Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 21 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 2, 3, 4 i 5 września 2008 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje poselskie

część 2

Wa r s z a w a
2008
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 21. posiedzenia Sejmu
w dniach 2, 3, 4 i 5 września 2008 r.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 655
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 656
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 656
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .657
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 658
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 659
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 661
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 662
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 663
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 664
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 664
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 666
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 667
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 669
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .670
Podsekretarz stanu Jarosław Pawłowski. . . . . 671
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .672
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .673
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .674
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . . 675
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .678
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .679
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . .681
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 682
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 686
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 687
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 695
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 696
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 697
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 697
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 700
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .702
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 704
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . .705
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 706
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .707
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 709
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 709
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .710
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .711
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .713
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . . 714
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .715
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . . 717
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .718
str.
str.
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .719
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .719
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 720
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . .721
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 722
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 724
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 725
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .727
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 728
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 729
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .732
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 734
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 735
Podsekretarz stanu Grażyna Bernatowicz . . .735
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 736
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 738
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 739
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 739
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .742
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .743
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .744
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .746
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .747
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .747
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .748
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .749
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .750
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .751
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .752
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 754
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .755
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .757
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .758
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .759
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 760
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .762
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .762
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .763
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 764
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 765
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 766
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .767
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 769
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .771
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .773
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .774
 str.
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .775
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .776
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .778
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .779
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 785
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 786
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .787
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .787
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 788
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 789
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 790
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 792
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 794
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 795
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 798
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 799
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 799
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . 804
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 804
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 805
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 806
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 807
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
Jacek Sadowy . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 808
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 809
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . .810
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .812
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .812
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .813
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .814
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .815
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .816
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .817
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . .818
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .818
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 822
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . . 823
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 824
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 825
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 826
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . .827
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 828
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 829
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 830
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . .831
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 832
Zastępca Prokuratora Generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 832
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 835
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 835
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 839
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 839
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 840
str.
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 841
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 842
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 844
Sekretarz stanu Czesław Piątas . . . . . . . . . 845
Zastępca Prokuratora Generalnego
Jerzy Szymański. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 845
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .847
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 848
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 848
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 850
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .851
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .851
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 853
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 854
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 855
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 856
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .857
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 859
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 860
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . .861
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 862
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 863
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 865
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 865
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 867
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 869
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .871
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .872
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .873
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . .874
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .877
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 878
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .879
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . .879
Sekretarz stanu Zbigniew Pacelt. . . . . . . . . 880
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .881
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 883
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . 885
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 887
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 888
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 889
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 890
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . .891
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 892
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 893
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 894
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 894
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 895
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 897
Wiceprezes Urzędu Zamówień Publicznych
Dariusz Piasta . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 899
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 903
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 904
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 906
 str.
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 908
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 909
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .910
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . .911
Sekretarz stanu Stanisław Gawłowski . . . . .912
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .914
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .914
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .915
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .915
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .917
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .918
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . .918
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 920
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .921
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 922
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 922
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 923
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . 924
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 925
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . . 926
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 926
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . .927
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 928
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 929
Podsekretarz stanu Andrzej Kremer . . . . . 929
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 930
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 930
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 933
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 934
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . .937
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 939
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 941
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 942
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 942
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 945
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 946
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . .947
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 948
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 950
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .951
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 952
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 958
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 958
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . 959
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 960
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 961
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 962
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 962
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 963
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . . 964
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 964
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 965
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 966
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 967
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 968
str.
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 969
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 969
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .970
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . .971
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .971
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .972
Podsekretarz stanu Elżbieta Chojna-Duch . . . 974
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .975
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .975
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .976
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .976
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .977
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . . .979
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 980
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .981
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .981
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 982
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 984
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . . 984
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 985
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 987
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 988
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 988
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . . 990
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . . .991
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 992
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 994
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 996
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 997
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 998
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 998
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 999
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . 1000
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1002
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . .1003
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . 1004
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . 1006
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . .1007
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . 1009
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 1010
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . .1011
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 1014
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 1014
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1015
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1015
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1018
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1018
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . .1020
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . .1020
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . .1021
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . .1022
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . .1024
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . .1025
 str.
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1026
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . . 1027
Podsekretarz stanu Tomasz Półgrabski . . .1028
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1029
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . .1030
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1031
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1032
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1036
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1039
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . 1048
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1049
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . .1050
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . .1051
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1052
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . .1052
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . .1054
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . .1055
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1055
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska . . . . . . . . . . . . . . . .1056
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . .1057
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . .1058
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1061
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . .1062
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . .1062
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . . 1063
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . 1064
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . 1066
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . .1067
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . 1068
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . 1069
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . .1070
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . .1072
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1073
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1075
Podsekretarz stanu
w Komitecie Integracji Europejskiej
Sidonia Jędrzejewska . . . . . . . . . . . . . . . . . .1075
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1076
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1079
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . .1080
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . .1081
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . . 1082
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . 1084
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . .1086
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . .1086
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . .1088
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1088
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1089
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski . . . . . . . . . . . . . . . .1091
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1091
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . .1093
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . 1094
str.
Podsekretarz stanu Andrzej Kremer . . . . .1098
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . 1099
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1101
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1102
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1103
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . .1104
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . .1104
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . .1105
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1107
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . .1109
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . .1110
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1111
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . .1112
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . .1113
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . .1114
Podsekretarz stanu Tomasz Półgrabski . . . 1117
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 1117
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . .1118
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1119
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko . . . . . . . . . . . . . . .1120
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . .1121
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1121
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1122
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1124
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . .1125
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . .1126
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1130
Sekretarz stanu Marian Cichosz . . . . . . . . .1131
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1133
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1134
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . .1135
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . .1137
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1138
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . .1139
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . .1140
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . .1141
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . .1142
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak. . . . . . . . . . . .1142
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . .1143
Podsekretarz stanu Antoni Podolski. . . . . .1144
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1145
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . .1146
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 1147
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . .1149
Podsekretarz stanu Janusz Mikuła . . . . . . .1150
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . .1150
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . .1153
Sekretarz stanu Jan Bury . . . . . . . . . . . . . .1155
Podsekretarz stanu Tomasz Półgrabski . . .1156
Podsekretarz stanu Mariola Dwornikowska . . .1157
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . .1157
 ODPOWIEDZI NA INTERPELECJE
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Magdaleny Kochan
w sprawie przepisów ustawy o tworzeniu
i działaniu wielkopowierzchniowych obiektów
handlowych i ich wpływu
na obciążenia finansowe gmin (1251)
W odpowiedzi na interpelację Pani Poseł Magda-
leny Kochan, przekazaną ministrowi gospodarki
przy piśmie z dnia 25 lutego 2008 r., znak: SPS-023-
-1251/08 w sprawie przepisów ustawy z dnia 11 maja
2007 r. o tworzeniu wielkopowierzchniowych obiek-
tów handlowych (Dz.U. Nr 127, poz. 880 oraz z 2008 r.
Nr 123, poz. 803) uprzejmie informuję, że wątpliwo-
ści i uwagi przedstawione w interpelacji – nie prze-
sądzając o ich zasadności – pozwalam sobie uznać za
niebyłe wobec faktu, że ustawa ta utraciła moc obo-
wiązującą.
Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 8 lip-
ca 2008 r., sygn. akt K 46/07, ogłoszonym w Dzien-
niku Ustaw z dnia 11 lipca 2008 r. Nr 123, poz. 803
stwierdził niezgodność tej ustawy z art. 2, 20
i 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybu-
nał Konstytucyjny uznał, że konstytucyjny wymóg
formalny (ustawowej formy wprowadzenia ograni-
czeń wolności działalności gospodarczej) został speł-
niony, w przeciwieństwie do warunku materialnego
– uzasadnienia wprowadzonych tą ustawą ograni-
czeń ważnym interesem publicznym. Trybunał
stwierdził też, że ustawa ustanowiła zbędne bariery
biurokratyczne.
Odnosząc się do pytania dotyczącego terminu
wydania rozporządzenia wykonawczego uprzejmie
informuję, że w Ministerstwie Gospodarki prowa-
dzone były prace legislacyjne nad rozporządzeniem
wykonawczym do tej ustawy, na wypadek gdyby
orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynę-
ło na moc obowiązującą przepisu będącego podsta-
wą jego wydania. Utrata mocy obowiązującej całej
ustawy spowodowała jednak, że prace te stały się
bezprzedmiotowe.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, mając na wzglę-
dzie dynamiczny rozwój przedsiębiorczości podejmu-
je działania, które zmierzają do przyjęcia zmian sys-
temowych, wspierających małą i średnią przedsię-
biorczość. Pragnę nadmienić, że w Ministerstwie
Gospodarki prowadzone są prace legislacyjne, któ-
rych celem jest stworzenie regulacji sprzyjających
rozwojowi przedsiębiorczości, w tym poprzez zmniej-
szanie obciążeń biurokratycznych.
Wyrażam przy tym nadzieję, że współpraca z Sej-
mem nad tymi regulacjami zaowocuje dobrymi roz-
wiązaniami, które znacząco ułatwią przedsiębior-
com prowadzenie działalności gospodarczej.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie wydawania zezwoleń na działanie
wielkopowierzchniowych obiektów handlowych
(1438)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Jaro-
sława Rusieckiego, przekazaną ministrowi gospo-
darki przy piśmie z dnia 29 lutego 2008 r., znak:
SPS-023-1438/08, w sprawie przepisów ustawy z dnia
11 maja 2007 r. o tworzeniu wielkopowierzchnio-
wych obiektów handlowych (Dz. U. Nr 127, poz. 880
oraz z 2008 r. Nr 123, poz. 803), uprzejmie informu-
ję, że wątpliwości i uwagi przedstawione w interpe-
lacji – nie przesądzając o ich zasadności – pozwalam
sobie uznać za niebyłe wobec faktu, że ustawa ta
utraciła moc obowiązującą.
Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 8 lip-
ca 2008 r., sygn. akt K 46/07, ogłoszonym w Dzien-
niku Ustaw z dnia 11 lipca 2008 r. Nr 123, pod
poz. 803, stwierdził niezgodność tej ustawy z art. 2,
20 i 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Try-
bunał Konstytucyjny uznał, że konstytucyjny wy-
móg formalny (ustawowej formy wprowadzenia
ograniczeń wolności działalności gospodarczej) zo-
stał spełniony, w przeciwieństwie do warunku mate-
rialnego – uzasadnienia wprowadzonych tą ustawą
ograniczeń ważnym interesem publicznym. Trybu-
nał stwierdził też, że ustawa ustanowiła zbędne ba-
riery biurokratyczne.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, mając na wzglę-
dzie dynamiczny rozwój przedsiębiorczości, podej-
muje działania, które zmierzają do przyjęcia zmian
systemowych wspierających małą i średnią przed-
siębiorczość. Pragnę nadmienić, że w Ministerstwie
Gospodarki prowadzone są prace legislacyjne, któ-
rych celem jest stworzenie regulacji sprzyjających
rozwojowi przedsiębiorczości, w tym poprzez zmniej-
szanie obciążeń biurokratycznych.
656
Wyrażam przy tym nadzieję, że współpraca z Sej-
mem nad tymi regulacjami zaowocuje dobrymi roz-
wiązaniami, które znacznie ułatwią przedsiębior-
com prowadzenie działalności gospodarczej.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Karpińskiego
w sprawie orzeczeń unieważniających
małżeństwa (1867)
Szanowny Panie Marszałku! Uzupełniając odpo-
wiedź z dnia 11 kwietnia 2008 r., nr DSP-VI-0700-
-3/08, na interpelację z dnia 4 marca 2008 r. pana
posła Grzegorza Karpińskiego dotyczącą orzeczeń
unieważniających małżeństwa wobec zawarcia ich
przed kierownikami urzędów stanu cywilnego po-
wołanymi bez zachowania odpowiedniej procedury
konkursowej, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Analiza danych nadesłanych z obszaru właści-
wości poszczególnych sądów apelacyjnych pozwala
stwierdzić, że w badanym okresie, czyli od 2005 r. do
pierwszego kwartału 2008 r., zaistniał tylko jeden
przypadek wystąpienia z powództwem o unieważ-
nienie małżeństwa z powodu zawarcia go przed kie-
rownikiem urzędu stanu cywilnego powołanego
wbrew wymaganej procedurze. Omawiana sprawa
toczyła się przed Sądem Okręgowym w Zamościu,
który wyrokiem z dnia 14 listopada 2008 r., uwzględ-
niając powództwo, ustalił, że małżeństwo pozwa-
nych nie istnieje.
Orzeczenie to nie było przedmiotem zaskarżenia
przez żadną ze stron procesu, stąd brak w aktach
jego uzasadnienia, zawierającego wskazanie fak-
tycznej i prawnej podstawy rozstrzygnięcia.
Wobec stwierdzenia jednego tylko przypadku
unieważnienia małżeństwa z omawianego powodu
nie sposób wnioskować o powszechności przedmio-
towych roszczeń. Nie można także w sytuacji niedo-
statecznego materiału porównawczego dokonywać
oceny co do ewentualnego stosowania przez sądy
przy rozpoznawaniu spraw tego rodzaju automaty-
zmu zasygnalizowanego w interpelacji.
Skoro na przestrzeni badanego okresu czasu za-
istniał tylko jednej przypadek unieważniania mał-
żeństwa z powodu zawarcia go przed kierownikiem
urzędu stanu cywilnego powołanym bez zachowania
wymaganej procedury konkursowej, brak jest pod-
staw do sformułowania ogólnego wniosku odnośnie
do wypracowanej w tym zakresie przez praktykę są-
dową linii orzecznictwa.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na ponowną interpelację posła Pawła Kowala
w sprawie Programu Przywrócenia
Roli i Znaczenia Marek Firmowych
i Handlowych MARKA-MARKOM (2705)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Pawła
Kowala w sprawie uzupełnienia odpowiedzi na jego
wcześniejszą interpelację odnośnie do „Programu
Przywrócenia Roli i Znaczenia Marek Firmowych
i Handlowych Marka – Markom” (pismo z dnia 16 lip-
ca 2008 r., znak SPS-023-2705p/08), przekazuję in-
formacje uzupełniające nt. przebiegu realizacji dzia-
łania 6.5 Programu Operacyjnego „Innowacyjna
gospodarka” (PO IG).
Podstawowe zadania „Programu Przywrócenia
Roli i Znaczenia Marek Firmowych i Handlowych
Marka – Markom” będą realizowane przez Mini-
sterstwo Gospodarki w ramach działania 6.5 Pro-
gramu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka”
(PO IG): Promocja polskiej gospodarki. W ramach
działania 6.5 PO IG realizowany będzie projekt sys-
temowy ministra gospodarki, z budżetem na lata
2008–2015 o równowartości 78 mln EUR. Celem
działania jest wzmocnienie konkurencyjności po-
przez poprawę wizerunku polskiej gospodarki wśród
partnerów międzynarodowych oraz poprawę dostę-
pu do informacji o Polsce i możliwościach nawiąza-
nia kontaktów gospodarczych.
W ramach realizacji ww. projektu systemowego,
według zapisów programu, przewidziano m.in. opra-
cowanie założeń kompleksowego programu promocji
Polski w świecie, w tym przeprowadzenie badań wi-
zerunkowych wśród grup docelowych w krajach
– priorytetowych rynkach docelowych lokowania
polskiego eksportu, opracowanie atrybutów marki
„Polska”, opracowanie podstawowych kierunków
i narzędzi komunikacji tej marki, w tym logo i hasła
promocyjnego. Działanie to jest widziane jako nad-
rzędne w stosunku do pozostałych części projektu
systemowego i powinno nadać kierunek realizacji
jego pozostałych komponentów.
Jednym z tych ważnych elementów projektu będą
kampanie informacyjno-promocyjne prowadzone w me-
diach zagranicznych oraz przygotowanie i produkcja

materiałów promocyjnych do wykorzystania w promo-
cji bezpośredniej (m.in. publikacji makroekonomicz-
nych, prawnych, sektorowych, poradnikowych, filmów
i spotów reklamowych), ukazujących Polskę jako wiary-
godnego partnera gospodarczego i atrakcyjne miejsce
do lokowania inwestycji. W tym obszarze wykorzystane
zostaną nie tylko wyniki prac z zakresu kompleksowe-
go programu promocji i badań wizerunkowych, ale tak-
że dorobek „Programu Przywrócenia Roli i Znaczenia
Marek Firmowych i Handlowych Marka – Markom”.
Ponadto chciałbym przybliżyć panu posłowi ka-
lendarium dotychczasowych prac nad wdrożeniem
PO IG. W okresie od stycznia do października 2007 r.
trwały konsultacje między Ministerstwem Gospo-
darki a Ministerstwem Rozwoju Regionalnego, z udzia-
łem Urzędu Zamówień Publicznych, w sprawie wy-
znaczenia podmiotu, który miałby pełnić rolę bene-
ficjenta projektu systemowego dla działania 6.5. Po
odrzuceniu propozycji Ministerstwa Gospodarki
w sprawie powierzenia tej roli Polskiej Agencji In-
formacji i Inwestycji Zagranicznych SA, instytucja
ta została ulokowana ostatecznie w Ministerstwie
Gospodarki.
Decyzją ministra gospodarki z dnia 6 listopada
2007 r. zadania, które miała realizować PAIiIZ SA,
zostały powierzone Departamentowi Instrumentów
Wsparcia MG, a w dniu 30 listopada 2007 r. Komitet
Monitorujący zatwierdził Kryteria wyboru projek-
tów dla Programu Operacyjnego „Innowacyjna go-
spodarka” 2007–2013. W dniu 7 lutego 2008 r. przy-
jęty został dokument „Szczegółowy opis priorytetów
PO IG 2007–2013, Narodowe Strategiczne Ramy
Odniesienia na lata 2007–2013”, bez części odno-
szącej się do priorytetu 6. Ta część dokumentu zo-
stała przyjęta w dniu 30 maja 2008 r., a w dniu
5 czerwca 2008 r., w związku z ustaleniem osta-
tecznego kształtu priorytetu 6, zatwierdzone zo-
stały przez Ministerstwo Rozwoju Regionalnego
„Wytyczne w zakresie kwalifikowania wydatków
w ramach PO IG 2007–2013”.
W tym samym okresie w Ministerstwie Gospo-
darki trwały prace nad szczegółowymi założeniami
odnośnie do wykorzystania środków projektu syste-
mowego ministra gospodarki dla realizacji celów
promocji gospodarczej kraju. Opracowano koncep-
cje, harmonogram realizacji oraz budżety wdraża-
nia poszczególnych projektów, które złożyć się mają
na całość realizacji działania 6.5 PO IG. W najbliż-
szych dniach podjęte zostaną ostateczne decyzje co
do kształtu i harmonogramu wdrażania działania
6.5 PO IG, o czym poinformujemy pana posła.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
657
Odpowiedź
ministra środowiska
na ponowną interpelację posła
Janusza Chwieruta
w sprawie wyjaśnienia interpretacji prawnych
dotyczących procesów
termicznego przekształcania odpadów (2816)
Odpowiadając na interpelację pana Janusza
Chwieruta posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
z dnia 16 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-2816p/08) do-
tyczącą wyjaśnienia interpretacji prawnych z zakre-
su termicznego przekształcania odpadków, uprzej-
mie informuję.
Zgodnie z art. 44 ust. 6 ustawy z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.) termiczne przekształcanie odpadów ko-
munalnych i odpadów niebezpiecznych stanowi pro-
ces unieszkodliwiania D10, wymieniony w załączni-
ku nr 6 do ustawy z wyjątkiem termicznego prze-
kształcania odpadów opakowaniowych oraz odpa-
dów, o których mowa w art. 49 a ust. 1 i 3, o ile wy-
tworzona energia jest wykorzystywana poza proce-
sem termicznego przekształcania odpadów. Nato-
miast termiczne przekształcanie odpadów opakowa-
niowych, odpadów, o których mowa w art. 49 a ust. 1
i 3, oraz odpadów innych niż odpady komunalne
i odpady niebezpieczne stanowi proces odzysku R1.
Warunkiem zakwalifikowania procesu termicznego
przekształcania jako procesu R1 jest również wyko-
rzystywanie wytworzonej energii poza procesem
termicznego przekształcania odpadów.
W związku z powyższym w celu prawidłowej kla-
syfikacji procesu spalania (jako odzysku lub jako
unieszkodliwiania) niezbędne jest rozpoznanie od-
padów, które mają być termicznie przekształcane:
— odpady niebezpieczne i komunalne – proces
D10;
— odpady opakowaniowe, odpady o których
mowa w art. 49 a ust. 1 i 3 ustawy o odpadach oraz
odpady inne niż niebezpieczne – proces R1.
Warto również zwrócić uwagę, że wspomniany
w mojej odpowiedzi na interpelację posła Janusza
Chwieruta z dnia 21 kwietnia br. (znak: SPS-023-
-2816/08) wyrok Europejskiego Trybunału Sprawie-
dliwości stanowi również element powszechnie obo-
wiązującego prawa. Wyrok ten (sprawa C-6/00) wy-
raźnie wskazuje o konieczności kwalifikacji poje-
dynczego procesu technologicznego albo jako proce-
su odzysku albo jako unieszkodliwiania. W przypad-
ku jeżeli proces termicznego przekształcania odpa-
dów niebezpiecznych i komunalnych może być pro-
wadzony naprzemiennie, istnieje teoretyczna możli-
wość uzyskania pozwolenia dokonywanie w tej sa-
mej instalacji procesu odzysku i procesu unieszko-
dliwiania.
Omówioną wyżej kwestię należy odróżnić od
ustanowionej w art. 44 ust. 8 i 9 ustawy o odpadach
658
możliwości zakwalifikowania części energii pocho-
dzącej z termicznego przekształcania frakcji odpa-
dów komunalnych jako odnawialnej. Kwalifikacja
energii jako pochodzącej z odnawialnego źródła sta-
nowi odrębne zagadnienie regulowane przede wszyst-
kim przepisami ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625,
z późn. zm.). W związku z powyższym błędem jest
łączenie kwalifikacji procesu jako odzysku lub
unieszkodliwiania z możliwością kwalifikacji ener-
gii pochodzącej z odnawialnego źródła.
Odnosząc się do drugiego zawartego w interpela-
cji pytania, należy stwierdzić, że funkcjonowanie in-
stalacji przed oddaniem jej do użytkowania nie jest
możliwe bez pozwolenia, które zgodnie z art. 191
a ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z póżn.
zm.) można uzyskać także dla planowanej instalacji.
Natomiast w warunkach pozwolenia (art. 188 ust. 2
pkt 3 ustawy Prawo ochrony środowiska) powinny
być zawarte warunki dla emisji w fazie rozruchu.
Warto w tym miejscu również zwrócić uwagę na
wymagania zawarte w art. 76 ww. ustawy, zgodnie
z którym nowo zbudowany lub przebudowany obiekt
budowlany, zespół obiektów lub instalacji nie mogą
być oddane do użytkowania, jeżeli nie spełniają wy-
magań ochrony środowiska oraz na wymagania za-
warte w art. 147 dotyczące obowiązków pomiarów
wielkości emisji i pomiarów ilości pobieranej wody,
w tym dla instalacji nowo wybudowanych lub zmie-
nianych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że niniejsze pi-
smo nie świadczy o tym, że przedmiotowa instalacja
jest dobrym technologicznie rozwiązaniem w tym
konkretnym przypadku oraz nie kwestionuje się za-
sadności wprowadzenia omawianej technologii. Nale-
ży jednak zwrócić uwagę, że kwestie te powinny być
rozstrzygane przez właściwy organ w drodze prowa-
dzonego postępowania administracyjnego o wydanie
pozwolenia zintegrowanego na podstawie obowiązu-
jących przepisów oraz stanu faktycznego (np. dotych-
czasowego doświadczeń wynikających z wdrożenia
omawianej technologii w innych miejscach).
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację poseł
Gabrieli Masłowskiej
w sprawie sposobu naliczania odsetek
przejściowo wykupionych ze środków
budżetu państwa oraz aktów normatywnych
i przepisów, w oparciu o które dokonywano
obliczania ich w przeszłości i obecnie (2940)
Szanowny Panie Marszałku! Uprzejmie przed-
stawiam uzupełnienie do odpowiedzi na interpelację
pani poseł Gabrieli Masłowskiej, przekazaną przy
piśmie Pana Marszałka z dnia 17 czerwca 2008 r.,
znak SPS-023-2940p/08, w sprawie sposobu nali-
czania odsetek przejściowo wykupionych ze środków
budżetu państwa oraz aktów normatywnych i prze-
pisów w oparciu, o które dokonywano obliczenia ich
w przeszłości i obecnie.
Jak podnosiłem w odpowiedzi z dnia 28 maja br.
na interpelację pani poseł, w 1989 r. Sejm RP uchwa-
lił szereg ustaw gospodarczych, wśród których istot-
ne znaczenie miała ustawa z dnia 28 grudnia 1989 r.
o uporządkowaniu stosunków kredytowych. Skut-
kiem wprowadzenia jej w życie z dniem 1 stycznia
1990 r. było:
1) zniesienie preferencyjnych stawek oprocento-
wania kredytów mieszkaniowych (uprzednio 1%–3%
na 40 lat w przypadku budowy mieszkań spółdziel-
czych lokatorskich oraz 3%–6% dla mieszkań wła-
snościowych),
2) zniesienie częściowego umarzania kredytów
udzielonych po dniu wejścia w życie ustawy.
Banki uzyskały pełną samodzielność działania,
a w tym możliwość ustalania oprocentowania kredy-
tów mieszkaniowych na poziomie uzależnionym od
inflacji oraz kosztów pozyskania depozytów. W wyni-
ku wysokiej inflacji zaszła konieczność wprowadze-
nia pomocy państwa w spłacie kredytów mieszkanio-
wych i ustalenia zasad stosowania tej pomocy godzą-
cych zarówno w możliwości budżetu, jak i poziom
dochodów osiąganych przez kredytobiorców.
Zasady tej pomocy były ustalane corocznymi roz-
porządzeniami Rady Ministrów, które zostały wy-
szczególnione w odpowiedzi z 28 maja 2008 r. Nale-
ży podkreślić, że rozporządzenia Rady Ministrów
wydawane były na podstawie aktów prawnych wyż-
szego rzędu, jakimi były: ww. ustawa o uporządko-
waniu stosunków kredytowych i corocznie uchwala-
ne ustawy budżetowe.
Faktem jest, że przepisy obowiązujące w tamtym
okresie zezwalały bankom na kapitalizowanie nali-
czonych, lecz niespłaconych przez kredytobiorców
i niewykupionych przez budżet państwa odsetek od
zadłużenia kredytowego, o czym może świadczyć
chociażby rozporządzenie Rady Ministrów z dnia

25 marca 1991 r. w sprawie zasad i trybu wykupie-
nia należności banków z tytułu skapitalizowania
w 1991 r. odsetek od kredytów mieszkaniowych
(Dz. U. Nr 28, poz. 118).
Na podstawie § 4 ww. rozporządzenia w dniu
30 grudnia 1991 r. pomiędzy ministrem gospodarki
przestrzennej i budownictwa, ministrem finansów
i prezesem Narodowego Banku Polskiego, działają-
cym w imieniu zainteresowanych banków, zawarta
została umowa dotycząca wykupienia należności
banków z tytułu skapitalizowanych odsetek od kre-
dytów mieszkaniowych, na podstawie której budżet
państwa wykupywał:
1) 100% należności banku z tytułu skapitalizo-
wanych odsetek od kredytów przyznanych na inwe-
stycje, których realizacja została zakończona,
2) 40% należności banków z tytułu skapitalizo-
wanych odsetek od kredytów przyznanych na inwe-
stycje w trakcie realizacji, do wysokości przewidzia-
nej w ustawie budżetowej na rok 1991.
Na podstawie doświadczeń z pierwszych lat
funkcjonowania pomocy państwa w omawianym
zakresie kolejne rozporządzenia RM regulujące tę
problematykę były bardziej jednoznaczne i precy-
zyjne i każdorazowo określały wysokość kierowa-
nej z budżetu państwa pomocy.
W zakresie podstawy prawnej do naliczania przez
banki, w tym bank PKO BP SA, odsetek od odsetek
dotyczących kredytów mieszkaniowych, o których
mowa w ustawie z dnia 30 listopada 1995 r. o pomo-
cy państwa w spłacie niektórych kredytów mieszka-
niowych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz re-
fundacji bankom wypłaconych premii gwarancyj-
nych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1115, ze zm.) in-
formuję, iż kwestia ta została wyjaśniona z Mini-
sterstwem Finansów oraz głównym inspektorem
nadzoru bankowego.
Według zgodnych opinii przepis art. 482 § 2 K.c.
dopuszcza możliwość naliczania odsetek od zale-
głych odsetek w odniesieniu do pożyczek oraz kre-
dytów długoterminowych, udzielonych przez insty-
tucje kredytowe. Wprawdzie ww. przepis mówi wprost
o „pożyczkach”, ale trzeba uwzględnić przy dokony-
waniu jego wykładni ustrój państwa w chwili jego
uchwalania i ograniczenie udzielania kredytów
w zasadzie do jednostek gospodarki uspołecznionej,
między którymi istniał jedynie obowiązek płacenia
odsetek za opóźnienie. Zmiany ustroju gospodarcze-
go i pożądany rozwój rynku kredytowego pozwalają
rozszerzyć stosowanie normy art. 482 § 2 K.c. rów-
nież do długoterminowych umów kredytowych (po-
stanowienie SN z dnia 5 października 1994 r., III
CZP 128/94 wraz z glosą, OSP 1995 nr 5, poz. 107).
Oznacza to, że ustanowiony w art. 482 § 1 K.c.
zakaz anatocyzmu nie dotyczy pożyczek oraz kredy-
tów długoterminowych udzielonych przez instytucje
kredytowe, a więc w szczególności przez banki.
Uprzejmie informuje, iż biorąc pod uwagę stano-
wiska Ministerstwa Finansów i generalnego inspek-
tora nadzoru bankowego, a także przepisy zarówno
659
aktów normatywnych podejmowanych przez Radę
Ministrów w sprawie pomocy państwa w spłacie tzw.
starego portfela spółdzielczych kredytów mieszka-
niowych, jak i uchwalonej przez Sejm RP ustawy
z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa, w któ-
rych wielokrotnie użyty jest termin „odsetki skapi-
talizowane”, uznaję sprawę naliczania odsetek od
ww. kredytów za wyczerpująco wyjaśnioną.
Zasady dotyczące pomocy państwa w spłacie kre-
dytów mieszkaniowych tzw. starego portfela były
formułowane każdorazowo przy udziale ministra
właściwego do spraw finansów publicznych i mini-
stra właściwego do spraw gospodarki przestrzennej
i mieszkaniowej.
Odnośnie do kwestii relacji budżetu państwa
i banku kredytującego właściwym do udzielenia wy-
jaśnień jest minister finansów, do którego proponuję
kierować ewentualną dalszą korespondencję.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację poseł Ewy Wolak
w sprawie transportu generatorów
produkowanych przez firmę Alstom (2976)
Szanowny Panie Marszałku! W uzupełnieniu od-
powiedzi udzielonej na interpelację poseł Ewy Wo-
lak w sprawie transportu generatorów produkowa-
nych przez firmę ALSTOM w piśmie nr TK1z-0701-
-12/08 z dnia 2 czerwca 2008 r., stosownie do treści
pisma nr SPS-023-2976p/08 z dnia 21 lipca 2008 r.
uprzejmie przedkładam poniższe, dodatkowe wyja-
śnienia w sprawie.
Produkowane przez firmę ALSTOM generatory
transportowane są trasą Wrocław Osobowice–Lesz-
no–Krotoszyn–Chojnice–Czersk–Bąk–Gdańsk Oso-
wa, na którą składają się następujące odcinki linii
kolejowych i linie kolejowe:
— odcinek Wrocław Osobowice–Leszno, linii ko-
lejowej nr 271 Wrocław–Poznań Główny
— odcinek Leszno–Durzyn, linii kolejowej nr 14
Łódź Kaliska–Tuplice
— linia nr 815 Durzyn–Krotoszyn
— odcinek Krotoszyn–Chojnice, linii kolejowej
nr 281 Oleśnica–Chojnice
— odcinek Chojnice–Czersk, linii kolejowej nr 215
Laskowice Pomorskie–Bąk
660
— odcinek Bąk–Gdańsk Osowa, linii kolejowej
nr 201 Nowa Wieś Wielka–Gdynia Port Centralny
W roku 2009 planowana jest modernizacja, obję-
tej umową międzynarodową AGC i tworzącej ciąg
E59, linii kolejowej nr 271 Wrocław–Świnoujście
Port. Ograniczenia eksploatacyjne wprowadzone
w czasie prac modernizacyjnych linii nr 271 oraz
technologia tych prac znacznie utrudnią transport
generatorów dotychczasową trasą.
Z powyższych względów wyznaczona została al-
ternatywna trasa dla przewozu generatorów, eks-
ploatacyjnymi infrastruktury kolejowej, wymaga-
niami producenta i przewoźnika generatorów oraz
środkami finansowymi, jakie zarządca infrastruk-
tury może przeznaczyć na potrzeby udrożnienia al-
ternatywnego odcinka trasy, celem umożliwienia
przewozu przesyłek nadzwyczajnych przekraczają-
cych skrajnię ładunkową i maksymalny nacisk li-
niowy.
Dla zminimalizowania utrudnień w transporcie
generatorów po alternatywnej trasie opracowany
został program DORIS. PKP Polskie Linie Kolejowe
SA jako zarządca infrastruktury, wychodząc na-
przeciw oczekiwaniom firmy ALSTOM, podjął
uchwalę o sfinansowaniu modernizacji trzech obiek-
tów inżynieryjnych na alternatywnym odcinku tra-
sy, powodujących największe komplikacje w trans-
porcie generatorów. Modernizacja, której realizację
określono na lata 2008–2009, sfinansowana zosta-
nie ze środków własnych zarządcy infrastruktury.
Szacowana kwota 32,9 mln zł modernizacji obejmuje
koszt przebudowy dwóch mostów kolejowych na rze-
ce Widawie i Baryczy oraz wiaduktu kolejowego
w Krotoszynie z dostosowaniem ich konstrukcji do
przewozu ładunków przekraczających dopuszczalną
skrajnię ładunkową i maksymalny nacisk liniowy.
Wykonanie prac modernizacyjnych umożliwi
przewóz przesyłek nadzwyczajnych, m.in. produko-
wanych wielkogabarytowych generatorów przez fir-
mę ALSTOM Power Sp. z o.o.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż zgodnie
z postanowieniami umowy zawartej w dniu 13 lute-
go 2008 r. strony umowy (firma ALSTOM Power SA
sp. z o.o. i PKP Polskie Linie Kolejowe SA), wspólnie
wyraziły wolę współpracy oraz określiły jej zasady
co do przygotowania i realizacji projektu inwestycyj-
nego dotyczącego modernizacji linii kolejowych na
trasie Wrocław–Gdynia port morski. Obie strony
zgodnie z wzajemnym zobowiązaniem, wspólnie po-
dejmą wszelkie możliwe działania mające na celu
pozyskanie dofinansowania projektu z krajowych
oraz zagranicznych funduszy publicznych, w szcze-
gólności pochodzących ze środków Unii Europejskiej
oraz Polsko-Szwajcarskiego Programu Współpracy
(PSPW). Aktualnie na zlecenie firmy ALSTOM Po-
wer sp. z o.o. opracowywane jest przez firmę ze-
wnętrzną studium wykonalności projektu, opis
przedmiotu zamówienia oraz wniosek o jego sfinan-
sowanie z wybranego przez strony umowy fundu-
szu. Studium to stanowić będzie podstawę przygoto-
wania wniosku aplikacyjnego o środki finansowe
Polsko-Szwajcarskiego Programu Współpracy.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA zrefundują fir-
mie ALSTOM Power sp. z o.o. poniesione nakłady
na przygotowanie studium wykonalności projektu
oraz wniosku o dofinansowanie w zakresie, jakim
pozwolą na to stosownie przepisy prawne i warunki
otrzymanej dotacji ze środków zagranicznych. Jed-
nocześnie zarządca infrastruktury zapewni pozy-
skanie wkładu własnego ze środków krajowych
w wysokości nominalnej do około 30 mln zł, przy
czym kwota wkładu własnego stanowić będzie nie
więcej niż 15% wartości projektu. W przypadku nie-
wystarczającej kwoty w stosunku do niezbędnych
kosztów realizacji projektu strony negocjowały będą
dalsze wspólne działania.
Transport generatorów produkowanych przez
firmę ALSTOM, w zależności od rodzaju przewożo-
nego transformatora, wymusza naciski liniowe do-
chodzące do 14 T/mb toru. Jednocześnie wymiary
przewożonych generatorów przekraczają skrajnię ła-
dunkową.
Stosownie do obowiązujących przepisów, na li-
niach kolejowych w Polsce dopuszczalny, maksymal-
ny nacisk osiowy to 22,5 ton na oś (T/oś), a nacisk
liniowy 8 ton na metr bieżący toru (T/mb toru).
W tej sytuacji, mając na względzie zachowanie
bezpieczeństwa ruchu pociągów, każdy przewóz ge-
neratorów musi być traktowany jak przesyłka nad-
zwyczajna.
Ilość przewożonych generatorów w skali roku,
zakres niezbędnych prac wykonywanych dla zapew-
nienia możliwości ich bezkolizyjnego transportowa-
nia wskazuje, iż modernizacja dostosowująca para-
metry eksploatacyjne linii do większych wartości
w tym przypadku nie ma ekonomicznego uzasadnie-
nia, jak również nie stanowi zadania priorytetowego
dla PKP Polskich Linii Kolejowych SA jako zarząd-
cy infrastruktury.
Niewystarczające środki własne zarządcy, bu-
dżetu państwa oraz Funduszu Kolejowego przezna-
czane na utrzymanie i remonty linii kolejowych,
uniemożliwiają sfinansowanie projektu DORIS.
Zgodnie z art. 38 i 38a ustawy z dnia 28 marca
2003 r. o transporcie kolejowym utrzymanie linii ko-
lejowych finansowane jest ze środków własnych za-
rządcy infrastruktury, jak również może być dofi-
nansowane z budżetu państwa, budżetów jednostek
samorządu terytorialnego i funduszu kolejowego.
W kontekście przedstawionych faktów uznać na-
leży, iż rozwiązania zaistniałej sytuacji upatrywać
należy w zaangażowaniu finansowym samorządu
województwa oraz innych podmiotów zainteresowa-
nych w sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie zbywania mieszkań zakładowych
przez spółki handlowe, w których
Skarb Państwa jest podmiotem dominującym
(2999)
W uzupełnieniu odpowiedzi udzielonej przez mi-
nistra infrastruktury pismem z dnia 23 maja 2008 r.,
znak: BS/WPLł-0701-208/08/1957, na interpelację
pana posła Mirosława Pawlaka, załączoną przy pi-
śmie znak: SPS-023-2999/08 z dnia 9 maja 2008 r.,
w sprawie zbywania mieszkań zakładowych przez
spółki handlowe, w których Skarb Państwa jest pod-
miotem dominującym, odpowiadając na postawione
pytania, uprzejmie informuję.
1. Sprzedaż mieszkań zakładowych przez spółki,
w których podmiotem dominującym jest Skarb Pań-
stwa, odbywa się na podstawie ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o zasadach zbywania mieszkań będących
własnością przedsiębiorstw państwowych, niektó-
rych spółek handlowych z udziałem Skarbu Pań-
stwa, państwowych osób prawnych oraz niektórych
mieszkań będących własnością Skarbu Państwa
(Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24, ze zm.).
W latach 2004–2006 mieszkania zakładowe zo-
stały zbyte w następujących spółkach:
1) PERN „Przyjaźń” SA – 47 mieszka,
2) Zakłady Chemiczne „Rudniki” SA – 1 miesz-
kanie,
3) Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej
w Rybniku sp. z o.o. – 7 mieszkań,
4) PKS w Rzeszowie SA – 1 mieszkanie,
5) Ośrodek Badawczy Elektroniki Transportu
sp. z o.o. – 4 mieszkania,
6) Polskie Radio SA – 18 mieszkań,
7) Telewizja Polska SA – 3 mieszkania,
8) Kombinat Koksochemiczny Zabrze SA – 88 miesz-
kań,
9) H. Cegielski Poznań SA – 6 mieszkań,
10) CHEMAR SA – 28 mieszkań,
11) Zakłady Mechaniczne Urządzeń Wiertni-
czych sp. z o.o. w Sosnowcu – 15 mieszkań,
12) Polskie Sieci Elektroenergetyczne SA w War-
szawie – kilkadziesiąt mieszkań,
13) Krajowa Spółka Cukrowa SA – 229 miesz-
kań,
14) Witar SA – 91 mieszkań,
15) Zakłady Elektroniczne Warel SA – 3 miesz-
kania,
16) WSK PZL Kalisz SA – 1 mieszkanie,
17) Nadwiślańska Spółka Mieszkaniowa sp. z o.o.
– 1802 mieszkania,
18) Katowickie Przedsiębiorstwo Geologiczne
sp. z o.o. – 10 mieszkań,
661
19) Bellona SA – 1 mieszkanie.
Łącznie daje to liczbę 2355 lokali mieszkalnych.
Uwzględniając kilkadziesiąt mieszkań zbytych przez
PSE SA, liczbę mieszkań zbytych w latach 2004–
–2006 przez spółki z dominującym udziałem Skarbu
Państwa można szacować na około 2400.
II. Podstawą ustalania ceny zbywanych miesz-
kań były operaty szacunkowe sporządzane na pod-
stawie obowiązujących przepisów, tj.:
— ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospo-
darce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261,
poz. 2603, ze zm.),
— ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach
zbywania mieszkań będących własnością przedsię-
biorstw państwowych, niektórych spółek handlo-
wych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych
osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących
własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4,
poz. 24, ze zm.),
— rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 21 wrze-
śnia 2004 r. w sprawie wyceny nieruchomości i spo-
rządzania operatu szacunkowego (Dz.U. Nr 207,
poz. 2109),
— ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności
lokali (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266),
— „Standardów Zawodowych Rzeczoznawców
Majątkowych” wydanych w maju 2005 r.
III. Przypadki oddania przez spółki niezasiedlo-
nych mieszkań zakładowych w najem na czas nie-
oznaczony, co skutkowało możliwością ich nabycia
na warunkach preferencyjnych, zdarzało się spora-
dycznie, w odniesieniu do kilku przypadków:
1) Polskie Radio SA – 18 mieszkań,
2) Kombinat Koksochemiczny Zabrze SA – 2 miesz-
kania,
3) Krajowa Spółka Cukrowa SA – 1 mieszkanie.
IV. Nieodpłatnie na rzecz gminy przekazały miesz-
kania w latach 2004–2006 następujące spółki:
1) PZL Kalisz SA – 34 zasiedlone lokale miesz-
kalne,
2) Krajowa Spółka Cukrowa SA – 1 lokal miesz-
kalny,
3) PERN „Przyjaźń” SA – 14 lokali mieszkal-
nych.
V. W odniesieniu do budynków i lokali mieszkal-
nych o nieuregulowanym stanie prawnym podejmo-
wano tylko działania zmierzające do uregulowania
tego stanu. Takich budynków i mieszkań zakłado-
wych nie zbywano na rzecz najemców w przetargach
publicznych ani nie przekazywano nieodpłatnie na
rzecz gminy.
VI. Obniżenie ceny sprzedaży mieszkań zakłado-
wych było dokonywane stosownie do treści art. 6
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywa-
nia mieszkań będących własnością przedsiębiorstw
państwowych, niektórych spółek handlowych z udzia-
łem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych
oraz niektórych mieszkań będących własnością
Skarbu Państwa. Przesłankami do obniżenia ceny
sprzedawanych mieszkań był staż pracy w przedsię-
662
biorstwie państwowym, a następnie w spółce po-
wstałej w wyniku komercjalizacji oraz okres najmu
mieszkania zakładowego. W kilku przypadkach, ale
sporadycznie, mogło się zdarzyć, że o przyznanych
preferencjach decydował tylko staż pracy. Jeden taki
przypadek miał miejsce w Krajowej Spółce Cukro-
wej SA, która zbyła na warunkach preferencyjnych
lokal pracownikowi zatrudnionemu od 1981 r. w Cu-
krowni Opole SA.
VII. Przy zbywaniu mieszkań zakładowych przez
spółki z większościowym udziałem Skarbu Państwa
zawsze jest sporządzany przez uprawnionego rze-
czoznawcę majątkowego operat szacunkowy okre-
ślający wartość rynkową nieruchomości, od której
to wartości oblicza się przysługujący najemcy zakres
preferencji.
VIII. Kwestie mieszkań zakładowych, w tym ich
wyceny i weryfikacji ewentualnych praw pierwoku-
pu lokatorów, należą do kompetencji zarządów spół-
ek. Akcjonariusze/udziałowcy mogą mieć wgląd
w sprawy sprzedaży nieruchomości, o ile statut/
umowa spółki nie przewiduje w tym zakresie kom-
petencji innego organu. Należy zauważyć, że miesz-
kania zakładowe jako nieprodukcyjne składniki
mienia obciążają podmioty dodatkowymi kosztami
i jako takie podlegały zbyciu w pierwszej kolejności
funkcjonowania spółek, głównie w latach 90. Z in-
formacji uzyskanych ze spółek wynika, że w intere-
sującym pana posła okresie, w latach 2004–2006,
nie było przypadków podejrzenia popełnienia prze-
stępstwa oraz działania na szkodę spółki przy go-
spodarowaniu mieszkaniami zakładowymi przez
uprawniony organ, tj. zarząd spółki.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posłów
Romualda Ajchlera i Stanisława Steca
w sprawie sytuacji rozgłośni polskiego radia
(3084)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
przekazanego stanowiska ministra skarbu państwa
pismem (znak: MSP/DNWiP1/JS/2332/08) z dnia
27 maja 2008 r., dotyczącego interpelacji posłów na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana Romualda Aj-
chlera i pana Stanisława Steca (znak SPS-023-
-3084/08 z dnia 13 maja 2008 r.) w sprawie sytuacji
Regionalnej Rozgłośni Polskiego Radia w Koszali-
nie Radio Koszalin SA niniejszym przekazuję Panu
Marszałkowi stanowisko rady nadzorczej w sprawie
zagadnień zawartych w ww. wystąpieniu.
Zdaniem rady nadzorczej spółki zarzuty dotyczą-
ce zminimalizowania programu misyjnego poprzez
zlikwidowanie redakcji publicystyki nie znajdują
uzasadnienia, gdyż Krajowa Rada Radiofonii i Tele-
wizji, która jest organem władnym do definiowania
zadań rozgłośni radiofonii publicznej w zakresie
programu oraz sposoby jego rozliczania, nie narzuca
struktury organizacyjnej podmiotów wypełniają-
cych zadania misyjne. Na podstawie obowiązujących
regulacji prawnych (głównie ustawy z dnia 29 grud-
nia 1992 r. o radiofonii i telewizji, zwłaszcza art. 21,
zwanej dalej ustawą, uchwały Krajowej Rady Radio-
fonii i Telewizji, np. nr 44/2004 z dnia 3 lutego 2004 r.
wprowadzająca wymogi dotyczące udziału słowa
w programie rozgłośni radiofonii publicznej, w za-
łączniku do której definiowane zostały zadania re-
gionalnego radia publicznego w realizacji tzw. misji
regionalnej) i zgodnie z zaleceniami KRRiT, Radio
Koszalin SA składa okresowe sprawozdania ze spo-
sobu wykorzystania otrzymywanych środków na re-
alizację misji publicznej (kwartalne, półroczne i rocz-
ne) zawierające informacje o zadaniach i sposobie
ich realizacji. Jak wynika z przedstawionego przez
radę nadzorczą stanowiska, Krajowa Rada Radiofo-
nii i Telewizji nie zakwestionowała realizacji przez
tę rozgłośnię zadań misyjnych. Również Rada Pro-
gramowa Spółki, jako organ kompetentny w zakre-
sie oceny poziomu i jakości programu bieżącego oraz
programów ramowych, nie kwestionowała w żaden
sposób realizacji misji w rozgłośni.
Rada Nadzorcza poinformowała, że Redakcja
Publicystyki została reaktywowana w Radio Kosza-
lin SA z dniem 1 czerwca 2008 r. Decyzja ta wynikła
z porozumienia zawartego pomiędzy przedstawicie-
lami pracowników rozgłośni a przedstawicielami za-
rządu i rady nadzorczej.
Odnośnie do zarzutu o braku audycji o tematyce
morskiej, wiejskiej oraz o współpracy w ramach Unii
Europejskiej zdaniem rady nadzorczej ustawodawca
w żaden sposób nie narzuca nadawcom publicznym
obowiązku realizowania audycji o określonej tema-
tyce. Krajowa Rada Radiofonii i Telewizji w uchwale
nr 44/2004 z 3 lutego 2004 r. zawarła zapis, że zmia-
ny w rozliczaniu realizacji zadań misyjnych rozgło-
śni regionalnych Polskiego Radia przez regulatora
rynku w powyższej uchwale mają na celu: pozosta-
wienie swobody nadawcom publicznym w kształto-
waniu zawartości nadawanych programów.
W zakresie audycji o tematyce morskiej, jest ona
nadal poruszana na antenie rozgłośni, jednakże au-
dycje są prowadzone przez innego dziennikarza niż
dotychczas. Regularnie poruszana jest też tematyka
integracji z Unią Europejską, choć nie ma ona
kształtu wyodrębnionej audycji prowadzonej przez
jedną osobę odpowiedzialną. Zdaniem rady nadzor-
czej czas na antenie rozgłośni jest również poświęco-
ny na problemy ludzi niepełnosprawnych czy zagro-
żeń związanych z patologiami społecznymi.

Według opinii rady nadzorczej wśród wynikają-
cych z ustawy o radiofonii i telewizji zadań radiofo-
nii publicznej jest oferowanie zarówno całemu społe-
czeństwu, jak i poszczególnym jego częściom zróżni-
cowanych programów. Zatem oferta programowa
powinna mieć charakter uniwersalny (taki zapis
funkcjonuje w załączniku nr 1 do uchwały KRRiT
nr 44/2004 z 3 lutego 2004 r.), dostosowany do po-
trzeb odbiorcy, tak aby źródło zawartości (contentu)
mogło być zdywersyfikowane i dostosowane do po-
trzeb słuchacza, a nie uzależnione od potrzeb dzien-
nikarzy. Spoglądanie na program ramowy z punktu
widzenia interesu dziennikarzy często mija się z po-
trzebami słuchaczy. Niezwykle ważne jest, aby sta-
rać się nie tylko produkować audycje, wypełniając
zadania związane z misją, i wydawać pieniądze pu-
bliczne pochodzące z abonamentu, ale także aby
produkować program społecznie poszukiwany, ak-
tualny, ciekawy i przeznaczony zarówno dla całego
audytorium, jak i jego poszczególnych części, co ra-
dio Koszalin próbuje uczynić.
Odnośnie do zarzutu o braku koncepcji progra-
mowej radia Koszalin jako rozgłośni radia publicz-
nego w opinii rady nadzorczej spółki koncepcja pro-
gramowa Radia Koszalin SA opiera się na zadaniach
mediów publicznych i realizacji misji publicznej za-
pisanych w ustawie o radiofonii i telewizji oraz
w uchwałach Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji.
Jest to fundament wszystkich działań, a strategia
programowa rozgłośni zawarta jest w corocznie
opracowywanym planie działalności spółki oraz
w programach ramowych uchwalanych przez za-
rząd, jako dokumentach regulujących funkcjonowa-
nie programu radia Koszalin SA.
Rada nadzorcza ponadto poinformowała, że wszyst-
kie poruszane przez Posłów w interpelacji kwestie
były wyjaśniane przez przedstawicieli pracowników
spółki w ramach negocjacji z przedstawicielami Za-
rządu i Rady Nadzorczej Radia Koszalin. Negocjacje
zakończyły się zawarciem porozumienia. W piśmie
z dnia 14 lipca 2008 r. zarząd spółki poinformował,
że do dnia 1 lipca br. wszystkie postulaty załogi za-
warte w podpisanym porozumieniu zostały zrealizo-
wane, tj. m.in. zmieniono regulamin organizacyjny
poprzez likwidację funkcji dyrektora programowego
i organizacyjno-administracyjnego, przywrócono
redakcję publicystyki. Wszelkie zmiany przeprowa-
dzane były po uzyskaniu akceptacji przedstawicieli
związków zawodowych działających przy rozgłośni.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia rady nadzorczej i informacje przekazane
przez zarząd spółki uzna pan Marszałek za wyczer-
pujące w stosunku do kwestii poruszonych w przed-
miotowej interpelacji poselskiej.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
663
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie zagrożenia epidemią
wirusowego zapalenia wątroby typu C (3103)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej, w spra-
wie zagrożenia epidemią wirusowego zapalenia wą-
troby typu C, przekazaną przy piśmie z dnia 13 maja
2008 r., znak: SPS-023-3103/08, uprzejmie informu-
ję, iż kierownictwo Ministerstwa Zdrowia po rozwa-
żeniu zasadności prowadzenia prac nad projektem
Narodowego Programu Zwalczania Zakażeń HCV
zleciło kontynuowanie działań nad jego wdrożeniem.
Mają one na celu dokładne i szczegółowe przeanali-
zowanie poszczególnych zadań zawartych w przed-
miotowym projekcie zarówno przez ekspertów, jak
i Zespół do Spraw Zakażeń HCV. Związane jest to
z faktem, iż niektóre zadania są już realizowane
przez odpowiednie instytucje.
Projekt programu przewiduje realizację 7 celu
strategicznego Narodowego Programu Zdrowia na
lata 2007–2015 m.in. poprzez wprowadzenie popra-
wy wykrywalności wirusa zapalenia wątroby typu
C. Zakłada też przeprowadzenie badań przesiewo-
wych w wybranych grupach: osoby hospitalizowane,
kobiety planujące zajście w ciążę oraz kobiety cię-
żarne, hemofilicy, krwiodawcy, hemodializowani,
funkcjonariusze służb ratowniczych i porządkowych
(strażacy, policjanci) i więźniowie. Ponadto w kwe-
stii badań przesiewowych informuję, że nie są one
narzędziem określania liczby osób zakażonych,
a służą jedynie do wykrywania nowych przypadków
chorobowych.
Jak wynika z informacji uzyskanych od krajowe-
go specjalisty ds. epidemiologii, Państwowy Zakład
Higieny przygotował program badań nad rozpo-
wszechnianiem zakażeń HCV, który zostanie złożo-
ny w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Program ten, oparty o „niestronniczą” grupę bada-
nych osób, ma na celu wyznaczenie kierunków sku-
tecznego wdrażania celowanych programów prze-
siewowych.
Przedstawiając powyższe, dziękuję pani poseł za
zainteresowanie problemem chorych na wirusowe
zapalenie wątroby typu C i wyrażam nadzieję, że po-
dejmowane działania na rzecz osób z HCV, a także
wzajemna współpraca środowisk medycznych i spo-
łecznych oraz Narodowego Funduszu Zdrowia do-
prowadzi do poprawy wykrywalności wirusa zapale-
nia wątroby typu C i pozwoli na wczesną diagnosty-
kę i skuteczne leczenie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
664
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie ustawy o wielkopowierzchniowych
obiektach handlowych (3108)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Toma-
sza Piotra Nowaka, przekazaną ministrowi gospo-
darki przy piśmie z dnia 14 maja 2008 r. znak: SPS-
-023-3108/08 w sprawie przepisów ustawy z dnia
11 maja 2007 r. o tworzeniu wielkopowierzchnio-
wych obiektów handlowych (Dz.U. Nr 127, poz. 880
oraz z 2008 r. nr 123, poz. 803) uprzejmie informuję,
że wątpliwości i uwagi przedstawione w interpelacji
– nie przesądzając o ich zasadności – pozwalam so-
bie uznać za niebyłe wobec faktu, że ustawa ta utra-
ciła moc obowiązującą.
Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 8 lip-
ca 2008 r. sygn. akt K 46/07, ogłoszonym w Dzienni-
ku Ustaw z dnia 11 lipca 2008 r. Nr 123 pod poz. 803
stwierdził niezgodność tej ustawy z art. 2, 20 i 22
Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Trybunał
Konstytucyjny uznał, że konstytucyjny wymóg for-
malny (ustawowej formy wprowadzenia ograniczeń
wolności działalności gospodarczej) został spełnio-
ny, w przeciwieństwie do warunku materialnego
– uzasadnienia wprowadzonych tą ustawą ograni-
czeń ważnym interesem publicznym. Trybunał
stwierdził też, że ustawa ustanowiła zbędne bariery
biurokratyczne.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, mając na wzglę-
dzie dynamiczny rozwój przedsiębiorczości podejmu-
je działania, które zmierzają do przyjęcia zmian sys-
temowych, wspierających małą i średnią przedsię-
biorczość. Pragnę nadmienić, że w Ministerstwie
Gospodarki prowadzone są prace legislacyjne, któ-
rych celem jest stworzenie regulacji sprzyjających
rozwojowi przedsiębiorczości, w tym poprzez zmniej-
szanie obciążeń biurokratycznych.
Wyrażam przy tym nadzieję, że współpraca z Sej-
mem nad tymi regulacjami zaowocuje dobrymi roz-
wiązaniami, które znacząco ułatwią przedsiębior-
com prowadzenie działalności gospodarczej.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację posłów Beaty Szydło
i Andrzeja Adamczyka
w sprawie podjęcia zdecydowanych,
bezzwłocznych i skutecznych działań,
mających na celu znaczne obniżenie
lub zaniechanie poboru opłat za przejazd
remontowanym odcinkiem autostrady A4
pomiędzy Katowicami a Krakowem (3196)
W odpowiedzi na interpelację Posłów Beaty Szy-
dło i Andrzeja Adamczyka z dnia 21 lipca 2008 roku
(sygn. SPS-023-3196p/08) w sprawie podjęcia zdecy-
dowanych, bezzwłocznych i skutecznych działań,
mających na celu znaczne obniżenie lub zaniechanie
poboru opłat za przejazd remontowanym odcinkiem
autostrady A4 pomiędzy Katowicami a Krakowem,
przekazuję na ręce Pana Marszałka następujące
wyjaśnienia.
Pytanie 1. Jak w szczegółach przedstawia się
harmonogram prac (wraz z terminami ich wykona-
nia) zapisany w Umowie Koncesyjnej na eksploata-
cję autostrady A4 na odcinku Katowice-Kraków?
Załącznik nr 9 do Umowy Koncesyjnej określa
Wykaz Robót Budowlanych. Dzielą się one na:
1. Roboty Budowlane Etapu I - zakończone
w 2000 r.
2. tzw. Roboty Budowlane W Trakcie Realizacji
– zaplanowane przed pierwszym ciągnieniem ze
środków planowanego finansowania,
3. Roboty Budowlane Etapu II (a) – zaplanowane
na okres od marca 2006 r. do końca października
2009 r.,
4. Roboty Budowlane Etapu II (b) – zaplanowane
od 2011 r.,
Poniżej przedstawiam zakres tzw. Robót Budow-
lanych w Trakcie Realizacji, czyli tych, które pier-
wotnie były ujęte do realizacji w Etapie II (a), a któ-
rych wykonanie Koncesjonariusz przyśpieszył i za-
planował przed otrzymaniem kredytu na sfinanso-
wanie inwestycji, finansując je ze środków wypraco-
wanych przez spółkę.
Pozycja Opis Termin realizacji
kwiecień -
1. Budynek Policji i garaże październik 2003
(wykonane)
maj 2002 -
2. Remont mostu nr 13 czerwiec 2004
(wykonane)
 665

Remonty mostów 49, 1, 22, 34, 35,

10. MOP Giszowiec
37, 52 i 53 przejazdów awaryjnych
nr 1, 4, 9, 10, 13, 14 1 15 oraz maj 2003 –
3. wymiana nawierzchni na jezdni na maj 2005 (maks) 11. MOP w Janowie
odcinku o łącznej długości 7,870 km (wykonane)
oraz roboty naprawcze na skarpie 12. Kładka dla pieszych
w km 343+200 - 343+500.
Remont mostów nr 8, 38, 41, 46 i 55
czerwiec 2005 –
Pytanie 2. Jak kształtuje się poziom przychodów
oraz wymiana nawierzchni na jezdni z opłat określony w planie finansowym uzgodniony
październik 2006
4. na odcinkach km 343.250-345.540,
km 345.540—345.860 i km 376.250-
(wykonane) z Ministrem Infrastruktury, będący integralną czę-
376.700 ścią Umowy Koncesyjnej na eksploatację A4?
sierpień 2003 – Przychody z opłat założone w Podstawowym Mo-
Ekrany akustyczne 7, 20 i 23
5.
(ok 2.5 km)
kwiecień 2004 delu Bankowym (w grudniu 2005 r.) uzgodnionym
(wykonane)
z Ministrem Infrastruktury za okres od 2005 r. do
Ekrany akustyczne 5, 6, 7a, 8, 9, 28, lipiec 2005 –
6.
29, 30 i 31 (ok.8.2 km) styczeń 2007 końca obowiązywania Umowy Koncesyjnej tj. do
lipiec 2005 – 2027 r. kształtują się następująco:
Budowa podobwodu utrzymania
7. styczeń 2006
w Rudnie
(wykonane)
Pojazdy Kwota mln PLN
Instalacje Systemu Drogowych
wrzesień 2003 – Stawki 1 2 444,42
Znaków Informacyjnych
8. grudzień 2004 Stawki 2 56,76
– stacje meteorologiczne
(wykonane)
i znaki informacyjne
Pytanie 3. Jaka jest w kolejnych latach (od 2006 r.)
Zgodnie z ww. załącznikiem do Umowy Konce- wartość prac remontowo-modernizacyjnych zapla-
nowanych i wykonanych na płatnym odcinku auto-
syjnej, rozpoczęcie robót Etapu II (a) zostało zapla-
strady A4?
nowane na marzec 2006 r. zaś ukończenie robót ma
nastąpić do końca października 2009 r. Poniżej pre-
Wartość
zentuję roboty Etapu II (a): Roboty Okres wykonania
w mln PLN
Remont mostów nr 8,38, 41,46
i 55 oraz wymiana nawierzchni
czerwiec 2005 –
Pozycja Opis na jezdni na odcinkach 28,41
październik 2007
km 343,250-345,540,
1. Garaże na OUA Brzęczkowice oraz km 345,540-345,860
i km 376,250-376,700
2. Stanowisko awaryjne na OUA Brzęczkowice lipiec 2005
Ekrany akustyczne 5, 6, 7a, 8,
– maj 2008 20,35
Modernizacja odwodnienia autostrady 9,28,29. 30 i 31 (ok.8.2 km)
3.
(roboty z zakresu ochrony środowiska)
Budowa podobwodu utrzymania lipiec 2005 4,54
4. Prace remontowe wszystkich pozostałych mostów w Rudnie – listopad 2006
Remont autostradowych
5. Pierwszy Remont Kapitalny (wymiana nawierzchni) obiektów mostowych nr 2, 9, 15,
36, 40, 45, 51, oraz remont kwiecień 2007 179,05
nawierzchni autostradowej – sierpień 2008
Natomiast realizacja robót Etapu II (b) przez 24 km, budowa przejazdów
awaryjnych nr 5,6,7,8,11,12.
koncesjonariusza zaplanowana została od 2011 r.
Remont 28 km nawierzchni
Poniżej prezentuję roboty budowlane Etapu II (b): kwiecień 2008 r.
oraz 10 obiektów mostowych 142,10
– styczeń 2010 r.
(6,11,12,23,27,30,31,42,43,44)

Pozycja Opis Pytanie 4. Jaka jest dynamika wzrostu przycho-

dów z opłat za przejazd płatnym odcinkiem autostra-
1. Zamknięcie węzła Chrzanów II
dy A4 wraz z kwotą rocznej rekompensaty za prze-
2. Rozbudowa węzła Mysłowice jazd samochodów ciężarowych wypłacanej z KFD?

3. Rozbudowa węzła Byczyna

Przychody Roczna Przychód
z poboru rekompensata łącznie
4. Rozbudowa węzła Rudno Lata
opłat (brutto) (brutto) (brutto)
w tys. zł w tys. zł w tys. zł
5. Odwodnienie autostrady
2005 r. (za okres
26 472,3 14 478,1 40 950,4
6. Zieleń ochronna od IX do XII)

Budowa podziemnych i nadziemnych przejść dla 2006 r. 99 930,6 48 335,8 148 266,4
7.
zwierząt
2007 r. 103 891,4 56 237,3 160 128,7
8. Ekrany akustyczne
2008 r. (za okres
52 624,6 30 249,2 82 873,8
9. MOP w Rudnie i Grojcu od I do VI)
666
Dynamika wzrostu przychodów za przejazd p�atnym odcinkiem autostrady
A4 Katowice - Kraków [ tys. z� ]
200 000
150 000
100 000
50 000
0
2005 2006
przychód z poboru op�at rekompensata z KFD
Przychody z tytułu opłat mają w kolejności po-
krywać, zgodnie z priorytetami określonymi Umo-
wą, wszelkie obowiązkowe zobowiązania (tj. Wydat-
ki Kapitałowe poniesione na Roboty Budowlane
w Trakcie Realizacji oraz Etapu II (a), Koszty
Eksploatacyjne, Obsługa Długu Głównego oraz
utworzenie Rachunków Rezerwy na obsługę Dłu-
gu Głównego i na pokrycie Nieubezpieczonych
Strat oraz innych rachunków rezerw jak określo-
no w Umowach o Finansowanie), wpłaty na Ra-
chunek rezerwy na Remonty Kapitalne oraz na
Rachunek na Realizację Etapu II (b) oraz Płatno-
ści z Tytułu Koncesji.
Należy zaznaczyć, iż Umowa zawiera Mechanizm
Podziału Zysku ze Skarbem Państwa. Podstawą wy-
liczenia tychże Płatności i ustalenia harmonogramu
są Zakładany Rzeczywisty Zwrot z Kapitału – okre-
ślony algorytmem w Umowie oraz osiągnięcie okre-
ślonych wartości odnoszących się do Rocznego
Wskaźnika Obsługi Długu.
Pytanie 5. Co jest podstawą twierdzenia przed-
stawiciela rządu, zawartego w odpowiedzi na naszą
interpelację, że nie jest możliwe obniżenie a tym
bardziej zaniechanie opłat za przejazd remontowa-
nym odcieniem autostrady A4 pomiędzy Krakowem
a Katowicami?
W przypadku autostrady A4 Katowice-Kraków
nie występuje zabezpieczenie w postaci gwarancji
Skarbu Państwa, a przychód z opłat jest dla spółki
jedynym źródłem finansowania inwestycji. Na pod-
stawie szacowanych wpływów z opłat banki kredy-
tujące zgodziły się uczestniczyć w zapewnieniu fi-
nansowania Projektu. Jakiekolwiek obniżenie przy-
chodów z opłat jest zagrożeniem dla terminowych
spłat kredytów, co może spowodować wstrzymanie
finansowania, bądź nawet wycofanie się banków
z Projektu. Skutkiem tego może być wydłużenie
bądź zawieszenie robót.
Pytanie 6. Jaki procent z pobieranych opłat jest
przeznaczany w kolejnych latach na realizację prac
2007 2008
w przeliczeniu na pe�ny rok
remontowo-modernizacyjnych realizowanych na ob-
jętym Umową Koncesyjną odcinku autostrady A4?
W odpowiedzi na powyższe pytanie wyjaśniam,
iż prace remontowo-modernizacyjne realizowane są
z zaciągniętego przez koncesjonariusza kredytu dłu-
goterminowego, który spółka spłaca z pobieranych
opłat od użytkowników autostrady, gdyż nie posiada
gwarancji Skarbu Państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Krzysztofa Putry
w sprawie koncepcji obniżenia wieku szkolnego
(3226)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Krzysz-
tofa Putry z dnia 11 lipca 2008 r., nr SPS-023-3226p/
08, dotyczącą dodatkowych wyjaśnień w sprawie kon-
cepcji obniżenia wieku szkolnego, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje:
Zgodnie z programem prac rządu upowszechnie-
nie wychowania przedszkolnego dla dzieci 5–letnich
oraz zapewnienie lepszego dostępu do edukacji dla
najmłodszych dzieci poprzez obniżenie wieku rozpo-
czynania obowiązku szkolnego do 6 roku życia,
w powiązaniu z reformą programową wychowania
przedszkolnego i kształcenia ogólnego, stanowi re-
alizację podstawowego priorytetu w obszarze edu-
kacji, jakim jest zwiększenie dostępności do eduka-

cji wysokiej jakości. Wdrożenie tych działań nie jest
oczywiście możliwe bez przeprowadzenia prac legi-
slacyjnych w celu ustanowienia stosownych podstaw
prawnych. W tym celu w programie prac legislacyj-
nych Rady Ministrów na II półrocze 2008 r. ujęto
opracowanie projektu nowelizacji ustawy o systemie
oświaty oraz o zmianie niektórych innych ustaw,
uwzględniającego ww. zagadnienia. Obecnie w Mi-
nisterstwie Edukacji Narodowej prowadzone są pra-
ce w tym zakresie.
Spodziewane koszty projektowanej reformy wraz
ze wskazaniem źródeł ich pokrycia zostaną przed-
stawione w uzasadnieniu ww. projektu nowelizacji
ustawy o systemie oświaty oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw.
Pozwolę sobie zauważyć, iż w myśl art. 28 ust. 1,
5 i 6 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r.
Nr 88, poz. 539) wielkość części oświatowej subwen-
cji ogólnej dla wszystkich jednostek samorządu tery-
torialnego ustala corocznie ustawa budżetowa. Kwo-
tę przeznaczoną na część oświatową subwencji ogól-
nej dla wszystkich jednostek samorządu terytorial-
nego ustala się w wysokości łącznej kwoty części
oświatowej subwencji ogólnej, nie mniejszej niż przy-
jęta w ustawie budżetowej w roku bazowym, skory-
gowanej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany
realizowanych zadań oświatowych. Po odliczeniu
0.6% rezerwy minister właściwy do spraw oświaty
i wychowania dzieli część oświatową subwencji ogól-
nej między poszczególne jednostki samorządu tery-
torialnego, biorąc pod uwagę zakres realizowanych
przez te jednostki zadań oświatowych, z wyłączeniem
zadań związanych z dowozem uczniów oraz zadań
związanych z prowadzeniem przedszkoli ogólnodo-
stępnych i oddziałów ogólnodostępnych w przedszko-
lach z oddziałami integracyjnymi. Sposób podziału
części oświatowej subwencji ogólnej między poszcze-
gólne jednostki samorządu terytorialnego, określa
w drodze rozporządzenia minister właściwy do spraw
oświaty i wychowania po zasięgnięciu opinii ministra
właściwego do spraw finansów publicznych oraz re-
prezentacji jednostek samorządu terytorialnego,
z uwzględnieniem w szczególności typów i rodzajów
szkół i placówek prowadzonych przez te jednostki,
stopni awansu zawodowego nauczycieli oraz liczby
uczniów w tych szkołach i placówkach.
Jak wynika z powyższego, ustalana w ustawie
budżetowej kwota części oświatowej subwencji ogól-
nej jest corocznie korygowana, odpowiednio do zmia-
ny realizowanych zadań oświatowych. W podziale
części oświatowej subwencji ogólnej między poszcze-
gólne jednostki samorządu terytorialnego uwzględ-
nia się w szczególności liczbę uczniów w szkołach
i placówkach prowadzonych przez j.s.t. bez względu
na wiek uczniów, nie uwzględnia się natomiast licz-
by wychowanków przedszkoli ogólnodostępnych
i oddziałów ogólnodostępnych w przedszkolach z od-
działami integracyjnymi.
Wdrażanie obniżenia do 6 lat wieku rozpoczyna-
nia obowiązku szkolnego będzie trwało 3 lata – w la-
667
tach szkolnych 2009/2010, 2010/2011 oraz 2011/1012.
W tym okresie nie będzie ustawowego obowiązku
szkolnego od lat 6 – sześciolatki zostaną objęte tym
obowiązkiem w roku szkolnym 2012/2013. Utrzyma-
na zostanie natomiast możliwość odroczenia tego
obowiązku, wynikająca z woli rodziców, tak jak ma to
miejsce obecnie w przypadku dzieci 7–letnich.
Decyzja o rozpoczęciu nauki w pierwszej klasie
przez sześciolatka będzie uzależniona od gotowości
dziecka do podjęcia nauki w szkole. Najkorzystniej-
szą formą oceniania stopnia tej gotowości jest ob-
serwacja dziecka w trakcie edukacji przedszkolnej.
Z tego względu sześciolatki rozpoczynające naukę
w szkole powinny mieć możliwość skorzystania uprzed-
nio z edukacji przedszkolnej. Docelowo zatem, w ślad
za obniżeniem wieku rozpoczynania obowiązku szkol-
nego, nastąpi upowszechnienie wychowania przed-
szkolnego dla 5–latków. Pragnę podkreślić, iż równo-
cześnie z ww. zmianami strukturalnymi w systemie
oświaty nastąpi także wdrożenie nowej podstawy pro-
gramowej wychowania przedszkolnego i kształcenia
ogólnego, ukierunkowanej m.in. na zagwarantowanie
płynnego startu szkolnego.
Pozwolę sobie poinformować, że szczegółowe dane
dotyczące efektywności edukacji w innych krajach
czerpać można z europejskiej sieci informacji o edu-
kacji – Eurydice, która prezentuje nie tylko statycz-
ny obraz systemów, ich struktury, sposoby zarzą-
dzania oraz legislację, lecz także dynamikę i kierun-
ki przemian.
Zgodnie z prośbą pana posła, w załączeniu prze-
kazuję wyniki badań dotyczących dojrzałości szkol-
nej „Sześciolatki w Polsce. Raport 2006. Diagnoza
badanych sfer rozwoju” w wersji elektronicznej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie zniesienia od lipca 2008 r. winiet
dla samochodów ciężarowych za korzystanie
z dróg krajowych oraz przywrócenia opłat
za przejazdy ciężarówek
po płatnych autostradach (3227)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Eugeniusza Grzeszczaka z dnia 13 maja
2008 r. w sprawie zniesienia od lipca 2008 r. winiet
dla samochodów ciężarowych za korzystanie z dróg
668
krajowych oraz przywrócenia opłat za przejazdy cię-
żarówek po autostradach płatnych, otrzymaną przy
piśmie SPS-023-3227/08, przekazuję na ręce Pana
Marszałka poniższe wyjaśnienia.
Wraz z planowanymi zmianami w systemie opłat
drogowych występuje zagrożenie czasowego prze-
niesienia części ruchu ciężarowego na drogi alterna-
tywne. Należy jednak oczekiwać, że skala tego prze-
niesienia będzie dużo mniejsza niż przed wprowa-
dzeniem tzw. rekompensat (wypłacanych spółkom
koncesyjnym w ramach zwrotu środków finanso-
wych za niepobieranie opłat od pojazdów z ważnymi
winietami). Zniesienie winiet nie przywróci sytuacji
sprzed września 2005 r., ponieważ wydłużyły się
ciągi autostradowe, których sieć dynamicznie się
rozwija. Może zaistnieć sytuacja, w której samocho-
dy obsługujące transport regionalny mogą w części
zjechać na drogi alternatywne do autostrad. Prze-
jazdy w ruchu międzyregionalnym i krajowym
z ominięciem autostrad będą nieuzasadnione ekono-
micznie (potencjalne oszczędności na opłatach nie
będą równoważyły strat na czasie przejazdu). Omi-
janie autostrad będzie również nieuzasadnione ze
względu na dążenie przewoźników do skrócenia cza-
su dostawy.
Ponadto należy się spodziewać, że przeniesienie
ruchu zostanie zahamowane dzięki realizowanemu
przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Auto-
strad programowi zabezpieczenia dróg równole-
głych. W ramach tego programu podjęte zostaną na-
stępujące działania:
— fotoradary w miejscach szczególnie niebez-
piecznych,
— przejścia dla pieszych z sygnalizacją wzbu-
dzaną,
— sygnalizacje świetlne na skrzyżowaniach jed-
nopoziomowych,
— spowolnienie i uspokojenie ruchu na odcin-
kach przejść dróg alternatywnych przez małe miej-
scowości,
— stosowanie efektu bramy na wejściu do miej-
scowości,
— budowa małych rond,
— zawężenia przekroju drogi,
— wydzielanie pasów skrętu w lewo,
— kanalizowanie przekroju drogi z zastosowa-
niem azyli dla pieszych i wysp rozdzielających kie-
runki ruchu,
— odgięcia toru jazdy.
Rozwiązania w ramach ww. programu wpłynąć
mają również na poprawę bezpieczeństwa ruchu dro-
gowego – przykładem jest droga krajowa nr 8, gdzie
wprowadzono rozwiązania z zakresu bezpieczeństwa
ruchu drogowego mające na celu uspokojenie ruchu.
Rezultatem tych działań jest ograniczenie wypadko-
wości o ok. 30%. Oprócz działań prowadzonych przez
GDDKiA, Sekretariat Krajowej Rady Bezpieczeń-
stwa Ruchu Drogowego koordynuje realizację progra-
mu zabezpieczenia dróg wojewódzkich.
Na odcinkach dróg szczególnie narażonych na
zwiększenie ruchu ciężarowego podjęte zostaną do-
datkowe działania zabezpieczające, minimalizujące
negatywny wpływ wzmożonego ruchu na stan śro-
dowiska naturalnego, nawierzchnię dróg i bezpie-
czeństwo ruchu drogowego.
Oczekiwać należy, że dzięki ww. działaniom za-
bezpieczającym oraz zracjonalizowaniu przewozów
w ramach transportu drogowego (wynikającemu ze
zmniejszenia tzw. pustych przewozów oraz koniecz-
ności dokonywania oceny opłacalności skorzystania
z danej trasy przewozowej) skala przeniesienia ru-
chu ciężkiego na drogi alternatywne zostanie znacz-
nie zmniejszona. Ponadto doświadczenia innych
krajów wskazują na to, że po wprowadzeniu poboru
opłat za pomocą środków elektronicznych ruch po-
wraca na drogę płatną, co jest związane bezpośred-
nio z tzw. efektem free-flow, dzięki któremu nastę-
puje większy wzrost oszczędności czasu przejazdu,
a także wzrost komfortu samego przejazdu i doko-
nywania płatności za przejazd.
Ponadto pragnę zwrócić uwagę na to, że wprowa-
dzone w 2005 r. rozwiązania w zakresie systemu
opłat drogowych miały charakter tymczasowy. Usta-
wa z dnia 28 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym oraz ustawy o transporcie drogowym (Dz. U.
Nr 155, poz. 1297) wprowadzająca system rekom-
pensat wyraźnie nie określiła okresu wypłat rekom-
pensat (w rozumieniu podania daty kalendarzowej),
to jednak na aspekt czasowy i warunkowy przyję-
tych rozwiązań wskazuje powiązanie finansowania
rekompensat z jednego źródła, jaki stanowią przy-
chody z winiet wpływające do Krajowego Funduszu
Drogowego. Rozwiązanie przyjęte w 2005 r. nie li-
kwidowało opłat bezpośrednich, pobieranych od po-
jazdów ciężarowych w punktach poboru opłat, ale
polega na tym, że pojazdy ciężarowe z ważną winie-
tą nie muszą uiszczać opłaty bezpośredniej, a zatem
każdy pojazd niedysponujący ważną winietą podle-
ga opłacie bezpośredniej. Zniesienie winiet oznacza
zatem przejście na system opłat bezpośrednich (co
oznacza jednolitość rodzajową opłat dla wszystkich
użytkowników dróg) bez konieczności wypłacania
spółkom koncesyjnym rekompensat.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 18 lipca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie wysokości nakładów przeznaczonych
przez NFZ na zakup świadczeń udzielanych
w zakresie opieki paliatywno-hospicyjnej
w woj. śląskim oraz dysproporcji
występujących w tym zakresie
pomiędzy województwami,
w przeliczeniu na mieszkańca (3237)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma ministra zdrowia z dnia 1 lipca 2008 r., stano-
wiącego odpowiedź na interpelację pani poseł Beaty
Małeckiej, przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa
Putry, Wicemarszałka Sejmu, z dnia 20 maja 2008 r.,
(znak: SPS-023-3237/08), w sprawie wysokości na-
kładów przeznaczonych przez Narodowy Fundusz
Zdrowia na zakup świadczeń udzielanych w zakre-
sie opieki paliatywno-hospicyjnej w województwie
śląskim oraz dysproporcji występujących w tym za-
kresie pomiędzy województwami w przeliczeniu na
mieszkańca, uprzejmie proszę o przyjęcie uzupeł-
niających informacji.
Odnosząc się do poruszonej w treści interpelacji
kwestii dotyczącej zawarcia przez Śląski OW NFZ
umów w zakresie opieki paliatywno-hospicyjnej je-
dynie na pierwsze miesiące bieżącego roku, uprzej-
mie informuję, iż zgodnie ze stanowiskiem Narodo-
wego Funduszu Zdrowia postępowania prowadzone
przez Śląski OW NFZ w trybie konkursu ofert,
w wyniku którego planowano zawarcie umów na
okres od 1 stycznia do 31 grudnia 2008 r., zostały
unieważnione z powodu wystąpienia okoliczności,
które uniemożliwiły zakończenie tych postępowań
w planowanym terminie i zawarcie umów od 1 stycz-
nia 2008 roku. W tej sytuacji, jak informuje fundusz,
przeprowadzono uzgodnienia warunków umów na
okres od 1 stycznia do 30 kwietnia 2008 r. – aneksy
na 4 miesiące 2008 r. Kolejne postępowania prowa-
dzone w trybie konkursu ofert, w wyniku których
planowano zawarcie umów na okres od 1 maja 2008 r.
do 31 grudnia 2010 r., także zostały unieważnione
z powodu odrzucenia większości złożonych ofert.
Jak informuje fundusz, powodem odrzucenia ofert
w ww. postępowaniach konkursowych było:
— udzielanie negatywnych odpowiedzi w ankie-
tach w zakresie wymaganych warunków (np. posia-
danie izolatki, zatrudnianie pracownika socjalnego,
posiadanie wymaganego wyposażenia),
— podanie rażąco niskiej ceny (błędnie podawali
cenę punktu zamiast ceny osobodnia),
— braków w ofertach w zakresie wymaganego
personelu (np. lekarz, pracownik socjalny, psycho-
log, fizjoterapeuta, pielęgniarka) oraz wymaganego
sprzętu, np. koncentratora tlenu lub innego źródła
669
tlenu, jak również proponowania harmonogramów
pracy niezgodnych z wymaganymi.
W następnych postępowaniach konkursowych,
które zostały rozstrzygnięte, zostało złożonych
296 ofert, w tym 78 ofert na realizację opieki palia-
tywno-hospicyjnej. W postępowaniach tych odrzuco-
no 8 ofert z powodu: podania rażąco niskiej ceny,
nieuzupełnienia braków w terminie oraz niespełnie-
nia określonych przez prezesa funduszu wymogów.
Odnosząc się do kwestii wysokości nakładów
przeznaczonych na realizację świadczeń opieki zdro-
wotnej w zakresie opieki paliatywno-hospicyjnej,
uprzejmie informuję, iż zgodnie ze stanowiskiem
funduszu w okresie od 1 stycznia do 30 kwietnia
2008 r., na przedmiotowy zakres świadczeń opieki
zdrowotnej w województwie śląskim przeznaczono
4 366 437 zł.
Na podstawie decyzji dyrektora Śląskiego OW
NFZ, opartej o symulację wykonania świadczeń
opieki zdrowotnej w okresie od 1 stycznia do 30 kwiet-
nia 2008 r., kwota ta została zwiększona o 547 064
zł. Jak informuje fundusz, zwiększeniu uległo finan-
sowanie świadczeń opieki zdrowotnej realizowanych
w zakresie hospicjum domowego, hospicjum domo-
wego dla dzieci i poradni medycyny paliatywnej,
a także płatnik świadczeń opieki zdrowotnej sfinan-
sował wszystkie wykazane do rozliczenia świadcze-
nia w tych zakresach.
W okresie od 1 maja do 31 grudnia 2008 r. Śląski
Oddział Wojewódzki Narodowego Funduszu Zdro-
wia przeznaczył na świadczenia opieki zdrowotnej
realizowanej w zakresie opieki paliatywno-hospicyj-
nej kwotę w wysokości 9 024 555 zł. Wysokość środ-
ków finansowych przeznaczonych na realizację tych
świadczeń opieki zdrowotnej, jak informuje fundusz,
zostanie skorygowana przy najbliższej zmianie pla-
nu finansowego.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić,
że przy ściśle określonych zasobach finansowych, ja-
kimi dysponuje płatnik świadczeń opieki zdrowotnej
– Narodowy Fundusz Zdrowia, zwiększanie nakła-
dów finansowych na świadczenia opieki zdrowotnej,
w tym również w zakresie opieki paliatywno-hospi-
cyjnej, ma na celu zwiększenie dostępności do tych
świadczeń.
Ponadto uprzejmie informuję, iż zgodnie ze stano-
wiskiem prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia,
w oparciu o analizę wartości zakontraktowanych
świadczeń w 2007 r., oraz wielkości środków pozosta-
jących w dyspozycji funduszu, płatnik świadczeń
opieki zdrowotnej zwiększył nakłady na realizację
świadczeń w rodzaju opieki długoterminowej. Obec-
nie kwota ta wynosi 890 085 tys. zł, co stanowi wzrost
o 17,16% w stosunku do pierwotnego plany finanso-
wego na 2008 r., który wynosił 759 744 tys. zł.
Równocześnie uprzejmie przekazuję w załącze-
niu stanowisko prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia w przedmiotowej sprawie zawierające dane
statystyczne dotyczące m.in. liczby świadczeniodaw-
ców udzielających świadczeń opieki zdrowotnej w za-
670

kresie opieki paliatywno-hospicyjnej oraz wysokości mu przesyłowego. Gaz ziemny transportowany sys-
środków finansowych przeznaczonych na realizację temem przesyłowym pobierany jest do badań jako-
świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie opieki pa- ściowych w 48 punktach poboru zlokalizowanych
liatywno-hospicyjnej*). w systemie przesyłowym, z czego w 21 punktach po-
miar wykonywany jest on-line. Ponadto przeprowa-
Z poważaniem
dzane są interwencyjne kontrole jakości gazu ziem-
Podsekretarz stanu
nego na wytypowanych punktach wejścia i wyjścia.
Adam Fronczak
Operator Gazociągów Przesyłowych GAZ-SYS-
TEM SA wykonuje badania jakości gazu w następu-
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
jących laboratoriach:
1) Instytut Nafty i Gazu – Kraków,
2) Zakład Chemii i Technologii Paliw, Politechni-
Odpowiedź
ka Wrocławska – Wrocław,
3) Laboratorium Pomiarów Jakości Gazu, GAZ-
ministra gospodarki
-SYSTEM Oddział Tarnów – Pogórska Wola,
na ponowną interpelację posła Jana Religi
4) Laboratorium PGNiG SA – Oddział w Zielonej
Górze,
w sprawie złej jakości gazu ziemnego (3256)
5) Centralne Laboratorium Pomiarowo Badaw-
cze PGNiG SA – Oddział Warszawa.
W odpowiedzi na pismo z dnia 24 lipca 2008 r.
Pomimo że dwa z ww. laboratoriów należą do
(znak: SPS-023-3256p/08), przy którym przesłana
Grupy Kapitałowej PGNiG SA, trzeba podkreślić, iż
została interpelacja pana posła Jana Religii, przed-
laboratoria te posiadają certyfikaty przyznane przez
stawiam poniższe informacje w sprawie poruszonej
Polskie Centrum Akredytacji, stwierdzające posia-
przez pana posła.
danie odpowiednich kompetencji do wykonywania
Na wstępie chciałbym przypomnieć, że na prze-
badań jakościowych gazu ziemnego.
strzeni ostatnich kilku lat jesteśmy świadkami
Pragnę także przypomnieć, że zgodnie z przepi-
znacznych zmian organizacyjnych w strukturze pol-
sami rozporządzenia ministra gospodarki, pracy
skiego rynku gazu ziemnego. Przyczyną tych proce-
i polityki społecznej z dnia 6 kwietnia 2004 r. w spra-
sów są regulacje europejskie, fundamentalne zna-
wie szczegółowych warunków przyłączenia podmio-
czenie ma w tym zakresie dyrektywa 2003/55/WE
tów do sieci gazowych, ruchu i eksploatacji tych sieci
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 26 czerwca
(Dz. U. Nr 105, poz. 1113), w przypadku zastrzeżeń
2003 r., dotycząca wspólnych zasad rynku wewnętrz-
dotyczących jakości dostarczanych paliw gazowych,
nego gazu. Jej zapisy znalazły odzwierciedlenie
odbiorca może zażądać wykonania badania ich jako-
m.in. w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo
ści w laboratorium badawczym posiadającym akre-
energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625,
dytację jednostki certyfikującej. W przypadku gdy
z późn. zm.) – zwanej dalej Prawem energetycznym.
uzyskano potwierdzenie, że dostarczane paliwa ga-
Na podstawie ww. przepisów zostały utworzone
zowe nie spełniają wymagań określonych w ww. roz-
przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się przesy-
porządzeniu, to zgodnie z rozporządzeniem ministra
łaniem lub dystrybucją paliw gazowych, które na-
gospodarki z dnia 6 lutego 2008 r. w sprawie szcze-
stępnie uzyskały status operatora systemu przesyło-
gółowych zasad kształtowania i kalkulacji taryf
wego lub dystrybucyjnego. Od dnia 1 lipca 2005 r. do
oraz rozliczeń w obrocie paliwami gazowymi (Dz. U.
dnia 1 lipca 2014 r. Operator Gazociągów Przesyło-
Nr 28, poz. 165) odbiorcy przysługują bonifikaty
wych GAZ-SYSTEM SA został wyznaczony przez
z tego tytułu. Przedsiębiorstwo energetyczne udzie-
prezesa Urzędu Regulacji Energetyki „operatorem
la lub odmawia udzielenia bonifikaty w terminie
systemu przesyłowego gazowego”. Należy zazna-
30 dni od dnia złożenia wniosku przez odbiorcę, wy-
czyć, że Operator Gazociągów Przesyłowych GAZ-
sokość bonifikaty określa taryfa.
-SYSTEM SA jest jednoosobową spółką Skarbu
Ponadto pragnę zaznaczyć, że w chwili obecnej
Państwa. Jest przedsiębiorstwem niezależnym i w ża-
trwają prace dotyczące projektu rozporządzenia mi-
den sposób, czy to własnościowo, czy strukturalnie,
nistra gospodarki w sprawie szczegółowych warun-
nie jest on powiązany z dostawcami gazu.
ków funkcjonowania systemu gazowego, w którym
Zgodnie z art. 9c Prawa energetycznego operator
zawarto wymagania jakościowe stawiane paliwom
systemu przesyłowego lub dystrybucyjnego odpo-
gazowym, określono częstotliwość, z jaką należy ba-
wiedzialny jest m.in. za prowadzenie ruchu siecio-
dać parametry jakościowe paliw gazowych, oraz wy-
wego w sposób skoordynowany i efektywny, z zacho-
znaczono miejsca dokonywania ww. badań.
waniem wymaganej niezawodności dostarczania pa-
liw gazowych i ich jakości.
Minister
Badania jakości gazu dokonywane są przez ope-
Waldemar Pawlak
ratorów sytemu dystrybucyjnego i operatora syste-

*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu. Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.


Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację poseł
Krystyny Skowrońskiej
w sprawie zarezerwowania w budżecie państwa
środków na zapewnienie udziału własnego
dla projektów z zakresu administracji rządowej
realizowanych przez samorząd
woj. podkarpackiego w ramach
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
oraz Regionalnego Programu Operacyjnego,
w dziedzinie ochrona przed powodzią (3260)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłanki Krystyny Skowrońskiej dołą-
czoną do pisma Pana Marszałka z dnia 28 lipca br.
(znak: SPS-023-3260p/08) w sprawie zarezerwowa-
nia w budżecie państwa środków na zapewnienie
udziału własnego w projektach dotyczących ochrony
przeciwpowodziowej, realizowanych w ramach PO
IiŚ oraz z regionalnego programu operacyjnego woj.
podkarpackiego, pragnę poniżej przedstawić nastę-
pujące wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, że kwota 21 579 342 000 zł
zaplanowana w ustawie budżetowej na 2008 r. w re-
zerwie celowej (część 83, poz.8) składa się z trzech
części:
— część A – 60 000 000 zł dotyczy m.in. zadań
związanych z realizacją projektów Phare i Trans-
ition Facility. Częścią tą zarządza minister fi-
nansów,
— część B – 5 396 315 000 zł związana jest m.in.
z finansowaniem wspólnej polityki rolnej i rybackiej,
potrzeb wynikających z różnic kursowych przy re-
alizacji programów finansowanych z UE, funduszy
w ramach działu 3a budżetu UE Programu ogólne-
go „Solidarność i zarządzanie przepływami migra-
cyjnymi”, a także rozliczeniem projektów wdraża-
nych w ramach SAPARD oraz Instrumentu Finan-
sowego Schengen; częścią tą także zarządza mini-
ster finansów,
— część C – 16 123 027 000 zł dotyczy przedsię-
wzięć realizowanych w ramach Narodowego Planu
Rozwoju na lata 2004–2006 oraz Narodowych Stra-
tegicznych Ram Odniesienia na lata 2007–2013,
Transeuropejskiej Sieci Transportowej, Mechani-
zmu Finansowego Europejskiego Obszaru Gospo-
darczego oraz Norweskiego Mechanizmu Finanso-
wego, a także kontraktów wojewódzkich; zarządza-
nie częścią C leży w gestii ministra rozwoju regio-
nalnego.
Minister rozwoju regionalnego dokonał alokacji
środków części C pomiędzy poszczególne programy
we współpracy z Instytucją Zarządzającą Podstawa-
mi Wsparcia Wspólnoty oraz instytucjami zarządza-
671
jącymi poszczególnymi programami. Szczegółowy
podział rezerwy celowej pomiędzy programy w ra-
mach części C na kwotę 16 123 027 tys. zł przedsta-
wia załączona tabela.
Informuję również, że uruchamianie środków
z rezerwy celowej, którą zarządza MRR, odbywa się
na podstawie procedur dostępnych na stronie inter-
netowej Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
— Procedura przyznawania/zapewniania finan-
sowania przedsięwzięcia ze środków rezerwy celo-
wej budżetu państwa na rok 2008 (część 83, poz. 8
i 9) dla programów i projektów realizowanych z fun-
duszy strukturalnych i Funduszu Spójności w ra-
mach NSRO 2007–2013.
— Procedura przyznawania/zapewniania finan-
sowania przedsięwzięcia ze środków rezerwy celo-
wej budżetu państwa na rok 2008 (część 83, poz. 8
i 9) dla programów i projektów realizowanych z fun-
duszy strukturalnych oraz Funduszu Spójności
w ramach NPR 2004–2006, Mechanizmu Finanso-
wego EOG, Norweskiego Mechanizmu Finansowego
i Szwajcarsko-Polskiego Programu Współpracy, pro-
jektów TEN-T oraz kontraktów wojewódzkich.
Równocześnie pragnę podkreślić, iż uruchamia-
nie środków z rezerwy celowej budżetu państwa po-
winno również odbywać się zgodnie z zasadami obo-
wiązującymi w ramach poszczególnych programów
krajowych lub regionalnych.
W przypadku Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko” w szczegółowym opisie prio-
rytetów wskazane jest, w jakim stopniu możliwe jest
uzyskanie dofinansowania wydatków kwalifikowa-
nych w ramach danego projektu. W ramach osi prio-
rytetowej III w działaniu 3.1: Retencjonowanie wody
i zapewnienie bezpieczeństwa przeciwpowodziowe-
go beneficjentami mogą być: regionalne zarządy go-
spodarki wodnej, wojewódzkie zarządy melioracji
i urządzeń wodnych; jednostki samorządu teryto-
rialnego i ich związki, podmioty świadczące usługi
z zakresu zadań własnych jednostek samorządu te-
rytorialnego, PGL Lasy Państwowe i jego jednostki
organizacyjne oraz Krajowy Zarząd Gospodarki
Wodnej. W przedmiotowym przypadku beneficjen-
tem jest jednostka samorządu terytorialnego, która
może uzyskać dofinansowanie do wysokości 85%
wydatków kwalifikowanych.
Szczegółowy opis priorytetów nie wyodrębnia
w zakresie beneficjentów, jakimi są jednostki samo-
rządu terytorialnego, tych jednostek, które realizu-
ją zadania zlecone z zakresu administracji rządowej.
Wobec powyższego zabezpieczenie pozostałych 15%
na pokrycie wkładu własnego w ramach projektu
leży w gestii beneficjenta i nie przewiduje się przeka-
zania w tym zakresie środków z budżetu państwa.
Natomiast w ramach regionalnych programów
operacyjnych na lata 2007–2013 zgodnie z przyjęty-
mi założeniami, które znalazły odzwierciedlenie
w kontrakcie wojewódzkim, środki budżetu państwa
zaplanowane w części 34 budżetu (w tym środki
z części 83), której dysponentem jest minister roz-
672
woju regionalnego, powinny stanowić dofinansowa-
nie realizacji projektów, w których przewidziano po-
moc publiczną. Ponadto środki budżetu państwa
mogą być przeznaczone na realizację projektów pań-
stwowych jednostek budżetowych. Jednocześnie na-
leży pamiętać, że zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966,
z pózn. zm.) zadania zlecone z zakresu administracji
samorządowej są finansowane ze środków budżetu
państwa. Ponieważ działania w dziedzinie ochrony
przed powodzią są jednym z zadań administracji
rządowej zleconych samorządowi województwa, na-
leży stwierdzić, że zakaz zastępowania przez jst
środków własnych środkami pochodzącymi z budże-
tu państwa, o którym mowa w podrozdziale 11.1
NSRO, nie ma tutaj zastosowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jarosław Pawłowski
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie profilaktyki oraz leczenia hemofilii
(3272)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poselską pani Krystyny Łybackiej z dnia
15 maja 2008 r. w sprawie leczenia hemofilii, otrzy-
maną przy piśmie, znak: SPS-023-3272/08, oraz
w nawiązaniu do poprzedniego pisma, znak: MZ-
-PZ-SZ-443-3820-108/TPR/08, w tej sprawie, uprzej-
mie informuję, że zapowiadany wcześniej program
zapobiegania krwawieniom u dzieci z hemofilią A i B
znajduje się na etapie wdrażania i uruchomiony zo-
stanie 1 sierpnia 2008 r.
Program ten opracował NFZ we współpracy z eks-
pertami – doc. Anną Klukowską, ogólnopolskim ko-
ordynatorem leczenia dzieci chorych na hemofilię
i prof. Jerzym Kowalczykiem, konsultantem krajo-
wym w dziedzinie onkologii i hematologii dziecięcej.
Prace w NFZ trwały od 27 maja do 7 lipca 2008 r.,
kiedy to opis programu został ogłoszony w zarządze-
niu nr 45/2008/DGL prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia. Na końcowym etapie prac nad ostatecz-
nym kształtem programu zaangażowane zostało
Narodowe Centrum Krwi, na którym spoczywała
odpowiedzialność zaproponowania takiego rozwią-
zania, które nie zaburzy dotychczasowego systemu
zaopatrzenia chorych na hemofilię w czynniki krzep-
nięcia, a jednocześnie zapewni możliwość wdrożenia
programu przez NFZ w określonym terminie.
Według rejestru prowadzonego przez Instytut
Hematologii i Transfuzjologii w Warszawie, w Pol-
sce zarejestrowanych jest 2118 chorych na hemofilię
A, w tym 1139 chorych na postać ciężką. Chorych na
hemofilię B jest 363, wśród nich 179 ma ciężką po-
stać choroby. Katedra i Klinika Pediatrii, Hematolo-
gii i Onkologii Warszawskiego Uniwersytetu Me-
dycznego podaje, że wśród osób do 18. roku życia
zarejestrowano 304 chorych na ciężką postać hemo-
filii A i 52 chorych na ciężką postać hemofilii B,
w tym 34 pacjentów z inhibitorem czynników krzep-
nięcia. Dane te nie są pełne, niedoszacowanie wyno-
si około 10– 15%.
Celami programu są pierwotna profilaktyka
krwawień u dzieci chorych na ciężką postać hemofi-
lii A i B; wtórna profilaktyka krwawień u dzieci
z ciężką i umiarkowaną, o ciężkim przebiegu kli-
nicznym, hemofilią A i B. Program będzie polegał na
profilaktycznym podawaniu koncentratów czynni-
ków krzepnięcia VIII i IX. Program obejmie całą po-
pulację dzieci do 18. roku życia, ze wskazaniami do
profilaktyki pierwotnej lub wtórnej, tj. około 450 dzie-
ci. Koszt programu wyniesie ok. 80 mln zł rocznie.
Składać się na niego będą koszty zakupu i dystrybu-
cji czynników krzepnięcia, koszty podania prepara-
tów, wykonania niezbędnych badań diagnostycz-
nych i monitorowanie leczenia. Program finansować
będzie NFZ, a zakupów czynników krzepnięcia do-
konywać będzie Narodowe Centrum Krwi. Świad-
czeniodawcami udzielającymi świadczenia w ra-
mach programu będą regionalne centra krwiodaw-
stwa i krwiolecznictwa, na których będzie spoczy-
wała odpowiedzialność za dystrybucję koncentratu
czynników krzepnięcia oraz za realizację zapisów
programu za pośrednictwem bezpośrednich wyko-
nawców programu, którymi będą:
— oddziały i poradnie onkologii i hematologii
dziecięcej,
— oddziały neonatologii,
— oddziały pediatryczne,
— podstawowa opieka zdrowotna – poradnie lub
szpitale,
— za zgodą lekarza prowadzącego i po przeszko-
leniu rodziców lub opiekunów dziecka – podawanie
czynników krzepnięcia w domu.
Szczegóły programu dostępne są na stronie in-
ternetowej NFZ – http://www.nfz.gov.pl – zarządze-
nie nr 45/2008/DGL prezesa NFZ.
Sposób zaopatrzenia w czynniki krzepnięcia nie
będzie miał wpływu na ceny preparatów, stąd oba-
wy wzrostu tych cen są bezpodstawne. Można się
natomiast spodziewać, że w początkowym okresie
realizacji programu, ze względu na zakupy dużych
ilości czynników krzepnięcia, mogą wystąpić przej-
ściowe problemy z dostawą preparatów i związany
z tym przejściowy wzrost ich ceny.
Wprowadzenie do leczenia hemofilii rekombino-
wanych czynników krzepnięcia krwi było wynikiem
postępu wiedzy o molekularnym podłożu tej choro-
by oraz opracowania nowoczesnych technologii
w dziedzinie bioinżynierii. Na początku lat 90. ubie-

głego wieku sądzono, że rekombinowane czynniki
krzepnięcia krwi zastąpią koncentraty czynników
krzepnięcia wytwarzane z ludzkiego osocza. Jednak
tylko w niektórych krajach (Kanada, Irlandia) 100%
chorych na hemofilię otrzymuje czynniki rekombi-
nowane w ramach leczenia substytucyjnego. W USA
około 60–70% chorych na hemofilię przyjmuje wy-
łącznie czynniki rekombinowane, a w wielu boga-
tych krajach Europy odsetek ten jest jeszcze mniej-
szy. Najważniejszą przyczyną takiego stanu rzeczy
są bardzo wysokie koszty wytwarzania rekombino-
wanych czynników, ale także wciąż ograniczone
możliwości ich wytwarzania. Istnieje niebezpieczeń-
stwo, że przy ograniczonych możliwościach finanso-
wych naszego systemu ochrony zdrowia zastąpienie
koncentratów wytwarzanych z ludzkiego osocza
znacznie droższymi czynnikami rekombinowanymi
mogłoby doprowadzić do bardzo niebezpiecznego
zmniejszenia zaopatrzenia w czynniki krzepnięcia
chorych na hemofilię i pokrewne skazy krwotoczne
w Polsce. Należy jednak podkreślić, że w opinii więk-
szości wybitnych autorów, a opinia ta jest potwierdzo-
na wynikami wielu międzynarodowych prób klinicz-
nych, stosowanie osoczopochodnych koncentratów
czynników krzepnięcia krwi, poddawanych proce-
durom inaktywacji wirusów o udowodnionej sku-
teczności, jest działaniem w pełni zasadnym i gwa-
rantującym pacjentom dostęp do nowoczesnej formy
leczenia. Niezależnie od tego rekombinowane czyn-
niki krzepnięcia wprowadzane są w Polsce do lecze-
nia, a wielkość ich udziału w leczeniu hemofilii i po-
krewnych skaz krwotocznych zależy od możliwości
finansowych NFZ i budżetu Ministerstwa Zdrowia.
W odpowiedzi na ostatnie pytanie dotyczące
opinii WHO na temat standardów leczenia hemofi-
lii w Polsce, informuję, że ani do Ministerstwa
Zdrowia, ani do biura WHO w Polsce taka opinia
nie wpłynęła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację poseł
Grażyny Gęsickiej
w sprawie niesprawnego generatora wniosków
w konkursach w Programie Operacyjnym
„Infrastruktura i środowisko” (3341)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pani poseł Grażyny Gęsickiej z dnia 10 lip-
ca br. w sprawie niesprawnego generatora wniosków
673
w konkursach w Programie Operacyjnym „Infra-
struktura i środowisko”, pragnę przekazać poniższe
informacje.
Narzędzie zostało wcześniej sprawdzone i przete-
stowane przez właściwą komórkę Ministerstwa Śro-
dowiska we współpracy z siedemnastoma instytu-
cjami wdrażającymi w zakresie informacji niezbęd-
nych do zasilenia Krajowego Systemu Informatycz-
nego oraz jego funkcjonalności. Niezależnie od tego
informacja o awarii lub wcześniej niedostrzeżonych
brakach mogła być przekazywana przez wniosko-
dawców w przypadku stwierdzenia takiej sytuacji
przy wypełnianiu wniosku. Zgłoszenia takie pozwa-
lają rozpoznać, czy miała miejsce rzeczywista awa-
ria, gdyż w wielu przypadkach problemy z generato-
rem wniosków wynikały z nieprawidłowego wyko-
rzystania narzędzia lub błędów wynikających z funk-
cjonowania sprzętu wnioskodawców.
W wielu przypadkach przyczyną niewypełnienia
wniosku w generatorze wniosków była próbą wypeł-
nienia pól w niewłaściwy sposób lub próba zmiany
wzoru wniosku stanowiącego załącznik XXI do roz-
porządzenia (WE) 1828/2006 z dnia 8 grudnia 2006 r.
ustanawiające szczegółowe zasady wykonania roz-
porządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 ustanawiają-
cego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Fun-
duszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Fun-
duszu Społecznego oraz Funduszu Spójności oraz
rozporządzenia (WE) nr 1080/2006 Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady w sprawie Europejskiego Fundu-
szu Rozwoju Regionalnego w celu uwzględnienia
własnej, unikalnej sytuacji. Instytucja organizująca
konkurs wyrażała zgodę na dostarczenie elektro-
nicznej wersji wniosku w formacie dowolnego edyto-
ra tekstowego, po sprawdzeniu, czy faktyczną przy-
czyną problemów była awaria aplikacji. Wykluczona
została w ten sposób możliwość manipulacji.
Wszystkie zasadne przypadki wniosków o wyra-
żenie zgody na wypełnienie wniosku bez pomocy ge-
neratora były rozpatrywane pozytywnie. Decyzję na
ten temat podejmowano po sprawdzeniu funkcjono-
wania generatora wniosków pod kątem konkretne-
go problemu. W takim przypadku wniosek podlegał
ocenie formalnej, w trakcie której wnioskodawcy
przy okazji wnoszenia uzupełnień, na które pozwa-
lały zapis regulaminu konkursu, przekazywali po-
nownie wersję elektroniczną wniosku. W przypad-
ku, w którym trudności z uzupełnieniem wniosku
spowodowane były przyczyną leżącą po stronie be-
neficjenta, byli oni informowani o właściwym trybie
poprawy usterek sprzętu i/lub oprogramowania, tak
że w efekcie żaden wniosek nie został odrzucony
z powodu awarii generatora.
Wszystkie zasadne wnioski o wyrażenie zgody na
wypełnienie wniosku bez pomocy generatora złożo-
ne w terminie uniemożliwiającym poprawne działa-
nie narzędzia zostały rozpatrzone pozytywnie, gdyż
instytucje wdrażające otrzymały informacje pismem
(DPOIŚkks-720-3-23/08/ap z dnia 21 maja 2008 r.)
z Ministerstwa Środowiska o konieczności przyjmo-
674
wania wniosków stworzonych w dowolnym edytorze
tekstu. Ponieważ zgoda wyrażana była również za
pośrednictwem instytucji wdrażających, w tej sytu-
acji trudno określić jednoznacznie ich liczbę.
Nie prowadzono statystyk czasu potrzebnego na
rozpatrywanie wniosków, gdyż wszystkie wnioski
były rozpatrywane na bieżąco (w terminie do 1 dnia
roboczego od chwili otrzymania) siłami pracowników
Ministerstwa Środowiska, jako instytucji pośredni-
czącej w Programie Operacyjnym „Infrastruktura
i środowisko”. Rozpatrzenie jednego wniosku nastę-
powało w ciągu godziny, wliczając w to rozpoznanie
zgłoszenia, niejednokrotnie kontakt z wnioskodawcą
i sformułowanie odpowiedzi. Poza tym część wnio-
sków została skutecznie wygenerowana przy pomocy
przedmiotowego narzędzia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Joachima Brudzińskiego
w sprawie braku działań Rady Ministrów
dotyczących zabezpieczenia energetycznego
obszaru metropolitalnego Szczecina (3351)
Odpowiadając na interpelację Pana Posła Joachi-
ma Brudzińskiego, przekazaną przy piśmie o znaku
SPS-023-3351/08 z dnia 10 czerwca 2008 r. w spra-
wie braku działań Rady Ministrów dotyczących za-
bezpieczenia energetycznego obszaru metropolital-
nego Szczecina, uprzejmie przedstawiam następują-
ce wyjaśnienia.
Pyt. 1: Jakie realne działania podjął Pan Mini-
ster wraz z podległymi sobie służbami, aby ograni-
czyć skutki wyżej wymienionej awarii?
Uprzejmie informuję, że na podstawie art. 9c
ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo
energetyczne (Dz. U z 2006 r. Nr 89, poz. 625, z późn.
zm.) podmiotem odpowiedzialnym za bezpieczeń-
stwo funkcjonowania systemu elektroenergetyczne-
go oraz za opracowywanie planów działania na wy-
padek zagrożenia wystąpienia awarii o znacznych
rozmiarach w systemie elektroenergetycznym oraz
odbudowy tego systemu po wystąpieniu awarii jest
operator systemu przesyłowego, czyli spółka PSE
Operator SA.
Niezwłocznie po wystąpieniu awarii energetycz-
nej na terenie Szczecina i okolic w nocy z dnia 7 na
8 kwietnia 2008 r. wystąpiłem do operatora systemu
przesyłowego oraz do właściwego terytorialnie ope-
ratora systemu dystrybucyjnego (ENEA Operator
sp. z o.o.) z prośbą o przesłanie szczegółowych infor-
macji dotyczących przebiegu zdarzenia, a w szczegól-
ności: domniemanych przyczyn i przebiegu awarii,
wstępnej inwentaryzacji powstałych szkód, podjętych
działań w kierunku usuwania skutków zdarzenia,
a także harmonogramu usuwania skutków. W wyni-
ku tych działań codziennie w godzinach porannych
i popołudniowych otrzymywałem szczegółowe infor-
macje dotyczące aktualnej sytuacji w Szczecinie i oko-
licach oraz postępów w realizacji harmonogramu
usuwania skutków zaistniałej awarii. Równocześnie
wystąpiłem do prezesa URE o przesłanie informacji
o działaniach wszczętych w tym zakresie przez ope-
ratorów systemu przesyłowego i dystrybucyjnego
oraz oceny zaistniałego zdarzenia.
Prezes URE na podstawie art. 23 ust. 2 pkt 20 lit. f
ustawy Prawo energetyczne, jako podmiot odpowie-
dzialny za monitorowanie funkcjonowania systemu
elektroenergetycznego w zakresie bezpieczeństwa
dostarczania energii elektrycznej, podjął działania
mające na celu wyjaśnienie przyczyn i okoliczności
powstania awarii. W tym celu na podstawie art. 28
ww. ustawy wezwał przedsiębiorstwa energetyczne
PSE Operator SA i ENEA Operator sp. z o.o. do
przedstawienia szczegółowych informacji na temat
zdarzenia, w tym przyczyn wystąpienia awarii, prze-
biegu zdarzenia, zakresu awarii oraz jej skutków
dla funkcjonowania krajowego systemu elektroener-
getycznego, a także informacji dot. stanu technicz-
nego urządzeń i linii elektroenergetycznych, które
uległy awarii. Uzyskane informacje są analizowane
przez prezesa URE pod kątem wypełniania przez
wymienione przedsiębiorstwa energetyczne obowiąz-
ku utrzymania zdolności urządzeń, instalacji i sieci
do realizacji zaopatrzenia w energię elektryczną
w sposób ciągły i niezawodny przy zachowaniu obo-
wiązujących wymagań jakościowych. Ewentualne
stwierdzenie niedopełnienia ww. obowiązku będzie
stanowiło podstawę wszczęcia postępowania o uka-
ranie przedsiębiorstwa na podstawie art. 56 ust. 1
pkt 12 ustawy Prawo energetyczne.
W dniu 11 kwietnia 2008 r. rozpoczęła pracę
wspólna Komisja PSE Operator SA i ENEA Opera-
tor sp. z o.o powołana do zbadania zakłócenia w pra-
cy sieci energetycznej w rejonie Szczecina. Z prac
komisji w dniu 24 kwietnia 2008 r. został sporządzo-
ny protokół, w którym przedstawione zostały wyni-
ki prac komisji dotyczące badania przyczyn, skut-
ków i okoliczności powstania awarii w aglomeracji
szczecińskiej, opis procesu usuwania uszkodzeń
i odbudowy zasilania, ocenę poprawności działania
służb ruchowych i eksploatacyjnych oraz wykorzy-
stywanej infrastruktury technicznej. Operatorzy
przedstawili także wnioski z oceny zdarzenia zawie-
rające proponowane przedsięwzięcia mające na celu
ograniczenie powstawania przyczyn podobnych zda-
rzeń w przyszłości, a także sposób usuwania ich
ewentualnych skutków.

W Ministerstwie Gospodarki podjęto także pra-
ce, których celem jest wypracowanie m.in. na bazie
wniosków wyciągniętych z awarii szczecińskiej pro-
pozycji lepszych rozwiązań co do ram prawnych, in-
stytucjonalnych i organizacyjnych, które mogłyby
mieć zastosowanie i byłyby pomocne w usuwaniu
skutków w podobnych sytuacjach kryzysowych.
Pyt. 2: Dlaczego usuwanie skutków przerwania sieci
energetycznej trwało tak długo, przez co wielu miesz-
kańców jeszcze długo po awarii nie miało prądu?
Zgodnie z ustaleniami wspólnej komisji PSE
Operator SA i ENEA SA bezpośrednią przyczyną
przerw w dostawie energii dla odbiorców aglomeracji
szczecińskiej były uszkodzenia sieci elektroenerge-
tycznej 220 kV, 110 kV, 15 kV i 0,5 kV spowodowane
katastrofalnymi warunkami pogodowymi panują-
cymi na tym terenie w dniach 7–8 kwietnia 2008 r.
Powstałe oblodzenia konstrukcji wsporczych i prze-
wodów linii elektroenergetycznych były zjawiskiem
lokalnym, na co wskazuje jednoznacznie obszar wy-
stępowania uszkodzeń.
Czynnikiem mającym wpływ na przebieg zda-
rzeń i rozległość uszkodzeń były obfite opady desz-
czu w okresie poprzedzającym awarię, które spowo-
dowały podniesienie się poziomu wód gruntowych,
co pociągnęło za sobą rozmiękczenie gruntu. Efek-
tem tego było obniżenie stabilności posadowienia
zarówno słupów linii elektroenergetycznych, jak
i rosnących w ich pobliżu drzew.
Największym utrudnieniem dla ekip pracujących
nad usuwaniem skutków awarii była ogromna trud-
ność w dotarciu ciężkiego sprzętu w rejon awarii.
Padający od kilku dni deszcz oraz topniejący śnieg
spowodowały liczne lokalne podtopienia na terenach
polnych (spowodowane m.in. niedrożnymi systema-
mi melioracyjnymi), w związku z czym ciężki sprzęt
służb energetycznych miał trudności w dostaniu się
w miejsce przewidywanych napraw.
Jednocześnie wystąpiły trudności w dostępie do
linii i urządzeń elektroenergetycznych znajdujących
się na terenach prywatnych, a także w dostępie do
lasów (szlabany, przeszkody terenowe). Powyższe
okoliczności były podstawową przyczyną wydłuże-
nia czasu usuwania awarii.
Pyt. 3: Czy Pan Minister podejmuje działania
zmierzające do poprawy infrastruktury energetycz-
nej na obszarze szczecińskiego obszaru metropoli-
talnego?
Zgodnie z obowiązkami nałożonymi na operato-
rów systemów przesyłowego i dystrybucyjnych, wy-
nikającymi wprost z ustawy Prawo energetyczne
(art. 9c), są oni bezpośrednio odpowiedzialni za eks-
ploatację, konserwację i remonty sieci w sposób gwa-
rantujący niezawodność funkcjonowania zarówno
systemu przesyłowego, jak i systemów dystrybucyj-
nych. Jako właściciele sieci operatorzy ww. syste-
mów są również odpowiedzialni za ich rozwój.
Sieć dystrybucyjna aglomeracji miejskich jest za-
silana z systemu krajowego poprzez stacje NN/110
kV znajdujące się na terenie aglomeracji oraz linia-
675
mi 110 kV zasilanymi ze stacji NN/110 kV znajdują-
cymi się poza terenem aglomeracji.
Wystąpienie lokalnego blekoutu na terenie całej
aglomeracji miejskiej jest mało prawdopodobne, ale
nie da się go wykluczyć. Dowodzi tego przykład
przedmiotowej awarii lewobrzeżnej części Szczeci-
na w nocy z 7 na 8 kwietnia 2008 r., gdzie doszło do
niezależnego wyłączenia czterech elementów sie-
ciowych. Czas trwania odbudowy zasilania aglome-
racji miejskiej jest trudny do określenia, gdyż w za-
sadniczym stopniu zależy od stanu technicznego
wykorzystanych urządzeń (na ogół przyczyną ble-
koutu jest uszkodzenie pewnej części infrastruktu-
ry sieciowej). Kluczowe znaczenie ma gotowość do
uruchomienia lokalnych źródeł wytwórczych i moż-
liwość ich wykorzystania w procesie odbudowy za-
silania.
W Ministerstwie Gospodarki podjęte zostały tak-
że prace, których celem będzie identyfikacja istnie-
jących barier w rozwoju infrastruktury liniowej,
a następnie wypracowanie odpowiednich założeń do
projektów aktów prawnych usuwających z systemu
prawa bariery w rozwoju infrastruktury liniowej.
Jednocześnie przygotowywany obecnie w Minister-
stwie Gospodarki projekt dokumentu „Polityka
energetyczna Polski do 2030 r.” będzie zawierał pro-
pozycje działań w zakresie wsparcia rozbudowy i mo-
dernizacji infrastruktury wytwórczej, przesyłowej
i dystrybucyjnej w celu wsparcia bezpiecznej pracy
systemu elektroenergetycznego.
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia zostaną
przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na problemy
podniesione w interpelacji Pana Posła.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Pawła Kowala i Jana Ołdakowskiego
w sprawie polskiej polityki wobec Białorusi
(3393)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów posłów Pawła Kowala i Jana Oł-
dakowskiego (SPS-023-3398/08) z dnia 10 czerwca
2008 r. w sprawie polskiej polityki wobec Białorusi
przedkładam poniżej odpowiedzi na złożone przez
posłów pytania.
Jakie są aktualne założenia polityki polskiego
rządu wobec białoruskiego reżimu? Minister spraw
676
zagranicznych R. Sikorski 7 maja br. w dorocznym
exposé na temat polityki zagranicznej podkreślił
nadrzędne wartości, które kształtują politykę rządu
polskiego wobec państwa i społeczeństwa białoru-
skiego: Białoruś może liczyć na polskie wsparcie
wszędzie tam, gdzie postawi na poszanowanie praw
człowieka i praw politycznych opozycji, dialog i kom-
promis oraz na otwartość wobec Europy. Będziemy
gotowi podobnie, jak cała Unia Europejska, udzielić
Białorusi pomocy w jej rozwoju.
Podstawowe priorytety długofalowej polityki pol-
skiego rządu wobec Białorusi pozostają niezmienne.
Istnienie niepodległej Białorusi oraz ukształtowa-
nie na Białorusi demokratycznych i przyjaznych
Polsce rządów.
Cele średnio- i krótkoterminowe zakładają
przede wszystkim:
— utrwalenie politycznej i gospodarczej suwe-
renności Białorusi,
— zwiększenie ilości kanałów komunikacji i po-
wiązań Białorusi z Europą oraz instytucjami gospo-
darki światowej,
— rozwój społeczeństwa obywatelskiego, w tym
mediów niezależnych,
— zagwarantowanie praw mniejszości polskiej
na Białorusi oraz swobody funkcjonowania firm
z kapitałem polskim.
Aby osiągnąć powyższe cele, konieczne jest pod-
jęcie dialogu ze stroną białoruską. Jakość owego
dialogu będzie jednak zależała od postawy władz
białoruskich w zakresie liberalizacji sytuacji we-
wnętrznej oraz od złagodzenia administracyjnych
szykan wobec działaczy mniejszości polskiej na
Białorusi.
Za podtrzymaniem kontaktów dwustronnych
przemawia również przekonanie, iż izolacja państwa
białoruskiego nie leży w interesie polskim ani nie
sprzyja rozwojowi społeczeństwa obywatelskiego na
Białorusi. Umacnia autorytatywny reżim A. Łuka-
szenki i dryfowanie Białorusi w kierunku Moskwy.
Podobne stanowisko prezentuje coraz więcej państw
unijnych. Należy także uwzględniać, iż postulaty
rozpoczęcia dialogu z władzami białoruskimi popie-
rane są przez większość przywódców opozycji biało-
ruskiej, w tym lidera ruchu „Za wolność” A. Milin-
kiewicza.
Jakie były rezultaty wizyty białoruskiego wice-
premiera w Polsce? Celem wizyty wicepremiera Bia-
łorusi A. Kobiakowa było współprzewodniczenie po-
siedzeniu Polsko-Białoruskiej Komisji ds. Współpra-
cy Gospodarczej 14 kwietnia br. w Warszawie. Po-
przednie posiedzenie miało miejsce 4 lata temu. Po
stronie polskiej komisji przewodniczył wicepremier
i minister gospodarki Waldemar Pawlak. Wiodący-
mi tematami spotkania ze stroną białoruską były
kwestie uregulowanie narosłych problemów w do-
stępie polskich towarów do rynku białoruskiego,
współpracy w sektorze energetycznym oraz rozwoju
małej i średniej przedsiębiorczości na Białorusi.
Podczas posiedzenia opowiedziano się za ożywie-
niem współpracy transgranicznej, w tym przepro-
wadzeniem kolejnego VII posiedzenia Polsko-Biało-
ruskiej Komisji Koordynacyjnej ds. Współpracy
Transgranicznej, 10–11 lipca br. w Brześciu na Bia-
łorusi oraz za wykorzystaniem potencjału turystycz-
nego i gospodarczego Kanału Augustowskiego.
Jaki jest powód przyjmowania przez członków
rządu polskiego wbrew unijnym restrykcjom wyso-
kich rangą polityków białoruskich? Spotkania z przed-
stawicielami władz białoruskich mają na celu ure-
gulowanie istotnych kwestii dwustronnych z zakre-
su współpracy transgranicznej oraz wynikających
z sąsiedztwa, takich jak współpraca służb granicz-
nych i celnych, zasady ruchu osobowego czy negocja-
cje w sprawie umowy o małym ruchu granicznym.
Podjęcie rozmów na wysokim szczeblu z przedstawi-
cielami tak scentralizowanego państwa, jakim jest
Białoruś, znacznie zwiększa prawdopodobieństwo roz-
wiązania problemów w stosunkach dwustronnych.
Równocześnie przeprowadzenie powyższych spo-
tkań nie jest sprzeczne z instrukcjami unijnymi.
Konkluzje Rady Unii Europejskiej ds. Ogólnych
i Stosunków Zewnętrznych z listopada 2004 r. ogra-
niczające bilateralne spotkania z przedstawicielami
rządu białoruskiego dopuszczają spotkania ze stro-
ną białoruską na poziomie ministerialnym, jeżeli
przemawiają za tym istotne kwestie wynikające
z sąsiedztwa.
Czy Polska będzie zwiększała swoją pomoc dla
niezależnych białoruskich inicjatyw? Naszym celem
jest powstanie społeczeństwa obywatelskiego na
Białorusi. Oceniamy to jako perspektywę długoter-
minową. Szansą na demokratyzację życia politycz-
nego i społecznego RB jest zmiana od wewnątrz.
Dlatego też rząd polski wspiera i będzie nadal wspie-
rać środowiska niezależne, których celem jest demo-
kratyzacja państwa białoruskiego oraz zacieśnienie
stosunków z instytucjami europejskimi. Najważ-
niejszym projektem wspieranym przez rząd polski
jest TV Belstat – pierwsza niezależna telewizja bia-
łoruskojęzyczna. Na podstawie umowy długotermi-
nowej regulującej zaangażowanie państwa w po-
wstanie i wsparcie działalności stacji w 2008 r. zo-
stało przekazane 19 mln zł, o 3 mln zł więcej niż
w roku 2007. Rząd polski kontynuuje także pomoc
dla Białorusi w zakresie programów stypendialnych,
rozwoju białoruskich inicjatyw radiowych oraz wol-
nej prasy i ruchu wydawniczego na Białorusi. Po-
nadto wspiera drobną przedsiębiorczość i aktywność
społeczności lokalnych.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Kowala
w sprawie polskiej pomocy rozwojowej (3394)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację Pana Posła Pawła Kowala (SPS-023-3394/
08) z dnia 10 czerwca br. w sprawie polskiej pomocy
rozwojowej uprzejmie informuję, co następuje.
Jakie są priorytety i cele polskiej pomocy rozwo-
jowej? Zgodnie z przyjętą przez rząd strategią pol-
skiej współpracy na rzecz rozwoju nadrzędnym ce-
lem polskiej pomocy rozwojowej jest redukcja ubó-
stwa zgodnie z zasadami zrównoważonego rozwoju
oraz realizacja wszystkich pozostałych milenijnych
celów rozwoju. Cel ten wynika bezpośrednio z pod-
stawowego celu pomocy rozwojowej całej Unii Euro-
pejskiej (Wspólnoty Europejskiej i państw członkow-
skich) ujętego w Europejskim Konsensusie ws. Roz-
woju. Cel ten będzie osiągnięty poprzez zwiększenie
efektywności polskiej pomocy, a także zapewnienie
spójności działań na rzecz rozwoju z innymi działa-
niami zewnętrznymi państwa, tak aby zawsze mieć
na względzie dobro krajów rozwijających się.
Polska pomoc jest aktualnie kierowana przede
wszystkim do krajów priorytetowych, tj. Białorusi,
Ukrainy, Mołdowy, Gruzji, Afganistanu, Angoli, Au-
tonomii Palestyńskiej oraz Tanzanii. Ten podział
geograficzny pozostanie niezmienny w najbliższych
latach ze względu na zdobyte już przez Polskę jako
donatora doświadczenia, jak i zobowiązania między-
narodowe przyjęte głównie na forum Unii Europej-
skiej. Polska pomoc rozwojowa docierać będzie w pierw-
szej kolejności do wybranych krajów Europy Wschod-
niej lub Południowo-Wschodniej, Azji Środkowej,
Afryki Subsaharyjskjiej oraz innych wybranych kra-
jów rozwijających się, także tych, w których obecne
są polskie kontyngenty wojskowe lub policyjne.
Jak przedstawia się współpraca Ministerstwa
Spraw Zagranicznych z misjonarkami i misjonarza-
mi w Ameryce Środkowej i Afryce? MSZ bardzo do-
brze ocenia współpracę z misjonarzami w Afryce
i Ameryce Środkowej, zwłaszcza aktywizacja misjo-
narzy w tym drugim regionie świata jest dla nas
szczególnie cenna, ponieważ Polska nie prowadzi
działań na szeroką skalę w regionie Ameryki Łaciń-
skiej i Karaibów. Pomimo likwidacji niektórych pla-
cówek liczba projektów składanych przez polskich
misjonarzy za pośrednictwem polskich ambasad
nadal jest wysoka. Do tej pory do MSZ wpłynęły
22 wnioski, przy czym należy zaznaczyć, że proce-
dura naboru jeszcze się nie zakończyła. Pragnę rów-
nież przypomnieć, że kontynuowany jest największy
projekt realizowany we współpracy z misjonarzami,
677
tzn. budowa ośrodka szkolnego dla dzieci niewido-
mych i niedowidzących w Kibeho w Rwandzie. Łącz-
na wartość projektu szacowana jest na 1,5 mln dol.
Jaka suma pieniędzy została przeznaczona z bu-
dżetu państwa na tegoroczną polską pomoc rozwojo-
wą? W roku 2008 w rezerwie celowej budżetu pań-
stwa: Implementacja polskiego programu współpra-
cy na rzecz rozwoju oraz wsparcie międzynarodowej
współpracy na rzecz demokracji i społeczeństwa
obywatelskiego, znajduje się kwota 119 mln zł. Nale-
ży jednak wyraźnie podkreślić, że stanowi ona zale-
dwie jedną dziesiątą ogólnej wartości pomocy roz-
wojowej przekazywanej z polskiego budżetu. Znacz-
ną część tej ogólnej wartości tworzy polska składka
do budżetu UE przekazywana następnie na unijne
działania pomocowe. W skład polskiej pomocy wcho-
dzą również kredyty wiązane udzielane przez Mini-
sterstwo Finansów, redukcja zadłużenia krajów roz-
wijających się wobec Polski, stypendia udzielane
przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego
studentom z krajów rozwijających się i inne działa-
nia kwalifikowane jako oficjalna pomoc rozwojowa.
Ich łączną wartość można ocenić dopiero po zakoń-
czeniu bieżącego roku. Biorąc pod uwagę zobowiąza-
nia Polski do zwiększenia pomocy rozwojowej do
roku 2010 oraz fakt, że w roku 2007 według wstęp-
nych wyliczeń z budżetu państwa przeznaczono na
ten cel ponad miliard złotych, należy przypuszczać,
że w roku bieżącym suma ta wzrośnie.
Czy likwidacja polskich placówek zagranicznych
nie wpłynie negatywnie na tego typu pomoc dla kra-
jów objętych oficjalną pomocą rozwojową? Zmiany
w sieci polskich placówek zagranicznych mają słu-
żyć poprawie efektywności wykorzystania zasobów
będących w dyspozycji polskiej służby zagranicznej,
modernizacji polskiej dyplomacji, a w konsekwencji
– prowadzić do profesjonalizacji i zdynamizowania
działania służby zagranicznej.
Obowiązki likwidowanych ambasad w krajach
otrzymujących polską pomoc rozwojową zostaną
przejęte przez pozostałe placówki w regionie odzna-
czające się lepszym zapleczem technicznym, finan-
sowym i kadrowym, które będą funkcjonować na
zasadzie centrów regionalnych obsługujących pol-
skie interesy polityczne, gospodarcze i promocyjne
oraz zadania związane z realizacją polskiej pomocy
rozwojowej we wszystkich państwach objętych akre-
dytacją ambasadora. Zostaną one dodatkowo wzmoc-
nione zasobami ludzkimi i finansowymi.
W związku z powyższym likwidacja placówek
w niektórych krajach partnerskich polskiej pomocy
nie oznacza zmniejszenia obecności Polski w tym re-
gionie i nie jest równoznaczna z zakłóceniem współ-
pracy w dziedzinie pomocy rozwojowej z partnerami
i beneficjentami Polski. Ponadto nie należy mieć
obaw, że zrealizowanych zostanie mniej projektów
pomocowych, ponieważ w porównaniu do ubiegłego
roku wzrosła pula środków przeznaczonych na re-
678
alizację projektów za pośrednictwem polskich placó-
wek zagranicznych.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posła
Sławomira Zawiślaka
w sprawie projektu rozporządzenia
wprowadzającego zmiany organizacyjne
w wojewódzkich ośrodkach
doradztwa rolniczego (3442)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Sławomira Zawiślaka, przesłaną
pismem SPS-023-3442p/08 z dn. 1 sierpnia 2008 r.,
uprzejmie informuję, że celem nowelizacji rozporzą-
dzenia w sprawie nazw i siedzib oraz ramowego sta-
tutu wojewódzkich ośrodków doradztwa rolniczego
jest dostosowanie struktury organizacyjnej ośrodka
doradztwa rolniczego do obecnych wyzwań.
Aktualnie obowiązujące rozporządzenie zostało
opracowane w roku 2004, a więc dość dawno. Do-
świadczenia, związane przede wszystkim z realiza-
cją zadań doradczych w warunkach Unii Europej-
skiej, nowe wymagania odnośnie gospodarstw rol-
nych, w tym wprowadzenia systemu doradztwa rol-
niczego w odniesieniu do wymagań wzajemnej zgod-
ności, wskazywały na konieczność podjęcia prac
w celu nowelizacji przedmiotowego rozporządzenia.
Również efekty współpracy twinningowej w ramach
projektu, realizowanego ze środków pomocowych
Transition Facility pt. Zintegrowany system doradz-
twa rolniczego wskazywały na istniejące braki
w strukturze organizacyjnej ośrodków doradztwa
rolniczego, uniemożliwiające efektywne doradzanie
z wykorzystaniem nowoczesnych metod i narzędzi
pracy doradczej.
Wojewódzkie ośrodki doradztwa rolniczego po-
wstały na bazie ośrodków doradztwa rolniczego,
które działały na obszarze nowych, utworzonych
w wyniku reformy administracyjnej województw,
z wyjątkiem 6, a następnie 7 regionalnych centrów
doradztwa, rozwoju rolnictwa i obszarów wiejskich,
które weszły w skład Krajowego Centrum Doradz-
twa, Rozwoju Rolnictwa i Obszarów Wiejskich.
W poszczególnych województwach bądź to wyzna-
czano jednostkę wiodącą i ustanawiano podległe jej
oddziały (np. w województwie mazowieckim) bądź
funkcjonowały równorzędne jednostki, jak to miało
miejsce w woj. śląskim. Wszystkie osoby, kierujące
zarówno regionalnymi centrami doradztwa, oddzia-
łami podległymi głównej jednostce, jak też samo-
dzielnymi oddziałami posiadały tytuł dyrektora.
Wraz z uchwaleniem 22 października 2004 r.
ustawy o jednostkach doradztwa rolniczego (Dz.U.
nr 251, poz. 2507), minister rolnictwa i rozwoju wsi
został zobowiązany do opracowania rozporządzenia
w sprawie siedzib. Wówczas dokonano zmiany (moż-
na rzec tradycyjnej już nazwy) z dyrektora oddziału
na kierownika oddziału. Zaproponowana zmiana
spotkała się z dużą krytyką ze strony środowiska
doradczego. Oddział jest, zgodnie z ustawą o jed-
nostkach doradztwa rolniczego, podstawową struk-
turą terenową jednostek doradztwa rolniczego. Oso-
ba nią kierująca zarówno odpowiada za organizację
pracy dużej grupy ludzi, majątek oddziału, jak też
kontaktuje się z rolnikami, a nawet prowadzi współ-
pracę międzynarodową. Powrót do dawnego tytułu
podniesie prestiż, zarówno przed pracownikami, jak
i lokalnymi organizacjami, zwłaszcza samorządowy-
mi (w przypadku oddziałów wojewódzkich ośrodków
doradztwa rolniczego) lub innymi wojewódzkim
ośrodkami doradztwa rolniczego (w przypadku od-
działów Centrum Doradztwa Rolniczego), a tym sa-
mym również autorytet. Odpowiednia ranga osoby
kierującej oddziałem zmobilizuje do efektywniejsze-
go wypełniania obowiązków zawodowych, nałożo-
nych przez dyrektora wojewódzkiego ośrodka do-
radztwa rolniczego. Ponieważ w ramach oddziałów
funkcjonują mniejsze jednostki organizacyjne, kie-
rowane przez kierowników, wprowadzenie tytułu
dyrektor oddziału zapewni przejrzystość organiza-
cyjną. Zakres odpowiedzialności, jak też kompeten-
cje osoby kierującej odziałem zależały i będą zale-
żeć, zgodnie z ustawą o jednostkach doradztwa rol-
niczego, od dyrektora wojewódzkiego ośrodka do-
radztwa rolniczego. Art. 6 ust. 1 ustawy o jednost-
kach doradztwa rolniczego określa, że organem jed-
nostki doradztwa rolniczego jest dyrektor, który
(zgodnie z art. 7 ust.1 ustawy) kieruje jednostką
przy pomocy jednego lub dwóch zastępców.
Pragnę zauważyć, że w skład oddziału jednostki
doradztwa rolniczego wchodzi zarówno duży zespół
ludzi, jak i (najczęściej) obiekty biurowo-szkolenio-
we. Ponieważ mniejszymi grupami ludzi w większo-
ści firm w Polsce kierują dyrektorzy (nawet nie ma-
jąc dodatkowej odpowiedzialności z tytułu zarzą-
dzania powierzonym mieniem jednostki, jak to jest
np. w przypadku dyrektora departamentu) to zapro-
ponowana zmiana w odniesieniu do oddziału woje-
wódzkiego ośrodka doradztwa rolniczego jest jak
najbardziej uzasadniona.
Zastąpienie tytułu kierownik oddziału tytułem
dyrektor oddziału nie ma konsekwencji finansowych
dla jednostki. Jak powszechnie wiadomo, wysokość
wynagrodzeń zależy przede wszystkim od środków
finansowych, przewidzianych na fundusz płac. Zła

sytuacja materialna ośrodków doradztwa rolnicze-
go jest przedmiotem troski ministra rolnictwa
i rozwoju wsi, który zwrócił się do wojewodów
o uwzględnienie większych kwot na doradztwo rol-
nicze w przyszłorocznym budżecie. Niskie zarobki
pracowników doradztwa są także niepokojące. Re-
sort rolnictwa podjął prace nad nowelizacją rozpo-
rządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi zmie-
niającego rozporządzenie w sprawie warunków wy-
nagradzania za pracę i przyznawania innych świad-
czeń związanych z pracą pracownikom jednostek
doradztwa rolniczego.
Równocześnie dokonaliśmy analizy skutków fi-
nansowych wprowadzanych zmian. Nie są one duże
dla jednostki doradztwa rolniczego i związane są
z koniecznością podniesienia minimalnych wyna-
grodzeń (najczęściej personelu pomocniczego) do po-
ziomu, określonego w rozporządzeniu Rady Mini-
strów z dnia 11 września 2007 r. w sprawie wysoko-
ści minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2008 r.
(Dz. U. Nr 171, poz. 1209).
Pragnę poinformować, że nowelizacje rozporzą-
dzeń ministra rolnictwa i rozwoju wsi, wydawane na
podstawie ustawy o jednostkach doradztwa rolni-
czego, są konsultowane zarówno z ich kadrą kierow-
niczą, pracownikami jak i z Krajową Sekcją Doradz-
twa Rolniczego przy Związku Zawodowym Pracow-
ników Rolnictwa RP w ramach uzgodnień ze związ-
kami zawodowymi i organizacjami społeczno-zawo-
dowymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Cezarego Tomczyka
w sprawie wielkopowierzchniowych obiektów
handlowych (3471)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Cezare-
go Tomczyka, przekazaną ministrowi gospodarki
przy piśmie z dnia 12 czerwca 2008 r., znak: SPS-
-023-3471/08, w sprawie przepisów ustawy z dnia
11 maja 2007 r. o tworzeniu wielkopowierzchnio-
wych obiektów handlowych (Dz. U. Nr 127, poz. 880
oraz z 2008 r. Nr 123, poz. 803), uprzejmie informu-
ję, że wątpliwości i uwagi przedstawione w interpe-
lacji – nie przesądzając o ich zasadności – pozwalam
sobie uznać za niebyłe wobec faktu, że ustawa ta
utraciła moc obowiązującą.
679
Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 8 lip-
ca 2008 r., sygn. akt K 46/07, ogłoszonym w Dzien-
niku Ustaw z dnia 11 lipca 2008 r. Nr 123, pod
poz. 803, stwierdził niezgodność tej ustawy z art. 2,
20 i 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Try-
bunał Konstytucyjny uznał, że konstytucyjny wy-
móg formalny (ustawowej formy wprowadzenia ogra-
niczeń wolności działalności gospodarczej) został
spełniony, w przeciwieństwie do warunki material-
nego – uzasadnienia wprowadzonych tą ustawą
ograniczeń ważnym interesem publicznym. Trybu-
nał stwierdził też, że ustawa ustanowiła zbędne ba-
riery biurokratyczne.
Odnosząc się do pytania dotyczącego terminu
wydania rozporządzenia wykonawczego, uprzejmie
informuję, że w Ministerstwie Gospodarki prowa-
dzone były prace legislacyjne nad rozporządzeniem
wykonawczym do tej ustawy na wypadek, gdyby
orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynę-
ło na moc obowiązującą przepisu będącego podsta-
wą jego wydania. Utrata mocy obowiązującej całej
ustawy spowodowała jednak, że prace te stały się
bezprzedmiotowe.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, mając na wzglę-
dzie dynamiczny rozwój przedsiębiorczości, podej-
muje działania, które zmierzają do przyjęcia zmian
systemowych wspierających małą i średnią przed-
siębiorczość. Pragnę nadmienić, że w Ministerstwie
Gospodarki prowadzone są prace legislacyjne, któ-
rych celem jest stworzenie regulacji sprzyjających
rozwojowi przedsiębiorczości, w tym poprzez zmniej-
szanie obciążeń biurokratycznych.
Wyrażam przy tym nadzieję, że współpraca z Sej-
mem nad tymi regulacjami zaowocuje dobrymi roz-
wiązaniami, które znacznie ułatwią przedsiębior-
com prowadzenie działalności gospodarczej.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie unieważnienia
przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej umowy z Fundacją
Lux Veritatis dotyczącej inwestycji
geotermalnej w Toruniu (3477)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 czerwca br. (znak: SPS-023-3477/
08) poniżej przedstawiam stanowisko dotyczące
kwestii podniesionych w interpelacji pana posła
Krzysztofa Putry w sprawie unieważnienia przez
680
Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej umowy z Fundacją „Lux Veritatis” do-
tyczącej inwestycji geotermalnej w Toruniu.
Z uwagi na fakt, iż kwestie podnoszone w inter-
pelacji w pytaniach nr 1, 2 i 3 znajdują się w zakresie
merytorycznej właściwości ministra środowiska,
dlatego też odpowiedzi na nie przedstawiam w opar-
ciu o stanowisko przekazane przez ministra środo-
wiska.
1. Rząd RP popiera inwestycje związane z wyko-
rzystaniem energii geotermalnej. Specjaliści z za-
kresu Inżynierii Materiałowej Politechniki Krakow-
skiej oceniają, że Polska ma bardzo duże zasoby. (…)
Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska i Gospo-
darki Wodnej unieważnił umowę na badania zaso-
bów geotermalnych w Toruniu. Jak pan wytłuma-
czy te niekonsekwencje?
Obowiązkiem zarządu narodowego funduszu jest
wydatkowanie środków publicznych zgodnie z obo-
wiązującym prawem. Tym samym, w momencie nie-
wywiązywania się beneficjenta pomocy z zapisów
umownych zarząd może podjąć decyzję o jej wypo-
wiedzeniu. Beneficjent ma obowiązek przedstawić
wiarygodne i rzetelne dokumenty w sprawie, o ile
fundusz takich dokumentów wymaga. Fundacja nie
wywiązała się z takiego obowiązku.
2. Jakie jest prawdziwe uzasadnienie jednostron-
nego rozwiązania umowy zawartej między NFO-
ŚiGW a Fundacją „Lux Veritatis”?
Zarząd narodowego funduszu w dniu 26.05.2008 r.,
stosownie do art. 94 K.c., uznał aneks do umowy do-
tacji na realizację przedsięwzięcia: „Prace geologicz-
ne dla poszukiwania i wstępnego ustalenia zasobów
eksploatacyjnych wód termalnych z utworów wapie-
nia muszlowego lub liasu w Toruniu wraz z określe-
niem warunków hydrogeologicznych w związku z wtła-
czaniem wód do górotworu w interwale utworów wa-
pienia muszlowego lub liasu w Toruniu – otwór TG1”
za nieważny w całości ze względu na nieważność,
zastrzeżonego w art.10 pkt 1 aneksu, warunku za-
wieszającego. Jednocześnie wypowiedział zawartą
umowę ze względu na niewywiązywanie się Funda-
cji „Lux Veritatis” z obowiązków z niej wynikają-
cych, tj.:
— nierozpoczęcie przedsięwzięcia w terminie
umownym (§ 6 ust. 1 pkt 2 umowy: „Jeżeli dotowa-
ny lub osoba działająca w jego imieniu nie realizuje
przedsięwzięcia zgodnie z harmonogramem rzeczo-
wo – finansowym stanowiącym załącznik nr 1 do
umowy”),
— niedopełnienie obowiązku określonego w § 6
ust. 1 pkt. 5 w związku z § 2 ust. 2 umowy, tj. „nie-
udostępnianie dokumentów i nieudzielanie wyja-
śnień”.
3. Kto poniesie konsekwencje finansowe w związ-
ku z zerwaniem przedmiotowej umowy?
Zapisy umowne jednoznacznie wskazywały, w ja-
kich wypadkach umowa może zostać wypowiedzia-
na, a Fundacja „Lux Veritatis”, podpisując ją, wa-
runki te zaakceptowała.
4. Jakie są zobowiązania Polski odnośnie do
pozyskiwania energii z zasobów odnawialnych
i jakie konsekwencje poniesie nasz kraj za niedo-
trzymanie ich?
Zobowiązania Polski dotyczące odnawialnych
źródeł energii wynikają z dyrektywy 2001/77/EC
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 wrze-
śnia 2001 r. w sprawie promocji energii elektrycznej
ze źródeł odnawialnych na wewnętrznym rynku
energii elektrycznej, która w 2004 r. została w pełni
transponowana do polskiego prawa. W dyrektywie
tej określony został cel dotyczący osiągnięcia w 2010 r.
poziomu 7,5% udziału energii elektrycznej pocho-
dzącej z odnawialnych źródeł energii. Realizację
tego celu zapewnia funkcjonujący w Polsce mecha-
nizm wsparcia, będący formułą tzw. „zielonych cer-
tyfikatów”. Mechanizm ten sprzyja optymalnemu
rozwojowi energetyki odnawialnej, a jego istotą jest
nałożony na przedsiębiorstwa energetyczne, zajmu-
jące się sprzedażą energii elektrycznej odbiorcom
końcowym, obowiązek uzyskania i przedstawienia
do umorzenia prezesowi Urzędu Regulacji Energe-
tyki określonej ilości świadectw pochodzenia energii
elektrycznej, wytworzonej w odnawialnych źródłach
energii, bądź uiszczenia opłaty zastępczej. Jedno-
cześnie, rozdzielając świadectwa pochodzenia ener-
gii elektrycznej wytworzonej w odnawialnych źró-
dłach energii od fizycznej energii, umożliwiono obrót
na giełdzie towarowej prawami majątkowymi wyni-
kającymi z tych świadectw. Uzupełnieniem tego me-
chanizmu, jako konsekwencją rozdziału fizycznego
przepływu energii elektrycznej od świadectw pocho-
dzenia, jest obowiązek zakupu przez przedsiębior-
stwa energetyczne pełniące rolę sprzedawcy z urzę-
du całej energii elektrycznej wytworzonej w źródłach
odnawialnych, przyłączonych do sieci znajdujących
się w obszarze działania danego sprzedawcy z urzę-
du, po średniej cenie rynkowej energii elektrycznej.
W rezultacie wytwórca energii elektrycznej ze źró-
deł odnawialnych uzyskuje dwa źródła dochodów: ze
sprzedaży praw majątkowych wynikających ze świa-
dectw pochodzenia oraz ze sprzedaży fizycznej ener-
gii elektrycznej. Ocena działania tego systemu po-
kazuje, iż jest to rozwiązanie korzystne dla inwesto-
rów, dające istotny impuls dla nowych inwestycji,
a tym samym rozwoju wykorzystania odnawialnych
źródeł energii, co w konsekwencji, jak wskazują ob-
serwacje rynku, przekłada się na wzrost mocy zain-
stalowanej źródeł wykorzystujących zasoby odna-
wialne i wzrost produkcji energii elektrycznej w tych
źródłach.
Rozwój energetyki odnawialnej ma również szcze-
gólne znaczenie w kontekście przyjętych na szczycie
Unii Europejskiej w Brukseli w marcu 2007 r. usta-
leń dotyczących wyznaczenia na rok 2020 obligato-
ryjnego 20% celu dla Unii w zakresie udziału ener-
gii ze źródeł odnawialnych w bilansie energii final-
nej Wspólnoty. Projekt dyrektywy w sprawie promo-

wania stosowania energii ze źródeł odnawialnych,
będący jednym z elementów tzw. pakietu klimatycz-
no – energetycznego, stanowi realizację tych posta-
nowień. Zaproponowany przez Komisję Europejską
cel w tym zakresie dla Polski na poziomie 15% jest
bardzo ambitny i będzie trudny do zrealizowania.
W związku z tym podejmowane są szerokie działa-
nia przygotowawcze zmierzające do realizacji no-
wych obowiązków, dotyczące m. in. opracowania
tzw. Action Plan (Planu wykonawczego) pt. „Ścieżki
rozwoju wykorzystania odnawialnych źródeł energii
do roku 2020 wynikające z projektu dyrektywy
w sprawie promowania stosowania energii ze źródeł
odnawialnych”, który wskaże ścieżki rozwoju wyko-
rzystania OZE dla produkcji energii elektrycznej,
ciepła i chłodu oraz biopaliw transportowych w po-
szczególnych latach do 2020 r. Dokument ten przed-
stawi analizę możliwie najlepszych i ekonomicznie
efektywnych rozwiązań rozwoju OZE przy uwzględ-
nieniu udziału energii ze źródeł odnawialnych w bi-
lansie energii finalnej w Polsce w 2020 r. na pozio-
mie 15%.
5. Jakie działania podejmie pan jako wicepremier
rządu i minister gospodarki, aby wykorzystać fun-
dusze strukturalne na uruchomienie produkcji naj-
tańszej energii?
Właściwe wykorzystanie środków unijnych sta-
nowi ważny element systemu wspierającego rozwój
odnawialnych źródeł energii. Istotną rolę w tym za-
kresie odgrywają środki w ramach Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko”, które będą
wykorzystywane na wspieranie inwestycji w zakre-
sie budowy lub modernizacji jednostek wytwarzania
energii elektrycznej wykorzystujących biomasę, bio-
gaz, energię wiatru oraz wody. Jak wynika z tabeli
finansowych załączonych do tego programu, na re-
alizację priorytetu IX: „Infrastruktura energetycz-
na przyjazna środowisku i efektywność energetycz-
na” przeznaczone zostaną w latach 2007– 2013 fun-
dusze unijne w kwocie ok. 748 mln EUR. Należy
przy tym zauważyć, że wszystkie projekty współfi-
nansowane z tych środków będą musiały wykazać
wyraźny pozytywny wpływ na środowisko.
Z kolei w ramach Programu Operacyjnego „In-
nowacyjna gospodarka” możliwe jest uzyskanie
wsparcia tych inwestycji w zakresie odnawialnych
źródeł energii, które mają charakter innowacyjny.
Ponadto, środki unijne mogące służyć rozwojowi od-
nawialnych źródeł energii dostępne są również w ra-
mach Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz
16 regionalnych programów operacyjnych.
Z poważaniem
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
681
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie stosowania niektórych postanowień
umowy między Polską a Wietnamem
o przekazywaniu i przyjmowaniu obywateli
(3498)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 12 czerwca 2008 r. (sygn. SPS-023-
-3498/08), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Dariusza Lipińskiego z dnia 30 maja 2008 r.
w sprawie stosowania niektórych postanowień umo-
wy między Polską a Wietnamem o przekazywaniu
i przyjmowaniu obywateli, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie należy wskazać, iż zawarcie umowy
między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem
Socjalistycznej Republiki Wietnamu o przekazywa-
niu i przyjmowaniu obywateli obu państw, podpisa-
nej w Hanoi w dniu 22 kwietnia 2004 r. (umowa
o readmisji) wynikało z potrzeby wprowadzenia in-
strumentów prawnych służących przeciwdziałaniu
nielegalnej migracji. Inicjatorem zawarcia ww. umo-
wy była strona polska. Jednocześnie pragnę nad-
mienić, że instrukcja negocjacyjna dotycząca ww.
umowy została zatwierdzona w 1998 r. przez ówcze-
snego prezesa Rady Ministrów pana Jerzego Buzka.
Natomiast pierwszy projekt przedmiotowej umowy
przekazany został Ambasadzie Socjalistycznej Re-
publiki Wietnamu w Warszawie notą dyplomatycz-
ną Ministerstwa Spraw Zagranicznych Rzeczypo-
spolitej Polskiej z dnia 20 czerwca 1998 r.
Celem przesłuchań przeprowadzanych na pod-
stawie art. 7 ww. umowy o readmisji oraz art. 4 ust. 7
Protokołu w sprawie wykonywania ww. umowy jest
potwierdzanie tożsamości i wydanie dokumentów
podróży cudzoziemcom, którzy deklarowali obywa-
telstwo tego kraju i wobec których wydane zostały
decyzje ostateczne o wydaleniu z terytorium RP.
Wskazać należy, że możliwość potwierdzania oby-
watelstwa, na podstawie przesłuchania przez przed-
stawiciela strony przyjmującej, jest standardowym
sposobem wykonywania umów o readmisji w przy-
padku braku dokumentów osoby przebywającej nie-
legalnie na terytorium danego kraju.
Zgodnie z art. 6 ust. 1a ww. protokołu wyko-
nawczego organem właściwym do wykonywania
umowy o readmisji i protokołu wykonawczego jest
dla strony wietnamskiej Urząd Kontroli Ruchu
Granicznego Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicz-
nego Wietnamu.
Przedstawiciele tego organu przybywają do Pol-
ski w zależności od potrzeb zgłaszanych przez stro-
nę polską. Potrzeby te wynikają z liczby osób dekla-
rujących obywatelstwo wietnamskie, przebywają-
682
cych w ośrodkach detencyjnych, których tożsamość
nie została potwierdzona. Dotychczas odbyły się
trzy wizyty delegacji wietnamskich: we wrześniu
2007 r. oraz w lutym i maju 2008 r. Przesłuchanych
zostało łącznie 159 osób deklarujących obywatel-
stwo wietnamskie.
Należy wskazać, że wykonywanie umowy o read-
misji nie dotyczy cudzoziemców, którym nadano sta-
tus uchodźcy na terytorium RP. Przebywają oni
w Polsce legalnie i w myśl art. 89g ust. 1 ustawy
z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziem-
com ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1695, z późn.
zm.) nie ma możliwości wydania decyzji o ich wyda-
leniu bez pozbawienia tego statusu.
Ponadto informuję, że mając na uwadze względy
humanitarne i poczucie bezpieczeństwa osób ubie-
gających się o nadanie statusu uchodźcy w Polsce,
czynnościom tym nie są poddawani cudzoziemcy de-
klarujący obywatelstwo wietnamskie, wobec któ-
rych toczy się postępowanie o nadanie statusu uchodź-
cy. Funkcjonariusze Straży Granicznej zostali zobo-
wiązani do każdorazowego sprawdzenia, czy cudzo-
ziemcy, z których udziałem będzie przeprowadzane
przesłuchanie, nie ubiegają się o nadanie tego statu-
su w Polsce.
Wskazać należy, że w Niemczech i Wielkiej Bry-
tanii przedstawiciele właściwych organów wietnam-
skich od wielu lat prowadzą przesłuchania cudzo-
ziemców deklarujących obywatelstwo tego kraju.
Obecnie wiele krajów, w tym państwa członkowskie
Unii Europejskiej, dąży do zawarcia umów o read-
misji z Wietnamem. Czechy i Francja prowadzą ne-
gocjacje w celu zawarcia przedmiotowych umów.
Również umowy o readmisji zawarte pomiędzy UE
a państwami trzecimi zawierają w swoich postano-
wieniach możliwość przesłuchiwania osób podlega-
jących readmisji (vide: art. 8 ust. 3 umowy między
Unią Europejską a Sri Lanką o readmisji osób prze-
bywających nielegalnie oraz art. 8 ust. 3 umowy
między Unią Europejską a Specjalnym Regionem
Administracyjnym Makao Chińskiej Republiki Lu-
dowej w sprawie readmisji osób przebywających nie-
legalnie).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że dla zagwa-
rantowania poczucia bezpieczeństwa osób przesłu-
chiwanych, jak również w celu weryfikacji ewentu-
alnych zarzutów mogących pojawić się z ich strony,
zostaną podjęte starania, aby przebieg przesłuchań
poddawany był rejestracji i jeszcze ściślejszemu nad-
zorowi funkcjonariuszy Straży Granicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie rozwoju przemysłu
farmaceutycznego w Polsce (3500)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Jana Kulasa, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
12 czerwca 2008 r. (SPS-023-3500/08), w sprawie
rozwoju przemysłu farmaceutycznego w Polsce,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Decydujący wpływ na funkcjonowanie i rezulta-
ty przemysłu farmaceutycznego mają polityka leko-
wa państwa realizowana przez ministra zdrowia,
w szczególności w zakresie dopuszczania do obrotu
produktów leczniczych i wyrobów medycznych, re-
fundacji i kształtowania polityki cenowej, dostoso-
wania obowiązujących przepisów do wymogów obo-
wiązujących w Unii Europejskiej, oraz zmiany orga-
nizacyjno-prawne, w tym kwestia przekształceń
własnościowych, która pozostaje w gestii ministra
skarbu państwa.
Odnosząc się do pytań uprzejmie informuję.
1. W 2001 r. Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
uchwalił akty prawne w zakresie dostosowania pra-
wa polskiego do prawodawstwa obowiązującego
w krajach Unii Europejskiej, które stwarzają możli-
wości efektywniejszego działania przemysłu farma-
ceutycznego w strukturach jednolitego rynku Unii
Europejskiej. Są to następujące akty prawne: usta-
wa z dnia 6 września 2001 r. Prawo farmaceutyczne
(Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271), ustawa z dnia
27 lipca 2001 r. o Urzędzie Rejestracji Produktów
Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów
Biobójczych (Dz. U. Nr 126, poz. 1379, z późn. zm.)
oraz ustawa z dnia 5 lipca 2001 r. o cenach (Dz. U.
Nr 97, poz. 1050, z późn. zm.). Uchwalenie tych ak-
tów prawnych zapoczątkowało dostosowanie prawo-
dawstwa polskiego do dorobku prawnego Unii Euro-
pejskiej na płaszczyźnie zagadnień farmaceutycz-
nych. W związku z ewolucją prawa europejskiego
w zakresie produktów leczniczych zmieniają się
również przepisy polskiego prawa.
Ustawa Prawo farmaceutyczne reguluje kwestie
dopuszczania do obrotu produktów leczniczych i wy-
robów medycznych (z uwzględnieniem w szczególno-
ści wymagań dotyczących jakości, skuteczności i bez-
pieczeństwa stosowania), kwestie wytwarzania, re-
klamy, obrotu i kontroli nad wytwarzaniem i obro-
tem produktami leczniczymi i wyrobami medyczny-
mi. Dodać należy, że przepisy wymienionej ustawy
w oparciu o wspólnotowe akty prawne określiły
cztery procedury dopuszczania do obrotu produk-
tów leczniczych. W związku z powyższym wytwórcy
zarówno krajowi, jak i zagraniczni mają prawo wy-
boru jednej z wymienionych procedur, umożliwiają-

cych rejestrację swoich produktów tak w kraju, jak
i za granicą. Zaznaczyć należy, że przepisy w zakre-
sie dopuszczania do obrotu produktów leczniczych,
w oparciu o art. 20 i 22 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej, dotyczące wolności działalności gospodar-
czej oraz art. 32 traktujący o równości wobec prawa
i zakazie dyskryminacji w życiu gospodarczym, sta-
nowią jednakowe wymogi zarówno dla producentów
krajowych, jak i zagranicznych.
Ustawa o Urzędzie Rejestracji Produktów Lecz-
niczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobój-
czych jest aktem kompetencyjnym i organizacyjnym
urzędu, który prowadzi postępowania w sprawie do-
puszczania do obrotu produktów leczniczych.
Ustawa Przepisy wprowadzające ustawę Prawo
farmaceutyczne, ustawę o wyrobach medycznych
oraz ustawę o Urzędzie Rejestracji Produktów Lecz-
niczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobój-
czych porządkuje kwestie związane z rozpoczęciem
obowiązywania nowych przepisów, przewidując
okresy przejściowe na dostosowanie prowadzonych
postępowań czy działalności gospodarczej do no-
wych wymogów.
Ustawa o cenach reguluje zasady ustalania cen
urzędowych produktów leczniczych i wyrobów me-
dycznych, które znajdują się w wykazach leków re-
fundowanych. Na podstawie art. 5 ust. 4 minister
właściwy do spraw zdrowia w porozumieniu z mini-
strem właściwym do spraw finansów publicznych
ustala w drodze rozporządzenia ceny urzędowe pro-
duktów, o których mowa.
Kwestie związane z refundacją leków i wyrobów
medycznych reguluje ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.). Zgodnie z art. 36 i 37 przedmiotowej
ustawy minister zdrowia określa w drodze rozpo-
rządzeń wykazy leków refundowanych. Przy two-
rzeniu wykazów minister zdrowia został zobowiąza-
ny do uwzględniania w szczególności konieczności
zapewnienia ochrony zdrowia społeczeństwa, do-
stępności do leków oraz bezpieczeństwa ich stosowa-
nia, a także bezpieczeństwa finansowego podmiotu
zobowiązanego do finansowania świadczeń ze środ-
ków publicznych. Jednocześnie na podstawie art. 38
ust. 6 wymienionej ustawy minister zdrowia określa
w drodze rozporządzenia limity cen leków posiada-
jących tę samą nazwę międzynarodową oraz leków
o różnych nazwach międzynarodowych, ale o podob-
nym działaniu terapeutycznym, wymienionych w wy-
kazach leków podstawowych i uzupełniających oraz
w wykazie chorób przewlekłych. Jednocześnie nale-
ży dodać, że wysokość ceny urzędowej nie decyduje
o wielkości refundacji, lecz limit ceny, który określa
maksymalną wysokość refundacji danego leku. Pod-
stawą ustalenia limitu ceny jest najtańsza dawka
dobowa leku (DDD) w ramach danej grupy terapeu-
tycznej.
2. Krajowy przemysł farmaceutyczny pomimo
wzrostu sprzedaży stopniowo traci rynek polski.
683
Jest to sytuacja wysoce niekorzystna nie tylko dla
pozycji ekonomicznej krajowych wytwórców, ale
również dla budżetu Narodowego Funduszu Zdro-
wia oraz obywateli (leki krajowe są średnio dwu-
krotnie tańsze za opakowanie niż importowane).
Dodać należy, iż moce krajowego przemysłu są nie
wykorzystywane. Problem ten należy rozpatrywać
w porównaniu do zasobów finansowych ochrony
zdrowia ludności. W 2006 r. w porównaniu do śred-
niej Unii Europejskiej polski rynek farmaceutyczny
charakteryzował się niskim zużyciem leków na re-
ceptę per capita (2/3 średniej UE), niskimi wydatka-
mi na leki per capita (ok. 1/3 średniej UE), znacz-
nym wyhamowaniem wzrostu rynku farmaceutycz-
nego do 4,5% (w latach 2001–2005 wzrost kształto-
wał się na poziomie 7,0%), dwukrotnym wzrostem
importu leków od 2001 r. W okresie 2001–2006 do-
płaty Narodowego Funduszu Zdrowia do leków
wzrosły o ok. 30% i stanowiły ok. 7 mld zł, a wydatki
w zakresie farmakoterapii osiągnęły łącznie z pro-
gramami lekowymi Narodowego Funduszu Zdrowia
(ok. 2 mld zł) oraz z lecznictwem zamkniętym (ok. 1
mld zł) kwotę ok. 10 mld. zł.
3. Za prowadzenie procesów restrukturyzacyj-
nych i prywatyzacyjnych państwowych przedsię-
biorstw farmaceutycznych odpowiedzialny jest mi-
nister właściwy do spraw Skarbu Państwa, który
działa w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw gospodarki i z ministrem właściwym do spraw
zdrowia.
Podstawową strukturę i charakter właścicielski
z uwzględnieniem kapitału zagranicznego przemy-
słu farmaceutycznego na terytorium naszego kraju
obrazuje poniższe zestawienie (na podstawie danych
Ministerstwa Skarbu Państwa).
I Cefarmy:
— Cefarm-Białystok SA. Struktura kapitałowa:
kapitał zakładowy – 18 700 000 zł, dzieli się na
1 870 000 akcji/udziałów o wartości nominalnej
10 zł. Skarb Państwa posiada 1 870 000 akcji/udzia-
łów o łącznej wartości 18 700 000 zł (100%).
Data i sposób utworzenia: 15 marca 2004 r. – ko-
mercjalizacja, ustawa o kip (ustawa o komercjaliza-
cji i prywatyzacji).
Podstawowy przedmiot działalności (krótki opis):
hurtowa i detaliczna sprzedaż produktów leczni-
czych, sprzętu ortopedycznego, sprzętu medycznego,
produktów do pielęgnacji zdrowia i higieny oraz wy-
robów medycznych.
— Centrala Farmaceutyczna Cefarm SA – siedzi-
ba w Warszawie. Struktura kapitałowa: kapitał za-
kładowy – 55 400 000 zł, dzieli się na 5 540 000 ak-
cji/udziałów o wartości nominalnej 10 zł. Skarb
Państwa posiada 5 540 000 akcji/udziałów o łącznej
wartości 55 400 000 zł (100%).
Data i sposób utworzenia: 31 stycznia 2003 r.
– komercjalizacja, ustawa o kip.
Podstawowy przedmiot działalności: sprzedaż
hurtowa i detaliczna produktów leczniczych i wyro-
bów medycznych, magazynowanie i przechowywa-
684
nie towarów w składowiskach, import produktów
leczniczych.
— Cefarm-Rzeszów SA. Struktura kapitałowa:
kapitał zakładowy – 65 479 600 zł, dzieli się na
654 796 akcji/udziałów o wartości nominalnej
100 zł. Skarb Państwa posiada 320 850 akcji/udzia-
łów o łącznej wartości 32 085 000 zł (Skarb Państwa
– 49%, APC Pharma SA – 51%).
Data i sposób utworzenia: 20 czerwca 2000 r.
– wniesienie przedsiębiorstwa państwowego do spół-
ki, ustawa o kip.
Podstawowy przedmiot działalności: detaliczny
obrót produktami leczniczymi wytwarzanymi w kra-
ju i importowanymi oraz kosmetykami, wyrobami
medycznymi i drobnym sprzętem medycznym na te-
rytorium Polski.
— Cefarm-Wrocław, Centrum Zaopatrzenia Far-
maceutycznego SA. Struktura kapitałowa: kapitał
zakładowy – 51 500 000 zł, dzieli się na 5 150 000
akcji/udziałów o wartości nominalnej 10 zł. Skarb
Państwa posiada 2 200 000 akcji/udziałów o łącznej
wartości 22 000 000,00 zł (Skarb Państwa – 42,72%,
Farmacol SA – 57,28%).
Data i sposób utworzenia: 1 marca 2000 r. – wnie-
sienie przedsiębiorstwa państwowego do spółki,
ustawa o kip.
Podstawowy przedmiot działalności: sprzedaż
hurtowa i detaliczna produktów leczniczych, per-
fum, kosmetyków, wyrobów medycznych i ortope-
dycznych.
— Przedsiębiorstwo Zaopatrzenia Farmaceu-
tycznego Cefarm-Kraków SA. Struktura kapitało-
wa: kapitał zakładowy – 72 000 100 zł, dzieli się na
720 001 akcji/udziałów o wartości nominalnej 100 zł.
Skarb Państwa posiada 360 000 akcji/udziałów
o łącznej wartości 36 000 000 zł (Skarb Państwa
– 6,67%, Polska Grupa Farmaceutyczna SA w Łodzi
– 93,33%).
Data i sposób utworzenia: 24 stycznia 2003 r.
– wniesienie przedsiębiorstwa państwowego do spół-
ki, ustawa o kip.
Podstawowy przedmiot działalności: sprzedaż
detaliczna produktów leczniczych.
II Polfy:
— Tarchomińskie Zakłady Farmaceutyczne Po-
lfa SA – siedziba w Warszawie. Struktura kapitało-
wa: kapitał zakładowy – 87 590 000 zł, dzieli się na
8 759 000 akcji/udziałów o wartości nominalnej
10 zł. Skarb Państwa posiada 1 463 909 akcji/udzia-
łów o łącznej wartości 14 639 090 zł (Skarb Państwa
– 16,71%, pracownicy – 14,29%, Polski Holding Far-
maceutyczny SA – 69%).
Data i sposób utworzenia: 18 lipca 1994 r. – prze-
kształcenie w JSSP (jednoosobowe spółki Skarbu
Państwa), ustawa o p.p.p. (ustawa o partnerstwie
publiczno-prywatnym).
Podstawowy przedmiot działalności: produkcja
substancji farmaceutycznych (w tym produktów
leczniczych, chemikaliów medycznych), działalność
handlowa obejmująca ww. produkty, prowadzenie
prac badawczo-rozwojowych w dziedzinie nauk che-
micznych i farmaceutycznych.
— Pabianickie Zakłady Farmaceutyczne Polfa
SA. Struktura kapitałowa: kapitał zakładowy
– 160 000 000 zł, dzieli się na 16 000 000 akcji/udzia-
łów o wartości nominalnej 10 zł. Skarb Państwa po-
siada 806 205 akcji/udziałów o łącznej wartości
8 062 050 zł (Skarb Państwa – 5,04%, pracownicy
– 14,96%, Polski Holding Farmaceutyczny SA – 80%).
Data i sposób utworzenia: 16 grudnia 2002 r.
– komercjalizacja, ustawa o kip.
Podstawowy przedmiot działalności: wytwarza-
nie produktów leczniczych.
— Warszawskie Zakłady Farmaceutyczne Po-
lfa SA. Struktura kapitałowa: kapitał zakładowy
– 230 000 000 zł, dzieli się na 23 000 000 akcji/
udziałów o wartości nominalnej 10 zł. Skarb Pań-
stwa posiada 1 181 366 akcji/udziałów o łącznej war-
tości 11 813 660 zł (Skarb Państwa – 5,14%, pracow-
nicy – 14,86%, Polski Holding Farmaceutyczny S.A.
– 80%).
Data i sposób utworzenia: 16 grudnia 2002 r.
– komercjalizacja, ustawa o kip.
Podstawowy przedmiot działalności: wytwarza-
nie produktów leczniczych, sprzedaż kosmetyków,
dietetycznych środków spożywczych.
— Grodziskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa sp.
z o.o. – siedziba w Grodzisku Mazowieckim. Struktu-
ra kapitałowa: kapitał zakładowy – 245 000 000 zł,
dzieli się na 490 000 akcji/udziałów o wartości nomi-
nalnej 500 zł. Skarb Państwa posiada 145 200 akcji/
udziałów o łącznej wartości 72 600 000 zł (Skarb
Państwa – 29,63%, pracownicy – 0,16%, Gedeon
Richter LTD – 70,20%).
Data i sposób utworzenia: 29 sierpnia 2002 r.
– wniesienie przedsiębiorstwa państwowego do spół-
ki, ustawa o kip.
Podstawowy przedmiot działalności: wytwarza-
nie, sprzedaż hurtowa i detaliczna produktów lecz-
niczych.
— Polski Holding Farmaceutyczny SA – siedziba
w Warszawie. Struktura kapitałowa: kapitał zakła-
dowy – 579 242 380 zł, dzieli się na 57 924 238 akcji/
udziałów o wartości nominalnej 10 zł. Skarb Pań-
stwa posiada 57 924 238 akcji/udziałów o łącznej
wartości 579 242 380 zł (100%).
Data i sposób utworzenia: 16 kwietnia 2004 r.
– zawiązanie spółki, KSH (Kodeks spółek handlo-
wych), za aport, akcje 2 spółek.
Podstawowy przedmiot działalności: zarządza-
nie spółkami holdingowymi, zakwalifikowane we-
dług PKD do grupowania 7415Z.
4. Ważniejsze zmiany w rozwoju przemysłu far-
maceutycznego.
W kwietniu 2004 r. powstał Polski Holding Far-
maceutyczny SA, który został utworzony poprzez
wniesienie większościowych pakietów akcji trzech
spółek z wyłącznym udziałem Skarbu Państwa: Pa-
bianickie Zakłady Farmaceutyczne (80%), Warszaw-
skie Zakłady Farmaceutyczne Polfa SA (80%), Tar-

chomińskie Zakłady Farmaceutyczne Polfa SA
(69%). Polski Holding Farmaceutyczny SA został
utworzony w celu realizacji założeń programu rzą-
dowego „Strategia dla przemysłu farmaceutycznego
do roku 2008”. Docelowo miał przejąć funkcje opera-
cyjne spółek zależnych. Miało to nastąpić do końca
2005 r., a następnie miał rozpocząć się etap prywa-
tyzacji poprzez giełdę papierów wartościowych. Do
dnia dzisiejszego Polski Holding Farmaceutyczny
nie zaczął funkcjonować w swojej docelowej struktu-
rze. Pozycja konkurencyjna spółek wchodzących
w skład Polskiego Holdingu Farmaceutycznego SA
uległa pogorszeniu. W styczniu 2008 r. Ministerstwo
Skarbu Państwa podjęło decyzję o indywidualnej
prywatyzacji spółek. Decyzja ta znalazła potwier-
dzenie w przyjętym 22 kwietnia br. przez Radę Mi-
nistrów „Planie prywatyzacji na lata 2008–2011”.
W 2005 r. polskie firmy farmaceutyczne i bio-
technologiczne podpisały porozumienie o utworze-
niu Polskiej Platformy Technologicznej Innowacyj-
nej Medycyny, która wytyczyła program rozwoju
polskiej branży medycznej oraz głównych kierun-
ków badań w obszarze rozwoju innowacji w polskiej
medycynie. Honorowy patronat nad pracami objęli
minister zdrowia oraz minister nauki i szkolnictwa
wyższego. Grupę inicjatywną platformy tworzą pol-
skie firmy farmaceutyczne i biotechnologiczne, a tak-
że Krajowy Punkt Kontaktowy Programów Badaw-
czych Unii Europejskiej. Jednym z celów polskiej
platformy jest współpraca z platformą Unii Europej-
skiej. Istnieje możliwość pozyskiwania przez polskie
firmy farmaceutyczne środków na badania z progra-
mu realizowanego w ramach europejskiego partner-
stwa publiczno-prywatnego p.n. Wspólne Inicjatywy
Technologiczne.
Najważniejszym problemem, przed którym stoi
krajowy przemysł farmaceutyczny, jest dotrzymanie
terminu zakończenia procesu harmonizacji doku-
mentacji rejestracyjnej leków. Zgodnie z postanowie-
niami traktatu akcesyjnego dokumentacja musi być
dostosowana do wymagań prawa europejskiego do
dnia 31 grudnia 2008 r.
5. Polska, jak wiele innych krajów, opiera swoją
politykę lekową na produktach generycznych – pro-
dukowanych po wygaśnięciu ochrony patentowej
i upływie okresu wyłączności danych. W związku
z tym weryfikacja wykazów leków refundowanych
polega na objęciu refundacją przede wszystkim le-
ków generycznych. Ze strony resortu zdrowia klu-
czowe jest zapewnienie dostępności do leków speł-
niających potwierdzone naukowo standardy jakości,
skuteczności terapeutycznej i bezpieczeństwa stoso-
wania. Uruchamianie produkcji krajowej tańszych
odpowiedników leków zagranicznych pozwala na za-
chowanie odpowiedniego poziomu konkurencji na
rynku, zaistnienie polskich preparatów na ogólno-
europejskich i światowych rynkach zbytu, co ma na
celu realizację podstawowych zadań wynikających
z dokumentu „Polityka lekowa państwa”, w szcze-
gólności w zakresie uruchamiania produkcji tanich
685
leków generycznych, poprzez lepszą pozycję w pozy-
skiwaniu licencji, prowadzenie własnych prac na-
ukowo-badawczych, a także możliwości zdobywania
nowych rynków zbytu dla polskich produktów.
6. Minister zdrowia wspiera funkcjonowanie i roz-
wój przemysłu farmaceutycznego poprzez rozwiąza-
nia prawne korzystne dla krajowego przemysłu far-
maceutycznego, zapewnienie sprawnej procedury
dopuszczania do obrotu, w szczególności w zakresie
dostosowania dokumentacji rejestracyjnej leków do
wymogów ustawy Prawo farmaceutyczne, prowa-
dzenie racjonalnej polityki refundacyjnej, ustalanie
cen urzędowych na produkty lecznicze i wyroby me-
dyczne objęte wykazami leków refundowanych, któ-
re mają na względzie równoważenie interesów kon-
sumentów i przedsiębiorców zajmujących się wytwa-
rzaniem i obrotem produktami leczniczymi i wyro-
bami medycznymi.
7. Obecnie działania sektora farmaceutycznego
są w sposób istotny związane z polityką lekową pań-
stwa (kompetencje ministra zdrowia) oraz realizo-
wanymi zmianami organizacyjno-prawnymi (w tym
kwestią przekształceń własnościowych), które pozo-
stają w gestii ministra skarbu państwa. Zgodnie
z kierunkami unijnej polityki przemysłowej istot-
nym jest odchodzenie od polityk sektorowych na
rzecz tworzenia instrumentów horyzontalnych wspo-
magających zrównoważony rozwój przedsiębiorstw
przemysłowych oraz stymulujących zwiększenie ich
międzynarodowej konkurencyjności. Opierając się
na ww. wytycznych, minister gospodarki przygoto-
wał „Koncepcję horyzontalnej polityki przemysłowej
w Polsce”. Jednym z istotnych założeń tego doku-
mentu jest utrzymanie podejścia sektorowego jedy-
nie w dziedzinach o strategicznym znaczeniu dla
bezpieczeństwa państwa (energetyczny i obronny)
oraz w sektorach, w których przeprowadzana jest
długotrwała, głęboka i trudna restrukturyzacja
(górnictwa węgla kamiennego, przemysł stocznio-
wy). W przypadku pozostałych sektorów przemysło-
wych dotychczasowe strategie zostaną zastąpione
analizami ich konkurencyjności oraz foresightem
technologicznym. Opracowane na przestrzeni lat
2007–2008 analizy konkurencyjności stanowić będą
podstawę do przygotowania w 2009 r. strategii roz-
woju przemysłu. Dokument „Koncepcja horyzontal-
nej polityki przemysłowej w Polsce” został przyjęty
przez Radę Ministrów w dniu 30 lipca 2007 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
686
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie współpracy jednostek samorządu
terytorialnego z Agencją Nieruchomości
Rolnych na przykładzie gminy Czaplinek (3502)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
pana posła Stanisława Wziątka z dnia 26 maja 2008 r.
w sprawie współpracy jednostek samorządu teryto-
rialnego z Agencją Nieruchomości Rolnych na przy-
kładzie gminy Czaplinek, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Zgodnie z art. 24 ust. 5 ustawy z dnia 19 paź-
dziernika 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomo-
ściami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r.
Nr 231, poz. 1700) agencja może nieodpłatnie prze-
kazać na własność jednostce samorządu terytorial-
nego nieruchomości wchodzące w skład Zasobu Wła-
sności Rolnej Skarbu Państwa przeznaczone na cele
związane z inwestycjami infrastrukturalnymi słu-
żącymi wykonywaniu jej zadań własnych. Przez
określenie „inwestycja infrastrukturalna” należy
rozumieć inwestycję, którą jednostka samorządu te-
rytorialnego zamierza realizować na nieruchomości
przekazanej przez agencję oraz w ramach zadań
własnych, mających charakter użyteczności publicz-
nej, tj. prowadzących do zaspokojenia zbiorowych
potrzeb mieszkańców w drodze świadczenia usług
powszechnie dostępnych.
Dodatkowo wymaga zaznaczenia, iż zgodnie
z art. 36 ust. 3 pkt 2 ustawy z dnia 10 maja 1990 r.
Przepisy wprowadzające ustawę o samorządzie tery-
torialnym (Dz. U. Nr 32, poz. 191, z późn. zm.) poję-
cie inwestycji infrastrukturalnej obejmuje infra-
strukturę techniczną, socjalną i usługową oraz
obiekty oświaty, zdrowia i kultury. Natomiast przez
samo pojęcie infrastruktury należy rozumieć pod-
stawowe urządzenia, budynki i instytucje usługowe,
których istnienie jest niezbędne do prawidłowego
funkcjonowania gospodarki i społeczeństwa. Zgod-
nie natomiast z wyrokiem Naczelnego Sądu Admi-
nistracyjnego z dnia 8 listopada 2000 r. (sygn. ISA
1986/99) celami publicznymi są cele, których reali-
zacja służy ogółowi i jest przeznaczona dla zaspo-
kojenia potrzeb powszechnych, a realizatorami
tych celów są jednostki organizacyjne reprezentu-
jące Skarb Państwa lub jednostkę samorządu tery-
torialnego.
Ponadto pragnę zauważyć, iż przepis art. 24
ust. 5 ustawy z dnia 19 października 1991 r. o go-
spodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu
Państwa nie nakłada jednak na agencję obowiązku
nieodpłatnego przekazywania nieruchomości zaso-
bu na własność w każdym przypadku, gdy jednostka
samorządu terytorialnego zwróci się z takim wnio-
skiem. Aby agencja mogła nieodpłatnie przekazać na
rzecz jednostki samorządu terytorialnego nierucho-
mość zasobu, jednostka ta musi wykazać, iż ponad
wszelką wątpliwość będzie na niej realizowana inwe-
stycja infrastrukturalna służąca wykonaniu jej za-
dań własnych. Przedstawienie jedynie planu zago-
spodarowania przestrzennego jest niewystarczające.
Ponadto jednostka samorządu terytorialnego musi
wykazać, iż realizacja inwestycji nie może być zreali-
zowana na gruntach komunalnych, oraz określić na
podstawie stosownej dokumentacji powierzchnię nie-
zbędną do realizacji przedmiotowej inwestycji.
Powyższe warunki nie wynikają wyłącznie z woli
Agencji Nieruchomości Rolnych, lecz stanowią wy-
raz nałożonego na agencję obowiązku polegającego
na prawidłowym i racjonalnym gospodarowaniu po-
wierzonym mieniem Skarbu Państwa.
Pragnę uprzejmie poinformować, iż jak wynika
z wyjaśnień Agencji Nieruchomości Rolnych gmina
Czaplinek wystąpiła do agencji z wnioskami o prze-
kazanie kilkunastu nieruchomości będących w Za-
sobie Własności Rolnej Skarbu Państwa, które
w umowie, zawartej pomiędzy gminą a Oddziałem
Terenowym Agencji Nieruchomości Rolnych w Szcze-
cinie z dnia 25 lipca 2001 r. o współpracy w zakresie
procesu rozdysponowania mienia zasobu na terenie
miasta i gminy Czaplinek, określone zostały jako
atrakcyjne oraz położone w rejonach stricte tury-
stycznych. W odniesieniu do nieruchomości, dla któ-
rych wydane zostały decyzje lokalizacji inwestycji
celu publicznego agencja zawarła z gminą w dniu
24 kwietnia 2008 r. protokół ustalenia warunków
przekazania będących w zasobie nieruchomości
o łącznej powierzchni 3,9994 ha.
Odnosząc się zaś do wniosku gminy o nieodpłat-
ne przekazanie działki nr 3/19 o pow. 71,59 ha poło-
żonej w obrębie Kołomąt, w odniesieniu do której
gmina zamierza przystąpić do zmiany przeznacze-
nia w studium uwarunkowań i kierunków zagospo-
darowania przestrzennego z rolnego na budownic-
two jednorodzinne, uprzejmie wyjaśniam, iż do za-
dań własnych gminy należy gminne budownictwo
mieszkaniowe, tj. socjalne i komunalne, a nie jedno-
rodzinne. Wynika to z interpretacji art. 7 ust. 1 pkt 7
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gmin-
nym (Dz. U. 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.),
która została potwierdzona przez Biuro Analiz Sej-
mowych w opinii prawnej z dnia 20 września 2007 r.,
znak: BAS-WAL-2020/07. Ponadto pragnę zauwa-
żyć, iż przedmiotowa działka położona jest w nieda-
lekiej odległości od trzech jezior (Drawskiego, Nie-
wilno i Dołgie) oraz drogi krajowej nr 20, co czyni ją
atrakcyjną. Agencja Nieruchomości Rolnych, z uwa-
gi na jej ustawowe obowiązki oraz obowiązujące
przepisy, nie może nieodpłatnie przekazać na rzecz
jednostek samorządu terytorialnego nieruchomości
o tak dużej wartości.
W tym miejscu chciałbym również zwrócić uwa-
gę na fakt, iż będące w zasobie grunty przeznaczone
pod jednorodzinne i wielorodzinne budownictwo

mieszkaniowe są sprzedawane przez agencję na
rzecz osób trzecich, które na nabytych nieruchomo-
ściach realizują inwestycje mieszkaniowe bez udzia-
łu gmin. W związku z powyższym cel ogólny, jakim
jest budownictwo mieszkaniowe, jest realizowany.
Pragnę jednak zauważyć, iż w przypadku, gdy
przedmiotowa nieruchomość lub jej część będzie nie-
zbędna do realizacji celu publicznego, wniosek gmi-
ny o jej nieodpłatne przekazanie będzie mógł być
przez agencję ponownie rozpatrzony.
Chciałbym zwrócić uwagę, iż zgodnie z § 7 ust. 3
pkt 1 rozporządzenia ministra skarbu państwa
z dnia 26 stycznia 2007 r. w sprawie szczegółowych
zasad gospodarki finansowej Agencji Nieruchomości
Rolnych oraz gospodarki finansowej Zasobu Wła-
sności Rolnej Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r.
Nr 24, poz. 159) agencja może udzielić jednostce sa-
morządu terytorialnego bezzwrotnej pomocy finan-
sowej w związku z budową, remontem oraz przebu-
dową obiektów infrastruktury technicznej oraz in-
nego majątku, przekazanych na podstawie art. 43
ust. 2, art. 44 i 48 ustawy o gospodarowaniu nieru-
chomościami rolnymi Skarbu Państwa, bez uprzed-
niego doprowadzenia ich do należytego stanu tech-
nicznego. Jednakowo pragnę zaznaczyć, iż taka po-
moc może zostać udzielona wyłącznie wówczas, gdy
gmina, przejmując daną nieruchomość, przejmuje
ciążące dotychczas na agencji obowiązki związane
np. z dostawą mediów. Wysokość bezzwrotnej pomo-
cy nie może być większa niż wysokość kosztów, jakie
musiałaby ponieść agencja, doprowadzając nieod-
płatnie przekazaną nieruchomość do należytego
stanu technicznego.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w trybie
art. 48 ust. 1 ustawy o gospodarowaniu nierucho-
mościami rolnymi Skarbu Państwa agencja może
wydzielić z zasobu majątek z niezbędnymi grunta-
mi, służący wykonywaniu innej działalności niż go-
spodarcza, w celu nieodpłatnego przekazania na
własność gminie. Dla skorzystania z powyższej moż-
liwości ma znaczenie fakt, jaka działalność na przed-
miotowych nieruchomościach była realizowana, a nie
to, na jaką działalność gmina w przyszłości zamie-
rza wykorzystać. Warto również zauważyć, iż nieod-
płatne przekazanie na rzecz gminy nieruchomości
zabudowanej, związanej z prowadzeniem działalno-
ści gospodarczej, może nastąpić jedynie w trybie art.
25 ust. 4 ustawy o gospodarowaniu nieruchomościa-
mi rolnymi Skarbu Państwa na cele związane z in-
westycjami infrastrukturalnymi służącymi wyko-
nywaniu zadań własnych, bez możliwości udzielenia
przez agencję bezzwrotnej pomocy finansowej na re-
mont i adaptację takich budynków.
Ponadto pragnę poinformować, iż w Minister-
stwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi trwają prace nad pro-
jektem ustawy o zmianie ustawy o gospodarowaniu
nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa i nie-
których innych ustaw. Powyższy projekt zakłada
między innymi, iż z dniem 1 stycznia 2009 r. nieru-
chomości mieszkaniowe wraz z towarzyszącą im in-
687
frastrukturą zostaną nieodpłatnie przekazane na
rzecz gmin. Projekt zakłada również, iż agencja bę-
dzie mogła udzielać gminom, którym zostaną prze-
kazane nieruchomości mieszkaniowe, bezzwrotnej
pomocy finansowej na doprowadzenie tych nieru-
chomości do należytego stanu technicznego.
Chciałbym również poinformować, iż do głów-
nych zadań agencji nałożonych ustawą o gospodaro-
waniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Państwa
należy przede wszystkim:
— tworzenie oraz poprawa obszarowa gospo-
darstw rolnych,
— tworzenie warunków sprzyjających racjonal-
nemu wykorzystaniu potencjału produkcyjnego Za-
sobu Własności Rolnej Skarbu Państwa,
— restrukturyzacja oraz prywatyzacja mienia
Skarbu Państwa użytkowanego na cele rolnicze,
— obrót nieruchomościami i innymi składni-
kami majątku Skarbu Państwa użytkowanymi na
cele rolne,
— administrowanie zasobami majątkowymi
Skarbu Państwa przeznaczonymi na cele rolne,
— zabezpieczanie majątku Skarbu Państwa, ini-
cjowanie prac urządzeniowo-rolnych na gruntach
Skarbu Państwa oraz popieranie organizowania na
gruntach Skarbu Państwa prywatnych gospodarstw
rolnych.
Ponadto agencja zobowiązana jest do wnoszenia
wpłat na fundusz rekompensacyjny. W związku
z powyższym chciałbym zwrócić uwagę na fakt, iż po-
mimo wielości zadań nałożonych na Agencję Nieru-
chomości Rolnych przez ustawę z dnia 19 październi-
ka 1991 r. o gospodarowaniu nieruchomościami rol-
nymi Skarbu Państwa do końca 2007 r. agencja prze-
kazała nieodpłatnie na rzecz samorządu terytorial-
nego 80,3 tys. ha gruntów. Powyższe dane wskazują,
iż współpraca pomiędzy agencją a samorządem tery-
torialnym jest na dobrym poziomie.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie przygotowania operatorów
dystrybucji na rynku energii elektrycznej
do świadczenia usług zapewniających
równoprawne traktowanie podmiotów
kupujących energię na zliberalizowanym rynku
(3503)
W związku z interpelacją pana posła Andrzeja
Grzyba z dnia 27 maja 2008 r. (wystąpienie Mar-
688
szałka Sejmu RP z dnia 12 czerwca 2008 r., znak
SPS-023-3503/08) w sprawie przygotowania opera-
torów dystrybucji na rynku energii elektrycznej do
świadczenia usług zapewniających równoprawne
traktowanie podmiotów kupujących energię na zli-
beralizowanym rynku uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień do postawionych pięciu
pytań.
Na wstępie pragnę zwrócić uwagę, że problema-
tyka poruszona w interpelacji przez pana posła An-
drzeja Grzyba jest niezwykle szeroka i bardzo istot-
na ze względu na zachodzące zmiany w procesie li-
beralizacji naszej gospodarki, w tym w obszarze
funkcjonowania elektroenergetyki, co niewątpliwie
ma swoje przełożenie na kształtowanie się nowych
relacji pomiędzy przedsiębiorstwami energetyczny-
mi a odbiorcami energii elektrycznej.
Trzeba przy tym pamiętać, że w naszym kraju
struktura przedsiębiorstw energetycznych została za-
sadniczo zmieniona praktycznie dopiero w ubiegłym
roku. W drodze konsolidacji pionowej spółek wytwa-
rzania i dystrybucji utworzone zostały cztery nowe
grupy energetyczne, a od 1 lipca 2007 r. nastąpiło
zgodnie z prawem unijnym i krajowym tzw. wydziele-
nie operatorów systemów dystrybucyjnych (OSD), czy-
li rozdzielenie działalności dystrybucji energii elek-
trycznej od obrotu (handlu) tą energią. Zatem jest to
jeszcze stosunkowo krótki okres od zaistnienia tych
zasadniczych zmian i z pewnością w miarę upływu
czasu relacje pomiędzy przedsiębiorstwami energe-
tycznymi a odbiorcami końcowymi energii elektrycz-
nej będą nabierały naturalnych cech wynikających
z reguł konkurencyjnych, kształtowanych przez nasz
system gospodarczy i społeczny.
Pragnę również wskazać na odmienne role, jakie
w systemie prawnym pełnią obydwa wskazane w in-
terpelacji pana posła organy administracji publicz-
nej, tj. prezes Urzędu Regulacji Energetyki (prezes
URE) oraz prezes Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów (prezes UOKiK), a w konsekwencji
na wyraźnie rozgraniczenie ich kompetencji. I tak,
kontrola rynku energetycznego podejmowana przez
prezesa URE ma charakter uprzedni (ex ante),
a więc jego działania, jako regulatora sektorowego,
służą zapobieganiu negatywnym zjawiskom na ryn-
ku zanim one powstaną. Ważną cechą działania re-
gulatorów sektorowych jest to, że nakładają obo-
wiązki regulacyjne i egzekwują ich wykonanie. Na-
tomiast ochrona konkurencji i konsumentów powie-
rzona prezesowi UOKiK sprowadza się głównie do
działania następczego (ex post), czyli przywracania
właściwej konkurencji na rynku oraz zwalczania do-
konanych naruszeń interesów konsumentów w przy-
padku łamania przepisów ustawy z dnia 16 lutego
2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U.
z 2007 r. Nr 50, poz. 331, z późn. zm.). Prezes UOKiK
ma obowiązek wspomagania w ten sposób regulato-
rów sektorowych w sytuacjach, w których zachowa-
nia przedsiębiorców nie mogą zostać wyeliminowa-
ne przez regulatora sektorowego i wymagają inter-
wencji ex post.
Odnosząc się do wątpliwości pana posła co do
możliwości zmiany sprzedawcy przez małe firmy
i odbiorców w gospodarstwach domowych oraz wy-
korzystywania pozycji dominującej dystrybutorów
w stosunku do tej grupy odbiorców, pragnę zwrócić
uwagę, że taryfy dla przedsiębiorstw sieciowych są
i będą zatwierdzane przez prezesa URE. Jest to bo-
wiem działalność o cechach monopolu naturalnego,
który poprzez zatwierdzanie taryf podlega regula-
cji. Inaczej przedstawia się sytuacja w podsektorze
obrotu energią elektryczną. Od tego roku ceny ener-
gii zostały uwolnione dla odbiorców przemysłowych,
natomiast taryfy dla grupy G (obejmującej głównie
gospodarstwa domowe) są w dalszym ciągu zatwier-
dzane przez prezesa URE. Zakłada się, że okres
przejściowy, w którym zostanie utrzymany obowią-
zek taryfikacji cen energii elektrycznej dla odbior-
ców w gospodarstwach domowych, potrwa nie dłu-
żej niż do końca 2008 r., natomiast pełne uwolnienie
cen energii elektrycznej powinno nastąpić dopiero
od dnia 1 stycznia 2009 r. W tym czasie prowadzone
są intensywne prace na rzecz przygotowania roz-
wiązań systemowych poprawiających pozycję od-
biorców w gospodarstwach domowych na rynku
energii elektrycznej oraz usprawniające procedury
i sposób realizacji obowiązków nałożonych na sprze-
dawców i OSD. W chwili obecnej nie obserwuje się
zwiększonego zainteresowania tych odbiorców ener-
gii zmianą dotychczasowego sprzedawcy, a także za-
interesowania sprzedawców tym segmentem odbior-
ców. Wydaje się, że dopiero pełne uwolnienie cen
energii elektrycznej od dnia 1 stycznia 2009 r. po-
winno zaktywizować zarówno sprzedawców do przy-
gotowania nowych ofert dla odbiorców, jak i odbior-
ców do praktycznego wykorzystania posiadanego
prawa zakupu energii elektrycznej od wybranego
sprzedawcy.
1. Jak są przygotowani operatorzy systemów dys-
trybucyjnych energii elektrycznej do rozdzielenia
umowy sprzedaży energii elektrycznej?
Polska Grupa Energetyczna SA
Każda z funkcjonujących w tej grupie ośmiu
spółek OSD opracowała i opublikowała na swoich
stronach internetowych „Instrukcję ruchu i eksplo-
atacji sieci dystrybucyjnej”, w której zostały zawarte
szczegółowe zasady zmiany sprzedawcy.
W ramach całej Grupy PGE SA procedura zmia-
ny sprzedawcy została zestandaryzowana, z podzia-
łem na klienta, który:
— zmienia sprzedawcę po raz pierwszy (odejście
od umowy kompleksowej);
— zmienia sprzedawcę po raz kolejny (klient ko-
rzystający z zasady TPA);
— powraca do umowy kompleksowej.
Przestrzegany jest „Program zgodności”, które-
go celem jest zapewnienie równego i niedyskrymi-
nacyjnego traktowania użytkowników i potencjal-
nych użytkowników systemu dystrybucyjnego. Opra-

cowano stosowną treść formularzy, wniosków i umów,
a wszystkie spółki OSD wyodrębniły w swoich struk-
turach wyspecjalizowane jednostki organizacyjne
dedykowane zmianie sprzedawcy. Wzory niezbęd-
nych dokumentów (opublikowane na stronach inter-
netowych OSD) są dostępne w punktach/biurach
obsługi klienta oraz są wysyłane na życzenie klienta
w wersji elektronicznej lub papierowej. Ponadto każ-
da ze spółek OSD na swoich stronach internetowych
publikuje wykaz sprzedawców, z którymi ma zawar-
te umowy generalne.
Tauron Polska Energia SA
W ramach tej grupy funkcje OSD pełnią dwie
spółki: Enion Grupa Tauron SA (Enion) oraz Ener-
giaPro Grupa Tauron SA (EnergiaPro).
Spółka Enion umożliwia dokonanie rozdzielenia
umowy sprzedaży energii elektrycznej i umowy o świad-
czenie usług dystrybucji tej energii po zgłoszeniu ta-
kiego oczekiwania przez odbiorcę lub upoważnione-
go przedstawiciela odbiorcy. W tym celu w spółce
funkcjonują jednolite wzory umów o świadczenie
usług dystrybucji energii elektrycznej dla poszcze-
gólnych grup odbiorców.
Spółka EnergiaPro posiada wdrożone procedury
związane ze zmianą sprzedawcy (zgodne z zapisami
„Instrukcji ruchu i eksploatacji sieci dystrybucyj-
nych”), w których rozróżnione są działania związa-
ne z rozwiązaniem umowy kompleksowej i zawar-
ciem umowy sprzedaży oraz umowy o świadczenie
usług dystrybucji energii elektrycznej. W celu uspraw-
nienia tego procesu wdrożony został informatyczny
system zmiany sprzedawcy, powiązany z systemami
bilingowymi rozliczania klientów.
Enea SA
Pełniąca w tej grupie funkcję OSD spółka Enea
Operator sp. z o.o. posługuje się od dnia 25 maja
2007 r. „Programem zapewnienia niedyskrymina-
cyjnego traktowania użytkowników systemu dys-
trybucyjnego”. W całej Grupie Enea SA są opraco-
wane wzory umów sprzedaży energii elektrycznej
oraz wzory umów zawierających postanowienia
umów dystrybucji. Oferowana jest również możli-
wość zawarcia umowy o świadczenie usługi kom-
pleksowej. Wzory umów dostępne są w biurach ob-
sługi klienta. W „Instrukcji ruchu i eksploatacji sie-
ci dystrybucyjnej” zawarte są wymagania oraz opi-
sany jest proces związany ze zmianą sprzedawcy,
a dodatkowo OSD opracował wewnętrzne procedury
związane ze zmianą sprzedawcy, usprawniające ten
proces oraz rozdzielanie umów kompleksowych.
Energa SA
Pełniąca funkcje OSD w tej grupie spółka Ener-
ga-Operator SA posiada opracowaną procedurę
zmiany sprzedawcy, zawartą w „Instrukcji ruchu
i eksploatacji sieci dystrybucyjnej”. OSD stosuje
nowe wzory umów o świadczenie usług dystrybucji
zgodnie z wymogami procesu zmiany sprzedawcy
oraz ma podpisane generalne umowy dystrybucyjne
z różnymi sprzedawcami energii elektrycznej, umoż-
liwiające klientom wybór sprzedawcy energii. Zosta-
689
ły wdrożone systemy informatyczne do obsługi
uczestników procesu zmiany sprzedawcy, uspraw-
niające przebieg tego procesu.
W przypadku zgłoszenia przez klienta potrzeby
rozdzielenia dotychczasowej umowy kompleksowej,
której stroną jest spółka Energa-Obrót SA (spółka
obrotu w Grupie Energa SA), spółka ta zawiera
nową umowę o świadczenie usług dystrybucji. Do
tej pory z tej możliwości skorzystało zaledwie kilku
klientów.
Dla usprawnienia procesów zmiany sprzedawcy
spółka Energa-Obrót SA ma również podpisane ge-
neralne umowy dystrybucyjne z pozostałymi OSD,
które umożliwiają jej zawieranie umów sprzedaży
z odbiorcami przyłączonymi do sieci innych OSD niż
Energa-Operator SA.
Vattenfall Poland sp. z o.o.
W tej grupie energetycznej, w przypadku gdy od-
biorca energii elektrycznej chce skorzystać z prawa
wyboru sprzedawcy nie musi dokonywać rozdziele-
nia istniejącej umowy na dostarczanie energii. Taki
odbiorca wypowiada umowę dotychczasową i jedno-
cześnie zawiera umowę na sprzedaż energii elek-
trycznej z nowym wybranym przez siebie sprzedaw-
cą oraz umowę o świadczenie usług dystrybucji ze
spółką Vattenfall Distribution Poland SA, pełniącą
funkcję OSD, która postępuje zgodnie z opracowa-
nymi procedurami przy zawieraniu z odbiorcami
tego typu umów. Wybrany przez odbiorcę nowy
sprzedawca dokonuje do OSD zgłoszenia umowy
sprzedaży do realizacji.
Na stronie internetowej OSD znajdują się szcze-
gółowe informacje dotyczące postępowania przy
chęci skorzystania z prawa swobodnego wyboru
sprzedawcy. Stosowne informacje można również
uzyskać w biurach obsługi klienta oraz pod numera-
mi infolinii spółki. Dotychczas kilkanaście przedsię-
biorstw prowadzących działalność w zakresie sprze-
daży energii elektrycznej podpisało umowy umożli-
wiające sprzedawanie energii do odbiorców przyłą-
czonych do sieci dystrybucyjnej OSD.
RWE Stoen SA
Pełniąca w tej grupie energetycznej funkcję OSD
spółka RWE Stoen Sp. z o.o. ma opracowany „Pro-
gram zgodności”, stanowiący zbiór regulacji z za-
kresu niedyskryminacjnego traktowania uczestni-
ków rynku energii elektrycznej. Na pisemne życze-
nie każdego z odbiorców OSD zapewnia prawo do
rozdzielenia dotychczasowych umów sprzedaży ener-
gii elektrycznej.
W ocenie tej spółki odbiorcy nie są powszechnie
w pełni zainteresowani rozdzieleniem umów i otrzy-
mywaniem dwóch faktur, natomiast potencjalnie
większe zainteresowanie budzi możliwość podpisa-
nia umowy kompleksowej z innym sprzedawcą. Dla-
tego w takich przypadkach OSD prowadzi negocja-
cje z podmiotami posiadającymi koncesję na obrót
energią elektryczną w celu podpisania generalnych
umów dystrybucyjnych na świadczenie komplekso-
690
wej sprzedaży energii elektrycznej na obszarze swo-
jego działania.
Ponieważ rozdzielenie dotychczasowych umów
kompleksowych skutkuje koniecznością odpowied-
niego dostosowania układów pomiarowo-rozlicze-
niowych u odbiorców, to w przypadku odbiorców po-
bierających energię elektryczną na niskim napięciu
sprawę realizuje samodzielnie OSD, natomiast
w przypadku odbiorców z grup przyłączeniowych
I, II i III, będących właścicielami tych układów, obo-
wiązek dostosowania tych układów spoczywa na
nich samych.
2. W jaki sposób poinformowano o tej możliwości
odbiorców? Jakie są możliwości uzyskania profesjo-
nalnej informacji z uwagi na niewielką ilość punk-
tów obsługi klienta?
Polska Grupa Energetyczna SA
W tej grupie energetycznej wszystkie spółki OSD
informują odbiorców o prawie wyboru sprzedawcy
oraz zasadach i warunkach, które w tym zakresie
trzeba spełnić. Informowanie odbywa się poprzez
dostępne i możliwe do stosowania przez OSD kanały
komunikacji, tj. stronę internetową oraz w kontak-
tach bezpośrednich poprzez specjalnie przeszkolo-
nych w zakresie zmiany sprzedawcy pracowników
biur obsługi klienta oraz pracowników wydziałów
technicznej obsługi odbiorców lub sprzedaży usług
dystrybucyjnych.
Na stronach internetowych spółek OSD zostały
opublikowane informacje zawierające:
— wyjaśnienie zasady TPA oraz warunki do sko-
rzystania z tej zasady;
— skrócone procedury zmiany sprzedawcy wraz
z niezbędnymi formularzami i wzorami umów;
— kontaktowe numery telefonów i adresy e-mail
wraz z dostępnymi do wypełnienia formularzami
w wersji elektronicznej;
— treści „Programu zgodności” oraz „Instrukcji
ruchu i eksploatacji sieci dystrybucyjnej” ze szczegó-
łowymi zasadami zmiany sprzedawcy;
— listę spółek posiadających koncesję na obrót
energią elektryczną, z którymi OSD ma zawarte
umowy generalne oraz wzór takiej umowy;
— taryfy OSD.
Dodatkowo w ramach całej Grupy Kapitałowej
PGE SA została uruchomiona specjalna infolinia
z kilkoma numerami telefonów, gdzie każdy klient
może uzyskać szczegółową informację na temat
zmiany sprzedawcy. Ponadto na stronie interneto-
wej PGE znajdują się:
— informacje dotyczące procedury zmiany sprze-
dawcy oraz spółek detalicznej sprzedaży wchodzą-
cych w skład grupy;
— formularze w wersji elektronicznej, po wypeł-
nieniu których klient może uzyskać szczegółowe od-
powiedzi na zadane pytania;
— informacje o nowych ofertach i programach
dla nowych klientów (gospodarstw domowych).
Tauron Polska Energia SA
W ramach tej grupy energetycznej w spółce Enion
wszyscy odbiorcy przyłączeni do sieci tego OSD zo-
stali poinformowani o rozdzieleniu działalności kon-
cesjonowanych oraz o możliwości, skutkach i termi-
nie złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu dotych-
czasowej umowy sprzedaży energii elektrycznej
wraz z usługą dystrybucji. Informacja ta została
przekazana odbiorcom w formie ulotki dołączonej do
faktury lub osobiście poprzez pracowników OSD
w ustawowym terminie. Dla umożliwienia odbior-
com uzyskiwania stosownych informacji w pobliżu
swego miejsca zamieszkania w każdym oddziale te-
renowym dodatkowo przeszkolono wyznaczonych
pracowników.
W spółce EnergiaPro zasady zmiany sprzedawcy
są umieszczone na jej stronie internetowej, z poda-
niem danych kontaktowych do osób dedykowanych
do udzielania informacji w poszczególnych oddzia-
łach terenowych. Ponadto we wszystkich trzydzie-
stu biurach obsługi klienta odbiorca może uzyskać
informacje na temat zmiany sprzedawcy.
Enea SA
Informowanie odbiorców energii elektrycznej
o możliwości zmiany sprzedawcy i prawie wyboru
sprzedawcy odbywa się za pośrednictwem zróżnico-
wanych kanałów komunikacji. Na stronie interneto-
wej OSD znajdują się:
— opisy podstawowych definicji, instrukcje i akty
prawne;
— opis procedury zmiany sprzedawcy;
— formularze ułatwiające przeprowadzenie
zmiany sprzedawcy, w tym rozdzielenie umów sprze-
daży energii elektrycznej i świadczenia usług dys-
trybucji;
— lista sprzedawców, z którymi OSD ma zawar-
te umowy na świadczenie usług dystrybucji.
Ponadto w każdym z trzydziestu czterech biur
obsługi klienta, działających na terenie Grupy Enea
SA, każdy odbiorca może uzyskać pełną odpowiedź
na swoje pytania dotyczące procesu i procedury
zmiany sprzedawcy.
Dodatkowo została uruchomiona bezpłatna cało-
dobowa infolinia oraz system obsługi koresponden-
cji elektronicznej, gdzie wyspecjalizowani konsul-
tanci udzielają szczegółowych informacji i wyjaśnień
w sprawie możliwości zmiany sprzedawcy energii
elektrycznej.
Energa SA
Po zakończeniu procesu rozdzielenia działalności
dystrybucyjnej od obrotowej wszyscy odbiorcy energii
elektrycznej zostali powiadomieni listownie o:
— dokonanych zmianach organizacyjnych w gru-
pie;
— wynikającej z tego powodu zmianie strony do-
tychczasowych umów na dostarczanie energii;
— zachowaniu ważności umów oraz o możliwo-
ści ich rozwiązania bez ponoszenia dodatkowych
kosztów.
Ponadto każdy odbiorca może uzyskać niezbędne
szczegółowe informacje dotyczące procesu i proce-

dury zmiany sprzedawcy we wszystkich biurach ob-
sługi klienta oraz na całym terenie działalności
OSD w jego oddziałach, rejonach i posterunkach.
Również na stronach internetowych OSD za-
mieszczona jest ogólna instrukcja dotycząca zmiany
sprzedawcy oraz procedura zmiany sprzedawcy
zgodna z „Instrukcją ruchu i eksploatacji systemu
dystrybucyjnego”.
Vattenfall Poland sp. z o.o.
OSD zgodnie z prawem poinformował przyłączo-
nych do swojej sieci odbiorców energii elektrycznej
o rozdzieleniu działalności związanej z dystrybucją
i ze sprzedażą energii oraz o możliwości wypowie-
dzenia dotychczasowej umowy. Informowanie odby-
ło się za pośrednictwem różnych kanałów komuni-
kacji i obejmowało:
1) komunikaty prasowe w prasie lokalnej i ogól-
nopolskiej;
2) pisma do odbiorców dołączone do faktur i ra-
chunków;
3) informacje opublikowane na stronie interneto-
wej OSD, zawierające m.in.:
— komunikat o wydzieleniu i o możliwości wypo-
wiedzenia umowy,
— procedury zmiany sprzedawcy dla firm i od-
biorców indywidualnych,
— wniosek o rozwiązanie umowy o świadczenie
usług dystrybucji energii elektrycznej,
— wzory umów o świadczenie usług dystrybucji
energii elektrycznej,
— numery infolinii,
— wykaz podmiotów posiadających koncesję na
sprzedaż energii elektrycznej.
Dodatkowo odbiorcy energii elektrycznej mogą
uzyskać pełne informacje, kontaktując się z telefo-
niczną obsługą klientów pod dostępnymi numerami
infolinii.
RWE Stoen SA
W tej grupie energetycznej wszyscy odbiorcy
przyłączeni do sieci OSD mogą uzyskać profesjonal-
ną informację na temat możliwości rozdzielenia
umów i wymagań, jakie należy spełnić, kontaktując
się z którymś z centrów obsługi klienta dystrybucyj-
nego, wchodząc na stronę internetową OSD lub po
pisemnym zapytaniu, skierowanym do OSD.
Ponadto na stronie internetowej OSD jest infor-
macja dotycząca sposobu kontaktowania się z cało-
dobowym Telefonicznym Centrum Obsługi Klienta.
3. Czy informacje przekazane przez dystrybuto-
rów są zredagowane zrozumiałym dla klienta języ-
kiem oraz dostępne w punktach obsługi klienta, in-
formacji telefonicznej?
Wedle zapewnień spółek energetycznych infor-
macje dla odbiorców energii elektrycznej są zredago-
wane w sposób staranny i zrozumiały dla nich. Jest
duża dbałość o czytelność tych informacji, przekazy-
wanych zarówno w punktach obsługi klienta, jak
i poprzez inne dostępne kanały kontaktowe, typu:
Internet, listy, ulotki, broszury informacyjne czy
ogłoszenia prasowe.
691
Polska Grupa Energetyczna SA
W Grupie PGE SA dokłada się dużej staranności
do jakości informacji przekazywanych odbiorcom
energii elektrycznej przez wszystkich OSD. Zdając
sobie sprawę, że część odbiorców zawsze wymaga
dodatkowych wyjaśnień, wprowadzono system szko-
leń oraz ciągłej weryfikacji umiejętności z zakresu
obsługi klienta dla grup pracowników, mających „na
co dzień” kontakty z odbiorcami, po to, by usługi
związane z obsługą klienta były świadczone na moż-
liwie najwyższym poziomie.
Tauron Polska Energia SA
Spółka Enion odnotowuje niewielką liczbę bez-
pośrednich lub telefonicznych kontaktów odbiorców
energii elektrycznej ze swoimi pracownikami w spra-
wie otrzymania dodatkowych wyjaśnień dotyczą-
cych problematyki zmiany sprzedawcy, co niejako
potwierdza fakt, że dotychczas przekazane odbior-
com informacje miały formę przejrzystą i zrozumia-
łą dla nich.
W spółce EnergiaPro informacje dotyczące zmia-
ny sprzedawcy są przekazywane odbiorcom w posta-
ci opisu tzw. 10 kroków do zmiany sprzedawcy – in-
formacje te są również dostępne w biurach obsługi
klienta oraz na stronie internetowej tego OSD. Taka
jednoznaczna forma opisowa nie nastręcza odbior-
com niejasności w interpretacji procesu zmiany
sprzedawcy.
Enea SA
Przekazywane odbiorcom energii elektrycznej
informacje dotyczące ich prawa do zmiany sprze-
dawcy redagowano z myślą o tym, aby były jak naj-
bardziej czytelne, a jednocześnie aby zawierały
wszelką istotną wiedzę wynikającą z regulacji praw-
nych oraz wewnętrznych uregulowań w spółce Enea-
-Operator SA, jako OSD w grupie.
Energa SA
Na podstawie analizy rodzajów i jakości pytań
w sprawie zmiany sprzedawcy, zadawanych pracow-
nikom spółki przez odbiorców energii elektrycznej,
wynika, że dotychczas otrzymane przez nich infor-
macje w tej sprawie były sformułowane przystęp-
nym i zrozumiałym językiem.
Vattenfall Poland sp. z o.o.
Spółka dokłada wszelkich starań, aby wszelkie
przekazywane i publikowane informacje były zrozu-
miałe i łatwe do wykorzystania dla odbiorców ener-
gii elektrycznej.
Każdego roku prowadzone są badania użytecz-
ności strony internetowej oraz poziomu zadowolenia
klientów, a wyniki tych badań pozwalają na ciągłe
doskonalenie procesu informowania odbiorców i do-
stosowania przekazu do ich preferencji. Profesjonal-
nie dopracowane informacje, przeznaczone do publi-
kacji na stronach internetowych, są wykorzystywa-
ne do udzielania informacji w biurach obsługi klien-
tów oraz poprzez infolinię.
RWE Stoen SA
Informacje kierowane do odbiorców energii elek-
trycznej przedstawiane są w formie przejrzystej i do-
692
stosowanej do potrzeb tych odbiorców. Nie posiadają
jakichkolwiek znamion sugestii, kładąc nacisk na
fakt, że to odbiorca dokonuje wyboru swojego sprze-
dawcy energii. Jak dotąd nie odnotowano opinii
o przekazywaniu niewystarczających lub niezrozu-
miałych informacji.
Wszyscy pracownicy bezpośredniej i telefonicznej
obsługi odbiorców zostali przeszkoleni z zakresu za-
gadnień rynku energii elektrycznej i „Programu
zgodności” jeszcze przed wydzieleniem OSD, a wie-
dza konsultantów jest regularnie pogłębiana wraz
z zachodzącymi zmianami i potrzebami odbiorców.
W OSD funkcjonują następujące cztery kanały
udzielania informacji:
— Centrum Obsługi Klientów – Dystrybucja (ob-
sługa bezpośrednia);
— Centrum Kontaktu z Klientem (obsługa tele-
foniczna i korespondencyjna 24 godziny/7 dni w ty-
godniu);
— strona internetowa,
— poczta elektroniczna.
4. Jak Urząd Regulacji Energetyki i Urząd
Ochrony Konkurencji i Konsumentów monitorują
proces liberalizacji rynku energii elektrycznej oraz
respektowanie praw konsumentów?
Prezes URE
W ocenie prezesa URE sprawą szczególnie istot-
ną dla monitorowania procesu liberalizacji rynku
energii elektrycznej jest posiadanie przez organ re-
gulacyjny odpowiednich narzędzi i uprawnień do eg-
zekwowania określonych zachowań przedsiębiorstw
energetycznych.
Dotychczas prowadzony monitoring miał na celu
przede wszystkim ocenę postępu wdrażanych roz-
wiązań rynkowych określonych w przepisach usta-
wy Prawo energetyczne i rozporządzeniach wyko-
nawczych wydanych przez ministra właściwego ds.
gospodarki oraz w instrukcjach ruchu i eksploatacji
sieci dystrybucyjnych, zatwierdzanych przez preze-
sa URE. Monitorowanie funkcjonowania poszcze-
gólnych OSD składało się głównie z badań ankieto-
wych, jakościowych i ilościowych. W 2007 r., z uwagi
na otwarcie w dniu 1 lipca 2007 r. rynku energii dla
wszystkich odbiorców oraz rozdział prawny działal-
ności sieciowej i handlowej w przedsiębiorstwach
pionowo zintegrowanych, a także ze względu na
zwolnienie przedsiębiorstw energetycznych zajmują-
cych się obrotem energią elektryczną z obowiązku
przedkładania prezesowi URE taryf do zatwierdze-
nia, badanie ankietowe zostało przeprowadzone
w podziale na trzy okresy sprawozdawcze:
— I okres – od 1 stycznia do 30 kwietnia 2007 r.
– ankieta obejmowała badanie stosowanych przez
OSD procedur i praktyk w zakresie zmiany sprze-
dawcy;
— II okres – od 1 maja do 30 września 2007 r.
– ankieta dotyczyła niezależności działania OSD
oraz realizacji programów podjętych w celu zapew-
nienia niedyskryminacyjnego traktowania użyt-
kowników systemu oraz od 1 lipca do 30 września
2007 r. – ankieta dotyczyła wykonywania przez OSD
obowiązków określonych w art. 9c ust. 3 pkt 9a lit. b
ustawy Prawo energetyczne, tj. umożliwienia reali-
zacji umów sprzedaży energii elektrycznej zawar-
tych przez odbiorców przyłączonych do sieci poprzez
pozyskiwanie, przechowywanie, przetwarzanie i udo-
stępnianie, w uzgodnionej pomiędzy uczestnikami
rynku energii formie, danych pomiarowych dla
energii elektrycznej pobieranej przez odbiorców wy-
branym przez nich sprzedawcom i podmiotom odpo-
wiedzialnym za bilansowanie handlowe oraz opera-
torowi systemu przesyłowego (OSP);
— III okres – od 1 października do 31 grudnia
2007 r. – ankieta dotyczyła wykonywania przez OSD
ww. obowiązków określonych w art. 9c ust. 3 pkt 9a
lit. b ustawy Prawo energetyczne.
Procesem monitorowania objęte były także ofer-
ty cenowe kierowane przez sprzedawców do odbior-
ców przemysłowych, dla których ceny energii zosta-
ły uwolnione z dniem 1 stycznia 2008 r.
Zarówno dotychczasowe wyniki badań, jak i w dal-
szym ciągu stosunkowo słabe zainteresowanie od-
biorców możliwością zmiany sprzedawcy, a także za-
chowania pionowo zintegrowanych przedsiębiorstw
energetycznych na rynku energii elektrycznej, skło-
niły prezesa URE do opracowania i wdrożenia
w drugiej połowie tego roku nowego programu moni-
torowania rynku energii elektrycznej w podziale na:
— hurtowy rynek energii elektrycznej – jako ba-
danie cykliczne, którego celem jest: porównanie cen
sprzedaży energii elektrycznej, ocena możliwości
wejścia inwestorów na rynek wytwarzania, analiza
możliwości wykorzystywania siły rynkowej przez
dominujące podmioty, gromadzenie informacji o dzia-
łaniu tzw. rynku bilansującego w Polsce oraz ocena
efektów finansowych przedsiębiorstw energetycz-
nych i grup kapitałowych;
— detaliczny rynek energii elektrycznej – jako
badanie cykliczne, którego celem jest ocena efek-
tywności mechanizmów konkurencji na rynku deta-
licznym m.in. w zakresie procedury zmiany sprze-
dawcy (analiza ilościowa i jakościowa), niezależności
działania OSD wyodrębnionych z przedsiębiorstw
zintegrowanych pionowo, a także cen energii elek-
trycznej w sprzedaży do odbiorcy końcowego.
Ponadto, z uwagi na systematycznie malejący
wolumen dostępnych mocy wytwórczych, w celu dia-
gnozy stanu bezpieczeństwa energetycznego krajo-
wego systemu elektroenergetycznego i możliwości
zapewnienia pokrycia zapotrzebowania na moc i ener-
gię elektryczną, prezes URE uruchomił badanie do-
tyczące bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej.
Wyniki badania posłużą do oceny poziomu potrzeb
inwestycyjnych polskiej elektroenergetyki do 2030 r.,
z uwzględnieniem uwarunkowań wynikających
z międzynarodowych zobowiązań Polski, np. w od-
niesieniu do ochrony środowiska naturalnego. Ba-
daniem objęto podmioty uczestniczące w rynku
energii elektrycznej, tj.: dużych wytwórców, elektro-

ciepłownie zawodowe, OSP, wszystkich OSD oraz
przedsiębiorstwa obrotu energią elektryczną.
Prezes UOKiK
Wykorzystując swoje kompetencje władcze, pre-
zes UOKiK w ostatnich latach prowadził przeciwko
przedsiębiorcom z sektora energetycznego liczne po-
stępowania antymonopolowe oraz w sprawie naru-
szenia zbiorowych interesów konsumentów. W kolej-
nych latach działalność w tym zakresie będzie kon-
tynuowana. Każde zawiadomienie, tak ze strony
przedsiębiorców jak i konsumentów, a także sygnały
nieformalne i informacje prasowe dotyczące działań
przedsiębiorców energetycznych, będą rozpatrzone
w aspekcie naruszenia ustawy o ochronie konkuren-
cji i konsumentów – i w przypadku zaistnienia prze-
słanek zostaną wszczęte stosowne postępowania.
Prezes UOKiK będzie również korzystał ze swo-
ich kompetencji niewładczych. Jako organ antymo-
nopolowy (zgodnie z art. 48 ust. 2 pkt 3 ustawy
o ochronie konkurencji i konsumentów) może bo-
wiem prowadzić (i prowadzi) badania rynku, m.in.
rynku energetycznego. Kompetencje badawcze nie
mają na ogół charakteru samoistnego i najczęściej
powiązane są z realizacją innych zadań, w szczegól-
ności orzeczniczych. Osobne badania, niezwiązane
bezpośrednio z toczącymi się postępowaniami, pro-
wadzone są w przypadku rynków, które budzą szcze-
gólne zainteresowanie prezesa UOKiK, albo ze wzglę-
du na ich strukturę i zachodzące tam procesy kon-
centracyjne, albo ze względu na zwiększone prawdo-
podobieństwo występowania na nich naruszeń pra-
wa konkurencji i interesów konsumentów. Do tych
ostatnich rynków zaliczane są rynki podlegające li-
beralizacji i deregulacji.
Wyniki badania rynków regulowanych są mate-
riałem, który pozwala prezesowi UOKiK dokonać
oceny sytuacji na rynku pod względem rozwoju kon-
kurencji. Ocena konkurencji na rynkach liberalizo-
wanych jest jednak prowadzona przez prezesa
UOKiK nie tylko na podstawie badań własnych, ale
również na podstawie informacji uzyskanych od re-
gulatorów rynku oraz innych podmiotów zajmują-
cych się monitorowaniem i analizą rynków. Wyniki
przeprowadzanej oceny mają charakter uzupełniają-
cy w stosunku do oceny sporządzanej przez samych
regulatorów i służą do:
— formułowania własnej polityki prezesa UOKiK
w stosunku do określonego rynku;
— kształtowania współpracy prezesa UOKiK
z poszczególnymi regulatorami rynku (wyniki oce-
ny pomagają zdefiniować stopień intensywności tej
współpracy oraz jej treść merytoryczną);
— określania zakresu zainteresowania prezesa
UOKiK danym rynkiem (wyniki oceny wpływają na
decyzję, czy dany rynek będzie objęty badaniami
opisanymi powyżej, czy też ze względu na pozytyw-
ny rozwój konkurencji – nie należy już traktować
tego rynku w sposób szczególny).
Oprócz prowadzenia własnych badań rynku za-
daniem prezesa UOKiK jest również stałe monitoro-
693
wanie działań regulatorów rynku w celu zdefinio-
wania obszarów, na których może dojść do naduży-
wania pozycji dominującej przez przedsiębiorców na
regulowanych przez nich rynkach. Chodzi przede
wszystkim o sytuacje, w których przedsiębiorcy ci
próbują podejmować działania antykonkurencyjne
w odpowiedzi na wejście w życie nowych regulacji.
Powyższe zadania organu antymonopolowego
i obszary działań zawarte zostały w przyjętym
przez Radę Ministrów w dniu 15 lipca 2008 r. doku-
mencie strategicznym „Polityka konkurencji na
lata 2008–2010”, w którym działania dotyczące li-
beralizacji i deregulacji rynków, w tym rynku ener-
getycznego, stanowią obszar realizacji polityki two-
rzenia i intensyfikacji konkurencji w gospodarce.
Jako odpowiedzialnych za działania z tego obszaru
wskazano przede wszystkim wyspecjalizowanych
regulatorów sektorowych, takich jak prezes URE,
jak również organy administracji rządowej odpo-
wiedzialne za nadzór nad danym rodzajem działal-
ności gospodarczej.
W przypadku energetyki ustawa Prawo energe-
tyczne zobowiązuje prezesa URE i prezesa UOKiK
do współpracy.
5. Jak odbiorcy są chronieni przed wprowa-
dzaniem w błąd i niekorzystnymi metodami sprze-
daży?
Odnosząc się do tego pytania, pragnę podkreślić
istotną rolę ogólnych przepisów o ochronie konku-
rencji i konsumentów oraz instytucji upoważnio-
nych z mocy tych przepisów do wspierania konsu-
mentów, w tym również odbiorców energii elek-
trycznej w warunkach pełnego uwolnienia cen ener-
gii elektrycznej.
W tym względzie m.in. na przedsiębiorców ener-
getycznych zostały nałożone obowiązki informacyj-
ne określone w przepisach ogólnych oraz w przepi-
sach szeroko pojętego Prawa energetycznego. W przy-
padku niespełnienia tych obowiązków prezes UOKiK
ma kompetencje do uruchomienia postępowania
w sprawie naruszenia zbiorowych interesów konsu-
mentów, w wyniku którego działania takie zostaną
zakazane, a na przedsiębiorcę może zostać nałożona
kara pieniężna. Zgodnie bowiem z art. 24 ust. 2 pkt 2
ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów przez
praktykę naruszającą zbiorowe interesy konsumen-
tów rozumie się godzące w nie bezprawne działanie
przedsiębiorcy polegające na naruszeniu obowiązku
udzielania konsumentom rzetelnej, prawdziwej i peł-
nej informacji.
Ponadto z dniem 20 grudnia 2007 r., w związku
z wejściem w życie przepisów ustawy z dnia 23 sierp-
nia 2007 r. o przeciwdziałaniu nieuczciwym prakty-
kom rynkowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 171, poz. 1206),
konsumenci zyskali dodatkową ochronę prawną
przed wprowadzaniem w błąd przez przedsiębiorcę,
w tym również poprzez stosowane metody sprzeda-
ży negatywnie wpływające na interesy konsumen-
tów i mogące naruszać ich prawa. Zgodnie z art. 4
ust. 1 tej ustawy praktyka rynkowa stosowana przez
694
przedsiębiorców wobec konsumentów jest nieuczciwa,
jeżeli jest sprzeczna z dobrymi obyczajami i w istotny
sposób zniekształca lub może zniekształcić zachowa-
nie rynkowe przeciętnego konsumenta przed zawar-
ciem umowy dotyczącej produktu, w trakcie jej zawie-
rania lub po jej zawarciu. W przepisie ust. 2 tego ar-
tykułu uznaje się w szczególności za nieuczciwą
praktykę rynkową wprowadzającą w błąd oraz agre-
sywną praktykę rynkową, a także stosowanie
sprzecznego z prawem kodeksu dobrych praktyk, je-
żeli działania te spełniają przesłanki określone
w ust. 1.
Zatem w przypadku stosowania przez przedsię-
biorcę jednej ze wskazanych w ww. akcie prawnym
praktyk wprowadzających w błąd bądź praktyk
agresywnych konsument posiada m.in. możliwość
żądania zaniechania tej praktyki, usunięcia jej skut-
ków, czy też naprawienia wyrządzonej szkody na za-
sadach ogólnych, w szczególności żądania unieważ-
nienia umowy z obowiązkiem wzajemnego zwrotu
świadczeń oraz zwrotu przez przedsiębiorcę kosztów
związanych z nabyciem produktu. Co najistotniej-
sze, ciężar dowodu w przypadku praktyk wprowa-
dzających w błąd zastaje przerzucony na przedsię-
biorcę.
Podzielam pogląd, że jedną z form ochrony jest
przekazanie odbiorcom informacji o możliwości ak-
tywnego uczestnictwa w rynku energii. Uświado-
mienie odbiorcom potrzeby pozyskania niezbędnych
do tego celu informacji w drodze szerokiej multime-
dialnej kampanii informacyjnej byłoby niewątpliwie
efektywnym działaniem. W URE został przygoto-
wany plan takiej kampanii informacyjnej, który jed-
nak ze względu na koszty i dotychczasowe limity bu-
dżetowe URE jest realizowany drobnymi krokami.
Dlatego też prezes URE równolegle podjął inne dzia-
łania, których celem jest upowszechnianie wiedzy
na temat rynku energii poprzez uświadomienie od-
biorcom ich praw oraz ostrzeganie przed nieuczci-
wymi praktykami sprzedawców. W ramach tych
działań:
— w lutym 2008 r. została przygotowana i wy-
drukowana broszura informacyjna na temat nowych
praw odbiorców i sposobów ich realizacji, rozpo-
wszechniana na spotkaniach organizowanych przez
URE;
— w maju 2007 r. uruchomiony został w URE ser-
wis internetowy poświęcony zmianie sprzedawcy, na
którym m.in. zamieszczone zostały informacje „na co
trzeba uważać przy zmianie sprzedawcy”;
— w dniu 2 lipca 2007 r. w URE została urucho-
miona infolinia dla udzielania przez pracowników
tego urzędu wyjaśnień i porad;
— przeprowadzone zostały dwie edycje warszta-
tów dla miejskich i powiatowych rzeczników konsu-
mentów oraz dla przedstawicieli samorządów tery-
torialnych, organizacji konsumenckich i pozarządo-
wych, poświęcone problematyce praw odbiorców
energii i obowiązków przedsiębiorstw energetycz-
nych na rynku energii elektrycznej po uwolnieniu
cen energii elektrycznej;
— przeprowadzono szereg konferencji tema-
tycznych m.in. na Wydziale Zarządzania Uniwer-
sytetu Warszawskiego, zorganizowanych wspólnie
przez prezesa Urzędu Regulacji Energetyki i Cen-
trum Studiów Antymonopolowych i Regulacyj-
nych na Wydziale Zarządzania Uniwersytetu War-
szawskiego;
— prowadzona jest otwarta polityka informacyj-
na poprzez publikacje artykułów prasowych oraz
udzielanie wywiadów w radiu i telewizji.
Kampanię informacyjną na temat otwarcia ryn-
ku energii elektrycznej oraz praw odbiorców na tym
rynku prowadziła także Komisja Europejska, przy
współpracy krajowych organów regulacyjnych. W ra-
mach tej kampanii prezes URE rozesłał kilkaset
plakatów opracowanych przez KE do rzeczników
konsumentów oraz OSD z prośbą o zamieszczenie
ich w centrach obsługi klienta.
Istotnym wkładem w proces otwierania rynku
energii elektrycznej jest dalsza unifikacja i uprasz-
czanie procedur zmiany sprzedawcy. W zatwierdzo-
nych przez prezesa URE nowych „Instrukcjach ru-
chu i eksploatacji sieci dystrybucyjnych” takie
uproszczenia zostały wprowadzone. Obecnie OSD
mają obowiązek udzielania rzetelnej informacji
o możliwości zmiany sprzedawcy, procedurze tej
zmiany i o sprzedawcach działających na ich tere-
nie, m.in. poprzez:
— opracowanie i zamieszczenie w ww. instrukcji
oraz odrębnie, na stronie internetowej OSD, proce-
dury zmiany sprzedawcy, opisanej w sposób przy-
stępny i zrozumiały dla odbiorcy;
— zamieszczanie na stronie internetowej infor-
macji o wszystkich sprzedawcach energii działają-
cych na terenie OSD;
— opracowanie i zamieszczenie na stronie inter-
netowej wzorów wniosków o zmianę sprzedawcy
oraz wzorów umów o świadczenie usług dystrybucji
(które będą zawierane z odbiorcami chcącymi roz-
dzielić umowę sprzedaży i umowę dystrybucji);
— opracowanie jednolitych procedur przyjmowa-
nia i rozpatrywania wniosków, w szczególności do-
tyczących zmiany sprzedawcy energii oraz sprawne-
go rozpatrywania skarg i reklamacji w zakresie
świadczenia usług dystrybucji.
Prezes URE współdziała także ze stowarzysze-
niami przedsiębiorstw energetycznych na rzecz wy-
pracowania dobrych praktyk, w tym m.in. wspólnie
z Towarzystwem Obrotu Energią Elektryczną przy-
gotowywane jest narzędzie, tzw. kalkulator taryfo-
wy, który zapewni odbiorcom dostęp do informacji
o aktualnych ofertach cenowych większości sprze-
dawców, umożliwi porównywanie tych ofert oraz
ułatwi wybór oferty najbardziej atrakcyjnej.
Prezes URE współdziała także z szeregiem in-
stytucji i organizacji na rzecz wypracowania do-
brych praktyk w zakresie społecznej odpowiedzial-
ności biznesu w środowisku energetycznym i roz-

wiązań systemowych chroniących najsłabszych od-
biorców przed tzw. ubóstwem energetycznym. Sze-
reg stosowanych obecnie rozwiązań został ukształ-
towany w wyniku praktyki regulacyjnej i nie jest
zatem przedmiotem obowiązujących przepisów, do
których odbiorca może się formalnie odwołać, jako
źródła prawa powszechnie obowiązującego. Z tego
względu, z upoważnienia ministra gospodarki, pre-
zes URE koordynuje prace międzyresortowe nad
przygotowaniem propozycji do obecnej nowelizacji
ustawy Prawo energetyczne, uwzględniających do-
tychczasowy dorobek regulacyjny i nowe rozwiąza-
nia dotyczące ochrony tzw. odbiorcy wrażliwego.
Wyrażam przekonanie, że powyższe obszerne
wyjaśnienia zostaną przyjęte, jako wyczerpująca od-
powiedź na pytania postawione w interpelacji przez
pana posła Andrzeja Grzyba.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Mariusza Kamińskiego
i Mariusza Błaszczaka
w sprawie kosztów funkcjonowania urzędu
pełnomocnika rządu do spraw zwalczania
korupcji minister Julii Pitery i jej
dotychczasowych dokonań (3516)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów posłów Mariusza Kamińskiego
i Mariusza Błaszczaka w sprawie kosztów funkcjono-
wania urzędu minister Julii Pitery i jej dotychczaso-
wych dokonań, uprzejmie informuję, co następuje:
Pani Julia Pitera została powołana na pełnomoc-
nika rządu do spraw opracowania programu zapo-
biegania nieprawidłowościom w instytucjach pu-
blicznych zgodnie z przepisami rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 27 listopada 2007 r. w sprawie peł-
nomocnika rządu do spraw opracowania programu
zapobiegania nieprawidłowościom w instytucjach
publicznych (Dz. U. Nr 224, poz. 1660).
Obecnie sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów pani Julia Pitera nadzoruje
w KPRM wyłącznie Departament Kontroli i Nad-
zoru oraz Departament Skarg, Wniosków i Rady
ds. Uchodźców.
Odpowiadając zaś na pytania, informuję w kolej-
ności ich postawienia:
1. Według stanu na koniec czerwca 2008 r. obsłu-
gę merytoryczną oraz administracyjno-biurową za-
pewniają 4 osoby, z czego 2 zatrudnione są w Depar-
695
tamencie Kontroli i Nadzoru, 2 w Departamencie
Skarg, Wniosków i Rady ds. Uchodźców. Łączne
uposażenie brutto wynosi 15 864,67 zł. Ponadto na
stanowisku asystentów politycznych zatrudnionych
jest od marca 2008 r. 2 prawników wykonujących
pracę merytoryczną wynikającą z obowiązków peł-
nomocnika. Wysokość wynagrodzenia brutto każde-
go z nich wynosiła do maja 2008 r. 3000 zł i 2600 zł.
Od czerwca 2008 r. wynagrodzenie każdego z nich
wynosi 3600 zł. Sekretariat obsługuje stażystka
skierowana przez Powiatowy Urząd Pracy w War-
szawie.
2. Pani Julia Pitera nie korzysta ze służbowego
telefonu ani służbowego laptopa. Miesięczne koszty
samochodu służbowego wynoszą średnio 5837,73 zł
miesięcznie.
3. Opracowanie przygotowane przez panią Julię
Piterę dotyczące funkcjonowania CBA nie łączyło
się z żadnymi kosztami.
4. Kontrola w zakresie prawidłowości korzysta-
nia ze służbowych kart płatniczych była jedną z ru-
tynowych kontroli przeprowadzonych przez Depar-
tament Kontroli i Nadzoru KPRM w następstwie
doniesień prasowych o nadużyciach w tym zakresie
dokonanych przez ówczesnego szefa Urzędu Komite-
tu Integracji Europejskiej.
5. Wydatki ministra Radosława Sikorskiego
mieszczą się w kwocie 1,4 mln zł opisanej w informa-
cji zamieszczonej na stronach: C:\Documents and
Settings\jpitera\Pulpit\Informacja_karty_kredyto-
we.pdf i wynosiły łącznie 35 955,64 zł. Z tej sumy
minister Radosław Sikorski wydał w okresie styczeń
2006–luty 2007 przy użyciu karty kredytowej na
następujące usługi: 22 197,17 zł na usługi restaura-
cyjne, 1019,81 zł na usługi hotelowe, 12 725,13 zł na
bilety lotnicze, 16,53 zł na rozmowy telefoniczne.
Stanowi to ok. 2,6% z łącznej, wymienionej wyżej,
kwoty 1,4 mln zł, wydanej przez wszystkich mini-
strów na analogiczne usługi.
6. Obecnie został przygotowany projekt nowej
ustawy antykorupcyjnej, trwają prace nad nową
ustawą o fundacjach oraz przygotowania do nowej
ustawy lobbingowej. Z inicjatywy pani minister Ju-
lii Pitery zostały również wprowadzone poprawki
porządkujące do dwóch ustaw.
7. W sprawie konkursów w warszawskim ratuszu
pani minister Julia Pitera podjęła najpierw z wła-
snej inicjatywy, potem w następstwie zapytania pa-
nów posłów Karola Karskiego i Artura Górskiego,
interwencję. W załączeniu przekazuję kopię wymie-
nianej z panami posłami korespondencji*). W spra-
wie zakupu mieszkania przez pana Piotra Krzystka
uprzejmie informuję, że – jak wynika z treści rapor-
tu – po kontroli CBA oraz kontroli wewnętrznej
urzędu Szczecina ponad 80 osób skorzystało z takiej
formy przydziału mieszkań w oparciu o przepisy
szczególne. Lista tych osób znajduje się na stronach
internetowych miasta. W sprawie Agencji Rynku
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
696
Rolnego następnego dnia po doniesieniach praso-
wych została przeprowadzona przez Departament
Kontroli i Nadzoru KPRM kontrola, w następstwie
której pan Bogdan Twarowski został odwołany ze
stanowiska. Zostało też złożone doniesienie do pro-
kuratury oraz wniosek do CBA o kontrolę jego
oświadczenia majątkowego. Odnosząc się do kolejne-
go pytania, postępowanie z udziałem pana posła
Krzysztofa Grzegorka prowadzi Prokuratura Okrę-
gowa w Radomiu. Z uwagi na dobro śledztwa nie
mam możliwości zapoznania się z jej wynikami.
W sprawie pisma pana posła Aleksandra Szczygły
do pani Julii Pitery, mimo nieskonkretyzowania za-
rzutów, pani Julia Pitera poinformowała pana mini-
stra Bogdana Klicha o korespondencji. O fakcie zło-
żenia rezygnacji przez pana gen. Piotra Czerwiń-
skiego z funkcji podsekretarza stanu szeroko infor-
mowała prasa.
Z poważaniem
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 18 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jerzego Polaczka
w sprawie zapewnienia finansowania
Drogowej Trasy Średnicowej GOP
Katowice–Gliwice (3518)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie Pana Marszałka, nr SPS-
-023-3518/08 z dnia 12 czerwca 2008 r., interpelację
pana posła Jerzego Polaczka w sprawie zapewnienia
finansowania drogowej trasy średnicowej GOP Ka-
towice–Gliwice pragnę podkreślić, iż Ministerstwo
Infrastruktury w pełni rozumie jak ważne jest za-
pewnienie finansowania drogowej trasy średnicowej
na terenie woj. śląskiego.
Zgodnie z art. 26 ust.1 ustawy o dochodach jed-
nostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203,
poz. 1966, z późn. zm.) rezerwa subwencji ogólnej
przeznaczona jest jedynie na dofinansowanie inwe-
stycji drogowych. Na posiedzeniu Zespołu ds. Infra-
struktury, Rozwoju Lokalnego, Polityki Regionalnej
i Środowiska, Komisja Wspólna Rządu i Samorządu
Terytorialnego w dniu 12 maja br. uzgodniła osta-
teczny podział rezerwy subwencji ogólnej. Strona
samorządowa komisji wyraziła pogląd o potrzebie
większego zaangażowania środków samorządowych
w realizację tego zadania, ze względu na niepełne
wykorzystanie środków finansowych w 2007 r.
Wszystkie wnioski samorządów terytorialnych o do-
finansowanie zadań drogowych są rozpatrywane
w przypadku spełnienia dodatkowych kryteriów za-
proponowanych przez Zespół ds. Infrastruktury,
Rozwoju Lokalnego, Polityki Regionalnej i Środowi-
ska Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego a także w przypadku dysponowania przez
samorządy udziałem własnym w wysokości co naj-
mniej 50%.
Rezerwą subwencji ogólnej dysponuje minister
właściwy do spraw finansów publicznych, w porozu-
mieniu z ministrem właściwym do spraw transpor-
tu, oraz reprezentacją jednostek samorządu teryto-
rialnego. Kwestie dotyczące finansów publicznych
w tym również kształtowania dochodów jednostek
samorządu terytorialnego, a w tym przypadku rów-
nież wysokość środków rezerwy subwencji ogólnej
pozostają we właściwości resortu finansów, a zatem
należą do decyzji Ministerstwa Finansów.
Zgodnie z otrzymanym stanowiskiem Minister-
stwa Finansów, zakres zadań dofinansowywanych
w roku 2009 przy udziale ww. rezerwy nie uległ
zwiększeniu, co spowodowało, iż resort finansów nie
znalazł podstaw do skorygowania wysokości przed-
miotowej rezerwy. Powyższe stanowisko umotywo-
wane jest dokonaną analizą budżetu państwa od
strony wydatkowej. Konieczność zapewnienia finan-
sowania zobowiązań podjętych w latach ubiegłych
wymaga wprowadzenia przez Ministerstwo Finan-
sów oszczędności w pozostałych wydatkach budżetu
państwa, a także szukania nowych rozwiązań fi-
nansowych umożliwiających realizację zaplanowa-
nych inwestycji (w tym Program budowy dróg i au-
tostrad 2008–2012 r.).
Jednocześnie chciałbym poinformować, iż zgod-
nie z warunkami Umowy Finansowej „Drogowa
trasa średnicowa II” (24.128) w dniu 15 lipca 2008 r.
została podpisana przez Radę Ministrów uchwała nr
144/2008 umożliwiająca dokonanie zmian w kontr-
akcie wojewódzkim dla województwa śląskiego,
a także do sporządzenia przez Ministerstwo Rozwo-
ju Regionalnego aneksu do ww. kontraktu. Zgodnie
z otrzymaną informacją należy się spodziewać, iż
aneks zostanie podpisany przez ministra rozwoju
regionalnego jeszcze w tym tygodniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Przemysława Gosiewskiego
w sprawie wpisania w indykatywnym planie
inwestycyjnym Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko” inwestycji
na drogach krajowych nr 78 i 79 na odcinkach
przebiegających przez teren
woj. świętokrzyskiego (3520)
Szanowny Panie Marszałku! Z upoważnienia
Prezesa Rady Ministrów Pana Donalda Tuska,
w odpowiedzi na interpelację Posła Przemysława
Gosiewskiego dołączoną do pisma Pana Marszałka
(nr SPS/023/3520/08) z 12 czerwca 2008 r. w spra-
wie wpisania w indykatywnym planie inwestycyj-
nym POIiŚ przedsięwzięć na drogach krajowych
nr 78 i 79, poniżej prezentuję następujące wyjaśnienia.
Ad 1,2,4. Propozycja dotycząca rozszerzenia Listy
projektów indywidualnych Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i Środowisko”, w ramach trwającej
obecnie aktualizacji o projekty kwalifikujące się do
wsparcia ze środków działania 8.2 – „Drogi krajowe
poza siecią TEN-T” została wycofana ze względu na
konieczność przeprowadzenia audytu dokumentacji
środowiskowej. Powyższa kwestia odnosi się do za-
rzutów Komisji Europejskiej, dotyczących braku peł-
nej implementacji dyrektywy Rady 85/337/EWG
z dnia 27 czerwca 1985 roku, w sprawie oceny skut-
ków niektórych publicznych i prywatnych przedsię-
wzięć dla środowiska. Z tego względu wszystkie nowe
projekty w ramach działania 8.2. zostały wycofane
z konsultacji społecznych na wniosek Ministra Infra-
struktury. Pragnę również zaznaczyć, iż informacja
o odstąpieniu od wpisania ww. projektów na listę zo-
stała zamieszczona na stornie internetowej Minister-
stwa Rozwoju Regionalnego.
Ad 3. Prace w zakresie inwestycji drogowych na
drogach krajowych nr 78 i 79 prowadzone są przez
Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i autostrad
w miarę bieżących potrzeb. W ramach Programu
budowy dróg krajowych na lata 2008-2012 przewi-
dziana jest budowa północnej obwodnicy Jędrzejowa
na drodze Nr 78 w latach 2009-2010.
Ad 5, 6. Program Operacyjny „Infrastruktura
i Środowisko” jest programem krajowym, w ramach
którego dofinansowane są inwestycje realizowane
na obszarze całego kraju.
Podstawowym kryterium, jakie decyduje o włą-
czeniu projektu na Listę projektów indywidualnych
jest strategiczny charakter przedsięwzięcia. Lista
przedsięwzięć objętych trybem indywidualnym w ra-
mach Programu zawiera liczne inwestycje zlokalizo-
wane na terenie województw Polski wschodniej, w tym
m.in. projekty realizowane na terenie województwa
świętokrzyskiego:
697
a) projekty zamieszczone na liście podstawowej:
- budowa autostrady A4, odcinek Tarnów – gra-
nica z Ukrainą,
- budowa/przebudowa drogi ekspresowej S8, od-
cinek Białystok – granica państwa,
- budowa drogi ekspresowej S19, odcinek Rze-
szów – Barwinek,
- przebudowa drogi krajowej nr 4, odcinek Ma-
chowa – Łańcut,
- budowa drogi ekspresowej S17, odcinek Garwo-
lin – Lublin – Piaski,
- przebudowa do parametrów drogi ekspresowej
S8, odcinek Wyszków – Białystok,
- budowa drogi ekspresowej S7, odcinek Radom
– granica woj. świętokrzyskiego,
- budowa drogi nr 16, odcinek Olsztyn – Augu-
stów (z wyłączeniem obwodnicy Ełku),
b) projekty zamieszczone na liście rezerwowej:
- przebudowa drogi krajowej nr 12/74 do parame-
trów drogi ekspresowej na odcinku Piotrków Trybu-
nalski – Sulejów – Opatów,
- budowa drogi ekspresowej S74, na odcinku Opa-
tów – Nisko,
- budowa drogi ekspresowej S12, odcinek Piaski
– Dorohusk,
- budowa drogi ekspresowej S17, odcinek Lublin
(Piaski) – Hrebenne.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 18 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Balickiego
w sprawie występowania w roku bieżącym
znacznych opóźnień w płatnościach przez NFZ
na rzecz świadczeniodawców, w szczególności
szpitali psychiatrycznych, za świadczenia
opieki zdrowotnej udzielone osobom
nieubezpieczonym oraz odmowy zapłacenia
odsetek za opóźnioną o kilka miesięcy płatność
za leczenie tych osób w roku ubiegłym (3521)
W odpowiedzi na pismo nr SPS023-3521/08,
z dnia 12 czerwca 2008 r. w sprawie interpelacji
Pana Posła Marka Balickiego, uprzejmie proszę
przyjąć poniższe wyjaśnienia.
Pragnę wskazać, że podstawą działań Ministra
Zdrowia i Narodowego Funduszu Zdrowia w kwestii
płatności za udzielanie, także nieubezpieczonym,
świadczeń opieki zdrowotnej jest ustawa z dnia
698
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135 z późn. zm.). Zgodnie z art. 1 pkt 48
lit. a tiret pierwsze ustawy z dnia 24 sierpnia 2007 r.
o zmianie ustawy o świadczeniach zdrowotnych fi-
nansowanych ze środków publicznych oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 166, poz. 1172),
z dniem 1 stycznia 2008 r. Narodowy Fundusz Zdro-
wia przejął obowiązek finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej udzielanych osobom, o których mowa
w art. 12 pkt 2 – 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych. Jednocześnie pragnę za-
uważyć, że art. 13 pkt 1 ustawy z dnia 24 sierpnia
2007 r. utrzymał w mocy, przez okres nie dłuższy
niż 6 miesięcy od dnia wejścia jej w życie, tj. do dnia
29 marca 2008 r., rozporządzenie Rady Ministrów
z dnia 20 grudnia 2004 r. w sprawie sposobu i trybu
finansowania z budżetu państwa świadczeń opieki
zdrowotnej udzielanych świadczeniobiorcom innym
niż ubezpieczeni (Dz. U. Nr 281, poz. 2789).
Niezależnie od powyższego, mając na uwadze ko-
nieczność procedowania zmian legislacyjnych, już
w listopadzie 2007 r. Ministerstwo Zdrowia podjęło
prace mające na celu wydanie nowego rozporządze-
nia, na podstawie art. 13a ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r., wprowadzonego art. 1 pkt 9 ustawy z dnia
24 sierpnia 2007 r. Ponieważ projekt ww. rozporzą-
dzenia, w stosunku do dotychczasowych przepisów,
zawierał nowe rozwiązania, nieodzownym stało się
wypracowanie zupełnie nowych zasad rozliczania
dotacji pomiędzy Ministerstwem Zdrowia i Narodo-
wym Funduszem Zdrowia, aby zapewnić jak naj-
sprawniejsze finansowanie udzielonych świadczeń.
To miało istotny wpływ na czas trwania procesu le-
gislacyjnego. Należy jednakże zauważyć, że § 11 roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 19 lutego 2008 r.
w sprawie sposobu i trybu finansowania z budżetu
państwa świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 34, poz. 198),
wydanego na podstawie art. 13a ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r., zawiera przepisy przejściowe, re-
gulujące kwestię świadczeń opieki zdrowotnej udzie-
lonych i niesfinansowanych przed dniem wejścia
w życie przedmiotowego rozporządzenia. Świadcze-
nia te miały zostać sfinansowane przez Fundusz na
dotychczasowych zasadach, z dotacji na rok 2008.
Podkreślić także należy, że płatności za świadczenia
udzielone osobom nieubezpieczonym dokonywane są
ze środków publicznych, a zatem ich wydatkowanie
podlega rygorom ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104
z późn. zm.). Przepisy te wskazują między innymi,
że wydatki publiczne powinny być dokonywane
w sposób celowy i oszczędny, z zachowaniem zasady
uzyskiwania najlepszych efektów z danych nakła-
dów; w sposób umożliwiający terminową realizację
zadań; w wysokości i terminach wynikających
z wcześniej zaciągniętych zobowiązań.
Odpowiadając na pytanie o przyczynę opóźnień
w realizacji płatności na rzecz świadczeniodawców
za udzielone świadczenia opieki zdrowotnej, należy
wskazać, że zmiany w finansowaniu świadczeń
udzielanych osobom, o których mowa w art. 12
pkt 2 – 4 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r., jakie
nastąpiły z dniem 1 stycznia 2008 r., niosły ze sobą
konieczność wypracowania nowych sposobów pro-
cedowania tak po stronie Narodowego Funduszu
Zdrowia, jak i świadczeniodawców. Ponieważ nowe
rozwiązania dotyczyły tych osób, które nie są obję-
te systemem powszechnego ubezpieczenia zdrowot-
nego, koniecznym stało się wypracowanie nowych
zasad sprawozdawczości oraz weryfikacji sprawoz-
dawanych świadczeń.
Pragnę także podkreślić, że Ministerstwo Zdro-
wia monitoruje kwestię realizacji płatności za udzie-
lone świadczenia i na bieżąco uzyskuje informacje
o stanie rozliczeń ze świadczeniodawcami. Obec-
nie nierozliczone kwoty z ww. tytułów wynoszą
463 650,06 zł, z czego na Warmińsko-Mazurski Od-
dział Wojewódzki NFZ przypada kwota 350 112,65 zł,
a na Zachodniopomorski Oddział Wojewódzki NFZ
kwota 113 537,41 zł. Jak wynika z informacji prze-
kazanych przez Narodowy Fundusz Zdrowia, do-
tychczasowy brak rozliczeń w tym zakresie spowo-
dowany jest koniecznością otrzymania od świadcze-
niodawców prawidłowo sporządzonej sprawozdaw-
czości i jej zweryfikowania. Gdy tylko te dwa warun-
ki zostaną spełnione, wszelkie kwoty zostaną ure-
gulowane.
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 26 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
w sprawie sytuacji związanej z podziałem
szpitali na trzy poziomy referencyjności
(kompetencji) we wschodniej części
woj. podkarpackiego (3524)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Elżbiety Łukacijewskiej,
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu, z dnia 12 czerwca 2008 r., znak:
SPS-023-3524/08, w sprawie sytuacji związanej
z podziałem szpitali na trzy poziomy referencyjności
(kompetencji) we wschodniej części woj. podkarpac-
kiego, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.

Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, ze zm.) oraz aktach wykonawczych do
ww. ustawy. Szczegółowe zasady kontraktowania
i rozliczania tych świadczeń zostały określone
w zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
Mając na uwadze kwestie poruszone w interpela-
cji pani poseł, uprzejmie informuję, że minister zdro-
wia, w ramach nadzoru sprawowanego nad działal-
nością Narodowego Funduszu Zdrowia, wystąpił do
funduszu celem uzyskania wyjaśnień w tej sprawie.
Zgodnie ze stanowiskiem Narodowego Funduszu
Zdrowia poziomy referencyjne w zakresie położnic-
twa i ginekologii określone zostały na podstawie wa-
runków zaproponowanych przez konsultantów kra-
jowych, które aktualnie zawarte są w załączniku
nr 3 zarządzenia nr 32/2008/DSOZ prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia z dnia 11 czerwca 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne, z późn.
zm. Poziomy warunków referencyjnych, od podsta-
wowego („1”) do specjalistycznego („3”), przypisane
są dla świadczeń z zakresu „Położnictwo i opieka
nad noworodkami” w katalogu grup (zał. 1a ww. za-
rządzenia).
Konsekwencją powyższych regulacji jest możli-
wość realizacji świadczeń z niższego poziomu refe-
rencyjnego na wyższych poziomach referencyjnych,
natomiast udzielanie świadczeń przypisanych wyż-
szym poziomom nie jest możliwe do akceptacji
w standardowym postępowaniu.
Jednocześnie, odnosząc się do sytuacji w oma-
wianym obszarze na terenie woj. podkarpackiego,
uprzejmie informuję, że zgodnie z wyjaśnieniami
przedstawionymi przez Podkarpacki Oddział Woje-
wódzki NFZ w styczniu 2008 r. w Centrali Fundu-
szu odbyło się spotkanie z udziałem pana prof. An-
drzeja Skręta, konsultanta woj. podkarpackiego
w dziedzinie ginekologii i położnictwa, oraz pana
Roberta Bugaja, zastępcy dyrektora ds. medycznych
Podkarpackiego OW NFZ, w trakcie którego, na
podstawie zaktualizowanych danych, określono po-
ziomy referencyjne oddziałów położniczo-ginekolo-
gicznych z terenu woj. podkarpackiego.
Oddział położniczo-ginekologiczny w Szpitalu
Specjalistycznym SPZOZ w Sanoku spełniał wymo-
gi określone dla pierwszego poziomu referencyjno-
ści. Uzyskanie drugiego poziomu referencyjności
przez wskazanego świadczeniodawcę nie było możli-
we z uwagi na brak zapewnienia całodobowej opieki
lekarskiej w miejscu udzielania świadczeń przez
dwóch lekarzy oraz brak zgodności poziomu referen-
cyjnego oddziału neonatologicznego i położniczo-gi-
nekologicznego.
699
Pomimo pisma skierowanego w styczniu 2008 r.
przez Podkarpacki OW NFZ do omawianego świad-
czeniodawcy, w sprawie uzupełnienia powyższych
wymagań, nie zajął on stanowiska w przedmiotowej
sprawie, w przeciwieństwie do innych świadczenio-
dawców, którzy, zgodnie z wyjaśnieniami funduszu,
dokonali zmian umożliwiających uzyskanie im dru-
giego poziomu referencyjności.
Odnosząc się natomiast do pytania dotyczącego
zaniżonych kosztów porodu, uprzejmie informuję, że
zgodnie z wyjaśnieniami złożonymi przez Narodowy
Fundusz Zdrowia Centrala NFZ prowadzi wycenę
świadczeń w oparciu o specyfikacje kosztowe wypeł-
niane przez realizatorów świadczeń, uwzględniające
zużycie zasobów przy wykonaniu określonego świad-
czenia opieki zdrowotnej, w tym koszty zużycia wy-
robów medycznych i leków, bezpośrednie koszty pra-
cy, koszty badań diagnostycznych, jak również kosz-
ty pośrednie, takie jak koszty zarządu, jednak pełna
realizacja ww. zadania jest procesem wieloetapo-
wym i wieloletnim. W ocenie Narodowego Funduszu
Zdrowia główna przeszkoda w wypracowaniu sza-
cunków, które faktycznie odzwierciedlałyby pono-
szone koszty w stosunku do wszystkich świadczeń
opieki zdrowotnej, leży po stronie świadczeniodaw-
ców i wynika z braku porównywalnych danych w za-
kresie rachunku kosztów.
Mając na uwadze powyższe oraz konieczność za-
pewnienia danych niezbędnych do skalkulowania
realnej wyceny świadczeń opieki zdrowotnej, mini-
ster zdrowia zarządzeniem z dnia 28 marca 2008 r.
w sprawie powołania zespołu do przygotowania pro-
jektu rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie
szczególnych zasad rachunku kosztów w zakładach
opieki zdrowotnej oraz projektu rozporządzenia mi-
nistra zdrowia w sprawie jednolitego planu kont
w zakładach opieki zdrowotnej (Dz. Urz. Min. Zdrow.
Nr 3, poz. 10), powołał stosowny zespół. Zadaniem
zespołu będzie opracowanie i przedłożenie ministro-
wi zdrowia dwóch rozporządzeń:
— w sprawie szczególnych zasad rachunku kosz-
tów w zakładach opieki zdrowotnej, zawierającego
szczegółowe zasady prowadzenia rachunku kosztów
we wszystkich zakładach opieki zdrowotnej korzy-
stających ze środków publicznych, a także sposób
i tryb realizacji sprawozdawczości w tym zakresie;
— w sprawie jednolitego planu kont dla zakła-
dów opieki zdrowotnej, zawierającego wzorcowy
plan kont, zapewniający jednolitość sposobu ewiden-
cji zdarzeń gospodarczych w zakładach opieki zdro-
wotnej korzystających ze środków publicznych.
Ponadto informuję, że podczas przeprowadzania
procedury konkursowej w sprawie zawarcia umów
świadczeniodawcy ubiegający się o zawarcie umowy
na realizację świadczeń opieki zdrowotnej mogą pro-
wadzić negocjacje z funduszem w celu ustalenia licz-
by punktów rozliczeniowych (oraz ich ceny) na po-
szczególne rodzaje i zakresy świadczeń. Jednak
suma wszystkich kwot zobowiązań płatnika świad-
czeń wobec realizatorów danego rodzaju świadczeń,
700
zgodnie z przepisem art. 132 ust. 5 cytowanej na
wstępie ustawy, nie może przekroczyć wysokości
środków finansowych przeznaczonych na ten cel
w planie finansowym funduszu.
W odniesieniu do kwoty zobowiązania określonej
w umowie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie położnictwa i ginekologii, dotyczących
m.in. porodu, porodu mnogiego lub przedwczesnego,
zarządzenie nr 32/2008/DSOZ prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 11 czerwca 2008 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju: leczenie szpitalne, z późn. zm.,
przewiduje określenie odrębnej liczby punktów oraz
kwoty zobowiązania przeznaczonej na realizację tej
grupy świadczeń.
W przypadku gdy wartość wykonanych świadczeń
z omawianej grupy przekroczy określoną kwotę zobo-
wiązania oddziału funduszu wobec świadczeniodaw-
cy – na wniosek świadczeniodawcy składany po upły-
wie kwartału – zwiększeniu ulegają liczby jednostek
rozliczeniowych oraz kwoty zobowiązań z tytułu re-
alizacji świadczeń w tym zakresie oraz odpowiednio
kwota zobowiązania z tytułu realizacji umowy od-
działu funduszu wobec świadczeniodawcy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Krystyny Łybackiej
w sprawie wykorzystywania przez Polskę
odnawialnych źródeł energii
oraz planów budowy elektrowni nuklearnej
(3532)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 12 czerwca 2008 r. (znak: SPS-023-
-3532/08), przy którym przesłana została interpela-
cja pani poseł Krystyny Łybackiej, przekazuję na-
stępujące informacje.
1. Czy Polska posiada spójny program rozwoju
energetyki opartej na odnawialnych źródłach, a jeśli
tak, to w jaki sposób będzie on wdrażany?
Jednym z celów polityki państwa jest wspieranie
wykorzystania odnawialnych zasobów energii umoż-
liwiające uzyskanie 7,5% udziału energii pochodzą-
cej z tych źródeł w bilansie energii pierwotnej w 2010 r.
Rozwój energetyki odnawialnej ma również szcze-
gólne znaczenie w kontekście przyjętych na szczycie
w Brukseli w marcu 2007 r. ustaleń, dotyczących
wyznaczenia na rok 2020 obligatoryjnego 20% celu
dla Unii Europejskiej w zakresie udziału energii ze
źródeł odnawialnych w bilansie energii finalnej.
Rząd przywiązuje szczególne znaczenie do pro-
mocji rozwoju energetyki odnawialnej z uwagi na
liczne korzyści płynące z wykorzystania odnawial-
nych źródeł energii. Wzrost udziału tego typu ener-
gii w bilansie energetycznym jest bowiem istotnym
elementem zrównoważonego rozwoju, prowadzącym
do poprawy bezpieczeństwa energetycznego i stanu
środowiska. Rozwój wykorzystania odnawialnych
źródeł energii przyczynia się także do tworzenia no-
wych miejsc pracy, zarówno w sektorze energetyki,
jak i w sektorach z nim powiązanych (np. w rolnic-
twie, w którym następuje zwiększenie produkcji na
cele energetyczne, tj. nieżywnościowe).
Ministerstwo Gospodarki stara się zachęcać po-
tencjalnych inwestorów do podejmowania działań
w zakresie energetyki odnawialnej poprzez tworzo-
ne przepisy prawne. Podstawą działań regulacyj-
nych mających na celu wspieranie rozwoju produkcji
energii ze źródeł odnawialnych jest ustawa z dnia
10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U.
z 2006 r., Nr 89 poz. 625, z poźn. zm.) wraz z aktami
wykonawczymi.
Ustawa Prawo energetyczne określa główny me-
chanizm wsparcia, jakim jest system tzw. „zielonych
certyfikatów”. Rozwiązanie to jest mechanizmem
rynkowym sprzyjającym rozwojowi energetyki od-
nawialnej. Jego istotą jest nałożony na przedsiębior-
stwa energetyczne, zajmujące się sprzedażą energii
elektrycznej odbiorcom końcowym, obowiązek uzy-
skania i przedstawienia do umorzenia prezesowi
Urzędu Regulacji Energetyki określonej ilości świa-
dectw pochodzenia energii elektrycznej wytworzo-
nej w odnawialnych źródłach energii, bądź uiszcze-
nia opłaty zastępczej. Rozdzielenie świadectw po-
chodzenia energii elektrycznej wytworzonej w odna-
wialnych źródłach energii od fizycznej energii umoż-
liwiło obrót na giełdzie towarowej prawami majątko-
wymi wynikającymi z tych świadectw.
Uzupełnieniem tego mechanizmu jest obowiązek
zakupu przez przedsiębiorstwa energetyczne pełnią-
ce rolę sprzedawcy z urzędu całej energii elektrycz-
nej wytworzonej w źródłach odnawialnych, przyłą-
czonych do sieci znajdujących się w obszarze działa-
nia danego sprzedawcy z urzędu, po średniej cenie
rynkowej energii elektrycznej. W rezultacie wytwór-
ca energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych uzy-
skuje dwa źródła dochodów: ze sprzedaży praw ma-
jątkowych, wynikających ze świadectw pochodzenia
oraz ze sprzedaży fizycznej energii elektrycznej.
Powyższe mechanizmy wzmocnione są systemem
kar nakładanych na przedsiębiorstwa energetyczne
za niewypełnienie ww. obowiązków, przy czym środ-
ki uzyskane z opłat zastępczych i kar zasilają konto
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej i są przeznaczane wyłącznie na
wsparcie finansowe inwestycji związanych z odna-
wialnymi źródłami energii.

Ocena działania wspomnianego wyżej systemu
pokazuje, iż jest to rozwiązanie korzystne dla inwe-
storów, dające istotny impuls dla nowych inwestycji,
a tym samym rozwoju wykorzystania odnawialnych
źródeł energii, co w konsekwencji, jak wskazują ob-
serwacje rynku, przekłada się na wzrost mocy zain-
stalowanej źródeł wykorzystujących zasoby odna-
wialne i wzrost produkcji energii elektrycznej w tych
źródłach.
W ustawie Prawo energetyczne zawarty jest rów-
nież mechanizm mający na celu wsparcie dla ciepła
wytwarzanego ze źródeł odnawialnych. Mechani-
zmem tym jest obowiązek zakupu nałożony na
sprzedawców ciepła. Obejmuje on całe wytworzone
ze źródeł odnawialnych ciepło, o ile jego ilość nie
przekracza zapotrzebowania odbiorców.
Bardzo ważnym elementem promocji energetyki
odnawialnej jest również wykorzystanie środków
unijnych. Dla dużych projektów wsparcie uzyskać
będzie można w ramach priorytetu IX: Infrastruk-
tura energetyczna przyjazna środowisku i efektyw-
ność energetyczna Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”. Projekty o mniejszej war-
tości dofinansowane będą ze środków regionalnych
programów operacyjnych.
2. Czy rozważane jest zlokalizowanie w naszym
kraju elektrowni jądrowej?
W Ministerstwie Gospodarki trwają prace nad
przygotowaniem projektu dokumentu „Polityka
energetyczna Polski do 2030 roku”. Dokument bę-
dzie zawierał długoterminową strategię państwa
w sektorze energetycznym, wraz z czteroletnim pro-
gramem działań wykonawczych. W ramach prac
nad polityką energetyczną zostaną przygotowane
nowe, aktualne prognozy światowych cen nośników
energii oraz prognozy zapotrzebowania na paliwa
i energię, uwzględniające wyzwania wynikające
z wspólnej polityki energetycznej UE. Ponadto „Po-
lityka (…)” będzie zawierać działania wykonawcze
w zakresie opracowania planów zwiększania efek-
tywności energetycznej, zintensyfikowania wyko-
rzystania odnawialnych źródeł energii (OZE) i czy-
stych technologii węglowych (CCS) oraz programu
energetyki jądrowej.
Jednym z kluczowych elementów programu bę-
dzie przygotowanie badań, analiz i opracowań wska-
zujących potencjalnie korzystne możliwości lokali-
zacyjne na terenie Polski w zakresie budowy oraz
funkcjonowania elektrowni jądrowej.
Proces wdrożenia programu energetyki jądrowej
należy podzielić jednak na kilka etapów. Jedną z ce-
zur między poszczególnymi etapami jest moment
podjęcia decyzji o wdrożeniu energetyki jądrowej.
Zanim jednak taka decyzja będzie mogła być podję-
ta, poprzedzona musi być fazą rozważań prowadzo-
nych w odpowiednio przygotowanych ramach insty-
tucjonalnych administracji publicznej.
Do podjęcia w pełni świadomej decyzji rządowej
o wdrożeniu programu energetyki jądrowej niezbęd-
ne jest m.in.:
701
1. Określenie zakresu analiz sieciowych i lokali-
zacyjnych dających odpowiedź, czy energetyka ją-
drowa jest w ogóle możliwa w Polsce.
2. Określenie zakresu potrzebnych, wstępnych
analiz kosztowych dotyczących energetyki jądro-
wej w porównaniu z innymi źródłami energii,
uwzględniających początkową fazę cyklu paliwowe-
go wraz z uwarunkowaniami prawnymi wynikają-
cymi między innymi z porozumień w sprawie ESA1)
i GNEP2).
3. Określenie niezbędnego zakresu zmian ak-
tów prawnych zgodnie z wytycznymi Międzynaro-
dowej Agencji Energii Atomowej (system podejmo-
wania decyzji i dozoru jądrowego, wzajemnych rela-
cji między organami administracji rządowej i samo-
rządowej oraz przemysłem i nauką, procedury prze-
targowe, procedury badania oddziaływania na śro-
dowisko, system licencjonowania obiektów jądro-
wych, itp.).
4. Dokonanie analizy obecnego stanu przygoto-
wań do konstruowania bezpiecznej elektrowni ją-
drowej oraz określenie harmonogramu dojścia do
stanu optymalnego.
5. Zorganizowanie odpowiedniego zaplecza na-
ukowego i analityczno-obliczeniowego.
6. Wybranie potencjalnej lokalizacji elektrowni
jądrowej, składowiska odpadów średnio i nisko ak-
tywnych oraz badanie lokalizacyjne dla głębokiego
składowiska geologicznego.
7. Opracowanie ram strategii konsultacji ze spo-
łeczeństwem, w tym ze społecznościami lokalnymi,
na temat wprowadzenia opcji energetyki jądrowej
w Polsce, lokalizacji elektrowni jądrowej oraz skła-
dowiska odpadów promieniotwórczych.
8. Określenie zakresu działalności informacyj-
nej na rzecz społeczeństwa oraz przygotowanie
i przeprowadzenie odpowiedniej kampanii informa-
cyjnej dotyczącej programu energetyki jądrowej.
9. Zorganizowanie sprawnej koordynacji współ-
pracy międzynarodowej, w tym naukowej, a także
zlecanie zadań do wykonania jednostkom badaw-
czym, zajmującym się energią jądrową.
10. Przygotowanie programu kształcenia i tre-
ningu kadr dla instytucji związanych z energetyką
jądrową, wybór kandydatów kierowanych na staże
naukowe itp.
Wyrażam nadzieję, iż przedstawione wyjaśnienia
stanowią wystarczającą odpowiedź na pytanie za-
warte w interpelacji złożonej przez panią poseł.
Z poważaniem
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
1)
ESA – European Supply Agency
2)
GNEP – Global Nuclear Energy Partnership
702
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie wyłączenia zawodów kucharz
i kucharz małej gastronomii
z działalności gospodarczej, która
zgodnie z art. 2 ust. 4 ustawy o rzemiośle
nie jest zaliczana do działalności
rzemieślniczej (3551)
W nawiązaniu do pisma z dnia 13 czerwca 2008 r.,
znak: SPS-023-3551/08, przesyłam odpowiedź na
interpelację pana posła Adama Wykręta w sprawie
wyłączenia zawodów kucharz i kucharz małej ga-
stronomii z działalności gospodarczej, która zgodnie
z art. 2 ust. 4 ustawy o rzemiośle nie jest zaliczana
do działalności gospodarczej.
Ustawa z dnia 22 marca 1989 r. o rzemiośle (Dz. U.
z 2002 r. Nr 112, poz. 979, z późn. zm.) nie określa
zakresu przedmiotowego rzemiosła, posługując się
jedynie definicją negatywną – wyliczeniem działal-
ności, których nie zalicza się do rzemiosła (art. 2
ust. 4 ustawy). Według tego przepisu do rzemiosła
nie zalicza się działalności: handlowej, gastrono-
micznej, transportowej, usług hotelarskich, usług
świadczonych w wykonywaniu wolnych zawodów,
usług leczniczych oraz działalności wytwórczej i usłu-
gowej artystów plastyków i fotografików.
Ustawowe wyłączenie wskazanych rodzajów
działalności z rzemiosła powoduje niekiedy trudno-
ści, na przykład w zakresie kształcenia i egzamino-
wania przez rzemieślników. Zawody kucharz i ku-
charz małej gastronomii jako działalność gastrono-
miczna zostały wyłączone z rzemiosła, być może jest
to spowodowane także tym, iż działalność ta jest
również przypisana do działalności z zakresu han-
dlu i usług.
Pragnę jednocześnie zauważyć, iż zgodnie z art. 4
ust. 1 pkt 1 w związku z art. 7 ust. 4 ustawy o rze-
miośle przynależność do organizacji samorządu go-
spodarczego rzemiosła jest dobrowolna. Konsekwen-
cją tego stanu prawnego jest występujący pewien
dualizm systemu kształcenia w zawodach, które są
„historycznie” uznawane za zawody rzemieślnicze
lub usługowe, a przygotowanie zawodowe może od-
bywać się zarówno w systemie szkolnym, jak i po-
zaszkolnym. Oznacza to, że zainteresowane osoby
mogą uzyskiwać uprawnienia zawodowe w zawodzie
kucharz i kucharz małej gastronomii tak poprzez
naukę zawodu u rzemieślnika, jak i na zasadach
ogólnych poprzez kształcenie i praktyki zawodowe
odbywane w szkołach zawodowych i technikach ga-
stronomicznych.
Zabezpieczony więc jest nieograniczony dostęp
do wiedzy i nauki zawodu w formie i zakresie wy-
branym przez zainteresowanych, bez ograniczania
kompetencji żadnych z instytucji.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie opóźnień w budowie odcinka
Świecko–Nowy Tomyśl oraz wyników badań
wadliwej nawierzchni autostrady A2
na odcinku Poznań (Komorniki)–Nowy Tomyśl
(3559)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Krzysztofa Gadowskiego
z dnia 11 czerwca 2008 r. (sygn. SPS-023-3559/08)
w sprawie opóźnień w budowie odcinka Świecko
– Nowy Tomyśl oraz wyników badań wadliwej na-
wierzchni autostrady A2 na odcinku Poznań (Ko-
morniki) – Nowy Tomyśl, przekazuję na ręce Pana
Marszałka poniższe wyjaśnienia. Wyjaśnienia są
odpowiedzią na zacytowane pytania postawione
w interpelacji.
Co stoi na przeszkodzie realizacji tej inwestycji,
skoro ustalenia pomiędzy stroną rządową a spółką
Autostrada Wielkopolska SA, posiadającą koncesję
na budowę, dobiegły końca?
Ustalenia z Autostradą Wielkopolską SA nie do-
biegły końca, dlatego realizacja przedmiotowej in-
westycji nie mogła się rozpocząć. Dnia 22 grudnia
2007 r. został podpisany pomiędzy ministrem infra-
struktury a spółką Autostrada Wielkopolska SA do-
kument o nazwie: Ustalenie warunków komercyj-
nych dla odcinka II autostrady płatnej A2. Doku-
ment ten określił m.in.:
— warunki techniczne wykonania odcinka II,
zakres robót odcinka II;
— cenę w wysokości 1 009 000 000 EUR netto,
która będzie ważna przez cały okres trwania robót,
o ile roboty budowlane rozpoczną się nie później niż
30 września 2008 r., chyba że AW SA ponosi odpo-
wiedzialność za późniejsze rozpoczęcie robót;
— w stosunku do odcinka II nie stosuje się posta-
nowień Aneksu nr 6 (tj. wypłaty rekompensat);
— ostateczną datę zamknięcia finansowego na
dzień 30 czerwca 2008 r.;
— roboty na odcinku II rozpoczną się 1 lipca
2008 r., jednak nie później niż 30 września 2008 r.,
a odcinek II zostanie oddany do użytkowania do
31 grudnia 2010 r., pod warunkiem że wszystkie
ostateczne lub wykonalne decyzje lokalizacyjne zo-
staną uzyskane do 15 kwietnia 2008 r.
W świetle powyższego należy zauważyć, że przed-
miotowy dokument określił szereg warunków, od
których spełnienia zależy dotrzymanie powyższych
uzgodnień. W przypadku nieziszczenia się którego-
kolwiek z ww. warunków strony niezwłocznie podej-
mą w dobrej wierze negocjacje w celu ustalenia
w terminie do 31 sierpnia 2008 r. warunków umoż-

liwiających jak najszybsze rozpoczęcie realizacji ro-
bót odcinka II.
W dniu 27 czerwca 2008 r. spółka Autostrada
Wielkopolska SA przedstawiła stronie publicznej
nowe warunki dotyczące ceny budowy, uwzględnia-
jące aktualna sytuacje rynkową, w tym w szczegól-
ności zmiany kursu walutowego oraz inflację na
rynku materiałów budowlanych. Strona rządowa
została zatem zaskoczona nowymi propozycjami
w ostatnich dniach negocjacji. Jednakże podjęte zo-
stały intensywne działania mające na celu doprowa-
dzenie do porozumienia z Autostradą Wielkopolską,
które pozwoli na dotrzymanie terminu rozpoczęcia
i zakończenia robót budowlanych.
Jaki jest powód wstrzymania rozmów po podpi-
saniu w grudniu 2007 r. tzw. warunków komercyj-
nych inwestycji?
Do chwili obecnej rozmowy ze spółką Autostrada
Wielkopolska SA nie zostały wstrzymane. Od mo-
mentu podpisania ustalenia warunków komercyj-
nych 22 grudnia 2007 r. trwają rozmowy z Autostra-
dą Wielkopolską SA, które konsekwentnie realizują
postanowienia grudniowych uzgodnień. Strona rzą-
dowa robi wszystko, co niezbędne, aby termin za-
kończenia robót (31 grudnia 2010 r.) i cena zostały
dotrzymane.
Czy rok 2011 jest ostatecznym terminem rozpo-
częcia prac, czy też planuje się dalsze opóźnienia?
Ustalenia warunków komercyjnych dla II odcin-
ka autostrady płatnej A2 z 22 grudnia 2007 r. okre-
śliły, że roboty budowlane na II odcinku rozpoczną
się nie później niż 30 września 2008 r. i zakończą się
nie później niż 31 grudnia 2010 r. W chwili obecnej
nie ma żadnych przesłanek, aby terminy te nie zo-
stały zrealizowane, zwłaszcza termin zakończenia
robót na koniec 2010 r. Nigdy nie było mowy o ter-
minie 2011 r. jako dacie rozpoczęcia robót.
Dlaczego decydując się na budowę autostrady A2,
nie uruchomiono prac na wszystkich planowanych
odcinkach, kiedy koszt budowy kilometra autostra-
dy wynosił 6,1 mln euro? Obecnie ustalona cena to
9,6 mln euro za 1 km drogi, o ile negocjacje z konce-
sjonariuszem i wykonawcami uda się zakończyć
w 2008 r. Jeśli nie – cena autostrady będzie wyższa.
Jak rząd zamierza ją sfinansować?
Zgodnie z zapisami umownymi, z uwagi na istot-
ną zmianę warunków określonych w studium ruchu
przygotowanym w okresie postępowania przetargo-
wego, zawarcie porozumienia dotyczącego warun-
ków komercyjnych pozostałych odcinków poza po-
czątkowym odcinkiem, tj. Nowy Tomyśl – Konin,
zostało odroczone po początkowym zamknięciu fi-
nansowym. Zamknięcie finansowe na początkowym
odcinku zostało osiągnięte 30 października 2000 r.
Kwestię kosztu prac projektowych i budowlanych
dla budowy odcinka Świecko – Nowy Tomyśl, a tak-
że inne warunki dla tego odcinka uregulowane zo-
stały w Aneksie nr 5 z dnia 27 października 2004 r.
Koszt prac projektowych i budowlanych dla robót
odcinka Świecko – Nowy Tomyśl wynikający z Anek-
703
su nr 5 wyniósł 637 600 000 EUR netto. Ustalono
jednocześnie, że cena ta obowiązuje do końca 2005 r.,
a ponad ten okres strony dopuściły możliwość indek-
sacji. Koszt budowy w okresie od wznowienia nego-
cjacji, tj. od lutego 2007 r., kształtował się na zbliżo-
nym poziomie wynikającym z indeksowania kwoty
ustalonej w Aneksie nr 5 do umowy koncesyjnej, tj.
około 750 mln EUR. Zgodnie z pismem ministra
transportu do AW SA z dnia 20 czerwca 2007 r.
przyjęto odmienną metodę szacowania kosztów,
opartą o średnią cenę budowy, wynikającą z koszto-
rysu inwestorskiego. Mechanizm ten spowodował
wzrost ceny do wysokości wynikającej z ustaleń wa-
runków komercyjnych z 22 grudnia 2007 r. Strona
rządowa podejmuje działania, aby ustalona na ta-
kim poziomie cena pozostała niezmienna do końca
budowy odcinka Świecko – Nowy Tomyśl.
Czy europejskim standardem jest, że autostrada
pęka i uszkodzeniu ulegają jej wewnętrzne warstwy
zaledwie po 3,5 roku użytkowania?
Oczywiście nie jest dopuszczalna sytuacja, jaka
ma miejsce na sekcji 3 (Nowy Tomyśl – Komorniki)
autostrady A2. Strona rządowa podjęła natychmia-
stowe działania mające na celu zbadanie tej sprawy.
GDDKiA zleciła wykonanie badań nawierzchni sek-
cji 3 i sekcji 2 (nawierzchnia obu sekcji jest wykona-
na w analogicznej technologii), aby określić przyczy-
nę takiego stanu nawierzchni i znaleźć metodę na-
prawienia.
Czy minister jest w posiadaniu wyników badań
nawierzchni sekcji 3?
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
zleciła Laboratorium Drogowemu w Poznaniu oraz
Instytutowi Badawczemu Dróg i Mostów wykonanie
specjalistycznych badań nawierzchni sekcji 2 i 3 au-
tostrady A2. Powyższe badania miały na celu:
— potwierdzenie, iż spękania podłużne występu-
ją wyłącznie w warstwie ścieralnej i ustalenie, czym
spękania są spowodowane;
— zbadanie szczepności pomiędzy poszczególny-
mi warstwami konstrukcji nawierzchni;
— odzyskanie lepiszcza asfaltowego w celu
sprawdzenia, jaki asfalt i kruszywo zastosowano,
oraz sprawdzenia aktualnych podstawowych właści-
wości asfaltu w warstwach asfaltowych;
— sprawdzenie składu MMA w miejscu wystą-
pienia uszkodzeń;
— sprawdzenie wytrzymałości podbudowy zwią-
zanej spoiwami hydraulicznymi;
— sprawdzenie nośności wykonanej konstrukcji
przez analizę czaszy ugięć, ustalenie wartości mo-
dułów sztywności i sprężystości tak warstw kon-
strukcji, jak i podłoża po przeprowadzeniu badań za
pomocą ugięciomierza dynamicznego (FWD);
— sprawdzenie równości nawierzchni;
— sprawdzenie przekrojów poprzecznych i po-
dłużnych za pomocą georadaru;
— analiza przyczyn odmycia kruszywa w war-
stwie wiążącej.
704
Według IBDiM pełna analiza przyczyn spękań
nawierzchni będzie znana pod koniec lipca 2008 r.
Jakie będą ostateczne ustalenia w sprawie na-
prawy popękanego odcinka autostrady A2?
Ostateczne ustalenia w sprawie naprawy popę-
kanego odcinka będą podjęte po uzyskaniu wszyst-
kich wymaganych wyników badań.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Siarki
w sprawie konwencji dwustronnej łączącej
USA i Polskę w sprawach alimentacyjnych
(3573)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Edwarda Siarki (pismo nr SPS-
-023-3573/08 z dnia 13 czerwca 2008 r.) w sprawie
konwencji dwustronnej łączącej USA i Polskę uprzej-
mie informuję, co następuje:
W stosunkach między RP a Stanami Zjednoczo-
nymi Ameryki istnieje faktyczna wzajemność w za-
kresie wykonywania orzeczeń uwzględniających
roszczenia o alimenty w sprawach ze stosunków ro-
dzinnych regulowanych art. 1150 § 1 Kodeksu po-
stępowania cywilnego. Dochodzenie alimentów na
rzecz rodzica jest możliwe tylko w wypadku jedno-
czesnego dochodzenia alimentów na rzecz małolet-
niego dziecka. Zagadnienia te są szczegółowo uregu-
lowane instrukcją uzupełnioną wzorami pism doty-
czących dochodzenia roszczeń alimentacyjnych od
osób zamieszkałych w USA dostępnych w sekreta-
riatach prezesów sądów orzekających w tych spra-
wach. Polskie urzędy konsularne ograniczają się do
nadzorowania realizacji zadań w tym zakresie wy-
łącznie w oparciu o obowiązujący porządek prawny.
Z dniem 1 maja 2004 r. Rzeczpospolita Polska
stała się państwem członkowskim Unii Europej-
skiej. Spowodowało to utratę możliwości zawierania
przez RP umów międzynarodowych w materii nale-
żącej do I filaru Unii Europejskiej – tzw. Wspólnot
Europejskich. Zagadnienia należące do I filaru UE,
w tym alimenty zarówno na rzecz dzieci, jak i po-
między małżonkami oraz byłymi małżonkami, są
bowiem objęte kompetencją wyłączną Wspólnoty do
zawierania umów międzynarodowych. Oznacza to,
że państwa członkowskie nie mogą podejmować
działań negocjacyjnych w tym zakresie ze względu
na brak własnych kompetencji. Tworzenie nowych
regulacji prawnych, zawieranie i wykonywanie
umów międzynarodowych możliwe jest jedynie na
poziomie europejskim. Dla powyższych zagadnień
istotne znaczenie posiada opinia Europejskiego Try-
bunału Sprawiedliwości z dnia 7 lutego 2006 r.1)
W punkcie 128 opinii Trybunał Sprawiedliwości
stwierdził, że „najważniejsze jest zapewnienie jed-
nolitego i spójnego stosowania przepisów wspólnoto-
wych i prawidłowego działania tworzonego przez
nie systemu mającego chronić pełną skuteczność
prawa wspólnotowego”. Z tego też względu prowa-
dzenie negocjacji i zawieranie umów międzynarodo-
wych przez poszczególne państwa członkowskie
w materii, w której Wspólnotom Europejskim przy-
sługuje wyłączna kompetencja do zawierania umów
międzynarodowych, jest niemożliwe i stanowi naru-
szenie prawa wspólnotowego.
Z tych też względów RP nie może podejmować
inicjatywy zawarcia ze Stanami Zjednoczonymi Ame-
ryki umowy dwustronnej dotyczącej problematyki
alimentacyjnej.
W dniu 23 listopada 2007 r. podczas XXI Sesji
Dyplomatycznej Haskiej Konferencji Prawa Prywat-
nego Międzynarodowego w Hadze przyjęto tekst
Konwencji o dochodzeniu w stosunkach międzyna-
rodowych roszczeń alimentacyjnych na rzecz dzieci
i innych roszczeń alimentacyjnych oraz Protokołu
o prawie właściwym dla zobowiązań alimentacyj-
nych. Powyższe instrumenty dotyczą nie tylko ali-
mentów przyznawanych dzieciom, ale także alimen-
tów w stosunkach pomiędzy małżonkami oraz były-
mi małżonkami. Regulują one kwestie jurysdykcji
oraz wzajemnego uznawania i wykonywania orze-
czeń w sprawach alimentacyjnych pomiędzy pań-
stwami – stronami konwencji. Stany Zjednoczone
Ameryki aktywnie uczestniczyły w pracach nad
stworzeniem tekstu konwencji.
Z przyczyn wskazanych powyżej Rzeczpospolita
Polska nie może dokonać samodzielnej ratyfikacji
ww. konwencji. Możliwości takie posiada Wspólnota
Europejska, która jest członkiem Haskiej Konferen-
cji Prawa Prywatnego Międzynarodowego. Po jej
przystąpieniu do konwencji obowiązywać ona będzie
we wszystkich państwach członkowskich Unii Euro-
pejskiej. Dlatego też w przyszłości wzajemne uzna-
wanie i wykonywanie orzeczeń w sprawach alimen-
tacyjnych pomiędzy małżonkami zagwarantowane
zostanie przez ten instrument prawny.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
1)
Opinia 1/03. Zbiory orzecznictwa Trybunału Europejskie-
go 2006, strona I-01145.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie sytuacji i opieki państwa polskiego
nad Polakami przebywającymi na terenie RFN
(3574)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Kulasa (SPS-02303574/08)
w sprawie sytuacji i opieki państwa nad Polakami
przebywającymi na terenie RFN uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Dane na temat liczebności Polonii w RFN są je-
dynie szacunkowe. Oficjalne statystyki niemieckie
informują jedynie o liczbie obywateli polskich posia-
dających prawo pobytu stałego w RFN. Obecnie jest
to ok. 400 tys. osób. Według szacunków organizacji
polonijnych oraz polskich placówek dyplomatyczno-
-konsularnych ogólna liczba osób wywodzących się
z Polski wynosi od 1 mln do 2 mln, jednak zakładać
należy, iż duża część tej grupy nie identyfikuje się
z polskością, zwłaszcza w środowiskach przesiedleń-
ców. Taka sytuacja powoduje, iż trudno jest precy-
zyjnie zdefiniować, kto rzeczywiście do Polonii nale-
ży. W kontekście zapisów traktatu zawartego mię-
dzy Rzecząpospolitą Polską a Republiką Federalną
Niemiec z 17 czerwca 1991 r. o dobrym sąsiedztwie
i przyjaznej współpracy mówić należy o „grupie pol-
skiej w Niemczech”, czyli osobach, które są polskie-
go pochodzenia, albo przyznają się do języka, kultu-
ry lub tradycji polskiej (art. 20). Tym osobom gwa-
rantuje się prawo do swobodnego wyrażania, zacho-
wania i rozwijania tożsamości etnicznej, kultural-
nej, językowej i religijnej bez jakiejkolwiek próby
asymilacji wbrew ich woli w takim samym stopniu,
jak członkom mniejszości niemieckiej w Polsce.
Zgodnie z prawem niemieckim Polacy nie są trakto-
wani jak mniejszość narodowa, nie napotykają jed-
nak na utrudnienia prawne ograniczające zakłada-
nie organizacji. Należy zauważyć, iż stowarzyszenia
zarejestrowane sądownie mają prawo wystawiać
swoim darczyńcom zaświadczenia uprawniające do
odliczeń podatkowych.
Polacy osiedlali się, i czynią tak nadal, przede
wszystkim w zachodnich krajach związkowych,
głównie w Północnej Nadrenii-Wesfalii, ale także
w wielkich ośrodkach miejskich, np. w Berlinie,
Hamburgu, Frankfurcie nad Menem. Obecnie dzia-
ła w RFN z różnym natężeniem blisko 200 organiza-
cji polonijnych. Związek Polaków w Niemczech oraz
Związek Polaków Zgoda w RFN posiadają własne
struktury federalne. Większość pozostałych organi-
zacji skupiona jest w tzw. organizacjach dachowych:
Kongres Polonii Niemieckiej zrzesza 25 organizacji,
Chrześcijańskie Centrum Krzewienia Tradycji, Kul-
tury i Języka Polskiego w Niemczech zrzesza 25 or-
705
ganizacji lokalnych o tej samej nazwie, Polska Rada
w Niemczech – Zrzeszenie Federalne skupia 106 or-
ganizacji zgromadzonych w organizacjach krajo-
wych i branżowych. Polska Misja Katolicka pozosta-
je najważniejszym organizatorem polonijnego życia
religijnego. W jej placówkach pracuje ponad 100 księ-
ży delegowanych przez polski episkopat, a ponadto
działalność prowadzą księża zakonni. W ok. 250
punktach w Niemczech odprawiane są regularnie
niedzielne nabożeństwa w języku polskim. Na tere-
nie całej RFN uczestniczy w nich co tydzień ponad
100 tys. osób.
Środowiska polonijne nie zgłaszają formalnych
skarg lub zażaleń związanych z utrudnieniami
w zakresie samoorganizacji na terenie Niemiec. Na-
tomiast jako główny mankament wskazują proble-
my z uzyskaniem (od władz federalnych) dofinanso-
wania prowadzonej przez organizacje i stowarzysze-
nia działalności statutowej oraz (od władz krajów
związkowych) dofinansowania edukacji polonijnej.
Przyczyną takiego stanu rzeczy są specyficzne roz-
wiązania systemowe określające kompetencje róż-
nych organów władzy, a przede wszystkim wciąż
niewystarczająca wiedza przedstawicieli tych władz
o zobowiązaniach wynikających w traktatu polsko-
-niemieckiego oraz brak rzeczywistej woli politycz-
nej do ich realizacji.
Działalności polonijnej w Niemczech wsparcia,
również finansowego, udzielają władze polskie (MSZ,
MEN, MNiSW, Senat RP) zarówno bezpośrednio,
jak i poprzez organizacje pozarządowe, takie jak
Stowarzyszenie Wspólnota Polska oraz Fundacja
Semper Polonia. Pomoc ta przekazywana jest także
poprzez sieć placówek dyplomatyczno-konsularnych
– ambasadę w Berlinie oraz konsulaty generalne
w Hamburgu, Kolonii, Lipsku i Monachium.
Kwestią zasadniczą jest jednak wsparcie poli-
tyczne polskiej diaspory w Niemczech. Ministerstwo
Spraw Zagranicznych zabiegało i zabiegać będzie,
aby traktat polsko-niemiecki o dobrym sąsiedztwie
i przyjaznej współpracy skuteczniej niż dotychczas
służył realizacji praw grupy polskiej w RFN. Władze
polskie prowadzą z niemieckimi partnerami stały
dialog w powyższej sprawie. Zagadnienia polonijne
stanowią stały element rozmów polskich polityków
wysokiego szczebla z niemieckimi odpowiednikami.
I tak na przykład 17 stycznia 2008 r. w Berlinie pod-
sekretarz stanu w MEN Krzysztof Stanowski uczest-
niczył w posiedzeniu Stałej Polsko-Niemieckiej Gru-
py Roboczej ds. Nauczania Języka Polskiego i Polo-
nistyki w Republice Federalnej Niemiec. Z kolei
11 kwietnia 2008 r. sekretarz stanu w MSZ Jan Bor-
kowski odbył spotkania z przedstawicielami rządów
Północnej Nadrenii-Westfalii oraz Hesji, poruszając
kwestię dostępności nauczania języka polskiego
w RFN, która w istotny sposób wpływa na stosunki
dwustronne. Ponadto Departament Konsularny i Po-
lonii MSZ planuje przeprowadzenie wczesną jesienią
konsultacji z przedstawicielami nienieckiego MSZ
w sprawie stanu realizacji praw przysługujących
706
polskiej grupie w Niemczech. Wstępne uzgodnienia
w tej sprawie zostały już ze stroną niemiecką po-
czynione.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planowanej reformy
Narodowego Funduszu Zdrowia (3584)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelacje pana Jarosława Matwiejuka, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 9 czerwca
2008 r. w sprawie planowanej reformy Narodowego
Funduszu Zdrowia oraz z dnia 12 i 24 czerwca 2008 r.,
w sprawie odpowiednio: planów zredukowania od-
działów Narodowego Funduszu Zdrowia i ubezpie-
czenia służb mundurowych w związku z planem re-
formy Narodowego Funduszu Zdrowia, skierowane
do pana Donalda Tuska, prezesa Rady Ministrów,
przesłane przy pismach Marszałka Sejmu z dnia od-
powiednio: 13 czerwca 2008 r., znak: SPS-023-3584/
08, 18 czerwca 2008 r., znak: SPS-023-3690/08,
i 1 lipca 2008 r., znak: SPS-023-3968/08, działając
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
W ramach programu działań rządu w dziedzinie
ochrony zdrowia został przygotowany projekt usta-
wy dotyczący m.in. decentralizacji instytucji płatni-
ka w ramach systemu powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego.
Projekt przewiduje między innymi, że w miejsce
Narodowego Funduszu Zdrowia powstanie siedem
odrębnych publicznych instytucji powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego, które docelowo będą
mogły kontraktować świadczenia na terenie całego
kraju. Biorąc pod uwagę doświadczenie wynikające
z funkcjonowania, zaczynając od roku 1999 do roku
2003, kas chorych, przyjęto rozwiązanie, w którym
każda z nowo utworzonych instytucji skupiać będzie
co najmniej 10% ogółu osób ubezpieczonych w Pol-
sce. Na siedziby nowych instytucji wskazano miasta
będące stolicami województw, z których pochodzi
większość ubezpieczonych danej instytucji. Podkre-
ślić należy, iż przepisy ww. projektu ustawy umożli-
wiają zmianę siedziby, jeżeli statut nowej instytucji,
przyjęty przez jej radę, postanowi inaczej.
Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z projek-
tem ustawy odpowiednie oddziały wojewódzkie fun-
duszu, które wejdą w skład nowych instytucji po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, staną się
oddziałami regionalnymi poszczególnych instytucji,
co oznacza zapewnienie ciągłości działania struktur
regionalnych w ramach instytucji płatnika w syste-
mie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Po-
nadto również pracownicy poszczególnych oddzia-
łów wojewódzkich NFZ staliby się z mocy ustawy
pracownikami nowych instytucji.
Odnosząc się do postawionych w interpelacji py-
tań w kwestii odprowadzania składek na ubezpie-
czenie zdrowotne, uprzejmie informuję, iż przedmio-
towy projekt nie przewiduje zasadniczych zmian od-
nośnie zasad odprowadzania tych składek, z wyjąt-
kiem, iż począwszy od drugiego etapu (możliwość
świadczenia opieki zdrowotnej na terenie całego
kraju z możliwością wyboru instytucji ubezpiecze-
nia zdrowotnego przez ubezpieczonego), składka na
ubezpieczenie zdrowotne za ubezpieczonego będzie
odprowadzana do tej instytucji ubezpieczenia zdro-
wotnego, w której dany ubezpieczony jest zarejestro-
wany, niezależnie od miejsca zamieszkania ubezpie-
czonego. Ponadto, zaczynając od tego etapu, zosta-
nie wprowadzony system wyrównania finansowego,
aby zapewnić działanie zasady solidaryzmu społecz-
nego w ramach całego systemu powszechnego ubez-
pieczenia zdrowotnego.
W nawiązaniu do kwestii zmiany wymiaru skład-
ki na ubezpieczenie zdrowotne uprzejmie informuję,
iż projekt przewiduje zwiększenie wymiaru składki
na powszechne ubezpieczenie zdrowotne do poziomu
10% podstawy wymiaru składki (z aktualnie obo-
wiązującego wymiaru 9%), począwszy od 2010 r. Ce-
lem zmiany jest zwiększenie przychodów instytucji po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego o ok. 6,1 mld zł
i w konsekwencji zwiększenie ich możliwości w za-
kresie zabezpieczenia świadczeń opieki zdrowotnej
dla ubezpieczonych.
W nawiązaniu do organizacji zabezpieczenia
świadczeń opieki zdrowotnej uprzejmie informuję, iż
przedmiotowy projekt ustawy nie przewiduje, z wy-
jątkiem stworzenia możliwości zawierania przez
świadczeniodawcę umów o udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej z wieloma instytucjami ubezpieczenia
zdrowotnego, począwszy od drugiego etapu, istot-
nych zmian w zakresie kontraktowania i rozliczania
świadczeń opieki zdrowotnej. Oznacza to, że świad-
czeniodawca z danego terenu będzie mógł ubiegać
się o zawarcie umowy także w innych instytucjach
ubezpieczenia zdrowotnego, a instytucja ubezpiecze-
nia zdrowotnego będzie mogła zawierać umowy ze
świadczeniodawcami z terenu całego kraju, jeśli
uzna to za korzystne finansowo i pozwalające na
efektywniejsze wykorzystanie posiadanych środków,
a tym samym skrócenie kolejek oczekujących na
udzielenie świadczenia.
Odnosząc się do kwestii podziału środków finan-
sowych na koszty świadczeń opieki zdrowotnej,
uprzejmie informuję, iż w okresie przejściowym
(pierwszy etap) na koszty świadczeń opieki zdrowot-
nej poszczególnych instytucji ubezpieczenia zdro-

wotnego złożą się środki, jakie na ten cel będą prze-
widziane w planach finansowych oddziałów woje-
wódzkich NFZ, które weszły w skład poszczególnych
instytucji. Po okresie przejściowym o wielkości środ-
ków finansowych na koszty świadczeń opieki zdro-
wotnej poszczególnych instytucji ubezpieczenia
zdrowotnego decydować będzie kwota składek na
ubezpieczenie zdrowotne opłacana przez ubezpie-
czonych zarejestrowanych w poszczególnych insty-
tucjach (pochodna ilości ubezpieczonych i poziomu
ich dochodów), przy czym wartość tych środków – ze
względu na różnice w poziomie dochodów oraz ko-
nieczność zapewnienia równego dostępu do świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych – będzie korygowana przy pomocy tzw.
wyrównania finansowego.
Decentralizacja i demonopolizacja płatnika świad-
czeń opieki zdrowotnej ma na celu przede wszystkim
polepszenie sytuacji ubezpieczonych, którzy będą
mieli większy wpływ na sposób rozdysponowywania
środków finansowych pochodzących z ich składek
na powszechne ubezpieczenie zdrowotne. Ubezpie-
czeni (a w konsekwencji również pacjenci) powinni
mieć, poprzez możliwość wyboru płatnika, wpływ
na to, w jaki sposób wydawane będą pieniądze z ich
składek.
Funkcjonowanie kilku instytucji powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego przyczyni się do opty-
malizacji zarządzania systemem zabezpieczania
świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych,
poprzez:
— zwiększenie elastyczności systemu umożliwia-
jącej szybkie dostosowanie funkcjonowania kilku
mniejszych instytucji do zachodzących zmian;
— podniesienie stopnia trafności decyzji, gdyż
będą one podejmowane bliżej szczebla wykonaw-
czego.
Odnosząc się do pytań dotyczących ubezpieczo-
nych „mundurowych”, pragnę poinformować, że
wraz z wejściem w życie ustawy wszyscy ubezpiecze-
ni zarejestrowani w oddziałach wojewódzkich Naro-
dowego Funduszu Zdrowia staną się ubezpieczony-
mi odpowiednich instytucji powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego.
Zaczynając od drugiego etapu, pojawi się możli-
wość wyboru instytucji ubezpieczeniowej, natomiast
ubezpieczeni będą nadal (od pierwszego etapu) mieli
prawo wyboru świadczeniodawcy.
Co do struktur organizacyjnych poszczególnych
instytucji powszechnego ubezpieczenia zdrowotne-
go, zostanie to rozstrzygnięte w statutach poszcze-
gólnych instytucji przyjętych przez ich rady.
Powyższy projekt zostanie poddany szerokim
konsultacjom społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
707
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca
i Kazimierza Moskala
w sprawie długiego oczekiwania
przez pacjentów na wizyty
u lekarzy specjalistów (3597)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów: pana Zbigniewa Chmielowca i pana
Kazimierza Moskala, przekazaną przy piśmie pana
Jarosława Kalinowskiego, wicemarszałka Sejmu,
z dnia 17 czerwca 2008 r., znak: SPS-023-3597/08,
w sprawie długiego oczekiwania przez pacjentów na
wizyty u lekarzy specjalistów uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Warunki udzielania i finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych zostały uregulowane w przepisach ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa
NFZ w sprawie zawierania i realizacji umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach tych świadczeń.
W kwestii czasu oczekiwania na świadczenia
opieki zdrowotnej udzielane przez lekarzy specjali-
stów uprzejmie informuję, że zasady prowadzenia
list oczekujących na świadczenia opieki zdrowotnej
zostały uregulowane w obowiązujących przepisach
prawa. Zgodnie z przepisem z art. 20 ww. ustawy
świadczenia opieki zdrowotnej w szpitalach i świad-
czenia specjalistyczne w ambulatoryjnej opiece zdro-
wotnej są udzielane świadczeniobiorcom według ko-
lejności zgłoszenia w dniach i godzinach ich udziela-
nia przez świadczeniodawcę, który zawarł umowę
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej z Narodo-
wym Funduszem Zdrowia. Mając na uwadze bezpie-
czeństwo pacjenta oraz konieczność zwiększenia
przejrzystości procedur związanych z prowadzeniem
list oczekujących na świadczenia opieki zdrowotnej,
minister zdrowia wydał rozporządzenie z dnia 26 wrze-
śnia 2005 r. w sprawie kryteriów medycznych, jaki-
mi powinni kierować się świadczeniodawcy, umiesz-
czając świadczeniobiorców na listach oczekujących
na udzielenie świadczenia opieki zdrowotnej (Dz. U.
Nr 200, poz. 1661). Na podstawie przepisów ww. roz-
porządzenia świadczeniodawca kwalifikuje i umiesz-
cza świadczeniobiorcę, z wyjątkiem świadczeniobior-
cy znajdującego się w stanie nagłym, na liście ocze-
kujących na realizację świadczenia opieki zdrowot-
nej, kierując się kryteriami medycznymi opartymi
na aktualnej wiedzy medycznej, jako:
— „przypadek pilny” – jeżeli istnieje konieczność
pilnego udzielenia świadczenia ze względu na dyna-
mikę procesu chorobowego i możliwość szybkiego
pogorszenia stanu zdrowia lub znacznego zmniej-
szenia szans na powrót do zdrowia;
708
— „przypadek stabilny” – w przypadku innym
niż stan nagły i przypadek pilny.
Świadczeniobiorców, którzy wymagają okreso-
wego, w ściśle ustalonych terminach, wykonywania
kolejnych etapów świadczenia, przyjmuje się w celu
udzielenia tego świadczenia zgodnie z planem lecze-
nia, o czym stanowi § 4 przywołanego rozporządze-
nia. W przypadku zmiany stanu zdrowia świadcze-
niobiorcy, wskazującej na potrzebę wcześniejszego
niż w ustalonym terminie udzielenia świadczenia,
świadczeniobiorca informuje o tym świadczeniodaw-
cę, który, jeżeli to wynika z kryteriów medycznych,
koryguje odpowiednio termin udzielenia świadcze-
nia i informuje niezwłocznie świadczeniobiorcę o no-
wym terminie. W stanach nagłych świadczenia opie-
ki zdrowotnej są udzielane świadczeniobiorcy nie-
zwłocznie (art. 19 ww. ustawy).
Jednocześnie należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 29
przywołanej ustawy świadczeniobiorca ma prawo
wyboru świadczeniodawcy udzielającego ambulato-
ryjnych świadczeń specjalistycznych spośród świad-
czeniodawców posiadających umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, co umożliwia dokona-
nie wyboru świadczeniodawcy, u którego czas ocze-
kiwania na określone świadczenie opieki zdrowotnej
jest najkrótszy. Narodowy Fundusz Zdrowia zobo-
wiązany jest do udzielania świadczeniobiorcom, na
ich żądanie, informacji na temat list oczekujących
i średniego czasu oczekiwania, które to zadania re-
alizuje w szczególności poprzez bezpłatną linię tele-
foniczną (0 800 132 648).
Ponadto, odnosząc się do pytań zawartych w przed-
miotowej interpelacji, uprzejmie informuję, że sytu-
acja w omawianym obszarze w dużej mierze zależy
od poziomu środków finansowych, którymi dyspo-
nuje Narodowy Fundusz Zdrowia, przeznaczonych
na finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Podstawą udzielania świadczeń opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych przez
fundusz, zgodnie z art. 132 ust. 1 ww. ustawy, jest
umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej za-
warta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem
oddziału wojewódzkiego funduszu. Przy czym, z uwa-
gi na fakt, iż środki finansowe przeznaczone na po-
krycie kosztów świadczeń opieki zdrowotnej są ści-
śle określone, w każdej umowie o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej określa się maksymalną
kwotę zobowiązania płatnika wobec świadczenio-
dawcy (art. 136 ww. ustawy), a suma wszystkich
kwot zobowiązań wobec realizatorów danego rodza-
ju świadczeń, zgodnie z przepisem art. 132 ust. 5
ww. ustawy, nie może przekroczyć wysokości środ-
ków finansowych przeznaczonych na ten cel w pla-
nie finansowym funduszu.
Należy również wskazać, że na poprawę sytuacji
w omawianym obszarze ma wpływ liczba świadcze-
niodawców udzielających świadczeń opieki zdrowot-
nej w poszczególnych rodzajach i zakresach świad-
czeń w oparciu o umowy zawarte z NFZ.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie ze
sprawozdaniem z działalności Narodowego Fundu-
szu Zdrowia za I kwartał 2008 r. najwięcej ofert
świadczeniodawcy złożyli w rodzaju ambulatoryjne
świadczenia specjalistyczne, o 8 679 ofert więcej
w porównaniu do I kwartału 2007 r. Jak również
w odniesieniu do analogicznego okresu roku ubie-
głego poniesione w I kwartale br. koszty świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju ambulatoryjna opieka
specjalistyczna są wyższe o 108 624,35 tys. zł
(tj. o 15,10 pkt. procentowych).
Odnosząc się do kwestii działań podejmowanych
w celu poprawy sytuacji w omawianym obszarze,
szczególnie w zakresie opieki onkologicznej, infor-
muję, że z przeprowadzonych przez NFZ symulacji
finansowych wynika, że wprowadzenie systemu jed-
norodnych grup pacjentów (JGP) skutkować będzie
wzrostem poziomu finansowania świadczeń w za-
kresie onkologii klinicznej na poziomie około 41%
w skali roku w stosunku do roku 2007, a w zakresie
onkologii i hematologii dziecięcej na poziomie około
40% w skali roku (uwzględnia świadczenia udziela-
ne w ramach umowy na leczenie szpitalne, bez che-
mioterapii, radioterapii i programów terapeutycz-
nych – lekowych).
Ponadto, zarządzeniem nr 43/2008/DSOZ pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia 2 lipca
2008 r. zmieniającym zarządzenie w sprawie okre-
ślenia warunków zawierania i realizacji umów w ro-
dzaju leczenie szpitalne, dokonano zmiany warto-
ści punktowej świadczeń w zakresie radioterapii,
co w opinii funduszu skutkować będzie wzrostem
poziomu ich finansowania szacowanym na około
18% w II półroczu 2008 r. w stosunku do II półro-
cza roku 2007.
Należy również dodać, że w 2008 r. zostało wpro-
wadzone odrębne finansowanie świadczeń diagno-
stycznych kosztochłonnych (tj. tomografia kompute-
rowa, rezonans magnetyczny), szczególnie często wy-
korzystywanych w diagnostyce nowotworów i moni-
torowaniu terapii chorych onkologicznie, co według
funduszu powinno znacznie poprawić dostęp świad-
czeniobiorców do wskazanych badań.
Mając na uwadze powyższe, należy zaznaczyć, że
bieżąca możliwość korzystania z zasobów ochrony
zdrowia zależy w dużej mierze od wysokości środ-
ków finansowych, jakie są przeznaczone na realiza-
cję świadczeń opieki zdrowotnej w planie finanso-
wym funduszu, jak również od sposobu gospodaro-
wania tymi środkami. W związku z powyższym wy-
rażam przekonanie, że poprawa dostępności świad-
czeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych wymaga zmian systemowych w ochro-
nie zdrowia, takich jak decentralizacja i demonopo-
lizacja płatnika publicznego, co stworzy warunki do
lepszego niż dotychczas wykorzystania zasobów
ochrony zdrowia przeznaczonych na pokrycie kosz-
tów potrzeb zdrowotnych świadczeniobiorców.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kamińskiego
w sprawie projektu ustawy decentralizującej
Narodowy Fundusz Zdrowia (3608)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Tomasza Kamińskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 9 czerwca
2008 r., w sprawie projektu ustawy decentralizującej
Narodowy Fundusz Zdrowia, przesłaną przy piśmie
Marszałka Sejmu z dnia 17 czerwca 2008 r., znak:
SPS-023-3608/08, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących informacji.
W ramach programu działań rządu w dziedzinie
ochrony zdrowia został przygotowany projekt usta-
wy dotyczący m.in. decentralizacji instytucji płatni-
ka w ramach systemu powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego.
Projekt przewiduje między innymi, że w miejsce
Narodowego Funduszu Zdrowia powstanie siedem
odrębnych publicznych instytucji powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego, które docelowo będą
mogły kontraktować świadczenia na terenie całego
kraju. Biorąc pod uwagę doświadczenie wynikające
z funkcjonowania, zaczynając od roku 1999 do roku
2003, kas chorych, przyjęto rozwiązanie, w którym
każda z nowo utworzonych instytucji skupiać będzie
co najmniej 10% ogółu osób ubezpieczonych w Pol-
sce. Na siedziby nowych instytucji wskazano miasta
będące stolicami województw, z których pochodzi
większość ubezpieczonych danej instytucji. Podkre-
ślić należy, iż przepisy ww. projektu ustawy umożli-
wiają zmianę siedziby, jeżeli statut nowej instytucji,
przyjęty przez jej radę, postanowi inaczej.
Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z projek-
tem ustawy odpowiednie oddziały wojewódzkie fun-
duszu, które wejdą w skład nowych instytucji po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, staną się
oddziałami regionalnymi poszczególnych instytucji,
co oznacza zapewnienie ciągłości działania struktur
regionalnych w ramach instytucji płatnika w syste-
mie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Po-
nadto, również pracownicy poszczególnych oddzia-
łów wojewódzkich NFZ staliby się z mocy ustawy
pracownikami nowych instytucji.
Odnosząc się do kwestii prawa ubezpieczonego
do wyboru instytucji ubezpieczenia zdrowotnego,
uprzejmie informuję, iż przeprowadzenie całego pro-
cesu decentralizacji i demonopolizacji Narodowego
Funduszu Zdrowia etapami, w tym wprowadzenie
prawa wyboru przez ubezpieczonego instytucji ubez-
pieczenia zdrowotnego, dopiero w drugim etapie de-
centralizacji i demonopolizacji płatnika publicznego,
ma na celu maksymalnie płynne przejście od syste-
mu płatnika-monopolisty do systemu kilku płatni-
ków. Przede wszystkim dotyczy to ubezpieczonych,
709
kontraktowania świadczeń, struktur organizacyj-
nych, personelu oraz procedur w oddziałach woje-
wódzkich NFZ.
Powyższy projekt zostanie poddany szerokim
konsultacjom społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posłów Krzysztofa Brejzy
i Grzegorza Roszaka
w sprawie projektów kluczowych w ramach
Programu Operacyjnego
„Infrastruktura i środowisko”
na lata 2007–2013 realizowanych
przez związki gmin (3616)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wspólną interpelację posłów Krzysztofa Brejzy
i Grzegorza Roszaka dołączoną do pisma Pana Mar-
szałka z dnia 17 czerwca br. (znak: SPS-02303616/
08) w sprawie projektów kluczowych w ramach PO
„Infrastruktura i środowisko” na lata 2007–2013
realizowanych przez związki gmin w uzgodnieniu
z ministerstwem środowiska pragnę przedstawić
następujące wyjaśnienia.
Informuję, że obowiązek oraz sposób wyznacza-
nia aglomeracji został wskazany w rozporządzeniu
ministra środowiska z dnia 22 grudnia 2004 r.
w sprawie sposobu wyznaczania obszaru i granic
aglomeracji. Zgodnie z rozporządzeniem obszar i gra-
nice aglomeracji powinny ograniczać się jedynie do
terenów, gdzie zaludnienie i/lub działalność gospo-
darcza są wystarczająco skoncentrowane, aby ścieki
komunalne były zbierane i odprowadzane do oczysz-
czalni ścieków komunalnych, przy czym minimalny
wskaźnik opłacalności finansowej realizacji inwe-
stycji (tzw. wskaźnik koncentracji) wynosi 120 miesz-
kańców na 1 km sieci (zgodnie z § 3 ust. 5 rozporzą-
dzenia w szczególnych przypadkach dopuszczalne są
również odstępstwa od wskaźnika opłacalności in-
westycji).
Z przesłanego zapytania można wywnioskować,
że w trakcie weryfikacji zakresu rzeczowego zadań
planowanych do realizacji w ramach Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” przez Ku-
jawsko-Pałucki Związek Miast i Gmin zaistniała sy-
tuacja, w której minimalna wartość wskaźnika kon-
centracji nie została zachowana, niemniej jednak
tereny objęte zostały obszarem aglomeracji, a zwią-
710
zek zamierza aplikować również o wyposażenie tych-
że terenów w sieć kanalizacyjną. W świetle zaistnia-
łej sytuacji nasuwa się wątpliwość, czy przedmiotowe
aglomeracje (niespełniające wymogu wskaźnika
120 Mk/km sieci) zostały wyznaczone w sposób zgod-
ny z rozporządzeniem.
Dodatkowo informuję, że wyznaczenie aglomera-
cji zgodnie z granicami administracyjnymi danego
obszaru jest praktyką niezgodną z wytycznymi Ko-
misji Europejskiej w tym zakresie, które przewidują
(podobnie jak rozporządzenie), że jedynie tereny naj-
bardziej efektywne w ramach danej jednostki samo-
rządowej powinny zostać ujęte w granicach aglome-
racji. Natomiast ujęcie całego zakresu rzeczowego
w aglomeracji niespełniającej wskaźnika koncentra-
cji należy uznać za niewłaściwe względem zapisów
rozporządzenia i wytycznych KE w tym zakresie,
gdyż aglomeracja ta, jak można przypuszczać zosta-
ła „przewymiarowana”. „Przewymiarowanie” aglo-
meracji może prowadzić do konieczności zapewnie-
nia systemów kanalizacji zbiorczej, w związku z re-
alizacją zobowiązań traktatu akcesyjnego, na obsza-
rach obecnie niezamieszkałych lub o koncentracji
ludności i działalności gospodarczej nieuzasadniają-
cej jej budowy. Skutkiem tego nastąpi wzrost kosz-
tów wyposażenia aglomeracji w systemy kanalizacji
zbiorczej. Dodatkowym skutkiem braku zachowania
zasady ostrożności przy definiowaniu aglomeracji
może być wybudowanie infrastruktury, której kosz-
ty utrzymania ze względu na bardzo niską efektyw-
ność finansową i ekonomiczną będą nie do udźwi-
gnięcia przez społeczności lokalne.
Powyższe wymogi rozporządzenia znalazły od-
zwierciedlenie w zatwierdzonych przez Komitet Mo-
nitorujący Program Operacyjny „Infrastruktura i śro-
dowisko” kryteriach wyboru projektów. Wymogi te
dotyczyć będą przedsięwzięć, w ramach których sieć
kanalizacji sanitarnej realizowana będzie na tere-
nie więcej niż jednej aglomeracji. Niedopuszczalnym
jest zatem podawanie zsumowanej wartości wskaź-
nika koncentracji w celu wykazania granicznej war-
tości wskaźnika (120 Mk/km) na terenie, na którym
wskaźnik ten nie został osiągnięty – każda z aglo-
meracji objętych projektem musi obligatoryjnie speł-
niać warunek 120 Mk/km sieci.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 18 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmiany przepisów dotyczących
egzekwowania należności związanych
z funkcjonowaniem spółek wodnych
powołanych do utrzymywania i konserwacji
urządzeń melioracji wodnych (3619)
W uzupełnieniu odpowiedzi (przesłanej pismem
z dnia 1 lipca 2008 r., znak: BAP-po-280-1/891/08/
TK/jf) udzielonej na wystąpienie pana marszałka,
przy którym przekazano interpelację dr. Jarosława
Matwiejuka, posła na Sejm RP, w sprawie zmiany
przepisów dotyczących egzekwowania należności
związanych z funkcjonowaniem spółek wodnych,
powołanych do utrzymywania i konserwacji urzą-
dzeń melioracji wodnych, w załączeniu przekazuję
stanowisko resortu finansów dotyczące problemów
poruszanych w interpelacji*).
Pragnę wyjaśnić, iż z uwagi na pojawiające się
wątpliwości związane z interpretacją przepisów
ustawy Prawo wodne z dnia 16 lipca 2001 r. (Dz. U.
Z 2005 r. Nr 239, poz. 2019, z późn. zm.) w zakresie
dofinansowania spółek wodnych oraz trudności
związane z egzekucją składek członkowskich, a tak-
że powtarzające się wystąpienia spółek wodnych, zo-
staną przygotowane propozycje zmian przepisów
ustawy Prawo wodne, mające na celu umożliwienie
udzielania szerszej pomocy finansowej spółkom wod-
nym z budżetu państwa oraz z budżetu jednostek
samorządu terytorialnego, a także prowadzenia
skutecznej egzekucji składek członkowskich.
Jednocześnie wspomnieć należy, iż proces legi-
slacyjny zmierzający do uwzględnienia wszelkich
postulatów dotyczących nowelizacji odpowiednich
zapisów ustawy Prawo wodne w części regulującej
kwestie spółek wodnych wymagał będzie szerokiej
współpracy i konsultacji z resortem finansów, a tak-
że spółkami wodnymi. Na marginesie dodać także
należy, iż próby zmian w tym zakresie podejmowane
były już w 2005 r., jednak nie znalazły one akcepta-
cji. Wydaje się zatem, iż kolejne działania resortu
w tej sprawie wymagać będą szerokiej współpracy
rządu i parlamentu.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posłów Barbary Bartuś,
Jacka Osucha, Krzysztofa Sońty
i Roberta Telusa
w sprawie działań resortu w celu poprawy
sytuacji w zakresie funkcjonowania
szkolnictwa wyższego (3634)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 17 czerwca br., nr SPS-
-023-3634/08, interpelacją państwa posłów Barbary
Bartuś, Jacka Osucha, Krzysztofa Sońty i Roberta
Telusa w sprawie działań w celu poprawy sytuacji
w zakresie funkcjonowania szkolnictwa wyższego,
przedkładam uprzejmie następujące wyjaśnienie do
pytań zawartych w tej interpelacji.
1. W ustawie budżetowej na rok 2008 ujęto re-
zerwę celową (poz. 51) pod nazwą „Dofinansowanie
zadań szkolnictwa wyższego, w tym na zwiększenie
wynagrodzeń pracowników uczelni publicznych”
w łącznej kwocie 301 845 tys. zł. Na wspólny wnio-
sek pięciu ministrów nadzorujących uczelnie pu-
bliczne minister finansów, decyzją z dnia 12 czerwca
br., uruchomił zasadniczą część tej rezerwy w wyso-
kości 290 000 tys. zł na rzecz uczelni finansowanych
z budżetów tych ministrów w dziale 803: Szkolnic-
two wyższe, z przeznaczeniem na zwiększenie od
dnia 1 stycznia 2008 r. wynagrodzeń (wraz z po-
chodnymi) dla pracowników cywilnych uczelni pu-
blicznych finansowanych w ramach dotacji, o której
mowa w art. 94 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym, zwanej dota-
cją stacjonarną. W decyzji tej dla uczelni finansowa-
nych z budżetu ministra nauki i szkolnictwa wyż-
szego przeznaczono kwotę 236 582,1 tys. zł na uzu-
pełnienie wspomnianej dotacji stacjonarnej w obsza-
rze działalności dydaktycznej. Podana kwota zosta-
ła następnie rozdysponowana pomiędzy uczelnie fi-
nansowane z budżetu MNiSW i przekazana uczel-
niom pismem z dnia 18 czerwca br. jako zwiększenie
planu dotacji stacjonarnej. Rozdysponowania tego
zwiększenia dokonano w relacji do poziomu zatrud-
nienia (wg stanu na koniec 2007 r.) w zakresie dzia-
łalności dydaktycznej w poszczególnych uczelniach.
W podziale uwzględniono liczbę zatrudnionych na-
uczycieli akademickich w danej uczelni jako podsta-
wowym miejscu pracy w rozumieniu ustawy Prawo
o szkolnictwie wyższym oraz liczbę pracowników
niebędących nauczycielami akademickimi, z wyłą-
czeniem pracowników domów i stołówek studenc-
kich, gdyż ich wynagrodzenia nie mogą być finanso-
wane z dotacji budżetowych, a z opłat za korzystanie
z domów i stołówek studenckich i innych przycho-
dów pozabudżetowych. W podziale nie uwzględnia-
no więc liczby nauczycieli akademickich zatrudnio-
nych w danej uczelni na podstawie umowy o pracę
711
w ramach dodatkowego zatrudnienia. Aktualnie
trwa w uczelniach MNiSW akcja zwiększania wyna-
grodzeń z wyrównaniem od stycznia 2008 r.
2. Zgodnie z art. 63 ust. 1 ustawy z dnia 25 kwiet-
nia 1997 r. o Polskiej Akademii Nauk placówki na-
ukowe akademii prowadzą samodzielną gospodarkę
finansową, pokrywając koszty działalności z przy-
dzielonych im środków budżetowych oraz ze środ-
ków pozabudżetowych pozyskiwanych przez placów-
ki naukowe PAN. Ponadto, zgodnie z § 11 rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 22 grudnia 1998 r.
w sprawie szczegółowych zasad finansowania Pol-
skiej Akademii Nauk oraz gospodarki finansowej jej
placówek naukowych, ustalają one samodzielnie
wielkość środków na wynagrodzenia w ramach swo-
ich możliwości finansowych i obowiązujących prze-
pisów o wynagrodzeniach albo przepisów o zakłado-
wych układach zbiorowych pracy. System wynagro-
dzeń pracowników naukowych PAN wiąże się ściśle
z samodzielnością gospodarki finansowej kierow-
nictw tych placówek. Wysokość wynagrodzeń jest więc
przedmiotem samodzielnych decyzji kierownictw
placówek. Mają prawo zatrudniania i wynagradza-
nia pracowników w granicach posiadanych środków
finansowych, a także prawo dokonywania niezbęd-
nych działań restrukturyzacyjnych.
Wysokość corocznych dotacji z działu 730: Na-
uka, przyznanych jednostkom naukowym na dzia-
łalność statutową, zależna jest między innymi od
parametrycznej oceny wyników działalności nauko-
wej prowadzonej w jednostkach, a także efektywno-
ści uzyskania tych wyników. Na wysokość przyzna-
nej dotacji statutowej, zarówno dla placówek nauko-
wych PAN, jak również jednostek badawczo-rozwo-
jowych czy podstawowych jednostek uczelni, nie ma
wpływu przynależność do danego pionu nauki, a je-
dynie osiągane przez nie wyniki działalności nauko-
wej i zastosowania praktyczne wyników badań na-
ukowych i prac rozwojowych.
W przyszłym roku przewiduje się dokonanie ko-
lejnej, czteroletniej oceny wszystkich jednostek na-
ukowych za lata 2004–2008. W przypadku uzyska-
nia przez placówki Polskiej Akademii Nauk lepszych
wyników oceny, wzrost dotacji na działalność statu-
tową tych placówek stanie się przewidywalny. Jed-
nakże o poziomie finansowania jednostek nauko-
wych w pierwszym rzędzie decyduje wielkość kwot
ustalanych w budżecie państwa na naukę.
Wnioski i postulaty dotyczące poprawy poziomu
wynagrodzeń pracowników naukowych PAN są co-
raz liczniejsze, szczególnie z placówek o niskiej efek-
tywności badawczej, niesprawnie zarządzanych i nie-
wykorzystujących do celów motywacyjnych obowią-
zującego systemu kształtowania wynagrodzeń. Stan
ten ma odzwierciedlenie w wysokości przyznawa-
nych dotacji z budżetu nauki i, w konsekwencji,
w poziomie wynagradzania pracowników naukowych.
Wykorzystanie instrumentów pobudzających efek-
tywność placówek naukowych PAN, jak też dokona-
712
nie niezbędnych działań restrukturyzacyjnych nie
ma szerokiego zasięgu w strukturach Polskiej Aka-
demii Nauk. Działania takie miałyby bezpośredni
wpływ na wysokość środków w dyspozycji kierow-
nictw placówek PAN z przeznaczeniem na wynagro-
dzenia.
Postulaty odnoszące się do wzrostu poziomu wy-
nagrodzeń nie powinny być adresowane do Mini-
sterstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego ani rządu,
lecz do władz akademii, w kontekście jej woli uspraw-
niania zarządzania placówkami naukowymi, przy
zachowaniu nadrzędnej wartości, jaką jest samo-
dzielność gospodarki finansowej i kadrowej placó-
wek PAN. Niemniej jednak kierownictwo resortu
planuje przeprowadzenie zmian w zasadach wyna-
gradzania pracowników naukowo-badawczych zgod-
nych z opinią środowiska naukowego. Stopień wy-
równania wynagrodzeń zależeć jednak będzie od
możliwości budżetu państwa. Istnieje natomiast
nadal możliwość skutecznego konkurowania zespo-
łów badawczych jednostek naukowych o środki z in-
nych strumieni finansowania, takich jak finansowa-
nie projektów badawczych czy środków będących
w dyspozycji Narodowego Centrum Badań i Rozwo-
ju. Trzeba także pamiętać o otwartym dostępie do
środków finansowych Unii Europejskiej, które naj-
lepszym i najaktywniejszym jednostkom umożliwia-
ją znaczne wsparcie ich działalności naukowej.
Chciałabym w tym miejscu raz jeszcze skorzy-
stać z możliwości zaprezentowania poglądu o ko-
nieczności zmian w zasadach finansowania nauki,
jak również coraz głębszego wiązania procesu ba-
dawczego z praktyką gospodarczą. Sądzę, że są to od
dawna oczekiwane kroki, a planowane działania po-
winny znaleźć uznanie i wsparcie ze strony środowi-
ska naukowego. Jestem głęboko przekonana, że
działania te będą miały istotny wpływ na wzrost
wynagrodzeń w sferze nauki.
1. W art. 151 ustawy Prawo o szkolnictwie wyż-
szym określono zasady kształtowania wynagrodzeń
i innych świadczeń pracowników uczelni publicz-
nych. W myśl tych regulacji minister właściwy do
spraw szkolnictwa wyższego określa (w drodze roz-
porządzenia) stawki wynagrodzeń zasadniczych
– minimalnych i maksymalnych – oraz wysokość
i warunki przyznawania innych świadczeń umożli-
wiających danej uczelni publicznej kształtowanie
przeciętnych wynagrodzeń miesięcznych w grupach
pracowników. Przeciętne wynagrodzenia relacjono-
wane są do kwoty bazowej, określonej w ustawie bu-
dżetowej na dany rok, dla pracowników wymienio-
nych w art. 5 pkt 1 lit. a ustawy z dnia 23 grudnia
1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej
sferze budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw.
Zróżnicowanie relacji do kwoty bazowej dotyczy
czterech grup pracowników publicznych szkół wyż-
szych, dla których relacja do kwoty bazowej w za-
kresie przeciętnych wynagrodzeń miesięcznych nie
powinna być niższa:
— grupa stanowisk profesorów – od 391,8%;
— grupa stanowisk docentów, adiunktów i star-
szych wykładowców, starszych kustoszy dyplomo-
wanych, starszych dokumentalistów dyplomowa-
nych, kustoszy dyplomowanych i dokumentalistów
dyplomowanych, a także adiunktów bibliotecznych
i adiunktów dokumentacji i informacji naukowej
– od 261,2%;
— grupa stanowisk asystentów, wykładowców,
lektorów, instruktorów, asystentów bibliotecznych,
asystentów dokumentacji i informacji naukowej – od
130,6%;
— grupa pracowników niebędących nauczyciela-
mi akademickimi – również od 130,6%.
Tylko w przypadku podanych najniższych war-
tości tych wskaźników procentowych występuje
jako wtórna, modelowa relacja międzygrupowa
3:2:1:1 dotycząca wspomnianych czterech grup
pracowniczych. Ustawa wskazuje zatem, że wskaź-
niki te powinny być wyższe od wartości ustawo-
wych, jednakże mogą być wyższe w zróżnicowanym
procencie w poszczególnych grupach pracowni-
czych, co jednocześnie może zmieniać modelowe re-
lacje międzygrupowe.
W art. 151 ust. 4 ustawy Prawo o szkolnictwie
wyższym wprowadzono również istotne postanowie-
nie, że środki na wynagrodzenia dla pracowników
uczelni publicznej określa senat w ramach środków
posiadanych przez uczelnię. Oznacza to, że środki
na wynagrodzenia wynikające ze stosunku pracy
(wynagrodzenia osobowe wraz z dodatkowym wy-
nagrodzeniem rocznym), a więc znajdujące odzwier-
ciedlenie w przeciętnych wynagrodzeniach miesięcz-
nych, są ustalane przez senaty w ramach środków
pochodzących z przychodów z dotacji budżetu pań-
stwa oraz z przychodów własnych (pozabudżeto-
wych). W konsekwencji w gestii władz poszczegól-
nych uczelni znajduje się kształtowanie zróżnicowa-
nia wynagrodzeń wynikającego z dyspozycji usta-
wowych.
Należy przy tym zauważyć, że w 2007 r. w skali
zbioru uczelni publicznych nadzorowanych przez
ministra nauki i szkolnictwa wyższego (uczelnie
akademickie i państwowe uczelnie zawodowe łącz-
nie) przeciętne wynagrodzenia miesięczne były wyż-
sze od kwoty bazowej w wysokości 1795,8 zł w 2007 r.,
powiększonej o podane wskaźniki procentowe. Wy-
nosiły bowiem w grupie stanowisk: profesorów
– 7720,8 zł, a więc były wyższe o 9,7%; adiunktów
– 4706,5 zł, tj. o 0,3%; asystentów – 2703,8 zł,
tj. o 15,3% i pracowników niebędących nauczyciela-
mi akademickimi – 2647,4 zł, tj. o 12,9%.
Należy również zauważyć, iż w art. 93 ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym określona została
zasada planowania wydatków budżetu państwa na
finansowanie działalności uczelni publicznych, okre-
ślająca sposób corocznej waloryzacji tych wydatków.
Regulacja ta wskazuje, że w części dotyczącej wyna-
grodzeń wydatki budżetu państwa na rzecz uczelni
publicznych są corocznie waloryzowane co najmniej

o średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń
w państwowej sferze budżetowej, ustalony w usta-
wie budżetowej na dany rok budżetowy.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na ponowną interpelację posłanek
Beaty Mazurek i Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie zapowiadanego umorzenia
i spłacenia zobowiązań publicznoprawnych
publicznych zakładów opieki zdrowotnej (3642)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłanek Beaty Mazurek i Jadwigi Wi-
śniewskiej przekazaną przy piśmie znak SPS-023-
-3642p/08, dotyczącą restrukturyzacji finansowej
i organizacyjnej samodzielnych publicznych zakła-
dów opieki zdrowotnej uprzejmie informuję, iż trwa-
ją prace nad pakietem rozwiązań dotyczących re-
strukturyzacji finansowej i organizacyjnej tych za-
kładów. Należy podkreślić, iż nie jest planowane
proste oddłużenie któregokolwiek z zakładów. Nie-
stety nie wiem, na jakiej podstawie panie posłanki
twierdzą, iż zdecydowana większość środków (74%)
przekazana zostanie 160 zakładom.
Odnosząc się do kwestii poruszonych w pyta-
niach zawartych w interpelacji, uprzejmie infor-
muję:
Ad 1. Projekty przygotowywanych przepisów nie
zakładają przyznawania nagród czy rekompensat
dla zakładów w dobrej sytuacji finansowej.
Ad 2. Autorzy proponowanych zmian zakładają,
iż forma spółki akcyjnej albo z ograniczoną odpo-
wiedzialnością wymusi prowadzenie racjonalnej go-
spodarki finansowej. Ww. spółki z ograniczoną od-
powiedzialnością oraz spółka akcyjna w przypadku
niewypłacalności mają możliwość ogłoszenia upa-
dłości. Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością
oraz spółka akcyjna zagrożona niewypłacalnością
może skorzystać z przepisów o postępowaniu na-
prawczym. W przypadku SPZOZ-u jest to niemożli-
we. Zagrożenie upadłością powinno skutecznie mi-
tygować zarząd w podejmowaniu ryzykownych po-
sunięć finansowych. Proponowane regulacje nie za-
wierają przepisu zobowiązującego zakłady, które
znalazłyby się ponownie w złej sytuacji, do zwrotu
otrzymanej w ramach restrukturyzacji pomocy.
Taki przepis byłby niezwykle trudny do wyegzekwo-
wania (jak wyegzekwować od zakładu zwrot środ-
ków finansowych, które ten wcześniej roztrwonił).
713
Ad 3. Działania restrukturyzacyjne będą polega-
ły na:
1. Podziale ww. zakładów według kryterium ren-
towności.
2. Zastosowaniu opcjonalnych, uzależnionych od
ww. kategorii, mechanizmów finansowych: umorze-
niu zobowiązań publicznoprawnych, zawarciu ugo-
dy z wierzycielami wierzytelności cywilnoprawnych,
co stanowić będzie warunek uzyskania pożyczki lub
poręczenia. Poręczeń i pożyczek udzielałaby pań-
stwowa agencja (reprezentująca Skarb Państwa).
3. Poddaniu zakładów w najtrudniejszej sytuacji
finansowej, na wniosek podmiotów, które utworzyły
zakłady (w tym jednostek samorządu terytorialne-
go), przymusowemu zarządowi.
4. Zwolnieniu z podatku dochodowego od osób
prawnych spółek kapitałowych powstałych z prze-
kształcenia wszystkich samodzielnych publicznych
zakładów opieki zdrowotnej na okres dwóch lat.
Dyrektora zakładu opieki zdrowotnej, bez wzglę-
du na formę prawną, w jakiej działa, wybiera, przy
zachowaniu odpowiednich procedur, jego właściciel.
Na właścicielu spoczywa odpowiedzialność za wła-
ściwy wybór. Minister zdrowia nie może i nie zamie-
rza ingerować w takie decyzje; byłoby to niezgodne
z prawem, w tym z przepisami Konstytucji RP.
Ad 4. Proponowana restrukturyzacja ma umożli-
wić przekształconym w spółki zakładom prowadze-
nie działalności na zdrowych zasadach, co ma przy-
czynić się do poprawy poziomu świadczeń udziela-
nych przez zakłady. Chciałbym jednocześnie pod-
kreślić, iż żaden, nawet najdoskonalszy przepis nie
zapewni sukcesu w funkcjonowaniu jakiegokolwiek
bytu, również zakładu opieki zdrowotnej. Na pozy-
tywne rezultaty wpływa także nastawienie, zaanga-
żowanie osób odpowiedzialnych za funkcjonowanie
ww. placówek.
Reasumując, chciałbym poinformować, iż prace
nad regulacjami dotyczącymi restrukturyzacji za-
kładów opieki zdrowotnej będą kontynuowane w Ko-
misji Zdrowia we wrześniu br. Wierzę, iż meryto-
ryczne przygotowanie i zaangażowanie pań posła-
nek będzie cennym wkładem do wspólnej pracy nad
zreformowaniem systemu ochrony zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
714
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie odszkodowań dla spadkobierców
osób zamordowanych
przez faszystowskie Niemcy (3667)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
pana posła Eugeniusza Kłopotka (pismo nr SPS-
-023-3667/08 z dnia 17 czerwca 2008 r.) w sprawie
odszkodowań dla spadkobierców osób zamordowa-
nych przez faszystowskie Niemcy, uprzejmie infor-
muję:
Kwestia zadośćuczynienia obywatelom polskim
za straty poniesione w trakcie II wojny światowej
stanowi jedno z najważniejszych zagadnień w sto-
sunkach polsko-niemieckich od lat 70. Kwestii
świadczeń dla ofiar III Rzeszy dotyczyły poniżej wy-
mienione porozumienia międzynarodowe:
1. Porozumienie między min. zdrowia i opieki
społecznej PRL a federalnym min. gospodarki i fi-
nansów RFN z 16 listopada 1972 r. (podpisane w Ge-
newie, w siedzibie MCK) w sprawie pomocy finanso-
wej dla obywateli polskich, którzy byli ofiarami hi-
tlerowskich eksperymentów pseudomedycznych. Po-
rozumienie przewidywało wypłatę kwoty 100 mln
DM. (Porozumienie to poprzedzały indywidualne
wypłaty dokonywane przez rząd RFN za pomocą
Międzynarodowego Czerwonego Krzyża – łączna
suma wypłat – ponad 39 mln DM). Strona polska
zrezygnowała równocześnie z dalszego rozpatrywa-
nia wniosków obywateli polskich składanych do-
tychczas za pośrednictwem Międzynarodowego
Czerwonego Krzyża i przejęła na siebie zaspokojenie
roszczeń obywateli polskich z tytułu eksperymen-
tów pseudomedycznych.
2. Porozumienie z dnia 16 października 1991 r.
o utworzeniu Fundacji „Polsko-Niemieckie Pojedna-
nie” (FPNP) oraz o przekazaniu przez rząd RFN
kwoty 500 mln DM na udzielanie przez tę fundację
pomocy ofiarom prześladowania nazistowskiego.
3. Wielostronne, międzynarodowe negocjacje
(1999–2000) – prowadzące do politycznego wspólne-
go oświadczenia (joint statement) uczestniczących
stron umowy rządowej USA–RFN (oba dokumenty
podpisane w Berlinie w dniu 17 lipca 2000 r.) oraz
uchwalenia niemieckiej ustawy z 6 lipca 2000 r.
o utworzeniu Fundacji „Pamięć, Odpowiedzialność
i Przyszłość”. Ich efektem było nie tylko ustalenie
całościowego pułapu wypłat (10 mld DM ze strony
rządu RFN oraz przemysłu niemieckiego) dla ofiar
narodowosocjalistycznych prześladowań, ale także
próba kompleksowej regulacji zagadnienia odszko-
dowań dla indywidualnych ofiar III Rzeszy. Z tej
sumy Polsce została przyznana kwota 1,812 mld DM
(tzw. plafon polski). Przyjęcie wspólnego oświadcze-
nia zakończyło działania podjęte przez rząd RP na
arenie międzynarodowej w celu kompleksowego roz-
wiązania problemu odszkodowań. W aspekcie praw-
nomiędzynarodowym Polska, wraz z pozostałymi
państwami sygnatariuszami wspólnego oświadcze-
nia, zobowiązała się „do wdrożenia w ramach naro-
dowego systemu prawnego środków w celu osiągnię-
cia całkowitego i trwałego pokoju prawnego” w za-
kresie dalszych roszczeń wobec Niemiec. „Pokój
prawny” gwarantował niemieckim firmom wycofa-
nie pozwów i zrzeczenie się dalszych roszczeń przez
poszkodowanych otrzymujących świadczenia z Fun-
dacji „Pamięć, Odpowiedzialność i Przyszłość”.
Odnosząc się bezpośrednio do poruszonej w in-
terpelacji kwestii, czy sprawa świadczeń pieniężnych
strony niemieckiej za krzywdy wyrządzone w czasie
II wojny światowej została już ostatecznie załatwio-
na i zamknięta, należy wskazać, że osiągnięty
w 2000 r. międzynarodowy kompromis był wyni-
kiem wielostronnych, trudnych i prawniczo skom-
plikowanych rokowań, w trakcie których strona pol-
ska dążyła nie tylko do uzyskania należnych świad-
czeń od strony niemieckiej, ale także do takiego
sformułowania kategorii ofiar i kryteriów wypłat,
aby można było nimi objąć jak najszerszą grupę osób
w Polsce. Wspólne oświadczenie z dnia 17 lipca 2000 r.
wydane przez rządy Białorusi, Czech, państwa Izra-
el, Rzeczypospolitej Polskiej, Federacji Rosyjskiej
i Ukrainy oraz rządy RFN i USA, a także firmy nie-
mieckie i Konferencję Żydowskich Roszczeń Mająt-
kowych przeciwko Niemcom zakończyło działania
podjęte przez rząd RP na arenie międzynarodowej
w celu rozwiązania problemu poszkodowanych przez
III Rzeszę. Jak każdy kompromis, wypracowane roz-
wiązania w pełni nie mogą satysfakcjonować wszyst-
kich zainteresowanych. Należy podkreślić, że po-
nowne podjęcie negocjacji międzynarodowych nie
jest zagadnieniem bilateralnym polsko-niemieckim,
wymagałoby zgody wszystkich wymienionych powy-
żej podmiotów, przy czym należałoby wszystkim
partnerom przedstawić racjonalne argumenty prze-
mawiające za zmianą stanowiska Polski wobec wy-
pracowanego w 2000 r. kompromisu.
Oceniając prawnomiędzynarodowe aspekty ewen-
tualnej możliwości dochodzenia przez Polskę świad-
czeń z tytułu strat poniesionych w okresie II wojny
światowej, należy uwzględnić szerszą perspektywę
historyczno-polityczną, a zwłaszcza fakt, że po za-
kończeniu wojny, zgodnie z podjętymi decyzjami,
Polska została zaliczona do wschodniej strefy repa-
racyjnej obejmującej radziecką strefę okupacyjną
Niemiec i państwa sojusznicze III Rzeszy. Reparacje
z tej strefy zostały przyznane bezpośrednio ZSRR,
który zobowiązał się zaspokoić żądania reparacyjne
Polski. W oparciu o to w dniu 16 sierpnia 1945 r.
Polska podpisała z ZSRR umowę o wynagrodzeniu
szkód wyrządzonych przez okupację niemiecką, re-
gulującą rozmiary i tryb świadczeń dla Polski. Na jej
podstawie Związek Radziecki zrzekł się na rzecz

Polski wszelkich pretensji do mienia niemieckiego
i innych niemieckich aktywów na całym terytorium
Polski, łącznie z terytorium niemieckim, które zo-
stało włączone w granice Polski. W umowie tej okre-
ślono też tryb i zakres zaspokojenia roszczeń Polski
z tytułu reparacji z radzieckiej strefy okupacyjnej
Niemiec oraz z udziału ZSRR w reparacjach z za-
chodnich stref okupacyjnych.
Należy podkreślić, że Polska nie była stroną in-
nych umów regulujących wynikające z wojny kwe-
stie majątkowe (m.in. układu o odszkodowaniach
z 14 stycznia 1946 r., układu londyńskiego z 27 lute-
go 1953 r.) zawartych pomiędzy Niemcami a pań-
stwami zachodnimi.
W dniu 22 sierpnia 1953 r. ZSRR zawarł z NRD
umowę dotyczącą zamknięcia kwestii reparacyjnych
ze strony Niemiec, tzn. protokół w sprawie zaprze-
stania pobierania reparacji niemieckich i w sprawie
innych środków złagodzenia zobowiązań finansowo-
-gospodarczych NRD związanych z następstwami
wojny. W protokole tym stwierdzono, że Niemcy wy-
konały już znaczną część swoich zobowiązań finan-
sowo-gospodarczych wynikających z wojny i wsku-
tek tego uznano za konieczne złagodzenie ich zobo-
wiązań ekonomicznych. Zgodnie z art. 1 rząd ZSRR
– po uzgodnieniu z rządem PRL – zobowiązał się do
przerwania z dniem 1 stycznia 1954 r. pobierania
świadczeń reparacyjnych od NRD w każdej postaci.
W dniu 23 sierpnia 1953 r. Rada Ministrów PRL
przyjęła uchwałę: „Oświadczenie rządu PRL” doty-
czące reparacji wojennych (zarejestrowane i opubli-
kowane w zbiorze traktatów ONZ w 1969 r.). Ust. 5
tego oświadczenia stwierdza, że: „(…) dla uregulo-
wania problemu niemieckiego i w uznaniu, iż Niem-
cy w znacznym stopniu uregulowały swe zobowiąza-
nia z tytułu odszkodowań wojennych, rząd polski
zrzeka się z dniem 1 stycznia 1954 r. spłaty odszko-
dowań wojennych na rzecz Polski”.
W wyżej omawianym oświadczeniu z 23 sierpnia
1953 r. rząd polski poszedł dalej niż cytowany wcze-
śniej protokół pomiędzy ZSRR i NRD, gdyż mówi się
w nim nie o przerwaniu pobierania odszkodowań,
które mogą być wznowione, ale o zrzeczeniu się, któ-
re ma charakter definitywny. Dodatkowo delegat
rządu PRL w wygłoszonym 23 września 1953 r. na
posiedzeniu plenarnym VIII sesji Zgromadzenia
Ogólnego ONZ oświadczeniu potwierdził jedno-
znacznie fakt zrzeczenia się przez Polskę reparacji
od Niemiec.
Analogiczne stanowisko w tej sprawie zajęła
Rada Ministrów w dniu 19 października 2004 r., po-
twierdzając, iż problem realizacji uprawnień repara-
cyjnych Polski od Niemiec jest już zamknięty, bo-
wiem „Oświadczenie z dnia 23 sierpnia 1953 roku
jest międzynarodowym aktem jednostronnym o cha-
rakterze zrzeczenia i z punktu widzenia prawa mię-
dzynarodowego brak jest podstaw do kwestionowa-
nia jego wiążących skutków”. Stanowisko to było
ostatnim oficjalnie wyrażonym poglądem rządu na
ten temat.
715
Odnosząc się do pytania, czy spadkobiercy ofiar
prześladowań nazistowskich mogą jeszcze uzyskać
jakąś formę zadośćuczynienia, należy wskazać, że
dotychczasowe próby podejmowane w tym zakresie
nie przyniosły pozytywnych rezultatów. Minister-
stwo Spraw Zagranicznych śledzi na bieżąco poja-
wiające się inicjatywy podejmowane przez środowi-
ska osób pokrzywdzonych w innych państwach. Nie
jest wykluczone, że ewentualne pozytywne rozstrzy-
gnięcia w tych indywidualnych sprawach wskażą
możliwą drogę postępowania środowiskom skupia-
jącym spadkobierców ofiar III Rzeszy w Polsce.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie grożących Polsce braków
energii elektrycznej (3678)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Mar-
szałka przy piśmie z dnia 18 czerwca 2008 r., znak
SPS-023-3678/08, interpelację pana posła Jarosła-
wa Jagiełły w sprawie grożących Polsce braków
energii elektrycznej przedstawiam następujące wy-
jaśnienia.
Pyt. 1: Czy w Ministerstwie Gospodarki trwają
prace nad przygotowaniem strategii rozwoju pol-
skiej energetyki, a jeżeli tak, to kiedy prace nad nią
zostaną zakończone?
W Ministerstwie Gospodarki trwają prace nad
przygotowaniem projektu dokumentu „Polityka
energetyczna Polski do 2030 r.”. Dokument będzie
zawierał długoterminową strategię państwa w sek-
torze energetycznym wraz z czteroletnim progra-
mem działań wykonawczych. W ramach prac nad
polityką energetyczną zostaną przygotowane nowe,
aktualne prognozy światowych cen nośników ener-
gii oraz prognozy zapotrzebowania na paliwa i ener-
gię, uwzględniające wyzwania wynikające ze wspól-
nej polityki energetycznej UE.
Po przygotowaniu projekt nowej polityki energe-
tycznej zostanie poddany strategicznej ocenie od-
działywania na środowisko, wymaganej na podsta-
wie art. 40 ustawy Prawo ochrony środowiska.
Uprzejmie informuję, że projekt nowej polityki ener-
getycznej zostanie poddany konsultacjom społecz-
nym w III kwartale 2008 r.
Pyt. 2: Jakie są plany Ministerstwa Gospodarki
dotyczące rozwoju polskiej energetyki, tak by w przy-
716
szłości zapewnić dostateczną ilość energii elektrycz-
nej dla odbiorców krajowych?
Prognozowany wzrost gospodarczy kraju może
prowadzić do wzrostu zapotrzebowania na energię.
W związku z tym podejmowane będą działania ogra-
niczające wzrost zapotrzebowania na energię, a z dru-
giej strony wspierające rozwój infrastruktury wy-
twórczej, przesyłowej i dystrybucyjnej.
Kluczowym zadaniem państwa w zakresie roz-
woju infrastruktury wytwórczej jest stworzenie od-
powiednich warunków do jej rozbudowy. Urucho-
mione zostaną mechanizmy stymulujące budowę
nowych mocy wytwórczych przy wykorzystaniu wy-
sokosprawnych i innowacyjnych technologii oraz zo-
staną przygotowane zmiany w prawie ułatwiające
przeprowadzanie inwestycji.
Istotnym elementem strategii państwa będzie
wsparcie rozwoju nowych technologii energetycz-
nych, w tym technologii czystego węgla oraz ener-
getyki jądrowej. Ze względu na pozycję węgla w bi-
lansie energetycznym technologie czystego węgla,
a w szczególności technologia wychwytu i składo-
wania dwutlenku węgla, są bardzo interesujące dla
polskiej energetyki. Kontynuowane będzie również
stosowanie mechanizmów wsparcia dla wykorzy-
stania odnawialnych źródeł energii oraz wysoko-
sprawnej kogeneracji.
Rozwój infrastruktury przesyłowej i dystrybu-
cyjnej wspierany będzie przy wykorzystaniu fundu-
szy europejskich w ramach Programu Operacyjne-
go „Infrastruktura i środowisko” oraz regional-
nych programów operacyjnych.
W zakresie zwiększenia efektywności użytkowa-
nia energii planowane jest wprowadzenie norm
i certyfikatów, systemów wsparcia inwestycji pro-
efektywnościowych oraz prowadzenie kampanii
edukacyjnych. Istotnym elementem tych rozwiązań
będzie podniesienie świadomości społecznej poprzez
edukację i kampanie informacyjne oraz promowanie
racjonalnego wykorzystania energii w gospodar-
stwach domowych, także poprzez wprowadzenie mi-
nimalnych standardów energetycznych. W tym za-
kresie ważną kwestią jest wdrożenie programów za-
rządzania popytem na energię poprzez różnego ro-
dzaju rozwiązania organizacyjne i systemy zachęt,
w tym udoskonalenie instrumentów mobilizujących
do równomiernego w skali doby korzystania z ener-
gii elektrycznej. Jednym z ważnych systemów za-
chęt będzie system białych certyfikatów, który jako
rynkowy mechanizm wsparcia ma zachęcać do dzia-
łań proefektywnościowych.
Pyt. 3: Czy istnieją plany budowy w Polsce elek-
trowni jądrowych?
Dotychczasowe prognozy dotyczące możliwości
pokrycia przyszłego zapotrzebowania na energię
elektryczną w kraju wskazują na konieczność rozbu-
dowy mocy wytwórczych. Zobowiązania dotyczące
ograniczania emisji gazów cieplarnianych zmuszają
Polskę do poszukiwania rozwiązań niskoemisyjnych
w zakresie wytwarzania energii elektrycznej. W tym
celu opracowywany aktualnie w Ministerstwie Go-
spodarki projekt „Polityki energetycznej Polski do
2030 r.” będzie zawierała szereg działań w zakresie
zwiększenia efektywności energetycznej, wzrostu
wykorzystania odnawialnych źródeł energii, rozwo-
ju czystych technologii węglowych, a także uwzględ-
niał opcję energetyki jądrowej w Polsce wraz z infra-
strukturą niezbędną do jej wprowadzenia.
Elektrownie jądrowe są uznawane za najtańsze
źródła energii elektrycznej o wielkiej skali, tj. za
zdolne rozwiązać problem zaspokojenia zapotrzebo-
wania na energię elektryczną w skali całych syste-
mów elektroenergetycznych. Rozwój energii jądro-
wej w Polsce może stać się istotnym elementem dy-
wersyfikacji dostaw paliw i energii, co bezpośrednio
przełoży się na wzrost bezpieczeństwa energetycz-
nego kraju.
Występujące w ostatnim okresie w Unii Europej-
skiej tendencje nowego podejścia do energetyki ją-
drowej jako niezbędnego elementu polityki zrówno-
ważonego rozwoju zostały potwierdzone w rezolucji
Parlamentu Europejskiego z dnia 24 października
2007 r. w sprawie konwencjonalnych źródeł energii
i technologii wytwarzania energii (2007/2091(INI))
oraz w wielu wystąpieniach przedstawicieli Komisji
Europejskiej, m.in. w wypowiedzi przewodniczącego
Jose Manuela Barroso w Pradze 22 maja 2008 r.
w czasie Europejskiego Forum Energii Jądrowej.
W apelu forum do Komisji Europejskiej znalazły
się zalecenia dotyczące uznania przez UE energii ją-
drowej za zgodną z ideą zrównoważonego rozwoju,
a także postulaty utworzenia wspólnych rozwiązań
w ramach UE dotyczących składowania i przecho-
wywania odpadów promieniotwórczych oraz jednoli-
tej europejskiej licencji na reaktory jądrowe nowej
generacji.
Pyt. 4: Czy w tym roku w razie pojawienia się
upałów grożą Polsce awarie elektryczne podobnej do
tej z czerwca 2006 r.?
W normalnych warunkach pracy nie istnieje za-
grożenie dla bezpiecznego działania systemu elek-
troenergetycznego w Polsce.
PSE Operator SA, jako podmiot odpowiedzialny
za bezpieczeństwo działania Krajowego Systemu
Elektroenergetycznego, przygotował na wypadek
wystąpienia nadzwyczajnych sytuacji pogodowych
oraz jednoczesnego zmniejszenia mocy będącej w dys-
pozycji operatora systemu przesyłowego odpowied-
nie procedury działania. Jednocześnie w przypadku
konieczności poprawy bilansu mocy będącej w dys-
pozycji operatora systemu przesyłowego PSE Opera-
tor SA może skorzystać z dostaw handlowych ener-
gii elektrycznej spoza Krajowego Systemu Elektro-
energetycznego z wykorzystaniem połączenia kablo-
wego ze Szwecją (do 600 MW) oraz pracujących
w układach wydzielonych jednostek wytwórczych
na Ukrainie i Białorusi (do 300 MW).
Niezależnie od powyższego PSE Operator SA
podjął następujące działania mające na celu dodat-

kowe podniesienie poziomu bezpieczeństwa działa-
nia systemu elektroenergetycznego:
— uzgodniono z wytwórcami zmiany harmono-
gramów remontów jednostek wytwórczych central-
nie dysponowanych pozwalające na minimalizację
zagrożeń bilansu mocy KSE w okresie letnim,
— zawarto umowy z operatorami sąsiednich kra-
jów (Szwecja, Niemcy, Czechy, Słowacja) umożliwia-
jące dokonywanie przez PSE Operator SA interwen-
cyjnych zakupów energii elektrycznej od operatorów
sąsiednich systemów (w miarę ich możliwości tech-
nicznych),
— przygotowano propozycje zmian w zasadach
funkcjonowania mechanizmu bilansującego sprzyja-
jących aktywizacji krajowych źródeł wytwórczych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, zwracam
się z uprzejmą prośbą o przyjęcie ich jako odpowie-
dzi na interpelację pana posła.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie podpisania umowy o małym ruchu
granicznym między Polską a Białorusią
oraz zmniejszenia opłat za wydanie wizy
obywatelom Białorusi (3679)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Jagiełły (pismo SPS-
-023-3679/08 z dnia 18 czerwca 2008 r.) w sprawie
podpisania umowy o małym ruchu granicznym mię-
dzy Polską a Białorusią oraz zmniejszenia opłat za
wizy dla obywateli Białorusi uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych potwierdza
sygnalizowany w interpelacji spadek liczby przyjaz-
dów obywateli Białorusi, co jest konsekwencją za-
równo nowych wymogów wynikających z uregulo-
wań Schengen, jak i nowych wyższych stawek opłat
za rozpatrzenie wniosków wizowych. Dane staty-
styczne dotyczące ostatnich miesięcy (kwiecień–
–czerwiec) wskazują na tendencję stopniowego od-
budowywania poziomu ruchu osobowego.
W interesie Polski i Unii Europejskiej leży za-
pewnienie, aby granice z państwami sąsiadującymi
nie stanowiły barier dla handlu, wymiany między-
narodowej i kulturalnej czy współpracy regionalnej.
Temu celowi służy zwłaszcza system umów małego
ruchu granicznego. Możliwość wprowadzenia małe-
go ruchu granicznego z państwami znajdującymi się
poza granicą strefy Schengen została prawnie usank-
717
cjonowana przepisami rozporządzenia (WE) nr 1931/
2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 20 grud-
nia 2006 r. ustanawiającego przepisy dotyczące małe-
go ruchu granicznego na zewnętrznych granicach
lądowych państw członkowskich i zmieniającego po-
stanowienia konwencji z Schengen.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych przygotowa-
ło projekt umowy między rządem Rzeczypospolitej
Polskiej a rządem Republiki Białorusi o zasadach
małego ruchu granicznego. W dniach 14–15 kwiet-
nia br. w Warszawie rozpoczęły się negocjacje tej
umowy, które będą kontynuowane w Mińsku w lip-
cu 2008 r. Dotychczasowy ich przebieg wskazuje, że
z uwagi na odmienne stanowisko strony białoruskiej
w odniesieniu do szczegółowych zasad przyszłej
umowy będą niezbędne dłuższe negocjacje.
Pragnę wyjaśnić, że stosownie do postanowień
rozporządzenia WE nr 1931/2006 oraz analizy zasię-
gu polskiej strefy przygranicznej i mapy tej strefy
miasto Białystok nie będzie mogło znaleźć się w pol-
skiej strefie przygranicznej. Zgodnie z rozporządze-
niem WE nr 1931/2006 w strefie przygranicznej mogą
być tylko takie jednostki podziału administracyjne-
go, których obszar w całości znajduje się między linią
granicy a linią 30 km, a także takie, których obszar
położony jest częściowo między linią granicy a linią
30 km, a częściowo między linią 30 km a linią 50 km,
lecz nie wykracza poza linię 50 km.
Zgodnie z decyzją Rady WE z czerwca 2006 r.
opłata za rozpatrzenie wniosku wizowego i wydanie
wiz jednolitych Schengen wynosi 60 euro. Mając na
względzie wprowadzenie ułatwień w ruchu osobo-
wym z Białorusią, Polska zabiega m.in. o obniżenie
tej opłaty w stosunku do obywateli Białorusi do po-
ziomu stosowanego wobec innych naszych wschod-
nich sąsiadów, z którymi Unia Europejska ma umo-
wy o ułatwieniach wizowych, tj. Ukrainy i Federacji
Rosyjskiej. Inicjatywy strony polskiej są konsulto-
wane na różnych forach Unii Europejskiej oraz
w rozmowach bilateralnych z naszymi unijnymi part-
nerami i spotykają się z rosnącym zrozumieniem.
Kwestia opłat za wizy krajowe pozostaje w gestii
poszczególnych państw Schengen. Korzystając z tego
uprawnienia, minister spraw zagranicznych – w celu
ułatwienia w uzyskiwaniu wiz – podjął decyzję o sto-
sowaniu od dnia 21 grudnia 2007 r. obniżonej staw-
ki opłaty – 35 euro za wydanie wizy krajowej obywa-
telom Białorusi.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych dokłada wszelkich starań, aby odbudowa
ruchu osobowego między Rzecząpospolitą Polską
a Republiką Białorusi następowała jak najszybciej.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
718
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie uwarunkowań międzynarodowych
dotyczących przekopu na Mierzei Wiślanej
(3685)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Wałęsy, pismo
nr SPS-023-3685/08 z dnia 18 czerwca 2008 r.,
w sprawie uwarunkowań międzynarodowych doty-
czących przekopu na Mierzei Wiślanej oraz odbloko-
wania żeglugi na Zalewie Wiślanym uprzejmie in-
formuję, co następuje.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych stoi na sta-
nowisku, iż obowiązujący obecnie reżim prawny re-
gulujący kwestie żeglugi po Zalewie Wiślanym (umo-
wa o polsko-radzieckiej granicy państwowej z 16 sierp-
nia 1945 r. wraz z protokołem oraz umowa między
rządem PRL a rządem ZSRR o stosunkach praw-
nych na polsko-radzieckiej granicy państwowej z 15 lu-
tego 1961 r.) nie odpowiada obecnemu stanowi sto-
sunków gospodarczych oraz potrzebom regionu.
W związku z powyższym Polska stara się o zawarcie
z Federacją Rosyjską nowej umowy międzynarodo-
wej, która będzie w sposób pełny i kompleksowy re-
gulowała żeglugę po Zalewie Wiślanym, w tym
umożliwi swobodę żeglugi statków bander trzecich.
Rozmowy ze stroną rosyjską na temat uregulowania
kwestii żeglugi po Zalewie Wiślanym trwają z prze-
rwami od połowy lat 90.
W ostatnich miesiącach działania dyplomatyczne
w tym zakresie zostały zintensyfikowane. W okresie
styczeń–maj 2008 r. odbyły się trzy rundy polsko-
-rosyjskich konsultacji na szczeblu ekspertów, po-
święcone możliwości rozwiązania problemów żeglu-
gi na tym akwenie. Pomimo istniejących wciąż roz-
bieżności co do kwestii sposobu uregulowania żeglu-
gi statków bander państw trzecich przeprowadzone
konsultacje pozwoliły na znaczące zbliżenie stano-
wisk stron. Kolejne spotkanie poświęcone sprawie
żeglugi po Zalewie Wiślanym będzie miało miejsce
w lipcu 2008 r.
W zakresie planów ewentualnego przekopu na
Mierzei Wiślanej pragnę poinformować, że obecnie
nie są prowadzone na ten temat żadne rozmowy ze
stroną rosyjską. Przyjęte w dniu 6 maja 2008 r. Stu-
dium Wykonalności Inwestycji „Budowa kanału że-
glugowego przez Mierzeję Wiślaną” stwierdza, iż od-
działywanie powyższej inwestycji nie będzie miało
charakteru transgranicznego. Jednakże w celu
określenia dokładnych skutków oddziaływania po-
wyższej inwestycji na środowisko do końca 2008 r.
zostanie opracowany szczegółowy raport w tym za-
kresie. W przypadku gdy przedmiotowy raport wy-
każe możliwość oddziaływania transgranicznego,
strona rosyjska zostanie o tym niezwłocznie poin-
formowana.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów zredukowania oddziałów
NFZ (3690)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 3584 s. 706.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Rogackiego
w sprawie powtórnej rejestracji pojazdów
wyrejestrowanych w Polsce (3694)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-3694/08 z dnia 18 czerwca 2008 r.
przesyłające interpelację pana posła Adama Rogac-
kiego w sprawie powtórnej rejestracji pojazdów wy-
rejestrowanych w Polsce, przesłane przez ministra
spraw wewnętrznych i administracji przy piśmie
nr BMP-0713-6129/08/EW/MM z dnia 9 lipca 2008 r.,
uprzejmie informuję, że pojazd wyrejestrowany nie
podlega powtórnej rejestracji z wyjątkiem przypad-
ków określonych w art. 79 ust. 4 ustawy Prawo
o ruchu drogowym.
Wyjaśniam, że ministerstwo także dostrzega
społeczny problem związany z powtórną rejestracją
pojazdów wyrejestrowanych na podstawie art. 79
ust. 1 pkt 3 ww. ustawy, dlatego też problem ten bę-
dzie uregulowany w projektowanej ustawie o do-
puszczeniu pojazdów do ruchu, w której zakłada się
uproszczenie procesu rejestracji pojazdów oraz
wprowadzenie bezpośrednich regulacji odnoszących
się do wyżej opisanej sytuacji.
Jednocześnie pragnę poinformować, że Komisja
Ustawodawcza Senatu Rzeczypospolitej Polskiej wy-
stąpiła z inicjatywę ustawodawczą w zakresie usta-
wy o zmianie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz
ustawy o transporcie drogowym (druk senacki nr 158),
w której zaproponowano rozszerzenie katalogu wy-
jątków (art. 79 ust. 4 ustawy Prawo o ruchu drogo-
wym), w których pojazd wyrejestrowany może zo-
 719

stać ponownie zarejestrowany, o sytuację, o której Odpowiedź

mowa w interpelacji pana posła Adama Rogackiego.
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
Z upoważnienia
- z upoważnienia ministra -
Sekretarz stanu
na interpelację posłów
Tadeusz Jarmuziewicz
Marka Polaka i Michała Wojtkiewicza
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
w sprawie wyceny świadczeń rehabilitacyjnych
(3696)
Odpowiedź
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów: pana Marka Polaka i pana Michała
ministra środowiska
Wojtkiewicza, przekazaną przy piśmie pana Jerzego
na interpelację posła Piotra Stanke
Szmajdzińskiego, wicemarszałka Sejmu, z dnia
18 czerwca 2008 r., znak: SPS-023-3696/08, w spra-
w sprawie odwołanego ogólnopolskiego
wie wyceny świadczeń rehabilitacyjnych, uprzejmie
konkursu „Wszystkie śmieci nasze są
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
– BATERIE 2007” (3695)
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia
interpelacji posła Piotra Stankego (nr pisma: SPS-
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
-023-3695/08) pragnę wyrazić swoje ubolewanie, iż
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
pomimo bardzo dużego zaangażowania szkół w kon-
poz. 2135, ze zm.) oraz aktach wykonawczych do
kurs pn.: „Wszystkie śmieci nasze są – Baterie 2007”
ww. ustawy. Szczegółowe zasady kontraktowania
koordynowanego przez Fundację Rozwoju Ekolo-
i rozliczania tych świadczeń zostały określone
gicznego Wspólny Cel, jego edycja 2007/2008 musia-
w zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących postę-
ła zostać odwołana.
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
Po zapoznaniu się z opinią samej fundacji, jak
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
również ze stanowiskiem izby skarbowej uważam iż
dzajach i zakresach.
fundacja, podejmując się organizowania konkursu,
Mając na uwadze kwestię poruszoną w przedmio-
którego celem była zbiórka zużytych baterii, a na-
towej interpelacji, uprzejmie informuję, że w czerw-
stępnie sprzedaż tych baterii firmom zewnętrznym
cu br. w Ministerstwie Zdrowia odbyło się spotka-
dla pozyskania środków finansowych na zakup na-
nie, w którym uczestniczyli przedstawiciele świad-
gród dla laureatów, powinna w pierwszej kolejności
czeniodawców udzielający świadczeń opieki zdro-
zapoznać się z przepisami podatkowymi obowiązują-
wotnej w zakresie rehabilitacji dzieci z zaburzenia-
cymi w naszym kraju, aby uniknąć obecnej sytuacji.
mi wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale dzien-
Uważam, że gdyby zarząd fundacji w stosownym
nym oraz przedstawiciele Centrali Narodowego
czasie poinformował Ministerstwo Środowiska o pro-
Funduszu Zdrowia.
blemach związanych z zakończeniem kolejnej edycji
Spotkanie dotyczyło obowiązujących w 2008 r.
niniejszego konkursu, byłaby możliwość zwrócenia
warunków i zasad udzielania świadczeń opieki zdro-
się fundacji do Narodowego Funduszu Ochrony Śro-
wotnej w zakresie rehabilitacji dzieci z zaburzenia-
dowiska i Gospodarki Wodnej z wnioskiem o sfinan-
mi wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale dzien-
sowanie tego wydarzenia. Minister środowiska po-
nym, zawartych w zarządzeniu prezesa Narodowego
parłby taki wniosek.
Funduszu Zdrowia nr 60/2007/DSOZ z dnia 19 wrze-
W tym miejscu pragnę nadmienić, że do dnia
śnia 2007 r. w sprawie określenia warunków zawie-
wpłynięcia interpelacji posła Piotra Stankego zarów-
rania i realizacji umów w rodzaju rehabilitacja lecz-
no zarząd fundacji, jak i izba skarbowa nie poinfor-
nicza, z późn. zm.
mowały ministra środowiska o zaistniałej sytuacji.
W wyniku ustaleń podjętych na omawianym
Pragnę również poinformować, iż minister śro-
spotkaniu Narodowy Funduszu Zdrowia opracował
dowiska nie posiada kompetencji umożliwiających
projekt zarządzenia prezesa NFZ zmieniającego
wpływanie na wydane już decyzje izby skarbowej.
zarządzenie w sprawie określenia warunków za-
Niestety w tym roku w budżecie resortu nie ma
wierania i realizacji umów w rodzaju rehabilitacja
środków, z których można byłoby wynagrodzić trud
lecznicza.
i zaangażowanie klas i szkół uczestniczących w kon-
Projekt zarządzenia w zakresie rehabilitacji
kursie.
dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrod-
Z poważaniem ku/oddziale dziennym zakłada między innymi
Minister zwiększenie liczby punktów za osobodzień oraz moż-
Maciej Nowicki liwość wykazywania w raporcie statystycznym licz-
by wymaganych procedur – średnio w okresie roz-
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r. liczeniowym.
720
Ponadto w odpowiedzi na wnioski świadczenio-
dawców dotyczące możliwości zastąpienia jednej
wagi punktowej zakresem punktów, który będzie
obowiązywał w rehabilitacji dzieci z zaburzeniami
wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale dziennym,
projekt wprowadza ramy punktowe, które wynoszą
odpowiednio: od 40 do 70 punktów (dotychczas
40 pkt.) w przypadku rehabilitacji dzieci w wieku
0–7 lat z zaburzeniami wieku rozwojowego oraz od
50 do 90 punktów (dotychczas 50 pkt.) w przypadku
rehabilitacji dzieci w wieku 8–18 lat z zaburzeniami
wieku rozwojowego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że dwie ostat-
nie zmiany planu finansowego Narodowego Fundu-
szu Zdrowia na 2008 r., które miały miejsce w czerw-
cu 2008 r., zwiększają środki finansowe na realiza-
cję świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju rehabili-
tacja lecznicza odpowiednio o 5,03% i 1,60%.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
przedstawione działania przyczynią się do poprawy
opieki rehabilitacyjnej nad dziećmi i młodzieżą z za-
burzeniami wieku rozwojowego sprawowanej w ośrod-
ku/oddziale dziennym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie wykorzystania pieniędzy
na budowę dróg (3704)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 18 czerwca 2008 r., znak: SPS-023-3704/
08, przy którym przekazano interpelację pana posła
Grzegorza Tobiszewskiego dotyczącą wykorzystania
pieniędzy na budowę dróg, uprzejmie przedstawiam
stanowisko w przedmiotowej sprawie.
Uprzejmie wyjaśniam, iż wykorzystanie 15% bu-
dżetu przeznaczonego na budowę dróg w 2008 r. nie
może stanowić przesłanki do oceny stopnia i zakre-
su realizowanych przez Generalną Dyrekcję Dróg
Krajowych i Autostrad (GDDKiA) inwestycji. Co
roku I półrocze charakteryzuje się niskim wykorzy-
staniem budżetu, ponieważ rozstrzygnięcia przetar-
gów, start robót budowlanych na nowych inwesty-
cjach rozpoczyna się dopiero w marcu danego roku.
Znaczący wzrost wartości wykorzystania budżetu
na infrastrukturę drogową będziemy mogli zauwa-
żyć już na koniec III kwartału 2008 r.
Odnosząc się do stawianego przez pana posła za-
rzutu, jakoby Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych
i Autostrad nie ogłosiła od początku 2008 r. ani jed-
nego przetargu na roboty budowlane, uprzejmie wy-
jaśniam, iż teza ta nie znajduje uzasadnienia, gdyż
z 52 prowadzonych obecnie postępowań przetargo-
wych na roboty budowlane 31 GDDKiA ogłosiła
w tym roku. Natomiast od początku bieżącego roku
GDDKiA podpisała 4 umowy na budowę ważnych,
kluczowych inwestycji drogowych. Podpisane kon-
trakty dotyczyły budowy drogi ekspresowej S8 Ko-
notopa–Prymasa Tysiąclecia, budowy drogi ekspre-
sowej S3 Szczecin – Gorzów Wielkopolski na odcin-
ku węzeł Klucz–węzeł Pyrzyce, budowy obwodnicy
Białej Podlaskiej oraz budowy węzła autostradowe-
go Sośnica na skrzyżowaniu autostrad A1 i A4.
Najpilniejsze kluczowe zadania na drogach kra-
jowych, które zostały przewidziane do realizacji
w pierwszej kolejności, zostały ujęte na liście pro-
jektów stanowiących załącznik do Programu Ope-
racyjnego „Infrastruktura i środowisko” na lata
2007–2013 współfinansowanego przez Komisję Eu-
ropejską. Jednakże z uwagi na duże potrzeby w za-
kresie budowy i modernizacji infrastruktury trans-
portowej, które wielokrotnie przewyższają wielkość
dostępnych środków, nie wszystkie inwestycje dro-
gowe mogą zostać ujęte w całości jako zadania pod-
stawowe. Decyzje w tym zakresie podejmuje Rada
Ministrów.
Ponadto uprzejmie informuję, iż został opraco-
wany program rozwoju połączeń drogowych między
miastami Euro 2012 oraz połączeń transgranicz-
nych. W omawianym programie zaproponowano jed-
nocześnie przyspieszenie terminów realizacji zadań,
które uznano za kluczowe pod kątem budowy sieci
dróg w związku z organizacją Euro 2012. Do zadań
tych należą odcinki dróg łączące miasta, w których
mają odbyć się mecze ME 2012, oraz odcinki przy-
graniczne. Łączna wartość przyspieszanych zadań
Euro 2012 wynosi 26 785 347 tys. zł.
Mając na uwadze dobro całego kraju, rozwój go-
spodarczy i zbliżające się Euro 2012, w ciągu ostat-
niego miesiąca przyspieszono działania związane
z przygotowaniem 23 inwestycji drogowych:
1. Autostrada A1, odcinek w. Kowal–w. Sójki
– złożenie wniosku o wydanie decyzji o środowisko-
wych uwarunkowaniach.
2. Autostrada A1, odcinek Maciejów – Sośnica
(6 km) – rozpoczęcie przetargu na wybór wykonawcy.
3. Autostrada A4, odcinek Szarów–Tarnów (57 km)
– uzyskano decyzję środowiskową i złożono wniosek
o decyzję lokalizacyjną.
4. Droga ekspresowa S1, odcinek Pyrzowice–
–Podwarpie (dobudowa drugiej jezdni – 10km) – zło-
żono wniosek o decyzję środowiskową.
5. Droga ekspresowa S1, odcinek Komorowice–
–Rosta (2,8 km) – złożenie wniosku o decyzję lokali-
zacyjną.

6. Droga ekspresowa S2, odcinek Marynarska–
–Lotnisko (4,8 km) – uzyskano decyzję środowisko-
wą, w opracowaniu projekt budowlany.
7. Droga ekspresowa S5, odcinek Gniezno–Po-
znań (41 km) – uzyskano decyzję lokalizacyjną,
w opracowaniu projekt budowlany.
8. Droga ekspresowa S7, odcinek Elbląg–Pasłęk
(14,5 km) – uzyskano pozwolenie na budowę, rozpo-
częto przetarg na wykonawcę.
9. Droga ekspresowa S7, odcinek Magdalenka–
–Grójec (21 km) – złożono wniosek o decyzję środo-
wiskową.
10. Droga ekspresowa S7, odcinek Radom–Skar-
żysko Kamienna (29 km) – uzyskano decyzję środo-
wiskową.
11. Droga ekspresowa S7, w. Igołomska–w. Chri-
sto Botewa – złożono wniosek o decyzję o ustaleniu
lokalizacji drogi.
12. Droga ekspresowa S7, odcinek Kielce–Chęci-
ny (23 km) – uzyskano uzgodnienie ministra środo-
wiska.
13. Droga ekspresowa S8, odcinek Piotrków
Tryb.–Rawa Maz. (odc. Wolbórz–Tomaszów – złożo-
no wniosek o decyzję lokalizacyjną.
14. Droga ekspresowa S8, odcinek Powązkowska–
–Marki (12 km) – uzyskano decyzję lokalizacyjną.
15. Droga ekspresowa S12/74, Przełom/Mniów–
–Kielce – złożono wniosek o wydanie decyzji o środo-
wiskowych uwarunkowaniach.
16. Droga ekspresowa S19, odcinek Kock–Wola
Skromowska (8 km) – złożono wniosek o decyzję lo-
kalizacyjną dla obwodnicy Kocka.
17. Droga ekspresowa S69, odcinki Rosta–wę-
zeł Krakowska oraz w. Krakowska–w. Mikuszowie
– utrzymano w mocy decyzję o środowiskowych
uwarunkowaniach i decyzję o ustalenie lokalizacji
drogi.
18. Droga krajowa 73, Kielce–Wola Morawicka
złożono wniosek o decyzję o ustaleniu lokalizacji
drogi.
19. DK78, północna obwodnica Jędrzejowa (7,5 km)
– uzyskano decyzję środowiskową.
20. DK50, obwodnica Żyrardowa (15 km) – uzy-
skano decyzję środowiskową.
21. DK74, obwodnica Kraśnika (5,5 km) – utrzy-
mano w mocy decyzję lokalizacyjną.
22. Droga ekspresowa S17, obwodnica Tomaszowa
Lub. (9,5 km) – uzyskano decyzję środowiskową.
23. Obwodnica Krośniewic w ciągu dróg krajowych
1 i 2 – złożono wniosek o pozwolenie na budowę.
W wyżej wymienionych zadaniach odblokowano
możliwość realizacji następnych etapów prac przy-
gotowawczych, a przekazane GDDKiA środki finan-
sowe zostaną wykorzystane racjonalnie, zgodnie
z przyjętymi programami.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
podejmuje działania zmierzające do wybudowania
sieci dróg o najwyższym standardzie w możliwie
najkrótszych terminach. Jednakże przy ocenie tych
721
działań należy mieć na uwadze, że proces przygoto-
wania inwestycji jest pracochłonny, długotrwały
i pochłaniający duże nakłady finansowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 11 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie podjęcia pilnej współpracy
Ministerstwa Skarbu Państwa z Ministerstwem
Rozwoju Regionalnego oraz Zarządem Unii
Uzdrowisk Polskich w celu przygotowania
stosownych aktów prawnych umożliwiających
składanie aplikacji przez jednoosobowe spółki
Skarbu Państwa dla pozyskania środków
pomocowych z funduszy UE (3715)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana Aleksandra Grada, ministra skarbu
państwa (MSP), z dnia 3 lipca br. (znak: BM-I-0700-
-325-BB/08) przekazujące interpelację Pani Moniki
Wielichowskiej, poseł na Sejm RP, skierowaną do
MSP pismem Pana Marszałka z dn. 19 czerwca br.
(znak: SPS-023-3715/08), dotyczącą podjęcia współ-
pracy MSP, MRR oraz Zarządu Unii Uzdrowisk Pol-
skich dla przygotowania aktów prawnych umożli-
wiających składanie aplikacji przez jednoosobowe
spółki SP dla pozyskania środków z funduszy UE,
pragnę poinformować, co następuje.
Minister rozwoju regionalnego (MRR) dokłada
wszelkich starań, aby zaspokoić uzasadnione po-
trzeby współpracy kierowanego przez siebie resortu
z innymi ministerstwami i instytucjami. Niemniej
podjęcie współpracy dla przygotowania nowych roz-
wiązań legislacyjnych musi zawsze mieć określone
uzasadnienie faktyczne i prawne.
Zgodnie z art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 6 grudnia
2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju
(Dz. U. z 2006 r. Nr 227, poz. 1658, z późn. zm.; dalej
jako „uzppr”) MRR odpowiada za określenie, w dro-
dze rozporządzenia, szczegółowego przeznaczenia,
warunków i trybu przygotowania programów pomo-
cowych dotyczących udzielania pomocy publicznej
ze środków regionalnych programów operacyjnych
(RPO).
Powyższa kompetencja musi być jednak rozpa-
trywana w kontekście uwarunkowań wynikających
z zasady decentralizacji zarządzania funduszami
unijnymi w perspektywie finansowej 2007–2013.
Zgodnie z tą zasadą instytucjami odpowiedzialnymi
722
za stworzenie programów wykorzystania funduszy
strukturalnych i faktyczne ich wdrożenie na pozio-
mie regionu są zarządy województw (IZ RPO).
W związku z różną diagnozą potrzeb i koncepcją wy-
korzystania tych środków w każdym z województw
stwierdza się odmienne zadania priorytetowe, a tak-
że zróżnicowane podejście do tych samych kategorii
działań. Koncentracja środków na określonych ob-
szarach wynika ze strategii rozwoju województwa.
W konsekwencji podejście do lecznictwa uzdrowi-
skowego w poszczególnych regionalnych progra-
mach operacyjnych (RPO) jest zróżnicowane.
MRR, opracowując programy pomocowe dla RPO,
musi więc brać pod uwagę zdiagnozowane przez IZ
RPO potrzeby, odzwierciedlone w typach projektów
i beneficjentów, w przedmiotowym przypadku – w za-
kresie wspierania lecznictwa uzdrowiskowego.
Realizując delegację ustawową na podstawie ww.
przepisu, MRR opracował projekt programu pomoco-
wego, który wychodzi naprzeciw potrzebom stwier-
dzonym przez IZ RPO – projekt rozporządzenia mini-
stra rozwoju regionalnego w sprawie udzielania po-
mocy na inwestycje w zakresie: energetyki, infra-
struktury telekomunikacyjnej, infrastruktury sfery
badawczo-rozwojowej, lecznictwa uzdrowiskowego
w ramach regionalnych programów operacyjnych.
Przedmiotowy projekt zakłada, że beneficjenta-
mi pomocy będą zakłady lecznictwa uzdrowiskowe-
go w rozumieniu ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i ob-
szarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach
uzdrowiskowych (Dz. U. z 2005 r. Nr 167, poz. 1399,
z późn. zm.).
Uwzględnienie lecznictwa uzdrowiskowego w ww.
projekcie programu pomocowego wynika również
z faktu, że stanowi ono szczególny rodzaj usług zdro-
wotnych, wobec których nie jest możliwe zastosowa-
nie argumentacji wyłączającej pomoc, która dotyczy
publicznych i niepublicznych zakładów opieki zdro-
wotnej wykonujących usługi w ramach gwaranto-
wanych przez państwo świadczeń zdrowotnych (usług
finansowanych przez NFZ).
Zakłady lecznictwa uzdrowiskowego mogą świad-
czyć bowiem usługi poza kontraktami z NFZ nawet
wówczas, gdy są one ZOZ-ami publicznymi. Dodat-
kowo duża liczba pacjentów korzysta z usług lecznic-
twa uzdrowiskowego na zasadzie pełnej odpłatności.
W sektorze tym występuje silna konkurencja także
o charakterze międzynarodowym. Zatem niezależ-
nie od tego, czy beneficjentem dofinansowania jest
ZOZ publiczny, czy też niepubliczny, dofinansowanie
projektów dotyczących lecznictwa uzdrowiskowego
ze środków regionalnych programów operacyjnych
stanowi pomoc publiczną.
Projekt rozporządzenia oparty jest na regional-
nej pomocy inwestycyjnej. Oznacza to, że pomoc bę-
dzie udzielana na projekty stanowiące wyłącznie
tzw. nową inwestycję, polegające w szczególności na:
przebudowie lub rozbudowie zakładów opieki zdro-
wotnej świadczących usługi lecznictwa uzdrowisko-
wego wraz z zakupem niezbędnego wyposażenia lub
zakupie urządzeń służących bezpośrednio do świad-
czenia usług w zakresie lecznictwa uzdrowiskowego.
Przedmiotowy projekt rozporządzenia podlega
procedurze notyfikacji. Uprzejmie informuję, że pro-
cedura notyfikacji jest w toku i przedmiotowy pro-
jekt został pozytywnie zaopiniowany przez Urząd
Ochrony Konkurencji i Konsumentów dnia 16 kwiet-
nia br. i po wyrażeniu przez Radę Ministrów zgody
na notyfikację w najbliższym czasie zostanie notyfi-
kowany Komisji Europejskiej. Należy się spodzie-
wać, że wejdzie w życie do końca 2008 r.
Wziąwszy pod uwagę kompetencje MRR wynika-
jące z ww. przepisu uzppr w kontekście niezależno-
ści IZ RPO do określenia obszarów wsparcia ze środ-
ków RPO wynikającej z zasady decentralizacji fun-
duszami unijnymi, uprzejmie informuję, że w ocenie
MRR brak jest podstawy i uzasadnienia dla przygo-
towania przez MRR programu pomocowego doty-
czącego wyłącznie spółek Skarbu Państwa prowa-
dzących działalność uzdrowiskową.
Pragnę podkreślić niejednokrotnie wyrażane
stanowisko, że stworzenie rozwiązań systemowych,
w tym instrumentów finansowych, w zakresie wspie-
rania spółek Skarbu Państwa i prowadzonej przez
nie działalności uzdrowiskowej należy do kompeten-
cji ministra skarbu państwa.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Kopycińskiego
w sprawie planowanej
przez Ministerstwo Zdrowia likwidacji
Świętokrzyskiego Oddziału Wojewódzkiego
NFZ (3719)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Sławomira Kopycińskiego z dnia
13 czerwca br., przesłaną przy piśmie Pana Marszał-
ka z dnia 19 czerwca br. o znaku SPS-023-3719/08,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
W ramach programu działań rządu w dziedzinie
ochrony zdrowia został przygotowany projekt usta-
wy o państwowym nadzorze nad systemem po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, zawierają-
cy m.in. przepisy zmieniające ustawę z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych, dotyczące decen-

tralizacji instytucji płatnika w ramach systemu po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego.
Projekt ten przewiduje utworzenie w miejsce Na-
rodowego Funduszu Zdrowia siedmiu odrębnych
publicznych instytucji powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego, które docelowo będą mogły kontrakto-
wać świadczenia na terenie całego kraju. Biorąc pod
uwagę doświadczenie wynikające z trwającego od
roku 1999 do roku 2003 funkcjonowania kas cho-
rych, przyjęto rozwiązanie, w którym każda z nowo
utworzonych instytucji skupiać będzie co najmniej
10% ogółu osób ubezpieczonych w Polsce. Na siedzi-
by nowych instytucji wskazano miasta będące stoli-
cami województw, z których pochodzi większość
ubezpieczonych danej instytucji. Podkreślić należy,
iż przepisy ww. projektu ustawy umożliwiają zmia-
nę siedziby, jeżeli statut nowej instytucji, przyjęty
przez jej radę, postanowi inaczej.
Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z projek-
tem ustawy odpowiednie oddziały wojewódzkie fun-
duszu, które wejdą w skład nowych instytucji po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, staną się
oddziałami regionalnymi poszczególnych instytucji,
co oznacza zapewnienie ciągłości działania struktur
regionalnych w ramach instytucji płatnika w syste-
mie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Po-
nadto również pracownicy poszczególnych oddzia-
łów wojewódzkich NFZ staliby się z mocy ustawy
pracownikami nowych instytucji.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że wraz
z wejściem w życie ww. projektu zostałyby poszerzo-
ne kompetencje samorządów terytorialnych (woje-
wódzkich i powiatowych) w zakresie kształtowania
struktur organizacyjnych nowych instytucji, w szcze-
gólności dzięki przyjętym zasadom wyboru człon-
ków rad nowych instytucji i w konsekwencji ich
członków zarządów.
Decentralizacja i demonopolizacja płatnika świad-
czeń opieki zdrowotnej ma na celu przede wszystkim
polepszenie sytuacji ubezpieczonych, którzy będą
mieli większy wpływ na sposób rozdysponowywania
środków finansowych pochodzących z ich składek
na powszechne ubezpieczenie zdrowotne. Ubezpie-
czeni (a w konsekwencji również pacjenci) powinni
mieć, poprzez możliwość wyboru płatnika, wpływ
na to, w jaki sposób wydawane będą pieniądze z ich
składek.
Funkcjonowanie kilku instytucji powszechne-
go ubezpieczenia zdrowotnego przyczyni się do
optymalizacji zarządzania systemem zabezpiecza-
nia świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczo-
nych poprzez:
— zwiększenie elastyczności systemu, umożli-
wiającej szybkie dostosowanie funkcjonowania kil-
ku mniejszych instytucji do zachodzących zmian;
— podniesienie stopnia trafności decyzji, gdyż będą
one podejmowane bliżej szczebla wykonawczego.
Ponadto uprzejmie informuję, iż powyższy kieru-
nek zmian został poparty również przez uczestni-
ków „białego szczytu”, co znalazło swoje odzwiercie-
723
dlenie w rekomendacjach konferencji „białego szczy-
tu” z dnia 17 marca 2008 r., gdzie stwierdzono, iż
„docelowo uczestnicy widzą potrzebę budowania ta-
kiego systemu, który pozwalałby na przejmowanie
zadań powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego
przez konkurujących ubezpieczycieli publicznych
i niepublicznych z zachowaniem zasady solidaryzmu
społecznego”.
Odnosząc się do zawartych w interpelacji pytań
pana posła, uprzejmie wyjaśniam:
1., 2. Ostateczny projekt ustawy o państwowym
nadzorze nad systemem powszechnego ubezpiecze-
nia zdrowotnego, zawierającej m.in. przepisy zmie-
niające ustawę z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, zostanie przedłożony Radzie Ministrów
po przeprowadzeniu uzgodnień zewnętrznych i sze-
rokich konsultacji społecznych, do których został on
przekazany w dniu 31 lipca br., z trzydziestodnio-
wym terminem zgłaszania uwag.
3. Proponowane wprowadzenie w miejsce NFZ
kilku niezależnych podmiotów odpowiedzialnych
za finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej w ra-
mach powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego
w żadnym razie nie może być traktowane jako „dal-
sza centralizacja”. Zaproponowany nowy model
funkcjonowania systemu ubezpieczenia zdrowotne-
go zmierza natomiast wyraźnie w kierunku demo-
nopolizacji i decentralizacji płatnika. Fundamental-
nymi założeniami tego modelu są:
— możliwość wyboru przez ubezpieczonego in-
stytucji, która będzie zarządzać jego składką,
— zwiększenie efektywności gospodarowania
środkami finansowymi pochodzącymi ze składek na
ubezpieczenie zdrowotne dzięki wprowadzeniu ele-
mentów konkurencji między płatnikami publiczny-
mi, a w dalszej perspektywie także między podmio-
tami publicznymi i prywatnymi,
— wzmocnienie pozycji negocjacyjnej świad-
czeniodawców dzięki zyskaniu możliwości kon-
traktowania świadczeń z kilkoma niezależnymi
płatnikami,
— zwiększenie wpływu samorządów na funkcjo-
nowanie płatników w systemie powszechnego ubez-
pieczenia zdrowotnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
724
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie zmiany przepisów regulujących
zasady gospodarowania nawiązkami (3724)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 24 czerwca 2008 r. Nr SPS-023-3724/
08, przy którym przesłana została interpelacja pani
poseł Danuty Pietraszewskiej w sprawie zmiany
przepisów regulujących zasady gospodarowania na-
wiązkami, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Nawiązka jest jednym ze środków karnych okre-
ślonym w art. 39 pkt 6 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r.
Kodeks karny (Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553,
z późn. zm.). Natomiast art. 39 pkt 7 K.k. wskazuje
kolejny środek karny, jakim jest świadczenie pie-
niężne.
Przesłanki orzekania nawiązek na określony cel
społeczny oraz świadczenia pieniężnego zostały na-
tomiast wskazane w przepisach odpowiednio art. 47
i 49 K.k.
Aktualna treść przepisów art. 47 i art. 49 K.k.
– w myśl których nawiązkę lub świadczenie pienięż-
ne można orzec tylko na rzecz podmiotu wpisanego
do wykazu prowadzonego przez ministra sprawie-
dliwości, którego podstawowym zadaniem lub celem
statutowym jest spełnianie świadczeń na cele bez-
pośrednio związane z ochroną zdrowia, ochroną
środowiska, udzielaniem pomocy osobom poszkodo-
wanym w wypadkach komunikacyjnych, ochroną
dobra naruszonego lub zagrożonego przestępstwem,
za które skazano sprawcę z przeznaczeniem na te
cele – jest konsekwencją wejścia w życie ustawy
z dnia 8 października 2004 r. o zmianie ustawy Ko-
deks karny i ustawy Kodeks karny wykonawczy
(Dz. U. z 2004 r. nr 243, poz. 2426). Jednym z celów
przedmiotowej nowelizacji było wprowadzenie regu-
lacji umożliwiających usunięcie wcześniejszych nie-
prawidłowości związanych z niewłaściwym wyko-
rzystywaniem środków finansowych pochodzących
z nawiązek oraz świadczeń pieniężnych orzekanych
przez sądy. Nieprawidłowości te dotyczyły przede
wszystkim pełnej swobody wyboru podmiotu, który
mógł stać się beneficjentem orzeczonej nawiązki,
a także celów, na które podmioty te wydatkowały
zasądzone środki.
Nawiązki orzekane na cel społeczny, w odróżnie-
niu od nawiązek orzekanych na rzecz pokrzywdzo-
nego na podstawie art. 46 § 2 K.k., mają nie tylko cel
kompensacyjny, lecz przede wszystkim funkcje wy-
chowawcze i represyjne. Podobne funkcje pełni
świadczenie pieniężne, przy czym art. 49 K.k. okre-
śla nieco inne cele, na które orzekane jest świadcze-
nie pieniężne, niż czyni to w przypadku nawiązek
art. 47 K.k. Przepisy art. 47 i 49 K.k. dostatecznie
precyzyjnie i szeroko określają zasady i cele, na jakie
mają być przeznaczone nawiązki i świadczenia pie-
niężne, a w związku z tym, nie ma potrzeby zmian
legislacyjnych w tym zakresie.
Przepisy art. 47 i ar. 49 K.k. stanowią, jakie or-
ganizacje pozarządowe oraz instytucje są uprawnio-
ne do uzyskania wpisu do wykazu prowadzonego
przez ministra sprawiedliwości, a także jakie winno
być przeznaczenie zasądzonych na ich rzecz nawią-
zek i świadczeń pieniężnych. Wykładnia wskaza-
nych powyżej przepisów wyklucza wydatkowanie
zasądzonych środków na cele, które w ogóle lub co
najwyżej pośrednio realizują zadania statutowe
określonego podmiotu. W związku z powyższym wy-
datkowanie środków uzyskanych z nawiązek i świad-
czeń pieniężnych na cele administracyjne, eksplo-
atacyjne, wypłatę wynagrodzeń dla pracowników
administracyjnych, opłacanie składek tytułem ubez-
pieczenia społecznego, pokrywanie kosztów delega-
cji służbowych, opłat za obsługę rachunkowo-księ-
gową i prawną podmiotu nie mieści się w katalogu
celów, na które fundusze te mogą być przeznaczone.
Powyższe rozwiązanie ustawowe w porównaniu
ze stanem prawnym poprzedzającym nowelizację
art. 47 i art. 49 K.k. jest bardziej racjonalne. Wyklu-
cza bowiem możliwość zasądzenia nawiązek lub
świadczeń pieniężnych na rzecz podmiotów, których
działalność jest mało efektywna albo nie zasługują-
ca na wsparcie ze środków pieniężnych zasądzanych
przez sądy. Należy zaznaczyć, że zgodnie z brzmie-
niem przepisu art. 49a K.k. organizacje społeczne,
stowarzyszenia i fundacje, o których mowa w art. 47,
art. 49 i art. 57a K.k., muszą obejmować swoją dzia-
łalnością terytorium całego kraju. Są to zatem pod-
mioty o rozbudowanej i zorganizowanej strukturze,
zatrudniające szereg osób i siłą rzeczy zobligowane
do posiadania wystarczającej ilości środków finan-
sowych zapewniających im prawidłową działalność.
Przy tym zwrócić należy uwagę na fakt, iż zgodnie
z art. 49a § 2 K.k. minister sprawiedliwości dokonu-
je wpisu do prowadzonego przez siebie „Wykazu in-
stytucji, organizacji społecznych, fundacji i stowa-
rzyszeń, o których mowa w art. 47, 47 i art. 57 a § 2
Kodeksu karnego”, na wniosek zainteresowanego
podmiotu. Zatem wnioskujący o zarejestrowanie
podmiot – jak należy założyć – posiada wiedzę w za-
kresie przepisów prawnych regulujących problema-
tykę orzekanych przez sąd nawiązek bądź świadczeń
pieniężnych, a w tym ustawowe przesłanki określa-
jące cele, na jakie wyżej wymienione fundusze mogą
być wyłącznie przeznaczone.
Wskazane w interpelacji uwagi są zasadne
z punktu widzenia organizacji pozarządowej, która
nie posiada stałych źródeł finansowania i dla której
środki uzyskane z nawiązek i świadczeń pienięż-
nych stanowią zasadnicze źródło przychodu. Jednak
intencją ustawodawcy było, by podmioty, na rzecz
których są zasądzane określone środki karne, mo-
gły finansować z tego źródła wyłącznie zadania
mieszczące się w ich celach statutowych. Podmiot

wpisany do wykazu winien zatem dysponować środ-
kami własnymi na koszty administracyjne i eksplo-
atacyjne. Podkreślić przy tym należy, że zasądzone
na rzecz tych podmiotów nawiązki i świadczenia
pieniężne nie mogą być jedynym źródłem ich utrzy-
mania. Stąd wprowadzona w ustawie z dnia 8 paź-
dziernika 2004 r. przesłanka – wydatkowania środ-
ków z przeznaczeniem na określony w przepisach cel
– miała wyłączyć z możliwości uzyskania wpisu do
wykazu te podmioty, które z nawiązek i świadczeń
pieniężnych próbowały uczynić swoje zasadnicze
źródło utrzymania.
Czteroletni okres obowiązywania znowelizowa-
nej treści art. 47 i art. 49 K.k. pozwala stwierdzić, że
rozproszenie środków z nawiązek orzekanych na
cele społeczne oraz świadczeń pieniężnych nie sprzy-
ja racjonalnemu ich wykorzystaniu.
W tych okolicznościach w Ministerstwie Spra-
wiedliwości podjęto prace legislacyjne zmierzające
do zmiany sposobu wykorzystania środków finanso-
wych pochodzących z nawiązek i świadczeń pienięż-
nych poprzez utworzenie Funduszu Pomocy Po-
krzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Zgod-
nie z projektowaną nowelizacją sądy będą mogły
orzekać nawiązkę lub świadczenie pieniężne na
rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Po-
mocy Postpenitencjarnej. Fundusz ten ma działać
w formie wyodrębnionego rachunku bankowego,
którego dysponentem będzie minister sprawiedliwo-
ści. Z chwilą utworzenia funduszu likwidacji ulegnie
„Wykaz instytucji, organizacji społecznych, fundacji
i stowarzyszeń, o których mowa w art. 47, 47 i art. 57a
§ 2 Kodeksu karnego”. Zgromadzone w funduszu
środki finansowe będą przyznawane przez ministra
sprawiedliwości organizacjom pozarządowym na re-
alizację programów przedstawionych w formie wnio-
sków, jak to ma obecnie miejsce w ramach realizacji
zadań z zakresu Funduszu Pomocy Postpeniten-
cjarnej.
W tych okolicznościach postulowana w interpela-
cji nowelizacja art. 49 K.k. poprzez wprowadzenie
§ 3 zawierającego delegację ustawową dla ministra
sprawiedliwości w zakresie wydania rozporządzenia
określającego sposób i szczegółowe cele wydatkowa-
nia środków uzyskanych tytułem nawiązek i świad-
czeń pieniężnych byłaby bezprzedmiotowa.
W zakresie kwestii związanych z kosztami postę-
powania egzekucyjnego, które obecnie ponoszą or-
ganizacje kierujące do egzekucji tytuły wykonawcze,
należy stwierdzić, że ostatnie zmiany w ustawie
z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych
i egzekucji (Dz. U. z 2006 r. Nr 167, poz. 1191) wpro-
wadzone ustawą z dnia 24 maja 2007 r. o zmianie
ustawy o zmianie ustawy o komornikach sądowych
i egzekucji oraz niektórych innych ustaw (Dz. U.
z 2007 r. Nr 112, poz. 769) nie wprowadziły zasadni-
czych zmian w zakresie kosztów egzekucji i ich po-
noszenia przez uczestników postępowania. Przy
tym wskazać należy, że zarówno w poprzednim sta-
nie prawnym, jak i obecnie wierzyciel nie uiszcza
725
żadnej opłaty przy wszczęciu egzekucji świadczeń
pieniężnych – wszystkie opłaty egzekucyjne ponosi
dłużnik.
Zgodnie z art. 40 powyższej ustawy komornik
może jedynie zażądać zaliczki na pokrycie wydat-
ków od strony lub innego uczestnika postępowania,
który wniósł o dokonanie czynności, uzależniając
czynność od jej uiszczenia. Rozwiązanie to jest o tyle
celowe, że komornik musi dysponować środkami na
dokonywanie czynności egzekucyjnych (np. kore-
spondencję, dojazd do miejsca zamieszkania dłużni-
ka). Niemniej jednak dłużnik zobowiązany jest do
zwrotu wyegzekwowanych kwot. Są one zwracane
w pierwszej kolejności z wyegzekwowanych kwot.
Nie ulega wątpliwości, że w przypadku egzekucji
bezskutecznej mogą zaistnieć problemy związane ze
zwrotem poniesionych przez wierzyciela wydatków,
ale kosztami takiej egzekucji nie można obciążyć ko-
mornika.
Gdyby spełnić postulat zawarty w interpelacji,
zmierzający jak się wydaje do zwolnienia organizacji
egzekwujących zasądzone na ich rzecz nawiązki od
kosztów postępowania egzekucyjnego, koszty takiej
egzekucji musiałby ponosić Skarb Państwa, co nie
wydaje się rozwiązaniem prawidłowym.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niewydania aktu wykonawczego
do ustawy o służbie funkcjonariuszy
Służby Kontrwywiadu Wojskowego
oraz Służby Wywiadu Wojskowego
– art. 56 ust. 2 (3736)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, na inter-
pelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie niewy-
dania aktu wykonawczego do ustawy o służbie funk-
cjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego oraz
Służby Wywiadu Wojskowego – art. 56 ust. 2 – (SPS-
-023-3736/08), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień:
Art. 56 ust. 2 ustawy z dnia 9 czerwca 2006 r.
o służbie funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu
Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowego
(Dz. U. Nr 104, poz. 710) nie jest przepisem upoważ-
niającym ministra obrony narodowej do wydania
aktu wykonawczego. Stosownie bowiem do § 63 roz-
726
porządzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 20 czerw-
ca 2002 r. w sprawie „Zasad techniki prawodawczej”
(Dz. U. Nr 100, poz. 908) w przepisach upoważniają-
cych do wydania rozporządzenia wskazuje się:
− organ właściwy do wydania rozporządzenia,
− rodzaj aktu,
− zakres spraw przekazanych do uregulowania
w rozporządzeniu,
− wytyczne dotyczące treści rozporządzenia.
W przypadku art. 56 ust. 2 ustawy o służbie
funkcjonariuszy Służby Kontrwywiadu Wojskowego
oraz Służby Wywiadu Wojskowego elementy, o któ-
rych mowa w zacytowanym powyżej przepisie, nie
zostały łącznie określone. Zdanie pierwsze tego
przepisu określa, że funkcjonariuszowi odwołanemu
z urlopu wypoczynkowego przysługuje zwrot kosz-
tów przejazdu poniesionych w związku z odwoła-
niem. W dalszej zaś części wskazuje się, że zwrot
tych kosztów odbywa się według norm ustalonych
w przepisach o należnościach służbowych w przy-
padku przeniesienia lub delegowania, jak również
innych kosztów, które określi minister obrony naro-
dowej w drodze rozporządzenia. Minister obrony na-
rodowej wydał rozporządzenie z dnia 25 września
2006 r. w sprawie świadczeń przysługujących funk-
cjonariuszom Służby Kontrwywiadu Wojskowego za
podróże służbowe, przeniesienia i delegowania (Dz. U.
Nr 174, poz. 1279) oraz rozporządzenie z dnia 25 wrze-
śnia 2006 r. w sprawie świadczeń przysługujących
funkcjonariuszom Służby Wywiadu Wojskowego za
podróże służbowe, przeniesienia lub delegowania
(Dz. U. Nr 174, poz. 1280). W rozdziałach 4. i 5.
wskazanych aktów wykonawczych określono, jakie-
go rodzaju należności przysługują funkcjonariuszo-
wi przeniesionemu do pełnienia służby w innej miej-
scowości i za delegowanie do czasowego pełnienia
służby w innej miejscowości.
W związku z powyższym odpowiednie przepisy
przywołanych wyżej rozporządzeń, w związku z art. 56
ust. 2 ustawy o służbie funkcjonariuszy Służby Kontr-
wywiadu Wojskowego oraz Służby Wywiadu Wojskowe-
go, stanowią wystarczającą podstawę do wypłacenia
funkcjonariuszowi odwołanemu z urlopu wypoczynko-
wego „zwrotu kosztów przejazdu poniesionych w związ-
ku z odwołaniem”, z uwzględnieniem oczywiście, iż
zwrot kosztów powinien obejmować udokumentowane
opłaty dokonane przez funkcjonariusza, a niewykorzy-
stane w związku z odwołaniem z urlopu, jak również
udokumentowane opłaty poniesione przez członków ro-
dziny, o których mowa w art. 50 tej ustawy, jeżeli odwo-
łanie funkcjonariusza z urlopu spowodowało również
powrót tych osób.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 16 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niewydania aktu wykonawczego
do ustawy Prawo farmaceutyczne
– art. 118 ust. 6 (3749)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie
niewydania aktu wykonawczego do ustawy Prawo
farmaceutyczne – art. 118 ust. 6 (SPS-023-3749/
08), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień:
Przepis art. 118 ust. 6 ustawy z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r.
Nr 45, poz. 271) stanowi, że minister obrony narodo-
wej w porozumieniu z ministrem właściwym do
spraw zdrowia określi, w drodze rozporządzenia,
formy współpracy z Inspekcją Farmaceutyczną or-
ganów wojskowych sprawujących nadzór nad wy-
twarzaniem i obrotem produktami leczniczymi,
z wyłączeniem produktów leczniczych weterynaryj-
nych, i wyrobami medycznymi w zakładach opieki
zdrowotnej tworzonych przez ministra obrony naro-
dowej i jednostkach wojskowych.
Z kolei przepis art. 118 ust. 1 stanowi, że nadzór
nad wytwarzaniem i obrotem produktami leczniczy-
mi i wyrobami medycznymi w zakładach opieki
zdrowotnej tworzonych przez ministra obrony naro-
dowej sprawują wyznaczone przez tego ministra
podległe mu jednostki organizacyjne, uwzględniając
zasady Dobrej Praktyki Wytwarzania oraz Dobrej
Praktyki Dystrybucyjnej.
Pragnę uprzejmie poinformować, że projekt
przedmiotowego aktu prawnego został opracowany
pod koniec 2007 r. Obecnie znajduje się on w uzgod-
nieniach wewnątrzresortowych.
Do wydania rozporządzenia konieczne jest prze-
prowadzenie uzgodnień wewnątrzresortowych, a na-
stępnie międzyresortowych, a to wymaga czasu, dla
stworzenia dobrego pod względem merytorycznym,
a także zgodnego pod względem prawnym i redak-
cyjnym aktu wykonawczego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że wspomniane rozporządzenie zo-
stanie wydane jak najszybciej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niewydania aktu wykonawczego
do ustawy Prawo ochrony środowiska
– art. 385 ust. 1 pkt 1 (3755)
Odpowiadając, z upoważnienia prezesa Rady Mi-
nistrów, na interpelację pani poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niewydania aktu wykonawczego do usta-
wy Prawo ochrony środowiska – art. 385 ust. 1 pkt 1
– (SPS-023-3755/08), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień:
Przepis art. 385 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. Prawo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r.
Nr 25, poz. 150) upoważnił ministra obrony narodo-
wej do określenia w drodze rozporządzenia organów
odpowiadających za nadzór nad przestrzeganiem
przepisów o ochronie środowiska w komórkach i jed-
nostkach organizacyjnych podległych ministrowi
obrony narodowej albo przez niego nadzorowanych,
uwzględniając specyfikę i charakter zadań realizo-
wanych przez te organy.
Art. 12 ustawy z dnia 24 lutego 2006 r. o zmianie
ustawy Prawo ochrony środowiska oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 50, poz. 360), w związku ze
zmianą brzmienia art. 385 ust. 1 ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, za-
chował w mocy do dnia 1 lipca 2007 r. rozporządze-
nie ministra obrony narodowej z dnia 26 kwietnia
2004 r. w sprawie określenia organów odpowiadają-
cych za nadzór nad przestrzeganiem przepisów
o ochronie środowiska w jednostkach wojskowych
i innych jednostkach organizacyjnych podporządko-
wanych ministrowi obrony narodowej lub przez nie-
go nadzorowanych (Dz. U. Nr 94, poz. 917).
Już na przełomie 2005 i 2006 r. Ministerstwo
Obrony Narodowej rozpoczęło prace nad projektem
nowego rozporządzenia. Z powodu zmian organiza-
cyjnych, rozpoczętych jednocześnie w resorcie obro-
ny narodowej, które obejmowały między innymi po-
wołanie nowej instytucji – Inspektoratu Wsparcia
Sił Zbrojnych wraz z planowaną likwidacją Depar-
tamentu Infrastruktury i zmianą zakresów obo-
wiązków pozostałych instytucji, w tym również
w zakresie infrastruktury – prace wewnątrzresortowe
nad projektem rozporządzenia uległy spowolnieniu.
Po zakończeniu wspomnianych zmian i pozosta-
wieniu Departamentu Infrastruktury w struktu-
rach resortu obrony narodowej w styczniu br. po-
wrócono do prac nad projektem przedmiotowego
aktu prawnego. Obecnie projekt ten jest po uzgod-
nieniach wewnątrzresortowych i został przesłany
do ministra – członka Rady Ministrów, przewodni-
czącego stałego komitetu Rady Ministrów z prośbą
o wydanie opinii w zakresie oceny skutków regula-
727
cji. Następnie zostanie poddany uzgodnieniom mię-
dzyresortowym.
Pragnę wskazać, że wyżej wymienione okolicz-
ności, które miały wpływ na prace legislacyjne doty-
czące przedmiotowego projektu, nie miały negatyw-
nych skutków w zakresie spełniania wymagań
ochrony środowiska w resorcie obrony narodowej.
Wymogi prawne wynikające z przepisów krajowych
i Unii Europejskiej dotyczących ochrony środowiska
były i są spełniane w funkcjonowaniu resortu obro-
ny narodowej.
Rozporządzenie ministra obrony narodowej w spra-
wie określenia organów odpowiadających za nadzór
nad przestrzeganiem przepisów o ochronie środowi-
ska w resorcie obrony narodowej uwzględni doświad-
czenia zebrane w toku obowiązywania innych aktów
prawnych dotyczących ochrony środowiska, jak rów-
nież dokonane w ostatnim okresie zmiany w zakre-
sie kompetencyjnym w resorcie obrony narodowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozo-
staję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 16 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niewydania aktu wykonawczego
do art. 5 ust. 6 ustawy o utworzeniu i działaniu
wielkopowierzchniowych obiektów handlowych
(3795)
W odpowiedzi na interpelację Pani Poseł Anny
Sobeckiej, skierowaną do prezesa Rady Ministrów,
a przekazaną ministrowi gospodarki przy piśmie
z dnia 27 czerwca 2008 r., znak: DSPA-4401-3672(1)/
08, w sprawie przepisów ustawy z dnia 11 maja 2007 r.
o tworzeniu wielkopowierzchniowych obiektów han-
dlowych (Dz. U. Nr 127, poz. 880 oraz z 2008 r.
Nr 123, poz. 803), uprzejmie informuję, że wątpliwo-
ści i uwagi przedstawione w interpelacji – nie prze-
sądzając o ich zasadności – pozwalam sobie uznać za
niebyłe wobec faktu, że ustawa ta utraciła moc obo-
wiązującą.
Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 8 lip-
ca 2008 r., sygn. akt K 46/07, ogłoszonym w Dzien-
niku Ustaw z dnia 11 lipca 2008 r. Nr 123, pod
poz. 803, stwierdził niezgodność tej ustawy z art. 2,
20 i 22 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Try-
728
bunał Konstytucyjny uznał, że konstytucyjny wy-
móg formalny (ustawowej formy wprowadzenia
ograniczeń wolności działalności gospodarczej) zo-
stał spełniony, w przeciwieństwie do warunku mate-
rialnego – uzasadnienia wprowadzonych tą ustawą
ograniczeń ważnym interesem publicznym. Trybu-
nał stwierdził też, że ustawa ustanowiła zbędne ba-
riery biurokratyczne.
Odnosząc się do pytania dotyczącego terminu
wydania rozporządzenia wykonawczego, uprzejmie
informuję, że w Ministerstwie Gospodarki prowa-
dzone były prace legislacyjne nad rozporządzeniem
wykonawczym do tej ustawy, na wypadek gdyby
orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego nie wpłynę-
ło na moc obowiązującą przepisu będącego podsta-
wą jego wydania. Utrata mocy obowiązującej całej
ustawy spowodowała jednak, że prace te stały się
bezprzedmiotowe.
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej, mając na wzglę-
dzie dynamiczny rozwój przedsiębiorczości, podej-
muje działania, które zmierzają do przyjęcia zmian
systemowych wspierających małą i średnią przed-
siębiorczość. Pragnę nadmienić, że w Ministerstwie
Gospodarki prowadzone są prace legislacyjne, któ-
rych celem jest stworzenie regulacji sprzyjających
rozwojowi przedsiębiorczości, w tym poprzez zmniej-
szanie obciążeń biurokratycznych.
Wyrażam przy tym nadzieję, że współpraca z Sej-
mem nad tymi regulacjami zaowocuje dobrymi roz-
wiązaniami, które znacznie ułatwią przedsiębior-
com prowadzenie działalności gospodarczej.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niewydania aktu wykonawczego
do art. 25c ustawy o wykonywaniu działalności
gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu
materiałami wybuchowymi, bronią, amunicją
oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu
wojskowym lub policyjnym (3805)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie niewydania
aktu wykonawczego do art. 25c ustawy o wykony-
waniu działalności gospodarczej w zakresie wytwa-
rzania i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią,
amunicją oraz wyrobami i technologią o przeznacze-
niu wojskowym lub policyjnym (SPS-023-3805/08),
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień:
Przepisy art. 25a–25c ustawy z dnia 22 czerwca
2001 r. o wykonywaniu działalności gospodarczej
w zakresie wytwarzania i obrotu materiałami wy-
buchowymi, bronią, amunicją oraz wyrobami i tech-
nologią o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym
(Dz. U. Nr 67, poz. 679, ze zm.) zostały dodane usta-
wą z dnia 29 października 2003 r. o zmianie ustawy
o powszechnym obowiązku obrony Rzeczypospolitej
Polskiej oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 210, poz. 2036, ze zm.). Normują one
funkcjonowanie systemu oczyszczania terenów z ma-
teriałów wybuchowych i niebezpiecznych na obsza-
rze kraju. Art. 25c jest delegacją dla Rady Ministrów
do wydania rozporządzenia w tym zakresie.
W fazie prac legislacyjnych nad powyższym prze-
pisem resort obrony narodowej docelowo został zo-
bligowany do opracowania projektu aktu wykonaw-
czego do tego przepisu. Powstał wówczas projekt
rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie oczysz-
czania terenu z materiałów wybuchowych i niebez-
piecznych. Jednak podczas prac legislacyjnych ule-
gła zmianie treść projektowanego art. 25c ustawy
o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakre-
sie wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowy-
mi, bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią
o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym przez
wykreślenie wyrazów „pochodzenia wojskowego”.
W następstwie tego przekazano dalszą pracę nad
projektem rozporządzenia do Ministerstwa Spraw
Wewnętrznych i Administracji, które stało się insty-
tucją wiodącą w jego ostatecznym opracowaniu.
Komitet Rady Ministrów podczas posiedzenia
w dniu 20 maja 2005 r. zalecił wstrzymać prace nad
wskazanym rozporządzeniem do czasu opracowania
przez ministra gospodarki i pracy (obecnie ministra
gospodarki) nowelizacji ustawy o wykonywaniu
działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania
i obrotu materiałami wybuchowymi, bronią, amuni-
cją oraz wyrobami i technologią o przeznaczeniu
wojskowym lub policyjnym.
Aktualnie w Ministerstwie Gospodarki podjęto
działania zmierzające do zmiany powyższej ustawy,
w tym m.in. w zakresie wykreślenia art. 25c i wpro-
wadzenia nowej regulacji w ustawie z dnia 21 czerw-
ca 2002 r. o materiałach wybuchowych przeznaczo-
nych do użytku cywilnego (Dz. U. Nr 117, poz. 1007,
ze zm.). Zakończenie tych prac pozwoli na wydanie
stosownego aktu wykonawczego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 16 lipca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niewydania aktu wykonawczego
do art. 21 ustawy o wykonywaniu Konwencji
o zakazie prowadzenia badań, produkcji,
składowania i użycia broni chemicznej
oraz o zniszczeniu jej zapasów (3810)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając,
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, na inter-
pelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie niewy-
dania aktu wykonawczego do art. 21 ustawy o wy-
konywaniu Konwencji o zakazie prowadzenia ba-
dań, produkcji, składowania i użycia broni che-
micznej oraz o zniszczeniu jej zapasów (SPS-023-
-3810/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień:
Aktualnie w uzgodnieniach międzyresortowych
znajduje się projekt ustawy o uchyleniu lub zmianie
niektórych upoważnień do wydawania aktów wyko-
nawczych, którego celem jest zwiększenie wewnętrz-
nej spójności systemu prawa oraz eliminacja z po-
rządku prawnego uregulowań zbędnych i sprzecz-
nych z przepisami ustaw szczegółowych.
We wskazanym projekcie ustawy przewiduje się
– w jego art. 23 – uchylenie delegacji zawartej w art. 21
ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wykonywaniu
Konwencji o zakazie prowadzenia badań, produkcji,
składowania i użycia broni chemicznej oraz znisz-
czeniu jej zapasów (Dz. U. Nr 76, poz. 812) do wyda-
nia rozporządzenia Rady Ministrów.
W uzasadnieniu stwierdza się, że ustawa, w któ-
rej znajduje się przedmiotowe upoważnienie, w spo-
sób wystarczający reguluje obowiązki poszczegól-
nych organów w odniesieniu do zasad przyjmowania
inspekcji Organizacji ds. Zakazu Broni Chemicznej
(OPCW). Wskazuje ona jednoznacznie na wiodącą
rolę resortów właściwych ze względu na inspekcjo-
nowany obiekt – Ministerstwo Gospodarki, Mini-
sterstwo Obrony Narodowej, Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji – w przygotowaniu,
przyjmowaniu i prowadzeniu inspekcji na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej. W odniesieniu do
kwestii nieuregulowanych w ustawie obowiązują
wprost postanowienia konwencji o zakazie broni
chemicznej i załącznika weryfikacyjnego do kon-
wencji oraz wewnętrzne przepisy resortowe.
Wskazuje się także na dotychczasową dziesięcio-
letnią praktykę w prowadzeniu inspekcji na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej. Wszystkie inspekcje
OPCW odbywały się w obiektach przemysłowych,
należących do właściwości ministra właściwego do
spraw gospodarki. Miały one sprawny i niezakłóco-
ny przebieg, a ich sposób przygotowania i przyjmo-
wania przez organy administracji publicznej był wy-
729
soko oceniany ze strony zespołów inspekcyjnych
OPCW.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 16 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niewydania aktu wykonawczego
do art. 13 ust. 3 ustawy o handlu
uprawnieniami do emisji do powietrza gazów
cieplarnianych i innych substancji (3817)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 1 lipca
br. (znak: SPS-023-3817/08) dotyczącą niewydania
aktu wykonawczego do art. 13 ust. 3 ustawy z dnia
22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emi-
sji do powietrza gazów cieplarnianych i innych sub-
stancji, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 13 ust. 3 obowiązującej ustawy
z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami
do emisji do powietrza gazów cieplarnianych i in-
nych substancji (Dz. U. Nr 281, poz. 2784) minister
właściwy do spraw środowiska, kierując się potrzebą
zapewnienia kompletności i przejrzystości informa-
cji, określi, w drodze rozporządzenia, odrębnie dla
wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami do
emisji i dla krajowego systemu handlu uprawnienia-
mi do emisji, wzory formularzy oraz terminy i spo-
sób ich przekazywania.
Odpowiadając na pytania pani poseł, należy za-
uważyć, że zgodnie z art. 5 ust 1 przedmiotowej
ustawy system handlu uprawnieniami do emisji,
zwany dalej „systemem”, składa się ze wspólnotowe-
go systemu handlu uprawnieniami do emisji oraz
krajowego systemu handlu uprawnieniami do emi-
sji. Pod pojęciem wspólnotowy system rozumie się
system, którym są objęte gazy cieplarniane, ustano-
wiony w ramach Wspólnoty Europejskiej, natomiast
krajowym systemem są objęte substancje inne niż
gazy cieplarniane i jest to system ustanowiony
w Rzeczypospolitej Polskiej w celu ograniczenia
emisji tych gazów.
Ustawa z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu
uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cie-
730
plarnianych i innych substancji obligowała ministra
środowiska do wydania szeregu aktów prawnych
umożliwiających funkcjonowanie wspólnotowego
systemu handlu uprawnieniami do emisji. Urucho-
mienie oraz koordynowanie poprawnego funkcjono-
wania tak złożonego mechanizmu, jakim jest wspól-
notowy system, okazało się niezwykle trudnym i cza-
sochłonnym zadaniem. Natomiast krajowy system,
którego celem jest ograniczenie emisji do powietrza
innych substancji w sposób opłacalny i ekonomicz-
nie efektywny, może zostać wdrożony w późniejszym
czasie. Ponieważ przepisy ustawy dotyczące krajo-
wego systemu handlu uprawnieniami do emisji nie
stanowią implementacji prawa wspólnotowego, nie
wymuszają tym samym konieczności ich realizacji
w określonym czasie. Nie jest zatem możliwe przy-
gotowanie wzorów formularzy do opracowania kra-
jowego planu rozdziału uprawnień dla krajowego
systemu oraz określenie terminu i sposobu ich prze-
kazywania. Należy dodać, ze obecnie podjęto prace
nad opracowaniem mechanizmu umożliwiającego
funkcjonowanie krajowego systemu handlu upraw-
nieniami do emisji dwutlenku siarki i podtlenków
azotu.
Z uwagi na powyższe rozporządzenie ministra
właściwego do spraw środowiska na podstawie upo-
ważnienia zawartego w art. 13 ust. 3 ustawy z dnia
22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emi-
sji do powietrza gazów cieplarnianych i innych sub-
stancji nie zostało wydane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 17 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niewydania aktu wykonawczego
do art. 18 ust. 2 ustawy o handlu
uprawnieniami do emisji do powietrza gazów
cieplarnianych i innych substancji (3821)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 1 lipca
br. (znak: SPS-023-3821/08), dotyczącą niewydania
aktu wykonawczego do art. 18 ust. 2 ustawy z dnia
22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emi-
sji do powietrza gazów cieplarnianych i innych sub-
stancji, uprzejmie informuję, co następuje.
Projekt rozporządzenia Rady Ministrów w spra-
wie przyjęcia „Krajowego planu rozdziału upraw-
nień do emisji dwutlenku węgla na lata 2008–2012”
dla wspólnotowego systemu handlu uprawnieniami
do emisji z dnia 18 kwietnia 2008 r. przygotowany
na podstawie art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 22 grudnia
2004 r. o systemie handlu uprawnieniami do emisji
do powietrza gazów cieplarnianych i innych sub-
stancji (Dz. U. z 2004 r. Nr 281, poz. 2874) został
przygotowany z uwzględnieniem kryteriów dyrekty-
wy nr 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej sys-
tem handlu przydziałami do emisji gazów cieplar-
nianych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę
Rady 96/61/WE oraz jest zgodny z decyzją Komisji
Europejskiej z dnia 26 marca 2007 r. dotyczącą kra-
jowego planu rozdziału uprawnień do emisji gazów
cieplarnianych zgłoszonego przez Polskę zgodnie
z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskie-
go i Rady.
Wymóg przyjęcia krajowego planu rozdziału
uprawnień do emisji wynika z obowiązku nałożone-
go na państwa członkowskie w art. 9 ust. 1 dyrekty-
wy 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającej sys-
tem handlu przydziałami emisji gazów cieplarnia-
nych we Wspólnocie oraz zmieniającej dyrektywę
Rady 96/61/WE. Przepis ten wskazuje, że każde
państwo członkowskie w odniesieniu do każdego
okresu określa krajowy plan przydziałów określają-
cy całkowitą ilość pozwoleń, które ma zamiar roz-
dzielić w odniesieniu do tego okresu, oraz sposób,
w jaki proponuje je rozdzielić. Czasowy zakres obo-
wiązywania krajowych planów rozdziału uprawnień
określa art. 11 dyrektywy, który wskazuje, że drugi
okres rozliczeniowy obejmuje lata 2008–2012. Pań-
stwa członkowskie zgodnie z art. 9 dyrektywy 2003/
87/WE zobowiązane były do przekazania KPRU II
do 30 czerwca 2006 r. Polska jako jeden z niewielu
krajów UE przedłożyła krajowy plan na kwotę
279,6 mln ton CO2 w terminie.
W dniu 26 marca 2007 r. Komisja Europejska (zwa-
na dalej KE) w decyzji (K(2007) 1295 wersja ostatecz-
na), dotyczącej krajowego planu rozdziału uprawnień
do emisji gazów cieplarnianych zgłoszonego przez Pol-
skę zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Eu-
ropejskiego i Rady, zmniejszyła całkowity limit upraw-
nień do emisji dla Polski na lata 2008–2012 z propono-
wanej przez Polskę puli 284,6 mln ton CO2 (279,6 mln
ton CO2 powiększona o rozszerzoną definicję instalacji
spalania) do 208,5 mln uprawnień do emisji rocznie
(redukcja o 26,7%).
Ponieważ Polska nie zgadza się z zaproponowa-
nym limitem uprawnień, decyzja Komisji Europej-
skiej została zaskarżona do Sądu Pierwszej Instan-
cji. Odpowiedni wniosek po zaakceptowaniu przez
Komitet Europejski Rady Ministrów został złożony
27 maja 2007 r. do Sądu Pierwszej Instancji. Oprócz
głównej skargi wniesiono również dodatkowy wnio-
sek o rozpatrzenie powyższej skargi w trybie przy-

spieszonym. Sąd Pierwszej Instancji 12 lipca 2007 r.
odrzucił wniosek o rozpatrzenie skargi w trybie
przyspieszonym. W dniu 7 września 2007 r. Polska
złożyła dodatkowy wniosek o zawieszenie wykonal-
ności decyzji. Został on rozpatrzony negatywnie
w listopadzie 2007 r.
W trakcie prac nad przygotowaniem KPRU II
zapoznano się z prognozami branżowymi oraz prze-
analizowano dokumenty i informacje przesłane
przez prowadzących instalacje w układzie i formie
określonej w rozporządzeniu ministra środowiska
z dnia 7 marca 2006 r. w sprawie informacji wyma-
ganych do opracowania krajowego planu rozdziału
uprawnień do emisji (Dz. U. Nr 43, poz. 308). Brano
również pod uwagę zapisy zawarte w dokumentach
rządowych takich, jak: „Polityka ekologiczna pań-
stwa”, „Polityka energetyczna państwa”, Narodowe
Strategiczne Ramy Odniesienia na lata 2007–
–20151), zobowiązania przyjęte w konkluzjach Rady
Europejskiej z 8–9 marca 2007 r. dotyczące ograni-
czenia emisji GC o 20% do 2020 r., poprawy efek-
tywności energetycznej o 20% do 2020 r. oraz
zwiększenia udziału produkcji energii ze źródeł od-
nawialnych jako celu obligatoryjnego na poziomie
20% do roku 2020.
W dniu 12 lutego 2008 r. ukazał się projekt roz-
porządzenia Rady Ministrów w sprawie przyjęcia
„Krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012” dla wspólnoto-
wego systemu handlu uprawnieniami do emisji. Pro-
ponowana w nim liczba uprawnień do emisji prze-
znaczona do rozdzielenia wynosi 208 515 395 upraw-
nień do emisji rocznie. Przy rozdziale uprawnień do
emisji brano pod uwagę: zobowiązania przyjęte
w konkluzjach Rady Europejskiej z 8–9 marca 2007 r.
dotyczące ograniczenia emisji gazów cieplarnianych
o 20% do 2020 r., poprawy efektywności energetycz-
nej o 20% do 2020 r. oraz zwiększenia udziału pro-
dukcji energii ze źródeł odnawialnych do poziomu
20% do roku 2020, „Politykę ekologiczną państwa,
„Politykę energetyczną państwa”, Narodowe Strate-
giczne Ramy Odniesienia na lata 2007–2013, dyrek-
tywę 2004/8/WE z 11 lutego 2004 w sprawie wspie-
rania kogeneracji w oparciu o zapotrzebowanie na
ciepło użytkowe na rynku wewnętrznym energii
oraz zmieniającą dyrektywę 92/42/EWG, rozporzą-
dzenie ministra gospodarki z 26 września 2007 r.
w sprawie sposobu obliczania danych podanych we
wniosku o wydanie świadectwa pochodzenia z koge-
neracji oraz szczegółowego zakresu obowiązku uzy-
skania i przedstawienia do umorzenia tych świa-
dectw, uiszczania opłaty zastępczej i obowiązku po-
twierdzania danych dotyczących ilości energii elek-
trycznej wytworzonej w wysokosprawnej kogenera-
cji (Dz. U. Nr 185, poz. 1314), uwagi dotyczące stra-
2)
Narodowe Strategiczne Ramy Odniesienia 2007–2013, Mi-
nisterstwo Rozwoju Regionalnego, Warszawa, Listopad 2006, za-
akceptowane przez Komisję Europejską 9 maja 2007 r.
731
tegii rozwoju i zapotrzebowania emisyjnego na lata
2008–2012 zgłoszone do KASHUE przez stowarzy-
szenia branżowe oraz prowadzących poszczególne
instalacje, jak również decyzję KE z 26 marca 2007 r.
dotyczącą krajowego planu rozdziału uprawnień do
emisji gazów cieplarnianych zgłoszonego przez Pol-
skę zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady oraz uwagi zgłoszone w trak-
cie uzgodnień międzyresortowych oraz konsultacji
społecznych dotyczących wcześniejszych projektów.
W dniu 15 maja br. podczas uzgodnień między
przedstawicielami Ministerstwa Środowiska, Mini-
sterstwa Gospodarki i Ministerstwa Skarbu Pań-
stwa zdecydowano o wprowadzeniu do projektu roz-
porządzenia z dnia 12 lutego br. korekty polegającej
na porównaniu przydziałów uprawnień do emisji
określonych zgodnie z metodyką opisaną w projekcie
do zweryfikowanych emisji z lat 2006–2007. W przy-
padku instalacji, których przydział przekraczał
większą spośród zweryfikowanych emisji z lat 2006–
–2007, przydział został ograniczony do tej większej
spośród zweryfikowanych emisji z lat 2006–2007.
To oznacza, że instalacje objęte systemem handlu
uprawnieniami do emisji na pierwszy okres rozlicze-
niowy nie otrzymały większego przydziału upraw-
nień do emisji niż wyższa ze zweryfikowanych emi-
sji w latach 2006–2007. Celem zmian wprowadzo-
nych do projektu KPRU II było ograniczenie nega-
tywnego wpływu koniecznej redukcji przydziałów
na bezpieczeństwo krajowego systemu elektroener-
getycznego i wzrost cen energii elektrycznej.
Po uwzględnieniu korekty przydziałów do rozdy-
sponowania pozostało 5 031 200 uprawnień. Wiel-
kość ta została dodana do puli przeznaczonej do roz-
działu w sektorze elektrowni zawodowych i następ-
nie rozdzielona zgodnie z metodyką opisaną w uza-
sadnieniu do projektu rozporządzenia. Również przy
tym rozdziale porównywano i dostosowano przy-
działy uprawnień do emisji do zweryfikowanych
emisji z lat 2006–2007. Pragnę zwrócić uwagę, że ta
dodatkowa pula uprawnień do emisji, zgodnie z me-
todyką rozdziału uprawnień wewnątrz sektora, była
rozdzielana pomiędzy instalacje proporcjonalnie do
udziału danej instalacji w produkcji energii elek-
trycznej z sektora. Z tego względu instalacje osiąga-
jące niskie współczynniki emisyjności otrzymały
więcej uprawnień niż instalacje o wysokich współ-
czynnikach emisyjności.
Reasumując, uprzejmie informuję, że projekt roz-
porządzenia Rady Ministrów w sprawie przyjęcia
„Krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012” dla wspólnoto-
wego systemu handlu uprawnieniami do emisji
z dnia 12 lutego br., ze zmianami na dzień 16 maja
br., został przyjęty przez Radę Ministrów w dniu
1 lipca 2007 r. Szczegółowe informacje dotyczące
metodyki rozdziału uprawnień do emisji znajdują się
w uzasadnieniu do projektu powyższego rozporzą-
dzenia. Obecnie projekt przedmiotowego rozporzą-
732
dzenia oczekuje na podpis prezesa Rady Ministrów,
a następnie zostanie opublikowany w Dzienniku
Ustaw.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 17 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niewydania aktu wykonawczego
do art. 19 ustawy o handlu uprawnieniami
do emisji do powietrza gazów cieplarnianych
i innych substancji (3822)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 1 lipca
br. (znak: SPS-023-3822/08), dotyczącą niewydania
aktu wykonawczego do art. 19 ustawy z dnia
22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do emi-
sji do powietrza gazów cieplarnianych i innych sub-
stancji, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 19 obowiązującej ustawy z dnia
22 grudnia 2004 r. o handlu uprawnieniami do
emisji do powietrza gazów cieplarnianych i innych
substancji (Dz. U. Nr 281, poz. 2784) krajowy plan
dla krajowego systemu handlu uprawnieniami do
emisji przyjmuje, w drodze rozporządzenia, Rada
Ministrów.
Odpowiadając na pytania pani poseł, należy za-
uważyć, że zgodnie z art. 5 ust. 1 przedmiotowej
ustawy system handlu uprawnieniami do emisji,
zwany dalej „systemem”, składa się ze wspólnotowe-
go systemu handlu uprawnieniami do emisji oraz
krajowego systemu handlu uprawnieniami do emi-
sji. Pod pojęciem: wspólnotowy system rozumie się
przez to system, którym są objęte gazy cieplarniane,
ustanowiony w ramach Wspólnoty Europejskiej, na-
tomiast krajowym systemem są objęte substancje
inne niż gazy cieplarniane i jest to system ustano-
wiony w Rzeczypospolitej Polskiej w celu ogranicze-
nia emisji tych substancji.
Ustawa z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu
uprawnieniami do emisji do powietrza gazów cie-
plarnianych i innych substancji obligowała ministra
środowiska do wydania szeregu aktów prawnych
umożliwiających funkcjonowanie wspólnotowego
systemu handlu uprawnieniami do emisji. Urucho-
mienie oraz koordynowanie poprawnego funkcjono-
wania tak złożonego mechanizmu, jakim jest wspól-
notowy system, okazało się niezwykle trudnym i cza-
sochłonnym zadaniem. Natomiast krajowy system,
którego celem jest ograniczenie emisji do powietrza
innych substancji w sposób opłacalny i ekonomicz-
nie efektywny, może zostać wdrożony w późniejszym
czasie. Ponieważ przepisy ustawy dotyczące krajo-
wego systemu handlu uprawnieniami do emisji nie
stanowią implementacji prawa wspólnotowego, nie
wymuszają tym samym konieczności ich realizacji
w określonym czasie. Nie jest zatem możliwe przy-
gotowanie projektu rozporządzenia Rady Ministrów
dotyczącego krajowego planu dla krajowego systemu
handlu uprawnieniami do emisji. Należy dodać, że
obecnie podjęto prace nad opracowaniem mechani-
zmu umożliwiającego funkcjonowanie krajowego
systemu handlu uprawnieniami do emisji dwutlen-
ku siarki i podtlenków azotu.
Z uwagi na powyższe rozporządzenie Rady Mini-
strów na podstawie upoważnienia zawartego w art.
19 ustawy z dnia 22 grudnia 2004 r. o handlu upraw-
nieniami do emisji do powietrza gazów cieplarnia-
nych i innych substancji nie zostało wydane.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 17 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niewydania aktu wykonawczego
do art. 249 § 2 ustawy Kodeks morski (3831)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
Pani Poseł Anny Sobeckiej w sprawie niewydania
aktu wykonawczego do art. 249 § 2 ustawy Kodeks
morski (SPS-023-3831/08), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień:
Na wstępie pragnę zaznaczyć, iż wydanie do-
brego merytorycznie, a także zgodnego pod wzglę-
dem prawnym i redakcyjnym rozporządzenia, wy-
maga czasu i przeprowadzenia niezbędnych uzgod-
nień wewnątrzresortowych a następnie międzyre-
sortowych.
W resorcie obrony narodowej już w 2005 r. został
przygotowany projekt rozporządzenia, który miał
regulować zasady obliczania i przeznaczania wyna-
grodzenia za ratownictwo morskie należne jednost-
kom pływającym Marynarki Wojennej.

W toku uzgodnień międzyresortowych swoje za-
strzeżenia co do propozycji w kwestiach finanso-
wych zgłosiło Ministerstwo Finansów. W związku
z tym zaszła konieczność ponownego przeanalizowa-
nia możliwości rozwiązania przedmiotowej kwestii.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niewydania aktu wykonawczego
do art. 45 ust. 3 ustawy o obszarach morskich
Rzeczypospolitej Polskiej
i administracji morskiej (3861)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie niewydania
aktu wykonawczego do art. 45 ust. 3 ustawy o ob-
szarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i admi-
nistracji morskiej (SPS-023-3861/08), uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień:
Aktualnie w uzgodnieniach międzyresortowych
znajduje się projekt ustawy o uchyleniu lub zmianie
niektórych upoważnień do wydawania aktów wyko-
nawczych. Stanowi on regulację zmierzającą do upo-
rządkowania systemu prawa i wyeliminowania wa-
dliwych lub niewykonalnych i niemożliwych do wy-
konania upoważnień ustawowych przez ich uchyle-
nie, jeśli pozostają zbędne, lub zmianę i dostosowa-
nie do wymogów Konstytucji Rzeczypospolitej Pol-
skiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78, poz. 483,
ze zm.) oraz innych przepisów ustawowych.
We wspomnianym projekcie ustawy przewiduje
się – w jego art. 8 – uchylenie delegacji zawartej
w art. 45 ust. 3 ustawy z dnia 21 marca 1991 r.
o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i ad-
ministracji morskiej (Dz. U. z 2003 r. Nr 153, poz. 1502,
ze zm.) do wydania, w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw gospodarki morskiej, rozporzą-
dzenia ministra obrony narodowej określającego
granice portów wojennych.
Zgodnie z uzasadnieniem wskazanego wyżej pro-
jektu ustawy, przepis art. 45 ust. 3 ustawy o obsza-
rach morskich Rzeczypospolitej Polskiej i admini-
733
stracji morskiej nie był wykonywany od przeszło sie-
demnastu lat. Stał się materią podlegająca aktual-
nie odrębnym reżimom prawnym, przede wszystkim
postanowieniom ustawy z dnia 17 maja 1989 r. Pra-
wo geodezyjne i kartograficzne (Dz. U. z 2005 r.
Nr 240, poz. 2027, ze zm.), która przez definicyjne
określenie obszarów zamkniętych przedkłada pro-
blematykę dotyczącą granic portów wojennych z usta-
wy o obszarach morskich Rzeczypospolitej Polskiej
i administracji morskiej na regulacje ujęte w Prawie
geodezyjnym i kartograficznym. Tym samym wyko-
nanie wskazanego upoważnienia ustawowego stało
się bezprzedmiotowe.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 16 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niewydania aktu wykonawczego
do art. 8 ust. 6 ustawy o wykonywaniu prac
podwodnych (3862)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie niewydania
aktu wykonawczego do ustawy z dnia 17 październi-
ka 2003 r. o wykonywaniu prac podwodnych – art. 8
ust 6 (SPS-023-3862/08), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Przepis art. 8 ust. 6 ustawy z dnia 17 październi-
ka 2003 r. o wykonywaniu prac podwodnych (Dz. U.
Nr 199, poz. 1936, ze zm.) stanowi delegację dla mi-
nistra obrony narodowej do wydania rozporządzenia
określającego warunki bezpieczeństwa wykonywa-
nia prac podwodnych w jednostkach organizacyj-
nych podległych lub nadzorowanych przez niego.
Aktualnie prowadzone są prace legislacyjne nad
projektem aktu wykonawczego do powyższego prze-
pisu, jednak z uwagi na bardzo trudną – często sta-
nowiącą realne zagrożenie dla zdrowia, a nawet ży-
cia ludzkiego – dziedzinę nurkowania wojskowego
prace te wiążą się z koniecznością przeprowadzenia
szczególnie wnikliwej analizy regulowanej materii
oraz sprawdzenia ewentualnych skutków z niej wy-
nikających.
734
Istotny wpływ na przedłużanie się terminu opra-
cowania wskazanego projektu rozporządzenia mają
m.in:
1) pionierski oraz skomplikowany charakter re-
gulacji prawnych w zakresie nurkowania i wykony-
wania prac podwodnych w wojsku, a także koniecz-
ność dostosowania ich do innych powiązanych
z nimi wymogów resortu obrony narodowej i Orga-
nizacji Traktatu Północnoatlantyckiego;
2) konieczność dostosowania regulowanej mate-
rii do postanowień zawartych w rozporządzeniu mi-
nistra zdrowia z dnia 17 września 2007 r. w sprawie
warunków zdrowotnych wykonywania prac pod-
wodnych (Dz. U. Nr 199, poz. 1440).
Równocześnie pragnę poinformować, że nieza-
leżnie od przedstawionych utrudnień resort obrony
narodowej kontynuuje prace i do końca bieżącego
roku projekt powyższego rozporządzenia zostanie
skierowany do uzgodnień międzyresortowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 16 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie niewydania aktu wykonawczego
do art. 87 ust. 11 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (3874)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
25 czerwca br. znak: SPS-023-3874/08 interpelacją
poseł Anny Sobeckiej w sprawie niewydania aktu
wykonawczego do art. 87 ust. 11 ustawy o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (przekazaną przez ministra zdrowia pi-
smem z dnia 14 lipca br. znak: MZ-UZ-RP-70-
-12554-1/AK/08) – pozwolę sobie przedstawić, co na-
stępuje:
Art. 87 ust. 11 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.) zmieniony został z dniem 19 maja 2006 r.
ustawą z dnia 23 marca 2006 r. o zmianie ustawy
o ubezpieczeniu społecznym rolników oraz niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 75, poz. 519). W trak-
cie prac legislacyjnych prowadzonych nad projektem
powyższej ustawy Senat Rzeczypospolitej Polskiej
uchwałą z dnia 16 marca 2006 r. w sprawie ustawy
o zmianie ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolni-
ków i ustawy o działach administracji rządowej
uznał za uzasadnione wskazanie Rady Ministrów,
jako organu właściwego do wykonania upoważnie-
nia – do wydania rozporządzenia dotyczącego szcze-
gółowego zakresu oraz sposobu przekazywania do
centrali Narodowego Funduszu Zdrowia przez Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych i Kasę Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego danych dotyczących
osób objętych ubezpieczeniem zdrowotnym i płatni-
ków składek – które po zmianie będzie dotyczyć za-
kresu działania trzech ministrów, tj. ministra wła-
ściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, do
spraw rozwoju wsi oraz do spraw zdrowia. Poprzed-
nia delegacja zobowiązywała do wydania tego rozpo-
rządzenia ministra właściwego do spraw zabezpie-
czenia społecznego w porozumieniu z ministrem
właściwym do spraw zdrowia.
Natomiast zgodnie ze wskazaniem zawartym
w wykazie pana Macieja Berka, prezesa Rządowego
Centrum Legislacji (znak: KRM-24-10-08), będą-
cym przedmiotem omówienia na posiedzeniu Stałe-
go Komitetu Rady Ministrów, organem zobligowa-
nym do wydania, na podstawie art. 87 ust. 11 usta-
wy o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych, rozporządzenia w spra-
wie szczegółowego zakresu oraz sposobu przekazy-
wania do centrali Narodowego Funduszu Zdrowia
przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych i Kasę Rol-
niczego Ubezpieczenia Społecznego danych dotyczą-
cych osób objętych ubezpieczeniem zdrowotnym
i płatników składek jest minister pracy i polityki
społecznej.
W związku z powyższym uprzejmie informuje, że
obecnie w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
prowadzone są prace legislacyjne nad wydaniem
rozporządzenia w sprawie szczegółowego zakresu
oraz sposobu przekazywania do centrali Narodowe-
go Funduszu Zdrowia przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych i Kasę Rolniczego Ubezpieczenia Spo-
łecznego danych dotyczących osób objętych ubezpie-
czeniem zdrowotnym i płatników składek.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie planowanej zmiany struktur NFZ,
a w konsekwencji likwidacji
Świętokrzyskiego Oddziału NFZ w Kielcach
(3882)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Henryka Milcarza, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 13 czerwca 2008 r.,
w sprawie planowanej zmiany struktur NFZ, a w kon-
sekwencji likwidacji Świętokrzyskiego Oddziału
NFZ w Kielcach, przesłaną przy piśmie Marszałka
Sejmu z dnia 25 czerwca 2008 r., znak: SPS-023-
-3882/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
W ramach programu działań rządu w dziedzinie
ochrony zdrowia został przygotowany projekt usta-
wy dotyczący m.in. decentralizacji instytucji płatni-
ka w ramach systemu powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego.
Projekt przewiduje m.in., że w miejsce Narodo-
wego Funduszu Zdrowia powstanie siedem odręb-
nych publicznych instytucji powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego, które docelowo będą mogły
kontraktować świadczenia na terenie całego kraju.
Biorąc pod uwagę doświadczenie wynikające z funk-
cjonowania, zaczynając od roku 1999 do roku 2003,
kas chorych, przyjęto rozwiązanie, w którym każda
z nowo utworzonych instytucji skupiać będzie co
najmniej 10% ogółu osób ubezpieczonych w Polsce.
Na siedziby nowych instytucji wskazano miasta bę-
dące stolicami województw, z których pochodzi więk-
szość ubezpieczonych danej instytucji. Podkreślić
należy, iż przepisy ww. projektu ustawy umożliwiają
zmianę siedziby, jeżeli statut nowej instytucji, przy-
jęty przez jej radę, postanowi inaczej.
Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z projek-
tem ustawy odpowiednie oddziały wojewódzkie fun-
duszu, które wejdą w skład nowych instytucji po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, staną się
oddziałami regionalnymi poszczególnych instytucji,
co oznacza zapewnienie ciągłości działania struktur
regionalnych w ramach instytucji płatnika w syste-
mie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Po-
nadto również pracownicy poszczególnych oddzia-
łów wojewódzkich NFZ staliby się z mocy ustawy
pracownikami nowych instytucji.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że wraz
z wejściem w życie ww. projektu zostałyby poszerzo-
ne kompetencje samorządów terytorialnych (woje-
wódzkich i powiatowych) w zakresie kształtowania
struktur organizacyjnych nowych instytucji, w szcze-
gólności poprzez wybór członków rad nowych insty-
tucji i w konsekwencji ich członków zarządów.
735
Decentralizacja i demonopolizacja płatnika świad-
czeń opieki zdrowotnej ma na celu przede wszystkim
polepszenie sytuacji ubezpieczonych, którzy będą
mieli większy wpływ na sposób rozdysponowywania
środków finansowych pochodzących z ich składek
na powszechne ubezpieczenie zdrowotne. Ubezpie-
czeni (a w konsekwencji również pacjenci) powinni
mieć, poprzez możliwość wyboru płatnika, wpływ
na to, w jaki sposób wydawane będą pieniądze z ich
składek.
Funkcjonowanie kilku instytucji powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego przyczyni się do opty-
malizacji zarządzania systemem zabezpieczania
świadczeń opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych po-
przez:
— zwiększenie elastyczności systemu, umożli-
wiającej szybkie dostosowanie funkcjonowania kil-
ku mniejszych instytucji do zachodzących zmian;
— podniesienie stopnia trafności decyzji, gdyż
będą one podejmowane bliżej szczebla wykonaw-
czego.
Powyższy projekt zostanie podany szerokim kon-
sultacjom społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Krzywickiego
w sprawie nowych rozporządzeń
Ministerstwa Rolnictwa, Rybołówstwa
i Rozwoju Wiejskiego Republiki Chorwacji
dotyczących zakazu wwożenia produktów
pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych
do osobistej konsumpcji (3887)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Piotra Krzywickiego (pismo
nr SPS-023-3887/08 z dnia 25 czerwca 2008 r.)
w sprawie nowych rozporządzeń Ministerstwa Rol-
nictwa, Rybołówstwa i Rozwoju Wiejskiego Republi-
ki Chorwacji dotyczących zakazu wwożenia produk-
tów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do oso-
bistej konsumpcji uprzejmie informuję, że 12 czerw-
ca 2008 r. została opublikowana w nr 68 Narodne
Novine (chorwacki odpowiednik Dziennika Ustaw)
nowela powyższego rozporządzenia. Zgodnie ze zmie-
nionym rozporządzeniem obowiązującym od dnia
12 czerwca 2008 r. moc utraciły dotychczasowe prze-
pisy o warunkach wwozu produktów pochodzenia
zwierzęcego w ramach bagażu osobistego (Narodne
736
Novine nr 38/08). Decyzja ta będzie ważna przez
6 miesięcy. Niezmienione pozostało rozporządzenie
o sposobie przeprowadzania sanitarno-zdrowotnej
kontroli produktów pochodzenia zwierzęcego pod-
czas transportu przez granice Republiki Chorwacji
z dnia 28 września 2004 r. (Narodne Novine nr 147/
04), umożliwiające wwóz produktów pochodzenia
zwierzęcego do 1 kg na osobę.
Ambasada polska była pierwszą placówką dyplo-
matyczno-konsularną w Republice Chorwacji, która
dostrzegła potencjalne uciążliwości dla turystów
wynikające z wprowadzenia w życie postanowienia
zakazującego wwozu produktów pochodzenia zwie-
rzęcego. W związku z powyższym, w kooperacji
m.in. z ambasadami Republiki Czeskiej, Republiki
Słowackiej i Republiki Węgierskiej, podjęła działa-
nia w kierunku wyjaśnienia zakresu podmiotowego
tej regulacji.
Na stronie internetowej Ministerstwa Spraw Za-
granicznych w części: Informacje konsularne, w za-
kładce: Ostrzeżenia dla podróżujących umieszczone
zostały komunikaty z 28 maja, 5 i 9 czerwca zawie-
rające aktualne warunki wwozu na terytorium
Chorwacji produktów pochodzenia zwierzęcego
w ramach bagażu osobistego. Ostatni z komunika-
tów informuje o zawieszeniu obowiązywania rozpo-
rządzenia w stosunku do obywateli państw Unii Eu-
ropejskiej.
Przekazując powyższe wyjaśnienia, chcę poin-
formować, że od czasu obowiązywania nowych regu-
lacji ambasada polska w Zagrzebiu nie odnotowała
żadnego zgłoszenia ze strony obywatela polskiego
na temat ewentualnych trudności w wwozie żywno-
ści do Chorwacji. Wielu natomiast obywateli pol-
skich planujących podróż do Chorwacji zwraca się
z pytaniami do konsula dotyczącymi wyjaśnienia
zakresu obowiązywania nowych przepisów.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Bernatowicz
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Balickiego
w sprawie działań funkcjonariuszy
wietnamskich służb bezpieczeństwa
na terytorium Polski (3891)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 25 czerwca 2008 r. (sygn. SPS-023-
-3891/08), przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Marka Balickiego z dnia 12 czerwca 2008 r.
w sprawie działań funkcjonariuszy wietnamskich
służb bezpieczeństwa na terytorium Polski, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zawarcie Umowy
między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Rządem
Socjalistycznej Republiki Wietnamu o przekazywa-
niu i przyjmowaniu obywateli obu Państw, podpisa-
nej w Hanoi w dniu 22 kwietnia 2004 r. (umowa
o readmisji) wynikało z potrzeby wprowadzenia in-
strumentów prawnych służących przeciwdziałaniu
nielegalnej migracji. Inicjatorem zawarcia ww. umo-
wy była strona polska. Jednocześnie pragnę nad-
mienić, że instrukcja negocjacyjna dotycząca przed-
miotowej umowy została zatwierdzona w 1998 r.
przez ówczesnego prezesa Rady Ministrów pana Je-
rzego Buzka. Natomiast pierwszy projekt przedmio-
towej umowy przekazany został Ambasadzie Socja-
listycznej Republiki Wietnamu w Warszawie notą
dyplomatyczną Ministerstwa Spraw Zagranicznych
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 20 czerwca 1998 r.
Celem przesłuchań dokonywanych na podstawie
art. 7 ww. umowy o readmisji oraz art. 4 ust. 7 pro-
tokołu w sprawie wykonywania ww. umowy jest po-
twierdzanie tożsamości i wydawanie dokumentów
podróży cudzoziemcom, którzy deklarowali obywa-
telstwo tego kraju i wobec których wydane zostały
decyzje ostateczne o wydaleniu z terytorium RP.
Wskazać należy, że możliwość potwierdzania oby-
watelstwa, na podstawie przesłuchania przez przed-
stawiciela strony przyjmującej, jest standardowym
sposobem wykonywania umów o readmisji w przy-
padku braku dokumentów osoby przebywającej nie-
legalnie na terytorium danego kraju.
Zgodnie z art. 6 ust. 1a ww. protokołu wykonaw-
czego organem właściwym do wykonywania umowy
o readmisji i protokołu wykonawczego jest dla stro-
ny wietnamskiej Urząd Kontroli Ruchu Graniczne-
go Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego Wiet-
namu.
Przedstawiciele tego organu przybywają do Pol-
ski w zależności od potrzeb zgłaszanych przez stro-
nę polską. Potrzeby te wynikają z liczby osób dekla-
rujących obywatelstwo wietnamskie przebywają-
cych w ośrodkach detencyjnych, których tożsamość
nie została potwierdzona.
Należy wskazać, że wykonywanie umowy o read-
misji nie dotyczy cudzoziemców, którym nadano sta-
tus uchodźcy na terytorium RP. Przebywają oni
w Polsce legalnie i w myśl art. 89g ust. 1 ustawy
z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziem-
com ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1695, z późn.
zm.) nie ma możliwości wydania decyzji o ich wyda-
leniu bez pozbawienia tego statusu.
Ponadto informuję, że mając na uwadze względy
humanitarne i poczucie bezpieczeństwa osób ubie-
gających się o nadanie statusu uchodźcy w Polsce,
czynnościom tym nie są poddawani cudzoziemcy de-
klarujący obywatelstwo wietnamskie, wobec któ-
rych toczy się postępowanie o nadanie statusu

uchodźcy. Funkcjonariusze Straży Granicznej zo-
stali zobowiązani do każdorazowego sprawdzenia,
czy cudzoziemcy, z udziałem których będzie prze-
prowadzane przesłuchanie, nie ubiegają się o nada-
nie tego statusu w Polsce.
Dotychczas odbyły się trzy wizyty delegacji wiet-
namskich: we wrześniu 2007 r. oraz w lutym i maju
2008 r. Przesłuchanych zostało łącznie 159 osób de-
klarujących obywatelstwo wietnamskie.
W czasie wizyty w maju 2008 r. w Przemyślu
przesłuchanych zostało łącznie 63 cudzoziemców
deklarujących obywatelstwo wietnamskie. W wy-
niku przesłuchań potwierdzono tożsamość 54 cu-
dzoziemców, natomiast tożsamości 9 z nich nie po-
twierdzono.
W stosunku do żadnego z cudzoziemców zakwa-
lifikowanych do przesłuchań nie toczyło się postępo-
wanie o nadanie statusu uchodźcy w Polsce. Czte-
rech spośród cudzoziemców ubiegało się wcześniej
o nadanie statusu uchodźcy i otrzymało decyzje
o odmowie nadania statusu uchodźcy z powodu
oczywistej bezzasadności wniosku. Z informacji uzy-
skanych z Systemu Informatycznego „Pobyt” i po-
twierdzonych w Urzędzie do Spraw Cudzoziemców
wynika, że we wszystkich czterech sprawach prze-
słuchania odbyły się po upływie terminu przewi-
dzianego do wniesienia środków odwoławczych od
ww. decyzji. W żadnej z powyższych spraw przed-
miotowe odwołanie nie wpłynęło.
Wskazać należy, że w Niemczech i Wielkiej Bry-
tanii przedstawiciele właściwych organów wietnam-
skich od wielu lat prowadzą przesłuchania cudzo-
ziemców deklarujących obywatelstwo tego kraju.
Obecnie wiele krajów, w tym państwa członkowskie
Unii Europejskiej, dąży do zawarcia umów o read-
misji z Wietnamem. Czechy i Francja prowadzą ne-
gocjacje w celu zawarcia przedmiotowych umów.
Również umowy o readmisji zawarte pomiędzy
UE a państwami trzecimi zawierają w swoich posta-
nowieniach możliwość przesłuchiwania osób podle-
gających readmisji (vide: art. 8 ust. 3 umowy między
Unią Europejską a Sri Lanką o readmisji osób prze-
bywających nielegalnie oraz art. 8 ust. 3 umowy
między Unią Europejską a Specjalnym Regionem
Administracyjnym Makao Chińskiej Republiki Lu-
dowej w sprawie readmisji osób przebywających nie-
legalnie).
Pragnę poinformować, iż stan realizacji umowy
między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem
Socjalistycznej Republiki Wietnamu o przekazywa-
niu i przyjmowaniu obywateli obu państw należy
ocenić jako zadowalający. Ewentualne wypowiedze-
nie umowy skutkowałoby zmniejszeniem efektyw-
ności działań realizowanych przez Straż Graniczną
w zakresie walki z nielegalną migracją.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że dla zagwa-
rantowania poczucia bezpieczeństwa osób przesłu-
chiwanych, jak również w celu weryfikacji ewentu-
alnych zarzutów mogących pojawić się z ich strony,
zostaną podjęte starania, aby przebieg przesłuchań
737
poddawany był rejestracji i jeszcze ściślejszemu nad-
zorowi funkcjonariuszy Straży Granicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Napieralskiego
w sprawie rekrutacji do służby w Policji (3896)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 czerwca 2008 r. (sygn. SPS-023-
-3896/08), przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Grzegorza Napieralskiego z dnia
19 czerwca 2008 r. w sprawie rekrutacji do służby
w Policji, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Procedura doboru do służby w Policji odbywa się
na podstawie rozporządzenia ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z dnia 30 sierpnia 2007 r.
w sprawie postępowania kwalifikacyjnego w stosun-
ku do osób ubiegających się o przyjęcie do służby
w Policji (Dz. U. Nr 170, poz. 1202).
Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia postę-
powanie kwalifikacyjne prowadzone jest w sposób
otwarty i ma charakter konkursowy. Postępowanie
kwalifikacyjne składa się między innymi z następu-
jących etapów, ocenianych w systemie punktowym:
— testu wiedzy, który ma charakter rankingo-
wy; w teście tym poddawana ocenie jest wiedza
z dziedzin dotyczących funkcjonowania administra-
cji publicznej, w tym Policji, oraz bezpieczeństwa pu-
blicznego (baza pytań do testu wiedzy umieszczona
jest na stronie internetowej www.policja.pl);
— oceny sprawności fizycznej kandydata, która
polega na pokonaniu sprawnościowego toru prze-
szkód w określonym czasie; wyniki testu sprawno-
ści są oceniane w systemie punktowym; jednocze-
śnie należy dodać, iż kandydat do służby, który
uzyskał negatywny wynik z testu sprawności, może
ponownie przystąpić do tego etapu, jeżeli w termi-
nie od 30 do 60 dni od dnia, w którym uzyskał ten
wynik, złoży oświadczenie w komórce do spraw do-
boru, że w dalszym ciągu ubiega się o przyjęcie do
służby w Policji;
— testu psychologicznego, określającego predys-
pozycje intelektualne i osobowościowe kandydata do
służby;
738
— wywiadu zorganizowanego, mającego na celu
w szczególności ocenę umiejętności formułowania
myśli, nawiązywania i podtrzymywania kontaktu,
autoprezentacji oraz ustalenie motywacji kandydata
do służby; kandydat, który uzyskał negatywny wy-
nik z wywiadu zorganizowanego, może ponownie
przystąpić do tego etapu, jeżeli w terminie od 30 do
60 dni od dnia, w którym uzyskał ten wynik, złoży
oświadczenie, że w dalszym ciągu ubiega się o przy-
jęcie do służby w Policji.
Kandydat do służby w Policji poddany jest rów-
nież sprawdzeniu w odpowiednich ewidencjach, reje-
strach i kartotekach, w zakresie danych zawartych
w złożonym kwestionariuszu osobowym.
Po złożeniu przez kandydata ankiety bezpieczeń-
stwa osobowego przeprowadzane jest postępowanie
sprawdzające realizowane przez pion ochrony infor-
macji niejawnych, którego celem jest potwierdzenie,
czy kandydat daje rękojmię zachowania tajemnicy
służbowej.
Ponadto komisja lekarska, podległa ministrowi
spraw wewnętrznych i administracji, ustala zdol-
ność fizyczną i psychiczną kandydata do służby
w Policji.
Wybór kandydatów do służby następuje na pod-
stawie liczby punktów uzyskanych w toku postępo-
wania kwalifikacyjnego.
Dobór do służby w Policji w województwie za-
chodniopomorskim prowadzony w latach 2005–2008
przedstawia poniższa tabela:
Rok 2005 2006 2007
25 XII 17 V 28 VIII 4 XII 2 IV 23 VII 19 XI 14 I 2 IV 26 V
Oferty 1406 1556 1039
Przyjęcia 36 46 46 63 43 57
Rezerwa
po służbie 0 15 41
kandydackiej
Razem
przyjęcia
36 170 209
Uprzejmie informuję, że według stanu na dzień
4 lipca 2008 r. liczba wakatów w Komendzie Woje-
wódzkiej Policji w Szczecinie wynosiła 372 waka-
ty, w tym 161 w Komendzie Miejskiej Policji
w Szczecinie.
Dodatkowo wskazać należy, iż z każdego doboru
w trakcie obowiązkowego przeszkolenia podstawo-
wego, ze służby w Policji rezygnują około 2–3 osoby.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 18 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie polityki transportowej państwa
wobec mostów na Wiśle, na przykładzie
mostu tczewskiego w Tczewie (3904)
W odpowiedzi na pismo posła Jana Kulasa (SPS-
-023-3904/08 z dnia 26 czerwca 2008 r.) w sprawie
polityki transportowej państwa wobec mostów na
Wiśle na przykładzie mostu tczewskiego w Tczewie
uprzejmie przedstawiam stanowisko Ministerstwa
Infrastruktury w przedmiotowej sprawie.
Zgodnie z obowiązującym prawem resort infra-
struktury dysponuje środkami jedynie na drogi kra-
jowe zarządzane przez generalnego dyrektora dróg
krajowych i autostrad. W myśl art. 3 ustawy o finan-
sowaniu infrastruktury transportu lądowego drogi
powiatowe wraz z obiektami inżynierskimi finanso-
wane są przez samorząd powiatowy. Istotne wspar-
cie finansowe dla realizacji renowacji mostu tczew-
skiego mogłyby stanowić środki rezerwy subwencji
ogólnej, tworzonej w budżecie państwa na mocy art. 26
ust. 1 ustawy o dochodach jednostek samorządu te-
rytorialnego, przeznaczonej na dofinansowanie in-
westycji na drogach wojewódzkich, powiatowych
oraz krajowych w miastach na prawach
powiatu. W dotychczasowej praktyce
2008 środki powołanej rezerwy były uzupeł-
28 VII nieniem środków pochodzących z bu-
1046
dżetów samorządowych. W sytuacji po-
57
68 57 64 57
(planowane)
wiatu tczewskiego, będącego ustawo-
wym zarządcą dróg powiatowych,
12 a tym samym również mostu tczew-
skiego, udział własny w realizacji tego
190 (plus 57osób – 28 lipca 2008 r.) zadania powinien kształtować się na
poziomie 50% kosztów jego realizacji,
co stanowi ok. 24 mln zł. Kondycja fi-
nansowa powiatu może nie pozwolić na zaangażo-
wanie finansowe w tak kosztowne zadanie.
Do starosty tczewskiego kierowana już była ko-
respondencja z propozycją wystąpienia przez staro-
stę do Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Teryto-
rialnego. Komisja ta corocznie ustala dodatkowe
kryteria służące do oceny i weryfikacji wniosków
składanych przez samorządy o dofinansowanie za-
dań drogowych z tej rezerwy. Pismem z dnia 2 lipca
2008 r. podsekretarz stanu w Ministerstwie Infra-
struktury pan Zbigniew Rapciak zaproponował, aby
starosta wystąpił o ustanowienie wyjątku dla reali-
zacji tego zadania oraz o odstąpienie od wymogu
50% udziału środków własnych powiatu. Z uwagi na
zabytkowy charakter obiektu oraz jego znaczenie
dla właściwego funkcjonowania sieci dróg powiato-
wych resort infrastruktury deklaruje poparcie dla
wniosku starosty tczewskiego.

We wskazanym wyżej piśmie podsekretarz stanu
pan Z. Rapciak zwrócił się z prośbą do marszałka
Senatu pana Bogdana Borusewicza, aby w toku prac
nad ustawą budżetową na 2009 r. pula omawianej
rezerwy subwencji ogólnej została określona na wyż-
szym niż dotychczas poziomie 316 332 tys. zł w 2008 r.
Można będzie wówczas wygenerować znacznie wyż-
sze środki na realizację zadań na drogach powiato-
wych, w tym również na tak ważną z punktu widze-
nia społeczności lokalnej inwestycję, jak renowacja
mostu tczewskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
główny konserwator przyrody
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie utrzymania w mocy ustawy
o rodzinnych ogrodach działkowych
w dotychczasowym, społecznie akceptowalnym
kształcie (3906)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Henryka Milcarza, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, znak: SPS-023-3906/08
z dnia 26 czerwca 2008 r., w sprawie utrzymania
w mocy ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych
w dotychczasowym kształcie, uprzejmie przekazuję
poniższe informacje.
W Ministerstwie Środowiska nie prowadzi się
prac nad projektem zmiany ustawy z dnia 8 lipca
2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U.
Nr 169, poz. 1419).
Wszelkie zapowiedzi i propozycje zmian przepi-
sów i ustaw przekazywane przez media mogą budzić
wątpliwości, a związane z jej nowelizacją problemy,
o których mowa w interpelacji, są niewątpliwie bli-
skie i ważne dla środowiska działkowców oraz dla
samej organizacji społecznej, jaką jest PZD.
Nie będąc inicjatorem ani też współautorem pro-
jektu zmiany ustawy, nie mogę w pełni udzielić in-
formacji na szczegółowe pytania postawione przez
pana posła.
Uprzejmie informuję, że minister środowiska,
zgodnie z przepisem art. 38 ustawy o rodzinnych
ogrodach działkowych, realizuje jedynie nadzór nad
działalnością Polskiego Związku Działkowców. Nad-
zór ten jest jednakże ograniczony ze względu na
739
fakt, iż zapis art. 38 nie precyzuje jakiegokolwiek jego
zakresu. W związku z powyższą sytuacją odbywa się
on na zasadach przewidzianych w ustawie z dnia
7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U.
z 2001 r. Nr 79, poz. 855, z późn. zm.). Ustawa ta prze-
widuje wprawdzie w art. 7 ust. 1 pkt 1, iż jej przepi-
sów nie stosuje się do organizacji społecznych działa-
jących na podstawie odrębnych ustaw, a taką organi-
zacją jest PZD, jednakże art. 7 ust. 2 ustawy stanowi,
że do takich organizacji stosuje się jej przepisy w spra-
wach nieuregulowanych odrębnie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie budowy obwodnicy Gostynia
i miejscowości Piaski (3907)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 26 czerwca 2008 r., znak: SPS-023-
-3907/08, przy którym przekazano interpelację pana
posła Andrzeja Grzyba, dotyczącą budowy obwodni-
cy miejscowości Gostyń oraz miejscowości Piaski,
uprzejmie przedstawiam stanowisko w przedmioto-
wej sprawie.
Uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej w związ-
ku z faktem, iż potrzeby w zakresie budowy i moder-
nizacji infrastruktury transportowej wielokrotnie
przewyższają wielkość dostępnych środków, nie
wszystkie inwestycje drogowe mogą zostać zgłoszo-
ne lub też ujęte w całości jako zadania podstawowe
„Programu budowy dróg krajowych na lata 2008–
–2012”. Realizacja kolejnych zadań budowy lub prze-
budowy sieci dróg krajowych dotyczy w perspekty-
wie lat 2008–2012 wyłącznie zadań określonych
w uchwale nr 163/2007 Rady Ministrów z dnia
25 września 2007 r. w sprawie ustanowienia progra-
mu wieloletniego pod nazwą „Program budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012”. Niestety budowa ob-
wodnic Gostynia i Piasków nie została przewidziana
do realizacji w „Programie budowy dróg krajowych
na lata 2008–2012”.
Jednakże mając na uwadze konieczność poprawy
warunków życia mieszkańców Gostynia i miejsco-
wości Piaski, przez które przebiega droga krajowa
nr 12, Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Auto-
strad (GDDKiA) podjęła działania zmierzające do
przygotowania realizacji przedmiotowej inwestycji.
740
W 2007 r. zostało zlecone przygotowanie koncep-
cji programowej, na podstawie której możliwe będzie
uściślenie przebiegu trasy, uzyskanie decyzji środo-
wiskowej, decyzji lokalizacyjnej oraz rozpoczęcie
procesu wykupu nieruchomości.
W listopadzie 2007 r. odbyło się spotkanie przed-
stawicieli Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Au-
tostrad, władz gminy Gostyń, Wielkopolskiego Za-
rządu Dróg Wojewódzkich oraz biura projektowego.
Podczas spotkania omawiano warianty przebiegu
przedmiotowej obwodnicy (warianty wschodni i za-
chodni). Niestety spotkanie nie zaowocowało wypra-
cowaniem jednoznacznego stanowiska. W obu wa-
riantach przebiegu obwodnicy trasa drogi przebiega
przez teren ochronny ujęcia wody, co powoduje ko-
nieczność przygotowania dodatkowych opracowań.
Do momentu zakończenia prac nad koncepcją
programową nie można jednoznacznie określić har-
monogramu prac nad obwodnicami. Prognozuje się,
iż przygotowanie koncepcji programowej nastąpi na
przełomie lat 2008 i 2009.
W przypadku uzyskania niezbędnych środków
finansowych, po uzyskaniu decyzji o ustaleniu loka-
lizacji drogi, Oddział GDDKiA w Poznaniu przewi-
duje możliwość rozpoczęcia wykupu gruntów pod
realizację przedmiotowej inwestycji w latach 2010–
–2012.
Równocześnie należy podkreślić, iż Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad zdaje sobie
sprawę z charakterystyki zagrożeń związanych
z natężeniem ruchu we wskazanych przez pana po-
sła miejscowościach. GDDKiA w miarę udostępnia-
nia jej środków finansowych podejmuje działania
zmierzające do wybudowania sieci dróg o najwyż-
szym standardzie w możliwie najkrótszych termi-
nach. Należy mieć jednak na uwadze, iż proces przy-
gotowania inwestycji jest jednak pracochłonny, dłu-
gotrwały i pochłaniający duże nakłady finansowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie opóźnień w budowie obwodnic
Pasiecznika, Biedrzychowic i Chmielenia
leżących na trasie drogi krajowej nr 30 (3917)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 26 czerwca 2008 r., znak: SPS-023-
-3917/08, przy którym przekazano interpelację pana
posła Jerzego Szmajdzińskiego, dotyczącą opóźnień
w budowie obwodnic Pasiecznika, Biedrzychowic
i Chmielenia, leżących na trasie drogi krajowej
nr 30, uprzejmie przedstawiam stanowisko w przed-
miotowej sprawie.
Budowa obwodnic Pasiecznika, Biedrzychowic
i Chmielenia została umieszczona na liście rezerwo-
wej obwodnic, które będą realizowane w latach
2008–2012. W 2008 r. przyznano środki finansowe
na opracowanie dokumentacji budowy ww. obwod-
nic. Oznacza to, że inwestycja ta zostanie sfinalizo-
wana pod warunkiem pozyskania dodatkowych
środków finansowych lub zaistnienia możliwości do-
konania przesunięć.
Uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej w związ-
ku z faktem, iż potrzeby w zakresie budowy i moder-
nizacji infrastruktury transportowej wielokrotnie
przewyższają wielkość dostępnych środków, nie
wszystkie inwestycje drogowe mogą zostać zgłoszo-
ne lub też ujęte w całości jako zadania podstawowe/
projekty indywidualne Programu Operacyjnego „In-
frastruktura i środowisko” na lata 2007–2013.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, iż proces
przygotowania do budowy obwodnic Pasiecznika,
Biedrzychowic i Chmielenia jest realizowany. Obec-
nie w przygotowaniu znajduje się dokumentacja pro-
jektowa dla tego zadania.
Wydane zostały decyzje o środowiskowych uwa-
runkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia:
— 20 września 2006 r. na budowę obwodnicy Pa-
siecznika,
— 8 grudnia 2006 r. na budowę obwodnicy
Chmielenia,
— 8 sierpnia 2007 r. na budowę obwodnicy Bie-
drzychowic.
Na posiedzeniu Komisji Oceny Przedsięwzięć In-
westycyjnych przeanalizowane zostały koncepcje
przebiegu obwodnic, na podstawie których dokona-
no ustaleń powodujących zmiany w wydanych decy-
zjach o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację przedmiotowych przedsięwzięć. Biura
projektowe przeanalizowały konieczność naniesie-
nia zmian ujętych w protokole z posiedzenia KOPI.
Oddział Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Au-
tostrad z Wrocławia zapoznał się z naniesionymi
uwagami i przesłał je do Generalnej Dyrekcji Dróg
Krajowych i Autostrad (GDDKiA) w Warszawie ce-
lem wydania ostatecznej decyzji. Po uzgodnieniu za-
kresu opracowania zostanie zorganizowany prze-
targ na projekt budowlany i wykonawczy.
Szacowane koszty budowy obwodnicy Pasieczni-
ka to 32 664,2 tys. zł brutto, Biedrzychowic to
48 400,0 tys. zł brutto, Chmielenia to 68 618,7 tys. zł
brutto.
Uprzejmie informuję, że do końca 2012 r. Oddział
GDDKiA we Wrocławiu zobowiązany jest do realiza-
cji zadań określonych w rządowym „Programie bu-
dowy dróg krajowych na lata 2008–2012”, w ramach
którego finansowana będzie budowa dróg ekspreso-
wych: S3 na odcinku Legnica–Lubawka, S5 na od-

cinku Korzeńsko–Wrocław, S8 na odcinku Wrocław–
–Syców, budowa autostrady A4 na odcinku Zgorze-
lec–Krzyżowa, budowa autostradowej obwodnicy
Wrocławia A8 oraz realizacja wzmocnień dróg kra-
jowych, na których dopuszczono ruch pojazdów
o nacisku 11,5 t/oś.
Równocześnie należy podkreślić, że Generalna
Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad zdaje sobie
sprawę z charakterystyki zagrożeń związanych
z natężeniem ruchu we wskazanych przez pana po-
sła obszarach. GDDKiA w miarę udostępniania jej
środków finansowych podejmuje działania zmierza-
jące do wybudowania sieci dróg o najwyższym stan-
dardzie w możliwie najkrótszych terminach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie opóźnień w budowie odcinka A
autostrady A4 między Wykrotami a Zgorzelcem
(3918)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 26 czerwca 2008 r., znak: SPS-023-
-3918/08, przekazujące interpelację pana posła Je-
rzego Szmajdzińskiego dotyczącą budowy autostra-
dy A4 Zgorzelec–Krzyżowa, odcinek A Zgorzelec–
–Wykroty, przedstawiam stanowisko w przedmioto-
wej sprawie.
Roboty budowlane autostrady A4 na odcinku A
Zgorzelec–Wykroty o długości 22 km rozpoczęły się
10 kwietnia 2007 r. Obecnie na przedmiotowym
kontrakcie występują opóźnienia wynoszące ok. 8 mie-
sięcy w stosunku do założonego harmonogramu
wstępnego. Opóźnienia powstały między innymi
z powodu wydanej w dniu 9 listopada 2006 r. przez
wojewodę dolnośląskiego nowej decyzji o środowi-
skowych uwarunkowaniach dla inwestycji oraz wy-
danej w dniu 15 lutego 2007 r. decyzji zmieniającej
poprzednią. Ostateczna decyzja została wydana już
w czasie trwania procedury przetargowej i spowodo-
wała konieczność dokonania zmian w zakresie ro-
bót, które nie były objęte pierwotnym zamówieniem.
Decyzja wojewody dla przedmiotowego odcinka au-
tostrady nakazywała dodatkowo wykonanie 9 przejść
dla płazów i 8 przejść dla zwierząt oraz przepustu
wraz ze związanymi z nim zabezpieczeniami w po-
741
staci wygrodzeń naprowadzających i ogrodzeń. Umo-
wa podstawowa nie obejmowała dodatkowego zakre-
su robót określonego nową decyzją o środowisko-
wych uwarunkowaniach, w związku z tym zama-
wiający, minimalizując powstałe opóźnienia w reali-
zacji, zawarł z wykonawcą umowę na roboty dodat-
kowe, zgodnie z ustawą Prawo zamówień publicz-
nych, a cały dodatkowy zakres prac wprowadzony
decyzją wojewody sfinansowany został ze środków
polskich. Innym problemem, który wpłynął na opóź-
nienia w realizacji, jest wystąpienie szeregu wyko-
palisk archeologicznych, na które natknięto się
w trakcie wykonywania robót. W związku z zaist-
niałą sytuacją, na czterech odcinkach roboczych zo-
stały wstrzymane prace z powodu konieczności
przeprowadzenia badań archeologicznych. Uniemoż-
liwia to wykonawcy wywiązanie się z terminów
umownych.
Pomimo problemów, jakie występują na kontrak-
cie, których nie można było przewidzieć na etapie
ogłaszania przetargu, jak również podczas wykony-
wania robót, zarówno wykonawca, jak i zamawiają-
cy czynią wszelkie starania, aby zakończyć prace
w jak najszybszym terminie. Przewidywany termin
zakończenia robót na odcinku A Zgorzelec–Wykroty
autostrady A4 najprawdopodobniej zostanie przesu-
nięty na lipiec 2009 r.
Dofinansowanie ze środków unijnych na budowę
autostrady zostało przyznane na podstawie decyzji
Komisji Europejskiej, która przewidywała rozlicze-
nie projektu do końca 2008 r. Ze względu na zaist-
niałą sytuację na budowie oraz mając na uwadze do-
bro interesów polskich, Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad na przełomie czerwca i lipca
2008 r. złożyła wniosek o modyfikację decyzji Komi-
sji Europejskiej dotyczący przesunięcia terminu za-
kończenia i pełnego rozliczenia projektu do końca
2010 r. Zasady obowiązujące dla Funduszu Spójno-
ści jasno precyzują ostateczny termin rozliczeń dla
Polski na rok 2010 i w tych ramach czasowych Gene-
ralna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad wnio-
skuje o zmianę decyzji. Obecnie wniosek, przed
przekazaniem do Komisji Europejskiej, jest rozpa-
trywany przez Ministerstwo Infrastruktury.
W związku z powyższym do momentu udzielenia
odpowiedzi przez Komisję Europejską nie można
mówić o utracie dofinansowania przez Unię Euro-
pejską, tym bardziej że na ostatnim komitecie moni-
torującym strategię wykorzystania Funduszu Spój-
ności przedstawiciele Komisji Europejskiej byli in-
formowani o konieczności modyfikacji decyzji przy-
znającej dofinansowanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
742
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie uznaniowości organów administracji
wydających decyzje (3921)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelacje pana posła Tadeusza Naguszewskiego,
z dnia 24 czerwca br., znak SPS-023-3921/08 oraz
SPS-023-3923/08, w sprawie ustalania planami
miejscowymi zasad lokalizacji instalacji radiokomu-
nikacyjnej (infrastruktury bezprzewodowej) oraz
w sprawie możliwości zawieszania przez gminy po-
stępowań w sprawie ustalenia w drodze decyzji lo-
kalizacji inwestycji celu publicznego, udzielam na-
stępujących wyjaśnień.
Ad 1. W odniesieniu do pytania pana posła
w sprawie ustalania w planach miejscowych zasad
modernizacji, rozbudowy i budowy systemów komu-
nikacji i infrastruktury technicznej, w tym instala-
cji radiokomunikacyjnych, zwracam uwagę pana po-
sła, iż w obowiązującym stanie prawnym regulowa-
nym przepisami art. 15 ust. 2 pkt 9 i 10 ustawy
z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym (Dz.U. z 2003 r. Nr 80, poz. 717,
z późn. zm.) gminy w planach miejscowych w szcze-
gólności ustalają szczególne warunki zagospodaro-
wania terenów, ograniczenia w ich użytkowaniu
oraz zakaz zabudowy, w tym zasady modernizacji,
rozbudowy i budowy systemów komunikacji i infra-
struktury technicznej.
Gmina stojąca na straży ładu przestrzennego
może kontrolować rozmieszczenie masztów i nadaj-
ników telefonii GSM poprzez plan miejscowy, a na-
wet zakazać ich instalowania czy budowy, jeżeli jej
zdaniem obecny stan infrastruktury technicznej od-
powiada w pełni potrzebom w tym zakresie, a kie-
runki rozwoju poszczególnych sieci nie odpowiadają
kierunkom rozwoju gminy stanowiącym jej politykę
przestrzenną, określoną w studium uwarunkowań
i kierunków zagospodarowania przestrzennego.
Postulowane przez pana posła zmiany znalazły
odzwierciedlenie w rządowym projekcie ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo budowlane, ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych
innych ustaw, który do 21 lipca br. jest przedmiotem
konsultacji społecznych. Projekt w odniesieniu do
studium uwarunkowań i kierunków zagospodaro-
wania przestrzennego gminy oraz planów miejsco-
wych zakłada rozszerzenie zakresu obowiązkowych
ustaleń studium i planu o ustalenie lokalizacji syste-
mów komunikacji i infrastruktury technicznej, któ-
rej zasady modernizacji, rozbudowy i budowy wska-
zuje tak studium, jak i plan miejscowy.
Pragnę poinformować pana posła, iż w przypad-
ku zainteresowania ww. projektem jest on dostępny
na stronie internetowej Ministerstwa Infrastruktu-
ry (www.mi.gov.pl) w zakładce: akty prawne.
Ad 2. W odniesieniu do pytania pana posła
w sprawie wykorzystywania przez gminy instytucji
zawieszenia postępowania w przypadku postępo-
wań w sprawie ustalenia lokalizacji inwestycji celu
publicznego informuję, iż inwestycje, które służą re-
alizacji celów publicznych, o których mowa w art. 6
ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nie-
ruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603,
z późn. zm.), mają, zgodnie z ustawą z dnia 27 mar-
ca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym, specjalny tryb lokalizacji. W przypadku
braku miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego tego rodzaju inwestycje wymagają uzy-
skania decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu
publicznego.
W sprawie ustalenia w drodze decyzji lokalizacji
inwestycji celu publicznego gmina może postępowa-
nie administracyjne zawiesić (podczas gdy w przy-
padku ustalania sposobu zagospodarowania terenu
i warunków jego zabudowy ma dodatkowy obowią-
zek postępowanie zawiesić). Zgodnie z art. 58 ust. 1
ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym okres i cel zawieszenia postępowania jest
ściśle określony prawem. Gmina może posłużyć się
instytucją zawieszenia jedynie w celu sporządzenia
miejscowego planu zagospodarowania przestrzen-
nego. Jeżeli gmina nie zdoła w okresie zawieszenia
sporządzić miejscowego planu zagospodarowania
przestrzennego, jej organ wykonawczy (wójt, bur-
mistrz, prezydent miasta) ma obowiązek podjąć za-
wieszone postępowanie i wydać decyzję polegającą
na ustaleniu lokalizacji albo jej odmowie.
Odmowa ustalenia lokalizacji inwestycji celu pu-
blicznego możliwa jest jedynie w przypadku, gdy za-
mierzenie inwestycyjne jest niezgodne z przepisami
prawa. W pozostałych przypadkach organ nie może
odmówić ustalenia lokalizacji inwestycji.
Dodatkowo w przypadku inwestycji celu publicz-
nego organ nie ma prawa żądać od inwestora speł-
nienia nieprzewidzianych przepisami odrębnymi
świadczeń lub warunków.
Inwestycje celu publicznego służą realizacji zadań
własnych gminy określonych w art. 7 ust. 1 ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym
(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.). Przy-
padki blokowania przez gminę inwestycji celu pu-
blicznego służących realizacji jej zadań własnych, na
które pan poseł zwraca uwagę w swoim wystąpieniu,
nie powinny mieć miejsca. Gmina z realizacji jej za-
dań własnych jest rozliczana, a konsekwencje braku
skutecznej realizacji zadań publicznych w gminie re-
guluje art. 97 ustawy o samorządzie gminnym. Orga-
nom gminy w takich przypadkach grozi zawieszenie,
a w ich miejsce prezes Rady Ministrów na wniosek
wojewody powołuje komisarza rządowego.

Obecnie konsultowany rządowy projekt ustawy
o zmianie ustawy Prawo budowlane, ustawy o pla-
nowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym oraz
niektórych innych ustaw nie przewiduje dodatko-
wych środków dyscyplinujących gminy w wykony-
waniu ich zadań własnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 19 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie profilaktycznego przeciwdziałania
skutkom hemofilii (3922)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie profilaktycznego przeciwdziałania skut-
kom hemofilii, przesłaną przy piśmie znak SPS-023-
-3922/08 z dnia 26.06.2008 r., uprzejmie informuję,
iż profilaktyka u dzieci chorych na hemofilię nie była
dotąd realizowana. Pierwszy raz w historii resortu
zdrowia została podjęta decyzja o systemowym roz-
wiązaniu problemu profilaktyki u dzieci chorych na
hemofilię. Wdrożenie programu dotyczącego profi-
laktyki dzieci chorych na hemofilię A i B zostało
ogłoszone 6 maja 2008 r. na konferencji prasowej mi-
nistra zdrowia, z udziałem prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia. W związku z decyzją, że finan-
sowanie programu leży po stronie Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, podjął on niezwłoczne działania ma-
jące na celu opracowanie i wdrożenie programu. Za-
rządzeniem nr 45/2008/DGL prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 7 lipca 2008 r. zmieniają-
cym zarządzenie w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpi-
talne w zakresie terapeutyczne programy zdrowot-
ne został opublikowany jako załącznik nr 5 do wyżej
wymienionego zarządzenia opis terapeutycznego
programu zdrowotnego pn. „Zapobieganie krwawie-
niom u dzieci z hemofilią A i B”. Według informacji
z Narodowego Funduszu Zdrowia uruchomienie
programu planowane jest w sierpniu br. Celem pro-
gramu jest pierwotna profilaktyka krwawień u dzie-
ci chorych na ciężką i umiarkowaną o ciężkim prze-
biegu klinicznym hemofilię A i B, w przedziale wie-
kowym 0–18 lat.
Wczesne leczenie krwawień poprawia w znacz-
nym stopniu m.in. sprawność ruchową chorych,
743
a także zapobiega poważnym uszkodzeniom stawów.
Kwalifikacja do uczestnictwa w wyżej wymienionym
programie będzie prowadzona pod nadzorem specja-
listów z oddziałów i poradni onkologii i hematologii
dziecięcej. Dla wszystkich uczestników programu
przewidziane jest przeprowadzenie szeregu badań,
miedzy innymi na oznaczenie czynników krzepnię-
cia, oznaczenie miana antykoagulantu w jedn. Be-
thesda. Po wykonaniu niezbędnych badań lekarz
prowadzący zaleci odpowiednią ilość czynnika do-
stosowaną do masy ciała dziecka, a także w razie
konieczności założy tzw. dojście do żyły centralnej.
W związku z powyższym leczeniem będą zajmowali
się specjaliści z oddziałów i poradni hematologii
i onkologii, natomiast dystrybucją czynników krzep-
nięcia będą zajmowały się, tak jak dotychczas, regio-
nalne centra krwiodawstwa i krwiolecznictwa.
Dzieciom objętym wyżej wymienionym progra-
mem profilaktycznym będą podawane czynniki
krzepnięcia VIII i IX, w zależności od typu hemofi-
lii. Zatem zamiarem ministra zdrowia jest objęcie
profilaktyką dzieci chorych na ciężką i umiarkowa-
ną o ciężkim przebiegu klinicznym hemofilię typu A
i B, aby zapobiec wylewom do stawów, które mogą
prowadzić do nieodwracalnych uszkodzeń narządów
ruchu, a tym samym w przyszłości do kalectwa.
Finansowanie wyżej wymienionego programu le-
czenia profilaktycznego dzieci chorych na hemofilię
leży w gestii Narodowego Fundusz Zdrowia, który
w swoim planie finansowym, podobnie jak na pozo-
stałe programy terapeutyczne, planuje środki na ko-
lejny rok.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie możliwości zawieszenia
postępowania w przedmiocie lokalizacji
inwestycji celu publicznego (3923)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 3921 s. 742.
744
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie planów budowy lotnisk w Polsce
do 2013 r. (3924)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji posła Krzysztofa Jakuba Putry w sprawie
planów budowy lotnisk w Polsce do 2013 r. i wyko-
rzystania funduszy europejskich na realizację pro-
jektów lotniskowych (pismo znak: SPS-023-3924/
08), odpowiadam na postawione pytania:
1. Jaki jest zakres rzeczowy i finansowy oraz
harmonogram budowy lotnisk w Polsce do 2013 r.?
2. Jakie są plany w tym zakresie dotyczące woj.
podlaskiego?
3. Jakie jest zaawansowanie przedstawionego
zakresu i wykorzystanie środków finansowych na
dzień 30 maja br.?
Ad. 1) Inwestycje lotniskowe na szczeblu regio-
nalnym, tj. budowanie portów lokalnych do obsługi
lotnictwa komunikacyjnego i ogólnego uzależnione
są od zainteresowania władz samorządowych przy-
stosowaniem lotnisk niekomunikacyjnych na po-
trzeby obsługi tego ruchu, a także realizacją nowych
inwestycji. Rozwijając infrastrukturę lotniskową
w Polsce, należy w pierwszym rzędzie wykorzystać
jej istniejące zasoby poprzez modernizację i rozbudo-
wę istniejących lotnisk komunikacyjnych oraz wy-
korzystanie na cele cywilnego lotnictwa komunika-
cyjnego istniejącej infrastruktury lotnisk niekomu-
nikacyjnych, tj. wojskowych oraz sportowo-usługo-
wych. „Program rozwoju sieci lotnisk i lotniczych
urządzeń naziemnych”, będący podstawowym doku-
mentem rządowym określającym kierunki rozwoju
infrastruktury lotniskowej i nawigacyjnej w Polsce,
zawiera kryteria, według których określana będzie
zasadność budowy nowych lotnisk regionalnych i lo-
kalnych oraz ich lokalizacja (jednakże bez wskazy-
wania konkretnych miejsc posadowienia nowych
lotnisk). W programie rozwoju wskazano m.in., iż
z analizy obszarów ciążenia obecnie działających
portów lotniczych wynika, iż zasadne jest uzupeł-
nienie sieci portów regionalnych o 5 portów zlokali-
zowanych przede wszystkim na ścianie wschodniej
oraz w woj. zachodniopomorskim. Rozwój regional-
nych portów lotniczych wspierany jest z Europej-
skiego Funduszu Rozwoju Regionalnego zgodnie
z regionalnymi programami operacyjnymi na lata
2007–2013 dla poszczególnych województw. Komisja
Europejska wyraziła zgodę na dofinansowanie w la-
tach 2007–2013 projektów lotniskowych zawartych
w RPO na sumę ok. 245 mln euro. Nowe lotniska
powstaną m.in. w Lublinie, Modlinie, Kamieniu Ślą-
skim, woj. podlaskim, Zegrzu Pomorskim. Zakres
rzeczowy i finansowy oraz przewidywany okres re-
alizacji projektów inwestycji lotniskowych w RPO
odpowiednich województw zawarty został w tabeli
nr 1 (Zał. 1.)*)
Lotniska należące do sieci TEN-T współfinanso-
wane będą z unijnych środków Funduszu Spójności
w ramach Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko” (priorytet VI: Drogowa i lotnicza sieć
TEN-T, działanie 6.3.: Rozwój sieci lotniczej TEN-T).
Celem działania jest zwiększenie przepustowości
portów lotniczych znajdujących się w sieci TEN-T
i przepustowości polskiej przestrzeni powietrznej
oraz zapewnienie wysokiego standardu świadczo-
nych usług. Działanie to obejmuje budowę, rozbudo-
wę lub modernizację infrastruktury lotniskowej
w portach lotniczych położonych w sieci TEN-T oraz
rozbudowę i modernizację infrastruktury nawiga-
cyjnej. Na wsparcie realizacji projektów podstawo-
wych w ramach POIiŚ przeznaczono kwotę ok.
350 mln euro. Zakres rzeczowy i finansowy oraz
przewidywany okres realizacji projektów przewi-
dzianych do dofinansowania z Funduszu Spójności
w ramach POIiŚ zawarty został w tabeli nr 2.
(Zał.2.)*)
Podstawą do rozwoju lotnisk regionalnych i lo-
kalnych mają być też byłe lotniska wojskowe zbędne
dla celów resortu obrony narodowej. Bodźcem sty-
mulującym rozwój lotnisk użytku publicznego bę-
dzie oczekiwane wejście w życie ustawy o zmianie
ustawy o gospodarowaniu niektórymi składnikami
Skarbu Państwa oraz o Agencji Mienia Wojskowego
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (obecnie
po zakończeniu procedury prac parlamentarnych).
Nowelizacja, której projekt przygotowało Minister-
stwo Infrastruktury, umożliwi przekazywanie na
rzecz jednostek samorządu terytorialnego (JST)
nieruchomości Skarbu Państwa będących w trwa-
łym zarządzie jednostek organizacyjnych podległych
ministrowi obrony narodowej lub przez niego nadzo-
rowanych, stanowiących lotniska lub lądowiska woj-
skowe lub ich części. Celem ma być zwiększenie
efektywności wykorzystania tego mienia na rozwój
cywilnej infrastruktury lotniskowej. Katalog prze-
kazywanych nieruchomości będzie określony rozpo-
rządzeniem Rady Ministrów. Nieruchomości trwale
niewykorzystywane przez jednostki MON wojewoda
przekazuje j.s.t. w drodze darowizny w celu rozbudo-
wy lub założenia lotniska użytku publicznego. Nie-
ruchomości częściowo lub czasowo niewykorzysty-
wane przez jednostki MON wojewoda przekazuje
j.s.t. w drodze użyczenia.
Dzięki porozumieniom ministra transportu z mi-
nistrem obrony narodowej dotyczącym wyznaczenia
cywilnych podmiotów zarządzających lotniskami
wojskowymi, stworzono możliwość wykorzystania
lotnisk wojskowych do celów cywilnego transportu
lotniczego. W 2006 r. podpisane zostały porozumie-
nia w sprawie wykorzystania następujących lotnisk
na potrzeby lotnictwa cywilnego: Lotnisko Gdynia-
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

-Oksywie, Cywilny Port Lotniczy Mińsk Mazowiec-
ki, Port Lotniczy Radom-Sadków, Mazowiecki Port
Lotniczy Sochaczew w Bielicach.
Do rozwoju lotnisk lokalnych może przyczynić
się również adaptacja lotnisk sportowo-rekreacyj-
nych. Lotniska takie zlokalizowane w pobliżu du-
żych miast stanowić mają odciążenie lotnisk komu-
nikacyjnych od ruchu małych samolotów lotnictwa
ogólnego. Zgodnie z informacjami, którymi dyspo-
nuje resort infrastruktury, planowane są inwestycje
w kilkanaście lokalnych portów turystyczno-bizne-
sowych, m.in.: w Suwałkach, Nowym Targu, Sta-
rym Sączu, a także Tarnowie czy Gorzowie Wielko-
polskim.
Ad. 2) Budowa lotniska regionalnego dla Podla-
sia otrzyma wsparcie ze środków Europejskiego
Funduszu Rozwoju Regionalnego w ramach Regio-
nalnego Programu Operacyjnego Województwa
Podlaskiego na lata 2007–2013. Inwestycja została
wpisana na listę projektów kluczowych i będzie re-
alizowana w ramach osi priorytetowej II: Rozwój in-
frastruktury transportowej, Działanie 2.2 Rozwój
transportu lotniczego RPOWP. Projekt nosi nazwę:
„Budowa lotniska regionalnego dla województw
podlaskiego” i objęty jest wsparciem w wysokości
42,3 mln euro. Do tej pory jednak władze samorzą-
dowe nie zdecydowały o lokalizacji lotniska. Rozwa-
żane były przede wszystkim dwie lokalizacje: w Kryw-
lanach, znajdujących się na obrzeżach Białegostoku,
oraz oddalonych o ok. 40 km od centrum miasta To-
polanach. Topolany to teren o powierzchni 353 ha
przewidziany w miejscowym planie zagospodarowa-
nia przestrzennego pod budowę lotniska regionalne-
go, który jest w większości własnością Skarbu Pań-
stwa. Ujęta w planie długość pasa startowego wyno-
siłaby 2450 m.
Istniejące lotnisko Krywlany, o charakterze spor-
towym, jest lotniskiem trawiastym z nieczynną be-
tonową drogą startową obecnie wykorzystywanym
przede wszystkim przez Aeroklub Białostocki oraz
Lotnicze Pogotowie Ratunkowe. Powierzchnia tere-
nu lotniska Krywlany wynosi ok. 225 ha. Lotnisko
dysponuje czterema trawiastymi drogami startowy-
mi. Betonowa droga (1220 x 80 m) jest wyłączona
z użytku z powodu złego stanu technicznego.
Zgodnie z informacją zawartą w piśmie marszał-
ka woj. podlaskiego z dnia 11 czerwca br., Sejmik
Województwa Podlaskiego zajął stanowisko w spra-
wie budowy regionalnego lotniska w woj. podlaskim.
Podjęte zostały prace nad znalezieniem lokalizacji
spełniającej wymogi lotniska o kodzie referencyj-
nym 4D.
Zarząd województwa podlaskiego ogłosił prze-
targ na opracowanie raportu oddziaływania przy-
szłego regionalnego portu lotniczego na środowisko
oraz na analizę wariantów jego lokalizacji. Sporzą-
dzone zostanie studium samego portu z pasem o dłu-
gości 2400 m., a następnie dopasowane do 7 poten-
cjalnych lokalizacji, m.in. Topolan, Krywlan, czy pro-
pozycji gmin Tykocin, Zawady i Zabłudów.
745
Ostatecznie lotnisko ma powstać w tej lokaliza-
cji, która zyska pozytywną opinię autorów raportu
oddziaływania na środowisko oraz będzie pasować
do koncepcji programowej, technicznej i przestrzen-
nej budowy portu.
Ad. 3) Inwestycje lotniskowe przewidziane do do-
finansowania z funduszy europejskich umieszczone
w wykazie indywidualnych projektów kluczowych
stanowią przedsięwzięcia inwestycyjne o strategicz-
nym znaczeniu dla realizacji programu operacyjne-
go, których wdrożenie jest niezwykle istotne z punk-
tu widzenia osiągnięcia zakładanych wskaźników
rozwoju społeczno-gospodarczego kraju. Wpisanie
inwestycji do wykazu indywidualnych projektów
kluczowych jest warunkową deklaracją jego realiza-
cji i związane jest z zarezerwowaniem środków
w ramach budżetu programu na realizację projektu.
Projekty te nie będą podlegały późniejszej procedu-
rze konkursowej i nie będą konkurowały o środki
z pozostałymi projektami. Uzyskanie dofinansowa-
nia jest uzależnione od spełnienia przez projekt wy-
mogów formalnych i merytorycznych dotyczących
przygotowania odpowiedniej dokumentacji i gotowo-
ści do wdrożenia, zgodnych z kryteriami zatwier-
dzonymi przez Komitet Monitorujący oraz akcepta-
cji wniosku o dofinansowanie wraz z wymaganymi
załącznikami przez instytucję zarządzającą.
Z beneficjentami projektów indywidualnych współ-
finansowanych ze środków unijnych zostaną podpi-
sane umowy wstępne (pre-umowy) stanowiące zobo-
wiązanie beneficjenta do prawidłowego i terminowe-
go przygotowania indywidualnego projektu kluczo-
wego. Szczegółowe zakresy rzeczowo-finansowe pro-
jektów oraz najbardziej aktualne harmonogramy
opracowania kluczowych elementów projektów in-
westycji lotniskowych znajdować się będą w załącz-
nikach do zawieranych pre-umów. Beneficjenci
otrzymywać będą płatność w formie dotacji rozwojo-
wej jako refundację poniesionych i udokumentowa-
nych wydatków kwalifikowalnych.
Zgodnie z informacją otrzymaną z Centrum Unij-
nych Programów Transportowych na dzień 18 lipca
br. podpisane zostało 12 pre-umów z beneficjentami
indywidualnych projektów kluczowych Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”: PL Szcze-
cin (1 preumowa), PL Wrocław (2), MPL Katowice
(5), PL Gdańsk (4).
Zgodnie z informacjami pozyskanymi z urzędów
marszałkowskich województw oraz Ministerstwa
Rozwoju Regionalnego, w ramach projektów inwe-
stycyjnych znajdujących się w regionalnych progra-
mach operacyjnych, obecnie trwa proces zawierania
umów wstępnych z beneficjentami. Zawarta została
już pre-umowa z PL Kraków (projekt pn.: „Budowa
wewnętrznego układu komunikacyjnego PL Kra-
ków”), a obecnie trwają prace związane z przygoto-
waniem dalszej dokumentacji oraz doprecyzowa-
niem stopnia komplementarności prac w stosunku
inwestycji wspieranych w ramach POIiŚ. W najbliż-
szych dniach zawarta zostanie również pre-umowa
746
ze Stowarzyszeniem Gmin i Powiatów Pomorza
Środkowego dla projektu uruchomienia lotniska
w Zegrzu Pomorskim.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Jarosława Pięty,
Marka Krząkały i Ryszarda Zawadzkiego
w sprawie trybu skupu i przechowywania
zapasów mięsa w wybranych zakładach
przez Agencję Rezerw Materiałowych (3925)
W związku z wpłynięciem do ministra gospodar-
ki interpelacji posłów: Jarosława Pięty, Marka Krzą-
tały i Ryszarda Zawadzkiego (znak: SPS-023-3925/
08) w sprawie trybu skupu i przechowywania zapa-
sów mięsa w wybranych zakładach przez Agencję
Rezerw Materiałowych przedstawiam odpowiedzi
na postawione pytania.
1. Czy rozważane są zmiany w prawie, które
zwiększyłyby transparentność funkcjonowania Agen-
cji Rezerw Materiałowych w omawianych kwe-
stiach? Według analiz ekspertów z Centrum A. Smi-
tha takie działania spowodowałyby oszczędności dla
Skarbu Państwa w wysokości 15–20%.
Obecnie funkcjonujące przepisy prawne w zakre-
sie rezerw nie przystają do współczesnych uwarun-
kowań międzynarodowych oraz ekonomicznych RP,
dlatego w Ministerstwie Gospodarki podjęto prace
mające na celu utworzenie sprawnego, transparent-
nego i racjonalnego systemu rezerw państwowych,
zabezpieczającego bezpieczeństwo kraju oraz funk-
cjonowanie w sytuacjach przewidzianych dla zda-
rzeń nadzwyczajnych. W nowej ustawie o rezerwach
strategicznych planuje się wprowadzenie spójnych
przepisów, na mocy których zostanie utworzony dy-
namiczny system rezerw strategicznych, który za-
stąpi dotychczasowe rozwiązania.
2. Czy jest możliwa taka zmiana prawa, która po-
zwoliłaby rozpisywać jawne przetargi na usługi
przechowywania mięsa w wybranych zakładach?
Zakup i przechowywanie rezerw państwowych
odbywa się na podstawie wewnętrznych uregulowań
Agencji Rezerw Materiałowych (ARM), w oparciu
o regulaminy zatwierdzane przez prezesa ARM.
Opracowanie przez ARM własnych uregulowań
oparte zostało na art. 4 pkt 5 ustawy z dnia 20 stycz-
nia 2004 r. Prawo zamówień publicznych i związane
jest z faktem, iż planowanie, rozmieszczenie i stan
rezerw są traktowane przez ARM jako informacja
niejawna, co wymusza stosowanie szczególnych za-
sad w postępowaniach związanych z gospodarowa-
niem rezerwami państwowymi. Po dokonaniu rewi-
zji klasyfikowania przez ARM informacji o rezer-
wach państwowych, jako tajemnicy służbowej na
poszczególnych szczeblach działalności, istniałaby
możliwość współpracy z podmiotami gospodarczymi
bez konieczności komunikacji w trybie niejawnym.
3. Czy nie wydaje się być zasadne przemodelowa-
nie działania agencji w sytuacji, gdy praktycznie
w każdym momencie można brakujące dobra dostar-
czyć na rynek?
Obowiązujące obecnie regulacje prawne, w tym
ustawowa delegacja dla Agencji Rezerw Materiało-
wych, znacząco odbiegają od aktualnych potrzeb
w zakresie tworzenia i gospodarowania rezerwami
państwowymi, które obecnie determinuje nowy cha-
rakter współczesnych zagrożeń. W kontekście przy-
należności Polski do NATO oraz Unii Europejskiej,
w tym możliwości pozyskania substytutów różnych
produktów, zasadne jest przygotowanie projektu no-
wej ustawy o rezerwach państwowych, uwzględnia-
jącej nowe uwarunkowania międzynarodowe RP.
Ministerstwo Gospodarki podjęło prace, o których
mowa w pkt 1, prowadząc szerokie konsultacje z re-
sortami współuczestniczącymi w procesie tworzenia
i gospodarowania rezerwami państwowymi.
4. W jaki sposób przebiegają weryfikacja i kon-
trola procedury zamówień publicznych przeprowa-
dzonej przez agencję w kontekście zarzutów przed-
siębiorców o faworyzowanie konkretnych podmio-
tów gospodarczych?
Jak wspomniano w pkt 2, zakup i przechowywa-
nie rezerw państwowych odbywają się na podstawie
wewnętrznych uregulowań w postaci zatwierdzo-
nych przez prezesa ARM regulaminów. Podstawo-
wym trybem udzielania zamówień w przypadku re-
zerw żywnościowych jest przetarg dwustopniowy
zamknięty. Postępowanie prowadzi komisja prze-
targowa zgodnie z procedurą określoną w regulami-
nie. Na każdym etapie prace komisji są weryfikowa-
ne przez odpowiednie służby wewnętrzne oraz pod-
legają kontroli przez ministra gospodarki, zgodnie
z kompetencjami jako organu nadzorującego.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie zakresu i sposobu zastosowania
prawa podatkowego wobec
Polsko-Szwajcarskiej Izby Przemysłu i Handlu
i innych organizacji samorządu gospodarczego
(3926)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie ministra gospodarki z dnia
10 lipca 2008 r. nr DRG-XV-073-10-MD/08 interpe-
lację pani poseł Grażyny Gęsickiej w sprawie zwol-
nienia z opodatkowania izb gospodarczych przed-
stawiam stanowisko w tej kwestii.
Zgodnie z obowiązującym brzmieniem art. 17
ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku dochodowym od osób
prawnych (Dz. U. z 2000 r. nr 54, poz. 654, z późn.
zm.) zwolnione z podatku dochodowego są dochody
związków zawodowych, społeczno-zawodowych or-
ganizacji rolników, izb rolniczych, organizacji pra-
codawców i partii politycznych, działających na
podstawie odrębnych ustaw – w części przeznaczo-
nej na cele statutowe, z wyłączeniem działalności
gospodarczej. Zwolnienie to nie obejmuje izb gospo-
darczych.
Izby gospodarcze działają w oparciu o ustawę
z dnia 30 maja 1989 r. o izbach gospodarczych (Dz. U.
z 1989 r. Nr 35, poz. 195, z późn. zm.). Zgodnie z tą
ustawą są one organizacjami samorządu gospodar-
czego, reprezentującymi interesy gospodarcze zrze-
szonych w nich podmiotów w zakresie ich działalno-
ści wytwórczej, handlowej, budowlanej lub usługo-
wej. W ramach prowadzonej działalności statutowej
izby m.in. wspierają inicjatywy gospodarcze człon-
ków, popierają we współpracy z właściwymi organa-
mi oświatowymi rozwój kształcenia zawodowego,
wspierają doskonalenie zawodowe pracowników,
prezentują stanowiska w sprawach gospodarczych.
Majątek izby gospodarczej powstaje ze składek
członkowskich, darowizn, spadków, zapisów, z wła-
snej działalności oraz dochodów z majątku izby. Może
ona także prowadzić działalność gospodarczą na za-
sadach ogólnych, z tym że dochód z tej działalności
ma służyć realizacji celów statutowych.
Analogiczne zapisy posiadają w swoich ustawach
podatnicy (np. związki zawodowe oraz organizacje
pracodawców), których dochód zwolniony jest od po-
datku w oparciu o wyżej wymieniony przepis art. 17
ust. 1 pkt 39 ustawy.
Pragnę zauważyć, że posłowie wystąpili z inicja-
tywą wyrażoną w projekcie ustawy o zmianie usta-
wy o podatku dochodowym od osób prawnych (druk
nr 340), która zmierza do objęcia zwolnieniem, o któ-
rym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 39 ustawy o podatku
dochodowym od osób prawnych, dochodów osiąga-
nych przez izby gospodarcze. Tym samym dochody
747
izb, w przypadku przeznaczenia ich na działalność
statutową, z wyjątkiem dochodów, które przezna-
czone byłyby na działalność gospodarczą, wolne by-
łyby od podatku dochodowego.
Jednocześnie informuję, że Rada Ministrów, na
wniosek ministra finansów, w trybie obiegowym
przyjęła w dniu 28 maja 2008 r. stanowisko rządu
wobec poselskiego projektu ustawy o zmianie usta-
wy o podatku dochodowym od osób prawnych (druk
nr 340) i zdecydowała o skierowaniu dokumentu do
Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.
W stanowisku tym wyrażono pozytywną opinię
dla poselskiej inicjatywy zmierzającej do objęcia
zwolnieniem, o którym mowa w art. 17 ust. 1 pkt 39
ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych,
także dochodów izb gospodarczych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 18 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Naguszewskiego
w sprawie procedur formalnoprawnych
wydłużających okres realizacji inwestycji
i zwiększających jej koszty (3927)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tadeusza Naguszewskiego
(pismo znak: SPS-023-3927/08) w sprawie uzyski-
wania decyzji na zajęcie pasa drogowego i związane-
go z tym projektu organizacji ruchu, uprzejmie wy-
jaśniam, iż zgodnie z § 1 rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 1 czerwca 2004 r. w sprawie określenia
warunków udzielania zezwoleń na zajęcie pasa dro-
gowego (Dz. U. z 2004 r. Nr 140, poz. 1481) zajmują-
cy pas drogowy przed planowanym zajęciem pasa
składa wniosek do zarządcy drogi o wydanie zezwo-
lenia na zajęcie pasa drogowego. Do wniosku należy
załączyć zatwierdzony projekt organizacji ruchu, je-
żeli zajęcie pasa drogowego wpływa na ruch drogo-
wy lub ogranicza widoczność na drodze albo powo-
duje wprowadzenie zmian w istniejącej organizacji
ruchu pojazdów lub pieszych. Tak więc projekt orga-
nizacji ruchu wymagany jest w przypadkach, kiedy
zajęcie pasa drogowego wiąże się m.in. ze zmianami
w istniejącej organizacji ruchu.
Natomiast w myśl art. 20 ustawy z dnia 21 mar-
ca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r.
748

Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) do zarządcy drogi nale- dym przypadku inny. W związku z tym nie jest moż-
ży w szczególności: liwe wprowadzenie standardowych szablonów zabez-
— utrzymanie nawierzchni drogi, chodników, pieczenia jezdni na czas zajęcia pasa drogowego
drogowych obiektów inżynierskich, urządzeń zabez- w celu np. ułożenia sieci lub przyłącza elektrycznego.
pieczających ruch i innych urządzeń związanych
Z poważaniem
z drogą;
— realizacja zadań w zakresie inżynierii ruchu.
Podsekretarz stanu
Wydając decyzje na zajęcie pasa drogowego, nale-
Zbigniew Rapciak
ży bowiem mieć przede wszystkim na uwadze ko-
nieczność ochrony dróg przed zniszczeniem oraz za-
pewnienie bezpieczeństwa ruchu.
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
Ponadto należy pamiętać o tym, iż elementy, ja-
kie powinien zawierać projekt organizacji ruchu, za-
warte są w rozporządzeniu ministra infrastruktury
Odpowiedź
z dnia 23 września 2003 r. w sprawie szczegółowych
warunków zarządzania ruchem na drogach oraz
podsekretarza stanu
wykonywania nadzoru nad tym zarządzaniem
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
(Dz. U. z 2003 r. Nr 177, poz. 1729). Zgodnie z § 5
- z upoważnienia ministra -
ust. 1 ww. rozporządzenia projekt organizacji ruchu
na interpelację posła Waldy Dzikowskiego
powinien zawierać:
1) plan orientacyjny w skali od 1:10 000 do
w sprawie rozporządzenia określającego
1:25 000 z zaznaczeniem drogi lub dróg, których
zasady przyznawania unijnego wsparcia
projekt dotyczy;
dla mikroprzedsiębiorstw
2) plan sytuacyjny w skali 1:500 lub 1:1000
na obszarach wiejskich (3930)
(w uzasadnionych przypadkach organ zarządzający
ruchem może dopuścić skalę 1:2000 lub szkic bez
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
skali) zawierający:
interpelację pana posła Waldy Dzikowskiego, prze-
a) lokalizację istniejących, projektowanych oraz
słaną przy piśmie z dnia 2 lipca 2008 r., znak: SPS-
usuwanych znaków drogowych, urządzeń sygnali-
-023-3930/08, w sprawie projektu rozporządzenia
zacyjnych i urządzeń bezpieczeństwa ruchu; dla pro-
określającego szczegółowe warunki i tryb przyzna-
jektów zmian stałej organizacji ruchu dopuszcza się
wania oraz wypłaty pomocy finansowej w ramach
zaznaczenie lokalizacji tylko znaków i urządzeń dla
działania: Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw,
nowej organizacji ruchu,
objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiejskich
b) parametry geometrii drogi;
2007–2013, przekazuję następujące wyjaśnienia.
3) program sygnalizacji i obliczenia przepusto-
Uprzejmie informuję, że przedmiotowe rozporzą-
wości drogi – w przypadku projektu zawierającego
dzenie zostało podpisane w dniu 17 lipca br., a na-
sygnalizację świetlną;
stępnie zostało skierowane przez służby prawne re-
4) zasady dokonywania zmian oraz sposób ich re-
sortu do Rządowego Centrum Legislacji z prośbą
jestracji – w przypadku projektu zawierającego zna-
o publikację w Dzienniku Ustaw.
ki świetlne lub znaki o zmiennej treści oraz w przy-
Przepis rozporządzenia przewiduje, że rozporzą-
padku projektu dotyczącego zmiennej organizacji
dzenie to wejdzie w życie po upływie 14 dni od dnia
ruchu lub zawierającego inne zmienne elementów
jego ogłoszenia w Dzienniku Ustaw.
mające wpływ na ruch drogowy;
5) opis techniczny zawierający charakterystykę Z poważaniem
drogi i ruchu na drodze, a w przypadku organizacji
ruchu związanej z robotami prowadzonymi w pasie Podsekretarz stanu
drogowym – opis występujących zagrożeń lub utrud- Marian Zalewski
nień; przy robotach prowadzonych w dwóch lub wię-
cej etapach opis powinien zawierać zakres planowa-
nych robót dla każdego etapu i stan pasa drogowego Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
po zrealizowaniu etapu robót;
6) przewidywany termin wprowadzenia czasowej
organizacji ruchu oraz termin wprowadzenia nowej
stałej organizacji ruchu lub przywrócenia poprzed-
niej stałej organizacji ruchu – w przypadku projektu
dotyczącego wykonywania robót na drodze;
7) nazwisko i podpis projektanta.
W związku z tym, iż każdy z przypadków zajęcia
pasa drogowego rozpatruje się indywidualnie, dlate-
go też również projekt organizacji ruchu jest w każ-

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Renaty Butryn
oraz grupy osłów
w sprawie braku środków na usuwanie azbestu,
szczególnie na terenie Podkarpacia (3931)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację klubu poselskiego Platformy Obywatel-
skiej Rzeczypospolitej Polskiej dotyczącą braku
środków na usuwanie azbestu szczególnie na tere-
nie Podkarpacia, uprzejmie informuję.
Zgodnie z ustawą z dnia 27 kwietnia 2001 r. Pra-
wo ochrony środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25,
poz. 150, z późn. zm.) azbest zaliczony jest do sub-
stancji stwarzających szczególne zagrożenie dla śro-
dowiska. Wykorzystywane substancje, stwarzające
szczególne zagrożenie dla środowiska, podlegają
sukcesywnej eliminacji.
W związku z powyższym, zgodnie z przyjętym
przez Radę Ministrów w 2002 r. „Programem usu-
wania azbestu i wyrobów zawierających azbest sto-
sowanych na terytorium Polski”, została utworzona
baza wyrobów i odpadów zawierających azbest do-
stępna na stronie internetowej www.bazaazbesto-
wa.pl. Posiada ona ogólnodostępne zbiory zawierają-
ce informacje m.in. o:
— firmach uprawnionych do wykonywania prac
w kontakcie z azbestem, posiadających zezwolenie
na transport odpadów zawierających azbest;
— lokalizacji składowisk odpadów zawierających
azbest;
— obciążających aktach prawnych;
— sposobie przedkładania informacji o posiada-
nych wyrobach zawierających azbest przez ich wła-
ścicieli;
— możliwościach finansowego wsparcia inwesty-
cji związanych z usuwaniem wyrobów zawierających
azbest.
W ramach wsparcia inicjatyw samorządu teryto-
rialnego w przedmiotowym zakresie opracowano
„Wzorcowy gminny plan usuwania wyrobów zawie-
rających azbest”, który został udostępniony wszyst-
kim gminom. Przeprowadzone zostały także szkole-
nia dla administracji publicznej różnego szczebla
w zakresie m.in. szczegółowych przepisów i proce-
dur dotyczących bezpiecznego postępowania z wyro-
bami zawierającymi azbest.
Ponadto marszałek województwa, zgodnie z usta-
wą z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (Dz. U.
z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.), jest obowiąza-
ny do opracowania wojewódzkiego planu gospodarki
odpadami, w którym powinien zostać określony stan
aktualny gospodarki odpadami, prognoza zmian,
cele gospodarki odpadami oraz kierunki działań
zmierzające do osiągnięcia wyznaczonych celów.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra środowiska
749
z dnia 9 kwietnia 2003 r. w sprawie sporządzania
planów gospodarki odpadami (Dz. U. Nr 66, poz. 620,
z późn. zm.) jednym z elementów planu wojewódz-
kiego powinien być plan unieszkodliwiania substan-
cji stwarzających szczególne zagrożenie dla środowi-
ska, w szczególności azbestu.
Mając powyższe na uwadze, samorząd terytorial-
ny różnego szczebla pełni istotną rolę w koordynacji
i wsparciu działań mających na celu oczyszczenie
danego obszaru z wyrobów zawierających azbest.
W ramach ich realizacji gminy mogą starać się o do-
finansowanie przedsięwzięć w ramach regionalnych
programów operacyjnych, a także z Narodowego
Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wod-
nej oraz wojewódzkich Funduszy Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej.
W ramach regionalnych programów operacyj-
nych, opracowanych dla poszczególnych województw,
wsparcie mogą uzyskać projekty związane np. z re-
alizacją gminnych i powiatowych programów usu-
wania azbestu jako dokumentów odrębnych lub sta-
nowiących część planów gospodarki odpadami, bądź
też z zastępowaniem azbestowych elementów znaj-
dujących się na wielorodzinnych budynkach miesz-
kalnych materiałami mniej szkodliwymi w ramach
działań związanych z rewitalizacją obszarów miej-
skich. Rodzaje projektów kwalifikujących się do do-
finansowania różnią się jednak w zależności od wo-
jewództwa.
Także Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej zapewnia możliwość wsparcia
finansowego dla ww. przedsięwzięć w ramach pro-
gramów priorytetowych. Usuwanie odpadów zawie-
rających azbest jest umieszczone na liście prioryte-
towych programów NFOŚiGW jako zadanie 2.2.3:
Wsparcie dla przedsiębiorców i gmin w zakresie
unieszkodliwiania odpadów niebezpiecznych, zawie-
rających azbest. Do dofinansowania w tym zadaniu
kwalifikują się przedsięwzięcia, w wyniku których
minimalna ilość wyrobów zawierających azbest
przewidziana do usunięcia i unieszkodliwiania lub
zabezpieczenia będzie nie mniejsza niż 10 tys. ton.
Wsparcie może być przekazane w formie dotacji,
pożyczki lub dopłaty do oprocentowania preferen-
cyjnych kredytów udzielanych przez banki. Dotacji
udziela się na dofinansowanie do 100% wartości
przedsięwzięcia spełniającego kryteria określone
przez narodowy fundusz. Pożyczki mogą być udzie-
lane od kwoty 2 000 000 zł na pokrycie do 80% war-
tości przedsięwzięcia. Wysokość oprocentowania
wynosi od 0,6–0,8 s.r.w. (stopy redyskontowej we-
ksli), zależnie od rodzaju wnioskującego podmiotu.
Okres finansowania w formie pożyczki nie może być
dłuższy niż 15 lat. Istnieje możliwość częściowego
umorzenia kwoty pożyczki. Dopłaty do procentowa-
nia preferencyjnych kredytów udzielanych przez
banki mogą wynosić do 300 punktów bazowych, na-
tomiast same dopłaty udzielane są na okres nie
dłuższy niż 10 lat.
750
Szczegółowe informacje dotyczące dofinansowa-
nia opublikowane są na stronie internetowej Naro-
dowego Funduszu Ochrony Środowiska i Gospodar-
ki Wodnej.
Istnieją także możliwości pozyskania środków
finansowych z funduszy krajowych. Gminy mogą
starać się o wsparcie z wojewódzkich Funduszy
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Zasady
udzielania pomocy mogą się różnić w zależności od
regionu.
Reasumując, w ramach realizacji przedsięwzięć
związanych z usuwaniem wyrobów zawierających
azbest, samorządy mogą starać się o dofinansowanie
zarówno z funduszy krajowych, jak również ze środ-
ków unijnych w ramach regionalnych programów
operacyjnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Stanisław Gawłowski
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Renaty Butryn
oraz grupy posłów
w sprawie możliwości obniżenia
kosztów produkcji tzw. energii zielonej
i jej końcowej ceny oraz ochrony
indywidualnego odbiorcy przed znaczącym
wzrostem cen energii (3932)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 2 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-3932/
08) poniżej przedstawiam stanowisko do kwestii
podniesionych w interpelacji państwa posłów Rena-
ty Butryn, Piotra Tomańskiego, Elżbiety Łukaci-
jewskiej, Zbigniewa Rynasiewicza, Tomasza Kuleszy
oraz Marka Wojtkowskiego w sprawie możliwości
obniżenia kosztów produkcji tzw. energii zielonej
i jej końcowej ceny oraz ochrony indywidualnego od-
biorcy przed znaczącym wzrostem cen energii.
Na wstępie należy podkreślić, że Ministerstwo
Gospodarki przywiązuje szczególne znaczenie do
promocji rozwoju energetyki odnawialnej z uwagi na
liczne korzyści płynące z wykorzystania odnawial-
nych źródeł energii. Wzrost udziału tego typu ener-
gii w bilansie energetycznym jest bowiem istotnym
elementem zrównoważonego rozwoju, prowadzącym
do poprawy bezpieczeństwa energetycznego i stanu
środowiska. Przyczynia się także do aktywizacji te-
renów wiejskich poprzez zwiększenie produkcji rol-
niczej na cele energetyczne oraz związane z tym
tworzenie nowych miejsc pracy.
Odnosząc się do kwestii stworzenia przemysłu
biopaliw, który byłby hurtowym dostawcą biomasy
dla elektroenergetyki, należy stwierdzić, że struktu-
rę udziału odnawialnych źródeł energii w bilansie
paliwowo-energetycznym Polski będą kształtowały
zasoby o największym potencjale do wykorzystania.
W warunkach polskich w perspektywie do roku
2020, a także w latach kolejnych najważniejszym
źródłem energii odnawialnej będzie biomasa. Z uwa-
gi na fakt, że zasoby biomasy charakteryzują się
największym realnym potencjałem w naszym kraju,
jej wykorzystanie będzie najprawdopodobniej domi-
nującym kierunkiem rozwoju energetyki odnawial-
nej, stąd podejmowane są intensywne działania ma-
jące na celu wykorzystanie tego potencjału. Prefero-
wane będą wysokosprawne technologie, takie jak
zgazowanie biomasy. W tym celu został już przygo-
towany program „Innowacyjna energetyka. Rolnic-
two energetyczne”, który zakłada, iż w każdej pol-
skiej gminie do 2020 r. powstanie jedna biogazownia
wykorzystująca biomasę pochodzenia rolniczego.
Pozwoli to na uzyskanie łącznej mocy instalacji bio-
gazowych rzędu 3000 MW. Oznacza to lokalne wy-
korzystanie biomasy w ramach tzw. generacji roz-
proszonej, w małych, wysokosprawnych jednostkach
kogeneracyjnych.
W celu zapewnienia odpowiedniej ilości zasobów
biomasy na cele energetyczne wprowadzono możli-
wość uzyskania dofinansowania na założenie plan-
tacji oraz prowadzenie upraw roślin do celów ener-
getycznych. Zagadnienia te reguluje ustawa z dnia
26 stycznia 2007 r. o płatnościach w ramach syste-
mów wsparcia bezpośredniego (Dz. U. Nr 35, poz. 217,
z późn. zm.) wraz z aktami wykonawczymi. Przepis
zawarty w art. 29a wspomnianej ustawy stanowi, że
rolnikowi przysługuje pomoc do plantacji trwałych
w wysokości do 50% zryczałtowanych kosztów zwią-
zanych z założeniem plantacji upraw trwałych. Po-
nadto istnieje możliwość uzyskania corocznej pomo-
cy do każdego hektara powierzchni upraw roślin
energetycznych.
Jednocześnie, obok przewidywanego dynamicz-
nego wzrostu produkcji energii elektrycznej w opar-
ciu o biomasę, zakłada się rozwój energetyki wia-
trowej oraz małej energetyki wodnej. Działania te
powinny zapewnić większą dostępność na rynku
świadectw pochodzenia energii ze źródeł odnawial-
nych. Podzielam przy tym wyrażony w interpelacji
pogląd, że taka zwiększona ilość świadectw pocho-
dzenia spowoduje, że spadnie ich cena, a opłata za-
stępcza będzie jedynie pełniła przynależną jej
funkcję ogranicznika, a nie kreatora ceny świa-
dectw pochodzenia.
Ponadto w związku z szybkim wzrostem cen
energii elektrycznej wytwarzanej na bazie paliw ko-
palnych (co spowodowane jest przede wszystkim
zwiększonymi kosztami związanymi z pozyskaniem
tych paliw oraz ostrzejszymi wymaganiami w za-
kresie ochrony środowiska, w tym zwłaszcza doty-
czącymi redukcji emisji gazów cieplarnianych) za-

chodzić będzie zjawisko relatywnego obniżania się
cen energii ze źródeł odnawialnych w stosunku do
cen energii pozyskiwanej w oparciu o paliwa kopal-
ne. Mając na względzie powyższe, przewiduje się do-
konanie korekty systemu wsparcia energii elek-
trycznej ze źródeł odnawialnych ze względu na ro-
snące koszty energii czarnej.
Odnosząc się do kwestii działania na rzecz wspar-
cia i ochrony słabego odbiorcy indywidualnego, na-
leży stwierdzić, że sprawa ta jest przedmiotem prac
specjalnego zespołu międzyresortowego powołanego
w celu przygotowania projektów aktów prawnych
zapewniających odbiorcom słabym ekonomicznie
właściwy poziom ochrony na konkurencyjnym ryn-
ku energii elektrycznej oraz nadających prezesowi
URE odpowiednią rolę i narzędzia regulacyjne na
takim rynku. Efektem tych prac jest przygotowywa-
ny, drogą nowelizacji ustawy Prawo energetyczne,
projekt polegający na zbudowaniu systemowego roz-
wiązania obejmującego:
— zdefiniowanie odbiorcy słabego ekonomicznie
(czego nie ma dotychczas w naszym prawodawstwie,
a jest jednoznacznie zalecane przez Komisję Euro-
pejską), co z punktu widzenia prawnego będzie mieć
kluczowe znaczenie dla każdego z kolejnych kroków
i podejmowanych działań na rzecz najuboższych od-
biorców energii elektrycznej w naszym kraju,
— wprowadzenie świadczenia pomocy najuboż-
szym grupom odbiorców energii elektrycznej przez
przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się dystry-
bucją tej energii (w porozumieniu z jej sprzedawca-
mi) poprzez opracowywanie i realizowanie we-
wnętrznych własnych programów tej pomocy w celu
umożliwienia uniknięcia wstrzymania dostarczania
energii elektrycznej słabym ekonomicznie odbior-
com – zasada ta jest już praktykowana jako odpo-
wiedzialność społeczna biznesu (tzw. CSR – z ang.
Corporate Social Responsibility) w sektorze elektro-
energetyki w warunkach konkurencyjnego rynku
energii elektrycznej,
— odpowiednie wzmocnienie kompetencji preze-
sa URE w zakresie sprawowania nadzoru nad dzia-
łalnością przedsiębiorstw energetycznych celem za-
pobiegania ewentualnym możliwościom nadużywa-
nia przez nie siły rynkowej na rynku hurtowym
i rynku detalicznym energii elektrycznej, a tym sa-
mym w konsekwencji wobec odbiorców końcowych.
Projekt ten nie pociąga za sobą dodatkowego ob-
ciążenia budżetu państwa oraz budżetów jednostek
samorządu terytorialnego. Jego realizacja będzie się
odbywać ze źródeł finansowych przedsiębiorstw
energetycznych zajmujących się dystrybucją energii
elektrycznej oraz przedsiębiorstw dokonujących
sprzedaży tej energii do odbiorców końcowych. Pro-
ponowane w projekcie rozwiązania mają na celu za-
pobieżenie ubóstwu energetycznemu i wykluczeniu
społecznemu, co jest zgodne ze strategią lizbońską.
Wpłyną na poprawę warunków bytowych najuboż-
szych odbiorców energii elektrycznej.
751
Przedstawiając powyższe, wyrażam przekona-
nie, że wyjaśnienia te zostaną przyjęte jako wyczer-
pująca odpowiedź na pytania postawione w przed-
miotowej interpelacji.
Z poważaniem
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Kuleszy
w sprawie sprecyzowania przepisów
dotyczących przekazywania 1% podatku
z rozliczenia rocznego na rzecz różnego
rodzaju fundacji oraz organizacji (3934)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
załączoną przy piśmie z dnia 2 lipca 2008 r., nr SPS-
-023-3934/08, interpelację pana posła Tomasza Ku-
leszy w sprawie sprecyzowania przepisów dotyczą-
cych przekazywania 1% podatku na rzecz organiza-
cji pożytku publicznego, uprzejmie informuję.
Zmiana zasad zasilania kont organizacji pożytku
publicznego przez osoby fizyczne 1% swojego podat-
ku została wprowadzona ustawą z dnia 16 listopada
2006 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od
osób fizycznych oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 217, poz. 1588).
Celem tej zmiany było uproszczenie mechanizmu
alokacji 1% należnego podatku polegające na tym,
aby to urząd skarbowy, a nie podatnik dokonywał
wpłaty na rachunek bankowy organizacji pożytku
publicznego, o co wielokrotnie postulowano w latach
ubiegłych. Nie zmieniły się natomiast przepisy w za-
kresie podmiotów, na rzecz których podatnicy mogą
przekazać 1% należnego podatku. Nadal pozostały
nimi organizacje pożytku publicznego.
Pod koniec ubiegłego roku pojawiły się opinie, za-
równo środków masowego przekazu, parlamenta-
rzystów, a także rodziców dzieci będących podopiecz-
nymi organizacji pożytku publicznego, że brak moż-
liwości wskazania przez podatnika konkretnego
celu odbiera podatnikom prawo do swobodnego dys-
ponowania 1% swojego podatku.
W dniu 21 grudnia 2007 r. Ministerstwo Finan-
sów, w drodze komunikatu, poinformowało opinię
publiczną, że w składanych zeznaniach podatko-
wych – oprócz danych pozwalających na właściwe
zidentyfikowanie organizacji pożytku publicznego
– podatnicy mogą podać informacje, które w ich oce-
nie mogą mieć wpływ na dystrybucję środków gro-
752
madzonych przez organizacje pożytku publicznego
(np. na konkretny cel). Informacje te podatnicy
mogą zamieszczać w rubryce „Inne informacje, w tym
ułatwiające kontakt z podatnikiem” znajdującej się
bezpośrednio nad wnioskiem o przekazanie 1% po-
datku należnego.
Treść ww. komunikatu wraz z odpowiednimi
wytycznymi w zakresie sposobu obsługi składanych
zeznań podatkowych za 2007 r. przekazana została
do dyrektorów izb skarbowych, a za ich pośrednic-
twem naczelnikom urzędów skarbowych. Na tej
podstawie urzędy skarbowe zostały zobligowane do
przekazywania szczegółowych informacji podanych
przez podatnika w zeznaniu podatkowym, dotyczą-
cych dystrybuowanej kwoty 1% podatku na rzecz
wskazanej organizacji pożytku publicznego, w tym
konkretnego celu. W ocenie Ministerstwa Finansów
wprowadzone rozwiązanie pogodziło interesy orga-
nizacji pożytku publicznego, osób objętych działal-
nością statutową organizacji pożytku publicznego,
jak również organów podatkowych zaangażowanych
w proces przekazywania 1%.
Zasady działania organizacji pożytku publiczne-
go reguluje ustawa z dnia 24 kwietnia 2003 r. o dzia-
łalności pożytku publicznego i o wolontariacie
(Dz. U. Nr 96, poz. 873) będąca we właściwości mi-
nistra pracy i polityki społecznej. Zgodnie z art. 27
tej ustawy podmiotem uprawnionym do otrzymania
kwoty 1% podatku dochodowego od osób fizycznych
jest wyłącznie organizacja pożytku publicznego.
Tym samym przepisy prawa wykluczają możliwość
bezpośredniego przekazywania tych kwot podmio-
tom nieposiadającym statusu organizacji pożytku
publicznego, przykładowo osobom fizycznym. Jed-
nocześnie, jak wynika z wyjaśnień Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej (pismo z dnia 17 grudnia
2007 r. nr DPP-I-073-33-TA/07), ustawa o działal-
ności pożytku publicznego i o wolontariacie nie okre-
śla szczegółowo sposobu wykorzystania środków
z 1% otrzymywanych przez organizację pożytku pu-
blicznego. Wskazuje jedynie ogólny cel w postaci wy-
korzystania 1% na statutową działalność pożytku
publicznego. Tym samym przekazanie kwot 1% na-
leżnego podatku na cel szczegółowy, wskazany przez
podatnika w zeznaniu podatkowym, zależy od orga-
nizacji pożytku publicznego. Przy czym sposób we-
wnętrznej dystrybucji i wykorzystania środków
przez organizacje pożytku publicznego powinien od-
bywać się w zgodzie z przedmiotem działalności
określonym w statucie oraz z przepisami prawa po-
wszechnie obowiązującego.
W świetle powyższego nie jest zatem możliwa za-
proponowana przez pana posła zmiana ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych polegająca
na nałożeniu na organizacje pożytku publicznego
obowiązku przekazywania kwoty 1% na wskazany
przez podatnika w zeznaniu podatkowym cel szcze-
gółowy, gdyż – jak wskazano powyżej – wykracza to
poza merytoryczny zakres ustawy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że obecnie
w Ministerstwie Finansów trwają prace nad noweli-
zacją ustawy o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych, w której przewiduje się zmiany w zakresie 1%.
Zaproponowano m.in. wprowadzenie rozwiązania
pozwalającego naczelnikowi urzędu skarbowego na
przekazanie organizacji pożytku publicznego da-
nych podatnika, który przekazał na jej rzecz 1% po-
datku. Jeżeli zatem podatnik w zeznaniu podatko-
wym (korekcie zeznania) wyrazi wolę poinformowa-
nia organizacji, że na jej rzecz przekazał 1% podat-
ku, to naczelnik urzędu skarbowego prześle tej or-
ganizacji informacje o podatniku. Informacje te
będą dotyczyć wyłącznie imienia, nazwiska i adresu
podatnika oraz wysokości przekazanej kwoty z po-
datku.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o podatku do-
chodowym od osób fizycznych oraz o zmianie nie-
których innych ustaw dostępny jest na stronach
internetowych Biuletynu Informacji Publicznej Mi-
nisterstwa Finansów. W chwili obecnej jest on
przedmiotem uzgodnień zewnętrznych i konsulta-
cji społecznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów
Krzysztofa Gadowskiego i Wojciecha Saługi
w sprawie sprzedaży czynnej
Kopalni Węgla Kamiennego Silesia
w Czechowicach-Dziedzicach (3935)
W odpowiedzi na interpelację posłów Krzyszto-
fa Gadowskiego i Wojciecha Saługi, przesłaną przy
piśmie z dnia 2 lipca 2008 r., znak: SPS-023-3935/
08, w sprawie sprzedaży zorganizowanej części
przedsiębiorstwa pod nazwą Ruch II „Silesia”
KWK „Brzeszcze-Silesia”, uprzejmie informuję, co
następuje.
Zgodnie z regulaminem przetargu nieograniczo-
nego przy sprzedaży zorganizowanej części przed-
siębiorstwa pod nazwą Ruch II „Silesia” KWK
„Brzeszcze-Silesia” warunkiem zawarcia umowy
sprzedaży było uzyskanie przez oferenta wymaga-
nych przepisami polskiego prawa zgód i pozwoleń,
tj. zarejestrowanie zagranicznego oddziału spółki
w polskim Krajowym Rejestrze Sądowym, uzyska-
nie zgód na zakup gruntów oraz na koncentrację ka-
pitału. Biorąca udział w przetargu spółka Gibson

Group International Ltd. nie przedstawiła ww. zgód
w terminie określonym w warunkach przetargu,
tj. do dnia 30 czerwca 2008 r. Co więcej, wnioski
o ich wydanie zostały skierowane do odpowiednich
organów dopiero w ostatnich dniach czerwca, nie
istniała zatem realna możliwość ich uzyskania
w ww. terminie. Ze wzglądu na uchybienia formalne
ze strony oferenta walne zgromadzenie nie miało
podstaw do udzielenia zgody na sprzedaż Ruchu
II „Silesia” KWK „Brzeszcze-Silesia”.
GGI Ltd. wystąpił do zarządu KW SA z wnio-
skiem o przedłużenie terminu związania ofertą do
dnia 30 września 2008 r., jednakże z uwagi na brak
wymaganych do zawarcia umowy zgód zarząd Kom-
panii Węglowej SA uchwałą z dnia 8 lipca 2008 r.
unieważnił przetarg.
Decyzje dotyczące dalszych losów kopalni będą
mogły być podjęte po przeprowadzeniu niezbędnych
analiz.
Pragnę ze swej strony zapewnić, że wszelkie
działania oraz decyzje odnośnie do Ruchu II „Sile-
sia” KWK „Brzeszcze-Silesia” podejmowane są z my-
ślą o dobru pracowników, spółki i górnictwa.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie projektu rozporządzenia
ministra gospodarki z dnia 10 marca 2008 r.
w sprawie szczegółowego zakresu obowiązków
uzyskania i przedstawienia do umorzenia
świadectw pochodzenia, uiszczania opłaty
zastępczej, zakupu energii elektrycznej i ciepła
wytwarzanych w odnawialnych źródłach
energii oraz obowiązku potwierdzania danych
dotyczących ilości energii elektrycznej
wytwarzanej w odnawialnym źródle energii
oraz wniosku o jego wycofanie w całości
lub korektę jego zapisów (3937)
W nawiązaniu do pisma z dnia 2 lipca br. (znak:
SPS-023-3937/08), poniżej przedstawiam stanowi-
sko do kwestii podniesionych w interpelacji Pani Po-
seł Moniki Wielichowskiej dotyczącej projektu roz-
porządzenia Ministra Gospodarki w sprawie szcze-
gółowego zakresu obowiązków uzyskania i przed-
stawienia do umorzenia świadectw pochodzenia,
uiszczenia opłaty zastępczej, zakupu energii elek-
trycznej i ciepła wytworzonych w odnawialnych źró-
dłach energii oraz obowiązku potwierdzania danych
753
dotyczących ilości energii elektrycznej wytworzonej
w odnawialnym źródle energii.
W przedmiotowej interpelacji przywołane zosta-
ły zastrzeżenia zgłaszane przez Polską Izbę Gospo-
darczą Przemysłu Drzewnego, odnoszące się do za-
pisu znajdującego się w § 4 ust. 2–4 ww. projektu
rozporządzenia, dotyczące wyłączenia odpadów i po-
zostałości z produkcji leśnej, a także przemysłu
przetwarzającego jej produkty, w procesie spalania
biomasy. Wskazano przy tym, że „przedmiotowy
projekt rozporządzenia w niczym nie ogranicza moż-
liwości przetwarzania na energię jakiegokolwiek
pełnowartościowego produktu gospodarki leśnej,
w tym drewna okrągłego mimo, że biologicznie jest
to dokładnie ten sam materiał, co pozostałości po-
wstające z niego w toku procesu produkcyjnego. Je-
śli więc wyraża się zgodę na użycie w omawianym
celu drewna okrągłego, o szerokiej skali zastosowań,
stanowiącego potencjalną bazę do produkcji całej
gamy produktów, to dlaczego wprowadza się bloka-
dę stosowania praktycznie tego samego materiału,
lecz w postaci odpadów [...]”.
Należy stwierdzić, iż powyższe rozumienie prze-
pisów zawartych w projekcie rozporządzenia nie jest
prawidłowe. Wykorzystywanie w procesie spalania
drewna, jak również odpadów i pozostałości z pro-
dukcji leśnej, a także przemysłu przetwarzającego
jej produkty jest możliwe, jednak z pewnymi ograni-
czeniami. Ograniczenia te dotyczą zarówno odpa-
dów i pozostałości z produkcji leśnej, jak również
drewna pełnowartościowego (okrągłego). Odnoszą
się przy tym zarówno do współspalania, jak i ukła-
dów hybrydowych oraz jednostek wytwórczych, w któ-
rych spalana jest wyłącznie biomasa. Na poparcie
powyższego należy przywołać § 4 ust. 2 projektu
rozporządzenia dotyczący procesu współspalania:
W przypadku jednostki wytwórczej, o której mowa
w § 6 ust. 1, w której jest spalana biomasa, w źró-
dłach o mocy elektrycznej wyższej niż 5 MW, do
energii wytworzonej w odnawialnych źródłach ener-
gii zalicza się energię elektryczną lub ciepło w ilości
obliczonej według wzoru, o którym mowa w § 6 ust. 1,
o ile udział wagowy biomasy pochodzącej z upraw
energetycznych lub odpadów i pozostałości z pro-
dukcji rolnej oraz przemysłu przetwarzającego jej
produkty, a także części pozostałych odpadów, które
ulegają biodegradacji, z wyłączeniem odpadów i po-
zostałości z produkcji leśnej, a także przemysłu
przetwarzającego jej produkty, w łącznej masie bio-
masy w ilości określonej we wniosku, o którym
mowa w art. 9e ust. 3 ustawy, dostarczonej do proce-
su spalania, wynosi nie mniej niż [...].
Wymaga zaznaczenia, że w projekcie rozporzą-
dzenia, w zakresie dotyczącym procesu spalania bio-
masy, w sposób procentowy określony został wyma-
gany udział wagowy biomasy pochodzącej z upraw
energetycznych lub odpadów i pozostałości z pro-
dukcji rolnej oraz przemysłu przetwarzającego jej
produkty, a także części pozostałych odpadów, które
ulegają biodegradacji, z wyłączeniem odpadów i po-
754
zostałości z produkcji leśnej, a także przemysłu prze-
twarzającego jej produkty. Procentowy udział bio-
masy, o której mowa powyżej, został określony
w ramach uzgodnień międzyresortowych, jak i kon-
sultacji społecznych, odrębnie dla procesu współspa-
lania, układów hybrydowych oraz jednostek wytwór-
czych, w których spalana jest wyłącznie biomasa.
Jednocześnie należy podkreślić, że zapisy projek-
tu rozporządzenia bazują na zasadniczym założeniu,
że biomasa na cele energetyczne powinna być wyko-
rzystywana przede wszystkim lokalnie w ramach
tzw. generacji rozproszonej, w wysokosprawnych jed-
nostkach kogeneracyjnych. W takich instalacjach
systemowi wsparcia podlega wykorzystanie każdego
rodzaju biomasy, w tym pochodzenia leśnego.
W przypadku jednostek wytwórczych wykorzy-
stujących proces współspalania, została dopuszczona
możliwość wykorzystywania bez ograniczeń drewna
oraz odpadów i pozostałości z produkcji leśnej, a tak-
że przemysłu przetwarzającego jej produkty, jedynie
dla jednostek o mocy elektrycznej wynoszącej nie
więcej niż 5 MW. Natomiast w przypadku układów
hybrydowych oraz jednostek wytwórczych, w których
spalana jest wyłącznie biomasa, moc elektryczna nie
może wynosić więcej niż 20 MW.
Należy przy tym podkreślić, że niezwykle ważną
przesłanką do umieszczenia w przedmiotowym ak-
cie prawnym rozwiązania ograniczającego wykorzy-
stywanie surowca drzewnego na cele energetyczne
są kwestie związane z ochroną środowiska. Niezbęd-
ne jest bowiem wzmacnianie gospodarki leśnej ze
względu na możliwość wykorzystania funkcji lasów
jako instrumentu ochrony klimatu. Dodatkowo, ak-
tualnie obserwowana sytuacja wskazuje, iż drewno
jest surowcem deficytowym, tak więc jego wykorzy-
stywanie do celów energetycznych na większą skalę
nie jest uzasadnione.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że aktualnie
projekt rozporządzenia znajduje się na etapie uzgod-
nień z Rządowym Centrum Legislacji, podczas któ-
rego ustalane jest ostateczne brzmienie projektu.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie projektu rozporządzenia
Ministra Gospodarki z dnia 10 marca 2008 r.
w sprawie szczegółowego zakresu obowiązków
uzyskania i przedstawienia do umorzenia
świadectw pochodzenia, uiszczania opłaty
zastępczej, zakupu energii elektrycznej i ciepła
wytwarzanych w odnawialnych źródłach
energii oraz obowiązku potwierdzania danych
dotyczących ilości energii elektrycznej
wytwarzanej w odnawialnym źródle energii
oraz wniosku o jego wycofanie w całości
lub korektę jego zapisów (3937)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł Moniki Wielichowskiej (znak pi-
sma: SPS-023-3937/08) dotyczącą projektu rozpo-
rządzenia ministra gospodarki z dnia 10 marca 2008 r.
w sprawie szczegółowego zakresu obowiązków uzy-
skania i przedstawienia do umorzenia świadectw
pochodzenia, uiszczania opłaty zastępczej, zakupu
energii elektrycznej i ciepła wytwarzanych w odna-
wialnych źródłach energii oraz obowiązku potwier-
dzania danych dotyczących ilości energii elektrycz-
nej wytwarzanej w odnawialnym źródle energii oraz
wniosku o jego wycofanie w całości lub korektę jego
zapisów, przesyłamy swoje stanowisko, uzgodnione
z ministerstwem gospodarki.
Interpretacja przepisów zawartych w projekcie
rozporządzenia dokonana przez panią poseł nie jest
prawidłowa. Wykorzystywanie w procesie spalania
drewna, jak również odpadów i pozostałości z pro-
dukcji leśnej, a także przemysłu przetwarzającego
jej produkty jest możliwe, ale z pewnymi ogranicze-
niami. Ograniczenia te dotyczą zarówno odpadów
i pozostałości z produkcji leśnej, jak również drewna
pełnowartościowego (okrągłego). Odnoszą się przy
tym zarówno do współspalania, jak i układów hy-
brydowych oraz jednostek wytwórczych, w których
spalana jest wyłącznie biomasa. Na poparcie powyż-
szego należy przywołać § 4 ust. 2 projektu rozporzą-
dzenia dotyczący procesu współspalania:
W przypadku jednostki wytwórczej, o której mowa
w § 6 ust. 1, w której jest spalana biomasa, w źró-
dłach o mocy elektrycznej wyższej niż 5 MW, do
energii wytworzonej w odnawialnych źródłach ener-
gii zalicza się energię elektryczną lub ciepło w ilości
obliczonej według wzoru, o którym mowa w § 6 ust. 1,
o ile udział wagowy biomasy pochodzącej z upraw
energetycznych lub odpadów i pozostałości z pro-
dukcji rolnej oraz przemysłu przetwarzającego jej
produkty, a także części pozostałych odpadów, które
ulegają biodegradacji, z wyłączeniem odpadów i po-
zostałości z produkcji leśnej, a także przemysłu

przetwarzającego jej produkty, w łącznej masie bio-
masy w ilości określonej we wniosku, o którym
mowa w art. 9e ust. 3 ustawy, dostarczonej do proce-
su spalania, wynosi nie mniej niż [...].
W projekcie rozporządzenia w zakresie dotyczą-
cym procesu spalania biomasy w sposób procentowy
określony został wymagany udział wagowy biomasy
pochodzącej z upraw energetycznych lub odpadów
i pozostałości z produkcji rolnej oraz przemysłu
przetwarzającego jej produkty, a także części pozo-
stałych odpadów, które ulegają biodegradacji, z wy-
łączeniem odpadów i pozostałości z produkcji leśnej,
a także przemysłu przetwarzającego jej produkty.
Procentowy udział biomasy, o której mowa powyżej,
został określony w ramach uzgodnień międzyresor-
towych, jak i konsultacji społecznych odrębnie dla
procesu współspalania, układów hybrydowych oraz
jednostek wytwórczych, w których spalana jest wy-
łącznie biomasa.
Należy wziąć pod uwagę, że zapisy projektu roz-
porządzenia bazują na zasadniczym założeniu, iż
biomasa na cele energetyczne powinna być wykorzy-
stywana przede wszystkim lokalnie w ramach tzw.
generacji rozproszonej, w wysokosprawnych jednost-
kach kogeneracyjnych. W takich instalacjach syste-
mowi wsparcia podlega wykorzystanie każdego ro-
dzaju biomasy, w tym pochodzenia leśnego.
W przypadku jednostek wytwórczych wykorzy-
stujących proces współspalania została dopuszczona
możliwość wykorzystywania bez ograniczeń drewna
oraz odpadów i pozostałości z produkcji leśnej, a tak-
że przemysłu przetwarzającego jej produkty jedynie
dla jednostek o mocy elektrycznej wynoszącej nie
więcej niż 5 MW. Natomiast w przypadku układów
hybrydowych oraz jednostek wytwórczych, w któ-
rych spalana jest wyłącznie biomasa, moc elektrycz-
na nie może wynosić więcej niż 20 MW.
Ważną przesłanką do umieszczenia w przedmio-
towym akcie prawnym są kwestie związane z ochro-
ną środowiska. Wzmacnianie gospodarki leśnej jest
niezbędne ze względu na możliwość wykorzystania
funkcji lasów jako instrumentu ochrony klimatu.
Aktualnie obserwowana sytuacja wskazuje, iż drew-
no jest surowcem deficytowym, tak więc jego wyko-
rzystywanie do celów energetycznych na większą
skalę nie jest uzasadnione.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
755
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie ewaluacji programu budownictwa
społecznego (3939)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jarosława Rusieckiego w sprawie
ewaluacji programu budownictwa społecznego, na-
desłaną pismem z dnia 2 lipca 2008 r. (znak: SPS-
-023-3939/08), uprzejmie przekazuję następujące
informacje.
Ministerstwo Infrastruktury ma świadomość
ogromnych potrzeb mieszkaniowych społeczeństwa
i problemów wynikających między innymi z ogrom-
nego wzrostu cen mieszkań własnościowych, szcze-
gólnie w największych polskich miastach. Resort do-
cenia także rolę, jaką pełnią towarzystwa budownic-
twa społecznego dostarczające mieszkań na wyna-
jem o umiarkowanym czynszu dla rodzin niezamoż-
nych i osób migrujących w poszukiwaniu pracy. Na-
leży także podkreślić korzyści wynikające ze współ-
pracy TBS-ów z samorządami gminnymi.
Do końca 2007 r. ze środków Krajowego Fundu-
szu Mieszkaniowego (KFM), udzielającego preferen-
cyjnych kredytów dla inwestorów budownictwa spo-
łecznego, wybudowano 78,2 tys. mieszkań. Liczba ta
mogłaby być większa, gdyby nie ograniczenia finan-
sowe. KFM bazuje bowiem przede wszystkim na do-
tacjach udzielanych ze środków budżetu państwa.
Pomimo budżetowego dofinansowania funduszu
w latach 1995–2008 na kwotę 4,2 mld zł oraz posił-
kowania się gwarantowanymi przez rząd środkami
kredytowymi z międzynarodowych instytucji finan-
sowych (Bank Rozwoju Rady Europy, Europejski
Bank Inwestycyjny) popyt na środki kredytowe cią-
gle zdecydowanie przewyższa podaż. Prowadzi to do
ograniczenia efektów programu, jednak przy obec-
nej sytuacji budżetu państwa bardzo trudno jest
uzyskać dodatkowe środki przeznaczone na społecz-
ne budownictwa czynszowe.
O powyższych ograniczeniach należy pamiętać,
rozpatrując kwestię ewentualnych zmian w syste-
mie wspierania budownictwa społecznego. Brak wy-
starczających środków w budżecie państwa musi bo-
wiem powodować przeniesienie większej odpowie-
dzialności za finansowanie tego typu budownictwa
na samorządy gminne, inwestorów i samych najem-
ców. Dodatkowo system finansowania inwestycji
TBS-owskich musi być rozpatrywany w kontekście
zmian w systemie finansów publicznych planowa-
nych przez Ministerstwo Finansów.
Odejście od udzielania kredytów bezpośrednio ze
środków KFM na rzecz dopłat do oprocentowania
kredytów udzielanych przez banki komercyjne jest
skomplikowaną operacją i jej przeprowadzenie nale-
756
ży dokładnie przeanalizować. Obecnie banki komer-
cyjne uważają inwestycje w budownictwo czynszowe
regulowane przez państwo (na przykład w kwestii
wysokości stawek czynszowych) za ryzykowne. Dla-
tego niezwykle istotne jest ustalenie odpowiedniej
marży zysku zachęcającej banki do przedstawienia
odpowiedniego produktu kredytowego i ustalenia
wysokości czynszów w zasobach TBS na poziomie
gwarantującym spłatę tego kredytu. W Minister-
stwie Infrastruktury rozważa się postulowane zmia-
ny, jednak tak jak wcześniej wspomniano, odpowied-
nie decyzje będą musiały uwzględnić możliwości fi-
nansowe budżetu i plany reformy systemu finansów
publicznych.
Odpowiadając na pytanie dotyczące zmian w prze-
pisach regulujących ustalanie czynszów, uprzejmie
informuję, że zgodnie z art. 7 ust. 1 ustawy z dnia
21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, miesz-
kaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywil-
nego (Dz. U. nr 31, poz. 266, z późn. zm.) w przypad-
ku lokali wchodzących w skład publicznego zasobu
mieszkaniowego właściciel ustala stawki czynszu za
1 m2 powierzchni użytkowej lokali z uwzględnieniem
czynników podwyższających lub obniżających ich
wartość użytkową, a w szczególności:
1) położenia budynku;
2) położenia lokalu w budynku;
3) wyposażenia budynku i lokalu w urządzenia
techniczne i instalacje oraz ich stanu;
4) ogólnego stanu technicznego budynku.
Równocześnie, zgodnie z art. 7 ust. 2 ww. usta-
wy, właściciele lokali wchodzących w skład publicz-
nego zasobu mieszkaniowego mogą na wniosek na-
jemcy, w oparciu o postanowienia odpowiednio
uchwały organu stanowiącego jednostki samorządu
terytorialnego, zarządzenia wojewody lub uchwały
organu wykonawczego państwowej osoby prawnej,
stosować określone obniżki czynszu naliczonego we-
dług obowiązujących stawek w stosunku do najem-
ców o niskich dochodach. Obniżki takie mogą być
udzielane najemcom, których średni dochód w prze-
liczeniu na członka gospodarstwa domowego nie
przekracza poziomu określonego w uchwale odpo-
wiedniego organu lub w zarządzeniu wojewody.
Kwota obniżki powinna być zróżnicowana w zależ-
ności od wysokości dochodu gospodarstwa domowe-
go najemcy.
Powyższe regulacje mają na celu ochronę gospo-
darstw domowych o najniższych dochodach, które
zamieszkują zasób komunalny. Ich implementacja
do innego typu zasobów, na przykład do zasobów to-
warzystw budownictwa społecznego, wydaje się na-
tomiast niecelowa. Mieszkania TBS-owskie kiero-
wane są bowiem do grup ludności, które stać na
opłacanie czynszu pokrywającego wszelkie koszty
związane z użytkowaniem lokalu (eksploatacja, re-
monty, spłata kredytu). Właściciel zasobu ma obo-
wiązek ustalać stawki czynszu na poziomie pokry-
wającym koszty jego utrzymania, a obniżki opłat
spowodowane zmniejszeniem dochodów najemców
mogłyby spowodować zakłócenia płynności finan-
sowej towarzystwa, niemożność obsługi kredytu
z Krajowego Funduszu Mieszkaniowego i pogorsze-
nie stanu technicznego budynku. Wydaje się, że wła-
ściwszym instrumentem pozwalającym najemcom
na regulowanie czynszów, pomimo okresowych
spadków dochodów, są dodatki mieszkaniowe. Loka-
torzy mieszkań TBS-owskich mogą się o nie ubiegać
na takich samych zasadach jak mieszkańcy innych
zasobów.
Nawiązując do pytania dotyczącego możliwości
podniesienia czynszów w zasobach towarzystw bu-
downictwa społecznego, uprzejmie informuję, że
w ministerstwie zostanie przygotowany projekt no-
welizacji przepisów regulujących system wsparcia
budownictwa czynszowego. Jednym z założeń pro-
jektu będzie racjonalizacja systemu ustalania czyn-
szów w zasobach TBS. Projektowane zmiany jednak
nie idą w kierunku podwyższenia wysokości limitu
maksymalnego czynszu za 1m2 lokalu z 4 do 5%
wartości odtworzeniowej rocznie. Wśród analizowa-
nych opcji zmian jest między innymi możliwość sto-
sowania innego wskaźnika ograniczającego wyso-
kość czynszów, ewentualnie wprowadzenie korekty
umożliwiającej lepsze dostosowanie limitów opiera-
jących się na obecnym wskaźniku do rzeczywistych
uwarunkowań i tendencji obserwowanych na ryn-
ku. Zmiany muszą w szczególności zapewnić możli-
wość ustalania czynszów w zasobach finansowanych
przez KFM na poziomie umożliwiającym spłatę kre-
dytu i właściwą eksploatację techniczną budynku.
Jednocześnie jednak najemcy w zasobach towarzy-
stwa nie mogą być narażeni na duże podwyżki obcią-
żeń czynszowych. Należy bowiem pamiętać o społecz-
nym charakterze tego tupu budownictwa i jego roli
jako instrumentu polityki mieszkaniowej państwa
i samorządów gminnych.
Ostateczne rozwiązania zmieniające obecnie ist-
niejący system zostaną wypracowane w porozumie-
niu z zainteresowanymi środowiskami lokatorów,
inwestorów i samorządów terytorialnych, z uwzględ-
nieniem celów polityki mieszkaniowej państwa
i dbałością o racjonalne wydatkowanie środków pu-
blicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie obecnej sytuacji
warsztatów terapii zajęciowej (3940)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 2 lipca 2008 r., znak: SPS-023-
-3940/08, interpelację pana posła Jarosława Rusiec-
kiego w sprawie obecnej sytuacji warsztatów terapii
zajęciowej, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych
wyjaśnień:
Ad 1. Poruszany w interpelacji pana posła pro-
blem finansowania wtz, w szczególności kwestii wy-
sokości wynagrodzeń pracowników wtz, jest przed-
miotem intensywnych prac Ministerstwa Pracy i Po-
lityki Społecznej. Pogarszająca się sytuacja finanso-
wa warsztatów terapii zajęciowej stała się w ostat-
nim okresie tematem wielu wystąpień i apeli środo-
wisk osób działających na rzecz osób niepełnospraw-
nych (podmiotów prowadzących, dofinansowujących
te placówki), jak również samych pracowników.
W odpowiedzi na przedmiotowe pisma (w tym rów-
nież wskazany w treści interpelacji list) dotyczące
poprawy warunków funkcjonowania warsztatów te-
rapii zajęciowej Ministerstwo Pracy i Polityki Spo-
łecznej podjęło liczne inicjatywy zmierzające do
zmiany obecnej sytuacji finansowej i funkcjonowa-
nia warsztatów. Zmiany te polegają w szczególności
na doprecyzowaniu przepisów dotyczących sposobu
finansowania wtz oraz zwiększeniu wysokości środ-
ków przekazywanych przez PFRON na dofinanso-
wanie kosztów rocznego pobytu jednego uczestnika
w warsztacie terapii zajęciowej. Potrzeba wprowa-
dzenia tych zmian wynika z faktu, iż dotychczasowe
wyliczone kwoty wg kosztów z 2002 r. wynoszą:
13 414 zł (rocznego pobytu jednego uczestnika wtz)
i od 2003 r. nie uległy zmianie. Biorąc pod uwagę
fakt, iż w 2007 r. nastąpił wzrost cen towarów
i usług o 10,3% w porównaniu z rokiem 2002, to ma-
jąc na uwadze dalszy rozwój wtz oraz ich prawidło-
we funkcjonowanie, konieczne jest podjęcie działań
zmierzających do usprawnienia finansowania tych
jednostek przez zwiększenie kwoty środków na dofi-
nansowanie rocznego pobytu jednego uczestnika
w wtz. Zmiany te wpłyną również na wzrost wyso-
kości wynagrodzeń pracowników wtz. Pomimo fak-
tu, iż wynagrodzenia w warsztatach terapii zajęcio-
wej stanowią ponad połowę w ogólnej strukturze
kosztów działalności wtz, to wciąż pozostają na zbyt
niskim poziomie w stosunku do podstawowych po-
trzeb i kwalifikacji pracowników.
Ad 2. Odnosząc się do możliwości realizacji po-
stulatów wskazanych w przedmiotowym liście,
uprzejmie informuję, że:
1. Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej jest
otwarte na wszelkie propozycje dotyczące spotkania
z przedstawicielami środowisk osób działających na
757
rzecz osób niepełnosprawnych. Jeżeli zostanie pod-
jęta inicjatywa zorganizowania przedmiotowego
sympozjum, to ministerstwo deklaruje gotowość do
wzięcia udziału w tym przedsięwzięciu.
2. Od 2009 r. przewiduje się zwiększenie wysoko-
ści środków przeznaczonych na dofinansowanie zo-
bowiązań dotyczących kosztów działania warsztatu
terapii zajęciowej, uwzględniając aktualne warunki
ekonomiczno-gospodarcze (wzrost wskaźnika cen
towarów i usług, inflację) oraz zasadne potrzeby
pracowników wtz w kwestii zwiększenia ich wyna-
grodzeń.
3. Kwestia zaliczenia pracowników wtz do grupy
zawodowej, której przysługuje dodatek za pracę
w warunkach szczególnych, jest kwestią złożoną.
Bez szczegółowego określenia wymagań w odniesie-
niu do kwalifikacji zatrudnianych w wtz osób nie
jest możliwe kwalifikowanie ich do grupy pracowni-
ków wykonujących pracę w szczególnych warun-
kach. Z kolei odgórne regulacje w tym zakresie mogą
pozbawić wtz samodzielności, zmuszając je do dobie-
rania współpracowników przede wszystkim pod ką-
tem spełniania wymagań wskazanych w przepisach,
a nie pod kątem zatrudniania kadry, której kształt
najbardziej odpowiada potrzebom uczestników warsz-
tatu. Umiejętność dostosowania się do potrzeb
uczestników, różnorodność proponowanych przez
warsztat form terapii jest dobrą praktyką, która
może ulec zniekształceniu w przypadku narzucenia
warsztatom zbyt dużych wymagań formalnych.
W obecnym systemie prawnym istnieją przepisy
umożliwiające odpowiednie wynagradzanie pracow-
ników stosownie do wykonywanej pracy (nagrody,
premie itd.). Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy
pracodawca może ustalić warunki wynagradzania
za pracę w regulaminie wynagradzania. W regula-
minie wynagradzania pracodawca może ustalić tak-
że inne świadczenia związane z pracą i zasady ich
przyznawania. Szczególnym przepisem w tym za-
kresie jest art. 78 ust. 1 Kodeksu pracy, który stano-
wi, iż wynagrodzenie za pracę powinno być tak
ustalone, aby odpowiadało w szczególności rodzajo-
wi wykonywanej pracy i kwalifikacjom wymaganym
przy jej wykonywaniu, a także uwzględniało ilość
i jakość świadczonej pracy.
Ad 3. W obecnym stanie prawnym zagadnienie
wysokości środków przekazywanych przez Państwo-
wy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
na działalność warsztatów terapii zajęciowej regulo-
wane jest przepisami wykonawczymi do ustawy
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych (t.j.: Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92). Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej dokonało analizy
sytemu finansowania i funkcjonowania wtz i podję-
ło prace nad zmianami przepisów w tym zakresie.
Obecnie strona rządowa oraz parlamentarzyści
przygotowują zmiany w przepisach ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej..., które
dotyczą pozostawienia na obecnym 90% poziomie
758
dofinansowania funkcjonowania warsztatu ze środ-
ków PFRON (przy zwiększonej wysokości kwoty al-
gorytmu przypadającej na roczny pobyt uczestnika
w wtz) oraz zobowiązania samorządu powiatowego
do współfinansowania funkcjonowania wtz w wyso-
kości co najmniej 10% ze środków własnych, przy
możliwości zmniejszenia procentowo określonej wy-
sokości środków przekazywanych na działalność
wtz przez powiat w sytuacji znalezienia innych źró-
deł finansowania. Jednocześnie planuje się wprowa-
dzenie zmiany przepisów rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 13 maja 2003 r. w sprawie algorytmu
przekazywania środków Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych samorządom
wojewódzkim i powiatowym (Dz. U. Nr 88, poz. 808
oraz z 2006 r. Nr 237, poz. 1713), polegającej na
zwiększeniu wysokości kwoty stanowiącej podstawę
wyliczenia kwoty na działalność wtz (kwoty środ-
ków na dofinansowanie rocznego pobytu jednego
uczestnika w wtz).
Zmiany w ustawie mają na celu wyeliminowanie
wątpliwości interpretacyjnych odnośnie do obowiąz-
ku finansowania kosztów działalności wtz przez sa-
morząd powiatowy, przy jednoczesnej możliwości
pozyskiwania środków na ten cel z innych źródeł. Są
one także wynikiem licznych uwag zgłaszanych
w wystąpieniach przez przedstawicieli samorządów
powiatowych. Sygnalizowane tam problemy doty-
czyły m.in. trudności z zaplanowaniem w budżecie
powiatu środków na ten cel w roku 2009.
Ze względu na fakt, iż obecna sytuacja pracowni-
ków wtz dotycząca kwestii wynagrodzeń jest trud-
na, nie należy czekać na wprowadzenie zmian
w przepisach. W związku z powyższym oraz w trosce
o grupę zawodową, jaką stanowią pracownicy wtz, jak
również wychodząc naprzeciw zgłaszanym proble-
mom, rozważa się zwiększenie środków przekazywa-
nych algorytmem samorządom powiatowym na reali-
zację zadań, określonych w ustawie o rehabilitacji...,
jeszcze w roku bieżącym. Środki te mogą, a w mojej
opinii przynajmniej częściowo powinny, być przezna-
czone na wynagrodzenia pracowników wtz.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej w naj-
bliższym czasie przekaże oficjalne wystąpienie do
jednostek samorządu terytorialnego oraz warszta-
tów terapii zajęciowej, zawierające informację o pro-
pozycjach rozwiązań zarówno praktycznych, jak
i legislacyjnych w tym zakresie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie złej kondycji polskich służb
konserwatorskich (3941)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 2 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-3941/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Rusieckiego w sprawie złej kondycji
polskich służb konserwatorskich pragnę zapewnić,
iż rząd RP podejmuje działania zmierzające do po-
prawy trudnej sytuacji płacowej nie tylko pracowni-
ków urzędów wojewódzkich, ale wszystkich człon-
ków korpusu służby cywilnej.
Zgodnie z art. 89 i art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 23
lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad zabyt-
kami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, z późn. zm.) orga-
nem ochrony zabytków – oprócz ministra właściwe-
go do spraw kultury i dziedzictwa narodowego – jest
wojewoda, w imieniu którego zadania i kompetencje
w tym zakresie wykonuje wojewódzki konserwator
zabytków, wchodzący w skład zespolonej admini-
stracji wojewódzkiej i kierujący wojewódzkim urzę-
dem ochrony zabytków.
Pragnę zaznaczyć, iż pracownicy wojewódzkich
urzędów ochrony zabytków nie podlegają ministro-
wi spraw wewnętrznych i administracji, do kompe-
tencji którego również nie należy kształtowanie po-
ziomu wynagrodzeń w służbie cywilnej. W obowią-
zującym stanie prawnym za ustalenie funduszy wy-
nagrodzeń zespolonych służb, inspekcji i straży od-
powiada wojewoda, bowiem tworzenie budżetów po-
szczególnych wojewodów odbywa się przy udziale
ministra finansów i dysponentów głównych poszcze-
gólnych części budżetowych. Powyższe oznacza, że
wojewodowie kształtują budżet wojewódzkich urzę-
dów ochrony zabytków i określają poziom wynagro-
dzeń pracowników w nich zatrudnionych – zgodnie
z limitem środków finansowych, których wysokość
corocznie określana jest w ustawie budżetowej na
dany rok.
Ustawa budżetowa na 2008 r. zakłada wzrost
kwoty bazowej o ok. 2,3% w stosunku do kwoty ba-
zowej obowiązującej w 2007 r. Ponadto w ustawie
budżetowej na 2008 r. zaplanowano rezerwę celową
pn. „Środki na zwiększenie wynagrodzeń i pochod-
nych, w tym na modernizację systemu wynagrodzeń
w administracji”, która przeznaczona zostanie na
sfinansowanie skutków procesu wartościowania
stanowisk pracy w służbie cywilnej oraz na wypłatę
dodatków specjalnych. Poza tym przyjęta przez
Radę Ministrów w dniu 11 czerwca 2008 r. uchwała
nr 133 w sprawie procentowego podziału na poszcze-
gólne urzędy środków na wynagrodzenia, przewi-
dzianych na dodatki specjalne w służbie cywilnej

(M.P. Nr 49, poz. 435) będzie skutkować również
wzrostem wynagrodzenia pracowników zatrudnio-
nych w służbie cywilnej.
Podkreślenia wymaga również fakt, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji nie
uczestniczy w procesie tworzenia budżetów poszcze-
gólnych wojewodów. Realizując procedurę urucho-
mienia środków na dodatki specjalne, dysponenci
główni poszczególnych części budżetowych winni
skierować do ministra finansów wnioski o dokona-
nie zwiększenia środków finansowych w ich części
budżetowej – celem przekazania odpowiednich kwot
na dodatki specjalne.
W świetle powyższego pragnę poinformować, iż
– mając na uwadze trudną sytuację finansową pra-
cowników wojewódzkich urzędów ochrony zabytków
– minister SWiA podejmie wspólnie z ministrem
kultury i dziedzictwa narodowego działania w celu
wypracowania rozwiązań systemowych, zmierzają-
cych do uregulowania kwestii wynagrodzeń pracow-
ników urzędów konserwatorskich.
Wobec powyższego udzielenie jednoznacznej od-
powiedzi na kwestie poruszone w przedmiotowym
wystąpieniu w chwili obecnej nie jest możliwe.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie nierównego traktowania ZOZ
w dostępie do środków i programów unijnych
(3942)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Zbigniewa Matuszczaka w spra-
wie nierównego traktowania zakładów opieki zdro-
wotnej w dostępności do programów unijnych, niwe-
lowania różnic w tym zakresie oraz pozyskiwania
środków na modernizację, rozbudowę i budowę za-
kładów opieki zdrowotnej na równych warunkach
uprzejmie informuję, co następuje.
W przedłożonej interpelacji pan poseł sygnali-
zuje problem dostępu do środków zagranicznych
w sposób ogólny, nie wskazując programów, projek-
tów lub konkretnych podmiotów systemu opieki
zdrowotnej, które doświadczyły trudności w apliko-
waniu o wsparcie z funduszy pochodzących z budże-
tu Unii Europejskiej.
759
Odnośnie zawartego w interpelacji twierdzenia,
iż jedynie samodzielne publiczne zakłady opieki
zdrowotnej mogą pozyskiwać środki finansowe
z Unii Europejskiej, uprzejmie informuję, że w XII
priorytecie: Bezpieczeństwo zdrowotne i poprawa
efektywności systemu ochrony zdrowia Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” (PO IiŚ),
w następujący sposób sformułowano katalog benefi-
cjentów mogących ubiegać się o wsparcie:
„Głównymi beneficjentami w ramach osi priory-
tetowej mogą być:
— niepubliczne oraz publiczne zakłady opieki
zdrowotnej lub ich organy założycielskie udziela-
jące świadczeń zdrowotnych w zakresie ratownic-
twa medycznego, posiadające umowę o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej zawartą z odziałem
wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia albo
udzielające świadczeń zdrowotnych finansowa-
nych ze środków publicznych na podstawie innych
tytułów;
— publiczne zakłady opieki zdrowotnej o znacze-
niu ponadregionalnym lub ich organy założycielskie
świadczące specjalistyczne usługi medyczne, utwo-
rzone przez ministra lub centralny organ admini-
stracji rządowej, publiczną uczelnię medyczną lub
inną publiczną uczelnię prowadzącą działalność dy-
daktyczną i badawczą w dziedzinie nauk medycz-
nych, z wyłączeniem zakładów lecznictwa uzdrowi-
skowego.”
Oznacza to, że w zakresie, w jakim niepubliczne
zakłady opieki zdrowotnej posiadają umowę o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej zawartą z odzia-
łem wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia,
mogą one ubiegać się o dofinansowanie w ramach
XII priorytetu PO IiŚ. Wyjaśnić przy tym należy, iż
nieuwzględnienie w ww. katalogu potencjalnych be-
neficjentów niepublicznych zakładów opieki zdro-
wotnej nieposiadających umowy o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej zawartej z odziałem woje-
wódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia wynika
z faktu, że w toku negocjacji ww. Programu Opera-
cyjnego Komisja Europejska zwróciła uwagę na
możliwość naruszenia przepisów dotyczących pomo-
cy publicznej w ramach XII priorytetu PO IiŚ. Ko-
nieczne było zatem ograniczenie wsparcia z fundu-
szy strukturalnych Unii Europejskiej do zakładów
opieki zdrowotnej udzielających świadczeń w ra-
mach publicznego systemu ochrony zdrowia, bez
względu jednak na status tychże zakładów (z wyjąt-
kiem zakładów lecznictwa uzdrowiskowego).
Jednocześnie, w celu zachowania spójności po-
między poszczególnymi programami operacyjnymi,
odpowiednie zmiany zostały wprowadzone także do
Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki” (PO KL)
w Szczegółowym Opisie Priorytetów PO KL, w prio-
rytecie II: Rozwój zasobów ludzkich i potencjału
adaptacyjnego przedsiębiorstw oraz poprawa stanu
zdrowia osób pracujących, w działaniu 2.3: Wzmoc-
nienie potencjału zdrowia osób pracujących oraz po-
prawa jakości funkcjonowania systemu ochrony
760
zdrowia, w poddziałaniu 2.3.3: Podniesienie jakości
zarządzania w ochronie zdrowia, w punkcie 5: Gru-
py docelowe (osoby, instytucje, grupy społeczne bez-
pośrednio korzystające z pomocy):
— zakłady opieki zdrowotnej, w szczególności
szpitale, posiadające umowę o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej zawartą z odziałem wojewódzkim
Narodowego Funduszu Zdrowia albo udzielające
świadczeń zdrowotnych finansowanych ze środków
publicznych na podstawie innych tytułów;
— kadra zarządzająca szpitalami, które posiada-
ją umowę o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
zawartą z odziałem wojewódzkim Narodowego Fun-
duszu Zdrowia albo udzielają świadczeń zdrowot-
nych finansowanych ze środków publicznych na pod-
stawie innych tytułów.
Podkreślić zatem należy, iż w żadnym z ww. pro-
gramów operacyjnych, dla których minister zdrowia
pełni funkcję instytucji pośredniczącej (PO IiŚ) oraz
funkcję instytucji wdrażającej/pośredniczącej II stop-
nia (PO KL), nie występuje nierówne traktowanie
niepublicznych zakładów opieki zdrowotnej w po-
równaniu do samodzielnych publicznych zakładów
opieki zdrowotnej.
Potencjalne podziały zakładów opieki zdrowot-
nej w ramach ww. programów operacyjnych nie
przebiegają według kryterium podmiotu, który
utworzył dany zakład opieki zdrowotnej, tj. publicz-
ny kontra niepubliczny, lecz według kryterium jego
funkcjonowania w publicznym systemie ochrony
zdrowia.
Zarówno bowiem publiczne, jak i niepubliczne
zakłady opieki zdrowotnej mogą podlegać przepisom
o pomocy publicznej w takim zakresie, w jakim nie
uczestniczą w publicznym systemie ochrony zdro-
wia. Zgodnie z art. 87 ust. 1 Traktatu ustanawiają-
cego Wspólnotę Europejską, z zastrzeżeniem wyjąt-
ków przewidzianych w traktacie, każda pomoc
udzielana przez państwo członkowskie lub ze źródeł
państwowych w jakiejkolwiek formie, która narusza
lub grozi naruszeniem konkurencji przez uprzywile-
jowanie niektórych przedsiębiorstw lub produkcji
niektórych towarów, jest niezgodna z zasadami
wspólnego rynku w zakresie, w jakim wpływa ona
negatywnie na wymianę handlową pomiędzy pań-
stwami członkowskimi.
Ponadto niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej
nieposiadające umowy o udzielanie świadczeń opie-
ki zdrowotnej zawartej z odziałem wojewódzkim
Narodowego Funduszu Zdrowia mogą ubiegać się
o wsparcie z funduszy strukturalnych Unii Europej-
skiej w ramach innych priorytetów lub programów
operacyjnych przeznaczonych dla przedsiębiorców,
w tym w ramach regionalnych programów operacyj-
nych, na które minister zdrowia ma ograniczony
wpływ.
Należy też dodać, że zakłady opieki zdrowotnej
mogą być beneficjentami nie tylko funduszy pocho-
dzących z budżetu Unii Europejskiej, ale także in-
nych środków niepodlegających zwrotowi, w tym
Mechanizmu Finansowego Europejskiego Obszaru
Gospodarczego oraz Norweskiego Mechanizmu Fi-
nansowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 17 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie wniosków o przyznanie płatności
obszarowych, problemów z ich wypełnianiem
oraz pomocy przy ich wypełnianiu (3943)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie wniosków o przyznanie płatności obsza-
rowych, przesłaną do Ministerstwa Rolnictwa i Roz-
woju Wsi pismem znak SPS-023-3943/08 z dnia
2 lipca 2008 r., uprzejmie informuję, co następuje.
Zmiana zasad wypełniania wniosków o dopłaty
bezpośrednie w 2008 r., a co za tym idzie, zmiana
formularza wniosku o przyznanie płatności związa-
na była ze zmianą przepisów wspólnotowych.
W 2004 r. oraz 2005 r., zgodnie z obowiązującymi
wówczas przepisami rozporządzenia Komisji (WE)
nr 796/2004, działka rolna stanowiła „zwarty ob-
szar gruntu rolnego, na którym jest prowadzona
jedna uprawa”.
W grudniu 2005 r. na mocy rozporządzenia Ko-
misji (WE) nr 2184/2005 z dnia 23 grudnia 2005 r.
została zmieniona definicja działki rolnej, zgodnie
z którą jest to zwarty obszar gruntu, na którym je-
den rolnik prowadzi jedną grupę upraw.
W roku 2007 we wniosku o przyznanie płatności
do gruntów rolnych na rok 2007, określonym w roz-
porządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
25 stycznia 2007 r. zmieniającym rozporządzenie
w sprawie wzorów wniosków o przyznanie płatności
oraz szczegółowych warunków przyznawania płat-
ności (Dz. U. Nr 23, poz. 141), przyjęto zasady dekla-
rowania działek rolnych określone w powyżej cyto-
wanych przepisach UE. We wnioskach o przyznanie
płatności rolnicy, deklarując działki rolne, mogli
grupować uprawy, z tym że jako jedną działkę rolną
deklarowano obszar, na którym prowadzona była
więcej niż jedna grupa upraw (np. JPO, UPO).
Przyjęty w Polsce sposób deklarowania działek
rolnych w roku 2007, zdaniem przedstawicieli Ko-
misji Europejskiej, tylko częściowo wdrażał przepisy
wspólnotowe.

W związku z tym, że ustanowiona w przepisach
rozporządzenia Komisji (WE) nr 2184/2005 defini-
cja była nieprecyzyjna i niejednolicie stosowana
przez państwa członkowskie, Komisja Europejska
podjęła działania legislacyjne w celu zmiany (dopre-
cyzowania) definicji działki rolnej.
I tak w rozporządzeniu Komisji (WE) nr 972/
2007 z dnia 20 sierpnia 2007 r. (obowiązuje od
1.01.2008 r.) nadano nowe brzmienie definicji dział-
ki rolnej, zgodnie z którą „jest to zwarty obszar
gruntu, na którym jeden rolnik prowadzi jedną gru-
pę upraw; jednak w przypadku gdy w kontekście ni-
niejszego rozporządzenia wymagane jest oddzielne
zgłoszenie użytkowania pewnego obszaru w ramach
gruntów objętych grupą upraw, działka rolna jest
ograniczona na podstawie tego konkretnego użytko-
wania”.
Zmiana zasad deklarowania działek umożliwi
otrzymanie płatności do upraw poniżej 0,1 ha poło-
żonych pomiędzy uprawami kwalifikującymi się do
uzupełniającej płatności obszarowej, co w roku ubie-
głym było niemożliwe.
Jednocześnie główną przesłanką, która skłoniła
kierownictwo MRiRW do podjęcia decyzji dotyczącej
zmiany zasad deklarowania działek rolnych w 2008 r.,
był zarzut Komisji Europejskiej wyrażony w rapor-
cie z misji kontrolnej, zgodnie z którym błędne zasa-
dy deklarowania działek rolnych skutkowały nie-
prawidłowymi pomiarami działek rolnych i niepra-
widłowym stosowaniem tolerancji w trakcie kontroli
na miejscu.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż zmiana formu-
larza wniosku na rok 2008 związana jest również
z wprowadzeniem przez Komisję Europejską od
1 stycznia 2008 r. nowych form płatności: płatności
do gruntów rolnych z tytułu owoców miękkich (ma-
lin i truskawek) oraz oddzielnej płatności do pomi-
dorów przeznaczonych do przetwórstwa.
Odpowiadając zatem na zadane pytania, infor-
muję:
Pytanie 1: Czy problem z wypełnianiem wnio-
sków o przyznanie płatności obszarowych jest znany
Ministerstwu Rolnictwa i Rozwoju Wsi?
Zdając sobie sprawę z mogących wystąpić utrud-
nień w wypełnianiu wniosków o przyznanie płatno-
ści obszarowych, podjętych zostało podczas kampa-
nii zbierania wniosków szereg działań ułatwiających
rolnikom składanie wniosków.
Wydłużony został czas pracy biur powiatowych
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
Wiele biur powiatowych uruchomiło dodatkowe
punkty, w których oddelegowani pracownicy ARiMR
przyjmowali wnioski od rolników.
Pragnę zwrócić uwagę, iż w celu wyeliminowa-
nia błędów podczas wypełniania wniosków o przy-
znanie płatności przeprowadzana była kontrola
wniosków w trakcie ich przyjmowania. Zatem nawet
w przypadku popełnienia błędu rolnik mógł doko-
nać korekty, wniosku nie ponosząc z tytułu błędnej
761
deklaracji żadnych konsekwencji (sankcje, odmowa
przyznania płatności).
Odnosząc się do zarzutu zbyt obszernej instruk-
cji wypełniania wniosków, wyjaśniam, iż jest ona
często jedynym narzędziem pomocy wypełniania
wniosku o przyznanie płatności. Dlatego przygoto-
wanie wyczerpującej instrukcji, zawierającej jak naj-
bardziej obszerny materiał informacyjny o płatno-
ściach do gruntów rolnych, wydaje się niezbędne.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w przypadku za-
istnienia wątpliwości co do prawidłowego wypełnie-
nia wniosku rolnicy mogli korzystać na bieżąco
z funkcjonującej bezpłatnej infolinii ARiMR.
Rozumiejąc zatem oczekiwania polskich rolni-
ków, należy jednakże podkreślić, iż wszelkie zmia-
ny w wypełnianiu wniosków o przyznanie płatno-
ści obszarowych są w pełni zgodne z prawem wspól-
notowym i obowiązują wszystkie państwa człon-
kowskie UE.
Pytanie 2: Jakie kroki ma zamiar podjąć Mini-
sterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi w sprawie ewen-
tualnego uproszczenia wniosków, szkoleń dla rolni-
ków oraz organizacji bezpłatnej pomocy przy wypeł-
nianiu wniosków?
W celu ułatwienia wypełniania wniosków przez
rolników oraz poprawy ich czytelności proponuje
się, aby w 2009 r. personalizacji podlegały poza da-
nymi podmiotowymi i danymi dotyczącymi działek
ewidencyjnych również dane dotyczące działek rol-
nych. W latach poprzednich personalizacji podlegały
tylko dane podmiotowe oraz dane dotyczące działek
ewidencyjnych.
Rolnicy, którzy będą wnioskować o takie same
formy płatności co w roku ubiegłym, nie będą musie-
li wypełniać wniosku o przyznanie płatności.
Wszystkie dane dotyczące działek ewidencyjnych,
działek rolnych i sposobu ich wykorzystywania będą
już wprowadzone przez ARiMR (tzw. personalizacja
wniosku). Rolnicy będą wprowadzać zmiany tylko
i wyłącznie w przypadku np. powiększenia gospo-
darstwa, zmiany sposobu użytkowania działek rol-
nych (np. uprawa zbóż zamiast uprawy ziemniaków,
co może wpływać na wysokość płatności bezpośred-
nich – do zbóż przysługują płatności JPO+UPO, do
ziemniaków tylko JPO).
Z poważaniem
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 18 lipca 2008 r.
762
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie wypłaty preferencyjnych kredytów
klęskowych z dopłatami Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
(3944)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 2 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-3944/
08) interpelacją posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie wypłaty preferencyjnych kredytów klę-
skowych z dopłatami Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa uprzejmie Pana Marszałka in-
formuję, że wobec niewystarczających kwot środków
zaplanowanych w planie finansowym Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na dopłaty
do oprocentowania inwestycyjnych i klęskowych
kredytów bankowych w łącznej kwocie 849 575 tys.
zł, w tym na dopłaty do oprocentowania kredytów
klęskowych w kwocie 200 574 tys. zł, minister rol-
nictwa i rozwoju wsi wystąpił do ministra finansów
o zwiększenie środków dla Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa na powyższy cel.
Po dokonaniu zmiany przeznaczenia środków
z niewykorzystanych rezerw celowych dodatkowe
środki budżetowe zostaną przekazane dla Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w celu
zapewnienia pełnego dostępu do kredytów na wzno-
wienie produkcji w gospodarstwach rolnych lub
działach specjalnych produkcji rolnej poszkodowa-
nych w związku z wystąpieniem klęsk.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że kierownic-
two Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęło
decyzję o wydłużeniu o 2 miesiące, tj. do 31 sierpnia
2008 r., terminu udzielania kredytów klęskowych
na zasadach wynikających z rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie
szczegółowego zakresu i kierunków działań Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz spo-
sobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514) na pod-
stawie zgód na uruchomienie linii kredytowych wy-
danych przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w okresie od 1 czerwca 2007 r. do 31 grudnia 2007 r.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie równego potraktowania
oddziałów szpitalnych
(szpitalnych oddziałów rehabilitacji) i poradni
specjalistycznych (poradni rehabilitacyjnych)
przy wprowadzaniu JGP i koszyka świadczeń
(3945)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Zbigniewa Matuszczaka, przeka-
zaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemar-
szałka Sejmu, z dnia 2 lipca 2008 r., znak: SPS-023-
-3945/08, w sprawie równego potraktowania oddzia-
łów szpitalnych (szpitalnych oddziałów rehabilitacji)
i poradni specjalistycznych (poradni rehabilitacyj-
nych) przy wprowadzaniu JGP i koszyka świad-
czeń, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń, na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), akty
wykonawcze do tej ustawy oraz zarządzenia prezesa
NFZ w sprawie szczegółowych warunków zawiera-
nia i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w poszczególnych rodzajach, wydawane
w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146
ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że świadcze-
niobiorcy mają, na zasadach określonych w ustawie,
prawo do świadczeń opieki zdrowotnej, których ce-
lem jest zachowanie zdrowia, zapobieganie choro-
bom i urazom, wczesne wykrywanie chorób, lecze-
nie, pielęgnacja oraz zapobieganie niepełnospraw-
ności i jej ograniczanie. Świadczeniobiorcy zapewnia
się i finansuje ze środków publicznych, na zasadach
i w zakresie określonym w ustawie, m.in. rehabilita-
cję leczniczą.
Odnosząc się do kwestii wyodrębnienia w ramach
świadczeń opieki zdrowotnej rodzaju – rehabilitacja
lecznicza, uprzejmie informuję, że przedmiot postę-
powania w sprawie zawarcia umowy o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, kryteria oceny ofert
i warunki wymagane od świadczeniodawców, zgod-
nie z przepisem art. 146 ww. ustawy, określa prezes
Narodowego Funduszu Zdrowia, który w celu ustale-
nia jednolitych sposobów realizacji zadań związanych
z zawieraniem umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej wydaje zarządzenia, w których określa
szczegółowe warunki zawierania i realizacji umów
w poszczególnych rodzajach i zakresach.

Przed określeniem przedmiotu postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteriów oceny ofert i warun-
ków wymaganych od świadczeniodawców prezes
funduszu zasięga opinii właściwych konsultantów
krajowych (art. 146 ust. 2 ww. ustawy).
Rehabilitacja medyczna to kompleksowe działa-
nie na rzecz osoby niepełnosprawnej fizycznie, mają-
ce na celu przywrócenie jej sprawności fizycznej,
a także zdolności do pracy oraz czynnego udziału
w życiu społecznym.
W związku z powyższym określenie odrębnym
zarządzeniem prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia warunków zawierania i realizacji umów w ro-
dzaju rehabilitacja lecznicza ma na celu, przede
wszystkim, właściwe zabezpieczenie dostępu świad-
czeniobiorców do omawianego rodzaju świadczeń,
które w roku bieżącym udzielane są w kilkunastu
zakresach, realizowanych w warunkach ambulato-
ryjnych, domowych, ośrodka dziennego oraz stacjo-
narnych.
Rehabilitacja lecznicza, jako odrębny rodzaj świad-
czeń, będący przedmiotem umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, funkcjonuje również w rozpo-
rządzeniu ministra zdrowia z dnia 6 maja 2008 r.
w sprawie ogólnych warunków umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81, poz. 484).
Należy także zaznaczyć, że rozwiązanie, polega-
jące na wyodrębnieniu określonej grupy świadczeń
opieki zdrowotnej, ma zastosowanie w odniesieniu
do rodzajów: opieka psychiatryczna i leczenie uza-
leżnień oraz opieka długoterminowa.
Jednocześnie, mając na uwadze kwestie poruszo-
ne w interpelacji pana posła, uprzejmie informuję,
że przedstawione rozwiązania, dotyczące rehabilita-
cyjnych świadczeń opieki zdrowotnej, nie są sprzecz-
ne z przepisami rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 16 lipca 2004 r. w sprawie systemu resortowych
kodów identyfikacyjnych dla zakładów opieki zdrowot-
nej oraz szczegółowych zasad ich nadawania (Dz. U.
Nr 170, poz. 1797, z późn. zm.), odnoszącego się do za-
gadnienia wpisu zakładu opieki zdrowotnej do odpo-
wiedniego rejestru zakładów opieki zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
763
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie pilnego opracowania i wdrożenia
Krajowego Programu Przeciwdziałania Suszy
w rolnictwie (3946)
W związku z przesłaną przy piśmie z dnia 2 lipca
2008 r. (znak: SPS-023-3946/08) interpelacją posła
Tadeusza Tomaszewskiego w sprawie pilnego opra-
cowania i wdrożenia krajowego programu przeciw-
działania suszy w rolnictwie – uprzejmie Pana Mar-
szałka informuję, że zgodnie z obowiązującymi prze-
pisami prawa producenci rolni, którzy ponieśli star-
ty w wyniku suszy, mogą ubiegać się o następujące
formy pomocy:
1. Kredyty preferencyjne na wznowienie produk-
cji w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej, na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie
szczegółowego zakresu i kierunków działań Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz spo-
sobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514, ze zm.).
Powyższe kredyty uruchamiane są przez agencję, za
zgodą ministra rolnictwa i rozwoju wsi, na wnioski
wojewodów. Warunkiem uruchomienia powyższej
procedury jest dokonanie oszacowania strat przez
komisję powołaną przez wojewodę w ciągu 60 dni od
dnia stwierdzenia skutków klęski. W przypadku
ww. kredytów mają zastosowanie uproszczone pro-
cedury ich udzielania. Ponadto producent rolny
może sfinansować środkami z kredytu klęskowego
zakup materiałów i środków trwałych dokonany
w okresie od zaistnienia klęski, a przed uzyskaniem
kredytu. Kredyty z dopłatami do oprocentowania ze
środków Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa udzielane są na okres do 4 lat.
2. Wydłużenie do 5 lat okresu spłaty zaciągnię-
tych wcześniej kredytów na wznowienie produkcji
w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej poszkodowanych w wyniku klęski
oraz w prolongowaniu spłat rat kredytów i odsetek
preferencyjnych kredytów klęskowych i inwestycyj-
nych w ramach okresu kredytowania ustalonego dla
danej linii kredytowej.
3. Odszkodowania z dopłatą z budżetu państwa
z tytułu ubezpieczeń upraw rolnych na podstawie
ustawie z dnia 7 lipca 2005 r. o ubezpieczeniach
upraw rolnych i zwierząt gospodarskich (Dz. U.
Nr 150, poz. 1249, z późn. zm.). Pierwsze wnioski
o środki budżetowe mogą być składane przez zakła-
dy ubezpieczeń, które podpisały umowy z ministrem
rolnictwa i rozwoju wsi w terminie do dnia 30 wrze-
śnia br., z tytułu odszkodowań wypłaconych poszko-
dowanym producentom rolnym za okres od począt-
ku roku do dnia 30 sierpnia 2008 r.
764
4. Udzielenie przez prezesa Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego pomocy, na indywidual-
ny wniosek rolnika poszkodowanego suszą w upra-
wach rolnych, w opłacaniu bieżących składek na
ubezpieczenie społeczne oraz regulowaniu zaległo-
ści z tego tytułu w formie odraczania terminu płat-
ności składek i rozkładania ich na dogodne raty.
Rolnicy poszkodowani przez suszę w uprawach rol-
nych mogą także ubiegać się o zmianę dotychczaso-
wych warunków spłat należności z tytułu zadłuże-
nia. Możliwe będzie także umarzanie w całości lub
w części bieżących składek.
5. Udzielenie przez prezesa Agencji Nieruchomo-
ści Rolnych ulg w opłatach czynszu dzierżawnego
wnoszonego przez rolników poszkodowanych suszą
w uprawach rolnych.
Na podstawie art. 700 Kodeksu cywilnego obni-
żenie czynszu dzierżawnego może nastąpić przy
łącznym spełnieniu dwóch warunków:
1) zaistnieniu okoliczności, za które dzierżawca
nie ponosi odpowiedzialności i które nie dotyczą jego
osoby;
2) wystąpieniu znacznego zmniejszenia zwykłe-
go przychodu z przedmiotu dzierżawy.
Obniżenie czynszu może nastąpić po złożeniu
przez dzierżawcę wniosku, w którym zostaną za-
warte informacje dotyczące:
1) struktury upraw;
2) okoliczności, które miały wpływ na znaczne
zmniejszenie plonów;
3) rodzaju uprawy i jej powierzchni, na którą
miały wpływ okoliczności wymienione w pkt 2
potwierdzone protokołem komisji, określonej
w ust. 3.1.;
4) uzyskanego plonu i średniego plonu z 3 ostat-
nich lat;
5) kwot uzyskanych z tytułu odszkodowań i ubez-
pieczeń.
6. Udzielenie przez wójtów, burmistrzów lub pre-
zydentów miast ulg i zwolnień w opłatach podatku
rolnego za 2007 r., na podstawie ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U.
z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.).
Ponadto producenci rolni, którzy nie wywiążą się
z powodu suszy z limitu produkcji mleka oraz ze zo-
bowiązań PROW 2004–2006 z powodu szkód
w uprawach leśnych spowodowanych suszą, nie będą
karani. Zostaną również podjęte działania mające
na celu przyspieszenie wypłat płatności bezpośred-
nich przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa za 2008 r. po 1 grudnia 2008 r.
Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować,
że decyzja odnośnie do innych form pomocy będzie
mogła zostać podjęta po przesłaniu przez wojewo-
dów wielkości oszacowanych strat w gospodarstwach
rolnych spowodowanych tegoroczną suszą.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w dniu
11 lipca 2008 r. została przyjęta przez Senat i prze-
kazana do podpisu prezydentowi RP ustawa o zmia-
nie ustawy o paszach, zgodnie z którą termin wej-
ścia w życie zakazu wytwarzania, wprowadzania do
obrotu i stosowania w żywieniu zwierząt pasz gene-
tycznie zmodyfikowanych oraz organizmów zmody-
fikowanych przeznaczonych do użytku paszowego
został przesunięty do 1 stycznia 2013 r.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie uniemożliwienia przeniesienia
ruchu tranzytowego na drogę krajową nr 92
i drogę wojewódzką nr 466 (3947)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Tadeusza Tomaszewskiego z dnia
19 czerwca 2008 r. w sprawie uniemożliwienia prze-
niesienia ruchu tranzytowego na drogę krajową
nr 92 i drogę wojewódzką nr 466 przekazuję na ręce
Pana Marszałka poniższe wyjaśnienia.
Planowane zmiany w systemie opłat (projekt usta-
wy o zmianie ustawy o drogach publicznych oraz nie-
których innych ustaw) mogą spowodować czasowe
przeniesienie ruchu na drogi równoległe, lecz skala
tego przeniesienia będzie dużo mniejsza niż przed
wprowadzeniem rekompensat. Zniesienie winiet nie
przywróci sytuacji sprzed 1 września 2005 r., ponie-
waż zwiększyła się sieć autostrad, która jeszcze dalej
będzie się dynamicznie zwiększać. Należy liczyć się
z tym, iż tylko samochody ciężarowe poruszające się
w transporcie regionalnym będą starały się zjechać
na drogi równoległe. Przejazdy w ruchu międzyregio-
nalnym i krajowym z ominięciem autostrad będą nie-
uzasadnione ekonomicznie (potencjalne oszczędności
na opłatach nie będą równoważyły strat na czasie
przejazdu i zużyciu paliwa). Omijanie autostrad bę-
dzie również nieuzasadnione ze względu na dążenie
przewoźników do skrócenia czasu dostawy. Ponadto
należy się spodziewać, że przeniesienie ruchu z auto-
strad płatnych na inne drogi zostanie powstrzymane
dzięki realizowanemu przez Generalną Dyrekcję
Dróg Krajowych i Autostrad programowi zabezpie-
czenia dróg równoległych.
W programie tym przewiduje się podjęcie nastę-
pujących działań:
— fotoradary w miejscach szczególnie niebez-
piecznych,
— przejścia dla pieszych z sygnalizacją wzbu-
dzaną,
— sygnalizacje świetlne na skrzyżowaniach jed-
nopoziomowych,

— spowolnienie i uspokojenie ruchu na odcin-
kach przejść dróg alternatywnych przez małe miej-
scowości,
— stosowanie efektu bramy na wejściu do miej-
scowości,
— budowa małych rond,
— zawężenie przekroju drogi,
— wydzielanie pasów skrętu w lewo,
— kanalizowanie przekroju drogi z zastosowa-
niem azyli dla pieszych i wysp rozdzielających kie-
runki ruchu,
— odgięcie toru jazdy.
Rozwiązania w ramach tego programu wpłynąć
mają również na poprawę bezpieczeństwa ruchu
drogowego – przykładem jest droga krajowa nr 8,
gdzie wprowadzono rozwiązania z zakresu bezpie-
czeństwa ruchu drogowego mające na celu uspokoje-
nie ruchu. Rezultatem tych działań jest ogranicze-
nie wypadkowości o ok. 30%. GDDKiA będzie wpro-
wadzać rozwiązania mające na celu spowolnienie
przejazdów również na innych drogach krajowych.
Na odcinkach dróg szczególnie narażonych na
zwiększenie ruchu ciężarowego podjęte zostaną do-
datkowe działania zabezpieczające, minimalizujące
negatywny wpływ wzmożonego ruchu na stan śro-
dowiska naturalnego, nawierzchnię dróg i bezpie-
czeństwo ruchu drogowego.
Oprócz działań prowadzonych przez GDDKiA,
Sekretariat Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu
Drogowego koordynuje realizację programu zabez-
pieczenia dróg wojewódzkich. Szczególnym nadzo-
rem głównego inspektora transportu drogowego
zostaną objęte odcinki dróg równoległych wzglę-
dem obecnie eksploatowanych płatnych odcinków
autostrad.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 18 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
Prawo budowlane oraz ustawy
o samorządach zawodowych architektów,
inżynierów budownictwa oraz urbanistów
(3948)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Tadeusza Tomaszewskiego z dnia 20 czerwca
2008 r. w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
765
Prawo budowlane oraz ustawy o samorządach zawo-
dowych architektów, inżynierów budownictwa oraz
urbanistów, przekazaną przy piśmie z dnia 2 lipca
2008 r. (znak: SPS-023-3948/08), uprzejmie infor-
muję, iż ww. projekt nie był przygotowywany w re-
sorcie, tylko w Komisji Nadzwyczajnej „Przyjazne
Państwo”, a zatem jest to projekt poselski. Intencje,
jakie przyświecały projektodawcom, zostały zawar-
te w uzasadnieniu do niniejszej regulacji (projekt
nr PZFD/B-47). Natomiast minister infrastruktury
w ramach opinii Rady Ministrów do projektu ww.
ustawy przedstawił swoje stanowisko, w którym nie
podziela propozycji kierunku zmian. Nadawanie
uprawnień jednocześnie przez wojewodów oraz izby
stwarza niepotrzebne i nieuzasadnione rozproszenie
decyzyjne. Przeprowadzanie weryfikacji umiejętno-
ści zawodowych beneficjentów w dwóch niezależ-
nych ośrodkach stwarza ryzyko nadawania – rodzą-
cych takie same skutki – uprawnień osobom o nie-
równoważnym poziomie przygotowania zawodowe-
go, co w przypadku zawodów technicznych wpłynie
na zwiększenie ryzyka z tytułu błędów w sztuce. Za-
proponowaną również zasadę dobrowolności przy-
należności do izb samorządów zawodowych ocenia
również negatywnie. Izby stanowią bowiem organi-
zacje, których celem jest m.in. czuwanie nad prawi-
dłowym i zgodnym z obowiązującymi przepisami
oraz zasadami wiedzy technicznej i urbanistycznej
wykonywaniem czynności zawodowych, gdzie każdy
z przynależnych członków podlega odpowiedzialno-
ści dyscyplinarnej za naruszenie obowiązków, zgod-
nie z przepisami art. 41 ustawy z 15 grudnia o samo-
rządach zawodowych architektów, inżynierów bu-
downictwa oraz urbanistów.
Bardzo ważnym aspektem przynależności do izb,
zdaniem ministerstwa, jest możliwość korzystania
przez ich członków z pomocy w zdobywaniu wiedzy
i podnoszeniu kwalifikacji zawodowych oraz korzy-
staniu z ochrony i pomocy prawnej. Ma to ogromne
znaczenie w sytuacji coraz większych wymagań
i odpowiedzialności zawodowej poszczególnych grup
zawodowych posiadających uprawnienia w różnych
specjalnościach wynikających z przepisów ustawy
Prawo budowlane.
Projektowana zasada dobrowolnej przynależno-
ści do izb samorządów zawodowych może spowodo-
wać to, że izby (choćby ze względu na konieczność
opłacania składek członkowskich) będą zrzeszać je-
dynie niewielką część uprawnionych osób. W takiej
zaś sytuacji zdecydowana większość obowiązków
związanych z nadawaniem i pozbawianiem upraw-
nień budowlanych obciążałaby wojewodów, co gene-
rowałoby bardzo istotne zwiększenie wydatków ze
środków budżetu państwa na zwiększenie obsady
etatowej oraz wyposażenie stanowisk pracy w urzę-
dach wojewódzkich.
Należy zwrócić uwagę także na fakt, że koszty
ponoszone przez członków izb są na poziomie tak ni-
skim w stosunku do stawek za ich usługi, że z całą
pewnością fakt ich uiszczania nie wpłynie na kon-
766
kurencyjność cen na rynku i obniżenie kosztów pra-
cy osób zrzeszonych w izbach.
Zgodnie z obecnie obowiązującym porządkiem
prawnym państwo przekazało samorządowi zawo-
dowemu architektów, inżynierów budownictwa oraz
urbanistów zarówno nadawanie uprawnień, jak i kon-
trolę prawidłowości wykonywania czynności zawo-
dowych przez członków tego samorządu. Zmiany za-
proponowane w projekcie ustawy o zmianie ustawy
Prawo budowlane oraz ustawy o samorządach zawo-
dowych architektów, inżynierów budownictwa oraz
urbanistów zmierzają w kierunku ograniczenia
władztwa, jakie państwo przekazało samorządowi
zawodowemu architektów, inżynierów budownictwa
oraz urbanistów.
W świetle powyższego podzielam pogląd pana
posła w tej sprawie, gdyż zaproponowana regulacja
powinna być poprzedzona gruntowną analizą prze-
pisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorzą-
dach zawodowych architektów, inżynierów budow-
nictwa oraz urbanistów (Dz. U. z 2001 r. Nr 5, poz.
42, z późn. zm.), której zmiana nie może ograniczać
się jedynie do uchylenia art. 6 (art. 2 projektu). Ana-
lizy i zmiany wymagają również inne obowiązujące
przepisy prawa, gdyż w projektowanym kształcie re-
gulacja dotycząca zawodów architektów, inżynierów
budownictwa oraz urbanistów, będzie niekomplet-
na. Jedynie dla przykładu należy podać, że przedło-
żony projekt ustawy nie stwarza żadnych instru-
mentów prawnych, jakimi mógłby posługiwać się
wojewoda przy wykonywaniu swoich nowych zadań
związanych z weryfikacją i nadawaniem uprawnień
budowlanych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie terminów wprowadzenia
małego ruchu granicznego na granicy
Rzeczypospolitej Polskiej z Republikami:
Białorusi, Ukrainy i Rosji (3950)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Beaty Mazurek (pismo nr SPS-
-023-3950/08 z dnia 2 lipca 2008 r.) w sprawie ter-
minów wprowadzenia małego ruchu granicznego na
granicy Rzeczypospolitej Polskiej z republikami
Białorusi, Ukrainy i Rosji uprzejmie informuję
o działaniach w zakresie zawarcia umów o małym
ruchu granicznym, które powinny ułatwić ruch oso-
bowy między Polską a wymienionymi państwami.
W wyniku trzech rund negocjacji tekst umowy
między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Gabine-
tem Ministrów Ukrainy został uzgodniony i parafo-
wany 4 marca br. Podpisanie umowy przez premie-
rów Polski i Ukrainy nastąpiło 28 marca 2008 r.
w Kijowie. Jednocześnie, zgodnie z wymogami Unii
Europejskiej, umowa została przekazana do zaopi-
niowania przez Komisję Europejską, która pismem
z dnia 30 kwietnia 2008 r. wyraziła swoją opinię
w kwestii jej zgodności z prawem wspólnotowym.
Komisja Europejska wskazała na postanowienia
umowy, które wymagają zmiany celem dostosowa-
nia do przepisów rozporządzenia (WE) nr 1931/
2006, a w szczególności dotyczy to zasięgu strefy
przygranicznej oraz pokrywania w ramach obowiąz-
kowych polis medycznych kosztów leczenia w na-
głych przypadkach przez osoby korzystające z małe-
go ruchu granicznego.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych powiadomiło
stronę ukraińską notą z dnia 9 maja 2008 r. o stano-
wisku Komisji Europejskiej, informując jednocze-
śnie o konieczności dodatkowych rozmów w celu do-
konania niezbędnych zmian w umowie. Należy za-
znaczyć, że strona ukraińska była wcześniej uprze-
dzona o procedurze opiniowania umowy pod kątem
jej zgodności z prawem wspólnotowym.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych w celu zmia-
ny umowy podpisanej 28 marca 2008 r. przygotowa-
ło projekt protokołu między Rządem Rzeczypospoli-
tej Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zmia-
nie umowy między Rządem Rzeczypospolitej Pol-
skiej a Gabinetem Ministrów Ukrainy, podpisanej
w Kijowie dnia 28 marca 2008 r., który poddano pro-
cedurze konsultacji międzyresortowych. Projekt
uwzględnia uwagi zgłoszone przez poszczególne re-
sorty, między innymi w odniesieniu do zasad udzie-
lania pomocy medycznej osobom przekraczającym
granicę w ramach małego ruchu granicznego oraz
zasięgu strefy (załącznik nr 1 do umowy będący li-
stą miejscowości przygranicznych).
Premier D. Tusk wyraził zgodę na wszczęcie ne-
gocjacji w sprawie zmiany umowy z dnia 27 czerwca
2008 r., co pozwoliło na niezwłoczne przekazanie
projektu protokołu Ambasadzie Ukrainy w Warsza-
wie wraz z wnioskiem o przeprowadzenie negocjacji
w tej sprawie. Negocjacje odbyły się w Kijowie 10 lip-
ca 2008 r. i nie przyniosły zasadniczego przełomu.
Strona ukraińska zgodziła się jedynie na niewielkie
zmiany redakcyjne umowy.
Minister zdrowia E. Kopacz w trakcie wizyty
w Kijowie 17 lipca br. uzgodniła ze stroną ukraińską
powołanie polsko-ukraińskiej grupy roboczej, której
zadaniem jest wypracowanie wspólnych procedur
ochrony zdrowia osób przekraczających granicę
w ramach małego ruchu granicznego.

Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych dokłada wszelkich starań, aby porozumie-
nie w sprawie zmiany umowy zostało osiągnięte jak
najszybciej i otworzyło drogę do jej ratyfikacji i na-
stępnie wejścia w życie, zgodnie z oczekiwaniami
mieszkańców strefy przygranicznej po obu stronach
granicy polsko-ukraińskiej. Rozmowy z Ukrainą
znajdują się w końcowej fazie i jeżeli strona ukraiń-
ska wyrazi zgodę na dokonanie koniecznych zmian,
pozostanie jedynie ratyfikacja tej umowy wraz
z protokołem.
W związku z tym, że negocjacje wykazały, iż roz-
porządzenie WE 1931/2006 Parlamentu Europej-
skiego i Rady o małym ruchu granicznym nie w peł-
ni uwzględnia wszystkie uwarunkowania prawne
tej formy kontaktów społeczeństw, Ministerstwo SZ
podjęło także działania na forum Unii Europejskiej
na rzecz dokonania nowelizacji wspomnianego roz-
porządzenia. Dla ich przeprowadzenia konieczne bę-
dzie jednak uzyskanie poparcia samej Komisji Euro-
pejskiej, która posiada wyłączną kompetencję co do
inicjatywy w tej sprawie. Naszą inicjatywę popierają
również Słowacja, Węgry i Litwa.
Inicjatywa zawarcia umowy o małym ruchu gra-
nicznym między Polską a Białorusią została przeka-
zana władzom białoruskim podczas konsultacji kon-
sularnych w Mińsku w lutym 2008 r. Negocjacje nad
projektem umowy między Rządem RP a Rządem Re-
publiki Białorusi o zasadach małego ruchu granicz-
nego odbyły się w Warszawie w dniach 14–15 kwiet-
nia 2008 r. oraz w Mińsku w dniach 23–24 lipca
2008 r. Kolejna runda rozmów ma odbyć się w War-
szawie w najbliższym czasie. Konkretny termin bę-
dzie przedmiotem uzgodnień na drodze dyploma-
tycznej. Dotychczasowy przebieg rozmów wskazuje
na znaczne zbliżenie stanowisk obu stron oraz moż-
liwość podpisania umowy w 2008 r.
Podczas polsko-rosyjskich konsultacji konsular-
nych w Moskwie 23–24 stycznia 2008 r. obie strony
wyraziły zainteresowanie wprowadzeniem małego
ruchu granicznego i uzgodniły wymianę projektów
umowy w tej sprawie. Strona rosyjska przekazała
swój projekt umowy o małym ruchu granicznym
18 kwietnia br. Po jego analizie Ministerstwo Spraw
Zagranicznych uznało, iż podstawą negocjacji powi-
nien być polski projekt umowy między Rządem RP
a Rządem Federacji Rosyjskiej o zasadach małego
ruchu granicznego, który po zakończeniu procedury
uzgodnień międzyresortowych został przekazany
stronie rosyjskiej. Negocjacje tej umowy odbyły się
w Moskwie 21 lipca 2008 r. Uzgodniono, że druga
runda negocjacji odbędzie się w Warszawie w możli-
wie najkrótszym terminie. Konkretny termin zosta-
nie ustalony drogą dyplomatyczną. Dotychczasowy
przebieg rozmów wskazuje, że nie zakończą się one
szybko z uwagi na stanowisko władz rosyjskich od-
nośnie do szczegółowych postanowień umowy regu-
lujących mały ruch graniczny.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych dąży do jak
najszybszego zakończenia negocjacji wymienionych
767
umów z Ukrainą, Białorusią i Federacją Rosyjską,
jednakże należy mieć na uwadze, iż zależy ono nie
tylko od determinacji strony polskiej, ale również od
stanowiska władz tych państw prezentowanego pod-
czas prowadzonych negocjacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie funkcjonowania
kolegiów nauczycielskich
oraz nauczycielskich kolegiów języków obcych
(3952)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do in-
terpelacji pani poseł Beaty Mazurek, przesłanej przy
piśmie znak: SPS-023-3952/08 z dnia 2 lipca br.
w sprawie kolegiów nauczycielskich oraz nauczyciel-
skich kolegiów języków obcych – uprzejmie wyja-
śniam.
Zakłady kształcenia nauczycieli, czyli kolegia na-
uczycielskie i nauczycielskie kolegia języków obcych,
a także kolegia pracowników służb społecznych,
działają na podstawie ustawy o systemie oświaty.
Organem prowadzącym kolegia publiczne są jed-
nostki samorządu wojewódzkiego. Nadzór pedago-
giczny nad kolegiami nauczycielskimi sprawuje mi-
nister właściwy do spraw oświaty, a nad kolegiami
pracowników służb społecznych – kurator oświaty
właściwy dla danego województwa. Kształcenie
trwa w kolegiach 3 lata i kończy się uzyskaniem dy-
plomu ukończenia kolegium. Kolegia nauczycielskie
i kolegia języków obcych kształcą:
— nauczycieli przedszkoli, szkół podstawowych,
placówek oświatowo-wychowawczych;
— w przypadku nauczycieli języków obcych rów-
nież nauczycieli gimnazjów, szkół ponadgimnazjal-
nych, a także dotychczasowych szkół ponadpodsta-
wowych.
Uprawnienia w opisanym wyżej zakresie mają
absolwenci kolegiów nauczycielskich i nauczyciel-
skich kolegiów języków obcych na podstawie dy-
plomu ukończenia kolegium, i to bez konieczności
uzyskania tytułu zawodowego licencjat i dyplomu
potwierdzającego ukończenie studiów wyższych
w uczelni.
Kolegia nie są w systemie szkolnictwa wyższego,
niemniej uczelnie mogą współpracować z kolegiami.
Przepisy nie stoją też na przeszkodzie sprawowania
768
przez uczelnie opieki naukowo-dydaktycznej nad ko-
legiami. Problem natomiast stanowi uzyskiwanie
przez absolwentów kolegiów tytułu zawodowego li-
cencjat i dyplomu potwierdzającego ukończenie stu-
diów wyższych w uczelni. Wydanie przez uczelnię
państwowego dyplomu ukończenia studiów jest bo-
wiem możliwe po spełnieniu przez uczelnię i studen-
ta szeregu warunków określonych w przepisach do-
tyczących systemu szkolnictwa wyższego.
Problem kolegiów był przedmiotem prac Zespołu
do Spraw Opracowania Założeń Reformy Systemu
Nauki i Reformy Systemu Szkolnictwa Wyższego,
powołanego przez ministra nauki i szkolnictwa wyż-
szego. W projekcie założeń eksperci pracujący w ze-
spole zaproponowali rozwiązanie problemów kole-
giów poprzez przekształcenie ich w publiczne wyż-
sze szkoły zawodowe, głównie poprzez ich konsolida-
cję z publicznymi uczelniami zawodowymi, lub szko-
ły policealne. Eksperci przewidywali, że włączenie
kolegiów do uczelni będzie możliwe po spełnieniu
przez te kolegia określonych warunków. Propono-
wane w projekcie założeń reformy systemu szkolnic-
twa wyższego rozwiązania w zakresie zarządzania
szkołami wyższymi, modelu kariery akademickiej,
finansowania szkolnictwa wyższego i dydaktyki stwa-
rzają kolegiom większe niż dotychczas szanse na in-
tegrację z PWSZ i uzyskanie uprawnień do prowa-
dzenia kształcenia na określonym kierunku stu-
diów. Ułatwienia te związane są z proponowanymi
zmianami dotyczącymi w szczególności:
— wprowadzenia bardziej przejrzystych prze-
pisów określających możliwość tworzenia uczelni
zawodowych przez jednostki samorządu teryto-
rialnego;
— zmian w zakresie minimum kadrowego dla
prowadzenia kierunku studiów w PWSZ, uwzględ-
niających nauczycieli akademickich z doświadcze-
niem zawodowym uzyskanym poza uczelnią;
— dostosowania kształcenia w większej mierze
uwzględniającego potrzeby rynku pracy;
— zmian w zakresie obligatoryjnego kształcenia
nauczycieli w zakresie dwóch specjalności – głównej
i dodatkowej.
Projekt Założeń Reformy Sytemu Szkolnictwa
Wyższego został przesłany do uzgodnień społecz-
nych. Na zmiany w zakresie funkcjonowania kole-
giów będą miały wpływ wyniki uzgodnień społecz-
nych, uwagi i wnioski ze spotkań kierownictwa mi-
nisterstwa ze środowiskiem akademickim i instytu-
cjami szkolnictwa wyższego, a także opinie marszał-
ków województw. Ostateczna decyzja o podjęciu
zmian systemowych będzie uzależniona od wnio-
sków i oceny funkcjonowania kolegiów nauczyciel-
skich i nauczycielskich kolegiów językowych w wa-
runkach globalnej konkurencji na rynku edukacyj-
nym oraz zmian, jakie na tej podstawie zaproponuje
minister edukacji narodowej.
Jedno z pytań zawartych w interpelacji posel-
skiej dotyczyło zmian przepisów wydawanych przez
ministra edukacji narodowej dotyczących sposobu
podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla
jednostek samorządu terytorialnego w zakresie ma-
jącym wpływ na zwiększenie finansowania zakła-
dów kształcenia nauczycieli. W tej sprawie zasięgnę-
łam opinii ministra edukacji narodowej. Odpowiedź
ministra edukacji narodowej w powyższej sprawie
przedstawiam poniżej:
„Zadania oświatowe związane z prowadzeniem
przez jednostki samorządu terytorialnego szkół
i placówek oświatowych finansowane są z dochodów
jednostek samorządu terytorialnego. Jednym z do-
chodów samorządów terytorialnych jest część oświa-
towa subwencji ogólnej. Zgodnie z art. 27 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88,
poz. 539) wysokość części oświatowej subwencji
ogólnej dla wszystkich jednostek samorządu teryto-
rialnego ustala corocznie ustawa budżetowa. Kwotę
przeznaczoną na część oświatową subwencji ogólnej
dla wszystkich gmin, powiatów i województw samo-
rządowych ustala się w wysokości łącznej kwoty czę-
ści oświatowej subwencji ogólnej, nie mniejszej niż
przyjęta w ustawie budżetowej w roku bazowym,
skorygowanej o kwotę innych wydatków z tytułu
zmiany realizowanych zadań oświatowych (art. 28
ust. 1 ww. ustawy). Część oświatową subwencji ogól-
nej – po odliczeniu rezerwy ustawowej 0,6% (art. 28
ust. 2) – dzieli się między jednostki samorządu tery-
torialnego (art. 28 ust. 5) według zasad określanych
corocznie w rozporządzeniu ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania (art. 28 ust. 6). Sub-
wencja oświatowa ustalana jest na dany rok kalen-
darzowy i przekazywana jest do jednostek samorzą-
du terytorialnego z budżetu państwa.
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań
edukacyjnych realizowanych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego, formuła algorytmicznego po-
działu subwencji oświatowej uwzględnia szereg
czynników i parametrów obrazujących specyfikę
kształtowania składowych elementów subwencji
w odniesieniu zarówno do zadań szkolnych, jak i za-
dań pozaszkolnych. Algorytm podziału subwencji
oświatowej jest corocznie modyfikowany, a potrzeba
tej modyfikacji wynika z analizy wskaźników eko-
nomicznych obrazujących przeciętne koszty kształ-
cenia i działalności szkół oraz placówek oświatowo-
-wychowawczych. Algorytm podziału subwencji
oświatowej uzależnia wysokość przyznawanych środ-
ków od skali i struktury realizowanych zdań, mierzo-
nych liczbą uczniów i wychowanków, z uwzględnie-
niem stopni awansu zawodowego nauczycieli, z wyłą-
czeniem zadań związanych z dowozem uczniów oraz
zadań związanych z prowadzeniem przedszkoli ogól-
nodostępnych i oddziałów ogólnodostępnych w przed-
szkolach z oddziałami integracyjnymi.
Konstrukcja algorytmu opiera się na podstawo-
wym założeniu, iż środki subwencyjne dzielone są
według kryteriów jednolitych i powszechnych, a za-
tem identycznych dla wszystkich j.s.t. Uwzględnione
w algorytmie regulacje oparte są na rozwiązaniach

polegających na zastosowaniu zasady, że „pieniądz
idzie za uczniem”, co oznacza naliczanie subwencji
na podstawie liczby uczniów uczęszczających do
szkół i placówek oświatowych prowadzonych bądź
dotowanych przez poszczególne gminy, powiaty i wo-
jewództwa samorządowe.
W algorytmie podziału subwencji oświatowej
uwzględniono specyfikę kolegiów nauczycielskich
przez zastosowanie dodatkowej wagi P21 przypisa-
nej dla słuchaczy zakładów kształcenia nauczycieli
i uwzględniającej wyższe koszty kształcenia. W for-
mule algorytmicznej podziału subwencji oświatowej
pomiędzy j.s.t. wagi są addytywne, tj. jeżeli uczeń
zalicza się do kilku wag, to są one sumowane. Kwota
standardu finansowego „A”, kwota subwencji oświa-
towej przypadająca na jednego ucznia przeliczenio-
wego, jest swoistym, kalkulacyjnym bonem oświato-
wym na ucznia jednolitym dla wszystkich j.s.t.,
ustalanym co roku. Użyte w algorytmie pojęcie
ucznia przeliczeniowego oraz pojęcie wartości wag
odpowiadają średnim statystycznym, podczas gdy
rzeczywiste zróżnicowanie jednostkowych kosztów
pomiędzy szkołami, nawet szkołami tego samego
typu w tej samej jednostce samorządu terytorialne-
go, jest ogromne i wynika z bardzo wielu szczegóło-
wych przyczyn. Należy podkreślić, że algorytm jest
jednak metodą statystyczną podziału subwencji i bę-
dąc kategorią ogólną nie może uwzględniać wszyst-
kich lokalnych problemów występujących w jednost-
kach samorządu terytorialnego, bowiem zatraciłby
swój uniwersalny charakter.
Algorytm podziału subwencji oświatowej na każ-
dy rok opiniowany jest przez: Komisję Wspólną Rzą-
du i Samorządu Terytorialnego, związki zawodowe
i partnerów społecznych.
Kwoty subwencji oświatowej nie można wprost
odnosić do zadań oświatowych nałożonych na j.s.t.
W obowiązującym systemie prawnym nie ma przepi-
su, z którego wynikałoby, iż budżet państwa gwa-
rantuje w ramach części oświatowej subwencji ogól-
nej środki na pokrycie wszystkich wydatków na re-
alizację zadań oświatowych j.s.t. Zgodnie z art. 5a
ust. 3 ww. ustawy o systemie oświaty środki nie-
zbędne na realizację zadań oświatowych, o których
mowa w ust. 2 tej ustawy, w tym na wynagrodzenia
nauczycieli oraz utrzymanie szkół i placówek, za-
gwarantowane są w dochodach j.s.t.
Z powyższego wynika, że budżet państwa nie
subwencjonuje wszystkich kosztów funkcjonowania
sieci szkolnej ukształtowanej decyzjami lokalnych
władz samorządowych. Corocznie przeważająca
część jednostek samorządu terytorialnego odczuwa
uzasadnioną, w swojej ocenie, potrzebę uzupełnie-
nia uzyskiwanych z budżetu państwa środków sub-
wencyjnych (część oświatowa subwencji ogólnej)
środkami pochodzącymi z dochodów własnych – tak
aby wszystkie wydatki związane z prowadzeniem
przez j.s.t. zadań szkolnych i pozaszkolnych, przewi-
dzianych w arkuszach organizacyjnych opracowa-
769
nych przez dyrektorów szkół i placówek, mogły zna-
leźć swoje pokrycie w środkach finansowych”.
Równocześnie minister edukacji narodowej poin-
formował, iż „…podjęto działania związane z ewen-
tualną zmianą systemu podziału części oświatowej
subwencji ogólnej dla jednostek samorządu teryto-
rialnego. W tym zakresie trwają obecnie dyskusje
zarówno w środowisku samorządowym, rządowym,
jak i naukowym”.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie wyceny świadczeń rehabilitacyjnych
dla dzieci z zaburzeniami rozwoju,
prowadzonych przez ośrodki i oddziały dzienne
(3953)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Beaty Mazurek, przekazaną przy
piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sej-
mu, z dnia 2 lipca 2008 r., znak: SPS-023-3953/08,
w sprawie wyceny świadczeń rehabilitacyjnych dla
dzieci z zaburzeniami rozwoju, prowadzonych przez
ośrodki i oddziały dzienne, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Do podstawowych aktów prawnych, które regu-
lują warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz zasady i tryb finansowania tych świadczeń, na-
leżą: ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), akty
wykonawcze do tej ustawy oraz zarządzenia prezesa
NFZ w sprawie szczegółowych warunków zawiera-
nia i realizacji umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w poszczególnych rodzajach, wydawane
w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21 i 25 oraz art. 146
ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy.
Przedmiot postępowania w sprawie zawarcia
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej,
kryteria oceny ofert i warunki wymagane od świad-
czeniodawców, zgodnie z przepisem art. 146 ww.
ustawy, określa prezes Narodowego Funduszu Zdro-
wia, który w celu ustalenia jednolitych sposobów re-
alizacji zadań związanych z zawieraniem umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej wydaje za-
rządzenia, w których określa szczegółowe warunki
zawierania i realizacji umów w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
770
Przed określeniem przedmiotu postępowania
w sprawie zawarcia umowy o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej, kryteriów oceny ofert i warun-
ków wymaganych od świadczeniodawców prezes
funduszu zasięga opinii właściwych konsultantów
krajowych (art. 146 ust.2 ww. ustawy).
Zarządzenie prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia nr 60/2007/DSOZ z dnia 19 września 2007 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza, z późn.
zm., wprowadziło w 2008 r. nowy produkt „rehabili-
tacja dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego
w ośrodku/oddziale dziennym”, który jest kontynu-
acją zarówno świadczeń kontraktowanych w 2007 r.
w ramach rodzaju rehabilitacja lecznicza w zakresie
„rehabilitacja specjalistyczna niesklasyfikowana
odrębnie”, jak i w rodzaju programy profilaktyczne
w zakresie „wczesnej, wielospecjalistycznej, skoor-
dynowanej i ciągłej pomocy dziecku zagrożonemu
niepełnosprawnością lub niepełnosprawnemu oraz
jego rodzinie”.
Rehabilitacja dzieci z zaburzeniami wieku roz-
wojowego w ośrodku/oddziale dziennym polega na
zindywidualizowanym uczestnictwie każdego dziec-
ka w rehabilitacji, w zależności od jego stanu zdro-
wia, oraz na określeniu liczby, częstotliwości, rodza-
ju i kolejności wykonywania świadczeń.
Ponadto należy wskazać, że w trakcie procesu
kontraktowania świadczeń zarówno liczba osobod-
ni, cena osobodnia, jak i cena punktu są elementami
podlegającymi negocjacjom z oferentami. Możliwość
negocjacji ceny punktu przez oferenta ma na celu
zróżnicowanie ceny osobodnia u różnych świadcze-
niodawców, ze względu na posiadany przez nich
sprzęt i kwalifikacje personelu oraz ze względu na
profil schorzeń leczonych pacjentów i proponowany
program ich usprawniania.
Mając na uwadze kwestie poruszone w przedmio-
towej interpelacji, uprzejmie informuję, że minister
zdrowia, w ramach nadzoru sprawowanego nad
działalnością Narodowego Funduszu Zdrowia, wy-
stąpił do funduszu celem uzyskania dodatkowych
wyjaśnień w tej sprawie.
Zgodnie z przedstawionym stanowiskiem fundu-
szu ideą utworzenia zakresu „rehabilitacja dzieci
z zaburzeniami wieku rozwojowego w ośrodku/od-
dziale dziennym” było zapewnienie kompleksowej
rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku rozwojo-
wego, które najczęściej wynikają z uszkodzeń cen-
tralnego i obwodowego układu nerwowego. Kom-
pleksowa rehabilitacja wskazanej grupy świadcze-
niobiorców obejmuje zarówno rehabilitację narządu
ruchu, jak i rehabilitację psychologiczną, logope-
dyczną i inne działania prowadzone w celu uspraw-
nienia, zarówno fizycznego, jak i psychicznego, dziec-
ka niepełnosprawnego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w czerwcu
br. w Ministerstwie Zdrowia odbyło się spotkanie,
w którym uczestniczyli przedstawiciele świadcze-
niodawców udzielający świadczeń opieki zdrowotnej
w zakresie rehabilitacji dzieci z zaburzeniami wieku
rozwojowego w ośrodku/oddziale dziennym oraz
przedstawiciele Centrali Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Spotkanie dotyczyło obowiązujących w 2008 r.
warunków i zasad udzielania świadczeń opieki zdro-
wotnej w zakresie rehabilitacji dzieci z zaburzenia-
mi wieku rozwojowego w ośrodku/oddziale dzien-
nym, zawartych w zarządzeniu prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia nr 60/2007/DSOZ z dnia 19 wrze-
śnia 2007 r. w sprawie określenia warunków zawie-
rania i realizacji umów w rodzaju rehabilitacja lecz-
nicza, z późn. zm.
W wyniku ustaleń podjętych na omawianym spo-
tkaniu Narodowy Fundusz Zdrowia opracował pro-
jekt zarządzenia prezesa NFZ zmieniającego zarzą-
dzenie w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów w rodzaju rehabilitacja lecznicza,
który w dniu 29 lipca 2008 r. wszedł w życie, jako
zarządzenie nr 52/2008/DSOZ prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju rehabilitacja
lecznicza.
Przedmiotowe zarządzenie w zakresie rehabili-
tacji dzieci z zaburzeniami wieku rozwojowego
w ośrodku/oddziale dziennym zakłada m.in. zwięk-
szenie liczby punktów za osobodzień oraz możli-
wość wykazywania w raporcie statystycznym licz-
by wymaganych procedur – średnio w okresie roz-
liczeniowym.
W odpowiedzi na wnioski świadczeniodawców do-
konano zwiększenia wagi punktowej w omawianym
zakresie świadczeń; z 40 pkt. na 70 pkt. – w przypad-
ku rehabilitacji dzieci w wieku 0–7 lat z zaburzenia-
mi wieku rozwojowego oraz z 50 pkt. na 90 pkt.
– w przypadku rehabilitacji dzieci w wieku 8– 18 lat
z zaburzeniami wieku rozwojowego.
Odnosząc się natomiast do pytań zawartych
w interpelacji pani poseł, dotyczących kwestii finan-
sowych, uprzejmie informuję, że dwie ostatnie zmia-
ny planu finansowego Narodowego Funduszu Zdro-
wia na 2008 r., które miały miejsce w czerwcu 2008 r.,
zwiększają środki finansowe na realizację świadczeń
opieki zdrowotnej w rodzaju rehabilitacja lecznicza
– odpowiednio o 5,03% i 1,60%.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 6 maja
2008 r. w sprawie ogólnych warunków umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 81,
poz. 484) każda ze stron umowy może w uzasadnio-
nych przypadkach wnioskować na piśmie o zmianę
warunków zawartej umowy.
W związku z powyższym pragnę poinformować,
że przedstawione działania powinny przyczynić się
do poprawy opieki rehabilitacyjnej nad dziećmi i mło-
dzieżą z zaburzeniami wieku rozwojowego, sprawo-
wanej w ośrodku/oddziale dziennym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie nieuwzględnienia analogów
długo działających dla chorych na cukrzycę
na liście leków refundowanych (3955)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Marzenny Drab, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 2 lipca 2008 r. (SPS-023-3955/08), w sprawie
nieuwzględnienia analogów długo działających dla
chorych na cukrzycę na liście leków refundowanych,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych informacji.
Unormowania prawne regulujące dostęp ludno-
ści do świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych, a także zasady i tryb finan-
sowania tych świadczeń określa ustawa z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135, ze zm.) oraz akty wykonawcze do
ww. ustawy i zarządzenia prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia dotyczące postępowań w sprawie za-
warcia umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w poszczególnych rodzajach i zakresach.
Świadczenia opieki zdrowotnej dla osób chorych
na cukrzycę udzielane są przede wszystkim w ra-
mach świadczeń w poradni diabetologicznej oraz po-
radni diabetologicznej dla dzieci, zgodnie z zarzą-
dzeniem nr 65/2007/DSOZ prezesa NFZ z dnia
20 września 2007 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: ambulato-
ryjne świadczenia specjalistyczne, ze zm.
Uwzględniając potrzebę interdyscyplinarnej
opieki nad pacjentami z cukrzycą leczonymi insuli-
ną, od 2008 r. Narodowy Fundusz Zdrowia wprowa-
dził do kontraktowania w ramach ambulatoryjnej
opieki specjalistycznej nowe świadczenie – Komplek-
sową ambulatoryjną opiekę specjalistyczną nad pa-
cjentem z cukrzycą. Możliwość jednoznacznego okre-
ślenia grupy pacjentów objętych programem, jak
również jednoznaczne zdefiniowanie standardów
postępowania przez Polskie Towarzystwo Diabeto-
logiczne, dotyczących tej grupy chorych, były pod-
stawą wprowadzenia tego świadczenia do kontrak-
towania i rozliczania w ramach ambulatoryjnej
opieki specjalistycznej.
Zgodnie z założeniami przyjętymi do kontrakto-
wania omawianych świadczeń pacjent ma prawo wy-
boru, w jakim trybie organizacyjnym chce być leczo-
ny – w ramach porad w poradniach specjalistycz-
nych lub w ramach programu Kompleksowej ambu-
latoryjnej opieki nad pacjentem z cukrzycą.
Świadczenia w ramach kompleksowej opieki nad
pacjentem z cukrzycą obejmują diagnostykę i tera-
pię realizowaną na rzecz pacjenta (dzieci i dorosłych)
w trakcie pracy poradni diabetologicznej, z intencją
771
opuszczenia przez pacjenta placówki po godzinach
funkcjonowania i ewentualne zgłoszenie się pa-
cjenta celem dalszego postępowania w kolejnych
dniach. Świadczenia w tym zakresie obejmują
w szczególności:
1) przeprowadzenie badania podmiotowego i przed-
miotowego oraz wykonanie niezbędnych badań
i konsultacji, z wyłączeniem badań potwierdzają-
cych wstępne rozpoznanie; w przypadku wskazań
klinicznych obejmuje także korektę lub założenie
osprzętu do pomp insulinowych oraz przygotowanie
do zabiegów operacyjnych z oceną wyrównania gli-
kemii i ewentualną modyfikacją leczenia;
2) nadzór nad pacjentem (obserwacja) trwający
nie dłużej niż wymaga tego stan zdrowia pacjenta
wraz z konieczną dodatkową diagnostyką oraz mo-
nitorowaniem – w zależności od wskazań klinicz-
nych – czynności elektrycznej serca i ciśnienia tętni-
czego; w uzasadnionych przypadkach pacjent przyj-
mowany jest w gabinecie wyposażonym w łóżka;
3) zastosowanie niezbędnych leków i wyrobów
medycznych; w przypadku leczenia trwającego po-
nad 4 godziny pacjentom dostarcza się napoje i po-
siłki odpowiednio do wskazań medycznych wynika-
jących z aktualnego stanu klinicznego;
4) wyrównanie glikemii, parametrów równowagi
wodno-elektrolitowej i kwasowo-zasadowej z zasto-
sowaniem wlewów dożylnych leków lub płynów
zgodnie ze wskazaniami medycznymi;
5) w uzasadnionych przypadkach wykonywanie
innych czynności diagnostycznych;
6) w razie potrzeby – konsultacje innych lekarzy
specjalistów.
Problem chorych na cukrzycę nie jest marginali-
zowany. Problematyka cukrzycy została ujęta w Na-
rodowym Programie Zdrowia na lata 2007–2015.
Konstrukcja ww. programu koncentruje się wokół
grup schorzeń, które są najważniejszymi przyczyna-
mi umieralności i niepełnosprawności Polaków.
Uchwałą z dnia 15 maja 2007 r. prezesa Rady Mi-
nistrów została przyjęta czwarta już wersja Narodo-
wego Programu Zdrowia na lata 2007–2015. Podsta-
wą poprzedniej i obecnej wersji Narodowego Progra-
mu Zdrowia jest koncepcja promocji zdrowia. Stra-
tegicznym celem nadrzędnym jest poprawa zdrowia
i związanej z nim jakości życia ludzi. Dla osiągnięcia
tego celu wytyczono główne kierunki działań, m.in.
kształtowanie prozdrowotnego stylu życia, tworze-
nie środowiska życia, pracy i nauki sprzyjającego
zdrowiu.
Większość zagadnień związanych z profilaktyką
cukrzycową mieści się w Narodowym Programie
Zdrowia na lata 2007–2015, w pierwszym celu stra-
tegicznym dotyczącym chorób układu krążenia oraz
celach operacyjnych dotyczących czynników ryzyka,
a w szczególności w celu nr 3 pn. „Poprawa sposobu
żywienia ludności i jakości zdrowotnej żywności
oraz zmniejszenie występowania otyłości” oraz celu
operacyjnym nr 4 pn. „Zwiększenie aktywności fi-
zycznej ludności”. W grupie celów operacyjnych do-
772
tyczących niezbędnych działań ze strony ochrony
zdrowia i samorządu terytorialnego cel nr 14 brzmi:
„Usprawnienie wczesnej diagnostyki i czynnej opie-
ki nad osobami zagrożonymi chorobami układu krą-
żenia, udarami mózgowymi, nowotworami, powi-
kłaniami cukrzycy, chorobami układu oddechowego
oraz chorobami reumatycznymi, szczególnie przez
działania podstawowej opieki zdrowotnej”. W samej
treści celu zawarta jest problematyka cukrzycy oraz
czynnej opieki nad osobami dotkniętymi tym scho-
rzeniem. Pewne działania na rzecz Narodowego
Programu Zdrowia w obrębie profilaktyki cukrzyco-
wej są systematycznie wdrażane w ramach Narodo-
wego Programu Profilaktyki i Leczenia Chorób
Układu Sercowo-Naczyniowego na lata 2006–2008
(POLKARD) oraz Programu Prewencji i Leczenia
Cukrzycy w Polsce na lata 2006–2008..
Odpowiadając na pytania, uprzejmie informuję:
1. Umieszczenie leków lub wyrobów medycznych
w odpowiednich wykazach wymaga wypełnienia okre-
ślonej procedury wynikającej z przepisów, w tym
art. 39 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych.
Złożone wnioski podmiotów odpowiedzialnych
o objęcie refundacją leków innowacyjnych (zawiera-
jących nowe substancje farmaceutyczne) są kiero-
wane do oceny Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych – zgodnie z zarządzeniem ministra zdrowia
z dnia 30 czerwca 2006 r.
Wnioski podmiotów odpowiedzialnych o umiesz-
czenie w wykazie leków refundowanych długodzia-
łających analogów insuliny ludzkiej (lantus i leve-
mir) zostały przekazane do oceny Agencji Oceny
Technologii Medycznych. Prace agencji dotyczące
oceny insulin nie zostały zakończone. Po uzyskaniu
rekomendacji agencji minister zdrowia podejmie de-
cyzję odnośnie do umieszczenia tych insulin w wy-
kazie leków refundowanych.
2. Generalnie za finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej odpowiedzialny jest Narodowy Fundusz
Zdrowia. Minister zdrowia, poprzez realizację i fi-
nansowanie programów zdrowotnych, bierze udział
jedynie w zapobieganiu powstawaniu i rozpowszech-
nianiu się chorób o charakterze epidemicznym (pan-
demicznym) bądź istotnych z punktu widzenia bez-
pieczeństwa zdrowotnego państwa i obywateli.
W ramach programów polityki zdrowotnej, fi-
nansowanych z budżetu Ministerstwa Zdrowia, re-
alizowany jest Program Prewencji i Leczenia Cu-
krzycy w Polsce na lata 2006–2008. W roku 2006
wymieniony program realizowany był w zakresie
następujących zadań: opracowanie i organizacja
programu szkoleń lekarzy podstawowej opieki zdro-
wotnej w zakresie diagnostyki oraz opieki nad cho-
rymi na cukrzycę, „promocja” problematyki cukrzy-
cy i zdrowego trybu życia w mediach (prasa, radio,
telewizja, Internet), opracowanie i organizacja pro-
gramu edukacyjnego dla nauczycieli i opiekunów
dzieci chorych na cukrzycę, opracowanie koncepcji
utworzenia i funkcjonowania Rejestru Chorych na
Cukrzycę (dorosłych) oraz Rejestru Wieku Rozwojo-
wego (dzieci i młodzież). Koszt realizacji programu
w 2006 r. wyniósł 722 504 zł.
W 2007 r. i w roku bieżącym z powodu ograniczo-
nych środków finansowych (2007 r. – 495 416 zł
i plan na 2008 r. – 600 000 zł) zaplanowano jedynie
wdrożenie i prowadzenie Rejestru Chorych na Cu-
krzycę (dorosłych) i Rejestru Wieku Rozwojowego
(dzieci i młodzież).
Głównym celem prowadzenia Rejestru Chorych
na Cukrzycę (dorosłych) jest: zewidencjonowanie
chorych z różnymi typami cukrzycy, określenie ich
stanu klinicznego na podstawie parametrów bioche-
micznych opisujących stan metaboliczny, określenie
wystąpienia i stopnia zaawansowania późnych po-
wikłań cukrzycy, zewidencjonowanie aktualnego
sposobu leczenia z wyliczeniem kosztów postępowa-
nia farmakologicznego.
Rejestr Wieku Rozwojowego (dzieci i młodzież)
– pozwoli na ustalenie jakości pediatrycznej opieki
diabetologicznej oraz realnych ekonomicznych
aspektów leczenia cukrzycy i jej powikłań w tej
grupie wiekowej.
Utworzony system w ramach Rejestru Wieku
Rozwojowego będzie polegał na obiegu informacji
– poprzez sieć komputerową – między poradniami
diabetologicznymi a centralą rejestru. W poradniach
diabetologicznych będą gromadzone dane według
tych samych, zunifikowanych zasad „narzuconych”
i podyktowanych programem informatycznym. Jed-
nocześnie uprzejmie informuję, że rozważana jest
możliwość zaplanowania w budżecie środków finan-
sowych na realizację Programu Prewencji i Lecze-
nia Cukrzycy w Polsce w 2009 r.
3. Narodowy Fundusz Zdrowia odpowiedzialny
za finansowanie świadczeń opieki zdrowotnej nie
ma możliwości pełnego oszacowania kosztów lecze-
nia powikłań cukrzycy, ponieważ klasyfikacja ICD-
-10 (międzynarodowa klasyfikacja chorób i proble-
mów zdrowotnych), zgodnie z którą sprawozdaje się
przyczyny udzielenia świadczeń opieki zdrowotnej,
nie zawiera rozpoznania „powikłania cukrzycy”.
W związku z powyższym takie powikłania, jak reti-
nopatia cukrzycowa, zaćma, nefropatia cukrzycowa
sprawozdawane są z rozpoznaniem „cukrzyca” lub
„powikłania chorób sklasyfikowanych gdzie indziej”.
Spośród najczęściej występujących powikłań cu-
krzycy własne okodowanie posiada polineuropatia
cukrzycowa:
— liczba osób leczonych z ww. powodu (ambula-
toryjne świadczenia specjalistyczne, leczenie szpi-
talne, rehabilitacja, opieka długoterminowa) oraz
koszty świadczeń kształtowały się następująco (we-
dług danych przekazanych przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia: 2006 r. – 1112 osób, kwota refundacji
177 466 zł, 2007 r. – 1066 osób, kwota refundacji
– 263 295 zł;
— liczba osób leczonych w szpitalach z powodu
powikłań: 2006 r. – 3727 osób, kwota refundacji
– 7 688 687 zł, liczba wykonanych hospitalizacji

– 3835 zł, liczba wykonanych jednostek rozliczenio-
wych – 746 765, 2007 r. – 3979 osób, kwota refun-
dacji – 8 338 010 zł, liczba wykonanych hospitaliza-
cji – 4131 zł, liczba wykonanych jednostek rozlicze-
niowych – 804 275; należy wyjaśnić, że większa
liczba hospitalizacji niż liczba leczonych osób wyni-
ka z faktu, że niektóre osoby były leczone w szpita-
lu z tego samego powodu np. dwukrotnie.
4. W odniesieniu do pytania o profilaktykę cu-
krzycy uprzejmie informuję, że Narodowy Fundusz
Zdrowia nie finansuje odrębnie programu profilak-
tyki cukrzycy, natomiast w ramach programu profi-
laktyki chorób układu krążenia wykonuje się m.in.
badanie poziomu glukozy w surowicy krwi, co umoż-
liwia wczesne wykrycie nieprawidłowego metaboli-
zmu węglowodanów:
— liczba osób objętych programem badania po-
ziomu glukozy w surowicy krwi w ramach progra-
mu profilaktyki chorób układu krążenia: 2005 r.
– 314 466 osób, w tym liczba osób z podwyższonym
poziomem glukozy – 24 796 (7,89%), 2006 r. – 308 397
osób, w tym liczba osób z podwyższonym poziomem
glukozy – 26 517 (8,8%), 2007 r. – 267 572 osób,
w tym liczba osób z podwyższonym poziomem gluko-
zy – 25 386 (9,49%).
Przekazując powyższe, wyrażam nadzieję, że
przedstawione informacje wyjaśniają problemy po-
ruszone w interpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie wynagrodzeń
pracowników uczelni publicznych (3956)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 4 lipca 2008 r. (znak:
SPS-023-3956/08) interpelacją pani poseł Marzen-
ny Drab w sprawie wysokości nakładów finanso-
wych na wynagrodzenia dla pracowników szkolnic-
twa wyższego uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Określony w ustawie budżetowej na rok 2008
z dnia 23 stycznia 2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117)
poziom budżetu szkolnictwa wyższego (wraz ze sto-
sownymi rezerwami celowymi) opiewa na kwotę
11 071,5 mln zł, co w relacji do 2007 r. stanowi
wzrost nominalny o prawie 3,6%, a w ujęciu real-
nym o 1,3%. Udział tych wydatków w 2008 r. w sto-
sunku do prognozowanej wartości PKB wynosi
0,88%. W ramach podanej kwoty wydatków budże-
tu państwa na szkolnictwo wyższe zaplanowano re-
773
zerwę celową pn. „Dofinansowanie zadań szkolnic-
twa, w tym na zwiększenie wynagrodzeń pracow-
ników uczelni publicznych” (poz. 51) w łącznej kwo-
cie 301 845 tys. zł.
Po otrzymaniu pozytywnej decyzji ministra fi-
nansów w sprawie uruchomienia tej rezerwy mini-
ster nauki i szkolnictwa wyższego przekazał właści-
wym ministrom środki z rezerwy celowej w celu ich
podziału pomiędzy poszczególne uczelnie. Zasadni-
cza część tej rezerwy przeznaczona została na zwięk-
szenie wynagrodzeń pracowników szkolnictwa wyż-
szego i rozdysponowana pomiędzy resorty nadzoru-
jące poszczególne rodzaje uczelni publicznych.
Jednocześnie minister nauki i szkolnictwa wyż-
szego deklaruje podjęcie w ciągu najbliższych kilku
lat działań zmierzających do znacznego zwiększenia
nakładów finansowych na naukę i szkolnictwo wyż-
sze – o ok. 0,158% rocznie, tak aby w roku 2013 osią-
gnąć poziom 2% PKB.
Aktualne stawki wynagrodzenia pracowników
uczelni publicznych określa rozporządzenie mini-
stra nauki i szkolnictwa wyższego z dnia 22 grudnia
2006 r. w sprawie warunków wynagradzania za pra-
cę i przyznawania innych świadczeń związanych
z pracą dla pracowników zatrudnionych w uczelni
publicznej (Dz. U. Nr 251, poz. 1852, z późn. zm.).
Należy podkreślić, iż w trakcie procesu legislacyjne-
go poprzedzającego wydanie tego rozporządzenia
prowadzone były szerokie konsultacje ze środowi-
skiem szkół wyższych oraz związkami zawodowymi,
w wyniku których opracowano tabele stawek wyna-
grodzenia miesięcznego nauczycieli akademickich
i pracowników niebędących nauczycielami akade-
mickimi, a także pracowników pełniących funkcje
kierownicze w uczelni (załączniki nr 1, 2, 7, 9 do roz-
porządzenia). Zgodnie z art. 152 ust. 3 ustawy prze-
pisy tego rozporządzenia nie mają zastosowania do
pracowników uczelni objętych układem zbiorowym
pracy lub regulaminem wynagradzania.
Ponadto, stosownie do art. 151 ust. 8 ustawy
Prawo o szkolnictwie wyższym, senat uczelni może
przeznaczyć dodatkowe środki na zwiększenie wy-
nagrodzeń, w tym także ponad wysokość ustaloną
na podstawie omawianego rozporządzenia, jeżeli
uczelnia posiada na ten cel środki pochodzące z in-
nych źródeł niż budżet państwa. Zasady podziału
tych środków są ustalane z zachowaniem uprawnień
związków zawodowych.
Należy zaznaczyć, że zgodnie z art. 118 ust. 2
ustawy stosunek pracy z nauczycielem akademic-
kim w uczelni publicznej nawiązuje i rozwiązuje
rektor w trybie określonym w statucie. Oznacza to,
że rektor uczelni jest bezpośrednim pracodawcą na-
uczycieli akademickich zatrudnionych w tej uczelni,
a zatem rektor jest organem właściwym do określe-
nia wysokości wynagrodzenia nauczyciela akade-
mickiego.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że dyskusje do-
tyczące – między innymi – zmian w systemie finan-
sowania szkolnictwa wyższego, w tym również
774

w zakresie wynagrodzeń pracowników, były prowa-
dzone w ramach powołanego przez ministra nauki
i szkolnictwa wyższego Zespołu do Spraw Opraco-
wania Założeń Reformy Systemu Nauki oraz Zało-
żeń Reformy Systemu Szkolnictwa Wyższego. Wyni-
ki tych prac, zawarte w projekcie założeń reformy
systemu nauki i szkolnictwa wyższego, dostępne są
na stronie internetowej ministerstwa (www.nauka.
gov.pl). Posłużą one przygotowaniu stosownych
zmian legislacyjnych, których celem będzie poprawa
jakości polskiej nauki i szkolnictwa wyższego, a tak-
że zwiększenie ich konkurencyjności na arenie mię-
dzynarodowej.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 16 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie złej sytuacji w branży transportowej
(3957)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poseł Jadwigi Wiśniewskiej w sprawie złej
sytuacji w branży transportowej przesłaną przy pi-
śmie SPS-023-3957/08 z dnia 2 lipca br., przekazuję
na ręce Pana Marszałka poniższe wyjaśnienia.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym za przejazd autostradą pobierane są opłaty.
Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje, w których au-
tostrada nie została przystosowana do poboru opłat.
Ponadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samo-
chodowych, za które została uiszczona opłata za
Należy podkreślić, że zmiany w systemie opłat
drogowych wynikają z konieczności wdrożenia do
polskiego porządku prawnego przepisów unijnych
– dyrektywy 2006/38/WE Parlamentu Europejskie-
go i Rady z dnia 17 maja 2006 r. zmieniającej dyrek-
tywę 1999/62/WE w sprawie pobierania opłat za
użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez
pojazdy ciężarowe. Proponowane zmiany ustawowe
mają również na celu rozwiązanie kwestii tzw. re-
kompensat poprzez przywrócenie zasad poboru
opłat za przejazd po autostradach płatnych obowią-
zujących przed dniem 1 września 2005 r. W przy-
padku przejazdu pojazdów z ważną winietą – spółki,
z którymi zawarto umowę o budowę i eksploatację
albo wyłącznie eksploatację autostrady (tzw. spółki
koncesyjne) uzyskują zwrot środków finansowych
(tzw. rekompensatę) z wpływów z winiet zasilają-
cych Krajowy Fundusz Drogowy. Wpływy z winiet
już w ponad 80% przeznaczane są na wypłaty re-
kompensat. Wkrótce wielkość rekompensat prze-
kroczy wielkość wpływów ze sprzedaży winiet. Sy-
tuacja ta wynika przede wszystkim ze stosunkowo
wysokich stawek rozliczeniowych służących do kal-
kulacji kwoty rekompensat, które zostały ustalone
w aneksach do umów w sierpniu 2005 r. Obecnie
przejazd pojazdu ciężarowego kategorii IV przez
3 odcinki autostrady płatnej A2 pomiędzy Koninem
a Nowym Tomyślem posiadającego wykupioną wi-
nietę jednodniową (o wartości 27 zł) powoduje obo-
wiązek wypłaty rekompensaty ze środków Krajowe-
go Funduszu Drogowego dla spółki koncesyjnej
w wysokości około 190 zł (według stawki rozliczenio-
wej z września 2006 r.).
W tabeli poniżej przedstawiono, jak kształtowały
się stawki rozliczeniowe na punktach poboru opłat
dla AWSA (spółki eksploatującej odcinek Konin–No-
wy Tomyśl na A2) oraz Stalexport (spółki eksploatu-
jącej odcinek Kraków–Katowice na A4) w ujęciu
brutto (z VAT) z uwzględnieniem indeksacji w wy-
branych okresach (w zł):
AWSA
Stawka Stawka Stawka Stawka
Kategoria
rozliczeniowa rozliczeniowa rozliczeniowa rozliczeniowa
pojazdu
ciężarowego
(od dnia (od dnia (od dnia (od dnia

przejazd po drogach krajowych (tzw. winieta), pobie- 1.09.05) 1.09.06) 1.11.07) 1.03.08)
1 10,99 10,99 10,99 10,92
rana na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 2 36,00 38,32 46,99 46,68
6 września 2001 r. o transporcie drogowym w okre- 3 53,99 57,48 70,99 70,52
sie ważności tej opłaty. 4 83,99 89,42 109,99 109,27

Podjęcie decyzji o zniesieniu systemu winietowe- 5 109,99 109,99 109,99 109,27

go (projekt ustawy o zmianie ustawy o drogach pu-

blicznych oraz niektórych innych ustaw) zostało po- Stalexport
przedzone opracowaniem szeregu analiz o charakte-
Stawka Stawka Stawka Stawka
rze finansowym, ekonomicznym i prawnym. Znie- Kategoria
rozliczeniowa rozliczeniowa rozliczeniowa rozliczeniowa
pojazdu
sienie winiet oznacza przejście na system opłat bez- ciężarowego
(od dnia (od dnia (od dnia (od dnia

pośrednich, które lepiej odzwierciedlają zasadę 1.09.05) 1.09.06) 1.11.07) 1.03.08)

1 5,50 5,50 5,50 5,50
„użytkownik płaci” i z tego względu są postrzegane 2 16 16,66 17,92 17,92
jako opłaty bardziej sprawiedliwe niż winiety. Wiel- 3 16 16,66 17,92 17,92
kość opłaty bezpośredniej można ponadto lepiej od- 4 16 16,66 17,92 17,92

nieść do kosztu zużycia infrastruktury drogowej. 5 16 16,66 17,92 17,92

 775

Obecnie obowiązujące stawki opłat winietowych

Stawka opłaty w zł

dobowa siedmiodniowa miesięczna półroczna roczna

Rodzaj pojazdu samochodowego Klasy pojazdów EURO

w zależności od limitów emisji spalin
EURO EURO EURO EURO EURO EURO EURO EURO EURO EURO
0 lub 1 2 i wyżej 0 lub 1 2 i wyżej 0 lub 1 2 i wyżej 0 lub 1 2 i wyżej 0 lub 1 2 i wyżej

Pojazdy i zespoły pojazdów inne niż

9 8 30 28 75 70 300 270 500 450
autobusy o dmc powyżej 3,5 t i poniżej 12 t

Pojazdy i zespoły pojazdów inne niż

27 27 88 75 275 250 1500 1260 2500 2100
autobusy o dmc co najmniej 12 t

Autobusy 12 11 45 40 120 108 480 420 800 700

Sposób naliczania rekompensat został określony
w 2005 r. w ustawie o autostradach płatnych, nato-
miast sposób indeksacji stawek rozliczeniowych
i sposób renegocjacji stawek został określony w anek-
sach do umów ze spółkami.
Resort infrastruktury podejmował i wciąż podej-
muje próby renegocjacji stawek rozliczeniowych słu-
żących do kalkulacji kwot rekompensat, jednak do
tej pory nie udało się ich obniżyć.
Proponowany w projekcie ustawy powrót do
opłat bezpośrednich może spowodować przeniesie-
nie ruchu na drogi równoległe, lecz skala tego prze-
niesienia będzie dużo mniejsza niż przed wprowa-
dzeniem rekompensat. Zniesienie winiet nie przy-
wróci sytuacji sprzed 1 września 2005 r., ponieważ
zwiększyła się sieć autostrad, która jeszcze dalej
będzie się dynamicznie zwiększać. Należy liczyć się
z tym, iż tylko samochody ciężarowe poruszające
się w transporcie regionalnym będą starały się zje-
chać na drogi równoległe. Przejazdy w ruchu mię-
dzyregionalnym i krajowym z ominięciem auto-
strad będą nieuzasadnione ekonomicznie (poten-
cjalne oszczędności na opłatach nie będą równowa-
żyły strat na czasie przejazdu).
Należy się spodziewać, że przeniesienie ruchu na
drogi alternatywne zostanie zahamowane dzięki re-
alizowanemu przez Generalną Dyrekcję Dróg Kra-
jowych i Autostrad programowi zabezpieczenia dróg
równoległych. Rozwiązania w ramach tego progra-
mu wpłynąć mają również na poprawę bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego – przykładem jest droga kra-
jowa nr 8, gdzie wprowadzono rozwiązania z zakre-
su bezpieczeństwa ruchu drogowego mające na celu
uspokojenie ruchu. Rezultatem tych działań jest
ograniczenie wypadkowości o ok. 30%. Oprócz dzia-
łań prowadzonych przez GDDKiA, Sekretariat Kra-
jowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego koor-
dynuje realizację programu zabezpieczenia dróg wo-
jewódzkich.
Przewidywane w ww. projekcie ustawy wprowa-
dzenie tzw. opłaty elektronicznej opartej na przeje-
chanym kilometrażu nastąpi w pełnym zakresie
wtedy, gdy powstanie już zasadnicza część sieci au-
tostrad i dróg ekspresowych zgodnie z Programem
Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012.
Pragnę potwierdzić, że obecnie mamy do czynie-
nia ze wzrostem cen paliw, co ma bezpośredni zwią-
zek z sytuacją na rynkach światowych i dynamicz-
nie rosnącym globalnym zapotrzebowaniem na pali-
wa. Zbiegło się to z umocnieniem wartości polskiej
waluty w stosunku do euro, a przede wszystkim do
dolara. Z tego tytułu przychody przedsiębiorców wy-
rażone w złotych rzeczywiście są dużo niższe niż
jeszcze kilka lat temu.
Ministerstwo Infrastruktury analizuje na bieżą-
co warunki, w jakich działają przedsiębiorcy wyko-
nujący transport drogowy. Problemy związane z ceną
paliw leżą jednak w kompetencji innych resortów,
a Ministerstwo Infrastruktury może jedynie wska-
zywać odpowiednim organom problemy, które zgła-
szają przedsiębiorcy. Dzieje się tak np. podczas po-
siedzeń działających przy ministrze infrastruktury
zespołów roboczych zajmujących się problematyką
transportu drogowego, w których uczestniczy także
strona społeczna. Nasz resort w ostatnim czasie wy-
stępował, szczególnie do Ministerstwa Finansów,
w imieniu przedsiębiorców skarżących się na utrud-
nienia natury fiskalnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie przyznania statusu
zespołu narodowego Zespołowi Pieśni i Tańca
„Śląsk” im. Stanisława Hadyny (3958)
Panie Marszałku! Pragnę uprzejmie podzięko-
wać Panu Marszałkowi za aktualne informacje do-
tyczące funkcjonowania Zespołu Pieśni i Tańca
776
„Śląsk”. Z radością należy odnotować fakt, iż dzia-
łalność zespołu wykracza daleko poza granice regio-
nu, umacniając swoją pozycję nie tylko w kraju, ale
również w świecie.
Odnosząc się do prośby Pana Marszałka, zawartej
w piśmie z dnia 9 czerwca 2008 r. (KL.IX.4011-33/
08), pragnę uprzejmie poinformować, że po przepro-
wadzonych badaniach i wnikliwej analizie Minister-
stwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego nie planuje
rozszerzenia listy instytucji współprowadzonych.
Pragnę także poinformować, iż w uzasadnieniu
do projektu ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie Rada
Ministrów zadecydowała, że konieczne jest przywró-
cenie samorządowi rangi, która przypada władzom
regionalnym i lokalnym w Europie, gdzie są one waż-
nym partnerem rządów centralnych w osiąganiu
priorytetowych celów społecznych. Potrzebne jest za-
tem z jednej strony wzmocnienie podstaw majątko-
wych samorządu, a z drugiej – doposażenie go w za-
dania i kompetencje, które pozwolą na odgrywanie
roli prawdziwego gospodarza na swoim terenie.
Projektowane rozwiązania prawne stanowią ko-
lejny krok w procesie decentralizacji zadań publicz-
nych. W tym celu proponuje się dalsze przekazanie
przede wszystkim samorządowi województwa kom-
petencji i zadań aktualnie wykonywanych przez wo-
jewodów. Część kompetencji przekazana zostanie
również do samorządu powiatowego i gminnego.
Dodać należy, iż wykorzystano także wnioski i do-
świadczenia związane ze stosowaniem rozwiązań
przyjętych w dotychczasowym podziale zadań i kom-
petencji administracji publicznej.
Podkreślenia wymaga fakt, iż zawarte w projek-
cie regulacje są skorelowane z równolegle przygoto-
wywaną nową ustawą o wojewodzie i administracji
rządowej w województwie.
Pragnę wyrazić nadzieję, że nasze dalsze wspól-
ne działania zapewnią Zespołowi Pieśni i Tańca
„Śląsk” systematyczny rozwój artystyczny, a także
pozwolą na utrzymanie niezmiennie wysokiego po-
ziomu artystycznego na miarę instytucji kultury
Europy i świata.
Z poważaniem i życzeniami
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Andrzeja Adamczyka,
Krzysztofa Tchórzewskiego
i Grzegorza Tobiszowskiego
w sprawie podjęcia działań mających zapobiec
przewidywanej krytycznej sytuacji finansowej
polskich przewoźników drogowych
generowanej poprzez projektowane
zwielokrotnienie kosztów dostępu
do infrastruktury drogowej (3960)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów Andrzeja Adamczyka, Krzysztofa
Tchórzewskiego i Grzegorza Tobiszowskiego w spra-
wie podjęcia działań mających zapobiec przewidy-
wanej krytycznej sytuacji finansowej polskich prze-
woźników drogowych, generowanej poprzez projek-
towane zwielokrotnienie kosztów dostępu do infra-
struktury, przekazaną przy piśmie SPS-023-3960/
08 z dnia 2 lipca br., przekazuję na ręce Pana Mar-
szałka poniższe wyjaśnienia.
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym za przejazd autostradą pobierane są opłaty.
Wyjątkiem od tej zasady są sytuacje, w których au-
tostrada nie została przystosowana do poboru opłat.
Ponadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samo-
chodowych, za które została uiszczona opłata za
przejazd po drogach krajowych (tzw. winieta) pobie-
rana na podstawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia
6 września 2001 r. o transporcie drogowym w okre-
sie ważności tej opłaty.
Podjęcie przez resort infrastruktury decyzji o znie-
sieniu systemu winietowego (projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o drogach publicznych oraz niektórych
innych ustaw) zostało poprzedzone opracowaniem
szeregu analiz o charakterze finansowym, ekono-
micznym i prawnym. Zniesienie winiet oznacza przej-
ście na system opłat bezpośrednich, które lepiej od-
zwierciedlają zasadę „użytkownik płaci” i z tego
względu są postrzegane jako opłaty bardziej spra-
wiedliwe niż winiety. Wielkość opłaty bezpośredniej
można ponadto lepiej odnieść do kosztu zużycia in-
frastruktury drogowej.
Należy podkreślić, że zmiany w systemie opłat
drogowych wynikają z konieczności wdrożenia do
polskiego porządku prawnego przepisów unijnych
– dyrektywy 2006/38/WE Parlamentu Europejskie-
go i Rady z dnia 17 maja 2006 r. zmieniającej dyrek-
tywę 1999/62/WE w sprawie pobierania opłat za
użytkowanie niektórych typów infrastruktury przez
pojazdy ciężarowe. Proponowane zmiany ustawowe
mają również na celu rozwiązanie kwestii tzw. re-
kompensat poprzez przywrócenie zasad poboru
 777

opłat za przejazd po autostradach płatnych obowią- W tabeli poniżej przedstawiono, jak kształtowały
zujących przed dniem 1 września 2005 r. W przy- się stawki rozliczeniowe na punktach poboru opłat
padku przejazdu pojazdów z ważną winietą spółki, dla Autostrady Wielkopolskiej (spółki eksploatującej
z którymi zawarto umowę o budowę i eksploatację odcinek Konin–Nowy Tomyśl na A2) oraz Stale-
albo wyłącznie eksploatację autostrady (tzw. spółki xport (spółki eksploatującej odcinek Kraków–Kato-
koncesyjne) uzyskują zwrot środków finansowych wice na A4) w ujęciu brutto (z VAT) z uwzględnie-
(tzw. rekompensatę) z wpływów z winiet zasilają- niem indeksacji w wybranych okresach (w zł):
cych Krajowy Fundusz Drogowy. Wpływy z winiet
już w ponad 80% przeznaczane są na wypłaty re- AWSA
kompensat. Wyniki analiz wskazują na to, że wkrót- Stawka Stawka Stawka Stawka
ce wielkość rekompensat przekroczy wielkość wpły- Kategoria
rozliczeniowa rozliczeniowa rozliczeniowa rozliczeniowa
pojazdu
wów ze sprzedaży winiet. Sytuacja ta wynika przede (od dnia 1.09.05) (od dnia 1.09.06) (od dnia 1.11.07) (od dnia 1.03.08)

wszystkim ze stosunkowo wysokich stawek rozlicze- 1 10,99 10,99 10,99 10,92

2 36,00 38,32 46,99 46,68
niowych służących do kalkulacji kwoty rekompen- 3 53,99 57,48 70,99 70,52
sat, które zostały ustalone w aneksach do umów 4 83,99 89,42 109,99 109,27
w sierpniu 2005 r. Obecnie przejazd pojazdu ciężaro- 5 109,99 109,99 109,99 109,27
wego kategorii IV przez 3 odcinki autostrady płatnej
A2 pomiędzy Koninem a Nowym Tomyślem posia- Stalexport
dającego wykupioną winietę jednodniową (o warto-
ści 27 zł), powoduje obowiązek wypłaty rekompensa- Stawka Stawka Stawka Stawka
Kategoria
ty ze środków Krajowego Funduszu Drogowego dla pojazdu
rozliczeniowa rozliczeniowa rozliczeniowa rozliczeniowa
(od dnia 1.09.05) (od dnia 1.09.06) (od dnia 1.11.07) (od dnia 1.03.08)
spółki koncesyjnej w wysokości około 190 zł (według 1 5,50 5,50 5,50 5,50
stawki rozliczeniowej z września 2006 r.). Wyelimi- 2 16,00 16,66 17,92 17,92
nowanie winiet z obiegu i przejście na system opłat 3 16,00 16,66 17,92 17,92
bezpośrednich oznaczać będzie brak przesłanek do 4 16,00 16,66 17,92 17,92

wypłaty rekompensat. 5 16,00 16,66 17,92 17,92

Obecnie obowiązujące stawki opłat winietowych

Stawka opłaty w zł

dobowa siedmiodniowa miesięczna półroczna roczna

Rodzaj pojazdu samochodowego Klasy pojazdów EURO

w zależności od limitów emisji spalin
EURO EURO EURO EURO EURO EURO EURO EURO EURO EURO
0 lub 1 2 i wyżej 0 lub 1 2 i wyżej 0 lub 1 2 i wyżej 0 lub 1 2 i wyżej 0 lub 1 2 i wyżej

Pojazdy i zespoły pojazdów inne niż

9 8 30 28 75 70 300 270 500 450
autobusy o dmc powyżej 3,5 t i poniżej 12 t

Pojazdy i zespoły pojazdów inne niż

27 27 88 75 275 250 1500 1260 2500 2100
autobusy o dmc co najmniej 12 t

Autobusy 12 11 45 40 120 108 480 420 800 700

Sposób naliczania rekompensat został określony w standardowych zbiornikach pojazdów samochodo-

w 2005 r. w ustawie o autostradach płatnych, nato-
miast sposób indeksacji stawek rozliczeniowych
i sposób renegocjacji stawek został określony w anek-
sach do umów ze spółkami. Resort infrastruktury
podejmował i wciąż podejmuje próby renegocjacji
stawek rozliczeniowych służących do kalkulacji
kwot rekompensat, jednak do tej pory nie udało się
ich obniżyć.
Odnośnie ograniczeń wwozu paliwa uprzejmie
informuję, że kwestia ta, chociaż dotyczy bezpośred-
nio przedsiębiorców wykonujących przewozy drogo-
we, znajduje się w kompetencji ministra finansów.
Z informacji posiadanych przez resort infra-
struktury wynika, że Ministerstwo Finansów pod-
jęło decyzję o zmianie przepisów dotyczących zwol-
nienia od cła i podatków paliwa przewożonego
wych. Od dnia 1 grudnia 2008 r. zostaje zniesiony
podatek akcyzowy na import paliwa przewożonego
w standardowych zbiornikach. Trwają także prace
nad nowelizacją ustawy Prawo celne w zakresie
zwolnień z należności celnych przywozowych paliwa
wjeżdżającego na obszar celny Wspólnoty. Projekt
nowelizacji w lipcu br. ma być wniesiony pod obrady
Rady Ministrów. Po jego przyjęciu przez Sejm, pali-
wo wwożone w standardowych zbiornikach pojaz-
dów silnikowych będzie również zwolnione z cła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
778
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie niekontrolowanego przywozu
odpadów na teren Polski (3961)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
2 lipca 2007 roku, znak: SPS-023-3961/08, przeka-
zujące interpelację posła Stanisława Ożoga, doty-
czącą nielegalnego przywozu odpadów z zagranicy,
uprzejmie informuję, co następuje.
Począwszy od chwili wejścia Polski do UE, na te-
renie kraju są prowadzone szerokie działania przez
uprawnione organy, tj.: Służbę Celną, Straż Gra-
niczną, Inspekcję Transportu Drogowego oraz In-
spekcję Ochrony Środowiska, mające na celu sku-
teczną kontrolę międzynarodowego przemieszcza-
nia odpadów. Wiodącą rolę w tym zakresie pełni In-
spekcja Ochrony Środowiska, która oprócz wydawa-
nia decyzji na przywóz odpadów do kraju, wywóz
z kraju czy tranzyt koordynuje przedmiotowe dzia-
łania na terenie Polski.
Należy wyjaśnić, że wielokrotnie powtarzane
w mediach informacje o bardzo dużych ilościach od-
padów, które nielegalnie wjeżdżają co roku do Polski
nie znajdują żadnego potwierdzenia w faktycznie
ujawnianych przez różne służby przypadkach niele-
galnego wwozu odpadów do kraju. Problem nielegal-
nego przywozu odpadów z zagranicy nasilił się
w 2006 r. i dotyczył przede wszystkim przywozu od-
padów komunalnych. Do chwili obecnej stwierdzono
ponad 70 przypadków nielegalnego przywozu odpa-
dów do Polski, a ich masa wyniosła ok. 7800 ton.
Nielegalne przemieszczanie odpadów w dalszym
ciągu stanowi problem w skali kraju, ale wydaje się,
że już zauważa się nieznaczną poprawę w tym za-
kresie. W 2007 r. oraz w I połowie 2008 r. ujawniono
mniejszą liczbę przypadków nielegalnego przywozu
odpadów z Niemiec (2007 r. – 11, 2008 r. – 8), w tym
szczególnie odpadów komunalnych (2007 r. – 6, 2008 r.
–4). Dla porównania w roku 2006 przypadków niele-
galnego przywozu odpadów z Niemiec było 16, z cze-
go w 10 spraw dotyczyło odpadów komunalnych lub
pozostałości z sortowania odpadów komunalnych.
Natomiast w roku 2007 oraz w I połowie 2008 r.
ujawniono więcej nielegalnych przywozów odpadów
z listy zielonej – 12 spraw w roku 2007, 14 spraw
w 2008 r. (w 2006 r. – 7). Jednak odpady z listy zie-
lonej (m.in. tworzywa sztuczne, makulatura, złom)
nie stanowią dużego zagrożenia dla środowiska, a są
surowcami wtórnymi do produkcji przywożonymi
do instalacji odzysku z zamiarem poddania ich recy-
klingowi materiałowemu. Nielegalność tych przy-
wozów najczęściej spowodowana była niewiedzą
przedsiębiorców dot. okresów przejściowych dla Pol-
ski, na podstawie których przywóz odpadów z listy
zielonej objęty jest obowiązkiem zgłoszenia i zezwo-
lenia. W Głównym Inspektoracie Ochrony Środowi-
ska w roku 2007 wszczętych zostało 26 postępowań
dotyczących nielegalnego przemieszczania odpadów,
w roku 2008 r. odnotowano dotychczas 29 przypad-
ków, z czego 22 dotyczą przywozu odpadów.
Większość dotychczas stwierdzonych w Polsce
przypadków dotyczy sytuacji, gdy nie dokonano
zgłoszenia wysyłki odpadów i nie uzyskano zgody
wszystkich właściwych organów. Wtedy odpowie-
dzialność za nielegalny przywóz ponosi podmiot za-
graniczny wysyłający odpady, a odpady podlegają
zwrotowi do kraju wysyłki. Jeśli podmiot zagranicz-
ny nie jest znany lub nie istnieje (na dokumentach
podano fałszywe dane), obowiązek zwrotu odpadów
przechodzi na organ kraju skąd przywieziono odpa-
dy. Zatem zgodnie z przepisami unijnymi, po stwier-
dzeniu nielegalnego przemieszczania, Główny In-
spektor Ochrony Środowiska powiadamia organ kra-
ju pochodzenia odpadów, a następnie, po obustron-
nym wyjaśnieniu wszystkich faktów w sprawie, or-
gan zagraniczny zapewnia powrotny wywóz odpa-
dów z Polski. Do chwili obecnej udało się doprowa-
dzić do zwrotu ok. 4800 ton odpadów (tj. ponad 70%),
blisko 1 tys. ton odpadów zagospodarowano na tere-
nie kraju, a postępowania dotyczące pozostałych ok.
2 tys. ton są w toku.
Ponadto w każdym przypadku ujawnienia niele-
galnego przywozu do kraju odpadów, co zgodnie
z przepisami art. 183 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r.
Kodeks karny jest przestępstwem zagrożonym karą
więzienia od kilku miesięcy aż do 5 lat, kierowane są
wnioski do organów ścigania przez organ, który ten
przywóz stwierdził. Dodatkowym instrumentem
stosowanym przez Inspekcję Ochrony Środowiska,
w przypadku stwierdzenia nielegalnego przemiesz-
czania odpadów, są administracyjne kary pieniężne,
wprowadzone do ustawy z dnia 29 czerwca 2007 r.
o międzynarodowym przemieszczaniu odpadów.
Wysokość tych kar, od 50 tys. zł do 300 tys. zł, po-
winna działać prewencyjnie i odstraszająco.
Z uwagi na wagę problemu nielegalnego przywo-
zu odpadów do Polski intensyfikowane są działania
przeciwdziałające nielegalnym praktykom tego ro-
dzaju. Inspekcja Ochrony Środowiska prowadzi sze-
reg działań mających na celu ograniczenie skali tego
zjawiska. Najistotniejsze z nich to przede wszystkim
bieżące kontrole, ukierunkowane na przeciwdziała-
nie nielegalnemu transgranicznemu przemieszcza-
niu odpadów oraz kontrole prawidłowej realizacji
przemieszczeń legalnych, realizowane w instala-
cjach krajowych przedsiębiorców sprowadzających
odpady lub je wysyłających.
Łącznie w 2007 roku wojewódzkie inspektoraty
wykonały 167 kontroli podmiotów związanych
z transgranicznym przemieszczaniem odpadów. Aby
zapewnić wysoką jakość i skuteczność prowadzo-
nych działań kontrolnych, w każdej jednostce orga-
nizacyjnej inspekcji wyznaczono minimum jednego
inspektora specjalizującego się w zagadnieniach
transgranicznego przemieszczania odpadów (t.p.o.).
Grupa inspektorów t.p.o. licząca ok. 50 osób od 2003 r.

uczestniczy w szkoleniach i naradach szkoleniowych
organizowanych przez GIOŚ, odbywających się co
najmniej dwa razy w roku.
Ze względu na brak uprawnień do zatrzymywa-
nia pojazdów znajdujących się w ruchu, wojewódzkie
inspektoraty ochrony środowiska nie mogą samo-
dzielnie realizować kontroli drogowych. Jednakże
inspektorzy wojewódzkich inspektoratów ochrony
środowiska uczestniczą również we wspólnych kon-
trolach realizowanych we współpracy z innymi służ-
bami kontrolnymi, czyli w:
— kontrolach granicznych na granicy zewnętrz-
nej UE przeprowadzanych przez funkcjonariuszy
Straży Granicznej lub Służby Celnej (urzędy celne
na granicy zewnętrznej UE oraz wewnątrz kraju),
w tym w portach morskich,
— kontrolach drogowych przeprowadzanych
przez inspektorów Inspekcji Transportu Drogowe-
go, grupy mobilne Służby Celnej oraz grupy mobilne
Straży Granicznej.
Główny inspektor ochrony środowiska zawarł
porozumienia o współdziałaniu z głównym inspek-
torem transportu drogowego (w dn. 26 lipca 2006 r.),
a także z ministrem finansów, szefem Służby Celnej
RP oraz komendantem głównym Straży Granicznej
(w dn. 07 lutego 2007 r.), co umożliwia jeszcze bar-
dziej skuteczną współpracę zarówno na szczeblu
centralnym, jak i regionalnym. Ponadto Inspekcja
Ochrony Środowiska od 2003 r. bierze udział w pra-
cach grupy roboczej IMPEL TFS, zajmującej się
m.in. realizacją projektów inspekcyjnych, w celu
wzmocnienie egzekwowania przepisów wspólnoto-
wych w zakresie transgranicznego przemieszczania
odpadów. IOŚ w Polsce koordynuje i aktywnie
uczestniczy w działaniach kontrolnych corocznie re-
alizowanych w tych projektach. Podczas wspólnych
kontroli zorganizowanych od początku 2007r. in-
spektorzy WIOŚ wraz z innymi służbami skontrolo-
wali 2118 transportów odpadów (dane uwzględniają
transport drogowy, morski oraz kolejowy). Wynik
ten daje Polsce trzecie miejsce, po Holandii i Austrii,
pod względem największej ilości kontroli transgra-
nicznych przemieszczeń odpadów. Jest to jednocze-
śnie najlepszy wynik pośród tzw. nowych krajów
członkowskich UE.
We wszystkich akcjach w ciągu całego 2007 r.
wzięły udział wojewódzkie inspektoraty ochrony śro-
dowiska z terenu całego kraju. W akcjach uczestni-
czyli również funkcjonariusze Straży Granicznej,
Służby Celnej oraz inspektorzy Inspekcji Transportu
Drogowego. O akcjach każdorazowo informowano po-
licję. Prowadzone akcje inspekcyjne miały również
charakter międzynarodowy, brali w nich udział in-
spektorzy niemieckiej Inspekcji Transportu Drogo-
wego oraz czeskiej Inspekcji Ochrony Środowiska.
Na forum IMPEL TFS Polska jest postrzegana
jako najbardziej aktywny kraj z grupy tzw. nowych
członków UE. Działania Polski w zakresie kontroli
t.p.o. oraz dobrą współpracę z innymi służbami kon-
trolnymi wysoko ocenili również przedstawiciele
779
Komisji Europejskiej podczas wizyty w Polsce, w lu-
tym 2007 r.
Inspekcja Ochrony Środowiska uczestniczy rów-
nież w pracach polsko-niemieckiej grupy roboczej do
spraw odpadów, która omawia zagadnienia i proble-
my związane z międzynarodowym przemieszcza-
niem odpadów. W ostatnim czasie spotkania poświę-
cone były problemom nielegalnego wwozu odpadów
z Niemiec do Polski. Efektem współpracy były rów-
nież wspólne akcje kontrolne po obu stronach grani-
cy Polski i Niemiec.
Reasumując, pragnę zapewnić Pana Marszałka,
że zagadnienie transgranicznego przemieszczania
odpadów i pojawiające się problemy w tym obszarze
objęte są stałą troską ze strony resortu środowiska.
Jednakże poruszony w interpelacji fakt ujawnio-
nych podczas kontroli NIK naruszeń w zakresie
niewystarczającej kontroli tylko wymogów formal-
nych przy legalnie przemieszczanych odpadach, na
które została wydana decyzja GIOŚ, nie może rzu-
tować na całościową ocenę działań kontrolnych, re-
alizowanych w całym kraju, przez uprawnione do
tego organy. Przedstawione powyżej szerokie dzia-
łania tych organów i osiągnięte efekty ich pracy za-
pewniają realną kontrolę transgranicznego prze-
mieszczania odpadów.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie mieszkańców mieszkań zakładowych
sprzedanych w wyniku prywatyzacji (3963)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Stanisła-
wa Ożoga, przekazaną przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 2 lipca 2008 r., znak SPS-023-3963/08, doty-
czącą problematyki tzw. byłych mieszkań zakłado-
wych, które zostały sprywatyzowane przed dniem
7 lutego 2001 r., uprzejmie udzielam wyjaśnień w za-
kresie kwestii poruszonych w interpelacji.
Uprzejmie informuję, że resort infrastruktury
dostrzega trudną sytuację najemców byłych miesz-
kań zakładowych, szczególnie tych sprywatyzowa-
nych przed dniem 7 lutego 2001 r., jednak materia
wymagająca w tym zakresie systemowej regulacji
prawnej jest niezwykle skomplikowana wskutek za-
szłości systemowych, które miały miejsce po 1990 r.,
o których pan poseł wspomniał w interpelacji.
780
W 2007 r. w resorcie budownictwa podjęta zosta-
ła inicjatywa legislacyjna w omawianym zakresie.
Przygotowany wówczas projekt ustawy o nabywa-
niu mieszkań, które przestały być mieszkaniami za-
kładowymi przedsiębiorstw państwowych, niektó-
rych spółek handlowych z udziałem Skarbu Pań-
stwa oraz państwowych osób prawnych zawierał
rozwiązania, które niewątpliwie były korzystne dla
najemców byłych mieszkań zakładowych, jednak
powodowały znaczne skutki finansowe dla budżetu
państwa. Obciążenie budżetu państwa wynikało, po
pierwsze, z zawartej w projekcie propozycji wsparcia
finansowego w formie kredytów dla gmin, które
chciałyby odkupić od prywatnych właścicieli byłe
mieszkania zakładowe, po drugie, z konieczności za-
pewnienia odszkodowań dla obecnych właścicieli
tych nieruchomości w wysokości równej różnicy
między wartością rynkową lokalu mieszkalnego
a ceną, którą zapłaci najemca przy zastosowaniu
preferencyjnych warunków nabycia lokalu.
Propozycja przyznania rekompensat dla obec-
nych właścicieli nieruchomości wynikała z koniecz-
ności uwzględnienia ustaleń wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 30 października 2001 r.,
sygn. akt. K 33/00 (Dz. U. Nr 129, poz. 1448). W wy-
roku tym Trybunał uznał za niezgodny z konstytu-
cją art. 3 ustawy z dnia 14 kwietnia 2000 r. o zmia-
nie ustawy o zasadach przekazywania zakładowych
budynków mieszkalnych przez przedsiębiorstwa
państwowe (Dz. U. Nr 39, poz. 442), który zobowią-
zywał właściciela lokalu do przeniesienia jego wła-
sności na uprawnionego lokatora, nie przewidując
jednocześnie mechanizmów kompensujących.
W uzasadnieniu powyższego wyroku Trybunał
Konstytucyjny wskazał, że „w pełni respektuje pra-
wo ustawodawcy do oceny zachodzących procesów
społecznych i nie neguje jego kompetencji do podej-
mowania środków prawnych zmierzających do tego,
aby w szczególny i nadzwyczajny sposób uchylić
skutki prawne wywołane przez czynności, które sta-
nowiły naruszenie prawa lub zasad uczciwości. (…)
Art. 75 ust. 1 konstytucji, który nakazuje władzom
publicznym prowadzić politykę sprzyjającą zaspoko-
jeniu potrzeb mieszkaniowych i popierać działania
obywateli zmierzające do uzyskania własnego miesz-
kania, nie może stanowić samoistnej podstawy rosz-
czenia o nabycie własności mieszkania, a tym bar-
dziej – nałożenia na właściciela lokalu mieszkalne-
go, będącego osobą fizyczną lub niepaństwową osobą
prawną, obowiązku jego zbycia na rzecz lokatora”.
Trybunał stwierdził również, że zaskarżony przepis
przewidywał nadmierną ingerencję w prawo wła-
sności, prowadzącą do naruszenia istoty tego prawa.
W związku z powyższym przygotowane w 2007 r.
przez resort budownictwa propozycje uwzględniały
postanowienia Trybunału Konstytucyjnego poprzez
zaproponowanie rekompensat dla obecnych właści-
cieli byłych budynków zakładowych.
Przedmiotowy projekt ustawy został jednak
w dniu 9 listopada 2007 r. wycofany z dalszych prac
legislacyjnych z powodu bardzo licznych uwag zgło-
szonych przed i na posiedzeniu Komitetu Rady Mi-
nistrów.
Odpowiadając na pytanie pana posła o planowa-
ne działania legislacyjne w omawianym zakresie,
uprzejmie informuję, że podjęcie inicjatywy legisla-
cyjnej jest niezwykle utrudnione ze względu na wy-
móg bezwzględnego respektowania dotychczaso-
wych rozstrzygnięć Trybunału Konstytucyjnego,
co w konsekwencji wymaga przewidzenia znaczne-
go obciążenia budżetu państwa, które wynikałoby
z konieczności przyznania obecnym właścicielom
byłych budynków zakładowych rekompensat finan-
sowych.
W resorcie infrastruktury trwają obecnie prace
koncepcyjne w przedmiotowym zakresie. W ramach
tych prac opracowywane są szacunki spodziewanych
skutków finansowych dla budżetu państwa. Dla
podjęcia inicjatywy legislacyjnej w omawianej spra-
wie podstawowe znaczenie będzie miał stan finan-
sów publicznych, ponieważ wstępne szacunki wska-
zują, że jakiekolwiek próby rozwiązania tej kwestii
wymagałyby zapewnienia pokaźnych kwot w budże-
cie państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie nieuczciwych praktyk stosowanych
przez deweloperów (3964)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Stanisława Ożoga dotyczącą
nieuczciwych praktyk stosowanych przez dewelo-
perów, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 lipca br. (znak:
SPS-023-3964/08), uprzejmie przedstawiam poniż-
szą odpowiedź.
Poruszone w przedmiotowej interpelacji proble-
my, na które napotykają konsumenci w stosunkach
z deweloperami, są znane ministrowi infrastruktu-
ry. Należy jednak zwrócić uwagę na fakt, iż firmy
deweloperskie budujące lokale mieszkalne na sprze-
daż są podmiotami prawa prywatnego, co oznacza,
że minister infrastruktury nie ma możliwości indy-
widualnej interwencji w sferę ich działalności gospo-
darczej.

Jednocześnie należy wyjaśnić, iż centralnym or-
ganem administracji rządowej właściwym w spra-
wach ochrony konkurencji i konsumentów jest pre-
zes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów,
który posiada kompetencje pozwalające mu podej-
mować określone działania w odniesieniu do firm
deweloperskich podejrzewanych o stosowanie nie-
uczciwych praktyk rynkowych.
Z uwagi na powyższe branża deweloperska jest
przedmiotem stałego monitoringu i licznych działań
podejmowanych przez prezesa urzędu mających na
celu eliminację wykrytych nieprawidłowości.
W ramach ustawowych kompetencji prezesa
urzędu działania, o których mowa powyżej, podej-
mowane są dwutorowo:
— w drodze postępowania sądowego (prezes
urzędu na podstawie art. 47938 K.p.c. w związku
z art. 384–3853 K.c. kieruje do Sądu Okręgowego
w Warszawie – Sądu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów pozew o uznanie postanowień umownych
za niedozwolone),
— w drodze postępowań administracyjnych w spra-
wie praktyk naruszających zbiorowe interesy konsu-
mentów w rozumieniu art. 24 ustawy z dnia 16 lute-
go 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów
(Dz. U. z 2007 r. Nr 50, poz. 331, ze zm.).
Monitoring treści wzorców umów stosowanych
przez przedsiębiorców w obrocie z konsumentami
ma charakter kontroli abstrakcyjnej, której przed-
miotem są postanowienia zawarte we wzorcach
umów wykorzystywanych przez przedsiębiorców
w obrocie konsumenckim. Ocena klauzul zawartych
we wzorcu odbywa się w oderwaniu od konkretnych
umów, gdyż przedmiotem kontroli jest klauzula za-
warta we wzorcu umownym in abstracto, a nie po-
stanowienie konkretnej umowy. Sądem właściwym
w sprawach kontroli abstrakcyjnej wzorców umow-
nych jest wyłącznie Sąd Okręgowy w Warszawie
– Sąd Ochrony Konkurencji i Konsumentów (SO-
KiK), który ostatecznie decyduje o uznaniu kon-
kretnego postanowienia umownego za klauzulę nie-
dozwoloną. Następnie na podstawie prawomocnego
wyroku sądu prezes urzędu wpisuje zakwestionowa-
ne postanowienie do rejestru postanowień wzorców
umowy uznanych za niedozwolone, o którym mowa
w art. 47945 K.p.c. (treść rejestru dostępna jest na
stronach internetowych urzędu – www.uokik.gov.
pl). Obecnie w rejestrze znajduje się 179 postano-
wień dotyczących branży deweloperskiej.
Należy jednocześnie podkreślić, iż zgodnie z art.
47938 K.p.c. powództwo w sprawach o uznanie posta-
nowień wzorca umowy za niedozwolone może wyto-
czyć każdy, kto według oferty pozwanego mógłby
zawrzeć z nim umowę zawierającą kwestionowane
postanowienie. Powództwo może wytoczyć także or-
ganizacja społeczna, do której zadań statutowych
należy ochrona interesów konsumentów, powiatowy
(miejski) rzecznik konsumentów oraz właśnie pre-
zes urzędu. W przypadku stwierdzenia, iż badane
wzorce zawierają postanowienia, które już zostały
781
wpisane na podstawie prawomocnego wyroku SO-
KiK do rejestru postanowień wzorców umowy uzna-
nych za niedozwolone, prezes urzędu w drodze decy-
zji wydawanych na podstawie przepisów ustawy
z dnia 16 lutego 2007 r. uznaje takie działania przed-
siębiorcy za praktykę naruszającą zbiorowe interesy
konsumentów w rozumieniu art. 24 ust. 2 pkt 1 tej-
że ustawy i nakazuje zaniechanie jej stosowania.
Jednocześnie, działając na podstawie art. 106 ust. 1
pkt 4 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r., prezes urzędu
może w takim przypadku nałożyć na przedsiębiorcę
karę pieniężną w wysokości do 10% przychodu osią-
gniętego w roku rozliczeniowym poprzedzającym
rok jej nałożenia.
Obok działań podejmowanych w ramach stałego
monitoringu urząd przeprowadza również działania
o charakterze ogólnopolskim w formie kontroli po-
szczególnych segmentów rynku w zakresie świad-
czenia usług na rzecz konsumentów. Należy podkre-
ślić, że tego rodzaju działania są podejmowane wy-
łącznie z inicjatywy urzędu w celu sprawdzenia po-
ziomu ochrony praw konsumentów i podniesienia
jego poziomu. Wyniki poszczególnych kontroli zo-
stały przedstawione w raportach. Dotychczas urząd
przeprowadził dwa badania o zasięgu ogólnopol-
skim dotyczące rynku deweloperskiego. Ostatnie
takie badanie wzorców umów stosowanych w bran-
ży deweloperskiej prezes urzędu przeprowadził
w 2007 r. W wyniku przeprowadzonej kontroli
urząd przeanalizował 500 wzorców umownych sto-
sowanych przez 199 deweloperów, stwierdzając
liczne nieprawidłowości.
Wśród najczęściej kwestionowanych przez urząd
postanowień umownych były:
1) klauzule waloryzacyjne;
2) postanowienia dotyczące wpłat dokonywa-
nych przez konsumentów przed zawarciem umowy
deweloperskiej;
3) postanowienia wyłączające lub ograniczające
odpowiedzialność deweloperów za niewykonanie lub
nienależyte wykonanie umowy;
4) klauzule przyznające deweloperom prawo
do jednostronnej zmiany umowy lub istotnych
cech świadczenia bez ważnej przyczyny wskazanej
w umowie;
5) postanowienia nakładające wyłącznie na kon-
sumenta obowiązek zapłaty kary umownej (odstęp-
nego) na wypadek rezygnacji z zawarcia umowy;
6) postanowienia nakładające na konsumenta
rażąco wygórowane kary umowne lub odstępne;
7) klauzule przyznające deweloperom prawo roz-
wiązania umowy w przypadku niespełnienia przez
konsumenta świadczenia pieniężnego w terminie;
8) postanowienia zastrzegające wydłużone ter-
miny zwrotu konsumentowi środków pieniężnych;
9) postanowienia uzależniające rozliczenie w przy-
padku rozwiązania umowy od podpisania umowy
z innym nabywcą nieruchomości;
10) klauzule przyznające deweloperom prawo do
stwierdzenia skuteczności doręczenia pism;
782
11) postanowienia wprowadzające zarząd na nie-
ruchomością;
12) postanowienia uprawniające deweloperów
do jednostronnego odbioru wybudowanej nierucho-
mości.
W rezultacie kontroli wszczęto 38 postępowań
administracyjnych, 50 deweloperów wezwano do do-
browolnej zmiany praktyk, wobec 8 wystąpiono
z pozwami do SOKiK. Szczegółowy opis podjętych
działań oraz rodzaj zakwestionowanych postano-
wień umownych zawierają raporty, których treść do-
stępna jest na stronach internetowych urzędu (www.
uokik.gov.pl).
Drugim instrumentem wykorzystywanym przez
prezesa urzędu w celu eliminacji nieuczciwych prak-
tyk stosowanych przez przedsiębiorców wobec kon-
sumentów są postępowania prowadzone na podsta-
wie ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. W zależności od
okoliczności faktycznych sprawy mogą one przybrać
postać postępowań wyjaśniających bądź postępo-
wań w sprawie stosowania przez przedsiębiorców
praktyk naruszających zbiorowe interesy konsu-
mentów. W przypadku stwierdzenia naruszenia
przez przedsiębiorcę zbiorowych interesów konsu-
mentów prezes urzędu może w drodze decyzji naka-
zać zaniechania stosowania takich praktyk (art. 26
ustawy z dnia 16 lutego 2007 r.) bądź zobowiązać
przedsiębiorcę do podjęcia lub zaniechania określo-
nych działań zmierzających do zapobieżenia tym na-
ruszeniom (art. 28 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r.).
Jednocześnie w przypadku stwierdzenia stosowania
przez przedsiębiorcę praktyki naruszającej zbiorowe
interesy konsumentów prezes urzędu może nałożyć
na niego karę pieniężną w wysokości do 10% przy-
chodu osiągniętego w roku rozliczeniowym poprze-
dzającym rok jej nałożenia.
Przykładem tego rodzaju działań przedsiębior-
ców, które zostały uznane za praktyki naruszające
zbiorowe interesy konsumentów, jest podawanie
przez deweloperów w reklamach cen netto. W roku
2003 prezes urzędu przeprowadził akcję (obecnie te
działania podejmowane są na bieżąco), której celem
było wyeliminowanie tych reklam deweloperów,
w których przedstawiali oni swoje produkty, posłu-
gując się oznaczeniami ceny netto za metr kwadra-
towy mieszkania (wbrew przepisom ustawy z dnia
5 lipca 2001 r. o cenach – art. 3 ust. 1 ustawy). Pre-
zes urzędu uznał, iż oznaczanie ceną niezawierającą
podatku od towarów i usług wprowadza w błąd od-
biorców reklam, sugerując, iż wartość lokalu miesz-
kalnego jest niższa niż w rzeczywistości. Uzasadnia-
jąc rozstrzygnięcie, organ wyjaśniał, iż tego rodzaju
praktyki utrudniają porównanie ofert konkurują-
cych ze sobą przedsiębiorców i tym samym pozba-
wiają konsumentów swobody wyboru (zob. np. decy-
zja DDK-61-92-03/ED z 31 grudnia 2003 r. w spra-
wie Spółdzielni Mieszkaniowej DOM 2000 Brzeziny;
decyzja 15/2003 w sprawie Mostostal Invest sp.
z o.o., decyzja 1/2004 z 16 stycznia 2004 r. w sprawie
J.W. Construction Holding SA). Prawidłowość oceny
dokonanej przez prezesa urzędu potwierdził Sąd
Apelacyjny w Warszawie w wyroku z dnia 28 marca
2006 r. (sygn. akt VI ACa 1027/05), stwierdzając, iż
„dla oceny, czy reklama wprowadza w błąd, decydu-
je chwila podjęcia przez konsumenta decyzji o sko-
rzystaniu z reklamowanej oferty, a nie samo skorzy-
stanie z niej poprzez zakup towaru, przedsiębiorca
bowiem ma obowiązek poinformowania w sposób
rzetelny i prawdziwy o cenie towaru już w reklamie,
a nie w swoim biurze, do którego udał się konsument
zwabiony ofertą”.
Niezależnie od powyższego, odnosząc się do sytu-
acji poszczególnych konsumentów, należy wyjaśnić,
iż w obecnym stanie prawnym o indywidualnych
roszczeniach wynikających z umowy cywilnopraw-
nej może rozstrzygnąć wyłącznie sąd powszechny.
Dlatego też konsumentowi zostały przyznane in-
strumenty prawne służące dochodzeniu tego typu
roszczeń. Przykładowo konsument może żądać
uznania danego postanowienia umowy za niedozwo-
lone. Jest to tzw. kontrola incydentalna, która doko-
nywana jest w oparciu o przepisy materialne doty-
czące niedozwolonych postanowień umownych przed
sądem właściwości ogólnej, w ramach której sąd
bada treść klauzul zawartych w konkretnej umowie
konsumenckiej, biorąc pod uwagę indywidualną sy-
tuację konsumenta (w przypadku kontroli abstrak-
cyjnej ten fakt nie ma znaczenia). W trakcie kontro-
li incydentalnej może dojść do sytuacji, w której sąd
powszechny uzna postanowienie zawartej umowy za
niedozwolone postanowienie umowne, właśnie ze
względu na indywidualną sytuację konsumenta oraz
okoliczności zawarcia takiej umowy.
Dodatkowym instrumentem jest również ustawa
z dnia 23 sierpnia 2007 r. o przeciwdziałaniu nie-
uczciwym praktykom rynkowym (Dz. U. Nr 171,
poz. 1206). Na podstawie art. 12 tej ustawy w sytu-
acji, w której doszło do stosowania przez dewelopera
wobec konsumenta nieuczciwej praktyki rynkowej
(np. konsument został wprowadzony w błąd), może
on żądać:
1) zaniechania tej praktyki;
2) usunięcia skutków tej praktyki;
3) złożenia jednokrotnego lub wielokrotnego
oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej
formie;
4) naprawienia wyrządzonej szkody na zasadach
ogólnych, w szczególności żądania unieważnienia
umowy z obowiązkiem wzajemnego zwrotu świad-
czeń oraz zwrotu przez przedsiębiorcę kosztów zwią-
zanych z nabyciem produktu;
5) zasądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na
określony cel społeczny związany ze wspieraniem
kultury polskiej, ochroną dziedzictwa narodowego
lub ochroną konsumentów.
W świetle powyższego w obecnym systemie praw-
nym obowiązują już i funkcjonują przepisy z zakre-
su prawa cywilnego i ochrony konsumentów zabez-
pieczające interesy nabywców mieszkań, na podsta-
wie których podejmowane są przez organ właściwy

w zakresie ochrony konkurencji i konsumentów
konkretne działania mające na celu ich ochronę.
Jednocześnie należy zauważyć, że niekorzystna dla
nabywcy sytuacja na rynku budownictwa mieszka-
niowego spowodowana jest w głównej mierze prze-
wagą popytu nad podażą, która pozwala dewelope-
rom kształtować umowy z nabywcami w sposób jed-
nostronny. Mając zatem na uwadze istnienie odpo-
wiednich regulacji chroniących interesy nabywców
oraz odnotowując sygnały dekoniunktury na rynku
budownictwa mieszkaniowego, należy uznać, iż
w obecnej sytuacji rynkowej nie byłoby wskazane
wprowadzanie kolejnych przepisów, które chroniły-
by nabywców kosztem zmniejszenia zakresu swobo-
dy działalności gospodarczej deweloperów. Przepisy
takie mogłyby przyczynić się bowiem do jeszcze
większego ograniczenia podaży na rynku budownic-
twa mieszkaniowego, a w konsekwencji mogłyby
przyczynić się do dalszego osłabienia pozycji nabyw-
cy jako konsumenta tego konkretnego dobra, jakim
jest mieszkanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie doskonalenia zawodowego
rzeczoznawców majątkowych, pośredników
w obrocie nieruchomościami
oraz zarządców nieruchomości (3966)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Agnieszki Hanajczyk, prze-
kazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 2 lipca
2008 r., nr SPS-023-3966/08, w sprawie doskonale-
nia zawodowego rzeczoznawców majątkowych, po-
średników w obrocie nieruchomości oraz zarządców
nieruchomości, uprzejmie przedstawiam wyjaśnie-
nia w tym zakresie.
Pani poseł Agnieszka Hanajczyk zwróciła się do
ministra infrastruktury z prośbą o przedstawienie
wyjaśnień w zakresie stosowania rozporządzenia
ministra infrastruktury z dnia 17 kwietnia 2008 r.
w sprawie stałego doskonalenia zawodowego przez
rzeczoznawców majątkowych, pośredników w obro-
cie nieruchomościami oraz zarządców nieruchomo-
ści (Dz. U. Nr 80, poz. 475), stanowiącego realizację
upoważnienia zawartego w art. 197 pkt 6 ustawy
783
z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nierucho-
mościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603,
z późn. zm.) do wydania przez ministra infrastruk-
tury rozporządzenia określającego sposoby dosko-
nalenia kwalifikacji zawodowych przez rzeczo-
znawców majątkowych, pośredników w obrocie nie-
ruchomościami oraz zarządców nieruchomości,
sposób dokumentowania oraz kryteria oceny speł-
nienia tego obowiązku.
Odnosząc się do pierwszej kwestii poruszonej
przez panią poseł, dotyczącej możliwości organizo-
wania doskonalenia zawodowego przez podmioty
inne niż organizacje zawodowe, uprzejmie wyja-
śniam, że zgodnie z treścią § 3 ust. 3 ww. rozporzą-
dzenia organizatorem seminariów, szkoleń i kursów
specjalistycznych może być w szczególności organi-
zacja zawodowa, rozumiana jako stowarzyszenie lub
związek stowarzyszeń osób posiadających upraw-
nienia lub licencje zawodowe w dziedzinie gospoda-
rowania nieruchomościami. Jak wynika z treści
przedmiotowego przepisu, prawodawca dostrzegł
rolę i potencjał merytoryczny organizacji zawodo-
wych i na tej podstawie uznał, iż tego rodzaju pod-
mioty są szczególnie predestynowane do pełnienia
roli organizatorów kształcenia. Użycie w treści ww.
przepisu sformułowania „w szczególności”, a także
brak innych dodatkowych przepisów w ww. rozpo-
rządzeniu, dotyczących organizatorów kształcenia,
oznacza jednak, że katalog podmiotów, które mogą
prowadzić doskonalenie zawodowe dla ww. zawodów,
jest otwarty i każdy podmiot, który spełnia ogólne,
wynikające z innych przepisów prawa warunki do
prowadzenia działalności edukacyjno-szkoleniowej
(w szczególności z regulacji dotyczących swobody
działalności gospodarczej), może taką działalność
prowadzić. Minister infrastruktury nie został upo-
ważniony do prowadzenia rejestrów takich podmio-
tów, wydawania im zgody na prowadzenie działal-
ności w zakresie doskonalenia zawodowego, ani też
do określania warunków, jakie takie podmioty mu-
szą spełniać. Ponadto wydaje się, że tego typu regu-
lacje nie są potrzebne – dla potencjalnego uczestni-
ka kształcenia ważny jest bowiem nie podmiot orga-
nizujący dane kształcenie, lecz zawartość i poziom
merytoryczny programu kształcenia oraz wiedza
i doświadczenie zawodowe wykładowcy.
W kontekście wyrażonych przez panią poseł wąt-
pliwości dotyczących pojęcia „godziny edukacyjnej”
stosowanego w ww. rozporządzeniu, m.in. przy okre-
ślaniu minimalnego czasu trwania poszczególnych
form kształcenia (§ 3 ust. 1 ww. rozporządzenia), jak
też przy ocenie spełnienia obowiązku stałego dosko-
nalenia zawodowego (§ 8 ust. 2 ww. rozporządzenia),
uprzejmie informuję, że przez wspomniane pojęcie
rozumie się jedną jednostkę lekcyjną, powszechnie
stosowaną w polskim systemie edukacji, tj. 45 mi-
nut. Tym samym osoba uprawniona jest obowiąza-
na uczestniczyć w danym okresie rozliczeniowym
(tj. roku kalendarzowym – od 1 stycznia do 31 grud-
784
nia danego roku kalendarzowego) w 24 godzinach
edukacyjnych (24 jednostkach, po 45 minut każda).
Kolejną kwestią poruszoną w interpelacji pani
poseł Agnieszki Hanajczyk jest możliwość zróżnico-
wania oceny spełnienia obowiązku stałego doskona-
lenia zawodowego w zależności od posiadanych przez
osobę uprawnioną uprawnień lub licencji zawodo-
wej. Pani poseł wskazała, że, cyt.: „rzeczoznawca
majątkowy obarczony jest większą odpowiedzialno-
ścią cywilnoprawną z tytułu wykonywanej pracy niż
pośrednik w obrocie nieruchomościami, a co za tym
idzie powinien przeznaczać więcej czasu na dosko-
nalenie swych umiejętności”. Odnosząc się do po-
wyższego, należy stwierdzić, iż zarówno w trakcie
uzgodnień międzyresortowych, jak i konsultacji spo-
łecznych nad projektem ww. rozporządzenia, nie
przedstawiano argumentów i propozycji w tym za-
kresie, w związku z czym minimalna liczba godzin
edukacyjnych wymagana do spełnienia stałego obo-
wiązku doskonalenia zawodowego została ustalona
na jednakowym poziomie dla wszystkich zawodów
regulowanych (24 godziny edukacyjne). Jednakowy
poziom koniecznych do uzyskania punktów z dosko-
nalenia zawodowego wynikał również z poprzednio
obowiązującym rozporządzeniu ministra infra-
struktury z dnia 17 lutego 2005 r. w sprawie nada-
wania uprawnień i licencji zawodowych w dziedzinie
gospodarowania nieruchomościami oraz doskonale-
nia kwalifikacji zawodowych przez rzeczoznawców
majątkowych, pośredników w obrocie nieruchomo-
ściami i zarządców nieruchomości (Dz. U. Nr 35,
poz. 314, z późn. zm.) i nie był kwestionowany. Nie-
mniej jednak, jeżeli w wyniku przyszłej analizy
funkcjonowania obecnego rozporządzenia (obowią-
zującego dopiero od 2 miesięcy) stwierdzona zosta-
nie konieczność zróżnicowania minimalnej liczby
godzin edukacyjnych dla poszczególnych zawodów,
nie widzę przeszkód, aby takie rozwiązania zostały
wprowadzone.
W odniesieniu do ostatniej sprawy poruszonej
przez panią poseł, dotyczącej możliwości traktowa-
nia jako doskonalenie zawodowe, po upływie 3 lat od
daty wejścia w życie ww. rozporządzenia, ukończe-
nia studiów podyplomowych lub wydania publikacji
książkowej, należy jednoznacznie wskazać, że obec-
ne rozporządzenie nie przewiduje jako form dosko-
nalenia zawodowego ukończenia studiów podyplo-
mowych lub wydania publikacji książkowych. Jedy-
nymi dopuszczalnymi formami doskonalenia zawo-
dowego od dnia 27 maja 2008 r. (tj. od dnia wejścia
w życie rozporządzenia) jest uczestnictwo, w cha-
rakterze słuchacza, w seminariach, szkoleniach lub
kursach specjalistycznych dotyczących gospodaro-
wania nieruchomościami i rynku nieruchomości
w zakresie uprawnień i licencji zawodowych posia-
danych przez osobę uprawnioną oraz spełniających
wymogi zawarte w art. 196 ust. 2 ww. ustawy,
tj. zorganizowanych na podstawie programów, które
zostały zgłoszone do ministra infrastruktury, i uwzględ-
niających określone przez tego ministra wymogi
programowe dla takich programów.
Pytanie pani poseł prawdopodobnie wiąże się
z treścią § 9 ww. rozporządzenia, zgodnie z którym:
„w terminie 3 lat od dnia wejścia w życie niniejszego
rozporządzenia ocena spełnienia obowiązku stałego
doskonalenia zawodowego zakończonego przed dniem
wejścia w życie niniejszego rozporządzenia następu-
je na podstawie przepisów dotychczasowych”. Przed-
miotowy przepis nie jest jednak związany z aktual-
nym doskonaleniem kwalifikacji zawodowych przez
osobę uprawnioną, a dotyczy doskonalenia zawodo-
wego, które miało miejsce w czasie obowiązywania
poprzedniego rozporządzenia ministra infrastruk-
tury z dnia 17 lutego 2005 r. (mowa jest bowiem
o obowiązku, który został zakończony przed dniem
wejścia w życie ww. rozporządzenia, tj. przed dniem
27 maja 2008 r.). Przedmiotowy przepis daje prawo
ministrowi infrastruktury do sprawdzenia, czy
w czasie poprzednio obowiązującego rozporządzenia
dany rzeczoznawca majątkowy, pośrednik w obrocie
nieruchomościami oraz zarządca nieruchomości wy-
pełniał ustawowy obowiązek stałego doskonalenia
zawodowego, a także wskazuje, że przy dokonywa-
niu oceny spełnienia tego obowiązku minister ma
obowiązek stosować zasady, jakie wynikały z przepi-
sów wówczas obowiązujących (np. czy doskonalenie
odbywało się w dopuszczalnych ówcześnie formach,
np. poprzez wydanie publikacji książkowej, uczest-
nictwo w konferencji). Przeprowadzanie takiej kon-
troli zostało ograniczone czasowo do najbliższych
3 lat, tj. do 26 maja 2011 r. włącznie rzeczoznawcy
majątkowi, pośrednicy w obrocie nieruchomościami
oraz zarządcy nieruchomości mogą zostać poprosze-
ni przez ministra infrastruktury o przedstawienie
dokumentów świadczących o realizacji przez nich
obowiązku stałego doskonalenia zawodowego przed
27 maja 2008 r.
Przedstawiając powyższe informacje, wyrażam
nadzieję, że pozwolą one na wyeliminowanie wątpli-
wości przedstawionych w interpelacji pani poseł
Agnieszki Hanajczyk.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie ubezpieczenia zdrowotnego
służb mundurowych w związku z planem
reformy Narodowego Funduszu Zdrowia (3968)
Patrz odpowiedź na interpelację nr 3584 s. 706.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów wycofania polskich wojsk
z Afganistanu (3969)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie planów wycofania polskich wojsk z Afganistanu
(SPS-023-3969/08), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Rzeczpospolita Polska, jako członek Sojuszu Pół-
nocnoatlantyckiego, uczestniczyła w podejmowaniu
decyzji o ustanowieniu w Afganistanie misji Organi-
zacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO) w skła-
dzie Międzynarodowych Sił Wsparcia Bezpieczeń-
stwa (ISAF). Jednocześnie, popierając tę ideę, wy-
dzieliła od 2002 r. kontyngent wojskowy do realiza-
cji zadań mandatowych. Operacja ISAF pozostaje
kluczową dla sojuszu i potwierdza jego zdolność do
skutecznej realizacji zadań w dziedzinie bezpieczeń-
stwa. Nasz udział w tej operacji stanowi realizację
zobowiązań wynikających z członkostwa i praktycz-
ny wyraz sojuszniczej solidarności. Ewentualna de-
cyzja dotycząca wycofania polskiego kontyngentu
wojskowego z Afganistanu będzie zależała przede
wszystkim od gotowości rządu Afganistanu do sa-
modzielnego przejęcia odpowiedzialności za bezpie-
czeństwo całego kraju. Prowadzona przez władze
NATO i sojuszników analiza sytuacji pozwala oce-
niać postęp osiągany w rekonstrukcji i stanie bez-
pieczeństwa Afganistanu. Umocnienie i utrwalenie
pozytywnych zdobyczy w tym zakresie spowoduje
możliwość określenia dalszego charakteru misji
oraz strategii jej zakończenia. Takiemu podejściu
dano wyraz w kwietniu br. na szczycie NATO w Bu-
kareszcie, gdzie potwierdzono potrzebę długotermi-
nowego zaangażowania sojuszu w Afganistanie, nie
precyzując okresu trwania misji.
W związku z tym że nie została dotychczas wy-
znaczona perspektywa i strategia zakończenia ope-
racji, w tym naszego w niej udziału, zbyt wcześnie
jest na udzielenie odpowiedzi na szczegółowe pyta-
785
nia pana posła Jarosława Matwiejuka odnoszące
się do kosztów i sposobu wycofania w przyszłości
polskich żołnierzy i sprzętu z rejonu operacji. Obec-
nie nie planuje się wycofania naszych sił. Wręcz
przeciwnie, w odpowiedzi na zapotrzebowanie so-
juszu, zgodnie z decyzją polityczną, Siły Zbrojne
Rzeczypospolitej Polskiej zwiększają zaangażowa-
nie z 1200 do 1600 żołnierzy. W ramach tego przed-
sięwzięcia planuje się m.in. zwiększenie liczebności
pododdziałów bojowych, skierowanie sił i środków
pododdziału lotniczego, specjalistów do operacyj-
nych zespołów doradczo-łącznikowych, a także spe-
cjalistów do prowincjonalnego zespołu odbudowy
w prowincji Ghazni.
Odnosząc się do pytania dotyczącego zapewnie-
nia żołnierzom powracającym do kraju opieki me-
dycznej, uprzejmie informuję, że podejmowany przez
resort obrony narodowej wysiłek w zakresie profi-
laktyki oraz leczenia żołnierzy i pracowników woj-
ska wykonujących zadania poza granicami państwa
ma na celu ułatwienie procesu ich adaptacji po po-
wrocie do kraju. W świetle obowiązujących przepi-
sów w zakresie świadczenia opieki medycznej każdy
żołnierz, jak również pracownik wojska, poddawany
jest, po powrocie do kraju z rejonu operacji, bada-
niom lekarskim: ogólnym, specjalistycznym i dodat-
kowym. Ich celem jest rozpoznanie urazów i chorób
przebytych w trakcie pełnienia służby poza granica-
mi państwa, a także wykrycie schorzeń wymagają-
cych leczenia. W przypadku konieczności następuje
natychmiastowa hospitalizacja. Powyższe badania,
a także leczenie szpitalne realizowane jest poza ko-
lejnością, a ich koszty pokrywane są z budżetu re-
sortu obrony narodowej. Ponadto wspomnianym
żołnierzom przysługuje bezpłatne zaopatrzenie
w leki, a także prawo do bezpłatnych wyrobów me-
dycznych będących przedmiotami ortopedycznymi
i środkami pomocniczymi, w myśl postanowień
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm).
W razie stwierdzenia w badaniu psychologicz-
nym, tzw. urazu pola walki żołnierze mogą sko-
rzystać z turnusów profilaktyczno-leczniczych or-
ganizowanych przez wojskowe szpitale uzdrowi-
skowo-rehabilitacyjne. Podczas ich trwania pro-
wadzone są zajęcia psychologiczne i trening anty-
stresowy, mające na celu umożliwienie szybkiego
powrotu do zdrowia.
Ponadto zgodnie z decyzją Nr 304/MON ministra
obrony narodowej z 20 czerwca 2008 r. w sprawie
organizacji turnusów rehabilitacyjnych z trenin-
giem psychologicznym dla żołnierzy i pracowników
jednostek wojskowych wykonujących zadania poza
granicami państwa (Dz. Urz. MON Nr 13, poz. 164)
żołnierze i pracownicy wojska powracający z misji
poza granicami kraju mogą brać udział w turnusach
rehabilitacyjnych połączonych z treningiem psycho-
logicznym organizowanych na bazie Wojskowego
Ośrodka Kondycyjno-Szkoleniowego w Mrągowie.
786
W ramach turnusu odbywają się zajęcia psycholo-
giczne, sportowe i rekreacyjne, ułatwiające odzy-
skanie pełni sił i równowagi psychicznej. Na uwagę
zasługuje fakt, iż w zajęciach mogą aktywnie uczest-
niczyć, jako osoby towarzyszące członkowie rodzin
lub osoba wskazana przez skierowanego żołnierza
lub pracownika wojska.
Ponadto pragnę przypomnieć, że szczegółowa in-
formacja dotycząca wsparcia i opieki medycznej żoł-
nierzy po powrocie z misji w Afganistanie została
zawarta w odpowiedzi na wcześniejszą interpelację
pana posła Jarosława Matwiejuka z dnia 9 czerwca
2008 r. w sprawie leczenia podejmowanego przez
żołnierzy po powrocie z misji w Iraku i Afganistanie
(SPS-023-3675/08).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów zmniejszenia liczby placówek
lotniczych służb porządku publicznego (3970)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 2 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-3970/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jarosława Matwiejuka w sprawie planów zmniejsze-
nia liczby placówek lotniczych służb porządku pu-
blicznego, pragnę poinformować, iż wśród głównych
przesłanek przemawiających za likwidacją placówek
lotniczych Policji w Białymstoku, Gdańsku i Rzeszo-
wie wskazać należy m.in. na:
— dublujące się etaty w lotnictwie Policji i Straży
Granicznej w tej samej miejscowości i lotnisku
(tj. Białystok-Krywlany, Gdańsk-Rębiechowo, Rze-
szów-Jasionka);
— niezależne funkcjonowanie tych placówek,
wobec braku możliwości wzajemnego wykorzysta-
nia baz logistycznych i sprzętu lotniczego przez te
formacje;
— funkcjonowanie oddzielnych systemów szkole-
nia i zaopatrzenia logistycznego (np. brak możliwo-
ści wzajemnego zaopatrzenia w paliwa lotnicze);
— brak zapewnienia należytego stopnia gotowo-
ści operacyjnej lotnictwa, w przypadku eksploatacji
tylko jednego statku powietrznego w Sekcji Lotnic-
twa Policji;
— brak uregulowań formalnoprawnych funkcjo-
nowania lotnictwa;
— koszty związane z powyższym.
Przy sporządzaniu oceny brano pod uwagę na-
stępujące kryteria:
— dążenie do unifikacji sprzętu lotniczego w każ-
dej placówce (te same lub zbliżone eksploatacyjnie
typy statków powietrznych), co znacznie obniża kosz-
ty obsługi – także poprzez zmniejszenie etatów;
— wyposażenie każdej placówki w co najmniej
dwa statki powietrzne dla zwiększenia stopnia goto-
wości operacyjnej i stworzenie warunków do utrzy-
mywania 24-godzinnych dyżurów.
Ponadto, realizując koncepcję oszczędnego pań-
stwa oraz efektywnego wykorzystywania sprzętu
lotniczego i finansowania działalności służb porząd-
ku lotniczego, dokonano oceny dotychczasowego
funkcjonowania lotnictwa ww. służb i uznano, że
istnieją w tym zakresie duże rezerwy, które należy
racjonalnie wykorzystać na doposażenie placówek
lotniczych lub zakup dodatkowego sprzętu.
Wobec braku regulacji prawnych funkcjonowa-
nia lotnictwa służb porządku publicznego, opraco-
wany został projekt zmiany ustawy z dnia 3 lipca
2002 r. Prawo lotnicze (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 100,
poz. 696, z późn. zm.), który ma na celu dostosowa-
nie przepisów przedmiotowej ustawy do potrzeb lot-
nictwa resortu. Planuje się także wprowadzenie
zmian innych przepisów, które umożliwią świadcze-
nie wzajemnych usług lotniczych przez Policję i Straż
Graniczną.
Podkreślić należy, iż ochrona granic Unii Euro-
pejskiej stanowi jeden z priorytetów, który nakazuje
m.in. stworzenie lotniczego wsparcia działań służb
porządku publicznego (w tym przypadku Straży
Granicznej). W celu zapewnienia wyższego stopnia
gotowości operacyjnej placówki (dotychczas w przy-
padku defektu śmigłowca eksploatowane w placów-
kach lotniczych Policji pojedyncze śmigłowce wyklu-
czały z działania całą placówkę) planuje się wyposa-
żenie przygranicznych placówek lotniczych w więk-
szą liczbę statków powietrznych. Powyższe rozwią-
zanie zakłada wykorzystanie jednej większej pla-
cówki lotniczej przez wszystkie służby resortu dzia-
łające w danym rejonie (tj. Policję, Straż Graniczną,
Państwową Straż Pożarną, Biuro Ochrony Rządu),
co ułatwi organizację wspólnych działań.
Reorganizację lotnictwa służb porządku pu-
blicznego planuje się zakończyć z dniem 31 grudnia
2008 r.
Reasumując, pragnę zapewnić, iż wprowadzone
zmiany nie będą miały negatywnego wpływu na
działalność i efektywność wykorzystania lotnictwa
służb porządku publicznego. Reorganizacji nie nale-
ży rozumieć w kategoriach redukcji, ponieważ liczba
placówek lotniczych nie ulegnie zmianie. Przepro-
wadzone działania pozwolą na zwiększenie liczby
statków powietrznych w jednej placówce lotniczej, co
wpłynie na poprawę efektywności i zdolności opera-
cyjnego wykorzystania lotnictwa służb porządku

publicznego. Pozostawienie w Białymstoku tylko
jednej placówki, wyposażonej w jednolity sprzęt, ob-
niży koszty jej utrzymania (likwidacja jednej bazy
logistycznej), a także pozwoli na bardziej efektywną
eksploatację posiadanych statków powietrznych
oraz pełne wykorzystanie personelu lotniczego, bez
szkody dla wykonywania zadań na rzecz dotychcza-
sowych użytkowników. Racjonalizacja rozmieszcze-
nia placówek lotniczych na terenie całego kraju do-
tyczyć będzie również jednostek: Sekcji Lotnictwa
Policyjnego w Gdańsku, Rzeszowie oraz Wydziałów
Lotniczych Straży Granicznej w Nowym Sączu
i Krośnie Odrzańskim. Wpłynie to na znaczne
oszczędności, które będzie można przeznaczyć na
modernizację istniejącego sprzętu lotniczego lub za-
kup nowego wyposażenia dla istniejących placówek
lotniczych.
Pragnę również dodać, iż reorganizacja lotnic-
twa służb porządku publicznego nie spowoduje utra-
ty stanowisk pracy personelu lotniczego, gdyż re-
dukcja etatów przeprowadzona będzie w ramach ist-
niejących od lat wakatów. Pracownicy likwidowa-
nych placówek lotniczych zostaną zatrudnieni
w jednostkach lotniczych Policji i Straży Granicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Dolniaka
w sprawie możliwości partycypacji
Ministerstwa Infrastruktury w realizacji
projektu budowy drogi zbiorczej przy DK1
w gminie Siewierz (3971)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Grzegorza Dolniaka z dnia
26 czerwca 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
2 lipca 2008 r., znak: SPS-023-3971/08, w sprawie
budowy drogi zbiorczej przy drodze krajowej nr 1
w Siewierzu, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Dla poprawy bezpieczeństwa ruchu na drodze
krajowej nr 1 oraz w celu zapewnienia możliwości
obsługi komunikacyjnej z kierunku Katowic i Czę-
stochowy należy wybudować drogę lokalną (zbior-
czo-rozprowadzającą) włączoną do węzła Bema.
W celu realizacji przedmiotowej inwestycji oddział
Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad
w Katowicach przeprowadził remont wiaduktów
nad torami PKP i ul. Bema, podnosząc ich skrajnię
787
dla umożliwienia przejazdu pojazdów ciężarowych
dojeżdżających do firmy Elektrolux. Koszt ww. inwe-
stycji wyniósł ok. 2 mln zł. Natomiast realizacja po-
zostałej części omawianego układu drogowego nale-
ży do Urzędu Miasta i Gminy Siewierz oraz stron
zainteresowanych lokalizacją swoich firm na przed-
miotowym obszarze.
Należy bowiem zauważyć, że realizacja inwesty-
cji wynika z konieczności obsługi rozbudowujących
się zakładów przemysłowych i usługowych. Zgodnie
natomiast z przepisem art. 16 ust. 1 ustawy z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U. z 2007 r.
Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) budowa lub przebudowa
dróg publicznych spowodowana inwestycją niedro-
gową należy do inwestora tego przedsięwzięcia.
Szczegółowe warunki budowy lub przebudowy ww.
dróg określa umowa między zarządcą drogi a inwe-
storem inwestycji niedrogowej.
Odnosząc się do kwestii partycypacji Minister-
stwa Infrastruktury w realizacji omawianego pro-
jektu, należy wskazać, iż zasady finansowania inwe-
stycji drogowych regulowane są przepisami ustawy
z dnia 16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruk-
tury transportu lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251,
z późn. zm.), która zawiera jednoznaczne rozstrzy-
gnięcie w przedmiotowej sprawie. Zgodnie z art. 3
tej ustawy zadania w zakresie finansowania budo-
wy, przebudowy, remontu, utrzymania, ochrony dróg
i zarządzania nimi finansowane są przez: ministra
właściwego do spraw transportu za pośrednictwem
Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad
w odniesieniu do dróg krajowych, samorząd woje-
wództwa w odniesieniu do dróg wojewódzkich, sa-
morząd powiatowy w odniesieniu do dróg powiato-
wych. Zadania w zakresie finansowania budowy,
przebudowy, remontu, utrzymania, ochrony dróg
gminnych oraz zarządzania nimi finansowane są
z budżetów gmin.
Z poważaniem,
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Czesława Hoca
w sprawie pilnego opracowania i wdrożenia
Narodowego Programu Zwalczania
Chorób Reumatycznych i Chorób Zapalnych
Tkanki Łącznej (3972)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła na Sejm RP pana Czesława Hoca, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 2 lipca br., znak SPS-023-
788
-3972/08, w sprawie wdrożenia Narodowego Progra-
mu Zwalczania Chorób Reumatycznych i Chorób
Tkanki Łącznej, uprzejmie informuję, że leczenie
osób ze schorzeniami reumatologicznymi prowadzo-
ne jest w szczególności w ramach ambulatoryjnej
opieki specjalistycznej oraz leczenia szpitalnego
w przypadku, gdy cel leczenia nie może być osią-
gnięty poprzez leczenie ambulatoryjne, zwłaszcza
w okresie zaostrzenia choroby.
Z informacji uzyskanych z Narodowego Fundu-
szu Zdrowia wynika, że przedmiotowy zakres tych
świadczeń regulują następujące zarządzenia preze-
sa Narodowego Funduszu Zdrowia:
— nr 32/2008/DSOZ z 11 czerwca 2008 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju: leczenie szpitalne, ze zm.,
— nr 36/2008/DGL z 19 czerwca 2008 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju: leczenie szpitalne, w zakresie: te-
rapeutyczne programy zdrowotne, ze zm.
Podawanie leków biologicznych prowadzone jest
przez Narodowy Fundusz Zdrowia, w zakresie pro-
gramu zdrowotnego „Leczenie reumatoidalnego za-
palenia stawów i młodzieńczego idiomatycznego za-
palenia stawów o przebiegu agresywnym” przy uży-
ciu jednego z następujących leków biologicznych:
adalimumab, etanercept, infliximab, rytuksymab,
leflunomid.
Udzielanie świadczeń zdrowotnych w ramach
programu odbywa się zarówno w trybie hospitali-
zacji, jak i ambulatoryjnym. Kwalifikacja do lecze-
nia biologicznego i jego weryfikacja prowadzona
jest przez zespół koordynacyjny, zgodnie z załącz-
nikiem nr 31 do zarządzenia prezesa NFZ nr 36/
2008/DGL.
Ponadto mając na względzie dostępność pacjen-
tów z chorobami reumatycznymi, takimi jak ze-
sztywniające zapalenie stawów kręgosłupa, czy łusz-
czycowe zapalenie stawów do terapii lekami biolo-
gicznymi, uprzejmie informuję, że zastosowanie eta-
nerceptu, infliximabu, adalimumabu – jako nowe
technologie medyczne przekazane zostały do Agen-
cji Oceny Technologii Medycznych.
W związku z powyższym, dziękując panu posło-
wi za zainteresowanie i troskę o dobro pacjentów
dotkniętych chorobami reumatologicznymi, wyra-
żam jednocześnie nadzieję, że po uzyskaniu reko-
mendacji odnośnie zasadności finansowania po-
wyższych technologii lekowych, możliwe będzie
podjęcie decyzji o utworzeniu nowych programów
terapeutycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie nowelizacji ustawy o Służbie Celnej
(3973)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Józefa Rojka z dnia 23 czerwca
2008 r. w sprawie nowelizacji ustawy o Służbie Cywil-
nej, uprzejmie informuję, co następuje:
W odpowiedzi na pismo pana Sławomira Siwego
przewodniczącego ZZ Celnicy PL nr ZZ Celnicy PL-
-76/Sis/08 z dnia 20 maja 2008 r. skierowane do mi-
nistra finansów, w którym sformułowany został
postulat wstrzymania prac nad ustawą o Służbie
Celnej, została ww. udzielona odpowiedź pismem
nr S.C./KS/0681/310/KNL/08/10188 z dnia 3 lipca
2008 r. W odpowiedzi pan przewodniczący został po-
informowany, że prace nad projektem ustawy o Służ-
bie Celnej są mocno zaawansowane. Projekt został
skierowany na Komitet Stały Rady Ministrów i Mi-
nisterstwo Finansów nie przewiduje wstrzymania
tych prac.
Jednocześnie pan przewodniczący został poinfor-
mowany, że proces przeniesień funkcjonariuszy cel-
nych będzie odbywał się pod kontrolą szefa Służby
Celnej w ramach posiadanych uprawnień nadzor-
czych nad działalnością dyrektorów izb celnych i na-
czelników urzędów celnych oraz kształtowania poli-
tyki kadrowej i szkoleniowej w Służbie Celnej.
Odpowiadając na obawy pana przewodniczącego
dotyczące tzw. ucywilnienia Służby Celnej, należy
wyjaśnić, że celem tego procesu nie jest paraliż Służ-
by Celnej ani zmniejszenie wpływów budżetowych.
Zmiana statusu prawnego zgodnie z przyjętymi za-
łożeniami będzie dotyczyła tylko pewnej grupy
funkcjonariuszy celnych, która nie zajmuje się bez-
pośrednio dokonywaniem odpraw celnych, a realizu-
je zadania administracyjne i logistyczne. Ponadto
w projekcie ustawy o Służbie Celnej w przepisach
przejściowych (art. 228 pkt 13 projektu) zostało za-
gwarantowane funkcjonariuszom celnym zachowa-
nie dotychczasowej wysokości uposażenia, nato-
miast konieczność przenoszenia funkcjonariusza
celnego będzie możliwa jedynie w przypadku nie-
przyjęcia przez funkcjonariusza propozycji pracy,
w sytuacji gdy nie będzie możliwości pozostawienia
go w danej komórce organizacyjnej na stanowisku
funkcjonariusza celnego.
Odnosząc się do kwestii przeniesień funkcjona-
riuszy celnych do pełnienia służby na przejściach
granicznych na granicy wschodniej, m.in. do Od-
działu Celnego w Korczowej, należy wyjaśnić, że
były to czasowe przeniesienia funkcjonariuszy cel-
nych, które miały na celu wsparcie kadrowe tych ko-
mórek organizacyjnych. Decyzja w sprawie czasowe-
go przenoszenia funkcjonariuszy celnych do pełnie-
nia służby na przejściach granicznych na granicy

wschodniej została podjęta na skutek trudnej sytu-
acji, jaka zaistniała na przejściach granicznych, oraz
długotrwałych poważnych uciążliwych zakłóceń ru-
chu granicznego występujących z różnych przyczyn.
Były to przyczyny o charakterze długofalowym jak
również takie, które pojawiają się periodycznie. Do
tych pierwszych należy zaliczyć niedostateczną in-
frastrukturę przejść granicznych, określoną przepu-
stowość przejść granicznych po stronie państw są-
siednich oraz stały wzrost liczby dokonywanych
przewozów. Do drugiej kategorii przyczyn zaliczyć
można m.in. wprowadzoną w ostatnim czasie zmia-
nę organizacji odpraw dokonywanych przez ukraiń-
skie służby graniczne jak również inne sytuacje czę-
sto występujące na naszych przejściach, nie zawsze
możliwe do przewidzenia, które mogą zostać wyeli-
minowane chwilowym wzmocnieniem poprzez prace
funkcjonariuszy czasowo oddelegowanych z innych
izb wewnętrznych. Delegowani czasowo funkcjona-
riusze w znacznej mierze usprawnili pracę oddzia-
łów celnych granicznych.
Ustosunkowując się do kwestii tzw. alokacji funk-
cjonariuszy celnych, która miała miejsce w przeszło-
ści, uprzejmie wyjaśniam, że przystąpienie Polski do
Unii Europejskiej spowodowało konieczność doko-
nania zmian w strukturze urzędów i oddziałów cel-
nych oraz w ich obsadzie etatowej. Zmiany etatowe
polegały na istotnym wzmocnieniu obsady etatowej
oddziałów, urzędów i izb celnych usytuowanych na
granicy wschodniej i północnej przy jednoczesnym
zmniejszeniu obsady etatowej jednostek usytuowa-
nych na granicy zachodniej i południowej. W celu
zapewnienia pełnej i sprawnej obsługi na granicy
zachodniej i południowej do momentu wejścia Pol-
ski do Unii Europejskiej przeprowadzono proces
alokacji kadr, który rozłożono w czasie i przebiegał
w trzech etapach:
— przenoszenie etatów uwolnionych w wyniku
fluktuacji kadr,
— przenoszenie osób na ich wniosek,
— przenoszenie osób z urzędu.
Dwa pierwsze etapy rozpoczęto już w 2003 r.
Trzeci etap przeniesienia funkcjonariuszy celnych
do innych izb celnych z urzędu, przeprowadzono
w okresie od marca do października 2005 r. Wielu
alokowanych funkcjonariuszy celnych zostało po-
nownie przeniesionych do pełnienia służby w macie-
rzystych izbach celnych. Dla przykładu można
wskazać, że w okresie od dnia 1 stycznia 2007 r. do
30 czerwca 2008 r. realokowanych zostało 53 funk-
cjonariuszy celnych.
Alokowani funkcjonariusze celni występują,
praktycznie w sposób ciągły, z wnioskami do szefa
Służby Celnej o przeniesienie służbowe do dawnej
izby celnej. W celu zminimalizowania negatywnych
skutków społecznych dla funkcjonariuszy celnych
wynikających z przeniesienia Służba Celna podej-
mie wszelkie działania umożliwiające alokowanym
funkcjonariuszom celnym powrót do miejsca za-
mieszkania. W związku z powyższym w dniu 20 czerw-
789
ca 2008 r. zostały przyjęte i opublikowane na porta-
lu internetowym założenia procesu realokacji. W do-
kumencie tym określone zostały zasady powrotnego
przenoszenia funkcjonariuszy celnych do ich miejsc
zamieszkania. Procedura ta opiera się na urucho-
mieniu naboru wewnętrznego, w którym mogą brać
udział alokowani funkcjonariusze celni, w przypad-
ku wystąpienia wolnego stanowiska w izbie celnej,
która była objęta procesem alokacji, tj. Izbie Celnej
w Rzepinie, Wrocławiu i Katowicach oraz w Izbie
Celnej w Opolu.
Uwzględniając, iż powyżej przedstawiony pro-
ces doznaje pewnych ograniczeń, proces realokacji
może również obejmować jednostki administracji
skarbowej poprzez przeniesienie alokowanych
funkcjonariuszy celnych do służby cywilnej do jed-
nostek podległych ministrowi finansów na terenie
województw lubuskiego, śląskiego, opolskiego raz
dolnośląskiego.
Powyższe jest możliwe z uwagi na ustalenia na
poziomie Ministerstwa Finansów, iż dyrektorzy izb
skarbowych i naczelników urzędów skarbowych
działający na obszarze województw lubuskiego, ślą-
skiego, dolnośląskiego, opolskiego oferty pracy w ra-
mach naboru wewnętrznego kierować będą również
do funkcjonariuszy celnych.
Dziękuję za zainteresowanie problemami Służby
Celnej. Wyrażam nadzieję, że złożone wyjaśnienia
zostaną uznane za wystarczające.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 18 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie konieczności systematycznego
doskonalenia programu bibliotecznego MAK
(3975)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Józefa Rojka w sprawie ko-
nieczności systematycznego doskonalenia programu
bibliotecznego MAK, przekazaną pismem z dnia
2 lipca br. nr SPS-023-3975/08 uprzejmie proszę
o przyjęcie następującej informacji.
Program MAK, służący do obsługi małych i śred-
nich bibliotek, jest tworzony od 1990 roku w Biblio-
tece Narodowej. Na początku lat dziewięćdziesią-
tych na polskim rynku oprogramowania nie było
programów bibliotecznych, poza dystrybuowanym
za darmo przez UNESCO pakietem ISIS. MAK stał
się zatem odpowiedzią na zapotrzebowanie środowi-
790
ska bibliotecznego na tani i rozwijany zgodnie
z oczekiwaniami pracowników bibliotek produkt,
mogący wspierać obsługę niewielkiej biblioteki, two-
rzenie baz bibliograficznych bądź innego rodzaju
baz danych przydatnych w pracy bibliotecznej. Ko-
lejne lata przynosiły rozwój oprogramowania MAK,
m.in. uzupełnienie go modułem obsługi wypożyczal-
ni, wersją pozwalającą na pracę w sieci czy progra-
mem umożliwiającym prezentację baz w sieci Inter-
net. Od początku pracuje w oparciu o system opera-
cyjny DOS, co wobec rosnącej popularności nowych
wersji systemu operacyjnego Windows w końcu lat
dziewięćdziesiątych zaczęło sprawiać użytkowni-
kom problemy techniczne. Obecnie dystrybuowana
wersja 4.3 może współpracować z systemem Win-
dows XP przy pomocy nakładki programowej; nie
daje jednak możliwości instalacji programu na róż-
norodnych platformach sprzętowych, pracy zdalnej
poprzez Internet przy użyciu przeglądarek interne-
towych, czy możliwości rezerwacji wypożyczeń dro-
gą internetową, jak również nie posiada zgodne
z oczekiwaniami środowiska bibliotecznego modułu
obsługi kartotek wzorcowych. Zgłaszanym często
problemem jest też brak możliwości kodowania da-
nych zgodnym z UNICODE. Na obecnym etapie roz-
woju technologicznego oprogramowania bibliotecz-
nego są to wady znaczące.
MAK jest programem prostym w obsłudze i nie-
drogim. Cena pakietu z prawem wykorzystywania na
1-5 stanowisk wynosi 2000 zł, natomiast cen pakietu
dla większych bibliotek, z prawem korzystania
z MAK-a na więcej niż 5 stanowiskach wynosi 4000 zł.
Biblioteka Narodowa nie pobiera żadnych opłat ser-
wisowych za wsparcie informatyczne użytkowników.
Niewysoka cena, prostota obsługi i atrakcyjna funk-
cjonalność sprawiły, że program MAK stał się w la-
tach dziewięćdziesiątych dość popularny w polskich
bibliotekach. W ciągu 17 lat Biblioteka Narodowa
sprzedała niemal 2000 licencji na użytkowanie pro-
gramu, głównie bibliotekom publicznym, kościelnym
i niewielkim bibliotekom uczelnianym. Oprogramo-
wanie to jest również szeroko wykorzystywane w bi-
bliotece Narodowej. Służy i będzie służyło przez naj-
bliższe lata m.in. do udostępniania bibliografii naro-
dowej, w tym zasobów „Przewodnika bibliograficzne-
go”, katalogów centralnych książek zagranicznych
oraz czasopism polskich i zagranicznych, jak również
katalogów starych druków i rękopisów.
Jednakże należy zaznaczyć, że tworzony przez
mały zespół programistyczny i stosunkowo niewiel-
kim nakładem kosztów MAK, nigdy nie będzie
w stanie dorównać funkcjonalnością i jakością ser-
wisu zintegrowanym systemom bibliotecznym, ta-
kim jak wspomniane przez Pana Posła pogramy
Alephm, Horizon, Virtua czy polski Prolib, budowa-
nym przez kilkudziesięcioosobowe zespoły wysoko
kwalifikowanych informatyków. Prace nad nową
wersją oprogramowania, nazwaną roboczo MAK
5.0, która spotkała się z ogromnym zainteresowa-
niem środowiska bibliotekarskiego w Polsce, rozpo-
częto w 2006 r. Niestety, z uwagi na trudności kadro-
we, związane z tworzeniem zespołu analityków-pro-
gramistów, niemożliwe będzie dotrzymanie, zakłada-
nego na jesień 2008 r. terminu zakończenia prac.
Obecnie dyrekcja Biblioteki Narodowej rozważa róż-
ne sposoby rozwiązania powstałego problemu.
Dostępność taniego i prostego w obsłudze opro-
gramowania bibliotecznego jest kluczowa dla wielu
bibliotek w Polsce, mających ograniczone środki fi-
nansowe i stosunkowo niewielkie księgozbiory. Bi-
blioteka Narodowa zdaje sobie sprawę z konieczno-
ści systematycznego rozwoju programu MAK, który
w wielu przypadkach jest jedyną szansą biblioteki
na pełną automatyzację katalogów, elektroniczna
rezerwację i wypożyczanie książek oraz zaistnienie
małych bibliotek w przestrzeni internetowej, co wpły-
wa znacząco na rozwój czytelnictwa i wyrównanie
szans edukacyjnych mieszkańców Polski.
Podzielając opinię na temat konieczności dosko-
nalenia programu MAK, pragnę Pana Posła poin-
formować, że Biblioteka Narodowa może liczyć na
moją pełną przychylność i pomoc, służącą finalizacji
działań, związanych z wprowadzeniem najnowszej
wersji programu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej, Pawła Kowala
i Jana Ołdakowskiego
w sprawie powołania
Katedry Studiów Polskich
na Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku
(3976)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów Leny Dąbkowskiej-Cichockiej, Pawła
Kowala i Jana Ołdakowskiego (pismo nr SPS-023-
-3976/08 z dnia 2 lipca 2008 r.) w sprawie powołania
Katedry Studiów Polskich na Uniwersytecie Colum-
bia w Nowym Jorku uprzejmie informuję:
1. Ustawa z dn. 4 września 1997 r. o działach ad-
ministracji rządowej w art. 32 ust. 4 określa, iż dział
spraw zagranicznych obejmuje sprawy „promocji
Rzeczypospolitej Polskiej i języka polskiego za gra-
nicą”. W myśl tej ustawy Ministerstwo Spraw Za-
granicznych poprzez polskie placówki dyplomatycz-
ne zajmuje się wspieraniem i promocją nauczania
języka polskiego na terenie państw urzędowania
i prowadzi w tym zakresie wielorakie działania, od-

powiednie do posiadanych możliwości finansowych,
personalnych i lokalowych. Placówki dyplomatyczne
współpracują jednocześnie ze wszystkimi wyspecja-
lizowanymi instytucjami krajowymi, które statuto-
wo zajmują się sprawami nauczania języka polskiego
za granicą, tj. z ministrem edukacji narodowej, Se-
natem RP, Instytutem Adama Mickiewicza oraz
fundacjami wspierającymi oświatę polonijną. Pla-
cówki udzielają tym instytucjom wszechstronnego
wsparcia poprzez m.in. współrealizowanie ich pro-
jektów i przedsięwzięć (stypendia, delegowanie na-
uczycieli i lektorów, dokształcanie, wsparcie mate-
rialne, zaopatrywanie w podręczniki, książki i po-
moce dydaktyczne, kolonie, współpraca między in-
stytucjami szkolnymi i uczelniami).
Przykładowymi działaniami polskich placówek
dyplomatycznych na rzecz promocji języka polskiego
za granicą są:
— inicjowanie kontaktów uczelni zagranicznych
i polskich oraz pośredniczenie w kontaktach z ośrod-
kami i osobami związanymi z nauczaniem języka
polskiego,
— podejmowanie prób wprowadzania nauki języ-
ka polskiego do szkół, uruchomiania nowych lekto-
ratów i wspieranie już istniejących,
— wspieranie działalności instytucji prowadzą-
cych studia polonistyczne i nauczanie języka pol-
skiego poprzez udzielanie im wsparcia merytorycz-
nego, politycznego, finansowego i organizacyjnego,
— utrzymywanie stałych roboczych kontaktów
z uczelniami prowadzącymi nauczanie języka pol-
skiego oraz studia polonoznawcze (nagrody i stypen-
dia dla najlepszych studentów, konkursy dla mło-
dych tłumaczy, konkursy oratorskie, organizowanie
spotkań z luminarzami kultury polskiej, pokazy fil-
mów polskich, wieczory literackie i muzyczne, prze-
kazywanie informacji i komunikatów, wspieranie
działalności wydawniczej prowadzonej przez niektó-
re katedry języka polskiego),
— inicjowanie, zawieranie i monitorowanie reali-
zacji stosownych umów międzypaństwowych i poro-
zumień resortowych mających znaczenie dla rozwo-
ju nauki języka polskiego za granicą.
Powyższe działania odnoszą się również do za-
angażowania Ministerstwa Spraw Zagranicznych
w projekt utworzenia Katedry Studiów Polskich na
Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku. Aktyw-
nie działające ośrodki uniwersyteckie poza grani-
cami Polski są niezwykle cennym instrumentem
wspierającym działania promocyjne Polski w da-
nym kraju. Jednocześnie prowadzenie działalności
naukowej i dydaktycznej pozwala na edukowanie
odpowiedniej liczby ekspertów i specjalistów od
spraw polskich.
Tym samym, z polskiej perspektywy, w perspek-
tywie długofalowej utworzenie Katedry Studiów
Polskich na Uniwersytecie Columbia jest jedną
z najbardziej opłacalnych inwestycji. Aktywnie dzia-
łające programy i katedry studiów polskich na świe-
cie stanowią niewątpliwie jeden z najbardziej efek-
tywnych instrumentów służących osiągnięciu celu,
791
jakim jest kształtowanie pozytywnego wizerunku
kraju. Oddziaływanie ośrodków akademickich może
mieć duży wpływ na środowiska opiniotwórcze poza
granicami kraju. Należy podkreślić, że obecność
Polski w życiu kulturalnym i intelektualnym na
kontynencie amerykańskim ma dla naszego kraju
znaczenie strategiczne. Uniwersytet Columbia nale-
ży do siedmiu najbardziej prestiżowych uniwersyte-
tów na wschodnim wybrzeżu USA. To absolwenci
m.in. tego uniwersytetu stanowią i stanowić będą
o świadomości społeczeństwa amerykańskiego.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych angażuje się
w projekt stworzenia Katedry Studiów Polskich na
Uniwersytecie Columbia w Nowym Jorku już od kil-
ku lat, głównie za pośrednictwem Konsulatu Gene-
ralnego w Nowym Jorku. Od 2003 r. działa na Uni-
wersytecie Columbia, przy Szkole Spraw Międzyna-
rodowych, Program Studiów Polskich. Jest to wspól-
ne przedsięwzięcie Centrum Studiów Europy Środ-
kowo-Wschodniej przy Instytucie Studiów Europej-
skich na Uniwersytecie Columbia, Fundacji Ko-
ściuszkowskiej w Nowym Jorku oraz Fundacji Sem-
per Polonia w Warszawie. Od momentu jego powsta-
nia projekt był wspierany finansowo przez Senat RP
(via Fundacja Semper Polonia) oraz Fundację Ko-
ściuszkowską, natomiast organizacyjnie przez Uni-
wersytet Columbia i Konsulat Generalny RP w No-
wym Jorku. Jednym z celów działalności programu
było m.in. przygotowanie gruntu do utworzenia
w przyszłości katedry studiów polskich.
Pod koniec maja br. minister spraw zagranicz-
nych wydał kolację dla grona fundatorów katedry
polskiej na Uniwersytecie Columbia. Spotkanie to
stanowiło okazję do zaprezentowania przekonywu-
jącej argumentacji na rzecz zasadności posiadania
silnych i wpływowych katedr studiów polskich.
Efektem spotkania były poważne deklaracje finan-
sowe wskazujące na duże zaangażowanie biznesu
prywatnego na rzecz interesu Rzeczypospolitej.
2. Katedrę Studiów Polskich powołuje Uniwersy-
tet Columbia na podstawie umowy z Fundacją na
rzecz Nauki Polskiej (FNP) z maja 2005 r. FNP na
zaproszenie Fundacji Kościuszkowskiej zainicjowa-
ła powstanie tzw. funduszu żelaznego w celu po-
wstania tej katedry. Minimalna kwota pozwalająca
na rozpoczęcie działalności katedry to 3 mln USD,
które zgodnie z umową z Uniwersytetem Columbia
należy zgromadzić najpóźniej do 30 czerwca 2010 r.
FNP, zawierając umowę z Uniwersytetem Colum-
bia, wpłaciła na fundusz żelazny 250 tys. USD.
Szczególnie aktywnie w akcję zbierania funduszy
zaangażowały się środowiska polonijne. Wysokość
funduszu żelaznego wg stanu na maj 2008 r. to ok.
800 tys. USD. Rola, jaką przyszło odegrać Minister-
stwu Spraw Zagranicznych, polega głównie na pozy-
skaniu od polskiego biznesu darowizn na wsparcie
idei utworzenia Katedry Studiów Polskich na Uni-
wersytecie Columbia, ale również na uczuleniu pol-
skiego biznesu na potrzebę rozwijania takich sa-
mych inicjatyw na innych uniwersytetach amery-
kańskich i europejskich. W wyniku spotkania mini-
792
stra spraw zagranicznych z grupą fundatorów kate-
dry w maju br. łączna suma złożonych deklaracji fi-
nansowych przekroczyła kwotę 3 mln USD.
3. W Polsce nie istnieje jedna instytucja, która
prowadziłaby stałą i pogłębioną analizę stanu uni-
wersyteckich ośrodków polonistycznych na świecie.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego dyspo-
nuje informacjami wynikającymi głównie z podpisy-
wanych porozumień międzyrządowych i międzyre-
sortowych, a także z wniosków o delegowanie lekto-
rów języka polskiego. Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych dysponuje fragmentarycznymi danymi otrzy-
mywanymi z polskich placówek dyplomatycznych na
świecie. W kompetencjach ministerstw nie leży jed-
nak prowadzenie pogłębionych analiz wnikających
w zagadnienia organizacji i programów różnych ty-
pów studiów polonistycznych i polonoznawczych re-
alizowanych w różnych ośrodkach na świecie.
W Polsce nie ma specjalnej instytucji zajmującej się
wspieraniem zagranicznych ośrodków polonoznaw-
czych porównywalnej z British Council, Goethe In-
stitut czy bliższym naszym uwarunkowaniom Japan
Foundation, Fundacją Korea czy Instytutem Szwedz-
kim. W Polsce wsparcie tego typu studiów realizo-
wane jest głównie przez ministerstwa. Ogólny wy-
miar finansowy udzielanej pomocy jest relatywnie
niski i utrzymuje się na poziomie ok. 7–8 mln zł
rocznie (dane z początku 2007 r.).
Wspieranie studiów polonistycznych na wydzia-
łach zagranicznych uczelni stanowi jedno z zadań
polskich placówek dyplomatycznych. Ministerstwo
Spraw Zagranicznych zdaje sobie jednak sprawę, że
ze względu na niewielkie środki finansowe przezna-
czane na ten cel z budżetu państwa oraz brak koor-
dynacji działań podejmowanych przez różne pod-
mioty krajowe realizacja bardziej aktywnej polityki
w obszarze tworzenia i wspierania polskich ośrod-
ków akademickich za granicą jest ograniczona.
W lutym 2007 r. w Ministerstwie Spraw Zagra-
nicznych odbyło się spotkanie międzyresortowe
w sprawie wymiany informacji na temat zagranicz-
nych studiów uniwersyteckich o Polsce i potrzeb wy-
pracowania kompleksowej rządowej strategii wspie-
rania przez władze RP tego typu studiów jako istot-
nego elementu w programie międzynarodowej pro-
mocji Polski. W spotkaniu uczestniczyli przedstawi-
ciele Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego,
Biura Uznawalności Wykształcenia i Wymiany Mię-
dzynarodowej, Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
Narodowego, Instytutu Adama Mickiewicza.
Kwestia wspierania studiów polonoznawczych zo-
stała podjęta przez Ministerstwo Spraw Zagranicz-
nych i Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
w sprawie refundacji leków dla chorych
na stwardnienie rozsiane (3977)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani Leny Dąbkowskiej-Cichockiej, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 2 lipca 2008 r. (SPS-023-3977/08)
w sprawie refundacji leków dla chorych na stward-
nienie rozsiane, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych informacji.
Zakres świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych oraz warunki ich
udzielania zostały określone w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135, ze zm.), aktach wykonawczych do
wymienionej ustawy oraz zarządzeniach prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia, dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach
i zakresach. Zakres uprawnień świadczeniobiorców
do świadczeń opieki zdrowotnej został uregulowany
w przepisach wskazanej ustawy, w szczególności
art. 15–17. W art. 15 ust. 2 zawarty jest katalog
świadczeń finansowanych ze środków publicznych,
które przysługują świadczeniobiorcy, m.in. podsta-
wowa opieka zdrowotna, leczenie szpitalne oraz za-
opatrzenie w produkty lecznicze. W myśl przepisów
tej ustawy refundacją są objęte produkty lecznicze
określone w drodze stosownych rozporządzeń mini-
stra zdrowia.
Polityka zdrowotna państwa wobec chorych na
SM realizowana jest przede wszystkim poprzez
ubezpieczenie zdrowotne i finansowanie świadczeń
opieki zdrowotnej przez Narodowy Fundusz Zdro-
wia. Osoby chore na SM, podobnie jak pacjenci cier-
piący na inne choroby, mają prawo do bezpłatnych
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Zasady realizacji świadczeń opieki zdrowotnej finan-
sowanych ze środków publicznych zostały określone
w przepisach wymienionej ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych. Mając na uwadze powyższe, pacjenci z roz-
poznanym stwardnieniem rozsianym są leczeni
w ambulatoryjnych poradniach neurologicznych
oraz mogą korzystać z porad lekarzy urologów, chi-
rurgów, okulistów i ginekologów. Należy także mieć
na uwadze fakt, iż pacjentom z tą jednostką choro-
bową przysługuje także hospitalizacja w szpitalnych
oddziałach neurologicznych. W wymienionych za-
kresach świadczeń wykonywane są na rzecz pacjen-
tów m.in. wszelkie badania diagnostyczne mające

na celu wykrycie u świadczeniobiorcy schorzenia
bądź sprawdzenie efektów zastosowanej terapii, np. ba-
danie rezonansem magnetycznym oraz badanie pły-
nu mózgowo-rdzeniowego.
Jednostka chorobowa „stwardnienie rozsiane”
została uznana za chorobę przewlekłą. Niektóre leki
stosowane w leczeniu objawowym tej choroby mogą
być przepisywane z ulgową odpłatnością. Jednakże
do wykazów leków refundowanych nie zostały wpi-
sane leki modyfikujące przebieg choroby – Interfero-
num beta oraz Glatirameri acetas. Leczenie chorych
z SM wymienionymi lekami finansuje Narodowy
Fundusz Zdrowia w ramach następujących progra-
mów terapeutycznych: „Leczenie stwardnienia roz-
sianego interferonem beta” i „Leczenie stwardnie-
nia rozsianego glatiramerem”, w oparciu o zarządze-
nie prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 102/
2007 z dnia 23 listopada 2007 r. zmieniające zarzą-
dzenie w sprawie przyjęcia „Szczegółowych mate-
riałów informacyjnych o przedmiocie postępowania
w sprawie zawarcia umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne”.
Kwalifikacji chorego do leczenia stwardnienia
rozsianego (SM) w ramach wymienionych progra-
mów terapeutycznych dokonuje lekarz, w oparciu
o określone w opisach tych programów kryteria.
W sytuacji, gdy pacjent spełnia kryteria, o których
mowa w programie, zostaje włączony do programu
terapeutycznego.
Z danych Narodowego Funduszu Zdrowia wyni-
ka, iż poziom finansowania opieki zdrowotnej w za-
kresie dwóch programów terapeutycznych leczenia
SM, realizowanych i finansowanych przez Narodo-
wy Fundusz Zdrowia („Leczenie stwardnienia roz-
sianego octanem glatirameru” i „Leczenie stward-
nienia rozsianego interferonem beta”) wzrasta suk-
cesywnie: w 2005 r. wydatkowano 32 mln zł, w 2006 r.
– 36 mln zł. W 2006 r. na program leczenia SM octa-
nem glatirameru wydatkowano 5 067 905,41 zł i wy-
konano 514 612 świadczeń; na program leczenia SM
interfonem beta wydatkowano 31 679 070,89 zł i wy-
konano 3 343 370 świadczeń. W 2007 r. zawarto
umowy na realizację programu terapeutycznego
leczenia SM octanem glatirameru na łączną kwo-
tę 9 362 145,55 zł i objęto nim 451 świadczenio-
biorców, na realizację programu terapeutycznego
leczenia SM interferonem beta na łączną kwotę
44 661 060,47 zł i objęto nim 1509 świadczeniobior-
ców. W 2008 r. zaplanowano na realizację programu
terapeutycznego leczenia SM octanem glatirameru
kwotę 12 146 405 zł, na realizację programu tera-
peutycznego leczenia SM interferonem beta kwotę
51 594 869 zł.
Odnosząc się do pytań uprzejmie informuję.
1. Minister zdrowia dostrzega problem chorych
na stwardnienie rozsiane. Obecnie na etapie opraco-
wywania jest „Narodowy program leczenia osób ze
stwardnieniem rozsianym”. Utworzenie takiego pro-
793
gramu wychodzi naprzeciw długoletnim staraniom
środowiska pacjentów z SM i ich opiekunów oraz
środowiska medycznego o poprawienie standardów
leczenia SM w Polsce. „Narodowy program leczenia
chorych ze stwardnieniem rozsianym” zostanie
wdrożony w życie przez ministra zdrowia w wyniku
pisemnej akceptacji programu oraz umieszczenia go
na liście programów realizowanych przez Minister-
stwo Zdrowia, które będzie nadzorowało realizację
programu. Płatnikiem za świadczenia zdrowotne
objęte programem będzie Narodowy Fundusz Zdro-
wia. Działania realizowane i finansowane przez mi-
nistra zdrowia to działania organizacyjno-logistycz-
ne i informacyjno-edukacyjne, zakup sprzętu reha-
bilitacyjnego, powołanie rady programowej nadzo-
rującej realizację „Narodowego programu leczenia
chorych ze stwardnieniem rozsianym”.
,,Narodowy program leczenia chorych ze stward-
nieniem rozsianym” dotyczy kompleksowego postę-
powania z chorymi na stwardnienie rozsiane w Pol-
sce. Podstawowym celem jest wdrożenie nowocze-
snego systemu leczenia i rehabilitacji chorych na
stwardnienie rozsiane, opartego na metodach, któ-
rych skuteczność udowodniono naukowo oraz na
wzorcach zgodnych ze standardami i rekomendacja-
mi europejskimi. Przewidywany zakres działań
obejmuje leczenie nowymi lekami immunomodulu-
jącymi pacjentów chorych na stwardnienie rozsiane
we wczesnym okresie choroby, terapię chorych, któ-
rzy nie kwalifikują się do leczenia tymi lekami, tera-
pię rehabilitacyjną, działalność edukacyjną (szkole-
nia dla pracowników poradni SM i ośrodków refe-
rencyjnych), utworzenie centralnego rejestru osób
z SM. Do leczenia będą kwalifikowani pacjenci speł-
niający kryteria opracowane specjalnie dla tego pro-
gramu. Pacjenci będą kierowani przez oddziały neu-
rologiczne i przychodnie specjalistyczne do ośrod-
ków referencyjnych, rozmieszczonych na terenie ca-
łego kraju. Ośrodkami referencyjnymi zostaną
przede wszystkim kliniki neurologiczne posiadające
doświadczenie i możliwości leczenia immunomodu-
lującego i jego odpowiedniego monitorowania.
2. Perspektywiczne plany i zamiary Minister-
stwa Zdrowia zostaną ostatecznie określone w „Na-
rodowym programie leczenia chorych ze stwardnie-
niem rozsianym”. W chwili obecnej w przygotowy-
wanym projekcie „Narodowego programu leczenia
chorych ze stwardnieniem rozsianym” wprowadzo-
no zapis odnoszący się do możliwości przedłużenia
czasu leczenia. Zgodnie z tym projektem pacjenci,
u których nastąpi stabilizacja choroby bez istotnych
objawów ubocznych, podejmą kontynuację leczenia
do trzech lat. Pacjenci, którzy nie spełnią tych wa-
runków, będą kwalifikowani do zmiany dawkowa-
nia lub zmiany leku. Wprowadzenie systematyczne-
go monitorowania będzie podstawą skutecznego le-
czenia i zapewni najlepsze warunki farmakoekono-
miczne programu.
Należy wyraźnie podkreślić odrębne cele tego
programu zdrowotnego od rozpoczętego ograniczo-
794
nego refundowania interferonu beta i glatirameru
przez Narodowy Fundusz Zdrowia. Działania Naro-
dowego Funduszu Zdrowia dotyczą wyłącznie lecze-
nia farmakologicznego tymi preparatami i stanowią
rodzaj terapii ratunkowej. Kryteria włączenia obec-
nie dotyczą głównie ludzi młodych, podczas kiedy
SM rozpoczyna się z mniej więcej jednakową często-
ścią w wieku od 18 do 45 lat. Dotychczasowe wyniki
badań wskazują na większą skuteczność inteferonu
beta na początku choroby, ale niezależnie od wieku.
Ponadto znaczna część pacjentów, których opieką
obejmie płatnik świadczeń zdrowotnych, będą to pa-
cjenci, którzy już kontynuują leczenie na podstawie
indywidualnych decyzji. W ramach działań Narodo-
wego Funduszu Zdrowia nie jest możliwa całościowa
ocena skuteczności leczenia oraz – co najważniejsze
– jego wpływu na zmianę potrzeb medycznych leczo-
nych pacjentów w Polsce.
Podobny sposób działania podjęto ostatnio w Wiel-
kiej Brytanii, gdzie w sposób kontrolowany dopusz-
czono do stosowania leki immunomodulujące w SM,
z jednoczesnym gromadzeniem wszystkich istotnych
informacji odnośnie stosowanych usług medycznych
u leczonych pacjentów. Wcześniej w większości za-
możnych krajów, jak np. w USA, wprowadzanie tera-
pii immunomodulacyjnej w SM odbywała się w spo-
sób kontrolowany przez ośrodki referencyjne. Umoż-
liwiło to racjonalny merytorycznie, ale i finansowo
rozwój tej terapii.
Dodatkową trudnością jest fakt, że w Polsce nie
można jasno określić faktycznej liczby osób chorych
na SM. Wszystkie podawane dane są danymi sza-
cunkowymi. Dzięki temu programowi powstanie
pierwszy centralny rejestr chorych na SM w Polsce.
Program będzie miał charakter ciągły. Obecnie
przedstawiony projekt dokumentu, ze względów or-
ganizacyjnych, określa postępowanie w pierwszych
trzech latach, zakłada się jednak prowadzenie i ewa-
luację programu w latach kolejnych, aż do doprowa-
dzenia do standardów przyjętych przez Parlament
Europejski.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
w sprawie poszerzenia zakresu szkolenia
kierowców w ramach kursów prawa jazdy
(3978)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-3978/08 przekazujące interpela-
cję poseł Leny Dąbkowskiej-Cichockiej w sprawie
poszerzenia zakresu szkolenia kierowców w ramach
kursów prawa jazdy, przedstawiam następujące wy-
jaśnienia.
Propozycja wprowadzenia szkolenia w zakresie
doskonalenia techniki jazdy w zakres szkolenia kan-
dydatów na kierowców z merytorycznego punktu
widzenia nie może być zrealizowana. W ocenie re-
sortu wprowadzenie do programu kursów na prawo
jazdy szkolenia w zakresie zachowania w sytuacjach
ekstremalnych czy np. umiejętności wychodzenia
z poślizgów na płycie poślizgowej mogłoby paradok-
salnie doprowadzić do pogorszenia sytuacji bezpie-
czeństwa na Polskich drogach. Należy zauważyć, że
młody kierowca, który dopiero co posiadł podstawo-
wą umiejętność prowadzenia samochodu, nie ma
jeszcze pełnej świadomości co do swoich umiejęt-
ność, reakcji czy zachowania pojazdu w realnym ru-
chu na drodze. Nauczenie go np. umiejętności wy-
chodzenia z poślizgu spowoduje, że zamiast w trak-
cie pierwszych kilometrów jazdy jechać tak, żeby do
poślizgu nie doprowadzić (wolniej, spokojniej, roz-
ważniej), będzie miał świadomość, że on już z pośli-
zgów wychodzić potrafi, a więc może jechać szybciej.
Tak więc na kursach prawa jazdy należy tak przygo-
tować kandydata na kierowcę, aby prowadził pojazd
i oceniał sytuację drogową w taki sposób, aby nie
stwarzać sytuacji ekstremalnych. W opinii eksper-
tów zajmujących się tematyką doskonalenia techni-
ki jazdy proponowane przez panią poseł szkolenia
mogą przechodzić dopiero kierowcy, którzy przeje-
chali ponad kilkanaście tysięcy kilometrów. Dosko-
nalenie techniki jest prowadzone w ośrodkach do-
skonalenia techniki jazdy. Tam też mogą zgłaszać
się osoby chętne do odbycia dobrowolnego szkolenia
w zakresie doskonalenia techniki jazdy.
W celu poprawy bezpieczeństwa w ruchu drogo-
wym resort infrastruktury przygotował projekt
ustawy o kierujących pojazdami, który komplekso-
wo reorganizuje system uzyskiwania uprawnień do
kierowania pojazdami. Projekt w najbliższym czasie
będzie przekazany pod obrady Sejmu.
Główne cele projektu ustawy to:
1) poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego
poprzez podniesienie kwalifikacji kierujących po-
jazdami;

2) położenie nacisku na poprawę jakości szkole-
nia kandydatów na kierowców i kierowców;
3) minimalizacja negatywnych zjawisk związa-
nych z procesem uzyskiwania uprawnień do kiero-
wania pojazdami, takich jak oszustwa, korupcja,
nierzetelne wykonywanie usług w zakresie szkole-
nia kierowców.
Projekt zakłada szereg rozwiązań zmierzających
do realizacji głównych celów, z których najważniej-
sze to:
1) okres próbny (2 lata), w trakcie którego kie-
rowca poddany będzie szczególnemu nadzorowi po-
legającemu na tym, że:
— kierowca będzie kierowany na kurs reeduka-
cyjny i badania psychologiczne, jeżeli popełnił dwa
wykroczenia przeciwko bezpieczeństwu w ruchu
drogowym;
— okres próbny przedłużany będzie po popełnie-
niu dwóch wykroczeń przeciwko bezpieczeństwu
w ruchu drogowym;
— prawo jazdy podlegać będzie cofnięciu po po-
pełnieniu trzech wykroczeń lub jednego przestęp-
stwa przeciwko bezpieczeństwu w ruchu drogowym;
w celu ponownego uzyskania prawa jazdy taka oso-
ba będzie musiała ponownie ukończyć kurs dla kan-
dydatów na kierowców, a następnie zdać egzamin na
prawo jazdy;
2) nacisk na poprawienie jakości szkolenia kan-
dydatów na kierowców w trakcie szkolenia w ośrod-
ku szkolenia kierowców poprzez:
— podniesienie kwalifikacji podstawowych wy-
maganych od instruktorów nauki jazdy;
— stworzenie standardów edukacyjnych przez
wprowadzenie szczegółowych programów szkolenia;
— nałożenie na ośrodki szkolenia kierowców
obowiązku przekazywania staroście dokładnych in-
formacji o czasie, miejscu rozpoczęcia i prowadzenia
kursu oraz o osobach w nim uczestniczących;
— sprecyzowanie uprawnień i obowiązków sta-
rosty w zakresie sprawowania nadzoru nad ośrod-
kami szkolenia kierowców i instruktorami nauki
jazdy;
— wprowadzenie nadzoru wojewody nad wyko-
nywaniem zadań związanych ze szkoleniem kierow-
ców przez samorząd szczebla powiatowego;
3) nadzór nad kierującymi
Proponujemy, aby nowe rozwiązania w tym za-
kresie objęły:
— kierowanie osoby, która uzyskała 24 pkt kar-
ne, na kurs reedukacyjny zamiast, jak dotychczas,
na egzamin sprawdzający jej kwalifikację;
— cofnięcie prawa jazdy osobie, która w okre-
sie 5 lat od dnia wydania skierowania na kurs re-
edukacyjny, uzyskała ponownie 24 punkty; w celu
ponownego uzyskania prawa jazdy taka osoba bę-
dzie musiała ponownie ukończyć kurs dla kandy-
datów na kierowców, a następnie zdać egzamin na
prawo jazdy;
795
4) wprowadzenie nowych kategorii prawa jazdy:
— AM – uprawnienie pozwalające na kierowanie
motorowerami uzyskiwane w wieku 14 lat; aby je
uzyskać trzeba będzie ukończyć kurs w ośrodku
szkolenia kierowców i zdać egzamin w wojewódzkim
ośrodku ruchu drogowego;
— A2 – kategoria uprawniająca do prowadzenia
motocykli o mocy nieprzekraczającej 35 kW i sto-
sunku mocy do masy 0,2 kW/kg; minimalny wiek do
uzyskania tej kategorii to 18 lat;
— wprowadzenie stopniowego dostępu do prowa-
dzenia ciężkich motocykli – kategoria A, poprzez
uzależnienie możliwości uzyskania prawa jazdy tej
kategorii od posiadania doświadczenia w prowadze-
niu motocykli lekkich (kat. A1 i A2);
5) poprawa jakości przeprowadzanych egzami-
nów państwowych na prawo jazdy:
— wprowadzenie zasady zatrudniania egzamina-
torów wyłącznie w pełnym wymiarze czasu pracy;
— podniesienie kwalifikacji i innych wymagań
dla egzaminatorów;
— zmiana sposobu rekrutacji i szkolenia egzami-
natorów;
— wprowadzenie obowiązku kontroli wojewódz-
kiego ośrodka ruchu drogowego co najmniej 3 razy
w roku;
6) zmiana procesu uzyskiwania karty rowerowej:
— powszechność szkolenia z przepisów ruchu
drogowego w zakresie karty rowerowej dla podnie-
sienia świadomości młodych ludzi;
— obowiązek uzyskania karty rowerowej przez
każdego ucznia za wyjątkiem tych, którzy będą mie-
li przeciwwskazania lekarskie do prowadzenia ro-
werów; tacy uczniowie będą jednak musieli uczest-
niczyć w zajęciach teoretycznych;
— szkolenie teoretyczne i praktyczne będzie zor-
ganizowane przez szkoły, które będą mogły w tym
zakresie nawiązać współpracę z wojewódzkimi
ośrodkami ruchu drogowego lub doświadczonymi
ośrodkami szkolenia kierowców.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
w sprawie zapowiedzi zniesienia poboru
do odbycia zasadniczej służby wojskowej (3979)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Leny Dąbkowskiej-Cichoc-
796
kiej w sprawie zapowiedzi zniesienia poboru do od-
bycia zasadniczej służby wojskowej (SPS-023-3979/
08), uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień.
W obowiązującym systemie prawnym nie funk-
cjonuje termin „pobór do odbycia zasadniczej służby
wojskowej”. Jest to połączenie dwóch pojęć odnoszą-
cych się do dwóch różnych, niezwiązanych ze sobą
przedsięwzięć prawno-organizacyjnych określonych
w ustawie z dnia 21 listopada 1967 r. o powszech-
nym obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej
(Dz. U. z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, ze zm.).
Pobór jest przedsięwzięciem jednorazowym (re-
alizowanym raz w roku w okresie wiosennym), któ-
ry obejmuje szereg czynności mających na celu oce-
nę zdolności populacji mężczyzn, którzy w danym
roku kalendarzowym kończą dziewiętnasty rok ży-
cia, do czynnej służby wojskowej oraz ustalenie moż-
liwości ich przeznaczenia do jej odbycia.
Natomiast zupełnie czym innym jest odbywanie
zasadniczej służby wojskowej, która aktualnie trwa
dziewięć miesięcy. Do jej odbycia powoływani są po-
borowi zdolni do czynnej służby wojskowej ze wzglę-
du na stan zdrowia fizycznego i psychicznego oraz
niekorzystający z odroczenia tej służby (będący
w dyspozycji do powołania). Powoływanie do tej
służby realizowane jest cyklicznie w ciągu całego
roku kalendarzowego i odbywa się w każdym mie-
siącu. Zgodnie ze wspomnianą ustawą organem po-
wołującym (w drodze decyzji administracyjnej) jest
wojskowy komendant uzupełnień.
Ministerstwo Obrony Narodowej, w ramach za-
łożeń profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej, zakłada jedynie zawieszenie odbywa-
nia służby obowiązkowej w formie zasadniczej
służby wojskowej. Profesjonalizacja armii oznacza
w istocie oparcie uzupełnienia sił zbrojnych w cza-
sie pokoju o dobrowolne (ochotnicze) rodzaje czyn-
nej służby wojskowej, którymi będą: zawodowa sta-
ła i kontraktowa służba wojskowa, służba kandy-
dacka oraz służba wojskowa żołnierzy rezerwy peł-
niona w ramach Narodowych Sił Rezerwowych.
W przypadku wystąpienia potrzeby uzupełnienia
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej, szczegól-
nie w sytuacjach kryzysowych, nadal istniałaby
możliwość przywrócenia dotychczasowych obo-
wiązkowych rodzajów czynnej służby wojskowej.
Z tego względu pozostawione zostaną regulacje
prawne dotyczące tych obszarów funkcjonowania
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Zamiar przeprowadzenia profesjonalizacji został
po raz pierwszy sformułowany w „Programie rozwo-
ju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w latach
2007–2012”. Zaplanowano w nim przygotowanie
warunków prawno-organizacyjnych, w tym opraco-
wanie niezbędnych rozwiązań legislacyjnych, za-
pewnienie środków budżetowych, opracowanie
struktury etatowej Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej, przygotowanie centrów i ośrodków szkole-
nia oraz terenowych organów administracji wojsko-
wej, a także dostosowanie infrastruktury jednostek
wojskowych do potrzeb służby kontraktowej. Zapla-
nowano również zawieszenie obowiązku odbywania
zasadniczej służby wojskowej, wprowadzenie służby
kontraktowej oraz utworzenie Narodowych Sił Re-
zerwowych.
Wprowadzenie pełnej profesjonalizacji Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej nastąpi od dnia 1 stycz-
nia 2010 r. Terminowa realizacja wynikających
w tym zakresie zadań wymaga odpowiednich dzia-
łań podejmowanych zarówno przez Ministerstwo
Obrony Narodowej, jak i przez inne organy admini-
stracji rządowej, przy zapewnieniu określonych wa-
runków finansowych, organizacyjnych i prawnych.
Wdrażanie procesu profesjonalizacji Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej realizowane będzie
w następujących etapach:
1) etap I – do dnia 31 grudnia 2008 r. – ogranicze-
nie liczby poborowych powoływanych do obowiązko-
wej zasadniczej służby wojskowej;
2) etap II – do dnia 31 grudnia 2009 r. – przygo-
towanie zasobów osobowych na potrzeby zawodowej
służby kontraktowej oraz zwolnienie do września
2009 r. żołnierzy z obowiązkowej zasadniczej służby
wojskowej;
3) etap III – od dnia 1 stycznia 2010 r. – oparcie
zasadniczego uzupełnienia Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej o dobrowolne rodzaje czynnej służby
wojskowej.
W poszczególnych etapach przygotowania i wdra-
żania profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospoli-
tej Polskiej zasadniczy wysiłek skoncentrowany zo-
stanie na następujących obszarach:
1) przygotowanie warunków prawnych zawiesze-
nia obowiązku pełnienia zasadniczej służby wojsko-
wej (z możliwością jego odwieszania), z równocze-
snym zawieszeniem obowiązku odbywania prze-
szkolenia wojskowego studentów i absolwentów
szkół wyższych;
2) wprowadzenie ochotniczej kontraktowej służ-
by wojskowej;
3) utworzenie Narodowych Sił Rezerwowych
(w tym – na podstawie kontraktu – ochotniczej służ-
by rezerwy żołnierzy posiadających przydziały kry-
zysowe, w ramach etatowych Narodowych Sił Re-
zerwowych);
4) zagwarantowanie prawnej możliwości pełnie-
nia na ogólnych zasadach czynnej służby wojskowej
przez kobiety;
5) ograniczenie zakresu odbywania ćwiczeń woj-
skowych przez żołnierzy rezerwy posiadających
przydziały mobilizacyjne;
6) przygotowanie materialnych rekompensat i za-
chęt do pełnienia ochotniczej służby w ramach eta-
towych Narodowych Sił Rezerwowych, w tym dla
pracodawców zatrudniających żołnierzy rezerwy po-
siadających przydziały do Narodowych Sił Rezerwo-
wych i będących w dyspozycji do pełnienia służby
wojskowej;

7) zapewnienie godziwych warunków zakwatero-
wania żołnierzy zawodowych we wszystkich korpu-
sach osobowych;
8) zmiany charakteru zadań wykonywanych przez
terenowe organy administracji wojskowej (udział
w zarządzaniu obronnym i reagowaniu kryzysowym,
funkcja organów werbunkowych w zakresie zaciągu
ochotniczego).
Osiągnięcie zakładanych celów uwarunkowane
jest przygotowaniem stosownych regulacji praw-
nych. Aktualnie trwają zaawansowane prace nad
projektami następujących aktów prawych:
1) ustawa o zmianie ustawy o służbie wojskowej
żołnierzy zawodowych, tzw. duża nowelizacja (pro-
jekt w trakcie uzgodnień międzyresortowych);
2) ustawa o zmianie ustawy o zakwaterowaniu
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (projekt
w trakcie uzgodnień wewnątrzresortowych);
3) ustawa o zmianie ustawy o powszechnym obo-
wiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej, tzw. duża
nowelizacja (projekt w trakcie uzgodnień wewnątrz-
resortowych);
4) nowa ustawa o dyscyplinie wojskowej (projekt
w trakcie uzgodnień wewnątrzresortowych).
Obok projektów wyżej wymienionych aktów praw-
nych w Sejmie Rzeczypospolitej Polskiej, po pierw-
szym czytaniu, znajduje się rządowy projekt ustawy
o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej (druk nr 660), tzw. mała
nowelizacja, który umożliwi poszerzenie naboru do
nadterminowej zasadniczej służby wojskowej spośród
żołnierzy rezerwy. Żołnierze nadterminowi w założe-
niach stanowić będą podstawowe źródło pozyskiwa-
nia kandydatów do kontraktowej służby zawodowej
w korpusie szeregowych zawodowych.
Niezależnie od powyższego oraz uwzględniając
fakt, że problematyka obronności i funkcjonowania
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej dotyczy rów-
nież innych resortów, a przede wszystkim jest spra-
wą wszystkich obywateli, istnieje konieczność wła-
ściwego zorganizowania i zapewnienia warunków
do płynnego wprowadzania procesu profesjonaliza-
cji, przy niezbędnym zaangażowaniu różnych orga-
nów państwa, szczególnie w obszarach będących
poza kompetencjami ministra obrony narodowej.
Dotyczy to w szczególności problematyki uzupełnia-
nia poborowymi jednostek zmilitaryzowanych nie-
wchodzących w skład Sił Zbrojnych Rzeczypospoli-
tej Polskiej oraz pełnienia przez poborowych służby
zastępczej w określonych podmiotach, głównie uży-
teczności publicznej. Ponadto szerszego, pozaresor-
towego aspektu nabiera problematyka stworzenia
skutecznego systemu motywacyjnego pozyskiwania
niezbędnej liczby ochotników do czynnej służby woj-
skowej, obejmującego również odpowiedni poziom
świadczeń dla żołnierzy w czasie jej pełnienia oraz
kwestie rekonwersji i mechanizmy poszerzające
możliwości zatrudniania byłych żołnierzy po zwol-
nieniu ze służby wojskowej – co jest warunkiem ko-
niecznym powodzenia procesu profesjonalizacji Sił
797
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. W związku
z powyższym opracowano program rządowy pt.:
„Program profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej na lata 2008–2012”, w którym okre-
ślone zostały zadania dla poszczególnych resortów
w kolejnych etapach przebudowy Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej.
Wprowadzenie procesu profesjonalizacji Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej (przy zachowaniu do-
tychczasowych wskaźników przeznaczonych na obron-
ność) wymagało będzie przebudowy struktury do-
tychczasowego budżetu resortu obrony narodowej.
Zmiany w strukturze budżetu MON pozwolą na:
1) przeprowadzenie procesu profesjonalizacji Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej; już w roku bie-
żącym zwiększono limit zatrudnienia żołnierzy nad-
terminowej zasadniczej służby wojskowej do pozio-
mu dziewięciu tysięcy, pozwoli to na niezbędny na-
bór ochotników (kandydatów do służby zawodowej);
2) utrzymanie wydatków majątkowych na usta-
wowym poziomie 20% wydatków obronnych;
3) zabezpieczenie mnożnika kwoty bazowej upo-
sażeń żołnierzy (np. dodatku za wieloletnią służbę);
4) zwiększenie wynagrodzeń pracowników woj-
ska;
5) rozpoczęcie budowy Narodowych Sił Rezerwowych
(docelowo trzydzieści tysięcy żołnierzy od 2010 r.).
Uwzględniając, że powodzenie procesu profesjo-
nalizacji zależy od pozyskania wymaganej liczby
ochotników do służby wojskowej i utrzymania ich
w tej służbie, niezbędne jest podjęcie działań w za-
kresie wprowadzania finansowych czynników moty-
wujących osoby do podejmowania służby wojskowej
(oraz w ramach Narodowych Sił Rezerwowych),
a także żołnierzy do dalszego pełnienia tej służby.
W związku z powyższym osiągnięcie zakładach
celów profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospoli-
tej Polskiej, a przede wszystkim podniesienie ich po-
ziomu jakościowego wymaga – w początkowym eta-
pie transformacji – poniesienia dodatkowych nakła-
dów na ten cel. Szacuje się, że łączne skutki finanso-
we realizacji przedmiotowego programu wyniosą
ok. 3,72 mld zł. Jego realizacja i finansowe zabezpie-
czenie zostanie wykonane przez zmianę priorytetów
zadań i struktury wydatków części budżetu pań-
stwa poszczególnych dysponentów, których program
dotyczy. Ocenia się, że osiągnięcie wymiernych ko-
rzyści w postaci oszczędności budżetowych możliwe
będzie dopiero w latach następnych, po zakończeniu
całego procesu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
798
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie zwolnienia od składu i akcyzy
prowadzonego na małą skalę przetwórstwa
domowym sposobem miodów pitnych i win
oraz sprzedaży bezpośredniej
we własnym gospodarstwie rolnym (3980)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazanym przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi,
przy piśmie nr RR-wns-076/11/85/08 z dnia 10 lipca
2008 r., pismem pana marszałka Krzysztofa Putry,
nr SPS-023-3980/08 z dnia 2 lipca br., oraz załączo-
ną do tego pisma interpelacją pana posła Mieczysła-
wa Łuczaka z dnia 20 czerwca 2008 r. w sprawie wy-
łączenia z obowiązku produkcji w składzie podatko-
wym produkcji we własnym gospodarstwie rolnym
miodów pitnych i win oraz zwolnienia z akcyzy bez-
pośredniej sprzedaży takich miodów i win, uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Aktem prawa wspólnotowego mającym podsta-
wowe znaczenie w zakresie akcyzy jest dyrektywa
Rady 92/12/EWG z dnia 25 lutego 1992 r. w sprawie
ogólnych warunków dotyczących wyrobów objętych
podatkiem akcyzowym, ich przechowywania, prze-
pływu oraz kontrolowania. W myśl postanowień
art. 11 ust. 2 ww. dyrektywy 92/12/EWG produkcja,
przetwarzanie i magazynowanie wyrobów akcyzo-
wych, od których podatek akcyzowy nie został za-
płacony, może odbywać się wyłącznie w składzie po-
datkowym.
Dyrektywa 92/12/EWG daje państwom człon-
kowskim możliwość zwolnienia z obowiązku posia-
dania składu podatkowego jedynie drobnych produ-
centów wina (art. 29 dyrektywy). Przy czym za
drobnych producentów wina uznaje się podmioty
produkujące średnio mniej niż 1000 hl wina w ciągu
jednego roku.
Ponadto zgodnie z postanowieniami art. 10
i art. 14 dyrektywy Rady 92/93/EWG z dnia 19 paź-
dziernika 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury
podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alko-
holowych państwa członkowskie mogą zwolnić od
podatku akcyzowego wino oraz inne napoje przefer-
mentowane, niemusujące i musujące, produkowane
przez osoby fizyczne i konsumowane przez produ-
centa, członków jego rodziny lub jego gości, pod wa-
runkiem, że nie dokonuje się ich sprzedaży. Jedno-
cześnie przedmiotowa dyrektywa nie przewiduje ta-
kiego zwolnienia dla produktów pośrednich. Miody
pitne dla celów akcyzy, w zależności od ewentualne-
go dodatku alkoholu etylowego, klasyfikowane są
jako napoje fermentowane lub produkty pośrednie.
Stosownie do postanowień obecnie obowiązują-
cej ustawy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku ak-
cyzowym (Dz. U. Nr 29, poz. 257, z późn. zm.) pro-
dukcja i przetwarzanie wyrobów akcyzowych zhar-
monizowanych mogą obywać się wyłącznie w skła-
dzie podatkowym (art. 30 ust. 2). Jednocześnie
zgodnie z art. 23 ust. 2 tej ustawy zwalnia się od ak-
cyzy piwo, wino i napoje fermentowane wytworzone
domowym sposobem przez osoby fizyczne na własny
użytek i nieprzeznaczone do sprzedaży.
Przyjęta przez Sejm RP w dniu 10 lipca 2008 r.
ustawa o zmianie ustawy o podatku akcyzowym
oraz ustawy o wyrobie i rozlewie wyrobów winiar-
skich, obrocie tymi wyrobami i organizacji rynku
wina nadaje nowe brzmienie ww. art. 30 ust. 2 usta-
wy o podatku akcyzowym, wyłączając z obowiązku
produkcji w składzie podatkowym produkcję win
gronowych uzyskanych z winogron pochodzących
z upraw własnych, o których mowa w art. 16 ust. 3
ustawy z dnia 22 stycznia 2004 r. o wyrobie i rozle-
wie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami
i organizacji rynku wina (Dz. U. Nr 34, poz. 292,
z późn. zm.) w ilości mniejszej niż 1000 hl w ciągu
roku kalendarzowego. Zaznaczyć przy tym należy,
iż ustawa ta ma wejść w życie z dniem ogłoszenia.
Identyczne wyłączenie przewidziano w projekcie
nowej ustawy o podatku akcyzowym. Ponadto pro-
jekt ten przewiduje wyłączenie z obowiązku produk-
cji w składzie podatkowym również w przypadku
produkcji:
— wina i napojów fermentowanych wytwarza-
nych domowym sposobem przez osoby fizyczne na
własny użytek i nieprzeznaczonych do sprzedaży,
— wyrobów akcyzowych, od których została
uiszczona przedpłata akcyzy. Jednocześnie w akcie
wykonawczym do ww. projektu ustawy, tj. w pro-
jekcie rozporządzenia w sprawie zwolnień od po-
datku akcyzowego utrzymano obowiązujące obec-
nie zwolnienie od akcyzy dla napojów fermentowa-
nych wytworzonych domowym sposobem przez
osoby fizyczne na własny użytek i nieprzeznaczo-
nych do sprzedaży.
Reasumując, projekty ustawy o zmianie ustawy
o podatku akcyzowym oraz ustawy o wyrobie i roz-
lewie wyrobów winiarskich, obrocie tymi wyrobami
i organizacji rynku wina, jak również nowej ustawy
o podatku akcyzowym wyłączają z obowiązku pro-
dukcji w składzie podatkowym produkcję mniej niż
1000 hl w ciągu roku kalendarzowego, win grono-
wych uzyskanych z winogron pochodzących z upraw
własnych. Dodatkowo projekt nowej ustawy o podat-
ku akcyzowym przewiduje wyłączenie z obowiązku
produkcji w składzie podatkowym w przypadku pro-
dukcji win i miodów pitnych klasyfikowanych jako
napoje fermentowane, produkowanych domowym
sposobem przez osoby fizyczne na własny użytek
i nieprzeznaczonych do sprzedaży. Dla miodów pit-
nych klasyfikowanych jako napoje fermentowane
i win utrzymano również obowiązujące obecnie
zwolnienie od akcyzy. Podkreślić w tym miejscu na-
leży, iż wprowadzenie analogicznych rozwiązań dla
miodów pitnych klasyfikowanych jako produkty po-
średnie byłoby sprzeczne z przepisami prawa wspól-

notowego. Dyrektywa Rady 92/83/EWG z dnia 19 paź-
dziernika 1992 r. w sprawie harmonizacji struktury
podatków akcyzowych od alkoholu i napojów alko-
holowych nie przewiduje bowiem zwolnienia od po-
datku akcyzowego dla produktów pośrednich wy-
tworzonych domowym sposobem przez osoby fizycz-
ne na własny użytek i nieprzeznaczonych do sprze-
daży. Projekt nowej ustawy o podatku akcyzowym
umożliwia jednakże podmiotom prowadzącym dzia-
łalność w zakresie wyrobów akcyzowych, w tym
m.in. win i miodów pitnych, produkcję poza składem
podatkowym, a więc poza procedurą zawieszenia po-
boru akcyzy, po dokonaniu przedpłaty akcyzy.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie uzyskiwania historii choroby
w placówkach medycznych przez pacjentów
(3982)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Krzysztofa Brejzy z dnia 02 lipca
2008 r., przekazaną przy piśmie SPS-023-3982/08,
dotyczącą uzyskania historii choroby w placówkach
medycznych przez pacjentów, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższego.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r.
o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 14, poz. 89, z późn. zm.) dokumentacja medyczna
jest własnością zakładu opieki zdrowotnej, do której
pacjent ma prawo wglądu oraz uzyskania jej wycią-
gów, odpisów oraz kopii w terminie, który nie został
określony w ustawie.
Nieudostępnianie oraz utrudnianie wydania do-
kumentacji medycznej pacjentowi przez placówkę
jest niezgodne z prawem, sankcje z tytułu niedo-
pełnienia tego prawa zostały określone w art. 19a
przywoływanej już ustawy o zakładach opieki zdro-
wotnej.
W przypadku naruszenia swoich praw pacjent
może również złożyć stosowną skargę do organu
tworzącego zakład opieki zdrowotnej. Stosowną po-
moc może również uzyskać w Biurze Praw Pacjenta
przy Ministrze Zdrowia, ul. Długa 38/40; 00-238
Warszawa, tel: (022) 635 75 78, 0 800 190 590, www.
bpp.waw.pl.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
799
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zalecenia nr 193
z dnia 20 czerwca 2002 r.
Międzynarodowej Organizacji Pracy
dotyczącego promowania spółdzielni (3983)
W odpowiedzi na pismo z dnia 2 lipca br., znak
SPS-023-3983/08, w sprawie interpelacji pana posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego odnoszącej się
do działań podjętych przez rząd RP od 2002 r. w celu
realizacji postanowień zalecenia Międzynarodowej
Organizacji Pracy nr 193 dotyczącego promowania
spółdzielni uprzejmie informuję, że zgodnie z kon-
stytucją MOP oraz memorandum Rady Administra-
cyjnej Międzynarodowego Biura Pracy w sprawie
obowiązku przedłożenia konwencji i zaleceń właści-
wej władzy minister właściwy do spraw pracy prze-
kazał w dniu 13 marca 2003 r. polskie tłumaczenie
zalecenia Marszałkowi Sejmu RP z prośbą o zapo-
znanie z jego treścią niższej izby parlamentu.
Pragnę podkreślić, iż w polskim porządku praw-
nym nie ma szczególnych przepisów regulujących
realizację zaleceń przyjmowanych przez Międzyna-
rodową Konferencję Pracy. Zalecenia MOP nie są
dokumentami prawnie wiążącymi i stanowią wy-
tyczne w zakresie prawa pracy i polityki społecznej
poprzedzające przyjęcie konwencji lub protokołu
w sprawie, której dotyczą, bądź uzupełniające te
akty. Biorąc pod uwagę postanowienia zalecenia
MOP nr 193, rząd RP podjął od 2002 r. liczne dzia-
łania, w tym te o charakterze legislacyjnym, wspie-
rające spółdzielnie. Na szczególną uwagę zasługują
działania ukierunkowane na rozwój spółdzielczości
socjalnej, spółdzielczy sektor bankowy, spółdziel-
czość mieszkaniową oraz spółdzielczość rolniczą.
Specyficznym rozwiązaniem modyfikującym do-
tychczasowe prawo spółdzielcze i angażującym środ-
ki publiczne w celu tworzenia miejsc pracy oraz re-
integracji społecznej są spółdzielnie socjalne. Po raz
pierwszy przepisy dotyczące tego rodzaju spółdzielni
pojawiły się w ustawie z dnia 13 czerwca 2003 r.
o zatrudnieniu socjalnym (Dz. U. Nr 122, poz. 1143,
ze zm.), kolejnym etapem było przyjęcie przez Sejm
RP ustawy z dnia 27 kwietnia 2006 r. o spółdziel-
niach socjalnych (Dz. U. Nr 94, poz. 651). Spółdziel-
nie socjalne mogą być zakładane przez osoby bezro-
botne, osoby niepełnosprawne oraz przez bezdom-
nych, uchodźców realizujących indywidualny pro-
gram integracji, osoby uzależnione od narkotyków
i alkoholu, chorych psychicznie, zwalnianych z za-
kładów karnych, mających trudności w integracji ze
środowiskiem. Omawiane spółdzielnie mogą prowa-
dzić działalność społeczną i oświatowo-kulturalną
na rzecz swoich członków oraz ich środowiska lokal-
800
nego, a także działalność społecznie użyteczną
w sferze zadań publicznych określonych w ustawie
z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873,
ze zm.).
Stosownie do postanowień art. 6 ust. 3 ww. usta-
wy z dnia 27 kwietnia 2006 r. spółdzielnia socjalna
nie uiszcza opłaty sądowej od wniosku o wpis tej
spółdzielni do Krajowego Rejestru Sądowego oraz
nie uiszcza opłaty za ogłoszenie tego wpisu w Moni-
torze Sądowym i Gospodarczym. Jednocześnie na
podstawie przepisów art. 17 ust. 1 pkt 43 ustawy
z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodowym od
osób prawnych (Dz. U. z 2000 r. Nr 54, poz. 654, ze
zm.) dochody spółdzielni socjalnej wydatkowane
w roku podatkowym na cele, o których mowa w art. 2
ust. 2 ustawy o spółdzielniach socjalnych, na zasa-
dach określonych w tej ustawie, w części niezaliczo-
nej do kosztów uzyskania przychodów, są zwolnione
z podatku dochodowego.
Ponadto zgodnie z postanowieniami art. 46
ustawy z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy (Dz. U. Nr 69,
poz. 415, ze zm.) starosta ze środków Funduszu
Pracy może przyznać bezrobotnemu jednorazowo
środki na podjęcie działalności gospodarczej.
W przypadku gdy działalność jest podejmowana na
zasadach określonych dla spółdzielni socjalnych,
wysokość przyznanych bezrobotnemu środków nie
może przekraczać 3-krotnego przeciętnego wyna-
grodzenia na jednego członka założyciela spółdziel-
ni oraz 2-krotnego przeciętnego wynagrodzenia na
jednego członka przystępującego do spółdzielni so-
cjalnej po jej założeniu.
W latach 2005–2006 powstało w Polsce około
70 spółdzielni socjalnych działających w różnych
sferach życia społeczno-gospodarczego. Pod koniec
2007 r. w Krajowym Rejestrze Sądowym zarejestro-
wanych było już 139 tego typu spółdzielni, najwięcej
w województwie śląskim (24), wielkopolskim (20),
warmińsko-mazurskim (14). Najmniej spółdzielni
socjalnych jest w województwach: świętokrzyskim
(1), podlaskim (2) i kujawsko-pomorskim (1). Podej-
mowane przez spółdzielnie socjalne rodzaje działal-
ności gospodarczej koncentrują się na dwóch obsza-
rach: usług rynkowych (88% działających spółdziel-
ni socjalnych) oraz działalności wytwórczej (12%
działających spółdzielni socjalnych). Zgodnie z art.
20 ustawy o spółdzielniach socjalnych Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej przygotowało sprawoz-
danie z realizacji zadań ustawy o spółdzielniach so-
cjalnych, które po przyjęciu przez Radę Ministrów
zostanie przedłożone Sejmowi RP.
Odrębnym zagadnieniem wymagającym omówie-
nia są działania dotyczące spółdzielczego sektora
bankowego, a przejawiające się wsparciem finanso-
wym procesu łączenia się banków spółdzielczych
w postaci pożyczek z Funduszu Restrukturyzacji
Banków Spółdzielczych (FRBS) udzielanych przez
Bankowy Fundusz Gwarancyjny.
Fundusz restrukturyzacji został utworzony z nie-
wykorzystanej części obligacji restrukturyzacyjnych
serii D przeznaczonych na restrukturyzację BGŻ SA
i banków spółdzielczych oraz ze środków zlikwido-
wanego Funduszu Rozwoju Banków Spółdzielczych
przejętego z państwowo-spółdzielczego Banku Go-
spodarki Żywnościowej (art. 32–art. 35 ustawy
z dnia 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowaniu banków
spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i bankach zrzesza-
jących – Dz. U. Nr 119, poz. 1252, ze zm.).
Obecnie celem umożliwienia zwiększenia pomo-
cy dla banków spółdzielczych (np. poprzez włączenie
do katalogu działań objętych wsparciem projektów
inwestycyjnych realizowanych przez banki spół-
dzielcze), prowadzone są prace nad nowelizacją usta-
wy o Bankowym Funduszu Gwarancyjnym oraz
ustawy o funkcjonowaniu banków spółdzielczych,
ich zrzeszaniu się i bankach zrzeszających.
Kolejnym obszarem aktywności rządu jest roz-
wój spółdzielczości zawodowej. Działania rządu
w tym zakresie koncentrowały się przede wszystkim
na tworzeniu regulacji prawnych zapewniających
wsparcie finansowe spółdzielni przez budżet pań-
stwa zarówno w okresie realizacji inwestycji miesz-
kaniowych, jak i na etapie eksploatacji istniejących
zasobów. Należy do nich w szczególności ustawa
z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy państwa
w spłacie niektórych kredytów mieszkaniowych,
udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refundacji
bankom wypłaconych premii gwarancyjnych. (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1115, ze zm.), która reguluje
zasady pomocy państwa w spłacie zadłużenia z tytu-
łu długoterminowych (najczęściej 40- i 60-letnich)
kredytów mieszkaniowych tzw. starego portfela
(tzn. kredytów udzielanych w przeszłości spółdziel-
niom mieszkaniowym przez Bank Powszechna Kasa
Oszczędności, obecnie PKO BP SA). Przewidziana
w tej ustawie pomoc państwa polega na przejścio-
wym wykupywaniu odsetek od kredytów mieszka-
niowych zaciągniętych przez spółdzielnie mieszka-
niowe głównie w okresie do końca maja 1992 r. Po-
moc państwa, polegająca m.in. na wykupie odsetek
od kredytów, przyczyniła się do odwrócenia nieko-
rzystnej dla kredytobiorców tendencji do wzrostu
zadłużenia wobec banków występującej do 1995 r.
W okresie 1996–2007 zadłużenie kredytobiorców
wobec banków z tytułu kredytów mieszkaniowych
spadło z 5583,7 mln zł do 2191,8 mln zł, czyli
o 3391,9 mln zł, co oznacza spadek o 60,7%. We
wskazanym okresie liczba lokali mieszkalnych ob-
ciążonych zadłużeniem z tytułu kredytów mieszka-
niowych „starego portfela” zmniejszyła się z 296 629
do 112 254, czyli o 184 375 lokali, tj. o 62%. Zadłuże-
niem z tytułu ww. kredytów na koniec 2007 r. obcią-
żonych było 112 254 lokali mieszkalnych na łączną
kwotę 9228,6 mln zł, w tym:
— 693,1 mln zł to zadłużenie z tytułu kredytu,
— 1498,6 mln zł to zadłużenie z tytułu skapitali-
zowanych odsetek od kredytu,

— 7036,9 mln zł to zadłużenie z tytułu przejścio-
wego wykupienia odsetek.
Powyższa struktura zadłużenia wynika z faktu,
że państwo przejęło na siebie obowiązek bieżącej ob-
sługi należności z tytułu odsetek od kredytu do cza-
su spłaty zadłużenia głównego, czyli kwoty kredytu.
Miało to na celu przyspieszenie spłaty kredytów
przez zaspokojenie w pierwszej kolejności należności
banków oraz przez zapobieżenie kapitalizacji nie-
spłaconych przez kredytobiorców odsetek.
Inną formą pomocy wprowadzoną w tej ustawie
jest możliwość umorzenia części kredytów obciąża-
jących lokale mieszkalne po spełnieniu określonych
w niej warunków, w postaci np. umorzenia równo-
wartości 70% zadłużenia wobec budżetu państwa
z tytułu przejściowego wykupienia odsetek po spła-
cie całości kredytu bankowego wraz ze skapitalizo-
wanymi odsetkami.
Aktualnie przygotowywany jest rządowy projekt
ustawy przewidujący kolejne ułatwienia w spłacie
kredytów mieszkaniowych oraz rozszerzenie katalo-
gu celów, na które będą mogły być przeznaczane
premie gwarancyjne z budżetu państwa dla osób po-
siadających książeczki mieszkaniowe.
Ponadto na podstawie przepisów ustawy z dnia
26 października 1995 r. o niektórych formach popie-
rania budownictwa mieszkaniowego (Dz. U. z 2000 r.
Nr 98, poz. 1070, ze zm.) powołano Krajowy Fun-
dusz Mieszkaniowy służący realizacji zadań wyni-
kających z polityki państwa w zakresie gospodarki
mieszkaniowej oraz rozwoju budownictwa mieszka-
niowego. Program społecznego budownictwa na wy-
najem przeznaczony dla osób, których nie stać na
własne mieszkanie, a które nie wymagają jeszcze
pomocy w formie mieszkania socjalnego, finansowa-
ny jest ze środków Krajowego Funduszu Mieszka-
niowego. Art. 18 ww. ustawy stanowi, iż środki fun-
duszu przeznacza się między innymi na udzielanie
na warunkach preferencyjnych kredytów spółdziel-
niom mieszkaniowym na przedsięwzięcia inwesty-
cyjno-budowlane mające na celu budowę lokali
mieszkalnych na wynajem. W latach 1996–2007
udzielono spółdzielniom mieszkaniowym 415 kredy-
tów na łączną kwotę 1184 mln zł, co pozwoliło na
oddanie do użytku 15 612 mieszkań.
Skuteczny i ceniony przez inwestorów instru-
ment wsparcia spółdzielni mieszkaniowych stanowi
program wspierania przedsięwzięć termomoderni-
zacyjnych realizowany na warunkach ustawy z dnia
18 grudnia 1998 r. o wspieraniu przedsięwzięć ter-
momodernizacyjnych (Dz. U. Nr 162, poz. 1121, ze
zm.). Program służy wspieraniu inwestycji moderni-
zacyjnych mających na celu zmniejszenie zużycia
energii dostarczanej oraz zmniejszenie strat energii.
Wsparcie ze strony budżetu państwa stanowi tzw.
premia termomodernizacyjna. Jest to spłata przez
Bank Gospodarstwa Krajowego kwoty 25% kredytu
komercyjnego wykorzystanego przez inwestora na
realizację przedsięwzięcia termomodernizacyjnego.
801
Elementem wspierania przez rząd spółdzielczości
mieszkaniowej, wynikającym z art. 17 ust. 1 pkt 44
ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodo-
wym od osób prawnych, jest zwolnienie z podatku
dochodowego dochodów spółdzielni mieszkaniowych
uzyskanych z gospodarki zasobami mieszkaniowy-
mi – w części przeznaczonej na cele związane z utrzy-
maniem tych zasobów, z wyłączeniem dochodów
uzyskanych z innej działalności gospodarczej niż go-
spodarka zasobami mieszkaniowymi.
Inną ważną formą wsparcia spółdzielni mieszka-
niowych jest również pomoc Ministerstwa Infra-
struktury w wyjaśnianiu przepisów prawnych doty-
czących funkcjonowania spółdzielni. Miało to szcze-
gólne znaczenie w II półroczu 2007 r. w związku
z wejściem w życie w dniu 31 lipca 2007 r. ustawy
z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873). Poza
udzielaniem licznych pisemnych i ustnych wyjaśnień
spółdzielniom i ich członkom ministerstwo udostęp-
niło na stronach internetowych odpowiedzi na naj-
częściej zadawane pytania odnoszące się do całego
szeregu regulacji wprowadzonych ww. ustawą nowe-
lizującą.
Ocenie przebiegu wdrażania przepisów ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych po wskazanej wy-
żej nowelizacji poświęcone było posiedzenie sejmo-
wej Komisji Infrastruktury w dniu 27 marca br. Na
posiedzenie to Ministerstwo Infrastruktury przygo-
towało obszerną „Informację dotyczącą funkcjono-
wania przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych po zmianach wpro-
wadzonych ustawą z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmia-
nie ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw oraz propozycje
zmian legislacyjnych”. Ostateczną wersję tych zmian
będzie można przygotować po wydaniu przez Try-
bunał Konstytucyjny wyroku w sprawie wniosków
grupy posłów na Sejm RP oraz rzecznika praw oby-
watelskich o zbadanie zgodności z Konstytucją RP
kilkunastu przepisów wprowadzonych ww. ustawą
nowelizującą z dnia 14 czerwca 2007 r.
Na podstawie obowiązującego od dnia 22 lipca
2005 r. art. 93a ustawy z dnia 16 września 1982 r.
Prawo spółdzielcze (Dz. U. Nr 188, poz. 1848, ze zm.)
minister właściwy do spraw budownictwa, gospo-
darki przestrzennej i mieszkaniowej uzyskał prawo
żądania informacji i danych dotyczących organizacji
i działalności spółdzielni mieszkaniowych, niezbęd-
nych do dokonywania oceny zgodności z prawem
i gospodarności działalności spółdzielni.
W przypadku naruszenia prawa przez spółdziel-
nię mieszkaniową minister ma prawo wystąpić do
właściwego związku rewizyjnego, w którym spół-
dzielnia jest zrzeszona, lub do Krajowej Rady Spół-
dzielczej z wnioskiem o przeprowadzenie lustracji.
Zasadne jest także zwrócenie uwagi, iż w związ-
ku z trwającym procesem przekształceń własnościo-
wych w spółdzielczości mieszkaniowej, zgodnie z prze-
802
pisami ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdziel-
niach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119,
poz. 1116, ze zm.), wprowadzone zostały regulacje
umożliwiające refundację przez Skarb Państwa uza-
sadnionych kosztów związanych z podziałem nieru-
chomości oraz z czynnościami związanymi z rozgra-
niczeniem nieruchomości oraz ewidencją gruntów
i budynków, w tym również kosztów uzasadnionych
prac geodezyjnych (art. 41 ww. ustawy). W latach
2003–2007 na wymieniony cel wydatkowano z bu-
dżetu państwa kwotę 22,4 mln zł.
Elementem promowania w Polsce spółdzielczości
jest wspieranie spółdzielni rolniczych funkcjonują-
cych na podstawie ustawy z dnia 16 września 1982 r.
Prawo spółdzielcze (Dz. U. z 1982 Nr 30, poz. 210,
z późn. zm.). Są one jednostkami samowładnymi,
samofinansującymi się oraz samorządnymi, dlatego
też administracja nie ma wpływu na ich działalność,
jednak minister rolnictwa i rozwoju wsi ściśle współ-
pracuje z jednostkami doradztwa rolniczego wszyst-
kich szczebli, izbami rolniczymi i podmiotami z oto-
czenia rolnictwa, mając na uwadze poprawę ruchu
spółdzielczego w Polsce. Działania ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi skierowane są głównie na członko-
stwo producentów rolnych w spółdzielniach.
Spółdzielnia stanowi jedną z form prawnych or-
ganizowania się producentów rolnych w grupy zgod-
nie z ustawą o grupach producentów rolnych i ich
związkach oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U.
z 2000 r. Nr 88, poz. 983, z późn. zm.). Nowelizacja
ustawy o grupach z dnia 18 czerwca 2004 r. (Dz. U.
z 2004 r. Nr 162, poz. 1694) pozwoliła na członko-
stwo w grupie oprócz osób fizycznych również oso-
bom prawnym (w tym spółdzielniom) prowadzącym
gospodarstwo rolne w rozumieniu przepisów o po-
datku rolnym lub prowadzących działalność rolni-
czą w zakresie działów specjalnych. Kolejna noweli-
zacja z dnia 15 grudnia 2006 r. (Dz. U z 2006 r.
Nr 251, poz.1847) umożliwiła spółdzielniom rolni-
czym, w skład których wchodzi co najmniej 5 produ-
centów jednego produktu lub grupy produktów pro-
wadzących gospodarstwo rolne w rozumieniu prze-
pisów o podatku rolnym lub prowadzących działal-
ność rolniczą w zakresie działów specjalnych pro-
dukcji rolnej, prowadzenie działalności jako grupa
producentów rolnych.
Od 1 maja 2007 r. spółdzielnie jako grupy produ-
centów rolnych mają możliwość ubiegania się o kre-
dyt preferencyjny z linii nGP, który jest kontynuacją
wcześniej udzielanego kredytu dla grup o symbolu
GP. W nowej linii, na wniosek producentów, został
wydłużony okres spłaty kredytu z 8 na 15 lat oraz
okres karencji w spłacie z 2 do 3 lat.
Spółdzielnie jako grupy były beneficjentami po-
mocy w ramach działania: Grupy producentów rol-
nych z Planu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2004–2006. W ramach Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich 2007–2013 spółdzielnie jako grupy
producentów rolnych mogą skorzystać z działania
osi I: Grupy producentów rolnych oraz jako osoby
prawne z pomocy w ramach działań: Zwiększanie
wartości dodanej do produkcji rolnej i leśnej oraz
Tworzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw. Dodatko-
wo członkowie spółdzielni mogą indywidualnie sko-
rzystać z dwóch innych działań PROW 2007–2013:
„Różnicowanie w kierunku działalności nierolni-
czej” oraz „Modernizacja gospodarstw rolnych”.
Obecnie 29% grup producentów rolnych zorgani-
zowanych jest w formie spółdzielni skupiających
2450 członków. Należy przy tym zauważyć, iż w prze-
ciwieństwie do pozostałych form prawnych zrzesza-
nia się producentów (spółki z o.o., stowarzyszenia
i zrzeszenia) spółdzielnia jest formą niewątpliwie
najlepiej dostosowaną do realizacji gospodarczych
interesów producentów rolnych i dlatego też coraz
bardziej zyskuje na znaczeniu i popularności.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, wraz
z innymi jednostkami z otoczenia rolnictwa, aktyw-
nie uczestniczy w organizacji i realizacji licznych
spotkań promujących grupy producentów rolnych.
Celem spotkań jest przekazywanie rolnikom odpo-
wiednich informacji oraz zwiększenie efektywności
podejmowania wspólnych przedsięwzięć przez pro-
ducentów rolnych. Pracownicy merytoryczni, pro-
mujący organizowanie się producentów w grupy,
kładą duży nacisk na promocję formy spółdzielczej,
podkreślając jej zalety, takie jak: niższy kapitał po-
czątkowy niż w spółce z o.o., podejmowanie decyzji
zgodnie z zasadą „jeden członek – jeden głos”, fakt,
że spółdzielnia jest przedsiębiorstwem użytkowni-
ków, a nie kapitału, łatwość wstępowania i występo-
wania, łatwość wykluczania, łatwiejsza i tańsza pro-
cedura tworzenia i prowadzenia, realizacja celów
członków i przynoszenie im korzyści oraz troska
o społeczność lokalną.
Do spółdzielni rolniczych mają zastosowania licz-
ne zwolnienia podatkowe. Grupy, w tym spółdziel-
nie, są zwolnione z podatku od nieruchomości od
(całości) budynków i budowli, które wykorzystują
na działalność statutową związaną z produkcją, ze
względu na którą stały się grupami producentów
rolnych. Na podstawie przepisów art. 17 ust. 1 pkt 15
ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podatku dochodo-
wym od osób prawnych wolne od podatku są docho-
dy z działalności pozarolniczej i z działów specjal-
nych produkcji rolnej przeznaczone na wynagrodze-
nia za pracę członków rolniczych spółdzielni i innych
spółdzielni zajmujących się produkcją rolną, a także
ich domowników, jeżeli wynagrodzenia te są zwią-
zane z wymienioną działalnością.
Ponadto przepisów ww. ustawy nie stosuje się do
przychodów z działalności rolniczej określonej w tej
ustawie (art. 2 ust. 2 ustawy). Dotyczy to m.in. tych
spółdzielni zajmujących się działalnością rolniczą,
w których działalność rolnicza wynosi 100% działal-
ności ogółem (przychody z działalności rolniczej
podlegają opodatkowaniu podatkiem rolnym na pod-
stawie ustawy o podatku rolnym).
Do spółdzielni ma także zastosowanie art. 17 ust. 1
pkt 4e ww. ustawy, zgodnie z którym wolne od po-

datku są dochody z działalności pozarolniczej, w tym
także z działów specjalnych produkcji rolnej, prze-
znaczone na typową działalność rolniczą (o której
mowa w art. 2 ust. 2), jeżeli w roku poprzedzającym
rok podatkowy, a w razie rozpoczęcia działalności
– w pierwszym roku podatkowym tej działalności,
udział przychodów z działalności rolniczej ustalo-
nych zgodnie z art. 12–14 ustawy, powiększonych
o wartość zużytych do przetwórstwa rolnego i spo-
żywczego surowców i materiałów pochodzących
z własnej produkcji roślinnej i zwierzęcej stanowi co
najmniej 60% przychodów osiągniętych ze wszyst-
kich rodzajów działalności.
Ustawa ta przewiduje także, że spółdzielnie uzy-
skujące w roku podatkowym przychody z działalno-
ści rolniczej określonej w art. 2 ust. 2 ustawy oraz
z innych źródeł, u których w roku poprzedzającym
rok podatkowy udział przychodów z działalności rol-
niczej w ogólnej kwocie przychodów wynosi co naj-
mniej 50%, mogą wpłacać zaliczki na podatek do-
chodowy, począwszy od 20 października każdego
roku (art. 25 ust. 2a ustawy).
Biorąc powyższe pod uwagę, należy uznać, że po-
stanowienia zalecenia MOP nr 193 dotyczącego pro-
mowania spółdzielni z 2002 r. znajdują odzwiercie-
dlenie w polityce prowadzonej przez rząd RP. Two-
rzone są odpowiednie ramy polityczne, legislacyjne
i instytucjonalne rozwoju oraz funkcjonowania spół-
dzielni, a w wielu obszarach spółdzielnie są uznawa-
ne za najlepszą formę, zapewniającą realizację waż-
nych interesów społecznych i gospodarczych, i jako
takie uzyskują szczególne wsparcie ze strony rządu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Piotra van der Coghena
w sprawie emerytur zawodowych ratowników
górskich GOPR i TOPR (3984)
W związku z przekazaną przez Pana Marszałka
przy piśmie z dnia 2 lipca 2008r., znak: SPS-023-
-3984/08, interpelacją posła Piotra van der Coghena
w sprawie wieku emerytalnego zawodowych ratow-
ników górskich GOPR i TOPR uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Jednym z założeń reformy systemu ubezpieczeń
społecznych jest stopniowe wygaszanie możliwości
wcześniejszego przejścia na emeryturę. Przyjęcie
tego założenia wynika nie tylko z trudnej sytuacji
demograficznej kraju oraz z pogłębiającego się defi-
cytu w Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, ale i z po-
803
szanowania pryncypiów, które legły u podstaw re-
formy polskiego systemu ubezpieczeń społecznych,
w tym reformy systemu emerytalnego. Przystępu-
jąc do tej reformy, przyjęto bowiem generalną regu-
łę, iż uprawnienia emerytalne wszystkich ubezpie-
czonych, którzy płacili taką samą składkę, będą
takie same.
W konsekwencji w zreformowanym systemie
emerytalnym (ustawa z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych – Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353,
z późn. zm.) przyjęto zasadę, iż wiek emerytalny
w naszym kraju wynosi 60 lat w przypadku kobiet
i 65 lat w przypadku mężczyzn.
Równocześnie od 1 stycznia 2009 r. ma funkcjo-
nować system emerytur pomostowych. Projektowa-
ne emerytury pomostowe mają zastąpić wcześniej-
sze emerytury, przyznawane dotychczas osobom wy-
konującym pracę w szczególnych warunkach lub
o szczególnym charakterze. Między innymi – zgod-
nie z pierwotnymi propozycjami resortu pracy i poli-
tyki społecznej – emerytury pomostowe miały przy-
sługiwać członkom zawodowych ekip ratownictwa
górskiego GOPR i TOPR po ukończeniu przez nich
wieku 60 lat.
Projekt ustawy o emeryturach pomostowych zo-
stał w dniu 19 czerwca br. wysłany do uzgodnień
międzyresortowych i do konsultacji społecznych.
Projekt ten jest także równolegle przedmiotem prac
połączonych zespołów ds. ubezpieczeń społecznych
oraz ds. polityki gospodarczej i rynku pracy Trój-
stronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodar-
czych.
Prace zespołów, jak dotychczas, koncentrują się
na definicji pracy w szczególnych warunkach i czyn-
nikach ryzyka występujących przy tych pracach
oraz nad definicją prac o szczególnym charakterze
i nad katalogiem tych prac. Zespoły zaprosiły do
współpracy ekspertów medycyny i ochrony pracy.
Pracujący nad projektem rządowi eksperci medy-
cyny i ochrony pracy są jednak zdania, że postulat,
zawarty w interpelacji posła Piotra van der Coghe-
na, aby wiek emerytalny ratowników górskich wy-
nosił 55 lat, należy uwzględnić w projektowanym
systemie emerytur pomostowych. Eksperci medycy-
ny i ochrony pracy uznają bez wątpienia, że dokony-
wanie czynności poszukiwawczo-ratowniczych oraz
medycznych czynności ratunkowych, a szczególnie
zapewnienie w miejscu zdarzenia bezpieczeństwa
wszystkim uczestnikom, wymaga od członków za-
wodowych ekip ratownictwa m.in. odpowiedniej siły
i sprawności fizycznej i sensomotorycznej oraz od-
porności na trudne i niebezpieczne warunki środo-
wiska działań ratowniczych. Fakt obniżania się
sprawności fizycznej i sensomotorycznej wraz z wie-
kiem może wpłynąć na pogorszenie się możliwości
bezpośredniego uczestniczenia ratowników górskich
w wieku okołoemerytalnym w akcjach ratowniczych
w ekstremalnie trudnych warunkach. W związku
z powyższym eksperci widzą merytoryczne uzasad-
804
nienie utrzymania prawa ratowników górskich do
przechodzenia na emeryturę w wieku 55 lat, co bę-
dzie wymagać wprowadzenia odpowiednich zmian
zapisów w tekście projektowanej ustawy o emerytu-
rach pomostowych.
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra van der Coghena
w sprawie emerytur zawodowych ratowników
górskich GOPR i TOPR (3984)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 2 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-3984/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Piotra van der Coghena w sprawie emerytur zawo-
dowych ratowników górskich GOPR i TOPR, uprzej-
mie informuję, iż kwestie wcześniejszego przejścia
na emeryturę osób pracujących w szczególnych wa-
runkach uregulowane zostały w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r. w sprawie
wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach lub w szczególnym cha-
rakterze (Dz. U. Nr 8, poz. 43, z późn. zm.). Zgodnie
z § 8 ww. rozporządzenia pracownik, który wykony-
wał prace w szczególnych warunkach, m.in. ratow-
nik w Górskim Ochotniczym Pogotowiu Ratunko-
wym, nabywa prawo do emerytury, jeżeli spełnia
łącznie następujące warunki:
— osiągnął wiek emerytalny wynoszący: 50 lat
dla kobiet i 55 lat dla mężczyzn,
— ma wymagany okres zatrudnienia, w tym co
najmniej 10 lat wykonywał prace ratownika gór-
skiego.
Pragnę zauważyć, iż do ratowników górskich
stosuje się również przepisy ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm.). Osoby urodzone po 31 grud-
nia 1948 r. a przed 1 stycznia 1969 r. tracą prawo do
wcześniejszej emerytury z dniem 1 stycznia 2009 r.
(zgodnie z art. 46 ust. 1 pkt 2 ww. ustawy).
Jednocześnie pragnę poinformować, iż mając na
uwadze specyfikę zadań ratowników górskich, zwią-
zanych z ogromną odpowiedzialnością za bezpie-
czeństwo osób przebywających w górach, MSWiA
wielokrotnie sygnalizowało konieczność utrzymania
wieku emerytalnego dla ratowników górskich GOPR
i TOPR na poziomie 55 lat, po przepracowaniu co
najmniej 15 lat w tym zawodzie. Stanowisko to
MSWiA przedkładało w latach poprzednich, zarów-
no w trakcie uzgodnień międzyresortowych do pro-
jektów ustawy o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, jak
i w czerwcu 2008 r. w trakcie uzgodnień międzyre-
sortowych do projektu ustawy o emeryturach pomo-
stowych, a także w korespondencji kierowanej bez-
pośrednio do ministra pracy i polityki społecznej.
Dostrzegając konieczność zapewnienia bezpie-
czeństwa, zarówno ratowników górskich, jak i wszyst-
kich osób przebywających w górach, w pełni po-
dzielam stanowisko pana posła, a także działania
ratowników górskich, mające na celu utrzymanie
wieku emerytalnego na poziomie 55 lat. Jednocze-
śnie informuję, iż przedmiotowe kwestie poruszone
zostaną w ramach bezpośredniej współpracy spe-
cjalistycznych organizacji ratowniczych z MSWiA
(np. na spotkaniach Rady ds. Ratownictwa Ochot-
niczego).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Fabisiak
w sprawie konieczności rozbudowy
Biblioteki Raczyńskich w Poznaniu (3986)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Jolanty Fabisiak w sprawie
konieczności rozbudowy Biblioteki Raczyńskich
w Poznaniu, przekazaną pismem z dnia 2 lipca br.,
nr SPS-023-3986//08, uprzejmie proszę o przyjęcie
następującej informacji.
Podzielam opinię pani poseł na temat znaczenia
Biblioteki Raczyńskich w Poznaniu dla polskiego
dziedzictwa narodowego oraz jej wkładu w rozwój
polskiej kultury. Jestem również przekonany, że in-
stytucja tej rangi powinna dysponować siedzibą,
umożliwiającą prawidłowe funkcjonowanie oraz wła-
ściwą ochronę cennych księgozbiorów.
Pragnę jednak zaznaczyć, że minister kultury
i dziedzictwa narodowego, podejmując działania z za-
kresu mecenatu państwa nad kulturą, może wspie-
rać projekty kulturalne, także inwestycyjne, wy-
łącznie w ramach obowiązujących przepisów, na
podstawie wystąpień kierowanych do odpowiednich,
ogłaszanych corocznie programów. Jednym z nich

jest program „Promesa Ministra Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego” umożliwiający dofinansowanie
tzw. wkładu własnego do przedsięwzięć, realizowa-
nych m.in. z Programu Operacyjnego „Infrastruk-
tura i Środowisko” 2007–2013 i regionalnych pro-
gramów operacyjnych na lata 2007–2013.
Zgodnie z nowymi zasadami wnioski do progra-
mów ministra kultury i dziedzictwa narodowego bę-
dzie można składać w dwóch terminach: do 30 listo-
pada br. oraz do 31 marca 2009 r. W najbliższym
czasie na stronie Ministerstwa Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego pod adresem: www.mkidn.gov.pl
opublikowane zostaną regulaminy programów mi-
nistra kultury i dziedzictwa narodowego na 2009 r.,
zawierające m.in. formularze wniosków, szczegóło-
we informacje o zasadach naboru, kryteriach oceny
i wyboru projektów oraz dane adresowe i telefonicz-
ne instytucji i osób, prowadzących poszczególne pro-
gramy.
Wnioskodawcy, w tym instytucje kultury lub ich
organizatorzy, mają również możliwość dofinanso-
wania projektów realizowanych ze środków europej-
skich. Obecnie trwa, ogłoszony w dniu 17 lipca br.,
nabór wniosków do priorytetu XI: Kultura i dzie-
dzictwo kulturowe Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko”, dla którego minister kultu-
ry i dziedzictwa narodowego jest instytucją pośred-
niczącą. Do zadań priorytetu należy m.in. wspiera-
nie rozbudowy i modernizacji infrastruktury kultu-
ry o znaczeniu ponadregionalnym. Na stronie inter-
netowej MKiDN dostępne są wszelkie informacje na
temat możliwości dofinansowania przedsięwzięć
kulturalnych z funduszy europejskich.
Zapewniam Panią Poseł o swojej przychylności
dla starań władz samorządowych Poznania o pozy-
skanie środków, które umożliwią rozbudowę Biblio-
teki Raczyńskich.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 18 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie stosowania przez uczelnie wyższe
tzw. przelicznika liczbowego w procedurze
rekrutacji kandydatów na studia (3987)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm RP pana Krzysztofa
Brejzy (SPS-023-3987/08) pragnę przekazać, co
następuje.
805
Granice, w jakich uczelnia może samodzielnie
kształtować warunki przyjęć na studia, określa
art. 169 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkol-
nictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn.
zm.), który w ust. 2 stanowi, iż „podstawę przyjęcia
na studia pierwszego stopnia lub jednolite studia
magisterskie stanowią wyniki egzaminu matural-
nego”. Ustalenie, jakie wyniki egzaminu matural-
nego stanowią podstawę przyjęcia na studia, nale-
ży do kompetencji senatu uczelni. Uprawnienie to
związane jest z określoną w art. 4 ust. 1 cytowanej
ustawy zasadą autonomii uczelni, rozwiniętą na-
stępnie w art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy, zgodnie z któ-
rym uczelnie mają prawo do ustalania warunków
przyjęcia na studia.
Pragnę poinformować, iż w mojej opinii takie
uregulowanie kwestii rekrutacji na studia znajduje
merytoryczne uzasadnienie i pozwala na dostosowa-
nie wymogów, jakie muszą spełnić kandydaci na stu-
dia, do specyfiki kierunków studiów prowadzonych
przez uczelnie. Ustalanie „ogólnych i stałych dla po-
szczególnych kierunków studiów zasad rekrutacji
w zakresie stosowania przelicznika liczbowego”, co
postuluje pan poseł, stanowiłoby naruszenie wspo-
mnianej zasady autonomii uczelni.
Przytoczony w interpelacji przykład niestosowa-
nia przelicznika podczas rekrutacji na studia na kie-
runku prawo w roku akademickim 2008/2009
w Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Pozna-
niu może budzić wątpliwości merytoryczne, co wy-
daje się potwierdzać fakt innego uregulowania przez
senat uczelni zasad rekrutacji na rok akademicki
2009/2010. Należy jednakże stwierdzić, iż stosowna
uchwała została podjęta przez Senat Uniwersytetu
im. Adama Mickiewicza w Poznaniu w trybie okre-
ślonym w art. 169 ust. 2 oraz w granicach określo-
nych w art. 169 ust. 3 cytowanej ustawy. Kwestiono-
wany przepis odnosi się do de facto zakończonej re-
krutacji, tak więc trudno znaleźć podstawy prawne
do zakwestionowania wspomnianej uchwały.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
806
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie zmiany rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 13 marca 2007 r. w sprawie rodzajów
roślin objętych płatnością uzupełniającą
oraz szczegółowych warunków
i trybu przyznawania tej płatności (3988)
Odpowiadając na interpelację pana posła Euge-
niusza Grzeszczaka przekazaną przy piśmie nr SPS-
-023-3988/08 z dnia 2 lipca 2008 r., uprzejmie prze-
kazuję poniższe wyjaśnienia.
Zgodnie z reformą wspólnej polityki rolnej uchwa-
loną w czerwcu 2003 r. płatności bezpośrednie
w Unii Europejskiej są oddzielone od produkcji rol-
nej, ponieważ ich nadrzędnym celem jest wsparcie
dochodów rolniczych, a nie powodowanie zachęt do
zwiększania produkcji. Dzięki temu rolnicy dostoso-
wują swoją produkcję do faktycznego zapotrzebowa-
nia rynku i swoich przewag konkurencyjnych, a nie
kierują się wysokością płatności bezpośrednich. Wy-
płata wsparcia nie jest zatem powiązana z obowiąz-
kiem prowadzenia określonej produkcji rolnej, a jej
wysokość została określona na podstawie danych hi-
storycznych z okresu referencyjnego. W państwach
UE-15 jako okres historyczny przyjęto lata 2000–
–2002. W praktyce oznacza to, że rolnicy we Wspól-
nocie otrzymują określoną kwotę płatności w przeli-
czeniu na gospodarstwo lub hektar użytków rolnych
niezależnie od tego, co uprawiają lub produkują
w roku bieżącym.
Przyjęty w Polsce w 2004 r. uproszczony system
płatności bezpośrednich (SAPS) powodował, że rol-
nicy utrzymujący zwierzęta byli w gorszej pozycji
konkurencyjnej niż ich odpowiednicy z Unii Euro-
pejskiej, którzy otrzymywali płatności do określo-
nych zwierząt (bydła, owiec). Dlatego też w 2007 r.
Polska zaproponowała zmiany do dotychczasowych
płatności bezpośrednich w celu dofinansowania pro-
dukcji zwierzęcej. Przygotowany program jest zgod-
ny z polityką realizowaną w Unii Europejskiej w za-
kresie płatności, a mianowicie płatności nie mogą
być powiązane z bieżącą produkcją, a jedynie z pro-
dukcją w okresie referencyjnym.
W 2007 r. płatność zwierzęca przysługiwała rol-
nikom, którzy w okresie od dnia 1 kwietnia 2005 r.
do dnia 31 marca 2006 r. byli posiadaczami bydła
lub owiec, kóz, lub koni, wpisanych lub zgłoszonych
przez rolników w tym okresie do rejestru zwierząt
gospodarskich lub do rejestru koniowatych, o któ-
rych mowa w przepisach o systemie identyfikacji
i rejestracji zwierząt. Ustalenie ostatecznej daty
okresu referencyjnego przed dniem rozpoczęcia prac
nad ustanowieniem tego mechanizmu wsparcia, za-
pobiegło sztucznemu zwiększaniu liczby zwierząt
utrzymywanych przez rolników (zwiększanie pogło-
wia w trakcie prac nad płatnością zwierzęcą mogło-
by być podyktowane chęcią uzyskania większych
płatności, a nie faktycznym zapotrzebowaniem
rynku).
Jednocześnie przewidziana została możliwość
przyznania płatności zwierzęcej tym rolnikom, któ-
rzy dopiero rozpoczęli działalność. Również w tym
przypadku konieczne było zachowanie historyczne-
go charakteru wsparcia, a więc niemożliwe było za-
stosowanie pomocy związanej z bieżącą produkcją.
W tym celu w § 5 ust. 1 rozporządzenia ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi z dnia 13 marca 2007 r. w spra-
wie rodzajów roślin objętych płatnością uzupełniają-
cą oraz szczegółowych warunków i trybu przyzna-
wania tej płatności (Dz. U. Nr 46, poz. 309, z późn.
zm.) określono okres referencyjny od dnia 15 wrze-
śnia roku poprzedzającego złożenie wniosku do dnia
14 marca roku złożenia wniosku, w którym to okre-
sie rolnicy powinni posiadać zwierzęta, żeby móc
uzyskać płatność zwierzęcą. Końcowa data tego
okresu (14 marca roku, w którym składany jest
wniosek) jest ostatecznym możliwym terminem
zapewniającym historyczny charakter tego me-
chanizmu. Przyjęcie terminu późniejszego ozna-
czałoby bowiem, że uprawnienie do płatności uzy-
skiwaliby rolnicy posiadający zwierzęta w czasie
składania wniosku o płatność, a więc byliby to pro-
ducenci aktualni, a nie historyczni (choć oczywiście
przyjęte rozwiązanie nie wyklucza z systemu płat-
ności tych rolników, którzy nadal utrzymują zwie-
rzęta po 14 marca).
Ponadto w 2007 r. przepisy uwzględniały możli-
wość uzyskania płatności zwierzęcej zgodnie z § 6
ww. rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju
wsi w dwóch przypadkach, o których mowa w art. 21
ust. 1 i art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r.
o płatnościach do gruntów rolnych i płatności cu-
krowej, a więc w przypadku przekazania gospodar-
stwa rolnego w rozumieniu art. 74 ust. 1 lit. a rozpo-
rządzenia nr 796/2004 oraz śmierci rolnika, która
nastąpiła w okresie od dnia złożenia wniosku o przy-
znanie płatności do dnia doręczenia decyzji w spra-
wie przyznania płatności. Zgodnie z tym uregulowa-
niem płatność zwierzęca, o którą ubiegał się w da-
nym roku przekazujący albo spadkodawca, była
przyznawana przejmującemu albo spadkobiercy nie-
zależnie od tego, czy posiadali lub posiadają bydło
lub owce, kozy lub konie. Dodatkowo w 2008 r. Mini-
ster Rolnictwa i Rozwoju Wsi rozporządzeniem
z dnia 14 marca 2008 r. w sprawie rodzajów roślin
objętych płatnością uzupełniającą oraz szczegóło-
wych warunków i trybu przyznawania płatności
w ramach systemów wsparcia bezpośredniego wpro-
wadził możliwość uzyskania płatności zwierzęcej
przez rolnika, który występował uprzednio z wnio-
skiem o przyznanie jednolitej płatności obszarowej
lub płatności uzupełniającej, jeżeli:
1) nabył własność wszystkich gruntów rolnych
wchodzących w skład gospodarstwa rolnego będą-
cych własnością rolnika, któremu co najmniej raz

przyznano płatność zwierzęcą na podstawie dotych-
czasowych przepisów;
2) w okresie od dnia 15 września roku poprzedza-
jącego rok złożenia wniosku o przyznanie płatności
zwierzęcej do dnia 14 marca roku złożenia tego
wniosku był posiadaczem bydła lub owiec, kóz lub
koni, które w tym okresie były wpisane lub zostały
zgłoszone do rejestru zwierząt gospodarskich ozna-
kowanych lub do rejestru koniowatych, o których
mowa w przepisach o systemie identyfikacji i reje-
stracji zwierząt, przez tego rolnika lub jego małżon-
ka, także w przypadku gdy osoby te nie pozostawały
w związku małżeńskim w tym okresie.
Pragnę zapewnić Pana Marszałka, że Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi na bieżąco analizuje
realizację płatności bezpośrednich dla rolników,
w tym również płatności zwierzęcych, w szczególno-
ści pod kątem spełniania celów, jakie zostały przyję-
te dla tego wsparcia.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Eugeniusza Grzeszczaka
w sprawie refundowania ze środków
Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłacanych
młodocianym pracownikom (3989)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Euge-
niusza Grzeszczaka w sprawie refundowania ze
środków Funduszu Pracy wynagrodzeń wypłaca-
nych młodocianym pracownikom, przekazaną wy-
stąpieniem z dnia 2 lipca 2008 r., znak: SPS-023-
-3989/08, uprzejmie informuję:
Z przepisów rozporządzenia ministra pracy i po-
lityki społecznej z dnia 26 kwietnia 2007 r. w spra-
wie refundowania ze środków Funduszu Pracy wy-
nagrodzeń wypłacanych młodocianym pracowni-
kom (Dz. U. Nr 77, poz. 518, z późn. zm.) wynika, że
pracodawcy, którzy chcą uzyskać refundację ze środ-
ków Funduszu Pracy z tytułu wypłaconych wynagro-
dzeń młodocianym pracownikom zatrudnionym na
podstawie umowy o pracę w celu przygotowania za-
wodowego oraz składek na ubezpieczenia społeczne od
tych wynagrodzeń, powinni mieć podpisane z młodo-
cianymi pracownikami umowy o pracę na czas nie-
określony. Wymóg ten jest konsekwencją zapisów
Kodeksu pracy, zgodnie z którym umowy o pracę
w celu przygotowania zawodowego są zaliczone do
szczególnego rodzaju umów o pracę. Art. 194 Kodek-
su pracy do zawierania i rozwiązywania tych umów
807
nakazuje stosowanie kodeksowych przepisów o umo-
wach o pracę na czas nieokreślony.
Ponadto należy zwrócić uwagę, iż w umowie
o pracę zawartej na czas nieokreślony pracodawca
wskazuje czas trwania przygotowania zawodowego.
Po ukończeniu przygotowania zawodowego pracow-
nik jest nadal zatrudniony na podstawie wcześniej
zawartej umowy o pracę na czas nieokreślony, jed-
nak już w zawodzie wyuczonym (w charakterze pra-
cownika wykwalifikowanego) i z wynagrodzeniem
odpowiadającym faktycznie wykonywanej pracy.
Oznacza to, że po zakończeniu przygotowania zawo-
dowego umowa o pracę zawarta na czas nieokreślony
nie ulega rozwiązaniu, tylko trwa z uwzględnieniem
nowych warunków pracy i płacy. Przy czym do za-
wierania i rozwiązywania umów o pracę w celu przy-
gotowania zawodowego nakazuje się stosowanie ko-
deksowych przepisów dotyczących umów o pracę na
czas nieokreślony, ze zmianami przewidzianymi
w art. 195 i 196 Kodeksu pracy.
Ponadto informuję, iż w obowiązującym stanie
prawnym refundacja poniesionych kosztów pracodaw-
ców związanych z prowadzeniem przez pracodawcę
przygotowania zawodowego pracowników młodocia-
nych na podstawie umowy o pracę nie ma charakteru
obligatoryjnego, co oznacza, że pracodawca, aby uzy-
skać refundację, musi spełnić szereg warunków, o któ-
rych mowa w przepisach rozporządzenia w sprawie
refundowania ze środków Funduszu Pracy wynagro-
dzeń wypłacanych młodocianym pracownikom. Mię-
dzy innymi zgodnie z § 3 ust. 2 pkt 9 rozporządzenia
wniosek o zawarcie umowy o refundację zawiera de-
klarację zatrudnienia na podstawie umowy o pracę
przez okres co najmniej 6 miesięcy po zakończeniu
przygotowania zawodowego każdego młodocianego,
którego dotyczy wniosek o zawarcie umowy.
Wymóg ten ma na celu umożliwienie pracowni-
kom młodocianym utrzymanie zatrudnienia po ukoń-
czeniu przez nich przygotowania zawodowego. Jest
on także wyrazem szczególnej ochrony pracownika
młodocianego i pozwala na płynne wejście osób koń-
czących przygotowanie zawodowe na rynek pracy.
Należy też zwrócić uwagę na fakt, iż ten szczególny
wymóg dotyczy jedynie pracowników młodocianych,
których wynagrodzenia i składki na ubezpieczenie
społeczne opłacone od tych wynagrodzeń będą refun-
dowane pracodawcy ze środków Funduszu Pracy.
Zdaniem Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej za-
pisy wyżej powołanego rozporządzenia nie stoją
w sprzeczności z innymi przepisami, w szczególności
ustawy Kodeks pracy i rozporządzenia Rady Mini-
strów z dnia 28 maja 1996 r. w sprawie przygotowa-
nia zawodowego młodocianych i ich wynagradzania
(Dz. U. Nr 60, poz. 278, z późn. zm.).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
808
Odpowiedź
prezesa Urzędu Zamówień Publicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Bronisława Dutki
w sprawie ustawy
Prawo zamówień publicznych (3990)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Bronisława Dutki z dnia 12 czerwca 2008 r.
w sprawie ustawy Prawo zamówień publicznych,
przekazaną pismem z dnia 2 lipca 2008 r. (znak: SPS-
-023-3990/08), uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W celu zapewnienia bezstronności oraz obiekty-
wizmu osób wykonujących czynności w postępowa-
niu o udzielenie zamówienia publicznego ustawa
Prawo zamówień publicznych w przepisie art. 17
przewiduje, iż osoby, w stosunku do których zacho-
dzą okoliczności mogące zdaniem ustawodawcy pod-
ważać ich bezstronność lub obiektywizm, podlegają
wyłączeniu z postępowania. Z uwagi na wagę tego
obowiązku oraz jego konsekwencje dla osób wyko-
nujących czynności i postępowania o udzielenie za-
mówienia ustawa Prawo zamówień publicznych
szczegółowo opisuje okoliczności, których wystąpie-
nie skutkuje obowiązkiem wyłączenia. Zapewnieniu
rzeczywistej realizacji obowiązku wyłączenia służy
przepis, który nakłada na wszystkie osoby wykonu-
jące czynności w postępowaniu obowiązek składa-
nia pod rygorem odpowiedzialności karnej za fałszy-
we zeznania oświadczenia o braku lub istnieniu wy-
mienionych w ustawie Prawo zamówień publicznych
okoliczności, które skutkują ich wyłączeniem. Usta-
wa Prawo zamówień publicznych przewiduje rów-
nież, iż czynności w postępowaniu o udzielenie za-
mówienia podjęte przez osobę podlegającą wyłącze-
niu po powzięciu przez nią wiadomości o okoliczno-
ściach stanowiących podstawę jej wyłączenia powta-
rza się, z wyjątkiem otwarcia ofert oraz innych
czynności faktycznych niewpływających na wynik
postępowania.
Jedną z okoliczności skutkujących wyłączeniem
jest – na podstawie art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo
zamówień publicznych – pozostawanie w stosunku
pracy lub zlecenia z wykonawcą lub bycie członkiem
organów zarządzających lub organów nadzorczych
wykonawców ubiegających się o udzielenie zamówie-
nia przed upływem 3 lat przed dniem wszczęcia po-
stępowania o udzielenie zamówienia. Z zacytowane-
go przepisu wynika, iż wyłączeniu z postępowania
o udzielnie zamówienia podlega osoba, w odniesie-
niu do której wystąpiła jedna z czterech wyliczonych
w tym przepisie przesłanek, tj.:
1) pozostawanie z jednym z wykonawców w sto-
sunku pracy,
2) pozostawanie z jednym z wykonawców w sto-
sunku zlecenia,
3) piastowanie funkcji w organie zarządzającym
jednego z wykonawców,
4) piastowanie funkcji w organie nadzorczym
jednego z wykonawców,
pod warunkiem iż jedna z powyższych sytuacji
zaszła w okresie 3 lat poprzedzających dzień wszczę-
cia postępowania o udzielenie zamówienia (które
następuje w zależności od trybu w dniu ogłoszenia
o zamówieniu lub zaproszenia do negocjacji lub skła-
dania ofert) oraz miała miejsce pomiędzy osobą wy-
konującą czynności w postępowaniu a wykonawcą
(definiowanym zgodnie z art. 2 pkt 11 ustawy Prawo
zamówień publicznych jako osoba fizyczna, prawna
lub jednostka organizacyjna nieposiadająca osobo-
wości prawnej, która ubiega się o udzielenie zamó-
wienia publicznego, złożyła ofertą albo zawarła
umowę w sprawie udzielenia zamówienia), który
w tym postępowaniu ubiega się o udzielenie na jego
rzecz zamówienia publicznego.
Stosownie do przepisów rozporządzenia prezesa
Rady Ministrów z dnia 24 października 2007 r.
w sprawie protokołu postępowania o udzielenie za-
mówienia publicznego (Dz. U. Nr 202, poz. 1463)
osoby wykonujące czynności w postępowaniu o udzie-
lenie zamówienia, którego wartość jest równa lub
większa od kwot określonych w przepisach wyda-
nych na podstawie art. 11 pkt 8 ustawy Prawo za-
mówień publicznych, są zobowiązane do składania
oświadczenia o niepodleganiu wyłączeniu na dru-
ku dodatkowym ZP-11 (załącznik nr 3 do rozporzą-
dzenia w sprawie protokołu). W jego treści przewi-
dziane zostało oświadczenie (pkt 3) o tym, że skła-
dający je przed upływem 3 lat od dnia wszczęcia
postępowania o udzielenie zamówienia nie pozosta-
wał w stosunku pracy lub zlecenia z wykonawcą
i nie był członkiem organów zarządzających lub
nadzorczych wykonawców ubiegających się o udzie-
lenie zamówienia.
W związku z powyższym uprzejmie wyjaśniam,
iż nie zachodzi sprzeczność pomiędzy przepisem
art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo zamówień publicz-
nych a postanowieniem pkt 3 druku dodatkowego
ZP-11. W ww. przepisie ustawy w sposób pozytywny
zostały wymienione przesłanki wyłączenia osoby
wykonującej czynności w postępowaniu o udzielenie
zamówienia publicznego. Natomiast wypełniający
druk ZP-11, czyli osoba wykonująca czynność w po-
stępowaniu składa oświadczenie negatywne, iż w jej
przypadku nie zachodzi żadna z okoliczności wyłą-
czenia. Z punktu widzenia logiki formalnej mamy
w tej sytuacji do czynienia z negacją alternatywy,
tj. oświadczeniem, iż w odniesieniu do osoby, która
je składa, nie zachodzi żadna z czterech okoliczności
przewidzianych w art. 17 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo
zamówień publicznych: pozostawanie z wykonawcą
w stosunku pracy, zlecenia, piastowanie funkcji
w organach zarządzających lub nadzorczych wyko-
nawcy. W myśl zasad logiki formalnej negacja alter-
natywy (alternatyw) jest równoważna koniunkcji

negacji poszczególnych jej członów1). W konsekwen-
cji powyższych wyjaśnień należy uznać, iż posłuże-
nie się w treści pkt 3 druku ZP-11 spójnikiem „i”
było zamierzone oraz prawidłowe. Natomiast ewen-
tualne zastąpienie tego spójnika wyrażeniem „lub”
stanowiłoby błąd logiczny polegający na utożsamie-
niu negacji alternatywy z alternatywą negacji2).
Z wyrazami szacunku
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych
Jacek Sadowy
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Franciszka Jerzego Stefaniuka
w sprawie działania:
Ułatwianie startu młodym rolnikom (3991)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Franciszka Jerzego Stefa-
niuka przesłaną przy piśmie z dnia 2 lipca br., znak:
SPS-023-3991/08, zawierającą propozycje zmian za-
sad przyznawania wsparcia w ramach działania:
Ułatwianie startu młodym rolnikom, objętego Pro-
gramem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 (PROW 2007–2013), uprzejmie przekazuję, co
następuje.
Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 został przyjęty przez Komisję Europej-
ską (KE) w drodze decyzji z dnia 7 września 2007 r.
Kształt programu, w tym warunki przyznania po-
mocy w ramach poszczególnych działań, wynikają
ze strategii rozwoju obszarów wiejskich, przepisów
prawa UE, konsultacji regionalnych i społecznych
(m.in. z Krajową Radą Izb Rolniczych), a przede
wszystkim negocjacji z KE.
Wysokość premii przyznawanej młodemu rolni-
kowi w obecnym okresie programowania (50 000 zł)
jest taka sama, jak w ramach Sektorowego Progra-
mu Operacyjnego „Restrukturyzacja i modernizacja
sektora żywnościowego oraz rozwój obszarów wiej-
skich 2004–2006”. Kwota premii określona została
w PROW 2007–2013, wobec czego jej zmiana wyma-
gałaby dokonania modyfikacji programu. Pragnę
jednak zauważyć, że dwukrotne zwiększenie kwoty
1)
Relację tę opisuje drugi z tzw. wzorów de Morgana [za]:
T.Kotarbiński, Elementy teorii poznania, logiki formalnej oraz
metodologii nauk, Warszawa 2003, s. 290.
2)
Z. Ziembiński, Logika praktyczna, Wyd. XX, Warszawa
1997, s. 157.
809
pomocy oznaczałoby proporcjonalne zmniejszenie
liczby beneficjentów. Aby nie doprowadzić do za-
chwiania równowagi między ograniczonymi przez
budżet możliwościami przyznania pomocy a popy-
tem ze strony wnioskodawców i nie doprowadzić do
sytuacji, w której wiele osób nie będzie mogło uzy-
skać wsparcia ze względu na brak środków finanso-
wych, konieczne byłoby również wtedy odpowiednie
zaostrzenie kryteriów dostępu do działania.
Odnosząc się do obaw pana posła o zbyt niskie
zainteresowanie działaniem ze strony wnioskodaw-
ców, pragnę zwrócić uwagę, że w ramach trwającego
obecnie naboru wniosków, w okresie do dnia 30 czerw-
ca br. o premię mogły ubiegać się jedynie te osoby,
które są już posiadaczami gospodarstwa, jeżeli od
dnia podjęcia przez nie działalności rolniczej do dnia
złożenia wniosku nie upłynęło więcej niż 14 miesię-
cy, natomiast od 1 lipca br. krąg wnioskodawców ob-
jął także osoby, które dopiero planują przejęcie go-
spodarstwa. Ponadto w dniu 30 czerwca br. urucho-
miony został nabór wniosków w ramach działania:
Renty strukturalne i w związku z tym należy się
spodziewać, że o wsparcie dla młodych rolników
będą występować następcy osób przechodzących na
rentę strukturalną. Już obecnie można zauważyć
zwiększone tempo napływu wniosków. Poziom wy-
korzystania rocznego limitu środków (153 832 000
euro) wynosi aktualnie ok. 43% w skali kraju, przy
czym przykładowo w woj. kujawsko-pomorskim
osiąga wartość blisko 64%. Oceniając dotychczaso-
wy przebieg naboru wniosków, należy mieć również
na względzie fakt, że limit środków ustalony na
2008 r. stanowi ponad 1/3 łącznego budżetu prze-
znaczonego na realizację działania w całym okresie
programowania 2007–2013 i wobec tego procento-
we określenie poziomu wykorzystania rocznego li-
mitu daje obraz mniejszego niż w rzeczywistości
stopnia zainteresowania działaniem. Generalnie
za korzystną należy uznać sytuację, w której środ-
ki finansowe dostępne są stale lub w dłuższych
okresach czasu, w związku z czym spełniający kry-
teria wnioskodawcy mają szansę uzyskać wsparcie
w takim terminie, jaki wynika z ich indywidual-
nych sytuacji życiowych.
Odnosząc się do propozycji zmiany rozporządze-
nia ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 17 paź-
dziernika 2007 r. w sprawie szczegółowych warun-
ków i trybu przyznawania pomocy finansowej w ra-
mach działania: Ułatwianie startu młodym rolni-
kom, objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (Dz. U. z 2007 r. Nr 200,
poz. 1443 oraz z 2008 r. Nr 24, poz. 147) w zakresie
przepisu dotyczącego kwestii współwłasności gospo-
darstwa rolnego, informuję, że w celu rozwiązania
problemu współwłasności niektórych części gospo-
darstwa w przypadku osób, które już złożyły wnio-
ski o przyznanie pomocy, Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi, zalecając zastosowanie indywidual-
nego podejścia do poszczególnych spraw, przedsta-
810
wiło Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa następujące stanowisko.
Należy uznać, że premia może być przyznana
w przypadkach, gdy grunt objęty współwłasnością
można potraktować jako odrębny od gospodarstwa
młodego rolnika. Z sytuacją taką mamy do czynie-
nia, gdy brak jest związku stanowiącej współwła-
sność nieruchomości z funkcjonowaniem tego go-
spodarstwa i nie została ona ujęta w biznesplanie,
jako mająca znaczenie z punktu widzenia planowa-
nej produkcji rolnej (dotyczy np. współwłasności bu-
dynku mieszkalnego zlokalizowanego na gruncie
rolnym, drogi dojazdowej do pól lub siedliska), lub
gdy nie jest ona użytkiem rolnym.
Aby rozstrzygnąć kwestię współwłasności w od-
niesieniu do wnioskodawców, którzy w przyszłości
będą ubiegać się o premię dla młodych rolników, pla-
nuje się przygotowanie nowelizacji rozporządzenia
doprecyzowującej m.in. przepisy w tym zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie polskich procedur refinansowania
wydatków ze środków UE (3993)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo znak: SPS-023-3993/08 z dnia 2 lipca 2008 r.,
przy którym przekazana została interpelacja pana po-
sła Witolda Klepacza w sprawie polskich procedur refi-
nansowania wydatków ze środków UE (Fundusz Spój-
ności), pragnę przekazać następujące wyjaśnienia.
Ad pytania pierwszego: Czy zminimalizowanie
liczby instytucji weryfikujących wnioski o płatności
(np. pominięcie Ministerstwa Środowiska i Mini-
sterstwa Rozwoju Regionalnego w przypadku prze-
pływu środków z Funduszu Spójności) mogłoby
skrócić czas oczekiwania na środki pomocowe UE?
Na mocy rozporządzenia Komisji (WE) nr 1386/
2002 z dnia 29 lipca 2002 r. ustanawiającego szcze-
gółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady
(WE) nr 1164/94 w zakresie systemów zarządzania
i kontroli pomocy przyznanej z Funduszu Spójności
i procedury dokonywania korekt finansowych każde
państwo członkowskie zobowiązane zostało do stwo-
rzenia odpowiednich systemów zarządzania i kon-
troli dla organów zarządzających i wypłacających
środki Funduszu Spójności, instytucji pośredniczą-
cych i instytucji wykonawczych. Systemy te winny
zawierać adekwatne procedury w celu zapewnienia
sprawdzenia autentyczności wnioskowanych wydat-
ków i realizacji projektów, od etapu przygotowaw-
czego aż do wejścia w życie inwestycji finansowanej
zgodnie z warunkami decyzji wydanej przez KE.
Sprawdzenie takie obejmuje wszystkie aspekty de-
terminujące efektywne wykorzystanie przyznanych
funduszy, zarówno te o charakterze finansowym,
technicznym, jak i administracyjnym.
Realizując obowiązki nałożone rozporządzeniem
Komisji (WE) nr 1386/2002 (art. 5), Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego opracowało Opis systemów
zarządzania i kontroli Funduszu Spójności w Polsce,
zgodnie z którym:
— instytucja zarządzająca (IZ) jest odpowiedzial-
na za zarządzanie i koordynację Funduszu Spójno-
ści w Polsce oraz przygotowanie i nadzorowanie re-
alizacji strategii wykorzystania Funduszu Spójno-
ści, nie bierze jednak udziału w procesie przekazy-
wania wniosków o płatność do Komisji(…),
— instytucja płatnicza (IP) została wyznaczona
w celu (m.in.) przygotowania i przekazywania wnio-
sków o płatności do KE oraz certyfikacji wydatków
objętych tymi wnioskami (…).
Jednocześnie jednak, zgodnie z Opisem syste-
mów zarządzania i kontroli Funduszu Spójności
w Polsce, do zadań instytucji zarządzającej należy
(m.in.) monitorowanie postępów w realizacji projek-
tów Funduszu Spójności w oparciu o wskaźniki rze-
czowe i finansowe, zapewnienie osiągnięcia celów
i przestrzegania wymogów określonych w memoran-
dach finansowych i decyzjach. Zadanie to realizowa-
ne jest w oparciu o system raportowania postępów
w realizacji projektów, obejmujący – wśród innych
informacji i dokumentów – także wnioski o płatność
wraz raportami z postępów w realizacji projektu.
Z tego względu dokumenty te są przekazywane
i podlegają weryfikacji (w określonym zakresie)
przez wyznaczone komórki MRR.
W Opisie systemów zarządzania i kontroli Fun-
duszu Spójności w Polsce przedstawiony został tak-
że schemat postępowania przy weryfikacji wniosków
o płatność, który zobowiązane są realizować wszyst-
kie instytucje zaangażowane we wdrażanie Fundu-
szu Spójności w RP.
Z tego względu wszelkie ewentualne zmiany w obo-
wiązującym systemie obiegu dokumentów, w tym
wniosków o płatność (obligatoryjnie przekazywanych
wraz z raportami z postępów w realizacji projektu),
leżą w gestii ministra rozwoju regionalnego, nie zaś
ministra finansów. Zaznaczyć przy tym należy, że nie-
zależnie od jakichkolwiek modyfikacji wymóg spraw-
dzenia autentyczności wnioskowanych wydatków i re-
alizacji projektów musi zostać zachowany.
Ad pytania drugiego: Czy ministerstwo rozważa
pomysł utworzenia rezerwy w budżecie państwa na
płatności pokrywane przez beneficjentów do czasu
fizycznego wpływu środków pomocowych na konto

beneficjenta, co usprawniłoby oczekiwanie na środ-
ki pomocowe z UE?
Uprzejmie informuję, iż dla projektów realizowa-
nych w ramach Narodowego Planu Rozwoju istnieje
obecnie mechanizm pełniący podobną funkcję, jak
rezerwa w budżecie państwa na płatności pokrywa-
ne przez beneficjentów do czasu fizycznego wpływu
środków pomocowych na konto beneficjenta – jest to
mechanizm prefinansowania.
Mechanizm prefinansowania został wprowadzo-
ny ustawą z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach pu-
blicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, ze zm.), dalej:
ufp. Zgodnie z art. 20 ustawy z dnia 8 grudnia 2006 r.
o zmianie ustawy o finansach publicznych oraz nie-
których innych ustaw (Dz. U. Nr 249, poz. 1832)
nadal stosuje się przepisy ufp w brzmieniu obowią-
zującym do 31 grudnia 2006 r. Na ich podstawie
środki na prefinansowanie mogą otrzymać jednost-
ki sektora finansów publicznych realizujące progra-
my i projekty finansowane z udziałem środków po-
chodzących z funduszy strukturalnych i Funduszu
Spójności.
Dla Funduszu Spójności ww. zagadnienia re-
guluje rozporządzenie Ministra Finansów z dnia
27 września 2006 r. w sprawie przekazywania i zwro-
tu środków na prefinansowanie projektów wspiera-
nych przez Fundusz Spójności (Dz. U. Nr 181,
poz. 1330).
Środki na prefinansowanie są udostępniane
w formie oprocentowanych pożyczek, z wyjątkiem
środków udostępnianych w formie nieoprocentowa-
nych pożyczek dla:
— państwowych jednostek budżetowych,
— samorządów województw na zadania z zakre-
su zwalczania bezrobocia.
Udzielenie pożyczki następuje po złożeniu przez
pożyczkobiorcę wniosku o jej udzielenie wraz z wy-
mienionymi w rozporządzeniach dokumentami i przy
spełnieniu opisanych tam procedur.
Umowę pożyczki z jednostką sektora finansów
publicznych zawiera minister odpowiedzialny za za-
rządzanie programem lub projektem finansowanym
z udziałem środków pochodzących z funduszy struk-
turalnych i Funduszu Spójności. Minister może zle-
cić zawieranie umów Bankowi Gospodarstwa Krajo-
wego. Umowę pożyczki z państwową jednostką bu-
dżetową lub państwową osobą prawną działającą
w formie agencji zawiera minister finansów.
Zwrot pożyczki udzielonej na prefinansowanie
następuje po otrzymaniu przez jednostkę sektora fi-
nansów publicznych środków z budżetu Unii Euro-
pejskiej.
Ad pytania trzeciego: Czy prowadzone są nego-
cjacje z Komisją Europejską nad możliwością przy-
znawania większej kwoty płatności zaliczkowej, czy-
li z 10%, jak dotychczas, na 25%?
Wszelkie obowiązujące obecnie zasady i warunki
dotyczące wypłat dokonywanych przez Komisję Eu-
ropejską ze środków Funduszu Spójności (w ramach
płatności zaliczkowych, pośrednich oraz końcowych)
811
zostały ściśle określone w rozporządzeniu Rady (WE)
nr 1164/1994 z dnia 16 maja 1994 r. ustanawiającym
Fundusz Spójności (załącznik II, art. D) oraz w roz-
porządzeniu Rady (WE) nr 1265/1999 z dnia 21 czerw-
ca 1999 r. zmieniającym rozporządzenie (WE) nr 1164/
1994 ustanawiające Fundusz Spójności.
W przypadku projektów zatwierdzonych przez
Komisję Europejską w latach 2000–2003, do finan-
sowania ze środków ISPA (ang. Instrument for
Structural Policies for Pre-Accession), płatność za-
liczkowa przekazywana była beneficjentowi w 2 tran-
szach w wysokości 10% wartości przyznanej pomocy
z ISPA każda. Przy czym wypłata pierwszej transzy
uwarunkowana była podpisaniem memorandum fi-
nansowego przez przedstawicieli rządu RP i Komisji
Europejskiej, natomiast wypłata drugiej transzy
uzależniona była od podpisania przez beneficjenta
pierwszego kontraktu na roboty.
W przypadku projektów zatwierdzonych przez
Komisję Europejską w latach 2004–2006, zgodnie
z wyżej wspomnianym art. D, płatność zaliczkowa
zrealizowana jest po przyjęciu decyzji KE oraz po
podpisaniu przez beneficjenta kontraktów z wyko-
nawcami wyłonionymi w drodze zamówień publicz-
nych, na kwotę równą przynajmniej 20% wartości
prac (całkowitego kwalifikowanego kosztu projek-
tu). Wypłata zaliczki realizowana jest w formie prze-
lewu o wartości 20% pomocy przyznanej z Fundu-
szu Spójności. Płatność zaliczkowa ma charakter
jednorazowy, co wyklucza możliwość dzielenia jej na
części w zależności od postępu prac.
Ponadto dla każdego projektu dokładna wysokość
płatności zaliczkowej określona jest w art. 4 memo-
randum finansowego (projekty ISPA 2000–2003) lub
w art. 4 decyzji KE (projekty Funduszu Spójności
2004–2006), na mocy których została przyznana po-
moc ze środków UE dla danego projektu.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
iż nie jest możliwe prowadzenie z Komisją Europej-
ską negocjacji w sprawie otrzymania kwot płatno-
ści zaliczkowych wyższych niż wypłacane obecnie
(tj. 20% przyznanej pomocy).
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż zgodnie z roz-
porządzeniem Rady (WE) nr 1265/99 w uzasadnio-
nych przypadkach istnieje możliwość podjęcia dzia-
łań mających na celu zwiększenie ogólnej kwoty wy-
płat (płatności zaliczkowe oraz płatności pośrednie
łącznie) z poziomu 80% do 90% całkowitej przyzna-
nej pomocy, celem zmniejszenia obciążenia budżetu
beneficjenta. Sytuacja taka wystąpiła w przypadku
kilku projektów Funduszu Spójności w sektorze śro-
dowiska.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
812
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Witolda Klepacza
w sprawie utworzenia Centralnej Informacji
Działalności Gospodarczej (3995)
W odpowiedzi na pismo z dnia 2 lipca br., znak:
SPS-023-3995/08, przy którym przesłano interpela-
cję pana posła Witolda Klepacza w sprawie utworze-
nia Centralnej Informacji o Działalności Gospodar-
czej, uprzejmie przekazuję wyjaśnienia w poruszo-
nych kwestiach.
Przepisy ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobo-
dzie działalności gospodarczej (Dz.U. z 2007 r.
Nr 155, poz. 1095, z późn.zm.) były opracowywane
w 2003 r. Ustawa ta w zakresie przepisów ewiden-
cyjnych zawiera wiele rozwiązań błędnych. Szczegó-
łowa analiza i symulacje praktycznego funkcjono-
wania wykazały, że ich realizacja będzie bardzo
trudna i pociągnie za sobą znaczne, niepotrzebne
koszty. Rozwój informatyzacji administracji pozwa-
la na znacznie lepsze i praktyczniejsze rozwiązania
w zakresie ewidencjonowania przedsiębiorców niż
projektowane 5 lat temu. Uznano więc, że podejmo-
wanie prac legislacyjnych i organizacyjnych zmie-
rzających do ich wykonania jest niecelowe. Argu-
mentację tę podzielił parlament w 2006 r., przesu-
wając termin wejścia w życie tych przepisów, aby
dać czas na dopracowanie nowych zasad. Jednak ze
względu na koniec kadencji nowych regulacji nie
uchwalono.
W grudniu 2006 r. funkcjonujący w tamtym cza-
sie Międzyresortowy Zespół do Spraw Informatyza-
cji rekomendował wykorzystanie tworzonej wówczas
platformy ePUAP dla potrzeb systemu Centralnej
Informacji o Działalności Gospodarczej. Zgodnie
z opinią zespołu wymiana danych między systemem
teleinformatycznym CIDG a innymi systemami ma
odbywać się za pośrednictwem systemu informa-
tycznego Elektroniczna Platforma Usług Admini-
stracji Publicznej (ePUAP), realizowanego przez mi-
nistra właściwego do spraw informatyzacji. Wymóg
ten został uwzględniony w projekcie ustawy o swo-
bodzie działalności gospodarczej przesłanym przez
ministra gospodarki do Kancelarii Prezesa Rady
Ministrów 23 stycznia 2007 r. Rada Ministrów
31 lipca 2007 r. skierowała projekt do Sejmu (druk
nr 2150), który jednak nie zdążył rozpocząć jego
procedowania.
Ponownie prace nad kształtem centralnej infor-
macji rozpoczęto pod koniec 2007 r. Powstała kon-
cepcja wspólnego systemu Pojedynczych Punktów
Kontaktowych (PPK) oraz Centralnej Informacji
o Działalności Gospodarczej przyjęta 16 listopada
2007 r. przez Komitet Europejski Rady Ministrów.
Na jej podstawie opracowano koncepcję Centralnej
Ewidencji i Informacji o Działalności Gospodarczej
(CEIDG), która, podobnie jak poprzednia propozy-
cja, zakłada wykorzystanie usług platformy ePUAP.
Materiał pt. „Koncepcja systemu Centralnej Ewi-
dencji i Informacji o Działalności Gospodarczej
(„zero okienka”) – scenariusz realizacji” został
przedstawiony dziesięciu wiodącym organizacjom
pracodawców i przedsiębiorców. Swoje stanowiska
przekazało sześć z nich. Każda z opinii jest pozy-
tywna co do ogólnych założeń systemu.
Przedstawiona propozycja kształtu systemu CE-
IDG znalazła odzwierciedlenie w projekcie noweli-
zacji ustawy o swobodzie działalności gospodarczej.
Projekt ten jest już gotowy i w najbliższym czasie
będzie przesłany do uzgodnień międzyresortowych.
Po zakończeniu prac nad ustawą opracowany zosta-
nie szczegółowy harmonogram realizacji CEIDG.
W nowelizacji przyjęto, że CEIDG zostanie urucho-
miona do 1 lipca 2011 r. Jest to związane z faktem,
iż wdrożenie nowej koncepcji ewidencjonowania
przedsiębiorców wymaga budowy specjalnego syste-
mu informatycznego w Ministerstwie Gospodarki
oraz praktycznego przetestowania możliwości jego
współpracy z wieloma odrębnymi systemami pozo-
stającymi w gestii innych organów, nie tylko rządo-
wych, ale również prowadzonych przez sądy, jed-
nostki samorządu terytorialnego czy zawodowego.
Opracowywana w Ministerstwie Gospodarki
kompleksowa nowelizacja ustawy o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej przebiega etapami. W pierw-
szej kolejności zaproponowano zmiany dotyczące
kwestii najpilniejszych: wymaganej ze względu na
prawo unijne nowelizacji art. 13 i 21 oraz najbardziej
oczekiwanych przez przedsiębiorców (wiążące inter-
pretacje i zawieszenie wykonywania działalności go-
spodarczej). Drugi etap, obejmujący nowe zasady
ewidencjonowania przedsiębiorców oraz regulacje
w zakresie kontroli działalności gospodarczej, wy-
maga szerokich konsultacji, w związku z czym jest
przedmiotem odrębnego projektu nowelizacji.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie wynagrodzeń pracowników
parków krajobrazowych (3996)
W związku z otrzymaną przy piśmie z dnia 2 lip-
ca br., znak: SPS-023-3996/08, interpelacją pana
posła Jarosława Wałęsy w sprawie wynagrodzeń
pracowników parków krajobrazowych przedsta-
wiam Panu Marszałkowi następujące stanowisko.

Aktualnie warunki wynagradzania pracowni-
ków parków krajobrazowych regulują przepisy
rozporządzenia ministra pracy i polityki społecz-
nej z dnia 30 kwietnia 2008 r. w sprawie warun-
ków wynagradzania za pracę i przyznawania in-
nych świadczeń związanych z pracą dla pracowni-
ków zatrudnionych w państwowych jednostkach
sfery budżetowej działających w zakresie środowi-
ska (Dz. U. Nr 82, poz.498), a w odniesieniu do wyż-
szych stanowisk kierowniczych mają zastosowanie
przepisy tzw. ustawy kominowej.
Wymienione rozporządzenie określa m.in. mini-
malną i maksymalną wysokość miesięcznych sta-
wek wynagrodzenia zasadniczego oraz maksymalną
wysokość stawek dodatku funkcyjnego. Od dnia
1 stycznia 2008 r. stawki wynagrodzenia zasadni-
czego określone w załączniku nr 1 do rozporządze-
nia kształtują się w granicach kwot:
— 900–1200 zł w I kategorii zaszeregowania;
— 1240–2200 zł w XV kategorii zaszeregowa-
nia.
W stosunku do stawek wynagrodzenia obowią-
zujących poprzednio, tj. w latach 2006–2007, mini-
malne kwoty wzrosły w granicach 13,9%–24,2%,
a maksymalne kwoty od 19% do 30%.
System wynagrodzeń określony przepisami oma-
wianego rozporządzenia przewiduje, że pracowni-
kom, poza wynagrodzeniem zasadniczym, dodat-
kiem funkcyjnym oraz dodatkiem za wysługę lat,
może być przyznany dodatek specjalny z tytułu
okresowego zwiększenia zakresu obowiązków służ-
bowych lub powierzenia dodatkowych zadań albo ze
względu na charakter pracy lub warunki wykony-
wania pracy. W ramach posiadanych środków na
wynagrodzenia pracodawca może utworzyć fundusz
premiowy oraz fundusz nagród.
Uprzejmie informuję, że określone w rozpo-
rządzeniu stawki wynagrodzenia zostały ustalone
z uwzględnieniem przepisów ustawy z dnia 23 grud-
nia 1999 r. o kształtowaniu wynagrodzeń w pań-
stwowej sferze budżetowej oraz o zmianie niektó-
rych ustaw (Dz. U. Nr 110, poz. 1255, z późn. zm.).
W myśl art. 9 ust. 1 wymienionej ustawy średnio-
roczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń dla pracow-
ników państwowej sfery budżetowej ustala ustawa
budżetowa. Ustawa budżetowa na rok 2008 z dnia
23 stycznia 2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117) ustaliła
średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń dla
pracowników państwowej sfery budżetowej objętych
niemnożnikowymi systemami wynagrodzeń w wy-
sokości nie niższej niż 102,3%.
W świetle art. 773 § 1 Kodeksu pracy zmiana ww.
rozporządzenia następuje na wniosek ministra wła-
ściwego do spraw środowiska. Przewiduję, że naj-
bliższa zmiana polegająca na podwyższeniu stawek
wynagrodzenia zasadniczego nastąpi w terminie
określonym w art. 8 ustawy o kształtowaniu wyna-
grodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz o zmia-
nie niektórych ustaw, zgodnie z którym podwyższe-
nie wynagrodzeń dla pracowników państwowej sfe-
813
ry budżetowej następuje w ciągu trzech miesięcy po
ogłoszeniu ustawy budżetowej, z wyrównaniem od
dnia 1 stycznia danego roku.
Ustalenie wysokości wynagrodzenia miesięczne-
go dyrektora parku krajobrazowego, jego zastępcy
i głównego księgowego następuje zgodnie z przepi-
sami tzw. ustawy kominowej, tj. ustawy z dnia 3 mar-
ca 2000 r. o wynagradzaniu osób kierujących niektó-
rymi podmiotami prawnymi (Dz. U. Nr 26, poz. 306,
z późn. zm.). Przepisy tej ustawy limitują m.in. wy-
sokość miesięcznego wynagrodzenia pracowników
objętych jej zakresem podmiotowym. W 2008 r. do-
puszczalna wysokość miesięcznego wynagrodzenia
dla pracowników zarządzających państwowymi jed-
nostkami sfery budżetowej, zakładami budżetowy-
mi oraz gospodarstwami pomocniczymi państwo-
wych jednostek budżetowych nie może przekroczyć
9308,76 zł (art. 8 pkt 6 ustawy).
W świetle art. 10 ustawy pracownikom zarządza-
jącym może być przyznana nagroda roczna, w zależ-
ności od osiągniętych wyników finansowych lub
stopnia realizacji innych zadań.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację poseł Izabelli Sierakowskiej
w sprawie wypłaty preferencyjnych kredytów
klęskowych w woj. lubelskim (3997)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 2 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-3997/
08) interpelacją poseł Izabelli Sierakowskiej w spra-
wie wypłaty preferencyjnych kredytów klęskowych
w woj. lubelskim uprzejmie Pana Marszałka infor-
muję, że wobec niewystarczających kwot środków
zaplanowanych w planie finansowym Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na dopłaty
do oprocentowania inwestycyjnych i klęskowych
kredytów bankowych w łącznej kwocie 849 575 tys.
zł, w tym na dopłaty do oprocentowania kredytów
klęskowych w kwocie 200 574 tys. zł, minister rol-
nictwa i rozwoju wsi wystąpił do ministra finansów
o zwiększenie środków dla Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa na powyższy cel.
Po dokonaniu zmiany przeznaczenia środków
z niewykorzystanych rezerw celowych dodatkowe
środki budżetowe zostaną przekazane dla Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w celu
zapewnienia pełnego dostępu do kredytów na wzno-
wienie produkcji w gospodarstwach rolnych lub
814
działach specjalnych produkcji rolnej poszkodowa-
nych w związku z wystąpieniem klęsk.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że kierownic-
two Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęło
decyzję o wydłużeniu o 2 miesiące, tj. do 31 sierpnia
2008 r., terminu udzielania kredytów klęskowych
na zasadach wynikających z rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie
szczegółowego zakresu i kierunków działań Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz spo-
sobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514) na pod-
stawie zgód na uruchomienie linii kredytowych wy-
danych przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w okresie od 1 czerwca 2007 r. do 31 grudnia 2007 r.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jolanty Szczypińskiej
w sprawie realizacji ustawy o Karcie Polaka
(3998)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Jolanty Szczypińskiej (pismo
nr SPS-023-3998/08 z dnia 2 lipca 2008 r.) w spra-
wie realizacji ustawy o Karcie Polaka przedstawiam
następujące wyjaśnienia:
Ustawa o Karcie Polaka weszła w życie 29 marca
br. Z tą chwilą wszystkie polskie urzędy konsularne
podjęły zadania związane z jej realizacją.
Podstawowy obszar działania ustawy o Karcie
Polaka dotyczy 15 krajów powstałych po rozpadzie
ZSRR, przy czym główny ciężar przypada na polskie
urzędy konsularne na Ukrainie i Białorusi, które
realizują ok. 90% wszystkich wniosków (na ponad
7500 złożonych wniosków). Urzędami o najwięk-
szym obciążeniu zadaniami związanymi z realizacją
Karty Polaka jest Konsulat Generalny we Lwowie,
realizujący ok. 37% wszystkich wniosków, a w dal-
szej kolejności – placówka w Łucku oraz konsulaty
na Białorusi, w Grodnie i Brześciu.
Konsulaty na Ukrainie, pomimo wielkiego obcią-
żenia, działają sprawnie i realizują określone usta-
wą zadania. MSZ nie otrzymuje od zainteresowa-
nych, poza incydentalnymi przypadkami, żadnych
skarg na działalność placówek w tej materii. Należy
podkreślić, że w czasie ostatniego spotkania w koń-
cu czerwca br. Polonijnej Rady Konsultacyjnej przy
Marszałku Senatu RP przedstawiciel polskich śro-
dowisk na Ukrainie publicznie wyraził zadowolenie
z pracy polskich urzędów konsularnych w zakresie
realizacji ustawy o Karcie Polaka.
Zdecydowanie najtrudniejsza sytuacja przy reali-
zacji ustawy występuje na Białorusi, w szczególno-
ści w Grodnie i w dalszej kolejności w Brześciu. Na
ten stan rzeczy składa się wiele czynników, z któ-
rych podstawowe znaczenie mają uwarunkowania
polityczne na Białorusi. Władze białoruskie od po-
czątku były przeciwne realizacji ustawy na jej tery-
torium, uważając ją za element mieszania się w we-
wnętrzne sprawy Białorusi i czynnik podważający
jedność narodu białoruskiego. Podjęte przez Biało-
rusinów konkretne działania, wyrażające się m.in.
w nieprzyznaniu wiz dla polskich konsulów mają-
cych realizować zadania związane z Kartą Polaka,
znacznie utrudniają bieżącą działalność naszych
placówek. Oznacza to bowiem, że bardzo poszerzony
zakres obowiązków musi być de facto realizowany
przez ten sam zespół ludzki.
W celu załagodzenia sytuacji placówki na Biało-
rusi w pierwszej kolejności przyjmują wnioskodaw-
ców w podeszłym wieku, weteranów i osoby reko-
mendowane przez Związek Polaków na Białorusi
A. Borys oraz osoby zaufania społecznego. Wniosko-
dawcy ci są przyjmowani w ciągu 2–3 tygodni. Sys-
tem ten został stworzony w ścisłej współpracy ze
Związkiem Polaków na Białorusi. Wydaje się, że ten
sposób przyjmowania interesantów, jakkolwiek nie-
doskonały i powodujący w niektórych przypadkach
długi okres oczekiwania na rozmowę z konsulem
i złożenie wniosku, jest w obecnych warunkach je-
dynym możliwym do zastosowania w praktyce
w tym państwie. Jest przede wszystkim w miarę
bezpieczny dla wnioskodawców i umożliwia syste-
matyczne i skuteczne działanie.
Niewystarczająca obsada kadrowa oraz niechęć
władz miejscowych uniemożliwia polskim konsulom
na Białorusi – w przeciwieństwie np. do Ukrainy
– wyjazdy w teren, bezpośrednio do skupisk polskich
i przeprowadzenia tam szerszej akcji promocyjno-in-
formacyjnej, jak również akcji przyjmowania wnio-
sków od zainteresowanych. Przeprowadzenie szero-
kiej kampanii informacyjnej w warunkach białoru-
skich jest z założenia niemożliwe. Decydują o tym
działania miejscowych władz, które wielokrotnie za-
powiadały, że uczynią wszystko, aby ustawa o Kar-
cie Polaka na terytorium RB nie była realizowana.
Stosowna informacja jest więc rozprowadzana za
pośrednictwem działaczy polskich oraz jest dostęp-
na w placówkach polskich.
We wszystkich pozostałych krajach realizacja
ustawy o Karcie Polaka, w zakresie dostępności do
informacji i możliwości spotkania z konsulem, prze-
biega bez większych trudności. Okazało się, że zain-
teresowanie Kartą Polaka w niektórych krajach jest
mniejsze, niż przewidywano. Chodzi tu zwłaszcza
o Rosję i Kazachstan. Głównym powodem tej sytu-
acji jest generalnie brak znajomości języka polskiego
oraz często zbyt duże oddalenie od urzędu konsular-
nego. Konsulowie w ramach swojej działalności po-

dejmują starania, aby dotrzeć osobiście do skupisk
polonijnych zainteresowanych otrzymaniem Karty
Polaka i zamieszkałych m.in. w odległych stepach
kazachskich czy na dalekiej Syberii. Działania takie
Ministerstwo Spraw Zagranicznych będzie kontynu-
ować. Przynajmniej częściowo ułatwi to osobom za-
interesowanym otrzymanie stosownej informacji
oraz złożenie wniosków o przyznanie Karty Polaka.
Proces wydawania Karty Polaka jest przez Mini-
sterstwo Spraw Zagranicznych systematycznie i wni-
kliwie monitorowany i analizowany. W czerwcu br.
przeprowadzone zostały dwie narady regionalne
konsulów (w Kijowie i Moskwie), podczas których
wymieniono doświadczenia, zidentyfikowano pro-
blemy i luki ustawowe, zalecono konsulom maksy-
malną aktywność w terenie.
Pracę konsulów organizujemy w taki sposób, aby
zminimalizować kolejki przed najbardziej obciążo-
nymi konsulatami. Rozważnie współpracujemy z or-
ganizacjami polskimi, aby docierać do wszystkich
zainteresowanych Kartą Polaka, ale bez nadmiaru
pośredników.
Dla udoskonalenia systemu informowania o Kar-
cie Polaka ważne znaczenie będzie miało opubliko-
wanie wkrótce kolejnej, aktualnej wersji broszury,
która rozprowadzona zostanie jak najszerzej w śro-
dowiskach polskich na Wschodzie.
Pragnę podkreślić, że Karta Polaka będzie wy-
dawana przez kolejne lata i nie powinna być promo-
wana jako jednorazowa akcja. Polacy na Wschodzie
nie oczekują na rozbudzanie nadziei, ale na konkret-
ne wsparcie, co pozostaje nadrzędną troską Mini-
sterstwa Spraw Zagranicznych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Waldemara Wrony
w sprawie niedoboru węgla energetycznego
na polskim rynku (3999)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Walde-
mara Wrony z dnia 25 czerwca 2008 r., przekazaną
przy piśmie z dnia 2 lipca br., znak: SPS-023-3999/
08, w sprawie niedoboru węgla energetycznego na
polskim rynku, uprzejmie informuję, co następuje.
W sektorze węgla kamiennego w wyniku zanie-
dbań inwestycyjnych w latach ubiegłych i skoncen-
trowaniu się na działaniach restrukturyzacyjnych,
a przede wszystkim na zmniejszaniu zdolności pro-
815
dukcyjnych oraz obniżaniu zatrudnienia i kosztów,
doprowadzono do ograniczenia frontów wydobyw-
czych, w tym zapasowych. Na ograniczenie możliwo-
ści wydobycia wpływały również obiektywne trud-
ności spowodowane pogarszającymi się warunkami
górniczo-geologicznymi. Przy ograniczonych fron-
tach wydobywczych nie ma możliwości szybkiego
uruchomienia wydobycia w innych pokładach czy
ścianach. Zaniedbania inwestycyjne oraz przyczyny
obiektywne, które wystąpiły na przełomie lat 2007/
2008, spowodowały spadek wydobycia węgla.
Obecnie utrzymanie wydobycia węgla kamienne-
go na poziomie zabezpieczającym popyt krajowy jest
jednym z najważniejszych zadań spółek węglowych.
Aby zrealizować ten cel, konieczne są inwestycje
modernizacyjno-odtworzeniowe wymagające nakła-
dów na poziomie ok. 19 mld zł do 2015 r.
Spółki węglowe nie będą jednak w stanie samo-
dzielnie zgromadzić tak dużych kwot. Dlatego, jako
jedna z metod pozyskania przynajmniej części środ-
ków na inwestycje, rozpatrywana jest prywatyzacja
poprzez Giełdę Papierów Wartościowych, przy zało-
żeniu zachowania przez państwo – w każdym przy-
padku – pakietu kontrolnego akcji.
Możliwości uzyskania dodatkowych środków na
inwestycje w formie dofinansowania z budżetu pań-
stwa do inwestycji początkowej stwarza ustawa z dnia
7 września 2007 r. o funkcjonowaniu górnictwa wę-
gla kamiennego w latach 2008–2015 (Dz. U. Nr 192,
poz. 1379). W latach 2009–2010 przewiduje się reali-
zację 39 zadań inwestycyjnych w 20 kopalniach wę-
gla kamiennego o łącznych nakładach finansowych
6640 mln zł. Jako inwestycje początkowe można za-
kwalifikować zadania na kwotę 2841 mln zł, co daje
przewidywaną dotację państwa (30%) na kwotę ok.
860 mln zł. Uzyskanie tych środków uzależnione
jest od sytuacji budżetu państwa oraz wymaga noty-
fikacji pomocy w Komisji Europejskiej.
Brane są pod uwagę również inne rozwiązania,
takie jak np. wprowadzenie do obiegu obligacji oraz
pozyskanie maszyn i urządzeń w drodze leasingu.
Zakładane inwestycje powinny przynieść pozy-
tywne skutki w zakresie ustabilizowania wydobycia
na pożądanym poziomie. W roku 2008 nastąpił
wzrost nakładów na inwestycje wynoszący średnio-
miesięcznie o ok. 50 mln zł więcej niż średniomie-
sięczne nakłady w roku 2007. Należy jednakże mieć
na uwadze, że inwestycje w górnictwie węgla ka-
miennego są czasochłonne, a efekty uzyskuje się po
dłuższym okresie.
Niezależnie od wzrostu wydatków na inwestycje
spółki węglowe podejmują działania w zakresie or-
ganizacji pracy, umożliwiające uzyskanie wzrostu
wydobycia w krótszym okresie.
Z informacji uzyskanych od zarządu Kompanii
Węglowej SA wynika, że kompania dostarczyła
w 2007 r. do większości elektrowni i elektrociepłow-
ni zawodowych zrzeszonych w Polskim Towarzy-
stwie Elektrociepłowni Zawodowych węgiel w ilo-
ściach wynikających z zawartych umów, a po upły-
816
wie I półrocza 2008 r. realizacja dostaw wynosi
łącznie 5,1 mln ton, co stanowi 101% w stosunku
do ilości wynikających z umów. Należy pamiętać,
że umowy na dostawy węgla w 2008 r. zawierane
były w IV kwartale 2007 r.
Zakład Energetyki Cieplnej w Końskich nie
współpracował w poprzednich latach z Kompanią
Węglową SA, a z zapytaniem o możliwość zakupu
węgla w sezonie grzewczym 2008/2009 zwrócił się
w maju br., w czasie, kiedy oferta sprzedaży węgla
na rok bieżący była już bardzo ograniczona ze wzglę-
du na zobowiązania wynikające z zawartych wcze-
śniej kontraktów z innymi partnerami. W związku
z powyższym nie było możliwości uzyskania zapew-
nienia przez KW SA dostaw węgla do ZEC w Koń-
skich w III i IV kwartale 2008 r., natomiast istnieje
możliwość uwzględnienia potrzeb Zakładu Energe-
tyki Cieplnej w Końskich w I kwartale 2009 r.,
o czym kontrahent został poinformowany.
W Katowickim Holdingu Węglowym SA w dal-
szym ciągu występują skutki powstałych w 2007
i 2008 r. zdarzeń losowych natury techniczno-geolo-
gicznej, powodujące opóźnienia dostaw do elektro-
ciepłowni. Z tego względu KHW SA już od dłuższego
czasu nie zawiera nowych umów na dostawy węgla,
koncentrując wysiłki na zapewnieniu dostaw w ra-
mach już podpisanych umów z IV kwartału 2007 r.
Kopalnie Holdingu Węglowego SA podejmują wszel-
kie możliwe działania mające na celu zrealizowanie
wydobycia w 2008 r. na poziomie wyższym niż
w roku ubiegłym. Ocenia się, że pierwsze efekty
z tytułu realizowanych zadań inwestycyjnych ukie-
runkowanych na zwiększenie zdolności produkcyj-
nych kopalń pojawią się w 2009 i 2010 r.
Również Lubelski Węgiel „Bogdanka” SA, chcąc
sprostać oczekiwaniom dotyczącym zwiększenia wo-
lumenu dostaw dla obecnych i przyszłych odbiorców,
prowadzi inwestycje rozbudowy kopalni, która
umożliwi podwojenie wydobycia z 5,2 mln ton węgla
handlowego do ok. 10–11 mln ton po roku 2014.
Informując o powyższym, należy dodać, że mini-
ster gospodarki nie ma możliwości bezpośredniego
interweniowania u producentów poprzez ingerencję
w decyzje zarządów spółek oraz naruszanie warun-
ków i stopnia realizacji zawartych wcześniej kon-
traktów na dostawy węgla kamiennego dla elektro-
energetyki.
Polska jest członkiem Unii Europejskiej, w której
handel węglem jest wolny. W ostatnim okresie ob-
serwuje się zwiększony import węgla, realizowany
przez poszczególne podmioty gospodarcze. Wskazu-
je to na uzupełnianie niedoborów na rynku krajo-
wym poprzez import węgla z krajów UE.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie nieuwzględnienia Częstochowy
w projekcie ustawy o metropoliach (4000)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 2 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4000/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Jadwigi Wiśniewskiej z dnia 25 czerwca 2008 r.
w sprawie nieuwzględnienia Częstochowy w projek-
cie ustawy o metropoliach, w porozumieniu z mini-
strem rozwoju regionalnego, z upoważnienia preze-
sa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie należy zaznaczyć, że w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji trwają prace
nad projektem ustawy o rozwoju miast, centrach
rozwoju regionalnego i obszarach metropolitalnych
i umieszczony na stronie podmiotowej Biuletynu In-
formacji Publicznej MSWiA projekt ustawy nie jest
ostateczną wersją rządowego dokumentu. W ramach
prowadzonych prac przygotowano diagnozę proble-
mów rozwoju obszarów metropolitalnych i rekomen-
dacji delimitacji obszarów metropolitalnych w Pol-
sce, która objęła m.in. zarys procesów metropolizacji
w Polsce, klasyfikację ośrodków metropolitalnych,
ośrodki metropolitalne w systemie osadniczym Pol-
ski, kryteria i wskaźniki delimitacji obszarów me-
tropolitalnych w ujęciu wariantowym, potencjalne
obszary metropolitalne w Polsce (podstawowa cha-
rakterystyka) oraz ograniczenia rozwoju obszarów
metropolitalnych i możliwości wykorzystania ich
potencjału społeczno-gospodarczego.
Przepisy projektu ustawy o rozwoju miast, cen-
trach rozwoju regionalnego i obszarach metropoli-
talnych ukierunkowane są na tworzenie mechani-
zmów pozwalających na utrzymanie równowagi
w rozwoju sieci miejskiej poprzez wzmocnienie stra-
tegicznej roli obszarów metropolitalnych i jednocze-
sną poprawę atrakcyjności małych i średnich miast
oraz gmin wiejskich. Wzmocnienie więzi pomiędzy
rozwojem miast i obszarów zurbanizowanych a roz-
wojem sąsiadujących terenów podmiejskich i wiej-
skich jest priorytetem ustawy.
Projektowana ustawa określa cele i sposób pro-
wadzenia polityki miejskiej państwa. Jako jej głów-
ne kierunki wskazuje stwarzanie korzystnych wa-
runków dla rozwoju miast i ich otoczenia, w tym
centrów rozwoju regionalnego, kontrolę procesów
urbanizacji zgodnie z zasadami rozwoju zrównowa-
żonego. Niezwykle istotne jest także usprawnienie
procesów zarządzania w miastach i na terenach
aglomeracji miejskich poprzez koordynację i konsoli-
dację zarządzania dużym miastem i terenem stano-
wiącym jego otoczenie. Zgodnie z założeniami pro-

jektu ustawy polityka miejska państwa znajdować
będzie wyraz w ustawach, dokumentach strategicz-
nych szczebla ogólnopolskiego i regionalnego, pro-
gramach operacyjnych, w koncepcji zagospodarowa-
nia przestrzennego kraju, a także w planach zago-
spodarowania przestrzennego obejmujących region
i obszary funkcjonalne. Jednocześnie ustalenia poli-
tyki miejskiej państwa będą uwzględniane w toku
prac nad budżetem państwa.
Wskazany projekt ustawy określa tryb i zasady
wyznaczania obszarów metropolitalnych oraz two-
rzenia zespołów metropolitalnych. Zgodnie z nim
wyznaczenie obszaru metropolitalnego, polegające
na wskazaniu gmin położonych na terenie tego ob-
szaru, następuje w drodze rozporządzenia Rady
Ministrów. Ustawa zawiera delegację ustawową do
tworzenia przez Radę Ministrów obszarów metro-
politalnych z ludnością ok. 2 mln osób lub więcej,
przy gęstości zaludnienia na tym obszarze przekra-
czającej 200 mieszkańców na 1 km2 (vide art. 11
projektu).
Zgodnie z art. 12 ww. projektu liczba wskaza-
nych obszarów metropolitalnych nie jest zamknięta,
przy spełnieniu określonych kryteriów Rada Mini-
strów w drodze rozporządzenia może rozszerzyć sto-
sowanie ustawy na dalsze aglomeracje miejskie i wy-
znaczyć (po spełnieniu określonych warunków)
nowe obszary metropolitalne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 18 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Walkowiaka
w sprawie reformy
Narodowego Funduszu Zdrowia (4001)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Andrzeja Walkowiaka posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 10 czerwca
2008 r. w sprawie reformy Narodowego Funduszu
Zdrowia, przesłaną przy piśmie Marszałka Sejmu
z dnia 2 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-4001/08) uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących informacji.
W ramach programu działań rządu w dziedzinie
ochrony zdrowia został przygotowany projekt usta-
wy dotyczący m.in. decentralizacji instytucji płatni-
ka w ramach systemu powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego. Projekt przewiduje m.in., że w miejsce
Narodowego Funduszu Zdrowia powstanie siedem
odrębnych publicznych instytucji powszechnego ubez-
pieczenia zdrowotnego, które docelowo będą mogły
817
kontraktować świadczenia na terenie całego kraju.
Biorąc pod uwagę doświadczenie wynikające z funk-
cjonowania, zaczynając od roku 1999 do roku 2003,
kas chorych, przyjęto rozwiązanie, w którym każda
z nowoutworzonych instytucji skupiać będzie co naj-
mniej 10% ogółu osób ubezpieczonych w Polsce. Na
siedziby nowych instytucji wskazano miasta będące
stolicami województw, z których pochodzi większość
ubezpieczonych danej instytucji. Podkreślić należy,
iż przepisy ww. projektu ustawy umożliwiają zmia-
nę siedziby, jeżeli statut nowej instytucji przyjęty
przez jej radę postanowi inaczej.
Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z projek-
tem ustawy odpowiednie oddziały wojewódzkie fun-
duszu, które wejdą w skład nowych instytucji po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, staną się
oddziałami regionalnymi poszczególnych instytucji,
co oznacza zapewnienie ciągłości działania struktur
regionalnych w ramach instytucji płatnika w syste-
mie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Po-
nadto również pracownicy poszczególnych oddzia-
łów wojewódzkich NFZ staliby się z mocy ustawy
pracownikami nowych instytucji.
Odnosząc się do kwestii miejsca podpisywania
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej za-
wieranych przez poszczególne instytucje ubezpie-
czenia zdrowotnego, należy zauważyć, iż jest to
sprawa organizacyjna i określenie miejsca lub miejsc
podpisywania przedmiotowych umów należeć bę-
dzie do kompetencji instytucji ubezpieczenia zdro-
wotnego.
W nawiązaniu do wysokości stawki za świadcze-
nia opieki zdrowotnej należy zauważyć, iż podstawo-
wym zadaniem instytucji ubezpieczenia zdrowotne-
go będzie, tak jak w przypadku NFZ, zapewnienie
ubezpieczonym równego dostępu do świadczeń opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych niezależnie od miejsca ich udzielania. Mając na
uwadze, iż zostanie utrzymany dotychczasowy tryb
zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej (w drodze konkursu ofert lub rokowań)
oraz umożliwione zostanie zawieranie przez świad-
czeniodawców umów z więcej niż jedną instytucją
ubezpieczenia zdrowotnego bądź też podpisywanie
umowy z instytucją najlepiej funkcjonującą, należy
przypuszczać, iż mogą wystąpić różnice w stawkach
za świadczenia opieki zdrowotnej pomiędzy instytu-
cjami ubezpieczenia zdrowotnego a także pomiędzy
świadczeniodawcami, przy czym powodem zróżnico-
wania poza kryteriami oceny ofert określonymi
w ustawie nie może być rejon, na terenie którego
funkcjonuje świadczeniodawca.
Powyższy projekt zostanie poddany szerokim
konsultacjom społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
818
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie zaliczenia do emerytury lat pracy
w Służbie Polsce oraz pracy przymusowej
młodocianych (4005)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
2 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4005/08, interpelacją
posła Marka Cebuli w sprawie zaliczenia do emery-
tury lub renty lat pracy w służbie państwu oraz pra-
cy przymusowej młodocianych, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje:
W założeniach nowelizacji prawa kombatanckie-
go opracowanych w Ministerstwie Pracy i Polityki
Społecznej przy współpracy z kierownikiem Urzędu
do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych
dokonano m.in. przeglądu i oceny postulatów doty-
czących zadośćuczynienia za krzywdy doznane
w okresie wojny i po wojnie zgłaszanych przez różne
i bardzo liczne grupy społeczne. Realizacja wszyst-
kich postulatów byłaby bardzo kosztowna, szacuje
się, że byłby to koszt co najmniej 4,5 mld zł, co oczy-
wiście sprawia, że staje się to nierealne. Wybrano
więc grupy najbardziej zasłużone dla niepodległości
Polski, a także najbardziej poszkodowane w związ-
ku z udziałem w walkach o niepodległość i jednocze-
śnie te, które do tej pory nie otrzymały rekompensa-
ty w żadnej formie, a ich ogromne zasługi dla nie-
podległości są oczywiste. Krąg tych osób został
określony m.in. uchwałą Sejmu RP z dnia 6 kwiet-
nia 2006 r. w sprawie pomocy państwa dla represjo-
nowanych uczestników walk o niepodległość z lat
1944–1989, znajdujących się obecnie w bardzo trud-
nych warunkach materialnych. Do grupy osób naj-
bardziej zasłużonych nie zaliczono małoletnich ofiar
wojny 1939–1945.
Projekt założeń był przedmiotem szerokich kon-
sultacji społecznych, głównie w środowiskach kom-
batantów i osób represjonowanych, i zyskał ich ak-
ceptację. W dniu 27 marca 2007 r. założenia zostały
przyjęte przez Radę Ministrów. Z wyżej wskazanych
powodów, Rada Ministrów przyjmując założenia
podjęła decyzję o nieuwzględnianiu między innymi
postulatów małoletnich ofiar wojny.
Na podstawie założeń w Ministerstwie Pracy
i Polityki Społecznej opracowany został projekt usta-
wy o uprawnieniach kombatantów, uczestników
walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy i opozycji
wobec dyktatury komunistycznej oraz niektórych
ofiar represji systemów totalitarnych. Projekt ten
w dniu 10 lipca 2008 r. przyjęty został przez komitet
Rady Ministrów i skierowany pod obrady Rady Mi-
nistrów.
Jeśli chodzi o uwzględnienie okresów pracy wy-
konywanej w ramach Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce” przy ustalaniu prawa i wysokości
świadczeń to za okres składkowy, a więc za okres
uwzględniany przy ustalaniu prawa do emerytury
lub renty i jej wysokości, uważany był i jest okres
pracy wykonywanej z tytułu powszechnego obo-
wiązku przysposobienia zawodowego w ramach Po-
wszechnej Organizacji „Służba Polsce”. Obowiązek
przysposobienia zawodowego młodzieży w ramach
Powszechnej Organizacji „Służba Polsce” wprowa-
dzony został przepisami ustawy z dnia 25 lutego
1948 r. o powszechnym obowiązku przysposobienia
zawodowego, wychowania fizycznego i przysposobie-
nia młodzieży oraz o organizacji spraw kultury fi-
zycznej i sportu (Dz. U. z 1948 r. Nr 12, poz. 90
z późniejszymi zmianami).
Obowiązkowi temu podlegali obywatele polscy
w wieku od 16 do 21 lat. Natomiast osoby, które nie
odbyły zasadniczej służby wojskowej do ukończenia
30 lat życia. Powszechny obowiązek przysposobienia
zawodowego obejmował między innymi naukę, jak
też i wykonywanie pracy okresowej – 6 miesięcy
w stosunku do młodzieży w wieku przedpoborowym,
a w stosunku do młodzieży w wieku poborowym
i starszej był to okres trwania zasadniczej służby woj-
skowej. W związku z tym wszystkim tym osobom,
które przedstawiają dowody potwierdzające pracę
w ramach przysposobienia zawodowego w Powszech-
nej Organizacji „Służba Polsce”, okres tej pracy
uwzględniany jest przy emeryturze lub rencie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Izabeli Leszczyny
w sprawie wprowadzenia
przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
kryterium skuteczności przy ocenianiu kursów
dokształcania i przekwalifikowania
zawodowego prowadzonych przez powiatowe
urzędy pracy (4006)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Izabeli
Leszczyny, dotyczącą wprowadzenia przez Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej kryterium skutecz-
ności przy ocenianiu kursów dokształcania i prze-
kwalifikowania zawodowego prowadzonych przez
powiatowe urzędy pracy, przekazaną wystąpieniem
z dnia 2 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4006/08, udzie-
lam poniższych wyjaśnień.

1. Regulacje prawne określające zasady badania
skuteczności i efektywności szkoleń
Podnoszony w interpelacji problem zwiększenia
skuteczności i efektywności szkoleń jest przedmio-
tem szczególnej uwagi resortu pracy. Świadczą o tym
wydane przez ministra właściwego do spraw pracy
regulacje prawne zobowiązujące powiatowe urzędy
pracy do dokonywania analiz skuteczności i efek-
tywności szkoleń. Prowadzenie takich analiz jest
przewidziane w nw. aktach prawnych:
1) rozporządzeniu ministra pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 2 marca 2007 r. w sprawie szczegóło-
wych warunków prowadzenia przez publiczne służ-
by zatrudnienia usług rynku pracy (Dz. U. Nr 47,
poz. 315);
2) rozporządzeniu ministra pracy i polityki spo-
łecznej z dnia 2 marca 2007 r. w sprawie standardów
usług rynku pracy (Dz. U. Nr 47, poz. 314).
W § 40 rozporządzenia ministra pracy i polityki
społecznej z dnia 2 marca 2007 r. w sprawie szczegó-
łowych warunków prowadzenia przez publiczne
służby zatrudnienia usług rynku pracy zawarty jest
zapis zobowiązujący powiatowe urzędy pracy do pro-
wadzenia analiz skuteczności i efektywności szko-
leń oraz określone są nw. mierniki i wskaźniki,
umożliwiające dokonanie tych analiz: Są to:
1) liczba i odsetek osób, które ukończyły szkole-
nia z wynikiem pozytywnym, w stosunku do rozpo-
czynających szkolenia;
2) liczba i odsetek osób przeszkolonych w po-
szczególnych kategoriach wyróżnionych według
kryterium wieku, poziomu wykształcenia, czasu po-
zostawania bez pracy, miejsca zamieszkania i przy-
należności do grupy szczególnego ryzyka na rynku
pracy;
3) liczba i odsetek osób zatrudnionych w okresie
3 miesięcy po ukończeniu szkoleń;
4) koszt ponownego zatrudnienia osób przeszko-
lonych, liczony jako stosunek poniesionych kosztów
szkoleń do liczby osób zatrudnionych w okresie
3 miesięcy po ukończeniu szkoleń;
5) przeciętny czas trwania szkoleń;
6) przeciętny koszt szkolenia i przeciętny koszt
osobogodziny szkolenia;
7) liczba i odsetek osób, które zdały sfinansowa-
ny egzamin lub uzyskały sfinansowaną licencję,
ukończyły szkolenie sfinansowane z pożyczki szko-
leniowej, ukończyły dofinansowane studia podyplo-
mowe w stosunku do osób, które otrzymały wspar-
cie w tej formie;
8) liczba i odsetek osób zatrudnionych w okresie
3 miesięcy po zdaniu sfinansowanego egzaminu,
uzyskaniu sfinansowanej licencji, ukończeniu szko-
lenia sfinansowanego z pożyczki szkoleniowej oraz
po ukończeniu dofinansowanych studiów podyplo-
mowych.
Natomiast w rozporządzeniu ministra pracy i po-
lityki społecznej z dnia 2 marca 2007 r. w sprawie
standardów usług rynku pracy w ramach standardu
„organizacja szkoleń” określona jest procedura po-
819
stępowania powiatowego urzędu pracy przy prowa-
dzeniu analiz skuteczności i efektywności szkoleń.
Procedura ta obejmuje analizę danych statystycz-
nych i obliczenie wskaźników umożliwiających do-
konanie oceny skuteczności i efektywności szkoleń
oraz upowszechnienie informacji o wskaźnikach
skuteczności i efektywności szkoleń.
Decyzja w sprawie częstotliwości obliczania wskaź-
ników skuteczności i efektywności szkoleń należy do
starosty, jednak w celu prawidłowej realizacji usług
szkoleniowych resort pracy zaleca:
— obliczanie wskaźnika skuteczności i efektyw-
ności osobno dla każdego szkolenia grupowego;
— obliczanie co najmniej raz w roku wskaźników
skuteczności i efektywności wszystkich szkoleń oraz
pozostałych instrumentów służących podnoszeniu
kwalifikacji bezrobotnych, jak: pożyczki szkolenio-
we, finansowanie kosztów egzaminów, licencji i stu-
diów podyplomowych.
Ministerstwo stara się ułatwić urzędom pracy
wprowadzenie w życie ww. rozporządzeń. Jesienią
2007 r. zorganizowano cykl 6 spotkań informacyjno-
-szkoleniowych dla pracowników urzędów pracy
oraz przedstawicieli urzędów wojewody, gdzie szcze-
gółowo omawiany był m.in. model realizacji usług
szkoleniowych (w powiązaniu z innymi usługami).
W oparciu o zebrane pytania z tych spotkań i dysku-
towane problemy opracowany został materiał infor-
macyjny (wyjaśnienia), który został rozesłany do
urzędów pracy.
Ponadto, dla ułatwienia urzędom pracy prowa-
dzenia analiz efektywności i skuteczności szkoleń
oraz ujednolicenia sposobu obliczania zalecanych
wskaźników, na zlecenie Ministerstwa Pracy i Poli-
tyki Społecznej przygotowywany jest poradnik me-
todologiczny dla pracowników urzędów pracy prze-
prowadzających ww. analizy. Wcześniej (w 1995r.)
taki poradnik pn. „Analiza efektywności progra-
mów rynku pracy” wydał ówczesny Krajowy Urząd
Pracy.
Z punktu widzenia polityki zatrudnienia najważ-
niejszym celem szkolenia jest zwiększenie szans na
uzyskanie zatrudnienia. Zatem istotnym wskaźni-
kiem do oceny efektywności szkoleń osób bezrobot-
nych, organizowanych przez publiczne służby za-
trudnienia, jest tzw. wskaźnik efektywności zatrud-
nieniowej szkoleń, obliczany jako odsetek osób, któ-
re podjęły zatrudnienie w okresie do 3 miesięcy po
ukończeniu szkolenia, w stosunku do osób, które
ukończyły szkolenie. Wskaźnik ten jest od lat obo-
wiązkowo obliczany przez urzędy pracy w ramach
sprawozdawczości statystyki publicznej.
2. Dane statystyczne na temat efektywności szko-
leń i innych aktywnych programów rynku pracy
Z danych sprawozdawczych wynika, że w 2007 r.
w programach szkoleń uczestniczyło 178 089 osób,
tj. o 31 182 osoby więcej niż w 2006 r. Podobnie jak
w latach ubiegłych, największa liczba osób objętych
programami szkoleń wystąpiła w województwach:
śląskim – 23 082 osoby; mazowieckim – 19 362 oso-
820
by; dolnośląskim – 17 915 osób; wielkopolskim
– 14 291 osób.
Z ogólnej liczby 178 089 uczestników szkoleń za-
kończyło je 172 420 osób (96,8%). Z ogólnej liczby
osób, które ukończyły szkolenia (76 586 osób), za-
trudnienie uzyskało 44,4%. W porównaniu z 2006 r.
nastąpił nieznaczny spadek wskaźnika ponownego
zatrudnienia (w 2006 r. – 45,1%).
Przeciętny koszt uczestnictwa był wyższy o 17,7%
i wyniósł – 1495,4 zł na osobę (w 2006 r. – 1270,7 zł).
Przeciętny koszt ponownego zatrudnienia w progra-
mie szkolenia w 2007 r. był wyższy o 19,5% i wyniósł
3477,4 zł (w 2006 r. – 2910,8). Koszt ponownego za-
trudnienia był najniższy w woj. wielkopolskim – 2118,8 zł,
a najwyższy o woj. opolskim – 5131,1 zł.
Efektywność kosztową i zatrudnieniową realizo-
wanych przez urzędy pracy głównych programów
aktywizacji przedstawia poniższa tabela.
Tabele dotyczące efektywności ilościowej oraz
kosztowej opracowane zostały na podstawie danych
liczbowych powiatowych urzędów pracy wykaza-
nych w sprawozdaniu MP-i PS 02 i MP i PS – 01
(zał. nr 6).
Wyniki badania ankietowego przeprowadzonego
przez NIK w ramach kontroli urzędów pracy w 2007 r.
zawarte w dokumencie pn. „Informacja o wynikach
kontroli wykonywania zadań w zakresie szkolenia
bezrobotnych przez wybrane powiatowe urzędy pra-
cy” wskazują ponadto, że dodatkowo około 33% ab-
solwentów szkoleń znajduje zatrudnienie w okresie
po upływie 4 do 12 miesięcy od ukończenia nauki,
a 70% respondentów wskazuje, że podjęta praca jest
zgodna z kierunkiem szkolenia. W raporcie NIK
przytaczane są ponadto, w celach porównawczych,
dane na temat efektywności programów aktywizują-
Procent osób, które
po zakończeniu udziału
Rodzaj programu
w programie uzyskały
zatrudnienie lub pracę
Szkolenia 44,4
Prace interwencyjne 74,3
Roboty publiczne 46,9
Prace społecznie użyteczne 44,0
Staże 55,2
Przygotowanie zawodowe w miejscu pracy 52,6
Środki na podjęcie działalności
100,0
gosp. przez bezrobotnych
Środki na refundacje doposażenia
100,0
stanowiska pracy
Średnio 57,7
*) Kwota wydatkowana z FP na jedną osobę, która po zakończeniu udziału w programie uzyskała zatrudnienie (pracę) została
ustalona jako iloraz łącznej kwoty wydatków poniesionych z Funduszu Pracy na finansowanie w 2007 r. danego programu (formy)
aktywizacji zawodowej oraz liczby osób, które w okresie do 3 miesięcy od dnia zakończenia udziału w programie uzyskały zatrudnie-
nie, inną pracę zarobkową lub podjęły działalność gospodarczą.
cych w innych krajach, np. w Anglii, gdzie National
Audit Office pozytywnie ocenił stopę ponownego za-
trudnienia w wysokości 48% uczestników programów
aktywizujących. Wskaźnik ten dla poszczególnych
programów wahał się w granicach od 29% do 48%.
Natomiast w Niemczech do 2005 r. funkcjonował,
określony przez Federalną Agencję Zatrudnienia jako
satysfakcjonujący, wskaźnik ponownego zatrudnie-
nia na poziomie 70% uczestników programu. W kolej-
nych latach zrezygnowano jednak z tak określonego
wskaźnika skuteczności. W świetle tych danych po-
ziom uzyskiwanych w Polsce wskaźników zatrudnie-
nia po zakończeniu udziału w programach aktywizu-
jących nie odbiega od poziomu europejskiego.
3. System monitoringu i oceny efektywności pro-
jektów współfinansowanych z Europejskiego Fun-
duszu Społecznego (EFS) w ramach Sektorowego
Programu Operacyjnego „Rozwój zasobów ludz-
kich” (SPO RZL)
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej koordy-
nuje realizację części priorytetu I: Aktywna polity-
ka rynku pracy oraz integracji zawodowej i społecz-
nej SPO RZL oraz całego Priorytetu III: Pomoc
techniczna SPO RZL. Za wdrażanie działań 2.1 i 2.2
priorytetu II: Rozwój społeczeństwa opartego na
wiedzy SPO RZL, które pani poseł przywołuje
w swojej interpelacji, odpowiada Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej.
W zakresie priorytetu I SPO RZL środki EFS
przeznaczone są na finansowanie szkoleń i kursów
oraz działań służących aktywizacji zawodowej osób
zagrożonych wykluczeniem społecznym, bezrobot-
nych, bezdomnych, byłych więźniów, kobiet biernych
zawodowo. Są to grupy docelowe działania 1.5: Pro-
mocja aktywnej polityki społecznej przez wsparcie
Kwota wydatkowana z FP
Kwota wydatkowana z FP
(koszt) na jedną osobę, która
(koszt) na jedna osobę
po zakończeniu udziału w
uczestniczącą w programie
programie uzyskała zatrudnienie
w zł
(pracę) – w zł *)
3477,4 1495,4
5117,7 3633,0
10 050,4 4352,1
1038,8 451,8
7614,6 4007,6
6664,0 3264,8
11 904,1 11 904,1
9654,0 9654,0
6680,5 3713,4

grup szczególnego ryzyka oraz 1.6: Integracja i rein-
tegracja zawodowa kobiet. Projekty realizowane są
przez jednostki sektora finansów publicznych, jak
również przez organizacje pozarządowe i firmy.
W przypadku wyżej wymienionych działań osoby
zaliczane do grupy wiekowej 50+ mogą brać udział
w projektach, nie stanowią jednak odrębnej katego-
rii beneficjentów objętych wsparciem.
Wartość wkładu EFS w zawartych z beneficjen-
tami umowach o dofinansowanie projektów w ra-
mach działań 1.5 i 1.6 SPO RZL wynosi ok. 556 mln
PLN, z czego ok. 95 mln PLN to środki przeznaczo-
ne na projekty realizowane przez powiatowe i woje-
wódzkie urzędy pracy.
Skuteczność projektów monitorowana jest za-
równo przez MPiPS, pełniące rolę instytucji wdra-
żającej, jak i przez Ministerstwo Rozwoju Regional-
nego, zarządzające całym programem. System oceny
efektywności podjętych w ramach projektów dzia-
łań obejmujący ocenę realizacji wskaźników okre-
ślonych w treści uzupełnienia SPO RZL (m.in. ilość
osób, które podjęły dalszą naukę lub pracę w okresie
6 miesięcy po zakończeniu udziału w programie ak-
tywizacji, czy średnia roczna liczba osób objętych
programami aktywizacji zawodowej w stosunku do
średniej rocznej liczby bezrobotnych) oparty jest na
informowaniu instytucji nadrzędnych o postępie
wdrażanych działań. W przypadku SPO RZL infor-
macje te są przekazywane w sprawozdaniach okre-
sowych składanych przez projektodawców do MPiPS
oraz w sprawozdaniach z działania przekazywanych
przez MPiPS do MRR. Wskaźniki efektywności pro-
gramów operacyjnych są również stale monitorowa-
ne przez Komisję Europejską.
MRR, w celu oceny stanu realizacji programu,
zleca przeprowadzanie okresowych raportów ewalu-
acyjnych, polegających m.in. na badaniu beneficjen-
tów objętych wsparciem EFS, ocenie działań skiero-
wanych na rzecz systemu kształcenia i szkolenia
w ramach EFS oraz działań podejmowanych na
rzecz wsparcia systemu instytucjonalnego rynku
pracy i pomocy społecznej.
Należy podkreślić, iż wyniki raportu dotyczące-
go wpływu interwencji z funduszy strukturalnych
na zatrudnienie pokazują, iż SPO RZL jest jednym
z najskuteczniejszych programów realizowanych
w perspektywie programowania 2004–2006 (z udzia-
łem środków EFS). Wykazywał się jedną z najwyż-
szych średnią liczbą miejsc pracy utworzonych dzię-
ki projektom.
W związku z zamykaniem pomocy w perspekty-
wie programowej 2004–2006 przeprowadzona zo-
stała szeroka analiza rezultatów udzielonej w ra-
mach EFS pomocy. Na jej podstawie Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego opublikowało raport podsu-
mowujący pt. „Efekty wdrażania EFS w ramach
perspektywy finansowej 2004–2006”. W opracowa-
niu stwierdzono, iż osiągnięte w ramach SPO RZL
wskaźniki rezultatu są bardzo wysokie, co pozwoliło
postawić tezę, iż jakość oferowanego wsparcia była
821
satysfakcjonująca dla jego odbiorców, a osiągnięcie
zamierzonych rezultatów wskazuje na sprawną re-
alizację większości projektów.
Realizacja przyjętych dla priorytetu I SPO RZL
wskaźników dotyczących zatrudnienia przekroczy-
ła oczekiwania, wskaźnik zatrudnienia wśród osób
objętych wsparciem wyniósł 55% (w tym 61% męż-
czyzn i 49% kobiet), co oznacza realizację wartości
określonej w uzupełnieniu programu na poziomie
106%.
W odniesieniu do pomocy osobom niepracującym
w ramach priorytetu I po pół roku od zakończenia
udziału we wsparciu sytuacja na rynku pracy więk-
szości beneficjentów ostatecznych uległa znaczącej
poprawie w porównaniu do okresu poprzedzającego
przystąpienie do projektu. Wyniki badań ankieto-
wych, w których wzięli udział beneficjenci objęci po-
mocą w ramach I priorytetu SPO RZL, pokazują, iż
ponad jedna trzecia (36%) respondentów znalazła
stałych pracodawców, blisko jedna czwarta (24%)
prowadziła własne firmy, a 13% osób nie pracowało,
ale uczyło się. Większość respondentów, porównując
swoją sytuację po pół roku od zakończenia udziału
w programie z sytuacją poprzedzającą uzyskanie po-
mocy, odnotowało poprawę względem umiejętności
poszukiwania zatrudnienia (66%), poziomu kwalifi-
kacji (75%) lub pewności siebie (79%).
W ramach działań 1.5 oraz 1.6 zainteresowanie
udziałem w projektach okazało się większe niż za-
kładano. Wartość wskaźników rezultatu wyniosła
odpowiednio: 139% dla działania 1.5 oraz 114%
w przypadku działania 1.6 SPO RZL. W ramach
działania 1.5 do końca grudnia 2007 r. udział w pro-
jektach rozpoczęło blisko 68 tys. ostatecznych be-
neficjentów, w tym 38,6% mężczyzn i 61,4% kobiet.
W ramach realizowanych projektów aż 95,2% osób
ukończyło działania aktywizujące. Ponad 43 tys. be-
neficjentów ostatecznych dzięki wsparciu w ramach
działania podniosło swoje kwalifikacje, tj. uzyskało
dyplom, świadectwo, zaświadczenie itd. Jest to po-
nad trzykrotny wzrost w porównaniu z rokiem
2006.
W projektach realizowanych w działaniu 1.6 do
końca grudnia 2007 r. udział rozpoczęło 54 tys. ko-
biet, w tym 70% bezrobotnych. Beneficjentki osta-
teczne korzystały z możliwości uczestnictwa w szko-
leniach (blisko 40 tys. kobiet do końca 2007 r.), z po-
mocy w poszukiwaniu pracy (32,5 tys. kobiet), po-
radnictwa zawodowego (28,2 tys. kobiet) oraz po-
średnictwa pracy (15,5 tys. kobiet). Ponad 7 tys. osób
korzystało z doradztwa lub pożyczek na rozpoczęcie
własnej działalności gospodarczej, a ok. 8,6 tys. ko-
biet zostało skierowanych na staż lub przygotowa-
nie zawodowe w miejscu pracy. 80% spośród ankie-
towanych kobiet, które wzięły udział w działaniu
1.6, zadeklarowało swoje zadowolenie z uczestnic-
twa w projektach.
W ramach SPO RZL funkcjonuje system moni-
torowania wskaźników przez szereg powiązanych
ze sobą instytucji uczestniczących w realizacji pro-
822
gramu. Jak pokazują przytoczone powyżej wyniki
analiz ilościowych i jakościowych, efekty podejmo-
wanych działań na poziomie programu przynoszą
oczekiwane rezultaty. Niemniej jednak żaden sys-
tem monitoringu nie jest w stanie zapewnić pełnej
efektywności każdego z przyjętych do realizacji
projektów.
4. Przedsięwzięcia Ministerstwa Pracy i Polity-
ki Społecznej służące zwiększeniu efektywności
szkoleń oraz doskonaleniu metod badania tej efek-
tywności
W latach 2006–2007 w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej został zrealizowany projekt, współ-
finansowany ze środków EFS, mający na celu doko-
nanie wszechstronnej oceny efektywności usług
i instrumentów rynku pracy służących podnoszeniu
kwalifikacji bezrobotnych, realizowanych przez pu-
bliczne służby zatrudnienia. W ramach projektu do-
konano zarówno analizy danych zastanych (staty-
stycznych), jak i przeprowadzono badania opinii
4 grup respondentów: osób bezrobotnych, pracowni-
ków urzędów pracy, pracowników instytucji szkole-
niowych oraz pracodawców zatrudniających osoby
przeszkolone (łącznie 4700 respondentów). Celem
badań była nie tylko diagnoza sytuacji, ale także zi-
dentyfikowanie barier obniżających skuteczność
i efektywność szkoleń (i innych instrumentów usta-
wowych, służących podnoszeniu kwalifikacji). Waż-
nym efektem projektu było również zaproponowanie
kierunków modernizacji rozwiązań prawno-organi-
zacyjnych, umożliwiających wzrost skuteczności
i efektywności tych usług i instrumentów. Broszura
prezentująca projekt, skrótowa informacja o wynikach
projektu oraz raport końcowy pn. „Kierunki modyfi-
kacji rozwiązań prawno-organizacyjnych w celu zwięk-
szenia efektywności usług i instrumentów rynku
pracy służących podnoszeniu kwalifikacji bezrobot-
nych”, zamieszczone zostały na stronie internetowej
ministerstwa (wyniki projektu prezentowane były
także w grudniu 2007 na seminarium z udziałem
przedstawicieli służb zatrudnienia). Ponadto w ra-
mach projektu została wydana i upowszechniona
w urzędach pracy publikacja książkowa pn. „Efek-
tywność usług i instrumentów rynku pracy służą-
cych podnoszeniu kwalifikacji bezrobotnych w Pol-
sce i wybranych krajach UE” (analiza zawiera ocenę
rozwiązań dot. szkoleń bezrobotnych w 6 krajach:
Niemcy, Wielka Brytania, Szwecja, Hiszpania, Buł-
garia i Polska).
Wyniki ww. projektu zostały wykorzystane przy
konstruowaniu nowych regulacji prawnych dot.
usług i instrumentów służących podnoszeniu kwali-
fikacji bezrobotnych i poszukujących pracy w ra-
mach prac nad nowelizacją ustawy o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Izabeli Leszczyny
w sprawie wprowadzenia zakazu importu
foczego mięsa, skór i produktów
z nich wykonywanych (4007)
W nawiązaniu do interpelacji pani poseł Izabeli
Leszczyny w sprawie możliwości wprowadzenia za-
kazu importu foczych skór i mięsa do Polski, prze-
kazanej w dniu 11 lipca br. (sygn.: SPS-023-4007/08,
DKFOPm-073-4413/780/08/m) uprzejmie informu-
ję, co następuje.
Polska nie jest znaczącym importerem skór z fok
ani wyrobów zawierających takie skóry. Dane im-
portowe na podstawie dokumentów SAD wskazują
jednoznacznie, że w roku 2007 zaimportowano do
Polski tylko 50 kg skór futerkowych garbowanych
z fok, innych niż z chronionych szczeniąt foczych
z gatunku harp lub hooded (kod CN 4302 30 55),
a import ten w całości pochodził z Chin. Ponadto
w roku 2007 sprowadzono do Polski 1,6 tony odzie-
ży, dodatków odzieżowych i pozostałych artykułów
ze skór futerkowych innych niż ze szczeniąt foczych
z gatunku harp lub hooded (kod CN 4303 10 10),
z czego 85% importu pochodziło z Chin, a pozostałe
z Włoch i Grecji. Towary te mogły zawierać skórę fu-
terkową także z fok nieobjętych zakazem importu.
Polska opowiada się za jednolitym stosowaniem
prawa wspólnotowego na terenie całej Unii, co odno-
si się także do kontroli stosowania obowiązującego
w całej UE zakazu importu skór szczeniąt foczych
z gatunku harp i hooded. W Polsce obowiązuje od
czerwca 2004 r. rozporządzenie ministra gospodarki
i pracy z dnia 18 maja 2004 r. w sprawie zakazu
przywozu z krajów trzecich skór niektórych gatun-
ków szczeniąt foczych oraz wyrobów z tych skór,
wprowadzone w celu wykonania unijnej dyrektywy
83/129/EWG z dnia 28 marca 1983 r. dotyczącej
przywozu do państw członkowskich skór niektórych
gatunków szczeniąt foczych oraz otrzymywanych
z nich wyrobów (Dz.U. WE L 091 z 09/04/1983, z późn.
zm.). Zakaz obejmuje import skór szczeniąt foczych
z gatunku harp i hooded i jest spowodowany dąże-
niem do ochrony tych zwierząt. Spod zakazu wyłą-
czone są jednocześnie skóry lub wyroby z tych skór
w ilościach pochodzących z tzw. tradycyjnych polo-
wań dokonywanych przez Eskimosów. Wyżej wy-
mieniona dyrektywa uznaje bowiem prawo do prze-
prowadzania takich polowań przez Eskimosów, jako
składnik tradycyjnego sposobu ich życia, a skalę ta-
kich polowań ocenia jako niezagrażającą populacji
tych zwierząt, a przyczyniającą się do zachowania
równowagi w przyrodzie.
Komisja Europejska podjęła działania zmierzają-
ce do przeanalizowania wpływu wprowadzenia peł-
nego zakazu importu skór foczych i wyrobów z ta-
kich skór na gospodarkę Unii Europejskiej. Wyniki

badania mają pomóc w podjęciu ewentualnej decyzji
o zaostrzeniu obowiązującego zakazu importu. Po-
nadto Komisja Europejska prowadzi konsultacje
w tym zakresie z przedstawicielami Parlamentu Eu-
ropejskiego i organizacjami pozarządowymi w Unii
Europejskiej. Rząd Polski w pełni popiera taki spo-
sób działania Komisji Europejskiej. Zgodnie z infor-
macjami Komisji Europejskiej już w połowie bieżą-
cego roku będzie ona gotowa do przedłożenia pań-
stwom członkowskim UE propozycji dalszych kro-
ków i przewiduje się, iż rezultatem ich może być za-
ostrzenie obowiązującego zakazu importu do UE
skór ze szczeniąt foczych określonych gatunków.
Pragnę zauważyć, że wspomniany w interpelacji
raport Europejskiej Agencji Bezpieczeństwa Żywno-
ści o sposobie polowania na foki m.in. w Kanadzie,
Namibii i Grenlandii został przygotowany na pole-
cenie Komisji Europejskiej. Wskazuje on jednoznacz-
nie, że metody stosowane przez łowców w Kanadzie
należy uznać za humanitarne. Sposoby polowania
na foki za pomocą hakapik oraz broni palnej zapew-
niają humanitarny sposób zabijania zwierząt i nie
przysparzają im dodatkowego cierpienia. Ponadto
polowania przeprowadzane w Kanadzie obejmują
gatunki fok nieobjęte ochroną, jak również, zarów-
no wedle ww. raportu, jak i informacji Ambasady
Kanady w RP, nie stanowią zagrożenia dla populacji
tych fok.
Należy zauważyć, że znikomy import po stronie
polskiej uniemożliwia na obecnym etapie podjęcie
już teraz, zgodnie z ustawodawstwem UE, działań
zmierzających do autonomicznego rozszerzenia
oowiązującego zakazu importu skór foczych niektó-
rych gatunków.
Ministerstwo Gospodarki zwróciło się do wydzia-
łów promocji handlu i inwestycji, a także wydziałów
ekonomicznych ambasad RP przy wszystkich pań-
stwach członkowskich UE z prośbą o zbadanie kwe-
stii podejścia oraz sposobu uregulowania handlu
skórami z fok i wyrobami zawierającymi takie skóry
w poszczególnych państwach członkowskich UE.
Przeprowadzone badania nie wskazują na jedno-
znaczną ogólnoeuropejską tendencję do wprowadza-
nia ww. zakazu na poziomie krajowym. Przeciwnie,
przedstawiciele rządów państw członkowskich stoją
na stanowisku, podobnie jak Ministerstwo Gospo-
darki, że problem należy rozwiązać na poziomie UE,
wprowadzając jednolitą regulację niezakłócającą
rynku wewnętrznego.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
823
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie „Programu ochrony
brzegów morskich” na lata 2008–2009 (4009)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną interpelacją pana posła Konstantego Oświę-
cimskiego w sprawie ochrony brzegów morskich,
pragnę poinformować Pana Marszałka, że pan poseł
trafnie opisuje problem ochrony polskiego brzegu
morskiego. Słusznie też stwierdza, że środki prze-
znaczane na ten cel są niewystarczające.
Zakres niezbędnych minimalnych przedsięwzięć
ochronnych brzegu morskiego i nakładów finan-
sowych na najbliższe dwudziestolecie został za-
warty w załączniku do ustawy z dnia 28 lutego
2003 r. o ustanowieniu programu wieloletniego
„Program ochrony brzegów morskich” (Dz. U.
Nr 67, poz. 621).
Ustawa przewiduje wydatkowanie w latach 2004–
–2023 na ochronę najbardziej zagrożonych odcin-
ków brzegu morskiego łącznie 911 mln zł ze środ-
ków budżetowych i pozabudżetowych.
Zapisy art. 4 ww. ustawy stwierdzają kolejno:
— ust. 2: Planowane nakłady z budżetu państwa
na realizację zadań przewidzianych Programem nie
mogą być w poszczególnych latach mniejsze niż
25 550 000 zł;
— ust. 3: Kwoty określone w ust. 1 i 2 ustalone
w cenach zadań w 2001 r. i przeliczone według
wskaźnika inflacji na ceny z roku realizacji zadań.
Panie Marszałku, kwota 25 550 000 zł, zapisana
w ustawie, była zrewaloryzowana tylko raz w 2004 r.
do kwoty 26 mln zł. Aby wydatkować na ochronę
brzegów morskich, w ciągu dwudziestolecia obowią-
zywania ustawy, 911 mln zł – corocznie powinny być
przeznaczane na ten cel środki rzędu 45,55 mln zł.
Cztery lata realizacji ustawy udowodniły, że niereal-
ne jest oczekiwanie na pozyskanie tak znacznych
środków ze źródeł pozabudżetowych.
Pan poseł w swojej interpelacji słusznie podkre-
śla, że samorządy finansują niektóre zjazdy na pla-
że, a gmina Rewal zmierza do odbudowy systemu
kanalizacji deszczowej i melioracyjnej, co przez spe-
cjalistów zostało uznane za jedną z kluczowych
przyczyn uruchomienia się osuwisk na klifach tej
gminy, ale skromne partycypacje samorządów nie
zmieniają deficytu między potrzebami ochrony brze-
gów a możliwościami finansowymi urzędów mor-
skich. Mimo czynionych starań, do tej pory nie uda-
ło się pozyskać dla zadań ochrony brzegu morskiego
środków unijnych.
W opracowanej w roku 2007 przez Instytut Mor-
ski w Gdańsku ekspertyzie dotyczącej wdrożenia
824
przez administrację morską ustawy z dnia 28 marca
2003 r. o ustanowieniu programu wieloletniego
„Program ochrony brzegów morskich” w latach
2004–2006” stwierdzono, że „administracja morska
osiągnęła właściwy poziom efektywności w ramach
gwarantowanych środków budżetowych (...), ale pro-
gnozowane zmiany klimatyczne i wpływ antropoge-
niczny wskazują jednak na potrzebę zwiększenia
nakładów”.
W 2007 r. administracji morskiej udało się pozy-
skać i wydać na ochronę brzegu morskiego dodatko-
wą kwotę w wysokości ca 12 330 tys. zł z rezerwy
celowej na przeciwdziałanie i usuwanie skutków
klęsk żywiołowych. W roku bieżącym, jak słusznie
przedstawił pan poseł w interpelacji, osunięcie się
klifów w gminie Rewal ma znamiona klęski żywio-
łowej, którą mogą pogłębić następne osuwiska. Roz-
wiązanie problemu ratowania osuwających się kli-
fów nie jest możliwe w pełnym zakresie, pomimo że
wszystkie środki na ochronę brzegu, zaplanowane
w budżecie Urzędu Morskiego w Szczecinie na ten
rok, zostały przesunięte na ich ochronę.
W związku z przedstawioną sytuacją przygoto-
wywane jest wystąpienie resortu do ministra spraw
wewnętrznych i administracji o dodatkowe środki
z rezerwy celowej na przeciwdziałanie i usuwanie
skutków klęsk żywiołowych na ratowanie klifów
w gminie Rewal.
Równocześnie apeluję do Pana Marszałka i pa-
nów posłów o zwiększenie w budżecie na rok 2009
środków przewidzianych w ramach wieloletniego
„Programu ochrony brzegów morskich” do kwoty ca
45,55 mln zł rocznie, co jest zgodne z duchem i literą
przywołanej na wstępie ustawy.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 17 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Kochana,
Tadeusza Arkita i Jarosława Gowina
w sprawie skutków obowiązywania przepisów
zakazujących przeprowadzenia eksmisji
„na bruk” w kontekście ochrony ofiar
przed przemocą w rodzinie (4010)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów posłów Witolda Kochana, Tade-
usza Arkita i Jarosława Gowina z dnia 25 czerwca
2008 r., przesłaną przy piśmie z dnia 2 lipca 2008 r.
(SPS-023-4010/08), dotyczącą skutków obowiązy-
wania przepisów zakazujących przeprowadzania
eksmisji „na bruk” w kontekście ochrony ofiar przed
przemocą w rodzinie, uprzejmie wyjaśniam co na-
stępuje.
Sprawy o opróżnienie lokalu lub o wydanie nie-
ruchomości podlegają regulacji zawartej w art. 1046
K.p.c. oraz przepisom rozporządzenia ministra spra-
wiedliwości z dnia 26 stycznia 2005 r. w sprawie
szczegółowego trybu postępowania w sprawach
o opróżnienie lokalu lub pomieszczenia albo o wyda-
nie nieruchomości oraz szczegółowych warunków,
jakim powinno odpowiadać tymczasowe pomiesz-
czenie (Dz. U. Nr 17, poz. 155).
Jeżeli z tytułu egzekucyjnego nakazującego dłuż-
nikowi opuszczenie i opróżnienie lokalu mieszkalne-
go wynika prawo dłużnika do lokalu socjalnego lub
zamiennego (por. art. 11 ust. 4 ustawy z dnia 21 czerw-
ca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkanio-
wym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego
– Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, ze zm.), to taki
tytuł egzekucyjny będzie zaopatrzony w klauzulę
wykonalności przez sąd dopiero po wykazaniu przez
wierzyciela, że dłużnik otrzymał ofertę zawarcia
umowy najmu lokalu socjalnego bądź zamiennego.
Wówczas obowiązek wskazania pomieszczenia tym-
czasowego nie istnieje.
Jeśli jednak komornik wykonuje obowiązek eks-
misji dłużnika z lokalu mieszkalnego na podstawie
tytułu wykonawczego, z którego nie wynika prawo
dłużnika do lokalu socjalnego lub zamiennego,
wstrzymuje się z dokonaniem czynności do czasu,
gdy gmina wskaże tymczasowe pomieszczenie lub
gdy dłużnik znajdzie takie pomieszczenie (art. 1046
§ 4 K.p.c.). Zgodnie z § 5 art. 1046 K.p.c. także wie-
rzyciel jest uprawniony do wskazania pomieszcze-
nia tymczasowego. Ustawodawca w ten sposób
wprowadził do przepisów egzekucyjnych dotyczą-
cych eksmisji z lokali mieszkalnych nową kategorię
lokalu o charakterze socjalnym (pomieszczenie
tymczasowe), chroniącą osoby mające być usunięte
z lokalu służącego do zaspokajania potrzeb miesz-
kaniowych przed tzw. eksmisją na bruk. Trzeba
przy tym zaznaczyć, iż regulacja art. 1046 K.p.c. wy-
chodzi poza granice podmiotowe, jakie określone są
w ustawie o ochronie praw lokatorów. Mianowicie
przepis ten chroni nie tylko lokatorów w rozumieniu
art. 1 tej ustawy, ale wszystkie osoby, które mają być
usunięte z lokalu mieszkalnego, niezależnie od pod-
staw prawnych, na jakich objęli ów lokal w posiada-
nie (np. byłych właścicieli lokalu mieszkalnego, któ-
rzy utracili swe prawo wskutek prowadzonej egze-
kucji z nieruchomości).
Wolą ustawodawcy było udzielenie szerokiej
ochrony przed eksmisją „na bruk” praktycznie bez
wyłączeń podmiotowych. Dlatego też ochroną objęte
zostały także osoby, które wykraczają w sposób ra-
żący lub uporczywy przeciwko porządkowi domowe-

mu, czyniąc uciążliwym korzystanie z innych lokali
w budynku.
Skutkiem wprowadzenia humanitarnych roz-
wiązań prawnych, których celem była ochrona dłuż-
nika przed bezdomnością, jest opóźnienie wykony-
wania orzeczeń nakazujących eksmisję z lokali
mieszkalnych. Doświadczenie związane z obowiązy-
waniem ustawy wskazuje, że nie zawsze dłużnik za-
sługuje na ochronę przewidzianą wspomnianymi
przepisami. W szczególności nie ma podstaw do
ochrony dłużnika, gdy przyczyną eksmisji jest jego
naganne zachowanie wobec współdomowników.
Obecnie prowadzone są prace zmierzające do zmia-
ny treści art. 1046 K.p.c. Przygotowywany w Minister-
stwie Sprawiedliwości projekt zmiany Kodeksu postę-
powania cywilnego przewiduje, że w sprawach o opróż-
nienie lokalu mieszkalnego prowadzonych przeciwko
osobom, wobec których sąd orzekł o braku uprawnie-
nia do otrzymania lokalu socjalnego i zamiennego
z powodu znęcania się nad rodziną, funkcję pomiesz-
czenia tymczasowego pełnić będzie noclegowania.
Celem tej zmiany jest maksymalne usprawnienie
postępowania egzekucyjnego. W sytuacji gdy przy-
czyną eksmisji jest znęcanie się nad rodziną, istnieje
potrzeba szczególnie szybkiego wykonania orzecze-
nia, gdyż wyrok taki chroni dobra osobiste współlo-
katorów dłużnika, a nie ich prawa majątkowe. Ewen-
tualne uzyskanie od Skarbu Państwa albo gminy
odszkodowania za zaniechanie wykonania orzecze-
nia może nie wyrównywać doznanych krzywd nie-
majątkowych.
Projektowane rozwiązanie legislacyjne ma być
częścią szerszej nowelizacji przepisów regulują-
cych sądowe postępowanie egzekucyjne. Prace
nad tym projektem znajdują się w fazie uzgodnień
wewnętrznych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie udzielenia miastom prezydenckim
(powiatom ziemskim)
statusu powiatów grodzkich (4012)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 2 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4012/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Henryka Siedlaczka z dnia 25 czerwca 2008 r.
w sprawie udzielenia miastom prezydenckim (po-
825
wiatom ziemskim) statusu powiatów grodzkich,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Wprowadzony z dniem 1 stycznia 1999 r. nowy
podział terytorialny państwa był jednym z funda-
mentalnych elementów reformy administracji pu-
blicznej, w ramach którego mogły być realizowane
cele reformy, dotyczące zwiększenia skuteczności
i efektywności działania urzędów administracji pu-
blicznej, wykonywania usług publicznych oraz za-
rządzania finansami publicznymi.
Zgodnie z oceną dokonaną przez Radę Ministrów
(12 grudnia 2000 r.), Sejm RP (11 maja 2001 r.) oraz
Senat RP (11 stycznia 2001 r.) podział ten został
uznany za poprawny i spełniający założenia reformy
administracji publicznej. Stwierdzono brak przesła-
nek do podejmowania całościowych zmian podziału
terytorialnego państwa. Stosunkowo zaś niewielka
liczba składanych wniosków w sprawach zmian po-
działu terytorialnego stopnia wojewódzkiego i po-
wiatowego świadczyła o zasadniczej akceptacji spo-
łecznej nowego podziału terytorialnego. Ponadto
wskazywano, że postulowane zmiany powinny mieć
charakter korekt zmierzających do likwidowania
konfliktów lokalnych, uwzględnienia więzi społecz-
nych oraz lepszego wykorzystania środków publicz-
nych. Zwrócono również uwagę na występujące dys-
proporcje w zakresie potencjału instytucjonalnego
w przypadku jednostek powiatowych. Za korzystny
uznano także proces łączenia się miast na prawach
powiatu i otaczających je powiatów mających siedzi-
by w tych miastach.
Ponadto do obowiązującego prawa wprowadzono
rozwiązania, których celem jest zachęcenie władz
samorządowych do łączenia się w silniejsze jednost-
ki. W przypadku połączenia się nowa jednostka
otrzymywać będzie w okresie 5 lat zwiększony o 5%
udział w podatku dochodowym od osób fizycznych.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że nadanie praw
powiatu nowym miastom należy do kategorii spraw
trudnych i złożonych, wymagających wieloaspekto-
wych analiz.
Kryteria nadawania miastom praw powiatu zo-
stały określone w art. 91 ustawy z dnia 5 czerwca
1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j.: Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.), zgodnie
z którym prawa powiatu przysługują miastom, które
w dniu 31 grudnia 1998 r. liczyły więcej niż 100 000
mieszkańców, miastom, które z tym dniem przesta-
ły być siedzibami wojewodów, chyba że na wniosek
rady miejskiej odstąpiono od nadania miastu prawa
powiatu, oraz tym, którym nadano status miasta na
prawach powiatu przy dokonywaniu pierwszego po-
działu administracyjnego kraju na powiaty.
Kwestia nadania prawa powiatu nowym mia-
stom liczącym powyżej 50 tys. mieszkańców, które
nie spełniają obecnie ww. kryteriów, wiąże się m.in.
ze zmianą przepisów ustawy o samorządzie powiato-
wym. Ponadto wydaje się, że choć ewentualne doko-
nanie postulowanych zmian przyniosłoby korzy-
ści, m.in. finansowe czy dotyczące sprawniejszego
zarządzania nowo utworzonym miastom na pra-
826
wach powiatu, to należy zastanowić się nad ich
skutkami w stosunku do powiatów powstałych po
wyłączeniu takiego miasta z sieci powiatowej,
a zwłaszcza zdolnością realizacji przez te jednost-
ki zadań publicznych.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy stwierdzić,
że podjęcie jakichkolwiek decyzji w omawianym za-
kresie nie może odbyć się z korzyścią dla jednej tylko
grupy jednostek samorządowych, kosztem drugiej.
Z uwagi na fakt, iż kryteria, na podstawie któ-
rych określono miasta posiadające prawa powiatu,
ujęte są w akcie prawnym rangi ustawy, w obowią-
zującym stanie prawnym nie jest możliwe nadanie
praw powiatu miastom liczącym powyżej 50 tys.
mieszkańców. Jednocześnie informuję, że w chwili
obecnej w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji nie są prowadzone prace nad zmianą po-
wszechnie obowiązujących uregulowań w przedmio-
towym zakresie.
Należy przy tym zauważyć, że zgodnie ze stano-
wiskiem prezesa Rady Ministrów pana Donalda Tu-
ska, prezentowanym m.in. w exposé oraz na posie-
dzeniu Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Tery-
torialnego w dniu 30 stycznia 2008 r., obecny rząd
nie jest zwolennikiem rewolucyjnych zmian w po-
dziale terytorialnym państwa. Obecne rozwiązania
instytucjonalne podlegać natomiast będą ocenie pod
kątem ich efektywności i sprawności wykonywania
zadań publicznych.
Zgodnie z uchwałą Rady Ministrów nr 13 z dnia
22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia reformy
administracji publicznej oraz zasad prowadzenia
prac w tym zakresie (M.P. Nr 8, poz. 99), do czerwca
2009 r. trwała będzie − już rozpoczęta − diagnoza
kompetencji regionalnej i lokalnej administracji pu-
blicznej, co ma na celu wsparcie reformy admini-
stracji publicznej. Realizacja tego zadania rozpocz-
nie się od przeglądu barier prawnych w funkcjono-
waniu samorządu terytorialnego i obejmie swoim
zakresem także dokonanie diagnozy wykonywania
zadań publicznych przez wybrane jednostki samo-
rządu terytorialnego, co oznacza m.in. zwrócenie
uwagi także na problemy opisywanych przez pana
posła miast.
Ponadto pragnę poinformować, że analizy przed-
miotowego zagadnienia wskazują, iż w chwili obec-
nej nie ma możliwości utworzenia dwudziestu kilku
nowych jednostek powiatowych, a do tego de facto
sprowadza się propozycja nadania statusu miasta
na prawach powiatu omawianej grupie miast. Jed-
nocześnie warto wskazać, że aktualnie prowadzone
są prace mające na celu poszukiwanie innych roz-
wiązań – zarówno na płaszczyźnie ustrojowej, jak
i poprzez przegląd kompetencji poszczególnych szcze-
bli jednostek samorządu terytorialnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie wprowadzenia zmian w ustawie
o ochronie zwierząt polegających na zapisaniu
w niej obowiązku uzyskania zezwolenia
na posiadanie psów będących mieszańcami ras
uznanych za niebezpieczne (4014)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską pana Adama Wykręta, posła
na Sejm RP, dotyczącą wprowadzenia zmian w usta-
wie o ochronie zwierząt, polegających na zapisaniu
w niej obowiązku uzyskania zezwolenia na posiada-
nie psów będących mieszańcami ras uznanych za
niebezpieczne, przekazaną pismem z dnia 24 lipca
2008 r., nr SPS-023-4014/08, uprzejmie informuję,
że wprowadzanie takiej regulacji, merytorycznie
niezwiązanej z ochroną zwierząt i mającej charakter
przepisów porządkowych związanych z bezpieczeń-
stwem publicznym, wykracza poza zakres meryto-
ryczny ustawy o ochronie zwierząt.
Ponadto wprowadzenie do ustawy obowiązku
uzyskiwania zezwoleń na prowadzenie hodowli lub
utrzymywanie mieszańców psów ras uznawanych za
agresywne będzie w praktyce niemożliwe do stoso-
wania i egzekucji, ponieważ obecny stan wiedzy nie
pozwala na pewne i obiektywne zaklasyfikowanie
psa nierasowego jako mieszańca rasy uznanej za
agresywną. W takich przypadku kryterium przyna-
leżności do rasy lub domieszka krwi tej rasy wydają
się być mniej istotne niż np. masa psa.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że zgodnie z art. 431 § 1 ustawy z dnia 23
kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16
poz. 93, z późn. zm.) odpowiedzialność za szkody
wyrządzone przez zwierzęta ponosi osoba, która je
chowa lub się nim posługuje, niezależnie od tego,
czy zwierzę było pod nadzorem tej osoby, czy też
zbłąkało się i uciekło. Przepis ten stosuje się do
wszystkich psów, niezależnie od rasy, a więc także
do mieszańców. Równocześnie niezależnie od gatun-
ku zwierzęcia lub rasy, na podstawie art. 33 ust. 2
ustawy o ochronie zwierząt, zwierzę nadmiernie agre-
sywne, stanowiące bezpośrednie zagrożenie dla zdro-
wia i lub życia ludzkiego, a także dla zwierząt hodow-
lanych lub dziko żyjących, może być uśmiercone za
zgodą właściciela, a w przypadku braku jego zgody
– na podstawie orzeczenia lekarza weterynarii.
Biorąc pod uwagę powyższe, wszczynanie dzia-
łań zmierzających do zmiany przepisów w zakresie
zaproponowanym w interpelacji pana posła Adama
Wykręta wydaje się niezasadne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie ograniczeń w korzystaniu
z sygnałów świetlnych przez patrole saperskie
(4016)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
pana posła Jarosława Matwiejuka w sprawie ogra-
niczeń w korzystaniu z sygnałów świetlnych przez
patrole saperskie (SPS-023-4016/08), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień:
Kwestie związane z uprzywilejowaniem pojazdu
w ruchu drogowym uregulowane zostały w ustawie
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
(Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, ze zm.).
Zgodnie z art. 2 pkt 38 tej ustawy pojazd uprzy-
wilejowany to pojazd wysyłający sygnały świetlne
w postaci niebieskich świateł błyskowych i jedno-
cześnie sygnały dźwiękowe o zmiennym tonie, ja-
dący z włączonymi światłami mijania lub drogowy-
mi; określenie to obejmuje również pojazdy jadące
w kolumnie, na której początku i na końcu znajdują
się pojazdy uprzywilejowane wysyłające dodatkowo
sygnały świetlne w postaci czerwonego światła bły-
skowego.
Stosownie do postanowień art. 53 ust. 1 pkt 1–11
wskazanej ustawy, pojazdem uprzywilejowanym
w ruchu drogowym może być pojazd samochodowy:
jednostek ochrony przeciwpożarowej, pogotowia ra-
tunkowego, Policji, jednostki ratownictwa chemicz-
nego, Straży Granicznej, Agencji Bezpieczeństwa
Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Centralnego Biu-
ra Antykorupcyjnego, Służby Kontrwywiadu Woj-
skowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej, Służby Więziennej,
Biura Ochrony Rządu, kontroli skarbowej, Służby
Celnej i Inspekcji Transportu Drogowego. Zgodnie
z art. 53 ust. 1 pkt 12 powyższej ustawy pojazd jed-
nostki niewymienionej w pkt 1–11 tego przepisu
może być pojazdem uprzywilejowanym w ruchu dro-
gowym na podstawie zezwolenia ministra spraw we-
wnętrznych i administracji, jeżeli jest używany
w związku z ratowaniem życia lub zdrowia ludzkie-
go. Oznacza to, że możliwość uprzywilejowania po-
jazdów, tj. wydania stosownego zezwolenia, dotyczy
jedynie przypadków bezpośrednich faktycznych
działań związanych z ratowaniem życia lub zdrowia
ludzkiego, a nie działań ewentualnych i hipotetycz-
nych, które mogą wystąpić w bliżej nieokreślonej
przyszłości (wyrok Naczelnego Sądu Administracyj-
nego w Warszawie z dnia 2 lutego 1999 r., sygn. akt
II S.A. 1750/08).
Warunki techniczne i zakres niezbędnego wypo-
sażenia pojazdów uprzywilejowanych określa rozpo-
827
rządzenie ministra infrastruktury z dnia 31 grud-
nia 2002 r. w sprawie warunków technicznych po-
jazdów oraz zakresu ich niezbędnego wyposażenia
(Dz. U. z 2003 r. Nr 32, poz. 262, ze zm.), rezerwując
wyłącznie dla tych pojazdów sygnał ostrzegawczy
świetlny o barwie niebieskiej i czerwonej.
Natomiast zgodnie z art. 54 ust. 1, 3 i 4 powyż-
szej ustawy sygnał ostrzegawczy świetlny o barwie
żółtej zarezerwowany został dla pojazdów samocho-
dowych przeznaczonych do wykonywania czynności
na drodze, innych pojazdów, które ze względu na
konstrukcję, ładunek lub nietypowe zachowanie na
drodze mogą zagrażać bezpieczeństwu w ruchu dro-
gowym i pojazdów holowanych.
W kwestii ograniczeń w korzystaniu z sygnałów
świetlnych przez patrole saperskie pragnę zauwa-
żyć, iż warunki techniczne, w tym oznakowanie po-
jazdów używanych do celów specjalnych Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej, określone zostały
w rozporządzeniu ministrów: obrony Narodowej
oraz spraw wewnętrznych i administracji z dnia
9 czerwca 2005 r. w sprawie warunków technicz-
nych pojazdów specjalnych i pojazdów używanych
do celów specjalnych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej (Dz. U. Nr 116, poz. 974). Stosownie do po-
stanowień § 9 ust. 1 pojazdy służące do przewozu
niewypałów i niewybuchów powinny być wyposażo-
ne w sygnały ostrzegawcze stosowane w pojazdach
samochodowych uprzywilejowanych.
W świetle powyższego stwierdzić należy, że
w obowiązującym stanie prawnym warunki trans-
portu niewypałów i niewybuchów pojazdami używa-
nymi do celów specjalnych Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej przewidują korzystanie z uprzywile-
jowania tych pojazdów w ruchu drogowym. Dlatego
też twierdzenie, iż pojazdy służące do przewozu nie-
wypałów i niewybuchów nie mogą korzystać z nie-
bieskich i czerwonych świateł błyskowych, uznać
należy za nieuzasadnione.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
828
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie autonomii Śląska (4017)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 2 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4017/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Jarosława Matwiejuka z dnia 24 czerwca 2008 r.
w sprawie autonomii Śląska, pragnę zauważyć, że
z uwagi na fakt, iż do Ministerstwa Spraw We-
wnętrznych i Administracji nie wpłynęło pismo Ru-
chu Autonomii Śląska w sprawie skierowania do
Trybunału Konstytucyjnego wniosku o zbadanie le-
galności dekretu Krajowej Rady Narodowej z 1945 r.,
nie jest możliwe ustosunkowanie się do przedmioto-
wej kwestii. Jednocześnie informuję, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji nie dys-
ponuje wiedzą na temat inicjatyw podobnych do tej
podjętej przez Ruch Autonomii Śląska, które miały-
by być formułowane przez inne regiony.
Niezależnie od powyższego należy zauważyć, iż
w ww. wystąpieniu pan poseł posługuje się − nieja-
ko zamiennie wobec terminu autonomia − pojęciem
decentralizacji, które ma inny zakres znaczeniowy.
Autonomia najczęściej rozumiana jest jako samoza-
rządzanie częścią lub całością terytorium kraju,
w zakresie wyznaczonym przez konstytucję. Jest to
zatem zasada ograniczenia zakresu ingerencji władz
państwa w sferę praw zastrzeżonych do kompetencji
organów wyłanianych przez mniejszości polityczne
(narodowe, etniczne itp.). Autonomii towarzyszą za-
zwyczaj organy polityczne o atrybutach parlamentu
oraz rządu. Decentralizacja oznacza natomiast prze-
kazywanie organom zdecentralizowanej władzy pu-
blicznej zadań, które dotąd były wykonywane przez
rząd centralny. Przekazywanie to dokonywane jest
w drodze ustawy, ma trwały charakter i związane
jest z zasadą, zgodnie z którą zadania władzy pu-
blicznej powinny być wykonywane jak najbliżej oby-
watela. Umożliwia to nie tylko sprawniejsze wyko-
nywanie zadań publicznych, ale też znacznie traf-
niejszą identyfikację potrzeb miejscowej ludności.
Warto w tym miejscu wskazać, iż zgodnie z art. 3
konstytucji Rzeczpospolita Polska jest państwem
jednolitym. Oznacza to, że jest państwem unitar-
nym, traktowanym jako jedność, a nie składającym
się z oddzielnych tworów razem tworzących federa-
cję. Nie ma więc w jego ramach autonomicznych jed-
nostek terytorialnych czy narodowościowo-teryto-
rialnych. W konsekwencji Polska jest na płaszczyź-
nie międzynarodowej jednym podmiotem. Unitarna
forma państwa stanowi konsekwencję faktu, iż spo-
łeczeństwo polskie jest pod wieloma względami jed-
nolite.
W odróżnieniu od autonomii, którą wyklucza
wspomniany wyżej art. 3 Konstytucji RP, decentra-
lizacja jest konstytucyjną zasadą prawną, wyrażoną
w art. 15 ustawy zasadniczej. Proces decentralizacji
rozpoczął się w Polsce wraz z wprowadzeniem samo-
rządu gminnego w roku 1990, a jego kolejnym eta-
pem było wprowadzenie z dniem 1 stycznia 1999 r.
samorządowych powiatów oraz województw. Decen-
tralizacja nie została jeszcze zakończona, obejmuje
bowiem nie tylko wprowadzanie poszczególnych
szczebli samorządu terytorialnego, ale też przeka-
zywanie im nowych zadań i kompetencji. Najważ-
niejszym jej skutkiem jest zwiększenie skuteczności
i efektywności działania urzędów administracji pu-
blicznej, wykonywania usług publicznych oraz za-
rządzania finansami publicznymi.
Odnosząc się do kwestii możliwości swobodnego
funkcjonowania i pielęgnowania kultury, języka
i tożsamości przez grupy etniczne żyjące w Polsce,
pragnę zaznaczyć, iż obecne regulacje prawne nie
zawierają pojęcia „grup etnicznych”. W art. 2 usta-
wy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach naro-
dowych i etnicznych oraz o języku regionalnym
(Dz. U. Nr 17, poz. 141, z późn. zm.) zawarte zostały
natomiast definicje mniejszości narodowej i mniej-
szości etnicznej. Zgodnie z tymi definicjami pewną
wspólnotę można uznać za mniejszość narodową lub
etniczną, gdy jej członkowie posiadają obywatelstwo
polskie, a ona sama spełnia łącznie następujące wa-
runki (przy czym pięć warunków jest wspólnych dla
mniejszości narodowych i etnicznych, a jeden okre-
śla różnicę między nimi):
1) jest mniej liczebna od pozostałej części ludno-
ści Rzeczypospolitej Polskiej;
2) w sposób istotny odróżnia się od pozostałych
obywateli językiem, kulturą lub tradycją;
3) dąży do zachowania swojego języka, kultury
lub tradycji;
4) ma świadomość własnej historycznej wspólno-
ty narodowej i jest ukierunkowana na jej wyrażanie
i ochronę;
5) jej przodkowie zamieszkiwali obecne tery-
torium Rzeczypospolitej Polskiej od co najmniej
100 lat.
Za mniejszość narodową uznaje się grupę, która
utożsamia się z narodem zorganizowanym we wła-
snym państwie, a za mniejszość etniczną grupę nie
utożsamiającą się z takim narodem. Zgodnie z przy-
jętymi kryteriami ww. ustawa wymienia mniejszo-
ści narodowe (białoruską, czeską, litewską, niemiec-
ką, ormiańską, rosyjską, słowacką, ukraińską i ży-
dowską) oraz etniczne (karaimską, łemkowską,
romską i tatarską).
Pragnę również wskazać, iż prawa mniejszości
narodowych i etnicznych, w tym prawa do swobod-
nego pielęgnowania swojej kultury, tożsamości i ję-
zyka, zostały szczegółowo określone w polskim usta-
wodawstwie.
Jednym z najważniejszych aktów prawnych w tym
zakresie jest Konstytucja RP, w tym w szczególności

art. 35, który gwarantuje obywatelom polskim nale-
żącym do mniejszości narodowych i etnicznych wol-
ność zachowania i rozwoju własnego języka i kultu-
ry, zachowania obyczajów i tradycji. Zapewnia także
mniejszościom narodowym i etnicznym prawo do
tworzenia własnych instytucji edukacyjnych i kul-
turalnych oraz instytucji służących ochronie tożsa-
mości religijnej, a także prawo do uczestnictwa
w rozstrzyganiu spraw dotyczących ich tożsamości
kulturowej.
Ponadto ustawa o mniejszościach narodowych
i etnicznych oraz o języku regionalnym określa ka-
talog praw przysługujących mniejszościom narodo-
wym i etnicznym, zakaz dyskryminacji z powodów
narodowych lub etnicznych oraz zakaz asymilacji.
W gminach, w których liczba mieszkańców gminy
należących do mniejszości jest nie mniejsza niż 20%
ogólnej liczby mieszkańców gminy, wskazana usta-
wa dopuszcza możliwość stosowania języków mniej-
szości jako języków pomocniczych przed organami
gminy. Ponadto ustawa ta wprowadza możliwość
używania obok urzędowych nazw miejscowości i obiek-
tów fizjograficznych oraz nazw ulic dodatkowych
tradycyjnych nazw w języku mniejszości. Dodatko-
wa nazwa miejscowości lub obiektu fizjograficznego
w języku mniejszości może być ustalona na wniosek
rady gminy, jeżeli liczba mieszkańców gminy nale-
żących do mniejszości jest nie mniejsza niż 20%
ogólnej liczby mieszkańców tej gminy, lub gdy za
ustaleniem dodatkowej nazwy w języku mniejszości
opowiedziała się w konsultacjach społecznych ponad
połowa mieszkańców miejscowości biorących udział
w konsultacjach. Ustawa gwarantuje także prawo
urzędowego zapisywania imion i nazwisk zgodnie
z zasadami języka ojczystego mniejszości. Odrębny
rozdział ustawy − poświęcony oświacie i kulturze
− zawiera regulacje związane z nauką języka i w ję-
zyku ojczystym mniejszości oraz zasady dotyczące
finansowania działalności kulturalnej mniejszości
narodowych i etnicznych. W ustawie zapisano rów-
nież zadania publicznej radiofonii i telewizji wobec
mniejszości narodowych i etnicznych. Ponadto, zgod-
nie z cytowaną ustawą, utworzona została Komisja
Wspólna Rządu i Mniejszości Narodowych i Etnicz-
nych, będąca organem opiniodawczo-doradczym pre-
zesa Rady Ministrów, w skład którego wchodzą
przedstawiciele mniejszości narodowych i etnicz-
nych oraz społeczności posługującej się językiem re-
gionalnym, a także przedstawiciele organów admi-
nistracji rządowej. Podkreślić należy, iż wszystkie
przepisy ustawy w jednakowym stopniu odnoszą się
do mniejszości narodowych i etnicznych.
Jednocześnie, nawiązując do wspomnianego przez
pana posła postulatu Ruchu Autonomii Śląska, na-
leży zauważyć, że nie odnosi się on do „grup etnicz-
nych”, lecz do „wspólnot regionalnych”. Pojęcie to,
również niewystępujące w polskim porządku praw-
nym, należałoby odnosić raczej do grup takich jak:
Mazowszanie, Wielkopolanie, Kurpie itp., i nie łączyć
go z prawami mniejszości narodowych i etnicznych.
829
Pragnę przy tym podkreślić, iż przedmiotowej
problematyki nie należy łączyć z formą organizacji
terytorialnej państwa. Prawa mniejszości narodo-
wych i etnicznych mieszczą się w katalogu praw
człowieka i obywatela, które winny być przestrzega-
ne niezależnie od formy terytorialnej organizacji
państwa. Istnienie autonomicznych regionów nie
jest jedyną formą zapewnienia mniejszościom prze-
strzegania ich praw, nie jest też tym bardziej wa-
runkiem sine qua non ich przestrzegania.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie braku wsparcia finansowego
dla Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych
i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego (4018)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na interpelację
pana posła Jarosława Matwiejuka w sprawie braku
wsparcia finansowego dla Związku Byłych Żołnie-
rzy Zawodowych i Oficerów Rezerwy Wojska Pol-
skiego (SPS-023-4018/08), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień:
Związek Byłych Żołnierzy Zawodowych i Ofice-
rów Rezerwy Wojska Polskiego od lat otrzymuje do-
tacje z budżetu Ministerstwa Obrony Narodowej. Są
one przeznaczane na wykonywanie zadań obejmują-
cych zapewnienie zorganizowanej opieki byłym żoł-
nierzom zawodowym, którzy uzyskali uprawnienie
do emerytury wojskowej lub wojskowej renty inwa-
lidzkiej, inwalidom wojennym i wojskowym oraz
kombatantom. W 2008 r. na prowadzenie tej działal-
ności związkowi przyznano dotację z budżetu resor-
tu obrony narodowej w wysokości 102 100 zł. Łącz-
nie związek otrzymał do dnia 30 czerwca br. kwotę
184 154 zł na wykonanie pięciu zadań publicznych
w zakresie obronności państwa. Prowadzona jest
także stała współpraca między jednostkami organi-
zacyjnymi Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych
i Oficerów Rezerwy Wojska Polskiego a Minister-
stwem Obrony Narodowej.
Odnosząc się do pytania dotyczącego przyznawa-
nia dotacji przez Ministerstwo Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji dla organizacji tego typu,
uprzejmie informuję, że wskazany resort zleca reali-
830
zację zadań publicznych na podstawie art. 11 ust. 1
pkt 1 i 2 ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działal-
ności pożytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U.
Nr 96, poz. 873, ze zm.) i w trybie przewidzianym
w art. 13 tej ustawy, tj. w drodze przeprowadzenia
otwartego konkursu ofert. Oznacza to, że do kon-
kursu mogą przystąpić nie tylko wszystkie podmio-
ty prowadzące działalność pożytku publicznego
(tj. organizacje pozarządowe i organizacje kościel-
ne), ale także instytucje podległe organom admini-
stracji publicznej lub przez nie nadzorowane. Proce-
durę wewnętrzną zlecania zadań publicznych regu-
luje zarządzenie nr 35 ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji z dnia 8 lipca 2005 r. w sprawie
organizacji w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji zlecenia zadań publicznych (Dz. Urz.
MSWiA Nr 13, poz. 45, ze zm.).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że – według
Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Administracji
– Związek Byłych Żołnierzy Zawodowych i Oficerów
Rezerwy Wojska Polskiego nie składał do tego mini-
sterstwa w roku bieżącym oferty realizacji zadania
publicznego.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie obowiązku uzyskiwania pozwolenia
na budowę garaży metalowych, tzw. blaszaków
(4019)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm Rzeczpospolitej Polskiej
pana Jarosława Matwiejuka z dnia 25 czerwca 2008 r.
w sprawie obowiązku uzyskania pozwolenia na bu-
dowę garaży metalowych tzw. blaszaków, przekaza-
ną przy piśmie z dnia 2 lipca 2008 r. (znak: SPS-
-023-4019/08), uprzejmie informuję, iż Główny Urząd
Nadzoru Budowlanego publikuje na swoich stronach
internetowych wyniki badań ruchu budowlanego,
gdzie zawarte są ogólne informacje dotyczące ilości
wydawanych pozwoleń na budowę. Publikowane
dane dotyczą poszczególnych kategorii obiektów bu-
dowlanych, takich jak: obiekty budowlane na tere-
nach zamkniętych, budynki jednorodzinne, budynki
wielorodzinne, budynki zamieszkania zbiorowego,
budynki użyteczności publicznej, budynki gospodar-
czo-inwentarskie, budynki przemysłowe i magazy-
nowe, obiekty infrastruktury transportu, budowle
wodne, rurociągi, linie telekomunikacyjne i elektro-
energetyczne oraz obiekty pozostałe. Natomiast
w statystykach budowlanych prowadzonych przez
Główny Urząd Nadzoru Budowlanego nie wyróżnia
się danych dotyczących liczby wydanych pozwoleń
na budowę garaży blaszanych. W konsekwencji
w odniesieniu do tych budowli nie można przekazać
konkretnych danych, o które pyta pan poseł.
Ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane
(Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) nie
przewiduje szczególnego terminu dla wydania decy-
zji o pozwoleniu na budowę. Przepisy Prawa budow-
lanego przewidują jednakże w tym zakresie obowią-
zek nałożenia kary na organ administracji architek-
toniczno-budowlanej, jeżeli organ ten w terminie
65 dni od dnia złożenia wniosku nie wyda decyzji
w sprawie pozwolenia na budowę (zob. art. 35 ust. 6
ustawy Prawo budowlane).
Pragnę poinformować pana posła, że w celu
usprawnienia procesu inwestycyjnego w budownic-
twie minister infrastruktury przyjął zadanie opra-
cowania projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo
budowlane, ustawy o planowaniu i zagospodarowa-
niu przestrzennym oraz niektórych innych ustaw.
Podjęte działania zmierzają do racjonalizacji proce-
su planowania i realizacji inwestycji poprzez wza-
jemnie zharmonizowane zmiany istniejących ustaw.
Propozycje wprowadzenia zmian do ustawy Pra-
wo budowlane dotyczą m.in. likwidacji pozwoleń na
budowę na rzecz jedynie rejestracji zamierzonej in-
westycji dokonywanej przez właściwy organ na pod-
stawie złożonego wniosku, bez konieczności uzyska-
nia decyzji administracyjnych. Dla inwestycji mogą-
cych oddziaływać na środowisko przewidziano – przed
rejestracją – wyrażenie zgody w drodze decyzji na
realizację takiego przedsięwzięcia. Fakt rejestracji
określonej inwestycji będzie jednoznaczny z możli-
wością rozpoczęcia budowy. Dla zapewnienia bez-
pieczeństwa procesu budowlanego budowa będzie
nadzorowana przez inspektora nadzoru budowlane-
go oraz projektanta.
Taki właśnie projekt ideowy przyświeca przygo-
towanym zmianom w projekcie ustawy o zmianie
ustawy Prawo budowlane, ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych
innych ustaw, który obecnie jest w trakcie konsulta-
cji społecznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.

Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie działalności PZPN (4020)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Jarosława Matwieju-
ka przekazaną pismem z dnia 2 lipca 2008 r. (sygn.
SPS-023-4020/08), w sprawie działalności Polskiego
Związku Piłki Nożnej (PZPN), uprzejmie informuję,
co następuje.
Polski Związek Piłki Nożnej (PZPN) jest polskim
związkiem sportowym w rozumieniu art. 7 ust. 1
ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifikowa-
nym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298, z późn. zm.).
Minister sportu i turystyki posiada kompetencje
do sprawowania nadzoru odnośnie do polskich
związków sportowych wymienione w przepisach
przywołanej ustawy o sporcie kwalifikowanym. Na
podstawie art. 23 tej ustawy, jeżeli działalność pol-
skiego związku sportowego jest niezgodna z pra-
wem, postanowieniami statutu lub regulaminów,
organ sprawujący nadzór, w zależności od rodzaju
i stopnia stwierdzonych nieprawidłowości, może:
1) udzielić upomnienia poszczególnym członkom
władz polskiego związku sportowego albo władzom
polskiego związku sportowego;
2) zawiesić wykonanie uchwały polskiego związ-
ku sportowego niezgodnej z prawem lub postanowie-
niami statutu lub regulaminów oraz zażądać jej
uchylenia w wyznaczonym terminie, a w przypadku
nieuchylenia uchwały w wyznaczonym terminie
– uchylić taką uchwałę;
3) wystąpić do Trybunału Arbitrażowego do spraw
Sportu działającego przy Polskim Komitecie Olimpij-
skim o zastosowanie środka w postaci zawieszenia
w czynnościach poszczególnych członków władz pol-
skiego związku sportowego albo władz polskiego
związku sportowego;
4) wystąpić do sądu o zastosowanie środka pole-
gającego na rozwiązaniu polskiego związku sporto-
wego.
Właściwy minister jako organ sprawujący nad-
zór może również cofnąć zgodę na utworzenie pol-
skiego związku sportowego, jeżeli polski związek
sportowy:
1) nie realizuje zadań ustawowo przynależnych
polskiemu związkowi sportowemu;
2) utracił przynależność do międzynarodowej or-
ganizacji sportowej właściwej dla danej dyscypliny
sportu;
3) został postawiony w stan likwidacji.
Należy mieć jednak również na względzie, że pol-
skie związki sportowe kierują się w swojej działalno-
ści zasadą samorządności, która jest jedną z cha-
rakterystycznych cech dla podmiotów działających
w formie stowarzyszenia. Zgodnie z treścią art. 7
ust. 4 ustawy o sporcie kwalifikowanym: w zakresie
nieuregulowanym w ustawie o sporcie kwalifikowa-
831
nym do polskich związków sportowych stosuje się
odpowiednio przepisy regulujące właśnie formę
prawną stowarzyszenia, czyli przepisy ustawy z dnia
7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowarzyszeniach (Dz. U.
z 2001 r. Nr 79, poz. 855, z późn. zm.). Art. 2 ust. 2
ustawy Prawo o stowarzyszeniach stanowi: „stowa-
rzyszenie samodzielnie określa swoje cele, programy
działania i struktury organizacyjne oraz uchwala
akty wewnętrzne dotyczące jego działalności”. Nato-
miast do zadań polskiego związku sportowego nale-
ży dodatkowo szereg ustawowych zadań jak na przy-
kład organizacja i prowadzenie współzawodnictwa
sportowego (art. 12 ust. 1 pkt. 1 ustawy o sporcie
kwalifikowanym), których to właściwą realizację
przez polski związek sportowy nadzór sprawuje mi-
nister sportu i turystyki.
Polski Związek Piłki Nożnej działa w jednej
z najpopularniejszych w naszym kraju dyscyplin
sportowych. Działalność Polskiego Związku Piłki
Nożnej oraz podejmowane przez związek decyzje są
analizowane przez ministra sportu i turystyki pod
kątem ich zgodności z przepisami prawa.
Minister sportu i turystyki, wykorzystując przy-
sługujące mu instrumenty prawne, spowodował
przyspieszone wybory w Polskim Związku Piłki
Nożnej, które mają się odbyć na jesieni obecnego
roku. Przy aprobacie organu nadzoru dokonano też
zmian w statucie tego związku.
Jednocześnie w Ministerstwie Sportu i Turysty-
ki opracowywane są plany odnośnie do naprawy sy-
tuacji dotyczących polskich związków sportowych,
w tym PZPN, które to plany wiążą się z prowadzo-
nymi pracami nad ustawą o sporcie. Obecnie obo-
wiązują dwie ustawy mające za przedmiot sport
i zjawiska z nim związane: obok przywołanej powy-
żej ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o sporcie kwalifi-
kowanym w obrocie prawnym pozostaje ustawa
z 18 stycznia 1996 r. o kulturze fizycznej.
Konstrukcja nowych przepisów musi mieć i ma
na celu zagwarantowanie w najwyższym stopniu za-
bezpieczenia przed pojawieniem się możliwych nad-
użyć, co dotyczy zapobiegania m.in. sytuacji mają-
cych miejsce w polskiej piłce nożnej. Proponuje się
na przykład, aby kadencja władz związku sportowe-
go nie mogła przekraczać czterech lat, funkcję pre-
zesa można było pełnić tylko przez dwie następujące
po sobie kadencje.
Założenia projektu ustawy o sporcie zostały
przedstawione na posiedzeniu sejmowej Komisji
Kultury Fizycznej i Sportu. Ostateczne rezultaty
działań legislacyjnych i konkretny kształt nowych
przepisów będą znane w dalszej perspektywie czaso-
wej, po rozważeniu mających miejsce różnych opinii
dotyczących projektowanych rozwiązań prawnych.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
832

Odpowiedź jest karą za zachowanie osoby uzależnionej narusza-

jącej normy społeczne i prawne. Podstawową meto-
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia dą leczenia z uzależnienia jest psychoterapia, która
- z upoważnienia ministra - z istoty rzeczy wymaga zgody i dobrowolnego udzia-
na interpelację posła Wiesława Wody łu pacjenta. Efektywność psychoterapii osób uzależ-
nionych zwiększa wsparcie społeczne, natomiast
w sprawie możliwości egzekucji wyroków presja i konfrontacja ją obniżają.
sądowych orzeczonych w stosunku do osób Na rozwiązanie problemu wykonalności orzeczeń
skierowanych na przymusowe leczenie istotny wpływ ma dynamika wzrostu liczby orze-
odwykowe (4021) czeń o przymusie leczenia przy ograniczonych moż-
liwościach rozbudowy lecznictwa odwykowego.
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Posła Wiesława Wody w sprawie egze- Z poważaniem
kwowania przymusowego leczenia skierowaną do
Podsekretarz stanu
ministra zdrowia pismem Pana Marszałka (SPS-
Adam Fronczak
-023-4012/08) z dnia 2 lipca br., informuję, że rozpo-
wszechnienie uzależnienia od alkoholu oraz jego
skutki społeczne i zdrowotne stanowią poważny pro-
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
blem znacznie szerszy niż możliwości i warunki izo-
lowania osób dotkniętych chorobą alkoholową. Za-
sadnicze znaczenie ma powszechne i wytrwałe wy-
Odpowiedź
chowanie ludności w kulturze zdrowotnej wspierane
racjonalną regulacją rynku wyrobów alkoholowych. zastępcy prokuratora generalnego
Obecnie napoje alkoholowe stanowią masową ofertę - z upoważnienia ministra -
rynkową i powszechny produkt konsumpcyjny. na interpelację posłów Cezarego Tomczyka
Wykonalność orzeczeń sądów o zastosowaniu i Krzysztofa Tyszkiewicza
obowiązku poddania się leczeniu, o którą pyta pan
oseł, ilustrują dane Ministerstwa Sprawiedliwości w sprawie postępowania przygotowawczego
w zestawieniu poniżej. prowadzonego przez prokuratury dotyczącego
zbierania przez Radio Maryja środków
liczba
wniosków
liczba na ratowanie Stoczni Gdańskiej (4022)
oczekujących
do SR o liczba wykonywanych
lata nadzór kuratora na leczenie
zastosowanie orzeczeń
stacjonarne Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
obowiązku
zakład
przekazaną przy piśmie z 2 lipca 2008 r. (numer SPS-
leczenia ambulato-
zakład zawodo- społecz- -023-4022/08) interpelację panów posłów Cezarego
stacjonarny wego nego
ryjny Tomczyka i Krzysztofa Tyszkiewicza w sprawie po-
2000 24.597 21.837 13.274 4.734 7.250 4.808
stępowania przygotowawczego dotyczącego zbierania
2001 24.963 22.670 14.962 4.837 7.786 5.208
2002 26.963 20.895 14.831 4.467 7.029 5.389
przez Radio Maryja środków na ratowanie Stoczni
2003 28.411 22.022 16.079 5.026 7.736 6.156 Gdańskiej, uprzejmie informuję, że w zakresie zagad-
2004 31.876 25.191 18.565 5.687 10.805 8.084 nień podniesionych w interpelacji panów posłów pro-
2005 36.809 27.272 20.149 5.349 13.133 9.657 wadzono następujące postępowania karne.
2006 43.481 29.794 23.723 6.596 15.198 11.656
I. Sprawa o sygn. 2 Ds 358/01 ówczesnej Proku-
2007 47.188 33.941 28.133 6.971 18.749 15.-97
dynamika
ratury Rejonowej w Toruniu zainicjowana została
wzrostu
91% 55% 112% 47% 159% 214%
zawiadomieniem osoby fizycznej z 10 stycznia 2001 r.,
w którym wskazano na bliżej niesprecyzowane nie-
Widoczna jest dysproporcja między liczbą osób prawidłowości zaistniałe podczas rozpropagowanej
zobowiązanych do leczenia a możliwościami syste- w mediach akcji zbierania pieniędzy na ratowanie
mu lecznictwa. Problemem warunków egzekwowal- Stoczni Gdańskiej.
ności orzeczeń zajmuje się powołany przez prezesa Przesłuchany w charakterze świadka zawiada-
Rady Ministrów Międzyresortowy Zespół ds. Popra- miający zeznał, że nie dokonał żadnych wpłat na
wy Wykonalności Orzeczeń Sądowych. Opracowuje rzecz Stoczni Gdańskiej lub Radia Maryja, a infor-
on nowe rozwiązania mogące zwiększyć efektyw- macje o zbiórce czerpał jedynie z prasy. Postępowa-
ność pomocy udzielanej osobom uzależnionym w wa- nie zakończono postanowieniem z 5 marca 2001 r.
runkach przymusu leczenia. o odmowie wszczęcia dochodzenia wobec braku da-
W ocenie sytuacji należy mieć na uwadze me- nych dostatecznie uzasadniających podejrzenie po-
dyczny aspekt uzależnienia. Działanie zakładów pełnienia przestępstwa.
opieki zdrowotnej jest skierowane nie na izolowanie II. Postępowanie o sygn. V Ds 10102 Prokuratu-
osób uzależnionych, a na ich leczenie oraz leczenie ry Okręgowej w Gdańsku dotyczyło przywłaszcze-
zaburzeń członków ich rodzin. Leczenie bowiem nie nia pieniędzy zebranych w drodze zbiórki publicznej

w 1998 r. na terenie całego kraju na ratowanie Stocz-
ni Gdańskiej.
Zawiadomienie w tej sprawie złożyła osoba fi-
zyczna, która przesłuchana w charakterze świadka
podała, że w wyniku akcji miano zebrać 160 mln
USD, które w całości zostały zgromadzone na kon-
cie Radia Maryja.
Prokurator po zapoznaniu się z treścią materia-
łów zgromadzonych w toku postępowania sprawdza-
jącego uznał, że fakt popełnienia przestępstwa nie
został uprawdopodobniony i w związku z tym, po-
stanowieniem z 18 października 2002 r., odmówił
wszczęcia śledztwa o przestępstwo z art. 284 § 2
K.k. wobec stwierdzenia, że brak jest danych dosta-
tecznie uzasadniających podejrzenie popełnienia
czynu na podstawie art.17 § 1 pkt 1 K.p.k.
III. Postępowanie sprawdzające o sygn. V Ds 9/02
Prokuratury Okręgowej w Toruniu wdrożono w wy-
niku pism kolejnej osoby fizycznej, która zwróciła
się do prokuratury o pomoc w udostępnieniu doku-
mentacji źródłowej w postaci dowodów wpłat pienię-
dzy na konto banku PKO w Toruniu na ratowanie
Stoczni Gdańskiej, żeby pozyskać odsetki od tych
kwot dla reprezentowanego przez siebie Klubu Ju-
liusza Krukowskiego działającego przy Ogólnopol-
skim Związku Akcjonariatu Pracowniczego we Wro-
cławiu.
W toku podjętych w tej sprawie czynności m.in.
uzyskano z Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Fa-
brycznej Wydziału Gospodarczego wyciąg z rejestru
stowarzyszenia o nazwie Ogólnopolski Związek Ak-
cjonariatu Pracowniczego we Wrocławiu, z którego
wynikało, że zawiadamiający nie reprezentował wska-
zanego podmiotu. Nadto ustalono, że autor tych pism
zmarł w dniu 26 listopada 2001 r.
Wobec poczynionych ustaleń postanowieniem
z dnia 30 kwietnia 2002 r. odmówiono wszczęcia
śledztwa w sprawie przywłaszczenia odsetek banko-
wych naliczonych od kwot przekazanych na konto
Radia Maryja w Toruniu przez darczyńców w ra-
mach akcji zbierania funduszy na rzecz ratowania
Stoczni Gdańskiej i polskiego przemysłu okrętowe-
go, tj. o czyn z art. 284 § 2 K.k., z uwagi na brak
uzasadnionego podejrzenia popełnienia przestęp-
stwa, na podstawie art. 17 § 1 pkt 1 K.p.k.
IV. Kolejne postępowanie o sygn. V Ds 14/06 Pro-
kuratury Okręgowej w Toruniu wdrożono na pod-
stawie między innymi publikacji prasowych zatytu-
łowanych: „Przyboczny Rydzyka stracił na giełdzie
miliony”, „Ryzykowne akcje”, „Nieudane gry giełdo-
we Radia Maryja” zamieszczonych w Gazecie Wy-
borczej z 8–9 kwietnia 2006 r. i 10 kwietnia 2006 r.
W toku postępowania sprawdzającego w tej spra-
wie ustalono, że wiosną 1997 r. zawiązał się Społecz-
ny Komitet Ratowania Stoczni Gdańskiej i Przemy-
słu Okrętowego. Zadaniem komitetu była zbiórka
środków finansowych na ratowanie Stoczni Gdań-
skiej poprzez wykupienie akcji Skarbu Państwa. Ko-
mitet ten korzystał z pomocy Radia Maryja, które
rozpropagowało akcję oraz udostępniło swoje konto
833
bankowe dla wpłat na ratowanie stoczni. Nadto
ustalono też, że po sprzedaży Stoczni Gdańskiej
i w związku z tym brakiem możliwości realizacji
celu zbiórki Radio Maryja ogłosiło komunikat infor-
mujący o możliwości zwrotu pieniędzy wpłaconych
na ratowanie upadającej stoczni po okazaniu dowo-
du wpłaty lub polecenia przelewu.
Po emisji tego komunikatu do rozgłośni wpływa-
ły wnioski o zwrot wpłat, a także oświadczenia o ich
przeznaczeniu na Radio Maryja. Kserokopie kilku-
nastu takich oświadczeń oraz wniosków i dokumen-
tów potwierdzających zwrot wypłaconych kwot do-
łączono do akt sprawy V Ds 14/08.
Postępowanie zostało zakończone postanowie-
niem z 10 maja 2006 r. o odmowie wszczęcia śledz-
twa w sprawie:
1) doprowadzenia w latach 1997–1998 w Toru-
niu i innych miejscowościach na terenie Polski osób
dokonujących wpłat, w ramach zbiórki prowadzo-
nej przez Radio Maryja na ratowanie upadającej
Stoczni Gdańskiej, do niekorzystnego rozporządze-
nia mieniem w postaci środków pieniężnych o war-
tości co najmniej kilkudziesięciu milionów złotych
oraz co najmniej 600 000 świadectw udziałowych
Narodowych Funduszy Inwestycyjnych o wartości
6 000 000 zł przez wprowadzenie wpłacających
w błąd co do faktycznego przeznaczenia zgroma-
dzonych w trakcie zbiórki środków finansowych,
tj. o czyn z art. 286 § 1 K.k., z uwagi na brak zna-
mion czynu zabronionego, na podstawie z art. 17
§ 1 pkt 2 K.p.k.;
2) prowadzenia przez Radio Maryja w latach
1997–1998 w Toruniu i innych miejscowościach na
terenie Polski bez wymaganego prawem zezwolenia
publicznej zbiórki środków finansowych na ratowa-
nie upadającej Stoczni Gdańskiej, tj. o czyn z art. 56
§ 1 K.w., z uwagi, że czyn nie zawiera znamion prze-
stępstwa, a stanowi wykroczenie, którego karalność
ulega przedawnieniu na podstawie art. 17 § l pkt 2
K.p.k.;
3) narażenia Skarbu Państwa na uszczuplenie
podatku od darowizn poprzez nieujawnienie właści-
wemu organowi skarbowemu i niezłożenie deklara-
cji o uzyskaniu przez Radio Maryja w latach 1997–
–1998 w Toruniu darowizn w wysokości co najmniej
kilkudziesięciu milionów złotych oraz świadectw
udziałowych NFI o wartości 6 000 000 złotych,
tj. o czyn z art. 54 § 1 K.k.s., z uwagi na przedawnie-
nie karalności na podstawie art. 17 § 1 pkt 6 K.p.k.
w zw. z art. 44 § 1 pkt 2 i § 3 K.k.s. i art. 2 § 2 K.k.s.
oraz art. 113 K.k.s.
W uzasadnieniu tego postanowienia wskazano,
że poczynione w toku postępowania ustalenia nie
pozwoliły na stwierdzenie, aby w chwili rozpoczęcia
zbiórki i w trakcie jej trwania Społeczny Komitet
Ratowania Stoczni Gdańskiej i Przemysłu Okręto-
wego wspólnie z Radiem Maryja miał zamiar zmia-
ny przeznaczenia środków finansowych pochodzą-
cych z przyjmowanych wpłat i świadectw udziało-
wych na inny niż deklarowany cel publiczny.
834
Odnośnie publicznej zbiórki środków finanso-
wych uznano, że czyn polegający na prowadzeniu
publicznej zbiórki ofiar nie jest przestępstwem, a sta-
nowi wykroczenie z art. 56 § 1 K.w., którego karal-
ność uległa przedawnieniu z końcem 1999 r.
W zakresie czynu opisanego w pkt 3 podstawą ta-
kiej decyzji była ujemna przesłanka procesowa w po-
staci przedawnienia karalności czynu polegającego
na uchylaniu się od opodatkowania i nieujawnieniu
właściwemu organowi przedmiotu lub podstawy
opodatkowania. W tym przypadku karalność ewen-
tualnego występku karnoskarbowego upłynęła bo-
wiem z końcem 2004 r.
Natomiast, jak wynika z ustaleń przedstawio-
nych przez prokuratora apelacyjnego w Warsza-
wie, w jednostkach prokuratury okręgu warszaw-
skiego nie ujawniono postępowania, którego przed-
miotem były zagadnienia związane ze zbieraniem
przez Radio Maryja środków na ratowanie Stocz-
ni Gdańskiej.
W tych warunkach, odnosząc się do pytań sfor-
mułowanych przez panów posłów, uprzejmie prze-
stawiam, co następuje:
1. Kwestia sprawozdania z wyniku oraz sposobu
zużytkowania środków uzyskanych ze zbiórki pro-
wadzonej przez Społeczny Komitet Ratowania Stocz-
ni Gdańskiej i Przemysłu Okręgowego przy pomocy
Radia Maryja nie była bezpośrednim przedmiotem
postępowania karnego. Tym niemniej z ustaleń do-
konanych w toku opisanych powyżej postępowań
nie wynika, aby organizatorzy zbiórki uzyskali po-
zwolenie na jej przeprowadzenie, a tym samym aby
podali do wiadomości organu udzielającego pozwole-
nia dane o wyniku zbiórki i sposobie wydatkowania
zebranych środków.
2. i 3. W toku opisanych powyżej postępowań
sprawdzających nie podejmowano czynności zmie-
rzających do precyzyjnego ustalenia łącznej warto-
ści ofiar zgromadzonych w wyniku zbiórki prowa-
dzonej na rzecz ratowania Stoczni Gdańskiej przez
Społeczny Komitet Ratowania Stoczni Gdańskiej
ani nie badano sposobu rozdysponowania uzyska-
nych środków, gdyż dane te nie miały znaczenia dla
rozstrzygnięcia prowadzonych spraw karnych.
Jak wynikało z uzyskanego w toku postępowa-
nia o sygn. V Ds 14/06 prokuratora okręgowego
w Toruniu oświadczenia przedstawiciela Radia Ma-
ryja, które udostępniło swoje konto bankowe, na wy-
odrębnione dla celów zbiórki subkonto wpłynęło nie-
znacznie pond 7 mln zł i około 1000 świadectw
udziałowych. Ponadto Radio Maryja otrzymywało
również darowizny w postaci świadectw udziało-
wych, które zawierały odręczne zapiski o treści „dar
dla Radia Maryja”.
Świadectwa te po zdematerializowaniu zainwe-
stowano na giełdzie.
4. W związku z interpelacją panów posłów zasad-
ność decyzji o odmowie wszczęcia postępowania
przygotowawczego w opisanych powyżej sprawach
o sygn. 2 Ds 358/01, V Ds 10102, V Ds /2 i V Ds 14/06
została poddana analizie w trybie nadzoru w Proku-
raturze Apelacyjnej w Gdańsku.
Przeprowadzone badanie aktowe nie doprowa-
dziło do ujawnienia okoliczności pozwalających na
zakwestionowanie decyzji o odmowie wszczęcia po-
stępowania karnego lub uzasadniających podjęcie
na nowo i kontynuowanie postępowania.
Wcześniej akta spraw o sygn. 2 Ds 358/01, V Ds
101/02 i V Ds 9/02 podlegały również badaniu
z urzędu w Biurze Postępowania Przygotowawczego
Prokuratury Krajowej. Badanie to nie doprowadziło
do wzruszenia prawomocnych orzeczeń o odmowie
wszczęcia postępowania przygotowawczego w tych
sprawach.
5. Jak wynika z przedstawionych ustaleń, pod-
niesione przez panów posłów okoliczności dotyczące
zbiórki ofiar na ratowanie Stoczni Gdańskiej prowa-
dzonej przez Społeczny Komitet Ratowania Stoczni
Gdańskiej i Przemysłu Okrętowego przy udziale Ra-
dia Maryja były już przedmiotem odpowiednich
ustaleń i oceny w toku prowadzonych wcześniej po-
stępowań.
Przeprowadzona w tym względzie analiza praw-
nokarna wykazała, że prowadzenie zbiórki publicz-
nej bez wymaganego pozwolenia stanowi wykrocze-
nie stypizowane w art. 56 ust. 1 Kodeksu wykro-
czeń, którego karalność ustała najpóźniej z końcem
1999 r. W tej sytuacji, zgodnie z art. 5 § 1 pkt 4 Ko-
deksu postępowania w sprawach o wykroczenia, nie
wszczyna się postępowania, a wszczęte umarza.
Przeprowadzona przy udziale Radia Maryja
zbiórka była oceniana również przez pryzmat prze-
pisów karnoskarbowych, przy założeniu, że przeka-
zywane na rzecz Radia Maryja pieniądze i świadec-
twa udziałowe NFI stanowiły darowiznę podlegają-
cą opodatkowaniu. W sytuacji, gdy podatek od tej
darowizny nie zostałby zapłacony, mogłoby to stano-
wić podstawę do odpowiedzialności z art. 54 § 1 Ko-
deksu karnego skarbowego, jednak w tym zakresie
prowadzenie postępowania nie byłoby już możliwe,
albowiem karalność tego występku uległa przedaw-
nieniu z końcem roku 2004. Z kolei ocena zachowa-
nia kierownictwa Radia Maryja przez pryzmat prze-
pisów Kodeksu karnego, w tym zwłaszcza pod ką-
tem oszustwa na szkodę darczyńców, nie wykazała,
aby doszło do popełnienia czynu zabronionego. Z po-
czynionych ustaleń wynikało bowiem, że wobec bra-
ku możliwości realizacji celu prowadzonej zbiórki
publicznej, co nastąpiło po przejęciu Stoczni Gdań-
skiej SA w upadłości przez Stocznię Gdynia SA, Ra-
dio Maryja wspólnie ze Społecznym Komitetem Ra-
towania Stoczni Gdańskiej i Przemysłu Okrętowego
podjęło decyzję o zwrocie pieniędzy osobom, które
dokonały wpłat. W tym celu nadano w Radiu Mary-
ja stosowny komunikat. Po jego emisji wpłynęły do
rozgłośni zarówno wnioski o zwrot, jaki i oświadcze-
nia o przeznaczeniu przekazanych kwot na Radio
Maryja. Z poczynionych ustaleń wynikało, że wpła-
ty zostały zwrócone osobom, które takie wnioski
złożyły. W świetle tych ustaleń brak było przesłanek

do stwierdzenia, że doszło do popełnienia przestęp-
stwa oszustwa lub innego czynu zabronionego przez
ustawę karną. W tej sytuacji brak jest podstaw do
podejmowania przez prokuraturę dalszych działań
w tym względzie.
W zakresie zagadnień związanych ze zbiórką
prowadzoną przez Społeczny Komitet Ratowania
Stoczni Gdańskiej i Przemysłu Okręgowego przy
pomocy Radia Maryja prokuratura podejmowała już
bowiem przewidziane prawem działania karnopro-
cesowe i wydała stosowne decyzje merytoryczne,
a obecnie nie ujawniono przesłanek uzasadniających
podjęcie na nowo któregokolwiek z prawomocnie za-
kończonych postępowań lub wdrożenie nowego po-
stępowania w tej kwestii.
Z poważaniem
Zastępca Prokuratora Generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Ziemniaka
w sprawie problemu wygaśnięcia zezwolenia
na sprzedaż napojów alkoholowych
przeznaczonych do spożycia w miejscu
lub poza miejscem sprzedaży na podstawie
ustawy o wychowaniu w trzeźwości
i przeciwdziałaniu alkoholizmowi (4025)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pytanie posła Wojciecha Ziemniaka zawarte w inter-
pelacji skierowanej do ministra pracy i polityki Spo-
łecznej, pismem Pana Marszałka (SPS-023-4025/
08) z dnia 2 lipca br., uprzejmie informuję, że roz-
wiązanie przyjęte w ustawie z 26 października 1982 r.
o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alko-
holizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70, poz. 473, z późn.
zm.), które określa sankcje za niedotrzymanie ter-
minu wniesienia opłaty za korzystanie z zezwolenia
na sprzedaż napojów alkoholowych (wygaśnięcie ze-
zwolenia oraz utrata prawa ponownego ubiegania
się o zezwolenia na 6 miesięcy) ma na celu skuteczne
motywowanie przedsiębiorców do terminowego wno-
szenia opłat.
Realizacja przez gminy zadań w dziedzinie profi-
laktyki i rozwiązywania problemów alkoholowych
opiera się na funduszach pochodzących przede
wszystkim z opłat za korzystanie z zezwoleń. Dlate-
go terminowe wnoszenie opłat ma zasadnicze zna-
czenie dla realizacji tych zadań.
835
Należy także mieć na uwadze fakt, że obrót na-
pojami alkoholowymi ma charakter działalności re-
gulowanej, wyłączonej ze swobody działalności go-
spodarczej i, co za tym idzie, nakładającej na trud-
niącego się nią przedsiębiorcę szczególne wymaga-
nia i rygory w stosunku do innych obszarów działal-
ności gospodarczej. Z tych względów wprowadzenie
zmian legislacyjnych w zakresie sankcji za nieter-
minowe wnoszenie opłat uważam za niecelowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Andrzeja Mikołaja Dery
i Barbary Bartuś
w sprawie sprzedaży majątku po upadłej
Rafinerii Nafty Glimar SA w Gorlicach (4027)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Barbary Bartuś oraz pana
posła Andrzeja Mikołaja Dery z dnia 19 czerwca
2008 r., przedłożoną przy piśmie pana Krzysztofa
Putry wicemarszałka Sejmu, z dnia 2 lipca 2008 r.
(SPS-023-4027/08), dotyczącą postępowania upa-
dłościowego Rafinerii Nafty Glimar Spółki Akcyjnej
w Gorlicach, prowadzonego przez Sąd Rejonowy
w Nowym Sączu pod sygnaturą akt V GUp 1/05,
a przekazaną przez pana Aleksandra Grada, mini-
stra skarbu państwa, pismem z dnia 11 lipca 2008 r.,
MSP/DNWiP1-MS-0701-9/08, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje:
Rafineria Nafty Glimar SA w Gorlicach od 2003 r.
objęta była, jako jedna z rafinerii południowych,
rządowym programem restrukturyzacji zakładają-
cej ich konsolidację w ramach Grupy Lotos SA
w Gdańsku. Nafta Polska SA jako realizator proce-
su restrukturyzacji była także większościowym ak-
cjonariuszem (91,5% akcji) rafinerii. Proces ten zo-
stał faktycznie przerwany dnia 19 stycznia 2005 r.
w wyniku ogłoszenia upadłości na wniosek zarządu
rafinerii z powodu trwałej niewypłacalności. Przy-
czyny, które doprowadziły do upadłości, to m.in.
zmiana przepisów o ulgach podatkowych oraz zaan-
gażowanie znacznych środków w inwestycję Hydro-
kompleks, realizowaną przez LURGI SA i LURGI
Aktiengesellschaft. Zaawansowanie inwestycji na
dzień ogłoszenia upadłości wynosiło ponad 90%. Za-
kończenie prac wymagało zaangażowania środków
836
rzędu 300 000 000 zł. Upadłość została ogłoszona po
dwóch latach pogłębiającej się straty bilansowej.
Tryb likwidacji masy upadłości określa ustawa
z dnia 28 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i na-
prawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535, ze zm.). Konieczny-
mi czynnościami poprzedzającymi sprzedaż są in-
wentaryzacja oraz opis i oszacowanie przez rzeczo-
znawcę składników masy. Wyceny składników masy
nie dokonuje zatem syndyk, lecz osoba niezależna,
posiadająca niezbędne kwalifikacje dla przeprowa-
dzenia tej czynności. W praktyce cenę oszacowania
weryfikuje rynek, poprzez zainteresowanie pod-
miotów chętnych do nabycia składników masy upa-
dłości za cenę wynikającą z warunków zbycia.
O sposobie sprzedaży (całego przedsiębiorstwa,
zorganizowanych części przedsiębiorstwa lub po-
szczególnych składników) decyduje właściwy organ
postępowania upadłościowego: sędzia-komisarz lub
rada wierzycieli.
W postępowaniu upadłościowym o sygn. akt V
GUp 1/05 Sądu Rejonowego w Gorlicach została
ustanowiona rada wierzycieli. Zgodnie z treścią art.
205 Prawa upadłościowego i naprawczego, służy ona
pomocą syndykowi, nadzorcy sądowemu lub zarząd-
cy, kontroluje ich czynności, bada stan funduszów
masy upadłości, udziela zezwolenia na czynności,
które mogą być dokonane tylko za zezwoleniem rady
wierzycieli, oraz wyraża opinię w innych sprawach,
jeżeli tego zażąda sędzia-komisarz, syndyk, nadzor-
ca sądowy albo zarządca. Stosownie zaś do treści
art. 206 powołanej ustawy nie mogą być dokonywa-
ne bez zezwolenia rady wierzycieli między innymi
następujące czynności, dotyczące masy upadłości:
dalsze prowadzenie przedsiębiorstwa przez syndy-
ka, jeżeli ma być prowadzone dłużej niż trzy miesią-
ce od dnia ogłoszenia upadłości, odstąpienie od
sprzedaży przedsiębiorstwa jako całości, sprzedaż
z wolnej ręki nieruchomości lub statku morskiego
wpisanego do rejestru okrętowego, sprzedaż praw
i wierzytelności, zaciąganie pożyczek lub kredytów
oraz obciążenie majątku upadłego ograniczonymi
prawami rzeczowymi, uznanie, zrzeczenie się i za-
warcie ugody co do roszczeń spornych oraz poddanie
sporu rozstrzygnięciu sądu polubownego.
Masa upadłości Rafinerii Nafty „Glimar” SA
w Gorlicach nie stanowiła jednorodnej całości, przy-
porządkowanej jednemu rodzajowi działalności go-
spodarczej. W jej skład wchodziły: nieruchomości,
na których prowadzono działalność produkcyjną
(polegającą na przerobie ropy naftowej), nierucho-
mości, na których realizowano inwestycję instalacji
Hydrokompleks, a także mieszkania, ogródki dział-
kowe, stacje paliw, gorzelnia, niezabudowane dział-
ki budowlane i inne nieruchomości, a ponadto ru-
chomości i udziały w spółkach, w tym 9.059 udzia-
łów w spółce Centrum Konferencyjno-Hotelowe Gli-
mar Spółka z o.o. w Wysowej, wpisanej do rejestru
przedsiębiorców w Krajowym Rejestrze Sądowym
pod numerem KRS 0000136747. Wartość nominalna
udziałów wynosiła 9 059 000 zł. Udziały te stanowi-
ły 100% kapitału zakładowego spółki. Objęte one
były zastawem rejestrowym na rzecz Banku Peako
SA (w związku z przeniesieniem części majątku
Banku BPH SA na Bank Pekao SA) wpisanym do
rejestru zastawów prowadzonym przez Sąd Rejono-
wy dla Krakowa-Śródmieścia w Krakowie Wydział
VII Rejestru Zastawów pod nr 1013705. Wniesiony
przez Glimar aportem do spółki majątek stanowiący
własność i prawo użytkowania wieczystego nieru-
chomości o pow. 3,56 ha wraz z odrębnym prawem
własności czterokondygnacyjnego budynku hotelo-
wo-rekreacyjnego z wyposażeniem i obiektami towa-
rzyszącymi, obciążony był hipoteką kaucyjną łączną
ustanowioną na rzecz Banku Peako SA (w związku
z przeniesieniem części majątku Banku BPH SA na
Bank Pekao SA w Warszawie) do kwoty najwyższej
116 900 000 euro, Bayerische Hypo-Und Vereins-
bank AG w Monachium do kwoty najwyższej
100 000 000 euro oraz Kredyt Bank SA w Warsza-
wie do kwoty najwyższej 33 000 000 euro. Spółka
została utworzona w październiku 2002 r. na bazie
organizacyjnej istniejącego Sanatorium Uzdrowi-
skowego Chemik Rafinerii Nafty Glimar SA. Pod-
stawowym przedmiotem działania spółki była sprze-
daż usług hotelowych zarówno dla odbiorców indy-
widualnych, jak i zorganizowanych grup oraz orga-
nizowanie konferencji z wykorzystaniem obiektu
konferencyjno-hotelowego dysponującego 136 miej-
scami noclegowymi. Spółka zatrudniała 19 osób.
W latach 2002–2006 spółka prowadziła działal-
ność ze stratą. Ogółem strata wynosiła 1 052 829 48 zł.
W 2007 r. spółka wypracowała zysk w kwocie
1193,28 zł. W związku z prowadzoną upadłością Ra-
finerii Nafty Glimar SA w Gorlicach, obejmującą li-
kwidację majątku upadłego, w uaktualnionym pla-
nie likwidacyjnym, przyjętym przez sędziego komi-
sarza postanowieniem z dnia 21 stycznia 2008 r.,
zbycie praw majątkowych upadłego, w tym udziałów
w Centrum Konferencyjno-Szkoleniowym Glimar
Spółce z o.o. w Wysowej przewidziane było w sposób
i na zasadach określonych przez radę wierzycieli,
zgodnie z art. 334 ust. 2 prawa upadłościowego i na-
prawczego. Wierzyciel zabezpieczony zastawem reje-
strowym na udziałach w wyznaczonym terminie nie
skorzystał z prawa przejęcia przedmiotu zastawu
rejestrowego. Wartość rynkowa udziałów została
ustalona przez biegłego powołanego przez sędziego-
-komisarza postanowieniem z dnia 16 lipca 2007 r.
– Towarzystwo Konsultantów Polskich Cracovia
Consultants Spółka z o.o. w Krakowie – na kwotę
1 249 688,69 zł, z uwzględnieniem obciążeń mająt-
ku nieruchomego tej spółki.
Na wniosek syndyka rada wierzycieli uchwałą
z dnia 14 listopada 2007 r., zmienioną uchwałą
z dnia 17 marca 2008 r., wyraziła zgodę na sprzedaż
opisanych udziałów, z jednoczesnym określeniem
formy poszukiwania nabywcy w ten sposób, że wy-
bór nabywcy miał nastąpić w drodze negocjacji,
w terminie do dnia 6 marca 2008 r., w trybie ogło-
szenia prasowego z udziałem banków mających za-

bezpieczenie na udziałach i majątku nieruchomym
spółki. Ogłoszenie prasowe informujące o sprzedaży
udziałów ukazało się w „Gazecie Wyborczej” w dniu
18 stycznia 2008 r. Szczegółowe zasady procedury
sprzedaży zostały określone przez syndyka w regula-
minie sprzedaży, który został umieszczony na stronie
internetowej upadłego. Poinformowano o pełnomoc-
nikach banków upoważnionych do udzielania infor-
macji w zakresie obciążeń ustanowionych na mająt-
ku spółki. Wraz z regulaminem na stronie interne-
towej zostały opublikowane także opis i oszacowanie
sporządzone przez biegłego. W wyznaczonym termi-
nie (do dnia 15 lutego 2008 r.) wpłynęło 10 ofert,
przy czym proponowane ceny nabycia mieściły się
w granicach od 200 000 zł do 2 000 000 zł.
Po zapoznaniu się z ofertami syndyk postanowił
nie dopuścić do udziału w procedurze oferty złożonej
przez jednego z oferentów, ze względu na brak wy-
maganego przez regulamin oświadczenia o zobowią-
zaniu, że cała oferowana cena zakupu zostanie
wpłacona na rachunek masy upadłości przed podpi-
saniem umowy sprzedaży. Jednocześnie syndyk pi-
smami z dnia 25 lutego 2008 r. poinformował pozo-
stałych oferentów, że przystępuje do dalszych nego-
cjacji z podmiotami, które zaoferują kwotę nie niż-
szą niż 1 500 000 zł. Na podstawie uzyskanych od-
powiedzi i po ich analizie syndyk ustalił, że czterech
oferentów zaproponowało najwyższe ceny nabycia.
Po analizie złożonych ofert syndyk ustalił, że jedna
z ofert zawiera dodatkowo propozycję spłaty zadłu-
żenia hipotecznego na kwotę 1 500 000 zł, natomiast
oferta złożona przez Konsorcjum Osób Fizycznych
oraz oferta Instytutu Zdrowia Człowieka Spółka
z o.o. w Warszawie zawierały warunek zapłacenia
oferowanej ceny, o ile banki zabezpieczone hipotecz-
nie wyrażą zgodę na wykreślenie obciążeń. Z usta-
leń syndyka wynikało również, że Glimar 1883
Spółka z o.o. w Gorlicach okazał się całkowicie nie-
wydolnym ekonomicznie podmiotem.
Dnia 28 lutego 2008 r. syndyk wystąpił do pod-
miotów, które złożyły oferty warunkowe o złożenie
ofert bezwarunkowych. W odpowiedzi Konsorcjum
Osób Fizycznych podtrzymało warunkową ofertę
i zawnioskowało o przedłużenie terminu wyboru
ofert do dnia 10 marca 2008 r. ze względu na za-
awansowane rozmowy z bankami w kwestii wyraże-
nia zgody na wykreślenie obciążeń hipotecznych.
Instytut Zdrowia Człowieka Spółka z o.o. również
podtrzymała ofertę warunkową oraz poinformowa-
ła, że prowadzi rozmowy z bankami w sprawie wy-
kreślenia obciążeń. W dniu 4 marca 2008 r. Instytut
Zdrowia Człowieka Spółka z o.o. złożyła oświadcze-
nie o bezwarunkowej woli nabycia przedmiotowych
udziałów. W dniu 5 marca 2008 r. syndyk otrzymał
od pełnomocników banków zabezpieczonych hipo-
tecznie na majątku Centrum Konferencyjno-Hotelo-
wego Glimar Spółki z o.o. w Wysowej informację, iż
oferta złożona przez Instytut Zdrowia Człowieka
Spółkę z o.o. w Warszawie jest najkorzystniejsza,
837
oraz że są gotowe wydać temu oferentowi promesy
zwolnień obciążeń hipotecznych.
W takiej sytuacji syndyk w dniu 6 marca 2008 r.
dokonał wyboru oferty Instytutu Zdrowia Człowie-
ka Spółki z o.o. w Warszawie. O dokonanym wybo-
rze zostali poinformowani wybrany oferent, pełno-
mocnik banków oraz pozostali oferenci. Dokonując
wyboru tej oferty syndyk brał pod uwagę zapropono-
waną przez Instytut cenę oraz to, że ich oferta zo-
stała uznana przez pełnomocnika banków za najko-
rzystniejszą. Z analizy złożonych dokumentów wy-
nikało, iż spółka zamierza prowadzić działalność
hotelarską (jest już właścicielem obiektu sanatoryj-
no-hotelowego w Muszynie) i będzie zainteresowana
rozwojem Centrum Konferencyjno-Hotelowego Gli-
mar Spółki z o.o. w Wysowej, jak również że spółka
jest podmiotem działającym od lat na rynku.
Pozostałe oferty, w tym oferta Glimar 1883 Spół-
ki z o.o. w Gorlicach nie spełniały wymogów określo-
nych zarówno w uchwale Rady Wierzycieli, jak i re-
gulaminie. Do zawarcia umowy nie doszło z uwagi
na to, że wybrany oferent nie dokonał zapłaty ofero-
wanej sumy w ustalonym terminie.
W dniu 26 maja 2008 r. Instytut Zdrowia Człowie-
ka Spółka z o.o. w Warszawie złożyła nową ofertę, pro-
ponując nabycie udziałów w spółce Centrum Konfe-
rencyjno-Hotelowe w Wysowej za kwotę 1 550 000 zł,
zobowiązując się jednocześnie do zapłaty oferowanej
kwoty przed podpisaniem umowy sprzedaży i pokry-
cia wszelkich opłat związanych z nabyciem. Rada
wierzycieli Rafinerii Nafty Glimar SA w Gorlicach
na posiedzeniu w dniu 2 czerwca 2008 r. podjęła
uchwałę nr 1/06/2008, wyrażając zgodę na przyjęcie
przez syndyka oferty złożonej w dniu 26 maja 2008 r.
przez Instytut Zdrowia Człowieka Spółkę z o.o.
w Warszawie wpisanej w KRS pod nr 0000007712
na nabycie 9059 udziałów w spółce Centrum Konferen-
cyjno-Hotelowe Glimar w Wysowej za cenę 1 550 000 zł,
płatną na rachunek upadłej Rafinerii Nafty Glimar
SA w Gorlicach przed zawarciem umowy.
W dniu 5 czerwca 2008 r. syndyk umową z podpi-
sami notarialnie poświadczonymi zbył przedmioto-
we udziały Instytutowi Zdrowia Człowieka Spółce
z o.o. w Warszawie. Kwota stanowiąca cenę nabycia
wpłynęła na rachunek upadłej przed datą zawarcia
umowy.
Przedstawienie powyższego stanu faktycznego
było niezbędne w kontekście zawartych w interpela-
cji twierdzeń.
Odpowiadając zaś na pytania pani poseł Barbary
Bartuś i pana posła Andrzeja Mikołaja Dery infor-
muję:
1. Podstawowym celem postępowania upadło-
ściowego jest prowadzenie postępowania upadłościo-
wego w taki sposób, aby roszczenia wierzycieli mo-
gły zostać zaspokojone w jak najwyższym stopniu,
a jeżeli racjonalne względy na to pozwalają – dotych-
czasowe przedsiębiorstwo dłużnika zostało zacho-
wane. Procedury określone przez prawo upadłościo-
we i naprawcze, określające warunki zbycia praw
838
majątkowych (udziałów) wchodzących w skład masy
upadłości, nie zawierają innych wymogów, poza tymi,
które pozwolą najpełniej zrealizować główny cel po-
stępowania upadłościowego. Zatem z reguły zaofero-
wanie najkorzystniejszej ceny nabycia decyduje o wy-
borze oferenta, bo taki sposób likwidacji masy upa-
dłości daje większe szanse na pełniejsze zaspokojenie
wierzycieli. Niezależnie od powyższego stwierdzić na-
leży, że składniki masy upadłości, które są obciążone
hipoteką, zwykle trudniej jest zbyć za korzystną dla
masy upadłości cenę, gdyż niewielu oferentów jest
zdecydowanych na ich nabycie (pyt. 1).
2. Z dokonanych ustaleń wynika, że opisana
szczegółowo procedura i czynności podejmowane
w jej ramach przez syndyka wskazują, iż ostateczny
nabywca został wybrany i zaakceptowany przez or-
gan postępowania upadłościowego – Radę Wierzy-
cieli Rafinerii Nafty Glimar SA w Gorlicach, do któ-
rego kompetencji należy decydowanie o wyborze na-
bywcy, oferującego najkorzystniejszą cenę. Uzyska-
na cena za udziały – powyżej ceny oszacowania – za
nabycie spółki, w której majątek nieruchomy jest ob-
ciążony praktycznie do wysokości wartości tych nie-
ruchomości, i która to spółka wypracowała stratę
w latach 2002–2006 w wysokości 1 052 829 48 zł
i zysk w 2007 r. na poziomie 1193,28 zł w ocenie rady
wierzycieli i syndyka było korzystną transakcją.
Z przedstawionego przebiegu negocjacji nie wynika,
by którykolwiek z zainteresowanych nabyciem go-
tów był zaoferować korzystniejszą cenę (pyt. 2,3,4).
3. Z uwagi na brak bliższych danych, dotyczą-
cych mijania się z prawdą przez syndyka w wywia-
dzie udzielonym lokalnemu ośrodkowi telewizyjne-
mu, w szczególności dotyczących programu, w jakim
wywiad ten został wyemitowany, oraz daty jego emi-
sji, niemożliwe było w chwili obecnej udzielenie od-
powiedzi na to pytanie. Po ewentualnym sprecyzo-
waniu, o jaki wywiad chodzi, podległe mi służby do-
konają dalszych ustaleń w tym zakresie (pyt. 5).
Postanowieniem z dnia 11 marca 2008 r. Sąd Re-
jonowy w Nowym Sączu umorzył postępowanie upa-
dłościowe Rafinerii Nafty Glimar SA w Gorlicach na
podstawie art. 361 pkt 2 Prawa upadłościowego i na-
prawczego, który stanowi, że sąd umorzy postępo-
wanie upadłościowe, jeżeli wierzyciele zobowiązani
uchwałą zgromadzenia wierzycieli albo postanowie-
niem sędziego-komisarza nie złożyli w wyznaczonym
terminie zaliczki na koszty postępowania, a brak jest
płynnych funduszów na te koszty. Postanowienie to
zostało zaskarżone i wraz z zażaleniami akta spra-
wy V GUp 1/05 Sądu Rejonowego w Nowym Sączu
w dniu 28 maja 2008 r. zostały przesłane do Sądu
Okręgowego w Krakowie, który wyznaczył posie-
dzenie na dzień 25 lipca 2008 r. W tym dniu Sąd
wydał postanowienie o oddaleniu zażaleń na posta-
nowienie Sadu Rejonowego w Nowym Sączu o umo-
rzeniu postępowania upadłościowego w Rafinerii
Nafty Glimar SA w Gorlicach (sygn. akt: XII Gz
242/08 i XII Gz 243/08). Oznacza to, że sprawa upa-
dłościowa obecnie jest prawomocnie umorzona.
Uprzejmie informuję, że ustalenia poczynione
w przedmiocie sprzedaży udziałów w spółce Cen-
trum Konferencyjno-Hotelowe Glimar w Wysowej
oparte zostały na wyjaśnieniach syndyka, ponieważ
akta postępowania, których analiza jest niezbędna
do szczegółowego zbadania toku postępowania prze-
targowego, zostały przesłane do Sądu Okręgowego
w Krakowie, celem rozpoznania zażaleń. Niezwłocz-
nie po zwrocie tych akt do Sądu Rejonowego w No-
wym Sączu podjęte zostaną dalsze czynności celem
zweryfikowania wyjaśnień syndyka i udzielona zo-
stanie odpowiedź uzupełniająca, jeżeli w wyniku za-
poznania się z aktami okaże się, że przedstawione
powyżej informacje wymagają uściślenia. Niezależ-
nie od powyższego, w ramach nadzoru szczegółowo
będzie wyjaśniana prawidłowość przebiegu postępo-
wania przetargowego w niniejszej sprawie. Podkre-
ślenia wymaga jednak fakt, że zwierzchni nadzór
ministra sprawiedliwości nad działalnością admini-
stracyjną sądów, określony w art. 9 ustawy z dnia
27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszech-
nych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.) obejmuje bie-
żącą i okresową kontrolę toku postępowania w spra-
wach indywidualnych w przypadku ujawnienia oko-
liczności wskazujących, że sprawy prowadzone są
niesprawnie lub z naruszeniem prawa, zgodnie z § 2
ust. 1 pkt 8 rozporządzenia ministra sprawiedliwo-
ści z dnia 25 października 2002 r. w sprawie trybu
sprawowania nadzoru nad działalnością admini-
stracyjną sądów (Dz. U. Nr 187, poz. 1564). Kontrola
toku postępowania nie może jednak wpływać na
sposób likwidacji masy upadłości oraz na przesłan-
ki, jakimi kieruje się sędzia-komisarz lub rada wie-
rzycieli, o ile została ustanowiona w danym postępo-
waniu, przy wyborze nabywcy.
Dodatkowo wyjaśniam, że sprawa upadłości Ra-
finerii Nafty Glimar SA w Gorlicach jest przedmio-
tem stałego zainteresowania służb nadzorczych mi-
nistra sprawiedliwości w ramach sprawowanego
nadzoru administracyjnego. Mając na względzie
liczne wystąpienia osób zainteresowanych oraz do-
niosłość sprawy, w styczniu 2006 r. prezes Sądu
Okręgowego w Nowym Sączu został zobowiązany
przez Ministerstwo Sprawiedliwości do objęcia
przedmiotowego postępowania nadzorem admini-
stracyjnym. Z przebiegu postępowania co trzy mie-
siące składane są sprawozdania.
Wyrażam nadzieję, iż udzielona odpowiedź po-
zwoliła na wyjaśnienie wątpliwości zgłaszanych
przez Państwo Posłów w interpelacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posłów Sławomira Zawiślaka
i Jarosława Żaczka
w sprawie opóźnień w wypłatach
preferencyjnych kredytów klęskowych (4028)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 9 lipca 2008 r., znak SPS-023-4028/
08, interpelacją posłów Sławomira Zawiślaka i Jaro-
sława Żaczka w sprawie opóźnień w wypłatach pre-
ferencyjnych kredytów klęskowych, uprzejmie Pana
Marszałka informuję, że wobec niewystarczających
kwot środków zaplanowanych w planie finansowym
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
na dopłaty do oprocentowania inwestycyjnych i klę-
skowych kredytów bankowych w łącznej kwocie
849 575 tys. zł, w tym dopłaty do oprocentowania
kredytów klęskowych w kwocie 200 574 tys. zł mini-
ster rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił do ministra fi-
nansów o zwiększenie środków dla Agencji Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa na powyższy cel.
Po dokonaniu zmiany przeznaczenia środków
z niewykorzystanych rezerw celowych, dodatkowe
środki budżetowe zostaną przekazane dla Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w celu
zapewnienia pełnej dostępności do kredytów na
wznowienie produkcji w gospodarstwach rolnych
lub działach specjalnych produkcji rolnej, poszkodo-
wanych w związku z wystąpieniem klęsk.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że kierownic-
two Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęło
decyzję o wydłużeniu o 2 miesiące, tj. do 31 sierpnia
2008 r. terminu udzielania kredytów klęskowych na
zasadach wynikających z rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szcze-
gółowego zakresu i kierunków działań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposo-
bów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514), na podsta-
wie zgód na uruchomienie linii kredytowych wyda-
nych przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi w okre-
sie od 1 czerwca 2007 r. do 31 grudnia 2007 r.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
839
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie pogarszającej się sytuacji finansowej
i organizacyjnej urzędów konserwatorskich
(4029)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka z dnia
25 czerwca 2008 r. w sprawie pogarszającej się sytu-
acji płacowej i organizacyjnej pracowników woje-
wódzkich urzędów ochrony zabytków, przekazaną
ministrowi kultury i dziedzictwa narodowego przy
piśmie marszałka Sejmu RP z dnia 9 lipca 2008 r.,
nr SPS-023-4029/08, uprzejmie proszę o przyjęcie
następującego stanowiska.
Na wstępie chciałbym jednoznacznie wskazać, iż
minister kultury i dziedzictwa narodowego nie ma
bezpośredniego wpływu na kształtowanie poziomu
wynagrodzeń pracowników wojewódzkich urzędów
ochrony zabytków. Zgodnie z art. 89 pkt 2 ustawy
z dnia 23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece
nad zabytkami organem ochrony zabytków jest wo-
jewoda, w imieniu którego zadania i kompetencje
w tym zakresie wykonuje wojewódzki konserwator
zabytków kierujący wojewódzkim urzędem ochrony
zabytków, wchodzącym w skład zespolonej admini-
stracji wojewódzkiej. Oznacza to, że wojewódzkie
urzędy ochrony zabytków podlegają bezpośrednio
wojewodom. Wojewodowie kształtują budżet urzę-
dów konserwatorskich i określają poziom wynagro-
dzeń pracowników tych urzędów.
Kierownictwu Ministerstwa Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego znana jest sytuacja płacowa pra-
cowników wojewódzkich urzędów konserwatorskich.
Wynagrodzenie, które otrzymują pracownicy woje-
wódzkich urzędów ochrony zabytków za odpowie-
dzialną pracę jest niewspółmiernie niskie w stosun-
ku do ich wykształcenia, wiedzy i doświadczenia za-
wodowego. Ten stan powoduje systematyczny uby-
tek wysoko wykwalifikowanych kadr konserwator-
skich, przy wyraźnym wzroście ilości spraw admini-
stracyjnych rozpatrywanych w urzędach i zwiększe-
niu zakresu zadań merytorycznych. Zwlekanie z wy-
równaniem poziomu zarobków choćby do średniej
krajowej uniemożliwi w niedalekiej przyszłości dal-
sze funkcjonowanie urzędów konserwatorskich.
Doświadczenia lat poprzednich dowodzą, że prak-
tycznie we wszystkich województwach uposażenie
pracowników wojewódzkich urzędów ochrony za-
bytków należy do najniższych wśród wszystkich
służb, straży i inspekcji podległych wojewodom.
Wzrost wynagrodzenia adekwatnie do poziomu wy-
kształcenia i zakresu obowiązków miałby decydują-
cy wpływ na zahamowanie nasilającej się w ostat-
nim czasie płynności kard, a odejście najwartościow-
840
szych pracowników tylko ze względu na zbyt niski
poziom wynagrodzeń stanowiłoby niepowetowaną
stratę dla ochrony dziedzictwa kulturowego.
Niestety, dramatyczna obecnie sytuacja kadrowa
i płacowa służby konserwatorskiej nie rokuje nadziei
na rychłą poprawę, gdyż w budżecie na rok 2008 nie
przewidziano znaczącego zwiększenia obsady etato-
wej i funduszu płac. W tegorocznym budżecie w czę-
ści 85 (budżet wojewodów ogółem), w dziale 921:
Kultura i ochrona dziedzictwa narodowego wskaź-
nik wzrostu wynagrodzenia zaplanowano na pozio-
mie 2,45%. Jest on najniższy, obok ochrony zdrowia
(2,3%) oraz oświaty i wychowania (0,2%), spośród
wszystkich działów wyszczególnionych w budżecie
wojewodów. Przy zakładanej w tym roku inflacji na
poziomie 3,5% oznacza to dalszy spadek realnych
uposażeń pracowników ochrony zabytków.
Kierownictwo Ministerstwa Kultury i Dziedzic-
twa Narodowego od dawna interesuje się złą sytu-
acją służby ochrony zabytków. W marcu br. z inicja-
tywy generalnego konserwatora zabytków doszło do
spotkania wojewódzkich konserwatorów zabytków
z sekretarzem stanu w Ministerstwie Spraw We-
wnętrznych i Administracji panem Tomaszem Sie-
moniakiem, podczas którego konserwatorzy przed-
stawili dramatyczną sytuację wojewódzkich urzę-
dów ochrony zabytków. Minister kultury i dziedzic-
twa narodowego pan Bogdan Zdrojewski wystoso-
wał list do wicepremiera, ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji pana Grzegorza Schetyny,
w którym przedstawił aktualny stan służby ochrony
zabytków oraz propozycje poprawy tej bardzo trud-
nej sytuacji. Nie ulega bowiem wątpliwości, że obec-
na kondycja kadrowa i finansowa służby ochrony
zabytków wymaga podjęcia pilnych decyzji i rozwią-
zań systemowych zapobiegających całkowitemu pa-
raliżowi funkcjonowania wojewódzkich urzędów
ochrony zabytków.
W Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodo-
wego został przygotowany projekt ustawy o zmianie
ustawy o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami
oraz zmianie niektórych innych ustaw. Projekt ten
przewiduje między innymi reformę służby konser-
watorskiej, tj. podporządkowanie jej ministrowi kul-
tury i dziedzictwa narodowego, a nie jak dotychczas
wojewodom. Umożliwi to podjęcie przez ministra
kultury i dziedzictwa narodowego zdecydowanych
działań mających na celu poprawę sytuacji finanso-
wej i kadrowej wojewódzkich urzędów ochrony za-
bytków. Systemowe zwiększenie wynagrodzenia
pracowników służby ochrony zabytków pozwoli na
stabilizację kadrową wojewódzkich urzędów ochro-
ny zabytków i poprawę struktury zatrudnienia,
m.in. poprzez spodziewany napływ ludzi młodych
o wysokim potencjale zawodowym, co będzie miało
bezpośrednie przełożenie na wzrost efektywności
realizacji zadań podejmowanych przez wojewódz-
kich konserwatorów zabytków na rzecz dziedzictwa
kulturowego.
W chwili obecnej projekt wspomnianej ustawy
oczekuje na rozstrzygnięcia dotyczące ostatecznego
kształtu reformy administracyjnej państwa. W przy-
padku zgodności propozycji zawartych w projekcie
ustawy z tymi rozstrzygnięciami, zostanie on skie-
rowany do Rady Ministrów.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie odpłatności za leki dla osób
będących na faktycznym utrzymaniu osób
represjonowanych i inwalidów wojennych
(4030)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Sławomira Zawiślaka, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 9 lipca 2008 r. (SPS-023-4030/08), w sprawie
odpłatności za leki dla osób będących na faktycznym
utrzymaniu osób represjonowanych i inwalidów wo-
jennych przesyłam uprzejmie poniższe informacje.
Szczegółowe unormowania prawne regulujące
kwestie warunków udzielania i zakresu świadczeń
opieki zdrowotnej zawierają przepisy ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135, z późn. zm.) – zwanej dalej ustawą.
Ustawa ta, realizując wyrażony w art. 68 Kon-
stytucji RP obowiązek zapewnienia obywatelom,
niezależnie od ich sytuacji materialnej, równego do-
stępu do świadczeń opieki zdrowotnej finansowa-
nych ze środków publicznych, opiera się na zasadach
równego traktowania obywateli oraz solidarności
społecznej.
Zgodnie z art. 15 ustawy świadczeniobiorcy
mają, na zasadach określonych w ustawie, prawo
do świadczeń opieki zdrowotnej, których celem jest
zachowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i ura-
zom, wczesne wykrywanie chorób, leczenie, pielę-
gnacja oraz zapobieganie niepełnosprawności i jej
ograniczanie. Jednocześnie świadczeniobiorcy za-
pewnia się i finansuje ze środków publicznych (na
zasadach i w zakresie określonych w ustawie) za-
opatrzenie w produkty lecznicze, wyroby medyczne
i środki pomocnicze.
Ponadto, na podstawie art. 36 ust. 5 ustawy, mi-
nister zdrowia określa w drodze rozporządzenia wy-
kaz leków podstawowych i uzupełniających, wyso-
kość opłaty ryczałtowej za leki podstawowe i recep-
turowe, wysokość odpłatności za leki uzupełniające,

a także zgodnie z art. 37 określa wykaz chorób oraz
wykaz leków i wyrobów medycznych, które ze wzglę-
du na choroby określone w wykazie są przepisywane
bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za częściową
odpłatnością.
Pragnę jednocześnie podkreślić, że zapewnienie
równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych opiera się
obecnie głównie o środki pochodzące ze składki na
ubezpieczenie zdrowotne.
Rozdział 3 ustawy o świadczeniach opieki zdro-
wotnej finansowanych ze świadczeń publicznych
przewiduje dla niektórych kategorii świadczenio-
biorców szczególne uprawnienia do świadczeń opieki
zdrowotnej.
Na podstawie nowelizacji ww. ustawy z dnia
24 sierpnia 2007 r. (Dz. U. Nr 166, poz. 1172) zmie-
niającej nin. ustawę z dniem 29 września 2007 r. zo-
stał poszerzony krąg osób uprawnionych do bezpłat-
nego zaopatrzenia w leki oznaczone symbolami Rp
lub Rpz, dopuszczone do obrotu na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej. Aktualnie art. 46 ustawy okre-
śla, iż ww. uprawnienia przysługują:
a) inwalidom wojennym;
b) osobom represjonowanym,
c) małżonkom inwalidów wojennych pozostają-
cym na ich wyłącznym utrzymaniu,
d) małżonkom osób represjonowanych pozostają-
cym na ich wyłącznym utrzymaniu,
e) wdowom i wdowcom po poległych żołnierzach
i zmarłych inwalidach wojennych oraz osobach re-
presjonowanych, uprawnionym do renty rodzinnej.
Odnosząc się do pytań, uprzejmie informuję.
Każda zmiana kręgu osób uprawnionych do bez-
płatnych leków wymaga dokonania analizy jej wpły-
wu na finanse Narodowego Funduszu Zdrowia oraz
na dostęp do świadczeń ogółu świadczeniobiorców,
ponadto szczególne uprawnienia podmiotowe okre-
ślonych grup społecznych łamią zasadę równego do-
stępu do świadczeń opieki zdrowotnej.
Mając na uwadze nadane uprawnienia ww. gru-
pie świadczeniobiorców przez ustawę o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych, a także biorąc pod uwagę możliwości
finansowe Narodowego Funduszu Zdrowia i zasadę
równego dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej,
nie jest możliwe poszerzenie kręgu osób uprzywile-
jowanych o innych członków rodzin osób represjono-
wanych i inwalidów wojennych bez pogorszenia do-
stępu do świadczeń innym świadczeniobiorcom.
Przekazując powyższe, pragnę podkreślić, że
minister zdrowia nie posiada możliwości prawnych
ani możliwości sfinansowania dostępu do bezpłat-
nych leków członkom rodzin, o których mowa w in-
terpelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
841
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie wymogów stawianych zakładom
pracy chronionej (4031)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Wicemarszałka przy piśmie
z dnia 9 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4031/08, inter-
pelację z dnia 26 czerwca 2008 r. złożoną przez pana
Waldemara Andzela – posła na Sejm RP w sprawie
wymogów stawianych zakładom pracy chronionej,
uprzejmie wyjaśniam:
Odpowiadając na pierwsze z pytań, pragnę wska-
zać, że obecnie zgodnie z przepisami ustawy z dnia
27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnieniu osób niepełnosprawnych
(Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92) zakłady pracy chro-
nionej są zwolnione w stosunku do tego zakładu
z niektórych podatków i opłat (art. 31) oraz tworzą
ze środków pochodzących z tych zwolnień zakłado-
wy fundusz rehabilitacji osób niepełnosprawnych
(art. 33 ust. 4). Katalog wydatków możliwych do po-
niesienia z tych środków jest obszerny i pozwala za-
równo na realizację wydatków inwestycyjnych w za-
kładzie, jak też na udzielanie wszelkiej pomocy pra-
cownikom niepełnosprawnym. Niezależnie od tego
informuję, że w związku z przyjęciem rozporządze-
nia Komisji (WE) w sprawie stosowania art. 87 i 88
Traktatu WE uznających niektóre rodzaje pomocy
za zgodne ze wspólnym rynkiem wszyscy pracodaw-
cy zatrudniający osoby niepełnosprawne będą mogli
otrzymać pomoc w formie rekompensaty faktycznie
poniesionych dodatkowych kosztów zatrudnienia
osób niepełnosprawnych, których nie ponieśliby,
gdyby zatrudnili wyłącznie osoby sprawne, związa-
nych m.in. z wyposażeniem i przystosowaniem ich
stanowisk pracy, zapewnieniem asystencji w pracy
osobom potrzebującym takiego wsparcia oraz zaku-
pem i autoryzacją oprogramowania na użytek pra-
cowników niepełnosprawnych, w tym technologii
wspomagających lub przystosowanych do potrzeb
wynikających z ich niepełnosprawności. Należy
wskazać, że zakłady pracy chronionej zatrudniające
nie mniej niż 50% osób niepełnosprawnych będą
mogły otrzymać dodatkowo pomoc w formie rekom-
pensaty dodatkowych kosztów związanych z budo-
wą lub rozbudową danego zakładu oraz kosztów ad-
ministracyjnych i kosztów transportu. Tak więc za-
kłady pracy chronionej są traktowane w sposób wy-
jątkowy i wciąż będą korzystały z pomocy w szer-
szym zakresie niż pracodawcy zatrudniający osoby
niepełnosprawne na otwartym rynku pracy.
Odnośnie do drugiego pytania wyjaśniam, że
zgodnie z art. 28 ww. ustawy o rehabilitacji (...) pra-
codawca, który stara się o status zakładu pracy
842
chronionej, musi spełnić szereg warunków dotyczą-
cych m.in.:
— wskaźnika zatrudnienia osób niepełnospraw-
nych,
— obiektów i pomieszczeń użytkowanych przez
zakład, które muszą odpowiadać przepisom i zasa-
dom bezpieczeństwa i higieny pracy oraz muszą
uwzględniać potrzeby osób niepełnosprawnych w za-
kresie przystosowania stanowisk pracy, pomiesz-
czeń higienicznosanitarnych i ciągów komunikacyj-
nych oraz spełniać wymagania dostępności do nich,
— zapewnienia doraźnej i specjalistycznej opieka
medycznej, poradnictwa i usług rehabilitacyjnych.
Spełnienie tych wymogów nie jest sprawą prostą,
wymaga od pracodawców poniesienia określonych
nakładów, a także przesądza o specyficznych wa-
runkach, w jakich funkcjonują te zakłady. Ze wzglę-
du właśnie na te specyficzne uwarunkowania zakła-
dy pracy chronionej korzystają z instrumentów
wsparcia specjalnie dla przedsiębiorców tego sekto-
ra. Nie można więc traktować jednakowo praco-
dawców z otwartego i chronionego rynku pracy
i narzucać wszystkim podobnych wymogów. Jedno-
cześnie wyjaśniam, że w przypadku pracodawcy
z otwartego rynku pracy, który chce zatrudnić oso-
by niepełnosprawne, w celu ułatwienia im wykony-
wania pracy ustawa o rehabilitacji (...) przewiduje
możliwość udzielania wsparcia, o którym mowa
m.in. w art. 26, 26d–e.
Odpowiadając na ostatnie pytanie, wyjaśniam,
że pośrednictwo pracy, w tym w formie:
1) indywidualnych kontaktów pośrednika pracy
z bezrobotnym lub poszukującym pracy;
2) targów pracy, które są zbiorową prezentacją
ofert pracy zawierających dane umożliwiające iden-
tyfikację pracodawcy;
3) giełdy pracy,
zgodnie z rozporządzeniem ministra pracy i poli-
tyki społecznej z dnia 2 marca 2007 r. w sprawie
szczegółowych warunków prowadzenia przez pu-
bliczne służby zatrudnienia usług rynku pracy (Dz. U.
Nr 47, poz. 315) jest prowadzone przez publiczne
służby zatrudnienia. W związku z powyższym to
m.in. wojewódzkie i powiatowe urzędy pracy, które
najlepiej znają potrzeby osób niepełnosprawnych za-
rejestrowanych jako bezrobotne bądź poszukujące
pracy, zajmują się ich aktywizacją zawodową w ww.
formach. Jednocześnie należy wskazać, że corocznie
w kraju odbywa się kilka edycji targów pracy, kiero-
wanych do osób poszukujących zatrudnienia, w tym
do osób niepełnosprawnych. Organizowane są także
targi pracy wyłącznie dla osób niepełnosprawnych,
które oferują dostęp do informacji o ofertach pracy,
szkoleniach, możliwościach podnoszenia kwalifika-
cji zawodowych bądź przekwalifikowania oraz umoż-
liwiają kontakt potencjalnych pracodawców z osoba-
mi niepełnosprawnymi. Niezależnie od działań po-
dejmowanych na podstawie obowiązujących przepi-
sów przez instytucje rynku pracy w ciągu ostatnich
kilku lat w działania na rzecz zatrudnienia osób nie-
pełnosprawnych włączyły się organizacje pozarzą-
dowe, realizując szereg projektów współfinansowa-
nych ze środków EFS. W całym kraju zrealizowano
do tej pory wiele akcji promocyjnych i kampanii spo-
łecznych, które miały na celu wskazanie na niewy-
korzystane możliwości osób niepełnosprawnych oraz
budowanie pozytywnego wizerunku osoby niepełno-
sprawnej jako pracownika. Wśród najpopularniej-
szych można wyróżnić projekty:
1) stowarzyszenia integracji:
— „Integracja–Praca. Wydawnicza kampania in-
formacyjno-promocyjna”, której celem była zmiana
postaw społecznych wobec osób niepełnosprawnych
w środowisku pracy i zwiększenie zainteresowania
pracodawców zatrudnieniem osób niepełnospraw-
nych. W ramach projektu przygotowano bezpłatny
dodatek „Praca”, który jest dostępny w wersji papie-
rowej i elektronicznej,
— „Sprawni w pracy”, który jest skierowany do
osób niepełnosprawnych oraz przedstawicieli praco-
dawców i ma na celu zmianę wizerunku osób niepeł-
nosprawnych prezentowanych jako niezaradnych
i wymagających szczególnej pomocy,
2) PFRON „Praca dla każdego niepełnospraw-
nego” – kampania medialna, której celem była zmia-
na postaw społecznych wobec osób niepełnospraw-
nych wśród potencjalnych pracodawców i pracowni-
ków w wyniku kampanii informacyjnej.
Biorąc powyższe pod uwagę, należy wskazać, że
ww. działania w znacznym stopniu przyczyniają się
do wzrostu zainteresowania zatrudnianiem osób
niepełnosprawnych oraz pomagają tym osobom
w podjęciu zatrudnienia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie projektu ustawy o Krajowej Szkole
Sądownictwa i Prokuratury (4032)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo nr SPS-023-4032/08 z dnia 9 lipca 2008 r.,
przy którym została przekazana interpelacja posła
Sławomira Zawiślaka w sprawie projektu ustawy
o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury,
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.

Podnoszona w interpelacji kwestia różnicy mię-
dzy wysokością wynagrodzenia osób obecnie za-
trudnionych na stanowisku asystenta sędziego
a wysokością proponowanego w projekcie ustawy
o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury sty-
pendium dla aplikantów wynika z szeregu okolicz-
ności, które wzięto pod uwagę, projektując przepisy
o stypendium aplikantów Krajowej Szkoły.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z projek-
tem ustawy aplikant aplikacji ogólnej ma pobierać
stypendium w wysokości nieprzekraczającej 70%
wysokości wynagrodzenia zasadniczego w stawce
podstawowej referendarza sądowego, co w praktyce
oznacza kwotę do 2587 zł brutto. Kwota ta, stosow-
nie do rozporządzenia ministra sprawiedliwości
z dnia 27 czerwca 2006 r. w sprawie wynagradzania
asystentów sędziów (Dz. U. Nr 125, poz. 872), zawie-
ra się w pierwszym przedziale określającym wyna-
grodzenie asystentów sędziów sądów rejonowych
(a więc najniższego szczebla). Podkreślić trzeba, iż
kwota stypendium aplikanta aplikacji ogólnej mie-
ści się we wskazanym pierwszym przedziale okre-
ślającym wynagrodzenie asystentów sędziów sądów
rejonowych, przewidzianym zarówno w obecnie obo-
wiązującym rozporządzeniu ministra sprawiedliwo-
ści z dnia 27 czerwca 2006 r. w sprawie wynagradza-
nia asystentów sędziów (kwota: od 2370 zł do 2685 zł),
jak również w projekcie rozporządzenia Ministra
Sprawiedliwości w sprawie wynagrodzenia asysten-
tów sędziów (kwota: od 2575 zł do 2895). Trudno
zatem mówić o dysproporcji między stypendium
przyznanym aplikantom aplikacji ogólnej a wyna-
grodzeniem asystentów sędziego.
W tym miejscu dodać można, iż aplikanci, poza
kosztami związanymi z utrzymaniem się w miejscu
zamieszkania, co dotyczy również osób pracujących
w charakterze asystentów, będą zmuszeni ponosić
koszty zakwaterowania i utrzymania w Krakowie
(gdzie będzie znajdowała się siedziba Krajowej Szko-
ły Sądownictwa i Prokuratury) podczas programo-
wych cykli zajęć szkoleniowych w Krajowej Szkole
(a więc niejednokrotnie poza miejscem zamieszka-
nia aplikanta), koszty przejazdów do Krakowa oraz
koszty przejazdów do miejscowości, w których miesz-
czą się sądy, prokuratury i inne instytucje, w któ-
rych aplikanci będą odbywać praktyki.
Z nieco odmienną sytuacją mamy do czynienia
w przypadku wysokości stypendium, a następnie
wynagrodzenia aplikantów aplikacji specjalistycz-
nych (sędziowskiej i prokuratorskiej), czyli przy-
szłych sędziów i prokuratorów. Osoby te otrzymają
stypendium w wysokości wynagrodzenia zasadni-
czego w stawce podstawowej referendarza sądowe-
go, które obecnie wynosi 3696 zł brutto. Omawiając
kwestię tego wynagrodzenia, również należy przy-
toczyć, aktualne także w tym przypadku, uwagi do-
tyczące szeroko rozumianych kosztów utrzymania
się poza miejscem zamieszkania. Należy także zwró-
cić uwagę na fakt, iż osoby pobierające tak wysokie
stypendium będą najlepszą, wyselekcjonowaną gru-
843
pą aplikantów. Godzi się w tym miejscu wspomnieć,
iż zgodnie z założeniami kompleksowej reformy
szkolenia wstępnego kadr sądownictwa i prokuratu-
ry od 2009 r., w myśl projektu ustawy o państwo-
wych egzaminach prawniczych, warunkiem ubiega-
nia się o przyjęcie na jakąkolwiek aplikację prawni-
czą, zarówno prowadzoną przez Krajową Szkołę Są-
downictwa i Prokuratury, jak i aplikacje korporacyj-
ne, będzie zdanie egzaminu prawniczego I stopnia.
Zgodnie z założeniami osoby, które zdadzą ten egza-
min, będą miały możliwość, w kolejności liczby
punktów uzyskanych na egzaminie, wyboru kon-
kretnej aplikacji prawniczej. Istotnym warunkiem
pozyskania najlepszych kadr na przyszłe aplikacje:
ogólną, sędziowską i prokuratorską jest nie tylko za-
gwarantowanie osobom, które te aplikacje ukończą,
pracy w sądzie i prokuraturze oraz atrakcyjnego, na
wysokim poziomie programu aplikacji, ale również
zapewnienie odpowiedniej gratyfikacji finansowej.
Wysokość stypendium musi dawać kandydatom na
te aplikacje gwarancję możliwości pokrycia bieżą-
cych kosztów utrzymania (zarówno własnego, jak
i członków rodziny) oraz ponoszenia kosztów zwią-
zanych z kształceniem w Krajowej Szkole. Dodać
również można, iż zajęcia oraz praktyki odbywane
w ramach aplikacji specjalistycznych mają odbywać
się jedynie w Krakowie, co będzie wiązało się z ko-
niecznością ponoszenia dodatkowych kosztów utrzy-
mania.
Dodatkową kwestią, związaną z planowaną wy-
sokością wynagrodzenia pobieranego w przyszłości
przez aplikanta sędziowskiego na stażu, która wy-
maga krótkiego komentarza, jest fakt, iż aplikant
ten będzie świadczył pracę asystenta sędziego
przez ograniczony, krótszy okres, zaś trzon stażu
będzie stanowić praca w charakterze referendarza
sądowego. Nie ma zatem przeciwwskazań, by wyna-
grodzenie aplikantów aplikacji sędziowskiej określić
na poziomie wynagrodzenia referendarza sądowego
w stawce podstawowej.
Podkreślić również trzeba, iż zgodnie z intencją
projektodawcy egzaminowani aplikanci Krajowej
Szkoły Sądownictwa i Prokuratury, którzy ukoń-
czyli aplikację sędziowską, będą stanowić podstawę
przyszłych, profesjonalnie przygotowanych kadr są-
downiczych. Taka jest istota, cel i szczegółowe pro-
pozycje programowe aplikacji sędziowskiej. Wydaje
się, że w tej sytuacji celowe jest różnicowanie wyso-
kości stypendium i wynagrodzenia pobieranego
w trakcie aplikacji oraz wynagrodzenia asystentów
sędziów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
844
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie określenia statusu prawnego
asystentów sędziów (4033)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka w spra-
wie określenia statusu prawnego asystentów sę-
dziów, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Instytucja asystentów sędziów wprowadzona zo-
stała do polskiego systemu prawnego ustawą z dnia
27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju sądów powszech-
nych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, z późn. zm.), zwaną
dalej u.s.p. W uzasadnieniu projektu wskazano, że
asystenci sędziów są nową kategorią wysoko wy-
kwalifikowanych pracowników z wykształceniem
prawniczym, powołanych do czynności pomocni-
czych w sprawowaniu wymiaru sprawiedliwości. Za-
tem intencją ustawodawcy było włączenie asysten-
tów sędziów do szeroko rozumianego korpusu pra-
cowników sądów i tak należy ich traktować.
Kwestia wynagrodzenia asystenta sędziego jest
unormowana w przepisie art. 155 § 4 u.s.p., który
stanowi, że asystentowi sędziego przysługuje wyna-
grodzenie zasadnicze. Poza tym do asystentów sę-
dziego stosuje się przepisy ustawy z dnia 18 grudnia
1998 r. o pracownikach sądów i prokuratury (Dz. U.
Nr 162, poz. 1125).
Powyższe oznacza, że asystentowi sędziego przy-
sługuje prawo do otrzymywania wynagrodzenia za-
sadniczego określonego z uwagi na charakter wyko-
nywanych zadań w sposób odmienny niż wynagro-
dzenie innych pracowników sądów i prokuratury.
Na mocy ustawowego odesłania z art. 155 § 6
u.s.p. wynagrodzenia asystentów sędziów określa
w drodze rozporządzenia minister sprawiedliwości,
uwzględniając poziom wynagrodzeń sędziów, refe-
rendarzy sądowych i urzędników sądowych oraz za-
sadę różnicowania wynagrodzenia asystentów sę-
dziów w zależności od tego, czy zatrudnieni są w są-
dzie rejonowym, okręgowym czy apelacyjnym.
Rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia
27 czerwca 2006 r. w sprawie wynagrodzenia asy-
stentów sędziów (Dz. U. Nr 125, poz. 872), wydane
na podstawie art. 155 § 6 u.s.p., ustala jedynie wyso-
kość wynagrodzenia zasadniczego asystentów sę-
dziów, co wynika wprost z treści § 2 tego rozporzą-
dzenia. W pozostałym zakresie do wynagrodzenia
asystentów sędziów stosuje się przepisy ustawy
o pracownikach sądów i prokuratury.
Zatem oprócz wynagrodzenia zasadniczego asy-
stent sędziego może otrzymywać dodatkowe skład-
niki wynagrodzenia, o których mowa w przepisach
ustawy o pracownikach sądów i prokuratury oraz
rozporządzenia ministra sprawiedliwości z dnia
3 lipca 2008 r. w sprawie stanowisk i szczegółowych
zasad wynagradzania urzędników i innych pracow-
ników sądów i prokuratury oraz odbywania stażu
urzędniczego (Dz. U. Nr 117, poz. 742). Przepisy po-
wołanego rozporządzenia zawierają normy prawne
uzupełniające unormowania zawarte w przepisach
ustawy o pracownikach sądów i prokuratury i są
stosowane wprost do asystentów sędziów, o czym
przesądza treść art. 155 § 4 u.s.p.
W zakresie waloryzacji wynagrodzeń uprzejmie
informuję, że ustawodawca w art. 15 ust. 1 pkt 3
ustawy budżetowej na rok 2008 z dnia 23 stycznia
2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117) ustalił średnioroczny
wskaźnik wzrostu wynagrodzeń dla pracowników
państwowej sfery budżetowej objętych niemnożni-
kowymi systemami wynagrodzeń w wysokości nie
niższej niż 102,3%. Przepis ten nakłada na jednost-
ki sektora finansów publicznych obowiązek dokona-
nia waloryzacji wynagrodzeń zasadniczych pracow-
ników tych jednostek o 2,3%. W tych okolicznościach
wynagrodzenia zasadnicze asystentów sędziów po-
winny zostać w taki sposób podwyższone od dnia
1 stycznia 2008 r., niezależnie od ich aktualnej wy-
sokości. Waloryzacja powinna nastąpić również
w sytuacji, w której asystent sędziego otrzymywał
wynagrodzenie w górnej granicy wynagrodzenia
ustalonego w rozporządzeniu ministra sprawiedli-
wości w sprawie wynagrodzeń asystentów sędziów.
Dodatkowo wynagrodzenia te powinny zostać pod-
wyższone o 150 zł (średnio) w ramach dodatkowych
środków przeznaczonych na powyższy cel w budże-
cie na bieżący rok.
Pismem z dnia 8 maja 2008 r. nr DB-III-311-107/
08 minister sprawiedliwości poinformował dyrekto-
rów sądów apelacyjnych o konieczności podwyższe-
nia wynagrodzenia asystentów sędziów.
Podstawy ustalenia wysokości wynagrodzenia
zasadniczego asystentów sędziów, jak wskazałem
wyżej, zawarte są w ustawie Prawo o ustroju sądów
powszechnych, natomiast rozporządzenie ministra
sprawiedliwości w sprawie wynagrodzenia asysten-
tów sędziów określa kwotowo wysokość tego wyna-
grodzenia. Analogiczne rozwiązania przyjęto w od-
niesieniu do wynagrodzeń sędziów, z tym zastrzeże-
niem, że kompetencja do wydania stosownego roz-
porządzenia przysługuje prezydentowi Rzeczypo-
spolitej Polskiej. Nie ma zatem uzasadnionych pod-
staw do uregulowania wysokości wynagrodzeń za-
sadniczych asystentów sędziów w ustawie Prawo
o ustroju sądów powszechnych.
Obecnie trwają prace nad projektem rozporzą-
dzenia ministra sprawiedliwości w sprawie wyna-
grodzenia asystentów sędziów, który uwzględnia
wskazany wyżej wzrost wynagrodzeń.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Obrony Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Zawiślaka,
Zbigniewa Girzyńskiego, Artura Górskiego
i Dawida Jackiewicza
w sprawie Izby Pamięci poświęconej ofiarom
terroru komunistycznego w Wojsku Polskim
(4034)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Sławomira Zawiślaka,
Zbigniewa Girzyńskiego, Artura Górskiego i Dawi-
da Jackiewicza w sprawie Izby Pamięci poświęconej
ofiarom terroru komunistycznego w Wojsku Pol-
skim (SPS-023-4034/08), uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień:
W podziemiach siedziby Głównego Zarządu In-
formacji Wojska Polskiego, zajmowanej obecnie
przez Służbę Kontrwywiadu Wojskowego, znajdują
się pomieszczenia, w których w latach 1945–1956
więziono żołnierzy Wojska Polskiego.
W grudniu 2006 r. w wyżej wymienionych po-
mieszczeniach otwarto Izbę Pamięci Ofiar Terroru
Komunistycznego w Wojsku Polskim. Znajduje się
tam ekspozycja zatytułowana: „Pamięci ofiar terro-
ru komunistycznego w Wojsku Polskim”. Ma ona
charakter wystawy i nigdy nie została przekształco-
na w muzeum. Na tej wystawie znajdują się fotoko-
pie dokumentów i zdjęć oraz eksponaty użyczone
przez Dom Żołnierza Polskiego.
Zwiedzanie ekspozycji, w okresie od jej otwarcia
do końca października 2007 r., odbywało się jednak
przy naruszaniu podstawowych zasad bezpieczeń-
stwa obiektu, w którym ona się znajduje. Oprowa-
dzanie zwiedzających po ekspozycji wymagało prze-
chodzenia przez strefy o charakterze niejawnym
i nie gwarantowało nienaruszalności zasad bezpie-
czeństwa. Zaistniała sytuacja wymusiła na Służbie
Kontrwywiadu Wojskowego konieczność podjęcia
stosownych działań. Zastosowane zostały obostrze-
nia mające na celu wyeliminowanie zagrożeń. Wszyst-
kie zainteresowane zwiedzaniem osoby powinny
w terminie trzydziestu dni przed planowaną wizytą
przesłać do siedziby Służby Kontrwywiadu Wojsko-
wego swoje dane osobowe wraz z numerem ewiden-
cyjnym PESEL. Preferowane jest zwiedzanie w for-
mie grup zorganizowanych.
Pragnę wskazać, że w celu umożliwienia zainte-
resowanej publiczności jak najszerszego dostępu do
historycznej części budynku w grudniu ubiegłego
roku podjęto starania mające doprowadzić do wy-
dzielenia ekspozycji od pozostałej części siedziby
Służby Kontrwywiadu Wojskowego. W trakcie reali-
zacji znajdują się czynności zmierzające do pozyska-
nia ekspertyzy budowlanej oraz wymaganego pra-
wem budowlanym pozwolenia umożliwiającego do-
845
konanie stosownych prac adaptacyjnych. Po spełnie-
niu wszystkich niezbędnych wymogów oraz przebu-
dowie wejść do budynku możliwy będzie, dla szero-
kiego grona zwiedzających, swobodny i nieskrępo-
wany dostęp do pomieszczeń dawnego więzienia
Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego. Po
wydzieleniu opisanych pomieszczeń planowane jest
docelowo uregulowanie formalnoprawne funkcjono-
wania obecnej ekspozycji i przekształcenie jej na
przykład w jedną z filii Muzeum Wojska Polskiego.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, że ekspozycja „Pamięci ofiar terroru komu-
nistycznego w Wojsku Polskim” nigdy nie została
zamknięta, a jej zwiedzanie jest nadal możliwe z za-
chowaniem ustalonych procedur i zasad bezpieczeń-
stwa. Do chwili obecnej ekspozycję zwiedziło ponad
trzysta osób, w tym liczne grupy pracowników In-
stytutu Pamięci Narodowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Czesław Piątas
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
na interpelację poseł Beaty Kempy
oraz grupy posłów
w sprawie postępowań karnych wobec
posiadaczy broni gazowej bez pozwolenia (4035)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie nr SPS-023-4035/08 inter-
pelację posłów Beaty Kempy, Barbary Bartuś, Da-
riusza Seligi, Krzysztofa Sońty i Roberta Telusa
z dnia 10 kwietnia 2008 r. w sprawie postępowań
karnych wobec posiadaczy broni gazowej bez zezwo-
lenia, w zakresie pytania pierwszego interpelacji
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.
Rozporządzeniem ministra spraw wewnętrznych
i administracji z 29 października 1990 r. (Dz. U.
Nr 76, poz. 452) w sprawie określenia organów wła-
ściwych do wydawania pozwoleń na broń, ustalania
wzorów pozwoleń na broń oraz określenia istotnych
części broni i amunicji zostały określone m.in. zasa-
dy udzielania pozwoleń na broń, w tym broń gazo-
wą. Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia pozwolenia
na broń myśliwską wydawane były na okres od
1 roku do 5 lat, a na pozostałe rodzaje broni, w tym
broń gazową, na okres od 1 roku do 3 lat.
846
Trybunał Konstytucyjny orzeczeniem nr OTK
1993/32 z 28 września 1993 r. uznał, że przepis § 2
ust. 1 i 2 pkt 5 jest niezgodny z przepisami art. 5 ust.
3 ustawy z 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji
i materiałach wybuchowych (Dz. U. z 1961 r. Nr 6,
poz. 43; zm.: 1983 r. Nr 6, poz. 35; z 1988 r. Nr 41,
poz. 324 oraz 1989 r. Nr 35, poz. 192) i art. 56 ust. 3
ustawy konstytucyjnej z 17 października 1992 r.
Trybunał uznał również, że przepis § 5 ww. rozpo-
rządzenia z 29 października 1990 r. jest niezgodny
z art. 5 ust. 3 ustawy z 31 stycznia 1961 r. o broni,
amunicji i materiałach wybuchowych, a także
z art. 56 ust. 3 ustawy konstytucyjnej z 17 paździer-
nika 1992 r.
Równocześnie Trybunał Konstytucyjny stwier-
dził, że na podstawie art. 9 ust. 1 i art. 10 ust. 1
ustawy z 29 kwietnia 1985 r. o Trybunale Konstytu-
cyjnym (Dz. U. z 1991 r. Nr 109, poz. 470; zm. z 1993 r.
Nr 47, poz. 213), wymienione przepisy § 2 ust. 1 i 2
pkt 5 oraz § 5 powołanego rozporządzenia mini-
stra spraw wewnętrznych z 29 października 1990 r.
podlegają zmianie bądź uchyleniu zgodnie z tre-
ścią orzeczenia nie później niż w terminie 3 mie-
sięcy od przedłożenia orzeczenia ministrowi spraw
wewnętrznych. W przeciwnym razie przepisy te
tracą moc z upływem wspomnianego 3-miesięcz-
nego terminu.
Biorąc powyższe pod uwagę, minister spraw
wewnętrznych, realizując omawiane wyżej orze-
czenie Trybunału Konstytucyjnego rozporządze-
niem z 11 stycznia 1994 r. (Dz. U. Nr 5, poz. 22),
zmienił rozporządzenie z 29 października 1990 r.
poprzez skreślenie ust. 1 i pkt 5 ust. 2 w § 2 oraz § 5
rozporządzenia. Od chwili wejścia w życie rozpo-
rządzenia z 11 stycznia 1994 r. pozwolenia na broń
gazową wydaje się bezterminowo, zaś pozwolenia
wydane na czas określony zyskały status beztermi-
nowych.
Reasumując, w Ministerstwie Sprawiedliwości
nie przewiduje się obecnie podjęcia prac legislacyj-
nych nad wyłączeniem broni gazowej z katalogu
broni palnej, o którym mowa w art. 4 ustawy
z 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (Dz. U. z 2004 r.
Nr 52, poz. 525, z późn. zm.).
W zakresie pytania drugiego interpelacji uprzej-
mie informuję, iż uzyskano informację z Prokuratu-
ry Apelacyjnej w Łodzi na temat postępowań przy-
gotowawczych dotyczących tej tematyki prowadzo-
nych na terenie działania tejże prokuratury.
W ocenie prokuratora apelacyjnego w Łodzi jak
i właściwych prokuratorów okręgowych nadzorują-
cych postępowania o przestępstwo z art. 263 § 2 K.
k., czyli o nielegalne posiadanie bronki palnej, w za-
kresie posiadania broni gazowej, w związku z pro-
wadzeniem powyższych postępowań nie wystąpiły
przypadki nielegalności działań organów ścigania,
braku nadzoru czy też nadinterpretacji prawa.
Postępowania były prowadzone rzetelnie i wni-
kliwie. W przypadku wykluczenia zaistnienia prze-
stępstwa bądź stwierdzenia znikomej społecznej
szkodliwości czynu postępowania były umarzane.
W sprawach poddanych już ocenie sądu słuszność
decyzji o przedstawieniu zarzutów i oskarżeniu
znalazła potwierdzenie w wyrokach skazujących.
Stwierdzenie powyższe dotyczy także jednostek
podległych Prokuraturze Okręgowej w Piotrkowie
Trybunalskim, w tym Prokuratury Rejonowej
w Opocznie.
Informacja o tego typu przestępstwach wypły-
wała najczęściej ze służb policyjnych, a prokuratu-
ry stosownie do obowiązującej zasady legalizmu
określonej w art. 10 K. p. k., nakładającej na wska-
zane organy obowiązek wszczęcia i przeprowadze-
nia postępowania przygotowawczego o czyn ściga-
ny z urzędu, wdrażały postępowania przygotowaw-
cze. Bierność ze strony organów ścigania w tym
aspekcie mogłaby więc zostać oceniona jako naru-
szenie prawa.
Art. 263 § 2 K. k. penalizuje posiadanie broni
palnej lub amunicji bez wymaganego zezwolenia.
Jest to dyspozycja o charakterze zależnym, której
treść normatywną wypełniają przepisy określające
pojęcie broni palnej i amunicji. Zgodnie z art. 4 ust.
1 ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji do
kategorii broni palnej zalicza się broń bojową, my-
śliwską, sportową, gazową, alarmową i sygnałową.
Pomimo wcześniejszych rozbieżności w doktry-
nie i judykaturze co do tego, czy broń gazową należy
klasyfikować do kategorii broni palnej Sąd Najwyż-
szy w uchwale 7 sędziów z 29 stycznia 2004 r.
(1 KZP 39/03, OSNKW 2004, Nr 2, poz. 13) jedno-
znacznie uznał, że broń gazowa jest bronią palną
w rozumieniu art. 263 § 2 K. k.
Za nielegalne posiadanie broni palnej, a więc
posiadanie bez wymaganego zezwolenia, należy
uznać wszystkie przypadki posiadania takiej broni
bez wcześniejszego uzyskania takiego zezwolenia,
po jego utracie w trybie administracyjnym jak rów-
nież po wygaśnięciu terminu jego ważności. Opie-
rając się więc na obowiązujących przepisach praw-
nych, organy ścigania zobowiązane są do stosownej
reakcji w sytuacji nielegalnego posiadania broni
palnej, a tym samym do prowadzenia postępowa-
nia przygotowawczego opartego o kwalifikację
prawną z art. 263 § 2 K. k.
Odrębnym zagadnieniem jest natomiast indywi-
dualna kwestia sposobu zakończenia takiego postę-
powania oraz proponowanych przez organy proku-
ratorskie wniosków karnych, która powinna być do-
stosowana do każdego takiego jednostkowego przy-
padku.
W okręgu apelacji łódzkiej prowadzono kilka-
dziesiąt postępowań z omawianego zakresu, z czego
w ok. 70% spraw odmówiono wszczęcia postępowa-
nia bądź umorzono postępowanie przygotowawcze.
W pozostałym zakresie skierowano akty oskarżenia
do właściwych sądów i uzyskano wyroki skazujące.
Zaznaczyć należy, iż postępowania były umarzane
z różnych przyczyn, w tym również z uwagi na zni-

komą społeczną szkodliwość czynu, co wskazuje na
rozwagę prokuratorów w ocenie poszczególnych
przypadków.
Z wyrazami szacunku
Zastępca Prokuratora Generalnego
Jerzy Szymański
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
oraz grupy posłów
w sprawie postępowań karnych
wobec posiadaczy broni gazowej
bez pozwolenia (4035)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 9 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4035/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pani Beaty Kempy oraz grupy posłów z dnia 27 czerw-
ca 2008 r. w sprawie postępowań karnych wobec po-
siadaczy broni gazowej bez pozwolenia, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na mocy przepisów rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych z dnia 29 października 1990 r. w spra-
wie określenia organów właściwych do wydania po-
zwoleń na broń, ustalania wzorów pozwoleń na broń
oraz określenia istotnych części broni i amunicji
(Dz. U. Nr 76, poz. 452) zezwolenia na broń myśliwską
wydawane były przez organ Policji na okres od 1 roku
do 5 lat, natomiast na pozostałe rodzaje broni, w tym
broń gazową, na okres od 1 roku do 3 lat.
Powyższe rozporządzenie zostało zaskarżone
przez Naczelny Sąd Administracyjny do Trybunału
Konstytucyjnego jako niezgodne z prawem w części
dotyczącej określenia terminowości wydawanych
pozwoleń. Trybunał Konstytucyjny uznał skargę za
zasadną, orzekając, iż § 2 ust. 1 i ust. 2 pkt 5 oraz
§ 5 przedmiotowego rozporządzenia nie mają umo-
cowania w obowiązującej wówczas ustawie z dnia
31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji i materiałach
wybuchowych (Dz. U. Nr 6, poz. 43, z późn. zm.).
Realizując ww. orzeczenie Trybunału Konstytu-
cyjnego, minister spraw wewnętrznych wydał roz-
porządzenie z dnia 11 stycznia 1994 r. zmieniające
rozporządzenie w sprawie określenia organów wła-
ściwych do wydania pozwoleń na broń, ustalenia
wzorów pozwoleń na broń oraz określenia istotnych
części broni i amunicji (Dz. U. Nr 5, poz. 22), które
weszło w życie w dniu 15 stycznia 1994 r. W związku
z tym, od chwili wejścia w życie przedmiotowego
847
rozporządzenia, pozwolenia na broń gazową są bez-
terminowe.
W dniu 20 marca 2000 r. weszła w życie ustawa
z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji (t.j.: Dz. U.
z 2004 r. Nr 52, poz. 525, z późn. zm.). Ustawodawca
w art. 54 ww. ustawy wprowadził 90-dniowy okres
abolicji, stanowiąc, iż „nie podlega karze, kto bez
wymaganego pozwolenia posiada broń lub amunicję
i w terminie do 90 dni od dnia wejścia w życie niniej-
szego przepisu dobrowolnie zawiadomi o tym fakcie
Policję oraz złoży broń i amunicję do jej depozytu”.
Zgodnie z powyższym osoby, które posiadały
broń palną bez ważnego pozwolenia, miały możli-
wość zgłoszenia tego faktu Policji, bez ponoszenia
odpowiedzialności karnej. Podkreślić należy, że in-
formacja dotycząca abolicji była w ówczesnym czasie
nagłaśniana przez media oraz prasę. Dlatego też
uzasadnianie nielegalnego posiadania do dnia dzi-
siejszego broni palnej nieznajomością przepisów pra-
wa oraz brakiem informacji ze strony Policji nie sta-
nowi okoliczności wyłączającej odpowiedzialność
karną wynikającą z art. 263 § 2 K.k.
Jednocześnie odnosząc się do problematyki zali-
czania broni gazowej do zakresu broni palnej, wska-
zać należy, iż obowiązująca do dnia 20 marca 2000 r.
ustawa z dnia 31 stycznia 1961 r. o broni, amunicji
i materiałach wybuchowych nie zawierała jakiejkol-
wiek definicji treściowej broni palnej, zaś definicja
zakresowa tej broni w żaden sposób nie nawiązywa-
ła do relacji z bronią gazową, stanowiąc jedynie, iż
ilekroć w ustawie „jest mowa o broni bez bliższego
określenia, należy przez to rozumieć broń palną
krótką oraz broń myśliwską i sportową”. Powyższe
było przyczyną zaliczania do broni palnej, oprócz
broni krótkiej, jedynie broni myśliwskiej i sportowej.
W orzecznictwie brak było ścisłego i precyzyjnego
zdefiniowania broni palnej, w związku z tym przed
wejściem w życie ustawy z dnia 21 maja 1999 r.
o broni i amunicji możliwa była o wiele swobodniej-
sza interpretacja pojęcia „broni palnej”.
Wskazać jednakże należy, że w nowej ustawie
o broni i amunicji ustawodawca dokonał nie tylko
zmian w tzw. definicji zakresowej broni palnej (vide:
art. 4 ustawy o broni i amunicji), ale także zawarł
we wskazanym akcie prawnym taką definicję tre-
ściową broni palnej, która nakazuje, przy spełnieniu
pozostałych występujących w niej warunków, zali-
czenie do niej również broni gazowej (art. 7 ww.
ustawy). Wykładnia przepisów prowadzi do przeko-
nania, iż zamiarem ustawodawcy było, poprzez od-
powiednie zdefiniowanie pojęcia broni palnej w usta-
wie o broni i amunicji, wywarcie wpływu na odpo-
wiednie, zgodne z definicją legalną zawartą w przed-
miotowej ustawie, rozumienie pojęcia broni palnej
także na gruncie przepisów Kodeksu karnego.
Stanowisko w przedmiocie zaliczenia broni gazo-
wej do broni palnej w obowiązującym stanie praw-
nym zajął ostatecznie Sąd Najwyższy, podejmując
w dniu 29 stycznia 2004 r. uchwałę w składzie 7 sę-
dziów (I KZP 39/03, OSNKW 2004, Nr 2, poz. 13),
848
w myśl której „broń gazowa jest bronią palną zarów-
no w rozumieniu art. 263 § 2 K.k, jak i art. 280 § 2
K.k”. Przyjęcie innej interpretacji przepisów usta-
wowych oznaczałoby brak kryminalizacji narusze-
nia lub niedopełnienia obowiązków związanych
z posiadaniem pistoletu gazowego, jak również pro-
wadziłoby do braku odpowiedzialności sprawcy po-
siadającego bez pozwolenia broń gazową.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w chwili
obecnej prowadzone są prace nad projektem zmiany
ustawy o broni i amunicji. Przedmiotowy projekt nie
przewiduje jednakże wyłączenia broni gazowej z ka-
tegorii broni palnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie prac nad powołaniem
międzynarodowej, polsko-ukraińskiej
uczelni wyższej (4038)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana F. Libickiego (pismo
nr SPS-023-4038/08 z dnia 9 lipca 2008 r.) w spra-
wie prac nad powołaniem międzynarodowej, polsko-
-ukraińskiej uczelni wyższej uprzejmie informuję:
Temat powołania polsko-ukraińskiej uczelni po-
jawiał się kilkakrotnie w okresie ostatnich lat.
W 2000 r. powołane zostało Europejskie Kolegium
Polskich i Ukraińskich Uniwersytetów, którego
głównym celem jest kształcenie przyszłych elit pol-
skich i ukraińskich, działających na rzecz współpra-
cy między obu krajami w duchu integracji europej-
skiej. Kolegium powołane zostało przez następujące
placówki naukowe: Uniwersytet Marii Curie-Skło-
dowskiej w Lublinie, Katolicki Uniwersytet Lubel-
ski Jana Pawła II, Narodowy Uniwersytet im.
T. Szewczenki w Kijowie, Narodowy Uniwersytet
im. I. Franki we Lwowie oraz Narodowy Uniwersy-
tet „Akademia Kijowsko-Mohylańska”. Polsko-
-ukraińska instytucja edukacyjna finansowana jest
obecnie z budżetu państwa polskiego. Natomiast od
początku jej istnienia nieuregulowana pozostaje
kwestia jej statusu prawnego.
W grudniu 2005 r strona polska przekazała stro-
nie ukraińskiej projekt umowy między rządem Rze-
czypospolitej Polskiej a Gabinetem Ministrów Ukra-
iny w sprawie Polsko-Ukraińskiego Kolegium Uni-
wersyteckiego, zakładający powołanie organizacji
międzynarodowej – Polsko-Ukraińskiego Kolegium
Uniwersyteckiego, które dysponowałoby fundusza-
mi rządu RP i Ukrainy i działało niezależnie od Eu-
ropejskiego Kolegium Polskich i Ukraińskich Uni-
wersytetów. Projekt pozostał jednak bez odpowiedzi
ze strony ukraińskiej.
28 marca 2008 r. premier RP Donald Tusk i pre-
mier Ukrainy, Julia Tymoszenko podpisali w Kijo-
wie deklarację o powołaniu Polsko-Ukraińskiego
Uniwersytetu Europejskiego. W myśl tego doku-
mentu strona polska powołała członków grupy eks-
pertów, której zadaniem będzie opracowanie zasad
i warunków funkcjonowania oraz finansowania uni-
wersytetu, a także przygotowanie stosownej umowy
międzynarodowej. Do początku lipca strona polska
nie otrzymała wykazu członków ukraińskiej części
grupy ekspertów ani też propozycji miejsca i termi-
nu pierwszego posiedzenia tego gremium, o co Mini-
sterstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego zwróciło się
do strony ukraińskiej w piśmie z maja 2008 r.
W związku z tym MSZ poprzez Ambasadę RP w Ki-
jowie występował o podanie przez Ukraińców pro-
pozycji terminu spotkania i składu grupy.
Wyznaczenie składu grupy po ukraińskiej stro-
nie oraz nadanie impulsu politycznego powyższemu
przedsięwzięciu po stronie ukraińskiej było przed-
miotem rozmów premiera RP Donalda Tuska z pre-
mier Ukrainy Julią Tymoszenko podczas jej wizyty
w Polsce dn. 13 lipca br., co pozwala oczekiwać na
przyspieszenie spotkania ekspertów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie przystosowania infrastruktury
kolejowej do potrzeb osób niepełnosprawnych
(4039)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jana Filipa Libickiego (nr SPS-
-023-4039/08 z dnia 9 lipca br.) w sprawie przystoso-
wania infrastruktury kolejowej do potrzeb osób nie-
pełnosprawnych przedstawiam poniżej informację
dotyczącą stanu obecnego infrastruktury dworcowej

oraz taboru kolejowego, a także planowane zmiany
i modernizacje służące dostosowaniu jej do obsługi
osób niepełnosprawnych.
Funkcje w zakresie przejęcia i odprawy pasaże-
rów, w tym niepełnosprawnych – zgodnie z zakre-
sem działania i odpowiedzialności – przypisane zo-
stały spółkom przewozowym, powołanym ustawą
z dnia 8 września 2000 r. o komercjalizacji, re-
strukturyzacji i prywatyzacji przedsiębiorstwa
państwowego „Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U.
z 2000 r., Nr 84, poz. 948).
Przepisy ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowla-
ne zobowiązują do projektowania, budowania i mo-
dernizowania budynków użyteczności publicznej (po
1 stycznia 1995 r.), wraz z instalacjami i urządze-
niami technicznymi oraz małą architekturą, w spo-
sób zapewniający dostosowanie ich do potrzeb osób
niepełnosprawnych.
Aby sprostać tym zadaniom, PKP SA Oddział
Dworce Kolejowe podejmuje w ramach posiadanych
środków prace modernizacyjne i przebudowę admi-
nistrowanych obiektów.
Dworzec Warszawa Centralna. Dostęp do dwor-
ca, holu kasowego i peronów jest nieograniczony dla
osób niepełnosprawnych. Także toalety dostosowa-
ne do potrzeb ww. osób. W ramach planowanej mo-
dernizacji dworca do 2012 r. przewiduje się dalsze
udogodnienia, w tym zamontowanie windy hydrau-
licznej oraz przystosowanie poczekalni dla osób na
wózkach.
Dworzec Warszawa Zachodnia. Wejście do bu-
dynku dworca oraz wejścia na perony nie są przysto-
sowane do potrzeb osób niepełnosprawnych. Toaleta
jest dostosowana do ww. potrzeb. W ramach plano-
wanej modernizacji dot. Euro 2012 nastąpi przebu-
dowa dworca z pełnym dostosowaniem do potrzeb
osób niepełnosprawnych.
Dworzec Warszawa Wschodnia. Zapewniony jest
dostęp osób niepełnosprawnych do budynku dwor-
ca, w tym do holu kasowego, zarówno od strony ul.
Lubelskiej jak i od strony ul. Kijowskiej. Toalety od
strony ul. Lubelskiej są dostosowane. Niedostoso-
wane natomiast są toalety od strony ul. Kijowskiej.
W ramach planowanej modernizacji dot. Euro 2012
nastąpi przebudowa dworca z pełnym dostosowa-
niem do potrzeb osób niepełnosprawnych.
Dworzec Warszawa Wileńska. Jest to nowy obiekt
stacyjny, w pełni dostępny i dostosowany do potrzeb
osób niepełnosprawnych.
Dworzec Warszawa Gdańska. Obecnie zapewnio-
ny jest dostęp osób niepełnosprawnych do budynku
dworca. Dostęp na perony możliwy jest jedynie w po-
ziomie szyn. Toalety nie są dostosowane do ww. po-
trzeb. W ramach remontu dworca, zaplanowanego
do roku 2012, obiekt zostanie w pełni dostosowany
do potrzeb osób niepełnosprawnych.
Dworzec Warszawa-Powiśle. Brak dostępu do
dworca i na perony oraz do toalet dla osób niepeł-
nosprawnych. W ramach prowadzonego remontu
849
do września br. obiekt będzie dostosowany do ob-
sługi osób niepełnosprawnych z zapewnieniem do-
stępu do peronów za pomocą platformy oraz dosto-
sowaniem WC.
Dworzec Warszawa-Ochota. Zapewniony jest
dostęp do budynku dworca. Brak dostępu do pero-
nów i do WC. Po zakończeniu trwającego remontu
obiekt będzie dostosowany do obsługi osób niepeł-
nosprawnych, m.in. dzięki zainstalowanemu pod-
nośnikowi. Dostosowana będzie także toaleta
w budynku dworca.
Dworzec Poznań Główny. Hol budynku dworca
dostępny jest dla niepełnosprawnych pasażerów
przez wejście główne; nie są przystosowane wejścia
boczne z peronów 1 i 4, z których dostępne są do-
stosowane toalety. Dojazd na wózkach do peronów
2, 3, 5, 7 możliwy jest wyłącznie w poziomie szyn
z powodu braku pochylni i wind. Obiekt przewidy-
wany do modernizacji w ramach Euro 2012 z dosto-
sowaniem dla osób niepełnosprawnych.
Dworzec Bydgoszcz Główna. Dworzec dostępny
jest dla osób niepełnosprawnych poprzez wjazd od
strony miasta. Dostęp na perony możliwy w pozio-
mie szyn. Toalety nie są przystosowane do potrzeb
osób niepełnosprawnych. W ramach planowanej,
wspólnie z władzami miasta, modernizacji komplek-
su dworcowego i zagospodarowania terenów przy-
dworcowych przewiduje się dostosowanie dworca
i peronów dla potrzeb osób niepełnosprawnych.
W ramach doraźnych działań przewidziana jest
w 2009 r. modernizacja WC z przystosowaniem dla
osób niepełnosprawnych.
Dworzec Wrocław Główny. Dworzec i perony są
w pełni dostosowane do obsługi osób niepełno-
sprawnych, m.in. dzięki podjazdom do budynku,
samoobsługowym czterem windom na perony (brak
windy na peron 5) oraz przystosowanej toalecie. Do
roku 2012 zaplanowana jest modernizacja dworca
z całkowitym dostosowaniem dla osób niepełno-
sprawnych.
Dworzec Kraków Główny. Obecnie dworzec znaj-
duje się w trakcie prac modernizacyjnych. Dostoso-
wane są wejścia do budynku, WC, perony z podjaz-
dami i samoobsługowymi windami.. Pełna moderni-
zacja, z całkowitym dostosowaniem dla osób niepeł-
nosprawnych, zaplanowana jest do 2012 r. w ramach
Euro 2012.
Dworzec Kraków-Płaszów. Niedostosowany jest
dostęp przez osoby niepełnosprawne do budynku
dworca od strony miasta. Dostosowane jest wyjście
z budynku na peron. Przejście na pozostałe perony
dostępne jedynie w poziomie szyn. WC jest niedosto-
sowane dla niepełnosprawnych pasażerów. W 2009 r.
planowane są prace remontowe polegające na dosto-
sowaniu wejścia do budynku od strony miasta oraz
dostosowaniu WC.
Dworzec Szczecin Główny. Obecnie budynek
dworca dostępny jest dzięki pochylni od ul. Kolum-
ba. Dostęp do peronów 1–3 tylko w poziomie szyn.
850
Toaleta dostępna dla niepełnosprawnych zlokalizo-
wana jest na peronie 1. Do 2009 r. przewidywana jest
modernizacja dworca w zakresie dostosowania
obiektu do potrzeb osób niepełnosprawnych. Plano-
wana jest także budowa nowego dworca do roku
2013.
Dworzec Gdańsk Główny. Wejścia do dworca od
strony miasta oraz z peronu nr 3, przylegającego do
budynku dworca, dostosowane są dla osób niepełno-
sprawnych. Dostęp do WC oraz peronów: 1 i 2 możli-
wy jest za pomocą wind (w chwili obecnej, niestety,
są nieczynne). W roku 2008 przewiduje się urucho-
mienie trzech wind wewnątrz dworca, w tym umoż-
liwiających dostęp do przystosowanej toalety oraz
poziomu -1 i przejścia podziemnego.
Gdańsk-Wrzeszcz. Zapewniony jest swobodny
dostęp do budynku dworca i WC dostosowanego do
potrzeb osób niepełnosprawnych. Brak jest takiego
dostępu do peronów 1 i 2. Do roku 2012 planowana
jest modernizacja dworca z przystosowaniem dla
osób niepełnosprawnych.
Dworzec w Katowicach. Mimo że obiekt posiada
system obsługi osób niepełnosprawnych z persone-
lem odpowiedzialnym za pomoc w dostaniu się na
perony i do pociągu, to nadal wady zaprojektowane-
go i wybudowanego kilkadziesiąt lat temu dworca
stanowią poważny problem dla niepełnosprawnych
pasażerów. W ciągu najbliższych czterech lat dwo-
rzec zostanie gruntownie przebudowany i przysto-
sowany do obsługi osób niepełnosprawnych.
Obecny stan infrastruktury dworcowej wynika
z wieloletnich zaniedbań i niedofinansowania kolei.
Dostosowanie infrastruktury do potrzeb osób nie-
pełnosprawnych następuje sukcesywnie wraz z re-
alizacją planowanych kapitalnych remontów obiek-
tów, budowy nowych dworców oraz w ramach bieżą-
cych prac remontowych prowadzonych w ramach
posiadanych środków.
Odnosząc się do kwestii przystosowania dla osób
niepełnosprawnych składów pociągów spółki PKP
Intercity SA, informuję, iż wagony takie kursują
w 10 relacjach krajowych i międzynarodowych.
Spółka uzyska możliwość poszerzenia swojej oferty
o obsługę nowych relacji na przełomie 2009/2010 r.,
gdy zostanie zrealizowane zamówienie na zakup no-
wych wagonów.
Spółka PKP Intercity SA stale powiększa swój
stan taborowy. W rozkładzie jazdy 2005/2006 – 10 po-
ciągów spółki prowadziło wagony dostosowane do po-
trzeb osób niepełnosprawnych, w rozkładzie jazdy
2006/2007 były to 22 pociągi, w obecnym rozkładzie
jazdy jest to już 28 pociągów.
Należy zaznaczyć, iż do ubiegłego roku spółka
posiadała 16 wagonów przystosowanych do potrzeb
osób niepełnosprawnych. W rozstrzygniętym w tym
roku przetargu na zakup 17 wagonów pasażerskich
PKP Intercity SA przewiduje zakup 3 wagonów za-
projektowanych z myślą o potrzebach osób niepełno-
sprawnych.
Wagony takie posiadają odpowiednio szerokie
drzwi wejściowe i szeroki korytarz umożliwiający
przejazd wózka oraz przedział, w którym znajduje
się miejsce na wózek inwalidzki i miejsce dla osoby
towarzyszącej, również WC dostosowane jest do po-
trzeb osób niepełnosprawnych.
Spółki Grupy PKP SA, mając na uwadze potrze-
by swoich klientów, systematycznie, w miarę możli-
wości finansowych, zwiększają nakłady inwestycyj-
ne na modernizację infrastruktury i taboru kolejo-
wego, tak by oferowane klientom usługi w pełni od-
powiadały standardom europejskim.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie przystosowania do potrzeb
osób niepełnosprawnych obiektów sportowych
przeznaczonych na Mistrzostwa Europy
w Piłce Nożnej w 2012 r. (4040)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła na Sejm RP Jana Filipa Libickiego,
przekazaną pismem z dnia 9 lipca 2008 r. (sygn. SPS-
-023-4040/08), w sprawie przystosowania do potrzeb
osób niepełnosprawnych obiektów sportowych prze-
znaczonych na Mistrzostwa Europy w Piłce Nożnej
w 2012 r., uprzejmie informuję, co następuje.
Wszystkie areny piłkarskie budowane, przebu-
dowywane lub rozbudowywane w ramach przygoto-
wań Polski do organizacji finałowego turnieju Mis-
trzostw Europy w Piłce Nożnej UEFA EURO 2012
będą spełniały wszelkie normy i wymogi wyznaczo-
ne przez organizatora turnieju, czyli Unię Europej-
skich Związków Piłkarskich (UEFA).
Ponadto pragnę zwrócić uwagę na fakt, iż reali-
zacja wskazanych obiektów przebiega zgodnie
z obowiązującymi w Polsce przepisami ustawy
Prawo budowlane (Dz.U. z 1994 r. Nr 89, poz. 414,
z późn.zm.), w tym zapisu z art. 5 ust. 1 pkt 4, który
obliguje wykonawcę obiektu użyteczności publicznej
(a takimi bez wątpienia są stadiony piłkarskie) do
zabezpieczenia niezbędnych warunków do korzystania
przez osoby niepełnosprawne, w szczególności poruszają-
ce się na wózkach inwalidzkich.
Mając na uwadze powyższe, pragnę poinformować, iż
stadion narodowy w Warszawie, zaprojektowany na

55 tys. miejsc, posiadać będzie 104 miejsca dla osób
niepełnosprawnych, poruszających się na wózkach
inwalidzkich, i dodatkowe 100 miejsc dla osób to-
warzyszących. Analogiczne rozwiązanie przewidzia-
no w projekcie stadionu miejskiego we Wrocławiu,
którego pojemność wyniesie 44 tys. widzów.
Na każdej z pozostałych piłkarskich aren UEFA
EURO 2012: w Poznaniu, Gdańsku, Chorzowie oraz
Krakowie przewidziano utworzenie 50 miejsc dla
osób niepełnosprawnych, poruszających się na wóz-
kach inwalidzkich, i dodatkowych 50 miejsc dla osób
im towarzyszących.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie braku możliwości odwołania się
od wyników egzaminów (4041)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-4041/08) pana posła Jacka
Tomczaka w sprawie braku możliwości odwołania
się od wyników egzaminów, uprzejmie informuję, że
zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji naro-
dowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warun-
ków i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowa-
nia uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania
sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych
(Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.) prace uczniów
sprawdzają i oceniają egzaminatorzy wpisani do
ewidencji egzaminatorów, powołani przez dyrektora
okręgowej komisji egzaminacyjnej. Wynik spraw-
dzianu lub egzaminu ustala komisja okręgowa na
podstawie liczby punktów przyznawanych przez eg-
zaminatorów. Wynik sprawdzianu lub egzaminu
gimnazjalnego ustalony przez komisję okręgową jest
ostateczny. Na wniosek ucznia lub jego rodziców
(prawnych opiekunów) sprawdzona i oceniona praca
ucznia jest udostępniana uczniowi lub jego rodzicom
(prawnym opiekunom) do wglądu w miejscu i czasie
wskazanym przez dyrektora okręgowej komisji eg-
zaminacyjnej.
Naczelny Sąd Administracyjny w postanowieniu
z 24 lutego 2000 r. (sygn. akt I SA 1428/99) stwier-
dził między innymi, że postępowanie egzaminacyj-
ne (egzaminowanie i ocenianie) nie ma cech postę-
powania administracyjnego. Należy przyjąć, że oce-
ny otrzymane z egzaminów z poszczególnych przed-
851
miotów (tak pisemnych jak i ustnych) nie są decyzja-
mi administracyjnymi, natomiast absolwentów
przystępujących do tych egzaminów nie można uwa-
żać za strony w rozumieniu art. 28 K.p.a.
W świetle powyższego zasadny jest przepis § 98
ust. 5 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej
z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków
i sposobu oceniania, klasyfikowania i promowania
uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania egzami-
nów i sprawdzianów w szkołach publicznych (Dz. U.
Nr 83, poz. 562, z późn. zm.) stanowiący o ostatecz-
ności oceny ustalonej przez okręgową komisję egza-
minacyjną na wniosek odpowiedniego zespołu egza-
minatorów.
Prace pisemnego egzaminu maturalnego ocenia-
ne są komisyjnie przez doświadczonych nauczycieli
przedmiotów, którzy uzyskali status egzaminatora
i są odpowiednio przeszkoleni do sprawdzania arku-
szy egzaminacyjnych w konkretnej sesji egzaminu,
tak aby wszystkim zdającym, w skali całego kraju,
stawiane były jednakowe wymagania, a oceny mo-
gły być porównywalne niezależnie od komisji prze-
prowadzającej egzamin. Żadna praca nie jest spraw-
dzana przez jednego egzaminatora. Nad jakością
pracy zespołów sprawdzających czuwa przewodni-
czący. Ocena pracy ustalana jest zespołowo. W ze-
społach sprawdzających prace egzaminacyjne pra-
cują także egzaminatorzy-weryfikatorzy, którzy
kontrolują zasadność i poprawność oceniania prac.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 18 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Adamczyka
w sprawie zmiany zapisu w ustawie
o podatkach i opłatach lokalnych
dotyczącego kwestii zwolnienia od podatku
nieruchomości lotniskowych (4042)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Adamczyka z dnia
27 czerwca 2008 r., w sprawie zwolnienia nierucho-
mości położonych na terenie lotnisk użytku publicz-
nego z podatku od nieruchomości, nadesłaną przy
piśmie Marszałka Sejmu z dnia 9 lipca 2008 r., znak:
SPS-023/08, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 12 stycz-
nia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.) z podatku od nie-
852
ruchomości zwolnione są: budynki, budowle i zajęte
pod nie grunty na obszarze części lotniczych lotnisk
użytku publicznego.
Powyższe zwolnienie zostało wprowadzone na
wniosek ministra infrastruktury w trakcie uzgod-
nień międzyresortowych dotyczących nowelizacji
ustawy o podatkach i opłatach lokalnych w 2002 r.
(wprowadzonej ustawą z dnia 30 października 2002 r.
o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych
– Dz. U. Nr 200, poz. 1683). Pierwotnie minister in-
frastruktury proponował szerszy zakres zwolnienia
mający obejmować budowle i zajęte pod nie grunty
stanowiące część lotniczą lotnisk użytku publiczne-
go oraz budowle lotniczych urządzeń naziemnych
i zajęte pod nie grunty, a zatem również grunty
i budowle położone poza częścią lotniczą lotniska
(nie tylko użytku publicznego). Uzasadnieniem
wprowadzenia zwolnienia było zrealizowanie postu-
latu traktowania transportu lotniczego na równi
z innymi gałęziami transportu publicznego pod
względem zwolnień infrastruktury transportowej
z podatku od nieruchomości.
W przypadku infrastruktury drogowej, kolejowej
i morskiej zwolnienie obejmuje jedynie te przedmio-
ty opodatkowania, które związane są z ich funkcją
użyteczności publicznej, z wyłączeniem obiektów
służących działalności komercyjnej, np. zwolnie-
niem objęte są budowle torów kolejowych i grunty
pod nimi, natomiast ze zwolnienia nie korzysta
sklep czy restauracja na dworcu. Podobnie zamia-
rem ograniczenia zwolnienia dla infrastruktury lot-
niczej do części lotniczej lotniska było wyeliminowa-
nie ze zwolnienia wszelkiego rodzaju obiektów słu-
żących działalności komercyjnej położonych na tere-
nie lotnisk.
Jest to zgodne z przepisami ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych, które nie przewidują zwolnień
z podatku od nieruchomości dla przedmiotów opo-
datkowania związanych z prowadzeniem działalno-
ści gospodarczej o charakterze komercyjnym.
W celu określenia, jakie obiekty mogą stanowić
część lotniczą lotniska użytku publicznego, należy
odwołać się do przepisów ustawy z dnia 3 lipca 2002 r.
Prawo lotnicze (Dz. U. z 2006 r. Nr 100, poz. 696 ze
zm.), która w art. 2 pkt 6 definiuje część lotniczą lot-
niska, a w art. 54 ust. 2 pojecie „lotniska użytku
publicznego”. W zakresie części lotniczej lotniska
określono, że zalicza się do niej tylko taki obszar,
który jest trwale przeznaczony do startów i lądowań
statków powietrznych oraz do związanego z tym ru-
chu statków powietrznych, wraz z urządzeniami
służącymi do obsługi tego ruchu, do którego dostęp
jest kontrolowany. Jest to obszar o specjalnym zna-
czeniu, w którym nie mogą przebywać osoby po-
stronne, o czym przesądza art. 81 ww. ustawy
i określone w nim obowiązki. Dodatkowo definicja
części lotniczej lotniska pojawia się także w art. 65,
co miało na celu wskazanie nieruchomości lotnisko-
wych, z którymi wiązał się rygor pozostawienia we
władztwie publicznym.
Z opinii ministra infrastruktury (pismo z 31 lip-
ca 2008 r., znak: TL3M-0701-25/2008) wynika, że
w praktyce wyznaczanie części lotniczej lotniska po-
lega na zatwierdzeniu jej, na wniosek zarządzające-
go lotniskiem, przez prezesa Urzędu Lotnictwa Cy-
wilnego. Przy ustalaniu i zatwierdzaniu granicy
części lotniczej lotniska brane są pod uwagę wytycz-
ne nr 1 prezesa Urzędu Lotnictwa Cywilnego z dnia
31 marca 2003 r. w sprawie ustalania i zatwierdza-
nia granic części lotniczej lotnisk cywilnych (Dz.
Urz. ULC nr 2, poz. 9). Opierając się na przepisach
zawartych w § 1 wytycznych, część lotniczą lotnisk
stanowią m.in. tereny, na których usytuowano zabu-
dowę lotniskową (np. terminale) służącą do obsługi
ruchu lotniczego, jednakże ograniczone do obszaru,
do którego dostęp jest kontrolowany. Niemniej wy-
tyczne nie mogą być podstawą ustalania obiektów
wchodzących w skład części lotniczej lotniska dla ce-
lów podatkowych, ponieważ nie stanowią źródła
prawa powszechnie obowiązującego, określonego
w art. 87 Konstytucji RP.
W opinii ministra infrastruktury odwołanie się
przez ustawodawcę w art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych do definicji „części
lotniczej lotniska” potwierdza, że zwolnienie z po-
datku od nieruchomości powinno dotyczyć obszaru,
do którego dostęp jest kontrolowany. Zauważenia
wymaga, że projekt ustawy Prawo lotnicze w toku
prac parlamentarnych podlegał szerokiej dyskusji
oraz licznym zmianom wprowadzanym przez posłów
i senatorów. Zwolnienie z podatku od nieruchomości
rodziło szczególne zainteresowanie parlamentarzy-
stów i było przez nich analizowane, a w ostatecznym
kształcie przyjęte w obowiązującej wersji ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych.
Podkreślenia wymaga, że rzeczywiście na grun-
cie ustawy Prawo lotnicze obszar części lotniczej lot-
niska może obejmować także część, na której wyko-
nywana jest działalność komercyjna (np. sklepy wol-
nocłowe), ponieważ znajdują się one w strefie kon-
trolowanej. Określenie granic części lotniczej lotni-
ska ma bezpośredni wpływ na wielkość zwolnienia
zarządzającego lotniskiem z podatku od nierucho-
mości. Zwolnienie z podatku jest – w rozumieniu
przepisów Unii Europejskiej – traktowane jako po-
moc publiczna. Zgodnie z pkt 53 iv) wytycznych
wspólnotowych, dotyczących finansowania portów
lotniczych i pomocy państwa na rozpoczęcie działal-
ności dla przedsiębiorstw lotniczych oferujących
przeloty z regionalnych portów lotniczych (Dz. Urz.
UE C z 09.12.2005), działalnością komercyjną jest
działalność niezwiązana bezpośrednio z podstawo-
wą działalnością portu lotniczego, przez co należy
rozumieć działalność obejmującą między innymi bu-
dowę, finansowanie, wykorzystywanie i wynajmo-
wanie powierzchni oraz nieruchomości, nie tylko
przeznaczonej na biura i magazyny, ale także hotele
i przedsiębiorstwa przemysłowe w obrębie portu lot-
niczego, jak również sklepy, restauracje, parkingi.

Zwolnieniem z podatku nie mogą być objęte nie-
ruchomości zajęte na prowadzenie działalności ko-
mercyjnej. Część handlowa terminalu, także ta, do
której dostęp jest ograniczony i która jest uznawana
przez prawo polskie za część lotniczą lotniska (skle-
py wolnocłowe, kawiarnie, restauracje itp.), jest
uznawana za obszar, na którym prowadzona jest
działalność komercyjna. W związku z tym, zgodnie
ze zdaniem ministra infrastruktury, ta część termi-
nalu nie powinna podlegać zwolnieniu z podatku od
nieruchomości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie budowy lotniska centralnego
dla Polski (4043)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Andrzeja Halickiego w sprawie budo-
wy lotniska centralnego dla Polski (pismo znak:
SPS-023-4043/08) przedstawiam odpowiedzi na py-
tania w niej zawarte.
1. Jakie jest stanowisko Ministerstwa Infra-
struktury w sprawie budowy lotniska centralnego
dla Polski?
2. Jaki jest harmonogram działań Ministerstwa
Infrastruktury w sprawie budowy ww. portu lotni-
czego?
Stanowisko to jest zgodne ze stanowiskiem Rady
Ministrów, która przyjęła Program rozwoju sieci
lotnisk i lotniczych urządzeń naziemnych, w którym
m.in. założono potrzebę kontynuacji prac analitycz-
nych nad koncepcją nowego lotniska centralnego,
w ramach realizacji projektu kluczowego zawartego
w Programie Operacyjnym „Infrastruktura i środo-
wisko”, pt. „Prace analityczne związane z przygoto-
waniem lotniska centralnego dla Polski, jako ele-
mentu sieci transportowej”, który w 85% będzie
współfinansowany z Funduszu Spójności. Jeżeli po-
głębione analizy wykażą zasadność budowy takiego
lotniska oraz zapadnie decyzja o jego budowie, w na-
stępnym etapie realizacji ww. projektu wykonane
zostanie studium wyboru jego lokalizacji oraz stu-
dium wykonalności.
3. Czy Ministerstwo Infrastruktury w sytuacji
powstania lotniska centralnego nie widzi zagroże-
853
nia marginalizacji należącego do Skarbu Państwa
lotniska Okęcie?
Budowa nowego lotniska centralnego spowoduje
marginalizację Portu Lotniczego Warszawa im.
F. Chopina w tym znaczeniu, że zostanie tam prze-
niesiona obsługa tras dalekiego zasięgu oraz ruch
na trasach wewnątrzeuropejskich, związany z funk-
cjonowaniem siatki połączeń charakterystycznej dla
portu węzłowego tzw. hubu.
4. Czy Ministerstwo Infrastruktury uważa za re-
alne budowę w jednym czasie czterech lotnisk o zna-
czeniu lokalnym, rozbudowy Okęcia i budowy lotni-
czego portu centralnego?
Podpisując z ministrem obrony narodowej poro-
zumienia w sprawie uzgodnienia podmiotów cywil-
nych zarządzających lotniskami: Mińsk Mazowiec-
ki, Radom-Sadków i Sochaczew-Bielice, minister
właściwy ds. transportu otworzył możliwość wyko-
rzystania dla celów cywilnych infrastruktury ww.
lotnisk wojskowych. Władze samorządowe woj. ma-
zowieckiego, planując alokację środków na rozwój
infrastruktury lotniskowej województwa, z pewno-
ścią brały pod uwagę ekonomiczną efektywność bu-
dowy i funkcjonowania w okolicy Warszawy ww.
lotnisk.
Rozbudowa Portu Lotniczego Warszawa im. F.Cho-
pina jest uzasadniona przede wszystkim takimi
czynniki, jak: bardzo korzystne jego położenie
z punktu widzenia użytkowników lotniska, efek-
tywność ekonomiczna funkcjonowania tego lotni-
ska, biorąc pod uwagę wielkość dotychczasowych
nakładów inwestycyjnych na rozbudowę infrastruk-
tury lotniczej (lotniskowej i nawigacyjnej) oraz in-
frastruktury okołolotniskowej.
5. Jaki podmiot będzie odpowiedzialny za prze-
prowadzenie inwestycji? Czy wobec sporów właści-
cielskich w Modlinie i wydłużającego się terminu
budowy lotniska pod uwagę brane jest inne rozwią-
zanie niż spółka samorządowo-państwowa, jak ma
to miejsce w przypadku Modlina?
Analizy dotyczące przyszłych: inwestorów, za-
rządzającego, operatora lotniska centralnego, a tak-
że struktury właścicielskiej będą przedmiotem stu-
dium wykonalności lotniska centralnego, które zo-
stanie wykonane po podjęciu decyzji o budowie tego
lotniska.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
854
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie kryteriów oceny wniosków
o dotacje na projekty innowacyjne (4044)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Andrzeja Halickiego, prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 9 lipca br.
(znak: SPS-023-4044/08), w sprawie kryteriów wy-
boru projektów w ramach działania 4.4: Nowe inwe-
stycje o wysokim potencjale innowacyjnym Progra-
mu Operacyjnego „Innowacyjna gospodarka” 2007–
–2013 uprzejmie informuję, iż modyfikacja kryte-
riów wyboru projektów przyjętych przez komitet
monitorujący dla danego programu operacyjnego,
w tym PO IG, jest możliwa pod warunkiem zatwier-
dzenia zmian przez komitet monitorujący. W skład
komitetu monitorujacego wchodzą przedstawiciele
m.in. organizacji przedsiębiorców: Business Center
Club, Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywat-
nych „Lewiatan”, Konfederacji Pracodawców Pol-
skich, Związku Rzemiosła Polskiego. Propozycja
zmian kryteriów może zostać zgłoszona przez każ-
dego z członków komitetu. Rozpoczęty 12 maja br.
nabór projektów do działania 4.4 PO IG wskazuje, iż
niektóre kryteria będą musiały ulec modyfikacjom,
ze względu na zgłaszane uwagi oraz dostrzeganą
przez instytucje zaangażowane w realizację PO IG
konieczność doprecyzowania bądź zmiany niektó-
rych ich aspektów. Takie zmiany będą jednak możli-
we dopiero po zakończeniu trwającego aktualnie na-
boru projektów oraz, jak wspomniano powyżej,
w zakresie zaakceptowanym przez Komitet Monito-
rujący PO IG.
1. Odnośnie do kwestii preferencji dla małych
i średnich przedsiębiorstw; zgodnie z pkt 174 PO IG
„ze względu na znaczenie sektora MSP w rozwoju
gospodarki oraz istniejące bariery jego rozwoju,
większość instrumentów zaprojektowanych w ra-
mach PO IG skierowana została wyłącznie bądź
w szczególności do MSP”. Instytucja Zarządzająca
PO IG zapewni przekazanie co najmniej 65% środ-
ków zaalokowanych na bezpośrednie wsparcie dla
przedsiębiorców w ramach PO IG dla beneficjentów
z sektora MSP. W ramach działania 4.4 nie wystę-
pują preferencje dla produkcyjnej czy usługowej
działalności gospodarczej.
2. Odnośnie do kwestii przyznawania punktów za
posiadanie przez wnioskodawców praw własności
przemysłowej; zgodnie z opisem kryteriów wyboru
projektów zamieszczonym w Przewodniku po kryte-
riach wyboru finansowanych operacji w ramach PO
IG, dostępnym na stronach internetowych instytucji
zaangażowanych we wdrażanie programu, w ramach
działania 4.4 „punkty będą przyznane za posiadanie
któregokolwiek z wymienionych praw własności prze-
mysłowej w Rzeczypospolitej lub innym państwie
(w tym również dokumenty patentowe wydane przez
Europejski Urząd Patentowy oraz świadectwa reje-
stracji wzoru przemysłowego wydane przez Urząd ds.
Harmonizacji Rynku Wewnętrznego) oraz za posia-
danie praw do wykorzystania wymienionych praw
własności przemysłowej.” Oznacza to, iż wnioskodaw-
ca nie musi być właścicielem danego prawa.
3. Odnośnie do kwestii premiowania konkursu
„Polski produkt przyszłości”; wybór tego konkursu
wynika z rangi, jaką uzyskał on na przestrzeni
11 lat funkcjonowania oraz sukcesów gospodarczych
jego laureatów, osiągniętych m.in. dzięki działaniom
promocyjnym PARP. Konkurs ten prowadzony jest
pod honorowym patronatem prezesa Rady Mini-
strów, co jest wynikiem jego istotnej roli w propago-
waniu innowacji w Polsce. W kapitule konkursu za-
siadają przedstawiciele urzędów centralnych i insty-
tucji, które mają ogromny wpływ na kształtowanie
rynku innowacji. Ocena merytoryczna projektów,
w tym ich innowacyjność, powierzana jest najwyż-
szym autorytetom nauki polskiej – profesorom uczel-
ni technicznych i jednostek badawczo-rozwojowych.
Istotny jest również fakt, że konkurs ten, w przeci-
wieństwie do innych tego typu działań, jest całkowi-
cie bezpłatny. Jednocześnie pragnę poinformować,
iż w trakcie konsultacji społecznych kryteriów wy-
boru projektów w ramach PO IG nie zgłoszono żad-
nej propozycji innego konkursu o podobnej renomie,
który można by wziąć pod uwagę w ramach ww.
kryterium.
4. Odnośnie do kryterium innowacyjności dla
działań PO IG; kryterium dotyczące innowacyjności
zostało sformułowane w toku wielomiesięcznych
uzgodnień z partnerami społeczno-gospodarczymi,
w tym instytucjami posiadającymi duże doświadcze-
nie w zakresie wspierania przedsiębiorczości. Ponie-
waż nie istnieje jedna, obiektywna metodologia ba-
dania innowacyjności, zadanie oceny stopnia roz-
przetrzeniania technologii, podobnie jak okresu jej
stosowania, zostało przekazane ekspertom o szero-
kiej wiedzy i doświadczeniu w tej dziedzinie. Eks-
pert posiadający wiedzę w dziedzinie technologii,
której dotyczyć będzie projekt, dokona oceny i wery-
fikacji racjonalności uzasadnienia przedstawionego
przez przedsiębiorcę w zakresie stopnia rozprze-
strzeniania technologii. Ocena zostanie dokonana
na podstawie informacji przedstawionych we wnio-
sku o dofinansowanie, które powinny jednoznacznie
wskazywać na spełnienie przez projekt kryterium
innowacyjności. Wnioskodawca powinien opierać się
na dostępnych danych statystycznych dotyczących
sprzedaży wyrobów lub usług albo, w przypadku
braku takich danych, na innych oszacowaniach
w ramach przeprowadzonej analizy rynku wyrobów
lub usług wytwarzanych w oparciu o technologię bę-
dącą przedmiotem inwestycji. Opinia o innowacyj-
ności może być również wystawiona przez wskazaną
w dokumentacji projektowej dla działania 4.4 wy-
specjalizowaną jednostkę badawczą. W przypadku
dołączenia takiej opinii do wniosku o dofinansowa-

nie realizacji projektu, sporządzonej zgodnie ze wzo-
rem stanowiącym załącznik do regulaminu prze-
prowadzania konkursu dla działania 4.4, stanowić
ona będzie podstawę do uznania przedmiotowego
kryterium za spełnione.
5. Odnośnie do definicji jednostki badawczo-roz-
wojowej; aktualnie w ramach kryterium „w wyniku
realizacji projektu nastąpi utworzenie własnego
działu B+R lub nawiązanie trwałej współpracy z jed-
nostką badawczo-rozwojową” wnioskodawcy mogą
uzyskać dodatkowe punkty za nawiązanie współ-
pracy z j.b.r. w rozumieniu ustawy z dnia 25 lipca
1985 r. o jednostkach badawczo-rozwojowych, a tak-
że z j.b.r. działającymi za granicą. Rozszerzenie ka-
talogu jednostek o uczelnie wyższe i instytucje
z nimi współpracujące jest brane pod uwagę po za-
kończeniu trwającej aktualnie rundy aplikacyjnej,
pod warunkiem zatwierdzenia zmiany przez Komi-
tet Monitorujący PO IG.
6. W odniesieniu do kwestii przyznawania dodatko-
wych punktów za tworzenie nowych miejsc pracy
w związku z realizowaną inwestycją; 5. cel szczegóło-
wy PO IG: Tworzenie trwałych i lepszych miejsc pracy
zakłada koncentrowanie wsparcia na tworzeniu trwa-
łych i lepszych miejsc pracy – zwłaszcza wymagających
specjalistycznych umiejętności i wiedzy, w szczególno-
ści w sektorach stanowiących nośniki gospodarki
opartej na wiedzy. Powyższe założenie odzwierciedlo-
ne jest we wskaźnikach monitorowania celu 5 PO IG,
które muszą być obligatoryjnie osiągnięte w trakcie
realizacji programu, do czego przyczyni się także re-
alizacja działania 4.4 PO IG.
Dodatkowo pragnę poinformować, że zasada nie-
przyznawania punktów pośrednich za spełnienie
kryteriów wyboru projektów w ramach działania
4.4 PO IG została wprowadzona celem uniknięcia
subiektywizmu w trakcie oceny dokonywanej przez
członków komisji konkursowej, skutkującego nie-
równym traktowaniem wnioskodawców, i wynika
z doświadczeń okresu programowania 2004–2006.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Halickiego
w sprawie nowelizacji ustawy o grach
i zakładach wzajemnych (4045)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 9 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4045/
08, przy którym została przesłana interpelacja pana
855
posła Andrzeja Halickiego dotycząca kwestii zwią-
zanych z urządzaniem loterii fantowych oraz loterii
promocyjnych, uprzejmie informuję, co następuje.
Ad.1. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 29 lip-
ca 1992 r. o grach i zakładach wzajemnych (Dz. U.
z 2004 r., Nr 4, poz. 27, z późn. zm.) grami losowymi
są gry o wygrane pieniężne lub rzeczowe, których
wynik w szczególności zależy od przypadku, a wa-
runki gry określa regulamin. Przepis ten do gier lo-
sowych zalicza m.in. loterie fantowe, w których
uczestniczy się poprzez nabycie losu lub innego do-
wodu udziału w grze, a podmiot urządzający loterię
oferuje wyłącznie wygrane rzeczowe. Dalsze przepi-
sy ustawy o grach i zakładach wzajemnych, m.in.
art. 6, 10 ust. 2, 15a, 15b, 28a, 32 ust. 2, 36 ust. 2, 42
oraz 45 szczegółowo regulują kwestie związane
z urządzaniem loterii fantowych, udzielaniem ze-
zwoleń na urządzanie takich loterii oraz ich opodat-
kowaniem podatkiem od gier. Zauważyć tu należy, iż
ww. ustawa nie wymienia w katalogu gier losowych
loterii charytatywnej. Jednocześnie uprzejmie infor-
muję, że z uwagi na niewielką skalę urządzanych lo-
terii fantowych minister finansów dopuszcza możli-
wość liberalizacji przepisów w tym zakresie.
Ad. 2. W odniesieniu do loterii promocyjnych na-
leży zauważyć, iż zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 9 ww.
ustawy są to gry losowe, w których uczestniczy się
przez nabycie towaru, usługi lub innego dowodu
udziału w grze i tym samym nieodpłatnie uczestni-
czy się w loterii, a podmiot urządzający loterię oferu-
je wygrane pieniężne lub rzeczowe.
Loterie promocyjne różnią się więc od loterii fan-
towych sposobem uczestnictwa oraz celem urządza-
nia loterii; uczestnictwo w loteriach promocyjnych
jest nieodpłatne, natomiast w przypadku chęci
uczestnictwa w loterii fantowej należy nabyć los lub
inny dowód udziału, a dochód ze sprzedaży ww. lo-
sów lub innych udziałów w grze w przypadku loterii
fantowej w całości przeznaczony jest na realizację
określonych w zezwoleniu i regulaminie gry celów
społecznie użytecznych, w szczególności dobroczyn-
nych. Różnice te powodują, iż nie można zastąpić lo-
terii fantowej loterią promocyjną, jak wskazane to
zostało w interpelacji.
Nie można się także zgodzić ze stanowiskiem
pana posła wyrażonym w piśmie z dnia 9 lipca 2008 r.,
iż klient, który zrobił zakupy w sklepie, przez co au-
tomatycznie uczestniczy w losowaniu nagród, nie
może być traktowany jako uczestnik gry hazardowej
oraz że nie można go traktować na równi z osobą
fizyczną lub firmą sprzedającą losy w celach czyste-
go zysku przedsiębiorcy, który loterię promocyjną
wykorzystuje w celach reklamowych.
Objęcie loterii promocyjnej przepisami ustawy
o grach i zakładach wzajemnych podyktowane jest
koniecznością nadzorowania i kontrolowania takich
przedsięwzięć, które wypełniają ustawowe znamio-
na gry losowej. Zaliczenie loterii promocyjnych do
katalogu gier losowych umożliwiło objęcie kontrolą
tego zakresu działalności. Każdorazowo organ wy-
856
dający zezwolenie na urządzenie loterii promocyjnej
zatwierdza także jej regulamin, co pozwala na wy-
eliminowanie ewentualnego ryzyka nieprawidłowo-
ści przy urządzaniu loterii promocyjnych. Ponadto
urządzanie loterii podlega nadzorowi i kontroli spra-
wowanym przez wyznaczone do tego organy. Objęcie
loterii promocyjnych kontrolą służy bezpieczeństwu
uczestników i beneficjentów.
Podkreślenia wymaga również fakt, iż urządza-
nie loterii promocyjnych nie jest związane z tyloma
wymogami, jak w przypadku loterii fantowych,
np. podmiot ubiegający się o zezwolenie na urządze-
nie loterii promocyjnej nie ma obowiązku składania
zaświadczeń z urzędu skarbowego o terminowym
wywiązywaniu się z obowiązków podatkowych wo-
bec budżetu państwa oraz zaświadczeń o termino-
wym opłacaniu składek na ubezpieczenie społeczne.
Ponadto prowadzenie działalności w zakresie loterii
promocyjnych nie podlega opodatkowaniu podat-
kiem od gier. Mając na uwadze powyższe, należy
stwierdzić, iż minister finansów nie przewiduje wy-
łączenia z ustawy o grach i zakładach wzajemnych
loterii fantowych ani loterii promocyjnych.
Ad. 3. Z informacji posiadanych przez ministra
finansów wynika, iż w 2007 r. dyrektorzy izb skar-
bowych wydali łącznie jedno zezwolenie na urządze-
nie loterii fantowej oraz 86 zezwoleń na urządzenie
loterii promocyjnych. Dla porównania należy wska-
zać, iż w 2007 r. minister finansów, który wydaje ze-
zwolenia na urządzanie loterii fantowych i promo-
cyjnych w przypadku gdy są one urządzane na ob-
szarze więcej niż jednego województwa, nie wydał
żadnego zezwolenia na urządzenie loterii fantowej
oraz wydał ponad 400 zezwoleń na urządzenie lote-
rii promocyjnych. We wszystkich przypadkach wnio-
skodawcami byli przedsiębiorcy prowadzący działal-
ność gospodarczą bądź spółki prawa handlowego,
nie było natomiast wnioskodawców będącymi orga-
nizacjami pozarządowymi.
Ad. 4. Odnosząc się do pytania dotyczącego fi-
nansowych konsekwencji dla budżetu państwa zwol-
nienia organizacji pożytku publicznego z obowiązku
płacenia podatku od gier, zauważyć należy, że na
mocy przepisu art. 40 ust. 4 ustawy o grach i zakła-
dach wzajemnych prowadzenie działalności w za-
kresie loterii promocyjnych nie podlega opodatko-
waniu podatkiem od gier. Obowiązkowi takiemu
podlegają tylko loterie fantowe, dla których stawka
podatku od gier wynosi 10% sumy wpływów uzyska-
nych ze sprzedaży losów lub innych dowodów udzia-
łu w grze. W odniesieniu do loterii fantowych należy
stwierdzić, iż z uwagi na małą skalę urządzanych
loterii zwolnienie organizacji pożytku publicznego
z obowiązku uiszczania podatku od gier nie miałoby
znaczących konsekwencji dla budżetu państwa. Do-
dać jednak należy, że w związku z ewentualnym
zwolnieniem organizacji pożytku publicznego z obo-
wiązku płacenia podatku od gier w świetle przepisu
art. 6 pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podat-
ku od towarów i usług mogłaby wystąpić sytuacja,
w której loteria taka objęta byłaby przepisami usta-
wy o podatku od towarów i usług. Zgodnie z art. 6
pkt 3 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług przepisów ww. ustawy nie stosuje
się do działalności w zakresie gier losowych, zakła-
dów wzajemnych, gier na automatach i gier na auto-
matach o niskich wygranych, podlegającej opodat-
kowaniu podatkiem od gier na zasadach określonych
w odrębnej ustawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie wyłączenia wartości deputatu
węglowego z podstawy wymiaru świadczenia
emerytalno-rentowego i jego wypłaty w pełnej
wartości na podstawie przepisów ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (4047)
Odpowiadając na pismo z dnia 9 lipca 2008 r.,
znak: SPS-023-4047/08, przekazujące interpelację
pana posła Krzysztofa Gadowskiego w sprawie wy-
łączenia wartości deputatu węglowego z podstawy
wymiaru świadczenia emerytalno-rentowego i jego
wypłaty w pełnej wartości na podstawie przepisów
ustawy o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych z przed-
siębiorstw robót górniczych, uprzejmie informuję, co
następuje.
Ustawa z dnia 6 lipca 2007 r. o ekwiwalencie pie-
niężnym z tytułu prawa do bezpłatnego węgla dla
osób uprawnionych z przedsiębiorstw robót górni-
czych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031) ma na celu przy-
wrócenie praw majątkowych w postaci prawa do
ekwiwalentu pieniężnego z tytułu prawa do bezpłat-
nego węgla, którego to prawa byli pracownicy przed-
siębiorstw robót górniczych zostali pozbawieni
w 2001 r., w wyniku niekonstytucyjnej zmiany prze-
pisów rangi ustawowej.
Niestety, przedmiotowa ustawa nie przewiduje
możliwości wydawania deputatu węglowego, który
to deputat jest wydawany w naturze przez zobowią-
zane na podstawie przepisów zbiorowego prawa pra-
cy przedsiębiorstwa górnicze.
Przedmiotowa ustawa dotyczy tylko przedsię-
biorstw robót górniczych i stanowi wyjątkową regu-

lację, której celem jest implementacja postanowień
wyroku Trybunału Konstytucyjnego.
Przepisy tej ustawy dotyczą tylko byłych pracow-
ników sektora górnictwa węgla kamiennego, którzy
po roku 1998, jako jedyni pracownicy szeroko poję-
tego sektora górnictwa, posiadali szczególne upraw-
nienia dotyczące wypłaty ekwiwalentu pieniężnego
na podstawie ustawy z dnia 26 listopada 1998 r.
o dostosowaniu górnictwa węgla kamiennego
do funkcjonowania w warunkach gospodarki rynko-
wej oraz szczegółowych uprawnieniach i zadaniach
gmin górniczych (Dz. U. Nr 612, poz. 1112, z późn.
zm.). Zwracam jednocześnie uwagę, iż nawet w gru-
pie samych pracowników sektora górnictwa węgla
kamiennego nie wszyscy pracownicy po 1998 r. po-
siadali uprawnienie do świadczeń pracowniczych
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla, z racji na fakt,
iż w przedsiębiorstwach, w których byli zatrudnieni,
zmienione zostały regulacje zbiorowego prawa pra-
cy. Byli pracownicy sektora górnictwa węgla ka-
miennego, którym zgodnie z przepisami prawa pracy
wartość deputatu lub ekwiwalentu doliczono do pod-
stawy wymiaru emerytur i rent, nie są obecnie oso-
bami uprawnionymi w myśl przepisów ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych. Osobom takim na podsta-
wie art. 10 ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o zmianie ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie nie-
których ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 547, ze zm.)
z dniem, w którym straciły moc postanowienia ukła-
dów zbiorowych pracy i porozumień płacowych,
wartość przysługujących na ich podstawie świad-
czeń została uwzględniona w podstawie wymiaru
emerytur i rent. Osobom takim wliczono do podsta-
wy wymiaru emerytur i rent pełną wartość bezpłat-
nego węgla i wynikającego z tego świadczenia w na-
turze, tj. w niektórych przypadkach maksymalnie
nawet do 8 ton w przypadku utraty mocy prawnej
zawartych układów zbiorowych pracy, lub też do
pełnej wysokości uprawnienia tj. 2,5 lub 3 tony wę-
gla deputatowego. Powyższe regulacje dotyczyły
wszystkich zatrudnionych, a nie tylko pracowników
sektora górnictwa.
Ustawa o ekwiwalencie nie daje możliwości wyłą-
czenia z podstawy wymiaru emerytur i rent wliczo-
nych do podstawy wymiaru emerytur i rent świad-
czeń pracowniczych, w tym również wynikających
z postanowień zbiorowego prawa pracy, tj. np. ekwi-
walentu pieniężnego lub deputatu węglowego, które
to świadczenia pracownicze zostały wliczone na pod-
stawie ustawy z dnia 29 września 1994 r. o zmianie
ustawy Kodeks pracy oraz o zmianie niektórych
ustaw (Dz. U. Nr 113, poz. 547, ze zm.). Informuję
ponadto, iż żaden inny akt prawny również stosow-
nej regulacji w tym zakresie nie zawiera.
Rozumiem także, iż wydawane przez ZUS decy-
zje budzić mogą niezrozumienie osób, które nie
otrzymują ekwiwalentu, jednak każda z tych osób
może się od decyzji ZUS odwołać, a stan faktyczny
857
i prawny może zostać ponownie zweryfikowany
przez właściwy, niezależny, bezstronny i niezawisły
sąd w trybie postępowania procesowego. Rozstrzy-
gnięcia w tym zakresie mogą być bardzo różne, gdyż
każdy przypadek każdej z osób jest inny.
Nie ma również, moim zdaniem, możliwości roz-
szerzenia kręgu osób uprawnionych do ekwiwalentu
o osoby, które z racji na zmianę obowiązujących
układów zbiorowych pracy przestały otrzymywać
bezpłatny węgiel i które nie miały wypłacanego
przez ZUS ze środków budżetowych ekwiwalentu
pieniężnego, a którym to osobom całą należną war-
tość deputatu węglowego wliczono do podstawy wy-
miaru emerytury lub renty. Działania takie byłyby
krzywdzące dla całej rzeszy emerytów górniczych,
którzy mają obecnie wypłacany przez Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych ekwiwalent pieniężny, a któ-
rym to osobom nie doliczano do podstawy wymiaru
emerytury lub renty należnej wartości świadczenia
z tytułu prawa do bezpłatnego węgla, jaka miała
miejsce w oparciu o brzmienie art. 10 ustawy z dnia
29 września 1994 r. o zmianie ustawy Kodeks pracy
oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 113,
poz. 547, ze zm.).
Na zakończenie informuję, iż sądowa kontrola
decyzji ZUS stwarza realną możliwość weryfikacji
posiadanych uprawnień lub też ich braku. Z tej też
przyczyny informuję, jak na wstępie.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Dolniaka
w sprawie budowy połączenia terminala
w Sławkowie z drogą krajową nr 94
w Sławkowie oraz drogą krajową nr 1
w Sosnowcu (4048)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Grzegorza Dolniaka w sprawie
budowy połączenia drogowego między eurotermina-
lem w Sławkowie a drogą krajową nr 94 w Sławko-
wie i drogą krajową nr 1 w Sosnowcu, uprzejmie wy-
jaśniam, co następuje.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad
zleciła opracowanie kompleksowej dokumentacji
projektowej dla budowy połączenia wymienionego
euroterminala z drogą krajową nr 94 w Sławkowie
oraz drogą krajową nr 1 w Sosnowcu. Projekt połą-
czenia obejmuje budowę drogi jednojezdniowej (te-
858
ren gminy Sławków) oraz dwujezdniowej (miejsco-
wość Sosnowiec) klasy GP o łącznej długości ok. 15
km. Dokumentacja projektowa obejmuje trasę za-
sadniczą w zakresie pasa drogowego z węzłami na
włączeniu projektowanej drogi umożliwiającymi do-
jazd do euroterminala:
— węzeł „Kozioł” na przecięciu z drogą krajową
nr 94 – węzeł bezkolizyjny WA typu trąbka;
— węzeł „Klimontów” na przecięciu projektowa-
nej drogi z drogą krajową nr 1 – węzeł bezkolizyjny
WA typu koniczynka z zastosowaniem jezdni zbior-
czo-rozprowadzających wzdłuż drogi krajowej nr 1.
W miejscach kolizji z istniejącymi drogami (po-
wiatowymi, gminnymi, drogami dojazdowymi do
pól i posesji) z liniami kolejowymi oraz ciekiem wod-
nym (rzeka Bobrek) przewiduje się budowę skrzyżo-
wań skanalizowanych, przejazdów gospodarczych,
budowę wiaduktów oraz mostów.
Omawiana trasa została podzielona na 3 za-
dania:
— zadanie 1 – od drogi krajowej nr 94 w Sławko-
wie do granicy miasta Sosnowiec (6,87 km) wraz
z węzłem „Kozioł”;
— zadanie 2 – od granic miasta Sławkowa do wę-
zła drogowego na drodze ekspresowej S1 w Sosnow-
cu (7 km);
— zadanie 3 – węzeł drogowy „Klimontów” na
drodze krajowej nr 1 (odcinek ekspresowy) w So-
snowcu (1,06 km).
Zgodnie z porozumieniem zawartym w dniu
8 maja 2006 r. pomiędzy Oddziałem GDDKiA w Ka-
towicach a Urzędem Miasta w Sosnowcu odcinek
pierwszy projektowanej drogi (od drogi krajowej
nr 94 w Sławkowie do granicy miasta Sosnowiec)
realizowany będzie staraniem GDDKiA Oddział
w Katowicach, natomiast odcinek drugi od granic
miasta do węzła drogowego na drodze ekspresowej
S1 w Sosnowcu wykonywany będzie przez Urząd
Miasta w Sosnowcu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zatwier-
dzony został I etap studium techniczno-ekonomicz-
no-środowiskowego, czego konsekwencją było reko-
mendowanie do dalszych analiz trzech z sześciu
opracowanych wariantów przebiegu trasy.
W dniach 6 czerwca 2007 r. w Sosnowcu i 11 czerw-
ca 2007 r. w Sławkowie odbyły się konsultacje spo-
łeczne, których celem było poinformowanie lokalnej
społeczności i innych zainteresowanych stron o pla-
nowanym przedsięwzięciu.
Zgodnie z protokołem nr 22/2007 z dnia 28 wrze-
śnia 2007 r. Komisja Oceny Przedsięwzięć Inwesty-
cyjnych (KOPI), działająca przy generalnym dyrek-
torze dróg krajowych i autostrad, rozpatrzyła stu-
dium techniczno-ekonomiczno-środowiskowe (etap
II), opracowane dla rekomendowanych wariantów.
W wyniku analizy rozwiązań projektowych wybra-
no przebieg według wariantu 1, z jednoczesnym za-
leceniem przeanalizowania i ewentualnej korekty
parametrów technicznych. Na posiedzeniu KOPI za-
twierdzono korektę projektowanej trasy na końco-
wym odcinku.
GDDKiA uzyskała również decyzję wojewody
śląskiego z dnia 31 stycznia 2008 r. o środowisko-
wych uwarunkowaniach zgody na realizację przed-
sięwzięcia. Obecnie opracowywana jest koncepcja
programowa, która następnie zostanie przekazana
do ostatecznego zatwierdzenia przebiegu projekto-
wanej drogi przez KOPI.
Po zatwierdzeniu powyższej koncepcji przez KOPI
oraz przygotowaniu materiałów do decyzji lokaliza-
cyjnej możliwe będzie wystąpienie z wnioskiem
o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi. Obec-
nie trwa przygotowywanie materiałów do wniosku
o wydanie decyzji o ustaleniu lokalizacji drogi (przy-
gotowywane są projekty podziału nieruchomości).
Kolejnym etapem po uzyskaniu ww. decyzji będzie
uzyskanie pozwolenia na budowę oraz wyłonienie
wykonawcy robót budowlanych.
Zlecona dokumentacja projektowa nie obejmuje
natomiast przewidzianej w miejscowym planie za-
gospodarowania przestrzennego miasta Sławkowa
budowy drogi łączącej stację kolejową PKP Sławków
Południowy z drogą dojazdową do terminalu w Sław-
kowie. Przewidziano jednak włączenie powyższej
drogi poprzez zaprojektowanie jej wlotu w granicach
projektowanego pasa drogowego oraz wydzielenie
lewoskrętów. Powyższy odcinek drogi stanowi połą-
czenie lokalne, zatem jego budowa powinna zostać
zrealizowana przez Urząd Miasta w Sławkowie albo
stanowić zadanie własne firmy prowadzącej działal-
ność gospodarczą związaną z transportem i przeła-
dunkiem towarów.
Odrębną kwestią jest ustalenie kategorii projek-
towanego połączenia drogowego euroterminala z dro-
gami krajowymi nr 1 i nr 94. Formalne zaliczenie do
odpowiedniej kategorii dróg publicznych może na-
stąpić dopiero po wybudowaniu i oddaniu do użytko-
wania omawianego ciągu i odbędzie się w trybie
określonym w ustawie o drogach publicznych dla
wskazanej kategorii. Obecnie kategoria projektowa-
nego połączenia powinna zostać wskazana w doku-
mentach planistycznych.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie
powyższej odpowiedzi, a posłowi Grzegorzowi Dola-
niakowi dziękuję za zainteresowanie się powyższym
problemem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie projektu ustawy o uprawnieniach
kombatantów, uczestników walki cywilnej
lat 1914–1945, działaczy opozycji
wobec dyktatury komunistycznej
oraz niektórych ofiar represji systemów
totalitarnych (4049)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
9 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4049/08, dotyczące
interpelacji posła Marka Krząkały w sprawie pro-
jektu ustawy o uprawnieniach kombatantów, uczest-
ników walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy opo-
zycji wobec dyktatury komunistycznej oraz niektó-
rych ofiar represji systemów totalitarnych, uprzej-
mie informuję:
W toku prac nad wskazanym projektem ustawy
do ministra pracy i polityki społecznej zgłaszało się
wiele środowisk i organizacji niepodległościowych
(w tym organizacje, o których w swej interpelacji
mówi poseł Krząkała) z postulatami zmian w pro-
jekcie. Wśród nich pojawiały się również opinie o po-
trzebie większego zaakcentowania w treści ustawy
walki zbrojnej prowadzonej z reżimem komunistycz-
nym w ramach tzw. II konspiracji.
Odnosząc się do propozycji zmian w tytule usta-
wy, uprzejmie informuję, że postulowane przez posła
Krząkałę rozwiązanie nie znajduje uzasadnienia.
Żołnierze antykomunistycznego podziemia zbrojne-
go są uważani w świetle obowiązującego prawa za
kombatantów, a więc za osoby walczące o wolną Pol-
skę z bronią w ręku (czego projekt nowej ustawy nie
zmienia). Wprowadzenie nowego brzmienia tytułu
ustawy oznaczałoby, że nie byliby już kombatanta-
mi, ale „uczestnikami opozycji wobec dyktatury ko-
munistycznej”. Tego typu zmiana mogłaby się spo-
tkać z protestami żołnierzy antykomunistycznego
podziemia. Ich rola i działalność były dokładnie ta-
kie same, jak działalność żołnierzy podziemia z lat
1939–1944, nie ma więc żadnych powodów, by nie
uznawać ich za kombatantów, a za „uczestników
opozycji”. Ponadto zmiana tytułu w odniesieniu do
ofiar represji systemów totalitarnych jest niemożli-
wa, ponieważ do grupy tej należą nie tylko osoby
skazane przez komunistyczne wojskowe sądy rejo-
nowe. Aby zachować więc zgodność nowego, propo-
nowanego w interpelacji posła Krząkały, tytułu
z regulacjami dalszych części ustawy, należałoby
grupę ofiar represji systemów totalitarnych ograni-
czyć tylko do osób skazanych przez wojskowe sądy
rejonowe. Byłoby to rozwiązanie oczywiście niespra-
wiedliwe, gdyż wykluczałoby spośród beneficjentów
ustawy m.in. więźniów obozów hitlerowskich, ze-
słańców syberyjskich czy żydowskie ofiary prześla-
dowań rasowych.
859
Podkreślić należy również, że tytuł ustawy sta-
nowi jedynie ogólne określenie przedmiotu ustawy.
Zgodnie z zasadami techniki prawodawczej przed-
miot ustawy określa się możliwie najzwięźlej, jed-
nakże w sposób adekwatnie informujący o jej treści.
Proponowany w interpelacji tytuł ustawy nie byłby
adekwatny do jej treści.
Odnosząc się do zmian w preambule ustawy,
uprzejmie informuję, że w opinii ministra pracy i po-
lityki społecznej proponowany w projekcie ustawy
kształt preambuły – znacznie szerszy treściowo niż
znajdujący się w obecnej ustawie kombatanckiej
– oddaje w wystarczającym stopniu cześć i szacunek
wszystkim osobom, które walczyły w latach 1939–
–1989 o wolną Polskę, w tym żołnierzom walczącym
zbrojnie z komunistami po 1944 r. Ta właśnie grupa
społeczna jest adresatem sformułowań preambuły
odnoszących się do pokoleń, „które walczyły i dzia-
łały na rzecz wolnej i suwerennej Polski w czasie
I i II wojny światowej oraz w okresie sprawowania
w Polsce władzy przez komunistów” oraz o „boha-
terskiej walce zbrojnej i cywilnej Polaków o wolność
podczas II wojny światowej, która miała swoją kon-
tynuację w szerokim oporze społecznym wobec dyk-
tatury komunistycznej”.
Odnosząc się do propozycji zmian w przepisach
ogólnych projektu ustawy, uprzejmie informuję, że
postulowane rozwiązania prowadziłyby do koniecz-
ności zmian w przepisach merytorycznych. Zgodnie
z proponowanym w interpelacji rozwiązaniem do
grona działaczy opozycji zalicza się żołnierzy anty-
komunistycznej konspiracji, tym samym eliminując
ich z grona kombatantów. Poza tym zmiana taka
ograniczyłaby prawa żołnierzy II konspiracji, gdyż
działacze opozycji uzyskają pewne świadczenia tyl-
ko, gdy będą w trudnej sytuacji materialnej, zaś
kombatanci – niezależnie od swoich dochodów.
Podkreślić należy również, że pojecie II konspi-
racji nie jest pojęciem prawnym. Język ustawy musi
precyzyjnie opisywać określone stany faktyczne
i nie może posługiwać się pojęciami ze sfery publicy-
styki historycznej.
Żołnierze antykomunistycznego podziemia są
ujęci w projekcie w art. 2 pkt 5, który zalicza do
kombatantów osoby „pełniące służbę w polskich
podziemnych formacjach wojskowych lub organiza-
cjach niepodległościowych na terytorium państwa
polskiego w jego granicach sprzed dnia 1 września
1939 r. oraz w granicach powojennych w okresie od
wkroczenia armii Związku Socjalistycznych Repu-
blik Radzieckich (ZSRR) do końca 1956 r., jeżeli były
to formacje lub organizacje stawiające sobie za cel
niepodległość i suwerenność Rzeczypospolitej”.
Przepis ten jest dokładnym powtórzeniem przepisu
art. 1 ust. 2 pkt 5 obowiązującej ustawy kombatanc-
kiej, który nigdy nie budził zastrzeżeń środowiska
kombatanckiego.
Ponadto uprzejmie informuję, że projekt ustawy
był przedmiotem obrad Komisji Prawniczej, a w dniu
10 lipca br. został przyjęty przez Komitet Rady Mi-
860
nistrów i rekomendowany Radzie Ministrów. Na ta-
kim etapie prac legislacyjnych nie zakłada się tak
daleko idących zmian projektu ustawy.
Zmiany takie mogą zostać zgłoszone przez po-
słów w trakcie prac parlamentarnych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Krząkały,
Ryszarda Zawadzkiego i Jarosława Pięty
w sprawie pozbawienia statusu
miasta prezydenckiego miast o liczbie
mieszkańców poniżej 100 000 w wyniku
nowelizacji art. 36 ustawy
o samorządzie gminnym (4050)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do pi-
sma z dnia 9 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4050/08)
przekazującego interpelację posłów na Sejm RP: pana
Marka Krząkały, pana Ryszarda Zawadzkiego i pana
Jarosława Pięty z dnia 26 czerwca 2008 r. w sprawie
pozbawienia statusu miasta prezydenckiego miast
o liczbie mieszkańców poniżej 100 000 w wyniku no-
welizacji art. 26 ustawy o samorządzie gminnym,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Zgodnie z art. 26 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) prezydent miasta
jest organem wykonawczym w miastach powyżej
100 000 mieszkańców. Dotyczy to również miast,
w których do dnia wejścia w życie cytowanej ustawy
prezydent miasta był organem wykonawczo-zarzą-
dzającym. Należy przy tym podkreślić, że miasta,
w których organem wykonawczym jest prezydent
miasta, nie stanowią oddzielnej kategorii ustrojo-
wej. Pozycja ustrojowa prezydenta miasta (jego za-
dania, kompetencje, tryb wyboru etc.) jest taka
sama, jak w przypadku wójta oraz burmistrza, a roz-
różnienie wynikające z art. 26 ww. ustawy ma jedy-
nie charakter tytularny.
Szczególny status mają natomiast miasta na pra-
wach powiatu, które są gminami, wykonującymi
także zadania powiatów (vide: art. 92 ust. 2 ustawy
z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym,
t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.).
W miastach tych prezydent miasta i rada miasta
sprawują także funkcje organów powiatów (art. 92
ust. 1). Zgodnie z art. 91 wskazanej ustawy prawa
powiatu przysługują miastom, które w dniu 31 grud-
nia 1998 r. liczyły więcej niż 100 000 mieszkańców,
a także miastom, które z tym dniem przestały być
siedzibami wojewodów, chyba że na wniosek właści-
wej rady miejskiej odstąpiono od nadania miastu
praw powiatu, oraz tym, którym nadano status mia-
sta na prawach powiatu przy dokonywaniu pierwsze-
go podziału administracyjnego kraju na powiaty.
Jak wykazano powyżej, zasadniczym kryterium,
zarówno przy nadaniu statusu miasta na prawach po-
wiatu, jak i przy używaniu przez organ wykonawczy
gminy nazwy „prezydent miasta”, jest liczba miesz-
kańców, określona przez ww. ustawy na 100 000. Obie
ustawy wprowadzają jednak wyjątki, określając do-
datkowe kryteria, różne dla każdej z nich. Konsekwen-
cją takich zapisów ustawowych jest fakt, iż zbiory
miast na prawach powiatu i miast „prezydenckich” nie
są też tożsame.
Podkreślenia wymaga, iż nazwa organu wyko-
nawczego gminy nie stanowi o jej charakterze ustro-
jowym. Ewentualne pozbawienie organu wykonaw-
czego prawa do używania nazwy prezydent miasta
nie rodziłoby zatem konsekwencji finansowych.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać, że w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji nie są prowadzone prace zmierzające do
zmiany art. 26 (w interpelacji zapewne omyłkowo
wskazano art. 36) ustawy o samorządzie gminnym.
Odnosząc się do kwestii wprowadzenia zasady
subsydiarności, pragnę zauważyć, iż w obecnym sta-
nie prawnym istnieje możliwość przekazywania re-
alizacji zadań gminie – zarówno przez powiat, jak
i województwo, na warunkach ustalonych w porozu-
mieniu (vide: art. 8 ust. 2a ustawy o samorządzie
gminnym, art. 4 ust. 5 ustawy o samorządzie powia-
towym oraz 8 ust. 2 ustawy o samorządzie woje-
wództwa, t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590,
z późn. zm.). Wskazane ustawy określają również
zadania, które nie mogą być przekazane do wykony-
wania w drodze porozumienia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obecnie nie
są prowadzone prace nad nowelizacją ustawy o sa-
morządzie powiatowym, które dałyby możliwość
nadania statusu miasta na prawach powiatu mia-
stom, które nie spełniają dziś kryteriów ustawo-
wych. Analiza przedmiotowej kwestii wskazuje, iż
w chwili obecnej nie ma możliwości utworzenia dwu-
dziestu kilku nowych jednostek powiatowych, a do
tego de facto sprowadza się propozycja nadania sta-
tusu miasta na prawach powiatu. Warto również
wskazać, że aktualnie prowadzone są prace mające
na celu poszukiwanie innych rozwiązań – zarówno
na płaszczyźnie ustrojowej, jak i poprzez przegląd
kompetencji poszczególnych szczebli jednostek sa-
morządu terytorialnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lucjana Karasiewicza
w sprawie szacowania szkód łowieckich
i ustalania odszkodowania za szkody
wyrządzone w uprawach rolnych (4052)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Lucjana Karasiewicza z dnia
26 czerwca 2008 r., skierowaną do ministra środowi-
ska przy piśmie Pana Marszałka z dnia 9 lipca 2008 r.
w sprawie szkód łowieckich, wyrażam następujące
stanowisko.
1. Prezentowany postulat dotyczący przejęcia
ustawowego obowiązku szacowania szkód łowiec-
kich przez wskazane przez posła podmioty nie wy-
daje się w chwili obecnej możliwy do realizacji. Roz-
wiązanie to pociągałoby za sobą konieczność stwo-
rzenia specjalnych służb i wymagałoby dodatkowo
znacznych nakładów finansowych ze strony Skarbu
Państwa. Koszty odszkodowań łowieckich, których
wypłata wynosi w skali roku ok. 30 mln zł, mogłyby
przy przyjęciu proponowanego założenia wzrosnąć
kilkakrotnie o koszty związane z prowadzeniem po-
stępowań (dodatkowe etaty, delegacje służbowe,
koszty administracyjne itp.). Obecny system zapew-
nia wykonywanie zadań związanych z szacowaniem
szkód łowieckich społecznie przez przedstawicieli
dzierżawców lub zarządców obwodów łowieckich bez
dodatkowych obciążeń budżetu państwa.
Pomysł przejęcia obowiązków szacowania szkód
przez pracowników urzędów gmin, starostw czy
ośrodków doradztwa rolniczego jest rozwiązaniem
chybionym zarówno pod względem ekonomicznym,
jak też praktycznym. Zadań związanych z szacowa-
niem szkód łowieckich nie byłaby w stanie prowa-
dzić jedna komisja na terenie powiatu lub nawet
gminy, wziąwszy pod uwagę liczbę zgłoszeń w new-
ralgicznym okresie ich powstawania oraz liczbę ob-
wodów łowieckich w Polsce (5077) w terminach
określonych obecnym brzmieniem rozporządzenia
ministra środowiska z dnia 15 lipca 2002 r.
2. Pozycję gminy w zakresie szkód łowieckich
precyzują obecnie obowiązujące regulacje. Do gmi-
ny zgłaszane są przez dzierżawców i zarządców ob-
wodów łowieckich osoby odpowiedzialne za przyjmo-
wanie zgłoszeń na terenie określonych obwodów ło-
wieckich, o czym stanowi ww. rozporządzenie. Nato-
miast zgodnie z art. 47 ust. 2 ustawy Prawo łowiec-
kie organ gminy może brać udział w rozstrzygnięciu
sporu o charakterze cywilnoprawnym. Ugoda, która
może zostać zawarta w wyniku mediacji, o której
mowa we wskazanym przepisie ustawy, dotyczy sto-
sunku prawnego związanego na bazie odpowiedzial-
ności odszkodowawczej i uregulowana jest w art. 917
i 918 K.c. Ugoda stwarza podstawę do wytoczenia
861
powództwa o spełnienie świadczenia, którego doty-
czy, bez konieczności dochodzenia jego zasadności.
3. Osoby uczestniczące w pracach komisji szacu-
jących szkody mają wystarczające przygotowanie
merytoryczne. Przedstawiciele kół łowieckich prze-
chodzą stosowne szkolenia organizowane przez Sta-
cję Badawczą PZŁ w Czempiniu, zaś przedstawiciele
izb rolniczych podobne szkolenia organizowane
przez wojewódzkie izby rolnicze.
4. Obecne regulacje, choć jak już wspomniałem,
wymagają doprecyzowania, gwarantują zapewnie-
nie interesów wszystkim stronom postępowania
związanego z szacowaniem szkody. W przypadku
sporu między stronami doskonałym weryfikatorem
właściwości postępowania jest sąd.
5. Pracownicy podległego mi urzędu udzielają
wszelkich wyjaśnień wszystkim zainteresowanym
problematyką szkód łowieckich. Uważam, że działa-
nia o charakterze edukacyjnym powinny skupiać się
także w działalności samorządu rolniczego.
6. Poruszoną kwestię odpowiedzialności za szko-
dy wyrządzone podczas wykonywania polowania
wprost określa art. 46 ustawy Prawo łowieckie, zaś
kwestię cen branych pod uwagę przy ustalaniu wy-
sokości odszkodowania określa rozporządzenie mi-
nistra środowiska z dnia 15 lipca 2002 r.
7. W kwestii pomocy państwa w zakresie szkód
łowieckich minister środowiska podczas prac legi-
slacyjnych nad projektem ustawy o ubezpieczeniu
upraw rolnych zaproponował rozszerzenie przewi-
dzianych w ustawie grup ryzyka o szkody łowieckie.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi stwierdził jednak,
że „wytyczne Wspólnoty w sprawie pomocy państwa
w sektorze rolnym i leśnym na lata 2007–2013, jak
i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1857/2006 z dnia
15 grudnia 2006 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88
traktatu w odniesieniu do pomocy państwa dla ma-
łych i średnich przedsiębiorstw prowadzących dzia-
łalność związaną z wytwarzaniem produktów rol-
nych oraz zmieniające rozporządzenie (WE) nr 70/
2001 nie przewidują możliwości udzielania pomocy
ze środków publicznych w formie dopłat do składek
ubezpieczeń producentów rolnych z tytułu szkód
spowodowanych w uprawach rolnych przez zwierzę-
ta łowne”.
Odnosząc się do problematyki poruszonej przez
posła, zdaję sobie sprawę, że dla dobrze gospodaru-
jącego rolnika każda szkoda jest trudna do zaakcep-
towania. Niemniej jednak całkowite wyeliminowa-
nie szkód od zwierzyny nie jest możliwe, a właściwe-
mu zrekompensowaniu ponoszonych strat sprzyjają,
w moim przekonaniu, dostatecznie istniejące roz-
wiązania systemowe.
Niezależnie od powyższych wyjaśnień, należy
zgodzić się, iż pewne aspekty prawne wymagają do-
precyzowania w celu ograniczenia lub wyelimino-
wania niepożądanych sytuacji w kontekście prak-
tycznego zastosowania obowiązujących regulacji.
W związku z powyższym chciałbym poinformo-
wać o pracach zespołu roboczego z udziałem przed-
862
stawicieli Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi,
Ministerstwa Środowiska, izb rolniczych, Lasów
Państwowych i Polskiego Związku Łowieckiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie finansowania sportu dzieci
i młodzieży (4054)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Jarosława Stawiar-
skiego przekazaną pismem z dnia 9 lipca 2008 r.
(sygn. SPS-023-4054/08) w sprawie finansowania
sportu dzieci i młodzieży, uprzejmie informuję, co
następuje.
Sport dzieci i młodzieży finansowany jest przez
ministra właściwego do spraw kultury fizycznej
i sportu, w szczególności ze środków Funduszu Roz-
woju Kultury Fizycznej. Zgodnie z rozporządzeniem
ministra sportu z dnia 10 lipca 2006 r. w sprawie
dofinansowania zadań ze środków Funduszu Roz-
woju Kultury Fizycznej (Dz. U. Nr 134, poz. 944)
30% przychodów funduszu przeznacza się na rozwi-
janie sportu wśród dzieci i młodzieży oraz osób nie-
pełnosprawnych.
Dofinansowanie zadań w zakresie sportu dzieci
i młodzieży realizowane jest w ramach dwóch pro-
gramów:
— „Szkolenie i współzawodnictwo sportowe mło-
dzieży uzdolnionej”;
— „Sport Wszystkich Dzieci”.
Program „Szkolenie i współzawodnictwo sporto-
we młodzieży uzdolnionej” umożliwia wczesną iden-
tyfikację talentów sportowych i ich szkolenie w opar-
ciu o odpowiednie warunki organizacyjno-metodycz-
ne i wykwalifikowaną kadrę szkoleniową. Wytyczne
do szkolenia sportowego w poszczególnych dyscypli-
nach realizowane są przez wyspecjalizowane organi-
zacje działające w obszarze kultury fizycznej, m.in.
przez polskie związki sportowe oraz wojewódzkie in-
terdyscyplinarne stowarzyszenia sportowe.
Program „Sport Wszystkich Dzieci” ma na celu
tworzenie warunków sprzyjających rozwojowi ak-
tywności sportowej dzieci i młodzieży, zachęcenie do
uprawiania różnych dyscyplin sportu, wdrożenie do
systematycznej dbałości o zdrowie i sprawność fi-
zyczną. O dofinansowanie zadań mogą ubiegać się
podmioty prowadzące działalność w zakresie kultu-
ry fizycznej i sportu.
W ostatnich latach poziom wydatków z Fundu-
szu Rozwoju Kultury Fizycznej na rozwój sportu
dzieci i młodzieży przedstawiał się następująco
(w mln PLN):
2008
rok 2005 2006 2007
(plan)
„Szkolenie
i współzawodnictwo 107,1 79,5 73,7 113,0
sportowe”
„Sport wszystkich dzieci” 33,6 31,0 36,0 37,9
Razem 140,7 110,5 109,7 150,9
Ponadto ze środków Funduszu Zajęć Sportowo-
-Rekreacyjnych dla Uczniów wydatkowano w latach
2004–2008 kwotę 71 mln zł na zadania zlecone jed-
nostkom samorządu terytorialnego oraz na zadania
zlecone klubom sportowym działającym w formie
stowarzyszeń oraz innym organizacjom pozarządo-
wym, które w ramach swojej statutowej działalności
realizują zadania z zakresu upowszechniania kultu-
ry fizycznej i sportu wśród dzieci i młodzieży. Szcze-
gółowa procedura przyznawania dofinansowania
z środków funduszu uregulowana jest w rozporzą-
dzeniu ministra sportu z dnia 31 października 2005 r.
w sprawie dofinansowania zadań ze środków Fun-
duszu Zajęć Sportowo-Rekreacyjnych (Dz. U. Nr 226,
poz. 1942).
Podział środków na zadania z zakresu rozwoju
sportu dzieci i młodzieży odbywa się w trybie otwar-
tych konkursów ofert, których założenia opracowy-
wane są zgodnie z aktualnymi priorytetami progra-
mowymi oraz ww. rozporządzeniami. Informacje
o konkursach zamieszczane są na stronie interneto-
wej ministerstwa. Taki tryb postępowania zapewnia
równy dostęp do środków publicznych i jest zgodny
z regulacjami ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i wolontariacie
(Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.). Ustawa ta obo-
wiązuje wszystkie podmioty publiczne i dotyczy
wszystkich zadań publicznych, o których mowa
w niniejszej ustawie, odnosi się także do innych pod-
miotów uprawnionych do ubiegania się o dotacje fi-
nansowe ze środków publicznych. Ministerstwo
Sportu i Turystyki nie przewiduje dodatkowych re-
gulacji wyłączających z ogólnych przepisów lokalne
kluby sportowe.
Potrzeby finansowe sportu, zarówno kwalifiko-
wanego, jak i powszechnego, są ogromne. Środki na
realizację różnorodnych zadań z tego obszaru po-
chodzą m.in. z budżetu państwa, funduszy celowych,
budżetów jednostek samorządowych oraz od sponso-
rów. Popieranie rozwoju kultury fizycznej, zwłasz-
cza wśród dzieci i młodzieży, jest konstytucyjnym
obowiązkiem władz publicznych. Ministerstwo co-
rocznie dokonuje analizy efektywności wydatkowa-
nych środków będących w dyspozycji ministra wła-
ściwego do spraw kultury fizycznej i sportu, w ra-

mach których proponuje realizację nowych progra-
mów zapewniających pełniejszą realizację prioryte-
tów i potrzeb.
Przy ich realizacji ministerstwo współpracuje
z polskimi związkami sportowymi, organizacjami
pozarządowymi działającymi w obszarze kultury
fizycznej i sportu, urzędami marszałkowskimi i jed-
nostkami samorządu terytorialnego. Przykładem
takiej współpracy są m.in. nowe programy inwesty-
cyjne „Blisko Boisko”, „Moje Boisko – Orlik 2012”,
a także realizowany w br. projekt pn. „Karol”, prze-
widujący dofinansowanie zadań z zakresu sportu
dzieci i młodzieży w małych miastach i środowisku
wiejskim.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie finansowania inwestycji
z rządowego programu GAMBIT (4056)
Szanowny Panie Marszałku! Poniżej przedsta-
wiam odpowiedzi na pytania zawarte w interpelacji
nr SPS-023-4056/08, zgłoszonej przez posła Jaro-
sława Stawiarskiego.
1. Rondo w Kraśniku zostało dofinansowane
w ramach Programu Likwidacji Miejsc Niebezpiecz-
nych na Drogach będącego częścią Krajowego Pro-
gramu Bezpieczeństwa Ruchu Drogowego GAMBIT
2005. Prowadzony przez Ministerstwo Infrastruk-
tury od 2005 r. Program Likwidacji Miejsc Niebez-
piecznych na Drogach to program rządowego wspar-
cia finansowego dla władz samorządowych z prze-
znaczeniem na przebudowę miejsc niebezpiecznych
na drogach. O dofinansowanie zadań przebudowy
miejsc niebezpiecznych mogły ubiegać się jednostki
samorządu terytorialnego z terenu całego kraju, na-
bór był prowadzony na zasadach konkursu otwarte-
go. Dofinansowanie odbywa się na zasadzie refun-
dacji poniesionych wydatków.
Aby spełnić warunki dofinansowania, zadanie
musiało być zlokalizowane na drodze samorządowej,
inwestorem musiała być jednostka samorządu tery-
torialnego, zadanie musiało obejmować przebudowę
miejsca niebezpiecznego zidentyfikowanego na pod-
stawie liczby wypadków i kolizji z ostatnich trzech
lat, a rozwiązanie proponowane przez samorząd dla
poprawy bezpieczeństwa ruchu musiało być popraw-
863
ne. Dofinansowanie zostało przyznane na przebudo-
wy tych miejsc, gdzie wydarzyło się najwięcej wypad-
ków i kolizji spośród zadań zgłoszonych do programu.
Nabór zadań zakończył się w grudniu 2006 r.
2. Zgłoszone przez powiat kraśnicki zadanie
przebudowy skrzyżowania ulic: Balladyny, Bohate-
rów Wojennych oraz Alei Niepodległości w Kraśniku
na rondo zostało zakwalifikowane do programu,
gdyż spełniało kryteria programu (wymienione
w odp. nr 1), zaś liczba wypadków i kolizji, jakie wy-
darzyły się w obrębie skrzyżowania (4 wypadki i 18 ko-
lizji), umożliwiła przyznanie środków na dofinanso-
wanie zadania, gdyż była wyższa niż w przypadku
innych zadań, które konkurowały o fundusze.
Celem przebudowy ww. skrzyżowania było upo-
rządkowanie i uspokojenie ruchu pojazdów, zwłasz-
cza wzdłuż Alei Niepodległości. Zostało przyjęte in-
nowacyjne rozwiązanie z wyspą centralną o wydłu-
żonym kształcie, gdyż układ wlotów poszczególnych
ulic do skrzyżowania nie pozwalał na zastosowanie
rozwiązania klasycznego. Dodatkowym utrudnie-
niem była też lokalizacja pobliskiej zabudowy, przy-
stanków komunikacji miejskiej, targowiska miej-
skiego i sklepów wielkokubaturowych, generujących
m.in. wzmożony ruch pieszy. W tej sytuacji, dla za-
pewnienia maksimum bezpieczeństwa wszystkim
uczestnikom ruchu, zadecydowano o zastosowaniu
geometrii skrzyżowania skutecznie spowalniającej
ruch pojazdów, wyznaczając jednocześnie czytelne
ciągi piesze i przejścia przez jezdnię.
Zadanie zostało zrealizowane przez Zarządu
Dróg Powiatowych w Kraśniku przy znacznym
udziale finansowym miasta, zanim część kosztów
została zrefundowana przez Ministerstwo Infra-
struktury. Projekt organizacji ruchu został pozy-
tywnie zaopiniowany i przyjęty przez miasto Kra-
śnik, które pokryło ze środków własnych ok. 75%
początkowych kosztów budowy ronda. Z informacji,
jakie otrzymaliśmy od Zarządu Dróg Powiatowych
w Kraśniku, wynika, że rondo dobrze spełnia swoje
zadanie i od zakończenia budowy nie odnotowano
skarg uczestników ruchu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
864
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej,
Grzegorza Pisalskiego
i Krzysztofa Matyjaszczyka
w sprawie uregulowania kategorii drogi
Radomsko–Brodowe położonej na terenie
gmin Radomsko i Ładzice (4057)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji posłów Bożeny Kotkowskiej, Grzegorza
Pisarskiego i Krzysztofa Matyjaszczaka z dnia
25 czerwca 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
9 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4057/08, w sprawie
uregulowania kategorii drogi Radomsko–Brodowe
położonej na terenie gminy Radomsko i Ładzice,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Kwestie zaliczenia danej drogi do odpowiedniej
kategorii regulowane są przepisami ustawy z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.). Zgodnie z art. 6a
powołanej ustawy, do dróg powiatowych zalicza się
drogi stanowiące połączenia miast będących siedzi-
bami powiatów z siedzibami gmin i siedzib gmin
między sobą. Zaliczenie drogi do kategorii dróg po-
wiatowych następuje w drodze uchwały rady powia-
tu w porozumieniu z zarządem województwa, po za-
sięgnięciu opinii wójtów (burmistrzów, prezydentów
miast) gmin, na obszarze których przebiega droga,
oraz zarządów sąsiednich powiatów, a w miastach
na prawach powiatu opinii prezydentów miast. Na-
tomiast ustalenie przebiegu istniejących dróg po-
wiatowych następuje w drodze uchwały rady powia-
tu, po zasięgnięciu opinii wójtów (burmistrzów, pre-
zydentów miast) gmin, na obszarze których przebie-
ga droga.
W świetle art. 7 ustawy, do dróg gminnych zali-
cza się drogi o znaczeniu lokalnym niezaliczone do
innych kategorii, stanowiące uzupełniającą sieć
dróg służących miejscowym potrzebom, z wyłącze-
niem dróg wewnętrznych. Zaliczenie do kategorii
dróg gminnych następuje w drodze uchwały rady
gminy po zasięgnięciu opinii właściwego zarządu
powiatu. Ustalenie przebiegu istniejących dróg
gminnych następuje w drodze uchwały rady gminy.
Jednakże zgodnie z art. 8 ustawy o drogach pu-
blicznych drogi niezaliczone do żadnej kategorii
dróg publicznych, w szczególności drogi w osiedlach
mieszkaniowych, dojazdowe do gruntów rolnych i le-
śnych, dojazdowe do obiektów użytkowanych przez
przedsiębiorców, place przed dworcami kolejowymi,
autobusowymi i portami oraz pętle autobusowe, są
drogami wewnętrznymi. W takim przypadku budo-
wa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i ozna-
kowanie dróg wewnętrznych oraz zarządzanie nimi
należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizo-
wana droga, a w przypadku jego braku do właścicie-
la tego terenu. Finansowanie tych zadań również
należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizo-
wana droga, a w przypadku jego braku do właścicie-
la tego terenu.
Z informacji przedstawionych w interpelacji wy-
nika, iż w przedmiotowej sprawie zastosowanie mo-
gły znaleźć także przepisy ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. przepisy wprowadzające ustawy
reformujące administrację publiczną (Dz. U. z 1998 r.
Nr 133, poz. 872, z późn. zm.). Zgodnie z art. 73 tej
ustawy, nieruchomości pozostające w dniu 31 grud-
nia 1998 r. we władaniu Skarbu Państwa lub jedno-
stek samorządu terytorialnego nie stanowiące ich
własności, a zajęte pod drogi publiczne z dniem
1 stycznia 1999 r. stały się z mocy prawa własnością
Skarbu Państwa lub właściwych jednostek samo-
rządu terytorialnego za odszkodowaniem. Jednakże
podstawą do ujawnienia w księdze wieczystej przej-
ścia na własność Skarbu Państwa lub jednostek sa-
morządu terytorialnego nieruchomości zajętych pod
drogi publiczne jest ostateczna decyzja wojewody.
Należy mieć na uwadze także przepis art. 103 powo-
łanej ustawy, zgodnie z którym drogi będące droga-
mi gminnymi oraz lokalnymi miejskimi do dnia
31 października 1998 r. stają się z dniem 1 stycznia
1999 r. drogami gminnymi. Natomiast dotychczaso-
we drogi krajowe i wojewódzkie, niewymienione
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 15 grud-
nia 1998 r. w sprawie ustalenia wykazu dróg krajo-
wych i wojewódzkich (Dz. U. z 1998 r. Nr 160, poz. 1071),
stają się drogami powiatowymi. Jednakże na pod-
stawie informacji przedstawionych w interpelacji
nie jest możliwe jednoznaczne ustalenie zarządcy
drogi na odcinku Radomsko–Brodowe.
Odnosząc się do ostatniego pytania, uprzejmie
informuję, że zgodnie z ustawą o drogach publicz-
nych minister właściwy do spraw transportu spra-
wuje jedynie nadzór nad generalnym dyrektorem
dróg publicznych i autostrad, który jest zarządcą
dróg krajowych. Zatem skoro postulowana droga nie
jest drogą krajową, to zadania z zakresu jej budowy
i przebudowy należą do właściwego zarządcy bądź
właściciela terenu (w przypadku gdy jest to droga
wewnętrzna).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej,
Grzegorza Pisalskiego
i Krzysztofa Matyjaszczyka
w sprawie wyłączenia zawodów kucharz
i kucharz małej gastronomii z działalności
gospodarczej, która zgodnie z art. 2 ust. 4
ustawy o rzemiośle nie jest zaliczana
do działalności rzemieślniczej (4058)
W odpowiedzi na interpelację posłów Bożeny
Kotkowskiej, Grzegorza Pisalskiego i Krzysztofa
Matyjaszczyka w sprawie wyłączenia zawodów
kucharza i kucharza małej gastronomii z działal-
ności gospodarczej, przekazaną wystąpieniem z dnia
9 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4058/08, uprzejmie
informuję:
Odnośnie do zmiany ustawy o rzemiośle, która
budzi zainteresowanie także innych posłów, Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej wystąpiło już
wcześniej o stanowisko do Ministerstwa Gospodar-
ki, będącego właściwym w tej sprawie. Poniżej załą-
czam treść odpowiedzi otrzymanej z Ministerstwa
Gospodarki pismem z dnia 30 czerwca 2008 r., znak:
DRE–III–41110-1-RM/08.
Obowiązująca ustawa z dnia 22 marca 1989 r.
o rzemiośle (Dz. U. z 2002 r. Nr 112, poz. 979, z późn.
zm.) nie wyznacza wprost zakresu przedmiotowego
rzemiosła, posługując się wyłącznie definicją nega-
tywną – wyliczeniem działalności, których nie zali-
cza się do rzemiosła (art. 2 ust. 4 ustawy). Według
tego przepisu do rzemiosła nie zalicza się działalno-
ści: handlowej, gastronomicznej, transportowej, usług
hotelarskich, usług świadczonych w wykonywaniu
wolnych zawodów, usług leczniczych oraz działalno-
ści wytwórczej i usługowej artystów plastyków i fo-
tografików. Ustawowe wyłączenie pewnych rodza-
jów działalności z rzemiosła powoduje jednak trud-
ności praktyczne, np. w zakresie kształcenia i egza-
minowania przez rzemieślników w zawodach ku-
charz i kucharz małej gastronomii, które jako dzia-
łalność gastronomiczna zostały wyłączone z rzemio-
sła. Kwestia ta była przedmiotem sporu między Mi-
nisterstwem Edukacji i Nauki a Ministerstwem Go-
spodarki – ostatecznie wprowadzono w latach 2003–
–2005 możliwość czasowego kształcenia i egzamino-
wania w tych zawodach w rzemiośle. Zawody te są
„historycznie” uznawane za zawody rzemieślnicze,
a co więcej Związek Rzemiosła Polskiego określił dla
nich standardy wymagań egzaminacyjnych, będą-
cych podstawą przeprowadzania egzaminów przez
izby rzemieślnicze.
Ponadto w obecnie obowiązującej ustawie brak
jest zarówno klarownej definicji podmiotowej, jak
i przedmiotowej rzemiosła, co sprawia wiele trudno-
ści interpretacyjnych.
W świetle powyższego trudno jest określić, jakie
zawody są zawodami rzemieślniczymi i kogo uznać
865
za rzemieślnika, co doskonale obrazuje przytoczony
powyżej przykład.
Z analizy przeprowadzonej przez Ministerstwo
Gospodarki wynika, że rozwiązaniem tego proble-
mu mogłoby być opracowanie projektu nowej usta-
wy o rzemiośle, która stworzy precyzyjne definicje:
podmiotową i przedmiotową, odwołującą się do za-
kresu regulacji ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swo-
bodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.), wprowadzającą wy-
móg posiadania odpowiednich kwalifikacji zawodo-
wych oraz odniesienie do wykazu zawodów rzemieśl-
niczych. Ustawa taka powinna także określić listę
zawodów rzemieślniczych, na której będzie oparty
zakres przedmiotowy rzemiosła, w formie załączni-
ka do ustawy. Rozwiązania tego rodzaju zdają egza-
min w innych państwach członkowskich Unii Euro-
pejskiej, np. w Niemczech.
Rozwiązanie powyższe umożliwiłoby ustawowe
zaliczenie zawodów kucharz i kucharz małej gastro-
nomii do rzemiosła.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż Minister-
stwo Gospodarki rozważa podjęcie, w najbliższym
okresie, działań zmierzających do uregulowania
przedmiotowych kwestii.
Jeśli chodzi o podstawę prawną do dalszego re-
fundowania ze środków Funduszu Pracy wynagro-
dzeń wypłacanych młodocianym pracownikom, to
w dniu 24 czerwca 2008 r. zostało podpisane rozpo-
rządzenie zmieniające rozporządzenie w sprawie re-
fundowania ze środków Funduszu Pracy wynagro-
dzeń wypłacanych młodocianym pracownikom. Zmia-
na rozporządzenia pozwala na podpisywanie przez
Ochotnicze Hufce Pracy z pracodawcami umów o re-
fundację do dnia 31 grudnia 2008 r., z tym że realiza-
cja zawartych w tym czasie umów nastąpi nie póź-
niej niż do dnia 31 lipca 2010 r. Dnia 30 czerwca br.
rozporządzenie zostało opublikowane w Dzienniku
Ustaw (Dz. U. z 2008 r. Nr 112, poz. 716) i weszło
w życie z dniem ogłoszenia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie zaniechania
przez Ministerstwo Zdrowia nadawania odznak
dla honorowych dawców krwi (4059)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Tadeusza Tomaszewskiego – posła
na Sejm Rzeczypospolitej, z dnia 27 czerwca 2008 r.,
w sprawie zaniechania przez Ministerstwo Zdrowia
866
nadawania odznak dla honorowych dawców krwi,
przekazaną przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wi-
cemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia
9 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-4059/08), uprzejmie
informuję, że prezes Rady Ministrów upoważnił mi-
nistra zdrowia do udzielenia odpowiedzi na powyż-
szą interpelację, w związku z powyższym uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Odnosząc się do pytania, dlaczego minister wła-
ściwy do spraw zdrowia lekceważy zapisy art. 8 usta-
wy o publicznej służbie krwi, uprzejmie informuję,
że, zgodnie z zapisem art. 6 ust. 2 pkt. 3 ustawy
z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej służbie krwi
i rozporządzeniem ministra zdrowia z dnia 11 mar-
ca 2005 r. w sprawie wzoru oraz szczegółowych za-
sad i trybu nadawania odznaki Honorowy Dawca
Krwi – Zasłużony dla Zdrowia Narodu, zasłużone-
mu honorowemu dawcy krwi, który oddał co naj-
mniej 20 litrów krwi lub odpowiadającą tej objętości
ilość innych jej składników, w uznaniu wybitnych
zasług na rzecz ratowania ludzkiego życia i zdrowia
oraz aktywnej działalności w ruchu honorowego
krwiodawstwa przysługuje odznaka honorowa Ho-
norowy Dawca Krwi – Zasłużony dla Zdrowia Naro-
du. Wydatki związane z nadaniem ww. odznak po-
krywane są z budżetu państwa (art. 7 ust. 3 i art. 8
ust. 2 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej
służbie krwi).
Obowiązki związane z realizacją powyższych za-
dań, w myśl zarządzenia ministra zdrowia z dnia
12 października 2006 r. (Dz. U. Nr 15, poz. 76,
z późn. zm.), wypełnia Narodowe Centrum Krwi.
Zgodnie z zarządzeniem ministra zdrowia z dnia
23 lutego 2006 r. w sprawie powołania komisji do
spraw opiniowania wniosków i nadania odznaki Ho-
norowy Dawca Krwi – Zasłużony dla Zdrowia Naro-
du (Dz. Urz. MZ z dnia 15 marca 2006 r.), z późn.
zm., powołana została komisja do spraw opiniowa-
nia przedmiotowych wniosków. Do dnia dzisiejszego
ww. komisja rozpatrzyła łącznie 671 wniosków.
W stosunku do 75 wniosków decyzja została wstrzy-
mana do chwili otrzymania z poszczególnych regio-
nalnych centrów krwiodawstwa i krwiolecznictwa
ostatecznego potwierdzenia ilości litrów krwi odda-
nej przez osoby wytypowane do otrzymania ww. od-
znaki. Procedury związane z przekazaniem honoro-
wym dawcom krwi przedmiotowych odznak w naj-
bliższym czasie zostaną zakończone.
W nawiązaniu do zapytania o wysokość środków
finansowych, które w latach 2004–2007 były prze-
znaczone w budżecie państwa na wykonanie hono-
rowych odznak dla dawców krwi, o których mowa
w art. 7 i 8 ustawy, uprzejmie informuję, że w roku
2006 na realizację zadań opisanych powyżej na pod-
stawie umowy zawartej przez Ministerstwo Zdrowia
z Polskim Czerwonym Krzyżem przekazano środki
finansowe w wysokości 400 196,72 zł. W 2007 r. na
realizację przedmiotowych zadań wydatkowane zo-
stały środki w wysokości 471 470,95 zł.
Nawiązując do pytania o ilość odrzuconych wnio-
sków z powodu braku środków finansowych na wy-
konanie odznaki, o której mowa w art. 7 i 8 ustawy,
uprzejmie informuję, że żaden z rozpatrywanych
wniosków nie został odrzucony z tego powodu.
Odnosząc się do zagadnienia dotyczącego wspie-
rania przez rząd, administrację rządową i Narodo-
wy Fundusz Zdrowia inicjatyw społecznych popula-
ryzujących honorowe krwiodawstwo oraz honoro-
wych dawców krwi, uprzejmie informuję, że propa-
gowaniem honorowego krwiodawstwa w Polsce
obecnie zajmują się głównie organizacje pozarządo-
we, które część środków finansowych na ten cel uzy-
skują z budżetu Ministerstwa Zdrowia, oraz jed-
nostki publicznej służby krwi.
Obecnie trwają końcowe prace nad projektem ko-
lejnej edycji programu „Zapewnienie samowystar-
czalności Rzeczypospolitej Polskiej w zakresie krwi,
jej składników i produktów krwiopochodnych na
lata 2008–2013”. Zgodnie z założeniami ww. projek-
tu zaplanowano coroczne przygotowywanie i prze-
prowadzanie zsynchronizowanych akcji promują-
cych honorowe krwiodawstwo na szczeblu central-
nym oraz lokalnie na terenach działania regional-
nych centrów krwiodawstwa i krwiolecznictwa.
Planowana ogólnopolska kampania ma wiązać
się m.in. z emisją telewizyjnych i radiowych spotów
reklamowych, audycji popularnonaukowych, prze-
kazaniem materiałów informacyjnych, które uświa-
domią społeczeństwu cały mechanizm poboru krwi,
jej drogę od dawcy do biorcy. Skierowana zostanie do
jak najszerszego kręgu odbiorców, szczególnie ludzi
młodych. Działania powyższe mają na celu przede
wszystkim zwiększenie ilości donacji, a także zwró-
cenie uwagi społeczeństwa na konieczność oddawa-
nia krwi potrzebującym, problem jej braku oraz
wzmocnienie prestiżu honorowych dawców krwi,
a tym samym motywacje ich do dalszego regularne-
go oddawania krwi.
Odnosząc się do kwestii wspierania inicjatyw
społecznych popularyzujących honorowe krwiodaw-
stwo przez Narodowy Fundusz Zdrowia, uprzejmie
informuję, że ww. jednostka działa w oparciu o prze-
pisy ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.). Prze-
pisy cytowanej powyżej ustawy nie nakładają na Na-
rodowy Fundusz Zdrowia zadań związanych z wpie-
raniem inicjatyw społecznych popularyzujących ho-
norowe krwiodawstwo.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w dniu
10 lipca br. minister zdrowia zaapelowała o czynne
przyłączanie się do akcji honorowego krwiodawstwa.
Pełna treść apelu „W trosce o życie” dostępna jest na
stronie internetowej Ministerstwa Zdrowia.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie tzw. emerytur małżeńskich
z otwartych funduszy emerytalnych (4060)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Dariusza Lipińskiego, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 9 lipca br., znak SPS-023-
-4060/08, w sprawie nieuwzględnienia tzw. emery-
tur małżeńskich w projektowanym systemie wypłat
emerytur kapitałowych ze środków zgromadzonych
w otwartych funduszach emerytalnych, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
W przedmiotowej interpelacji pan poseł Lipiński
przedstawił następujące pytania:
1. Jakie istotne argumenty spowodowały odstą-
pienie od koncepcji emerytur małżeńskich?
2. Czy propozycja rezygnacji z emerytur mał-
żeńskich była poddana konsultacjom społecznym?
3. Czy rezygnacja z emerytur małżeńskich jest
ostatecznym stanowiskiem pani minister i rządu?
W rezultacie dotychczasowych prac Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej powstały dwa projekty
ustaw: o emeryturach kapitałowych oraz o fundu-
szach dożywotnich emerytur kapitałowych, zawie-
rające propozycje przepisów całościowo regulujących
zasady wypłat emerytur kapitałowych ze środków
zgromadzonych w otwartych funduszach emerytal-
nych. Projekt ustawy o emeryturach kapitałowych
nieuwzględniający instytucji emerytur małżeńskich
został w dniu 10 czerwca br. przyjęty przez Radę Mi-
nistrów i skierowany pod obrady Sejmu Rzeczypo-
spolitej Polskiej i jako taki jest stanowiskiem rządu
w przedmiotowej sprawie. Projekt ustawy o fundu-
szach dożywotnich emerytur kapitałowych, który
ma regulować powstanie zakładów emerytalnych
i funduszy dożywotnich emerytur kapitałowych, jest
obecnie przedmiotem uzgodnień międzyresorto-
wych i konsultacji społecznych.
Projektowane rozwiązania zakładają, że przyszłe
świadczenia ze środków zgromadzonych w otwar-
tych funduszach emerytalnych będą wypłacane
w dwóch formach: okresowej emerytury kapitałowej
lub dożywotniej emerytury kapitałowej. Okresowa
emerytura kapitałowa będzie wypłacana członkowi
otwartego funduszu emerytalnego do ukończenia
65. roku życia, a źródłem jej finansowania będą
środki zgromadzone na rachunku w otwartym fun-
duszu emerytalnym. Zgromadzony kapitał będzie
w dalszym ciągu inwestowany przez otwarty fun-
dusz emerytalny, a po ukończeniu 65. roku życia po-
została kwota oszczędności, powiększona o zyski
z inwestycji, posłuży do zakupu dożywotniej emery-
tury kapitałowej. Każdy ubezpieczony po ukończe-
niu 65. roku życia będzie miał prawo wyboru oferty
867
dożywotniej emerytury kapitałowej z funduszu do-
żywotnich emerytur kapitałowych, wypłacającego
dożywotnie świadczenie emerytalne.
Okres oszczędzania środków na emeryturę ma
inny charakter niż okres otrzymywania świadcze-
nia. Środki oszczędzane w otwartym funduszu eme-
rytalnym podlegają dziedziczeniu na zasadach wy-
nikających z ustawy z dnia 28 sierpnia 1997 r. o or-
ganizacji i funkcjonowaniu funduszy emerytalnych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 159, poz. 1667, z późn. zm.).
Zgodnie z proponowanym rozwiązaniem, zarówno
mężczyzna, jak i kobieta do ukończenia 65. roku ży-
cia będą członkami otwartych funduszy emerytal-
nych. Tak więc, zarówno w przypadku śmierci męż-
czyzny, jak i kobiety pobierającej okresową emerytu-
rą kapitałową, środki zgromadzone w otwartym
funduszu emerytalnym będą podlegać takim sa-
mym zasadom dziedziczenia, jak dotychczasowe,
przysługujące członkom otwartych funduszy emery-
talnych. Po ukończeniu 65. roku życia każdy ubez-
pieczony nabędzie prawo do dożywotniej emerytury
kapitałowej, zależnej od jego wieku i kwoty zgroma-
dzonych oszczędności.
Projekty zakładają, że przyszłe świadczenia ze
środków gromadzonych w OFE będą miały charak-
ter świadczeń indywidualnych, których wysokość
nie będzie zależała od płci ubezpieczonego. Świad-
czenie w postaci dożywotniej emerytury kapitało-
wej jest produktem finansowym, który zgodnie
z przyjętymi przez resort pracy założeniami ma
gwarantować przede wszystkim dożywotnią wy-
płatę świadczenia oraz zapewniać jak najwyższą
wysokość tego świadczenia. Konieczność zneutrali-
zowania jednostkowego ryzyka długowieczności,
przed jakim zabezpiecza ubezpieczenie emerytal-
ne, powoduje, że jest ono w projektowanym syste-
mie podstawowym (docelowym) produktem emery-
talnym. Kluczową, choć niełatwą ze względu na
wymiar społeczny, decyzją w tym zakresie była re-
zygnacja z uwzględnienia w przyszłym systemie in-
stytucji emerytury małżeńskiej.
Rolą projektowanej pierwotnie emerytury mał-
żeńskiej miała być ochrona tego z małżonków, który
w ramach podziału prac we wspólnym gospodar-
stwie domowym nie podjął pracy zarobkowej lub też
podejmował ją w tak ograniczonym zakresie, iż jego
środki zgromadzone w otwartym funduszu emery-
talnym i na indywidualnym koncie w Zakładzie
Ubezpieczeń Społecznych nie wystarczą na zapew-
nienie mu odpowiedniego świadczenia. Należy za-
uważyć, że podjęcie decyzji o rezygnacji z wprowa-
dzenia emerytur małżeńskich poprzedzone zostało
szerokimi konsultacjami (w tym w ramach prac Ko-
misji Trójstronnej do Spraw Ubezpieczeń Społecz-
nych) i jest uzasadnione znaczną komplikacją syste-
mu oraz, co należy podkreślić, zagrożeniem rady-
kalnego obniżenia wysokości świadczenia emerytal-
nego. Z najprostszą sytuacją mielibyśmy do czynie-
nia, gdyby obydwoje małżonkowie dokonywali kon-
wersji środków zgromadzonych w otwartych fundu-
868
szach emerytalnych na świadczenie małżeńskie
w tym samym momencie. Niestety, taka sytuacja
zdarzałaby się niezwykle rzadko. Duża różnica wie-
ku między małżonkami, a tym samym bardzo odle-
gły w czasie moment przechodzenia na emeryturę,
kwestie rozwodów osób otrzymujących świadczenie
małżeńskie i ich ewentualne dalsze wstępowanie
w związki małżeńskie w sposób poważny ogranicza-
ją prostotę i przejrzystość systemu. Trzeba również
pamiętać, że reforma emerytalna roku 1999 podzie-
liła prawa i obowiązki ubezpieczonych w zależności
od ich daty urodzenia. W rezultacie możliwą stała
się sytuacja, gdy jeden z małżonków pozostał w sta-
rym systemie, a drugi w pełni skorzystał z propono-
wanych rozwiązań nowego systemu, stając się człon-
kiem OFE.
Wprowadzenie do systemu emerytalnego nieobo-
wiązkowych emerytur małżeńskich uruchomiłoby
znany w teorii i praktyce ubezpieczeniowej mecha-
nizm antyselekcji ryzyka. Osoby mające realne prze-
słanki, że będą żyć długo (bo np. pochodzą z długo-
wiecznej rodziny i cieszą się dobrym stanem zdro-
wia) wybierałyby emerytury indywidualne. Osoby
chore, oczekujące, że będą żyły krótko (bo np. ich ro-
dzice i rodzeństwo umarli relatywnie wcześnie) wy-
bierałyby emerytury małżeńskie. Racjonalnie za-
chowujący się zakład emerytalny, maksymalizujący
zysk swoich akcjonariuszy, obniżyłby kwoty świad-
czeń indywidualnych (zakładając, że będą wybiera-
ne przez osoby długowieczne) w stosunku do tych,
jakie wynikałyby z parametrów charakteryzujących
całą populację ubezpieczonych. Równocześnie zało-
żyłby, że emerytury małżeńskie będą wypłacane
długowiecznemu małżonkowi emeryta i w konse-
kwencji również stawki emerytur małżeńskich zo-
stałyby obniżone. W rezultacie wszyscy emeryci
otrzymaliby niższe świadczenia, co między innymi
powodowałoby wzrost nakładów na finansowanie
minimalnych świadczeń i pomoc społeczną. Świad-
czenie małżeńskie powodowałoby również zakłóce-
nia na rynku pracy. Nowoczesny system emerytalny
promuje jak najdłuższe pozostawanie na rynku pra-
cy oraz podejmowanie pracy przez kobiety, które do-
tychczas pozostawały na utrzymaniu mężów. Wpro-
wadzenie emerytury indywidualnej pozwala promo-
wać kobiety, które podejmowały pracę, odprowadza-
ły składki na własne ubezpieczenia emerytalne
i rentowe. Zgodnie z obowiązującą obecnie zasadą
pobierania jednego świadczenia, pracująca kobieta,
której mąż wybrałby emeryturę małżeńską i tak
otrzymałaby tylko jedno świadczenie – wybrane lub
wyższe. Odbiór społeczny takiego rozwiązania byłby
jednoznaczny. Kojarzyłby się z „karaniem” kobiet,
które podjęły trud pogodzenia pracy zawodowej
z obowiązkami rodzinnymi. Ponadto przeprowadzo-
ne przez Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
analizy wskazały, na podstawie przeprowadzonych
wyliczeń, że emerytura kapitałowa ze środków zgro-
madzonych w OFE naliczana indywidualnie będzie
zawsze wyższa od emerytury małżeńskiej. W związ-
ku z powyższym zrezygnowano z uwzględnienia in-
stytucji emerytur małżeńskich w projektowanym
systemie wypłaty przyszłych emerytur kapitało-
wych. W załączeniu pozwalam sobie załączyć mate-
riał analityczny zawierający symulacje dotyczące
przedmiotowej sprawy*).
Jednocześnie należy podkreślić, że emerytura
nie jest świadczeniem służącym sfinansowaniu ry-
zyka śmierci żywiciela rodziny. Sytuacja, w której
małżeństwa utrzymują się z jednego świadczenia
emerytalnego lub też jeden z małżonków po śmierci
drugiego otrzymuje świadczenie rentowe jest, pomi-
jając nieszczęśliwe zdarzenia losowe, wynikiem
świadomej decyzji współmałżonków o niepodejmo-
waniu pracy przez jednego z nich, co w każdym sys-
temie emerytalnym musi rodzić wymierne skutki
ekonomiczne. W polskim systemie ubezpieczeń spo-
łecznych rozwiązaniem zabezpieczającym byt rodzin
na wypadek śmierci ubezpieczonego jest funkcjonu-
jący system rent rodzinnych. Obecny system emery-
talno-rentowy pozwala na zaopatrzenie niepracują-
cych współmałżonków w świadczenia po śmierci
małżonka pracującego lub pobierającego świadcze-
nie emerytalne. Świadczeniem takim jest finanso-
wana z ubezpieczenia rentowego renta rodzinna.
Sytuacja małżonków – osób ubezpieczonych – jest
więc uregulowana zgodnie z utrwalonymi i spraw-
dzonymi rozwiązaniami prawnymi. Istotne dla sy-
tuacji wdowy lub wdowca jest to, czy zmarły współ-
małżonek w dniu zgonu spełniał warunki do emery-
tury lub renty z tytułu niezdolności do pracy. W ta-
kiej sytuacji Zakład Ubezpieczeń Społecznych obli-
cza świadczenie, jakie przysługiwałoby zmarłemu.
Na tej podstawie ustalana jest wysokość renty ro-
dzinnej, której wysokość zależy od kręgu osób
uprawnionych do świadczenia. Ustalona na tej pod-
stawie wysokość renty rodzinnej, w zależności od
liczby osób, którym przysługuje, wynosi od 85% do
95% świadczenia (emerytury lub renty), które otrzy-
mywałby lub otrzymywał zmarły. Renty rodzinne
finansowane są z wyodrębnionych w ramach FUS
ubezpieczeń rentowych, finansowanych ze składek
wszystkich ubezpieczonych. Zgodnie z przepisem
art. 65 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r., Nr 39, poz. 353), renta rodzinna
przysługuje uprawnionym członkom rodziny osoby,
która w chwili śmierci miała ustalone prawo do eme-
rytury lub renty z tytułu niezdolności do pracy, lub
spełniała warunki wymagane do uzyskania jednego
z tych świadczeń. Ponadto, zgodnie z przepisem art. 70
ww. ustawy, wdowa ma prawo do renty po zmarłym
mężu, jeżeli w chwili śmierci męża osiągnęła wiek
50 lat lub była niezdolna do pracy albo wychowuje co
najmniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa
uprawnione do renty rodzinnej po zmarłym mężu,
które nie osiągnęło 16 lat, a jeżeli kształci się
w szkole – do 18. roku życia, lub jeżeli sprawuje pie-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

czę nad dzieckiem całkowicie niezdolnym do pracy
oraz do samodzielnej egzystencji lub całkowicie nie-
zdolnym do pracy, uprawnionym do renty rodzinnej.
Przepis art. 70 ust. 2 ww. ustawy stanowi ponadto,
że prawo do renty rodzinnej nabywa wdowa, która
osiągnęła wiek 50 lat lub stała się niezdolna do pra-
cy po śmierci męża, nie później jednak niż w ciągu
5 lat od jego śmierci lub od zaprzestania wychowy-
wania dzieci, do chwili ukończenia przez nie 18.
roku życia. Małżonka rozwiedziona lub wdowa, któ-
ra od dnia śmierci męża nie pozostawała z nim
w ustawowej wspólności majątkowej, ma prawo do
renty rodzinnej, jeżeli oprócz spełnienia ww. warun-
ków miała w dniu śmierci męża prawo do alimentów
z jego strony, ustalone wyrokiem lub ugodą sądową
(art. 70 ust. 3 ww. ustawy). Wdowa niespełniająca
tych warunków i w związku z tym niemająca upraw-
nień do renty rodzinnej, jak również niezbędnych
źródeł utrzymania, ma prawo do okresowej renty ro-
dzinnej przez okres jednego roku od chwili śmierci
męża lub w okresie uczestniczenia w zorganizowa-
nym szkoleniu, mającym na celu uzyskanie kwalifi-
kacji do wykonywania pracy zarobkowej, nie dłużej
jednak niż przez 2 lata od chwili śmierci męża.
Ponadto należy przekazać, że projekt ustawy
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych in-
nych ustaw (druk sejmowy nr 627) zawiera m.in.
propozycje dotyczące wprowadzenia nowego syste-
mu naliczania rent z tytułu niezdolności do pracy
dla osób urodzonych po 1948 r., powiązanego z wy-
sokością odprowadzanych składek, zgodnego z zasa-
dami wyliczania świadczeń w nowym systemie eme-
rytalnym. Zgodnie z tym projektem podstawę obli-
czenia renty z tytułu niezdolności do pracy dla osoby
urodzonej po 1948 r. będzie stanowiła suma zwalo-
ryzowanych składek na ubezpieczenie emerytalne
i kapitału początkowego zapisanych na koncie ubez-
pieczonego, prowadzonym przez Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych. W przypadku osób, które są człon-
kami otwartych funduszy emerytalnych, kwota
składek na ubezpieczenie emerytalne podlegałaby
podwyższeniu współczynnikiem korygującym 19,52/
12,22, stanowiącym relację pełnej wysokości skład-
ki emerytalnej, wynoszącej 19,52% podstawy wy-
miaru, do wysokości składki emerytalnej, która jest
zapisana na koncie ubezpieczonego. Sposób oblicza-
nia renty rodzinnej nie ulegnie zmianie. Tak jak
obecnie, renta rodzinna dla jednej osoby uprawnio-
nej będzie wynosić 85%, dla dwóch osób uprawnio-
nych – 90%, a dla trzech i więcej osób uprawnionych
– 95% świadczenia, które przysługiwało lub przysłu-
giwałoby zmarłemu. Wysokość renty rodzinnej sta-
nowi odpowiedni procent emerytury lub renty z FUS,
która przysługiwała lub przysługiwałaby zmarłemu.
W projekcie ww. ustawy proponuje się, aby przyna-
leżność zmarłego do OFE nie powodowała obniżenia
renty rodzinnej. Dlatego, przy obliczaniu kwoty
emerytury lub renty zmarłego, który był członkiem
OFE, w podstawie jej obliczenia zawsze była uwzględ-
869
niana kwota składek podwyższona do pełnej składki
emerytalnej. Tak więc, przyznając prawo do renty
rodzinnej po osobie, której przysługiwało lub przy-
sługiwałoby prawo do emerytury z FUS oraz z tytu-
łu członkostwa w OFE, organ rentowy obliczy wyso-
kość emerytury z FUS od podstawy obliczenia
uwzględniającej kwotę składek emerytalnych pod-
wyższoną współczynnikiem korygującym 19,52/12,22
do pełnej składki emerytalnej. Wprowadzenie ww.
rozwiązań dodatkowo polepszy sytuację osób upraw-
nionych do renty rodzinnej.
Mając nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
zostaną uznane za wystarczające, uprzejmie infor-
muję, że projekty ustaw o emeryturach kapitało-
wych oraz o funduszach dożywotnich emerytur ka-
pitałowych będą jeszcze przedmiotem dalszych prac,
które pozwolą na wypracowanie jak najefektywniej-
szych form wypłaty emerytur ze środków zgroma-
dzonych w II filarze, a o ostatecznym kształcie sys-
temu wypłat emerytur kapitałowych w niedługim
czasie rozstrzygnie Sejm Rzeczypospolitej Polskiej.
Jednocześnie pragnę przekazać, że projekty
wspomnianych ustaw wraz z uzasadnieniami oraz
opiniami resortów i partnerów społecznych są do-
stępne na stronie internetowej Ministerstwa Pracy
i Polityki Społecznej w Biuletynie Informacji Pu-
blicznej w dziale: projekty aktów prawnych (www.
mpips.gov.pl/bip).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie instrumentów działania
samorządów lokalnych w dziedzinie
bezpieczeństwa i porządku publicznego (4061)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 9 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4061/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Dariusza Lipińskiego z dnia 26 czerwca 2008 r.
w sprawie instrumentów działania samorządów lo-
kalnych w dziedzinie bezpieczeństwa i porządku pu-
blicznego uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie wskazać należy, że sprawy z zakresu
porządku publicznego i bezpieczeństwa obywateli
należą do zadań własnych jednostek samorządu te-
870
rytorialnego [vide: art. 7 ust. 1 pkt 14 ustawy
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym
(t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.),
art. 4 ust. 1 pkt 15 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r.
o samorządzie powiatowym (t.j.: Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.), art. 14 ust. 1 pkt 14
ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie wo-
jewództwa (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590,
z późn. zm.)].
Zapewnianie bezpieczeństwa społeczności lokal-
nych polega w szczególności na koordynowaniu
przedsięwzięć ukierunkowanych na przeciwdziała-
nie (minimalizację) zagrożeń występujących na da-
nym terenie i realizowanych przez podmioty oraz
służby zgodnie z ich kompetencjami, kształtowaniu
warunków życia społecznego w oparciu o kreowanie
inwestycji na rzecz bezpieczeństwa, a także na zwró-
ceniu uwagi na zagadnienia związane z organizacją
właściwych i bezpiecznych warunków spędzania
czasu wolnego przez dzieci i młodzież.
Współpraca administracji szczebla centralnego
oraz lokalnego z jednostkami Policji odbywa się
w oparciu o przyjęte programy bezpieczeństwa, pod-
pisane porozumienia, a także współdziałanie w ra-
mach lokalnych komisji bezpieczeństwa i porządku
publicznego. Główne obszary współdziałania Policji
i administracji samorządowej obejmują:
— współpracę w ramach powiatowych komisji
bezpieczeństwa i porządku, obejmujących swym
działaniem obszary podległe starostom, prezyden-
tom miast lub też wójtom, których główne zadania
polegają na określaniu priorytetów działań związa-
nych z zagadnieniem bezpieczeństwa, opracowywa-
niu harmonogramów planowanych przedsięwzięć
wraz z wyznaczaniem podmiotów odpowiedzialnych
za ich realizację, a także realizacji idei współdziała-
nia poprzez zawieranie porozumień między poszcze-
gólnymi podmiotami;
— wsparcie finansowe jednostek Policji poprzez
dofinansowywanie służb oraz wyposażenia tech-
nicznego jednostek, a także przeznaczanie środków
na zabezpieczenia miejsc publicznych przy użyciu
technicznych środków ochrony osób oraz mienia, za-
kupionych na wniosek jednostek Policji;
— współpracę ze strażami gminnymi (miej-
skimi).
W 2007 r. komendanci jednostek Policji podpisali
w ramach współpracy z administracją samorządową
571 porozumień oraz 271 porozumień w ramach
współpracy z partnerami innymi niż przedstawicie-
le administracji. Specyfika opisywanych form współ-
pracy polega na realizacji zadań w ściśle określonym
czasie, wskazanym w konkretnym programie lub
porozumieniu, zaś w odniesieniu do powiatowych
komisji bezpieczeństwa we wskazanym w ustawie
trzyletnim okresie kadencji.
Pragnę również poinformować, że Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji realizuje od
2007 r. rządowy program ograniczania przestępczo-
ści i aspołecznych zachowań „Razem bezpieczniej”,
którego głównym założeniem jest ograniczenie skali
zjawisk i zachowań budzących powszechny sprzeciw
i poczucie zagrożenia. Do priorytetowych celów pro-
gramu należy: wzrost poczucia bezpieczeństwa wśród
mieszkańców, zapobieganie przestępczości i aspołecz-
nym zachowaniom, poprawa wizerunku Policji i wzrost
zaufania społecznego do tej służby oraz aktywizacja
lokalnych partnerstw różnych podmiotów działają-
cych na rzecz poprawy bezpieczeństwa i porządku
publicznego, poprzez przygotowywanie wspólnych
projektów, w tym również przez samorząd lokalny
we współpracy z Policją.
Odnosząc się do kwestii straży gminnych (miej-
skich), pragnę poinformować, iż z uwagi na potrzebę
dostosowania przepisów ustawy z dnia 29 sierpnia
1997 r. o strażach gminnych (Dz. U. Nr 123, poz. 779,
z późn. zm.) do aktualnych potrzeb i funkcjonowa-
nia straży gminnych działający przy ministrze
spraw wewnętrznych i administracji Zespół do Spraw
Współpracy ze Strażami Gminnymi (Miejskimi) przy-
gotował projekt ustawy o zmianie ustawy o strażach
gminnych oraz ustawy o Policji. Przedmiotowy pro-
jekt przewiduje zmiany w zakresie tzw. pragmatyki
służbowej, dostosowując rozwiązania legislacyjne do
charakteru pracy strażników gminnych (miejskich),
jak również poszerza katalog uprawnień straży oraz
zmienia sposób organizacji pracy strażników.
Dążąc do usprawnienia realizowanych przez
straże zadań, w projekcie ustawy proponuje się rów-
nież:
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
środków oddziaływania wychowawczego;
— przyznanie strażnikom prawa do dokonywa-
nia kontroli osobistej i przeglądania podręcznych
przedmiotów i bagaży osoby. Uprawnienie to doty-
czyć ma przypadków, gdy istnieje uzasadnione po-
dejrzenie popełnienia czynu zabronionego pod groź-
bą kary oraz gdy strażnicy wykonują czynności:
1) doprowadzania osób nietrzeźwych do izby wy-
trzeźwień lub miejsc zamieszkania, jeżeli osoby te
zachowaniem swoim dają powód do zgorszenia
w miejscu publicznym, znajdują się w okoliczno-
ściach zagrażających ich życiu lub zdrowiu albo za-
grażają życiu i zdrowiu innych osób, a także w przy-
padku, 2) gdy strażnik, wykonując prawem dozwolo-
ne zadania, ujmie osobę stwarzającą w sposób oczy-
wisty bezpośrednie zagrożenie dla życia lub zdrowia
ludzkiego, a także dla mienia i niezwłocznie dopro-
wadzi ją do najbliższej jednostki Policji;
— przyznanie strażnikom prawa do stosowania
dwóch nowych rodzajów środków przymusu bezpo-
średniego – przedmiotów przeznaczonych do obez-
władniania osób za pomocą energii elektrycznej, na
które nie jest wymagane pozwolenie na broń, oraz
konia służbowego.
Do najważniejszych propozycji zmian w zakre-
sie organizacji pracy strażników należy natomiast
zaliczyć:

— powierzenie sprawowania nadzoru nad stra-
żami wojewodzie, przy pomocy komendanta woje-
wódzkiego Policji;
— uregulowanie kwestii porozumień o utworze-
niu wspólnej straży;
— wskazanie, iż utworzenie, jak i rozwiązanie
straży będzie mogło nastąpić po zasięgnięciu opinii
właściwego terytorialnie komendanta wojewódzkie-
go (stołecznego) Policji oraz po powiadomieniu woje-
wody;
— wskazanie, iż w przypadku umiejscowienia
straży w strukturze urzędu gminy szczegółową
strukturę organizacyjną straży będzie określał re-
gulamin straży nadawany przez wójta, burmistrza
(prezydenta miasta);
Projekt ustawy przewiduje również umożliwie-
nie strażom, jako formacjom, a więc także pracow-
nikom straży gminnych (miejskich), realizowanie
zadań związanych z obsługą tzw. monitoringu wi-
zyjnego. Obecnie uprawnienie do obserwowania i re-
jestrowania przy użyciu środków technicznych ob-
razu zdarzeń w miejscach publicznych posiadają je-
dynie strażnicy gminni (miejscy).
W ocenie Policji straże gminne (miejskie) stano-
wią znaczące wsparcie w zakresie działań na rzecz
ochrony porządku publicznego. Istotnym wkładem
w poprawę bezpieczeństwa obywateli są zwłaszcza
wspólnie pełnione patrole przez strażników i poli-
cjantów oraz podejmowane przedsięwzięcia wspiera-
jące działania na rzecz porządku i bezpieczeństwa.
Wskazać jednak należy, iż dla właściwej współ-
pracy Policji ze strażą oraz dla uniknięcia „dublowa-
nia się” sił i środków wykorzystywanych przez oby-
dwie służby, jak też dla wymiany posiadanej wiedzy
niezbędny jest nadzór nad działaniami Policji i stra-
ży gminnej (miejskiej), podejmowanymi na rzecz po-
rządku publicznego w środowiskach lokalnych.
Ponadto, pragnę dodać, że Wyższa Szkoła Poli-
cji w Szczytnie rozpoczęła projekt badawczy na te-
mat „Poszukiwanie optymalnych rozwiązań w za-
kresie prawnych i organizacyjnych aspektów
współpracy Policji i straży gminnych (miejskich)”,
którego celem jest dokonanie diagnozy prawnych
i organizacyjnych uwarunkowań efektywnego współ-
działania Policji i straży gminnych (miejskich) na
rzecz zapewnienia bezpieczeństwa w miejscach
publicznych.
Biorąc powyższe pod uwagę, uprzejmie informu-
ję, że w ocenie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych
i Administracji nie zachodzi potrzeba tworzenia no-
wej formacji o nazwie „policja lokalna”. Straż gmin-
na (miejska) realizuje przypisane jej ustawowo zada-
nia w zakresie ochrony porządku publicznego, nato-
miast projektowane zmiany przepisów prawa mają
na celu zapewnienie jeszcze sprawniejszego jej funk-
cjonowania.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że informację
na temat funkcjonujących w różnych państwach
871
modeli organizacji służb porządku i bezpieczeństwa
publicznego przygotowało w kwietniu 2008 r. Biuro
Analiz Sejmowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie możliwości pobierania przez gminy
powszechnych zryczałtowanych opłat za odbiór
i segregację odpadów (4062)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Dariusza Lipińskiego, nr SPS-
-023-4062/08, w sprawie możliwości pobierania przez
gminy powszechnych zryczałtowanych opłat za od-
biór i segregację odpadów, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Przepis art. 6a ustawy z dnia 13 września 1996 r.
o utrzymaniu czystości i porządku w gminach (Dz. U.
z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.) stanowiący,
że rada gminy w drodze uchwały, na podstawie ak-
ceptacji mieszkańców wyrażonej w uprzednio prze-
prowadzonym referendum gminnym, może przejąć
od właścicieli nieruchomości obowiązki w zakresie
utrzymania czystości i porządku, daje gminom moż-
liwość uregulowania gospodarki odpadami komu-
nalnymi na jej terenie. Przewidziane ww. przepisem
rozwiązanie jest fakultatywne w stosunku do syste-
mu rynkowego, jednakże może być zastosowane
w przypadku pozytywnego wyniku referendum. Za-
tem w sytuacji, gdy na terenie gminy nie ma działa-
jących firm świadczących usługi odbierania odpa-
dów komunalnych od właścicieli nieruchomości lub
w celu poprawy standardu utrzymania czystości
gmina może skorzystać z takiego rozwiązania, tym
bardziej, że w myśl art. 16a ustawy z dnia 27 kwiet-
nia 2001 r. o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251,
z późn. zm.) do obowiązkowych zadań gminy należy
objęcie wszystkich mieszkańców gminy zorganizo-
wanym systemem odbierania wszystkich rodzajów
odpadów komunalnych.
W mojej opinii w gminach, gdzie przeprowadze-
nie referendum wynikało z rzetelnego rozeznania
sytuacji w zakresie gospodarki odpadami komunal-
nymi, zasadność istnienia tego przepisu została po-
twierdzona.
872
Pragnę jednocześnie zauważyć, że w związku
z niewywiązaniem się w terminie znaczącego odset-
ka gmin z obowiązków nałożonych ustawą z dnia
29 lipca 2005 r. o zmianie ustawy o odpadach oraz
zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 175,
poz. 1485, z późn. zm.) np. w zakresie uchwalania
regulaminów utrzymania czystości i porządku na
terenie gminy określenia i ogłoszenia wymagań, ja-
kie powinien spełniać przedsiębiorca ubiegający się
o uzyskanie zezwolenia, trudno dokonać jest pełnej
oceny istniejącego systemu oraz porównać funkcjo-
nowanie gospodarki odpadami komunalnymi w gmi-
nach, które przeprowadziły referenda, z gminami,
gdzie zastosowanie ma model rynkowy.
Ponadto niepodejmowanie przez gminy inicjaty-
wy związanej z przeprowadzaniem gminnego refe-
rendum często nie wynika z trudności organizacyj-
nych lub wysokich kosztów, tylko niechęci do podej-
mowania decyzji o niepopularnym wydźwięku spo-
łecznym, np. z uwagi na parapodatkowy charakter
tego świadczenia i obawy mieszkańców związane
z ewentualną możliwością ponoszenia wyższych niż
dotychczas opłat za przedmiotowe usługi.
Przekazując powyższe, uprzejmie informuję Pana
Marszałka, że aktualnie ministerstwo we współpra-
cy z Ministerstwem Rozwoju Regionalnego i Mini-
sterstwem Środowiska prowadzi prace nad przygo-
towaniem projektu ustawy o zmianie ustawy o od-
padach oraz zmianie ustawy o utrzymaniu czystości
i porządku w gminach, mające na celu kompleksowe
uregulowanie kwestii związanych z zadaniami i rolą
gmin w zarządzaniu gospodarką odpadami komu-
nalnymi.
Zgodnie z założeniami projektu podstawowym
celem przygotowywanych zmian będzie doprecyzo-
wanie obecnie obowiązujących przepisów w taki
sposób, aby zwiększyć szczelność systemu gospodar-
ki odpadami komunalnymi w celu realizacji zadań
wynikających z zobowiązań akcesyjnych Polski i za-
dań określonych w „Krajowym planie gospodarki
odpadami”.
Robocze założenia projektu przewidują zmianę
systemu ponoszenia opłat przez właścicieli nieru-
chomości za odbieranie odpadów komunalnych po-
przez wprowadzenie opłat za ich odzysk i unieszko-
dliwianie, ustalanych przez radę gminy i wnoszo-
nych do budżetu gminy; odbiór (transport) odpadów
komunalnych do miejsca odzysku lub miejsca uniesz-
kodliwiania wskazanych przez gminę odbywać się
będzie na zasadach rynkowych – właściciel nieru-
chomości zawierał będzie umowę z wybranym przez
siebie przedsiębiorcą prowadzącym działalność
w zakresie odbierania odpadów komunalnych od
właścicieli nieruchomości, ceny tych usług kształto-
wane są przez mechanizmy rynkowe.
Odnosząc się do poruszonej w interpelacji pana
posła kwestii dotyczącej umożliwienia wprowadze-
nia zryczałtowanych opłat za odbiór i segregację od-
padów bez konieczności przeprowadzenia referen-
dum, pragnę także nadmienić, że dyskusja wokół
polskiego systemu prawnego regulującego gospoda-
rowanie odpadami komunalnymi, powodowana po-
trzebą analizy instrumentów prowadzenia tej go-
spodarki przy uwzględnieniu obowiązkowych zadań
nałożonych na gminy, jest prowadzona od kilku lat.
W minionych latach kolejne rządy podejmowały pró-
by zmian przepisów, proponując m.in. rozwiązania
prawne, o których mowa w interpelacji pana posła.
Główne założenia zmian uregulowań ustawy z dnia
13 września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porząd-
ku w gminach zawarte w przedłożeniu rządowym do
Sejmu RP IV kadencji (druk nr 3942) opierały się na
możliwości przejęcia przez gminy od właścicieli nie-
ruchomości obowiązków w zakresie gospodarowa-
nia odpadami komunalnymi bez potrzeby przepro-
wadzania referendum. Ww. koncepcja w toku prac
parlamentarnych nie uzyskała akceptacji. Stawiane
proponowanym wówczas rozwiązaniom prawnym
zarzuty dotyczyły niezgodności ich z konstytucją
oraz konieczności wypłaty odszkodowań dla przed-
siębiorców posiadających zezwolenia.
Podsumowując powyższe, chciałbym przekazać,
że prowadzone prace nad projektem zmian w usta-
wie o utrzymaniu czystości i porządku w gminach
oraz w ustawie o odpadach, chociaż mają na celu
uregulowanie kwestii związanych z uprawnieniami
gminy w zakresie gospodarki odpadami komunalny-
mi, nie przewidują rozwiązań prawnych, o których
mowa w interpelacji pana posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie odszkodowań za przejęcie
nieruchomości pod drogi publiczne gminne
(4063)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 9 lipca 2008 r., znak
SPS-023-4063/08, przekazujące interpelację pana
posła Dariusza Lipińskiego dotyczącą odszkodowań
ustalanych w związku z art. 73 ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. Przepisy wprowadzające ustawy
reformujące administrację publiczną (Dz. U. Nr 133
poz. 872, z późn. zm.), uprzejmie przedstawiam sta-
nowisko w tej sprawie.

Odpowiadając na pierwsze pytanie pana posła,
należy zauważyć, że kwestie odszkodowań w związ-
ku z uregulowaniem stanów prawnych nieruchomo-
ści zajętych pod drogi publiczne w trybie art. 73
ustawy Przepisy wprowadzające (…) stanowią te-
matykę złożoną. Ministerstwo Infrastruktury do-
strzega zarówno problem obciążenia samorządów
gminnych obowiązkiem wypłaty odszkodowań za
nieruchomości zajęte pod gminne drogi publiczne,
jak i dawnych właścicieli nieruchomości, których
z mocy prawa pozbawiono własności nieruchomości,
a którzy nie otrzymali z tego tytułu odszkodowania.
Odpowiadając na drugie pytanie zawarte w in-
terpelacji, należy zauważyć, że podstawą ustalenia
wysokości odszkodowania jest wartość rynkowa nie-
ruchomości, przy określaniu której uwzględnia się
w szczególności aktualnie kształtujące się ceny
w obrocie nieruchomościami. Powyższe reguluje
art. 134 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospo-
darce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261,
poz. 2603, z późn. zm.), do którego stosowania odsy-
ła art. 73 ust. 4 ustawy Przepisy wprowadzające
(…). Zmienność w kształtowaniu się cen na rynku
nieruchomości oraz zróżnicowanie poszczególnych
rynków nieruchomości w kontekście osiąganych cen
utrudnia dokonanie stosownych szacunków. Dodat-
kowo należy zauważyć, że cześć postępowań o wy-
płatę odszkodowania została zawieszona do czasu
wydania przez wojewodów decyzji potwierdzających
nabycie z mocy prawa nieruchomości zajętych pod
drogi publiczne. Pozyskanie zatem danych o łącznej
kwocie odszkodowań na dzień dzisiejszy byłoby
obarczone dużym ryzykiem błędu. Wydaje się, że
ewentualne oszacowanie kwoty odszkodowań będzie
możliwe po uzyskaniu od starostów wykazów nieru-
chomości, które przeszły na własność Skarbu Pań-
stwa. Należy zauważyć, że obowiązek dostarczenia
wykazów przez starostów w związku z realizacją
ustawy z dnia 7 września 2007 r. o ujawnieniu
w księgach wieczystych prawa własności nierucho-
mości Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu
terytorialnego (Dz. U. Nr 191, poz. 1365, z późn.
zm.) upływa z dniem 19 maja 2009 r.
W odpowiedzi na trzecie oraz czwarte pytanie
pana posła należy wskazać, że zgodnie z art. 132
ust. 1 i 1a ustawy o gospodarce nieruchomościami
zapłata odszkodowania następuje jednorazowo,
w terminie 14 dni od dnia, w którym decyzja o od-
szkodowaniu stała się ostateczna. Obowiązujące
przepisy nie stwarzają zatem podstaw do rozłożenia
na raty ustalonych w decyzjach odszkodowań. Try-
bunał Konstytucyjny, badając zgodność przepisów
wywłaszczeniowych ze wzorcami określonymi usta-
wą zasadniczą, podkreślał, że odszkodowanie nie
może być w żaden sposób uszczuplane i to nie tylko
poprzez sposób obliczania jego wysokości, ale rów-
nież w zakresie trybu wypłacania. Zatem konstytu-
cyjna zasada ochrony własności i gwarancji słuszne-
go odszkodowania w związku z wywłaszczeniem
nieruchomości uniemożliwia podjęcie działań legi-
873
slacyjnych prowadzących do zmian w sposobie za-
płaty odszkodowania oraz modyfikacji sposobu usta-
lania wartości rynkowej nieruchomości (podstawy
odszkodowania).
Problematyka wypłaty odszkodowań za drogi
publiczne, o których mowa w art. 73 ust. 4 ustawy
Przepisy wprowadzające (...) zostanie poddana szcze-
gółowej analizie przy udziale resortu spraw we-
wnętrznych i administracji (wiodącego), resortu in-
frastruktury oraz resortu finansów, w związku
z dokończeniem reformy administracji publicznej.
Obecnie jednak deklaracje w zakresie ewentualnych
zmian w przepisach dotyczących odszkodowań były-
by przedwczesne.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Dariusza Lipińskiego
w sprawie obowiązku utrzymania czystości
i porządku na chodnikach przez właścicieli
przyległych nieruchomości (4065)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła, pana Dariusza Lipieńskiego,
nr SPS-023-4065/08, w sprawie obowiązku utrzy-
mania czystości i porządku przez właścicieli nieru-
chomości na chodnikach przyległych do ich nieru-
chomości, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy o utrzymaniu
czystości i porządku w gminach (Dz. U. z 2005 r.
Nr 236, poz. 2008, z poźn. zm.) na właścicieli nieru-
chomości został nałożony obowiązek sprzątania
chodników położonych wzdłuż nieruchomości, przy
czym za taki chodnik uznaje się wydzieloną część
drogi publicznej przeznaczoną do ruchu pieszego
i położoną bezpośrednio przy granicy nieruchomo-
ści. W sytuacji, gdy nieruchomość będąca we włada-
niu danej osoby lub jednostki jest oddzielona od
chodnika pasem zieleni (drzewa, krzewy, trawnik)
stanowiącym własność innego podmiotu (z reguły
gminy lub zarządu dróg), opierając się na przyjętej
konstrukcji prawnej, utrzymanie czystości na takim
chodniku spoczywa na właścicielu (również użyt-
kowniku) tego pasa.
Odnosząc się do poruszonej w interpelacji kwe-
stii nieprecyzyjnego brzmienia art. 5 ust. 1 pkt 4,
pozwolę sobie zauważyć, że użycie w przepisie słowa
874
„bezpośrednio” oznacza, że przedmiotowy obowią-
zek nałożony na właścicieli nieruchomości dotyczy
tylko chodników przylegających do ogrodzenia nie-
ruchomości bądź do obrysu budynku (jeśli granica
nieruchomości przebiega po jego obrysie). W związ-
ku z tym, w mojej opinii, szerokość rozdzielającego
pasa zieleni nie ma znaczenia.
Ponadto nadmieniam też, że problemy z egze-
kwowaniem ww. przepisu są już znane minister-
stwu.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, że w ministerstwie aktualnie trwają prace
nad przygotowaniem zmian w ustawie o utrzyma-
niu czystości i porządku gminach. W związku z tym
wszelkie uwagi na temat funkcjonowania obowiązu-
jących uregulowań ustawy oraz propozycje do zmia-
ny przepisów są wnikliwie analizowane i zostaną
ewentualnie wykorzystane w trakcie prowadzonych
prac legislacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Piotra van der Coghena
i Grzegorza Sztolcmana
w sprawie niegospodarności
i złego zarządzania Państwową Strażą Pożarną
w zakresie ratownictwa wysokościowego (4066)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 9 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4066/08)
przekazującego interpelację posłów na Sejm RP
pana Piotra Van der Coghena oraz pana Grzegorza
Sztolcmana w sprawie niegospodarności i złego za-
rządzania Państwową Strażą Pożarną w zakresie
ratownictwa wysokościowego, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 29
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) minister SWiA sprawu-
je nadzór nad ratownictwem górskim.
W myśl przepisów art. 55 ustawy z dnia 18 stycz-
nia 1996 r. o kulturze fizycznej (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 226 poz. 1675, z późn. zm.) organizowanie pomo-
cy oraz ratowanie osób, które uległy wypadkowi lub
są narażone na niebezpieczeństwo utraty życia lub
zdrowia w górach należy w szczególności do Gór-
skiego Ochotniczego Pogotowia Ratunkowego (GOPR)
oraz Tatrzańskiego Ochotniczego Pogotowia Ratow-
niczego (TOPR).
Na podstawie rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 12 listopada
2002 r. w sprawie szczegółowego zakresu obowiąz-
ków i uprawnień specjalistycznych organizacji ra-
towniczych, warunków ich wykonywania przez inne
organizacje ratownicze oraz rodzaju i wysokości
świadczeń przysługujących ratownikom górskim
i wodnym w związku z udziałem w akcji ratowniczej
(Dz. U. Nr 193, poz. 1624) GOPR jako stowarzysze-
nie kultury fizycznej prowadzi działalność o zasięgu
ogólnokrajowym, natomiast TOPR uprawnione jest
do prowadzenia działalności w zakresie ratownic-
twa górskiego na obszarze Tatr i pasma Gubałow-
sko-Spiskiego.
Z umów zawartych w 2008 r. pomiędzy mini-
strem SWiA a ww. organizacjami wynika, iż zada-
nia z zakresu ratownictwa górskiego wykonywane
są przez 104 ratowników zawodowych GOPR oraz
29 TOPR. Rocznie ratownicy górscy podejmują po-
nad 7 tys. wypraw, akcji i interwencji.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż zgodnie z art. 1
ust. 1 ustawy z dnia 24 sierpnia 1991 r. o Państwo-
wej Straży Pożarnej (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 96,
poz. 667, z późn. zm.) Państwowa Straż Pożarna,
jako zawodowa, umundurowana i wyposażona w spe-
cjalistyczny sprzęt formacja, przeznaczona jest do
walki z pożarami, klęskami żywiołowymi i innymi
miejscowymi zagrożeniami. Natomiast zadania z za-
kresu ratownictwa technicznego, w tym wysoko-
ściowego, wykonuje na podstawie przepisów rozpo-
rządzenia ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji z dnia 29 grudnia 1999 r. w sprawie szczegó-
łowych zasad organizacji krajowego systemu ratow-
niczo-gaśniczego (Dz. U. Nr 111, poz. 1311, z późn.
zm.). Zgodnie bowiem z § 9 ust. 3 ww. rozporządze-
nia ratownictwo techniczne w ramach systemu pro-
wadzą m.in.:
1) specjalistyczne grupy poszukiwawczo-ratow-
nicze Państwowej Straży Pożarnej stosujące techni-
ki poszukiwawcze oraz wykorzystujące do działań
ratowniczych zwierzęta i sprzęt do poszukiwania
i ewakuacji osób zasypanych lub unieruchomionych
w wyniku katastrofy budowlanej, zawału, osunięcia
ziemi lub innych awarii technicznych,
2) specjalistyczne grupy wysokościowe Państwo-
wej Straży Pożarnej stosujące techniki alpinistycz-
ne i wykorzystujące do działań ratowniczych spe-
cjalistyczny sprzęt ratowniczy, w tym statki po-
wietrzne.
Z informacji przekazanych przez Komendę Głów-
ną PSP wynika, że w 2007 r. Państwowa Straż Po-
żarna liczyła około 30 tys. strażaków, spośród któ-
rych 594 posiadało specjalistyczne przeszkolenie
w zakresie ratownictwa wysokościowego. Podkre-
ślenia wymaga, iż wyspecjalizowani w ratownictwie
wysokościowym strażacy nie funkcjonują w ramach
wyodrębnionych jednostek, lecz pełnią służbę w sys-

temie zmianowym na obszarze 13 województw, bę-
dąc w stałej gotowości do pomocy ochotniczym służ-
bom górskim. Z uwagi na posiadany specjalistyczny
sprzęt ratownictwa technicznego oraz możliwości
logistyczne stanowią wsparcie w zakresie działań
ratowników-ochotników, zwłaszcza w przypadkach
zdarzeń masowych lub wymagających dużej ilości
specjalistycznych sił i środków do likwidacji skut-
ków zagrożeń (katastrof komunikacyjnych na tere-
nach górskich, awarii urządzeń narciarskich, maso-
wych wypadków lawinowych itp.). Podkreślenia
również wymaga, iż w wielu przypadkach istnieje
konieczność kierowania akcją ratowniczą przez
funkcjonariusza PSP bądź zaangażowania służb po-
rządku publicznego bez względu na ukształtowanie
geograficzne terenu (miejsca) przeprowadzanej akcji
ratowniczej. W chwili zagrożenia najważniejszym
celem jest jak najszybsze udzielenie pomocy osobom
poszkodowanym oraz zapewnienie ratownikom
możliwości dotarcia i zabezpieczenia miejsca zdarze-
nia. Dlatego też podczas akcji ratowniczych, w któ-
rych celem nadrzędnym jest ratowanie życia ludz-
kiego, niezbędne jest współdziałanie różnych specja-
listów, w tym ratowników specjalistycznych organi-
zacji ratowniczych oraz funkcjonariuszy służb za-
wodowych.
Opinię tę zdają się podzielać zarówno Komenda
Główna PSP, jak również ratownicy GOPR i TOPR,
nie podzielając jednocześnie zawartej w interpelacji
panów posłów oceny działań ratowników wysoko-
ściowych PSP. Z informacji uzyskanych przez
MSWiA na piśmie od specjalistycznych organizacji
ratowniczych (TOPR i grup regionalnych GOPR)
wynika, że współpracują one z jednostkami ratow-
niczo-gaśniczymi Państwowej Straży Pożarnej głów-
nie podczas akcji lawinowych, poszukiwawczych
oraz ewakuacji z kolei linowych i są zadowolone
z dotychczasowego przebiegu tej współpracy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż współpraca
pomiędzy specjalistycznymi organizacjami ratowni-
czymi w zakresie ratownictwa górskiego a jednostka-
mi ratowniczo-gaśniczymi Państwowej Straży Pożar-
nej odbywa się na podstawie zawartych pomiędzy za-
rządami głównymi organizacji a komendantami wo-
jewódzkimi PSP porozumień. W ramach wspólnych
porozumień strażacy PSP – w celu utrzymania pozio-
mu wyszkolenia bojowego – uczestniczą również
w specjalistycznych szkoleniach, które zgodnie z har-
monogramem obejmują w 95% zajęcia na infrastruk-
turze miejskiej i technicznej, a w 5% w obszarach gór-
skich i jaskiniowych.
Z danych statystycznych wynika, iż strażacy
PSP przeprowadzają rocznie około 500 akcji z uży-
ciem technik i sprzętu ratownictwa wysokościo-
wego.
Reasumując, stwierdzić należy, iż realizacja
przez strażaków PSP zadań z zakresu ratownictwa
wysokościowego ma na celu przede wszystkim za-
pewnienie natychmiastowej pomocy osobom poszko-
dowanym, które znajdują się w sytuacji zagrożenia,
875
skala którego przerasta możliwości organizacyjne
sił i środków ratowników specjalistycznych organi-
zacji ratowniczych. Współdziałanie służb zawodo-
wych i organizacji odbywa się na podstawie zasad
przyjętych w ramach dwustronnych porozumień.
W przypadku zaistnienia sporów w zakresie kompe-
tencyjnym działania organizacji ratowniczych i PSP
poddawane są wnikliwej analizie i ocenie z poszano-
waniem zasad partnerstwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Piotra van der Coghena
i Beaty Bublewicz
w sprawie dramatycznej sytuacji
Mazurskiej Służby Ratowniczej w dobie
rozpoczynających się wakacji letnich (4067)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 9 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4067/08)
przekazującego interpelację posłów na Sejm RP
pana Piotra Van der Coghen oraz pani Beaty Buble-
wicz w sprawie dramatycznej sytuacji Mazurskiej
Służby Ratowniczej w dobie rozpoczynających się
wakacji letnich, uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 29
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej (t.j.: Dz. U. z 2007 r.,
Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) – minister spraw we-
wnętrznych i administracji sprawuje nadzór nad ra-
townictwem wodnym.
W celu zapewnienia bezpieczeństwa na obsza-
rach wodnych, w tym m.in. na Wielkich Jeziorach
Mazurskich, minister spraw wewnętrznych i admi-
nistracji, działając na podstawie art. 131 ustawy
z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) oraz w trybie
przewidzianym w art. 11 ust. 2 ustawy z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn.
zm.) – zlecił zadania w przedmiotowym zakresie
specjalistycznym organizacjom ratowniczym, tj. Wod-
nemu Ochotniczemu Pogotowiu Ratunkowemu, Ma-
zurskiemu Ochotniczemu Pogotowiu Ratunkowemu
oraz Mazurskiej Służbie Ratowniczej. Wskazane po-
wyżej organizacje ratownicze, na podstawie umów
876
zawartych z ministrem spraw wewnętrznych i ad-
ministracji, zobowiązały się do zorganizowania wod-
nej służby ratowniczej oraz niesienia pomocy zało-
gom jachtów, łodzi, kajaków i innym użytkownikom
na wodach Wielkich Jezior Mazurskich, których ży-
cie lub zdrowie jest zagrożone.
Mając na uwadze przedmiot zlecanych zadań,
jakim jest ochrona życia i zdrowia ludzi, minister
spraw wewnętrznych i administracji corocznie wy-
stępuje do ministra finansów o zabezpieczenie
środków finansowych na zadania z zakresu ratow-
nictwa wodnego, w wysokości odpowiadającej pla-
nom wydatków sporządzanych corocznie przez te
organizacje, które w swoich planach finansowych
uwzględniają m.in. czynniki ekonomiczne związa-
ne z kosztami zużycia materiałów (np. zużycie
energii, paliwa) oraz prawdopodobieństwo wystą-
pienia nagłych zjawisk meteorologicznych. Nato-
miast wysokość dotacji uzależniona jest od limitów
środków finansowych określonych w ustawie bu-
dżetowej na dany rok.
W świetle powyższego pragnę poinformować, iż
województwo warmińsko-mazurskie na realizację
zadań z zakresu ratownictwa wodnego otrzymało
z budżetu MSWiA na rok 2008 dotację w wysokości
966,2 tys. zł, w tym: na działalność bieżącą organi-
zacji (zatrudnienie kadry ratowniczej, ubezpiecze-
nia, szkolenia, utrzymanie stacji ratowniczej)
– 622,2 tys. zł oraz na wydatki majątkowe (zakupy
specjalistycznego sprzętu i ekwipunku ratownicze-
go, tj. łodzi, silników do łodzi, pomostów pływają-
cych, kombinezonów ratowniczych, środków łączno-
ści, systemów nawigacyjnych oraz na dofinansowa-
nie zakupu wyposażenia centrów ratowniczych)
– 344 tys. zł. Ponadto minister spraw wewnętrznych
i administracji, mając na uwadze skuteczne zapew-
nienie realizacji działań służb w zakresie bezpie-
czeństwa wodnego m.in. na Jeziorze Śniardwy i są-
siednich akwenach Wielkich Jezior Mazurskich, za-
warł z Mazurską Służbą Ratowniczą umowę na re-
alizację zadania publicznego z ww. zakresu na kwo-
tę w wysokości 381 tys. zł.
Mazurska Służba Ratownicza we wniosku złożo-
nym o sporządzenie umowy na wykonanie przed-
miotowego zadania zaproponowała wysokość środ-
ków finansowych pochodzących z dotacji MSWiA na
zakup paliwa dla 12 jednostek sprzętowych w kwo-
cie w wysokości 23 000 zł (z czego w okresie do dnia
30 czerwca 2008 r. wykorzystano 9464,98 zł), nato-
miast pozostałą kwotę, tj. 127 000 zł, zobowiązała
się pokryć z własnych środków finansowych.
Ze sprawozdania Mazurskiej Służby Ratowniczej
z wykonania ww. zadania w okresie od dnia 1 kwiet-
nia 2008 r. do dnia 30 czerwca 2008 r. nie wynika,
aby w przypadku wystąpienia tzw. białego szkwału
– oprócz prowadzenia całodobowych dyżurów ratow-
niczych na posterunkach obserwacyjnych oraz wy-
konywania rutynowych patroli na jednostkach ra-
towniczych w ramach działań prewencyjnych – po-
dejmowała ona dodatkowe działania ratownicze.
Niemniej mając na uwadze, iż do MSWiA wpłynął
wniosek komandora Mazurskiej Służby Ratowniczej
o przyznanie dodatkowych środków finansowych na
zakup paliwa w związku z przeprowadzoną akcją ra-
towniczą w dniu 21 czerwca 2008 r. w wyniku wy-
stąpienia tzw. białego szkwału na Wielkich Jezio-
rach Mazurskich – decyzja odnośnie do ewentualne-
go udzielenia wsparcia finansowego na zakup paliwa
podjęta zostanie przez ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji po dokonaniu analizy doku-
mentacji przedłożonej przez organizację. Jednakże
podkreślenia wymaga, iż dotacje na zadania z za-
kresu ratownictwa wodnego w roku 2008 zostały
już rozdysponowane, natomiast uruchomienie do-
datkowych środków finansowych w bieżącym roku
budżetowym uzależnione jest od decyzji ministra fi-
nansów.
Niemniej pragnę zauważyć, iż z uwagi, że dotacja
z budżetu MSWiA na rok 2008 przeznaczona dla
Mazurskiej Służby Ratowniczej na pokrycie kosz-
tów zakupu paliwa została wykorzystana w około
40%, to istnieje możliwość – w ramach aneksu do
umowy – przesunięcia kolejnej transzy dotacji prze-
widzianej na ten cel (zaplanowanej w budżecie
MSWiA na pozostałe kwartały 2008 r.).
Odnosząc się do kwestii podziału przez MSWiA
w 2007 r. środków finansowych dla służb ratowni-
czych biorących udział w akcji tzw. białego szkwału,
uprzejmie informuję, iż dotacja z budżetu MSWiA
dla Mazurskiej Służby Ratowniczej – według spo-
rządzonego planu wydatków na 2007 r. – wyniosła
575 tys. zł. Łącznie z dodatkowymi środkami, przy-
znanymi (na wniosek ministra spraw wewnętrznych
i administracji) decyzją ministra finansów z dnia
28 sierpnia 2007 r., Mazurska Służba Ratownicza
otrzymała z budżetu państwa na pokrycie kosztów
związanych z akcją ratowniczą po przejściu nawał-
nicy tzw. białego szkwału na obszarze Wielkich Je-
zior Mazurskich dotację w wysokości 805 tys. zł.
Minister spraw wewnętrznych i administracji,
występując w sierpniu 2007 r. do ministra finansów
z wnioskiem o przydzielenie dodatkowych środków
finansowych w wysokości 700 tys. zł, zaproponował
podział tych środków na trzy społeczne organizacje
ratownicze, tj.: dla Warmińsko-Mazurskiego WOPR
– 200 tys. zł, dla Mazurskiego WOPR – 270 tys. zł
oraz dla Mazurskiej Służby Ratowniczej – 230 tys. zł.
Z powyższego wynika, iż dotacje dla ww. organizacji
ratowniczych działających na obszarze Wielkich Je-
zior Mazurskich miały przybliżone kwoty. Mazur-
ska Służba Ratownicza w ramach ww. dotacji sfi-
nansowała koszty zużycia paliwa do sprzętu pływa-
jącego oraz zakupiła sprzęt i ekwipunek ratowniczy,
który uległ zniszczeniu w czasie akcji ratowniczej
lub którego brak utrudniał przeprowadzoną akcję.
Odnosząc się do wysokości dotacji przekazanej
jednostkom PSP uczestniczącym w akcji tzw. białe-
go szkwału, uprzejmie informuję, iż dotacja celowa
w wysokości 2 mln zł przydzielona została z budżetu
wojewody warmińsko-mazurskiego w celu doposa-

żenia 9 specjalistycznych grup ratownictwa wodno-
-nurkowego, działających na obszarze województwa.
W ramach ww. dotacji każda grupa otrzymała po
około 220 tys. zł, co jest porównywalne z wysokością
kwoty dotacji, którą otrzymała m.in. Mazurska
Służba Ratownicza po akcji ratunkowej przepro-
wadzonej w wyniku wystąpienia białego szkwału
w sierpniu 2007 r.
Warto zauważyć, iż od 2002 r., tj. od kiedy dyspo-
nentem środków budżetowych z zakresu ratownic-
twa wodnego jest minister spraw wewnętrznych
i administracji, wysokość dotacji z budżetu państwa
dla Mazurskiej Służby Ratowniczej wzrosła ze
152 tys. zł do 629 tys. zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż funkcjono-
wanie systemu ostrzegania na Wielkich Jeziorach
Mazurskich nie leży w kompetencji ministra spraw
wewnętrznych i administracji.
Zgodnie z art. 27 ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (t.j.: Dz. U. z 2007 r.,
Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) oraz § 1 ust. 2 pkt 4
rozporządzenia prezesa Rady Ministrów z dnia 16 li-
stopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu
działania ministra infrastruktury (Dz. U. Nr 216,
poz. 1594) właściwym w sprawach dotyczących śród-
lądowych dróg wodnych w zakresie żeglugi śródlą-
dowej, w tym organizacji ruchu w ramach żeglugi
śródlądowej, systemu ostrzegania oraz przewozu
osób i rzeczy środkami żeglugi śródlądowej jest mi-
nister infrastruktury.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie zaniedbań Ministerstwa Gospodarki
i rządu, które mają zły wpływ na sytuację
ekonomiczną spółek węglowych i mogą
doprowadzić do niepokojów społecznych (4068)
Odpowiadając na interpelację pana posła Tade-
usza Motowidły, przesłaną przy piśmie z dnia 9 lipca
2008 r., znak: SPS-023-4068/08, w sprawie zanie-
dbań Ministerstwa Gospodarki i rządu, które mają
zły wpływ na sytuację ekonomiczną i mogą dopro-
wadzić do niepokojów społecznych, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Ad 1. W latach 2003–2004 KWK Silesia genero-
wała straty sięgające kilkudziesięciu milionów zło-
tych rocznie. W celu zniwelowania tych strat oraz
877
optymalnego wykorzystania potencjału kopani Za-
rząd KW SA podjął decyzję o technologicznym i or-
ganizacyjnym połączeniu KWK Silesia i KWK
Brzeszcze w dwuruchowy zakład górniczy. W latach
2005–2007 Ruch II Silesia spowodował powstanie
straty netto w skali całej kopalni, pomimo iż Ruch
I Brzeszcze osiągnął w tym okresie zysk.
Aby kopalnia osiągnęła próg rentowności, ko-
nieczne byłoby zwiększenie wydobycia do 5550 ton
na dobę. Wielkość ta jest znacząco wyższa od obec-
nej zdolności wydobywczej zakładu wahającej się
w przedziale 1600–3800 ton na dobę. Zwiększenie
wydobycia wymaga także przeprowadzenia szeregu
inwestycji o wartości co najmniej 500 mln zł.
Inną możliwością pozwalająca na ewentualny
rozwój zakładu górniczego jest koncepcja oparta na
udostępnieniu zasobów nieprzemysłowych. Udostęp-
nienie tych zasobów związane byłoby z kolei z reali-
zacją inwestycji równoważnej z budową nowej kopal-
ni. Koszt robót górniczych oraz wyposażenia w ma-
szyny i urządzenia wyniósłby około 730 mln zł
w okresie 6 lat. Ze względu na rosnące koszty inwe-
stycji wspomniane wyżej koszty mogą ulec zmianie.
Aktualnie Kompania Węglowa SA ponosi znacz-
ne nakłady na inwestycje w bardziej perspekty-
wiczne, łatwiejsze w eksploatacji i lepiej rozpozna-
ne złoża, w związku z czym nie posiada wolnych
środków finansowych pozwalających na realizację
tak dużej inwestycji. W związku z tym zdecydowa-
no, że zbycie kopalni będzie najkorzystniejszym
rozwiązaniem. Jak wynika z powyższego, zbycie
Ruchu II Silesia KWK Brzeszcze-Silesia było uza-
sadnione, a sama transakcja była prowadzona z za-
miarem jej sfinalizowania. Jednakże, jak słusznie
zauważył pan poseł, spółka Gibson Group Interna-
tional Ltd. nie spełniła w przewidzianym terminie
szeregu wymogów formalnych, niezbędnych do za-
warcia umowy. W związku z powyższym organ
właścicielski nie miał podstaw do udzielenia zgody
na sprzedaż kopalni.
Decyzje dotyczące dalszych losów kopalni będą
mogły być podjęte po przeprowadzeniu analiz
uwzględniających aktualną sytuację rynkową.
Ad 2. Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 4 lute-
go 1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U.
z 2005 r. Nr 228, poz. 1947) udzielenie koncesji na
eksploatację złoża wymaga m.in. uzgodnienia z wła-
ściwym wójtem, burmistrzem lub prezydentem mia-
sta. Minister gospodarki nie może wpływać na ich
decyzję, gdyż zgodnie z art. 16 Konstytucji Rzeczpo-
spolitej Polskiej przysługującą samorządowi teryto-
rialnemu w ramach ustaw istotną część zadań pu-
blicznych samorząd wykonuje w imieniu własnym
i na własną odpowiedzialność.
Ad 3 i 4. Niewystarczające wykorzystanie świa-
towej koniunktury na węgiel kamienny nie jest wy-
nikiem zaniechań obecnego rządu, ale efektem do-
tychczasowej polityki wobec sektora. Restruktury-
zacja górnictwa węgla kamiennego, prowadzona od
początku lat 90. ubiegłego wieku, koncentrowała się
878
głównie na redukcji wydobycia (głównie przez likwi-
dację kopalń) i zmniejszaniu zatrudnienia. Tylko
w przeciągu lat 1998–2000 wydobycie spadło o ok.
40 mln ton, a zatrudnienie zmniejszyło się o ok.
100 tys. osób. Koncentrując się na powyższych dzia-
łaniach, zaniedbano inwestycje (nawet te o charak-
terze odtworzeniowym) i nie przygotowano nowych
frontów eksploatacyjnych (prace nad udostępnia-
niem nowych frontów eksploatacyjnych ograniczono
o ok. 27%). W rezultacie w 2007 r. nastąpiła przewa-
ga popytu nad podażą węgla w kraju i wzrost impor-
tu. Według szacunku na 2008 r. import wzrośnie do
ok. 8 mln ton.
Spółki podejmują różne działania w celu pozy-
skania środków na inwestycje na rynkach finanso-
wych. Katowicki Holding Węglowy SA podjął decy-
zję o emisji obligacji na kwotę ok. 350 mln zł. Zaan-
gażowany jest również w leasing finansowy. Podob-
ne działania prowadzone są przez Kompanię Węglo-
wą SA. Dla pozyskania środków finansowych na in-
westycje podjęte zostały prace dla częściowej prywa-
tyzacji KHW SA i Lubelskiego Węgla Bogdanka SA.
Rozpoczęto prace nad utworzeniem grupy węglowo-
-koksowej na bazie Jastrzębskiej Spółki Węglowej
SA, a następnie jej prywatyzacji.
Podsumowując powyższe, niedoinwestowanie
spółek w przeszłości skutkuje obecnie, w sytuacji
dużego popytu na węgiel, ograniczonymi możliwo-
ściami jego wydobycia i zmniejszonymi z tego powo-
du dochodami przedsiębiorstw. Planowane przez
spółki inwestycje powinny zmienić tę sytuację.
Ad 5. Według obowiązującego regulaminu orga-
nizacyjnego z dnia 3 grudnia 2007 r. Ministerstwo
Gospodarki działa pod bezpośrednim kierownic-
twem ministra, zgodnie z jego zarządzeniami, decy-
zjami, wytycznymi i poleceniami. Oznacza to, że Mi-
nister Gospodarki odpowiada za wykonywanie
wszystkich zadań wynikających z zakresu działania
określonego rozporządzeniem prezesa Rady Mini-
strów z dnia 16 listopada 2007 r. w sprawie szczegó-
łowego zakresu działania ministra gospodarki.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie interpretacji zapisów art. 11 ustawy
o rachunkowości, który reguluje kwestie
prowadzenia ksiąg rachunkowych w jednostce
w odniesieniu do ustawy o oświacie,
która umożliwia powołanie jednostek
typu zespoły obsługi szkół i przedszkoli w celu
zapewnienia instytucjom oświatowym
obsługi finansowo-księgowej (4069)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Krzysztofa Gadowskiego
w sprawie interpretacji zapisów art. 11 ustawy o ra-
chunkowości, który reguluje kwestie prowadzenia
ksiąg rachunkowych w jednostce w odniesieniu do
ustawy o oświacie, umożliwiającej powołanie jedno-
stek typu zespoły obsługi szkół i przedszkoli w celu
zapewnienia instytucjom oświatowym obsługi fi-
nansowo-księgowej, otrzymaną przy piśmie o zna-
ku: SPS-023-4069/08 z dnia 9 lipca 2008 r., uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Przysługujące organom prowadzącym jednostki
oświatowe uprawnienie do tworzenia jednostek ob-
sługi ekonomiczno-administracyjnej szkół i placó-
wek oraz prowadzenia w ich ramach obsługi finan-
sowo-księgowej tych jednostek oświaty, zawarte
w art. 5 ust. 7 i 9 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.), stanowi przepis szczególny – lex specia-
lis – w stosunku do regulacji określających miejsce
i warunki prowadzenia ksiąg rachunkowych wyni-
kających z art. 11 ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o rachunkowości (Dz. U. z 2002r. Nr 76, poz. 694,
z późn. zm.). Ściśle określony został bowiem katalog
podmiotów, na rzecz których mogą być wykonywane
określone zadania przez jednostki obsługi ekono-
miczno-administracyjnej szkół i placówek, a także
zakres tych zadań. Ponadto uprawnienie do tworze-
nia jednostek obsługi ekonomiczno-administracyj-
nej przysługuje wyłącznie organom prowadzącym
szkołę lub placówkę.
Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 11 ust. 3
ustawy o rachunkowości księgi rachunkowe mogą
być prowadzone na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej poza siedzibą jednostki (oddziału, zakładu)
w przypadku określonym w art. 13 ust. 2 i 3 oraz
w razie powierzenia ich prowadzenia osobie fizycz-
nej, osobie prawnej lub jednostce nieposiadającej
osobowości prawnej, uprawnionej do świadczenia ta-
kich usług. Po wejściu w życie ustawy z dnia 18 mar-
ca 2008 r. o zmianie ustawy o rachunkowości (Dz. U.
Nr 63, poz. 393) art. 11 ust. 3 znowelizowanej usta-
wy uzyska brzmienie: księgi rachunkowe mogą być
prowadzone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
poza siedzibą jednostki albo oddziału (zakładu),

w przypadku określonym w art. 13 ust. 2 i 3 oraz
w razie powierzenia ich prowadzenia podmiotowi
prowadzącemu działalność w zakresie usługowego
prowadzenia ksiąg rachunkowych. Zawarte w art. 5
ust. 9 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (...) uprawnienie do tworzenia jednostek ob-
sługi ekonomiczno-administracyjnej szkół i placó-
wek oraz prowadzenia w ich ramach obsługi admi-
nistracyjnej, finansowej i organizacyjnej prowadzo-
nych szkół i placówek nie stanowi uprawnienia do
usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych – od-
mienny jest zakres zadań realizowanych przez te
jednostki, wymieniony w art. 5 ust. 7 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (...), zaś wyko-
nywanie zadań w zakresie prowadzenia rachunko-
wości szkół i placówek nie posiada charakteru usłu-
gowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.
Oznacza to, że omawiane jednostki oraz ich pra-
cownicy w zakresie zadań związanych z zatrudnie-
niem w jednostkach nie podlegają i nie będą podle-
gały rygorom określonym w przepisach o usługo-
wym prowadzeniu ksiąg rachunkowych.
Wejście w życie z dniem 1 stycznia 2009 r. niektó-
rych postanowień ustawy z dnia 18 marca 2008 r.
o zmianie ustawy o rachunkowości (Dz. U. Nr 63,
poz. 393) nie przyniesie negatywnych konsekwencji,
które zostały opisane w piśmie pana posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posłanek Urszuli Augustyn,
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
i Danuty Jazłowieckiej
w sprawie deklaracji zgodności w zakresie
obronności i bezpieczeństwa państwa (4070)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pań posłanek Urszuli Augustyn, Izabeli
Katarzyny Mrzygłockiej i Danuty Jazłowieckiej
w sprawie deklaracji zgodności w zakresie obronno-
ści i bezpieczeństwa państwa (SPS-023-4070/08),
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień:
Na podstawie art. 16 ust. 1 ustawy z dnia 17 li-
stopada 2006 r. o systemie oceny zgodności wyro-
bów przeznaczonych na potrzeby obronności i bez-
pieczeństwa państwa (Dz. U. Nr 235, poz. 1700) wy-
dane zostały:
879
1) obwieszczenie ministra obrony narodowej
z dnia 15 maja 2008 r. w sprawie wykazu jednostek
badawczych i wykazu jednostek certyfikujących,
którym udzielono akredytacji w zakresie obronności
i bezpieczeństwa (akredytacji OiB) oraz zakresów
akredytacji (Dz. Urz. MON Nr 10, poz. 125);
2) obwieszczenie ministra obrony narodowej
z dnia 28 maja 2008 r. w sprawie wykazu jednostek
badawczych i wykazu jednostek certyfikujących,
którym udzielono akredytacji w zakresie obronności
i bezpieczeństwa (akredytacji OiB) oraz zakresów
akredytacji (Dz. Urz. MON Nr 11, poz. 127);
3) obwieszczenie ministra obrony narodowej
z dnia 27 czerwca 2008 r. w sprawie wykazu jedno-
stek badawczych i wykazu jednostek certyfikujących,
którym udzielono akredytacji w zakresie obronności
i bezpieczeństwa (akredytacji OiB) oraz zakresów
akredytacji (Dz. Urz. MON Nr 14, poz. 180);
4) obwieszczenie ministra obrony narodowej z dnia
7 lipca 2008 r. w sprawie wykazu jednostek badaw-
czych, którym udzielono akredytacji w zakresie obron-
ności i bezpieczeństwa (akredytacji OiB) oraz zakre-
sów akredytacji (Dz. Urz. MON Nr 14, poz. 181).
W najbliższym czasie nie planuje się wydania
kolejnego obwieszczenia ministra obrony narodo-
wej w tej sprawie, z uwagi na fakt, iż postępowania
w zakresie udzielenia akredytacji innym jednost-
kom badawczym i certyfikującym jeszcze się nie za-
kończyły.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej,
Urszuli Augustyn i Danuty Jazłowieckiej
w sprawie braku przepisów dotyczących
sposobu ustalania nowych rent i emerytur
kapitałowych oraz pośrednictwa ZUS
w wypłacie świadczeń z OFE (4071)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 2 lipca br., znak: SPS-023-
-4071/08, interpelacją pań posłanek Izabeli Kata-
rzyny Mrzygłockiej, Urszuli Augustyn i Danuty Ja-
złowieckiej w sprawie braku przepisów dotyczących
sposobu ustalania nowych rent i emerytur kapitało-
880
wych oraz pośrednictwa ZUS w wypłacie świadczeń
z OFE uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Prezes Rady Ministrów w dniu 6 czerwca br.
przekazał do Marszałka Sejmu RP projekt ustawy
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych oraz niektórych in-
nych ustaw, zawierający propozycje dotyczące:
— wprowadzenia nowego systemu naliczania
rent z tytułu niezdolności do pracy dla osób urodzo-
nych po 1948 r., powiązanego z wysokością odpro-
wadzanych składek, zgodnego z zasadami wylicza-
nia świadczeń w nowym systemie emerytalnym;
— kompleksowego uregulowania kwestii wy-
płacania świadczeń rentowych osobom niepełno-
sprawnym i osobom niezdolnym do pracy, bez
względu na wysokość przychodów osiąganych
z pracy zarobkowej.
Projekt ww. ustawy (druk sejmowy nr 627) zo-
stał w dniu 13 czerwca br. skierowany do Komisji
Polityki Społecznej i Rodziny Sejmu RP w celu prze-
prowadzenia I czytania. Należy oczekiwać, że prace
parlamentarne nad projektem ustawy zostaną wkrót-
ce podjęte.
Projekt ustawy o emeryturach kapitałowych
w dniu 10 czerwca br. został przyjęty przez Radę Mi-
nistrów i w najbliższym czasie będzie przedmiotem
prac Sejmu RP. Przepisy ww. projektu powinny
wejść w życie przed dniem 1 stycznia 2009 r., mając
na względzie zapewnienie pierwszych wypłat okre-
sowych emerytur kapitałowych ze środków zgroma-
dzonych w OFE i uprzednie dostosowanie statutów
otwartych funduszy emerytalnych do nowego stanu
prawnego.
Natomiast projekt ustawy o funduszach doży-
wotnich emerytur kapitałowych jest obecnie przed-
miotem uzgodnień międzyresortowych i konsultacji
społecznych. W sierpniu br. planuje się przyjęcie go
przez Radę Ministrów, a następnie przekazanie go
pod obrady Sejmu RP. Przepisy projektu ustawy po-
winny wejść w życie przed dniem 1 stycznia 2014 r.
Mając na względzie rozpoczęcie wypłat dożywotnich
emerytur kapitałowych z funduszy dożywotnich
emerytur kapitałowych, przyjęcie ustawy planuje
się jeszcze w roku 2008.
Odnośnie do pytań dotyczących stanu przygoto-
wań Zakładu Ubezpieczeń Społecznych do wdroże-
nia nowych przepisów uprzejmie informuję, że z za-
pewnień prezesa Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
wynika, że wobec niedużej liczby osób, które będą
uprawnione do okresowej emerytury kapitałowej
w 2009 r. (ok 2500 osób, wyłącznie kobiet – ze wzglę-
du na ich ustawowy wiek emerytalny – 60 lat), pre-
zes ZUS nie widzi powodów do obaw, ponieważ jest
w stanie zapewnić obsługę tych emerytur, nawet
w formie programu pilotażowego lub tzw. ręcznego
– indywidualnego trybu załatwiania spraw tych osób
(w przypadku nieukończenia na czas programu in-
formatycznego w tym zakresie). Jednocześnie nale-
ży podkreślić, że ZUS pozostaje w bliskiej współpra-
cy z ministerstwem i aktywnie uczestniczy w przy-
gotowaniach projektów aktów prawnych kończących
reformę emerytalną, prowadząc jednocześnie przy-
spieszone prace nad zapewnieniem prawidłowego
działania systemu od dnia 1 stycznia 2009 r., w tym
programu informatycznego.
Mając powyższe na względzie, ministerstwo nie
zakłada, by konieczne było wprowadzenie jakiegoś
innego rozwiązania przejściowego i kontynuuje pra-
ce nad ww. projektami ustaw.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Janczyka
w sprawie sposobu usunięcia przeszkód
formalnych i prawnych utrudniających
realizację inwestycji „Moje boisko – Orlik 2012”
(4072)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Wiesława Janczyka
przekazaną pismem z dnia 9 lipca 2008 r. (sygn.
SPS-023-4072/08) w sprawie sposobu usunięcia prze-
szkód formalnych i prawnych utrudniających reali-
zację inwestycji „Moje Boisko – Orlik 2012”, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Ad 1. Koszt wykonania dokumentacji projekto-
wej w zakresie przedstawionym do opracowania nie
przekraczał ustalonej w ustawie Prawo zamówień
publicznych wyrażonej w złotych równowartości
kwoty 14 000 euro. W związku z tym umowa z wy-
konawcą projektu została podpisana na zasadzie
konkurencyjności z przeprowadzonego rozeznania
rynku tego typu usług.
Ad 2. Projekt przewiduje budowę zaplecza kom-
pleksu sportowego w technologii modułowo-syste-
mowej z określonym programem użytkowym. W związ-
ku z tym do projektanta adaptującego projekt zaple-
cza należy dostosowanie go do obowiązujących prze-
pisów i dokonanie uzgodnień branżowych. Tak przy-
gotowana adaptacja stanowi oryginał projektu, na
podstawie którego można uzyskać decyzję o pozwo-
leniu na budowę.
Ad 3. W związku z realizacją programu na tere-
nie całego kraju, zróżnicowanych geograficznie i kli-
matycznie, nierealnym jest wydanie przez Minister-
stwo Sportu i Turystyki decyzji i rozporządzeń
w zakresie dostosowania obiektu do jednostkowych

wymagań planów zagospodarowania przestrzenne-
go lub decyzji ustalenia lokalizacji.
Zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo
budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118,
z późn. zm.) wydanie decyzji o pozwoleniu na budo-
wę lub równoważnego dokumentu (w zależności od
wymagań ustawy zgłoszenie budowy) poprzedzone
jest sprawdzeniem projektu przez właściwy organ
w zakresie:
— zgodności projektu z ustaleniami miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego albo decy-
zji o warunkach zabudowy i zagospodarowania tere-
nu (w przypadku braku miejscowego planu), a także
wymaganiami ochrony środowiska, w szczególności
określonymi w decyzji środowiskowych uwarunko-
wań zgody na realizację przedsięwzięcia;
— zgodności projektu zagospodarowania działki
lub terenu z przepisami techniczno-budowlanymi.
Ad 4. W związku z założeniami programu doty-
czącymi konieczności zakończenia przedsięwzięcia
w roku bieżącym monitoring wydawanych decyzji
o pozwoleniu na budowę nie został zastosowany,
gdyż beneficjenci sami dyscyplinują swoje działania.
Wprowadzony natomiast został monitoring ogłasza-
nych przetargów na budowę kompleksu.
Ad 5. Za wykonanie i użytkowanie obiektu odpo-
wiada wykonawca i wskazany przez inwestora bez-
pośredniego użytkownik. Inwestor, konstruując od-
powiednie zapisy w umowie z wykonawcą, dotyczące
odpowiedzialności z tytułu gwarancji i rękojmi za
wady, określa wkład wykonawcy w użytkowanie
obiektu po zakończeniu budowy i dopuszczeniu obiek-
tu do użytkowania. Użytkownik, przejmując obiekt,
zobowiązuje się do staranności w zarządzaniu nim
i użytkowaniu.
Ad 6. W całym kraju wybranych zostało 5 lokali-
zacji, na których pilotażowo są budowane kompleksy
sportowe w ramach programu „Moje Boisko – Orlik
2012”. Budowy tych kompleksów dofinansowywane
są ze środków Funduszu Rozwoju Kultury Fizycznej
w kwocie 500 tys. zł, nie więcej niż 50% wartości
kosztorysowej zadania. Dofinansowanie odbywa się
zgodnie z zasadami określonymi w procedurach wy-
korzystania środków z funduszu. Pierwszy pilotażo-
wy kompleks sportowy został wybudowany w gmi-
nie Nozdrzec w woj. podkarpackim.
Ad 7. W dniu 2 czerwca br. został powołany Ze-
spół do spraw opiniowania zmian w projektach in-
westycyjnych biorących udział w programie „Moje
Boisko – Orlik 2012”. Do zadań zespołu należy opi-
niowanie zmian w przedkładanych przez wniosko-
dawców projektach. Każda zgłoszona zmiana w sto-
sunku do programu jest omawiana na cotygodnio-
wych spotkaniach zespołu. Rozstrzygnięcia w za-
kresie zmian przekazywane są zainteresowanym
podmiotom pisemnie.
W przypadku gdy zaproponowana zmiana podyk-
towana jest warunkami klimatycznymi, terenowy-
mi i stopień jej ingerencji w stosunku do projektu
881
typowego nie czyni projektu mniej rozpoznawalnym
w świetle założeń programu, zespół opiniuje pozy-
tywnie przedstawione rozwiązania.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Zbigniew Pacelt
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie ewentualnej groźby pogorszenia się
sytuacji finansowej szpitali związanej
ze zbyt pospiesznym (od 1 lipca 2008 r.)
wprowadzeniem systemu jednorodnych grup
pacjentów (JGP) (4074)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Beaty Mazurek z dnia 26 czerw-
ca 2008 r., przesłaną przy piśmie Pana Krzysztofa
Putry, Wicemarszałka Sejmu, z dnia 9 lipca 2008 r.
(znak: SPS-023-4074/08) w sprawie zmiany sposobu
rozliczania świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
leczenie szpitalne na podstawie systemu jednorod-
nych grup pacjentów (JGP), uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
Szczegółowe unormowania prawne regulujące
kwestie zasad i trybu finansowania świadczeń opie-
ki zdrowotnej zawiera ustawa z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.), akty wykonawcze do ww.
ustawy oraz zarządzenia prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia dotyczące poszczególnych rodzajów
świadczeń opieki zdrowotnej.
Do zadań Narodowego Funduszu Zdrowia, zgod-
nie z art. 97 ww. ustawy, należy w szczególności
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie nie-
zbędnym dla prawidłowego zawierania umów, a tak-
że przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań oraz
zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej. Podstawą udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych przez fundusz, zgodnie
z art. 132 ust. 1 cytowanej na wstępie ustawy, jest
umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej za-
warta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem
oddziału wojewódzkiego NFZ. Umowa o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej może być zawarta wy-
łącznie ze świadczeniodawcą, który został wybrany
do udzielania świadczeń opieki zdrowotnej po prze-
prowadzeniu postępowania w trybie konkursu ofert
882
albo rokowań. Prezes NFZ, działając na podstawie
art. 146 cytowanej ustawy, ma obowiązek określić
m.in. przedmiot postępowania w sprawie zawarcia
umów oraz warunki wymagane od świadczenio-
dawców.
Odnosząc się do zawartego w treści interpelacji
problemu dotyczącego zmiany z dniem 1 lipca 2008 r.
sposobu rozliczania świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne na podstawie systemu
jednorodnych grup pacjentów, uprzejmie informuję,
iż decyzja prezesa NFZ w sprawie wprowadzenia fi-
nansowania świadczeń opieki zdrowotnej w syste-
mie JGP zapadła jesienią 2007 r. i wówczas rozpo-
częto w centrali funduszu systematyczne spotkania
z konsultantami krajowymi w sprawie rozwiązań
merytorycznych w planowanym do wdrożenia syste-
mie JGP.
Wybrany moment wdrożenia systemu JGP, jak
zapewnia prezes Narodowego Funduszu Zdrowia,
był najlepszy z możliwych, natomiast sam system
JGP, na podstawie przeprowadzonych konsultacji
merytorycznych, jest dobrze oceniany. Fundusz
zwraca również uwagę na fakt, iż zastosowane roz-
wiązania zabezpieczające poziom finansowania (od-
rębne finansowanie intensywnej terapii, leków i wy-
robów medycznych, również poprzez umowy na che-
mioterapię i programy terapeutyczne, zróżnicowa-
nie postępowanie w przypadkach powikłanych,
a zwłaszcza o przedłużonym pobycie pacjenta w szpi-
talu) zmniejszają ryzyko po stronie świadczeniodaw-
ców. Należy także podkreślić, iż wdrożenie systemu
rozliczania świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
leczenie szpitalne na podstawie systemu JGP nie
zmniejszy dostępności pacjentów do świadczeń opie-
ki zdrowotnej, ale wręcz powinno skutkować zwięk-
szeniem bezpieczeństwa świadczeniobiorców oraz
stwarzać nową jakość zarządzania szpitalami.
Odnosząc się do kwestii wskazanej przez panią
poseł, dotyczącej doniesień medialnych w sprawie
niedoprecyzowania wprowadzanego systemu, uprzej-
mie informuję, iż Ministerstwo Zdrowia zwróciło się
do Narodowego Funduszu Zdrowia o przekazanie
stanowiska w przedmiotowej sprawie. Z wyjaśnień
zastępcy prezesa ds. medycznych funduszu wynika,
iż przedmiotowe doniesienia są oparte na nierzetel-
nych informacjach. Wskazane w interpelacji, jako
pominięte w katalogu, jednostki chorobowe takie
jak świerzb znajdują się w grupie S60: Choroby za-
kaźne niewirusowe, natomiast gastroskopia i kola-
noskopia wykonywane w warunkach szpitalnych
mogą zostać rozliczone w grupach F04: Diagno-
styczne zabiegi przewodu pokarmowego, F33: Śred-
nie i endoskopowe zabiegi jelita grubego czy F53:
Średnie i endoskopowe zabiegi w chorobach zapal-
nych jelit.
Ponadto uprzejmie informuję, iż zgodnie z komu-
nikatem prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 11 czerwca 2008 r. nowe wymagania wobec
świadczeniodawców wprowadzone zarządzeniem
nr 32/2008/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia w sprawie określenia warunków zawiera-
nia i realizacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne
mają bezpośrednie zastosowanie w stosunku do
umów zawartych w wyniku nowych postępowań
w trybie konkursu ofert albo rokowań, przeprowa-
dzonych po wejściu w życie zarządzenia. W przypad-
ku umów aktualnie realizowanych wprowadzono
okres dostosowawczy w odniesieniu do przedmioto-
wych wymagań. Jak informuje fundusz, w okresie
dostosowawczym niespełnienie dodatkowych wyma-
gań, które zostały wprowadzone ww. zarządzeniem,
nie może być przyczyną rozwiązania umowy ze
świadczeniodawcą, który posiada zawartą umowę
albo odmowy przedłużenia aktualnie realizowanej
umowy w drodze aneksu. Okres dostosowawczy
kończy się z dniem 31 grudnia 2008 r., przy czym nie
obejmuje on szczególnych warunków wykonywania
niektórych świadczeń, wyodrębnionych w przedmio-
towym zarządzeniu.
W przypadku umów zawartych w wyniku no-
wych postępowań w trybie konkursu ofert albo ro-
kowań, przeprowadzonych po wejściu w życie zarzą-
dzenia nr 32/2008/DSOZ prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, zgodnie z komunikatem prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia w sprawie szczegól-
nych zasad rozliczania świadczeń w pierwszych mie-
siącach po wprowadzeniu systemu jednorodnych
grup pacjentów, w celu przygotowania właściwego
przebiegu wdrożenia JGP, zapewnienia stabilnego
poziomu finansowania szpitali oraz złagodzenia ewen-
tualnych niepożądanych skutków związanych z tym
wdrożeniem, w przypadku wystąpienia problemów
uniemożliwiających pełne rozliczenie świadczeń wg
metodologii JGP, świadczeniodawca może rozliczyć
je w trybie uproszczonym. Od 1 lipca do 30 września
br. trwa okres przejściowy, w trakcie którego po zło-
żeniu przez świadczeniodawcę wniosku do dyrekto-
ra oddziału wojewódzkiego Narodowego Funduszu
Zdrowia możliwe jest rozliczenie wykonanych świad-
czeń za dany okres sprawozdawczy na podstawie
uproszczonej sprawozdawczości.
W ramach uproszczonej sprawozdawczości do ra-
chunku świadczeniodawca jest zobowiązany dołą-
czyć raport statystyczny (przygotowany w dowol-
nym narzędziu informatycznym) zawierający infor-
macje o świadczeniach zrealizowanych w poszcze-
gólnych zakresach obejmujący co najmniej następu-
jące dane:
— liczbę faktycznie zrealizowanych i podlegają-
cych płatności jednostek rozliczeniowych,
— liczbę poszczególnych grup i osobodni dodat-
kowych,
— cenę jednostki rozliczeniowej,
— dane o ryczałtach (SOR, izba przyjęć),
— wartość ogólną zrealizowanych świadczeń.
Dane przedstawione w raporcie oraz w rachunku
powinny być zgodne co do wartości. Kwota określo-
na w rachunku oraz w raporcie statystycznym nie
może być wyższa od przewidzianej w umowie na
dany okres sprawozdawczy.

Świadczeniodawca, niezależnie od ww. dokumen-
tów, powinien przekazywać na bieżąco dane o udzie-
lonych świadczeniach z użyciem szczegółowego ko-
munikatu XML, ewentualnie dodatkowo weryfiko-
wać te dane lub uzupełniać dane brakujące.
Jednocześnie na świadczeniodawcy będzie spo-
czywał obowiązek szczegółowego rozliczenia nie
później niż do 10 listopada 2008 r. w wymaganym
formacie elektronicznym (raport statystyczny i ra-
chunek) świadczeń udzielonych w okresie przejścio-
wym oraz ewentualnego wystawienia rachunku ko-
rygującego wartość świadczeń sfinansowanych na
podstawie zastosowanego czasowo uproszczonego
systemu rozliczeń.
Ponadto, uznając za zasadną konieczność wpro-
wadzenia zmian w zasadach kontraktowania świad-
czeń opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne,
uprzejmie informuję, iż minister zdrowia na bieżąco
analizuje przebieg prac związanych wdrażaniem
systemu JGP przez prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie zapowiadanych zmian
organizacyjnych w urzędach wojewódzkich,
w tym dalszego funkcjonowania delegatur
Lubelskiego Urzędu Wojewódzkiego w Chełmie,
w Białej Podlaskiej i w Zamościu (4075)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 9 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4075/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP,
pani Beaty Mazurek, z dnia 25 czerwca 2008 r.
w sprawie zapowiadanych zmian organizacyjnych
w urzędach wojewódzkich, w tym dalszego funkcjo-
nowania delegatur Lubelskiego Urzędu Wojewódz-
kiego w Chełmie, w Białej Podlaskiej i w Zamościu,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, że dokończenie re-
form administracyjnych, w tym kontynuacja rozpo-
czętego w 1989 r. procesu decentralizacji zadań i fi-
nansów publicznych oraz wzmacniania roli samo-
rządów terytorialnych w kształtowaniu rozwoju
społeczno-gospodarczego państwa, jest priorytetem
działań obecnego rządu.
883
Przygotowywane w ramach dokończenia refor-
my administracji publicznej zmiany zmierzać będą
do ograniczenia roli wojewodów do reprezentowa-
nia Rady Ministrów w województwie, sprawowania
nadzoru ogólnego nad samorządem terytorialnym,
wykonywania kontroli gospodarowania mieniem
państwowym w województwie, pełnienia funkcji
organu odpowiedzialnego za zarządzanie kryzyso-
we oraz stan porządku publicznego i bezpieczeń-
stwa zbiorowego.
Prawną i merytoryczną podstawę podejmowa-
nych działań stanowi uchwała nr 13/2008 Rady Mi-
nistrów z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie dokoń-
czenia reformy administracji publicznej oraz zasad
prowadzenia prac w tym zakresie (M. P. Nr 8,
poz. 99), która jako główne zadania wskazuje:
— dokończenie reformy decentralizacyjnej i upo-
rządkowanie podziału kompetencji między admini-
stracją rządową i samorządową;
— dokończenie reformy administracji rządowej,
w tym poprawę koordynacji działań naczelnych
i centralnych organów administracji rządowej;
— przywrócenie właściwej roli służby cywilnej
i wprowadzenie skutecznych mechanizmów zarzą-
dzania kadrami urzędniczymi.
Zadanie koordynacji prac nad projektami ustaw
przygotowywanymi w trybie ww. uchwały powierzo-
ne zostało ministrowi właściwemu do spraw admini-
stracji publicznej, który zobowiązany został w szcze-
gólności do przedłożenia Radzie Ministrów uzgod-
nionej z członkami Rady Ministrów strategii refor-
my administracji publicznej oraz harmonogramu
wdrażania przygotowanych ustaw i innych aktów
prawnych.
Aktualnie w ramach realizacji zadania dokoń-
czenia reformy decentralizacyjnej i uporządkowania
podziału kompetencji między administracją rządo-
wą i samorządową na końcowym etapie znajdują się
prace m.in. nad:
— ustawą o funduszu sołeckim,
— ustawą o polityce miejskiej oraz współpracy
jednostek samorządu terytorialnego w tym za-
kresie,
— ustawą o wojewodach i administracji rządowej
w województwie,
— ustawą o zmianie niektórych ustaw w związ-
ku ze zmianami w organizacji i podziale zadań ad-
ministracji publicznej w województwie (tzw. ustawą
kompetencyjną).
W projekcie tzw. ustawy kompetencyjnej przewi-
duje się przekazanie do jednostek samorządu woje-
wództwa zadań wojewody w zakresie koordynacji
działań wobec kombatantów, zmierzających do inte-
gracji środowisk kombatanckich, zadań z zakresu
wydawania zezwoleń na prowadzenie prywatnej
praktyki psychologicznej, zadań z zakresu ochrony
przyrody, a także przeciwdziałania narkomanii
i nadzoru nad prowadzeniem działalności w zakre-
sie demontażu pojazdów wycofanych z eksploatacji.
Ponadto do samorządu województwa przekazane zo-
884
stanie prowadzenie ośrodków doradztwa rolnicze-
go oraz wojewódzkich Ochotniczych Hufców Pracy.
Należy jednak zaznaczyć, że zakres zadań przeka-
zanych do samorządu województwa znany będzie
ostatecznie dopiero po przyjęciu projektu przez
Radę Ministrów oraz uchwaleniu ustawy przez
parlament RP.
Powyższe zadania wojewody planowane do prze-
kazania w różnym stopniu mogą być obecnie wyko-
nywane przez delegatury urzędów wojewódzkich,
bowiem każdy z wojewodów samodzielnie określa
zakres zadań realizowanych w delegaturach.
Zamiary rządu dotyczące pogłębienia decentrali-
zacji państwa i jak najszerszego przekazania kompe-
tencji wojewodów do samorządu wojewódzkiego spo-
wodują niewątpliwie zmniejszenie zatrudnienia
w urzędach wojewódzkich. Należy jednak zazna-
czyć, że kompetencje wojewody − podobnie jak mia-
ło to miejsce np. w związku z wdrażaniem ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w podziale zadań i kompe-
tencji administracji terenowej (Dz. U. Nr 175,
poz. 1462, z późn. zm.), tzw. ustawy kompetencyjnej
− będą przekazywane wraz z mieniem, środkami fi-
nansowymi oraz pracownikami zapewniającymi
wykonywanie tych kompetencji. W związku z tym
wykwalifikowani pracownicy, którzy będą niezbęd-
ni do realizacji nowych zadań samorządu wojewódz-
twa, znajdą zatrudnienie w urzędach marszałkow-
skich. Projekt przewiduje, że pracownicy wykonują-
cy zadania i kompetencje wojewody podlegające
przekazaniu staną się pracownikami urzędu mar-
szałkowskiego jedynie z wyjątkiem tych urzędników
służby cywilnej, którzy nie wyrażą zgody na zapro-
ponowane zmiany w zakresie ich stosunku pracy.
Nie można zatem obawiać się utraty pracy przez do-
tychczasowych pracowników urzędów wojewódzkich
wykonujących zadania i kompetencje podlegające
przekazaniu do samorządu województwa.
W celu uproszczenia struktur administracji rzą-
dowej w województwie, a w szczególności urzędów
wojewódzkich, a także w związku z ww. planowa-
nym w projekcie ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie prze-
kazaniem części kompetencji wojewodów samorzą-
dowi województwa likwidacji ulegną od 1 stycznia
2010 r. delegatury urzędów wojewódzkich.
W projekcie ustawy o wojewodzie i administracji
rządowej w województwie proponuje się, aby pra-
cowników delegatur urzędów wojewódzkich w ter-
minie nie późniejszym niż 3 miesiące przed plano-
wanymi zmianami zawiadomić o zmianach, jakie
mają nastąpić w zakresie ich stosunku pracy, z tym
że stosunki pracy z pracownikami wykonującymi
pracę w delegaturach urzędu wojewódzkiego wyga-
sną w dniu likwidacji delegatury urzędu wojewódz-
kiego, jeżeli w terminie 3 miesięcy przed upływem
tego terminu nie zostaną im zaproponowane nowe
warunki pracy lub płacy na dalszy okres albo w ra-
zie nieprzyjęcia nowych warunków pracy lub płacy.
Do urzędników służby cywilnej będą miały nato-
miast zastosowanie przepisy rozdziału 4 ustawy
z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U.
Nr 170, poz. 1218, z późn. zm.) dotyczące możliwości
ich przeniesienia. Pracownikom, których stosunki
pracy wygasną, przysługiwać będą odprawy. Koszty
ewentualnych odpraw zostaną jednak zrównoważo-
ne przez oszczędności związane z obniżeniem kosz-
tów utrzymania nieruchomości wykorzystywanych
przez delegatury oraz z redukcją zatrudnienia i ob-
niżeniem kosztów globalnych wynagrodzeń pracow-
ników urzędów wojewódzkich. Odnosi się to także
do ewentualnego zwiększenia kosztów działalności
kontrolnej wojewody (dalsze dojazdy i noclegi).
Należy podkreślić, że planowana likwidacja dele-
gatur urzędów wojewódzkich dopiero od 1 stycznia
2010 r. pozwala na prawidłowe i dogłębne przygoto-
wanie zmian organizacyjnych, które nastąpią w struk-
turze urzędów wojewódzkich, oraz zmian kadro-
wych zmierzających do optymalnego wykorzystania
pracowników. Nowa struktura organizacyjna urzę-
dów wojewódzkich zostanie określona w statutach
nadanych przez wojewodę i zatwierdzonych przez
prezesa Rady Ministrów. Jednocześnie należy są-
dzić, że mienie Skarbu Państwa pozostające w dys-
pozycji delegatur zostanie w większości przekazane
przez wojewodów do samorządu województwa jako
mienie na wykonywanie zadań przejmowanych
przez tenże samorząd.
Dodać należy, że likwidacja delegatur urzędów
wojewódzkich przyczyni się także do wyeliminowa-
nia występujących przypadków niewłaściwego rozu-
mienia delegatury jako organu I instancji, umocni
na terenie województwa pozycję urzędu wojewódz-
kiego, pozwoli na zerwanie z funkcjonującymi wśród
społeczeństwa lokalnego stereotypami przynależno-
ści do nieistniejącego już województwa, a także uła-
twi proces nadzoru i zarządzania nad urzędami wo-
jewódzkimi, warunkując szybszy obieg dokumentów
i informacji (sprawniejszą komunikację) oraz efek-
tywniejsze wykorzystanie pracowników.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie ewentualnych zaniechań
Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
w rozwiązaniu problemu funkcjonowania
domów opieki społecznej (4076)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Beaty Mazurek z dnia 25 czerwca
2008 r., przesłaną pismem z dnia 9 lipca 2008 r.,
nr SPS-023-4076/08, w sprawie ewentualnych za-
niechań Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej
w rozwiązaniu problemu funkcjonowania domów
pomocy społecznej, uprzejmie odpowiadam.
Dotacja dla domów pomocy społecznej ustalana
jest zgodnie z art. 87 ustawy z dnia 13 listopada
2003 r. o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego (Dz. U. 03.203.1966, z późn. zm.). Przepis
ten stanowi, że dotacja przysługuje powiatowi, któ-
ry prowadzi lub zleca prowadzenie domu, w którym
przebywają mieszkańcy przyjęci do tego domu przed
dniem 1 stycznia 2004 r., a także powiatowi, który
przyjmie do domu osoby ze skierowaniami wydany-
mi przed tym dniem. Środki na dotacje dla powia-
tów na dofinansowanie prowadzenia domów pomocy
społecznej planuje wojewoda. Środki te co roku ule-
gają zmniejszeniu, z uwagi na naturalne zmniejsze-
nie liczby mieszkańców skierowanych do domów po-
mocy społecznej przed dniem 1 stycznia 2004 r. Mie-
sięczną kwotę dotacji dla powiatu ustala się w wyso-
kości odpowiadającej iloczynowi liczby mieszkańców
domów, o których mowa wyżej, w powiecie i średnie-
mu miesięcznemu kosztowi utrzymania w domu, po-
mniejszonemu o dochody uzyskiwane z odpłatności
za pobyt w domu za mieszkańca. Jednak dotacja na
jednego mieszkańca nie może być wyższa niż śred-
nia miesięczna kwota dotacji wyliczona dla woje-
wództwa. Ten zapis powoduje, że w związku z rosną-
cymi kosztami utrzymania dotacje przekazywane
z budżetu państwa nie wystarczają na dofinansowa-
nie mieszkańców skierowanych do domów pomocy
społecznej przed dniem 1 stycznia 2004 r. do wyso-
kości średniego miesięcznego kosztu utrzymania.
Wprawdzie zapis art. 87 pozwala na podwyższenie
średniej miesięcznej kwoty dotacji dla województwa
(uwalniane dotacje z uwagi na zmniejszającą się co
miesiąc liczbę mieszkańców), ale środki planowane
w budżetach wojewodów, zwiększane corocznie
w praktyce tylko wskaźnikiem wzrostu towaru cen
i usług określonym w ustawie budżetowej, nie wy-
starczają na pełne pokrycie brakujących kwot do
pełnego kosztu utrzymania mieszkańców skierowa-
nych do domów pomocy społecznej przed dniem
1 stycznia 2004 r.
885
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zdaje
sobie sprawę, że powyższy mechanizm ustalania
wysokości tej dotacji nie jest doskonały, a przede
wszystkim uniemożliwia przekazanie dotacji w wy-
sokości średniego miesięcznego kosztu utrzymania,
szczególnie w sytuacji nieprzewidzianego wzrostu
kosztów utrzymania.
W kwietniu br. Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej zwróciło się z pismem do Ministerstwa
Finansów z prośbą o rozważenie zmiany wyżej wy-
mienionych zasad, które miałyby na celu możliwość
dotowania do pełnego kosztu utrzymania, a nie jak
dotychczas do średniej wojewódzkiej, a także podję-
cie działań w celu urealnienia wysokości środków
przeznaczonych na dotację dla domów pomocy spo-
łecznej, planowanych w budżetach wojewodów.
W odpowiedzi minister finansów poinformował, że
propozycje zmian w zakresie zasad finansowania
jednostek samorządu terytorialnego powinny być
rozpatrywane w ramach prac nad reformą admini-
stracyjną, o której mowa w uchwale Rady Ministrów
nr 13 z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończe-
nia reformy administracji publicznej oraz zasad pro-
wadzenia prac w tym zakresie (M.P. Nr 8, poz. 99).
W związku z powyższym skierowano do ministra
finansów kolejne pismo w tej sprawie, zawierające
dodatkowe informacje przemawiające za konieczno-
ścią wprowadzenia proponowanych zmian, a także
z prośbą o zwiększenie środków na dofinansowanie
domów pomocy społecznej. Czekamy na odpowiedź
w tej sprawie.
Dodatkowo minister pracy i polityki społecznej
zwrócił się w czerwcu tego roku do wszystkich woje-
wodów z prośbą o dokonanie przesunięć w ramach
posiadanych budżetów, w celu zwiększenia środków
na bieżące funkcjonowanie domów pomocy społecz-
nej, co zapewne przyczyni się do poprawy obecnej
sytuacji finansowej tych jednostek. Skutkować to
także powinno możliwością dokonania podwyżek
wynagrodzeń pracowników zatrudnionych w tych
jednostkach. Dodatkowo zwrócono uwagę na dofi-
nansowanie jednostek niepublicznych działających
na zlecenie powiatów, w których wynagrodzenia
pracowników są znacznie niższe niż pracowników
domów samorządowych. Niektóre województwa pod-
jęły już takie działania.
Pomimo stanowiska Ministerstwa Finansów
w sprawie zmian sposobu finansowania domów po-
mocy społecznej, uprzejmie informuję, że kierownic-
two resortu Pracy i Polityki Społecznej będzie podej-
mowało próby wprowadzenia zmian do ustawy o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego mię-
dzy innymi w drodze nowelizacji ustawy o pomocy
społecznej. W ramach tej nowelizacji planowana jest
także zmiana definicji w zakresie ustalania średnie-
go miesięcznego kosztu utrzymania. Najprawdopo-
dobniej w sierpniu br. projekt zostanie skierowany
do uzgodnień międzyresortowych i z partnerami
społecznymi.
886
Jeżeli wszystkie działania resortu powiodą się,
wówczas sytuacja finansowa domów pomocy spo-
łecznej powinna ulec poprawie, jednak odpowie-
dzialność za poziom wynagrodzeń w domach pomo-
cy społecznej należy i należeć będzie do kompetencji
samorządu.
Problemem bardzo ściśle powiązanym ze sposo-
bem finansowania domów pomocy społecznej jest
problem finansowania usług zdrowotnych dla miesz-
kańców domów. Domy pomocy społecznej, które nie
mają w obowiązku świadczenia usług zdrowotnych
a jedynie umożliwiają mieszkańcom korzystanie
z tych usług, w praktyce muszą je świadczyć z uwagi
na konieczność zapewnienia opieki i pielęgnacji
mieszkańcom przez 24 godziny na dobę.
Ustawa o pomocy społecznej w art. 55 wskazuje,
że dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe,
opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie
obowiązującego standardu, w zakresie i formach
wynikających z indywidualnych potrzeb osób w nim
przebywających, oraz w art. 58 wskazuje, iż po stro-
nie domu leży obowiązek umożliwienia i zorganizo-
wania pomocy mieszkańcom w dostępie do korzysta-
nia ze świadczeń zdrowotnych, przysługujących im
na podstawie przepisów o świadczeniach z ubezpie-
czenia zdrowotnego.
Pomimo stanowiska Ministerstwa Zdrowia, że
w świetle przypisów ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze
zm.), aktów wykonawczych do tej ustawy oraz za-
rządzenia prezesa NFZ w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach, wydawane w oparciu o art. 102 ust. 5 pkt 21
i 25 oraz art. 146 ust. 1 pkt 1 i 3 ww. ustawy, prawo
do korzystania ze świadczeń opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych przysługuje
osobom przebywającym w domach pomocy społecz-
nej i objętym powszechnym ubezpieczeniem zdro-
wotnym na takich samych zasadach jak pozostałym
świadczeniobiorcom, którzy potrzebują pomocy me-
dycznej w warunkach domowych, to zdaniem Mini-
sterstwa Pracy i Polityki Społecznej prawo to nie
działa skutecznie wobec mieszkańców domów pomo-
cy społecznej. Dlatego też resort będzie podejmować
działania w celu przeniesienia ciężaru finansowania
świadczeń zdrowotnych w domach pomocy społecz-
nej na Narodowy Fundusz Zdrowia.
W związku z nowelizacją ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej w czerwcu 2006 r., która umożli-
wiła w ramach struktury organizacyjnej zakładu
opieki zdrowotnej wydzielenie jednostki organiza-
cyjnej zlokalizowanej na terenie jednostki organiza-
cyjnej pomocy społecznej (dom pomocy społecznej
lub całodobowa placówka opiekuńczo-wychowaw-
cza) minister pracy i polityki społecznej skierował
do wszystkich starostów/prezydentów miast na pra-
wach powiatu apel w sprawie podjęcia działań w kie-
runku utworzenia takich jednostek, które sprawo-
wałyby opiekę medyczną nad mieszkańcami domów
pomocy społecznej. Według danych zebranych przez
wydziały polityki społecznej na koniec III kwartału
2007 r., tylko w 17 domach pomocy społecznej utwo-
rzone zostały zakłady opieki zdrowotnej.
Tak więc, w większości przypadków, domy pomo-
cy społecznej w dalszym ciągu finansują usługi zdro-
wotne, które powinny być finansowane z Narodowe-
go Funduszu Zdrowia. Przekłada się to negatywnie
na sytuację finansową mieszkańców, którzy już pła-
cą składki na ubezpieczenia zdrowotne, a także ich
rodzin oraz gmin, które dopłacają do pełnego kosztu
utrzymania mieszkańca, w którym zawarte są tak-
że koszty związane z bezpośrednim finansowaniem
usług zdrowotnych świadczonych w domach pomocy
społecznej.
W bieżącym roku pojawiła się nowa możliwość
dotycząca świadczenia usług pielęgniarskich w do-
mach pomocy społecznej w związku z podpisaniem
we wrześniu 2007 r. zarządzenia nr 69 prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia, umożliwiającego świad-
czenie środowiskowych usług pielęgniarskich rów-
nież przez pielęgniarki zatrudnione w domach po-
mocy społecznej. Resort w trybie roboczym ustalił
z Narodowym Funduszem Zdrowia między innymi,
że świadczenia zdrowotne należne mieszkańcom
mogą być realizowane w następujący sposób:
1) Zakład opieki zdrowotnej występuje do woje-
wody o zmianę statutu – rozszerza działalność
o świadczenia dla mieszkańców domów pomocy spo-
łecznej przez wydzieloną jednostkę. Występuje do
inspekcji sanitarnej o dopuszczenie siedziby DPS
jako miejsca świadczeń zdrowotnych. Po spełnieniu
warunków lokalowych realizuje świadczenia zdro-
wotne, które mogą być świadczone przez pielęgniar-
ki domu pomocy społecznej po zawarciu z nimi sto-
sownych umów, ale pod warunkiem spełniania wy-
mogów kwalifikacyjnych zawartych w zarządzeniu
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 69
z dnia 25 września 2007 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów o udzielenie
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: podstawowa
opieka zdrowotna (§ 22).
2) Zakład opieki zdrowotnej rozlicza pielęgniarki
w systemie zadaniowym. Jeśli pielęgniarki zatrud-
nione w DPS spełniają wymagania kwalifikacyjne
w zakresie pielęgniarskiej opieki środowiskowej i są
wybrane przez pacjentów, mogą stać się pracowni-
kami ZOZ (zatrudnionymi w części lub na całym
etacie) i wówczas świadczą usługi zgodnie z § 31,
z uwzględnieniem załącznika 12 zarządzenia – kar-
ta oceny pacjenta (do 60 pkt skali Bartela), realizują
indywidualny plan opieki, zgodnie z załącznikiem
13 i w oparciu o katalog świadczeń – załącznik 14.
W takim przypadku ZOZ wyposaża pielęgniarkę
w zestaw przenośny dla pielęgniarki środowiskowej,
zgodnie z załącznikiem 10 do zarządzenia.
W ocenie NFZ w obecnym stanie prawnym brak
jest jakichkolwiek przesłanek, aby zakład opieki
zdrowotnej nie realizował pielęgniarskiej opieki śro-

dowiskowej, gdyż w przypadku wyboru przez pa-
cjenta lekarza – dyrektor ZOZ nie ma wyboru – wy-
bór lekarza jest podstawą do roszczenia. Dyrektor
ZOZ ma obowiązek zapewnienia takiej opieki. Gdy-
by dyrektorzy domów wskazywali, że zarządzenie
nr 69 nie jest realizowane, to NFZ mógłby zastoso-
wać instrumenty skutecznego wyegzekwowania
świadczenia usług pielęgniarstwa środowiskowego.
Pewne pozytywne doświadczenia w tym zakresie
posiada starosta pilski.
Jednocześnie wyjaśniam, że nie potrafię usto-
sunkować się do pierwszego pytania pani poseł Ma-
zurek, ponieważ analiza oraz uporządkowanie za-
sad i okresu pobytu w zakładach opiekuńczo-leczni-
czych i pielęgnacyjno-opiekuńczych nie leży w kom-
petencji tut. resortu. Jeśli chodzi o liczbę osób kiero-
wanych do domów pomocy społecznej, to muszę
przyznać, że od 2004 r. sytuacja w tym zakresie ule-
gła zasadniczej poprawie i gminy kierują znacznie
więcej osób niż w latach poprzednich. Obecnie, śred-
nio w całej Polsce, liczba wolnych miejsc nie prze-
kracza liczby 2. Oczywiście w jednostkowych przy-
padkach liczba wolnych miejsc może być większa.
Natomiast ujednolicenie zasad odpłatności w do-
mach pomocy społecznej i zakładach opiekuńczo-
-leczniczych na dzień dzisiejszy nie jest możliwe, bo-
wiem aby dom pomocy społecznej mógł świadczyć
usługi zdrowotne, finansowane ze środków Narodo-
wego Funduszu Zdrowia, musiałby uzyskać status
zakładu opieki zdrowotnej, czego nie przewiduje się
w obecnych planach reformy służby zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Neumanna
w sprawie wykluczenia z nauczania muzyki
i plastyki w szkole podstawowej i gimnazjum
przez osoby, które skończyły studia
podyplomowe, kursy kwalifikacyjne
z przedmiotu sztuka (4077)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-4077/08) złożoną przez pana
posła Sławomira Neumanna w sprawie planowane-
go wykluczenia z nauczania muzyki i plastyki osób,
które uzyskały przygotowanie w zakresie sztuki,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
887
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie prowadzi
działań zmierzających do wykluczenia z nauczania
muzyki i plastyki osób, które uzyskały przygotowa-
nie w zakresie sztuki.
W przesłanej panu posłowi, pismem nr DKOW-
-WK-WD-0401-84/08 z dnia 15 lipca br., odpowiedzi
na interwencję w analogicznej sprawie minister edu-
kacji narodowej informował, że nowy przedmiot:
sztuka wprowadzono do szkół w 1999 r. w związku
z reformą systemu oświaty. Zgodnie z przepisami
rozporządzenia ministra edukacji narodowej z dnia
15 lutego 1999 r. w sprawie ramowych planów na-
uczania w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 14,
poz. 128, z późn. zm.) zastąpił on dwa przedmioty:
muzykę i plastykę.
Zgodnie z obowiązującymi w tym okresie przepi-
sami podstawa programowa przedmiotu sztuka
obejmowała treści właściwe dla plastyki i muzyki.
Opracowany w roku 2000 program ramowego kursu
kwalifikacyjnego dla nauczycieli przedmiotu sztuka
odpowiadał obowiązującej wówczas podstawie pro-
gramowej przedmiotu sztuka.
Wraz z wejściem w życie przepisów rozporządze-
nia ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 12 lu-
tego 2002 r. w sprawie ramowych planów nauczania
w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 15, poz. 142,
z późn. zm.) zrezygnowano z realizacji sztuki jako
odrębnego przedmiotu.
Należy jednocześnie wyjaśnić, że w świetle § 3
ust. 10 ww. rozporządzenia w szkolnym planie na-
uczania dopuszcza się zestawienie zajęć edukacyj-
nych w blok przedmiotowy, w ramach którego pro-
wadzone jest zintegrowane nauczanie treści i umie-
jętności z różnych dziedzin wiedzy, realizowane
w toku jednolitych zajęć edukacyjnych.
Z uwagi na to zajęcia z przedmiotów muzyka
i plastyka mogą być prowadzone w bloku przedmio-
towym sztuka, przy czym zajęcia te obejmują wów-
czas nauczanie treści programowych przedmiotów
plastyka i muzyka.
Wymagania kwalifikacyjne niezbędne do zajmo-
wania stanowiska nauczyciela określone zostały
w art. 9 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Na-
uczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn.
zm.) oraz przepisach rozporządzenia ministra edu-
kacji narodowej i sportu z dnia 10 września 2002 r.
w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych
od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków,
w których można zatrudnić nauczycieli niemających
wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu
kształcenia nauczycieli (Dz. U. Nr 155, poz. 1288).
Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia kwali-
fikacje do zajmowania stanowiska nauczyciela po-
siada między innymi osoba, która legitymuje się dy-
plomem ukończenia studiów wyższych na kierunku
(specjalności) innym niż nauczany przedmiot lub ro-
dzaj prowadzonych zajęć, która ponadto posiada przy-
gotowanie pedagogiczne i ukończyła studia podyplo-
mowe lub kurs kwalifikacyjny z zakresu nauczanego
przedmiotu lub rodzaju prowadzonych zajęć.
888
Z uwagi na to, że ramowy program kursu kwali-
fikacyjnego w zakresie sztuki odpowiada podstawie
programowej przedmiotów plastyka i muzyka okre-
ślonej w rozporządzeniu ministra edukacji narodo-
wej i sportu z dnia 26 lutego 2002 r. w sprawie pod-
stawy programowej wychowania przedszkolnego
oraz kształcenia ogólnego w poszczególnych typach
szkół (Dz. U. Nr 51, poz. 458 z późn. zm.) w ocenie
ministerstwa edukacji narodowej można uznać, że
osoby legitymujące się świadectwem ukończenia
kursu kwalifikacyjnego w zakresie sztuki posiadają
kwalifikacje do zajmowania stanowiska nauczyciela
plastyki i muzyki.
Analogicznie w przypadku ukończenia studiów
podyplomowych dla nauczycieli z zakresu sztuki,
które w opinii Ministerstwa Edukacji Narodowej
mogą być uznane za uprawniające do zajmowania
stanowiska nauczyciela plastyki i muzyki.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że decyzja
o powierzeniu nauczycielowi prowadzenia poszcze-
gólnych zajęć należy jednak do dyrektora szkoły.
Mając na uwadze powyższe, Ministerstwo Edu-
kacji Narodowej nie przeprowadzało analiz dotyczą-
cych skutków wykluczenie z nauczania muzyki
i plastyki osób, które uzyskały przygotowanie w za-
kresie sztuki.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 18 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej,
Bartosza Arłukowicza i Grzegorza Pisalskiego
w sprawie zmian, jakie rząd zamierza
wprowadzić w programie wieloletnim
„Pomoc państwa w zakresie dożywiania”
na podstawie doświadczeń z jego realizacji
w 2007 r. (4078)
W odpowiedzi na interpelację posłów: pani Bo-
żeny Kotkowskiej oraz panów Bartosza Arłukowi-
cza i Grzegorza Pisalskiego w sprawie zmian, jakie
rząd zamierza wprowadzić w programie wielolet-
nim „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”, na
podstawie doświadczeń z jego realizacji w 2007 r.,
przesłaną przy piśmie SPS-023-4078/08 z dnia
9 lipca 2008 r., pragnę uprzejmie poinformować
Pana Marszałka, że:
Do celów programu wieloletniego przewidziane-
go ustawą z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu
programu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie
dożywiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259) należy m.in.
wsparcie gmin w wypełnianiu zadań własnych
o charakterze obowiązkowym w zakresie dożywia-
nia dzieci oraz zapewnienie posiłku osobom jego po-
zbawionym, ze szczególnym uwzględnieniem osób
z terenów objętych wysokim poziomem bezrobocia
i ze środowisk wiejskich, a także długofalowe dzia-
łanie w zakresie poprawy stanu zdrowia dzieci
i młodzieży poprzez ograniczanie zjawiska niedo-
żywienia.
Z realizacji programu corocznie jest przedstawia-
ne Radzie Ministrów sprawozdanie dotyczące prze-
biegu powyższego programu na podstawie informa-
cji przekazanych przez ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania oraz wojewodów jako
koordynatorów programu w województwie. Jak wy-
nika z przedstawionych danych ze sprawozdania
z realizacji programu wieloletniego „Pomoc państwa
w zakresie dożywiania” za okres styczeń–grudzień
2007 r. liczba dzieci i młodzieży zmniejszyła się
o 119 670 osób. Na malejącą liczbę dzieci i młodzieży
m.in. mogły mieć wpływ tendencje demograficzne.
W informacjach kierowanych do Ministerstwa Pra-
cy i Polityki Społecznej wydziały polityki społecznej
urzędów wojewódzkich wskazują na zjawisko niżu
demograficznego, które wiąże się ze spadkiem liczby
dzieci korzystających z dożywiania w szkole. Według
danych Ministerstwa Edukacji Narodowej w roku
2007 zmniejszyła się w stosunku do roku 2006
o 440 665 liczba dzieci i młodzieży uczęszczającej do
przedszkoli i szkół. Do kolejnych czynników, które
mogą mieć wpływ na malejącą liczbę dzieci i mło-
dzieży korzystających ze wsparcia przewidzianego
programem, można zaliczyć także niechęć do jedze-
nia obiadów w szkole.
Jednocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, że niezależnie od działań podejmowanych
przez rząd w celu zapewnienia potrzebującym dzie-
ciom i młodzieży posiłku niezbędna jest wola rodzi-
ców w tym zakresie. Obecnie trwają prace w sprawie
nowelizacji ustawy o ustanowieniu programu wielo-
letniego „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”.
Zaproponowane zmiany w ustawie pozwolą na otrzy-
mywanie posiłków przez dzieci i młodzież, które
z różnych powodów, najczęściej od nich niezależ-
nych, nie mają szans na spożycie żadnego posiłku
w szkole, bez konieczności przeprowadzania rodzin-
nych wywiadów środowiskowych.
W toku realizacji programu potrzeby gmin w za-
kresie środków z dotacji celowej budżetu państwa
jak i wielkość środków własnych gmin przewidzia-
nych na realizację programu mogą ulegać zmianie.
Zjawisko zwiększenia udziału gmin w finansowaniu
zadań wynikających z programu można rozpatry-
wać w stosunku do planowanego poziomu w budże-
tach gmin. Zgodnie z art. 14 ust. 1 wspomnianej
ustawy o ustanowieniu programu wieloletniego po-
ziom tych środków powinien być nie mniejszy niż
40% przewidywanych kosztów realizacji programu.
Należy przypomnieć, że decyzja w sprawie zmian

udziału środków własnych gmin należy do kompe-
tencji wojewody jako koordynatora programu w wo-
jewództwie.
Pragnę wyjaśnić, że z budżetu państwa gwaran-
towana jest corocznie kwota nie niższa niż 500 mln zł
na zapewnienie funkcjonowania programu. Co roku
są weryfikowane potrzeby w zakresie środków fi-
nansowych, które pozwolą gminom na realizację
programu, co znajduje odzwierciedlenie w zmianach
wysokości środków przekazywanych w kolejnych
transzach. Jak wynika z doświadczeń funkcjonowa-
nia programu, od roku 2006 gminy otrzymywały
wsparcie finansowe na realizację przez nie zadania
dożywiania do wysokości zgłoszonych potrzeb na
środki finansowe. Środki finansowe planowane są
w budżetach wojewodów oraz rezerwie celowej bu-
dżetu państwa. Zgodnie z ustawą budżetową środki
na realizację programu wieloletniego zapisane są
w części, której dysponentami są wojewodowie, oraz
w części: Rezerwy celowe. Wojewoda, dysponując
środkami zapisanymi w ustawie budżetowej na ko-
lejny rok, w obrębie swojego budżetu może realizo-
wać zadanie przewidziane w ramach programu „Po-
moc państwa w zakresie dożywiania” począwszy od
miesiąca stycznia.
Zgodnie z uchwałą nr 126/2007 Rady Ministrów
z dnia 17 lipca 2007 r. w sprawie harmonogramu za-
dań wykonywanych w roku 2008 w ramach progra-
mu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie doży-
wiania” oraz kierunków realizacji na następne dwa
lata (M.P. Nr 45, poz. 533) ustanowione kierunki re-
alizacji programu na rok 2008 zakładały zwiększe-
nie o 50 mln zł – z 200 mln zł w roku 2007 do 250 mln zł
– środków budżetu państwa przeznaczonych na re-
alizację programu w tych częściach budżetu pań-
stwa, których dysponentami są wojewodowie. Odpo-
wiednio w roku 2009 zapisano zwiększenie o 50 mln
zł, z 250 mln zł w roku 2008 do 300 mln zł. Dokony-
wane zwiększenia środków o 50 mln zł mogą świad-
czyć o jeszcze dokładniejszej weryfikacji potrzeb
przez gminy i pełniejszym wykorzystaniu oferowa-
nej przez program możliwości uzyskania wsparcia
finansowego.
W roku 2007 r., jak wynika ze sprawozdania,
koszt realizacji programu wyniósł 811 079 763 zł. Ze
środków budżetu państwa wydatkowano 527 107 262 zł,
zaś ze środków własnych gminy przeznaczyły ogó-
łem kwotę 283 972 501 zł. W roku 2007, w stosunku
do wysokości środków finansowych zapisanych w usta-
wie budżetowej na realizację programu, przeznaczo-
no o 27 mln zł więcej na ten cel. Dlatego też
w uchwale nr 125 Rady Ministrów z dnia 10 czerwca
2008 r. w sprawie harmonogramu zadań wykonywa-
nych w roku 2009 w ramach programu wieloletniego
„Pomoc państwa w zakresie dożywiania” oraz kie-
runków realizacji programu na ten rok ustanowiono
zwiększenie o 50 mln zł – z 500 mln zł w roku 2008
do 550 mln zł w roku 2009 – środków budżetu pań-
stwa przeznaczonych na realizację programu.
889
Pragnę zaznaczyć, że doświadczenia z realizacji
programu wieloletniego pokazują, że w sytuacji
wzrostu cen żywności i kosztów przygotowywania
posiłków podmioty uczestniczące w udzielaniu doży-
wiania dla dzieci i osób wymagających takiej pomo-
cy zapewniały ciągłą realizację programu. Należy tu
wymienić np. szkoły wiejskie. Otrzymują one daro-
wizny w postaci płodów rolnych od rodziców dzieci,
które uczęszczają do szkoły, co wpływa na obniżenie
kosztu posiłku. Ponadto rozporządzenie Rady Mini-
strów z dnia 7 lutego 2006 r. w sprawie realizacji
programu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie
dożywiania” (Dz. U. Nr 25, poz. 186, z poźn. zm.) § 8
przewiduje przy ustalaniu wysokości dla gminy
uwzględnienie m.in. liczby dzieci i młodzieży wyma-
gających pomocy oraz średniego kosztu posiłku.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej,
Bartosza Arłukowicza i Grzegorza Pisalskiego
w sprawie terminu rozpoczęcia przez NFZ
realizacji programu „Profilaktyka i terapia
krwawień u dzieci z hemofilią A i B” (4079)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej: pani
Bożeny Kotkowskiej, pana Bartosza Arłukowicza
i pana Grzegorza Pisalskiego, w sprawie terminu
rozpoczęcia przez Narodowy Fundusz Zdrowia re-
alizacji programu „Profilaktyka i terapia krwawień
u dzieci z hemofilią A i B”, przesłaną przy piśmie
znak SPS-023-4079/08 z dnia 9 lipca 2008 r., uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Terapeutyczny program zdrowotny „Zapobiega-
nie krwawieniom u dzieci z hemofilią A i B” został
wprowadzony zarządzeniem nr 45/2008/DGL z dnia
7 lipca 2008 r. przez prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia. W dniu 9 lipca br. na stronie internetowej
NFZ został zamieszczony komunikat, w którym
fundusz informuje o uruchomieniu ww. programu.
Opracowany przez NFZ ww. terapeutyczny
program zdrowotny obejmuje całą populację dzieci
w grupie wiekowej od 0 do 18 lat ze wskazaniami
do profilaktyki pierwotnej lub wtórnej, tj. ok. 450
dzieci w skali kraju, i będzie finansowany ze środ-
ków NFZ.
Cele programu:
1) pierwotna profilaktyka krwawień u dzieci cho-
rych na ciężką postać hemofilii A i B;
890
2) wtórna profilaktyka krwawień po wylewach
u dzieci z hemofilią A i B.
Ponadto w projekcie określono m.in.: kryteria
włączenia do programu, schemat podawania leku,
zasady kwalifikacji chorych do leczenia w ramach
programu, kryteria zakończenia udziału w progra-
mie oraz wymagania wobec świadczeniodawców
udzielających świadczeń w ramach programu.
Ze szczegółowych informacji przedstawionych
przez Narodowy Fundusz Zdrowia, dotyczących opra-
cowania i terminu wdrożenia do realizacji przed-
miotowego programu, wynika, że:
Projekt terapeutycznego programu zdrowotnego
„Profilaktyka i terapia krwawień u dzieci z hemofi-
lią A i B” powstawał w funduszu, we współpracy
z konsultantem krajowym w dziedzinie onkologii
i hematologii dziecięcej prof. Jerzym Kowalczykiem.
W trakcie prac oraz po przeprowadzeniu konsul-
tacji uzgodniono opis przedmiotowego programu
zdrowotnego, którego realizacja będzie mieściła się
w kwocie ok. 83 mln zł.
Po opublikowaniu opisu ww. programu, zarządze-
niem nr 45/2008/DGL prezesa NFZ z dnia 7 lipca
2008 r., Narodowy Fundusz Zdrowia w ścisłej współ-
pracy z Narodowym Centrum Krwi podjął prace
związane z rozpoczęciem negocjacji z regionalnymi
centrami krwiodawstwa i krwiolecznictwa (zgodnie
z obowiązującym w Polsce systemem RCKiK są dys-
trybutorami leków krwiopochodnych).
Zakup czynników krzepnięcia realizowany jest
przez Narodowe Centrum Krwi, natomiast rozdy-
sponowanie czynników krzepnięcia, zgodnie z art. 27
ust. 6 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej
służbie krwi, powierzone zostało regionalnym cen-
trom krwiodawstwa i krwiolecznictwa, które na
podstawie umów z funduszem będą dystrybuowały
koncentraty czynników krzepnięcia do bezpośred-
nich wykonawców programu – oddziałów szpital-
nych oraz poradni.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Marii Zuby
w sprawie zagwarantowania pracownikom
zatrudnionym w bezpośredniej produkcji
w kopalniach wydobywających
piaskowce kwarcytowe uprawnień
do wcześniejszych emerytur (4081)
W związku z przekazaną przez Pana Marszałka
przy piśmie z dnia 9 lipca 2008 r., znak: SPS-023-
-4081/08, interpelacją poseł Marii Zuby w sprawie
zagwarantowania pracownikom zatrudnionym w bez-
pośredniej produkcji w kopalniach wydobywają-
cych piaskowce kwarcytowe uprawnień do wcze-
śniejszych emerytur, uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Jednym z założeń obowiązującego w naszym kra-
ju systemu ubezpieczeń społecznych jest stopniowe
wygaszanie przywileju wcześniejszego przejścia na
emeryturę. W związku z tym, zgodnie z obowiązują-
cymi przepisami ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, możliwość wcześniejszego zakończenia
aktywności zawodowej z tytułu pracy w warunkach
szczególnych dotyczy wyłącznie pracowników, któ-
rzy warunki do uzyskania wcześniejszej emerytury
spełnią do 31 grudnia 2008 r.
Rząd wielokrotnie deklarował, że dalsze utrzy-
mywanie możliwości wcześniejszego przechodzenia
na emeryturę nie jest możliwe zarówno ze względów
demograficznych, jak i gospodarczych. Rząd ma peł-
ną świadomość, że wczesna dezaktywizacja zawodo-
wa powoduje wzrost obciążeń z tytułu zabezpiecze-
nia społecznego. Jest to dodatkowy koszt, który po-
noszą wszystkie osoby pracujące w postaci wyższych
podatków. Jeżeli przy wzrastającym w najbliższych
latach odsetku osób w wieku poprodukcyjnym wiek
emerytalny pozostanie na dotychczasowym pozio-
mie, to budżet może nie udźwignąć rosnącego kosz-
tu emerytur. Z powyższych względów dalsze utrzy-
mywanie instytucji wcześniejszych emerytur nie
jest możliwe.
Jednak równocześnie, ze względów społecznych,
dla części osób wykonujących prace w szczególnych
warunkach lub o szczególnym charakterze, które
z końcem bieżącego roku utracą możliwość wcze-
śniejszego przechodzenia na emeryturę, projekto-
wany jest nowy system emerytur pomostowych.
System ten ma zacząć funkcjonować od 1 stycznia
2009 r.
Aktualna wersja projektu ustawy o emerytu-
rach pomostowych została w dniu 19 czerwca br.
wysłana do uzgodnień międzyresortowych i do
konsultacji społecznych. Projekt ustawy o emery-
turach pomostowych jest także równolegle przed-
miotem prac połączonych zespołów ds. ubezpieczeń
społecznych oraz ds. polityki gospodarczej i rynku
pracy Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych.
W stanowiącym załącznik do projektowanej usta-
wy wykazie rodzajów prac w szczególnych warun-
kach rodzących prawo do emerytur pomostowych
wymienione zostały między innymi prace udostęp-
niające lub eksploatacyjne związane z urabianiem
minerałów skalnych. W aktualnej wersji projektu
ustawy przy tej pozycji nie ma ograniczenia „bez
prac w górnictwie”. Jak wyjaśnia Centralny Insty-
tut Ochrony Pracy, prace przy bezpośredniej pro-
dukcji w kopalniach odkrywkowych wydobywają-
cych piaskowce kwarcytowe mieszczą się w pozycji:

prace udostępniające lub eksploatacyjne związane
z urabianiem minerałów skalnych.
Rozstrzygniecie, jakie konkretnie prace przy
bezpośredniej produkcji w kopalniach odkrywko-
wych wydobywających piaskowce kwarcytowe speł-
niają kryteria prac wykonywanych w szczególnych
warunkach, będzie się odbywało na poziomie zakła-
du pracy.
Chciałabym przy tym podkreślić, że w przeci-
wieństwie do dotychczasowych przepisów o wcze-
śniejszych emeryturach w projektowanym wykazie
uprawniającym do emerytur pomostowych przed-
stawiane są rodzaje prac, a nie konkretne stanowi-
ska pracy. Oznacza to, że jednemu rodzajowi pracy
w nowym wykazie może odpowiadać kilka stano-
wisk pracy, na których dany rodzaj pracy jest wyko-
nywany.
Tak więc, reasumując, pracownicy wykonujący
prace udostępniające lub eksploatacyjne związane
z urabianiem minerałów skalnych w kopalniach od-
krywkowych wydobywających piaskowce kwarcyto-
we zostaną objęci projektowanymi rozwiązaniami
ustawy o emeryturach pomostowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Norberta Wojnarowskiego
w sprawie opłat za badania lekarskie
pracowników firm ochroniarskich (4082)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 9 lipca 2008 r. (znak: SPS-
-023-4082/08), przekazujące interpelację pana Nor-
berta Wojnarowskiego w sprawie opłat za badania le-
karskie pracowników ubiegających się o wydanie li-
cencji oraz posiadających licencję pracownika ochrony
fizycznej, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z upoważnieniem ustawowym zawartym
w art. 34 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o ochro-
nie osób i mienia (Dz. U. z 2005 r. Nr 145, poz. 1221,
z późn. zm.) minister zdrowia i opieki społecznej
w porozumieniu z ministrem spraw wewnętrznych
i administracji oraz ministrem finansów został zo-
bowiązany do określenia, w drodze rozporządzenia,
zasad, zakresu, trybu i częstotliwości przeprowa-
dzania badań lekarskich i psychologicznych osób
ubiegających się o wydanie licencji oraz posiadają-
cych licencję pracownika ochrony fizycznej, jedno-
stek uprawnionych do przeprowadzania badań oraz
wzorów druków stosowanych w związku z tymi ba-
daniami, jak również wysokości i trybu wnoszenia
opłat za te badania.
891
Na tej podstawie zostało wydane rozporządzenie
ministra zdrowia i opieki społecznej z dnia 23 marca
1999 r. w sprawie badań lekarskich i psychologicz-
nych osób ubiegających się o wydanie licencji oraz
posiadających licencję pracownika ochrony fizycznej
(Dz. U. Nr 30, poz. 299, z późn. zm.). Rozporządze-
nie to posiada jednak pewne sprzeczności z podsta-
wowymi aktami prawnymi, które w sposób pośredni
i bezpośredni regulują materię będącą przedmiotem
powyższego rozporządzenia. Sprzeczności te doty-
czą przede wszystkim przepisów Kodeksu pracy,
a także:
1) dyrektywy Rady Europy z dnia 12 czerwca
1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu po-
prawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miej-
scu pracy (89/391/EWG);
2) art. 14 konwencji nr 161 Międzynarodowej Or-
ganizacji Pracy, dotyczącej pracowniczych służb
zdrowia.
Dlatego w 2006 r. został przygotowany projekt
rozporządzenia ministra zdrowia zmieniającego roz-
porządzenie ministra zdrowia i opieki społecznej
z dnia 23 marca 1999 r. w sprawie badań lekarskich
i psychologicznych osób ubiegających się o wydanie
licencji oraz posiadających licencję pracownika
ochrony fizycznej (Dz. U. Nr 30, poz. 299, z późn.
zm.). W projekcie tym przewidywana była zmiana
brzmienia § 13 ust. 1. Znowelizowany zapis nakła-
dał na pracodawcę obowiązek uiszczania opłaty za
badania lekarskie i psychologiczne pracowników po-
siadających licencję pracownika ochrony fizycznej.
Podczas posiedzenia Komisji Prawniczej, które-
go przedmiotem był projekt tego rozporządzenia,
przedstawiciel Rządowego Centrum Legislacji od-
rzucił możliwość dokonania zmian dotyczących
opłat za badania (§ 12 i 13), argumentując, że prze-
pis ten jest niezgodny z Konstytucją RP oraz tre-
ścią upoważnienia ustawowego zawartego w art. 34
ww. ustawy.
Ponadto w projekcie rozporządzenia w § 3 ust. 2
zaproponowano, żeby obok instytucji uprawnionych
do przeprowadzania badań osób ubiegających się
o licencję pracownika ochrony fizycznej oraz posia-
dających licencję pracownika ochrony fizycznej wy-
mienionych w powyższym wykazie byli uprawnieni
również lekarze spełniający wymagania określone
w § 4 ust. 1 pkt 1–4 rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 7 września 2000 r. w sprawie badań le-
karskich i psychologicznych osób ubiegających się
lub posiadających pozwolenie na broń (Dz. U. Nr 79,
poz. 898, z późn. zm.). Rozwiązanie takie pozwoliło-
by przeprowadzać przedmiotowe badania wszyst-
kim lekarzom spełniającym wymagania określone
w wyżej wymienionej regulacji, a nie tylko tym, któ-
rzy są zatrudnieni w instytucjach wymienionych
w wykazie. Poza tym każdy zakład opieki zdrowot-
nej, który zatrudniłby lekarza spełniającego po-
wyższe wymagania, mógłby wykonywać przedmio-
towe badania, co jest zgodne z zasadą równości wo-
892
bec prawa oraz zasadą wolności działalności gospo-
darczej.
Prace legislacyjne nad tym projektem wstrzymy-
wano na wniosek ministra spraw wewnętrznych
i administracji, który argumentował to trwającymi
pracami legislacyjnymi nad projektem ustawy
o ochronie osób i mienia, której wejście w życie spo-
wodowałoby wydanie nowego aktu wykonawczego.
Minister ten stwierdzał również, że projektowany
§ 3 ust. 2, zgodnie z którym jednostkami uprawnio-
nymi do przeprowadzania badań osób ubiegających
się o licencję pracownika ochrony fizycznej oraz po-
siadających licencję pracownika ochrony fizycznej
będą również lekarze spełniający określone wyma-
gania, będzie niezgodny z brzmieniem upoważnie-
nia ustawowego zawartego w art. 34 ustawy z dnia
22 sierpnia 1997 r. o ochronie osób i mienia (Dz. U.
z 2005 r. Nr 145, poz. 1221, z późn. zm.). Minister
zdrowia, stojąc na stanowisku, że przepis ten jest
zgodny z brzmieniem upoważnienia ustawowego,
podpisał rozporządzenie i 1 lutego br. przekazał
w celu podpisania „w porozumieniu” do ministra
spraw wewnętrznych i administracji. Jednakże mi-
nister spraw wewnętrznych i administracji odmówił
podpisania tego rozporządzenia.
Minister spraw wewnętrznych i administracji
stwierdził, że przyjęcie projektowanego § 3 ust. 2,
zgodnie z którym jednostkami uprawnionymi do
przeprowadzania badań osób ubiegających się o li-
cencję pracownika ochrony fizycznej oraz posiadają-
cych licencję pracownika ochrony fizycznej będą
również lekarze spełniający wymagania określone
w § 4 ust. 1 rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
7 września 2000 r. w sprawie badań lekarskich
i psychologicznych osób ubiegających się lub posia-
dających pozwolenie na broń (Dz. U. Nr 79, poz. 898,
z późn. zm.), byłoby przekroczeniem zakresu upo-
ważnienia ustawowego. Poza tym podkreślił, że
rozwiązanie przyjęte w § 3 ust. 2 projektu rozpo-
rządzenia budzi wątpliwości, czy dochowana zosta-
nie należyta staranność w prowadzeniu, przecho-
wywaniu i archiwizowaniu dokumentacji przed-
miotowych badań.
Minister zdrowia stoi na stanowisku, że do jed-
nostek uprawnionych do przeprowadzania badań
można zaliczyć osobę lekarza, gdyż pojęcie „jednost-
ka” oznacza pojedynczego człowieka lub wyodręb-
nioną, jednolitą całość, najmniejszą podstawową ca-
łość organizacyjną będącą cząstką większego zespo-
łu, np. oddział wojska, instytucja (Mały Słownik
Języka Polskiego pod red. Elżbiety Sobol, Warszawa
1997, str. 281). Zatem określenie w projektowanym
rozporządzeniu lekarzy spełniających łącznie wy-
magania unormowane w § 4 ust. 1 rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 7 września 2000 r. w spra-
wie badań lekarskich i psychologicznych osób ubie-
gających się lub posiadających pozwolenie na broń,
jako jednostek uprawnionych do przeprowadzania
przedmiotowych badań, nie stanowi wyjścia poza
ramy upoważnienia ustawowego.
Powyższe stanowisko zostało zaakceptowane
przez przedstawiciela Rządowego Centrum Legisla-
cji podczas posiedzeń Komisji Prawniczej.
Odnosząc się do zagadnienia dotyczącego maksy-
malnych stawek za wykonanie badań lekarskich
i psychologicznych, pragnę poinformować, że znie-
sienie „sztywnej’ opłaty za badania lekarskie i psy-
chologiczne nie jest możliwe do zrealizowania w roz-
porządzeniu, ze względu na obecne brzmienie dele-
gacji ustawowej zawartej w art. 34 ustawy o ochro-
nie osób i mienia.
Reasumując, przyczyną nieuregulowania do tej
pory w sposób prawidłowy kwestii dotyczących ba-
dań lekarskich i psychologicznych oraz jednostek
uprawnionych do przeprowadzania badań osób ubie-
gających się o wydanie licencji oraz posiadających
licencję pracownika ochrony fizycznej są:
— wadliwe regulacje prawne zawarte w tej usta-
wie;
— trwające od kilku lat prace nad jej noweliza-
cją, której projekt zawiera przeniesienie pokrywania
kosztów badań na pracodawców oraz uchylenie za-
łącznika nr 1 do rozporządzenia, stanowiącego enu-
meratywny wykaz jednostek uprawnionych do prze-
prowadzania przedmiotowych badań;
— odmowa podpisu „w porozumieniu” przez mi-
nistra spraw wewnętrznych i administracji noweli-
zacji rozporządzenia w sprawie badań lekarskich
i psychologicznych osób ubiegających się o wydanie
licencji oraz posiadających licencję pracownika
ochrony fizycznej.
Pragnę zaznaczyć, że w sprawie tej złożył skargę
do Trybunału Konstytucyjnego rzecznik praw oby-
watelskich. W najbliższym czasie sprawa ta powin-
na być rozpatrzona przez trybunał, a wydany wyrok
niewątpliwie wpłynie na definitywne rozwiązanie
tych kwestii.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Krzysztofa Matyjaszczyka
i Wacława Martyniuka
w sprawie przywrócenia jednostce ZUS
w Tarnowskich Górach rangi oddziału (4083)
W odpowiedzi na interpelację posłów Krzysztofa
Matyjaszczaka i Wacława Martyniuka (SPS-023-
-4083/08) z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie przywró-
cenia jednostce ZUS w Tarnowskich Górach rangi

oddziału, przekazaną przy piśmie sekretarza stanu,
szefa Gabinetu Politycznego Prezesa Rady Mini-
strów z dnia 11 lipca 2008 r., znak: DSPA-4401-
-3998/08, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami ustawy
z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpie-
czeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz.74,
z późn. zm.) tworzenie, przekształcanie i znoszenie
terenowych jednostek organizacyjnych oraz okre-
ślanie ich siedziby, właściwości terytorialnej i rze-
czowej należy do zakresu działania prezesa Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych.
Struktura terytorialna Zakładu Ubezpieczeń Spo-
łecznych jest dostosowana przede wszystkim do licz-
by obsługiwanych pracodawców i ubezpieczonych na
danym terenie oraz odległości do najbliższej placów-
ki terenowej zakładu, co ma na celu ułatwienie do-
stępu i zapewnienie bliskiego kontaktu z ZUS dla
wszystkich grup klientów przy zachowaniu optyma-
lizacji kosztów funkcjonowania instytucji.
Mając na uwadze zachowanie optymalnego kształ-
tu struktury terenowych jednostek organizacyjnych
– tak z punktu widzenia klientów, jak i racjonaliza-
cji kosztów – od stycznia 2008 r. działa w Zakładzie
Ubezpieczeń Społecznych zespół do spraw analizy
sieci terenowych jednostek organizacyjnych. Prace
zespołu koncentrują się na dostosowaniu struktury
terenowych jednostek organizacyjnych ZUS do dy-
namicznie zmieniającej się sytuacji demograficznej
i gospodarczej kraju. Są one poprzedzone wnikliwy-
mi i wielopłaszczyznowymi analizami, uwzględnia-
jącymi specyfikę uwarunkowań społeczno-gospo-
darczych danego regionu.
Prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecznych poin-
formował mnie, że obecnie szczegółowemu badaniu
poddawana jest m.in. struktura terenowych jedno-
stek organizacyjnych ZUS na terenie województwa
śląskiego. Wyniki pracy tego zespołu będą podstawą
do wypracowania rozwiązań docelowych w tym za-
kresie.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie zapewnienia pracownikom
pomocy społecznej niezbędnej asysty policji
w momencie wykonywania postanowień
sądowych (4085)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 9 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4085/
893
08) dotyczące interpelacji posła na Sejm RP pani
Barbary Marianowskiej z dnia 24 czerwca 2008 r.
w sprawie zapewnienia pracownikom pomocy spo-
łecznej asysty policji w momencie wykonywania po-
stanowień sądowych uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż pracownik socjal-
ny nie jest funkcjonariuszem publicznym w rozu-
mieniu art. 115 § 13 Kodeksu karnego (Dz. U. z 1997 r.
Nr 88, poz. 553, z późn. zm.). W myśl obowiązują-
cych przepisów prawa policjanci nie są zobligowani
do udzielania pracownikom pomocy społecznej − przy
wykonywaniu przez nich czynności służbowych
− takiej asysty, jak w przypadku kuratorów sądo-
wych (vide: art. 9 pkt 5 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r.
o kuratorach sądowych – Dz. U. Nr 98, poz. 1071,
z późn. zm., oraz art. 598¹º Kodeksu postępowania
cywilnego – Dz. U. z 1964 r. Nr 43, poz. 296, z późn.
zm.), czy też komorników (rozporządzenie ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 28 stycz-
nia 2002 r. w sprawie udzielania pomocy lub asysto-
wania komornikowi przez Policję lub Straż Granicz-
ną przy wykonywaniu czynności egzekucyjnych
– Dz. U. Nr 10, poz. 106). Niemniej jednak ustawo-
dawca, biorąc pod uwagę specyfikę i warunki pracy
pracowników socjalnych, na mocy art. 121 ust. 2
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) zagwarantował
im ochronę prawną przewidzianą dla funkcjonariu-
szy publicznych. Pracownik socjalny korzysta z ochro-
ny przed naruszeniem nietykalności cielesnej, czyn-
ną napaścią, znieważaniem oraz wywieraniem wpły-
wu na czynności służbowe (m.in.: art. 222, art. 223,
art. 224, art. 226 K.k.). Powyższe służy nie tylko
ochronie osoby pracownika socjalnego, ale również
zapewnieniu poszanowania reprezentowanej przez
niego instytucji oraz zabezpieczeniu prawidłowego
funkcjonowania państwa. Ochrona prawna pracow-
nika socjalnego dotyczy również odpowiedzialności
odszkodowawczej, którą za określone osoby przejmuje
Skarb Państwa lub jednostka samorządu terytorial-
nego, lub inna osoba prawna wykonująca władzę pu-
bliczną z mocy prawa (art. 417 § 1 Kodeksu cywilnego
– Dz. U. z 1964 r. Nr 16, poz. 93, z późn. zm.).
Jednocześnie pragnę poinformować, iż aktualnie
prowadzone są prace nad projektem ustawy o zmia-
nie ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie
oraz niektórych innych ustaw. Prace nad ww. pro-
jektem prowadzi grupa robocza przy zespole monito-
rującym realizację „Krajowego programu przeciw-
działania przemocy w rodzinie”, a organem odpo-
wiedzialnym za przygotowanie projektu ustawy jest
minister pracy i polityki społecznej. Przedmiotowy
projekt przewiduje w art. 12a pkt 2 prawo pracowni-
ka socjalnego do odebrania dziecka z rodziny
i umieszczenia go w odpowiedniej całodobowej pla-
cówce opiekuńczo-wychowawczej lub rodzinie za-
stępczej w przypadku istnienia uzasadnionego po-
dejrzenia, że dziecko jest ofiarą przemocy. Ponadto
zgodnie z projektem w sytuacji odebrania dziecka
894
przez pracownika socjalnego w uzasadnionych przy-
padkach będzie mógł on zwrócić się o pomoc do Poli-
cji. Z uwagi na fakt, iż poruszona w wystąpieniu
problematyka asysty policyjnej dla pracowników so-
cjalnych wymaga doprecyzowania przez właściwy
organ, jakim jest minister pracy i polityki socjalnej,
w ocenie Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji wprowadzenie w chwili obecnej zmian
w ustawie z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (t.j.:
Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn. zm.) jest
przedwczesne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Marianowskiej
w sprawie usprawnienia i rozbudowania
infrastruktury komunikacyjnej
łączącej północną i południową część
powiatu brzeskiego (4086)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do in-
terpelacji pani poseł Barbary Marianowskiej z dnia
24 czerwca 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
9 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4086/08, w sprawie
rozbudowy infrastruktury komunikacyjnej łączącej
północną i południową część powiatu brzeskiego,
uprzejmie przekazuję następujące informacje.
Odpowiadając na pytanie pierwsze, uprzejmie in-
formuję, iż natężenie ruchu na drodze wojewódzkiej
768 w okolicach miasta Brzeska wynosi 4233 poj./
dobę.
Odnosząc się do kolejnego pytania, należy za-
uważyć, iż resort infrastruktury podejmuje syste-
matyczne działania zmierzające do poprawy infra-
struktury komunikacyjnej, w tym także w okolicach
Brzeska. W szczególności należy tutaj wskazać na
realizowaną obecnie inwestycję polegającą na budo-
wie autostrady A4 wraz z węzłami i rozjazdami. Po-
nadto planowane jest przedłużenie drogi krajowej
nr 75 jako podłączenia do autostrady. Początkowo
począwszy od połowy lat 90. połączenie to miało być
poprowadzone ul. Leśną. Jednakże w związku z pro-
testami mieszkańców i na ich wniosek zapropono-
wano jego nowy przebieg poprzez połączenie z drogą
krajową nr 4, który również został oprotestowany
przez społeczność lokalną. W chwili obecnej ze stro-
ny GDDKiA możliwa jest realizacja każdego z ww.
wariantów, jeżeli uzyska on akceptację władz samo-
rządowych.
Odpowiadając na ostatnie pytanie, uprzejmie in-
formuję, iż zgodnie z przepisem art. 28 ust. 2 pkt 3
ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicz-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) to
do zarządu kolei należy budowa skrzyżowań dróg
z torami kolejowymi w różnych poziomach w razie
budowy nowej lub zmiany trasy istniejącej linii kole-
jowej, zwiększenia ilości torów, elektryfikacji linii,
zwiększenia szybkości lub częstotliwości ruchu po-
ciągów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie dodatkowych opłat pobieranych za
warunki pobytu na oddziałach porodowych
oraz położniczych (4087)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Teresy Piotrowskiej, przekazaną
przy piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka
Sejmu, z dnia 9 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4087/
08, w sprawie dodatkowych opłat pobieranych za
warunki pobytu na oddziałach porodowych oraz po-
łożniczych uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
zostały uregulowane w ustawie z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, ze zm.) oraz aktach wykonawczych do
ww. ustawy. Szczegółowe zasady kontraktowania
i rozliczania tych świadczeń zostały określone
w zarządzeniach prezesa NFZ dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej wprowadze-
nia regulacji prawnych, które pozwolą unormować
działania w omawianym obszarze, uprzejmie infor-
muję, że w dniu 31 października 2007 r. minister
zdrowia, mając na względzie wagę przedmiotowego
zagadnienia, powołał zarządzeniem zespół do spraw
opracowania standardu opieki okołoporodowej
(Dz. Urz. Min. Zdrow. Nr 16, poz. 90). W skład ze-

społu weszli między innymi pan prof. Stanisław Ra-
dowicki, konsultant krajowy w dziedzinie położnic-
twa i ginekologii, pani prof. Ewa Helwich, konsul-
tant krajowy w dziedzinie neonatologii i pan prof.
Jan Kotarski, prezes Polskiego Towarzystwa Gine-
kologicznego.
Ponadto uwzględniając potrzebę ścisłej współ-
pracy środowisk zainteresowanych omawianym za-
gadnieniem, w skład zespołu zostali powołani przed-
stawiciele Fundacji Rodzić po Ludzku (Pani Anna
Otffinowska, prezes fundacji, oraz pani Urszula Ku-
bicka).
Zadaniem zespołu jest opracowanie aktu praw-
nego określającego standard postępowania medycz-
nego w okresie porodu i połogu. W toku dotychczaso-
wych prac ustalono, że ze względu na specyfikę opie-
ki zdrowotnej w okresie ciąży, porodu i połogu nie-
zbędne jest opracowanie czterech standardów: opie-
ki nad kobieta ciężarną, opieki okołoporodowej nad
kobietą podczas porodu, opieki nad kobietą w połogu
oraz opieki nad noworodkiem.
Zgodnie z ustaleniami zespołu standard doty-
czący opieki nad kobietą w ciąży zostanie wdrożo-
ny w trybie nowelizacji rozporządzenia ministra
zdrowia z dnia 21 grudnia 2004 r. w sprawie za-
kresu świadczeń opieki zdrowotnej, w tym badań
przesiewowych, oraz okresów, w których te bada-
nia są przeprowadzane (Dz. U. Nr 276, poz. 2740).
Aktualnie uzgadniana jest treść załącznika do
ww. rozporządzenia określającego szczegółowy za-
kres profilaktycznych świadczeń opieki zdrowot-
nej u kobiet w okresie ciąży wraz z okresami ich
przeprowadzania.
Pozostałe trzy standardy planowane są do wydania
na podstawie delegacji zawartej w art. 9 ust. 3 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowot-
nej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że termin za-
kończenia prac mających na celu opracowanie pro-
jektu standardu porodu jest ściśle związany z praca-
mi zespołu ekspertów Polskiego Towarzystwa Gine-
kologicznego (funkcjonującego niezależnie) opraco-
wującego rekomendacje postępowania medycznego
podczas porodu.
Według informacji przekazanych przez wicepre-
zesa Polskiego Towarzystwa Ginekologicznego ak-
ceptacja aktualnie opracowywanych przez towarzy-
stwo rekomendacji planowana jest na wrzesień bie-
żącego roku.
Odnosząc się natomiast do kwestii opłat pobiera-
nych przez świadczeniodawców bezpośrednio od świad-
czeniobiorców, informuję, że zgodnie z ww. ustawą
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych pobieranie takich opłat,
z wyłączeniem świadczeń określonych w załączniku
do wskazanej ustawy, jest nieuzasadnione, tym sa-
mym pobieranie opłat za świadczenia opieki zdro-
wotnej w zakresie porodu i połogu stanowi narusze-
nie przepisów prawa.
895
Mając jednak na uwadze kwestię dotyczącą „po-
rodów rodzinnych” i pobierania opłat za obecność
w czasie porodu członka rodziny lub innej osoby bli-
skiej, należy zaznaczyć, że ten rodzaj świadczenia
nie jest objęty umową zawieraną z funduszem, ale
rozstrzygając możliwość pobierania w tym przypad-
ku opłat, należy uwzględnić przepisy o prawach pa-
cjenta. W szczególności należy mieć na uwadze
art. 19 ust. 3 pkt 1 ustawy o zakładach opieki zdro-
wotnej, zgodnie z którym w zakładach opieki zdro-
wotnej przeznaczonych dla osób wymagających ca-
łodobowych lub całodziennych świadczeń zdrowot-
nych pacjent ma również prawo do dodatkowej opie-
ki pielęgnacyjnej sprawowanej przez osobę bliską
lub inną osobę wskazaną przez siebie. Dlatego też
obecność w czasie porodu członka rodziny lub innej
osoby bliskiej należy traktować jako element opieki
pielęgnacyjnej i w związku z tym należy uznać, że
jest to prawo pacjenta. Rozstrzygając natomiast
możliwość pobierania w tym przypadku opłat, nale-
ży mieć na uwadze art. 19 ust. 4 ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej, zgodnie z którym koszty realiza-
cji tego uprawnienia nie mogą obciążać zakładu
opieki zdrowotnej. W związku z powyższym należy
stwierdzić, że w przypadku „porodów rodzinnych”
świadczeniodawca może pobierać opłaty z tytułu
obecności w czasie porodu osoby bliskiej, ale wyso-
kość tych opłat nie może przekraczać kosztów pono-
szonych przez świadczeniodawcę w związku z za-
pewnieniem realizacji tego prawa pacjenta.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie płatności za materiały wyborcze
zamówione przez kandydata z danego komitetu
wyborczego na rzecz tego komitetu (4089)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Gabrieli Masłowskiej, prze-
kazaną przez wicemarszałka Sejmu Rzeczypospoli-
tej Polskiej przy piśmie z dnia 9 lipca 2008 r.,
nr SPS-023-4089/08, w sprawie płatności za mate-
riały wyborcze zamówione przez kandydata z dane-
go komitetu wyborczego, uprzejmie przedstawiam
następujące stanowisko.
Kwestie dotyczące finansowania kampanii wy-
borczej do Sejmu RP i Senatu RP regulują przepisy
ustawy z dnia 12 kwietnia 2001 r. Ordynacja wybor-
896
cza do Sejmu Rzeczypospolitej i do Senatu Rzeczy-
pospolitej Polskiej (Dz. U. z 2007 r. Nr 190, poz. 1360)
– zwanej dalej ordynacją.
Wedle art. 95 ordynacji komitety wyborcze w imie-
niu partii politycznych i wyborców wykonują czyn-
ności wyborcze, a w szczególności: zgłaszają kandy-
datów na posłów lub kandydatów na senatorów oraz
prowadzą, na zasadzie wyłączności, kampanię wy-
borczą na ich rzecz. Funkcję komitetu wyborczego
partii politycznej – zgodnie z art. 96 ust.1 ordynacji
– pełni organ partii upoważniony do jej reprezento-
wania na zewnątrz. Komitet wyborczy może pozy-
skiwać i wydatkować środki jedynie na cele związa-
ne z wyborami. Wydatki ponoszone przez komitety
wyborcze w związku z wyborami są pokrywane
z własnych źródeł. Środki finansowe komitetu wy-
borczego partii politycznej mogą pochodzić jedynie
z funduszu wyborczego tej partii, tworzonego na
podstawie przepisów ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r.
o partiach politycznych (Dz. U. z 2001 r. Nr 79,
poz. 857, z późn. zm.). Na mocy art. 35 ust. 2 ustawy
o partiach politycznych wydatki partii politycznej
na cel finansowania udziału partii politycznej w wy-
borach do Sejmu i Senatu mogą być dokonywane tyl-
ko za pośrednictwem funduszu wyborczego od dnia
rozpoczęcia kampanii wyborczej. W tym celu środki
pieniężne przekazywane są na odrębny rachunek
bankowy komitetu wyborczego. Odpowiedzialność
za zobowiązanie majątkowe komitetu wyborczego
lub komitetu wyborczego partii politycznej ponosi
partia polityczna, która powołała komitet wyborczy
(art. 104 pkt 1 ordynacji).
Zauważyć należy, że przywołane w interpelacji
przepisy (art. 95, 104, 108 ordynacji oraz art. 100
konstytucji) nie przewidują spłaty zobowiązań fi-
nansowych komitetu wyborczego przez osobę fizycz-
ną. W myśl tych przepisów odpowiedzialność za zo-
bowiązania majątkowe zaciągnięte przez komitet
wyborczy partii politycznej ponosi partia polityczna,
która powołała ten komitet. Odpowiedzialność ta
jednak dotyczy tylko zobowiązań majątkowych ko-
mitetu wyborczego, a nie poszczególnych osób fi-
zycznych, które zaciągnęły zobowiązania w związku
z prowadzoną kampanią wyborczą.
Niezależnie od powyższego stwierdzić trzeba, że
wydawanie wyjaśnień oraz informacji o przepisach
prawa w ramach nadzoru nad przestrzeganiem pra-
wa wyborczego należy do kompetencji Państwowej
Komisji Wyborczej (zob. § 15 ust. 1 pkt 1 regulaminu
Państwowej Komisji Wyborczej, który stanowi za-
łącznik do uchwały Państwowej Komisji Wyborczej
z dnia 17 kwietnia 2003 r. w sprawie regulaminu
Państwowej Komisji Wyborczej, M.P. Nr 20, poz. 301,
z późn. zm.).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie niewykonania ustawowego
obowiązku zmian w statutach spółdzielni
mieszkaniowych i bezczynności organów
wymiaru sprawiedliwości w tym zakresie (4090)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Gabrieli Masłowskiej, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 9 lipca 2008 r., nr SPS-
-023-4090/08, w sprawie niewykonywania przez
spółdzielnie mieszkaniowe ustawowego obowiązku
zmian w statutach, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące stanowisko.
1. Opis stanu prawnego.
Przepis art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 14 czerwca
2007 r. o zmianie ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 125, poz. 873) nałożył na spółdzielnie
mieszkaniowe obowiązek dokonania zmian w statu-
tach, tak aby były one zgodne z regulacjami wpro-
wadzonymi powyższą ustawą, w terminie do dnia
30 listopada 2007 r. Przepis ten nie wprowadza
wprawdzie żadnej odrębnej sankcji związanej z nie-
wykonaniem takiego obowiązku, jednakże wskazać
należy, że zgodnie z art. 1 ust. 7 ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) w zakresie
nieuregulowanym w powyższej ustawie, do spół-
dzielni mieszkaniowej stosuje się przepisy ustawy
z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze (Dz. U.
z 1995 r. Nr 54, poz. 288, z późn. zm.).
Tak więc członkom spółdzielni służą w takim
przypadku wszelkie środki ochrony, jakie przewi-
dziane zostały w przywołanej powyżej ustawie Pra-
wo spółdzielcze.
2. Instrumenty cywilnoprawne.
W tym zakresie wskazać należy na przepis
art. 42 § 2 Prawa spółdzielczego, zgodnie z którym
uchwała walnego zgromadzenia spółdzielni sprzecz-
na z ustawą jest nieważna z mocy prawa. W takim
przypadku każdy podmiot, który ma w tym inte-
res prawny, może żądać stwierdzenia nieważności
uchwały w trybie art. 189 K.p.c. (powództwo o usta-
lenie istnienia bądź nieistnienia stosunku prawnego
lub prawa).
W sytuacji opisanej w interpelacji przedmiotem
zaskarżenia mogłyby być uchwały o niewprowadza-
niu zmian do statutów, podejmowane przez walne
zgromadzenia spółdzielni mieszkaniowych pomimo
ciążącego na tych spółdzielniach ustawowego obo-
wiązku wprowadzenia takich zmian w określonym
terminie.
Tak więc uznać należy, iż w obecnym stanie
prawnym istnieją skuteczne środki o charakterze

cywilnoprawnym, które mogą być zastosowane
w celu stwierdzenia nieważności sprzecznej z pra-
wem uchwały walnego zgromadzenia spółdzielni.
Brak jest natomiast regulacji, które dawałyby
podstawę do wymuszenia na spółdzielniach wpro-
wadzenia do statutów zmian wynikających z przepi-
sów przywołanej powyżej ustawy o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw. W kwestii ewentualnych
zmian legislacyjnych w tym zakresie organem wła-
ściwym jest, zgodnie z art. 9a ust. 1 24 ustawy
z dnia 4 września 1997 r. o działach administracji
rządowej (Dz. U z 2007 r. nr 65, poz. 437, z późn.
zm.), minister infrastruktury.
3. Instrumenty prawnokarne.
Wbrew temu, co stwierdzone zostało w interpela-
cji, brak jest regulacji, które penalizowałyby zacho-
wania polegające na niewprowadzeniu wbrew usta-
wie odpowiednich zmian w statutach spółdzielni.
Przepisy karne istniejące obecnie w ustawie Prawo
spółdzielcze (art. 267a–267d) oraz w ustawie o spół-
dzielniach mieszkaniowych (art. 272–274) obejmują
przestępstwa oraz wykroczenia o charakterze indy-
widualnym, to znaczy takie, które mogą być popeł-
nione wyłącznie przez określone osoby (w tym przy-
padku przez członków organów spółdzielni, likwida-
torów itp.), a ponadto penalizują one jedynie ściśle
określone kategorie zachowań (polegające np. na
niepoddaniu spółdzielni lustracji, na dopuszczeniu
do tego, że spółdzielnia nie zawiera umowy o prze-
niesienie własności lokalu albo na nierozliczeniu
kosztów budowy lokalu w terminie).
Jedynym przepisem o względnie ogólnym cha-
rakterze jest art. 267a Prawa spółdzielczego doty-
czący działania na szkodę spółdzielni. Jednakże dla
zastosowania tego przepisu konieczne jest wykaza-
nie, iż osoba dopuszczająca się danego czynu działa-
ła w zamiarze albo przynajmniej godziła się z tym,
iż jej zachowanie doprowadzi do wyrządzenia spół-
dzielni szkody o charakterze majątkowym. Prze-
stępstwo to ma przy tym charakter materialny – to
znaczy dla jego dokonania konieczne jest, aby dzia-
łanie sprawcy doprowadziło do powstania szkody.
Tak więc przyjąć należy, że na podstawie powyż-
szego przepisu nie mogą być z reguły pociągnięci do
odpowiedzialności członkowie spółdzielni, którzy
biorąc udział w walnym zgromadzeniu, podjęli nie-
zgodną z prawem uchwałę o niewprowadzaniu
zmian w statutach, ani też wnioskodawcy takiej
uchwały, jeżeli nie pełnią zarazem funkcji określo-
nych w tych przepisach.
Natomiast z uwagi na fakt, że w interpelacji nie
wskazano, jakich zmian w statutach spółdzielni nie
wprowadzono wbrew obowiązkowi, nie jest możli-
we stwierdzenie, czy zaniechanie takie mogło wy-
czerpywać znamiona innych czynów określonych
w przepisach karnych ustawy Prawo spółdzielcze
(art. 267b–267d) albo ustawy o spółdzielniach miesz-
kaniowych (art. 272–274).
897
Wskazać jedynie można, że z opisu stanów fak-
tycznych przedstawionych w interpelacji wynika,
że uchwały o niewprowadzaniu zmian w statucie
były podejmowane na wniosek grupy przedstawi-
cieli na zebraniu przedstawicieli. Osoby takie, o ile
nie są zarazem członkami zarządu, rady nadzor-
czej, likwidatorami, pełnomocnikami, prokurenta-
mi albo syndykami spółdzielni, nie podlegają odpo-
wiedzialności na podstawie wyżej wymienionych
przepisów karnych.
4. Działania Ministerstwa Sprawiedliwości.
Odnosząc się do zawartego w interpelacji pyta-
nia, jakie działania podejmuje Ministerstwo Spra-
wiedliwości w związku z niewykonywaniem przez
spółdzielnie ustawowych obowiązków polegających
na wprowadzeniu zmian w statutach, wskazać nale-
ży, że niewykonanie takich obowiązków nie stanowi
samo w sobie czynu zabronionego pod groźbą kary,
a wobec tego nie podlega ściganiu.
Natomiast w kwestii, czy w związku z niewpro-
wadzeniem zmian w statutach spółdzielni prowa-
dzone były postępowania na podstawie obecnie obo-
wiązujących przepisów karnych ustawy Prawo spół-
dzielcze albo ustawy o spółdzielniach mieszkanio-
wych uprzejmie informuję, że Prokuratura Krajowa
wystąpiła do podległych jej jednostek prokuratury
o udzielenie informacji w tym zakresie.
Niezwłocznie po uzyskaniu takiej informacji od-
powiedź na interpelację zostanie uzupełniona.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie zamierzeń rządu RP
przeciwdziałających praktykom
niemieckiego Urzędu ds. Młodzieży
(Jugendamt) dyskryminujących Polaków,
którym po rozpadzie małżeństwa z obywatelem
Niemiec utrudniane są kontakty z dziećmi
oraz zabrania się rozmawiać z nimi po polsku
(4091)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
pana posła Jana Burego (pismo nr SPS-023-4091/08
z dnia 9 lipca 2008 r.) w sprawie zamierzeń rządu
RP przeciwdziałających praktykom niemieckiego
898
Urzędu ds. Młodzieży (Jugendamt) dyskryminują-
cym Polaków, którym po rozpadzie małżeństwa
z obywatelem Niemiec utrudniane są kontakty
z dziećmi oraz zabrania się rozmawiać z nimi po pol-
sku, uprzejmie informuję:
Każdy przypadek, w którym zachodzi podejrze-
nie dyskryminacyjnego traktowania obywateli pol-
skich, jest przez nasze placówki konsularne wnikli-
wie badany, a w przypadku potwierdzenia takich
praktyk podejmowane są niezwłocznie stosowne in-
terwencje konsularne. Odpowiednio wczesne zawia-
domienie urzędu konsularnego o konkretnych naru-
szeniach praw przysługujących obywatelom RP
przebywającym za granicą gwarantuje podjęcie sku-
tecznych interwencji u władz miejscowych i ułatwia
podjęcie prób załatwienia spraw polubownie, czego
najlepszym przykładem są ostatnie doświadczenia,
między innymi, Wydziału Konsularnego Ambasady
RP w Berlinie.
Warto zaznaczyć, że stanowisko rządu niemiec-
kiego wygłoszone przed Parlamentem Europejskim
w dniu 7 czerwca 2007 r. odnośnie tak delikatnych
kwestii, jak organizacja tzw. spotkań nadzorowa-
nych, jasno stanowi, że spotkania te mogą odbywać
się w innym języku niż niemiecki i to rodzic ma pra-
wo do określenia sposobu przeprowadzenia spotka-
nia nadzorowanego, w tym także ma prawo wyboru
języka, w którym spotkanie ma się odbywać. W sta-
nowisku niemieckiego rządu wspomina się także, że
zorganizowanie spotkania nadzorowanego w języ-
ku, który jest zwykle używany między rodzicem
i dzieckiem, jest z reguły rozwiązaniem, które najle-
piej służy dobru dziecka. Oprócz powyższego w swo-
im stanowisku z 11 lipca 2006 r. rząd RFN wyraźnie
wskazał na to, że doświadczenia pedagogiczne wy-
kazują, że używanie języka ojczystego wzbogaca
dziecko kulturowo, a także wzmacnia emocjonalną
więź pomiędzy rodzicem a dzieckiem.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych zamierza sta-
nowczo interweniować u właściwych władz niemiec-
kich w każdym zgłoszonym przypadku postępowa-
nia niezgodnego z wyżej opisanym. Chciałbym za-
znaczyć, że od początku roku 2007 do żadnej z placó-
wek konsularnych znajdujących się na terenie Nie-
miec, jak również do Ministerstwa Spraw Zagra-
nicznych, nie zgłoszono przypadków zakazów poro-
zumiewania się rodziców ze swoimi dziećmi w języ-
ku polskim podczas spotkań nadzorowanych.
W związku z faktem, że Ministerstwo Spraw Za-
granicznych nie otrzymało konkretnych sygnałów
od obywateli polskich o naruszeniach, kwestia ta nie
była podnoszona w ostatnim czasie podczas oficjal-
nych rozmów pana premiera oraz ministrów rządu
RP. Jednakże, aby zapewnić obywatelom polskim
przebywającym w Niemczech maksymalna ochronę,
zarówno Ministerstwo Spraw Zagranicznych, jak
i placówki konsularne w Niemczech cały czas z uwa-
gą monitorują sytuację oraz same organizują i uczest-
niczą w różnego rodzaju inicjatywach. Poniżej po-
zwolę sobie wymienić kilka przykładów.
Sprawy związane z konfliktami rodzinnymi mał-
żeństw polsko-niemieckich i sposoby ich rozwiązy-
wania były omawiane 21 listopada 2007 r. w Fede-
ralnym Ministerstwie Sprawiedliwości w Berlinie.
Spotkanie odbyło się z inicjatywy zastępcy dyrekto-
ra Departamentu Konsularnego i Polonii pani Joan-
ny Kozińskiej-Frybes. Pani dyrektor spotkała się
z dyrektor Departamentu Opieki Prawnej Federal-
nego Ministerstwa Sprawiedliwości (BMJ) panią
Marie Luise Graf-Schlicker i panem Eberhardem
Carlem, sędzią rodzinnym, mediatorem odpowie-
dzialnym w Federalnym Ministerstwie Sprawiedli-
wości za międzynarodowe konflikty rodzinne.
W czasie spotkania uzgodniono, że powstanie lista
polskojęzycznych adwokatów, mediatorów, psycholo-
gów i tłumaczy mieszkających na terenie Niemiec,
którzy będą służyć pomocą przy rozwiązywaniu pol-
sko-niemieckich konfliktów rodzinnych. W dniu
15 lipca br. Ambasada RP w Berlinie przekazała
taką listę (stworzoną przy współpracy wszystkich
urzędów konsularnych w Niemczech) do Federalne-
go Ministerstwa Sprawiedliwości w Berlinie. Lista
ta ma być rozpowszechniona wśród wszystkich urzę-
dów do spraw młodzieży i jest również dostępna we
wszystkich polskich placówkach konsularnych na
terenie Republiki Federalnej Niemiec oraz na stro-
nie internetowej Ambasady RP w Berlinie.
Ponadto pragnę poinformować, że Ministerstwo
Spraw Zagranicznych przyłącza się do innych inicja-
tyw mających na celu wypracowanie sposobów jak
najkorzystniejszego dla dziecka złagodzenia konflik-
tu między rozwiedzionymi rodzicami z małżeństw
dwunarodowych. W tym celu zaangażowało się
w inicjatywę powołania polsko-niemieckiej grupy
mediatorów w sprawach rodzinnych, którzy mają za
zadanie pomoc w rozwiązywaniu konfliktów po-
wstałych w rodzinach dwunarodowych. Zostało zor-
ganizowane już pierwsze seminarium pod nazwą
„Polsko-niemieckie mediacje w konfliktach dotyczą-
cych opieki nad dziećmi”, które miało miejsce
w dniach 6–8 października 2007 r. i odbyło się przy
udziale Biura Mediacji przy Parlamencie Europej-
skim, Dolnośląskiego Ośrodka Mediacji we Wrocła-
wiu oraz Bundes-Arbeitsgemeinschaft für Familien-
-Mediation w Berlinie (federalna grupa robocza do
spraw mediacji rodzinnej). W seminarium uczestni-
czyli polscy i niemieccy mediatorzy zajmujący się
mediacjami rodzinnymi, sędziowie sądów rodzin-
nych, a także konsulowie reprezentujący polskie
urzędy konsularne w Niemczech. Inicjatywa spo-
tkań, wymiany informacji i organizowania między-
narodowych mediacji ma być kontynuowana (na-
stępne spotkanie polsko-niemieckich mediatorów
planowane jest we wrześniu br.). Zostały już prze-
prowadzone pierwsze mediacje, które zakończyły się
sukcesem.
MSZ oraz placówki konsularne w Niemczech po-
zostają też w stałym kontakcie z organizacjami polo-
nijnymi – Polskim Stowarzyszeniem Rodzice prze-
ciw Dyskryminacji Dzieci z siedzibą w Hamburgu

i Stowarzyszeniem Polskim Rodzice przeciw Dys-
kryminacji Dzieci z siedzibą w Bielefeld. Ostatnio,
30 lipca 2008 r., z przedstawicielami powyższych or-
ganizacji w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
spotkał się naczelnik Wydziału Opieki Konsularnej
pan Marek Ciesielczuk oraz naczelnik Wydziału Po-
lonii pan Andrzej Osiak.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych oraz podległe mu służby konsularne będą
podejmowały interwencje w celu ochrony praw i in-
teresów obywateli RP, jeżeli tylko otrzymają sygna-
ły o dyskryminacyjnych praktykach wobec naszych
rodaków.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
wiceprezesa Urzędu Zamówień Publicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie nieprawidłowości przy zawarciu
umowy przez fundację „Fundusz Współpracy”
(4092)
W odpowiedzi na interpelację posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej pani Teresy Piotrowskiej
z dnia 18 czerwca 2008 r. w sprawie nieprawidłowo-
ści przy zawarciu umowy przez Fundację „Fundusz
Współpracy”, jednostkę finansująco-kontraktującą,
przekazaną przy piśmie z dnia 9 lipca 2008 r. (znak:
SPS-023-4092/08), pragnę przedstawić następujące
stanowisko.
W dniu 2 września 2005 r. zostało wszczęte przez
zamawiającego – Fundację „Fundusz Współpracy”,
jednostkę finansująco-kontraktującą, postępowanie
o udzielenie zamówienia publicznego, którego przed-
miotem był zakup i dostawa testów do diagnostyki
BSE i trzęsawki owiec (scrapie) wraz ze sprzętem do
ich wykonywania w ramach projektu Phare 2003/
005-710.04.03 „Kontrola TSE w Polsce, część II”.
Postępowanie było przeprowadzane w trybie prze-
targu nieograniczonego na podstawie przepisów
ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień
publicznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 19, poz. 177, ze zm.),
przy skróconym terminie składania ofert.
Do upływu terminu składania ofert w dniu 19 paź-
dziernika 2005 r. wpłynęły dwie oferty następują-
cych firm: Roche Diagnostics Polska sp. z o.o.
w Warszawie oraz ChS Computers Jacek Stielow
Barbara Stielow spółka jawna w Bydgoszczy. Zama-
wiający odrzucił ofertę Roche Diagnostics Polska
899
sp. z o.o. w Warszawie, uznając, iż treść tej oferty nie
była zgodna z treścią specyfikacji w zakresie wyma-
gań zamawiającego w odniesieniu do parametrów
technicznych jednego z zamawianych urządzeń,
oraz dokonał wyboru jako najkorzystniejszej oferty
firmy ChS Computers Jacek Stielow Barbara Stie-
low spółka jawna w Bydgoszczy. Odrzucenie oferty
przez zamawiającego oraz wybór oferty najkorzyst-
niejszej zostały oprotestowane przez Roche Diagno-
stics Polska sp. z o.o. w Warszawie, która stwierdzi-
ła, iż odrzucenie jej oferty z podanej przyczyny było
bezpodstawne. Firma ta podnosiła także, że oferta
firmy ChS Computers Jacek Stielow Barbara Stie-
low spółka jawna w Bydgoszczy zawierała braki po-
wodujące konieczność wykluczenia tego wykonawcy
z postępowania, a treść tej oferty była niezgodna
z treścią specyfikacji istotnych warunków zamówie-
nia, m.in. w zakresie przedstawienia niepełnej listy
sprzętu i oferowanych akcesoriów, oferowania nie-
przetestowanego oprogramowania komputerowego,
a także błędów w obliczaniu ceny. W związku z po-
wyższym został przedstawiony wniosek o unieważ-
nienie następujących czynności: wyboru oferty naj-
korzystniejszej oraz odrzucenia oferty protestującej
spółki a także wniosek o odrzucenie oferty ChS
Computers Jacek Stielow Barbara Stielow spółka
jawna w Bydgoszczy i dokonanie ponownej oceny
ofert.
W dniu 9 listopada 2005 r. zamawiający, Funda-
cja „Fundusz Współpracy”, oddalił protest jako nie-
uzasadniony i jednocześnie pismem z dnia 10 listo-
pada 2005 r. (znak: CFCU/JFK/W/2005/MP-6791/,
powołując się na art. 182 ust. 3 ustawy Prawo zamó-
wień publicznych, zwrócił się do prezesa Urzędu Za-
mówień Publicznych o wyrażenie zgody na zawarcie
umowy przed ostatecznym rozstrzygnięciem prote-
stu w powyższym postępowaniu o udzielenie zamó-
wienia publicznego. Ze względu na wartość przed-
miotu zamówienia ustaloną przez zamawiającego na
kwotę 30 593 808 zł (równowartość kwoty 7 560 000
euro) oraz w związku z treścią obowiązującego
w czasie przeprowadzania postępowania art. 182
ust. 1 oraz art. 182 ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy Prawo
zamówień publicznych umowa w sprawie zamówie-
nia publicznego w powyższym postępowaniu mogła
być zawarta dopiero z dniem wydania wyroku lub
postanowienia kończącego postępowanie w sprawie
przez sąd okręgowy, o którym była mowa w art. 195
ust. 1 albo z upływem terminu do wniesienia skargi.
Stąd istotnym argumentem uzasadniającym złożo-
ny wniosek była konieczność zawarcia umowy w spra-
wie zamówienia publicznego w nieprzekraczalnym
terminie do dnia 30 listopada 2005 r. Gdyby zama-
wiający nie skorzystał z przysługującego mu upraw-
nienia bądź prezes Urzędu Zamówień Publicznych
nie wyraziłby zgody na zawarcie umowy przed osta-
tecznym rozstrzygnięciem protestu, ostateczny ter-
min na udzielenie powyższego zamówienia nie mógł-
by być dochowany, a zamawiający utraciłby możli-
wość skorzystania z przewidzianych na ten cel środ-
900
ków unijnych i postępowanie podlegałoby unieważ-
nieniu. Zamawiający uzasadnił złożony wniosek
również ważnymi względami społecznymi i gospo-
darczymi, wskazując na szereg negatywnych konse-
kwencji wynikających z niepodpisania umowy w ozna-
czonym wyżej terminie. Argumentował m.in., iż ko-
nieczność prowadzenia badań, którym służyć miał
zamawiany sprzęt, wynikała z obowiązku wykona-
nia badań monitoringowych nałożonych na Inspek-
cję Weterynaryjną przez przepisy unijne oraz kra-
jowe dotyczące pasowalnych gąbczastych encefalo-
patii – BSE u bydła oraz trzęsawki owiec i kóz. Za-
przestanie realizacji przedmiotowych badań w kon-
sekwencji nieudzielenia zamówienia spowodowało-
by zagrożenie dla zdrowia i życia ludzi i zwierząt,
a w dalszej konsekwencji ogromne straty dla gospo-
darki naszego kraju z uwagi np. na zakazy importu
bydła z Polski do innych krajów. Natomiast brak
możliwości wykonywania badań w grupie bydła pa-
dłego oraz podejrzanego o zarażenie BSE skutkować
mógłby utratą kontroli nad procesem rozprzestrze-
niania się choroby w populacji bydła. Brak możliwo-
ści wykonania badania spowodowałby również za-
przestanie ubojów bydła ze względu na brak możli-
wości dokonania wymaganej przepisami prawa oce-
ny mięsa w kierunku BSE. Zamawiający podnosił
również, iż obowiązujące wówczas umowy umożli-
wiły świadczenie usług w kierunku diagnostyki BSE
jedynie do połowy grudnia 2005 r.
Prezes Urzędu Zamówień Publicznych wydał
w dniu 24 listopada 2005 r. decyzję nr ZU/5011/05
wyrażającą zgodę na zawarcie umowy przed osta-
tecznym rozstrzygnięciem protestu, uznając, iż ze
względów społecznych i gospodarczych w rozpatry-
wanej sprawie zachodziła pilna potrzeba udzielenia
zamówienia, której nie można było wcześniej prze-
widzieć, a nie wynikała ona z winy zamawiającego.
Przesłanki wyrażenia zgody na zawarcie umowy
przed ostatecznym rozstrzygnięciem protestu, okre-
ślone w art. 182 ust. 3 Prawa zamówień publicznych,
zgodnie z treścią tego przepisu aktualną na dzień
rozpatrzenia sprawy dotyczyły wyłącznie wskaza-
nych w tym przepisie, a wymienionych wyżej oko-
liczności związanych z udzielanym zamówieniem, to
jest: istnienia względów społecznych i gospodar-
czych, z powodu których zachodziła pilna potrzeba
udzielenia zamówienia, której nie można było wcze-
śniej przewidzieć, a nie wynikała ona z winy zama-
wiającego. Decyzji został nadany rygor natychmia-
stowej wykonalności.
W związku z oddaleniem protestu przez zama-
wiającego firma Roche Diagnostics Polska sp. z o.o.
w Warszawie pismem z dnia 14 listopada 2005 r.
wniosła odwołanie, które zostało rozpatrzone przez
Zespół Arbitrów przy prezesie Urzędu Zamówień
Publicznych. Wyrokiem w dniu 25 listopada 2005 r.
Zespół Arbitrów nie przychylił się do argumentów
odwołującej się w zakresie powodów wykluczenia
z postępowania firmy ChS Computers Jacek Stielow,
Barbara Stielow Spółka Jawna w Bydgoszczy oraz
odrzucenia jej oferty, stwierdzając jednocześnie bez-
podstawność działań zamawiającego w zakresie od-
rzucenia oferty firmy Roche Diagnostics Polska sp.
z o.o. w Warszawie. Skutkiem powyższego ustalenia
było uwzględnienie odwołania oraz nakazanie za-
mawiającemu dokonania powtórnej oceny ofert.
Zamawiający, w wykonaniu wyroku Zespołu Ar-
bitrów, dokonał ponownej oceny ofert i wybrał jako
najkorzystniejszą ofertę firmy Roche Diagnostics
Polska sp. z o.o. w Warszawie.
Równocześnie pismem z dnia 29 listopada 2005 r.
(znak: CFCU/JFK/W/2005/MP-7697) zamawiający
zwrócił się do prezesa Urzędu Zamówień Publicz-
nych z prośbą o potwierdzenie faktu (lub wydanie
nowej decyzji), iż decyzja nr ZU/5011/05 z dnia
24 listopada 2005 r. utrzymała moc prawną również
w stosunku do ponownego wyboru oferty najko-
rzystniejszej, tj. oferty złożonej przez Roche Diagno-
stics Polska sp. z o.o.
W odpowiedzi udzielonej pismem z dnia 30 listo-
pada 2005 r. (znak: UZP/DP/DEC/35507/05) wice-
prezes Urzędu Zamówień Publicznych, odnosząc się
do kwestii wydania nowej decyzji administracyjnej
w okolicznościach niniejszej sprawy, wyjaśnił, iż
moc wiążąca wydanej decyzji administracyjnej trwa
tak długo, dopóki nie ulegnie zmianie stan faktycz-
ny i prawny sprawy stanowiący podstawę jej wyda-
nia. Wiceprezes Urzędu Zamówień Publicznych
stwierdził, iż w odniesieniu do wydanej decyzji ad-
ministracyjnej nie doszło do zmiany stanu prawnego
i faktycznego, który stanowił podstawę dokonanego
rozstrzygnięcia – zamiar zawarcia umowy przez za-
mawiającego z nowym wykonawcą w wyniku wyko-
nania wyroku Zespołu Arbitrów nie wpływał na
okoliczności stanowiące podstawę wyrażenia przez
prezesa Urzędu Zamówień Publicznych zgody na za-
warcie umowy przed ostatecznym rozstrzygnięciem
protestu. Tym samym nie było możliwe ponowne
rozstrzyganie przez prezesa Urzędu Zamówień Pu-
blicznych decyzją administracyjną w tej samej spra-
wie między tymi samymi stronami, a zatem decyzja
nr ZU/5011/05 z dnia 24 listopada 2005 r. pozosta-
wała nadal aktualna, bez względu na podmiot,
z którym umowa ostatecznie miała być podpisana.
Pismem datowanym na dzień 29 listopada 2005 r.
firma ChS Computers Jacek Stielow Barbara Stie-
low spółka jawna w Bydgoszczy wystąpiła do preze-
sa Urzędu Zamówień Publicznych, przesyłając jed-
nocześnie odpis tego pisma na ręce prezesa Rady
Ministrów, z informacją o niezawarciu z nią umowy
o zakup i dostawę testów do diagnostyki BSE i trzę-
sawki owiec (scrapie) wraz ze sprzętem do ich wyko-
nywania w ramach projektu Phare 2003/005-
-710.04.03 „Kontrola TSE w Polsce, część II” przez
zamawiającego, jednocześnie składając wniosek o wsz-
częcie postępowania kontrolnego.
Pismem z dnia 30 listopada 2005 r. (znak: SKM-
-226-5(4)/05/AP) p.o. zastępcy dyrektora Sekreta-
riatu Prezesa Rady Ministrów zwróciła się do preze-
sa Urzędu Zamówień Publicznych o przekazanie do

Sekretariatu Prezesa Rady Ministrów stanowi-
ska Urzędu Zamówień Publicznych w powyższej
sprawie.
W odpowiedzi przekazanej pismem wiceprezesa
Urzędu Zamówień Publicznych z dnia 7 grudnia
2005 r. (znak: UZP/DP/DEC/139277/36129/05) zo-
stały przedstawione istotne okoliczności dotyczące
czynności prezesa Urzędu Zamówień Publicznych
podjętych w związku ze sprawą postępowania
o udzielenie zamówienia publicznego, którego przed-
miotem był zakup i dostawa testów do diagnostyki
BSE i trzęsawki owiec (scrapie) wraz ze sprzętem do
ich wykonywania w ramach projektu Phare 2003/
005-710.04.03 „Kontrola TSE w Polsce, część II”,
prowadzonego przez Fundację „Fundusz Współpra-
cy” jednostkę finansująco-kontraktującą.
Pismem z dnia 31 lipca 2006 r. pełnomocnik Jac-
ka Stielow i Barbary Stielow zwrócił się do prezesa
Urzędu Zamówień Publicznych z prośbą o zajęcie
stanowiska w sprawie zawarcia w dniu 30 listopada
2005 r. umowy o udzielenie zamówienia publicznego
pomiędzy Fundacją „Fundusz Współpracy” jednost-
ką finansująco-kontraktującą w Warszawie i Roche
Diagnostics Polska sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie.
Jak zostało wskazane w tym piśmie, decyzja Preze-
sa Urzędu Zamówień Publicznych nr ZU/5011/05
z dnia 24 listopada 2005 r. o wyrażeniu zgody na
zawarcie umowy przed ostatecznym rozstrzygnię-
ciem protestu umożliwiała zawarcie przez zamawia-
jącego – Fundację „Fundusz Współpracy” jednostkę
finansująco-kontraktującą umowy jedynie z ChS
Computers Jacek Stielow Barbara Stielow sp. j.,
gdyż decyzja została wydana w czasie, kiedy najko-
rzystniejsza była oferta tego wykonawcy. Stąd, zda-
niem występującego z pismem, dla zawarcia umowy
z wykonawcą wybranym w wyniku kolejnej oceny
ofert (Roche Diagnostics Polska sp. z o.o.) konieczna
byłaby nowa decyzja administracyjna wydana z uwzględ-
nieniem nowych okoliczności. Ponadto pełnomocnik
Jacka Stielow i Barbary Stielow zwrócił uwagę na
naruszenie, jego zdaniem, przez zamawiającego
w powyższym postępowaniu art. 94 ust. 1 p.z.p. ze
względu na zawarcie umowy o zamówienie publicz-
ne w terminie krótszym niż 7 dni od dnia przekaza-
nia zawiadomienia o wyborze oferty, co uniemożli-
wiło skorzystanie przez jego mocodawców z przysłu-
gującego prawa do wniesienia protestu. Na poparcie
twierdzenia o naruszeniu przez zamawiającego usta-
wy został przywołany wyrok Zespołu Arbitrów
z dnia 2 sierpnia 2006 r. (UZP/ZO/0-2131/06) wyda-
ny w innej sprawie. Ponadto pismo powyższe zawie-
rało oświadczenie o wystąpieniu Jacka Stielow
i Barbary Stielow do sądu powszechnego z powódz-
twem w związku z powyższą umową. Występujący
z pismem pełnomocnik Jacka Stielow i Barbary Stie-
low zwrócił się również do prezesa Urzędu Zamó-
wień Publicznych z prośbą o rozważenie skorzysta-
nia w związku z powyższą sprawą z możliwości wy-
stąpienia do sądu z powództwem o stwierdzenie nie-
ważności umowy zawartej przez zamawiającego na
901
podstawie art. 146 ust. 2 Prawa zamówień publicz-
nych bądź o przystąpienie po stronie powodowej do
postępowania sądowego wszczętego przed Sądem
Okręgowym w Warszawie (sygn. akt: I C 29/06).
W odpowiedzi na powyższe pismo p.o. dyrektora
Departamentu Prawnego Urzędu Zamówień Pu-
blicznych pismem z dnia 18 sierpnia 2006 r. (znak:
UZP/DP/O-JCH/99038/23336/06) wskazał na zasa-
dę rządzącą wydawaniem przez prezesa Urzędu Za-
mówień Publicznych decyzji w sprawie wyrażenia
zgody na zawarcie umowy przed ostatecznym roz-
strzygnięciem protestu; wniesienie protestu przez
konkretnego wykonawcę, a także dokonany przez
zamawiającego wybór oferty najkorzystniejszej two-
rzą okoliczności wydania decyzji, gdyż determinują
krąg podmiotów, którym przysługuje status strony
w takim postępowaniu administracyjnym. W postę-
powaniu w sprawie wyrażenia zgody na zawarcie
umowy przed ostatecznym rozstrzygnięciem prote-
stu status strony w rozumieniu art. 28 K.p.a. posia-
dają: zamawiający, protestujący oraz wykonawca,
którego oferta została uznana za najkorzystniejszą.
Ponadto w piśmie p.o. dyrektora Departamentu
Prawnego Urzędu Zamówień Publicznych z dnia
18 sierpnia 2006 r. znalazło się generalne stwierdze-
nie, iż zawarcie umowy w terminie krótszym niż
7 dni od dnia przekazania wykonawcom biorącym
udział w postępowaniu zawiadomienia o wyborze
oferty najkorzystniejszej wyłącza prawo wykonawcy
do skutecznego korzystania z przewidzianych usta-
wą środków ochrony prawnej, a naruszenie tego
przepisu stanowi co do zasady rażące naruszenie
prawa.
Jednakże w związku z przedstawionym wyżej
stanowiskiem należy dodać, iż okoliczności niniej-
szej sprawy były szczególne. Niezależnie od faktu
uznania w danym momencie postępowania za naj-
korzystniejszą oferty Roche Diagnostics Polska sp.
z o.o. czy oferty firmy ChS Computers Jacek Stielow
Barbara Stielow spółka jawna w Bydgoszczy strony
ewentualnego postępowania przed prezesem Urzę-
du Zamówień Publicznych w sprawie wyrażenia
zgody na zawarcie umowy przed ostatecznym roz-
strzygnięciem protestu pozostawałyby te same.
A zatem zmiana okoliczności faktycznych w zakre-
sie wyłącznie składającego protest, przy niezmienio-
nych pozostałych okolicznościach faktycznych, istot-
nych dla wydania decyzji administracyjnej w spra-
wie wyrażenia zgody na zawarcie umowy przed
ostatecznym rozstrzygnięciem protestu, nie dawała-
by podstaw do wydania kolejnej decyzji administra-
cyjnej ze względu na tożsamość ze sprawą już roz-
strzygniętą ostateczną decyzją administracyjną. Po-
nadto, jak zostało wskazane wyżej, zamawiający
mógł zawrzeć umowę w sprawie zamówienia pu-
blicznego wyłącznie do dnia 30 listopada 2005 r., zaś
po upływie tego terminu byłby zmuszony unieważ-
nić postępowanie. Zgoda prezesa Urzędu Zamówień
Publicznych na zawarcie umowy przed ostatecz-
nym rozstrzygnięciem protestu umożliwiała udzie-
902
lenie zamówienia jedynie przed upływem powyższe-
go terminu.
Mając na względzie przedstawione wyżej okolicz-
ności należy zauważyć, iż Fundacja „Fundusz
Współpracy” jednostka finansująco-kontraktująca
w związku z czynnościami dokonywanymi w toku
omawianego postępowania o udzielenie zamówienia
publicznego znalazła się w sytuacji szczególnej.
Z jednej strony, była ona zobowiązana do wykonania
wyroku Zespołu Arbitrów, co w konsekwencji ozna-
czało konieczność dokonania wyboru jako najko-
rzystniejszej oferty innego wykonawcy, niż wskaza-
ny we wniosku o wyrażenie zgody na zawarcie umo-
wy przed ostatecznym rozstrzygnięciem protestu.
Z drugiej strony, dokonała uprzednio wyboru najko-
rzystniejszej oferty, kierując się własną oceną złożo-
nych ofert, i nie miała pewności, czy czynność po-
nownej oceny ofert nie zostanie zakwestionowana
w ramach protestu. Jednocześnie złożony uprzednio
protest w związku z wniesionym odwołaniem nie
mógł być ostatecznie rozstrzygnięty przed dniem
30 listopada 2006 r. – ostatecznym możliwym termi-
nem zawarcia umowy (tym samym nie mogła być
potwierdzona właściwość dokonanej czynności). Tak
więc dysponując decyzją uprawniającą do zawarcia
umowy przed ostatecznym rozstrzygnięciem prote-
stu, zamawiający stanął przed skomplikowaną sytu-
acją dokonania wyboru wykonawcy, z którym będzie
podpisywał umowę – między wykonawcą, którego
oferta była pierwotnie uznana za najkorzystniejszą,
a wykonawcą, którego oferta aktualnie, w toku po-
stępowania, została uznana za najkorzystniejszą.
Jak wynikało z informacji przedstawionych przez
firmę ChS Computers Jacek Stielow Barbara Stie-
low spółka jawna w Bydgoszczy, słuszność decyzji
podjętej przez zamawiającego – Fundację „Fundusz
Współpracy” jednostkę finansująco-kontraktującą
o zawarciu umowy w sprawie zamówienia publiczne-
go z firmą Roche Diagnostics Polska sp. z o.o. miała
być poddana ocenie sądu powszechnego w związku
z powództwem o stwierdzenie nieważności umowy
wniesionym przez tę firmę.
W związku z wątpliwościami interpretacyjnymi
powstałymi na tle różnic pomiędzy stanowiskiem
przedstawionym przez wiceprezesa Urzędu Zamó-
wień Publicznych w piśmie z dnia 30 listopada 2005
r. (znak: UZP/DP/DEC/35507/05) w niniejszej spra-
wie oraz stanowiskiem przedstawionym przez p.o.
dyrektora Departamentu Prawnego Urzędu Zamó-
wień Publicznych w piśmie z dnia 18 sierpnia 2006 r.
(znak: UZP/DP/O/JCH/99038/23336/06) jednostka
finansująco-kontraktująca pismem z dnia 24 sierp-
nia 2006 r. (znak: CFCU/JFK/W/2005/MP-183/
5248) wystąpiła do prezesa Urzędu Zamówień Pu-
blicznych w sprawie potwierdzenia, iż stanowisko
Urzędu Zamówień Publicznych wyrażone pismem
z dnia 30 listopada 2005 r. (znak: UZP/DP/DEC/
35507/05) jest właściwe i w świetle zapisów ustawy
Prawo zamówień publicznych pozwalało zamawiają-
cemu – Fundacji „Fundusz Współpracy” jednostce
finansująco-kontraktującej na zawarcie umowy.
W odpowiedzi na powyższe pismo wiceprezes
Urzędu Zamówień Publicznych pismem z dnia 6 wrze-
śnia 2006 r. (znak: UZP/DP/DEC/24828/06) po-
twierdził aktualność stanowiska prezentowanego
w piśmie wiceprezesa Urzędu Zamówień Publicz-
nych z dnia 30 listopada 2005 r. (znak: UZP/DP/
DEC/35507/05).
Informacja o wszystkich wskazanych wyżej oko-
licznościach została przekazana przez prezesa Urzę-
du Zamówień Publicznych do Sekretariatu Prezesa
Rady Ministrów pismem z dnia 7 września 2006 r.
Wymaga podkreślenia, że decyzja prezesa Urzę-
du Zamówień Publicznych w przedmiocie uchylenia
zakazu zawarcia umowy przed ostatecznym roz-
strzygnięciem protestu z dnia 24 listopada 2005 r.
decyzją Nr ZU/5011/05, na mocy której Fundacja
„Fundusz Współpracy” jednostka finansująco-kon-
traktująca uzyskała uprawnienie do zawarcia umo-
wy w sprawie zamówienia publicznego przed osta-
tecznym rozstrzygnięciem protestu, nie dotyczyła
zawarcia przez zamawiającego umowy z konkret-
nym wykonawcą, ale zniesienia, ze względu na szcze-
gólne okoliczności dotyczące zamówienia, ale niedo-
tyczące uczestników postępowania o udzielenie za-
mówienia publicznego, zakazu określonego ustawą.
Zniesienie tego zakazu połączone z nadaniem decy-
zji rygoru natychmiastowej wykonalności upraw-
niało zamawiającego do zawarcia umowy bez wzglę-
du na inne terminy przewidziane ustawą w toku po-
stępowania, w szczególności bez zachowania termi-
nu 7 dni od dnia przekazania wykonawcom zawia-
domienia o wyborze oferty najkorzystniejszej.
Ponadto zamawiającemu nie można zarzucić za-
niechania w zakresie starań dotyczących uzyskania
nowej decyzji w zmienionym stanie faktycznym
związanym z wyborem jako najkorzystniejszej ofer-
ty innego wykonawcy niż w dacie składania wnio-
sku o wydanie decyzji nr ZU/5011/05. Jak zostało
wskazane wyżej, pismem z dnia 29 listopada 2005 r.
(znak: CFCU/JFK/W/2005/MP-7697) zamawiający
zwrócił się do prezesa Urzędu Zamówień Publicz-
nych z prośbą o wydanie nowej decyzji, ale z uwagi
na tożsamość przedmiotową i podmiotową sprawy
taka decyzja nie mogła być wydana.
Kontrola uprzednia postępowania o udzielenie
zamówienia publicznego, którego przedmiotem był
zakup i dostawa testów do diagnostyki BSE i trzę-
sawki owiec (scrapie) wraz ze sprzętem do ich wyko-
nywania w ramach projektu Phare 2003/005-
-710.04.03 „Kontrola TSE w Polsce, część II”, nr KU
283/05, przeprowadzona przez prezesa Urzędu Za-
mówień Publicznych (zakończona w dniu 30 listopa-
da 2005 r.) również nie wykazała naruszeń w pro-
wadzonym postępowaniu.
Mając na względzie powyższe okoliczności i dys-
ponując, na podstawie pisma z dnia 31 lipca 2006 r.
przekazanego przez pełnomocnika Jacka Stielow
i Barbary Stielow, wiedzą na temat rozpatrywania

sprawy nieważności umowy z dnia 30 listopada 2005 r.,
której przedmiotem był zakup i dostawa testów do
diagnostyki BSE i trzęsawki owiec (scrapie) wraz ze
sprzętem do ich wykonywania w ramach projektu
Phare 2003/005-710.04.03 „Kontrola TSE w Polsce,
część II” przez sąd powszechny (Sąd Okręgowy
w Warszawie, sygn. akt: I C 29/06), należy stwier-
dzić, że nie ma wystarczających podstaw do podej-
mowania przez prezesa Urzędu Zamówień Publicz-
nych działań w kierunku wystąpienia do sądu
o stwierdzenie nieważności powyższej umowy.
W szczególności wytoczenie powództwa o stwierdze-
nie nieważności umowy o zamówienie publiczne
przez podmiot, który domaga się ustalenia tej oko-
liczności przez sąd ze względu na swój interes praw-
ny, czyni zadość ochronie porządku prawnego w za-
kresie zamówień publicznych.
Wiceprezes Urzędu Zamówień Publicznych
Dariusz Piasta
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Wacława Martyniuka
i Krzysztofa Matyjaszczyka
w sprawie projektu rozporządzenia
dotyczącego „Krajowego planu
rozdziału uprawnień do emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012” (4093)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Wacława Martyniuka i pana Krzysztofa Maty-
jaszczyka (pismo znak: SPS-023-4093/08) dotyczące
rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie przyjęcia
„Krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012” dla wspólnoto-
wego systemu handlu uprawnieniami do emisji,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Krajowy plan rozdziału uprawnień, który został
30 czerwca 2006 r. przedłożony przez Stałe Przed-
stawicielstwo Rzeczypospolitej Polskiej do sekreta-
riatu Komisji Europejskiej zakładał przydział upraw-
nień na poziomie ok. 284,6 mln średniorocznie.
Zgodnie z decyzją Komisji Europejskiej podjętą
26 marca 2007 r., dotyczącą krajowego planu roz-
działu uprawnień do emisji gazów cieplarnianych
zgłoszonego przez Polskę zgodnie z dyrektywą 2003/
87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, Polska
otrzymała przydział uprawnień na poziomie ok.
208,5 mln średniorocznie. Stanowi to redukcję o ok.
26%. W związku z tym, w przyjętym przez Radę Mi-
903
nistrów w dniu 1 lipca 2008 r. projekcie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów w sprawie przyjęcia „Krajo-
wego planu rozdziału uprawnień do emisji dwutlen-
ku węgla na lata 2008–2012” dla wspólnotowego
systemu handlu uprawnieniami do emisji, w sumie
rozdysponowano ok. 193 mln uprawnień dla instala-
cji uczestniczących we wspólnotowym systemie han-
dlu uprawnieniami do emisji w latach 2005–2007
oraz ok. 7,5 mln uprawnień dla instalacji, które będą
uczestniczyć w powyższym systemie od 2008 r.
W związku z powyższym metodyka rozdziału upraw-
nień musiała zostać dostosowana do określonego
przez Komisję Europejską pułapu. Należy zdawać
sobie sprawę z faktu, że tak ograniczony limit nie
pozwala na rozdzielenie uprawnień w sposób pokry-
wający zapotrzebowanie na poziomie aktualnych
warunków gospodarki rynkowej, zgłoszone przez
stowarzyszenie branżowe reprezentujące podmioty
uczestniczące we wspólnotowym systemie handlu
uprawnieniami do emisji.
Ponadto informuję, że wszystkie sektory uczest-
niczące we wspólnotowym systemie handlu upraw-
nieniami do emisji zostały potraktowane systemowo
podczas rozdzielania uprawnień do emisji CO2 mię-
dzy przedsiębiorstwa na lata 2008–2012. Metodyki
przyjęte dla określenia ostatecznego przydziału
uprawnień były wypracowane w wyniku konsultacji
społecznych. Końcowa wielkość przydziału, która była
wynikiem uzgodnień międzyresortowych, uwzględ-
niała emisje z roku 2006 i 2007, przy czym przy
przydzielaniu uprawnień dla poszczególnych insta-
lacji brano pod uwagę większą spośród powyższych
zweryfikowanych emisji. Jednocześnie informuję, że
przemysł energetyczny, jako jedyny sektor uczestni-
czący we wspólnotowym systemie handlu uprawnie-
niami do emisji, otrzymał przydział określony
w oparciu o zweryfikowane emisje z lat 2005 i 2006,
które były niższe od emisji z lat 2006 i 2007.
W związku z tym nie można stwierdzić, aby przyjęty
sposób rozdziału uprawnień można było uznać za
niedozwoloną pomoc publiczną.
Sektor hutniczy nie jest jedynym w Polsce, który
poniósł duże nakłady związane z działaniami moder-
nizacyjnymi zmierzającymi do zmniejszenia szkodli-
wego wpływu na środowisko naturalne. Określony
dla instalacji sektora hutnictwa i stali, w rozporzą-
dzeniu Rady Ministrów w sprawie przyjęcia „Krajo-
wego rozdziału uprawnień do emisji dwutlenku wę-
gla na lata 2008–2012” dla wspólnotowego systemu
handlu uprawnieniami do emisji, średnioroczny
przydział uprawnień do emisji CO2 jest wynikiem
zastosowania metodyki opisanej w przedmiotowym
rozporządzeniu, która to określa sposób rozdziału
uprawnień dla instalacji objętych rozszerzoną defi-
nicją instalacji spalania.
Należy także podkreślić, że obecny kształt roz-
porządzenia w sprawie krajowego planu rozdziału
uprawnień jest wynikiem uzgodnień międzyresorto-
wych, m.in. resortu gospodarki, skarbu państwa
i finansów.
904
Zasadą działania europejskiego systemu handlu
uprawnieniami do emisji jest mechanizm ekono-
miczny, optymalizujący koszty redukcji emisji tych
gazów i wymuszający na drodze ekonomicznej re-
dukcję emisji (obecnie dotyczy to tylko dwutlenku
węgla). Krajowy plan rozdziału uprawnień do emisji
ma na celu, między innymi, mobilizować prowadzą-
cych instalacje do działań mających obniżać emisję
innymi metodami niż poprzez zmniejszenie produk-
cji. Przyznanie instalacjom odpowiedniej liczby
uprawnień do emisji powinno je motywować do po-
dejmowania tego typu działań.
Ponadto informuję, że w celu oszacowania skut-
ków rozdziału uprawnień do emisji CO2 na lata 2008–
–2012 wykonano stosowne analizy, których wyniki
przedstawiono w załączonej do projektu przedmioto-
wego rozporządzenia ocenie skutków regulacji. Zwró-
cono tam uwagę na następujące aspekty:
— wpływ regulacji na sektor finansów publicz-
nych, w tym budżet państwa i budżet jednostek sa-
morządu terytorialnego;
— wpływ regulacji na konkurencyjność gospo-
darki, przedsiębiorczość, w tym funkcjonowanie
przedsiębiorstw;
— wpływ regulacji na rynek pracy;
— wpływ regulacji na sytuację i rozwój regio-
nów.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że działania
podjęte przez rząd w sprawie KPRU uwzględniały
także wnioski z Debaty Plenarnej Sejmu VI kaden-
cji, która odbyła się w dniu 11 stycznia br., na 6 po-
siedzeniu Sejmu, pkt 11 porządku obrad. W trakcie
ww. debaty głos zabrało 24 parlamentarzystów wy-
stępujących w przewadze za zwiększeniem limitu
przydziałów dla sektora energetycznego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Aleksandra Soplińskiego
w sprawie płatności bezpośrednich
oraz innych form wsparcia finansowego
przysługujących rolnikom (4094)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Aleksandra Soplińskiego,
przekazaną przy piśmie nr SPS-023-4094/08 z dnia
9 lipca 2008 r., uprzejmie przekazuję poniższe wyja-
śnienia.
Odnosząc się do pierwszego z zadanych przez
pana posła pytań, uprzejmie informuję, iż zgodnie
z obowiązującym w 2007 r. brzmieniem art. 21 usta-
wy z dnia 26 stycznia 2007 r. o płatnościach do grun-
tów rolnych i płatności cukrowej (Dz. U. Nr 35, poz.
217, z późn. zm.), w przypadku przekazania gospo-
darstwa rolnego w rozumieniu art. 74 ust. 1 lit. a
rozporządzenia nr 796/2004 (tzn. całości gospodar-
stwa), jednolita płatność obszarowa lub płatność
uzupełniająca, o które ubiegał się przekazujący, były
przyznawane przejmującemu:
1) jeżeli przekazanie zostało dokonane nie póź-
niej niż do dnia wydania decyzji w sprawie przyzna-
nia płatności;
2) na wniosek przejmującego złożony do dnia wy-
dania decyzji w sprawie przyznania płatności.
W myśl § 6 rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 13 marca 2007 r. w sprawie ro-
dzajów roślin objętych płatnością uzupełniającą oraz
szczegółowych warunków i trybu przyznawania tej
płatności (Dz. U. Nr 46, poz. 309, z późn. zm.)
w przypadkach, o których mowa w art. 21 ust. 1
i art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 stycznia 2007 r.
o płatnościach do gruntów rolnych i płatności cu-
krowej, płatność zwierzęca, o którą ubiegał się w da-
nym roku przekazujący albo spadkodawca, była
przyznawana przejmującemu albo spadkobiercy nie-
zależnie od tego, czy posiadali lub posiadają bydło
lub owce, lub kozy, lub konie.
Nowy posiadacz gospodarstwa mógł zatem uzy-
skać płatność na swój wniosek złożony do dnia wy-
dania decyzji w sprawie przyznania płatności, je-
żeli przekazanie zostało dokonane nie później niż
do dnia wydania decyzji w sprawie przyznania
płatności.
Ustosunkowując się do pytania drugiego, uprzej-
mie informuje, iż polski program krajowych uzupeł-
niających płatności bezpośrednich (CNDP) jest
zgodny z polityką realizowaną w Unii Europejskiej,
a mianowicie płatności nie mogą być powiązane
z bieżącą produkcją, a jedynie z produkcją w histo-
rycznym okresie referencyjnym. Dlatego też dla
„nowych rolników”, a więc dla rolników, którzy nie
występowali uprzednio z wnioskiem o przyznanie
jednolitej płatności obszarowej lub płatności uzupeł-
niającej, określono okres referencyjny od dnia 15 wrze-
śnia roku poprzedzającego złożenie wniosku do dnia
14 marca roku złożenia wniosku, w którym to okre-
sie rolnicy powinni posiadać zwierzęta, żeby móc
uzyskać płatność zwierzęcą. Końcowa data tego
okresu (14 marca roku, w którym składany jest
wniosek) jest ostatecznym możliwym terminem za-
pewniającym historyczny charakter tego mechani-
zmu. Przyjęcie terminu późniejszego oznaczałoby
bowiem, że uprawnienie do płatności uzyskiwaliby
rolnicy posiadający zwierzęta w czasie składania
wniosku o płatność, a więc byliby to producenci ak-
tualni, a nie historyczni (choć oczywiście przyjęte

rozwiązanie nie wyklucza z systemu płatności
tych rolników, którzy nadal utrzymują zwierzęta
po 14 marca).
Ponadto w § 7 rozporządzenia ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z dnia 14 marca 2008 r. w sprawie
rodzajów roślin objętych płatnością uzupełniającą
oraz szczegółowych warunków i trybu przyznawa-
nia płatności w ramach systemów wsparcia bezpo-
średniego (Dz. U. Nr 44, poz. 265) przewidziano
możliwość uzyskania płatności zwierzęcej przez rol-
nika, który występował uprzednio z wnioskiem
o przyznanie jednolitej płatności obszarowej lub
płatności uzupełniającej, jeżeli:
1) nabył własność wszystkich gruntów rolnych
wchodzących w skład gospodarstwa rolnego, będą-
cych własnością rolnika, któremu co najmniej raz
przyznano płatność zwierzęcą, na podstawie przepi-
sów dotychczasowych;
2) w okresie od dnia 15 września roku poprzedza-
jącego rok złożenia wniosku o przyznanie płatności
zwierzęcej do dnia 14 marca roku złożenia tego
wniosku był posiadaczem zwierząt, które w tym
okresie były wpisane lub zostały zgłoszone do odpo-
wiedniego rejestru, przez tego rolnika lub jego mał-
żonka, także w przypadku, gdy osoby te nie pozosta-
wały w związku małżeńskim w tym okresie.
Odpowiadając na pytanie nr 3, uprzejmie infor-
muję, iż w roku kwotowym 2008/2009 planowana
jest kontynuacja stosowania mechanizmu wypłaty
rekompensat producentom, którzy zrzekną się pro-
dukcji mleka i jednocześnie zadeklarują utrzymy-
wanie na określonym poziomie przeżuwaczy w go-
spodarstwie. Obecnie opracowany jest projekt roz-
porządzenia określający nowe poziomy stawek re-
kompensat. Nowe stawki uwzględniają obecną sytu-
ację na rynku kwot mlecznych, potrzebę restruktu-
ryzacji sektora mleczarskiego oraz dostępne środki
finansowe. Projekt rozporządzenia jest na etapie
konsultacji międzyresortowych.
Odnosząc się do pytania nr 4, pragnę poinformo-
wać, iż zgodnie z ustawą z dnia 7 lipca 2005 r.
o ubezpieczeniach upraw rolnych i zwierząt gospo-
darskich (Dz. U. Nr 150, poz. 1249, z późn. zm.) rol-
nik, który uzyskał płatności bezpośrednie do grun-
tów rolnych w rozumieniu przepisów o płatnościach
do gruntów rolnych i oddzielnej płatności cukrowej,
ma obowiązek od 1 lipca 2008 r. ubezpieczenia co
najmniej 50% powierzchni upraw od ryzyka wystą-
pienia szkód spowodowanych przez powódź, grad,
suszę, ujemne skutki przezimowania oraz przymroz-
ki wiosenne.
Rolnik, który nie spełni obowiązku zawarcia
umowy ubezpieczenia obowiązkowego, tj. ubezpie-
czenia co najmniej 50% powierzchni upraw, obowią-
zany będzie do wniesienia opłaty za niespełnienie
tego obowiązku. Wysokość opłaty obowiązującej
w każdym roku kalendarzowym stanowić będzie
równowartość w złotych 2 euro od 1 ha (w 2008 r.
– 7,10 zł/ha), ustaloną przy zastosowaniu kursu
średniego ogłaszanego przez Narodowy Bank Polski
905
według tabeli kursów nr 1 w roku kontroli. Opłata
za niespełnienie obowiązku zawarcia umowy ubez-
pieczenia obowiązkowego będzie wnoszona na rzecz
gminy właściwej ze względu na miejsce zamieszka-
nia albo siedzibę rolnika. Powyższe sankcje nie będą
jednak stosowane wobec rolników, w przypadku gdy
rolnik nie zawrze umowy ubezpieczenia obowiązko-
wego z powodu pisemnej odmowy przez co najmniej
dwa zakłady ubezpieczeń, które zawarły z mini-
strem właściwym do spraw rolnictwa umowy w spra-
wie dopłat, w szczególności z powodu zaoferowania
ubezpieczenia w stawkach taryfowych przekraczają-
cych 6% sumy ubezpieczenia.
Należy podkreślić, iż niezawarcie przez rolników
umów ubezpieczenia upraw rolnych nie będzie miało
wpływu na ubieganie się przez nich o płatności bez-
pośrednie.
Wprowadzenie obowiązku ubezpieczenia upraw
rolnych jest konieczne w związku z unijną zasadą
zmniejszenia o 50% pomocy krajowej w przypadku
braku polis ubezpieczenia 50% upraw rolnych u rol-
ników, którzy od 2010 r. będą ubiegać się o inne for-
my wsparcia z budżetu krajowego w przypadku wy-
stąpienia klęsk.
Jednocześnie zgodnie z przyjętą przez Sejm RP
ustawą z dnia 26 czerwca 2008 r. o zmianie ustawy
o ubezpieczeniach upraw rolnych i zwierząt gospo-
darskich oraz ustawy o krajowym systemie ewiden-
cji producentów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz
ewidencji wniosków o przyznanie płatności, będzie
możliwe zawieranie przez producentów rolnych
umów ubezpieczenia od jednego lub kilku wybra-
nych ryzyk, tj. od ryzyka wystąpienia szkód spowo-
dowanych przez powódź, suszę, grad, ujemne skutki
przezimowania lub przymrozki wiosenne.
Odnosząc się do pytania nr 5, pragnę poinformo-
wać, iż w planie finansowym Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa na dopłaty do opro-
centowania inwestycyjnych i klęskowych kredytów
bankowych zaplanowana została łączna kwota
849 575 tys. zł, w tym na dopłaty do oprocentowania
kredytów inwestycyjnych kwota 649 001 tys. zł, na-
tomiast na dopłaty do oprocentowania kredytów
klęskowych kwota 200 574 tys. zł. Wysokość środ-
ków na dopłaty do oprocentowania ww. kredytów
została wyliczona przy stopie redyskonta weksli
4,75% obowiązującej w czasie prac nad projektem
budżetu państwa na rok 2008.
Wobec kilkukrotnego podwyższenia od tego cza-
su przez Radę Polityki Pieniężnej stopy redyskonto-
wej weksli, stanowiącej podstawę do naliczania
oprocentowania kredytów preferencyjnych oraz do-
płat ze środków Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa, środki przewidziane w budżecie
państwa na dopłaty do oprocentowania kredytów in-
westycyjnych udzielanych w 2008 r. okazały się nie-
wystarczające na pokrycie potrzeb banków.
Środki dla Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa na te cele zostały zwiększone
o 75 mln zł do łącznej kwoty 724 001 tys. zł.
906
Z informacji przekazanych przez Agencję Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa wynika, że
banki współpracujące z agencją otrzymały dodatko-
we środki, w tym również w miesiącu lipcu, na limi-
ty akcji kredytowej oraz dopłaty do oprocentowania
kredytów inwestycyjnych na 2008 r.
Dodatkowe środki otrzymało osiem central ban-
ków: Bank Polskiej Spółdzielczości SA, Gospodarczy
Bank Wielkopolski SA, Mazowiecki Bank Regional-
ny SA, Bank Gospodarki Żywnościowej SA, Bank
Zachodni WBK SA, ING Bank Śląski SA, BPH SA,
Pekao SA.
Odpowiadając na pytanie nr 6, pragnę poinfor-
mować, iż w treści Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich 2007–2013 nie uwzględniono wsparcia dla
gospodarstw niskotowarowych; działanie to jest wy-
mienione w tabelach finansowych, gdyż ze środków
programu kontynuowane są płatności na rzecz be-
neficjentów, którym przyznano pomoc w ramach
PROW 2004–2006.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Aleksandra Soplińskiego
w sprawie odszkodowań za szkody
w uprawach i płodach rolnych wyrządzonych
przez zwierzynę łowną (4095)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Aleksandra Soplińskiego
(znak: SPS-023-4095/08) z dnia 9 lipca 2008 r.
w sprawie odszkodowań za szkody w uprawach i pło-
dach rolnych wyrządzonych przez zwierzynę łowną
pragnę przekazać następujące informacje.
Kwestia definicji uprawy rolnej, w odniesieniu do
której odpowiedzialność odszkodowawcza spoczywa
na dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego,
stała się przedmiotem rozstrzygnięcia Sądu Najwyż-
szego. Sąd Najwyższy w uchwale składu siedmiu sę-
dziów z dnia 27 listopada 2007 r. (sygn. akt III CZP
67/07) stwierdził, że uprawą rolną w rozumieniu
art. 46 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 października
1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r., Nr 127,
poz. 1066, z późn. zm.) jest każda uprawa prowadzo-
na na gruncie rolnym. W związku z tym za taką
uprawę należy również uznać zalesienie realizowa-
ne zarówno w ramach Planu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2004–2006, jak również w ramach
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013, przeprowadzone na gruncie rolnym, do
momentu przekwalifikowania tego gruntu na grunt
leśny, które następuje po dokonaniu oceny udatności
uprawy leśnej przez starostę właściwego ze względu
na położenie gruntu objętego zalesieniem w czwar-
tym lub piątym roku od zalesienia gruntu rolnego
(ustawa o lasach z dnia 28 września 1991 r., Dz. U.
z 2005 r. Nr 45, poz. 435, z późn. zm.).
W związku z powyższym należy uznać, iż do wy-
płacenia wynagrodzenia za szkody spowodowane
przez dziki, łosie, jelenie, daniele i sarny w uprawach
leśnych założonych na gruntach rolnych, nieprze-
kwalifikowanych na grunty leśne, zobowiązani są
dzierżawcy lub zarządcy obwodu łowieckiego zgod-
nie z art. 46 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 13 paździer-
nika 1995 r. Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r.
Nr 127, poz. 1066, z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Sławeckiego
w sprawie kształcenia młodzieży
niepełnosprawnej w szkołach prowadzonych
przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
(4097)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka, znak: SPS-023-4097/08,
z dnia 9 lipca 2008 r., dotyczące interpelacji pana
posła Tadeusza Sławeckiego w sprawie kształcenia
młodzieży niepełnosprawnej w szkołach prowadzo-
nych przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Stanowisko Ministerstwa Edukacji Narodowej
dotyczące indywidualnego nauczania jest oparte na
przepisach art. 71b ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.).
Ustawa o systemie oświaty oraz przepisy wyko-
nawcze do tej ustawy regulują w wystarczający spo-
sób kwestie związane z kształceniem młodzieży nie-
pełnosprawnej w szkołach ogólnodostępnych, szko-
łach lub oddziałach integracyjnych, szkołach lub
oddziałach specjalnych i różnego rodzaju ośrodkach.
Regulacje te dotyczą wszystkich szkół prowadzo-

nych przez różne organy, w tym szkół rolniczych
prowadzonych przez ministra rolnictwa i rozwoju
wsi. Dlatego nie ma podstaw do tworzenia w tym za-
kresie dodatkowych przepisów dla szkół ministra
właściwego do spraw rolnictwa.
Absolwenci gimnazjów mogą ubiegać się o przy-
jęcie między innymi do publicznych i niepublicznych
szkół kształcących zawodowo, prowadzonych przez:
ministra właściwego do spraw rolnictwa, jednostki
samorządu terytorialnego, osoby prawne i fizyczne
oraz inne organy prowadzące szkoły, wskazane
w ustawie o systemie oświaty.
O przyjęciu kandydatów do szkół zawodowych,
w tym szkół rolniczych prowadzonych przez mini-
stra rolnictwa i rozwoju wsi, decydują kryteria za-
warte w statutach tych szkół oraz posiadanie przez
kandydata zaświadczenia lekarskiego o braku prze-
ciwwskazań zdrowotnych do kształcenia w określo-
nym zawodzie, a w przypadku kandydatów niepeł-
nosprawnych – orzeczenie o potrzebie indywidualne-
go nauczania lub o potrzebie kształcenia specjalne-
go. Ponadto przy przyjmowaniu do szkół, w przy-
padku równorzędnych wyników uzyskanych w po-
stępowaniu kwalifikacyjnym, pierwszeństwo mają
kandydaci z problemami zdrowotnymi ograniczają-
cymi możliwości wyboru kierunku kształcenia ze
względu na stan zdrowia, potwierdzonymi opinią
publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej,
w tym poradni specjalistycznej (rozporządzenie mini-
stra edukacji narodowej i sportu z dnia 20 lutego 2004 r.
w sprawie warunków i trybu przyjmowania uczniów
do szkół publicznych oraz przechodzenia z jednych ty-
pów szkół do innych w Dz. U. Nr 26, poz. 232).
Dyrektor szkoły zawodowej może także i powi-
nien skierować ucznia w trakcie jego nauki ponow-
nie na badania lekarskie w celu stwierdzenia przez
lekarza medycyny pracy braku przeciwwskazań do
kontynuowania kształcenia w danym zawodzie,
biorąc pod uwagę dobro ucznia posiadającego orze-
czenie o potrzebie indywidualnego nauczania lub
kształcenia specjalnego. W przypadku stwierdze-
nia przeciwwskazań do dalszego kształcenia w da-
nym zawodzie uczeń może się uczyć w innych szko-
łach i zawodach, przy czym minister rolnictwa
i rozwoju wsi może zaproponować tylko szkoły za-
wodowe kształcące w zawodach rolniczych, w prze-
ciwieństwie do starosty na danym terenie, który
prowadzi szkoły różnego typu i kształcące w róż-
nych zawodach.
Należy zaznaczyć, że publiczne szkoły zawodowe,
w tym kształcące w zawodach rolniczych (bez wzglę-
du na organ prowadzący), realizują obowiązkowe za-
jęcia edukacyjne nie tylko z przedmiotów ogólno-
kształcących, ale także z przedmiotów zawodowych,
w tym z praktycznej nauki zawodu, w oparciu o pro-
gramy nauczania dla zawodu uwzględniające pod-
stawy programowe kształcenia w danym zawodzie.
Podstawy programowe kształcenia w danym za-
wodzie zawierają specyficzne wymagania psychofi-
zyczne właściwe dla zawodu (np. szybkie reagowa-
907
nie na bodźce zewnętrzne, koncentracja, podzielność
uwagi) oraz opis kwalifikacji, które powinni uzyskać
absolwenci. Zgodnie z podstawami programowymi
kształcenia w poszczególnych zawodach rolniczych
absolwenci szkół zawodowych rolniczych powinni
nabyć w trakcie kształcenia wiedzę i umiejętności
między innymi w zakresie:
- naprawy i obsługi urządzeń i maszyn rolni-
czych,
- prowadzenia i obsługi pojazdów silnikowych
(niezbędnym do uzyskania prawa jazdy katego-
rii B),
- prowadzenia i obsługi ciągnika rolniczego (nie-
zbędnym do uzyskania prawa jazdy kategorii T),
- spawania gazowego i elektrycznego, itd.
Praktyczna nauka zawodu realizowana jest nie
tylko w szkolnych pracowniach, warsztatach i go-
spodarstwach pomocniczych, centrach kształcenia
praktycznego, ale także u pracodawców, w przed-
siębiorstwach techniczno-handlowej obsługi wsi
i rolnictwa oraz w indywidualnych gospodarstwach
rolnych. Dla młodzieży niepełnosprawnej ważne
jest, aby mogła się kształcić w takich typach szkół,
a szczególnie w takich szkołach zawodowych i za-
wodach, w których zgodnie ze swoimi możliwościa-
mi będzie mogła uczestniczyć w praktycznej nauce
zawodu bez narażania życia i zdrowia oraz uczyć
się wybranego zawodu i zdać egzamin potwierdza-
jący kwalifikacje zawodowe w celu wykorzystania
uzyskanych kwalifikacji w pracy zawodowej. Do
szkół rolniczych i innych szkół zawodowych kiero-
wane są często osoby niepełnosprawne, które mają
orzeczenia o potrzebie indywidualnego nauczania
lub o potrzebie kształcenia specjalnego, które nie
mogą i nie realizują praktycznej nauki zawodu,
a otrzymują np. świadectwo ukończenia szkoły za-
wodowej rolniczej.
Nie ma znaczenia, jaki organ prowadzi szkoły za-
wodowe, w tym szkoły rolnicze, ale czy kandydat do
wybranej przez siebie lub rodziców szkoły lub uczeń
tej szkoły może ze względów zdrowotnych rozpocząć
i kontynuować kształcenie w danym zawodzie. Po-
winny o tym decydować predyspozycje psychiczne
i fizyczne kandydata i ucznia, poparte badaniami
i orzeczeniami lekarzy specjalistów, po to aby wska-
zana osobom niepełnosprawnym szkoła zawodowa
(rolnicza) nie była dla nich stratą czasu oraz możli-
wości zawodowych i życiowych.
Pragnę przypomnieć także, iż zgodnie z art. 71b
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
indywidualnym nauczaniem obejmuje się dzieci
i młodzież, których stan zdrowia uniemożliwia lub
znacznie utrudnia uczęszczanie do szkoły. Kształce-
niem specjalnym obejmuje się młodzież wymagającą
stosowania specjalnej organizacji nauki i metod pra-
cy. W zależności od rodzaju niepełnosprawności,
w tym stopnia upośledzenia umysłowego młodzieży,
organizuje się kształcenie i wychowanie, które sto-
sownie do potrzeb umożliwia naukę w dostępnym
dla nich zakresie, usprawnianie zaburzonych funk-
908
cji, rewalidację i resocjalizację oraz zapewnia specja-
listyczną opiekę.
Orzeczenia o potrzebie kształcenia specjalnego
albo indywidualnego nauczania, także o potrzebie
zajęć rewalidacyjno-wychowawczych organizowa-
nych zgodnie z odrębnymi przepisami, wydają ze-
społy orzekające działające w publicznych porad-
niach psychologiczno-pedagogicznych, w tym po-
radniach specjalistycznych. Orzeczenie o potrze-
bie kształcenia specjalnego określa zalecane for-
my kształcenia specjalnego z uwzględnieniem ro-
dzaju niepełnosprawności, w tym stopnia upośle-
dzenia umysłowego.
Ponadto przepisy rozporządzenia ministra zdro-
wia i opieki społecznej z dnia 15 września 1997 r.
w sprawie badań lekarskich kandydatów do szkół
ponadpodstawowych lub wyższych, uczniów tych
szkół oraz studentów i uczestników studiów dokto-
ranckich, którzy w trakcie praktycznej nauki zawo-
du lub studiów są narażeni na działanie czynników
szkodliwych, uciążliwych lub niebezpiecznych dla
zdrowia, oraz sposobu dokumentowania tych badań
(Dz. U. Nr 120, poz. 767, z późn. zm.) określają, że:
— szkoła prowadząca kształcenie zawodowe wy-
daje kandydatom do tych szkół i uczniom tych szkół
skierowanie na badania lekarskie;
— badania lekarskie kończą się orzeczeniem le-
karskim stwierdzającym istnienie lub brak przeciw-
wskazań zdrowotnych do podjęcia nauki lub jej kon-
tynuowania u kandydatów do tych szkół i uczniów
tych szkół, którzy w trakcie praktycznej nauki za-
wodu będą lub są narażeni na działanie czynników
szkodliwych, uciążliwych lub niebezpiecznych dla
zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Sławomira Nitrasa
w sprawie wpisania Środkowoeuropejskiego
Korytarza Transportowego na listę sieci TEN-T
w aspekcie kończącego się terminu
konstruowania polskich propozycji
rozszerzenia tej sieci (4098)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 9 lipca br. przekazujące interpelację
pana Sławomira Nitrasa w sprawie wpisania środ-
kowoeuropejskiego korytarza transportowego na li-
stę sieci TEN-T w aspekcie kończącego się terminu
konstruowania polskich propozycji rozszerzenia sie-
ci TEN-T, uprzejmie przekazuję stanowisko Mini-
sterstwa Infrastruktury.
Ministerstwo Infrastruktury niezmiennie udzie-
la poparcia ww. inicjatywie, zwłaszcza iż wpisuje się
ona w transeuropejską sieć transportową (TEN-T)
i założenia strategiczne rozwoju tej sieci przy speł-
nieniu odpowiednich kryteriów infrastrukturalnych
i ruchowych wyszczególnionych w decyzjach Parla-
mentu Europejskiego i Rady nr 1692/96, 1341/01
i 884/04.
Jednakże korytarz ten jest efektem inicjatywy
samorządowej i nie posiada statusu paneuropejskie-
go korytarza transportowego w rozumieniu dekla-
racji podpisanych na konferencjach: kreteńskiej
w 1994 r. i helsińskiej w 1997 r. Jednocześnie pod-
kreślam, że kluczowym jest fakt, iż lądowe połącze-
nia drogowe i kolejowe leżące w pasie wymienionego
korytarza w całości znajdują się już w sieci TEN-T.
Tym samym projekty infrastrukturalne zlokalizo-
wane na tych szlakach mogą ubiegać się o dofinan-
sowanie z Funduszu Spójności i funduszu TEN-T.
Ponadto w ramach prac prowadzonych w zakre-
sie modyfikacji układu sieci TEN-T Ministerstwo
Infrastruktury przekazało do konsultacji projekt
włączenia do sieci TEN-T odcinka rzeki Odry usytu-
owanego w przebiegu ww. korytarza, tj. projekt
„Modernizacja odrzańskiej drogi wodnej od Brzegu
Dolnego do ujścia rzeki Nysy Łużyckiej”, zlokalizo-
wanego w ciągu odrzańskiej drogi wodnej w woje-
wództwach lubuskim i dolnośląskim.
Pragnę przypomnieć, że proces tworzenia paneu-
ropejskich korytarzy transportowych został formal-
nie zakończony. Ostatni, dziesiąty korytarz paneu-
ropejski został utworzony na III Paneuropejskiej
Konferencji Ministrów Transportu w Helsinkach
w 1997 r. i na tym forum konieczne byłoby uzyska-
nie zgody wszystkich państw europejskich, co wy-
magałoby podjęcia licznych, wieloletnich zabiegów
dyplomatycznych. Obecnie funkcjonuje dziesięć pa-
neuropejskich korytarzy transportowych, z których
cztery przechodzą przez terytorium Polski. W ra-
mach tych korytarzy prowadzona jest współpraca
wielostronna zainteresowanych państw z udziałem
Komisji Europejskiej. Ich istnienie ma jednak cha-
rakter bardziej promocyjny, niż finansowy.
Środkowoeuropejski korytarz transportowy sta-
nowi jeden z najważniejszych multimodalnych szla-
ków tranzytowych w Polsce na osi północ–połu-
dnie. Korytarz ten stanowi międzynarodową ini-
cjatywę, której stronami są samorządy na szczeblu
regionów.
Biorąc pod uwagę powyższe, pragnę jeszcze raz
zapewnić, iż Ministerstwo Infrastruktury dostrzega
istotę i znaczenie tego korytarza dla gospodarki Pol-
ski i potencjalne jego znaczenie w obsłudze tranzy-
towych potoków ruchu na osi północ–południe
w Europie Środkowej, dlatego na obecnym etapie

rozważane jest włączenie do sieci TEN-T kolejnego
odcinka rzeki Odry, tj. projektu „Modernizacja od-
rzańskiej drogi wodnej na od Brzegu Dolnego do uj-
ścia rzeki Nysy Łużyckiej”.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie zagrożeń związanych ze zniesieniem
od lipca 2008 r. winiet dla ciężarówek
za korzystanie z dróg krajowych
i przywrócenia opłaty za przejazdy
na autostradach (4099)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Stanisława Kalemby w sprawie zagro-
żeń związanych ze zniesieniem od lipca 2008 r. wi-
niet dla ciężarówek za korzystanie z dróg krajowych
i przywrócenia opłaty za przejazdy na autostradach,
przesłaną przy piśmie SPS-023-4099/08 z dnia
9 lipca br., przekazuję na ręce Pana Marszałka po-
niższe wyjaśnienia.
Przewidywany w projekcie ustawy o drogach pu-
blicznych oraz niektórych innych ustaw powrót od
opłat bezpośrednich może spowodować czasowe
przeniesienie ruchu na drogi równoległe, lecz skala
tego przeniesienia będzie dużo mniejsza niż przed
wprowadzeniem rekompensat. Zniesienie winiet nie
przywróci sytuacji sprzed 1 września 2005 r., po-
nieważ zwiększyła się sieć autostrad, która jeszcze
dalej będzie się dynamicznie zwiększać. Należy li-
czyć się z tym, iż tylko samochody ciężarowe poru-
szające się w transporcie regionalnym będą starły
się zjechać na drogi równoległe. Przejazdy w ruchu
międzyregionalnym i krajowym z ominięciem au-
tostrad będą nieuzasadnione ekonomicznie (poten-
cjalne oszczędności na opłatach nie będą równowa-
żyły strat na czasie przejazdu i zużyciu paliwa).
Omijanie autostrad będzie również nieuzasadnione
ze względu na dążenie przewoźników do skrócenia
czasu dostawy.
Ponadto należy się spodziewać, że przeniesienie
ruchu z autostrad płatnych na inne drogi zostanie
znacznie ograniczone dzięki realizowanemu przez
Generalną Dyrekcję Dróg Krajowych i Autostrad
programowi zabezpieczenia dróg równoległych.
909
W programie tym przewiduje się podjęcie nastę-
pujących działań:
— fotoradary w miejscach szczególnie niebez-
piecznych,
— przejścia dla pieszych z sygnalizacją wzbu-
dzaną,
— sygnalizacje świetlne na skrzyżowaniach jed-
nopoziomowych,
— spowolnienie i uspokojenie ruchu na odcin-
kach przejść dróg alternatywnych przez małe miej-
scowości,
— stosowanie efektu bramy na wejściu do miej-
scowości,
— budowa małych rond,
— zawężania przekroju drogi,
— wydzielanie pasów skrętu w lewo,
— kanalizowanie przekroju drogi z zastosowa-
niem azyli dla pieszych i wysp rozdzielających kie-
runki ruchu,
— odgięcia toru jazdy.
Rozwiązania w ramach tego programu wpłynąć
mają również na poprawę bezpieczeństwa ruchu dro-
gowego – przykładem jest droga krajowa nr 8, gdzie
wprowadzono rozwiązania z zakresu bezpieczeń-
stwa ruchu drogowego mające na celu uspokojenie
ruchu. Rezultatem tych działań jest ograniczenie
wypadkowości o ok. 30%. GDDKiA będzie wprowa-
dzać rozwiązania mające na celu spowolnienie prze-
jazdów również na innych drogach krajowych.
Na odcinkach dróg szczególnie narażonych na
zwiększenie ruchu ciężarowego podjęte zostaną do-
datkowe działania zabezpieczające, minimalizujące
negatywny wpływ wzmożonego ruchu na stan śro-
dowiska naturalnego, nawierzchnię dróg i bezpie-
czeństwo ruchu drogowego.
Oprócz działań prowadzonych przez GDDKiA,
Sekretariat Krajowej Rady Bezpieczeństwa Ruchu
Drogowego koordynuje realizację programu zabez-
pieczenia dróg wojewódzkich. Szczególnym nadzo-
rem głównego inspektora transportu drogowego zo-
staną objęte odcinki dróg równoległych względem
obecnie eksploatowanych płatnych odcinków auto-
strad.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
910
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Grzyba
w sprawie wypłaty świadczeń dzieciom
urodzonym i przebywającym wraz ze swoimi
rodzicami – będącymi robotnikami
przymusowymi w czasie II wojny światowej
na terenie Niemiec (4100)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
9 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4100/08, dotyczące
interpelacji posła Andrzeja Grzyba w sprawie wy-
płaty świadczeń dzieciom urodzonym i przebywają-
cym wraz ze swoimi rodzicami – będącymi robotni-
kami przymusowymi w czasie II wojny światowej na
terenie Niemiec, uprzejmie informuję.
Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 31 maja 1996 r.
o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom
deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzo-
nym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek So-
cjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87,
poz. 395, z późn zm.) represją jest deportacja (wy-
wiezienie) do pracy przymusowej na okres co naj-
mniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego,
w jego granicach sprzed dnia 1 września 1939 r., na
terytorium:
a) III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych
w okresie wojny w latach 1939–1945,
b) Związku Socjalistycznych Republik Radziec-
kich i terenów przez niego okupowanych w okresie
od dnia 17 września 1939 r. do dnia 5 lutego 1946 r.
oraz po tym okresie do końca 1948 r. z terytorium
państwa polskiego w jego obecnych granicach.
Za koniec represji uznawana jest data wyzwole-
nia (zajęcia) miejscowości, w której przebywała
strona, przez wojska koalicji antyhitlerowskiej,
bądź też data zakończenia II wojny światowej
(8 maja 1945 r.).
Uznać należy, że ustawodawca świadomie wy-
znaczył rozsądną granicę, pozwalającą określić krąg
osób najbardziej dotkniętych polityką ekstermina-
cyjną okupanta. Nie jest bowiem możliwe zadość-
uczynić wszystkim osobom, które w przeszłości zo-
stały poszkodowane przez III Rzeszę.
Mimo upływającego czasu, rachunek krzywd wo-
jennych pozostaje nadal ogromny, dlatego, podejmu-
jąc w 2006 r. prace nad nową ustawą kombatancką,
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej dokonało
analizy roszczeń, związanych z okresem 1939–1989,
różnych grup społecznych. W „Założeniach noweli-
zacji prawa kombatanckiego”, przyjętych przez Radę
Ministrów w dniu 27 marca 2007 r., zawarta została
część informacyjna, zawierająca oczekiwania po-
szczególnych grup społecznych. Wśród nich są m.in.
osoby deportowane do pracy przymusowej, małolet-
nie ofiary wojny, tzw. cywilne ofiary wojny, osoby
wysiedlone w czasie wojny ze swego miejsca zamiesz-
kania, osoby rozminowujące kraj w latach 1945–
–1956, ofiary akcji „Wisła”, przymusowo pracujący
żołnierze batalionów budowlanych, junacy Po-
wszechnej Organizacji „Służba Polsce”, żołnierze
– górnicy, a także szereg innych grup osób poszko-
dowanych. Realizacja roszczeń każdej z tych grup
ma pewne uzasadnienie, bowiem osoby do nich nale-
żące istotnie doznały wielu krzywd i cierpień w cza-
sie trwania wojny i w okresie powojennym. Nie jest
możliwe, aby dokonać sprawiedliwej oceny, czyje
krzywdy były większe, i im zadośćuczynić. Jest pew-
ne, że wybór tylko niektórych grup pokrzywdzonych
oznaczałby roszczenia innych i trudno byłoby je
uznać za nieuzasadnione. Te względy spowodowały,
że wybrano grupy najbardziej zasłużone dla niepod-
ległości Polski, a także najbardziej poszkodowane
w związku z udziałem w walkach o niepodległość
i jednocześnie te, które do tej pory nie otrzymały re-
kompensaty w żadnej formie, a ich ogromne zasługi
dla niepodległości są oczywiste. Krąg tych osób zo-
stał określony m.in. uchwałą Sejmu z dnia 6 kwiet-
nia 2006 r. w sprawie pomocy państwa dla represjo-
nowanych uczestników walk o niepodległość z lat
1944–1989, znajdujących się obecnie w bardzo trud-
nych warunkach materialnych.
Projekt „Założeń...” był przedmiotem szerokich
konsultacji społecznych, głównie w środowiskach
kombatantów i osób represjonowanych. Wśród zgła-
szanych przez te środowiska uwag i postulatów nie
było propozycji regulacji, o której w swej interpelacji
mówi pan poseł Grzyb.
Na podstawie „Założeń nowelizacji prawa kom-
batanckiego” opracowany został projekt ustawy
o uprawnieniach kombatantów, uczestników walki
cywilnej lat 1914–1945, działaczy opozycji wobec
dyktatury komunistycznej oraz niektórych ofiar re-
presji systemów totalitarnych.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję,
że minister pracy i polityki społecznej nie przewidu-
je podjęcia w najbliższym czasie prac nad zmianami
w ustawie o świadczeniu pieniężnym przysługują-
cym osobom deportowanym do pracy przymusowej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Saługi
w sprawie dróg wewnętrznych
na osiedlach mieszkaniowych (4102)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 9 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4102/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Wojciecha Saługi w sprawie dróg wewnętrznych na
osiedlach mieszkaniowych, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie podkreślić należy, że ustawa z dnia
21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t.j.: Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) wyróżnia dwie
kategorie dróg, tj. drogi publiczne oraz drogi we-
wnętrzne. Zgodnie z art. 1 oraz art. 8 ust. 1 ww.
ustawy drogą publiczną jest droga zaliczona na pod-
stawie tej ustawy do jednej z kategorii dróg, z której
może korzystać każdy zgodnie z jej przeznaczeniem,
z ograniczeniami i wyjątkami określonymi w tej
ustawie lub w innych przepisach szczególnych. Dro-
gi niezaliczone do żadnej kategorii dróg publicznych,
a w szczególności drogi w osiedlach mieszkanio-
wych, dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, do-
jazdowe do obiektów użytkowanych przez przedsię-
biorców, place przed dworcami kolejowymi, autobu-
sowymi i portami oraz pętle autobusowe są drogami
wewnętrznymi.
W świetle art. 8 ust. 2 ustawy o drogach publicz-
nych utrzymanie i oznakowanie dróg wewnętrz-
nych, a także zarządzanie nimi należy do zarządcy
terenu, przez który droga przebiega, a w razie jego
braku – do właściciela terenu. Jednak oznakowanie
połączeń dróg wewnętrznych z drogami publiczny-
mi, jak również utrzymanie urządzeń bezpieczeń-
stwa i organizacji ruchu związanych z funkcjonowa-
niem tych połączeń należy już do zarządcy drogi pu-
blicznej.
Z kolei ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo
o ruchu drogowym (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz.
908, z późn. zm.) reguluje zasady ruchu na drogach
publicznych oraz w strefach zamieszkania. Zgodnie
z definicją zawartą w art. 2 pkt 16 ww. ustawy strefą
zamieszkania jest obszar obejmujący drogi publicz-
ne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne
zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy ozna-
czone są odpowiednimi znakami drogowymi. Sto-
sownie do art. 1 ust. 2 Prawa o ruchu drogowym
przepisy ustawy stosuje się do ruchu odbywającego
się poza drogami publicznymi, jeżeli jest to koniecz-
ne dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa uczest-
ników tego ruchu. A zatem strefa zamieszkania to
obszar, który może obejmować zarówno drogi pu-
bliczne, jak i drogi wewnętrzne.
911
Mając powyższe na uwadze, wskazać należy, iż
przepisy Prawa o ruchu drogowym mają zastoso-
wanie zarówno do dróg wewnętrznych położonych
na obszarze strefy zamieszkania, jak i tych położo-
nych poza nim, z tymże do dróg wewnętrznych po-
łożonych na obszarze strefy zamieszkania przepisy
te mają ogólne zastosowanie we wszystkich sytu-
acjach (także w sytuacji wskazanej w art. 1 ust. 2
Prawa o ruchu drogowym), natomiast w odniesie-
niu do dróg wewnętrznych położonych poza taką
strefą znajdują one zastosowanie tylko wtedy, gdy
jest to konieczne dla uniknięcia zagrożenia bezpie-
czeństwa uczestników ruchu na tychże drogach.
Niemniej jednak, aby dany obszar obejmujący dro-
gi publiczne lub inne drogi (drogi wewnętrzne)
można było uznać za strefę zamieszkania, musi on
spełniać następujące warunki:
1) musi być to obszar, na którym obowiązują
szczególne zasady ruchu drogowego,
2) wjazdy i wyjazdy ze strefy zamieszkania
muszą być oznaczone odpowiednimi znakami dro-
gowymi.
Odnosząc się do pierwszego z ww. warunków,
wskazać należy, iż owe szczególne zasady ruchu dro-
gowego uregulowane zostały w ww. ustawie Prawo
o ruchu drogowym. Przepisy tej ustawy ustanawiają
bowiem wyjątki od ogólnych zasad ruchu drogowego
mające zastosowanie właśnie na obszarze stref za-
mieszkania. Do tych szczególnych zasad należą
m.in.:
— odmienne zasady ruchu pieszych w strefie za-
mieszkania, zgodnie z którymi w tej strefie pieszy
korzysta z całej szerokości drogi i ma pierwszeń-
stwo przed pojazdem (art. 11 ust. 5 Prawa o ruchu
drogowym),
— znaczne ograniczenie dopuszczalnej prędkości
pojazdu lub zespołu pojazdów w strefie zamieszka-
nia (zgodnie z art. 20 ust. 2 Prawa o ruchu drogo-
wym prędkość ta wynosi maksymalnie 20 km/h),
— szczególne zasady postoju pojazdu w strefie
zamieszkania (zgodnie z art. 49 ust. 2 pkt 4 Prawa
o ruchu drogowym w strefie zamieszkania zabro-
niony jest postój w innym miejscu niż wyznaczone
w tym celu).
Drugim wymogiem jest to, aby wjazdy i wyjazdy
ze strefy zamieszkania były oznaczone odpowiedni-
mi znakami drogowymi. Zgodnie z § 58 ust. 1 i 2
rozporządzenia ministrów infrastruktury oraz spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 31 lipca 2002 r.
w sprawie znaków i sygnałów drogowych (Dz. U.
Nr 170, poz. 1393), wydanego na podstawie art. 7
ust. 2 Prawa o ruchu drogowym, wjazd do strefy za-
mieszkania oznaczony jest znakiem informacyjnym
D-40 „strefa zamieszkania”, który informuje nie tyl-
ko o wjeździe do strefy zamieszkania, ale również
o tym, że umieszczone w strefie zamieszkania urzą-
dzenia i rozwiązania wymuszające powolną jazdę
mogą nie być oznakowane znakami ostrzegawczy-
mi. Wyjazd ze strefy zamieszkania oznaczony jest
natomiast znakiem D-41 „koniec strefy zamieszka-
912
nia”. Brak oznaczenia danego obszaru przy pomocy
powyższych znaków informacyjnych powoduje, że
dany obszar nie stanowi strefy zamieszkania w ro-
zumieniu przepisów Prawa o ruchu drogowym.
Obszar spełniający wskazane wymogi, a przede
wszystkim prawidłowo oznaczony właściwymi zna-
kami informacyjnymi, a zatem stanowiący strefę za-
mieszkania, pozostaje taką strefą niezależnie od
tego, czy wjazd na ten obszar jest ogólnodostępny,
czy też obszar ten charakteru ogólnej dostępności
nie posiada. Wskazania wymaga, iż zarówno art. 2
pkt 16, jak i żaden inny przepis Prawa o ruchu dro-
gowym nie uzależnia istnienia strefy zamieszkania
od posiadania przymiotu ogólnej dostępności. W kon-
sekwencji jeżeli droga wewnętrzna położona jest na
obszarze spełniającym wymienione w art. 2 pkt 16
Prawa o ruchu drogowym warunki niezbędne do
uznania tego obszaru za strefę zamieszkania, to ma
ona przymiot drogi wewnętrznej położonej w strefie
zamieszkania, co oznacza, iż przepisy Prawa o ru-
chu drogowym mają na takiej drodze wewnętrznej
zastosowanie bez względu na fakt, czy strefa za-
mieszkania, na obszarze której droga jest położona,
ma charakter ogólnodostępny, czy też nie.
W odniesieniu do kwestii kontroli ruchu drogo-
wego wskazać należy, iż stosownie do przepisów
działu V Prawa o ruchu drogowym uprawnienia do
kontroli ruchu drogowego posiadają następujące
podmioty: Policja (art. 129 ust. 1), Inspekcja Trans-
portu Drogowego (art. 129a), w gminach lub mia-
stach, które utworzyły straż gminną (miejską)
– strażnicy gminni (miejscy) (art. 129b), na terenach
lasów lub parków narodowych – strażnicy leśni lub
funkcjonariusze Straży Parku (art. 129c). Kontrolę
ruchu drogowego mogą również wykonywać osoby
działające w imieniu zarządcy drogi (art. 129d).
Najszersze uprawnienia w zakresie kontroli ru-
chu drogowego przysługują Policji, jako podstawo-
wemu podmiotowi sprawującemu władztwo publicz-
ne w tym zakresie. Zgodnie z art. 129 ust. 1 Prawa
o ruchu drogowym do zadań Policji należy czuwanie
nad bezpieczeństwem i porządkiem ruchu na dro-
gach, a także kierowanie ruchem i jego kontrolowa-
nie. Szczegółowe uprawnienia policjantów, jakie
przysługują im w związku z wykonywaniem powyż-
szych zadań, wymienione są w art. 129 ust. 2 Prawa
o ruchu drogowym.
Zgodnie z art. 129b ust. 1 Prawa o ruchu drogo-
wym w gminach lub miastach, które utworzyły straż
gminną (miejską), kontrola ruchu drogowego może
być wykonywana przez strażników danej straży, jed-
nakże ich zakres uprawnień jest znacznie węższy
niż policjantów, tj. uprawnieni są do wykonywania
kontroli ruchu drogowego:
1) wobec tych kierujących pojazdem, którzy nie
stosują się do zakazu ruchu w obu kierunkach okre-
ślonego odpowiednim znakiem drogowym, oraz
tych, którzy naruszają przepisy ruchu drogowego,
w przypadku ujawnienia i zarejestrowania czynu
przy użyciu urządzeń działających samoczynnie,
2) wobec uczestników ruchu naruszających
przepisy o zatrzymaniu lub postoju pojazdów, ruchu
motorowerów, rowerów, pojazdów zaprzęgowych
oraz o jeździe wierzchem lub pędzeniu zwierząt,
a także o ruchu pieszych.
Uprawnienia do kontroli ruchu drogowego posia-
dają również osoby działające w imieniu zarządcy
drogi, niemniej ich zakres uprawnień jest ograniczo-
ny, gdyż mogą wykonywać czynności kontrolne wy-
łącznie w obecności funkcjonariusza Policji lub in-
spektora Inspekcji Transportu Drogowego i tylko
– zgodnie z art. 129d ust. 1 Prawa o ruchu drogo-
wym – w stosunku do:
1) pojazdów w zakresie przestrzegania przepi-
sów o wymiarach, masie lub nacisku osi,
2) pojazdów powodujących uszkadzanie lub nisz-
czenie drogi,
3) pojazdów zanieczyszczających lub zaśmieca-
jących drogę.
Reasumując powyższe, przepisy Prawa o ruchu
drogowym mają zastosowanie na drogach wewnętrz-
nych położonych w strefach zamieszkania, zatem
uzasadnionym jest twierdzenie, iż wskazane powy-
żej organy kontroli ruchu drogowego są uprawnione,
w zakresie swej właściwości, do podejmowania na
tych drogach czynności kontrolnych dotyczących
przestrzegania zasad ruchu drogowego.
Niemniej z uwagi, iż obowiązujące przepisy stwa-
rzają ograniczone możliwości działania Policji i stra-
ży gminnej (miejskiej) w przypadku naruszeń o cha-
rakterze porządkowym zaistniałych na drogach we-
wnętrznych leżących poza strefą zamieszkania,
uprzejmie informuję, iż w Komendzie Głównej Poli-
cji podjęto prace zmierzające do przygotowania sto-
sownych zmian legislacyjnych, które uregulują
przedmiotową problematykę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Alicji Dąbrowskiej
w sprawie gospodarowania
odpadami komunalnymi (4103)
Odpowiadając na pismo z dnia 9 lipca 2008 r.,
znak: SPS-023-4103/08, w sprawie interpelacji po-
seł na Sejm RP pani Alicji Dąbrowskiej dotyczącej
gospodarowania odpadami komunalnymi, przeka-
zuję poniższe wyjaśnienia.
Odnosząc się do poruszonej kwestii dotyczącej
zmian przepisów prawnych oraz realizacji Krajo-

wego planu gospodarki odpadami 2010 przyjętego
w dniu 29 grudnia 2006 r. przez Radę Ministrów
uchwałą nr 233 (M.P. Nr 90, poz. 946), należy pod-
kreślić, że powołana została międzyresortowa
grupa robocza, która pracuje nad projektem usta-
wy o zmianie ustawy o utrzymaniu czystości i po-
rządku w gminach oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw. W pracach biorą udział przedstawicie-
le Ministerstwa Infrastruktury, Ministerstwa Śro-
dowiska i Ministerstwa Rozwoju Regionalnego.
Prace ww. grupy koordynuje Ministerstwo Rozwo-
ju Regionalnego.
Należy podkreślić, że zgodnie z założeniami po-
wołanej grupy roboczej do spraw opracowywania
ww. projektu ustawy szczególną rolę będą odgry-
wały wojewódzkie plany gospodarki odpadami, któ-
re będą określać lokalizację miejsca instalacji prze-
znaczonej do zagospodarowywania odpadów. Jed-
nocześnie zaproponowano, aby marszałek woje-
wództwa został zobowiązany do określenia mini-
malnych ilości odpadów, które winny być poddawa-
ne unieszkodliwianiu w procesach innych niż skła-
dowanie. Zaproponowano także, aby wojewódzkie
plany gospodarki odpadami w części były aktem
prawa miejscowego, zgodnymi z wojewódzkimi pla-
nami zagospodarowania przestrzennego. Przed-
miotowe działania mają na celu osiągnięcie unij-
nych standardów w dziedzinie ochrony środowiska
poprzez rozwój nowoczesnych technologii odzysku
i unieszkodliwiania odpadów, w tym budowę kom-
pleksowych obiektów, obejmujących instalacje umoż-
liwiające przygotowanie odpadów do procesów od-
zysku, w tym recyklingu lub unieszkodliwiania po-
szczególnych rodzajów odpadów komunalnych w pro-
cesach innych niż składowe.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że popieram za-
łożenia i inicjatywę dotyczącą wprowadzenia zmian
w obecnym systemie prawnym, określającym zada-
nia gminy oraz właścicieli nieruchomości w zakresie
gospodarowania odpadami komunalnymi, które przy-
czynią się do realizacji m.in. zadań wynikających
z Krajowego planu gospodarki odpadami 2010.
Należy podkreślić, że ocena realizacji krajowego
planu gospodarki odpadami oraz przedstawienie
zmian stanu gospodarki odpadami dokonywane są
w sprawozdaniu z realizacji tego planu. Zgodnie
z art. 14 ust. 13 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r.
o odpadach (Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn.
zm.) minister środowiska przygotowuje i przedkła-
da Radzie Ministrów sprawozdanie z realizacji kra-
jowego planu gospodarki odpadami, obejmujące
okres dwóch lat kalendarzowych według stanu na
dzień 31 grudnia roku kończącego ten okres.
W 2007 r. zostało przygotowane sprawozdanie
z realizacji pierwszego krajowego planu gospodarki
odpadami, który został przyjęty przez Radę Mini-
strów w dniu 29 października 2002 r. (uchwała
nr 219, M.P. z 2003 r. Nr 11, poz. 159) i obowiązywał
do dnia 31 grudnia 2006 r. zgodnie z uchwałą Rady
Ministrów nr 233 z dnia 29 grudnia 2006 r. (M.P.
913
Nr 90, poz. 946). Pierwsze sprawozdanie z realizacji
krajowego planu gospodarki odpadami, zgodnie
z ówcześnie obowiązującymi przepisami, obejmowa-
ło okres od dnia 29 października 2002 r. do dnia
29 października 2004 r. W sprawozdaniu tym zosta-
ły przedstawione zmiany stanu gospodarki odpada-
mi, w tym ocena realizacji zadań wynikających
z krajowego planu odpadami gospodarki dla wszyst-
kich szczebli administracji publicznej oraz przedsię-
biorców, a także wynikające z przeprowadzonej oce-
ny wnioski. Jednocześnie informuję, że przedmioto-
wy dokument znajduje się na stronie internetowej
resortu środowiska (http://www/odpady/pgo/index.
html).
Sprawozdanie z realizacji Krajowego planu go-
spodarki odpadami 2010 – obecnie obowiązującego
– będzie obejmowało okres od 1 stycznia 2007 r. do
dnia 31 grudnia 2008 r. W dokumencie zostanie do-
konana ocena realizacji zadań wynikających z Kpgo
2010 oraz ogólna ocena stanu gospodarki odpadami
na obszarze kraju.
Odnosząc się do kwestii dotyczących Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i Środowisko” (PO
IiŚ), należy zaznaczyć, że w ramach ww. programu
na inwestycje w zakresie ochrony środowiska prze-
znaczono 6133,21 mln euro (w tym 4846,27 mln
euro z Funduszu Spójności). W ramach osi prioryte-
towej II, działania 2.1 „Kompleksowe przedsięwzię-
cia z zakresu gospodarki odpadami komunalnymi
ze szczególnym uwzględnieniem odpadów niebez-
piecznych” w latach 2007–2013 zarezerwowano
1194,99 mln euro (w tym 1015,74 mln euro z Fundu-
szu Spójności). Celem działania jest przeciwdziała-
nie powstawaniu odpadów, redukcja ilości składo-
wanych odpadów komunalnych i zwiększenie udzia-
łu odpadów komunalnych poddawanych odzyskowi
i unieszkodliwianiu innymi metodami niż składo-
wanie oraz likwidacja zagrożeń wynikających ze
składowania odpadów zgodnie z krajowym i woje-
wódzkimi planami gospodarki odpadami. W ramach
ww. działania zostaną zrealizowane inwestycje m.in.
z zakresu nowoczesnych technologii odzysku i uniesz-
kodliwiania odpadów komunalnych, w tym termicz-
nego przekształcania odpadów oraz intensyfikacji
odzysku, recyklingu odpadów oraz ich unieszkodli-
wiania w procesach innych niż składowanie.
Potencjalni wnioskodawcy mogą ubiegać się o do-
finansowanie w trybie indywidualnym lub konkur-
sowym. Nabór wniosków w trybie konkursowym
ogłasza instytucja pośrednicząca (dla osi I–V – Mini-
sterstwo Środowiska). Konkursy są ogłaszane w od-
stępach kwartalnych. Kolejny konkurs został ogło-
szony w dniu 30 czerwca br. Szczegółowe przepisy
regulujące m.in. system zarządzania i monitorowa-
nia, zasady wyboru, funkcjonowania oraz przygoto-
wania indywidualnych projektów znajdują się w wy-
tycznych w zakresie jednolitego systemu zarządza-
nia i monitorowania projektów indywidualnych
zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy z 6 czerwca 2006 r.
o zasadach prowadzenia polityki rozwoju.
914

Zasady funkcjonowania systemu oceny wyboru Odpowiedź

projektów dla trybu indywidualnego w konkursowe-
go określa załącznik nr 2 do szczegółowego opisu ministra skarbu państwa
priorytetów PO IiŚ pn. Organizacja systemu oceny na interpelację poseł Beaty Kempy
i wyboru projektów w ramach PO IiŚ.
w sprawie uwzględnienia
Z poważaniem w postulowanej ustawie reprywatyzacyjnej
Sekretarz stanu nieruchomości będących w posiadaniu
Stanisław Gawłowski samorządów terytorialnych (4107)
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r. Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Rzeczypospolitej Polskiej pani Beaty
Kempy (znak SPS-023-4107/08) w sprawie uwzględ-
Odpowiedź
nienia w ustawie, mającej na celu zadośćuczynienie
skutkom prawnym przejęcia przez państwo mienia
sekretarza stanu
obywateli w latach 1944-1962, nieruchomości będą-
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
cych w posiadaniu samorządów terytorialnych,
- z upoważnienia ministra -
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
na interpelację posła Marka Wójcika
Rząd Rzeczypospolitej Polskiej poprzez uchwale-
nie ustawy rekompensującej skutki prawne przeję-
w sprawie sposobu wpisywania nazwy szkoły
cia mienia obywateli w latach 1944–1962 ma zdecy-
na świadectwach, dyplomach
dowaną wolę polityczną ostatecznego zakończenia
i innych drukach szkolnych (4106)
i rozwiązania problemu zadośćuczynienia krzyw-
dom powstałym w wyniku nacjonalizacji. Projekto-
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wana ustawa ma za zadanie zadośćuczynić krzyw-
interpelację pana posła Marka Wójcika (SPS-023-
dom spowodowanym przejęciem przez państwo mie-
-4106/08) w sprawie pomijania nazw zespołów szkół
nia obywateli na podstawie wydanych w latach
na świadectwach szkolnych, uprzejmie wyjaśniam,
1944–1962 dekretów, ustaw uchwalonych przez Sejm
że zmiana wprowadzona w § 8 ust. 2 rozporządzenia
PRL, jak również na skutek przejęcia w tym czasie
ministra edukacji narodowej i sportu z dnia 14 mar-
mienia bez podstawy prawnej. Zakresem podmioto-
ca 2005 r. w sprawie zasad wydawania oraz wzorów
wym objęci będą wszyscy dawni właściciele, którzy
świadectw, dyplomów państwowych i innych dru-
w chwili przejęcia mienia byli obywatelami polski-
ków szkolnych, sposobu dokonywania ich sprosto-
mi, niezależnie od obecnego obywatelstwa i adresu
wań i wydawania duplikatów, a także zasad legali-
zamieszkania.
zacji dokumentów przeznaczonych do obrotu praw-
Z uwagi na znaczny upływ czasu w chwili obec-
nego z zagranicą oraz zasad odpłatności za wykony-
nej w Polsce nie ma już możliwości na przeprowa-
wanie tych czynności (Dz. U. Nr 58, poz. 504, z późn.
dzenie pełnej reprywatyzacji. Przekształcenia wła-
zm.) jest konsekwencją wcześniejszej zmiany wpro-
snościowe, jakie dokonały się na przestrzeni ostat-
wadzonej do ramowych statutów publicznych szkół
nich lat, prywatyzacja i komunalizacja wykluczają
odnoszącej się do pieczęci urzędowej, np. „pieczęć
możliwość objęcia tegoż mienia reprywatyzacją. Pla-
urzędowa technikum wchodzącego w skład zespołu
nuje się zrekompensowanie dawnych krzywd w spo-
szkół (…) nie zawiera nazwy tego zespołu” – § 21
sób jednakowy dla wszystkich, tzn. w formie pie-
ust. 4 załącznika nr 5a do rozporządzenia ministra
niężnej. Założenia do ustawy nie przewidują zwro-
edukacji narodowej z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie
tów nieruchomości przejętych w wyniku nacjonali-
ramowych statutów publicznego przedszkola oraz pu-
zacji, a jedynie przeniesienie własności z zaliczeniem
blicznych szkół (Dz. U. Nr 61, poz. 624, z późn. zm.).
na poczet przyznanego zadośćuczynienia, z wyłą-
Prestiż zespołu szkół zależy od prestiżu każ-
czeniem tych nieruchomości, które są obciążone pra-
dej szkoły wchodzącej w skład zespołu, a nie od-
wem osób trzecich. Również nieruchomości, w sto-
wrotnie.
sunku do których toczy się już postępowanie o cha-
Uprzejmie informuję, że jest to jedyny sygnał
rakterze administracyjnym czy też cywilnopraw-
w ww. sprawie, jaki wpłynął do Ministerstwa Edu-
nym lub co do których zostało uczynione zastrzeże-
kacji Narodowej.
nie o prowadzonym postępowaniu, nie będą objęte
Kwestia sygnalizowana przez pana posła Marka
zakresem projektowanej ustawy.
Wójcika będzie mogła być rozpatrzona przy kolejnej
W założeniach przewiduje się udział mienia ko-
nowelizacji omawianego rozporządzenia.
munalnego w realizacji ustawy o zadośćuczynieniu
Z poważaniem skutkom prawnym przejęcia przez państwo mienia
Sekretarz stanu obywateli w latach 1944–1962. Objęcie jednostek sa-
Krystyna Szumilas morządu terytorialnego obowiązkiem częściowej
partycypacji w finansowaniu zadośćuczynienia jest
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r. zgodne z obowiązującym w Polsce systemem praw-

nym, co potwierdza orzecznictwo Trybunału Kon-
stytucyjnego, Sądu Najwyższego, a także doktryna
prawna.
W powyższej kwestii wypowiedział się Trybunał
Konstytucyjny, który w orzeczeniu z dnia 20 listopa-
da 1996 r., znak: K27/95, zajął następujące stanowi-
sko: „zasadnicza część majątku gmin, w tym zwłasz-
cza majątku nieruchomego pochodzi z komunaliza-
cji mienia Skarbu Państwa dokonanej z woli ustawo-
dawcy. Mienie komunalne służy realizacji zadań
publicznych określonych przez odpowiednie przepi-
sy ustawowe”. Nałożenie na jednostki samorządu te-
rytorialnego obowiązku częściowej partycypacji
w finansowaniu wypłat rekompensat pieniężnych
jest zatem zgodne z obowiązującym w Rzeczypospo-
litej Polskiej systemem prawnym.
Pragnę zaznaczyć, iż korzyści, jakie odniosą
z tego tytułu jednostki samorządu terytorialnego,
przewyższają koszty, jakie poniosą samorządy, wpła-
cając część środków na Fundusz Reprywatyzacji,
z gospodarowania nieruchomościami.
Na dzień dzisiejszy można określić, iż na realiza-
cję ustawy z Funduszu Reprywatyzacji będzie prze-
znaczone nie mniej niż 20 mld zł, na co składać się
będą między innymi: bieżące środki zgromadzone
na rachunku Funduszu Reprywatyzacji, odsetki
bankowe z tytułu lokat, środki ze sprzedaży resztó-
wek spółek notowanych na GPW oraz pozostałych,
środki ze sprzedaży określonego obszaru gruntu
z Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa, wpły-
wy z gospodarowania nieruchomościami od jedno-
stek samorządu terytorialnego i starostów.
Ministerstwo Skarbu Państwa opracowało za-
łożenia do ww. ustawy zgodnie z przyjętym har-
monogramem i przystąpiło do tworzenia projektu
ustawy.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie planów podporządkowania łódzkiej
służby zdrowia aglomeracji śląskiej (4108)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem marszałka Sejmu z dnia 9 lipca 2008 r., znak:
SPS-023-4108/08, przy którym przesłano interpela-
cję pani Hanny Zdanowskiej, posła na Sejm Rzeczy-
pospolitej Polskiej, z dnia 30 czerwca 2008 r. w spra-
915
wie planów podporządkowania łódzkiej służby zdro-
wia aglomeracji śląskiej, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących informacji.
W ramach programu działań rządu w dziedzinie
ochrony zdrowia został przygotowany projekt usta-
wy dotyczący m.in. decentralizacji instytucji płatni-
ka w ramach systemu powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego.
Projekt przewiduje m.in., że w miejsce Narodo-
wego Funduszu Zdrowia powstanie siedem odręb-
nych publicznych instytucji powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego, które docelowo będą mogły
kontraktować świadczenia na terenie całego kraju.
Biorąc pod uwagę doświadczenie wynikające z funk-
cjonowania, zaczynając od roku 1999 do roku 2003,
kas chorych, przyjęto rozwiązanie, w którym każda
z nowo utworzonych instytucji skupiać będzie co
najmniej 10% ogółu osób ubezpieczonych w Polsce.
Na siedziby nowych instytucji wskazano miasta bę-
dące stolicami województw, z których pochodzi
większość ubezpieczonych danej instytucji. Siedzibą
jednej z nich byłoby miasto Łódź. Podkreślić należy,
iż przepisy ww. projektu ustawy umożliwiają zmia-
nę siedziby, jeżeli statut nowej instytucji, przyjęty
przez jej radę, postanowi inaczej.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że wraz
z wejściem w życie ww. projektu zostałyby poszerzo-
ne kompetencje samorządów terytorialnych (woje-
wódzkich i powiatowych) w zakresie kształtowania
struktur organizacyjnych nowych instytucji, w szcze-
gólności poprzez wybór członków rad nowych insty-
tucji i w konsekwencji ich członków zarządów.
Powyższy projekt zostanie poddany szerokim
konsultacjom społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie braku akredytacji dla Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
skutkującego wstrzymaniem wypłat środków
na unowocześnianie gospodarstw rolnych
(4109)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa Putry
z dnia 9 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-4109/08), prze-
916
kazujące interpelację pana posła Wojciecha Szara-
my, dotyczącą braku akredytacji dla Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa, skutkują-
cego wstrzymaniem wypłat środków na unowocze-
śnianie gospodarstw rolnych, przedstawiam poniżej,
co następuje.
Zgodnie z rozporządzeniem Komisji (WE) nr
885/2006 z dnia 21 czerwca 2006 r. ustanawiającym
szczegółowe zasady stosowania rozporządzenia
Rady (WE) nr 1290/2005 w zakresie akredytacji
agencji płatniczych i innych jednostek, jak również
rozliczenia rachunków EFGR i EFRROW, w przy-
padku gdy agencja płatnicza, która została akredy-
towana zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1663/
95, ponosi odpowiedzialność za wydatek, za który
wcześniej nie była odpowiedzialna, konieczna jest
nowa akredytacja obejmująca nowy zakres odpowie-
dzialności.
W ramach PROW 2007–2013 część działań sta-
nowi kontynuację mechanizmów obsługiwanych
przez agencję płatniczą w ramach PROW 2004–
–2006, dla których Agencja Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa posiadała akredytację. Działa-
nia będące kontynuacją SPO „Restrukturyzacja
i modernizacja rolnictwa oraz rozwój obszarów wiej-
skich 2004–2006”, dla których nie wymagano akre-
dytacji w okresie programowania 2000–2006, oraz
nowe działania przewidziane do realizacji w latach
2007–2013 będą uruchamiane sukcesywnie po akre-
dytacji procedur Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa.
Biorąc pod uwagę odpowiedzialność agencji płat-
niczej za zarządzanie Europejskim Funduszem Rol-
nym na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz art. 6
ust. 1 rozporządzenia Rady (WE) nr 1290/2005
z dnia 21 czerwca 2005 r. w sprawie finansowania
wspólnej polityki rolnej oraz zapewnienie spełnienia
przez agencję płatniczą kryterium akredytacji doty-
czące ustanowienia dodatkowych procedur w celu
sprawdzenia, czy kryteria przyznawania pomocy
były przestrzegane i czy były one zgodne ze wszyst-
kimi obowiązującymi zasadami wspólnotowymi,
w szczególności z przepisami dotyczącymi zamówień
publicznych i ochrony środowiska, na spotkaniu
przedstawicieli Ministerstwa Finansów oraz Mini-
sterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi uzgodniono, że
audytem akredytacyjnym zostaną objęte procedury
w zakresie zadań powierzonych podmiotom wdraża-
jącym przez instytucję zarządzającą oraz projekt
umowy zawieranej między agencją płatniczą a pod-
miotem wdrażającym, któremu agencja płatnicza
deleguje wykonywanie swoich zadań. Procedury zo-
staną przekazane audytorowi zewnętrznemu przez
Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa.
W dniu 24 lipca 2008 r. Zespół Akredytacyjny, na
podstawie pozytywnej opinii niezależnej firmy audy-
torskiej, rekomendował ministrowi finansów udzie-
lenie Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa akredytacji na realizację w ramach Progra-
mu Rozwoju Obszarów Wiejskich 2007–2013 działa-
nia: Modernizacja gospodarstw rolnych. Zakres akre-
dytacji obejmie proces do etapu podpisywania umów
z beneficjentami.
Znowelizowanie przez ministra finansów rozpo-
rządzenia rozszerzającego zakres dotychczasowej
akredytacji na działanie: Modernizacja gospodarstw
rolnych umożliwi agencji dokonanie oceny złożonych
w 2007 r. wniosków o przyznanie pomocy w pełnym
zakresie, łącznie z podpisaniem umów z beneficjen-
tami. W najbliższych dniach ARiMR zgłosi gotowość
do akredytacji działań: Zwiększanie wartości doda-
nej podstawowej produkcji rolnej i leśnej, Różnico-
wanie w kierunku działalności nierolniczej, Uła-
twianie startu młodym rolnikom.
Podstawowym problemem opóźniającym rozpo-
częcie oceny wniosków o przyznanie pomocy, przede
wszystkim w ramach Modernizacji gospodarstw rol-
nych, był brak pełnej funkcjonalności systemu in-
formatycznego. Z harmonogramu ustalonego z wy-
konawcą wynikało, iż przeprowadzenie audytu
akredytacyjnego funkcjonalności systemu informa-
tycznego w zakresie obsługi wniosków (do etapu
podpisania umowy włącznie) będzie możliwe pod ko-
niec kwietnia 2008 r. Biorąc pod uwagę, że audyt
akredytacyjny systemu IT może trwać ok. jednego
miesiąca, zakładano, że rozpoczęcie oceny wniosków
o przyznanie pomocy przy wykorzystaniu systemu
informatycznego będzie możliwe nie wcześniej niż
w maju 2008 r.
Z uwagi na fakt, że umowy dla wniosków o dofi-
nansowanie inwestycji związanych z przechowywa-
niem nawozów naturalnych lub kiszonek na obsza-
rach szczególnie narażonych, w ramach działania:
Modernizacja gospodarstw rolnych, powinny zostać
zawarte do 30 kwietnia 2008 r., konieczne było jak
najszybsze rozpoczęcie weryfikacji tych wniosków.
Od 27 lutego 2008 r. rozpoczęto więc audyt akredy-
tacyjny dla obsługi tzw. wniosków azotanowych
w trybie manualnym, co pozwoliło, po uzyskaniu
przez Agencję Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa akredytacji tymczasowej w tym zakresie,
na podpisanie umów dla tej części wnioskodawców.
Rozpoczęcie kontroli wniosków o przyznanie po-
mocy uzależnione jest w niektórych działaniach
również od posiadania przez Agencję Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa wsparcia informa-
tycznego, zapewniającego prawidłowe przeprowa-
dzenie kontroli krzyżowych, warunkujących uzy-
skanie pełnej akredytacji wymaganej do rozpatry-
wania wniosków o przyznanie pomocy i zaciągania
zobowiązań przez Agencję Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa (zgodnie z rekomendacją audy-
tora zewnętrznego).
Od początku roku w agencji rozpoczęły się dzia-
łania naprawcze polegające zwłaszcza na nadrobie-
niu zaległości w uruchamianiu nowych programów
pomocowych oraz wyposażeniu agencji w nowe sys-
temy informatyczne i łącza telekomunikacyjne nie-
zbędne do funkcjonowania i usprawnienia działań
agencji.

Agencja ma opracowane procedury wdrażania
poszczególnych działań PROW 2007–2013, prze-
szkolonych pracowników do ich obsługi (potwierdził
to w pełni audytor), ma także wdrożony system in-
formatyczny umożliwiający przyznawanie pomocy
i sprawnie funkcjonujący system kontroli, umożli-
wiający sprawdzenie, komu i w jakiej wysokości na-
leżą się unijne dotacje. Agencja ma akredytacje na
5 spośród 9 uruchomionych działań. Może wypłacać
pomoc na: Wspieranie gospodarowania na obszarach
górskich i innych obszarach o niekorzystnych warun-
kach gospodarowania (ONW), Zalesianie gruntów
rolnych oraz innych niż rolne, Program rolnośrodo-
wiskowy oraz Renty strukturalne i wsparcie dla
grup producentów rolnych. Może też wypłacać pre-
mie dla młodych rolników, którzy złożą wnioski do
30 czerwca br.
Agencja wprowadza uzupełnienia do systemu in-
formatycznego oraz opracowała plan usprawniający
wdrażanie PROW 2007–2013, zalecony przez zespół
akredytacyjny.
Biorąc pod uwagę powyższe, uprzejmie informu-
ję, że Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rol-
nictwa prowadzi działania dające możliwość wyko-
rzystania przez Polskę środków Europejskiego Fun-
duszu Rolniczego Rozwoju Obszarów Wiejskich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zagrożenia możliwości wykonywania
zadań z dziedziny geodezji (4111)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 11 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4111/
08), dotyczące interpelacji posła na Sejm RP pana
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego z dnia 2 czerwca
2008 r. w sprawie zagrożenia możliwości wykonywa-
nia zadań z dziedziny geodezji, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż przepisy określa-
jące terminy zakończenia prac nad zakładaniem
ewidencji budynków i lokali w miastach, pełnej mo-
dernizacji ewidencji gruntów i budynków dla tere-
nów wiejskich, a także założenia geodezyjnej ewi-
dencji sieci uzbrojenia terenu zawarte zostały w roz-
917
porządzeniu ministra rozwoju regionalnego i budow-
nictwa z dnia 29 marca 2001 r. w sprawie ewidencji
gruntów i budynków (Dz. U. Nr 38, poz. 454).
Podkreślenia wymaga, że ocena skutków regula-
cji opracowana dla ww. rozporządzenia przygotowa-
na została na podstawie wskaźników budżetowych
tamtego okresu. W budżetach wojewodów środki na
prace geodezyjne nieinwestycyjne osiągały wówczas
granice 50 mln zł, a w roku 2000 – ponad 60 mln zł.
W latach następnych środki na realizację ww. zadań
nie osiągały już takiej wysokości. Od 2002 r. wyso-
kość środków przewidzianych w budżetach wojewo-
dów waha się w granicach 36–41 mln zł.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż główny geode-
ta kraju, jako dysponent Centralnego Funduszu Go-
spodarki Zasobem Geodezyjnym i Kartograficznym,
w miarę posiadanych możliwości dokonuje przele-
wów redystrybucyjnych, wspomagając działania po-
wiatów, w szczególności w zakresie zadań związa-
nych z modernizacją ewidencji gruntów i budynków.
W latach 1999–2007 główny geodeta kraju udzielił
powiatowym funduszom gospodarki zasobem geo-
dezyjnym i kartograficznym dofinansowania na
kwotę ponad 67 mln zł. Do dnia 23 lipca 2008 r.
główny geodeta kraju otrzymał 121 wniosków o do-
finansowanie w ramach przelewów redystrybucyj-
nych ze środków Centralnego Funduszu Gospodar-
ki Zasobem Geodezyjnym i Kartograficznym na
łączną kwotę ponad 46 mln zł, przy realnych możli-
wościach przelewów redystrybucyjnych na poziomie
4,4 mln zł. Jednocześnie informuję, że realizacja
wskazanych w wystąpieniu zadań przewidziana zo-
stała w Planie Informatyzacji Państwa na lata 2007–
–2010 (vide: rozporządzenie Rady Ministrów z dnia
28 marca 2007 r. w sprawie Planu Informatyzacji
Państwa na lata 2007–2010; Dz. U. Nr 61, poz. 415,
− część druga, tabela 2, pozycja 17 i 18), gdzie w ra-
mach sektorowych projektów teleinformatycznych
zaplanowano środki finansowe w wysokości 190 mln
zł na budowę systemu katastralnego oraz 45 mln zł
na budowę TERYT 2 – Krajowego Rejestru Urzędo-
wego Podziału Terytorialnego Kraju.
Środki te zaplanowano do wykorzystania w la-
tach 2008–2010, po uruchomieniu stosownych pro-
jektów. Należy jednak mieć na względzie, iż znaczą-
ca część tych środków będzie spożytkowana na bu-
dowę infrastruktury informatycznej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
918
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie rozważenia możliwości zmian
prawnych regulujących uprawnienia
do zasiłku rodzinnego w przypadku dzieci
kontynuujących naukę po osiągnięciu
pełnoletniości (4112)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 11 lipca 2008 r. dotyczące interpelacji poseł
Iwony Arent w sprawie rozważenia możliwości
zmian prawnych regulujących uprawnienia do za-
siłku rodzinnego w przypadku dzieci kontynuują-
cych naukę po osiągnięciu pełnoletności, uprzejmie
informuję:
Zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada
2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) zasiłek rodzinny przysługuje
na dzieci do ukończenia przez nie 18. roku życia lub,
jeśli uczą się w szkole, do ukończenia 21. roku życia.
Szkoły wyższe nie są szkołami w rozumieniu art. 9
ustawy o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.), więc na dziecko, które ukoń-
czyło 18. lat, będące studentem szkoły wyższej, zasi-
łek rodzinny i dodatki nie przysługują, chyba że
dziecko legitymuje się orzeczeniem o umiarkowa-
nym bądź znacznym stopniu niepełnosprawności.
Przyjmuje się bowiem, zgodnie ze stanowi-
skiem Trybunału Konstytucyjnego (orzeczenie TK
z dnia 25 lutego 1997 r. K 21/95, OTK 1997/1/7),
że właściwe instrumenty pomocy państwa dla stu-
diującej młodzieży należy zawierać w systemie
stypendialnym, który świadczenia stypendialne
kieruje bezpośrednio do rąk uprawnionego stu-
denta, co ma na celu promowanie wysiłków na
rzecz poprawy wyników w nauce, samodzielności
i zaradności młodzieży.
W związku z powyższym studenci mogą korzy-
stać z oferty stypendialnej, a także z pożyczek i kre-
dytów studenckich. System stypendialny obejmuje
następujące rodzaje pomocy materialnej – zgodnie
z art. 173 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca 2005r. Prawo
o szkolnictwie wyższym (Dz. U. z 2005 r. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.) jest to pomoc w formie:
1) stypendium socjalnego;
2) stypendium specjalnego dla osób niepełno-
sprawnych;
3) stypendium za wyniki w nauce lub sporcie;
4) stypendium ministra za osiągnięcia w nauce;
5) stypendium ministra za wybitne osiągnięcia
sportowe;
6) stypendium na wyżywienie;
7) stypendium mieszkaniowego;
8) zapomogi.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Damiana Raczkowskiego
w sprawie projektu ustawy
o emeryturach kapitałowych (4113)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Damiana Raczkowskiego,
przekazaną przy piśmie z dnia 11 lipca br., znak
SPS-023-4113/08, w sprawie projektu ustawy o eme-
ryturach kapitałowych, uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Na wstępie należy przekazać, że w rezultacie do-
tychczasowych prac Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej powstały dwa projekty ustaw: o emerytu-
rach kapitałowych oraz o funduszach dożywotnich
emerytur kapitałowych, zawierające propozycje prze-
pisów całościowo regulujących zasady wypłat eme-
rytur kapitałowych ze środków zgromadzonych
w otwartych funduszach emerytalnych. Projekt usta-
wy o emeryturach kapitałowych, nieuwzględniający
instytucji emerytur małżeńskich, został w dniu
10 czerwca br. przyjęty przez Radę Ministrów i skie-
rowany pod obrady Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej.
Projekt ustawy o funduszach dożywotnich emerytur
kapitałowych, który ma regulować powstanie zakła-
dów emerytalnych i funduszy dożywotnich emery-
tur kapitałowych, jest obecnie przedmiotem uzgod-
nień międzyresortowych i konsultacji społecznych.
W odniesieniu do pytań pana posła Raczkowskie-
go przedstawionych w ww. interpelacji:
1. Jakie procedury wypłacania środków zgroma-
dzonych w otwartych funduszach emerytalnych za-
kłada powyższy projekt ustawy?
2. Jaki podmiot jest uprawniony do wypłaty ww.
świadczeń emerytalnych?
3. Czy każda osoba spełniająca powyższe kryte-
ria będzie uprawniona do otrzymania emerytury
kapitałowej, czy też będzie musiała ona wypełnić
dodatkowe warunki?
należy przekazać, co następuje.
Projekt ustawy o emeryturach kapitałowych za-
kłada, że przyszłe świadczenia ze środków zgroma-
dzonych w otwartych funduszach emerytalnych
będą wypłacane w dwóch formach: okresowej eme-
rytury kapitałowej lub dożywotniej emerytury kapi-
tałowej. Wypłata emerytur kapitałowych będzie wy-
płacana za pośrednictwem ZUS w postaci comie-
sięcznego, jednego przekazu pocztowego lub przele-
wu (łączna kwoty emerytury z FUS i emerytury
kapitałowej), przy czym okresowa emerytura kapi-
tałowa będzie wypłacana przez otwarty fundusz
emerytalny, a dożywotnia emerytura kapitałowa
przez fundusz dożywotnich emerytur kapitałowych
zarządzany przez zakład emerytalny albo powszech-
ne towarzystwo emerytalne. ZUS będzie zapewniał

pewność wypłat i kontrolę systemu przez realizację
zadań związanych z obsługą emerytów i doręcza-
niem świadczeń, wraz z poborem podatku oraz
składki na ubezpieczenie zdrowotne. Rozwiązanie
takie zapewni pewność wypłat oraz obniżenie kosz-
tów związanych z funkcjonowaniem systemu.
Projekt ustawy o emeryturach kapitałowych
przewiduje, spójny z dotychczasowym trybem postę-
powania ZUS, tryb ustalania prawa i wysokości
emerytur kapitałowych oparty na wniosku ubezpie-
czonego i obejmujący również osoby, którym przy-
znano emerytury z urzędu w miejsce rent z tytułu
niezdolności do pracy (zgodnie z art. 27a ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych). Prawo do emerytury kapitałowej i jej
wysokość będą ustalane przez Zakład Ubezpieczeń
Społecznych w drodze decyzji, na podstawie wnio-
sku o emeryturę złożonego przez członka otwartego
funduszu emerytalnego. Złożenie tego wniosku ozna-
czać będzie jednocześnie złożenie wniosku o emery-
turę, o której mowa w art. 24 ust. 1 ustawy o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych, i o emeryturę kapitałową.
Podstawowym warunkiem nabycia przez człon-
ka otwartego funduszu emerytalnego prawa do
okresowej emerytury kapitałowej będzie ukończenie
przez niego 60. roku życia. Drugi warunek, który
będzie musiał być bezwzględnie spełniony, to wyso-
kość środków zgromadzonych w otwartym fundu-
szu emerytalnym. Kwota zgromadzonych środków,
ustalona na ostatni dzień miesiąca poprzedzającego
miesiąc złożenia wniosku o ustalenie prawa do eme-
rytury, będzie musiała być równa lub wyższa od
dwudziestokrotności kwoty dodatku pielęgnacyjne-
go (który wynosi obecnie zgodnie z art. 75 ust. 2
ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych ok. 163,15 złotych), czyli będzie
musiała być równa lub wyższa kwocie 3263 zł (co
stanowi zaledwie trzykrotność minimalnego wyna-
grodzenia za pracę, które wynosi obecnie 1126 zł).
Prawo do okresowej emerytury kapitałowej wyga-
śnie w przypadku śmierci członka otwartego fundu-
szu emerytalnego, z upływem ostatniego dnia mie-
siąca, w którym członek otwartego funduszu emery-
talnego ukończy 65. rok życia, lub w przypadku wy-
czerpania się środków zgromadzonych na rachunku
w otwartym funduszu emerytalnym. Otwarty fun-
dusz emerytalny będzie obowiązany do niezwłocz-
nego informowania Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych o śmierci członka otwartego funduszu emery-
talnego, który pobierał świadczenie lub o wyczerpa-
niu środków na jego rachunku w funduszu.
Prawo do dożywotniej emerytury kapitałowej
członek otwartego funduszu emerytalnego nabędzie
w chwili ukończenia 65 lat. Zakład Ubezpieczeń
Społecznych ustali kwotę hipotetycznej emerytury
kapitałowej, która będzie hipotetyczną kwotą świad-
czenia ze środków zgromadzonych w otwartych fun-
duszach emerytalnych, służącą do dalszego ustala-
nia prawa do dożywotniej emerytury kapitałowej.
919
Będzie ona stanowiła równowartość kwoty składki
przez średnie dalsze trwanie życia, o którym mowa
w art. 26 ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych. Jeżeli kwota tak wy-
liczonej hipotetycznej emerytury kapitałowej będzie
równa lub wyższa niż 50% kwoty dodatku pielęgna-
cyjnego (wynoszącej obecnie zaledwie 81,57 zł), czło-
nek otwartego funduszu emerytalnego nabędzie
prawo do dożywotniej emerytury kapitałowej.
Projekt ustawy jednocześnie przewiduje, iż
w przypadku, gdy wysokość środków zgromadzo-
nych w otwartym funduszu emerytalnym nie wy-
starczy do nabycia prawa do okresowej emerytury
kapitałowej lub dożywotniej emerytury kapitałowej,
otwarty fundusz emerytalny przekaże środki zgro-
madzone na rachunku członka otwartego funduszu
emerytalnego na rzecz wyodrębnionego w ramach
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych funduszu eme-
rytalnego, o którym mowa w art. 55 pkt 1 ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych, z którego finan-
sowane są wypłaty emerytur. Przekazane do fundu-
szu emerytalnego środki powiększą kwotę składek
stanowiących podstawę obliczenia emerytury, o któ-
rej mowa w art. 24 ust. 1 lub 24a ustawy o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych,
oraz będą zaewidencjonowane na koncie ubezpieczo-
nego jako składka na ubezpieczenie emerytalne po
ich wpływie do funduszu emerytalnego.
W przypadku osób, którym przyznano emerytu-
rę z urzędu, lub osób, które pobierały okresową eme-
ryturę kapitałową, nie będzie wymagane złożenie
wniosku, a jedynie oświadczenie o wyborze oferty
dożywotniej emerytury kapitałowej z zestawienia
ofert dożywotnich emerytur kapitałowych, udostęp-
nianego przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych. Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych będzie obowiązany
od wezwania członka otwartego funduszu emerytal-
nego w terminie 3 miesięcy przed ukończeniem 65.
roku życia do złożenia oświadczenia o wyborze ofer-
ty dożywotniej emerytury kapitałowej z zestawienia
ofert. Niezłożenie tego oświadczenia spowoduje
wstrzymanie wypłaty emerytury lub renty z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych od miesiąca następu-
jącego po miesiącu, w którym ukończył 65. rok ży-
cia. W szczególnie uzasadnionych przypadkach loso-
wych Zakład Ubezpieczeń Społecznych może jednak
wyrazić zgodę na przywrócenie terminu na złożenie
tego oświadczenia
Projekt przewiduje, iż wysokość okresowej eme-
rytury kapitałowej będzie ilorazem podanej przez
otwarty fundusz emerytalny kwoty środków zgro-
madzonych na rachunku członka otwartego fundu-
szu emerytalnego i średniego dalszego trwania ży-
cia, o którym mowa w art. 26 ustawy o emeryturach
i rentach z FUS.
Jeżeli po dniu, po którym przyznano okresową
emeryturę kapitałową emeryt będzie podlegał ubez-
pieczeniom emerytalno-rentowym, wysokość tej
emerytury będzie mogła być na wniosek emeryta
ponownie ustalona, nie wcześniej jednak niż po
920
upływie roku kalendarzowego lub po ustaniu ubez-
pieczenia emerytalno-rentowego.
Okresowa emerytura kapitałowa będzie walory-
zowana corocznie na zasadach i w trybie określonym
dla emerytury z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych. Zakład Ubezpieczeń Społecznych będzie obo-
wiązany niezwłocznie informować otwarty fundusz
emerytalny o zmienionej wysokości okresowej eme-
rytury kapitałowej na skutek ponownego ustalenia
jej wysokości, jak i o waloryzacji.
Zakład Ubezpieczeń Społecznych będzie ustalał
także wysokość dożywotniej emerytury kapitało-
wej, jako zaokrąglony w górę do pełnych złotych
iloczyn zawartej w ofercie dożywotniej emerytury
kapitałowej, obowiązującej w dniu złożenia wnio-
sku o ustalenie prawa do dożywotniej emerytury
kapitałowej, miesięcznej stawki dożywotniej eme-
rytury kapitałowej, właściwej dla wieku emeryta
oraz wskaźnika wyliczonego jako wysokość składki
podzielonej przez tysiąc.
W przypadku wystąpienia nadwyżki, w rozumie-
niu przepisów przyszłej ustawy o funduszach doży-
wotnich emerytur kapitałowych, wysokość dożywot-
niej emerytury kapitałowej będzie ustalana ponow-
nie w terminach określonych dla waloryzacji rent
i emerytur zgodnie z przepisami o emeryturach
i rentach z FUS.
Mając nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
zostaną uznane za wystarczające, uprzejmie infor-
muję, że projekty ustaw o emeryturach kapitało-
wych oraz o funduszach dożywotnich emerytur ka-
pitałowych będą jeszcze przedmiotem dalszych prac,
które pozwolą na wypracowanie jak najefektywniej-
szych form wypłaty emerytur ze środków zgroma-
dzonych w II filarze, a o ostatecznym kształcie sys-
temu wypłat emerytur kapitałowych w niedługim
czasie rozstrzygnie Sejm Rzeczypospolitej Polskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Kozdronia
w sprawie wyjaśnienia zamierzeń rządu
odnośnie do obowiązku składowania
komponentów do produkcji olejów smarowych
w zbiornikach podlegających legalizacji (4114)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem pana marszałka Krzysztofa Putry, nr SPS-
-023-4114/08, z dnia 11 lipca br. oraz załączoną do
tego pisma interpelacją pana posła Jerzego Kozdro-
nia z dnia 2 lipca 2008 r. w sprawie obowiązku skła-
dowania komponentów do produkcji olejów smaro-
wych w zbiornikach podlegających legalizacji,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Stosownie do postanowień § 2 ust. 2 rozporzą-
dzenia ministra finansów z dnia 1 marca 2004 r.
w sprawie szczegółowych warunków prowadzenia
składów podatkowych (Dz. U. Nr 35, poz. 311,
z późn. zm.) w przypadku paliw silnikowych oraz
olejów opałowych za miejsce magazynowania uznaje
się zbiorniki naziemne i podziemne, podlegające
prawnej kontroli metrologicznej na podstawie od-
rębnych przepisów. Za miejsce magazynowania
w myśl postanowień przedmiotowego przepisu uzna-
je się również zbiorniki naziemne i podziemne,
wprowadzone do użytkowania przed dniem 1 maja
2004 r., które nie posiadają dowodów legalizacji, jed-
nak nie dłużej niż do dnia 31 grudnia 2008 r. Zgod-
nie z art. 62 ust. 1 pkt 1 obecnie obowiązującej usta-
wy z dnia 23 stycznia 2004 r. o podatku akcyzowym
(Dz. U. Nr 29, poz. 257, z późn. zm.) do paliw silniko-
wych i olejów opałowych zalicza się wyroby wymie-
nione w poz. 1–12 załącznika nr 2 do tej ustawy.
W związku z powyższym w obecnym stanie praw-
nym zarówno zbiorniki służące w składach podatko-
wych do magazynowania olejów smarowych, jak
i komponentów służących do produkcji olejów sma-
rowych podlegają prawnej kontroli metrologicznej.
Zaznaczyć w tym miejscu należy, iż obecnie trwa-
ją prace nad projektem nowej ustawy o podatku ak-
cyzowym. W związku ze zgłaszanymi przez przed-
siębiorców problemami z zalegalizowaniem części
z eksploatowanych obecnie w składach podatkowych
zbiorników, w projekcie nowej ustawy o podatku ak-
cyzowym zawarto regulacje, zgodnie z którymi
znaczna część z tych zbiorników zostanie wyłączona
z obowiązku legalizacji.
Po wejściu w życie nowej ustawy o podatku akcy-
zowym obowiązkowi legalizacji będą podlegały:
— w składach podatkowych, w których prowa-
dzona jest działalność polegająca wyłącznie na ma-
gazynowaniu wyrobów akcyzowych wyprodukowa-
nych lub przetworzonych przez inny podmiot, wszyst-
kie zbiorniki, w których magazynowane są wyroby
energetyczne, do których stosuje się procedurę za-
wieszenia poboru akcyzy i których produkcja odby-
wa się w składzie podatkowym (w tym komponenty
do produkcji olejów smarowych);
— w składach podatkowych, w których prowa-
dzona jest działalność polegająca na produkcji wyro-
bów akcyzowych, jedynie zbiorniki, w których ma-
gazynowane są gotowe wyroby energetyczne, do
których stosuje się procedurę zawieszenia poboru
akcyzy i których produkcja odbywa się w składzie
podatkowym (w tym gotowe komponenty do produk-
cji olejów smarowych). Za zbiorniki służące do ma-
gazynowania gotowych wyrobów uznawane będą
zbiorniki, w których magazynowane są wyroby

w takim stopniu przetworzenia, w którym mogą być
wyprowadzane ze składu podatkowego do odbiorcy,
nawet jeśli ich część zostanie wykorzystana w proce-
sach produkcyjnych w składzie podatkowym.
Wejście w życie nowej ustawy o podatku akcyzo-
wym planowane jest na dzień 1 stycznia 2009 r. Za-
znaczyć przy tym należy, iż obecny stan prac nad
projektem przedmiotowej ustawy jest na tyle za-
awansowany (projekt ten po komisji prawniczej zo-
stał ponownie skierowany do Stałego Komitetu
Rady Ministrów), że brak jest podstaw do podejmo-
wania prac nad zmianą obowiązującego rozporzą-
dzenia w sprawie szczegółowych warunków prowa-
dzenia składów podatkowych w celu przedłużenia,
określonego w § 2 ust. 2 tego rozporządzenia, termi-
nu na użytkowanie zbiorników, wprowadzonych do
użytkowania przed dniem 1 maja 2004 r., które nie
posiadają dowodów legalizacji.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie praw do lokali mieszkalnych
byłych pracowników rolniczej spółdzielni
produkcyjnej będącej w upadłości (4115)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Gabrieli Masłowskiej prze-
kazaną przy piśmie z dnia 15 lipca 2008 r., nr SPS-
-023-4115/08, w sprawie praw do lokali byłych pra-
cowników rolniczej spółdzielni produkcyjnej będącej
w upadłości, uprzejmie przedstawiam następujące
stanowisko.
Odnosząc się do pierwszej części pytania zawar-
tego w interpelacji, a mianowicie, jakie prawa do
nabycia lokali mieszkalnych mają byli pracownicy
spółdzielni produkcji rolnej w opisanym stanie fak-
tycznym, wskazać należy, że minister sprawiedli-
wości nie jest organem uprawnionym do rozstrzy-
gania o prawach i obowiązkach w sprawach indywi-
dualnych.
Ponadto podnieść należy, że kwestie poruszone
w interpelacji należą do problematyki mieszkalnic-
twa, która zgodnie z art. 9a ust. 1 ustawy z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(Dz. U z 2007 r. nr 65, poz. 437, z późn. zm.) wchodzi
w skład działu: Budownictwo, gospodarka prze-
strzenna i mieszkaniowa. Działem tym kieruje mi-
921
nister budownictwa. Wobec powyższego wskazać
można jedynie, co następuje.
Przepisy obowiązującego prawa nie przewidują
preferencji – w nabywaniu własności lokali miesz-
kalnych przez najemców, byłych pracowników rolni-
czych spółdzielni produkcyjnych (spółdzielni pro-
dukcji rolnej, według obecnie obowiązującej nomen-
klatury) – takich, jakie przewidziane są np. w sto-
sunku do osób nabywających lokale będące własno-
ścią Skarbu Państwa, jednostek samorządu teryto-
rialnego albo byłych przedsiębiorstw państwowych.
Majątek spółdzielni, w tym również rolniczych spół-
dzielni produkcyjnych (spółdzielni produkcji rolnej),
nie jest i nigdy nie był mieniem państwowym ani
mieniem jednostek samorządu terytorialnego, wo-
bec czego wprowadzenie preferencji w nabywaniu
lokali przez pracowników spółdzielni niebędących
jednocześnie jej członkami stanowiłoby w opinii Mi-
nisterstwa Sprawiedliwości nieuzasadnioną inge-
rencję w prawo własności.
Do osób takich nie mają zastosowania przepisy
art. 42 i nast. ustawy z dnia 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700) prze-
widujące możliwość nabycia na preferencyjnych wa-
runkach domów, lokali mieszkalnych i budynków
gospodarczych wraz z niezbędnymi gruntami przez
najemców – byłych pracowników państwowych
przedsiębiorstw gospodarki rolnej. Nie mają do nich
również zastosowania przewidziane w tej ustawie
przepisy ustanawiające prawo pierwszeństwa w na-
byciu własności lokali przez ich najemców (art. 42
ust. 2 ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami
rolnymi Skarbu Państwa w zw. z art. 4 ust. 1 ustawy
z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywania
mieszkań będących własnością przedsiębiorstw pań-
stwowych, niektórych spółek handlowych z udzia-
łem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych
oraz niektórych mieszkań będących własnością
Skarbu Państwa – Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24,
z późn. zm.),
W świetle obowiązującego stanu prawnego uznać
należy, że pracownicy rolniczych spółdzielni pro-
dukcyjnych (spółdzielni produkcji rolnej) uprawnie-
ni są do nabywania własności wynajmowanych
przez siebie lokali na zasadach ogólnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
922
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie włączenia Kielc
do krajowego systemu metropolii,
rozszerzenia liczby obszarów metropolitalnych
do 16 i prowadzenia tym samym
prawdziwej polityki zrównoważonego rozwoju
(4116)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4116/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Henryka Milcarza z dnia 30 czerwca 2008 r.
w sprawie włączenia Kielc do krajowego systemu
metropolii, rozszerzenia liczby obszarów metropoli-
talnych do 16 i prowadzenia tym samym prawdziwej
polityki zrównoważonego rozwoju, w porozumieniu
z ministrem rozwoju regionalnego, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, uprzejmie przedstawiam
następujące informacje.
Na wstępie należy zaznaczyć, że w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji trwają prace
nad projektem ustawy o rozwoju miast, centrach
rozwoju regionalnego i obszarach metropolitalnych
i umieszczony na stronie podmiotowej Biuletynu In-
formacji Publicznej MSWiA projekt ustawy nie jest
ostateczną wersją rządowego dokumentu.
W ramach prowadzonych prac przygotowano dia-
gnozę problemów rozwoju obszarów metropolital-
nych i rekomendacji delimitacji obszarów metropoli-
talnych w Polsce, która objęła m.in. zarys procesów
metropolizacji w Polsce, klasyfikację ośrodków me-
tropolitalnych, ośrodki metropolitalne w systemie
osadniczym Polski, kryteria i wskaźniki delimitacji
obszarów metropolitalnych w ujęciu wariantowym,
potencjalne obszary metropolitalne w Polsce (pod-
stawowa charakterystyka) oraz ograniczenia rozwo-
ju obszarów metropolitalnych i możliwości wykorzy-
stania ich potencjału społeczno-gospodarczego.
Przepisy projektu ustawy o rozwoju miast, cen-
trach rozwoju regionalnego i obszarach metropoli-
talnych ukierunkowane są na tworzenie mechani-
zmów pozwalających na utrzymanie równowagi
w rozwoju sieci miejskiej poprzez wzmocnienie stra-
tegicznej roli obszarów metropolitalnych i jednocze-
sną poprawę atrakcyjności małych i średnich miast
oraz gmin wiejskich. Wzmocnienie więzi pomiędzy
rozwojem miast i obszarów zurbanizowanych a roz-
wojem sąsiadujących terenów podmiejskich i wiej-
skich jest priorytetem ustawy.
Projektowana ustawa określa cele i sposób pro-
wadzenia polityki miejskiej państwa. Jako jej głów-
ne kierunki wskazuje stwarzanie korzystnych wa-
runków dla rozwoju miast i ich otoczenia, w tym
centrów rozwoju regionalnego, kontrolę procesów
urbanizacji, zgodnie z zasadami rozwoju zrównowa-
żonego. Niezwykle istotne jest także usprawnienie
procesów zarządzania w miastach i na terenach
aglomeracji miejskich poprzez koordynację i konsoli-
dację zarządzania dużym miastem i terenem stano-
wiącym jego otoczenie. Zgodnie z założeniami pro-
jektu ustawy polityka miejska państwa znajdować
będzie wyraz w ustawach, dokumentach strategicz-
nych szczebla ogólnopolskiego i regionalnego, pro-
gramach operacyjnych, w koncepcji zagospodarowa-
nia przestrzennego kraju, a także w planach zago-
spodarowania przestrzennego obejmujących region
i obszary funkcjonalne. Jednocześnie ustalenia poli-
tyki miejskiej państwa będą uwzględniane w toku
prac nad budżetem państwa.
Wskazany projekt ustawy określa tryb i zasady
wyznaczania obszarów metropolitalnych oraz two-
rzenia zespołów metropolitalnych. Zgodnie z nim
wyznaczenie obszaru metropolitalnego, polegające
na wskazaniu gmin położonych na terenie tego ob-
szaru, następuje w drodze rozporządzenia Rady
Ministrów. Ustawa zawiera delegację ustawową do
tworzenia przez Radę Ministrów obszarów metro-
politalnych z ludnością ok. 2 mln osób lub więcej,
przy gęstości zaludnienia na tym obszarze przekra-
czającej 200 mieszkańców na 1 km2 (vide art. 11
projektu).
Zgodnie z art. 12 ww. projektu, liczba wskaza-
nych obszarów metropolitalnych nie jest zamknięta,
przy spełnieniu określonych kryteriów Rada Mini-
strów w drodze rozporządzenia może rozszerzyć sto-
sowanie ustawy na dalsze aglomeracje miejskie
i wyznaczyć (po spełnieniu określonych warunków)
nowe obszary metropolitalne.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie konieczności
właściwego unormowania spraw wynagrodzeń
za pracę w Inspekcji Weterynaryjnej (4117)
Panie Marszałku! W związku z nadesłaną przy
piśmie z dnia 11.07.2008 r., znak: SPS-023-4117/08,
interpelacją pana posła Henryka Milcarza w spra-
wie wynagrodzeń za pracę w Inspekcji Weterynaryj-
nej uprzejmie informuję, że zatrudnieni lekarze

w powiatowych i wojewódzkich inspektoratach we-
terynarii są pracownikami sfery budżetowej admi-
nistracji zespolonej, podległej bezpośrednio woje-
wodom.
Zasady wynagradzania pracowników sfery bu-
dżetowej określa ustawa z dnia 23 grudnia 1999 r.
o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze
budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U.
Nr 110, poz. 1255, z późn. zm.) oraz ustawa budżeto-
wa na dany rok.
Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 3 ustawy budżetowej
z dnia 25 stycznia 2007 r. (Dz.U. Nr 15, poz. 90)
średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń w sfe-
rze budżetowej na 2008 r. został określony w wyso-
kości 102,3%, tj. nastąpił wzrost w stosunku do po-
ziomu z 2006 r. o 2,3%.
Decydujący o wysokości wynagrodzenia pracow-
nika w sferze budżetowej mnożnik kwoty bazowej
ustalany jest indywidualnie dla każdego pracowni-
ka przez pracodawcę w zależności od wielu warun-
ków, w tym m.in. kwalifikacji zawodowych, stażu
pracy oraz od wielkości środków na wynagrodzenia,
jakimi dysponuje pracodawca.
Na 2008 r. kwota bazowa wynagrodzeń dla pra-
cowników sfery budżetowej została określona w usta-
wie budżetowej w wysokości 1837,10 zł, tj. o 41,30 zł
więcej niż w 2007 r.
Wielkość środków budżetowych na wynagrodze-
nia, jakimi dysponują wojewodowie, decyduje o po-
ziomie zatrudnienia i wysokości wynagrodzeń pra-
cowników województw, w tym również Inspekcji
Weterynaryjnej.
Jednocześnie pragnę poinformować, że dzięki
staraniom ministra rolnictwa i rozwoju wsi w 2008 r.
przewidziano zwiększenie zatrudnienia o 796 eta-
tów w powiatowych inspektoratach weterynarii i na
ten cel w rezerwie celowej budżetu państwa na zwal-
czanie chorób zakaźnych zwierząt określono kwotę
40,2 mln zł.
Ponadto uprzejmie informuję Pana Marszałka,
że w ustawie budżetowej na rok 2008 została zapla-
nowana rezerwa celowa „Środki na zwiększenie
wynagrodzeń i pochodnych, w tym na moderniza-
cję systemu wynagrodzeń administracji”, która ma
być przeznaczona na dodatki specjalne, sfinanso-
wanie procesu wartościowania stanowisk pracy
oraz zmniejszenie różnic w wynagrodzeniach mię-
dzy urzędami.
Można zatem założyć, że zwiększone zostaną
również wydatki na wynagrodzenia dla pracowni-
ków Inspekcji Weterynaryjnej.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 23 lipca 2008 r.
923
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie konieczności nowelizacji ustawy
o zakładach leczniczych dla zwierząt (4118)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Henryka Milcarza przekazaną
przy piśmie pana wicemarszałka Krzysztofa Putry
z dnia 11 lipca 2008 r. (SPS-023-4118/08) w sprawie
konieczności nowelizacji ustawy o zakładach leczni-
czych dla zwierząt – pozwalam sobie przekazać na-
stępującą informację.
Wykonywanie zawodu lekarza weterynarii okre-
ślają przepisy ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r.
o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarsko-
-weterynaryjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 187, poz. 1567,
z późn. zm.). W świetle przepisów Unii Europejskiej
zawód lekarza weterynarii należy do tzw. zawodów
sektorowych, których funkcjonowanie określa dy-
rektywa 2005/36 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania
kwalifikacji zawodowych (Dz.Urz. UE L 255
z 30.09.2005, str. 22, z późn. zm.). Przepis ten
w zakresie dotyczącym wykonywania zawodu leka-
rza weterynarii został wdrożony do prawodawstwa
polskiego ustawą z dnia 10 stycznia 2008 r. o zmia-
nie ustawy o zawodzie lekarza weterynarii i izbach
lekarsko-weterynaryjnych oraz o zmianie ustawy
o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt (Dz. U.
Nr 43, poz. 258).
Zawód lekarza weterynarii może być, co do zasa-
dy, wykonywany w formie praktyki lekarsko-wete-
rynaryjnej lub w Inspekcji Weterynaryjnej. Prakty-
ka lekarsko-weterynaryjna jest prowadzona w za-
kładach leczniczych dla zwierząt, których tworzenie
i funkcjonowanie szczegółowo określają przepisu
ustawy z dnia 18 grudnia 2003 r. o zakładach leczni-
czych dla zwierząt (Dz. U. z 2004 r. Nr 11, poz. 95).
Na wniosek władz samorządu zawodowego leka-
rzy weterynarii w ustawie z dnia 18 grudnia 2003 r.
znalazł się przepis, że do zakładów leczniczych dla
zwierząt nie stosuje się przepisów ustawy z dnia
19 lipca 1999 r. Prawo działalności gospodarczej
(Dz. U. Nr 101, poz. 1178, z późn. zm.). Wyłączenie
działalności zakładów leczniczych dla zwierząt z re-
gulacji zawartych w ustawie z dnia 2 lipca 2004 r.
o swobodzie działalności gospodarczej zostało nadal
utrzymane na podstawie art. 86 ustawy z dnia
2 lipca 2004 r. Przepisy wprowadzające ustawę
o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 173,
poz. 1808).
Przedkładając powyższe wyjaśnienia odnoszące
się do pytania pana posła Milcarza, równocześnie
pragnę poinformować Pana Marszałka, że aktual-
nie procedowany jest przygotowany przez sejmową
924
Komisję Nadzwyczajną „Przyjazne Państwo” pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o zakładach leczni-
czych dla zwierząt (projekt KIL-W/B-98), którego
celem jest objęcie podmiotów prowadzących zakłady
lecznicze dla zwierząt przepisami ustawy z dnia
2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej.
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krzyśków
w sprawie bezpieczeństwa na Wielkich
Jeziorach Mazurskich (4119)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 11 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4119/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Adama Krzyśków w sprawie bezpieczeństwa na
Wielkich Jeziorach Mazurskich, uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 29
ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej (t.j.: Dz. U. z 2007 r.
Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) – minister spraw we-
wnętrznych i administracji sprawuje nadzór nad ra-
townictwem wodnym.
W celu zapewnienia bezpieczeństwa na obsza-
rach wodnych, w tym m.in. na Wielkich Jeziorach
Mazurskich, minister spraw wewnętrznych i admi-
nistracji – działając na podstawie art. 131 ustawy
z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych
(Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) oraz w trybie
przewidzianym w art. 11 ust. 2 ustawy z dnia 24
kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicznego
i wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.)
– zlecił zadania w przedmiotowym zakresie specjali-
stycznym organizacjom ratowniczym, tj. Wodnemu
Ochotniczemu Pogotowiu Ratunkowemu, Mazur-
skiemu Ochotniczemu Pogotowiu Ratunkowemu
oraz Mazurskiej Służbie Ratowniczej. Wskazane po-
wyżej organizacje ratownicze, na podstawie umów
zawartych z ministrem spraw wewnętrznych i ad-
ministracji, zobowiązały się do zorganizowania wod-
nej służby ratowniczej oraz niesienia pomocy zało-
gom jachtów, łodzi, kajaków i innym użytkownikom
na wodach Wielkich Jezior Mazurskich, których ży-
cie lub zdrowie jest zagrożone. Umowy o wykonanie
zadania publicznego zawierane pomiędzy ministrem
spraw wewnętrznych i administracji a organizacja-
mi ratowniczymi sporządzane są według wzoru
umowy, który określa rozporządzenie ministra pra-
cy i polityki społecznej z dnia 27 grudnia 2005 r.
w sprawie wzoru oferty realizacji zadania publiczne-
go, ramowego wzoru umowy o wykonanie zadania
publicznego i wzoru sprawozdania z wykonania tego
zadania (Dz. U. Nr 264, poz. 2207). Natomiast ob-
szar działania organizacji ratowniczych określany
jest w ofertach realizacji zadania, które stanowią
załącznik do zawieranych umów.
Z przeprowadzonej analizy umów zawartych
w 2008 r. podział obszaru działania organizacji ra-
towniczych przedstawia się następująco:
Organizacja Obszar działania
Warmińsko-Ma- Kąpieliska i pływalnie na terenie całego
zurskie WOPR woj. warmińsko-mazurskiego
Mazurska Służba Jezioro Śniardwy oraz sąsiednie akweny
Ratownicza Wielkich Jezior Mazurskich
Mazurskie WOPR Wielkie Jeziora Mazurskie
W świetle powyższego pragnę poinformować, iż
trzy ww. organizacje na realizację zadań z zakresu
ratownictwa wodnego otrzymały z budżetu MSWiA
na rok 2008 dotację w wysokości 966,2 tys. zł,
w tym: na działalność bieżącą organizacji (zatrud-
nienie kadry ratowniczej, ubezpieczenia, szkolenia,
utrzymanie stacji ratowniczej) – 622,2 tys. zł oraz
na wydatki majątkowe (zakupy specjalistycznego
sprzętu i ekwipunku ratowniczego, tj. łodzi, silni-
ków do łodzi, pomostów pływających, kombinezonów
ratowniczych, środków łączności, systemów nawiga-
cyjnych oraz na dofinansowanie zakupu wyposaże-
nia centrów ratowniczych) – 344 tys. zł. Szczegóło-
wy podział dotacji na rok 2008 przedstawia zamiesz-
czona poniżej tabela.
Wydatki Wydatki
Organizacja Kwota
bieżące majątkowe
Warmińsko-
-Mazurskie 51 200 16 000 67 200
WOPR
Mazurska
Służba 381 000 248 000 629 000
Ratownicza
Mazurskie
WOPR
190 000 80 000 270 000
Ogółem 622 200 344 000 966 200
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż zadania zwią-
zane z bezpieczeństwem na wodach Wielkich Jezior
Mazurskich finansowane są z budżetu państwa
(z części 42: Sprawy wewnętrzne, dział 754: Bezpie-
czeństwo publiczne i ochrona przeciwpożarowa, roz-
dział 75415: Zadania ratownictwa górskiego i wod-
nego), których wysokość ustalana jest na podstawie
planów wydatków sporządzanych corocznie przez te
organizacje, natomiast ich wysokość uzależniona
jest od limitów środków finansowych, określonych
w ustawie budżetowej na dany rok.

W myśl art. 131 ust. 2 pkt 4 ww. ustawy o finan-
sach publicznych – środki publiczne wydatkowane
na zadania z zakresu ratownictwa wodnego podle-
gają kontroli na warunkach określonych w umowach
zawieranych pomiędzy ministrem spraw wewnętrz-
nych i administracji a poszczególnymi organizacja-
mi. Kontroli wydatkowania powyższych środków
(pod względem legalności i gospodarności) dokonuje
komórka organizacyjna MSWiA właściwa w spra-
wach kontroli, jak również naczelny organ kontroli,
tj. Najwyższa Izba Kontroli.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż kwestia
systemu powiadamiania ratunkowego jest przed-
miotem prac resortu spraw wewnętrznych i admini-
stracji oraz resortu zdrowia. Przyjęto, że obowiązu-
jące przepisy dotyczące organizacji systemu, tj. usta-
wa z dnia 8 września 2006 roku o Państwowym Ra-
townictwie Medycznym (Dz. U. 191, poz. 1410,
z późn. zm.) i rozporządzenie ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z dnia 17 września 2007 r.
w sprawie szczegółowej organizacji centrów powia-
damiania ratunkowego (Dz. U. Nr 178, poz. 1263)
w sposób niewystarczający zabezpieczają skuteczne
wykonywanie zadań w zakresie ratownictwa i za-
rządzania kryzysowego, a ponadto spowolniają pro-
ces budowy bezpieczeństwa w zakresie systemu po-
wiadamiania, a także dysponowania i koordynacji
działań ratowniczych. Opracowanie docelowego sys-
temu powiadamiania i dysponowania ratunkowego
zlecono komendantowi głównemu PSP. Stosowny
projekt ustawowy znajduje się w uzgodnieniach mię-
dzyresortowych.
Wskazania wymaga, iż zgodnie z przyjętą kon-
cepcją system powiadamiania ratunkowego docelo-
wo powinien funkcjonować w oparciu o struktury
na poziomie lokalnym, które będą wspomagane
przez koordynację systemu z poziomu wojewódzkie-
go. Podkreślić również należy, że decyzje odnośnie
do organizacji systemu, w tym m.in. liczby centrów
powiadamiania ratunkowego w poszczególnych wo-
jewództwach, podejmowane będą przez wojewodów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
925
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie ewentualnych zmian w przepisach
dotyczących rodzinnych ogrodów działkowych
(4120)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej,
poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, znak: SPS-
-023-4120/08, z dnia 11 lipca 2008 r., w sprawie
zmian w przepisach dotyczących rodzinnych ogro-
dów działkowych, uprzejmie przekazuję poniższe in-
formacje.
W Ministerstwie Środowiska nie prowadzi się
prac nad nowym projektem ustawy o rodzinnych
ogrodach działkowych.
Uprzejmie informuję, że minister środowiska,
zgodnie z przepisem art. 38 ustawy z dnia 8 lipca
2005 r. o rodzinnych ogrodach działkowych (Dz. U.
Nr 169, poz. 1419, z późn. zm.), realizuje jedynie
nadzór nad działalnością Polskiego Związku Dział-
kowców. Nadzór ten jest jednakże ograniczony ze
względu na fakt, iż przepis ten nie precyzuje jakie-
gokolwiek jego zakresu. W związku z powyższą sy-
tuacją odbywa się on na zasadach przewidzianych
w ustawie z dnia 7 kwietnia 1989 r. Prawo o stowa-
rzyszeniach (Dz. U. z 2001 r. Nr 79, poz. 855, z późn.
zm.). Ustawa ta przewiduje wprawdzie w art. 7
ust. 1 pkt 1, iż jej przepisów nie stosuje się do orga-
nizacji społecznych działających na podstawie od-
rębnych ustaw, a taką organizacją jest PZD, jednak-
że art. 7 ust. 2 ustawy stanowi, że do takich organi-
zacji stosuje się jej przepisy w sprawach nieuregulo-
wanych odrębnie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
926
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie możliwości uproszczenia przepisów
dotyczących dochodzenia przez gminy
odszkodowania z tytułu szkód górniczych (4121)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłoc-
kiej z dnia 3 lipca 2008 r. (doręczoną w dniu 24 lipca
2008 r.) dotyczącą zmiany przepisów pozwalających
na skrócenie i przyspieszenie postępowania w spra-
wie dochodzenia roszczeń z tytułu tzw. szkód górni-
czych przedstawiam poniżej następujące stanowisko
w przedmiotowej sprawie.
Sprawy dotyczące naprawy tzw. szkód górniczych
mają charakter cywilny, a w konsekwencji organami
właściwymi w zakresie związanych z nimi sporów
są sądy powszechne (art. 1 Kodeksu postępowania
cywilnego). Zasada ta obowiązuje od 1994 r. Co
prawda w stanie prawnym obowiązującym do 1994 r.
w tego rodzaju sporach orzekały tzw. komisje do
spraw szkód górniczych będące pozasądowymi orga-
nami ochrony prawnej o charakterze administracyj-
nym, tyle że rozwiązanie to, jako niezapewniające
dostatecznych gwarancji procesowych dla stron tego
rodzaju sporów i kolidujące z konstytucyjną zasadą
sądowej ochrony praw podmiotowych (art. 45 kon-
stytucji), obecnie nie jest możliwe do przyjęcia.
Prawo geologiczne i górnicze (ustawa z dnia 4 lu-
tego 1994 r., Dz. U. z 2005 r. Nr 228, poz. 1947, ze
zm.) preferuje ugodowy tryb dochodzenia roszczeń
z tytułu omawianych szkód, przewidując, że droga
sądowa jest dopuszczalna tylko wówczas, gdy nie
dojdzie do zawarcia ugody. Odmowa zawarcia ugody
bądź brak odpowiedzi na zgłoszone żądanie odszko-
dowawcze pozwala na dochodzenie roszczeń na dro-
dze sądowej (art. 97).
Roszczenia z tytułu tzw. szkód górniczych wielo-
krotnie mają charakter sporny zarówno w odniesie-
niu do ustalenia związku przyczynowego pomiędzy
ruchem zakładu górniczego a szkodą, jak i w odnie-
sieniu do sposobu naprawy takiej szkody. Ustalenie
związanych z tym okoliczności wymaga wnikliwego
postępowania dowodowego, w tym opinii biegłych.
Jest to istotnym czynnikiem wydłużającym postę-
powanie, zwłaszcza że każda strona sporu może
kwestionować zasadność zgłaszanych żądań, doko-
nanych ustaleń oraz rozstrzygnięć podejmowanych
w sprawie. Nie widzę jednak możliwości wprowadze-
nia w tym zakresie jakichkolwiek uproszczeń. W szcze-
gólności nie dopatruję się możliwości wprowadzenia
zmian różnicujących sposób dochodzenia tych rosz-
czeń w zależności od osoby poszkodowanego. Takie
zmiany kolidowałyby z konstytucyjną zasadą rów-
ności wobec prawa (art. 32 konstytucji).
W mojej ocenie Prawo geologiczne i górnicze za-
wiera wystarczające instrumenty pozwalające na
zabezpieczenie przed grożącą lub powiększającą się
szkodą (art. 98).
System dochodzenia omawianych roszczeń musi
zawierać rozwiązania zapewniające jednakowe gwa-
rancje procesowe dla wszystkich stron, tj. zarówno
dla poszkodowanego (wierzyciela), jak i odpowie-
dzialnego za szkodę (dłużnika). W mojej ocenie takie
gwarancje zawiera Kodeks postępowania cywilnego.
Nie przewiduję zatem zasadniczej zmiany przepisów
zmierzających do skrócenia postępowania w oma-
wianych sprawach. Jedyna zmiana, przewidziana
projektem nowego Prawa geologicznego i górnicze-
go, polega na wydłużeniu terminu ewentualnych ne-
gocjacji ugodowych (z dotychczasowych 30 do 60 dni),
co jest konsekwencją stanowisk wyrażonych w toku
konsultacji społecznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie przepisów dotyczących
wsparcia finansowego wspólnot
mieszkaniowych przez samorządy (4122)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłoc-
kiej (znak: SPS-023-4122/08) w sprawie wsparcia
finansowego wspólnot mieszkaniowych przez gmi-
nę, uprzejmie przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Zgodnie z art. 167 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerw-
ca 2005 r. o finansach publicznych wydatki budże-
tów jednostek samorządu terytorialnego są prze-
znaczone na realizację zadań określonych w odręb-
nych przepisach, w szczególności na zadania własne,
zadania z zakresu administracji rządowej i inne za-
dania zlecone jednostkom samorządu terytorialne-
go ustawami, zadania przejęte przez jednostki sa-
morządu do realizacji w drodze umowy lub porozu-
mienia, zadania realizowane wspólnie z innymi jed-
nostkami samorządu terytorialnego, a także pomoc
rzeczową lub finansową dla innych jednostek samo-
rządu terytorialnego, określoną przez organ stano-
wiący jednostki samorządu terytorialnego. Zgodnie

natomiast z art. 4 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r.
o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie
gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego, do zadań
własnych gmin w sferze gospodarki mieszkaniowej
należy tworzenie warunków do zaspokajania po-
trzeb mieszkaniowych wspólnoty samorządowej.
Obowiązkiem gminy jest zapewnienie lokali socjal-
nych i zamiennych, a także zaspokajanie potrzeb
mieszkaniowych gospodarstw domowych o najniż-
szych dochodach. Ponadto zadaniem własnym gmi-
ny, wynikającym z ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r.
o dodatkach mieszkaniowych, jest wypłata dodat-
ków mieszkaniowych, jako forma pomocy w kosz-
tach utrzymania lokalu mieszkalnego dla słabszych
ekonomicznie gospodarstw domowych.
Kwestie związane ze wspólnotą mieszkaniową
reguluje z kolei ustawa z dnia 24 czerwca 1994 r.
o własności lokali. W art. 6 tej ustawy określono, że
ogół właścicieli, których lokale wchodzą w skład
określonej nieruchomości, tworzy wspólnotę miesz-
kaniową. Wspólnota mieszkaniowa może nabywać
prawa i zaciągać zobowiązania, pozywać i być po-
zwana. Natomiast w rozdziale 3 ww. ustawy okre-
ślono prawa i obowiązki właścicieli lokali. Do obo-
wiązku właściciela należy m.in. ponoszenie wydat-
ków związanych z utrzymaniem jego lokalu w nale-
żytym stanie oraz uczestniczenie w kosztach zarzą-
du nieruchomością wspólną. Na koszty zarządu nie-
ruchomością wspólną składają się w szczególności
wydatki na remonty i bieżącą konserwację części
wspólnej nieruchomości.
Ustawa o własności lokali uchyliła uregulowa-
nia, w myśl których przeprowadzenie remontów czy
utrzymanie obiektów w należytym stanie technicz-
nym i estetycznym (stanowiących zarówno współ-
własność Skarbu Państwa bądź gminy, jak i osób fi-
zycznych) należało do służb komunalnych. Oznacza
to, że wspólnoty mieszkaniowe zobligowane są do
samodzielnej realizacji ustawowych obowiązków,
bowiem z dniem wejścia w życie ustawy o własności
lokali przejęły obowiązki zarządzania nieruchomo-
ścią będącą we władaniu ich członków, bez względu
na stan techniczny składających się na tę nierucho-
mość obiektów i urządzeń.
Problemy właścicieli i zarządców budynków miesz-
kalnych w dążeniu do realizacji ww. obowiązków
ustawowych w przypadku znajdujących się w złym
stanie technicznym najstarszych zasobów mieszka-
niowych nie są specyficzne jedynie dla wspólnot
mieszkaniowych. W tym kontekście stworzenie regu-
lacji, o jakiej wspomina pani poseł w interpelacji,
oznaczałoby uprzywilejowane traktowanie wspólnot
mieszkaniowych w stosunku do innych właścicieli
budynków mieszkalnych. Mając to na względzie, Mi-
nisterstwo Infrastruktury nie przewiduje zmiany
obowiązujących przepisów, w celu umożliwienia gmi-
nom finansowego wspierania wspólnot mieszkanio-
wych w omawianym tutaj zakresie.
Powyższe nie oznacza oczywiście pozostawienia,
na poziomie polityki mieszkaniowej państwa, wspól-
927
not mieszkaniowych bez instrumentów wspierają-
cych podejmowane wysiłki inwestycyjne związane
z remontem zasobów będących ich własnością. Bez
wątpienia skuteczne przeciwdziałanie dalszemu po-
głębianiu się zjawiska tzw. luki remontowej, zwłasz-
cza w odniesieniu do najstarszych wielorodzinnych
budynków mieszkalnych, wymaga wspierania wła-
ścicieli budynków mieszkalnych, innych niż opera-
torzy instytucjonalni, w realizacji koniecznych re-
montów. Wprowadzenie takich form wsparcia,
udzielanego ze środków budżetu państwa, przewi-
duje rządowy projekt ustawy o wspieraniu termomo-
dernizacji i remontów (druk nr 321), który obecnie
jest przedmiotem prac w Sejmie RP. Ustawa ta ma
stanowić podstawę prawną realizacji zintegrowane-
go programu mającego na celu poprawę stanu tech-
nicznego istniejących zasobów mieszkaniowych.
Projekt ustawy integruje nowe instrumenty wspar-
cia przedsięwzięć remontowych z obecnie działają-
cym programem termomodernizacji (z programu
wsparcia przedsięwzięć termomodernizacyjnych ko-
rzystają już obecnie wspólnoty mieszkaniowe). Ze
względu na przyjęte w projekcie ustawy kryterium
wieku zasobów mieszkaniowych objętych wsparciem
(budynki wybudowane do 1961 r.) oraz wyłączenie
z zakresu nowej formy wsparcia zasobów komunal-
nych, premia remontowa byłaby przede wszystkim
kierowana do tej grupy właścicieli najstarszych za-
sobów mieszkaniowych w Polsce, jaką stanowią oso-
by fizyczne i wspólnoty mieszkaniowe z większościo-
wym udziałem osób fizycznych.
Należy podkreślić, że rozwiązania proponowane
w projekcie ustawy o wspieraniu termomodernizacji
i remontów mają z założenia charakter komplemen-
tarny w stosunku do innych możliwości poprawy
stanu technicznego istniejących zasobów mieszka-
niowych, w tym rewitalizacji realizowanych przez
samorządy lokalne przy wykorzystaniu środków
Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zmiany treści art. 11 ustawy
o rachunkowości (4123)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Steca w sprawie
928
zmiany treści art. 11 ustawy o rachunkwości, otrzy-
maną przy piśmie znak: SPS-023-4123/08 z dnia
11 lipca 2008r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przysługujące organom prowadzącym jednostki
oświatowe uprawnienie do tworzenia jednostek ob-
sługi ekonomiczno – administracyjnej szkół i placó-
wek oraz prowadzenia w ich ramach obsługi finan-
sowo – księgowej tych jednostek oświaty, zawarte
w art. 5 ust. 7 i 9 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004r., Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.), stanowi przepis szczególny – lex specia-
lis – w stosunku do regulacji określających miejsce
i warunki prowadzenia ksiąg rachunkowych, wyni-
kających z art. 11 ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o rachunkowości (Dz. U. z 2002r. Nr 76, poz. 694,
z późn. zm.). Ściśle określony został bowiem katalog
podmiotów, na rzecz których mogą być wykonywane
określone zadania przez jednostki obsługi ekono-
miczno –administracyjnej szkół i placówek, a także
zakres tych zadań. Ponadto uprawnienie do tworze-
nia jednostek obsługi ekonomiczno – administracyj-
nej przysługuje wyłącznie organom prowadzącym
szkołę lub placówkę.
Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 11 ust. 3
ustawy o rachunkowości księgi rachunkowe mogą
być prowadzone na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej poza siedzibą jednostki (oddziału, zakładu)
w przypadku określonym w art. 13 ust. 2 i 3 oraz
w razie powierzenia ich prowadzenia osobie fizycz-
nej, osobie prawnej lub jednostce nieposiadającej
osobowości prawnej, uprawnionej do świadczenia ta-
kich usług. Po wejściu w życie ustawy z dnia 18 mar-
ca 2008 r. o zmianie ustawy o rachunkowości (Dz. U.
Nr 63, poz. 393) art. 11 ust. 3 znowelizowanej usta-
wy uzyska brzmienie: Księgi rachunkowe mogą być
prowadzone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
poza siedzibą jednostki albo oddziału (zakładu)
w przypadku określonym w art. 13 ust. 2 i 3 oraz
w razie powierzenia ich prowadzenia podmiotowi
prowadzącemu działalność w zakresie usługowego
prowadzenia ksiąg rachunkowych. Zawarte w art. 5
ust. 9 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (...) uprawnienie do tworzenia jednostek ob-
sługi ekonomiczno – administracyjnej szkół i placó-
wek oraz prowadzenia w ich ramach obsługi admi-
nistracyjnej, finansowej i organizacyjnej prowadzo-
nych szkół i placówek nie stanowi uprawnienia do
usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych – od-
mienny jest zakres zadań realizowanych przez te
jednostki, wymieniony w art. 5 ust. 7 ustawy z dnia
7 września 1991r. o systemie oświaty (...), zaś wyko-
nywanie zadań w zakresie prowadzenia rachunko-
wości szkół i placówek nie posiada charakteru usłu-
gowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.
Oznacza to, że omawiane jednostki oraz ich pra-
cownicy w zakresie zadań związanych z zatrudnie-
niem w jednostkach nie podlegają i nie będą podle-
gały rygorom określonym w przepisach o usługo-
wym prowadzeniu ksiąg rachunkowych.
Wejście w życie z dniem 1 stycznia 2009 r. niektó-
rych postanowień ustawy z dnia 18 marca 2008 r.
o zmianie ustawy o rachunkowości (Dz. U. Nr 63,
poz. 393) nie przyniesie negatywnych konsekwencji,
które zostały opisane w piśmie pana posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie skutków podatkowych przejęcia
na własność dwóch budynków
przez spółdzielnie mieszkaniową
od innej spółdzielni mieszkaniowej (4124)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 11 lipca 2008 r. inter-
pelację pana posła Stanisława Steca w sprawie skut-
ków podatkowych przejęcia na własność dwóch bu-
dynków przez spółdzielnię mieszkaniową od innej
spółdzielni przedstawiam stanowisko w tej kwestii.
Z treści interpelacji wynika, iż spółdzielnia miesz-
kaniowa w 1979 r. w wyniku reorganizacji przejęła
nieodpłatnie od innej spółdzielni mieszkaniowej część
zasobów mieszkaniowych. Przejęcie tych zasobów nie
zostało wówczas sformalizowane aktem notarialnym.
Spółdzielnia mieszkaniowa chciałaby teraz uregulo-
wać formalnie fakt posiadania objętych w 1979 r. za-
sobów mieszkaniowych aktem notarialnym. Ma jed-
nak wątpliwości w kwestii opodatkowania takiej
transakcji podatkiem dochodowym.
Z ustawy o podatku dochodowym od osób praw-
nych wynika, że nieodpłatne przysporzenie mająt-
kowe (np. wartość otrzymanej na własność nieru-
chomości) stanowi przychód podatkowy (art. 12 ust.
1 pkt 2 ustawy). Przepis ten nie uzależnia powstania
przychodu od sposobu, w jaki została nieodpłatnie
nabyta nieruchomość.
Od 1 stycznia 2007 r. spółdzielnie mieszkaniowe
korzystają ze zwolnienia od podatku dochodowego
od osób prawnych w zakresie dochodów uzyskanych
z gospodarki zasobami mieszkaniowymi w części
przeznaczonej na cele związane z utrzymaniem tych
zasobów (art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy).
Budynek mieszkalny wraz ze znajdującymi się
w nim lokalami mieszkalnymi, pomieszczeniami
i urządzeniami, stanowi jeden z elementów zasobów
mieszkaniowych.

Oznacza to, że wartość otrzymanego nieodpłat-
nie budynku mieszkalnego stanowi w spółdzielni
mieszkaniowej przychód osiągnięty z gospodarki
zasobami mieszkaniowymi, który ma wpływ na
wysokość dochodu osiągniętego z tej gospodarki.
Dochód ten podlega zwolnieniu od podatku docho-
dowego w oparciu o wyżej wymieniony przepis
art. 17 ust. 1 pkt 44 ustawy o podatku dochodo-
wym od osób prawnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wydłużenia spłaty
kredytów klęskowych (4125)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 11 lipca 2008 r., zn. SPS-
-023-4125/08, interpelacją posła Stanisława Steca
w sprawie wydłużenia spłaty kredytów klęskowych
uprzejmie Pana Marszałka informuję, że producenci
rolni, poszkodowani w wyniku tegorocznej suszy,
mogą składać do banków kredytujących wnioski
o wydłużenie do 5 lat okresu spłaty zaciągniętych,
na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów w spra-
wie szczegółowych kierunków działań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposo-
bów ich realizacji (Dz.U. Nr 16, poz. 82, ze zm.), ob-
rotowych kredytów na wznowienie produkcji w go-
spodarstwach rolnych i działach specjalnych pro-
dukcji rolnej po klęsce oraz o prolongowanie spłat
rat i odsetek udzielonych preferencyjnych kredytów
inwestycyjnych – w ramach okresu kredytowania
ustalonego dla danej linii kredytowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
929
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie praktycznej realizacji polityki
zagranicznej w naszym kraju (4126)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na interpelację
pana posła Stanisława Steca (pismo nr SPS-023-
-4126/08 z dnia 11 lipca 2008 r.) w sprawie praktycz-
nej realizacji polityki zagranicznej w naszym kraju,
pragnę poinformować, że:
Ewentualne wyrażenie zgody na instalację w Polsce
systemu MD po zakończonych negocjacjach ze stroną
amerykańską będzie wymagało zawarcia umowy mię-
dzynarodowej. W związku z powyższym negocjacje pro-
wadzone są zgodnie z ustawą o umowach międzynaro-
dowych, określającą zasady oraz tryb zawierania, raty-
fikowania, zatwierdzania, ogłaszania, wykonywania,
wypowiadania i zmian zakresu obowiązywania umów
międzynarodowych.
Równolegle do negocjacji w sprawie instalacji
MD prowadzone są rozmowy na temat wsparcia
przez USA procesu modernizacji Sił Zbrojnych RP.
W tym celu powołano kilka specjalistycznych grup
roboczych.
Negocjacje i ww. rozmowy, z uwagi na ich znacze-
nie dla bezpieczeństwa Polski, mają charakter nie-
jawny.
W odniesieniu do zasadniczego pytania zawarte-
go w interpelacji pana posła S. Steca pragnę zauwa-
żyć, że działania podejmowane przez poszczególnych
urzędników Kancelarii Prezydenta RP nie leżą
w gestii prezesa Rady Ministrów.
O postępie negocjacji prezes Rady Ministrów,
mając na uwadze wagę prowadzonych negocjacji dla
bezpieczeństwa RP, informuje, we właściwym try-
bie, inne organy władz RP, w tym Sejm i prezydenta
RP. W zależności od rozwoju sytuacji i charakteru
poszczególnych zagadnień związanych z negocjacja-
mi niezbędne informacje są przekazywane właści-
wym organom również przez ministra spraw zagra-
nicznych lub ministra obrony narodowej.
Pragnę podkreślić, że cały proces negocjacji re-
alizowany jest ze strony prezesa Rady Ministrów
i innych upoważnionych przedstawicieli rządu RP
zgodnie z obowiązującym w Polsce prawem, w tym
w szczególności w zgodności z postanowieniami
Konstytucji RP oraz ustawy o umowach międzyna-
rodowych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Kremer
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
930
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie projektu ustawy
o funduszu sołeckim i zasadach wykonywania
niektórych zadań sołectw (4127)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 11 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4127/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Stanisława Kalemby w sprawie projektu ustawy
o funduszu sołeckim i zasadach wykonywania nie-
których innych zadań sołectw, z upoważnienia pre-
zesa Rady Ministrów uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 5
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gmin-
nym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn.
zm.) gmina może tworzyć jednostki pomocnicze: so-
łectwa oraz dzielnice, osiedla i inne. Przy czym za-
uważyć należy, iż ww. katalog jednostek pomocni-
czych pozostaje otwarty.
Pierwotny projekt ustawy o funduszu sołeckim
– oparty na postulatach Krajowego Stowarzyszenia
Sołtysów (największej krajowej reprezentacji so-
łectw) – wśród wszystkich jednostek pomocniczych
gminy ograniczał się wyłącznie do sołectw. Powyż-
sze podyktowane było faktem, iż sołectwa, pokrywa-
jące się co do zasady z lokalną siecią osadniczą (wsia-
mi), dobrze reprezentują określoną wspólnotę inte-
resów ich mieszkańców. Interesy te – ze względu na
swoją skalę – są często możliwe do zaspokojenia na
poziomie niższym niż poziom gminy.
Zakres zadań powierzonych jednostce pomocni-
czej każdorazowo jest ustalany w statucie uchwalo-
nym przez radę właściwej gminy. Oznacza to, że za-
kres zadań jednostki różni się w poszczególnych
przypadkach i obejmować może (na przykładzie so-
łectw) m.in.: zapewnienie udziału mieszkańców
w rozpatrywaniu spraw dotyczących ich miejsca za-
mieszkania (opiniowanie projektów uchwał rady
gminy o podstawowym znaczeniu), dbałość o zaspo-
kojenie potrzeb mieszkańców i reprezentowanie ich
interesów na zewnątrz, wspomaganie gminy w re-
alizacji jej zadań (pobór podatków i opłat lokalnych
w drodze inkasa przez sołtysów), a także pełnienie
funkcji organizacyjnej wobec społeczeństwa sołectw.
Wskazane powyżej zadania wydają się być istotne
z punktu widzenia mieszkańców wsi. Przy uwzględ-
nieniu zasady pomocniczości zasadne jest, aby część
z nich była możliwa do bezpośredniej realizacji przez
sołectwa. Niemniej wiąże się to z koniecznością dys-
ponowania przez tę jednostkę pomocniczą określo-
nymi środkami finansowymi.
Obecnie dysponowanie środkami finansowymi
przez jednostki pomocnicze uzależnione jest od woli
władz gmin. Uwzględniając istotną rolę społeczno-
ści jednostek pomocniczych w zaspokajaniu podsta-
wowych potrzeb społecznych, zasadne wydaje się za-
pewnienie przyznania określonych środków finan-
sowych na ten cel, umożliwiających wzrost aktyw-
ności społecznej i inicjatyw obywatelskich. W konse-
kwencji osiągnięte poprzez uchwalenie przedłożonej
ustawy rezultaty będą znacząco większe niż wynika-
jące z kalkulacji ekonomicznej przekazanych środ-
ków finansowych. Ponadto uchwalenie ww. ustawy
spowoduje rozwój terenów wiejskich.
Mając na uwadze postulaty środowisk samorzą-
dowych, rozważane jest wprowadzenie zmian do
projektu ustawy o funduszu sołeckim, wychodzą-
cych naprzeciw oczekiwaniom gmin. Jedną z propo-
zycji jest uwzględnienie w ustawie innych, oprócz
sołectw, jednostek pomocniczych gminy. Projekt ww.
ustawy nie ogranicza się jedynie do sołectw, lecz daje
możliwość składania wniosków także np. radom
osiedli. Istotną zmianą jest zapis, iż gminy, które
przekażą część środków finansowych sołectwom,
będą mogły liczyć na wsparcie z budżetu państwa
(zwrot części wydatków związanych z funduszem
sołeckim).
Podkreślenia wymaga, iż zmianie nie ulegną
rozwiązania dotyczące podziału środków między so-
łectwa, a także obligatoryjność przyznania środków
jednostce pomocniczej w przypadku spełnienia wy-
mogów formalnych.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż projekt
ustawy o funduszu sołeckim jest jednym z czterech
projektów, które w ramach pakietu decentralizacyj-
nego mają trafić do Sejmu RP w pierwszej kolejności.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie realizacji Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (4128)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana ministra Sławomira Nowaka z dnia
17 lipca 2008 r. (znak: DSPA-4401-4021/08), przeka-
zujące interpelację pana posła Romualda Ajchlera
w sprawie realizacji Programu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013, przedstawiam poniżej,
co następuje.

Ad 1. Po przeprowadzeniu testów w Centrali
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
oraz w jej oddziałach regionalnych przez KPMG Au-
dyt sp. z o.o. w dniach 26 maja 2008 r. oraz 28 maja
2008 r. zostały zgłoszone w dniu 11 czerwca 2008 r.
zastrzeżenia dotyczące funkcjonalności systemu in-
formatycznego. Po dokonaniu przez agencję popra-
wek i poddaniu systemu kolejnej weryfikacji w dniu
24 lipca 2008 r. odbyło się posiedzenie Zespołu Akre-
dytacyjnego dla Agencji Płatniczych, na którym
podjęto decyzję o zarekomendowaniu ministrowi fi-
nansów rozszerzenia akredytacji na działanie: Mo-
dernizacja gospodarstw rolnych, w zakresie objętym
badaniem.
Mając na względzie powyższą rekomendację, Mi-
nisterstwo Finansów opracowało projekt rozporzą-
dzenia zmieniającego rozporządzenie ministra fi-
nansów z dnia 16 października 2007 r. w sprawie
przyznania Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa tymczasowej akredytacji, jako agencji
płatniczej, w zakresie uruchamiania środków po-
chodzących z Europejskiego Funduszu Rolniczego
Gwarancji oraz Europejskiego Funduszu Rolnicze-
go Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 193,
poz. 1396, z późn. zm.), w którym przewiduje się
rozszerzenie akredytacji o działanie: Modernizacja
gospodarstw rolnych, w zakresie obsługi wniosków
o przyznanie pomocy złożonych w 2007 r.
Ad 2. Proces akredytacyjny dla poszczególnych
działań przedstawia się następująco:
— działanie: Ułatwianie startu młodym rolni-
kom:
W marcu 2008 r. została przyznana akredytacja
częściowa obejmująca manualną obsługę wniosków
złożonych do dnia 30 czerwca br. Obecnie w oddzia-
łach regionalnych agencji w pełni realizowane są
zadania związane z weryfikacją wniosków oraz re-
alizacją płatności w ramach działania. Na przeło-
mie maja i czerwca br. audytor zewnętrzny (KPMG)
przeprowadził badanie akredytacyjne polegające
na sprawdzeniu przygotowanych w agencji proce-
dur i systemu informatycznego obsługującego ww.
działanie. Badanie obejmowało obsługę wniosku
o przyznanie pomocy do etapu wydania decyzji ad-
ministracyjnej. W najbliższych dniach ARiMR
zgłosi gotowość do przeprowadzenia kolejnego ba-
dania akredytacyjnego obejmującego obsługę wnio-
sku o płatność.
— działanie: Renty strukturalne:
ARiMR uzyskała pełną akredytację umożliwia-
jącą przyjmowanie wniosków i realizację płatności.
— działanie: Korzystanie z usług doradczych
przez rolników i posiadaczy lasów:
Prowadzony jest proces akredytacyjny przez au-
dytora zewnętrznego (KPMG). Uruchomienie dzia-
łania planowane jest na 15 października 2008 r.
— działanie: Modernizacja gospodarstw rolnych:
W listopadzie 2007 r. udzielona została akredyta-
cja częściowa dla wniosków dotyczących operacji
związanych z tzw. dyrektywą azotanową umożliwia-
931
jąca przyjmowanie, rejestrację i wstępną weryfika-
cję (preselekcję) wniosków o przyznanie pomocy
oraz podpisywanie umów – obsługa manualna, nato-
miast w lutym 2008 r. – akredytacja częściowa w za-
kresie obsługi systemowej.
W dniu 24 lipca 2008 r. na posiedzeniu Zespołu
Akredytacyjnego dla Agencji Płatniczych audytor
zewnętrzny rekomendował ministrowi finansów
rozszerzenie dotychczasowej akredytacji tymczaso-
wej dla tego działania – o obsługę wniosków o przy-
znanie pomocy złożonych w 2007 r.
— działanie: Zwiększanie wartości dodanej pod-
stawowej produkcji rolnej i leśnej:
W listopadzie 2007 r. udzielona została akredyta-
cja częściowa umożliwiająca przyjmowanie, rejestra-
cję oraz wstępną weryfikację (preselekcję) wniosków
o przyznanie pomocy.
Agencja zgłosiła gotowość do przeglądu akredy-
tacyjnego dalszych etapów obsługi wniosków o przy-
znanie pomocy, łącznie z etapem podpisywania
umów. Obecnie agencja oczekuje na wyniki audytu.
— działanie: Uczestnictwo rolników w syste-
mach jakości żywności:
Prowadzony jest proces akredytacyjny przez
audytora zewnętrznego (KPMG). Uruchomienie
działania planowane jest na dzień 15 październi-
ka 2008 r.
— działanie: Grupy producentów rolnych:
ARiMR uzyskała pełną akredytację umożliwia-
jącą przyjmowanie wniosków i realizację płatności.
— działanie: Wspieranie gospodarowania na ob-
szarach górskich i innych obszarach o niekorzyst-
nych warunkach gospodarowania (ONW):
ARiMR uzyskała pełną akredytację umożliwia-
jącą przyjmowanie wniosków i realizację płatności.
— działanie: Program rolnośrodowiskowy:
ARiMR uzyskała pełną akredytację umożliwia-
jącą przyjmowanie wniosków i realizację płatności.
— działanie: Zalesianie gruntów rolnych oraz
zalesianie gruntów innych niż rolne:
ARiMR uzyskała pełną akredytację umożliwia-
jącą przyjmowanie wniosków i realizację płatności.
— działanie: Odtwarzanie potencjału produkcji
leśnej zniszczonego przez katastrofy oraz wprowa-
dzanie instrumentów zapobiegawczych:
Po zakończeniu prac nad procedurami oraz do-
kumentami aplikacyjnymi dokumenty te zostaną
przekazane wykonawcy systemu informatycznego.
Planowany termin rozpoczęcia audytu systemu IT
– grudzień 2008 r.
— działanie: Różnicowanie w kierunku działal-
ności nierolniczej:
W listopadzie 2007 r. przyznana została akredy-
tacja częściowa umożliwiająca przyjmowanie, reje-
strację oraz wstępną weryfikację (preselekcję) wnio-
sków o przyznanie pomocy. 29 kwietnia 2008 r.
ARiMR zgłosiła gotowość do przeglądu akredytacyj-
nego dalszych etapów obsługi wniosków o przyzna-
nie pomocy, łącznie z etapem podpisywania umów.
Obecnie agencja oczekuje na wyniki audytu.
932
— działanie: Tworzenie i rozwój mikroprzedsię-
biorstw:
Po zakończeniu prace nad procedurami oraz do-
kumentami aplikacyjnymi dokumenty te zostaną
przekazane wykonawcy systemu informatycznego.
Planowany termin rozpoczęcia audytu systemu IT
– grudzień 2008 r.
— Pomoc techniczna:
24 lipca 2008 r. Zespół Akredytacyjny, na pod-
stawie pozytywnej opinii audytora zewnętrznego,
rekomendował ministrowi finansów udzielenie
Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
akredytacji na realizację w ramach Programu Roz-
woju Obszarów Wiejskich 2007–2013 Pomocy tech-
nicznej. Akredytacja obejmuje czynności od przyję-
cia wniosku o przyznanie pomocy do wypłaty środ-
ków finansowych. Po znowelizowaniu przez mini-
stra finansów rozporządzenia dotyczącego akredy-
tacji dla Pomocy technicznej prezes ARiMR poda
do publicznej wiadomości termin rozpoczęcia nabo-
ru wniosków.
— działanie: Działania informacyjne i promo-
cyjne (zadanie delegowane do Agencji Rynku Rol-
nego):
31.10.2008 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego po złożeniu deklaracji gotowości przez ARR do
realizacji zadań IZ oraz ARiMR deklaracji gotowo-
ści pełnienia funkcji AP;
15.05.2009 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego z uwzględnieniem wsparcia informatycznego
(dla części płatniczej);
II kw. 2009 r. – pełna gotowość do realizacji płat-
ności;
— działanie: Szkolenia zawodowe dla osób za-
trudnionych w rolnictwie i leśnictwie (zadanie dele-
gowane do FAPA):
31.10.2008 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego po złożeniu deklaracji gotowości przez FAPA
do realizacji zadań IZ oraz ARiMR deklaracji goto-
wości pełnienia funkcji AP (dla procedur manual-
nych);
15.05.2009 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego z uwzględnieniem wsparcia informatycznego
(dla części płatniczej);
II kw. 2009 r. – pełna gotowość do realizacji płat-
ności;
— działanie: Odnowa i rozwój wsi (zadanie dele-
gowane do SW):
18.08.2008 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego w części dotyczącej obsługi wniosków o przy-
znanie pomocy (WoPP) po złożeniu deklaracji goto-
wości do realizacji zadań IZ;
30.09.2008 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego w części dotyczącej obsługi wniosków o płat-
ność (WoP) po złożeniu deklaracji gotowości do re-
alizacji zadań AP;
15.05.2009 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego z uwzględnieniem wsparcia informatycznego
(dla części płatniczej);
II kw. 2009 r. – pełna gotowość do realizacji płat-
ności;
— działanie: Poprawianie i rozwijanie infra-
struktury związanej z rozwojem i dostosowaniem
rolnictwa i leśnictwa; schemat I: Scalanie gruntów,
schemat II: Gospodarowanie rolniczymi zasobami
wodnymi (zadanie delegowane do SW):
a) schemat I:
01.12.2008 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego w części dotyczącej obsługi WoPP oraz WoP po
złożeniu deklaracji gotowości do realizacji zadań IZ
oraz AP;
15.05.2009 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego z uwzględnieniem wsparcia informatycznego
(dla części płatniczej);
II kw. 2009 r.– pełna gotowość do realizacji płat-
ności;
b) schemat II:
15.12.2008 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego w części dotyczącej obsługi WoPP oraz WoP po
złożeniu deklaracji gotowości do realizacji zadań IZ
oraz AP;
15.05.2009 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego z uwzględnieniem wsparcia informatycznego
(dla części płatniczej);
II kw. 2009 – pełna gotowość do realizacji płat-
ności;
— działanie: Podstawowe usługi dla gospodarki
i ludności wiejskiej (zadanie delegowane do SW):
31.10.2008 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego w części dotyczącej obsługi WoPP oraz WoP po
złożeniu deklaracji gotowości do realizacji zadań IZ
oraz AP;
15.05.2009 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego z uwzględnieniem wsparcia informatycznego
(dla części płatniczej);
II kw. 2009 r. – pełna gotowość do realizacji płat-
ności;
— działanie: Funkcjonowanie lokalnej grupy
działania, nabywanie umiejętności i aktywizacja
(zadanie delegowane do SW):
15.05.2009 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego w części dotyczącej obsługi WoPP po złożeniu
deklaracji gotowości do realizacji zadań IZ;
01.02.2009 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego w części dotyczącej obsługi WoP po złożeniu
deklaracji gotowości do realizacji zadań AP;
15.05.2009 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego z uwzględnieniem wsparcia informatycznego
(dla części płatniczej);
II kw. 2009 – pełna gotowość do realizacji płat-
ności;
— działanie: Wdrażanie lokalnych strategii roz-
woju (zadanie delegowane do SW):
Audyt na dwóch płaszczyznach – w ARiMR (Róż-
nicowanie w kierunku działalności nierolniczej i Two-
rzenie i rozwój mikroprzedsiębiorstw) oraz w samo-
rządach województw (Odnowa i rozwój wsi oraz tzw.
małe projekty)

31.01.2009 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego w części dotyczącej obsługi WoPP po złożeniu
deklaracji gotowości do realizacji zadań IZ;
28.02.2009 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego w części dotyczącej obsługi WoP po złożeniu
deklaracji gotowości do realizacji zadań AP;
15.05.2009 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego z uwzględnieniem wsparcia informatycznego
(dla części płatniczej);
II kw. 2009 r. – pełna gotowość do realizacji płat-
ności;
— działanie: Wdrażanie projektów współpracy
(zadanie delegowane do SW):
28.11.2008 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego w części dotyczącej obsługi WoPP po złożeniu
deklaracji gotowości do realizacji zadań IZ;
30.01.2009 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego w części dotyczącej obsługi WoP po złożeniu
deklaracji gotowości do realizacji zadań AP;
15.05.2009 r. – rozpoczęcie audytu akredytacyj-
nego z uwzględnieniem wsparcia informatycznego
(dla części płatniczej);
II kw. 2009 – pełna gotowość do realizacji płat-
ności.
Ad 3. W odniesieniu do wniosków złożonych
w listopadzie 2007 r., dotyczących operacji związa-
nych z tzw. dyrektywą azotanową (z 75% poziomem
dofinansowania), agencja uzyskała akredytację na
ich manualną obsługę. Umowy przyznania pomocy
z tą grupą beneficjentów zostały zawarte do 30 kwiet-
nia 2008 r.
W przypadku pozostałych wniosków o przyzna-
nie pomocy złożonych w ramach omawianego nabo-
ru dla działania: Modernizacja gospodarstw rolnych,
przeprowadzona została ich wstępna ocena (prese-
lekcja). Prowadzenie następnych etapów oceny
wniosków oraz podpisanie umów z beneficjentami
będzie możliwe po uzyskaniu przez agencję akredy-
tacji w tym zakresie.
W dniu 24 lipca br. na posiedzeniu Zespołu Akre-
dytacyjnego dla Agencji Płatniczych audytor ze-
wnętrzny rekomendował ministrowi finansów roz-
szerzenie dotychczasowej akredytacji tymczasowej.
Nowelizacja rozporządzenia ministra finansów z dnia
16 października 2007 r. w sprawie przyznania Agen-
cji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa tym-
czasowej akredytacji, jako agencji płatniczej, w za-
kresie uruchamiania środków pochodzących z Eu-
ropejskiego Funduszu Rolniczego Gwarancji oraz
Europejskiego Funduszu Rolniczego Rozwoju Ob-
szarów Wiejskich (Dz. U. Nr 193, poz. 1396, z późn.
zm.), rozszerzająca zakres dotychczasowej akredy-
tacji dla działania: Modernizacja gospodarstw rol-
nych, umożliwi agencji dokonanie oceny wniosków
o przyznanie pomocy w pełnym zakresie, łącznie
z podpisaniem umów z beneficjentami. ARiMR prze-
widuje, iż do końca terminu wyznaczonego w rozpo-
rządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
14 marca 2008 r. podpisze wszystkie umowy z bene-
933
ficjentami w ramach działania: Modernizacja gospo-
darstw rolnych.
Ad 4. Wysokość środków Europejskiego Fundu-
szu Rolniczego Rozwoju Obszarów Wiejskich, które
w ramach PROW 2007–2013 zostały wypłacone be-
neficjentom, według stanu na koniec IV kwartału
2007 r. wyniosła 26 878 091,94 euro.
Dodatkowo, w związku z postępującą realizacją
programu w dwóch pierwszych kwartałach br., zło-
żone zostały do Komisji Europejskiej dwie deklara-
cje wydatków ze środków EFRROW na łączną kwo-
tę 698 726 430,56 euro.
Analizując stan zaciągniętych zobowiązań po-
szczególnych działań PROW 2007–2013, w szczegól-
ności działania 113: Renty strukturalne oraz 211/
212: Wspieranie gospodarowania na obszarach gór-
skich oraz innych obszarach o niekorzystnych wa-
runkach gospodarowania (ONW), Agencja Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa prognozuje, że do
końca października 2009 r. zostanie wydatkowane
dodatkowo 2 191 151 945 euro, co w połączeniu
z wcześniej poniesionymi wydatkami daje łączną
kwotę ponad 2,9 mld euro, natomiast w Planie Fi-
nansowym PROW zakładano na rok 2007 pomoc
finansową ze środków EFRROW w wysokości
1 989 717 841 euro. W związku z powyższym poziom
realizacji płatności osiągnąć powinien ok. 146% alo-
kacji za 2007 r., w konsekwencji więc spełniona zo-
stanie zasada n+2 i nie istnieje realne zagrożenie
utracenia środków finansowych przewidzianych na
pomoc finansową na 2007 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Kalemby
w sprawie konieczności budowy obwodnicy
miasta Ujścia wzdłuż drogi krajowej nr 11
(4129)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 11 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4129/
08, przy którym przekazano interpelację pana posła
Stanisława Kalemby, dotyczące konieczności budo-
wy obwodnicy Ujścia, uprzejmie przedstawiam sta-
nowisko w przedmiotowej sprawie.
Uprzejmie informuję, iż w chwili obecnej, w związ-
ku z faktem, iż potrzeby w zakresie budowy i moder-
934
nizacji infrastruktury transportowej wielokrotnie
przewyższają wielkość dostępnych środków, nie wszyst-
kie inwestycje drogowe mogą zostać zgłoszone lub
też ujęte w całości jako zadania podstawowe Progra-
mu Budowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012. Re-
alizacja kolejnych zadań budowy lub przebudowy
sieci dróg krajowych dotyczy w perspektywie 2008–
–2012 r. wyłącznie zadań określonych w uchwale
nr 163/2007 Rady Ministrów z dnia 25 września
2007 r. w sprawie ustanowienia programu wielolet-
niego pod nazwą Program Budowy Dróg Krajowych
na lata 2008–2012. Niestety, budowa obwodnicy Uj-
ścia nie została przewidziana do realizacji w powoła-
nym programie.
Należy podkreślić, iż Generalna Dyrekcja Dróg
Krajowych i Autostrad dostrzega konieczność po-
prawy stanu technicznego i przebudowy wielu dróg
krajowych w Polsce, w tym także drogi krajowej
S11 na terenie Ujścia. Z tego też powodu GDDKiA
podjęła działania zmierzające do przygotowania
budowy przedmiotowej obwodnicy. W chwili obec-
nej trwają wstępne prace projektowe, których wy-
niki będą stanowiły podstawę do uzyskania decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na re-
alizację przedsięwzięcia oraz decyzji o ustaleniu lo-
kalizacji drogi i umożliwią rozpoczęcie realizacji
przedsięwzięcia w momencie zapewnienia źródeł fi-
nansowania. Z tego też powodu rozpoczęcie robót
budowlanych w odniesieniu do obwodnicy Ujścia
przewidziane jest po roku 2012, czyli w następnej
perspektywie finansowej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż niezależnie
od obecnych uwarunkowań finansowych moderni-
zacja fragmentu drogi krajowej nr 11 przebiegającej
przez Ujście ujęta została w planie rehabilitacji dróg
na 2009 r. – 5,4 km. W ramach tej inwestycji przewi-
dywana jest również przebudowa skrzyżowania
z drogą wojewódzką nr 182, co przyczyni się do znacz-
nej poprawy organizacji ruchu na tym terenie.
GDDKiA w miarę udostępniania jej środków fi-
nansowych podejmuje działania zmierzające do wy-
budowania sieci dróg o najwyższym standardzie,
w możliwie najkrótszych terminach. Proces przygo-
towania inwestycji jest jednak pracochłonny, długo-
trwały i pochłaniający duże nakłady finansowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Przemysława Gosiewskiego
w sprawie działań ministra rolnictwa
i rozwoju wsi oraz podległych mu agencji,
w tym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa, mających na celu zabezpieczenie
interesu polskich producentów tytoniu (4130)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Przemysława Gosiewskiego w spra-
wie działań ministra rolnictwa i rozwoju wsi oraz
podległych mu agencji mających na celu zabezpie-
czenie interesu polskich producentów tytoniu, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 11 lipca 2008 r., znak
SPS-023-4130/08, wyjaśniam, co następuje.
Na wstępie
pragnę zaznaczyć, że wszystkie kwestie związa-
ne z funkcjonowaniem rynku tytoniu, a w szczegól-
ności w zakresie systemu wsparcia, podlegały syste-
matycznym konsultacjom i uzgodnieniom ze związ-
kami producentów surowca tytoniowego.
Wprowadzona w latach 2003–2004 reforma
wspólnej polityki rolnej w zakresie tego rynku oraz
płatności bezpośrednich częściowo wypłacanych
w formie niezwiązanej z produkcją musiała być za-
stosowana w Polsce od 2007 r.
Zmiana systemu płatności uzupełniających,
wynikająca z prawa wspólnotowego, została za-
prezentowana przedstawicielom producentów su-
rowca tytoniowego, którzy zdecydowanie zaprote-
stowali przeciwko dokonywaniu jakichkolwiek
zmian w systemie płatności uzupełniających sto-
sowanych w Polsce.
W związku z brakiem akceptacji krajowych pro-
ducentów dla rozwiązań proponowanych przez Ko-
misję pragnę zapewnić, że przedstawiciele Minister-
stwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi wielokrotnie podej-
mowali starania o utrzymanie możliwości stosowa-
nia powiązanego z produkcją wsparcia dla produ-
centów surowca tytoniowego, zgodnie ze stanowi-
skiem plantatorów. Pomimo przedstawianych przez
stronę polską argumentów Komisja Europejska nie
wyraziła zgody na odstępstwo od zasady częściowe-
go odłączenia płatności od produkcji obowiązującej
w całej Wspólnocie. Wyżej wymieniona zasada stoso-
wana jest we wszystkich 27 krajach członkowskich
i niemożliwe było uzyskanie derogacji dla jednego
kraju, gdyż w ten sposób zakłócone zostałyby wa-
runki konkurencji.
W Polsce płatności powiązane z produkcją są in-
strumentem wspierania dochodów i zachęcają plan-
tatorów do prowadzenia uprawy tytoniu. Polska jest
drugim krajem Unii pod względem wielkości pro-
dukcji tytoniu. Krajowa produkcja opiera się głów-

nie na małych gospodarstwach rodzinnych o po-
wierzchni rzadko przekraczającej 0,5–1,45 ha, dla
których uprawa tytoniu jest często jedynym źródłem
dochodów i gwarancją stabilizacji finansowej. Upra-
wa tytoniu w Polsce jest prowadzona w pięciu trady-
cyjnych rejonach uprawy: lubelsko-podkarpackim,
świętokrzysko-małopolskim, kujawsko-pomorskim,
mazurskim oraz dolnośląskim.
W 2007 r., zgodnie z danymi Agencji Rynku Rol-
nego, powierzchnia uprawy tytoniu w Polsce wyno-
siła 17,5 tys. ha i wzrosła o ok. 700 ha (4,2%) w po-
równaniu do 2006 r. Średni plon wyniósł 2,8 tony
z ha i był o 166% wyższy niż w roku 2006.
W celu zapewnienia konkurencyjności krajowych
producentów surowca tytoniowego na wspólnym
rynku Polska, wykorzystując możliwość przewidzia-
ną w traktacie akcesyjnym, stosuje, oprócz jednoli-
tej płatności obszarowej, krajowe płatności uzupeł-
niające dla producentów surowca tytoniowego. Każ-
dego roku decyzją Komisji Europejskiej zatwierdza-
ne są krajowe uzupełniające płatności bezpośrednie
w Polsce, w tym dla sektora tytoniu, pod warunkiem
ich zgodności z aktualnie realizowaną polityką rol-
ną w UE (co wynika z art. 143 (c) rozporządzenia
Rady 1782/2003 z dnia 29 września 2003 r.).
Jednolite płatności obszarowe – realizowane z bu-
dżetu wspólnotowego – wypłacane są przez Agencję
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na zasa-
dach określonych w ustawie z dnia 26 stycznia 2007 r.
o płatnościach w ramach systemów wsparcia bezpo-
średniego (Dz. U. Nr 35, poz. 217, z późn. zm.).
W 2007 r. jednolita płatność obszarowa stosowana
w Polsce wyniosła 79,92 euro/ha (301,54 zł/ha),
a w 2008 r. płatność ta wyniesie 99,89 euro/ha.
Natomiast krajowe płatności uzupełniające, re-
alizowane maksymalnie do wysokości krajowej
kwoty produkcji przyznanej Polsce przez Radę UE,
tj. do 37 933 ton surowca tytoniowego, finansowa-
ne z budżetu krajowego wypłacane są przez Agen-
cję Rynku Rolnego, począwszy od 2007 r. w formie
związanej oraz niezwiązanej z produkcją na zasa-
dach określonych w ustawie z dnia 19 grudnia 2003 r.
o organizacji rynków owoców i warzyw, rynku
chmielu, rynku tytoniu oraz rynku suszu paszowe-
go (tekst jednolity Dz. U. z 2008 r. Nr 11, poz. 70
i Nr 52, poz. 303).
Od 2007 r. stawki płatności związanych z pro-
dukcją są równe maksymalnym stawkom możliwym
do stosowania w całej Unii Europejskiej (dla tytoniu
jasnego odmiana typu Virginia – 2980,62 euro/tonę
oraz dla tytoniu jasnego odmiana typu Burley, tyto-
niu ciemnego suszonego powietrzem oraz tytoniu
ciemnego suszonego powietrzem z możliwością do-
suszenia i wędzenia – 2384,23 euro/tonę).
W 2007 r. na uzupełniające płatności związane
z produkcją przeznaczono 62 385 tys. euro, a na
płatności niezwiązane z produkcją – 8890 tys. euro
(dla tytoniu jasnego odmiana typu Virginia – 5735
tys. euro oraz dla tytoniu jasnego odmiana typu
Burley, tytoniu ciemnego suszonego powietrzem
935
oraz tytoniu ciemnego suszonego powietrzem z moż-
liwością dosuszenia i wędzenia – 3155 tys. euro).
Środki finansowe przeznaczone na niezwiązaną
z produkcją część płatności uzupełniającej za 2008 r.
określono w ww. decyzji Komisji Europejskiej na po-
ziomie 18 912 tys. euro (dla tytoniu jasnego odmia-
na typu Virginia – 12 132 tys. euro i dla tytoniu po-
zostałych odmian – 6780 tys. euro).
Koperta płatności niezwiązanych z produkcją
stanowi uzupełnienie kwoty płatności związanych
(które już osiągnęły maksymalny poziom wspólno-
towy) do maksymalnej wysokości przewidzianej
traktatem akcesyjnym na dany rok. Oznacza to, że
w 2007 r. łączny poziom uzupełniających płatności
dla producentów surowca tytoniowego w wysokości
71,3 mln euro stanowił 70% wsparcia w „starych”
państwach UE na dzień 30 kwietnia 2004 r. W 2008 r.
poziom tych płatności wzrósł do 81,3 mln euro, sta-
nowiąc 80% maksymalnego poziomu przewidziane-
go w traktacie akcesyjnym. W 2009 r. poziomu płat-
ności uzupełniających będzie stanowił 90% maksy-
malnego poziomy przewidzianego w traktacie akce-
syjnym.
Przedstawiony system płatności uzupełniających
dla producentów surowca tytoniowego będzie obo-
wiązywał w Polsce do czasu zakończenia stosowania
uproszczonego systemu płatności bezpośrednich
(SAPS).
Jak wspomniałem na wstępie, mając na uwadze
społeczne i ekonomiczne aspekty tego rynku, na fo-
rum organów Unii Europejskiej podejmowane były
i nadal są podejmowane przez związki producentów
tytoniu oraz Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
wspólne, zgodne ze stanowiskiem plantatorów, ini-
cjatywy w zakresie aktualnego i przyszłościowego
systemu dopłat. Możliwość taka zaistniała w związ-
ku z publikacją w dniu 20 listopada 2007 r. komuni-
katu Komisji Europejskiej dla Rady i Parlamentu
Europejskiego pn. „Przygotowania do oceny funk-
cjonowania reformy WPR”, którego celem było ukie-
runkowanie dyskusji na forum Wspólnoty na naj-
ważniejsze elementy oceny funkcjonowania WPR.
W ramach prowadzonego przeglądu WPR (tzw. He-
alth Check) Komisja Europejska przedstawiła pro-
jekty legislacyjne, m.in. projekt rozporządzenia
Rady ustanawiającego wspólne zasady dla systemów
wsparcia bezpośredniego dla rolników w ramach
WPR i ustanawiającego określone systemy wsparcia
dla rolników, w którym nie przewidziano możliwości
utrzymania płatności powiązanych z produkcją na
rynku tytoniu do końca perspektywy finansowej,
tj. do 2013 r. W przekazanym w dniu 20 czerwca
2008 r. do Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej stanowi-
sku rządu w sprawie ww. projektu rozporządzenia
Rady rząd Rzeczypospolitej Polskiej opowiedział się
za przedłużeniem wsparcia powiązanego z produk-
cją na rynku tytoniu do 2013 r. w celu umożliwienia
w nowych państwach członkowskich kontynuowa-
nia krajowych uzupełniających płatności bezpośred-
nich w tym sektorze w formie powiązanej z produk-
936
cją. Pragnę zaznaczyć, że przedstawiony przez Ko-
misję Europejską w ramach Health Check pakiet
legislacyjny spowodował szereg wspólnych inicjatyw
państw UE w zakresie utrzymania dotychczasowe-
go systemu wsparcia dla polskich producentów tyto-
niu do 2013 r.
Stanowisko to było wielokrotnie prezentowane
przeze mnie oraz przez przedstawicieli resortu
w czasie dotychczasowych prac na forum Rady Mini-
strów UE, a także na forum grup roboczych Rady.
Jednocześnie pragnę poinformować, że braliśmy
udział we wspólnych wystąpieniach państw człon-
kowskich prezentujących stanowisko zbieżne z na-
szym. Kwestia ta była poruszana również w popar-
tym przez Polskę i 8 innych państw UE liście przy-
gotowanym przez rząd Republiki Włoskiej, skiero-
wanym do Mariann Fischer Boel – komisarz ds. rol-
nictwa i rozwoju obszarów wiejskich. Działania te
wspierane były przez polskie związki plantatorów
tytoniu wraz z międzynarodowym związkiem pro-
ducentów tytoniu (UNITAB) na forum Parlamentu
Europejskiego, czego wyrazem jest tzw. raport Ser-
gio Berlato, popierający utrzymanie dotychczasowe-
go wsparcia powiązanego z produkcją tytoniu do
2013 r.
Mając na uwadze specyfikę sektora tytoniowego,
a przede wszystkim wysoką specjalizację, niewielką
powierzchnię gospodarstw, a także niski stopień
zmechanizowania i pracochłonność uprawy tytoniu,
należy podkreślić, że dla większości producentów
przestawienie się na alternatywną produkcję rolni-
czą o porównywalnej dochodowości byłoby trudną
sprawą. Z doświadczeń krajów południowej Europy
oraz przeprowadzonych analiz (UNITAB) wynika,
że odejście od dopłat związanych z produkcją w sek-
torze tytoniu doprowadziło do znacznego ogranicze-
nia produkcji tytoniu w UE, zwiększenia importu,
wzrostu bezrobocia oraz zachwiania funkcjonowa-
nia obszarów wiejskich. W wyniku reformy sektora
tytoniu w UE nie nastąpiło oczekiwane zmniejsze-
nie konsumpcji tytoniu, ponieważ w tym czasie
wzrósł import. Podczas gdy producentów UE obo-
wiązują bardzo surowe wymogi jakościowe, rośnie
import tańszego tytoniu, o gorszych parametrach,
np. zanieczyszczonego lub GMO. Szacuje się, że odej-
ście od dopłat związanych w sektorze tytoniu od
2010 r. spowoduje utratę 400 tys. stanowisk pracy
w UE oraz dalszy wzrost importu.
Przykład Grecji pokazuje, że w ciągu jednego
roku całkowite odłączenie płatności od produkcji
spowodowało spadek upraw tytoniu o blisko 80%.
W efekcie odłączenia płatności od produkcji w tym
kraju w 2006 r. ok. 12,5 tys. farm porzuciło działal-
ność, a 29 tys. farmerów straciło pracę. Mając powyż-
sze na uwadze Komisja Europejska zleciła 12 uniwer-
sytetom europejskim realizację projektu DIVTOB,
mającego na celu znalezienie alternatywnych rozwią-
zań dla plantatorów tytoniu po roku 2013.
W studium tym oszacowano możliwości dywersy-
fikacji produkcji rolniczej na podstawie sytuacji
w rejonach tradycyjnie produkujących tytoń w 4 kra-
jach południowej Europy.
W okresie od maja 2006 r. do 31 stycznia 2008 r.
zbadano sytuację farmerów i opłacalność produkcji
na farmach tytoniowych w Grecji, Włoszech, Portu-
galii oraz Hiszpanii. W krajach tych 96% farm to
gospodarstwa rodzinne, w których produkcja tyto-
niu jest głównym źródłem utrzymania gospodarstw.
Typowa wielkość tytoniowej farmy rodzinnej wyno-
si od 0,5 ha do 3,0 ha. Struktura i organizacja pro-
dukcji w tych krajach wykazują zatem duże podo-
bieństwo do polskiego rynku tytoniu.
W przedmiotowym studium analizowano real-
ność następujących alternatywnych dla produkcji
tytoniu działań: działalność zarobkowa poza gospo-
darstwem (dodatkowa), uprawa roślin aromatycz-
nych i leczniczych, uprawa roślin energetycznych i ener-
gia odnawialna, agroturystyka, uprawa warzyw
i owoców, nowe uprawy, kontynuacja uprawy tyto-
niu. Wnioski z ww. studium jednoznacznie stwier-
dzają, że w przypadku gospodarstw o powierzchni
poniżej 15 ha, istnieje bardzo ograniczona liczba al-
ternatyw, które pozwolą im zachować dochody na
porównywalnym poziomie (ekologiczna lub konwen-
cjonalna produkcja warzyw i owoców, uprawy hy-
droponiczne, czy nowe rodzaje roślin uprawnych
– np. pomegranat (rodzaj granatu), stevia (pocho-
dząca z Ameryki Pd. roślina zielna, charakteryzują-
ca się niezwykle wysoką zawartością substancji sło-
dzących – na razie w fazie badań, niedopuszczona
jako dodatek do żywności na terenie UE). Ponadto
nie zidentyfikowano żadnej alternatywy, która mo-
głaby zostać wdrożona przed rokiem 2010. Nato-
miast, zdaniem autorów ww. studium, w celu dywer-
syfikacji produkcji w gospodarstwach tytoniowych
przed rokiem 2013 konieczne będą duże nakłady in-
westycyjne na rozwój mechanizacji produkcji tyto-
niu lub nowych rodzajów produkcji rolniczej. Dy-
wersyfikacja w większości rejonów uprawy tytoniu
jest bardzo delikatnym przedsięwzięciem, ponieważ
dotyczy przeważnie małych gospodarstw rodzin-
nych. Wywiady przeprowadzone w ramach projektu
pokazują, że farmerzy uprawiający tytoń nie są tak
naprawdę przygotowani do reformy sektora tytonio-
wego. Według autorów tego studium należy nadal
inwestować w badania i poszukiwanie nowatorskich
rozwiązań.
Wyniki tego studium wskazują, że w sektorze ty-
toniu powinno zostać utrzymane wsparcie powiąza-
ne z produkcją. Komisja Europejska przy okazji zło-
żenia wniosków legislacyjnych wynikających z oce-
ny stanu WPR zauważa taką możliwość w dokumen-
cie zawierającym ocenę wpływu alternatywnych
rozwiązań („Impact Assessment of alternative Poli-
cy Options”), stwierdzając, że „istnieją regiony,
w których jak na razie niektóre płatności powiązane
z produkcją są nadal najlepszym sposobem uniknię-
cia poważnych problemów gospodarczych, społecz-
nych, czy też środowiskowych. Dlatego też powinni-

śmy dopuścić kilka wyjątków od zasady pełnego roz-
dzielenia wsparcia od produkcji”.
Chciałbym jeszcze raz ze stanowczością podkre-
ślić, że Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju wsi będzie
podejmować na forum europejskim wszelkie stara-
nia, które posłużą utrzymaniu dotychczasowego
systemu dopłat dla polskich producentów surowca
tytoniowego. Stanowisko to w całej rozciągłości jest
zbieżne ze stanowiskiem plantatorów tytoniu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Przemysława Gosiewskiego
w sprawie proponowanych
przez Ministerstwo Finansów zmian w ustawie
o grach i zakładach wzajemnych (4131)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 11 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4131/
08, przy którym została przesłana interpelacja pana
posła Przemysława Gosiewskiego dotycząca kwestii
proponowanych przez Ministerstwo Finansów zmian
w ustawie o grach i zakładach wzajemnych, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Odnośnie do uwag dotyczących projektu ustawy
o zmianie ustawy o grach i zakładach wzajemnych
oraz niektórych innych ustaw w zakresie zniesienia
limitów lokalizacyjnych uprzejmie informuję, iż pro-
pozycja nowelizacji w tym zakresie została wykre-
ślona z projektu ustawy.
Odnosząc się do pozostałych pytań dotyczących
projektu ustawy o zmianie ustawy o grach i zakła-
dach wzajemnych oraz niektórych innych ustaw,
uprzejmie informuję, iż:
Ad 1, 8 i 9
Proponując zniesienie limitów lokalizacyjnych,
w pracach nad ustawą o zmianie ustawy o grach
i zakładach wzajemnych oraz niektórych innych
ustaw kierowano się rezultatami prac Komisji Trój-
stronnej.
W ramach Komisji Trójstronnej do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych prowadzony był dialog spo-
łeczny, podczas którego organizacje pracodawców
i organizacje związkowe zostały poproszone o iden-
tyfikację barier prawnych znajdujących się w zna-
nych im przepisach.
937
Na podstawie powyższego minister gospodarki
przygotował wykaz postulatów zmian przepisów
znajdujących się w zakresie właściwości poszczegól-
nych ministrów. W wykazie tym skierowanym do
członków rządu przez wiceprezesa Rady Ministrów,
ministra gospodarki, przewodniczącego Trójstron-
nej Komisji do Spraw Społeczno Gospodarczych
nr DRE-II-0210-12-AKG/08 z dnia 7 lutego 2008 r.
znalazł się m.in. postulat wykreślenia z ustawy
o grach i zakładach wzajemnych art. 29 i 30, które
wprowadzają limity ilości kasyn i salonów gier w za-
leżności od liczby mieszkańców danej miejscowości
i wprowadzają ograniczenia w lokalizacji punktów
hazardowych, co ogranicza konstytucyjną zasadę
swobody działalności gospodarczej.
Postulat zniesienia limitów lokalizacyjnych zo-
stał uwzględniony podczas prac nad ustawą o zmia-
nie ustawy o grach i zakładach wzajemnych oraz
niektórych innych ustaw.
Jednakże w toku prac nad ww. ustawą, w wyni-
ku uzgodnień międzyresortowych. propozycja nowe-
lizacji w tym zakresie została wykreślona z projektu
ustawy. W związku z powyższym w projekcie usta-
wy o zmianie ustawy o grach i zakładach wzajem-
nych oraz niektórych innych ustaw nie ma już zapi-
sów, które, zdaniem pana posła, zezwalają na „cał-
kowite uwolnienie rynku hazardu”, co mogłoby
skutkować „zagrożeniem wzmocnienia takim roz-
wiązaniem wpływów grup przestępczych na ryn-
kach hazardowych”.
Niezależnie od powyższego, w opinii ministra fi-
nansów, zniesienie limitów lokalizacyjnych nie wpły-
nęłoby na powstanie takich zagrożeń z uwagi na
fakt, iż nie oznacza ono rezygnacji państwa z regla-
mentacji tej sfery działalności gospodarczej.
Aby rozpocząć działalność w zakresie prowadze-
nia ośrodka gier na automatach lub kasyna gry, wy-
magane jest spełnienie szeregu wymogów wynikają-
cych z przepisów ustawy o grach i zakładach wza-
jemnych. Podmiot, który zamierza otworzyć ośro-
dek, musi złożyć do ministra finansów wniosek
o wydanie zezwolenia na prowadzenie ośrodka gier.
Podmiot musi dołączyć do wniosku o udzielenie
zezwolenia opinię lokalizacyjną lokalnego organu
samorządu, co w praktyce oznacza, że samorząd
może ograniczyć ilość działających na własnym te-
renie ośrodków gier poprzez wydanie negatywnej
opinii lokalizacyjnej. Co prawda opinia lokalizacyj-
na, jak sama nazwa wskazuje, nie jest wiążąca dla
ministra finansów, nie mniej w dotychczas wydawa-
nych rozstrzygnięciach nie zdarzyło się faktycznie,
aby minister finansów udzielił zezwolenia podmio-
towi nieposiadającemu pozytywnej opinii samorzą-
du na lokalizację ośrodka gier. Minister finansów
stał bowiem na stanowisku, że działalność w zakre-
sie gier i zakładów wzajemnych stanowi działalność
szczególną, akceptacja władz lokalnych jest istot-
nym elementem przemawiającym za zlokalizowa-
niem w danym miejscu ośrodka gier. Rada gminy,
jako organ samorządu lokalnego posiadający znajo-
938
mość miejscowych warunków, jest władna ocenić
słuszność zlokalizowania ośrodka gier na teryto-
rium swojej gminy, tak aby prowadzenie tego typu
działalności nie powodowało skutków ujemnych.
Z tego względu przy ocenie złożonych wniosków nie-
zmiernie istotnym elementem była i jest opinia rady
gminy co do lokalizacji ośrodka gier.
Jednocześnie podmiot ubiegający się o zezwole-
nie musi spełnić wszystkie inne wymogi ustawowe,
aby uzyskać zezwolenie, w tym potwierdzić ujawnio-
ne źródła pochodzenia kapitału zakładowego. Mi-
nister finansów podczas prowadzonego postępowa-
nia bada również, korzystając z pomocy Agencji
Bezpieczeństwa Wewnętrznego, czy stosownie do
art. 27b ust. 1 ustawy założycielami albo akcjona-
riuszami (udziałowcami) spółek prowadzących
działalność w zakresie gier i zakładów wzajemnych,
dysponującymi akcjami (udziałami), których war-
tość przekracza jedną setną kapitału spółki, lub
członkami zarządu, rady nadzorczej takich spółek
nie są osoby fizyczne, prawne lub spółki nieposiada-
jące osobowości prawnej, co do których istnieją uza-
sadnione zastrzeżenia z punktu widzenia bezpie-
czeństwa państwa lub porządku publicznego. W tym
kontekście wydaje się, że czynności wykonane
w procesie administracyjnym udzielenia zezwolenia
w wystarczającym stopniu zapewniają zachowanie
bezpieczeństwa państwa.
Dodatkowo należy wskazać, że zamysłem stoso-
wania limitów lokalizacyjnych było ograniczenie
hazardu, co zdaje się mieć coraz mniejsze znacze-
nie, biorąc pod uwagę dostęp 14 mln Polaków do
Internetu.
Jednocześnie, w związku z faktem, iż zrezygno-
wano ze zniesienia limitów lokalizacyjnych, kwestia
skutków proponowanych obecnie rozwiązań w za-
kresie wpływów finansowych do budżetu państwa
pozostanie bez zmian.
Ad 2
Inicjatorem rozpoczęcia prac nad projektem usta-
wy był minister finansów.
Ad 3
Projekt ww. ustawy nie był zgłoszony do planu
prac Rady Ministrów. Natomiast stosownie do tre-
ści § 7 ust. 1 uchwały nr 49 Rady Ministrów z dnia
19 marca 2002 r. Regulamin pracy Rady Mini-
strów (M.P. Nr 13, poz. 221, z późn. zm.) minister
finansów w dniu 11 marca 2008 r. poinformował
prezesa Rady Ministrów za pośrednictwem Szefa
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów o zamiarze
podjęcia prac nad opracowaniem projektu noweli-
zacji ustawy z dnia 29 lipca 1992 r. o grach i za-
kładach wzajemnych. Tym samym zachowany zo-
stał w tym zakresie tryb wynikający z regulaminu
pracy Rady Ministrów.
Ad 4 i 5
W dniu 17 lipca 2008 r. projekt ustawy o zmianie
ustawy o grach i zakładach wzajemnych oraz nie-
których innych ustaw był rozpatrywany przez stały
Komitet Rady Ministrów. Komitet zlecił przygoto-
wanie kolejnej wersji projektu z uwzględnieniem
uwag przyjętych przez Komitet Rady Ministrów na
ww. posiedzeniu. Obecnie trwają prace nad uwzględ-
nieniem uwag stałego Komitetu Rady Ministrów.
Ad 6
Prace nad przedmiotowym projektem ustawy od
marca 2008 r. prowadzone były przez Wydział Poli-
tyki Gier w Departamencie Służby Celnej, Departa-
ment Kontroli Celno-Akcyzowej i Kontroli Gier oraz
Departament Legislacyjny (obecnie Departament
Prawny).
Ponadto projekt został poddany konsultacjom
wewnętrznym z izbami skarbowymi, izbami celny-
mi oraz komórkami wewnętrznymi Ministerstwa
Finansów.
Ad 7
Prace nad projektem ustawy nadzoruje podse-
kretarz stanu oraz szef Służby Celnej Jacek Ka-
pica.
Ad 10
Informuję, że nic mi nie wiadomo o jakichkolwiek
związkach „o charakterze towarzysko-biznesowym
między osobami prowadzącymi prace nad projektem
ustawy a przedsiębiorcami prowadzącymi działal-
ność w branży gier i zakładów wzajemnych”.
Konieczność nowelizacji ustawy o grach i zakła-
dach wzajemnych wynikła m.in. z faktu, że ostatnia
znacząca nowela miała miejsce w 2003 r., a żadna
z nowelizacji ustawy nie była nowelizacją komplek-
sową, która dostosowałaby funkcjonujące od 1992 r.
przepisy do dynamicznie zmieniającego się i rozwija-
jącego sektora oraz możliwości nowych technologii.
Z tego też względu podjęto prace nad noweli-
zacją.
Ponadto zmiany zachodzące od kilku lat w ob-
szarze gier i zakładów wzajemnych, a w szczególno-
ści rozwój tego rynku – rosnąca ilość podmiotów
urządzających gry oraz miejsc ich urządzania, jak
również upowszechnienie niektórych rodzajów gier,
a w szczególności gier na automatach o niskich wy-
granych, loterii audioteksowych i loterii promocyj-
nych zdeterminowały potrzebę stosownych prze-
obrażeń w obszarze nadzoru i kontroli nad rynkiem
gier. Zaproponowano więc w projekcie koncepcję
skupienia w ramach Służby Celnej większości zadań
realizowanych do tej pory przez ministra finansów,
dyrektorów izb skarbowych oraz naczelników izb
celnych. Rozwiązanie to powinno się przyczynić
m.in. do zwiększenia efektywności i skuteczności
kontroli poprzez oparcie jej na jednej procedurze,
a nie trzech, jak obecnie, jak też umożliwienie pod-
miotom gospodarczym załatwianie spraw związa-
nych z prowadzeniem działalności gospodarczej
w zakresie hazardu w jednej wyspecjalizowanej ad-
ministracji. Rozwiązanie to powinno również za-
pewnić zwiększenie skuteczności w walce z „szarą
strefą” w zakresie hazardu poprzez koncentrację po-
stępowań w jednej administracji – Służbie Celnej
– przygotowanej merytorycznie (szczególny nadzór
podatkowy), organizacyjnie (wydziały zwalczania

przestępczości) i logistycznie (transport i magazy-
nowanie dowodów przestępstw) do zwalczania prze-
stępczości skarbowej.
Jak wskazano powyżej, prace nad nowelizacją
prowadzone są głównie przez Wydział Polityki Gier
Departamentu Służby Celnej przy czynnym współ-
udziale Departamentu Kontroli Celno-Akcyzowej
i Kontroli Gier. Biorą w nich udział wysokiej klasy
specjaliści z zakresu legislacji, wśród których znaj-
dują się m.in. urzędnicy mianowani. Nadmienić na-
leży, że skład osobowy tego wydziału, jak również
osoby z innych departamentów zaangażowane w pra-
ce nad ustawą nie zmieniły się od czasu prac nad
projektem nowelizacji ustawy, którym patronował
rząd powołany przez PiS.
Ad 11
Właściwymi w zakresie poboru i kontroli prawi-
dłowości uiszczania podatku od gier są naczelnicy
urzędów skarbowych. W ramach kontroli nad pra-
widłowym i terminowym rozliczaniem się z podatku
od gier przez podatników dyrektorzy izb skarbo-
wych przedstawiają ministrowi finansów kwartalne
sprawozdania w tym zakresie.
Wynika z nich, że zaległości te z roku na rok ma-
leją (na dzień 31 grudnia 2006 r. wynosiły w tys zł:
17081,70, natomiast na dzień 31 grudnia 2007 r.
– 13 993).Wobec dłużników wszczęte zostały postę-
powania egzekucyjne. Z przedmiotowych sprawoz-
dań wynika również, że nowo powstałe zaległości
z tytułu podatku od gier są krótkotrwałe. Podmioty,
które mają zaległości w uiszczaniu podatku od gier,
w krótkim terminie je regulują. Wynika to z faktu,
iż ubiegając się o nowe zezwolenia i składając wnio-
ski do ministra finansów bądź dyrektora izby skar-
bowej, podmiot obowiązany jest przedstawić za-
świadczenie z urzędu skarbowego o terminowym
wywiązywaniu się z obowiązków podatkowych wo-
bec budżetu państwa. Zaświadczenie takie jest jed-
ną z koniecznych przesłanek, które podmioty muszą
wypełnić, aby uzyskać zezwolenie.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
szefa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Przemysława Gosiewskiego
w sprawie odwołania Marka Niechciała
ze stanowiska prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów (4132)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Prze-
mysława Gosiewskiego w sprawie odwołania pana
939
Marka Niechciała ze stanowiska prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów oraz toczą-
cych się przez prezesem UOKiK postępowań, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, przekazuję na-
stępujące wyjaśnienia.
1. Kwestia prywatyzacji polskich stoczni.
Należy wyjaśnić, iż ustawa z dnia 30 sierpnia
1996 r. o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U.
z 2002 r. Nr 171, poz. 1395, ze zm.) nie przyznaje
prezesowi UOKiK w zakresie prywatyzacji przedsię-
biorstw żadnych kompetencji, w tym prowadzenia
w tych sprawach postępowań, zatem w sprawie prywa-
tyzacji polskich stoczni nie toczy się przed prezesem
UOKiK żadne postępowanie. W tym zakresie należy
uznać za właściwego ministra skarbu państwa.
Natomiast wspomniane zagadnienie może być
związane z pomocą publiczną udzieloną stoczniom
i wynikłej ostatnio kwestii konieczności jej zwrotu
w związku z programami restrukturyzacyjnymi przed-
stawionymi przez rząd, które nie spełniały określo-
nych prawem wspólnotowym warunków przyznawa-
nia pomocy publicznej. Należy wskazać, że oceny, czy
dana pomoc publiczna jest zgodna ze wspólnym ryn-
kiem, nie dokonuje prezes UOKiK, lecz Komisja Eu-
ropejska. Zgodnie jednak z ustawą z dnia 30 kwietnia
2004 r. o postępowaniu w sprawach dotyczących po-
mocy publicznej (Dz. U. z 2007 r. Nr 59, poz. 404, ze
zm.), prezes UOKiK opiniuje i notyfikuje Komisji Eu-
ropejskiej projekty programów pomocowych, jak rów-
nież projekty pomocy indywidualnej i pomocy indywi-
dualnej na restrukturyzację.
Prezes UOKiK notyfikował Komisji Europejskiej
zamiar udzielenia pomocy publicznej na restruktu-
ryzację dla Stoczni Szczecińskiej Nowa sp. z o.o.,
Stoczni Gdańskiej SA oraz Stoczni Gdynia SA
w 2004 r., przedkładając jednocześnie plany restruk-
turyzacyjne dla ww. spółek. W połowie 2005 r. Ko-
misja Europejska wszczęła w trybie art. 88 ust. 2
TWE postępowanie wyjaśniające w tej sprawie.
Zgodnie z przepisami ww. ustawy o postępowaniu
w sprawach dotyczących pomocy publicznej, prezes
UOKiK koordynuje postępowanie dotyczące notyfi-
kacji Komisji Europejskiej pomocy publicznej oraz
współpracuje z organami udzielającymi pomocy i ich
beneficjentami w trakcie tego postępowania.
Do chwili obecnej Komisja Europejska nie zakoń-
czyła postępowania w sprawie pomocy publicznej
dla stoczni. Komisja Europejska wyznaczyła wła-
dzom polskim ostateczny termin na przedstawienie
planów restrukturyzacyjnych dla stoczni na dzień
12 września br., natomiast umów prywatyzacyjnych
– na dzień 30 września br.
2. Kwestia zakupu sieci kinowej Silver Screen
przez Grupę ITI.
W dniu 19 czerwca br., w drodze decyzji nr DKK-
-49/2008, prezes UOKiK wydał warunkową zgodę
na przejęcie przez Multikino SA w Warszawie nale-
żącą do Grupy ITI kontroli nad siecią kin Silver
Screen w Warszawie. Warunkiem dokonania kon-
centracji – jak określono w decyzji – jest odstąpienie
940
i niepodejmowanie przez Multikino SA, jak i żadną
inną spółkę należącą do grupy kapitałowej ITI, żad-
nych działań zmierzających do nabycia jakichkol-
wiek praw do kina wielosalowego w Centrum Han-
dlowym Wzgórze Gdynia, zlokalizowanym w Gdyni
przy ul. Kazimierza Górskiego 2, w okresie od dnia
wydania tej decyzji przez cały czas posiadania przez
Multikino SA bądź każdą inną spółkę należącą do
grupy kapitałowej ITI, jakichkolwiek praw do kina
wielosalowego, zlokalizowanego w Gdyni przy ul. Je-
rzego Waszyngtona 21, którego operatorem w dniu
wydania decyzji jest Silver Screen World Cinemas
sp. z o.o. w Warszawie.
Postępowanie w tej sprawie przed prezesem
UOKiK zostało więc zakończone.
3. Kwestia fuzji Pekao SA i BPH.
Połączenie banków Pekao SA i BPH, jako przed-
siębiorców zależnych, było konsekwencją koncentra-
cji podmiotów je kontrolujących – UniCredito Italia-
no S.p.A. (UCI) oraz Hypovereinsbank AG (HVB).
Zgodnie z rozporządzeniem Rady 139/2004/WE
z dnia 20 stycznia 2004 r. w sprawie kontroli kon-
centracji przedsiębiorstw, transakcje o wymiarze
wspólnotowym – mierzonym wielkością osiąganych
obrotów – są rozpatrywane wyłącznie przez Komisję
Europejską. Jedynie w wyjątkowych przypadkach
może ona przekazać sprawę krajowym organom an-
tymonopolowym (w Polsce – prezesowi UOKiK).
Wystąpienie z takim wnioskiem do komisji wymaga
jednak bezspornego udowodnienia, że planowana
transakcja ma znaczący wpływ na konkurencję na
krajowym rynku, który jest odrębny w ramach
wspólnoty.
W dniu 17 czerwca 2005 r. (po publicznym ogło-
szeniu zamiaru przejęcia HVB przez UCI i na trzy
miesiące przed formalnym zgłoszeniem koncentracji
Komisji Europejskiej), prezes UOKiK wszczął postę-
powanie wyjaśniające. Miało ono na celu określenie
struktury rynku usług finansowych w Polsce, stop-
nia jego koncentracji, a także ustalenie skutków pla-
nowanej fuzji Pekao SA i BPH. Przedmiotem anali-
zy nie były stosunki własnościowe łączących się
podmiotów, w tym treść kontraktów zawieranych
przez nie ze Skarbem Państwa. Na podstawie infor-
macji uzyskanych w toku postępowania (w tym od
konkurentów łączących się podmiotów), prezes UOKiK
uznał, że nie ma podstaw do wystąpienia z wnio-
skiem do Komisji Europejskiej o przekazanie mu do
rozpatrzenia tej części koncentracji, która dotyczy
rynku polskiego. Jednak ze względu na wagę fuzji
dla sektora bankowego, w piśmie z dnia 6 paździer-
nika 2005 r. skierowanym do komisarz ds. konku-
rencji UE, prezes UOKiK zwrócił uwagę na fakty
dotyczące rynku polskiego, które powinny być przed-
miotem szczególnej uwagi komisji.
W dniu 18 października 2005 r. Komisja Euro-
pejska, w drodze decyzji, zezwoliła na przejęcie HVB
przez UCI, uzasadniając, że koncentracja nie wpły-
nie negatywnie na konkurencję w Europejskim Ob-
szarze Gospodarczym ani w jego znaczącej części.
Komisja szczególną uwagę w uzasadnieniu decyzji
poświęciła sytuacji w Polsce. W jej ocenie, na rynku
polskim funkcjonują już międzynarodowe instytucje
finansowe, zdolne do skutecznego konkurowania
z połączonymi bankami we wszystkich sektorach
szybko rozwijającego się krajowego rynku usług
bankowych. W związku z tym nie było podstaw do
zakazania koncentracji w odniesieniu do rynku pol-
skiego.
Rząd RP w dniu 6 lutego 2006 r. wniósł do sądu
pierwszej instancji skargę przeciwko decyzji Komisji
w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji z dnia
18 października 2005 r. w przedmiocie zgody na do-
konanie koncentracji z udziałem UCI i HVB. Skarga
została zarejestrowana pod sygnaturą T-41/06.
W dniu 10 kwietnia br., w związku z wycofaniem
skargi, przewodniczący VII izby sądu pierwszej in-
stancji wykreślił sprawę z rejestru.
Natomiast w dniu 20 kwietnia br. prezes UOKiK
wszczął z urzędu postępowanie wyjaśniające w związ-
ku z doniesieniami medialnymi oraz ze skargami
klientów przedmiotowych dwóch łączących się ban-
ków, celem sprawdzenia, czy w związku z podziałem
Banku BPH SA i przejęciem części jego praw i obo-
wiązków przez Bank Pekao SA nienaruszone zosta-
ły prawa konsumentów. Przedmiotowe postępowa-
nie wyjaśniające w tej sprawie jest w toku.
4. Kwestia przyznawania częstotliwości na no-
wych platformach cyfrowych.
Prezes UOKiK nie posiada kompetencji w zakre-
sie przyznawania częstotliwości na nowych platfor-
mach cyfrowych, a w związku z tym nie toczą się
przed prezesem UOKiK żadne postępowania w ta-
kich sprawach.
Odnosząc się do kwestii odwołania przez prezesa
Rady Ministrów prezesa UOKiK pana Marka Nie-
chciała pragnę zwrócić uwagę na szczególną pozycję
i rolę ustrojową prezesa Rady Ministrów wyposażo-
nego przez Konstytucję RP oraz ustawy w odpo-
wiednie do kierowania pracami rządu kompetencje.
Prezes Rady Ministrów jako samodzielny, naczelny
organ administracji dysponuje prawem do odpowied-
niego kształtowania polityki kadrowej w nadzoro-
wanych przez siebie urzędach. Ustawa z dnia 16 lu-
tego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów
w art. 29 ust. 4 (Dz. U. Nr 50 poz. 331, z poz. zm.)
stanowi, że prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów odwołuje prezes Rady Ministrów.
Prezes Rady Ministrów skorzystał zatem z przysłu-
gującego mu uprawnienia do swobodnego kształto-
wania polityki kadrowej w ważnym segmencie ad-
ministracji rządowej.
Jednocześnie pragnę przeprosić Pana Posła za
zwłokę w udzieleniu odpowiedzi na interpelację.
Szef Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Tomasz Arabski
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie zwiększenia limitu przyjęć
na studia pielęgniarskie w roku akademickim
2008–2009 w Wyższej Szkole Zarządzania
i Administracji w Zamościu (4133)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Mariusza Grada, przekaza-
ną przy piśmie znak: SPS-023-4133/08 z dnia 11 lip-
ca 2008 r., w sprawie zwiększenia limitu przyjęć na
studia pielęgniarskie w roku akademickim 2008/
2009 w Wyższej Szkole Zarządzania i Administracji
w Zamościu, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Zgodnie z przepisem art. 6 ust.1 pkt 1 oraz art. 6
ust. 3 ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo o szkol-
nictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365, z późn.
zm.) kształcenie na kierunkach medycznych może
być prowadzone wyłącznie w ramach limitów przy-
jęć ustalonych w wydanym na tej podstawie rozpo-
rządzeniu. Należy podkreślić, iż ze względu na przy-
znaną przez wspomniany przepis delegację ustawo-
wą właściwym organem w sprawach ustalania limi-
tów przyjęć jest minister zdrowia, zarówno dla
uczelni publicznych, jak i niepublicznych.
Ponadto informuję, iż w dniu 13 czerwca br.
w Ministerstwie Zdrowia odbyła się konferencja
uzgodnieniowa, dotycząca projektu rozporządzenia
ministra zdrowia w sprawie limitów przyjęć na stu-
dia medyczne, na której Departament Pielęgniarek
i Położnych przedstawił limity miejsc na studiach
pomostowych dla pielęgniarek i położnych przyzna-
ne poszczególnym uczelniom oraz wyjaśnił zasady
przyjęte przy określaniu liczby tych miejsc w roku
akademickim 2008/2009. Jednocześnie wyjaśniam,
iż Departament Pielęgniarek i Położnych pełni funk-
cję beneficjenta systemowego dla projektu „Kształ-
cenie zawodowe pielęgniarek i położnych w ramach
studiów pomostowych” realizowanego w ramach
priorytetu II, działania 2.3., poddziałania 2.3.2 Pro-
gramu Operacyjnego „Kapitał ludzki” (PO KL) na
lata 2007 – 2013. Zgodnie z założeniami, w ramach
całego okresu realizacji projektu (2008 – 2013) prze-
widuje się przeznaczenie kwoty 180 000 000 PLN
z Europejskiego Funduszu Społecznego na kształce-
nie pomostowe pielęgniarek i położnych. Natomiast
zgodnie z planem działania dla priorytetu II PO KL
na lata 2007 – 2008, w roku 2008 planuje się objąć
kształceniem pomostowym 2700 pielęgniarek i po-
łożnych. Szacowany budżet projektu na rok 2008
wynosi 6 900 000 PLN.
W związku z powyższym minister zdrowia (De-
partament Pielęgniarek i Położnych – beneficjent
systemowy) jest zobowiązany do równomiernego po-
działu środków finansowych na realizację tej formy
941
kształcenia w latach 2008 – 2013, co bezpośrednio
łączy się z określeniem limitów przyjęć na studia po-
mostowe w poszczególnych latach. W roku akade-
mickim 2008/2009 kwestie te reguluje rozporządze-
nie ministra zdrowia z dnia 1 lipca 2008 r. w sprawie
limitów przyjęć na studia medyczne (Dz. U. Nr 117,
poz. 744). Zgodnie z ww. rozporządzeniem Wyższa
Szkoła Zarządzania i Administracji w Zamościu
otrzymała 50 miejsc na studiach pomostowych dla
pielęgniarek.
Jednocześnie wyjaśniam, iż założenia projektowe
wynikające z dokumentów programowych PO KL,
jak też i z wniosku o dofinansowanie projektu, stały
się bezpośrednią przyczyną obniżenia limitów przy-
jęć na studia pomostowe w roku akademickim 2008/
2009 do poziomu 5 295 miejsc, ponieważ wstępna
propozycja limitów – określona na podstawie wnio-
sków uczelni – wynosiła ok. 8 400 osób, co w żadnym
wypadku nie mogło być wzięte pod uwagę, chociażby
ze względu na możliwości organizacyjne uczelni przy
jednoczesnej konieczności zachowania odpowiedniej
jakości kształcenia. Ponadto, mając na uwadze, iż
studia pomostowe przeznaczone są dla osób pracują-
cych w systemie ochrony zdrowia, wydaje się mało
prawdopodobne, aby udział w nich rozpoczęło ok.
8 400 pielęgniarek i położnych w 2008 r., ze względu
na konieczność zabezpieczenia opieki pielęgniarskiej
w zakładach opieki zdrowotnej na poziomie gwaran-
tującym bezpieczeństwo pacjentów.
Pierwszy rok realizacji projektu, tj. rok akade-
micki 2008/2009, należy potraktować jako rok pilo-
tażowy i w związku z tym fakt objęcia dofinansowa-
niem tylko 2700 pielęgniarek i położnych ma tu
istotne znaczenie dla prawidłowej i terminowej ob-
sługi projektu, zarówno organizacyjno – technicznej
jak i finansowej. Natomiast w kolejnych latach reali-
zacji projektu zakłada się, że coroczny nabór na stu-
dia pomostowe dofinansowane z funduszy europej-
skich będzie na poziomie ponad 5 000 osób, co rów-
nież będzie miało odzwierciedlenie w limitach miejsc
dla studiów pomostowych przyznanych przez mini-
stra zdrowia w następnych latach.
Ponadto informuję, iż WSZiA w Zamościu w przy-
padku studiów licencjackich na kierunku pielęgniar-
stwo otrzymała, zgodnie ze zgłoszoną przez uczelnię
propozycją, następujące limity: 60 miejsc na stu-
diach stacjonarnych I stopnia, 5 miejsc dla cudzo-
ziemców na studiach stacjonarnych I stopnia i 140
miejsc na studiach niestacjonarnych I stopnia. Łącz-
ny limit przyznany uczelni na rok akademicki 2008/
2009, po dodaniu liczby miejsc na studiach pomosto-
wych, wynosi 255.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
942
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie polityki transportowej państwa,
na przykładzie budowy pomorskiej części
autostrady A1 (4134)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 11 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4134/
08, przy którym przekazano interpelację pana posła
Jana Kulasa, dotyczącą polityki transportowej pań-
stwa na przykładzie budowy pomorskiej części auto-
strady A1, uprzejmie przedstawiam stanowisko
w przedmiotowej sprawie.
W odpowiedzi na pierwsze pytanie, dotyczące
wzajemnych zobowiązań Skarbu Państwa i konce-
sjonariusza Gdańsk Transport Company (GTC),
w związku z budową autostrady A1, na mocy udzie-
lonej koncesji z 1997 r., uprzejmie wyjaśniam, iż
wzajemne zobowiązania z umowy koncesyjnej obej-
mują przede wszystkim ze strony:
1) Gdańsk Transport Company:
— wybudowanie autostrady, zgodnie ze standar-
dami autostrady płatnej;
— eksploatację autostrady;
— zapewnienie użytkownikom autostrady nie-
przerwanego dostępu do autostrady;
— zapewnienie standardów eksploatacyjnych,
zgodnie z umową;
2) Skarbu Państwa:
— wypłatę wynagrodzenia w związku z realiza-
cją przedmiotowej inwestycji;
— wypłatę wynagrodzenia w związku z eksplo-
atacją autostrady (wszelkie środki udzielane kon-
cesjonariuszowi będą ściśle związane z realizowa-
nym przedsięwzięciem i zależne od wykonania zo-
bowiązań).
Odnosząc się do drugiego pytania, dotyczącego
terminu oddania do użytku odcinka autostrady A1
Swarożyn–Nowe Marzy, informuję, iż odcinek A1
Rusocin–Swarożyn oddano do użytkowania 22 grud-
nia 2007 r., natomiast umowny termin oddania po-
zostałego odcinka Swarożyn–Nowe Marzy określo-
no na dzień 18 stycznia 2009 r.
Odpowiadając na trzecie pytanie, uprzejmie in-
formuję, iż koszt budowy odcinka Swarożyn–Nowe
Marzy wynosi 5,67 mln EUR za 1 km wybudowanej
autostrady.
W nawiązaniu do czwartego pytania uprzejmie
wyjaśniam, iż negocjacje z koncesjonariuszem na
budowę autostrady A1 na odcinku Nowe Marzy–To-
ruń rozpoczęły się 29 stycznia 2008 r. W toku pro-
wadzonych rozmów ustalono m.in. treść wzajem-
nych zobowiązań stron, cenę zamierzonej inwestycji
oraz harmonogram jej realizacji. W dniu 30 czerwca
2008 r. podpisana została umowa przedwstępna.
W odniesieniu do piątego pytania uprzejmie in-
formuję, iż najważniejsze uzgodnienia pomiędzy mi-
nistrem infrastruktury a koncesjonariuszem na bu-
dowę autostrady A1 na odcinku Nowe Marzy–Toruń
obejmują: cenę kontraktu, zakres budowy, zaakcep-
towany przez ministra infrastruktury i generalnego
dyrektora dróg krajowych i autostrad oraz termin
realizacji przedsięwzięcia.
W związku z szóstym pytaniem uprzejmie wyja-
śniam, iż termin wybudowania i dopuszczenia do
użytkowania autostrady A1 na odcinku Nowe Ma-
rzy–Toruń określono na dzień 31 grudnia 2011 r.
Natomiast, odnosząc się do siódmego pytania,
dotyczącego kwestii odpłatności za korzystanie z au-
tostrady A1 na odcinkach Swarożyn–Nowe Marzy
oraz Nowe Marzy–Toruń, informuję, iż odpłatność
będzie obowiązywać za przejazd autostradą na obu
wskazanych odcinkach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie reformy polskiego sądownictwa
(4135)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 11 lipca 2008 r., nr SPS-023-4135/08,
dotyczące interpelacji posła Jana Kulasa w sprawie
reformy polskiego sądownictwa, uprzejmie przed-
stawiam następujące stanowisko.
1. Na początek należy wskazać, iż reforma są-
downictwa ma wymiar wieloletni i wielokierunko-
wy. Obejmuje zarówno sferę organizacyjno-struktu-
ralną, zarządzanie kadrami i sprawami, jak i legi-
slacyjną, zmierzającą do wprowadzenia regulacji
usprawniających rozpoznawanie spraw w sądach.
W sferze organizacyjno-strukturalnej w ostat-
nich latach podejmowane były działania mające na
celu właściwe wykorzystanie pracowników sądów
zarówno sędziów, jak i pracowników administracyj-
nych i pomocniczych. W wyniku analizy obsady ka-
drowej w sądach i obciążenia pracą w kontekście
wpływu spraw dokonywane są zmiany w zakresie
struktury organizacyjnej sądów, w tym dzielenie du-
żych sądów.
W celu usprawnienia pracy sądów sukcesywnie
zatrudniani są w coraz większej liczbie asystenci sę-
dziów i sekretarze sądowi do administracyjnej ob-
sługi sędziów. Podejmowane są także różnorodne

działania mające na celu podniesienie poziomu ob-
sługi interesantów (m.in. tworzone są punkty infor-
macyjne, wydłużane godziny pracy sądów).
W ciągu ostatnich lat prowadzone są także przez
organy wszystkich szczebli nadzoru administracyj-
nego działania nadzorcze, w szczególności polegają-
ce na monitorowaniu spraw najdłużej zalegających
w sądach oraz zmierzające do efektywnego wyzna-
czania i zachowania ciągłości terminów rozprawy.
Wizytacje i lustracje skutkują stosownymi zale-
ceniami pokontrolnymi i przyczyniają się do usuwa-
nia stwierdzonych uchybień w pracy sądów.
Odnosząc się do sfery legislacyjnej, należy za-
uważyć, iż na zaawansowanym etapie znajdują się
prace nad nowelizacją ustawy z dnia 17 czerwca
2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do
rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez
nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843).
Proponowane rozwiązania będą służyć poprawie
sprawności postępowań sądowych oraz zapewnieniu
rekompensaty finansowej osobom pokrzywdzonym
nadmierną długością postępowania. Projektowane
jest m.in. zwiększenie sumy pieniężnej, obligatoryj-
nie zasądzanej w wypadku stwierdzenia przewlekło-
ści postępowania.
W zakresie postępowania karnego planuje się
m.in. nowelizację art. 156 Kodeksu postępowania
karnego, która ma zapewnić „równość broni” już na
etapie postępowania przygotowawczego i znacznie
większy dostęp stron do akt na tym etapie postępo-
wania, niż ma to miejsce w chwili obecnej.
Dodatkowo planuje się zmianę art. 263 § 4 K.p.k.
w kierunku wprowadzenia obowiązku doręczania
oskarżonemu i jego obrońcy odpisów wniosków pro-
kuratora w przedmiocie przedłużenia tymczasowe-
go aresztowania na podstawie art. 263 § 2 i 4 K.p.k.
oraz odpisów postanowień sądów rejonowych i okrę-
gowych, zawierających wnioski skierowane do sądu
apelacyjnego o przedłużenie tymczasowego areszto-
wania w trybie art. 263 § 4 K.p.k.
W zakresie spraw cywilnych trzeba zwrócić uwa-
gę na zamierzenia legislacyjne ministra sprawiedli-
wości, które dotyczą przyspieszenia i uproszczenia
postępowania cywilnego. Opracowane zostały zało-
żenia do projektu ustawy o zmianie ustawy Kodeks
postępowania cywilnego oraz niektórych innych
ustaw. Celem projektowanej nowelizacji jest wpro-
wadzenie do polskiej procedury cywilnej „elektro-
nicznego postępowania upominawczego”, jako no-
wego postępowania odrębnego, uzupełniającego ka-
talog postępowań już istniejących, oraz utworzenie
e-sądu. Nowe rozwiązania prawne stworzą możli-
wość wnoszenia pozwu w postaci formularza on-line
poprzez elektroniczny portal dostępowy sądu oraz
dopuszczą elektroniczne opłacenie pozwu na wzór
rozwiązań przyjętych w handlu elektronicznym.
Możliwość złożenia pozwu na elektronicznym for-
mularzu jest rozwiązaniem nowoczesnym i prakty-
kowanym w niektórych wysokorozwiniętych kra-
jach. W tym postępowaniu w szczególności ograni-
943
czeniu podlegać będą koszty przesyłek, czas ich do-
starczenia, a także czynności techniczne związane
z ekspediowaniem i przyjęciem przesyłki. Postępo-
wanie elektroniczne nie tylko usprawni działania
sądów, ale przede wszystkim ułatwi stronom dostęp
do sądu poprzez wykorzystanie elektronicznych
środków komunikacji.
Odnośnie do spraw z zakresu prawa pracy i ubez-
pieczeń społecznych, prowadzi się obecnie prace nad
projektem zmiany Kodeksu postępowania cywilne-
go w części dotyczącej dowodów z opinii biegłych le-
karzy w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecz-
nych. Przygotowywany projekt ustawy ma na celu
obniżenie kosztów działalności biegłych w sądach
pracy i ubezpieczeń społecznych.
Ponadto zamierzenia legislacyjne ministra spra-
wiedliwości obejmują przygotowanie nowelizacji
K.p.c. w części dotyczącej postępowania odrębnego
w sprawach z zakresu prawa pracy. Projekt ma na
celu skrócenie czasu trwania postępowań z zakresu
prawa pracy oraz unowocześnienie procedury rzą-
dzącej sporami pracowniczymi.
W zakresie prawa upadłościowego i naprawcze-
go, wskazać należy na ustawę z dnia 15 czerwca
2007 r. o licencji syndyka (Dz. U. Nr 123, poz.850),
która weszła w życie z dniem 10 października 2007 r.
W ustawie tej sprecyzowane zostały wymagania
kwalifikacyjne dla syndyków, nadzorców sądowych
i zarządców. Ponadto poprzez nowelizację ustawy
z dnia 23 lutego 2003 r. Prawo upadłościowe i na-
prawcze (Dz. U. Nr 60, poz. 535, z późn. zm.) posze-
rzony został katalog środków dyscyplinujących, któ-
re będzie mógł zastosować sędzia komisarz w sto-
sunku do syndyka zaniedbującego swoje obowiązki
w postępowaniu upadłościowym. Przepisy dotyczą-
ce wynagrodzenia syndyka zostały tak skonstru-
owane, że powinny mobilizować syndyka do dążenia
do jak najszybszego zakończenia postępowania.
W zakresie działań nadzorczych na polecenie mi-
nistra sprawiedliwości objęto nadzorem wszystkie
sprawy upadłościowe trwające co najmniej trzy lata
(około 1400 spraw).
2. Przechodząc do kwestii konsultacji dotyczą-
cych zmian w sądownictwie, należy podkreślić, iż
wszystkie wprowadzane w ostatnich latach zmiany
zarówno o charakterze organizacyjnym, jak i doty-
czące zmian proceduralnych były konsultowane
z reprezentantami środowisk sędziowskich. Nie-
zmienną regułą pozostaje, iż zgłoszone uwagi i za-
strzeżenia są dokładnie analizowane i, jeśli są za-
sadne, uwzględniane.
Egzemplifikacją powyższego mogą być konsulta-
cje społeczne odnoszące się do projektu ustawy
o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury, któ-
ry obecnie znajduje się na końcowym etapie prac
rządowych. Konsultacjami objęto środowiska aka-
demickie oraz aplikantów sądowych, prokurator-
skich i referendarskich. Projekt był konsultowany
z dziekanami uniwersyteckich wydziałów prawa,
944
Parlamentem Studentów RP, a także ze stowarzy-
szeniami studentów.
Ponadto w ramach szerokich konsultacji w dniu
2 czerwca 2008 r. zorganizowano w Warszawie se-
minarium pt. „Nowy model szkolenia wstępnego
kadr sądownictwa i prokuratury”. Projekt konsulto-
wano również z Krajową Radą Sądownictwa, Stowa-
rzyszeniem Sędziów Polskich „Iustitia”, Radą Pro-
kuratorów przy Prokuratorze Generalnym, Stowa-
rzyszeniem Prokuratorów Rzeczypospolitej Polskiej
oraz z prawniczymi samorządami zawodowymi.
3. Odnosząc się do kwestii współdziałania Policji,
prokuratury i sądownictwa, należy zauważyć, iż
ramy prawne współpracy pomiędzy tymi podmiota-
mi wyznaczają przepisy Kodeksu postępowania kar-
nego. Materię organizacji jednostek organizacyjnych
sądownictwa i prokuratury regulują natomiast od-
powiednio: rozporządzenie ministra sprawiedliwo-
ści z dnia 23 lutego 2007 r. regulamin urzędowania
sądów powszechnych (Dz. U. Nr 38, poz. 249) oraz
rozporządzenie ministra sprawiedliwości z dnia
27 sierpnia 2007 r. regulamin wewnętrznego urzę-
dowania powszechnych jednostek organizacyjnych
prokuratury (Dz. U. Nr 169, poz. 1189, z późn. zm.).
Na chwilę obecną nie dostrzeżono konieczności
wprowadzenia w tych aktach prawnych zmian, któ-
re miałyby odmiennie uregulować sposób funkcjo-
nowania ww. podmiotów, w tym inaczej unormować
kwestię relacji między nimi. Wydaje się raczej, że
tworzenie bardziej integralnego modelu współpracy
m.in. Policji i prokuratury można osiągnąć poprzez
wspólne działania o charakterze organizacyjnym
i poprzez wspólne szkolenia dotyczące wybranych
obszarów przestępczości.
Można dodać, iż przykładem skutecznej współ-
pracy, o której mowa wyżej, są relacje pomiędzy pro-
kuratorami z pionu do spraw przestępczości zorga-
nizowanej z Centralnym Biurem Śledczym w Ko-
mendzie Głównej Policji. W 2006 r. decyzją komen-
danta głównego Policji powołano Centralny Zespół
do Walki z Handlem Ludźmi i Pornografią Dziecię-
cą. Równocześnie w prokuraturach apelacyjnych
wyznaczono prokuratorów pełniących rolę konsul-
tantów do spraw handlu ludźmi, którzy ściśle współ-
pracują z przeszkolonymi w tym zakresie funkcjona-
riuszami Policji z zespołów wojewódzkich. Współ-
praca ta przynosi wymierny efekt w postaci większej
liczby prowadzonych postępowań karnych.
4. W kwestii sytuacji materialnej polskiego są-
downictwa należy zwrócić uwagę na to, iż z dniem
1 lipca 2008 r. ustawa z dnia 29 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów powszech-
nych oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 136,
poz. 959, z późn. zm.) zmieniła dotychczasowe zasa-
dy wynagradzania sędziów sądów powszechnych po-
przez skrócenie okresów wymaganych do uzyskiwa-
nia stawek awansowych wynagrodzenia zasadnicze-
go z 7 do 5 lat. Ustawa ta zmodyfikowała ponadto
zasady wynagradzania sędziów sądów okręgowych
i apelacyjnych. Dotychczasowa regulacja stanowiła,
iż wynagrodzenie zasadnicze sędziego w stawce
podstawowej nie może być niższe niż wynagrodze-
nie w stawce awansowej drugiej dla bezpośrednio
niższego stanowiska sędziowskiego, natomiast obec-
nie wynagrodzenie zasadnicze sędziego w stawce
podstawowej wynosi co najmniej 120% wynagrodze-
nia zasadniczego w stawce podstawowej dla bezpo-
średnio niższego stanowiska sędziowskiego.
Należy także dodać, że prowadzone są prace
zmierzające do zmiany systemu wynagrodzeń sę-
dziowskich. Zakłada się ich podwyższenie, przy jed-
noczesnym zmniejszeniu różnic pomiędzy wysoko-
ścią wynagrodzeń sędziów sądów powszechnych po-
szczególnych szczebli. Oznacza to, iż największy
przyrost wynagrodzenia dotyczyć będzie sędziów
sądów rejonowych. Z uwagi na obecnie nieznany
kształt budżetu państwa na rok 2009, wysokość
tych podwyżek nie jest jeszcze ostatecznie przesą-
dzona.
5. Odnosząc się do materii postępowania wieczy-
stoksięgowego, należy podnieść, iż priorytetem jest
wdrożenie systemu Nowa Księga Wieczysta (NKW).
Proces ten rozpoczęto z dniem 1 stycznia 2003 r.,
pierwotnie jako pilotaż w 6 wydziałach ksiąg wie-
czystych. Eksploatację systemu rozpoczęto z dniem
1 października 2003 r. Z tą datą rozpoczęło również
działalność 5 ośrodków migracyjnych ksiąg wieczy-
stych, które zajmują się przenoszeniem treści do-
tychczasowej księgi wieczystej do struktury księgi
wieczystej prowadzonej w systemie informatycz-
nym. Aktualnie funkcjonuje 11 ośrodków migracyj-
nych ksiąg wieczystych.
Na dzień 28 lipca 2008 r. łączna liczba ksiąg wie-
czystych prowadzonych w systemie informatycznym
wynosi 7 383 138, w tym przemigrowano 6 121 083,
a założono 1 262 055 ksiąg. Migracja została zakoń-
czona w 48 sądach rejonowych (łącznie w 54 wydzia-
łach ksiąg wieczystych).
Wdrażanie systemu NKW odbywa się sukcesyw-
nie: od dnia 1 października 2003 r. do dnia 1 lutego
2008 r. objęło ono łącznie 143 wydziały ksiąg wie-
czystych w 132 sądach rejonowych. Według stanu na
dzień 31 lipca 2008 r. pozostaną do wdrożenia w tym
zakresie 174 sądy rejonowe (208 wydziałów ksiąg
wieczystych).
Odrębną kwestią jest zwiększenie dostępności
ksiąg wieczystych prowadzonych w systemie infor-
matycznym. Już samo wdrożenie systemu NKW
i informatyzacja ksiąg wieczystych stanowi ułatwie-
nie dla osób zainteresowanych, z uwagi na udostęp-
nianie informacji dotyczących treści zarówno zmi-
growanych ksiąg wieczystych, jak i ksiąg nowoza-
kładanych w systemie NKW.
Zauważyć należy, iż odpisy powyższych ksiąg
można uzyskać w centrali Centralnej Informacji
Ksiąg Wieczystych oraz w jej ekspozyturach utwo-
rzonych przy wydziałach ksiąg wieczystych sądów
rejonowych, natomiast wgląd do księgi wieczystej
prowadzonej w systemie informatycznym odbywa
się w sądach rejonowych prowadzących te księgi i po-

lega na wywołaniu na ekran monitora żądanej księgi
wieczystej. W chwili obecnej wgląd ten nie jest jeszcze
dostępny on-line. Zapewnienie elektronicznej możli-
wości wglądu do ksiąg wieczystych przez Internet po-
zostaje w sferze planów prac legislacyjnych rządu
na pierwsze półrocze 2009 r. i uzależnione jest od roz-
budowy dziedzinowej platformy elektronicznej Mini-
sterstwa Sprawiedliwości (objętej projektem realizo-
wanym w ramach Programu Operacyjnego „Innowa-
cyjna gospodarka”), w tym zwłaszcza od uruchomie-
nia elektronicznego dostępu dla przedsiębiorców
i osób fizycznych do wydziałów ksiąg wieczystych
w portalu dostępowo-informacyjnym.
Ustosunkowując się do kwestii braku środków fi-
nansowych na dalsze wdrożenia księgi wieczystej
prowadzonej w systemie informatycznym, wskazać
trzeba, iż projekt wdrożenia NKW był w początkowej
fazie współfinansowany ze środków pomocowych
Phare. Aktualne etapy wdrożeń systemu w wydzia-
łach ksiąg wieczystych sądów rejonowych przewi-
dziane harmonogramem w okresie od dnia 1 sierpnia
2008 r. do dnia 1 lutego 2009 r. objęte są Norweskim
Mechanizmem Finansowym. W najbliższym czasie
rozpoczną się natomiast procedury przetargowe
związane z ostatnim etapem wdrożeń systemu NKW
zaplanowanym na IV kwartał 2009 r. i I połowę 2010 r.,
współfinansowanym w ramach Programu Operacyj-
nego „Innowacyjna gospodarka”.
Należy ponadto zauważyć, że trwają prace Komi-
sji Kodyfikacyjnej Prawa Cywilnego przy ministrze
sprawiedliwości, dotyczące przygotowania obszernej
nowelizacji ustawy o księgach wieczystych i hipote-
ce oraz niektórych innych ustaw, zmierzającej mię-
dzy innymi do unowocześnienia instytucji hipoteki.
Odnośnie do czasu trwania postępowania wieczy-
stoksięgowego podnieść należy, iż w 2007 r. wskaźnik
ten wzrósł w stosunku do 2006 r. z 1,5 do 2,1 miesiąca,
co wynikało przede wszystkim z około 25% wzrostu
liczby wniosków wieczystoksięgowych w 2007 r., spo-
wodowanego w szczególności wejściem w życie przepi-
sów ustawy z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873).
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie przebiegu „autostrady rowerowej”
na terenie woj. lubelskiego (4136)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo z dnia 11 lipca 2008 r., znak SPS-023-4136/08,
945
przedstawiam odpowiedź na interpelację pana posła
Zbigniewa Matuszczaka w sprawie przebiegu trasy
rowerowej na terenie województwa lubelskiego.
Uprzejmie informuję, iż finansowany z PO RPW
projekt tras rowerowych będzie realizowany w 5 wo-
jewództwach Polski Wschodniej (warmińsko-mazur-
skim, podlaskim, lubelskim, świętokrzyskim i pod-
karpackim). Realizacja projektu na obszarze po-
szczególnych województw została powierzona samo-
rządom województw pełniącym funkcję beneficjen-
tów projektu. W związku z powyższym, przystępując
do realizacji projektu, Urząd Marszałkowski Woje-
wództwa Lubelskiego rozpoczął prace nad przygoto-
waniem koncepcji określającej przebieg i standard
trasy rowerowej planowanej do realizacji na obsza-
rze województwa lubelskiego.
Przy wyznaczaniu przebiegu trasy rowerowej be-
neficjent jest zobowiązany uwzględniać kryteria
przyjęte przez Komitet Monitorujący PO RPW, zgod-
nie z którymi trasa powinna być poprowadzona
w sposób zapewniający jak najlepszy dostęp do obiek-
tów szczególnie atrakcyjnych turystycznie. Ponadto
przebieg trasy powinien być wyznaczony w sposób
zapewniający dostępność do węzłów komunikacyj-
nych i obiektów podstawowej infrastruktury tury-
stycznej, a zarazem gwarantujący bezpieczeństwo
przejazdu. Nie można jednak zapominać, iż możli-
wość swobodnego wyznaczania przebiegu trasy ro-
werowej jest znacząco ograniczona wielkością do-
stępnych środków finansowych.
Przygotowana przez Urząd Marszałkowski Woje-
wództwa Lubelskiego propozycja koncepcji przebie-
gu trasy rowerowej zostanie poddana procesowi
konsultacji, w którym będą mogły wziąć udział
wszystkie jednostki samorządu terytorialnego z ob-
szaru województwa lubelskiego, organizacje poza-
rządowe i inne podmioty zainteresowane realizacją
projektu. Konsultacje te powinny przyczynić się do
wypracowania optymalnej koncepcji przebiegu i stan-
dardu trasy rowerowej planowanej do realizacji na
obszarze województwa lubelskiego.
W związku z powyższym należy zauważyć, że pro-
pozycja przebiegu trasy rowerowej przygotowana
przez Urząd Marszałkowski Województwa Lubelskie-
go nie ma charakteru ostatecznego. Dopiero po prze-
prowadzeniu procesu konsultacji i ewentualnym
wprowadzeniu stosownych zmian do projektu kon-
cepcji przebiegu trasy rowerowej Zarząd Wojewódz-
twa Lubelskiego będzie władny podjąć uchwałę okre-
ślającą ostateczny kształt trasy rowerowej w woje-
wództwie, który zostanie następnie poddany analizie
na etapie tworzenia studium wykonalności.
Podsumowując, pragnę poinformować, iż Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego nie uczestniczy bez-
pośrednio w wyznaczaniu przebiegu trasy rowero-
wej na obszarze województwa lubelskiego i w związ-
ku z powyższym nie dysponuje informacjami na te-
mat przyczyn, które legły u podstaw niepoprowa-
dzenia trasy rowerowej przez obszar powiatu kra-
snostawskiego. Stosownych informacji na ten temat
946
udzielić może wyłącznie Urząd Marszałkowski Wo-
jewództwa Lubelskiego, który stosowną propozycję
przebiegu trasy rowerowej przygotował.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie uregulowania sytuacji prawnej
i pomocy państwa członkom spółdzielni
mieszkaniowych w spłacie kredytów (4137)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Matuszczaka
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
11 lipca 2008 r. (znak SPS-023-4137/08) w sprawie
uregulowania sytuacji prawnej i pomocy państwa
członkom spółdzielni mieszkaniowych w spłacie kre-
dytów, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Na wstępie uprzejmie wyjaśniam, iż poruszone
w interpelacji kwestie dotyczą długoterminowych
(40–60 letnich) kredytów mieszkaniowych tzw. sta-
rego portfela zaciągniętych przez spółdzielnie miesz-
kaniowe do dnia 31 maja 1992 r. (rozliczanych z ban-
kiem kredytującym nawet do 1995 r.), do których
mają zastosowanie przepisy ustawy z dnia 30 listo-
pada 1995 r. o pomocy państwa w spłacie niektórych
kredytów mieszkaniowych, udzielaniu premii gwa-
rancyjnych oraz refundacji bankom wypłaconych
premii gwarancyjnych (Dz. U. z 2003 r. Nr 119,
poz. 1115, z późn. zm.)
Pragnę podkreślić, iż ww. ustawa o pomocy pań-
stwa była wielokrotnie nowelizowana i wszystkie
dotychczasowe zmiany były korzystne dla kredyto-
biorców, bowiem zawsze dotyczyły zwiększenia skali
udzielanej im pomocy ze środków budżetu państwa.
Nie kwestionując faktu, iż w wyniku dokonanych
na przełomie lat 80. i 90. radykalnych reform gospo-
darczych w tym w zakresie finansowania budownic-
twa mieszkaniowego, ponad 280 tys. spółdzielców
zostało obciążonych obowiązkiem długoterminowej
spłaty zadłużenia z tytułu urynkowionych kredy-
tów mieszkaniowych, ciążącego na zajmowanych
przez nich lokalach spółdzielczych, to jednak po po-
nad 17 latach stosowania pomocy państwa w spłacie
tych kredytów można ocenić, iż efekty tej pomocy
okazały się generalnie pozytywne, a dla zdecydowa-
nej większości spółdzielców, którzy jeszcze zasiedla-
ją zadłużone mieszkania, zbliża się termin ostatecz-
nego zakończenia spłaty tego zadłużenia
Jak wynika z danych PKO BP SA, na koniec
2007 r. pozostało 112 254 mieszkań obciążonych za-
dłużeniem i liczba ta sukcesywnie maleje, przede
wszystkim dzięki ustawowo określonym preferen-
cyjnym warunkom spłaty, tj. umorzeniu 70% odse-
tek przejściowo wykupionych lub/i wykupieniu 70%
odsetek skapitalizowanych naliczonych po dniu
30 czerwca 1993 r.
W ocenie ministerstwa większość z tych miesz-
kań, nawet jeśli są zadłużone w kwotach przekra-
czających ich wartość rynkową, zostanie całkowicie
oddłużona w ciężar budżetu państwa na koniec 2017 r.
na podstawie art. 10 a ustawy o pomocy państwa.
Dla spółdzielców będzie to oznaczało zakończenie
wieloletniej, ale jednak przed upływem terminów
wynikających z umów kredytowych, spłaty ww. kre-
dytów mieszkaniowych, natomiast dla budżetu pań-
stwa – sfinalizowanie stosowanej od 1990 r. pomocy
finansowej w spłacie tych kredytów.
Odnosząc się do pytania dotyczącego stanowiska
Ministerstwa Infrastruktury w zakresie podjęcia
przez ministerstwo działań mających na celu pomoc
wspomnianym spółdzielcom, uprzejmie informuję,
iż aktualnie trwają prace nad zmianą ww. ustawy
o pomocy państwa, które mają na celu m.in.:
— umożliwienie przeznaczenia premii gwaran-
cyjnych na spłatę zadłużenia z tytułu kredytów
mieszkaniowych tzw. starego portfela dla osób po-
siadających książeczki mieszkaniowe wystawione
do dnia 23 października 1990 r.,
— wydłużenie o 4 lata, tj. do końca 2012 r., ter-
minu całkowitej spłaty na preferencyjnych warun-
kach zadłużenia z tytułu kredytów mieszkaniowych
upływającego z końcem 2008 r.,
Komitet Rady Ministrów rekomendował w dniu
31 lipca br. powyższy projekt Radzie Ministrów.
Pragnę także poinformować Pana Marszałka, iż
z propozycją zmiany powyższej ustawy o pomocy
państwa wystąpiła grupa posłów na Sejm RP, propo-
zycją, której projekt zawarty jest w druku sejmo-
wym nr 462. W dniu 24 czerwca br. Komisja Infra-
struktury postanowiła przekazać ww. projekt do
dalszych prac w podkomisjach sejmowych. Aktual-
nie projekt będzie rozpatrzony przez Komisję Infra-
struktury.
Zmiany zawarte w ww. projekcie mają na celu
m.in.:
— skrócenie z 20 lat do 10 lat okresu systema-
tycznej i terminowej spłaty zadłużenia dokonywanej
od stycznia 1998 r. lub od każdego następującego po
tej dacie kwartału, nie później jednak niż od 1 stycz-
nia 2006 r., i umorzenia całości pozostałego po tym
okresie zadłużenia, co skutkowałoby całkowitym
oddłużeniem zdecydowanej większości zadłużonych
lokali spółdzielczych,
— ograniczenie nominalnej kwoty umorzenia
kredytu do wysokości 1,5-krotności minimalnego
wynagrodzenia za pracę.
Należy jednakże podkreślić, że skutki projekto-
wanej nowelizacji ustawy oszacowane zostały przez

rząd na około 2 mld zł, które musiałby ponieść bu-
dżet państwa już w 2008 r. Nie kwestionując okre-
ślonych społecznych korzyści, które wynikałyby
z przedmiotowej inicjatywy grupy posłów, informu-
ję, że aktualnie nie ma możliwości sfinansowania
z budżetu państwa zaproponowanych rozwiązań, co
zostało potwierdzone w stanowisku rządu wobec
projektu poselskiego.
Odnosząc się do pytania pana posła o stan prac
nad nowelizacją ustawy o spółdzielniach mieszka-
niowych, uprzejmie informuję, iż przepisy ustawy
z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszka-
niowych (Dz. U. Nr 119, poz. 116, z późn. zm.)
w brzmieniu nadanym ustawą nowelizującą z dnia
14 czerwca 2007 r. o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873) zostały zaskarżone
do Trybunału Konstytucyjnego przez rzecznika
praw obywatelskich oraz grupę posłów na Sejm RP
VI kadencji. Do chwili obecnej Trybunał nie wydał
orzeczeń w tych sprawach, jak również w kwestii py-
tań prawnych dotyczących tej ustawy skierowanych
przez Sąd Rejonowy w Łodzi.
Informuję ponadto, że na posiedzeniu w dniu
27 marca br. Komisja Infrastruktury pod przewod-
nictwem pana posła Zbigniewa Rynasiewicza doko-
nała oceny funkcjonowania ww. ustawy po zmia-
nach wprowadzonych ustawą nowelizującą.
Uczestnicząc z ramienia resortu infrastruktury
w posiedzeniu komisji omówiłem funkcjonowanie
ustawy, procesy które zostały uruchomione po wej-
ściu w życie nowelizacji, problemy podnoszone w ko-
respondencji kierowanej zarówno przez rzecznika
praw obywatelskich, jak też członków spółdzielni,
a w szczególności przebieg realizacji wniosków o prze-
kształcenie spółdzielczych praw do lokali w prawo
odrębnej własności tych lokali. Zwróciłem uwagę, że
przede wszystkim kwestionowane są przepisy, które
m.in.: nakazują spółdzielni mieszkaniowej prowa-
dzenie odrębnej dla każdej nieruchomości ewidencji
kosztów i rozliczania przychodów, nakładają na
spółdzielnie obowiązek udostępniania na stronach
internetowych pełnej treści wszystkich dokumen-
tów spółdzielczych, zabraniają pracownikom spół-
dzielni wchodzenia do rad nadzorczych, godzą w de-
mokrację spółdzielczą poprzez sposób, w jaki regulu-
ją zasady obradowania i podejmowania uchwał przez
walne zgromadzenie.
Informuję również, że zadeklarowałem przystą-
pienie do prac nad nowelizacją ustawy natychmiast
po ogłoszeniu przez Trybunał Konstytucyjny orze-
czeń w sprawie złożonych wniosków. Z kolei prze-
wodniczący Komisji zapowiedział włączenie się po-
słów w proces rozwiązywania zaprezentowanych
problemów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
947
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie wysokości składek
na ubezpieczenie społeczne rolników (4138)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 11 lipca 2008 r., znak:
SPS-023-4138/08, dotyczące interpelacji posła Zbi-
gniewa Matuszczaka w sprawie wysokości składek
na ubezpieczenie społeczne rolników, uprzejmie in-
formuję, że obecnie trwają uzgodnienia społeczne
i międzyresortowe opracowanego w Ministerstwie
Rolnictwa i Rozwoju Wsi projektu ustawy o zmianie
ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników. Na
początku sierpnia upłynie termin na zajęcie stano-
wisk w ramach uzgodnień, po czym nastąpią dalsze
czynności wynikające z procedury legislacyjnej.
Mam nadzieję, że przedmiotowy projekt jeszcze
w sierpniu br. trafi pod obrady Rady Ministrów.
Uprzejmie wyjaśniam, że zasadniczym celem
projektowanej zmiany ustawy o ubezpieczeniu spo-
łecznym rolników jest zwiększenie udziału niektó-
rych ubezpieczonych w finansowaniu wydatków na
świadczenia emerytalno-rentowe. Dlatego proponu-
je się obciążyć zwiększoną składką na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe rolników prowadzących dzia-
łalność rolniczą na dużą skalę, tj. prowadzących go-
spodarstwa rolne, których obszar użytków rolnych
przekracza 50 ha przeliczeniowych. Podwyższona
składka nie będzie miała wpływu na wysokość przy-
szłych świadczeń emerytalno-rentowych rolniczych.
W projektowanej ustawie proponuje się, aby
składka miesięczna (podstawowa) za każdego ubez-
pieczonego na ubezpieczenie emerytalno-rentowe
wynosiła 10% kwoty najniższej emerytury, czyli no-
minalnie w takiej wysokości, jak w obecnym stanie
prawnym, który określa tę stawkę w okresie kwar-
talnym. Do czasu zmiany wysokości najniższej eme-
rytury (waloryzacji) składka podstawowa wynosić
będzie 63,63 zł miesięcznie, ponieważ od dnia 1 mar-
ca 2008 r. najniższa emerytura wynosi 636,29 zł.
W przypadku rolników prowadzących gospodar-
stwa rolne o obszarze powyżej 50 ha przeliczenio-
wych użytków rolnych składka będzie zwiększona
dodatkowo o:
— 12% kwoty najniższej emerytury w przypadku
gospodarstw o obszarze 50–100 ha przeliczeniowych
użytków rolnych, tj. o 76,40 zł;
— 24% kwoty najniższej emerytury w przypadku
gospodarstw o obszarze 100–150 ha przeliczenio-
wych użytków rolnych, tj. o 152,70 zł;
— 36% kwoty najniższej emerytury w przypadku
gospodarstw o obszarze 150–300 ha przeliczenio-
wych użytków rolnych, tj. o 229,10 zł;
948
— 48% kwoty najniższej emerytury w przypadku
gospodarstw o obszarze powyżej 300 ha przelicze-
niowych użytków rolnych, tj. o 305,40 zł.
Dla osób prowadzących podwójną działalność
– rolniczą i pozarolniczą – miesięczna składka podsta-
wowa wynosiłaby, tak jak dotychczas, dwukrotność
składki, a więc 20% kwoty najniższej emerytury.
Za domowników, czyli osoby bliskie rolnikowi,
pracujące w jego gospodarstwie, bez względu na
wielkość gospodarstwa, składka będzie opłacana
w podstawowej wysokości.
Szacuje się, na podstawie danych Kasy Rolnicze-
go Ubezpieczenia Społecznego, że liczba ubezpieczo-
nych (rolników i ich małżonków), którzy objęci zo-
staną podwyższoną składką na ubezpieczenie eme-
rytalno-rentowe w 2009 r., nie przekroczy 15,5 tys.,
czyli obejmie ok. 1% ubezpieczonych.
W projektowanej regulacji proponuje się także
umożliwić pozostanie w ubezpieczeniu społecznym
rolników na wniosek (tj. dobrowolnie) rolnikom
w okresie podjęcia przez nich krótkotrwałej pracy
poza rolnictwem (nie dłużej niż na 6 miesięcy). Roz-
wiązanie to jest odpowiedzią na liczne postulaty or-
ganizacji społeczno-zawodowych rolników i dotyczyć
będzie w szczególności tych producentów rolnych,
którzy podejmują dodatkowo krótkotrwałe zatrud-
nienie na umowę o pracę lub umowę zlecenie, np. rol-
ników znajdujących zatrudnienie jako kierowcy
gimbusów, w straży pożarnej, straży ochrony przy-
rody, a także sołtysów, którzy wykonują zadania zle-
cone przez administrację samorządową.
Proponuje się również dwukrotnie podwyższyć
kwotę należnego podatku dochodowego za poprzed-
ni rok podatkowy od przychodów z pozarolniczej
działalności gospodarczej, zwaną roczną kwotą gra-
niczną, której przekroczenie przez osoby prowadzą-
ce dodatkowo pozarolniczą działalność gospodarczą
powoduje wyłączenie ich z podlegania ubezpieczeniu
społecznemu rolników. Jest to zgodne z postulatami
rolników i jednocześnie wychodzi naprzeciw przyję-
tym znaczenie wcześniej kierunkom polityki rolnej,
mającym na celu zróżnicowanie działalności rolni-
czej. Obecnie roczna kwota graniczna wynosi 2755 zł.
W wyniku podwyższenia ta kwota będzie wynosić za
2008 r. 5510 zł i będzie ona, tak jak obecnie, podle-
gać corocznej waloryzacji wskaźnikiem cen towarów
i usług konsumpcyjnych ogółem, określonym w usta-
wie budżetowej.
Zgodnie z projektem ustawy proponuje się, aby
nowe rozwiązania zawarte w projektowanej noweli-
zacji ustawy o ubezpieczeniu społecznym rolników
weszły w życie z dniem 1 stycznia 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Urbaniaka
oraz grupy posłów
w sprawie obowiązku przedłożenia
zaświadczenia VAT 25 w wydziałach
komunikacji w celu dokonania rejestracji
samochodu sprowadzonego z państw
członkowskich Unii Europejskiej (4139)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-4139/08 z dnia 11 lipca 2008 r.
przesyłające interpelację pana posła Jarosława
Urbaniaka oraz grupy posłów w sprawie obowiązku
przedkładania zaświadczenia VAT-25 w wydziałach
komunikacji w celu dokonania rejestracji samocho-
du sprowadzonego z państw członkowskich Unii Eu-
ropejskiej, uprzejmie informuję, że w powyższej
sprawie zasadnicze znaczenie mają stosowane we
właściwych ustawach definicje. Ustawa Prawo o ru-
chu drogowym posługuje się pojęciem „pojazd”,
o którym jest mowa w art. 72 ust. 1 pkt 8 tej ustawy.
Natomiast pojęciem „nowy środek transportu” po-
sługuje się wyłącznie ustawa o podatku od towarów
i usług. Różne definicje w poszczególnych ustawach
powodują rozbieżności interpretacyjne organów re-
jestrujących pojazdy, co do wymogu przedkładania
zaświadczeń VAT-25.
Odnosząc się do kwestii przepisów rozporządze-
nia ministra infrastruktury w sprawie rejestracji
i oznaczania pojazdów, wyjaśniam, że w związku
z trudnościami organów rejestrujących co do jedno-
litego sposobu egzekwowania przedkładania za-
świadczenia VAT-25 do rejestracji minister zmienił
przepisy tego rozporządzenia rozporządzeniem z dnia
20 kwietnia 2006 r. zmieniającym rozporządzenie
w sprawie rejestracji i oznaczania pojazdów, uszcze-
góławiając, iż omawiany wymóg stosuje się do pojaz-
du sprowadzonego z terytorium państwa członkow-
skiego, jeżeli pojazd jest wykazany w załączniku
nr 1 do ustawy z dnia 11marca 2004 r. o podatku od
towarów i usług.
Należy tu wskazać, że przepisy regulujące tryb
uzyskiwania zaświadczenia VAT-25 zawarte są
w ustawie o podatku do towarów i usług, a więc
należą do właściwości ministra finansów, dlatego
też przekazuję jego bezpośrednie wyjaśnienia w tej
sprawie:
Zgodnie z przepisem art. 105 ust. 1 ww. ustawy
naczelnicy urzędów skarbowych dla celów związa-
nych z rejestracją środków transportu są obowiąza-
ni do wydawania zaświadczeń potwierdzających
uiszczenie przez podatnika podatku od towarów
i usług, w przypadkach o których mowa w art. 103
ust. 3 i 4 lub potwierdzających brak obowiązku uisz-
czania tego podatku z tytułu przywozu nabywanych

z terytorium państwa członkowskiego innego niż te-
rytorium kraju pojazdów, które mają być dopuszczo-
ne do ruchu na terytorium kraju.
Należy podkreślić, iż przepisy dotyczące wyda-
wania ww. zaświadczeń winny uwzględniać zapisy
art. 103 ust. 3 i 4 ww. ustawy dotyczące zapłaty po-
datku, w których to przepisach dokonano rozróżnie-
nia środków transportu na nowe środki transportu
oraz inne środki transportu, przy czym za inne środ-
ki transportu winny być uznane pojazdy tożsame
z nowymi środkami transportu (w przypadku pojaz-
dów lądowych są to pojazdy wymienione w poz. 1–4,
9–10, 15–20 załącznika nr 1 do ustawy, napędzane
silnikiem o pojemności skokowej większej niż 48 cen-
tymetrów sześciennych lub o mocy większej niż 7,2
kilogramów), niespełniające warunków niezbędne-
go do uznania za nowy środek transportu, tj. pojaz-
dy o przebiegu powyżej 6000 km oraz dla których od
chwili dopuszczenia takiego środka do użytku upły-
nęło 6 miesięcy. W tym miejscu należy podkreślić, iż
inny reżim podatkowy znajduje zastosowanie do
przywozu na terytorium Polski m.in. pojazdów lądo-
wych nabywanych z innego niż Polska państwa
członkowskiego, spełniających kryterium uznania
ich za nowe środki transportu, czyli czynności uzna-
wanej za wewnątrzwspólnotowe nabycie nowych
środków transportu, inny zaś w odniesieniu do po-
jazdów niespełniających tego kryterium.
W przypadku wewnątrzwspólnotowego nabycia
nowych środków transportu, zgodnie z przepisami
dyrektywy z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej
(2006/112/WE ze zm.), podatek należny powinien
być w każdym przypadku płacony w państwie człon-
kowskim przeznaczenia tego środka transportu bez
względu na status podatkowy nabywcy, natomiast
czynności polegające na przywozie przez osobę fi-
zyczną niebędącą podatnikiem VAT z terytorium in-
nego państwa członkowskiego Unii Europejskiej po-
jazdu, który nie spełnia kryterium uznania go za
nowy środek transportu nie podlega co do zasady
opodatkowaniu podatkiem VAT w państwie prze-
znaczenia.
W celu realizacji nałożonego przez ww. dyrekty-
wę obowiązku opodatkowania wewnątrzwspólnoto-
wego nabycia nowych środków transportu na tery-
torium państwa członkowskiego jego przeznaczenia
(w tym przypadku w Polsce) konieczne jest, aby
przed dokonaniem rejestracji pojazdu została doko-
nana przez właściwego naczelnika urzędu skarbo-
wego weryfikacja, czy dany pojazd spełnia kryte-
rium uznania go za nowy środek transportu i w związ-
ku z tym, czy jego przywóz podlega opodatkowaniu
na terytorium kraju, czy też tego kryterium nie
spełnia, i związku z tym przewóz taki nie podlega
obowiązkowi zapłaty podatku. Dopiero ta weryfika-
cja pozwala ocenić, czy sprowadzony środek trans-
portu jest nowym środkiem transportu w rozumie-
niu przepisów o podatku od towarów i usług, czy też
jest innym środkiem transportu (nazwanym w in-
949
terpelacji „samochodem używanym”). Wynik tej we-
ryfikacji jest zawarty w stosownym zaświadczeniu
(VAT-25). Brak obowiązku dokonania takiej weryfi-
kacji mógłby spowodować, iż w pewnych przypad-
kach nowe środki transportu nie byłyby opodatko-
wane na terytorium kraju przeznaczenia i tym sa-
mym prowadziłoby to do naruszenia przez Polskę
przepisów ww. dyrektywy.
Należy mieć na uwadze, że na podstawie art. 1
ust. 1 pkt 1 lit. b ustawy z dnia 16 listopada 2006 r.
o opłacie skarbowej (Dz. U. Nr 225, poz. 1635, ze
zm.) opłacie skarbowej podlega wydanie zaświadcze-
nia na wniosek. W przypadku zaświadczenia po-
twierdzającego brak obowiązku uiszczenia podatku
od towarów i usług z tytułu przywozu nabytego na
terytorium państwa członkowskiego Unii Europej-
skiej innym niż terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej pojazdu, który ma być dopuszczony do ruchu
na terytorium RP, opłata skarbowa wynosi 160 zł,
zgodnie z załącznikiem do ww. ustawy „Szczegóło-
wy wykaz przedmiotów opłaty skarbowej, stawki
oraz zwolnienia”, część II: Wydanie zaświadczenia,
pkt 11.
Jednocześnie należy wskazać, iż opłata skarbo-
wa jest daniną o charakterze publicznoprawnym,
stanowiącą częściową lub całkowitą odpłatność za
czynności dokonywane przez organy administracji
publicznej. W przypadku wydania zaświadczenia
jest to opłata za czynności, które musi wykonać or-
gan administracji, by przygotować i wydać zaświad-
czenie o określonej treści. W przedmiotowej sprawie
przy wydawaniu przez organ podatkowy ww. za-
świadczenia potwierdzającego brak obowiązku uisz-
czenia podatku od towarów i usług zachodzi ko-
nieczność m.in. dokonania przez ten organ spraw-
dzenia dokumentów pojazdu, umowy lub faktury
nabycia oraz innych dokumentów związanych z na-
byciem pojazdu, które są podstawą do wydania za-
świadczenia. Należy jeszcze raz podkreślić, iż takie
działanie administracji jest niezbędne do zapewnie-
nia prawidłowego poboru podatku od nowych środ-
ków transportu oraz dla zapobieżenia oszustwom.
Odnosząc się natomiast do wyroku Wojewódz-
kiego Sądu Administracyjnego w Łodzi, sygn.
I SA/Łd 164/08, należy wyjaśnić, iż zapadł on
w indywidualnej sprawie i jego treść nie może być
odnoszona do całego systemu wydawania zaświad-
czeń na druku VAT-25 oraz do związanej z tym
konieczności uiszczania w określonych przypad-
kach opłaty skarbowej.
Mając na uwadze jednolite stosowanie powyż-
szych przepisów Ministerstwo Infrastruktury prze-
kazało do wiadomości wszystkim organom rejestru-
jącym pojazdy wyjaśnienia ministra finansów doty-
czące tej kwestii. Zgodnie z przepisami ustawy Pra-
wo o ruchu drogowym organem właściwym do reje-
stracji pojazdów jest starosta właściwy ze względu
na miejsce zamieszkania (siedzibę) wnioskującego.
Rejestracja pojazdu jest zadaniem własnym staro-
sty, które wykonuje w oparciu o obowiązujące prze-
950
pisy prawa, wydając decyzję administracyjną. W trak-
cie postępowania administracyjnego prowadzonego
przed organem administracji samorządowej w związ-
ku z rejestracją pojazdu właściciel może występować
z środkiem odwoławczym do organu wyższego stop-
nia, to jest do właściwego terenowo samorządowego
kolegium odwoławczego zgodnie z Kodeksem postę-
powania administracyjnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Urbaniaka
oraz grupy posłów
w sprawie rejestracji samochodów
o masie całkowitej powyżej 3,5 t (4140)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo, SPS-023-4140/08, przesyłające interpelację
pana posła Jarosława Urbaniaka oraz grupy posłów
w sprawie rejestracji samochodów o masie całkowi-
tej powyżej 3,5 t, uprzejmie informuję, że zgodnie
z art. 73 ust. 1 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Pra-
wo o ruchu drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108,
poz. 908, z późn. zm.) rejestracji pojazdu dokonuje
na wniosek właściciela starosta właściwy ze wzglę-
du na miejsce jego zamieszkania (siedzibę), wydając
dowód rejestracyjny. Starosta dokonuje rejestracji
na podstawie dokumentów określonych w art. 72
ust. 1 ww. ustawy, w oparciu o które zamieszcza
w dowodzie rejestracyjnym dane i informacje o po-
jeździe, w tym m.in. dopuszczalną masę całkowitą
pojazdu. Dokumenty przedstawiane do rejestracji
pojazdu organ rejestrujący weryfikuje w oparciu
o dane źródłowe, zawarte w katalogu marek i typów
pojazdów homologowanych oraz dopuszczonych do
ruchu na terytorium RP.
Przepisy regulujące procedury rejestracji pojaz-
dów jednoznacznie określają dokumenty stanowiące
podstawę do wpisania danych technicznych pojazdu
i nie zawierają zapisów, który uprawniałyby organy
właściwe w sprawach rejestracji pojazdów do uzna-
niowego zamieszczania danych w wydawanych do-
wodach rejestracyjnych.
Uprzejmie informuję, że rejestracja pojazdów jest
zadaniem własnym starosty, które wykonuje w opar-
ciu o obowiązujące przepisy prawa, wydając decyzje
administracyjne w imieniu własnym i na własną od-
powiedzialność. Natomiast organem właściwym do
rozpatrzenia wnoszonych przez interesantów skarg
na nieprawidłowe działanie starosty powiatowego
jest rada powiatu, stosownie do art. 229 pkt 4 ko-
deksu postępowania administracyjnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie leczenia endometriozy
ze środków NFZ (4141)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Witolda Pahla, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie z dnia
11 lipca 2008 r. (SPS-023-4141/08), w sprawie lecze-
nia endometriozy ze środków NFZ, uprzejmie proszę
o przyjęcie poniższych informacji.
Podstawy prawne związane z refundacją produk-
tów leczniczych oraz zasady tworzenia wykazów le-
ków refundowanych i wyrobów medycznych zostały
określone w przepisach ustawy z dnia 27 sierpnia
2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.), w ustawie z dnia 5 lipca 2001 r.
o cenach (Dz. U. Nr 97, poz. 1050, z późn. zm.) oraz
w aktach wykonawczych. Zgodnie z treścią art. 14
ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej finanso-
wanych ze środków publicznych, świadczenia opieki
zdrowotnej są finansowane ze środków będących
w dyspozycji Narodowego Funduszu Zdrowia. W myśl
art. 15 wymienionej ustawy, ubezpieczeni mają pra-
wo do świadczeń zdrowotnych mających na celu za-
chowanie zdrowia, zapobieganie chorobom i urazom,
wczesne wykrywanie chorób, leczenie oraz zapobie-
ganie niepełnosprawności. Zakres ten wypełniają
świadczenia kontraktowane przez Narodowy Fun-
dusz Zdrowia. Pacjentki w ramach ubezpieczenia
zdrowotnego mogą korzystać ze świadczeń lecznic-
twa stacjonarnego, jak i ambulatoryjnej opieki spe-
cjalistycznej, z przynależnym pakietem diagnostycz-
nym. Jednym ze świadczeń, jest w świetle przepisów
wymienionej ustawy, prawo do otrzymywania przez
ubezpieczonych produktów leczniczych objętych do-
płatami ze środków publicznych.
W przypadku leków objętych wykazami leków re-
fundowanych, ustalonych przez ministra zdrowia
w drodze rozporządzeń na podstawie przepisów wy-
mienionej ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych, o ile leki
te mają zastosowanie w leczeniu zaburzeń miesiącz-

kowania i endometriozy, są refundowane w wysoko-
ści określonej w tych wykazach.
Leczenie czynnościowych zaburzeń miesiączko-
wania i bolesnego miesiączkowania oraz leczenie en-
dometriozy metodami zachowawczymi prowadzone
jest za pomocą terapii hormonalnej. W wykazach le-
ków refundowanych znajdują się następujące refun-
dowane preparaty hormonalne: progestageny – z tej
grupy w wykazie leków uzupełniających wymienio-
ny jest lek p.n. orgametril – refundowany w 70%;
medroxyprogesteronum – refundowane są następu-
jące preparaty: provera, depo-provera, gestomikron
– refundowane w 50%; hormonalne środki antykon-
cepcyjne – rigevidon i stediril, refundowane w 70%
i microgynon w 50%; syntetyczna pochodna testo-
steronu p.n. danazol – preparat znajduje się w wyka-
zie leków podstawowych do przepisywania z odpłat-
nością ryczałtową. W opinii specjalistów aktualne
potrzeby leczenia zachowawczego w tym zakresie
zostały zabezpieczone dostępnymi lekami, które
mogą być stosowane samodzielnie lub w zestawie.
Odnosząc się do kwestii zmiany wykazów leków
refundowanych i wpisania nowych leków stosowa-
nych w leczeniu czynnościowych zaburzeń miesiącz-
kowania oraz w leczeniu endometriozy, uprzejmie
informuję, że umieszczenie produktu leczniczego,
który uzyskał pozwolenie na dopuszczenie do obrotu
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, w wykazie
leków refundowanych wymaga wypełnienia proce-
dury wynikającej z przepisów, w tym art. 39 wymie-
nionej ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych. Zgodnie z jej
zapisami, podmiot odpowiedzialny, przedstawiciel
podmiotu odpowiedzialnego oraz importer równole-
gły, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 roku Prawo farmaceutyczne (tekst jedno-
lity Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271, z późn. zm.), są
uprawnieni do złożenia wniosku do ministra zdro-
wia o umieszczenie swoich produktów w wykazach
leków podstawowych i uzupełniających, a także
w wykazie leków i wyrobów medycznych, które ze
względu na choroby określone w wykazie są przepi-
sywane bezpłatnie, za opłatą ryczałtową lub za czę-
ściową odpłatnością, określanych w drodze rozpo-
rządzeń ministra zdrowia.
Złożone wnioski rozpatruje międzyresortowy Ze-
spół do Spraw Gospodarki Lekami, który jest orga-
nem powołanym na mocy art. 7 wymienionej ustawy
o cenach, w szczególności do przygotowania i przed-
stawienia ministrowi zdrowia stanowisk w zakresie
ustalania wykazów leków refundowanych oraz cen
urzędowych produktów leczniczych, z uwzględnie-
niem kryteriów określonych w tej ustawie, a w przy-
padku leków innowacyjnych Rada Konsultacyjna
Agencji Oceny Technologii Medycznych. Stanowisko
wypracowane przez ekspertów stanowi rekomenda-
cję do umieszczenia produktu leczniczego w wykazie
leków refundowanych.
Do ministra zdrowia nie wpłynęły wnioski pod-
miotów odpowiedzialnych o umieszczenie w wyka-
951
zach leków refundowanych nowych leków innowa-
cyjnych stosowanych w leczeniu czynnościowych
zaburzeń miesiączkowania i bolesnego miesiączko-
wania oraz endometriozy. Kompletne wnioski złożo-
ne przez przedsiębiorcę o wpisanie produktu leczni-
czego lub wyrobu medycznego do wykazów leków
refundowanych rozpatrywane są w ciągu 90 dni od
dnia ich złożenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie „Programu usuwania azbestu
oraz wyrobów zawierających azbest
stosowanych na terytorium Polski” (4142)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
11 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4142/08, interpela-
cję pana posła Witolda Pahla w sprawie realizacji
„Programu usuwania azbestu i wyrobów zawierają-
cych azbest, stosowanych na terytorium Polski”,
uprzejmie przedkładam informację o działaniach
podejmowanych przez Ministerstwo Gospodarki
w celu zintensyfikowania działań związanych z bez-
piecznym usuwaniem azbestu i wyrobów zawierają-
cych azbest.
W latach 2003–2007 podjęto wiele działań, w tym
także informacyjno-popularyzacyjnych, zmierzających
do realizacji celów programu. Szczegółowe omówienie
stopnia realizacji programu znajduje się w załączo-
nym do niniejszej odpowiedzi, przygotowanym przez
Ministerstwo Gospodarki i przyjętym przez Radę
Ministrów w dniu 4 marca 2008 r. raporcie z realiza-
cji w latach 2003–2007 „Programu usuwania azbe-
stu i wyrobów zawierających azbest, stosowanych
na terytorium Polski”.
Ministerstwo Gospodarki, uznając za konieczne
uaktualnienie dotychczas realizowanego programu,
przygotowało projekt „Programu oczyszczania kra-
ju z azbestu na lata 2008–2032”, jako załącznika do
uchwały Rady Ministrów w sprawie ustanowienia
programu wieloletniego pod taką nazwą. Przyjęcie
nowego programu wieloletniego pn. „Program oczysz-
czania kraju z azbestu na lata 2008–2032” ma
przede wszystkim przyśpieszyć tempo usuwania wy-
robów zawierających azbest z terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej, co pozwala oczekiwać, że termin
2032 r. przewidziany na całkowite bezpieczne wyeli-
minowanie z użytkowania wyrobów zawierających
azbest zostanie dotrzymany.
952
W dokumentach tych zaproponowano m.in. stwo-
rzenie systemowego wsparcia finansowego dla pod-
miotów zobowiązanych prawnie do podejmowania
działań na rzecz bezpiecznego eliminowania z użyt-
kowania wyrobów zawierających azbest, przygoto-
wanie niezbędnych zmian legislacyjnych w obszarze pro-
blematyki azbestowej oraz powierzenie funkcji koor-
dynacyjnych instytucji posiadającej wiedzę i do-
świadczenie, pozwalające pełnić rolę aktywnego
i skutecznego koordynatora. Procedura legislacyjna
powyższych dokumentów znajduje się obecnie na etapie
uzgodnień międzyresortowych.
Odnosząc się do poruszonej w interpelacji kwe-
stii wsparcia finansowego procesu usuwania azbe-
stu, chciałbym poinformować, że w „Programie usu-
wania azbestu i wyrobów zawierających azbest, sto-
sowanych na terytorium Polski” przyjęto unijną za-
sadę „zanieczyszczający płaci”, dlatego wydatki
związane z usuwaniem wyrobów zawierających
azbest powinny być pokrywane przede wszystkim
przez właścicieli nieruchomości. Dolegliwość finan-
sowania przez właścicieli obiektów usuwania z nich
wyrobów zawierających azbest występuje także
w innych krajach UE, jednakże w naszych realiach
jest szczególnie uciążliwa. Wspieranie właścicieli
obiektów, którzy usuwają wyroby azbestowe, pozo-
staje w kompetencjach jednostek samorządu teryto-
rialnego, które mają możliwości pozyskiwania środ-
ków finansowych z krajowych funduszy ochrony
środowiska oraz w ramach programów unijnych.
Jednostki samorządu terytorialnego – gminy, związ-
ki gmin, powiaty, związki powiatów i województwa
– mogą starać się o środki finansowe m.in. z woje-
wódzkich funduszy ochrony środowiska i gospodar-
ki wodnej, Narodowego Funduszu Ochrony Środo-
wiska i Gospodarki Wodnej oraz Banku Ochrony
Środowiska SA. Każdy z funduszy ochrony środowi-
ska i gospodarki wodnej może ustalić swoje odrębne
zasady udzielania wsparcia finansowego, jednakże
wszystkie dążą do oczyszczenia kraju z azbestu.
Środki mogą być przeznaczane na usuwanie i uniesz-
kodliwianie wyrobów zawierających azbest pocho-
dzących z obiektów użyteczności publicznej, a także
z nieruchomości prywatnych. Istnieją także możli-
wości pozyskania środków finansowych z funduszy
Unii Europejskiej, m.in. w ramach regionalnych
programów operacyjnych czy Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013.
Przedstawiając powyższe informacje, chciałbym
Panu Posłowi podziękować za zainteresowanie re-
alizacją programu oczyszczania Polski z azbestu
i wyrazić przekonanie, że mogę liczyć na wsparcie
przez Pana Posła działań podejmowanych przez Mi-
nisterstwo Gospodarki dla ostatecznego rozwiąza-
nia tego problemu.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie pełnego otwarcia archiwów
Instytutu Pamięci Narodowej (4143)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 11 lipca 2008 r., nr SPS-023-4143/08,
dotyczące interpelacji posła Zbigniewa Konwińskie-
go w sprawie pełnego otwarcia archiwów Instytutu
Pamięci Narodowej uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące stanowisko.
Odnosząc się do treści interpelacji pana posła
Zbigniewa Konwińskiego, należy przede wszystkim
nawiązać do obowiązującego w Polsce modelu lu-
stracji.
Instytucja lustracji została uregulowana ustawą
z dnia 18 października 2006 r. o ujawnianiu informa-
cji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa
z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumentów (Dz. U.
z 2007 r. Nr 63, poz. 425, z późn. zm.) – zwaną dalej
ustawą lustracyjną. Ustawa lustracyjna określa zasa-
dy i tryb ujawniania informacji o dokumentach orga-
nów bezpieczeństwa państwa oraz treści tych doku-
mentów, znajdujących się w archiwum Instytutu Pa-
mięci Narodowej – Komisji Ścigania Zbrodni przeciw-
ko Narodowi Polskiemu, zwanego dalej Instytutem
Pamięci Narodowej, tryb składania oraz oceny zgod-
ności z prawdą oświadczeń dotyczących pracy lub
służby w organach bezpieczeństwa państwa lub
współpracy z tymi organami w okresie od dnia 22 lip-
ca 1944 r. do dnia 31 lipca 1990 r.
Kwestia zakresu dostępu do zasobu archiwalne-
go zgromadzonego w Instytucie Pamięci Narodowej
była szczególnie szeroko dyskutowana w trakcie
prac nad ustawą lustracyjną oraz ustawą z dnia
14 lutego 2007 r. o zmianie ustawy o ujawnianiu in-
formacji o dokumentach organów bezpieczeństwa
państwa z lat 1944–1990 oraz treści tych dokumen-
tów i ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej – Ko-
misji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskie-
mu (Dz. U. Nr 83, poz. 561). Podczas prac legislacyj-
nych ścierały się dwie koncepcje – szerokiego otwar-
cia archiwów i umiarkowanej dostępności zasobu
archiwalnego. Ukształtowany stan prawny stanowi
swoisty kompromis, który generalnie można okre-
ślić jako racjonalny dostęp do zasobu archiwalnego.
Należy podkreślić, że w obecnym stanie praw-
nym każdy obywatel ma prawo do zapoznania się
z dokumentami dotyczącymi jego osoby bądź osób
mu najbliższych. Ponadto każdy ma prawo otrzymać
do wglądu dokumenty osobowe pracowników i funk-
cjonariuszy organów bezpieczeństwa państwa ko-
munistycznego. Każdy także może się zapoznać
z dokumentami wytworzonymi lub zgromadzonymi
przez komunistyczny aparat bezpieczeństwa doty-

czącymi osób publicznych. Dodatkowo każdy ma
prawo zapoznać się z aktami zakończonych prawo-
mocnym orzeczeniem sądu postępowań lustracyj-
nych. Wreszcie – co wymaga szczególnego podkre-
ślenia – realizowane jest konstytucyjne prawo swo-
body badań naukowych w oparciu o zasób archiwal-
ny. Archiwa Instytutu Pamięci Narodowej są rów-
nież dostępne dla dziennikarzy. To właśnie głównie
za pośrednictwem naukowców i dziennikarzy – co
do zasady osób mających właściwe kwalifikacje – re-
alizowany jest dostęp do archiwów dla ogółu społe-
czeństwa.
Ograniczone funkcje lustracyjne pełni też In-
stytut Pamięci Narodowej. Zostały one określone
w art. 52a–52g ustawy z dnia 18 grudnia 1998 r.
o Instytucie Pamięci Narodowej – Komisji Ścigania
Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (Dz. U.
Nr 25, poz. 162) – zwanej dalej ustawą o IPN.
Należy podkreślić, iż w zasadniczej części lustra-
cja urzeczywistnia się poprzez składanie oświadczeń
lustracyjnych przez określone grupy osób, w trybie
i na zasadach określonych w ustawie lustracyjnej.
Niezależne od „zasadniczej lustracji” w ustawie
o IPN określono elementy procedury lustracyjnej
w postaci publikacji tzw. katalogów, które obejmują
nie tylko dane osobowe pracowników, funkcjonariu-
szy i żołnierzy organów bezpieczeństwa państwa, ze
wskazaniem stopnia służbowego zajmowanych sta-
nowisk, oraz organów bezpieczeństwa państwa,
w których pełnili służbę lub pracowali, oraz dane
osobowe osób, które zajmowały kierownicze stano-
wiska w byłej Polskiej Partii Robotniczej i byłej Pol-
skiej Zjednoczonej Partii Robotniczej oraz Zjedno-
czonym Stronnictwie Ludowym i Stronnictwie De-
mokratycznym, a także były członkami Rady Mini-
strów państwa komunistycznego do dnia 23 sierpnia
1989 r. lub były w tym okresie kierownikami cen-
tralnych organów administracji państwowej, ale
również dane osobowe osób (za zgodą tych osób), wo-
bec których zachowały się dokumenty świadczące
o tym, że organy bezpieczeństwa państwa zbierały
o nich informacje na podstawie celowo gromadzo-
nych danych, w tym w sposób tajny, a wobec osób
tych nie stwierdzono istnienia dokumentów świad-
czących, że byli pracownikami, funkcjonariuszami,
żołnierzami organów bezpieczeństwa państwa lub
współpracowali z organami bezpieczeństwa pań-
stwa (art. 52a pkt 6–8 ustawy o IPN).
Obowiązek przygotowania i publikowania tych
katalogów został nałożony na Instytut Pamięci Na-
rodowej.
W odrębnych katalogach publikacją objęto różne-
go rodzaju dane dotyczące osób pracujących i służą-
cych w organach bezpieczeństwa państwa oraz osób
pełniących funkcje we władzach PRL, a także,
w ograniczonym zakresie osób, wobec których za-
chowały się dokumenty świadczące o tym, że organy
te zbierały o nich informacje na podstawie celowo
gromadzonych danych, w tym w sposób tajny (po-
krzywdzonych).
953
Postulowane w interpelacji wprowadzenie pełnej
jawności archiwów IPN wymagałoby zatem noweli-
zacji ustawy o IPN, nie zaś ustawy lustracyjnej.
W tym miejscu należy podkreślić, że pełna jaw-
ność archiwów IPN także prowadzi do lustracji, tyle
że powszechnej. Trzeba zatem wskazać, iż obowią-
zujący kształt lustracji został nadany ustawą lustra-
cyjną, która w art. 39 zmieniła ustawę o IPN, wpro-
wadzając m.in. rozdział 5a, a także wyrokiem Try-
bunału Konstytucyjnego z dnia 11 maja 2007 r.
sygn. K 2/07 (OTK ZU nr 5/2007, poz. 48), w którym
trybunał stwierdził niezgodność z konstytucją sze-
regu przepisów ustawy lustracyjnej.
W wyroku tym Trybunał Konstytucyjny zrekon-
struował zasady i reguły, jakimi musi kierować się
ustawodawca, normując zagadnienia materialno-
prawne i proceduralne lustracji. Do najistotniejszych
należą:
1. Procedura lustracji co do zasady nie może bu-
dzić wątpliwości zarówno z punktu widzenia zgod-
ności z konstytucją, a zwłaszcza wyrażoną w art. 2
koncepcją demokratycznego państwa prawnego, jak
i z punktu widzenia standardów międzynarodo-
wych, o ile jest rozumiana jako prawem określony
mechanizm badania związków i zależności osób zaj-
mujących najwyższe stanowiska państwowe lub
ubiegających się o nie, albo zajmujących inne stano-
wiska publiczne, z którymi wiąże się szczególnie wy-
soki stopień odpowiedzialności, a równocześnie za-
ufania społecznego (zob. wyrok TK z 10 listopada
1998 r., sygn. K 39/97, OTK ZU nr 6/1998, poz. 99).
2. Środki demontażu dziedzictwa po byłych tota-
litarnych ustrojach komunistycznych dają się pogo-
dzić z ideą demokratycznego państwa prawa tylko
wtedy, gdy – pozostając w zgodzie z wymaganiami
państwa opartego na rządach prawa – będą skiero-
wane przeciwko niebezpieczeństwom grożącym pod-
stawowym prawom człowieka oraz procesowi demo-
kratyzacji.
3. Lustracja musi służyć sprawiedliwości. Likwi-
dując spuściznę po totalitarnych systemach komu-
nistycznych, demokratyczne państwo oparte na rzą-
dach prawa musi stosować środki formalnoprawne
takiego państwa. Nie może stosować żadnych in-
nych środków, ponieważ wówczas nie byłoby lepsze
od totalitarnego reżimu, który ma zostać całkowicie
zlikwidowany. Demokratyczne państwo oparte na
rządach prawa dysponuje wystarczającymi środka-
mi, aby zagwarantować, że sprawiedliwości stanie
się zadość, a winni zostaną ukarani. Nie może ono
jednak i nie powinno zaspokajać żądzy zemsty, za-
miast służyć sprawiedliwości. Musi natomiast re-
spektować takie prawa człowieka i podstawowe swo-
body, jak prawo do należytego procesu, prawo do
wysłuchania czy prawo do obrony oraz stosować je
także wobec tych osób, które same ich nie stosowały,
gdy były u władzy.
4. W zgodzie z zasadami funkcjonowania demo-
kratycznego państwa prawa pozostaje jedynie indy-
widualne, a nie kolektywne stosowanie ustaw lu-
954
stracyjnych, ponieważ winę – mającą charakter in-
dywidualny, a nie zbiorowy – należy udowodnić
w każdym indywidualnym przypadku. W konse-
kwencji należy też zagwarantować prawo do obrony,
domniemanie niewinności do czasu udowodnienia
winy oraz prawo odwołania się do sądu. Postępowa-
nie lustracyjne jest bowiem postępowaniem wobec
osób, które nie popełniły żadnych przestępstw pod-
legających ściganiu na drodze sądowej, ale piasto-
wały wysokie stanowiska w totalitarnych reżimach
komunistycznych i wspierały je. Celem regulacji
prawnej jest odsunięcie od sprawowania władzy
osób, co do których nie ma pewności, że będą spra-
wowały ją zgodnie z zasadami demokracji, ponieważ
nie wykazały się one zaangażowaniem na ich rzecz
ani wiarą w nie w przeszłości, a obecnie nie są zain-
teresowane ani nie mają motywacji, aby je sobie
przyswoić.
5. Lustracja powinna koncentrować się na zagro-
żeniach dla podstawowych praw człowieka i procesu
demokratyzacji, bo celem lustracji jest ochrona nowo
narodzonej demokracji. Celem lustracji nie jest na-
tomiast karanie osób, które są uznawane za winne,
ponieważ jest to zadanie oskarżycieli posługujących
się prawem karnym. Celem zastosowania środków
lustracyjnych nie może nigdy być zemsta i nie moż-
na zezwalać na nadużywanie prowadzonego na ich
podstawie procesu lustracji dla celów politycznych
lub społecznych.
6. Ustawa lustracyjna zgodna z zasadami funk-
cjonowania państwa opartego na rządach prawa
musi spełniać co najmniej następujące warunki:
a) lustracja może służyć jedynie wyeliminowaniu
lub znacznemu zmniejszeniu zagrożenia dla powsta-
nia trwałej i wolnej demokracji, jakie stwarza osoba
poddawana lustracji poprzez wykorzystywanie okre-
ślonego stanowiska w celu angażowania się w dzia-
łania naruszające prawa człowieka lub blokowania
procesu demokratyzacji;
b) lustracja nie może być wykorzystywana do wy-
mierzania kary ani jako forma zemsty czy zapłaty
za winy; karę można wymierzać jedynie za popełnio-
ne w przeszłości czyny przestępne na podstawie
ogólnie obowiązującego Kodeksu karnego oraz zgod-
nie ze wszystkimi procedurami i gwarancjami ści-
gania karnego;
c) lustracji nie można stosować do stanowisk
w organizacjach prywatnych ani półprywatnych,
ponieważ w takich organizacjach istnieje bardzo
ograniczona struktura stanowisk, które umożli-
wiają podważanie podstawowych praw człowieka
i procesu demokratycznego lub stwarzają dla nich
zagrożenie.
W świetle tych standardów postulowana w inter-
pelacji pełna jawność archiwów IPN, a w konse-
kwencji zbiorowa czy też kolektywna lustracja, wy-
daje się niedopuszczalna.
Niezależnie od powyższego należy także wska-
zać na następujące dodatkowe wątpliwości konsty-
tucyjne postulowanego otwarcia archiwów IPN.
Ocena konstytucyjności proponowanego zamie-
rzenia wymaga ustalenia w pierwszej kolejności,
jaki jest status i charakter zbiorów znajdujących się
w Instytucie Pamięci Narodowej. Ustawa o IPN
w art. 1 określa, że zbiory te obejmują dokumenty
organów bezpieczeństwa państwa wytworzone oraz
gromadzone od 22 lipca 1944 r. do dnia 31 grudnia
1990 r., a także organów bezpieczeństwa Trzeciej
Rzeszy Niemieckiej i Związku Socjalistycznych Re-
publik Radzieckich, dotyczące zbrodni, przestępstw
i represji wymienionych w tym przepisie. Z kolei
ustawa z dnia 14 lipca 1983 r. o narodowym zasobie
archiwalnym i archiwach (Dz. U. z 2002 r. Nr 171,
poz. 1396, z późn. zm.) – dalej ustawa o archiwach
– wyraźnie definiuje archiwum IPN, jako archiwum
wyodrębnione (art. 17 ust. 3, art. 19 ust. 2 ustawy
o archiwach), przechowujące materiały stanowiące
część państwowego zasobu archiwalnego (art. 2
ust. 2 pkt 1, art. 5 ust. 3 pkt 7 ustawy o archiwach).
Archiwum to, podległe wyłącznie prezesowi IPN,
zachowuje całkowitą odrębność organizacyjną i funk-
cjonalną w stosunku do naczelnego dyrektora Ar-
chiwów Państwowych, jako centralnego organu ad-
ministracji rządowej w sprawach państwowego za-
sobu archiwalnego (art. 18 ust. 1 oraz art. 21 ust. 4
pkt 4 ustawy o archiwach).
W archiwum IPN gromadzone są materiały ar-
chiwalne w postaci dokumentów, zbiorów danych,
rejestrów i kartotek wytworzonych i zgromadzonych
przez organy bezpieczeństwa państwa oraz inne or-
gany wymienione w art. 25 ust. 1 ustawy o IPN.
Ustawodawca zdecydował się na odrębne określenie
i uregulowanie zasad tworzenia zbioru podlegające-
go Instytutowi Pamięci Narodowej, wskazując w pre-
ambule ustawy cele mające na względzie:
„— zachowanie pamięci o ogromie ofiar, strat
i szkód poniesionych przez naród polski w latach
II wojny światowej i po jej zakończeniu;
— patriotyczne tradycje zmagań narodu polskie-
go z okupantami, nazizmem i komunizmem;
— czyny obywateli dokonywane na rzecz niepod-
ległego bytu państwa polskiego i w obronie wolności
oraz godności ludzkiej;
— obowiązek ścigania zbrodni przeciwko pokojo-
wi, ludzkości i zbrodni wojennych;
— a także powinność zadośćuczynienia przez na-
sze państwo wszystkim pokrzywdzonym przez pań-
stwo łamiące prawa człowieka, jako wyraz (…) prze-
konania, że żadne bezprawne działania państwa
przeciwko obywatelom nie mogą być chronione ta-
jemnicą, ani nie mogą ulec zapomnieniu (…)”.
Jest oczywiste, że realizacja wskazanych wyżej
celów powinna się odbywać z poszanowaniem praw
podmiotowych i gwarancji konstytucyjnych. Ustawa
o IPN nie może zatem naruszać praw osób, których
dane osobowe znajdują się w zasobach archiwalnych
IPN, jakie wynikają w szczególności z art. 30, 47
i art. 51 ust. 3 i 4 konstytucji.
Należy mieć na uwadze, że pełna jawność archi-
wów IPN łączyłaby się z koniecznością określenia

przez Instytut Pamięci Narodowej, przynajmniej
wstępnie, statusu osób wymienionych w tych archi-
wach (osoba zatrudniona lub pełniąca służbę w or-
ganach represji, osoba z nią współpracująca, po-
krzywdzony), chociażby z racji zróżnicowanych usta-
wowo ich uprawnień, co musiałoby oznaczać podział
tych osób na określone grupy (katalogi). Sam bo-
wiem dokument, w którym dane osobowe danej oso-
by w jakimś kontekście zostały wymienione, jak
uczy praktyka, mogą nie określać jej statusu, albo
określać go błędnie. W tej sytuacji opublikowanie
(przekazanie do publicznej wiadomości) dokumentu
ze zbiorów archiwalnych IPN, bez zweryfikowania
jego formy i treści przez posiadający w tym wzglę-
dzie odpowiednią wiedzę specjalistyczną Instytut
Pamięci Narodowej, byłoby bezużyteczne dla celu,
jaki planuje się osiągnąć poprzez jawność archiwów
IPN, tj. uniknięcia niepotrzebnych pomówień, insy-
nuacji, a także ocen osób powszechnie znanych.
Trzeba jednak nadmienić, iż jednym z rozwiązań
zakwestionowanych przez Trybunał Konstytucyjny
w wyroku sygn. K 2/07 było wprowadzenie ustawą
lustracyjną możliwości utworzenia przez Instytut
Pamięci Narodowej oraz opublikowania katalogu
obejmującego informacje dotyczące różnych katego-
rii osób podejmujących różne rodzaje współpracy
z organami bezpieczeństwa państwa, według kate-
gorii uwzględniających różne zjawiskowe postacie
takiej współpracy, rozróżniane i definiowane w prak-
tyce organów bezpieczeństwa państwa na ich wła-
sny użytek w całym okresie PRL (art. 52a pkt 5
ustawy o IPN wprowadzony ustawą lustracyjną).
Umieszczenie w takim katalogu było równoznaczne
z lustracyjną dyskwalifikacją, była to zatem druga,
obok składania oświadczeń lustracyjnych, postać
procedury lustracyjnej. W odrębnym katalogu obję-
to też publikacją różnego rodzaju dane dotyczące
osób współpracujących z organami bezpieczeństwa,
a nawet tylko takich osób, co do których zachowały
się wyłącznie dane ewidencyjne, będące śladem, iż
dana osoba była traktowana przez organy bezpie-
czeństwa państwa jako tajny współpracownik lub
pomocnik przy zbieraniu danych.
W uzasadnieniu wyroku sygn. K 2/07 trybunał
stwierdził m.in., że: „publikacja katalogów (katalo-
gów w oparciu o przepis art. 52a pkt 5 ustawy o IPN)
oznacza legitymizację perspektywy służb państwa
totalitarnego do wyciśnięcia piętna hańby na tych,
których na tych listach umieszczono; wszak pream-
buła kontrolowanej ustawy traktuje ozi (osobowe
źródło informacji) jako osoby naruszające prawo.
Katalog ten bowiem operuje kwalifikacją wynikają-
cą z tego, jak służby państwa totalitarnego trakto-
wały jednostkę. I ta kwalifikacja zostaje utrwalona
przez przekształcenie materiału operacyjnego służb
bezpieczeństwa okresu totalitarnego – w dokument
IPN, mający istotne znaczenie dla praw i obowiąz-
ków obywatelskich. W skutkach tego należy upatry-
wać podstawy naruszenia art. 30 konstytucji (ochro-
na godności). Jednocześnie to, że nie ma efektywne-
955
go środka ochrony (zrezygnowano z zasady domnie-
mania niewinności, i to aż do czasu uzyskania wyro-
ku w procesie autolustracyjnym), a także to, jak
długo może trwać proces (IPN nie jest ograniczony
czasowo co do realizacji przypadających nań czyn-
ności w tej procedurze), powoduje dalsze naruszenia
konstytucyjności. Tu następuje więc dodatkowo na-
ruszenie prawa do sądu rozumianego jako możli-
wość rozpatrzenia sprawy w rozsądnym terminie,
zwłaszcza że analiza oświadczeń lustracyjnych ma
następować wedle zasad z art. 52e ust. 1 ustawy
o IPN ze swobodnym, niekontrolowanym uznaniem.
Ponieważ IPN nie ma terminu na zakończenie
akcji katalogowej, każdy może w każdej chwili zna-
leźć się na takiej sukcesywnie publikowanej liście.
A zatem pozostaje tu stan zawieszenia, ze zniesio-
nym domniemaniem niewinności (życie w cieniu po-
dejrzenia), aż do momentu przeprowadzenia postę-
powania autolustracyjnego lub opublikowania w wy-
danym przez IPN katalogu poszkodowanych (i to
bez gwarancji późniejszego umieszczenia w innym
katalogu). Tak więc wobec rozważanej kategorii
osób następuje drastyczne naruszenie efektywności
ochrony sądowej, uzasadniające wniosek o niekon-
stytucyjności (naruszenie art. 42 ust. 1 i 3 w zw.
z art. 31 ust. 3 konstytucji) instytucji katalogu prze-
widzianego w art. 52a pkt 5 ustawy o IPN.”.
Pełna jawność archiwów Instytutu Pamięci Na-
rodowej powoduje jednak przede wszystkim podda-
nie pod osąd opinii publicznej dyskrecjonalnie ze-
branych danych, często ze sfery czysto osobistej,
personalnie wskazanych w archiwach instytutu
osób, z pominięciem jakichkolwiek elementów skła-
dających się na kontradyktoryjność poprzedzającą
podawanie do publicznej wiadomości.
Powszechna dostępność do dokumentów, a w nich
do danych osobowych wszystkich osób wymienionych
w zbiorach Instytutu Pamięci Narodowej, może więc
naruszać prywatność, cześć i dobre imię tych osób.
Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie wypowia-
dał się na temat konfliktu pomiędzy prawem do pry-
watności i autonomii informacyjnej a interesem pu-
blicznym w demokratycznym państwie prawnym.
W wyroku z dnia 12 grudnia 2005 r., sygn. K 32/04
(OTK ZU nr 11/A/2005, poz. 132) trybunał stwier-
dził, że pozostające do dyspozycji władz publicznych
środki pozwalają na daleko idącą ingerencję w pra-
wo do prywatności. Jeśli nie zostanie zachowana
proporcjonalność wyznaczająca miarę zakresu i pro-
cedury tej ingerencji, zdolna jest ona przekreślić na-
wet istotę prawa do prywatności. To zaś – z uwagi
na immanentny związek między prywatnością a god-
nością mogłoby zagrozić godności jednostki, wręcz
pozbawiając ją autonomii informacyjnej polegającej
– jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny, orzekając
w sprawie o sygn. K 4/04 (wyrok z 20 czerwca 2005 r.,
OTK ZU nr 6/A/2005, poz. 64) – na ochronie każdej
informacji osobowej i przyznaniu podstawowego
znaczenia przesłance zgody osoby zainteresowanej
na udostępnienie informacji.
956
Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie też pod-
kreślał, iż ustawodawca, konstruując przepis, który
ingeruje głęboko w sferę prywatności jednostki,
musi uwzględnić nie tylko zasady przyzwoitej legi-
slacji (w tym zasadę dookreśloności i konkretności),
ale także rozważyć proporcjonalność zastosowanego
środka. Nie wystarczy, aby stosowane środki sprzy-
jały zamierzonym celom, ułatwiały ich osiągnięcie,
albo były wygodne dla władzy, która ma je wykorzy-
stać do osiągnięcia tych celów. Środki te powinny
być godne państwa określanego jako demokratyczne
i prawne.
Trybunał podkreślał też, że wskazane środki
o tyle tylko mogą być uznane za usprawiedliwione,
o ile ich własnym celem jest właśnie obrona warto-
ści demokratycznego państwa prawnego, przy czym
minimalnym wymogiem konstytucyjnym jest to,
aby przeszły one test „konieczności w demokratycz-
nym państwie prawnym”. W ocenie trybunału nie
wystarczy zatem sama celowość, pożyteczność, ta-
niość czy łatwość posługiwania się przez władzę
w odniesieniu do użytego środka. Chodzi o zastoso-
wanie środków niezbędnych (koniecznych) w tym
sensie, że będą one chronić określone wartości
w sposób bądź w stopniu, który nie mógłby być osią-
gnięty przy zastosowaniu innych środków, a jedno-
cześnie winny to być środki jak najmniej uciążliwe
dla podmiotów, których prawo bądź wolność ulegają
ograniczeniu (zob. uzasadnienie wyroku z 3 paź-
dziernika 2000 r. w sprawie sygn. K. 33/99, OTK ZU
nr 6/2000, poz. 188).
Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie wskazy-
wał na to, że model państwa demokratycznego wy-
maga zachowania zasady proporcjonalności, okre-
ślonej w art. 31 ust 3 konstytucji.
Wydaje się, że w przedmiotowej sprawie należy
odwołać się ogólnie do przesłanki „konieczności
ograniczenia w demokratycznym państwie”, która,
sformułowana w art. 31 ust. 3, odnosi się do tych
wszystkich konstytucyjnych wolności i praw, które
nie mają charakteru absolutnego. W wyroku z dnia
11 maja 1999 r., sygn. akt K 13/98 Trybunał Kon-
stytucyjny stwierdził, że: „Konieczność, którą wyra-
ża art. 31 ust. 3 konstytucji, mieści w sobie postulat
niezbędności, przydatności i proporcjonalności sen-
su stricto wprowadzanych ograniczeń. Nie ulega wąt-
pliwości, iż spełnienie powyższych postulatów wyma-
ga bliższej analizy w każdym konkretnym przypadku
ograniczania prawa czy wolności, w szczególności
przez skonfrontowanie wartości i dóbr chronionych
daną regulacją z tymi, które w jej efekcie podlegają
ograniczeniu, jak również przez ocenę metody re-
alizacji ograniczenia.” (OTK ZU nr 4/1999, poz. 74,
str. 374).
Kierując się tym poglądem, ugruntowanym w ca-
łym późniejszym orzecznictwie Trybunału Konsty-
tucyjnego, należy uznać, że nie ma dostatecznych
racji, które przemawiałyby za poświęceniem dóbr
osób publicznie wymienionych w archiwach IPN.
Dla bezpieczeństwa państwa wystarczająca jest wie-
dza o tych osobach i ich działalności, ale adresowa-
na do organów odpowiedzialnych za tę dziedzinę,
nie zaś do ogółu obywateli. Postulat wprowadzenia
pełnej jawności archiwów IPN nie charakteryzuje
się więc przesłanką konieczności, o jakiej mowa
w art. 31 ust. 3 konstytucji.
Zasada proporcjonalności łączy się z zakazem
nadmiernej ingerencji w sferę praw i wolności kon-
stytucyjnych jednostki. Przy ocenie, czy zakaz nad-
miernej ingerencji został naruszony, tzn. czy inge-
rencja była wyrazem konieczności i została przepro-
wadzona tylko w koniecznym wymiarze, uwzględnia
się specyfikę poszczególnych praw i wolności. Su-
rowsze standardy dotyczą tu praw osobistych i poli-
tycznych niż ekonomicznych i socjalnych (zob. orze-
czenia Trybunału Konstytucyjnego: z 26 kwietnia
1995 r., sygn. K. 11/94, OTK w 1995 r., cz. I, poz. 12;
z 31 stycznia 1996 r., sygn. K. 9/95, OTK ZU nr 1/
1996, poz. 2).
Zasadnicze znaczenie dla oceny pełnej jawności
archiwów IPN w demokratycznym państwie praw-
nym ma zatem ustalenie, że nie może ona prowadzić
do erozji fundamentów tego państwa, do których
należy zaliczyć godność ludzką z jednej strony i uni-
kanie arbitralności w działaniu władz z drugiej.
Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybuna-
łu Konstytucyjnego godność ludzka, co do samej za-
sady, może być traktowana jako samoistny wzorzec
konstytucyjny. W wyroku z dnia 15 października
2002 r., sygn. akt SK 6/02, (OTK ZU nr 5/A/2002,
poz. 65) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że: „Na
tle art. 30 konstytucji sytuacja, w której człowiek
stawałby się wyłącznie przedmiotem działań podej-
mowanych przez władzę, byłby”zastępowalną wiel-
kością«, a jego rola sprowadzałaby się do czysto in-
strumentalnej postaci lub zarzut”ustawowego od-
podmiotowienia – urzeczowienia”– mogą być uznane
co do zasady za naruszenie godności. Oczywiście
ocena, czy rzeczywiście do takiego arbitralnego na-
ruszenia godności ludzkiej dochodzi, musi uwzględ-
niać okoliczności konkretnego wypadku”.
Z kolei w wyroku z dnia 5 marca 2003 r., sygn.
akt K 7/01 (OTK ZU nr 3/A/2003, poz. 19), Trybu-
nał Konstytucyjny, odwołując się do poglądów for-
mułowanych w doktrynie konstytucyjnej, zwrócił
uwagę na dwa wymiary konstytucyjnie gwaranto-
wanej godności człowieka, które znajdują swoje
oparcie w art. 30 konstytucji. Obok godności czło-
wieka, jako wartości transcendentnej, pierwotnej
wobec innych praw i wolności człowieka (dla których
jest źródłem), przyrodzonej i niezbywalnej, i w tym
znaczeniu nienaruszalnej ani przez prawodawcę,
ani przez określone czyny innych podmiotów – Try-
bunał Konstytucyjny zaakcentował inne jej znacze-
nie, stwierdzając: „W drugim znaczeniu godność
człowieka występuje jako”godność osobowa”najbliż-
sza temu, co może być określane prawem osobisto-
ści, obejmującym wartości życia psychicznego każ-
dego człowieka oraz te wszystkie wartości, które
określają podmiotową pozycję jednostki w społe-

czeństwie i które składają się, według powszechnej
opinii, na szacunek należny każdej osobie. Oczywi-
ście, jedynie godność w tym drugim znaczeniu może
być przedmiotem naruszenia, może być”dotknięta-
”przez zachowania innych osób oraz regulacje praw-
ne. (...) Godność człowieka podlega ochronie bez-
względnej. Zgodnie z powszechnie przyjętym poglą-
dem jest to jedyne prawo, wobec którego nie byłoby
możliwe zastosowanie zasady proporcjonalności”.
Nawiązując do tych tez, Trybunał Konstytucyjny
w innym orzeczeniu sprecyzował, że naruszenia
godności człowieka przez zachowania innych osób
oraz regulacje prawne, „aby można było je uznać za
sprzeczne (niezgodne) z zasadą chronioną art. 30
konstytucji, musiałyby poniżać jednostkę, krzyw-
dząco ją traktować, godzić w jej status obywatelski,
społeczny czy zawodowy, wywołując usprawiedliwio-
ne okolicznościami intersubiektywne przeświadcze-
nie, że jednostkę dotknęła poprzez takie regulacje
prawne niesprawiedliwa, nieuzasadniona krzywda”
(wyrok z dnia 14 lipca 2003 r., sygn. akt SK 42/01,
OTK ZU Nr 6/A/2003, poz. 63).
Jak już wcześniej wskazano, w archiwach Insty-
tutu Pamięci Narodowej przechowywane są mate-
riały zgromadzone w ramach czynności dyskrecjo-
nalnych, tj. które zostały przeprowadzone bez wie-
dzy i zgody osoby, poddanej tym czynnościom. Są to
więc materiały zawierające informacje często ze sfe-
ry intymnej człowieka, których zebranie było możli-
we tylko poprzez działania dyskrecjonalne władzy.
Ujawnienie tych informacji osobom trzecim, bez
możliwości zweryfikowania w odpowiednim trybie
ich treści przez osobę zainteresowaną, mogłoby po-
niżyć jednostkę, krzywdząco ją traktować, godzić
w jej status obywatelski, społeczny czy zawodowy,
a zatem naruszać jej godność. Musi to więc oznaczać
bezwzględne wyeliminowanie dostępu osób nie-
uprawnionych do tych materiałów. Odstępowanie od
tej zasady dla celów politycznych w istocie osłabia
państwo, ponieważ świadczy o koniunkturalnym
traktowaniu praw i wolności jednostki, a zatem
przekreśla zasadę nienaruszalności jej godności.
Władze publiczne mają zaś konstytucyjny obowią-
zek ochrony godności człowieka (por. uzasadnienie
wyroku TK w sprawie sygn. K 32/04).
Niezależnie od powyższego trzeba też pamiętać,
że pewna część zbiorów przejętych i aktualnie admi-
nistrowanych przez Instytut Pamięci Narodowej ma
znaczenie także ze względu na obecny i przyszły
stan bezpieczeństwa państwa. Mowa tu o zbiorze do-
kumentów zastrzeżonych przez organy wskazane
w art. 39 ust. 1 i 3 ustawy o IPN. Dokumenty te sta-
nowią wyodrębniony tajny zbiór w archiwum Insty-
tutu Pamięci Narodowej i podlegają szczególnej
ochronie, a akt zastrzeżenia objęty jest tajemnicą
państwową (art. 39 ust. 4).
W wyroku z dnia 26 października 2005 r., sygn.
K 31/04 (OTK ZU nr 9/2005, poz. 103) Trybunał
Konstytucyjny nie znalazł podstaw do zakwestiono-
wania istnienia zbioru zastrzeżonego, a co za tym
957
idzie – do podważenia zasadności wyłączenia dostę-
pu do niego komukolwiek spoza kręgu osób wymie-
nionych w art. 39 ust. 1 i 5 ustawy o IPN. Zdaniem
trybunału ograniczenie prawa dostępu do tego ro-
dzaju tajnego zbioru dokumentów jest podyktowane
względem na dobro wspólne wszystkich obywateli
(art. 1 konstytucji), a przede wszystkim – ich bezpie-
czeństwem (art. 5), i z powodów absolutnie podsta-
wowych dla prawidłowego funkcjonowania państwa
i jego organów musi być respektowane w demokra-
tycznym państwie prawnym.
Tak więc wprowadzenie pełnej jawności archi-
wów IPN jest niedopuszczalne i z tego powodu, że
w archiwach tych znajdują się zbiory zastrzeżone,
podlegające szczególnej ochronie.
Wreszcie poważne wątpliwości musi budzić po-
stulowane wprowadzenie pełnej jawności archiwów
IPN bez żadnych wyjątków, a zatem również dla
funkcjonariuszy, pracowników i tajnych współpra-
cowników, a więc tych osób, które były autorami do-
kumentów archiwalnych w związku z ich służbą lub
pracą w organach bezpieczeństwa państwa. Należy
podkreślić, iż ustawa o IPN, w art. 30 ust. 2 pkt 1,
przewiduje ograniczenie prawa do dostępu tej kate-
gorii osób do dokumentów znajdujących się w zbio-
rach Instytutu Pamięci Narodowej.
Orzekając w wyroku z dnia 26 października 2005 r.,
sygn. K 31/04, o dopuszczalności takiego ogranicze-
nia, Trybunał Konstytucyjny podniósł, że Konsty-
tucja Rzeczypospolitej Polskiej nie zna generalnego
prawa „dostępu do informacji”. Jej unormowania
przewidują zaś konstytucyjne prawo dostępu każde-
go do dotyczących go urzędowych dokumentów i zbio-
rów danych oraz prawo żądania sprostowania oraz
usunięcia informacji nieprawdziwych, niepełnych
lub zebranych w sposób sprzeczny z ustawą, a mia-
nowicie:
— w art. 51 ust. 3, który stanowi, że każdy ma
prawo dostępu do dotyczących go urzędowych doku-
mentów i zbiorów danych, a ograniczenie tego prawa
może określić wyłącznie ustawa;
— w art. 51 ust. 4, ustanawiającym prawo każde-
go do żądania sprostowania oraz usunięcia informa-
cji nieprawdziwych, niepełnych lub zebranych w spo-
sób sprzeczny z ustawą.
Podkreślić w tym miejscu należy, że prawo dostę-
pu do urzędowych dokumentów i zbiorów danych,
wyrażone w art. 51 ust. 3 Konstytucji RP, odnosi się
wyłącznie do dokumentów będących świadectwem
działań władz publicznych (np. dokumenty wydania
innych dokumentów, takich jak paszport, dowód
osobisty, prawo jazdy) czy jednostek ochrony zdro-
wia (np. zaświadczenie o stanie zdrowia, karta po-
bytu w zakładzie lecznictwa zamkniętego bądź
uzdrowiskowego), albo też pracodawcy (np. doku-
menty w aktach osobowych, takie jak angaże, opi-
nie, okresowe oceny) oraz zbiorów danych (zestawów
informacji uzyskanych przez dany organ władzy pu-
blicznej), dotyczących danej osoby (por. „Konstytu-
cja Rzeczypospolitej Polskiej – komentarz”, tom III,
958
red. nauk. L. Garlicki, Warszawa 2003, Wydawnictwo
Sejmowe, Paweł Sarnecki, uwagi do art. 51, s. 5).
Oznacza to, iż prawo do dostępu nie obejmuje
wszystkich dokumentów związanych z daną osobą
w jakikolwiek sposób, ale wyłącznie takich, których
osoba zainteresowana jest obiektem.
Na marginesie należy podnieść, że wprowadze-
nie pełnej jawności archiwów IPN może mieć nega-
tywny wpływ na procesy lustracyjne sensu stricto,
o których mowa w rozdziale 3 („Postępowanie lu-
stracyjne”) ustawy lustracyjnej.
Odnośnie natomiast do postulowanego jedno-
cześnie w interpelacji przekazania sądom cywil-
nym kwestii rozstrzygania sporów, które mogłyby
wyniknąć z faktu wprowadzenia pełnej jawności
archiwów IPN, należy mieć na uwadze, że procedu-
ra lustracyjna określona w ustawie lustracyjnej ma
charakter karny, a nie cywilny, a także że czyny
polegające na nieuprawnionym niszczeniu, ukry-
waniu, uszkadzaniu, usuwaniu lub zmienianiu za-
pisu, w inny sposób udaremnianiu lub znacznemu
utrudnianiu uprawnionej osobie lub instytucji za-
poznanie się z dokumentami lub zapisami informa-
cji, podlegającymi przekazaniu Instytutowi Pamię-
ci Narodowej na podstawie art. 25 i 28 ust. 1 usta-
wy o IPN lub znajdującymi się w archiwum insty-
tutu, albo zakłócaniu lub uniemożliwianiu automa-
tycznego gromadzenia lub przekazywania takich
informacji, jak również czyny polegające na pu-
blicznym i wbrew faktom zaprzeczaniu zbrodniom,
o których mowa w art. 1 pkt 1 powołanej ustawy,
nie są deliktami cywilnymi, lecz przestępstwami
(por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia
11 maja 2007 r., sygn. K 2/07).
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie preferencyjnych kredytów
dla rolników, którzy ponieśli straty
spowodowane przymrozkami (4144)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 11 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-4144/
08) interpelacją posła Mariusza Grada w sprawie
preferencyjnych kredytów dla rolników, którzy po-
nieśli straty spowodowane przymrozkami, uprzej-
mie Pana Marszałka informuję, że wobec niewystar-
czających kwot środków zaplanowanych w planie fi-
nansowym Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji
Rolnictwa na dopłaty do oprocentowania inwesty-
cyjnych i klęskowych kredytów bankowych w łącz-
nej kwocie 849575 tys. zł, w tym na dopłaty do opro-
centowania kredytów klęskowych w kwocie 200574
tys. zł, minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił do
ministra finansów o zwiększenie środków dla Agen-
cji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa na po-
wyższy cel.
Po dokonaniu zmiany przeznaczenia środków
z niewykorzystanych rezerw celowych dodatkowe
środki budżetowe zostaną przekazane dla Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa w celu
zapewnienia pełnego dostępu do kredytów na wzno-
wienie produkcji w gospodarstwach rolnych lub
działach specjalnych produkcji rolnej poszkodowa-
nych w związku z wystąpieniem klęsk.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że kierownic-
two Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi podjęło
decyzję o wydłużeniu o 2 miesiące, tj. do 31 sierpnia
2008 r., terminu udzielania kredytów klęskowych
na zasadach wynikających z rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie
szczegółowego zakresu i kierunków działań Agencji
Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz spo-
sobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514) na pod-
stawie zgód na uruchomienie linii kredytowych wy-
danych przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w okresie od 1 czerwca 2007 r. do 31 grudnia 2007 r.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 22 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie zmiany podległości urzędów
ochrony zabytków oraz podniesienia poziomu
wynagrodzeń pracowników tych urzędów (4145)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4145/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Mariusza Grada w sprawie zmiany podległości
urzędów ochrony zabytków oraz podniesienia pozio-
mu wynagrodzeń pracowników tych urzędów pra-
gnę zapewnić, iż rząd RP podejmuje działania zmie-
rzające do poprawy trudnej sytuacji płacowej nie tyl-
ko pracowników urzędów wojewódzkich, ale wszyst-
kich członków korpusu służby cywilnej.
Zgodnie z art. 89 i art. 92 ust. 1 ustawy z dnia
23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad
zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, z późn. zm.)

organem ochrony zabytków, oprócz ministra właści-
wego do spraw kultury i dziedzictwa narodowego,
jest wojewoda, w imieniu którego zadania i kompe-
tencje, w tym zakresie, wykonuje wojewódzki kon-
serwator zabytków, wchodzący w skład zespolonej
administracji wojewódzkiej i kierujący wojewódz-
kim urzędem ochrony zabytków.
Pragnę zaznaczyć, iż pracownicy wojewódzkich
urzędów ochrony zabytków nie podlegają ministro-
wi spraw wewnętrznych i administracji, do kompe-
tencji którego również nie należy kształtowanie po-
ziomu wynagrodzeń w służbie cywilnej. W obowią-
zującym stanie prawnym za ustalenie funduszy wy-
nagrodzeń zespolonych służb, inspekcji i straży od-
powiada wojewoda, bowiem tworzenie budżetów po-
szczególnych wojewodów odbywa się przy udziale
ministra finansów i dysponentów głównych poszcze-
gólnych części budżetowych. Powyższe oznacza, że
wojewodowie kształtują budżet wojewódzkich urzę-
dów ochrony zabytków i określają poziom wynagro-
dzeń pracowników w nich zatrudnionych zgodnie
z limitem środków finansowych, których wysokość
corocznie określana jest w ustawie budżetowej na
dany rok.
Ustawa budżetowa na 2008 r. zakłada wzrost
kwoty bazowej o ok. 2,3% w stosunku do kwoty ba-
zowej obowiązującej w 2007 r. Ponadto, w ustawie
budżetowej na 2008 r. zaplanowano rezerwę celową
pn. „Środki na zwiększenie wynagrodzeń i pochod-
nych, w tym na modernizację systemu wynagrodzeń
w administracji”, która przeznaczona zostanie na
sfinansowanie skutków procesu wartościowania
stanowisk pracy w służbie cywilnej oraz na wypłatę
dodatków specjalnych. Poza tym przyjęta przez
Radę Ministrów w dniu 11 czerwca 2008 r. uchwała
nr 133 w sprawie procentowego podziału na poszcze-
gólne urzędy środków na wynagrodzenia, przewi-
dzianych na dodatki specjalne w służbie cywilnej
(M.P. Nr 49, poz. 435) będzie skutkować również
wzrostem wynagrodzenia pracowników zatrudnio-
nych w służbie cywilnej.
Podkreślenia wymaga również fakt, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji nie
uczestniczy w procesie tworzenia budżetów poszcze-
gólnych wojewodów. Realizując procedurę urucho-
mienia środków na dodatki specjalne, dysponenci
główni poszczególnych części budżetowych winni
skierować do ministra finansów wnioski o dokona-
nie zwiększenia środków finansowych w ich części
budżetowej w celu przekazania odpowiednich kwot
na dodatki specjalne.
W świetle powyższego pragnę poinformować, iż,
mając na uwadze trudną sytuację finansową pra-
cowników wojewódzkich urzędów ochrony zabyt-
ków, minister spraw wewnętrznych i administracji
podejmie wspólnie z ministrem kultury i dziedzic-
twa narodowego działania w celu wypracowania
rozwiązań systemowych zmierzających do uregulo-
wania kwestii wynagrodzeń pracowników urzędów
konserwatorskich.
959
Wobec powyższe udzielenie jednoznacznej odpo-
wiedzi na kwestie poruszone w przedmiotowym wy-
stąpieniu w chwili obecnej nie jest możliwe.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie budowy przejścia granicznego
pomiędzy Polską a Ukrainą
Dołhobyczów–Uhrynów (4146)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 11 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4146/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Mariusza Grada w sprawie budowy drogowego
przejścia granicznego pomiędzy Polską a Ukrainą
Dołhobyczów–Uhrynów pragnę zwrócić uwagę, iż
zgodnie z § 4. pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 13 grudnia 2005 r. w sprawie obowiązków
wojewody w zakresie finansowania i utrzymywania
przejść granicznych, przejść turystycznych, miejsc
przekraczania granicy na szlakach turystycznych
oraz punktów nocnego postoju na rzekach granicz-
nych, ich wyposażenia w sprzęt, a także organów
właściwych do osadzania i utrzymywania znaków
granicznych na morskich wodach wewnętrznych
(Dz. U. Nr 256, poz. 2145) organem właściwym do
planowania i wykonywania inwestycji w przejściu
granicznym jest właściwy miejscowo wojewoda. Za-
tem w kwestii budowy drogowego przejścia gra-
nicznego w Dołhobyczowie właściwy jest wojewoda
lubelski.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informu-
ję, iż kwestia budowy przejścia granicznego w Do-
łhobyczowie, a także pozyskania środków finanso-
wych na realizację tej inwestycji była przedmiotem
analizy w ramach prac Zespołu do Spraw Zagospo-
darowania Granicy Państwowej. Z uwagi na brak
środków finansowych oraz pilną potrzebę urucho-
mienia przejścia granicznego Dołhobyczów–Uhry-
nów w perspektywie Euro 2012 zespół podjął decy-
zję o podziale realizacji przedmiotowej inwestycji
na dwa etapy, tj:
— etap pierwszy: budowa infrastruktury przej-
ścia niezbędnej do odprawy samochodów osobowych.
Koszt realizacji pierwszego etapu oszacowany został
na kwotę w wysokości 150,5 mln zł. Zakończenie re-
960
alizacji pierwszego etapu planowane jest na 2011
rok (przejście dla ruchu osobowego mogłoby zostać
otwarte w 2012 roku);
— etap drugi: budowa infrastruktury przejścia
przeznaczonej do odprawy samochodów ciężaro-
wych. Koszt realizacji tego etapu szacuje się na kwo-
tę 124,5 mln zł. Przy czym, jego realizacja planowa-
na jest w terminie późniejszym, tj. po roku 2012.
Zespół będzie rekomendował Radzie Ministrów,
aby budowa drogowego przejścia granicznego w Do-
łhobyczowie w większej części została sfinansowana
z budżetu państwa.
Z informacji posiadanych przez MSWiA wynika,
iż prace nad wybudowaniem infrastruktury drogo-
wego przejścia granicznego Dołhobyczów-Uhrynów
są zaawansowane. Wojewoda lubelski przygotował
już wymaganą dokumentację projektową i otrzymał
zezwolenie na budowę. Obecnie trwa procedura wy-
łaniania wykonawców. Infrastruktura ww. przejścia
zlokalizowana będzie na terytorium Rzeczypospoli-
tej Polskiej. Rozpoczęcie prac budowlanych przewi-
dziane jest w II połowie 2008 r. Będzie to jedno
z większych przejść granicznych z Ukrainą, które
będzie miało kluczowe znaczenie w perspektywie or-
ganizacji Euro 2012.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie prawa do refundacji aparatów
słuchowych (4147)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Włodzimierza Karpińskiego posła
na Sejm RP w sprawie prawa do refundacji apara-
tów, przekazaną przy piśmie wicemarszałka Sejmu,
pana Krzysztofa Putry, znak: SPS-023-4147/08,
uprzejmie proszę o przyjęcie stanowiska w sprawie.
Kwestie i zasady zaopatrzenia w wyroby medycz-
ne będące przedmiotami ortopedycznymi i środka-
mi pomocniczymi określa rozporządzenie ministra
zdrowia z dnia 17 grudnia 2004 r. w sprawie szcze-
gółowego wykazu wyrobów medycznych będących
przedmiotami ortopedycznymi i środków pomocni-
czych, wysokości udziału własnego świadczeniobior-
cy w cenie ich nabycia, kryteriów ich przyznawania,
okresów użytkowania, a także wyrobów medycz-
nych będących przedmiotami ortopedycznymi pod-
legającymi naprawie w zależności od wskazań me-
dycznych oraz wzoru zlecenia na zaopatrzenie w te
wyroby i środki (Dz. U. Nr 276, poz. 2739, z późn.
zm.) oraz rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
17 grudnia 2004 r. w sprawie limitu cen dla wyro-
bów medycznych będących przedmiotami ortope-
dycznymi i środków pomocniczych o takim samym
zastosowaniu, ale różnych cenach, oraz limitu cen
dla napraw przedmiotów ortopedycznych (Dz. U.
Nr 275, poz. 2732, z późn. zm.).
Pojecie: czynni zawodowo występuje w załączni-
ku do wyżej wymienionego rozporządzenia ministra
zdrowia stanowiącego wykaz środków pomocni-
czych przysługujących świadczeniobiorcy i dotyczy
kryteriów przyznawania aparatu słuchowego dla
dorosłych z wadą słuchu powodującą ograniczenie
w komunikowaniu się na drodze słuchowej.
Przedmiotowe wyrażenie zamieszczone w wyżej
wymienionych przepisach ma na celu m. in. ułatwie-
nie uzyskania dofinansowania w trybie art. 35a
ust. 1 pkt 7) lit. c) ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123,
poz. 776, z późn. zm.), a co za tym idzie ułatwienie
osobie niepełnosprawnej uzyskania i utrzymania
odpowiedniego zatrudnienia, awansu zawodowego
oraz uczestnictwa w życiu społecznym.
Zgodnie z wyżej wymienionymi przepisami apa-
rat słuchowy na przewodnictwo powietrza lub kost-
ne przy jednostronnym lub obustronnym ubytku
słuchu przyznawany jest na zlecenie wydane przez
laryngologa, przy wadach słuchu powodujących
utrudnienie lub ograniczenie w nabywaniu języka
i komunikowaniu się na drodze słuchowej. Aparat
refundowany jest przez Narodowy Fundusz Zdrowia
raz na 5 lat w wysokości 70% ceny w ramach ustalo-
nego limitu. Podwójne protezowanie dotyczy osób
czynnych zawodowo i na dzień dzisiejszy żadne obo-
wiązujące przepisy prawne nie przewidują od tego
odstępstwa.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obecnie
w Ministerstwie Zdrowia nadal trwają prace nad
projektem rozporządzenia w sprawie szczegółowego
wykazu przedmiotów ortopedycznych i środków po-
mocniczych finansowanych ze środków publicznych.
Ze względu na zgłoszenie wielu uwag od zaintereso-
wanych stron przedmiotową nowelizacją, nie tylko
ze środowisk reprezentujących świadczeniobiorców,
ale również od świadczeniodawców oraz organizacji
rządowych, konsultantów krajowych i wojewódz-
kich, obecnie prowadzona jest analiza uwag mająca
na celu skorygowanie projektu rozporządzenia. Za-
pisy, które obecnie powodują problemy w uzyskaniu
przedmiotów ortopedycznych i środków pomocni-
czych przez pacjentów, podczas nowelizacji zostaną
tak doprecyzowane, aby nie stwarzały problemu
podczas poświadczania wniosku refundacyjnego
w Narodowym Funduszu Zdrowia.

W przedmiotowym projekcie zostały zapropono-
wane zmiany w stosunku do obecnie obowiązują-
cych przepisów – m. in. w zakresie zaopatrzenia osób
w aparaty słuchowe. W projektowanych przepisach
nie znajduje się już zapis dotyczący pojęcia: osób
czynnych zawodowo.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie podniesienia poziomu wynagrodzeń
pracowników wojewódzkich urzędów
ochrony zabytków (4148)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4148/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Włodzimierza Karpińskiego w sprawie podnie-
sienia poziomu wynagrodzeń pracowników woje-
wódzkich urzędów ochrony zabytków pragnę zapew-
nić, iż rząd RP podejmuje działania zmierzające do
poprawy trudnej sytuacji płacowej nie tylko pracow-
ników urzędów wojewódzkich, ale wszystkich człon-
ków korpusu służby cywilnej.
Zgodnie z art. 89 i art. 92 ust. 1 ustawy z dnia
23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad
zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, z późn. zm.)
organem ochrony zabytków, oprócz ministra właści-
wego do spraw kultury i dziedzictwa narodowego,
jest wojewoda, w imieniu którego zadania i kompe-
tencje w tym zakresie wykonuje wojewódzki konser-
wator zabytków wchodzący w skład zespolonej ad-
ministracji wojewódzkiej i kierujący wojewódzkim
urzędem ochrony zabytków.
Pragnę zaznaczyć, iż pracownicy wojewódzkich
urzędów ochrony zabytków nie podlegają ministro-
wi spraw wewnętrznych i administracji, do kompe-
tencji którego również nie należy kształtowanie po-
ziomu wynagrodzeń w służbie cywilnej. W obowią-
zującym stanie prawnym za ustalenie funduszy wy-
nagrodzeń zespolonych służb, inspekcji i straży od-
powiada wojewoda, bowiem tworzenie budżetów po-
szczególnych wojewodów odbywa się przy udziale
ministra finansów i dysponentów głównych poszcze-
gólnych części budżetowych. Powyższe oznacza, że
wojewodowie kształtują budżet wojewódzkich urzę-
961
dów ochrony zabytków i określają poziom wynagro-
dzeń pracowników w nich zatrudnionych zgodnie
z limitem środków finansowych, których wysokość
corocznie określana jest w ustawie budżetowej na
dany rok.
Ustawa budżetowa na 2008 r. zakłada wzrost
kwoty bazowej o ok. 2,3% w stosunku do kwoty ba-
zowej obowiązującej w 2007 r. Ponadto w ustawie
budżetowej na 2008 r. zaplanowano rezerwę celową
pn. „Środki na zwiększenie wynagrodzeń i pochod-
nych, w tym na modernizację systemu wynagrodzeń
w administracji”, która przeznaczona zostanie na
sfinansowanie skutków procesu wartościowania
stanowisk pracy w służbie cywilnej oraz na wypłatę
dodatków specjalnych. Poza tym przyjęta przez
Radę Ministrów w dniu 11 czerwca 2008 r. uchwała
nr 133 w sprawie procentowego podziału na poszcze-
gólne urzędy środków na wynagrodzenia, przewi-
dzianych na dodatki specjalne w służbie cywilnej
(M.P. Nr 49, poz. 435) będzie skutkować również
wzrostem wynagrodzenia pracowników zatrudnio-
nych w służbie cywilnej.
Podkreślenia wymaga również fakt, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji nie
uczestniczy w procesie tworzenia budżetów poszcze-
gólnych wojewodów. Realizując procedurę urucho-
mienia środków na dodatki specjalne, dysponenci
główni poszczególnych części budżetowych winni
skierować do ministra finansów wnioski o dokona-
nie zwiększenia środków finansowych w ich części
budżetowej w celu przekazania odpowiednich kwot
na dodatki specjalne.
W świetle powyższego pragnę poinformować, iż,
mając na uwadze trudną sytuację finansową pra-
cowników wojewódzkich urzędów ochrony zabyt-
ków, minister spraw wewnętrznych i administracji
podejmie wspólnie z ministrem kultury i dziedzic-
twa narodowego działania w celu wypracowania
rozwiązań systemowych zmierzających do uregulo-
wania kwestii wynagrodzeń pracowników urzędów
konserwatorskich.
Wobec powyższego udzielenie jednoznacznej od-
powiedzi na kwestie poruszone w przedmiotowym
wystąpieniu w chwili obecnej nie jest możliwe.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
962
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie uzyskiwania prawa do zawodu
uczniów/absolwentów szkół zawodowych (4149)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Włodzimierza Karpińskiego
(nr SPS-023-4149/08) w sprawie uzyskiwania prawa
do zawodu uczniów szkół zawodowych, uprzejmie
wyjaśniam.
Zgodnie z przepisami rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r.
w sprawie warunków i sposobu oceniania, klasyfi-
kowania i promowania uczniów i słuchaczy oraz
przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów w szko-
łach publicznych (Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn.
zm.), absolwenci szkół prowadzących kształcenie za-
wodowe mogą przystępować do egzaminu potwier-
dzającego kwalifikacje zawodowe.
Egzamin potwierdzający kwalifikacje zawodowe
jest formą oceny poziomu opanowania wiadomości
i umiejętności z zakresu danego zawodu, ustalonych
w standardach wymagań będących podstawą jego
przeprowadzania. Egzamin ten przeprowadza się
w dwóch etapach: pisemnym i praktycznym. Etap
pisemny w formie testu składa się z dwóch części,
sprawdzających wiadomości i umiejętności: właści-
we dla danego zawodu oraz związane z zatrudnie-
niem i działalnością gospodarczą.
Przepisy wymienionego rozporządzenia określa-
ją progi zdawalności poszczególnych etapów egzami-
nu zawodowego. Osoba zdająca zdaje ten egzamin,
jeżeli uzyska:
1) z etapu pisemnego:
— z części pierwszej – co najmniej 50% punktów
możliwych do uzyskania,
— z części drugiej – co najmniej 30% punktów
możliwych do uzyskania
2) z etapu praktycznego – co najmniej 75% punk-
tów możliwych do uzyskania.
Wyniki egzaminu zawodowego są prezentowane
na dyplomie potwierdzającym kwalifikacje zawodo-
we. Obniżenie progu zdawalności etapu praktyczne-
go egzaminu zawodowego do 30% stałoby się dla
pracodawców informacją potwierdzającą słabe przy-
gotowanie absolwentów do wykonywania zadań za-
wodowych na stanowiskach pracy, a tym samym ich
niską przydatność do wykonywania wyuczonych za-
wodów. Ministrowie właściwi dla poszczególnych za-
wodów nauczanych w systemie szkolnictwa zawodo-
wego, a także pracodawcy, podtrzymują stanowisko
dotyczące utrzymania progu zdawalności etapu
praktycznego egzaminu zawodowego na poziomie
75%. Łatwo można sobie wyobrazić efekty pracy
np. technika dentystycznego, technika elektryka,
krawca czy fryzjera, którzy potwierdziliby nabyte
kwalifikacje zaledwie na poziomie 30%. Utrzymanie
progu zdawalności na poziomie 75% ma więc na celu
odpowiednie przygotowanie wykwalifikowanych kadr
dla gospodarki.
Nie jest zasadne porównywanie określonych
w procentach progów zdawalności poszczególnych
etapów egzaminu potwierdzającego kwalifikacje za-
wodowe z progiem zdawalności przedmiotów ogólno-
kształcących na egzaminie maturalnym. Wyniki
odnotowane na świadectwach maturalnych mają
istotny wpływ wyłącznie na zakwalifikowanie się
posiadaczy tych świadectw do szkół wyższych.
Nadmienić ponadto trzeba, iż w roku 2007 do eg-
zaminu potwierdzającego kwalifikacje zawodowe
w 156 zawodach przystąpiło 35 300 absolwentów za-
sadniczych szkół zawodowych, spośród których dy-
plom uzyskało 81,3% osób oraz 160 223 absolwen-
tów techników, techników uzupełniających i szkół
policealnych, spośród których dyplom otrzymało
50,9% osób, co powoduje, iż średnia krajowa „zda-
walności” egzaminu zawodowego w roku 2007 wy-
niosła 66,1%.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie przeludnienia w więzieniach
oraz inwestycji w obszarze więziennictwa
(4150)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
wystąpienia pana posła Włodzimierza Karpińskiego
uprzejmie informuję, że od 2006 r. Służba Więzienna
realizuje „Program pozyskania 17 000 miejsc w jed-
nostkach penitencjarnych w latach 2006–2009”.
W ramach tego programu do końca 2007 r. uzyska-
no 8544 nowe miejsca zakwaterowania osadzonych,
a na koniec 2008 r. planuje się uzyskać kolejne 3864
miejsca.
Jednym z elementów wymienionego na wstępie
programu jest kontynuowana od kilku lat rozbudo-
wa bazy zakwaterowania osadzonych w jednostkach
penitencjarnych inspektoratu lubelskiego. Do dnia

dzisiejszego zostały oddane do użytku następujące
obiekty:
— 2005 r. – nowy Oddział Zewnętrzny w Zamo-
ściu o pojemności 211 miejsc, uruchomiony w ada-
ptowanym budynku przejętym od władz samorządo-
wych województwa lubelskiego;
— 2006 r. – nowy pawilon zakwaterowania o po-
jemności 381 miejsc wybudowany na terenie Aresz-
tu Śledczego w Lublinie.
Od roku 2006 realizowana jest budowa nowej
jednostki penitencjarnej w Opolu Lubelskim o doce-
lowej pojemności 624 miejsca. Prace budowlano-
-montażowe są realizowane zgodnie z przyjętym
harmonogramem, który przewiduje oddanie całego
obiektu do użytku w IV kwartale 2009 r.
Ponadto w roku bieżącym rozpoczęto realizację
trzech zadań, których efektem będzie zwiększenie
bazy zakwaterowania osadzonych w roku 2009,
a mianowicie:
— budowa nowego skrzydła penitencjarnego
o pojemności 100 miejsc na terenie Oddziału Ze-
wnętrznego w Zamościu,
— budowa nowego pawilonu penitencjarnego
o pojemności 258 miejsc na terenie Zakładu Karne-
go w Hrubieszowie,
— budowa nowego pawilonu penitencjarnego
o pojemności 156 miejsc na terenie Zakładu Karne-
go w Chełmie.
Niezależnie od powyższego wójt gminy Rokito,
powiat Biała Podlaska zaproponował więziennictwu
przekazanie budynków szkolnych we wsi Klonowni-
ca w celu utworzenia oddziału zewnętrznego o po-
jemności ok. 130 miejsc. W maju br. została podjęta
decyzja o przejęciu tej nieruchomości w trwały za-
rząd więziennictwa. Prace adaptacyjne planuje się
rozpocząć w roku 2009.
Z powyższych danych wynika, że w jednostkach
penitencjarnych okręgu lubelskiego trwa intensyw-
na rozbudowa bazy zakwaterowania osadzonych,
czego końcowym efektem będzie uzyskanie łącznie
1268 nowych miejsc zakwaterowania dla osadzo-
nych. Taki stan rzeczy powinien spowodować, że in-
spektorat lubelski będzie należeć do tych okręgów,
w których zjawisko przeludnienia zostanie w całości
zlikwidowane lub, co najmniej, zminimalizowane.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
963
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 7
Warszawa–Lublin–Lwów (4151)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Włodzimierza Karpińskiego w spra-
wie modernizacji linii kolejowej nr 7 Warszawa–Lu-
blin–Lwów, przesłanej w załączeniu pisma nr SPS-
-023-4151/08 z dnia 16 lipca 2008 r., uprzejmie wyja-
śniam, że linia kolejowa nr 7 Warszawa Wschodnia–
–Dorohusk (granica państwa) o całkowitej długości
267,471 km wchodzi w skład sieci TEN, nie jest jed-
nak linią sieci AGC/AGTC i nie stanowi części skła-
dowej paneuropejskich korytarzy transportowych.
Stosownie do przyjętych założeń, które są zbież-
ne z głównymi założeniami polityki Unii Europej-
skiej, priorytetowo modernizowane są linie kolejo-
we będące międzynarodowymi tranzytowymi cią-
gami transportowymi wchodzącymi w skład usta-
nowionej przez UE transeuropejskiej sieci trans-
portowej oraz linie objęte umowami AGC (umowa
europejska o głównych liniach kolejowych, podpi-
sana w Genewie 31 maja 1985 r.) i AGTC (umowa
europejska o ważnych liniach transportu kombino-
wanego i obiektach towarzyszących, podpisana
w Genewie 1 lutego 1991 r.).
Ograniczone środki finansowe, jak i brak wymo-
gu dostosowania parametrów tej linii do standar-
dów wynikających z umów międzynarodowych sta-
nowią istotną barierę dla podjęcia pełnego zakresu
wymaganych prac remontowych. Prace wykonywa-
ne przez zarządcę infrastruktury podejmowane są
w celu zapewnienia prowadzenia ruchu w sposób
bezpieczny, umożliwiający w miarę możliwości naj-
wyższy komfort podróżowania. Prace te prowadzo-
ne są na bieżąco. W latach 2003–2008 na przedmio-
towej linii kolejowej zostaną wykonane prace remon-
towo-naprawcze o wartości 68 600 tys. zł. W roku
bieżącym planowana jest modernizacja nawierzchni
na odcinku Zarzeka–Puławy na kwotę 25 016 tys. zł
oraz zabudowa urządzeń diagnostyki stanów awa-
ryjnych taboru na kwotę 950 tys. zł. Ponadto, planu-
je się wykonanie dokumentacji przedprojektowej na
modernizację linii kolejowej Warszawa Wschodnia–
–Lublin–Dorohusk o wartości 500 tys. zł.
Zgodnie z art. 38 i 38a ustawy z dnia 28 marca
2003 r. o transporcie kolejowym utrzymanie linii ko-
lejowych, w tym linii kolejowej nr 7 Warszawa
Wschodnia–Dorohusk finansowane jest ze środków
własnych zarządcy infrastruktury, jak również
może być dofinansowane z budżetu państwa, budże-
tów jednostek samorządu terytorialnego i Funduszu
Kolejowego. Środki własne zarządcy infrastruktury
964
pochodzące z opłat za udostępnianie linii kolejo-
wych, budżetu państwa oraz Funduszu Kolejowego
przeznaczane na utrzymanie i remonty linii kolejo-
wych są niewspółmierne do istniejących potrzeb. Sy-
tuacja ta wymusza skoncentrowanie wysiłku na mo-
dernizacji najważniejszych linii kolejowych w Polsce
należących do sieci transeuropejskiej i uniemożliwia
sfinansowanie tak znacznych kosztów remontu bądź
modernizacji przedmiotowej linii.
Podzielając stanowisko pana posła, co do znacze-
nia transportu kolejowego, z powyżej przedstawio-
nych względów nie jest możliwe ewentualne przy-
śpieszenie modernizacji linii kolejowej nr 7 Warsza-
wa Wschodnia–Dorohusk na lata 2007–2013. W la-
tach 2007–2013 na tej linii prowadzone będą prace
remontowe w zakresie bieżącej działalności remon-
towej dla utrzymania parametrów technicznych i użyt-
kowych zapewniających prowadzenie ruchu w spo-
sób bezpieczny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie rządowego projektu e-urząd (4152)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 16 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4152/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Włodzimierza Karpińskiego z dnia 1 lipca
2008 r. w sprawie rządowego projektu e-urząd, uprzej-
mie informuję, że poprzez realizację projektu elek-
tronicznej Platformy Usług Administracji Publicz-
nej (e-PUAP), która z założenia integruje systemy
oraz udostępnia usługi administracji publicznej
z wykorzystaniem Internetu, możliwe będzie roz-
szerzenie funkcjonalności systemu e-urząd oraz wy-
korzystanie usług wdrożonych w urzędach woje-
wódzkich na platformie e-PUAP.
Ponadto pragnę poinformować, iż w „Planie in-
formatyzacji państwa na lata 2007–2010” określo-
nych jest 5 projektów ponadsektorowych oraz 23 pro-
jekty sektorowe mające na celu stworzenie warun-
ków do budowy spójnego w skali krajowej oraz euro-
pejskiej systemu usług publicznych on-line, opartych
na współpracy systemów teleinformatycznych, ukie-
runkowanych na potrzeby mieszkańców i przedsię-
biorców. Poza projektami wdrażanymi przez urzędy
centralne realizowane są platformy regionalne, któ-
rych głównym celem jest stworzenie struktur orga-
nizacyjnych i technicznych do świadczenia usług ad-
ministracji publicznej drogą elektroniczną. Działa-
nia takie prowadzone są m.in. w woj. podlaskim
(Wrota Podlasia), woj. śląskim (SEKAP), woj. po-
morskim (Wrota Pomorza) i woj. małopolskim (Wro-
ta Małopolski).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie budowy biogazowni w Polsce (4153)
W nawiązaniu do pisma z dnia 16 lipca 2008 r.
(znak: SPS-023-4153/08) poniżej przedstawiam sta-
nowisko do zagadnienia podniesionego w interpela-
cji pana posła Adama Krupy w sprawie budowy bio-
gazowni w Polsce.
Ministerstwo Gospodarki przywiązuje szczegól-
ne znaczenie do promocji rozwoju energetyki odna-
wialnej z uwagi na liczne korzyści płynące z wyko-
rzystania odnawialnych źródeł energii. Wzrost udzia-
łu tego typu energii w bilansie energetycznym jest
bowiem istotnym elementem zrównoważonego roz-
woju prowadzącym do poprawy bezpieczeństwa
energetycznego i stanu środowiska.
Podstawą działań regulacyjnych mających na
celu wspieranie rozwoju produkcji energii ze źródeł
odnawialnych jest ustawa z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625,
z poźn. zm.) wraz z aktami wykonawczymi.
Ustawa Prawo energetyczne określa główny me-
chanizm wsparcia, jakim jest system tzw. zielonych
certyfikatów. Rozwiązanie to jest mechanizmem
rynkowym sprzyjającym rozwojowi energetyki od-
nawialnej. Jego istotą jest nałożony na przedsiębior-
stwa energetyczne, zajmujące się sprzedażą energii
elektrycznej odbiorcom końcowym, obowiązek uzy-
skania i przedstawienia do umorzenia prezesowi
Urzędu Regulacji Energetyki określonej ilości świa-
dectw pochodzenia energii elektrycznej wytworzo-
nej w odnawialnych źródłach energii bądź uiszcze-
nia opłaty zastępczej. Rozdzielenie świadectw po-
chodzenia energii elektrycznej wytworzonej w odna-
wialnych źródłach energii od fizycznej energii umoż-
liwiło obrót na giełdzie towarowej prawami majątko-
wymi wynikającymi z tych świadectw.

Uzupełnieniem tego mechanizmu jest obowią-
zek zakupu przez przedsiębiorstwa energetyczne
pełniące rolę sprzedawcy z urzędu całej energii
elektrycznej wytworzonej w źródłach odnawial-
nych przyłączonych do sieci znajdujących się w ob-
szarze działania danego sprzedawcy z urzędu po
średniej cenie rynkowej energii elektrycznej. W re-
zultacie wytwórca energii elektrycznej ze źródeł
odnawialnych uzyskuje dwa źródła dochodów: ze
sprzedaży praw majątkowych, wynikających ze
świadectw pochodzenia, oraz ze sprzedaży fizycz-
nej energii elektrycznej.
Powyższe mechanizmy wzmocnione są systemem
kar nakładanych na przedsiębiorstwa energetyczne
za niewypełnienie ww. obowiązków, przy czym środ-
ki uzyskane z opłat zastępczych i kar zasilają konto
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej i są przeznaczane wyłącznie na
wsparcie finansowe inwestycji związanych z odna-
wialnymi źródłami energii.
Ocena działania wspomnianego wyżej systemu
pokazuje, iż jest to rozwiązanie korzystne dla inwe-
storów, dające istotny impuls dla nowych inwestycji,
a tym samym rozwoju wykorzystania odnawialnych
źródeł energii, co w konsekwencji, jak wskazują ob-
serwacje rynku, przekłada się na wzrost mocy zain-
stalowanej źródeł wykorzystujących zasoby odna-
wialne i wzrost produkcji energii elektrycznej w tych
źródłach.
Ministerstwo Gospodarki podejmuje także dzia-
łania mające na celu wspieranie wysokosprawnej
kogeneracji (rozumianej jako równoczesne wytwa-
rzanie ciepła i energii elektrycznej w trakcie tego sa-
mego procesu) opartej na spalaniu biogazu. Krajowy
system wsparcia dla wytwarzania energii elektrycz-
nej w wysokosprawnej kogeneracji wprowadzony zo-
stał z dniem 1 lipca 2007 r. w oparciu o przepisy zno-
welizowanej ustawy Prawo energetyczne (system
tzw. żółtych i czerwonych certyfikatów). Zgodnie
z tymi regulacjami sprzedawcy energii elektrycznej
odbiorcom końcowym zostali zobowiązani do uzy-
skania i przedstawienia do umorzenia prezesowi
Urzędu Regulacji Energetyki świadectw pochodze-
nia energii elektrycznej wytworzonej w wysoko-
sprawnej kogeneracji. Potwierdzeniem wypełnienia
tego obowiązku jest przedłożenie do umorzenia od-
powiedniej ilości świadectw pochodzenia lub uisz-
czenie opłaty zastępczej.
Mając na uwadze fakt, że zasoby biomasy cha-
rakteryzują się największym realnym potencjałem
w naszym kraju, a jej wykorzystanie będzie najpraw-
dopodobniej dominującym kierunkiem rozwoju ener-
getyki odnawialnej, w ramach projektu nowelizacji
ustawy Prawo energetyczne wprowadzono możli-
wość uzyskiwania świadectw pochodzenia dla ener-
gii elektrycznej wytworzonej w wysokosprawnej ko-
generacji w jednostce kogeneracji opalanej gazem
uzyskiwanym z przetwarzania biomasy.
Jednocześnie w Ministerstwie Gospodarki przy-
gotowywany jest „Innowacyjna energetyka – rolnic-
965
two energetyczne”, który zakłada, iż w każdej pol-
skiej gminie do 2020 r. powstanie biogazownia wy-
korzystująca biomasę pochodzenia rolniczego. Ozna-
cza to lokalne wykorzystanie biomasy w ramach
tzw. generacji rozproszonej, w małych, wysoko-
sprawnych jednostkach kogeneracyjnych. Pozwoli to
na uzyskanie łącznej mocy instalacji biogazowych
rzędu 3000 MW.
Zasadniczym elementem programu jest stworze-
nie optymalnych warunków dla funkcjonowania
biogazowni rolniczych w Polsce oraz wskazanie
możliwości współfinansowania tego typu instalacji
ze środków publicznych. Program bazuje na szero-
kiej współpracy pozarządowych środowisk branży
energetycznej w zakresie odnawialnych źródeł ener-
gii oraz centralnej administracji publicznej.
Przedstawiając powyższe, wyrażam przekona-
nie, iż wyjaśnienia te stanowią wyczerpującą odpo-
wiedź na pytanie zawarte w interpelacji złożonej
przez pana posła Adama Krupę.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Haliny Rozpondek
w sprawie zmiany prawa w zakresie procedur
pozbawiania praw rodzicielskich (4154)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Haliny Rozpondek, w spra-
wie zmiany przepisów dotyczących procedury po-
zbawiania praw rodzicielskich, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Zgodnie z art. 1192 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r.
Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59,
z późn. zm.) zgoda rodziców na przysposobienie
dziecka nie może być wyrażona wcześniej niż po
upływie sześciu tygodni od urodzenia się dziecka.
Powyższy termin został wprowadzony noweliza-
cją Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego z dnia
26 maja 1995 r. i jest realizacją wymagania określo-
nego w art. 5 ust. 4 Europejskiej konwencji o przy-
sposobieniu dzieci, sporządzonej w Strasburgu dnia
24 kwietnia 1967 r., do której Polska także przystą-
piła (Dz. U. z dnia 14 grudnia 1999 r. Nr 99, poz. 1157).
Uregulowanie to stanowi gwarancję tego, że matka
w momencie oddawania dziecka do adopcji w pełni
powróciła do zdrowia po porodzie i może swobodnie
oraz odpowiedzialnie złożyć, wywołujące bardzo do-
966
niosłe dla niej skutki, oświadczenie o wyrażeniu
zgody na przysposobienie jej dziecka.
Przed wspomnianą wyżej nowelą polskie prawo
przewidywało w tym zakresie termin 1 miesiąca.
Jego wydłużenie do 6 tygodni było konieczne dla
uzyskania zgodności z powołaną wyżej Europejską
konwencją o przysposobieniu dzieci. Konwencja ta
służy dobru dzieci przysposobionych i ma na celu
przyjęcie wspólnych zasad i praktyki w sprawach
o przysposobienie dzieci w Europie – zwłaszcza po-
przez zmniejszenie odmienności proceduralnych.
Wskazać wobec tego trzeba, że – z wyżej wymie-
nionych względów – nie jest możliwe ani też zasadne
skrócenie czasu przewidzianego do wyrażenia zgody
na przysposobienie dziecka. Skrócenie tego czasu
pozostawałoby w sprzeczności z prawem europej-
skim, mającym na uwadze w pierwszej kolejności do-
bro dziecka (w sytuacji, kiedy ostatecznie podjęta
przez matkę decyzja może zmierzać do zatrzymania
dziecka – co z kolei umożliwi mu wychowywanie się
w biologicznej rodzinie), ale także dobro matki (da-
jąc jej odpowiedni czas na podjęcie niezwykle ważnej
i brzemiennej w skutki decyzji).
Odnosząc się do wyrażonego w interpelacji po-
glądu, iż prawo polskie i praktyka sądów nie sprzy-
jają szybkiemu pozbawieniu władzy rodzicielskiej
rodziców, którzy nie interesują się swoimi dziećmi
umieszczonymi w placówkach opiekuńczych, należy
podnieść, że pozbawienie rodziców władzy rodziciel-
skiej jest najostrzejszym środkiem ingerencji sądu
opiekuńczego w sferę stosunków między rodzicami
a dziećmi. Przez jego zastosowanie rodzice tracą bo-
wiem całkowicie tę władzę.
Ze względu na tak daleko idące skutki pozba-
wienia władzy rodzicielskiej sąd może jej pozbawić
tylko wtedy, gdy stosowane dotychczas łagodniej-
sze środki nie dały rezultatu, bądź gdy z uwagi na
drastyczne okoliczności danego przypadku jest
oczywiste, że stosowanie środków łagodniejszych
byłoby niecelowe.
Złożoność i różnorodność stanów faktycznych
w tego rodzaju sprawach powoduje, że czas trwania
postępowania o pozbawienie władzy rodzicielskiej
uzależniony jest od wielu okoliczności. Niejedno-
krotnie bowiem konieczne jest przeprowadzenie
– wymagających odpowiedniego czasu – czynności
procesowych, takich jak obserwacja środowiska ro-
dzinnego przez kuratora sądowego, zasięgnięcie opi-
nii biegłego (zespołu biegłych) bądź specjalistycznej
placówki. Częstokroć już w trakcie toczącego się po-
stępowania rodzice starają się zapobiec wydaniu
niekorzystnego dla nich rozstrzygnięcia, zabiegając
o kontakty z dziećmi, poszukując pracy, lecząc się
odwykowo, kontaktując się z kuratorem i sądem. ta-
kie zachowania również wymagają weryfikacji pod
kątem trwałości ukształtowania i zachowania więzi
między rodzicami i dziećmi. w każdym stadium po-
stępowania sąd winien bowiem mieć na względzie
zasadę dobra dziecka – rozumianą także jako prawo
dziecka do życia w rodzinie naturalnej.
Nie należy zapominać także i o tym, że w tego
rodzaju sprawach zachodzi często konieczność usta-
nowienie kuratora procesowego do reprezentowania
tego z rodziców, któremu przysługuje władza rodzi-
cielska, a którego miejsce pobytu nie jest znane.
Wskazane wyżej okoliczności wpływają na wy-
dłużenie postępowania o pozbawienie władzy rodzi-
cielskiej. Niemniej jednak nie należy zapominać, że
orzeczenie sądu dotyczyć ma jednego z najważniej-
szych praw człowieka, jakim jest prawo do wycho-
wywania swoich własnych dzieci. Dlatego też obwa-
rowanie postępowania o pozbawienie władzy rodzi-
cielskiej ramami czasowymi nie wydaje się prawi-
dłowe i przekonujące.
Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, że
Ministerstwo Sprawiedliwości nie planuje podjęcia
prac legislacyjnych zmierzających do zmiany obo-
wiązujących w tym zakresie przepisów.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Pietraszewskiej
w sprawie subwencji oświatowej (4155)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Danuty Pietraszewskiej
(nr SPS-023-4155/08) w sprawie podziału uczniów
niepełnosprawnych, który zdaniem pani poseł jest
„bezpodstawny”, bowiem uniemożliwia zaliczanie
uczniów niedostosowanych społecznie, u których
występuje jednocześnie jakiś stopień upośledzenia
umysłowego lub inna niepełnosprawność, do katego-
rii uczniów z niepełnosprawnością sprzężoną i tym
samym nie pozwala na takie naliczanie dla nich
subwencji oświatowej, jak dla uczniów posiadających
orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego z po-
wodu niepełnosprawności sprzężonej, uprzejmie wy-
jaśniam.
Z ustawy o systemie oświaty (ustawa z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty; Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) wynika, że we wszyst-
kich typach szkół i placówek dzieciom i młodzieży
zapewnia się realizację prawa do wychowania i opie-
ki odpowiednich do wieku i osiągniętego rozwoju.
Kształcenie specjalne jest organizowane dla dzieci
i młodzieży z zaburzeniami i odchyleniami rozwojo-
wymi, wymagających stosowania specjalnej organi-
zacji nauki i metod pracy, na podstawie orzeczenia
o potrzebie kształcenia specjalnego. W przypadku
gdy w orzeczeniu o potrzebie kształcenia specjalne-

go poradnia wskaże występowanie u ucznia co naj-
mniej dwóch z niepełnosprawności (upośledzenia
umysłowego i niepełnosprawności sensorycznej,
np. głucho-niewidomych czy niewidomych z upośle-
dzeniem umysłowym), mówimy o występowaniu
u niego niepełnosprawności sprzężonej. Stwierdze-
nie niepełnosprawności sprzężonej obliguje szkołę
do stosowania w procesie kształcenia tego dziecka
specjalnych metod pracy dostosowanych do każdej
ze wskazanych u niego niepełnosprawności.
Ponadto zespół orzekający poradni w orzeczeniu
o potrzebie kształcenia specjalnego (rozporządzenie
ministra edukacji narodowej z dnia 12 lutego 2001 r.
w sprawie orzekania o potrzebie kształcenia specjal-
nego lub indywidualnego nauczania dzieci i młodzie-
ży oraz wydawania opinii o potrzebie wczesnego
wspomagania rozwoju dziecka, a także szczegóło-
wych zasad kierowania do kształcenia specjalnego
lub indywidualnego nauczania; Dz. U. z 2001 r.
Nr 13, poz. 114, z późn. zm.), oprócz określenia ro-
dzaju niepełnosprawności ucznia lub stopnia upośle-
dzenia umysłowego czy niepełnosprawności sprzę-
żonej, wskazuje potencjał i możliwości rozwojowe
dziecka. Wskazuje również: warunki, jakie należy
stworzyć dla realizacji potrzeb edukacyjnych, formy
rewalidacji, terapii i usprawniania, służące rozwija-
niu potencjalnych możliwości i mocnych stron dziec-
ka, inne formy pomocy psychologiczno-pedagogicz-
nej oraz zalecaną formę kształcenia, np. w szkole
ogólnodostępnej, w szkole integracyjnej lub w od-
dziale integracyjnym, w szkole specjalnej lub w od-
dziale specjalnym.
Zatem o tym, czy u dziecka występuje niepełno-
sprawność sprzężona, decyduje zespół orzekający
publicznej poradni psychologiczno-pedagogicznej,
w tym poradni specjalistycznej.
Sprzężenie niepełnosprawności, w rozumieniu
przepisów prawa oświatowego, nie występuje u dziec-
ka niedostosowanego społecznie, u którego stwier-
dzono upośledzenie umysłowe, bowiem formy i me-
tody pracy dydaktycznej z tym uczniem odnoszą się
głównie do upośledzenia umysłowego.
Dodać należy, że uczniowie niedostosowani spo-
łecznie – zgodnie z regulacjami prawa oświatowego
– są uczniami wymagającymi tylko zajęć socjotera-
peutycznych. Wynika to również z rozporządzenia
(z 12 lutego 2002 r.) w sprawie ramowych planów
nauczania w szkołach publicznych (rozporządzenie
ministra edukacji narodowej i sportu w sprawie ra-
mowych planów nauczania w szkołach publicznych;
Dz. U. z 2002 r. Nr 15, poz. 142, z późn. zm.) – za-
łączniki nr 4, 9, 11, 12, – określające ramowe plany
nauczania dla ogólnodostępnych: gimnazjum, li-
ceum ogólnokształcącego, liceum profilowanego,
technikum. Plany te obowiązują również uczniów
niedostosowanych społecznie.
W celu umożliwienia szkole ogólnodostępnej pro-
wadzenia zajęć socjoterapeutycznych dla uczniów
niedostosowanych społecznie, zgodnie z rozporzą-
dzeniem w sprawie sposobu podziału części oświato-
967
wej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu tery-
torialnego (rozporządzenie ministra edukacji naro-
dowej w sprawie sposobu podziału części oświatowej
subwencji ogólnej; Dz. U. z 2007 r. Nr 247, poz. 1825),
przeznacza się środki finansowe określone w algo-
rytmie podziału części oświatowej subwencji ogól-
nej, w wadze P2.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że na pod-
stawie rozporządzenia w sprawie rodzajów i szczegó-
łowych zasad działania placówek publicznych…
(rozporządzenie ministra edukacji narodowej i spor-
tu w sprawie rodzajów i szczegółowych zasad działa-
nia placówek publicznych, warunków pobytu dzieci
i młodzieży w tych placówkach oraz wysokości i za-
sad odpłatności wnoszonej przez rodziców za pobyt
ich dzieci w tych placówkach; Dz. U. z 2005 r. Nr 52,
poz. 467) dla uczniów niedostosowanych społecznie
wymagających stosowania specjalnej organizacji na-
uki i metod pracy w systemie oświaty prowadzone
są młodzieżowe ośrodki wychowawcze. Dla wycho-
wanków tych ośrodków przeznaczone są środki fi-
nansowe wg algorytmu wagi P34 = 11,000.
Szanowny Panie Marszałku! Mam nadzieję, że
przedłożone powyżej informacje pozwolą na usu-
nięcie wątpliwości pani poseł co do braku możliwo-
ści właściwego przekazywania środków finanso-
wych na kształcenie uczniów niedostosowanych
społecznie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że podczas
ewentualnej nowelizacji ustawy o systemie oświaty,
w celu wyeliminowania obecnie istniejących wątpli-
wości, Ministerstwo Edukacji Narodowej będzie
również pracowało nad zdefiniowaniem niepełno-
sprawności sprzężonej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Krząkały,
Jarosława Pięty i Ryszarda Zawadzkiego
w sprawie zmiany ustawy Prawo budowlane
(4156)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej, panów Marka Krząkały, Jarosława Pięty i Ry-
szarda Zawadzkiego, z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie
zmiany ustawy Prawo budowlane, przekazaną przy
piśmie z dnia 16.07. 2008 r. znak: SPS-023-4156/08,
uprzejmie informuję, że w celu usprawnienia proce-
968
su inwestycyjnego w budownictwie minister infra-
struktury przyjął zadanie opracowania projektu
ustawy o zmianie ustawy Prawo budowlane, ustawy
o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym
oraz niektórych innych ustaw. Podjęte działania
zmierzają do racjonalizacji procesu planowania i re-
alizacji inwestycji poprzez wzajemnie zharmonizo-
wane zmiany istniejących ustaw.
Propozycje wprowadzenia zmian do ustawy Pra-
wo budowlane dotyczą m.in. likwidacji pozwoleń na
budowę na rzecz jedynie rejestracji zamierzonej in-
westycji, dokonywanej przez właściwy organ na pod-
stawie złożonego wniosku, bez konieczności uzyska-
nia decyzji administracyjnych. Dla inwestycji mogą-
cych oddziaływać na środowisko przewidziano
– przed rejestracją – wyrażenie zgody, w drodze de-
cyzji, na realizację takiego przedsięwzięcia. Fakt re-
jestracji określonej inwestycji będzie jednoznaczny
z możliwością rozpoczęcia budowy. Dla zapewnienia
bezpieczeństwa procesu budowlanego budowa bę-
dzie nadzorowana przez inspektora nadzoru budow-
lanego oraz projektanta.
Głównym celem przedkładanego projektu jest do-
stosowanie systemu gospodarki przestrzennej, lokali-
zacji inwestycji i procedur formalnych procesu inwe-
stycyjnego do potrzeb i wymogów dynamicznie rozwi-
jającej się gospodarki, społeczeństwa i struktur insty-
tucjonalnych państwa, ponieważ dotychczasowe prze-
pisy regulujące proces inwestycyjny stanowią istotną
barierę w prowadzeniu inwestycji budowlanych,
a w konsekwencji negatywnie wpływają na rozwój
gospodarczy w innych sektorach życia.
W sytuacji, gdy nie będzie pozwoleń na budowę,
a jedynie rejestracja zamierzonej inwestycji, przepi-
sy art. 82a ww. projektu ustawy będą pozwalały sta-
roście powierzyć gminom, w drodze porozumienia,
prowadzenie spraw z zakresu swojej właściwości
jako organu administracji architektoniczno-budow-
lanej, z wyjątkiem spraw, w których inwestorem jest
gmina, gminna osoba prawna lub inna gminna jed-
nostka organizacyjna.
Projekt ustawy będzie miał zdecydowany, ko-
rzystny wpływ na rozwój gospodarczy kraju oraz
umożliwi szybkie pozyskiwanie środków unijnych.
Przyspieszenie procedur zintensyfikuje aktywizację
zarówno w skali lokalnej, jak i regionalnej. Zapropo-
nowane rozwiązania będą miały znaczny wpływ na
kształtowanie nowego wizerunku polskiej przestrze-
ni i przyczynią się do wszechstronnego, a jednocze-
śnie zrównoważonego rozwoju regionalnego.
Taki właśnie projekt ideowy przyświeca przygo-
towanym zmianom w projekcie ustawy o zmianie
ustawy Prawo budowlane, ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych
innych ustaw, który obecnie jest w trakcie konsulta-
cji społecznych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Krząkały,
Jarosława Pięty i Ryszarda Zawadzkiego
w sprawie jednolitego zarządu dróg
w miastach prezydenckich (4157)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Marka Krząkały, Jaro-
sława Pięty i Ryszarda Zawadzkiego przesłaną przy
piśmie nr SPS-023-4157/08 z dnia 16 lipca 2008 r.,
uprzejmie informuję, że w resorcie infrastruktury
poddawane jest pod rozwagę wprowadzenie zmian
dotyczących m.in. jednolitego zarządu dróg w mia-
stach. Jednakże zmiana struktury zarządzania dro-
gami w miastach oznaczałaby systemową zmianę
wielu ustaw, w tym przede wszystkim ustawy o dro-
gach publicznych, ustawy o finansowaniu infra-
struktury transportu lądowego, ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego, ustawy Prawo
o ruchu drogowym.
Należy również podkreślić, że samorządy miej-
skie nie prezentują jednolitego stanowiska w kwestii
zmiany sposobu zarządzania drogami w granicach
administracyjnych miast. Część wniosków dotyczy
rozszerzenia systemu obowiązującego dla miast na
prawach powiatu jedynie na miasta „prezydenckie”.
Inne wnioski odnoszą się ogólnie do miast, nie pre-
cyzując czy zmiany powinny dotyczyć wszystkich
miast, czy też ograniczonej ich liczby (np. w zależno-
ści od liczby mieszkańców). Dla resortu infrastruk-
tury niezwykle istotną kwestią jest właściwe zarzą-
dzanie drogami, a zatem stwierdzenie, czy gminy
miejskie są odpowiednio przygotowane do wykony-
wania takiego zadania.
Obecnie wszczęte zostały prace mające na celu
dokończenie reformy administracji publicznej. Ce-
lem tych działań jest uporządkowanie podziału kom-
petencji między administracją rządową i samorzą-
dową oraz wzmocnienie znaczenia samorządu tery-
torialnego. Problematyka zarządzania drogami i za-
sady finansowania tych zadań będą ważnymi ele-
mentami przygotowywanej reformy. Jednocześnie
uprzejmie informuję, że przepisy ustawy o drogach
publicznych umożliwiają przekazywanie zarządu
drogami pomiędzy różnymi podmiotami. Stosownie
do art. 19 ust. 4 ww. ustawy, zarządzanie drogami
może być przekazywane między zarządcami w try-
bie porozumienia, regulującego w szczególności wza-
jemne rozliczenia finansowe. Władze samorządowe,
jeżeli widzą taką potrzebę, mogą skorzystać z tej
możliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Krząkały,
Jarosława Pięty i Ryszarda Zawadzkiego
w sprawie nowelizacji ustawy o bibliotekach
(4158)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację panów posłów Marka Krząkały, Jarosława
Pięty i Ryszarda Zawadzkiego w sprawie potrzeby no-
welizacji ustawy o bibliotekach, przekazaną pismem
z dnia 16 lipca br. nr SPS-023-4158/08, uprzejmie
proszę o przyjęcie następującej informacji:
Pragnę podziękować panom posłom za zaintere-
sowanie problematyką biblioteczną oraz za uwagi do
ustawy z dnia 27 czerwca 1997 r. o bibliotekach.
Uprzejmie informuję, że zespół ds. opracowania za-
łożeń i projektu ustawy, który powstał przy Stowa-
rzyszeniu Bibliotekarzy Polskich, dokonuje obecnie
analizy zgromadzonego w trakcie dyskusji nad obec-
nie funkcjonującymi regulacjami materiału w celu
sformułowania konkretnych oczekiwań związanych
z nowelizacją.
Wśród proponowanych przez środowisko biblio-
tekarskie zmian znajdują się wspomniane również
przez panów posłów postulaty doprecyzowania
art. 14 pkt 2, odnoszącego się do opłat za usługi bi-
blioteczne, oraz ponownego określenia definicji ma-
teriałów bibliotecznych. Odrębną kwestią pozostaje
natomiast egzekwowanie zapisów art.19 ustawy,
wprowadzających konieczność tworzenia biblioteki
publicznej w każdej gminie i w każdym powiecie.
Fakt, iż nie wszystkie samorządy wypełniają usta-
wowy obowiązek prowadzenia biblioteki publicznej
w formie samodzielnej instytucji kultury wynika
najczęściej z ograniczonych możliwości finansowych
jednostek samorządu terytorialnego. W ostatnich
latach obserwujemy jednakże systematyczny wzrost
liczby bibliotek działających zgodnie z zasadami
ustawy. Wzrost ten dotyczy również bibliotek powia-
towych. Do końca 2007 r. zarejestrowano w Polsce
ogółem 294 biblioteki stopnia powiatowego, co ozna-
cza że 82% powiatów realizuje przypisane im funk-
cje. W 2007 r. wzrosła do czterech liczba województw,
w których działa pełna sieć bibliotek stopnia powia-
towego. Do województw łódzkiego i wielkopolskiego
dołączyły województwa opolskie i pomorskie.
Pozostaje zgodzić się z wyrażoną przez panów
posłów opinią, że nie wszystkie samorządowe insty-
tucje kultury, w tym biblioteki publiczne, otrzymują
od swoich organizatorów dotację podmiotową, w peł-
ni pokrywającą wszystkie potrzeby i umożliwiającą
bezproblemową realizację wszystkich zadań statu-
towych. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowe-
go, uwzględniając trudną sytuację bibliotek publicz-
nych, przekazuje od 2005 r. znaczące środki finanso-
969
we, służące wzmocnieniu sektora książki i czytel-
nictwa w ramach programu „Promocja czytelnic-
twa”. Część budżetu programu, w wysokości
28,5 mln zł rocznie, przekazywana jest wyłącznie
bibliotekom publicznym w celu zakupu nowości
wydawniczych.
Według mojej opinii, regulacje dotyczące biblio-
tek powinny obejmować najnowsze aspekty działal-
ności tych instytucji, służących nie tylko ochronie
polskiego dorobku piśmienniczego, lecz także od-
grywających ważną rolę w procesie edukacji spo-
łecznej. Pragnę jednak zaznaczyć, że działania pod-
jęte przez Stowarzyszenie Bibliotekarzy Polskich
stanowią wstępny etap prac nad nowelizacją ustawy
o bibliotekach. Jego celem jest ustalenie oczekiwa-
nych kierunków zmian w obowiązujących przepi-
sach. W związku z powyższym obecnie trudno wska-
zać ostateczny termin zakończenia prac nad projek-
tem nowelizacji ustawy o bibliotekach ani jedno-
znacznie określić zapisy, które ulegną zmianie. Wy-
rażam nadzieję, że przyszły projekt nowelizacji usta-
wy o bibliotekach, który będzie musiał uwzględniać
przepisy finansów publicznych oraz uwagi organiza-
torów bibliotek, spełni zarówno oczekiwania środo-
wisk bibliotekarskich, jak i obywateli Rzeczypospo-
litej korzystających z bibliotek.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Mikulicza
w sprawie uregulowań prawnych związanych
z dzierżawą terenów leśnych pod zabudowę
sieci wodociągowych i kanalizacyjnych (4159)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 16 lipca 2008r., znak
SPS-023-4159/08, w sprawie zapytania poselskiego
posła na Sejm RP Janusza Mikulicza, dotyczącego
podpisywania z samorządami lokalnymi umów na
dzierżawę terenów leśnych, przez które poprowa-
dzone zostały sieci wodociągowe i kanalizacyjne, in-
formuję, co następuje.
W Państwowym Gospodarstwie Leśnym zasady
udostępniania gruntów Skarbu Państwa w zarzą-
dzie Lasów Państwowych uregulowane są jedno-
znacznie w rozdz. 6a ustawy z dnia 28 września
1991 r. o lasach. Zgodnie z tymi przepisami nie ma
970
żadnych formalnoprawnych możliwości, by samo-
rządy lokalne bezumownie korzystały z gruntów.
Za sprawy dotyczące gospodarowania majątkiem
Skarbu Państwa, w tym wydzierżawiania gruntów,
które znajdują się w zasobach nadleśnictwa w Pań-
stwowym Gospodarstwie Leśnym, odpowiada, we-
dług kompetencji wynikających z przepisów art. 35
ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U.
z 2005 r., Nr 45, poz. 435, z późn. zm.), właściwy
nadleśniczy. Ponadto przez zapis art. 39 ustawy
o lasach nadleśniczy jest obowiązany do egzekwowa-
nia zapisu: „Lasy (...) pozostające w zarządzie Lasów
Państwowych, mogą być za zgodą dyrektora regio-
nalnej dyrekcji Lasów Państwowych wydzierżawio-
ne przez nadleśniczego, z zachowaniem celów i za-
dań gospodarki leśnej określonych w planie urzą-
dzania lasu”.
Ponadto informuję, że Lasy Państwowe jako za-
rządca majątku Skarbu Państwa zobowiązane są
w pierwszej kolejności do działań w pełni zabezpie-
czających interes Skarbu Państwa, w związku z po-
wyższym wysokość czynszu dzierżawnego za udo-
stępnienie gruntów nie może odbiegać od cen obo-
wiązujących na danym terenie, tak że w tym wypad-
ku nie ma prawnych możliwości traktowania ulgowo
samorządów lokalnych.
W obecnym stanie prawnym nie ma możliwości
zwolnienia samorządów lokalnych z obowiązku
posiadania tytułu do gruntu, na którym ulokowa-
na jest infrastruktura kanalizacyjna i wodociągo-
wa. Natomiast przy ustalaniu wysokości czynszu
za udostępnienie terenu samorządom lokalnym
może być brany pod uwagę publiczny charakter
inwestycji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Kopcia
w sprawie uchylenia bądź zmiany treści art. 98
ustawy o gospodarce nieruchomościami (4161)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 16 lipca 2008 r., znak
SPS-023-4161/08, przekazujące interpelację pana
posła Tadeusza Kopcia w sprawie uchylenia bądź
zmiany treści art. 98 ust. 1 oraz ust. 3 ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami
(Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.),
uprzejmie przedstawiam stanowisko w tej sprawie.
Na wstępie pragnę zapewnić Pana Marszałka, że
przepis art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami był niejednokrotnie przedmiotem analiz
w zakresie jego przydatności w złożonym systemie
budowy dróg publicznych, w wyniku których zajmu-
ję odmienne stanowisko od prezentowanego przez
pana posła Tadeusza Kopcia.
Podziału nieruchomości co do zasady można do-
konać, jeżeli jest on zgodny z ustaleniami planu
miejscowego (art. 93 ustawy o gospodarce nierucho-
mościami). Biorąc pod uwagę, że zgodnie z art. 4
ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80,
poz. 717, z późn. zm.), ustalenie przeznaczenia tere-
nu, rozmieszczenie inwestycji celu publicznego
(w tym dróg publicznych) oraz określenie sposobów
zagospodarowania i warunków zabudowy terenu
następuje w miejscowym planie zagospodarowania
przestrzennego, podział nieruchomości odzwiercie-
dla ustalenia planu miejscowego. Zatem, jeżeli plan
miejscowy (prawo miejscowe) w swej treści zwiera
lokalizację drogi publicznej, to w przypadku podzia-
łu nieruchomości, o którym mowa w art. 98 ustawy
o gospodarce nieruchomościami, wydzielone w wy-
niku podziału działki gruntu przeznaczone pod dro-
gi publiczne z mocy prawa stają się własnością odpo-
wiednio Skarbu Państwa albo jednostki samorządu
terytorialnego. Konstrukcja przyjęta w art. 98 usta-
wy z 21 sierpnia 1997 r. pozwalana na szybkie pozy-
skanie nieruchomości przeznaczonych pod drogę,
bez konieczności dokonywania postępowania wy-
właszczeniowego.
Odnosząc powyższe do postawionej w interpela-
cji tezy, że „zdecydowana większość wydzielanych
we wskazanym trybie nieruchomości pod drogi pu-
bliczne jest zbędna dla potrzeb gospodarki drogo-
wej”, pilnej interwencji wymagają te miejscowe pla-
ny zagospodarowania przestrzennego, które okre-
ślają lokalizacje dróg publicznych, nieprzystające,
jak wskazuje pan poseł, do „rzeczywistych potrzeb
gospodarki drogowej jednostek samorządu teryto-
rialnego”. Zatem w mojej ocenie zasadne byłoby wy-
stąpienie do wójtów, burmistrzów albo prezydentów
miast o dokonania analizy zmian w zagospodarowa-
niu przestrzennym tych gminy, w których, zdaniem
pana posła, występują problemy z aktualnością lo-
kalizacji dróg publicznych ujętych w obowiązujących
planach miejscowych.
Jednocześnie należy zauważyć, że zgodnie z art. 20
pkt 1 ustawy o drogach publicznych zarządcy dróg
publicznych zostali zobligowani do opracowywania
projektów planów rozwoju sieci drogowej oraz bieżą-
cego informowania o tych planach organów właści-
wych do sporządzania miejscowych planów zagospo-
darowania przestrzennego. Plany takie pozwoliłyby
na uwzględnienie w istniejących studiach uwarun-
kowań i kierunków zagospodarowania przestrzen-
nego gminy oraz odpowiednio w miejscowych pla-

nach zagospodarowania przestrzennego, sieci dróg
koniecznych dla prawidłowego funkcjonowania
jednostki samorządu terytorialnego, wskazując
również na wielkość środków finansowych ko-
niecznych do ich realizacji i zabezpieczenia tych
środków w wieloletnich planach inwestycyjnych.
Zgodnie z art. 19 ustawy o drogach publicznych za-
rządcą dróg krajowych jest generalny dyrektor dróg
krajowych i autostrad, zarządcą dróg wojewódzkich
jest zarząd województwa, zarządcą dróg powiato-
wych jest zarząd powiatu, zarządcą dróg gminnych
jest wójt (burmistrz, prezydent miasta), z zastrzeże-
niem miast na prawach powiatu, gdzie zarządcą
wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem autostrad
i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta. W świe-
tle powyższego, w mojej ocenie, właściwsze od nowe-
lizacji art. 98 ustawy o gospodarce nieruchomościa-
mi byłoby doprowadzenie do ściślejszej współpracy
zarządców dróg publicznych z organami odpowie-
dzialnymi za sprawy planowania i zagospodarowa-
nia przestrzennego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie funkcjonowania PKS Wschód SA
(4162)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Mariu-
sza Grada z dnia 7 lipca 2008 r. znak SPS-023-4162/
08 w sprawie planów związanych z rozwojem i inwe-
stycjami w Przedsiębiorstwie Komunikacji Samo-
chodowej Wschód SA uprzejmie informuję Pana
Marszałka, co następuje.
Przedsiębiorstwo Komunikacji Samochodowej
Wschód Spółka Akcyjna z siedzibą w Lublinie, po-
wstałe w wyniku komercjalizacji Przedsiębiorstwa
Państwowej Komunikacji Samochodowej w Lubli-
nie, rozpoczęło działalność jako jednoosobowa spół-
ka Skarbu Państwa z dniem 1 czerwca 2008 r. Zgod-
nie z § 22 statutu spółki do kompetencji zarządu
spółki należy opracowywanie rocznych planów rze-
czowo-finansowych oraz strategicznych planów wie-
loletnich, w których powinny zostać ujęte zamierze-
nia inwestycyjne. Minister skarbu państwa w trosce
o prawidłowy rozwój spółki ustalił z zarządem spół-
971
ki, iż wieloletni plan strategiczny zostanie opraco-
wany do dnia 31.08.2008 r.
Jednocześnie pragnę wskazać, iż zgodnie z przy-
jętym przez organy spółki planem rzeczowo-finan-
sowym spółki na rok 2008 zarząd w bieżącym roku
zakłada leasing 10 mikrobusów o wartości łącznej
650 tys. zł, zakup 10 autobusów używanych o warto-
ści łącznej 300 tys. zł oraz 2 autobusów dalekobież-
nych o wartości łącznej 700 tys. zł.
W związku z powyższym udzielenie szczegóło-
wych informacji dotyczących inwestycji spółki w dłuż-
szej perspektywie czasowej będzie możliwe po opra-
cowaniu wieloletniego planu strategicznego.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienia oraz informacje zostaną uznane przez Pana
Marszałka za satysfakcjonujące.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Domiceli Kopaczewskiej
w sprawie statusu słuchacza szkół
dla dorosłych (4163)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Domiceli Kopaczewskiej
z dnia 2 lipca 2008 r. (nr SPS-023-4163/08), w spra-
wie statusu słuchacza szkół dla dorosłych, uprzejmie
przedkładam poniższe wyjaśnienie.
Statut szkoły publicznej, zgodnie z przepisami
art. 60 ust. 1 pkt 7 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) oraz statut szkoły niepublicznej, zgod-
nie z art. 84 ust. 2 pkt 5 tejże ustawy, określa
w szczególności prawa i obowiązki uczniów, w tym
przypadki, w których uczeń może zostać skreślony.
W przypadku szkół niepublicznych zgodność za-
pisów statutu z przepisami prawa jest analizowana
przez jednostkę samorządu terytorialnego obowią-
zaną do prowadzenia ewidencji szkół niepublicz-
nych, w tym o uprawnieniach szkół publicznych.
Ustawa o systemie oświaty – art. 7 ust. 3 pkt 3
i 4 obliguje szkoły niepubliczne o uprawnieniach
szkół publicznych do realizowania ustalonych przez
ministra właściwego do spraw oświaty i wychowa-
nia zasad klasyfikowania i promowania słuchaczy
oraz przeprowadzania egzaminów i sprawdzianów,
a także prowadzenia dokumentacji przebiegu na-
uczania ustalonej dla szkół publicznych. W zakresie
klasyfikowania i promowania słuchaczy mają zasto-
972
sowanie przepisy rozporządzenia ministra edukacji
narodowej z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie wa-
runków i sposobu oceniania, klasyfikowania i pro-
mowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania
sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych
(Dz. U. z 2007 r. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.). Roz-
dział 3 wymienionego rozporządzenia dotyczy szkół
dla dorosłych. Klasyfikowanie i promowanie słucha-
czy w szkołach dla dorosłych odbywa się po każdym
semestrze.
Słuchacz, który z różnych przyczyn nie uczęsz-
czał na zajęcia i nie otrzymał promocji na wyższy
semestr, może powtórzyć semestr, czasowo przerwać
naukę lub całkowicie zrezygnować z jej kontynu-
owania. Słuchacz, który przerwał naukę, przed
upływem 3 lat od jej przerwania może mieć, zgodnie
z § 29 wyżej wymienionego rozporządzenia, zaliczo-
ne obowiązkowe zajęcia edukacyjne, z których uzy-
skał poprzednio semestralną ocenę klasyfikacyjną
wyższą od oceny niedostatecznej i może być zwolnio-
ny z obowiązku uczęszczania na te zajęcia.
W świetle powyższego, nie znajduje uzasadnienia
sytuacja, w której osoba nieuczestnicząca w zaję-
ciach, w tym m. in. z powodu wyjazdu za granicę czy
odbywania służby wojskowej, figuruje w szkolnej
ewidencji słuchaczy, tym bardziej, gdy jest wykazy-
wana we wniosku o dotację z budżetu właściwej jed-
nostki samorządu terytorialnego.
Przepisy prawa nie są w stanie przewidzieć
wszystkich sytuacji i warunków, w jakich funkcjo-
nują szkoły. Statut, jako podstawowy szkolny doku-
ment, powinien szczegółowo uregulować zasady jej
działania. Organ prowadzący nadaje szkole pierw-
szy statut – możliwie najdokładniej porządkuje zasa-
dy funkcjonowania szkoły, w zgodzie z przepisami
określonymi w ustawie o systemie oświaty – art. 60
ust. 1 – w przypadku szkół publicznych, lub w art. 84
ust.2 – w przypadku szkół niepublicznych. Przepisy
w/w ustawy narzucają szkołom konieczność określe-
nia w statutach zarówno warunków przyjmowania
słuchaczy, jak również skreślania ich z listy. Dodat-
kowo zasady przyjmowania uczniów do szkół pu-
blicznych (w tym szkół dla dorosłych) określa rozpo-
rządzenie ministra edukacji narodowej i sportu
z dnia 20 lutego 2004 r. w sprawie warunków i trybu
przyjmowania uczniów do szkół publicznych oraz
przechodzenia z jednych typów szkół do innych (Dz. U.
Nr 26, poz. 232).
Pozostawienie szkołom pewnej autonomii zarów-
no w zakresie przyjmowania, jak również skreślania
z listy słuchaczy pozwala na świadczenie usług edu-
kacyjnych zgodnie z zapotrzebowaniem w określo-
nym środowisku.
Nadzór pedagogiczny nad funkcjonowaniem
szkół sprawuje właściwy kurator oświaty, który
zgodnie z art. 33 ustawy ocenia stan i warunki dzia-
łalności dydaktycznej, jej efekty, a także przestrze-
ganie zasad klasyfikowania i promowania uczniów
oraz statutu szkoły. Pojawiające się w MEN sygnały
o możliwych nieprawidłowościach w funkcjonowa-
niu szkół niepublicznych są przekazywane wg wła-
ściwości do odpowiednich kuratorów oświaty.
Funkcjonowanie szkół niepublicznych o upraw-
nieniach szkół publicznych było przedmiotem kon-
troli przeprowadzonej w 2008 r. przez Najwyższą
Izbę Kontroli. Wyniki kontroli potwierdziły niepra-
widłowości w funkcjonowaniu szkół dla dorosłych,
w tym w zakresie:
— niezgodnego z przepisami prawa prowadzenia
dokumentacji przebiegu nauczania,
— zawyżania lub zaniżania liczby słuchaczy
skutkującego nieprawidłowym naliczeniem dotacji
budżetowej.
Z uwagi na wcześniejsze sygnały o nieprawidło-
wościach oraz w związku z przedstawionymi przez
NIK wynikami kontroli szkół niepublicznych, w Mi-
nisterstwie Edukacji Narodowej podjęte zostały pra-
ce nad zmianą przepisów ustawy o systemie oświaty
w zakresie przekazania części wykonywanych obec-
nie przez kuratora oświaty zadań jednostkom samo-
rządu terytorialnego, umożliwienia tym organom
kontroli prawidłowości wykorzystania dotacji przy-
znanych szkołom i placówkom niepublicznym z ich
budżetu. Trwają również prace zmierzające do zwięk-
szenia efektywności nadzoru pedagogicznego. Mo-
dernizacja systemu nadzoru pedagogicznego jest
jednym z działań Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki” 2007–2013, w ramach którego realizowane
będą projekty mające na celu wypracowanie sku-
tecznego systemu nadzoru pedagogicznego oraz
opracowanie i wdrożenie programów poprawy jako-
ści i efektywności nadzoru.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie zapisów ustawy
o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(4164)
W odpowiedzi na przesłaną przez Pana Marszał-
ka przy piśmie z dnia 16 lipca 2008 r., znak: SPS-
-023-4164/08, interpelację pana posła Mariusza
Grada w sprawie zapisów ustawy o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień:
Ad 1. Poruszany w interpelacji pana posła pro-
blem finansowania wtz, w szczególności kwestia wa-
loryzacji wysokości wynagrodzeń pracowników wtz,

jest przedmiotem intensywnych prac Ministerstwa
Pracy i Polityki Społecznej. Pogarszająca się sytu-
acja finansowa warsztatów terapii zajęciowej stała
się w ostatnim okresie przedmiotem wielu wystą-
pień i apeli środowisk osób działających na rzecz
osób niepełnosprawnych (podmiotów prowadzących,
dofinansowujących te placówki), jak również samych
pracowników. W odpowiedzi na przedmiotowe wy-
stąpienia, dotyczące poprawy warunków funkcjono-
wania warsztatów terapii zajęciowej, Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej podjęło liczne inicjatywy
zmierzające do zmiany obecnej sytuacji finansowej
i funkcjonowania warsztatów. Zmiany te polegają
w szczególności na doprecyzowaniu przepisów doty-
czących sposobu finansowania wtz oraz zwiększeniu
wysokości środków przekazywanych przez PFRON
na dofinansowanie kosztów rocznego pobytu jedne-
go uczestnika w warsztacie terapii zajęciowej. Pla-
nuje się wprowadzenie zmiany przepisów rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 13 maja 2003 r.
w sprawie algorytmu przekazywania środków Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych samorządom wojewódzkim i powiato-
wym (Dz. U. Nr 88, poz. 808; oraz z 2006 r. Nr 237,
poz. 1713), polegającej na zwiększeniu wysokości
kwoty stanowiącej podstawę wyliczenia kwoty na
działalność wtz (kwoty środków na dofinansowanie
rocznego pobytu jednego uczestnika w wtz). Potrze-
ba wprowadzenia tych zmian wynika z faktu, iż do-
tychczasowe kwoty, wyliczone wg kosztów z 2002 r.,
wynoszą: 13 414 zł (rocznego pobytu jednego uczest-
nika wtz) i od 2003 r. nie uległy zmianie. Biorąc pod
uwagę fakt, iż w 2007 r. nastąpił wzrost cen towa-
rów i usług o 10,3% w porównaniu z rokiem 2002, to
mając na uwadze dalszy rozwój wtz oraz ich prawi-
dłowe funkcjonowanie, konieczne jest podjęcie dzia-
łań zmierzających do usprawnienia finansowania
tych jednostek przez zwiększenie kwoty środków na
dofinansowanie rocznego pobytu jednego uczestni-
ka w wtz. Zmiany te wpłyną również na wzrost wy-
sokości wynagrodzeń pracowników wtz. Pomimo
faktu, iż wynagrodzenia w warsztatach terapii zaję-
ciowej stanowią ponad połowę w ogólnej strukturze
kosztów działalności wtz, to wciąż pozostają na zbyt
niskim poziomie w stosunku do podstawowych po-
trzeb i kwalifikacji pracowników. Ze względu na
fakt, iż obecna sytuacja pracowników wtz dotycząca
kwestii wynagrodzeń jest trudna, nie należy czekać
na wprowadzenie zmian w przepisach. W związku
z powyższym oraz w trosce o grupę zawodową, jaką
stanowią pracownicy wtz, jak również wychodząc
naprzeciw zgłaszanym problemom, rozważa się
zwiększenie środków przekazywanych algorytmem
samorządom powiatowym na realizację zadań okre-
ślonych w ustawie o rehabilitacji (...) jeszcze w roku
bieżącym. Środki te mogą, a w mojej opinii przy-
najmniej częściowo powinny być przeznaczone na
wynagrodzenia pracowników wtz.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej w naj-
bliższym czasie przekaże oficjalne wystąpienie do
973
jednostek samorządu terytorialnego oraz warszta-
tów terapii zajęciowej, zawierające informację o pro-
pozycjach rozwiązań zarówno praktycznych, jak
i legislacyjnych w tym zakresie.
Ad 2. Odnosząc się do pytania dotyczącego zmia-
ny art. 10b ust. 2 ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. Nr 123,
poz. 776, z późn. zm.), uprzejmie informuję, iż Mini-
sterstwo Pracy i Polityki Społecznej nie planuje
zmiany zapisów przedmiotowego przepisu w zakre-
sie zniesienia obowiązku współfinansowania wtz
przez jednostki samorządu terytorialnego. Plano-
wane zmiany zapisów ustawy polegać będą na zobli-
gowaniu wprost jednostek samorządu powiatowego
do współfinansowania wtz.
W obowiązującym stanie prawnym, zgodnie
z art. 10b ust. 2 ustawy o rehabilitacji (...), współfi-
nansowanie działalności warsztatów terapii zajęcio-
wej odbywa się ze środków Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych w wysokości
określonej przepisem art. 68c ust. 1 pkt 1 ustawy
o rehabilitacji oraz ze środków samorządu powiato-
wego, do zadań którego, zgodnie z art. 35a ust. 1
pkt 8 ww. ustawy, należy dofinansowanie kosztów
tworzenia i działania wtz. Obowiązek dofinansowa-
nia warsztatu przez powiat nie ma jednak charakte-
ru wyłącznego, ponieważ może zostać ograniczony
lub zastąpiony dofinansowaniem pochodzącym z in-
nych źródeł, np. ze środków jednostki prowadzącej
warsztat lub środków gminy albo województwa jako
jednostek samorządu terytorialnego. Ograniczenie
lub wyłączenie obowiązku powiatu zależy jednak od
decyzji podmiotu zamierzającego podjąć się tego
współfinansowania (w ustawie o rehabilitacji jed-
nostka prowadząca warsztat i zamierzająca podjąć
się tego współfinansowania mieścić się będzie w ka-
tegorii innego źródła), która ma charakter suweren-
ny. Nieznalezienie innego źródła współfinansowania
nie zwalnia powiatu z nałożonego przepisami usta-
wy o rehabilitacji (...) obowiązku finansowego. Pro-
blematyka osób niepełnosprawnych jest wpisana
w zadania własne powiatów.
Dofinansowanie realizacji tych zadań powiatu ze
środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych jest formą częściowego wspar-
cia, a nie pokrywaniem w całości kosztów realizacji
zadań własnych samorządu terytorialnego. Szcze-
gólne powinności w stosunku do osób niepełno-
sprawnych nie mogą spoczywać wyłącznie na orga-
nach administracji rządowej, ponieważ każda z tych
osób jest też pełnoprawnym członkiem społeczności
lokalnej, której władze powinny starać się dbać o do-
bro wszystkich mieszkańców, a więc również osób
niepełnosprawnych.
Jednocześnie informuję, że jak wynika z danych
PFRON za rok 2007 współfinansowanie działania
ze środków PFRON wszystkich warsztatów w Pol-
sce wyniosło w 2007 r. 94,66% ogółu kosztów. Samo-
rządy powiatowe przekazały 4,55% środków, z in-
974
nych źródeł sfinansowano 0,79% kosztów działania
warsztatów. Oznacza to, że samorządy powiatowe
zrealizowały w 2007 r. nałożone ustawowo zadania
w zakresie współfinansowania wtz.
Planowane zmiany w ustawie mają na celu wy-
eliminowanie wątpliwości interpretacyjnych odno-
śnie do obowiązku finansowania kosztów działalno-
ści wtz przez samorząd powiatowy, przy jednocze-
snej możliwości pozyskiwania środków na ten cel
z innych źródeł. Są one także wynikiem licznych
uwag zgłaszanych w wystąpieniach przez przedsta-
wicieli samorządów powiatowych. Sygnalizowane
tam problemy dotyczyły m.in. trudności z zaplano-
waniem w budżecie powiatu środków na ten cel
w roku 2009. Obecnie strona rządowa oraz parla-
mentarzyści przygotowują zmiany w przepisach
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji za-
wodowej (...), które dotyczą pozostawienia na obec-
nym, 90-procentowym poziomie dofinansowania funk-
cjonowania warsztatu ze środków PFRON (przy
zwiększonej wysokości kwoty algorytmu przypada-
jącej na roczny pobyt uczestnika w wtz) oraz zobo-
wiązania samorządu powiatowego do współfinanso-
wania funkcjonowania wtz w wysokości co najmniej
10% ze środków własnych, przy możliwości zmniej-
szenia procentowo określonej wysokości środków
przekazywanych na działalność wtz przez powiat
w sytuacji znalezienia innych źródeł finansowania.
Taka regulacja prawna gwarantowałaby stabilność
funkcjonowania wtz i realizację jego podstawowych
celów terapeutycznych. Jednocześnie należy w usta-
wie zachować możliwość dofinansowania funkcjono-
wania wtz z „innych źródeł”, z wyraźnym określe-
niem, że środki te mogłyby być przeznaczone na
wzbogacenie i poszerzenie działalności merytorycz-
nej warsztatu (np. zajęć terapeutycznych, warszta-
tów prozawodowych itp.).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie funkcjonowania
placówek oświatowych po wejściu w życie
(1 stycznia 2009 r.) ustawy z dnia 18 marca
2008 r. o zmianie ustawy o rachunkowości
(4165)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Tadeusza Motowidły w spra-
wie funkcjonowania placówek oświatowych po dniu
1 stycznia 2009 r., otrzymaną przy piśmie znak:
SPS-023-4165/08 z dnia 16 lipca 2008 r., uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Przysługujące organom prowadzącym jednostki
oświatowe uprawnienie do tworzenia jednostek ob-
sługi ekonomiczno-administracyjnej szkół i placó-
wek oraz prowadzenia w ich ramach obsługi finan-
sowo – księgowej tych jednostek oświaty, zawarte
w art. 5 ust. 7 i 9 ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r., Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.), stanowi przepis szczególny – lex specia-
lis – w stosunku do regulacji określających miejsce
i warunki prowadzenia ksiąg rachunkowych, wyni-
kających z art. 11 ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o rachunkowości (Dz. U. z 2002 r. Nr 76, poz. 694,
z późn. zm.). Ściśle określony został bowiem katalog
podmiotów, na rzecz których mogą być wykonywane
określone zadania przez jednostki obsługi ekono-
miczno-administracyjnej szkół i placówek, a także
zakres tych zadań. Ponadto uprawnienie do tworze-
nia jednostek obsługi ekonomiczno – administracyj-
nej przysługuje wyłącznie organom prowadzącym
szkołę lub placówkę.
Zgodnie z aktualnym brzmieniem art. 11 ust. 3
ustawy o rachunkowości księgi rachunkowe mogą
być prowadzone na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej poza siedzibą jednostki (oddziału, zakładu)
w przypadku określonym w art. 13 ust. 2 i 3 oraz
w razie powierzenia ich prowadzenia osobie fizycz-
nej, osobie prawnej lub jednostce nieposiadającej
osobowości prawnej, uprawnionej do świadczenia ta-
kich usług. Po wejściu w życie ustawy z dnia 18 mar-
ca 2008 r. o zmianie ustawy o rachunkowości (Dz. U.
Nr 63, poz. 393) art. 11 ust. 3 znowelizowanej usta-
wy uzyska brzmienie: Księgi rachunkowe mogą być
prowadzone na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
poza siedzibą jednostki albo oddziału (zakładu)
w przypadku określonym w art. 13 ust. 2 i 3 oraz
w razie powierzenia ich prowadzenia podmiotowi
prowadzącemu działalność w zakresie usługowego
prowadzenia ksiąg rachunkowych. Zawarte w art. 5
ust. 9 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (...) uprawnienie do tworzenia jednostek ob-
sługi ekonomiczno– administracyjnej szkół i placó-
wek oraz prowadzenia w ich ramach obsługi admi-
nistracyjnej, finansowej i organizacyjnej prowadzo-
nych szkół i placówek nie stanowi uprawnienia do
usługowego prowadzenia ksiąg rachunkowych – od-
mienny jest zakres zadań realizowanych przez te
jednostki, wymieniony w art. 5 ust. 7 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (...), zaś wyko-
nywanie zadań w zakresie prowadzenia rachunko-
wości szkół i placówek nie posiada charakteru usłu-
gowego prowadzenia ksiąg rachunkowych.
Oznacza to, że omawiane jednostki oraz ich pra-
cownicy w zakresie zadań związanych z zatrudnie-
niem w jednostkach nie podlegają i nie będą podle-
gały rygorom określonym w przepisach o usługo-
wym prowadzeniu ksiąg rachunkowych.
Wejście w życie z dniem 1 stycznia 2009 r. niektó-
rych postanowień ustawy z dnia 18 marca 2008 r.

o zmianie ustawy o rachunkowości (Dz. U. Nr 63,
poz. 393) nie przyniesie negatywnych konsekwencji,
które zostały opisane w piśmie pana posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Elżbieta Chojna-Duch
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie niedostatecznego przygotowania
nieletnich uczestników ruchu drogowego
poruszających się po drogach skuterami
i motorowerami (4166)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, na
podstawie upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
na pismo nr SPS-023-4166/08 przekazujące interpe-
lację posła Tadeusza Motowidły w sprawie niedosta-
tecznego przygotowania nieletnich uczestników ru-
chu drogowego poruszających się po drogach skute-
rami i motorowerami, przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
Resort infrastruktury przygotował projekt usta-
wy o kierujących pojazdami, który kompleksowo re-
organizuje system uzyskiwania uprawnień do kiero-
wania pojazdami, w tym między innymi uprawnień
do kierowania motorowerami. Projekt w najbliż-
szym czasie będzie przekazany pod obrady Sejmu.
Proponowane w projekcie przepisy przewidują za-
stąpienie karty motorowerowej obowiązkiem uzy-
skania prawa jazdy kategorii AM. Osoba ubiegająca
się o uzyskanie tej kategorii prawa jazdy będzie mu-
siała mieć ukończone 14 lat, odbyć kurs w ośrodku
szkolenia kierowców, a następnie zdać egzamin teo-
retyczny i praktyczny w wojewódzkim ośrodku ru-
chu drogowego.
Podsumowując, pragnę podkreślić, że w mojej
ocenie powyższe rozwiązanie zapewni, że w ruchu
drogowym będą uczestniczyły osoby posiadające od-
powiednią wiedzę i umiejętności, co jest niezbędne
ze względu na rosnącą popularność motorowerów
na terenie Polski.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
975
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Motowidły
w sprawie funkcjonowania oddziałów ZUS
(4167)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Tadeusza Motowidły, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przekazaną przy piśmie
z dnia 16 lipca br. (znak: SPS-023-4167/08), w spra-
wie funkcjonowania oddziałów ZUS, w oparciu o sta-
nowisko Zakładu Ubezpieczeń Społecznych uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Należy podkreślić, że zarówno prezes Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, jak i członkowie jego
zarządu ds. świadczeń wydają wytyczne zawiera-
jące wyjaśnienia o charakterze interpretacyjnym,
mającym na celu zapewnienie jednolitego stoso-
wania w zakładzie prawa z zakresu ubezpieczeń
społecznych.
Powyższe działania są uzupełniane całym kom-
pleksem szkoleń o charakterze centralnym, prze-
prowadzanych systematycznie i cyklicznie, zarów-
no dla kadry kierowniczej terenowych jednostek
organizacyjnych zakładu, jak i dla pracowników
merytorycznych.
Wydawanie wytycznych oraz realizacja szkoleń
następuje zawsze w przypadku wdrażania nowych
unormowań prawnych, a także w przypadkach zgła-
szanych przez oddziały ZUS wątpliwości powstałych
przy bieżącej realizacji niektórych funkcjonujących
już regulacji.
Częstotliwość wydawania wytycznych i przepro-
wadzania szkoleń oraz ich tematyka jest również
implikowana wynikami dokonywanych – w trybie
nadzoru – kontroli merytorycznych oraz sygnalizo-
wanymi przez ubezpieczonych lub inne podmioty
(np. pracodawców, sądy itp.) potrzebami ujednolice-
nia trybu postępowania zakładu.
Z powyższego wynika więc, że Zakład Ubezpie-
czeń Społecznych podejmuje wystarczające działa-
nia, które mają doprowadzić do tego, aby wydawane
decyzje w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecz-
nych były oparte na prawidłowej i jednolitej wykład-
ni prawa.
Oczywiście, pomimo ww. opisanych działań zda-
rzają się wypadki, w których decyzje wydawane
przez poszczególne oddziały ZUS dotknięte są nie-
prawidłowościami. Te jednak mogą zostać usunięte
w dwuinstancyjnym sądowym postępowaniu odwo-
ławczym.
Wyrażam również przekonanie, że sygnalizowa-
ny w wystąpieniu pana posła przypadek ma charak-
ter incydentalny (o ile w ogóle inny sposób załatwie-
nia spraw przez oddziały ZUS w Rybniku i Nowym
976
Sączu miał faktycznie miejsce w dwóch identycz-
nych sprawach).
Pragnę poinformować pana posła, że ze względu
jednak na brak w interpelacji informacji dookreśla-
jących ubezpieczonych, w stosunku do których zapa-
dły odmienne decyzje, nie jest możliwe zidentyfiko-
wanie tych spraw i dokonanie oceny prawidłowości
ich załatwienia.
Podjęcie odpowiednich działań i ustosunkowanie
się do przedstawionych w tych sprawach zarzutów
byłoby możliwe jedynie po uzyskaniu danych osobo-
wych ubezpieczonych, których interpelacja dotyczy,
i przeprowadzeniu w oddziałach ZUS stosownego
postępowania wyjaśniającego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Barbary Bartuś,
Roberta Telusa i Krzysztofa Sońty
w sprawie przyznania świadczenia pieniężnego
małoletnim ofiarom wojny 1939–1945 (4168)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
16 lipca 2008 roku, znak: SPS-023-4168/08, doty-
czące interpelacji posłów Barbary Bartuś, Roberta
Telusa i Krzysztofa Sońty w sprawie przyznania
świadczenia pieniężnego małoletnim ofiarom wojny
1939–1945, uprzejmie informuję:
Kwestia przyznania świadczeń dla małoletnich
ofiar wojny była przedmiotem prac parlamentar-
nych Sejmu i Senatu RP kilku już kadencji. Prace
nad projektami ustaw wstrzymywano każdorazowo
z uwagi na fakt, że zawierały szereg nieścisłości,
które trudno było wyeliminować, a mogły stać się
przyczyną problemów w ich realizacji. Ponadto osza-
cowanie liczby ewentualnych beneficjentów stwa-
rzało znaczne trudności.
Potrzeba podjęcia tematu dotyczącego sposobów
rozwiązania problemu ewentualnego zadośćuczy-
nienia ofiarom wojny (również małoletnim ofiarom
wojny), zwłaszcza w kontekście możliwości ich so-
cjalnego wsparcia, zauważona została już przez po-
przedni rząd i parlament. Wzięto pod uwagę, że
wszelkie propozycje rozwiązania kwestii pomocy
państwa dla szeroko definiowanych ofiar wojny mu-
szą być przeprowadzane w sposób kompleksowy, bo-
wiem każdy projekt ustawy przyznającej szczególne
uprawnienia do preferencyjnych świadczeń wybra-
nej grupie społecznej jest powodem do wysuwania
roszczeń przez kolejne grupy, które czują się po-
krzywdzone w wyniku działań okresu wojny.
Z tego względu minister pracy i polityki społecz-
nej, we współpracy z kierownikiem Urzędu do Spraw
Kombatantów i Osób Represjonowanych, opracował
„Założenia nowelizacji prawa kombatanckiego”,
w których dokonano m.in. przeglądu i oceny postu-
latów dotyczących zadośćuczynienia za krzywdy do-
znane w okresie wojny i po wojnie, zgłaszanych przez
różne i bardzo liczne grupy społeczne. Realizacja
wszystkich postulatów byłaby bardzo kosztowna,
szacuje się, że byłby to koszt co najmniej 4,5 mld zł,
co oczywiście sprawia, że staje się to nierealne. Wy-
brano więc grupy najbardziej zasłużone dla niepod-
ległości Polski, a także najbardziej poszkodowane
w związku z udziałem w walkach o niepodległość
i jednocześnie te, które do tej pory nie otrzymały re-
kompensaty w żadnej formie, a ich ogromne zasługi
dla niepodległości są oczywiste. Krąg tych osób zo-
stał określony m.in. uchwałą Sejmu RP z dnia
6 kwietnia 2006 r. w sprawie pomocy państwa dla
represjonowanych uczestników walk o niepodległość
z lat 1944–1989, znajdujących się obecnie w bardzo
trudnych warunkach materialnych. Do grupy osób
najbardziej zasłużonych nie zaliczono małoletnich
ofiar wojny 1939–1945.
Projekt „Założeń...” był przedmiotem szerokich
konsultacji społecznych, głównie w środowiskach
kombatantów i osób represjonowanych, i zyskał ich
akceptację.
Na podstawie „Założeń...”, przyjętych w marcu
2007 r. przez ówczesną Radę Ministrów, w Minister-
stwie Pracy i Polityki Społecznej opracowany został
projekt ustawy o uprawnieniach kombatantów, uczest-
ników walki cywilnej lat 1914–1945, działaczy opo-
zycji wobec dyktatury komunistycznej oraz niektó-
rych ofiar represji systemów totalitarnych.
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję,
że minister pracy i polityki społecznej nie przewidu-
je podjęcia prac nad regulacjami prawnymi przyzna-
jącymi małoletnim ofiarom wojny świadczenia pie-
niężne z tytułu wykonywania pracy przymusowej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Barbary Bartuś,
Dariusza Seligi, Roberta Telusa i Krzysztofa
Sońty
w sprawie decentralizacji NFZ i nowej
systematyki finansowania jednostek opieki
zdrowotnej w Polsce (4169)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

z dnia 16 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-4169/08),
przy którym przesłano interpelację posłów na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej Barbary Bartuś, Dariusza
Seligi, Roberta Telusa i Krzysztofa Sońty z dnia
7 lipca 2008 r. w sprawie decentralizacji NFZ i nowej
systematyki finansowania jednostek opieki zdrowot-
nej w Polsce, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych informacji.
Jednym z priorytetów rządu w dziedzinie ochro-
ny zdrowia, co zostało przedstawione zarówno
w expose prezesa Rady Ministrów, jak również
w „Informacji Rządu na temat obecnej sytuacji
ochrony zdrowia w Polsce” (druk sejmowy nr 176),
jest decentralizacja i demonopolizacja instytucji
płatnika w ramach powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego. W związku z powyższym w Minister-
stwie Zdrowia został przygotowany projekt ustawy
w przedmiotowym zakresie. Projekt wraz z uzasad-
nieniem dostępny jest na stronie internetowej Mini-
sterstwa Zdrowia.
Projekt przewiduje między innymi, że w miejsce
Narodowego Funduszu Zdrowia powstanie siedem od-
rębnych publicznych instytucji powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego, które docelowo będą mogły kon-
traktować świadczenia na terenie całego kraju. Biorąc
pod uwagę doświadczenie wynikające z funkcjonowa-
nia, zaczynając od roku 1999 do roku 2003, kas cho-
rych, przyjęto rozwiązanie, w którym każda z nowo-
utworzonych instytucji skupiać będzie co najmniej
10% ogółu osób ubezpieczonych w Polsce.
Na siedziby nowych instytucji wskazano miasta
będące stolicami województw, z których pochodzi
większość ubezpieczonych danej instytucji. Siedzibą
jednej z nich byłoby miasto Łódź. Podkreślić należy,
iż przepisy ww. projektu ustawy umożliwiają zmia-
nę siedziby, jeżeli statut nowej instytucji, przyjęty
przez jej radę, postanowi inaczej.
Projekt w chwili obecnej jest w trakcie uzgodnień
zewnętrznych, w ramach których zostanie poddany
szerokim konsultacjom społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Pawła Kowala
w sprawie Gazociągu Północnego (4170)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, w porozumieniu
z ministrem gospodarki, na interpelację pana posła
977
Pawła Kowala (pismo nr SPS-023-4170/08 z dnia
16 lipca 2008 r.) w sprawie Gazociągu Północnego,
uprzejmie informuję:
Na szczeblu rządowym i dyplomatycznym nie były
prowadzone rozmowy w sprawie przyłączenia się Pol-
ski do Gazociągu Północnego lub zakupu surowca po-
chodzącego z tego rurociągu. Rząd RP nie posiada
wiedzy, jakoby firmy polskie brały udział w rozmo-
wach o przyłączeniu Polski do ww. gazociągu.
Jednocześnie chciałbym zaznaczyć, że stanowi-
sko rządu RP wobec Gazociągu Północnego jest kry-
tyczne. Przedstawiciele rządu RP promują alterna-
tywę lądową dla magistrali Nord Stream – gazociąg
Amber, która jest tańsza, nieszkodliwa dla ekosyste-
mu morskiego i niebudząca sprzeciwu państw człon-
kowskich UE w regionie Morza Bałtyckiego. Projekt
Amber nie narusza, jak to jest w przypadku plano-
wanego do realizacji Gazociągu Północnego, podsta-
wowej zasady polityki bezpieczeństwa energetyczne-
go Unii Europejskiej, jaką jest mówienie jednym gło-
sem w kwestiach dostaw surowców energetycznych
na rynek unijny.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Pawła Kowala
w sprawie sytuacji na granicy
polsko-ukraińskiej (4171)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Pawła Kowala (pismo nr SPS-
-023-4171/08 z dnia 16 lipca 2008 r.) w sprawie sytu-
acji na granicy polsko-ukraińskiej, uprzejmie infor-
muję:
Podczas konferencji uzgodnieniowej w styczniu
2008 r. dokonano podziału zakresu odpowiedzialno-
ści pomiędzy resortami w kwestii zawarcia i wdro-
żenia umowy o małym ruchu granicznym:
— Ministerstwo Spraw Zagranicznych przyjęło
odpowiedzialność w części dotyczącej prowadzenia
negocjacji umowy, wydawania zezwoleń przez kon-
sulów RP, prowadzenia lokalnych rejestrów wyda-
nych zezwoleń i przekazywania danych do central-
nego rejestru prowadzonego przez MSWiA oraz
przystosowania urzędów konsularnych do zadań
związanych z małym ruchem granicznym;
978
— Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji przyjęło odpowiedzialność w zakresie wpro-
wadzenia zmian legislacyjnych, określenia wzoru
zezwolenia na przekraczanie granicy w ramach ma-
łego ruchu granicznego, prowadzenia centralnego
rejestru wydanych zezwoleń, przygotowania rozwią-
zań w istniejących przejściach granicznych oraz
otwarcia nowych przejść dla potrzeb małego ruchu
granicznego.
W ramach przygotowań do wdrożenia Umowy
między Rządem Rzeczypospolitej Polskiej a Gabine-
tem Ministrów Ukrainy o zasadach małego ruchu
granicznego wymienione resorty podjęły następują-
ce skoordynowane działania:
1. Przygotowany przez rząd projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o cudzoziemcach oraz niektórych innych
ustaw został przekazany do Sejmu RP. Pierwsze
czytanie zostało wyznaczone na 2 września 2008 r.
Proponowane zmiany ustawy zawierają przepisy
niezbędne dla wdrożenia małego ruchu granicznego
pomiędzy Rzecząpospolitą Polską a Ukrainą. Po-
nadto przygotowano dwa projekty rozporządzeń wy-
konawczych do ustawy o cudzoziemcach odnoszące
się do problematyki małego ruchu granicznego:
— w sprawie wzoru formularza wniosku o wyda-
nie zezwolenia na przekraczanie granicy w ramach
małego ruchu granicznego i wzoru zezwolenia na
przekraczanie granicy w ramach małego ruchu gra-
nicznego,
— w sprawie sposobu postępowania po zatrzy-
maniu w toku kontroli granicznej zezwolenia na
przekraczanie granicy w ramach małego ruchu gra-
nicznego.
2. Urząd do Spraw Cudzoziemców we współpracy
ze wszystkimi zainteresowanymi instytucjami pro-
wadzi prace celem przygotowania systemu informa-
tycznego, który będzie obsługiwał mały ruch gra-
niczny w zakresie przewidzianym w rozporządzeniu
(WE) nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady
z dnia 20 grudnia 2006 r. System umożliwi produk-
cję i wydawanie zezwoleń na przekraczanie granicy
w ramach małego ruchu granicznego oraz na prowa-
dzenie rejestrów wniosków o wydanie zezwolenia na
przekraczanie granicy w ramach małego ruchu gra-
nicznego, o wydanych, unieważnionych lub cofnię-
tych zezwoleniach. Jego elementem będzie również
rejestr przypadków nadużycia zasad małego ruchu
granicznego oraz nałożonych sankcji, w zakresie
określonym w art. 17 tego rozporządzenia. 29 lipca
2008 r. podpisana została umowa na realizację
i wdrożenie ww. systemu. Równolegle trwa procedu-
ra przetargowa na dostawę niezbędnego sprzętu in-
formatycznego. Planowany termin zakończenia prac
ustalono na 7 listopada 2008 r.
3. Centrum Personalizacji Dokumentów MSWiA
opracowało wzór graficzny zezwolenia oraz graficz-
ny wzór personalizacji dokumentu. Obecnie prowa-
dzone jest postępowanie w celu udzielenia zamówie-
nia publicznego na zakup 320 tys. sztuk blankietów
zezwoleń. Prace związane ze złożeniem zamówienia
i produkcją blankietów oraz przystosowaniem urzą-
dzeń personalizacyjnych i opracowaniem layoutu
prowadzone są na bieżąco, jednak ich zakończenie
uzależnione jest od wydania wymienionego wyżej
rozporządzenia określającego wzór dokumentu. Cen-
trum Personalizacji Dokumentów uczestniczy rów-
nież w projektowaniu i budowie interfejsu do prze-
kazywania do centrum wniosków o wydanie zezwo-
lenia MRG oraz przekazywania statusów dokumen-
tów do rejestru centralnego. W zakresie tego zada-
nia uzgodniono z Urzędem do Spraw Cudzoziemców
projekt techniczny interfejsu oraz zakres i standar-
dy wymiany informacji.
4. Ministerstwo Spraw Zagranicznych celem
przygotowania urzędów konsularnych do realizacji
umowy o małym ruchu granicznym zawarło umowę
z firmą ARAM na budowę modułu MRG, który bę-
dzie fragmentem systemu Wiza-Konsul oraz częścią
krajowego systemu rejestracji wniosków i wydawa-
nia zezwoleń małego ruchu granicznego. Centralny
krajowy system informatyczny małego ruchu gra-
nicznego buduje Urząd do Spraw Cudzoziemców. Po-
szczególni użytkownicy będą się z nim komuniko-
wać za pomocą swoich systemów. Podobnie jak Mini-
sterstwo Spraw Zagranicznych prace w tym zakre-
sie prowadzi Straż Graniczna, Policja i Centrum
Personalizacji Dokumentów.
5. Obsługa interesantów ubiegających się o wy-
danie zezwolenia w ramach małego ruchu granicz-
nego należeć będzie do urzędów konsularnych we
Lwowie i w Łucku. Ministerstwo ocenia, że w po-
czątkowym okresie obowiązywania umowy zainte-
resowanie uzyskaniem zezwolenia będzie kształto-
wać się na poziomie 1000 wniosków dziennie w Kon-
sulacie Generalnym RP we Lwowie i 800 wniosków
w Konsulacie Generalnym RP w Łucku. Celem za-
pewnienia warunków dla obsługi takiej ilości inte-
resantów ministerstwo przygotowuje rozszerzenie
bazy lokalowej tych urzędów oraz zwiększenie ich
obsady personalnej. Wkrótce ogłoszona zostanie re-
krutacja pracowników na stanowiska do obsługi
małego ruchu granicznego.
6. Aktualnie nie jest przewidywana przebudowa
przejść granicznych w związku z przygotowaniami
dotyczącymi realizacji umowy o małym ruchu gra-
nicznym. Zdaniem Ministerstwa Spraw Wewnętrz-
nych i Administracji dla realizacji umowy o małym
ruchu granicznym wystarczy zmiana organizacji
ruchu w przejściach na polsko-ukraińskiej granicy.
MSWiA prowadzi prace projektowe w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej,
Bartosza Arłukowicza i Grzegorza Pisalskiego
w sprawie konieczności wstrzymania
rozpoczęcia niektórych
planowanych inwestycji drogowych z powodu
niedostosowania polskiego prawa
do norm prawa wspólnotowego (4172)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów Bożeny Kotkowskiej, Bartosza
Arłukowicza i Grzegorza Pisalskiego dołączoną do
pisma Pana Marszałka z dnia 16 lipca br. (SPS-023-
-4172/08) w sprawie konieczności wstrzymania nie-
których planowanych inwestycji drogowych z powo-
du niedostosowania polskiego prawa do norm prawa
wspólnotowego pragnę poniżej przedstawić nastę-
pujące wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, iż kwestia braku właściwej
transpozycji prawa w zakresie ocen oddziaływania
na środowisko dotyczy szerokiego wachlarza przed-
sięwzięć infrastrukturalnych, w tym drogowych, re-
alizowanych w Polsce, w tym także współfinanso-
wanych w ramach programów operacyjnych: „Infra-
struktura i środowisko”, „Rozwój Polski Wschod-
niej” i w ramach regionalnych programów operacyj-
nych. Komisja Europejska przywiązuje ogromną
wagę do przeprowadzania ocen oddziaływania inwe-
stycji na środowisko zgodnie z prawem unijnym, wo-
bec czego konsekwencją pozostawania w sporze
z Komisję Europejską mógłby być brak akceptacji
projektów infrastrukturalnych finansowanych w ra-
mach środków unijnych.
W związku z powyższym, międzyresortowy ze-
spół Ministerstwa Rozwoju Regionalnego, Minister-
stwa Środowiska oraz Ministerstwa Infrastruktury
przygotował projekt wytycznych w zakresie postę-
powania w sprawie oceny oddziaływania na środo-
wisko dla przedsięwzięć współfinansowanych z kra-
jowych lub regionalnych programów operacyjnych,
które po przeprowadzeniu konsultacji zostały podpi-
sane przez ministra rozwoju regionalnego z dniem
3 czerwca br. Powyższe wytyczne mają na celu wska-
zać beneficjentom sposób przeprowadzania ocen od-
działywania na środowisko, zgodny z prawem unij-
nym w okresie przejściowym, tj. do zmiany polskich
przepisów.
Przede wszystkim należy podkreślić, iż stosowa-
nie ww. wytycznych pozwoli na prawidłowe przygo-
towanie inwestycji drogowych w ramach jakichkol-
wiek programów operacyjnych. W odniesieniu do
kwestii poruszonej w interpelacji państwa posłów
pragnę poinformować, iż pkt. 21 wytycznych zaleca
wstrzymanie się ze złożeniem wniosku o pozwolenia
na budowę, nie zabrania jednakże wykorzystania
979
okresu przejściowego (do wejścia w życie nowych
przepisów) do przygotowywania tegoż wniosku,
w tym przedmiotowego raportu doszczegóławiają-
cego informacje przekazane na etapie postępowa-
nia zakończonego decyzją o środowiskowych uwa-
runkowaniach. Jednocześnie należy podkreślić, że
pkt. 21 ww. wytycznych dotyczy jedynie tych przed-
sięwzięć liniowych, dla których proces inwestycyj-
ny rozpoczął się po 28 lipca 2005 r. tj. po wejściu
w życie przepisów wprowadzających obowiązek
uzyskania decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach przed m.in. decyzją o ustaleniu lokalizacji
drogi krajowej (obecnie publicznej) na podstawie
tzw. specustawy drogowej. Dla przedsięwzięć dro-
gowych, dla których wydana została decyzja lokali-
zacyjna przed 28 lipca 2005 r. zastosowanie mieć
będzie pkt. 22 wytycznych, który nie zaleca czeka-
nia na wejście w życie nowych przepisów dotyczą-
cych oceny oddziaływania.
Konkludując, stosowanie ww. wytycznych przez
beneficjentów ma zapewnić sprawne przygotowanie
inwestycji, a nie generowanie w nich opóźnień.
W związku z pytaniem dotyczącym inwestycji
drogowych poniżej pragnę przedstawić informację
na temat sytuacji w krajowych oraz regionalnych
programach operacyjnych. W ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” więk-
szość projektów drogowych, które mają być realizo-
wane przez GDDKiA, w tym także projektów wiążą-
cych się z organizacją Euro 2012, jest umieszczonych
na liście projektów indywidualnych dla PO IiŚ. Tryb
i harmonogram przygotowania tych projektów jest
określany indywidualnie w tzw. pre-umowie.
W odniesieniu do projektów drogowych w ramach
Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschod-
niej” na obecnym etapie prac przygotowywana jest
dokumentacja projektowa i nie ma zagrożenia
wstrzymania realizacji tych inwestycji z powodu
niedostosowania ustawy Prawo ochrony środowiska
do wymogów dyrektyw Unii Europejskiej.
W ramach regionalnych programów operacyj-
nych nie doszło do wstrzymania konkursów z zakre-
su infrastruktury drogowej z powodu nieprawidło-
wej transpozycji unijnych dyrektyw środowiskowych
do prawodawstwa polskiego. W chwili obecnej nabo-
ry projektów do działań dotyczących inwestycji dro-
gowych trwają w województwach lubuskim i mazo-
wieckim, natomiast w woj. zachodniopomorskim
konkurs został zaplanowany na przełom 2008/
2009 r. W pozostałych województwach nabory pro-
jektów z powyższego zakresu zostały zakończone
i aktualnie przeprowadzana jest ocena merytorycz-
na złożonych wniosków. Zaznaczyć należy jednocze-
śnie, że regionalne programy operacyjne nie są
głównym źródłem finansowania projektów związa-
nych z Euro 2012.
W odniesieniu do pytań dotyczących prac nad
przepisami dostosowującymi prawo polskie do norm
unijnych w ww. zakresie pragnę poinformować, iż
minister środowiska przygotował projekt ustawy
980
pn. „O udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko” wpro-
wadzającej odpowiednie zmiany w polskich przepi-
sach dostosowujące do wymogów wspólnotowego pra-
wa ochrony środowiska. Projekt ww. ustawy (druk
sejmowy nr 768) jest w chwili obecnej przedmiotem
prac Sejmu (zakończone zostało jego 1. czytanie).
W związku z powyższym kluczowe dla prawidłowego
przygotowania i realizacji przedmiotowych przedsię-
wzięć jest wejście w życie przepisów projektu ustawy
o udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca
i Kazimierza Moskala
w sprawie możliwości odpracowywania
przez dłużników zaległości finansowych
wobec jednostek samorządu terytorialnego
(4173)
Odpowiadając na pismo z dnia 16 lipca br., znak:
SPS-023-4173/08, przekazujące interpelacje posłów
Zbigniewa Chmielowca i Kazimierza Moskala w spra-
wie możliwości odpracowania przez dłużników zale-
głości finansowych wobec jednostek samorządu te-
rytorialnego, uprzejmie informuję:
Zgodnie z przepisami Kodeksu pracy nie jest
możliwe zastosowanie powyższego środka wobec dłuż-
ników samorządów, bowiem wykonywanie pracy
w ramach stosunku pracy charakteryzuje się od-
płatnością. Stosownie do art. 84 Kodeksu pracy pra-
cownik nie może zrzec się prawa do wynagrodzenia
ani przenieść tego prawa na inną osobę.
Niemniej jednak ustawa o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy stwarza możliwości ak-
tywizacji zawodowej osób nieposiadających stałego
źródła dochodu. W przypadku, gdy np. dłużnik ali-
mentacyjny nie może wywiązać się ze swych zobo-
wiązań z powodu braku zatrudnienia organ właści-
wy dłużnika powinien wystąpić z wnioskiem do sta-
rosty o skierowanie takiej osoby do prac organizo-
wanych na zasadach robót publicznych, określonych
w przepisach w/w ustawy. Podstawowym warun-
kiem aktywizacji zawodowej dłużnika jest posiada-
nie przez niego statusu osoby bezrobotnej w rozu-
mieniu przepisów powyższej ustawy.
Od dnia 1 października br., stosownie do przepi-
sów znowelizowanej ustawy o promocji zatrudnienia
i instytucjach rynku pracy, bezrobotni będący dłuż-
nikami alimentacyjnymi w rozumieniu przepisów
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów mogą
zostać skierowani przez starostę, na zasadach doty-
czących robót publicznych, do wykonywania przez
okres do 6 miesięcy pracy niezwiązanej z wyuczo-
nym zawodem, w wymiarze nieprzekraczającym po-
łowy wymiaru czasu pracy, w instytucjach użytecz-
ności publicznej oraz organizacjach zajmujących się
problematyką kultury, oświaty, sportu i turystyki,
opieki zdrowotnej lub pomocy społecznej.
Na bezrobotnych zarejestrowanych w powiato-
wych urzędach pracy został nałożony obowiązek
zgłaszania się w wyznaczonych terminach w celu po-
twierdzenia swojej gotowości do podjęcia pracy i uzy-
skania informacji o możliwościach zatrudnienia lub
szkolenia. W przypadku bezrobotnego będącego
dłużnikiem alimentacyjnym w rozumieniu przepi-
sów o pomocy osobom uprawnionym do alimentów
wyznaczony termin nie może być dłuższy niż 10 dni
(przepis będzie obowiązywał od dnia 1 października
br.). Obowiązek potwierdzania gotowości do pracy
stanowi niewątpliwie pewne utrudnienie i może po-
wodować np. ponoszenie kosztów dojazdu do siedzi-
by powiatowego urzędu pracy, jednakże na podsta-
wie powyższego przepisu urzędy pracy, z jednej stro-
ny mają możliwość przedstawienia oferty pracy lub
innej formy aktywizacji zawodowej, dających pod-
stawę egzekucji należnych zobowiązań, z drugiej zaś
strony weryfikują faktyczną gotowość bezrobotnych
do podjęcia zatrudnienia.
Ponadto starosta może skierować bezrobotnego
bez prawa do zasiłku korzystającego ze świadczeń
z pomocy społecznej do wykonywania prac społecz-
nie użytecznych na terenie gminy, w której zamiesz-
kuje lub przebywa.
Wielu jednak dłużników alimentacyjnych nie po-
siada statusu osoby bezrobotnej. Jeżeli brak tego
statusu wynika z faktu niezłożenia wniosku o reje-
strację, wówczas organ właściwy dłużnika powinien
go zobowiązać do rejestracji w wyznaczonym termi-
nie. Inaczej przedstawia się sytuacja, gdy dłużnik
nie spełnia wymogów nabycia statusu osoby bezro-
botnej. Wówczas taki dłużnik może się zarejestro-
wać jako poszukujący pracy i korzystać z posiada-
nych przez urząd pracy ofert zatrudnienia odpo-
wiednich do posiadanych przez niego kwalifikacji
i możliwości.
Zatem obowiązujące przepisy oraz wzrost liczby
ofert zatrudnienia w związku ze zmieniającą się sy-
tuacją na rynku pracy stwarzają gminom możli-
wość zatrudniania dłużników z jednoczesną możli-
wością dokonywania potrąceń na rzecz istniejących
zaległości.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca
i Kazimierza Moskala
w sprawie możliwości zniesienia nakazu jazdy
z włączonymi światłami mijania przez cały rok
(4174)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo znak SPS-023-4174/08, przekazujące interpe-
lację posłów Zbigniewa Chmielowca, Marka Matu-
szewskiego i Kazimierza Moskala w sprawie możli-
wości zniesienia obowiązku jazdy na światłach mija-
nia przez cały rok, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące stanowisko.
W odpowiedzi na pytanie o znajomość zagadnie-
nia związanego z kwestionowaniem obowiązku jaz-
dy z włączonymi światłami mijania w ciągu dnia re-
sort infrastruktury potwierdza znajomość tej pro-
blematyki. W ostatnim czasie z różnych stron kiero-
wane są do ministerstwa zapytania w przedmioto-
wej sprawie oraz inicjatywy mające na celu zniesie-
nie ww. obowiązku.
Prawdą jest, że w roku 2007 liczba wypadków
drogowych nieznacznie zwiększyła się w porówna-
niu z rokiem 2006. Na powstawanie tragicznych
zdarzeń na drodze ma jednak wpływ wiele czynni-
ków. Poprawienie widoczności pojazdów jest tylko
jednym z nich. Należy przy tym pamiętać, że wpro-
wadzenie jazdy z włączonymi światłami ma na celu
ogólne zwiększenie bezpieczeństwa ruchu drogowe-
go oraz zmniejszenie liczby ofiar wypadków, w tym
zmniejszenie liczby zderzeń czołowych pojazdów. Po-
równanie danych statystycznych dotyczących zde-
rzeń czołowych w okresach maj–październik w roku
2007 i 2006 r. pozwala stwierdzić, że liczba wypad-
ków tego rodzaju zmniejszyła się o 1,6%, a liczba za-
bitych o 8,4%. Zatem można wstępnie ocenić, że je-
den z celów został osiągnięty.
Zdaniem specjalistów pojazdy poruszające się
z włączonymi światłami mijania zużywają około 1%
więcej paliwa. Rzeczywiście, są to realne koszty. Nie
można jednak zapominać o tym, że społeczeństwo
corocznie z tytułu wypadków drogowych traci około
30 mld zł, a cierpienia ofiar i ich rodzin są nie do
oszacowania.
W związku z pytaniem o możliwość nowelizacji
przepisów dotyczących obowiązku całorocznego uży-
wania włączonych świateł mijania informuję, że
obecnie resort zlecił odpowiednie analizy dotyczące
wpływu jazdy z włączonymi światłami mijania na
bezpieczeństwo ruchu drogowego, na podstawie któ-
rych będzie możliwe rozważenie celowości zniesie-
nia ww. obowiązku.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 21 lipca 2008 r.
981
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie realizacji rozporządzeń dotyczących
usuwania azbestu (4175)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
16 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4175/08, interpela-
cję pana posła Łukasza Zbonikowskiego na temat
realizacji „Programu usuwania azbestu i wyrobów
zawierających azbest, stosowanych na terytorium
Polski” oraz zagrożeń dla zdrowia wynikających ze
stosowania rur azbestowo-cementowych w sieciach
wodociągowych, uprzejmie przedkładam informację
o działaniach podejmowanych przez Ministerstwo
Gospodarki w celu zintensyfikowania działań zwią-
zanych z bezpiecznym usuwaniem azbestu i wyro-
bów zawierających azbest.
W latach 2003–2007 podjęto wiele działań, w tym
także informacyjno-popularyzacyjnych, zmierzających
do realizacji celów programu. Dane dotyczące ilości usu-
niętych wyrobów zawierających azbest oraz działań po-
dejmowanych przez organy administracji państwowej,
w tym organy kontrolne, zostały zawarte w przygotowa-
nym przez Ministerstwo Gospodarki i przyjętym
przez Radę Ministrów w dniu 4 marca 2008 r. rapor-
cie z realizacji w latach 2003–2007 „Programu usu-
wania azbestu i wyrobów zawierających azbest, sto-
sowanych na terytorium Polski” (w załączeniu)*).
Ponadto Ministerstwo Gospodarki, uznając za
konieczne zweryfikowanie dotychczas realizowane-
go programu, przygotowało projekt programu wielo-
letniego pn.: „Program oczyszczania kraju z azbestu
na lata 2008–2032”, w którym m.in. zaproponowano
przygotowanie propozycji systemowego wsparcia fi-
nansowego dla podmiotów zobowiązanych prawnie
do podejmowania działań na rzecz bezpiecznego eli-
minowania z użytkowania wyrobów zawierających
azbest oraz wprowadzenie niezbędnych zmian legisla-
cyjnych regulujących problematykę azbestową.
Nawiązując natomiast do kwestii zagrożeń dla
zdrowia wynikających ze stosowania rur azbesto-
wo-cementowych w sieciach wodociągowych, pragnę
podkreślić, iż problem występowania związków ra-
kotwórczych w środowisku, w szczególności w wo-
dzie pitnej, jest przedmiotem badań i dyskusji od po-
nad 30 lat. Szacuje się, że czynniki rakotwórcze
obecne w środowisku człowieka są odpowiedzialne
za ok. 2% ogółu nowotworów złośliwych, przy czym
odsetek ten może się wahać lokalnie w zależności od
zanieczyszczenia danego obszaru. Wśród czynników
rakotwórczych znajdujących się w środowisku azbest
zajmuje istotną pozycję, występując zarówno w po-
wietrzu, jak i glebie i wodzie. Rakotwórcze działanie
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
982
azbestu wnikającego do organizmu ludzkiego drogą
oddechową zostało udowodnione w licznych bada-
niach eksperymentalnych i epidemiologicznych.
Nie wskazano natomiast dotychczas rakotwórczo-
ści włókien azbestu wnikających do organizmu
drogą pokarmową, także wraz ze spożywaniem
wody pitnej.
Przeprowadzane dotychczas badania nie pozwa-
lają na zajęcie na ich podstawie jednoznacznego sta-
nowiska w sprawie rakotwórczości azbestu zawarte-
go w wodzie pitnej ze względu na niedostatki doty-
czące metodologii ich przeprowadzania i rozbieżno-
ści wyników.
Światowa Organizacja Zdrowia podtrzymuje sta-
nowisko z 1993 r. i stwierdza, że:
„Azbest, poprzez wchłanianie drogą oddechową,
jest uznanym kancerogenem dla człowieka; dostęp-
ne badania epidemiologiczne nie potwierdzają hipo-
tezy o wzroście ryzyka raka związanego z wchłania-
niem drogą pokarmową azbestu zawartego w wodzie
pitnej. Co więcej, intensywne podawania zwierzę-
tom doświadczalnym azbestu w pokarmach nie wy-
woływało w sposób konsekwentny pojawiania się no-
wotworów przewodu pokarmowego. Tak więc nie
istnieją zgodne, przekonywające dowody, że wchła-
nianie azbestu drogą pokarmową jest szkodliwe dla
zdrowia. W konsekwencji stwierdza się, że nie ma
potrzeby określania wskazówek dla zawartości
azbestu w wodzie pitnej”.
„Program usuwania azbestu i wyrobów zawiera-
jących azbest, stosowanych na terytorium Polski”
przyjęty przez Radę Ministrów 14 maja 2002 r. obej-
muje wszystkie wyroby zawierające azbest, jakie
znajdują się w polskiej gospodarce, w tym także rury
azbestowo-cementowe. Podlegają one, tak jak pozo-
stałe wyroby azbestowe, sukcesywnej eliminacji.
Wymiana rur azbestowo-cementowych w sie-
ciach wodociągowych jest zadaniem właścicieli, za-
rządców lub użytkowników wieczystych tych obiek-
tów. W programie przyjęto unijną zasadę „zanie-
czyszczający płaci”, dlatego też wydatki związane
z usuwaniem wyrobów zawierających azbest powin-
ny zostać pokryte przez te podmioty. Dolegliwość fi-
nansowania usuwania wyrobów zawierających
azbest występuje także w innych krajach UE, jed-
nakże w naszych realiach jest szczególnie uciążliwa.
Podmioty wykonujące usługi publiczne oraz jednost-
ki samorządu terytorialnego – gminy, związki gmin,
powiaty, związki powiatów i województwa – mogą
starać się o środki finansowe m.in. z wojewódzkich
funduszy ochrony środowiska i gospodarki wodnej,
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej oraz Banku Ochrony Środowiska
SA. Każdy z funduszy ochrony środowiska i gospo-
darki wodnej może ustalić swoje odrębne zasady
udzielania wsparcia finansowego, jednakże cel przy-
świeca wspólny, aby dążyć do oczyszczenia kraju
z azbestu. Istnieją także możliwości pozyskania
środków finansowych z funduszy Unii Europejskiej,
m.in. w ramach regionalnych programów operacyj-
nych czy Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie szkodliwych skutków oddziaływania
azbestu (4176)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 16 lipca 2008 r. (znak:
SPS-023-4176/08), przekazujące zapytanie pana po-
sła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie szkodliwych
skutków oddziaływania azbestu, uprzejmie wyja-
śniam, co następuje.
Zgodnie z literalnym brzmieniem przepisu art. 1
ust. 1 ustawy z dnia 19 czerwca 1997 r. o zakazie
stosowania wyrobów zawierających azbest (Dz. U.
z 2004 r. Nr 3, poz. 20, z późn. zm.) w Polsce już od
1997 r. obowiązuje zakaz produkcji, stosowania oraz
obrotu wyrobami zawierającymi azbest. Od tej zasa-
dy niewielkie odstępstwa przewidziane zostały przez
ustawodawcę w art. 1 ust. 3 przedmiotowej ustawy.
Zgodnie z tym przepisem powoływany wyżej zakaz
nie miał w następnym dziesięcioleciu zastosowania
do diafragm, do istniejących instalacji elektrolitycz-
nych zawierających azbest chryzotylowy oraz do wa-
łów z azbestu chryzotylowego stosowanych do cią-
gnienia szkła do czasu ich zużycia lub do czasu, kie-
dy będą dostępne substytuty bezazbestowe, w zależ-
ności od tego, która okoliczność wystąpi wcześniej.
Aktualnie w Polsce regulacja ta obejmuje już tyl-
ko Zakłady Chemiczne Zachem w Bydgoszczy, które
importują z Zimbabwe azbest używany do produkcji
diafragm stosowanych w procesie produkcji chloru.
Zakłady te posiadają wymaganą zgodę ministra go-
spodarki na stosowanie tej technologii do dnia
31 grudnia 2008 r. (liczba zatrudnionych w warun-
kach narażenia na azbest, pracujących w warun-
kach pełnej hermetyzacji, nie przekracza 10 osób).
Pracownicy zakładów, które stosowały azbest
w produkcji, są uprawnieni, zgodnie z przepisem
art. 7a cytowanej ustawy w związku z art. 229 § 5
ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U.
z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.), do okresowych
badań lekarskich, nawet po ustaniu narażenia, do
bezpłatnego zaopatrzenia w leki związane z choro-
bami wywołanymi pracą przy azbeście oraz do ko-
rzystania raz w roku z bezpłatnego leczenia uzdro-
wiskowego. Uprawnienia powyższe finansowane są

ze środków budżetu państwa, z części, której dyspo-
nentem jest minister właściwy do spraw zdrowia,
który corocznie zleca 9 wojewódzkim ośrodkom me-
dycyny pracy z terenu całej Polski wykonanie okre-
sowych badań lekarskich pracowników i byłych pra-
cowników zakładów branży azbestowej (liczba by-
łych pracowników pracujących w warunkach nara-
żenia na azbest wynosi około 25 000).
W celu zapewnienia dobrej jakości badań profi-
laktycznych, ujednoliconej metodyki badania lekar-
skiego, zgodnej z międzynarodowymi kryteriami
diagnozowania patologii azbestozależnych, minister
zdrowia zleca od kilku lat Instytutowi Medycyny
Pracy w Łodzi realizację programu pn. „Nadzór
i koordynacja badań profilaktycznych pracowników
w zakładach przetwórstwa azbestu w Polsce”, obej-
mujący byłych pracowników branży azbestowej.
W ramach tego programu utworzono bazę danych,
która na dzień 20 listopada 2007 r. obejmowała
6322 osoby, zbadane w latach 2000–2007. Opraco-
wano także analizę częstości występowania chorób
wywołanych pyłem azbestu, dokonano analizy zmian
w układzie oddechowym pracowników narażonych
na pył azbestu w zależności od wielkości narażenia
i stażu pracy badanych osób.
Podejmowane działania powinny przyczynić się
do utrzymania i przedłużania aktywności zawodo-
wej pracowników oraz zapobiec przedwczesnej jej
utracie, jak również przeciwdziałać w istotnym stop-
niu powstawaniu chorób zawodowych, w tym nowo-
tworów złośliwych.
Jednym z głównych celów ministra zdrowa jest
także zintensyfikowanie działań zmierzających do
podniesienia poziomu świadomości ludności co do
środowiskowego zagrożenia azbestem na teryto-
rium Polski. Problem ten został poddany szczegó-
łowej analizie na przykładzie gminy Szczucin, bę-
dącej obszarem oddziaływania jednego z dużych
zakładów wyrobów azbestowo-cementowych. W la-
tach osiemdziesiątych wśród mieszkańców tej
gminy, nienarażonych zawodowo na pył azbestu,
odnotowano pierwsze przypadki nowotworu swo-
istego dla ekspozycji na pył azbestu, międzybło-
niaka opłucnej. Głównym źródłem emisji pyłu
azbestowego do powietrza atmosferycznego w tym
przypadku były: odzież, wykładziny, makaty, koce,
nawierzchnie dróg, podwórzy, mieszkania i po-
mieszczenia gospodarcze, w których zastosowano
odpady i wyroby azbestowe jako materiały budow-
lane i wykończeniowe.
Należy ponadto podkreślić, że w Polsce odnoto-
wuje się w ostatnim dziesięcioleciu od 30 do 55 przy-
padków nowotworów złośliwych, wynikających z na-
rażenia zawodowego na pył azbestu, z umiarkowaną
tendencją wzrostową w ostatnim pięcioleciu. Należy
jednak zaznaczyć, że dane te, ze względu na bardzo
długi okres latencji, nie odzwierciedlają jeszcze
w pełni skutków narażenia ludności z ostatnich
dziesięcioleci ubiegłego wieku. Na podstawie zgro-
madzonych danych stwierdzono bowiem, że mimo
983
upływu 10 lat od zaprzestania produkcji wyrobów
azbestowych rozpoznawane są ciągle nowe przypad-
ki pylicy azbestowej i nowotworów azbestozależnych
wśród osób w przeszłości narażonych na pył azbe-
stu. Potwierdza to więc konieczność kontynuowania
specjalistycznych badań tej grupy zawodowej.
W świetle powyższego istotnym problemem w Pol-
sce jest także bezpieczne użytkowanie, zabezpieczanie
i sukcesywne usuwanie azbestu oraz wyrobów zawie-
rających azbest. Kwestie te szczegółowo reguluje sze-
reg aktów normatywnych wydanych przez ministra
gospodarki.
Ze względu na wieloaspektowość regulacji praw-
nych dotyczących ochrony przed zawodowym, jak
i środowiskowym zagrożeniem azbestem, Rada Mi-
nistrów w dniu 14 maja 2002 r. przyjęła „Program
usuwania azbestu i wyrobów zawierających azbest
stosowanych na terytorium Polski”, przewidziany
do realizacji na lata 2003–2032. Do koordynowania
prac dotyczących opracowania programu utworzo-
no w Ministerstwie Gospodarki zespół roboczy, re-
prezentujący zainteresowane resorty i urzędy cen-
tralne, w pracach którego bierze udział również
przedstawiciel ministra zdrowia. Z danych zawar-
tych w deklaracji brukselskiej wynika, że realizo-
wane w Polsce działania dotyczące ochrony zdro-
wia byłych pracowników zakładów przetwórstwa
azbestu sytuują nasz kraj w czołówce krajów euro-
pejskich w zakresie zabezpieczenia opieki medycz-
nej dla tej populacji.
Mając na uwadze powyższe, w bieżącym roku re-
sort zdrowia planuje kontynuację realizacji progra-
mów z zakresu medycyny pracy, ze szczególnym
uwzględnieniem programów skierowanych do by-
łych pracowników zakładów branży azbestowej, jak
również osób, które nie mają świadomości co do śro-
dowiskowego zagrożenia azbestem w ich najbliż-
szym otoczeniu, w szczególności chodzi o działania
skierowane do ludności wiejskiej, gdzie azbest domi-
nuje nadal na dachach domów, drogach, a zdarza się
nawet, że na boiskach szkolnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
984
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie zabezpieczenia włocławskiej tamy
na Wiśle (4177)
Upoważniony przez prezesa Rady Ministrów do
złożenia na ręce Pana Marszałka odpowiedzi udzie-
lonej posłowi Łukaszowi Zbonikowskiemu na inter-
pelację nr SPS-023-4177/08, przedstawiam poniżej,
co następuje.
Z uwagi na priorytetowe znaczenie, jakie zostało
nadane kwestii rozwiązania zagrożenia bezpieczeń-
stwa stwarzanego przez stopień wodny we Włocław-
ku, pragnę poinformować, iż w chwili obecnej wyko-
nywane są niezbędne opracowania w konsekwencji
prowadzące do optymalnego zabezpieczenia stopnia
wodnego we Włocławku. Opracowania te przygoto-
wywane są w ramach dokumentacji niezbędnej do
aplikowania o środki z Funduszu Spójności na reali-
zację projektu pn. „Ekologiczne bezpieczeństwo
stopnia wodnego we Włocławku” z III priorytetu
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko”. W ramach prac dokumentacyjnych rozpatry-
wane są następujące warianty:
1) wariant zerowy (remont zapory),
2) lokalizacja nowego stopnia wodnego w Nie-
szawie,
3) lokalizacja nowego stopnia wodnego w Ciecho-
cinku,
4) budowa stałego progu piętrzącego poniżej
stopnia wodnego Włocławek,
5) rozbiórka stopnia wodnego Włocławek.
Chcę podkreślić, iż bez procedury ocen oddziały-
wania na środowisko dla każdego z wariantów,
szczegółowych analiz i konsultacji społecznych nie
można wskazać rozwiązania optymalnego. Konty-
nuując prace zmierzające do podjęcia ostatecznej de-
cyzji, należy wykonać ocenę oddziaływania na śro-
dowisko dla 4 wariantów, pomijając wariant zerowy
jako rozwiązanie niekorzystne z punktu widzenia
bezpieczeństwa stopnia.
Niezależnie od trwających prac dokumentacyj-
nych, niezbędnych do wniosku aplikującego o środki
unijne, na stopniu włocławskim nieprzerwanie trwa-
ją prace remontowe i modernizacyjne. Mają one na
celu utrzymanie obiektu w jak najlepszym stanie
technicznym. Prace te służą jednak likwidacji skut-
ków, a nie przyczyn niekorzystnych zjawisk powodu-
jących zagrożenia. Podstawową przyczyną zagroże-
nia nie jest sam stopień, lecz złe warunki, w jakich
pracuje. Składa się na nie m.in. głęboka erozja mo-
gąca spowodować przesunięcie części konstrukcji
np. pod naporem lodu lub wysokiej fali powodziowej,
czego konsekwencją będzie gwałtowny wypływ wody
ze zbiornika.
Obok prac remontowo-modernizacyjnych, w celu
zmniejszenia oddziaływania elektrowni, w styczniu
1995 r. podjęto decyzję o zwiększeniu przepływu mi-
nimalnego przez elektrownię z 350 m3/s do 450 m3/s,
a w 2002 r. system pracy elektrowni zmieniono na
przepływowy. Stan ten, zwiększający bezpieczeń-
stwo pracy stopnia we Włocławku, utrzymywany
będzie nieprzerwanie do czasu jego skutecznego za-
bezpieczenia.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie bezprawnych procedur stosowanych
przez Okręgową Radę Adwokacką
w Katowicach (4178)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Łukasza Zbonikowskiego z dnia
10 lipca 2008 r., przekazaną pismem z dnia 16 lipca
2008 r., znak: SPS-023-4178/08, dotyczącą bezpraw-
nych procedur stosowanych przez Okręgową Radę
Adwokacką w Katowicach, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Należy zauważyć, że w kwestii pobierania opłat
i składek od osób ubiegających się o wpis na listę
adwokatów wypowiedział się Sąd Najwyższy w wy-
roku z dnia 12 stycznia 2006 r., sygn. akt III ZS
2/05, w sprawie ze skargi ministra sprawiedliwości
na uchwałę Naczelnej Rady Adwokackiej nr 29/2005
z dnia 8 października 2005 r. W wyroku tym Sąd
Najwyższy wskazał, iż obciążanie kandydatów do
uzyskania wpisu na listę adwokatów opłatami zwią-
zanymi z tym postępowaniem może następować je-
dynie wskutek odpowiedniego stosowania przepisów
działu IX ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks
postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r.
Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.) – „Opłaty i koszty po-
stępowania”. Koszty, którymi obciążana jest osoba
ubiegająca się o wpis, mogą być jedynie kosztami
rzeczywiście poniesionymi w związku ze sprawdze-
niem spełniania przez kandydata przesłanek do-
puszczalności wpisu, wpisaniem i wydaniem doku-
mentu potwierdzającego wpis.
W tym stanie rzeczy, na wniosek ministra spra-
wiedliwości, dnia 18 lutego 2006 r., Naczelna Rada
Adwokacka podjęła uchwałę nr 34/2006, w której
zaleciła organom izb adwokackich dostosowanie
uchwał określających wysokość opłat związanych
z wpisem na listę adwokatów do sytuacji powstałej
po wskazanym wyroku.
Jednakże minister nie posiadał kompetencji do
zaskarżania tychże uchwał. Dopiero po wejściu

w życie ustawy z dnia 29 marca 2007 r. o zmianie
ustawy Prawo o adwokaturze i niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 80, poz. 540), tj. z dniem 9 czerwca
2007 r., na podstawie jej art. 1 pkt 3 minister spra-
wiedliwości uzyskał uprawnienia kontrolne także
w stosunku do uchwał organów izb adwokackich.
Przed powołaną datą minister – w trybie art. 14
ust. 1 Prawa o adwokaturze – mógł skarżyć do Sądu
Najwyższego jedynie uchwały organów adwokatury,
którymi w myśl art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 maja
1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r.
Nr 123, poz. 1058, z późn. zm.) są: Krajowy Zjazd Ad-
wokatury, Naczelna Rada Adwokacka, Wyższy Sąd
Dyscyplinarny oraz Wyższa Komisja Rewizyjna.
Minister sprawiedliwości, korzystając z przyzna-
nych kompetencji, wystąpił do Sądu Najwyższego,
w trybie art. 14 ust. 1 Prawa o adwokaturze, ze skar-
gami o uchylenie sprzecznych z prawem uchwał:
Zgromadzenia Izby Adwokackiej w Płocku z dnia
22 września 2007 r. oraz Zgromadzenia Izby Adwo-
kackiej w Poznaniu z dnia 14 grudnia 2007 r. Obie
uchwały dotyczyły kwestii pobierania opłat od osób
ubiegających się o wpis na listę adwokatów i prawni-
ków zagranicznych. Akty te zostały uchylone przez
Naczelną Radę Adwokacką przed wydaniem roz-
strzygnięcia przez Sąd Najwyższy i postępowania
w tych sprawach zostały umorzone.
Następnie, w wyniku kontroli uchwał pozosta-
łych organów izb adwokackich w przedmiocie po-
bierania opłat od osób ubiegających się o wpis na
listę adwokatów, dostrzegając szereg uchybień, mi-
nister sprawiedliwości w dniu 27 lutego 2008 r., na
mocy art. 15 Prawa o adwokaturze, zwrócił się do
Naczelnej Rady Adwokackiej o podjęcie działań,
które wyeliminują nieprawidłowości przy pobiera-
niu opłat związanych z postępowaniem o wpis na
listę adwokatów.
W konsekwencji Naczelna Rada Adwokacka
w dniu 15 marca 2008 r. podjęła uchwałę nr 8/2008,
zobowiązującą okręgowe rady adwokackie do dosto-
sowania w terminie do dnia 28 marca 2008 r. treści
uchwał w przedmiocie opłat pobieranych od osób
ubiegających się o wpis na listę adwokatów do obo-
wiązującego porządku prawnego.
Z nadesłanego do Ministerstwa Sprawiedliwości
przez Prezydium Naczelnej Rady Adwokackiej w dniu
31 marca 2008 r. zestawienia podjętych działań
przez okręgowe rady adwokackie wynika, że zalece-
nie nadzorcze zostały w zasadzie wykonane.
Odnosząc się do uchwały Okręgowej Rady Adwo-
kackiej w Katowicach z dnia 31 stycznia 2008 r., mi-
nister sprawiedliwości stwierdził brak wystarczają-
cych podstaw do uznania jej za sprzeczną z prawem.
Niepowołanie w podstawie prawnej wszystkich
przepisów nie może stanowić wystarczającej prze-
słanki do wniesienia przez ministra sprawiedliwości
skargi do Sądu Najwyższego z powodu braku legal-
ności tej uchwały w sytuacji, gdy jej treść jest zgod-
na z prawem.
985
W ocenie ministra sprawiedliwości treść wskaza-
nej uchwały nie stanowi naruszenia przepisów Ko-
deksu postępowania administracyjnego, dotyczą-
cych opłat i kosztów postępowania.
Przepis art. 262 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerw-
ca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego
(Dz. U. z 2002 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.) sta-
nowi, że stronę obciążają te koszty postępowania,
które zostały poniesione w interesie lub na żądanie
strony, a nie wynikają z ustawowego obowiązku or-
ganów prowadzących postępowanie. Można w tym
przepisie dopatrywać się podstawy do ponoszenia
przez stronę kosztów postępowania o wpis na listę
adwokatów, co podkreślił Sąd Najwyższy w powoła-
nym wyżej wyroku.
Z kolei w myśl § 2 wskazanego artykułu, w uza-
sadnionych przypadkach, organ administracji pu-
blicznej może zażądać od strony złożenia zaliczki
w określonej wysokości na pokrycie kosztów postępo-
wania. Przepis ten nie wskazuje formy ani terminu
uiszczenia zaliczki. Działanie organu oparte jest na
kryteriach uznaniowych. Jednakże nieuiszczenie za-
liczki nie powinno powodować zwrotu wniosku.
W tej sytuacji nie można przyjąć, iż żądanie za-
liczki przez organ wpisowy jest pozbawione podstaw
prawnych.
Ponadto organ administracji w postanowieniu
o kosztach powinien rozliczyć pobraną zaliczkę, zgod-
nie z art. 263 i art. 264 § 1 K.p.a. Na postanowienie to
z kolei, w myśl art. 264 § 2 K.p.a., osobie zobowiąza-
nej do poniesienia kosztów przysługuje zażalenie.
Mając na uwadze powyższe, minister sprawiedli-
wości nie znalazł podstaw do zaskarżenia omawia-
nej uchwały Okręgowej Rady Adwokackiej w Kato-
wicach do Sądu Najwyższego w trybie art. 14 ust. 1
Prawa o adwokaturze.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie projektu zasad finansowania
odnawialnych źródeł energii
ze środków publicznych w części: Inwestycje
z kolektorami słonecznymi, skutkującego
upadkiem polskich producentów
kolektorów słonecznych (4179)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej (znak pi-
sma: SPS-023-4179/08) w sprawie projektu zasad
finansowania odnawialnych źródeł energii ze środ-
986
ków publicznych w części: Inwestycje z kolektorami
słonecznymi, skutkującego upadkiem producentów
kolektorów słonecznych, Ministerstwo Środowiska
przesyła swoje stanowisko, uzgodnione w Minister-
stwem Gospodarki oraz z Narodowym Funduszem
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej.
W projekcie programu finansowania odnawial-
nych źródeł energii i obiektów wysokosprawnej ko-
generacji w części związanej z propozycją limitu do-
finansowania budowy i montażu kolektorów sło-
necznych przyjęto podział na kolektory cieczowe
i kolektory próżniowe w celu promowania rozwią-
zań nowoczesnych, o wyższej sprawności przetwa-
rzania energii słonecznej na energię cieplną. Kolek-
tory próżniowe są sprawniejsze od płaskich kolekto-
rów cieczowych od kilku do nawet kilkudziesięciu
procent, szczególnie w okresach wiosennych i jesien-
no-zimowych (okresy o wyższej różnicy temperatur
pomiędzy temperaturą czynnika grzewczego i tem-
peraturą otoczenia oraz o niższym natężeniu pro-
mieniowania słonecznego). Związane jest to przede
wszystkim z maksymalnie ograniczonymi stratami
ciepła dzięki zastosowaniu próżni w rurach kolekto-
ra oraz z większą zdolnością kolektora próżniowego
do absorbowania promieniowania rozproszonego.
Kolektory próżniowe są droższe od płaskich kolekto-
rów cieczowych, stąd różnica w zaproponowanym
w wyżej wymienionym programie finansowania od-
nawialnych źródeł energii limicie dofinansowania
budowy 1 m2 kolektora.
Przy określaniu limitu dofinansowania nie posił-
kowano się badaniami rynku kolektorów słonecz-
nych, których Narodowy Fundusz Ochrony Środo-
wiska i Gospodarki Wodnej nie prowadził. Zarzuty
podnoszone przez Panią Poseł, dotyczące promowa-
nia rozwiązań słabych jakościowo i przez to mniej
sprawnych, pojawiły się w trakcie seminarium nt.
możliwości dofinansowania inwestycji z zakresu od-
nawialnych źródeł energii i wysokosprawnej koge-
neracji, które odbyło się w dniu 1 lipca 2008 r.
w siedzibie NFOŚiGW. Obecnie trwają prace nad za-
pisami w ww. projekcie programu finansowania od-
nawialnych źródeł energii i obiektów wysokospraw-
nej kogeneracji, które mają na celu promowanie naj-
lepszych rozwiązań technicznych w zakresie OZE.
Należy podkreślić, że przedstawiony w dniu 1 lipca
2008 r. projekt programu finansowania odnawial-
nych źródeł energii i obiektów wysokosprawnej ko-
generacji jest propozycją efektywniejszego urucho-
mienia środków gromadzonych w ramach subfun-
duszu z opłat zastępczych i kar wynikających z zapi-
sów ustawy Prawo energetyczne na inwestycje zwią-
zane z OZE. Propozycja tego programu została
przedstawiona osobom zainteresowanym ww. pro-
blematyką do konsultacji.
NFOŚiGW pozostaje otwarty na wszelkie suge-
stie i propozycje rozwiązań. Cenną sugestią jest
wprowadzenie do programu finansowania OZE obo-
wiązku udokumentowania parametrów proponowa-
nego przez beneficjenta rozwiązania, szczególnie
wysokiej sprawności wytwarzania/przetwarzania
energii, np. poprzez przedstawienie wyników badań
jakościowych wykonywanych przez polską jednost-
kę badawczą posiadającą stosowną akredytację.
Odpowiadając na pytanie dotyczące braku obo-
wiązku spełniania norm krajowych przez polskie
programy wspierające realizację inwestycji związa-
nych z kolektorami słonecznymi, informujemy, że
właściwy dobór urządzeń i rozwiązań technologicz-
nych zgodny z obowiązującymi w tym zakresie nor-
mami jest zadaniem projektanta systemu kolekto-
rów słonecznych. NFOŚiGW nie jest instytucją upraw-
nioną do weryfikacji załączanych do wniosku pro-
jektów technicznych, rozważana jest jednak możli-
wość wprowadzenia jako wewnętrznego kryterium
dofinansowania konieczności udokumentowania przez
beneficjenta wysokich parametrów zastosowanych
rozwiązań techniczno-technologicznych oraz odpo-
wiednich kwalifikacji osób zajmujących się stroną
projektową inwestycji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie zawyżania cen surowca drzewnego
przez Państwowe Gospodarstwo Leśne
Lasy Państwowe (4180)
Odpowiadając na pismo z dnia 16 lipca 2008 r.,
znak: SPS-023-4180/08, w sprawie zapytania poseł
Jadwigi Wiśniewskiej dotyczącego zawyżania cen
surowca drzewnego przez Państwowe Gospodar-
stwo Leśne Lasy Państwowe, przesyłam poniższą
informację.
Obserwując sytuację na rynku surowca drzew-
nego, kierownictwo Lasów Państwowych już
w I kwartale b.r. podjęło działania umożliwiające
zachowanie płynności sprzedaży. W ich wyniku zo-
stał opracowany system obniżek cen na drewno,
który został zatwierdzony do realizacji w ustale-
niach zawartych w stanowisku dyrektorów regio-
nalnych dyrekcji Lasów Państwowych przyjętych
w Jedlnii w dniu 8 maja 2008 r. oraz w zarządzeniu
nr 36 dyrektora generalnego Lasów Państwowych
z dnia 14 maja 2008 r.
W oparciu o ww. zarządzenie dyrektorzy regio-
nalnych dyrekcji Lasów Państwowych oraz nadle-
śniczowie przeprowadzili renegocjacje umów z po-
szczególnymi odbiorcami surowca drzewnego. Boni-

fikatą zostały objęte sortymenty, na które jest naj-
mniejszy popyt, a obniżka obowiązuje od miesiąca
lipca do września. Z danych przedstawionych przez
dyrekcję generalną Lasów Państwowych wynika, że
renegocjacjami cen zostało objęte 4,7 mln m3 drew-
na (tj. 15% drewna zaplanowanego do sprzedaży
w 2008 r.). Średni poziom obniżki cen wynosił 6,5%,
a nie jak podaje środowisko drzewiarzy 2%. W kilku
regionalnych dyrekcjach Lasów Państwowych po-
ziom obniżek okazał się niewystarczający dla utrzy-
mania płynności sprzedaży, dlatego też podjęto de-
cyzję o zwiększeniu rabatów na drewno (głównie
tartaczne) do 10%. Dodatkowo regionalne dyrekcje
Lasów Państwowych w Katowicach i Wrocławiu
mogą udzielać większych rabatów na drewno świer-
kowe, pozyskiwane na terenach dotkniętych klęską
kornika.
Odnośnie do porównywania cen i ich spadków
w krajach ościennych należy stwierdzić, że jest to
niemożliwe do zastosowania wprost. Przede wszyst-
kim porównania dokonuje się w walucie euro, której
już sam kurs w przedziale czasowym w znacznej
mierze rzutuje na poziom cen. Trudno też porówny-
wać wybiórcze ceny drewna w ościennych krajach do
średniej ceny drewna w Lasach Państwowych, gdzie
wagą jest cała ilość drewna, w tym przypadku tar-
tacznego, wprowadzona w Polsce do obrotu handlo-
wego. Należy także zaznaczyć, że struktura przemy-
słu drzewnego w Niemczech i innych krajach jest
odmienna w stosunku do Polski. Oznacza to, że cena
drewna „na bramie zakładu” obciążona zostaje
znacznie większym niż w Polsce kosztem transpor-
tu (większe odległości zaopatrzenia). Znany jest
fakt, że koszty zakupu drewna w Niemczech i in-
nych krajach w kosztach produkcji są większe niż
w Polsce. Oznacza to, że zakłady te posiadają znacz-
nie lepsze technologie rzutujące ostatecznie na cenę
wyrobów finalnych, zaś koszty zakupu drewna ob-
ciążone większymi kosztami transportu przekłada-
ne są na niższe ceny drewna dla gospodarstw le-
śnych na bazie „loco las”. Oferty znacznych ilości
tarcicy na rynek Polski po niespotykanie niskiej ce-
nie to nie efekt obniżki cen na drewno okrągłe, ale
konsekwencja utraty rynków, głównie w Stanach
Zjednoczonych. Nadmierne zapasy tarcicy i innych
wyrobów oferowane są zatem na rynku polskim po
cenie znacznie niższej niż koszty wytworzenia.
Faktem jest, że Państwowe Gospodarstwo Leśne
Lasy Państwowe posiada pozycję dominującą na
rynku surowca drzewnego w Polsce. Zachowując
podstawowe cele prowadzenia prawidłowej gospo-
darki leśnej, oferta sprzedaży drewna systematycz-
nie rośnie. W roku 2007 sprzedaż drewna w Lasach
Państwowych wyniosła 33,5 mln m3, co oznacza
wzrost w stosunku do roku 2000 prawie o 8 mln m3.
Całość tego surowca w chwili obecnej przeznaczona
jest do zaopatrzenia zakładów zlokalizowanych
w granicach kraju, co przekłada się na wzrost mocy
przerobowych rodzimych firm. Należy zaznaczyć, że
w pewnych okresach czasowych właśnie w oparciu
987
o funkcjonujące zasady sprzedaży drewna najbar-
dziej wiarygodne firmy, spełniające określone kryte-
ria, mogły zaplanować rozwój na podstawie różnego
rodzaju porozumień.
Każdy obowiązujący dotychczas system sprzeda-
ży drewna był przed jego wprowadzeniem w życie
poddany szerokiej konsultacji ze wszystkimi grupa-
mi nabywców, którzy wydali swoje opinie. Trudność
w opracowaniu zasad sprzedaży drewna wynika jed-
nak z podstawowej przyczyny, jaka tkwi w samej
strukturze rynku nabywców drewna w Polsce, któ-
ry charakteryzuje się znaczną liczbą podmiotów
o niewielkiej skali przerobu drewna. Na ponad 7 tys.
nabywców drewna z Lasów Państwowych ponad
4 tys. zakupuje rocznie do 1 tys. m3 surowca, co nie
jest porównywalne z jakimkolwiek krajem europej-
skim. Jednocześnie informuję, że począwszy od 2009 r.
będą obowiązywać znowelizowane zasady sprzedaży
drewna. Stosownie do wniosków zgłoszonych przez
klientów Lasów Państwowych, celem nowelizacji bę-
dzie uproszczenie zakupu drewna przez przedsię-
biorstwa i ułatwienie dostępu do rynku nowym pod-
miotom, co zostanie osiągnięte poprzez:
— utworzenie dodatkowej puli drewna, która bę-
dzie sprzedawana w drodze licytacji elektronicznej
w aplikacji e-portal,
— wydzielenie puli drewna specjalnego przezna-
czenia (okleinowego, sklejkowego, zapałczanego,
słupy teletechniczne, rezonansowego), która zosta-
nie wyłączona z rokowań internetowych w portalu
leśno–drzewnym,
— zwiększenie wagi ceny przy ocenie ofert;
uproszczenie i ograniczenie liczby kryteriów oceny
ofert do czterech: zaoferowana cena (70%), zaofero-
wany termin płatności (5%), wartość zakupów drew-
na w okresie rozliczeniowym (15%), liczba lat współ-
pracy (10%).
W nawiązaniu do pierwszego pytania zawartego
w interpelacji informuję, że odpowiedź wymaga kon-
sultacji z ministrem gospodarki i zostanie przesłana
w terminie późniejszym.
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie zawyżania cen surowca drzewnego
przez Państwowe Gospodarstwo Leśne
Lasy Państwowe (4180)
Uzupełniając odpowiedź z dnia 5 sierpnia 2008 r.,
znak: DL-lp-051-133/910/08, na interpelację poseł
Jadwigi Wiśniewskiej z dnia 16 lipca 2008 r., znak:
SPS-023-4180/08, w sprawie zapytania dotyczącego
988
zawyżania cen surowca drzewnego przez Państwo-
we Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe, przesy-
łam poniższą informację.
Ministerstwo Gospodarki podjęło pracę nad no-
wymi założeniami dla polityki przemysłowej, której
celem będzie bardziej efektywne wspieranie wzrostu
gospodarczego w polskim przemyśle poprzez wzrost
jego konkurencyjności. Nowe podejście będzie miało
wymiar horyzontalny, wspólny dla wszystkich sek-
torów przemysłowych i wychodzić będzie naprzeciw
nowym wyzwaniom dla przedsiębiorstw, wynikają-
cych z postępujących procesów globalizacyjnych
w gospodarce światowej oraz uwarunkowań jednoli-
tego rynku europejskiego.
Ministerstwo Gospodarki przygotowało doku-
ment Koncepcja horyzontalnej polityki przemysło-
wej w Polsce, który został przyjęty przez Radę Mini-
strów w dniu 30 lipca 2008 r. W tym dokumencie
zaprezentowano zintegrowane podejście do polityk
horyzontalnie oddziaływujących oraz wykazano ob-
szary działań, w ramach których podejmowane będą
inicjatywy wspierające rozwój gospodarczy w pol-
skim przemyśle. Horyzontalną polityką przemysło-
wą zostaną też objęte przedsiębiorstwa z branży
drzewnej, w ramach której będą mogły korzystać
z szerokiego spectrum instrumentów wsparcia, ofe-
rowanych zarówno na poziomie krajowym, jak i wspól-
notowym. Działania owej polityki oferowane będą
w ramach następujących obszarów: badania i roz-
wój, kapitał ludzki, rynki zbytu, technologie infor-
macyjne i telekomunikacyjne oraz ochrona własno-
ści przemysłowej.
Ponadto pragnę zauważyć, że w ramach instru-
mentów wsparcia dostępnych dla sektora drzewne-
go na etapie wdrażania są: Program Operacyjny
„Kapitał ludzki” oraz Program Operacyjny „Inno-
wacyjna gospodarka”. Sytuacji w sektorze drzew-
nym sprzyjać będą również horyzontalne działania
rządu w ramach reformy finansów publicznych,
wdrażania tzw. pakietu Szejnfelda, inicjatywy bet-
ter regulation, a także wdrażania Krajowego Pro-
gramu Reform.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 25 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie możliwości umieszczenia informacji
o grupie krwi w dowodach osobistych (4181)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo z dnia
16 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4181/08), dotyczące
interpelacji posła na Sejm RP pana Krzysztofa Brej-
zy, z dnia 3 lipca 2008 r. w sprawie możliwości
umieszczenia informacji o grupie krwi w dowodach
osobistych, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji rozważa-
ło możliwość umieszczenia w dowodzie osobistym
informacji o grupie krwi. Jednakże proponowane
rozwiązanie zakwestionował minister zdrowia,
wskazując, że wszelkie informacje o grupie krwi
mogą wynikać wyłącznie z zaświadczeń wydanych
przez uprawnionych pracowników służby zdrowia
(np. z karty grupy krwi, tzw. krewkarty). Ponadto
minister zdrowia wskazał, że konsekwencje wyni-
kające z ewentualnie błędnego wpisania grupy krwi
w dowodzie osobistym, bez możliwości niezwłoczne-
go skorygowania tego błędu, byłyby poważniejsze
w skutkach dla posiadacza tego dokumentu niż brak
wpisu o grupie krwi. Obecnie Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji nie przewiduje zmia-
ny zakresu danych w obowiązującym wzorze dowo-
du osobistego.
Niemniej pragnę poinformować, iż w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, w ra-
mach finansowanego z funduszy Unii Europejskiej
projektu „pl-ID”, powadzone są prace nad nowym
wzorem dowodu osobistego, który z uwagi na za-
kładane rozwiązania elektroniczne będzie mógł
pełnić różne funkcje. Obecnie trwają prace anali-
tyczne, w trakcie których rozważana będzie możli-
wość zwiększenia zakresu danych umieszczanych
w dowodach osobistych, w tym także dotyczących
grupy krwi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie dokonania niezbędnych zmian
legislacyjnych związanych z problemem
wyłączenia organów gminy od udziału
w postępowaniu, którego stroną jest gmina,
i wyznaczenia organu zastępczego (4182)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie pana posła Adama Wykręta z dnia
22 lipca 2008 r. (znak pisma przekazującego: SPS-

-023-4182/08) w sprawie zmian legislacyjnych związa-
nych z wyłączeniem organów gminy od udziału w po-
stępowaniach uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z art. 25 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.
Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U.
z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, z późn. zm.) organ admi-
nistracji publicznej podlega wyłączeniu od załatwie-
nia sprawy dotyczącej interesów majątkowych jego
kierownika lub osób pozostających z tym kierowni-
kiem w stosunkach określonych w art. 24 § 1 pkt 2
i 3 K.p.a. (swego małżonka oraz krewnych i powino-
watych do drugiego stopnia oraz osoby związanej
z nim z tytułu przysposobienia, opieki lub kurateli)
oraz osoby zajmującej stanowisko kierownicze w or-
ganie bezpośrednio wyższego stopnia lub osób pozo-
stających z nim w stosunkach określonych w ww.
art. 24 § 1 pkt 2 i 3 K.p.a.
W odpowiedzi na zapytanie, czy Ministerstwo In-
frastruktury planuje wystąpienie z inicjatywą nie-
zbędnych zmian legislacyjnych związanych z proble-
mem wyłączenia organów gminy od udziału w po-
stępowaniu, którego stroną jest gmina, i wyznacze-
nia organu zastępczego, uprzejmie wyjaśniam, że
stosownie do przepisów ww. ustawy organ admini-
stracji nie może być wyłączony od załatwienia spra-
wy z innych powodów niż określone w art. 25 tej
ustawy. Wynika to zarówno z tezy, że zakres pod-
miotowy art. 24 i 25 K.p.a. jest rozłączny, co jest
konsekwencją charakteru zawartych w nich prze-
słanek uzasadniających wyłączenie, jak też z treści
art. 26 K.p.a., który przewiduje odrębny tryb postę-
powania w przypadku zaistnienia przesłanek do wy-
łączenia organu, a inny do wyłączenia pracownika.
Wyłączenie wójta, burmistrza lub prezydenta mia-
sta można rozpatrywać jedynie w świetle art. 25
K.p.a. Podstawą wyłączenia organu jest okoliczność,
że decyzja, która ma zapaść w postępowaniu, doty-
czy interesów majątkowych kierownika organu lub
jego najbliższej rodziny, wymienionych w art. 24 § 1
pkt 2 i K.p.a. Okolicznością uzasadniającą wyłącze-
nie pracownika jest też sytuacja, gdy postępowanie
dotyczy interesów majątkowych osoby zajmującej
kierownicze stanowisko w organie bezpośrednio
wyższego stopnia lub członków jego najbliższej ro-
dziny, wymienionych w art. 24 § 1 pkt 2 i 3 K.p.a.
Konstrukcja ta zatem uznaje konieczność wyłą-
czenia organu od udziału w postępowaniu, gdy za-
chodzi osobista relacja między osobą (osobami), któ-
rej spraw majątkowych dotyczy postępowanie, a:
1) osobą pełniącą funkcję kierownika tego orga-
nu lub
2) osobą pełniącą funkcję kierowniczą organu
bezpośrednio wyższego stopnia.
Odnosząc się do propozycji pana posła nadania
gminom uprawnień do samodzielnego prowadzenia
postępowania w kwestiach związanych z realizacją
przez nie swych inwestycji bez konieczności stoso-
wania procedury wyznaczania organów zastęp-
czych, uprzejmie informuję, że zgodnie z art. 164
Konstytucji RP gminy wykonują wszystkie zadania
989
samorządu terytorialnego niezastrzeżone dla in-
nych jednostek samorządu terytorialnego. Dodatko-
wo zgodnie z art. 6 i art. 7 ustawy z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) gminy mają powin-
ność zaspokajania zbiorowych potrzeb wspólnoty
poprzez realizację zadań publicznych o znaczeniu lo-
kalnym, niezastrzeżonych ustawami na rzecz in-
nych podmiotów.
W uzupełnieniu niniejszej odpowiedzi pragnę po-
informować, że Ministerstwo Infrastruktury przy-
gotowało projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo
budowlane, ustawy o planowaniu i zagospodarowa-
niu przestrzennym oraz niektórych innych ustaw.
Głównym celem projektu ustawy jest racjonalizacja
procesu inwestycyjnego w budownictwie. Projekt
ustawy nie wprowadza zmian w zakresie wyłącza-
nia organów gminy od udziału w postępowaniu, jed-
nak dokonuje zmian w celu usprawnienia procedur
administracyjnych, które mają zasadniczy wpływ
na przyspieszenie procesów inwestycyjnych w bu-
downictwie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Wykręta
w sprawie stworzenia samorządom lokalnym
możliwości odzyskania przez nie
realnego wpływu na estetykę już istniejących
oraz mających powstać na ich terenie
budynków i budowli, jak również obiektów
należących do szeroko pojętej reklamy (4183)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Adama Wykręta z dnia 30 czerwca 2008 r.
w sprawie stworzenia samorządom lokalnym możli-
wości odzyskania przez nie realnego wpływu na es-
tetykę już istniejących oraz mających powstać na ich
terenie budynków i budowli, jak również obiektów
należących do szeroko pojętej reklamy, przekazaną
przy piśmie z dnia 16.07.2008 r., znak: SPS-023-
-4183/08, uprzejmie informuję, iż działalność obej-
mującą sprawy projektowania, budowy, utrzymania
i rozbiórki obiektów budowlanych oraz zasady dzia-
łania organów administracji publicznej w tych dzie-
dzinach określa ustawa z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo
990
budowlane (tekst jedn. Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
poz. 1118).
Problematykę zachowania we właściwym stanie
technicznych obiektu budowlanego reguluje w art. 61
ww. ustawy, stanowiąc, iż właściciel lub jego zarząd-
ca jest obowiązany użytkować obiekt zgodnie z jego
przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowi-
ska oraz utrzymywać go w należytym stanie tech-
nicznym i estetycznym. Przez należyty stan este-
tyczny obiektu budowlanego należy rozumieć utrzy-
manie w dobrym stanie elewacji i wyglądu obiektu
oraz innych jego elementów, jak też zapewnienie
harmonii pomiędzy wyglądem obiektu a otoczeniem
naturalnym i stworzonym przez człowieka.
Natomiast przepisy art. 66 ww. ustawy w przy-
padku stwierdzenia, że obiekt budowlany jest w nie-
odpowiednim stanie technicznym albo powoduje
swym wyglądem oszpecenie otoczenia lub użytko-
wany jest niezgodnie z przeznaczeniem bądź w spo-
sób zagrażający życiu lub zdrowiu ludzi, środowisku
lub bezpieczeństwu mienia, daje organowi nadzoru
budowlanego możliwość ingerencji w istniejący stan
rzeczy, zmierzającej do zapewnienia użytkowania
obiektu budowlanego zgodnie z wymogami określo-
nymi w powołanym wyżej art. 61, przy czym proble-
my związane z estetyką obiektu nie mają charakte-
ru znormalizowanego i zobiektywizowanego. Podle-
gają one ocenie organu w każdym indywidualnym
przypadku. W razie zaś stwierdzenia, iż istotnie es-
tetyka budynku odbiega od obowiązujących w oce-
nie organu standardów i powoduje oszpecenie oto-
czenia, organ ten władny jest w oparciu o art. 66
Prawa budowlanego nałożyć decyzją na właściciela
lub zarządcę obowiązek usunięcia stwierdzonych
nieprawidłowości.
Pragnę poinformować pana posła, że w celu uspraw-
nienia procesu inwestycyjnego w budownictwie mi-
nister infrastruktury przyjął zadanie opracowania
projektu ustawy o zmianie ustawy Prawo budowla-
ne, ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu prze-
strzennym oraz niektórych innych ustaw. Podjęte
działania zmierzają do racjonalizacji procesu plano-
wania i realizacji inwestycji poprzez wzajemnie
zharmonizowane zmiany istniejących ustaw.
Propozycje wprowadzenia zmian do ustawy Pra-
wo budowlane dotyczą m.in. likwidacji pozwoleń na
budowę na rzecz jedynie rejestracji zamierzonej in-
westycji, dokonywanej przez właściwy organ na pod-
stawie złożonego wniosku, bez konieczności uzyska-
nia decyzji administracyjnych. Dla inwestycji mogą-
cych oddziaływać na środowisko przewidziano –
przed rejestracją – wyrażenie zgody w drodze decyzji
na realizację takiego przedsięwzięcia. Fakt rejestra-
cji określonej inwestycji będzie jednoznaczny z moż-
liwością rozpoczęcia budowy. Dla zapewnienia bez-
pieczeństwa procesu budowlanego budowa będzie
nadzorowana przez inspektora nadzoru budowlane-
go oraz projektanta.
W sytuacji gdy nie będzie pozwoleń na budowę,
a jedynie rejestracja zamierzonej inwestycji, przepi-
sy art. 82a ww. projektu ustawy będą pozwalały sta-
roście powierzyć gminom, w drodze porozumienia,
prowadzenie spraw z zakresu swojej właściwości
jako organu administracji architektoniczno-budow-
lanej, z wyjątkiem spraw, w których inwestorem jest
gmina, gminna osoba prawna lub inna gminna jed-
nostka organizacyjna.
Projekt ustawy będzie miał zdecydowany, ko-
rzystny wpływ na rozwój gospodarczy kraju oraz
umożliwi szybkie pozyskiwanie środków unijnych.
Przyspieszenie procedur zintensyfikuje aktywizację
zarówno w skali lokalnej, jak i regionalnej. Zapropo-
nowane rozwiązania będą miały znaczny wpływ na
kształtowanie nowego wizerunku polskiej przestrze-
ni i przyczynią się do wszechstronnego, a jednocze-
śnie zrównoważonego rozwoju regionalnego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Węgrzyna
w sprawie wykupienia
przez Ministerstwo Skarbu Państwa akcji
od pracowników zakładów, które w latach
dziewięćdziesiątych zostały przekształcone
w spółki akcyjne (4184)
W odpowiedzi na interpelację poselską pana po-
sła Roberta Węgrzyna z dnia 7 lipca 2008 r. w spra-
wie wykupienia przez Skarb Państwa akcji od pra-
cowników zakładów, które w latach dziewięćdziesią-
tych zostały przekształcone w spółki akcyjne, na
przykładzie Blachownia Holding SA (dalej Spółka),
uprzejmie informuję, co następuje:
W 1995 r. Skarb Państwa, zgodnie z postanowie-
niami ustawy z dnia 30 kwietnia 1993 r. o narodo-
wych funduszach inwestycyjnych i ich prywatyzacji
(Dz. U. Nr 44, poz. 202, z późn. zm.) oraz na podsta-
wie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 14 wrze-
śnia 1993 r. w sprawie określenia jednoosobowych
spółek Skarbu Państwa oraz przedsiębiorstw pań-
stwowych, które zostaną przekształcone w spółki
w celu wniesienia ich akcji lub udziałów do narodo-
wych funduszy inwestycyjnych (Dz. U. z 1993 r.
Nr 89, poz. 412, z późn. zm.), wniósł pakiet 33% ak-
cji Spółki do NFI Magna Polonia SA, 27% do fundu-
szy mniejszościowych, do 15% otrzymali nieodpłat-
nie pracownicy spółki, a 25% pozostało w rękach

Skarbu Państwa. Skarb Państwa pozostawał akcjo-
nariuszem spółki, do momentu zbycia posiadanego
pakietu akcji na rzecz kontrahenta. Sprzedaż mniej-
szościowego pakietu akcji Skarbu Państwa została
zrealizowana na podstawie art. 33 pkt 3 ustawy
o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U. Nr 171,
poz. 1397, z późn. zm.). Na podstawie uzyskanej zgo-
dy Rady Ministrów na sprzedaż akcji Spółki w try-
bie innym niż publiczny w dniu 23 września 2005 r.
pomiędzy Skarbem Państwa – ministrem skarbu
państwa a spółką Flavian Consulting sp. z o.o. zo-
stała podpisana umowa sprzedaży akcji spółki Bla-
chownia Holding SA. W ww. umowie nie zostały za-
warte dodatkowe zobowiązania poza zobowiązaniem
kupującego do zapłaty łącznej ceny zakupu akcji.
Wobec powyższego przeniesie własności akcji na
kontrahenta nastąpiło po uregulowaniu całości zo-
bowiązania wynikającego z podpisanej umowy.
Ponad powyższe informuję, iż zarówno ustawa
z dnia 30 kwietnia 1993 r. o narodowych funduszach
inwestycyjnych i ich prywatyzacji (Dz. U. Nr 44,
poz. 202, z późn. zm.), jak i ustawa o komercjalizacji
i prywatyzacji (Dz. U. Nr 171, poz. 1397, z późn. zm.),
jak również inne obowiązujące przepisy prawa nie
przewidują szczególnych instrumentów prawnych
gwarantujących możliwości odkupu/odsprzedaży
akcji udostępnionych pracownikom (na podstawie
ww. ustaw) przez Skarb Państwa. Akcje posiadane
przez pracowników, z uwzględnieniem ewentual-
nych ograniczeń, wynikających z przepisów szcze-
gólnych czy też zapisów aktów korporacyjnych, pod-
legają ogólnym zasadom (w tym zasadom obrotu)
regulowanym m.in. przez ustawę z dnia 15 września
2000 r. Kodeks spółek handlowych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 94, poz. 1037, z późn. zm.). Pracownicy spółki
posiadający status tzw. akcjonariuszy mniejszościo-
wych mają możliwość skorzystania z szeregu instru-
mentów prawnych, przewidzianych w K.s.h., służą-
cych ich ochronie, w tym m.in. z możliwości doma-
gania się wykupu akcji od akcjonariusza/akcjona-
riuszy większościowych, na mocy art. 4181 K.s.h.
Przedstawiając powyższe, podkreślam, iż ewen-
tualna ingerencja w procesy dotyczące obrotu akcja-
mi prywatnych spółek prawa handlowego wykracza
poza kompetencje, jakimi dysponuje Skarb Państwa
– minister skarbu państwa.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
991
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Węgrzyna
w sprawie art. 184 ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
oraz o projekcie nowej ustawy, która ma wejść
w życie 1 stycznia 2009 r. (4185)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Roberta Węgrzyna, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, przekazaną przy piśmie z dnia
17 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-4185/08), w sprawie
art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z Fundu-
szu Ubezpieczeń Społecznych oraz o projekcie usta-
wy, która ma wejść w życie 1 stycznia 2009 r., uprzej-
mie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z obowiązującym art. 184 ustawy z dnia
17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) ubezpieczonym urodzo-
nym po dniu 31 grudnia 1948 r. przysługuje emery-
tura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32–
–34, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy,
tj. w dniu 1 stycznia 1999 r. osiągnęli:
— okres zatrudnienia w szczególnych warun-
kach lub w szczególnym charakterze wymaganym
w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do
emerytury w wieku niższym niż 60 lat – dla kobiet
i 65 lat – dla mężczyzn, który wynosi w zależności
od rodzaju wykonywanej pracy15 lub 10 lat;
— okres składkowy i nieskładkowy, o którym
mowa w art. 27 (20 lat dla kobiet i 25 lat dla męż-
czyzn);
— nie przystąpili do otwartego funduszu emery-
talnego oraz rozwiązali stosunek pracy.
W myśl ww. regulacji osiągnięcie wieku upraw-
niającego do wcześniejszej emerytury może nastąpić
także po dniu 31 grudnia 2008 r. Warunkiem naby-
cia uprawnień emerytalnych jest tutaj bowiem – in-
aczej, aniżeli w przypadku art. 46 i 50 ustawy o eme-
ryturach i rentach z FUS – spełnienie wymogu doty-
czącego stażu (zarówno ogólnego, jak i szczególnego)
przed dniem 1 stycznia 1999 r. Brak jest natomiast
w treści art. 184 ustawy o emeryturach i rentach
z FUS wymogu dotyczącego końcowej daty spełnie-
nia pozostałych wymagań nabycia uprawnień eme-
rytalnych (tj. dożycia wieku emerytalnego na dzień
31 grudnia 2008 r.).
Należy podkreślić, że możliwość przejścia na wcze-
śniejszą emeryturę z tytułu pracy w szczególnych wa-
runkach lub w szczególnym charakterze na podsta-
wie art. 184 ustawy o emeryturach i rentach z FUS
istniała będzie również, jeżeli wejdzie w życie (w dniu
1 stycznia 2009 r.) projektowana ustawa o emerytu-
rach pomostowych w zaproponowanym przez rząd
kształcie.
992
W przesłanym w dniu 19 czerwca br. do uzgod-
nień międzyresortowych i konsultacji z partnerami
społecznymi projekcie ustawy o emeryturach pomo-
stowych nie przewidziano bowiem wykreślenia tej
regulacji, lecz jedynie jej modyfikację, i to taką, któ-
ra wprowadza ułatwienie dla osób ubiegających się
na tej podstawie ustalenia prawa do emerytury.
Zaproponowano bowiem w projekcie (art. 39 pkt 2
projektu) zmianę brzmienia ust. 2 art. 184 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS, zgodnie z którą na
emeryturę, w oparciu o warunki przewidziane
w ust. 1 tego artykułu, będą mogły przejść nie tyl-
ko osoby, które nie przystąpiły do otwartego fun-
duszu emerytalnego, ale również te, które zdecydo-
wały się na takie przystąpienie. Tyle tylko, że wów-
czas będą one zobowiązane do złożenia wniosku
o przekazanie środków zgromadzonych na rachun-
ku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośred-
nictwem Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, na do-
chodu budżetu państwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła
Franciszka Jerzego Stefaniuka
w sprawie dramatycznej sytuacji finansowej
pracowników wojewódzkich inspektoratów
ochrony roślin i nasiennictwa oraz ośrodków
doradztwa rolniczego (4186)
Szanowny Panie Marszałku! Niniejszym przeka-
zuję na ręce Pana Marszałka odpowiedź na interpe-
lację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej pana
Franciszka Jerzego Stefaniuka w sprawie drama-
tycznej sytuacji finansowej pracowników wojewódz-
kich inspektoratów ochrony roślin i nasiennictwa
oraz ośrodków doradztwa rolniczego.
W świetle przepisów ustawy z dnia 18 grudnia
2003 r. o ochronie roślin (Dz. U. z 2004 r. Nr 11, poz.
94, z późn. zm.) zadania Państwowej Inspekcji
Ochrony Roślin – oprócz głównego inspektora – re-
alizuje wojewoda przy pomocy wojewódzkiego in-
spektora jako kierownika wojewódzkiego inspekto-
ratu ochrony roślin i nasiennictwa wchodzącego
w skład zespolonej administracji wojewódzkiej.
W obowiązującym stanie prawnym za ustalenie
funduszy wynagrodzeń zespolonych inspekcji, służb
i straży odpowiada wojewoda. Tworzenie budżetów
poszczególnych wojewodów odbywa się przy udziale
ministra finansów i dysponentów poszczególnych
części budżetowych – wojewodów.
W zakresie obowiązków wynikających z ustawy
z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U.
Nr 170, poz. 1218, ze zm.) w Kancelarii Prezesa
Rady Ministrów realizowane są działania zmierza-
jące do modernizacji systemu wynagradzania w kor-
pusie służby cywilnej i tym samym do poprawy wa-
runków płacowych. W ramach tych zadań z rezerwy
celowej pn. „Środki na zwiększenie wynagrodzeń
i pochodnych, w tym na modernizację systemu wy-
nagrodzeń w administracji” (ustawa budżetowa na
rok 2008 z dnia 23 stycznia 2008 r. (Dz. U. Nr 19,
poz. 117), część 83: Rezerwy celowe, poz. 60, dokona-
no podziału środków na wypłatę dodatków specjal-
nych, sfinansowanie skutków procesu wartościowa-
nia stanowisk pracy oraz zmniejszenie różnic w wy-
nagrodzeniach pomiędzy urzędami.
W dniu 11 czerwca br. Rada Ministrów podjęła
uchwałę w sprawie procentowego podziału na po-
szczególne urzędy środków na wynagrodzenia prze-
widziane na dodatki specjalne w służbie cywilnej
(M. P. Nr 49, poz. 435). Łączna kwota środków na
dodatki specjalne przyznane wojewódzkim inspek-
toratom ochrony roślin i nasiennictwa wyniosła
2 247 tys. zł bez pochodnych, tj. per capita 87,73 zł
miesięcznie – z wyrównaniem od dnia 1 stycznia
2008 r.
W związku z zakończeniem w dniu 31 maja br.
procesu wartościowania stanowisk pracy w służbie
cywilnej Kancelaria Prezesa Rady Ministrów rozpo-
częła proces uruchamiania środków na sfinansowa-
nie skutków ww. procesu. Zgodnie z założeniami po-
działu rezerwy kwota środków przeznaczonych na
sfinansowanie skutków procesu wartościowania
stanowisk pracy w wojewódzkich inspektoratach
ochrony roślin i nasiennictwa wynosi 3 745 tys. zł
bez pochodnych, tj. per capita 146,22 zł miesięcznie
– również z wyrównaniem od dnia 1 stycznia 2008 r.
Obecnie minister finansów, na wniosek właściwych
dysponentów, wydaje decyzje w zakresie przekaza-
nia środków.
Ponadto, z uwagi na szczególnie trudną sytuację
części urzędów administracji rządowej, Kancelaria
Prezesa Rady Ministrów, wspólnie z Ministerstwem
Finansów, wypracowała metodę umożliwiającą po-
dział środków na podwyższenie poziomu wynagro-
dzeń w urzędach o najniższych przeciętnych wyna-
grodzeniach. Wsparciem finansowym objęte zostaną
wszystkie wojewódzkie inspektoraty ochrony roślin
i nasiennictwa.
W dniu dzisiejszym do dysponentów części bu-
dżetowych zostanie skierowane pismo zawierające
informacje w sprawie trybu uruchomienia środków
z rezerwy celowej w celu przekazania stosownych
kwot wskazanym urzędom o najniższym poziomie
wynagrodzeń (w tym wojewódzkim inspektoratom
ochrony roślin i nasiennictwa).
 993

Kwoty planowane do przekazania wojewódzkim — dodatku specjalnego wypłaconego w roku

inspektoratom ochrony roślin i nasiennictwa w ra- 2009.
mach procesu zmniejszania różnic w poziomie wy- Jednocześnie, mając świadomość trudnej sytu-
nagrodzeń pomiędzy urzędami przedstawia poniż- acji płacowej w urzędach zespolonej administracji
sza tabela: rządowej (w tym w wojewódzkich inspektoratach
ochrony roślin i nasiennictwa), Kancelaria Prezesa
Średnia miesięczna wysokość Rady Ministrów podjęła inicjatywę kontynuacji pro-
Województwo
środków na zmniejszenie różnic cesu zmniejszania różnic w wynagrodzeniach po-
w wynagrodzeniach pomiędzy między urzędami w roku przyszłym. Propozycja
urzędami per capita (w zł)
w zakresie utworzenia w ustawie budżetowej na rok
dolnośląskie 183,45
2009 rezerwy celowej z przeznaczeniem na podwyż-
kujawsko-pomorskie 136,03
szenie wynagrodzeń w urzędach o najniższym po-
lubelskie 147,87
ziomie wynagrodzeń została przekazana ministrowi
lubuskie 138,23
finansów.
łódzkie 159,12 W odpowiedzi na pytanie dotyczące ośrodków do-
małopolskie 168,82 radztwa rolniczego uprzejmie informuję, ze jednost-
mazowieckie 190,93 ki doradztwa rolniczego funkcjonują na podstawie
opolskie 163,47 ustawy z 22.10.2004 r. o jednostkach doradztwa rol-
podkarpackie 150,77 niczego (Dz. U. Nr 251, poz. 2508, z późn. zm.). Jed-
podlaskie 139,00 nostki doradztwa rolniczego to:
pomorskie 180,82 — Centrum Doradztwa Rolniczego w Brwinowie
śląskie 174,54 podległe ministrowi rolnictwa i rozwoju wsi,
świętokrzyskie 153,95 — wojewódzkie ośrodki doradztwa rolniczego
warmińsko – mazurskie 144,90 podległe właściwemu, ze względu na siedzibę ośrod-
wielkopolskie 149,00 ka, wojewodzie.
zachodniopomorskie 155,87 Zgodnie z art. 11 ustawy, jednostka doradztwa
rolniczego prowadzi samodzielną gospodarkę finan-
Po przekazaniu środków finansowych pocho- sową (ust.1), otrzymując z budżetu państwa dotacje
dzących z rezerwy celowej, poz. 60, wzrost średnie- podmiotowe na wykonywanie zadań z zakresu do-
go miesięcznego wynagrodzenia w poszczególnych radztwa rolniczego, w tym na wynagrodzenia dla
wojewódzkich inspektoratach ochrony roślin i na- pracowników i utrzymanie jednostek (ust.2). Znając
trudną sytuację finansową ośrodków doradztwa rol-
siennictwa w 2008 r. wyniesie od ok. 10,9% w woje-
niczego, minister rolnictwa i rozwoju wsi 5. 06. 2008 r.
wództwie lubuskim do ok. 25% w województwie
wystosował do wojewodów pismo z prośbą, aby
dolnośląskim.
w planie budżetu państwa na 2009 r. zaplanowali
Przy uwzględnieniu środków na wynagrodzenia
środki finansowe na takim poziomie, aby możliwe
zaplanowanych w ustawie budżetowej na 2008 r. wg
było wypełnienie zapisów ustawy.
planu po zmianach oraz środków pochodzących z re-
Ponieważ od wejścia w życie ww. ustawy oraz wy-
zerwy celowej, poz. 60 (dodatek specjalny, środki na danego na jej podstawie rozporządzenia ministra
wartościowanie stanowisk pracy w służbie cywilnej, rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie warunków wyna-
środki na zmniejszenie różnic w poziomie wynagro- gradzania za pracę i przyznawania innych świad-
dzeń pomiędzy urzędami), poziom wynagrodzeń czeń związanych z pracą pracownikom doradztwa
członków korpusu służby cywilnej w 2008 r. w nie- rolniczego, tj. od stycznia 2005 r., nie było zmian
których wojewódzkich inspektoratach ochrony ro- w zasadach wynagradzania pracowników jednostek
ślin i nasiennictwa będzie wyższy niż przeciętne wy- doradztwa rolniczego, minister rolnictwa i rozwoju
nagrodzenie w gospodarce narodowej w 2007 r., wy- wsi przygotował projekt zmiany przedmiotowego
noszące wg GUS 2 691,03 zł (Wojewódzki Inspekto- rozporządzenia, który obecnie został przekazany do
rat Ochrony Roślin i Nasiennictwa w Białymstoku uzgodnień z organizacjami społecznymi i związka-
– 2 867, w Gorzowie Wlkp. – 2 853 zł, w Poznaniu mi zawodowymi. Wprowadzone zmiany umożliwią
– 2 776 zł, w Warszawie – 2 706 zł). przede wszystkim podniesienie najniższych wyna-
Wzrost wynagrodzeń w 2009 r. w wojewódzkich grodzeń, natomiast generalna poprawa sytuacji fi-
inspektoratach ochrony roślin i nasiennictwa będzie nansowej pracowników jednostek doradztwa rolni-
wynikał m.in. z: czego będzie możliwa tylko przez zwiększenie środ-
— średniorocznego wskaźnika wzrostu wyna- ków na fundusz plac. Zgodnie z ustawą, zwiększenia
grodzeń w państwowej sferze budżetowej w 2009 r. środków budżetowych na wynagrodzenia dla pra-
w wysokości 103,9%, cowników ośrodków doradztwa rolniczego może do-
— skutków przechodzących procesów: wartościo- konać wojewoda, któremu podlegają.
wania stanowisk pracy oraz przekazania środków Pragnę zwrócić uwagę, że ustawa o jednostkach
na zmniejszenie różnic w wynagrodzeniach pomię- doradztwa rolniczego daje tym podmiotom osobo-
dzy urzędami – dokonanych w roku bieżącym, wość prawną oraz możliwość prowadzenia działal-
994
ności gospodarczej, a tym samym wypracowywania
dodatkowych środków finansowych. Mogą one być
przeznaczane m.in. na dodatkowe wynagradzanie
pracowników.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów
Adam Leszkiewicz
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Wałęsy
w sprawie energooszczędnych technologii
(4187)
W związku z pismem pana Sławomira Nowaka,
sekretarza stanu, szefa Gabinetu Politycznego Pre-
zesa Rady Ministrów, z dnia 22 lipca 2008 r. (znak:
DSPA-4401-4094/08), przekazującym interpelację
pana posła Jarosława Wałęsy w sprawie energoosz-
czędnych technologii, poniżej przedstawiam odpo-
wiedź na zagadnienia poruszone w interpelacji, któ-
ra została przygotowana w porozumieniu z mini-
strem rolnictwa i rozwoju wsi oraz ministrem nauki
i szkolnictwa wyższego.
Czy Radzie Ministrów znany jest program Kon-
sorcjum „Bioenergia na Rzecz Rozwoju Wsi”?
Założenia programu Konsorcjum „Bioenergia na
Rzecz Rozwoju Wsi” są znane Ministerstwu Rolnic-
twa i Rozwoju Wsi – były one przekazywane do
MRiRW zarówno przez samego pana profesora dr.
hab. inż. Wiesława Ciechanowicza, który jest auto-
rem programu (pismo z dnia 1 lutego 2005 r.), jak
również przez osoby trzecie.
Przedmiotowy dokument został poddany anali-
zie w 2005 r. Niektóre z wymienionych w programie
założeń i danych wzbudziły wątpliwości resortu. Do-
tyczyły one przede wszystkim zakładanej produkcji
w Polce 580 mln t rocznie metanolu bez jednocze-
snego wskazania, kto miałby nabyć taką ilość meta-
nolu, oraz faktu, iż taka produkcja wymagałby za-
angażowania ponad połowy istniejących użytków
rolnych wyłącznie na ten cel.
Czy Rada Ministrów podjęła stosowne działania
w celu realizacji badań nad energooszczędnymi
technologiami?
Tematyka energooszczędnych technologii, w tym
energii odnawialnej, jest jednym z priorytetowych
kierunków badawczych polityki naukowej. W chwili
obecnej w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyż-
szego trwają prace nad ustanowieniem Krajowego
Programu Badań Naukowych i Prac Rozwojowych
(KPBNiPR). W KPBNiPR zostaną określone priory-
tetowe obszary oraz strategiczne programy badań
naukowych i prac rozwojowych, które będą realizo-
wane przez Narodowe Centrum Badań i Rozwoju.
Projekt KPBNiPR zawiera pięć priorytetowych
obszarów. Badania naukowe związane z energią,
w tym technologie energooszczędne, zawarte są w ob-
szarze III: Energia i transport. Działania, jakie zo-
staną podjęte w tym obszarze, to m.in.:
— zmniejszenie energochłonności gospodarki
przez poszukiwanie i narzucanie rozwiązań energo-
oszczędnych,
— zapewnienie lepszego wykorzystania posiada-
nych zasobów węgla (rozwój zaawansowanych tech-
nologii węglowych),
— zwiększenie wykorzystania energii z odna-
wialnych zasobów naturalnych,
— dywersyfikacja dostaw surowców deficyto-
wych dla zapewnienia bezpieczeństwa energetycz-
nego kraju,
— zwiększenie niezawodności systemów przesy-
łania i przetwarzania energii.
Poza obszarem III (Energia i transport) tematy-
ka dotycząca technologii energooszczędnych zosta-
nie poruszona także w obszarach IV (Zaawansowa-
ne technologie dla gospodarki) oraz V (Rolnictwo
i środowisko).
Ponadto w okresie od września 2006 r. do stycz-
nia 2008 r. w MNiSW istniały dwa interdyscyplinar-
ne zespoły powołane przez ministra nauki i szkol-
nictwa wyższego: Interdyscyplinarny Zespół do spraw
Energii oraz Interdyscyplinarny Zespół do spraw
Czystych Technologii Węglowych. Głównymi celami
powołania zespołów było opracowanie i przedstawie-
nie ministrowi propozycji dotyczących strategii i okre-
ślenia kierunków badawczych w dziedzinie technolo-
gii energetycznych. Efektem prac zespołów są dwa
raporty: Raport końcowy z prac Interdyscyplinarne-
go Zespołu do spraw Energii oraz Raport Interdy-
scyplinarnego Zespołu do spraw Czystych Technolo-
gii Węglowych.
Na podstawie projektu KPBNiPR oraz powyż-
szych raportów przygotowany został projekt pierw-
szego strategicznego programu badań naukowych
i prac rozwojowych, którego tematem będą właśnie
technologie energetyczne (tytuł projektu: „Zaawan-
sowane technologie pozyskiwania energii”). Strate-
giczne programy badań naukowych i prac rozwojo-
wych to wysokobudżetowe programy wynikające
z polityki naukowej i innowacyjnej państwa, służące
rozwojowi polskiej gospodarki i sektora publicznego.
Programy strategiczne ustanawia minister właści-
wy do spraw nauki w ramach KPBNiPR, a następ-
nie przekazuje ich realizację powołanemu w 2007 r.
Narodowemu Centrum Badań i Rozwoju.
Czy Rada Ministrów wspiera rozwój energii zie-
lonej? Jeśli tak, to w jaki sposób?
Rada Ministrów przywiązuje szczególne znacze-
nie do promocji rozwoju energetyki odnawialnej

z uwagi na liczne korzyści płynące z wykorzystania
odnawialnych źródeł energii. Wzrost udziału tego
typu energii w bilansie energetycznym jest bowiem
istotnym elementem zrównoważonego rozwoju, pro-
wadzącym do poprawy bezpieczeństwa energetycz-
nego i stanu środowiska.
Ministerstwo Gospodarki zachęca potencjalnych
inwestorów do podejmowania działań w zakresie
energetyki odnawialnej poprzez tworzone przepisy
prawne. Podstawą działań regulacyjnych mających
na celu wspieranie rozwoju produkcji energii ze
źródeł odnawialnych jest ustawa z dnia 10 kwiet-
nia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r.,
Nr 89, poz. 625, z poźn. zm.) wraz z aktami wyko-
nawczymi.
Ustawa Prawo energetyczne określa główny me-
chanizm wsparcia, jakim jest system tzw. zielonych
certyfikatów. Rozwiązanie to jest mechanizmem
rynkowym sprzyjającym rozwojowi energetyki od-
nawialnej. Jego istotą jest nałożony na przedsiębior-
stwa energetyczne zajmujące się sprzedażą energii
elektrycznej odbiorcom końcowym obowiązek uzy-
skania i przedstawienia do umorzenia prezesowi
Urzędu Regulacji Energetyki określonej ilości świa-
dectw pochodzenia energii elektrycznej wytworzo-
nej w odnawialnych źródłach energii bądź uiszcze-
nia opłaty zastępczej. Rozdzielenie świadectw po-
chodzenia energii elektrycznej wytworzonej w odna-
wialnych źródłach energii od fizycznej energii umoż-
liwiło obrót na giełdzie towarowej prawami majątko-
wymi wynikającymi z tych świadectw.
Uzupełnieniem tego mechanizmu jest obowiązek
zakupu przez przedsiębiorstwa energetyczne pełnią-
ce rolę sprzedawcy z urzędu całej energii elektrycz-
nej wytworzonej w źródłach odnawialnych przyłą-
czonych do sieci znajdujących się w obszarze działa-
nia danego sprzedawcy z urzędu po średniej cenie
rynkowej energii elektrycznej. W rezultacie wytwór-
ca energii elektrycznej ze źródeł odnawialnych uzy-
skuje dwa źródła dochodów: ze sprzedaży praw ma-
jątkowych wynikających ze świadectw pochodzenia
oraz ze sprzedaży fizycznej energii elektrycznej.
Powyższe mechanizmy wzmocnione są systemem
kar nakładanych na przedsiębiorstwa energetyczne
za niewypełnienie ww. obowiązków, przy czym środ-
ki uzyskane z opłat zastępczych i kar zasilają konto
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej i są przeznaczane wyłącznie na
wsparcie finansowe inwestycji związanych z odna-
wialnymi źródłami energii.
Obok ww. wsparcia systemowego przewiduje się
także bezpośrednie wsparcie finansowe dla realiza-
cji inwestycji związanych z energetyką odnawialną.
Wsparcie to będzie udzielane w znacznym stopniu
ze środków Unii Europejskiej, m.in. w ramach Pro-
gramu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
Dotyczy to budowy nowych mocy w zakresie OZE,
budowy i rozbudowy sieci przesyłowych umożliwia-
jących przyłączanie nowych jednostek wytwórczych,
a także produkcji urządzeń na rzecz energetyki od-
995
nawialnej. Projekty o mniejszej wartości dofinanso-
wane będą ze środków regionalnych programów
operacyjnych.
Dodatkowymi zachętami dla rozwoju wykorzy-
stania odnawialnych źródeł energii są:
— obniżenie o 50% kosztów przyłączenia do sieci
źródeł odnawialnych,
— regulacje umożliwiające zastosowanie do 31 grud-
nia 2010 r. odmiennego zakresu, warunków i sposobu
bilansowania systemu elektroenergetycznego dla elek-
trowni wiatrowych,
— obowiązek zapewnienia przez operatora syste-
mu elektroenergetycznego pierwszeństwa w świad-
czeniu usług przesyłania energii elektrycznej ze źró-
deł odnawialnych,
— zwolnienie przedsiębiorstw energetycznych
wytwarzających energię elektryczną w odnawial-
nych źródłach energii o mocy poniżej 5 MW z opłat
za udzielenie koncesji oraz opłat związanych z uzy-
skaniem i rejestracją świadectw pochodzenia po-
twierdzających wytworzenie energii elektrycznej
w źródle odnawialnym.
W związku z faktem, iż zasoby biomasy charak-
teryzują się największym realnym potencjałem
w naszym kraju i jej wykorzystanie będzie najpraw-
dopodobniej dominującym kierunkiem rozwoju ener-
getyki odnawialnej, został przygotowany Program
„Innowacyjna energetyka – rolnictwo energetycz-
ne”, który zakłada, iż w każdej polskiej gminie do
2020 r. powstanie jedna biogazownia wykorzystują-
ca biomasę pochodzenia rolniczego. Oznacza to lo-
kalne wykorzystanie biomasy w ramach tzw. gene-
racji rozproszonej w małych, wysokosprawnych jed-
nostkach kogeneracyjnych. Pozwoli to na uzyskanie
łącznej mocy instalacji biogazowych rzędu 3 000 MW.
Zasadniczym elementem programu jest stworzenie
optymalnych warunków dla funkcjonowania bioga-
zowni rolniczych w Polsce oraz wskazanie możliwo-
ści współfinansowania tego typu instalacji ze środ-
ków publicznych.
Przedstawiając powyższe, wyrażam przekona-
nie, iż wyjaśnienia te stanowią wyczerpującą odpo-
wiedź na pytania zawarte w interpelacji złożonej
przez pana posła Jarosława Wałęsę.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
996
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tomasza Piotra Nowaka
i Macieja Orzechowskiego
w sprawie wypłacania odsetek przez ZUS (4188)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Tomasza Piotra Nowaka i Ma-
cieja Orzechowskiego, nadesłaną przy piśmie Pana
Marszałka z dnia 17 lipca 2008 r. znak: SPS-023-
-4188/08, w sprawie interpretacji wyroku Trybuna-
łu Konstytucyjnego z dnia 11 września 2007 r. (sygn.
akty P 11/07), dotyczącego wykładni art. 118 usta-
wy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych, pragnę uprzejmie przedstawić, co
następuje.
Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 11 wrze-
śnia 2007 r. dokonał wykładni art. 118 ust. 1a ustawy,
stwierdzając, iż za dzień wyjaśnienia ostatniej okolicz-
ności niezbędnej do wydania decyzji uznaje się dzień
wpływu prawomocnego orzeczenia sądu tylko w sytu-
acji, gdy organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności
za brak ustalenia tych okoliczności.
W związku z publikacją tego wyroku w Dzienni-
ku Ustaw prezes Zakładu Ubezpieczeń Społecz-
nych, po uzyskaniu stanowiska Ministerstwa Pra-
cy i Polityki Społecznej, skierował w listopadzie
2007 r. pismo do wszystkich oddziałów ZUS zawie-
rające wytyczne dotyczące stosowania art. 118
ust. 1 a ustawy.
Oddziały zostały poinformowane, iż w sprawach,
w których w wyniku zmiany decyzji ZUS prawo do
świadczenia lub jego wysokość została ustalona wy-
rokiem sądu, istotne będzie orzeczenie przez sąd, iż
to ZUS ponosi odpowiedzialność za opóźnienie
w przyznaniu lub w wypłacie świadczenia. Rozstrzy-
gnięcia sądu w tych kwestiach muszą być zawarte
w sentencji wyroku.
W sprawach, w których sąd wypowiedział się na
temat odpowiedzialności organu rentowego w uza-
sadnieniu wyroku, a nie w jego sentencji, brak jest
podstaw prawnych do wyłączenia stosowania art. 118
ust. 1a ustawy. W takich przypadkach odsetki za
opóźnienie w ustalaniu prawa lub wypłacie świad-
czenia przysługują w razie niedotrzymania ustawo-
wego terminu na wydanie decyzji uwzględniającej
orzeczenie sądu.
Odnosząc się do przedstawionych w interpelacji
danych dotyczących liczby odwołań składanych
przez ubezpieczonych, pragnę zauważyć, że z da-
nych statystycznych sporządzanych przez ZUS wy-
nika, iż liczba odwołań wniesionych przez ubezpie-
czonych w 2007 r. wyniosła ogółem 206,6 tys.,
a więc uległa obniżeniu w stosunku do 2006 r. o 24
tys. odwołań.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tomasza Piotra Nowaka
i Macieja Orzechowskiego
w sprawie zasiłku przedemerytalnego (4189)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 17 lipca br., znak: SPS-023-4189/08,
przekazujące interpelację posłów Tomasza Nowaka
i Macieja Orzechowskiego w sprawie zasiłku przed-
emerytalnego, uprzejmie informuję:
Celem wprowadzenia w 2004 r. systemu świad-
czeń przedemerytalnych było objęcie wsparciem
osób z długoletnim stażem pracy, które utraciły za-
trudnienie nie z własnej winy, a przede wszystkim
z powodu likwidacji lub niewypłacalności pracodaw-
cy w rozumieniu ustawy o ochronie roszczeń pra-
cowniczych w razie niewypłacalności pracodawcy.
Oznacza to, że zgodnie z założeniami obowiązującej
obecnie ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świad-
czeniach przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120,
poz.1252) przedmiotowe świadczenie przysługuje
osobom pozbawionym zatrudnienia na kilka lat
przed emeryturą, które z różnych przyczyn nie mogą
uzyskać pracy, a zmiana kwalifikacji czy też zasto-
sowane działania aktywizacyjne nie doprowadziły
do uzyskania nowego zatrudnienia. Sytuacja takich
osób oraz osób uprawnionych do emerytury jest zu-
pełnie inna, bowiem emeryci otrzymują świadczenie
będące wynikiem wieloletniego ubezpieczania się,
natomiast osoby pobierające świadczenia przedeme-
rytalne otrzymują je jako osłonę socjalną w sytuacji
utraty zatrudnienia. Osoby posiadające prawo do
świadczenia przedemerytalnego (zasiłku przedeme-
rytalnego) mogą jednak uzyskiwać dodatkowe przy-
chody, ale na nieco innych zasadach niż emeryci czy
renciści. Art. 5 i 6 ustawy o świadczeniach przed-
emerytalnych reguluje możliwość łączenia pobiera-
nia świadczenia przedemerytalnego (zasiłku przed-
emerytalnego) z uzyskiwaniem innego dochodu.
Osoby pobierające powyższe świadczenie muszą
mieć jednak świadomość, że dodatkowe przychody
mogą wpłynąć na wysokość otrzymywanego świad-
czenia. Jeżeli zarobią więcej niż określone limity
kwotowe, ZUS zmniejszy wypłacane im świadcze-
nie albo je zawiesi w całości. Ustawa o świadcze-

niach przedemerytalnych wprowadziła dwa progi
zarobkowe.
Pierwszy z nich określa dopuszczalną kwotę
przychodu. Jest to kwota stanowiąca 50% przecięt-
nego miesięcznego wynagrodzenia w roku kalenda-
rzowym poprzedzającym termin waloryzacji, ogło-
szonego przez prezesa GUS do celów emerytalnych.
Od 1 marca 2008 r. miesięczna dopuszczalna kwota
przychodu wynosi 1345,60 zł.
Druga z tych kwot to graniczna kwota przycho-
du, ustalana wskaźnikiem 70% wskazanego wyżej
wynagrodzenia. Od 1 marca 2008 r. wynosi ona
1883,80 zł.
Ostateczne rozliczenie przychodu uzyskanego
przez osobę uprawnioną do świadczenia następuje
po zakończeniu roku rozliczeniowego, ustalonego od
1 marca do ostatniego dnia lutego następnego roku
kalendarzowego. Przeprowadzane jest ono w formie
rozliczenia rocznego, a jego wynik zależy od tego,
jaki przychód uzyskała osoba uprawniona w całym
rozliczanym roku i w jakiej wysokości było wypłaca-
ne świadczenie lub zasiłek przedemerytalny.
Zatem osoba pobierająca świadczenie przedeme-
rytalne (zasiłek przedemerytalny) może już na po-
czątku roku rozliczeniowego obliczyć, czy osiągane
przychody spowodują zawieszenie, zmniejszenie
świadczenia czy też nie będą miały wpływu na jego
wysokość. Od 1 marca każdego roku znane są obo-
wiązujące na cały rok dopuszczalne i graniczne kwo-
ty przychodów.
Jednocześnie informuję, że w Sejmie poprzedniej
kadencji był projekt zmian w zakresie przepisów
ustawy o świadczeniach przedemerytalnych, m.in.
art. 6 ustawy, lecz prace nad nim nie zostały zakoń-
czone.
Pragnę jednak podkreślić, że za słuszne uważam
promowanie działań służących wspieraniu różnych
form zatrudnienia osób powyżej 50. roku życia,
w tym pobierających świadczenie przedemerytalne,
a nie ułatwianie możliwości łączenia pobieranego
świadczenia przedemerytalnego z uzyskiwaniem do-
chodu z tytułu wykonywanej pracy. Służy temu
opracowywany w Ministerstwie Pracy i Polityki
Społecznej projekt ustawy o zmianie ustawy o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy.
Głównym celem przygotowywanych w powyższej
ustawie zmian jest ułatwienie osobom bezrobotnym
i poszukującym pracy powrotu do aktywności zawo-
dowej. Dotyczy to zarówno osób młodych, jak i star-
szych, osób z długą przerwą w zatrudnieniu, jak
i zagrożonych bezrobociem. Proponowane zmiany
przewidują m.in. czasowe zwolnienie pracodawców
zatrudniających bezrobotnych w wieku 50+ z obo-
wiązku odprowadzania składek na Fundusz Pracy
i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowni-
czych. Natomiast wobec wszystkich osób, które
ukończą 60 lat (mężczyźni) i 55 lat (kobiety), propo-
nuje się zniesienie obowiązku odprowadzania skła-
dek na te fundusze. Nowe przepisy zwiększać będą
motywację do uczestnictwa w działaniach aktywi-
997
zujących. Projekt wprowadza również rozwiązania
umożliwiające wyodrębnienie i aktywizację bezro-
botnych potrzebujących specyficznej pomocy w do-
prowadzeniu do podjęcia zatrudnienia. Do takich
bezrobotnych będą mogą być adresowane specjalne
programy pomocy.
Przedstawiając powyższe, wyrażam przekona-
nie, że proponowane rozwiązania stworzą możliwość
dalszej poprawy sytuacji na rynku pracy, uwzględ-
niając również potrzeby osób po 50. roku życia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie możliwości umieszczania informacji
o grupie krwi w prawach jazdy
lub dowodach osobistych (4190)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 17 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4190/
08) dotyczące interpelacji posłów na Sejm RP pana
Arkadego Fiedlera oraz pana Tomasza Piotra Nowa-
ka z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie możliwości
umieszczenia informacji o grupie krwi w prawach
jazdy lub dowodach osobistych uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji rozważa-
ło możliwość umieszczenia w dowodzie osobistym
informacji o grupie krwi. Jednakże proponowane
rozwiązanie zakwestionował minister zdrowia,
wskazując, że wszelkie informacje o grupie krwi
mogą wynikać wyłącznie z zaświadczeń wydanych
przez uprawnionych pracowników służby zdrowia
(np. z karty grupy krwi, tzw. krewkarty). Ponadto
minister zdrowia wskazał, że konsekwencje wyni-
kające z ewentualnie błędnego wpisania grupy krwi
w dowodzie osobistym, bez możliwości niezwłoczne-
go skorygowania tego błędu, byłyby poważniejsze
w skutkach dla posiadacza tego dokumentu niż brak
wpisu o grupie krwi. Obecnie Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji nie przewiduje zmia-
ny zakresu danych w obowiązującym wzorze dowo-
du osobistego.
Niemniej pragnę poinformować, iż w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji, w ra-
998

mach projektu „pl. ID”, powadzone są obecnie prace Odpowiedź

analityczne nad nowym wzorem dowodu osobistego,
który z uwagi na zakładane rozwiązania elektro-
niczne będzie mógł pełnić różne funkcje.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie możliwości umieszczania informacji
o grupie krwi w prawach jazdy
lub dowodach osobistych (4190)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Arkadego Radosława Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka, przesłaną przy piśmie
PSP-023-4190/08 z dnia 17 lipca 2008 r., uprzejmie
wyjaśniam, że wzór polskiego krajowego prawa jaz-
dy odpowiada unijnemu wzorowi prawa jazdy okre-
ślonemu w załączniku Ia do dyrektywy Rady z dnia
29 lipca 1991 r. w sprawie praw jazdy (91/439/EWG).
Wprowadzenie jednolitego wzoru prawa jazdy oraz
przepisów określających jednolite warunki jego wy-
dawania dla wszystkich państw członkowskich Unii
Europejskiej miało na celu ustanowienie zasady
wzajemnej jego uznawalności. W związku z tym na
dokumencie prawa jazdy zamieszczony jest jednolity
zakres danych, który umożliwia jego czytelność
przez właściwe organy poszczególnych krajów. Unij-
ny wzór prawa jazdy nie przewiduje miejsca na za-
mieszczenie takiej informacji, jak oznaczenie grupy
krwi jego posiadacza.
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie złego stanu technicznego
infrastruktury kolejowej PKP
oraz nieprzestrzegania przepisów
ochrony środowiska na tzw. obwodnicy
miasta Poznania przechodzącej
przez osiedla mieszkalne (4191)
Szanowny Panie Marszałku! W związku interpe-
lacją panów posłów Arkadego Radosława Fidlera
i Tomasza Piotra Nowaka, skierowaną przy piśmie
SPS-023-4191/08 z 17 lipca 2008 r. do ministra in-
frastruktury pana Cezarego Grabarczyka, w spra-
wie złego stanu technicznego infrastruktury kolejo-
wej PKP oraz nieprzestrzegania przepisów ochrony
środowiska na tzw. obwodnicy miasta Poznania,
przechodzącej przez osiedla mieszkaniowe, przed-
stawiam poniższe wyjaśnienia.
Linie kolejowe tworzące tzw. towarową obwodni-
cę miasta Poznania to: linia kolejowa nr 394 Poznań
Krzesiny – Kobylnica oraz linia nr 395 Zieliniec
– Kiekrz. Po liniach tych prowadzony jest głównie
ruch pociągów towarowych. Obwodnica ta została
wybudowana przed powstaniem osiedli mieszka-
niowych (linia nr 394 – w 1942 r., natomiast linia
nr 395 – około 1970 r.) w celu umożliwienia prowa-
dzenia ruchu pociągów towarowych z pominięciem
centrum miasta i nie ma możliwości skierowania
tego ruchu na inne linie kolejowe, omijające przed-
miotowe osiedla, tym bardziej iż jest to jedyna dro-
ga z i w kierunkach: Śląska, Wrocławia, Warszawy,
Gniezna oraz Szczecina.
Ogólną ocenę stanu technicznego torów tych li-
nii na dzień 31.12.2007 r. ujmuje tabela:
Długość (km) Ocena torów
Nr niezado-
Nazwa linii linii torów dobra dostateczna
linii walająca

Ponieważ wprowadzanie zmian do krajowego długość % długość % Długość %

prawa jazdy, którego istotą jest zgodność z wzorem 394

Krzesiny-
15,984 24,637 3,750 15 13,906 56 6,981 28
-Kobylnica
dyrektywowym, byłoby sprzeczne z zasadami pra-
Zieliniec
wodawstwa Unii Europejskiej, nie widzę możliwości 395
–Kiekrz
20,905 41,713 20,624 49 0,000 0 21,089 51

podjęcia działań legislacyjnych dla wprowadzenia

do polskiego dokumentu prawa jazdy informacji za-
Przy czym ocena dobra – wymagana tylko kon-
wierającej dane o grupie krwi jego posiadacza.
serwacja, niezbędne pojedyncze wymiany elemen-
Z poważaniem tów nawierzchni, brak ograniczeń, ocena dostatecz-
na – potrzeba wymiany elementów nawierzchni do
Sekretarz stanu 30%, znaczne obniżenie prędkości rozkładowych lub
Tadeusz Jarmuziewicz wprowadzenie ograniczeń, ocena niezadowalająca
to konieczna wymiana kompleksowa, znaczne obni-
żenie prędkości rozkładowych oraz duża ilość ogra-
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r. niczeń.

Wychodząc naprzeciw oczekiwaniom mieszkań-
ców wymienionych w interpelacji osiedli, dla zmniej-
szenia hałasu wytwarzanego przez przejeżdżające
pociągi, PKP PLK SA wykonała szereg robót popra-
wiających stan techniczny torów, a nakłady finanso-
we poniesione przez Zakład Linii Kolejowych w Po-
znaniu na utrzymanie i modernizację w latach 2005
– 2008 wyniosły: dla linii nr 394 – 2 270,52 tys. zł,
natomiast dla linii nr 395 – 844,88 tys. zł.
Kwoty te są około dwukrotnie wyższe od śred-
nich kosztów utrzymania i modernizacji linii kolejo-
wych w Polsce w tym samym okresie.
Innym zastosowanym rozwiązaniem zmniejsza-
jącym hałas było obniżenie prędkości rozkładowej
do V rozkł. = 50 km/h w miejscach najbardziej uciążli-
wych (na linii nr 394 na odcinku od km 10,850 do
km 11,330), chociaż jest to rozwiązanie tymczasowe,
będące w sprzeczności z koniecznością zwiększania
przepustowości linii.
Należy również mieć na uwadze, iż poziom emisji
hałasu zależny jest nie tylko od stanu technicznego
infrastruktury kolejowej, lecz również, i to w decy-
dującej mierze, od stanu technicznego eksploatowa-
nego przez przewoźników taboru, który, nie będąc
w pełni sprawny, powoduje pogarszanie się stanu
technicznego toru, co staje się dodatkowym źródłem
hałasu. Elementem rozstrzygającym powyższą kwe-
stię są środki finansowe przewoźników. Obecnie po-
dejmują oni odpowiednie działania. Skala problemu
jest jednak bardzo duża i wymaga czasu.
Odnośnie do organizacji przewozów, napięty roz-
kład jazdy (obecnie na linii nr 394 – około 40 par
pociągów na dobę, na linii nr 395 – ponad 20 par
pociągów na dobę), z tendencją wzrostu liczby pocią-
gów, nie pozwala na prowadzenie ruchu wyłącznie
w ciągu dnia.
W kwestii ochrony środowiska, w tym norm emi-
sji hałasu, w wyniku interwencji mieszkańców oko-
licznych osiedli, przeprowadzone zostały pomiary
natężenia hałasu: w trzech lokalizacja na linii
nr 394, jak również w trzech na linii nr 395. Pomia-
ry, przeprowadzone w odległościach 25 i 100 m od
toru w pięciu lokalizacjach wykazały przekroczenia
norm, z tym że miejsca przeprowadzania pomiarów
nie leżały na terenie zabudowanym, a budynki usy-
tuowane były w większej odległości od toru. W jed-
nym przypadku – w km 11,325 linii nr 394 badanie
wykazało wartości dopuszczalne i akurat w tym jed-
nym przypadku została wniesiona sprawa sądowa,
bez wyczerpania wcześniej drogi administracyjnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
999
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tomasza Piotra Nowaka
i Arkadego Fiedlera
w sprawie zatrudniania asystenta
przez niepełnosprawnego pracodawcę (4192)
Odpowiadając na przesłaną przez Pana Wice-
marszałka przy piśmie z dnia 17 lipca 2008 r., znak:
SPS-023-4192/08, interpelację z dnia 7 lipca 2008 r.
złożoną przez panów Tomasza Piotra Nowaka i Ar-
kadego Fiedlera – posłów na Sejm RP, w sprawie za-
trudniania asystenta przez niepełnosprawnego pra-
codawcę, uprzejmie wyjaśniam:
Jak wskazano już w odpowiedzi na interpelację
panów posłów z dnia 7 kwietnia br., w piśmie z dnia
8 maja br., znak BON-II-0700-19-MS/08, w art. 26d
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnieniu osób niepeł-
nosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92)
uwzględniono możliwość zatrudnienia przez praco-
dawcę pracownika pomagającego pracownikowi
niepełnosprawnemu w pracy w zakresie czynności
ułatwiających komunikowanie się z otoczeniem,
a także czynności niemożliwych lub trudnych do
samodzielnego wykonania przez pracownika nie-
pełnosprawnego na stanowisku pracy. Zgodnie
z ww. przepisem pracodawca otrzymuje ze środków
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych zwrot miesięcznych kosztów zatrud-
nienia tego pracownika. Z pomocy osoby pomagają-
cej nie może jednak skorzystać niepełnosprawny
pracodawca, który sam nie jest jednocześnie pra-
cownikiem w rozumieniu art. 2 ustawy z dnia
26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r.
Nr 21, poz. 94, ze zm.).
Należy jednak wskazać, że rząd wspiera również
osoby niepełnosprawne, które planują podjąć bądź
prowadzą działalność gospodarczą. Zgodnie z prze-
pisami ustawy o rehabilitacji (...) osoba niepełno-
sprawna zarejestrowana w powiatowym urzędzie
pracy jako bezrobotna albo poszukująca pracy może
otrzymać ze środków PFRON jednorazową pomoc
na podjęcie działalności gospodarczej, rolniczej, albo
na wniesienie wkładu do spółdzielni, jeżeli nie otrzy-
mała wcześniej środków na ten cel. Wysokość pomo-
cy może wynosić maksymalnie piętnastokrotność
przeciętnego wynagrodzenia, obecnie jest to ponad
44 tys. zł. Osoba niepełnosprawna, która już prowa-
dzi działalność gospodarczą, może otrzymać na pod-
stawie umowy zawartej ze starostą ze środków
PFRON, dofinansowanie do wysokości 50% opro-
centowania kredytu bankowego zaciągniętego na
kontynuowanie tej działalności. Jest możliwe także
przyznanie osobie prowadzącej działalność gospo-
darczą refundacji ze środków PFRON obowiązko-
1000
wych składek na ubezpieczenie emerytalne i rento-
we do wysokości odpowiadającej wysokości składki,
której podstawą wymiaru jest kwota stanowiąca
60% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
w poprzednim kwartale. Należy także wskazać, że
osoby niepełnosprawne, które zatrudniają niepełno-
sprawnych pracowników, mogą jako ich pracodawcy
ubiegać się o pomoc, o której mowa także w art. 26,
26a, oraz 26d–f ustawy o rehabilitacji (...).
Wszystkie wymienione powyżej instrumenty
wsparcia zatrudnienia osób niepełnosprawnych zo-
stały wprowadzone ustawą z dnia 15 czerwca 2007 r.
o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 115, poz. 791). Obecnie nie przewiduje się zmiany
przepisów, która uwzględniałaby zatrudnienie asy-
stenta przez niepełnosprawnych pracodawców.
Na zakończenie ponownie przypominam, że za-
równo samorządy powiatowe, jak również organi-
zacje pozarządowe realizują programy wykorzystu-
jące kompetencje i wiedzę pracowników wykonują-
cych zawód asystenta osoby niepełnosprawnej,
z usług których mogą korzystać wszystkie osoby
niepełnosprawne.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie działań służb podległych ministrowi
spraw wewnętrznych i administracji w celu
poprawy bezpieczeństwa w ruchu drogowym
(4193)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 17 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4193/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Michała Stuligrosza w sprawie działań służb pod-
ległych ministrowi spraw wewnętrznych i admini-
stracji w celu poprawy bezpieczeństwa w ruchu
drogowym, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Na wstępie pragnę podkreślić, iż kierunek dzia-
łań Policji ruchu drogowego jest podyktowany bieżą-
cą sytuacją na polskich drogach. Dyslokacja sił oraz
realizacja określonych zadań wynika z analizy sta-
nu bezpieczeństwa w ruchu drogowym na określo-
nym terenie.
Źródłem informacji o występujących zagroże-
niach jest System Ewidencji Wypadków i Kolizji
(SEWiK), który umożliwia dokonanie wnikliwej
analizy odnoszącej się nie tylko do przyczyn wypad-
ków, ale również rozpoznania występujących ten-
dencji, m.in. charakterystyki miejsc i rodzaju zda-
rzeń, wieku uczestników itp.
Policja na bieżąco monitoruje zdiagnozowane
obszary zagrożeń, tak aby podejmowane działania
były ich odzwierciedleniem. Monitoring ten reali-
zowany jest poprzez kartę czynności policjanta ru-
chu drogowego, który po każdej służbie odnotowuje
uzyskane wyniki. Na tej podstawie dokonywana
jest ocena zasadności prowadzonych działań i ich
korelacji z występującymi zagrożeniami. Przedsta-
wiony system pozwala bardzo precyzyjnie określać
zadania policjantów i kierować ich na najbardziej
niebezpieczne odcinki dróg. W świetle powyższego
podkreślić należy, iż system zarządzania Policją
ruchu drogowego opiera się na przetwarzaniu da-
nych statystycznych, a nie subiektywnych odczu-
ciach kierowców.
Informacje pozyskane z systemu SEWiK wska-
zują, iż niedostosowanie prędkości do warunków ru-
chu było w roku 2007 przyczyną 11 978 wypadków
(31,2% wypadków spowodowanych przez kierują-
cych pojazdami), w których zginęło 1 749 osób
(46,6%), natomiast około 18 000 zostało rannych.
Przekraczanie prędkości należy postrzegać nie tyl-
ko przez pryzmat przekraczania dopuszczalnych
prędkości, ale również w kontekście niedostosowa-
nia prędkości do warunków występujących na dro-
dze (warunki pogodowe, natężenie ruchu, stan i ro-
dzaj pojazdu itp.). Przy czym podkreślić należy, iż
realna liczba skutkowych przekroczeń prędkości
jest większa, ponieważ wypadki z udziałem pieszych
system kwalifikuje jako nieprawidłowe zachowanie
kierujących wobec pieszych, podczas gdy wielokrot-
nie towarzyszy temu przekroczenie prędkości do-
puszczalnej, będące w istocie podstawową przyczy-
ną zdarzenia.
Do przyczyn wypadków drogowych zaliczyć nale-
ży również nieustąpienie pierwszeństwa przejazdu,
nieprawidłowe wyprzedzanie oraz nieprawidłowe
zachowania kierujących pojazdami względem pie-
szych. Analiza statystyczna kart czynności policjan-
tów ruchu drogowego jednoznacznie wskazuje, że
funkcjonariusze także w tych obszarach zagrożeń
nie pozostają bierni. Nieuprawnione jest zatem
twierdzenie, że Policja swoje działania skupia wy-
łącznie na ujawnianiu przypadków przekroczeń
prędkości. Również eliminowanie z ruchu nietrzeź-
wych kierujących pozostaje dla Policji jednym
z głównych priorytetów wśród prowadzonych dzia-
łań. Wynika to z faktu, iż co dziesiąty kierujący po-
jazdem, będący sprawcą wypadku drogowego, pro-
wadził pojazd po spożyciu alkoholu. W 2007 r. Poli-
cja ujawniła 159 346 kierujących, znajdujących się
pod wpływem alkoholu, z czego przeważająca część
kierowała pojazdami mechanicznymi. Działania

w tym zakresie są inicjowane cyklicznie, zarówno
na szczeblu centralnym, jak i lokalnym, a także
w wymiarze transgranicznym.
Istotnym elementem w zakresie poprawy bezpie-
czeństwa w ruchu drogowym są edukacja i profilak-
tyka. Dlatego też Policja prowadzi ogólnopolskie
kampanie społeczne, uświadamiające społeczeń-
stwu zagrożenia, jakie niesie za sobą niewłaściwe
zachowanie na drodze. W 2008 r. Komenda Główna
Policji wspólnie z MSWiA oraz Krajową Radą Bez-
pieczeństwa Ruchu Drogowego zainicjowały ogólno-
polską kampanię,,Rowerem bezpiecznie do celu”,
natomiast wraz z firmą Harley – Davidson zorgani-
zowano akcję pod nazwą,,Dojedź motocyklem do
końca wakacji”, ukierunkowaną na bezpieczeństwo
motocyklistów. Ponadto, Policja wspólnie z PKP
PLK SA realizuje IV edycję kampanii,,Bezpieczny
przejazd – zatrzymaj się i żyj!”, związaną z bezpie-
czeństwem uczestników ruchu na przejazdach kole-
jowych. Policja jest również współorganizatorem
z PZM turniejów dla dzieci i młodzieży w zakresie
wiedzy na temat bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Odnosząc się do stanu dróg w Polsce, wskazać
należy, iż obecna infrastruktura drogowa nie jest
w pełni dostosowana do liczby 18 mln pojazdów po-
ruszających się po polskich drogach. Jednakże
z analizy rozkładu wypadków, w zależności od stanu
nawierzchni dróg, wynika, iż jest to przyczyna zda-
rzeń nieprzekraczających 1% ogółu wypadków. Po-
nad 60% zdarzeń powstaje na suchej jezdni i właści-
wie utrzymanej nawierzchni. Podkreślenia wyma-
ga, iż człowiek swoim niewłaściwym zachowaniem
przyczynił się do spowodowania 93% wypadków
drogowych odnotowanych w 2007 r. Do poprawy
bezpieczeństwa w ruchu drogowym z całą pewno-
ścią przyczyni się budowa nowoczesnych i bezpiecz-
nych dróg, jednakże należy pamiętać, że jest to pro-
ces długotrwały, a bez skutecznego nadzoru nad za-
chowaniem kierujących nie przyniesie oczekiwanych
rezultatów. Przykładem mogą być autostrady, na
których także dochodzi do wypadków ze skutkiem
śmiertelnym.
Nie można także zgodzić się z zarzutem, że Poli-
cja nie podejmuje działań mających na celu weryfi-
kację istniejącego oznakowania dróg, w tym ograni-
czeń prędkości. Policjanci pełniący służbę na dro-
dze, oprócz działań kontrolno-represyjnych, zobo-
wiązani są w toku codziennej służby przekazywać
na bieżąco zarządcy drogi wszelkie uwagi związane
z ujawnionymi nieprawidłowościami dotyczącymi
oznakowania, w celu ich eliminacji. Policja upraw-
niona jest również do wnioskowania o wprowadze-
nie nowych rozwiązań inżynieryjnych lub zmiany
istniejącego oznakowania, i z tych uprawnień często
korzysta. W wielu przypadkach (np. w Warszawie)
to właśnie Policja wnioskowała do zarządcy drogi
o urealnienie istniejących ograniczeń prędkości po-
przez podwyższenie limitów prędkości w miejscach,
gdzie pozwalała na to infrastruktura drogowa.
1001
Niezależnie od podejmowanych działań bieżą-
cych Policja (dwa razy w roku – wiosną i jesienią)
wspólnie z przedstawicielami zarządcy drogi doko-
nuje kompleksowego sprawdzenia stanu i oznako-
wania dróg i ulic. W 2008 r. policjanci ruchu drogo-
wego w całej Polsce, podczas wiosennego przeglądu
dróg, skontrolowali ogółem 162 382 km dróg, co sta-
nowi około 43% sieci drogowej kraju, ujawniając
70 553 nieprawidłowości. Hierarchia tych nieprawi-
dłowości była różna − począwszy od uchybień o cha-
rakterze porządkowym, do takich, które stwarzały
realne zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogo-
wym. Stwierdzono m.in. 431 przypadków braku
znaku ograniczającego prędkość (B-33) oraz 296 przy-
padków zbędnego ograniczenia prędkości.
Wnioski z dokonanej kontroli stały się podstawą
do skierowania pisma do naczelników wydziałów ru-
chu drogowego komend wojewódzkich (stołecznej)
Policji, w których zwrócono uwagę na potrzebę do-
konywania sprawdzeń w miejscach prowadzenia
prac drogowych, zwłaszcza w zakresie likwidacji
tymczasowej organizacji ruchu po zakończeniu prac
i usunięcia związanych z tym oznakowań. W przy-
padku ujawnienia rażących uchybień, tj. najbardziej
istotnych z punktu widzenia bezpieczeństwa w ru-
chu drogowym, polecono każdorazowo przeprowa-
dzić czynności wyjaśniające w sprawie o wykrocze-
nie w celu ustalenia osoby (pracownika) organu za-
rządzającego drogą, którego działanie bądź zanie-
chanie doprowadziło do powstania nieprawidłowo-
ści. Naczelnicy poproszeni zostali również o spowo-
dowanie dokonania wspólnie z zarządcami ponow-
nego przeglądu dróg wyłącznie pod kątem urealnie-
nia ograniczeń prędkości.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać, iż w ramach planowanej w MSWiA nowelizacji
ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu
drogowym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.) przewiduje się również zmiany regula-
cji prawnych w zakresie szeroko pojętej poprawy
bezpieczeństwa kierujących pojazdami oraz innych
uczestników ruchu drogowego. Zmiany te dotyczyć
będą m.in.:
— oznakowania pieszych – obowiązek używania
elementów odblaskowych,
— uporządkowania procedur likwidacji pojazdów
usuniętych z drogi i nieodebranych przez właścicieli
bądź posiadaczy,
— uregulowania kwestii zakazu postoju i parko-
wania pojazdów w miejscach parkingowych prze-
znaczonych dla osób niepełnosprawnych,
— umożliwienia działalności tzw. kolejkom tury-
stycznym.
Mając na uwadze konieczność dokonania zmian
w ww. ustawie Prawo o ruchu drogowym, wskazane
powyżej propozycje zmian zostały skonsultowane
m.in. z: Urzędem Miasta Stołecznego Warszawy,
rzecznikiem praw obywatelskich, organami admini-
stracji rządowej oraz samorządowej, stowarzysze-
niami oraz organizacjami związanymi z przedmio-
1002
towym obszarem. Z uwagi na szeroki zakres oraz
zróżnicowany charakter zmian planuje się powoła-
nie zespołu roboczego, którego zadaniem będzie
kompleksowe przygotowanie nowelizacji przedmio-
towej ustawy oraz aktów wykonawczych, a także
właściwa realizacja procesu legislacyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita,
Jarosława Gowina i Witolda Kochana
w sprawie przepisów regulujących prawa
i obowiązki związków międzygminnych (4195)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pisma
z dnia 17 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4195/08) prze-
kazującego interpelację posłów na Sejm RP pana Ta-
deusza Arkita, pana Jarosława Gowina i pana Witolda
Kochana w sprawie przepisów regulujących prawa
i obowiązki związków międzygminnych, uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 172
ust. 1 Konstytucji RP jednostki samorządu teryto-
rialnego mają prawo zrzeszania się. Przepisy roz-
działu 7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorzą-
dzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591,
z późn. zm.) zawierają regulację publicznych form
współdziałania gmin, zaliczając do nich związek
międzygminny. Z kolei przepisy rozdziału 7 ustawy
z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiato-
wym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592, z późn.
zm.) stanowią o możliwości utworzenia związku
powiatów.
Istotą tego rodzaju związków, posiadających wła-
sną osobowość prawną, jest wspólne wykonywanie
zadań publicznych przez jednostki samorządu tery-
torialnego. Szczegółowy zakres zadań i związanych
z tym kompetencji gmin wynika z ustaw ustrojo-
wych oraz z przepisów prawa materialnego. Ustawo-
dawca nie ograniczył kategorii zadań publicznych,
które może wykonywać związek. Członkowie związ-
ku – przekazując związkowi zadanie publiczne
– określają tym samym zakres jego działania. Statut
związku jest zatem obligatoryjnym źródłem zadań
związku. Podkreślenia wymaga też fakt, iż gminy
lub powiaty nie mogą wykonywać zadań, które prze-
kazały do realizacji związkowi.
Prawa i obowiązki gmin uczestniczących w związ-
ku międzygminnym, związane z wykonywaniem za-
dań przekazanych związkowi, przechodzą na zwią-
zek z dniem ogłoszenia statutu związku w dzienni-
ku urzędowym województwa, stając się zadaniami
samego związku. Podkreślenia wymaga, iż związek
przekazane zadania wykonuje w imieniu własnym
i na własną odpowiedzialność.
Odnosząc się do regulacji zawartych w rozdziale
3 ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. o odpadach (t.j.:
Dz. U. z 2007 r. Nr 39, poz. 251, z późn. zm.) należy
zauważyć, iż przewiduje ona uchwalanie planów go-
spodarki odpadami na szczeblu krajowym, woje-
wódzkim, powiatowym i gminnym oraz wskazuje
podmioty właściwe do ich opracowania. W myśl roz-
wiązań przewidzianych w przedmiotowej ustawie
podmiotami tymi są organy wykonawcze jednostek
samorządu terytorialnego. Jednocześnie podkreśle-
nia wymaga fakt, iż ww. ustawa nie wskazuje orga-
nów właściwych do uchwalenia planów gospodarki
odpadami. Zgodnie z zasadą domniemania kompe-
tencji należy przyjąć, iż jest to uprawnienie organów
stanowiących jednostek samorządu terytorialnego.
Jak powyżej wspomniano, gminy przekazują
związkom swoje kompetencje w celu wspólnego wy-
konywania swoich zadań. Jednakże scedowanie na
związek kompetencji w zakresie uchwalania planów
gospodarki odpadami dla gmin (jak i dla powiatów)
członkowskich nie powoduje, iż związek uzyskuje
uprawnienie do uchwalenia jednego wspólnego pla-
nu dla całości obszaru jego funkcjonowania. Treść
przekazanych kompetencji nie ulega modyfikacji.
Zmiana dotyczy wyłącznie organu właściwego do
ich wykonywania. W takiej sytuacji związek będzie
mógł uchwalić indywidualne plany gminne (lub po-
wiatowe) dla poszczególnych członków, a także bę-
dzie mógł je ujednolicić. W efekcie powyższych dzia-
łań powstaną odrębne plany gospodarki odpadami
uchwalone dla poszczególnych członków, które jed-
nak funkcjonalnie mogą tworzyć wspólną całość.
Związek będzie mógł np. koordynować poszczególne
plany.
Podkreślenia wymaga, iż art. 14 ust. 11 i 12 ww.
ustawy o odpadach przesądza jedynie o właściwo-
ściach organów wykonawczych gmin i powiatów
tworzących związek, które – w trybie współpracy
– mogą opracować projekt wspólnego planu. Dodat-
kowo, jeżeli członkowie przekażą związkowi kompe-
tencje uchwałodawcze w tym zakresie, zgromadze-
nie związku, jako organ stanowiący, będzie mogło
podjąć odpowiednie rozstrzygnięcia.
Reasumując, przedstawione powyżej przepisy
ustawy o odpadach uznać należy za lex specialis,
które umożliwiają jednostkom samorządu teryto-
rialnego wybór dostosowanego do lokalnych uwa-
runkowań i potrzeb rozwiązania. Dlatego też wska-
zane przez panów posłów w przedmiotowym wystą-
pieniu przepisy nie wydają się sprzeczne.

Jednocześnie uprzejmie informuję, iż właściwy
do interpretacji przepisów ustawy o odpadach i jej
nowelizacji jest minister środowiska.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tadeusza Arkita,
Jarosława Gowina i Witolda Kochana
w sprawie aplikacji prawniczych
i alternatywnych zawodów prawniczych (4196)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej pana Tadeusza Arkita, pana Jarosława Gowi-
na i pana Witolda Kochana (SPS-023-4196/08)
w sprawie aplikacji prawniczych i alternatywnych
zawodów prawniczych uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
W świetle obowiązujących przepisów ustaw: Pra-
wo o adwokaturze oraz o radcach prawnych, nabór
na aplikację adwokacką, jak i radcowską przeprowa-
dza się w drodze egzaminu konkursowego, który po-
lega na rozwiązaniu testu składającego się z zesta-
wu 250 pytań zawierających po trzy propozycje od-
powiedzi, z których tylko jedna jest prawidłowa.
Kandydat może wybrać tylko jedną odpowiedź i za
każdą prawidłową odpowiedź uzyskuje 1 punkt. Po-
zytywny wynik z egzaminu konkursowego otrzy-
muje kandydat, który uzyskał z testu co najmniej
190 punktów. Aplikantem adwokackim lub radcow-
skim może być osoba, która jest nieskazitelnego
charakteru i swym dotychczasowym zachowaniem
daje rękojmię prawidłowego wykonywania zawodu
adwokata lub radcy prawnego, korzysta w pełni
z praw publicznych oraz ma pełną zdolność do czyn-
ności prawnych, ukończyła wyższe studia prawnicze
w Rzeczypospolitej Polskiej i uzyskała tytuł magi-
stra lub zagraniczne studia prawnicze uznane
w Rzeczypospolitej Polskiej oraz uzyskała pozytyw-
ną ocenę z egzaminu konkursowego. Wpis na listę
aplikantów adwokackich lub radcowskich następuje
po przeprowadzeniu egzaminu konkursowego na
podstawie uchwały okręgowej rady adwokackiej lub
rady okręgowej izby radców prawnych właściwej ze
względu na miejsce złożenia zgłoszenia o dopuszcze-
niu do egzaminu konkursowego. Uzyskanie przez
kandydata pozytywnej oceny z tego egzaminu upraw-
1003
nia go do złożenia wniosku o wpis na listę aplikan-
tów adwokackich lub radcowskich w ciągu 2 lat od
dnia ogłoszenia wyników egzaminu konkursowego.
Należy wskazać, że nie można odmówić wpisu na li-
stę aplikantów adwokackich lub radcowskich osobie
spełniającej powyższe warunki.
Obecnie w Ministerstwie Sprawiedliwości zakoń-
czone zostały prace legislacyjne nad zmianą ustawy
Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych
oraz ustawy Prawo o notariacie. Ponadto przygoto-
wywany jest również projekt ustawy o państwowych
egzaminach prawniczych. Reforma w zakresie zmia-
ny zasad dostępu do zawodów prawniczych, w tym
zmiany sposobu naboru na aplikacje, przebiegać bę-
dzie w dwóch etapach.
Pierwszy etap reformy polega na nowelizacji na-
stępujących ustaw: Prawa o adwokaturze, o radcach
prawnych oraz Prawa o notariacie, której celem jest
z jednej strony dostosowanie powyższych ustaw do
sytuacji prawnej zaistniałej po wejściu w życie wyro-
ków Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 kwietnia
2006 r. (sygn. akt K 6/06), z dnia 8 listopada 2006 r.
(sygn. akt K 30/06) oraz z dnia 26 marca 2008 r.
(sygn. akt K 4/07) – w zakresie, w jakim stwierdzo-
no niezgodność z konstytucją, z drugiej zaś noweli-
zacja przepisów dotyczących zasad przeprowadzania
naboru na aplikacje adwokacką, radcowską i nota-
rialną w celu usprawnienia procesu naboru, precy-
zyjnego wskazania zakresu egzaminu na aplikacje,
jak i jednoznacznego sformułowania przepisów, któ-
re obecnie budzą wątpliwości interpretacyjne.
Drugi etap reformy – docelowy – polega na wpro-
wadzeniu ustawy o państwowych egzaminach praw-
niczych. Projekt tej ustawy ma na celu istotne po-
szerzenie dostępu społeczeństwa do pomocy prawnej
oraz wprowadzenie znacznych ułatwień dla absol-
wentów wyższych studiów prawniczych w dojściu do
zawodu adwokata, radcy prawnego i notariusza.
W tym projekcie, w zakresie zmian w procesie re-
krutacji i kształcenia, wprowadzono elektroniczny
system wyboru aplikacji oraz przede wszystkim prze-
sądzono, że wszyscy kandydaci na aplikację zdają
taki sam egzamin, składający się z testu i trzech za-
dań, bez względu na rodzaj aplikacji.
Odnosząc się do pytania dotyczącego wprowa-
dzenia alternatywnego zawodu prawniczego dla ma-
gistrów prawa, należy wskazać, że przygotowany
projekt ma na celu stworzenie dwóch równoległych
ścieżek dochodzenia do prawniczych zawodów za-
ufania publicznego (poprzez aplikację lub wykony-
wanie własnej działalności). Projekt ten przewiduje
wprowadzenie państwowych egzaminów prawniczych
I i II stopnia. Zdanie państwowego egzaminu praw-
niczego I stopnia uprawniałoby odpowiednio do roz-
poczęcia aplikacji lub świadczenia określonych usta-
wowo podstawowych czynności prawniczych. Kan-
dydat mógłby zatem zdecydować, czy niezbędne
w zawodzie umiejętności zdobywałby poprzez apli-
kację prowadzoną przez samorząd zawodowy, czy
też poprzez samodzielną praktykę. Możliwość doko-
1004
nania takiego wyboru jest bardzo istotna, gdyż
z uwagi na wysokość opłaty rocznej (ok. 15 000 zł
za 3,5-letnie szkolenie), aplikacje dotychczas nie
były dostępne dla wszystkich chętnych. Projekt
przewiduje przyznanie uprawnienia do świadczenia
usług prawniczych osobom po zdanym państwowym
egzaminie prawniczym I stopnia, co stanowić będzie
alternatywną drogę do zawodów prawniczych. Zgod-
nie z przyjętymi założeniami do państwowego egza-
minu prawniczego II stopnia (odpowiadającego obec-
nym egzaminom zawodowym) dopuszczone byłyby
zarówno osoby, które ukończyły aplikację, jak i te,
które przez okres 4 lat zajmowały się świadczeniem
podstawowych czynności prawniczych (doradcy praw-
ni). Zdanie zaś państwowego egzaminu prawniczego
II stopnia uprawniałoby do wpisu na listę adwoka-
tów lub radców prawnych, albo do powołania na sta-
nowisko asesora notarialnego, a także pozwalałoby
ubiegać się o wolne stanowisko sędziego. Nowy sys-
tem zapewni zatem systematyczny wzrost liczby ad-
wokatów, radców prawnych i notariuszy, a jednocze-
śnie wpłynie na wzrost konkurencyjności, co w re-
zultacie może doprowadzić do obniżenia cen usług
prawniczych.
Odnosząc się do pytania dotyczącego planów Mi-
nisterstwa Sprawiedliwości w zakresie zmiany
prawniczej ścieżki naukowej odnośnie do osiągania
kolejnych tytułów i stopni naukowych przez mło-
dych naukowców, należy stwierdzić, że odpowiedź
na powyższe pytanie wykracza poza zakres właści-
wości Ministerstwa Sprawiedliwości. Odnośnie zaś
do ułatwień w wykonywaniu zawodów prawniczych
dla młodych naukowców należy wskazać, że takie
ułatwienia przewiduje projekt ustawy o zmianie
ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach
prawnych oraz ustawy Prawo o notariacie. Projekt
ten przyznaje doktorom nauk prawnych uprawnie-
nie do wpisu na listę adwokatów/radców prawnych
bez obowiązku odbycia aplikacji, którzy w okresie
5 lat przed złożeniem wniosku o wpis na listę adwo-
katów przez okres co najmniej 3 lat:
a) zajmowały stanowisko referendarza sądowego,
starszego referendarza sądowego, aplikanta sądo-
wego, aplikanta prokuratorskiego, aplikanta sądo-
wo-prokuratorskiego, asystenta sędziego, asystenta
prokuratora;
b) wykonywały wymagające wiedzy prawniczej
czynności bezpośrednio związane ze świadczeniem
pomocy prawnej przez adwokata lub radcę prawne-
go na podstawie umowy o pracę lub umowy cywil-
noprawnej w kancelarii adwokackiej, zespole adwo-
kackim, spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej, ko-
mandytowej, o których mowa w art. 4a ust. 1 usta-
wy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze,
lub kancelarii radcy prawnego, spółce cywilnej,
jawnej, partnerskiej, komandytowej, o których
mowa w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r.
o radcach prawnych.
Ponadto doktorzy nauk prawnych nieposiadający
odpowiedniej praktyki zawodowej, zgodnie ze wska-
zaną wyżej ustawą, mają uprawnienie do zdawania
egzaminu adwokackiego/radcowskiego bez odbywa-
nia aplikacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Witolda Kochana,
Tadeusza Arkita i Jarosława Gowina
w sprawie stawki podatku od nieruchomości
dla budynków zajętych na prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie
udzielania świadczeń zdrowotnych (4197)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów: Witolda Kochana, Tadeusza Ar-
kita i Jarosława Gowina, posłów na Sejm RP, z dnia
9 lipca 2008 r. w sprawie stawki podatku od nieru-
chomości dla budynków zajętych na prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie udzielania świad-
czeń zdrowotnych, nadesłaną przy piśmie Marszał-
ka Sejmu z dnia 17 lipca 2008 r., znak: SPS-023-
-4197/08, uprzejmie informuję.
Stawka właściwa dla opodatkowania podatkiem
od nieruchomości budynków lub ich części zajętych
na prowadzenie działalności gospodarczej w zakre-
sie udzielania świadczeń zdrowotnych, określona
w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia
1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.), została wprowa-
dzona ustawą z dnia 30 października 2002 r. o zmia-
nie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,
poz. 1683) i obowiązuje od 2003 r. Stosowanie po-
wyższej stawki oznacza preferencje dla podmiotów
prowadzących działalność gospodarczą polegającą
na udzielaniu świadczeń zdrowotnych w stosunku
do innych podmiotów prowadzących działalność go-
spodarczą będących podatnikami podatku od nieru-
chomości.
Świadczenia zdrowotne, zgodnie z art. 4 ustawy
z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.), mogą
być udzielane przez zakłady opieki zdrowotnej (pu-
bliczne lub niepubliczne) oraz przez osoby fizyczne
wykonujące zawód medyczny lub przez grupową
praktykę lekarską, grupową praktykę pielęgniarek
i położnych. Nieruchomości zajęte na wykonywanie
świadczeń zdrowotnych zarówno przez publiczne,

jak i niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej są
opodatkowane preferencyjną stawką. Kryterium
stosowania stawki jest jedynie zajęcie budynku lub
jego części na świadczenia zdrowotne, nie zaś pod-
miot, który te świadczenia wykonuje. Nie znajduje
uzasadnienia przedstawiony w interpelacji pogląd,
że interpretacja Ministerstwa Finansów dotycząca
stosowania stawki określonej w art. 5 ust. 1 pkt 2
lit. d ustawy o podatkach i opłatach lokalnych na-
rusza konstytucyjną zasadę równouprawnienia
podmiotów prowadzących działalność w tej samej
dziedzinie.
Definicję świadczeń zdrowotnych zawiera art. 3
ustawy o zakładach opieki zdrowotnej, zgodnie
z którym pojęcie to obejmuje działania służące za-
chowaniu, ratowaniu, przywracaniu i poprawie
zdrowia oraz inne działania medyczne wynikające
z procesu leczenia lub przepisów odrębnych regu-
lujących zasady ich wykonywania. Przepis wymie-
nia katalog działań będących świadczeniami zdro-
wotnymi, takich jak: badanie i porada lekarska,
leczenie, badanie i terapia psychologiczna, rehabi-
litacja lecznicza itd.
Stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczące
stosowania omawianej stawki, przedstawione w pi-
śmie z dnia 11 lipca 2003 r., znak: LK-1617/LP/03/
MS, dopuszczało opodatkowanie preferencyjną staw-
ką, oprócz pomieszczeń (budynków) zajętych bezpo-
średnio na udzielanie świadczeń zdrowotnych, rów-
nież budynków (ich części) niezajętych bezpośrednio
na te świadczenia, lecz niezbędnych do prawidłowe-
go funkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.
W wyniku sądowych kontroli decyzji administra-
cyjnych w sprawie stosowania omawianej stawki
ukształtowana została jednak odmienna linia
orzecznictwa (m.in. orzeczenia NSA: z dnia 6 czerw-
ca 2006 r., sygn. akt II FSK 870/05, z dnia 20 lipca
2006 r., sygn. akt II FSK 1101/05, z dnia 12 paź-
dziernika 2006 r., sygn. akt II FSK 1242/05, z dnia
14 grudnia 2006 r., sygn. akt II FSK 50/06, z dnia
28 lutego 2007 r., sygn. akt II FSK 305/06, z dnia
5 kwietnia 2007 r., sygn. akt II FSK 420/06).
Uwzględniając prezentowany w powołanych orzecze-
niach pogląd, że dla zastosowania stawki od budyn-
ków lub ich części zajętych na prowadzenie działalno-
ści gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń
zdrowotnych musi zachodzić związek bezpośredni
pomieszczenia budynku (jego części) z udzielaniem
świadczeń zdrowotnych, Ministerstwo Finansów
zweryfikowało stanowisko wydane w sprawie stoso-
wania omawianej stawki (pismo z dnia 3 październi-
ka 2007 r., znak: PL-833-106/AP/07/663).
Obowiązek uwzględniania orzecznictwa sądów
administracyjnych w celu zapewnienia jednolitości
stosowania prawa podatkowego wynika z art. 14a
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), zgodnie
z którym minister właściwy do spraw finansów pu-
blicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowa-
nia prawa podatkowego przez organy podatkowe
1005
oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szcze-
gólności jego interpretacji, przy uwzględnieniu
orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjne-
go lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
(interpretacje ogólne). Interpretacje i wyjaśnienia
ministra finansów nie mogą w związku z tym być
sprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa.
Orzecznictwo sądów oraz wynikające z niego sta-
nowisko Ministerstwa Finansów w sprawie stoso-
wania stawki dla budynków zajętych na udzielanie
świadczeń zdrowotnych, a w konsekwencji przyjęcie
powyższej interpretacji przez organy podatkowe po-
woduje stosowanie preferencyjnej stawki w odniesie-
niu do mniejszej powierzchni budynków i pomiesz-
czeń takich obiektów jak sanatoria i szpitale uzdro-
wiskowe, a więc prowadzi do ograniczenia, a nie wy-
łączenia powierzchni budynków opodatkowanej tą
stawką.
Pobieranie przez gminy uzdrowiskowe opłaty
uzdrowiskowej jest związane z dodatkowymi zada-
niami i kryteriami, jakie obowiązane są spełniać te
gminy, określonymi ustawą z dnia 28 lipca 2005 r.
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i ob-
szarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach
uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399, ze zm.).
Są to zadania w zakresie gospodarki terenami,
z uwzględnieniem potrzeb lecznictwa uzdrowisko-
wego, ochrony złóż naturalnych surowców leczni-
czych, ochrony warunków naturalnych uzdrowiska
oraz spełniania wymagań w zakresie dopuszczal-
nych norm zanieczyszczeń powietrza, natężenia ha-
łasu, odprowadzania ścieków do wód lub do ziemi,
gospodarki odpadami, emisji pól elektromagnetycz-
nych, tworzenia warunków do funkcjonowania za-
kładów i urządzeń lecznictwa uzdrowiskowego oraz
rozwoju infrastruktury komunalnej, a także tworze-
nia i ulepszania infrastruktury komunalnej i tech-
nicznej przeznaczonej dla uzdrowisk.
Finansowanie powyższych zadań wymaga do-
datkowych środków oprócz tych, które przewidziane
są na realizację zadań gminy określonych ustawą
z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym
(Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.). Należy
wskazać też na ograniczenia w inwestowaniu w obiek-
ty przemysłowe, handlowe i inne, które potencjalnie
przynosiłyby większe dochody gminom niż inwesty-
cje w lecznictwo uzdrowiskowe. Pobieranie opłaty
uzdrowiskowej nie ma natomiast związku ze stawką
podatku od nieruchomości, która wynika z ustawy
o podatkach i opłatach lokalnych.
Z powyższych względów wprowadzono dotacje
z budżetu państwa dla gmin uzdrowiskowych, któ-
rych wysokość, zgodnie z art. 49 ust. 1 ustawy
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i obsza-
rach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach uzdro-
wiskowych, jest równa wpływom z tytułu opłaty
uzdrowiskowej pobranej w uzdrowisku w roku po-
przedzającym rok bazowy w rozumieniu ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203, poz. 1966).
1006
Art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych przewiduje preferencyjną staw-
kę podatku od nieruchomości dla budynków lub ich
części zajętych na udzielanie świadczeń zdrowot-
nych, nie określając kryteriów jej stosowania w po-
staci sposobu wykonywania świadczeń (np. stacjo-
narne i ambulatoryjne). Nie ma więc możliwości
ustalania powierzchni objętych preferencyjną staw-
ką na podstawie takiego kryterium. Ponadto propo-
nowane rozróżnienie skutkowałoby niższym opodat-
kowaniem całego budynku np. sanatorium zamiast
powierzchni faktycznie zajętych na wykonywanie
świadczeń zdrowotnych, de facto wprowadzając nie-
równość podmiotów wykonujących działalność w za-
kresie udzielania świadczeń zdrowotnych.
W związku z powyższym nie znajduje uzasadnie-
nia podjęcie działań w zakresie utrzymania inter-
pretacji Ministerstwa Finansów z dnia 11 lipca 2003
r. dotyczącej opodatkowania budynków zajętych na
udzielanie świadczeń zdrowotnych. Nie przewiduje
się również nowelizacji ustawy o podatkach i opła-
tach lokalnych w tym zakresie uwzględniającej po-
stulaty Stowarzyszenia Unia Uzdrowisk Polskich
przedstawione za pośrednictwem Panów Posłów.
Informuję ponadto, że stanowisko Ministerstwa
Finansów w omawianej kwestii zostało przedstawio-
ne stowarzyszeniu w piśmie z dnia 30 lipca br., znak:
PL/833/72/APQ/08/MB7-8088.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jarosława Gowina,
Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie zwolnienia uczniów
z egzaminu maturalnego z języka niemieckiego
na podstawie posiadanego certyfikatu DSD C1
(Deutches Sprachdiplom) (4198)
Odpowiadając na interpelację nr: SPS-023-4198/
08 panów posłów Jarosława Gowina, Tadeusza Ar-
kita i Witolda Kochana w sprawie zwolnienia
uczniów z egzaminu maturalnego z języka niemiec-
kiego na podstawie posiadanego certyfikatu, uprzej-
mie wyjaśniam, że:
Egzamin maturalny z języka obcego nowożytne-
go jest obowiązkowym przedmiotem maturalnym.
Jest zdawany, zarówno w części ustnej, jak i w części
pisemnej, z tego samego języka i wybierany jest przez
ucznia spośród następujących języków: angielskie-
go, francuskiego, hiszpańskiego, niemieckiego, ro-
syjskiego i włoskiego.
Egzaminy potwierdzające znajomość języka ob-
cego, dające certyfikaty, przeprowadzane są według
innych niż egzamin maturalny standardów, a więc
nie są to egzaminy porównywalne. Są to najczęściej
egzaminy komercyjne, przeprowadzane przez pry-
watne instytucje, a więc dostępne nie dla wszystkich
uczniów, także ze względu na ponoszone koszty
związane z uzyskaniem certyfikatu. Nie składają
ich uczniowie z rodzin mniej zamożnych i ci, którzy
nie mają dostępu do instytucji wydających certyfika-
ty, czyli uczniowie z małych miejscowości.
Celem wprowadzenia egzaminów zewnętrznych
było stworzenie warunków służących systematycz-
nemu rozpoznawaniu i monitorowaniu w skali
ogólnopolskiej i według jednakowych kryteriów
(standardów wymagań), efektywności nauczania
na danym etapie edukacyjnym w odniesieniu do
pracy samej szkoły oraz w odniesieniu do wiadomo-
ści i umiejętności nabytych przez uczniów. Po-
wszechne i obowiązkowe egzaminy zewnętrzne po-
zwalają na porównanie osiągnięć uczniów danej
szkoły z osiągnięciami uczniów innych szkół. Ana-
liza wyników egzaminów pozwala ocenić, jak ma-
turzyści, którzy przystąpili do egzaminów, opano-
wali umiejętności określone w standardach wyma-
gań egzaminacyjnych.
Określanie propozycji standardów oraz przygo-
towywanie pytań, zadań i testów jest ustawowym
obowiązkiem Centralnej Komisji Egzaminacyjnej
i nie może być przekazane – w tym również w zakre-
sie dotyczącym języka obcego – innej instytucji.
Uznawanie egzaminu zewnętrznego, który uczeń
zdawałby w innym czasie, powodowałoby również,
że warunki składania egzaminu (liczba przedmio-
tów, rozłożenie egzaminów w czasie) poszczególnych
uczniów byłyby niejednakowe.
Minister edukacji narodowej z uwagą zapoznaje
się z opiniami dotyczącymi funkcjonowania systemu
egzaminów zewnętrznych. Wszystkie zgłaszane su-
gestie są rozpatrywane przy tworzeniu bądź noweli-
zacji właściwych aktów prawnych. Jednakże regula-
cja dotycząca warunków zdawania egzaminu z języ-
ka obcego, która nie dopuszcza możliwości uznawa-
nia egzaminu z języka obcego, zdanego poza syste-
mem egzaminacyjnych – z powodów, które wskazane
zostały wyżej, jest w mojej ocenie zasadna.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jarosława Gowina,
Tadeusza Arkita i Witolda Kochana
w sprawie przepisu dotyczącego
przeprowadzania egzaminu maturalnego
obowiązującego od 1 września 2007 r.
i kwestii drugiego języka obcego
jako przedmiotu nieobjętego możliwością
zdawania jako przedmiot obowiązkowy (4199)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Jarosława Gowina, Tade-
usza Arkita i Witolda Kochana (SPS-023-4199/08)
w sprawie zmiany zasad przeprowadzania egzaminu
maturalnego, uprzejmie wyjaśniam, że 14 lipca br.
został skierowany do uzgodnień międzyresortowych
i z partnerami społecznymi projekt rozporządzenia
ministra edukacji narodowej zmieniającego rozpo-
rządzenie w sprawie warunków i sposobu oceniania,
klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy
oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów
w szkołach publicznych.
Projekt rozporządzenia wprowadza, poczynając
od roku szkolnego 2009/2010, zmiany w zasadach
przeprowadzania egzaminu maturalnego. Absol-
wenci szkół ponadgimnazjalnych, którzy będą od
ww. roku szkolnego przystępowali do egzaminu ma-
turalnego, będą obowiązani zdawać: język polski
w części ustnej i pisemnej, język obcy nowożytny
w części ustnej i pisemnej, matematykę w części pi-
semnej, język mniejszości narodowej w części ustnej
– dla absolwentów szkół lub oddziałów z nauczaniem
języka danej mniejszości narodowej. Ww. egzaminy
będą zdawane na poziomie podstawowym (z wyjąt-
kiem części ustnej języka polskiego i języka mniej-
szości narodowej, dla których nie określa się pozio-
mu egzaminu).
Absolwent będzie miał prawo przystąpić w da-
nym roku do egzaminu maturalnego z jednego,
dwóch lub trzech przedmiotów dodatkowych wybra-
nych z listy przedmiotów. Egzamin maturalny
z przedmiotów dodatkowych będzie zdawany na po-
ziomie rozszerzonym (z wyjątkami dot. języka mniej-
szości etnicznej i języka regionalnego – języka ka-
szubskiego, dla których nie określa się poziomu eg-
zaminu). O tym, czy egzamin maturalny będzie zda-
ny, będą decydować wyniki z egzaminów obowiąz-
kowych. Szczegóły dotyczące zmian w zasadach
przeprowadzania egzaminu maturalnego są zawar-
te w projekcie rozporządzenia, którego kserokopię
załączam.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
1007
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Jarosława Pięty
i Grzegorza Dolniaka
w sprawie funkcjonowania
Obwodowego Urzędu Miar w Sosnowcu (4200)
W odpowiedzi na interpelację panów posłów Ja-
rosława Pięty i Grzegorza Dolniaka w sprawie funk-
cjonowania Obwodowego Urzędu Miar w Sosnowcu
przekazuję następujące informacje i wyjaśnienia:
Administracja miar stoi przed trudnym zada-
niem dostosowania zasad jej funkcjonowania do po-
stępującej liberalizacji europejskiego rynku usług
metrologicznych, która wynika m.in. z dyrektywy
2004/22/WE w sprawie przyrządów pomiarowych
(MID). Rozpoczęty już proces deregulacji, związane
z nim sukcesywne ograniczanie zakresu prawnej
kontroli metrologicznej według zasad „starego po-
dejścia” (zatwierdzanie typu, legalizacja pierwotna)
i wprowadzona ustawą Prawo o miarach (Dz. U.
z 2004 r. Nr 243, poz. 2441, z późn. zm.), możliwość
delegowania uprawnień do wykonywania legalizacji
przyrządów pomiarowych na podmioty gospodarcze
wymaga wprowadzenia wielu zmian w dotychczaso-
wym systemie działania krajowej administracji miar.
Rozporządzenie ministra gospodarki z dnia 27 grud-
nia 2007 r. w sprawie rodzajów przyrządów pomia-
rowych podlegających prawnej kontroli metrologicz-
nej oraz zakresu tej kontroli (Dz. U. z 2008 r. Nr 3,
poz. 13) w istotny sposób ograniczyło od 2008 r. ro-
dzaje przyrządów pomiarowych podlegających praw-
nej kontroli metrologicznej. Ministerstwo Gospodar-
ki prowadzi prace nad dalszym, istotnym zmniejsze-
niem ilości przyrządów podlegających prawnej kon-
troli metrologicznej. Zmiany te, w powiązaniu z in-
nymi czynnikami, takimi jak np. uzyskiwanie upo-
ważnień przez podmioty gospodarcze do legalizacji
przyrządów pomiarowych, zmniejszają zakres za-
dań wykonywanych przez administrację miar oraz
ograniczają w sposób istotny dochody administracji
miar z tytułu wykonywania czynności w ramach
prawnej kontroli metrologicznej. Niezbędne jest więc
podejmowanie działań dostosowujących potencjał
kadrowy i techniczny administracji miar do jej ak-
tualnych zadań i poszukiwanie rozwiązań optymali-
zujących jej funkcjonowanie.
Za najważniejszy kierunek zmian uznać należy
takie przekształcenia organizacyjne tej administra-
cji, które pozwolą w najlepszy możliwy sposób reali-
zować wymogi wynikające z dyrektyw nowego po-
dejścia.
Model funkcjonowania administracji miar musi
równocześnie uwzględniać konieczność zapewnienia
realizacji zadań państwa w sferze metrologii w spo-
sób racjonalny z punktu widzenia wydatków budże-
tu, aby zmniejszać istniejące obciążenia podatników
kosztami działania tej administracji. Prace w tym
1008
zakresie są już prowadzone od dłuższego czasu, wy-
magały one bowiem przeprowadzenia wielu analiz,
porównań i ocen. Mają one na celu podniesienie
efektywności funkcjonowania administracji miar
przy równoczesnym zapewnieniu realizacji wszyst-
kich zadań tej administracji i harmonijnym prze-
chodzeniu z dotychczasowego systemu tzw. starego
podejścia do systemu zderegulowanego.
Odnosząc się do poruszonej w interpelacji kwe-
stii likwidacji Obwodowego Urzędu Miar w Sosnow-
cu, uprzejmie informuję, że na obecnym etapie prac
nie zostały przesądzone sprawy likwidacji żadnych
obwodowych urzędów. Natomiast dyrektorzy okrę-
gowych urzędów miar prowadzą prace nad opraco-
waniem krótko- i długoterminowej strategii działa-
nia administracji miar w kontekście konieczności
dostosowania jej do nowego zakresu zadań oraz do
realnego zapotrzebowania lokalnego rynku na czyn-
ności metrologiczne i zapewnienia efektywności wy-
korzystania środków budżetowych. Zapewniam, że
wszelkie aspekty związane ze zmianą istniejącego
systemu, w tym wynikające z reorganizacji admini-
stracji miar, będą brane pod uwagę.
Rozważana przez dyrektora Okręgowego Urzędu
Miar w Katowicach likwidacja urzędu obwodowego
w Sosnowcu podyktowana jest m.in. zmniejszającą
się ilością legalizacji przyrządów pomiarowych wy-
konywanych na terenie woj. katowickiego, w tym
w OUM w Sosnowcu.
Ilość przyrządów pomiarowych zgłaszanych do
legalizacji do OUM w Sosnowcu ulega zmniejszeniu,
przy czym dla rozważań nad ewentualną likwidacją
danego urzędu najważniejsze znaczenie ma zmniej-
szająca się ilość przyrządów pomiarowych legalizo-
wanych w urzędzie, a nie w punkcie legalizacyjnym
czy w miejscu zainstalowania przyrządu (siedziba
przedsiębiorcy). Jak wynika z posiadanych danych,
zdecydowana większość zgłaszanych przez klientów
OUM w Sosnowcu przyrządów pomiarowych legali-
zowana jest właśnie poza siedzibą urzędu lub w punk-
cie legalizacyjnym. W roku 2007 przyrządy pomia-
rowe legalizowane poza siedzibą urzędu stanowiły
81%, a w I półroczu 2008 r. już 84%, co wskazuje na
systematyczne zmniejszanie ilości przyrządów po-
miarowych przywożonych przez klientów do legali-
zacji w siedzibie urzędu miar. W urzędzie legalizo-
wane są tylko odważniki oraz około połowa zgłoszo-
nych do legalizacji wag nieautomatycznych. Oznacza
to, że zadania realizowane przez OUM w Sosnowcu
mogą być przejęte przez pracowników najbliżej poło-
żonych obwodowych urzędów miar, co zapewni do-
tychczasową jakość, profesjonalizm i dostępność wy-
konywanych usług legalizacyjnych. W przypadku
przyrządów pomiarowych legalizowanych w punk-
tach legalizacyjnych lub w miejscu zainstalowania
przyrządu usytuowanie urzędu nie ma dla klientów
już żadnego znaczenia, bowiem to urzędnik admini-
stracji miar dojeżdża do miejsca wykonania usługi,
a nie odwrotnie.
Należy zwrócić uwagę na fakt, że ilość obwodo-
wych urzędów przypadających na 1000 km2 po-
wierzchni terytorialnego działania jest w okręgu
katowickim najwyższa w skali kraju: w okręgu tym
funkcjonuje 7 obwodowych urzędów, a na każdy ob-
wód przypada przeciętnie 1762 km2 powierzchni wo-
jewództwa, które ma 12 334 km2. Okręg katowicki
charakteryzuje się najwyższym stopniem „nasyce-
nia” ilością obwodów, a więc promień obsługi lokal-
nych przedsiębiorców jest tu najkrótszy. W najbliż-
szej odległości od obwodowego urzędu w Sosnowcu
znajdują się dwa obwody: w Katowicach (12,28 km)
i Bytomiu (16,61 km). Okręg katowicki charaktery-
zuje ponadto wyjątkowo korzystna infrastruktura
połączeń kolejowych i drogowych, co stanowi dodat-
kowe ułatwienie. Dla porównania: Okręgowy Urząd
Miar w Warszawie działa na terenie trzech woje-
wództw: mazowieckiego, podlaskiego i lubelskiego,
o łącznej powierzchni 80 867,68 km2, funkcjonuje tu
9 obwodowych urzędów miar, a na jeden obwodowy
urząd przypada aż 8985,3 km2 powierzchni. Okrę-
gowy Urząd Miar w Szczecinie działa na terenie woj.
zachodniopomorskiego i lubuskiego o łącznej po-
wierzchni 36 880 km2, posiada 5 obwodowych urzę-
dów, na które przypada przeciętnie 7.376 km2. Dla
lepszego zobrazowania rozmieszczenia urzędów ad-
ministracji miar w całym kraju i wynikających
z tego odległości dzielących przedsiębiorców od urzę-
dów miar przekazuję w załączeniu mapkę (załącznik
nr 1), która przedstawia gęstość rozmieszczenia ob-
wodowych urzędów miar na terenie kraju oraz zesta-
wienia ilustrujące gęstość rozmieszczenia obwodo-
wych urzędów miar w poszczególnych okręgach oraz
odległości między siedzibami obwodowych urzędów
miar w okręgu katowickim (załącznik nr 2)*).
Administracja miar musi w swojej działalności
uwzględniać także rachunek ekonomiczny oraz
wprowadzać rozwiązania, które poprawią efektyw-
ność jej funkcjonowania, na co w ostatnim czasie
zwracali szczególną uwagę posłowie Komisji Eduka-
cji, Nauki i Młodzieży oraz Komisji Finansów Pu-
blicznych podczas rozpatrywania wykonania budże-
tu Głównego Urzędu Miar za 2007 rok.
Rozmieszczenie jednostek administracji miar
oraz jej struktura muszą być dostosowane do rzeczy-
wistych potrzeb wynikających z popytu na wykony-
wane przez nią usługi, występującego na lokalnym
rynku. Popyt ten, jak wykazują prowadzone analizy,
zmniejsza się systematycznie ze względu na postę-
pujący proces deregulacji oraz zwiększającą się licz-
bę udzielonych przez prezesa GUM podmiotom go-
spodarczym upoważnień do dokonywania legalizacji
przyrządów pomiarowych. Tendencja ta będzie się
utrzymywać i pogłębiać; kierunek deregulacji w ob-
szarze miar, zgodnie z planem strategicznym rządu,
będzie bowiem kontynuowany. Dlatego uwzględnia-
jąc ciążący na administracji miar obowiązek zagwa-
rantowania wysokiego poziomu i terminowości usług
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

świadczonych przedsiębiorcom, nie można jednak nie
zwracać uwagi na ekonomiczną racjonalność funk-
cjonowania administracji miar, która finansowana
jest z budżetu, a więc przez wszystkich podatników.
Poszukiwanie zatem oszczędności w kosztach funk-
cjonowania administracji, przy kurczącym się zakre-
sie wykonywanych przez nią usług i obniżających się
z tego tytułu dochodach, jest koniecznością.
Obwodowy Urząd Miar w Sosnowcu jest naj-
mniejszym obwodem miar w woj. katowickim, w któ-
rym zatrudnionych jest 6 pracowników merytorycz-
nych i 2 pracowników administracyjnych, a bliskość
innych obwodowych urzędów zapewnia niezakłóco-
ne przejęcie jego zadań bez pogorszenia warunków
obsługi klientów. Dodatkowym argumentem jest
fakt, że tylko 16% przyrządów zgłaszanych do lega-
lizacji jest wykonywane w siedzibie urzędu, która
mieści się w wynajmowanych pomieszczeniach. De-
cyzja taka jednak nie zapadła, bowiem we wszyst-
kich okręgowych urzędach miar trwają obecnie pra-
ce nad kompleksowym przygotowaniem rozwiązań
służących realizacji nowych zadań administracji
miar, przy jednoczesnym podniesieniu efektywności
jej działania. Przekształcenia organizacyjne są tyl-
ko jednym z elementów, które będą brane pod uwagę
w prowadzonych pracach, a ewentualne decyzje do-
tyczące zmian w strukturze organizacyjnej i zakre-
sie działania obwodowych urzędów miar będą po-
przedzone przeprowadzoną w Ministerstwie Gospo-
darki wnikliwą analizą danych, uzasadniających
racjonalność takiego postępowania zarówno od stro-
ny ekonomicznej, jak i realizacji zadań administracji
miar. Sprawy wykorzystania potencjału kadrowego
terenowej administracji miar ze szczególnym uwzględ-
nieniem pracowników obwodów, które będą propo-
nowane do zniesienia, będą także bardzo ważnym
czynnikiem branym pod uwagę przed podjęciem ta-
kich decyzji.
Na zakończenie pragnę zapewnić, że wszelkie po-
dejmowane przez rząd działania, w tym w obszarze
administracji miar, mają i będą miały na celu wy-
łącznie podniesienie efektywności działania, zmniej-
szenie obciążeń podatników przez obniżenie wydat-
ków na administrację, likwidację biurokratycznych
procedur i barier administracyjnych, przyspieszenie
przemian i procesów gospodarczych, a także tworze-
nie środowiska sprzyjającego przedsiębiorczości.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 21 sierpnia 2008 r.
1009
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
w sprawie sytuacji osób chorych
na schorzenia reumatyczne w Polsce (4201)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Elżbiety Łukacijewskiej, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy pi-
śmie z dnia 17 lipca 2008 r. (SPS-023-4201/08)
w sprawie sytuacji osób chorych na schorzenia reu-
matyczne w Polsce uprzejmie proszę o przyjęcie po-
niższych informacji.
Warunki udzielania i zakres świadczeń opieki
zdrowotnej, finansowanych ze środków publicznych,
a także zasady i tryb finansowania tych świadczeń,
określa ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.)
oraz akty wykonawcze do ww. ustawy.
Szczegółowe zasady kontraktowania i rozlicza-
nia tych świadczeń zostały określone w zarządze-
niach prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, do-
tyczących postępowań w sprawie zawarcia umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszcze-
gólnych rodzajach i zakresach.
Leczenie chorych z reumatoidalnym zapaleniem
stawów w warunkach szpitalnych odbywa się zgod-
nie z katalogiem świadczeń szpitalnych, w ramach
zawartych umów z Narodowym Funduszem Zdro-
wia o udzielanie świadczeń w rodzaju leczenie szpi-
talne. Świadczenia obejmują koszty stosowanych le-
ków, które zgodnie z art. 35 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych zapewnia się bezpłatnie świadczeniobior-
cy przyjętemu do szpitala lub innego zakładu opieki
zdrowotnej, przeznaczonego dla osób wymagających
całodobowych lub całodziennych świadczeń opieki
zdrowotnej.
Natomiast w warunkach ambulatoryjnych, zgod-
nie z przepisami wymienionej ustawy, Narodowy
Fundusz Zdrowia refunduje koszty leków dopusz-
czonych do obrotu na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej na zasadach określonych w przepisach wy-
mienionej ustawy o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych.
Odpowiadając na pytania, uprzejmie informuję.
Problematyka chorób reumatycznych została
uwzględniona w Narodowym Programie Zdrowia na
lata 2007–2015. Konstrukcja ww. programu koncen-
truje się wokół grup schorzeń, które są najważniej-
szymi przyczynami umieralności i niepełnospraw-
ności Polaków. Należy uznać, że większość zagad-
nień związanych z profilaktyką chorób reumatycz-
nych mieści się w grupie celów operacyjnych progra-
mu w zakresie promocji zdrowia: w celu nr 4 pn.
„Zwiększenie aktywności fizycznej ludności”, w celu
1010
strategicznym nr 5, który brzmi: „Zmniejszenie
przedwczesnej zachorowalności i ograniczenie nega-
tywnych skutków przewlekłych schorzeń układu
kostno-stawowego”, w celu operacyjnym nr 10 pn.
„Tworzenie warunków dla aktywnego życia osób
niepełnosprawnych”. W grupie celów operacyjnych
dotyczących niezbędnych działań ze strony ochrony
zdrowia i samorządu terytorialnego cel nr 14 brzmi:
„Usprawnienie wczesnej diagnostyki i czynnej opie-
ki nad osobami zagrożonymi chorobami układu krą-
żenia, udarami mózgowymi, nowotworami, powi-
kłaniami cukrzycy, chorobami układu oddechowego
oraz chorobami reumatycznymi, szczególnie przez
działania podstawowej opieki zdrowotnej”. W samej
treści celu zawarta jest problematyka chorób reu-
matycznych oraz czynnej opieki nad osobami do-
tkniętymi tym schorzeniem.
W Polsce w leczeniu reumatoidalnego zapalenia
stawów dostępne są następujące, najnowszej genera-
cji, biologiczne produkty lecznicze: remicade (inflixi-
mab) proszek do sporządzenia roztworu do infuzji,
arava (leflunomid) tabl., enbrel (etanercept) proszek
do sporządzania roztworu do wstrzykiwań, humira
(adalimumab) roztwór do wstrzykiwań, oraz mab-
thera (rituximabum) roztwór do infuzji. Wymienio-
ne leki uzyskały pozwolenia na dopuszczenie do ob-
rotu na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wyda-
ne przez Radę Unii Europejskiej, nie znajdują się
w wykazach leków refundowanych, natomiast mogą
być stosowane w ramach procedur szpitalnych lub
programów terapeutycznych, finansowanych przez
Narodowy Fundusz Zdrowia.
Zgodnie z zarządzeniem prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia z dnia 19 czerwca 2008 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju leczenie szpitalne w zakresie tera-
peutyczne programy zdrowotne, w wykazie terapeu-
tycznych programów zdrowotnych, stanowiącym za-
łącznik nr 4 do wymienionego zarządzenia, znajduje
się następujący program terapeutyczny: „Leczenie
reumatoidalnego zapalenia stawów i młodzieńczego
idiomatycznego zapalenia stawów o przebiegu agre-
sywnym” z zastosowaniem następujących leków: in-
fliximabum lub etanerceptum, lub adalimumab, lub
rituximabum, lub leflunomidum.
Realizacja programu terapeutycznego nastę-
puje u świadczeniodawcy, który zawarł umowę na
realizację programu z Narodowym Funduszem
Zdrowia.
Generalnie za finansowanie świadczeń opieki
zdrowotnej odpowiedzialny jest Narodowy Fundusz
Zdrowia. Minister zdrowia, poprzez realizację i fi-
nansowanie programów zdrowotnych, bierze udział
jedynie w zapobieganiu powstawaniu i rozpowszech-
nianiu się chorób o charakterze epidemicznym (pan-
demicznym) bądź istotnych z punktu widzenia bez-
pieczeństwa zdrowotnego państwa i obywatela.
Przekazując powyższe, pragnę dodać, że ograni-
czenia w dostępie do przedmiotowych terapii wyni-
kają nie tylko z niedostatecznych środków finanso-
wych. Nie wszystkie leki innowacyjne mogą być sto-
sowane u każdego pacjenta i nie są one obojętne dla
zdrowia leczonych nimi pacjentów, np. leki biolo-
giczne zwiększają zagrożenie u leczonych nimi pa-
cjentów zachorowaniem m.in. na choroby nowotwo-
rowe i gruźlicę. O włączeniu leczenia decydują każ-
dorazowo kryteria medyczne, jakie musi spełniać
pacjent, u którego ma być zastosowana terapia leka-
mi biologicznymi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie zasad obrotu drewnem w Polsce
i monopolistycznych praktyk PGL
Lasy Państwowe (4202)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na pi-
smo z dnia 17 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4202/08,
w sprawie zapytania posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów, dotyczącego zasad obrotu drew-
nem w Polsce oraz monopolistycznych praktyk PGL
Lasy Państwowe, przesyłam poniższą informację.
Zasady sprzedaży drewna objęte są zrządzeniem
nr 52A dyrektora generalnego Lasów Państwowych
z dnia 31 października 2007 r. w sprawie ustalenia
sposobu prowadzenia sprzedaży drewna przez Pań-
stwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe.
Trudność w opracowaniu zasad sprzedaży drew-
na wynika jednak z podstawowej przyczyny, jaka
tkwi w samej strukturze rynku nabywców drewna
w Polsce, który charakteryzuje się znaczną liczbą
podmiotów o niewielkiej skali przerobu drewna. Na
ponad 7 tys. nabywców drewna z Lasów Państwo-
wych ponad 4 tysiące zakupuje rocznie do 1 tys. m3
surowca, co nie jest porównywalne z jakimkolwiek
krajem europejskim.
Zasady sprzedaży drewna kształtowano przy ge-
neralnym założeniu zapewnienia:
1) zgodności z przepisami ustawy o lasach,
2) stabilności rynku surowca drzewnego w ochro-
nie interesów i powinności Skarbu Państwa repre-
zentowanego przez Lasy Państwowe,
3) zgodności z unijną zasadą dążenia do zaspo-
kajania zapotrzebowania na surowiec drzewny go-

spodarstw domowych, w tym przede wszystkim ro-
dzinnych gospodarstw rolnych,
4) czasu oraz możliwości dla nabywców surowca
drzewnego, których status ekonomiczny nie pozwa-
la na pełne zaspokajanie swojego zapotrzebowania
na surowiec drzewny, na podjęcie działań napraw-
czych oraz restrukturyzacyjnych,
5) podmiotom planującym rozwój lub inicjację
działalności na polskim rynku drzewnym dogod-
nych warunków m.in. poprzez możliwość przystępo-
wania w ramach tych zasad do otwartej aukcji inter-
netowej.
Przy ustalaniu obecnie obowiązujących zasad
sprzedaży drewna przez Lasy Państwowe uwzględ-
niono okoliczność, że LP nie są de facto przedsię-
biorcą, a handel drewnem powinny prowadzić we-
dług zasad gwarantujących zabezpieczenie intere-
sów oraz powinności Skarbu Państwa, w tym po-
winności w zakresie realizacji koncepcji zrównowa-
żonego leśnictwa wielofunkcyjnego.
Na przełomie I i II kwartału 2008 r. wystąpiły
wyraźne oznaki osłabienia popytu na krajowym i eu-
ropejskim rynku drewna okrągłego. W reakcji na
sytuację panującą na rynkach krajowym i zagra-
nicznym w zakresie sprzedaży surowca drzewnego
podjęto decyzję o obniżeniu cen surowca drzewnego
sprzedawanego przez Lasy Państwowe. Na podsta-
wie tej decyzji dyrektorzy regionalnych dyrekcji La-
sów Państwowych w porozumieniu z nadleśniczymi
określają rodzaje sortymentów drewna, które obej-
mie obniżka cen. Z danych przedstawionych przez
dyrekcję generalną Lasów Państwowych wynika, że
renegocjacjami cen zostało objęte 4,7 mln m3 drew-
na (tj. 15% drewna zaplanowanego do sprzedaży
w 2008 r.). Średni poziom obniżki cen wynosił 6,5%,
a nie, jak podaje środowisko drzewiarzy, 2%. W kil-
ku regionalnych dyrekcjach Lasów Państwowych
poziom obniżek okazał się niewystarczający dla
utrzymania płynności sprzedaży, dlatego też podję-
to decyzję o zwiększeniu rabatów na drewno (głów-
nie tartaczne) do 10%. Dodatkowo regionalne dy-
rekcje Lasów Państwowych w Katowicach i Wrocła-
wiu mogą udzielać większych rabatów na drewno
świerkowe pozyskiwane na terenach dotkniętych
klęską kornika.
Należy również odnotować fakt, że rok 2007 był
okresem bardzo wysokiej koniunktury na rynku
drzewnym w Europie. W ciągu 2007 r. ceny drewna
w niektórych państwach Unii Europejskiej rosły bar-
dzo szybko, a w końcówce pierwszego kwartału 2008 r.
zaczęły gwałtownie spadać. Natomiast miarkowana
polityka cenowa Lasów Państwowych w tym okresie
spowodowała, że wzrost cen drewna w Polsce wyno-
sił w 2007 r. zaledwie 5%. Brak było spektakular-
nych podwyżek cen w okresie koniunktury, brak jest
zatem podstaw do gwałtownych obniżek w okresie
ochłodzenia rynku. Ponadto po obniżce cen w II kwar-
tale 2008 r. średnie ceny sprzedaży za czerwiec 2008 r.
są niższe niż w grudniu 2007 r.
1011
Sytuacja na rynku drzewnym jest na bieżąco mo-
nitorowana przez Lasy Państwowe, które nie wyklu-
czają dalszych obniżek cen drewna. Należy przy tym
zauważyć, że sytuacja panująca w polskim sektorze
drzewnym jest odzwierciedleniem niepokojów na
rynkach światowych spowodowanych groźbami re-
cesji w USA, prognozami zwolnienia gospodarki
w krajach UE, wzrostem inflacji na całym świecie,
umacnianiem się złotówki względem euro oraz ro-
snącymi kosztami energii i pracy.
Zgodnie z § 2 obowiązującego rozporządzenia mi-
nistra gospodarki z dnia 19 grudnia 2005 r. w spra-
wie szczegółowego zakresu obowiązków uzyskania
i przedstawienia do umorzenia świadectw pochodze-
nia, uiszczenia opłaty zastępczej oraz zakupu ener-
gii elektrycznej i ciepła wytworzonych w odnawial-
nych źródłach energii, zawarta w ww. paragrafie
definicja biomasy uwzględnia odpady i pozostałości
z produkcji rolnej oraz leśnej, a także przemysłu
przetwarzającego ich produkty. W związku z czym
zrębki, trociny oraz kora są traktowane w polskim
prawie jako biomasa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie sytuacji ekonomiczno-prawnej
hodowców koni w woj. świętokrzyskim (4203)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na pismo, znak:
SPS-023-4203/08, z dnia 17 lipca 2008 r., przy któ-
rym przesłano interpelację pana Jarosława Rusiec-
kiego, posła na Sejm RP, z dnia 8 lipca 2008 r.
w sprawie sytuacji ekonomiczno-prawnej hodowców
koni w województwie świętokrzyskim, uprzejmie in-
formuję, że obowiązek zaopatrywania koni w pasz-
porty wynika z przepisów ustawy z dnia 2 kwietnia
2004 r. o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt
(Dz. U. Nr 91, poz. 872, z późn. zm.), która w tym
zakresie wdrożyła przepisy decyzji Komisji nr 93/
623/EWG z dnia 20 października 1993 r. ustanawia-
jącej dokument identyfikacyjny (paszport) towarzy-
szący zarejestrowanym zwierzętom z rodziny konio-
watych (Dz. Urz. WE L 298 z 3.12.1993, str. 45;
Dz Urz. UE Polskie wydanie specjalne, rozdz. 3,
t. 15, str. 207) oraz decyzji Komisji nr 2000/68/WE
z dnia 22 grudnia 1999 r. zmieniającej decyzję Ko-
1012
misji 93/623/EWG oraz ustanawiającej identyfikację
hodowlanych i rzeźnych zwierząt z rodziny koniowa-
tych (Dz. Urz. WE L 23, z 28.01.2000, str. 72;
Dz. Urz. UE Polskie wydanie specjalne rozdz. 3,
t. 28, str. 189). Ww. przepisy dopuszczają stosowanie
opisów słownych i graficznych koni jako jedyną wia-
rygodną metodę identyfikacji koni.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że od dnia
1 lipca 2009 r. zaczną obowiązywać przepisy rozpo-
rządzenia Komisji (WE) nr 504/2008 z dnia 6 czerw-
ca 2008 r. wykonującego dyrektywy Rady 90/426/
EWG i 90/427/EWG w odniesieniu do metod identyfi-
kacji koniowatych (Dz. Urz. L 149 z 7.06.2008, str. 3)
dopuszczające zastąpienie opisu graficznego w pasz-
porcie konia fotografią lub wydrukiem przedstawia-
jącym szczegóły wystarczające do zidentyfikowania
konia, pod warunkiem wcześniejszego oznakowania
tego zwierzęcia za pomocą elektronicznego identyfi-
katora. Natomiast w dalszym ciągu niezbędne będzie
dokonanie opisu słownego konia.
Zgodnie z przepisami ustawy o systemie identy-
fikacji i rejestracji zwierząt posiadacze koni są obo-
wiązani do zgłoszenia urodzenia konia (z wyjąt-
kiem koni pełnej krwi angielskiej, czystej krwi
arabskiej i koni rasy kłusak) do rejestru koniowa-
tych w terminie 60 dni przed dniem opuszczenia
przez to zwierzę gospodarstwa, w którym się uro-
dziło, nie później jednak niż 30 dni przed dniem
odłączenia (odsadzenia) źrebięcia od matki. W przy-
padku koni pełnej krwi angielskiej, czystej krwi
arabskiej i koni rasy kłusak zgłoszenia urodzenia
konia należy dokonać w terminie 30 dni przed
dniem opuszczenia przez to zwierzę gospodarstwa,
w którym się urodziło. Po otrzymaniu zgłoszenia
odpowiedni podmiot prowadzący rejestr koniowa-
tych nadaje źrebięciu numer identyfikacyjny i wy-
daje zgłaszającemu paszport konia w terminie
60 dni od dnia otrzymania zgłoszenia.
Ww. przepisy oznaczają, że wszystkie źrebięta
powinny być zgłoszone do odpowiednich rejestrów
przed opuszczeniem gospodarstw pochodzenia, a ko-
nie mogą być przemieszczane i wprowadzane do ob-
rotu wyłącznie z paszportami. Ponadto w przypad-
ku uboju konia w rzeźni, jego paszport powinien zo-
stać zwrócony do podmiotu, który ten paszport wy-
stawił, i zniszczony.
Ww. przepisy w dalszym ciągu są ignorowane
przez posiadaczy koni, którzy tłumaczą się nieznajo-
mością prawa w tym zakresie. Argumentację taką
trudno uznać za wiarygodną, mając na uwadze, że
obowiązek zaopatrywania koni w paszporty wszedł
w życie w dniu 1 stycznia 2003 r. na mocy przepisów
ustawy z dnia 24 kwietnia 1997 r. o zwalczaniu cho-
rób zakaźnych zwierząt, badaniu zwierząt rzeźnych
i mięsa oraz o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U.
z 1999 r. Nr 66, poz. 752, z późn. zm.) i od tamtego
czasu prowadzona jest szeroka akcja informacyjna
w tym zakresie.
Pragnę poinformować Pana Marszałka, że zgod-
nie z przepisami ustawy z dnia 29 stycznia 2004 r.
o Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 121,
poz. 842) Inspekcja Weterynaryjna realizuje zada-
nia z zakresu ochrony zdrowia zwierząt oraz bezpie-
czeństwa produktów pochodzenia zwierzęcego w celu
zapewnienia ochrony zdrowia publicznego.
Inspekcja wykonuje swoje zadania m.in. przez
przeprowadzanie weterynaryjnej kontroli granicz-
nej, kontroli weterynaryjnej w handlu i wywozie
zwierząt oraz produktów w rozumieniu przepisów
o kontroli weterynaryjnej w handlu. Ponadto In-
spekcja Weterynaryjna sprawowuje m.in. nadzór
nad wprowadzaniem na rynek zwierząt i ubocznych
produktów pochodzenia zwierzęcego oraz przestrze-
ganiem przepisów o ochronie zwierząt, przestrzega-
niem zasad identyfikacji i rejestracji zwierząt oraz
przemieszczaniem zwierząt.
Ze względu na powtarzające się przypadki po-
nownego wykorzystywania paszportów koni ubitych
w rzeźniach główny lekarz weterynarii podjął na-
stępujące kroki:
1) paszporty koni wywożonych do uboju za gra-
nicę są stemplowane przez urzędowych lekarzy
weterynarii kontrolujących wysyłkę zwierząt w spo-
sób uniemożliwiający powtórne wykorzystanie pasz-
portów,
2) w szczególnie rażących przypadkach narusze-
nia ustawy o systemie identyfikacji i rejestracji zwie-
rząt Inspekcja Weterynaryjna powiadamia organy
ścigania.
Odnośnie kwestii dotyczącej opodatkowania dzia-
łaności związanej z kupnem i sprzedażą koni uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że zgodnie z ustawą
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.) sprzedaż
produktów rolnych pochodzących z własnej produk-
cji rolniczej dokonywana przez rolnika ryczałtowego
jest zwolniona z podatku VAT. Rolnikiem ryczałto-
wym jest rolnik dokonujący dostawy produktów rol-
nych pochodzących z własnej produkcji rolniczej lub
świadczący usługi rolnicze, korzystający z powyż-
szego zwolnienia z podatku VAT, z wyjątkiem rolni-
ków zobowiązanych na podstawie odrębnych przepi-
sów do prowadzenia ksiąg rachunkowych, którzy to
rozliczają podatek VAT na ogólnie obowiązujących
zasadach.
Należy podkreślić, że zgodnie z przepisami ww.
ustawy rolnikowi ryczałtowemu dokonującemu do-
stawy produktów rolnych dla podatnika podatku
VAT rozliczającego ten podatek przysługuje zryczał-
towany zwrot podatku z tytułu nabywania niektó-
rych środków produkcji dla rolnictwa opodatkowa-
nych tym podatkiem. Kwota zryczałtowanego zwro-
tu podatku jest wypłacana rolnikowi ryczałtowemu
przez nabywcę produktów rolnych. Kwota zryczałto-
wanego zwrotu podatku VAT wynosi obecnie 6%
kwoty należnej z tytułu dostawy produktów rolnych,
pomniejszonej o kwotę zryczałtowanego zwrotu po-
datku.

Ponadto rolnicy ryczałtowi mają prawo do wybo-
ru rozliczania się według zasad ogólnych po spełnie-
niu obowiązujących warunków, tj.:
1) dokonaniu w poprzednim roku podatkowym
sprzedaży produktów rolnych o wartości przekra-
czającej 20 tys. zł, z wyłączeniem produktów impor-
towanych oraz sprzedaży w ramach prowadzonej
działalności handlowej,
2) dokonaniu zgłoszenia rejestracyjnego w urzę-
dzie skarbowym,
3) prowadzeniu przez okres co najmniej 3 kolej-
nych miesięcy poprzedzających miesiąc, od którego
rolnik zamierza rozliczać się według zasad ogólnych,
dziennej ewidencji sprzedaży,
4) prowadzeniu po dokonaniu zgłoszenia reje-
stracyjnego ewidencji sprzedaży i zakupów umożli-
wiającej sporządzanie deklaracji dla podatku od to-
warów i usług.
Rolnicy, którzy wybiorą możliwość rozliczania
się z podatku VAT według zasad ogólnych, mogą po-
wrócić do systemu ryczałtowego nie wcześniej niż po
upływie 3 lat od daty rezygnacji z zasad ryczałto-
wych.
Odnośnie ubezpieczenia źrebiąt uprzejmie infor-
muję, że od 2006 r. na podstawie ustawy z dnia
7 lipca 2005 r. o ubezpieczeniach upraw rolnych i zwie-
rząt gospodarskich (Dz. U. Nr 150, poz. 1249, z późn.
zm.) wdrażany jest w Polsce system ubezpieczeń upraw
rolnych i zwierząt gospodarskich, z dofinansowaniem
z budżetu państwa do składek producentów rolnych
z tytułu zawarcia umów ubezpieczenia od wystąpienia
następujących zdarzeń losowych:
— dla produkcji roślinnej (tj. upraw – zbóż, ku-
kurydzy, rzepaku, rzepiku, chmielu, tytoniu, wa-
rzyw gruntowych, drzew i krzewów owocowych,
truskawek, ziemniaków, buraków cukrowych lub
roślin strączkowych) od: huraganu, powodzi, desz-
czu nawalnego, gradu, pioruna, obsunięcia się zie-
mi, lawiny, suszy, ujemnych skutków przezimowa-
nia lub przymrozków wiosennych;
— dla produkcji zwierzęcej (tj. bydła, koni, owiec,
kóz, drobiu lub świń) od: huraganu, powodzi, desz-
czu nawalnego, gradu, pioruna, obsunięcia się zie-
mi, lawiny, uboju z konieczności.
Przepisy ww. ustawy dopuszczają możliwość
ubezpieczania upraw roślin i zwierząt od wszystkich
określonych w ustawie ryzyk lub wybranych przez
producenta rolnego, np. występujących najczęściej
na danym obszarze.
Poziom dopłat z budżetu państwa do składek
ubezpieczeń należnych od producentów rolnych z ty-
tułu zawarcia umowy ubezpieczenia upraw rolnych
lub zwierząt gospodarskich na 2008 r. został okre-
ślony w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 8 li-
stopada 2007 r. w sprawie wysokości dopłat do skła-
dek z tytułu ubezpieczenia upraw rolnych i zwierząt
gospodarskich (Dz. U. Nr 214, poz. 1570) w wysoko-
ści 50% składki do 1 ha upraw rolnych i 50% składki
do 1 szt. zwierzęcia gospodarskiego.
1013
Odnośnie kwestii dotyczącej regulacji obrotu żyw-
cem i mięsem końskim uprzejmie informuję, że mię-
so końskie jest produktem delikatesowym i diete-
tycznym, ale poprzez te zalety drogim. Przed akce-
sją do Unii Europejskiej Polska nie stanowiła kon-
kurencji dla producentów unijnych, bowiem nie po-
krywali oni zapotrzebowania na to mięso własną
produkcją. Obecnie sytuacja uległa zmianie poprzez
obserwowany na świecie kryzys, który powoduje
zmniejszony popyt na artykuły delikatesowe. Jedno-
cześnie nakłada się na to fakt wstąpienia do UE
krajów o dużym pogłowiu koni, szczególnie Rumu-
nii, gdzie praca końmi jest postrzegana jako przejaw
zacofania cywilizacyjnego i konie są wyprzedawane
po bardzo niskich cenach. Największy odbiorca, czy-
li rynek włoski, przenosi zakupy do Rumunii czy
Bułgarii.
Zgodnie z informacją uzyskaną od Polskiego
Związku Hodowców Koni pojawiają się informacje,
że zainteresowanie odbiorem mięsa lub żywca koń-
skiego wyraża rynek francuski. Jest to rynek wy-
magający mięsa czerwonego, czyli mięsa koni szla-
chetnych lub mieszańców koni szlachetnych i zim-
nokrwistych.
Ziemia świętokrzyska, tradycyjnie od wieków
utrzymująca konie szlachetne, jest doskonałym rejo-
nem do produkcji takich koni poprzez towarowe ko-
jarzenie szlachetnych klaczy z ogierami zimnokrwi-
stymi. Liczba koni występująca w tym województwie
(wg GUS w 2007 r. 18 128 szt.) pozwala szacować, że
wśród tych koni znajduje się ok. 10 000 klaczy zdol-
nych do rozrodu, a to pozwala na wyprodukowanie
rocznie 5 000 sztuk mieszańców rzeźnych. Stworze-
nie w powiązaniu z francuskim odbiorcą systemu
kontraktacji i zapewnienie producentom stabilnych
cen na przestrzeni kilku lat wpłynęłoby w znaczący
sposób na dochodowość gospodarstw utrzymujących
konie.
Polski Związek Hodowców Koni poinformował,
że Okręgowy Związek Hodowców Koni w Kielcach
podjął próbę założenia grupy producentów koni
rzeźnych, co w znaczący sposób powinno poprawić
sytuację ekonomiczną posiadaczy koni, którzy wstą-
pią do tej grupy.
Pozdrawiam
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
1014
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie planów likwidacji
Świętokrzyskiego Oddziału NFZ
i przeniesienia kompetencji
do ośrodka małopolskiego (4204)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Jarosława Rusieckiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 8 lipca 2008 r.,
która została przesłana przy piśmie Marszałka Sej-
mu RP z dnia 17 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-4204/
08), w sprawie planów likwidacji Świętokrzyskiego
OW NFZ i przeniesienia kompetencji do ośrodka
małopolskiego uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących informacji.
W ramach programu działań rządu w dziedzinie
ochrony zdrowia został przygotowany projekt usta-
wy dotyczący m.in. decentralizacji instytucji płatni-
ka w ramach systemu powszechnego ubezpieczenia
zdrowotnego.
Projekt przewiduje m.in., że w miejsce Narodo-
wego Funduszu Zdrowia powstanie siedem odręb-
nych publicznych instytucji powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego, które docelowo będą mogły
kontraktować świadczenia na terenie całego kraju.
Biorąc pod uwagę doświadczenie wynikające z funk-
cjonowania, zaczynając od roku 1999 do roku 2003,
kas chorych, przyjęto rozwiązanie, w którym każda
z nowo utworzonych instytucji skupiać będzie co
najmniej 10% ogółu osób ubezpieczonych w Polsce.
Na siedziby nowych instytucji wskazano miasta bę-
dące stolicami województw, z których pochodzi
większość ubezpieczonych danej instytucji. Podkre-
ślić należy, iż przepisy ww. projektu ustawy umożli-
wiają zmianę siedziby, jeżeli statut nowej instytucji,
przyjęty przez jej radę, postanowi inaczej.
Ponadto podkreślić należy, iż zgodnie z projek-
tem ustawy odpowiednie oddziały wojewódzkie fun-
duszu, które wejdą w skład nowych instytucji po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego, staną się
oddziałami regionalnymi poszczególnych instytucji,
co oznacza zapewnienie ciągłości działania struktur
regionalnych w ramach instytucji płatnika w syste-
mie powszechnego ubezpieczenia zdrowotnego. Po-
nadto również pracownicy poszczególnych oddzia-
łów wojewódzkich NFZ staliby się z mocy ustawy
pracownikami nowych instytucji.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że wraz
z wejściem w życie ww. projektu zostałyby poszerzo-
ne kompetencje samorządów terytorialnych (woje-
wódzkich i powiatowych) w zakresie kształtowania
struktur organizacyjnych nowych instytucji, w szcze-
gólności poprzez wybór członków rad nowych insty-
tucji i w konsekwencji ich członków zarządów.
Powyższy projekt zostanie podany szerokim kon-
sultacjom społecznym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie możliwości zwolnienia
z opłat okresowych za ochronę wynalazku
lub wzoru użytkowego (4206)
W związku z otrzymaną interpelacją, znak: SPS-
-023-4206/08, z dnia 17 lipca 2008 r. pani poseł
Hanny Zdanowskiej w sprawie możliwości zwolnie-
nia z opłat okresowych za ochronę wynalazku lub
wzoru użytkowego uprzejmie informuję, że nie prze-
widuje się zmiany art. 226 ust. 3 ustawy Prawo wła-
sności przemysłowej. Powołany przepis jest przeja-
wem racjonalnej polityki państwa w zakresie ochro-
ny wynalazków i wzorów użytkowych.
Utrzymanie przez państwo systemu opłat za
ochronę przedmiotów własności przemysłowej sprzy-
ja prowadzeniu przez innowatorów świadomej poli-
tyki patentowej i podejmowaniu decyzji o kontynu-
owaniu ochrony tylko tych praw wyłącznych, które
są eksploatowane lub mają szanse na gospodarczą
eksploatację. Z jednej bowiem strony udzielenie pra-
wa wyłącznego, np. patentu na wynalazek, wspoma-
ga działania proinnowacyjne, gdyż stwarza perspek-
tywę odzyskania nakładów poniesionych na działal-
ność innowacyjną, z drugiej zaś strony wygaśnięcie
prawa wyłącznego, które jest nieużywane (nie roz-
poczęto produkcji opartej o uzyskany patent, nie
udzielono licencji na jego stosowanie), umożliwia
nieodpłatny dostęp do nowej technologii innym
przedsiębiorcom. Dlatego też ww. ustawa przewidu-
je możliwość zwolnienia osób niezamożnych w cało-
ści z opłat za cały okres ochrony wzorów użytko-
wych oraz w części za pierwszych dziesięć lat ochro-
ny wynalazków. Jest to dostatecznie długi okres,
aby chronione rozwiązania wdrożyć bez ponoszenia
kosztów ich ochrony lub udzielić licencji osobom
trzecim. W obu przypadkach uzyskane korzyści po-
zwolą uprawnionemu na pokrycie dalszych opłat
związanych z utrzymaniem patentu w mocy. Należy
zauważyć, iż również po upływie 10 lat od daty zgło-
szenia wynalazku uprawniony z patentu może obni-
żyć wysokość opłat za ochronę wynalazku o 50%,
o ile złoży oświadczenie o gotowości udzielenia licen-

cji osobom trzecim (tzw. licencja otwarta – art. 80
P.w.p.).
Pozwolę sobie wyrazić pogląd, iż przyjęte rozwią-
zania prawne sprzyjają ochronie interesów państwa.
Przy dzisiejszym rozwoju techniki wynalazki szyb-
ko się starzeją, a utrzymywanie monopolu tylko dla
samej satysfakcji jego posiadania nie służy tym inte-
resom.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Chwieruta
w sprawie roszczeń terytorialnych
gminy Czernichów, pow. krakowski,
zmierzających do dalszego ograniczenia
terytorium gminy Brzeźnica, pow. wadowicki
(4207)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 17 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4207/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Janusza Chwieruta z dnia 30 czerwca 2008 r.
w sprawie roszczeń terytorialnych gminy Czerni-
chów, pow. krakowski, zmierzających do dalszego
ograniczenia terytorium gminy Brzeźnica, pow.
wadowicki, uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Minister Spraw Wewnętrznych i Administracji
negatywnie zaopiniował wniosek Rady Gminy Czer-
nichów w sprawie zmiany granic gminy Czernichów
i Brzeźnica polegającej na włączeniu w granice gmi-
ny Czernichów terenu o powierzchni 42,94 ha z gmi-
ny Brzeźnica.
Rada Ministrów, która podejmuje ostateczne de-
cyzje w zakresie wniosków dotyczących zmian w po-
dziale terytorialnym państwa, zgodziła się ze stano-
wiskiem ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji odnośnie do omawianego wniosku Rady Gmi-
ny Czernichów i negatywnie odniosła się do przed-
stawionej w nim propozycji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
1015
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie narastającego procesu rezygnacji
żołnierzy zawodowych ze służby
w polskiej armii (4208)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie narastającego procesu rezygnacji żołnierzy za-
wodowych ze służby w polskiej armii (SPS-023-
-4208/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Na podstawie art. 114 ustawy z dnia 11 wrze-
śnia 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodo-
wych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, ze zm.) żołnierz
zawodowy w każdym czasie może wypowiedzieć
stosunek służbowy zawodowej służby wojskowej
bez podania przyczyny. Podobne rozwiązania prag-
matyczne funkcjonują także w innych armiach.
Zjawisko stosunkowo dużej fluktuacji żołnierzy za-
wodowych jest charakterystyczne nie tylko dla na-
szych sił zbrojnych, ale również dla innych armii,
np. Stanów Zjednoczonych Ameryki, Niemiec, Fran-
cji czy Holandii i Danii.
W 2007 r. z zawodowej służby wojskowej ode-
szło 4538 żołnierzy zawodowych, w tym: 1647 ofi-
cerów oraz 2338 podoficerów i 526 szeregowych
zawodowych.
Natomiast w decyzji budżetowej na rok 2007
nr 60/MON ministra obrony narodowej z dnia 13 lu-
tego 2007 r. (Dz. Urz. MON Nr 2, poz. 29, ze zm.)
liczbę zwolnień z zawodowej służby wojskowej okre-
ślono na poziomie 2600 osób. Wyższy od prognozo-
wanego rzeczywisty poziom zwolnień wynikał przede
wszystkim z faktu, iż główną podstawą zwolnień
było wypowiedzenie stosunku służbowego dokona-
ne przez żołnierza zawodowego, tj. 86,5% ogółu
zwolnień (3925 żołnierzy zawodowych).
Ponadto rozszerzający się cywilny rynek pracy,
w tym rosnący poziom przeciętnego wynagrodzenia,
głównie w sektorze przedsiębiorstw, spowodował, że
oszacowania odpływu kadry (poczynione podczas
projektowania budżetu resortu obrony narodowej
w 2006 r.) były niższe od rzeczywistego poziomu
zwolnień. Nie mniejsze znaczenie w tej kwestii mia-
ła także rosnąca emigracja zarobkowa.
Należy podkreślić, że organ wojskowy wypo-
wiedział stosunek służbowy tylko w stosunku do
189 żołnierzy zawodowych, tj. 4,2%.
Ponadto zwolnienia kadry z zawodowej służby
wojskowej w 2007 r. mieściły się w granicach śred-
niorocznych wielkości zwolnień w latach ubiegłych,
tj. w przedziale od 3% do 5% stanu ewidencyjnego
żołnierzy zawodowych. Jednak taki poziom fluktu-
acji kadr sił zbrojnych nie stanowi obecnie zagroże-
nia dla realizacji przez poszczególne komponenty
1016
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej zadań szko-
leniowych i operacyjnych.
Decyzja budżetowa na rok 2008 nr 72/MON mi-
nistra obrony narodowej z dnia 14 lutego 2008 r.
(Dz. Urz. MON Nr 2, poz. 14, ze zm.) określiła liczbę
zwolnień z zawodowej służby wojskowej na poziomie
3750 osób. W ciągu pierwszego półrocza br. z zawo-
dowej służby wojskowej odeszło 2896 żołnierzy za-
wodowych, w tym: 1000 oficerów oraz 1659 podofice-
rów i 237 szeregowych zawodowych. Ponadto wyda-
no 333 decyzje o zwolnieniu z zawodowej służby woj-
skowej, których termin wypowiedzenia upływa
w kolejnych miesiącach br. lub na początku 2009 r.
Przedstawione wielkości nie stwarzają zagrożeń
dla realizacji przyjętej liczby prognozowanych na
2008 r. zwolnień, ponieważ przeważająca część ka-
dry odchodzi w I kwartale danego roku. W pozosta-
łych miesiącach roku odejścia wahają się na pozio-
mie 150–200 osób miesięcznie, co w konsekwencji
może spowodować ewentualne nieznaczne przekro-
czenie planowanych zwolnień, które mogą mieścić
się w przedziale 3800–4200.
Również w br. najczęstszą podstawą zwolnienia
ze służby wojskowej było wypowiedzenie dokonane
przez żołnierza zawodowego, tj. 89,9% (2603 żołnie-
rzy zawodowych). Organ wojskowy wypowiedział
stosunek służbowy tylko w pięćdziesięciu pięciu
przypadkach.
Jednocześnie badania socjologiczne przeprowa-
dzone w kwietniu br. przez Wojskowe Biuro Badań
Społecznych wskazują, iż głównymi motywami wy-
powiadania stosunku służbowego jest: nabycie
uprawnień emerytalnych, poziom uposażeń (nieade-
kwatny do wymagań stawianych wobec kadry),
atrakcyjniejsza praca w cywilu, a także niski poziom
stabilizacji zawodowej związany z procesem trans-
formacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej. Po-
nadto 75% respondentów deklarowało, że w sytuacji
wprowadzenia niekorzystnych zmian w ustawie
o zaopatrzeniu emerytalnym żołnierzy zawodowych
podejmie decyzję o zwolnieniu z zawodowej służby
wojskowej.
W tej sytuacji resort obrony narodowej, w celu
zmniejszenia wskaźnika „odpływu” kadry, podjął
szereg działań motywujących do pozostawania w za-
wodowej służbie wojskowej, które przybliżę poniżej.
Uznając, iż zasadniczym czynnikiem motywują-
cym do podejmowania i pełnienia zawodowej służby
wojskowej w dłuższym okresie jest odpowiednio wy-
soki poziom uposażenia zasadniczego, od dnia 1 stycz-
nia br. podwyższono uposażenie zasadnicze kadry,
średnio o ok. 13%, przy czym najwyższy wzrost upo-
sażeń objął szeregowych zawodowych (o 320 zł,
tj. 21%) i podoficerów zawodowych (od 430 do 470 zł,
tj. od 16% do 19%).
W bieżącym roku planuje się także wprowadze-
nie nowych progów dodatku za długoletnią służbę
wojskową od lat 3, przez 6, 9, 12, 15, 20, 25, aż do lat
30 (liczba wyrażona w latach odpowiada procentowi
dodatku ustalanego od uposażenia zasadniczego
otrzymywanego przez żołnierza zawodowego). Przyj-
muje się, że zmienione zasady ustalania dodatków
za długoletnią służbę będą skutecznie motywowały
żołnierzy zawodowych do zawierania kolejnych kon-
traktów na pełnienie zawodowej służby wojskowej,
bowiem kolejny kontrakt (kadencja) na stanowisku
to gwarancja wyższego uposażenia.
Proponowane rozwiązania dotyczą głównie gru-
py ok. 27 600 oficerów i podoficerów zawodowych po-
siadających obecnie staż służby wojskowej od 15 do
29 lat, tj. w przedziale wieku 34–49 lat życia, a więc
z punktu widzenia państwa i jego sił zbrojnych naj-
bardziej wartościowych (wykwalifikowani i doświad-
czeni) żołnierzy zawodowych. Dlatego w celu moty-
wowania tej grupy kadry do długoletniego pozosta-
wania w zawodowej służbie wojskowej proponuje się
wprowadzenie kolejnego progu dodatku, tj. po 30 la-
tach pełnienia czynnej służby wojskowej, w wysoko-
ści 30% stawki uposażenia zasadniczego otrzymy-
wanej przez żołnierza zawodowego.
W celu tworzenia zachęt finansowych dla kadry
zajmującej stanowiska służbowe o wysokim stopniu
odpowiedzialności, a także związanych ze szczegól-
nymi warunkami pełnienia służby wprowadzono
lub podwyższono od dnia 1 października 2007 r. na-
stępujące dodatki do uposażenia:
1. Dodatek specjalny dla personelu służby inży-
nieryjno-lotniczej przyznawany kadrze na stanowi-
skach w pododdziałach technicznych jednostek woj-
skowych do szczebla pułku, na których wykonują
obsługę wojskowych statków powietrznych. Mie-
sięczna wysokość tego dodatku specjalnego zróżni-
cowana jest w zależności od czasu pełnienia przez
żołnierza zawodowej służby wojskowej w tych pod-
oddziałach. Przyjęcie tego kryterium ma motywo-
wać ich do dłuższego pozostawania w służbie. Prze-
widziano następujące wysokości tego dodatku:
— do 10 lat – do 140 zł,
— od 10 lat do 20 lat – do 280 zł,
— powyżej 20 lat – do 420 zł.
Ponadto przewidziano jego zwiększenie o 140 zł
dla żołnierzy wykonujących obsługę techniczną sa-
molotów wielozadaniowych F-16 oraz śmigłowców
pokładowych Marynarki Wojennej.
2. Dodatek dla żołnierzy wykonujących loty
w składzie załóg wojskowych statków powietrznych.
Od dnia 1 stycznia br. wprowadzono jednorazowy
dodatek specjalny dla żołnierzy wykonujących loty
w składzie załóg wojskowych statków powietrznych
(oprócz otrzymywanego przez tę kategorię żołnierzy
miesięcznego dodatku specjalnego, którego wyso-
kość wynosi od 420 do 3080 zł). Uprawnieniem do
tego dodatku zostali objęci żołnierze zawodowi po-
siadający co najmniej dziesięcioletni staż zawodowej
służby wojskowej pełnionej bezpośrednio w składzie
personelu latającego.
Wysokość tego dodatku wynosi 300% kwoty sta-
łego dodatku specjalnego otrzymywanego przez żoł-
nierza za wykonywanie lotów w składzie załóg woj-
skowych statków powietrznych – należnego w dniu

31 grudnia roku, za który dodatek ten przysługuje.
Przewidziano jednocześnie, że wysokość tego dodat-
ku ulegać będzie zwiększeniu, aż do wysokości 600%
stałego dodatku specjalnego.
W sferze innych należności pieniężnych:
1) żołnierzy zawodowych objęto prawem do do-
datkowego wynagrodzenia z tytułu pełnienia nie-
etatowych służb dyżurnych garnizonowych i we-
wnętrznych, w wysokości 50 zł za każdą całodobową
służbę dyżurną;
2) wprowadzono dodatkowe wynagrodzenie dla
żołnierzy pełniących dyżury bojowe w ramach sys-
temu obrony powietrznej Organizacji Traktatu
Północnoatlantyckiego (NATO) oraz dla żołnierzy
pełniących lotnicze dyżury poszukiwawczo-ratow-
nicze pełnione w ramach morskiej służby poszuki-
wania i ratownictwa (SAR), którego wysokość wy-
nosi 150 zł – dla pilotów i członków załóg oraz 80 zł
– dla członków personelu technicznego służby inży-
nieryjno-lotniczej;
3) wprowadzono dodatek za rozłąkę, w wysokości
diety (aktualnie – 23 zł) za każdy dzień wykonywa-
nia zadań służbowych w nowej jednostce wojskowej
w celu złagodzenia kosztów ponoszonych przez żoł-
nierzy zawodowych, którzy zostali przeniesieni służ-
bowo do pełnienia zawodowej służby wojskowej
w innym garnizonie, natomiast dla kadry, która zo-
stała przeniesiona służbowo i ze względu na korzyst-
ne połączenia komunikacyjne może dojeżdżać z miej-
sca zamieszkania do nowego miejsca pełnienia służ-
by, przewidziano zwrot kosztów dojazdów, w wyso-
kości ceny imiennych biletów miesięcznych.
Pozostałe zmiany w systemie uposażeń przewi-
dywane do wprowadzenia do końca 2008 r. w zakre-
sie dodatków do uposażenia to:
1) podwyższenie dodatków specjalnych i służbo-
wych o około 7%, które otrzyma około 19 000 żołnie-
rzy zawodowych;
2) podwyższenie wysokości dodatku specjalnego
za pełnienie służby w warunkach szkodliwych dla
zdrowia lub uciążliwych o ok. 6%;
3) objęcie szeregowych zawodowych prawem do
bezpłatnego wyżywienia lub ekwiwalentem z tego
tytułu w dniach wykonywania obowiązków służbo-
wych (przeciętnie ok. 250 zł/m-c).
Ponadto, zgodnie z § 1 rozporządzenia prezyden-
ta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 października
2007 r. w sprawie określenia wielokrotności kwoty
bazowej stanowiącej przeciętne uposażenie żołnie-
rzy zawodowych (Dz. U. Nr 192, poz. 1383, ze zm.),
od dnia 1 stycznia 2009 r. wielokrotność kwoty bazo-
wej, stanowiącej przeciętne uposażenie żołnierzy za-
wodowych, zwiększy się z 2,48 do 2,60, co pozwoli
zwiększyć poziom uposażeń kadry przeciętnie o 8,93%,
tj. o ok. 330 zł.
Poza tym, w celu zróżnicowania uposażeń (tzw.
awans poziomy) w korpusie podoficerów i szerego-
wych zawodowych w zależności od poziomu wykony-
1017
wanych zadań służbowych i posiadanych kwalifika-
cji specjalistycznych, przewiduje się wprowadzenie
nowego stałego dodatku motywacyjnego. Warun-
kiem jego przyznania byłoby otrzymanie co najmniej
ogólnej oceny dobrej w opinii służbowej oraz uzyska-
nie klasy kwalifikacyjnej w specjalności wojskowej
właściwej dla zajmowanego stanowiska służbowego.
Resort obrony narodowej przeprowadził w bieżą-
cym roku kompleksową ocenę sytuacji kadrowej
w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej za
2007 r., w wyniku której zidentyfikowano najistot-
niejsze zjawiska i problemy występujące w sferze za-
rządzania zasobami kadrowymi.
W tym kontekście jedną z metod badawczych
w procesie monitorowania sytuacji kadrowej w sferze
identyfikowania przyczyn (przesłanek) podejmowa-
nia przez żołnierzy zawodowych decyzji o odejściu ze
służby wojskowej będą opracowywane przez Depar-
tament Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej i Woj-
skowe Biuro Badań Społecznych badania ankietowe,
a ich narzędziem kwestionariusz anonimowej ankie-
ty „adresowany” do żołnierzy zawodowych, którzy
wypowiedzieli stosunek służbowy. Analiza uzyska-
nych danych empirycznych będzie dokonywana w cy-
klu kwartalnym i rocznym, a sformułowane wnioski
staną się podstawą do podejmowania decyzji o cha-
rakterze organizacyjnym i prawnym, stymulujących
ograniczenie zjawiska fluktuacji kadr w Siłach Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej.
Odpowiadając na pytanie pana posła Jarosława
Matwiejuka dotyczące utworzenia w obecnych wa-
runkach silnej i profesjonalnej armii zawodowej,
uważam, iż jest to możliwe.
Ministerstwo Obrony Narodowej w sierpniu bie-
żącego roku rusza z kampanią reklamową pod ha-
słem „Zawód żołnierz – dołącz do najlepszych”. Do
kandydatów na zawodowych wojskowych przemó-
wią billboardy, plakaty, spoty reklamowe emitowa-
ne w TVP oraz Internecie. Kampania ma na celu
uświadomienie, iż polska armia jest stabilnym miej-
scem pracy, a pozycja żołnierza zawodowego cieszy
się społecznym prestiżem. Werbunek do zawodowej
służby wojskowej to szansa na zdobycie stabilnej
pracy i wykształcenia.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż resort
obrony narodowej nie bierze pod uwagę zmniejsze-
nia liczby żołnierzy zawodowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
1018
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zmian w programach nauczania
i redukcji godzin przeznaczonych
na przedmioty matematyczno-przyrodnicze
oraz język polski (4210)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jarosława Matwiejuka (SPS-023-
-4210/08) w sprawie zmian w programach naucza-
nia i redukcji godzin przeznaczonych na przedmioty
matematyczno-przyrodnicze oraz język polski, uprzej-
mie wyjaśniam:
Przedstawiony opinii publicznej z dniem 10 lipca
br. poprawiony projekt nowej podstawy programo-
wej jest zapisem treści nauczania oraz wymagań
wraz z uwagami o realizacji w szkołach. Nie zawiera
on jednak propozycji siatki godzin przypisanej do
poszczególnych przedmiotów. Będzie ona zawarta
w odrębnym rozporządzeniu dotyczącym ramowych
planów nauczania.
Planowana reforma ma wejść w życie w roku
szkolnym 2009/2010 i obejmie pierwsze klasy szkoły
podstawowej oraz pierwsze klasy gimnazjum, nato-
miast w szkołach ponadgimnazjalnych nauczanie
według zreformowanej podstawy programowej roz-
pocznie się dopiero w roku szkolnym 2012/2013 i obej-
mie uczniów, którzy ukończą cykl nauczania gimna-
zjalnego zgodnie z nową podstawą programową.
Jednym z głównych założeń projektowanej przez
Ministerstwo Edukacji Narodowej reformy progra-
mowej w poszczególnych typach szkół jest zindywi-
dualizowanie kształcenia i umożliwienie uczniom
na odpowiednim etapie edukacyjnym poszerzania
wiedzy z tych przedmiotów, które ich najbardziej in-
teresują. Szkolnictwo na etapie ponadpodstawowym
wymaga zmian, obecna struktura jest bowiem nie-
spójna, co niekorzystnie wpływa na wyniki kształ-
cenia. Specjalizacja zgodna z uzdolnieniami i zainte-
resowaniami uczniów jest rozwiązaniem zastosowa-
nym w wielu krajach, w których dążenie do uzyska-
nia średniego wykształcenia ogólnego (a następnie
wyższego) jest równie powszechne, jak obecnie
w Polsce.
Wprowadzenie indywidualizacji nauczania spo-
woduje, iż szkoła będzie kształciła gruntowniej i le-
piej przygotowywała uczniów do studiów. Nie ozna-
cza to jednak w żadnym razie zaniedbania w na-
uczaniu w zakresie żadnego z przedmiotów. Nie ule-
ga bowiem wątpliwości, że człowiek z wyższym wy-
kształceniem powinien posiadać podstawową wiedzę
z każdej dziedziny. Dlatego też nowa podstawa pro-
gramowa jest tak skonstruowana, żeby w przypad-
ku przedmiotów, które w II i III klasie liceum oraz
w II–IV klasie technikum będą już fakultatywne,
czyli historii, wiedzy o społeczeństwie, geografii,
biologii, chemii, fizyki czy informatyki uczniowie
opanowali niezbędny zakres wiedzy podczas
kształcenia na wcześniejszych etapach edukacyj-
nych, w szczególności w gimnazjum oraz w klasie
pierwszej szkoły ponadgimanzjalnej. W liceum każ-
dy uczeń będzie wybierał spośród przedmiotów ma-
turalnych dwa lub trzy przedmioty w zakresie
istotnie rozszerzonym. Ponadto, aby zapewnić har-
monijny i wszechstronny rozwój, uczniowie szkół
ponadgimnajalnych będą mieli możliwość wyboru
zajęć uzupełniających, dopełniających wybrany pro-
fil kształcenia (np. rozwijających humanistycznie
uczniów z wybranym profilem kierunki ścisłe), któ-
re będą służyły harmonizacji edukacji ogólnej.
W ten sposób każdy uczeń, poza obowiązkowym
zdobyciem solidnej wiedzy ogólnej ze wszystkich
przedmiotów, będzie uczestniczył w szeregu zajęć
rozwijających jego osobiste pasje i zainteresowania
oraz przechodził gruntowny kurs kilku wybranych
dziedzin akademickich.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów polityki kadrowej
związanej z tworzeniem się nowej jednostki
wojskowej w Białymstoku (4212)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Jarosława Matwiejuka w spra-
wie planów polityki kadrowej związanej z tworzeniem
się nowej jednostki wojskowej w Białymstoku (SPS-
-023-4212/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jących wyjaśnień.
Na wstępie pragnę poinformować, iż realizacja
zamierzenia organizacyjno-etatowego, w szczegól-
ności polegającego na rozformowaniu jednostki woj-
skowej, obejmuje m.in. opracowanie i przedstawie-
nie właściwym organom propozycji „zagospodaro-
wania” żołnierzy zawodowych w związku z likwida-
cją stanowisk służbowych. Prognoza dalszej służby
wojskowej może obejmować następujące propozycje:
wyznaczenie na nowe stanowisko służbowe, prze-
niesienie do rezerwy kadrowej, skierowanie na kurs
specjalistyczny lub w wyjątkowych przypadkach
zwolnienie z zawodowej służby wojskowej z zacho-
waniem ustawowych zasad w tym względzie.
Zgodnie z projektowanym aneksem do „Planu
zamierzeń organizacyjnych i dyslokacyjnych Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na 2008 r. oraz
głównych kierunków zmian organizacyjnych na
2009 r.” funkcjonujący w Białymstoku 18. Batalion

Obrony Terytorialnej ma być przeformowany – po
2008 r. – na 18. Pułk Rozpoznawczy. Nowo tworzony
pułk będzie sukcesywnie wyposażany w pozyskiwa-
ne z reorganizowanych (rozformowywanych brygad
ogólnowojskowych) samochody opancerzone (BRDM)
oraz w odpowiednie (nowsze) uzbrojenie i sprzęt
wojskowy.
Kadra zawodowa 18. Batalionu Obrony Teryto-
rialnej zostanie wyznaczona na stanowiska w ra-
mach potrzeb kadrowych 18. Pułku Rozpoznawcze-
go oraz jednostek zlokalizowanych w Białymstoku,
jak również jednostek Wojsk Lądowych dyslokowa-
nych w innych garnizonach. W miarę zwiększania
się stopnia rozwinięcia 18. Pułku Rozpoznawczego
i wzrostu liczby stanowisk etatowych możliwe bę-
dzie ich usytuowanie na stanowiskach służbowych
w tej jednostce.
Ponadto pragnę wskazać, iż przeformowanie
18. Batalionu Obrony Terytorialnej dla większości
kadry tej jednostki oznacza perspektywę dalszego
rozwoju zawodowego, głównie przez:
1) uzyskanie nowych kwalifikacji związanych
z odbyciem specjalistycznego przeszkolenia na nowy
sprzęt i wyposażenie techniczne;
2) możliwość objęcia wyższych stanowisk służ-
bowych w formowanym 18. Pułku Rozpoznaw-
czym;
3) pełnienie służby w jednostce wojskowej o eli-
tarnym charakterze, co również oznacza korzystną
prognozę dla dalszej kariery wojskowej.
Dodatkowo w 18. Pułku Rozpoznawczym w sto-
sunku do 18. Batalionu Obrony Terytorialnej będzie
więcej stanowisk służbowych zaszeregowanych do
stopni etatowych oficerów, a także struktura we-
wnętrzna stanowisk podoficerskich będzie zawiera-
ła więcej stanowisk zaszeregowanych do wyższych
stopni podoficerskich.
Odrębną kwestią jest natomiast poziom mobilno-
ści zawodowej kadry 18. Batalionu Obrony Teryto-
rialnej, szczególnie jej gotowości do przekwalifiko-
wania się po otrzymaniu propozycji objęcia nowych
stanowisk służbowych.
Ustosunkowując się do wskazanych przez pana
posła Jarosława Matwiejuka danych o liczbie odcho-
dzących z wojska żołnierzy, pragnę poinformować,
że zgodnie z art. 114 ustawy z dnia 11 września
2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych
(Dz. U. Nr 179, poz. 1750, ze zm.) żołnierz zawodowy
może w każdym czasie wypowiedzieć stosunek służ-
bowy zawodowej służby wojskowej bez podawania
przyczyny. Nikt nie ma bezpośredniego wpływu na
podejmowanie tego typu decyzji. Żaden organ nie
jest w stanie przewidzieć w 100% ilości takich zwol-
nień w ciągu roku kalendarzowego. Niewątpliwy
wpływ na to mają wyjazdy części społeczeństwa
w poszukiwaniu pracy za granicą, które spowodo-
wały spadek bezrobocia w kraju, zwiększenie popy-
tu krajowego rynku pracy na wykwalifikowanych
specjalistów oraz wzrost ich uposażeń.
Z uwagi na fakt, że Siły Zbrojne Rzeczypospolitej
Polskiej finansowane są w całości z budżetu pań-
1019
stwa, mamy do czynienia z sytuacją, w której ofero-
wany przez resort obrony narodowej system moty-
wacyjny reaguje z pewnym opóźnieniem w stosunku
do sektora prywatnego (regulowanego prawami go-
spodarki wolnorynkowej, tj. relacją podaży do popy-
tu). Ponadto część żołnierzy zawodowych rezygnuje
z możliwości awansu (wyznaczania na kolejne, wyż-
sze stanowiska służbowe), ponieważ wiąże się to
z koniecznością zmiany miejsca zamieszkania (bez
oferty osłonowej dla żołnierza i członków jego rodzi-
ny). W konsekwencji Siły Zbrojne Rzeczypospolitej
Polskiej stają się pracodawcą mniej atrakcyjnym od
sektora prywatnego.
Ministerstwo Obrony Narodowej dostrzega pro-
blem odchodzenia żołnierzy zawodowych ze służby
i systematycznie poprawia system motywacyjny
oraz zmienia wizerunek Sił Zbrojnych Rzeczypospo-
litej Polskiej. Temu celowi ma służyć m. in. rozpo-
rządzenie ministra obrony narodowej z dnia 30 czerw-
ca 2008 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie do-
datków do uposażenia zasadniczego żołnierzy zawo-
dowych, które w dniu 6 sierpnia br. zostało przesła-
ne do publikacji. Uwzględniając narastającą tenden-
cję wypowiadania stosunku służbowego zawodowej
służby wojskowej przez żołnierzy zawodowych, któ-
rzy nie posiadają pełnych uprawnień emerytalnych,
zaistniała potrzeba stworzenia odpowiednich zachęt
finansowych, które motywować ich mają do pozosta-
wania w czynnej służbie wojskowej. W szczególności
dotyczy to grupy około 27 600 oficerów i podoficerów
posiadających obecnie staż służby wojskowej w prze-
dziale od 15 do 29 lat, tj. w wieku od około 34
do 49 roku życia. W tym miejscu należy zaznaczyć,
że z punktu widzenia potrzeb Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej jest to potencjalnie najbardziej
wartościowa (odpowiednio wykwalifikowana i do-
świadczona) grupa żołnierzy zawodowych. Stąd też
w celu motywowania tych żołnierzy do długoletnie-
go pozostawania w czynnej służbie wojskowej wpro-
wadzono nowy próg dodatku za długoletnią służbę
wojskową po 30 latach pełnienia czynnej służby woj-
skowej – w wysokości 30% stawki uposażenia zasad-
niczego otrzymywanej przez żołnierza zawodowego.
Jednocześnie, celem pozyskania kandydatów do
zawodowej służby wojskowej, w sierpniu bieżącego
roku rusza kampania reklamowa Ministerstwa
Obrony Narodowej pod hasłem „Zawód żołnierz
– dołącz do najlepszych”, mająca na celu uświado-
mienie, że polska armia jest stabilnym miejscem
pracy, a pozycja żołnierza zawodowego cieszy się
społecznym prestiżem.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
1020
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie obowiązków, jakie polskie prawo
nakłada na przedsiębiorców (4213)
W odpowiedzi na pismo z 17 lipca br., znak SPS-
-023-4213/08, przesyłam odpowiedź na interpelację
poseł Anny Sobeckiej dotyczącą obowiązków, jakie
polskie prawo nakłada na przedsiębiorców.
Informuję, że redukcja obciążeń administracyj-
nych jest jednym z najważniejszych działań rządu
związanych z poprawą jakości polskiego prawa i two-
rzeniem korzystnych warunków prowadzenia dzia-
łalności gospodarczej.
Na podstawie pomiarów przeprowadzonych
w 2006 i 2007 r. Ministerstwo Gospodarki przygoto-
wało wniosek do Rady Ministrów o określenie dla
zamierzonych obszarów priorytetowych celu reduk-
cji kosztów obowiązków informacyjnych. Rada Mi-
nistrów na posiedzeniu 11 marca br. wyznaczyła
w priorytetowych obszarach cel redukcji kosztów
obowiązków informacyjnych o 25% do końca 2010 r.
Cel redukcji obejmuje takie obszary, jak: planowa-
nie i zagospodarowanie społeczne, zabezpieczenie
społeczne, prawo pracy, prawo działalności gospo-
darczej, prawo probiercze, usługi turystyczne i śro-
dowisko.
Ponadto Ministerstwo Gospodarki rozpoczęło re-
alizację projektu pomiaru obciążeń we wszystkich
przepisach prawa gospodarczego – tzw. pomiar ba-
zowy. Pomiar obejmie ok. 215 ustaw i 230 rozporzą-
dzeń, w których znajduje się ok. 4200 obowiązków
informacyjnych. Do końca br. wszystkie obowiązki
informacyjne zostaną szczegółowo opisane w bazie
danych. W 2009 r. zostanie przeprowadzony pomiar
w przedsiębiorstwach, który pozwoli określić koszty
wykonywania tych obowiązków w pojedynczych
przedsiębiorstwach oraz w skali całej gospodarki.
Przewidujemy, że pierwsze działania redukcyjne bę-
dzie można podjąć jeszcze w 2009 r.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie podstawowej maksymalnej stawki
podatku VAT (4214)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 17 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4214/
08, przy którym przekazano interpelację pani poseł
Anny Sobeckiej w sprawie podstawowej stawki VAT,
uprzejmie informuję:
Przepisy dyrektywy 2006/112/WE/ Rady z dnia
28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu
podatku od wartości dodanej regulują wysokość mi-
nimalnej podstawowej stawki VAT. Zgodnie z art. 97
ww. dyrektywy stawka ta nie może być niższa niż
15%. Państwa członkowskie mogą zatem ustalić wy-
sokość tej stawki powyżej 15% i w zdecydowanej
większości z tej możliwości korzystają. W niektórych
państwach obowiązuje nawet stawka wyższa niż
22%. Jedynie dwa spośród dwudziestu siedmiu
państw stosują stawkę podstawową w minimalnej
wysokości.
Według szacunków, obniżenie w Polsce stawki
podstawowej o 1 punkt procentowy spowodowałoby
powstanie ujemnych skutków budżetowych w wyso-
kości ok. 4 mld zł. W przypadku obniżenia tej stawki
aż do 15%, bez równoczesnego podwyższenia stawek
obniżonych, ujemny skutek osiągnąłby wysokość ok.
29 mld zł. Ujemne skutki budżetowe związane z ob-
niżeniem stawki podstawowej do 15% mogłyby być
ewentualnie niższe, przy równoczesnym podwyższe-
niu stawek obniżonych 0%, 3% i 7% do wysokości
15%. Zmiana taka byłaby jednak szczególnie nieko-
rzystna dla gospodarstw domowych realizujących
niskie dochody, przeznaczających je głównie na ar-
tykuły żywnościowe opodatkowane obecnie stawka-
mi obniżonymi.
Powyższe względy decydują o tym, że obecnie
nie są podejmowane działania legislacyjne zmie-
rzające w kierunku obniżenia podstawowej stawki
podatku VAT.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie budowy odkrywki węgla brunatnego
w Tomisławicach (4215)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poseł Anny Sobeckiej przesłaną przy piśmie
z dnia 17 lipca 2008 r., znak: SPS-023-2754/08,
w sprawie budowy odkrywki węgla brunatnego To-
misławice, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Do dnia 20 czerwca 2008 r. Kopalnia Węgla Bru-
natnego Konin SA odwierciła 17 studni odwodnie-
niowych dla odkrywki Tomisławice. Studnie te nie
są jeszcze uruchomione (nie pompują wody). W mia-
rę postępu robót górniczych przewiduje się wierce-
nie nowych studni na przedpolu eksploatacji i rów-
noczesne wyłączanie studni w rejonach, gdzie węgiel
został wyeksploatowany.
Nowa odkrywka położona jest na terenie woj.
wielkopolskiego (powiat koniński). W zasięgu pro-
jektowanego leja depresji znajdzie się 7 ujęć wód
podziemnych o głębokości od 60 do 100 m (przy czym
5 z nich ujmuje wody z poziomu kredowego, jedna
z poziomu trzeciorzędowego i jedna w czwartorzędo-
wego), jednakże tylko w 2 ujęciach obniżenie to może
spowodować konieczność pogłębienia ujęć lub budo-
wy nowych. Dodać należy, że wpływ eksploatacji na
wody podziemne będzie okresowy i po zakończeniu
eksploatacji i likwidacji wyrobiska poeksploatacyj-
nego będzie następował proces regresji, tj. odtwa-
rzania się zwierciadła wód podziemnych aż do stanu
pierwotnego. Przed uruchomieniem systemu odwad-
niania wykonana została inwentaryzacja wszyst-
kich studni gospodarskich oraz istniejących sieci
wodociągowych na terenie odkrywki, jak i w obrębie
leja depresji. W studniach gospodarskich będą wy-
konywane systematyczne pomiary poziomu zwier-
ciadła wody przez cały okres eksploatacji złoża.
W ramach rekompensowania wyrządzonych szkód
górniczych w miarę potrzeb będą wykonywane (na
koszt kopalni) nowe ujęcia i sieci wodociągowe dla
zaopatrzenia w wodę gospodarstw objętych wpły-
wem leja depresyjnego.
Zgodnie z ustawą z dnia 16 kwietnia 2004 r.
o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880, z późn.
zm.) dla obszarów Natura 2000 nie ustanawia się
zakazów, tak jak dla innych form ochrony przyrody.
Jedynym ograniczeniem obowiązującym na terenie
obszarów Natura 2000 jest zapis w art. 33 ust. 1,
zgodnie z którym zabrania się podejmowania dzia-
łań mogących w znaczący sposób pogorszyć stan sie-
dlisk przyrodniczych oraz siedlisk gatunków roślin
i zwierząt, a także w znaczący sposób wpłynąć nega-
tywnie na gatunki, dla których ochrony został wy-
znaczony obszar Natura 2000.
1021
Należy podkreślić, że nie każda inwestycja reali-
zowana w granicach obszarów Natura 2000 jest in-
westycją znacząco negatywnie oddziałującą na ob-
szary Natura 2000, a tylko takie nie mogą być reali-
zowane. Jednakże zgodnie z art. 34 ust. 1 ustawy
o ochronie przyrody, jeżeli realizacja przedsięwzię-
cia wynika z przesłanek nadrzędnego interesu pu-
blicznego, brak jest rozwiązań alternatywnych i wy-
konana zostanie kompensacja przyrodnicza zapew-
niająca spójność i właściwe funkcjonowanie sieci
obszarów Natura 2000, można zezwolić na tego ro-
dzaju przedsięwzięcie. W takim przypadku o wyda-
nej zgodzie na realizację przedsięwzięcia oraz o za-
proponowanych działaniach kompensacyjnych in-
formuje się Komisję Europejską, przekazując stan-
dardowy formularz komunikacyjny.
W ramach postępowania w sprawie oceny od-
działywania na środowisko, prowadzonego przez
wójta gminy Wierzbinek, na podstawie ustawy z dnia
27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony środowiska, dla
przedmiotowego przedsięwzięcia nie stwierdzono
znaczącego negatywnego oddziaływania na obszary
Natura 2000, wobec czego nie zaistniały przesłanki,
by minister środowiska przekazał standardowy for-
mularz komunikacyjny do Komisji Europejskiej. Do-
datkowo informuję, iż procedura oceny oddziaływa-
nia przedmiotowego przedsięwzięcia na środowisko
została szczegółowo opisana w odpowiedzi na inter-
pelację pani poseł z dnia 20 maja 2008 r., znak:
DKiKGe-070-10/3790/08/KO.
Zgodnie z art. 34 ust. 2 ustawy z dnia 16 kwiet-
nia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92,
poz. 880, z późn. zm.), a także stosownymi wytycz-
nymi Komisji Europejskiej (Managing Natura 2000.
The provisions of Article 6 of the ’Habitats’ Directi-
ve 92/43/CEE, Office for Official Publications of the
European Communities, European Communities,
2000), opinia Komisji Europejskiej jest wymagana
przed wydaniem zgody na realizację przedsięwzię-
cia, w tym przypadku decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach, jeżeli przedsięwzięcie może zna-
cząco negatywnie oddziaływać na siedliska przyrod-
nicze lub gatunki priorytetowe, a jego realizacja wy-
nika z koniecznych wymogów nadrzędnego interesu
publicznego innych niż wymienione w art. 34 ust. 2
pkt 1–3. Wobec powyższego opinia Komisji Europej-
skiej nie była konieczna do uzyskania przez Kopal-
nię Węgla Brunatnego Konin w Kleczewie SA po-
zwolenia na budowę, w tym zezwolenia na wykona-
nie studni głębinowych.
Gatunki roślin i zwierząt występujące na terenie
obszaru specjalnej ochrony ptaków „Ostoja Nadgo-
plańska” oraz projektowanego specjalnego obszaru
ochrony siedlisk „Jezioro Gopło”, w granicach któ-
rych znajduje się Nadgoplański Park Tysiąclecia,
wymienione są w standardowych formularzach da-
nych dla tych obszarów (w załączeniu), dostępnych
w wersji elektronicznej na stronie internetowej Mini-
1022
sterstwa Środowiska poświęconej obszarom Natura
2000: http://natura2000.mos.gov.pl/natura2000/pl/.*)
W ramach inwentaryzacji przyrodniczej prowa-
dzonej na etapie przygotowywania przez inwestora
raportu o oddziaływaniu przedsięwzięcia na środo-
wisko, stwierdzono 3 stanowiska kumaka nizinnego
(Bombina bombina), jednakże z uwagi na charakter
występowania osobników tego gatunku nie było
możliwe dokładne oszacowanie jego liczebności (ok.
9 osobników). Niemniej z uwagi na znaczącą odle-
głość stanowisk kumaka od terenu planowanej od-
krywki nie stwierdzono negatywnego oddziaływa-
nia przedsięwzięcia na ten gatunek.
Zgodnie z decyzją o środowiskowych uwarunko-
waniach zgody na realizację planowanego przedsię-
wzięcia KWB Konin zobowiązała się do prowadze-
nia m.in. monitoringu gleb. W celu dokładnego
określenia wpływu odwodnienia odkrywki Tomi-
sławice na degradację i produktywność gleb kopal-
nia zleciła wykonanie szeregu specjalistycznych
badań glebowych w rejonie wpływu projektowanej
odkrywki, jeszcze przed uruchomieniem systemu
odwodnienia. Plan wspomnianych badań przewi-
duje 2 etapy prac:
I etap (badania w ramach I etapu są już rozpo-
częte) – dotyczy obszaru objętego zasięgiem progno-
zowanego leja depresji, powstałego po 5 latach od-
wodnienia:
obszar badań – ok. 9578 ha,
termin wykonania – do 31 grudnia 2009 r.
II etap – dotyczy obszaru objętego zasięgiem pro-
gnozowanego maksymalnego leja depresji, powsta-
łego po 20 latach odwodnienia:
obszar badań – ok. 3000 ha,
termin wykonania – do 31 grudnia 2011 r.
Celem powyższych badań jest udokumentowanie
warunków produkcyjności gleb w zasięgu oddziały-
wania odkrywki w okresie poprzedzającym odwod-
nienie. Kontynuacja tychże badań w trakcie odwod-
nienia pozwoli na określenie potencjalnych zagrożeń
degradacją gleb oraz ocenę jej wielkości. Zastosowa-
nie ww. metody oceny potencjalnego wpływu odwod-
nienia kopalnianego na plonowanie roślin pozwoli
na oddzielenie wpływów odwodnienia odkrywki od
zmian naturalnych (degradacji naturalnej) zacho-
dzących w środowisku przyrodniczym.
Odwodnienie odkrywki Tomnisławice będzie
miało niewielki wpływ na stan upraw rolnych i le-
śnych, i to tylko w jej bezpośrednim sąsiedztwie,
gdyż – jak wynika z rozpoznania warunków glebo-
wych i hydrogeologicznych – są one w tym rejonie
uzależnione głównie od wód opadowych.
Nie widzę podstaw formalnych do powoływania
niezależnej komisji ekspertów, która miałaby wyko-
nać kolejną ekspertyzę hydrogeologiczną. Działanie
takie po zakończeniu postępowania administracyj-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
nego byłoby naruszeniem zasad wydatkowania fi-
nansów publicznych.
Z posiadanych przez Ministerstwo Środowiska
informacji wynika, że marszałek województwa ku-
jawsko-pomorskiego zlecił Państwowemu Instytuto-
wi Geologicznemu w Warszawie sporządzenie opra-
cowania w zakresie możliwych zagrożeń dla jeziora
Gopło i sytuacji hydrologicznej oraz ekologicznej
w jego rejonie, w związku z planami budowy kopalni
odkrywkowej węgla brunatnego Tomisławice.
W celu zminimalizowania negatywnego wpływu
inwestycji na środowisko przyrodnicze zakłada się
zasilanie jeziora Gopło wodami odprowadzanymi
z odkrywki Tomisławice. Zasilanie będzie odbywało
się w sposób kontrolowany i będzie stale monitoro-
wane. Na ciekach, którymi odprowadzane będą
wody z odwodnienia, zbudowane zostaną zastawki
oraz postawione posterunki do pomiarów hydro-
i meteorologicznych. Prowadzone będą systematycz-
ne obserwacje wielkości zrzutów wód kopalnianych
i stała kontrola poziomu wód w jeziorze Gopło. Nie
przewiduje się obecnie bezpośredniego wpływu na
jezioro. Należy podkreślić, że cała zlewnia górnej
Noteci, w tym zlewnia cząstkowa jeziora Gopło, ma
system wodny całkowicie nienaturalny, co oznacza,
że poziom zwierciadła wody w jeziorze jest sztucznie
regulowany systemem jazów, a więc w zależności od
potrzeb podnoszony lub obniżany.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wprowadzenia systemu JGP (4216)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 25 czerw-
ca 2008 r., przesłaną przy piśmie pana Krzysztofa
Putry wicemarszałka Sejmu z dnia 17 lipca 2008 r.,
znak: SPS-023-4216/08, w sprawie zmiany sposobu
rozliczania świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
leczenie szpitalne w oparciu o system Jednorodnych
Grup Pacjentów (JGP), uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Szczegółowe unormowania prawne regulujące
kwestie zasad i trybu finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej zawiera ustawa z dnia 27 sierp-
nia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210,
poz. 2135, z późn. zm.), akty wykonawcze do ww.

ustawy oraz zarządzenia prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia dotyczące poszczególnych rodzajów
świadczeń opieki zdrowotnej.
Do zadań Narodowego Funduszu Zdrowia, zgod-
nie z art. 97 ww. ustawy, należy w szczególności
określanie jakości i dostępności oraz analiza kosz-
tów świadczeń opieki zdrowotnej w zakresie nie-
zbędnym dla prawidłowego zawierania umów, a tak-
że przeprowadzanie konkursów ofert, rokowań oraz
zawieranie umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej. Podstawą udzielania świadczeń opieki
zdrowotnej finansowanych przez fundusz, zgodnie
z art. 132 ust. 1 cytowanej na wstępie ustawy, jest
umowa o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej za-
warta pomiędzy świadczeniodawcą a dyrektorem
oddziału wojewódzkiego NFZ. Umowa o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej może być zawarta wy-
łącznie ze świadczeniodawcą, który został wybrany
do udzielania świadczeń opieki zdrowotnej po prze-
prowadzeniu postępowania w trybie konkursu ofert
albo rokowań. Prezes NFZ, działając na podstawie
art. 146 cytowanej ustawy, wydał zarządzenie
nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju: leczenie szpitalne, które wprowa-
dza rozliczanie tego rodzaju świadczeń opieki zdro-
wotnej w oparciu o system Jednorodnych Grup Pa-
cjentów.
Głównym celem wprowadzenia koncepcji finan-
sowania świadczeń opieki zdrowotnej poprzez JGP
jest transparentne, oparte o proste zasady pokrycie
kosztów ponoszonych przez świadczeniodawców do-
starczających usługi dobrej jakości i kompleksowo
zaspokajających oczekiwania pacjentów.
Zgodnie ze stanowiskiem Narodowego Funduszu
Zdrowia zastosowane w systemie JGP rozwiązania
zabezpieczające poziom finansowania (odrębne fi-
nansowanie intensywnej terapii, leków i wyrobów
medycznych, również poprzez umowy na chemiote-
rapię i programy terapeutyczne, zróżnicowanie po-
stępowania w przypadkach powikłanych, a zwłasz-
cza o przedłużonym pobycie pacjenta w szpitalu),
zmniejszają ryzyko po stronie świadczeniodawców.
System rozliczania świadczeń opieki zdrowotnej
w rodzaju: leczenie szpitalne w oparciu o system
JGP, jak informuje fundusz, nie zmniejszy dostępno-
ści pacjentów do świadczeń opieki zdrowotnej, a wręcz
powinien skutkować zwiększeniem bezpieczeństwa
świadczeniobiorców oraz stwarzać nową jakość za-
rządzania szpitalami.
Ponadto uprzejmie informuję, iż zgodnie z komu-
nikatem prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 11 czerwca 2008 r., nowe wymagania wobec
świadczeniodawców wprowadzone zarządzeniem
nr 32/2008/DSOZ prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia w sprawie określenia warunków zawiera-
nia i realizacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne,
mają bezpośrednie zastosowanie w stosunku do umów
zawartych w wyniku nowych postępowań w trybie
konkursu ofert albo rokowań, przeprowadzonych po
1023
wejściu w życie zarządzenia. W przypadku umów
aktualnie realizowanych wprowadzono okres dosto-
sowawczy w odniesieniu do przedmiotowych wyma-
gań. Jak informuje fundusz, w okresie dostosowaw-
czym niespełnienie dodatkowych wymagań, które
zostały wprowadzone ww. zarządzeniem, nie może
być przyczyną rozwiązania umowy ze świadczenio-
dawcą, który posiada zawartą umowę, albo odmowy
przedłużenia aktualnie realizowanej umowy w dro-
dze aneksu. Okres dostosowawczy kończy się
z dniem 31 grudnia 2008 r., przy czym nie obejmuje
on szczególnych warunków wykonywania niektó-
rych świadczeń wyodrębnionych w przedmiotowym
zarządzeniu.
W przypadku umów zawartych w wyniku no-
wych postępowań w trybie konkursu ofert albo ro-
kowań, przeprowadzonych po wejściu w życie zarzą-
dzenia nr 32/2008/DSOZ prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, zgodnie z komunikatem prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia w sprawie szczegól-
nych zasad rozliczania świadczeń w pierwszych mie-
siącach po wprowadzeniu systemu jednorodnych
grup pacjentów, w celu przygotowania właściwego
przebiegu wdrożenia JGP, zapewnienia stabilnego
poziomu finansowania szpitali oraz złagodzenia
ewentualnych niepożądanych skutków związanych
z tym wdrożeniem, w przypadku wystąpienia pro-
blemów uniemożliwiających pełne rozliczenie świad-
czeń wg metodologii JGP, świadczeniodawca może
rozliczyć je w trybie uproszczonym. Od 1 lipca
do 30 września br. trwa okres przejściowy, w trak-
cie którego, po złożeniu przez świadczeniodawcę
wniosku do dyrektora oddziału wojewódzkiego
Narodowego Funduszu Zdrowia, możliwe jest roz-
liczenie wykonanych świadczeń za dany okres
sprawozdawczy w oparciu o uproszczoną sprawoz-
dawczość.
W ramach uproszczonej sprawozdawczości do ra-
chunku świadczeniodawca jest zobowiązany dołą-
czyć raport statystyczny (przygotowany w dowol-
nym narzędziu informatycznym) zawierający infor-
macje o świadczeniach zrealizowanych w poszcze-
gólnych zakresach, obejmujący co najmniej następu-
jące dane:
— liczbę faktycznie zrealizowanych i podlegają-
cych płatności jednostek rozliczeniowych,
— liczbę poszczególnych grup i osobodni dodat-
kowych,
— cenę jednostki rozliczeniowej,
— dane o ryczałtach (SOR, izba przyjęć),
— wartość ogólną zrealizowanych świadczeń.
Dane przedstawione w raporcie oraz w rachunku
powinny być zgodne co do wartości. Kwota określo-
na w rachunku oraz w raporcie statystycznym nie
może być wyższa od przewidzianej w umowie na da-
ny okres sprawozdawczy.
Świadczeniodawca, niezależnie od ww. dokumen-
tów, powinien przekazywać na bieżąco dane o udzie-
lonych świadczeniach z użyciem szczegółowego ko-
1024
munikatu XML, ewentualnie dodatkowo weryfiko-
wać te dane lub uzupełniać dane brakujące.
Jednocześnie na świadczeniodawcy będzie spo-
czywał obowiązek szczegółowego rozliczenia, nie
później niż do 10 listopada 2008 r. w wymaganym
formacie elektronicznym (raport statystyczny i ra-
chunek), świadczeń udzielonych w okresie przejścio-
wym oraz ewentualnego wystawienia rachunku ko-
rygującego wartość świadczeń sfinansowanych
w oparciu o zastosowany czasowo uproszczony sys-
tem rozliczeń.
Równocześnie uprzejmie informuję, iż w związku
z posiedzeniem sejmowej Komisji Zdrowia, które od-
było się w dniu 10 lipca 2008 r., prezes Narodowego
Funduszu Zdrowia, na wniosek przewodniczącego
sejmowej Komisji Zdrowia, przekazał komisji raport
z działań Narodowego Funduszu Zdrowia przygoto-
wujących wprowadzenie nowych zasad rozliczań wg
Jednorodnych Grup Pacjentów w rodzaju: leczenie
szpitalne (kopia w załączeniu)*), w którym szczegó-
łowo opisano przedmiotowe zagadnienie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie ułatwień w dostępie
do zawodów prawniczych (4217)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 17 lipca 2008 r., nr SPS-023-4217/08,
dotyczące interpelacji pani poseł Anny Sobeckiej
w sprawie ułatwień w dostępie do zawodów prawni-
czych, uprzejmie przedstawiam następujące stano-
wisko.
Na wstępie należy zauważyć, iż przygotowany
w Ministerstwie Sprawiedliwości projekt ustawy
o zmianie ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy
o radcach prawnych oraz ustawy Prawo o notariacie
jest przede wszystkim konsekwencją wyroków Try-
bunału Konstytucyjnego z dnia 19 kwietnia 2006 r.
(sygn. akt K 6/06), 8 listopada 2006 r. (sygn. akt K
30/06) oraz 26 marca 2008 r. (sygn. akt K 4/07).
W wyrokach tych Trybunał Konstytucyjny
stwierdził niezgodność z Konstytucją RP niektórych
przepisów ustaw: z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o ad-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
wokaturze (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058,
z późn. zm.), z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach praw-
nych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1059, z późn. zm.)
i z dnia 14 lutego 1991 r. Prawo o notariacie (Dz. U.
z 2002 r. Nr 42, poz. 369, z późn. zm.). Zakwestiono-
wane przepisy dotyczyły głównie zasad przepływu
pomiędzy poszczególnymi zawodami prawniczymi
oraz zakresu udziału samorządów zawodowych
w ustalaniu zasad egzaminów zawodowych.
Uwzględniając uwarunkowania wynikające z po-
wyżej przywołanych orzeczeń Trybunału Konstytu-
cyjnego, projekt ustawy przewiduje nowy katalog
osób, które mogą uzyskać wpis na listę adwokatów
oraz radców prawnych bez konieczności zdawania
egzaminu zawodowego.
Zgodnie z proponowanym brzmieniem art. 66
ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo o adwokaturze i art. 25
ust. 1 pkt 3 ustawy o radcach prawnych, do wpisu
odpowiednio na listę adwokatów oraz radców praw-
nych, bez złożenia egzaminu zawodowego, upraw-
nione będą osoby, które zajmowały stanowisko sę-
dziego, prokuratora lub wykonywały zawód adwo-
kata (radcy prawnego) albo notariusza. W projekto-
wanych przepisach zrezygnowano ze wskazania
minimalnego okresu wykonywania określonego za-
wodu, jako koniecznej przesłanki wpisu na listę.
Przyjęty wcześniej model, zgodnie z którym wyma-
gana była trzyletnia praktyka zawodowa w okre-
ślonym zawodzie prawniczym, nie znajdował racjo-
nalnego uzasadnienia. Bezsporne jest, że sędziowie
i prokuratorzy legitymują się wysokim poziomem
wiedzy w dziedzinie nauk prawnych oraz posiadają
wystarczającą praktykę zawodową (sędzia – co naj-
mniej sześcioletnią, tj. 3 lata aplikacji sądowej oraz
3 lata asesury, prokurator – co najmniej czterolet-
nią, tj. 3 lata aplikacji i 1 rok asesury). Należy rów-
nież zauważyć, że złożyli oni egzamin sędziowski
lub prokuratorski, którego poziom trudności na
pewno nie jest niższy od egzaminu adwokackiego
(radcowskiego). Tym samym utrzymywanie ko-
nieczności posiadania trzyletniej praktyki zawodo-
wej byłoby nieuzasadnione i stawiałoby sędziów
oraz prokuratorów w gorszej sytuacji w stosunku do
osób, które uzyskują uprawnienie do wpisu na listę
adwokatów (radców prawnych) po odbyciu aplikacji
adwokackiej (radcowskiej) i zdaniu egzaminu adwo-
kackiego (radcowskiego).
W odniesieniu do doktorów nauk prawnych nale-
ży zauważyć, że samo posiadanie wymienionego ty-
tułu naukowego nie uprawnia do ubiegania się
o wpisanie na listę adwokatów albo radców praw-
nych bez złożenia egzaminu zawodowego. Posiada-
nie tytułu doktora nauk prawnych, zgodnie z propo-
nowanym brzmieniem art. 66 ust. 2 ustawy Prawo
o adwokaturze oraz art. 25 ust. 2 ustawy o radcach
prawnych, uprawniać ma natomiast do przystąpie-
nia do egzaminu zawodowego bez konieczności od-
bycia aplikacji.
Odmiennie ukształtowane są projektowane prze-
pisy regulujące sytuację prawną doktorów nauk

prawnych, którzy w okresie 5 lat przed złożeniem
wniosku o wpis na listę adwokatów (radców praw-
nych), łącznie przez okres co najmniej 3 lat:
1) zajmowali stanowisko referendarza sądowe-
go, starszego referendarza sądowego, aplikanta są-
dowego, aplikanta prokuratorskiego, aplikanta są-
dowo-prokuratorskiego, asystenta sędziego, asy-
stenta prokuratora lub
2) wykonywali wymagające wiedzy prawniczej
czynności, bezpośrednio związane ze świadczeniem
pomocy prawnej przez adwokata lub radcę prawne-
go na podstawie umowy o pracę lub umowy cywilno-
prawnej w kancelarii adwokackiej, zespole adwokac-
kim, spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej, koman-
dytowej, o których mowa w art. 4a ust. 1 ustawy
Prawo o adwokaturze, lub kancelarii radcy prawne-
go, spółce cywilnej, jawnej, partnerskiej, komandy-
towej, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy o rad-
cach prawnych.
W stosunku do tej grupy osób zrezygnowano
z konieczności złożenia egzaminu zawodowego, jako
elementu koniecznego do ubiegania się o wpis na li-
stę adwokatów oraz radców prawnych. Takie roz-
wiązanie uzasadnione jest niewątpliwym, szczegól-
nie wysokim poziomem wiedzy w zakresie nauk
prawnych, która została zweryfikowana w czasie eg-
zaminu państwowego (doktorskiego). Kryterium
odbycia odpowiedniej praktyki odpowiada w tym
przypadku okres co najmniej 3 lat zajmowania sta-
nowiska lub wykonywania czynności określonych
projektowaną ustawą.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie finansowania szkolnictwa wyższego
(4218)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z przeka-
zaną przy piśmie z dnia 17 lipca br. (nr SPS-023-
-4218/08) interpelacją pani poseł Anny Sobeckiej
w sprawie poziomu finansowania szkolnictwa wyższe-
go przedkładam uprzejmie następujące wyjaśnienia.
W środowiskach akademickich, a zwłaszcza
w kręgach przedstawicielstw pracowniczych z tych
środowisk, częstokroć formułowane są postulaty ra-
dykalnego podwyższania poziomu finansowania
1025
szkolnictwa wyższego poprzez zwiększenie wydat-
ków publicznych, wyrażanych w formie udziału wy-
datków budżetu państwa klasyfikowanych do działu
803: Szkolnictwo wyższe, w relacji do produktu kra-
jowego brutto. Wiąże to się zazwyczaj z porównywa-
niem poziomu wynagrodzeń w szkolnictwie wyż-
szym do uposażeń, w tym w szkołach wyższych
w innych, znacznie bardziej zamożnych krajach,
zwłaszcza w ramach Unii Europejskiej. W pań-
stwach tych poziom PKB, wyrażony w przeliczeniu
na mieszkańca, jest jednak istotnie wyższy niż
w Polsce.
Wypada przy tym zaznaczyć, że zarówno w Polsce,
jak i innych krajach wydatki na wynagrodzenia
i świadczenia z tym związane stanowią dominujący ele-
ment w strukturze wydatków szkolnictwa wyższego.
Mając na uwadze wspomniane różnice w pozio-
mie PKB, należy jednak zauważyć, iż relacje udzia-
łu wydatków publicznych na szkolnictwo wyższe
w Polsce kształtują się w zbliżonej skali w stosunku
do wielu krajów – członków Unii Europejskiej.
W świetle danych z publikacji GUS „Szkoły wyższe
i ich finanse w 2006 r.”, opartych na źródle „Educa-
tion At a Glance OECD Indicators 2006”, wydatki
na szkolnictwo w wybranych krajach europejskich,
jako procent PKB wg źródeł pochodzenia funduszy,
w 2003 r. kształtowały się w zakresie wydatków pu-
blicznych (łącznie z subsydiami dla szkół prywat-
nych) na poziomie: Francja – 1,1; Hiszpania – 0,9;
Holandia – 1,1; Irlandia – 1; Niemcy – 1; Wielka Bry-
tania – 0,8; Włochy – 0,7.
W Polsce udział wydatków publicznych na szkol-
nictwo wyższe w PKB w 2003 r. wynosił 0,84, ale
w następnych latach znacząco wzrósł do poziomu w:
2004 r. – 0,96 i 2005 r. – 0,99. Wskazany wzrost
udziału wydatków publicznych po 2003 r. był
w głównej mierze efektem wdrożenia II i III etapu,
od września 2003 r. i września 2004 r. (a więc ze
skutkami przechodzącymi na 2005 r.), znaczącej po-
prawy poziomu przeciętnych wynagrodzeń pracow-
ników szkolnictwa wyższego oraz rozszerzeniem od
października 2004 r. zasięgu pomocy materialnej
dla studentów w odniesieniu do studentów studiów
niestacjonarnych w uczelniach publicznych oraz
wszystkich studentów (studiów stacjonarnych i nie-
stacjonarnych) w uczelniach niepublicznych.
W następnych latach wskaźnik ten nieco zmalał
do poziomu w: 2006 r. – 0,95 i 2007 r. – 0,92, w rela-
cji do szacunków wykonania PKB oraz w 2008 r.
– 0,88 w stosunku do prognozy PKB. Spadek pozio-
mu tego wskaźnika wynikał w głównej mierze,
z jednej strony, z wysokiego tempa wzrostu PKB
w ostatnich latach, a z drugiej, z kształtowania kal-
kulacyjnego w dotacjach budżetowych dla szkół wyż-
szych, środków na wynagrodzenia na zasadach walo-
ryzacji inflacyjnej, podobnie jak w innych działach
dziedzin społecznych funkcjonowania państwa.
Wypada jednak nadmienić, że szacowane wydat-
ki na infrastrukturę szkolnictwa wyższego (ze wszyst-
kich źródeł publicznych) w 2009 r. wyniosą 2 mld zł
1026
wobec 400 mln zł w 2008 r., co stanowi znaczący
wzrost także dzięki zapewnieniu niezbędnego wkła-
du z budżetu MNiSW. Dotąd udział wydatków kapi-
tałowych w budżecie szkolnictwa wyższego plasował
nas na przedostatnim miejscu wśród krajów OECD.
Przewidywana zmiana umożliwi znaczącą poprawę
struktury wydatków.
Założenia do opracowania projektu budżetu pań-
stwa na rok 2009 nie stwarzają jednak przesłanek,
w aspekcie uwarunkowań makroekonomicznych, dla
radykalnego corocznego zwiększania wydatków bu-
dżetowych na rzecz szkolnictwa wyższego, poprzez
wzrost ich udziału w PKB w najbliższych dwóch la-
tach, postulowanego przez Związek Nauczycielstwa
Polskiego i znajdującego odzwierciedlenie w zapyta-
niach zawartych w interpelacji pani poseł.
W świetle wspomnianej struktury finansowania
szkolnictwa wyższego znaczne powiększanie wydat-
ków budżetowych umożliwiałoby istotne angażowa-
nie większych środków na rzecz szeroko rozumianej
infrastruktury materialnej uczelni. Jednakże sku-
teczność wykorzystania środków na te cele jest sil-
nie uzależniona od czynników zewnętrznych i stoso-
wanych procedur (zamówienia, projektowanie, prze-
targi, wykonawstwo itp.).
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie sytuacji kadrowej w wojsku (4219)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej w sprawie
sytuacji kadrowej w wojsku (SPS-023-4219/08),
uprzejmie informuję, że resort obrony narodowej
podjął w tej sprawie m.in. następujące działania,
motywujące do pozostawania żołnierzy zawodowych
w zawodowej służbie wojskowej:
Uznając, iż zasadniczym czynnikiem motywują-
cym do podejmowania i pełnienia zawodowej służby
wojskowej w dłuższym okresie jest odpowiednio wy-
soki poziom uposażenia zasadniczego od dnia 1 stycz-
nia br. podwyższono uposażenie zasadnicze kadry
średnio o około 13%, przy czym najwyższy wzrost
uposażeń objął szeregowych zawodowych (o 320 zł,
tj. 21%) i podoficerów zawodowych (od 430 zł do 470 zł,
tj. od 16% do 19%).
W bieżącym roku planuje się także wprowadze-
nie nowych progów dodatku za długoletnią służbę
wojskową od lat 3, przez 6, 9, 12, 15, 20, 25, aż do lat
30 (liczba wyrażona w latach odpowiada procentowi
dodatku, ustalanego od uposażenia zasadniczego,
otrzymywanego przez żołnierza zawodowego). Przyj-
muje się, że zmienione zasady ustalania dodatków
za długoletnią służbę będą skutecznie motywowały
żołnierzy zawodowych do zawierania kolejnych kon-
traktów na pełnienie zawodowej służby wojskowej,
bowiem kolejny kontrakt (kadencja) na stanowisku
to gwarancja wyższego uposażenia.
Proponowane rozwiązania dotyczą głównie gru-
py około 27 600 oficerów i podoficerów zawodo-
wych, posiadających obecnie staż służby wojsko-
wej od 15 do 29 lat, tj. w przedziale wieku 34–49 lat
życia, a więc dla Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej grupa najbardziej wartościowych, z punktu wi-
dzenia wykwalifikowania i doświadczenia, żołnierzy
zawodowych. Dlatego w celu motywowania tej gru-
py kadry do długoletniego pozostawania w zawodo-
wej służbie wojskowej proponuje się wprowadzenie
kolejnego progu dodatku, tj. po 30 latach pełnienia
czynnej służby wojskowej, w wysokości 30% stawki
uposażenia zasadniczego, otrzymywanej przez żoł-
nierza zawodowego.
W celu tworzenia zachęt finansowych dla kadry
zajmującej stanowiska służbowe o wysokim stopniu
odpowiedzialności, a także związanych ze szczegól-
nymi warunkami pełnienia służby, wprowadzono
lub podwyższono od dnia 1 października 2007 r. na-
stępujące dodatki do uposażenia:
1) dodatek specjalny dla personelu służby inży-
nieryjno-lotniczej, przyznawany kadrze na stanowi-
skach w pododdziałach technicznych jednostek woj-
skowych do szczebla pułku, na których wykonują
obsługę wojskowych statków powietrznych. Mie-
sięczna wysokość tego dodatku specjalnego zróżni-
cowana jest w zależności od czasu pełnienia przez
żołnierza zawodowej służby wojskowej w tych pod-
oddziałach. Przyjęcie tego kryterium ma motywo-
wać ich do dłuższego pozostawania w służbie. Prze-
widziano następujące wysokości tego dodatku: do
10 lat – do 140 zł, od 10 lat do 20 lat – do 280 zł, po-
wyżej 20 lat – do 420 zł.
Ponadto, przewidziano jego zwiększenie o 140 zł
dla żołnierzy wykonujących obsługę techniczną sa-
molotów wielozadaniowych F-16 oraz śmigłowców
pokładowych Marynarki Wojennej;
2) dodatek dla żołnierzy wykonujących loty
w składzie załóg wojskowych statków powietrznych.
Od dnia 1 stycznia br. wprowadzono jednorazowy
dodatek specjalny dla żołnierzy wykonujących loty
w składzie załóg wojskowych statków powietrznych
(oprócz otrzymywanego przez tę kategorię żołnierzy
miesięcznego dodatku specjalnego, którego wyso-
kość wynosi od 420 do 3080 zł). Uprawnieniem do
tego dodatku zostali objęci żołnierze zawodowi, po-
siadający co najmniej dziesięcioletni staż zawodowej
służby wojskowej pełnionej bezpośrednio w składzie
personelu latającego. Wysokość tego dodatku wyno-
si 300% kwoty stałego dodatku specjalnego, otrzy-

mywanego przez żołnierza za wykonywanie lotów
w składzie załóg wojskowych statków powietrznych,
należnego w dniu 31 grudnia roku, za który dodatek
ten przysługuje. Przewidziano jednocześnie, że wy-
sokość tego dodatku ulegać będzie zwiększeniu aż
do wysokości 600% stałego dodatku specjalnego.
W sferze innych należności pieniężnych:
1) żołnierzy zawodowych objęto prawem do do-
datkowego wynagrodzenia z tytułu pełnienia nie-
etatowych służb dyżurnych garnizonowych i we-
wnętrznych, w wysokości 50 zł za każdą całodobową
służbę dyżurną;
2) wprowadzono dodatkowe wynagrodzenie dla
żołnierzy pełniących dyżury bojowe w ramach sys-
temu obrony powietrznej Organizacji Traktatu Pół-
nocnoatlantyckiego oraz dla żołnierzy pełniących
lotnicze dyżury poszukiwawczo-ratownicze, pełnio-
ne w ramach morskiej służby poszukiwania i ratow-
nictwa (SAR), którego wysokość wynosi 150 zł dla
pilotów i członków załóg oraz 80 zł dla członków per-
sonelu technicznego służby inżynieryjno-lotniczej;
3) wprowadzono dodatek za rozłąkę, w wysoko-
ści diety (aktualnie 23 zł), za każdy dzień wykony-
wania zadań służbowych w nowej jednostce wojsko-
wej w celu złagodzenia kosztów ponoszonych przez
żołnierzy zawodowych, którzy zostali przeniesieni
służbowo do pełnienia zawodowej służby wojskowej
w innym garnizonie. Natomiast dla kadry, która zo-
stała przeniesiona służbowo i ze względu na korzyst-
ne połączenia komunikacyjne może dojeżdżać z miej-
sca zamieszkania do nowego miejsca pełnienia służ-
by, przewidziano zwrot kosztów dojazdów, w wyso-
kości ceny imiennych biletów miesięcznych.
Pozostałe zmiany w systemie uposażeń przewi-
dywane do wprowadzenia do końca bieżącego roku
w zakresie dodatków do uposażenia:
1) podwyższenie dodatków specjalnych i służbo-
wych o około 7%, które otrzyma około 19 000 żołnie-
rzy zawodowych;
2) podwyższenie wysokości dodatku specjalne-
go, za pełnienie służby w warunkach szkodliwych
dla zdrowia lub uciążliwych, o około 6%;
3) objęcie szeregowych zawodowych prawem do
bezpłatnego wyżywienia lub ekwiwalentem z tego
tytułu, w dniach wykonywania obowiązków służbo-
wych (przeciętnie około 250 zł miesięcznie).
Ponadto, zgodnie z § 1 rozporządzenia prezyden-
ta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 3 października
2007 r. w sprawie określenia wielokrotności kwoty
bazowej stanowiącej przeciętne uposażenie żołnie-
rzy zawodowych (Dz. U. Nr 192, poz. 1383, ze zm.)
od dnia 1 stycznia 2009 r. wielokrotność kwoty bazo-
wej stanowiącej przeciętne uposażenie żołnierzy za-
wodowych zwiększy się z 2,48 do 2,60, co pozwoli
zwiększyć poziom uposażeń kadry przeciętnie
o 8,93%, tj. o około 330 zł.
Poza tym, w celu zróżnicowania uposażeń (tzw.
awans poziomy) w korpusie podoficerów i szerego-
wych zawodowych w zależności od poziomu wykony-
wanych zadań służbowych i posiadanych kwalifika-
1027
cji specjalistycznych, przewiduje się wprowadzenie
nowego, stałego dodatku motywacyjnego. Warun-
kiem jego przyznania byłoby otrzymanie co najmniej
ogólnej oceny dobrej w opinii służbowej oraz uzyska-
nie klasy kwalifikacyjnej w specjalności wojskowej
właściwej dla zajmowanego stanowiska służbowego.
W tym kontekście jedną z metod badawczych
w procesie monitorowania sytuacji kadrowej w sfe-
rze identyfikowania przyczyn (przesłanek) podejmo-
wania przez żołnierzy zawodowych decyzji o odej-
ściu ze służby wojskowej, będą opracowywane przez
Departament Kadr Ministerstwa Obrony Narodo-
wej i Wojskowe Biuro Badań Społecznych badania
ankietowe, a ich narzędziem będzie kwestionariusz
anonimowej ankiety, adresowany do żołnierzy zawo-
dowych, którzy wypowiedzieli stosunek służbowy.
Analiza uzyskanych danych empirycznych będzie
dokonywana w cyklu kwartalnym i rocznym, a sfor-
mułowane wnioski będą podstawą do podejmowania
decyzji o charakterze organizacyjnym i prawnym,
stymulujących ograniczenie zjawiska fluktuacji kadr
w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej.
Ministerstwo Obrony Narodowej w sierpniu br.
rusza z kampanią reklamową pod hasłem „Zawód
żołnierz – dołącz do najlepszych”. Do kandydatów na
zawodowych wojskowych przemówią billboardy, pla-
katy, spoty reklamowe emitowane w TVP oraz in-
ternecie. Kampania ma na celu uświadomienie, iż
polska armia jest stabilnym miejscem pracy, a pozy-
cja żołnierza zawodowego cieszy się społecznym pre-
stiżem. Werbunek do zawodowej służby wojskowej to
szansa na zdobycie stabilnej pracy i wykształcenia.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
Ordynacja podatkowa (4220)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 17 lipca 2008 r. Nr SPS-
-023-4220/08 interpelacją poseł Anny Sobeckiej
w sprawie projektu nowelizacji ustawy Ordynacja
podatkowa uprzejmie przedstawiam, co następuje.
1028
Rada Ministrów w dniu 22 lipca 2008 r. przyjęła
projekt ustawy o zmianie ustawy Ordynacja podat-
kowa oraz niektórych innych ustaw. W myśl projek-
towanego art. 201 § 1 pkt 7 ustawy Ordynacja po-
datkowa organ podatkowy zawiesza postępowanie,
jeżeli wskutek uzasadnionego podejrzenia, że istot-
ne dla rozstrzygnięcia sprawy zdarzenia lub czynno-
ści w rzeczywistości nie miały miejsca, zawiadomił
właściwy organ ścigania o podejrzeniu popełnienia
przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumen-
tów. Natomiast stosownie do projektowanego art.
205a § 1 pkt 5 ustawy Ordynacja podatkowa organ
podatkowy podejmuje postępowanie z urzędu, gdy
ustanie przyczyna zawieszenia, w szczególności
gdy zawiadomił właściwy organ ścigania o podej-
rzeniu popełnienia przestępstwa przeciwko wiary-
godności dokumentów – w dniu powzięcia wiado-
mości o uprawomocnieniu się orzeczenia kończące-
go postępowanie w sprawie o to przestępstwo. Po-
wyższe przepisy precyzują zatem tryb postępowa-
nia w sytuacji powzięcia przez organ podatkowy
– w związku z czynnościami dowodowymi podjęty-
mi w toku prowadzonego postępowania – uzasad-
nionego podejrzenia popełnienia przestępstwa prze-
ciwko wiarygodności dokumentów. Przepisy te zo-
bowiązują organ podatkowy do zawieszenia postę-
powania w przypadku zawiadomienia właściwego
organu ścigania o podejrzeniu popełnienia prze-
stępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów do
czasu powzięcia wiadomości o podjętym rozstrzy-
gnięciu w postępowaniu karnym.
Pragnę zauważyć, że projektowane przepisy mają
na celu usunięcie praktycznych wątpliwości co do
zakresu postępowania organu podatkowego w przy-
padku uzasadnionego podejrzenia, że istotne dla
rozstrzygnięcia sprawy zdarzenia lub czynności
w rzeczywistości nie miały miejsca i zawiadomienia
właściwego organu ścigania o podejrzeniu popełnie-
nia przestępstwa przeciwko wiarygodności doku-
mentów. Przepisy te nie nakładają natomiast na or-
gany podatkowe obowiązku zawiadomienia o podej-
rzeniu popełnienia przestępstwa przeciwko wiarygod-
ności dokumentów. Obowiązek ten wynika z art. 304 § 2
ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowa-
nia karnego (Dz.U. Nr 89, poz. 555, z późn. zm.),
zgodnie z którym instytucje państwowe i samorzą-
dowe, które w związku ze swą działalnością dowie-
działy się o popełnieniu przestępstwa ściganego
z urzędu, są obowiązane niezwłocznie zawiadomić
o tym prokuratora lub Policję oraz przedsięwziąć
niezbędne czynności do czasu przybycia organu po-
wołanego do ścigania przestępstw lub do czasu wy-
dania przez ten organ stosownego zarządzenia, aby
nie dopuścić do zatarcia śladów i dowodów przestęp-
stwa. Obowiązek zawiadomienia o przestępstwie do-
tyczy nie wszystkich przestępstw ściganych z urzę-
du, ale tylko tych, o których organy podatkowe do-
wiedziały się w związku ze swą działalnością; prze-
stępstwo to musi pozostawać w związku z działalno-
ścią danej instytucji, aczkolwiek nie musi być popeł-
nione na jej szkodę. Organ podatkowy musi posiadać
dowody uzasadniające podejrzenie popełnienia prze-
stępstwa; nie jest wystarczające samo przypuszcze-
nie, że przestępstwo mogło być popełnione.
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że w związku
z przyjęciem przez Radę Ministrów w dniu 22 lipca
2008 r. projektu ustawy o zmianie ustawy Ordyna-
cja podatkowa oraz niektórych innych ustaw zosta-
nie on przekazany do Sejmu. Wobec powyższego
wszelkie wątpliwości dotyczące uregulowań zawar-
tych w przedmiotowym projekcie zostaną przeanali-
zowane w trakcie prac parlamentarnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie programu „Orlik 2012” (4221)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację poseł na Sejm RP Anny Sobeckiej, prze-
kazaną pismem z dnia 17 lipca 2008 r. (sygn. SPS-
-023-4221/08), w sprawie programu „Moje Boisko
– Orlik 2012”, uprzejmie informuję, co następuje.
Prace nad wdrożeniem programu budowy ogól-
nodostępnych kompleksów sportowych „Moje Bo-
isko – Orlik 2012” rozpoczęte zostały na przełomie
lat 2007 i 2008. Bazą do określenia wysokości całko-
witych nakładów inwestycyjnych realizacji tej inwe-
stycji były średnie ceny krajowe z IV kwartału 2007 r.
W związku z tym w założeniach do programu opu-
blikowanych na stronach internetowych „Orlik 2012”
koszt zadania określony jest jako wstępny, a rzeczy-
wisty koszt budowy znany będzie po wykonaniu do-
kumentacji technicznej i ewentualnie zweryfikowa-
ny po zakończeniu procedury przetargowej i wyło-
nieniu wykonawcy kompleksu.
Mając takie informacje, beneficjenci, wyraża-
jąc chęć przystąpienia do programu, dysponowali
wiedzą o możliwości zmiany kosztów budowy kom-
pleksu.
W związku z licznymi zapytaniami: beneficjen-
tów programu, projektantów adaptujących projekt
typowy oraz wykonawców robót, ministerstwo pro-
wadzi stronę internetową programu „Orlik 2012”,
na której odpowiada na nurtujące pytania stron za-
interesowanych. Publikowane są na bieżąco infor-
macje o ogłaszanych przetargach, wybranych wyko-

nawcach oraz podejmowanych działaniach w celu
zrealizowania programu. Aktualnie ogłoszonych zo-
stało ok. 550 przetargów, z czego ok. 200 zostało
rozstrzygniętych i zadania zostały rzeczowo roz-
poczęte.
Ponadto w dniu 2 czerwca br. powołany został
Zespół do spraw opiniowania zmian w projektach in-
westycyjnych biorących udział w programie „Moje
Boisko – Orlik 2012”. Do zadań zespołu należy opi-
niowanie zmian w przedkładanych przez wniosko-
dawców projektach. Każda zgłoszona zmiana w sto-
sunku do programu jest omawiana na cotygodnio-
wych spotkaniach zespołu. Rozstrzygnięcia w za-
kresie zmian przekazywane są zainteresowanym
podmiotom pisemnie.
W przypadku gdy zaproponowana zmiana podyk-
towana jest warunkami klimatycznymi, terenowy-
mi, i stopień jej ingerencji w stosunku do projektu
typowego nie czyni projektu mniej rozpoznawalnym
w świetle założeń programu, zespół opiniuje pozy-
tywnie przedstawione rozwiązania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tomasz Półgrabski
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie finansowania placówek oświatowych
dla dzieci (4222)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej (SPS-023-
-4222/08) w sprawie finansowania niepublicznych
placówek oświatowych dla dzieci (innych form wy-
chowania przedszkolnego), uprzejmie wyjaśniam:
W 2005 r. Ministerstwo Edukacji Narodowej
ogłosiło konkurs na „Alternatywne formy edukacji
przedszkolnej” w ramach Sektorowego Programu
Operacyjnego,,Rozwój zasobów ludzkich”, priorytet
2: Rozwój społeczeństwa obywatelskiego opartego
na wiedzy, działanie 2.1: Zwiększenie dostępu do
edukacji – promocja kształcenia przez całe życie,
schemat: Zmniejszenie dysproporcji edukacyjnych
między wsią a miastem. Środki na realizację tego
zadania pochodziły z Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego i zasobów krajowych. W konsekwencji po-
wyższego powstało wiele projektów, których celem
było upowszechnienie edukacji przedszkolnej wśród
dzieci w wieku 3–5 lat zamieszkałych na terenach
1029
wiejskich, na których nie było przedszkoli. Projekty
zrealizowano na terenie całego kraju do 31 marca
2008 r. Ogółem powstały 803 alternatywne formy
edukacji przedszkolnej, w których znalazło miejsce
10 550 dzieci.
Obowiązkiem beneficjenta, zgodnie z zapisami
powyższego projektu, było zapewnienie jego trwało-
ści przez 1 rok po jego zakończeniu, co należy rozu-
mieć jako kontynuację działań zgodnych z wymoga-
mi projektu, w przeciwnym razie beneficjent może
zostać zobowiązany do zwrotu środków otrzyma-
nych na projekt. Warunek trwałości projektu stano-
wi podstawowy wymóg programów dofinansowa-
nych ze środków unijnych. Każdy beneficjent został
zapoznany z tym obowiązkiem, określonym w roz-
porządzeniu nr 1260/99 Rady Europy.
Uchwalona 7 września 2007 r. nowelizacja
ustawy o systemie oświaty stanowiła formę zna-
czącej pomocy ze strony państwa dla beneficjen-
tów projektu finansowanego ze środków unijnych
„Alternatywne formy wychowywania przedszkol-
nego”, umożliwiając im dotrzymanie wymogu trwa-
łości, a jednocześnie uzyskanie dalszego dofinan-
sowania z budżetu jednostek samorządu teryto-
rialnego. Z informacji uzyskanych przez Minister-
stwo Edukacji Narodowej wynika, że gminy zade-
klarowały wsparcie dla istniejących form wycho-
wania przedszkolnego, a zainteresowane podmioty
złożyły w gminach wnioski o uwzględnienie w bu-
dżecie gminy na 2008 r. kwot potrzebnych do ich
dalszego funkcjonowania.
Uprzejmie przypominam, że wymóg składania
do gminy informacji o przewidywanej liczbie dzie-
ci w przypadku placówek niepublicznych nie sta-
nowi nowego przepisu – zawsze wynikał z wymo-
gu zaplanowania i zapewnienia przez gminy w bu-
dżecie odpowiednich środków finansowych na do-
tacje dla placówek niepublicznych funkcjonują-
cych na ich terenie.
MEN posiada informacje, że gminy często wpro-
wadzały zmiany w swoich budżetach w związku
z nowelizacją ustawy o systemie oświaty. Przepisy
prawa oświatowego i ustawy o finansach publicz-
nych nie stoją na przeszkodzie temu, aby w trybie
zmian budżetu na dany rok środki zaplanowane na
działalność przedszkoli gminnych i oddziałów przed-
szkolnych odpowiednio przesunąć (w ślad za dzieć-
mi) na dotacje dla założonych niepublicznych zespo-
łów wychowania przedszkolnego lub punktów przed-
szkolnych.
Obecnie zainteresowane podmioty mogą również
występować o środki finansowe, które Unia Euro-
pejska przeznacza na realizację konkretnych projek-
tów w krajach członkowskich, w ramach określo-
nych programów. W większości przypadków zarzą-
dzanie projektami odbywa się na poziomie regional-
nym, dlatego też możliwość korzystania z dofinan-
sowania ze środków Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego jest uzależniona od priorytetów przyjętych
przez marszałków województw.
1030
Zadania dotyczące edukacji przedszkolnej są
współfinansowane z Europejskiego Funduszu Spo-
łecznego w ramach priorytetu IX Programu Opera-
cyjnego,,Kapitał ludzki” 2007–2013. Szczegółowy
opis priorytetu IX PO KL w ramach działania 9.1:
Wyrównywanie szans edukacyjnych i zapewnienie
wysokiej jakości usług edukacyjnych świadczonych
w systemie oświaty przewiduje różne obszary wspar-
cia w zakresie edukacji przedszkolnej dotyczące:
− tworzenia przedszkoli (w tym również uru-
chamiania innych form wychowania przedszkolne-
go) na obszarach i w środowiskach o niskim stopniu
upowszechnienia edukacji przedszkolnej (w szcze-
gólności na obszarach wiejskich),
− wsparcia istniejących przedszkoli (w tym rów-
nież funkcjonujących innych form wychowania
przedszkolnego) przyczyniających się do zwiększo-
nego uczestnictwa dzieci w wychowaniu przedszkol-
nym (np. wsparcie dla placówek zagrożonych likwi-
dacją, wydłużenie godzin pracy placówek, urucho-
mienie dodatkowego naboru dzieci, zatrudnienie
dodatkowego personelu itp.).
We wszystkich województwach realizacja dzia-
łań rozpoczęła się w 2008 r.
Odpowiadając na pytanie dotyczące rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 10 stycz-
nia 2008 r. w sprawie rodzajów innych form wycho-
wania przedszkolnego, warunków tworzenia i or-
ganizowania tych form oraz sposobu ich działania
(Dz. U. Nr 7, poz. 38), uprzejmie informuję, że Mi-
nisterstwo Edukacji Narodowej, dostrzegając po-
trzebę tworzenia i organizowania przez jednostki
samorządu terytorialnego, osoby prawne i fizyczne
innych form wychowania przedszkolnego, podjęło
działania mające na celu doprecyzowanie oraz do-
stosowanie obowiązujących przepisów, dotyczących
warunków lokalowych i sanitarnych do nowych po-
trzeb. Po konsultacjach Ministerstwa Edukacji Na-
rodowej z komendantem głównym Państwowej
Straży Pożarnej oraz głównym inspektorem sani-
tarnym uzgodniono zmiany w przepisach powyż-
szego rozporządzenia.
Nowelizacja powyższego aktu prawnego zosta-
ła podpisana przez ministra edukacji narodowej
w dniu 13 czerwca 2008 r., w brzmieniu:
Rozporządzenie ministra edukacji narodowej
z dnia 13 czerwca 2008 r. zmieniające rozporządze-
nie w sprawie rodzajów innych form wychowania
przedszkolnego, warunków tworzenia i organizowa-
nia tych form oraz sposobu ich działania. Zostało
ono opublikowane w Dzienniku Ustaw z dnia 18 czerw-
ca 2008 r. z mocą obowiązującą od 3 lipca 2008 r.
(Dz. U. Nr 104, poz. 667).
W powyższej nowelizacji zawarto szczegółowe re-
gulacje określające warunki, jakie musi spełniać lo-
kal, w którym ma funkcjonować punkt przedszkol-
ny lub zespół wychowania przedszkolnego (§ 4, 4a-c).
Jednym z warunków utworzenia zespołu lub punk-
tu jest posiadanie przez organ prowadzący pozytyw-
nej opinii państwowego powiatowego inspektora sa-
nitarnego oraz komendanta powiatowego/miejskie-
go Państwowej Straży Pożarnej o zapewnieniu
w lokalu, w którym prowadzone są zajęcia w ramach
zespołu lub punktu, bezpiecznych i higienicznych
warunków pobytu dzieci.
Złagodzenie obowiązujących przepisów dotyczy
obszaru ochrony przeciwpożarowej oraz sanitarno-
-epidemiologicznej. Ze względów bezpieczeństwa ko-
nieczne jest stosowanie się do przepisów prawa bu-
dowlanego.
Jeśli osoba zainteresowana tworzeniem innych
form wychowania przedszkolnego spełni warunki
określone w ustawie o systemie oświaty oraz w roz-
porządzeniu, może rozpocząć działalność w każdym
czasie.
Pragnę dodać, że w dniu 7 lipca 2008 r. podczas
konferencji „Edukacja skuteczna, przyjazna i nowo-
czesna” zorganizowanej przez Ministerstwo Eduka-
cji Narodowej pod patronatem marszałka Sejmu
wspólnie z sejmową Komisją Edukacji, Nauki i Mło-
dzieży został oficjalnie zaprezentowany opracowany
i wydany przez MEN poradnik-informator „Jak or-
ganizować edukację przedszkolną w nowych for-
mach”. Obecnie poradnik jest sukcesywnie przeka-
zywany wszystkim zainteresowanym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie środków na recykling samochodów
(4224)
W odpowiedzi na interpelację poseł Anny Sobec-
kiej, znak SPS-023-4224/08, w sprawie wykorzysta-
nia środków zgromadzonych na recykling samocho-
dów na zorganizowanie międzynarodowej konferen-
cji klimatycznej, uprzejmie informuję, co następuje.
Na podstawie art. 401 ust. 12c oraz art. 410 ust. 3
ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150 i Nr 111,
poz. 708) w brzmieniu nadanym ustawą z dnia
30 maja 2008 r. o zmianie ustawy Prawo ochrony
środowiska wpływy z opłat, o których mowa w art. 12
ust. 2, art. 14 ust. 1 oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy
z dnia 20 stycznia 2005 r. o recyklingu pojazdów wy-
cofanych z eksploatacji, Narodowy Fundusz Ochro-
ny Środowiska i Gospodarki Wodnej może, za zgodą
ministra właściwego do spraw środowiska, przezna-
czyć na dofinansowanie przygotowania obsługi kon-

ferencji krajowych i międzynarodowych z zakresu
ochrony środowiska i gospodarki wodnej. Dlatego
też przeznaczenie części zgromadzonych środków na
organizację 14 sesji Konferencji Stron Ramowej Kon-
wencji NZ w sprawie zmian klimatu wraz z 4 sesją
Spotkania Stron Protokołu z Kioto (COP 14, Poznań,
1–12 grudnia 2008 r.) nie stoi w sprzeczności z obo-
wiązującym prawem. Pragnę podkreślić, że łączna
wysokość środków, które mogą być przeznaczone na
dofinansowanie konferencji, nie może stanowić wię-
cej niż 10% ogólnej sumy zgromadzonych do tej pory
środków, obecnie sięgającej ponad 1 mld zł.
Szacowany łączny koszt organizacji konferencji
wynosi 90 mln zł, co stanowi ok. 8% wszystkich
środków zgromadzonych do tej pory na zbiórkę i re-
cykling pojazdów samochodowych. Dlatego też pra-
gnę zapewnić, że sfinansowanie organizacji tak
istotnej dla wizerunku naszego kraju na arenie mię-
dzynarodowej konferencji w Poznaniu nie spowodu-
je jakiegokolwiek ograniczenia wielkości środków
na dofinansowywanie przez NFOŚiGW działań
w zakresie zbiórki i recyklingu pojazdów lub opóź-
nienia rozpatrywania zgłaszanych wniosków o dofi-
nansowanie.
Jednocześnie informuję, że Narodowy Fundusz
Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej rozpatru-
je stopniowo otrzymywane wnioski o dofinansowa-
nie działań, w tym inwestycyjnych, w zakresie zbie-
rania i recyklingu pojazdów. W 2007 r. NFOŚiGW
przyznał dofinansowanie z tego tytułu 85 przedsię-
biorcom oraz 12 gminom na łączną kwotę prawie
15 mln zł. Natomiast w roku bieżącym udzielono do
tej pory dotacji w kwocie ok. 27 mln zł na dofinanso-
wanie dopłat do 197 stacji demontażu pojazdów oraz
60 mln zł na dofinansowanie zbierania porzuconych
pojazdów w 11 gminach. Wnioski o dofinansowanie
są rozpatrywane zgodnie z obowiązującą procedurą
w kolejności ich zgłaszania i nie notuje się w tym
zakresie żadnych opóźnień.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kaźmierczaka
w sprawie wsparcia dla ruchu honorowego
krwiodawstwa (4225)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jana Kaźmierczaka w sprawie
wsparcia ruchu honorowego krwiodawstwa, przesła-
1031
ne przy piśmie znak SPS-023-4225/08 z dnia 21 lipca
2008 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Obecnie za sprawy związane z przetwarzaniem
krwi odpowiada służba krwi, podległa Krajowemu
Centrum Krwiodawstwa i Krwiolecznictwa w War-
szawie. Propagowaniem honorowego krwiodawstwa
w Polsce zajmują się głównie organizacje pozarządo-
we. Część środków finansowych na ten cel uzyskują
z budżetu ministra zdrowia, który rozdziela je w for-
mie dotacji celowej dla jednostek niezaliczanych do
sektora finansów publicznych na realizację zadań
publicznych zlecanych do realizacji organizacjom
pozarządowym. Zgodnie z art. 131 ust. 1 ustawy
z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych
(Dz. U. z 2005 r., Nr 249, poz. 2104) oraz art. 5 ust. 1
pkt 1 i art. 4 ustawy z dnia 23 kwietnia 2003 r.
o działalności pożytku publicznego i o wolontariacie
(Dz. U. z 2003 r. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.) organy
administracji publicznej mogą wspierać lub powie-
rzać jednostkom niezaliczonym do sektora finansów
publicznych realizację zadań publicznych.
Wspieranie finansowe zadań publicznych realizo-
wanych przez organizacje pozarządowe odbywa się
po przeprowadzeniu procedury konkursowej, której
tryb i zasady określone zostały w ustawie z dnia
24 kwietnia 2003 r. o działalności pożytku publicz-
nego i o wolontariacie (Dz. U. z 2003 r. Nr 96,
poz. 873, z późn. zm.).
Współpraca Ministerstwa Zdrowia z organizacja-
mi pozarządowymi obejmuje m.in. zadania z zakre-
su promocji honorowego krwiodawstwa, na które
latach 2005–2008 Ministerstwo Zdrowia przezna-
czyło środki w wysokości 4 851 141,94.
W ramach tych środków w 2005 r. organizacje
pozarządowe zrealizowały następujące zadania pu-
bliczne: „Program aktywizujący lokalne środowiska
społeczne do działań związanych z honorowym
krwiodawstwem, połączony z akcjami poboru krwi
i pozyskiwaniem nowych honorowych dawców krwi”;
„Program promujący idee honorowego krwiodaw-
stwa połączony z wykorzystaniem najnowszych
technik przekazu”; „Program propagowania i wdra-
żania idei honorowego krwiodawstwa wśród studen-
tów, połączony z akcjami poboru krwi”; „Autotrans-
fuzja – jako alternatywa dla krwiodawstwa, w tym
rodzinnego”
Druga edycja powyższych programów była reali-
zowana 2006 r., a w 2007 r. kontynuowano „Pro-
gram aktywizujący lokalne środowiska społeczne do
działań związanych z honorowym krwiodawstwem,
połączony z akcjami poboru krwi i pozyskiwaniem
nowych honorowych dawców krwi” oraz „Program
propagowania i wdrażania idei honorowego krwio-
dawstwa wśród studentów, połączony z akcjami po-
boru krwi”.
Na realizację nowej edycji programu pn. „Pro-
gram aktywizujący lokalne środowiska społeczne do
działań związanych z honorowym krwiodawstwem,
połączony z akcjami poboru krwi i pozyskiwaniem
1032
nowych honorowych dawców krwi” w 2008 r. zapla-
nowano kwotę 600 000 zł.
Obecnie wszelkie akcje prowadzone przez insty-
tucje publicznej służby krwi oraz organizacje poza-
rządowe, a także podjęte działania na szczeblu cen-
tralnym, przygotowujące cykl zsynchronizowanych,
ogólnopolskich działań na rzecz upowszechnienia
wiedzy na temat roli krwi i krwiodawstwa oraz sze-
rokiej promocji idei honorowego krwiodawstwa,
mają na celu przede wszystkim wzrost ilości donacji,
a także zwrócenie uwagi społeczeństwa na koniecz-
ność oddawania krwi potrzebującym, problem jej
braku oraz wzmocnienie prestiżu honorowych daw-
ców krwi.
Narodowe Centrum Krwi realizuje obecnie zada-
nia przewidziane na 2008 r. z zakresu programu pn.
„Samowystarczalność Polski w zakresie zaopatrze-
nia w bezpieczną krew, jej składniki i produkty
krwiopochodne na lata 2005–2008”. W ramach za-
planowanych środków NCK zapewnienia realizato-
rom programu jednorazowe pojemniki do preparaty-
ki krwi oraz możliwość przetworzenia osocza na
produkty krwiopochodne i wytworzenia immuno-
globuliny anty-D do profilaktyki matczyno-płodowe-
go w zakresie antygenu D z układu Rh. Również za-
kupywane są w ramach programu wysokiej jakości
testy do badania metodami serologicznymi marke-
rów wirusów przenoszonych drogą krwi.
Ministerstwo Zdrowia dostrzegło problem zwią-
zany z wzrastającym zapotrzebowaniem na krew
i jej składniki, przy niewspółmiernie wzrastającej
ilości honorowych dawców krwi. W związku z po-
wyższym został przygotowany projekt kolejnej edy-
cji programu „Zapewnienie samowystarczalności
Rzeczypospolitej Polskiej w krew, jej składniki i pro-
dukty krwiopochodne”, finansowanego ze środków
ministra zdrowia.
Celem powyższego programu jest m.in. propa-
gowanie honorowego krwiodawstwa. Zgodnie z za-
łożeniami tego celu zaplanowano zakup mobilnych
punktów poboru krwi oraz coroczne przygotowy-
wanie i przeprowadzanie zsynchronizowanych ak-
cji promujących honorowe krwiodawstwo na szcze-
blu centralnym oraz lokalnie na terenach działania
regionalnych centrów krwiodawstwa i krwiolecz-
nictwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie udziału żołnierzy zawodowych
w kształceniu i doskonaleniu zawodowym
za granicą oraz w służbie
w międzynarodowych strukturach wojskowych
i misjach zagranicznych w latach 2004–2007
(4226)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mirosława Pawlaka w spra-
wie udziału żołnierzy zawodowych w kształceniu
i doskonaleniu zawodowym za granicą oraz w służ-
bie w międzynarodowych strukturach wojskowych
i misjach zagranicznych w latach 2004–2007 (SPS-
-023-4226/08), uprzejmie proszę o przyjęcie nastę-
pujących wyjaśnień.
W latach 2004–2007 za granicą przeszkolono
ogółem 933 oficerów i 139 podoficerów (szczegółowe
zestawienie zawiera załącznik nr 1)*).
Doskonalenie zawodowe za granicą realizowane
jest zgodnie z Planem doskonalenia zawodowego ka-
dry i pracowników wojska za granicą w danym roku,
który jest opracowywany na podstawie potrzeb zgło-
szonych przez poszczególne rodzaje Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej oraz komórki i jednostki
organizacyjne Ministerstwa Obrony Narodowej. Po-
trzeby te są konfrontowane z ofertą instytucji edu-
kacyjnych Organizacji Traktatu Północnoatlantyc-
kiego (NATO), możliwościami wynikającymi z umów
międzynarodowych i bilateralnych, a także z propo-
zycjami składanymi przez inne prestiżowe zagra-
niczne ośrodki akademickie. W sumie naszych przed-
stawicieli kierujemy do dwudziestu dziewięciu
państw (Austria, Belgia, Bośnia i Hercegowina, Chi-
ny, Czechy, Chorwacja, Dania, Estonia, Francja,
Grecja, Hiszpania, Holandia, Irlandia, Izrael, Jor-
dania, Kanada, Luksemburg, Niemcy, Norwegia,
Portugalia, Rumunia, Słowenia, Stany Zjednoczone
Ameryki, Szwajcaria, Szwecja, Turcja, Węgry, Wiel-
ka Brytania, Włochy).
W latach 2004–2007, na podstawie oddzielnej
umowy polsko-amerykańskiej (LOA) w ramach pro-
gramu wdrażania na wyposażenie Sił Powietrznych
samolotu wielozadaniowego F-16, przeszkolono dwu-
stu pięciu żołnierzy zawodowych, z tego trzydziestu
dwóch pilotów, osiemdziesięciu pięciu oficerów służ-
by inżynieryjno-lotniczej oraz osiemdziesięciu ośmiu
podoficerów służby inżynieryjno-lotniczej.
W ciągu ostatnich czterech lat, na doskonalenie
zawodowe kadry Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Pol-
skiej za granicą, z budżetu Ministerstwa Obrony
Narodowej wydatkowano ogółem 13 592 637 zł (szcze-
gółowe zestawienia – załącznik nr 2)*).
*) Załączniki – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.

Ustosunkowując się do kwestii zgłaszania przez
dowódców potrzeb szkoleniowych zgodnie z proce-
durą kierowania na studia i kursy zagraniczne,
uprzejmie informuję, że w 2004 r., wraz z noweliza-
cją ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie woj-
skowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 179, poz.
1750, ze zm.), wszyscy żołnierze zostali wyznaczeni
ponownie na zajmowane wówczas stanowiska służ-
bowe. Sytuacja ta uległa zmianie dopiero pod koniec
pierwszej, trzyletniej kadencji. Każdy żołnierz zawo-
dowy podlegał procesowi opiniowania i prognozowa-
nia dalszego przebiegu służby wojskowej. Wyniki
tego opiniowania, w tym określenie prognozy indy-
widualnego rozwoju służbowego podległej kadry,
dały dowódcom możliwość rzetelnej weryfikacji po-
trzeb szkoleniowych oraz przekazania ich do Depar-
tamentu Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej,
który uwzględnił je w Planie doskonalenia zawodo-
wego kadry i pracowników wojska na 2007 r. W tym
samym czasie weszła w życie decyzja nr 48/MON
ministra obrony narodowej z dnia 5 lutego 2007 r.
w sprawie wprowadzenia w Siłach Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej procedury kwalifikowania
i kierowania żołnierzy zawodowych – oficerów na
studia i kursy w akademiach wojskowych w kraju
i za granicą (niepublikowana). Uregulowała ona
procedurę doboru i weryfikacji kandydatów na róż-
ne formy doskonalenia zawodowego oraz dała wła-
ściwym dowódcom możliwość realizacji określonych
potrzeb szkoleniowych.
Po zakończeniu szkolenia, w tym szkolenia za
granicą, żołnierz jest kierowany do dowódcy, posia-
dającego odpowiednie kompetencje kadrowe do wy-
znaczenia na stanowisko służbowe, zgodnie z pro-
gnozą wcześniej określoną w opinii służbowej.
Mimo stałej, dużej dynamiki zmian kadrowych,
na koniec 2007 r. w Siłach Zbrojnych Rzeczpospoli-
tej Polskiej pozostawało w służbie tysiąc sześćdzie-
sięciu sześciu żołnierzy zawodowych, którzy podno-
sili swe kwalifikacje zawodowe za granicą w latach
2004–2007. W tym samym okresie, z różnych przy-
czyn, ze służby zawodowej zwolniono sześć osób.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
1033
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie wspomagania informatycznego
działalności kadrowej, w tym prowadzenia
ewidencji personalnej żołnierzy zawodowych
Sił Zbrojnych RP (4227)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mirosława Pawlaka w spra-
wie wspomagania informatycznego działalności ka-
drowej, w tym prowadzenia ewidencji personalnej
żołnierzy zawodowych Sił Zbrojnych RP (SPS-023-
-4227/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Stosownie do postanowień art. 48 ust. 2 ustawy
z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojskowej żoł-
nierzy zawodowych (Dz. U. z 2008 r. Nr 141, poz.
892) Departament Kadr Ministerstwa Obrony Na-
rodowej i inne organy kadrowe prowadzą ewidencję
wojskową żołnierzy zawodowych. Zakres informa-
cyjny i sposób prowadzenia ewidencji określa rozpo-
rządzenie ministra obrony narodowej z dnia 6 lute-
go 2008 r. w sprawie ewidencji wojskowej żołnierzy
zawodowych (Dz. U. Nr 38, poz. 217).
Obecnie w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej podstawowym narzędziem informatycznym
wspomagającym działalność kadrową jest system
informacyjny pod nazwą SPIRALA-K1, funkcjonu-
jący na szczeblu centralnym w Departamencie Kadr
Ministerstwa Obrony Narodowej. Ponadto w Zarzą-
dzie Organizacji i Uzupełnień P-1 Sztabu General-
nego Wojska Polskiego eksploatowany jest również
SI ETAT.
Odpowiadając na pytanie, czy obecnie funkcjo-
nuje system PERSONEL, pragnę poinformować, iż
nie został on wdrożony w Siłach Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej.
Ustosunkowując się do pytania dotyczącego sys-
temów operacyjnych, pragnę wskazać, iż dla po-
trzeb SI SPIRALA-K1 funkcjonuje system SCO
UNIX. System operacyjny DOS nie funkcjonuje sa-
modzielnie w środowisku komputerowym. Z uwagi
na powszechne w Siłach Zbrojnych Rzeczypospoli-
tej Polskiej wykorzystywanie oprogramowania de-
dykowanego dla tego systemu, funkcjonuje jednak
nie jako samodzielny system operacyjny, ale jako
fragment systemu operacyjnego WINDOWS. Apli-
kacje dedykowane dla DOS uruchamiane są w try-
bie konsolowym w systemie WINDOWS w trybie
emulacji DOS.
Odnosząc się do przytoczonych przez pana posła
Mirosława Pawlaka przypadków występowania w tecz-
kach akt personalnych żołnierzy zawodowych doku-
mentów obcojęzycznych, uprzejmie informuję, iż wy-
nikało to z braku rozwiązań prawnych dotyczących
tej kwestii. Dopiero zapisy § 14 rozporządzenia mi-
1034
nistra obrony narodowej w sprawie ewidencji woj-
skowej żołnierzy zawodowych uregulowały ten pro-
blem. Obecnie dokumenty obcojęzyczne podlegające
włączeniu do teczki akt personalnych włącza się po
dostarczeniu ich przez żołnierza zawodowego do or-
ganu kadrowego wraz z tłumaczeniem na język pol-
ski dokonanym przez tłumacza przysięgłego.
Odnosząc się do kwestii braku kart opisu stano-
wiska służbowego w aktach personalnych żołnie-
rzy zawodowych, pragnę wskazać, że było to spo-
wodowane traktowaniem tych kart jako tzw. doku-
mentu etatowego, który nie musiał znajdować się
w aktach personalnych żołnierzy, gdyż nie było ta-
kiego wymogu. Dopiero przywołane wcześniej roz-
porządzenie jednoznacznie uregulowało to zagad-
nienie, określając w § 12, które dokumenty groma-
dzi się w teczkach akt personalnych. Punkt 8 tego
przepisu wymienia wprost kopie doręczonych żoł-
nierzowi zawodowemu kart opisu stanowisk służ-
bowych zajmowanych w trakcie pełnienia zawodo-
wej służby wojskowej.
Postanowienia ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r.
Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U.
z 2000 r. Nr 98, poz. 1071, ze zm.) obowiązują w Si-
łach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej od dnia
27 maja 1990 r., tj. od dnia wejścia w życie przepisów
ustawy z dnia 24 maja 1990 r. o zmianie ustawy Ko-
deks postępowania administracyjnego (Dz. U. Nr 34,
poz. 201). W związku z powyższym od tego momen-
tu w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej wy-
dawane są decyzje administracyjne i przestrzegane
są terminy, określone w rozdziale 10: Terminy usta-
wy Kodeks postępowania administracyjnego.
Powyższe jest uzależnione od charakteru prowa-
dzonej sprawy, stopnia trudności oraz złożoności,
dlatego ustawa Kodeks postępowania administra-
cyjnego określa w art. 35 terminy do załatwienia
sprawy, jako normę ogólną, podając, iż organy admi-
nistracji publicznej obowiązane są załatwiać sprawy
bez zbędnej zwłoki (§ 1). W myśl § 2 niezwłocznie
powinny być załatwiane sprawy, które mogą być
rozpatrzone w oparciu o dowody przedstawione
przez stronę, łącznie z żądaniem wszczęcia postępo-
wania lub w oparciu o fakty i dowody powszechnie
znane albo znane z urzędu organowi, przed którym
toczy się postępowanie, bądź możliwe do ustalenia
na podstawie danych, którymi rozporządza ten or-
gan. W § 3 określa się, że załatwienie sprawy wyma-
gającej postępowania wyjaśniającego powinno na-
stąpić nie później niż w ciągu miesiąca – a sprawy
szczególnie skomplikowanej nie później niż w ciągu
dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania,
a w postępowaniu odwoławczym – w ciągu miesiąca
od dnia otrzymania odwołania. Ponadto § 4 powyż-
szego przepisu wskazuje, że organy wyższego stop-
nia mogą określać rodzaje spraw, które załatwiane
są w terminach krótszych niż wymienione w § 3.
Zgodnie z § 5 omawianego przepisu do powyższych
terminów nie wlicza się terminów przewidzianych
w przepisach prawa dla dokonania określonych
czynności, okresów zawieszenia postępowania oraz
okresów opóźnień spowodowanych z winy strony
albo z przyczyn niezależnych od organu.
Potrzeba zapewnienia istotnej poprawy funkcjo-
nowania systemu ewidencji żołnierzy zawodowych
zarówno w Departamencie Kadr Ministerstwa Obro-
ny Narodowej, jak też w Siłach Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej, legła u podstaw podjętych przeze
mnie działań naprawczych. We wskazanym depar-
tamencie została utworzona etatowa komórka we-
wnętrzna, właściwa m.in. w zakresie prowadzenia
komputerowej ewidencji żołnierzy zawodowych i te-
czek ich akt personalnych. Podjęte przez nią działa-
nia zorientowane są na dwa zasadnicze kierunki.
Z jednej strony obejmują one współpracę z Departa-
mentem Informatyki i Telekomunikacji Minister-
stwa Obrony Narodowej w celu budowy nowoczesne-
go systemu informatycznego wspomagającego dzia-
łalność kadrową, zgodnie z przepisami ustawy o służ-
bie wojskowej żołnierzy zawodowych i aktami wyko-
nawczymi do niej oraz z uwzględnieniem założeń
określonych w „Strategii informatyzacji resortu
obrony narodowej na lata 2008–2012”. Z drugiej na-
tomiast, polegają na doskonaleniu systemu ewiden-
cji w oparciu o aktualnie funkcjonujący system in-
formatyczny SPIRALA-K1, w tym m.in. moderniza-
cję istniejącej infrastruktury technicznej oraz za-
pewnienie właściwych warunków ochrony informa-
cji niejawnych i ochrony danych osobowych.
Biorąc pod uwagę czasochłonność prac projekto-
wych związanych z opracowaniem i wdrożeniem no-
wego systemu informatycznego, w Departamencie
Kadr Ministerstwa Obrony Narodowej główny nacisk
położono obecnie na przywrócenie właściwej dyscy-
pliny eksploatacji systemu informatycznego SPIRA-
LA-K1 w organach kadrowych, stanowiących drugi
szczebel przetwarzania, tj. w Sztabie Generalnym
Wojska Polskiego i dowództwach rodzajów Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej (równorzędnych).
W celu uzyskania istotnej poprawy w zakresie prowa-
dzenia komputerowej ewidencji żołnierzy zawodo-
wych podjęte systemowe działania zorientowane są
na zwiększenie wiarygodności komputerowej bazy
danych i zapewnienie przestrzegania obowiązujących
przepisów. Konsekwentna realizacja programu na-
prawczego i rygorystyczne przestrzeganie ustawy
o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych i rozpo-
rządzenia ministra obrony narodowej w sprawie ewi-
dencji wojskowej żołnierzy zawodowych umożliwi
uzupełnienie do końca br. istotnych braków w kom-
puterowej ewidencji żołnierzy zawodowych.
Reasumując, dysponowanie aktualnymi i wiary-
godnymi danymi dotyczącymi personaliów oraz
przebiegu służby wojskowej żołnierzy zawodowych
stanowić będzie w pierwszej kolejności wykładnik
mocy systemu informatycznego – niezależnie od
tego, czy jest to system SPIRALA-K1, czy też będzie
to nowy system kadrowy.

Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie rekompensowania czasu pełnienia
nieetatowych służb dyżurnych
w jednostkach wojskowych Sił Zbrojnych RP
(4228)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Mirosława Pawlaka w spra-
wie rekompensowania czasu pełnienia nieetatowych
służb dyżurnych w jednostkach wojskowych Sił
Zbrojnych RP (SPS-023-4228/08), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Implementując dyrektywę 2003/88 WE Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2004 r.
dotyczącą niektórych aspektów organizacji czasu
pracy, znowelizowano art. 60 ustawy z dnia 11 wrze-
śnia 2003 r. o służbie wojskowej żołnierzy zawodo-
wych (Dz. U. Nr 179, poz. 1750, ze zm.). Została
w nim ujęta wynikająca z przedmiotowej dyrektywy
norma czasu pracy wynosząca 48 godzin tygodnio-
wo. Zgodnie z przywołanym art. 60 ustawy wymiar
czasu służby żołnierzy zawodowych jest określony
ich zadaniami służbowymi, które powinny być usta-
lane przez przełożonych w sposób pozwalający na
ich wykonywanie w ramach czterdziestu godzin
służby w tygodniu. Wykonywanie zadań służbowych
nie może przekraczać przeciętnie czterdziestu ośmiu
godzin w tygodniu, w czteromiesięcznym okresie
rozliczeniowym. Norma ta nie ma jednak zastoso-
wania w przypadkach, gdy żołnierze zawodowi: re-
alizują zadania o charakterze nadzwyczajnym nie-
zbędne do ochrony interesów państwa, w szczegól-
ności: biorą udział w zapobieganiu skutkom kata-
strof naturalnych lub awarii technicznych noszą-
cych znamiona klęski żywiołowej oraz w celu ich
usunięcia, pełnią służby i dyżury, odbywają ćwicze-
nia i szkolenia poligonowe (morskie) oraz pełnią
służbę wojskową poza granicami kraju.
Odpowiadając na pytanie, co rozumie się przez
pełnienie nieetatowych służb dyżurnych, informuję,
że jest to wykonywanie zadań służbowych związa-
nych z zabezpieczeniem funkcjonowania jednostek
(instytucji) wojskowych, zapewnienie ciągłości ich
dowodzenia oraz kontroli funkcjonowania. W skład
1035
tych służb wchodzą także służby wartownicze i po-
rządkowe.
Pragnę zauważyć, iż z tytułu pełnienia nieetato-
wych służb dyżurnych i dyżurów żołnierzom zawo-
dowym przysługuje dodatkowe wynagrodzenie, jak
również udziela się im czasu wolnego w wymiarze
określonym w rozporządzeniu ministra obrony na-
rodowej z dnia 26 czerwca 2008 r. w sprawie czasu
służby żołnierzy zawodowych (Dz. U. Nr 122,
poz. 786). W § 9 tego rozporządzenia przewidziano
w szczególności, że żołnierza wyznaczonego do peł-
nienia służby dyżurnej lub dyżuru trwającego co
najmniej dwadzieścia cztery godziny zwalnia się
z wykonywania innych zadań służbowych w dniu
rozpoczęcia i zakończenia tej służby lub dyżuru. Po-
nadto ust. 2 wskazanego paragrafu przyznaje żoł-
nierzowi, który pełnił służbę dyżurną lub dyżur
w dniu ustawowo lub dodatkowo wolnym od służby,
w wymiarze co najmniej ośmiu godzin, udziela się za
ten dzień czasu wolnego w wymiarze jednego dnia.
W przypadku gdy żołnierz pełnił służbę dyżurną lub
dyżur w dniu ustawowo lub dodatkowo wolnym od
służby w wymiarze niższym niż osiem godzin, udzie-
la się czasu wolnego w wymiarze równym liczbie go-
dzin pełnienia służby lub dyżuru (§ 9 ust. 3 wskaza-
nego rozporządzenia).
Odnosząc się do pytania, co rozumie się w wojsku
za czas ponadnormatywny, wyjaśniam, że jest to
czas wykonywania zadań służbowych ponad ustalo-
ne przepisami prawa normy, określone w art. 60
ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodowych.
W znowelizowanym z dniem 1 października 2007 r.
rozporządzeniu ministra obrony narodowej z dnia
7 kwietnia 2004 r. w sprawie wypłacania żołnierzom
zawodowym dodatkowego wynagrodzenia (Dz. U.
Nr 108, poz. 1141, ze zm.) przewidziano w § 5b, że
z tytułu pełnienia nieetatowych całodobowych służb
wewnętrznych i garnizonowych żołnierzom zawodo-
wym przysługuje dodatkowe wynagrodzenie w wy-
sokości 50 zł – za każdą służbę dyżurną. Przepis
§ 5a wskazanego rozporządzenia przyznaje żołnie-
rzom zawodowym z tytułu pełnienia całodobowych
dyżurów bojowych, które są pełnione w ramach sys-
temu obrony powietrznej NATO i lotniczych dyżu-
rów poszukiwawczo-ratowniczych, pełnionych w ra-
mach współdziałania jednostek organizacyjnych
Marynarki Wojennej z Morską Służbą Poszuki-
wania i Ratownictwa, dodatkowe wynagrodzenie
w wysokości:
1) członkom załóg statków powietrznych – 150 zł;
2) członkom personelu technicznego służby inży-
nieryjno-lotniczej – 80 zł;
za każdy całodobowy dyżur.
Ustosunkowując się do pytania dotyczącego dni
wolnych dla żołnierzy na misjach poza granicami
kraju, pragnę zauważyć, iż stosownie do postano-
wień art. 60 ust. 4 ustawy o służbie wojskowej żoł-
nierzy zawodowych żołnierzom tym nie nalicza się
dni wolnych według przepisów obowiązujących
w kraju. Wobec tego mają do nich zastosowanie za-
1036
sady udzielania urlopów określone w stałych proce-
durach operacyjnych. Tak więc żołnierzom zawodo-
wym pełniącym służbę w polskich kontyngentach
wojskowych udzielane są w trakcie trwania misji:
1) w Polskim Kontyngencie Wojskowym w Syrii
(UNDOF) – pełniącym służbę w cyklu półrocznym
– urlopy w wymiarze 15 dni roboczych, a w cyklu
rocznym – 30 dni roboczych;
2) w Polskim Kontyngencie Wojskowym w Liba-
nie (UNIFIL) – pełniącym służbę w cyklu półrocz-
nym udzielany jest urlop w wymiarze 15 dni robo-
czych, a w cyklu rocznym – 30 dni roboczych;
3) w Polskim Kontyngencie Wojskowym w Bośni
(EUROR) – pełniącym służbę w cyklu półrocznym:
trzy urlopy po 8 dni i dwie przepustki po 96 godzin.
W odniesieniu do żołnierzy zawodowych, którzy
pełnią służbę w Polskim Kontyngencie Wojskowym
w Republice Iraku, w Polskim Kontyngencie Woj-
skowym w Islamskiej Republice Afganistanu i Pol-
skim Kontyngencie Wojskowym w Kosowie (KFOR)
nie obowiązują natomiast żadne szczegółowe regu-
lacje dotyczące udzielania urlopów i przepustek (dni
wolnych).
Żołnierze zawodowi pełniący służbę w Polskim
Kontyngencie Wojskowym w Kosowie wykorzystują
na bieżąco dni wolne za wykonywanie obowiązków
służbowych w dni ustawowo i dodatkowo wolne od
służby – z uwagi na bliskość granic Rzeczypospolitej
Polskiej mogą przyjeżdżać w tym czasie do kraju.
Żołnierzom zawodowym wykonującym zadania
w ramach Polskiego Kontyngentu Wojskowego
w Republice Iraku i w Polskim Kontyngencie Woj-
skowym w Islamskiej Republice Afganistanu
– a więc pełniącym służbę w warunkach najwięk-
szego zagrożenia utraty zdrowia i życia, a także
w najtrudniejszych warunkach klimatycznych
– w trakcie pełnienia służby poza granicami pań-
stwa urlopy i dni wolne nie są udzielane. Powracają-
cym z misji przysługuje urlop zdrowotny.
Obowiązujące od dnia 1 lipca 2004 r. regulacje
dotyczące szczegółowych warunków wypłacania na-
leżności zagranicznych dla żołnierzy zawodowych
pełniących służbę w polskich kontyngentach woj-
skowych, które wynikają z § 16 ust. 1 rozporządze-
nia ministra obrony narodowej z dnia 16 czerwca
2004 r. w sprawie należności pieniężnych żołnierzy
zawodowych pełniących służbę poza granicami pań-
stwa (Dz. U. Nr 162, poz. 1698, ze zm.), określają, że
należność zagraniczną wypłaca się żołnierzom za
okres:
1) od dnia przybycia do rejonu działania jednost-
ki wojskowej do dnia opuszczenia tego terenu, z wy-
łączeniem dni, w których żołnierz wykorzystywał
urlop;
2) wykonywania obowiązków służbowych poza
rejonem działania jednostki wojskowej.
Oznacza to, że należność zagraniczna nie przy-
sługuje żołnierzom zawodowym skierowanym do
pełnienia służby poza granicami państwa za dni,
w których wykorzystują urlopy.
Ustosunkowując się do pytania dotyczącego przy-
padków odmiennego traktowania tych samych sytu-
acji przez dowódców różnych jednostek wojskowych,
pragnę zauważyć, że jest to spowodowane faktem, iż
zgodnie z art. 60 ust. 1 ustawy o służbie wojskowej
żołnierzy zawodowych wymiar czasu służby każde-
go żołnierza jest określony przydzielonymi mu zada-
niami służbowymi. Brzmienie tego przepisu powo-
duje, że rzeczywiste warunki realizacji konkretnego
zadania w określonej jednostce mogą każdorazowo
wpływać na czas jego wykonania.
Pragnę poinformować, że interpretacje przepi-
sów prawnych dotyczących m.in. czasu pełnienia
służby przez żołnierzy zawodowych w jednostkach
wojskowych przygotowywane są we właściwych ko-
mórkach organizacyjnych zajmujących się obsługą
prawną w strukturach Sił Zbrojnych Rzeczypospoli-
tej Polskiej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie wykonywania funkcji prewencyjnych
przez dzielnicowych Policji (4229)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4229/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Mirosława Pawlaka z dnia 9 lipca 2008 r.
w sprawie wykonywania działań prewencyjnych
przez dzielnicowych w Policji, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę wskazać, że pierwszy zastęp-
ca komendanta głównego Policji w dniach 24 grud-
nia 2007 r. oraz 26 marca 2008 r. przekazał do Naj-
wyższej Izby Kontroli szczegółowe informacje doty-
czące podejmowanych w Komendzie Głównej Policji
inicjatyw i działań przyczyniających się do wzrostu
poziomu realizacji zadań przez dzielnicowych.
Wprowadzone zarządzeniem nr 528 komendanta
głównego Policji z dnia 6 czerwca 2007 r. w sprawie
form i metod wykonywania zadań przez dzielnico-
wego i kierownika rewiru dzielnicowych (Dz. Urz.
KGP Nr 12, poz. 95) nowe unormowania prawne za-

kładają poprawę i usprawnienie funkcjonowania
dzielnicowych w Policji. Do głównych zmian, które
wprowadziło wyżej wymienione zarządzenie, należy
zaliczyć:
1) zniesienie obowiązku przebywania dzielnico-
wego przez co najmniej 60% czasu służby w obcho-
dzie. Zrezygnowanie z powyższego zapisu umożliwia
dzielnicowemu planowanie służby z uwzględnieniem
potrzeb i aktualnego stanu zagrożenia w rejonie
służbowym. Takie rozwiązanie skutkuje zwiększe-
niem efektywności realizowanych zadań i racjonal-
nym wykorzystaniem czasu pracy;
2) wprowadzenie wyraźnego zakazu kierowania
dzielnicowych pełniących służbę na terenach miej-
skich do takich form służby, jak: konwojowa, ochron-
na, dyżurna, dochodzeniowo -śledcza w dyspozycji
dyżurnego jednostki organizacyjnej Policji;
3) rozszerzenie zakresu zadań dzielnicowych peł-
niących służbę na terenach pozamiejskich, poprzez
dopuszczenie możliwości prowadzenia przez nich
postępowań sprawdzających i przygotowawczych
w sprawach o przestępstwa zaistniałe w ich rejonie
służbowym oraz realizowania innych form pełnie-
nia służby prewencyjnej. Jest to rozwiązanie mające
na celu poprawę organizacji służby, szczególnie
w mniejszych jednostkach organizacyjnych Policji,
oraz urealnienie obecnie istniejącej sytuacji. Dziel-
nicowy pełniący służbę na terenach pozamiejskich
będzie mógł realizować swoje zadania w stosunku
do zdarzeń zaistniałych na jego terenie w sposób
kompleksowy;
4) zmodyfikowanie i znaczne ograniczenie zakre-
su prowadzonej dokumentacji oraz gromadzonych
informacji w teczce rejonu. Możliwość prowadzenia
teczki rejonu w formie elektronicznej może przyczy-
nić się do ograniczenia biurokracji oraz ułatwienia
dostępu do informacji w niej zawartych, potrzeb-
nych policjantom innych komórek organizacyjnych,
np. policjantom służby kryminalnej.
Odnosząc się do kwestii stopnia realizacji wy-
tycznych zawartych w zarządzeniu nr 528 komen-
danta głównego Policji, należy wskazać, że funkcjo-
nariusze KGP w 2007 r. przeprowadzili systema-
tyczne czynności badawcze w zakresie realizacji
przez kierowników rewirów dzielnicowych i dzielni-
cowych postanowień wymienionego zarządzenia.
W toku prowadzonych badań ocenie podlegały m.in.
sposób realizacji zadań wykonywanych przez dziel-
nicowych oraz sposób sprawowania nad nimi nadzo-
ru. Wnioski formułowane podczas prowadzonych
czynności badawczych stanowiły następnie przed-
miot wystąpień adresowanych do właściwych miej-
scowo komendantów wojewódzkich i komendanta
stołecznego Policji.
W związku z powyższym w ramach planu czyn-
ności badawczych w zakresie realizacji postanowień
zarządzenia nr 528, zatwierdzonego w dniu 29 kwiet-
nia 2008 r., zwrócono szczególną uwagę na:
— wykorzystanie dzielnicowych do realizacji za-
dań na rzecz innych komórek organizacyjnych jed-
1037
nostki oraz wykraczających poza postanowienia po-
wyższego zarządzenia;
— katalog oraz przyczyny przydzielania dzielni-
cowych do prowadzenia postępowań przygotowaw-
czych i ich liczby;
— sposób przeprowadzania odpraw do służby
i zasad rozliczania policjantów dzielnicowych po
służbie.
Uprzejmie informuję, że według danych z dnia
1 lipca 2008 r. stan zatrudnienia funkcjonariuszy
wykonujących funkcje dzielnicowego wynosił 8167,
przy czym obecnie na terenie całego kraju pozostają
nieobsadzone 384 stanowiska dzielnicowych.
Za nadzór merytoryczny nad służbą dzielnico-
wych w Policji odpowiada Wydział do spraw Zabez-
pieczenia Prewencyjnego Biura Prewencji Komendy
Głównej Policji.
Odnosząc się do problematyki optymalizacji wiel-
kości rejonów służbowych dzielnicowego, należy za-
znaczyć, że decyzję w tej kwestii pozostawiono kie-
rownikom jednostek organizacyjnych Policji. Przy
wyznaczaniu rejonów służbowych komendanci kie-
rują się w szczególności następującymi kryteriami:
— ogólną liczbą i strukturą demograficzną lud-
ności, gęstością zaludnienia oraz stopniem koncen-
tracji zabudowy o przeznaczeniu mieszkalnym;
— poziomem bezpieczeństwa oraz ogólną liczbą
zdarzeń wymagających interwencji Policji;
— lokalizacją miejsc zagrożonych, obiektów uży-
teczności publicznej oraz innych miejsc gromadze-
nia się osób.
Kierownicy, określając granice rejonów służbo-
wych dzielnicowych, zobligowani są przede wszyst-
kim do zapewnienia równomiernego obciążenia
realizacją zadań dzielnicowych w danej jednostce
organizacyjnej Policji. Natomiast ze względu na
uwarunkowania geograficzno-historyczne Komen-
da Główna Policji za niewłaściwe uważa rozwiąza-
nie, w którym narzuca się ścisłe proporcje stano-
wisk dzielnicowych do ogólnego stanu etatowego
jednostek.
Należy podkreślić, że wzmocnienie służby patro-
lowej i obchodowej Policji przez żołnierzy Żandar-
merii Wojskowej, strażników gminnych (miejskich)
oraz funkcjonariuszy Straży Granicznej i Straż
Ochrony Kolei stanowi cenne wsparcie w działa-
niach na rzecz porządku i bezpieczeństwa publicz-
nego. W 2007 r. funkcjonariusze wraz z żołnierzami
Żandarmerii Wojskowej odbyli 13 858 służb.
Pragnę poinformować, iż zadania dzielnicowych
w zakresie zapobiegania demoralizacji i przestęp-
czości nieletnich określone zostały m.in. w zarzą-
dzeniu nr 590 komendanta głównego Policji z dnia
24 października 2003 r. w sprawie metod i form wy-
konywania zadań przez policjantów w zakresie prze-
ciwdziałania demoralizacji i przestępczości nielet-
nich (Dz. Urz. KGP Nr 20, poz. 107, z późn. zm).
Zgodnie z § 10 przedmiotowego zarządzenia
dzielnicowy w zakresie przeciwdziałania demorali-
1038
zacji i przestępczości nieletnich w wyznaczonym re-
wirze obowiązany jest do:
1) uzyskiwania wiedzy o nieletnich sprawcach
czynów karalnych, zagrożonych demoralizacją, oraz
o rodzinach dysfunkcyjnych;
2) obejmowania szczególnym zainteresowaniem
nieletnich:
a) sprawców czynów karalnych, którzy: są orga-
nizatorami oraz przywódcami grup przestępczych
lub nieformalnych, popełnili wcześniej czyn karal-
ny, oczekują na umieszczenie w schronisku dla nie-
letnich lub zakładzie poprawczym albo wobec któ-
rych sąd orzekł umieszczenie w ośrodku resocjaliza-
cyjnym z warunkowym zawieszeniem na okres pró-
by, przebywają na przepustkach ze schronisk dla
nieletnich i zakładów poprawczych,
b) zdemoralizowanych, stwarzających trudności
wychowawcze przejawiające się zwłaszcza ucieczka-
mi z domu, notorycznym wagarowaniem, używa-
niem alkoholu, zażywaniem środków odurzających,
uprawianiem prostytucji,
c) którzy ze względu na środowisko rodzinne są
szczególnie predestynowani do popełniania czynów
karalnych;
1) prowadzenia imiennych wykazów nieletnich
zagrożonych demoralizacją oraz sprawców czynów
karalnych i ich aktualizowanie;
2) przeprowadzania rozmów z nieletnimi zagro-
żonymi demoralizacją oraz ich rodzicami, opiekuna-
mi, rodzeństwem, rówieśnikami lub osobami doro-
słymi utrzymującymi z nimi kontakty;
3) przekazywania komórce do spraw nieletnich
i patologii informacji dotyczących sytuacji nieletnich
z rodzin, w których występuje przemoc domowa;
4) inspirowania i współuczestniczenia w działa-
niach i przedsięwzięciach prewencyjnych realizowa-
nych przez komórkę do spraw nieletnich i patologii.
Odnosząc się do kwestii uposażenia dzielnico-
wych, wskazać należy, że w 2007 r. na mocy rozpo-
rządzenia ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji z dnia 21 września 2007 r. zmieniającego roz-
porządzenie w sprawie szczegółowych zasad otrzy-
mywania i wysokości uposażenia zasadniczego poli-
cjantów, dodatków do uposażenia oraz ustalania
wysługi lat, od której jest uzależniony wzrost uposa-
żenia zasadniczego (Dz. U. Nr 187, poz. 1337), zosta-
ły podniesione grupy zaszeregowania zarówno kie-
rownika rewiru dzielnicowych, jak i dzielnicowego.
Kolejna zmiana powyższego rozporządzenia, doko-
nana w dniu 8 lutego 2008 r., wpłynęła na wzrost
uposażenia zasadniczego dzielnicowych i kierowni-
ka rewiru dzielnicowych, jak również na zrównanie
ich uposażenia w skali kraju poprzez likwidację tzw.
systemu widełkowego płac. Rozwiązanie to ma przy-
czynić się w znacznej mierze do pełniejszego wyko-
rzystania etatów dzielnicowych i ograniczenia zmian
na tych stanowiskach.
Mając na uwadze problematykę doręczania przez
Policję pism organów ścigania, należy wskazać, że w
2007 r. w Biurze Prewencji i Ruchu Drogowego KGP,
dostrzegając potrzebę podniesienia poziomu efek-
tywności służby dzielnicowych, przeprowadzono
badania mające na celu ograniczenie zgłaszanej
przez jednostki Policji powszechnie stosowanej
praktyki realizacji przez dzielnicowych zadań bę-
dących w zakresie kompetencyjnym innych komó-
rek organizacyjnych Policji oraz wykonywania
przez nich czynności zlecanych przez podmioty po-
zapolicyjne, w tym sądy i prokuratury. W tym celu
w I kwartale 2007 r. pozyskano z poszczególnych
komend wojewódzkich Policji i komendy stołecznej
Policji szacunkowe dane za okres dwóch miesięcy,
tj. styczeń–luty, w zakresie m.in. liczby doręczo-
nych przez dzielnicowych wezwań wystawionych
przez sąd lub prokuraturę. Na podstawie przekaza-
nych danych z KWP/KSP wyliczono, że we wskaza-
nym terminie każdy dzielnicowy doręczył ok. 6 we-
zwań. Należy również wskazać, iż przeważającą
liczbę doręczeń stanowi korespondencja przekazy-
wana przez sądy (ok. 85, 2%).
Ponadto uprzejmie informuję, że w marcu 2008 r.
została opracowana w Biurze Prewencji i Ruchu
Drogowego KGP informacja dotycząca obciążenia
dzielnicowych realizacją wybranych czynności pre-
wencyjnych w 2007 r., która po akceptacji przez
pierwszego zastępcę komendanta głównego Policji
została przekazana do stosownego wykorzystania
komendantom wojewódzkim/stołecznemu Policji.
Obecnie, zgodnie z planem pracy Biura Prewencji
KGP na rok 2008, trwają czynności badawcze, mają-
ce na celu m.in. określenie rodzajów podmiotów in-
nych niż sądy i prokuratury, na rzecz których jed-
nostki Policji realizują wywiady i ustalenia, a także
zbadanie, czy są one zlecane zgodnie z obowiązują-
cymi przepisami prawa.
Zwracając uwagę na nadmierne obciążenie dziel-
nicowych doręczaniem wezwań i wykonywaniem
wywiadów oraz ustaleń na rzecz sądu i prokuratury,
a także innych podmiotów, w styczniu 2008 r. w Ko-
mendzie Głównej Policji podjęto prace w celu opra-
cowania zestawienia aktów prawnych, na mocy któ-
rych dzielnicowi obciążani są wskazanymi obowiąz-
kami, oraz propozycji zmian w tych przepisach,
zmierzających do ograniczenia liczby ciążących na
nich zadań.
W odniesieniu do problemu sytuacji mieszkanio-
wej dzielnicowych pragnę zauważyć, iż zgodnie
z art. 88 ust. 1 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r.
o Policji (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, z późn.
zm.) policjantowi w służbie stałej przysługuje prawo
do lokalu mieszkalnego w miejscowości, w której
pełni służbę, lub w miejscowości pobliskiej, z uwzględ-
nieniem liczby członków rodziny oraz ich uprawnień
wynikających z przepisów odrębnych. Prawo to jest
realizowane przez jednostki organizacyjne Policji:
— w formie rzeczowej – przez przydział lokalu
mieszkalnego na podstawie decyzji administra-
cyjnej;

— w formie finansowej – przez przyznanie środ-
ków finansowych na uzyskanie lokalu we własnym
zakresie.
W myśl § 1 ust. 1 rozporządzenia ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 18 maja 2005 r.
w sprawie szczegółowych zasad przydziału, opróż-
niania i norm zaludnienia lokali mieszkalnych oraz
przydziału i opróżniania tymczasowych kwater
przeznaczonych dla policjantów (Dz. U. Nr 105,
poz. 884, z późn. zm.) lokal mieszkalny (…) przy-
dziela się policjantowi w razie braku mieszkania
albo zajmowania lokalu niezgodnego z przysługują-
cymi policjantowi oraz członkom jego rodziny (…)
normami zaludnienia, z uwzględnieniem kolejności
wynikającej z czasu oczekiwania na przydział lokalu
mieszkalnego. Natomiast zgodnie z § 14 ust. 1 pkt 4
i 6–7 ww. rozporządzenia decyzje w sprawach przy-
działu i opróżniania lokali mieszkalnych i tymczaso-
wych kwater wydają, będący dysponentami lokali,
komendanci powiatowi i miejscy, a na obszarze m.st.
Warszawy komendanci rejonowi oraz komendant
stołeczny Policji.
Wyjaśnić należy, że realizacja przedmiotowych
uprawnień przez właściwych kierowników jedno-
stek może następować wyłącznie w ramach posiada-
nych zasobów mieszkaniowych w danym garnizonie.
Zgodnie natomiast z art. 90 ust. 1 ustawy o Policji
na lokale mieszkalne dla policjantów przeznacza się
lokale będące w dyspozycji ministra właściwego do
spraw wewnętrznych lub podległych mu organów,
uzyskane w wyniku ich działalności inwestycyjnej
albo od terenowych organów rządowej administracji
ogólnej, stanowiące własność gminy lub zakładów
pracy, a także zwolnione przez osoby, które decyzje
o przydziale uzyskały z jednostek podległych mini-
strowi właściwemu do spraw wewnętrznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie prawidłowości gospodarowania
środkami budżetowymi w części 42:
Sprawy wewnętrzne (4230)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4230/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
1039
pana Mirosława Pawlaka z dnia 9 lipca 2008 r.
w sprawie prawidłowości gospodarowania środkami
budżetowymi w części 42: Sprawy wewnętrzne,
uprzejmie przedstawiam informacje odnoszące się
do poszczególnych kwestii będących przedmiotem
ww. interpelacji:
1. Stan należności budżetowych pozostałych do
zapłaty na dzień 30 czerwca 2008 r. wynosił 45 784,4
tys. zł. W tym zaległości stanowiły 36 493,1 tys. zł,
tj. 79,7% należności, i wzrosły w porównaniu do sta-
nu na koniec grudnia 2007 r. o 10,8%. W dziale 750:
Administracja publiczna, należności stanowiły kwo-
tę 379,9 tys. zł, w tym zaległości – 378,4 tys. zł.
W dziale 753: Obowiązkowe ubezpieczenia społecz-
ne, należności stanowiły 3454,3 tys. zł, w tym zale-
głości – 2044,7 tys. zł. W dziale 754: Bezpieczeństwo
publiczne i ochrona przeciwpożarowa, należności
wynosiły 41 950,2 tys. zł, w tym zaległości – 34 070,0
tys. zł. Według dysponentów środków budżetowych
stan zaległości przedstawiał się następująco:
— Policja – 29 235 tys. zł, stanowią je głównie
należności z lat ubiegłych, wraz z odsetkami od
firm i osób fizycznych, w szczególności z tytułu nie-
uregulowania opłat za przechowywanie broni i amu-
nicji w depozytach Policji, kar nałożonych zgodnie
z ustawą z dnia 6 września 2001 r. o transporcie
drogowym (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874,
z późn. zm.) oraz za pobyt osób zatrzymanych
w policyjnych izbach zatrzymań, nieterminowe re-
gulowanie opłat czynszowych oraz nienależnie wy-
płacone świadczenia;
— Straż Graniczna – 3541 tys. zł, są to głównie:
grzywny i kary, zaległości z tytułu opłat czynszo-
wych wraz z odsetkami, naliczone kary;
— Zakład Emerytalno-Rentowy – 2045 tys. zł,
stanowią je głównie przypisane do zwrotu nienależ-
nie pobrane w latach ubiegłych świadczenia emery-
talno-rentowe wraz z odsetkami;
— Zarząd Zasobów Mieszkaniowych – 1110 tys. zł,
w szczególności z tytułu najmu lokali;
— Państwowa Straż Pożarna – 143 tys. zł, do-
tyczące głównie kar umownych i nierozliczonej
dotacji;
— Biuro Ochrony Rządu – 41 tys. zł, obejmują-
ce głównie karę umowną z tytułu niewykonania
umowy;
— ministerstwo – 378 tys. zł, głównie z powodu
braku wpłat należności powstałych z tytułu posta-
nowień sądowych oraz zwrotu kosztów zastępstwa
procesowego.
Pragnę zapewnić, iż terminowość spłaty należ-
ności kontrolowana jest na bieżąco, a w celu ich wy-
egzekwowania od dłużników wysyłane są wezwania
do zapłaty oraz noty odsetkowe. W wielu przypad-
kach sprawy sporne kierowane są również na drogę
postępowania sądowego i administracyjnego. W ra-
zie wyczerpania drogi windykacyjnej prowadzone są
egzekucje komornicze, a także egzekucje przez urzę-
dy skarbowe. W odniesieniu do najemców lokali,
w przypadkach niemożności natychmiastowego wy-
1040
egzekwowania zaległych należności, rozkładane są
one na raty. Należy jednak zauważyć, iż często egze-
kucje pozostają bezskuteczne z uwagi na brak sta-
łych dochodów oraz posiadania przez dłużników zo-
bowiązań w stosunku do innych podmiotów. Wobec
powyższego skuteczność podejmowanych działań
przez podległych i nadzorowanych dysponentów
uzależniona jest w głównej mierze od możliwości
płatniczych dłużników.
2. Plany finansowe jednostek podległych lub nad-
zorowanych przez ministra spraw wewnętrznych
i administracji sporządzane są przez ich służby fi-
nansowe i zatwierdzane przez kierownika jednostki.
W trakcie roku budżetowego kierownicy jednostek
składają do ministra SWiA wnioski o dokonanie
zmian w planach wydatków budżetowych, których
zasadność jest analizowana pod względem meryto-
rycznym oraz formalnym. Po uzyskaniu pozytyw-
nych opinii, zmian w planach finansowych dokonuje
minister SWiA. W trzecim kwartale 2007 r. komen-
dant główny Policji został upoważniony przez mini-
stra SWiA do samodzielnego dokonywania zmian
w planie wydatków Policji w zakresie niepowodują-
cym przeniesień pomiędzy rozdziałami klasyfikacji
budżetowej.
W 2007 r. wszystkie wnioski o dokonanie zmian
w planach wydatków Policji i Urzędu do Spraw Cu-
dzoziemców zostały zaopiniowane pozytywnie, a sto-
sownych zmian dokonał minister SWiA. W związku
z tym ujęte w nich wielkości w poszczególnych po-
działkach klasyfikacji budżetowej odpowiadały bie-
żącym potrzebom i strukturze faktycznie realizowa-
nych wydatków.
Pragnę również dodać, że w 2008 r. plany finan-
sowe dysponentów są na bieżąco dostosowywane do
faktycznych potrzeb i pojawiających się nowych za-
dań. Ponadto minister SWiA w dniu 30 kwietnia
2008 r. upoważnił dysponentów środków finanso-
wych do dokonywania przeniesień wydatków zgod-
nie z postanowieniami art. 148 ustawy z dnia
30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.).
3. Na początku roku budżetowego 2007 jednostki
podległe lub nadzorowane przez ministra SWiA
przygotowały harmonogramy realizacji wydatków,
na których podstawie sporządzone zostały dla mini-
stra finansów zbiorcze harmonogramy realizacji wy-
datków budżetu państwa w częściach, dla których
właściwy jest minister SWiA. W trakcie roku budże-
towego jednostki zgłaszały wielokrotnie wnioski
o skorygowanie harmonogramu. Każdorazowo wnio-
ski te były przedstawiane ministrowi finansów, któ-
ry zaakceptował wszystkie przedłożone w 2007 r.
korekty harmonogramu. W związku z tym jednostki
realizowały swoje wydatki zgodnie z przedkładany-
mi zapotrzebowaniami na środki budżetowe. Analo-
giczne zasady w zakresie zasileń obowiązują w 2008 r.
4. Stan realizacji projektu PESEL2:
a) Rozstrzygnięto postępowania na wykonanie
architektury technicznej systemu, usługi zarządza-
nia i wsparcia technicznego projektu PESEL2. Za-
mówienie zostało udzielone Konsorcjum firm: Uni-
zeto Technologies SA i PRO-INFO, którego oferta
uzyskała najwyższą liczbę punktów. Zgodnie z tym
została podpisana w dniu 25.06.2007 r. umowa
nr 14/Unizeto i Pro-Info/MSWiA/07.
b) Wykonano następujące prace koncepcyjne i ana-
lityczne:
— zakończono przegląd obowiązujących aktów
prawnych związanych z projektem pod kątem ko-
niecznych zmian prawa i reorganizacji procesów biz-
nesowych pod kątem usług przewidzianych do
świadczenia przez system;
— dokonano inwentaryzacji w gminach w zakre-
sie ewidencji ludności, aktów stanu cywilnego oraz
dostępu do Internetu;
— wykonano opisy przebiegu głównych procesów
informacyjnych w obrębie systemu PESEL2 (w szcze-
gólności opisy w systemie zdarzeń związanych
z urodzeniem dziecka, zgonem, małżeństwem, nada-
niem numeru PESEL cudzoziemcowi, zameldowa-
niem i wymeldowaniem). Prace te stanowią funda-
ment dla opracowania założeń architektury bizne-
sowej w warstwie logicznej i funkcjonalnej zmoder-
nizowanej ewidencji ludności i systemu obsługi ak-
tów stanu cywilnego.
c) Uruchomiono pilotaż funkcjonalny integracji
systemu obsługi obywatela (SOO) i ewidencji ludno-
ści (EL) w Urzędzie Dzielnicy Warszawa Żoliborz.
d) Dokonano odbioru architektury Projektu PE-
SEL2 na podstawie umowy nr 14/Unizeto i Pro-In-
fo/MSWiA/07 z dnia 25.06.2007 r.
e) Wykonany w grudniu 2007 r. przez Komitet
Sterujący przegląd realizacji projektu PESEL2 wy-
kazał, iż istnieje istotna różnica pomiędzy deklaro-
wanymi wcześniej zamierzeniami a faktyczną możli-
wością realizacji projektu. Dotychczasowy brak suk-
cesów w kontraktowaniu prac dotyczących realizacji
programu stawiał pod znakiem zapytania sens kon-
tynuowania programu i groził utratą dofinansowania
unijnego ze środków SPO WKP w wysokości 126 mln
zł (do takiej kwoty została ograniczona wartość pro-
jektu na mocy aneksu nr 3 z 17.10.2007 r.).
W okresie od września 2005 r. do listopada 2007 r.
udało się zakontraktować tylko zadania konsulta-
cyjne (ich wartość to ok. 5% założonego pierwotnie
budżetu projektu), a praktycznie cała część zakupu
sprzętu i realizacji oprogramowania pozostawała
w sferze zamierzeń. Założenie, iż uda się zakontrak-
tować i zrealizować w ciągu 7 miesięcy, tj. do czerw-
ca 2008 r., praktycznie cały system, skoro na prace
przygotowawcze nie wystarczyło 2 lat, nie znajduje
racjonalnego uzasadnienia.
W związku z opóźnieniem rozważano dwie opcje
– całkowitego przerwania realizacji programu albo
urealnienia celów programu i ograniczenia projektu
do części, która rokuje wykonanie. Ze względu na
fakt, iż program jest kluczowy dla rozwoju e-admi-
nistracji w Polsce, oraz na to, że zależne są od niego
inne ważne przedsięwzięcia informatyczne (pl.ID,

ePUAP), Komitet Sterujący podjął w grudniu 2007 r.
decyzję o kontynuacji projektu w zakresie możliwym
do realizacji do końca trwania umowy.
Wobec powyższego opracowany został plan na-
prawczy budowy systemu zawężający i urealniający
funkcjonalność w ramach perspektywy finansowej
SPO WKP. Znacząca część prac nad budową syste-
mu skoncentrowana została na modernizacji cen-
tralnego rejestru PESEL. Decyzja ta podyktowana
była względami strategicznymi – technologie użyte
do budowy poprzedniej wersji systemu PESEL są
dziś archaiczne i w praktyce uniemożliwiają jakikol-
wiek rozwój systemu, przekładając się wprost na na-
stępujące zagrożenia:
— koszt utrzymania systemu z biegiem czasu bę-
dzie wzrastał wykładniczo, z uwagi na stale kurczą-
ce się zasoby specjalistów z zakresu bazy danych
Jantar;
— wszystkie wewnętrzne systemy eksploatowa-
ne w MSWiA, m.in. system Centrum Personalizacji
Dokumentów, Centralna Ewidencja Pojazdów i Kie-
rowców, Centralna Ewidencja Wydanych i Utraco-
nych Paszportów, sukcesywnie migrowane są na
nowe technologie − utrzymywanie starej wersji sys-
temu niepotrzebnie, a zarazem znacząco utrudnia
skuteczną integrację z ww. systemami.
W konsekwencji, zdając sobie sprawę z braku
możliwości wydatkowania środków w ramach pro-
jektu, zmniejszono finansowanie o ok. 75% − z 126
mln do 31 mln zł. Uczyniło to bardziej możliwym
wykorzystanie ich istotnej części w ramach innych
projektów SPO WKP. Ograniczono zakres projektu
do modernizacji warstwy centralnej i świadczenia za
jej pomocą dwóch usług: „dostępu w formie elektro-
nicznej do wydanych i unieważnionych dokumen-
tów” oraz „weryfikację danych osobowo-adresowych
on-line”.
Strategia działania po przyjęciu planu napraw-
czego:
— przeniesienie części działań pierwotnie reali-
zowanych w ramach Projektu PESEL2 do Projektu
pl.ID w ramach perspektywy finansowej PO IG
(m.in. modernizacja gminnych systemów informa-
tycznych);
— zacieśnienie współpracy zespołów realizują-
cych PESEL2, ePuap oraz pl.ID poprzez utworzenie
Centrum Projektów Informatycznych przy MSWiA;
— dokonanie analiz prawnych określających
kierunki zmian legislacyjnych w zakresie funkcjo-
nowania nowoczesnej, elektronicznej administracji
publicznej – tym samym nowelizacja prawa w nie-
zbędnym zakresie; przygotowanie propozycji zmian
prawnych.
f) Opracowano zestaw usług do realizacji w ra-
mach planu naprawczego wraz z projektem zmian
legislacyjnych.
g) Zakończono postępowanie przetargowe na do-
stawę, instalację i konfigurację urządzeń sieciowych
dla ZSI PESEL2.
1041
h) Zakończono postępowanie przetargowe na do-
stawę serwerów usług dla ZSI PESEL2.
i) W postępowaniu przetargowym na rozbudowę
infrastruktury technicznej i technologicznej syste-
mu centralnego PESEL2, wszczętego na początku
marca, udzielono zamówienia w trybie z wolnej ręki
firmie IBM WTC, podpisując dnia 09.05.2008 r.
umowę. W dniu 26.05.2008 r. odebrano maszyny
i programy wraz z licencjami, a 19.06.2008 r. – usłu-
gi w ramach umowy z IBM WTC, kończąc tym sa-
mym realizację etapu I umowy. W dniu 23.06.2008 r.
odebrano usługi w ramach umowy z IBM WTC, koń-
cząc tym samym realizację etapu II umowy.
j) Dnia 09.05.2008 r. podpisano umowę z firmą
IBM Polska Sp. z o.o. na wykonanie baz danych i in-
terfejsów do systemu centralnego PESEL2 i OEWiU-
DO, której celem jest stworzenie usług dla podmio-
tów zewnętrznych oferujących weryfikację ważności
dowodu tożsamości oraz weryfikacji danych adreso-
wych on-line – realizacja usług nadal trwa zgodnie
z podpisanym aneksem nr 6 do umowy o dofinanso-
wanie, który wydłużył okres realizacji projektu do
dnia 30.09.2008 r.
Osiągnięte wskaźniki produktu
Lp. 1. Nazwa wskaźnika %
1 Liczba analiz, biznesplanów, studiów wykonalności 100
2 Liczba zakupionych serwerów/stacji roboczych 173,33
3 Liczba stworzonych stron internetowych 100
4
Liczba zakupionych systemów firewall, IDS, antywirusowe,
140
kontroli dostępu do zasobów systemu
5 Liczba zakupionego oprogramowania 176,92
Aktualny harmonogram wydatków
Okres Wydatki % ogólnej kwoty Status
2006 r. 2 371 531,50 7,51% wydano
2007 r. 2 765 947,53 8,76% wydano
I półrocze 2008 r. 21 231 810,97 67,26% wydano
lipiec 2008 r. 3 397 959,66 10,77% wydano
sierpień–wrzesień 2008 r. 1 797 233,70 5,69% planowane
Razem 31 564 483,36 100,00%
5. W 2008 r. nie odnotowano przypadków zacią-
gania zobowiązań przez osoby nie posiadające sto-
sownego upoważnienia do reprezentowania Mini-
stra Spraw Wewnętrznych i Administracji.
6. Pragnę poinformować, że system finansowo-
-księgowy użytkowany przez jednostki Policji odpo-
wiada wymogom ustawy z dnia 29 września 1994 r.
o rachunkowości (t.j.: z 2002 r. Nr 76, poz. 694,
z późn. zm.). Komendant główny Policji złożył za-
strzeżenie do wystąpienia pokontrolnego Najwyż-
szej Izby Kontroli z dnia 21 kwietnia 2008 r.
(nr KOB-11-41001/08), w którym stwierdzono nie-
zgodność powyższego systemu z przepisami ustawy
o rachunkowości. Zastrzeżenie zostało w całości
uwzględnione przez Kolegium Najwyższej Izby Kon-
troli w uchwale nr 17/2008 z dnia 21 maja 2008 r.
1042
W związku z uwzględnieniem zastrzeżenia − mocą
ww. uchwały − z treści wystąpienia pokontrolnego
wykreślony został wniosek o „dostosowanie syste-
mu finansowo-księgowego użytkowanego w Policji
do wymogów ustawy o rachunkowości”.
7. W zakresie ewidencji wydatków w Komendzie
Głównej Państwowej Straży Pożarnej, stanowiącej
podstawę sporządzania bieżących sprawozdań bu-
dżetowych, wystąpił jeden przypadek niezaksięgo-
wania faktury VAT na kwotę 309 241,77 zł do wła-
ściwego okresu rozliczeniowego. Faktura wpłynęła
do KG PSP dnia 2 lipca 2007 r. i zgodnie z „Instruk-
cją obiegu dokumentów księgowych” została skiero-
wana do opisu i zatwierdzenia przez właściwe biuro
merytoryczne. Zobowiązanie na koncie rozrachun-
kowym ujęto po dokonaniu kontroli pod względem
merytorycznym i kontroli wstępnej w dniu 17 lipca
2007 r., zgodnie z przyjętym uregulowaniem zapisa-
nym w decyzji nr 26 komendanta głównego PSP
z dnia 31 października 2006 r. w sprawie zasad ra-
chunkowości w Komendzie Głównej PSP (Dz. Urz.
KGPSP Nr 2, poz. 11).
Wobec powyżej opisanej sytuacji komendant
główny PSP zobowiązał się przy najbliższej zmianie
procedur wewnętrznych dotyczących rachunkowo-
ści przyjąć rozwiązania, które pozwolą wyelimino-
wać takie zastrzeżenia w przyszłości.
8. Z części 42: Sprawy wewnętrzne, udzielane są
dotacje podmiotowe Szkole Głównej Służby Pożarni-
czej w Warszawie oraz Wyższej Szkole Policji
w Szczytnie. Łączna kwota dotacji zaplanowana
w ustawie budżetowej na 2008 r. wynosi 83 816 tys.
zł, co w stosunku do wykonania za rok 2007 stanowi
wzrost o 11 237 tys. zł, tj. o 15,5%. Zwiększenie to
wynika przede wszystkim z wyższych niż w roku
ubiegłym środków na realizację zadań wynikają-
cych z „Programu modernizacji Policji, Straży Gra-
nicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochro-
ny Rządu w latach 2007–2009”, ustanowionego
w drodze ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. (Dz. U.
Nr 35, poz. 213) oraz wzrostu zatrudnienia.
Dotację dla SGSP w 2008 r. zaplanowano w kwo-
cie 29 178 tys. zł, co w porównaniu do roku poprzed-
niego stanowi wzrost o 2839 tys. zł, tj. o 10,8%. Do-
tacja dla WSP wynosi 54 638 tys. zł i jest wyższa od
ubiegłorocznej o 8398 tys. zł, tj. o 18,2%.
W czerwcu 2008 r. zostały przyznane obu szko-
łom dodatkowe środki z rezerwy celowej na zwięk-
szenie wynagrodzeń (wraz z pochodnymi) dla pra-
cowników cywilnych; SGSP – 265 tys. zł, a WSP
– 644,6 tys. zł.
Z dotacji podmiotowej finansowane są głównie
wynagrodzenia (wraz z pochodnymi) pracowników,
uposażenia, należności i świadczenia pieniężne
funkcjonariuszy, a także pomoc materialna dla stu-
dentów oraz wydatki rzeczowe.
Niezależnie od dotacji podmiotowej Wyższa Szko-
ła Policji w Szczytnie ma zaplanowaną na 2008 r.
dotację celową na budowę uczelniano-policyjnego
systemu biblioteczno-informacyjnego w kwocie 4650
tys. zł.
Na finansowanie działalności Krajowego Biura
Informacji i Poszukiwań PCK w 2008 r. zaplanowa-
na w ustawie budżetowej na 2008 r. kwota dotacji
wynosi 1600 tys. zł – co oznacza 10% wzrost w sto-
sunku do 2007 r. − z przeznaczeniem na wypłatę
wynagrodzeń wraz z pochodnymi oraz na zakup
usług remontowo-budowlanych, pocztowo-teleko-
munikacyjnych, konserwacyjnych, komunalnych,
materiałów biurowych, eksploatacyjnych, w tym na
wydatki majątkowe przeznaczono 18 tys. zł (2 zesta-
wy komputerowe i kserokopiarka).
9. W 2008 r. funkcjonuje 20 gospodarstw pomoc-
niczych, z tego: w dziale 750 – 1 gospodarstwo pn.
„Zakład Obsługi MSWiA” i w dziale 754 – 19 gospo-
darstw przy następujących jednostkach: komendy
wojewódzkie Policji – 16, Komenda Główna Policji
– 1, szkoły Policji – 2.
W dziale 750: Administracja publiczna (Zakład
Obsługi MSWiA), według stanu na dzień 30 czerwca
2008 r. uzyskano przychody w wysokości 12 288 tys. zł
(46,0% planu), natomiast wydatki wyniosły 12 143
tys. zł (45,84%). Źródłem przychodów były głównie
wpływy z usług (12 267 tys. zł), np.: hotelowo-re-
stauracyjnych oraz pokrycie amortyzacji (9 tys. zł),
koszty natomiast stanowiły głównie wynagrodzenia
wraz z pochodnymi (5070 tys. zł), zakup usług (2495
tys. zł) oraz zakup energii (1770 tys. zł).
Stan środków na dzień 30 czerwca 2008 r. wyno-
sił 602 tys. zł.
Przychody gospodarstw pomocniczych w dziale
754: Bezpieczeństwo publiczne i ochrona przeciwpo-
żarowa, wyniosły 40 870 tys. zł, co stanowi 45,54%
planu, a wydatki – 40 785 tys. zł, tj. 45,3%. Głów-
nym źródłem przychodów były wpływy za świadczo-
ne usługi (np.: remontowo-budowlane, hotelowe,
wczasowo-szkoleniowe, gastronomiczne, sprzątanie
lokali służbowych, itp.) – 40 158 tys. zł. Natomiast
główną pozycję wydatków stanowiły: wynagrodze-
nia wraz z pochodnymi (16 032 tys. zł), zakup mate-
riałów, np.: środki czystości, wyposażenie, druki
(8255 tys. zł) oraz zakup usług (6117 tys. zł).
Stan środków obrotowych na dzień 30 czerwca
2008 r. wynosił 1944 tys. zł.
W resorcie spraw wewnętrznych i administra-
cji dochody własne gromadzone są na rachunkach
dochodów własnych w części 42: Sprawy wewnętrz-
ne, w dziale 754: Bezpieczeństwo publiczne i ochro-
na przeciwpożarowa, z tego w: Policji, Straży Gra-
nicznej, Państwowej Straży Pożarnej oraz w dzia-
le 852: Pomoc społeczna w Urzędzie do Spraw Cu-
dzoziemców.
W pierwszym półroczu 2008 r. jednostki uzyska-
ły ogółem dochody w wysokości 8904 tys. zł, co sta-
nowi 65,92% planu, wydatkowano natomiast 6138
tys. zł, tj. 31,17%. Stan środków pieniężnych na
dzień 30 czerwca 2008 r. wynosił 9702 tys. zł.
Wielkość dochodów według dysponentów przed-
stawia się następująco:

— Policja − 3994 tys. zł, co stanowi 53,% planu,
— Straż Graniczna − 2832 tys. zł, tj. 81%,
— Państwowa Straż Pożarna − 2061 tys. zł,
tj. 65%,
— Urząd do Spraw Cudzoziemców – 14,9 tys. zł,
tj. 100%.
Wydatki według formacji przedstawiają się na-
stępująco:
— Policja – 4185 tys. zł,
— Straż Graniczna − 339 tys. zł,
— Państwowa Straż Pożarna – 1613 tys. zł.
10. Fundusz Wsparcia Policji jako państwowy
fundusz celowy nieposiadający osobowości prawnej
funkcjonuje w 17 komendach wojewódzkich Policji.
Przychodami funduszu są środki finansowe uzy-
skane przez Policję w trybie i na warunkach okre-
ślonych w art. 13 ust. 3 i 4a ustawy z dnia 6 kwietnia
1990 r. o Policji (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277,
z późn. zm.) na podstawie zawieranych przez dyspo-
nentów funduszu umów i porozumień, które okre-
ślają przeznaczenie środków przekazywanych jed-
nostkom Policji.
Środki uzyskane zgodnie z art. 13 ust. 3 ustawy
o Policji przeznaczone są na pokrywanie wydatków
inwestycyjnych, modernizacyjnych, remontowych
oraz kosztów utrzymania i funkcjonowania jedno-
stek organizacyjnych Policji, a także na zakup nie-
zbędnych na ich potrzeby towarów i usług. Nato-
miast środki uzyskane na podstawie porozumień
zawartych pomiędzy organem wykonawczym po-
wiatu (gminy) a właściwym komendantem powia-
towym (miejskim) Policji, zgodnie z art. 13 ust. 4a
ww. ustawy, przeznaczone są na rekompensaty pie-
niężne za ponadnormatywny czas służby oraz na-
grody za osiągnięcia w służbie dla policjantów wła-
ściwych miejscowo komend powiatowych i komisa-
riatów, którzy realizują zadania z zakresu służby
prewencyjnej.
W 2007 r. jednostki Policji uzyskały w ramach
Funduszu Wsparcia Policji przychody w łącznej wy-
sokości 84 617 962 zł, na które składają się:
a) środki otrzymane od jednostek samorządu te-
rytorialnego z przeznaczeniem na pokrywanie:
— wydatków inwestycyjnych − w wysokości
30 625 937 zł,
— wydatków remontowych, modernizacyjnych,
kosztów utrzymania i funkcjonowania jednostek or-
ganizacyjnych Policji, a także na zakup niezbędnych
na ich potrzeby towarów i usług oraz na rekompen-
saty pieniężne za ponadnormatywny czas służby
oraz nagrody za osiągnięcia w służbie dla policjan-
tów realizujących zadania z zakresu służby prewen-
cyjnej – w wysokości 53 768 988 zł,
— środki stanowiące odsetki naliczone przez
bank od środków zgromadzonych na rachunku bie-
żącym funduszu – w wysokości 223 037 zł.
Ze środków Funduszu Wsparcia Policji poniesio-
ne zostały koszty w łącznej wysokości 83 652 611 zł.
Wszystkie wydatki Funduszu Wsparcia Policji doko-
nywane są zgodnie z przeznaczeniem wskazanym
1043
w porozumieniach zawartych z jednostkami samo-
rządu terytorialnego. Stan środków obrotowych
Funduszu Wsparcia Policji na dzień 31 grudnia 2007 r.
wyniósł 5 710 859 zł, w tym:
— środki pieniężne – 6 371 072 zł,
— należności – 343 576 zł,
— zobowiązania – 1 003 789 zł.
W I półroczu 2008 r. jednostki Policji uzyskały
w ramach Funduszu Wsparcia Policji przychody
w łącznej wysokości 50 109,3 tys. zł, na które skła-
dają się:
a) środki otrzymane od jednostek samorządu te-
rytorialnego z przeznaczeniem na pokrywanie:
— wydatków inwestycyjnych − w wysokości
24 755,0 tys. zł,
— wydatków remontowych, modernizacyjnych,
kosztów utrzymania i funkcjonowania jednostek or-
ganizacyjnych Policji, a także na zakup niezbędnych
na ich potrzeby towarów i usług oraz na rekompen-
saty pieniężne za ponadnormatywny czas służby
oraz nagrody za osiągnięcia w służbie dla policjan-
tów realizujących zadania z zakresu służby prewen-
cyjnej – w wysokości 25 279,9 tys. zł,
b) środki stanowiące odsetki naliczone przez
bank od środków zgromadzonych na rachunku bie-
żącym funduszu w wysokości 74,4 tys. zł.
Ze środków Funduszu Wsparcia Policji poniesio-
ne zostały koszty w łącznej wysokości 21 691,1 tys.
zł, w tym w szczególności na:
— rekompensaty pieniężne za ponadnormatyw-
ny czas służby — 5933,1 tys. zł,
— wydatki inwestycyjne związane z budową
i modernizacją obiektów – 769,6 tys. zł,
— zakup usług pozostałych, w tym głównie wy-
żywienie i pranie odzieży służby kandydackiej
– 2506,0 tys. zł,
— świadczenia dla funkcjonariuszy służby kan-
dydackiej – 2501,7 tys. zł,
— zakup usług remontowych – 2101,3 tys. zł,
— zakupy inwestycyjne – głównie dofinansowa-
nie zakupu samochodów służbowych oraz sprzętu
specjalistycznego - 1252,9 tys. zł,
— zakup materiałów, w tym paliwa i materiałów
biurowych, oraz wyposażenia – 749,0 tys. zł.
Stan środków obrotowych funduszu na dzień
30 czerwca 2008 r. wyniósł 33 360,0 tys. zł, w tym:
— środki pieniężne – 33 208,4 tys. zł,
— należności – 414, 9 tys. zł,
— zobowiązania – 263,3 tys. zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 18 sierpnia 2008 r.
1044
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mirosława Pawlaka
w sprawie sytuacji, w tym finansowej,
wyznań religijnych
oraz mniejszości narodowych i etnicznych
w RP (4232)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4232/08),
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Mirosława Pawlaka w sprawie sytuacji, w tym fi-
nansowej, wyznań religijnych oraz mniejszości na-
rodowych i etnicznych w RP, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż w pierwotnym
brzmieniu art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 20 marca 1950 r.
o przejęciu przez państwo dóbr martwej ręki, porę-
czeniu proboszczom posiadania gospodarstw rol-
nych i utworzeniu Funduszu Kościelnego (Dz. U.
Nr 9, poz. 87, z późn. zm.) Fundusz Kościelny świad-
czyć miał następujące cele:
— utrzymanie i odbudowę kościołów;
— udzielanie duchownym pomocy materialnej
i lekarskiej oraz organizowanie dla nich domów wy-
poczynkowych;
— objęcie duchownych ubezpieczeniem chorobo-
wym na koszt Funduszu Kościelnego w uzasadnio-
nych przypadkach;
— specjalne zaopatrzenie emerytalne społecznie
zasłużonych duchownych;
— wykonywanie działalności charytatywno-
-opiekuńczej.
Zgodnie z delegacją zawartą w art. 9 ust. 2 ww.
ustawy Rada Ministrów wydała rozporządzenie
z dnia 23 sierpnia 1990 r. w sprawie rozszerzenia
celów Funduszu Kościelnego (Dz. U. Nr 61,
poz. 354), zgodnie z którym środki funduszu prze-
znaczone zostały, oprócz celów określonych w ww.
art. 9 ust. 1, także na:
— wspomaganie kościelnej działalności oświato-
wo-wychowawczej i opiekuńczo-wychowawczej, a tak-
że inicjatyw związanych ze zwalczaniem patologii
społecznych oraz współdziałania w tym zakresie
organów administracji rządowej z Kościołem Kato-
lickim oraz innymi kościołami i związkami wyzna-
niowymi;
— konserwację i remonty obiektów sakralnych
i kościelnych o wartości zabytkowej;
— pokrywanie części wydatków Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych na świadczenia z tytułu ubez-
pieczeń społecznych duchownych, zgodnie z art. 31
ust. 3 i 4 oraz art. 37 ustawy z dnia 17 maja 1989 r.
o ubezpieczeniu społecznym duchownych (Dz. U.
Nr 29, poz. 156, z późn. zm.).
W związku z nowelizacją ww. ustawy o przejęciu
przez państwo dóbr martwej ręki, poręczeniu pro-
boszczom posiadania gospodarstw rolnych i utwo-
rzeniu Funduszu Kościelnego, przeprowadzoną w celu
zreformowania systemu ubezpieczeń społecznych,
w art. 9 ust. 1 skreślony został pkt 3 (dotyczący
ubezpieczenia chorobowego duchownych), natomiast
w pkt 4, tj. w miejsce finansowania specjalnego za-
opatrzenia emerytalnego społecznie zasłużonych
duchownych, wpisany został obowiązek opłacania
składek na ubezpieczenie społeczne duchownych
w wymiarze ustalonym w ustawie z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecz-
nych (Dz. U. Nr 137, poz. 887, z późn. zm.).
Zgodnie z obowiązującymi przepisami środki po-
chodzące z Funduszu Kościelnego przeznaczone są
na następujące cele:
— finansowanie części składek na ubezpieczenia
społeczne i zdrowotne duchownych;
— wspomaganie kościelnej działalności oświato-
wo-wychowawczej i opiekuńczo wychowawczej oraz
inicjatyw związanych ze zwalczaniem patologii spo-
łecznych, a także współdziałania w tym zakresie or-
ganów administracji rządowej z kościołami i innymi
związkami wyznaniowymi;
— odbudowę, remonty i konserwację obiektów
sakralnych o wartości zabytkowej.
Biorąc pod uwagę powyższe, uprzejmie informu-
ję, iż Fundusz Kościelny nie przeznacza żadnych
środków finansowych na utrzymanie kościołów. Na-
tomiast w przypadku odbudowy kościołów odbywa
się to w formie dotacji udzielonych z Funduszu Ko-
ścielnego. Kościelna osoba prawna musi złożyć wnio-
sek o dofinansowanie remontu (odbudowę) kościoła,
który jednakże musi być zabytkiem oraz musi się
w nim odbywać kult religijny. Fundusz Kościelny
w 2005 r. przeznaczył na renowację obiektów sa-
kralnych o charakterze zabytkowym kwotę w wyso-
kości 4 508 536,94 zł (296 dotacji), w roku 2006
– 8 230 000 zł (324 dotacje), natomiast w roku 2007
kwota ta wynosiła 8 718 000 zł (305 dotacji).
W odniesieniu do kwestii opłacania składek na
ubezpieczenie społeczne duchownych uprzejmie in-
formuję, iż zgodnie z przepisami ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecz-
nych (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.)
osoby duchowne obowiązkowo podlegają ubezpiecze-
niu emerytalnemu i rentowym oraz ubezpieczeniu
wypadkowemu (art. 6 ust. 1 pkt 10 i art. 12 ust. 1
ustawy), natomiast ubezpieczenie chorobowe osób
duchownych – zgodnie z art. 11 ust. 2 ustawy – jest
fakultatywne. Obligatoryjnym ubezpieczeniom eme-
rytalnemu, rentowym, chorobowemu i wypadkowe-
mu podlegają osoby duchowne – od dnia przyjęcia do
stanu duchownego do dnia wystąpienia z tego sta-
nu, a w przypadku alumnów seminariów duchow-
nych, nowicjuszów, postulantów i juniorystów – od
dnia ukończenia 25 lat (art. 13 pkt 10 ustawy). Na-
tomiast prawo do dobrowolnego objęcia ubezpiecze-
niami emerytalnym i rentowymi przysługuje alum-
nom seminariów duchownych, nowicjuszom, postu-

lantom i juniorystom do ukończenia 25. roku życia
(art. 7 pkt 5 ustawy).
W myśl art. 16 ust. 10 i ust. 10a ww. ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych Fundusz Ko-
ścielny finansuje składki na ubezpieczenia emery-
talne, rentowe i wypadkowe osób duchownych pod-
legających obowiązkowo tym ubezpieczeniom w wy-
sokości 80%, natomiast składki za członków zako-
nów kontemplacyjnych klauzurowych i misjonarzy
w okresach pracy na terenach misyjnych – pokrywa
w wysokości 100%. Powyższe składki pochłaniają
obecnie większość środków funduszu (ponad 80%).
Zgodnie z § 24 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 30 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych
zasad i trybu postępowania w sprawach rozliczania
składek, wypłaconych zasiłków z ubezpieczeń choro-
bowego i wypadkowego, zasiłków rodzinnych, pielę-
gnacyjnych i wychowawczych oraz kolejności zali-
czania wpłat składek na poszczególne fundusze
(Dz. U. Nr 165, poz. 1197, z późn. zm.) Fundusz Ko-
ścielny przekazuje Zakładowi Ubezpieczeń Społecz-
nych (ZUS) należne składki w wysokości określonej
przez ZUS na podstawie deklaracji rozliczeniowych
i deklaracji rozliczeniowych korygujących. W 2005 r.
wysokość kwoty przekazanej przez Fundusz Ko-
ścielny na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne du-
chownych wyniosła 70 164 463 zł, w 2006 r. kwota
ta wyniosła 80 043 000 zł, natomiast w 2007 r. Fun-
dusz Kościelny przekazał ZUS kwotę w wysokości
85 216 000 zł. Dotacje z Funduszu Kościelnego obej-
mują również działalność charytatywno-opiekuńczą
oraz oświatowo-wychowawczą. W 2005 r. przekaza-
no na ten cel odpowiednio kwotę w wysokości
1 920 000 zł (95 dotacji) oraz kwotę w wysokości
1 740 000 zł (100 dotacji), w roku 2006 przekazane
na ten cel kwoty wyniosły 2 992 000 zł (111 dotacji)
oraz 2 420 000 zł (106 dotacji), natomiast w 2007 r.
dotacje przekazane na ww. cel wyniosły 2 520 000 zł
(80 dotacji) oraz 2 030 000 zł (73 dotacje).
Wykazy podmiotów, o których mowa w art. 123
ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.),
którym przyznano dotacje podmiotowe i celowe,
umieszczane są na oficjalnej stronie internetowej
MSWiA, w zakładce „Wyznania religijne”. Dotacje
udzielone w 2007 r. dodatkowo ogłoszone będą w for-
mie obwieszczenia w Monitorze Polskim i Dzienni-
ku Urzędowym Rzeczypospolitej Polskiej. Procedu-
ra ta będzie kontynuowana w następnych latach.
Podkreślenia wymaga, że w sytuacji, w której zo-
staną spełnione przesłanki określone w art. 145
i art. 146 ww. ustawy o finansach publicznych, mini-
ster spraw wewnętrznych i administracji niezwłocz-
nie wydaje decyzję o zwrocie kwoty dotacji wraz
z należnymi odsetkami (w wysokości określonej jak
dla zaległości podatkowych).
Minister spraw wewnętrznych i administracji re-
alizuje także ustawowe zadania związane z zacho-
waniem i rozwojem tożsamości kulturowej mniej-
szości narodowych i etnicznych oraz zachowaniem
1045
i rozwojem języka regionalnego. Zgodnie z art. 18
ustawy z dnia 6 stycznia 2005 r. o mniejszościach
narodowych i etnicznych oraz o języku regionalnym
(Dz. U. Nr 17, poz. 141, z późn. zm.) minister spraw
wewnętrznych i administracji podejmuje odpowied-
nie środki w celu wspierania działalności zmierzają-
cej do ochrony, zachowania i rozwoju tożsamości
kulturowej mniejszości. Środkami tymi w szczegól-
ności są dotacje celowe i podmiotowe. Katalog za-
dań, na które mogą być udzielone dotacje, określa
art. 18 ust. 2 pkt 1–10 przedmiotowej ustawy, nato-
miast sposób postępowania z wnioskami o udziele-
nie dotacji określa zarządzenie nr 32 ministra spraw
wewnętrznych i administracji z dnia 23 czerwca
2005 r. w sprawie zasad postępowania przy udziela-
niu dotacji na realizację zadań mających na celu
ochronę, zachowanie i rozwój tożsamości kulturowej
mniejszości narodowych i etnicznych oraz zachowa-
nie i rozwój języka regionalnego (Dz. Urz. MSWiA
Nr 12, poz. 42).
Beneficjentami przyznawanych dotacji w ponad
90% są organizacje pozarządowe, wśród których zde-
cydowaną większość stanowią organizacje mniejszo-
ści narodowych i etnicznych oraz społeczności posłu-
gującej się językiem regionalnym. W 2007 r. na reali-
zację 268 zadań służących podtrzymaniu i rozwojowi
tożsamości kulturowej mniejszości narodowych i et-
nicznych oraz zachowaniu i rozwojowi języka regio-
nalnego minister spraw wewnętrznych i administra-
cji udzielił dotację w wysokości 11 581 072,99 zł, na-
tomiast w roku 2008 na wskazane powyżej zadania
przeznaczono kwotę w wysokości 13 454 396,40 zł
(z tych środków wsparto realizację 254 zadań).
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 24 kwietnia
2003 r. o działalności pożytku publicznego i o wolon-
tariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873, z późn. zm.) minister
spraw wewnętrznych i administracji może dodatko-
wo wspierać działania na rzecz mniejszości narodo-
wych i etnicznych oraz języka regionalnego, m.in. po-
przez ogłoszenie otwartych konkursów ofert. W 2007 r.,
w wyniku ogłoszenia 20 otwartych konkursów ofert
na realizację zadań mających na celu podtrzymanie
i rozwój tożsamości kulturowej mniejszości narodo-
wych i etnicznych oraz zachowanie i rozwój języka
regionalnego, z budżetu MSWiA przekazano środki
w wysokości 794 579,04 zł. W 2008 r. – według stanu
na dzień 4 sierpnia 2008 r. – ogłoszono 8 otwartych
konkursów ofert, mających na celu wsparcie realiza-
cji ww. zadań (na realizację tych zadań przeznaczono
kwotę w wysokości 420 413 zł).
Do zadań ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji należy również opracowywanie, koordyna-
cja programów i strategii na rzecz mniejszości naro-
dowych i etnicznych oraz języka regionalnego. Naj-
większym programem realizowanym w 2007 r. był,
ustanowiony uchwałą Rady Ministrów z dnia 19 sierp-
nia 2003 r., Program na rzecz społeczności romskiej
w Polsce. Realizację tego programu zaplanowano na
lata 2004–2013, z możliwością kontynuacji w latach
następnych. Podstawą finansowania programu są
1046
środki pochodzące z rezerwy celowej, pozostającej
w dyspozycji ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji. W 2007 r. rezerwa celowa wyniosła 10 mln
zł (184 podmioty zrealizowały 532 zadania). Działa-
nia podejmowane w ramach programu obejmowały
zadania z zakresu m.in. poprawy sytuacji bytowej
i socjalnej, zdrowia, przeciwdziałania bezrobociu,
bezpieczeństwa, kultury, upowszechniania wiedzy
o społeczności romskiej oraz edukacji obywatelskiej
Romów. Za priorytetowe uznano zadania edukacyj-
ne, w ramach których m.in. zatrudniano asystentów
edukacji romskiej, a także nauczycieli wspomagają-
cych romską edukację, finansowano zajęcia wyrów-
nawcze i dodatkowe, jak również podręczniki i pomo-
ce szkolne dla uczniów romskich. Program – zgodnie
z założeniami – kontynuowany jest w roku 2008, a na
jego realizację (podobnie jak w roku 2007) przewi-
dziano rezerwę celową w wysokości 10 mln zł.
Przewiduje się, iż w II połowie 2008 r. pomoc fi-
nansowa dla mniejszości romskiej udzielana będzie
również w ramach tzw. komponentu romskiego, za-
pisanego w Programie Operacyjnym „Kapitał ludz-
ki”. Roczna alokacja przewidziana na poddziałanie
1.3.1 POKL wynosi 12 mln zł (alokacja na lata 2007–
–2013 to 22 mln EUR).
Minister spraw wewnętrznych i administracji
ponadto przygotowuje i koordynuje strategie rozwo-
ju oświaty poszczególnych mniejszości narodowych
i etnicznych oraz oświaty w języku kaszubskim.
W 2007 r., przy udziale organizacji społecznych
mniejszości narodowych i etnicznych, realizowane
były dwie strategie. Pierwszą, przyjętą jeszcze
w 2002 r., była Strategia rozwoju oświaty mniejszo-
ści litewskiej w Polsce, która stanowiła odpowiedź
na problemy oświatowe zgłaszane przez mniejszość
litewską. Strategia ta wypracowana została wspól-
nie przez przedstawicieli organizacji społecznych
mniejszości litewskiej w Polsce oraz przedstawicieli
administracji rządowej i samorządowej. Drugą reali-
zowaną w ostatnich dwóch latach strategią jest
– przyjęta przez Podzespół do Spraw Edukacji Mniej-
szości Narodowych w grudniu 2006 r., a w lutym
2007 r. podpisana przez ministra spraw wewnętrz-
nych i administracji oraz ministra edukacji narodo-
wej – Strategia rozwoju oświaty mniejszości nie-
mieckiej w Polsce, w której zapisano sposoby reali-
zacji najważniejszych postulatów edukacyjnych
mniejszości niemieckiej oraz metody rozwiązania
najtrudniejszych zgłaszanych problemów. Obecnie
w MSWiA trwają wstępne prace nad wypracowa-
niem podobnych strategii dla innych zainteresowa-
nych mniejszości.
Wspomnieć jednocześnie należy, iż MSWiA orga-
nizuje szkolenia, których adresatem są organizacje
mniejszości narodowych i etnicznych oraz społecz-
ności posługującej się językiem regionalnym. W czerw-
cu 2007 r. i w lipcu 2008 r. przeprowadzono szkole-
nie dotyczące zasad przyznawania dotacji z budżetu
państwa, przeznaczonych na realizację zadań wyni-
kających z przepisów art. 18 ww. ustawy o mniejszo-
ściach narodowych i etnicznych oraz o języku regio-
nalnym. Uczestnicy szkolenia zdobywali wiedzę
z zakresu pozyskiwania, wykorzystywania i rozli-
czania środków pochodzących z budżetu państwa.
W listopadzie 2007 r. odbyła się konferencja szkole-
niowa dotycząca realizacji Programu na rzecz spo-
łeczności romskiej w Polsce, a także możliwości po-
zyskiwania funduszy unijnych w ramach „kompo-
nentu romskiego” Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki”, skierowana m.in. do przedstawicieli organi-
zacji społecznych mniejszości romskich.
Do zadań ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji należy prowadzenie urzędowego rejestru
gmin, w których używany jest język pomocniczy
oraz rejestru gmin, na których obszarze używane są
nazwy w języku mniejszości. Zgodnie z art. 9 ust. 1
ww. ustawy o mniejszościach narodowych i etnicz-
nych oraz o języku regionalnym, przed organami
gminy, obok języka urzędowego, może być używany,
jako język pomocniczy, język mniejszości. Możliwość
używania języka pomocniczego oznacza, że osoby
należące do mniejszości mają prawo do zwracania
się do organów gminy w języku pomocniczym w for-
mie pisemnej lub ustnej (dopuszcza się wniesienie
podania w języku pomocniczym – art. 9 ust. 4 ww.
ustawy) oraz uzyskiwania, na wyraźny wniosek, od-
powiedzi także w języku pomocniczym, w formie pi-
semnej lub ustnej, przy czym procedura odwoławcza
odbywa się wyłącznie w języku urzędowym – art. 9
ust. 7. Podkreślić należy, iż język pomocniczy może
być używany jedynie w gminach, w których liczba
mieszkańców gminy należących do mniejszości, któ-
rej język ma być używany jako pomocniczy, jest nie
mniejsza niż 20% ogólnej liczby mieszkańców gminy
i które zostały wpisane do urzędowego rejestru
gmin, w których używany jest język pomocniczy.
Zgodnie z art. 10 ust. 1 ww. ustawy, wpisu do urzę-
dowego rejestru dokonuje prowadzący urzędowy re-
jestr minister spraw wewnętrznych i administracji
na podstawie wniosku rady gminy.
Urzędowy rejestr gmin, w których używany jest
język pomocniczy, zaczął funkcjonować z chwilą
wpisania do niego pierwszej gminy, tj. w dniu 25 stycz-
nia 2006 r. Pierwszą gminą wpisaną do tego reje-
stru była gmina Radłów w woj. opolskim, a językiem
pomocniczym był język niemiecki. Według stanu na
dzień 4 sierpnia 2008 r. rejestr obejmuje 20 gmin,
w tym 16 gmin z terenu woj. opolskiego, w których
językiem pomocniczym jest język niemiecki, 2 gminy
z terenu woj. podlaskiego (w jednej językiem pomoc-
niczym jest j. litewski, a w drugiej – j. białoruski) oraz
2 gminy z terenu woj. pomorskiego, w których języ-
kiem pomocniczym jest język kaszubski.
Do zadań ministra spraw wewnętrznych i admi-
nistracji należy także prowadzenie rejestru gmin,
na obszarze których używane są dodatkowe trady-
cyjne nazwy w języku mniejszości. Zgodnie z art. 12
ust. 1 pkt 1–2 ww. ustawy o mniejszościach narodo-
wych i etnicznych oraz o języku regionalnym dodat-

kowe tradycyjne nazwy w języku mniejszości mogą
być używane obok:
1) urzędowych nazw miejscowości i obiektów fi-
zjograficznych;
2) nazw ulic;
— ustalonych w języku polskim na podstawie od-
rębnych przepisów.
Zgodnie z art. 12 ust. 7 pkt 1–2 ww. ustawy do-
datkowa nazwa miejscowości lub obiektu fizjogra-
ficznego w języku mniejszości może być ustalona na
wniosek rady gminy, jeżeli:
1) liczba mieszkańców gminy należących do
mniejszości jest nie mniejsza niż 20% ogólnej liczby
mieszkańców tej gminy lub, w przypadku miejsco-
wości zamieszkanej, za ustaleniem dodatkowej na-
zwy mniejszości w języku mniejszości opowiedziała
się w konsultacjach, przeprowadzonych w trybie
określonym w art. 5a ust. 2 ustawy z dnia 8 marca
1990 r. o samorządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.), ponad połowa miesz-
kańców tej miejscowości biorących udział w konsul-
tacjach;
2) wniosek rady gminy uzyskał pozytywną opi-
nię Komisji Nazw Miejscowości i Obiektów Fizjogra-
ficznych.
Z dniem 22 grudnia 2006 r. do rejestru gmin wpi-
sana została pierwsza gmina. Według stanu na dzień
4 sierpnia 2008 r. do rejestru gmin wpisanych jest
11 gmin, w tym 7 gmin woj. opolskiego (dodatkowe
nazwy w j. niemieckim), 2 gminy woj. pomorskiego
(dodatkowe nazwy w j. kaszubskim), 1 gmina woj.
śląskiego (dodatkowe nazwy w j. niemieckim) oraz
1 gmina woj. podlaskiego (dodatkowe nazwy w j. li-
tewskim).
W myśl art. 15 ust. 2 ww. ustawy koszty związa-
ne z wymianą tablic informacyjnych, wynikające
z ustalenia dodatkowych nazw miejscowości w języ-
ku mniejszości, ponosi budżet państwa. W 2008 r. na
ten cel przewidziano kwotę w wysokości 250 tys. zł.
Z uwagi iż ww. środki okazały się niewystarczające,
minister spraw wewnętrznych i administracji prze-
znaczył dodatkowe środki w kwocie 47 620,72 zł.
Pragnę jednocześnie poinformować, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji zapew-
nia także obsługę merytoryczną i organizacyjno-
-techniczną Komisji Wspólnej Rządu i Mniejszości
Narodowych i Etnicznych. Podstawę prawną funk-
cjonowania Komisji Wspólnej Rządu i Mniejszości
Narodowych i Etnicznych stanowi art. 23 ust. 1 ww.
ustawy o mniejszościach narodowych i etnicznych
oraz o języku regionalnym, powołujący komisję, jako
organ opiniodawczo-doradczy prezesa Rady Mini-
strów. W skład komisji wchodzą przedstawiciele ad-
ministracji rządowej (w tym przedstawiciel ministra
spraw zagranicznych) oraz mniejszości narodowych
i etnicznych, i społeczności posługującej się językiem
regionalnym. Do głównych zadań komisji należy
m.in. opiniowanie w sprawach realizacji praw i po-
trzeb mniejszości, w tym oceny sposobu realizacji
tych praw oraz formułowanie propozycji w zakresie
1047
działań zmierzających do zapewnienia realizacji
praw i potrzeb mniejszości, opiniowanie programów
służących tworzeniu warunków sprzyjających za-
chowaniu i rozwojowi tożsamości kulturowej mniej-
szości oraz zachowaniu i rozwojowi języka regional-
nego, opiniowanie projektów aktów prawnych doty-
czących spraw mniejszości, opiniowanie wysokości
i zasad podziału środków przeznaczonych w budże-
cie państwa na wspieranie działalności zmierzającej
do ochrony, zachowania i rozwoju tożsamości kultu-
rowej mniejszości oraz zachowania i rozwoju języka
regionalnego oraz podejmowanie działań na rzecz
przeciwdziałania dyskryminacji osób należących do
mniejszości. Komisja ta odgrywa istotną rolę w dia-
logu pomiędzy administracją rządową a środowiska-
mi mniejszości narodowych i etnicznych oraz spo-
łeczności posługującej się językiem regionalnym.
Dodać również należy, iż MSWiA na bieżąco
współdziała z organami administracji rządowej i sa-
morządowej na rzecz uwzględniania lokalnych po-
trzeb mniejszości narodowych i etnicznych oraz spo-
łeczności posługującej się językiem regionalnym.
Przykład stanowią m.in.:
— działania MSWiA podjęte wraz z wojewodą
małopolskim i starostą gorlickim w celu rozwiąza-
nia problemu własności budynku dawnej „ruskiej
bursy” w Gorlicach;
— działania MSWiA podjęte wspólnie z władza-
mi Przemyśla, związane z problemem własności bu-
dynku Domu Ludowego w Przemyślu – siedziby od-
działu Związku Ukraińców w Polsce.
Ponadto MSWiA utrzymuje bieżące kontakty
z organizacjami społecznymi mniejszości narodo-
wych i etnicznych oraz społeczności posługującej się
językiem regionalnym. Udziela tym organizacjom po-
mocy w realizacji celów statutowych, podejmuje dzia-
łania na rzecz respektowania praw osób należących
do mniejszości narodowych i etnicznych oraz osób po-
sługujących się językiem regionalnym, wynikających
zarówno z prawa wewnętrznego, jak i zobowiązań
międzynarodowych Rzeczypospolitej Polskiej.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż MSWiA nie
posiada informacji w zakresie wysokości środków fi-
nansowych przekazywanych przez ministra kultury
i dziedzictwa narodowego na renowację obiektów sa-
kralnych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
1048
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie reorganizacji w PKO BP SA (4233)
Odpowiadając na interpelację z dnia 7 lipca 2008 r.,
nr SPS- 023-4233/08, pana Mariusza Grada, posła
na Sejm RP, w sprawie reorganizacji Powszechnej
Kasy Oszczędności Banku Polskiego Spółki Akcyj-
nej polegającej na centralizacji czynności niesprze-
dażowych, uprzejmie informuję, że minister skarbu
państwa wykonuje prawa z akcji banku należących
do Skarbu Państwa. Jako jeden z akcjonariuszy
banku Skarb Państwa nie ingeruje więc w kwestie
należące do zakresu właściwości zarządu banku.
Kwestia reorganizacji wykracza poza zakres usta-
wowych kompetencji ministra skarbu państwa. Nie-
zależnie od powyższego w związku z otrzymaniem
interpelacji pana posła Mariusza Grada Minister-
stwo Skarbu Państwa uzyskało stanowisko banku
w przedmiotowej sprawie.
Z wyjaśnień przekazanych przez zarząd banku
wynika, iż w ubiegłym roku rozpoczęły się dwa pro-
jekty centralizacji:
1) centralizacja pracowników w ramach jednost-
ki organizacyjnej Centrum Rozliczeniowego Banku.
2) centralizacja analiz kredytowych w zakresie
analiz kredytów hipotecznych dla klientów indywi-
dualnych.
Ad 1.
Procesy restrukturyzacji w Centrum Rozlicze-
niowym Banku.
Centrum Rozliczeniowe Banku, jako jednostka
organizacyjna realizująca funkcje obsługi księgowej
i rozliczeniowej oraz administracyjnej obsługi pro-
duktów detalicznych na rzecz oddziałów i komórek
centrali banku, jest jednym z kluczowych podmio-
tów uczestniczących w procesie racjonalizacji za-
trudnienia, wpisującym się w szeroko pojęte działa-
nia związane z wdrożeniem zintegrowanego syste-
mu informatycznego banku oraz pozostałych zało-
żeń wynikających ze strategii banku. Procesy re-
strukturyzacji w Centrum Rozliczeniowym Banku
uwzględniają dwa główne cele:
1) ekonomiczny – obniżanie kosztów działalno-
ści banku generowanych w procesach obsługi księ-
gowo-rozliczeniowej oraz administracyjnej obsługi
produktów depozytowych i kredytowych,
2) poprawę jakości procesów wsparcia działalno-
ści biznesowej banku.
W ocenie zarządu banku realizacja wymienio-
nych powyżej celów wymaga dokonania zmian za-
równo w wielkości struktury posiadanych zasobów,
jak i zmian w strukturze organizacyjnej. Zmiany te
są nakierowane głównie na centralizowanie i kon-
centrowanie podstawowych procesów zapleczowych.
Podstawowe cele projektu to: odciążenie oddziałów
od wykonywania czynności niezwiązanych bezpo-
średnio ze sprzedażą produktów, wyodrębnienie
w banku back office, racjonalizacja poziomu zatrud-
nienia, optymalizacja kosztów obsługi produktów,
wzrost efektywności i wydajności pracowników ad-
ministrujących produktami oraz wykorzystanie
możliwości wynikających z wdrożenia w banku zin-
tegrowanego systemu informatycznego. Z przedsta-
wionych przez zarząd informacji wynika, iż konse-
kwencją realizacji projektu będą zmiany w struktu-
rze organizacyjnej banku polegające m.in. na sukce-
sywnej koncentracji czynności zapleczowych, a doce-
lowo, na wprowadzeniu specjalizacji produktowo-
-segmentowej, w tym wyodrębnieniu komórek zaj-
mujących się administracyjną obsługą kredytów hi-
potecznych. W końcowym etapie realizacji projektu
zakłada się koncentrację zadań i zasobów admini-
stracyjnej obsługi produktów kilku wytypowanych
makroregionalnych centrach back office.
Realizacja projektu doprowadzi do osiągnięcia
następujących efektów:
a) obniżenia kosztów osobowych,
b) racjonalizacji zasobów powierzchni użytko-
wych,
c) skoncentrowania oddziałów na czynnościach
związanych ze sprzedażą produktów, co w konse-
kwencji przyczyni się do zwiększenia efektywności
sprzedażowej,
d) ograniczenia czasochłonności i pracochłonno-
ści procesów wsparcia poprzez ich standaryzację,
e) jasnego przypisania odpowiedzialności za za-
dania związane z administracyjną obsługą produk-
tów poprzez ich realizację w jednej specjalistycznej
jednostce organizacyjnej,
f) skoncentrowania rozproszonych obecnie sta-
nowisk pracy,
g) lepszej koordynacji prac w procesie zamknięć
rocznych bez angażowania komórek oddziałów
w ten proces,
h) obniżenia ryzyka operacyjnego poprzez spe-
cjalizację pracowników powodującą minimalizację
powstawania błędów,
i) standaryzacji i docelowej centralizacji proce-
sów wsparcia.
Procesy centralizacji akceptowane przez po-
przedni zarząd są poddane aktualnie analizie przez
obecne kierownictwo banku. Bank minimalizuje
społeczne koszty realizowanych procesów restruk-
turyzacyjnych poprzez rozwiązywanie umów o pra-
cę z przyczyn niedotyczących pracownika w trybie
wypowiedzenia lub na zasadzie porozumienia stron
z pracownikami, którzy nabyli uprawnienia emery-
talne, jak również poprzez zatrudnianie pracowni-
ków CRB przez inne jednostki organizacyjne – głów-
nie oddziały – w ramach posiadanych wakatów.
W procesie restrukturyzacji zatrudnienia pracowni-
cy mają możliwość korzystania z programu wspar-
cia wprowadzonego uchwałą zarządu banku nr 30/
C/2008 z dnia 28 stycznia 2008 r.

Ad 2.
Centralizacja analiz kredytowych.
W ocenie banku jedynym efektywnym sposobem
na uzyskanie rozdzielności służb sprzedaży i służb
analitycznych było scentralizowanie analiz i podej-
mowania decyzji kredytowych w Centrum Analiz
Kredytowych.
Jednym z celów przyjętej przez zarząd banku
strategii na lata 2008–2012 jest utrzymanie wiodą-
cej pozycji PKO BP SA na rynku kredytów hipo-
tecznych. Aby utrzymać tę pozycję, niezbędna jest
standaryzacja procesu, podniesienie jakości kredy-
towej portfela, udostępnienie oferty kredytowej
w całej sieci banku, ograniczenie kosztów związa-
nych z produktem, co umożliwi zmniejszenie ceny
produktu.
W grudniu 2007 r. zarząd banku zaakceptował
koncepcję utworzenia Centrum Analiz Kredyto-
wych, na które składa się 5 biur zlokalizowanych
w 5 miastach, tj. Warszawie, Krakowie, Katowicach,
Gdańsku, Poznaniu. Zarząd banku, przyjmując kon-
cepcję projektu, zaakceptował wyliczenia dotyczące
opłacalności finansowej projektu. Koncepcja projek-
tu zakładała ryzyko braku akceptacji przez pracow-
ników zmiany miejsca zatrudnienia – oszacowano,
że mogło to dotyczyć około 160 pracowników. Liczba
potencjalnych zwolnień została uwzględniona w ogól-
nej liczbie zwolnień pracowników w porozumieniu
ze związkami zawodowymi dotyczącym zwolnień
grupowych. Jednocześnie bank podjął działania
wspierające procesy restrukturyzacyjne:
1) podjęcie przez zarząd banku w dniu 22 stycz-
nia 2008 r. uchwały UZ nr 30/C/2008 w sprawie pro-
gramu wsparcia dla pracowników zmieniających
miejsca pracy w wyniku działań reorganizacyjnych
w PKO BP SA w 2008 r.;
2) porozumienie ze związkami zawodowymi
w sprawie zasad stosowanych przy rozwiązaniu
z pracownikami PKO BP SA stosunków pracy
z przyczyn niedotyczących pracowników w 2008 r.
Zarząd PKO BP poinformował również, że
w dniu 1 lutego 2008 r. nastąpiło utworzenie w ban-
ku jednostki organizacyjnej Centrum Analiz Kredy-
towych. Jednostka ta przejęła automatycznie wszyst-
kich pracowników, którzy byli analitykami kredy-
tów hipotecznych w oddziałach. Pracownicy pozo-
stali w dotychczasowych miejscach pracy zostali po-
informowani o zmianach i docelowych miejscach
świadczenia przez nich pracy. Z informacji przeka-
zanych przez zarząd banku wynika, że w celu usta-
lenia stanu osobowego w poszczególnych biurach
CAK poproszono pracowników o złożenie deklaracji
odnośnie ich zgody na zmianę miejsca wykonywania
pracy, przy czym każdy pracownik miał możliwość
wyboru każdej lokalizacji CAK. Dla wartościowych
pracowników, którzy nie zadeklarowali zmiany
miejsca wykonywania pracy, miały być przygotowa-
ne propozycje przez regionalne oddziały detaliczne
(ROD) w ramach istniejących limitów zatrudnienia.
W efekcie tych działań okazało się, że problem roz-
1049
wiązania stosunku pracy w związku z utworzeniem
CAK dotyczy ok. 100 osób, czyli zdecydowanie mniej-
szej liczby, niż zakładano. Jednocześnie, uzupełnia-
jąc kadrę dla nowo powstałych biur CAK, założono,
w celu zmniejszenia kosztów społecznych, w pierw-
szej kolejności zatrudnianie pracowników z innych
jednostek banku objętych restrukturyzacją.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Szweda
w sprawie zmiany ustawy
z dnia 21 czerwca 2001 r.
o dodatkach mieszkaniowych (4234)
Szanowny Pnie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Stanisława Szweda z dnia
21 lipca br., znak: SPS-023-4234/08, w sprawie
zmiany ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o dodat-
kach mieszkaniowych, polegającej na wyłączeniu
dodatku pielęgnacyjnego z dochodu będącego pod-
stawą do przyznania dodatku mieszkaniowego,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Dodatek pielęgnacyjny przyznawany na podsta-
wie ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. Nr 162,poz. 1118 ze zm.) jest zaliczany do
dochodu stanowiącego podstawę wyliczania dodat-
ku mieszkaniowego.
System dodatków mieszkaniowych, w tym zasa-
da ustalania dochodów, o której mowa wyżej, funk-
cjonuje ponad 13 lat (od 1994 r.).
Należy podkreślić, że przepisy ustawy o dodat-
kach mieszkaniowych mają na celu pomoc w pono-
szeniu opłat z tytułu wydatków mieszkaniowych.
System dodatków mieszkaniowych został bowiem
przewidziany jako element polityki mieszkaniowej,
a nie polityki społecznej, której zasady reguluje usta-
wa z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej
(Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.). Należy zauwa-
żyć, że to właśnie ustawa o pomocy społecznej ma na
celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwycięża-
nie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one
w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnie-
nia, zasoby i możliwości.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że zaliczenie
dodatku pielęgnacyjnego do dochodu nie powoduje
wydania decyzji o nieprzyznaniu dodatku mieszka-
niowego lub w znacznym stopniu go nie zaniża.
1050
Zgodnie bowiem z art. 6 ust. 8 ustawy z dnia
21 czerwca 2001 r. o dodatkach mieszkaniowych
(Dz. U. Nr 71, poz. 734, z późn. zm.), jeżeli dochód na
jednego członka gospodarstwa domowego jest wyż-
szy od określonego w ustawie, a kwota nadwyżki nie
przekracza wysokości obliczonego dodatku mieszka-
niowego, to należny dodatek obniża się o kwotę tej
nadwyżki.
Nie bez znaczenia jest też fakt, że Trybunał Kon-
stytucyjny w wyroku z dnia 21 lipca 2004 r. sygn.
akt K 16/03 po rozpoznaniu w dniu 12 lipca 2004 r.
wniosku rzecznika praw obywatelskich w sprawie
zgodności zapisu art. 3 ust. 3 ustawy z 21 czerwca
2001 r. o dodatkach mieszkaniowych, który określa
definicję dochodu z art. 2 i art. 32 konstytucji, uznał
go za zgodny z konstytucją. Rzecznik praw obywa-
telskich w swoim wniosku kwestionował wliczanie
do dochodu dodatku pielęgnacyjnego.
Należy także dodać, że od 2004 r. dodatki miesz-
kaniowe są w całości wypłacane z budżetów gmin.
Zmianom przepisów, które powodowałyby wzrost
kwot dodatków, musiałoby towarzyszyć odpowied-
nie zwiększenie budżetów gmin przez państwo.
W innym przypadku bowiem byłoby to działanie
niezgodne z art. 167 Konstytucji RP.
W związku z powyższym, odpowiadając na pyta-
nie pana posła Stanisława Szweda, uprzejmie infor-
muję Pana Marszałka, iż ministerstwo nie przewi-
duje zmiany istniejących przepisów w postulowanym
zakresie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie sytuacji polskiego przemysłu
drzewnego (4235)
Z upoważnienia prezesa Rady Ministrów przed-
kładam odpowiedź na przekazaną przy piśmie
z dnia 21 lipca 2008 r., znak: SPS-024-2073/08, in-
terpelację pana Łukasza Zbonikowskiego, posła na
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, w sprawie sytuacji
polskiego przemysłu drzewnego.
Państwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwo-
we, zarządzające zgodnie z ustawą z dnia 28 wrze-
śnia 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435,
z późn. zm.), lasami stanowiącymi własność Skarbu
Państwa, prowadzi trwale zrównoważoną gospodar-
kę leśną w Polsce. Koncepcja trwale zrównoważonej
gospodarki leśnej opiera się na działaniach zmierza-
jących do ukształtowania struktury lasów i ich wy-
korzystania w sposób i w tempie zapewniającym
trwałe zachowanie ich bogactwa biologicznego, wy-
sokiej produkcyjności oraz potencjału regeneracyj-
nego, żywotności i zdolności do wypełniania, teraz
i w przyszłości, wszystkich ważnych ochronnych,
gospodarczych oraz socjalnych funkcji, bez szkody
dla innych ekosystemów.
Bezdyskusyjną zasługą polskiego modelu gospo-
darowania w lasach jest obecny stan siedlisk leśnych
w naszym kraju. Pomimo gospodarczego ich użytko-
wania (pozyskiwanie drewna) lasy polskie są ostoją
wielu rzadkich gatunków fauny i flory, cechują się
dużą bioróżnorodnością i stabilnością. Według aktu-
alnej polskiej propozycji obszarów Natura 2000 będą
one obejmowały 16–17% powierzchni kraju, z czego
60% będzie występować na terenach leśnych.
Model gospodarowania w lasach w naszym kraju
umożliwia zachowanie pełni bogactwa przyrodni-
czego polskich lasów i zapewnia możliwość wypeł-
niania przez nie licznych funkcji ekologicznych, spo-
łecznych i gospodarczych zarówno w stosunku do
nas, jak i przyszłych pokoleń.
W związku z powyższym podzielam opinię mini-
stra środowiska, że dla dobra i przyszłości polskich
lasów należy zachować obecne rozwiązania organi-
zacyjno-prawne z zakresu leśnictwa.
Odnosząc się do przywołanych w interpelacji za-
strzeżeń zgłoszonych przez Polską Izbę Gospodar-
czą Przemysłu Drzewnego do projektu rozporządze-
nia ministra gospodarki w sprawie szczegółowego
zakresu obowiązków uzyskania i przedstawienia do
umorzenia świadectw pochodzenia, uiszczenia opła-
ty zastępczej, zakupu energii elektrycznej i ciepła
wytworzonych w odnawialnych źródłach energii
oraz obowiązku potwierdzania danych dotyczących
ilości energii elektrycznej wytworzonej w odnawial-
nym źródle energii, stwierdzających, że „nie pozwa-
la na uznanie za źródło energii odnawialnej paliwa
powstającego z pozostałości z produkcji tartacznej
(trociny, kora, zrębki). Tymczasem w świetle prawa
Unii Europejskiej jest to biomasa”, należy stwier-
dzić, że wykorzystywanie w procesie spalania drew-
na, jak również odpadów i pozostałości z produkcji
leśnej, a także przemysłu przetwarzającego jej pro-
dukty jest możliwe, jednak z pewnymi ograniczenia-
mi. Ograniczenia te dotyczą zarówno odpadów i po-
zostałości z produkcji leśnej, jak również drewna
pełnowartościowego (okrągłego). Odnoszą się przy
tym zarówno do współspalania, jak i układów hy-
brydowych oraz jednostek wytwórczych, w których
spalana jest wyłącznie biomasa.
Na poparcie powyższego należy przywołać § 4
ust. 2 projektu rozporządzenia dotyczący procesu
współspalania: W przypadku jednostki wytwórczej,
o której mowa w § 6 ust. 1, w której jest spalana bio-
masa, w źródłach o mocy elektrycznej wyższej niż
5 MW, do energii wytworzonej w odnawialnych źró-
dłach energii zalicza się energię elektryczną lub cie-
pło w ilości obliczonej według wzoru, o którym mowa

w § 6 ust. 1, o ile udział wagowy biomasy pochodzą-
cej z upraw energetycznych lub odpadów i pozostało-
ści z produkcji rolnej oraz przemysłu przetwarzają-
cego jej produkty, a także części pozostałych odpa-
dów, które ulegają biodegradacji, z wyłączeniem od-
padów i pozostałości z produkcji leśnej, a także prze-
mysłu przetwarzającego jej produkty, w łącznej ma-
sie biomasy w ilości określonej we wniosku, o któ-
rym mowa w art. 9e ust. 3 ustawy, dostarczonej do
procesu spalania, wynosi nie mniej niż (...).
Zaznaczenia wymaga, że w projekcie rozporzą-
dzenia, w zakresie dotyczącym procesu spalania bio-
masy, w sposób procentowy określony został wyma-
gany udział wagowy biomasy pochodzącej z upraw
energetycznych lub odpadów i pozostałości z pro-
dukcji rolnej oraz przemysłu przetwarzającego jej
produkty, a także części pozostałych odpadów, które
ulegają biodegradacji, z wyłączeniem odpadów i po-
zostałości z produkcji leśnej, a także przemysłu
przetwarzającego jej produkty. Procentowy udział
biomasy, o której mowa powyżej, został określony
w ramach uzgodnień międzyresortowych, jak i kon-
sultacji społecznych, odrębnie dla procesu współspa-
lania, układów hybrydowych oraz jednostek wytwór-
czych, w których spalana jest wyłącznie biomasa.
Jednocześnie należy podkreślić, że zapisy projek-
tu rozporządzenia bazują na zasadniczym założeniu,
że biomasa na cele energetyczne powinna być wyko-
rzystywana przede wszystkim lokalnie w ramach
tzw. generacji rozproszonej, w wysokosprawnych jed-
nostkach kogeneracyjnych. W takich instalacjach
systemowi wsparcia podlega wykorzystanie każdego
rodzaju biomasy, w tym pochodzenia leśnego.
W przypadku jednostek wytwórczych wykorzy-
stujących proces współspalania została dopuszczona
możliwość wykorzystywania bez ograniczeń drewna
oraz odpadów i pozostałości z produkcji leśnej,
a także przemysłu przetwarzającego jej produkty, je-
dynie dla jednostek o mocy elektrycznej wynoszącej
nie więcej niż 5 MW. Natomiast w przypadku ukła-
dów hybrydowych oraz jednostek wytwórczych, w któ-
rych spalana jest wyłącznie biomasa, moc elektrycz-
na nie może wynosić więcej niż 20 MW.
Należy przy tym podkreślić, że niezwykle ważną
przesłanką do umieszczenia w przedmiotowym ak-
cie prawnym rozwiązania ograniczającego wykorzy-
stywanie surowca drzewnego na cele energetyczne
są kwestie związane z ochroną środowiska. Niezbęd-
ne jest bowiem wzmacnianie gospodarki leśnej ze
względu na możliwość wykorzystania funkcji lasów
jako instrumentu ochrony klimatu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że projekt roz-
porządzenia znajduje się aktualnie na etapie uzgod-
nień z Rządowym Centrum Legislacji, podczas które-
go ustalane jest ostateczne brzmienie projektu.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
1051
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie objęcia prawników i lekarzy
prowadzących prywatną praktykę
obowiązkiem instalowania kas fiskalnych
(4236)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie o znaku SPS-023-4236/08
z dnia 21 lipca 2008 r. interpelację pana posła Ja-
nusza Krasonia w sprawie wprowadzenia obowiąz-
ku prowadzenia ewidencji przy zastosowania kas
rejestrujących dla lekarzy i prawników, uprzejmie
informuję;
Obowiązek ewidencjonowania obrotów i kwot po-
datku należnego przy zastosowaniu kas rejestrują-
cych wynika bezpośrednio z art. 111 ust. 1 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.). Mini-
ster finansów, działając na podstawie delegacji wyni-
kającej z art. 111 ust. 7 pkt 3 ww. ustawy, może wpro-
wadzać w drodze rozporządzenia na czas określony
zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania przy zasto-
sowaniu kas rejestrujących niektórych grup podatni-
ków oraz niektórych czynności ze względu na rodzaj
prowadzonej działalności lub wysokość obrotu.
Obecnie problematykę ww. zwolnień reguluje
rozporządzenie ministra finansów z dnia 27 czerwca
2008 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. Nr 113,
poz. 720). Na mocy § 2 i poz. 17 i 26 załącznika do
ww. rozporządzenia usługi w zakresie ochrony zdro-
wia i opieki społecznej oraz prawnicze są zwolnione
z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowa-
niu kas rejestrujących do dnia 31 grudnia 2008 r.
Problem zastosowania kas również w tych dzie-
dzinach usług jest analizowany. Z jednej strony bra-
ny jest pod uwagę fakt, że z wprowadzeniem kas łą-
czą się obciążenia budżetowe związane z tym, że
budżet partycypuje w kosztach nabycia kas przez
podatników w wysokości 50% ceny zakupu (netto),
nie więcej jednak niż 2500 zł za nabytą przez podat-
nika kasę. Z drugiej strony zawsze bierze się pod
uwagę to, aby wprowadzenie kas w danej grupie po-
datników było efektywne, tj. by istniały możliwości
egzekwowania i weryfikacji realizacji tego obowiąz-
ku. Ważne jest tu m.in. to, aby klienci, pacjenci tych
podatników byli zainteresowani tym, by żądać np. od
lekarza czy prawnika spełnienia obowiązku wyda-
nia paragonu nabywcy tych usług. Automatycznie
wymusza to zaewidencjonowanie transakcji na ka-
sie. Specyfika bowiem tych usług jest taka, że wielo-
krotnie brak jest możliwości obserwacji przez osoby
trzecie faktu zaewidencjonowania transakcji na ka-
sie (np. pacjent rozlicza się często w gabinecie lekar-
skim z tytułu nabytej usługi).
1052
Analizy nad opracowaniem optymalnego rozwią-
zania w zakresie przedmiotowych usług nie zostały
jeszcze zakończone.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Janusza Krasonia
i Henryka Gołębiewskiego
w sprawie dokładnego terminu
rozpoczęcia leczenia profilaktycznego
dzieci chorych na hemofilię (4237)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów na Sejm Rzeczypospolitej: pana
Janusza Krasonia i pana Henryka Gołębiewskiego
z dnia 8 lipca 2008 r. w sprawie dokładnego terminu
rozpoczęcia leczenia profilaktycznego dzieci chorych
na hemofilię, przekazaną przy piśmie pana Krzysz-
tofa Putry – wicemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej z dnia 21 lipca 2008 r. (znak: SPS-023-
-4237/08), uprzejmie proszę o przyjęcie poniższej in-
formacji.
Zarządzeniem prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia nr 45/2008/DGL z dnia 7 lipca 2008 r. zo-
stał uruchomiony program terapeutyczny pn.: „Za-
pobieganie krwawieniom u dzieci z hemofilią A i B”.
Jednocześnie w dniu 9 lipca br. na stronie interneto-
wej Narodowego Funduszu Zdrowia został zamiesz-
czony komunikat, w którym fundusz informuje
o uruchomieniu ww. programu.
Opracowany przez NFZ ww. terapeutyczny pro-
gram zdrowotny, wdrożony do realizacji od dnia
1 sierpnia 2008 r., obejmuje całą populację dzieci
w grupie wiekowej od 0 do 18 lat ze wskazaniami do
profilaktyki pierwotnej lub wtórnej, tj. ok. 450 dzieci
w skali kraju, i będzie finansowany ze środków
NFZ.
Cele programu:
1. Pierwotna profilaktyka krwawień u dzieci cho-
rych na ciężką postać hemofilii A i B.
2. Wtórna profilaktyka krwawień po wylewach
u dzieci z hemofilią A i B.
Ponadto w projekcie określono m.in.: kryteria
włączenia do programu, schemat podawania leku,
zasady kwalifikacji chorych do leczenia w ramach
programu, kryteria zakończenia udziału w progra-
mie oraz wymagania wobec świadczeniodawców
udzielających świadczeń w ramach programu.
Ze szczegółowych informacji przedstawionych przez
Narodowy Fundusz Zdrowia, dotyczących opracowa-
nia i terminu wdrożenia do realizacji przedmiotowe-
go programu wynika, że:
Projekt terapeutycznego programu zdrowotne-
go „Profilaktyka i terapia krwawień u dzieci z he-
mofilią A i B” powstawał w funduszu, we współpra-
cy z konsultantem krajowym w dziedzinie onkolo-
gii i hematologii dziecięcej, profesorem Jerzym Ko-
walczykiem.
W trakcie prac oraz po przeprowadzeniu konsul-
tacji uzgodniono opis przedmiotowego programu
zdrowotnego, którego realizacja będzie mieściła się
w kwocie ok. 83 mln zł.
Po opublikowaniu opisu ww. programu, zarządze-
niem nr 45/2008/DGL prezesa NFZ z dnia 7 lipca
2008 r., Narodowy Fundusz Zdrowia w ścisłej współ-
pracy z Narodowym Centrum Krwi podjął prace
związane z rozpoczęciem negocjacji z regionalnymi
centrami krwiodawstwa i krwiolecznictwa (zgodnie z
obowiązującym w Polsce systemem RCKiK są dystry-
butorami leków krwiopochodnych).
Zakup czynników krzepnięcia realizowany jest
przez Narodowe Centrum Krwi, natomiast rozdy-
sponowanie czynników krzepnięcia, zgodnie z art. 27
ust. 6 ustawy z dnia 22 sierpnia 1997 r. o publicznej
służbie krwi, powierzone zostało regionalnym cen-
trom krwiodawstwa i krwiolecznictwa, które na
podstawie umów z funduszem będą dystrybuowały
koncentraty czynników krzepnięcia do bezpośred-
nich wykonawców programu – oddziałów szpital-
nych oraz poradni.
Program funkcjonuje od pierwszych dni sierpnia
br.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów
Henryka Gołębiewskiego i Janusza Krasonia
w sprawie wypadków, jakim ulegają dzieci
przy pracach w rolnictwie (4238)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 21 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4238/
08, przy którym została przesłana interpelacja po-
słów Henryka Gołębiewskiego i Janusza Krasonia
w sprawie wypadków, jakim ulegają dzieci przy

pracach w rolnictwie, uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Zgodnie z art. 190 § 2 Kodeksu pracy zabronione
jest zatrudnianie osoby, która nie ukończyła 15 lat.
Ponieważ o zakresie i stopniu uczestnictwa dzieci
w pracach w gospodarstwie rolnym decydują rodzi-
ce, stąd rodzice muszą mieć świadomość ryzyka za-
grożenia zdrowia i życia w rolniczym środowisku
pracy oraz rodzaju obciążeń fizycznych i psychicz-
nych związanych z wykonywaniem tych prac.
W związku z tym jednym z najważniejszych sposo-
bów poprawy sytuacji jest edukacja zarówno rodzi-
ców, jak i dzieci na temat zagrożeń.
Do prowadzenia działań w zakresie upowszech-
niania wiedzy o zagrożeniach wypadkami przy
pracy rolniczej i rolniczymi chorobami zawodowy-
mi oraz znajomości zasad ochrony życia i zdrowia
w gospodarstwie rolnym, m.in. poprzez prowadze-
nie nieodpłatnych, dobrowolnych szkoleń i instruk-
tażu dla rolników, a także podejmowania starań
o właściwą produkcję i dystrybucję bezpiecznych
środków stosowanych w rolnictwie oraz sprzętu
i odzieży ochronnej dla rolników, zobowiązana jest
Kasa Rolniczego Ubezpieczenia Społecznego (KRUS)
zgodnie z art. 63 ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r.
o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U.
z 2008 r. Nr 50, poz. 291, z późn. zm.). Powyższe
działania KRUS prowadzi od 1991 r. i skierowane
są nie tylko do rolników, ale także bezpośrednio do
dzieci i młodzieży wiejskiej.
Statystyki prowadzone przez KRUS przedsta-
wiały, że rokrocznie do jednostek organizacyjnych
zgłaszano około 1500 wypadków z udziałem dzieci
do lat 15, które ulegały wypadkom, pomagając swo-
im rodzicom w pracy w gospodarstwie rolnym.
KRUS od maja 2004 r. nie prowadzi statystyki wy-
padków małoletnich dzieci rolników, a wynika to
z nowelizacji ustawy o ubezpieczeniu społecznym
rolników w 2004 r. Zmiany ustawowe ograniczyły
grono osób, które uprawnione są do jednorazowego
odszkodowania z tytułu wypadku przy pracy rolni-
czej – odszkodowanie dotyczy tylko wypadków zwią-
zanych z prowadzoną bezpośrednio lub pośrednio
działalnością rolniczą, a dzieci rolników do lat 15
nie mają prawa do jednorazowego odszkodowania,
stąd brak zgłoszeń wypadków do KRUS.
Na podstawie kilkuletniej analizy okoliczności
i przyczyn zdarzeń wypadkowych, a także zdoby-
tych doświadczeń w zapobieganiu wypadkom przy
pracy rolniczej, KRUS ustala główne kierunki dzia-
łalności prewencyjnej m. in.:
— popularyzowanie wśród dzieci i młodzieży
oraz ich rodziców wykazu prac szczególnie niebez-
piecznych, których nie powinny wykonywać dzieci
do lat 15 oraz zwracanie uwagi na zagrożenia wy-
stępujące w środowisku wiejskim;
— prowadzenie praktycznej nauki udzielania
pierwszej pomocy przedlekarskiej dla rolników i ich
dzieci.
1053
Prowadzone są działania prewencyjne wśród
dzieci i młodzieży. Wykaz prac i czynności szczegól-
nie niebezpiecznych, których nie należy powierzać
dzieciom do lat 15 i tematy bezpiecznego udziału
dzieci w pracach w gospodarstwie rolnym i domo-
wym, przedstawiane są i omawiane w trakcie szko-
leń i spotkań rolników. Różnorodność prowadzonych
działań sprawia, iż w sposób bezpośredni i pośredni
szerokie grono mieszkańców wsi ma kontakt z pro-
blematyką bezpieczeństwa pracy w gospodarstwie
rolnym.
Działania prewencyjne jednostek organizacyj-
nych KRUS są realizowane w oparciu o regionalne
programy zapobiegania wypadkom przy pracy rolni-
czej. Kontynuowane są sprawdzone formy prewencji
oraz wprowadzane są nowe, bardziej skuteczne. Na
potrzeby szkolenia i innych działań pozaszkolenio-
wych przygotowane są materiały dydaktyczno-in-
formacyjne poświęcone bezpieczeństwu pracy dzieci
na wsi.
Prowadzona przez kasę działalność na rzecz za-
pobiegania wypadkom przy pracy, jej rozmiary
i skuteczność form, przyczynia się w znacznej mie-
rze do zmniejszenia skali wypadków w rolnictwie,
jak również kształtuje prawidłowe nawyki i zacho-
wania rolników oraz członków ich rodzin, niezbędne
podczas wykonywania pracy rolniczej i przebywania
w gospodarstwie rolnym.
Obecnie ministerstwo prowadzi prace przygoto-
wawcze do wdrażania zasad wzajemnej zgodności
(cross-compliance), czyli wymogów, które będą zo-
bowiązane spełnić gospodarstwa rolne w zakresie
ochrony środowiska przed zanieczyszczeniami wy-
nikającymi z prowadzonej działalności, wytwarza-
nia produktów rolniczych, zapewnienia warunków
dobrostanu zwierząt, użytkowania gruntów w spo-
sób niepogarszający ich jakości. Wśród tych wymo-
gów są również do spełnienia warunki bezpieczeń-
stwa i higieny pracy w gospodarstwie rolnym. Pla-
nuje się wdrożenie tej zasady jako obowiązkowej od
roku 2013, natomiast od roku 2009 mogłoby nastą-
pić stopniowe wdrażanie niektórych pakietów cross-
-compliance.
Celem politycznym tego mechanizmu jest rozbu-
dowanie systemu kontrolowania i sankcjonowania
rolników w celu spełnienia oczekiwań społeczeń-
stwa wspólnotowego co do sposobu produkcji żywno-
ści, zachowania różnorodności biologicznej oraz pod-
trzymywania walorów krajobrazowych. Zadania
w zakresie kontroli realizowała będzie agencja płat-
nicza, wypłacająca rolnikom płatności bezpośred-
nie, natomiast sankcje będą polegały na obniżeniu
kwoty tych płatności.
Aktualnie trwają szkolenia służb doradczych,
które są zobowiązane do przygotowania ok. 1,5 mln
producentów rolnych do wdrożenia powyższej zasa-
dy. Szkolenia dla rolników, które niebawem się roz-
poczną i które są finansowane ze środków unijnych,
zostały tak zaprojektowane, że będą realizowane
wyłącznie w pakiecie z zagadnieniami dotyczącymi
1054
bezpieczeństwa i higieny pracy. W tym celu dla po-
trzeb doradztwa rolniczego przygotowywane są
przez resort rolnictwa stosowne materiały dydak-
tyczne, tj. podręcznik szkoleniowy pt. „Poradnik dla
doradców rolnych z zakresu bezpieczeństwa i higie-
ny pracy w gospodarstwie rolnym”. W ww. materia-
łach dydaktycznych będą uwzględnione również za-
gadnienia związane z bezpieczeństwem dzieci w go-
spodarstwie rolnym, a także przedstawiony zostanie
wykaz prac im wzbronionych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Szmajdzińskiego
w sprawie uzupełnienia listy gatunków
chronionych o brakujące gatunki
z załącznika V dyrektywy 92/43/EWG
w sprawie ochrony siedlisk naturalnych
oraz dzikiej fauny i flory (4239)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jerzego Szmajdzińskiego
z dnia 9 lipca br. w sprawie uzupełnienia listy ga-
tunków chronionych o brakujące gatunki z załącz-
nika V dyrektywy 92/43/EWG w sprawie ochrony
siedlisk naturalnych, przedstawiam następujące
informacje.
Wszystkie gatunki fok występujące w polskiej
strefie brzegowej, tj.: foka obrączkowana (Phoca hi-
spida), foka pospolita (Phoca vitulina) i foka szara
(Halichoerus grypus) są objęte ochroną ścisłą na
mocy rozporządzenia ministra środowiska z dnia
28 września 2004 r. w sprawie gatunków dziko wy-
stępujących zwierząt objętych ochroną (Dz. U.
z 2004 r., Nr 220, poz. 223). Zgodnie z zapisami obo-
wiązującego prawa, w Polsce zakazane jest zabija-
nie, chwytanie, pozyskiwanie i przetrzymywanie
ww. dziko występujących gatunków fok.
Uprzejmie informuję, że pomimo, iż gatunki foka
grenlandzka i foka kapturowa znajdują się w załącz-
niku V dyrektywy siedliskowej, to jednak nie zosta-
ły one przypisane do terenu naszego kraju na listach
referencyjnych, ustalanych przez Komitet Siedlisko-
wy przy Komisji Europejskiej, gdyż w polskich wo-
dach przybrzeżnych te gatunki fok nie występują.
W związku z tym Polska nie ma obowiązku obejmo-
wania ich ochroną ścisłą, a zapisy dyrektywy w tym
zakresie zostały w pełni implementowane do prawo-
dawstwa polskiego.
Problem polowań na foki nie dotyczy bezpośred-
nio Polski. Krajem, który od lat prowadzi polowa-
nia jest m.in. Kanada. W roku 2007 upolowano po-
nad 225 000 fok. Ponadto należy podkreślić, że Pol-
ska nie jest znaczącym importerem produktów
z fok. Jak wynika z informacji przekazanych z Mi-
nisterstwa Gospodarki, w roku 2007 sprowadzono
do Polski 1,6 ton odzieży, dodatków odzieżowych
i pozostałych artykułów ze skór futerkowych oraz
50 kg skór futerkowych garbowanych z fok, innych
niż ze szczeniąt foczych gatunku foki grenlandz-
kiej i kapturowej – import tych towarów jest już
zabroniony zarówno na gruncie prawa wspólnoto-
wego, jak i krajowego.
Jednakże pragnę podzielić reprezentowany przez
pana posła pogląd, że całkowity zakaz importu pro-
duktów z fok ograniczy w sposób znaczący popyt na
te towary, co w końcowym efekcie doprowadzi do za-
kończenia polowań na foki. Kwestia wprowadzenia
takiego zakazu nie leży jednak w kompetencjach
Ministerstwa Środowiska, lecz Ministerstwa Gospo-
darki. Informuję, że przekazałem moje stanowisko
w tej kwestii ministrowi gospodarki i w najbliższym
czasie liczę na wypracowanie spójnego stanowiska
rządu w sprawie możliwości wprowadzenia zakazu
importu produktów z fok, przy uwzględnieniu wpły-
wu takiej regulacji na inne działy gospodarki, czy
inne dziedziny życia.
Ponadto informuję, że problem polowań na foki
(Regulation on killing methods for seals) będzie
przedmiotem obrad Rady Środowiska w dniach
4–5 grudnia br. Pragnę zapewnić, że przedstawi-
ciele Ministerstwa Środowiska będą aktywnie
uczestniczyć we wszystkich pracach legislacyj-
nych, których celem jest ochrona i poprawa wa-
runków bytowania fok.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie realizacji ustawy
z dnia 25 czerwca 2008 r. zmieniającej ustawę
o zmianie ustawy Prawo o ustroju
sądów powszechnych oraz niektórych innych
ustaw, ustawę o prokuraturze oraz ustawę
Prawo o ustroju sądów powszechnych,
której podpisania prezydent odmówił (4240)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 21 lipca 2008 r., znak:
SPS-023-4240/08, interpelacją posła Jana Kamiń-
skiego z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie odmowy pod-
pisania przez prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej
ustawy z dnia 25 czerwca 2008 r. zmieniającej usta-
wę o zmianie ustawy Prawo o ustroju sądów po-
wszechnych oraz niektórych innych ustaw, ustawę
o prokuraturze oraz ustawę Prawo o ustroju sądów
powszechnych, uprzejmie informuję, co następuje.
1. W kwestii pytania o działania Ministerstwa
Sprawiedliwości wobec weta prezydenta Rzeczypo-
spolitej Polskiej do wyżej wymienionej ustawy z dnia
25 czerwca 2008 r. należy podkreślić, że przepisy
prawa nie przewidują możliwości ingerencji mini-
stra sprawiedliwości w procedurę postępowania
z ustawą, której podpisania prezydent odmówił.
Jednocześnie należy zauważyć, że Prezydium
Sejmu podjęło decyzję o nierozpatrywaniu wniosku
prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej o ponowne roz-
patrzenie wyżej wymienionej ustawy z dnia 25 czerw-
ca 2008 r. z powodu obciążenia wadą konstytucyjną.
Wskazać należy ponadto, że do marszałka Sejmu zo-
stał wniesiony, na podstawie art. 118 ust. 1 Konsty-
tucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz art. 32 ust. 2 re-
gulaminu Sejmu, poselski projekt ustawy o zmianie
ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz
niektórych innych ustaw, regulujący materię, która
nie weszła w życie na skutek niezakończenia proce-
su legislacyjnego wymienionej wyżej ustawy z dnia
25 czerwca 2008 r. Wstępna analiza przedmiotowe-
go projektu wskazuje, że projekt ustawy odpowiada
materii zawetowanej ustawy z dnia 25 czerwca 2008 r.
2. Odnosząc się natomiast do pytania dotyczące-
go działań Ministerstwa Sprawiedliwości w kwestii
poprawy bytu sędziów, uprzejmie informuję, że pra-
ce zmierzające do podniesienia statusu sędziego po-
przez zmianę systemu wynagrodzeń sędziowskich,
jak również opracowanie takiego modelu kariery
prawniczej, w którym zawód sędziego byłby jej uko-
ronowaniem, zostały podjęte wkrótce po objęciu
urzędu przez obecnego ministra sprawiedliwości.
W wyniku tych prac został opracowany projekt usta-
wy o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury
oraz zmianie niektórych innych ustaw, który wpro-
1055
wadza nowy model dostępu do stanowisk sędziow-
skich. Przedmiotowy projekt został przyjęty przez
Radę Ministrów w dniu 5 sierpnia 2008 r. Równole-
gle prowadzone są prace zmierzające do zmiany sys-
temu wynagrodzeń sędziowskich w kierunku, który
pozwoli na podniesienie statusu sędziego i realizację
założeń w zakresie nowego modelu kariery sędziow-
skiej, w tym urzeczywistnienie zasady swobodnego
przepływu kadr pomiędzy zawodami prawniczymi.
W przedmiocie wynagrodzeń zakłada się ich pod-
wyższenie przy jednoczesnym zmniejszeniu różnicy
pomiędzy wysokością wynagrodzeń sędziów sądów
powszechnych poszczególnych szczebli. Oznacza to,
że największy przyrost wynagrodzenia przewiduje
się dla sędziów sądów rejonowych. Jednakże należy
podkreślić, że z uwagi na nieznany w chwili obecnej
kształt budżetu na 2009 r. wysokość tych podwyżek
nie jest jeszcze ostatecznie przesądzona.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 19 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie możliwości zniesienia nakazu jazdy
z włączonymi światłami mijania
przez całą dobę (4241)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów na pismo, znak:
SPS-023-4241/08, przekazujące interpelację posła
Jana Kamińskiego w sprawie możliwości zniesienia
obowiązku jazdy z włączonymi światłami mijania
przez cały rok, uprzejmie przedstawiam następujące
stanowisko.
Nie można zgodzić się z twierdzeniem, że wpro-
wadzenie obowiązku jazdy z włączonymi światłami
mijania przez całą dobę nie wpłynęło na wzrost bez-
pieczeństwa ruchu drogowego. Prawdą jest, że
w roku 2007 w wyniku wypadków drogowych zginę-
ło więcej osób niż w roku 2006. Na powstawanie tra-
gicznych zdarzeń na drodze ma jednak wpływ wiele
czynników. Poprawienie widoczności pojazdów jest
tylko jednym z nich. Aby ocenić przyczyny zwiększe-
nia liczby zdarzeń i ich ofiar na drogach w roku
2007, Instytut Transportu Samochodowego prze-
prowadził stosowną analizę. Z jej treści wynika,
że podstawową przyczyną była niewłaściwa ocena
przez kierujących warunków atmosferycznych w okre-
sie styczeń – marzec. Łagodna zima skłaniała do
szybszej jazdy. Kierujący nie brali pod uwagę tego,
1056
że miejscowo, na przykład w obszarach leśnych lub
tam, gdzie jezdnia była zacieniona, nawierzchnia
była śliska. W przypadku nagłej zmiany sytuacji na
drodze podejmowane manewry były nieskuteczne.
Należy przy tym pamiętać, że wprowadzenie jaz-
dy z włączonymi światłami ma na celu ogólne zwięk-
szenie bezpieczeństwa ruchu drogowego oraz zmniej-
szenie liczby ofiar wypadków, w tym zmniejszenie
liczby zderzeń czołowych pojazdów. Porównanie da-
nych statystycznych dotyczących zderzeń czołowych
w okresach maj – październik w roku 2007 i 2006 r.
pozwala stwierdzić, że liczba wypadków tego rodza-
ju zmniejszyła się o 1,6%, a liczba zabitych – o 8,4%.
Zatem można wstępnie ocenić, że jeden z celów zo-
stał osiągnięty.
Zdaniem specjalistów pojazdy poruszające się
z włączonymi światłami mijania zużywają około 1%
więcej paliwa. Rzeczywiście, są to realne koszty. Nie
można jednak zapominać o tym, że społeczeństwo
corocznie z tytułu wypadków drogowych traci około
30 mld zł, a cierpienia ofiar i ich rodzin są nie do
ocenienia.
Odpowiadając na pytanie dotyczące działań zmie-
rzające do wycofania obowiązku całorocznego uży-
wania włączonych świateł mijania, uprzejmie infor-
muję, że obecnie resort zlecił odpowiednie analizy
dotyczące wpływu jazdy z włączonymi światłami
mijania na bezpieczeństwo ruchu drogowego, na
podstawie których będzie możliwe rozważenie celo-
wości zniesienia ww. obowiązku.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie minimalnego wynagrodzenia
lekarzy rezydentów (4242)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie pana posła Jana Kamińskiego w spra-
wie minimalnego wynagrodzenia lekarzy rezyden-
tów, przesłane przy piśmie SPS-023-4242/08, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Minister zdrowia sprawuje pieczę merytoryczną
i finansową nad systemowym kształceniem podyplo-
mowym lekarzy i lekarzy dentystów. Obydwa te za-
wody uregulowane są jedną ustawą z dnia 5 grudnia
1996 r. o zawodach lekarza i lekarza dentysty
(Dz. U. Nr 28, poz. 152, z późn. zm.).
Rezydentura jest szczególną formą szkolenia
specjalizacyjnego (etaty rezydenckie), którą finan-
suje minister zdrowia. Realizacja specjalizacji le-
karzy i lekarzy dentystów w trybie rezydentury
wynika z zapisów rozporządzenia ministra zdrowia
z dnia 20 października 2005 r. w sprawie specjali-
zacji lekarzy i lekarzy dentystów (Dz. U. Nr 213,
poz. 1779, z późn. zm.)
Etaty szkoleniowe, zwane rezydenturami, przy-
znawane są lekarzom ubiegającym się o ich otrzy-
manie w konkursowym postępowaniu kwalifikacyj-
nym i po zakwalifikowaniu są oni zatrudniani na
czas realizacji programu specjalizacji w ramach
umowy o pracę zawartej z jednostką organizacyjną
prowadzącą specjalizację. Środki finansowe nie-
zbędne do odbywania tej optymalnej formy szkole-
nia, jaką jest rezydentura, zapewnia minister zdro-
wia i przekazuje je jednostkom zatrudniającym re-
zydentów.
Do tej pory co roku przeprowadzane były dwa po-
stępowania konkursowe (jedno na przełomie, a dru-
gie w połowie roku). W związku z przygotowanym
nowym rozporządzeniem w sprawie specjalizacji le-
karskich, począwszy od jesieni tego roku, stażyści
kończący staż podyplomowy będą mogli od razu
przystąpić do postępowania konkursowego i rozpo-
cząć specjalizację w połowie listopada.
Zakładane zwiększenie dostępności do tej formy
kształcenia spowoduje konieczność przyznawania
większej liczby etatów rezydenckich dla lekarzy bez-
pośrednio po zakończeniu stażu.
Pragnę jednocześnie zaznaczyć, że obecnie nie
istnieje potrzeba szczególnego zagwarantowania
w ustawie, że wynagrodzenia młodych lekarzy-rezy-
dentów będą równe średniej krajowej płacy, bowiem
już w roku 2008 wynagrodzenie lekarza odbywają-
cego specjalizację przekroczyło znacznie określone
w ustawie o zawodach lekarza i lekarza dentysty
70% średniego miesięcznego wynagrodzenia w sek-
torze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku.
Obecnie wynagrodzenie zasadnicze lekarza rezy-
denta zostało ustalone w kwocie 2473 zł brutto. Dal-
sze zwiększanie wysokości tego wynagrodzenia za-
leży od możliwości finansowych zapisanych na ten
cel w ustawie budżetowej. Naturalnie Ministerstwo
Zdrowia będzie podejmować działania i będzie opto-
wać za dalszym zwiększaniem wynagrodzeń lekarzy
rezydentów. Liczymy w tym zakresie również na po-
parcie i współpracę ze strony pana posła.
Ponadto do zmian, jakie Ministerstwo Zdrowia
zamierza zaproponować tej grupie lekarzy, należą
m.in.:
— zniesienie podziału na specjalizacje podstawo-
we i szczegółowe, co doprowadzi do skrócenia okresu
specjalizacji, zwłaszcza w specjalizacjach szczegóło-
wych, a także dostosowanie długości programu spe-
cjalizacji do wymagań dyrektywy unijnej i zaleceń
Europejskiej Unii Specjalizacji Medycznych;
— umożliwienie lekarzom posiadającym prawo
wykonywania zawodu (lekarze „po stażu”) podejmo-
wania dowolnej specjalizacji;

— zmiana zasad przeprowadzania postępowa-
nia kwalifikacyjnego oparta na wyniku LEP/LDEP,
a w przypadku jednolitej liczby punktów dodatkowo
na średniej ze studiów, a w przypadku tej samej
średniej ze studiów – w ostateczności rozmowa kwa-
lifikacyjna;
— zmiana warunków akredytacji – weryfikacja
wymogów stawianych jednostkom, tak aby znacząco
zwiększyć liczbę miejsc akredytowanych, co obecnie
stanowi istotną barierę w możliwości otwierania
specjalizacji;
— umożliwienie po raz drugi odbywania specja-
lizacji w trybie rezydentury jedynie w specjalno-
ściach priorytetowych;
— możliwość zaliczenia okresu pracy i szkolenia
(przed rozpoczęciem specjalizacji) do okresu specja-
lizacji zwiększona z 1/3 do 1/2 okresu szkolenia
w celu ułatwienia zdobywania specjalizacji z zacho-
waniem jakości kształcenia;
— możliwość uzyskania rezydentury na dokoń-
czenie specjalizacji –zwiększenie okresu z 1/3 do 1/2
okresu odbywania specjalizacji – realizacja postula-
tu lekarzy uczestników studiów doktoranckich, któ-
rzy specjalizację rozpoczynają w trakcie studiów
doktoranckich i często do zakończenia pozostaje im
ok. 1/2 okresu specjalizacji, wobec czego są zmusze-
ni do realizacji specjalizacji również w formie umo-
wy cywilnoprawnej;
— rezygnacja z egzaminu praktycznego w pań-
stwowym egzaminie specjalizacyjnym (PES) koń-
czącym specjalizację, natomiast egzamin ustny może
obejmować część praktyczną z wyłączeniem proce-
dur inwazyjnych.
Proponowane zmiany w zakresie ułatwień w zdo-
bywaniu przez lekarzy tytułu specjalisty powinny
sprzyjać zmniejszaniu migracji, a w niektórych
przypadkach zachęcić do powrotu do kraju, ponie-
waż jedną z głównych przyczyn migracji są utrud-
nienia w uzyskaniu przez lekarzy specjalizacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie wstrzymania budowy dróg
współfinansowanych przez Unię Europejską
(4243)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Jana Kamińskiego z dnia
1057
9 lipca 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
21 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4243/08, w sprawie
wstrzymania procedur związanych z wydawaniem
pozwoleń na budowę dla projektów współfinansowa-
nych przez Unię Europejską uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Jednym z zaleceń zawartych w wytycznych wy-
danych przez ministra rozwoju regionalnego w za-
kresie postępowania w sprawie oceny oddziaływa-
nia na środowisko dla przedsięwzięć współfinanso-
wanych z krajowych lub regionalnych programów
operacyjnych jest zalecenie „wstrzymania się z wnio-
skiem o wydanie pozwolenia (pozwoleń) na budowę
do czasu wejścia w życie nowych przepisów, które
wprowadzą elementy oceny oddziaływania na środo-
wisko do postępowania zmierzającego do wydania
pozwolenia na budowę”. Wynika to z faktu, iż zgod-
nie z przepisami prawa unijnego każda inwestycja
musi spełniać określone wymogi dotyczące ochrony
środowiska. Wymogi te nie zostały jednak w pełni
wprowadzone do polskiego prawa przed dwoma laty
nowelizacją ustawy Prawo ochrony środowiska.
Obecnie resort środowiska przygotował już odpo-
wiedni akt prawny, który trafił do parlamentu
i zgodnie z założonym harmonogramem zacznie
obowiązywać jesienią 2008 r.
Ponadto minister rozwoju regionalnego wydał
wytyczne, w których szczegółowo określono zasady,
jak dostosować przygotowane wcześniej projekty
drogowe oraz aktualnie opracowywane dokumenty
do wymagań unijnych. Zatem nic nie stoi na prze-
szkodzie, aby inwestorzy podejmowali działania ma-
jące na celu wcześniejsze przygotowanie raportów
o oddziaływaniu na środowisko, sporządzanych
w ramach powtórnej oceny środowiskowej, co po
wejściu w życie ustawy o uprawnieniach społeczeń-
stwa w ochronie środowiska oraz o ocenach oddzia-
ływania na środowisko umożliwi niezwłoczne skła-
danie kompletnych wniosków m.in. o pozwolenie na
budowę. Wydaje się, że takie rozwiązanie nie tylko
nie opóźni budowy dróg, ale spowoduje, że wszystkie
trasy będą spełniały wymagania europejskie i nie
będzie zagrożenia wstrzymania przez Komisję Eu-
ropejską unijnego dofinansowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
1058
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie uruchomienia krajowego programu
przeciwdziałania suszy w rolnictwie (4244)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 21 lipca 2008 r., znak SPS-
-023-4244/08, interpelacją posła Macieja Orzechow-
skiego oraz grupy posłów w sprawie uruchomienia
krajowego programu przeciwdziałania suszy w rol-
nictwie – uprzejmie Pana Marszałka informuję, co
następuje.
Mając na uwadze problem właściwej gospodarki
wodą na obszarach rolniczych, obejmujący m. in.
usprawnienie systemów melioracyjnych, minister
rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił do marszałków wo-
jewództw z zaleceniem opracowania, stosownie do
uprawnień wynikających z ustawy Prawo wodne,
w uzgodnieniu z wojewodą, wojewódzkich progra-
mów nawodnień na najbliższe lata, określających
potrzeby w zakresie budowy i modernizacji budowli
piętrzących wodę oraz systemów nawadniających,
a także harmonogramu realizacji tych zadań. W po-
wyższym wystąpieniu zwrócono także uwagę mar-
szałków na potrzebę skorelowania tych programów
z wojewódzkimi programami małej retencji. Jedno-
cześnie poproszono marszałków o opracowanie syn-
tezy wojewódzkiego programu nawodnień rolni-
czych i przesłanie jej celem przygotowania przez Mi-
nisterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi krajowego pro-
gramu nawodnień rolniczych i nadanie mu rangi
dokumentu rządowego.
Na podstawie programów otrzymanych od mar-
szałków województw Instytut Melioracji i Użytków
Zielonych w Falentach opracował „Strategię rozwo-
ju nawodnień rolniczych w Polsce”, która zostanie
wykorzystana przy sporządzeniu krajowego progra-
mu nawodnień rolniczych, który stanowiłby podsta-
wę do przyznania kolejnych środków w ramach Pro-
gramu Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013, z przeznaczeniem ich wyłącznie na projekty
dotyczące retencjonowania wód i nawodnień grun-
tów rolnych.
Odnośnie do prac prowadzonych w kierunku wy-
hodowania i wprowadzenia do uprawy odmian ro-
ślin odpornych na niedobory wody, uprzejmie infor-
muję, że wszystkie programy hodowlane prowadzo-
ne w stacjach hodowli roślin, zwłaszcza podstawo-
wych roślin rolniczych, jak również w innych jed-
nostkach, uwzględniają czynnik odporności na suszę
jako mający wpływ na jakość i wysokość plonu. Wy-
niki badań rejestrowych odmian zwłaszcza zbóż ja-
rych wskazują na ich zwiększoną odporność na su-
szę. Duża popularność jakościowych, jarych odmian
pszenicy spowodowana jest ich rosnącą tolerancją
na stres wywołany suszą. Hodowcy buraka posze-
rzają zakres prac o formy o podwyższonej tolerancji
na stres wywołany suszą. Jest to szczególnie istotne
w pasie Polski centralnej, gdzie często mamy do czy-
nienia z letnią strukturalną suszą. W ramach pro-
gramów hodowli roślin współuczestniczą jednostki
badawczo-rozwojowe, wyższe uczelnie oraz Polska
Akademia Nauk.
Niewątpliwym sukcesem jest wyhodowanie no-
wych mieszańców międzygatunkowych traw pa-
stewnych z grupy Lolium-Festuca, odpornych na su-
szę. W oparciu o polskie doświadczenia rozpoczęto
europejski projekt badawczy SAGES Sustainable
grasslands wihstanding environmental stress (Eko-
logiczne użytki zielone wytrzymałe na stresy środo-
wiskowe), którego celem jest poprawienie wytrzy-
małości użytków zielonych w Europie poprzez pod-
niesienie trwałości rodzimych gatunków traw. Pro-
jekt ten wchodzi w zakres 5 Programu Ramowego
UE. Projekt SAGES ma na celu wytworzenie no-
wych odpornych traw, co poprawi produktywność
i trwałość użytków zielonych. Celem naukowym jest
poznanie mechanizmów genetycznej kontroli odpor-
ności na suszę i zimotrwałości w kompleksie Lo-
lium-Festuca.
Hodowla w ramach Unii Europejskiej jest uzna-
wana za działalność komercyjną, dlatego też finan-
sowanie jej odbywa się ze środków własnych jedno-
stek. Jednakże minister rolnictwa i rozwoju wsi,
mając na uwadze ważność postępu biologicznego dla
produkcji rolniczej w ramach rozporządzenia z dnia
30 maja 2008 r. zmieniającego rozporządzenie w spra-
wie stawek dotacji przedmiotowych dla różnych pod-
miotów wykonujących zadania na rzecz rolnictwa
dofinansowuje badania podstawowe na rzecz hodow-
li. Wśród zadań badawczych, które zostały zgłoszo-
ne przez hodowców, są m.in. tematy dotyczące selek-
cji roślin odpornych na stres abiotyczny, w tym su-
szę w przypadku zbóż, ziemniaka, łubinu i traw.
Do badań wykorzystywane są nowoczesne metody,
takie jak markery molekularne, wytwarzanie haplo-
idów, in vitro i inne.
W rejestrze odmian prowadzonym przez Central-
ny Ośrodek Badania Odmian Roślin Uprawnych
w Słupi Wielkiej znajdują się 2454 odmiany, z czego
rośliny rolnicze to 1222 odmiany. Ponadto rolnicy
mogą korzystać bez ograniczeń z odmian innych
państw członkowskich zarejestrowanych w katalo-
gu wspólnotowym. Wymiana materiału siewnego
zbóż w Polsce kształtuje się na poziomie 8% i jest
najniższa w Europie.
Rolnicy nie mogą w pełni uchronić się przed
skutkami suszy. Mogą natomiast je ograniczyć po-
przez takie zabiegi, jak: terminowe przeprowadza-
nie zabiegów uprawowych, dobór maszyn odpowied-
nich do rodzaju gleby, regulacja odczynu gleby, siew
w optymalnym dla danego rejonu terminie oraz ra-
cjonalne nawożenie.

Pragnę podkreślić, że prace hodowlane nad rośli-
nami uprawowymi prowadzone są w kierunku uzy-
skania odmian odpornych na suszę i wspierane są przez
jednostki badacze dysponujące nowoczesnym wyposa-
żeniem i metodyką. Liczba rejestrowanych odmian
utrzymuje się na stałym poziomie, co świadczy o ist-
niejącym postępie biologicznym. Dzięki dopłatom do
kwalifikowanego materiału siewnego następuje wzrost
poziomu wymiany materiału siewnego.
Ponadto uprzejmie informuję, że na podstawie
ustawy z dnia 7 lipca 2005 r. o dopłatach do ubezpie-
czeń upraw rolnych i zwierząt gospodarskich (Dz. U.
Nr 150, poz. 1249, z późn. zm.) od początku 2006 r.
jest wdrażany w Polsce system ubezpieczeń w rol-
nictwie z dopłatami z budżetu państwa mający na
celu zapewnienie odpowiedniego poziomu dochodów
gospodarstwom rolnym w przypadku wystąpienia
niekorzystnych zjawisk atmosferycznych, w tym su-
szy. Dopłaty z budżetu państwa stosowane są do
składek producentów rolnych, z tytułu zawarcia
przez nich umów ubezpieczenia upraw rolnych
i zwierząt gospodarskich od wystąpienia następują-
cych zdarzeń losowych:
— dla produkcji roślinnej, tj. upraw zbóż, kuku-
rydzy, rzepaku, rzepiku, chmielu, tytoniu, warzyw
gruntowych, drzew i krzewów owocowych, truska-
wek, ziemniaków, buraków cukrowych lub roślin
strączkowych, od zasiewu lub wysadzenia do ich
zbioru, od ryzyka wystąpienia szkód spowodowa-
nych przez huragan, powódź, deszcz nawalny, grad,
piorun, obsunięcie się ziemi, lawinę, suszę, ujemne
skutki przezimowania oraz przymrozki wiosenne,
— dla produkcji zwierzęcej, tj. bydła, koni, owiec,
kóz, drobiu lub świń od ryzyka wystąpienia szkód
spowodowanych przez huragan, powódź, deszcz na-
walny, grad, piorun, obsunięcie się ziemi, lawinę
oraz w wyniku uboju z konieczności.
Dopłaty z budżetu państwa do składki przy-
sługują do powierzchni upraw nieprzekraczającej
300 ha.
Zgodnie z rozporządzeniem Rady Ministrów
z dnia 8 listopada 2007 r. w sprawie wysokości do-
płat do składek z tytułu ubezpieczenia upraw rol-
nych i zwierząt gospodarskich w 2008 r. dopłata do
składki z tytułu ubezpieczenia:
— upraw zbóż, kukurydzy, rzepaku, rzepiku,
chmielu, tytoniu, warzyw gruntowych, drzew i krze-
wów owocowych, truskawek, ziemniaków, buraków
cukrowych lub roślin strączkowych – wynosi 50%
składki do 1 ha uprawy;
— bydła, koni, owiec, kóz, drobiu lub świń – wy-
nosi 50% składki do 1 sztuki.
Natomiast od dnia 1 lipca br. zgodnie z przepi-
sami ww. ustawy wprowadzono powszechne (obo-
wiązkowe) ubezpieczenia upraw rolnych, w ramach
których rolnik, który uzyskał płatności bezpośred-
nie do gruntów rolnych w rozumieniu przepisów
o płatnościach do gruntów rolnych i płatności cu-
krowej, ma obowiązek ubezpieczenia 50% po-
wierzchni upraw rolnych.
1059
W przypadku rolników, którzy uzyskali w 2007 r.
płatności bezpośrednie do gruntów rolnych, obowią-
zek ubezpieczenia, o którym mowa w ww. ustawie,
zostanie spełniony, jeżeli w okresie 12 miesięcy od
dnia 1 lipca 2008 r. zawrą umowę ubezpieczenia
upraw zbóż, kukurydzy, rzepaku, rzepiku, chmielu,
tytoniu, warzyw gruntowych, drzew i krzewów owo-
cowych, truskawek, ziemniaków, buraków cukro-
wych lub roślin strączkowych, od zasiewu lub wysa-
dzenia do ich zbioru, od ryzyka wystąpienia szkód
spowodowanych przez powódź, grad, suszę, ujemne
skutki przezimowania oraz przymrozki wiosenne.
Rolnik będzie miał zatem obowiązek zawarcia umo-
wy ubezpieczenia z wybranym zakładem ubezpie-
czeń, który zawarł z ministrem właściwym do spraw
rolnictwa umowę w sprawie dopłat, albo innym wy-
konującym działalność ubezpieczeniową.
Rolnik, który nie spełni obowiązku zawarcia
umowy ubezpieczenia, tj. ubezpieczenia co najmniej
50% powierzchni upraw, w przypadku przeprowa-
dzenia kontroli zostanie ukarany opłatą sankcyjną
w równowartości w złotych 2 euro od 1 ha, ustaloną
przy zastosowaniu kursu średniego ogłaszanego
przez Narodowy Bank Polski według tabeli kursów
nr 1 w roku kontroli (tj. wg kursu dla 2008 r. – 3,5462
PLN). Opłata ta wnoszona jest na rzecz gminy wła-
ściwej ze względu na miejsce zamieszkania albo sie-
dzibę rolnika. Powyższe sankcje nie będą jednak
stosowane wobec rolników, w przypadku gdy rolnik
nie zawrze umowy ubezpieczenia obowiązkowego
z powodu pisemnej odmowy przez co najmniej dwa
zakłady ubezpieczeń, które zawarły z ministrem
właściwym do spraw rolnictwa umowy w sprawie
dopłat, w szczególności z powodu zaoferowania ubez-
pieczenia w stawkach taryfowych przekraczających
6% sumy ubezpieczenia.
Wprowadzenie obowiązku ubezpieczenia upraw
rolnych jest konieczne w związku z unijnymi zasa-
dami udzielania pomocy publicznej, które nakazują
od 2010 r. 50% zmniejszenie pomocy krajowej
w przypadku wystąpienia niekorzystnych zjawisk
atmosferycznych, w przypadku nieposiadania polisy
ubezpieczenia 50% upraw rolnych przez rolników.
Należy podkreślić, iż niezawarcie przez rolników
umów ubezpieczenia upraw rolnych lub zwierząt
gospodarskich nie będzie miało wpływu na ubiega-
nie się przez nich o płatności bezpośrednie. Mini-
ster rolnictwa i rozwoju wsi zawarł z czterema za-
kładami ubezpieczeń umowy w sprawie dopłat ze
środków budżetu państwa do składek z tytułu za-
warcia w 2008 r. umów ubezpieczenia z producenta-
mi rolnymi od ryzyka wystąpienia skutków zdarzeń
losowych w rolnictwie, tj. Powszechnym Zakładem
Ubezpieczeń SA w Warszawie, Towarzystwem Ubez-
pieczeń Wzajemnych „TUW” w Warszawie, Concor-
dia Polska Towarzystwo Ubezpieczeń Wzajemnych
w Poznaniu, MTU Moje Towarzystwo Ubezpieczeń
w Sopocie.
Zgodnie z przyjętą przez Sejm RP w dniu 26 czerw-
ca 2008 r. ustawą o zmianie ustawy o ubezpiecze-
1060
niach upraw rolnych i zwierząt gospodarskich oraz
ustawy o krajowym systemie ewidencji producen-
tów, ewidencji gospodarstw rolnych oraz ewidencji
wniosków o przyznanie płatności, rolnik nie będzie
musiał ubezpieczać się od wszystkich ww. ryzyk jed-
nocześnie, lecz będzie mógł ubezpieczyć swoje upra-
wy od jednego lub dowolnej liczby ryzyk.
Ustawą z dnia 26 czerwca 2008 r. o zmianie usta-
wy o paszach (Dz. U. Nr 144, poz. 899) termin wej-
ścia w życie zakazu wytwarzania, wprowadzania do
obrotu i stosowania w żywieniu zwierząt pasz gene-
tycznie zmodyfikowanych oraz organizmów zmody-
fikowanych przeznaczonych do użytku paszowego
został przesunięty do 1 stycznia 2013 r.
W związku z tegoroczna suszą opracowany zo-
stał w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi pro-
jekt programu pomocy dla gospodarstw rolnych
w celu złagodzenia skutków suszy, w ramach które-
go przewiduje się następujące formy pomocy:
1. Kredyty preferencyjne na wznowienie produk-
cji w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej, udzielane na podstawie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r.
w sprawie szczegółowego zakresu i kierunków dzia-
łań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77,
poz. 514, ze zm.). Powyższe kredyty uruchamiane są
przez agencję, za zgodą ministra rolnictwa i rozwoju
wsi, na wnioski wojewodów. Warunkiem uruchomie-
nia powyższej procedury jest dokonanie oszacowa-
nia strat przez komisję powołaną przez wojewodę
w ciągu 60 dni od dnia stwierdzenia skutków klęski.
W przypadku ww. kredytów mają zastosowanie
uproszczone procedury ich udzielania. Ponadto pro-
ducent rolny może sfinansować środkami z kredytu
klęskowego zakup materiałów i środków trwałych
dokonany w okresie od zaistnienia klęski a przed
uzyskaniem kredytu. Kredyty z dopłatami do opro-
centowania ze środków Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa udzielane są na okres do
4 lat. Oprocentowanie kredytów klęskowych wynosi
obecnie 3,5%.
2. Wydłużanie na podstawie wniosków poszkodo-
wanych producentów rolnych do 5 lat okresu spłaty
zaciągniętych na podstawie rozporządzenia Rady
Ministrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie
szczegółowych kierunków działań Agencji Restruk-
turyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów
ich realizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82, ze zm.) obroto-
wych kredytów na wznowienie produkcji w gospo-
darstwach rolnych i działach specjalnych produkcji
rolnej po klęsce oraz o prolongowanie spłat rat i od-
setek udzielonych preferencyjnych kredytów inwe-
stycyjnych – w ramach okresu kredytowania ustalo-
nego dla danej linii kredytowej.
3. Stosowanie przez prezesa Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego pomocy, na indywidual-
ny wniosek rolnika poszkodowanego suszą w upra-
wach rolnych, w opłacaniu bieżących składek na
ubezpieczenie społeczne oraz regulowaniu zaległo-
ści z tego tytułu w formie odraczania terminu płat-
ności składek i rozkładania ich na dogodne raty.
Rolnicy poszkodowani przez suszę w uprawach rol-
nych mogą także ubiegać się o zmianę dotychczaso-
wych warunków spłat należności z tytułu zadłuże-
nia. Możliwe będzie także umarzanie w całości lub
w części bieżących składek.
4. Stosowanie przez prezesa Agencji Nierucho-
mości Rolnych ulg w opłatach czynszu dzierżawnego
wnoszonego przez producentów rolnych poszkodo-
wanych suszą w uprawach rolnych.
Na podstawie art. 700 Kodeksu cywilnego obni-
żenie czynszu dzierżawnego może nastąpić przy
łącznym spełnieniu dwóch warunków:
1) zaistnieniu okoliczności, za które dzierżawca
nie ponosi odpowiedzialności i które nie dotyczą jego
osoby,
2) wystąpieniu znacznego zmniejszenia zwykłe-
go przychodu z przedmiotu dzierżawy.
Obniżenie czynszu może nastąpić po złożeniu
przez dzierżawcę wniosku, w którym zostaną za-
warte informacje dotyczące:
1) struktury upraw;
2) okoliczności, które miały wpływ na znaczne
zmniejszenie plonów;
3) rodzaju uprawy i jej powierzchni, na którą
miały wpływ okoliczności wymienione w pkt. 2, po-
twierdzone protokołem komisji powołanej przez wo-
jewodę na podstawie, ww. rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szcze-
gółowego zakresu i kierunków działań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposo-
bów ich realizacji;
4) uzyskanego plonu i średniego plonu z 3 ostat-
nich lat;
5) kwot uzyskanych z tytułu odszkodowań i ubez-
pieczeń.
5. Udzielanie przez wójtów, burmistrzów lub
prezydentów miast ulg i zwolnień w opłatach po-
datku rolnego za 2007 r. na podstawie ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa
(Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.).
6. Udzielanie pomocy społecznej rodzinom rolni-
czym prowadzącym gospodarstwa rolne na podsta-
wie ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy spo-
łecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, z późn. zm.) w formie
jednorazowego zasiłku celowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie możliwości zakupu
sprzętu militarnego przez obywateli polskich
(4245)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację Pana Posła Krzysztofa Putry w sprawie
możliwości zakupu sprzętu militarnego przez oby-
wateli polskich (SPS-023-4245/08), uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Uprzejmie informuję, że kwestia zakupu sprzętu
militarnego uregulowana została przede wszystkim
w przepisach ustawy z dnia 22 czerwca 2001 r. o wy-
konywaniu działalności gospodarczej w zakresie
wytwarzania i obrotu materiałami wybuchowymi,
bronią, amunicją oraz wyrobami i technologią
o przeznaczeniu wojskowym lub policyjnym (Dz. U.
Nr 67, poz. 679, z późn. zm.), której regulacje wyma-
gają, aby uprawniony przedsiębiorca (nabywca bro-
ni) wykonywał działalność gospodarczą w zakresie
wytwarzania broni w rozumieniu tej ustawy.
Oznacza to z praktycznego punktu widzenia, iż
obywatel polski niebędący uprawnionym przedsię-
biorcą w rozumieniu ustawy nie może skutecznie
nabyć sprzętu militarnego, bowiem na podstawie
ustawy z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji
(Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525, z późn. zm.), poza
przypadkami określonymi w tej ustawie nabywa-
nie, posiadanie oraz zbywanie broni i amunicji
jest zabronione.
Mając na uwadze powyższe a także przepisy roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 3 grudnia 2001 r.
w sprawie rodzajów broni i amunicji oraz wykazu
wyrobów i technologii o przeznaczeniu wojskowym
lub policyjnym, na których wytwarzanie lub obrót
jest wymagana koncesja (Dz. U. Nr 145, poz. 1625,
z późn. zm.), trzeba podkreślić, że sprzedaż sprzętu
koncesjonowanego może być dokonana tylko takim
podmiotom, które posiadają koncesję na prowadze-
nie działalności gospodarczej w tym obszarze mie-
nia oraz mają realną możliwość takiego pozbawie-
nia nabytej broni posiadanych cech użytkowych,
których przywrócenie bez podjęcia specjalistycznych
czynności nie będzie możliwe. Należy ponadto za-
uważyć, iż pozbawienie broni cech użytkowych musi
być dokonane w sposób trwały w odniesieniu do
wszystkich istotnych części broni palnej, a także
musi być potwierdzone przez jednostkę uprawnioną
do potwierdzenia pozbawienia broni palnej cech
użytkowych w sposób zgodny ze specyfikacją tech-
niczną określającą szczegółowo sposób pozbawiania
cech użytkowych danego rodzaju, typu i modelu bro-
ni, wydaną także przez jednostkę uprawnioną.
Szeroki asortyment sprzętu koncesjonowanego
(m.in. samoloty, okręty, sprzęt artyleryjski, broń
strzelecką, amunicję, czołgi i transportery opance-
1061
rzone) posiada w swoim zasobie Agencja Mienia Woj-
skowego. Sprzęt jest wycofywany z wyposażenia
Wojska Polskiego, Straży Granicznej i Policji, przej-
mowany przez agencję na podstawie przepisów usta-
wy z dnia 30 maja 1996 r. o gospodarowaniu niektó-
rymi składnikami mienia Skarbu Państwa oraz
o Agencji Mienia Wojskowego (Dz. U. z 2004 r.
Nr 163, poz. 1711, z późn. zm.). Jednak dopuszczal-
ną prawnie formą zagospodarowania przejętego
sprzętu – jak to zostało przedstawione – jest jego
zbycie przedsiębiorcom uprawnionym do tzw. pozba-
wiania cech użytkowych sprzedawanej broni.
W przypadku spełnienia przez potencjalnego na-
bywcę powyżej wskazanych wymogów sprzedaż
sprzętu koncesjonowanego prowadzi bezpośrednio
Zespół Gospodarki Mieniem Ruchomym i Obrotu
Specjalnego Biura Agencji Mienia Wojskowego, a od-
bywa się ona w trybie przetargowym lub w drodze
negocjacji.
Ogłoszenia o organizowanej sprzedaży z określe-
niem terminu przetargu i warunków wymaganych
od jego uczestników zamieszczane są w polskiej pra-
sie codziennej o zasięgu krajowym oraz w Internecie
na stronie www.amw.com.pl –Rzeczy Ruchome Kon-
cesjonowane – Aktualne oferty na min. 14 dni przed
terminem przetargu (negocjacji).
Należy także zaznaczyć, że jest możliwe nieod-
płatne pozyskanie sprzętu i uzbrojenia wojskowego
m.in. na cele muzealne w trybie art. 4 b przywołanej
wyżej ustawy o gospodarowaniu niektórymi skład-
nikami mienia Skarbu Państwa oraz o Agencji Mie-
nia Wojskowego. Zgodnie z tym przepisem minister
obrony narodowej może nieodpłatnie przekazać bez
pośrednictwa Agencji Mienia Wojskowego mienie
ruchome Skarbu Państwa jedynie muzeom, pań-
stwowym i samorządowym instytucjom kultury,
państwowym i samorządowym szkołom publicznym,
państwowym szkołom wyższym oraz państwowym
wyższym szkołom zawodowym na cele muzealne,
wystawiennicze, kulturalne lub szkoleniowe, a tak-
że państwowym jednostkom organizacyjnym, jed-
nostkom samorządu terytorialnego, stowarzysze-
niom i fundacjom prowadzącym działalność związa-
ną z obronnością lub bezpieczeństwem państwa na
cele ich działalności statutowej. Zatem osoba fizycz-
na musi działać w imieniu wymienionych instytucji,
w szczególności może zorganizować placówkę muze-
alną, której tryb powołania określa ustawa z dnia
21 listopada 1996 r. o muzeach (Dz. U. z 1997 r.
Nr 5, poz. 23, z późn. zm.).
W celu nieodpłatnego pozyskania mienia rucho-
mego Skarbu Państwa należy sporządzić wniosek,
którego wzór znajduje się na stronie internetowej
Ministerstwa Obrony Narodowej www.wojsko-pol-
skie.pl w części: Współpraca wojska z organizacjami
pozarządowymi – przekazywanie mienia i przesłać
go na adres Departamentu Wychowania i Promocji
Obronności Ministerstwa Obrony Narodowej, Al. Nie-
podległości 218, 00-911 Warszawa.
1062
Oczywiście również sprzęt nieodpłatnie przeka-
zywany musi zostać pozbawiony cech użytkowych
broni. Dokonuje tego wojsko na koszt instytucji ob-
darowanej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie programu pilotażowego tworzenia
centrów ratownictwa w woj. podlaskim (4246)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4246/
08), przekazującego interpelację posła na Sejm RP
Krzysztofa Putry w sprawie programu pilotażowego
tworzenia centrów ratownictwa w woj. podlaskim,
uprzejmie informuję, iż wniosek wojewody podla-
skiego z dnia 30 maja 2008 r. w przedmiotowej spra-
wie uzyskał pozytywną opinię ministra SWiA.
Komendant główny Państwowej Straży Pożarnej
pismem z dnia 11 czerwca 2008 r. (sygn. BL-II-0754/
7-2/2008) poinformował wojewodę podlaskiego o po-
zytywnej opinii ministra SWiA, jak również o po-
parciu przedsięwzięcia dotyczącego ubiegania się
o dofinansowanie przedmiotowego projektu w ra-
mach Programu Operacyjnego Europejskiej Współ-
pracy Transgranicznej Polska–Litwa. Komendant
główny Państwowej Straży Pożarnej wskazał rów-
nież, że w dniu 30 maja 2008 r. został podpisany w tej
sprawie list intencyjny z przedstawicielem Minister-
stwa Spraw Wewnętrznych Republiki Litewskiej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie polityki rządu w zakresie gospodarki
drewnem (4247)
Odpowiadając na pismo z dnia 21 lipca 2008 r.
(znak: SPS-023-4247/08) w sprawie zapytania posła
Krzysztofa Putry dotyczącego polityki rządu w za-
kresie gospodarki drewnem, przesyłam poniższą in-
formację.
Ministerstwo Gospodarki podjęło pracę nad no-
wymi założeniami dla polityki przemysłowej, której
celem będzie bardziej efektywne wspieranie wzrostu
gospodarczego w polskim przemyśle poprzez wzrost
jego konkurencyjności. Nowe podejście będzie miało
wymiar horyzontalny, wspólny dla wszystkich sek-
torów przemysłowych i wychodzić będzie naprzeciw
nowym wyzwaniom dla przedsiębiorstw, wynikają-
cych z postępujących procesów globalizacyjnych
w gospodarce światowej oraz uwarunkowań jednoli-
tego rynku europejskiego.
Ministerstwo Gospodarki przygotowało doku-
ment koncepcja horyzontalnej polityki przemysłowej
w Polsce, który został przyjęty przez Radę Mini-
strów w dniu 30 lipca 2008 r. W tym dokumencie
zaprezentowano zintegrowane podejście do polityk
horyzontalnie oddziaływujących oraz wykazano ob-
szary działań, w ramach których podejmowane będą
inicjatywy wspierające rozwój gospodarczy w pol-
skim przemyśle. Horyzontalną polityką przemysło-
wą zostaną też objęte przedsiębiorstwa z branży
drzewnej, w ramach której będą mogły korzystać
z szerokiego spectrum instrumentów wsparcia ofe-
rowanych zarówno na poziomie krajowym, jak
i wspólnotowym. Działania owej polityki oferowane
będą w ramach następujących obszarów: badania
i rozwój, kapitał ludzki, rynki zbytu, technologie in-
formacyjne i telekomunikacyjne oraz ochrona wła-
sności przemysłowej.
Ponadto pragnę zauważyć, że w ramach instru-
mentów wsparcia dostępnych dla sektora drzewne-
go na etapie wdrażania są: Program Operacyjny
„Kapitał ludzki” oraz Program Operacyjny „Inno-
wacyjna gospodarka”. Sytuacji w sektorze drzew-
nym sprzyjać będą również horyzontalne działania
rządu w ramach reformy finansów publicznych,
wdrażania tzw. pakietu Szejnfelda, inicjatywy bet-
ter regulation, a także wdrażania Krajowego Pro-
gramu Reform.
Dyrektor generalny Lasów Państwowych w re-
akcji na sytuację panującą na rynkach krajowym
i zagranicznym w zakresie sprzedaży surowca
drzewnego podjął decyzję o obniżeniu cen surowca
drzewnego sprzedawanego przez Lasy Państwowe.
Z danych przedstawionych przez Dyrekcję General-
ną Lasów Państwowych wynika, że renegocjacjami

cen zostało objętych 4,7 mln m3 drewna (tj. 15%
drewna zaplanowanego do sprzedaży w 2008 r.).
Średni poziom obniżki cen wynosił 6,5%, a nie, jak
podaje środowisko drzewiarzy – 2%. W kilku regio-
nalnych dyrekcjach Lasów Państwowych poziom ob-
niżek okazał się niewystarczający dla utrzymania
płynności sprzedaży, dlatego też podjęto decyzję
o zwiększeniu rabatów na drewno (głównie tartacz-
ne) do 10%. Dodatkowo regionalne dyrekcje Lasów
Państwowych w Katowicach i Wrocławiu mogą udzie-
lać większych rabatów na drewno świerkowe pozyski-
wane na terenach dotkniętych klęską kornika.
Należy również odnotować fakt, że rok 2007 był
okresem bardzo wysokiej koniunktury na rynku
drzewnym w Europie. W ciągu 2007 r. ceny drewna
w niektórych państwach Unii Europejskiej rosły
bardzo szybko, a w końcówce pierwszego kwartału
2008 r. zaczęły gwałtownie spadać. Natomiast
umiarkowana polityka cenowa Lasów Państwowych
w tym okresie spowodowała, że wzrost cen drewna
w Polsce wynosił w 2007 r. zaledwie 5%. Brak było
spektakularnych podwyżek cen w okresie koniunk-
tury, brak jest zatem podstaw do gwałtownych obni-
żek w okresie ochłodzenia rynku. Ponadto po obniż-
ce cen w II kwartale 2008 r. średnie ceny sprzedaży
za czerwiec 2008 są niższe niż w grudniu 2007 r.
Reasumując, wyrażam nadzieję, że wprowadzo-
ne obecnie kierunki polityki przemysłowej jak rów-
nież deklaracje strony rządowej do kontynuowania
rozmów z przedstawicielami przemysłu drzewnego,
pozwolą na poprawę funkcjonowania polskiego sek-
tora drzewnego.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Norberta Wojnarowskiego
w sprawie gier i zakładów realizowanych
przez Internet (4248)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 21 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4248/
08, przy którym została przesłana interpelacja pana
posła Norberta Wojnarowskiego w sprawie gier i za-
kładów wzajemnych realizowanych przez Internet
(online), uprzejmie informuję, co następuje.
Kwestia gier i zakładów wzajemnych urządza-
nych przez Internet w chwili obecnej nie jest uregu-
lowana w ustawie o grach i zakładach wzajemnych
z dnia 29 lipca 1992 r. (Dz. U. z 2004r. Nr 4, poz. 27,
z późn. zm.).
1063
W procedowanym projekcie ustawy o zmianie
ustawy o grach i zakładach wzajemnych oraz nie-
których innych ustaw nie zostały zaproponowane
rozwiązania dotyczące kwestii gier i zakładów reali-
zowanych przez Internet.
Jednakże w związku z potrzebą dostosowania
przepisów do możliwości nowych technologii, w ra-
mach zaplanowanego na koniec roku 2008 drugiego
etapu prac nowelizacyjnych, przewiduje się wprowa-
dzenie pewnych zmian w tym zakresie. Polegać one
będą na umożliwieniu legalnie działającym podmio-
tom wykorzystania istniejących rozwiązań technicz-
nych poprzez:
1) zawarcie w ustawie przepisów dotyczących
urządzania i prowadzenia gier i zakładów wzajem-
nych w sieci Internet – rozumianej jako ogólnoświa-
towa, dostępna publicznie sieć komputerowa wyko-
rzystująca różne protokoły komunikacyjne do wy-
miany danych;
2) umożliwienie zawierania zakładów wzajem-
nych za pomocą SMS oraz z wykorzystaniem innych
możliwości technicznych;
3) objęcie przepisami ustawy konkursów inte-
raktywnych w celu objęcia kontrolą urządzanych
w środkach masowego przekazu przedsięwzięć o cha-
rakterze konkursów (tzw. media games), obecnie
nieobjętych kontrolą państwową.
Skutkiem ww. zmian powinno być umożliwienie
graczom udziału w grach legalnych, ograniczenie
szarej strefy nielegalnych gier w sieci oraz objęcie
kontrolą urządzanych w środkach masowego prze-
kazu przedsięwzięć o charakterze konkursów (tzw.
media games).
Powyższe zmiany w przepisach ustawy o grach
i zakładach wzajemnych zostały zaplanowane w ra-
mach II etapu nowelizacji z uwagi na fakt, że będą
one wymagały notyfikacji w Komisji Europejskiej.
Obecnie trwają prace Grupy Roboczej Rady Unii
Europejskiej do spraw Zakładania Przedsiębiorstw
i Świadczenia Usług, która podjęła działania także
w zakresie gier hazardowych. Z inicjatywy prezy-
dencji francuskiej do wszystkich krajów UE zosta-
nie przesłany kwestionariusz dot. m.in. gier online.
Doświadczenia państw członkowskich zebrane tą
drogą mogą stać się cenną wskazówką podczas
II etapu nowelizacji ustawy o grach i zakładach wza-
jemnych.
Propozycjom zmian w ustawie o grach i zakła-
dach wzajemnych w zakresie urządzania gier i za-
kładów przez Internet (online) towarzyszyć będą od-
powiednie propozycje zmian dotyczących zasad opo-
datkowania podatkiem od gier takiej działalności
oraz zmian dotyczących przepisów karnych. Jed-
nakże z uwagi na fakt, iż sfera ta objęta ma być no-
welizacją w II etapie prac nowelizacyjnych w chwili
obecnej trudno przesądzać jest o kierunku tych
zmian. Z tego też względu niemożliwe jest udziele-
nie precyzyjnej odpowiedzi na pytanie, w jakim za-
kresie zostaną uwzględnione postulaty pana posła.
1064
W odniesieniu do postulatu dokonania przed no-
welizacją ustawy o grach i zakładach wzajemnych
w zakresie hazardu internetowego zmiany przepi-
sów karnoskarbowych, uprzejmie informuję, iż
w mojej ocenie jest ona niecelowa, ponieważ dopro-
wadziłaby do sytuacji, gdy przepisy Kodeksu karne-
go skarbowego i ustawy o grach i zakładach wzajem-
nych nie byłyby skorelowane. Zmiany takie powinny
zostać dokonane równocześnie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Norberta Wojnarowskiego
w sprawie wymuszania przez ZUS na osobach
całkowicie niezdolnych do pracy
wytaczania procesów sądowych (4249)
W związku z interpelacją pana posła Norberta
Wojnarowskiego, przesłaną przy piśmie z dnia 21 lip-
ca br., znak: SPS-023-4249/08, w sprawie wymusza-
nia przez ZUS na osobach całkowicie niezdolnych do
pracy wytaczania procesów sądowych, uprzejmie wy-
jaśniam, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest
instytucją zobowiązaną do ustalania prawa i wyso-
kości świadczeń zgodnie z przepisami prawa ubez-
pieczeń społecznych. Natomiast osoby, które nie
zgadzają się z decyzją organu rentowego wydaną
w ich sprawie, mogą odwołać się do sądu pracy
i ubezpieczeń, mając gwarancję, że niezawisły sąd
obiektywnie rozpatrzy ich sprawę.
Opłacanie składek na ubezpieczenia społeczne
uprawnia do świadczeń pieniężnych na wypadek za-
istnienia określonych zdarzeń (ryzyk) ubezpiecze-
niowych, uniemożliwiających lub ograniczających
dalsze utrzymywanie się z pracy zarobkowej. Dostęp
do świadczeń pieniężnych zastrzeżony jest jednak
dla ubezpieczonych spełniających (poza opłacaniem
składek) dodatkowe, ściśle określone warunki.
Ubezpieczenie rentowe ma zapewnić pracowni-
kowi ochronę w wypadkach losowej utraty środków
do życia zdobywanych własną pracą. Dlatego ko-
nieczny jest ścisły związek między prawem do renty
a pozostawaniem w ubezpieczeniu w zasadzie do
chwili wystąpienia niezdolności do pracy. Utrzyma-
nie tej zależności gwarantują warunki do przyzna-
nia renty z tytułu niezdolności do pracy określone
w ustawie z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 57 ust. 1 ww. ustawy prawo do ren-
ty z tytułu niezdolności do pracy ma ubezpieczony,
który: jest niezdolny do pracy (pkt 1), ma wymagany
okres składkowy i nieskładkowy (pkt 2), a jego nie-
zdolność do pracy powstała w okresach wymienio-
nych w pkt 3, albo nie później niż w ciągu 18 miesię-
cy od ustania tych okresów.
Jednym z warunków jest udowodnienie określo-
nego stażu ubezpieczeniowego, którego długość jest
uzależniona od tego, w jakim wieku nastąpiła utra-
ta zdolności do pracy. W przypadku osoby, która sta-
ła się niezdolna do pracy po 30. roku życia, wymaga-
ne jest udowodnienie 5-letniego stażu ubezpiecze-
niowego w okresie ostatnich 10 lat.
Nie jest to bardzo surowy warunek, zważywszy
że 5-letni staż nie musi być nieprzerwany, a ponadto
w jednej czwartej może składać się z okresów nie-
składkowych. Tak więc w ostatnim dziesięcioleciu
wystarczy mieć niespełna 4-letni okres składkowy,
czyli okres aktywnego uczestniczenia w tworzeniu
Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który finansu-
je wypłatę rent i emerytur. Zważywszy na możliwość
uzupełniania brakującego stażu pracy okresami
pracy w gospodarstwie rolnym, okres opłacania
składek na FUS może być jeszcze krótszy.
Pragnę też zwrócić uwagę, że ustalając, czy wnio-
skodawca ma wymagany staż ubezpieczeniowy, or-
gan rentowy bada dziesięciolecie poprzedzające datę
zgłoszenia wniosku lub datę powstania niezdolności
do pracy – zależnie od tego, co dla wnioskodawcy
jest korzystniejsze. Przepisy w tym zakresie są za-
tem elastyczne.
Z dniem 1 października 2003 r. warunki do uzy-
skania prawa do renty z tytułu niezdolności do pra-
cy zostały złagodzone ustawą z dnia 27 czerwca
2003 r. o rencie socjalnej (Dz. U. Nr 135, poz. 1268)
poprzez dodanie do art. 57 przepisu ust. 2 o treści:
„przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczo-
nego, który udowodnił okres składkowy i nieskład-
kowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub
25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny
do pracy”.
Zmiana ta umożliwiła uzyskanie renty osobom,
które stały się całkowicie niezdolne do pracy, ale nie
w okresach wymienionych w art. 57 ust. 1 pkt 3. Nie
ma znaczenia, kiedy stały się całkowicie niezdolne
do pracy, jeżeli posiadają okres składkowy i nie-
składkowy wynoszący 20 lat (kobiety) lub 25 lat
(mężczyźni), przy czym przynajmniej 5 lat przypada
na ostatnie dziesięciolecie.
W wyroku z dnia 11 marca 2008 r. (sygn. akt SK
58/06) Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że prze-
pisy art. 57 ust. 1 w związku z art. 65 ust. 1 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r.
Nr 39, poz. 353, ze zm.) są zgodne z art. 32 Konsty-
tucji RP. Natomiast w wyroku z dnia 7 września
2004 r. (sygn. SK 30/03, OTK ZU nr 8/A/2004, poz. 82)

orzekł o zgodności art. 57 ust. 1 pkt 2 ustawy o eme-
ryturach i rentach z FUS m.in. z art. 2 i art. 67 kon-
stytucji.
Z uzasadnienia obu wyroków wynika, że nie są
kwestionowane regulacje, które prawo nabycia ren-
ty z tytułu niezdolności do pracy ściśle wiążą z fak-
tem pozostawania w stosunku pracy (w ubezpiecze-
niu). Oceniając ww. przepisy prawne, trybunał
uznał, że sformułowano je z poszanowaniem zaka-
zu wprowadzania zróżnicowań o nieuzasadnionym
charakterze, ponieważ minimalny okres składko-
wy i nieskładkowy wymagany do uzyskania renty
z tytułu niezdolności do pracy oraz moment, z upły-
wem którego takie uprawnienie już nie przysługu-
je, zostały określone jednakowo dla wszystkich
ubezpieczonych.
Warto nadmienić, że w orzecznictwie Trybunału
Konstytucyjnego oraz Sądu Najwyższego prezento-
wany jest pogląd, że pobieranie świadczeń w syste-
mie ubezpieczeń uzależnione jest nie tylko od czasu
uiszczania składek, ale także od spełnienia ustawo-
wych warunków, co jest zgodne z zasadami sprawie-
dliwości społecznej. Wypłata świadczeń z ubezpie-
czenia społecznego nie jest bowiem bezpośrednim
zwrotem poprzednio wpłacanych składek, jakkol-
wiek długość okresu ubezpieczenia i wysokość pod-
stawy wymiaru składki ma pewien wpływ na wyso-
kość świadczenia (wyrok Sądu Najwyższego, sygn.
akt I UK 47/05).
Uważam, że prezentowany w uchwale Sądu Naj-
wyższego z dnia 23 marca 2006 r., sygn. akt I UZP
5/05, pogląd, że przepis art. 57 ust. 1 i 2 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS samodzielnie regu-
luje uprawnienia do renty osób całkowicie niezdol-
nych do pracy z określonym stażem ubezpieczenio-
wym, a więc bez potrzeby odwoływania się do art. 58
ust. 1 i 2, ustawy – nie jest uzasadniony. Przepis art.
57 ust. 2 wyraźnie odwołuje się tylko do punktu
trzeciego art. 57 ust. 1 ustawy. Ustawodawca zwol-
nił zatem taką osobę jedynie z warunku udowodnie-
nia, że jej niezdolność do pracy powstała w czasie lub
w ciągu 18 miesięcy od ustania ubezpieczenia lub
okresu wymienionego w art. 57 ust. 1 pkt 3. Ustawo-
dawca nie rezygnował natomiast z warunku, że
przynajmniej 5-letni okres musi przypadać w dzie-
sięcioleciu poprzedzającym datę zgłoszenia wniosku
lub powstania niezdolności do pracy.
Pragnę nadmienić, że podobne, a w niektórych
przypadkach nawet bardziej restrykcyjne uwarun-
kowania prawa do renty obowiązują także w innych
krajach Europy. Zawsze wymagany jest określony
staż ubezpieczeniowy w okresie bezpośrednio po-
przedzającym wystąpienie ryzyka ubezpieczeniowe-
go, jakim jest utrata zdolności do pracy. Np. we
Francji prawo do renty uzależnione jest m.in. od
udowodnienia co najmniej 12-miesięcznego okresu
ubezpieczenia bezpośrednio przed powstaniem in-
walidztwa. We Włoszech wymagany jest 5-letni
okres opłacania składek, przy czym co najmniej
3 lata musi przypadać w okresie 5 lat bezpośrednio
1065
poprzedzających datę powstania inwalidztwa. W Niem-
czech wymagany jest 60-miesięczny okres ubezpie-
czenia, w tym 36 miesięcy obowiązkowo w ciągu
5 lat przed utratą zdolności do pracy.
Z uzasadnienia uchwały z dnia 23 marca 2006 r.
wynika, że Sąd Najwyższy – wobec dużych rozbież-
ności w orzecznictwie – rozstrzygnął przedstawione
mu zagadnienie prawne poprzez odwołanie się do
ustawy z dnia 28 marca 1933 r. o ubezpieczeniu spo-
łecznem (Dz. U. Nr 51, poz. 396, ze zmian.), która
– zdaniem sądu – zawierała rozstrzygnięcia analo-
giczne do art. 57 ust. 2 ustawy o emeryturach i ren-
tach z FUS.
Trudno zgodzić się z tym poglądem. Tzw. ustawa
scaleniowa z 1933 r. obejmowała wyłącznie osoby
pozostające w stosunku pracy lub w stosunku służ-
bowym. Zgodnie z jej art. 153 prawo do renty inwa-
lidzkiej przysługiwało osobie, która:
1) była inwalidą;
2) przebyła w ubezpieczeniu 200 tygodni skład-
kowych, które powinny przypadać na okres ostat-
nich dziesięciu lat przed powstaniem inwalidztwa,
z czego przynajmniej pięćdziesiąt tygodni składko-
wych na okres ostatnich trzech lat przed powsta-
niem inwalidztwa.
Warunek przewidziany w pkt 2 nie był wymaga-
ny jedynie od osoby, która przebyła w ubezpieczeniu
tysiąc tygodni składkowych (tj. ponad 19 lat okresu
zatrudnienia) lub też taką liczbę tygodni składko-
wych ponad 200 tygodni składkowych (okresów
ubezpieczenia), która stanowi 3/4 liczby tygodni ka-
lendarzowych, jakie upłynęły między datą początku
ubezpieczenia a dniem powstania inwalidztwa. Do
okresów ubezpieczenia nie wliczano żadnych innych
okresów, nawet udowodnionego zaświadczeniem
urzędu pośrednictwa pracy czasu pozostawania bez
zatrudnienia z powodu niemożności znalezienia od-
powiedniego zajęcia, czasu pobierania zasiłku z ubez-
pieczalni społecznej oraz czasu obowiązkowej służby
wojskowej.
Na podstawie ustawy scaleniowej prawo do renty
mógł uzyskać wyłącznie pracownik. Ustawa ta prze-
widywała ścisły związek między świadczeniem ren-
towym a pozostawaniem w ubezpieczeniu w zasa-
dzie do wystąpienia niezdolności do pracy. W przy-
padku osoby, która udowodniła minimalny 200-ty-
godniowy okres ubezpieczenia, wymagano, aby przy-
padał w okresie ostatnich 10 lat przed powstaniem
inwalidztwa, w tym co najmniej 50 tygodni na okres
trzech lat przed powstaniem inwalidztwa. Udowod-
nienia wymaganego okresu ubezpieczenia w ściśle
określonym przedziale czasu nie wymagano tylko
wtedy, jeżeli ubezpieczenie pracownicze trwało po-
nad 19 lat.
Nie podzielam opinii, że wyjaśnienia ewentual-
nych wątpliwości prawnych powstałych na tle stoso-
wania obecnie obowiązującej ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS można
dokonać poprzez odwołanie się do przepisów ustawy
scaleniowej, z pominięciem ewolucji regulacji praw-
1066
nych oraz koncepcji ubezpieczenia społecznego.
W moim przekonaniu rozwiązania systemowe obu
ustaw są tak różne, że rozstrzygnięć wynikających
z ustawy z 1933 r. nie można w sposób bezpośredni
przenosić do teraźniejszości.
Podstawowa różnica polega na tym, że obecnie
staż ubezpieczeniowy uprawniający do renty z tytu-
łu niezdolności do pracy jest pojmowany bardzo sze-
roko; obejmuje nie tylko okresy składkowe, tj. za-
trudnienia i innej pracy (działalności), za które
opłacono składki na ubezpieczenie społeczne, ale
także tzw. okresy nieskładkowe, jak również okre-
sy uzupełniające brakujący staż pracy, wymienione
w art. 10 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.
Zasada uwzględniania okresów nieskładkowych
w wymiarze do jednej trzeciej okresów składkowych
oznacza, że w przypadku osoby, która ma 20 letni
okres, faktyczny okres składkowy może wynosić tyl-
ko 15 lat (ustawa z 1933 r. wymagała ponad 19 lat
wyłącznie okresów ubezpieczenia). Możliwość uzu-
pełniania brakującego stażu – bez żadnych ograni-
czeń – okresami, o których mowa w art. 10 ustawy
o emeryturach i rentach z FUS, oznacza, że 20- czy
25-letni staż może w niewielkiej części składać się
z okresów opłacania składek na Fundusz Ubezpie-
czeń Społecznych.
Całkowicie podzielam opinię, że orzeczenia są-
dów, także Sądu Najwyższego, powinny być pomoc-
ne w prawidłowym stosowaniu prawa, w szczególno-
ści zapobiegać rozbieżności w orzecznictwie. Nieza-
leżnie jednak od ich formy (uchwała, wyrok, posta-
nowienie, zarządzenie) nie są źródłem prawa, wobec
czego prawa zmieniać nie mogą.
W moim przekonaniu nie ma podstaw do przy-
chylenia się do postanowień uchwały Sądu Najwyż-
szego z dnia 23 marca 2006 r. (sygn. akt I UZP 5/05)
i zalecenie Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych jej
stosowania. Nie podzielam bowiem opinii, że w świe-
tle obecnie obowiązujących przepisów, od osób cał-
kowicie niezdolnych do pracy, legitymujących się
okresem składkowym i nieskładkowym wynoszą-
cym co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla męż-
czyzn, nie powinno się wymagać, aby 5 lat tego sta-
żu przypadało w okresie ostatnich 10 lat przed zgło-
szeniem wniosku o rentę lub przed dniem powstania
niezdolności do pracy. Ryzyko niezdolności do pracy
jest bowiem związane wprost z utratą możliwości
zarobkowania wskutek zdarzenia zaistniałego, co
do zasady, w okresie aktywności zawodowej.
Jednakże, mając na uwadze autorytet Sądu Naj-
wyższego, podjęto rozważania dotyczące zasadności
nowelizacji przepisów w kierunku dalszego złago-
dzenia warunków nabycia prawa do renty przez oso-
by całkowicie niezdolne do pracy, legitymujące się
odpowiednio długim, np. 30-letnim okresem skład-
kowym. Wydaje się, że takie rozwiązanie zapewnia-
łoby utrzymanie związku prawa do renty z odpo-
wiednio długim okresem opłacania składek do Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych, a jednocześnie by-
łoby zgodne z ideą ubezpieczenia, którą zdaniem
Sądu Najwyższego wyraża ustawa scaleniowa z 1933 r.
Decyzja o zniesieniu – w stosunku do niektórych
osób – warunku posiadania w ostatnim dziesięciole-
ciu przynajmniej 5-letniego okresu składkowego
i nieskładkowego musi być bardzo wnikliwie rozwa-
żona. Także z punktu widzenia szeroko pojętej poli-
tyki społecznej państwa, która ma na celu elimino-
wanie regulacji prawnych sprzyjających szerzeniu
się tzw. szarej strefy oraz wspieranie wszelkich dzia-
łań przyczyniających się do aktywizacji zawodowej
osób w wieku produkcyjnym, ze szczególnym zwró-
ceniem uwagi na zachęcanie osób niepełnospraw-
nych do podejmowania pracy. Kwestionowany prze-
pis niewątpliwie pełni bowiem pozytywną rolę, po-
nieważ podkreślając zależność prawa do świadcze-
nia rentowego od pozostawania w ubezpieczeniu
społecznym, motywuje do kontynuowania pracy za-
robkowej podlegającej temu ubezpieczeniu.
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Norberta Wojnarowskiego
w sprawie realizacji projektów dotowanych
z Europejskiego Funduszu Społecznego
i Skarbu Państwa, związanych z możliwością
odliczania podatku VAT od zakupów
w ramach tych projektów (4250)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Norberta Wojnarowskiego w spra-
wie możliwości odliczenia podatku od towarów i usług
od zakupów dokonywanych w ramach projektów
współfinansowanych ze środków Europejskiego Fun-
duszu Społecznego (EFS) przekazuję stanowisko
w przedmiotowej kwestii.
Zgodnie z zasadami kwalifikowania podatku
VAT w ramach programów współfinansowanych
z EFS podatek ten może być uznany za wydatek
kwalifikowalny tylko wtedy, gdy został rzeczywiście
i ostatecznie poniesiony przez beneficjenta oraz be-
neficjent nie ma prawnej możliwości odzyskania po-
datku od towarów i usług. Możliwość odzyskania
podatku od towarów i usług należy rozpatrywać
w oparciu o przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług.
Jednocześnie przedkładam stanowisko w zakre-
sie rozliczania podatku od towarów i usług.
Funkcjonowanie w krajach członkowskich Unii
Europejskiej podatku od wartości dodanej objęte

jest ścisłą harmonizacją. Obowiązujące przepisy
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towa-
rów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.), uwzględ-
niają regulacje prawne zawarte w dyrektywie Rady
2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie
wspólnego systemu podatku od wartości dodanej
(Dz. Urz. UE L Nr 347, ze zm.).
Konstrukcja systemu podatku od towarów i usług
opiera się na zasadzie neutralności i powszechności
poboru tego podatku. Jedną z podstawowych zasad
podatku VAT, zasadę neutralności, podatnik reali-
zuje poprzez prawo do odzyskania podatku naliczo-
nego związanego ze swoją działalnością opodatko-
waną. Bezpośredni związek podatku naliczonego
podlegającego odliczeniu z opodatkowanymi trans-
akcjami pozwala uwolnić podatnika od ciężaru po-
noszenia kosztów VAT, tak aby podatek ten był cał-
kowicie neutralny. Zgodnie z art. 86 ww. ustawy
prawo do obniżenia podatku należnego o podatek
naliczony przysługuje podatnikowi podatku w za-
kresie, w jakim towary i usługi przez niego nabywa-
ne są wykorzystywane do wykonywania czynności
opodatkowanych. Ponadto na podstawie art. 90 ww.
ustawy w przypadku podatku naliczonego związa-
nego zarówno z czynnościami, w związku z którymi
przysługuje prawo do obniżenia podatku należnego,
jak i z czynnościami, w związku z którymi takie
prawo nie przysługuje, podatnik ma obowiązek wy-
odrębnić część kwoty podatku naliczonego, która
może podlegać odliczeniu, lub określić kwotę podat-
ku naliczonego podlegającą odliczeniu, stosując pro-
porcję określoną w art. 90 ust. 2 ww. ustawy. Ciężar
podatku VAT zostaje przeniesiony na ostatecznego
odbiorcę danego towaru lub usługi. Z tego też powo-
du podatnicy zwolnieni podmiotowo, jak i przedmio-
towo z podatku VAT pełnią rolę ostatecznych konsu-
mentów.
Jednocześnie należy dodać, iż z punktu widzenia
odliczalności podatku od towarów i usług nie ma
znaczenia, co do zasady, z jakiego rodzaju środków
(źródeł finansowania) finansowana jest działalność
gospodarcza lub dokonywane są zakupy na rzecz tej
działalności (środki własne, pomocowe).
Odnosząc się do podnoszonych w wystąpieniu
kwestii różnych interpretacji organów podatkowych
dotyczących odliczalności podatku VAT, należy wy-
jaśnić, iż w ramach realizacji projektów współfinan-
sowanych z EFS dopuszcza się swobodę w zawiera-
niu umów pomiędzy uczestnikami danego projektu.
Określenie, czy wykonanie danej czynności w ra-
mach zawartej umowy będzie podlegało opodatko-
waniu podatkiem od towarów i usług, jest uwarun-
kowane każdorazowo zbadaniem stanu faktycznego
sprawy. Tym samym istnieje możliwość wystąpienia
różnych interpretacji organów podatkowych w po-
wyższym zakresie, z uwagi na różnorodność stanów
faktycznych. Pisemne interpretacje przepisów pra-
wa podatkowego wydane w indywidualnych spra-
wach podatników podlegają kontroli sądów admini-
stracyjnych.
1067
Powyższe wyjaśnienia odnoszą się do kwestii
rozliczenia podatku VAT w świetle przepisów usta-
wy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535, ze zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie żądania od swoich członków
przez niektóre zarządy
spółdzielni mieszkaniowych przeprowadzenia
postępowania spadkowego jako warunku
przeniesienia prawa do lokalu (4251)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Gabrieli
Masłowskiej, przekazaną przy piśmie pana marszał-
ka z dnia 21 lipca 2008 r., nr SPS-023-4251/08,
w sprawie wykładni przepisu art. 14 ustawy o spół-
dzielniach mieszkaniowych, uprzejmie przedsta-
wiam następujące stanowisko.
Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 15 grudnia
2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 7, poz. 31, z późn. zm.) z chwilą śmierci
jednego z małżonków spółdzielcze lokatorskie prawo
do lokalu mieszkalnego, które przysługiwało obojgu
małżonkom, przypada drugiemu małżonkowi. Mał-
żonek ten, jeżeli nie jest członkiem spółdzielni, po-
winien w terminie jednego roku od dnia śmierci
współmałżonka złożyć deklarację członkowską. Mał-
żonkowi zmarłego członka spółdzielni przysługuje
roszczenie o przyjęcie w poczet członków spółdziel-
ni. Przepis art. 13 ust. 2 stosuje się odpowiednio.
Zgodnie natomiast z art. 14 ust. 2 wymienionej usta-
wy przepis ust. 1 nie narusza uprawnień spadko-
bierców do dziedziczenia wkładu.
Z powyższych przepisów wynika, że małżonek
pozostający przy życiu, o ile był już członkiem spół-
dzielni, nabywa z mocy prawa spółdzielcze lokator-
skie prawo do lokalu mieszkalnego, które przysługi-
wało obojgu małżonkom. Jeśli natomiast małżonek
pozostający przy życiu nie był członkiem spółdzielni,
powinien w terminie jednego roku od dnia śmierci
współmałżonka złożyć deklarację członkowską (względ-
nie, w razie sporu, wystąpić z powództwem o przyję-
cie w poczet członków spółdzielni). Wobec powyższe-
go los składnika majątkowego w postaci spółdziel-
czego lokatorskiego prawa do lokalu mieszkalnego
1068
w razie śmierci jednego z małżonków jest rozstrzy-
gnięty bez konieczności przeprowadzania postępo-
wania o stwierdzenie nabycia spadku. Wspomniane
przepisy nie wyposażają też spółdzielni w uprawnie-
nie do żądania od drugiego małżonka przeprowa-
dzenia postępowania spadkowego, które ze wspo-
mnianych względów jest bezprzedmiotowe w oma-
wianym zakresie.
Na marginesie należy zauważyć, że możliwość
przeprowadzenia postępowania o stwierdzenie naby-
cia spadku nie zależy od uprzedniego rozliczenia spad-
ku pomiędzy spadkobiercami. Wprost przeciwnie
– prawomocne stwierdzenie nabycia spadku jest wa-
runkiem koniecznym zainicjowania działu spadku.
Natomiast co do kwestii, czy poprawne jest rozu-
mowanie, że uwłaszczenie nie ogranicza późniejsze-
go dochodzenia praw do spadku, nie hamując uwłasz-
czenia, to z uwagi na obniżoną przejrzystość seman-
tyczną tegoż pytania udzielenie jednoznacznej odpo-
wiedzi nie jest możliwe. O ile chodziłoby o wzajemne
powiązanie postępowania o stwierdzenie nabycia
spadku i o nabycie spółdzielczego lokatorskiego pra-
wa do lokalu mieszkalnego, to należy stwierdzić, że
są to postępowania od siebie niezależne, tak w war-
stwie prawa procesowego, jak i materialnego.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Dzięcioła
w sprawie bezzasadnego opłacania składek
do ZUS przez wybrane grupy
osób pracujących zawodowo (4252)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
21 lipca br., znak: SPS-023-4252/08, interpelacją
posła Janusza Dzięcioła w sprawie bezzasadnego
opłacania składek do ZUS przez wybrane grupy
osób pracujących zawodowo, pozwolę sobie przedsta-
wić, co następuje:
Kwestia obowiązku ubezpieczenia społecznego
pracowników została uregulowana w ustawie z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm.).
Konstrukcja systemu jest ukształtowana tak, że
składka emerytalna i rentowa jest nierozerwalna.
Art. 6 ustawy mówi, że obowiązkowo ubezpiecze-
niom społecznym podlegają osoby fizyczne, które są
pracownikami. Obowiązek ubezpieczenia istnieje
bez względu na rodzaj umowy, tj. bez względu na to,
czy pracownik jest zatrudniony na czas określony,
nieokreślony, czy też na okres próbny. Zawsze rów-
nież pracownik będzie objęty obowiązkiem ubezpie-
czeń społecznych bez względu na wymiar czasu pra-
cy. Z obowiązku tego nie zwalnia również praca wy-
konywana na podstawie umowy w dwóch lub więcej
zakładach pracy. Przepis ten nie wyłącza z ubezpie-
czenia pracowników, którzy mają status emeryta
lub rencisty, w tym emerytów i rencistów służb
mundurowych.
Pragnę zatem wyjaśnić, że obowiązek opłacania
składki od wynagrodzenia za pracę od wszystkich
pracowników jest wyrazem jednej z podstawowych
zasad ubezpieczeń społecznych – solidaryzmu spo-
łecznego. Wszyscy pracownicy gromadzą środki
w Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na wypłatę
świadczeń z tego funduszu. Żaden pracownik nie
może być zwolniony z tego obowiązku, mimo że nie
wszyscy zatrudnieni w jednakowej przecież mierze
skorzystają z tych funduszy, a są i tacy, którzy nigdy
z nich nie skorzystają.
Należy również zauważyć, że do 1998 r. składki
na ubezpieczenia społeczne pracowników opłacali
w całości pracodawcy z własnych środków. Od 1999 r.
składki na ubezpieczenia emerytalne i rentowe po-
krywają pracodawca i pracownik; początkowo w czę-
ściach równych, później stopa procentowa składki
na ubezpieczenie rentowe była – od 1 lipca 2007 r.
– stopniowo obniżana i od 1 stycznia 2008 r. wynosi
6% podstawy wymiaru (w proporcjach, odpowied-
nio: 1,5% po stronie ubezpieczonego, a 4,5% po stro-
nie płatnika składek).
Należy pamiętać, że w związku z wprowadze-
niem od 1999 r. obciążenia pracowników częścią
składek na ubezpieczenia zostały wówczas pod-
wyższone wszystkie wynagrodzenia pracownicze,
tak aby potrącenia należnych od pracowników
składek nie spowodowały zmniejszenia wypłat
wynagrodzeń.
Zasady wynagradzania pracowników nie przewi-
dują stawek wynagrodzeń nieobejmujących składek
na ubezpieczenia społeczne w części finansowanej
przez pracownika. Sugerowane zwolnienie niektó-
rych pracowników z obowiązku ubezpieczeń emery-
talnego i rentowych oznaczałoby zwolnienie z obcią-
żenia częścią składek wynagrodzeń tych pracowni-
ków i w konsekwencji – nieuzasadnione zróżnicowa-
nie wynagrodzeń. Zgodnie bowiem z art. 78 Kodek-
su pracy wynagrodzenie za pracę powinno odpowia-
dać rodzajom pracy i wymaganym do niej kwalifika-
cjom z uwzględnieniem ilości i jakości pracy. Nie
powinno być więc różnicowane z innych pozazawo-
dowych względów. Ponadto wyłączenie emerytów
i rencistów z ubezpieczenia mogłoby stwarzać za-
chętę dla pracodawcy do zatrudniania emerytów
i rencistów w miejsce osób, za które należy odprowa-
dzać składki, a co za tym idzie prowadzić do nieuza-
sadnionego zróżnicowania szans na rynku pracy.

W związku z wyrażonym w interpelacji poglą-
dem, że osoby, które teraz są na emeryturze z puli
składek rentowych nigdy nie skorzystają, pragnę
poinformować, że z funduszu rentowego są finanso-
wane – oprócz rent z tytułu niezdolności do pracy
– także renty rodzinne przysługujące uprawnionym
członkom rodziny w razie śmierci emeryta lub renci-
sty, dodatek do renty rodzinnej dla sieroty zupełnej,
dodatek pielęgnacyjny przysługujący emerytowi po
ukończeniu 75 lat, zasiłek pogrzebowy przysługują-
cy zarówno w razie śmierci ubezpieczonego, jak
i emeryta i rencisty lub członka jego rodziny.
Należy zaznaczyć, że obowiązkowe ubezpiecze-
nie emerytów i rencistów nie jest nową zasadą, ale
powtórzeniem wcześniejszych uregulowań. Uchylo-
na ustawa z dnia 25 listopada 1986 r. o organizacji
i finansowaniu ubezpieczeń społecznych przewidy-
wała w art. 4 ust. 1, że ubezpieczeniu społecznemu
podlegają wszyscy pracownicy. Zatem już w świetle
poprzednio obowiązujących przepisów za emeryta
i rencistę będącego jednocześnie pracownikiem pra-
codawca obowiązany był opłacać składkę na ubez-
pieczenie społeczne.
Poruszane kwestie były przedmiotem oceny Try-
bunału Konstytucyjnego, który wielokrotnie wyja-
śniał, że nie naruszają one zasad określonych w art.
2 i 32 konstytucji. Już w orzeczeniu z dnia 11 lutego
1992 r. (K 14/91) trybunał stwierdził, że „należnych
ubezpieczonemu świadczeń nie można uznać za
ekwiwalent własnego świadczenia w postaci składki
ubezpieczonego na FUS, zwłaszcza gdy się uwzględ-
ni, że w obecnym systemie finansowania emerytur
i rent istotną rolę pełnią dotacje budżetu państwa”.
Podkreślił też, że prawa do świadczeń z ubezpiecze-
nia społecznego nie można zaliczyć do praw obliga-
toryjnych. Stosunek ubezpieczeniowy nie jest we-
dług powszechnej opinii nauki prawa pełnym sto-
sunkiem zobowiązaniowym. Element wzajemności
nie występuje tutaj w postaci ścisłej zależności
świadczenia ubezpieczeniowego od uiszczenia skład-
ki. Dopiero w modelu docelowym wysokość bazowej
emerytury zależeć będzie od wielkości składek re-
jestrowanych na indywidualnym koncie. Ciągle bo-
wiem w pierwszym filarze systemu ubezpieczeń
mamy do czynienia z zasadą solidarności społecz-
nej, polegającej na wspólnym gromadzeniu środ-
ków na wypadek zajścia określonych ryzyk ubez-
pieczeniowych.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego (wyrok
z dnia 4 grudnia 2000 r. K 9/2000) obowiązkowe
ubezpieczenie emerytów i rencistów kontynuujących
określoną aktywność zawodową usprawiedliwia
także konieczność realizacji konstytucyjnego prawa
do zabezpieczenia społecznego. Zapewnienie wszyst-
kim emerytom należnych świadczeń wypracowa-
nych w systemie ubezpieczeń społecznych opartym
na międzypokoleniowym porozumieniu powoduje,
że utrzymanie równowagi finansowej FUS ma do-
niosłe znaczenie dla stabilności obecnego systemu.
Cechą charakterystyczną ubezpieczenia społeczne-
1069
go jest rozłożenie ciężaru świadczeń na szerszą zbio-
rowość osób objętych jego zakresem.
Usprawiedliwione jest zatem nałożenie obowiąz-
ku ubezpieczenia nawet w sytuacji, gdy dalsze opła-
canie składek nie zawsze znajdzie w pełni odzwier-
ciedlenie w zwiększonej wysokości przysługującego
świadczenia. Trybunał wskazał też, że nie ma powo-
du, dla którego osiągnięcie wieku emerytalnego
i pobieranie świadczeń miałoby rodzić przywileje na
rynku pracy, naruszając zasady równej konkurencji
na tym rynku.
Dążenie do zapewnienia wszystkim jednakowego
dostępu do miejsc pracy może uzasadniać egzekwo-
wanie takich samych warunków zatrudnienia rów-
nież w stosunku do osób mających już ustalone pra-
wo do emerytury lub renty.
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego regulacja
nakładająca obowiązek ubezpieczenia emerytów
i rencistów prowadzących działalność zarobkową
w ramach określonego stosunku prawnego niewąt-
pliwie skutkuje równomiernym obciążeniem finan-
sowym pracodawców, a tym samym stwarza poten-
cjalnym pracownikom równe szanse zatrudnienia.
Z tego punktu widzenia stanowi realizację zasady
sprawiedliwości społecznej.
Jestem zatem zdania, że nie ma przesłanek do
zmiany obowiązującego w tej mierze stanu praw-
nego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 24 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie zmiany zapisów ustawy
o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
(4253)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Mieczysława Kasprzaka,
przekazaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia
21 lipca 2008 r., nr SPS-023-4253/08, w sprawie
zmiany przepisów ustawy o kosztach sądowych
w sprawach cywilnych w zakresie dotyczącym wyso-
kości opłaty od wniosku o zasiedzenie nieruchomo-
ści, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Obowiązująca obecnie ustawa z dnia 28 lipca
2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych
(Dz. U. Nr 167, poz.1398, z późn. zm.) miała na celu
m.in. wprowadzanie uproszczonego i czytelnego
systemu opłat sądowych, który powinien sprzyjać
1070
sprawności postępowania. Uproszczenie sposobu
określenia wysokości opłat było możliwe m.in. po-
przez wprowadzenie w szerokim zakresie opłat
stałych, niewymagających dokonywania żadnych
obliczeń.
Art. 40 ustawy o kosztach sądowych w sprawach
cywilnych przewiduje, że od wniosku o stwierdzenie
nabycia własności nieruchomości przez zasiedzenie
pobiera się opłatę stałą w wysokości 2000 zł.
W polskim prawie obowiązuje generalna zasada,
że wysokość opłat – o ile nie jest kształtowana na
poziomie stałym – uzależniona jest od wartości
przedmiotu postępowania. Uzależnienie wysokości
opłat sądowych od tak zindywidualizowanej okolicz-
ności, jaką jest powierzchnia nieruchomości, w ode-
rwaniu od jej wartości byłoby sprzeczne z obowiązu-
jącym systemem prawa – nie tylko z przepisami
ustawy o kosztach sądowych w sprawach cywilnych,
ale także z przepisami Kodeksu postępowania cy-
wilnego, regulującymi kwestię wartości przedmiotu
postępowania i sposobu jego ustalania (art. 19
i nast. K.p.c.).
Z wyżej wskazanego względu powierzchnia nie-
ruchomości nie może stanowić podstawy wymiaru
opłaty od wniosku wszczynającego postępowanie
w sprawie o zasiedzenie.
Odnosząc się z kolei do wyrażonego w interpela-
cji poglądu, że opłata stała od wniosku o zasiedzenie
często przekracza wartość nieruchomości, co skut-
kuje zaniechaniem wszczynania spraw o zasiedze-
nie, a co za tym idzie – rezygnacją z regulowania
stanu prawnego nieruchomości, należy wskazać, że
brak jest dostatecznych argumentów przemawiają-
cych za przyjęciem, iż stosunek wartości nierucho-
mości do wysokości opłaty ma zasadniczy wpływ na
kwestię decyzji o wszczęciu postępowania.
Podnieść należy, że Trybunał Konstytucyjny wy-
rokiem z dnia 21 lipca 2008 r., w sprawie P 49/07
orzekł, że art. 40 powołanej wyżej ustawy o kosz-
tach sądowych w sprawach cywilnych jest zgodny
z art. 32 i art. 45 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej
Polskiej oraz z art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie
praw człowieka i podstawowych wolności, sporzą-
dzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r., zmienio-
nej następnie Protokołami nr 3, 5 i 8 oraz uzupeł-
nionej Protokołem nr 2 (Dz. U. z 1993 r. Nr 61,
poz. 284, z 1995 r. Nr 36, poz. 175, 176 i 177, z 1998 r.
Nr 147, poz. 962 oraz z 2003 r. Nr 42, poz. 364).
Trybunał Konstytucyjny wskazał, że sytuacja,
gdy wartość majątkowa nieruchomości jest niższa
od opłaty sądowej, ma w istocie charakter wyjątko-
wy. Jednakże nawet fakt wystąpienia takiej różnicy
nie oznacza straty po stronie wnioskodawcy, skoro
prawno-ekonomiczny sens dochodzonego prawa ma-
jątkowego wyraża się dopiero w świetle jego znacze-
nia i związków z całym majątkiem. Dochodzony
w postępowaniu nieprocesowym interes wniosko-
dawcy może mieć wyższą wartość majątkową niż
opłata sądowa, nawet wówczas, gdy wartość nieru-
chomości jest od niej niższa. Dalej Trybunał Konsty-
tucyjny podniósł, że ustalona ustawowo wysokość
opłaty od wniosku o zasiedzenie nieruchomości słu-
ży selekcji roszczeń szykanujących i oczywiście nie-
zasadnych od roszczeń uzasadnionych. Powstrzy-
muje tym samym przed rozpoczynaniem niezasad-
nych sporów gruntowych, chroniąc interesy właści-
cieli nieruchomości. W ten sposób odpowiednio wy-
soka opłata spełnia także istotną dla rynku obrotu
nieruchomościami funkcję stabilizującą.
Podkreślić przy tym trzeba, że w przypadku gdy
strona nie jest w stanie bez uszczerbku dla utrzyma-
nia koniecznego siebie i rodziny ponieść opłaty stałej
od wniosku o zasiedzenie nieruchomości, zapewnie-
niu dostępu do sądu i realizacji ochrony jej słusz-
nych praw służy, uregulowana w ustawie o kosztach
sądowych w sprawach cywilnych, instytucja sądo-
wego zwolnienia od kosztów (całkowitego bądź czę-
ściowego).
W świetle powyższej argumentacji należy pod-
nieść, że Ministerstwo Sprawiedliwości nie dostrze-
ga potrzeby wprowadzenia zmiany przywołanego
w treści interpelacji art. 40 ustawy o kosztach sądo-
wych w sprawach cywilnych.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Kasprzaka
w sprawie przejść granicznych z Ukrainą (4254)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4254/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Mieczysława Kasprzaka w sprawie przejść granicz-
nych z Ukrainą, uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż w celu zapewnie-
nia optymalnej organizacji i usprawnienia funkcjo-
nowania ruchu osobowego i towarowego na granicy
polsko-ukraińskiej MSWiA podejmuje stosowne
działania, w tym we współpracy ze Służbą Celną
oraz Państwową Służbą Graniczną Ukrainy, a także
na bieżąco monitoruje sytuację na polsko-ukraiń-
skim odcinku granicy państwowej.
W ostatnim okresie czasu w przejściach granicz-
nych, tj. Dorohusk–Jagodzin, Hrebenne–Rawa Ru-
ska, Korczowa–Krakowiec oraz Medyka–Szeginie,
obsługujących ruch towarowy, odnotowano znaczą-
cy spadek ilości pojazdów ciężarowych odprawia-
nych przez służby ukraińskie. Powyższe skutkowało
ograniczeniem przepustowości przejść granicznych,
a tym samym powstaniem wielokilometrowych kole-

jek po polskiej stronie granicy. Jedną z głównych
przyczyn tworzenia się kolejek samochodów ciężaro-
wych zarówno po polskiej, jak i ukraińskiej stronie
jest znaczna dysproporcja w przepustowości przejść
granicznych. Analiza sytuacji na przejściach gra-
nicznych wykazała, iż znaczna część problemów
może zostać rozwiązana wyłącznie po podjęciu zde-
cydowanych działań przez stronę ukraińską.
Pragnę podkreślić, iż wszystkie obecnie działają-
ce drogowe przejścia graniczne na granicy polsko-
-ukraińskiej są nowo wybudowane, bądź zostały
ostatnio kompleksowo zmodernizowane dzięki środ-
kom z Funduszu Schengen. Przykładem jest drogo-
we przejście graniczne Dorohusk–Jagodzin, które
jest jednym z największych przejść granicznych (roz-
budowę przejścia zakończono w 2005 r.). Projekto-
wana (docelowa) zdolność przepustowa ww. przej-
ścia granicznego obliczona jest na ok. 6 tys. wszel-
kich pojazdów na dobę (łącznie w obu kierunkach),
przy założeniu, że wszystkie urządzone stanowiska
kontrolerskie będą obsadzane i maksymalnie wyko-
rzystane przez całą dobę, a parametry przepustowo-
ści ukraińskiej części przejścia będą zbliżone do pol-
skich. Niestety przepustowość ww. przejścia nie jest
w pełni wykorzystana z uwagi, iż infrastruktura po
stronie ukraińskiej w Jagodzinie przeznaczona jest
do odprawy jedynie 1 tys. pojazdów na dobę. Wzrost
natężenia ruchu granicznego ma charakter długo-
trwałego trendu, dlatego też zasadniczym środkiem
na złagodzenie sytuacji na granicy polsko-ukraiń-
skiej jest przyśpieszenie modernizacji infrastruktu-
ry granicznej po stronie ukraińskiej w taki sposób,
aby zapewnić porównywalną przepustowość przejść
po obu stronach granicy.
Wspomnieć jednocześnie należy, iż drogowe przej-
ście graniczne w Hrebennem (położone na terenie
województwa lubelskiego, w pow. tomaszowskim) po
przeprowadzonej rozbudowie, osiągając tym samym
docelową infrastrukturę, w dniu 26 lutego 2007 r.
oddane zostało do użytku. Przejście przeznaczone
jest dla międzynarodowego ruchu osobowego i towa-
rowego bez ograniczeń. Projektowana przepusto-
wość przejścia (po rozbudowie) wynosi 4 500 pojaz-
dów na dobę (bez podziału na ruch osobowy i towa-
rowy), jednakże nie jest w pełni osiągnięta. Średnie
natężenie ruchu w ciągu doby wynosi 345 samocho-
dów ciężarowych, 2710 samochodów osobowych oraz
50 autokarów. Zakończyły się natomiast prace mo-
dernizacyjne (rozpoczęte w 2006 r.) terminalu po
stronie ukraińskiej w Rawie Ruskiej. Przepustowość
przejścia po stronie ukraińskiej na dzień dzisiejszy
kształtuje się następująco: 320 samochodów cięża-
rowych i 2 500 samochodów osobowych. Planuje się,
iż wraz z uruchomieniem przejścia w Rawie Ruskiej
(obecnie trwają prace przygotowawcze, planowany
termin otwarcia – wrzesień 2008 r.) przepustowość
wzrośnie do poziomu 600 samochodów ciężarowych
na dobę.
Rząd RP podejmuje również zdecydowane dzia-
łania mające na celu rozwiązanie problemu warun-
1071
ków oczekiwania na odprawę graniczną kierowców
samochodów ciężarowych. Obok zwiększania prze-
pustowości przejść granicznych, co jest w dużej mie-
rze zależne od działań podejmowanych przez stronę
ukraińską, rząd RP planuje budowę parkingów bu-
forowych przed przejściami granicznymi przezna-
czonymi do obsługi ruchu towarowego bez ograni-
czeń. Docelowo parkingi przekształcone zostałyby
w terminale umożliwiające odprawę celną. Parkingi
buforowe powinny zapewniać dostęp do zaplecza sa-
nitarnego, gastronomicznego oraz hotelowego, jak
również zapewniać warunki bezpiecznego postoju
samochodów przewożących materiały niebezpiecz-
ne. Jednocześnie uprzejmie informuję, iż rząd RP
i polskie służby graniczne są w stałym kontakcie ze
swoimi ukraińskimi odpowiednikami. Podejmowa-
ne są ponadto zdecydowane działania na rzecz
usprawnienia ruchu granicznego na granicy ze-
wnętrznej granicy Unii Europejskiej, szczególnie
poprzez tworzenie nowych przejść granicznych. Fo-
rum, na którym w sposób kompleksowy koordyno-
wana jest polsko-ukraińska współpraca transgra-
niczna, jest Komisja ds. Przejść Granicznych i Infra-
struktury Polsko-Ukraińskiej Międzyrządowej Rady
Koordynacyjnej ds. Współpracy Międzyregionalnej.
W swojej działalności rada koncentruje się wokół za-
gadnień harmonijnego rozwoju regionów przygra-
nicznych, funkcjonowania i rozbudowy przejść gra-
nicznych, współpracy gospodarczej, ochrony środo-
wiska, kultury, przeciwdziałania katastrofom i klę-
skom żywiołowym, edukacji i turystyki. Ostatnie
posiedzenie komisji odbyło się w dniu 18 październi-
ka 2007 r. w Arłamowie. Podczas prac komisji uzgod-
niono, iż na granicy polsko-ukraińskiej w najbliż-
szym czasie utworzone zostaną nowe drogowe przej-
ścia graniczne, w tym m.in.:
1) Dołhobyczów–Uhrynów: z uwagi na brak wy-
starczających środków finansowych oraz pilną po-
trzebę uruchomienia ww. przejścia granicznego
w perspektywie EURO 2012 podjęto decyzję o po-
dzieleniu przedmiotowej inwestycji na dwa etapy:
— etap pierwszy: budowa infrastruktury przej-
ścia niezbędnej do odprawy samochodów osobowych.
Łączny koszt pierwszego etapu szacowany jest przez
wojewodę lubelskiego na 150,5 mln zł. Planuje się, iż
zakończenie realizacji tego etapu nastąpi w 2011 r.
(przejście dla ruchu osobowego mogłoby zostać
otwarte w 2012 r.),
— etap drugi: budowa infrastruktury przezna-
czonej do odprawy samochodów ciężarowych. Reali-
zacja tego etapu o wartości 124,5 mln zł planowana
jest w terminie późniejszym, tj. po roku 2012.
Prace nad wybudowaniem infrastruktury przej-
ścia granicznego w Dołhobyczowie są zaawansowa-
ne. Obecnie wojewoda lubelski przygotował już wy-
maganą dokumentację projektową i uzyskał zezwo-
lenie na budowę. Obecnie trwa procedura wyłaniania
wykonawców. Rozpoczęcie prac budowlanych przewi-
dziane jest w II połowie 2008 r., natomiast otwarcie
przejścia planowane jest do 2012 r. Infrastruktura
1072
przejścia ma zostać zlokalizowana na terytorium RP.
Będzie to jedno z większych przejść granicznych
z Ukrainą, które będzie miało kluczowe znaczenie
w perspektywie organizacji Euro 2012;
2) Budomierz–Hruszew: obecnie wojewoda pod-
karpacki uzyskał pozwolenie na budowę, opracowa-
na została koncepcja i projekt budowlany tego przej-
ścia granicznego;
3) Malhowice–Niżankowice: rozpoczęcie prac
uzależnione jest od przekazania przez Stronę ukra-
ińską noty dyplomatycznej będącej odpowiedzią na
polską propozycję utworzenia ww. przejścia granicz-
nego. Z roboczych informacji przekazanych przez
stronę ukraińską wynika, iż projekt ukraińskiej
noty dyplomatycznej obecnie znajduje się na etapie
uzgodnień międzyresortowych.
Jednocześnie podkreślić należy, iż zgodnie z § 4.
pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 grud-
nia 2005 r. w sprawie obowiązków wojewody w za-
kresie finansowania i utrzymywania przejść gra-
nicznych, przejść turystycznych, miejsc przekracza-
nia granicy na szlakach turystycznych oraz punk-
tów nocnego postoju na rzekach granicznych, ich
wyposażenia w sprzęt, a także organów właściwych
do osadzania i utrzymywania znaków granicznych
na morskich wodach wewnętrznych (Dz. U. Nr 256,
poz. 2145), organem odpowiedzialnym za planowa-
nie i wykonywanie inwestycji w przejściu granicz-
nym, jak również za jego bieżące utrzymanie jest
właściwy miejscowo wojewoda.
Biorąc powyższe pod uwagę, z chwilą otwarcia
nowych przejść granicznych, a także w wyniku roz-
budowy infrastruktury już istniejących (w szczegól-
ności zwiększenia liczby pasów odpraw i stanowisk
do ich dokonywania) na polsko-ukraińskim odcinku
granicy państwowej należy spodziewać się skróce-
nia czasu oczekiwania podróżnych na przekroczenie
granicy w drogowych przejściach granicznych. Dla-
tego też, w celu zapewnienia bezpieczeństwa po-
dróżnym, poprawy warunków pracy służb granicz-
nych oraz zwiększenia przepustowości przejść gra-
nicznych, realizacja wskazanych powyżej zadań jest
niezbędna.
Pragnę ponadto zaznaczyć, iż obecne utrudnie-
nia w przekraczaniu granicy polsko-ukraińskiej
spowodowane są zmianami w trybie odpraw przez
stronę ukraińską. Dlatego też, rząd RP zaniepokojo-
ny wielokilometrowymi kolejkami oczekujących na
przekroczenie granicy wielokrotnie interweniował
w tej sprawie na drodze dyplomatycznej. W ostatnim
czasie (kwiecień–maj) odbyły się konsultacje eksper-
tów Polski i Ukrainy zawodowo odpowiedzialnych
za dokonywanie kontroli granicznej i celnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Grażyny Gęsickiej
w sprawie wstrzymania realizacji
inwestycji drogowych współfinansowanych
ze środków Unii Europejskiej (4255)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłanki Grażyny Gęsickiej, dołączoną
do pisma Pana Marszałka z dnia 21 lipca br. (znak:
SPS-023-4255/08), w sprawie wstrzymania realiza-
cji inwestycji drogowych współfinansowanych ze
środków Unii Europejskiej, pragnę poniżej przed-
stawić następujące wyjaśnienia.
Ad. 1. Odnosząc się do zapytania pani poseł doty-
czącego przygotowania projektu ustawy dostosowu-
jącej przepisy krajowe do wspólnotowych w zakresie
postępowania w sprawie ocen oddziaływania na śro-
dowisko, pragnę poinformować, iż minister środowi-
ska przygotował projekt ustawy pn. O udziale społe-
czeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach od-
działywania na środowisko, wprowadzającej odpo-
wiednie zmiany w polskich przepisach, dostosowują-
ce je do wymogów wspólnotowego prawa ochrony
środowiska. Projekt ww. ustawy (druk sejmowy
nr 768) jest w chwili obecnej przedmiotem prac Sej-
mu (zakończone zostało jego I czytanie).
Ad. 2. W odniesieniu do pytania dotyczącego pla-
nów na rok 2008 w zakresie budowy i modernizacji
dróg oraz linii kolejowych, pragnę przedstawić, co
następuje.
W 2008 r. przewiduje się modernizację 257 km
linii kolejowych. Wysokość wydatków na realizację
projektów planowanych do poniesienia przez PKP
PLK SA wynosi ponad 3 mld PLN, w tym w ramach
perspektywy 2004–2006 ponad 2 248,4 mln PLN,
z funduszu kolejowego oraz środków krajowych
683 mln PLN, natomiast w ramach POIiŚ 78,1
mln PLN.
Planuje się oddanie do użytkowania 254,6 km
dróg krajowych, w tym: 69,1 km autostrad, 103,9
km dróg ekspresowych (wraz z obwodnicami w cią-
gu dróg ekspresowych) oraz 81,6 km pozostałych
dróg krajowych.
Według prognoz GDDKiA łączne wydatki na in-
westycje drogowe na koniec roku 2008 wyniosą ok.
17 mld PLN, w tym wydatki na projekty współfinan-
sowane ze środków unijnych (finansowanie i współ-
finansowanie) wyniosą ok. 6,7 mld PLN.
Jednocześnie informuję, iż część projektów dro-
gowych i kolejowych, których zakończenie planowa-
ne jest na 2008 r., finansowana jest w ramach per-
spektywy finansowej 2004–2006 ze środków SPOT
i Funduszu Spójności.
Odnosząc się do pytania pani poseł zawartego
w pkt. 2, dotyczącego wstrzymania nowych inwesty-

cji, pragnę poinformować, iż w przypadku inwestycji
planowanych do współfinansowania ze środków PO
„Infrastruktura i Środowisko” w chwili obecnej
trwa procedura podpisywania preumów pomiędzy
beneficjentami a Centrum Unijnych Projektów
Transportowych. Projekty te znajdują się na róż-
nym etapie przygotowania, a część z nich weszła już
w fazę realizacji. Informuję również, że w GDDKiA
oraz PKP PLK SA proces przygotowania nowych in-
westycji nie został wstrzymany, nie ma bowiem
przeszkód, aby opracowywana była dokumentacja
wymagana do wnioskowania o środki UE.
Ad. 3. W ramach SPOT, na działania dotyczące
infrastruktury drogowej i kolejowej, prognozowane
wydatki w 2008 r. wynoszą 1 125,9 mln PLN. We-
dług stanu na koniec lipca wydatkowano 514,9 mln
PLN. W odniesieniu do Funduszu Spójności w sek-
torze transportowym na rok 2008 planowane jest
wnioskowanie do KE o środki w wysokości 537,9
mln euro. Według stanu na dzień 31 lipca 2008 r.
wartość wniosków o płatność, przekazanych do KE,
wyniosła 261 mln euro (49% wartości prognozowa-
nej na rok 2008).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie poprawy bezpieczeństwa
ruchu drogowego (4256)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4256/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jarosława Matwiejuka w sprawie poprawy bezpie-
czeństwa ruchu drogowego, z upoważnienia prezesa
Rady Ministrów, uprzejmie informuję, iż utworzenie
Centrum automatycznego nadzoru nad ruchem dro-
gowym przewiduje poselski projekt ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o ruchu drogowym oraz zmianie
niektórych innych ustaw, który wpłynął do Sejmu
RP w dniu 24 czerwca 2008 r.
System automatycznego nadzoru nad ruchem
drogowym polega na instalacji usystematyzowanej
sieci fotoradarów, maksymalnego wykorzystania ich
efektywności oraz szybkiego i prostego egzekwowa-
nia prawa wobec osób dopuszczających się czynów
zabronionych w ruchu drogowym.
1073
Przedmiotowy projekt przewiduje umiejscowie-
nie centrum w ramach struktury Inspekcji Trans-
portu Drogowego (ITD) oraz wprowadzenie odpo-
wiedzialności administracyjnej dla kierującego po-
jazdem w związku z przekroczeniem prędkości
w ruchu drogowym. Wdrożenie zautomatyzowanego
trybu przetwarzania naruszeń oraz przeniesienie
kompetencji w zakresie egzekwowania prawa na
ITD sprawi, że Policja oraz straże gminne (miejskie)
nie będą zobligowane do prowadzenia tak dużej licz-
by postępowań w sprawach o wykroczenia jak obec-
nie. Należy podkreślić, że Policja nadal będzie
uprawniona do ujawniania przypadków przekroczeń
prędkości za pomocą przenośnych urządzeń reje-
strujących oraz innych urządzeń kontrolno-pomia-
rowych.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż na reali-
zację budowy systemu automatycznego nadzoru nad
ruchem drogowym możliwe jest pozyskanie środków
finansowych z funduszy Unii Europejskiej, bowiem
powyższy projekt został uwzględniony na liście in-
dykatywnej wykazu dużych projektów w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko” na lata 2007–2013. Koszt inwestycji został
wstępnie oszacowany na 57 mln Euro. Natomiast
koszt budowy infrastruktury technicznej (informa-
tycznej i teleinformatycznej) systemu automatycz-
nego nadzoru nad ruchem drogowym szacowany
jest na kwotę 82 591 tys. zł w roku budżetowym
2008, natomiast w 2009 r. − na kwotę 85 969 tys. zł.
W przypadku finansowania projektu ze środków UE
koszty budżetowe wynosiłyby odpowiednio: w 2008 r.
− 12 390 tys. zł, w 2009 r. − 12.898 tys. zł.
Projekt ww. ustawy zakłada zakup w 2009 r.
200 urządzeń rejestrujących, w cenie ok. 90 tys. zł
za sztukę. Średni koszt instalacji masztu (w zależ-
ności od lokalizacji) wynosi od 15 tys. do 20 tys. zł,
natomiast koszt jego utrzymania ok. 2 tys. zł. rocz-
nie. Zakup kolejnych urządzeń oraz ich ewentualne
rozmieszczenie na drogach uzależnione będą od
analizy wpływu zastosowanych rozwiązań na po-
prawę bezpieczeństwa ruchu drogowego.
Obecnie nie jest możliwe wskazanie liczby urzą-
dzeń, które trafią na drogi woj. podlaskiego. Z uwagi
na fakt, iż ww. projekt zakłada stworzenie systemu
scentralizowanego, proces podejmowania decyzji
w zakresie lokalizacji masztów będzie opierał się na
analizach ruchu oraz miejsc wypadków. Pozwoli to
na wyznaczenie miejsc szczególnie niebezpiecznych,
w których ryzyko zaistnienia wypadków z powodu
przekraczania prędkości jest największe. W analizie
uwzględnione będą zarówno dane statystyczne doty-
czące wypadków mających miejsce w danym okre-
sie, jak i możliwości wprowadzenia rozwiązań inży-
nieryjnych eliminujących występujący w danym
miejscu stan zagrożenia. Pod uwagę wzięty będzie
także dynamiczny rozwój sieci drogowej w perspek-
tywie kilku lat. Warto dodać, iż dla wybranych dróg
krajowych został wykonany raport pt.,,Lokalizacja
fotoradarów na sieci dróg krajowych w celu uzyska-
1074
nia maksymalnej redukcji liczby ofiar śmiertelnych”
opracowany przez Politechnikę Krakowską oraz Po-
litechnikę Gdańską
Biorąc pod uwagę fakt wdrażania systemu przez
centralny organ administracji rządowej, wszelkie
kwestie dotyczące wyłonienia podmiotu, zakupu
sprzętu oraz usług na potrzeby systemu realizowa-
ne będą na podstawie procedur określonych w usta-
wie z dnia 29 stycznia 2004 r. Prawo zamówień pu-
blicznych (t.j.: Dz. U. z 2007 r. Nr 223, poz. 1655).
Zakłada się, iż po wdrożeniu systemu automa-
tycznego nadzoru nad ruchem drogowym, powinien
nastąpić zdecydowany spadek liczby wypadków oraz
ofiar, w tym w szczególności ofiar śmiertelnych. Po-
nadto projektowane rozwiązania wprowadzą nowy
standard w szybkim i skutecznym ściganiu spraw-
ców czynów niedozwolonych. Nowy system pozwoli
ścigać sprawców naruszenia dopuszczalnej prędko-
ści oraz będzie stanowił znaczący element oddziały-
wania profilaktycznego. Nieuchronność i brak zwło-
ki w wymierzaniu kar spowoduje realne obniżenie
prędkości na obszarach objętych kontrolą fotorada-
rów, które będą instalowane w sposób planowy.
Zgodnie z doświadczeniem w zakresie ścigania prze-
stępstw i wykroczeń to właśnie nieuchronność kary
stanowi podstawowy element oddziaływania wycho-
wawczo-profilaktycznego.
Odnosząc się do kwestii dalszych działań na
rzecz poprawy bezpieczeństwa na drogach, wskazać
należy na potrzebę wzmocnienia zakresu nadzoru
Policji nad ruchem drogowym, na wzór innych
państw Unii Europejskiej. Liczba policjantów ruchu
drogowego powinna wynosić ok. 10% stanu etatowe-
go całej Policji. Z całą pewnością rozbudowa sieci no-
woczesnych i bezpiecznych dróg przyczyni się do po-
prawy bezpieczeństwa. Jednakże pamiętać należy,
że jest to proces długotrwały i brak skutecznego
nadzoru nad zachowaniami kierujących może zna-
cząco utrudnić osiągniecie zamierzonego celu. Dla-
tego istotne jest, aby inicjatywy takie, jak rozwój
systemu automatycznego nadzoru nad ruchem dro-
gowym były powiązane z kierowaniem większej licz-
by funkcjonariuszy dokonujących niezbędnych kon-
troli. W kontekście wykorzystania nowoczesnej
techniki do sprawowania efektywnego nadzoru nad
ruchem drogowym wskazać należy, iż Policja w co-
raz większym zakresie wykorzystuje radiowozy wy-
posażone w wideorejestratory. Planowane zakupy
pozwolą na podwojenie liczby pojazdów tego rodzaju,
a tym samym objęcie tą formą kontroli wszystkich
najbardziej zagrożonych rejonów.
Istotnym elementem w zakresie poprawy bezpie-
czeństwa w ruchu drogowym są edukacja i profilak-
tyka. Dlatego też Policja prowadzi ogólnopolskie
kampanie społeczne, uświadamiające społeczeń-
stwu zagrożenia, jakie niesie ze sobą niewłaściwe
zachowanie na drodze. W 2008 r. Komenda Główna
Policji wspólnie z MSWiA oraz Krajową Radą Bez-
pieczeństwa Ruchu Drogowego zainicjowały ogólno-
polską kampanię,,Rowerem bezpiecznie do celu”,
natomiast wraz z firmą Harley Davidson zorganizo-
wano akcję pn.,,Dojedź motocyklem do końca waka-
cji”, ukierunkowaną na bezpieczeństwo motocykli-
stów. Ponadto Policja wspólnie z PKP PLK SA reali-
zuje IV edycję kampanii,,Bezpieczny przejazd – Za-
trzymaj się i żyj!”, związaną z bezpieczeństwem
uczestników ruchu na przejazdach kolejowych. Poli-
cja jest również współorganizatorem z PZMot tur-
niejów dla dzieci i młodzieży w zakresie wiedzy na
temat bezpieczeństwa ruchu drogowego. Planowane
są kolejne przedsięwzięcia edukacyjno-profilaktycz-
ne we wszystkich zbadanych obszarach.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformować,
iż w ramach planowanej w MSWiA nowelizacji usta-
wy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogo-
wym (Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.)
przewiduje się również zmiany regulacji prawnych
w zakresie szeroko pojętej poprawy bezpieczeństwa
kierujących pojazdami oraz innych uczestników ru-
chu drogowego. Zmiany te dotyczyć będą m.in.
1) oznakowania pieszych – obowiązek używania
elementów odblaskowych,
2) uporządkowania procedur likwidacji pojaz-
dów usuniętych z drogi i nieodebranych przez wła-
ścicieli bądź posiadaczy,
3) uregulowania kwestii zakazu postoju i parko-
wania pojazdów w miejscach parkingowych prze-
znaczonych dla osób niepełnosprawnych,
4) umożliwienia działalności tzw. kolejkom tu-
rystycznym.
Mając na uwadze konieczność dokonania zmian
w ww. ustawie Prawo o ruchu drogowym, wskazane
powyżej propozycje zmian zostały skonsultowane
m.in. z: Urzędem Miasta Stołecznego Warszawy,
rzecznikiem praw obywatelskich, organami admini-
stracji rządowej oraz samorządowej, stowarzysze-
niami oraz organizacjami związanymi z przedmio-
towym obszarem. Z uwagi na szeroki zakres oraz
zróżnicowany charakter zmian planuje się powoła-
nie zespołu roboczego, którego zadaniem będzie
kompleksowe przygotowanie nowelizacji przedmio-
towej ustawy oraz aktów wykonawczych, a także
właściwa realizacja procesu legislacyjnego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie propozycji zmian w przepisach
o ruchu drogowym (4257)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, na
podstawie upoważnienia prezesa Rady Ministrów,
na pismo nr SPS-023-4257/08 przekazujące interpe-
lację posła Jarosława Matwiejuka w sprawie propo-
zycji zamian w przepisach ustawy Prawo o ruchu
drogowym, przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Odnosząc się do pytania dotyczącego stanowiska
w sprawie zmiany ustawy Prawo o ruchu drogowym
w zakresie dopuszczenia możliwości tworzenia
ośrodków egzaminowania kierowców w powiatach
lub tworzenia filii wojewódzkich ośrodków ruchu
drogowego w wybranych miastach powiatowych,
uprzejmie informuję, że w tej sprawie w dniu 2 czerw-
ca zostało przyjęte stanowisko rządu, którego tekst
załączam przy piśmie*).
Uznając, że obecnie obowiązujące przepisy doty-
czące zasad uzyskiwania uprawnień do kierowania
pojazdami wymagają zmiany, oraz w celu poprawy
bezpieczeństwa w ruchu drogowym resort infra-
struktury przygotował projekt ustawy o kierujących
pojazdami, który kompleksowo reorganizuje system
uzyskiwania uprawnień do kierowania pojazdami.
Projekt w najbliższym czasie będzie przekazany pod
obrady Sejmu.
Główne cele projektu ustawy to:
1) poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego,
poprzez podniesienie kwalifikacji kierujących pojaz-
dami;
2) położenie nacisku na poprawę jakości szkole-
nia kandydatów na kierowców i kierowców;
3) minimalizacja negatywnych zjawisk związa-
nych z procesem uzyskiwania uprawnień do kiero-
wania pojazdami, takich jak oszustwa, korupcja,
nierzetelne wykonywanie usług w zakresie szkole-
nia kierowców.
Projekt zakłada szereg rozwiązań zmierzających
do realizacji głównych celów, z których najważniej-
sze to:
— wprowadzenie okresu próbnego, w trakcie
którego kierowca poddany będzie szczególnemu
nadzorowi;
— wprowadzenie nowych zasad nadzoru nad
ośrodkami szkolenia kierowców i instruktorami na-
uki jazdy;
— wprowadzenie nowych rozwiązań w zakresie
nadzoru nad osobami kierującymi pojazdami;
— wprowadzenie nowych kategorii prawa jazdy
w zakresie motorowerów i motocykli;
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
1075
— poprawa jakości przeprowadzanych egzami-
nów państwowych na prawo jazdy.
Podsumowując, pragnę podkreślić, że podejmuję
wszelkie możliwe działania zmierzające do poprawy
jakości szkolenia i egzaminowania kandydatów na
kierowców. Proponowane w ww. ustawie przepisy
określające nowe zasady szkolenia i egzaminowania
oraz wzmożony nadzór nad kierującymi pojazdami,
jednostkami prowadzącymi szkolenia kandydatów
na kierowców oraz ośrodkami egzaminacyjnymi
i egzaminatorami mają za zadanie podniesienie wie-
dzy i umiejętności kierowców wyjeżdżających do ru-
chu drogowego, a tym samym ograniczenie ilości
wypadków na polskich drogach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Komitecie Integracji Europejskiej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie nieprzestrzegania przez Polskę
przepisów unijnych (4258)
Szanowny Panie Pośle! W związku z przedłożoną
interpelacją w sprawie nieprzestrzegania przez Pol-
skę przepisów unijnych przesyłam następujące wy-
jaśnienia:
1. W celu sprawnego monitorowania przebiegu
transpozycji dyrektyw wspólnotowych do prawa pol-
skiego opracowano dokument pt. „Modyfikacja pro-
cedury transpozycji aktów prawnych Unii Europej-
skiej”1). W związku w tym, że zarówno akty prawa
wspólnotowego – w ścisłym rozumieniu (akty praw-
ne wydawane w ramach I filaru), jak i szeroko pojęte
akty prawa Unii europejskiej (akty prawne wydawa-
ne w ramach II i III filaru) mogą powodować ko-
nieczność dokonania zmian w polskim porządku
prawnym, wszystkie one objęte są monitoringiem.
Sekretarz KIE przedstawia raz w miesiącu pod ob-
rady Komitetu Europejskiego Rady Ministrów (KERM)
harmonogram przyjmowania aktów prawnych do-
konujących transpozycji aktów prawa Unii Europej-
skiej do prawa polskiego. Dokument ten, po jego
1)
Przyjęty przez KERM w dniu 27 kwietnia 2007 r. Pierwot-
na wersja dokumentu „Procedura transpozycji wspólnotowych
aktów prawnych do polskiego porządku prawnego” została
przyjęta przez KERM w październiku 2005 r., a od 1 marca
2006 r. Urząd KIE monitoruje wykonanie zadań związanych
z procedurą transpozycji.
1076
przyjęciu przez KERM, jest podstawą dla monito-
ringu prowadzonych prac legislacyjnych zmierzają-
cych do wdrożenia aktów prawnych UE. Projekty
stosownych aktów prawnych, z przewidywanym ter-
minem przedłożenia pod obrady, ujmowane są w pla-
nie pracy KERM, skoordynowanym z kolei każdora-
zowo z planem pracy Rady Ministrów. Zarówno przy
opracowywaniu harmonogramu prac legislacyjnych
w ramach procedury transpozycji, jak i planów prac
na etapie rządowym uwzględniane są w szczególno-
ści terminy wdrożenia wynikające z przepisów
wdrażanego aktu prawnego oraz terminy wyznaczo-
ne przepisami ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o współpracy Rady Ministrów z Sejmem i Senatem
w sprawach związanych z członkostwem Rzeczypo-
spolitej Polskiej w Unii Europejskiej.
2. Na pytanie, na jakim etapie są prace nad wdra-
żaniem prawa unijnego do polskiego ustawodaw-
stwa, nie można udzielić prostej odpowiedzi. Akty
prawa UE nie zawsze wdrażane są w drodze przepi-
sów rangi ustawowej. Implikuje to objęcie przepisów
wdrażających różną ścieżką legislacyjną, właściwą
odpowiednio dla ustaw lub rozporządzeń, czasem
obwieszczeń. W zależności od rodzaju aktu prawa
krajowego (wielokrotnie jest to zarówno ustawa, jak
i wydane dopiero na jej podstawie akty wykonawcze)
różnie kształtuje się czas potrzebny do kompletnego
wdrożenia. W wyniku prowadzonego monitoringu
stanu implementacji prawa Unii Europejskiej moż-
na stwierdzić, że około 40% dyrektyw rynku we-
wnętrznego, które wymagają podjęcia prac legisla-
cyjnych, zostanie wdrożonych w drodze wydania
rozporządzeń właściwych ministrów lub Rady Mini-
strów. W odniesieniu do dyrektyw, których wdroże-
nie wymaga przyjęcia przepisów rangi ustawowej,
są one albo na etapie prac parlamentarnych, albo
trwają prace nad ich kształtem w rządzie, a terminy
ich przyjęcia przez KERM i RM przewidziano w pla-
nach prac na drugie półrocze 2008 r.
3–5. Należy mieć na względzie, że wdrażanie
przepisów prawa wspólnotowego jest procesem cią-
głym. Rocznie w Dzienniku Urzędowym Unii Euro-
pejskiej publikowanych jest około trzech tysięcy ak-
tów prawnych. Wszystkie one podlegają weryfikacji
w zakresie konieczności podjęcia prac legislacyjnych
mających na celu zapewnienie ich stosowania. Śred-
nio około trzystu z nich rocznie wymaga interwencji
legislacyjnej. W wypadku wystąpienia opóźnienia
we wdrażaniu dyrektyw Komisja Wspólnot Europej-
skich ma możliwość wszczęcia postępowania w try-
bie art. 226 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę
Europejską (TWE).
Odnosząc się do ostatniego opublikowanego przez
Komisję Wspólnot Europejskich dokumentu „Inter-
nal Market Scoreboard” i wątpliwości, czy w razie
wystąpienia opóźnień we wdrażaniu prawa wspól-
notowego Polska nie będzie postrzegana jako mało
wiarygodny partner, należy zwrócić uwagę na pozy-
cję na arenie europejskiej np. Luksemburga. Zgod-
nie z publikowanymi raportami Luksemburg regu-
larnie notuje jedne z największych opóźnień we
wdrażaniu dyrektyw rynku wewnętrznego, co wię-
cej, od kilku lat ma największe opóźnienia w zakre-
sie dyrektyw, których termin transpozycji upłynął
ponad 2 lata wcześniej. Nikt jednak nie kwestionuje
znaczenia i pozycji Luksemburga jako europejskiego
partnera.
Podkreślenia wymaga, że wskaźniki publikowa-
ne przez Komisję Wspólnot Europejskich w doku-
mencie „Internal Market Scoreboard” odzwiercie-
dlają stan transpozycji na dany dzień w poprzednim
półroczu. Jak wskazano powyżej, implementacja jest
procesem ciągłym, więc sytuacja zmienia się płyn-
nie. Rząd podejmuje stałe działania mające na celu
usprawnienie procesu wdrażania przepisów prawa
wspólnotowego do krajowego porządku prawnego,
a co za tym idzie poprawienie wskaźników publiko-
wanych przez Komisję Wspólnot Europejskich
w „Internal Market Scoreboard” oraz zmniejszenie
liczby postępowań wszczynanych w trybie art. 226
TWE z powodu braku notyfikacji krajowych środ-
ków wykonawczych. Komisja jest informowana na
bieżąco o ww. działaniach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
w Komitecie Integracji Europejskiej
Sidonia Jędrzejewska
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca
i Kazimierza Moskala
w sprawie możliwości poprawy
warunków bytowych (4259)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów posłów Zbigniewa Chmielowca
i Kazimierza Moskala dotyczącą możliwości popra-
wy warunków bytowych, przekazaną wystąpieniem
z dnia 21 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4259/08,
uprzejmie informuję, jak niżej.
Według najnowszych danych statystycznych
(czerwiec 2008 r.) stopa bezrobocia w województwie
podkarpackim wynosiła 12,8%, tj. zmniejszyła się
o 1,6 punktu procentowego w stosunku do grudnia
ub. r. Jest ona o 2,2 punktu procentowego wyższa
niż średnia stopa bezrobocia w kraju, która na ko-
niec czerwca br. wynosiła 9,6%. Według tych danych
w województwie podkarpackim na koniec czerwca
br. zarejestrowanych było 111,2 tys. osób bezrobot-
nych, w tym 65,3 tys. kobiet i 69,8 tys. osób bezro-
botnych zamieszkujących na wsi. Dla zobrazowania

danych statystycznych i ujęcia województwa kar-
packiego na tle kraju załączam do niniejszej odpo-
wiedzi 4 stosowne kartogramy*).
W celu poprawy sytuacji osób bezrobotnych i po-
szukujących pracy, a tym samym polepszenia sytu-
acji ich rodzin i środowisk, w których zamieszkują,
minister właściwy do spraw pracy podjął działania
legislacyjne nad nowelizacją ustawy z dnia 20 kwiet-
nia 2004 r. o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy (Dz. U. Nr 99, poz. 1001, ze zm.). Obec-
nie projekt nowelizowanej ustawy jest na etapie
uzgodnień międzyresortowych oraz uzgodnień z part-
nerami społecznymi.
Głównym celem projektowanych zmian jest uła-
twienie osobom bezrobotnym i poszukującym pracy
powrotu do aktywności zawodowej. W równej mie-
rze dotyczyć to będzie wszystkich grup społecznych
– zarówno osób młodych jak i starszych, osób z dłu-
gą przerwą w zatrudnieniu jak i osób zagrożonych
bezrobociem, osób zamieszkałych w mieście i na wsi.
Intencją projektu jest, aby każdy z zainteresowa-
nych otrzymał ofertę zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej albo ofertę uczestnictwa w jednej z wielu
form aktywizacji zawodowej (staż, przygotowanie
zawodowe dorosłych, szkolenie, uczestnictwo w klu-
bie pracy, uczestnictwo w programie specjalnym lub
w programie integracji społecznej).
Projektowane zmiany obejmują kilka podstawo-
wych kierunków działania, a mianowicie:
1. Zwiększenie zakresu aktywizacji zawodowej
osób bezrobotnych, w tym osób będących w szcze-
gólnej sytuacji na rynku pracy.
Dokonywać się to będzie poprzez zasadniczą
zmianę charakteru działań podejmowanych przez
urzędy pracy, swoiste „przestrojenie” aktywności
urzędów na rzecz realizowania autentycznych po-
trzeb klientów i ich otoczenia. Działalność związana
ściśle z aktywizacją zawodową będzie realizowana
w wyodrębnionej części urzędu pracy, tj. w centrum
aktywizacji zawodowej. Ponadto powiatowe urzędy
pracy będą mogły – we współpracy z samorządami
gminnymi – tworzyć na poziomie gmin lokalne
punkty informacyjno- konsultacyjne (LPIK). Punk-
ty te będą realizować przede wszystkim zadania
związane z informacją o pomocy oferowanej przez
urzędy pracy oraz z rejestracją osób bezrobotnych
i poszukujących pracy. Zakłada się, że zmiana do-
prowadzi do większego niż dotychczas skoncentro-
wania się na działaniach o charakterze aktywiza-
cyjnym, i realizację tych działań na wyższym pozio-
mie jakościowym. Uporządkowane zostaną także
działania realizowane przez publiczne służby za-
trudnienia w związku z udzielaniem wszystkim za-
interesowanym informacji o pomocy wynikającej
z obowiązujących przepisów.
Wyrazem zwiększenia akcentu na aktywizację
zawodową bezrobotnych będą szczegółowe rozwią-
zania dotyczące trybu współpracy urzędu z klien-
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
1077
tem. Projekt zakłada obowiązkowe uczestnictwo
w indywidualnym planie działań. Przyjęto taką za-
sadę, że każda osoba bezrobotna mająca trudności
w podjęciu pracy i niepodejmująca pracy przez co
najmniej 6 miesięcy od czasu rejestracji zostanie
obowiązkowo objęta indywidualnym planem działa-
nia przygotowywanym we współpracy pracowników
urzędu pracy z osobą bezrobotną.
Projekt wychodzi także naprzeciw postulatom
wsparcia zatrudnienia i aktywizacji zawodowej osób
w wieku 50+. Proponowane rozwiązania przewidują
m.in. przyznanie wyższych stawek wsparcia finan-
sowego z tytułu uczestnictwa w szkoleniach finan-
sowanych ze środków Funduszu Pracy. Pracodawcy
zatrudniający bezrobotnych w wieku 50+ będą cza-
sowo zwolnieni z obowiązku odprowadzania składek
na Fundusz Pracy i Fundusz Gwarantowanych
Świadczeń Pracowniczych, natomiast wobec wszyst-
kich osób, które ukończą 60 lat (mężczyźni) i 55 lat
(kobiety,) zostaje zniesiony obowiązek odprowadza-
nia składek na te fundusze.
Nowe przepisy zwiększać będą motywację do
uczestnictwa w działaniach aktywizujących. Przyję-
te w projekcie rozwiązania mają zachęcić bezrobot-
nych i poszukujących pracy do aktywnej współpracy
z urzędem pracy i uczestnictwa w proponowanych
działaniach aktywizacyjnych. Celowi temu służyć
mają generalnie wyższe zachęty finansowe w formie
wypłacanych stypendiów za uczestnictwo w szkole-
niach, stażach, przygotowaniu zawodowym doro-
słych i kontynuowanej nauce w ramach nauki szkol-
nej. Wysokość każdego z tych świadczeń przekracza
wysokość zasiłku dla bezrobotnych i waha się od
120% do 140% jego wysokości. Zwiększeniu moty-
wacji ma służyć także możliwość kontynuowania
stypendium w przypadku podjęcia zatrudnienia
np. w czasie szkolenia, na które bezrobotny został
skierowany przez urząd pracy.
2. Zwiększenie dostępu do usług rynku pracy.
Proponowane zmiany idą w kierunku większego
otwarcia się urzędów pracy na klientów i zwiększe-
nia dostępu do oferowanych usług. Projekt poszerza
grono beneficjentów usług rynku pracy, wprowadza-
jąc kategorię „osoby uprawnionej”. Jest nią nie tylko
bezrobotny poszukujący pracy, ale także m.in. za-
trudniony w wieku powyżej 45 roku życia, a także
emigrant zarobkowy. Nowe przepisy upraszczają za-
razem proces rejestracji i pozyskiwania informacji
o osobach poszukujących pracy, tak by ewentualna
rejestracja nie była dla nich uciążliwa i żeby osoby te
chętniej niż dotychczas korzystały z pomocy urzę-
dów pracy. Zmiany w ustawie przewidują także
większe wsparcie w zakresie finansowania dodatko-
wych kosztów związanych z realizacją usług (koszty
badań lekarskich, dojazdów, zakwaterowania,itd.),
co z pewnością zwiększy poziom korzystania z nich.
Proponowane zmiany rozszerzają również dzia-
łania urzędu pracy wobec pracodawców w ramach
poradnictwa zawodowego i informacji zawodowej.
1078
Świadczona będzie pomoc pracodawcom i ich pra-
cownikom we wspieraniu ich rozwoju zawodowego.
Większemu uelastycznieniu form pomocy ofero-
wanej przez urzędy pracy służyć także będą progra-
my specjalne. Projekt wprowadza rozwiązania umoż-
liwiające wyodrębnianie i aktywizację bezrobotnych
potrzebujących specyficznej pomocy w doprowadze-
niu ich do podjęcia pracy. Do takich bezrobotnych
będą mogły być adresowane specjalne programy po-
mocy. Uczestnicy programu oraz zakres działań ak-
tywizacyjnych określany będzie na poziomie powia-
tu. Umożliwi to samorządom powiatowym większą
elastyczność w podejmowaniu działań i zwiększy
możliwość ich wpływu na sytuację na lokalnym ryn-
ku pracy oraz jednocześnie zwiększy ich odpowie-
dzialność w tym zakresie. Programy te mogą być
realizowane zarówno bezpośrednio przez urzędy
pracy, jak również będą mogły być zlecane innym
podmiotom.
3. Preferencje dla realizowania procesów kształ-
cenia ustawicznego – inwestowania w kapitał
ludzki.
Nowe przepisy przewidują większą atrakcyjność
uczestnictwa w szkoleniach, a zarazem ich większą
dostępność dla zainteresowanych osób. Przepisy
przewidują także możliwość wydatkowania wyż-
szych niż dotąd kwot ze środków Funduszu Pracy
na działania o charakterze edukacyjnym. Projekt
wprowadza także nowy instrument rynku pracy, ja-
kim jest przygotowanie zawodowe dorosłych. Tym
samym stworzona zostaje możliwość uzyskiwania
przez osoby bezrobotne nowych kwalifikacji zawodo-
wych, poświadczonych świadectwem uzyskania ty-
tułu zawodowego, świadectwem czeladniczym lub
zaświadczeniem instytucji szkoleniowej, po ukoń-
czeniu praktycznej nauki zawodu dorosłych lub
przyuczenia do pracy dorosłych, realizowanych
w oparciu o umowy zawierane między urzędami pra-
cy a pracodawcami i instytucjami szkoleniowymi.
4. Zmiany w zakresie gospodarowania głównym
czynnikiem wsparcia osób bezrobotnych, tj. Fundu-
szem Pracy.
Nowe przepisy modyfikują system wypłat zasił-
ków dla bezrobotnych. Kwota zasiłku dla bezrobot-
nych zostaje podniesiona, co wpłynie na zmniejsze-
nie różnicy między zasiłkiem dla bezrobotnych
a minimalnym wynagrodzeniem za pracę. Wprowa-
dzona zostanie zasada degresywności wypłat, pole-
gająca na tym, że w pierwszej fazie pozostawania
w bezrobociu wypłacane będzie 100% zasiłku, a po
trzech miesiącach następować będzie zmniejszanie
jego wysokości. Rozwiązanie to, z jednej strony, zra-
cjonalizuje wydatki ponoszone ze środków Fundu-
szu Pracy na tzw. pasywne formy wsparcia, z dru-
giej zaś strony, ma zachęcić bezrobotnych raczej do
poszukiwania pracy i bycia aktywnymi niż pozosta-
wania w stanie nieaktywności zawodowej.
Niezależnie od wyżej scharakteryzowanych pro-
ponowanych zmian w ustawie należy zaznaczyć, że
w odniesieniu do rolników i mieszkańców wsi usta-
wa o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku
pracy już w obecnym jej brzmieniu zawiera specjal-
ne rozwiązania kierowane do tej grupy społecznej.
Przepisy te zawarte są w rozdziale 12 zatytułowa-
nym: „Świadczenia przysługujące rolnikom zwal-
nianym z pracy”. Zawierają one możliwość skorzy-
stania ze szkolenia, pokrycia składki na ubezpiecze-
nia społeczne rolników, czy też ubiegania się o środ-
ki na podjęcie działalności gospodarczej. W ostatniej
nowelizacji przywoływanej ustawy stworzono możli-
wość kierowania osób bezrobotnych do 25 roku ży-
cia na staż u rolnika. A zatem rolnik niezatrudniają-
cy żadnego pracownika może skorzystać z możliwo-
ści skierowania do niego stażysty na równych pra-
wach z innymi pracodawcami. Stażysta w trakcie
stażu otrzymuje stypendium, które finansowane
jest z Funduszu Pracy.
Istotne znaczenie dla polepszenia sytuacji osób
bezrobotnych mają także możliwości uczestnictwa
w projektach realizowanych przy współudziale środ-
ków Europejskiego Funduszu Społecznego. W ra-
mach Sektorowego Programu Operacyjnego „Roz-
wój zasobów ludzkich” (SPO RZL) realizowano pro-
jekty w obszarach aktywnej polityki rynku pracy,
przeciwdziałania zjawisku wykluczenia społecznego
oraz wyrównywania szans kobiet na rynku pracy.
Przedsięwzięcia oddane do realizacji w wymienio-
nych obszarach miały charakter wieloletni, objęły
zasięgiem cały kraj i realizowane były przez jednost-
ki sektora finansów publicznych, organizacje poza-
rządowe oraz firmy.
W zakresie tzw. priorytetu I SPO RZL środki
Europejskiego Funduszu Społecznego przeznaczo-
ne były na finansowanie szkoleń i kursów oraz
działań służących aktywizacji zawodowej osób za-
grożonych wykluczeniem społecznym, bezrobot-
nych, bezdomnych, byłych więźniów oraz kobiet
biernych zawodowo. Na realizację projektów skie-
rowanych do wymienionych grup docelowych na te-
renie województwa podkarpackiego przeznaczono
odpowiednio: 4 750 973 PLN w ramach działania
1.5 SPO RZL: Promocja aktywnej polityki społecz-
nej przez wsparcie grup szczególnego ryzyka (14 pro-
jektów) oraz 12 925 139 PLN w ramach działania
1.6 SPO RZL: Integracja i reintegracja zawodowa
kobiet (24 projekty).
Ponadto w ramach działania 1.1 SPO RZL: Roz-
wój i modernizacja instrumentów i instytucji rynku
pracy na terenie województwa podkarpackiego zre-
alizowano 6 projektów, których celem było dostoso-
wanie oferty usługowej instytucji rynku pracy
(w tym organizacji pozarządowych) do rosnących
potrzeb w zakresie aktywizacji zawodowej osób bez-
robotnych i poszukujących pracy. Na terenie woje-
wództwa podkarpackiego na realizację tych zadań
przeznaczono 2 174 360 PLN.
Okres realizacji znacznej większości projektów
skierowanych do osób o szczególnie trudnej sytuacji
na rynku pracy w perspektywie finansowej 2004–
–2006 dobiegł już końca. Niemniej jednak otwarta

została nowa perspektywa, tj. perspektywa progra-
mowa 2007–2013. Zadania zostały przekazane re-
gionom, które odpowiedzialne są za wydatkowanie
środków EFS w ramach priorytetów VI–IX Progra-
mu Operacyjnego „Kapitał ludzki”. Województwo
podkarpackie otrzymało do dyspozycji 432 312 702
tys. euro. Środki te przeznaczone będą na zadania
m.in. z zakresu poprawy dostępu do rynku pracy
w regionie, promocji przedsiębiorczości i samoza-
trudnienia oraz podnoszenia poziomu aktywności
zawodowej na terenach wiejskich. Finansowane
będą również inwestycje dotyczące promocji inte-
gracji społecznej, inwestycji w kadry oraz rozwoju
wykształcenia i kompetencji.
Należy także wspomnieć o programie „Solidar-
ność pokoleń – 50+”, realizowanym w br. przez po-
wiatowe urzędy pracy w ramach środków z rezer-
wy Funduszu Pracy pozostającej w dyspozycji mi-
nistra pracy i polityki społecznej. W województwie
podkarpackim z możliwości realizacji tego progra-
mu skierowanego do grupy starszych osób bezro-
botnych skorzystało 13 powiatowych urzędów pra-
cy. Z łącznej kwoty 5 678 550 PLN przekazanych
dla województwa podkarpackiego wykorzystano
kwotę 2 314 700 PLN.
Reasumując powyższe, wyrażam nadzieję, że za-
równo nowe rozwiązania ustawowe zmierzające do
korzystnej zmiany sytuacji życiowej osób bezrobot-
nych i poszukujących pracy oraz do zwiększenia po-
ziomu wiedzy i kwalifikacji społeczeństwa, jak rów-
nież i wzrastające szanse na uczestnictwo w progra-
mach realizowanych ze środków Europejskiego
Funduszu Społecznego oraz innych środków pu-
blicznych wpłyną na poprawę sytuacji mieszkańców
województwa podkarpackiego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie zmiany art. 51 ustawy
Prawo o ruchu drogowym dotyczącego nakazu
używania świateł mijania podczas jazdy
w warunkach normalnej przejrzystości
powietrza (4260)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów, na pismo o zna-
ku SPS-023-4260/08 przekazujące interpelację pana
posła Józefa Rojka w sprawie zmiany art. 51 ustawy
1079
Prawo o ruchu drogowym, dotyczącego nakazu uży-
wania świateł mijania podczas jazdy w warunkach
normalnej przejrzystości powietrza, uprzejmie przed-
stawiam następujące stanowisko.
Nie można zgodzić się z twierdzeniem, że wpro-
wadzona w ubiegłym roku nowelizacja ustawy Pra-
wo o ruchu drogowym, dotycząca obowiązku jazdy
z włączonymi światłami mijania, nie wpłynęła na
poprawę bezpieczeństwa ruchu drogowego. Wysnu-
wanie jednoznacznych wniosków co do braku pożą-
danych rezultatów ww. obowiązku na podstawie da-
nych statystycznych obejmujących stosunkowo krót-
ki okres w naszej ocenie wydaje się przedwczesne.
Faktem jest, że w roku 2007 liczba wypadków ruchu
drogowym wyniosła 49 536 i była większa od liczby
wypadków w roku 2007 o 2 660, tj. o 5,7%. Wzrosła
też liczba zabitych o 6,5% oraz liczba rannych
o 6,9%. Nie można jednak zapominać, że na stan
bezpieczeństwa ruchu drogowego ma wpływ bardzo
wiele czynników. Poczynając od infrastruktury dro-
gowej, poprzez przygotowanie obywateli do uczest-
nictwa w ruchu drogowym, kontrolę i nadzór nad
ruchem drogowym, zarządzanie nim, natężenie ru-
chu, warunki atmosferyczne, stan psychofizyczny
kierujących i pieszych, a na irracjonalnych zachowa-
niach na drodze kończąc. Nie jest to oczywiście pe-
łen katalog czynników mających wpływ na powsta-
wanie wypadków. Wyciąganie jednoznacznych wnio-
sków na podstawie danych statystycznych z tak
krótkiego okresu, że używanie świateł mijania przez
cała dobę nie przyniosło pożądanych rezultatów,
wydaje się przedwczesne. Z danych Komendy Głów-
nej Policji wynika, że wzrost liczby zabitych w 2007 r.
w porównaniu z rokiem 2006 jest następstwem
znacznie większej liczby wypadków ze skutkiem
śmiertelnym, które wydarzyły się w I kwartale, czy-
li w okresie, kiedy istniał obowiązek używania świa-
teł mijania przez całą dobę w obu okresach porów-
nawczych. Dla oceny przyczyn zwiększenia liczby
zdarzeń i ich ofiar na drogach w roku 2007 Instytut
Transportu Samochodowego przeprowadził stosow-
ną analizę. Z jej treści wynika, że podstawową przy-
czyną była niewłaściwa ocena przez kierujących wa-
runków atmosferycznych w okresie styczeń–marzec.
Łagodna zima skłaniała do szybszej jazdy. Kierujący
nie brali pod uwagę tego, że miejscowo, na przykład
w obszarach leśnych lub tam, gdzie jezdnia była za-
cieniona, nawierzchnia była śliska. W przypadku
nagłej zmiany sytuacji na drodze podejmowane ma-
newry obronne były mało skuteczne.
Należy pamiętać, że wprowadzenie jazdy z włą-
czonymi światłami miało na celu ogólną poprawę
bezpieczeństwa ruchu drogowego, przede wszystkim
zmniejszenie liczby zderzeń czołowych pojazdów. Po-
równanie danych statystycznych Komendy Głównej
Policji dotyczące zderzeń czołowych pozwala stwier-
dzić, że zmniejszył się procentowy udział tych zda-
rzeń w ogólnej liczbie wypadków o 0,6%, procentowy
udział ofiar śmiertelnych o 1%, a rannych o 0,4%.
1080
A zatem wstępnie można ocenić, że jeden z celów no-
wych regulacji został osiągnięty.
Zużycie paliwa na skutek jazdy z włączonymi
światłami mijania wzrasta według specjalistów
o około 1%. Więcej zużytego paliwa to większe kosz-
ty. Nie można jednak zapominać o tym, że społe-
czeństwo corocznie z tytułu wypadków drogowych
traci około 30 mld zł, a cierpienia ofiar i ich rodzin
są nie do oszacowania.
W odpowiedzi na pytanie odnośnie do ewentual-
nych działań w kierunku zniesienia nakazu używa-
nia świateł mijania podczas jazdy w warunkach nor-
malnej przejrzystości powietrza informuję, że obec-
nie resort zlecił dodatkowe analizy, dotyczące wpły-
wu obowiązku jazdy z włączonymi światłami mija-
nia na bezpieczeństwo ruchu drogowego, na podsta-
wie których będzie możliwe rozważenie celowości
zniesienia ww. obowiązku.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej i Pawła Kowala
w sprawie posiedzenia polsko-rosyjskiej grupy
do spraw trudnych (4261)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
i Pawła Kowala (pismo nr SPS-023-4261/08 z dnia
21 lipca 2008 r.) w sprawie posiedzenia polsko-ro-
syjskiej grupy do spraw trudnych, uprzejmie in-
formuję:
Posiedzenie polsko-rosyjskiej grupy do spraw
trudnych w odnowionym składzie odbyło się w War-
szawie w dniach 12–14 czerwca 2008 r. 13 czerwca
br. odbyło się właściwe posiedzenie, natomiast
14 czerwca br. miała miejsce otwarta sesja z udzia-
łem przedstawicieli prasy i organizacji pozarządo-
wych. Istotnym akcentem było spotkanie premiera
RP pana Donalda Tuska i ministra spraw zagra-
nicznych pana Radosława Sikorskiego z członkami
grupy oraz przyjęcie współprzewodniczących grupy
przez prezydenta RP pana Lecha Kaczyńskiego.
Główne zagadnienia poruszone podczas posie-
dzenia grupy:
1. Współprzewodniczący grupy prof. A. D. Rot-
feld i prof. A. Torkunow poinformowali uczestników
grupy o swoich dotychczasowych kontaktach i usta-
leniach przyjętych w czasie spotkań zrealizowanych
w bieżącym roku w Brukseli (1–2 lutego) i w Mo-
skwie (19 maja).
2. W dyskusji na temat mandatu i nowych za-
dań grupy odnotowano, że w ostatnich latach sto-
sunki polityczne, społeczne oraz kontakty między
przedstawicielami środowisk naukowych obu kra-
jów nie odpowiadały oczekiwaniom opinii publicznej
Polski i Rosji. Uczestnicy grupy z satysfakcją przyję-
li poprawę klimatu politycznego, który stwarza do-
bre warunki do poszukiwania właściwych rozwią-
zań w sprawach trudnych i drażliwych. Wyrażono
opinię, że kwestie historyczne nie powinny być
przedmiotem gry politycznej i wymagają ze strony
polityków i badaczy odwagi i odpowiedzialności
w ich przedstawianiu. Dotyczy to w szczególności
definitywnego wyjaśnienia wszystkich okoliczności
związanych ze zbrodnią katyńską i podjęcia w tej
mierze stosownych decyzji politycznych.
3. Współprzewodniczący podkreślili, że zada-
niem grupy do spraw trudnych nie jest zastępowa-
nie kompetentnych instytucji i organów państwo-
wych zaangażowanych w rozwój współpracy polsko-
-rosyjskiej. Grupa powinna ułatwiać rozwiązywanie
tych problemów z przeszłości, które blokują i utrud-
niają wzajemne relacje i podejmowanie stosownych
decyzji w innych sferach wzajemnych kontaktów.
4. Uczestnicy grupy z aprobatą przyjęli informa-
cję współprzewodniczących o ich kontaktach z przed-
stawicielami hierarchii Kościoła Rzymskokatolic-
kiego w Polsce i Rosyjskiej Cerkwi Prawosławnej.
Uznano, że zasygnalizowana gotowość obu kościo-
łów aktywnego włączenia się do dialogu społecznego
i zbliżenia między narodami Polski i Rosji sprzyjać
będzie pogłębieniu wymiaru duchowego stosunków
dwustronnych i rozszerzaniu płaszczyzny dialogu
polsko-rosyjskiego.
5. Szczególną uwagę uczestnicy grupy poświęci-
li koncepcji wydania wspólnej publikacji historycz-
no-dokumentacyjnej, której celem będzie przedsta-
wienie z polskiej i rosyjskiej perspektywy kluczo-
wych i kontrowersyjnych problemów XX w. w rela-
cjach między naszymi narodami i państwami, pt.
„Białe plamy – czarne plamy. Sprawy trudne w pol-
sko-rosyjskich relacjach”. Publikacja będzie miała
charakter syntetyczny i winna stanowić w miarę
przejrzysty i czytelny dla szerokiej rzeszy czytelni-
ków przegląd zagadnień. Ostateczna struktura wspól-
nej monografii będzie zatwierdzona definitywnie na
następnym posiedzeniu grupy.
6. Ustalono, że grupa powinna być ważnym
i stale użytecznym narzędziem dialogu polsko-ro-
syjskiego. W dalszych pracach należy uwzględnić
dotychczasowy dorobek grupy, od momentu jej po-
wołania do życia w 2002 r. Postanowiono dokonać
przeglądu osiągnięć oraz oceny wykonanej pracy.
7. Uzgodniono, że następne spotkanie grupy od-
będzie się w Moskwie jesienią 2008 r.
Stanowisko przedstawione przez stronę rosyjską:

1. Prof. A. Torkunow podkreślił znaczący do-
tychczasowy dorobek prac grupy i wyraził ubolewa-
nie, że wie o nim tak mało ludzi w Polsce i w Rosji.
Dodał, że między elitami politycznymi Rosji i Polski,
przy wszystkich różnicach, panuje zgoda co do jed-
nej sprawy: mieliśmy w przeszłości do czynienia ze
zbrodniami stalinizmu i totalitaryzmu, które do-
tknęły przede wszystkim narody ZSRR i cały naród
rosyjski. Były też tysiące ofiar wśród innych naro-
dów, do których w pierwszym rzędzie należy zaliczyć
Polaków. Były setki tysięcy represjonowanych, ol-
brzymia liczba ofiar śmiertelnych, były przesiedle-
nia związane z deportacjami i dowolnym określa-
niem granic państw i republik w okresie stalinow-
skim. Z faktami nie należy dyskutować. Powinni-
śmy dążyć do stworzenia atmosfery sprzyjającej po-
szukiwaniu odpowiednich, satysfakcjonujących obie
strony rozwiązań nabrzmiałych problemów.
2. Zwrócono uwagę na możliwe przekłamania
w informacji dotyczącej trudnych tematów – jako
przykład podano nieprawdziwe sygnały o zamknię-
ciu dla polskich badaczy dostępu do akt katyńskich
– prokuratura rosyjska utajniła wprawdzie materia-
ły śledztwa, ale dotyczy to tylko tych dokumentów,
które znajdują się fizycznie w aktach sprawy. Przy-
pomniano, że wykonano już olbrzymią pracę dla wy-
jaśnienia tej zbrodni i upamiętnienia zmarłych.
Stwierdził, że w Rosji dokonał się negatywny zwrot
w stosunku do tej kwestii. Jednak dotychczasowego
dorobku nie da się zanegować.
3. Strona rosyjska wyraziła zrozumienie dla pol-
skich oczekiwań i priorytetów, wśród których sprawą
centralną i testem dobrej woli jest podejście władz
Rosji do rozwiązania sprawy zbrodni katyńskiej.
4. W odniesieniu do przygotowywanej publikacji
strona rosyjska podkreślała konieczność unikania
ocen politycznych poszczególnych wydarzeń, które
powinny ustąpić miejsca wartościowaniu z punktu
widzenia naukowego, nie wykluczając jednak stoso-
wania ocen moralnych. Jednocześnie stwierdzano,
iż jednorazowe publikacje nie będą wystarczające,
jeśli grupa nie wypracuje pewnego systemu infor-
mowania i reagowania na ataki pod adresem GST
ze strony polityków, politologów i dziennikarzy, któ-
rzy nie sprzyjają porozumieniu.
5. W odpowiedzi na wystąpienie prezesa Rady
Ministrów prof. A. Torkunow stwierdził, iż przyby-
cie szefa polskiego rządu i jego przesłanie do uczest-
ników grupy było dowodem, że w stosunkach dwu-
stronnych panuje duch porozumienia. Natomiast
ambasador FR w RP W. Grinin wyraził przekona-
nie, że praca grupy weszła na dobre tory i przyczyni
się do rozwiązania spornych kwestii.
W naszym przekonaniu czerwcowe posiedzenie
grupy do spraw trudnych potwierdziło, że wysoki
autorytet współprzewodniczących, prof. A. D. Rot-
felda i prof. A. Torkunowa, jak również bogate do-
świadczenie i wielostronna wiedza członków grupy
– wybitnych naukowców, historyków, osób aktyw-
nych społecznie, stanowią ogromy i wręcz unikalny
1081
potencjał nie tylko dla owocnej pracy tego ważnego
gremium dialogu polsko-rosyjskiego, ale przede wszyst-
kim dla przezwyciężania stereotypów we wzajem-
nym postrzeganiu się Polaków i Rosjan oraz kształ-
towania właściwej atmosfery stosunków między
współczesną Polską a współczesną Rosją w oparciu
o obiektywną ocenę wydarzeń wynikających z na-
szej wspólnej historii.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 22 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Chmielowca
w sprawie możliwości zmiany przepisów
dotyczących opłacania składek KRUS
przez przedsiębiorców (4262)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4262/08,
przy którym przedłożona została interpelacją posła
Zbigniewa Chmielowca w sprawie pozostawania
w systemie ubezpieczenia społecznego rolników
osób, które oprócz działalności rolniczej prowadzą
pozarolniczą działalność gospodarczą, pragnę wyja-
śnić, co następuje.
Przepisy ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r.
o ubezpieczeniu społecznym rolników (Dz. U. z 2008 r.
Nr 50, poz. 291, z późn. zm.) umożliwiają rolnikowi
lub domownikowi, który, podlegając ubezpieczeniu
emerytalno-rentowemu w pełnym zakresie z mocy
ustawy nieprzerwanie przez co najmniej 3 lata, roz-
pocznie prowadzenie pozarolniczej działalności go-
spodarczej, podleganie nadal temu ubezpieczeniu
w okresie prowadzenia pozarolniczej działalności
gospodarczej, jeżeli spełnia określone ustawowo
warunki.
Możliwość prowadzenia pozarolniczej działalno-
ści gospodarczej przez rolników bez konieczności
zmuszania ich do zmiany systemu ubezpieczenia
społecznego uważam za w pełni uzasadnioną. Roz-
wiązanie to służy wspieraniu i rozwijaniu przedsię-
biorczości na obszarach wiejskich. Jest zbieżne
z działaniem: Różnicowanie działalności nierolni-
czej w ramach osi 3: Jakość życia na obszarach wiej-
skich w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich na
lata 2007–2013, zatwierdzonym przez Komisję Eu-
ropejską i współfinansowanym ze środków Europej-
skiego Funduszu Rolnego na Rzecz Rozwoju Obsza-
1082
rów Wiejskich. Zdynamizowanie procesu moderni-
zacji polskiego rolnictwa i szybki rozwój obszarów
wiejskich to cel nadrzędny wszystkich programów
na rzecz obszarów wiejskich. Działania dotyczące
wspierania przedsiębiorczości na obszarach wiej-
skich kierowane są w szczególności do tych rolni-
ków, którzy dotąd utrzymywali się wyłącznie z go-
spodarstwa rolnego. Rolnik, który z racji prowadze-
nia działalności rolniczej jest ubezpieczony w KRUS,
jeżeli zdecyduje się na podjęcie dodatkowo pozarol-
niczej działalności gospodarczej, rolnikiem być nie
przestaje, a więc powinien mieć nadal prawo do
kompleksowej obsługi ubezpieczeniowej przez jedną
instytucję, tj. KRUS, działającą na rzecz rolnictwa
także w zakresie bezpieczeństwa i higieny pracy
w gospodarstwie rolnym.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że suma składek
na ubezpieczenia emerytalne i rentowe w ZUS za
osobę rozpoczynającą prowadzenie pozarolniczej
działalności gospodarczej oraz składka na ubezpie-
czenie emerytalno-rentowe w KRUS za rolnika roz-
poczynającego prowadzenie tej działalności jest po-
równywalna, a nawet wyższa jest w KRUS. Do ZUS
z tytułu ubezpieczeń emerytalnego i rentowego za-
płaci taka osoba przez pierwsze dwa lata prowadze-
nia działalności łącznie 86,21 zł miesięcznie w sierp-
niu 2008 r. (od podstawy wymiaru równej 30% kwo-
ty minimalnego wynagrodzenia), a do KRUS zapłaci
127,33 zł (1/3 kwoty podwójnej składki kwartalnej
wynoszącej 30% najniższej emerytury). Kwot skła-
dek na ubezpieczenia od ryzyka choroby i wypadku
przy pracy w obu ww. systemach nie można porów-
nywać, ponieważ ubezpieczenie wypadkowe, choro-
bowe i macierzyńskie w systemie rolnym jest w peł-
ni finansowane ze składek rolników w ramach Fun-
duszu Składkowego Ubezpieczenia Społecznego
Rolników. FSUSR nie korzysta z dotacji budżetowej.
Przyjęcie zatem proponowanych przez Pana Posła
w interpelacji rozwiązań byłoby, moim zdaniem,
sprzeczne z prowadzoną polityką rolną przez Mini-
sterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 20 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
w sprawie wskazania podstawy prawnej
do żądania przez organy skarbowe zawierania
w nazwie spółki cywilnej
jako elementu koniecznego imion oraz nazwisk
wszystkich działających w jej ramach
wspólników, a także wyjaśnienia różnego
w tym zakresie stosowania prawa w zależności
od właściwości terytorialnej
organu skarbowego (4263)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Barbary Martuś, posła na Sejm
RP z dnia 10 marca 2008 r., przekazaną przy piśmie
z dnia 21 lipca 2008 r., znak SPS-023-4263/08,
w sprawie wskazania podstawy prawnej do żądania
przez organy skarbowe zawierania w nazwie spółki
cywilnej – jako elementu koniecznego – imion oraz
nazwisk wszystkich działających w jej ramach
wspólników, uprzejmie przedstawiam Panu Mar-
szałkowi następujące wyjaśnienia.
Zgodnie z przepisem art. 4 § 1 ustawy z dnia
2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, ze zm.) przedsię-
biorcą jest osoba fizyczna, osoba prawna i jednostka
organizacyjna niebędąca osobą prawną, której od-
rębna ustawa przyznaje zdolność prawną, wykonu-
jąca we własnym imieniu działalność gospodarczą.
Z kolei w myśl przepisów § 2 ww. artykułu, za przed-
siębiorców uznaje się także wspólników spółki cy-
wilnej w zakresie wykonywanej przez nich działal-
ności gospodarczej.
Regulacje prawne dotyczące spółki cywilnej za-
warte są w art. 860–875 ustawy z dnia 23 kwietnia
1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 1964 r. Nr 16,
poz. 93, ze zm.), przy czym na skutek zmian w prze-
pisach prawa od 1 stycznia 2001 r. spółka cywilna
nie może być już traktowana jako przedsiębiorca
i nie podlega rejestracji ani w ewidencji działalności
gospodarczej, ani w Krajowym Rejestrze Sądowym.
Zawarcie umowy spółki prowadzi do powstania
trwałego stosunku o charakterze obligatoryjnym
pomiędzy wspólnikami, którzy zobowiązują się dą-
żyć do osiągnięcia wspólnego celu, najczęściej zysku,
poprzez prowadzenie działalności gospodarczej. Tym
samym spółka cywilna jest niczym innym, jak umo-
wą prawa cywilnego, podobną do innych umów. Nie
można zatem umowie spółki cywilnej nadawać pod-
miotowości, nie może ona zaciągać zobowiązań, być
stroną innej umowy, prowadzić działalności. Jedno-
cześnie stroną czynności cywilnoprawnych są wy-
łącznie wspólnicy spółki.
Pomimo jednak utraty przez spółki cywilne pod-
miotowości prawnej nadal podlegają one obowiązko-
wi ewidencyjnemu dla celów podatkowych, z uwagi

na przyznanie jej statusu podatnika np. w podatku
od towarów i usług. W związku z powyższym spółce
cywilnej przysługuje jeden numer identyfikacji po-
datkowej NIP, nadany zgodnie z przepisami ustawy
z dnia 13 października 1995 r. o zasadach ewidencji
i identyfikacji podatników i płatników (Dz. U.
z 2004r. Nr 269, poz. 2681, ze zm.). W myśl art. 5
ust. 3 pkt 2 ww. ustawy zgłoszenie identyfikacyjne
podatników niebędących osobami fizycznymi zawie-
ra w szczególności: pełną i skróconą nazwę (firmę),
formę organizacyjno-prawną, adres siedziby, numer
identyfikacyjny REGON, organ rejestrowy lub ewi-
dencyjny i numer nadany przez ten organ, wykaz
rachunków bankowych, adres miejsca przechowy-
wania dokumentacji rachunkowej oraz przedmiot
wykonywanej działalności określony według obo-
wiązujących standardów klasyfikacyjnych, a ponad-
to, w przypadku spółek cywilnych, dane dotyczące
wspólników, w tym również NIP nadany poszczegól-
nym wspólnikom. Przy czym, zgodnie z tym zapi-
sem, przez pełną nazwę spółki cywilnej należy rozu-
mieć nazwę spółki wraz z imionami i nazwiskami jej
wspólników. Z uwagi bowiem na specyficzny cha-
rakter spółki cywilnej niezbędne jest jej prawidłowe
oznaczenie, które powinno polegać na wymienieniu
wszystkich wspólników i dodaniu wzmianki o spółce
cywilnej. Ponadto możliwe jest dodanie do takiej na-
zwy tzw. elementów fantazyjnych, np. mających na
celu bliższe oznaczenie osoby przedsiębiorcy lub
przedsiębiorstwa. Jednak mogą mieć one jedynie
charakter dodatkowy, znajdujący się obok podstawo-
wego oznaczenia spółki poprzez wymienienie wspól-
ników będących przedsiębiorcami. Powyższe wyni-
ka przede wszystkim z faktu, że spółka cywilna nie
jest w świetle obowiązujących przepisów przedsię-
biorcą i nie ma prawa posługiwania się własną fir-
mą. Może jedynie posługiwać się nazwą, która w ob-
rocie gospodarczym stanowi jej wyróżnik. Nazwa
z kolei powinna wskazywać w sposób wyraźny i jed-
noznaczny przedsiębiorców działających w takiej
właśnie formie. Zatem osoba fizyczna prowadząca
działalność gospodarczą, w tym również w formie
spółki cywilnej, powinna działać pod własnym imie-
niem i nazwiskiem. Obowiązek ten wynika z faktu,
że umowa takiej spółki sama w sobie nie może być
traktowana jako podmiot posiadający zdolności cy-
wilnoprawne.
Wyjątkiem od ww. zasady jest sposób, w jaki
spółka cywilna jest traktowana na gruncie ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług (Dz. U. Nr 95, poz. 535, ze zm.). W myśl art. 15
ust. 1 i 2 ww. ustawy podatnikami są osoby prawne,
jednostki organizacyjne niemające osobowości praw-
nej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie
działalność gospodarczą, o której mowa w ust. 2, bez
względu na cel lub rezultat takiej działalności. Z prze-
pisu tego wynika, że w przypadku spółki cywilnej
podatnikiem jest spółka, a nie jej wspólnicy.
Zasady i sposób wystawiania przez podatników
faktur regulują natomiast przepisy art. 106 ustawy
1083
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów
i usług oraz przepisy rozdz. 4 rozporządzenia mini-
stra finansów z dnia 25 maja 2005 r. w sprawie zwro-
tu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego
zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich
przechowywania oraz listy towarów i usług, do któ-
rych nie mają zastosowania zwolnienia od podatku
od towarów i usług (Dz. U. Nr 95 poz. 798, ze zm.).
Zgodnie z § 9 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia faktu-
ra dokumentująca dokonanie sprzedaży powinna za-
wierać między innymi imiona i nazwiska lub nazwy,
bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz
ich adresy. Treść tego przepisu uzasadniona jest
tym, iż podatnikiem podatku od towarów i usług
może być nie tylko osoba fizyczna, ale również pod-
miot będący np. spółką prawa cywilnego lub handlo-
wego. Kwestia dotycząca przyjęcia nazwy spółki
(pełnej czy skróconej) jest decyzją podatnika. W przy-
padku spółek cywilnych na fakturze może znajdo-
wać się pełna nazwa spółki lub jej nazwa skrócona.
Istotne jednak jest, aby faktury zawierały te same
dane identyfikacyjne podatnika, które podatnik za-
warł w dokumentach złożonych do urzędu w związ-
ku z wypełnieniem obowiązku rejestracyjnego,
o których mowa w art. 96 i 97 ustawy o podatku od
towarów i usług. Należy zauważyć, iż w zgłoszeniu
rejestracyjnym w zakresie podatku od towarów
i usług (VAT-R) w poz. B.1. wskazano zarówno ru-
brykę nazwa pełna, jak i nazwa skrócona.
Jednocześnie podkreślenia wymaga fakt, iż obo-
wiązkiem organów podatkowych jest weryfikowanie
danych zgłaszanych w dokumentach ewidencyjnych
i aktualizacyjnych oraz czuwanie nad ich prawidło-
wością. W odniesieniu do spółki cywilnej dotyczy to
między innymi dbania o to, by w przypadku spółki
cywilnej utworzonej przez przedsiębiorców będących
osobami fizycznymi nazwa podmiotu zawierała na-
zwiska wszelkich wspólników, co jest podyktowane
względami bezpieczeństwa obrotu gospodarczego,
koniecznością prowadzenia dokumentacji na potrze-
by zobowiązań podatkowych, a przede wszystkim
nowym znaczeniem pojęcia przedsiębiorcy.
Reasumując, należy stwierdzić, że spółka cywil-
na nie jest przedsiębiorstwem, przedsiębiorcami są
natomiast jej poszczególni wspólnicy, którzy we
wniosku zgłoszeniowym deklarują zamiar prowa-
dzenia wspólnej działalności. Prowadzić ją będą
jednak pod imieniem każdego ze wspólników. Obec-
nie spółki cywilne nie mają prawa posiadania fir-
my. Zamiast tego wspólnicy muszą ujawniać swoje
nazwiska i imiona w ramach działalności w spółce.
Aby wspólnicy mogli występować pod wspólną na-
zwą, każdy musi podać ją w swoim zgłoszeniu jako
własną.
Od dnia 1 stycznia 2001 r. spółki cywilne straciły
podmiotowość prawną. Nie posiadają więc własnego
majątku – wkłady wniesione przez wspólników, wła-
sność nieruchomości i innych praw majątkowych na-
bywanych przez wspólników stanowią majątek
wspólny wspólników. Spółka cywilna, nie mając oso-
1084
bowości prawnej, nie ma zdolności do dokonywania
czynności prawnych. Prawidłowe oznaczenie spół-
ki cywilnej składa się z wymienienia jej wszystkich
wspólników i dodania wzmianki o spółce cywilnej.
Umieszczenie w oznaczeniu spółki cywilnej ele-
mentów abstrakcyjnych czy też fantazyjnych jest
dozwolone, jednak mogą one mieć tylko charakter
dodatkowy, znajdujący się obok podstawowego
oznaczenia spółki.
W dokumentacji podatkowej, podobnie jak w przy-
padku dokumentacji czynności cywilnoprawnych,
należy wymienić imiona i nazwiska wszystkich
wspólników spółek cywilnych. Za przyjęciem takie-
go stanowiska przemawiają: brak szczególnego zna-
czenia nazwy fantazyjnej, zasada ostrożności w ob-
rocie cywilnoprawnym, konieczność prowadzenia do-
kumentacji podatkowej na potrzeby różnorodnych
zobowiązań podatkowych, znaczenie pojęcia „przed-
siębiorcy” na gruncie prawa. W przypadku przedsię-
biorców działających w ramach umowy spółki cywil-
nej – oznaczenie przedsiębiorcy – oznacza imiona
i nazwiska wszystkich wspólników.
Oznaczenie spółki cywilnej na płaszczyźnie po-
datkowej (np. NIP-2,VAT-R, nazwa na fakturach czy
paragonach) w żaden sposób nie determinuje nazwy
spółki, pod jaką będzie występowała w obrocie go-
spodarczym.
Odnosząc się natomiast do opisanej przez panią
poseł sytuacji odmowy przyjęcia przez Urząd Skar-
bowy w Gorlicach, dokonujący rejestracji dla potrzeb
podatku od towarów i usług, zmienionej nazwy spół-
ki cywilnej ze względu na nieprawidłową w jego
mniemaniu nazwę spółki, niezawierającą imion
i nazwisk wspólników, uprzejmie informuję, iż
w wyniku przeprowadzonego postępowania wyja-
śniającego nie potwierdzono zaistnienia tego typu
sytuacji. Niemniej jednak bardziej szczegółowe wy-
jaśnienie podniesionych zarzutów wymagałoby po-
dania nazwy podmiotu, którego sprawa dotyczy.
Końcowo pragnę wskazać, iż minister finansów
współpracuje z ministrem sprawiedliwości oraz z in-
nymi członkami Rady Ministrów w opracowywaniu
projektów aktów prawnych. Podstawę tej współpra-
cy stanowi m.in. § 12 ust. 1 uchwały nr 49 Rady Mi-
nistrów z dnia 19 marca 2002 r. regulamin pracy
Rady Ministrów (M.P. Nr 13 poz. 221, ze zm.),
w myśl którego istnieje obowiązek uzgodnienia pro-
jektów dokumentów rządowych. Współpraca ta do-
tyczy zarówno uzgodnienia z ministrem sprawiedli-
wości aktów opracowywanych przez ministra finan-
sów, jak i opiniowania dokumentów opracowanych
przez ministra sprawiedliwości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego
i Tadeusza Tomaszewskiego
w sprawie przepisów dotyczących
przeprowadzania zbiórek publicznych (4264)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4264/
08) przekazującego interpelację posłów na Sejm RP:
pana Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego i pana Ta-
deusza Tomaszewskiego z dnia 10 lipca 2008 r.
w sprawie przepisów dotyczących przeprowadzania
zbiórek publicznych uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 15 marca 1933 r.
o zbiórkach publicznych (Dz. U. Nr 22, poz. 162,
z późn. zm.) wszelkie publiczne zbieranie ofiar w go-
tówce lub naturze na pewien z góry określony cel
wymaga uprzedniego pozwolenia władzy. W związ-
ku z tym, aby można było mówić o zbiórce publicz-
nej, muszą być jednocześnie spełnione trzy przesłan-
ki: określony cel, publiczny charakter akcji oraz
zbieranie ofiar.
Określony cel prowadzonej zbiórki publicznej
oznacza jednoznaczne wskazanie, na co konkretnie
zostaną przekazane środki pochodzące z ofiarności
publicznej. Dlatego, mimo iż cel ten musi być zgodny
ze statutem organizacji, a często jest tożsamy
z głównym celem jej działalności statutowej, powi-
nien być wskazany odrębnie.
O publicznym charakterze zbiórki decyduje skie-
rowanie ogłoszenia do bliżej nieokreślonego adresa-
ta, co oznacza, że każdy, kto zapozna się z informa-
cją, może dokonać wpłaty na wskazany cel.
Natomiast zbieraniem jest zarówno fizyczne
przyjmowanie ofiar, jak i wskazanie potencjalnym
ofiarodawcom formy, w jakiej mogą dokonać wpłaty
na realizację konkretnego celu, np. poprzez podanie
w ogłoszeniu numeru rachunku bankowego.
W świetle powyższego publikowanie apeli zachę-
cających potencjalnych ofiarodawców do wsparcia
wskazanego celu poprzez dokonywanie wpłat na po-
dany rachunek bankowy będzie odpowiadać ustawo-
wej definicji zbiórki publicznej, a zatem będzie dzia-
łalnością reglamentowaną w odróżnieniu od pozy-
skiwania darowizn w rozumieniu przepisów Kodek-
su cywilnego. Podkreślić przy tym należy, iż czynni-
kiem decydującym o tym, czy dana wpłata jest do-
chodem ze zbiórki publicznej, jest forma, w jakiej
ofiarodawca został poinformowany o możliwości wspar-
cia konkretnego celu.
Działanie, którego założeniem jest dotarcie
z apelem o wsparcie określonego celu do jak najwięk-
szej ilości ofiarodawców z wykorzystaniem dostęp-
nych środków przekazu – telewizji, radia, Internetu,

bilboardów, wskazuje na anonimowość odbiorców
apelu – telewidzów, internautów, słuchaczy, prze-
chodniów. Z tego względu wpłaty dokonywane przez
ofiarodawców na konto bankowe organizacji w odpo-
wiedzi na ogłoszenie prasowe, medialne będą docho-
dem ze zbiórki publicznej w odróżnieniu od daro-
wizn dokonanych w odpowiedzi na informację prze-
kazaną indywidualnie podmiotowi z wykorzysta-
niem jego danych teleadresowych.
Wolą ustawodawcy, a tym samym podstawą re-
gulacji prawnych z zakresu zbiórek publicznych,
była i pozostaje nadal ochrona interesu społecznego
rozumianego jako ochrona woli ofiarodawców oraz
odbiorców pomocy niesionej ze środków pochodzą-
cych z ofiarności publicznej w ogóle, a nie tylko
w odniesieniu do zapewnienia bezpieczeństwa ofiar
składanych w gotówce lub naturze. Archaiczności
przepisów przyjętych w 1933 r. można zatem dopa-
trywać się jedynie w kontekście współcześnie do-
stępnych, a nieprzewidzianych przez ustawodawcę
w 1933 r., technicznych możliwości przekazywania
ofiar i nowoczesnych form fundraisingu.
Stosowana wykładnia obowiązujących przepisów
prawa nie ma charakteru rozszerzającego i opiera
się na orzecznictwie sądów. W wyroku z dnia 26 mar-
ca 2004 r. (II SA 3657/03) oraz z dnia 23 września
2005 r. wojewódzki sąd administracyjny (IV SA/Wa
671/05) stwierdził, iż na tle przepisów o zbiórkach
w sprawie dotyczącej pozwolenia na przeprowadze-
nie zbiórki publicznej interes społeczny polega na
stworzeniu pewności każdemu anonimowemu adre-
satowi, iż jego środki przekazane na wskazany cel
istotnie na ten cel zostaną zużytkowane, jak rów-
nież na wiarygodności osób przeprowadzających
zbiórki o charakterze publicznym.
Mając powyższe na uwadze, jak również przyto-
czoną wykładnię pojęcia interesu społecznego w kon-
tekście przepisów o zbiórkach publicznych, podnieść
należy, iż przepisy te dały wyraz potrzebie regla-
mentacji i odróżnienia od innych źródeł dochodu or-
ganizacji uzyskanego ze zbiórki publicznej. Zgodnie
z wolą ustawodawcy środki uzyskane w wyniku
przeprowadzenia zbiórki publicznej mogą być spo-
żytkowane wyłącznie na cel określony decyzją, co
pozostaje gwarancją realizacji celu „godnego popar-
cia ze stanowiska interesu publicznego”, zgodnego
z wolą ofiarodawców, nie pozostawiając miejsca na
dysponowanie tymi środkami zależnie od woli i kon-
dycji finansowej organizacji, która zbiórkę przepro-
wadziła, w tym na finansowanie z tych środków ad-
ministracyjnych kosztów prowadzonej działalności.
Postępowania w sprawach o udzielenie pozwole-
nia na przeprowadzenie zbiórki publicznej prowa-
dzone są wyłącznie w granicach i stosownie do po-
wszechnie obowiązujących przepisów prawa oraz
zgodnie z terminami wynikającymi z Kodeksu po-
stępowania administracyjnego. Natomiast wewnętrz-
ne procedury jakości, w tym kilkustopniowy etap
zatwierdzania decyzji, gwarantują ich prawidłowość
i obiektywizm oraz weryfikację obowiązujących ter-
minów.
1085
Odnosząc się do kwestii wyszczególnionych
w przedmiotowej interpelacji oraz w załączonej do
niej notatce ze spotkania tematycznego zaintere-
sowanych organizacji, które odbyło się w dniu
14 maja 2008 r., uprzejmie przedstawiam następu-
jące informacje:
— zasadą jest minimalizowanie kosztów prze-
prowadzenia zbiórki publicznej oraz uzasadnienie
ich bezpośredniego związku z organizacją i prowa-
dzeniem akcji zbiórkowej; nie jest możliwe finanso-
wanie z tych środków ogólnych kosztów działalności
statutowej organizacji i wynagrodzeń; do kosztów
tych zalicza się natomiast koszt opublikowania ogło-
szenia o wynikach zbiórki publicznej;
— wskazanie konkretnego celu zbiórki publicz-
nej to przedstawienie zamkniętej listy rodzaju pla-
nowanych wydatków; nie jest tu wymagane podawa-
nie ilości, wartości, ceny, sposobu dokonania zakupu
ani innych niemożliwych do określenia na etapie
składania wniosku danych związanych z realizacją
celu zbiórki;
— kwestie terminu rozpatrzenia wniosku, uza-
sadnienia decyzji oraz odwołania od decyzji admini-
stracyjnych ministra zostały uregulowane w Kodek-
sie postępowania administracyjnego; zgodnie z prze-
pisami tam zawartymi decyzja nieodpowiadająca
żądaniom strony, w tym decyzja odmawiająca udzie-
lenia pozwolenia na przeprowadzenie zbiórki pu-
blicznej, jest w każdym przypadku szczegółowo uza-
sadniona; strona niezadowolona z decyzji ministra
ma prawo zwrócić się z wnioskiem o ponowne rozpa-
trzenie sprawy, a po wyczerpaniu tego środka odwo-
ławczego ma prawo wnieść skargę do wojewódzkie-
go sądu administracyjnego;
— mimo braku ustawowej regulacji, wnioski do-
tyczące udzielenia pozwolenia na organizację zbiór-
ki publicznej, której celem jest udzielenie natych-
miastowej pomocy ofiarom katastrofy humanitar-
nej, traktowane są zawsze priorytetowo, a decyzje
wydawane nawet w ciągu kilku godzin;
— uwzględniając specyfikę celu zbiórki publicz-
nej oraz krótki ustawowy termin przewidziany na
wydatkowanie i rozliczenie pozyskanych środków,
na wniosek strony możliwe jest indywidualne usta-
lenie terminu rozdysponowania środków;
— Ministerstwu Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji nie jest znany zakaz wprowadzający ograni-
czenia co do miejsca zakupu i wykorzystania towa-
rów; w każdym przypadku gdy planowane jest wy-
datkowanie ofiar poza granicami państwa wydanie
pozwolenia wymaga dodatkowo zgody ministra fi-
nansów oraz ministra spraw zagranicznych;
— sprawozdanie ze zbiórki publicznej jest rozpa-
trywane pod kątem realizacji jej celu, m.in. poprzez
weryfikację wstępnych założeń organizatora, dodat-
kowe pytania lub prośby o wyjaśnienie niejasności,
przy czym zauważyć należy, iż wątpliwości najczę-
ściej wynikają z odmienności i specyfiki działania
poszczególnych organizacji, w tym niejednolitego
sposobu prowadzenia dokumentacji, a także ko-
nieczności potwierdzenia zgodności poniesionych
1086
wydatków z celami określonymi w pozwoleniu; nad-
wyżka środków pozyskanych ze zbiórki publicznej
po wyczerpaniu realizacji jej pierwotnego celu wy-
maga zmiany decyzji w trybie art. 155 Kodeksu po-
stępowania administracyjnego; zaakceptowanie spra-
wozdania nie warunkuje złożenia nowego wniosku
w sprawie udzielenia pozwolenia na przeprowadze-
nie zbiórki publicznej, a organ nie jest zobowiązany
do informowania strony o zaakceptowaniu sprawoz-
dania;
— obowiązek założenia konta bankowego dla
zbiórki publicznej nie zawsze wiąże się z konieczno-
ścią utworzenia nowego konta; na wniosek strony
możliwe jest ponowne wykorzystanie konta pod wa-
runkiem zapewnienia odrębności gromadzonych
środków.
Podsumowując, stwierdzić należy, iż przedsta-
wione zarzuty odnoszące się do postępowań prowa-
dzonych w przedmiotowym zakresie nie znajdują
odzwierciedlenia w rzeczywistości, tym samym na-
leży uznać je za nieuzasadnione.
Ponadto dodać należy, iż wszystkie spośród ww.
informacji wyjaśniane są wnioskodawcom w toku
prowadzonych postępowań, każdorazowo z poda-
niem szczegółowego uzasadnienia oraz podstawy
prawnej żądanych informacji. Nie znajduje podstaw
twierdzenie, iż zasady udzielania pozwoleń nie są
przejrzyste, ogólnodostępne lub że nie mieszczą się
w granicach prawa.
Jednocześnie pragnę poinformować, że przepisy
dotyczące zasad przeprowadzania zbiórek publicz-
nych analizowane są na bieżąco. Podkreślić należy,
iż zawsze brany jest pod uwagę fakt, iż organizacja
zbiórek publicznych pozostaje działaniem szczegól-
nym, opartym na zaufaniu społecznym i ochronie
interesu publicznego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Barbary Bartuś,
Krzysztofa Sońty i Roberta Telusa
w sprawie zaniechania modernizacji
drogi wojewódzkiej nr 964 na ponad 34 km
odcinku z Wieliczki do Kasiny Wielkiej (4265)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Barbary Bartuś oraz panów
posłów Krzysztofa Sońty i Roberta Telusa, przesła-
ną przy piśmie nr SPS-023-4265/08 z dnia 21 lipca
2008 r. w sprawie modernizacji drogi wojewódzkiej
nr 964 na odcinku Kasina Wielka–Wieliczka, uprzej-
mie informuję, że zgodnie z art. 19 ust. 2 i 5 ustawy
z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz. U.
z 2007 r. Nr 19, poz. 115, z późn. zm.) zarządcami
dróg są: dla dróg krajowych – generalny dyrektor
dróg krajowych i autostrad, dla dróg wojewódzkich
– zarząd województwa, powiatowych – zarząd po-
wiatu, gminnych – wójt (burmistrz, prezydent mia-
sta). W granicach miast na prawach powiatu zarząd-
cą wszystkich dróg publicznych, z wyjątkiem auto-
strad i dróg ekspresowych, jest prezydent miasta.
Zgodnie z art. 20 powołanej ustawy do zarządcy
drogi należy m.in. opracowywanie projektów planów
finansowania budowy, przebudowy, remontu, utrzy-
mania i ochrony dróg oraz drogowych obiektów inży-
nierskich, pełnienie funkcji inwestora, utrzymanie
nawierzchni drogi, chodników, drogowych obiektów
inżynierskich, urządzeń zabezpieczających ruch i in-
nych urządzeń związanych z drogą.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję,
że modernizacja drogi wojewódzkiej nr 964 na od-
cinku Kasina Wielka–Wieliczka pozostaje w kompe-
tencji Zarządu Województwa Małopolskiego. Resort
infrastruktury nie pełni żadnych funkcji nadzor-
czych wobec poszczególnych zarządców dróg samo-
rządowych i nie ma możliwości formalnych ingeren-
cji w ich działania.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że wystąpię
do marszałka województwa małopolskiego z prośbą
o ustosunkowanie się do kwestii modernizacji drogi
wojewódzkiej nr 964 na odcinku Kasina Wielka–
–Wieliczka i poinformowanie pani i panów posłów
w omawianej sprawie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Marka Polaka
w sprawie zwiększenia środków finansowych
dla jednostek wojskowych
na bezpłatne zaopatrzenie w lekarstwa
żołnierzy służby zasadniczej (4266)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Polaka w sprawie
zwiększenia środków finansowych dla jednostek woj-
skowych na bezpłatne zaopatrzenie w lekarstwa żoł-
nierzy służby zasadniczej (SPS-023-4266/08), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.

Trudności z zaopatrzeniem medycznym żołnie-
rzy służby zasadniczej nie wynikają z braku środ-
ków finansowych, ale z aktualnych regulacji praw-
nych, które zostały utworzone w wyniku włączenia
opieki zdrowotnej w wojsku w ogólny system obo-
wiązujący w naszym państwie w ramach Narodowe-
go Funduszu Zdrowia (NFZ).
W wyniku zmiany art. 69 ustawy z dnia 21 listo-
pada 1967 r. o powszechnym obowiązku obrony Rze-
czypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2004 r. Nr 241,
poz. 2416, ze zm.) włączono żołnierzy służby zasad-
niczej w ogólnokrajowy system opieki zdrowotnej
przez objęcie ich obowiązkiem ubezpieczenia zdro-
wotnego na zasadach określonych w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
Nr 210, poz. 2135, ze zm.). Doprowadzono tym sa-
mym do ograniczenia asortymentu bezpłatnego za-
opatrzenia w produkty lecznicze i wyroby medyczne
żołnierzy zasadniczej służby wojskowej.
Zgodnie z art. 44 ust. 1 ustawy o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych żołnierzom odbywającym zasadniczą służ-
bę wojskową przysługuje bezpłatne zaopatrzenie
w leki umieszczone w wykazach leków podstawo-
wych i uzupełniających oraz leki recepturowe.
Na refundowanych przez NFZ listach nie znala-
zły się produkty lecznicze o 100-procentowej odpłat-
ności, które można nabyć w aptekach bez koniecz-
ności posiadania recepty, stosowane przede wszyst-
kim przy przeziębieniach, udzielaniu doraźnej po-
mocy medycznej, leczeniu ambulatoryjnym (środki
dezynfekcyjne, leki przeciwgrzybicze, leki przeciw-
trądzikowe, witaminy, popularne syropy przeciw-
kaszlowe, krople do nosa, preparaty dermatologicz-
ne, wszystkie materiały medyczne itp.).
Przypomnieć pragnę, że resort obrony narodo-
wej przed wprowadzeniem omawianych regulacji
prawnych gwarantował leczenie chorych żołnierzy
odbywających zasadniczą służbę wojskową wszyst-
kimi produktami leczniczymi zarejestrowanymi
w kraju (zgodnie z Rejestrem Produktów Leczni-
czych Dopuszczonych do Obrotu na terytorium Rze-
czypospolitej Polskiej) i wyrobami medycznymi sto-
sownie do zaistniałych potrzeb (zarówno z listy pod-
stawowej, uzupełniającej leków recepturowych, jak
i 100% płatnych, z listy OTC – Over the Counter).
Resort obrony narodowej, odprowadzając składki
do NFZ za żołnierzy służby zasadniczej, pozostał
z problemem zaopatrzenia podopiecznych w pozo-
stałe leki niegwarantowane do finansowania przez
NFZ, ale w ramach dodatkowych środków z budżetu
Ministerstwa Obrony Narodowej, z koniecznością
tworzenia podstaw prawnych.
W wyniku starań resortu obrony narodowej wpro-
wadzono w życie rozporządzenie ministra obrony
narodowej z dnia 23 marca 2005 r. w sprawie wyka-
zu produktów leczniczych oznaczonych symbolem
OTC i wyrobów medycznych wydawanych bezpłat-
nie (Dz. U. Nr 61, poz. 542), które uprawnia żołnie-
1087
rzy zasadniczej służby wojskowej do nieodpłatnego
otrzymania produktów leczniczych i wyrobów me-
dycznych określonych w załączniku do rozporządze-
nia (ok. dwustu produktów leczniczych z grupy OTC
i wyrobów medycznych, najczęściej stosowanych
w powszechnych zachorowaniach żołnierzy – wyselek-
cjonowanych na podstawie doświadczeń z dotychcza-
sowej praktyki leczenia żołnierzy w ambulatoriach
i izbach chorych jednostek wojskowych), finansowa-
nych z budżetu Ministerstwa Obrony Narodowej.
Lista ta jednak nie zawiera wszystkich możli-
wych do zastosowania produktów leczniczych z gru-
py OTC, w zależności od indywidualnych potrzeb
żołnierzy zasadniczej służby wojskowej, dlatego zda-
rza się, iż żołnierz, któremu zaordynowano lek nie-
znajdujący się na żadnym z wyszczególnionych
w przytoczonych aktach prawnych wykazów, jest
zmuszany do poniesienia kosztów wykupu produktu
leczniczego o 100% wartości, ponieważ kosztów jego
wydania z apteki nie pokryje Narodowy Fundusz
Zdrowia, ani Ministerstwo Obrony Narodowej.
W aktualnym stanie prawnym żołnierz jest lepiej
zabezpieczony pod względem medycznym (zaopa-
trzenia medycznego) na misjach poza granicami
kraju, aniżeli w kraju, gdzie odprowadzane są za
niego składki do NFZ.
Obecnie stosowane rozwiązanie nie jest dosko-
nałe, ale jedyne możliwe, ponieważ gabinety funk-
cjonujące przy jednostkach wojskowych jako ambu-
latoria oraz izby chorych z ambulatoriami, mimo iż
są zarejestrowane jako publiczne zakłady opieki
zdrowotnej zgodnie z ustawą z dnia 6 września
2001 r. Prawo farmaceutyczne (Dz. U. z 2008 r.
Nr 45, poz. 271, ze zm.), nie mogą posiadać i prowa-
dzić dystrybucji produktów leczniczych w pełnym
asortymencie. Mają obowiązek posiadania tzw. le-
ków przeciwwstrząsowych – ściśle wyspecyfikowa-
nych produktów leczniczych będących przedmio-
tem pomocy doraźnej, ratującej życie (jest to ogra-
niczony asortyment).
Rozszerzenie asortymentu oferowanych leków
wymaga podjęcia stosownych zmian legislacyjnych.
W tym kontekście należy mieć jednak na względzie
fakt, iż zgodnie z założeniami przyjętego przez rząd
w dniu 5 sierpnia br. „Programu profesjonalizacji
Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na lata
2008–2010” ostatnie wcielenie do obowiązkowej za-
sadniczej służby wojskowej nastąpi w grudniu br.,
a zwolnienie żołnierzy z tej służby nastąpi nie póź-
niej niż we wrześniu 2009 r.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozo-
staję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za
zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
1088
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie planowanego wprowadzenia opłat
za przejazd obwodnicą Częstochowy (4267)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Jadwigi
Wiśniewskiej (SPS-023-4267/08) z dnia 21 lipca
2008 r. w sprawie planowanego wprowadzenie opłat
za przejazd obwodnicą Częstochowy przekazuję na
ręce Pana Marszałka niniejsze wyjaśnienia.
Czy ministerstwo zrezygnuje z wprowadzenia
opłat za przejazd obwodnicą Częstochowy? Jeżeli
nie, to jaka będzie ewentualna stawka za przejazd
obwodnicą Częstochowy?
Zgodnie z generalną zasadą określoną w art. 37a
ust. 1 ustawy z dnia 27 października 1994 r. o auto-
stradach płatnych oraz o Krajowym Funduszu Dro-
gowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2571, z późn.
zm.) za przejazd autostradą pobierane są opłaty. Wy-
jątkiem od tej zasady są sytuacje, w których auto-
strada nie została przystosowana do poboru opłat.
Ponadto opłaty nie są pobierane od pojazdów samo-
chodowych, za które została uiszczona opłata za
przejazd po drogach krajowych, pobierana na pod-
stawie art. 42 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r.
o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125,
poz. 874, z późn. zm.) w okresie ważności tej opłaty.
Stąd obwodnica Częstochowy w rozumieniu prze-
pisów prawnych jest autostradą płatną.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w resorcie
infrastruktury w chwili obecnej rozważana jest
możliwość wprowadzenia „zerowej” stawki opłaty
za przejazd obwodnicą Częstochowy w ramach prze-
widywanego mechanizmu wynagradzania.
Na wstępnym etapie rozważań jest koncepcja
bezpłatnych autostradowych obwodnic, oparta o na-
stępujące obiektywne kryteria:
1) wielkość ruchu lokalnego na odcinku obwodni-
cowym,
2) liczbę mieszkańców miasta,
3) odległość odcinka autostrady od miasta,
4) przeplot z innymi drogami krajowymi.
Jednocześnie pragnę zaznaczyć, że każdy przy-
padek ewentualnego wprowadzenia stawki „zero-
wej” na autostradach będzie związany z uszczuple-
niem przychodów publicznych, a co za tym idzie
z koniecznością uzyskania zgody ministra finansów.
Czy ministerstwo dostrzega problem dużego
ruchu transportu ciężkiego w centrum Częstocho-
wy? Jeżeli tak, to w jaki sposób planowane wpro-
wadzenie opłat za przejazd obwodnicą ma ten ruch
zmniejszyć?
Zarządzanie siecią dróg w centrum Częstochowy
należy do kompetencji władz miasta Częstochowy.
Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad,
jako urząd nadzorowany przez ministra infrastruk-
tury, zarządza drogami krajowymi w rozumieniu
art. 5 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. (Dz. U. z 2007 r.,
Nr 9, poz. 115) o drogach publicznych, a zatem m.in.
autostradami oraz drogami ekspresowymi oraz dro-
gami stanowiącymi ciągi obwodnicowe dużych aglo-
meracji miejskich.
Jednakże wybudowanie obwodnicy autostrado-
wej miasta Częstochowy umożliwi zmniejszenie ru-
chu tranzytowego z centrum miasta i poprawi obec-
ną sytuację.
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Marzenny Drab
w sprawie niskich świadczeń emerytalnych
(4268)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie
z dnia 21 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4268/08,
interpelacją pani poseł Marzenny Drab w sprawie
wysokości świadczeń emerytalno-rentowych, uprzej-
mie wyjaśniam.
W systemie emerytalno-rentowym uregulowa-
nym ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r. o emerytu-
rach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych
(Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn. zm.) przy-
jęte zostało, iż wysokość indywidualnej emerytury
uzależniona jest od długości stażu pracy i wysokości
wynagrodzenia uzyskiwanego w czasie aktywności
zawodowej, i z nim związanej wysokości składki pła-
conej na ubezpieczenie społeczne.
Natomiast zapewnieniu świadczeniom emerytal-
nym i rentowym zachowania ich realnej wartości
służy waloryzacja świadczeń.
Waloryzacja świadczeń z jednej strony powinna
odzwierciedlać oczekiwania socjalne emerytów i ren-
cistów, z drugiej strony finansowe możliwości Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych i będącego gwaran-
tem jego wypłacalności budżetu państwa.
Zgodnie z wprowadzonymi zmianami ustawą
z dnia 7 września 2007 r. o zmianie ustawy o emery-
turach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 191, poz. 1368) wskaźni-
kiem, którym waloryzowane są corocznie świadcze-
nia emerytalne i rentowe i podstawy ich wymiaru,
jest średnioroczny wskaźnik cen towarów i usług
konsumpcyjnych w poprzednim roku kalendarzo-

wym, zwiększony o co najmniej 20% realnego wzro-
stu przeciętnego wynagrodzenia w poprzednim roku
kalendarzowym.
Należy przy tym zaznaczyć, że wskaźnik walory-
zacji jest wskaźnikiem, który „patrzy wstecz”. Prze-
prowadzona w 2008 r. waloryzacja uwzględnia infla-
cję za lata 2006 i 2007. Natomiast wzrost cen, który
nastąpi w roku 2008, będzie uwzględniony przy wa-
loryzacji emerytur i rent, która będzie przeprowa-
dzona w roku 2009.
Jednakże pragnę uprzejmie poinformować, że
w ustawie emerytalnej dopuszczono możliwość
zwiększenia wskaźnika waloryzacji, jeżeli wyso-
kość jego zwiększenia zostanie uzgodniona na fo-
rum Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-
-Gospodarczych.
W 2008 r. nie nastąpiło uzgodnienie stanowiska
Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospo-
darczych w ramach negocjacji w sprawie zwiększe-
nia wskaźnika waloryzacji. W związku z powyższym
w dniu 18 lutego 2008 r. prezes Rady Ministrów pod-
pisał rozporządzenie w sprawie wskaźników walory-
zacji emerytur i rent w 2008 r. (Dz. U. Nr 28, poz. 163).
W myśl § 1 tego rozporządzenia w 2008 r. wskaźniki
waloryzacji emerytur i rent wynoszą:
— 106,5% dla emerytur i rent przyznanych przed
1 marca 2007 r.;
— 104,2% dla emerytur i rent przyznanych lub
przeliczonych w okresie od dnia 1 marca 2007 r. do
dnia 29 lutego 2008 r.
Jednocześnie z uwagi na uzgodnienia Trójstron-
nej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych,
które odbyły się w dniu 15 maja 2008 r. w Trójstron-
nej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych,
i uchwałę nr 32 z dnia 2 czerwca 2008 r. w sprawie
trybu negocjacji wysokości wskaźnika waloryzacji
emerytur i rent pragnę uprzejmie poinformować, że
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej został
przygotowany projekt ustawy o zmianie ustawy
o systemie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych, który w art. 2 pkt 1 proponuje zmiany
w zakresie trybu negocjacji wysokości wskaźnika
waloryzacji emerytur i rent.
W projekcie ustawy proponuje się, aby negocjacje
rozpoczynały się po 10 maja każdego roku, tj. po da-
cie przedstawienia przez stronę rządową partnerom
społecznym prognoz makroekonomicznych, w tym
informacji o wielkości wskaźnika inflacji, stanowią-
cych podstawę do opracowania projektu ustawy bu-
dżetowej na następny rok. Jeżeli w ciągu 14 dni nie
nastąpi uzgodnienie stanowiska, to Rada Ministrów
wyda rozporządzenie określające wysokość wskaź-
nika waloryzacji.
Jednocześnie w projekcie ustawy proponuje się
m.in., aby negocjacje w sprawie wskaźnika najbliż-
szej waloryzacji, która będzie przeprowadzona
w marcu 2009 r., odbyły się według nowych zasad
przed uchwaleniem budżetu państwa na 2009 r.
1089
Proponowane w projekcie ustawy zmiany doty-
czące waloryzacji umożliwią przeanalizowanie i prze-
dyskutowanie z partnerami społecznymi kwestii,
w jakim stopniu waloryzacja powinna zapewnić
wzrost powyżej inflacji, a przede wszystkim stworzą
lepsze warunki na osiągnięcie w Trójstronnej Komi-
sji do Spraw Społeczno-Gospodarczych porozumie-
nia co do wysokości zwiększenia wskaźnika walory-
zacji, uwzględniającego prognozowany na następny
rok wzrost cen towarów i usług i inne wielkości ma-
kroekonomiczne.
Nowy termin negocjacji pozwoli również na za-
bezpieczenie odpowiednich środków na podwyżkę
świadczeń w ustawie budżetowej na następny rok.
Obecnie projekt ustawy o zmianie ustawy o sys-
temie ubezpieczeń społecznych oraz ustawy o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych m.in. w zakresie regulacji dotyczących wa-
loryzacji został 9 lipca 2008 r. skierowany do uzgod-
nień międzyresortowych i konsultacji społecznych.
Zakłada się, że projekt ustawy w trzecim kwartale
zostanie skierowany do Sejmu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Urszuli Augustyn
w sprawie realizacji ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych (4269)
Odpowiadając na interpelację Pani Poseł Urszuli
Augustyn, nr SPS-023-4269/08, w sprawie realiza-
cji ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych, uprzej-
mie informuję, co następuje.
Stosownie do art. 8² ust. 3 ustawy z dnia 15 grud-
nia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U.
z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, ze zm.) nie można być
członkiem rady nadzorczej dłużej niż przez 2 kolejne
kadencje.
Zgodnie zaś z treścią art. 10 ust. 1 ustawy z dnia
14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych oraz o zmianie niektórych
innych ustaw (Dz. U. Nr 125, poz. 873) liczbę kaden-
cji, o której mowa we wskazanym art. 8² ust. 3, obli-
cza się, biorąc pod uwagę dotychczasowy staż człon-
ka rady nadzorczej.
Mając na względzie, że intencją ustawodawcy
przy uchwalaniu przepisów ustawy nowelizacyjnej
1090
było usprawnienie działalności spółdzielni i rozsze-
rzenie uprawnień członków oraz poprawa efektyw-
ności funkcjonowania rady nadzorczej jako organu
kontrolującego i nadzorującego działalność zarządu,
wyrażam pogląd, że wskazane wyżej przepisy jedy-
nie uniemożliwiają dokonanie wyboru w skład rady
nadzorczej tych osób, które pełniły funkcje członka
rady przez 2 kolejne kadencje, także przed wejściem
w życie ustawy.
Jeżeli jednak wybór taki został dokonany przed
wejściem w życie tego zakazu, tj. przed 31 lipca 2007 r.,
to brak jest uzasadnienia do wygaszania mandatu
członka rady nadzorczej z powodu braku szczegóło-
wej regulacji w tym zakresie.
Odnosząc się natomiast do przypadku wygaśnię-
cia mandatów części członków rady nadzorczej przed
upływem kadencji, np. wskutek ustania członko-
stwa, dobrowolnej rezygnacji lub innych okoliczno-
ści powodujących wygaśnięcie mandatu, to pragnę
zauważyć, że zmniejszenie składu rady nadzorczej
poniżej liczby określonej w statucie nie powoduje au-
tomatycznej utraty przez radę zdolności do wypeł-
niania swoich funkcji, o ile rada, stosownie do art. 45
§ 1 Prawa spółdzielczego, liczyć będzie nie mniej niż
3 członków.
Wyrażam pogląd, że rozwiązaniem, które może
zapobiegać ewentualnemu sparaliżowaniu prac rady
nadzorczej z powodu zmniejszenia liczby jej człon-
ków poniżej minimum ustawowego, jest ustanowie-
nie na mocy postanowień statutu instytucji zastęp-
cy członka rady nadzorczej z jednoczesnym określe-
niem jego uprawnień.
Jeżeli statut danej spółdzielni zawiera tego ro-
dzaju regulacje, to nic nie stoi na przeszkodzie, aby
z nich skorzystać w sytuacji przedstawionej przez
Panią Poseł.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że stosownie
do art. 9 ust. 2 ww. ustawy nowelizującej do czasu
zarejestrowania zmian statutów postanowienia do-
tychczasowych statutów regulujące funkcjonowanie
zebrania przedstawicieli pozostają w mocy.
Ponadto na mocy art. 42 Prawa spółdzielczego
każdemu członkowi spółdzielni przysługuje skutecz-
ne narzędzie uchylenia uchwały podjętej przez ze-
branie przedstawicieli w postaci możliwości zaskar-
żenia jej do sądu.
Zaskarżona do sądu może być uchwała sprzeczna
z postanowieniami statutu bądź dobrymi obyczaja-
mi lub godząca w interesy spółdzielni albo mająca
na celu pokrzywdzenie jej członka. Orzeczenie sądu
ustalające nieistnienie albo nieważność uchwały
walnego zgromadzenia bądź uchylające uchwałę ma
moc prawną względem wszystkich członków spół-
dzielni oraz wszystkich jej organów.
Przepisy Prawa spółdzielczego przewidują szcze-
gółowy tryb i terminy postępowania w tego rodzaju
sprawach i tylko od woli członków zależy skorzysta-
nie z przysługujących im uprawnień.
Informuję również, że uchwalenie ww. ustawy
nowelizującej poprzedziły trwające kilkanaście mie-
sięcy prace sejmowej podkomisji nadzwyczajnej.
Posłowie tej podkomisji mieli do dyspozycji pięć
projektów ustaw o zmianie ustawy o spółdzielniach
mieszkaniowych i niektórych innych ustaw: rządo-
wy (druk sejmowy nr 766), poselskie (druki sejmowe
nr 399, 767 i 768) i senacki projekt ustawy o zmianie
niektórych ustaw dotyczących przekształceń wła-
snościowych nieruchomości (druk nr 602).
Pragnę podkreślić, że przedstawiciele ministra
transportu i budownictwa, a następnie ministra
budownictwa, uczestniczący w pracach w Sejmie
i w Senacie jako reprezentanci strony rządowej wie-
lokrotnie wyrażali opinie, zastrzeżenia i uwagi,
które tylko w niewielkim stopniu zostały uwzględ-
nione w uchwalonej ustawie.
Informuję również, że szereg przepisów ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych w brzmieniu nada-
nym ustawą nowelizującą oraz przepisów tejże usta-
wy nowelizującej, w tym regulujących działalność
rady nadzorczej, zostało zaskarżonych do Trybuna-
łu Konstytucyjnego przez rzecznika praw obywatel-
skich oraz grupę posłów na Sejm RP VI kadencji. Do
chwili obecnej trybunał nie wydał w tych sprawach
orzeczeń.
Problemy związane z funkcjonowaniem ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych po zmianach
wprowadzonych ww. ustawą nowelizującą były tak-
że przedmiotem obrad sejmowej Komisji Infra-
struktury.
Na wniosek przewodniczącego komisji pana
posła Zbigniewa Rynasiewicza została mu prze-
słana przygotowana w resorcie infrastruktury
„Informacja dotycząca funkcjonowania przepisów
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o spółdzielniach
mieszkaniowych po zmianach wprowadzonych usta-
wą z dnia 14 czerwca 2007 r. o zmianie ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw oraz propozycje zmian
legislacyjnych”.
Na posiedzeniu w dniu 27 marca br. komisja do-
konała oceny funkcjonowania ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych po zmianach wprowadzo-
nych ustawą nowelizującą.
Uczestnicząc z ramienia resortu infrastruktury
w posiedzeniu komisji, omówiłem funkcjonowanie
ustawy, procesy, które zostały uruchomione po wej-
ściu w życie nowelizacji, oraz problemy podnoszone
w korespondencji kierowanej do ministra zarówno
przez rzecznika praw obywatelskich, jak też przez
członków spółdzielni
Informuję również, że zadeklarowałem przystą-
pienie do prac nad nowelizacją ustawy natychmiast
po ogłoszeniu przez Trybunał Konstytucyjny orze-
czeń w sprawie złożonych wniosków. Z kolei prze-
wodniczący komisji zapowiedział włączenie się po-
słów w proces rozwiązywania zaprezentowanych
problemów.

Mając powyższe na uwadze, wyrażam nadzieję
na owocną współpracę, której celem będzie wypra-
cowanie propozycji regulacji prawnych korzystnych
zarówno dla spółdzielni mieszkaniowych, jak i dla
ich członków.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Cebuli
w sprawie planów wydobycia węgla brunatnego
na terenie powiatu krośnieńskiego (4270)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posła Marka Cebuli przesłaną przy piśmie
z dnia 21 lipca 2008 r. znak: SPS-023-4270/08
w sprawie planów wydobycia węgla brunatnego na
terenie powiatu krośnieńskiego w województwie lu-
buskim uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
W dniu 11 marca 2008 r. do ministra środowiska
wpłynął. wniosek Kopalni Węgla Brunatnego Konin
w Kleczewie SA o udzielenie koncesji na rozpozna-
wanie złóż węgla brunatnego Gubin i Gubin–Zasie-
ki–Brody położonych na terenie gmin Gubin i Brody
w województwie lubelskim. Pragnę poinformować,
iż w chwili obecnej przed ministrem środowiska to-
czy się postępowanie administracyjne w sprawie
udzielenia ww. koncesji, natomiast nie zapadła jesz-
cze decyzja o jej udzieleniu.
Jednocześnie chciałbym zauważyć, że postępo-
wanie prowadzone w przedmiotowej sprawie dotyczy
udzielenia Kopalni Węgla Brunatnego Konin w Kle-
czewie SA koncesji na rozpoznanie złóż, a nie na wy-
dobywanie kopaliny. Celem prac rozpoznawczych
jest wykonanie prac geologicznych na obszarze
wstępnie udokumentowanego złoża kopaliny, a na-
stępnie jego udokumentowanie zgodnie z kryteria-
mi bilansowości dla dokumentowania złóż węgla
brunatnego. Uzyskane wyniki prac wykonanych
w ramach koncesji na rozpoznanie złóż kopalin nie
zawsze spełniają oczekiwania przedsiębiorcy i może
on zrezygnować z ubiegania się o koncesję na wydo-
bywanie kopalin.
Należy natomiast zauważyć, że ewentualne pod-
jęcie decyzji przez przedsiębiorcę o budowie kopalni
będzie się wiązało z uzyskaniem koncesji na wydo-
bywanie złóż węgla brunatnego i nowym postępo-
waniem administracyjnym.
Do dnia dzisiejszego do Ministerstwa Środowi-
ska nie wpłynął żaden wniosek o udzielenie konce-
1091
sji na wydobywanie złóż węgla brunatnego w ww.
rejonie.
W związku z powyższym z uwagi, iż obecnie pro-
wadzone postępowanie dotyczy udzielenia koncesji
na działalność polegającą na rozpoznawaniu złóż
węgla brunatnego, nie zaś na ich wydobywaniu,
trudno ustosunkować się do zagrożeń dotyczących
etapu eksploatacji złóż, w tym szczegółowo kwestii
budowy kopalni i przesiedlenia mieszkańców.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Henryk Jacek Jezierski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie interpretacji art. 185 ust. 1c ustawy
o gospodarce nieruchomościami, dotyczącego
uprawnionego przekroczenia tzw. czynności
zwykłego zarządu (4271)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
zapytanie poselskie pani poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie interpretacji art. 185 ust. 1c ustawy o go-
spodarce nieruchomościami, przekazane przy pi-
śmie Pana Marszałka z dnia 21 lipca 2008 r., znak:
SPS-023-4271/08, uprzejmie przedstawiam stano-
wisko w tej sprawie.
Na wstępie należy zaznaczyć, że przepis art. 185
ust. 1c ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodar-
ce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261,
poz. 2603, z późn. zm.) odnosi się do konieczności
podjęcia przez zarządcę nieruchomości czynności
przekraczających czynności zwykłego zarządu w sy-
tuacjach nagłych, nadzwyczajnych, gdy zagrożenie
dla życia, zdrowia, mienia, środowiska powstaje
w wyniku oddziaływania zewnętrznego sił natury
lub człowieka. Czynności te mają na celu zapobieże-
nie szkodzie wywołanej zdarzeniem i wynikającym
z niego zagrożeniem. Do takich zdarzeń na pewno
będzie można zaliczyć zerwanie pokrycia dachu
w wyniku wichury. Natomiast na pewno do zda-
rzeń takich nie można zaliczyć zagrożeń, które wy-
nikają z długotrwałej złej eksploatacji, np. przecie-
kający dach wskazany jako przykład w interpelacji
pani poseł.
W przypadku zaistnienia zdarzeń objętych dys-
pozycją analizowanego przepisu zarządca nierucho-
mości ma zabezpieczyć obiekt tak, by zminimalizo-
wać zagrożenie i zapobiec szkodzie, np. przez prowi-
zoryczne uzupełnienie pokrycia dachowego, zabez-
1092
pieczenie wejść do klatek schodowych drewnianym
daszkiem, wypompowanie wody, zabezpieczenie in-
stalacji elektrycznej, zabezpieczenie osypujących się
ścian siatką. Do takich czynności należy też odśnie-
żanie dachu, co podkreślał ustawodawca, uzasad-
niając wprowadzenie art. 185 ust. 1c do ustawy
o gospodarce nieruchomościami zapobieganiem
przyczynom katastrof budowlanych takich jak kata-
strofa hali wystawowej w Katowicach. Duży opad
śniegu jest zjawiskiem naturalnym, lecz nagłym,
które może wywołać zagrożenie dla życia, zdrowia
lub mienia przez nadmierne obciążenie konstrukcji
obiektu budowlanego i doprowadzenie do jego zawa-
lenia się.
Natomiast na mocy analizowanego przepisu za-
rządca nie jest ani upoważniony, ani zobowiązany
do podjęcia decyzji o przeprowadzeniu remontu.
Trzeba bowiem pamiętać, że art. 185 ust. 1c ustawy
o gospodarce nieruchomościami nie nakłada na za-
rządcę obowiązku pokrycia kosztów podjętych decy-
zji i czynności z jego środków własnych. Zarządca
zawsze działa na koszt właścicieli zarządzanej nie-
ruchomości. Najczęściej jest przez właścicieli nieru-
chomości upoważniony wyłącznie do dysponowania
środkami finansowymi zgromadzonymi na fundu-
szu eksploatacyjnym nieruchomości i zwykle środki
te nie będą wystarczające dla pokrycia kosztownych
remontów.
Poniżej przedstawiam odpowiedzi na pytania po-
stawione w interpelacji przez panią poseł.
Pytanie 1. „Czy zarządca nieruchomości po za-
stosowaniu art. 185 ust. 1c ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami wbrew woli np. wspólnoty mieszka-
niowej, co w konsekwencji doprowadzi do wypowie-
dzenia umowy o zarządzanie przez współwłaścicieli,
posiada roszczenie wobec nich z tytułu nieuzasad-
nionego odstąpienia od umowy, a przez to utraty
spodziewanych korzyści (lucrum cessans)?”.
Pamiętając, że umowa o zarządzanie nierucho-
mością jest uznana w orzecznictwie za umowę na-
zwaną, trzeba zauważyć, że wiele kwestii z nią zwią-
zanych nie zostało uregulowanych w ustawie o go-
spodarce nieruchomościami. Ponieważ jest to umo-
wa cywilnoprawna i dotyczy świadczenia przez za-
rządcę nieruchomościami usług, można poprzez
art. 750 Kodeksu cywilnego stosować do spraw nie-
uregulowanych w ustawie o gospodarce nierucho-
mościami przepisy K.c. o umowie zlecenia.
W art. 736 § 1 K.c. wskazano, że jeśli dający zle-
cenie wypowie umowę bez ważnego powodu, jest
obowiązany do naprawienia szkody. Nie jest znana
dotąd praktyka wypowiadania umowy o zarządza-
nie nieruchomością przez właścicieli tej nierucho-
mości ze względu na działanie zarządcy bez zgody
właścicieli w sytuacji, o której mowa w art. 185
ust. 1c ustawy o gospodarce nieruchomościami, jed-
nakże, mając na uwadze to, co wyżej powiedziano
o wadze obowiązku zarządcy wynikającego z art. 185
ust 1c ustawy o gospodarce nieruchomościami, moż-
na z wysokim prawdopodobieństwem założyć, że
wypowiedzenie przez właścicieli umowy o zarządza-
nie nieruchomością na podstawie podjęcia przez za-
rządcę tych działań byłoby uznane za wypowiedze-
nie bez ważnego powodu. Takie wypowiedzenie jest
skuteczne i rozwiązuje stosunek prawny, ale rodzi
po stronie wypowiadającego obowiązek naprawienia
szkody. Zgodnie z art. 361 § 2 K.c. zarządca będzie
mógł dochodzić odszkodowania za stratę i utracone
korzyści, o ile w umowie o zarządzanie nieruchomo-
ścią możliwość dochodzenia tego odszkodowania
w sytuacji takiego wypowiedzenia nie została wyłą-
czona lub ograniczona.
Pytanie 2. „Czy zarządca, uzyskując decyzję na
piśmie (np. uchwała wspólnoty) o treści negatywnej
odnośnie do zagrożenia występującego na terenie
nieruchomości, ma inną możliwość uniknięcia odpo-
wiedzialności poza wypowiedzeniem umowy o za-
rządzanie lub prawidłowym zastosowaniem art. 185
ust. 1c ustawy o gospodarce nieruchomościami?”.
Można uznać, że dla zarządcy opisana sytuacja
blokuje możliwość działania. Oczywiście zarządca
może zachować się jak w przypadku opisanym w od-
powiedzi na pytanie pierwsze, tj. działać bez zlece-
nia wbrew woli wspólnoty, która w tej sytuacji pozo-
stawałaby w sprzeczności z ustawą i zasadami współ-
życia społecznego.
Wskazane w pytaniu pani poseł rozwiązanie pro-
blemu w drodze wypowiedzenia umowy o zarządza-
nie nieruchomością przez zarządcę pozostawałoby
w zgodzie z zasadą, że zarządca nieruchomości dzia-
ła na podstawie umowy o zarządzanie nieruchomo-
ścią. Umowa ta jest podstawą wykonywania działal-
ności zawodowej przez zarządcę. Zgodnie z art. 185
ust. 3 ustawy o gospodarce nieruchomościami za-
kres uprawnień i obowiązków zarządcy wynika nie
tylko z ustawy, ale przede wszystkim z umowy o za-
rządzanie nieruchomością. Zarządca ma w takiej sy-
tuacji możliwość wypowiedzenia umowy o zarządza-
nie. Brak wyraźnej zgody wspólnoty na podjęcie
działań przez zarządcę w sytuacji opisanej w art. 185
ust 1c ustawy o gospodarce nieruchomościami bę-
dzie ważnym powodem uzasadniającym wypowie-
dzenie umowy w rozumieniu art. 746 § 2 i 3 K.c.
Jeżeli zarządca przedstawi wspólnocie zasadność
planowanych działań, wspólnota sprzeciwi się temu
w sposób wyraźny i w związku z tym zarządca wy-
powie umowę, to jeszcze nie będzie oznaczało, że za-
rządca jest zwolniony z obowiązku wynikającego
z art. 185 ust. 1c ustawy o gospodarce nieruchomo-
ściami. Przepis ten obowiązuje bezwzględnie każde-
go zarządcę nieruchomości, której dotyczy stan za-
grożenia. A zatem, dopóki nie zostanie rozwiązana
umowa o zarządzanie nieruchomością, zarządca ten
będzie obowiązany zastosować art. 185 ust. 1c ww.
ustawy. Do upływu okresu wypowiedzenia umowy
wszelkie działania podejmowane przez zarządcę są
oceniane przez pryzmat jego odpowiedzialności za-
wodowej.
Pytanie nr 3. „Czy sama negatywna decyzja wła-
ściciela/współwłaścicieli nie powinna zwalniać za-

rządcy nieruchomości z odpowiedzialności za dane
zdarzenie (np. wypadek), jeżeli ten ostatni udoku-
mentuje, iż właściciel został o zagrożeniu odpowied-
nio wcześnie i w sposób właściwy poinformowany?”.
Mając na uwadze wyjaśnienia udzielone na pyta-
nie drugie, trudno uznać, że w takiej sytuacji za-
rządca nie ma obowiązku podjąć działań, o których
mowa w art. 185 ust. 1c ustawy o gospodarce nieru-
chomościami, wobec istniejącego stosunku prawne-
go zarządzania nieruchomością. Można wskazać
jedną ewentualność – dokonanie czynności na pod-
stawie art. 185 ust. 1c i natychmiastowe powiado-
mienie o stanie obiektu organu nadzoru budowlane-
go. Organ ten, po przeprowadzeniu kontroli, wyda
decyzję na podstawie art. 66 Prawa budowlanego,
w której nakaże usunięcie nieprawidłowości i okre-
śli termin ich usunięcia. Co prawda adresatem tej
decyzji może być zarówno zarządca, jak i właściciele,
ale jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny
w wyroku z dnia 15 marca 2006 r.: „Adresatem ta-
kiej decyzji może być zarówno właściciel, jak i za-
rządca nieruchomości, bowiem na obu tych pod-
miotach spoczywa obowiązek utrzymania obiektu
budowlanego w należytym stanie technicznym i es-
tetycznym. Nałożenie obowiązku usunięcia stwier-
dzonych nieprawidłowości (art. 66 pkt 1 i 3 Prawa
budowlanego) na zarządcę obiektu budowlanego
w żadnym wypadku nie oznacza stwierdzenia, iż
uchybił on obowiązkom, jakie na zarządców nakła-
da Prawo budowlane. Nie przesądza też, kogo będą
obciążały koszty doprowadzenia obiektu budowla-
nego do należytego stanu. (….). Organy administra-
cyjne nie są bowiem właściwe do dokonywania wza-
jemnych rozliczeń pomiędzy zarządcą budynku
a wspólnotą jego właścicieli, a także pomiędzy tymi
współwłaścicielami i nie rozstrzygały tych kwestii
decyzjami administracyjnymi. Trzeba też zauważyć,
iż obowiązek dokonania remontu został nałożony
w decyzji organu I instancji na skarżącą nie jako za-
rządcę budynku, lecz jako zarząd wspólnoty miesz-
kaniowej, a więc obciąża on tę wspólnotę, a nie spół-
kę z o.o.”.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe in-
formacje, wyrażam nadzieję, że pozwolą one wyeli-
minować wątpliwości zasygnalizowane w interpela-
cji pani poseł Agnieszki Hanajczyk.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
1093
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację posła Grzegorza Sztolcmana
oraz grupy posłów
w sprawie sytuacji w przemyśle drzewnym
i PGL Lasy Państwowe (4272)
Odpowiadając na pismo z dnia 21 lipca 2008 r.
(znak: SPS-023-4272/08) w sprawie zapytania posła
Grzegorza Sztolcmana oraz grupy posłów dotyczą-
cego sytuacji w przemyśle drzewnym oraz Państwo-
wego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, prze-
syłam poniższą informację.
Zasady sprzedaży drewna objęte są zrządzeniem
nr 52A dyrektora generalnego Lasów Państwowych
z dnia 31 października 2007 r. w sprawie ustalenia
sposobu prowadzenia sprzedaży drewna przez Pań-
stwowe Gospodarstwo Leśne Lasy Państwowe.
Trudność w opracowaniu zasad sprzedaży drewna
wynika jednak z podstawowej przyczyny, jaka tkwi
w samej strukturze rynku nabywców drewna w Pol-
sce, który charakteryzuje się znaczną liczbą pod-
miotów o niewielkiej skali przerobu drewna. Na po-
nad 7 tys. nabywców drewna z Lasów Państwowych
ponad 4 tys. zakupuje rocznie do 1 tys. m3 surowca,
co nie jest porównywalne z jakimkolwiek krajem eu-
ropejskim.
Zasady sprzedaży drewna kształtowano przy ge-
neralnym założeniu zapewnienia:
— zgodności z przepisami ustawy o lasach,
— stabilności rynku surowca drzewnego w ochro-
nie interesów i powinności Skarbu Państwa repre-
zentowanego przez Lasy Państwowe,
— zgodności z unijną zasadą dążenia do zaspa-
kajania zapotrzebowania na surowiec drzewny go-
spodarstw domowych, w tym przede wszystkim ro-
dzinnych gospodarstw rolnych,
— czasu oraz możliwości dla nabywców surowca
drzewnego, których status ekonomiczny nie pozwa-
la na pełne zaspakajanie swojego zapotrzebowania
na surowiec drzewny, na podjęcie działań napraw-
czych oraz restrukturyzacyjnych,
— podmiotom planującym rozwój lub inicjację
działalności na polskim rynku drzewnym, dogod-
nych warunków m.in. poprzez możliwość przystępo-
wania w ramach tych zasad do otwartej aukcji inter-
netowej.
Przy ustalaniu obecnie obowiązujących zasad
sprzedaży drewna przez Lasy Państwowe, uwzględ-
niono okoliczność, że LP nie są de facto przedsię-
biorcą, a handel drewnem powinny prowadzić we-
dług zasad gwarantujących zabezpieczenie intere-
sów oraz powinności Skarbu Państwa, w tym po-
winności w zakresie realizacji koncepcji zrównowa-
żonego leśnictwa wielofunkcyjnego.
Na przełomie I i II kwartału 2008 r. wystąpiły
wyraźne oznaki osłabienia popytu na krajowym
i europejskim rynku drewna okrągłego. W reakcji
1094
na sytuację panującą na rynkach krajowym i zagra-
nicznym w zakresie sprzedaży surowca drzewnego
podjęto decyzję o obniżeniu cen surowca drzewnego
sprzedawanego przez Lasy Państwowe. Na podsta-
wie tej decyzji dyrektorzy regionalnych dyrekcji La-
sów Państwowych w porozumieniu z nadleśniczymi
określają rodzaje sortymentów drewna, które obej-
mie obniżka cen. Z danych przedstawionych przez
Dyrekcję Generalną Lasów Państwowych wynika,
że renegocjacjami cen zostało objęte 4,7 mln m3
drewna (tj. 15% drewna zaplanowanego do sprzeda-
ży w 2008 r.). Średni poziom obniżki cen wynosił
6,5%, a nie, jak podaje środowisko drzewiarzy – 2%.
W kilku regionalnych dyrekcjach Lasów Państwo-
wych poziom obniżek okazał się niewystarczający
dla utrzymania płynności sprzedaży, dlatego też
podjęto decyzję o zwiększeniu rabatów na drewno,
głównie tartaczne, do 10%. Dodatkowo regionalne
dyrekcje Lasów Państwowych w Katowicach i Wro-
cławiu mogą udzielać większych rabatów na drewno
świerkowe pozyskiwane na terenach dotkniętych
klęską kornika.
Należy również odnotować fakt, że rok 2007 był
okresem bardzo wysokiej koniunktury na rynku
drzewnym w Europie. W ciągu 2007 r. ceny drewna
w niektórych państwach Unii Europejskiej rosły
bardzo szybko, a w końcówce pierwszego kwartału
2008 r. zaczęły gwałtownie spadać. Natomiast
umiarkowana polityka cenowa Lasów Państwowych
w tym okresie spowodowała, że wzrost cen drewna
w Polsce wynosił w 2007 r. zaledwie 5%. Brak było
spektakularnych podwyżek cen w okresie koniunk-
tury, brak jest zatem podstaw do gwałtownych obni-
żek w okresie ochłodzenia rynku. Ponadto po obniż-
ce cen w II kwartale 2008 r. średnie ceny sprzedaży
za czerwiec 2008 są niższe niż w grudniu 2007 r.
Sytuacja na rynku drzewnym jest na bieżąco mo-
nitorowana przez Lasy Państwowe, które nie wyklu-
czają dalszych obniżek cen drewna. Należy przy tym
zauważyć, że sytuacja panująca w polskim sektorze
drzewnym jest odzwierciedleniem niepokojów na
rynkach światowych spowodowanych groźbami re-
cesji w USA, prognozami zwolnienia gospodarki
w krajach UE, wzrostem inflacji na całym świecie,
umacnianiem się złotówki względem euro oraz ro-
snącymi kosztami energii i pracy.
Ponadto pragnę podkreślić, że obowiązek reali-
zacji zasady trwałości użytkowania zasobów leśnych
sprawia, że ilość surowca drzewnego, którą można
oferować corocznie do sprzedaży, musi być regla-
mentowana ze względu na uwarunkowania przy-
rodnicze (o ilości drewna oferowanego corocznie do
sprzedaży przez poszczególne nadleśnictwa wcho-
dzące w skład Lasów Państwowych decydują zawar-
te w planie urządzenia lasu, zatwierdzanym przez
ministra środowiska, aktualizowane corocznie po-
trzeby hodowlano-ochronne drzewostanów). Dlate-
go też na pierwszym miejscu stawiane są względy
przyrodnicze, a później produkcyjne. Pozyskanie
drewna wyrażające produkcyjne podejście do gospo-
darki leśnej powinno służyć przede wszystkim za-
spokojeniu społecznego zapotrzebowania na drewno
i wyroby drzewne.
Reasumując, informuję, że system sprzedaży
drewna w Lasach Państwowych będzie doskonalony
w kierunku eliminacji możliwych do usunięcia nie-
dogodności dla odbiorców i utrzymania równego do-
stępu do surowca drzewnego wszystkim podmiotom
przetwórstwa drzewnego.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie podwyżki podatku akcyzowego
na gaz LPG (4273)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 21 lipca 2008 r., znak: SPS-
-023-4273/08, interpelacją poselską pana posła Mie-
czysława Golby z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie pod-
wyżki akcyzy na gaz skroplony (LPG) uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Minister finansów, realizując politykę podatko-
wą w zakresie akcyzy, poza zabezpieczeniem przewi-
dzianych w ustawie budżetowej wpływów z tytułu
tego podatku bierze również pod uwagę inne czynni-
ki, w tym m.in. notowania cen paliw silnikowych na
rynkach międzynarodowych i w Polsce.
W obecnym stanie prawnym, zgodnie z poz. 8
zał. nr 1 oraz poz. 4 zał. nr 2 do rozporządzenia mi-
nistra finansów z dnia 22 kwietnia 2004 r. w sprawie
obniżenia stawek podatku akcyzowego (Dz. U.
Nr 87, poz. 825, z późn. zm.), gaz płynny – propan,
butan, mieszaniny propanu-butanu, inne gazy
płynne służące do napędu pojazdów samochodo-
wych, są opodatkowane podatkiem akcyzowym
w wysokości 695 zł/1000 kg.
W przygotowanym przez Ministerstwo Finansów
projekcie ustawy o podatku akcyzowym, który
w najbliższym czasie zostanie przekazany pod obra-
dy Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej, wprowadzono
szereg zmian przepisów prawa względem obowiązu-
jącej ustawy o podatku akcyzowym.
Jedną z nich jest propozycja zmiany stawki akcy-
zy na gaz ziemny (mokry) i pozostałe węglowodory
gazowe objęte pozycją CN 2711 oraz gazowe węglo-
wodory alifatyczne objęte pozycją CN 2901, skroplo-
ne, przeznaczone do napędu silników spalinowych,
m.in. LPG. Gaz skroplony do napędu pojazdów sa-
mochodowych (LPG) traktowany jest jako paliwo

alternatywne w stosunku do benzyn silnikowych.
Ponadto paliwo to w procesie spalania generuje niż-
sze wskaźniki emisji szkodliwych substancji, dlate-
go uznawane jest za mniejsze zagrożenie dla środo-
wiska w porównaniu z paliwami benzynowymi.
W związku z tym, ze względów ekologicznych, stoso-
wane rozwiązania systemowe odróżniają tego ro-
dzaju paliwo od innych, mniej przyjaznych dla śro-
dowiska, co znajduje wyraz m.in. w relatywnie niż-
szym opodatkowaniu autogazu podatkiem akcyzo-
wym. Projekt ustawy o podatku akcyzowym co do
zasady utrzymuje preferencyjne opodatkowanie LPG
w stosunku do benzyny.
Zaproponowana w projekcie ustawy o podatku
akcyzowym wyższa od obecnej stawka akcyzy ma na
celu ustalanie właściwych relacji w opodatkowaniu
benzyny i gazu skroplonego (LPG) służących do na-
pędu pojazdów samochodowych. Przewiduje się, że
dochody budżetu państwa z tytułu planowanej pod-
wyżki akcyzy na LPG wzrosną o ok. 700 mln zł.
Zaproponowany w ww. projekcie wzrost akcyzy
na LPG do poziomu 1100 zł/1000 kg gotowego wyro-
bu, tj. do wysokości 618 zł/1000 l, nie spowoduje, że
stawka ta straci swój proekologiczny charakter, bę-
dzie bowiem i tak zdecydowanie niższa od stawki
akcyzy dla benzyny bezołowiowej wynoszącej obec-
nie 1565 zł/1000 litrów. Według szacunków Mini-
sterstwa Finansów ewentualny wzrost stawki akcy-
zy na tzw. autogaz wyniesie 23 gr na 1 litrze tego
paliwa, zaś łącznie z podatkiem VAT – około 28 gr
na litrze.
Ponadto należy dodać, że podwyżka cen autoga-
zu z tytułu projektowanej zmiany stawki akcyzy
spowoduje jedynie niewielkie zmniejszenie konku-
rencyjności tego paliwa w stosunku do benzyny bez-
ołowiowej, zostanie bowiem utrzymana znacząca
różnica w bieżących kosztach eksploatacji samocho-
du na rzecz LPG. Zatem podwyżka ta nie powinna
mieć również istotnego wpływu na ilość montowa-
nych instalacji gazowych w samochodach. Według
danych publikowanych przez Polską Izbę Paliw
Płynnych w dniu 30 lipca br. średnia cena detalicz-
na LPG w Polsce wynosiła 2,26 zł/l wobec 4,67 zł/l
benzyny EU 95.
Pokreślenia również wymaga fakt, iż ponad
90% gazu płynnego zużywanego w Polsce pochodzi
z importu (głównie ze Wschodu) oraz nabycia we-
wnątrzwspólnotowego. Polscy producenci (PKN Or-
len SA, Grupa Lotos SA oraz PGNiG SA) posiadają
jedynie niewielki udział w tym rynku. Stąd też po-
ziom cen gazu płynnego do celów napędowych jest
w znacznej mierze wypadkową sytuacji na rynkach
światowych.
Środki finansowe wpływające do budżetu pań-
stwa z tytułu podatków uzyskanych ze sprzedaży
paliw silnikowych są przeznaczane m.in. na szereg
inwestycji infrastrukturalnych – poprawę i rozbudo-
wę dróg krajowych. W tym celu został utworzony
Krajowy Fundusz Drogowy (dalej KFD). Podstawo-
wym źródłem finansowania KFD jest opłata paliwo-
1095
wa. Zgodnie z art. 37i ustawy z dnia 27 październi-
ka 1994 r. o autostradach płatnych oraz o Krajowym
Funduszu Drogowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2571, z późn. zm.) 80% opłaty paliwowej stano-
wi przychód KFD, a kwota stanowiąca 20% tej opła-
ty – przychód Funduszu Kolejowego. Obecnie opłata
ta wynosi 110,88 zł za tonę paliwa. W przeliczeniu
na litr paliwa silnikowego udział opłaty paliwowej
w cenie litra paliwa silnikowego, w tym LPG, wyno-
si około 8 gr.
Reasumując powyższe, projektowana zmiana
znajduje pełne uzasadnienie, a skala proponowanej
podwyżki stawki akcyzy na LPG tylko w niewielkim
stopniu wpłynie na wzrost kosztów eksploatacji po-
jazdów wyposażonych w instalacje gazowe.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje pana posła Mieczysława Golbę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie odpraw celnych
na wschodnich przejściach granicznych Polski
(4274)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 21 lipca 2008 r.,
nr SPS-023-4274/08, przy którym przekazana zo-
stała interpelacja posła Mieczysława Golby w spra-
wie odpraw celnych na wschodnich przejściach gra-
nicznych, uprzejmie informuję, co następuje.
Utrudnienia w przekraczaniu granicy wschod-
niej dotyczą przede wszystkim polsko-ukraińskiego
odcinka granicy. Problem ten jest poruszany na fo-
rum międzyrządowym w trakcie spotkań na naj-
wyższym szczeblu, np. podczas rozmów wicepremie-
ra pana Grzegorza Schetyny z wicepremierem Ukra-
iny panem Hryhorijem Nemyrią.
Polskie władze celne we współpracy z ukraiński-
mi władzami celnymi starają się doprowadzić do po-
prawy sytuacji. W dniu 27 maja 2008 r. w Kijowie
odbyło się robocze spotkanie szefów obu służb cel-
nych. W wyniku rozmów strona ukraińska zobowią-
zała się, że podejmie niezbędne działania w celu
zwiększenia przepustowości przejść granicznych.
W szczególności zadeklarowała, że w przejściu gra-
nicznym Jagodin–Dorohusk po stronie ukraińskiej
podczas jednej zmiany roboczej odprawianych bę-
1096
dzie do 250 pojazdów ciężarowych przy wjeździe na
Ukrainę i do 200–250 takich pojazdów przy wjeź-
dzie do Polski.
Strona ukraińska potwierdziła także wprowa-
dzenie procedury uproszczonej w stosunku do towa-
rów przewożonych z zastosowaniem karnetu TIR,
które nie podlegają kontroli. Została również wzno-
wiona kontrola weterynaryjna towarów z grup1–24
taryfy celnej w Rawie Ruskiej. Istnieje też plan za-
trudnienia dodatkowej liczby funkcjonariuszy cel-
nych w przejściu granicznym w Jagodinie.
Polska Służba Celna pilotażowo przekazuje stro-
nie ukraińskiej informacje o ważonych samocho-
dach ciężarowych po polskiej stronie przejścia gra-
nicznego, co pozwala na ograniczenie tych czynności
przez administrację ukraińską i skraca w ten spo-
sób czas odprawy granicznej.
Ponadto uzgodniono, że, w celu zapewnienia wła-
ściwego poziomu odpraw celnych na granicy, strony
utworzą stałą grupę roboczą dla monitorowania sy-
tuacji na wszystkich ukraińsko-polskich przejściach
granicznych.
Ustalono także powołanie grupy roboczej dla
dokonania przeglądu i ewentualnej aktualizacji umów
i porozumień o współpracy obu służb. Jednym z jej
zadań będzie wypracowanie formuły wymiany in-
formacji celnych. Wyprzedzające informowanie
strony ukraińskiej o planowanych transportach to-
warowych powinno pozwolić na wcześniejsze wy-
pełnienie niektórych formalności i skrócenie czasu
postoju samochodów ciężarowych w przejściach
granicznych.
Dodatkowo należy wskazać, iż w ubiegłym roku
obie administracje celne uzgodniły przeprowadzenie
dwóch projektów badawczych: „Analiza porównaw-
cza infrastruktury i funkcjonowania ukraińsko-pol-
skich przejść granicznych” oraz „Pomiar czasu prze-
kraczania granicy”. Ich rezultaty dostarczą infor-
macji, które pozwolą na rozwiązanie problemu kole-
jek w przejściach granicznych.
Ponadto wejście w życie umowy o małym ruchu
granicznym powinno w znacznym stopniu poprawić
sytuację w przejściach granicznych w odniesieniu do
ruchu osobowego. Skrócenie i ułatwienie odpraw
osobowych wpłynie zaś także na usprawnienie od-
praw towarowych.
Sytuacja na granicy urosła do rangi najważniej-
szych spraw także w dwustronnych stosunkach
z Białorusią. Temat ten był podnoszony w trakcie
spotkania szefów służb celnych obu krajów, które
odbyło się w marcu 2008 r. w Kuźnicy Białostockiej,
a także podczas spotkania zastępców szefów służb
w Bruzgach w dniu 7 lipca 2008 r.
Zwrócono uwagę na problemy, które występują
na przejściach granicznych, przede wszystkim zwią-
zane z ich nierównomierną i niewystarczającą obsa-
dą kadrową. Powołana decyzją obu szefów grupa ro-
bocza ds. przejść granicznych przeprowadziła anali-
zę porównawczą przejść granicznych na polsko-bia-
łoruskim odcinku granicy. Dokonano obserwacji
białorusko-polskich drogowych przejść granicznych
pod kątem oceny ich infrastruktury i wyposażenia,
przepustowości, analizy obsady kadrowej wraz z okre-
śleniem parytetów w tej dziedzinie w poszczegól-
nych przejściach po obu stronach granicy, liczby in-
nych służb kontrolnych w poszczególnych przej-
ściach, zestawienia wielkości zadań i funkcji wypeł-
nianych przez służby celne Polski i Białorusi. Anali-
za ta dostarcza informacji dla podjęcia konkretnych
działań zmierzających do tworzenia jak najlepszych
warunków dla przekraczania granicy.
W celu zintensyfikowania działań umożliwiają-
cych bardziej skuteczną realizację ustawowych za-
dań Służby Celnej wykonywanych na granicy wschod-
niej Rzeczypospolitej Polskiej szef Służby Celnej po-
wołał pełnomocnika szefa Służby Celnej ds. granicy
wschodniej, który ma monitorować sytuację na gra-
nicy oraz koordynować działania podejmowane
przez Służbę Celną i inne służby obecne na granicy
w celu zapewnienia warunków dla niezakłóconego
przekraczania granicy przez podróżnych oraz środ-
ki transportu. Jest on także upoważniony do utrzy-
mywania stałych roboczych kontaktów z admini-
stracjami celnymi państw sąsiadujących.
Należy także wspomnieć o kolejnym, cyklicz-
nym spotkaniu szefa Służby Celnej z komendantem
głównym Straży Granicznej (w dniu 25 czerwca
2008 r.), podczas którego obie strony uznały za ko-
nieczne zintensyfikowanie współpracy w celu wy-
pracowania takich metod współdziałania, które po-
zytywnie mogłyby wpłynąć na płynność kontroli
w przejściach granicznych, bez zmniejszenia ich
skuteczności, wymaganej na zewnętrznych grani-
cach obszaru Schengen.
Istniejące przejścia graniczne, a zwłaszcza ich
przepustowość, nie są wystarczające w sytuacji szyb-
kiego wzrostu natężenia ruchu granicznego. Na or-
ganizację odpraw celnych w dużej mierze rzutuje
niewystarczający stan infrastruktury przejść i ich
wyposażenie w specjalistyczny sprzęt do kontroli
celnej.
Zapewnienie właściwej infrastruktury przejść
granicznych leży w obowiązkach zarządzającego
przejściem granicznym. Jednocześnie należy wska-
zać, że zgodnie z zapisami ustawy z dnia 12 paź-
dziernika 1990 r. o ochronie granicy państwowej
(Dz. U. z 2005 r. Nr 226, poz. 1944), w brzmieniu
nadanym ustawą z dnia 22 kwietnia 2005 r. o zmia-
nie ustawy o Straży Granicznej oraz niektórych
ustaw (Dz. U. Nr 90, poz. 757), wojewoda jest zobo-
wiązany do stałego utrzymywania drogowych, kole-
jowych, lotniczych, morskich i rzecznych przejść
granicznych.
Mając jednakże na względzie, że możliwości mo-
dernizacji i dostosowania istniejących przejść gra-
nicznych do wciąż rosnących potrzeb ze względów
obiektywnych (uwarunkowania lokalizacyjne, moż-
liwości techniczne) zmierzają do wyczerpania, po-
dejmuje się działania w kierunku otwierania nowych
przejść granicznych.

Intensyfikacja działań w przedmiocie przyspie-
szenia procedury prowadzącej do otwarcia nowych
przejść granicznych pozostaje jednakże poza kompe-
tencją ministra finansów. Realizacja działań z za-
kresu tworzenia nowych przejść granicznych leży
bowiem w gestii MSWiA, MSZ i poszczególnych wo-
jewodów.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż w Ministerstwie Finansów trwają prace końcowe
nad projektem uchwały w sprawie ustanowienia
programu wieloletniego „Modernizacja Służby Cel-
nej w latach 2009–2011”. Przedłożenie Radzie Mini-
strów ww. dokumentu jest następstwem stanowiska
strony rządowej przedstawionego na spotkaniu
w dniu 30 stycznia 2008 r. ze związkami zawodowy-
mi działającymi w Służbie Celnej. Przygotowanie
programu jest elementem niezbędnym dla przepro-
wadzenia procesu modernizacji Służby Celnej i na-
wiązuje do ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o usta-
nowieniu „Programu modernizacji Policji, Straży
Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Biura
Ochrony Rządu w latach 2007–2009” (Dz. U. Nr 35,
poz. 213). Program będzie też środkiem służącym
rozwojowi Służby Celnej w najbliższych latach,
w szczególności wobec realizacji nowych wyzwań
i oczekiwań ze strony podmiotów gospodarczych.
Program modernizacji Służby Celnej przewiduje
przeprowadzenie zmian w zakresie m.in. wzrostu
uposażeń funkcjonariuszy celnych do poziomu upo-
sażeń innych służb mundurowych, usprawnienia
wykonywania zadań poprzez tworzenie motywacyj-
nego systemu wynagrodzeń, zakupu sprzętu i wypo-
sażenia specjalnego oraz budowę nowych i moderni-
zację użytkowanych obiektów.
Jednocześnie podjęto szereg działań pozwalają-
cych mieć nadzieję, że odprawy celne na przejściach
granicznych będą przebiegały płynnie, m.in.
— przekazano do jednostek organizacyjnych usy-
tuowanych na granicy wschodniej 40 etatów – od
1 lutego br., a kolejnych 36 etatów od 1 czerwca br.,
— podniesiono od 1 stycznia 2008 r. uposażenia
funkcjonariuszy celnych oraz wynagrodzenia pra-
cowników Służby Celnej o 500 zł średnio brutto na
jeden etat,
— wykorzystano mechanizm oddelegowania – ce-
lem udzielenia doraźnego wsparcia – funkcjonariu-
szy celnych z izb celnych wewnątrz kraju do jedno-
stek granicznych,
— opracowano i rozpoczęto wdrażanie koncepcji
utworzenia i funkcjonowania mobilnych grup kon-
trolnych szybkiego reagowania, w celu zapewnienia
sprawnego realizowania zadań Służby Celnej w sy-
tuacjach szczególnych, wymagających działań po-
nadregionalnych, w tym również w przypadku wy-
stąpienia konieczności zapewnienia płynności ob-
sługi w przejściach granicznych,
— podjęto prace – we współpracy z MSWiA – nad
poprawą infrastruktury kluczowych przejść granicz-
nych z Ukrainą.
1097
Ponadto w celu odciążenia przejść granicznych
przewidywane jest utworzenie zapleczy logistyczno-
-administracyjnych w oddziałach celnych wewnętrz-
nych, które zapewniłyby przejęcie części odpraw cel-
nych towarów obejmowanych procedurami wywozo-
wymi w ostatnim urzędzie celnym na terytorium
Wspólnoty.
Przeprowadzenie projektowanych przedsięwzięć
zapewni unowocześnienie wyposażenia, powstrzyma
postępującą dekapitalizację użytkowanego sprzętu,
wyposażenia oraz obiektów infrastruktury. Pozwoli
odbudować zasoby infrastruktury Służby Celnej
i funkcjonować jej w roli nowoczesnego otwartego
partnera współpracującego z sektorem handlu, ale
jednocześnie dbającego o interesy podatkowe, bezpie-
czeństwo i ochronę obszaru Polski i Wspólnoty.
Należy także wskazać, iż Ministerstwo Finan-
sów wystąpiło z inicjatywą legislacyjną w sprawie
zmiany ustawy z dnia 19 marca 2004 r. Prawo celne
(Dz. U. Nr 68, poz. 622, z późn. zm.) m.in. w zakresie
zniesienia ograniczeń w ilości zwalnianego z należ-
ności celnych przywozowych paliwa przewożonego
w standardowych zbiornikach pojazdów samochodo-
wych. Powyższe ma również na celu m.in. zwiększe-
nie przepustowości przejść granicznych na granicy
wschodniej.
Jak wynika z powyższego, działania usprawnia-
jące funkcjonowanie przejść granicznych koncentru-
ją się w dwóch zasadniczych obszarach:
— w zakresie szeroko pojętej infrastruktury
przejść granicznych,
— w zakresie intensyfikacji współpracy między-
narodowej w sprawach celnych.
W opinii Służby Celnej wykonywanie w jak naj-
szerszym zakresie wspólnej kontroli osób, towarów
i środków transportu przekraczających granice by-
łoby czynnikiem mającym zasadniczy wpływ na
usprawnienie odpraw granicznych, zwłaszcza zaś
na ich przyspieszenie i skrócenie czasu oczekiwa-
nia na granicy. Decydującą rolę w pracach nad
stworzeniem bazy prawnej dla takiego rozwiązania
odgrywa jednak Straż Graniczna i Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji, którym
Służba Celna kilkakrotnie już przedstawiała swoje
stanowisko.
Reasumując, zapewniam Pana Marszałka, że
w chwili obecnej Służba Celna podejmuje wiele dzia-
łań zmierzających do usprawnienia wzrastającego
ruchu osobowego i towarowego na wschodnich przej-
ściach granicznych.
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
1098
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Mieczysława Golby
w sprawie podjęcia działań
celem poprawy sytuacji
na wschodnich granicach w związku
z wejściem do strefy Schengen (4275)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając z upo-
ważnienia prezesa Rady Ministrów i w porozumie-
niu z ministrem spraw wewnętrznych i administra-
cji na z interpelację pana posła Mieczysława Golby
(pismo nr SPS-023-4275/08 z dnia 21 lipca 2008 r.)
w sprawie podjęcia działań celem poprawy sytuacji
na wschodnich granicach w związku z wejściem do
strefy Schengen, uprzejmie informuję:
Ministerstwo Spraw Zagranicznych, wdrażając
dorobek Schengen, podjęło szereg działań celem zła-
godzenia skutków ustanowienia granicy zewnętrz-
nej Unii Europejskiej dla ruchu osobowego między
Polską a wschodnimi sąsiadami. M.in. w dniu 30 li-
stopada 2007 r. podpisany został protokół między
rządem RP a Gabinetem Ministrów Ukrainy o zmia-
nie umowy z 30 lipca 2003 r. o zasadach ruchu oso-
bowego. Z dniem 21 grudnia 2007 r. weszła w życie
nowa umowa o ruchu osobowym między Polską
a Białorusią. W stosunkach z Rosją Polska rozpo-
częła stosowanie od 1 czerwca 2007 r. przepisów
umowy między Wspólnotą Europejską a Federacją
Rosyjską w sprawie ułatwień w wydawaniu wiz
krótkoterminowych. Jednocześnie w drodze wymia-
ny not uzgodniono, które artykuły umowy dwu-
stronnej z 2003 r. o ruchu osobowym będą nadal
obowiązujące, jako niesprzeczne z wymienioną umo-
wą wielostronną WE–Rosja. Wszystkie wymienione
umowy, pozostając w zgodności z zasadami Schen-
gen, stwarzają jednocześnie możliwość stosowania
szeregu ułatwień przy wydawaniu wiz obywatelom
państw graniczących z Polską na Wschodzie.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych, wykorzy-
stując możliwość przewidzianą w rozporządzeniu
(WE) nr 1931/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady
z 20 grudnia 2006 r., a dotyczącą zawarcia dwu-
stronnych umów o małym ruchu granicznym, podję-
ło również w tej sprawie negocjacje z Ukrainą, Bia-
łorusią i Rosją. Ukraina jest pierwszym państwem,
z którym Polska podpisała 28 marca 2008 r. umowę
o małym ruchu granicznym. Jednakże z uwagi na
opinię wyrażoną przez Komisję Europejską, wska-
zującą na niepełne dostosowanie postanowień tej
umowy do prawa wspólnotowego, a dotyczących za-
sięgu strefy przygranicznej i ustalenia wymogu po-
siadania przez uczestników małego ruchu granicz-
nego polis ubezpieczenia medycznego, zaproponowa-
no stronie ukraińskiej rozmowy w sprawie zmiany
postanowień podpisanej umowy. Rozmowy, które
odbyły się 10 lipca br. w Kijowie, nie przyniosły jed-
nakże porozumienia z powodu braku zgody strony
ukraińskiej na dokonanie zmian. Obecnie obie stro-
ny poszukują możliwości pozytywnego rozstrzygnię-
cia tej sprawy. Negocjacje z Białorusią nad projek-
tem umowy o zasadach małego ruchu granicznego
są zaawansowane. Pierwsza runda odbyła się w War-
szawie 14–15 kwietnia br., druga – w Mińsku 23–24
lipca br. Rozmowy polsko-rosyjskie w sprawie za-
warcia umowy o małym ruchu granicznym rozpo-
częły się w Moskwie 21–22 lipca br.
Urzędy konsularne RP w okresie od 1 stycznia
do 30 czerwca 2008 r. wydały obywatelom Ukrainy
155 077 wiz, obywatelom Białorusi – 46 544 wizy,
obywatelom Federacji Rosyjskiej – 53 732 wizy. Po-
równując liczbę wiz wydanych w poszczególnych
miesiącach obecnego roku, należy stwierdzić, iż
mimo znacznego spadku na początku 2008 r. z każ-
dym miesiącem rośnie liczba wydawanych wiz. Wy-
raźny wzrost można zauważyć zwłaszcza w odnie-
sieniu do obywateli Ukrainy (13 646 wiz w styczniu,
33 155 wiz w czerwcu br.) i Federacji Rosyjskiej
(4708 wiz w styczniu, 11 667 wiz w czerwcu br.). Na
Białorusi również odnotowuje się wzrost liczby wy-
dawanych wiz (4992 w styczniu, 12 679 w czerwcu
br.), jednakże na tle roku 2007 ich poziom jest niż-
szy niż w przypadku obywateli obu wymienionych
wyżej państw. Podniesienie opłat wizowych, szcze-
gólnie w przypadku obywateli Białorusi, wpłynęło
znacząco na spadek liczby aplikujących o wizy. Za-
sadniczą przeszkodą w obniżeniu wysokości opłat za
wizy jednolite Schengen wobec obywateli Białorusi
jest brak umowy o ułatwieniach wizowych między
WE a Białorusią.
W ocenie Ministerstwa Spraw Zagranicznych ro-
snący od czasu przystąpienia Polski do Schengen
poziom przyjazdów obywateli państw graniczących
z Polską na Wschodzie nie potwierdza prognozowa-
nej w interpelacji pana posła M. Golby tendencji
upadku kontaktów osobowych pomiędzy Polską
a wymienionymi krajami.
Wśród działań, które minister spraw zagranicz-
nych i minister spraw wewnętrznych i administracji
podejmują w ramach swoich właściwości celem dal-
szego zwiększenia ruchu osobowego ze Wschodem,
pragnę wymienić zwłaszcza następujące przedsię-
wzięcia:
1) kontynuowanie wysiłków w ramach Unii Eu-
ropejskiej na rzecz dokonania obniżenia do wysoko-
ści 35 euro opłaty dla obywateli Białorusi za rozpa-
trzenie wniosków i wydanie wiz jednolitych Schen-
gen. Wprowadzenie takiego rozwiązania popierają
również pozostałe państwa Grupy Wyszehradzkiej,
państwa bałtyckie i skandynawskie;
2) korzystanie przez konsulów RP w szerszym
zakresie niż dotychczas z przewidzianych umowa-
mi międzynarodowymi możliwości wydawania za-
równo wiz wielokrotnych, jak i wiz o rocznym
i dłuższym okresie ważności. W tej sprawie zostały
skierowane wytyczne do konsulów RP zalecające

udzielanie tego rodzaju wiz cudzoziemcom apliku-
jącym o wizy w celach biznesowych i współpracy
kulturalnej;
3) rozbudowa sieci urzędów konsularnych RP na
Ukrainie oraz poprawa organizacji i warunków
funkcjonowania urzędów na terenie Ukrainy, Biało-
rusi i Rosji. Celem poprawy bardzo trudnych wa-
runków pracy Konsulatu Generalnego RP we Lwo-
wie został wynajęty pawilon, gdzie z początkiem
sierpnia br. przejęto obsługę interesantów wizo-
wych. Nowe pomieszczenia pozwalają na urucho-
mienie dodatkowo kilkunastu stanowisk obsługi in-
teresantów wizowych. W II połowie 2009 r. przewi-
duje się otwarcie nowej siedziby Konsulatu General-
nego we Lwowie. Powyższe działania doprowadzą do
osiągnięcia przez ten urząd takiej wydajności proce-
su wizowego, która zrównoważy zapotrzebowanie
na wizy i pozwoli na znaczące przyspieszenie proce-
dur. Przygotowywana jest również nowa siedziba
dla Konsulatu Generalnego RP w Łucku. Minister-
stwo opracowuje także projekty rozbudowy sieci pol-
skich urzędów konsularnych na Ukrainie. Jako
miejsce lokalizacji nowego konsulatu rozważane są
Żytomierz, Iwano-Frankowsk (Stanisławów), Tar-
nopol oraz Winnica. Powinno to usprawnić i zwięk-
szyć możliwości rozpatrywania składanych wnio-
sków wizowych;
4) dążenie do możliwie szybkiego zakończenia
negocjacji w sprawie zawarcia umów o małym ruchu
granicznym ze wschodnimi sąsiadami i pilnego ich
wdrożenia. Należy mieć na uwadze, iż pomyślna re-
alizacja tego zadania zależy nie tylko od determina-
cji strony polskiej, lecz również stanowiska zaintere-
sowanych państw, prezentowanego podczas tych ne-
gocjacji. Polska – w porozumieniu z Węgrami i Sło-
wacją – podjęła równocześnie na forum Unii Euro-
pejskiej intensywne zabiegi w sprawie nowelizacji
rozporządzenia (WE) nr 1931/2006 z 20 grudnia
2006 r. Celem wspólnych działań jest dokonanie ta-
kich zmian w rozporządzeniu, które pozwolą na roz-
szerzenie zasięgu strefy przygranicznej i stosowanie
wobec cudzoziemców przyjeżdżających w ramach
małego ruchu granicznego wymogu posiadania po-
lis ubezpieczeniowych, podobnie jak ma to miejsce
w przypadku przyjazdów na podstawie wiz. Noweli-
zacja rozporządzenia wymaga pozyskania przychyl-
ności Komisji Europejskiej i pozostałych państw
członkowskich Unii Europejskiej;
5) usprawnienie ruchu granicznego na granicy
zewnętrznej UE i budowa nowych przejść granicz-
nych. Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji podejmuje zdecydowane działania celem roz-
wiązania problemu warunków oczekiwania na od-
prawę graniczną kierowców samochodów ciężaro-
wych na granicy polsko-ukraińskiej (planowana
budowa parkingów buforowych przed przejściami).
Na posiedzeniu dwustronnej Komisji ds. Przejść
Granicznych w dniu 18 października 2007 r. uzgod-
niono utworzenie nowych drogowych przejść gra-
nicznych: Dołhobyczów–Uhrynów (z uwzględnie-
1099
niem organizacji Euro 2012), Budomierz–Hruszew
oraz Malhowice–Niżankowice. W wyniku wymie-
nionych przedsięwzięć oraz rozbudowy infrastruk-
tury przejść już istniejących (m.in. zwiększenie licz-
by pasów odpraw) powinno nastąpić skrócenie czasu
oczekiwania na przekroczenie granicy polsko-ukra-
ińskiej.
Obecne utrudnienia na tym odcinku granicy,
spowodowane zmianami trybu odpraw dokonanymi
przez stronę ukraińską, były przedmiotem inter-
wencji rządu RP na drodze dyplomatycznej. Odbyły
się również konsultacje ekspertów Polski i Ukrainy
odpowiedzialnych za dokonywanie kontroli granicz-
nej i celnej.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Kremer
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie umowy zawartej
pomiędzy Polskim Klubem Wyścigów Konnych
i Totalizatorem Sportowym sp. z o.o. (4276)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Romualda Ajchlera w spra-
wie umowy zawartej pomiędzy Polskim Klubem
Wyścigów Konnych (PKWK) i Totalizatorem Spor-
towym sp. z o.o. (SPS-023-4276/08) skierowaną do
ministra rolnictwa i rozwoju wsi i przekazaną przez
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi w dniu
24 lipca 2008 r. ministrowi skarbu państwa, pragnę
poinformować, iż:
W związku z wnioskiem Polskiego Klubu Wyści-
gów Konnych w dniu 30 kwietnia 2008 r. minister
skarbu państwa, działając na podstawie art. 5a
ust. 1 ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o zasadach
wykonywania uprawnień przysługujących Skarbo-
wi Państwa (Dz. U. Nr 106, poz. 493, z późn. zm.),
wyraził zgodę na dokonanie czynności prawnej w za-
kresie rozporządzenia składnikami aktywów trwa-
łych o wartości rynkowej przekraczającej równo-
wartość kwoty 50 000 euro, polegającej na oddaniu
w dzierżawę na okres 30 lat na rzecz spółki Totali-
zator Sportowy sp. z o.o. z siedzibą w Warszawie nie-
ruchomości gruntowej zabudowanej obiektami To-
rów Wyścigów Konnych położonej w Warszawie
w dzielnicy Ursynów przy ul. Puławskiej 266 o łącz-
nej powierzchni 1 381 507 m², oznaczonej ewidencyj-
nie jako działki nr 33/6, 36, 46, 48, dla których Sąd
1100
Rejonowy dla Warszawy-Mokotowa w Warszawie
prowadzi księgę wieczystą KW Nr WA2M/00143037/3.
Wydając ww. rozstrzygniecie, minister skarbu
państwa wziął pod uwagę, iż zawierana ze spółką
Totalizator Sportowy sp. z o.o. wieloletnia umowa
dzierżawy pozwoli na kompleksowe zagospodarowa-
nie całego terenu Torów Wyścigów Konnych na Słu-
żewcu. Totalizator Sportowy sp. z o.o. jest jednooso-
bową spółką Skarbu Państwa realizującą monopol
państwa w zakresie wybranych gier losowych. Spół-
ka ta nie została ujęta w opracowanym przez MSP
planie prywatyzacji. Z racji posiadania 100% udzia-
łów w kapitale zakładowym spółki Totalizator Spor-
towy sp. z o.o. ministrowi skarbu państwa przysłu-
gują uprawnienia właścicielskie w odniesieniu do
ww. podmiotu.
Podstawowym celem zawartej pomiędzy PKWK
a Totalizatorem Sportowym sp. z o.o. w dniu 14 maja
2008 r. umowy dzierżawy terenu Torów Wyścigów
Konnych na Służewcu jest organizowanie wyścigów
konnych. Preambuła umowy wskazuje, iż przedmiot
dzierżawy wykorzystywany jest przede wszystkim
w celu organizowania i popularyzacji wyścigów kon-
nych oraz selekcji koni zgodnie z obowiązującymi
przepisami prawa. Spółka Totalizator Sportowy
sp. z o.o. zobowiązała się do prowadzenia i organizo-
wania na przedmiocie dzierżawy wyścigów konnych
przez cały okres dzierżawy. Zgodnie z przedstawio-
nym przez Zarząd Totalizatora Sportowego sp. z o.o.
stanowiskiem trening koni jest nierozerwalnie zwią-
zany z organizowaniem wyścigów konnych i stanowi
konieczny warunek właściwego przygotowania koni
do udziału w wyścigach. W ocenie spółki nie istnieje
więc ryzyko zmiany dotychczasowego przeznaczenia
przedmiotu dzierżawy ani zagrożenie dla interesów
Skarbu Państwa, bowiem umowa jest realizowana
i wypełniana zgodnie z jej postanowieniami. Ponad-
to Totalizator Sportowy sp. z o.o. oświadczył, że
znane są mu ograniczenia w używaniu przedmiotu
dzierżawy wynikające w szczególności z przepisów
o ochronie przyrody, środowiska i zabytków oraz że
będzie realizował wynikające z tych przepisów obo-
wiązki.
W ww. umowie dzierżawy została uregulowana
również kwestia wydatków remontowych, jakie po-
niesie dzierżawca na przedmiot dzierżawy. Totaliza-
tor Sportowy sp. z o.o. może rozpocząć przeprowa-
dzanie remontów po przedstawieniu PKWK roczne-
go planu finansowo-rzeczowego prac remontowych
wraz z harmonogramem na dany rok. Totalizator
Sportowy sp. z o.o. zobowiązał się do tego, że podej-
mowane przez niego działania w tym zakresie będą
wpływały na polepszenie i podwyższenie standardu
przedmiotu dzierżawy. Zgodnie ze stanowiskiem za-
rządu spółki w interesie Totalizatora Sportowego
sp. z o.o. leży, aby dokonać remontu zarówno toru
głównego, jak i roboczego oraz trybun. Założeniem
Totalizatora Sportowego sp. z o.o. jest bowiem pod-
niesienie standardu dzierżawionych obiektów, m.in.
poprzez ich odrestaurowanie i rewitalizację, zapew-
niając tym samym m.in. atrakcyjność odbywających
się imprez. Jednocześnie Totalizator Sportowy sp.
z o.o. zapewnił, iż remont zabytkowych obiektów zo-
stanie przeprowadzony pod nadzorem stołecznego
konserwatora zabytków, zgodnie z obowiązującymi
przepisami w tym zakresie.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, przesyła-
jąc ministrowi skarbu państwa przedmiotową inter-
pelację, poinformowało, iż zgodnie ze stanowiskiem
przedstawionym przez prezesa Polskiego Klubu Wy-
ścigów Konnych zawarta pomiędzy PKWK a Totali-
zatorem Sportowym sp. z o.o. umowa dzierżawy Ze-
społu Torów Wyścigów Konnych na Służewcu gwa-
rantuje rozwój PKWK, pozwalając na prawidłową
realizację jego zadań, określonych w art. 5 ust. 1
ustawy z dna 18 stycznia 2001 r. o wyścigach kon-
nych (Dz. U. Nr 11, poz. 86, z późn. zm.).
W swej interpelacji pan poseł Ajchler zadał pyta-
nie, czy prawidłowe jest postępowanie prezesa
PKWK odmawiające udostępnienia treści umowy
Radzie PKWK. Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju
Wsi w przekazanym stanowisku wskazuje, iż zgod-
nie z postanowieniami zawartej pomiędzy PKWK
a Totalizatorem Sportowym sp. z o.o. umowy dzier-
żawy jej treść jest poufna, a jej udostępnienie jest
możliwe wyłącznie za zgodą obu sygnatariuszy.
PKWK nie uzyskał zgody Totalizatora Sportowego
sp. z o.o. na udostępnienie treści umowy członkom
Rady PKWK. Z informacji przekazanych przez Mi-
nisterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi wynika także,
iż w pracach komisji powołanej ds. prowadzenia ro-
kowań przez PKWK z Totalizatorem Sportowym
sp. z o.o. uczestniczył przewodniczący Rady PKWK.
Zarząd Totalizatora Sportowego sp. z o.o. w przed-
stawionym Ministerstwu Skarbu Państwa stanowi-
sku podkreśla, iż postanowienia w zakresie zachowa-
nia poufności są obecnie powszechne w obrocie go-
spodarczym, niezależnie od statusu prawnego pod-
miotów, ponieważ służą przede wszystkim ochronie
tajemnicy handlowej oraz ochronie tajemnicy przed-
siębiorstwa. Z informacji przekazanych przez spółkę
wynika, iż żaden podmiot nie występował z formal-
nym wnioskiem o udostępnienia treści umowy.
Jednocześnie Zarząd Totalizatora Sportowego
sp. z o.o. wskazuje, iż Rada PKWK zgodnie z literal-
nym brzmieniem art. 7 ustawy z dnia 18 stycznia
2001 r. o wyścigach konnych jest organem PKWK.
Natomiast przepis art. 8 ust. 4 ww. ustawy jedno-
znacznie określa kompetencje rady, wśród których
wymienia jedynie: opiniowanie projektu regulami-
nu wyścigów konnych, wnioskowanie o powołanie
i odwołanie prezesa PKWK, a także wnioskowanie
o powołanie i odwołanie sędziów wyścigowych.
Wśród kompetencji Rady PKWK ustawa nie wymie-
nia w szczególności prawa opiniowania umów, któ-
rych stroną jest PKWK. Kompetencje w zakresie
kierowania oraz reprezentowania Polskiego Klubu
Wyścigów Konnych zgodnie z przepisem art. 9 ust. 3
ustawy o wyścigach konnych przysługują prezesowi
PKWK. Nie ma on obowiązku uprzedniej konsulta-

cji postanowień umowy, której PKWK jest stroną.
Zarząd Totalizatora Sportowego sp. z o.o. wskazał,
iż negocjowana treść umowy dzierżawy zawarta po-
między spółką a PKWK była natomiast konsultowa-
na z przedstawicielami Ministerstwa Rolnictwa i Roz-
woju Wsi, które nadzoruje Polski Klub Wyścigów
Konnych i hodowlę koni w Polsce.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Ostrowskiego
w sprawie umożliwienia dzieciom z epilepsją
uczęszczania do szkół integracyjnych
w roku szkolnym 2008/2009 (4277)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Artura Ostrowskiego
(nr SPS-023-4277/08) w sprawie warunków organi-
zowania kształcenia dzieci i młodzieży niepełno-
sprawnych i przewlekle chorych w integracyjnych
przedszkolach i szkołach, uprzejmie wyjaśniam.
Kształcenie specjalne uczniów niepełnospraw-
nych jest organizowane na podstawie orzeczenia
o potrzebie kształcenia specjalnego, wydanego
uczniowi, na wniosek rodziców (prawnych opieku-
nów), przez zespół orzekający publicznej poradni
psychologiczno-pedagogicznej, w tym specjalistycz-
nej. W orzeczeniu tym zespół określa potencjał
i możliwości rozwojowe dziecka, wskazuje warunki,
jakie należy stworzyć dla realizacji potrzeb eduka-
cyjnych, formy rewalidacji, terapii i usprawniania
służące rozwijaniu potencjalnych możliwości i moc-
nych stron dziecka, inne formy pomocy psycholo-
giczno-pedagogicznej oraz zalecaną formę kształ-
cenia, np: w szkole ogólnodostępnej, w szkole inte-
gracyjnej lub w oddziale integracyjnym, w szkole
specjalnej lub w oddziale specjalnym.
Zgodnie z art. 71b ust. 5 ustawy o systemie
oświaty (ustawa z dnia 7 września 1991 r. o syste-
mie oświaty; Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) to jednostka samorządu terytorialne-
go zapewnia dziecku odpowiednią formę kształce-
nia zalecaną w orzeczeniu o potrzebie kształcenia
specjalnego.
Uczniowie przewlekle chorzy, przebywający na
leczeniu w szpitalu lub sanatorium, realizują obo-
wiązek szkolny lub obowiązek nauki w szkołach spe-
1101
cjalnych zorganizowanych przy tych zakładach. Szko-
ły specjalne zorganizowane w zakładach opieki
zdrowotnej (rozporządzenie ministra edukacji naro-
dowej i sportu z dnia 27 lutego 2003 r. w sprawie or-
ganizacji kształcenia oraz warunków i form realizo-
wania specjalnych działań opiekuńczo-wychowaw-
czych w szkołach specjalnych zorganizowanych
w zakładach opieki zdrowotnej i jednostkach pomo-
cy społecznej; Dz. U. z 2003r. Nr 51, poz. 446) stosu-
ją specjalne warunki nauki i metody pracy bez ko-
nieczności uzyskania dla tych uczniów orzeczenia
poradni psychologiczno-pedagogicznej o potrzebie
kształcenia specjalnego.
Wobec uczniów z przewlekłą chorobą, w tym
uczniów z epilepsją, którym stan zdrowia pozwala
na codzienne uczęszczanie do szkoły ogólnodostęp-
nej (w tym integracyjnej w grupie uczniów spraw-
nych) nie stosuje się w procesie kształcenia innych
metod pracy dydaktycznej niż wobec pozostałych
uczniów. W szkole ogólnodostępnej można dla nich
organizować pomoc psychologiczno-pedagogiczną
w postaci zajęć specjalistycznych: korekcyjno-kom-
pensacyjnych, logopedycznych oraz innych zajęć
o charakterze terapeutycznym, w zależności od po-
trzeb ucznia. W uzasadnionych przypadkach dla
uczniów przewlekle chorych – na podstawie rozpo-
rządzenia w sprawie pomocy psychologiczno-peda-
gogicznej (rozporządzenie ministra edukacji naro-
dowej i sportu z dnia 7 stycznia 2003 r. w sprawie
w sprawie zasad udzielania i organizacji pomocy
psychologiczno-pedagogicznej w publicznych przed-
szkolach, szkołach i placówkach; Dz. U. z 2003 r.
Nr 11, poz. 114) – mogą być organizowane klasy te-
rapeutyczne lub klasy wyrównawcze.
Ten rodzaj pomocy organizuje się na podstawie
opinii wydanej przez poradnię psychologiczno-peda-
gogiczną, z uwzględnieniem wskazań lekarza doty-
czących wymagań zdrowotnych dziecka. Opinia wy-
dana przez poradnię psychologiczno-pedagogiczną
jest dokumentem zobowiązującym szkołę i organ
prowadzący do dostosowania wymagań dotyczących
kształcenia dziecka wskazanych w dokumencie.
Może to dotyczyć np. wskazania, że dziecko powin-
no uczęszczać do klasy integracyjnej i być wliczone
do grupy uczniów pełnosprawnych, lub uczestniczyć
w zajęciach klasy terapeutycznej.
Przepisy prawne nie wykluczają możliwości
uczęszczania do szkoły dzieci przewlekle chorych,
w tym na epilepsję i niepełnosprawnych, jednak nie
dają uprawnień nauczycielom do realizacji zadań
opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą (ustawa
z dnia 31 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdro-
wotnej; Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89 – art. 4) Tryb
przyjmowania uczniów do szkoły czy placówki powi-
nien być uregulowany w statucie opracowanym na
podstawie rozporządzenia MEN (rozporządzenie
MEN z dnia 21 maja 2001 r. w sprawie ramowych
statutów szkół; Dz. U. z 2001 r. Nr 61, poz. 624,
z późn. zm.)
1102
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prowadze-
nie szkół i placówek należy do zadań własnych jed-
nostki samorządu terytorialnego. Stanowi o tym
art. 5 ustawy o systemie oświaty: Organ prowadzą-
cy szkołę lub placówkę odpowiada za jej działalność.
Do zadań organu prowadzącego szkołę lub placówkę
należy w szczególności:
— zapewnienie warunków działania szkoły lub
placówki, w tym bezpiecznych i higienicznych wa-
runków nauki, wychowania i opieki;
— ustalenie sieci publicznych szkół w sposób
umożliwiający wszystkim dzieciom spełnianie obo-
wiązku szkolnego.
W działaniach MEN przygotowujących zmiany
w systemie edukacji szczególną uwagę zwraca się
m.in. na umożliwienie wszystkim dzieciom równego
dostępu do edukacji i skuteczniejszego wyrównywa-
nia szans edukacyjnych poprzez zapewnienie lepsze-
go dostępu najmłodszych dzieci do edukacji, w tym
upowszechniania wychowania przedszkolnego, za-
pewniania bezpieczeństwa i dobrych efektów eduka-
cyjnych na wszystkich poziomach kształcenia.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 29 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie zwiększenia udziału gmin
w programie dożywiania dzieci (4278)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
Pana pismo z dnia 21 lipca 2008 r., znak SPS-023-
-4278/08, w sprawie interpelacji pana posła Stani-
sława Steca dotyczącej zwiększenia przez wojewodę
wielkopolskiego udziału procentowego w realizacji
programu „Pomoc państwa w zakresie dożywiania”
w 2008 r., na przykładzie gminy Ujście, wyjaśniam,
co następuje:
Udzielenie pomocy w formie dożywiania dzieci
oraz zapewnienie posiłku osobom, które nie są
w stanie go sobie zapewnić, jest zadaniem własnym
gminy o charakterze obowiązkowym, zgodnie z art. 17
ust. 1 pkt 3 i pkt 14 ustawy z dnia 12 marca 2004 r.
o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593, ze zm.).
Zadania własne obowiązkowe są finansowane ze
środków własnych gminy.
Ustawa z dnia 29 grudnia 2005 r. o ustanowieniu
programu wieloletniego „Pomoc państwa w zakresie
dożywiania” (Dz. U. Nr 267, poz. 2259) nie zwalnia
gmin z realizacji zadań, o których mowa wyżej, ale
w znacznym stopniu wspiera je finansowo w realiza-
cji zadania. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ww. ustawy gmi-
na może otrzymać dotację, jeżeli udział środków
własnych gminy wynosi 40% przewidywanych kosz-
tów realizacji zadania. Wojewoda może wyrazić zgo-
dę na zwiększenie dotacji jednakże pod warunkiem,
że wysokość środków własnych gminy nie może być
mniejsza niż 20% przewidzianych kosztów realizacji
zadania (art. 14 ust. 2). Decyzję taką wojewoda po-
dejmuje na uzasadniony pisemny wniosek wójta
(burmistrza, prezydenta miasta).
Z informacji przesłanych z Wydziału Polityki
Społecznej Wielkopolskiego Urzędu Wojewódzkiego
w Poznaniu wynika, że przyczyną odmowy zwięk-
szenia udziału procentowego wojewody był brak
wiarygodności wniosku złożonego przez gminę Uj-
ście oraz zawartych w nim danych. Wniosek o zmniej-
szenie procentowego udziału tej gminy w 2008 r. był
kopią wniosku złożonego w 2007 r. Oba wnioski róż-
niły się tylko datą i krojem czcionki. Biorąc pod uwa-
gę fakt, że dane zawarte we wnioskach, takie jak:
koszt realizacji programu, udział środków własnych
ww. gminy, kwota wnioskowanej dotacji, liczba osób
wymagających dożywiania, w tym liczba dzieci i do-
rosłych, koszt posiłków, jednostkowy koszt posiłku,
liczba posiłków, koszt utworzenia punktu wydawa-
nia posiłków, są identyczne, nawet błędy zostały po-
wielone, wątpliwości budzi rozeznanie gminy w za-
kresie potrzeb na dożywianie w roku 2008. Ponadto
gmina Ujście wnioskuje o dotację na utworzenie
punktu wydawania posiłków w kwocie takiej samej
jak w roku poprzednim, przy czym kwotę tę otrzy-
mała już w roku poprzednim.
Wojewoda wielkopolski, którego zadaniem jest
m.in. nadzór nad wykorzystaniem środków z budże-
tu państwa, starannie analizuje wnioski o dotacje.
Dlatego też każdy wniosek jest starannie analizo-
wany, a zawarte w nim argumenty szczegółowo roz-
patrywane. Jednocześnie dyrektor Wydziału Polity-
ki Społecznej zapewnił, że nie ma w Wielkopolsce
przypadku, w którym odmówiono obniżenia udziału
procentowego gminy w programie bez powodu.
Ponadto pragnę wyjaśnić, iż nie nastąpiło ogra-
niczenie środków na realizację programu „Pomoc
państwa w zakresie dożywiania”. Podobnie jak w la-
tach ubiegłych (2006–2007) na realizację programu
w roku 2008 zaplanowano środki w wysokości w wy-
sokości 500 mln zł. W roku przyszłym środki na re-
alizację programu zostaną zwiększone o 50 mln zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie wyników matur w 2008 r. (4279)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
pana Stanisława Steca, nr SPS-023-4279/08 w spra-
wie wyników egzaminów maturalnych w 2008 r.
uzyskanych przez uczniów woj. wielkopolskiego,
uprzejmie wyjaśniam, że ocena wyników egzami-
nów zewnętrznych wymaga wnikliwych i rzetelnych
analiz dokonywanych przez szkoły, jak i nadzór pe-
dagogiczny. Osiągnięcia egzaminacyjne uczniów za-
leżą od wielu czynników, które sprawiają, iż porów-
nywanie samych wyników często prowadzi do nie-
adekwatnych wniosków i ocen. Należy podkreślić,
że wyniki podlegają corocznym wahaniom, które
mogą być związane np. z wybieralnością poziomu
oraz przedmiotu, liczbą przystępujących do matury.
Rzetelna analiza wyników egzaminu maturalnego
winna uwzględniać także konteksty, w których
funkcjonuje uczeń szkoły ponadgimnazjalnej: indy-
widualny (uczniowski, np. aspiracje edukacyjne,
motywację, zainteresowania), pedagogiczny (orga-
nizację zajęć, metody i formy nauczania) oraz spo-
łeczny (w tym ekonomiczny).
Z tej przyczyny przeprowadzenie przez wielko-
polskiego kuratora oświaty, a następnie ministra
edukacji narodowej wnikliwych i pełnych analiz
w przedmiotowej sprawie możliwe będzie po opubli-
kowaniu przez Okręgową Komisję Egzaminacyjną
w Poznaniu raportów, w których znajdzie się rów-
nież uogólniona analiza wyników uzyskanych przez
zdających w województwie i okręgu. Należy zauwa-
żyć, iż jednym z czynników mającym wpływ na po-
ziom zdawalności i osiągany wynik jest liczebność
szkół określonego typu (niższe wyniki osiągają ab-
solwenci liceów profilowanych oraz liceów i techni-
ków uzupełniających, które stanowią 68% przystę-
pujących do egzaminu).
Zestawienie wyników egzaminacyjnych z biologii
i geografii w woj. wielkopolskim w stosunku do wy-
ników w kraju na przestrzeni ostatnich lat przesta-
wia się następująco.
Biologia – poziom podstawowy.
Maksymalna
Średni wynik liczba
Lata
punktowy Średni wynik punktów
w woj. w kraju możliwa
wielkopolskim do uzyskania
za test
2005 33.05 32.84
2006 23.36 22.75
2007 24.28 23.58 50
2008 20.12 20.38
1103
Geografia – poziom podstawowy.
Średni wynik Maksymalna
Lata
punktowy Średni wynik liczba
w woj. w kraju punktów możliwa
wielkopolskim do uzyskania
2005 57.10 56.60 100
2006 28.69 27.75
2007 19.77 19.77
50
2008 23.18 23.13
Wyniki osiągane przez maturzystów w woj. wiel-
kopolskim oscylują więc wokół wyniku krajowego.
Podobnie przedstawia się rozkład wyników z pozo-
stałych przedmiotów egzaminacyjnych. Różnice czę-
sto są niewielkie, rzędu dziesiątych lub setnych części
punktów. Szczegółowe zestawienie wyników z przed-
miotów obowiązkowych na poziomie podstawowym
przedstawiono w dołączonej poniżej tabeli*).
W roku szkolnym 2007/2008 wizytatorzy Kura-
torium Oświaty w Poznaniu w ramach współpracy
z Okręgową Komisją Egzaminacyjną w Poznaniu
uczestniczyli w szkoleniach związanych z analizą
i wykorzystaniem wyników egzaminów matural-
nych, prowadzili obserwację części pisemnej i ustnej
egzaminu maturalnego, a ponadto analizowali wy-
korzystanie wyników egzaminu maturalnego w szko-
łach i brali udział w zebraniach rad pedagogicznych
szkół, dotyczących analizy porównawczej wyników
matury danej szkoły i przedstawienia programów
poprawy efektywności kształcenia, uwzględniają-
cych specyfikę szkoły.
W ramach nadzoru pedagogicznego w mijającym
roku szkolnym podjęte były działania wynikające
z priorytetów wielkopolskiego kuratora oświaty, ma-
jące na celu doskonalenie systemu doradztwa meto-
dycznego dla nauczycieli (w tym również w kontek-
ście egzaminów zewnętrznych). Na rok szkolny
2008–2009 wielkopolski kurator oświaty rozważa
ustalenie następujących zadań priorytetowych z za-
kresu nadzoru pedagogicznego: nowatorskie formy
organizacji kształcenia oraz metody pracy dydak-
tycznej jako podstawa rozwijania twórczego myśle-
nia ucznia; nadzór pedagogiczny dyrektora szkoły
nad realizacją podstawy programowej kształcenia
ogólnego. Priorytety te będą realizowane w oparciu
o różne formy wspomagania, prezentacji przykła-
dów dobrej praktyki, a także kontroli.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
1104
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie przeciwdziałania skutkom suszy
(4280)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 21 lipca 2008 r. znak SPS-
-023-4280/08 interpelacją posła Stanisława Steca
w sprawie przeciwdziałania skutkom suszy uprzej-
mie Pana Marszałka informuję, że możliwość wspie-
rania realizacji zadań w zakresie budowy i moderni-
zacji budowli służących retencjonowaniu wody oraz
systemów nawadniających została uwzględniona
w Programie Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013. W ramach działania „Poprawianie i roz-
wijanie infrastruktury związanej z rozwojem i do-
stosowaniem rolnictwa i leśnictwa” schemat II „Go-
spodarowanie rolniczymi zasobami wodnymi” stwo-
rzono możliwość wykonywania projektów związa-
nych z retencjonowaniem wód i nawadnianiem grun-
tów rolnych.
W szczególności będą to projekty, których przed-
miotem jest:
— budowa lub remont urządzeń melioracji wod-
nych służących do retencjonowania i regulacji pozio-
mu wód, np. jazów, zastawek, zbiorników wodnych,
stopni wodnych itp.,
— budowa lub remont systemów nawodnień gra-
witacyjnych,
— remont istniejących urządzeń melioracji wod-
nych w celu dostosowania ich do nawodnień grawi-
tacyjnych,
— budowa lub remont urządzeń doprowadzają-
cych i odprowadzających wodę w ramach systemów
urządzeń melioracji wodnych.
Mając na względzie duże zainteresowanie re-
alizacją ww. inwestycji, minister rolnictwa i roz-
woju wsi zwiększył ilość środków na to działanie
z pierwotnie zakładanych 350 mln zł do 440 mln
euro. Mimo to kwota ta nadal jest znacznie niższa
od potrzeb określonych przez marszałków woje-
wództw. Dlatego też rozważane są możliwości
skierowania kolejnych środków na opisane wyżej
działanie, z przeznaczeniem ich wyłącznie na pro-
jekty dotyczące retencjonowania wód i nawodnień
gruntów rolnych.
W działaniu tym można realizować te projekty
ujęte w wojewódzkich programach nawodnień na
lata 2007–2013 i w wojewódzkich programach małej
retencji, których realizacja zgodnie z ustawą z dnia
18 lipca 2001 r. Prawo wodne należy do marszałków
województw jako zadania zlecone z zakresu admini-
stracji rządowej.
Obiekty małej retencji wodnej, które nie spełnia-
ją powyższych warunków, mogą być wykonywane
w ramach innych programów, np. w Programie Ope-
racyjnym „Infrastruktura i środowisko” oraz regio-
nalnych programach operacyjnych.
Powyższe działania powinny umożliwić instytu-
cjom odpowiedzialnym za wdrażanie ww. progra-
mów jw. w części dotyczącej gospodarowania rolni-
czymi zasobami wodnymi, w tym samorządom woje-
wództw, podjęcie efektywnych działań mających na
celu zwiększenie zdolności retencyjnej na obszarach
rolniczych, a co za tym idzie, możliwość skutecznego
zapobiegania szkodom wyrządzanym przez susze.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 26 kwiet-
nia 2007 r. w sprawie szczegółowego zakresu i kie-
runków działań Agencji Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U.
Nr 77, poz. 514) producenci rolni mogą ubiegać się
o kredyty preferencyjne na inwestycje polegające
m.in. na budowie ujęć wodnych, zakupie i instalacji
urządzeń do uzdatniania, rozprowadzania wody lub
nawodnień ciśnieniowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Andrzeja Celińskiego
w sprawie podjęcia decyzji o sprzedaży kopalni
Silesia (4281)
W odpowiedzi na interpelację pana Andrzeja Ce-
lińskiego, przesłaną przy piśmie z dnia 21 lipca 2008 r.,
w sprawie sprzedaży Ruchu II Silesia KWK Brzesz-
cze –Silesia, uprzejmie informuję, co następuje.
Ewentualna sprzedaż Ruchu II Silesia KWK
Brzeszcze–Silesia nie będzie prywatyzacją w rozu-
mieniu ustawy o komercjalizacji i prywatyzacji (Dz. U.
z 2002 r. Nr 171, poz. 1397), gdyż dotyczy zbycia zor-
ganizowanej części przedsiębiorstwa, a nie przedsię-
biorstwa jako całości, ze wszystkimi składnikami
materialnymi i niematerialnymi jego majątku.
W celu zapewnienia bezpieczeństwa energetycz-
nego kraju w obliczu rosnących cen surowców celo-
we jest utrzymanie lub nawet zwiększenie wydoby-
cia. Wymaga to kosztownych inwestycji w całym
sektorze (ponad 19 mld zł w perspektywie do roku
2015). Najważniejszym, i jednocześnie najbardziej
realnym, źródłem ich finansowania wydaje się być
kapitał uzyskany z częściowego upublicznienia akcji
spółek węglowych na Giełdzie Papierów Wartościo-
wych w Warszawie. W związku z powyższym prywa-

tyzacja wydaje się być uzasadniona, jednakże po-
winna się ona odbywać zgodnie z zasadami zawarty-
mi w „Strategii działalności górnictwa węgla ka-
miennego w Polsce w latach 2007–2015”, tj.:
a) zasadność prywatyzacji powinna być każdora-
zowo uzgadniana ze stroną społeczną odrębnie dla
każdej spółki,
b) proces prywatyzacji może być prowadzony
przez giełdę,
c) większościowy pakiet akcji powinien pozostać
pod kontrolą Skarbu Państwa,
d) uprawnieni pracownicy otrzymają akcje pry-
watyzowanej spółki, zaś w przypadku pracowników
nieuprawnionych zostaną przygotowane rozwiąza-
nia rekompensujące.
Ponieważ proces prywatyzacji w sektorze górnic-
twa węgla kamiennego będzie odbywał się poprzez
Giełdę Papierów Wartościowych w Warszawie, będą
w nim mogli uczestniczyć wszyscy zainteresowani
inwestorzy, także zagraniczni.
Zgodnie z zatwierdzonym przez Zarząd KW SA
„Regulaminem przetargu nieograniczonego przy
sprzedaży zorganizowanej części przedsiębiorstwa
pod nazwą Ruch II Silesia KWK Brzeszcze–Silesia”
warunkiem zawarcia umowy sprzedaży było uzy-
skanie przez oferenta wymaganych przepisami pol-
skiego prawa zgód i pozwoleń, tj. zarejestrowanie
zagranicznego oddziału spółki w polskim Krajowym
Rejestrze Sądowym, uzyskanie zgód na zakup grun-
tów oraz na koncentrację kapitału. Jak wynika z in-
formacji przedstawionych przez Zarząd KW SA, bio-
rąca udział w przetargu spółka Gibson Group Inter-
national Ltd. nie przedstawiła ww. zgód w terminie
określonym w warunkach przetargu, tj. do dnia
30 czerwca 2008 r. Co więcej, wnioski o ich wydanie
zostały skierowane do odpowiednich organów dopie-
ro w ostatnich dniach czerwca br. Zatem nie istniała
realna możliwość uzyskania zgód i pozwoleń w ww.
terminie. W związku z powyższym walne zgroma-
dzenie nie miało podstaw do udzielenia zgody na
sprzedaż Ruchu II Silesia KWK Brzeszcze–Silesia.
Gibson Group International Ltd. wystąpił do Za-
rządu KW SA z wnioskiem o przedłużenie terminu
związania ofertą do dnia 30 września 2008 r., jed-
nakże z uwagi na brak podstaw formalnoprawnych
do zawarcia umowy Zarząd Kompanii Węglowej SA
uchwałą z dnia 8 lipca 2008 r. unieważnił przetarg.
Ponadto działanie takie wynika z potrzeby zapew-
nienia zgodności działań z przyjętymi procedurami.
Przedłużenie terminu związania ofertą GGI Ltd.,
czyli zmiana warunków przetargu w trakcie jego
trwania, mogłaby pociągnąć za sobą roszczenia
i protesty innych podmiotów zainteresowanych na-
byciem kopalni (pięć podmiotów wykupiło wymaga-
nia ofertowe, dwa przeprowadziły badania due dilli-
gence). Odnośnie dalszych losów Ruchu II Silesia
KWK Brzeszcze–Silesia decyzje będą mogły zostać
podjęte po przeprowadzeniu analiz uwzględniają-
cych aktualną sytuację rynkową.
1105
Koncepcja rozwoju górnictwa została zawarta
w „Strategii działalności górnictwa węgla kamien-
nego w Polsce w latach 2007–2015”. Dokument ten
nadal obowiązuje, a jego ewentualne zmiany będą
konsultowane ze stroną społeczną.
Według obowiązującego regulaminu organiza-
cyjnego z dnia 3 grudnia 2007 r. Ministerstwo Go-
spodarki działa pod bezpośrednim kierownictwem
ministra, zgodnie z jego zarządzeniami, decyzjami,
wytycznymi i poleceniami. Oznacza to, że minister
gospodarki odpowiada za wykonywanie wszystkich
zadań wynikających z zakresu działania określone-
go rozporządzeniem prezesa Rady Ministrów z dnia
16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakre-
su działania ministra gospodarki.
Fakt, iż w Ministerstwie Gospodarki nie została
powołana osoba, w randze sekretarza lub podsekre-
tarza stanu, odpowiedzialna za sprawy górnictwa
i energetyki, nie miał wpływu na przebieg procesu
zbycia Ruchu II Silesia KWK Brzeszcze–Silesia.
Pragnę ze swej strony zapewnić, że wszelkie
działania oraz decyzje odnośnie Ruchu II Silesia
KWK Brzeszcze–Silesia podejmowane są z myślą
o dobru pracowników, spółki i górnictwa.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Grażyny Gęsickiej
i Leonarda Krasulskiego
w sprawie ochrony gruntów rolnych
na obszarach miast (4282)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 21 lipca 2008 r., znak:
SPS-023-4282/08, przy którym została nadesłana
interpelacja posłów na Sejm Rzeczypospolitej Pol-
skiej pani Grażyny Gęsickiej i pana Leonarda Kra-
sulskiego w sprawie ochrony gruntów w miastach,
w związku z przekazaniem do Komisji Samorządu
Terytorialnego i Polityki Regionalnej poselskiego
projektu ustawy o zmianie ustawy o ochronie grun-
tów rolnych i leśnych (druk nr 608), który przewidu-
je zdjęcie z gruntów rolnych stanowiących użytki
rolne klas IV–VI położonych w granicach admini-
stracyjnych miast ochrony przewidzianej dla grun-
tów rolnych i uwolnienie tych gruntów dla celów in-
westycyjnych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przeciętna jakość gleb Polski jest dość niska.
W obrębie gruntów ornych tylko około 25% gleb
1106
uznać można za dobre lub bardzo dobre (klasy I
– IIIb), ok. 45% to gleby średniej jakości (klasy IVa
i IVb), natomiast najsłabsze gleby (klasy V – VI) zaj-
mują ponad 30% powierzchni. Jeszcze bardziej nie-
korzystnie przedstawia się układ klas jakości gleb
użytków zielonych (łąk, pastwisk), gdzie grunty klas
I – III zajmują niespełna 15%, natomiast klas V – VI
aż 47%; klasa IV stanowi 38% powierzchni użytków
zielonych. Ponad 65% powierzchni leśnej to ubogie,
piaszczyste siedliska borowe.
Ponadto pokrywa glebowa Polski charakteryzuje
się dużą zmiennością powierzchniową i pionową,
w niektórych regionach wręcz mozaikowatością,
gdzie często na obszarze o powierzchni nie większej
niż 1 hektar występują obok siebie gleby dobre i bar-
dzo słabe.
Na podstawie danych Głównego Urzędu Geodezji
i Kartografii według stanu na dzień 1 stycznia 2007 r.
powierzchnia ogólna miast wynosiła 2 138 757 ha,
w tym powierzchnia użytków rolnych wynosiła
949 140 ha, czyli ok. 44% powierzchni miast stano-
wiły użytki rolne.
W ogólnej powierzchni 949 140 ha użytków rol-
nych położonych w granicach administracyjnych
miast:
— 657 354 ha stanowią grunty orne,
— 23 054 ha sady,
— 129 677 ha łąki,
— 90 363 ha pastwiska,
— 3 312 ha grunty pod stawami,
— 8 219 ha grunty pod rowami,
— 37 160 ha grunty rolne zabudowane (siedliska
rolnicze).
W granicach administracyjnych miast znajduje
się:
— 248 246 ha użytków rolnych klas I – III,
— 700 894 ha użytków rolnych klas IV – VI.
Natomiast zestawienie powierzchni 7 najwięk-
szych miast Polski w podziale na użytki gruntowe
i klasy gleboznawcze zawiera załączona tabela*).
Należy przy tym nadmienić, że obszary zurbani-
zowane miast, szczególnie tych o mniejszej liczbie
mieszkańców, są kilkakrotnie mniejsze niż tereny
rolne miasta.
Zagadnienie to obrazują poniższe przykłady.
— na terenie miasta Krakowa w ogólnej pow.
32 680 ha – 16 317 ha stanowią grunty rolne (49%),
— na terenie miasta Warszawy w ogólnej pow.
51 723 ha – 14 220 ha stanowią grunty rolne (27%),
— na terenie miasta Zamościa w ogólnej pow.
3033 ha – 1453 ha stanowią grunty rolne (47%),
— na terenie miasta Wrocławia w ogólnej pow.
29 279 ha – 12 418 ha stanowią grunty rolne (42%),
— na terenie miasta Lublina w ogólnej pow.
14 750 ha – 5 859 ha stanowią grunty rolne (39%),
— na terenie miasta Garwolin w ogólnej pow.
2207 ha – 1659 ha stanowią grunty rolne (75%),
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
— na terenie miasta Oława w ogólnej pow. 2734
ha – 1613 ha stanowią grunty rolne (59%),
— na terenie miasta Kłodzko w ogólnej pow.
2500 ha – 1559 ha stanowią grunty rolne (62%),
— na terenie miasta Nasielsk w ogólnej pow.
1257 ha – 1010 ha stanowią grunty rolne (80%),
— na terenie miasta Zakroczym w ogólnej pow.
1997 ha – 1231 ha stanowią grunty rolne (62%).
Jednocześnie ministerstwo wyjaśnia, że nie może
przedstawić danych dotyczących skali produkcji rol-
niczej realizowanej na obszarach miejskich, ponie-
waż dotychczas nie były prowadzone żadne badania
statystyczne dotyczące wielkości produkcji z podzia-
łem na obszary miejskie i wiejskie. Opracowywane
przez GUS dane dotyczące wielkości produkcji rolni-
czej są publikowane tylko w układzie wojewódzkim.
Uzyskanie takich danych wymaga zlecenia do GUS
odpowiedniego badania w tym zakresie.
Natomiast o tym, czy żywność jest zdrowa i bez-
pieczna dla konsumenta, decydują wyniki kontroli
jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych.
Zgodnie z art. 23 ustawy z dnia 21 grudnia 2000 r.
o jakości handlowej artykułów rolno-spożywczych,
kontrola jakości handlowej artykułów rolno-spożyw-
czych oraz warunków składowania i transportu tych
artykułów ma na celu sprawdzenie, czy:
— artykuły rolno-spożywcze spełniają wymaga-
nia w zakresie jakości handlowej określone w prze-
pisach o jakości handlowej oraz deklarowane przez
producenta lub wprowadzającego do obrotu;
— artykuły rolno-spożywcze są składowane lub
transportowane w sposób zapewniający zachowanie
ich właściwej jakości handlowej.
Kontroli Inspekcji Jakości Handlowej nie podle-
gają:
— artykuły rolno-spożywcze wytwarzane na
własny użytek,
— artykuły rolno-spożywcze sprzedawane przez
ich producentów w gospodarstwie bezpośrednio
konsumentom,
— materiał siewny roślin.
Ponieważ, zgodnie z przedłożonym projektem
ustawy o zmianie ustawy o ochronie gruntów rol-
nych i leśnych (druk nr 608), zniesione zostaną do-
tychczasowe wymogi:
— uzyskiwania zgód marszałków województw na
zmianę przeznaczenia gruntów rolnych klas IV–VI
na cele nierolnicze w opracowywanych projektach
miejscowych planów zagospodarowania przestrzen-
nego,
— uzyskiwania decyzji zezwalających na wyłą-
czenie gruntów rolnych z produkcji rolniczej,
— a także uzyskiwania decyzji zobowiązujących
właścicieli gruntów do ich rekultywacji w przypad-
ku utraty albo ograniczenia wartości użytkowej
gruntów rolnych klas IV–VI położonych w granicach
administracyjnych miast,
powstała więc wątpliwość co do słuszności wyłą-
czenia rozdz. 4 ustawy: Zapobieganie degradacji
gruntów i rozdz. 5: Rekultywacja i zagospodarowa-

nie gruntów w stosunku do gruntów rolnych stano-
wiących użytki rolne klas IV–VI na obszarze admi-
nistracyjnym miast. Należy bowiem zauważyć, że
niestosowanie dla ww. gruntów cytowanych wyżej
przepisów ustawy o ochronie gruntów rolnych i le-
śnych oznacza zwolnienie właścicieli gruntów z obo-
wiązku przeciwdziałania degradacji i dewastacji
gleb oraz ich rekultywacji. Właściciele takich grun-
tów położonych w granicach administracyjnych
miasta będą, z mocy prawa, zwolnieni z obowiązku
rekultywacji gruntów na cele rolne, zapobiegania
erozji i ruchom masowym ziemi (wyłączony art. 15
i art. 20 – 22 ustawy). Działanie takie nie znajduje
uzasadnienia, a przecież projektodawca nie wyklu-
cza możliwości dalszego (rolniczego) użytkowania
tych gruntów.
W celu uwolnienia pewnych terenów obejmują-
cych grunty rolne klas IV–VI pod zainwestowanie,
a jednocześnie mając na uwadze możliwość nałoże-
nia na właścicieli gruntów rolnych położonych
w granicach administracyjnych miast obowiązku
przeciwdziałania degradacji gleb, a w szczegolności
obowiązku rekultywacji gruntów rolnych, oraz za-
pobiegania erozji i ruchom masowym ziemi rząd
w przyjętym w dniu 11 lipca 2008 r. stanowisku do
ww. projektu ustawy proponuje, aby zamiast wpro-
wadzać zmianę polegajacą na dodaniu w art. 1 usta-
wy o ochronie gruntów rolnych przepisu ust. 2,
zmiany tej dokonać dodając po art. 5a tej ustawy
art. 5b w brzmieniu:
“Art. 5 b. Przepisów rozdziału 2 i 3 nie stosuje się
do gruntów rolnych stanowiących użytki rolne klas
IV–VI, położonych w granicach administracyjnych
miast, z wyłączeniem gruntów rolnych położonych
w granicach form ochrony przyrody i ich otulin wy-
znaczonych na podstawie ustawy z dnia 16 kwietnia
2004 r. o ochronie przyrody (Dz.U. z 2004 r. Nr 92,
poz. 880, z późn. zm.)”.
Skoro w art. 5a ustawy są zawarte regulacje wy-
łączające stosowanie jej przepisów, to kolejne przepi-
sy o takim charakterze powinny być umieszczone
bezpośrednio po art. 5a.
Natomiast powyższa propozycja wyłączenia grun-
tów rolnych położonych w granicach form ochrony
przyrody i ich otulin, wyznaczonych na podstawie
ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyro-
dy, wynika również z konieczności realizacji zało-
żeń, które znajdują się w art. 2 ust. 2 ustawy o ochro-
nie przyrody, a mianowicie:
— utrzymania procesów ekologicznych i stabil-
ności ekosystemów,
— zachowania różnorodności biologicznej,
— zapewnienia ciągłości istnienia gatunków
zwierząt, roślin i grzybów wraz z siedliskami,
— ochrony walorów krajobrazowych, zieleni w mia-
stach i wsiach oraz zadrzewień.
Zgodnie z art. 4 ustawy o ochronie przyrody, obo-
wiązkiem organów administracji publicznej, osób
prawnych i innych jednostek organizacyjnych oraz
osób fizycznych jest dbałość o przyrodę będącą dzie-
1107
dzictwem i bogactwem narodowym. Powyższa kwe-
stia została również uregulowana w art. 74 Konsty-
tucji RP, zobowiązując władze publiczne do prowa-
dzenia polityki zapewniającej bezpieczeństwo ekolo-
giczne współczesnemu i przyszłemu pokoleniu. Ust.
2 powyższego artykułu zobowiązuje władzę publicz-
ną do ochrony środowiska.
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 7
(4283)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Mariusza Grada w sprawie mo-
dernizacji linii kolejowej nr 7, przesłanej w załącze-
niu pisma nr SPS-023-4283/08 z dnia 21 lipca 2008 r.,
uprzejmie wyjaśniam, że stan infrastruktury kolejo-
wej, jak i sytuacja transportu kolejowego, wymusza
skoncentrowanie wysiłku modernizacji na liniach
kolejowych, będących międzynarodowymi tranzyto-
wymi ciągami transportowymi wchodzącymi w skład
ustanowionej przez UE Transeuropejskiej Sieci
Transportowej oraz liniach objętych umowami AGC
(umowa europejska o głównych liniach kolejowych
podpisana w Genewie 31 maja 1985 r.) i AGTC (umo-
wa europejska o ważnych liniach kolejowych trans-
portu kombinowanego i obiektach towarzyszących
podpisana w Genewie 1 lutego 1991r.).
Strategiczne plany inwestycyjne zarządcy infra-
struktury na lata 2007 – 2013 i dalsze ściśle związa-
ne są z rządowym Programem Operacyjnym „Infra-
struktura i środowisko” oraz wielkością środków
UE przeznaczonych na transport kolejowy. Wartość
tych środków nie daje możliwości modernizacji linii
kolejowych położonych poza korytarzami transpor-
towymi bądź niebędących przedmiotem umów mię-
dzynarodowych. Ewentualne naprawy i inwestycje
na tych liniach są finansowane, stosownie do przepi-
su art. 38 i 38a ustawy z dnia 28 marca 2003 r.
o transporcie kolejowym, ze środków własnych za-
rządcy infrastruktury oraz mogą być dofinansowa-
ne z budżetu państwa, budżetów jednostek samo-
rządu terytorialnego i Funduszu Kolejowego.
Odnosząc się do pytań poselskich, uprzejmie wy-
jaśniam, że linia kolejowa nr 7 Warszawa Wschod-
nia – Dorohusk (granica państwa) o całkowitej dłu-
gości 267,471 km, za wyjątkiem jednotorowego od-
1108
cinka Otwock–Pilawa, jest linią dwutorową znacze-
nia państwowego, wchodzącą w skład sieci TEN.
Nie jest jednak linią sieci AGC/AGTC i nie stanowi
części składowej Paneuropejskich Korytarzy Trans-
portowych.
Ograniczone środki finansowe, jak i brak wymo-
gu dostosowania parametrów tej linii do standar-
dów wynikających z umów międzynarodowych,
skutkują tym, iż zakres prowadzonych prac ograni-
cza się jedynie do prac zapewniających bezpieczeń-
stwo prowadzonego ruchu pociągów oraz umożli-
wiających, w miarę możliwości, najwyższy komfort
podróżowania.
Prace te prowadzone są na bieżąco. W ramach
planowanych przez zarządcę infrastruktury prac re-
montowo – utrzymaniowych na przedmiotowej linii
m.in. przewiduje się:
W roku 2008:
— zmianę kategorii trzech przejazdów kolejo-
wych, modernizację torów, (wymianę podkładów,
szyn, nawierzchni drogowej na przejazdach kolejo-
wych, oczyszczanie podsypki) na odcinku Dęblin
– Lublin i Lublin – Dorohusk (granica państwa).
Szacowany koszt tych prac, to kwota 50 311 000 zł.
W roku 2009:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dę-
blin (naprawa bieżąca torów, pojedyncza wymiana
podrozjezdnic, wymiana części rozjazdowych, na-
prawa bieżąca rozjazdów, uzupełnienie tłucznia),
odcinek Dęblin – Lublin (naprawa bieżąca torów
z oczyszczaniem, modernizacja torów, wymiana
podkładów, szyn, nawierzchni drogowej na prze-
jazdach), odcinek Lublin – Dorohusk (granica
państwa) – naprawa bieżąca torów z oczyszcza-
niem, pojedyncza wymiana podkładów, szyn, pod-
rozjazdnic, spawanie szyn, naprawa bieżąca roz-
jazdów, uzupełnienie tłucznia.
— prace podtorzowe odcinek Pilawa – Dęblin
i Lublin – Dorohusk (granica państwa) – ścięcie ław,
odtworzenie rowów bocznych.
Szacowany koszt tych prac to kwota 71 168 000 zł.
W roku 2010:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dę-
blin (wymiana części rozjazdowych, szyn, zgrzewa-
nie i spawanie szyn, uzupełnienie tłucznia), odcinek
Dęblin – Lublin modernizacja torów (wymiana pod-
kładów, szyn, nawierzchni drogowej na przejazdach,
oczyszczanie podsypki), pojedyncza wymiana pod-
rozjazdnic, części rozjazdowych, uzupełnienie tłucz-
nia, odcinek Lublin – Dorohusk (granica państwa)
– naprawa bieżąca torów, wybudowa rozjazdów i to-
rów, uzupełnienie tłucznia,
— prace podtorzowe odcinek Pilawa – Dęblin
i Lublin – Dorohusk (granica państwa) – ścięcie ław,
odtworzenie rowów bocznych.
Szacowany koszt tych prac to kwota 49 058 000 zł.
W roku 2011:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dę-
blin (naprawa bieżąca torów z oczyszczaniem, na-
prawa bieżąca rozjazdów, spawanie termitowe szyn,
uzupełnienie tłucznia), odcinek Dęblin – Lublin mo-
dernizacja torów (wymiana podkładów, szyn, na-
wierzchni drogowej na przejazdach, oczyszczanie
podsypki), naprawa bieżąca torów, spawanie termi-
towe szyn, pojedyncza wymiana podrozjazdnic, czę-
ści rozjazdowych, naprawa bieżąca rozjazdów, uzu-
pełnienie tłucznia, odcinek Lublin – Dorohusk (gra-
nica państwa) – naprawa bieżąca rozjazdów, wybu-
dowa rozjazdów i torów, uzupełnienie tłucznia,
— prace podtorzowe odcinki Lublin – Dorohusk
(granica państwa) i Pilawa Dęblin (ścięcie ław, od-
tworzenie rowów bocznych).
Szacowany koszt tych prac to kwota 79 790 000 zł.
Do 2015 r. program naprawczy ograniczać się bę-
dzie do wymiany nawierzchni oraz napraw bieżą-
cych, w szczególności na odcinkach Pilawa – Dęblin
i Lublin – Dorohusk (granica państwa). Realizacja
tych prac poprawi parametry techniczno – eksplo-
atacyjne omawianej linii, co pozwoli utrzymać obec-
nie obowiązujące prędkości rozkładowe, a tym sa-
mym utrzymanie oferty przewozowej na poziomie
nie niższym niż obecnie.
Po roku 2015 planowana jest kompleksowa mo-
dernizacja linii, która obecnie jest na etapie przygo-
towania. W dniu 2 czerwca 2008 r. zarządca infra-
struktury złożył wniosek o dofinansowanie projek-
tu: Dokumentacja przedprojektowa dla zadania „
Modernizacja linii kolejowej nr 7 Warszawa Wschod-
nia Osobowa- Dorohusk na odcinku Warszawa
Wschodnia – Lublin – Dorohusk – granica państwa”
ze środków TEN-T w ramach konkursu. W dniu
20 czerwca 2008 r. został zakończony nabór wnio-
sków na współfinansowanie projektów stanowią-
cych przedmiot wspólnego zainteresowania w dzie-
dzinie transeuropejskiej sieci transportowej z fun-
duszu TEN-T Unii Europejskiej. Do Komisji Euro-
pejskiej Polska przekazała 7 wniosków aplikacyj-
nych, w tym projekt ww. Decyzji Komisji Europej-
skiej co do przyznania pomocy finansowej Wspólnoty
zgłoszonym projektom spodziewać się należy na
przełomie października/listopada 2008 r.
W uzupełnieniu uprzejmie wyjaśniam, iż anali-
zując przydatność danego ciągu kolejowego do ob-
sługi Euro 2012 należy przede wszystkim zwrócić
uwagę na fakt, iż modernizacja infrastruktury kole-
jowej jest procesem długotrwałym, czasochłonnym,
a jednocześnie perspektywicznym. Plany moderni-
zacji sieci kolejowej zatem muszą uwzględniać przy-
szłe skutki ekonomiczne i społeczne, a inwestycje
nie mogą być realizowane okazjonalnie, na potrzeby
wyłącznie jednego tylko wydarzenia, choćby nawet
tej rangi, co Euro 2012. Przerwanie realizowanych
inwestycji w celu rozpoczęcia nowych, doraźnych,
spowodowałoby rozproszenie środków finansowych
niewystarczających dla zaspokojenia wszystkich
koniecznych potrzeb w tym zakresie. Stan infra-
struktury kolejowej wymaga zwiększenia nakła-
dów finansowych, niewystarczające bowiem są
środki finansowe zarządcy infrastruktury, budże-
tu państwa oraz Funduszu Kolejowego przeznacza-

ne na utrzymanie, remonty i modernizację infra-
struktury kolejowej.
Ponadto, na terenie województwa lubelskiego do
realizacji w 2008 r. przewidziane są następujące za-
dania:
— modernizacja linii kolejowej nr 26 Łuków
– Radom na odcinku Stawy – Dęblin,
— modernizacja linii kolejowej E65 odcinek Gro-
dzisk – Zawiercie,
— zabudowa urządzeń samoczynnej sygnalizacji
przejazdowej, sterowania ruchem kolejowym na po-
sterunkach ruchu, zgodnie z planowaną realizacją
13 nowych zadań w ramach obiektów zabezpiecze-
nia ruchu kolejowego i telekomunikacji,
— przebudowa peronu na przystanku osobowym
Pionki Zachodnie usytuowanego na linii kolejowej
nr 26 Łuków – Radom,jak i budowa przejścia pod
torami w km 95,387 tej linii.
Szacowany koszt tych zadań to kwota 110 317 000 zł.
Z uwagi na znaczenie linii kolejowej nr 7 Warsza-
wa Wschodnia – Dorohusk (granica państwa) podej-
mowane są starania, aby linia ta została dostosowa-
na do standardów infrastruktury technicznej linii
do prognozowanych wielkości przewozów pasażer-
skich i towarowych oraz co najmniej do minimal-
nych parametrów eksploatacyjnych określonych
umowami AGC/AGTC, tj. do prędkości pociągów
w ruchu pasażerskim V=160 km/h, a w ruchu towa-
rowym – V=120km/h. Projekt modernizacji tej linii
umieszczono w indykatywnym wykazie dużych pro-
jektów dla Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” na lata 2007 – 2013 jako projekt
rezerwowy zadania „Modernizacja linii nr 7 War-
szawa – Dorohusk wraz z remontem linii nr 13 na
odcinku Pilawa – Mińsk Mazowiecki” za kwotę
1 200 ml euro. Z uwagi na brak wystarczających
środków finansowych projekt ten po weryfikacji
w 2007 r. został usunięty.
Podzielając zdanie co do potrzeby komplekso-
wego remontu omawianej linii kolejowej, w kon-
tekście przedstawionych faktów należy uznać, iż
ewentualne rozszerzenie zakresu prac remonto-
wych na tej linii umożliwić może współpraca za-
rządcy infrastruktury kolejowej z zainteresowa-
nymi podmiotami, m.in. przedstawicielami władz
samorządu województw, której efektem będzie
konsensus co do partycypacji w kosztach remonto-
wo – utrzymaniowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
1109
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie obowiązku jazdy w dzień
na światłach mijania (4284)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo o znaku SPS-023-4284/08, przekazujące in-
terpelację pana posła Mariusza Grada w sprawie
obowiązku jazdy w dzień na światłach mijania,
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.
W odpowiedzi na pytanie o badania i dane staty-
styczne dotyczące wpływu używania świateł mija-
nia na bezpieczeństwo ruchu drogowego informuję,
że stosowne badania zostały przeprowadzone przez
Instytut Transportu Samochodowego. Zebrane dane
pozwalają na sformułowanie wstępnych wniosków,
z których wynika, że wprowadzenie ustawowego
obowiązku używania przez kierujących pojazdami
świateł mijania w czasie od świtu do zmierzchu przy-
niosło pierwsze wymierne korzyści w zakresie bez-
pieczeństwa ruchu drogowego poprzez zmniejszenie
liczby zderzeń czołowych pojazdów w ciągu dnia. Po-
równanie danych statystycznych dotyczących zde-
rzeń czołowych w okresach maj–październik w la-
tach 2007 i 2006 pozwala stwierdzić, że liczba wy-
padków tego rodzaju zmniejszyła się o 1,6%, a liczba
zabitych o 8,4%. Przeprowadzone przez Instytut
Transportu Samochodowego badania statystyczne
wskazują również na znaczące zwiększenie bezpie-
czeństwa ruchu drogowego w porze dziennej, do któ-
rej odnosi się nowo wprowadzony obowiązek jazdy
z włączonymi światłami mijania. Natomiast wzrost
liczby i ofiar wypadków w 2007 r. dotyczył głównie
pory nocnej, której nie obejmowało wprowadzenie
ww. obowiązku. Statystyki dotyczące wypadków
w porze dziennej i nocnej w okresie maj–wrzesień
2007 r. w porównaniu z okresem maj–wrzesień 2006 r.
przedstawiają się następująco:
— ogółem we wszystkich zderzeniach pojazdów
(co najmniej dwóch) w dzień liczba zabitych spadła
o 6% (47 osób zabitych mniej);
— liczba zabitych w zderzeniach czołowych po-
jazdów w dzień spadła o 8% (mniej o 31 osób),
w tym samym czasie w nocy liczba zabitych wzro-
sła o 17%;
— liczba zabitych w wypadkach z udziałem sa-
mochodów ciężarowych w dzień spadła o 14% (mniej
o 61 zabitych), w tym samym okresie w nocy liczba
zabitych wzrosła o 4% (8 osób więcej);
— liczba zabitych w zderzeniach czołowych
z udziałem samochodów ciężarowych w dzień spa-
dła o 15% (27 osób zabitych mniej), w tym samym
okresie liczba zabitych w nocy wzrosła o 12%
(7 osób więcej).
1110
Odnosząc się do kwestii ewentualnego wycofania
przepisu nakazującego stosowanie świateł mijania
w warunkach dobrej widoczności, informuję, że
obecnie resort zlecił odpowiednie analizy, dotyczące
wpływu jazdy z włączonymi światłami mijania na
bezpieczeństwo ruchu drogowego, na podstawie któ-
rych będzie możliwe rozważenie celowości zniesie-
nia ww. obowiązku.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
w sprawie refundacji ulg ustawowych
na przejazdy komunikacją miejską (4285)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem z dnia 21 lipca br. znak: SPS-023-4285/08,
przy którym została przekazana interpelacja pani
poseł Magdaleny Gąsior-Marek w sprawie refunda-
cji ulg ustawowych na przejazdy komunikacją miej-
ską, uprzejmie informuję:
1. Organizowanie komunikacji miejskiej do 1990 r.
należało do zadań terenowych organów administra-
cji państwowej stopnia podstawowego. Na mocy
ustawy z 17 maja 1990 r. o podziale zadań i kompe-
tencji określonych w ustawach szczególnych pomię-
dzy organy gminy a organy administracji rządowej
oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 34,
poz. 198, z późn. zm.) zadania te zostały przejęte
przez gminy, jako zadania własne, co potwierdza
treść art. 7 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.).
Łącznie z przejęciem zadań m.in. z zakresu ko-
munikacji miejskiej zostały także przejęte wszystkie
inne obowiązki dotyczące tego zadania, m.in. upraw-
nienia różnych grup społecznych, związanych z prze-
jazdami środkami komunikacji miejskiej, które zo-
stały wprowadzone przed wejściem w życie ustawy
„kompetencyjnej” i które istniały w momencie przej-
mowania zadań przez gminy, m.in. w zakresie
uprawnienia do ulg w opłacie za przejazd środkami
komunikacji miejskiej – stosownie do zasady praw
nabytych przez te grupy społeczne.
Zmianom układu kompetencyjnego towarzyszy-
ły zmiany systemu finansowego. Przy konstrukcji
systemu finansowego, który obowiązywał od 1991 r.,
uwzględnione zostały wydatki ponoszone przez gmi-
ny na ten cel. Stosownie do zadań przejmowanych
przez gminy ustalone zostały dochody własne, jak
również i subwencje. Rozmiary dochodów gmin zo-
stały wówczas dostosowane do zakresu ich zadań.
W ramach wyszacowanego poziomu wydatków gmin
zostały więc uwzględnione wydatki związane z ko-
munikacja miejską, łącznie z ubytkami z tytułu
ustawowych ulg w opłatach za przejazd.
W związku z powyższym wydatki dotyczące ulg
ustawowych w komunikacji miejskiej gminy finansu-
ją już od 1991 r. z dochodów własnych i subwencji.
2. Zgodnie z art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 20 czerw-
ca 1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U.
z 2002 r. Nr 175, poz. 1440) przepisów tego aktu nie
stosuje się do komunikacji miejskiej. Powyższa regula-
cja obowiązuje od dnia wejścia w życie ustawy w pier-
wotnym brzmieniu, tj. od dnia 1 stycznia 1993 r.
Ustawa z dnia 17 grudnia 2001 r. o zmianie usta-
wy o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych prze-
jazdów środkami publicznego transportu zbiorowe-
go oraz zmianie innych ustaw (Dz. U. z 2002 r. Nr 4,
poz. 34) nie wprowadziła zmian w zakresie ulg dla
studentów w komunikacji miejskiej. Należy podkre-
ślić, że ulgi te, zawarte w zmienianej tą ustawą
– ustawie z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie
wyższym (Dz. U. Nr 65, poz. 385, z późn. zm.), już
obowiązywały przed 1991 r., a więc wprowadzone
ww. ustawą zapisy nie stanowiły novum w stosunku
do poprzedniego stanu prawnego, gdyż również
w okresie od 1991 r. do czasu nowelizacji ustawy
o szkolnictwie wyższym gminy finansowały ulgi
ustawowe z dochodów własnych i subwencji. Przepis
stanowiący, iż studentowi przysługuje prawo do ko-
rzystania z 50% ulgi w opłatach za przejazdy pu-
blicznymi środkami komunikacji miejskiej, zawarty
był w art. 153 ustawy z dnia 12 września 1990 r.
o szkolnictwie wyższym. Obecnie zaś o tym upraw-
nieniu stanowi art. 188 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U.
Nr 164, poz. 1365, z późn. zm.).
3. Zasady ustalania i przekazywania subwencji
ogólnej określa ustawa z dnia 13 listopada 2003 r.
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
(Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539).
Jedną z podstawowych zasad, na których opiera
się system finansowy jednostek samorządu teryto-
rialnego, jest obiektywizacja zasileń budżetów sa-
morządowych w formie subwencji ogólnej z budżetu
państwa. Oznacza to w szczególności:
— ustalenie ściśle sformalizowanych zasad usta-
lania wielkości subwencji ogólnej dla poszczególnych
jednostek samorządu terytorialnego;
— zniesienie możliwości uznaniowego przyzna-
wania przez ministra finansów – z własnej inicjaty-
wy lub w wyniku kierowanych do resortu indywidu-
alnych wniosków – dodatkowych środków, poza
określonymi w ustawie (np. część wyrównawcza
subwencji ogólnej dla gmin, powiatów lub woje-
wództw, zarówno w zakresie kwoty podstawowej,

jak i kwoty uzupełniającej, jest naliczana według zo-
biektywizowanych i ustawowo określonych kryte-
riów, nie według zgłaszanych potrzeb).
Gminom jest przekazywana z budżetu państwa
subwencja ogólna, przy wyliczaniu której nie są bra-
ne pod uwagę ulgi ustawowe w komunikacji miej-
skiej. Subwencja ogólna składa się z części wyrów-
nawczej, równoważącej i oświatowej. Natomiast
cześć rekompensująca subwencji ogólnej przysługuje
gminom z tytułu ubytku dochodów wynikających ze
zwolnienia w zakresie podatku od nieruchomości
przedsiębiorców prowadzących działalność gospo-
darczą na terenie specjalnej strefy ekonomicznej na
podstawie zezwolenia. Stanowią o tym przepisy
ustawy z dnia 2 października 2003 r. o zmianie usta-
wy o specjalnych strefach ekonomicznych i niektó-
rych ustaw (Dz. U. Nr 188, poz. 1840, z późn. zm.).
Łączna kwota subwencji ogólnej przekazanej
z budżetu państwa w 2007 r. gminom i miasto na
prawach powiatu (w części gminnej) wyniosła ponad
22,1 mld zł.
Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z art. 7 ust. 3
ustawy o dochodach jednostek samorządu teryto-
rialnego o przeznaczeniu środków otrzymanych
z tytułu subwencji ogólnej decyduje organ stanowią-
cy jednostki samorządu terytorialnego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie tworzenia stanowisk pracy
dla osób niepełnosprawnych przez jednostki
samorządu terytorialnego (4286)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez pana wicemarszałka przy piśmie
z dnia 21 lipca 2008 roku, znak: SPS-023-4286/08,
interpelację z dnia 10 lipca 2008 r. złożoną przez
pana Mariusza Grada, posła na Sejm RP w sprawie
tworzenia stanowisk pracy dla osób niepełnospraw-
nych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Nowelizacją ustawy o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych z dnia 15 czerwca 2007 r. (Dz. U. Nr 115,
poz. 791) dodany został m.in. art. 26e, zgodnie
z którym przyznano jednostkom budżetowym moż-
liwość korzystania z dofinansowania do tworzonych
1111
stanowisk pracy osób niepełnosprawnych w postaci
zwrotu kosztów wyposażenia stanowiska pracy.
Stworzenie możliwości korzystania z tego instru-
mentu przez jednostki budżetowe miało na celu
zwiększenie zatrudnienia osób niepełnosprawnych
bez generowania dodatkowych obciążeń dla ich bu-
dżetu. W związku z powyższym obecnie zwrot ww.
kosztów jednostkom budżetowym następuje na wy-
dzielony rachunek dochodów własnych, o którym
mowa w art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r.
o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104,
z późn. zm.), zaś warunkiem zwrotu kosztów jest
ich poniesienie przez jednostkę budżetową ze środ-
ków uprzednio zgromadzonych na tym rachunku.
W trakcie prac nad nowelizacją przepisów usta-
wy o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz za-
trudnianiu osób niepełnosprawnych rozważano moż-
liwość wsparcia pracodawców będących jednostka-
mi budżetowymi na zasadach analogicznych, z ja-
kich korzystają pozostali pracodawcy. W toku uzgod-
nień międzyresortowych Ministerstwo Finansów
zajęło jednak stanowisko, że zwrot kosztów wyposa-
żenia stanowiska pracy dla osoby niepełnosprawnej,
w przypadku pracodawców będących ww. jednost-
kami, możliwy będzie pod warunkiem, że koszty te
zostaną poniesione z rachunku dochodów własnych.
Dlatego też w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nieniu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 14, poz. 92) zostały zawarte przepisy art. 26e
ust. 4 w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 15 czerw-
ca 2007 r. o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych oraz o zmianie niektórych innych ustaw
(Dz. U. Nr 115, poz. 792).
Jednocześnie informuję, że projekt ustawy o zmia-
nie ustawy o rehabilitacji zawodowej i społecznej
oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (druk sejmowy
nr 781 i 781a) był przedmiotem konsultacji Komisji
Wspólnej Rządu i Samorządu Terytorialnego, która
nie zgłosiła uwag do omawianych przepisów. Biorąc
pod uwagę powyższe, informuję, że nie są planowa-
ne zmiany przepisów w omówionym zakresie. Ozna-
cza to, że jeżeli jednostka budżetowa w związku
z zatrudnieniem osoby niepełnosprawnej planuje
ubiegać się o zwrot poniesionych kosztów, będzie zo-
bowiązana ponieść je ze środków uprzednio zgroma-
dzonych na rachunku, o którym mowa w art. 22
ust. 1 ustawy o finansach publicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
1112
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie zagrożenia wirusem Marburg (4287)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 21 lipca 2008 r., nr SPS-
-023-4287/08, interpelacją pana posła Mariusza
Grada w sprawie zagrożenia wirusem Marburg
uprzejmie informuję, co następuje.
Gorączkę krwotoczną Marburg wywołuje wirus
z rodziny Filoviridae, którego naturalny rezerwuar
nie został jeszcze do końca poznany, jednakże przy-
puszcza się, że mogą być nim niektóre gatunki małp
i nietoperzy. Wirus przenosi się drogą kropelkową
przez drogi oddechowe, a także przez bezpośredni
kontakt z krwią, wydzielinami, innymi płynami
ustrojowymi lub tkankami pochodzącymi od zaka-
żonych ludzi i zwierząt.
W większości przypadków na skutek zakażenia
u ludzi pojawia się nagła gorączka, bóle mięśni i sta-
wów, bóle głowy, postępujące osłabienie, anoreksja
(brak apetytu), biegunka (wodnisty kał zawierający
krew i śluz), nudności i wymioty. U niektórych pa-
cjentów dochodzi do zaburzeń w funkcjonowaniu ne-
rek i wątroby. Pojawiają się objawy uogólnionej ska-
zy krwotocznej (krwawienie z nosa, dziąseł i skóry,
wymioty z krwią, długie, trudne do zahamowania
krwawienia z miejsc nakłucia igłą). Inne objawy
obejmują wysypkę plamisto-grudkową na skórze
(przede wszystkim tułowia), zapalenie spojówek, za-
palenie gardła i trudności w oddychaniu. Gorączka
krwotoczna Marburg charakteryzuje się wysoką
śmiertelnością.
Obecnie nie ma dostępnej szczepionki chroniącej
przed zakażeniem, nie ma też specyficznego leku
przeciwko wirusowi Marburg.
Do tej pory występowanie wirusa Marburg
stwierdzono w Ugandzie, Zimbabwe, Republice Po-
łudniowej Afryki, Kenii, Demokratycznej Republice
Konga, Angoli oraz w byłej Jugosławii i Niemczech,
gdzie doszło do zakażenia laboratoryjnego od małp.
Na początku lipca 2008 r. przedstawiciele resor-
tu zdrowia Holandii poinformowali o przypadku go-
rączki krwotocznej Marburg u holenderskiej turyst-
ki, która powróciła z Ugandy. Rozpoznanie potwier-
dziły testy laboratoryjne wykonane w instytucie
Bernharda Nochta w Hamburgu. W trakcie docho-
dzenia epidemiologicznego wykazano, iż kobieta,
przebywająca w Ugandzie od 5 do 28 czerwca 2008 r.,
zwiedzała jaskinie znajdujące się w parkach narodo-
wych tego kraju. W jednej z jaskiń stwierdzono wy-
stępowanie dużej liczby nietoperzy, które prawdopo-
dobnie były rezerwuarem wirusa, a z którymi kobie-
ta miała bezpośredni kontakt.
Pierwsze objawy wystąpiły 2 lipca (gorączka,
dreszcze), 5 lipca chora została przyjęta do szpitala.
Mimo podjętych działań pacjentka na skutek zaka-
żenia zmarła. Holenderskie służby sanitarne podję-
ły działania w celu zidentyfikowania wszystkich
osób z kontaktu oraz objęcia ich nadzorem. Do dnia
1 sierpnia (ostatni dzień obserwacji) u żadnej z osób
nie stwierdzono niepokojących objawów. Właściwe
działania podjęło również ministerstwo zdrowia
Ugandy.
Uwzględniając powyższe, a także biorąc pod uwa-
gę stały rozwój sektora turystycznego i coraz więk-
szą liczbę polskich obywateli wyjeżdżających w róż-
ne rejony świata, stwierdzić należy, iż nie można
wykluczyć możliwości zawleczenia również do Pol-
ski zarówno gorączki krwotocznej Marburg, jak i in-
nych chorób tropikalnych.
Odpowiadając zaś na drugie pytanie pana posła,
należy stwierdzić, iż polska służba zdrowia, w ra-
mach dostępnych środków finansowych, doskonali
swoje możliwości w zakresie postępowania w przy-
padku wystąpienia zachorowań na wirusową go-
rączkę krwotoczną w kraju. Przede wszystkim okre-
sowo weryfikowana jest liczba szpitali zakaźnych
mogących hospitalizować chorych na choroby za-
kaźne, w tym liczba szpitali zdolnych do hospitaliza-
cji chorych wysoce zakaźnych. Ostatnia taka wery-
fikacja, poprzez służby Państwowej Inspekcji Sani-
tarnej, odbyła się przy okazji opracowywania kolej-
nej wersji krajowego planu działań na wypadek wy-
stąpienia pandemii grypy. Niestety z przykrością
należy stwierdzić, iż istnieje tendencja do likwidacji
niedochodowych oddziałów zakaźnych na rzecz in-
nych (przynoszących placówce zysk), na których ob-
serwuje się stały przepływ pacjentów. Wskaźnik wy-
korzystania łóżek „zakaźnych” przy stabilnej sytu-
acji epidemiologicznej w kraju jest bowiem zawsze
niższy od wskaźnika wykorzystania łóżek zwłaszcza
na oddziałach pediatrii i chirurgii. Dlatego też nie-
które organy założycielskie i szpitale decydują się na
rezygnację z utrzymywania infrastruktury pozwa-
lającej na hospitalizację osób chorych na szczególnie
niebezpieczne choroby zakaźne. Należy podkreślić
jednak, że duże szpitale zakaźne w kraju dysponują
bazą umożliwiającą leczenie i opiekę nad pacjentem
z tego typu jednostką chorobową.
Należy wspomnieć, iż organy Państwowej In-
spekcji Sanitarnej, w trakcie prowadzonych kontroli
tematycznych szpitali w zakresie warunków sani-
tarno-higienicznych i bezpieczeństwa epidemiolo-
gicznego personelu i pacjentów, szczególną uwagę
zwracają na fakt posiadania, wdrożenia i znajomo-
ści przez personel szpitala procedur przeciwepide-
micznych. Wiedza dotycząca zapobiegania szerzeniu
się chorób zakaźnych na oddziałach szpitalnych,
zwłaszcza dróg przenoszenia się drobnoustrojów
i możliwości ich przerwania, jest bowiem, oprócz
niezbędnego wyposażenia, podstawą bezpiecznego
epidemiologicznie działania w przypadku chorób
szczególnie zakaźnych. Wyniki kontroli wskazują, iż
większość placówek posiada opracowane i wdrożone
procedury przeciwepidemiczne. W przypadku ich

braku formułowane są stosowne zalecenia pokon-
trolne nakazujące niezwłoczne opracowanie i wdro-
żenie stosownych dokumentów, a także przeszkole-
nie personelu w zakresie ich treści.
Kolejną kwestią jest gromadzenie przez podmio-
ty, które będą zaangażowane w działania przeciw-
epidemiczne, środków ochrony osobistej i innych,
do użycia w momencie kontaktu bezpośredniego
z pacjentem chorym na wirusową gorączkę krwo-
toczną lub inną niebezpieczną chorobę zakaźną.
W ramach poprawy przygotowania placówek szpi-
talnych do działania w sytuacjach kryzysowych
(a taką niewątpliwie jest przypadek wysoce zakaź-
nej choroby tropikalnej) dokonano istotnych zmian
w asortymencie państwowych rezerw medycznych,
polegających m.in. na:
— zakupie znaczących ilości nowoczesnych anty-
biotyków o szerokim spektrum działania,
— poszerzeniu asortymentu płynów infuzyjnych
oraz osprzętu do ich przetaczania, niezbędnych
w intensywnej terapii stanów ciężkich, wywołanych
m.in. zakażeniami czynnikami biologicznymi,
— zakupie znaczących ilości sprzętu ochrony oso-
bistej różnych klas bezpieczeństwa, przewidzianych
dla personelu służb ratunkowych (w tym medycznych
służb ratunkowych i personelu szpitalnego),
— zakupie, jako nowej pozycji, przenośnych re-
spiratorów transportowych, niezbędnych m.in. w ra-
towaniu osób z niewydolnością oddechową,
— zakupie dużych ilości środków odkażających
i biobójczych, rekomendowanych do niszczenia m.in.
wirusów,
— zakupie unikatowego i niegromadzonego
wcześniej w rezerwach sprzętu (decofoger oraz tur-
bofoger) do dekontaminacji i odkażania pomieszczeń
o dużej powierzchni, środków transportu oraz wiel-
kogabarytowych obiektów.
Zaznaczyć także należy, że finalizowane są pro-
cedury zakupu urządzeń do prowadzenia masowej
dekontaminacji ludzi, izolatoriów oddechowych umoż-
liwiających bezpieczną dla otoczenia hospitalizację
pacjenta chorego zakaźnie z zapewnieniem warun-
ków bezpieczeństwa w standardzie BSL-3 oraz urzą-
dzeń umożliwiających bezpieczny pod względem bio-
logicznym transport chorego zakaźnie przy użyciu
ambulansu lub śmigłowca sanitarnego.
Biorąc pod uwagę możliwość wystąpienia na te-
renie Polski groźnych chorób zakaźnych, konieczne
wydaje się ponadto wspieranie inicjatyw mających
na celu tworzenie laboratoriów trzeciego stopnia
bezpieczeństwa biologicznego (BSL 3). Laboratoria
takie niewątpliwie zapewniałyby wsparcie w zakre-
sie nadzoru epidemiologicznego oraz wykonywania
badań diagnostycznych chorób zakaźnych, w tym
wysoce niebezpiecznych. Umożliwiają one bezpiecz-
ną pracę personelu w trakcie identyfikacji, diagno-
styki, badania oraz archiwizacji patogenów, które
mogą stanowić naturalne zagrożenie epidemiczne
lub być użyte w ataku terrorystycznym.
1113
Możliwość szybkiego i masowego przemieszcza-
nia się ludności (transport lotniczy) oraz ewentual-
na możliwość użycia broni biologicznej w celach ter-
rorystycznych powodują w chwili obecnej stałe real-
ne zagrożenie zawleczenia na teren Polski choroby
wysoce zakaźnej. Dlatego też Polska powinna posia-
dać możliwość jak najszybszego wykrywania i anali-
zy tego rodzaju zagrożeń biologicznych. Dążą do
tego m.in. laboratoria Państwowej Inspekcji Sani-
tarnej, z których dotychczas żadne, z powodu ogra-
niczeń finansowych, nie posiada możliwości diagno-
stycznych w warunkach bezpieczeństwa na wyso-
kim poziomie bezpieczeństwa. Podejmowane są
w związku z tym różnorakie działania w celu pozy-
skania stosownych źródeł finansowania przedsię-
wzięcia, jednak do tej pory nie udało się pozyskać
niezbędnych środków. Wsparcie przez przedstawi-
cieli parlamentu polskiego w dążeniu do wyasygno-
wania z budżetu państwa środków na ten cel jest nie
do przecenienia. Korzyści płynące z takiego rozwoju
bazy laboratoryjnej będą odczuwalne nie tylko przez
stronę polską, ale także inne kraje, w szczególności
UE, zwłaszcza jeśli dojdzie do wybuchu ogniska
szczególnie niebezpiecznej choroby zakaźnej obej-
mującej swoim zasięgiem więcej niż jeden kraj. Po-
zwoli to także wyrównać różnice w możliwościach
diagnostycznych w stosunku do innych krajów UE.
Jednak, jak wcześniej wspomniano, jeśli zaistnieje
taka potrzeba, istnieją pełne możliwości diagnostyki
próbek materiału wysoce zakaźnego w instytucie
Bernharda Nochta w Hamburgu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Witolda Gintowt-Dziewałtowskiego
w sprawie umieszczania w nowo wydawanych
dowodach osobistych informacji o grupie krwi
posiadacza (4289)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4289/
08), dotyczące interpelacji posła na Sejm RP pana
Witolda Gintowt-Dziewiałtowskiego z dnia 7 lipca
2008 r. w sprawie umieszczania w nowo wydawa-
nych dowodach osobistych informacji o grupie krwi
posiadacza, uprzejmie informuję, że obowiązujące
1114
przepisy prawa nie przewidują takiej możliwości.
Zgodnie z art. 37 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r.
o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t.j. Dz. U.
z 2006 r. Nr 139, poz. 993, z późn. zm.) w dowodzie
osobistym zamieszcza się:
1) nazwisko i imię (imiona) oraz imiona rodzi-
ców i nazwisko rodowe;
2) datę i miejsce urodzenia;
3) adres miejsca zameldowania na pobyt stały,
a w razie jego braku – zameldowania na pobyt czaso-
wy trwający ponad trzy miesiące; w przypadku bra-
ku zameldowania na pobyt stały albo pobyt czasowy
trwający ponad trzy miesiące danych o adresie nie
zamieszcza się;
4) płeć, wzrost w centymetrach i kolor oczu;
5) numer ewidencyjny Powszechnego Elektro-
nicznego Systemu Ewidencji Ludności (PESEL);
6) nazwę organu wydającego, datę wydania oraz
termin ważności dowodu osobistego;
7) zdjęcie i podpis jego posiadacza;
8) dane przeznaczone do odczytania maszyno-
wego.
Powyższy przepis zawiera katalog zamknięty da-
nych zamieszczanych w dowodzie osobistym. Ze
względu na ścisłe uregulowanie w przepisach prawa
zakresu tych danych nie jest możliwe zamieszczanie
w nich innych informacji.
Jednocześnie pragnę wyjaśnić, że w przeszłości
była rozważana możliwość zamieszczania w dowo-
dach osobistych informacji o grupie krwi posiadacza
dokumentu. Proponowane w tym zakresie rozwią-
zanie zakwestionował, wskazując, że wszelkie infor-
macje o grupie krwi mogą wynikać wyłącznie z za-
świadczeń wydanych przez uprawnionych pracowni-
ków służby zdrowia (np. z karty grupy krwi, tzw.
Krewkarty, która jest jednak odpłatna). Wskazać
przy tym należy, że konsekwencje wynikające z fak-
tu ewentualnego błędnego wpisania grupy krwi
w dowodzie osobistym − bez możliwości niezwłocz-
nego skorygowania błędu − byłyby poważniejsze
w skutkach niż brak wpisu o grupie krwi.
W tej sytuacji w chwili obecnej nie przewiduje się
zmiany zakresu danych w aktualnie obowiązującym
wzorze dowodu osobistego. Niemniej pragnę poin-
formować, że w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji, w ramach projektu „pl. ID”, powa-
dzone są obecnie prace analityczne nad nowym wzo-
rem dowodu osobistego, który z uwagi na zakładane
rozwiązania elektroniczne będzie mógł pełnić różne
funkcje Odnosząc się do kwestii zamieszczania
w dokumentach tożsamości wydawanych przez pań-
stwa członkowskie Unii Europejskiej danych o gru-
pie krwi posiadacza tego dokumentu, uprzejmie in-
formuję, że inspekcja wzorów dowodów osobistych
państw członkowskich Unii Europejskiej przepro-
wadzona przez Laboratorium Kryminalistyczne
Straży Granicznej nie wykazała w wizualnej części
blankietów obecności wpisu określającego grupę
krwi posiadacza dokumentu. Wskazać przy tym na-
leży, że badaniom nie zostały jednak poddane doku-
menty Luksemburga, Bułgarii, Rumunii i Danii.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie polityki energetycznej Polski
do 2030 r. (4290)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Miro-
sława Orzechowskiego, przesłaną przy piśmie z dnia
21 lipca 2008 r., znak SPS-023-4290/08, w sprawie
polityki energetycznej Polski do 2030 roku przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, iż w Ministerstwie Gospo-
darki trwają obecnie prace nad nowym projektem
„Polityki energetycznej Polski do 2030 roku”. Polity-
ka energetyczna Polski będzie w pełni wpisywać się
w przyjęte przez Radę Europejską w marcu 2007 r.
ustalenia dotyczące celów 3 x 20% oraz wprowadza-
jące je w życie dokumenty zawarte w opublikowa-
nym przez Komisję Europejską w dniu 23 stycznia
br. tzw. pakiecie klimatyczno-energetycznym.
W ramach prac nad dokumentem zostaną przy-
gotowane nowe, aktualne prognozy światowych
cen nośników energii oraz prognozy zapotrzebowa-
nia na paliwa i energię uwzględniające wyzwania
wynikające z wspólnej polityki energetycznej UE.
Zostanie przeprowadzona analiza, czy w przypad-
ku Polski możliwy jest rozwój gospodarczy, który
nie będzie już wymagał dodatkowego zapotrzebo-
wania na energię i od kiedy taka sytuacja byłaby
już możliwa.
Szczególnie ważny element przygotowywanej
obecnie polityki energetycznej stanowić będą zagad-
nienia efektywności energetycznej. Zmniejszenie za-
potrzebowania na energię przyczynia się zarówno
do ochrony środowiska, zmniejszenia energochłon-
ności gospodarki, a przez to wzrostu jej konkuren-
cyjności, jak również zapewnienia bezpieczeństwa
energetycznego.
Obok zagadnień efektywności energetycznej go-
spodarki niezwykle istotnym elementem polityki
energetycznej stanie się wsparcie rozwoju odnawial-
nych źródeł energii, w tym biopaliw, rozwoju czy-
stych technologii węglowych, jak również kwestie
bezpieczeństwa energetycznego oraz liberalizacji

rynku. W tym kontekście niezwykle ważne będzie
wsparcie przy wykorzystaniu funduszy europejskich
strategicznej infrastruktury energetycznej, w za-
kresie niezbędnym do utrzymania i zwiększenia
bezpieczeństwa energetycznego, jak również stwa-
rzającej techniczne możliwości funkcjonowania ryn-
ków energetycznych.
Kwestia dywersyfikacji dostaw paliw i energii,
jako kluczowa dla bezpieczeństwa energetycznego
kraju, zostanie potraktowana w dokumencie w spo-
sób niezwykle poważny. Zaplanowane działania
w tym zakresie będą miały na celu zapewnienie nie-
przerwanych dostaw paliw i energii. Jednocześnie
w realizacji projektów w tym zakresie najistotniej-
szym będzie aspekt opłacalności ekonomicznej po-
dejmowanych przedsięwzięć.
W odniesieniu do szczegółowych pytań przedsta-
wionych w pana piśmie przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
Ad 1. Na jakich przesłankach pominięto w pro-
gnozie wystąpienie kryzysu energetycznego związa-
nego ze szczytem produkcji ropy naftowej?
Projekt polityki energetycznej z ubiegłego roku
zawierał prognozę zużycia ropy naftowej (popyt),
a nie jej podaży. Polska jest mało znaczącym pro-
ducentem ropy naftowej, nie posiada również złóż
o znaczeniu ogólnoświatowym. Wspomniany pro-
blem ma znaczenie globalne i dlatego przewidywa-
nie możliwości wystąpienia takiego kryzysu i jego
późniejsze monitorowanie leży w gestii organiza-
cji międzynarodowych, takich jak: Międzynarodo-
wa Agencja Energetyczna (MAE), OECD czy Unia
Europejska.
Rząd RP, zdając sobie sprawę z możliwości wy-
stąpienia kryzysu na rynku paliw, podjął szereg
kroków mających na celu zapewnienie odbiorcom
stabilnych i nieprzerwanych dostaw ropy naftowej
i jej produktów.
Najważniejszym narzędziem legislacyjnym, słu-
żącym temu celowi jest ustawa z dnia 16 lutego 2007 r.
o zapasach ropy naftowej, produktów naftowych
i gazu ziemnego oraz zasadach postępowania w sy-
tuacjach zagrożenia bezpieczeństwa paliwowego
państwa i zakłóceń na rynku naftowym. Ustawa ta
nakłada na przedsiębiorców obowiązek posiadania
odpowiednich procedur na wypadek zakłóceń na
rynku paliwowym (art. 31). Daje ona również mini-
strowi właściwemu do spraw gospodarki możliwość
obniżania zapasów obowiązkowych i państwowych
ropy naftowej i jej produktów, a także nakazanie
producentom lub handlowcom sprzedaż określonej
ilości zapasów wskazanym podmiotom (art. 33).
Rada Ministrów może ponadto wprowadzić ograni-
czenia w zakresie obrotu paliwami (art. 10). Te
i inne przepisy ustawy mają na celu ochronę konsu-
menta przed skutkami zawirowań na rynku ropy
naftowej i jej produktów. Również ustawa o zarzą-
dzaniu kryzysowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 89, poz. 590),
która wprowadza pojęcie „infrastruktury krytycz-
nej” i jej ochrony, a także stwarza system zarządza-
1115
nia kryzysowego i obliguje do sporządzenia krajo-
wych planów ochrony infrastruktury krytycznej
(w tym energetycznej) przyczyniać się ma do zwięk-
szenia bezpieczeństwa w sektorze paliwowym.
Polska jest członkiem UE, a wkrótce stanie się
członkiem MAE, co umożliwi nam korzystanie z wy-
pracowanych przez te organizacje mechanizmów re-
agowania kryzysowego i uzyskanie wsparcia na wy-
padek przerw lub zakłóceń w wydobyciu lub dostar-
czaniu nośników energetycznych.
Rząd RP wspiera rozwój infrastruktury przesy-
łowej i magazynowej. Planowana rozbudowa pojem-
ności czynnej magazynów ropy naftowej i paliw
płynnych w sposób znaczący przyczyni się do wzro-
stu bezpieczeństwa energetycznego Polski poprzez
zwiększenie poziomu zapasów.
Dywersyfikacja źródeł i dróg nośników energii
uzależni nas od jednego dostawcy, przez co złagodzi
ewentualne skutki kryzysu wydobycia ropy nafto-
wej w poszczególnych państwach.
Zgodnie z obowiązującą „Polityką rządu RP dla
przemysłu naftowego w Polsce” z dnia 6 lutego 2007 r.
(str. 4) podjęto działania zmierzające do:
— zwiększenia konkurencji w sektorze w celu
minimalizacji skutków wzrostu cen na rynkach
światowych,
— utrzymania lub zwiększenia udziałów Skarbu
Państwa w kluczowych spółkach sektora,
— ograniczenia ryzyka wrogiego przejęcia pod-
miotów zajmujących się przerobem ropy naftowej, jej
przesyłem i magazynowaniem,
— uzyskania przez polskich przedsiębiorców do-
stępu do własnych złóż poza granicami RP.
Ad 2. W projekcie pominięto problem bilansu
energetycznego roślin na biopaliwa, który jest ak-
centowany w politykach innych państw. Czy mini-
sterstwo jest w posiadaniu opracowań, które okre-
ślają, z których roślin zyskuje się najwięcej energii
w polskich warunkach klimatycznych?
Wzrost udziału biokomponentów w rynku paliw
transportowych będzie istotnym elementem działań
zapisanych w projekcie dokumentu „Polityka ener-
getyczna Polski do 2030 roku”, nakierowanych na
zwiększenie udziału odnawialnych źródeł energii
w bilansie energetycznym kraju.
Wzrost udziału biokomponentów w rynku paliw
transportowych jest również niezwykle istotny
z punktu widzenia obniżenia emisji zanieczyszczeń
sektora transportu. W związku z tym utrzymywane
będą stabilne mechanizmy wsparcia dla produkcji
i wykorzystania biokomponentów w transporcie, tak
aby doprowadzić do osiągnięcia wyznaczonego w dy-
rektywie 2003/30/WE celu 5,75% udziału biokompo-
nentów w rynku paliw transportowych oraz 10%
udziału w 2020 r.
W tym celu realizowany będzie „Wieloletni pro-
gram promocji biopaliw lub innych paliw odnawial-
nych na lata 2008–2014”, przyjęty przez Radę Mini-
strów w dniu 24 lipca 2007 r. Dokument zawiera
kompleksowy program działań nakierowanych na
1116
wsparcie podaży oraz na zwiększenie popytu na bio-
paliwa. Zaproponowane działania zwiększą opłacal-
ność ekonomiczną całego procesu produkcji biopaliw
– począwszy od pozyskiwania surowców rolniczych,
przez wytwarzanie biokomponentów, produkcję bio-
paliw ciekłych i paliw ciekłych z dodatkiem biokom-
ponentów, a kończąc na wykorzystaniu tego paliwa.
Przyjęte w tym dokumencie rozwiązania powinny
gwarantować stabilność warunków funkcjonowania
dla wszystkich podmiotów związanych z rynkiem
biokomponentów i biopaliw ciekłych, co jest niezbęd-
ne do tworzenia długookresowych planów gospodar-
czych w tym zakresie oraz pozyskania przez przed-
siębiorców finansowania dla nowych inwestycji.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, zwracam
się z uprzejmą prośbą o przyjęcie ich jako odpowie-
dzi na interpelację pana posła.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie budowy na terenie Polski
elektrowni atomowej (4291)
W odpowiedzi na pismo z dnia 21 lipca 2008 r.,
znak: SPS-023-4291/08, przedstawiam stanowisko
do kwestii podniesionych w interpelacji pana posła
Macieja Orzechowskiego i grupy posłów w sprawie
budowy na terenie Polski elektrowni atomowej.
1. Kiedy i gdzie miałyby powstać w Polsce elek-
trownie atomowe?
W roku 2008 zostanie opracowany i przedstawio-
ny do zatwierdzenia Radzie Ministrów nowy projekt
„Polityki energetycznej do 2030 r.”. Polityka ta bę-
dzie zawierać sformułowania dotyczące wprowadze-
nia energetyki jądrowej i budowy dla niej niezbędnej
infrastruktury.
Prace przygotowawcze do podjęcia ostatecznej
decyzji przez rząd obejmują cały wachlarz zagad-
nień określonych zgodnie z zaleceniami Międzyna-
rodowej Agencji Energii Atomowej. Obejmują one
zmiany w systemie prawnym, analizy ekonomiczne,
informację i edukację społeczną, szkolenie kadr dla
instytucji zaangażowanych w projekt, przeprowa-
dzenie poszukiwania lokalizacji dla elektrowni i dla
składowiska odpadów promieniotwórczych, rozpo-
częcie budowy zaplecza naukowo-badawczego.
W procesie tworzenia i doskonalenia rozwiązań
prawnych dotyczących energetyki jądrowej będą na
każdym kroku brane pod uwagę podstawowe stan-
dardy bezpieczeństwa, zalecenia i wskazania Mię-
dzynarodowej Agencji Energii Atomowej.
Ponieważ nie przeprowadzono jeszcze żadnych
badań lokalizacyjnych, niemożliwa jest w tej chwili
jednoznaczna odpowiedź na pytanie, gdzie powsta-
nie pierwsza elektrownia jądrowa. Z dotychczas
przeprowadzonych analiz wynika, że najbardziej po-
trzebne będą nowe moce na północy i zachodzie Pol-
ski. W celu ustalenia konkretnych potencjalnych lo-
kalizacji konieczne będzie przeprowadzenie specjali-
stycznych badań lokalizacyjnych.
Cykl przygotowań do podjęcia decyzji przez rząd
o ewentualnej budowie elektrowni jądrowej potrwa
od kilku miesięcy do roku. Przygotowania do ogło-
szenia przetargu, polegające na spełnieniu wszyst-
kich wymagań Międzynarodowej Agencji Energii
Atomowej w zakresie budowy infrastruktury orga-
nizacyjnej, ludzkiej i prawnej, potrwają kilka lat. Prze-
widuje się uruchomienie pierwszego bloku w roku
2021, pod warunkiem pozytywnej decyzji rządu pod-
jętej w 2009 r.
2. Czy prawdą jest, że już jesienią rozpocznie się
kampania promująca i zachęcająca społeczeństwo
do powstawania tego typu elektrowni?
Niezbędnym warunkiem budowy elektrowni ją-
drowej w Polsce jest akceptacja społeczna. Dotych-
czasowe doświadczenia w Polsce i na świecie wyka-
zują, iż budowa bez odpowiedniego poziomu akcep-
tacji społecznej może prowadzić do decyzji politycz-
nych marnujących wysiłek gospodarczy i finansowy.
Warunkiem akceptacji społecznej jest zrozumienie,
czym jest energetyka jądrowa oraz jakie są jej zalety
i stwarzane przez nią zagrożenia. Dlatego przewidu-
je się, że niezwłocznie podjęte zostaną przygotowa-
nia do przeprowadzenie szerokiej działalności edu-
kacyjno informacyjnej.
Działania te nie mogą mieć charakteru promo-
cyjnego, polegającego na przekonywaniu do techno-
logii jądrowej, lecz powinny mieć na celu uświado-
mienie społeczeństwu, jakie są zalety i punkty trud-
ne w stosowaniu technologii jądrowych i jak te trud-
ności można rozwiązać, aby zminimalizować zagro-
żenie dla pracowników i otoczenia. Doświadczenie
światowe mówi o konieczności rozmowy na każdy
temat, i to rozmowy opartej na prawdzie oraz trans-
parentności informacji i podejmowanych decyzji.
Wszelkie informacje (oprócz handlowych) na temat
programów, prowadzonych prac oraz wszelkich, na-
wet małych zdarzeń związanych z materiałami pro-
mieniotwórczymi muszą być przekazywane do po-
wszechnej wiadomości przy wykorzystaniu środków
masowego przekazu. Zaufanie społeczne może być
uzyskane tylko poprzez działania oparte na zasa-
dzie pełnej transparentności. Bardzo ważnym ele-
mentem tej kampanii będzie włączenie informacji
o energetyce jądrowej do programów szkolnych, co
nastąpi we współpracy z Ministerstwem Edukacji
Narodowej. Pierwsze działania kampanii edukacyj-
no-informacyjnej planowane są na jesień 2008 r.,
a po przeanalizowaniu wyników badań opinii pu-

blicznej intensywna kampania prowadzona będzie
od roku 2009.
Wyrażam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia zo-
staną przyjęte, jako wyczerpująca odpowiedź na py-
tania zawarte w interpelacji.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Czesaka
w sprawie realizacji programu
„Moje boisko – Orlik 2012” (4292)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Edwarda Czesaka
przekazaną pismem z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn.
SPS-023-4292/08), w sprawie realizacji programu
„Moje boisko – Orlik 2012”, uprzejmie informuję, co
następuje.
Wzrost cen dóbr materialnych na rynku krajo-
wym spowodował znaczne podwyższenie wysokości
nakładów inwestycyjnych niezbędnych do poniesie-
nia na budowę kompleksu. Sytuacja ta spowodowa-
ła, że część samorządów zrezygnowała z realizacji
przedsięwzięć, co umożliwiło oczekującym na liście
rezerwowej beneficjentom wejście do programu. Na
rok 2008 finansowo zabezpieczone jest wykonanie
600 kompleksów i tyle lokalizacji jest zgłoszonych do
programu. Aktualnie ogłoszonych jest ok. 550 prze-
targów, z czego rozstrzygniętych ok. 300. Biorąc po-
wyższe pod uwagę, realizacja przyjętych na 2008
rok założeń programowych może zakończyć się nie-
wielkim poślizgiem czasowym, ale nie jest zagrożo-
na. Pomimo zmian kosztów budowy kompleksu
sportowego „Moje boisko – Orlik 2012” zaintereso-
wanie programem jest duże i realne jest wykonanie
2000 obiektów do 2012 r.
W założeniach programowych finansowanie
przedsięwzięcia zaplanowano z trzech źródeł:
— środki budżetowe – kwota środków budżeto-
wych przeznaczona na realizację tych zadań wynosi
333 tys. zł brutto, nie więcej jednak niż wartości
kosztorysowej 33%. Takiej wysokości środki zapla-
nowane zostały w budżecie państwa;
— inne środki – (regionalne programy operacyj-
ne, budżety marszałków województw, Fundusz Roz-
woju Wsi, wojewódzkie fundusze ochrony środowi-
ska, Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013, Narodowy Fundusz Ochrony Środowi-
ska i Gospodarki Wodnej, Ekofundusz, programy
1117
współpracy transgranicznej). Kwota innych środ-
ków przeznaczona na realizację tych zadań wynosić
będzie 333 tys. zł brutto, nie więcej jednak niż 33%
wartości kosztorysowej;
— środki własne wnioskodawcy – udział własny
wnioskodawcy może być pokryty poprzez wykona-
nie prac sposobem gospodarczym lub w ramach ro-
bót publicznych albo prac społecznych. Rozliczenie
prac wykonanych w wyżej wymieniony sposób wy-
maga złożenia kosztorysu powykonawczego, zaak-
ceptowanego przez inspektora nadzoru budowlane-
go. Koszt wykonania kosztorysu pokrywa wniosko-
dawca.
Całkowite nakłady inwestycyjne niezbędne do
budowy obiektu, w założeniach programowych,
określone zostały jako wstępny koszt, natomiast
rzeczywisty znany będzie po wykonaniu dokumen-
tacji technicznej i ewentualnie zweryfikowany po
zakończeniu procedury przetargowej i wyłonieniu
wykonawcy kompleksu.
Mając takie informacje, beneficjenci, wyraża-
jąc chęć przystąpienia do programu, dysponowali
wiedzą o możliwości zmiany kosztów budowy kom-
pleksu.
Po wybudowaniu kompleksu i oddaniu do użyt-
kowania koszty jego utrzymania będzie ponosił be-
neficjent programu. Na wysokość tych kosztów
wpływają: lokalizacja obiektu, zmiany adaptacyjne
projektu w stosunku do typowego (np. technologia
pozyskania ciepła do ogrzewania zaplecza i wody
użytkowej, rozwiązania instalacji wentylacji) oraz
zatrudnienie trenera środowiskowego.
W związku z tym koszty utrzymania obiektu
będą bardzo zróżnicowane i trudno jest w chwili
obecnej je oszacować.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tomasz Półgrabski
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie koniecznego podniesienia
wynagrodzeń pracowników wojewódzkich
urzędów ochrony zabytków (4293)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4293/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Piotra Babinetza w sprawie koniecznego pod-
1118
niesienia wynagrodzeń pracowników wojewódzkich
urzędów ochrony zabytków pragnę zapewnić, iż
rząd RP podejmuje działania zmierzające do popra-
wy trudnej sytuacji płacowej nie tylko pracowników
urzędów wojewódzkich, ale wszystkich członków
korpusu służby cywilnej.
Zgodnie z art. 89 i art. 92 ust. 1 ustawy z dnia
23 lipca 2003 r. o ochronie zabytków i opiece nad
zabytkami (Dz. U. Nr 162, poz. 1568, z późn. zm.)
organem ochrony zabytków – oprócz ministra wła-
ściwego do spraw kultury i dziedzictwa narodowego
– jest wojewoda, w imieniu którego zadania i kompe-
tencje w tym zakresie wykonuje wojewódzki konser-
wator zabytków, wchodzący w skład zespolonej ad-
ministracji wojewódzkiej i kierujący wojewódzkim
urzędem ochrony zabytków.
Pragnę zaznaczyć, iż pracownicy wojewódzkich
urzędów ochrony zabytków nie podlegają ministro-
wi spraw wewnętrznych i administracji, do kompe-
tencji którego również nie należy kształtowanie po-
ziomu wynagrodzeń w służbie cywilnej. W obowią-
zującym stanie prawnym, za ustalenie funduszy wy-
nagrodzeń zespolonych służb, inspekcji i straży od-
powiada wojewoda, bowiem tworzenie budżetów po-
szczególnych wojewodów odbywa się przy udziale
ministra finansów i dysponentów głównych poszcze-
gólnych części budżetowych. Powyższe oznacza, że
wojewodowie kształtują budżet wojewódzkich urzę-
dów ochrony zabytków i określają poziom wynagro-
dzeń pracowników w nich zatrudnionych – zgodnie
z limitem środków finansowych, których wysokość
corocznie określana jest w ustawie budżetowej na
dany rok.
Ustawa budżetowa na 2008 r. zakłada wzrost
kwoty bazowej o ok. 2,3% w stosunku do kwoty ba-
zowej obowiązującej w 2007 r. Ponadto w ustawie
budżetowej na 2008 r. zaplanowano rezerwę celową
pn. „Środki na zwiększenie wynagrodzeń i pochod-
nych, w tym na modernizację systemu wynagrodzeń
w administracji”, która przeznaczona zostanie na
sfinansowanie skutków procesu wartościowania
stanowisk pracy w służbie cywilnej oraz na wypłatę
dodatków specjalnych. Poza tym przyjęta przez
Radę Ministrów w dniu 11 czerwca 2008 r. uchwała
nr 133 w sprawie procentowego podziału na poszcze-
gólne urzędy środków na wynagrodzenia, przewi-
dzianych na dodatki specjalne w służbie cywilnej
(M.P. Nr 49, poz. 435), będzie skutkować również
wzrostem wynagrodzenia pracowników zatrudnio-
nych w służbie cywilnej.
Podkreślenia wymaga również fakt, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji nie
uczestniczy w procesie tworzenia budżetów poszcze-
gólnych wojewodów. Realizując procedurę urucho-
mienia środków na dodatki specjalne, dysponenci
główni poszczególnych części budżetowych winni
skierować do ministra finansów wnioski o dokona-
nie zwiększenia środków finansowych w ich części
budżetowej celem przekazania odpowiednich kwot
na dodatki specjalne.
W świetle powyższego pragnę poinformować, iż
mając na uwadze trudną sytuację finansową pra-
cowników wojewódzkich urzędów ochrony zabyt-
ków, minister spraw wewnętrznych i administracji
podejmie wspólnie z ministrem kultury i dziedzic-
twa narodowego działania w celu wypracowania
rozwiązań systemowych, zmierzających do uregulo-
wania kwestii wynagrodzeń pracowników urzędów
konserwatorskich.
Wobec powyższego udzielenie jednoznacznej od-
powiedzi na kwestie poruszone w przedmiotowym
wystąpieniu w chwili obecnej nie jest możliwe.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 4 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Lecha Kołakowskiego
w sprawie podniesienia stawki podatku VAT
na wyroby dla dzieci (4294)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie z dnia 21 lipca 2008 r. nr SPS-
-023-4294/08 interpelację pana posła Lecha Koła-
kowskiego w sprawie podniesienia stawki podatku
VAT na wyroby dla dzieci, uprzejmie wyjaśniam.
Zgodnie z art. 41 ust. 2 w związku z poz. 45 i 47
załącznika nr 3 do ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54,
poz. 535, z późn. zm.) w odniesieniu do odzieży i do-
datków odzieżowych dla niemowląt oraz do obuwia
dziecięcego ma zastosowanie stawka podatku od to-
warów i usług w wysokości 7%. Powyższe rozwiąza-
nie zostało wprowadzone w trakcie prac parlamentu
nad projektem ustawy o podatku od towarów i usług
poprawką poselską.
Informuję również, że w Unii Europejskiej od
pewnego czasu trwa dyskusja w zakresie stawek ob-
niżonych VAT. Komisja Europejska w wyniku ze-
branych opinii i analiz oraz po konsultacjach w dniu
7 lipca 2008 r. przedstawiła projekt dyrektywy Rady
zmieniającej dyrektywę 2006/112/WE w zakresie
stawek obniżonych VAT zawarty w dokumencie
COM (2008) 428. Zaproponowany projekt legislacyj-
ny wśród zmian tzw. technicznych zakłada jedno-
znaczne doprecyzowanie, iż np. pieluszki dla dzieci
są objęte możliwością stosowania stawki obniżonej
VAT (stanowisko takie było dotychczas prezentowa-
ne przez kilka państw członkowskich, w tym Polskę,
a nie podzielała go Komisja Europejska). Przedmio-
towy projekt nie zawiera natomiast propozycji zmian

w odniesieniu do opodatkowania towarów i usług
dla dzieci (w szczególności ubranek czy butów dzie-
cięcych).
W kwestii obniżenia podstawowej stawki podat-
ku od towarów i usług należy zauważyć, że ewentu-
alne obniżenie musiałoby dotyczyć wszystkich to-
warów i usług, a nie tylko wybranych ich kategorii.
Według szacunków obniżenie w Polsce stawki pod-
stawowej o 1 punkt procentowy spowodowałoby po-
wstanie ujemnych skutków budżetowych w wyso-
kości ok. 4 mld zł. W przypadku obniżenia tej staw-
ki do 15% (najniższa dopuszczalna w świetle prze-
pisów wspólnotowych stawka podstawowa) bez
równoczesnego podwyższenia stawek obniżonych
ujemny skutek osiągnąłby wysokość ok. 29 mld.
Ujemne skutki budżetowe związane z obniżeniem
stawki podstawowej do 15% mogłyby być ewentual-
nie niższe przy równoczesnym podwyższeniu sta-
wek obniżonych 0%, 3% i 7% do wysokości 15%.
Zmiana taka byłaby jednak szczególnie niekorzyst-
na dla gospodarstw domowych wykazujących ni-
skie dochody, przeznaczających je głównie na arty-
kuły żywnościowe opodatkowane obecnie stawka-
mi obniżonymi. Z tych względów obniżka stawki
podstawowej podatku od towarów i usług nie jest
obecnie brana pod uwagę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie zmian dotyczących aktywizacji
osób bezrobotnych dokonywanych
przez agencje pracy tymczasowej, zawartych
w projekcie ustawy o zmianie ustawy
o promocji zatrudnienia i instytucjach
rynku pracy oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (4295)
W związku z przekazaniem przy piśmie znak
SPS-023-4295/08 z dnia 21 lipca 2008 r. interpelacji
posła Waldemara Andzela w sprawie zmian dotyczą-
cych aktywizacji osób bezrobotnych dokonywanych
przez agencje pracy tymczasowej, zawartych w pro-
jekcie ustawy o promocji zatrudnienia i instytu-
cjach rynku pracy, dziękując za cenne uwagi w za-
kresie tworzenia nowych form współpracy pomię-
dzy starostą a niepublicznymi instytucjami rynku
pracy, jakimi są agencje zatrudnienia, jednocześnie
wyjaśniam:
Doceniam troskę pana posła przejawiającą się
w pytaniach zawartych w interpelacji i jednocześnie
1119
pragnę zapewnić, iż wszystkie zgłoszone sugestie
i uwagi zostaną wnikliwie zanalizowane.
Efektem już zgłoszonych uwag jest modyfikacja
art. 61e nowelizowanej ustawy, dotyczącego współ-
pracy starosty z agencjami zatrudnienia na rzecz
doprowadzenia do zatrudnienia bezrobotnych będą-
cych w szczególnej sytuacji na rynku pracy. Zmie-
niony przepis przywołanego artykułu w pełni
uwzględnia sugestię zawartą w pytaniu 2 interpelacji
– a mianowicie umożliwia zawieranie przez starostę
z każdą agencją zatrudnienia umowy przewidującej
doprowadzenie skierowanego bezrobotnego do za-
trudnienia przez okres co najmniej roku. Doprowa-
dzenie skierowanego bezrobotnego do zatrudnienia
oznacza zarówno podjęcie zatrudnienia w agencji
zatrudnienia przy wykonywaniu pracy tymczaso-
wej, jak również podjęcie – na skutek świadczonych
przez agencję zatrudnienia usług z zakresu pośred-
nictwa pracy – zatrudnienia u innych pracodawców.
Przepis tego artykułu stanowi, iż umowa zawierana
przez starostę z agencją zatrudnienia powinna okre-
ślać warunki, tryb oraz kwotę przysługujących
agencji zatrudnienia środków Funduszu Pracy,
w wysokości nie wyższej niż 150% przeciętnego wy-
nagrodzenia za jednego skierowanego bezrobotne-
go, z tytułu doprowadzenia skierowanego bezrobot-
nego do zatrudnienia przez okres co najmniej roku.
Łączna kwota środków przekazywanych agencji za-
trudnienia przysługuje dopiero po spełnieniu wa-
runku, iż okres zatrudnienia bezrobotnego wyniósł
co najmniej rok. Maksymalna kwota ww. środków
oszacowana została pomiędzy przeciętnym kosztem
uczestnictwa w programach i przeciętnym kosztem
ponownego zatrudnienia – ponoszonych przez po-
wiatowe urzędy pracy.
Szczegółowego przeanalizowania wymagają su-
gestie przedstawione w pozostałych pytaniach.
Projekty zmian w przepisach dotyczących procedur
rejestracyjnych oraz nadzoru (w tym kontroli)
agencji zatrudnienia wymagają zgodności z pra-
wem Unii Europejskiej, w szczególności z przepisa-
mi dyrektywy 2006/123/WE dotyczącej usług na
rynku wewnętrznym. Obecnie trwają prace nad
transformacją przepisów ww. dyrektywy do prawo-
dawstwa polskiego – koordynowane przez Mini-
sterstwo Gospodarki.
Zapewniam Pana Marszałka, że resort pracy bę-
dzie kontynuował prace mające na celu szersze udo-
stępnianie usług rynku pracy innym podmiotom niż
urzędy pracy oraz będzie stwarzał warunki sprzyja-
jące dalszemu rozwojowi niepublicznych instytucji
rynku pracy i poprawie współpracy z urzędami pra-
cy – mając na względzie bezpieczeństwo i ochronę
osób będących klientami agencji zatrudnienia.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 lipca 2008 r.
1120
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jolanty Szczypińskiej
i Zbigniewa Kozaka
w sprawie ochrony brzegu morskiego
w granicach administracyjnych gminy Ustka
(4296)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną interpelacją pani posłanki Jolanty Szczypiń-
skiej i pana posła Zbigniewa Kozaka w sprawie
ochrony brzegu morskiego w granicach administra-
cyjnych gminy Ustka (SPS-023-4296/08) pragnę po-
informować Pana Marszałka, że podobnie jak we
wcześniejszych odpowiedziach na interpelacje pa-
nów posłów w powyższej sprawie uważam zatroska-
nie lokalnych samorządowców i panów posłów doty-
czące polskiego wybrzeża za uzasadnione.
Urzędy morskie, które są inwestorami środków
przeznaczanych corocznie na ochronę brzegu mor-
skiego w ramach „Programu…”, zgodnie z ustawą
z dnia 28 lutego 2003 r. o ustanowieniu programu
wieloletniego „Program ochrony brzegów morskich”
(Dz. U. Nr 67, poz. 621), kierują się priorytetami wy-
nikającymi z kompromisu między rzeczywistymi
potrzebami ochrony brzegu a finansowymi możliwo-
ściami wynikającymi z wysokości przyznawanych
środków.
Na całe polskie wybrzeże (jego długość łącznie
z zalewami wynosi ca 800 km) co roku jest przezna-
czana w budżecie państwa kwota 26 mln zł na ochro-
nę 179 km najbardziej zagrożonych odcinków brze-
gu, wpisanych do załącznika do ww. ustawy.
Wybór tych priorytetowych odcinków był poprze-
dzony opracowaniem Instytutu Morskiego w Gdań-
sku pt. „Strategia ochrony brzegów morskich”. Za-
sadniczymi uwarunkowaniami „Strategii..” są prze-
widywany wzrost poziomu morza i wzrost intensyw-
ności sztormów w najbliższym dwudziestoleciu.
Przyjęto ostatecznie wariant najbardziej prawdopo-
dobny, tj. przewidywany wzrost poziomu morza o 0,6 m
w ciągu stu lat.
Dla tych warunków wyjściowych przeprowadzo-
no naukową analizę zakładającą utrzymanie brzegu
w zrównoważonym stanie, tzn. niedopuszczanie,
w wyniku ochrony jednych odcinków brzegu, do
przyśpieszonej erozji innych.
W ramach kwoty 26 mln zł na całe środkowe wy-
brzeże corocznie wydatkowane jest ca 7764 tys. zł.
W odpowiedzi na szczegółowe pytania w inter-
pelacji pani posłanki i pana posła uprzejmie infor-
muję:
Ad 1. W każdym roku, po zimowych sztormach
i wiosennych pomiarach, wybierane są przez specja-
listów urzędu morskiego odcinki brzegu do najpil-
niejszej ochrony.
W latach 2004–2007 zostały wykonane następu-
jące prace ochronne brzegu na odcinku Ustka na km
231,0–233,5 za łączną kwotę 4598,53 tys. zł:
— rok 2004 – refulacja na plaże 139 024 m3 pia-
sku za kwotę 2850 tys. zł;
— rok 2005 – wykonanie 164 mb i remont 122 mb
kamiennej opaski brzegowej za kwotę 590,1 tys. zł;
— rok 2007 – refulacja na plaże 66 194 m3 piasku
za kwotę 1158,43 tys. zł;
Również w roku bieżącym, jeszcze przed sezo-
nem turystycznym, narefulowano na plaże Ustki
113 000 m3 piasku za kwotę ca 2055 tys. zł.
Ad 2. W związku z wykonywanymi corocznie za-
lesieniami i zabudową biologiczną wydm, nadzoro-
wanymi przez inspektorów, tzw. obchodów wybrze-
ża, podległych urzędom morskim, plaże gminy Ust-
ka są wizytowane praktycznie co najmniej dwa razy
w tygodniu.
Ad 3. Obecny stan brzegu morskiego w granicach
administracyjnych gminy Ustka nie zagraża bezpie-
czeństwu ludzi.
Ad 4. W miejscowościach gminy Ustka, jak i całe-
go polskiego wybrzeża, refulacja plaż jest stałą i pre-
ferowana metodą ochrony brzegu z uwagi na swój
naturalny, ekologiczny charakter.
Ad 5. W gminie Ustka dotychczas stosowane me-
tody ochrony brzegu to zasilanie plaż piaskiem, re-
monty istniejących i budowa kamiennych opasek
ochronnych oraz zabudowa biologiczna wydm.
Równocześnie pragnę poinformować Pana Mar-
szałka, że ponieważ możliwości finansowe Minister-
stwa Infrastruktury na ochronę brzegu morskiego
wynikają z zapisów przywołanej na wstępie ustawy
oraz ustawy budżetowej, w której od pięciu lat prze-
znaczana jest na ten cel kwota 26 mln zł – minister-
stwo oczekuje poparcia, przy uchwalaniu budżetu
państwa na rok 2009, w staraniach o zwiększenie
środków na ochronę brzegu morskiego do kwoty
min. 45,55 mln zł. Jeżeli te starania nie okażą się
skuteczne, ochrony brzegu morskiego nie będzie
można zintensyfikować do zadowalającego poziomu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Anna Wypych-Namiotko
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.

Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie tworzenia miejsc zakwaterowania,
pobytu i treningu dla reprezentacji
narodowych uczestniczących w finałach
Mistrzostw Europy w Piłce Nożnej Euro 2012,
na przykładzie oferty pod nazwą
„Nałęczów–Puławy–Kazimierz Dolny” (4297)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła na Sejm RP Jarosława Żaczka prze-
kazaną pismem z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-
-023-4297/08) w sprawie tworzenia miejsc zakwate-
rowania, pobytu i treningu dla reprezentacji narodo-
wych uczestniczących w finałach Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012, na przykładzie
oferty pod nazwą – „Nałęczów – Puławy – Kazimierz
Dolny”, uprzejmie informuję, co następuje.
Polska, jako współorganizator Mistrzostw Europy
w Piłce Nożnej UEFA Euro 2012, podejmując 8 dru-
żyn reprezentacji narodowych, zobowiązana jest do
przedstawienia co najmniej 16 propozycji potencjal-
nych baz pobytowych i treningowych. Centra poby-
towe muszą spełniać szereg warunków dokładnie
określonych w wymogach Unii Europejskich Związ-
ków Piłkarskich (UEFA), związanych przede wszyst-
kim ze standardem hoteli i odległością od lotnisk
oraz baz treningowych.
Mając na uwadze powyższe, minister sportu i tury-
styki powołał zespół ds. wyboru centrów pobyto-
wych, w skład którego weszli przedstawiciele Mini-
sterstwa Sportu i Turystyki, Polskiego Związku Pił-
ki Nożnej oraz spółki celowej PL 2012 sp. z o.o.
W dniach 26–29 lutego 2008 r. zatwierdzona zo-
stała lista 110 kandydatów na centra pobytowe. Do
30 kwietnia 2008 r. zespół ds. drugiego etapu wery-
fikacji wniosków inwestycyjnych na centra pobyto-
we, powołany przez ministra sportu i turystyki,
przygotował listę weryfikacyjną (wg wymogów
UEFA wobec centrów) i zgromadził niezbędną doku-
mentację z centrów (formularze, zabezpieczenia fi-
nansowe, plany budowlane).
Od dnia 8 maja 2008 r. rozpoczęto wizytowanie
propozycji lokalizacji centrów pobytowych. Celem
wizyt było udokumentowanie przebiegu realizacji
zgłoszonych przedsięwzięć, sprawdzenie wiarygod-
ności realizacji inwestycji i klasyfikacja obiektów,
wynikająca z określonej w zarządzeniu metodolo-
gii. W pierwszej kolejności na listę ośrodków reko-
mendowanych trafiły obiekty spełniające wszystkie
kryteria UEFA. Brane były pod uwagę przede
wszystkim obiekty istniejące. W przypadku obiek-
tów planowanych lub projektowanych konieczne
było przedstawienie przez wnioskodawców nastę-
pujących dokumentów poświadczających stan re-
alizacji projektu:
a) dokumenty zezwalające na budowę,
b) źródła finansowania,
1121
c) notarialne oświadczenie inwestora o terminie
realizacji inwestycji do początku 2010 r.,
d) oświadczenie o posiadaniu operatora hotelo-
wego.
Spełnienie przez wnioskodawców dokładnie okre-
ślonych wymogów UEFA i ich ocena poprzez czytelny
algorytm decydowały o zakwalifikowaniu na listę
centrów pobytowych rekomendowaną dla UEFA.
W wyniku przeprowadzonych wizytacji obiektów
na terenie całego kraju zespół ds. drugiego etapu
weryfikacji wniosków inwestycyjnych na centra po-
bytowe zarekomendował ministrowi sportu i tury-
styki 44 ośrodki, jako centra pobytowe dla finali-
stów UEFA Euro 2012. Wśród wskazanych obiektów
znajduje się również wspólna propozycja Nałęczowa,
Puław i Kazimierza Dolnego.
W dniu 23 lipca br. minister sportu i turystyki
zaakceptował listę obiektów rekomendowanych, jed-
nocześnie publikując wykaz na oficjalnych witry-
nach internetowych Ministerstwa Sportu i Turysty-
ki oraz spółki celowej PL 2012 sp. z o.o.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę na fakt, że
zgodnie z wymogami ostatecznym weryfikatorem
centrów pobytowych będzie Komisja UEFA Euro-
2012. Od decyzji UEFA nie będą przysługiwać żadne
odwołania. UEFA nie daje gwarancji, że reprezenta-
cja narodowa wybierze rekomendowany ośrodek.
Terminy podjęcia ostatecznych decyzji zostaną okre-
ślone przez UEFA w trakcie pobytu studyjnego pla-
nowanego w drugiej połowie 2008 r.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 6 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Żaczka
w sprawie trudności w realizacji świadczeń
alimentacyjnych (4298)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 21 lipca 2008 r.
dotyczące interpelacji posła Jarosława Żaczka w spra-
wie trudności w realizacji świadczeń alimentacyj-
nych, uprzejmie informuję:
Art. 12 ust. 2 ustawy o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów z inicjatywy poselskiej zo-
stał znowelizowany ustawą z dnia 27 czerwca 2008 r.
o zmianie ustawy o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów (Dz. U. z 28 lipca 2008 r., Nr 134,
poz. 850).
1122
Zgodnie z nowym brzmieniem ww. artykułu
(obowiązującym od dnia 1 sierpnia 2008 r.), organ
właściwy wierzyciela (tj. wójt, burmistrz lub prezy-
dent miasta właściwy ze względu na miejsce za-
mieszkania osoby ubiegającej się o świadczenia z fun-
duszu alimentacyjnego) może upoważnić, w formie
pisemnej, swojego zastępcę, pracownika urzędu albo
kierownika ośrodka pomocy społecznej lub innej
jednostki organizacyjnej gminy, a także inną osobę
na wniosek kierownika ośrodka pomocy społecznej
lub innej jednostki organizacyjnej gminy, do prowa-
dzenia postępowania w sprawach o świadczenia
z funduszu alimentacyjnego, a także do wydawania
w tych sprawach decyzji.
Powyższa nowelizacja w pełni odpowiada licz-
nym postulatom środowisk samorządowych, w któ-
rych podnoszono, że umożliwienie organowi właści-
wemu (tj. wójtowi, burmistrzowi lub prezydentowi
miasta właściwemu ze względu na miejsce zamiesz-
kania osoby ubiegającej się o świadczenia z fundu-
szu alimentacyjnego) przekazania realizacji ustawy
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów do
ośrodka pomocy społecznej zapewni sprawną reali-
zację tej ustawy.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej po zebraniu zapo-
trzebowania od realizatorów ustawy o pomocy oso-
bom uprawnianym do alimentów i jego przeanalizo-
waniu wystąpiło do resortu finansów o zwiększenie
w budżetach wojewodów planu dotacji celowych
przeznaczonych na wdrożenie wymienionej ustawy
w okresie lipiec – wrzesień br., tzn. przeznaczonych
na odpowiednie przygotowanie i uruchomienie sta-
nowisk pracy w gminach, a także w jednostkach or-
ganizacyjnych samorządów wojewódzkich wykonu-
jących zadania z zakresu koordynacji systemów za-
bezpieczenia społecznego w obszarze świadczeń
z funduszu alimentacyjnego. Wniosek ten jest w trak-
cie realizacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie pogarszającego się stanu torowiska
na linii kolejowej nr 7 łączącej
Lublin z Warszawą (4299)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Sławomira Zawiślaka w sprawie
pogarszającego się stanu torowiska na linii kolejo-
wej nr 7 łączącej Lublin z Warszawą, przesłanej
w załączeniu pisma nr: SPS-023-4299/08 z dnia
21 lipca 2008 r., uprzejmie wyjaśniam, że stan infra-
struktury kolejowej, jak i sytuacja transportu kole-
jowego wymusza skoncentrowanie wysiłku moder-
nizacji na liniach kolejowych będących międzynaro-
dowymi tranzytowymi ciągami transportowymi
wchodzącymi w skład ustanowionej przez UE
Transeuropejskiej Sieci Transportowej oraz liniach
objętych umowami AGC (umowa europejska o głów-
nych liniach kolejowych podpisana w Genewie
31 maja 1985 r.) i AGTC (umowa europejska o waż-
nych liniach kolejowych transportu kombinowanego
i obiektach towarzyszących podpisana w Genewie
1 lutego 1991r.).
Strategiczne plany inwestycyjne zarządcy infra-
struktury na lata 2007 – 2013 i dalsze ściśle związa-
ne są z rządowym Programem Operacyjnym „Infra-
struktura i środowisko” oraz wielkością środków
UE przeznaczonych na transport kolejowy. Wartość
tych środków nie daje możliwości modernizacji linii
kolejowych położonych poza korytarzami transpor-
towymi bądź niebędących przedmiotem umów mię-
dzynarodowych. Ewentualne naprawy i inwestycje
na tych liniach są finansowane, stosownie do przepi-
su art. 38 i 38a ustawy z dnia 28 marca 2003 r.
o transporcie kolejowym, ze środków własnych za-
rządcy infrastruktury oraz mogą być dofinansowa-
ne z budżetu państwa, budżetów jednostek samo-
rządu terytorialnego i Funduszu Kolejowego.
Odnosząc się do pytań poselskich, uprzejmie
wyjaśniam, że linia kolejowa nr 7 Warszawa Wschod-
nia – Dorohusk (granica państwa) o całkowitej dłu-
gości 267,471 km, z wyjątkiem jednotorowego od-
cinka Otwock – Pilawa, jest linią dwutorową zna-
czenia państwowego wchodzącą w skład sieci TEN.
Nie jest jednak linią sieci AGC/AGTC i nie stanowi
części składowej Paneuropejskich Korytarzy Trans-
portowych.
Ograniczone środki finansowe, jak i brak wymo-
gu dostosowania parametrów tej linii do standar-
dów wynikających z umów międzynarodowych skut-
kują tym, iż zakres prowadzonych prac ogranicza
się jedynie do prac zapewniających bezpieczeństwo
prowadzonego ruchu pociągów oraz umożliwiają-
cych, w miarę możliwości, najwyższy komfort po-
dróżowania.
Prace te prowadzone są na bieżąco. W ramach
planowanych przez zarządcę infrastruktury prac re-
montowo – utrzymaniowych na przedmiotowej linii
m.in. przewiduje się:
W roku 2008:
— zmianę kategorii trzech przejazdów kolejo-
wych, modernizację torów, (wymianę podkładów,
szyn, nawierzchni drogowej na przejazdach kolejo-
wych, oczyszczanie podsypki) na odcinku Dęblin
– Lublin i Lublin – Dorohusk (granica państwa).
Szacowany koszt tych prac to kwota 50 311 000 zł.

W roku 2009:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dę-
blin (naprawa bieżąca torów, pojedyncza wymiana
podrozjezdnic, wymiana części rozjazdowych, na-
prawa bieżąca rozjazdów, uzupełnienie tłucznia), od-
cinek Dęblin – Lublin (naprawa bieżąca torów
z oczyszczaniem, modernizacja torów, wymiana pod-
kładów, szyn, nawierzchni drogowej na przejaz-
dach), odcinek Lublin – Dorohusk (granica państwa)
– naprawa bieżąca torów z oczyszczaniem, pojedyn-
cza wymiana podkładów, szyn, podrozjazdnic, spa-
wanie szyn, naprawa bieżąca rozjazdów, uzupełnie-
nie tłucznia.
— prace podtorzowe odcinek Pilawa – Dęblin
i Lublin – Dorohusk (granica państwa) – ścięcie ław,
odtworzenie rowów bocznych.
Szacowany koszt tych prac to kwota 71 168 000 zł.
W roku 2010:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dę-
blin (wymiana części rozjazdowych, szyn, zgrzewa-
nie i spawanie szyn, uzupełnienie tłucznia), odcinek
Dęblin – Lublin modernizacja torów (wymiana pod-
kładów, szyn, nawierzchni drogowej na przejazdach,
oczyszczanie podsypki), pojedyncza wymiana pod-
rozjazdnic, części rozjazdowych, uzupełnienie tłucz-
nia, odcinek Lublin – Dorohusk (granica państwa)
– naprawa bieżąca torów, wybudowa rozjazdów i to-
rów, uzupełnienie tłucznia,
— prace podtorzowe odcinek Pilawa – Dęblin
i Lublin – Dorohusk (granica państwa) –ścięcie ław,
odtworzenie rowów bocznych.
Szacowany koszt tych prac to kwota 49 058 000 zł.
W roku 2011:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dę-
blin (naprawa bieżąca torów z oczyszczaniem, na-
prawa bieżąca rozjazdów, spawanie termitowe szyn,
uzupełnienie tłucznia), odcinek Dęblin- Lublin mo-
dernizacja torów (wymiana podkładów, szyn, na-
wierzchni drogowej na przejazdach, oczyszczanie
podsypki), naprawa bieżąca torów, spawanie termi-
towe szyn, pojedyncza wymiana podrozjazdnic, czę-
ści rozjazdowych, naprawa bieżąca rozjazdów, uzu-
pełnienie tłucznia, odcinek Lublin – Dorohusk (gra-
nica państwa) – naprawa bieżąca rozjazdów, wybu-
dowa rozjazdów i torów, uzupełnienie tłucznia,
— prace podtorzowe odcinki Lublin – Dorohusk
(granica państwa) i Pilawa Dęblin (ścięcie ław, od-
tworzenie rowów bocznych).
Szacowany koszt tych prac to kwota 79 790 000 zł.
Do 2015 r. program naprawczy ograniczać się bę-
dzie do wymiany nawierzchni oraz napraw bieżą-
cych, w szczególności na odcinkach Pilawa – Dęblin
i Lublin – Dorohusk (granica państwa). Realizacja
tych prac poprawi parametry techniczno-eksploata-
cyjne omawianej linii, co pozwoli utrzymać obecnie
obowiązujące prędkości rozkładowe, a tym samym
utrzymanie oferty przewozowej na poziomie nie niż-
szym niż obecnie.
Po roku 2015 planowana jest kompleksowa mo-
dernizacja linii, która obecnie jest na etapie przygo-
1123
towania. W dniu 2 czerwca 2008 r. zarządca infra-
struktury złożył wniosek o dofinansowanie projektu
Dokumentacja przedprojektowa dla zadania „ Mo-
dernizacja linii kolejowej nr 7 Warszawa Wschodnia
Osobowa – Dorohusk na odcinku Warszawa Wschod-
nia – Lublin – Dorohusk – granica państwa” ze środ-
ków TEN-T w ramach konkursu. W dniu 20 czerwca
2008 r. został zakończony nabór wniosków na współ-
finansowanie projektów stanowiących przedmiot
wspólnego zainteresowania w dziedzinie transeuro-
pejskiej sieci transportowej z funduszu TEN-T Unii
Europejskiej. Do Komisji Europejskiej Polska prze-
kazała 7 wniosków aplikacyjnych, w tym projekt
ww. Decyzji Komisji Europejskiej co do przyznania
pomocy finansowej Wspólnoty zgłoszonym projek-
tom spodziewać się należy na przełomie październi-
ka/listopada 2008 r.
W uzupełnieniu uprzejmie wyjaśniam, iż anali-
zując przydatność danego ciągu kolejowego do ob-
sługi Euro 2012 należy przede wszystkim zwrócić
uwagę na fakt, iż modernizacja infrastruktury kole-
jowej jest procesem długotrwałym, czasochłonnym,
a jednocześnie perspektywicznym. Plany moderni-
zacji sieci kolejowej zatem muszą uwzględniać przy-
szłe skutki ekonomiczne i społeczne, a inwestycje
nie mogą być realizowane okazjonalnie, na potrze-
by wyłącznie jednego tylko wydarzenia, choćby na-
wet tej rangi, co Euro 2012. Przerwanie realizowa-
nych inwestycji w celu rozpoczęcia nowych, doraź-
nych, spowodowałoby rozproszenie środków finan-
sowych, niewystarczających dla zaspokojenia wszyst-
kich koniecznych potrzeb w tym zakresie. Stan in-
frastruktury kolejowej wymaga zwiększenia nakła-
dów finansowych, niewystarczające bowiem są środ-
ki finansowe zarządcy infrastruktury, budżetu pań-
stwa oraz Funduszu Kolejowego przeznaczane na
utrzymanie, remonty i modernizację infrastruktury
kolejowej.
Ponadto, na terenie województwa lubelskiego do
realizacji w 2008 r. przewidziane są następujące za-
dania:
— modernizacja linii kolejowej nr 26 Łuków
– Radom na odcinku Stawy - Dęblin,
— modernizacja linii kolejowej E65 odcinek Gro-
dzisk – Zawiercie,
— zabudowa urządzeń samoczynnej sygnalizacji
przejazdowej, sterowania ruchem kolejowym na po-
sterunkach ruchu, zgodnie z planowaną realizacją
13 nowych zadań w ramach obiektów zabezpiecze-
nia ruchu kolejowego i telekomunikacji,
— przebudowa peronu na przystanku osobowym
Pionki Zachodnie usytuowanego na linii kolejowej
nr 26 Łuków – Radom, jak i budowa przejścia pod
torami w km 95,387 tej linii.
Szacowany koszt tych zadań to kwota 110 317 000 zł.
Z uwagi na znaczenie linii kolejowej nr 7 Warsza-
wa Wschodnia – Dorohusk (granica państwa) podej-
mowane są starania, by linia ta została dostosowa-
na do standardów infrastruktury technicznej linii
do prognozowanych wielkości przewozów pasażer-
1124
skich i towarowych oraz co najmniej do minimal-
nych parametrów eksploatacyjnych określonych
umowami AGC/AGTC, tj. do prędkości pociągów
w ruchu pasażerskim V=160 km/h, a w ruchu towa-
rowym – V= 120km/h. Projekt modernizacji tej linii
umieszczono w indykatywnym wykazie dużych pro-
jektów dla Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” na lata 2007 – 2013 jako projekt
rezerwowy zadania „Modernizacja linii nr 7 War-
szawa – Dorohusk wraz z remontem linii nr 13 na
odcinku Pilawa – Mińsk Mazowiecki” za kwotę
1 200 ml euro. Z uwagi na brak wystarczających
środków finansowych projekt ten po weryfikacji
w 2007 r. został usunięty.
Podzielając zdanie co do potrzeby komplekso-
wego remontu omawianej linii kolejowej, w kon-
tekście przedstawionych faktów należy uznać, iż
ewentualne rozszerzenie zakresu prac remonto-
wych na tej linii umożliwić może współpraca za-
rządcy infrastruktury kolejowej z zainteresowa-
nymi podmiotami, m.in. przedstawicielami władz
samorządu województw, której efektem będzie kon-
sensus co do partycypacji w kosztach remontowo
– utrzymaniowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie proponowanych zmian w zakresie
organizacyjnym państwowych inspektorów
sanitarnych (4300)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4300/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Sławomira Zawiślaka w sprawie proponowanych
zmian w zakresie organizacyjnym państwowych in-
spektorów sanitarnych, uprzejmie przedstawiam na-
stępujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż projekt ustawy
o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
w organizacji i podziale zadań administracji publicz-
nej w województwie przewiduje ponowne zespolenie
Państwowej Inspekcji Sanitarnej na poziomie po-
wiatowym i wojewódzkim.
Reforma administracji publicznej w kształcie
nadanym jej przez ustawy ustrojowe z 1998 r. w od-
niesieniu do administracji rządowej w województwie
opierała się na dwóch zasadniczych założeniach,
tj. wprowadzeniu organu sprawującego władzę ad-
ministracji ogólnej i stworzeniu odpowiedniej relacji
pomiędzy tym organem a wszystkimi zespolonymi
służbami, strażami i inspekcjami działającymi na
obszarze województwa, zapewniającej spójność funk-
cjonowania organów i struktur administracji rządo-
wej w województwie oraz możliwość ponoszenia po-
litycznej odpowiedzialności za rezultaty działania
wszystkich podległych służb. Relacja ta oparta jest
na pojęciu zwierzchnictwa organu sprawującego
władzę administracji ogólnej nad wszystkimi, nor-
matywnie wskazanymi administracjami o charak-
terze inspekcyjno-kontrolnym i policyjnym. Zwierzch-
nictwo organu sprawującego władzę administracji
ogólnej przejawia się w pojęciu zespolenia, które sta-
nowi podstawę konstruowania modelu administra-
cji. Odzespolenie wojewódzkich struktur inspekcji
sanitarnej ogranicza rolę wojewody jako przedstawi-
ciela Rady Ministrów w województwie oraz utrudnia
koordynację i kierowanie działaniami wszystkich
jednostek organizacyjnych administracji rządowej
i samorządowej na obszarze województwa w zakre-
sie m.in. zapobiegania zagrożeniu życia, zdrowia lub
mienia oraz zagrożeniom środowiska, bezpieczeń-
stwa państwa i utrzymania porządku publicznego,
ochrony praw obywatelskich, a także zapobiegania
klęskom żywiołowym i innym nadzwyczajnym za-
grożeniom oraz zwalczania i usuwania ich skutków
na zasadach określonych w ustawach.
Wskazać należy, iż w reformie z 1998 r. na pozio-
mie powiatowym przyjęto także zasadę funkcjono-
wania organu władzy administracji ogólnej, który
zapewnia spójność funkcjonowania służb działają-
cych na tym poziomie, w szczególności w sytuacjach
nadzwyczajnych. Koordynacja w tym zakresie przy-
pisana jest staroście, stąd konieczne jest jego od-
działywanie na powiatowe struktury inspekcji sani-
tarnej, która odgrywa bardzo istotną rolę w zapew-
nieniu bezpieczeństwa zdrowia.
W świetle powyższego, dla stworzenia spójnego
systemu reagowania w sytuacjach nadzwyczajnych
oraz wzmocnienia roli wojewody jako przedstawicie-
la Rady Ministrów w województwie, a także zwierzch-
nika zespolonej administracji wojewódzkiej, celowym
jest zespolenie również inspekcji sanitarnej na po-
ziomie wojewódzkim i powiatowym.
Dodać należy, iż negatywna ocena zespolenia
Państwowej Inspekcji Sanitarnej, dokonana w 2001 r.
przez Najwyższą Izbę Kontroli (informacja NIK
nr DZiKF-41006-2000 o wynikach kontroli bieżące-
go nadzoru sanitarnego sprawowanego przez in-
spekcję sanitarną w warunkach reformy admini-
stracji publicznej, Warszawa, maj 2001) nie dotyczy-
ła zasady zespolenia jako takiej, ale wskazywała, iż
zmiany organizacji i podporządkowania poszczegól-
nych struktur inspekcji sanitarnej, stanowiące ele-
ment składowy wdrażanej od 1 stycznia 1999 r. re-
formy administracji publicznej, nie zostały należycie
przygotowane od strony legislacyjnej, a w konse-
kwencji działalność wszystkich jej szczebli wykazy-

wała nieprawidłowości, niepozostające bez wpływu
na realizację ustawowych zadań inspekcji sanitar-
nej, w tym skuteczności sprawowania bieżącego
nadzoru sanitarnego.
W proponowanych obecnie regulacjach starano
się odpowiednio skonstruować przepisy tak, aby za-
pewnić wpływ głównego inspektora sanitarnego na
powoływanie wojewódzkich inspektorów oraz wpływ
wojewódzkich inspektorów na powoływanie powia-
towych inspektorów sanitarnych, przy czym zapew-
niono możliwość wnioskowania tych organów, odpo-
wiednio do wojewody i starosty, o odwołanie w każ-
dym czasie wojewódzkiego lub powiatowego inspek-
tora, jeśli przemawia za tym interes służby. Główny
inspektor sanitarny, zgodnie z projektowanymi
zmianami, ustalać będzie również ogólne kierunki
działania organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej
lub − w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa sani-
tarnego w zakresie należącym do właściwości Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej − szczegółowe zasady
postępowania państwowych inspektorów sanitar-
nych, a także zasady współdziałania z innymi orga-
nami kontroli państwowej. Należy podkreślić, iż po-
wyższe uprawnienia przysługują również wojewódz-
kiemu inspektorowi sanitarnemu w stosunku do
powiatowych inspektorów. Proponuje się ponadto
wskazanie organu założycielskiego w stosunku do
wojewódzkiej i powiatowej stacji sanitarno-epide-
miologicznej.
Podkreślenia wymaga, iż proponowane regulacje
zapewniają spójność działań Państwowej Inspekcji
Sanitarnej na obszarze całego kraju, stanowiąc
z jednej strony o politycznej odpowiedzialności za re-
zultat działania zespolonej administracji wojewódz-
kiej, ponoszonej przez wojewodę i starostę, z drugiej
natomiast o merytorycznej odpowiedzialności pozo-
stającej wewnątrz struktur Państwowej Inspekcji
Sanitarnej. Zapewniają również zdolność do skoor-
dynowanych działań inspekcji w całym kraju, a tak-
że umożliwiają wojewodzie i staroście podejmowanie
skoordynowanych działań w zakresie zapobiegania
zagrożeniom życia i zdrowia mieszkańców na obsza-
rze województwa i powiatu.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż zespolenie
struktur wojewódzkiej i powiatowej inspekcji sani-
tarnej nie będzie skutkować dodatkowymi koszta-
mi, zarówno dla budżetu państwa, jak i budżetów
jednostek samorządu terytorialnego, ponieważ za-
kres ich zadań nie ulegnie zmianie. Przesunięciu
ulegną jedynie środki na realizację zadań jednostek
samorządu terytorialnego z części budżetu państwa
(której dysponentem jest minister zdrowia) do bu-
dżetów wojewodów i budżetów powiatów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
1125
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posłów Jolanty Szczypińskiej,
Zbigniewa Kozaka i Maksa Kraczkowskiego
w sprawie odmowy armatorom,
którzy znajdują się na tzw. czarnej liście
– zestawienie jednostek rybackich
naruszających art. 2 rozporządzenia Komisji
(WE) – skorzystania z pomocy finansowej
tytułem uzyskania rekompensaty
za czasowe zawieszenie działalności połowowej
dorsza w 2007 r. (4301)
Na podstawie art. 193 regulaminu Sejmu
przedkładam panu marszałkowi, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów, odpowiedź na interpelację
(znak pisma: SPS-023-4301/08) pani poseł Jolanty
Szczypińskiej oraz panów posłów Zbigniewa Kozaka
i Maksa Kraczkowskiego w sprawie odmowy arma-
torom, którzy znajdują się na tzw. czarnej liście – ze-
stawienie jednostek rybackich naruszających art. 2
rozporządzenia Komisji (WE) – skorzystania z po-
mocy finansowej tytułem uzyskania rekompensaty
za czasowe zawieszenie działalności połowowej dor-
sza w 2007 r. Odpowiadając na pytanie zawarte
w piśmie, uprzejmie informuję.
Pytanie 1: Proszę wskazać, na jakiej podstawie
prawnej następuje odmowa udzielenia pomocy fi-
nansowej.
Podstawą prawną odmowy udzielenia pomocy fi-
nansowej armatorowi statku rybackiego jest § 132aa
rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 12 lutego 2008 r. zmieniającego rozporządze-
nie w sprawie warunków i trybu udzielania pomocy
finansowej w ramach Sektorowego Programu Ope-
racyjnego „Rybołówstwo i przetwórstwo ryb 2004–
–2006” (Dz. U. Nr 23, poz. 140). Przepis ten wyraź-
nie określa warunki, jakie armator musi spełniać, aby
została mu udzielona pomoc finansowa za czasowe za-
wieszenie działalności połowowej dorsza. W pkt 4 mowa
jest o przestrzeganiu zakazu połowów dorsza okre-
ślonego w art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 804/
2007 z dnia 9 lipca 2007 r. ustanawiającego zakaz
połowów dorsza w Morzu Bałtyckim (podobszary
25–32, wody WE) przez statki pływające pod bande-
rą Polski (Dz. Urz. UE L 180 z 10.07.2007, str. 3).
Ponadto, aby otrzymać pomoc finansową, należy
przestrzegać art. 18 rozporządzenia Rady (WE)
nr 2792/1999 z dnia 17 grudnia 1999 r. ustanawiają-
cego szczegółowe zasady i uzgodnienia dotyczące po-
mocy strukturalnej Wspólnoty w sektorze rybołów-
stwa (Dz. U. L 337 z 30.12.1999, str. 10), stanowiące-
go, iż wsparcie ze strony Komisji może być udzielone
jedynie beneficjentom, którzy w pełni przestrzegali
zasad Wspólnej Polityki Rybołówstwa.
Stosownie zaś do przepisów ustawy z dnia 19 lu-
tego 2004 r. o rybołówstwie (Dz. U. Nr 62, poz. 574,
z późn. zm.) organem właściwym do stwierdzenia
1126
naruszenia przepisów o rybołówstwie, w tym ww.
art. 2 rozporządzenia Komisji (WE), jest okręgowy
inspektor rybołówstwa morskiego. Należy w tym
miejscu podkreślić, że znaczenie ma sam fakt naru-
szenia przez armatora statku rybackiego ww. zaka-
zu. W związku z tym decyzja okręgowego inspekto-
ra rybołówstwa morskiego nie jest przesłanką ko-
nieczną do stwierdzenia, czy naruszenie wskazane-
go art. 2 miało miejsce, czy też nie. Przesłanką wy-
starczającą do odmowy udzielenia pomocy finanso-
wej za czasowe zawieszenie działalności będzie jaki-
kolwiek dokument bądź informacja, w których okrę-
gowy inspektor stwierdza dokonanie naruszenia
(np. protokół). Należy bowiem zauważyć, że decyzja
w sprawie wymierzenia kary pieniężnej jest jedynie
konsekwencją określonego postępowania, natomiast
może mieć również miejsce sytuacja, w której okrę-
gowi inspektorzy stwierdzą naruszenie zakazu
określonego w art. 2 ww. rozporządzenia, a decyzja
w sprawie ukarania nie zostanie jednak wydana.
Pytanie 2: Proszę wskazać, czy sporządzone
przez Departament Rybołówstwa Ministerstwa Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi zestawienie jednostek rybac-
kich naruszających rozporządzenie ma moc urzędo-
wą, prawną.
Zestawienie jednostek rybackich naruszających
art. 2 rozporządzenia Komisji (WE) nr 804/2007
w związku z koniecznością weryfikacji armatorów
ubiegających się o pomoc finansową w ramach ope-
racji 4.5.3.: Okresowe zawieszenie działalności
w celu umożliwienia odnowy zasobów SPO „Rybo-
łówstwo… 2004–2006” nie posiada mocy prawnej.
Przedmiotowy spis został sporządzony na podstawie
informacji uzyskanych od okręgowych inspektorów
rybołówstwa morskiego w Słupsku, Gdyni i Szczeci-
nie. Spis jest wynikiem pracy ww. inspektorów, któ-
rzy w drodze prowadzonych czynności sprawdzają
i weryfikują faktyczne nieprowadzenie działalności
połowowej armatorów statków rybackich w okre-
sach zakazu. Zamiast indywidualnie pozyskiwać in-
formację o każdej jednostce połowowej ministerstwo
posiada dokument stanowiący wykaz wszystkich ar-
matorów łamiących unijny zakaz połowu dorsza. Ze-
stawienie to ma charakter pomocniczy w procesie
analizy przedłożonych instytucji wdrażającej wnio-
sków o udzielenie pomocy finansowej.
Kompleksowa dokumentacja dot. jednostek poło-
wowych znajduje się w okręgowych inspektoratach
rybołówstwa morskiego.
Pytanie 3: Czy w stosunku do armatorów zosta-
ły wszczęte postępowania i w związku z tym zo-
stały wydane decyzje (postanowienia, wyroki) po-
twierdzające połów dorsza w okresie istniejącego
zakazu?
W stosunku do armatorów, którzy łowili dorsze
w okresie istniejącego zakazu prowadzenia działal-
ności połowowej, zostały wszczęte postępowania ad-
ministracyjne. W chwili obecnej liczba wszczętych
postępowań wynosi 106, liczba wydanych decyzji
wynosi 207, liczba postępowań będących w toku
czynności wyjaśniających wynosi 36, a liczba odwo-
łań wynosi 89.
Ponadto należy zaznaczyć, iż w przypadku wielo-
krotnego naruszania przepisów rozporządzenia Ko-
misji (WE) nr 804/2007 każdy rejs statku rybackie-
go rozpatrywany jest odrębnie (zasada braku kumu-
latywności). Z tego powodu liczba wydanych decyzji
jest większa niż suma jednostek rybackich znajdują-
cych się na wykazie statków, które naruszyły ww.
rozporządzenie.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Kozaka,
Maksa Kraczkowskiego i Jolanty Szczypińskiej
w sprawie dysproporcji
pomiędzy warunkami zatrudnienia
funkcjonariuszy i pracowników cywilnych
Straży Granicznej oraz Policji (4302)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4302/
08) dotyczące interpelacji posłów na Sejm RP pana
Zbigniewa Kozaka, pana Maksa Kraczkowskiego
i pani Jolanty Szczypińskiej z dnia 9 lipca 2008 r.
w sprawie dysproporcji pomiędzy warunkami za-
trudnienia funkcjonariuszy i pracowników cywil-
nych Straży Granicznej oraz Policji uprzejmie przed-
stawiam następujące informacje.
Ustawa z dnia 12 stycznia 2007 r. o ustanowieniu
„Programu modernizacji Policji, Straży Granicznej,
Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rzą-
du” w latach 2007–2009 (Dz. U. Nr 35, poz. 213; da-
lej: ustawa modernizacyjna) w art. 2 ust. 2 pkt 3 i 4
określa zakres przedsięwzięć objętych realizacją
programu. Obejmują one w szczególności:
— wzmocnienie motywacyjnego systemu uposa-
żeń funkcjonariuszy poprzez podwyższenie wskaź-
ników wielokrotności kwoty bazowej stanowiącej
przeciętne uposażenie funkcjonariuszy,
—zmianę struktury i stanu etatowego formacji
polegającą na zastąpieniu części funkcjonariuszy
pracownikami cywilnymi.
Wskazać należy, iż powyższe przepisy nie przewi-
dują możliwości przeznaczenia środków finanso-
wych przyznanych formacjom w ramach ustawy mo-
dernizacyjnej na wzrost wynagrodzeń pracowników
cywilnych. Środki finansowe zagwarantowane ww.
ustawą mogą być wykorzystane jedynie na zwięk-
 1127

szenie stanu zatrudnienia pracowników w wyniku
zastępowania części funkcjonariuszy pracownikami
cywilnymi. Pracownicy cywilni jednostek organiza-
cyjnych Policji oraz Straży Granicznej nie partycy-
pują w podwyżkach wynagrodzeń związanych z usta-
wą modernizacyjną, gdyż powołany akt prawny nie
przewiduje takiego wykorzystania środków. Prze-
znaczenie limitów finansowych na wynagrodzenia
i nagrody pracowników zatrudnionych na tzw. etatach
niemodernizacyjnych oznaczałoby wykorzystanie ich
niezgodnie z przepisami przedmiotowej ustawy.
Odnosząc się do liczby emerytowanych policjan-
tów zatrudnionych na stanowiskach utworzonych
w ramach ustawy modernizacyjnej w pełnym wy-
miarze czasu pracy, uprzejmie informuję, że w 2007 r.
liczba ta wynosiła:
— 115,5 na 2743,5 obsadzonych stanowisk w kor-
pusie służby cywilnej (co stanowi ok. 4% zatrudnio-
nych),
— 29,6 na 354 obsadzonych stanowisk niemnoż-
nikowych (co stanowi ok. 8% zatrudnionych).
Dane szczegółowe przedstawiają się następująco
(poniższa tabela).
Według stanu na dzień 1 lipca 2008 r. w jednost-
kach organizacyjnych Policji zatrudnionych było
1217 osób uprawnionych do świadczeń emerytal-
nych, natomiast stan zatrudnienia pracowników cy-
wilnych wyniósł 23 885 osób. Z powyższego wynika,
że wszyscy emeryci, w tym policyjni, stanowili 5%
ogółu zatrudnionych.
Podkreślenia jednakże wymaga, iż o zatrudnie-
niu konkretnej osoby decydują przede wszystkim jej
kwalifikacje i wykształcenie odpowiadające potrze-
bom pracodawcy. Wskazać bowiem należy, iż dobór
pracowników ma charakter otwarty i konkursowy.
Publikowane w Biuletynie Służby Cywilnej ogłosze-
nia zawierają informację o niezbędnym wykształce-
niu oraz koniecznych i pożądanych wymaganiach,
którym powinien sprostać kandydat. Do konkursu
przystępować mogą również emeryci policyjni, któ-
rzy legitymują się wiedzą, doświadczeniem i kwalifi-
kacjami zawodowymi niezbędnymi do wykonywania
zadań na tym stanowisku. Wobec powyższego nie-
jednokrotnie na stanowiska cywilne przyjmowane
są osoby, które wcześniej wykonywały na nich zada-
nia jako funkcjonariusze.
Wysokość poziomu wynagrodzeń pracowników
służby cywilnej i funkcjonariuszy Policji oraz Straży
Granicznej jako grup objętych mnożnikowymi sys-
temami wynagrodzeń wynika z zasad i trybu kształ-
towania wynagrodzeń w państwowej sferze budże-
towej, określonych w ustawie z dnia 23 grudnia 1999 r.
o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze
budżetowej oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U.

OGÓLNA LICZBA ZATRUDNIONYCH

OGÓLNA LICZBA ZATRUDNIONYCH
PRACOWNIKÓW NIEMNOŻNIKOWYCH
PRACOWNIKÓW KSC Z PULI ETATÓW
Z PULI ETATÓW Z PROGRAMU
Z PROGRAMU MODERNIZACJI POLICJI
MODERNIZACJI POLICJI
WOJEWÓDZTWO W TYM LICZBA
W TYM LICZBA
OGÓŁEM EMERYTÓW OGÓŁEM
EMERYTÓW
OBSADZONE ZATRUDNIONYCH OBSADZONE
ZATRUDNIONYCH
STANOWISKA NA STANOWISKACH STANOWISKA
NA STANOWISKACH
KSC KSC Z PROGRAMU NIEMNOŻNIKOWE
NIEMNOŻNIKOWYCH
MODERNIZACJI
POMORSKIE 163 23 13 3
OPOLSKIE 73 5 0 0
WIELKOPOLSKIE 217 3 12 2
WARMIŃSKO - MAZURSKIE 106 11 14 0
KUJAWSKO - POMORSKIE 205 8 30 3
MAZOWIECKIE 148 0 15 0
DOLNOŚLĄSKIE 171 2 28 0
ŚLĄSKIE 165 1 8 0
ZACHODNIOPOMORSKIE 90 0 15 0
MAŁOPOLSKIE 163,5 5,5 17 6,6
PODKARPACKIE 155 2 15 1
LUBUSKIE 148 8 11 1
LUBELSKIE 184 5 11 1
PODLASKIE 166 4 24 2
ŁÓDZKIE 212 12 7 1
ŚWIĘTOKRZYSKIE 105 3 4 1
KSP 110 10 21 1
KGP 162 13 7 1
SZKOŁA POLICJI W SŁUPSKU 0 0 8 2
SZKOŁA POLICJI W
0 0 32 1
KATOWICACH
CENTRUM SZKOLENIA POLICJI 0 0 45 1
SZKOŁA POLICJI W PILE 0 0 17 2
RAZEM 2743,5 115,5 354 29,6
1128
Nr 110, poz. 1255, z późn. zm.). Zgodnie z art. 6 ust. 1
ww. ustawy podstawę do określenia wynagrodzeń
w roku budżetowym dla osób objętych mnożnikowy-
mi systemami wynagrodzeń stanowią:
— limity zatrudnienia określane w ustawie bu-
dżetowej dla poszczególnych grup osób, w częściach
i działach klasyfikacji dochodów i wydatków,
— kwoty bazowe,
— ustalone w odrębnych przepisach wielokrotno-
ści kwot bazowych,
— pozostałe składniki wynagrodzenia z roku po-
przedniego zwaloryzowane średniorocznym wskaź-
nikiem wzrostu wynagrodzeń oraz dodatkowe wy-
nagrodzenie roczne wypłacane na podstawie odręb-
nych przepisów.
Należy przy tym wskazać na odmienność sposo-
bu kształtowania środków na uposażenia funkcjo-
nariuszy i wynagrodzenia pracowników cywilnych
objętych cytowaną wyżej ustawą. Zgodnie z ustawą
z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r.
Nr 43, poz. 277, z późn. zm.) oraz z ustawą z dnia
12 października 1990 r. o Straży Granicznej (Dz. U.
z 2005 r. Nr 234, poz. 1997, z późn. zm.) przeciętne
uposażenie funkcjonariuszy stanowi wielokrotność
kwoty bazowej, której wysokość ustaloną według
odrębnych zasad określa ustawa budżetowa, zaś wie-
lokrotność kwoty bazowej określa Rada Ministrów
w drodze rozporządzenia.
Z cytowanych przepisów wynika mechanizm
ustalania poziomu przeciętnego uposażenia funk-
cjonariuszy. Zatem decydujący wpływ na poziom
przeciętnego uposażenia funkcjonariuszy wywiera
zarówno wysokość kwoty bazowej określonej w usta-
wie budżetowej, jak też wielokrotność tej kwoty
określona przez Radę Ministrów.
W świetle powyższego decyzje Rady Ministrów
o wzroście nakładów na uposażenia funkcjonariu-
szy, np. w ramach ustawy modernizacyjnej, wyma-
gają zwiększenia jednego z wymienionych powyżej
elementów kalkulacji.
Analogicznych gwarancji nie zawiera ustawa
z dnia 24 sierpnia 2006 r. o służbie cywilnej (Dz. U.
Nr 170, poz. 1218, z późn. zm.). Art. 57 ust. 1 powo-
łanej ustawy stanowi jedynie, że wynagrodzenie za-
sadnicze przewidziane dla zajmowanego stanowiska
pracy oraz dodatek służby cywilnej z tytułu posia-
danego stopnia służbowego ustala się z zastosowa-
niem mnożników kwoty bazowej, której wysokość
ustaloną według odrębnych zasad określa ustawa
budżetowa. Cytowany przepis wskazuje tym samym
jedynie na fakt objęcia członków korpusu służby cy-
wilnej mnożnikowym systemem wynagrodzeń, nie
określając sposobu ustalania relacji ich wynagro-
dzeń do odpowiedniej kwoty bazowej.
Stąd w sytuacji braku odrębnych rozwiązań
w tym zakresie występuje istotne zróżnicowanie
tempa wzrostu uposażeń funkcjonariuszy i wyna-
grodzeń pracowników cywilnych. Przeciętne wyna-
grodzenie członków korpusu służby cywilnej wzra-
sta corocznie w relacji do zmiany kwoty bazowej
określonej w ustawie budżetowej o wskaźnik wzro-
stu wynagrodzeń przewidywany na dany rok (bez
jego ewentualnej korekty do faktycznego stopnia
wzrostu wynagrodzeń w danym roku). Wskazać tym
samym należy, iż przepisy ww. ustaw odrębnie regu-
lują i różnicują wysokość wynagrodzenia pracowni-
ków cywilnych i funkcjonariuszy.
Przedstawione zróżnicowanie mechanizmów kształ-
towania uposażeń funkcjonariuszy i wynagrodzeń
pracowników służby cywilnej w świetle corocznego
w ostatnich latach wzrostu wielokrotności kwoty
bazowej stanowiącej przeciętne uposażenie funkcjo-
nariuszy skutkuje systematycznym pogarszaniem
się sytuacji płacowej pracowników na tle funkcjona-
riuszy, mimo starań kierownictwa resortu na rzecz
przeznaczenia dodatkowych nakładów na wzrost
wynagrodzeń tych pracowników. W tym kontekście
przyczynę utrzymującej się różnicy pomiędzy pozio-
mem uposażeń funkcjonariuszy i wynagrodzeń pra-
cowników stanowią niewystarczające nakłady na
wynagrodzenia pracowników służby cywilnej i po-
zostałych pracowników.
Odnosząc się do znacznego zróżnicowania wyna-
grodzeń pracowników zatrudnionych w analogicz-
nych warunkach, należy zauważyć, że nieatrakcyj-
ny poziom wynagrodzeń zatrudnionych pracowni-
ków jednostek organizacyjnych Policji i Straży Gra-
nicznej często wyklucza możliwość dokonania obsa-
dy osobowej na wakujących stanowiskach. W tej sy-
tuacji w celu zapewnienia realizacji określonego za-
kresu zadań podejmowane są indywidualne decyzje
o zatrudnieniu pracownika na bardziej korzystnych
niż w przypadku pozostałych pracowników warun-
kach finansowych (dotyczy to głównie stanowisk
specjalistycznych).
Za podstawową przyczynę zróżnicowania pozio-
mów wynagrodzeń pracowników zatrudnionych na
analogicznych stanowiskach należy jednak uznać
dotychczasowy brak rozwiązań systemowych w za-
kresie wynagrodzeń pracowników. Nie stanowiło
takich rozwiązań przeznaczenie dodatkowych środ-
ków finansowych na wzrost zatrudnienia m.in.
w ramach tzw. ucywilnienia formacji. Realizacja
programu modernizacji dotyczy stosunkowo nie-
wielkich grup pracowników i przyczynia się do po-
wstawania omawianych rozbieżności poziomów wy-
nagrodzeń. Wiążą się one z przeznaczeniem środ-
ków finansowych na wynagrodzenia pewnej liczby
pracowników z relatywnie wyższym poziomem wy-
nagrodzeń bez zapewnienia stosownych środków fi-
nansowych na wynagrodzenia pozostałych pracow-
ników. Dodatkowo celowy charakter wspomnianych
środków (wyłącznie na zatrudnienie pracowników
na stanowiskach objętych programem) skutkuje
brakiem możliwości zmiany przeznaczenia tych
środków, a tym samym wykorzystania ich na po-
trzeby regulacji płac pozostałych osób. Kwestia
wzrostu poziomu wynagrodzeń pracowników cywil-
nych resortu spraw wewnętrznych i administracji
wynika z regulacji zawartych w ustawie o kształto-
 1129

waniu wynagrodzeń w państwowej sferze budżeto- we na wzrost wynagrodzeń pracowników służby cy-
wej oraz o zmianie niektórych ustaw. W myśl tych wilnej resortu spraw wewnętrznych i administracji.
przepisów wzrost wynagrodzeń następuje w drodze W wyniku ich wykorzystania podwyżka wynagro-
waloryzacji kwoty bazowej (dla osób objętych mnoż- dzeń wyniosła przeciętnie 85 zł (we wszystkich
nikowymi systemami wynagrodzeń, w tym człon- składnikach wynagrodzeń).
ków korpusu służby cywilnej) lub wynagrodzeń (dla W 2008 r. wzrost wynagrodzeń członków korpu-
osób nieobjętych mnożnikowymi systemami wyna- su służby cywilnej wynikający ze zwiększenia w bie-
grodzeń) wskaźnikiem wzrostu wynagrodzeń usta- żącym roku kwoty bazowej o 2,3% (41,30 zł) wyniósł
lanym corocznie w ustawie budżetowej. Dynamika przeciętnie ok. 48 zł miesięcznie we wszystkich
wzrostu wynagrodzeń jest więc jednakowa dla składnikach wynagrodzeń.
wszystkich pracowników sfery budżetowej. Pracow- Należy ponadto nadmienić, że w chwili obecnej
nicy cywilni Straży Granicznej zarówno w 2007 r., trwają prace nad ustaleniem nowej wysokości wyna-
jak i 2008 r. uczestniczyli w podwyżkach wynagro- grodzeń członków korpusu służby cywilnej (podwyż-
dzeń na ogólnych zasadach dotyczących pracowni- szenie) w związku z podziałem na poszczególne
ków zatrudnionych w sferze budżetowej. urzędy środków przewidzianych na dodatki specjal-
Podwyżki na typowych stanowiskach dla pra- ne oraz na sfinansowanie skutków procesu warto-
cowników cywilnych obrazują poniższe tabele: ściowania stanowisk pracy w służbie cywilnej, zgodnie
Tabela 1. Przeciętne miesięczne wynagrodzenia z uchwałą Nr 133 Rady Ministrów z dnia 11 czerwca
pracowników na wybranych stanowiskach w korpu- 2008 r. w sprawie procentowego podziału na po-
sie służby cywilnej w latach 2007–2008 w Straży szczególne urzędy środków na wynagrodzenia prze-
Granicznej: widzianych na dodatki specjalne w służbie cywilnej
(M.P. Nr 49, poz. 435). Planowany wzrost wynagro-
dzeń członków korpusu służby cywilnej z tego tytu-
Średnie wynagrodzenie (w zł brutto)
Stanowisko łu wyniesie miesięcznie przeciętnie 88 zł, z wyrów-
2007 2008 Wzrost naniem od 1 stycznia 2008 r.
Kierownik sekcji 2903,03 2970 66,97 Odnosząc się do kwestii podwyżek wynagrodzeń
Audytor
członków korpusu służby cywilnej zatrudnionych
3054,84 3449,04 394,2 w Policji i Straży Granicznej w latach 2007–2008,
wewnętrzny
Radca prawny 3812,32 3990,21 177,89 uprzejmie informuję, że ustawa budżetowa na 2007 r.
nie zakładała wzrostu wynagrodzeń w państwowej
Starszy specjalista 2573,39 2590,7 17,31
sferze budżetowej, natomiast Policja oraz Straż Gra-
Specjalista 2262,54 2304,94 42,4 niczna otrzymały środki na wdrożenie z dniem
Inspektor 2042,67 2071,05 28,38 1 stycznia 2007 r. podwyższenia przeciętnego wyna-
Starszy asystent 1966,44 2023,52 57,08 grodzenia pracowników cywilnych o 85 zł miesięcz-
nie. Podwyżkę zrealizowano w uzgodnieniu ze związ-
Asystent 1757,09 1836,64 79,55
kami zawodowymi.
Starszy księgowy 2036,98 2087,19 50,21 Limit wydatków na wynagrodzenia pracowni-
Starszy referent 1753,62 1757,85 4,23 ków cywilnych Policji na 2008 r. zwiększono (w po-
równaniu do 2007 r.) o 2,3%. Wzrost wynagrodzeń
Tabela 2. Przeciętne miesięczne wynagrodzenia członków korpusu służby cywilnej nastąpił poprzez
pracowników nieobjętych mnożnikowym systemem zwiększenie kwoty bazowej będącej podstawą nali-
wynagradzania w latach 2007–2008 w Straży Gra- czenia wynagrodzeń członków korpusu służby cy-
nicznej: wilnej o 41,3 zł (z 1 795,80 zł w 2007 r. do 1 837,1 zł
na 2008 r.).
Średnie wynagrodzenie (w zł brutto) Ponadto limit wydatków na wynagrodzenia pra-
cowników cywilnych Policji na 2008 r. (§ 4010 klasy-
2007 2008 Wzrost
fikacji budżetowej) zwiększono o środki umożliwia-
1 584,94 1 778,39 193,45 jące wdrożenie z dniem 1 stycznia 2008 r. dodatko-
wej podwyżki dla pracowników nieobjętych mnożni-
Zgodnie z art. 15 ust. 1 pkt 2 i 4 ustawy budżeto- kowymi systemami wynagrodzeń. Dodatkowe środ-
wej na rok 2008 z dnia 23 stycznia 2008 r. (Dz. U. ki uzyskano poprzez zmniejszenie limitów wydat-
Nr 19, poz. 117) kwota bazowa dla członków korpusu ków pozapłacowych Policji. Średnia wielkość pod-
służby cywilnej wynosi 1.837,10 zł, zaś średniorocz- wyżki wyniosła 200 zł na etat i obejmowała wszyst-
ny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń dla pracowni- kie składniki wynagrodzeń, w tym również nagrody
ków państwowej sfery budżetowej objętych mnożni- jubileuszowe oraz odprawy emerytalne.
kowymi systemami wynagrodzeń został ustalony Uprzejmie informuję, iż w założeniach do projek-
w wysokości nie niższej niż wzrost kwoty bazowej, tu budżetu państwa na 2009 r. przedłożonych przez
tzn. 102,3%. ministra finansów przewiduje się, że wzrost wyna-
W 2007 r. zostały przeznaczone dla członków grodzeń w 2009 r. w państwowej sferze budżetowej
korpusu służby cywilnej dodatkowe środki finanso- wyniesie 2,9%. Oznacza to, że kwota bazowa służą-
1130
ca do naliczenia wynagrodzeń członków korpusu
służby cywilnej wzrośnie o 53,28 zł, tj. z 1 837,10 zł
do 1 890,38 zł.
Z uwagi na procedurę uchwalania budżetu pań-
stwa nie można obecnie stwierdzić, czy i jaki wzrost
wynagrodzeń dla członków korpusu służby cywilnej
nastąpi w latach 2010–2011.
Problematykę wynagrodzenia jak również awan-
su zawodowego pracowników i urzędników służby
cywilnej, w tym zatrudnionych w Policji i Straży
Granicznej, regulują przepisy ustawy o służbie cy-
wilnej oraz rozporządzenia prezesa Rady Ministrów
z dnia 16 stycznia 2007 r. w sprawie określenia sta-
nowisk urzędniczych, wymaganych kwalifikacji za-
wodowych, stopni służbowych urzędników służby
cywilnej, mnożników do ustalenia wynagrodzenia
oraz szczegółowych zasad ustalania i wypłacania in-
nych świadczeń przysługujących członkom służby
cywilnej (Dz. U. Nr 12, poz. 79).
Wskazać przy tym należy, iż możliwości awansu
zawodowego ww. grupy pracowników Policji i Straży
Granicznej wynikają w głównej mierze ze zmian ka-
drowych i uzależnione są od potrzeb poszczególnych
jednostek organizacyjnych Policji oraz Straży Gra-
nicznej. Ponadto na możliwość awansu członków
korpusu służby cywilnej wpływ mają następujące
czynniki:
— struktura organizacyjno-etatowa, występują-
ca w danej jednostce organizacyjnej Policji lub SG,
— spełnianie wymagań koniecznych przewidzia-
nych na danym stanowisku,
— możliwości finansowe danej jednostki organi-
zacyjnej Policji oraz SG,
— usytuowanie zajmowanego stanowiska w hie-
rarchii stanowisk ustalonej na podstawie wyników
wartościowania stanowisk pracy w służbie cywilnej,
przeprowadzonego zgodnie z rozporządzeniem pre-
zesa Rady Ministrów z dnia 1 sierpnia 2007 r.
w sprawie zasad dokonywania opisów i wartościo-
wania stanowisk pracy w służbie cywilnej (M.P.
Nr 48, poz. 566, z późn. zm.),
— wysokość dodatku specjalnego dla członków
korpusu służby cywilnej.
Aktualnie Policja przygotowuje koncepcję budo-
wy systemu płac zgodnie z zaleceniami szefa Kance-
larii Prezesa Rady Ministrów dotyczącymi kształto-
wania polityki wynagrodzeń w urzędach z uwzględ-
nieniem wyników wartościowania stanowisk pracy
w służbie cywilnej. Zakłada się, iż część pracowni-
ków zajmujących stanowiska sklasyfikowane w kon-
kretnej kategorii zaszeregowania otrzyma podwyż-
kę wynagrodzenia co najmniej odpowiadającą mini-
malnej wartości mnożnika kwoty bazowej, jeśli ich
wynagrodzenie okazałoby się niższe od określonego
minimum.
Zgodnie z przedmiotową koncepcją obligatoryj-
nym składnikiem wynagrodzenia, którego wprowa-
dzenie planowane było na dzień 1 stycznia 2008 r.,
jest dodatek specjalny. Generalnym kryterium jego
przyznania, zgodnie z art. 57 ust. 2 ustawy o służbie
cywilnej jest specyfika i charakter wykonywanych
zadań. Podobnie jak w przypadku systemu płac
przygotowywane są koncepcje podziału środków
przeznaczonych na ten cel.
Istotnym narzędziem w zakresie tworzenia moż-
liwości awansu członków korpusu służby cywilnej,
w tym zatrudnionych w Policji oraz Straży Granicz-
nej, jest system szkoleń przewidziany w ustawie
o służbie cywilnej (vide: art. 73 ustawy) oraz rozpo-
rządzeniu prezesa Rady Ministrów z dnia 25 kwiet-
nia 2007 r. w sprawie szkoleń w służbie cywilnej
(Dz. U. Nr 76, poz. 507).
Odnosząc się do problematyki różnic wysokości
wynagrodzenia członków korpusu służby cywilnej,
uprzejmie informuję, że mechanizm wzrostu wyna-
grodzenia członków korpusu służby cywilnej zwią-
zany ze stażem ich pracy został określony w art. 60
ustawy o służbie cywilnej poprzez wprowadzenie do-
datku za wieloletnią pracę w służbie cywilnej, które-
go wysokość pozostaje w relacji do miesięcznego wy-
nagrodzenia zasadniczego pracownika. Dodatek ten
przysługuje w wysokości wynoszącej po pięciu la-
tach pracy 5% miesięcznego wynagrodzenia zasad-
niczego i wzrasta o 1% za każdy dalszy rok pracy aż
do osiągnięcia 20% miesięcznego wynagrodzenia
zasadniczego.
Ponadto w ramach możliwości finansowych pra-
cownicy wyróżniający się szczególnymi osiągnięcia-
mi w zakresie realizowanych zadań wynikającymi
m.in. ze zdobytego doświadczenia mogą być honoro-
wani podwyższeniem wynagrodzenia zasadniczego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie przyznawania rent okresowych
(4303)
W związku z przekazaną przy piśmie z dnia
21 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4303/08, interpela-
cją posła Jacka Tomczaka w sprawie przyznawania
rent okresowych, pragnę uprzejmie przedstawić, co
następuje.
Zgodnie z ustawą z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r., Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.) orzekanie dla potrzeb ustalania uprawnień do
świadczeń z ubezpieczeń społecznych, do których
prawo uzależnione jest od stwierdzenia niezdolności

do pracy i niezdolności do samodzielnej egzystencji,
realizowane jest przez lekarzy orzeczników, jak i ko-
misje lekarskie zakładu na podstawie obowiązują-
cych przepisów.
Zgodnie z przepisami ustawy, przy ocenie stop-
nia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy
oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy,
uwzględnia się:
— stopień naruszenia sprawności organizmu
oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawno-
ści w drodze leczenia i rehabilitacji;
— możliwość wykonywania dotychczasowej pracy
lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifiko-
wania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i cha-
rakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wy-
kształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.
Przy ocenie stopnia niezdolności do pracy oraz
przewidywanego okresu trwania tej niezdolności le-
karz orzecznik i komisja lekarska zobowiązani są
uwzględnić charakter i przebieg wszystkich proce-
sów chorobowych oraz ich łączny wpływ na stan
czynnościowy organizmu. Zasadą jest, że niezdol-
ność do pracy orzeka się na okres nie dłuższy niż
5 lat. Niezdolność do pracy orzeka się na okres dłuż-
szy niż 5 lat, jeżeli według wiedzy medycznej nie ma
rokowań odzyskania zdolności do pracy przed upły-
wem tego okresu.
Renta okresowa przysługuje przez okres wskaza-
ny w decyzji organu rentowego. Prawo do niej ustaje
z upływem okresu, na jaki została przyznana. Ewen-
tualne dalsze prawo do renty uzależnione jest od
wyniku badania przez lekarza orzecznika ZUS (ko-
misję lekarską w razie wniesienia sprzeciwu), prze-
prowadzonego na wniosek osoby zainteresowanej.
Należy dodać, że organ rentowy, nie później niż
na trzy miesiące przed ustaniem prawa do renty
z tytułu okresowej niezdolności do pracy, pisemnie
zawiadamia osobę uprawnioną o terminie wstrzy-
mania wypłaty renty oraz o warunkach przywróce-
nia prawa do tego świadczenia.
Pragnę również podkreślić, że w sprawach z za-
kresu ubezpieczeń społecznych, w tym rent z tytułu
niezdolności do pracy, osobie zainteresowanej nieza-
dowolonej z decyzji organu rentowego przysługuje
prawo wniesienia odwołania do sądu okręgowego
– Sądu Pracy i Ubezpieczeń Społecznych – I instan-
cji i sądu apelacyjnego – II instancji.
Odwołanie od decyzji organu rentowego może do-
tyczyć także przedmiotu orzeczenia lekarskiego.
Niezależnie od postępowania odwoławczego sądowe-
go, każda sprawa, w przypadku stwierdzenia braku
zgodności orzeczenia ze stanem faktycznym lub za-
sadami orzecznictwa o niezdolności do pracy, może
zostać przekazana w ramach zwierzchniego nadzo-
ru nad wykonywaniem orzecznictwa o niezdolności
do pracy do ponownego rozpatrzenia przez lekarza
orzecznika.
Przekazując powyższe wyjaśnienia, wyrażam prze-
konanie, iż lekarze orzecznicy ZUS przy orzekaniu
o niezdolności do pracy nie kierują się swobodną
1131
oceną, lecz stosują obowiązujące w tym zakresie
przepisy oraz kierują się faktyczną oceną niezdolno-
ści do pracy.
W świetle aktualnych regulacji ustawowych, ma-
jących na celu wszechstronne i wnikliwe rozpatry-
wanie spraw w zakresie orzecznictwa lekarskiego
i wydanych orzeczeń i decyzji o niezdolności do pra-
cy, uważam obowiązujące regulacje za wystarczają-
ce i nie widzę w związku z tym zasadności do ich
zmiany.
Przedstawiając powyższe, pragnę ponadto za-
uważyć, że pojęcia niepełnosprawność i niezdolność
do pracy nie są tożsame.
Niepełnosprawność oznacza trwałą lub okresową
niezdolność do wypełniania ról społecznych, z powo-
du stałego lub długotrwałego naruszenia sprawno-
ści organizmu, w szczególności powodującą niezdol-
ność do pracy. Natomiast niezdolną do pracy jest
osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdol-
ność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia
sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdol-
ności do pracy po przekwalifikowaniu.
Orzeczenia o niepełnosprawności i o stopniu nie-
pełnosprawności nie stanowią podstawy do ustala-
nia uprawnień do świadczeń z ubezpieczeń społecz-
nych. Orzeczenia te wydają zespoły do spraw orze-
kania o niepełnosprawności – dla realizacji celów,
które są określone w ustawie o rehabilitacji zawodo-
wej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełno-
sprawnych, a także dla przyznawania ulg i upraw-
nień na podstawie odrębnych przepisów.
Dodatkowo uprzejmie informuję, że w 2007 r. le-
karze orzecznicy i komisje lekarskie zakładu w 4,5%
orzeczeń ustalających niezdolność do pracy wyda-
nych w sprawach rent z tytułu niezdolności do pracy
orzekli niezdolność do pracy na trwałe. Odsetek
orzeczeń ustalających trwałą całkowitą niezdolność
do pracy przy rozpatrywaniu wniosków o rentę so-
cjalną wyniósł w 2007 r. 12%.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie zwolnień lekarskich wystawionych
lub poświadczonych wyłącznie przez lekarzy
sądowych (4304)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 21 lipca 2008 r., nr SPS-023-4304/08,
przy którym została przekazana interpelacja pana
posła Jacka Tomczaka w sprawie zaświadczeń wy-
1132
dawanych przez lekarzy sądowych, uprzejmie przed-
stawiam, co następuje.
Problematyka dotycząca możliwości zapewnienia
prawidłowego funkcjonowania instytucji lekarza są-
dowego pozostaje w zainteresowaniu Ministerstwa
Sprawiedliwości już od października 2007 r.
Pismem z dnia 12 października 2007 r. wystąpio-
no do prezesów sądów okręgowych z prośbą o moni-
torowanie procesu naboru kandydatów na lekarzy
sądowych.
Z uwagi na treść napływających informacji, któ-
re świadczyły o niewielkim zainteresowaniu środo-
wiska lekarskiego pracą w charakterze lekarzy są-
dowych, Ministerstwo Sprawiedliwości podjęło
działania mające na celu zapewnienie prawidłowe-
go funkcjonowania ustawy oraz zwiększenia zain-
teresowania zatrudnieniem w charakterze lekarzy
sądowych.
Po konsultacjach z Naczelną Radą Lekarską,
jako przedstawicielem samorządu lekarskiego, pod-
wyższono stawkę wynagrodzenia za wystawienie
zaświadczenia przez lekarza sądowego z kwoty 40 zł
do 80 zł.
Jednocześnie prezesi sądów okręgowych dokony-
wali licznych działań, których celem było szersze za-
interesowanie środowiska lekarskiego pracą w cha-
rakterze lekarzy sądowych.
W świetle informacji i danych systematycznie
nadsyłanych przez sądy okręgowe Ministerstwo
Sprawiedliwości, przewidując trudności w realizacji
założeń ustawy, przygotowało projekt nowelizacji
ustawy o lekarzu sądowym, mający na celu przede
wszystkim czasowe uproszczenie i odformalizowa-
nie zarówno procedury ustanawiania lekarzy sądo-
wych, jak i samych czynności związanych z uzyski-
waniem zaświadczenia potwierdzającego zdolność
lub niezdolność do stawienia się na wezwanie lub za-
wiadomienie uprawnionego organu.
Przygotowana nowelizacja ustawy została w try-
bie art. 123 Konstytucji RP przekazana do Sejmu,
który uchwalił ją na posiedzeniu w dniu 29 lutego
2008 r. Na posiedzeniu w dniu 6 marca 2008 r. Senat
RP przyjął uchwaloną ustawę bez poprawek. W dniu
14 marca 2008 r. przedmiotowa ustawa została pod-
pisana przez prezydenta RP.
Ustawa nowelizująca ma charakter przejściowy
i będzie obowiązywała do dnia 31 grudnia 2008 r. Po
upływie tego terminu lekarze dopuszczeni do czyn-
ności lekarza sądowego na podstawie art. 28a, doda-
nego art. 1 ustawy nowelizującej, utracą uprawnie-
nia do wystawiania zaświadczeń o stanie zdrowia
uczestników postępowania. Lekarze pozyskani do
współpracy na podstawie znowelizowanych przepi-
sów, o ile w przyszłości będą zainteresowani pracą
w charakterze lekarzy sądowych, winni dopełnić
stosownych formalności przed upływem okresu obo-
wiązywania ustawy epizodycznej.
Przepis art. 28a przewiduje również odstąpienie
od wymogu posiadania specjalizacji przez lekarzy
zatrudnionych na nowych zasadach, a zatem odstą-
pienie od wymogów określonych art. 5 ust. 1 pkt. 6
pierwotnego tekstu ustawy, jednakże prezesi sądów
równocześnie zobowiązani są prowadzić nabór leka-
rzy sądowych także na zasadach obowiązujących
przed nowelizacją.
Powyżej przedstawiony dwutorowy system naboru
lekarzy sądowych, który w założeniach ma funkcjono-
wać do końca 2008 r., pozwoli na ocenę i zebranie in-
formacji, czy w istocie konieczne są szersze zmiany
ustawy i w jakim zakresie, a zatem czy niezbędne jest
„uelastycznienie przepisów”, m.in. poprzez definityw-
ne odstąpienie od wymogu specjalizacji.
Projekt ustawy zmieniającej konsultowano z:
pierwszym prezesem Sądu Najwyższego – panem
prof. dr. hab. Lechem Gardockim, prezesem Naczel-
nej Rady Lekarskiej – panem Konstantym Radziwił-
łem, przewodniczącym Krajowej Rady Sądownictwa
– panem Stanisławem Dąbrowskim oraz z prezesa-
mi sądów apelacyjnych i okręgowych.
Wskutek czynności podejmowanych przez Mini-
sterstwo Sprawiedliwości, jak również przez prezesów
sądów okręgowych, do dnia 11 lipca 2008 r. zawartych
zostało łącznie 518 umów z lekarzami sądowymi, za-
równo na „starych”, jak też „nowych” zasadach.
Ministerstwo Sprawiedliwości prowadzi także
monitoring dotyczący m.in. liczby osób, które w da-
nym miesiącu nie uzyskały zaświadczenia od leka-
rza sądowego. W lipcu 2008 r. w skali kraju łącznie
ujawniono 145 takich przypadków.
Pismem z dnia 17 lipca 2008 r. zwrócono się do
prezesów sądów okręgowych o nadesłanie informa-
cji, czy liczba obecnie pracujących lekarzy sądowych
jest wystarczająca, oraz poproszono o określenie ak-
tualnych potrzeb sądów w tym zakresie, jak również
o wyrażenie stanowiska w przedmiocie potrzeby
ewentualnych zmian legislacyjnych ustawy o leka-
rzu sądowym.
Obecnie nadsyłane są uwagi i propozycje w tym za-
kresie i czynienie jakichkolwiek założeń dotyczących
ewentualnych zmian legislacyjnych byłoby co najmniej
przedwczesne. Ponadto zważyć należy, że upłynął sto-
sunkowo krótki okres od wejścia w życie ustawy o le-
karzu sądowym, a zatem konieczny jest dalszy moni-
toring realizacji ustawy, jak również monitoring da-
nych dotyczących liczby osób, które są zainteresowane
pełnieniem funkcji lekarza sądowego.
Zarówno powyższe dane, jak też nadsyłane przez
sądy okręgowe informacje o liczbie osób mających
trudności z uzyskaniem zaświadczenia od lekarza
sądowego oraz informacje, o które zwrócono się pi-
smem z dnia 17 lipca 2008 r., pozwolą ocenić przed-
stawione powyżej rozwiązania z dłuższej perspekty-
wy czasowej i wówczas rozważana będzie koniecz-
ność oraz zakres niezbędnych zmian.
Sekretarz stanu
Marian Cichosz
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Tomczaka
w sprawie nauczycieli języków obcych (4305)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację (SPS-023-4305/08) złożoną przez pana
posła Jacka Tomczaka w sprawie nauczycieli języ-
ków obcych, uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
W świetle przepisów rozporządzenia ministra
edukacji narodowej z dnia 18 kwietnia 2008 r. zmie-
niającego rozporządzenie w sprawie ramowych pla-
nów nauczania w szkołach publicznych (Dz. U.
Nr 72, poz. 420) od roku szkolnego 2008/2009 liczba
godzin obowiązkowych zajęć edukacyjnych realizo-
wanych tygodniowo w trzyletnim okresie nauczania
w klasach I–III szkół podstawowych nie ulega zmia-
nie. Jednakże w związku z tym, iż z dniem 1 wrze-
śnia 2008 r. zostaje wprowadzone na I etapie eduka-
cyjnym obowiązkowe nauczanie języka obcego, na
kształcenie zintegrowane przeznacza się tygodnio-
wo w trzyletnim okresie nauczania 60 godzin.
Zmniejszeniu natomiast ulega liczba godzin do dys-
pozycji dyrektora, w ramach których uczniowie klas
początkowych byli dotychczas nauczani języka obce-
go. W ramowym planie nauczania kształcenie języ-
kowe nie zostało wyodrębnione jako osobne zajęcia
edukacyjne, jak w przypadku religii bądź etyki, po-
nieważ język obcy jest elementem edukacji zintegro-
wanej. W klasach I–III nie ma nauczania przedmio-
towego.
Odnotować również należy, że zgodnie z przepi-
sami rozporządzenia ministra edukacji narodowej
z dnia 23 sierpnia 2007 r. zmieniającego rozporzą-
dzenie w sprawie podstawy programowej wychowa-
nia przedszkolnego oraz kształcenia ogólnego w po-
szczególnych typach szkół (Dz. U. Nr 157, poz. 1100)
kształcenie na I etapie edukacyjnym w klasach I–III
szkół podstawowych jest łagodnym przejściem od
wychowania przedszkolnego do edukacji prowadzo-
nej w systemie szkolnym. Ma ono charakter zinte-
growany. Zajęcia edukacyjne prowadzi nauczyciel
(nauczyciele) według ustalonego przez siebie planu,
dostosowując czas zajęć i przerw do aktywności
uczniów. Nauczyciel (nauczyciele) układa zajęcia
w taki sposób, aby zachować ciągłość nauczania
i doskonalenia podstawowych umiejętności. Wska-
zane jest takie organizowanie procesu dydaktyczno-
-wychowawczego, aby w każdym tygodniu wystąpiły
zajęcia z języka obcego, których łączny wymiar wy-
nosi 2 godziny. Nauka języka obcego rozpoczyna się
od stopniowego rozwijania rozumienia ze słuchu
i reagowania na język gestem lub słowem. Następnie
wprowadzana jest sprawność mówienia przez po-
wtarzanie pojedynczych zdań i zwrotów. Elementy
1133
czytania, a później pisania, wprowadzane są na po-
ziomie wyrazu i zdania.
Wobec powyższego obowiązkowe zajęcia z za-
kresu kształcenia językowego na I etapie edukacyj-
nym mogą być prowadzone przez jednego nauczy-
ciela posiadającego zarówno kwalifikacje do pracy
w klasach I–III szkół podstawowych, jak i kwalifi-
kacje do nauczania języka obcego na wczesnym eta-
pie edukacyjnym, a ponadto przez nauczycieli filo-
logów bądź absolwentów nauczycielskich kolegiów
języków obcych.
Kwestie kwalifikacji wymaganych od nauczycieli
reguluje art. 9 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,
z późn. zm.) oraz rozporządzenie ministra edukacji
narodowej i sportu z dnia 10 września 2002 r.
w sprawie szczegółowych kwalifikacji wymaganych
od nauczycieli oraz określenia szkół i wypadków,
w których można zatrudnić nauczycieli niemających
wyższego wykształcenia lub ukończonego zakładu
kształcenia nauczycieli (Dz. U. Nr 155, poz. 1288).
Stosownie do wymogów § 11 ww. rozporządze-
nia kwalifikacje do nauczania języka obcego w przed-
szkolach, szkołach podstawowych, gimnazjach i szko-
łach ponadgimnazjalnych posiada osoba, która le-
gitymuje się:
1) dyplomem ukończenia studiów magisterskich
na kierunku filologia w specjalności danego języka
obcego lub lingwistyki stosowanej w zakresie dane-
go języka obcego i posiada przygotowanie pedago-
giczne lub
2) dyplomem ukończenia studiów magisterskich
lub wyższych zawodowych ukończonych w kraju,
w którym językiem urzędowym jest dany język obcy,
i posiada przygotowanie pedagogiczne albo
3) dyplomem ukończenia studiów wyższych za-
wodowych:
a) na kierunku filologia w zakresie danego języ-
ka obcego lub
b) w specjalności danego języka obcego lub lin-
gwistyki stosowanej w zakresie danego języka ob-
cego,
a ponadto posiada przygotowanie pedagogiczne
lub
4) dyplomem ukończenia nauczycielskiego kole-
gium języków obcych w specjalności odpowiadającej
danemu językowi obcemu albo
5) dyplomem ukończenia studiów magisterskich
lub wyższych zawodowych na dowolnym kierunku
(specjalności) i świadectwem państwowego nauczy-
cielskiego egzaminu z danego języka obcego stopnia
II lub świadectwem znajomości danego języka obce-
go w zakresie zaawansowanym lub biegłym, o któ-
rym mowa w załączniku do rozporządzenia, a po-
nadto posiada przygotowanie pedagogiczne.
Przepisy ww. rozporządzenia zawierają również
dodatkową możliwość uzyskania kwalifikacji do na-
uczania języków obcych w przedszkolach i klasach
I–III szkół podstawowych przez nauczycieli posiada-
jących kwalifikacje w zakresie wychowania przed-
1134
szkolnego lub nauczania początkowego. W myśl § 11
ust. 4 tegoż rozporządzenia kwalifikacje do naucza-
nia języków obcych w klasach I–III szkół podstawo-
wych posiada również osoba, która legitymuje się:
1) dyplomem ukończenia studiów magisterskich
na kierunku pedagogika w zakresie nadającym
kwalifikacje do pracy w przedszkolach lub klasach
I–III szkół podstawowych lub
2) dyplomem ukończenia studiów wyższych za-
wodowych:
a) na kierunku pedagogika w zakresie nadają-
cym kwalifikacje do pracy w przedszkolach lub kla-
sach I-III szkół podstawowych lub
b) w specjalności nadającej kwalifikacje do pracy
w przedszkolach lub klasach I–III szkół podstawo-
wych albo
3) dyplomem zakładu kształcenia nauczycieli
w specjalności nadającej kwalifikacje do pracy w przed-
szkolach lub klasach I–III szkół podstawowych,
a ponadto:
— świadectwem znajomości danego języka obce-
go w zakresie co najmniej podstawowym, o którym
mowa w załączniku do rozporządzenia,
oraz
— świadectwem ukończenia studiów podyplomo-
wych lub kursu kwalifikacyjnego w zakresie wcze-
snego nauczania danego języka obcego.
Tym samym uprawnieni do nauczania języka ob-
cego w klasach I–III szkół podstawowych – oprócz
nauczycieli filologów i absolwentów nauczycielskich
kolegiów języków obcych – są również nauczyciele
mający kwalifikacje w zakresie nauczania początko-
wego, pod warunkiem że posiadają wymagane świa-
dectwo znajomości języka obcego i ukończyli studia
podyplomowe lub kurs kwalifikacyjny w zakresie
wczesnego nauczania języka obcego.
Nieporozumieniem jest natomiast stwierdzenie,
że języka obcego będą mogli nauczać nauczyciele
nauczania początkowego niemający przygotowania
do kształcenia zintegrowanego. Nauczyciele na-
uczania początkowego posiadają kwalifikacje do
nauczania zintegrowanego, nazwa ta bowiem doty-
czy sposobu nauczania (w formie zintegrowanej),
nie zaś jego zakresu. Integracja przedmiotowa obej-
muje zarówno zajęcia z zakresu kształcenia języko-
wego, jak i zajęcia z zakresu języka polskiego, ma-
tematyki, środowiska społeczno-przyrodniczego,
plastyki, muzyki i wychowania fizycznego. Jednak-
że warunkiem, jaki musi spełniać nauczyciel na-
uczania początkowego, aby nauczać języka obcego
w klasach I–III szkół podstawowych, jest, jak wska-
zano wyżej, posiadanie świadectwa potwierdzają-
cego znajomość danego języka obcego w stopniu
podstawowym oraz przygotowanie metodyczne do
nauczania tegoż języka obcego.
Podobnie nie można zgodzić się ze stwierdze-
niem, że Ministerstwo Edukacji Narodowej przenio-
sło przedmiot nauki języka obcego z grupy przed-
miotów samodzielnych do nauczania zintegrowane-
go, gdyż jak już wyjaśniono, kształcenie językowe
jest elementem kształcenia zintegrowanego na tym
etapie edukacyjnym.
Ponadto uprzejmie informuję, że Ministerstwo
Edukacji Narodowej jest zainteresowane zatrudnia-
niem w szkołach nauczycieli języków obcych posia-
dających kwalifikacje do nauczania języków obcych
w rozumieniu przepisów rozporządzenia w sprawie
szczegółowych kwalifikacji wymaganych od nauczy-
cieli, tj. absolwentów studiów magisterskich i zawo-
dowych na kierunku filologia obca posiadających
przygotowanie pedagogiczne, absolwentów nauczy-
cielskich kolegiów języków obcych oraz nauczycieli
legitymujących się odpowiednim certyfikatem zna-
jomości języka obcego. Lingwiści nieposiadający
kwalifikacji nauczycielskich (przygotowania peda-
gogicznego) nie mogą być zatrudnieni w szkołach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie zapewnienia
odpowiedniego komfortu podróżnym
korzystającym z usług PKP
Przewozy Regionalne poprzez zakaz
włączania do składów pociągów pospiesznych
międzywojewódzkich wagonów piętrowych
typu Bdhpumn (4306)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Jacka Osucha (nr pisma SPS-023-
-4306/08 z dnia 21 lipca br.) w sprawie zapewnienia
odpowiedniego komfortu podróżnym korzystającym
z usług spółki PKP Przewozy Regionalne poprzez
zakaz włączenia do składów pociągów pospiesznych
międzywojewódzkich wagonów piętrowych typu
„Bdhpumn”, poniżej przedstawiam wyjaśnienia.
W związku z letnim szczytem przewozowym,
który trwa w okresie 21.06 – 31.08. 2008 r., PKP
Przewozy Regionalne spółka z o.o. uruchamia do-
datkowo 44 pary pociągów sezonowych kursujących
między południem i północą kraju, zarówno w porze
dziennej, jak i nocnej, oraz wprowadza dodatkowo
10 relacji w pociągach stałego kursowania.
Dodatkowo spółka Przewozy Regionalne realizu-
je program przewozu dzieci i młodzieży na kolonie
i obozy letnie.

W sezonie letnim 2008 wprowadzono do kurso-
wania 142 pociągi kolonijne, którymi planuje się
przewóz 57 000 dzieci i młodzieży. W pociągach sta-
łego kursowania oraz sezonowych przyjęto do reali-
zacji rezerwację 28 621 przedziałów dla przewiezie-
nia 251 624 dzieci i młodzieży, tj. średnio w dobie
w 80 pociągach rezerwację 800 przedziałów (10 wa-
gonów). Dla zrealizowania przewozów w okresie lata
2008, z uwzględnieniem ww. uwarunkowań, wystą-
pił brak 340 wagonów serii B (przedziałowych).
PKP Przewozy Regionalne spółka z o.o. podjęła
działania organizacyjne dla zapewnienia kursowa-
nia wagonów serii B (przedziałowych) dla realizacji
przewozów w okresie szczytu przewozowego,,Lato
2008”.
Od organizatorów przewozów regionalnych, tj. sa-
morządów województw, uzyskano zgody na zamiany
składów wagonowych złożonych z wagonów serii B
(przedziałowych) w pociągach osobowych regional-
nych na elektryczne zespoły trakcyjne lub wagony
Bdhpumn (piętrowe).
Z uwagi na wspomniane powyżej ograniczone
możliwości taborowe w okresie wakacyjnym, zwią-
zane z koniecznością uruchomienia dodatkowych
składów pociągów, spółka PKP Przewozy Regional-
ne zwróciła się do Ministerstwa Infrastruktury, do-
finansowującego przewozy międzywojewódzkie, z proś-
bą o wyrażenie zgody na zestawienie wybranych po-
ciągów międzywojewódzkich pospiesznych w naj-
krótszych relacjach z wagonów piętrowych po mo-
dernizacji.
Spółka PKP Przewozy Regionalne zapropono-
wała zmianę typu wagonów w następujących po-
ciągach: „Szyndzielnia” – relacji Wrocław – Biel-
sko-Biała – Wrocław, „Mieszko” relacji Gdynia
– Poznań – Gdynia, „Widawa” relacji Łódź – Wro-
cław – Łódź.
Ze względu na brak odpowiedniej ilości taboru
przystosowanego do ruchu dalekobieżnego przewoź-
nik otrzymał zgodę na włączenie ww. wagonów pię-
trowych w powyższych relacjach tylko i wyłącznie
w okresie szczytu wakacyjnego. Jednocześnie spół-
ka została zobowiązana do zapewnienia podróżnym
bezpiecznych i wygodnych warunków podróżowania
oraz należytej obsługi. W przypadku gdyby okazało
się, iż zmiana taboru nie byłaby konieczna, mini-
sterstwo wnioskowało o pozostawienie ww. pocią-
gów w dotychczasowych składach.
Pociągi, o których mowa w interpelacji, nie były
jednak przedmiotem ustaleń z Ministerstwem In-
frastruktury i w związku z tym rada nadzorcza
spółki została zobowiązana do przeprowadzenia sto-
sownego postępowania wyjaśniającego.
Z informacji uzyskanych od spółki PKP Przewo-
zy Regionalne wynika, iż odzyskane przez przewoź-
nika wagony serii B zostały włączone do kursowa-
nia w pociągach międzywojewódzkich nocnych sta-
łego kursowania, w których dokonywana jest rezer-
wacja przedziałów dla dzieci i młodzieży.
1135
Wagony serii „Bdhpmnu” (piętrowe) natomiast
włączone zostały do składów pociągów międzywoje-
wódzkich kursujących w porze dziennej.
Wagony serii B (przedziałowe) posiadają 80 miejsc
do siedzenia, wagony serii „Bdhpmnu” (piętrowe)
posiadają 136 miejsc do siedzenia. Wagony piętrowe
są po naprawach głównych, są wyposażone w mięk-
kie siedzenia oraz charakteryzują się dużą spokojno-
ścią jazdy.
W wagonach serii „Bdhpmnu” w obu częściach
korytarza występują miejsca o znacznej powierzchni
dla przewozu dużego bagażu.
Śląski Zakład Przewozów Regionalnych po uzy-
skaniu zgody z Urzędu Marszałkowskiego Woje-
wództwa Śląskiego dokonał zamiany zestawień
składów wagonowych na elektryczne zespoły trak-
cyjne i wagony Bdhpmnu w ruchu regionalnym,
a także dokonano zamiany składów wagonowych
B (przedziałowych) na Bdhpumn (piętrowe) w na-
stępujących pociągach międzywojewódzkich:
— pociąg numer 45101–54102 „Doker” relacji
Katowice – Gdynia – Katowice,
— pociąg numer 45111–54112 „Hutnik” relacji
Racibórz – Olsztyn – Racibórz.
Pociągi te kursują w porze dziennej. Zmiany
w zestawieniu pociągów dotyczą okresu 21.06–
–31.08.2008 r. Po upływie tego okresu, z uwagi na
mniejsze zapotrzebowanie w tabor, ww. pociągi będą
kursowały zestawione z wagonów serii B (przedzia-
łowych).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Barbary Bartuś,
Krzysztofa Sońty i Roberta Telusa
w sprawie nowego systemu finansowania
oddziału onkologii Uniwersyteckiego Szpitala
Dziecięcego im. Rydygiera w Krakowie (4307)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów: pani Barbary Bartuś, pana Krzysz-
tofa Sońty i pana Roberta Telusa, przekazaną przy
piśmie Pana Krzysztofa Putry, Wicemarszałka Sej-
mu, z dnia 21 lipca 2008 r., znak: SPS-023-4307/08,
w sprawie nowego systemu finansowania oddziału
onkologii Uniwersyteckiego Szpitala Dziecięcego
im. Rydygiera w Krakowie, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień.
1136
Warunki udzielania i finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych zostały uregulowane w przepisach ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa
NFZ w sprawie zawierania i realizacji umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach tych świadczeń.
Zgodnie z art. 97 ust. 3 ww. ustawy do zakresu
działania funduszu należy m.in. określanie jakości
i dostępności oraz analiza kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla prawidłowe-
go zawierania umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej, jak również przeprowadzanie konkur-
sów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, a także monitorowa-
nie ich realizacji i rozliczanie. Wysokość środków fi-
nansowych przeznaczonych na realizację poszcze-
gólnych rodzajów świadczeń opieki zdrowotnej okre-
śla plan finansowy funduszu w rozbiciu na poszcze-
gólne oddziały wojewódzkie Narodowego Funduszu
Zdrowia, uwzględniając potrzeby zdrowotne miesz-
kańców oraz dane epidemiologiczne i historyczne.
Zgodnie z art. 136 ww. ustawy oraz w związku ze
ściśle określonymi środkami finansowymi przezna-
czonymi na pokrycie kosztów świadczeń opieki zdro-
wotnej Narodowy Fundusz Zdrowia w każdej umo-
wie o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej okre-
śla maksymalną kwotę zobowiązania wobec świad-
czeniodawcy. Podczas przeprowadzania procedury
konkursowej w sprawie zawarcia umów świadcze-
niodawcy ubiegający się o zawarcie umowy na reali-
zację świadczeń opieki zdrowotnej mogą prowadzić
negocjacje z funduszem w celu ustalenia liczby
punktów rozliczeniowych (oraz ich ceny) na poszcze-
gólne rodzaje i zakresy świadczeń.
Jednak suma wszystkich kwot zobowiązań płat-
nika świadczeń wobec realizatorów danego rodzaju
świadczeń, zgodnie z przepisem art. 132 ust. 5 ww.
ustawy, nie może przekroczyć wysokości środków fi-
nansowych przeznaczonych na ten cel w planie fi-
nansowym funduszu.
Odnosząc się do zmiany sposobu rozliczania
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie
szpitalne, na podstawie systemu jednorodnych grup
pacjentów (JGP), uprzejmie informuję, że zgodnie ze
stanowiskiem funduszu głównym celem wprowa-
dzenia koncepcji finansowania świadczeń opieki
zdrowotnej poprzez JGP jest transparentne, oparte
na prostych zasadach pokrycie kosztów ponoszo-
nych przez świadczeniodawców dostarczających
usługi dobrej jakości i kompleksowo zaspokajających
oczekiwania pacjentów.
Mając na uwadze kwestie poruszone w przedmio-
towej interpelacji, uprzejmie informuję, że minister
zdrowia, w ramach nadzoru sprawowanego nad
działalnością Narodowego Funduszu Zdrowia, wy-
stąpił do Małopolskiego Oddziału Wojewódzkiego
NFZ celem uzyskania wyjaśnień w tej sprawie.
Zgodnie z przedłożonymi wyjaśnieniami stwier-
dzenie zawarte w przedmiotowej interpelacji, wska-
zujące, że Małopolski OW NFZ nie będzie płacił za
tzw. dostawki, czyli dodatkowe łóżka na oddziale on-
kologicznym, jest nieuzasadnione, bowiem fundusz
finansuje świadczenia opieki zdrowotnej udzielane
świadczeniobiorcom, a nie łóżka szpitalne.
Ponadto, zgodnie z informacjami przekazanymi
przez oddział funduszu, poziom środków finanso-
wych przeznaczonych na realizację świadczeń opieki
zdrowotnej w zakresie onkologii w drugim półroczu
2008 r. w odniesieniu do świadczeniodawców: Uni-
wersyteckiego Szpitala Dziecięcego w Krakowie
oraz Wojewódzkiego Szpitala Specjalistycznego im.
Rydygiera w Krakowie, jest wyższy, odpowiednio
o 12,5% i 2,5%, w porównaniu z pierwszym półro-
czem 2008 r.
Małopolski OW NFZ zapewnił również, że lecze-
nie onkologiczne dzieci i młodzieży traktowane jest
priorytetowo, co przejawia się rokrocznym zwięk-
szaniem wartości umów o udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej w omawianym zakresie zawiera-
nych ze świadczeniodawcami przez fundusz.
Oddział funduszu wskazał również, że dotąd nie
było sytuacji, w której Małopolski OW NFZ odrzu-
ciłby uzasadnioną prośbę świadczeniodawcy o przy-
znanie dodatkowych środków finansowych na reali-
zację świadczeń związanych z terapią onkologiczną.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że dostępność
do omawianych świadczeń na terenie Małopolskiego
OW NFZ zabezpiecza 16 szpitali w ramach 51 od-
działów, a ich globalny kontrakt w przedmiotowym
zakresie w drugim półroczu 2008 r. jest o 9,4% więk-
szy niż w pierwszym półroczu 2008 r., co tym sa-
mym powinno poprawić dostęp świadczeniobiorców
do wskazanych świadczeń.
Należy również mieć na uwadze, że zgodnie
z art. 30 przywołanej ustawy świadczeniobiorca ma
prawo wyboru szpitala spośród szpitali, które za-
warły umowę o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej, co umożliwia dokonanie wyboru świadcze-
niodawcy, u którego czas oczekiwania na określone
świadczenie opieki zdrowotnej jest najkrótszy. Na-
rodowy Fundusz Zdrowia zobowiązany jest do
udzielania świadczeniobiorcom, na ich żądanie,
informacji na temat list oczekujących i średniego
czasu oczekiwania, które to zadania realizuje
w szczególności poprzez bezpłatną linię telefonicz-
ną (0-800 132 648).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie projektu włączenia
Państwowej Inspekcji Sanitarnej
do administracji zespolonej (4308)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4308/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pani
Beaty Mazurek w sprawie projektu włączenia Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej do administracji ze-
spolonej, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie wskazać należy, iż projekt ustawy
o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
w organizacji i podziale zadań administracji publicz-
nej w województwie przewiduje ponowne zespolenie
Państwowej Inspekcji Sanitarnej na poziomie po-
wiatowym i wojewódzkim.
Reforma administracji publicznej w kształcie
nadanym jej przez ustawy ustrojowe z 1998 r. w od-
niesieniu do administracji rządowej w województwie
opierała się na dwóch zasadniczych założeniach,
tj. wprowadzeniu organu sprawującego władzę ad-
ministracji ogólnej i stworzeniu odpowiedniej relacji
pomiędzy tym organem a wszystkimi zespolonymi
służbami, strażami i inspekcjami działającymi na
obszarze województwa, zapewniającej spójność funk-
cjonowania organów i struktur administracji rządo-
wej w województwie oraz możliwość ponoszenia po-
litycznej odpowiedzialności za rezultaty działania
wszystkich podległych służb. Relacja ta oparta jest
na pojęciu zwierzchnictwa organu sprawującego
władzę administracji ogólnej nad wszystkimi, nor-
matywnie wskazanymi administracjami o charak-
terze inspekcyjno-kontrolnym i policyjnym. Zwierzch-
nictwo organu sprawującego władzę administracji
ogólnej przejawia się w pojęciu zespolenia, które sta-
nowi podstawę konstruowania modelu administra-
cji. Odzespolenie wojewódzkich struktur Inspekcji
Sanitarnej ogranicza rolę wojewody jako przedsta-
wiciela Rady Ministrów w województwie oraz utrud-
nia koordynację i kierowanie działaniami wszyst-
kich jednostek organizacyjnych administracji rządo-
wej i samorządowej na obszarze województwa w za-
kresie m.in. zapobiegania zagrożeniu życia, zdrowia
lub mienia oraz zagrożeniom środowiska, bezpie-
czeństwa państwa i utrzymania porządku publicz-
nego, ochrony praw obywatelskich, a także zapobie-
gania klęskom żywiołowym i innym nadzwyczajnym
zagrożeniom oraz zwalczania i usuwania ich skut-
ków na zasadach określonych w ustawach.
Wskazać należy, iż w reformie z 1998 r. na pozio-
mie powiatowym przyjęto także zasadę funkcjono-
wania organu władzy administracji ogólnej, który
1137
zapewnia spójność funkcjonowania służb działają-
cych na tym poziomie, w szczególności w sytuacjach
nadzwyczajnych. Koordynacja w tym zakresie przy-
pisana jest staroście, stąd konieczne jest jego od-
działywanie na powiatowe struktury Inspekcji Sa-
nitarnej, która odgrywa bardzo istotną rolę w za-
pewnieniu bezpieczeństwa zdrowia.
W świetle powyższego dla stworzenia spójnego
systemu reagowania w sytuacjach nadzwyczajnych
oraz wzmocnienia roli wojewody jako przedstawicie-
la Rady Ministrów w województwie, a także zwierzch-
nika zespolonej administracji wojewódzkiej, celowe
jest zespolenie również Inspekcji Sanitarnej na po-
ziomie wojewódzkim i powiatowym.
Dodać należy, iż negatywna ocena zespolenia
Państwowej Inspekcji Sanitarnej, dokonana w 2001 r.
przez Najwyższą Izbę Kontroli (Informacja NIK
nr DZiKF-41006-2000 o wynikach kontroli bieżące-
go nadzoru sanitarnego sprawowanego przez In-
spekcję Sanitarną w warunkach reformy admini-
stracji publicznej, Warszawa, maj 2001) nie dotyczy-
ła zasady zespolenia jako takiej, ale wskazywała, iż
zmiany organizacji i podporządkowania poszczegól-
nych struktur Inspekcji Sanitarnej, stanowiące ele-
ment składowy wdrażanej od 1 stycznia 1999 r. re-
formy administracji publicznej, nie zostały należycie
przygotowane od strony legislacyjnej, a w konse-
kwencji działalność wszystkich jej szczebli wykazy-
wała nieprawidłowości niepozostające bez wpływu
na realizację ustawowych zadań Inspekcji Sanitar-
nej, w tym skuteczności sprawowania bieżącego
nadzoru sanitarnego.
W proponowanych obecnie regulacjach starano
się odpowiednio skonstruować przepisy, tak aby za-
pewnić wpływ głównego inspektora sanitarnego na
powoływanie wojewódzkich inspektorów oraz wpływ
wojewódzkich inspektorów na powoływanie powia-
towych inspektorów sanitarnych, przy czym zapew-
niono możliwość wnioskowania tych organów odpo-
wiednio do wojewody i starosty o odwołanie w każ-
dym czasie wojewódzkiego lub powiatowego inspek-
tora, jeśli przemawia za tym interes służby. Główny
inspektor sanitarny, zgodnie z projektowanymi
zmianami, ustalać będzie również ogólne kierunki
działania organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej
lub − w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa sani-
tarnego w zakresie należącym do właściwości Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej − szczegółowe zasady
postępowania państwowych inspektorów sanitar-
nych, a także zasady współdziałania z innymi orga-
nami kontroli państwowej. Należy podkreślić, iż po-
wyższe uprawnienia przysługują również wojewódz-
kiemu inspektorowi sanitarnemu w stosunku do
powiatowych inspektorów. Proponuje się ponadto
wskazanie organu założycielskiego w stosunku do
wojewódzkiej i powiatowej stacji sanitarno-epide-
miologicznej.
Podkreślenia wymaga, iż proponowane regulacje
zapewniają spójność działań Państwowej Inspekcji
Sanitarnej na obszarze całego kraju, stanowiąc
1138

z jednej strony o politycznej odpowiedzialności za re- wnikliwymi, długotrwałymi analizami, dotyczący-

zultat działania zespolonej administracji wojewódz-
kiej ponoszonej przez wojewodę i starostę, z drugiej
natomiast o merytorycznej odpowiedzialności pozo-
stającej wewnątrz struktur Państwowej Inspekcji
Sanitarnej. Zapewniają również zdolność do skoor-
dynowanych działań inspekcji w całym kraju, a tak-
że umożliwiają wojewodzie i staroście podejmowanie
skoordynowanych działań w zakresie zapobiegania
zagrożeniom życia i zdrowia mieszkańców na obsza-
rze województwa i powiatu.
Jednocześnie pragnę zauważyć, iż zespolenie
struktur wojewódzkiej i powiatowej Inspekcji Sani-
tarnej nie będzie skutkować dodatkowymi koszta-
mi, zarówno dla budżetu państwa, jak i budżetów
jednostek samorządu terytorialnego, ponieważ za-
kres ich zadań nie ulegnie zmianie. Przesunięciu
ulegną jedynie środki na realizację zadań jednostek
samorządu terytorialnego z części budżetu państwa
(której dysponentem jest minister zdrowia) do bu-
dżetów wojewodów i budżetów powiatów.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
mi wykluczenia możliwość udzielania przez państwo
niedozwolonej pomocy publicznej, niezgodnej z Trak-
tatem Ustanawiającym Wspólnotę Europejską oraz
przeprowadzeniem postępowania przetargowego
przez przewoźnika z zachowaniem reguł konkuren-
cji, mającego na celu wyłonienie firmy do obsługi
wagonów barowych.
Podczas prowadzonych rozmów, w postanowie-
niach umowy o dofinansowanie przewozów mię-
dzywojewódzkich określających wymagania w za-
kresie podnoszenia jakości świadczonych usług
przewozowych, zobowiązano ww. spółkę do umożli-
wienia podróżnym korzystania z usług gastrono-
micznych poprzez włączenie wagonów WARS do
składów pociągów.
W załączniku do umowy rocznej o świadczenie
usług publicznych określono zatem wykaz 22 pocią-
gów, w których od dnia 20 czerwca br. powinny kur-
sować powyższe wagony.
Wykaz pociągów międzywojewódzkich w Rozkła-
dzie Jazdy Pociągów 2007/2008, w których kursują
wagony barowe
1. Ślązak Przemyśl - Zielona Góra

2. Ślązak Zielona Góra - Przemyśl

Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r. 3. Światowid Przemyśl Gł. - Szczecin Gł.

4. Światowid Szczecin Gł. - Przemyśl Gł.

Odpowiedź 5. Krakowianka Kraków Gł. - Kołobrzeg

podsekretarza stanu 6. Krakowianka Kołobrzeg – Kraków Gł.

w Ministerstwie Infrastruktury 7. Galicja Przemyśl Gł. - Szczecin Gł.
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Jacka Osucha 8. Galicja Szczecin Gł. - Przemyśl Gł.
i Krzysztofa Sońty
9. Przemyślanin Przemyśl - Szczecin Gł.

w sprawie przywrócenia kursowania 10. Przemyślanin Przemyśl - Świnoujście

w pociągach pospiesznych dalekobieżnych
wagonów restauracyjnych WARS (4309) 11. Przemyślanin Szczecin Gł. - Przemyśl

12. Przemyślanin Świnoujście - Przemyśl

Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów Jacka Osucha i Krzysztofa Soń- 13. Bieszczady Gliwice - Przemyśl
ty (nr pisma SPS-023-4309/08 z dnia 21 lipca br.) 14. Bieszczady Przemyśl - Gliwice
w sprawie przywrócenia kursowania w pociągach
pospiesznych dalekobieżnych wagonów restauracyj- 15. Roztocze Wrocław - Przemyśl
nych WARS, poniżej wyjaśniam.
16. Roztocze Przemyśl - Wrocław
Na wstępie pragnę zaznaczyć, iż zaspokojenie
podstawowych potrzeb przewozowych społeczeń- 17. Jaćwing Suwałki - Wrocław Gł.
stwa jest głównym celem, któremu służy dofinanso-
wywanie kolejowych przewozów pasażerskich ze 18. Jaćwing Wrocław Gł. - Suwałki
środków publicznych. 19. Portowiec Lublin - Szczecin Gł.
Odnosząc się do pytania dotyczącego zbędnej
zwłoki ze strony Ministerstwa Infrastruktury w spra- 20. Portowiec Szczecin Gł. - Lublin
wie zawarcia umów ze spółką PKP Przewozy Regio-
21. Hetman Zamość - Gorzów Wlkp.
nalne, dotyczących kursowania wagonów restaura-
cyjnych WARS w pociągach dalekobieżnych infor- 22. Hetman Gorzów Wlkp - Zamość
muję, iż negocjacje w tej sprawie były poprzedzone

23. Mamry Suwałki - Wrocław Gł.
24. Mamry Wrocław Gł. - Suwałki
25. Rybak Białystok - Szczecin Gł.
Rybak Szczecin Gł. - Białystok
Z informacji przekazanej przez spółkę PKP Prze-
wozy Regionalne wynika, iż w związku z przepro-
wadzonym postępowaniem przetargowym, składy
5 pociągów zostały uzupełnione o wagony barowe.
Odnośnie pozostałych pociągów dalekobieżnych
w liczbie 6 par, w których składach przewidziane zo-
stało kursowanie wagonów barowych, prowadzone
są kolejne postępowania konkursowe mające na celu
wyłonienie przedsiębiorców świadczących usługi ga-
stronomiczne w tych wagonach.
Mając na uwadze zminimalizowanie niedogodno-
ści wynikających z braku w składach pociągów wa-
gonów barowych, na 94 odcinkach kursowania po-
ciągów uruchomianych przez spółkę PKP Przewozy
Regionalne świadczone są usługi w formie sprzeda-
ży obwoźnej.
Wyjaśniam jednocześnie, iż ze względu na nie-
rozstrzygniętą kwestię dotyczącą pomocy publicznej
oraz wysokość dotacji budżetowej przeznaczonej na
dofinansowywanie przewozów miedzywojewódzkich
i międzynarodowych w 2007 roku realizacja usługi,
o której mowa w interpelacji nie była możliwa.
Spółka PKP Przewozy Regionalne będąc spółką
prawa handlowego, powstałą na mocy ustawy z dnia
8 września 2000 r. o komercjalizacji, restrukturyza-
cji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego
„Polskie Koleje Państwowe” nie może prowadzić
działalności przynoszącej straty.
Dotowanie tej usługi wiązałoby się ze zmniejsze-
niem wysokości środków na dofinansowanie prze-
wozów, a tym samym z koniecznością likwidacji nie-
których połączeń w rozkładzie jazdy pociągów 2006/
2007 rok.
W związku z przejęciem przewozów międzywoje-
wódzkich w 2009 r. przez spółkę PKP Intercity S.A.,
kształt Rozkładu Jazdy Pociągów 2008/2009 oraz
możliwość prowadzenia wagonów barowych w po-
ciągach dalekobieżnych zależeć będzie od tego jaką
ofertę przewozową przedstawi ów przewoźnik pod-
czas negocjacji umów rocznych świadczonych w ra-
mach usług publicznych oraz od poziomu dofinanso-
wania nierentownych przewozów międzywojewódz-
kich i międzynarodowych. Kwota dotacji przezna-
czona na dofinansowanie tych przewozów określana
jest corocznie w ustawie budżetowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
1139
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posłów Barbary Bartuś,
Roberta Telusa, Dariusza Seligi
i Krzysztofa Sońty
w sprawie zwiększenia limitu emisji
dwutlenku węgla dla instalacji QuimiCer Polska
sp. z o.o. w Opocznie (4310)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając, w po-
rozumieniu z ministrem gospodarki, na zapytania
posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej: Barbary
Bartuś, Roberta Telusa, Dariusza Seligi i Krzyszto-
fa Sońty (pismo znak: SPS-023-4310/08) dotyczące
zwiększenia limitu emisji dwutlenku węgla dla in-
stalacji QuimiCer Polska sp. z o.o. w Opocznie,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
W dniu 1 lipca 2008 r. Rada Ministrów przyjęła
rozporządzenie Rady Ministrów w sprawie przyjęcia
Krajowego planu rozdziału uprawnień do emisji
dwutlenku węgla na lata 2008–2012 dla wspólnoto-
wego systemu handlu uprawnieniami do emisji
z dnia 12 lutego 2008 r., ze zmianami na dzień
16 maja br. Całkowita liczba uprawnień do emisji
określona w planie wynosi 208 515 395 uprawnień
średniorocznie. Limit odzwierciedla bezpośrednio
decyzję Komisji Europejskiej z dnia 26 marca 2007 r.
Polski rząd, stojąc przed koniecznością dostosowa-
nia polskiego Krajowego planu rozdziału uprawnień
do emisji CO2, przesłanego Komisji Europejskiej
w czerwcu 2006 r. i opartego o prognozy produkcyj-
ne instalacji, do decyzji Komisji Europejskiej z dnia
26 marca 2007 r. dotyczącej Krajowego planu roz-
działu uprawnień do emisji gazów cieplarnianych
zgłoszonego przez Polskę zgodnie z dyrektywą 2003/
87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady, podjął de-
cyzję o ograniczeniu przydziałów uprawnień wyni-
kających z prognoz.
Przyjęta przez Radę Ministrów wersja rozpo-
rządzenia była konsultowana zarówno z prowadzą-
cymi instalacje, jak i reprezentantami określonych
branży podczas konsultacji społecznych. Obecny
kształt rozporządzenia w sprawie krajowego planu
rozdziału uprawnień jest wynikiem uzgodnień mię-
dzyresortowych, m.in. resortu gospodarki, skarbu
państwa i finansów. Ostateczny przydział dla in-
stalacji QuimiCer Polska sp. z o.o. w Opocznie jest
wynikiem przyjętej metodyki dla sektora: Prze-
mysł szklarski, wypracowanej w trakcie konsulta-
cji społecznych. Przedstawiona w przedmiotowym
dokumencie metodyka uwzględnia emisję z roku
2006 i 2007.
W związku z tym, że projekt rozporządzenia zo-
stał w dniu 1 lipca 2008 r. przyjęty przez Radę Mini-
strów, w chwili obecnej nie przewiduje się wprowa-
1140
dzenia jakichkolwiek zmian do powyższego rozpo-
rządzenia.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że prowadzo-
ne są prace nad nową ustawą dotyczącą handlu
uprawnieniami do emisji, w której zostaną szczegó-
łowo określone warunki możliwości uzyskania
uprawnień do emisji z krajowej rezerwy. Zgodnie
z obowiązującą ustawą z dnia 22 grudnia 2004 r.
o handlu uprawnieniami do emisji do powietrza gazów
cieplarnianych i innych substancji (Dz. U. z 2004 r.
Nr 281, poz. 2784) prowadzący instalację może ubie-
gać się o przyznanie uprawnień z krajowej rezerwy
dla instalacji nowych lub instalacji, w których doko-
nano zmiany. Pragnę zwrócić Państwa uwagę rów-
nież na możliwość pokrycia niedoboru uprawnień
w ilości nieprzekraczającej 10% przydziału określo-
nego w ww. rozporządzeniu poprzez zakup na rynku
uprawnień pochodzących z mechanizmów czystego
rozwoju (CER) i wspólnych wdrożeń (ERU), których
cena rynkowa jest niższa od ceny uprawnień EUA.
Należy pamiętać, że ograniczenie emisji gazów
cieplarnianych do powietrza jest jednym z prioryte-
tów polityki ekologicznej Wspólnoty Europejskiej.
Zrównoważona polityka gospodarcza i ekologiczna
może być realizowana wyłącznie przy wykorzysta-
niu technologii pozwalających na ograniczenie emi-
sji zanieczyszczeń do atmosfery, a zmniejszenie limi-
tów przydzielanych instalacjom ma być bodźcem do
wdrażania najbardziej efektywnych rozwiązań.
Jednocześnie chciałbym zaznaczyć, że decyzja
Komisji Europejskiej z dnia 26 marca 2007 r. ogra-
niczyła liczbę uprawnień przeznaczoną dla Polski
z wnioskowanej przez Polskę kwoty 284 648 332 t
dwutlenku węgla do wartości 208 515 395 upraw-
nień. Tak ograniczony limit nie pozwala na rozdzie-
lenie uprawnień w sposób pokrywający zapotrzebo-
wanie wszystkich instalacji na poziomie aktualnych
warunków gospodarki rynkowej oraz powoduje po-
drożenie procesów gospodarczych, spadek konku-
rencyjności polskich produktów i obniżenie realnych
dochodów społeczeństwa, a zatem spadek tempa
wzrostu produktu globalnego i dochodu narodowe-
go. Decyzja Komisji Europejskiej została zaskarżo-
na przez polski rząd do sądu pierwszej instancji
w dniu 27 maja 2007 r. Na obecnym etapie została
zakończona faza pisemna procedury w sprawie
przedmiotowej skargi. Aktualnie Polska oczekuje
na wyznaczenie terminu rozprawy przed sądem
pierwszej instancji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła
Franciszka Jerzego Stefaniuka
w sprawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 7 grudnia 2004 r. w sprawie
szczegółowych warunków i trybu udzielania
pomocy finansowej na wspieranie gospodarstw
niskotowarowych objętych Planem Rozwoju
Obszarów Wiejskich (4312)
W odpowiedzi na interpelację poselską pana
Franciszka Jerzego Stefaniuka, przekazaną przy pi-
śmie z dnia 21 lipca 2008 r., znak SPS-023-4312/08,
w sprawie warunków udzielania pomocy w ramach
Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich (PROW
2004–2006), działania 2: Wspieranie gospodarstw
niskotowarowych, pragnę przedstawić wyjaśnienia
w odniesieniu do podniesionej kwestii.
Zgodnie z przyjętymi założeniami dla działania
2 PROW 2004–2006 pomoc dla gospodarstw nisko-
towarowych ma na celu zapewnienie przejściowego
wsparcia gospodarstwa, służącego poprawie jego
przepływów finansowych oraz dochodów, przy jed-
noczesnym podejmowaniu dalszych działań mają-
cych zapewnić gospodarstwu towarową produkcję
i silniejszy związek z rynkiem. W związku z tym
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 7 grudnia
2004 r. w sprawie szczegółowych warunków i trybu
udzielania pomocy finansowej na wspieranie gospo-
darstw niskotowarowych, objętej planem rozwoju
obszarów wiejskich (Dz. U. z 2004 r. Nr 286, poz. 2870)
przyjęto, że płatność dla gospodarstwa niskotowaro-
wego jest udzielana producentowi rolnemu, który
m.in. zobowiąże się do:
a) realizacji przedsięwzięć mających na celu re-
strukturyzację gospodarstwa niskotowarowego:
— dotyczących prowadzenia działalności rolni-
czej lub pozarolniczej działalności gospodarczej;
— zgodnie z planem rozwoju gospodarstwa ni-
skotowarowego;
b) nieprzenoszenia własności gospodarstwa ni-
skotowarowego przez okres 5 lat od dnia przyznania
płatności dla gospodarstwa niskotowarowego.
Ww. zobowiązanie (szczególnie w odniesieniu do
pkt b) ma na celu zapewnienie, że gospodarstwo, na
które przeznaczono wsparcie, nie zostanie zlikwido-
wane. Wyjątek od tej zasady stanowi sytuacja (okre-
ślona § 11 ww. rozporządzenia), zezwalająca na kon-
tynuowanie zobowiązań podjętych w zakresie dzia-
łania, w przypadku gdy w okresie 5 lat od dnia przy-
znania płatności nastąpi przeniesienie własności
gospodarstwa niskotowarowego na rzecz następcy
producenta rolnego, któremu przyznano rentę struk-
turalną.
Jednocześnie należy podkreślić, iż zgodnie z za-
sadami udzielania pomocy w ramach działania: Ren-
ty strukturalne Programu Rozwoju Obszarów Wiej-

skich (PROW 2007–2013), określonych w rozporzą-
dzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi w sprawie
szczegółowych warunków i trybu przyznawania po-
mocy finansowej w ramach działania: Renty struk-
turalne, objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. z 2007 r.
Nr 109, poz. 750, z późn. zm.), za następcę producen-
ta rolnego należy rozumieć (§ 2 pkt 3) osobę fizyczną,
która rozpoczyna działalność rolniczą po raz pierw-
szy z dniem przejęcia gospodarstwa rolnego od pro-
ducenta rolnego ubiegającego się o rentę struktural-
ną i nie ukończyła 40. roku życia w dniu złożenia
wniosku o rentę strukturalną. Mając na uwadze po-
wyższe, należy podkreślić, iż jedynie przeniesienie
gospodarstwa na rzecz osoby, która spełnia wyżej
opisaną definicję następcy producenta rolnego, nie
będzie związane z koniecznością zwrotu dotychczas
uzyskanych, w ramach działania: Wspieranie gospo-
darstw niskotowarowych, środków finansowych.
Wyżej przedstawione kryteria wsparcia wynika-
ją ze szczególnego charakteru działania: Wspieranie
gospodarstw niskotowarowych. Nadmieniam, iż wa-
runkiem uczestnictwa w działaniu jest złożenie
wraz z wnioskiem o pomoc finansową na działanie:
Wspieranie gospodarstw niskotowarowych także
„Planu rozwoju gospodarstwa niskotowarowego”.
Dokument ten jest ściśle związany z gospodarstwem,
na które ma być przeznaczone wsparcie. Producent
rolny przedstawia w nim informacje m.in. na temat
użytkowanych gruntów rolnych, liczby zwierząt go-
spodarskich, wyposażenia gospodarstwa w ważniej-
sze budynki, urządzenia, maszyny, prowadzonej dzia-
łalności dodatkowej czy standardowej nadwyżki bez-
pośredniej. Analiza sytuacji w gospodarstwie okre-
ślona w planie prowadzi do wyodrębnienia przedsię-
wzięć, które w największym stopniu przyczynią się
do poprawy sytuacji w danym gospodarstwie. W mo-
mencie, w którym dochodzi do przekazania gospo-
darstwa na zasadach określonych dla następcy pro-
ducenta w ramach rent strukturalnych, zrealizowa-
na zostaje kluczowa przesłanka, tzn. pomoc skiero-
wana jest na realizację przedsięwzięć określonych
dla danego gospodarstwa opisanego w „Planie roz-
woju gospodarstwa niskotowarowego”. Uwzględnia-
jąc powyższe, w § 11 ust. 1 przedmiotowego rozpo-
rządzenia wskazano, iż w sytuacji, w której w okre-
sie 5 lat od dnia przyznania płatności nastąpi prze-
niesienie własności gospodarstwa niskotowarowego
na rzecz następcy producenta rolnego, któremu
przyznano rentę strukturalną, płatność dla gospo-
darstwa niskotowarowego przysługuje temu następ-
cy, jeżeli w terminie 35 dni od dnia przeniesienia
własności tego gospodarstwa złoży oświadczenie,
w którym zobowiąże się do realizacji „Planu rozwo-
ju gospodarstwa niskotowarowego” oraz nieprzeno-
szenia własności tego gospodarstwa do końca okre-
su objętego zobowiązaniem poprzedniego właścicie-
la tego gospodarstwa.
Odnosząc się do wyżej przedstawionych zasad
udzielania pomocy, informuję, iż przekazanie gospo-
1141
darstwa przez beneficjenta działania 2: Wspieranie
gospodarstw niskotowarowych, w formie innej, niż
określona dla następcy producenta rolnego w ra-
mach renty strukturalnej, jest związane z koniecz-
nością zwrotu otrzymanych w ramach działania
środków finansowych.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 14 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Zielińskiego
i Macieja Orzechowskiego
w sprawie utrzymania charakteru
zabudowy jednorodzinnej wyznaczonego
w ustaleniach miejscowego planu
zagospodarowania przestrzennego
lub w decyzjach o warunkach zabudowy (4314)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie posłów, pana Marka Zielińskiego i pana
Macieja Orzechowskiego, z dnia 10 lipca 2008 r.,
(znak pisma przekazującego SPS-023-4314/08),
w sprawie utrzymania charakteru zabudowy jedno-
rodzinnej wyznaczonego w ustaleniach miejscowego
planu zagospodarowania przestrzennego lub decy-
zjach o warunkach zabudowy uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Na wstępie pragnę poinformować, że zarówno
ustawa z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zago-
spodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2003 r.,
Nr 80, poz. 717, z późn. zm.), jak również ustawa
z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r.,
Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.) nie definiują pojęcia
lokalu mieszkalnego. Ustawa Prawo budowlane, de-
finiując pojęcie zabudowy jednorodzinnej, posługuje
się terminem lokalu mieszkalnego, jednakże defini-
cja ta, uzależniając określenie charakteru zabudowy
mieszkaniowej (wielorodzinny lub jednorodzinny)
od ilości zawartych w niej lokali mieszkalnych, od-
nosi się przede wszystkim do istniejących, a nie do
planowanych obiektów budowlanych, o których mówi
ustawa. Należy mieć na uwadze, że definicja ta nie
ma charakteru ogólnonormatywnego i została stwo-
rzona na potrzeby przedmiotowej ustawy. W związ-
ku z tym plan miejscowy może, lecz nie musi opierać
się na definicji użytej w ustawie Prawo budowlane.
Może zawierać inną, stworzoną na potrzeby tego
planu definicję użytego w nim pojęcia zabudowy jed-
norodzinnej, opierającą się na innych cechach cha-
rakterystycznych przyszłej zabudowy. Należy za-
1142
uważyć, że ilość lokali mieszkalnych nie jest jedy-
nym elementem przesądzającym o charakterze za-
budowy. Są też nimi: gabaryty zabudowy, linie roz-
graniczające, intensywność zabudowy. Rozstrzy-
gnięcia tych parametrów plan miejscowy może za-
wierać, doprecyzowując w ten sposób dopuszczalne
zagospodarowanie terenu. Analogicznie jest z decy-
zją o warunkach zabudowy, gdzie za pomocą okre-
ślonych parametrów ustala się warunki zagospoda-
rowania terenu, a nie tylko poprzez ustalenie, że
zabudowa ma być jedno- czy wielorodzinna.
W związku z powyższym, w moim przekonaniu,
brak jest uzasadnienia do zmiany zapisów ustawy
o własności lokali dotyczących sposobu wydzielania
lokali mieszkalnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 8 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Zielińskiego
i Macieja Orzechowskiego
w sprawie uproszczenia procedury
sporządzenia decyzji o warunkach zabudowy
(4315)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
wystąpienie posłów: pana Marka Zielińskiego i pana
Macieja Orzechowskiego z dnia 10 lipca 2008 r.
(znak pisma przekazującego: SPS-023-4315/08)
w sprawie uproszczenia procedury sporządzenia de-
cyzji o warunkach zabudowy uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Pragnę poinformować, że Ministerstwo Infra-
struktury przygotowało projekt ustawy o zmianie
ustawy Prawo budowlane, ustawy o planowaniu
i zagospodarowaniu przestrzennym oraz niektórych
innych ustaw. Jednym z założeń projektu jest racjo-
nalizacja procedur wydawania decyzji administra-
cyjnych ustalających warunki zabudowy w przypad-
ku braku miejscowego planu zagospodarowania prze-
strzennego, przy jednoczesnym zapewnieniu wyma-
gań ładu przestrzennego i interesu prawnego osób
trzecich – w ramach wyznaczonych w studium uwa-
runkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gminy obszarów planowanych do zabu-
dowy (obszarów urbanizacji). Projekt ustawy zakła-
da wyeliminowanie z porządku prawnego decyzji
o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.
W miejsce dotychczasowej decyzji o warunkach za-
budowy proponuje się wprowadzenie dwóch trybów
lokalizacji zabudowy – w zależności od charakteru
planowanej inwestycji oraz jej lokalizacji – tj. decyzji
o zatwierdzeniu zgłoszenia urbanistycznego (lokali-
zacja niewielkich obiektów budowlanych na obsza-
rze urbanizacji oraz lokalizacja obiektów zabudowy
zagrodowej, poza obszarem urbanizacji) oraz decyzji
o zatwierdzeniu planu realizacyjnego (pozostałe in-
westycje na obszarze urbanizacji). W tym miejscu
należy podkreślić, że projekt ustawy w miejsce do-
tychczasowej formuły ustalania zasad zagospodaro-
wania terenu (realizowanej w formie planu miejsco-
wego albo decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji
celu publicznego lub decyzji o warunkach zabudowy
oraz odrębnie wydawanych decyzji środowiskowych)
wprowadza jednolitą formułę „zgody urbanistycz-
nej”, udzielanej w procesie oceny możliwości lokali-
zacji inwestycji zintegrowanej z oceną oddziaływa-
nia na środowisko. Tak zaproponowane zmiany mają
na celu racjonalizację szeroko rozumianego procesu
inwestycyjnego w budownictwie, a także dostosowa-
nie przepisów prawa do prawa europejskiego.
W odpowiedzi na zapytanie: „Czy rząd planuje
jednoznaczne doprecyzowanie przepisów wykonaw-
czych, by uprościć procedury sporządzenia decyzji
o warunkach zabudowy i zlikwidować ich uznanio-
wość?”, uprzejmie informuję, że wraz z planowaną
zmianą przepisów dot. decyzji o warunkach zabudo-
wy w ustawie o planowaniu i zagospodarowaniu
przestrzennym zakłada się również opracowanie no-
wych przepisów wykonawczych oraz doprecyzowa-
nie obecnie istniejących – pod kątem zakładanego
celu prac legislacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 11 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Marka Zielińskiego
i Macieja Orzechowskiego
w sprawie wliczania zasiłku celowego
na żywność do dochodu (4316)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów posłów Marka Zielińskiego oraz
Macieja Orzechowskiego w sprawie wliczania do do-
chodów, do celów pomocy społecznej (w tym do usta-
lenia prawa i wysokości zasiłku stałego oraz zasiłku
okresowego), zasiłku celowego na dożywianie, uprzej-
mie wyjaśniam.

W związku z tym, że zasiłek celowy z pomocy
społecznej, co do zasady, jest świadczeniem jednora-
zowym, nie jest wliczany do dochodu do celów pomo-
cy społecznej. Wynika to z treści art. 8 ust. 4, który
stanowi, że do dochodu, ustalonego zgodnie z ust. 3,
nie wlicza się jednorazowego pieniężnego świadcze-
nia socjalnego, wartości świadczeń w naturze,
świadczenia przysługującego osobie bezrobotnej na
podstawie przepisów o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy z tytułu wykonywania prac
społecznie użytecznych oraz zapomogi pieniężnej,
o której mowa w przepisach o zapomodze pieniężnej
dla niektórych emerytów, rencistów i osób pobiera-
jących świadczenie przedemerytalne albo zasiłek
przedemerytalny w 2007 r. Zasiłek celowy z pomocy
społecznej można zaliczyć do jednorazowych pie-
niężnych świadczeń socjalnych i w związku z tym
nie wlicza się go do dochodu, do celów pomocy spo-
łecznej.
W związku jednak ze zgłaszanymi wątpliwościa-
mi m.in. przez ośrodki pomocy społecznej, dotyczący-
mi przedstawionego przez panów posłów problemu,
w konsultowanym obecnie w ramach konsultacji we-
wnątrzministerialnych projekcie ustawy o zmianie
ustawy o pomocy społecznej oraz o zmianie innych
ustaw, zaproponowana została zmiana do art. 8 usta-
wy o pomocy społecznej polegająca na wpisaniu
wprost zapisu, że nie są wliczane do dochodu, do ce-
lów pomocy społecznej, zasiłki celowe.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Agnieszka Chłoń-Domińczak
Warszawa, dnia 28 lipca 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie zmian do rozporządzenia
Ministra Edukacji Narodowej
z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie warunków
i sposobu oceniania, klasyfikowania
i promowania uczniów i słuchaczy
oraz przeprowadzania sprawdzianów
i egzaminów w szkołach publicznych (4318)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Marka Zielińskiego (nr SPS-
-023-4318/08) dotyczącą zmian w rozporządzeniu
ministra edukacji narodowej z dnia 30 kwietnia
2007 r. w sprawie warunków i sposobu oceniania,
klasyfikowania i promowania uczniów i słuchaczy
oraz przeprowadzania sprawdzianów i egzaminów
1143
(Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.), uprzejmie wy-
jaśniam.
Przepis § 50 ww. rozporządzenia stanowi w od-
niesieniu do sprawdzianu przeprowadzanego w kla-
sie szóstej szkoły podstawowej oraz egzaminu prze-
prowadzanego w klasie trzeciej gimnazjum, że na
wniosek ucznia lub jego rodziców (prawnych opieku-
nów) albo słuchacza sprawdzona i oceniona praca
ucznia (słuchacza) jest udostępniana uczniowi lub
jego rodzicom (prawnym opiekunom) albo słucha-
czowi do wglądu w miejscu i czasie wskazanym przez
dyrektora okręgowej komisji egzaminacyjnej.
Natomiast przepis § 107 tego rozporządzenia sta-
nowi w odniesieniu do egzaminu maturalnego, że na
wniosek zdającego sprawdzony i oceniony arkusz eg-
zaminacyjny, w tym karta odpowiedzi, są udostęp-
niane zdającemu do wglądu w miejscu i czasie wska-
zanym przez dyrektora okręgowej komisji egzami-
nacyjnej.
Gdyby zamiarem prawodawcy było umożliwienie
także utrwalania pracy egzaminacyjnej i zwielo-
krotniania jej, mógłby ten zamiar wyrazić w sposób
jednoznaczny. Przykładowo, w kodeksie postępowa-
nia cywilnego (art. 9) odróżniono prawo do wglądu
do akt od prawa otrzymywania odpisów i wyciągów
z akt.
Zdaniem Naczelnego Sądu Administracyjnego,
który zajął stanowisko w tej sprawie w postanowie-
niu z dnia 27 lutego 2001 r. (sygn. Akt I S.A. 1946/
00), pisemne prace egzaminacyjne należy traktować
inaczej niż dokumenty, z którymi postępowanie re-
gulują przepisy K.p.a. Prace egzaminacyjne związa-
ne są z ocenianiem wiedzy i umiejętności, podlegają
więc nadzorowi pedagogicznemu, którego zasady
ustala minister właściwy do spraw oświaty i wycho-
wania. Z powyższego wynika, że sposób udostępnia-
nia prac egzaminacyjnych nie jest dowolny. Dyrek-
tor okręgowej komisji egzaminacyjnej ma prawo
i jednocześnie obowiązek umożliwić wyłącznie zapo-
znanie się z praca egzaminacyjną. Wzmiankowane
wyżej przepisy nie pozwalają na utrwalanie treści
pracy egzaminacyjnej i zwielokrotniania jej w jaki-
kolwiek sposób. Tak więc wykluczone jest kserowa-
nie materiałów egzaminacyjnych bądź fotografowa-
nie ich, a także udostępnianie ich w formie elektro-
nicznej.
Minister edukacji narodowej z uwagą zapoznaje
się z opiniami dotyczącymi funkcjonowania systemu
egzaminów zewnętrznych, dlatego wszystkie zgła-
szane sugestie zostaną rozpatrzone przy tworzeniu
bądź nowelizacji właściwych aktów prawnych. Oko-
liczności, które zaistniały przy przeprowadzaniu eg-
zaminów w 2008 r., także są i będą przedmiotem
szczegółowej analizy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
1144
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Smolarza
w sprawie trudności w dostępie do uzyskania
danych osobowych cudzoziemców,
właścicieli pojazdów, którzy popełnili
wykroczenie drogowe na terytorium Polski
lub którzy nie uiścili opłaty w strefie
płatnego parkowania (4319)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4319/
08) przekazującego interpelację posła na Sejm RP
pana Tomasza Smolarza z dnia 10 lipca 2008 r.
w sprawie trudności w dostępie do uzyskania da-
nych osobowych cudzoziemców, właścicieli pojaz-
dów, którzy popełnili wykroczenie drogowe na tery-
torium Polski lub którzy nie uiścili opłaty w strefie
płatnego parkowania, uprzejmie informuję, iż kwe-
stia pozyskiwania danych o właścicielach pojazdów
zarejestrowanych za granicą na obecną chwilę pozo-
staje nieuregulowana. W związku z powyższym
brak jest podstaw prawnych do skierowania zapyta-
nia do strony obcego państwa o udostępnienie da-
nych właściciela pojazdu czy też podjęcie czynności
wyjaśniających w ramach pomocy prawnej w przed-
miotowej sprawie.
Należy zaznaczyć, że przepisy prawne dotyczące
układu z Schengen nie uwzględniają gromadzenia
informacji o pojazdach, ich właścicielach/posiada-
czach lub osobach posiadających uprawnienia do
kierowania pojazdami. System Informacyjny Schen-
gen (SIS) nie przewiduje wymiany informacji o wy-
kroczeniach pomiędzy uprawnionymi podmiotami.
SIS funkcjonuje jako komputerowa baza danych,
która pozwala na sprawdzenie, czy osoby lub przed-
mioty przekraczające granicę strefy Schengen bądź
już znajdujące się na jej terenie nie są poszukiwane
lub czy nie dotyczy ich zakaz wstępu, tj. odmowa
wjazdu na terytorium strefy Schengen. Wymiana
informacji kanałem SIS może dotyczyć jedynie ist-
niejących w bazie wpisów opartych na „modułach”
państw członkowskich. Państwa współtworzące tę
bazę dokonują w niej wpisów m.in. o osobach obser-
wowanych, podejrzanych, poszukiwanych i niejaw-
nie nadzorowanych oraz dane dotyczące przedmio-
tów (np. skradzionych pojazdów, utraconych doku-
mentów). Dostęp do przedmiotowej bazy mają Poli-
cja, Straż Graniczna oraz Służba Celna i inne
uprawnione instytucje, w zależności od prawa we-
wnętrznego danego państwa członkowskiego.
Warto również zauważyć, iż egzekwowanie kar
za wykroczenia od obcokrajowców zarejestrowanych
przez fotoradar lub ujawnionych pod nieobecność
sprawcy pozostaje problemem także innych krajów.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż na forum
Grupy Roboczej Rady UE ds. Transportu Lądowego
trwają obecnie prace nad projektem dyrektywy Par-
lamentu Europejskiego i Rady UE wprowadzającej
ułatwienia w transgranicznym egzekwowaniu pra-
wa dotyczącego bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
Wprawdzie zakres dyrektywy odnosi się do naru-
szeń zidentyfikowanych jako główne przyczyny wy-
padków drogowych, niemniej jednak zgłaszane były
postulaty przez różne kraje, aby dyrektywę rozsze-
rzyć na zasadzie dobrowolności o pewne wykrocze-
nia w ruchu drogowym, w tym również parkowanie.
Założenia dyrektywy opierają się właśnie na utwo-
rzeniu unijnej sieci bazy danych o właścicielach po-
jazdów zarejestrowanych na terenie UE, która po-
zwoli na bezpośredni dostęp do tych informacji.
Ponadto w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych
i Administracji trwają aktualnie prace nad urucho-
mieniem procedury przystąpienia Rzeczypospolitej
Polskiej do traktatu EUCARIS. Strony przystępują-
ce do wskazanego traktatu zobowiązują się do wza-
jemnego udostępniania danych o pojazdach (dane
techniczne i identyfikacyjne), ich właścicielach i po-
siadaczach oraz o osobach posiadających uprawnie-
nia do kierowania pojazdami. Przystąpienie Rzeczy-
pospolitej Polskiej do wspomnianego traktatu musi
być jednak poprzedzone m.in. nowelizacją ustawy
z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym
(t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908, z późn. zm.),
w zakresie umożliwiającym międzynarodową, bez-
płatną wymianę danych za pomocą urządzeń tele-
transmisji danych. W chwili obecnej trwają we-
wnątrzresortowe prace w tym obszarze.
Ponadto informuję, że w dniu 23 czerwca 2008 r.
Rada Unii Europejskiej przyjęła decyzję Rady 2008/
615/WSiSW w sprawie intensyfikacji współpracy
transgranicznej, szczególnie w zwalczaniu terrory-
zmu i przestępczości transgranicznej, która została
opublikowana w Dzienniku Urzędowym UE w dniu
6 sierpnia 2008 r. Przewiduje się, iż pełna realizacja
zobowiązań nałożonych ww. decyzją na kraje człon-
kowskie powinna nastąpić w ciągu 3 lat od daty jej
wejścia w życie. Jednym z istotnych elementów de-
cyzji, oprócz wymiany informacji o DNA i odciskach
palców, jest wzajemne udostępnianie informacji po-
między państwami UE o właścicielach/posiadaczach
pojazdów, głównie na potrzeby służb policyjnych
i instytucji odpowiedzialnych za bezpieczeństwo
i walkę z terroryzmem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Antoni Podolski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Urbaniaka
oraz grupy posłów
w sprawie wznowienia prac nad projektem
ustawy dotyczącej świadczeń pieniężnych
i innych uprawnień przysługujących osobom,
które w latach 1948–1955 przymusowo wcielono
do Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”
(4320)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 21 lipca br., znak:
SPS-023-4320/08, dotyczące interpelacji posła Jaro-
sława Urbaniaka w sprawie wznowienia prac nad
projektem ustawy dotyczącej świadczeń pieniężnych
i innych uprawnień przysługujących osobom, które
w latach 1948–1955 przymusowo wcielono do Po-
wszechnej Organizacji „Służba Polsce”, uprzejmie
informuję:
Kwestię uprawnień przysługujących junakom
Służby Polsce reguluje ustawa z dnia 2 września
1994 r. o świadczeniu pieniężnym i uprawnieniach
przysługujących żołnierzom zastępczej służby woj-
skowej przymusowo zatrudnianym w kopalniach
węgla, kamieniołomach, zakładach rud uranu i ba-
talionach budowlanych (tekst jednolity: Dz.U. z 2001 r.
Nr 60, poz. 622, z późn. zm.).
Zgodnie z art. 1 ust. 1 pkt 2 wyżej wskazanej
ustawy żołnierzom z poboru w 1949 r., którzy byli
wcieleni do ponadkontyngentowych brygad Służby
Polsce i przymusowo zatrudniani w kopalniach wę-
gla i kamieniołomach, przysługuje świadczenie pie-
niężne i ryczałt energetyczny.
Świadczenie pieniężne oraz ryczałt energetycz-
ny są przyznawane i wypłacane przez właściwy or-
gan emerytalno-rentowy na wniosek osoby upraw-
nionej złożony w tym organie. Do wniosku należy
dołączyć zaświadczenie organu wojskowego po-
twierdzające rodzaj i okres wykonywania przymu-
sowego zatrudnienia.
Mając na uwadze powyższe, uprzejmie informuję,
że zatrudnienie w Służbie Polsce uznane zostało
przez ustawodawcę za szczególny rodzaj represji
z przyczyn politycznych, ale tylko odnośnie do osób
wcielonych z poboru w 1949 r. do brygad ponadkon-
tyngentowych i przymusowo zatrudnionych w ko-
palniach węgla i kamieniołomach.
Sprawa rozszerzenia zakresu podmiotowego oma-
wianej ustawy i przyznania świadczeń kolejnym
rocznikom przymusowo wcielonych do Powszech-
nej Organizacji „Służby Polsce” była przedmiotem
uwagi zarówno poprzedniego rządu, jak i Sejmu
V kadencji.
W grudniu 2005 r. w Sejmie złożony został posel-
ski projekt ustawy o świadczeniu pieniężnym i in-
1145
nych uprawnieniach przysługujących osobom, które
przymusowo wcielono do Powszechnej Organizacji
„Służba Polsce”.
Rząd zaopiniował projekt negatywnie, a ocenę tę
podzieliła sejmowa Komisja Polityki Społecznej, od-
rzucając projekt ustawy. Głównymi mankamentami
projektu, wskazywanymi w trakcie prac legislacyj-
nych, był brak możności określenia, kto znalazł się
w SP dobrowolnie, a kto został do niej wcielony przy-
musowo. Właśnie niemożność wiarygodnego ustale-
nia, czy dana osoba znalazła się w SP przymusowo
czy dobrowolnie, była głównym powodem odrzuce-
nia projektu złożonego w ubiegłej kadencji.
Podejmując prace nad nową ustawą kombatanc-
ką, Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej doko-
nało analizy roszczeń, związanych z okresem 1939–
–1989, różnych grup społecznych. Dlatego w projek-
cie „Założeń nowelizacji prawa kombatanckiego”
była zawarta część informacyjna, zawierająca ocze-
kiwania poszczególnych grup społecznych. Wśród
nich byli między innymi junacy Służby Polsce, oso-
by wysiedlone w czasie wojny ze swego miejsca za-
mieszkania, małoletnie ofiary wojny, żołnierze bata-
lionów budowlanych, tzw. cywilne ofiary wojny, oso-
by rozminowujące kraj w latach 1945–1956, ofiary
akcji Wisła, a także szereg innych kategorii poszko-
dowanych. W założeniach oszacowane zostały środ-
ki finansowe, jakie należałoby przeznaczyć na ewen-
tualne spełnienie tych oczekiwań, które łącznie
określono na co najmniej 4,5 mld zł. Dlatego opraco-
wując projekt nowego prawa kombatanckiego, uwzględ-
niono tylko te kategorie osób, o których mowa
w uchwale Sejmu z dnia 6 kwietnia 2006 r., obligują-
cej rząd do przyjęcia rozwiązań zapewniających po-
moc finansową państwa dla osób walczących o wol-
ną Polskę w latach 1939–1989, znajdujących się
w trudnej sytuacji materialnej.
Przyjmując w marcu 2007 r. „Założenia...” ów-
czesna Rada Ministrów podjęła decyzję o nie-
uwzględnianiu, między innymi, postulatów junaków
Powszechnej Organizacji „Służba Polsce”. Decyzja
podyktowana została faktem, że niemożliwa jest re-
alizacja postulatów zgłaszanych przez wszystkie,
różne i bardzo liczne, grupy społeczne. Roszczenia
każdej z tych grup mają pewne uzasadnienie, bo-
wiem osoby do nich należące istotnie doznały wielu
krzywd i cierpień w czasie trwania wojny i w okresie
powojennym. Nie jest możliwe, aby dokonać spra-
wiedliwej oceny, czyje krzywdy były większe, i obec-
nie im zadośćuczynić. Jest pewne, że wybór tylko
niektórych grup pokrzywdzonych oznaczałby rosz-
czenia innych, i trudno byłoby je uznać za nieuza-
sadnione. Te względy spowodowały, że wybrano gru-
py najbardziej zasłużone dla niepodległości Polski,
a także najbardziej poszkodowane w związku
z udziałem w walkach o niepodległość i jednocześnie
te, które do tej pory nie otrzymały rekompensaty
w żadnej formie, a ich ogromne zasługi dla niepodle-
głości są oczywiste. Ograniczenia tego dokonano
zgodnie z wyżej wskazaną uchwałą Sejmu.
1146
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informu-
ję, że minister pracy i polityki społecznej nie prze-
widuje podjęcia inicjatywy ustawodawczej w tym
zakresie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów
Macieja Orzechowskiego, Witolda Sitarza,
Marka Zielińskiego i Wojciecha Ziemniaka
w sprawie sposobu naliczania dotacji
dla powiatów, które prowadzą domy
pomocy społecznej, w których przebywają
mieszkańcy przyjęci do tych placówek
przed 1 stycznia 2004 r. (4321)
Odpowiadając na pismo pana marszałka nr
SPS-023-4321/08 z dnia 21 lipca 2008 r., dotyczące
interpelacji panów posłów Macieja Orzechowskie-
go, Witolda Sitarza, Marka Zielińskiego i Wojciecha
Ziemniaka, w sprawie sposobu naliczania dotacji
dla powiatów prowadzących domy pomocy społecz-
nej, w których przebywają mieszkańcy przyjęci do
tych palcówek przed 1 stycznia 2004 r., uprzejmie
informuję.
Zasady wyliczania wysokości dotacji celowej
z budżetu państwa na utrzymanie mieszkańców do-
mów pomocy społecznej skierowanych przed dniem
1 stycznia 2004 r. przekazywanej samorządom po-
wiatowym zostały uregulowane w art. 87 z dnia
13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorzą-
du terytorialnego (Dz. U.03.203.1966, z późn. zm.).
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej zdaje sobie
sprawę, że powyższy mechanizm ustalania wysoko-
ści tej dotacji nie jest doskonały, a przede wszystkim
uniemożliwia przekazanie dotacji w wysokości śred-
niego miesięcznego kosztu utrzymania, pomniejszo-
nego o dochody z odpłatności.
Minister pracy i polityki społecznej zwrócił się
z pismem do ministra finansów z prośbą o zmianę
wyżej wymienionych zasad, które miałyby na celu
możliwość dotowania do pełnego kosztu utrzyma-
nia, a nie jak dotychczas do średniej wojewódzkiej,
a także podjęcie działań w celu urealnienia wysoko-
ści środków przeznaczonych na dotację dla domów
pomocy społecznej, planowanych w budżetach woje-
wodów. W odpowiedzi minister finansów poinformo-
wał, że propozycje zmian w zakresie zasad finanso-
wania jednostek samorządu terytorialnego powinny
być rozpatrywane w ramach prac nad reformą ad-
ministracyjną, o której mowa w uchwale Rady Mini-
strów nr 13 z dnia 22 stycznia 2008 r. w sprawie
dokończenia reformy administracji publicznej oraz
zasad prowadzenia prac w tym zakresie (M. P. Nr 8,
poz. 99). W związku z powyższym skierowano do
ministra finansów kolejne pismo w tej sprawie, za-
wierające dodatkowe informacje przemawiające za
koniecznością wprowadzenia proponowanych zmian,
a także z prośbą o zwiększenie środków na dofinan-
sowanie domów pomocy społecznej. Czekamy na od-
powiedź w tej sprawie.
Pomimo takiego stanowiska Ministerstwa Fi-
nansów uprzejmie informuję, że kierownictwo re-
sortu pracy i polityki społecznej będzie podejmowało
próby wprowadzenia zmian do ustawy o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego m.in. w drodze
nowelizacji ustawy o pomocy społecznej.
Mając na uwadze występujące problemy finanso-
we domów pomocy społecznej, minister pracy i poli-
tyki społecznej zwrócił się do wszystkich wojewodów
z prośbą o dokonanie przesunięć, w ramach posiada-
nych budżetów, w celu zwiększenia środków na bie-
żące funkcjonowanie domów pomocy społecznej, co
zapewne przyczyni się do poprawy obecnej sytuacji
finansowej tych jednostek. Skutkować to także po-
winno możliwością dokonania podwyżek wynagro-
dzeń pracowników zatrudnionych w tych jednost-
kach. Dodatkowo zwrócono uwagę na dofinansowa-
nie jednostek niepublicznych działających na zlece-
nie powiatów, w których wynagrodzenia pracowni-
ków są znacznie niższe niż pracowników domów sa-
morządowych.
Problemem bardzo ściśle powiązanym ze sposo-
bem finansowania domów pomocy społecznej jest
problem finansowania usług zdrowotnych dla miesz-
kańców domów. Domy pomocy społecznej, które nie
mają w obowiązku świadczenia usług zdrowotnych,
ale jedynie umożliwiać mieszkańcom korzystanie
z tych usług, w praktyce muszą je świadczyć z uwagi
na konieczność zapewnienia opieki i pielęgnacji
mieszkańcom przez 24 godziny na dobę.
Ustawa o pomocy społecznej w art. 55 wskazuje,
że dom pomocy społecznej świadczy usługi bytowe,
opiekuńcze, wspomagające i edukacyjne na poziomie
obowiązującego standardu w zakresie i formach wy-
nikających z indywidualnych potrzeb osób w nim
przebywających, oraz w art. 58 wskazuje, iż po stro-
nie domu leży obowiązek umożliwienia i zorganizo-
wania pomocy mieszkańcom w dostępie do korzysta-
nia ze świadczeń zdrowotnych, przysługujących im
na podstawie przepisów o świadczeniach z ubezpie-
czenia zdrowotnego.
W związku z nowelizacją ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej w czerwcu 2006 r., która umożli-
wiła w ramach struktury organizacyjnej zakładu
opieki zdrowotnej wydzielenie jednostki organiza-
cyjnej zlokalizowanej na terenie jednostki organiza-
cyjnej pomocy społecznej (dom pomocy społecznej
lub całodobowa placówka opiekuńczo-wychowaw-
cza), minister pracy i polityki społecznej skierował
do wszystkich starostów/prezydentów miast na pra-

wach powiatu apel w sprawie podjęcia działań w kie-
runku utworzenia takich jednostek, które sprawo-
wałyby opiekę medyczną nad mieszkańcami domów
pomocy społecznej. Według danych zebranych przez
wydziały polityki społecznej na koniec III kwartału
2007 r. tylko w 17 domach pomocy społecznej utwo-
rzone zostały zakłady opieki zdrowotnej.
Tak więc w większości przypadków domy pomo-
cy społecznej w dalszym ciągu finansują usługi zdro-
wotne, które powinny być finansowane z Narodowe-
go Funduszu Zdrowia. Przekłada się to negatywnie
na sytuację finansową mieszkańców, którzy już pła-
cą składki na ubezpieczenia zdrowotne, a także ich
rodzin oraz gmin, które dopłacają do pełnego kosztu
utrzymania mieszkańca, w którym zawarte są tak-
że koszty związane z bezpośrednim finansowaniem
usług zdrowotnych świadczonych w domach pomocy
społecznej.
Ponadto informuję, że w bieżącym roku pojawi-
ła się nowa możliwość dotycząca świadczenia usług
pielęgniarskich w domach pomocy społecznej
w związku z podpisaniem we wrześniu 2007 r. za-
rządzenia nr 69 prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia, umożliwiającego świadczenie środowisko-
wych usług pielęgniarskich również przez pielę-
gniarki zatrudnione w domach pomocy społecznej.
Resort w trybie roboczym ustalił z Narodowym
Funduszem Zdrowia m.in., że świadczenia zdro-
wotne należne mieszkańcom mogą być realizowane
w następujące sposoby:
I sposób
Zakład opieki zdrowotnej występuje do wojewody
o zmianę statutu – rozszerza działalność o świad-
czenia dla mieszkańców domów pomocy społecznej
przez wydzieloną jednostkę. Występuje do inspekcji
sanitarnej o dopuszczenie siedziby DPS jako miej-
sca świadczeń zdrowotnych. Po spełnieniu warun-
ków lokalowych realizuje świadczenia zdrowotne,
które mogą być świadczone przez pielęgniarki
domu pomocy społecznej po zawarciu z nimi sto-
sownych umów, ale pod warunkiem spełniania
wymogów kwalifikacyjnych zawartych w zarządze-
niu prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 69
z dnia 25 września 2007 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów o udzielenie
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju podstawowa
opieka zdrowotna (§ 22).
II sposób
Zakład opieki zdrowotnej rozlicza pielęgniarki
w systemie zadaniowym. Jeśli pielęgniarki zatrud-
nione w DPS spełniają wymagania kwalifikacyjne
w zakresie pielęgniarskiej opieki środowiskowej i są
wybrane przez pacjentów, mogą stać się pracowni-
kami ZOZ (zatrudnionymi w części lub na całym
etacie) i wówczas świadczą usługi zgodnie z § 31,
z uwzględnieniem załącznika nr 12 zarządzenia
– karta oceny pacjenta (do 60 pkt skali Bartela), re-
alizują indywidualny plan opieki, zgodnie z załącz-
nikiem nr 13 i na podstawie katalogu świadczeń
– załącznik nr 14. W takim przypadku ZOZ wyposa-
1147
ża pielęgniarkę w zestaw przenośny dla pielęgniarki
środowiskowej zgodnie z załącznikiem nr 10 do za-
rządzenia.
W ocenie NFZ w obecnym stanie prawnym brak
jest jakichkolwiek przesłanek, aby zakład opieki
zdrowotnej nie realizował pielęgniarskiej opieki śro-
dowiskowej, gdyż w przypadku wyboru przez pa-
cjenta lekarza – dyrektor ZOZ nie ma wyboru – wy-
bór lekarza jest podstawą do roszczenia. Dyrektor
ZOZ ma obowiązek zapewnienia takiej opieki. Gdy-
by dyrektorzy domów wskazywali, że zarządzenie
nr 69 nie jest realizowane, to NFZ mógłby zastoso-
wać instrumenty skutecznego wyegzekwowania
świadczenia usług pielęgniarstwa środowiskowego.
Pewne pozytywne doświadczenia w tym zakresie
posiada starosta pilski.
Jednocześnie wyjaśniam, że działania resortu
będą koncentrowały się głównie na przeniesieniu
ciężaru finansowania świadczeń zdrowotnych w do-
mach pomocy społecznej na Narodowy Fundusz
Zdrowia. Pismo w tej sprawie zostało już skierowa-
ne do pani Ewy Kopacz, ministra zdrowia.
Trwają także prace nad nowelizacją ustawy o po-
mocy społecznej, także w zakresie ustalania kosztu
utrzymania. Jeżeli wszystkie działania resortu po-
wiodą się, wówczas sytuacja finansowa domów po-
mocy społecznej powinna ulec poprawie, jednak od-
powiedzialność za poziom wynagrodzeń w domach
pomocy społecznej należy i należeć będzie do kom-
petencji samorządu.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Cichonia
w sprawie utrudnień, jakie obowiązujące
uregulowania prawne stwarzają dla rozwoju
ruchów kolekcjonerskich i realnych możliwości
posiadania i dysponowania przez osoby
prywatne historycznym uzbrojeniem (4322)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Janusza Cichonia z dnia 10 lip-
ca 2008 r. w sprawie utrudnień, jakie obowiązujące
uregulowania prawne stwarzają dla rozwoju ruchów
kolekcjonerskich i realnych możliwości posiadania
oraz dysponowania przez osoby prywatne historycz-
nym uzbrojeniem, skierowaną do ministra kultury
i dziedzictwa narodowego przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 21 lipca 2008 r. (nr SPS-023-4322/08), uprzejmie
proszę o przyjęcie następującego stanowiska.
1148
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że większość poru-
szonych w interpelacji pana posła Janusza Cichonia
problemów wykracza poza materię należącą do wła-
ściwości ministra kultury i dziedzictwa narodowe-
go. Zgodnie z art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 4 września
1997 r. o działach administracji rządowej (Dz. U.
z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) minister kul-
tury i dziedzictwa narodowego jest właściwy m.in.
w szczególności w sprawach ochrony zabytków i opie-
ki nad zabytkami. Tymczasem zagadnienia związa-
ne z warunkami bezpieczeństwa, jakim powinna od-
powiadać broń, praktyką wydawania pozwoleń na
jej posiadanie, szkoleniami w zakresie jej użytkowa-
nia i obsługi, przywozu broni z zagranicy albo spra-
wy ścigania przestępstw popełnianych z użyciem
broni, w tym ciężkiego uzbrojenia, i związanych
z tym danych statystycznych – należą do właściwo-
ści organów resortu spraw wewnętrznych i admini-
stracji. Z tego względu trudno mi się odnieść do nie-
których wątków interpelacji pana posła.
Nie podzielam poglądu, że czołgi i armaty ekspo-
nowane w charakterze pomników w miejscach pu-
blicznych „nie zostały pozbawione cech bojowych”,
co miałoby rzekomo umożliwiać „popełnianie prze-
stępstw z udziałem armat”. Nie wydaje się również
zasadna opinia pana posła, iż efektem zaniechań
polskich władz jest „praktyczny brak w polskich
muzeach elementów wyposażenia wojskowego, zwłasz-
cza cięższego, jak samochody, czołgi, armaty, wozy
bojowe etc.”. Muzea specjalizujące się w gromadze-
niu sprzętu wojskowego czynią – w miarę posiada-
nych środków – starania o pozyskanie cennych mili-
tariów w celu wzbogacenia kolekcji.
Zasadniczą tezą interpelacji pana posła jest jed-
nak twierdzenie, że „brak przepisów jednoznacznie
regulujących możliwość posiadania przez prywat-
nych kolekcjonerów historycznych armat i innych
tego typu elementów uzbrojenia”, jak również brak
jasności co do wymagań prawnych związanych z za-
kupem za granicą broni historycznej o wartości mu-
zealnej z zamiarem sprowadzenia jej do Polski.
Trudno zgodzić się z tą tezą, albowiem, z jednej stro-
ny, nie wydaje się konieczne kodyfikowanie zasad
uprawiania przez obywateli kolekcjonerstwa, z dru-
giej zaś, transakcje związane z zakupami elementów
uzbrojenia z dawnych epok za granicą i sprowadza-
nia ich do Polski mogą być realizowane – z wyjąt-
kiem tych, które mają cechy bojowe lub są zabytka-
mi – na podstawie przepisów o swobodzie działalno-
ści gospodarczej.
Kolekcjonerstwo jest prywatną sprawą każdego
obywatela i prawo w zasadzie – z wyjątkami, o któ-
rych mowa wyżej – nie powinno w tę sferę ingero-
wać. Nie wydaje się, aby rozwój ruchów kolekcjoner-
skich w Polsce był tłumiony i, generalnie rzecz uj-
mując, zarzut pana posła nie jest słuszny. Nie ma
w polskim prawie systemowych ograniczeń w tym
względzie, choć, istotnie, w przypadku tak oryginal-
nego hobby, jakim jest kolekcjonowanie armat, wy-
daje się oczywiste, że pewne konieczne wymogi
związane z bezpieczeństwem muszą obowiązywać.
Trudno sobie bowiem wyobrazić absolutną wolność
kolekcjonowania przez osoby fizyczne „wszystkiego”
– bez względu na bezpieczeństwo obywateli lub za-
sady współżycia społecznego. Stąd troska państwa
o rozwój takich form kolekcjonerstwa, które nie za-
grażają tym ważnym wartościom (znane są przecież
przypadki „kolekcjonowania” niewypałów przez nie-
odpowiedzialnych „kolekcjonerów”).
W przypadku kolekcjonera, który zamierza zaku-
pić w Wielkiej Brytanii i sprowadzić do Polski arma-
tę przeciwlotniczą typu Bofors wz. 36 kal. 400 mm,
to tryb postępowania zależy od urzędowego potwier-
dzenia faktu pozbawienia tej armaty tzw. cech użyt-
kowych. Jeśli, mówiąc wprost, z armaty tej „można
strzelać”, obowiązuje skomplikowany tryb uzyski-
wania od uprawnionych organów pozwoleń, zgód
przewozowych i zaświadczeń, o których mowa
w ustawie z dnia 21 maja 1999 r. o broni i amunicji
(Dz. U. z 2004 r. Nr 52, poz. 525, z późn. zm.). Nad
realizacją tych procedur nadzór sprawuje minister
spraw wewnętrznych i administracji.
Jeśli natomiast armata ta jest trwale pozbawio-
na cech użytkowych, co jest urzędowo potwierdzo-
ne, to nie ma przeszkód w jej sprowadzeniu do Polski
zgodnie z zasadą swobodnego przepływu towarów.
Przez pozbawienie broni palnej w sposób trwały
cech użytkowych rozumie się pozbawienie cech
użytkowych wszystkich istotnych części broni pal-
nej w taki sposób, aby mimo działania sprężonych
gazów powstających na skutek spalania materiału
miotającego nie była ona zdolna do wystrzelenia po-
cisku lub substancji z lufy ani do wywołania efektu
akustycznego lub wizualnego; przy tym ewentualne
przywrócenie broni cech użytkowych wymaga pod-
jęcia czynności specjalistycznych (por. art. 6a cyt.
ustawy).
W interpelacji często używane są określenia na-
dające ciężkiemu sprzętowi wojskowemu z dawnych
epok cechę szczególną i wyróżniającą: „historyczna
armata”, „historyczne uzbrojenie”, „broń historycz-
na o wartości muzealnej” etc. W tym kontekście
w końcowej części interpelacji zgłoszono postulat
„maksymalnego ułatwienia sprowadzania do Polski
historycznego wyposażenia wojskowego” i „odzyski-
wania dla Polski cennych zabytków polskiego dzie-
dzictwa narodowego”. Uważam ten apel, jak również
stwierdzenie stanowiące konkluzję interpelacji za
słuszne i ze wszech miar godne poparcia, także
w toku prac legislacyjnych nad regulacjami dotyczą-
cymi obrotu gospodarczego (cła, stawki VAT) oraz
ochrony zabytków i opieki nad zabytkami.
Na wyjaśnienie zasługuje w tym miejscu kwestia
oceny zabytkowego charakteru wyposażenia woj-
skowego, o którym mowa w interpelacji. Aby zyskać
miano zabytku, wspomniana armata musiałaby być
unikatem o szczególnej wartości. Zazwyczaj oma-
wiane obiekty lub ich elementy, składające się na
określenie „sprzęt wojskowy”, mają charakter ko-
lekcjonerski. Przedmiot kolekcjonerski (o wartości
historycznej) jest pojęciem prawa celnego, w ramach

którego funkcjonuje kod 9705... taryfy celnej, odno-
szący się bezpośrednio do wszystkich rzadko wystę-
pujących przedmiotów lub zbiorów kolekcjonerskich,
nie zawsze będących zabytkami (techniki) w do-
słownym znaczeniu tego słowa.
O tym, co jest zabytkiem w sensie prawnym, de-
cyduje ocena, czy dany przedmiot odpowiada legal-
nej definicji zabytku, określonej w ustawie o ochro-
nie zabytków i opiece nad zabytkami (Dz. U. Nr 162,
poz. 1568, z późn. zm.).
Zabytkiem jest m.in. rzecz ruchoma lub jej część,
będąca dziełem człowieka, której zachowanie leży
w interesie społecznym ze względu na posiadaną war-
tość historyczną, artystyczną lub naukową (legalna
definicja zabytku – por. art. 3 ust. 1 cyt. ustawy).
Jeśli element wyposażenia wojskowego sprzed
drugiej wojny światowej ma cechy wymienione w de-
finicji ustawowej, to jest on zabytkiem. Z pewnością
jednak nie wszystkie przedmioty zaliczane do tej ka-
tegorii mają szansę na uzyskanie statusu zabytku.
Ochrona zabytków jest realizowana przez organy
ochrony zabytków, które są uprawnione do oceny
przedmiotów pod kątem definicji legalnej oraz są zo-
bowiązane do podejmowania szeregu działań mają-
cych na celu udaremnienie niszczenia zabytków, za-
pobieganie zagrożeniom mogącym spowodować
uszczerbek dla ich wartości, przeciwdziałanie kra-
dzieżom etc. (por. art. 4 cyt. ustawy). Jedną z form
tej ochrony jest wpis do rejestru zabytków (art. 7
cyt. ustawy) dokonywany przez wojewódzkiego kon-
serwatora zabytków.
Na zakończenie pragnę stwierdzić, że w praktyce
życia społecznego mogą zdarzać się przypadki kon-
fliktu interesów lub sporów o wartości. Niekiedy po-
stulaty miłośników zabytków, poszukiwaczy skar-
bów i kolekcjonerów, zgłaszane pod adresem orga-
nów państwowych, nie znajdują poparcia. Część
z nich nie może być spełniona z uwagi na różnice
w ocenie merytorycznej spraw związanych z kolek-
cjonerstwem, poszukiwaniem skarbów etc. Ewentu-
alne spory i konflikty powinny być niwelowane z po-
szanowaniem ducha i litery prawa.
Podzielam pogląd pana posła, że dzieło odzy-
skiwania zabytków związanych z Polską powinno
być zadaniem długofalowym, cieszącym się wspar-
ciem państwa, bez względu na to, czy jest realizo-
wane przez osoby prywatne czy jednostki pań-
stwowe. W przypadku decyzji kolekcjonera o spro-
wadzeniu z Wielkiej Brytanii do kraju sprawnej
bojowo armaty przeciwlotniczej Bofors wz. 37 wspar-
cia takiego mogą udzielić organy podległe mini-
strowi spraw wewnętrznych i administracji (np. ko-
mendant wojewódzki Policji) oraz polski konsul
w Wielkiej Brytanii.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 13 sierpnia 2008 r.
1149
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie przesunięcia okresu zasiłkowego
dotyczącego ustawy
o świadczeniach rodzinnych (4324)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 21 lipca 2008 r.
dotyczące interpelacji poseł Iwony Guzowskiej
w sprawie przesunięcia okresu zasiłkowego dotyczą-
cego ustawy o świadczeniach rodzinnych, uprzejmie
informuję:
Terminy rozpoczęcia i zakończenia okresu świad-
czeniowego, na który przyznawane będą od 1 paź-
dziernika świadczenia z funduszu alimentacyjnego,
zostały zaproponowane przez posłów w ustawie
z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów (Dz. U. z 2007 r. Nr 192, poz.
1378, z późn. zm.). Okres świadczeniowy na gruncie
tej ustawy będzie trwał od dnia 1 października do
dnia 30 września następnego roku kalendarzowego.
Natomiast okres zasiłkowy, na który przyznawa-
ne są świadczenia rodzinne na podstawie ustawy
z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzin-
nych (Dz. U. Nr 139, poz. 992, z późn. zm.), trwa od
1 września do 31 sierpnia następnego roku kalenda-
rzowego.
Przesunięcie przez posłów o jeden miesiąc okre-
su świadczeniowego w ustawie o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów, w stosunku do okresu
zasiłkowego w ustawie o świadczeniach rodzinnych,
uzasadniane było przez autorów koniecznością bar-
dziej równomiernego rozłożenia w gminach realizu-
jących ww. ustawy prac związanych z przyznawa-
niem i wypłatą świadczeń.
Niemniej jeśli w opinii gmin realizujących ww.
ustawy bardziej korzystne byłoby zrównanie okre-
su zasiłkowego w ustawie o świadczeniach rodzin-
nych z okresem świadczeniowym w ustawie o po-
mocy osobom uprawnionym do alimentów, to jest
to rozwiązanie możliwe do wprowadzenia w drodze
odpowiedniej nowelizacji ustawy o świadczeniach
rodzinnych.
Obecnie w Sejmie trwają prace nad rządowym
projektem ustawy zmieniającym ustawę o świadcze-
niach rodzinnych (druk nr 473). Przedmiotem no-
welizacji nie są jednak przepisy dotyczące okresu
zasiłkowego. Nie wyklucza to jednak możliwości
wprowadzenia, z inicjatywy posłów, dodatkowych
zmian.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 5 sierpnia 2008 r.
1150
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Agnieszki
Kozłowskiej-Rajewicz oraz grupy posłów
w sprawie wstrzymania budowy dróg
finansowanych ze środków Unii Europejskiej
(4325)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Agnieszki Kozłowskiej-Raje-
wicz oraz grupy posłów dołączoną do pisma Pana
Marszałka z dnia 21 lipca br. (SPS-023-4325/08)
w sprawie wstrzymania budowy dróg finansowa-
nych ze środków Unii Europejskiej, z upoważnienia
prezesa Rady Ministrów pragnę poniżej przedstawić
następujące wyjaśnienia.
Przede wszystkim należy podkreślić, iż nie jest
prawdą, jakoby prace związane z budowaniem dróg
finansowanych ze środków Unii Europejskiej zosta-
ły wstrzymane przez rząd. W związku z brakiem
właściwej transpozycji prawa wspólnotowego do pra-
wa krajowego w zakresie ocen oddziaływania na
środowisko, wychodząc naprzeciw oczekiwaniom
beneficjentów, oraz by umożliwić dalszą kontynu-
ację prac nad zaplanowanymi inwestycjami, rząd
powołał międzyresortowy zespół tj. Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego, Ministerstwo Środowiska
oraz Ministerstwo Infrastruktury w celu przygo-
towania projektu wytycznych w zakresie postępo-
wania w sprawie oceny oddziaływania na środowi-
sko dla przedsięwzięć współfinansowanych z kra-
jowych lub regionalnych programów operacyjnych,
które po przeprowadzeniu konsultacji zostały podpi-
sane przez ministra rozwoju regionalnego z dniem
3 czerwca br. Powyższe wytyczne mają na celu wska-
zać beneficjentom sposób przeprowadzania ocen od-
działywania na środowisko, zgodny z prawem unij-
nym w okresie przejściowym, tj. do zmiany polskich
przepisów.
W związku z powyższym stosowanie ww. wytycz-
nych pozwoli na prawidłowe przygotowanie inwesty-
cji drogowych, a nie generowanie w nich opóźnień.
Odnosząc się do przesłanych pytań pani poseł, poni-
żej przedstawiam wyjaśnienia.
W związku z pytaniem dotyczącym inwestycji
drogowych poniżej pragnę przedstawić informację
na temat sytuacji w krajowych oraz regionalnych
programach operacyjnych. W ramach Programu
Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko” więk-
szość projektów drogowych, które mają być realizo-
wane przez GDDKiA, w tym także projektów wiążą-
cych się z organizacją Euro 2012, jest umieszczonych
na liście projektów indywidualnych dla PO IiŚ. Tryb
i harmonogram przygotowania tych projektów jest
określany indywidualnie w tzw. pre-umowie.
W odniesieniu do projektów drogowych w ramach
Programu Operacyjnego „Rozwój Polski Wschodniej”
na obecnym etapie prac przygotowywana jest doku-
mentacja projektowa i nie ma zagrożenia wstrzyma-
nia realizacji tych inwestycji z powodu niedostosowa-
nia ustawy Prawo ochrony środowiska do wymogów
dyrektyw Unii Europejskiej.
W ramach regionalnych programów operacyj-
nych nie doszło do wstrzymania konkursów z za-
kresu infrastruktury drogowej z powodu nieprawi-
dłowej transpozycji unijnych dyrektyw środowisko-
wych do prawodawstwa polskiego. W chwili obecnej
nabory projektów do działań dotyczących inwesty-
cji drogowych trwają w województwach lubuskim
i mazowieckim, natomiast w woj. zachodniopomor-
skim konkurs został zaplanowany na przełom 2008/
2009 r. W pozostałych województwach nabory pro-
jektów z powyższego zakresu zostały zakończone
i aktualnie przeprowadzana jest ocena merytorycz-
na złożonych wniosków. Zaznaczyć należy jednocze-
śnie, że regionalne programy operacyjne nie są głów-
nym źródłem finansowania projektów związanych
z Euro 2012.
W odniesieniu do pytań dotyczących prac nad
przepisami dostosowującymi prawo polskie do norm
unijnych w ww. zakresie pragnę poinformować, iż mi-
nister środowiska przygotował projekt ustawy pn.
„O udziale społeczeństwa w ochronie środowiska
oraz o ocenach oddziaływania na środowisko” wpro-
wadzającej odpowiednie zmiany w polskich przepi-
sach dostosowujące do wymogów wspólnotowego pra-
wa ochrony środowiska. Projekt ww. ustawy (druk
sejmowy nr 768) jest w chwili obecnej przedmiotem
prac Sejmu (zakończone zostało jego 1. czytanie).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Mikuła
Warszawa, dnia 27 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz,
Jakuba Rutnickiego i Macieja Orzechowskiego
w sprawie opóźnień we wdrażaniu programu
profilaktycznego leczenia hemofilii (4326)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Agnieszki Kozłowskiej-Raje-
wicz i grupy posłów w sprawie opóźnień we wdraża-
niu programu profilaktycznego leczenia hemofilii,

przesłaną przy piśmie znak: SPS-023-4326/08 z dnia
21 lipca 2008 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Na konferencji prasowej w dniu 6 maja br. mini-
ster zdrowia pani Ewa Kopacz ogłosiła oficjalnie, iż
planowane jest wprowadzenie z dniem 1 lipca 2008 r.
profilaktyki dla dzieci chorych na ciężką postać he-
mofilii A i B w grupie wiekowej od lat 2 do 18. Opis
wspomnianego powyżej terapeutycznego programu
zdrowotnego pn. „Zapobieganie krwawieniom u dzie-
ci z hemofilią A i B” został opublikowany zarządze-
niem nr 45/2008/DGL prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia z dnia 7 lipca 2008 r.
Jednocześnie w dniu 9 lipca 2008 r. na stronie
internetowej Narodowego Funduszu Zdrowia został
zamieszczony komunikat, w którym fundusz infor-
muje o uruchomieniu terapeutycznego programu
zdrowotnego „Zapobieganie krwawieniom u dzieci
z hemofilią A i B”. Zgodnie z informacją zawartą
w opisie programu profilaktyką zostaną objęte dzie-
ci chore na hemofilię A i B do 18. roku życia. Nato-
miast realizatorami programu są regionalne centra
krwiodawstwa i krwiolecznictwa, które na podsta-
wie umów z Narodowym Funduszem Zdrowia zajmą
się dystrybucją koncentratów czynników krzepnię-
cia i realizacją zapisów programu za pośrednictwem
bezpośrednich wykonawców programu – oddziałów
szpitalnych i poradni.
Adekwatnie do założeń programu profilaktycz-
nego pn. „Zapobieganie krwawieniom u dzieci cho-
rych na hemofilię A i B” oraz według wcześniejszych
zapewnień RCKiK oraz oddziałów wojewódzkich
NFZ realizacja przedmiotowego programu rozpo-
częła się zgodnie z planem, tj. z dniem 1 sierpnia
2008 r.
Ponadto uprzejmie informuję, że program tera-
peutyczny pn. „Zapobieganie krwawieniom u dzieci
z hemofilią A i B” oraz Narodowy Program Leczenia
Hemofilii na lata 2005–2008 są to dwa niezależne
programy i finansowane z dwóch różnych źródeł.
W związku z powyższym czynniki krzepnięcia
przeznaczone na profilaktykę dla dzieci, będą dystry-
buowane zgodnie z założeniami programu terapeu-
tycznego pn. „Zapobieganie krwawieniom u dzieci
z hemofilią A i B” i finansowane ze środków Narodo-
wego Funduszu Zdrowia. W ramach ww. programu
planowany jest zakup koncentratów czynników
krzepnięcia VIII i IX. Natomiast czynniki krzepnię-
cia stosowane w celu leczniczym dla pozostałych
chorych na hemofilię, nieobjętych ww. programem
profilaktycznym – będą zakupywane, tak jak do-
tychczas, ze środków Ministerstwa Zdrowia w ra-
mach Narodowego Programu Leczenia Hemofilii na
lata 2005–2011. Wielkości czynników, do których
odwołuje się pani poseł, dotyczą Narodowego Pro-
gramu Leczenia Hemofilii na lata 2005–2011 i są re-
alizowane w 100%, ponadto w miarę zgłaszanych
potrzeb przez realizatorów ww. programu oraz środ-
ków, jakimi dysponuje minister zdrowia, zakupywa-
ne są dodatkowo większe ilości koncentratów czyn-
ników krzepnięcia.
1151
W odpowiedzi na pytanie trzecie, zgodnie z zapi-
sami Narodowego Programu Leczenia Hemofilii na
lata 2005–2011 w 2010 r. planowane jest wprowa-
dzenie rekombinowanych czynników, tj. czynnika
VIII rekombinowanego w ilości 500 000 j.m. oraz re-
kombinowanego czynnik VIIa w ilości 4200 mg. Jed-
nocześnie nadmieniam, iż w ramach: Narodowego
Programu Leczenia Hemofilii na lata 2005–2011 za-
kupywany jest rekombinowany czynnik VIIa na le-
czenie pacjentów chorych na hemofilię powikłaną
inhibitorem. Z uwagi iż preparat ten jest bardzo
drogi, a zapotrzebowanie systematycznie wzrasta,
ilość zakupywana w ramach ww. programu starcza
na doraźne leczenie krwawień.
Na podstawie informacji uzyskanych z Narodowe-
go Centrum Krwi w sprawie wyliczania kosztów le-
czenia zakażeń wirusami hepatropowymi w stosun-
ku do kosztów stosowania najwyższej jakości prepa-
ratów leczniczych, które minimalizują ryzyko zaka-
żeń, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że kalku-
lacje tego typu nie były przeprowadzane, gdyż obec-
nie stosowane koncentraty czynników krzepnięcia
(osoczopochodne) są w pełni bezpieczne. W odniesie-
niu do opinii Narodowego Centrum Krwi w sprawie
stosowania czynników krzepnięcia z osocza argu-
ment rzekomego narażenia chorych na ryzyko infek-
cyjne odnosi się to do preparatów uzyskiwanych przed
wielu laty w Stanach Zjednoczonych. Według opinii
krajowego konsultanta w dziedzinie hematologii kli-
nicznej nie ma żadnych dowodów na to, że obecne
technologie są nieskuteczne w zakresie eliminacji wi-
rusów i że aktualnie uzyskiwane z osocza czynniki
spowodowały jakiekolwiek zakażenia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów
Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz,
Jakuba Rutnickiego i Macieja Orzechowskiego
w sprawie potrzeby podjęcia działań
na rzecz adekwatnej wyceny
świadczeń medycznych (4327)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Agnieszki Kozłowskiej oraz panów
Jakuba Rutnickiego i Macieja Orzechowskiego, po-
słów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 9 maja
2008 r. w sprawie potrzeby podjęcia działań na rzecz
1152
adekwatnej wyceny świadczeń medycznych, przesła-
ną przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 21 lipca
2008 r., znak: SPS-023-4327/08, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących informacji.
Odnosząc się do przedmiotowej kwestii, uprzej-
mie informuję, iż zadania m.in. z zakresu określa-
nia jakości i dostępności oraz analizy kosztów świad-
czeń opieki zdrowotnej w zakresie niezbędnym dla
prawidłowego zawierania umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej, przeprowadzanie konkur-
sów ofert, rokowań i zawieranie umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej, a także monitorowa-
nie ich realizacji i rozliczanie, zgodnie z przepisem
art. 97 ust. 3 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych (Dz. U. Nr 210, poz. 2135,
z późn. zm.), należą do kompetencji Narodowego
Funduszu Zdrowia.
W związku z powyższym minister zdrowia
zwrócił się do prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia o przedstawienie stanowiska w przedmiotowej
sprawie.
W przesłanym stanowisku prezes funduszu poin-
formował, iż Narodowy Fundusz Zdrowia nie dyspo-
nuje pełną wiedzą na temat rzeczywistych kosztów
poszczególnych świadczeń opieki zdrowotnej, w związ-
ku z tym, iż obowiązujące przepisy nie nakładają
obowiązku ujawniania sprawozdań finansowych
i rachunku kosztów świadczeniodawców finansowa-
nych ze środków publicznych. Ponadto wskazał, iż
rachunek kosztów jest realizowany przez świadcze-
niodawców w dość różnorodny, często dowolny
i fragmentaryczny sposób, nie zawsze zgodny z roz-
porządzeniem ministra zdrowia i opieki społecznej
z dnia 22 grudnia 1998 r. w sprawie szczególnych
zasad rachunku kosztów w publicznych zakładach
opieki zdrowotnej (Dz. U. Nr 164, poz. 1194). Nie-
mniej centrala funduszu prowadzi próby oszacowa-
nia przedmiotowych kosztów. W szczególności wyce-
na świadczeń jest prowadzona przy udziale specyfi-
kacji kosztowych, zawierających zużycie zasobów
przy wykonaniu konkretnego świadczenia opieki
zdrowotnej. Specyfikacja zawiera tabele przedsta-
wiające poniesione koszty bezpośrednie przy reali-
zacji świadczenia, tj. koszty zużycia wyrobów me-
dycznych, koszty zużycia leków, koszty pracy bezpo-
średnie, koszty badań diagnostycznych. Przedmio-
towe tabele wypełniane są przez świadczeniodaw-
ców wykonujących przedmiotowe świadczenia. Fun-
dusz przy wyliczaniu cen z kalkulacji stara się
uwzględnić koszty pośrednie, takie jak koszty za-
rządu, koszty wydziałowe ośrodków kosztów usłu-
gowych (pomocniczych), które zazwyczaj doliczane
są narzutem. Fundusz nie dysponuje bowiem szcze-
gółowymi danymi dotyczącymi rachunku kosztów
poszczególnych jednostek ochrony zdrowia.
Mając powyższe na uwadze oraz konieczność za-
pewnienia danych niezbędnych do skalkulowania
realnej wyceny świadczeń opieki zdrowotnej, mini-
ster zdrowia zarządzeniem z dnia 28 marca 2008 r.
w sprawie powołania zespołu do przygotowania pro-
jektu rozporządzenia ministra zdrowia w sprawie
szczególnych zasad rachunku kosztów w zakładach
opieki zdrowotnej oraz projektu rozporządzenia mi-
nistra zdrowia w sprawie jednolitego planu kont
w zakładach opieki zdrowotnej (Dz. Urz. Min. Zdrow.
Nr 3, poz. 10) powołał stosowny zespół. Zadaniem
zespołu będzie opracowanie i przedłożenie ministro-
wi zdrowia dwóch rozporządzeń:
— w sprawie szczególnych zasad rachunku kosz-
tów w zakładach opieki zdrowotnej, zawierającego
szczegółowe zasady prowadzenia rachunku kosztów
we wszystkich zakładach opieki zdrowotnej, korzy-
stających ze środków publicznych, a także sposób
i tryb realizacji sprawozdawczości w tym zakresie;
— w sprawie jednolitego planu kont dla zakła-
dów opieki zdrowotnej, zawierającego wzorcowy
plan kont, zapewniający jednolitość sposobu ewiden-
cji zdarzeń gospodarczych w zakładach opieki zdro-
wotnej, korzystających ze środków publicznych.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w roku 2005,
w związku z art. 250 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej, minister zdrowia powołał Agencję Oce-
ny Technologii Medycznych (zarządzenie z dnia
1 września 2005 r. w sprawie utworzenia Agencji
Oceny Technologii Medycznych oraz z dnia 30 czerw-
ca 2006 r. w sprawie Agencji Oceny Technologii
Medycznych), której podstawowym zadaniem jest
w szczególności m.in. realizacja zadań związanych
z oceną, wyceną i taryfikacją technologii medycznych.
W zakresie analizy kosztów świadczeń opieki
zdrowotnej zadania agencji realizowane są przez
Wydział Monitorowania i Taryfikacji Kosztów
Świadczeń Opieki Zdrowotnej. Do najważniejszych
należy zaliczyć (§ 12 regulaminu agencji): prowa-
dzenie wyceny świadczeń opieki zdrowotnej na pod-
stawie analiz kosztów oraz doskonalenie metodyki
liczenia kosztów, wyceny i taryfikacji świadczeń
opieki zdrowotnej.
Opracowanie ww. szczególnych zasad rachunku
kosztów w zakładach opieki zdrowotnej oraz jedno-
litego planu kont dla zakładów opieki zdrowotnej
powinno umożliwić pozyskanie, zarówno przez
Agencję Oceny Technologii Medycznych, jak i Na-
rodowy Fundusz Zdrowia, wiarygodnych informa-
cji o faktycznych kosztach wytwarzania świadczeń
opieki zdrowotnej, a tym samym stworzyć dla płat-
nika publicznego (funduszu) podstawy do realnej
wyceny świadczeń opieki zdrowotnej w umowach
o ich udzielanie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie trudnej sytuacji finansowej oddziału
położniczo-ginekologicznego w Poniatowej
(4328)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją poselską pana Jarosława Stawiarskiego w spra-
wie trudnej sytuacji finansowej oddziału ginekolo-
giczno – położniczego w Poniatowej, przekazaną pi-
smem z dnia 21 lipca br. znak: SPS-023-4328/08,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje:
Analiza dostępności do infrastruktury opieki
szpitalnej na terenie całego kraju przeprowadzona
na zlecenie Ministerstwa Zdrowia przez Państwowy
Zakład Higieny wskazuje, iż w województwach lu-
belskim i lubuskim jest najwięcej łóżek na oddzia-
łach ginekologiczno – położniczych w przeliczeniu
na 10 tys. ludności. Wskaźnik ten dla województwa
lubelskiego w 2005 r. wyniósł 11,8, jednocześnie jest
to aż o 17% więcej niż wynosi średnia oszacowana
dla całości kraju. Na przestrzeni lat wskaźnik ilości
łóżek na oddziałach ginekologiczno – położniczych
w przeliczeniu na 10 tys. mieszkańców wykazuje
stabilną tendencję malejącą. Wynika to z obserwo-
wanego poziomu wykorzystania łóżek, który w oma-
wianym przypadku oszacowano na 57% w 2005 r.
Oznacza to, że przez blisko połowę roku utrzymywa-
na infrastruktura pozostaje całkowicie niewykorzy-
stana. Konieczność racjonalizacji systemu ochrony
zdrowia argumentuje dążenie do optymalizacji na
poziomie 80% wykorzystania łóżek, co potwierdzają
rekomendacje Światowej Organizacji Zdrowia. Przy
tym założeniu w województwie lubelskim dla zabez-
pieczenia potrzeb zdrowotnych w omawianym za-
kresie niezbędne jest ok. 440 łóżek, czyli o ok. 170 mniej
niż obecnie. Na podstawie przeprowadzanych analiz
należy również stwierdzić, iż przy uwzględnieniu
wpływu czynników epidemiologiczno – demograficz-
nych oddziały ginekologiczno – położnicze w całym
kraju plasują się na pierwszym miejscu, jeśli chodzi
o przerost ilości łóżek w stosunku do faktycznych
potrzeb zdrowotnych.
W świetle uregulowań prawnych, na podstawie
ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (Dz.U. z 2007, poz. 14, Nr 89 j.t.), mini-
ster zdrowia nie będąc organem tworzącym dla za-
kładu opieki zdrowotnej nie jest wyposażony w sto-
sowne instrumenty prawne pozwalające mu ingero-
wać w strukturę organizacyjną danego zakładu,
w tym decydować o utworzeniu bądź likwidacji od-
działu szpitalnego. Uprawnienia ministra wobec za-
kładów, dla których nie jest organem tworzącym,
mają jedynie charakter kontrolny. Należy również
mieć na uwadze, iż w obecnym stanie prawnym to
na jednostkach samorządu terytorialnego ciąży od-
1153
powiedzialność za zapewnienie lokalnym społeczno-
ściom odpowiedniego dostępu do opieki zdrowotnej.
Podsumowując, pragnę wyrazić przekonanie, iż
powyższe informacje wyjaśnią wątpliwości przed-
stawione w interpelacji pana posła.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 30 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie usprawnienia ruchu
na granicy z Ukrainą (4329)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 21 lipca 2008 r. (sygn. SPS-023-4329/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Jarosława Stawiarskiego w sprawie usprawnienia
ruchu na granicy z Ukrainą, uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż w celu zapewnie-
nia optymalnej organizacji i usprawnienia funkcjo-
nowania ruchu osobowego i towarowego na granicy
polsko-ukraińskiej MSWiA podejmuje stosowne
działania, w tym we współpracy ze Służbą Celną
oraz Państwową Służbą Graniczną Ukrainy, a także
na bieżąco monitoruje sytuację na polsko-ukraiń-
skim odcinku granicy państwowej.
W ostatnim okresie czasu w przejściach granicz-
nych, tj. Dorohusk–Jagodzin, Hrebenne–Rawa Ru-
ska, Korczowa–Krakowiec oraz Medyka–Szeginie,
obsługujących ruch towarowy, odnotowano znaczą-
cy spadek ilości pojazdów ciężarowych odprawia-
nych przez służby ukraińskie. Powyższe skutkowało
ograniczeniem przepustowości przejść granicznych,
a tym samym powstaniem wielokilometrowych kole-
jek po polskiej stronie granicy.
Jedną z głównych przyczyn tworzenia się kolejek
samochodów ciężarowych – zarówno po polskiej, jak
i ukraińskiej stronie – jest znaczna dysproporcja
w przepustowości przejść granicznych. Analiza sy-
tuacji na przejściach granicznych wykazała, iż znacz-
na część problemów może zostać rozwiązana wy-
łącznie po podjęciu zdecydowanych działań przez
stronę ukraińską.
Pragnę podkreślić, iż wszystkie obecnie działają-
ce drogowe przejścia graniczne na granicy polsko-
-ukraińskiej są nowo wybudowane bądź zostały
ostatnio kompleksowo zmodernizowane dzięki środ-
1154
kom z Funduszu Schengen. Przykładem jest drogo-
we przejście graniczne Dorohusk–Jagodzin, które
jest jednym z największych przejść granicznych (roz-
budowę przejścia zakończono w 2005 r.). Projekto-
wana (docelowa) zdolność przepustowa ww. przej-
ścia granicznego obliczona jest na ok. 6000 wszel-
kich pojazdów na dobę (łącznie w obu kierunkach),
przy założeniu, że wszystkie urządzone stanowiska
kontrolerskie będą obsadzane i maksymalnie wyko-
rzystane przez całą dobę, a parametry przepustowo-
ści ukraińskiej części przejścia będą zbliżone do pol-
skich. Niestety przepustowość ww. przejścia nie jest
w pełni wykorzystana z uwagi na to, iż infrastruk-
tura po stronie ukraińskiej w Jagodzinie przezna-
czona jest do odprawy jedynie 1000 pojazdów na
dobę. Wzrost natężenia ruchu granicznego ma cha-
rakter długotrwałego trendu, dlatego też zasadni-
czym środkiem na złagodzenie sytuacji na granicy
polsko-ukraińskiej jest przyspieszenie modernizacji
infrastruktury granicznej po stronie ukraińskiej
w taki sposób, aby zapewnić porównywalną przepu-
stowość przejść po obu stronach granicy.
Wspomnieć jednocześnie należy, iż drogowe
przejście graniczne w Hrebennem (położone na tere-
nie woj. lubelskiego, w powiecie tomaszowskim) – po
przeprowadzonej rozbudowie, osiągając tym samym
docelową infrastrukturę – w dniu 26 lutego 2007 r.
oddane zostało do użytku. Przejście przeznaczone
jest dla międzynarodowego ruchu osobowego i towa-
rowego bez ograniczeń. Projektowana przepusto-
wość przejścia (po rozbudowie) wynosi 4500 pojaz-
dów na dobę (bez podziału na ruch osobowy i towa-
rowy) – jednakże nie jest w pełni osiągnięta. Średnie
natężenie ruchu w ciągu doby wynosi 345 samocho-
dów ciężarowych, 2710 samochodów osobowych oraz
50 autokarów. Zakończyły się natomiast prace mo-
dernizacyjne (rozpoczęte w 2006 r.) terminala po
stronie ukraińskiej w Rawie Ruskiej. Przepustowość
przejścia po stronie ukraińskiej na dzień dzisiejszy
kształtuje się następująco: 320 samochodów cięża-
rowych i 2500 samochodów osobowych. Planuje się,
iż wraz z uruchomieniem przejścia w Rawie Ruskiej
(obecnie trwają prace przygotowawcze, planowany
termin otwarcia – wrzesień 2008 r.) przepustowość
wzrośnie do poziomu 600 samochodów ciężarowych
na dobę.
Rząd RP podejmuje również zdecydowane dzia-
łania mające na celu rozwiązanie problemu warun-
ków oczekiwania na odprawę graniczną kierowców
samochodów ciężarowych. Obok zwiększania prze-
pustowości przejść granicznych, co jest w dużej mie-
rze zależne od działań podejmowanych przez stronę
ukraińską, rząd RP planuje budowę parkingów bu-
forowych przed przejściami granicznymi przezna-
czonymi do obsługi ruchu towarowego bez ograni-
czeń. Docelowo parkingi przekształcone zostałyby
w terminale umożliwiające odprawę celną. Parkingi
buforowe powinny zapewniać dostęp do zaplecza sa-
nitarnego, gastronomicznego oraz hotelowego, jak
również zapewniać warunki bezpiecznego postoju
samochodów przewożących materiały niebezpieczne.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż rząd RP
i polskie służby graniczne są w stałym kontakcie ze
swoimi ukraińskimi odpowiednikami. Podejmowa-
ne są ponadto zdecydowane działania na rzecz
usprawnienia ruchu granicznego na granicy ze-
wnętrznej Unii Europejskiej, szczególnie poprzez
tworzenie nowych przejść granicznych.
Forum, na którym w sposób kompleksowy koor-
dynowana jest polsko-ukraińska współpraca trans-
graniczna, jest Komisja ds. Przejść Granicznych
i Infrastruktury Polsko-Ukraińskiej Międzyrządo-
wej Rady Koordynacyjnej ds. Współpracy Międzyre-
gionalnej. W swojej działalności rada koncentruje
się wokół zagadnień harmonijnego rozwoju regio-
nów przygranicznych, funkcjonowania i rozbudowy
przejść granicznych, współpracy gospodarczej, ochro-
ny środowiska, kultury, przeciwdziałania katastro-
fom i klęskom żywiołowym, edukacji i turystyki.
Ostatnie posiedzenie komisji odbyło się w dniu
18 października 2007 r. w Arłamowie. Podczas prac
komisji uzgodniono, iż na granicy polsko-ukraiń-
skiej w najbliższym czasie utworzone zostaną nowe
drogowe przejścia graniczne, w tym m.in.:
— Dołhobyczów–Uhrynów – z uwagi na brak wy-
starczających środków finansowych oraz pilną po-
trzebę uruchomienia ww. przejścia granicznego
w perspektywie Euro 2012 podjęto decyzję o podzie-
leniu przedmiotowej inwestycji na dwa etapy:
1) etap pierwszy: budowa infrastruktury przej-
ścia niezbędnej do odprawy samochodów osobowych.
Łączny koszt pierwszego etapu szacowany jest przez
wojewodę lubelskiego na 150,5 mln zł. Planuje się, iż
zakończenie realizacji tego etapu nastąpi w 2011 r.
(przejście dla ruchu osobowego mogłoby zostać
otwarte w 2012 r.),
2) etap drugi: budowa infrastruktury przezna-
czonej do odprawy samochodów ciężarowych. Reali-
zacja tego etapu o wartości 124,5 mln zł planowana
jest w terminie późniejszym, tj. po roku 2012.
Prace nad wybudowaniem infrastruktury przej-
ścia granicznego w Dołhobyczowie są zaawansowa-
ne. Obecnie wojewoda lubelski przygotował już wy-
maganą dokumentację projektową i uzyskał zezwo-
lenie na budowę. Obecnie trwa procedura wyłania-
nia wykonawców. Rozpoczęcie prac budowlanych
przewidziane jest w II połowie 2008 r., natomiast
otwarcie przejścia planowane jest do 2012 r. Infra-
struktura przejścia ma zostać zlokalizowana na te-
rytorium RP. Będzie to jedno z większych przejść
granicznych z Ukrainą, które będzie miało kluczo-
we znaczenie w perspektywie organizacji Euro
2012.
— Budomierz–Hruszew – obecnie wojewoda pod-
karpacki uzyskał pozwolenie na budowę, opracowa-
na została koncepcja i projekt budowlany tego przej-
ścia granicznego;
— Malhowice–Niżankowice – rozpoczęcie prac
uzależnione jest od przekazania przez stronę ukra-

ińską noty dyplomatycznej będącej odpowiedzią na
polską propozycję utworzenia ww. przejścia granicz-
nego. Z roboczych informacji przekazanych przez
stronę ukraińską wynika, iż projekt ukraińskiej
noty dyplomatycznej obecnie znajduje się na etapie
uzgodnień międzyresortowych.
Jednocześnie podkreślić należy, iż zgodnie z § 4
pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13 grud-
nia 2005 r. w sprawie obowiązków wojewody w za-
kresie finansowania i utrzymywania przejść gra-
nicznych, przejść turystycznych, miejsc przekracza-
nia granicy na szlakach turystycznych oraz punk-
tów nocnego postoju na rzekach granicznych, ich
wyposażenia w sprzęt, a także organów właściwych
do osadzania i utrzymywania znaków granicznych
na morskich wodach wewnętrznych (Dz. U. Nr 256,
poz. 2145) organem odpowiedzialnym za planowanie
i wykonywanie inwestycji w przejściu granicznym,
jak również za jego bieżące utrzymanie jest właści-
wy miejscowo wojewoda.
Biorąc powyższe pod uwagę, z chwilą otwarcia
nowych przejść granicznych, a także w wyniku roz-
budowy infrastruktury już istniejących (w szczegól-
ności zwiększenia liczby pasów odpraw i stanowisk
do ich dokonywania) na polsko-ukraińskim odcinku
granicy państwowej, należy spodziewać się skróce-
nia czasu oczekiwania podróżnych na przekroczenie
granicy w drogowych przejściach granicznych.
Dlatego też w celu zapewnienia bezpieczeństwa
podróżnym, poprawy warunków pracy służb gra-
nicznych oraz zwiększenia przepustowości przejść
granicznych realizacja wskazanych powyżej zadań
jest niezbędna.
Pragnę ponadto zaznaczyć, iż obecne utrudnie-
nia w przekraczaniu granicy polsko-ukraińskiej
spowodowane są zmianami w trybie odpraw przez
stronę ukraińską. Dlatego też rząd RP, zaniepokojo-
ny wielokilometrowymi kolejkami oczekujących na
przekroczenie granicy, wielokrotnie interweniował
w tej sprawie na drodze dyplomatycznej. W ostatnim
czasie (kwiecień–maj) odbyły się konsultacje eksper-
tów Polski i Ukrainy zawodowo odpowiedzialnych
za dokonywanie kontroli granicznej i celnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 1 sierpnia 2008 r.
1155
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Skarbu Państwa
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie realizacji planów prywatyzacyjnych
na rok 2008 (4330)
W odpowiedzi na interpelację Pana Posła Jaro-
sława Stawiarskiego w sprawie realizacji planów
prywatyzacyjnych na rok 2008 przekazuję następu-
jące informacje:
1. Czy widzi Pan zagrożenie dla realizacji zapla-
nowanych, w budżecie na rok 2008, wpływów z pry-
watyzacji na poziomie 2,3 miliarda złotych?
Założeniem Ministra Skarbu Państwa jest, że
przyjęte w „Kierunkach prywatyzacji majątku Skar-
bu Państwa w 2008 r.” przychody z prywatyzacji
(brutto) w wysokości 2,3 mld zł zostaną zrealizowa-
ne. Jednakże należy pamiętać, że realizacja projek-
tów prywatyzacyjnych uzależniona jest od szeregu
czynników, zarówno zewnętrznych jak i wewnętrz-
nych, w tym między innymi takich jak: dynamika
wzrostu gospodarczego, koniunktura na giełdzie,
popyt inwestycyjny, siła rodzimego kapitału, brak
zainteresowania ze strony inwestorów tak krajo-
wych jak i zagranicznych, koniunktura na rynkach
światowych.
Czynnikiem, który ma bardzo duży wpływ na re-
alizację planowanych przychodów z prywatyzacji
jest ich znaczne uzależnienie od dużych projektów,
których opóźnienie bądź zawieszenie może w znacz-
nym stopniu utrudnić bądź uniemożliwić realizację
planowanych w danym roku przychodów. Przyczy-
ny, z powodu których może nastąpić przesunięcie
w czasie realizacji danego projektu to między inny-
mi zmiany strategii prywatyzacyjnych, konieczność
renegocjacji z inwestorami, konieczność powtórze-
nia procedury oszacowania wartości spółki, aktuali-
zacja analizy prawnej i wyceny, słaba (zła) kondycja
ekonomiczno finansowa niektórych spółek itp.
2. Jakie decyzje zostaną podjęte w sprawie ofer-
ty publicznej BGŻ, spółki ENEA i innych, w przy-
padku dalszego pogorszenia nastrojów na giełdzie?
Skarb Państwa jest akcjonariuszem mniejszo-
ściowym Banku Gospodarki Żywnościowej S.A. po-
siadającym 37,26% udział w kapitale zakładowym
Banku.
Decyzją Nadzwyczajnego Walnego Zgromadze-
nia Banku BGŻ S.A. z dnia 23 sierpnia 2007 r. ak-
cjonariusze Banku postanowili o ubieganiu się o do-
puszczenie akcji BGŻ S.A. do obrotu na Giełdzie Pa-
pierów Wartościowych w Warszawie S.A. oraz ich
dematerializacji. Zgodnie z treścią uchwały Walne-
go Zgromadzenia pierwsza oferta publiczna akcji
BGŻ S.A. miała mieć miejsce w I półroczu 2008 r.
lecz nie później niż do końca III kwartału 2008 r.
1156
W dniu 24 czerwca 2008 r. Ministerstwo Skarbu
Państwa w komunikacie opublikowanym na swojej
stronie internetowej poinformowało, iż po konsulta-
cji z Grupą Rabobank – strategicznym akcjonariu-
szem Banku BGŻ S.A. - w związku z niesprzyjający-
mi warunkami rynkowymi, zdecydowało się nie po-
dejmować w najbliższych tygodniach decyzji o ter-
minie publicznej oferty akcji Banku BGŻ S.A. Decy-
zja powyższa podyktowana była analizami i obser-
wacjami sytuacji na rynkach kapitałowych, a w szcze-
gólności w europejskim sektorze bankowym. Jedno-
cześnie Ministerstwo Skarbu Państwa zobowiązało
się do przedstawiania na bieżąco kolejnych informa-
cji dotyczących planowanej oferty publicznej Banku
BGŻ S.A.
Natomiast realizacja oferty publicznej ENEA S.A.,
nie ma wpływu na wysokość przychodów z prywatyza-
cji ponieważ w pierwszym etapie planowana jest tylko
emisja nowych akcji Spółki, a nie sprzedaż akcji Skar-
bu Państwa. Całość przychodów ze sprzedaży akcji
w ofercie publicznej trafi więc do Spółki i nie będzie
stanowiła przychodów z prywatyzacji.
Czynniki rynkowe, o których mowa w interpela-
cji, rzeczywiście mają negatywny wpływ na wyceny
możliwe do uzyskania w ofercie publicznej. Sytuacja
ta dotyczy jednak w najmniejszym stopniu firm
z sektora energetycznego. W ciągu II połowy 2007
roku oraz I połowy 2008 indeksy giełdowe obniżyły
się o około 30% w Polsce i około 25% w Europie, pod-
czas gdy w tym samym okresie ceny akcji europej-
skich spółek energetycznych zajmujących się pro-
dukcja i dystrybucją energii (EDF, CEZ, Edison,
EDP, Endesa, EnBW, ENEL, E.ON, Fortum, Gas
Natural, GDF, Centrica, RWE, SSE, Suez, Union
Fenosa) nieznacznie wzrosły (o około 10%). W związ-
ku z tym, sytuacja na rynku akcji ma stosunkowo
najmniejszy wpływ na możliwość realizacji oferty
spółki energetycznej jaką jest ENEA S.A.
Zarząd spółki ENEA S.A. podjął decyzję, iż uza-
sadnione jest umożliwienie inwestorom zapoznanie
się ze sprawozdaniami finansowymi za pierwsze
półrocze 2008 roku, a tym samym zdecydował o prze-
sunięciu debiutu giełdowego. Spółka kontynuuje
prace mające na celu realizację oferty w najbliższym
możliwym terminie po okresie wakacyjnym.
3. Co zadecydowało, że Ministerstwo Skarbu
Państwa zerwało z dobrą praktyką poprzedników,
którzy drobnym inwestorom sprzedawali akcje
z premią?
W bieżącym roku sprzedaż akcji Skarbu Państwa
w trybie oferty publicznej dotyczyła tylko jednej
spółki tj. Zakładów Azotowych Puławy S.A. Ze
względu na złą koniunkturę na giełdzie papierów
wartościowych planowane prywatyzacje spółek
z udziałem Skarbu Państwa poprzez GPW S.A. zo-
stały przesunięte w czasie.
W przypadku oferty publicznej ENEA S.A. do-
radca Spółki rekomendował zastosowanie dyskonta
cenowego dla inwestorów detalicznych i Minister-
stwo Skarbu Państwa przychylnie odniosło się do tej
rekomendacji, co znalazło odzwierciedlenie w odpo-
wiednich zapisach prospektu emisyjnego.
Nieuzasadnione w powyższym kontekście wyda-
je się stwierdzenie Pana Posła, że Ministerstwo
Skarbu Państwa zerwało z dobrą praktyką poprzed-
ników, którzy drobnym inwestorom sprzedawali ak-
cje z premią.
Sekretarz stanu
Jan Bury
Warszawa, dnia 7 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sportu i Turystyki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie sytuacji w PZPN (4331)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Jarosława Stawiar-
skiego, przekazaną pismem z dnia 21 lipca 2008 r.
(sygn. SPS-023-4331/08), w sprawie sytuacji w PZPN,
uprzejmie informuję, co następuje.
Podtrzymuje swoje stanowisko z kwietnia br.
w kwestii negatywnej opinii na temat dalszego
pełnienia przez pana Michała Listkiewicza funkcji
prezesa Polskiego Związku Piłki Nożnej (PZPN).
Złożenie przez pana Listkiewicza deklaracji o niekandy-
dowaniu w najbliższych wyborach na funkcję prezesa
PZPN należy jednak oceniać pod kątem wewnętrznych
uregulowań zawartych w statucie PZPN. Oświadczenie
takie nie wywołuje bowiem skutków prawnych i nie
pociąga za sobą konsekwencji w sferze prawa mate-
rialnego.
Należy podkreślić, że najwyższą władzą w Pols-
kim Związku Piłki Nożnej jest Walne Zgromadzenie
Delegatów, które jest władne w ostateczny sposób
rozstrzygnąć, czy pan Michał Listkiewicz będzie
w dalszym ciągu pełnił funkcję prezesa związku czy
też jego dotychczasowe działania zostaną ocenione
negatywnie i nie uzyska stosownego poparcia.
Takie rozstrzygnięcia pozostają jednak w sferze
wewnętrznych spraw PZPN.
Zgodnie z art. 18 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o sporcie kwalifikowanym (Dz. U. Nr 155, poz. 1298,
z późn. zm.) nadzór ministra właściwego do spraw
kultury fizycznej i sportu nad polskim związkiem
sportowym ogranicza się jedynie do prawa żądania
odpisów uchwał, żądania niezbędnych wyjaśnień
i dokonywania kontroli. Prawo nie zezwala mini-
strowi sprawującemu nadzór nad polskimi związka-
mi sportowymi (pzs) na jakąkolwiek ingerencję
w wybory władz pzs, których tryb określony jest
w statucie związku. Wykorzystywanie przysługują-
cych ministrowi środków nadzoru może mieć miej-

sce jedynie w sytuacji, gdy zostanie stwierdzone, że
działalność polskiego związku sportowego jest sprzecz-
na z prawem, postanowieniami statutu lub regula-
minów wewnętrznych.
Podzielam jednocześnie niepokój, jaki towar-
zyszy zjawiskom mającym miejsce w polskiej piłce
nożnej. Ostatnie wydarzenia w Polskim Związku
Piłki Nożnej dotyczące przyznawania klubom spor-
towym licencji budzą bardzo poważne wątpliwości
co do przestrzegania przez właściwe organy związkowe
wewnętrznych regulaminów, jak również przepisów
prawa powszechnie obowiązującego.
Biorąc pod uwagę powyższe oraz korzystając
z przyznanych przez ustawę o sporcie kwalifikowanym
uprawnień, zadecydowałem o przeprowadzeniu kon-
troli w Polskim Związku Piłki Nożnej w zakresie
prawidłowości działalności organów i władz PZPN,
w szczególności prawidłowości podejmowanych i real-
izowanych przez zarząd decyzji i uchwał według kom-
petencji wskazanych w art. 34 statutu PZPN w okre-
sie od dnia 1 stycznia do dnia 6 sierpnia 2008 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Tomasz Półgrabski
Warszawa, dnia 12 sierpnia 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Zdzisławy Janowskiej
w sprawie rozbudowy Kliniki Kardiologii
i Kardiochirurgii w Centrum Zdrowia
Matki Polki w Łodzi (4332)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Zdzisławy Janowskiej w spra-
wie rozbudowy Kliniki Kardiologii i Kardiochirur-
gii w Centrum Zdrowia Matki Polki w Łodzi uprzej-
mie informuję, że podzielamy opinię pani poseł doty-
czącą wagi problemu zaliczonego do priorytetów
urzędu ministra zdrowia.
Jednakże należy zwrócić uwagę, że problem do-
stępności leczenia kardiologicznego i kardiochirur-
gicznego dzieci musi być rozpatrywany kompleksowo
w skali całego kraju. Dlatego też przy udziale prze-
wodniczącego Klubu Kardiochirurgów – prof. Maru-
szewskiego oraz realizatorów Narodowego Programu
Leczenia Chorób Układu Sercowo-Naczyniowego
„Polkard” i przedstawicieli władz Instytutu Centrum
Zdrowia Matki Polski właściwe komórki Minister-
stwa Zdrowia prowadzą prace nad stworzeniem roz-
wiązań systemowych w tym zakresie.
Celem tych działań jest zabezpieczenie właściwe-
go funkcjonowania placówek realizujących świad-
czenia zdrowotne z zakresu kardiologii i kardiochi-
1157
rurgii w powiązaniu z placówkami zajmującymi się
perinatologią i w oparciu o analizy i prognozy wy-
stępowania określonych schorzeń u noworodków
i dzieci.
Jest to program szeroki (niewykluczający dzia-
łań doraźnych, jak ma to miejsce w przypadku In-
stytutu Centrum Zdrowia Matki Polski) i oczekuje-
my, że realizacja dałaby efekty oczekiwane przez
społeczeństwo.
Przedkładając powyższe, pragnę zapewnić, że
dobro małych pacjentów jest dla władz Ministerstwa
Zdrowia dobrem najważniejszym.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 7
łączącej Lublin z Warszawą (4333)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Grzegorza Raniewicza w sprawie
modernizacji linii kolejowej nr 7 łączącej Lublin
z Warszawą, przesłanej w załączeniu pisma nr SPS-
-023-4333/08 z dnia 21 lipca 2008 r., uprzejmie wy-
jaśniam, że stan infrastruktury kolejowej, jak i sy-
tuacja transportu kolejowego wymusza skoncentro-
wanie wysiłku modernizacji na liniach kolejowych
będących międzynarodowymi tranzytowymi ciąga-
mi transportowymi wchodzącymi w skład ustano-
wionej przez UE Transeuropejskiej Sieci Transpor-
towej oraz liniach objętych umowami AGC (umowa
europejska o głównych liniach kolejowych podpisa-
na w Genewie 31 maja 1985 r.) i AGTC (umowa eu-
ropejska o ważnych liniach kolejowych transportu
kombinowanego i obiektach towarzyszących podpi-
sana w Genewie 1 lutego 1991r.).
Strategiczne plany inwestycyjne zarządcy infra-
struktury na lata 2007 – 2013 i dalsze ściśle związa-
ne są z rządowym Programem Operacyjnym „Infra-
struktura i środowisko” oraz wielkością środków
UE przeznaczonych na transport kolejowy. Wartość
tych środków nie daje możliwości modernizacji linii
kolejowych położonych poza korytarzami transpor-
towymi bądź niebędących przedmiotem umów mię-
dzynarodowych. Ewentualne naprawy i inwestycje
na tych liniach są finansowane, stosownie do przepi-
su art. 38 i 38a ustawy z dnia 28 marca 2003 r.
1158
o transporcie kolejowym, ze środków własnych za-
rządcy infrastruktury oraz mogą być dofinansowa-
ne z budżetu państwa, budżetów jednostek samo-
rządu terytorialnego i Funduszu Kolejowego.
Odnosząc się do pytań poselskich, uprzejmie
wyjaśniam, że linia kolejowa nr 7 Warszawa Wschod-
nia – Dorohusk (granica państwa) o całkowitej dłu-
gości 267,471 km, z wyjątkiem jednotorowego od-
cinka Otwock – Pilawa, jest linią dwutorową zna-
czenia państwowego wchodzącą w skład sieci TEN.
Nie jest jednak linią sieci AGC/AGTC i nie stanowi
części składowej Paneuropejskich Korytarzy Trans-
portowych.
Ograniczone środki finansowe, jak i brak wymo-
gu dostosowania parametrów tej linii do standar-
dów wynikających z umów międzynarodowych skut-
kują tym, iż zakres prowadzonych prac ogranicza
się jedynie do prac zapewniających bezpieczeństwo
prowadzonego ruchu pociągów oraz umożliwiają-
cych, w miarę możliwości, najwyższy komfort po-
dróżowania.
Prace te prowadzone są na bieżąco. W ramach
planowanych przez zarządcę infrastruktury prac re-
montowo – utrzymaniowych na przedmiotowej linii
m.in. przewiduje się:
W roku 2008:
— zmianę kategorii trzech przejazdów kolejo-
wych, modernizację torów, (wymianę podkładów,
szyn, nawierzchni drogowej na przejazdach kolejo-
wych, oczyszczanie podsypki) na odcinku Dęblin
– Lublin i Lublin – Dorohusk (granica państwa).
Szacowany koszt tych prac to kwota 50 311 000 zł.
W roku 2009:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dę-
blin (naprawa bieżąca torów, pojedyncza wymiana
podrozjezdnic, wymiana części rozjazdowych, na-
prawa bieżąca rozjazdów, uzupełnienie tłucznia), od-
cinek Dęblin – Lublin (naprawa bieżąca torów
z oczyszczaniem, modernizacja torów, wymiana
podkładów, szyn, nawierzchni drogowej na przejaz-
dach), odcinek Lublin – Dorohusk (granica państwa)
– naprawa bieżąca torów z oczyszczaniem, pojedyn-
cza wymiana podkładów, szyn, podrozjazdnic, spa-
wanie szyn, naprawa bieżąca rozjazdów, uzupełnie-
nie tłucznia).
— prace podtorzowe odcinek Pilawa – Dęblin
i Lublin – Dorohusk (granica państwa) – ścięcie ław,
odtworzenie rowów bocznych.
Szacowany koszt tych prac to kwota 71 168 000 zł.
W roku 2010:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dę-
blin (wymiana części rozjazdowych, szyn, zgrzewa-
nie i spawanie szyn, uzupełnienie tłucznia), odcinek
Dęblin – Lublin modernizacja torów (wymiana pod-
kładów, szyn, nawierzchni drogowej na przejazdach,
oczyszczanie podsypki), pojedyncza wymiana pod-
rozjazdnic, części rozjazdowych, uzupełnienie tłucz-
nia, odcinek Lublin – Dorohusk (granica państwa)
– naprawa bieżąca torów, wybudowa rozjazdów i to-
rów, uzupełnienie tłucznia,
— prace podtorzowe odcinek Pilawa – Dęblin
i Lublin – Dorohusk (granica państwa) – ścięcie ław,
odtworzenie rowów bocznych.
Szacowany koszt tych prac to kwota 49 058 000 zł.
W roku 2011:
— prace nawierzchniowe odcinek Pilawa – Dę-
blin (naprawa bieżąca torów z oczyszczaniem, na-
prawa bieżąca rozjazdów, spawanie termitowe szyn,
uzupełnienie tłucznia), odcinek Dęblin- Lublin mo-
dernizacja torów (wymiana podkładów, szyn, na-
wierzchni drogowej na przejazdach, oczyszczanie
podsypki), naprawa bieżąca torów, spawanie termi-
towe szyn, pojedyncza wymiana podrozjazdnic, czę-
ści rozjazdowych, naprawa bieżąca rozjazdów, uzu-
pełnienie tłucznia, odcinek Lublin – Dorohusk (gra-
nica państwa) – naprawa bieżąca rozjazdów, wybu-
dowa rozjazdów i torów, uzupełnienie tłucznia,
— prace podtorzowe odcinki Lublin – Dorohusk
(granica państwa) i Pilawa Dęblin (ścięcie ław, od-
tworzenie rowów bocznych).
Szacowany koszt tych prac to kwota 79 790 000 zł.
Do 2015 r. program naprawczy ograniczać się bę-
dzie do wymiany nawierzchni oraz napraw bieżą-
cych, w szczególności na odcinkach Pilawa – Dęblin
i Lublin – Dorohusk (granica państwa). Realizacja
tych prac poprawi parametry techniczno – eksplo-
atacyjne omawianej linii, co pozwoli utrzymać obec-
nie obowiązujące prędkości rozkładowe, a tym sa-
mym utrzymanie oferty przewozowej na poziomie
nie niższym niż obecnie.
Po roku 2015 planowana jest kompleksowa mo-
dernizacja linii, która obecnie jest na etapie przygo-
towania. W dniu 2 czerwca 2008 r. zarządca infra-
struktury złożył wniosek o dofinansowanie projektu
Dokumentacja przedprojektowa dla zadania „Mo-
dernizacja linii kolejowej nr 7 Warszawa Wschodnia
Osobowa – Dorohusk na odcinku Warszawa Wschod-
nia – Lublin – Dorohusk – granica państwa” ze środ-
ków TEN-T w ramach konkursu. W dniu 20 czerwca
2008 r. został zakończony nabór wniosków na współ-
finansowanie projektów stanowiących przedmiot
wspólnego zainteresowania w dziedzinie transeuro-
pejskiej sieci transportowej z funduszu TEN-T Unii
Europejskiej. Do Komisji Europejskiej Polska prze-
kazała 7 wniosków aplikacyjnych, w tym projekt
ww. Decyzji Komisji Europejskiej co do przyznania
pomocy finansowej Wspólnoty zgłoszonym projek-
tom spodziewać się należy na przełomie październi-
ka/listopada 2008 r.
W uzupełnieniu uprzejmie wyjaśniam, iż anali-
zując przydatność danego ciągu kolejowego do ob-
sługi Euro 2012 należy przede wszystkim zwrócić
uwagę na fakt, iż modernizacja infrastruktury kole-
jowej jest procesem długotrwałym, czasochłonnym,
a jednocześnie perspektywicznym. Plany moderni-
zacji sieci kolejowej zatem muszą uwzględniać przy-
szłe skutki ekonomiczne i społeczne, a inwestycje
nie mogą być realizowane okazjonalnie, na potrzeby
wyłącznie jednego tylko wydarzenia, choćby nawet
tej rangi, co Euro 2012. Przerwanie realizowanych

inwestycji w celu rozpoczęcia nowych, doraźnych,
spowodowałoby rozproszenie środków finanso-
wych, niewystarczających dla zaspokojenia wszyst-
kich koniecznych potrzeb w tym zakresie. Stan in-
frastruktury kolejowej wymaga zwiększenia na-
kładów finansowych, niewystarczające bowiem są
środki finansowe zarządcy infrastruktury, budże-
tu państwa oraz Funduszu Kolejowego przeznacza-
ne na utrzymanie, remonty i modernizację infra-
struktury kolejowej.
Ponadto, na terenie województwa lubelskiego do
realizacji w 2008 r. przewidziane są następujące za-
dania:
— modernizacja linii kolejowej nr 26 Łuków
– Radom na odcinku Stawy – Dęblin,
— modernizacja linii kolejowej E65 odcinek Gro-
dzisk – Zawiercie,
— zabudowa urządzeń samoczynnej sygnalizacji
przejazdowej, sterowania ruchem kolejowym na po-
sterunkach ruchu, zgodnie z planowaną realizacją
13 nowych zadań w ramach obiektów zabezpiecze-
nia ruchu kolejowego i telekomunikacji,
— przebudowa peronu na przystanku osobowym
Pionki Zachodnie usytuowanego na linii kolejowej
nr 26 Łuków – Radom, jak i budowa przejścia pod
torami w km 95,387 tej linii.
Szacowana koszt tych zadań to kwota 110 317 000 zł.
Z uwagi na znaczenie przedmiotowej linii podej-
mowane są starania, by linia ta została dostosowa-
na do standardów infrastruktury technicznej linii,
do prognozowanych wielkości przewozów pasażer-
1159
skich i towarowych oraz co najmniej do minimal-
nych parametrów eksploatacyjnych określonych
umowami AGC/AGTC, tj. do prędkości pociągów
w ruchu pasażerskim V=160 km/h, a w ruchu towa-
rowym – V= 120km/h. Projekt modernizacji tej linii
umieszczono w indykatywnym wykazie dużych pro-
jektów dla Programu Operacyjnego „Infrastruktu-
ra i środowisko” na lata 2007 – 2013 jako projekt
rezerwowy zadania „ Modernizacja linii nr 7 Warsza-
wa – Dorohusk wraz z remontem linii nr 13 na od-
cinku Pilawa – Mińsk Mazowiecki” za kwotę 1 200 ml
euro. Z uwagi na brak wystarczających środków fi-
nansowych projekt ten po weryfikacji w 2007 r. zo-
stał usunięty.
Podzielając zdanie co do potrzeby kompleksowego
remontu omawianej linii kolejowej, w kontekście
przedstawionych faktów należy uznać, iż ewentualne
rozszerzenie zakresu prac remontowych na tej linii
umożliwić może współpraca zarządcy infrastruktury
kolejowej z zainteresowanymi podmiotami, m.in.
przedstawicielami władz samorządu województw,
której efektem będzie konsensus co do partycypacji
w kosztach remontowo – utrzymaniowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 31 lipca 2008 r.