontroli żywności, a także służby porząd-
kowe straży miejskiej lub gminnej, organy Policji
oraz Inspekcji Handlowej, do ich egzekwowania.
Odnosząc się zatem do postawionego w interpe-
lacji pana posła pytania, czy Ministerstwo Gospo-
darki zamierza podjąć stosowne działania zabezpie-
czające zmierzające do rozwiązania opisanego pro-
blemu, należy uznać, że przepisy prawa – zarówno
1503
krajowego, jak i wspólnotowego – w wystarczający
sposób gwarantują kwestie równego traktowania
podmiotów gospodarczych i nie ma potrzeby tworze-
nia nowego prawa w tym zakresie. Problem nie-
uczciwych przedsiębiorców, nieprzestrzegających
obowiązujących przepisów higieniczno-sanitarnych
nie zależy wyłącznie od zakresu regulacji przepisów
o bezpieczeństwie żywności i żywienia. Decydujące
znaczenie ma w tym przypadku kwestia egzekwo-
wania prawa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Pacelta
w sprawie projektu ustawy o rozwoju miast
i obszarów metropolitalnych
oraz uwzględnienia miasta Kielce
w krajowym systemie metropolii (4663)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4663/08), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Zbigniewa Pacelta z dnia 21 lipca
2008 r. w sprawie projektu ustawy o rozwoju miast
i obszarów metropolitalnych oraz uwzględnienia mia-
sta Kielce w krajowym systemie metropolii, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji przekazało do uzgodnień międzyresortowych
wraz ze stroną samorządową projekt ustawy o roz-
woju miast, centrach rozwoju regionalnego i obsza-
rach metropolitalnych (tekst dokumentu został
umieszczony na stronie podmiotowej Biuletynu In-
formacji Publicznej MSWiA). Przy czym pragnę za-
znaczyć, iż nie jest to ostateczna wersja ustawy, gdyż
prace nad tym projektem nie zostały zakończone.
W ramach prowadzonych prac przygotowano dia-
gnozę problemów rozwoju obszarów metropolital-
nych i rekomendacji delimitacji obszarów metropoli-
talnych w Polsce, która objęła m.in.: zarys procesów
metropolizacji w Polsce; klasyfikację ośrodków me-
tropolitalnych; ośrodki metropolitalne w systemie
osadniczym Polski; kryteria i wskaźniki delimitacji
obszarów metropolitalnych w ujęciu wariantowym;
potencjalne obszary metropolitalne w Polsce (pod-
stawowa charakterystyka) oraz ograniczenia rozwo-
ju obszarów metropolitalnych i możliwości wykorzy-
stania ich potencjału społeczno-gospodarczego.
1504
Przepisy projektu ustawy o rozwoju miast, cen-
trach rozwoju regionalnego i obszarach metropoli-
talnych ukierunkowane są na tworzenie mechani-
zmów pozwalających na utrzymanie równowagi
w rozwoju sieci miejskiej − poprzez wzmocnienie
strategicznej roli obszarów metropolitalnych i jedno-
czesną poprawę atrakcyjności małych i średnich
miast oraz gmin wiejskich. Wzmocnienie więzi po-
między rozwojem miast i obszarów zurbanizowanych
a rozwojem sąsiadujących terenów podmiejskich
i wiejskich jest priorytetem ww. projektu ustawy.
Projektowana ustawa określa także cele i sposób
prowadzenia polityki miejskiej państwa. Jako jej
główne kierunki wskazuje stwarzanie korzystnych
warunków dla rozwoju miast i ich otoczenia, w tym
centrów rozwoju regionalnego, kontrolę procesów
urbanizacji zgodnie z zasadami zrównoważonego
rozwoju. Niezwykle istotne jest także usprawnienie
procesów zarządzania w miastach i na terenach
aglomeracji miejskich poprzez koordynację i konsoli-
dację zarządzania dużym miastem i terenem stano-
wiącym jego otoczenie. Zgodnie z założeniami pro-
jektu ustawy polityka miejska państwa znajdować
będzie wyraz w ustawach; dokumentach strategicz-
nych szczebla ogólnopolskiego i regionalnego; pro-
gramach operacyjnych; w koncepcji zagospodarowa-
nia przestrzennego kraju, a także w planach zago-
spodarowania przestrzennego obejmujących region
i obszary funkcjonalne. Jednocześnie ustalenia poli-
tyki miejskiej państwa będą uwzględniane w toku
prac nad budżetem państwa.
Zgodnie z projektem ustawy obszar metropolital-
ny stanowi ciągły przestrzennie kompleks osiedleń-
czy, obejmujący co najmniej jedno duże miasto, jako
rdzeń całego kompleksu, oraz powiązane funkcjo-
nalnie z tym miastem jego bezpośrednie otoczenie
w granicach sąsiadujących lub także kolejnych gmin,
w postaci terenów o zróżnicowanym zagospodaro-
waniu, w tym jednostek osadniczych rożnej wielko-
ści o charakterze miejskim, podmiejskim lub wiej-
skim. Obszar metropolitalny jako całość charakte-
ryzuje się silnymi i trwałymi związkami funkcjonal-
no-przestrzennymi, w tym dużym przepływem osób
i towarów, a także znaczną wymianą usług oraz in-
tensywną zabudową i dużym zagęszczeniem ludno-
ści w skali całego terenu.
W projekcie ustawy określono tryb i zasady wy-
znaczania obszarów metropolitalnych oraz tworze-
nia zespołów metropolitalnych. Wyznaczenie ob-
szaru metropolitalnego, polegające na wskazaniu
gmin położonych na terenie tego obszaru, następuje
w drodze rozporządzenia Rady Ministrów. Proponu-
je się, aby Rada Ministrów w drodze rozporządzenia
tworzyła obszary metropolitalne z ludnością ok.
2 mln osób lub więcej, przy gęstości zaludnienia
przekraczającej 200 mieszkańców na 1 km2 w skali
całego obszaru.
Zgodnie z projektem ustawy liczba wskazanych
obszarów metropolitalnych nie jest zamknięta, przy
spełnieniu określonych kryteriów Rada Ministrów
w drodze rozporządzenia może rozszerzyć stosowa-
nie ustawy na dalsze aglomeracje miejskie i wyzna-
czyć (po spełnieniu określonych warunków) nowe
obszary metropolitalne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie budowy spalarni odpadów
w Schwedt nad Odrą (4665)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Stanisława Wziątka z dnia
17 lipca 2008 r., przekazaną pismem Marszałka Sej-
mu RP z dnia 8 sierpnia 2008 r., znak: SPS-023-
-4665, dotyczącą planowanej budowy i eksploatacji
zakładu usuwania i utylizacji odpadów w Schwedt
nad Odrą, poniżej przedstawiam informacje w przed-
miotowej sprawie.
Planowane przedsięwzięcie polegające na budo-
wie i użytkowaniu kotła na paliwo stałe o mocy
cieplnej ok. 140 MW w miejscowości Schwedt nad
Odrą było przedmiotem postępowania w sprawie
oceny oddziaływania na środowisko w kontekście
transgranicznym, zgodnie z Konwencją o ocenach
oddziaływania na środowisko w kontekście trans-
granicznym (zwanej Konwencją z Espoo).
Strona niemiecka przeprowadziła postępowanie
w sprawie oceny oddziaływania na środowisko, do
którego Rzeczpospolita Polska przystąpiła 16 lutego
2005 r., podając jednocześnie zakres dokumentacji
niezbędnej do oszacowania wielkości spodziewanego
oddziaływania na środowisko planowanego przed-
sięwzięcia, również w kontekście transgranicznym.
W dniu 31 stycznia 2007 r. strona niemiecka prze-
słała ministrowi środowiska Rzeczypospolitej Pol-
skiej dokumentację oceny oddziaływania na środo-
wisko planowanego przedsięwzięcia w języku pol-
skim. Dokumentacja ta, zgodnie z ustawą Prawo
ochrony środowiska, została niezwłocznie przekaza-
na wojewodzie zachodniopomorskiemu, który wyło-
żył ją do wglądu polskiej opinii publicznej na okres
21 dni. W konsekwencji ww. działań w dniu 23 mar-
ca 2007 r. wojewoda zachodniopomorski przedstawił
projekt stanowiska dotyczący planowanego w Schwedt
nad Odrą przedsięwzięcia. W oparciu o ww. projekt
oraz o zgłoszone przez opinię publiczną uwagi i za-
strzeżenia minister środowiska Rzeczypospolitej

Polskiej opracował oficjalne stanowisko w sprawie
planowanego przedsięwzięcia. Zostało ono przeka-
zane stronie niemieckiej dnia 17 kwietnia 2007 r.
W przesłanym stanowisku strona polska wyrazi-
ła obawy dotyczące składu paliwa stałego, emisji do
powietrza oraz wpływu na istniejące po stronie
polskiej obszary chronione. Ponadto postulowano
o uzupełnienie przekazanej dokumentacji oceny od-
działywania na środowisko o m.in. takie zagadnie-
nia, jak:
— określenie rodzajów powstających odpadów
lub innych pozostałości (w tym także ich ilości),
a także sposobów ich zagospodarowania,
— diagnozę obciążenia zapachowego, ze wskaza-
niem odczuwalności po stronie polskiej,
— wyjaśnienie, czy kocioł na paliwo stałe będzie
wyłącznie na potrzeby wykorzystania własnych od-
padów istniejącej fabryki papieru w Schwedt, czy też
przyjmowane będą odpady z różnych źródeł i będzie
to typowa spalarnia odpadów.
Strona polska oczekiwała również, że w decyzji
dotyczącej planowanego przedsięwzięcia wniosko-
dawca zostanie zobowiązany do prowadzenia moni-
toringu jakości środowiska oraz że dane dotyczące
emisji zanieczyszczeń pochodzące z ww. monitorin-
gu zostaną udostępnione wojewódzkiemu inspekto-
rowi ochrony środowiska w Szczecinie na potrzeby
obliczeń modelowych stosowanych w rocznych oce-
nach jakości powietrza. Postulowane przez stronę
polską uzupełnienie dokumentacji oceny oddziały-
wania na środowisko w przedstawionym zakresie
nie nastąpiło.
W dniu 25 stycznia 2008 r. została wydana decy-
zja – pozwolenie na budowę i eksploatację zakładu
usuwania i utylizacji odpadów w Schwedt nad Odrą
(decyzja Krajowego Urzędu Środowiska Branden-
burgii). Decyzja ta wpłynęła do Ministerstwa Środo-
wiska 25 marca br. Dopiero w uzasadnieniu tej decy-
zji odniesiono się do uwag i zastrzeżeń zgłoszonych
przez stronę polską.
W związku z powyższym pragnę zauważyć, że
zgodnie z Konwencją z Espoo strona niemiecka jako
strona pochodzenia po ukończeniu dokumentacji
oceny oddziaływania na środowisko powinna rozpo-
cząć, bez zbędnej zwłoki, konsultacje ze stroną na-
rażoną dotyczące m.in. potencjalnego oddziaływa-
nia transgranicznego planowanej działalności i środ-
ków redukowania lub eliminowania tego oddziały-
wania. Niestety strona niemiecka takich konsultacji
nie zaproponowała. Odbyła się jedynie 15 maja 2007 r.
w Schwedt otwarta rozprawa administracyjna, pod-
czas której przeprowadzona została dyskusja w za-
kresie uwag i zastrzeżeń zgłoszonych przez opinię
publiczną do dokumentacji o.o.ś. Ponadto w związku
z tym, że strona polska postulowała o uzupełnienie
dokumentacji oceny oddziaływania na środowi-
sko, strona niemiecka powinna ustosunkować się
do zgłoszonych zastrzeżeń i przedstawić stronie
polskiej uzupełnioną dokumentację przed wyda-
niem decyzji.
1505
Jednocześnie informuję, że przedmiotowa spra-
wa została przedstawiona przez stronę polską pod-
czas XIII posiedzenia Polsko-Niemieckiej Rady
Ochrony Środowiska, które odbyło się w dniach 16–
–17 kwietnia 2008 r. Ponadto w związku z art. 15
Konwencji z Espoo oraz art. 13 umowy między rzą-
dem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem Republiki
Federalnej Niemiec o realizacji Konwencji o ocenach
oddziaływania na środowisko w kontekście trans-
granicznym, która obowiązuje od 6 lipca 2007 r.,
oraz ustaleniami podjętymi podczas spotkania rady
minister środowiska RP w liście do ministra środo-
wiska RFN zwrócił się z prośbą o podjęcie działań
mających na celu wyjaśnienie zaistniałej sytuacji na
forum grupy roboczej ds. realizacji Konwencji z Espoo
powołanej przez Polsko-Niemiecką Komisję ds.
Współpracy Sąsiedzkiej w dziedzinie ochrony środo-
wiska. W odpowiedzi na przedmiotowe pismo mini-
ster środowiska RFN przychylił się do propozycji
ministra środowiska RP. Spotkanie grupy zostało
zaplanowane na wrzesień 2008 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie pomocy rolnikom – ofiarom
klęski suszy w woj. zachodniopomorskim,
na przykładzie gminy Czaplinek (4666)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 8 sierpnia 2008 r., znak: SPS-023-466/
08, interpelacją posła Stanisława Wziątka w sprawie
pomocy poszkodowanym rolnikom – ofiarom klęski
suszy w woj. zachodniopomorskim na przykładzie
gminy Czaplinek – uprzejmie Pana Marszałka infor-
muję, że w związku z tegoroczną suszą opracowany
został w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
projekt programu pomocy dla rodzin rolniczych,
w których gospodarstwach rolnych powstały szkody
spowodowane przez suszę lub huragan w 2008 r.,
w ramach którego przewiduje się następujące formy
pomocy dla poszkodowanych przez suszę:
1. Kredyty preferencyjne na wznowienie produk-
cji w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej, udzielane na podstawie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r.
w sprawie szczegółowego zakresu i kierunków dzia-
łań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77,
1506
poz. 514, ze zm.). Powyższe kredyty uruchamiane są
przez agencję, za zgodą ministra rolnictwa i rozwoju
wsi, na wnioski wojewodów. Warunkiem uruchomie-
nia powyższej procedury jest dokonanie oszacowa-
nia strat przez komisję powołaną przez wojewodę
w ciągu 60 dni od dnia stwierdzenia skutków klęski.
W przypadku ww. kredytów mają zastosowanie
uproszczone procedury ich udzielania. Ponadto pro-
ducent rolny może sfinansować środkami z kredytu
klęskowego zakup materiałów i środków trwałych,
dokonany w okresie od zaistnienia klęski a przed
uzyskaniem kredytu. Kredyty z dopłatami do opro-
centowania ze środków Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa udzielane są na okres do
4 lat. Oprocentowanie kredytów klęskowych wynosi
obecnie 3,5%.
2. Wydłużanie na podstawie wniosków poszkodo-
wanych producentów rolnych do 5 lat okresu spłaty,
zaciągniętych na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie
szczegółowych kierunków działań Agencji Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów
ich realizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82, ze zm.), obroto-
wych kredytów na wznowienie produkcji w gospo-
darstwach rolnych i działach specjalnych produkcji
rolnej po klęsce oraz prolongowanie spłat rat i odse-
tek udzielonych preferencyjnych kredytów inwesty-
cyjnych, w ramach okresu kredytowania ustalonego
dla danej linii kredytowej.
3. Stosowanie przez prezesa Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego pomocy, na indywidual-
ny wniosek rolnika poszkodowanego suszą w upra-
wach rolnych, w opłacaniu bieżących składek na
ubezpieczenie społeczne oraz regulowaniu zaległo-
ści z tego tytułu w formie odraczania terminu płat-
ności składek i rozkładania ich na dogodne raty.
Rolnicy poszkodowani przez suszę w uprawach rol-
nych mogą także ubiegać się o zmianę dotychczaso-
wych warunków spłat należności z tytułu zadłuże-
nia. Możliwe będzie także umarzanie w całości lub
w części bieżących składek.
4. Stosowanie przez prezesa Agencji Nierucho-
mości Rolnych ulg w opłatach czynszu dzierżawnego
wnoszonego przez producentów rolnych poszkodo-
wanych suszą w uprawach rolnych.
Na podstawie art. 700 Kodeksu cywilnego obni-
żenie czynszu dzierżawnego może nastąpić przy
łącznym spełnieniu dwóch warunków: zaistnieniu
okoliczności, za które dzierżawca nie ponosi odpo-
wiedzialności i które nie dotyczą jego osoby; wystą-
pieniu znacznego zmniejszenia zwykłego przychodu
z przedmiotu dzierżawy.
Obniżenie czynszu może nastąpić po złożeniu
przez dzierżawcę wniosku, w którym zostaną za-
warte informacje dotyczące:
— struktury upraw;
— okoliczności, które miały wpływ na znaczne
zmniejszenie plonów;
— rodzaju uprawy i jej powierzchni, na którą
miały wpływ okoliczności wymienione w pkt 2 po-
twierdzone protokołem komisji powołanej przez wo-
jewodę, na podstawie ww. rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szcze-
gółowego zakresu i kierunków działań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposo-
bów ich realizacji;
— uzyskanego plonu i średniego plonu z 3 ostat-
nich lat;
— kwot uzyskanych z tytułu odszkodowań i ubez-
pieczeń.
5. Udzielanie przez wójtów, burmistrzów lub prezy-
dentów miast ulg w podatku rolnym za 2008 r., na
podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.).
6. Udzielanie pomocy społecznej rodzinom rolni-
czym prowadzącym gospodarstwa rolne, na podsta-
wie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) w formie
jednorazowego zasiłku celowego.
Ponadto podjęte zostały prace analityczne mają-
ce na celu określenie możliwości przyspieszenia wy-
płaty płatności bezpośrednich za 2008 r. Jednocze-
śnie zostały również podjęte działania mające na
celu przyspieszenie realizacji funkcjonalności syste-
mu informatycznego w zakresie kontroli admini-
stracyjnych, weryfikacji wniosków po kontroli na
miejscu i naliczania płatności, co umożliwi rozpo-
częcie wypłaty płatności dla rolników od dnia 1 grud-
nia 2008 r. i zrealizowanie płatności dla jak najwięk-
szej liczby beneficjentów w grudniu bieżącego roku.
Planuje się, że w pierwszej kolejności do naliczania
zostaną skierowane wnioski producentów rolnych,
których gospodarstwa rolne położone są na terenie
powiatów dotkniętych suszą.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że przepisy
ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r.
Nr 88, poz. 539) nie przewidują możliwości rekom-
pensowania samorządom utraconych dochodów z ty-
tułu stosowania ulg i zwolnień w opłatach podatku
rolnego na podstawie na podstawie ustawy Ordyna-
cja podatkowa.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać, że na podstawie ustawy z dnia 7 lipca 2005 r.
o dopłatach do ubezpieczeń upraw rolnych i zwierząt
gospodarskich (Dz. U. Nr 150, poz. 1249, z późn.
zm.) od początku 2006 r. jest wdrażany w Polsce sys-
tem ubezpieczeń w rolnictwie z dopłatami z budżetu
państwa mający na celu zapewnienie odpowiedniego
poziomu dochodów gospodarstwom rolnym w przy-
padku wystąpienia niekorzystnych zjawisk atmosfe-
rycznych, w tym suszy. Dopłaty z budżetu państwa
stosowane są do składek producentów rolnych z ty-
tułu zawarcia przez nich umów ubezpieczenia upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich od wystąpienia na-
stępujących zdarzeń losowych:
— dla produkcji roślinnej, tj. upraw zbóż, kuku-
rydzy, rzepaku, rzepiku, chmielu, tytoniu, warzyw
gruntowych, drzew i krzewów owocowych, truska-
wek, ziemniaków, buraków cukrowych lub roślin

strączkowych, od zasiewu lub wysadzenia do ich
zbioru, od ryzyka wystąpienia szkód spowodowa-
nych przez huragan, powódź, deszcz nawalny, grad,
piorun, obsunięcie się ziemi, lawinę, suszę, ujemne
skutki przezimowania oraz przymrozki wiosenne;
— dla produkcji zwierzęcej, tj. bydła, koni, owiec,
kóz, drobiu lub świń, od ryzyka wystąpienia szkód
spowodowanych przez huragan, powódź, deszcz na-
walny, grad, piorun, obsunięcie się ziemi, lawinę
oraz w wyniku uboju z konieczności.
Dopłaty z budżetu państwa do składki przy-
sługują do powierzchni upraw nieprzekraczającej
300 ha.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia
8 listopada 2007 r. w sprawie wysokości dopłat do
składek z tytułu ubezpieczenia upraw rolnych i zwie-
rząt gospodarskich w 2008 r. dopłata do składki
z tytułu ubezpieczenia:
— upraw zbóż, kukurydzy, rzepaku, rzepiku,
chmielu, tytoniu, warzyw gruntowych, drzew i krze-
wów owocowych, truskawek, ziemniaków, buraków
cukrowych lub roślin strączkowych – wynosi 50%
składki do 1 ha uprawy;
— bydła, koni, owiec, kóz, drobiu lub świń – wy-
nosi 50% składki do 1 sztuki.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi zawarł z cztere-
ma zakładami ubezpieczeń umowy w sprawie dopłat
ze środków budżetu państwa do składek z tytułu za-
warcia w 2008 r. umów ubezpieczenia z producenta-
mi rolnymi od ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń
losowych w rolnictwie, tj. z Powszechnym Zakładem
Ubezpieczeń SA w Warszawie, Towarzystwem Ubez-
pieczeń Wzajemnych TUW w Warszawie, Concordia
Polska Towarzystwo Ubezpieczeń Wzajemnych
w Poznaniu, MTU Moje Towarzystwo Ubezpieczeń
w Sopocie.
Natomiast od dnia 1 lipca br., zgodnie z przepisa-
mi ww. ustawy, wprowadzono powszechne (obowiąz-
kowe) ubezpieczenia upraw rolnych, w ramach któ-
rych rolnik, który uzyskał płatności bezpośrednie
do gruntów rolnych w rozumieniu przepisów o płat-
nościach do gruntów rolnych i płatności cukrowej,
ma obowiązek ubezpieczenia 50% powierzchni
upraw rolnych.
W przypadku rolników, którzy uzyskali w 2007 r.
płatności bezpośrednie do gruntów rolnych, obowią-
zek ubezpieczenia, o którym mowa w ww. ustawie
zostanie spełniony, jeżeli w okresie 12 miesięcy od
dnia 1 lipca 2008 r. zawrą umowę ubezpieczenia
upraw zbóż, kukurydzy, rzepaku, rzepiku, chmielu,
tytoniu, warzyw gruntowych, drzew i krzewów owo-
cowych, truskawek, ziemniaków, buraków cukro-
wych lub roślin strączkowych, od zasiewu lub wysa-
dzenia do ich zbioru, od ryzyka wystąpienia szkód
spowodowanych przez powódź, grad, suszę, ujemne
skutki przezimowania oraz przymrozki wiosenne.
Rolnik będzie miał zatem obowiązek zawarcia umo-
wy ubezpieczenia z wybranym zakładem ubezpie-
czeń, który zawarł z ministrem właściwym do spraw
1507
rolnictwa umowę w sprawie dopłat albo innym wy-
konującym działalność ubezpieczeniową.
Rolnik, który nie spełni obowiązku zawarcia
umowy ubezpieczenia, tj. ubezpieczenia co najmniej
50% powierzchni upraw, w przypadku przeprowa-
dzenia kontroli zostanie ukarany opłatą sankcyjną
w równowartości w złotych 2 euro od 1 ha, ustaloną
przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego przez
Narodowy Bank Polski, według tabeli kursów nr 1
w roku kontroli (tj. wg kursu dla 2008 r. – 3,5462 PLN).
Opłata ta wnoszona jest na rzecz gminy właściwej
ze względu na miejsce zamieszkania albo siedzibę
rolnika. Powyższe sankcje nie będą jednak stosowa-
ne wobec rolników w przypadku, gdy rolnik nie za-
wrze umowy ubezpieczenia obowiązkowego z powo-
du pisemnej odmowy przez co najmniej dwa zakłady
ubezpieczeń, które zawarły z ministrem właściwym
do spraw rolnictwa umowy w sprawie dopłat,
w szczególności z powodu zaoferowania ubezpiecze-
nia w stawkach taryfowych przekraczających 6%
sumy ubezpieczenia.
Wprowadzenie obowiązku ubezpieczenia upraw
rolnych jest konieczne w związku z unijnymi zasa-
dami udzielania pomocy publicznej, które nakazują
od 2010 r. 50% zmniejszenie pomocy krajowej
w przypadku wystąpienia niekorzystnych zjawisk
atmosferycznych, w przypadku nieposiadania polisy
ubezpieczenia 50% upraw rolnych przez rolników.
Należy podkreślić, iż niezawarcie przez rolników
umów ubezpieczenia upraw rolnych lub zwierząt go-
spodarskich nie będzie miało wpływu na ubieganie
się przez nich o płatności bezpośrednie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie uruchomienia procedur ulokowania
w budżecie Ministerstwa Kultury
i Dziedzictwa Narodowego
środków finansowych niezbędnych
do realizacji budowy Muzeum Historii
Żydów Polskich (4668)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską z dnia 28 lipca br. pana posła na
Sejm Andrzeja Halickiego w sprawie finansowania
budowy Muzeum Historii Żydów Polskich przesłaną
przy piśmie Pana Marszałka nr SPS-023-4668/08
z dnia 8 sierpnia br. informuję, co następuje.
W związku ze wzrostem kosztów realizacji inwe-
stycji dnia 20 maja 2008 r. został zawarty aneks do
1508

umowy z dnia 30 czerwca 2005 r. o współpracy po-
między ministrem kultury, m.st. Warszawą a Sto-
warzyszeniem Historyczny Instytut Żydowski doty-
czącej realizacji inwestycji pod nazwą Muzeum Hi-
storii Żydów Polskich, na podstawie którego mini-
ster kultury i dziedzictwa narodowego zobowiązał
się do zapewnienia na realizację inwestycji środków
finansowych pochodzących z budżetu państwa
w wysokości 117 500 000 zł pod warunkiem przyjęcia
przez Radę Ministrów wieloletniego programu inwe-
stycyjnego. M.st. Warszawa zobowiązało się do za-
pewnienia takiej samej kwoty na wspomniany cel.
Na podstawie opinii Rządowego Centrum Legi-
slacji i zgodnie z art. 240 ust. 1 ustawy o finansach
publicznych z dnia 30 czerwca 2005 r. „programy
wieloletnie w rozumieniu art. 80 ustawy o finansach
publicznych z dnia 26 listopada 1998 r. ustanowione
przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy są re-
alizowane zgodnie z dotychczasowymi przepisami”.
W związku z powyższym nie jest możliwa zmiana
dotychczas realizowanego programu wieloletniego,
natomiast zachodzi konieczność uchwalenia nowego
programu wieloletniego pod nazwą „Kontynuacja
budowy Muzeum Historii Żydów Polskich”.
Konieczność uchwalenia nowego programu wie-
loletniego pod nazwą „Kontynuacja budowy Mu-
zeum Historii Żydów Polskich” jest uzasadniona
przesunięciem się terminu realizacji inwestycji oraz
zwiększeniem jej finansowania ze środków publicz-
nych (w tym z budżetu państwa) w poszczególnych
latach jej realizacji – w stosunku do obowiązującej
dotychczas uchwały Rady Ministrów nr 191/2005
ustanowionej dnia 19 lipca 2005 r. (i zaktualizowa-
nej dnia 11 października 2007 r.).
Obecnie projekt nowego programu wieloletniego
pod nazwą „Kontynuacja budowy Muzeum Historii
Żydów Polskich” jest uzgadniany wewnętrznie
w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowe-
go, wspólnie z Muzeum Historii Żydów Polskich oraz
ze Stołecznym Zarządem Rozbudowy Miasta (repre-
zentującym m.st. Warszawa). Proponowane założe-
nia finansowe przedstawiają się następująco.
Nakłady w poszczególnych latach realizacji
inwestycji (w zł)
Lata realizacji Razem nakłady
finansowe MKiDN
(w zł)
2006 507 0 507
2007 1 859 480 834 480
2008 11 000 000 5 500 000
2009 30 890 000 15 445 000
Planowane
wykonanie
uchwały z 2005 r. 43 749 987 21 779 480
ogółem
2009 75 428 258 37 714 129
2010 87 249 338 43 624 669
2011 28 572 417 14 381 722
Planowane
wykonanie
uchwały z 2008 r. 191 250 013 95 720 520
ogółem
Razem 235 000 000 117 500 000
Po przeprowadzeniu uzgodnień (także między-
resortowych) projekt programu wieloletniego zo-
stanie przedłożony Radzie Ministrów w celu jego
uchwalenia.
Z poważaniem
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Ćwierza
w sprawie podwyższenia dotychczasowej kwoty
uprawniającej do korzystania
z pomocy społecznej (4673)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie pana Andrzeja Ćwierza, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 18 lipca 2008 r., do-
tyczące podwyższenia dotychczasowej kwoty upraw-
niającej do skorzystania z pomocy społecznej, wyja-
śniam, co następuje.
Ustawa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. z 2008r., Nr 115, poz. 728) ustanowi-
ła kryteria uprawniające do pieniężnych świadczeń
z pomocy społecznej ustalone w oparciu o próg inter-
wencji socjalnej wyliczany przez Instytut Pracy
i Spraw Socjalnych dla różnych typów gospodarstw
domowych.
Z dniem 24 lipca 2006 r. weszło w życie rozpo-
rządzenie Rady Ministrów w sprawie zweryfikowa-
nych kryteriów dochodowych oraz kwot świadczeń
pieniężnych z pomocy społecznej. Na podstawie
tego aktu prawnego kryterium dochodowe dla oso-
by samotnie gospodarującej nie może przekraczać
m.st.
Warszawa
477 zł, zaś dla osoby w rodzinie nie może przekra-
czać 351 zł.
W odpowiedzi na Pana pytania informuję:
1 025 000
5 500 000
1. Zgodnie z ww. ustawą kryteria dochodowe
15 445 000 podlegają weryfikacji co 3 lata i kolejna taka weryfi-
kacja będzie miała miejsce w 2009 r. Podobnie jak
w poprzednich latach, badania progu interwencji so-
21 970 507
cjalnej dokona Instytut Pracy i Spraw Socjalnych.
37 714 129 2. Zmiana ustawy jest możliwa i cały czas trwają
43 624 669 prace nad jej zapisami. Projekt ustawy jest obecnie
14 190 695 w toku uzgodnień z innymi resortami i podmiotami.
Zwiększy się zakres świadczeń, które nie będą wli-
95 529 493 czane do dochodu, m.in.: zasiłki celowe, jednorazo-
we pieniężne świadczenie socjalne, wartości świad-
117 500 000 czeń w naturze. Ponadto wprowadza się zmiany wy-

łączające spod egzekucji cywilnej i administracyjnej
świadczenia z pomocy społecznej.
Projekt ustawy zostanie w najbliższym czasie za-
mieszczony na stronie Biuletynu Informacji Publicz-
nej (www.bip.gov.pl).
3. Oprócz pomocy wynikającej z ustawy o pomo-
cy społecznej, prowadzonych jest szereg działań ma-
jących na celu podniesienie poziomu życia osób po-
trzebujących. Do działań tych można zaliczyć mię-
dzy innymi wieloletni program „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania” skierowany do osób i rodzin
o niskich dochodach. Pomoc w zakresie tego progra-
mu może zostać udzielona w formie posiłku, świad-
czenia rzeczowego w postaci produktów żywnościo-
wych lub też w formie świadczenia pieniężnego. Ce-
lem programu wieloletniego jest wsparcie gmin
w wypełnianiu zadań własnych o charakterze obo-
wiązkowym w zakresie dożywiania dzieci oraz za-
pewnienia posiłku osobom jego pozbawionym, ze
szczególnym uwzględnieniem osób z terenów obję-
tych wysokim poziomem bezrobocia i ze środowisk
wiejskich.
Pomocą w ramach programu objęte są:
— dzieci do 7 roku życia,
— uczniowie do czasu ukończenia szkoły ponad-
gimnazjalnej,
— osoby i rodziny znajdujące się w trudnej sytu-
acji z różnych powodów (np. ubóstwa, sieroctwa,
bezdomności, bezrobocia, długotrwałej lub ciężkiej
choroby, przemocy w rodzinie, wielodzietności, bez-
radności w sprawach opiekuńczo-wychowawczych
i prowadzenia gospodarstwa domowego, zwłaszcza
w rodzinach niepełnych lub wielodzietnych, zdarze-
nia losowego, sytuacji kryzysowej), w szczególności
osoby samotne, w podeszłym wieku, chore lub nie-
pełnosprawne.
Program jest finansowany z budżetu państwa
oraz ze środków budżetów gmin. W ustawie budże-
towej od roku 2006 wielkość środków przewidziana
na realizację programu wynosiła 500 mln zł. Pro-
gram zakłada planowanie środków budżetu pań-
stwa na jego realizację zarówno w budżetach woje-
wodów, jak i w rezerwie celowej. Umożliwia to
wcześniejsze przekazanie środków budżetu pań-
stwa do gmin.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
1509
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie opodatkowania wynagrodzeń
za pracę finansowaną z funduszy unijnych
(4674)
W związku z interpelacjami pana posła Damiana
Raczkowskiego przekazanymi:
— przy piśmie z dnia 8 sierpnia 2008 r., nr SPS-
-023-4674/08,
— przez ministra rozwoju regionalnego przy pi-
śmie z dnia 19 sierpnia 2008 r., nr BM-I-0700-354-
-BB/08 (znak pisma marszałka Sejmu: SPS-023-
-4734/08 z dnia 14 sierpnia 2008 r.)
w sprawie opodatkowania wynagrodzeń za pracę
finansowanych z funduszy unijnych, uprzejmie in-
formuję.
Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn,.
zm.) wolne od podatku dochodowego są dochody
otrzymane przez podatnika, jeżeli:
a) pochodzą od rządów państw obcych, organiza-
cji międzynarodowych lub międzynarodowych in-
stytucji finansowych ze środków bezzwrotnej pomo-
cy, w tym ze środków programów ramowych badań,
rozwoju technicznego i prezentacji Unii Europejskiej
i z programów NATO, przyznanych na podstawie
jednostronnej deklaracji lub umów zawartych z tymi
państwami, organizacjami lub instytucjami przez
Radę Ministrów, właściwego ministra lub agencje
rządowe, w tym również w przypadkach gdy przeka-
zanie tych środków jest dokonywane za pośrednic-
twem podmiotu upoważnionego do rozdzielania
środków bezzwrotnej pomocy oraz
b) podatnik bezpośrednio realizuje cel programu
finansowanego z bezzwrotnej pomocy; zwolnienie
nie ma zastosowania do dochodów osób fizycznych,
którym podatnik bezpośrednio realizujący cel pro-
gramu zleca – bez względu na rodzaj umowy – wyko-
nanie określonych czynności w związku z realizo-
wanym przez niego programem.
Od 2006 r. napływały do Ministerstwa Finansów
sygnały o trudnościach w interpretowaniu przez or-
gany podatkowe powyższego przepisu. Dostrzegając
te problemy, minister finansów, działając w celu za-
pewnienia jednolitego stosowania prawa podatko-
wego, na podstawie uprawnień wynikających z art. 14
§ 1 pkt 2 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordyna-
cja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn.
zm.) w dniu 30 sierpnia 2006 r. wydał urzędową in-
terpretację art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy (sygn. pisma
DD6-8213-8/06/DZ/412). Stanowisko wyrażone w tej
interpretacji pozostaje nadal aktualne.
W interpretacji tej wskazano, iż do dochodów, dla
których źródłem finansowania były fundusze struk-
1510
turalne Unii Europejskiej, nie ma zastosowania po-
wyższy przepis ustawy.
Zauważyć należy, iż zwolnieniem tym nie obej-
muje się środków pochodzących z krajowych źródeł,
natomiast w przypadku projektów realizowanych
z udziałem środków funduszy strukturalnych sta-
nowią one refundację wcześniej poniesionych wydat-
ków sfinansowanych publicznymi środkami krajo-
wymi. Przyjmując nawet argumentację formułowa-
ną przez niektóre składy orzekające sądów admini-
stracyjnych, w tym w wyrokach WSA w Krakowie
z dnia 13 czerwca 2007 r., sygn. akt I SA/Kr 1555/
06, oraz WSA w Rzeszowie z dnia 21 sierpnia 2007 r.,
sygn. akt I SA/Rz 490/07, że „prefinansowanie” jest
jedynie techniczną kwestią, która nie ma wpływu
na faktyczne pochodzenie środków, należy wziąć
pod uwagę, iż z otrzymanego dofinansowania z ty-
tułu realizacji projektu współfinansowanego z fun-
duszy strukturalnych nie sposób wiarygodnie od-
dzielić część pochodzącą z tych funduszy od środków
krajowych. Plan finansowy dla realizacji danego
programu przewiduje maksymalne wartości procen-
towe struktury wsparcia, jednak faktycznie otrzy-
manego dofinansowania nie można rzetelnie podzie-
lić i ustalić, ile z niego stanowi wkład krajowy, a ile
pochodzi z funduszy strukturalnych (patrz stanowi-
sko Ryszarda Kubackiego w Leksykonie podatku do-
chodowego od osób fizycznych, Wrocław 2007, s. 191–
–192, który stwierdził, iż „do zastosowania zwolnie-
nia przedmiotowego z art. 21 ust. 1 pkt 46 u.p.d.o.f.,
konieczne jest, aby środki przyznane beneficjentowi
pochodziły od rządów państw obcych, organizacji
międzynarodowych lub międzynarodowych instytu-
cji finansowych ze środków bezzwrotnej pomocy.
Przepis ten nie może więc mieć zastosowania do
przychodów osób fizycznych finansowanych (współ-
finansowanych) ze środków pochodzących z fundu-
szy strukturalnych”).
Brak możliwości rzetelnego ustalenia, w jakiej
części wynagrodzenie pracownika jest finansowane
ze środków krajowych, a w jakiej z funduszy struk-
turalnych, wyklucza stosowanie zwolnienia od po-
datku. W konsekwencji dochód ze stosunku pracy
podatnika wykonującego w ramach obowiązków
służbowych czynności związane z realizacją projek-
tów współfinansowanych z funduszy strukturalnych
w całości podlega opodatkowaniu na zasadach okre-
ślonych w art. 32 ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych.
W powołanych wyżej wyrokach WSA w Krako-
wie i WSA w Rzeszowie składy orzekające dokonały
także analizy celu i istoty funduszy strukturalnych,
stwierdzając, iż „środki z nich pochodzące służą re-
alizacji polityki strukturalnej, której celem jest po-
moc słabiej rozwiniętym regionom i sektorom gospo-
darek państw członkowskich. Środki te winny sta-
nowić wsparcie konkretnych celów strukturalnych
w państwie członkowskim, nie powinny zaś stano-
wić źródła wtórnego finansowania budżetu pań-
stwa. Art. 21 ust. 1 pkt 46 ustawy z 1991 r. jest wła-
śnie realizacją ustawową powyższej zasady”. Zatem
zdaniem sądu dochody, których źródłem finansowa-
nia są fundusze strukturalne, co do zasady nie po-
winny podlegać opodatkowaniu.
W związku z powyższym należy zauważyć, iż
w dniu 25 października 2007 r. Europejski Trybu-
nał Sprawiedliwości (ETS) wydał w trybie prejudy-
cjalnym wyrok (C-427/05) w sprawie Porto Antico di
Genova SpA przeciwko Agenzia della Entrate Uffi-
cio di Genova. Wniosek dotyczył rozstrzygnięcia
kwestii, czy opodatkowanie dochodów sfinansowa-
nych ze środków strukturalnych przez państwo
członkowskie jest naruszeniem prawa wspólnotowe-
go, a konkretnie art. 21 ust. 3 akapit drugi rozpo-
rządzenia Rady (EWG) nr 2082/93 (Dz.U. L 193
z 31.7.1993, str. 20), stanowiącego, że „płatności na
rzecz końcowych beneficjentów nie podlegają po-
trąceniu lub wstrzymaniu, które mogłoby prowa-
dzić do zmniejszenia kwoty przysługującego im do-
finansowania”.
ETS w powołanym wyroku stwierdził, iż „art. 21
ust. 3 akapit drugi rozporządzenia Rady (EWG)
nr 4253/88 z dnia 19 grudnia 1988 r. ustanawiające-
go przepisy wykonawcze do rozporządzenia Rady
(EWG) nr 2052/88 w odniesieniu do koordynacji
działań różnych funduszy strukturalnych między
nimi oraz z operacjami Europejskiego Banku Inwe-
stycyjnego i innymi istniejącymi instrumentami fi-
nansowymi, zmienionego rozporządzeniem Rady
(EWG) nr 2082/93 z dnia 20 lipca 1993 r., należy
interpretować w taki sposób, że krajowe przepisy
podatkowe, takie jak art. 55 ust. 3 lit. b dekretu pre-
zydenta republiki nr 917 z dnia 22 grudnia 1986 r.,
zgodnie z którym pomoc ze wspólnotowych fundu-
szy strukturalnych jest uwzględniana przy ustale-
niu podstawy opodatkowania, są zgodne z tym roz-
porządzeniem.
Innymi słowy ETS, w przeciwieństwie do poglą-
du wyrażonego przez WSA w Krakowie oraz WSA
w Rzeszowie, nie znalazł w przepisach wspólnoto-
wych regulacji zabraniających państwom członkow-
skim opodatkowywania środków pochodzących z fun-
duszy strukturalnych. Zatem urzędowa interpreta-
cja przepisów ministra finansów z dnia 30 sierpnia
2006 r. znalazła potwierdzenie w powyższym orze-
czeniu Trybunału Sprawiedliwości.
Podkreślenia wymaga, iż orzecznictwo sądów
administracyjnych w zakresie stosowania przepisów
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
do dochodów sfinansowanych z funduszy struktu-
ralnych nie jest jednolite. Warto zwrócić uwagę na
wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego
w Warszawie, który np. w wyroku z dnia 27 czerwca
2007 r. (sygn. akt III SA/Wa 632/07) podzielił argu-
mentację ministra finansów z powołanej na wstępie
urzędowej interpretacji przepisów. Również w wyro-
kach WSA w Warszawie z dnia 7 grudnia 2007 r.,
sygn. akt III SA/Wa 1756/07 oraz z dnia 30 stycznia
2008 r., sygn. akt III SA/Wa 1884/07) sąd ten w spo-
sób jednoznaczny zajął stanowisko, że do dochodów

sfinansowanych z funduszy strukturalnych nie sto-
suje się przedmiotowego zwolnienia od podatku.
Bez wątpienia odmienna interpretacja przepisów
ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych
w odniesieniu do dochodów sfinansowanych z fun-
duszy strukturalnych, stosowana przez różne skła-
dy orzekające sądów administracyjnych, może pro-
wadzić do zróżnicowania sytuacji prawnopodatko-
wej podatników. Jednakże w demokratycznym pań-
stwie prawa władza wykonawcza nie ma możliwości
ingerowania w wyroki sądów. Gwarantem niezawi-
słości sądów i sędziów w sprawowaniu swojego urzę-
du jest Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż minister roz-
woju regionalnego, do którego pan poseł skierował
interpelację w sprawie pracowników finansowanych
z funduszy unijnych, przekazał ją zgodnie z właści-
wością ministrowi finansów.
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie projektu ustawy o funduszach
dożywotnich emerytur kapitałowych (4677)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Bożen-
ny Bukiewicz, przekazaną przy piśmie z dnia 8 sierp-
nia br., znak SPS-023-4677/08, dotyczącą możliwo-
ści tworzenia zakładów emerytalnych przez istnieją-
ce już na rynku ubezpieczeniowym podmioty, uprzej-
mie informuję.
Zagadnienie uregulowania zasad wypłaty eme-
rytur z II filaru jest przedmiotem prac Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej. Przygotowano dwa pro-
jekty ustaw: projekt ustawy o emeryturach kapitało-
wych oraz projekt ustawy o funduszach dożywotnich
emerytur kapitałowych. Pierwszy z projektów, re-
gulujący formy i zasady wypłat świadczeń, został
przyjęty przez Radę Ministrów i przesłany do Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej. Drugi z projektów, w dniu
21 sierpnia br., został przyjęty przez Komitet Rady
Ministrów.
Projekt ustawy o funduszach dożywotnich eme-
rytur kapitałowych jest propozycją regulacji doty-
czącej zasad tworzenia, organizacji i wykonywania
działalności przez fundusze dożywotnich emerytur
kapitałowych uprawnione do wypłaty świadczeń
pieniężnych ze środków przekazanych z otwartych
funduszy emerytalnych. Projekt zakłada, iż powoła-
ne na mocy ustawy fundusze będą osobami prawny-
mi, których organami będą zakłady emerytalne
1511
(ZE) – tworzące fundusz, zarządzające nim oraz re-
prezentujące go w stosunkach z osobami trzecimi.
Przedmiotem działalności funduszu będzie przyj-
mowanie składek, lokowanie ich oraz wypłata świad-
czeń ze środków przekazanych z otwartych fundu-
szy emerytalnych. Szczegółowe formy wypłat oraz
ich tryb określa projekt ustawy o emeryturach kapi-
tałowych. Emerytura z II filaru będzie wypłacana
w formie dożywotniej emerytury kapitałowej za po-
średnictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.
Ustalenia oferty dożywotniej emerytury kapita-
łowej dokonywać będzie zatrudniony w zakładzie
aktuariusz, przy wykorzystaniu przyjętych przez
zakład tablic prognozowanego przeciętnego dalsze-
go trwania życia z podziałem na wiek i techniczną
stopę procentową oraz z uwzględnieniem opłaty za
zarządzanie funduszem.
Wysokość stawek oferowanej dożywotniej eme-
rytury kapitałowej za każdy tysiąc złotych składki
będzie mogła być zróżnicowana wyłącznie w zależ-
ności od wyrażonego w ukończonych latach i mie-
siącach wieku członka otwartego funduszu emery-
talnego.
Istotnym elementem rzutującym na gospodarkę
finansową funduszu i jej bezpieczeństwo jest zapew-
nienie mu równomiernego wyboru przez kobiety
i mężczyzn oferowanych przez niego świadczeń. Po-
nieważ w rzeczywistości nie jest to możliwe bez za-
stosowania zasad regulacji (przymusu), stało się ko-
niecznym opracowanie mechanizmu wyrównawcze-
go. Bezpośrednio do ustawy wprowadzono zapisy
dotyczące mechanizmu wyrównawczego. Fundusze
będą uczestniczyć w wyrównaniu finansowym z ty-
tułu rozliczenia różnic powstałych w wysokości re-
zerw powstałych w danym roku obrotowym z powo-
du innej struktury płci emerytów, których składki
zostały przekazane na podstawie decyzji ZUS niż
wynikającej ze wszystkich składek emerytów prze-
kazanych funduszom w tym okresie. Wyrównania
finansowego dokonywać będzie Zakład Ubezpieczeń
Społecznych. W tym celu wykorzystywać będzie
dane jednostkowe dotyczące emerytów przekazane
przez poszczególne fundusze. Wprowadzenie mecha-
nizmu wyrównawczego skutkować będzie nieopła-
calnością prowadzenia aktywnej akwizycji w celu
selekcji klientów, co przedkładać się będzie na brak
kosztów sprzedaży.
Ministrowi do spraw skarbu państwa nadano
uprawnienia do powołania zakładu i funduszu pań-
stwowego. Skarb Państwa byłby wyłącznym akcjo-
nariuszem i założycielem funduszu oraz zakładu po-
wstałego na mocy ustawy.
Oprócz możliwości tworzenia zakładów emery-
talnych zarządzających funduszami dożywotnich
emerytur kapitałowych (FDEK) projekt rozszerzo-
no o nadanie takich uprawnień istniejącym już na
rynku powszechnym towarzystwom emerytalnym
(PTE) zarządzającym otwartymi funduszami eme-
rytalnymi (OFE).
1512
Tym samym przychylono się do uwagi zgłoszonej
przez ministra sprawiedliwości pismem z dnia 6 maja
2008 r., znak DL-P-IV-4146-14/08. Minister uzasad-
niał swoje stanowisko przede wszystkim wymierny-
mi korzyściami ekonomicznymi dla przyszłych eme-
rytów. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zgo-
dziło się z wyrażoną przez ministra sprawiedliwości
opinią, że będzie to rozwiązanie najtańsze dla przy-
szłych świadczeniobiorców, jednocześnie zapewnia-
jące większe bezpieczeństwo dla projektowanego
systemu w przypadku, gdyby na rynku nie znalazły
się podmioty zainteresowane utworzeniem ZE i FDEK
w pierwszych latach wypłat, ponieważ będą one mu-
siały ocenić, czy opłacać będzie im się założenie za-
kładu emerytalnego. Kluczowymi czynnikami decy-
zji będzie dla nich dopuszczenie form organizacyj-
nych wspierających synergię operacyjną, przyjęty
sposób podziału korzyści wypracowanych w czasie
wypłat, a także poziom wymogów bezpieczeństwa,
czyli kapitału i gwarancji.
Oprócz stworzenia możliwości utworzenia i za-
rządzania funduszem przez powszechne towarzy-
stwo emerytalne, projekt nie wskazuje na żaden
konkretny typ podmiotu już funkcjonujący na ryn-
ku finansowym, który obsługiwałby fundusz. W związ-
ku z pracami Komisji Europejskiej nad projektem
dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady w spra-
wie podejmowania i prowadzenia działalności ubez-
pieczeniowej i reasekuracyjnej Solvency II SE-
C(2007) 870, postulowana w dotychczasowej debacie
propozycja przekazania wypłat emerytur kapitało-
wych zakładom ubezpieczeń na życie na obecną
chwilę jest niemożliwa, ze względu na konieczność
zapewnienia polskiego nadzoru nad działalnością
wykonywaną przez te podmioty. Pozostawiając tę
kwestię dalszym pracom Komisji Europejskiej, przy-
jęto rozwiązanie, które tworzy lub wskazuje insty-
tucję nieobjętą działaniem tej dyrektywy.
Tym samym Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej podzieliło również zdanie wyrażone w przed-
miotowej interpelacji, iż zasadnym było wprowa-
dzenie zapisów umożliwiających tworzenie fundu-
szy dożywotnich emerytur kapitałowych przez ist-
niejące na rynku podmioty, takie jak PTE posiada-
jące już niezbędne doświadczenie i wysokie kapita-
ły własne.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie Państwowej Inspekcji Sanitarnej
(4678)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4678/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Bożenny Bukiewicz z dnia 30 lipca 2008 r.
w sprawie Państwowej Inspekcji Sanitarnej uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż projekt ustawy
o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
w organizacji i podziale zadań administracji publicz-
nej w województwie, przyjęty przez Radę Ministrów
w dniu 5 sierpnia 2008 r., przewiduje ponowne ze-
spolenie Państwowej Inspekcji Sanitarnej na pozio-
mie powiatowym i wojewódzkim.
Reforma administracji publicznej w kształcie
nadanym jej przez ustawy ustrojowe z 1998 r. w od-
niesieniu do administracji rządowej w województwie
opierała się na dwóch zasadniczych założeniach,
tj. wprowadzeniu organu sprawującego władzę ad-
ministracji ogólnej i stworzeniu odpowiedniej relacji
pomiędzy tym organem a wszystkimi zespolonymi
służbami, strażami i inspekcjami działającymi na
obszarze województwa, zapewniającej spójność funk-
cjonowania organów i struktur administracji rządo-
wej w województwie oraz możliwość ponoszenia po-
litycznej odpowiedzialności za rezultaty działania
wszystkich podległych służb. Relacja ta oparta jest
na pojęciu zwierzchnictwa organu sprawującego wła-
dzę administracji ogólnej nad wszystkimi normatyw-
nie wskazanymi administracjami o charakterze in-
spekcyjno-kontrolnym i policyjnym. Zwierzchnictwo
organu sprawującego władzę administracji ogólnej
przejawia się w pojęciu zespolenia, które stanowi
podstawę konstruowania modelu administracji. Od-
zespolenie wojewódzkich struktur inspekcji sanitar-
nej ogranicza rolę wojewody jako przedstawiciela
Rady Ministrów w województwie oraz utrudnia ko-
ordynację i kierowanie działaniami wszystkich jed-
nostek organizacyjnych administracji rządowej i sa-
morządowej na obszarze województwa w zakresie
m.in. zapobiegania zagrożeniu życia, zdrowia lub
mienia oraz zagrożeniom środowiska, bezpieczeń-
stwa państwa i utrzymania porządku publicznego,
ochrony praw obywatelskich, a także zapobiegania
klęskom żywiołowym i innym nadzwyczajnym za-
grożeniom oraz zwalczania i usuwania ich skutków
na zasadach określonych w ustawach.
Wskazać należy, iż w reformie z 1998 r. na pozio-
mie powiatowym przyjęto także zasadę funkcjono-
wania organu władzy administracji ogólnej, który
zapewnia spójność funkcjonowania służb działają-

cych na tym poziomie, w szczególności w sytuacjach
nadzwyczajnych. Koordynacja w tym zakresie przy-
pisana jest staroście, stąd konieczne jest jego od-
działywanie na powiatowe struktury inspekcji sani-
tarnej, która odgrywa bardzo istotną rolę w zapew-
nieniu bezpieczeństwa zdrowia.
W świetle powyższego, dla stworzenia spójnego
systemu reagowania w sytuacjach nadzwyczajnych
oraz wzmocnienia roli wojewody jako przedstawiciela
Rady Ministrów w województwie, a także zwierzch-
nika zespolonej administracji wojewódzkiej, celowe
jest zespolenie również inspekcji sanitarnej na pozio-
mie wojewódzkim i powiatowym.
Dodać należy, iż negatywna ocena zespolenia
Państwowej Inspekcji Sanitarnej, dokonana w 2001 r.
przez Najwyższą Izbę Kontroli (Informacja NIK
nr DZiKF-41006-2000 o wynikach kontroli bieżące-
go nadzoru sanitarnego sprawowanego przez in-
spekcję sanitarną w warunkach reformy admini-
stracji publicznej, Warszawa, maj 2001) nie dotyczy-
ła zasady zespolenia jako takiej, ale wskazywała, iż
zmiany organizacji i podporządkowania poszczegól-
nych struktur inspekcji sanitarnej, stanowiące ele-
ment składowy wdrażanej od 1 stycznia 1999 r. re-
formy administracji publicznej, nie zostały należycie
przygotowane od strony legislacyjnej, a w konse-
kwencji działalność wszystkich jej szczebli wykazy-
wała nieprawidłowości, niepozostające bez wpływu
na realizację ustawowych zadań inspekcji sanitar-
nej, w tym skuteczności sprawowania bieżącego
nadzoru sanitarnego.
W proponowanych obecnie regulacjach starano
się odpowiednio skonstruować przepisy, tak aby za-
pewnić wpływ głównego inspektora sanitarnego na
powoływanie wojewódzkich inspektorów oraz wpływ
wojewódzkich inspektorów na powoływanie powia-
towych inspektorów sanitarnych, przy czym zapew-
niono możliwość wnioskowania tych organów odpo-
wiednio do wojewody i starosty o odwołanie w każ-
dym czasie wojewódzkiego lub powiatowego inspek-
tora, w przypadku gdy przemawiałby za tym interes
służby. Główny inspektor sanitarny, zgodnie z pro-
jektowanymi zmianami, ustalać będzie również
ogólne kierunki działania organów Państwowej In-
spekcji Sanitarnej lub − w przypadku zagrożenia
bezpieczeństwa sanitarnego w zakresie należącym
do właściwości Państwowej Inspekcji Sanitarnej
− szczegółowe zasady postępowania państwowych
inspektorów sanitarnych, a także zasady współdzia-
łania z innymi organami kontroli państwowej. Nale-
ży podkreślić, iż powyższe uprawnienia przysługują
również wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu
w stosunku do powiatowych inspektorów. Proponu-
je się ponadto wskazanie organu założycielskiego
w stosunku do wojewódzkiej i powiatowej stacji sa-
nitarno-epidemiologicznej.
Podkreślenia wymaga, iż proponowane regulacje
zapewniają spójność działań Państwowej Inspekcji
Sanitarnej na obszarze całego kraju, stanowiąc
z jednej strony o politycznej odpowiedzialności za re-
1513
zultat działania zespolonej administracji wojewódz-
kiej ponoszonej przez wojewodę i starostę, z drugiej
natomiast o merytorycznej odpowiedzialności pozo-
stającej wewnątrz struktur Państwowej Inspekcji
Sanitarnej. Zapewniają również zdolność do skoor-
dynowanych działań inspekcji w całym kraju, a tak-
że umożliwiają wojewodzie i staroście podejmowanie
skoordynowanych działań w zakresie zapobiegania
zagrożeniom życia i zdrowia mieszkańców na obsza-
rze województwa i powiatu.
Pragnę również wskazać, że w zakresie prowa-
dzenia powiatowych stacji sanitarno-epidemiolo-
gicznych i wykorzystywania laboratoriów działają-
cych na ich potrzeby możliwe jest zawieranie przez
powiaty na ogólnie określonych zasadach ustrojo-
wych porozumień o wykorzystaniu jednej stacji
i jednego laboratorium na potrzeby więcej niż jedne-
go powiatu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie sytuacji osób kończących
aplikację sędziowską (4679)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską złożoną przez panią poseł
Hannę Zdanowską w sprawie sytuacji osób kończą-
cych aplikację sędziowską uprzejmie przedstawiam,
co następuje:
Art. 65 projektu ustawy o Krajowej Szkole Są-
downictwa i Prokuratury przewiduje w ustępach
3 i 4, że:
3. Na stanowisko sędziego sądu rejonowego może
być powołana osoba, która spełnia wymagania okre-
ślone w art. 61 § 1 pkt 1–5 ustawy z dnia 27 lipca
2001 r. Prawo o ustroju sądów powszechnych, w brzmie-
niu nadanym ustawą o KSSiP, ukończyła 3-letnią
aplikację sądową i złożyła egzamin sędziowski na
podstawie przepisów obowiązujących do dnia wej-
ścia w życie niniejszej ustawy, a po złożeniu tego eg-
zaminu zajmowała stanowisko:
1) referendarza sądowego przez okres co najmniej
3 lat w pełnym wymiarze czasu pracy;
2) asystenta sędziego przez okres co najmniej
4 lat w pełnym wymiarze czasu pracy.
1514
4. Na stanowisko sędziego sądu rejonowego może
być powołana osoba, która nie ukończyła aplikacji
sądowej lub prokuratorskiej albo aplikacji określo-
nej w art. 149 § 1 pkt 5 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
Prawo o ustroju sądów powszechnych, w brzmieniu
nadanym niniejszą ustawą, jeżeli spełnia wymaga-
nia określone w art. 61 § 1 pkt 1–6 tej ustawy i zaj-
mowała stanowisko:
1) referendarza sądowego przez okres co najmniej
6 lat w pełnym wymiarze czasu pracy;
2) asystenta sędziego przez okres co najmniej
7 lat w pełnym wymiarze czasu pracy.
Pani poseł zwraca uwagę, iż aplikacja na nowych
zasadach przewiduje krótszą drogę do zawodu sę-
dziego dla osób odbywających aplikację na nowych
zasadach, które po odbyciu 2,5 roku aplikacji i 2 lat
stażu na stanowisku asystenta sędziego i referenda-
rza mogą być powołane na stanowisko sędziego, niż
dla osób, które ukończyły trwającą 3 lata aplikację
na starych zasadach i muszą przepracować na sta-
nowisku asystenta lub referendarza odpowiednio
3 i 4 lata, zadając równocześnie pytanie, jakie są
przyczyny zróżnicowania stażu asystenckiego/refe-
rendarskiego.
Należy zauważyć, że aplikacja sędziowska na no-
wych zasadach będzie trwała łącznie 5,5 roku (na
ten czas składa się: 1 rok aplikacji ogólnej, 2,5 roku
aplikacji sędziowskiej, 2 lata pracy na stanowisku
referendarza lub asystenta sędziego).
Aplikanci odbywający aplikację obecnie będą
musieli poświęcić na kształcenie, umożliwiające im
uzyskanie stanowiska sędziego, 6 do 7 lat (w tym:
3 lata aplikacji i 3 lub 4 lata pracy). Przepisy przej-
ściowe rzeczywiście przewidują od 0,5 do 1,5 roku
dłuższą drogę dla osób odbywających aplikację na
starych zasadach.
Kształcenie aplikantów według przepisów pro-
jektu nowej ustawy będzie przebiegało na nowych
zasadach, diametralnie odmiennych od dotychcza-
sowych, będzie intensywniejsze, a ponadto z uwagi
na scentralizowanie będzie wymagało od przyszłych
aplikantów zwiększonego wysiłku. Wprowadzenie
nowych zasad i programów szkolenia powoduje, że
nie można stawiać znaku równości pomiędzy apli-
kacją dotychczasową a przyszłą i z tej przyczyny za-
stosować prostego porównania czasu dojścia do za-
wodu sędziego w jednym i drugim przypadku.
Proponowane w projekcie ustawy zasady dojścia
do zawodu sędziego, przewidziane dla osób, które
zdały egzamin sędziowski przed jej wejściem w ży-
cie, odnoszą się wprost do wymogów zaproponowa-
nych wobec osób, które nie odbyły aplikacji sędziow-
skiej, a były zatrudnione na stanowisku referenda-
rza sądowego lub asystenta sędziego.
Obie grupy – aplikanci, którzy odbyli aplikację
na starych zasadach i osoby pracujące przez wyma-
gany ustawą okres na wymienionych wyżej stanowi-
skach, znajdują się w nieco odmiennej, ale jednak
podobnej sytuacji. Aplikanci uczestniczyli w szkole-
niu, podczas gdy osoby z drugiej grupy nabywały do-
świadczenia, wykonując na co dzień pracę w sądach.
Osoby z jednej i drugiej grupy, aby ubiegać się o sta-
nowisko sędziego, mają obowiązek zdać egzamin sę-
dziowski.
Wprowadzenie zatem zasady, że dotychczasowi
aplikanci będą musieli przepracować 3 lata na sta-
nowisku referendarza lub 4 lata na stanowisku asy-
stenta sędziego, jest rozwiązaniem zrównującym
prawa obu grup i zgodnym z konstytucyjną zasadą
równości wobec prawa.
Zmiany w modelu aplikacji i zasadach dojścia do
zawodu sędziego zostały wymuszone orzeczeniem
Trybunału Konstytucyjnego z dnia 24 października
2007 r. (sygn. SK 7/06), opublikowanym w dniu 5 li-
stopada 2007 r. (Dz. U. Nr 204, poz. 1482). Trybunał
Konstytucyjny uznał w nim powierzenie asesorom
sądowym sprawowania wymiaru sprawiedliwości za
sprzeczne z normami Konstytucji RP.
Dotychczasowy system naboru na stanowiska sę-
dziów sądów rejonowych opierał się na specjalistycz-
nej aplikacji oraz asesurze, połączonej z powierze-
niem na czas oznaczony pełnienia czynności sę-
dziowskich i zakończonej oceną pracy. Orzeczenie
Trybunału Konstytucyjnego, powyżej wskazane,
powoduje, że niezbędne jest dokonanie daleko idą-
cych modyfikacji zasad dostępu do stanowisk sę-
dziowskich oraz opracowanie innego niż asesura
modelu weryfikacji umiejętności praktycznych i pre-
dyspozycji osób kandydujących na stanowiska sę-
dziowskie.
Rezygnacja ze swoistego okresu próby, jaki sta-
nowiła asesura, powoduje konieczność zagwaranto-
wania odpowiedniego poziomu szkolenia kandyda-
tów na stanowiska sędziowskie, co wymaga zmian
dotychczasowego kształtu aplikacji.
Nowy model dostępu do stanowisk sędziowskich
oparty na równorzędnym traktowaniu trzech dróg
dojścia do stanowiska sędziego, tj.: z innych zawo-
dów prawniczych, poprzez aplikację prowadzoną
przez krajową szkołę oraz poprzez praktykę na sta-
nowisku asystenta sędziego lub referendarza sądo-
wego, przyczyni się do usprawnienia warsztatu pra-
cy sędziego oraz będzie miał pozytywny wpływ na
poziom orzecznictwa. Doświadczenie i wiedza zdo-
byte przez kandydatów na stanowisko sędziego
przyczynią się do poprawy wspomnianych wyżej pa-
rametrów oceny wymiaru sprawiedliwości w na-
szym kraju.
W trakcie prac przygotowawczych, mających na
celu ukształtowanie nowego modelu dostępu do sta-
nowisk sędziowskich, nie znalazł akceptacji projekt
zakładający zmianę Konstytucji RP i wprowadzenie
w miejsce asesury instytucji tzw. sędziego na próbę,
powoływanego na stanowisko sędziowskie na czas
określony. Projekt ten zakładał bowiem obniżenie
konstytucyjnego standardu ochrony praw i wolności
obywateli, umożliwiając sprawowanie wymiaru spra-
wiedliwości osobom, którym w istocie nie przysługi-
wałyby gwarancje pełnej niezawisłości. Koncepcja

ta byłaby także trudna do pogodzenia z konstytucyj-
ną zasadą niezależności sądu.
Odrzucono również projekt zakładający wprowa-
dzenie instytucji sędziego o ograniczonych kompe-
tencjach orzeczniczych (sędziego grodzkiego), który
dopiero po upływie oznaczonego okresu i uzyskaniu
pozytywnej oceny swojej dotychczasowej pracy mógł-
by ubiegać się o pełnię władzy sędziowskiej. Koncep-
cja ta budzi wątpliwości ze względów praktycznych,
prowadziłaby bowiem do zablokowania etatów sę-
dziów grodzkich przez osoby, które nie uzyskały wy-
maganej do awansu pozytywnej oceny pracy, a rów-
nocześnie nie podlegałyby usunięciu z zajmowanego
stanowiska.
Ostatecznie więc – wzorem wielu innych państw
europejskich – zdecydowano się na zastąpienie ase-
sury okresem stażu na stanowisku referendarza
sądowego lub asystenta sędziego, zakładając jedno-
cześnie, iż w szerszym niż dotychczas zakresie
o stanowiska sędziego ubiegać się będą osoby legi-
tymujące się praktyką w innych zawodach prawni-
czych, w szczególności adwokaci, radcowie prawni
czy prokuratorzy. Projekt wychodzi także z założe-
nia, że obecna tendencja przekazywania referenda-
rzom sądowym niektórych czynności w postępowa-
niu sądowym, niezastrzeżonych w Konstytucji RP
do wyłącznej kompetencji niezawisłych sędziów, bę-
dzie się umacniać i rozszerzać na nowe kategorie
spraw. Będzie mieć także duże znaczenie dla kształ-
towania umiejętności praktycznych i podnoszenia
kwalifikacji zawodowych referendarzy sądowych, co
jest szczególnie istotne w kontekście przyjętych
w projekcie zasad naboru kandydatów na stanowi-
ska sędziowskie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Jerzego Rębka
w sprawie wprowadzenia
uregulowań prawnych pozwalających
na wypłatę świadczeń pieniężnych
medalistom olimpiad głuchych z lat 1992–2001,
których nie objęła nowelizacja ustawy
z dnia 8 września 2006 r. o zmianie ustawy
o kulturze fizycznej (4681)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Jerzego Rębka prze-
kazaną pismem z dnia 8 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-
-023-4681/08) w sprawie wprowadzenia uregulowań
prawnych pozwalających na wypłatę świadczeń pie-
1515
niężnych medalistom olimpiad głuchych z lat 1992–
–2001, których nie objęła nowelizacja ustawy z dnia
8 września 2006 r. o zmianie ustawy o kulturze fi-
zycznej, uprzejmie informuję, co następuje.
Z poselską inicjatywą nowelizacji ustawy o zmia-
nie ustawy o kulturze fizycznej wystąpiono w grud-
niu 2007 r. Projekt obejmuje medalistów igrzysk
sportowych od pierwszego udziału zawodników pol-
skich w światowym ruchu sportowym osób niepeł-
nosprawnych, tj. od 1972 r., a także medalistów
igrzysk olimpijskich głuchych od początku istnienia
ruchu olimpijskiego głuchych, tj. od 1924 r. Projekt
ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycznej prze-
widuje więc świadczenia także dla głuchych olimpij-
czyków, którzy zdobyli medale w 1997 r. na Olimpia-
dzie w Kopenhadze.
Podczas posiedzenia sejmowej Komisji Kultury
Fizycznej i Sportu powołana została podkomisja
nadzwyczajna do rozpatrzenia poselskiego projektu
ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycznej. Na
posiedzeniach ww. podkomisji sprawa dotycząca
świadczeń pieniężnych jeszcze raz została dogłębnie
zbadana i ponownie rozpatrzona, z uwzględnieniem
m.in. stanowiska Międzynarodowego Komitetu Pa-
raolimpijskiego, Rzecznika Praw Obywatelskich,
niezależnych ekspertów oraz przedstawicieli środo-
wisk sportu osób niepełnosprawnych. Na posiedze-
niach podkomisji, projekt ustawy, pozytywnie zaopi-
niowany i jednogłośnie przegłosowany, poddany zo-
stał pod obrady sejmowej Komisji Kultury Fizycznej
i Sportu.
Na posiedzeniu ww. komisji w dniu 22 lipca 2008 r.
projekt ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycz-
nej, ze zgłoszoną poprawką określającą ilości zawod-
ników na starcie w danej konkurencji, większością
głosów został przegłosowany.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Sławiak
w sprawie propozycji wprowadzenia
dla wydziałów ksiąg wieczystych
w sądach rejonowych obowiązku
powiadamiania spółdzielni mieszkaniowych,
jako ustawowych zarządców nieruchomości,
o zmianie właścicieli odrębnej własności lokali
(4682)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Bożeny Sławiak, przekazaną
1516
przy piśmie z dnia 8 sierpnia 2008 r. nr SPS-023-
-4682/08, w sprawie wprowadzenia obowiązku po-
wiadamiania spółdzielni mieszkaniowych przez
sądy lub notariuszy o zmianie właścicieli lokali poło-
żonych w budynkach, których zarząd sprawują spół-
dzielnie, przedstawiam następujące stanowisko.
Zgodnie z art. 6261 § 1 K.p.c. w zw. z art. 6268 § 6
i 7 K.p.c. w zw. z art. 516 K.p.c. sprawy w postępowa-
niu wieczystoksięgowym rozpatrywane są na posie-
dzeniu niejawnym w postępowaniu nieprocesowym.
Orzeczenia zapadają w formie wpisów, które mogą
polegać także na wykreśleniu, lub postanowień.
Zgodnie z art. 62610 § 1 i 2 K.p.c. o dokonanym
wpisie sąd zawiadamia uczestników postępowania,
z wyjątkiem uczestników, którzy na piśmie zrzekli
się zawiadomienia. Zawiadomienie o wpisie zawiera
istotną treść wpisu, przez którą rozumie się dane
określające w sposób jasny, jaki wpis został dokona-
ny w księdze wieczystej.
Oznacza to, że w praktyce uczestnicy postępowa-
nia wieczystoksięgowego są zawiadamiani o wpisie
w każdym wypadku, o ile nie zrzekli się pisemnie
doręczenia zawiadomienia.
Należy podkreślić, iż uczestnikami postępowa-
nia wieczystoksięgowego oprócz wnioskodawcy są
tylko te osoby, których prawa zostały wykreślone
lub obciążone bądź na rzecz których wpis ma nastą-
pić (art. 6261 § 2 K.p.c.).
Odnosząc się do zagadnienia nałożenia na sądy
obowiązku zawiadamiania spółdzielni mieszkanio-
wych o dokonanym wpisie, należy zauważyć, iż usta-
wa z dnia 6 lipca 1982 r. o księgach wieczystych
i hipotece (Dz. U. z 2001 r. Nr 124, poz. 1361, z późn.
zm.) w art. 36 ust. 1 nakłada na sądy, organy admi-
nistracji rządowej i samorządowej obowiązek zawia-
damiania sądu właściwego do prowadzenia księgi
wieczystej o każdej zmianie właściciela nieruchomo-
ści, dla której założona jest księga wieczysta. Ponad-
to z § 196 rozporządzenia ministra sprawiedliwości
z dnia 23 lutego 2007 r. Regulamin urzędowania są-
dów powszechnych (Dz. U. Nr 38, poz. 249) wynika,
iż sąd ma obowiązek zawiadamiania o założeniu
księgi wieczystej, zmianach wpisów w dziale I i II
księgi wieczystej oprócz uczestników postępowania
także właściwy organ prowadzący ewidencję grun-
tów i budynków, przy czym zawiadomienie nie za-
wiera pouczenia o środkach zaskarżenia. Natomiast
z § 197 cytowanego regulaminu należy wnioskować,
że zawiadomienie o założeniu księgi wieczystej dla
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu oraz
o wpisie hipoteki do księgi wieczystej sąd przesyła
właściwej spółdzielni mieszkaniowej. Spółdzielnie
mieszkaniowe obowiązane są prowadzić rejestr lo-
kali, dla których zostały założone oddzielne księgi
wieczyste, zgodnie z art. 176 ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.), natomiast
nie są zobowiązane do prowadzenia rejestru właści-
cieli lokali.
Należy zauważyć, iż spółdzielnia mieszkaniowa
jest zawiadamiana przez sąd na zasadach ogólnych
jako uczestnik postępowania, jeśli jest stroną umo-
wy o ustanowieniu odrębnej własności lokalu albo
w przypadku przekształcenia spółdzielczego loka-
torskiego prawa do lokalu lub spółdzielczego wła-
snościowego prawa do lokalu w prawo odrębnej wła-
sności lokalu.
Umowa o ustanowieniu odrębnej własności loka-
lu powinna być dokonana w formie aktu notarialne-
go i do powstania tej własności niezbędny jest wpis
do księgi wieczystej, co oznacza, iż prawo odrębnej
własności lokalu powstaje z chwilą dokonania wpisu
w księdze wieczystej. Wpis prawa ma charakter pra-
wotwórczy – konstytutywny zgodnie z art. 7 ust. 2
ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali
(Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903, z późn. zm.).
Z chwilą powstania prawa odrębnej własności
lokalu właściciel może swobodnie lokalem dyspo-
nować.
Przepisy nie przewidują natomiast obowiązku
zawiadamiania spółdzielni mieszkaniowej w przy-
padku dalszego obrotu prawnego odrębną własno-
ścią lokalu, albowiem spółdzielnia nie jest wówczas
stroną umowy.
Wprowadzenie regulacji prawnej nakładającej
na sąd wieczystoksięgowy obowiązek zawiadamia-
nia spółdzielni mieszkaniowej o każdej zmianie
właściciela nieruchomości lokalowej wiązałoby się
z dodatkowym obciążeniem sądów, które i tak są
nadmiernie obciążone. Ponadto proponowana zmia-
na przepisów stawiałaby spółdzielnie mieszkanio-
we w uprzywilejowanej sytuacji w stosunku do in-
nych podmiotów, które mogą sprawować zarząd
nieruchomością wspólną. Zgodnie z art. 27 ust. 2
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz art. 8
ust. 2 i art. 18 ust. 1 ustawy o własności lokali wła-
ściciele lokali mogą określić w umowie sposób za-
rządu nieruchomością wspólną, co oznacza, iż nie
zawsze zarząd jest sprawowany przez spółdzielnię
mieszkaniową.
Podkreślić też należy, że – zgodnie z art. 2 usta-
wy o księgach wieczystych i hipotece – księgi wie-
czyste są jawne, natomiast art. 361 ust. 3 tejże usta-
wy daje każdemu uprawnienie do przeglądania ksiąg
wieczystych w obecności pracownika sądu. W ten
sposób można uzyskać informację o aktualnym wła-
ścicielu lokalu.
Ponadto trzeba dostrzec, że wdrożenie progra-
mu informatycznego Nowej Księgi Wieczystej (ak-
tualnie w 144 wydziałach ksiąg wieczystych) za-
pewnia swobodny dostęp do ksiąg wieczystych za-
rejestrowanych w Centralnej Informacji Ksiąg
Wieczystych. W 2008 r. i I kwartale 2009 r. pro-
gram informatycznej księgi wieczystej zostanie
wdrożony w dalszych 100 wydziałach ksiąg wieczy-
stych sądów rejonowych.
Z kolei odnosząc się do postulatu wprowadzenia
zmiany polegającej na nałożeniu na notariuszy obo-
wiązku informowania spółdzielni o zmianie właści-

ciela lokalu, wskazać należy, że wprawdzie art. 172
ust. 4 in fine ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych przewiduje, iż wypis aktu notarialnego zawie-
rającego umowę o zbycie spółdzielczego własnościo-
wego prawa do lokalu notariusz bezzwłocznie prze-
kazuje spółdzielni, jednakże w tym przypadku obo-
wiązek przekazania spółdzielni wypisu aktu nota-
rialnego uzasadnia fakt, że spółdzielcze własnościo-
we prawo do lokalu jest prawem rzeczowym ograni-
czonym, a więc właścicielem lokalu pozostaje nadal
spółdzielnia. Natomiast w przypadku prawa odręb-
nej własności brak jest jakiejkolwiek prawnorzeczo-
wej więzi pomiędzy stronami umowy o przeniesienie
tego prawa a spółdzielnią uzasadniającej wprowa-
dzenie analogicznego obowiązku.
Należy również wskazać, iż zgodnie z art. 5 ust. 1
ustawy z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie
(Dz. U. z 2002 r. Nr 42, poz. 369, z późn. zm.) za do-
konanie czynności notarialnej notariuszowi przy-
sługuje wynagrodzenie. Czynnością notarialną jest
również sporządzenie wypisu aktu notarialnego
(§ 12 ust. 1 rozporządzenia ministra sprawiedliwo-
ści z dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie maksymal-
nych stawek taksy notarialnej – Dz. U. Nr 148,
poz. 1564, z późn. zm.). Wobec tego wprowadzenie
postulowanej zmiany pociągałoby za sobą koniecz-
ność wskazania podmiotu zobowiązanego do uisz-
czenia opłaty za sporządzenie wypisu. Brak jest na-
tomiast uzasadnienia, aby opłatą taką obciążone
miały być strony czynności prawnej dotyczącej prze-
niesienia własności lokalu.
Z powyższych względów zmiany zaproponowane
w przedmiotowej interpelacji uznać należy za nie-
zasadne.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Mirosława Koźlakiewicza
w sprawie wyłączenia z kręgu beneficjentów
świadczeń pieniężnych przyznanych
z budżetu państwa byłych reprezentantów
Polski uczestniczących w igrzyskach
paraolimpijskich przed 1992 r. (4683)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Mirosława Koźlakie-
wicza, przekazaną pismem z dnia 8 sierpnia 2008 r.
(sygn. SPS-023-4683/08), w sprawie wyłączenia
z kręgu beneficjentów świadczeń pieniężnych przy-
znanych z budżetu państwa byłych reprezentan-
tów Polski uczestniczących w igrzyskach para-
1517
olimpijskich przed 1992 r., uprzejmie informuję,
co następuje.
Z poselską inicjatywą zmian ww. ustawy wystą-
piono w grudniu 2007 r. Projekt ten uwzględnia
sportowców niepełnosprawnych – medalistów igrzysk
sportowych od pierwszego udziału zawodników pol-
skich w światowym ruchu sportowym osób niepeł-
nosprawnych, tj. od 1972 r., a także medalistów
igrzysk olimpijskich głuchych od początku istnienia
ruchu olimpijskiego głuchych, tj. od 1924 r.
Powołana podkomisja nadzwyczajna ponownie
rozpatrzyła poselski projekt ustawy o zmianie usta-
wy o kulturze fizycznej, uwzględniając stanowisko
Międzynarodowego Komitetu Paraolimpijskiego, Rzecz-
nika Praw Obywatelskich, niezależnych ekspertów
oraz przedstawicieli środowisk sportu osób niepeł-
nosprawnych. Na posiedzeniach podkomisji projekt
ustawy, pozytywnie zaopiniowany i jednogłośnie
przegłosowany, poddany został pod obrady sejmowej
Komisji Kultury Fizycznej i Sportu.
Na posiedzeniu ww. komisji w dniu 22 lipca 2008 r.
projekt ustawy o zmianie ustawy o kulturze fizycz-
nej, ze zgłoszoną poprawką określającą ilość zawod-
ników na starcie w danej konkurencji, większością
głosów został przegłosowany.
Nawiązując do przyspieszenia przez Trybunał
Konstytucyjny rozpatrzenia sprawy nr syg. akt K
11/07, z wniosku prezesa Naczelnego Sądu Admini-
stracyjnego, o zbadanie zgodności art. 23b ustawy
o kulturze fizycznej z dnia 18 stycznia 1996 r. z Kon-
stytucją RP, uprzejmie informuję, że autonomia Try-
bunału Konstytucyjnego jako organu konstytucyj-
nego państwa polega m.in. na uchwalaniu regulami-
nu określającego wewnętrzny tok postępowania
oraz uchwalaniu statutu określającego wewnętrzną
organizację biura trybunału. W związku z tym mi-
nister sportu i turystyki nie ma wpływu na harmo-
nogram prac Trybunału Konstytucyjnego.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie zakupu przez MEN oprogramowania
do nauki dla uczniów
techników ekonomicznych (4684)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Krystyny Łybackiej (nr SPS-
-023-4684/08) w sprawie zakupu przez Minister-
stwo Edukacji Narodowej oprogramowania do nauki
dla uczniów techników ekonomicznych, uprzejmie
wyjaśniam.
1518
Zakup oprogramowania do nauki dla uczniów
techników ekonomicznych realizowany był w ramach
projektu „Wyposażenie CKU, CKP oraz wybranych
szkół zawodowych w stanowiska do egzaminów zawo-
dowych – część II”, współfinansowanego z Europej-
skiego Funduszu Społecznego. Celem projektu było
wyposażenie stanowisk egzaminacyjnych w jednolite
w skali kraju urządzenia i oprogramowanie do prze-
prowadzania egzaminów potwierdzających kwalifi-
kacje zawodowe w wybranych zawodach.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami tego typu
zakupów dokonuje się w oparciu o ustawę z dnia
29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień publicznych
(t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655) wraz z zacho-
waniem zasady konkurencyjności. Zatem zgodnie
z tymi przepisami zamawiający nie może wskazać
konkretnego produktu (np. kierując się specyfiką
danego regionu, albo wybierając producenta będące-
go liderem na rynku), a jedynie opisać jego parame-
try użytkowe w taki sposób, aby co najmniej kilka
firm na rynku oferowało produkt o parametrach
opisanych w specyfikacji istotnych warunków zamó-
wienia. Dlatego też szkoły lub placówki, które posia-
dają upoważnienie właściwej okręgowej komisji eg-
zaminacyjnej do przeprowadzania egzaminu w za-
wodach technik ekonomista czy technik rachunko-
wości, otrzymały, niezależnie od województwa, iden-
tyczny pakiet programów do prowadzenia firm o na-
zwie Insert GT.
Odnosząc się do pytania dotyczącego powszech-
ności stosowania zakupionego oprogramowania, na-
leży zaznaczyć, iż zamawiający nie mógł kierować
się powszechnością stosowania oferowanych progra-
mów, a jedynie ich walorami funkcjonalnymi. Zaku-
pione oprogramowanie posiada wszystkie funkcje
powszechnie stosowane w tego typu oprogramowa-
niach oraz niezbędne do przeprowadzania egzami-
nów potwierdzających kwalifikacje zawodowe dla
zawodów technik ekonomista i technik rachunko-
wości. Umożliwia ono również skuteczne kształce-
nie uczniów szkół ekonomicznych w zakresie prak-
tycznej wiedzy dotyczącej obsługi komputerowych
programów księgowych. Uczniowie szkół, które
kształcą przy wykorzystaniu innych programów
księgowo-finansowych, dzięki otrzymanemu opro-
gramowaniu mogą poszerzyć swoją wiedzę i poznać
kolejny program funkcjonujący na rynku, bowiem
w dobie zwiększonej mobilności i coraz częstszym
poszukiwaniu pracy przez absolwentów szkół nie
tylko na polskim, ale i europejskim rynku pracy,
trudno przewidzieć, gdzie podejmą oni pracę zawo-
dową. Wydaje się raczej, iż poznanie kolejnego opro-
gramowania może w przyszłości zaowocować zwięk-
szonymi szansami na rynku pracy i umożliwić pod-
jęcie lepszej i atrakcyjniejszej pracy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Balickiego
w sprawie realizacji ustawy o informatyzacji
działalności podmiotów realizujących
funkcje publiczne w zakresie dotyczącym
interoperacyjności systemów informatycznych
(4685)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo z dnia
8 sierpnia 2008 r. (SPS-023-4685/08) dotyczące in-
terpelacji posła na Sejm RP pana Marka Balickiego
z dnia 30 lipca 2008 r. w sprawie realizacji ustawy
o informatyzacji działalności podmiotów realizują-
cych zadania publiczne w zakresie dotyczącym inte-
roperacyjności systemów informatycznych uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę wyjaśnić, iż zawarcie w prze-
szłości przez ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji umowy z firmą Microsoft nie zobowiązuje
Rady Ministrów do specjalnego traktowania progra-
mów ww. firmy. Przedmiotowa umowa daje jednost-
kom administracji rządowej i samorządowej możli-
wość dokonywania zakupów oprogramowania na wa-
runkach takich samych, jak inne średnie i duże fir-
my oraz organizacje akademickie, tj. po cenach niż-
szych niż detaliczne.
Wskazać należy, że podmioty administracji rzą-
dowej powinny przy wyborze rozwiązań teleinfor-
matycznych, uwzględniając przydatność meryto-
ryczną, kierować się m.in. korzystną ofertą cenową,
co jest zgodne z zasadą neutralności technologicz-
nej. Dlatego też minister właściwy do spraw infor-
matyzacji, zachowując neutralność technologiczną
w sprawie wyboru oprogramowania stosowanego do
budowy systemów informatycznych dla jednostek
administracji rządowej, wskazuje wszędzie tam,
gdzie jest to możliwe, na korzyści płynące ze stoso-
wania każdego z typów oprogramowania. Działanie
takie wynika w sposób bezpośredni z priorytetów
rozwoju systemów informatycznych używanych do
realizacji zadań publicznych wskazanych w rozpo-
rządzeniu Rady Ministrów z dnia 28 marca 2007 r.
w sprawie planu informatyzacji państwa na lata
2007–2010 (Dz. U. Nr 61, poz. 415).
Według cytowanego w wystąpieniu raportu za-
mieszczonego w serwisie XiTi.com w kwietniu 2008 r.
94,5% internautów posiadało komputery wyposażo-
ne w system operacyjny Windows. W system Linux
wyposażone było 1% komputerów, Mac OS – 4%,
a w pozostałe systemy − 0,5%. Zbliżone szacunkowo
dane przedstawia raport polskiej firmy Gemius SA
zajmującej się analizą ruchu w serwisach interneto-
wych, według którego 98,9% polskich internautów
korzysta z systemów Windows, z systemu Linux
– 0,4%, z Mac OS – 0,3%, a z innych systemów

− 0,4%. Przykład polskiej administracji potwierdza
więc ogólne tendencje panujące na świecie. Z analizy
ostatniej − 3. edycji badania Stopień informatyzacji
urzędów w Polsce, przeprowadzonego przez firmę
ARC Rynek i Opinia na grupie 1945 urzędów (mar-
szałkowskich, wojewódzkich, centralnych, powiato-
wych, gminnych) wynika, że w urzędach dominuje
system operacyjny Windows. Oprogramowanie Li-
nux w porównaniu do roku poprzedniego zdecydo-
wanie straciło na popularności w urzędach (spadek
średniej liczby komputerów z tym systemem wynosi
z 2,76 w 2005 r. do 0,76 w 2006 r.).
Pragnę podkreślić, że wykorzystywanie oprogra-
mowania Microsoftu (np. produkowanych przezeń
systemów operacyjnych) jest wynikiem ogólnych
tendencji i preferencji użytkowników komputerów,
dla których decyzja o korzystaniu z oprogramowa-
nia jest kompromisem pomiędzy jego prostą instala-
cją i konfiguracją, funkcjonalnością a ekonomiczno-
ścią zakupu i eksploatacji. Nie bez znaczenia jest
również ogólne przekonanie, że systemy operacyjne
z otwartym kodem źródłowym (tzw. oprogramowa-
nie open source) wymagają znacznie większej wie-
dzy, umiejętności i doświadczenia z zakresu instala-
cji, konfiguracji oraz ich administrowania i utrzy-
mania. W ocenie Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji twierdzenie takie nie znajduje
uzasadnienia i nie można wskazać jednoznacznych
przyczyn, dla których oprogramowanie o zamknię-
tym kodzie źródłowym (bądź oprogramowanie ja-
kiegoś konkretnego producenta) miałoby być wy-
godniejsze czy lepsze w użyciu. Każdy podmiot po-
dejmuje takie rozważania we własnym zakresie, na
podstawie własnych możliwości technicznych, fi-
nansowych oraz, co najważniejsze potrzeb, jakim
dane oprogramowanie ma służyć.
Z raportu przygotowanego przez ARC Rynek
i Opinia wynika, że urzędnicy jedynie ok. 3-krotnie
częściej korzystają z pakietu Microsoft Office niż
z pakietu OpenOffice opartego o rozwiązania open
source (średnia liczba pakietów Microsoft Office we
wszystkich badanych urzędach wyniosła 41,83
w porównaniu do liczby pakietów OpenOffice – 13,35).
Oznacza to, że statystycznie rzecz biorąc, pakiety
oparte na rozwiązaniach z otwartym kodem źródło-
wym są znacznie popularniejsze w administracji niż
w społeczeństwie jako całości. Administracja pu-
bliczna w Polsce wykorzystuje więc z powodzeniem
także alternatywne dla firmy Microsoft oprogramo-
wanie typu open source. Podkreślenia wymaga fakt,
iż wiele urzędów administracji samorządowej, które
stawiane są za wzór w zakresie informatyzacji uży-
wa i promuje oprogramowanie open source.
Ponadto pragnę wskazać, że zasada neutralności
technologicznej państwa nie jest tożsama z zasadą
interoperacyjności systemów teleinformatycznych
administracji. Stosowanie wymogu interoperacyj-
ności jest niewątpliwie drogą ku neutralności tech-
nologicznej państwa, jednakże nie należy mylić jej
z samą zasadą neutralności. Idealnie nieneutralny
1519
zbiór systemów teleinformatycznych administracji
publicznej (np. tworzony przez jednego wskazanego
przez prawo dostawcę) może być doskonale interope-
racyjny (systemy tego samego dostawcy mogłyby do-
skonale wymieniać dane między sobą), tym samym
należy oddzielnie rozważyć kwestie neutralności
technologicznej i interoperacyjności systemów tele-
informatycznych. Oba postulaty powinny być reali-
zowane niezależnie od siebie, natomiast minister
właściwy do spraw informatyzacji zobowiązany jest
dbać o ich właściwą realizację.
W trakcie prac nad tworzeniem ustawy z dnia
17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności pod-
miotów realizujących zadania publiczne (Dz. U.
Nr 64, poz. 565, z późn. zm.) prowadzono dyskusję
nad rolą państwa w zapewnianiu prawidłowej kon-
kurencji na rynku rozwiązań informatycznych. Za
wybitnie niewskazane uznano preferowanie przez
państwo technologii któregokolwiek z graczy rynko-
wych w procesie informatyzacji administracji pu-
blicznej. Rozważania te legły u podstaw zawarcia
w art. 13 ww. ustawy wymogu zapewnienia przez
podmiot publiczny realizujący zadania publiczne
przy wykorzystaniu systemu teleinformatycznego
albo z użyciem środków komunikacji elektronicznej,
aby system teleinformatyczny służący do wymiany
danych pomiędzy tym podmiotem a podmiotami
niebędącymi organami administracji rządowej − poza
minimalnymi wymaganiami określonymi w odpo-
wiednich rozporządzeniach – spełniał wymóg rów-
nego traktowania rozwiązań informatycznych. Co
więcej, podmiot taki powinien publikować w Biule-
tynie informacji publicznej lub udostępniać w inny
sposób zestawienie struktur dokumentów elektro-
nicznych, formatów danych oraz protokołów komu-
nikacyjnych i szyfrujących stosowanych w oprogra-
mowaniu interfejsowym systemu teleinformatycz-
nego używanego przez ten podmiot do realizacji za-
dań publicznych.
Normy wynikające z art. 13 ustawy o informaty-
zacji działalności podmiotów realizujących zadania
publiczne stały się podstawą dla formułowania zasa-
dy neutralności technologicznej państwa. Zasada ta,
wychodząc poza literalne brzmienie art. 13, ozna-
cza, iż państwo nie może tworzyć prawa bądź też
konstruować systemów teleinformatycznych mają-
cych realizować zadania publiczne w sposób prefe-
rujący (lub wskazujący) określone rozwiązania tech-
nologiczne pochodzące od konkretnych producen-
tów. Jednocześnie państwo nie może prowadzić
działań prowadzących do wykluczenia a priori pro-
ducentów lub ich grupy z udziału w tworzeniu roz-
wiązań technologicznych na potrzeby władz publicz-
nych. Jakkolwiek wybór konkretnego oprogramo-
wania lub sprzętu może i powinien być dokonywany
w procedurze zamówień publicznych, to jednak spe-
cyfikacja istotnych warunków zamówienia (tzw.
SIWZ) nie może być formułowana w sposób nakazu-
jący lub sugerujący wybór konkretnego rozwiązania
rynkowego.
1520
Wskazać należy, iż ewentualne użycie otwartego
oprogramowania w konkretnym projekcie powinno
być poprzedzone szczegółową analizą z uwzględnie-
niem m.in. stabilności, wydajności tych rozwiązań
i dostępności wsparcia na poziomie odpowiednim
do systemu informatycznego oraz wszystkich zwią-
zanych z tym kosztów, w tym także kosztów pośred-
nich (związanych np. z koniecznością zmian w już
istniejących rozwiązaniach) lub społecznych mogą-
cych wyniknąć na skutek na przykład zbyt niskiego
poziomu niezawodności danego rozwiązania.
Przykładem realizacji zasady interopercyjności
przez podmioty realizujące zadania publiczne jest
wdrażany przez Ministerstwo Finansów system e-
-Deklaracje, który został zaprojektowany i zbudo-
wany na podstawie zasad technologicznej neutral-
ności oraz wykorzystania powszechnie dostępnych
standardów (m.in. XML, SOAP, WS) zwiększających
jego interoperacyjność i elastyczność oraz umożli-
wiających swobodną wymianę informacji przy za-
chowaniu technologicznej neutralności proponowa-
nych rozwiązań. Otwarte oprogramowanie wyko-
rzystywane jest również w Systemie Kontroli Eks-
portu (ECS).
Również w obszarze rynku pracy i zabezpiecze-
nia społecznego preferowane jest stosowanie otwar-
tych standardów informatycznych oraz rozwiązań
open source w systemach informatycznych wspiera-
jących działalność administracji publicznej w ra-
mach realizacji zadań wynikających m.in. z: ustawy
z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69,
poz. 415, z późn. zm.), ustawy z dnia 12 marca 2004 r,
o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728)
oraz ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadcze-
niach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139, poz. 992,
z późn. zm.). Przepisy wykonawcze wydane do ww.
ustaw, określają wymogi odnośnie do trybu ogła-
szania wymagań dla systemów teleinformatycz-
nych oraz sposobu postępowania w zakresie stwier-
dzania zgodności oprogramowania z tymi wymaga-
niami. Ogłoszone minimalne wymagania dla opro-
gramowania:
— wymuszają interoperacyjność poprzez zasto-
sowanie otwartego standardu XML do definicji ko-
munikatów stosowanych do wymiany danych po-
między jednostkami organizacyjnymi,
— preferują zastosowanie, o ile jest to możliwe ze
względu na bezpieczeństwo i wydajność, nieodpłat-
nych systemów baz danych działających w otwar-
tym standardzie,
— preferują zastosowanie oprogramowania opar-
tego na otwartych elastycznych wielowarstwowych
technologiach (otwartych standardach) nieodpłat-
nego środowiska Java z użyciem otwartego standar-
du SOAP jako protokołu komunikacyjnego,
— wymuszają zastosowanie dla użytkownika
oprogramowania dostępu do aplikacji spełniającego
otwarty standard organizacji W3C, niezależnie od
zainstalowanego systemu operacyjnego,
— dopuszczają każde oprogramowanie, które
uzyska świadectwo zgodności z ogłoszonymi wyma-
ganiami.
System informatyczny oparty na założeniach
neutralności technologicznej z wykorzystaniem mię-
dzy innymi systemów operacyjnych typu open sour-
ce wdraża Ministerstwo Infrastruktury w Głównym
Inspektoracie Transportu Drogowego. Ministerstwo
planuje także wdrożenie nowego systemu klasy CMS
do tworzenia i zarządzania portalami internetowy-
mi opartym wyłącznie na oprogramowaniu typu
open source. Również koncepcja planowanego do
wdrożenia nowego systemu teleinformatycznego
wspierającego centralną ewidencję naruszeń zakła-
da neutralność technologiczną zarówno po stronie
aplikacji klienckiej, jak i serwerów, tak aby było
możliwe korzystanie z systemu również na stacjach
roboczych z zainstalowanymi systemami operacyj-
nymi z rodziny open source.
Ponadto informuję, że realizowany w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji projekt
informatyczny platformy ePUAP oparty jest na za-
łożeniach: jawności, otwartości oraz neutralności
technologicznej interfejsów systemów teleinforma-
tycznych, a także dążenia do jak największej stan-
daryzacji formatów danych wymienianych pomię-
dzy instytucjami publicznymi a usługobiorcami oraz
pomiędzy samymi instytucjami publicznymi.
Mając powyższe na uwadze, pragnę zapewnić, iż
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
podejmuje działania mające na celu wskazywanie
i promowanie „dobrych praktyk” w zakresie wdraża-
nia przez administrację publiczną zasady neutralno-
ści technologicznej rozumianej jako postulat równego
traktowania konkurujących ze sobą technologii.
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 28 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie nowelizacji ustawy
o podpisie elektronicznym (4686)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską posłanki Joanny Muchy (sygn.
SPS-023-4686/08) w sprawie nowelizacji ustawy
o podpisie elektronicznym pragnę przedstawić na-
stępujące wyjaśnienia. W odniesieniu do zawartych
w piśmie ocen stanu wdrażania podpisu elektronicz-
nego na tle innych państw europejskich pragnę

uprzejmie poinformować, że podpis elektroniczny zo-
stał wdrożony w Polsce w roku w 2003. Podlegająca
ministrowi gospodarki krajowa infrastruktura klu-
cza publicznego została zapewniona niezwłocznie po
wejściu w życie ustawy o podpisie elektronicznym
oraz funkcjonuje dotychczas bez zakłóceń. Z począt-
kiem roku 2003 rozpoczęły działalność pierwsze kwa-
lifikowane podmioty świadczące usługi certyfikacyj-
ne w zakresie bezpiecznego podpisu elektronicznego.
Łączna liczba certyfikatów kwalifikowanych służą-
cych do składania bezpiecznego podpisu elektronicz-
nego w ostatnim czasie osiągnęła liczbę 126 172 ak-
tywnych certyfikatów (wg stanu na dzień 11 sierpnia
2008). Podpis niekwalifikowany jest stosowany
w Polsce od kilkunastu lat. Certyfikatów służących
do składania podpisów niekwalifikowanych w róż-
nych systemach administracji oraz bankowości wy-
dano znacznie więcej, ale brak jest szczegółowych da-
nych statystycznych w tym zakresie.
Przeprowadzony w czerwcu br. przez Business
Center Club sondaż na temat upowszechnienia e-
-podpisu jako główny problem wskazał ograniczoną
ilość zastosowań biznesowych i brak serwisów od
strony administracji państwowej. W odniesieniu do
dostępności usług publicznych dopiero w 2005 r.
ustawą o informatyzacji wprowadzono zmiany do
Kodeksu postępowania administracyjnego, które
pozwoliły na składanie podań podpisanych z uży-
ciem bezpiecznego podpisu elektronicznego. Zgodnie
z raportem Dyrektoriatu Generalnego Społeczeń-
stwa Informacyjnego oraz Mediów „Online Availa-
bility of Public Services” (s. 71) dopiero w roku 2007
liczba dostępnych elektronicznie usług publicznych
wyniosła 25%, co nadal sytuuje Polskę poniżej euro-
pejskiej średniej. Brak należytego otoczenia w urzę-
dach dla podpisanych elektronicznie pism w postaci
systemów wsparcia obiegu i archiwizacji dokumen-
tów stanowi istotny problem, którego skala nie jest
dotychczas znana. Systemy, w których na dzień dzi-
siejszy można wykorzystywać podpis bezpieczny, to
m.in.: systemy przetargowe, np. Polska Platforma
Przetargowa (PWPW), Elektroniczna Platforma
Przetargowa e-przetarg.pl (EPP), Przetargi Elek-
troniczne (PE), Platforma Marketplanet; systemy e-
-usług publicznych, np. Płatnik (ZUS), e-GIODO,
System Informatyczny Generalnego Inspektora In-
formacji Finansowej (SI GIIF), e-Poltax dla wybra-
nych deklaracji podatkowych, Elektroniczna Skrzyn-
ka Podawcza (ESP), Krajowy Rejestr Sądowy oraz
systemy e-bankingu (możliwość autoryzacji składa-
nych dyspozycji z wykorzystaniem certyfikatów
kwalifikowanych w systemie banku BPH, Nordea
oraz Banku Ochrony Środowiska. Podpis niekwalifi-
kowany wykorzystywany jest m.in. w CEPiK, Elek-
tronicznym Przekazie Dokumentów Ubezpieczenio-
wych (EPDU), systemie obsługi deklaracji celnych
CELINA, e-PFRON, SIMIK i innych zastosowa-
niach poza administracją, np. w bankowości do
świadczenia usługi wyciągów potwierdzonych pod-
pisem opartym o certyfikat Verisign (MultiBank).
1521
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia w odnie-
sieniu do wdrożenia podpisu elektronicznego w Pol-
sce, pragnę udzielić następującej odpowiedzi na za-
dane pytania szczegółowe:
1. Na jakim etapie są obecnie prowadzone prace
nad nowelizacją ustawy o podpisie elektronicznym?
W Ministerstwie Gospodarki prowadzone są pra-
ce nad nowelizacją ustawy o podpisie elektronicz-
nym na etapie poprzedzającym uzgodnienia we-
wnętrzne. W pracach oprócz Ministerstwa Gospo-
darki uczestniczy również Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji. Projekt jest obecnie
przedmiotem prac eksperckich z udziałem eksper-
tów MG oraz MSWiA. Przewiduje się, że w miesiącu
wrześniu projekt będzie przedmiotem uzgodnień
wewnętrznych, a następnie zostanie skierowany do
uzgodnień międzyresortowych.
2. Czy rozważane jest wyposażenie w podpis
elektroniczny biometrycznych dowodów osobistych?
W chwili obecnej nośnikiem do składania bez-
piecznego podpisu elektronicznego jest co do zasady
tzw. karta sygnaturowa lub niekiedy sam procesor
umiejscowiony w tokenie USB. W innych państwach
stosowane są również inne rozwiązania, takie jak
wykorzystanie w charakterze nośnika klucza proce-
sorowych kart bankomatowych, kart municypal-
nych, kart korporacyjnych, dowodów tożsamości
oraz innych rozwiązań takich jak mobilny podpis
składany przy pomocy karty SIM. Podkreślić nale-
ży, że kwestie wykorzystania kart wielofunkcyjnych
do składania podpisu elektronicznego są w przewa-
żającej mierze kwestią zapewnienia infrastruktury
technicznej i działań organizacyjnych. W ograniczo-
nym zakresie mogą okazać się wskazane zmiany
przepisów prawa (np. w odniesieniu do okresu waż-
ności klucza), ale kwestie techniczne regulowane są
aktami niższego rzędu i nie są związane z ustawą
o podpisie elektronicznym. Obowiązująca dotych-
czas ustawa o podpisie elektronicznym nie stanowi
bariery dla wprowadzenia rozwiązań tego typu, po-
dobnie jak nie stanowi bariery dla wprowadzenia
mobilnego podpisu elektronicznego.
Podkreślić należy, że oprócz aktów o charakterze
normatywnym praktykuje się tworzenie dokumen-
tów z zakresu polityki informatyzacji, które regulu-
ją m.in. kwestię elektronicznych dokumentów iden-
tyfikacyjnych uznawanych przez administrację. W Au-
strii dokumentem tego rodzaju jest specyfikacja dla
tzw. Bürgerkarte, która uwzględnia funkcjonalność
składania e-podpisu. Karty spełniające wymogi
specyfikacji są uznawane niezależnie od tego, jaki
podmiot elektroniczny dokument identyfikacyjny
wydał. Odmienne rozwiązanie przyjęto w Estonii,
gdzie kwalifikowany podpis elektroniczny od po-
czątku wdrażany był z wykorzystaniem dowodów
tożsamości. Określenie kierunków polityki oraz
prowadzenie działań w tym zakresie w naszym
kraju należy do kompetencji ministra właściwego
ds. informatyzacji.
1522
Najnowocześniejsze rozwiązania w zakresie do-
wodów tożsamości zapewnione zostały w Belgii,
gdzie poprzez zastosowanie odpowiedniej długości
klucza odnowienie certyfikatu następuje raz na pięć
lat. Model belgijski wykorzystuje, podobną do istnie-
jącej w Polsce, krajową infrastrukturę klucza pu-
blicznego realizowaną w architekturze tzw. roota
centralnego. W przygotowanym do realizacji w roku
2010 niemieckim projekcie e-Ausweiss zastosowane
zostaną karty z możliwością bezstykowego składa-
nia podpisu elektronicznego oparte o wykorzystanie
technologii RFID. W Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji prowadzone są obecnie
prace nad projektem pl.ID. Decyzję w zakresie spo-
sobu zapewnienia funkcjonalności podpisu elektro-
nicznego w dowodzie tożsamości, w tym zwłaszcza
liczby i rodzajów kluczy w warstwie elektronicznej
dokumentu należeć będzie do ministra właściwego
ds. informatyzacji. Wspólnotowe uwarunkowania
w tym zakresie określa koncepcja European Citi-
zenship Card.
3. Czy możliwe jest obniżenie kosztów uzyskania
e-podpisu?
Usługi certyfikacyjne w zakresie podpisu elek-
tronicznego posiadają obecnie co do zasady charak-
ter komercyjny. Oznacza to, że ceny usług oraz ze-
stawów do składania podpisu elektronicznego kształ-
tują działające na zasadach rynkowych firmy. W od-
niesieniu do wysokości ceny za certyfikat kwalifiko-
wany stwierdzić należy, że wynika ona z nakładów
poniesionych na prowadzenie działalności przez
usługodawców komercyjnych. Każdy z kwalifikowa-
nych podmiotów świadczących usługi certyfikacyjne
w zakresie podpisu elektronicznego ponosił od chwi-
li wpisania do rejestru koszty zapewnienia podsta-
wowego i zapasowego centrum certyfikacji, zatrud-
nienia wysokiej klasy specjalistów, ochrony fizycznej
i teleinformatycznej urządzeń, zapewnienia sieci
punktów rejestracji oraz pozyskanie wymaganych
prawem ubezpieczeń. Podmioty tego rodzaju obo-
wiązane są do zachowania wysokiego poziomu kom-
petencji proceduralnej i technicznej ze względu na
wagę dóbr chronionych, jakimi są elektroniczna toż-
samość i zobowiązania zaciągane przez użytkowni-
ka e-podpisu. Prowadzenie tego rodzaju działalności
komercyjnej powiązane jest z nakładami na rozwój
i aktualizację oprogramowania, a także z wysokim
poziomem ryzyka związanym z postępem w zakre-
sie usług certyfikacyjnych oraz zmianami technolo-
gii. Ze względu na niewielką ilość dostępnych drogą
elektroniczną usług publicznych liczba zakupionych
certyfikatów kwalifikowanych liczona była dotych-
czas w tysiącach sztuk, a podmioty do chwili obec-
nej nie uzyskały zwrotu z poczynionych inwestycji.
Ewentualne sprawdzenie prawidłowości funkcjono-
wania mechanizmów wyznaczenia cen należy do
kompetencji Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów.
Zapewnienie możliwości umieszczenia klucza do
składania podpisu elektronicznego w nowych dowo-
dach tożsamości może istotnie wpłynąć na obniże-
nie kosztów usług certyfikacyjnych. Z punktu wi-
dzenia użytkowników dowodów tożsamości istotne
będzie zapewnienie funkcjonalności e-podpisu po-
równywalnej do tej, którą otrzymują obywatele in-
nych państw oraz możliwości wykorzystania funk-
cjonalności podpisywania dowodami w krajach, do
których będą wyjeżdżali. Dotychczasowe prace
wspólnotowe w zakresie implementacji dyrektywy
2006/123/WE o usługach na rynku wewnętrznym
UE wskazują, że tylko wykorzystanie certyfikatów
kwalifikowanych będzie zapewniać bezproblemowe
uznawanie podpisu w procedurach innych państw
członkowskich. W odniesieniu do przedmiotowej no-
welizacji ustawy o podpisie elektronicznym stwier-
dzić należy, że wprowadzenie nowych rodzajów
usług certyfikacyjnych, takich jak m.in. podpis za-
awansowany osoby prawnej lub pieczęć elektronicz-
na pozwoli na lepsze dostosowanie ceny do potrzeb
użytkowników. Rozważenia wymaga również możli-
wości wykorzystania w ramach informatyzacji pań-
stwa takich narzędzi jak podpis niekwalifikowany
wydawany przez samorządowe urzędy certyfikacji
oraz tzw. zaufanych profili użytkownika. Podkre-
ślić należy, że w wielu państwach podpis elektro-
niczny nie jest niezbędny do korzystania z elektro-
nicznych usług publicznych. Nawet tak ważne za-
stosowania jak rozliczenia z administracją podat-
kową nie wymagają zakupienia certyfikatu do skła-
dania e-podpisu. We Francji funkcjonuje portal do
rozliczeń podatkowych, z którego użytkownicy ko-
rzystają dzięki nadanemu przy rejestracji numero-
wi identyfikacji podatkowej oraz otrzymanemu ha-
słu. W Niemczech do korzystania z podatkowych
e-rozliczeń nie wymaga się użycia e-podpisu, gdyż
zapewniono system identyfikacji i kontroli auten-
tyczności osób i danych. W Szwecji i Finlandii or-
gan podatkowy przesyła do podatnika wstępną
wersję deklaracji w formie elektronicznej, a użyt-
kownik może ją poprawić i podpisać przy pomocy
swojej elektronicznej tożsamości e-ID.
W świetle powyższego podpis elektroniczny,
w tym zwłaszcza bezpieczny podpis elektroniczny,
nie jest jedynym mechanizmem, który może być wy-
korzystywany przy informatyzacji administracji pu-
blicznej. Podpis elektroniczny staje się barierą tylko
wówczas, gdy jest wymagany na wyłączność, a także
wtedy gdy bezkrytycznie przenoszone będą proce-
dury papierowe do złożonych realiów systemów
e-government. W części państw członkowskich Unii
Europejskiej (np. Grecja, Holandia) obserwuje się
obecnie tendencję do oceny celowości stosowania e-
-podpisu w odniesieniu do różnych procedur i doku-
mentów, gdyż podpis elektroniczny może stanowić
dodatkową barierę dla korzystania z elektroniczne-
go kanału kontaktu z urzędami. Kwalifikowany
podpis elektroniczny jako jedno z narzędzi najbar-
dziej uniwersalnych oraz najsilniejszych powinien
być możliwy do stosowania we wszystkich procedu-
rach administracyjnych, ale równolegle powinny zo-

stać zapewnione także lżejsze formy uwierzytelnie-
nia. Jeżeli w większości procedur wymaga się wy-
łącznie podpisu kwalifikowanego, to wówczas nie-
zbędne stają się skorelowane działania na rzecz
zapewnienia tego rodzaju podpisu w dowodach toż-
samości.
4. Czy możliwe będzie przyjęcie ustawy jeszcze
w tym roku?
Zakłada się, że projekt ustawy o zmianie ustawy
o podpisie elektronicznym zostanie przyjęty przez
Radę Ministrów w roku bieżącym. W miesiącu listo-
padzie br. projekt zostanie przedłożony KRMI oraz
KERM, a następnie skierowany na posiedzenie Rady
Ministrów. W świetle wstępnej oceny projekt doty-
czy usług społeczeństwa informacyjnego i po przyję-
ciu przez Radę Ministrów będzie podlegał notyfika-
cji. Państwo członkowskie dokonujące notyfikacji do
KE zobowiązane jest do przestrzegania terminu
obowiązkowego wstrzymania procedury legislacyj-
nej, który wynosi minimalnie trzy miesiące. Pod-
kreślić należy, że w dn. 10 września rozpoczęte zo-
staną prace wspólnotowe nad podpisem zaawanso-
wanym oraz zaufaną listą kwalifikowanych podmio-
tów świadczących usługi certyfikacyjne. Wprowa-
dzenie podpisu zaawansowanego w sposób niezależ-
ny od prac rozpoczętych na poziomie wspólnotowym
może skutkować stworzeniem krajowego rozwiąza-
nia, które nie będzie wspólnotowo uznawane. Do
końca trzeciego kwartału 2009 prowadzone będą
wspólnotowe prace nad znowelizowaniem decyzji
Komisji Europejskiej w sprawie standardów referen-
cyjnych dla podpisu elektronicznego. Decyzja ta ma
kluczowe znaczenie z punktu widzenia opracowania
aktów wykonawczych do ustawy o podpisie elektro-
nicznym. W świetle powyższego istotne będzie, aby
prowadzone prace legislacyjne w naszym kraju zo-
stały skorelowane z terminami prac prowadzonymi
przez Wspólnotę. Nieuwzględnienie wyników prac
rozpoczynanych obecnie na poziomie wspólnotowym
skutkować będzie opracowaniem legislacji, która
w krótkim czasie wymagać będzie kolejnych noweli-
zacji. W załączeniu przedkładam stosowne informa-
cje Komisji Europejskiej przekazane Stałemu Przed-
stawicielstwu RP oraz Forum Organów Nadzoru
w zakresie ePodpisu (FESA)*.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
1523
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie sytuacji młodzieży, która przerywa
naukę po ukończeniu gimnazjum (4687)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Joanny Muchy (SPS-023-
-4687/08) dotyczącą sytuacji młodzieży, która prze-
rywa naukę po ukończeniu gimnazjum, uprzejmie
wyjaśniam:
Zgodnie z art. 15 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) nauka jest obowiązkowa do
ukończenia 18. roku życia, natomiast obowiązek
szkolny trwa do ukończenia gimnazjum, nie dłużej
jednak niż do ukończenia 18. roku życia. Po ukoń-
czeniu gimnazjum, zgodnie z art. 16 ust. 5a ustawy
o systemie oświaty, obowiązek nauki może być speł-
niany poprzez:
— uczęszczanie do publicznej lub niepublicznej
szkoły ponadgimnazjalnej,
— uczęszczanie na zajęcia realizowane w formach
pozaszkolnych w placówkach publicznych i niepu-
blicznych posiadających akredytację, o której mowa
w art. 68b wskazanej ustawy, czyli akredytację kura-
tora oświaty właściwego dla siedziby placówki,
— uczęszczanie na zajęcia realizowane w ramach
prowadzonej przez osoby prawne lub fizyczne dzia-
łalności oświatowej na podstawie art. 83a ust. 2
ustawy o systemie oświaty, czyli działalności oświa-
towej nieobejmującej prowadzenia szkoły, placówki
lub zespołu, posiadającej akredytację właściwego
kuratora oświaty,
— realizowanie, zgodnie z odrębnymi przepisa-
mi, przygotowania zawodowego u pracodawcy.
Dodatkowo, na podstawie art. 16 ust. 8 ustawy
o systemie oświaty, na wniosek rodziców dyrektor
publicznej szkoły ponadgimnazjalnej, do której
uczeń uczęszcza, może zezwolić na spełnianie obo-
wiązku nauki poza szkołą oraz określa warunki jego
spełniania. Uczeń, spełniając obowiązek nauki w tej
formie, może otrzymać świadectwo ukończenia po-
szczególnych klas danej szkoły lub ukończenia tej
szkoły na podstawie egzaminów klasyfikacyjnych
przeprowadzanych przez szkołę, której dyrektor ze-
zwolił na taką formę spełniania obowiązku nauki.
Istnieje zatem wiele możliwości kontynuowania na-
uki po ukończeniu gimnazjum, także w takich for-
mach, które będą dogodne dla młodych ludzi zmu-
szonych przez sytuację życiową do rezygnacji z na-
uki w szkole.
Kwestię przyjmowania do szkół dla dorosłych
osób, które nie ukończyły 18. roku życia, reguluje
rozporządzenie ministra edukacji narodowej i spor-
tu z dnia 15 lipca 2004 r. w sprawie przypadków,
1524
w których do szkoły dla dorosłych można przyjąć
osobę, która ukończyła 16 albo 15 lat (Dz. U. z 2004 r.
Nr 169, poz. 1768). Zgodnie z § 1 ww. rozporządzenia
osobę, która najpóźniej w dniu rozpoczęcia zajęć dy-
daktyczno-wychowawczych ukończyła 16 lat, a w przy-
padku uczestników Ochotniczych Hufców Pracy
15 lat, można przyjąć jedynie do szkoły podstawowej
lub gimnazjum dla dorosłych, jeżeli osoba ta ma
opóźnienie w cyklu kształcenia i nie rokuje ukończe-
nia szkoły podstawowej lub gimnazjum dla dzieci
i młodzieży.
Należy przy tym zaznaczyć, że na podstawie
art. 1 pkt 9 ustawy z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie
ustawy o systemie oświaty, ustawy Karta Nauczy-
ciela oraz ustawy o postępowaniu w sprawach nie-
letnich (Dz. U. Nr 145, poz. 917) Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej podejmie prace nad zmianą rozpo-
rządzenia w sprawie przypadków, w których do
szkoły dla dorosłych można przyjąć osobę, która
ukończyła 16 albo 15 lat, polegającą m.in. na rozsze-
rzeniu katalogu typów szkół o szkoły ponadgimna-
zjalne.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że informacja-
mi na temat młodych ludzi rezygnujących z nauki
po ukończeniu gimnazjum powinny dysponować
jednostki samorządu terytorialnego, a dokładniej
gminy, które zgodnie z art. 19 ustawy o systemie
oświaty kontrolują spełnianie obowiązku nauki
przez młodzież w wieku 16–18 lat. Ponadto ustawa
z dnia 25 lipca 2008 r. o zmianie ustawy o systemie
oświaty, ustawy Karta Nauczyciela oraz ustawy
o postępowaniu w sprawach nieletnich (Dz. U.
Nr 145, poz. 917) w art. 16 ustawy o systemie oświa-
ty wprowadza ust. 6b, który precyzyjnie określa,
kto i w jakim terminie obowiązany jest powiadomić
wójta gminy (burmistrz, prezydent miasta), właści-
wego dla miejsca zamieszkania absolwenta gimna-
zjum, o tym, w jakiej formie ów absolwent spełnia
obowiązek nauki, jak również o wszelkich zmia-
nach, jakie w spełnianiu przez niego obowiązku
nauki zaszły. Ułatwi to gromadzenie danych na te-
mat młodzieży rezygnującej z nauki po ukończeniu
gimnazjum i pozwoli odpowiednim organom na
podjęcie szybkich działań.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie obowiązku całorocznej jazdy
samochodem z włączonymi światłami mijania
(4688)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo znak SPS-023-4688/08, przekazujące inter-
pelację pani poseł Joanny Muchy w sprawie obo-
wiązku całorocznej jazdy samochodem z włączony-
mi światłami mijania, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące stanowisko.
W odpowiedzi na pytanie o analizy dotyczące
używania świateł mijania w ciągu dnia, informuję,
że stosowne badania zostały przeprowadzone przez
Instytut Transportu Samochodowego. Zebrane dane
pozwalają na sformułowanie wstępnych wniosków,
z których wynika, że wprowadzenie ustawowego
obowiązku używania świateł mijania w czasie od
świtu do zmierzchu przyniosło pierwsze wymierne
korzyści w zakresie bezpieczeństwa ruchu drogowe-
go, poprzez zmniejszenie liczby zderzeń czołowych
pojazdów w ciągu dnia. Natomiast wzrost liczby
i ofiar wypadków w 2007 r. dotyczył głównie pory
nocnej. Statystyki dotyczące wypadków w porze
dziennej i nocnej w okresie maj–wrzesień 2007 r.,
w porównaniu z okresem maj–wrzesień 2006 r.,
przedstawiają się następująco:
— ogółem we wszystkich zderzeniach pojazdów
(co najmniej dwóch) w dzień liczba zabitych spadła
o 6% (47 osób zabitych mniej);
— liczba zabitych w zderzeniach czołowych po-
jazdów w dzień spadła o 8% (mniej o 31 osób),
w tym samym czasie w nocy liczba zabitych wzro-
sła o 17%;
— liczba zabitych w wypadkach z udziałem sa-
mochodów ciężarowych w dzień spadła o 14% (mniej
o 61 zabitych), w tym samym okresie w nocy liczba
zabitych wzrosła o 4% (8 osób więcej);
— liczba zabitych w zderzeniach czołowych z udzia-
łem samochodów ciężarowych w dzień spadła o 15%
(27 osób zabitych mniej), w tym samym okresie liczba
zabitych w nocy wzrosła o 12% (7 osób więcej).
Specjaliści twierdzą, że pojazdy poruszające się
z włączonymi światłami mijania zużywają około 1%
więcej paliwa, co ma wpływ na nieznaczne zwięk-
szenie emisji CO2 do atmosfery. Warto jednak pod-
kreślić, iż Program Europejski ds. Zmian Klimatu,
przyjął, że wzrost zużycia paliwa związanego z uży-
waniem świateł w ciągu dnia jest pomijalny w świe-
tle tego, że jest to rozwiązanie bezdyskusyjnie po-
prawiające bezpieczeństwo ruchu drogowego.
Obecnie resort zlecił odpowiednie analizy, doty-
czące wpływu jazdy z włączonymi światłami mija-
nia na bezpieczeństwo ruchu drogowego, na podsta-

wie których będzie możliwe rozważenie celowości
zniesienia obowiązku używania świateł mijania
w ciągu dnia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Panasiuk
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie skutków finansowych nielegalnego
handlu dla budżetu państwa (4691)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie nr SPS-023-4691/08 z dnia 8 sierp-
nia 2008 r. interpelacją pani Hanny Zdanowskiej,
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie
skutków finansowych nielegalnego handlu dla bu-
dżetu państwa uprzejmie informuję.
Zjawisko nielegalnego handlu jest przedmiotem
zainteresowania służb skarbowych, które na bieżą-
co podejmują działania kontrolne w celu ogranicza-
nia i eliminowania wszystkich patologicznych zja-
wisk, w tym również w zakresie nielegalnego han-
dlu ulicznego oraz na bazarach i targowiskach, pole-
gających głównie na prowadzeniu niezgłoszonej do
opodatkowania działalności gospodarczej.
Bezpośrednio działaniami kontrolnymi na baza-
rach i targowiskach zajmują się urzędy kontroli
skarbowej, ponieważ dysponują odpowiednimi gru-
pami mobilnymi uprawnionymi do przeprowadzania
kontroli i weryfikacji dowodów dokumentujących
pochodzenie towaru oferowanego do sprzedaży oraz
innych dokumentów, w tym mają możliwość legity-
mowania osób handlujących tymi towarami.
Natomiast naczelnicy urzędów skarbowych
prowadzą bieżące kontrole w zakresie prawidło-
wości rozliczania się z podatkowych należności
budżetowych.
Z uwagi na specyfikę wszczynania i przeprowa-
dzania kontroli w przypadku niezgłoszonej do opo-
datkowania działalności gospodarczej, a więc także
w zakresie nielegalnego handlu ulicznego, oprócz
pracowników urzędów skarbowych i urzędów kon-
troli skarbowej w tego typu działaniach bierze udział
także Policja i straż miejska.
Kontrole mają na celu identyfikację podmiotów,
które osiągają dochody z prowadzonej działalności
i jednocześnie nie wywiązują się z zobowiązań po-
datkowych powstałych w jej wyniku. Ponadto na
1525
podstawie zgromadzonych w toku kontroli materia-
łów wszczynane są dochodzenia karne skarbowe.
Kontrole prowadzone przez urzędy skarbowe
i urzędy kontroli skarbowej obejmują swym zakre-
sem różnorodną problematykę, w tym niezgłoszoną
do opodatkowania działalność gospodarczą, ale bez
szczegółowego wyodrębnienia obszaru handlu ulicz-
nego, dlatego też Ministerstwo Finansów dysponuje
danymi o charakterze zbiorczym, nie rozróżniając
poszczególnych branż tej działalności.
Nadmieniam jednocześnie, iż Główny Urząd Sta-
tystyczny prowadzi badania dotyczące pracy w sza-
rej strefie. Przedmiotem tych badań są, z jednej
strony, opinie na temat podejmowania pracy niereje-
strowanej, a z drugiej, konfrontacja z rzeczywisto-
ścią rozumianą jako wykonywanie pracy niezareje-
strowanej bezpośrednio przez respondenta, czy też
nielegalne zatrudnianie pracowników przez respon-
denta lub jego gospodarstwo domowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie wpisania szczepionki
przeciwko wirusowi HPV na listę szczepień
obowiązkowych lub zalecanych (4693)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Henryka Milcarza, pismo
znak: SPS-023-4693/08, w sprawie wpisania szcze-
pionki przeciwko wirusowi HPV na listę szczepień
obowiązkowych lub zalecanych, uprzejmie informu-
ję Pana Marszałka, co następuje.
Odnosząc się do pytania: Czy Ministerstwo
Zdrowia zamierza wprowadzić szczepionkę prze-
ciwko wirusowi brodawczaka ludzkiego na listę
szczepień obowiązkowych lub zalecanych?, uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że na podstawie
wniosku głównego inspektora sanitarnego z dnia
28 maja 2008 r., minister zdrowia zaakceptował
propozycję wprowadzenia do Programu Szczepień
Ochronnych szczepionki przeciwko HPV jako szcze-
pienia zalecanego.
W nawiązaniu do pytania drugiego: Czy Mini-
sterstwo Zdrowia widzi możliwość dofinansowania
ze środków publicznych akcji zaszczepiania dziew-
czynek? Czy możliwe jest przyjęcie przez stronę rzą-
dową kosztów związanych z realizacją tych zadań?,
1526
uprzejmie informuję, iż w aktualnym stanie praw-
nym minister zdrowia nie ma możliwości dofinanso-
wania przedmiotowej akcji. Minister właściwy do
spraw zdrowia może finansować jedynie koszty pre-
paratów służących przeprowadzaniu obowiązko-
wych szczepień ochronnych, co wynika z przepisu
art. 16 ust. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r.,
o chorobach zakaźnych i zakażeniach (Dz. U. Nr 126,
poz. 1384).
Na chwilę obecną szczepionka HPV nie jest re-
fundowana w ramach żadnego programu polityki
zdrowotnej, również w ramach „Narodowego pro-
gramu zwalczania chorób nowotworowych”, finan-
sowanych przez Ministerstwo Zdrowia. Rada ds.
Zwalczania Chorób Nowotworowych, powołana przez
ministra zdrowia, stoi na stanowisku, że niezależnie
od możliwości, które w profilaktyce raka szyjki ma-
cicy powstały w związku z opracowaniem szczepion-
ki przeciw niektórym szczepom wirusa ludzkiego
brodawczaka (HPV), podstawową metodą zapobie-
gania nowotworowi szyjki macicy w Polsce są bada-
nia cytologiczne wykonywane u kobiet od 25 do
30 roku życia, w odstępach 3-letnich, w ramach zor-
ganizowanego skryningu populacyjnego, który, w związ-
ku z powyższym, realizowany jest w naszym kraju,
począwszy od 2006 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie uznania miasta Olsztyna
wraz z jego strefą podmiejską za metropolię
(4695)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4695/08), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Jerzego Gosiewskiego z dnia 31 lipca
2008 r. w sprawie uznania miasta Olsztyna wraz
z jego strefą podmiejską jako metropolii, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji przekazało do uzgodnień międzyresortowych
wraz ze stroną samorządową projekt ustawy o roz-
woju miast, centrach rozwoju regionalnego i obsza-
rach metropolitalnych (tekst dokumentu został
umieszczony na stronie podmiotowej Biuletynu In-
formacji Publicznej MSWiA). Przy czym pragnę za-
znaczyć, iż nie jest to ostateczna wersja ustawy, gdyż
prace nad tym projektem nie zostały zakończone.
W ramach prowadzonych prac przygotowano dia-
gnozę problemów rozwoju obszarów metropolital-
nych i rekomendacji delimitacji obszarów metropoli-
talnych w Polsce, która objęła m.in.: zarys procesów
metropolizacji w Polsce; klasyfikację ośrodków me-
tropolitalnych; ośrodki metropolitalne w systemie
osadniczym Polski; kryteria i wskaźniki delimitacji
obszarów metropolitalnych w ujęciu wariantowym;
potencjalne obszary metropolitalne w Polsce (pod-
stawowa charakterystyka) oraz ograniczenia rozwo-
ju obszarów metropolitalnych i możliwości wykorzy-
stania ich potencjału społeczno-gospodarczego.
Przepisy projektu ustawy o rozwoju miast, cen-
trach rozwoju regionalnego i obszarach metropoli-
talnych ukierunkowane są na tworzenie mechani-
zmów pozwalających na utrzymanie równowagi
w rozwoju sieci miejskiej − poprzez wzmocnienie
strategicznej roli obszarów metropolitalnych i jedno-
czesną poprawę atrakcyjności małych i średnich
miast oraz gmin wiejskich. Wzmocnienie więzi po-
między rozwojem miast i obszarów zurbanizowanych
a rozwojem sąsiadujących terenów podmiejskich i wiej-
skich jest priorytetem ww. projektu ustawy.
Projektowana ustawa określa także cele i sposób
prowadzenia polityki miejskiej państwa. Jako jej
główne kierunki wskazuje stwarzanie korzystnych
warunków dla rozwoju miast i ich otoczenia, w tym
centrów rozwoju regionalnego, kontrolę procesów
urbanizacji zgodnie z zasadami zrównoważonego
rozwoju. Niezwykle istotne jest także usprawnienie
procesów zarządzania w miastach i na terenach
aglomeracji miejskich, poprzez koordynację i konso-
lidację zarządzania dużym miastem i terenem sta-
nowiącym jego otoczenie. Zgodnie z założeniami
projektu ustawy polityka miejska państwa znajdo-
wać będzie wyraz w ustawach; dokumentach strate-
gicznych szczebla ogólnopolskiego i regionalnego;
programach operacyjnych; w koncepcji zagospoda-
rowania przestrzennego kraju, a także w planach
zagospodarowania przestrzennego obejmujących re-
gion i obszary funkcjonalne. Jednocześnie ustalenia
polityki miejskiej państwa będą uwzględniane
w toku prac nad budżetem państwa.
Zgodnie z projektem ustawy obszar metropolital-
ny stanowi ciągły przestrzennie kompleks osiedleń-
czy, obejmujący co najmniej jedno duże miasto, jako
rdzeń całego kompleksu, oraz powiązane funkcjo-
nalnie z tym miastem jego bezpośrednie otoczenie
w granicach sąsiadujących lub także kolejnych gmin,
w postaci terenów o zróżnicowanym zagospodaro-
waniu, w tym jednostek osadniczych różnej wielko-
ści o charakterze miejskim, podmiejskim lub wiej-
skim. Obszar metropolitalny jako całość charakte-
ryzuje się silnymi i trwałymi związkami funkcjonal-
no-przestrzennymi, w tym dużym przepływem osób
i towarów, a także znaczną wymianą usług oraz in-

tensywną zabudową i dużym zagęszczeniem ludno-
ści w skali całego terenu.
W projekcie ustawy określono tryb i zasady wy-
znaczania obszarów metropolitalnych oraz tworze-
nia zespołów metropolitalnych. Wyznaczenie ob-
szaru metropolitalnego, polegające na wskazaniu
gmin położonych na terenie tego obszaru, następu-
je w drodze rozporządzenia Rady Ministrów. Pro-
ponuje się, aby Rada Ministrów w drodze rozporzą-
dzenia tworzyła obszary metropolitalne z ludnością
ok. 2 mln osób lub więcej, przy gęstości zaludnienia
przekraczającej 200 mieszkańców na 1 km2 w skali
całego obszaru.
Zgodnie z projektem ustawy liczba wskazanych
obszarów metropolitalnych nie jest zamknięta, przy
spełnieniu określonych kryteriów Rada Ministrów
w drodze rozporządzenia może rozszerzyć stosowa-
nie ustawy na dalsze aglomeracje miejskie i wyzna-
czyć (po spełnieniu określonych warunków) nowe
obszary metropolitalne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie niezbędnej potrzeby opracowania
rządowego projektu ustawy o Straży Kolejowej
(4697)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie, nr SPS-023-4697/08, z dnia
8 sierpnia 2008 r., interpelację posła Jerzego Go-
siewskiego w sprawie niezbędnej potrzeby opraco-
wania rządowego projektu ustawy o Straży Kolejo-
wej, uprzejmie informuję, co następuje.
Poselski projekt ustawy o Straży Kolejowej prze-
widuje powołanie nowej, umundurowanej i uzbrojo-
nej formacji do ochrony porządku i bezpieczeństwa
publicznego na obszarze kolejowym, w pociągach
i innych pojazdach kolejowych.
Po dogłębnym przeanalizowaniu, Rada Ministrów
negatywnie zaopiniowała poselski projekt ustawy
o Straży Kolejowej.
Zgodnie z przedstawionymi w projekcie rozwią-
zaniami, analizując strukturę wiekową Straży Ochro-
ny Kolei PKP Polskie Linie Kolejowe SA, prawie po-
łowa z 3,5 tys. funkcjonariuszy Straży Ochrony Ko-
lei posiada staż pracy powyżej 15 lat, tj. powyżej dol-
nej granicy nabywania praw emerytalnych. Istnieje
zatem obawa, że znaczna ich liczba mogłaby skorzy-
1527
stać z emerytur przysługujących służbom munduro-
wym. Skorzystanie z tych uprawnień mogłoby
znacznie osłabić nową formację i stanowić poważne
obciążenie dla budżetu państwa.
Projekt przewiduje również przyznanie Straży
Kolejowej możliwości podejmowania działań o cha-
rakterze operacyjno-rozpoznawczym oraz docho-
dzeniowo-śledczym, bez odpowiednio przeszkolonej
w tym zakresie kadry. Nie bez znaczenia pozostają
również koszty utworzenia Straży Kolejowej, sza-
cowane na ok. 170 mln zł oraz koszty funkcjonowa-
nia tej formacji, przy obecnym stanie zatrudnienia
3,5 tys. funkcjonariuszy, szacowane na 170 mln zł
rocznie.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administra-
cji przedstawiło również obawy dotyczące rozszerze-
nia kręgu funkcjonariuszy uprawnionych do świad-
czeń emerytalnych dla służb mundurowych. Podkre-
śliło przy tym, że obecna struktura wiekowa pracow-
ników Straży Ochrony Kolei wskazuje, iż znaczna ich
liczba mogłaby skorzystać w najbliższym czasie
z emerytur przysługujących służbom mundurowym.
Fakt ten stanowiłby znaczne obciążenie finansowe
budżetu państwa w kolejnych latach.
Obawy budziło również wstąpienie straży kolejo-
wej we wszystkie stosunki prawne, których przed-
miotem była Straż Ochrony Kolei. Istotne są też
skutki funkcjonowania Straży Kolejowej dla finan-
sów publicznych.
Z uwagi na wątpliwości zgłaszane przez MSWiA
uznaliśmy, że sprawa ta wymaga decyzji Rady Mini-
strów ze względu na to, że jeszcze przed Mistrzo-
stwami Europy w piłce nożnej „Euro 2012” trzeba
podjąć i rozstrzygnąć sprawy bezpieczeństwa oby-
wateli polskich i gości w miejscach masowych zgro-
madzeń i w środkach transportu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie zniżek na przejazdy PKP
dla osób niepełnosprawnych i ich opiekunów
(4698)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Krystyny Łybackiej, otrzymaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 8 sierpnia 2008 r.,
znak SPS-023-4698/08, w sprawie zniżek na prze-
jazdy PKP dla osób niepełnosprawnych i ich opieku-
1528
nów, uprzejmie informuję Pana Marszałka, co na-
stępuje.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 20 czerw-
ca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U.
z 2002 r. Nr 175, poz. 1440, z późn. zm.) osoby nie-
zdolne do samodzielnej egzystencji (inwalidzi I grupy)
mają prawo do: ulgi 49% przy przejazdach pociągami
osobowymi i autobusami komunikacji zwykłej, ulgi
37% przy przejazdach pociągami EuroCity i InterCi-
ty oraz autobusami komunikacji przyspieszonej i po-
spiesznej, natomiast opiekunowie lub przewodnicy
towarzyszący im w podróży do ulgi 95%.
Wyższy wymiar ulgi przysługującej osobom nie-
zdolnym do samodzielnej egzystencji przy przejaz-
dach środkami publicznego transportu zbiorowego
kolejowego w pociągach osobowych oraz autobuso-
wego w komunikacji zwykłej (49%) miał na celu
stworzenie im możliwości tańszych przejazdów
w związku z ponadprzeciętną koniecznością korzy-
stania z usług m.in. zakładów opieki zdrowotnych,
w tym z ośrodków rehabilitacyjnych. Natomiast
95% ulga dla opiekunów lub przewodników osób nie-
zdolnych do samodzielnej egzystencji, niewidomych
zastąpiła przysługujące im wcześniej prawo do bez-
płatnych przejazdów.
Obniżenie wymiaru ulgi dla opiekunów lub
przewodników mogłoby niejednokrotnie stanowić
barierę finansową w znalezieniu towarzysza podró-
ży dla osoby rzeczywiście wymagającej opieki oso-
by trzeciej.
Wyrażam pogląd, że z powodu sygnalizowanych
przez panią poseł przypadków nieuczciwości pewnej
grupy osób niezdolnych do samodzielnej egzystencji,
nie należy ograniczać 95% ulgi dla opiekunów tych
osób, które muszą korzystać z pomocy. Znane są bo-
wiem wypadki zwracania się z prośbą o wyrażenie
zgody, aby z ulgi tej mogły korzystać 2 osoby opieku-
jące się jednym niepełnosprawnym, a nie jedna oso-
ba, jak to przewiduje ustawa.
W przypadku ujawnienia patologii zasygnalizo-
wanej przez panią poseł, należałoby niezwłocznie
o zaistniałym fakcie powiadomić organy porządkowe.
Pragnę podkreślić, że opiekunowie i przewodni-
cy stanowią najmniejszą grupę wśród uprawnionych
do ustawowych ulg przejazdowych. Z uwagi na to, że
jako jedyni korzystają z ulgi 95%, na podstawie ewi-
dencji prowadzonej przez przewoźników kolejowych
można podać, iż w 2007 r. skorzystali oni z 671 tys.
przejazdów koleją, co stanowiło zaledwie 0,8% ogółu
przejazdów koleją z ulgami ustawowymi, które wy-
niosły 85,8 mln.
Odnosząc się natomiast do propozycji podwyż-
szenia wymiaru ulgi dla osób niepełnosprawnych,
należy zauważyć, iż skutki finansowe dla przewoź-
ników z tytułu stosowania ustawowych ulg przejaz-
dowych finansowane są z budżetu państwa. Mini-
ster finansów, w związku z licznymi postulatami
zawartymi m.in. w interpelacjach poselskich, poin-
formował, iż brak jest możliwości finansowania
z budżetu państwa zwiększenia wymiaru ulg usta-
wowych.
Zdaniem ministra finansów obowiązujący sys-
tem uprawnień do ulgowych przejazdów i wysokości
samych ulg stanowi wyraz swoistego kompromisu
pomiędzy interesami a potrzebami różnych grup
społecznych. Tym samym jakiekolwiek zmiany tego
systemu spowodują niezadowolenie i roszczenia róż-
nych innych grup społecznych.
Ponadto minister finansów stoi na stanowisku,
iż w chwili obecnej nie jest możliwe zwiększanie wy-
datków publicznych na rekompensowanie przewoź-
nikom utraconych przychodów z tytułu honorowa-
nia ustawowych. Stanowisko uzasadnia m.in. fak-
tem, że finansowanie ulg już teraz stanowi jedną
z wyższych pozycji budżetowych po stronie wydat-
ków. W 2008 r. w budżecie państwa na ulgi ustawo-
we do pasażerskich przewozów kolejowych oraz
w komunikacji autobusowej międzymiastowej prze-
znaczono kwotę ponad 900 mln zł.
Biorąc pod uwagę stanowisko ministra finansów
o braku możliwości zwiększenia wydatków budżetu
państwa na finansowanie systemu ustawowych ulg
przejazdowych, wnioskowane przez panią poseł pod-
wyższenie wymiaru ulgi nie może być obecnie zre-
alizowane.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 28 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie warunków i trybu udzielania
pomocy finansowej w ramach działania:
Ułatwianie startu młodym rolnikom (4703)
Panie Marszałku! Nawiązując do przekazanej pi-
smem (SPS-023-4703/08) z dnia 8 sierpnia 2008 r.
interpelacji posła Andrzeja Grzyba w sprawie dzia-
łania PROW „Ułatwianie startu młodym rolnikom”
na lata 2007–2013, przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
W Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi trwają
obecnie prace nad analizą pierwszych wyników
wdrażania Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
na lata 2007–2013 oraz dyskusje nad potrzebą doko-
nania ewentualnych zmian w programie. Działanie
„Ułatwianie startu młodym rolnikom” jest jednym
z działań, które zostały poddane wnikliwej analizie.

Pierwsze zalecenia dotyczące kierunku zmian są
obecnie przygotowywane. Przewiduje się, iż jedna
z propozycji będzie dotyczyła zmiany kryteriów od-
noszących sie do obszaru gospodarstwa przejmowa-
nego przez młodego rolnika. Do czasu uzgodnienia
nowelizacji z Komisją Europejską strona polska nie
może samodzielnie dokonać zmiany obecnie obowią-
zujących warunków, gdyż oznaczałoby to narusze-
nie prawodawstwa wspólnotowego oraz skutkowało
utratą środków.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 13 ust. 1 rozporządzenia Komisji (WE) nr 1974/
2006 z dnia 15 grudnia 2006 r. ustanawiającego
szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia Rady
(WE) nr 1698/2005 w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny
na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW)
okres, w którym młody rolnik jest zobowiązany uzu-
pełnić wykształcenie, nie może być dłuższy niż 36 mie-
sięcy od daty podjęcia indywidualnej decyzji o przy-
znaniu wsparcia. Z powyższego wynika, że przepisy
rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
17 października 2007 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania „Ułatwianie startu młodym
rolnikom” objętego Programem Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 200,
poz. 1443, z późn. zm.) przewidują najdłuższy do-
puszczalny okres, w którym młody rolnik może uzu-
pełnić kwalifikacje. Wydłużenie tego terminu stało-
by w sprzeczności z prawem wspólnotowym, ponie-
waż skutkowałoby naruszeniem rozporządzenia Ko-
misji (WE) nr 1974/2006. W związku z powyższym
wydłużenie ww. terminu ponad okres 36 miesięcy
jest niemożliwe.
Odnosząc się do kwestii zmiany załącznika do
ww. rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju
wsi, stanowiącego szczegółowy wykaz kierunków
studiów, zawodów i specjalności oraz tytułów kwali-
fikacyjnych w zakresie rolnictwa, uprzejmie infor-
muję, że planowane jest dokonanie zmiany polegają-
cej na rozszerzeniu katalogu zawodów, których po-
siadanie uznawane jest za posiadanie odpowiednich
kwalifikacji zawodowych wymaganych od osoby
ubiegającej się o przyznanie pomocy w ramach dzia-
łania „Ułatwianie startu młodym rolnikom” o m.in.
zawody: mechanik maszyn rolniczych, rolnik me-
chanizator i technik mechanik (specjalność: maszy-
ny i urządzenia rolnicze).
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
1529
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie zintensyfikowania prac
nad projektem ustawy o przeciwdziałaniu
uciążliwości zapachowej (4708)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Andrzeja Grzyba w sprawie prac
nad projektem ustawy o przeciwdziałaniu uciążli-
wości zapachowej (znak: SPS-023-4708/08) poniżej
przedstawiam stosowne informacje.
Nieprzyjemny zapach, który występuje w otocze-
niu szeregu źródeł wprowadzających substancje do
powietrza, jest przyczyną największej ilość skarg
ludności na jakość powietrza. Kojarzony jest zarów-
no z zagrożeniem zdrowia, jak i dyskomfortem. Jed-
nak konieczność ujęcia subiektywnych odczuć, jaki-
mi są negatywne wrażenia zapachowe, w formie
obiektywnych i właściwych w każdych warunkach
standardów i procedur jest zadaniem bardzo złożo-
nym. Do tej pory w resorcie środowiska powstało już
kilka propozycji prawnych dotyczących tego zagad-
nienia. Przeprowadzono szereg dyskusji i konsulta-
cji merytorycznych. W ich trakcie powstało jednak
wiele wątpliwości dotyczących praktycznego zasto-
sowania proponowanych rozwiązań, w tym także
natury ekonomicznej. Żadne z nich nie otrzymało
pełnej akceptacji zainteresowanych jednostek.
Ze względu na wagę problemu resort środowiska
podjął kolejną próbę uregulowania problematyki
przeciwdziałania uciążliwości zapachowej w akcie
normatywnym o randze ustawy, uwzględniając
w ramach swoich prac wyniki dyskusji nad poprzed-
nimi propozycjami prawnymi.
W celu przyspieszenia prac nad ustawą, przeła-
mania impasu oraz osiągnięcia kompromisowego
rozwiązania prawnego omawianej kwestii, w stycz-
niu 2008 r. została powołana specjalna grupa robo-
cza. Celem wydania ustawy, nad którą grupa pracu-
je, jest określenie zasad postępowania, zwłaszcza
w przypadku występowania uciążliwości zapacho-
wej spowodowanej prowadzoną działalnością gospo-
darczą oraz wytwórczą w zakresie upraw rolnych,
chowu lub hodowli zwierząt, ogrodnictwa, warzyw-
nictwa, leśnictwa i rybactwa śródlądowego. Plano-
wany projekt ustawy zostanie oparty na doświad-
czeniach krajowych w zakresie legislacji dotyczącej
jakości powietrza, sygnałów dochodzących z różnych
regionów kraju dotyczących odorów, jak również na
analizie przepisów obowiązujących w innych pań-
stwach (Holandia, Niemcy, Japonia). Należy zazna-
czyć, że jak dotąd na szczeblu Unii Europejskiej brak
jest regulacji w tym zakresie.
Projektowana ustawa musi poruszyć szereg istot-
nych zagadnień, m.in.:
1530
1) istotę (pojęcie) uciążliwości zapachowej,
2) metody oceny zapachowej jakości powietrza,
3) katalog sposobów postępowania, których zasto-
sowanie będzie skutkować ograniczeniem lub całko-
witym wyeliminowaniem uciążliwości zapachowej,
4) przepisy określające organy administracji pu-
blicznej oraz kompetencje tych organów, stanowiące
podstawę działań władczych ukierunkowanych na
ograniczenie lub wyeliminowanie uciążliwości zapa-
chowej.
Jednym z istotnych elementów ustawy jest okre-
ślenie sposobów dokonywania oceny jakości powie-
trza, pozwalających na obiektywne stwierdzenie wy-
stępowania na danym terenie uciążliwości zapacho-
wej. W tym zakresie wykorzystana zostanie norma
PN-EN 13725, która precyzuje metodę obiektywne-
go określania stężenia zapachowego w próbce gazo-
wej z zastosowaniem olfaktometrii dynamicznej.
Zasadnicze kompetencje związane z podejmowa-
niem działań władczych ukierunkowanych na ogra-
niczenie lub wyeliminowanie uciążliwości zapacho-
wej planujemy przypisać organom zależnie od ich
właściwości w zakresie wydawania pozwoleń na ko-
rzystanie ze środowiska oraz nadzoru nad działa-
niami niewymagającymi pozwoleń. Oznacza to, że
także organy gminy staną się częścią tworzonego
systemu. Prawdopodobnie przyznane zostaną im
kompetencje związane z wydawaniem stosownych
decyzji w przypadku stwierdzenia występowania
uciążliwości zapachowej powodowanej powszech-
nym lub zwykłym korzystaniem ze środowiska (nie-
wymagającym pozwoleń środowiskowych).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 28 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Rydzonia
w sprawie sytuacji płacowej pracowników
Państwowej Inspekcji Ochrony Roślin
i Nasiennictwa (4709)
Panie Marszałku! Odpowiadając na przekazaną
przy piśmie z dnia 8 sierpnia 2008 r. (znak: SPS-
-023-4709/08) interpelację posła na Sejm RP pana
Stanisława Rydzonia w sprawie sytuacji płacowej
pracowników Państwowej Inspekcji Ochrony Ro-
ślin i Nasiennictwa, przedstawiam następujące wy-
jaśnienia.
Kierownictwu Ministerstwa Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi nie od dziś znana jest trudna sytuacja płaco-
wa pracowników Państwowej Inspekcji Ochrony Ro-
ślin i Nasiennictwa (PIORiN). W tej sprawie infor-
mowany jestem zarówno przez głównego inspektora
PIORiN, jak i związki zawodowe działające w in-
spekcji. W sierpniu br. otrzymałem pismo skierowa-
ne przez Związek Zawodowy Pracowników Rolnic-
twa w Rzeczypospolitej Polskiej do prezesa Rady Mi-
nistrów pana Donalda Tuska w sprawie realizacji
postulatów zawartych w uchwale IV Krajowego
Zjazdu Delegatów Związku Zawodowego Pracowni-
ków Rolnictwa w Rzeczypospolitej Polskiej z dnia
25 czerwca 2008 r. w sprawie ogólnopolskiej akcji
protestacyjnej pracowników wojewódzkich inspek-
toratów ochrony roślin i nasiennictwa. W uchwale
zapisane zostały postulaty płacowe związkowców.
W pełni je rozumiem, gdyż średnie miesięczne wy-
nagrodzenie np. inspektora z wyższym wykształce-
niem w PIORiN wynosi ok. 1800 zł brutto, podczas
gdy średnie wynagrodzenie w gospodarce narodo-
wej wg GUS w 2007 r. wynosiło 2691,03 zł brutto.
Taka kwota wynagrodzenia jest rzeczywiście nie-
adekwatna do realizacji licznych zadań wynikają-
cych z ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o ochronie
roślin (Dz. U. z 2008 r. Nr 133, poz. 849) ustawy
z dnia 26 czerwca 2003 r. o nasiennictwie (Dz. U.
z 2007 r. Nr 41, poz. 271) a także innych przepisów
określających zakres obowiązków PIORiN.
Jednocześnie chciałbym podkreślić, że w świetle
przepisów ustawy o ochronie roślin, zadania PIO-
RiN, oprócz głównego inspektora realizuje także
wojewoda przy pomocy wojewódzkiego inspektora
ochrony roślin i nasiennictwa, wchodzącego w skład
zespolonej administracji wojewódzkiej.
Za ustalanie funduszu wynagrodzeń zespolo-
nych inspekcji, służb i straży odpowiada wojewoda
i, co za tym idzie, minister rolnictwa i rozwoju wsi
nie ma bezpośredniego wpływu na regulację wyna-
grodzeń w wojewódzkich inspektoratach ochrony
roślin i nasiennictwa. Niezależnie jednak od tego,
wystąpiłem do szefa Kancelarii Prezesa Rady Mi-
nistrów o uruchomienie rezerwy celowej Środki na
zwiększenie wynagrodzeń i pochodnych, w tym na
modernizację systemu wynagrodzeń w administra-
cji i przekazanie odpowiednich funduszy z tej re-
zerwy dla wojewódzkich inspektoratów ochrony ro-
ślin i nasiennictwa.
W ustawie budżetowej na rok 2008 z dnia 23 stycz-
nia 2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117) w rezerwie celo-
wej zostały zaplanowane środki m.in. na sfinanso-
wanie zadań wynikających z ustawy z dnia 24 sierp-
nia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U. Nr 170, poz.
1218, z późn. zm.), tj. wypłatę dodatków specjalnych
w służbie cywilnej a także na sfinansowanie skut-
ków procesu wartościowania stanowisk pracy w służ-
bie cywilnej oraz na zmniejszenie różnic w poziomie
wynagrodzeń pomiędzy urzędami administracji pu-
blicznej.
 1531

W dniu 11 czerwca 2008 r. Rada Ministrów przy- go wynagrodzenia w poszczególnych wojewódzkich

jęła uchwałę w sprawie procentowego podziału na inspektoratach ochrony roślin i nasiennictwa w 2008 r.
poszczególne urzędy środków na wynagrodzenia wyniesie od ok. 10,9% w woj. lubuskim do ok. 25%
przewidziane na dodatki specjalne w służbie cywil- w woj. dolnośląskim.
nej (M.P. Nr 49, poz. 435). Łączna kwota środków na Również w 2009 r. przewidywany jest wzrost wy-
dodatki specjalne przyznana urzędom wyniosła nagrodzeń w wojewódzkich inspektoratach ochrony
134 919 tys. zł bez pochodnych, w tym w wojewódz- roślin i nasiennictwa. Będzie on wynikał m.in. z:
kich inspektoratach ochrony roślin i nasiennictwa — średniorocznego wskaźnika wzrostu wyna-
2 247 tys. zł bez pochodnych, tj. per capita 87,73 zł grodzeń w państwowej sferze budżetowej w 2009 r.
miesięcznie, z wyrównaniem od dnia 1 stycznia w wysokości 103,9%,
2008 r. — skutków finansowych przechodzących z 2008 r.
W dniu 31 maja 2008 r. zakończony został proces w wyniku procesów: wartościowania stanowisk pra-
wartościowania stanowisk pracy w służbie cywilnej. cy, przekazania środków na zmniejszenie różnic
W związku z tym Kancelaria Prezesa Rady Mini- w wynagrodzeniach pomiędzy urzędami oraz dodat-
strów rozpoczęła uruchamianie środków na sfinan- ku specjalnego.
sowanie skutków ww. procesu. Zgodnie z założenia- Jednocześnie mając świadomość trudnej sytu-
mi podziału rezerwy kwota środków przeznaczo- acji płacowej w urzędach zespolonej administracji
nych na ten cel wyniosła 224 812 tys. zł bez pochod- rządowej, w tym w wojewódzkich inspektoratach
nych, w tym w wojewódzkich inspektoratach ochro- ochrony roślin i nasiennictwa, Kancelaria Prezesa
ny roślin i nasiennictwa 3 745 tys. zł bez pochod- Rady Ministrów podjęła inicjatywę kontynuacji
nych, tj. per capita 146,22 zł miesięcznie, również procesu zmniejszania różnic w wynagrodzeniach
z wyrównaniem od dnia 1 stycznia 2008 r. pomiędzy urzędami w roku przyszłym. Propozycja
Ponadto z uwagi na szczególnie trudną sytuację w zakresie utworzenia w ustawie budżetowej na
części urzędów administracji rządowej Kancelaria rok 2009 rezerwy celowej z przeznaczeniem na pod-
Prezesa Rady Ministrów wspólnie z Ministerstwem wyższenie wynagrodzeń w urzędach o najniższym
Finansów wypracowała metodę umożliwiającą po- poziomie wynagrodzeń została przekazana Mini-
dział środków na podwyższenie poziomu wynagro- strowi Finansów.
dzeń w urzędach o najniższych przeciętnych wyna- Powyższe działania powinny odwrócić nieko-
grodzeniach. Wsparciem finansowym planowane rzystne skutki kilkuletniej deprecjacji poziomu wy-
jest objęcie również wszystkich wojewódzkich in- nagrodzeń i ukształtować je stosownie do oczekiwań
spektoratów ochrony roślin i nasiennictwa. pracowników i postulatów związków zawodowych
Kwoty planowane do przekazania wojewódzkim z uwzględnieniem aktualnej sytuacji budżetu pań-
inspektoratom ochrony roślin i nasiennictwa w ra- stwa. Jestem przekonany, iż realny wzrost poziomu
mach procesu zmniejszania różnic w poziomie wy- płac w PIORiN nastąpi jeszcze w bieżącym roku,
nagrodzeń pomiędzy urzędami przedstawia poniż- a odczuwalne tego efekty nastąpią już w 2009 r.
sza tabela:
Sekretarz stanu
Średnia miesięczna wysokość środków Kazimierz Plocke
na zmniejszenie różnic
Województwo
w wynagrodzeniach pomiędzy
urzędami per capita (w zł)
dolnośląskie 183,45 Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
kujawsko-pomorskie 136,03
lubelskie 147,87
lubuskie 138,23 Odpowiedź
łódzkie 159,12
podsekretarza stanu
małopolskie 168,82
w Ministerstwie Gospodarki
mazowieckie 190,93
- z upoważnienia ministra -
opolskie 163,47
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
podkarpackie 150,77
podlaskie 139,00
w sprawie polskiego przemysłu drzewnego
pomorskie 180,82 (4711)
śląskie 174,54
świętokrzyskie 153,95 Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
warmińsko-mazurskie 144,90 przekazaną przy piśmie z dnia 8 sierpnia 2008 r.,
wielkopolskie 149,00 znak SPS-023-4711/08, interpelację Pana Krzyszto-
zachodniopomorskie 155,87 fa Brejzy, Posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
w sprawie „kondycji przemysłu drzewnego” uprzej-
Po przekazaniu środków finansowych pochodzą- mie informuję, że Ministerstwo Gospodarki współ-
cych z rezerwy celowej wzrost średniego miesięczne- pracuje z Ministerstwem Środowiska (bezpośrednio
1532
nadzorującym Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy
Państwowe) w zakresie śledzenia sytuacji na pol-
skim rynku drewna. Jednak należy pamiętać o wy-
stępujących ograniczeniach, które nie pozwalają na
podjęcie działań mających na celu znaczące zwięk-
szenie podaży drewna, co mogłoby skutkować ogra-
niczeniem jego ceny.
Uważam, że rzeczywisty problem niedoboru drew-
na na polskim rynku drzewnym jest wywołany kon-
fliktem interesów środowiskowych, rozumianych
jako długoterminowy wpływ pozyskania drewna na
środowisko naturalne w Polsce, oraz interesów go-
spodarczych przemysłów opartych na drewnie. Kwe-
stia ta dotyczy przede wszystkim przemysłu drzew-
nego i papierniczego, które są zainteresowane jak
największą podażą drewna na polskim rynku drzew-
nym oraz obniżeniem jego ceny. Z informacji uzyska-
nych w Ministerstwie Środowiska wynika jednak, że
obecny poziom pozyskania drewna nie pozwala już
na zwiększenie jego podaży, gdyż miałoby to nieko-
rzystny wpływ na realizację zasady trwałości użytko-
wania zasobów leśnych w naszym kraju.
Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwo-
we zarządzające, zgodnie z ustawą z dnia 28 wrze-
śnia 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435,
z późn. zm.), lasami stanowiącymi własność Skarbu
Państwa prowadzi trwale zrównoważoną gospodar-
kę leśną w Polsce. Koncepcja trwale zrównoważonej
gospodarki leśnej opiera się na działaniach zmierza-
jących do ukształtowania struktury lasów i ich wy-
korzystania w sposób i w tempie zapewniającym
trwałe zachowanie ich bogactwa biologicznego, wy-
sokiej produkcyjności oraz potencjału regeneracyj-
nego, żywotności i zdolności do wypełniania, teraz
i w przyszłości, wszystkich ważnych ochronnych,
gospodarczych oraz socjalnych funkcji, bez szkody
dla innych ekosystemów.
W opinii Ministerstwa Środowiska bezdyskusyj-
ną zasługą polskiego modelu gospodarowania w la-
sach jest obecny stan siedlisk leśnych w naszym kra-
ju. Pomimo gospodarczego ich użytkowania (pozy-
skiwanie drewna), lasy polskie są ostoją wielu rzad-
kich gatunków fauny i flory, cechują się dużą bioróż-
norodnością i stabilnością. Według aktualnej pol-
skiej propozycji obszarów Natura 2000, będą one
obejmowały 16–17% powierzchni kraju, z czego 60%
będzie występować na terenach leśnych. Model go-
spodarowania w lasach w naszym kraju umożliwia
zachowanie pełni bogactwa przyrodniczego polskich
lasów i zapewnia możliwość wypełniania przez nie
licznych funkcji ekologicznych, społecznych i gospo-
darczych zarówno w stosunku do nas jak i przy-
szłych pokoleń.
Na przełomie I i II kwartału 2008 r. wystąpiły
pewne oznaki osłabienia popytu na krajowym i eu-
ropejskim rynku drewna okrągłego. W reakcji na
sytuację panującą na rynkach podjęto decyzję o ob-
niżeniu cen surowca drzewnego sprzedawanego
przez PGL Lasy Państwowe. Na podstawie tej decy-
zji dyrektorzy regionalnych dyrekcji Lasów Pań-
stwowych w porozumieniu z nadleśniczymi mogą
określać rodzaje asortymentów drewna, które obej-
mie obniżka cen. Renegocjacją cen zostały objęte
asortymenty drewna o najniższym popycie w danym
regionie, a maksymalna obniżka cen wynosi 10%
i obowiązuje w okresie od 1 czerwca 2008 r. do 30 wrze-
śnia 2008 r. Ponadto proces sprzedaży drewna zo-
stał uelastyczniony poprzez wprowadzenie możliwo-
ści bezpośredniego negocjowania cen, a wysokość
cen drewna oferowanego na aukcjach elektronicz-
nych ustalana będzie po uwzględnieniu realnego po-
pytu na dany asortyment drewna.
Z danych przedstawionych przez Dyrekcję Gene-
ralną Lasów Państwowych wynika, że renegocjacja-
mi cen zostało objęte 4,7 mln m3 drewna (tj. 15%
drewna zaplanowanego do sprzedaży w 2008 r.),
a średni poziom obniżki cen wynosił 6,5%. W kilku
regionalnych dyrekcjach Lasów Państwowych po-
ziom obniżek okazał się niewystarczający dla utrzy-
mania płynności sprzedaży, dlatego też podjęto de-
cyzję o zwiększeniu rabatów na drewno (głównie
tartaczne) do 10%. Dodatkowo regionalne dyrekcje
Lasów Państwowych w Katowicach i Wrocławiu
mogą udzielać większych rabatów na drewno świer-
kowe pozyskiwane na terenach dotkniętych klęską
kornika. Sytuacja na rynku drzewnym jest na bie-
żąco monitorowana przez Lasy Państwowe, które
nie wykluczają dalszych obniżek cen drewna.
W roku 2009 w Lasach Państwowych obowiązy-
wać będą znowelizowane zasady sprzedaży drewna.
Stosownie do wniosków zgłoszonych przez klientów
Lasów Państwowych celem nowelizacji jest uprosz-
czenie zakupu drewna przez przedsiębiorstwa i uła-
twienie dostępu do rynku nowym podmiotom. Nale-
ży przy tym zauważyć, że sytuacja panująca w pol-
skim sektorze drzewnym nie jest wyłącznie wyni-
kiem sytuacji na polskim rynku drewna, ale również
niepokojów na rynkach światowych spowodowanych
groźbami recesji w USA, prognozami spowolnienia
gospodarki w krajach UE, wzrostem inflacji na ca-
łym świecie, umacnianiem się złotówki względem
euro oraz rosnącymi kosztami energii i pracy.
Ponadto należy odnotować fakt, że rok 2007 był
okresem bardzo wysokiej koniunktury na rynku
drzewnym w Europie. Na przestrzeni 2007 r. ceny
drewna w niektórych państwach Unii Europejskiej
rosły bardzo szybko, a z końcem pierwszego kwarta-
łu 2008 r. zaczęły gwałtownie spadać. Natomiast
umiarkowana polityka cenowa Lasów Państwowych
spowodowała, że w roku 2007 wzrost cen drewna
w Polsce wyniósł zaledwie 5%.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Bogdan
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie uregulowania stanu prawnego
związanego z zajęciami z zakresu kynoterapii
(4712)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Krzysztofa Brejzy przekaza-
ną przy piśmie Pana Marszałka, SPS-023-4712/08,
w sprawie uregulowania prawnego zajęć z zakresu
kynoterapii, przekazuję poniżej wyjaśnienia doty-
czące kwestii poruszanych przez pana posła.
Prowadzenie zajęć terapii kontaktowej, w której
motywatorem jest odpowiednio wyselekcjonowany
i wyszkolony pies prowadzony przez wykwalifiko-
wanego kynoterapeutę, nie jest w Polsce jasno ure-
gulowane przepisami prawa czy wytycznymi od-
górnego organu zarządzającego, które porządko-
wałyby i precyzowały wymagania, jakie spełniać
powinni kynoterapeuci oraz zwierzęta wykorzysty-
wane w terapii. Brak jest również jakichkolwiek
mechanizmów kontrolnych, które pozwoliłyby na
ocenę działalności oraz efektów prowadzenia tera-
pii z wykorzystaniem zwierząt. Zooterapią, w tym
kynoterapią, zwaną także dogoterapią, zajmują się
osoby fizyczne – najczęściej są to miłośnicy psów
oraz fundacje różniące się między sobą wymaga-
niami i procedurami pracy.
Zooterapia, w tym kynoterapia, powoli zyskuje
aprobatę środowiska medycznego, jednakże w dal-
szym ciągu terapie z udziałem zwierząt nie są uzna-
ne za część składową procesu leczenia, a raczej za
pewien rodzaj dodatkowej terapii. W dużej mierze
jest to spowodowane faktem, iż brak udokumento-
wanych dowodów naukowych zgodnych lub co naj-
mniej niesprzecznych ze współczesną nauką.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę na inny aspekt
przedmiotowego zagadnienia. Osobą, która diagno-
zuje stany chorobowe, decyduje o sposobie leczenia
i rehabilitacji, jest lekarz. Lekarz ma obowiązek wy-
konywać swój zawód, zgodnie ze wskazaniami aktu-
alnej wiedzy medycznej, dostępnymi mu metodami
i środkami zapobiegania, rozpoznawania i leczenia
chorób, zgodnie z zasadami etyki zawodowej oraz
z należytą starannością. Jednocześnie należy zwró-
cić uwagę na art. 57. Kodeksu Etyki Lekarskiej, któ-
ry stanowi, iż lekarz nie może posługiwać się meto-
dami uznanymi przez naukę za szkodliwe lub bez-
wartościowe. Nie powinien także współdziałać z oso-
bami zajmującymi się leczeniem, a nieposiadającymi
do tego uprawnień.
W celu opracowywania, weryfikacji, gromadze-
nia, udostępniania i upowszechniania informacji
o ocenach technologii medycznych opracowywanych
w Rzeczypospolitej Polskiej i w innych krajach mini-
ster właściwy do spraw zdrowia powołał Agencję
1533
Oceny Technologii Medycznych. Mając na uwadze
brak udokumentowanych dowodów naukowych na
skuteczność kynoterapii, proponuję aby podmioty,
które zajmują się prowadzeniem terapii z wykorzy-
staniem psów oraz edukacją osób prowadzących te-
rapię z udziałem psów, zwróciły się do Agencji Oce-
ny Technologii Medycznych w celu weryfikacji
przedmiotowej metody terapii.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie umożliwienia organizacjom
pożytku publicznego (OPP) korzystania
ze środków przewidzianych w ustawie
o finansowym wsparciu tworzenia
lokali socjalnych, mieszkań chronionych,
noclegowni i domów dla bezdomnych
– w celu remontu, modernizacji
i przystosowania lokalu będącego własnością
OPP oraz umożliwienia OPP chociażby
okresowego dopuszczenia finansowania
remontu, modernizacji i przystosowania lokalu
będącego jej własnością także w trakcie
prowadzonych już robót, tj. w trakcie
prowadzonej inwestycji (zmiana art. 16 pkt 1)
– na przykładzie Polskiego Stowarzyszenia
na rzecz Osób z Upośledzeniem Umysłowym
– Koła w Kołobrzegu (4714)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 8 sierpnia br., o znaku SPS-023-4714/
08, dotyczącego interpelacji pana Czesława Hoca,
posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej w sprawie
umożliwienia organizacjom pożytku publicznego ko-
rzystania ze środków finansowych na przedsięwzię-
cia, o których mowa w ustawie z dnia 8 grudnia
2006 r. o finansowym wsparciu tworzenia lokali so-
cjalnych, mieszkań chronionych, noclegowni i do-
mów dla bezdomnych, przekazuję stanowisko w przed-
miotowej sprawie.
1. Postulowane rozwiązania, które umożliwią or-
ganizacjom pożytku publicznego korzystanie z fi-
nansowego wsparcia w realizacji zadań z zakresu
szeroko rozumianego budownictwa socjalnego, są
obecnie przedmiotem analiz Ministerstwa Infra-
struktury przy opracowywaniu projektu nowelizacji
1534
ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r. o finansowym
wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań
chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych.
Wersja projektu z dnia 21 lipca 2008 r. jest dostępna
w Ministerstwie Infrastruktury, w Departamencie
Strategii Budownictwa i Mieszkalnictwa. Projekt
nowelizacji ustawy jest obecnie na etapie konsultacji
międzyresortowych, w związku z powyższym uwagi
dotyczące brzmienia przepisów ustawy należy kiero-
wać do ministra infrastruktury.
2. Propozycja nowego brzmienia przepisu art. 6
ust. 1 ustawy znosi dotychczasowe ograniczenia
w wykorzystywaniu rodzaju przedsięwzięć, jakie pod-
legają wsparciu finansowemu z Funduszu Dopłat, pro-
wadzonego przez Bank Gospodarstwa Krajowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Czesława Ostrowska
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Masłowskiej
w sprawie podjęcia procedur legislacyjnych
zmierzających do udzielenia pomocy
poszkodowanym rodzinom rolniczym z terenów
woj. zachodniopomorskiego z powodu trudnych
warunków atmosferycznych (4715)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 8 sierpnia 2008 r., znak: SPS-023-
-4715/08, interpelacją poseł Mirosławy Masłowskiej
w sprawie podjęcia procedur legislacyjnych zmierza-
jących do udzielenia pomocy poszkodowanym rodzi-
nom rolniczym z terenów woj. zachodniopomorskie-
go z powodu trudnych warunków atmosferycznych,
uprzejmie Pana Marszałka informuję, że w związku
z tegoroczną suszą opracowany został w Minister-
stwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi projekt programu po-
mocy dla rodzin rolniczych, w których gospodar-
stwach rolnych powstały szkody spowodowane przez
suszę lub huragan w 2008 r., w ramach którego
przewiduje się następujące formy pomocy dla po-
szkodowanych przez suszę:
1. Kredyty preferencyjne na wznowienie produk-
cji w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej, udzielane na podstawie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r.
w sprawie szczegółowego zakresu i kierunków dzia-
łań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz.
514, ze zm.). Powyższe kredyty uruchamiane są
przez agencję, za zgodą ministra rolnictwa i rozwoju
wsi, na wnioski wojewodów. Warunkiem uruchomie-
nia powyższej procedury jest dokonanie oszacowa-
nia strat przez komisję powołaną przez wojewodę
w ciągu 60 dni od dnia stwierdzenia skutków klęski.
W przypadku ww. kredytów mają zastosowanie
uproszczone procedury ich udzielania. Ponadto pro-
ducent rolny może sfinansować środkami z kredytu
klęskowego zakup materiałów i środków trwałych,
dokonany w okresie od zaistnienia klęski a przed
uzyskaniem kredytu. Kredyty z dopłatami do opro-
centowania ze środków Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa udzielane są na okres do
4 lat. Oprocentowanie kredytów klęskowych wynosi
obecnie 3,5%.
2. Wydłużanie na podstawie wniosków poszkodo-
wanych producentów rolnych do 5 lat okresu spłaty
zaciągniętych na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie
szczegółowych kierunków działań Agencji Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów
ich realizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82, ze zm.) obroto-
wych kredytów na wznowienie produkcji w gospo-
darstwach rolnych i działach specjalnych produkcji
rolnej po klęsce oraz prolongowanie spłat rat i odse-
tek udzielonych preferencyjnych kredytów inwesty-
cyjnych, w ramach okresu kredytowania ustalonego
dla danej linii kredytowej.
3. Stosowanie przez prezesa Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego pomocy, na indywidual-
ny wniosek rolnika poszkodowanego suszą w upra-
wach rolnych, w opłacaniu bieżących składek na
ubezpieczenie społeczne oraz regulowaniu zaległo-
ści z tego tytułu w formie odraczania terminu płat-
ności składek i rozkładania ich na dogodne raty.
Rolnicy poszkodowani przez suszę w uprawach rol-
nych mogą także ubiegać się o zmianę dotychczaso-
wych warunków spłat należności z tytułu zadłuże-
nia. Możliwe będzie także umarzanie w całości lub
w części bieżących składek.
4. Stosowanie przez prezesa Agencji Nierucho-
mości Rolnych ulg w opłatach czynszu dzierżawnego
wnoszonego przez poszkodowanych producentów
rolnych.
Na podstawie art. 700 Kodeksu cywilnego obni-
żenie czynszu dzierżawnego może nastąpić przy
łącznym spełnieniu dwóch warunków:
— zaistnieniu okoliczności, za które dzierżawca
nie ponosi odpowiedzialności i które nie dotyczą jego
osoby;
— wystąpieniu znacznego zmniejszenia zwykłe-
go przychodu z przedmiotu dzierżawy.
Obniżenie czynszu może nastąpić po złożeniu
przez dzierżawcę wniosku, w którym zostaną za-
warte informacje dotyczące:
— struktury upraw;
— okoliczności, które miały wpływ na znaczne
zmniejszenie plonów;

— rodzaju uprawy i jej powierzchni, na którą
miały wpływ okoliczności wymienione w pkt 2 po-
twierdzone protokołem komisji powołanej przez wo-
jewodę na podstawie ww. rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szcze-
gółowego zakresu i kierunków działań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposo-
bów ich realizacji;
— uzyskanego plonu i średniego plonu z 3 ostat-
nich lat;
— kwot uzyskanych z tytułu odszkodowań i ubez-
pieczeń.
5. Udzielanie przez wójtów, burmistrzów lub
prezydentów miast ulg w podatku rolnym za 2008 r.,
na podstawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Or-
dynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60,
ze zm.).
6. Udzielanie pomocy społecznej rodzinom rolni-
czym prowadzącym gospodarstwa rolne, na podsta-
wie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728, z późn.
zm.) w formie jednorazowego zasiłku celowego.
Ponadto zakłady ubezpieczeń będą wypłacały
producentom rolnym, którzy zawarli umowy ubez-
pieczeń upraw rolnych od wystąpienia suszy na pod-
stawie ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o ubezpiecze-
niach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich (Dz. U.
Nr 150, poz. 1249, z późn. zm) odszkodowania z do-
płatą z budżetu państwa. Pierwsze wnioski o środki
budżetowe mogą być składane przez zakłady ubez-
pieczeń, które podpisały umowy z ministrem rolnic-
twa i rozwoju wsi w terminie do dnia 30 września br.
z tytułu odszkodowań wypłaconych poszkodowa-
nym producentom rolnym za okres od początku roku
do dnia 30 sierpnia 2008 r.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie przyspieszenia płatności
bezpośrednich za 2008 r. dla rolników
dotkniętych klęską suszy (4718)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 8 sierpnia 2008 r., znak: SPS-023-
-4718/08, interpelacją posła Stanisława Steca w spra-
wie przyspieszenia płatności bezpośrednich za 2008 r.
1535
dla rolników dotkniętych klęską suszy uprzejmie
Pana Marszałka informuję, że podjęte zostały prace
analityczne mające na celu określenie możliwości
przyspieszenia wypłaty płatności bezpośrednich za
2008 r. Jednocześnie zostały również podjęte działa-
nia mające na celu przyspieszenie realizacji funkcjo-
nalności systemu informatycznego w zakresie kon-
troli administracyjnych, weryfikacji wniosków po
kontroli na miejscu i naliczania płatności, co umoż-
liwi rozpoczęcie wypłaty płatności dla rolników od
dnia 1 grudnia 2008 r. i zrealizowanie płatności dla
jak największej liczby beneficjentów w grudniu bie-
żącego roku. Planuje się, że w pierwszej kolejności
do naliczania zostaną skierowane wnioski produ-
centów rolnych, których gospodarstwa rolne położo-
ne są na terenie powiatów dotkniętych suszą.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Franciszka Jerzego Stefaniuka
w sprawie zawodów i specjalności uznawanych
za kwalifikacje zawodowe przydatne
do prowadzenia działalności rolniczej (4719)
Odpowiadając na interpelację Pana Posła Fran-
ciszka Jerzego Stefaniuka, przesłaną przy piśmie
z dnia 8 sierpnia 2008 r., znak: SPS-023-4719/08,
w sprawie zawodów i specjalności uznawanych za kwa-
lifikacje zawodowe przydatne do prowadzenia działal-
ności rolniczej, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Z uwagi na brak prawnej definicji pojęcia „wy-
kształcenie rolnicze” przyjmuje się, że potwierdze-
niem „wykształcenia rolniczego” jest świadectwo
lub dyplom ukończenia szkoły zasadniczej, średniej
(technikum, liceum) lub szkoły wyższej w zawodzie
lub specjalności dających przygotowanie do prowa-
dzenia działalności rolniczej.
Wymogi posiadania kwalifikacji rolniczych okre-
śla rozporządzenie Rady /WE/ nr 1698/2005 z dnia
20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju ob-
szarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny
na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW).
W Unii Europejskiej każdy kraj członkowski
określa szczegółowe wymogi kwalifikacji rolniczych,
które dają gwarancję racjonalnego wykorzystania
środków finansowych przeznaczanych na rozwój
rolnictwa.
1536
Szczegółowe wymogi kwalifikacji rolniczych
w ramach działania renty strukturalne zostały
określone w załączniku do rozporządzenia Ministra
Rolnictwa i Rozwoju Wsi z dnia 19 czerwca 2007 r.
w sprawie szczegółowych warunków i trybu przy-
znawania pomocy finansowej w ramach działania
„Renty strukturalne” objętego Programem Rozwo-
ju Obszarów Wiejskich na lata 2007-2013 (Dz. U.
Nr 109, poz. 750, z późn. zm.).
Lista zawodów przydatnych do prowadzenia
działalności rolniczej, a tym samym potwierdzają-
cych posiadanie kwalifikacji rolniczych powstała na
podstawie oceny przede wszystkim liczby godzin
przeznaczonych na realizację zagadnień z zakresu
produkcji roślinnej, zwierzęcej, techniki rolnej oraz
ekonomiki.
Jednocześnie pragnę poinformować, że przyto-
czona w piśmie Pana Posła nazwa tytułu zawodowe-
go „technik mechanik w zawodzie mechanizacja rol-
nictwa” jest nieprawidłowa, gdyż w zawodzie tech-
nik mechanik występowały specjalności m.in. ma-
szyny i urządzenia rolnicze. W związku z powyż-
szym bez dokumentu potwierdzającego kwalifikacje
zawodowe (świadectwo lub dyplom z tytułem zawo-
dowym) trudno stwierdzić jakiego zawodu dotyczy
ww. interpelacja.
Ponadto informuję, że zawód technik mechanik
(bez względu na specjalność) oraz zawód technik
mechanizacji rolnictwa, w kolejnych rozporządze-
niach Ministra Edukacji Narodowej w sprawie kla-
syfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego, wystę-
pują jako dwa odrębne zawody i specjalności, różnią-
ce się zakresem wiedzy i umiejętności. O odrębności
świadczy fakt, że za te zawody byli odpowiedzialni
inni ministrowie. W przypadku uzyskania tytułu
zawodowego „technik mechanik”, o specjalności
maszyny rolnicze (odpowiedzialny za zawód i tę spe-
cjalność był Minister Przemysłu), posiada się wie-
dzę z zakresu budowy i naprawy maszyn rolniczych.
Natomiast w przypadku posiadania tytułu zawodo-
wego „technik mechanizacji rolnictwa” (odpowie-
dzialny był Minister Rolnictwa Leśnictwa i Gospo-
darki Żywnościowej) uzyskuje się umiejętności z za-
kresu nie tylko budowy, naprawy, a także eksploata-
cji, a więc wykorzystania ich w produkcji rolniczej
na podstawie wiedzy i umiejętności obejmującej
technologię produkcji roślinnej, zwierzęcej oraz eko-
nomicznych aspektów prowadzenia gospodarstwa.
Pragnę również nadmienić, iż przygotowywana
jest zmiana ww. rozporządzenia w zakresie kwalifi-
kacji przejmującego gospodarstwo rolne od ubiegają-
cego się o rentę strukturalną, m.in. w zakresie po-
ruszonym w przesłanej interpelacji.
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 29 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie interpretacji art. 155 ust. 3 ustawy
o pomocy społecznej (4721)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka, nr SPS-
-023-4721/08, z dnia 8 sierpnia 2008 r., dotyczące
interpelacji posła Wojciecha Szaramy w sprawie in-
terpretacji art. 155 ust. 3 ustawy o pomocy społecz-
nej, proszę o przyjęcie poniższego wyjaśnienia.
Ad 1. Zgodnie z art. 155 ust. 3 ustawy z dnia 12 mar-
ca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. z 2008 r.
Nr 115, poz. 728) w stosunku do osób umieszczonych
w domu pomocy społecznej, na podstawie skierowa-
nia wydanego przed dniem 1 stycznia 2004 r., decy-
zje zmieniające decyzje o odpłatności i o skierowaniu
do domu pomocy społecznej wydaje starosta właści-
wy ze względu na położenie domu.
Jak wynika z powyższego, decyzje, o których mowa
w artykule podlegają zmianie tylko w części dotyczącej
miejsca położenia domu pomocy społecznej oraz od-
płatności, gdyż może się zdarzyć, że w domu pomocy
społecznej do którego zostaną przeniesione osoby, bę-
dzie obowiązywał inny koszt utrzymania. Starosta
właściwy ze względu na położenie placówki nie wydaje
nowej decyzji o skierowaniu czy też odpłatności, tylko
decyzję zmieniającą w ww. zakresie decyzje wydane
wcześniej. Ponadto informuję, że w decyzji administra-
cyjnej nie wskazuje się organu ponoszącego koszty
utrzymania mieszkańca w domu pomocy społecznej.
Mieszkańcy skierowani do domów pomocy społecznej
przed dniem 1 stycznia 2004 r. zachowują prawo do
dofinansowania pobytu z budżetu państwa na czas
przebywania w domu.
Ad 2. Osoby przebywające w domach pomocy
społecznej mają zagwarantowane prawa podmioto-
we, wywodzące się z praw obywatelskich zawartych
w Konstytucji RP, dające im prawo do godnego trak-
towania, poczucia intymności, niezależności, czy
bezpieczeństwa z zachowaniem między innymi pra-
wa wyboru. W sytuacji, gdy dom pomocy społecznej
nie osiągnie do końca 2010 r. obowiązującego stan-
dardu, mieszkaniec tej placówki może zostać prze-
niesiony do innego domu tylko za swoją zgodą. Jeże-
li zgody nie wyrazi, pozostanie nadal w tym domu.
Jedynie w przypadku, gdy dom będzie podlegał li-
kwidacji, jego mieszkańcy zostaną z urzędu przenie-
sieni do innej wskazanej placówki.
Na zakończenie informuję, że proces standaryza-
cji w domach pomocy społecznej jest przez resort na
bieżąco monitorowany i wszystko wskazuje, iż jedy-
nie około 50 domów pomocy społecznej w skali całe-
go kraju jest zagrożonych niezrealizowaniem pro-
gramów naprawczych do końca 2010 r. Jeśli faktycz-
nie w 2011 r. pozostałyby takie domy, to rozważa się

możliwość prowadzenia w tych obiektach alterna-
tywnych usług o niższym standardzie, ale innym
sposobie finansowania.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie planowanych zmian w zasadach
opłacania składek na ubezpieczenie społeczne
przez właścicieli małych firm (4723)
W związku z przekazaną przez pana marszałka
przy piśmie z dnia 8 sierpnia br., znak: SPS-023-
-4723/08, interpelacją posła Wojciecha Szaramy
w sprawie planowanych zmian w zasadach opłaca-
nia składek na ubezpieczenie społeczne przez wła-
ścicieli małych firm, wyjaśniam, co następuje:
Wspomniane przez pana posła przewidywane
zmiany w przepisach regulujących zasady opłacania
składek na ubezpieczenia społeczne dotyczyć mają
wszystkich przedsiębiorców, którzy w efekcie – po
wejściu w życie tych zmian – mogliby opłacać skład-
ki od podstawy nie niższej niż 60% przeciętnego wy-
nagrodzenia ustalanego raz na cały rok, a nie jak
dotąd – raz na kwartał. Jak słusznie wskazał pan
poseł, przeciętne wynagrodzenie, o którym wyżej
mowa, będzie tożsame z prognozowanym przecięt-
nym wynagrodzeniem, przyjmowanym do ustalenia
kwoty ograniczenia rocznej podstawy wymiaru skła-
dek ogłoszonej na dany rok kalendarzowy. W związ-
ku z powyższym nie są potrzebne żadne odrębne
procedury w tej mierze.
Zgodnie ze wskazaniem zawartym w art. 19 usta-
wy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubez-
pieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.) prognozowane przeciętne wynagrodze-
nie miesięczne w gospodarce narodowej na dany rok
kalendarzowy określone jest w ustawie budżetowej,
ustawie o prowizorium budżetowym lub ich projek-
tach, jeżeli odpowiednie ustawy nie zostały uchwa-
lone. Jednocześnie, jeżeli brak jest podstaw, o któ-
rych wyżej mowa, wówczas zgodnie z art. 19 ust. 2
ustawy dla ustalenia przeciętnego prognozowanego
wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodo-
wej wynagrodzenie to ustala się na podstawie prze-
ciętnego miesięcznego wynagrodzenia z trzeciego
kwartału roku poprzedniego.
Również procedury rozliczeń i zwrotów nadpłat
dla płatników, czy to z powodu przekroczenia kwoty
ograniczenia rocznej podstawy wymiaru składek,
czy też z powodu nadpłacenia kwot wynikających ze
złożonych deklaracji rozliczeniowych, są od dawna
1537
uregulowane w ustawie z dnia 13 października 1998 r.
o systemie ubezpieczeń społecznych.
Zgodnie z art. 24 ust. 6a do 8 nienależnie opłacone
składki podlegają zaliczeniu przez zakład z urzędu
na poczet zaległych lub bieżących składek, a w razie
ich braku na poczet przyszłych składek, chyba że
płatnik składek złoży wniosek o zwrot składek. Za-
kład zawiadamia płatnika składek o kwocie niena-
leżnie opłaconych składek, które zgodnie mogą być
zwrócone, chyba że nie stanowią więcej niż 5% naj-
niższego wynagrodzenia. Wniosek o zwrot nienależ-
nie opłaconych składek płatnik składek może złożyć
po stwierdzeniu, że składki zostały nienależnie opła-
cone, jednak nie później niż w ciągu 7 dni od otrzy-
mania zawiadomienia, o którym wyżej mowa. Nie-
należnie opłacone składki podlegają zwrotowi w ter-
minie 30 dni od dnia wpływu tego wniosku. Jeżeli
nienależnie opłacone składki nie zostaną zwrócone
w wyżej określonym terminie 30 dni od dnia wpły-
wu wniosku o zwrot podlegają wówczas oprocento-
waniu w wysokości równej odsetkom za zwłokę po-
bieranym od zaległości podatkowych, od dnia złoże-
nia wniosku o zwrot. Nienależnie opłacona składka
odprowadzona do otwartego funduszu emerytalne-
go podlega natomiast zwrotowi w wysokości nomi-
nalnej wartości składki. Zwrotu od zakładu niena-
leżnie opłaconych składek nie można dochodzić, je-
żeli od daty ich opłacenia upłynęło 10 lat.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie Cmentarza Łyczakowskiego
we Lwowie (4724)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Hanny Zdanowskiej (pismo
nr SPS-023-4724/08 z dnia 8 sierpnia 2008 r.)
w sprawie Cmentarza Łyczakowskiego we Lwowie
uprzejmie informuję.
Sprawa Cmentarza Łyczakowskiego od samego
początku lat 90., czyli od czasu nawiązania stosun-
ków między niepodległą Polską a Ukrainą, była
kwestią trudną. Cmentarz jest bowiem żywym świa-
dectwem polskiej historii Lwowa, o której wolałyby
zapomnieć niektóre środowiska ukraińskie, uwraż-
liwione na kwestie narodowe młodego państwa. Po-
wszechnie znane są ogromne trudności, jakie napo-
tykały polskie starania o odbudowę Cmentarza Or-
1538
ląt Lwowskich i restaurację innych polskich miejsc
pamięci narodowej na Ukrainie. Strona ukraińska
długo nie wyrażała zgody na przeprowadzenie prac
konserwatorskich na Cmentarzu Łyczakowskim,
które miały być w całości finansowane przez stronę
polską. Zarząd cmentarza starał się nadać nekropo-
lii ukraiński charakter, zacierając ślady polskości,
przekuwając napisy na nagrobkach itp. Po licznych
interwencjach na drodze dyplomatycznej, a także
działaniach na wyższych szczeblach władzy pań-
stwowej udało się powstrzymać ten proceder.
Starania o stworzenie struktury turystycznej na
Cmentarzu Łyczakowskim i zapewnienie odpowied-
niej bazy informacyjnej, choć bardzo potrzebne,
w opinii MSZ są obecnie jeszcze nieco przedwczesne.
Będzie to dalszy etap działań. Obecnie koncentruje-
my się z całą mocą na niedopuszczeniu do dalszej
dewastacji zabytków polskości i spowodowanego
upływem czasu zniszczenia tkanki cmentarza.
Optymizmem napawają ostatnie wydarzenia.
W bieżącym roku lwowski samorząd po raz pierwszy
wyraził zgodę na przeprowadzenie przez polskich
specjalistów prac konserwatorskich na cmentarzu.
Na mocy porozumienia podpisanego przez Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego RP i Radę
Miejską Lwowa polscy konserwatorzy wspólnie z ukra-
ińskimi kolegami przeprowadzili renowację nagrob-
ka znanego prawnika lwowskiego Juliana Makare-
wicza. Program renowacji zabytków Łyczakowa ma
być kontynuowany także w następnych latach.
Jestem przekonany, że właściwe oznakowanie
i umieszczenie informacji o zabytkach tej pięknej
nekropolii będzie wkrótce możliwe. Tymczasem tu-
rystom pragnącym zwiedzić Cmentarz Łyczakowski
służą polscy przewodnicy ze Lwowa, których koor-
dynaty zainteresowanym może udostępnić Konsulat
Generalny we Lwowie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie wdrażania przepisów zawartych
w ustawie o paszach (4727)
W nawiązaniu do interpelacji pana posła Jerzego
Gosiewskiego przesłanej przy piśmie z dnia 8 sierp-
nia 2008 r., znak SPS-023-4727/08, w sprawie wdra-
żania przepisów zawartych w ustawie o paszach
uprzejmie informuję, że z dniem 12 sierpnia 2008 r.
weszła w życie ustawa z dnia 26 czerwca 2008 r.
o zmianie ustawy o paszach (Dz. U. Nr 144, poz. 899),
która przesuwa do dnia 1 stycznia 2013 r. termin wej-
ścia w życie zakazu wytwarzania, wprowadzania do
obrotu i stosowania w żywieniu zwierząt pasz gene-
tycznie zmodyfikowanych oraz organizmów gene-
tycznie zmodyfikowanych przeznaczonych do użytku
paszowego, który zgodnie z art. 65 ustawy o paszach
miał wejść w życie po upływie 2 lat od dnia jej ogło-
szenia, tj. od dnia 12 sierpnia 2008 r.
Przepisy wprowadzające w życie zakaz stosowa-
nia w żywieniu zwierząt pasz genetycznie zmodyfi-
kowanych oraz organizmów genetycznie zmodyfiko-
wanych przeznaczonych do użytku paszowego
(art. 15 ust. 1 pkt 4 oraz art. 65 ustawy o paszach)
zostały zakwestionowane przez Komisję Europej-
ską, która trzykrotnie skierowała do Rzeczypospoli-
tej Polskiej pisma: dwa pisma administracyjne oraz
uzasadnioną opinię skierowaną do Rzeczypospoli-
tej Polskiej na podstawie art. 226 Traktatu ustana-
wiającego Wspólnotę Europejską, dotyczącą uchy-
bienia zobowiązaniom wynikającym z rozporządze-
nia (WE) nr 1829/2003 Parlamentu Europejskiego
i Rady z dnia 22 września 2003 r. w sprawie gene-
tycznie zmodyfikowanej żywności i paszy (Dz. Urz.
UE L 268 z 18 października 2003 r., str. 1), wskazu-
jące na ich niezgodność z obowiązującym prawem
wspólnotowym.
Wprowadzenie z dniem 12 sierpnia 2008 r. ww.
zakazu groziło Rzeczypospolitej Polskiej pozwem
złożonym przez Komisję do Europejskiego Trybuna-
łu Sprawiedliwości, który wydałby wyrok nakazują-
cy jego zniesienie. Niewykonanie wyroku groziłoby
wysokimi karami pieniężnymi. Europejski Trybu-
nał Sprawiedliwości mógłby nałożyć na państwo
członkowskie ryczałt i okresową karę pieniężną. Mi-
nimalny ryczałt w przypadku naszego kraju wynosi
3610 tys. euro, a kara okresowa w przypadku Rze-
czypospolitej Polskiej wynosi od 4,3 tys. do 260 tys.
euro za każdy dzień braku dostosowania przepisów
do prawa wspólnotowego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wejście
w życie wprowadzonego na etapie prac parlamentar-
nych nad ustawą o paszach zakazu wytwarzania,
wprowadzania do obrotu i stosowania w żywieniu
zwierząt pasz genetycznie zmodyfikowanych oraz
organizmów genetycznie zmodyfikowanych prze-
znaczonych do użytku paszowego spowodowałoby
bezpośrednie skutki gospodarcze dla rolnictwa.
W chwili obecnej podstawowym źródłem białka
paszowego w Polsce jest śruta sojowa modyfikowana
genetycznie, która pokrywa ponad 80% zapotrzebo-
wania na białko paszowe, a jej import w 2006 r. wy-
niósł 1,8 mln ton. Import tego surowca do całej Unii
Europejskiej wyniósł w tym samym okresie 34 mln
ton. Należy podkreślić, że zawartość białka w dawce
pokarmowej ma wpływ na tempo wzrostu zwierząt,
długość okresu tuczu i wydajność, co w zasadniczy
sposób rzutuje na efektywność produkcji zwierzęcej
i opłacalność hodowli. Zablokowanie importu soi ge-
netycznie zmodyfikowanej stanowiłoby istotny pro-
blem, ponieważ w Polsce, podobnie jak w innych

krajach Unii Europejskiej, występuje poważny nie-
dobór białka paszowego, na który nałożył się rów-
nież wprowadzony zakaz stosowania w żywieniu
zwierząt mączek pochodzenia zwierzęcego.
Rzeczpospolita Polska nie ma obecnie możliwości
zastąpienia soi genetycznie zmodyfikowanej w ży-
wieniu zwierząt, gdyż główni światowi producenci
i eksporterzy soi, uprawiający ponad 80% jej świato-
wej produkcji, przeszli prawie całkowicie na uprawę
soi genetycznie zmodyfikowanej. W przypadku
wprowadzenia z dniem 12 sierpnia 2008 r. zakazu
wytwarzania, wprowadzania do obrotu i stosowania
w żywieniu zwierząt pasz genetycznie zmodyfikowa-
nych oraz organizmów genetycznie zmodyfikowa-
nych przeznaczonych do użytku paszowego, wystą-
piłyby trudności z zakupem surowca wolnego od ge-
netycznej modyfikacji w ilości pokrywającej zapo-
trzebowanie krajowych producentów.
Możliwości zastąpienia pasz genetycznie zmodyfi-
kowanych krajowymi komponentami wysokobiałko-
wymi są ograniczone czynnikami uprawowymi i ży-
wieniowymi. Należy stwierdzić, że nie jest możliwe
całkowite zastąpienie śruty sojowej w żywieniu zwie-
rząt innymi surowcami wysokobiałkowymi, tj. inny-
mi roślinami strączkowymi lub śrutą rzepakową.
Aktualnie powierzchnia upraw roślin strączko-
wych na nasiona wynosi w Rzeczypospolitej Polskiej
niewiele ponad 100 tys. ha. Zastąpienie białkiem ro-
ślin strączkowych znacznej części białka śruty sojo-
wej genetycznie zmodyfikowanej będzie wymagać
kilkukrotnego zwiększenia powierzchni upraw roślin
strączkowych. W związku z tym istnieje potrzeba
zwiększenia produkcji materiału siewnego roślin
strączkowych, którego ilość w ostatnich latach znacz-
nie spadła, ze względu na brak zainteresowania od-
biorców i problemy związane z niepewnością plonu
materiału siewnego niektórych gatunków. W Mini-
sterstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi rozpoczęto prace
nad programem poprawy jakości surowca do pro-
dukcji pasz pod kątem zwiększenia zawartości biał-
ka, które w znacznym stopniu będą mogły zastąpić
stosowaną w żywieniu zwierząt śrutę sojową gene-
tycznie zmodyfikowaną.
Hodowla roślin strączkowych będzie wspierana
również przez dotacje w zakresie badań podstawo-
wych na rzecz rolnictwa, które obejmą groch siew-
ny, bobik, łubin wąskolistny i łubin żółty. Aktualnie
rolnicy mają możliwość uzyskania wsparcia w for-
mie dopłat do zakupu materiału siewnego roślin
strączkowych realizowanego w ramach pomocy de
minimis zgodnie z ustawą o Agencji Rynku Rolnego
i organizacji niektórych rynków rolnych. Stawka do-
tacji wynosi obecnie 160 zł do ha gruntów ornych
obsianych elitarnym lub kwalifikowanym materia-
łem siewnym roślin strączkowych.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 28 sierpnia 2008 r.
1539
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Michała Szczerby
w sprawie siedziby Akademii Sztuk Pięknych
w Warszawie (4730)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Michała Szczerby dotyczącą sie-
dziby Akademii Sztuk Pięknych w Warszawie, przeka-
zaną pismem SPS-023-4730/08 z dnia 8 sierpnia 2008 r.,
chciałbym podziękować panu posłowi za zaintereso-
wanie sprawami szkolnictwa artystycznego.
Akademia Sztuk Pięknych w Warszawie pozy-
skała Pałac Czapskich, położony przy ul. Krakow-
skie Przedmieście 5, w 1947 r. Budynek był wówczas
zniszczony w blisko 80%. Przy ogromnych stara-
niach ówczesnych władz uczelni, a także dzięki na-
kładom Skarbu Państwa, akademia w latach 1947–
–1952 odbudowała pałac i odpowiednio przystosowa-
ła do potrzeb kształcenia plastycznego.
Od kilku lat o wspomnianą nieruchomość toczą
się procesy z pełnomocnikami spadkobierców rodziny
Raczyńskich. 25 października 2006 r. minister bu-
downictwa uznał roszczenia byłych właścicieli. Decy-
zją z 9 lutego 2007 r. minister budownictwa utrzymał
w mocy swoją decyzję z 25 października 2006 r. Decy-
zja ta została zaskarżona przez uczelnię do Woje-
wódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie.
Skarga została odrzucona postanowieniem WSA
z 30 sierpnia 2007 r. Akademia Sztuk Pięknych zło-
żyła do Naczelnego Sądu Administracyjnego skargę
kasacyjną na postanowienie WSA z 30 sierpnia 2007 r.
Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego
dokłada wszelkich starań, aby pomóc ASP w War-
szawie w zaistniałej sytuacji. Prowadzę rozmowy
z rodziną Raczyńskich oraz ich pełnomocnikami.
Mam nadzieję, że sprawa ta zostanie rozwiązana
z korzyścią dla uczelni, kształcenia studentów
i przyszłości sztuki polskiej.
Pragnę również poinformować, że warszawska
Akademia Sztuk Pięknych – uczelnia niezwykle dy-
namicznie rozwijająca się – potrzebuje większej bazy
lokalowej. W dotychczasowych budynkach nie moż-
na pomieścić już pracowni dla nowych kierunków
studiów, powstających zgodnie z oczekiwaniami
rynku edukacyjnego. Dlatego też planowana jest
rozbudowa budynku ASP przy ul. Wybrzeże Ko-
ściuszkowskie. Jestem przekonany, że środki z Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”
umożliwią realizację tego zadania. Ponadto prowa-
dzone są już prace modernizacyjne w budynkach
przy ul. Spokojnej.
Z wyrazami szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
1540
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Michała Szczerby
w sprawie siedziby Akademii Sztuk Pięknych
w Warszawie (4730)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana
Michała Szczerby w sprawie sytuacji formalnopraw-
nej pałacu Czapskich zlokalizowanego przy ul. Kra-
kowskie Przedmieście 5 oraz prowadzonych i plano-
wanych działań Ministerstwa Skarbu Państwa ma-
jących na celu pozostawienie przedmiotowej nieru-
chomości w dalszym władaniu Akademii Sztuk
Pięknych w Warszawie uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U.
z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.) właściwym
w sprawach gospodarki nieruchomościami jest mi-
nister właściwy do spraw budownictwa, gospodarki
przestrzennej i mieszkaniowej, tj. minister infra-
struktury.
Ponadto zgodnie z art. 11 ww. ustawy organem
reprezentującym Skarb Państwa w sprawach gospo-
darowania nieruchomościami jest starosta wykonu-
jący zadania z zakresu administracji rządowej. Z in-
formacji uzyskanych z Urzędu m.st. Warszawy wy-
nika, że w sprawie siedziby Akademii Sztuk Pięk-
nych (pałac Czapskich w Warszawie) toczy się postę-
powanie administracyjne pomiędzy Akademią Sztuk
Pięknych a ministrem infrastruktury.
Zgodnie z właściwością wynikającą z art. 9a
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r. Nr 65,
poz. 437, z późn. zm.) oraz § 1 ust. 2 pkt 1 rozporzą-
dzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 6 listopada
2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu działania
ministra infrastruktury (Dz. U. Nr 216, poz. 1594)
minister infrastruktury jest organem właściwym do
wyjaśnienia obecnej sytuacji formalnoprawnej pała-
cu Czapskich w Warszawie.
W przedmiotowej sprawie minister skarbu pań-
stwa nie ma kompetencji do zajmowania stanowiska
odnośnie kwestii związanych z sytuacją formalno-
prawną pałacu Czapskich w Warszawie.
Po zakończeniu postępowania sądowego w przed-
miotowej sprawie prezydent m.st. Warszawy, gospoda-
rujący zasobem nieruchomości Skarbu Państwa, na
podstawie ustawy o gospodarce nieruchomościami,
właściwy jest do prowadzenia działań mających na
celu ewentualne pozostawienie przedmiotowej nieru-
chomości w dalszym władaniu ASP w Warszawie.
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie pracowników finansowanych
z funduszy unijnych (4734)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 4674 s. 1509.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie dostępu do edukacji dzieci romskich
(4737)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną pismem SPS-023-4737/08 z 14 sierpnia
2008 r. interpelację pani poseł Izabeli Katarzyny
Mrzygłockiej w sprawie dostępu do edukacji dzieci
romskich, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień:
Dzieci należące do romskiej mniejszości etnicznej
w Rzeczypospolitej Polskiej mają zapewniony dostęp
do edukacji na mocy przepisów ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty.
Zdecydowana większość uczniów romskich uczy
się w klasach ogólnodostępnych razem ze swoimi
nieromskimi rówieśnikami. Jedynie w pięciu szko-
łach w Polsce funkcjonowało w minionym roku
szkolnym siedem tzw. klas romskich. Są to klasy lub
grupy międzyklasowe o charakterze wyrównaw-
czym dla dzieci romskich rozpoczynających naukę
szkolną lub uczęszczających do szkoły nieregular-
nie, utworzone ze względu na szczególne potrzeby
edukacyjne tych uczniów (np. słabą znajomość języ-
ka polskiego, trudności adaptacyjne w szkole lub
znaczne braki w wiadomościach spowodowane czę-
stymi i długimi nieobecnościami).
Od kilku lat podejmowane są starania zmierzają-
ce do stopniowego likwidowania tzw. klas romskich
ze względu na zagrożenie segregacją, jakie niesie ta
forma edukacji Romów (mimo ze część rodziców
romskich opowiada się za ich utrzymaniem). Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej w skierowanym w sierp-
niu br. piśmie do kuratorów oświaty wydało zalece-
nia, aby wszystkie dzieci romskie spełniały obowią-
zek szkolny w klasach ogólnodostępnych, z zapew-
nieniem im – w razie takiej potrzeby – udziału
w zajęciach wyrównawczych, dostosowanych do ich
indywidualnych potrzeb i możliwości.
Dokładne określenie liczby dzieci romskich, któ-
re nie realizują obowiązku szkolnego, nie jest możli-

we z kilku powodów. Przede wszystkim trudna jest
do oszacowania rzeczywista liczba obywateli pol-
skich pochodzenia romskiego. Według przeprowa-
dzonego w 2002 r. Narodowego Spisu Powszechne-
go Ludności i Mieszkań pochodzenie romskie zade-
klarowało 12 731 osób, według innych źródeł na
terenie Polski zamieszkuje około 20 tys. Romów.
Częste migracje rodzin romskich utrudniają obję-
cie ewidencją dzieci romskich podlegających obo-
wiązkowi szkolnemu. Poza tym w badaniach staty-
stycznych dotyczących spełniania obowiązku szkol-
nego nie stosuje się kryterium wskazującego po-
chodzenie narodowe lub etniczne ucznia. Wyróżnik
taki pojawia się w danych statystycznych jedynie
w przypadku konieczności oszacowania dodatko-
wych kosztów finansowych ponoszonych przez or-
gany prowadzące szkoły z tytułu organizowania
nauki języka mniejszości narodowej lub etnicznej
oraz podejmowania dodatkowych zadań edukacyj-
nych na rzecz uczniów romskich.
Znana jest szacunkowa liczba uczniów romskich
uczęszczających do szkół, które podejmują dodatko-
we zadania edukacyjne na ich rzecz (np. organizo-
wanie zajęć wyrównawczych, zatrudnianie asysten-
tów edukacji romskiej i nauczycieli wspomagają-
cych). W 2005 r. było tych uczniów 966, w 2006 r.
– 1925, w 2007 r. – 2047. Na podstawie tych danych
nie można jednak oszacować liczby uczniów pocho-
dzenia romskiego, podlegających obowiązkowi szkol-
nemu na terenie całego kraju, ani wskaźnika uczniów
niespełniających tego obowiązku.
Próby zbadania problemu spełniania obowiązku
szkolnego przez uczniów romskich były podejmowa-
ne w trakcie analizy efektów realizacji rządowego
programu na rzecz społeczności romskiej w Polsce,
przyjętego na lata 2004–2013 uchwałą nr 209/2003
Rady Ministrów z dnia 19 sierpnia 2003 r. Informa-
cje zawarte w sprawozdaniach przekazywanych
przez podmioty realizujące zadania modułu eduka-
cyjnego programu pozwalały w przybliżeniu okre-
ślić procent uczniów spełniających obowiązek szkol-
ny w poszczególnych województwach. Należy jednak
zaznaczyć, że dane te dotyczą jedynie grupy uczniów
romskich, którzy zostali objęci programem rządo-
wym w kolejnych latach jego realizacji, nie można
więc na ich podstawie orzekać o rzeczywistych roz-
miarach zjawiska w skali całego kraju.
Sprawozdania z realizacji programu na rzecz
społeczności romskiej w Polsce w latach 2004, 2005,
2006 i 2007 są opublikowane na stronach interneto-
wych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji, które jest koordynatorem programu: www.
mswia.gov.pl.
Działania wspierające edukację dzieci romskich
to w szczególności:
— organizowanie w szkołach zajęć wyrównaw-
czych z języka polskiego i innych przedmiotów oraz
zajęć kompensacyjnych i logopedycznych,
— zatrudnianie asystentów edukacji romskiej
jako pomocy nauczyciela (osób pochodzenia rom-
1541
skiego, których zadaniem jest m.in. zapewnienie
wszechstronnej pomocy uczniom romskim w kontak-
tach ze środowiskiem szkolnym, udzielanie im wspar-
cia emocjonalnego, pomoc nauczycielom i pedagogom
w rozpoznaniu potrzeb i ewentualnych problemów
poszczególnych uczniów, pomoc i mediacja w sytu-
acjach trudnych i konfliktowych, budowanie dobrego
kontaktu między rodzicami uczniów a szkołą, infor-
mowanie rodziców o przebiegu nauki, a także kontro-
la frekwencji uczniów i postępów w nauce),
— zatrudnianie nauczycieli wspomagających,
przygotowanych metodycznie do pracy z dziećmi
o odmiennej kulturze, tradycji i języku,
— pomoc materialna w formie wyposażenia w pod-
ręczniki, przybory szkolne i stroje gimnastyczne, dofi-
nansowanie dożywiania i dojazdów do szkoły,
— stypendia dla uczniów uzdolnionych arty-
stycznie.
Zadania te są finansowane z kilku źródeł:
— ze środków przekazywanych jednostkom sa-
morządu terytorialnego w ramach części oświatowej
subwencji ogólnej, zwiększonej z tytułu podejmowa-
nia przez szkołę dodatkowych zadań edukacyjnych
na rzecz uczniów romskich,
— z rezerwy w budżecie resortu oświaty prze-
znaczonej na realizację modułu edukacyjnego rzą-
dowego programu na rzecz społeczności romskiej
w Polsce,
— z rezerwy celowej będącej w dyspozycji Mini-
stra Spraw Wewnętrznych i Administracji przezna-
czonej na realizację wymienionego wyżej programu
rządowego,
— z rezerwy w budżecie resortu spraw wewnętrz-
nych i administracji w cz. 43 przeznaczonej na sty-
pendia dla romskich uczniów i studentów.
W roku 2007 kwoty te wyniosły odpowiednio:
— zwiększenie części oświatowej subwencji ogól-
nej – ok. 11 540 tys. zł,
— rezerwa MEN na realizację programu rządo-
wego – 600 tys. zł,
— rezerwa celowa na rzecz programu rządowego
w dyspozycji MSWiA – 10 mln zł (w tym na moduł
edukacyjny ponad 3 542 tys. zł),
— rezerwa w budżecie MSWiA na stypendia
– 310 tys. zł.
W 2008 r. na realizację programu rządowego
w budżecie resortu oświaty przeznaczono kwotę
w wysokości 700 tys. zł. Wzrosła również kwota sta-
nowiąca zwiększenie części oświatowej subwencji
ogólnej przekazywanej jednostkom samorządowym
z tytułu podejmowanych przez nie dodatkowych za-
dań edukacyjnych na rzecz uczniów romskich.
Do uzyskania zwiększonej subwencji oświatowej
ma prawo każda jednostka samorządu terytorialne-
go, która w danych przekazywanych do systemu in-
formacji oświatowej w odpowiednich arkuszach sta-
tystycznych określi liczbę uczniów romskich, dla
których szkoła podejmuje wspomniane wyżej dodat-
kowe zadania edukacyjne.
1542
O uzyskanie środków finansowych z rezerwy ce-
lowej na zadania edukacyjne realizowane w ramach
programu rządowego oraz z rezerwy zaplanowanej
w budżecie MEN na realizację zadań modułu edu-
kacyjnego tego programu mogą ubiegać się jednost-
ki samorządu terytorialnego, organizacje i stowa-
rzyszenia romskie oraz organizacje działające na
rzecz Romów, składając za pośrednictwem wojewo-
dów wnioski według zasad określonych przez koor-
dynatora programu rządowego. Zasady te, wzory
wniosków oraz terminy ich składania są podane na
stronie internetowej www.mswia.gov.pl.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 28 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie sytuacji osób podejmujących pracę
w okolicznościach orzeczenia ZUS
o częściowej zdolności do pracy (4760)
W związku z przekazaną przez Pana Marszałka
przy piśmie z dnia 20 sierpnia 2008 r., znak: SPS-
-023-4760/08, interpelacją pani poseł Teresy Pio-
trowskiej w sprawie sytuacji osób podejmujących
pracę w okolicznościach orzeczenia ZUS o częścio-
wej niezdolności do pracy, pozwolę sobie przedsta-
wić, co następuje:
W piśmie pani poseł zostały poruszone dwie od-
rębne zasady ustalania zdolności do pracy: w celach
rentowych, w celach przystąpienia do pracy na okre-
ślonym stanowisku.
Ad. 1. Zgodnie z ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (DZ. U. z 2004 r., Nr 39, poz. 353, ze
zm.) oceny niezdolności do pracy dla celów rento-
TŁOCZONO Z POLECENIA MARSZAŁKA SEJMU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ
KANCELARIA SEJMU: redakcja i skład – Sekretariat Posiedzeń Sejmu, druk – Wydawnictwo Sejmowe. Nakład 120 egz.
PL ISSN 0867-2768. Cena 104 zł
wych dokonują w formie orzeczenia lekarze orzecz-
nicy ZUS. Lekarze orzecznicy orzekają o niezdolno-
ści do pracy ogółem, a nie o niezdolności do pracy na
określonym stanowisku. Tylko osoba ogólnie nie-
zdolna do pracy albo całkowicie, albo częściowo,
może uzyskać świadczenie rentowe. Osoba zdolna do
pracy ogółem, ale niezdolna do pracy na określonym
stanowisku nie może, oczywiście, uzyskać renty
z tytułu niezdolności do pracy.
Ad. 2. Zgodnie z art. 229 kodeksu pracy w przy-
padku niezdolności do pracy trwającej dłużej niż
30 dni spowodowanej chorobą pracownik podlega
kontrolnemu badaniu lekarskiemu przez lekarza
medycyny pracy w celu ustalenia zdolności do wyko-
nywania pracy na dotychczasowym stanowisku. Le-
karze medycyny pracy, w odróżnieniu od lekarzy
orzeczników ZUS, nie orzekają o niezdolności do
pracy ogółem, lecz orzekają o niezdolności bądź zdol-
ności do pracy na określonym stanowisku. Lekarz
medycyny pracy może, np., orzec o zdolności do pra-
cy na określonym stanowisku rencisty, który pobie-
ra wprawdzie rentę z ogólnego stanu zdrowia, czyli
jest ogólnie niezdolny do pracy, ale na określonym
stanowisku może podjąć pracę. Dzięki takim roz-
wiązaniom liczne rzesze rencistów mogą dorabiać do
otrzymywanych świadczeń rentowych.
Rozumiem trudną sytuację osób, które nie uzy-
skały prawa do renty, jak również nie mogą konty-
nuować pracy na dotychczasowym stanowisku, ale
rozwiązanie problemów takich osób nie jest związa-
ne z ich ubezpieczeniem w ZUS – ubezpieczenie
w ZUS nikomu bowiem nie może zagwarantować
ani utrzymania dotychczasowego stanowiska pracy,
ani renty w przypadku utraty zdolności do pracy na
tym stanowisku. Polepszenie sytuacji tych osób wią-
że się ściśle z polepszeniem sytuacji na rynku pracy,
tak aby osoba niedopuszczona przez lekarza medy-
cyny pracy do pracy na określonym stanowisku mo-
gła taką pracę podjąć na innym, wskazanym dla niej
stanowisku.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.