Sejm

Rzeczypospolitej Polskiej
Kadencja VI

Sprawozdanie Stenograficzne
z 30 posiedzenia Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej

w dniach 2, 3, 4 i 5 grudnia 2008 r.

ANEKS
Odpowiedzi na interpelacje poselskie

część 2

Wa r s z a w a
2008
 str.
TREŚĆ
Aneksu do Sprawozdania Stenograficznego z 30. posiedzenia Sejmu
w dniach 2, 3, 4 i 5 grudnia 2008 r.
część 2
str.
Odpowiedzi na interpelacje
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . .375
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .375
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .377
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .377
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .378
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .378
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . .379
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .381
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 384
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 385
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 386
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 388
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 390
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .391
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 392
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 394
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 395
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 396
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 398
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 400
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 402
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 404
Podsekretarz stanu Andrzej Kremer . . . . . 406
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 406
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 408
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 409
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . .410
Podsekretarz stanu Marcin Korolec . . . . . . .412
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .412
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .413
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . .414
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . .416
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .417
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .418
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . .419
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 424
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 426
Podsekretarz stanu Marek Haber . . . . . . . . 428
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 429
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 430
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 435
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 436
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 437
Minister Aleksander Grad . . . . . . . . . . . . . . 439
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 439
str.
str.
Podsekretarz stanu Mariola Dwornikowska . . . 441
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 442
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 443
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 444
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 445
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . 448
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 450
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . .452
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 453
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 455
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 458
Podsekretarz stanu Marcin Korolec . . . . . . 458
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 459
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 467
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 468
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .470
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .472
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .474
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .474
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .474
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .477
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .478
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 482
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 484
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 486
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 488
Podsekretarz stanu Marcin Korolec . . . . . . 489
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 490
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .491
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 492
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 493
Sekretarz stanu Piotr Żuchowski . . . . . . . . 494
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 495
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 496
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 499
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 499
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 500
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek . . . . . . . . . . . 502
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 503
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 503
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . 504
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 506
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . 507
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 508
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .512
 str.
Podsekretarz stanu Andrzej Parafianowicz. . . .513
Podsekretarz stanu Andrzej Kremer . . . . . .515
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .515
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . . 517
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .518
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 520
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .522
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .522
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 524
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 526
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .527
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 528
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 530
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . .531
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 534
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 535
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 538
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 540
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 542
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 544
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 545
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . .547
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 549
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .552
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . .552
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 553
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 556
Sekretarz stanu Hanna Jahns . . . . . . . . . . . 556
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 558
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . 560
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .561
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .561
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 562
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 563
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 565
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 568
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 569
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .571
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .573
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .574
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .575
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .577
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . .578
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .579
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .579
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 580
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . 582
Podsekretarz stanu Adam Fronczak. . . . . . 583
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 584
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .587
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 589
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 590
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . 590
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 592
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 592
str.
Minister Bogdan Klich . . . . . . . . . . . . . . . . . 593
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 594
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 595
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 596
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 598
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 599
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .601
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 602
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 602
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 603
Podsekretarz stanu Łukasz Rędziniak . . . . 605
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 606
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 607
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 608
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 609
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .610
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .611
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .612
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .613
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .614
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 620
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska . . . . . . . . . . . . 622
Minister Barbara Kudrycka . . . . . . . . . . . . 623
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 625
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 625
Podsekretarz stanu Jacek Kapica . . . . . . . . 628
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 628
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .631
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 632
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 633
Minister Waldemar Pawlak . . . . . . . . . . . . . 635
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 636
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 637
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 639
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . 640
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 640
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 641
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . 642
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska. . . . . . . . . . . . . 643
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 644
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 646
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 646
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .647
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 649
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 649
Minister Marek Sawicki. . . . . . . . . . . . . . . . 650
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 652
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 653
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 654
Minister Elżbieta Bieńkowska . . . . . . . . . . . 655
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 658
Podsekretarz stanu Piotr Stachańczyk. . . . 659
Minister Maciej Nowicki . . . . . . . . . . . . . . . 660
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 661
Podsekretarz stanu Maciej Trzeciak. . . . . . 662
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 663
 str.
Sekretarz stanu Tomasz Siemoniak . . . . . . 664
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 666
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 667
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . 668
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 669
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .670
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .671
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .673
Minister Mirosław Michał Drzewiecki . . . . .674
Podsekretarz stanu Dariusz Daniluk . . . . . .674
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .675
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .676
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .677
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . .677
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .678
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .679
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 680
Podsekretarz stanu Bernard Błaszczyk . . . 682
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 685
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . 687
Podsekretarz stanu Janusz Zaleski . . . . . . . 688
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 689
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 690
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 690
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 692
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 694
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 697
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 700
Podsekretarz stanu Marian Zalewski . . . . . 700
Podsekretarz stanu Jacek Dominik . . . . . . .702
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . .703
Sekretarz stanu Elżbieta Suchocka-Roguska . . 704
Podsekretarz stanu Adam Rapacki . . . . . . . 706
Podsekretarz stanu Maciej Jankowski . . . . .707
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .707
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . 708
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 709
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .710
Podsekretarz stanu Marek Twardowski . . . .714
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .715
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .717
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . .718
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .718
str.
Minister Bogdan Zdrojewski . . . . . . . . . . . . .719
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . 720
Podsekretarz stanu Jacek Czaja . . . . . . . . . 722
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 723
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . 723
Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel . . . . . . . 724
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński. . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . . .727
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . 728
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . 729
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .731
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .732
Podsekretarz stanu Tomasz Merta . . . . . . . 733
Podsekretarz stanu Olgierd Dziekoński . . . .737
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . 739
Sekretarz stanu Jakub Szulc . . . . . . . . . . . . .740
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .742
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .743
Minister Jolanta Fedak . . . . . . . . . . . . . . . . .745
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .747
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .748
Sekretarz stanu Jan Borkowski . . . . . . . . . .749
Podsekretarz stanu Zbigniew Wrona . . . . . .750
Podsekretarz stanu Zbigniew Rapciak . . . . .751
Sekretarz stanu Jarosław Duda . . . . . . . . . .751
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .752
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . .756
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .757
Podsekretarz stanu Witold Drożdż . . . . . . . .759
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . .759
Podsekretarz stanu Ludwik Kotecki. . . . . . 760
Podsekretarz stanu Artur Ławniczak. . . . . .761
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .762
Podsekretarz stanu Juliusz Engelhardt . . . 764
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 766
Podsekretarz stanu Piotr Styczeń . . . . . . . . .767
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . 768
Sekretarz stanu Tadeusz Jarmuziewicz . . . 769
Sekretarz stanu Krystyna Szumilas . . . . . . .770
Sekretarz stanu Kazimierz Plocke . . . . . . . .772
 ODPOWIEDZI NA INTERPELACJE
Odpowiedź
ministra środowiska
na ponowną interpelację
posła Krzysztofa Putry
w sprawie unieważnienia
przez Narodowy Fundusz Ochrony Środowiska
i Gospodarki Wodnej umowy z Fundacją
Lux Veritatis dotyczącej inwestycji
geotermalnej w Toruniu (3477)
Nawiązując do pisma marszałka Sejmu skiero-
wanego do ministra gospodarki, znak SPS-023-
-3477p/08, z października br. przekazującego pyta-
nia posła Krzysztofa Putry w sprawie wypowiedze-
nia przez Zarząd Narodowego Funduszu Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej umowy zawartej
z Fundacją Lux Veritatis na dofinansowanie przed-
sięwzięcia „Prace geologiczne dla poszukiwania
i wstępnego ustalenia zasobów eksploatacyjnych
wód termalnych z utworów wapienia muszlowego
lub liasu w Toruniu wraz z określeniem warunków
hydrogeologicznych w związku z wtłaczaniem wód
do górotworu w interwale utworów wapienia musz-
lowego lub liasu w Toruniu – otwór TG1” przedsta-
wiam poniższe informacje.
Zarząd narodowego funduszu w dniu 26 maja
2008 r., stosownie do art. 94 K.c., uznał aneks do
umowy dotacji na realizację ww. przedsięwzięcia za
nieważny w całości ze względu na nieważność za-
strzeżonego w art. 10 pkt 1 aneksu warunku zawie-
szającego i jednocześnie wypowiedział zawartą umo-
wę ze względu na niewywiązywanie się Fundacji
Lux Veritatis z obowiązków z niej wynikających, tj:
1) nierozpoczęcie przedsięwzięcia w terminie
umownym (§ 6 ust. 1 pkt 2 umowy, tj. „jeżeli Doto-
wany, lub osoba działająca w jego imieniu, nie reali-
zuje przedsięwzięcia zgodnie z harmonogramem
rzeczowo- finansowym stanowiącym załącznik nr 1
do umowy”),
2) niedopełnienie obowiązku określonego w § 6
ust. 1 pkt 5 w związku z § 2 ust. 2 umowy, tj. „nie-
udostępnianie dokumentów i nieudzielanie wyja-
śnień”.
Postanowienia umowne jednoznacznie wskazy-
wały, w jakich wypadkach umowa na dofinansowanie
ww. przedsięwzięcia może zostać wypowiedziana.
Fundacja Lux Veritatis, podpisując umowę do za-
wartej umowy, warunki te zaakceptowała.
Tak więc, po przedłożeniu przez fundację infor-
macji, iż nastąpi kolejne przesunięcie terminu roz-
poczęcia wykonywania odwiertu, bez przedstawie-
nia zgody organu koncesyjnego w tym zakresie, oraz
przy jednoczesnym rozpoczęciu prac przygotowaw-
czych (budowa drogi, zbiornika zrzutowego itd.)
fundusz pismem datowanym na dzień 4 marca br.
wystąpił do fundacji o przedłożenie w szczególności:
kosztorysu ofertowego wykonawcy wybranego do
realizacji ww. przedsięwzięcia, dokumentów formal-
no-prawnych zezwalających na rozpoczęcie prac
przygotowawczych, uszczegółowienie harmonogra-
mu rzeczowo-finansowego stanowiącego załącznik
nr 3 do umowy zmienionej aneksem.
Wyżej wymienione dokumenty nigdy nie zostały
przedłożone Narodowemu Funduszowi Ochrony
Środowiska i Gospodarki Wodnej, pomimo iż fun-
dusz ponownie zwrócił się o ich dostarczenie pismem
z dnia 20 marca 2008 r.
Aneks, po przeprowadzonym postępowaniu we-
ryfikacyjnym dostarczonych przez fundację doku-
mentów określonych w warunku zawieszającym, zo-
stał uznany za nieważny, tym samym obowiązywała
umowa zawarta w dniu 29 czerwca 2007 r., do której
harmonogram rzeczowo-finansowy stanowił załącz-
nik nr 1.
Mamy nadzieję, iż powyższe informacje skutecz-
nie rozwieją wątpliwości pana posła co do zasadno-
ści wypowiedzenia przez Zarząd Narodowego Fun-
duszu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej
umowy zawartej z Fundacją Lux Veritatis na dofi-
nansowanie ze środków publicznych ww. przedsię-
wzięcia.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie nieprecyzyjnych zapisów w ustawie
Prawo energetyczne i wynikających z nich
niewłaściwych zasad opodatkowania
praw majątkowych ze świadectw pochodzenia
energii elektrycznej wytwarzanej na bazie
odnawialnych źródeł energii (4317)
W nawiązaniu do pisma z dnia 21 lipca br., znak:
SPS–023–4317/08, dotyczącego interpelacji pana
posła Marka Zielińskiego w sprawie nieprecyzyj-
nych zapisów w ustawie z dnia 10 kwietnia 1997 r.
Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625,
z poźn. zm.) i wynikających z nich niewłaściwych
zasad opodatkowania praw majątkowych ze świa-
dectw pochodzenia energii elektrycznej wytwarza-
nej na bazie odnawialnych źródeł energii, jak rów-
376
nież informacji udzielonej na przedmiotową interpe-
lację w dniu 8 października br. (znak: DE-III-070-7-
-SS/08; L.dz. 2426), w oparciu o stanowisko przeka-
zane przez ministra finansów, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Podstawową zasadą podatku dochodowego od
osób fizycznych jest powszechność opodatkowania,
której wyrazem jest treść art. 9 ust. 1 ustawy z dnia
26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14, poz. 176, z późn.
zm.), zwanej dalej „ustawą”. Opodatkowaniu podat-
kiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju do-
chody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21,
52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podsta-
wie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano po-
boru podatku.
Formułując zasadę powszechności opodatkowa-
nia, ustawa o podatku dochodowym od osób fizycz-
nych rozróżnia jednocześnie źródła przychodów,
wśród których wymienia pozarolniczą działalność
gospodarczą oraz kapitały pieniężne i prawa mająt-
kowe, w tym odpłatne zbycie praw majątkowych in-
nych niż wymienione w art. 10 ust. 1 pkt 8 lit. a–c
ustawy. Ustawa o podatku dochodowym od osób fi-
zycznych, rozróżniając źródła przychodów, jednocze-
śnie określa sposób opodatkowania dochodów osią-
ganych z poszczególnych źródeł. Podstawową formą
opodatkowania dochodów z pozarolniczej działalno-
ści gospodarczej są zasady ogólne przy zastosowaniu
progresywnej skali podatkowej. Podatnicy uzysku-
jący dochody z tego źródła mogą wybrać sposób
opodatkowania na zasadach ogólnych wg 19% staw-
ki podatku albo w formach zryczałtowanych (np.
ryczałt od przychodów ewidencjonowanych). W sto-
sunku do dochodów z innych źródeł przychodów
prawo wyboru zasad opodatkowania nie ma zasto-
sowania.
Przechodząc do kwestii świadectw pochodzenia
energii elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych
źródeł energii, należy zauważyć, że zgodnie z art. 9e
ust. 6 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo ener-
getyczne prawa majątkowe wynikające ze świadec-
twa pochodzenia są zbywalne i stanowią towar gieł-
dowy, o którym mowa w art. 2 pkt 2 lit. d ustawy
z dnia 26 października 2000 r. o giełdach towaro-
wych (Dz. U. z 2005 r. Nr 121, poz. 1019, z późn.
zm.). Tym samym prawa majątkowe wynikające ze
świadectw pochodzenia należy uznać za instrumen-
ty finansowe niebędące papierami wartościowymi,
o których mowa w art. 2 ust. 1 pkt 2 lit. e ustawy
z dnia 29 lipca 2005 r. o obrocie instrumentami fi-
nansowymi (Dz. U. Nr 183, poz. 1538, z późn. zm.).
W oparciu o wyżej powołane przepisy minister fi-
nansów w piśmie z dnia 23 maja 2006 r. nr DD/PB2/
RB-033-0200-1464/06 wydał urzędową interpreta-
cję przepisów prawa, uznając, iż przychody uzyska-
ne ze zbycia świadectw pochodzenia energii elek-
trycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł energii
stanowią przychody z kapitałów pieniężnych. Poda-
tek dochodowy z tego źródła przychodów wynosi
19% uzyskanego dochodu (art. 30b ust. 1 ustawy).
Dochodów tych nie łączy się z dochodami opodatko-
wanymi na zasadach określonych w art. 27 oraz
art. 30c ustawy. Po upływie roku podatkowego po-
datnik obowiązany jest złożyć zeznanie podatkowe
PIT-38. W interpretacji tej wskazano również, że
zgodnie z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 20 listopada
1998 r. o zryczałtowanym podatku dochodowym od
niektórych przychodów osiąganych przez osoby fi-
zyczne (Dz. U. Nr 144, poz. 930, z późn. zm.) opodat-
kowaniu ryczałtem od przychodów ewidencjonowa-
nych podlegają przychody osób fizycznych z pozarol-
niczej działalności gospodarczej, o których mowa
w art. 14 ustawy o podatku dochodowym, w tym gdy
działalność ta jest prowadzona w formie spółki cy-
wilnej osób fizycznych lub spółki jawnej osób fizycz-
nych, zwanych dalej „spółką”. Opodatkowaniu ry-
czałtem od przychodów ewidencjonowanych podle-
gają również otrzymane lub postawione do dyspozy-
cji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i war-
tości pieniężne oraz wartość otrzymanych świad-
czeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń
z tytułu umowy najmu, podnajmu, dzierżawy, pod-
dzierżawy lub innych umów o podobnym charakte-
rze (art. 6 ust. 1a ustawy o zryczałtowanym podat-
ku dochodowym od niektórych przychodów osiąga-
nych przez osoby fizyczne). Oznacza to, że do innych
przychodów poza wyżej wymienionymi, zgodnie
z przepisami ustawy, ryczałt od przychodów ewiden-
cjonowanych nie ma zastosowania.
W interpretacji tej stwierdzono także, iż brak
możliwości opodatkowania w formie ryczałtu od
przychodów ewidencjonowanych przychodów osią-
ganych ze zbycia świadectw pochodzenia energii
elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł
energii nie oznacza, iż przychody z pozarolniczej
działalności gospodarczej polegającej na wytwarza-
niu takiej energii podlegają wyłączeniu z tej formy
opodatkowania. Słuszność prezentowanego stano-
wiska została potwierdzona przez część orzecznic-
twa wojewódzkich sądów administracyjnych np. wy-
rok z dnia 21 listopada 2007 r., sygn. akt I SA/Ol
537/07, z dnia 20 marca 2008 r., sygn. akt III SA/Wa
2221/07 oraz Naczelnego Sądu Administracyjnego
z dnia 29 maja 2008 r. sygn. akt II FSK 517/07.
W związku z powyższym nie znajduje uzasadnie-
nia twierdzenie pana posła, iż brak jest regulacji
prawnych określających zasady opodatkowania po-
datkiem dochodowym dochodów osiąganych z dzia-
łalności gospodarczej polegającej na wytwarzaniu
energii elektrycznej z odnawialnych źródłach ener-
gii oraz ze zbycia świadectw pochodzenia energii
elektrycznej wytwarzanej z odnawialnych źródeł
energii. Uprzejmie informuję, iż skutki prawno-po-
datkowe są konsekwencją regulacji prawnych wyni-
kających z odrębnych ustaw. Rozwiązaniem przed-
miotowej kwestii zmierzającym do opodatkowania
dochodów z odpłatnego zbycia świadectw pochodze-
nia energii elektrycznej wytwarzanej z odnawial-
nych źródeł energii otrzymanych przez jej wytwór-

ców łącznie z dochodami osiąganymi z działalności
gospodarczej polegającej na wytwarzaniu tej energii
jest wprowadzenie odpowiednich zapisów w Prawie
energetycznym. Pragnę na koniec poinformować, iż
Ministerstwo Gospodarki wraz z Ministerstwem Fi-
nansów pracuje nad zmianą zapisów ustawy Prawo
energetyczne celem wprowadzenia optymalnego
rozwiązania problemu klasyfikacji fiskalnej i sposo-
bu opodatkowania praw majątkowych do świadectw
pochodzenia energii elektrycznej wytworzonej w od-
nawialnych źródłach energii.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Artura Gierady
i Andrzeja Pałysa
w sprawie tworzonych współcześnie herbów
województw, powiatów, gmin i miast (4768)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 26 sierpnia 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4768/08) przekazującego interpelację posłów na
Sejm RP pana Artura Gierady i pana Andrzeja Pały-
sa z dnia 14 sierpnia 2008 r. dotyczącą tworzonych
współcześnie herbów województw, powiatów, gmin
i miast uprzejmie przedstawiam następujące infor-
macje.
Na wstępie pragnę wskazać, iż Komisja Heral-
dyczna jest organem opiniodawczo-doradczym mini-
stra właściwego do spraw administracji publicznej
w zakresie spraw związanych z heraldyką i weksylo-
logią. Komisja powołana została rozporządzeniem
ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
20 stycznia 2000 r. (Dz. U. Nr 6, poz. 83, z późn. zm.),
wydanym na podstawie art. 2a ust. 1 ustawy z dnia
21 grudnia 1978 r. o odznakach i mundurach (Dz. U.
Nr 13, poz. 130, z późn. zm.).
Strukturę, tryb powoływania i odwoływania oraz
szczegółowe zasady postępowania Komisji Heraldycz-
nej reguluje rozporządzenie Rady Ministrów z dnia
27 lipca 1999 r. w sprawie Komisji Heraldycznej
(Dz. U. Nr 70, poz. 779). Zgodnie z § 2 ust. 2 przywo-
łanego rozporządzenia w skład komisji wchodzi:
1) 5 osób wskazanych przez ministra właściwe-
go ds. kultury i ochrony dziedzictwa narodowego,
2) 5 osób wskazanych przez Komisję Wspólną
Rządu i Samorządu Terytorialnego,
3) 3 osoby wskazane przez ministra właściwego
do spraw administracji publicznej.
377
Dotychczasowy przewodniczący komisji pan prof.
dr hab. Stefan K. Kuczyński złożył rezygnację z peł-
nionej funkcji oraz członkostwa w komisji. Rezygna-
cję złożyło także dwóch innych członków komisji,
w tym zastępca przewodniczącego pan dr Henryk
Seroka. Wobec powyższego Komisja Heraldyczna
nie odbywa posiedzeń.
Minister spraw wewnętrznych i administracji −
zgodnie z § 4 ust. 3 rozporządzenia Rady Ministrów
w sprawie Komisji Heraldycznej − zwrócił się nie-
zwłocznie do właściwych podmiotów, tj. ministra
kultury i dziedzictwa narodowego oraz strony samo-
rządowej Komisji Wspólnej Rządu i Samorządu Te-
rytorialnego, z prośbą o wyznaczenie kandydatów
na członków komisji.
Z uwagi na zmianę składu osobowego Komisji
Heraldycznej konieczne było wprowadzenie stosow-
nych zmian w rozporządzeniu ministra spraw we-
wnętrznych i administracji w sprawie powołania
Komisji Heraldycznej. Rozporządzenie ministra
spraw wewnętrznych i administracji z dnia 21 paź-
dziernika 2008 r. zmieniające rozporządzenie w spra-
wie powołania Komisji Heraldycznej (Dz. U. Nr 195,
poz. 1210) zostało opublikowane w dniu 31 paździer-
nika 2008 r. Rozporządzenie wejdzie w życie 14 dni
od daty ogłoszenia.
Mając powyższe na uwadze, pragnę poinformować,
iż treść wskazanego powyżej wystąpienia zostanie
rozpatrzona przez Komisję Heraldyczną niezwłocznie
po ukonstytuowaniu się jej nowego składu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na ponowną interpelację
posła Antoniego Błądka
w sprawie nowelizacji ustawy
o świadczeniach przedemerytalnych (4824)
Odpowiadając na pismo z dnia 5 listopada br.,
znak: SPS-023-4824p/08, przekazujące ponownie in-
terpelację posła Antoniego Błądka z prośbą o przed-
stawienie dodatkowych wyjaśnień, uprzejmie in-
formuję.
Nie mogę się zgodzić ze stwierdzeniem pana po-
sła, że osoba zawieszająca świadczenie przedemery-
talne nie może zarabiać, ile chce. Nigdzie w obowią-
zujących przepisach nie ma żadnego ograniczenia
w tym zakresie. Natomiast w przypadku przekro-
czenia pewnego – wcale nie tak niskiego – pułapu
378
ogólnych dochodów wynikających z podjęcia zatrud-
nienia powstaje konieczność zwrotu otrzymanej
wcześniej pomocy socjalnej, jaką jest świadczenie
przedemerytalne. Przy tym obowiązek zwrotu jest
ograniczony do pewnego okresu rozliczeniowego.
Świadczenie przedemerytalne jest ze swojego za-
łożenia formą osłony socjalnej, która bez niezbędnej
potrzeby nie powinna być wypłacana z uwagi na ko-
nieczność racjonalnego gospodarowania środkami
publicznymi. Sytuację, w której osoba uzyskuje
w rozliczeniu rocznym dochód czterokrotnie prze-
kraczający kryterium dochodowe dla osoby samot-
nej, określone w ustawie o pomocy społecznej z 12
marca 2004 r. (Dz. U. z 2008 Nr 115, poz. 728) (obec-
nie 477 zł miesięcznie) trudno określić jako wyma-
gającą wypłacania przez państwo wspomnianej for-
my osłony socjalnej.
Niezależnie od tego uprzejmie informuję, że tak-
że poprzedni rząd w stanowisku rządu do poselskie-
go projektu ustawy o zmianie ustawy o świadcze-
niach przedemerytalnych (druk nr 1894 z poprzed-
niej kadencji) negatywnie zaopiniował wszelkie pro-
ponowane zmiany w zapisach art. 5 i 6 ustawy
o świadczeniach przedemerytalnych.
Jednocześnie informuję w związku z pytaniami
pana posła, że według danych Zakładu Ubezpieczeń
Społecznych w okresie styczeń–wrzesień 2008 r.,
a więc w okresie pierwszych 3 kwartałów, przecięt-
nie miesięcznie zawieszały pobieranie świadczenia
przedemerytalnego 3123 osoby, a zmniejszały wyso-
kość pobieranego świadczenia 1353 osoby. Nato-
miast ogółem świadczenia przedemerytalne prze-
ciętnie miesięcznie pobierało w tym okresie 136,7
tys. osób.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na ponowną interpelację
posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie negocjacji mających doprowadzić
do porozumienia między Kościołem prawosławnym
i Kościołem greckokatolickim, prowadzonych
przez polski rząd (4845)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS-023-
-4845p/08), skierowanego do prezesa Rady Mini-
strów pana Donalda Tuska, przekazującego ponow-
ną interpelację posła na Sejm RP pana Jarosława
Matwiejuka w sprawie negocjacji mających dopro-
wadzić do porozumienia między Kościołem prawo-
sławnym a Kościołem greckokatolickim, prowadzo-
nych przez polski rząd, przekazanego przez sekreta-
rza stanu szefa Gabinetu Politycznego Prezesa Rady
Ministrów pana Sławomira Nowaka pismem z dnia
31 października 2008 r. (sygn. DSPA-4401-5809/08),
z upoważnienia prezesa Rady Ministrów, pragnę
uprzejmie poinformować, iż obecnie przedstawiciele
MSWiA uczestniczą w konsultacjach prowadzonych
wspólnie z przedstawicielami Polskiego Autokefa-
licznego Kościoła Prawosławnego i Kościoła katolic-
kiego obrządku bizantyńsko-ukraińskiego w Rze-
czypospolitej Polskiej, mających na celu wypracowa-
nie porozumienia w sprawie nieruchomości, o któ-
rych mowa w art. 49 ustawy z dnia 4 lipca 1991 r.
o stosunku Państwa do Polskiego Autokefalicznego
Kościoła Prawosławnego (Dz. U. Nr 66, poz. 287,
z późn. zm.).
Mając jednakże na uwadze skomplikowany cha-
rakter przedmiotu prowadzonych konsultacji, w chwi-
li obecnej trudno jest przewidzieć, kiedy i z jakim
rezultatem zostaną one zakończone.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie pobierania podatku
od pomocy finansowej z Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki” (5035)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry z dnia 17 września 2008 r. Nr SPS-023-5035/
08, przy którym załączono interpelację pani poseł
Hanny Zdanowskiej w sprawie pobierania podatku
od pomocy finansowej uzyskanej z Programu Ope-
racyjnego „Kapitał ludzki”, uprzejmie wyjaśniam.
W ramach działania 6.2: Wsparcie oraz promocja
przedsiębiorczości i samozatrudnienia, stanowią-
cym jedno z działań priorytetu VI PO KL przewi-
dziany został, między innymi, dla uczestników pro-
jektu kompleksowy zestaw form wsparcia obejmują-
cy pomoc doradczo-szkoleniową, przyznanie środ-
ków finansowych na rozwój przedsiębiorczości, w tym
na cele inwestycyjne, przyznanie wsparcia pomosto-
wego oraz pomocy finansowej wypłacanej miesięcz-
nie przez okres od 6 do 12 miesięcy od dnia rozpo-
częcia prowadzenia działalności gospodarczej, a tak-

że upowszechnianie najbardziej efektywnych i inno-
wacyjnych rozwiązań w postaci dobrych praktyk
i przewodników dla przyszłych uczestników.
Zgodnie z art. 106 ust. 2 pkt 3a ustawy z dnia 30
czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
z 2005 r. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.) dotacja roz-
wojowa jest wydatkiem budżetu państwa podlegają-
cym szczególnym zasadom rozliczania, przeznaczo-
nym na realizację programów finansowanych z udzia-
łem środków, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 2,
lub projektów realizowanych w ramach tych pro-
gramów.
Stosownie do art. 200 ust. 4 powołanej ustawy
środki, o których mowa w art. 5 ust. 3 pkt 2–4, sta-
nowią dochody budżetu państwa po ich przekazaniu
w złotych na rachunek dochodów budżetu państwa,
z wyłączeniem środków przeznaczonych na realiza-
cję programów w ramach celu: Europejska Współ-
praca Terytorialna oraz Europejski Instrument Są-
siedztwa i Partnerstwa.
Środki przeznaczone na realizację programów
i projektów finansowanych z funduszy struktural-
nych mogą być wykorzystane między innymi na do-
tacje rozwojowe dla beneficjentów, jak i podmiotów,
którym w ramach programu operacyjnego została
powierzona na podstawie porozumienia lub umowy
realizacja zadań odnoszących się bezpośrednio do
beneficjentów.
A zatem otrzymane przez uczestników projektu,
w ramach działania 6.2, środki finansowe na rozwój
przedsiębiorczości, w tym na cele inwestycyjne do
wysokości równowartości 40 tys. zł (lub 20 tys. zł na
osobę w przypadku spółdzielni lub spółdzielni so-
cjalnej) oraz przyznane wsparcie pomostowe i pomoc
finansową wypłacaną miesięcznie przez okres od
6 do 12 miesięcy od dnia rozpoczęcia prowadzenia
przez uczestników projektu działalności gospodarczej
stanowią dotację rozwojową w rozumieniu art. 106
ust. 2 pkt 3a ustawy o finansach publicznych.
W związku z powyższym środki finansowe otrzy-
mane przez uczestników projektu, na podstawie art. 21
ust. 1 pkt 129 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) i odpowiednio art. 17
ust. 1 pkt 47 ustawy z dnia 15 lutego 1992 r. o podat-
ku dochodowym od osób prawnych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 54, poz. 654, z późn. zm.) są wolne od podatku
dochodowego.
Przedstawiając odpowiedź na przesłaną interpe-
lację, mam nadzieję, że będzie ona dla pani poseł sa-
tysfakcjonująca. Jednocześnie uprzejmie przepra-
szam za opóźnienie w udzieleniu odpowiedzi, spowo-
dowane koniecznością przeprowadzenia szczegóło-
wej analizy przedstawionego przez panią poseł za-
gadnienia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
379
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Jana Kochanowskiego
w sprawie budowy nowej siedziby oddziału
Telewizji Polskiej SA
w Gorzowie Wielkopolskim (5046)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską posła na Sejm Rzeczypospoli-
tej Polskiej pana Jana Kochanowskiego (znak SPS-
-023-5046/08 z dnia 17 września 2008 r.) w sprawie
budowy nowej siedziby Oddziału Terenowego TVP
SA w Gorzowie Wielkopolskim niniejszym informu-
ję Pana Marszałka, że do kompetencji ministra skar-
bu państwa należy m.in. wykonywanie uprawnień
wynikających z praw majątkowych Skarbu Państwa,
w szczególności w zakresie praw z akcji i udziałów
spółek należących do Skarbu Państwa, łącznie z wy-
nikającymi z nich prawami osobistymi. Minister
skarbu państwa, działając jako walne zgromadzenie
spółki, sprawuje w stosunku do Telewizji Polskiej
SA bieżący nadzór w oparciu o przepisy Kodeksu
spółek handlowych i ustawy o radiofonii i telewizji.
Kwestie związane z prowadzeniem spraw spółki –
również w zakresie podejmowanych działań inwe-
stycyjnych podmiotu – należą, z uwzględnieniem
ograniczeń zawartych w statucie spółki, do kompe-
tencji zarządu, a nie walnego zgromadzenia spółki.
Należy podkreślić, że minister skarbu państwa,
działając jako walne zgromadzenie spółki, zgodnie
z art. 3751 Kodeksu spółek handlowych, nie może
wydawać zarządowi wiążących poleceń dotyczących
prowadzenia spraw spółki.
Do kompetencji walnego zgromadzenia spółki,
w sprawach dotyczących majątku spółki, należy m.in.:
— wyrażanie zgody na zbycie i wydzierżawienie
przedsiębiorstwa lub zorganizowanej części oraz usta-
nowienie na nich ograniczonego prawa rzeczowego,
— wyrażenie zgody na nabycie i zbycie nierucho-
mości lub udziałów w nieruchomości, jeżeli ich war-
tość przekracza 30 000 EUR w złotych,
— wyrażanie zgody na nabycie i zbycie składni-
ków majątku trwałego o wartości przekraczającej
równowartość 50 000 EUR w złotych, co nie dotyczy
rozporządzania lub nabywania praw do audycji,
a także uzyskiwania lub udzielania licencji.
W ramach posiadanych kompetencji Walne Zgro-
madzenie Spółki Telewizja Polska SA uchwałą nr 1
z dnia 30 sierpnia 2006 r. wyraziło bezterminową
zgodę na zakup zabudowanej nieruchomości grunto-
wej położonej w Gorzowie Wielkopolskim, przy ul. Jó-
zefa Piłsudskiego 5, zgodnie z wnioskiem zarządu
spółki. Należy podkreślić, że przedkładane przez za-
rząd spółki dotychczas wnioski dotyczące wyrażenia
przez walne zgromadzenie spółki zgody na zakup nie-
ruchomości lub środków majątku trwałego, po ich
ewentualnym uzupełnieniu, każdorazowo uzyskiwa-
ły akceptację organu.
380
Ze względu na fakt, iż do kompetencji zarządu na-
leży prowadzenie spraw spółki, za które należy uznać
również sprawy związane z funkcjonowaniem od-
działów spółki, Ministerstwo Skarbu Państwa wy-
stąpiło o ustosunkowanie się Zarządu Spółki Tele-
wizja Polska SA do informacji dotyczących kwestii
przedstawionych w przedmiotowej interpelacji posel-
skiej. Z informacji przekazanych przez zarząd spółki
wynika, że decyzje dotyczące wstrzymania działań
inwestycyjnych, w tym budowy siedziby OTV w Go-
rzowie Wielkopolskim, związane są z niejasną sytu-
acją dotyczącą finansowania działalności spółki ze
środków abonamentowych. Podjęcie dalszych działań
inwestycyjnych zarząd uzależnia od wyniku prowa-
dzonych, zgodnie z kompetencjami przez ministra
kultury i dziedzictwa narodowego, prac legislacyj-
nych nad projektem ustawy regulującej ład mediów
publicznych w Polsce.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienie uzna Pan Marszałek za wyczerpujące temat
przedmiotowej interpelacji poselskiej.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra skarbu państwa
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie respektowania konstytucyjnej
zasady równouprawnienia kościołów i innych
związków wyznaniowych w związku
ze zmianami programowymi w TVP
zwiększającymi czas emisji
programów religijnych (5051)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Jarosława Matwiejuka (znak SPS-023-5051/
08 z dnia 17 września 2008 r.) w sprawie respekto-
wania konstytucyjnej zasady równouprawnienia ko-
ściołów i innych związków wyznaniowych w związ-
ku ze zmianami programowymi w Telewizji Polskiej
zwiększającymi czas emisji programów religijnych
niniejszym informuję, że na podstawie art. 29 pkt 2
ustawy z dnia 29 grudnia 1992 r. o radiofonii i tele-
wizji (Dz. U. z 1997 r. Nr 7, poz. 34, z późn. zm., dalej
ustawa o rtv) minister skarbu państwa, działając
jako walne zgromadzenie, nie może podejmować
wiążących decyzji w kwestiach programowych spół-
ek działających w oparciu o ustawę o rtv, w tym Te-
lewizji Polskiej SA.
W związku z powyższym Ministerstwo Skarbu
Państwa wystąpiło o ustosunkowanie się Zarządu
Spółki Telewizja Polska SA do informacji dotyczą-
cych kwestii przedstawionych w przedmiotowej in-
terpelacji poselskiej. Z informacji przekazanych
przez zarząd spółki wynika, że kwestie dotyczące
obecności programów religijnych w telewizji publicz-
nej są określone w następujących przepisach:
— ustawa z dnia 17 maja 1989 r. o stosunku Pań-
stwa do Kościoła katolickiego w Rzeczypospolitej
Polskiej oraz konkordat między Stolicą Apostolską
a Rzecząpospolitą Polską, podpisany w Warszawie
dnia 28 lipca 1993 r.;
— ustawa z dnia 17 maja 1989 r. o gwarancjach
wolności sumienia i wyznania;
— ustawa z dnia 4 lipca 1991 r. o stosunku Pań-
stwa do Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawo-
sławnego;
— ustawa z dnia 13 maja 1994 r. o stosunku Pań-
stwa do Kościoła Ewangelicko-Reformowanego
w Rzeczypospolitej Polskiej;
— ustawa z dnia 13 maja 1994 r. o stosunku Pań-
stwa do Kościoła Ewangelicko-Augsburskiego w Rze-
czypospolitej Polskiej;
— ustawa z dnia 30 maja 1995 r. o stosunku Pań-
stwa do Kościoła Ewangelicko-Metodystycznego
w Rzeczypospolitej Polskiej;
— ustawa z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku
Państwa do Kościoła Chrześcijan Baptystów w Rze-
czypospolitej Polskiej;
— ustawa z dnia 30 czerwca 1995 r. o stosunku
Państwa do Kościoła Polskokatolickiego w Rzeczy-
pospolitej Polskiej;
— ustawa z dnia 20 lutego 1997 r. o stosunku
Państwa do Gmin Wyznaniowych Żydowskich w Rze-
czypospolitej Polskiej.
Ponadto Zarząd Spółki TVP SA na mocy ww.
ustaw zawarł porozumienia o współpracy z:
— Sekretariatem Konferencji Episkopatu Polski
w dniu 23 czerwca 1994 r.;
— Polską Radą Ekumeniczną w dniu 10 wrze-
śnia 1996 r.;
— Związkiem Wyznaniowym Gmin Żydowskich
w dniu 11 października 2006 r.
Ze względu na zmieniającą się sytuację we-
wnętrzną spółki (nowe anteny i kanały emisyjne,
np. TVP Info, TVP Kultura, TVP Historia) na bie-
żąco dokonywane były zmiany ww. umów – ostatnie
dokonane w dniach 28 lutego i 5 marca 2008 r. –
a informacja o nich była podawana do publicznej
wiadomości. W opinii Zarządu TVP SA wszystkie
umowy zawierane były z zachowaniem dobrej woli
obu stron, przy pełnej współpracy oraz w takiej at-
mosferze przebiega również ich realizacja.
Zarząd spółki poinformował, że realizowane
przez nadawcę publicznego programy stałe i okolicz-
nościowe odzwierciedlają zarówno wielkość kościo-
łów, wagę problematyki, jak i zróżnicowanie, także
pod względem terytorialnym. Powyższe kwestie są
regulowane umownie, dla przykładu, aby uniknąć

ewentualnych nieporozumień, umowy wymieniają
np. święta ważne dla kościołów i związków wyzna-
niowych, do transmisji których, bądź szerszej infor-
macji o nich, telewizja się zobowiązuje. Umowy
określają, przy której z anten (pod względem organi-
zacyjnym i finansowym) są usytuowane redakcje
poszczególnych wyznań i religii.
Zarząd Telewizji Polskiej SA podkreślił, iż w spo-
sób szczególny przedmiotową problematyką zajmują
się oddziały terenowe spółki:
— OTV Białystok – realizuje cotygodniowe ma-
gazyny religijne: katolickie, prawosławne oraz cy-
kliczne audycje dla mniejszości białoruskiej, ukraiń-
skiej, litewskiej, rosyjskiej, tatarskiej i romskięj,
w których zawarte są treści i informacje ważne dla
wyznawców prawosławia, islamu oraz staroobrzę-
dowców;
— OTV Lublin i OTV Rzeszów – realizują maga-
zyn katolicki oraz emitują audycje skierowane dla
mniejszości narodowych i religijnych: prawosław-
nych, Żydów, unitów, Ormian, Tatarów, starowier-
ców;
— OTV Katowice – uwzględnia w swoich progra-
mach potrzeby wiernych kościołów protestanckich.
Zróżnicowane pod względem światopoglądu au-
dycje i informacje są realizowane we wszystkich an-
tenach i w programach regionalnych oraz TVP Info,
TV Polonia i kanałach tematycznych. Funkcjonują-
ce przy TVP1 i TVP2 redakcje katolicka i ekume-
niczna (zajmująca się także realizacją porozumienia
z gminami żydowskimi) realizują i monitorują na
bieżąco działalność programową w tym zakresie.
Umowy określają ramowy czas przeznaczony na tę
problematykę, który przy dobrej współpracy stron
jest traktowany elastycznie, w zależności np. od
świąt czy emisji uroczystości nadzwyczajnych.
Zarząd poinformował, że zabezpieczenie strony
organizacyjnej oraz finansowej realizowanych i emi-
towanych audycji, informacji o tematyce religijnej,
zgodnie z zapisami ustawowymi i podpisanymi po-
rozumieniami, ponosi TVP SA (głównie z wpływów
abonamentowych – spadki wpływów z tego tytułu
budzą znaczny niepokój zarządu). Powyższe zadania
realizowane są w ramach wypełniania obowiązków
prowadzonej działalności programowej oraz misyj-
nej. Zarząd zapewnił, że nie jest w tym zakresie sto-
sowany wskaźnik oglądalności.
W opinii zarządu spółki obecność programów re-
ligijnych kościołów i związków wyznaniowych w te-
lewizji publicznej uzasadniona jest realizacją usta-
wowego obowiązku, a kryteria obecności kościołów
i związków wyznaniowych na antenach są zgodne
z określonymi przez ustawodawcę. Równocześnie
zarząd poinformował, że informacje dotyczące wy-
tycznych przekazanych przez członka Zarządu TVP
SA pana Sławomira Siwka odnośnie do planowanej
ilości programów o tematyce religijnej w jesiennym
ramowym programie nadawcy nie odpowiadają
prawdzie. Ze względu na pojawiające się w prasie
niezgodne z prawdą informacje co do planowanych
381
programów o tematyce religijnej, zarząd spółki
zwrócił się z żądaniem ich sprostowania – odmówio-
no spółce prawa do sprostowania. Przekazana przez
zarząd spółki do oddziałów TVP oraz innych zainte-
resowanych jednostek (anteny, biura programowe)
informacja, o rutynowym charakterze, dotyczyła
jednej z kolejnych umów podpisywanych między za-
rządem a instytucjami zewnętrznymi, wraz z infor-
macją o zawartości.
W odniesieniu do pytań pana posła związanych
z planami dotyczącymi podniesienia wysokości opła-
ty abonamentu radiowo-telewizyjnego informuję, że
zgodnie z art. 6 ust. 2 pkt 6a ustawy o rtv ustalanie
wysokości opłat abonamentowych należy do zadań
Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji. Do zadań
KRRiT należy również podział środków z tytułu
opłat abonamentowych i pozaabonamentowych.
Mam nadzieję, że przedstawione powyżej wyja-
śnienie uzna Pan Marszałek za wyczerpujące temat
przedmiotowej interpelacji poselskiej.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie przeciwdziałania
ubóstwu energetycznemu w Polsce (5169)
W związku z interpelacją pani poseł Beaty Ma-
zurek z dnia 19 września 2008 r. (wystąpienie mar-
szałka Sejmu RP z dnia 26 września 2008 r. do pre-
zesa Rady Ministrów pana Donalda Tuska – znak
SPS-023-5169/08) w sprawie przeciwdziałania ubó-
stwu energetycznemu w Polsce, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień do kwestii pod-
niesionych w wyżej wymienionej interpelacji.
1. Czy obecnie jedyną propozycją rządu w zakre-
sie przeciwdziałania ubóstwu energetycznemu w Pol-
sce są zapisy proponowane przez Ministerstwo Go-
spodarki w projekcie nowelizacji ustawy Prawo
energetyczne, które nakładają na firmy energetycz-
ne obowiązek pomocy?
2. Jakie ewentualnie – w ramach zapobiegania
wykluczeniu społecznemu najuboższych odbiorców
energii, środki pomocy zgodne z polityką społeczną
Polski (jak sugeruje ERGEG) planuje przedsięwziąć
resort pracy? W sytuacji braku ww. rozwiązań jakie
są przyczyny zaniechania prac?
382
3. W związku z zapowiadanymi znacznymi pod-
wyżkami opłat za energię elektryczną już od 1 stycz-
nia 2009 r. – kiedy powyższe przepisy wejdą w życie?
Na wstępie pragnę uprzejmie poinformować, że
pomimo wcześniejszej zapowiedzi prezesa Urzędu
Regulacji Energetyki o uwolnieniu cen energii elek-
trycznej dla odbiorców w gospodarstwach domowych
z dniem 1 stycznia 2009 r. (komunikat z dnia 25 lu-
tego 2008 r.), w dniu 29 września 2008 r. prezes
URE publicznie oznajmił, że po dniu 1 stycznia 2009 r.
ceny energii elektrycznej dla tej grupy odbiorców nie
zostaną uwolnione, a co za tym idzie przedsiębior-
stwa obrotu są i nadal będą zobowiązane do przed-
stawiania prezesowi URE do zatwierdzania taryf
dla odbiorców w gospodarstwach domowych. Ozna-
cza to, że nadal będzie on mógł analizować i zatwier-
dzać wnioski taryfowe, które po stronie odbiorców
w gospodarstwach domowych przekładają się na
fakturach w część opłaty związanej ze zużywaną
energią elektryczną jako towarem (opłata za towar).
Nadmieniam jednocześnie, że na fakturach widnieje
również inna część opłaty, rozumiana jako opłata za
usługę dostarczania energii elektrycznej, która dla
wszystkich odbiorców w kraju niezmiennie w dal-
szym ciągu wynika z taryf zatwierdzanych przez
prezesa URE dla Operatora Systemu Przesyłowego
i Operatorów Systemów Dystrybucyjnych.
Podzielam wyrażony w interpelacji pani poseł
pogląd o kolejnych podwyżkach cen energii elek-
trycznej i pragnę stanowczo podkreślić, że ze wzglę-
du na nieodzowną konieczność modernizacji i roz-
woju potencjału wytwórczego oraz systemu przesy-
łowego i systemów dystrybucyjnych energii elek-
trycznej, konieczność sprostania przez elektroener-
getykę unijnym wymogom ochrony środowiska oraz
rosnącym cenom pierwotnych nośników energii,
obecne utrzymanie przez prezesa URE taryfowania
dla gospodarstw domowych nie oznacza braku wzro-
stu cen energii elektrycznej dla odbiorców końco-
wych w naszym kraju po dniu 1 stycznia 2009 r.,
gdyż zgodnie z prawem istotą kształtowania i kal-
kulacji taryf dla energii elektrycznej jest zapewnie-
nie pokrycia uzasadnionych kosztów przedsiębiorstw
energetycznych – a czynniki wymienione powyżej
właśnie między innymi takie koszty tworzą.
W pełni podzielam również pogląd pani poseł
o potrzebie podjęcia działań w zakresie pomocy naj-
uboższym odbiorcom energii elektrycznej, gdyż do
tej pory problematyka tzw. słabych ekonomicznie
odbiorców w gospodarstwach domowych nie docze-
kała się w naszym kraju, podobnie jak w zdecydowa-
nej większości krajów członkowskich Unii Europej-
skiej, adekwatnego do wagi sprawy systemowego
rozwiązania, pomimo że taki obowiązek został nało-
żony na te kraje w pkt 24 preambuły oraz w art. 3
ust. 5 dyrektywy 2003/54/WE Parlamentu Europej-
skiego i Rady z dnia 26 czerwca 2003 r. dotyczącej
wspólnych zasad rynku wewnętrznego energii elek-
trycznej i uchylającej dyrektywę 96/92/WE.
Dlatego mając między innymi na względzie nie-
zwykle istotny społeczny wymiar postępującego pro-
cesu urynkowienia w sektorze elektroenergetyki
i związanego z tym odchodzenia od zatwierdzania
taryf na energię elektryczną przez prezesa URE,
podjąłem inicjatywę uregulowania tej kwestii, pomi-
mo że resortem właściwym w sprawie systemowych
rozwiązań dotyczących pomocy społecznej jest mini-
ster pracy i polityki społecznej.
Jako przewodniczący Zespołu Sterującego do
Spraw Realizacji „Programu dla elektroenergetyki”
w dniu 15 lutego 2008 r. wydałem specjalne zarzą-
dzenie w sprawie powołania międzyresortowej gru-
py roboczej do opracowania projektów aktów praw-
nych zapewniających odbiorcom słabym ekonomicz-
nie właściwy poziom ochrony na konkurencyjnym
rynku energii elektrycznej oraz nadających prezeso-
wi URE odpowiednią rolę i narzędzia regulacyjne
na takim rynku.
Jednym z zadań tej grupy, pracującej pod prze-
wodnictwem wiceprezesa URE, było przygotowanie
i przedstawienie ministrowi gospodarki legislacyj-
nych propozycji niezbędnych do wdrożenia do końca
2008 r., zmierzających do zbudowania rozwiązania
systemowego, w którym pozycja odbiorców najsłab-
szych ekonomicznie byłaby odpowiednio prawnie
usankcjonowana i wzmocniona przed dniem 1 stycz-
nia 2009 r., to jest przed przewidywaną wtedy przez
prezesa URE datą zwolnienia przedsiębiorstw obro-
tu energią elektryczną z obowiązku przedkładania
do zatwierdzania taryf dla odbiorców w gospodar-
stwach domowych.
Właśnie w ramach prac tej grupy nad przygoto-
waniem takiego systemowego rozwiązania przedys-
kutowano między innymi projekt prezesa URE, po-
legający na stworzeniu zespołu instrumentów po-
magającym odbiorcom słabym ekonomicznie unik-
nąć wstrzymania dostaw energii elektrycznej. Pro-
jekt zakładał uznanie energii elektrycznej za pod-
stawowe dobro cywilizacyjne, konieczne do zaspoko-
jenia niezbędnej potrzeby bytowej, a ciężar niesienia
pomocy tym grupom odbiorców spoczywałby na
gminach poprzez istniejące ośrodki pomocy społecz-
nej oraz wydziały mieszkaniowe (istniejące przepisy
prawa w zakresie funkcjonowania i zadań własnych
gmin między innymi tworzą ramy prawne do reali-
zacji przez nie polityki społecznej).
W tym celu propozycja zakładała zwiększenie
środków własnych gmin poprzez zwiększenie wyso-
kości udziałów we wpływach z podatku dochodowe-
go, wykorzystanie części wpływów z opłat koncesyj-
nych oraz z kar pieniężnych wymierzanych przez
prezesa URE. Propozycja zakładała także zastoso-
wanie rozwiązań systemowych, polegających na
zmniejszeniu dotychczasowej wysokości podatków
nakładanych na energię elektryczną (akcyza, VAT).
Projekt zawierał wprowadzenie pakietu odpowied-
nich zmian w ustawach:
— o pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64,
poz. 593, z późn. zm.);
— o dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 2001 r.
Nr 71, poz.734, z późn. zm.);

— o dochodach jednostek samorządu terytorialne-
go (Dz. U. z 2003 r. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.);
— o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 29,
poz. 257, z późn. zm.);
— o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.);
— Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89.
poz. 625, z późn. zm.).
Zaproponowane rozwiązanie, uznane za możliwe
do przyjęcia przez Ministerstwo Gospodarki, nie
znalazło akceptacji Ministerstwa Finansów, Mini-
sterstwa Pracy i Polityki Społecznej, Ministerstwa
Infrastruktury oraz prezesa Urzędu Ochrony Kon-
kurencji i Konsumentów. Instytucje te wskazały –
jako ich zdaniem jedyne możliwe do przyjęcia roz-
wiązanie – niesienie pomocy odbiorcom słabym eko-
nomicznie poprzez wprowadzenie taryf socjalnych
na energię elektryczną.
Pragnę w tym miejscu podkreślić, że Minister-
stwo Gospodarki oraz prezes URE nie preferują
wprowadzenia regulowanych tańszych taryf socjal-
nych, uznając, że takie rozwiązanie nie jest najwła-
ściwszym środkiem pomocy słabym ekonomicznie
odbiorcom w warunkach liberalizowanego rynku
energii elektrycznej i przy prawidłowo działającym
w kraju systemie pomocy społecznej. W dobie odcho-
dzenia od taryfowania w obszarach konkurencyj-
nych elektroenergetyki i eliminowania barier roz-
woju rynku energii elektrycznej jako systemu kształ-
tującego właściwe relacje ekonomiczne i czystą
strukturę cen dla energii elektrycznej traktowanej
jako towar oraz czystą strukturę cen dla usług do-
starczania tej energii do odbiorców końcowych, ad-
ministracyjne wprowadzenie taryf socjalnych w prak-
tyce prowadziłoby do przywrócenia subsydiowania
skrośnego i ponownego zniekształcenia rynkowych
informacji w zakresie prawidłowej wyceny energii
elektrycznej – czego doświadczaliśmy w sektorze
elektroenergetyki przez długie minione lata i co nie-
wątpliwie odcisnęło swoje piętno na warunkach
funkcjonowania tego sektora, włącznie z ogranicze-
niem jego potencjału rozwojowego.
W świetle zaistniałych zasadniczych rozbieżno-
ści co do ww. projektu systemowego rozwiązania
oraz mając na względzie wypełnienie zapisów dyrek-
tywy 2003/54/WE, odnoszących się do wprowadze-
nia przez kraje członkowskie stosowania środków
służących pomocą odbiorcom słabym ekonomicznie,
grupa robocza uzgodniła (z zastrzeżeniami Mini-
sterstwa Pracy i Polityki Społecznej dotyczącymi za-
kresu ochrony odbiorców wrażliwych) wprowadze-
nie rozwiązania w drodze kolejnej nowelizacji usta-
wy Prawo energetyczne, polegającego na:
— zdefiniowaniu odbiorcy słabego ekonomicznie
(czego nie ma dotychczas w naszym prawodawstwie,
a jest jednoznacznie zalecane przez Komisję Euro-
pejską) – co z punktu widzenia prawnego ma kluczo-
we znaczenie dla każdego z kolejnych kroków i po-
dejmowanych działań na rzecz najuboższych odbior-
ców energii elektrycznej w naszym kraju;
383
— wprowadzeniu świadczenia pomocy najuboż-
szym grupom odbiorców energii elektrycznej przez
przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się dystry-
bucją tej energii (w porozumieniu z jej sprzedawcami)
poprzez opracowywanie i realizowanie wewnętrz-
nych własnych programów pomocy w celu umożliwie-
nia uniknięcia wstrzymania dostarczania energii
elektrycznej słabym ekonomicznie odbiorcom;
— odpowiednim wzmocnieniu kompetencji pre-
zesa URE w zakresie sprawowania nadzoru nad
działalnością przedsiębiorstw energetycznych celem
zapobiegania ewentualnym możliwościom naduży-
wania przez nie siły rynkowej na rynku hurtowym
i rynku detalicznym energii elektrycznej, a tym sa-
mym w konsekwencji wobec odbiorców końcowych.
Rozwiązanie to nie pociągałoby za sobą dodatko-
wego obciążenia budżetu państwa oraz budżetów
jednostek samorządu terytorialnego. Jego realizacja
odbywałaby się tylko ze źródeł finansowych przed-
siębiorstw energetycznych zajmujących się dystry-
bucją energii elektrycznej oraz przedsiębiorstw do-
konujących sprzedaży tej energii do odbiorców koń-
cowych.
Zdaniem Ministerstwa Gospodarki to propono-
wane rozwiązanie nie może jednak być uznane jako
noszące cechy pełnego rozwiązania systemowego –
może mieć jedynie charakter rozwiązania uzupeł-
niającego, stosowanego dobrowolnie przez przedsię-
biorstwa sektora energetyki w ramach tzw. społecz-
nej odpowiedzialności biznesu CSR (z ang. Corpora-
te Social Responsibility) w warunkach konkurencyj-
nego rynku energii elektrycznej.
Dlatego celem wypracowania rozwiązania, miesz-
czącego się w zakresie systemu pomocy społecznej
w naszym kraju, w dalszym ciągu będą prowadzone
konsultacje, w szczególności z Ministerstwem Pracy
i Polityki Społecznej oraz Ministerstwem Finansów,
jako właściwymi w sprawach pomocy społecznej
i źródeł jej finansowania. Ponieważ w dotychczaso-
wym orzecznictwie sądowym Naczelnego Sądu Ad-
ministracyjnego energia elektryczna nie jest trakto-
wana jako niezbędna potrzeba bytowa – a co w kon-
sekwencji powoduje, że nie można wobec tego dobra
stosować rozwiązań w postaci zasiłków celowych dla
najuboższych grup odbiorców końcowych, to wpro-
wadzenie systemowego rozwiązania mającego na
celu ochronę odbiorcy słabego ekonomicznie wyma-
gać będzie zmiany kilku ustaw. Z całą pewnością nie
obejdzie się bez konieczności uzyskania polityczne-
go konsensusu w tej sprawie.
Pragnę dodać, że na dziś w systemie pomocy spo-
łecznej w naszym kraju głównym podmiotem działa-
jącym na rzecz rozwiązywania problemu ubóstwa są
gminne jednostki samorządu terytorialnego. Admi-
nistracja rządowa, działając w oparciu o konstytu-
cyjną zasadę pomocniczości państwa, wspiera i w przy-
szłości będzie wspierać działania samorządu teryto-
rialnego oraz organizacji pozarządowych, zmierza-
jące do poprawy poziomu integracji społecznej osób
ubogich, w szczególności rodzin z małymi dziećmi.
Osoby znajdujące się w trudnej sytuacji finansowej,
384
zależnie od potrzeb, mogą zostać objęte pomocą
z szerokiego wachlarza świadczeń z pomocy społecz-
nej, świadczonej w formie niematerialnej lub mate-
rialnej, przewidzianych w ustawie o pomocy społecz-
nej. Świadczenia te przyznawane są w oparciu o przy-
jęte w ustawie kryteria dochodowe, które podlegają
weryfikacji co 3 lata, z uwzględnieniem wyniku ba-
dań progu interwencji socjalnej, dokonywanych
przez Instytut Pracy i Spraw Socjalnych.
W roku, w którym przeprowadza się weryfikację,
Rada Ministrów do dnia 15 maja przedstawia Trój-
stronnej Komisji do Spraw Społeczno-Gospodar-
czych propozycję kwot kryteriów dochodowych oraz
informacje o realizacji świadczeń pieniężnych z po-
mocy społecznej za okres po poprzedniej weryfikacji,
obejmującą liczbę świadczeniobiorców, liczbę świad-
czeń i ogólną kwotę wydatków na świadczenia. Trój-
stronna Komisja do Spraw Społeczno-Gospodar-
czych uzgadnia kryteria dochodowe do dnia 15
czerwca danego roku kalendarzowego, a minister
właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego ogła-
sza w drodze obwieszczenia, w Dzienniku Urzędo-
wym Rzeczpospolitej Polskiej „Monitor Polski”, zwe-
ryfikowane kryteria dochodowe do dnia 15 lipca
w roku, w którym przeprowadza się weryfikację.
W przypadku gdy Trójstronna Komisja do Spraw
Społeczno-Gospodarczych w przewidzianym termi-
nie nie uzgodni kryteriów, Rada Ministrów ustala je
w terminie do dnia 15 lipca danego roku jako nie
niższe niż przedstawione w propozycji.
W październiku 2006 r. odbyła się pierwsza taka
weryfikacja, a kryteria wprowadzone od dnia 1 paź-
dziernika 2006 r. obowiązują obecnie. Kolejna ich
weryfikacja zostanie przeprowadzona w 2009 r.
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnie-
nia zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź
na kwestie zawarte w interpelacji pani poseł Beaty
Mazurek.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie żądania wyrażania zgody
przez członków spółdzielni mieszkaniowych
będących właścicielami lokali na prace
remontowe oraz związane z przebudową
sieci energetycznej przez wydziały architektury,
budownictwa i urbanistyki (5300)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Gabrieli Masłowskiej (nr SPS-
-023-5300/08) w sprawie żądania wyrażania zgo-
dy przez członków spółdzielni mieszkaniowych
będących właścicielami lokali na prace remonto-
we oraz związane z przebudową sieci energetycz-
nej przez wydziały architektury, budownictwa i urba-
nistyki, uprzejmie przedstawiam następujące sta-
nowisko.
Na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 15
grudnia 2000 r. o spółdzielniach mieszkaniowych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.) na
spółdzielni spoczywa obowiązek zarządu nierucho-
mościami wspólnymi stanowiącymi współwłasność
spółdzielni i właścicieli lokali (będących lub niebę-
dących członkami spółdzielni), którym uprzednio
przysługiwały spółdzielcze prawa do lokali.
Zarząd ten jest wykonywany przez spółdzielnię
jak zarząd powierzony, o którym mowa w art. 18 ust. 1
ustawy z dnia 24 czerwca 1994 r. o własności lokali
(Dz. U. z 2000 r. Nr 80, poz. 903, z późn. zm.), choćby
właściciele lokali nie byli członkami spółdzielni, do
czasu podjęcia przez większość właścicieli lokali
uchwały o stosowaniu przepisów ustawy o własności
lokali lub wyodrębnienia własności wszystkich lokali
w danej nieruchomości (art. 24¹ i art. 26 ust. 1 usta-
wy o spółdzielniach mieszkaniowych).
W sytuacji, w której istnieje ww. ustawowy obo-
wiązek wykonywania zarządu przez spółdzielnię,
nie stosuje się przepisów ustawy o własności lokali
o zarządzie nieruchomością wspólną, z zastrzeże-
niem art. 18 ust. 1 oraz art. 29 ust. 1 i 1a, które sto-
suje się odpowiednio.
Należy wskazać, że art. 18 ust. 1 ustawy o wła-
sności lokali stanowi jedynie, iż właściciele lokali
mogą w umowie o ustanowieniu odrębnej własności
lokali albo w umowie zawartej później w formie aktu
notarialnego określić sposób zarządu nieruchomo-
ścią wspólną, a w szczególności mogą powierzyć za-
rząd osobie fizycznej albo prawnej, a art. 29 ust. 1
i 1a tej ustawy dotyczy obowiązku prowadzenia
przez zarząd spółdzielni dla każdej nieruchomości
wspólnej ewidencji pozaksięgowej kosztów zarządu
tą nieruchomością, zaliczek uiszczanych na pokry-
cie tych kosztów i rozliczeń z innych tytułów na
rzecz tej nieruchomości oraz stwierdza, że okresem
rozliczeniowym jest rok kalendarzowy.
Jak zatem wynika z powołanych wyżej przepi-
sów, do zarządu sprawowanego przez spółdzielnię
mieszkaniową nie stosuje się art. 22 ust. 2 ustawy
o własności lokali, w myśl którego do podjęcia przez
zarząd czynności przekraczającej zakres zwykłego
zarządu potrzebna jest uchwała właścicieli lokali
wyrażająca zgodę na dokonanie tej czynności oraz
udzielająca zarządowi pełnomocnictwa do zawiera-
nia umów stanowiących czynności przekraczające
zakres zwykłego zarządu w formie prawem przewi-
dzianej, ani też art. 22 ust. 3 tej ustawy, w którym
ustawodawca określił niektóre czynności przekra-
czające zakres zwykłego zarządu.
Mając na uwadze ww. regulacje, wyrażam po-
gląd, że uzasadnione jest, aby szczegółowy zakres

zarządu nieruchomościami wspólnymi wykonywa-
nego przez spółdzielnię na podstawie przepisów
ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych oraz usta-
wy o własności lokali określony był w statucie spół-
dzielni i regulaminach wydanych na jego podstawie
przez właściwy statutowo organ.
Pragnę przy tym zauważyć, że przepisy ustawy
o spółdzielniach mieszkaniowych poza dwoma wy-
jątkami, o których mowa w art. 27 ust. 4 i 5 tej usta-
wy, pozostawiają spółdzielni i jej członkom pełną
swobodę w kształtowaniu uprawnień organów sta-
tutowych spółdzielni, tj. walnego zgromadzenia,
rady nadzorczej i zarządu w zakresie zarządzania
nieruchomością wspólną, która powinna się wyra-
żać w podjęciu na walnym zgromadzeniu stosow-
nych rozstrzygnięć dotyczących treści statutu.
Wobec powyższego uprawnione jest, moim zda-
niem, stanowisko, że sprawowanie przez spółdziel-
nię na podstawie art. 27 ust. 2 ustawy o spółdziel-
niach mieszkaniowych zarządu powierzonego upo-
ważnia uprawnione statutowo organy spółdzielni do
czynności, o których mowa w art. 32 ust. 4 pkt 2
ustawy Prawo budowlane (Dz. U. z 2006 r. Nr 156,
poz. 1118, z późn. zm.), tj. do złożenia w postępowa-
niu administracyjnym przed organem budowlanym
oświadczenia o posiadanym prawie dysponowania
nieruchomością na cele budowlane, bez wyrażania
woli przez właścicieli lokali znajdujących się w tej
nieruchomości.
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Janusza Krasonia
w sprawie niewystarczających transmisji
w programie 1 i 2 TVP
z Igrzysk Paraolimpijskich w Pekinie (5357)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Janusza Krasonia (sygn.
SPS-023-5357/08) w sprawie niewystarczających
transmisji w programie 1 i 2 TVP z Igrzysk Para-
olimpijskich w Pekinie uprzejmie przekazuję sto-
sowne informacje, opracowane w oparciu o wyja-
śnienia otrzymane od pana Andrzeja Urbańskiego,
prezesa Zarządu Telewizji Polskiej SA.
Pan prezes Urbański w piśmie z dnia 5 listopada
2008 r. (sygn. TVP-p-3525/1/2008) poinformował, iż
Telewizja Polska SA zakupiła licencję na prawa do
obsługi paraolimpiady w Pekinie i wysłała do Peki-
385
nu dwie ekipy reporterskie. W skład ekip weszli do-
świadczeni dziennikarze na co dzień pracujący
w Redakcji Informacji TVP Sport i odpowiadający
za tematykę sportu osób niepełnosprawnych. Po-
nadto pan prezes Urbański poinformował, że od li-
stopada 2006 r. Telewizja Polska, jako jedyna na
rynku, realizuje projekt magazynu „Pełnosprawni”,
który stał się płaszczyzną współpracy dziennikarzy
sportowych TVP ze środowiskiem paraolimpiskim.
Zgodnie z informacjami otrzymanymi od prezesa
Urbańskiego igrzyska paraolimpiskie były relacjo-
nowane głównie za pośrednictwem serwisów infor-
macyjnych TVP1 („Sport” po „Wiadomościach”),
TVP2 („Sport Telegram”) i TVP Info (sportowe ser-
wisy w ciągu dnia i „Sportowy wieczór”), docierając
tym samym do wielomilionowej widowni. Uwadze
TVP SA nie umknął żaden sukces Polaków; z meda-
listami przeprowadzono dziesiątki wywiadów, które
trafiały do największych serwisów sportowych.
Obecność tematyki paraolimpijskiej na antenie TVP
SA była wzmacniana obecnością niepełnosprawnej
dziennikarki Pauliny Malinowskiej w programach
porannych TVP1 „Kawa czy herbata” i jej relacjami
z przebiegu rywalizacji w Pekinie.
Jak poinformował pan prezes Urbański, najpeł-
niejszą panoramę wydarzeń paraolimpijskich pre-
zentowały codziennie 26-minutowe kroniki emito-
wane w TVP Sport, zaś tuż po zakończeniu igrzysk
niedzielny program „Sportowa Debata” (TVP Sport),
nadawany na żywo z Muzeum Sportu i Turystyki,
którego gościem była gwiazda polskiej reprezentacji
– Natalia Partyka.
Zgodnie z informacjami otrzymanymi od pana
prezesa Urbańskiego 17 listopada 2008 Telewizja
Polska SA będzie towarzyszyć sportowcom niepeł-
nosprawnym, którzy brali udział w Igrzyskach Pa-
raolimpijskich w Pekinie, w trakcie gali w Teatrze
Polskim, na którą redakcja magazynu „Pełnospraw-
ni” przygotowała specjalne materiały filmowe obra-
zujące sukcesy Polaków w Pekinie.
Pan prezes Urbański poinformował, iż realizacja
projektu paraolimpiady w Pekinie była dla TVP SA
dużym wyzwaniem i stanowiła istotne obciążenie
budżetowe. Sam koszt wysłania ekipy do stolicy
Chin wyniósł 430 tys. zł. Telewizja nigdy dotąd nie
transmitowała igrzysk paraolimpijskich ze względu
na bardzo wysoki koszt takiej operacji oraz z racji
przekonania, iż najlepszą formą docierania do jak
najszerszej widowni są różne formy magazynów
i programów informacyjnych docierających do wielo-
milionowej rzeszy odbiorców. Pan prezes Urbański
podkreślił, że dzięki działalności TVP SA szerokiej
rzeszy odbiorców utkwiły w pamięci gesty radości
Marcina Awiżenia, prezentowane w „Sporcie” po
„Wiadomościach”, czy rozmowa z najmłodszym me-
dalistą Tomkiem Grudniem.
Pan prezes Urbański poinformował także, iż
w chwili obecnej przygotowywany jest zespół redak-
cyjny TVP Sport, odpowiedzialny za tematykę spor-
tową na wszystkich antenach, do towarzyszenia pol-
386
skim sportowcom w drodze na Zimowe Igrzyska
Olimpijskie w Vancouver w 2010 r. oraz relacjonowa-
nia samych igrzysk.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie objęcia specjalistycznych
studiów menedżerskich na Uniwersytecie
Ekonomicznym we Wrocławiu programem
certyfikowanych szkoleń dla dyrektorów
placówek służby zdrowia (5374)
W odpowiedzi na interpelację pana posła Micha-
ła Jarosa przekazaną przy piśmie Pana Marszałka
z dnia 6 października 2008 r. (znak: SPS-023-5374/
08) w sprawie objęcia specjalistycznych studiów me-
nedżerskich na Uniwersytecie Ekonomicznym we
Wrocławiu programem certyfikowanych szkoleń dla
dyrektorów placówek służby zdrowia uprzejmie pro-
szę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 lipca
2005 r. Prawo o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164,
poz. 1365, z późn. zm.) uczelnia wyższa jest autono-
miczna we wszystkich obszarach swojego działania,
ale na zasadach określonych w ustawie. Jedną z tych
zasad, wyrażoną w art. 8 ww. ustawy jest obowiązek
prowadzenia kształcenia w ramach kierunków stu-
diów. Nazwy kierunków studiów oraz standardy
kształcenia dla poszczególnych kierunków oraz po-
ziomów kształcenia określa w drodze rozporządze-
nia minister nauki i szkolnictwa wyższego.
Pragnę zwrócić uwagę, iż Uniwersytet Ekono-
miczny we Wrocławiu jest samodzielną uczelnią pu-
bliczną podległą ministrowi właściwego do spraw
szkolnictwa wyższego i prowadzi kształcenie na stu-
diach pierwszego i drugiego stopnia, na kierunku
zarządzanie. Dwuletnie zaoczne magisterskie stu-
dia uzupełniające na kierunku zarządzanie w spe-
cjalności: Zarządzanie instytucjami opieki zdrowot-
nej i społecznej prowadzone na Uniwersytecie Eko-
nomicznym we Wrocławiu skierowane są do osób
mających ukończone studia pierwszego stopnia lub
drugiego stopnia.
Pragnę podkreślić, iż istotą kształcenia na wy-
odrębnionych kierunkach studiów jest uzyskanie
wiedzy i umiejętności w określonym zakresie kształ-
cenia i przygotowanie do pracy w określonym zawo-
dzie. Kwalifikacje absolwentów studiów pierwszego
i drugiego stopnia kierunku zarządzanie określa za-
łącznik nr 116 do rozporządzenia ministra nauki
i szkolnictwa wyższego z dnia 12 lipca 2007 r. w spra-
wie standardów kształcenia dla poszczególnych kie-
runków oraz poziomów kształcenia, a także trybu
tworzenia i warunków, jakie musi spełniać uczelnia,
by prowadzić studia międzykierunkowe oraz ma-
krokierunki (Dz. U. Nr 164, poz. 1166). Absolwent
studiów drugiego stopnia kierunku zarządzanie
w specjalności: Zarządzanie instytucjami opieki
zdrowotnej i społecznej uzyska dodatkową wiedze
i umiejętności, które wynikają z programu przed-
miotowej specjalności.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę na przepisy
wynikające z rozporządzenia ministra zdrowia z dnia
17 maja 2000 r. w sprawie wymagań, jakim powinny
odpowiadać osoby na stanowiskach kierowniczych
w zakładach opieki zdrowotnej określonego rodzaju
(Dz. U. z 2000 r. Nr 44, poz. 520, z późn. zm.). Zgod-
nie z § 1 ww. rozporządzenia kierownikiem zakładu
opieki zdrowotnej (zespołu zakładów opieki zdro-
wotnej) może być wyłącznie osoba mająca wyższe
wykształcenie i co najmniej sześcioletni staż pracy
w zawodzie lub posiadająca wyższe wykształcenie,
ukończone studia podyplomowe o kierunku zarzą-
dzanie w służbie zdrowia i co najmniej trzyletni staż
pracy w zawodzie bądź posiadająca wyższe wykształ-
cenie, szkolenie zagraniczne i co najmniej trzyletni
staż pracy w zawodzie. Przez szkolenie zagraniczne
należy rozumieć uznane przez ministra właściwego
do spraw zdrowia szkolenie w ośrodku zagranicz-
nym, trwające co najmniej pół roku i zakończone eg-
zaminem (certyfikat).
W odpowiedzi na pytanie, czy przedmiotowe stu-
dia wpisują się w planowany przez ministerstwo
program certyfikowanych szkoleń dla dyrektorów
zakładów opieki zdrowotnej, uprzejmie informuję, iż
nie zostały podjęte w Ministerstwie Zdrowia decyzje
dotyczące certyfikacji szkoleń dla kadry kierowni-
czej zakładów opieki zdrowotnej. Pragnę zwrócić
uwagę, iż minister zdrowia nie ma narzędzi praw-
nych do oceny prowadzonego kształcenia na uczel-
niach publicznych i niepublicznych. Zgodnie z art. 49
ust. 1 ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym do do-
konywania ocen kształcenia na danym kierunku
oraz przestrzegania warunków prowadzenia stu-
diów uprawniona jest Państwowa Komisja Akredy-
tacyjna. Oceny, wraz z uzasadnieniami i wynikają-
cymi z tych ocen wnioskami, komisja przedstawia
ministrowi właściwemu do spraw nauki i szkolnic-
twa wyższego.
W odpowiedzi na zapytanie dotyczące możliwości
dofinansowania przedmiotowych studiów informu-
ję, że w ramach Programu Operacyjnego „Kapitał
ludzki”, priorytetu II: Rozwój zasobów ludzkich i po-
tencjału adaptacyjnego przedsiębiorstw oraz popra-
wa stanu zdrowia osób pracujących, działania 2.3

Wzmocnienie potencjału zdrowia osób pracujących
oraz poprawa jakości funkcjonowania systemu
ochrony zdrowia, zagwarantowano możliwości fi-
nansowania przedsięwzięć związanych z:
— opracowaniem kompleksowych programów
zdrowotnych (podziałanie 2.3.1),
— doskonaleniem zawodowym kadr medycznych
(podziałanie 2.3.2),
— podniesieniem jakości zarządzania w ochronie
zdrowia (podziałanie 2.3.3).
W ramach ww. obszarów wsparcia realizowanych
jest sześć projektów systemowych (zgodnie z art. 28
ust.2 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach
prowadzenia polityki rozwoju Dz. U. z 2006 r. Nr 227,
poz. 1658, z późn. zm.; projekt systemowy to taki,
który polega na dofinansowaniu realizacji zadań pu-
blicznych określonych w odrębnych przepisach). Po-
niżej przedstawiam listę instytucji, które realizują
projekty w ramach działania 2.3 PO KL:
— Instytut Medycyny Pracy im. prof. J. Nofera
w Łodzi;
— Centrum Medyczne Kształcenia Podyplomo-
wego;
— minister właściwy do spraw zdrowia (Depar-
tament Pielęgniarek i Położnych);
— Centrum Monitorowania Jakości w Ochronie
Zdrowia;
— Narodowy Fundusz Zdrowia.
Zgodnie ze Szczegółowym opisem priorytetów
PO KL, w ramach Podziałania 2.3.3 PO KL: Popra-
wa jakości w zakładach opieki zdrowotnej realizo-
wane są następujące typy projektów:
— wsparcie procesu akredytacji zakładów opieki
zdrowotnej, w szczególności szpitali posiadających
umowę o udzielenie świadczeń opieki zdrowotnej
zwartą z oddziałem wojewódzkim NFZ albo udziela-
jących świadczeń ze środków publicznych na podsta-
wie innych tytułów;
— szkolenia kadry zarządzającej szpitali posia-
dających umowę o udzielenie świadczeń opieki zdro-
wotnej zawartą z odziałem wojewódzkim NFZ albo
udzielających świadczeń ze środków publicznych na
podstawie innych tytułów;
— rozwój standardów kwalifikacji dla kadry za-
rządzającej w sektorze ochrony zdrowia.
Zgodnie ze Szczegółowym opisem priorytetów
PO KL instytucją uprawnioną w zakresie projektów
dotyczących szkoleń kadry zarządzającej szpitali
oraz dysponentów środków publicznych w sektorze
ochrony zdrowia oraz rozwoju standardów kwalifi-
kacji dla kadry zarządzającej w sektorze ochrony
zdrowia jest Narodowy Fundusz Zdrowia.
Ponadto uprzejmie informuję, że wszystkie doku-
menty programowe związane z wdrażaniem projek-
tów współfinansowanych z środków Unii Europej-
skiej stanowią wyłącznie ramy i wytyczne dla pro-
jektodawców, którzy poprzez konkretne przedsię-
wzięcia, wpisujące się w poszczególne obszary
wsparcia, mogą przygotować projekty odpowiadają-
ce zidentyfikowanym potrzebom.
387
Narodowy Fundusz Zdrowia w ramach Działa-
nia 2.3.3 realizuje projekt pn. „Szkolenia kadry za-
rządzającej szpitali posiadających umowę o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej zawartą z oddzia-
łem wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia
albo udzielające świadczeń zdrowotnych finansowa-
nych ze środków publicznych na podstawie innych
tytułów oraz dysponentów środków publicznych
w sektorze ochrony zdrowia, tj. kadry zarządzającej
NFZ”. Niniejszy projekt jest szkoleniowym wspar-
ciem wdrożenia w Polce nowego systemu rozlicze-
niowego Jednorodne Grupy Pacjentów (JGP). Od
lipca 2008 r. Narodowy Fundusz Zdrowia (NFZ)
wdraża przedmiotowy system, który jest polską od-
mianą narzędzia typu case mix. W oryginalnej wer-
sji narzędzie to nosi nazwę Diagnosis Related Gro-
ups (DRG) i stosowane jest w większości europej-
skich systemów ochrony zdrowia. DRG zostało stwo-
rzone w celu oceny jakości opieki szpitalnej, z cza-
sem zyskało także zastosowanie w ocenie kosztów,
wydajności jednostki i rozliczaniu świadczeń szpi-
talnych poprzez system zwrotu poniesionych kosz-
tów, w którym zryczałtowane stawki (taryfy) przy-
pisane są jednorodnym – z uwagi na postawione roz-
poznanie czy wykonane procedury medyczne – przy-
padkom chorobowym. Polska wersja narzędzia, no-
sząca nazwę Jednorodne Grupy Pacjentów (JGP),
została opracowana przez NFZ w oparciu o brytyj-
ski system rozliczeń Health Resource Groups (HRG),
który wybrano z uwagi na wynikający z wieloletnie-
go stosowania, sprawdzony model grupowania
świadczeń, a także jego publiczny charakter.
Celem ogólnym projektu jest przygotowanie ka-
dry stosującej system JGP w zakresie użytkowania
i wykorzystania systemu do poprawy efektywności
zarządzania w ochronie zdrowia poprzez następu-
jące działania: przeszkolenie 1 500 przedstawicieli
kadry zarządzającej i dysponentów środków pu-
blicznych w sektorze zdrowia w zakresie idei funk-
cjonowania, obsługi i stosowania systemu JGP;
przygotowanie narzędzi informatycznych wspiera-
jących edukację kadr w zakresie obsługi i stosowa-
nia systemu JGP; upowszechnienie zagadnień do-
tyczących systemu JGP w środowisku związanym
z ochroną zdrowia.
Alokacja środków przyznanych na działanie 2.3
wynosi 105 713 179,00 euro. Projekty systemowe
w obszarze systemu ochrony zdrowia zostały ocenio-
ne przez zespoły oceniające projekty systemowe. Decy-
zje lub umowy o dofinansowanie projektów systemo-
wych zostały wydane lub podpisane przez ministra
zdrowia 31 lipca 2008 r. Poziom kontraktacji środków
przyznanych na działanie 2.3 wynosi 95,05%.
Dziękując za okazane zainteresowanie problema-
tyką dotyczącą kształcenia przeznaczonego dla dy-
rektorów placówek ochrony zdrowia, pragnę pod-
kreślić, iż zaoczne magisterskie studia uzupełniają-
ce na kierunku zarządzanie w specjalności: Zarzą-
dzanie instytucjami opieki zdrowotnej i społecznej
prowadzone na Uniwersytecie Ekonomicznym we
388
Wrocławiu wpisują się w realizowaną politykę mini-
stra zdrowia, w szczególności w odniesieniu do
kształcenia i doskonalenia zawodowego osób zajmu-
jących stanowiska kierownicze w zakładach opieki
zdrowotnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie środowiskowych
domów samopomocy (5434)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka nr SPS-023-5434/08 z dnia
7 października 2008 r., przekazane za pośrednic-
twem Kancelarii Prezesa Ministrów, dotyczące in-
terpelacji pana posła Roberta Kołakowskiego w spra-
wie środowiskowych domów samopomocy, uprzejmie
informuję.
Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie z dnia
31 lipca 2008 r. w art. 28 przewiduje m.in. zmianę
charakteru zadania z zakresu pomocy społecznej,
jakim jest prowadzenie i rozwój infrastruktury śro-
dowiskowych domów samopomocy dla osób z zabu-
rzeniami psychicznymi. Zadanie to, realizowane do
tej pory przez gminę jako zadanie z zakresu admini-
stracji rządowej, w myśl zaprojektowanych zmian
stanie się zadaniem własnym gminy o charakterze
obligatoryjnym.
Powyższe rozwiązanie wpisuje się w przyjętą
w programie rządu zasadę zakładającą, iż konieczne
jest przywrócenie samorządowi rangi, która przypa-
da władzom regionalnym i lokalnym w Europie,
gdzie są one ważnym partnerem rządów centralnych
w osiąganiu ważnych celów społecznych. Potrzebne
jest zatem z jednej strony wzmocnienie podstaw ma-
jątkowych samorządu, a z drugiej doposażenie go
w zadania i kompetencje, które pozwolą na odgry-
wanie roli prawdziwego gospodarza na swoim tere-
nie. Projektowane rozwiązania prawne zawarte w pro-
jekcie tzw. ustawy kompetencyjnej stanowią zatem
kolejny krok w procesie decentralizacji zadań pu-
blicznych. W tym celu proponuje się dalsze przeka-
zanie przede wszystkim samorządowi województwa
kompetencji i zadań aktualnie wykonywanych przez
wojewodów. Część kompetencji przekazana zostanie
również do samorządu gminnego. W projekcie przy-
jęto, że nadrzędną rolę pełni konstytucyjna zasada
subsydiarności państwa, co oznacza, iż uprawnie-
nia winny być przypisane do najniższego szczebla
administracji będącego w stanie efektywnie zreali-
zować postawione zadania. Ponadto założono, że
przekazywane zadania i kompetencje co do zasady
powinny być przejmowane przez samorząd jako za-
dania własne.
W przypadku zadań z zakresu pomocy społecz-
nej, które staną się zadaniami własnymi gmin,
w tym także w odniesieniu do zadania prowadzenia
i rozwoju infrastruktury środowiskowych domów
samopomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi,
należy podkreślić, że zadaniom tym nadaje się cha-
rakter obligatoryjny. Oznacza to, że każda gmina
będzie musiała realizować to zadanie, niezależnie
od tego, czy stanowi ono dla niej priorytet w polityce
gminnej, czy nie.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
w toku konsultacji międzyresortowych zgłaszało
uwagi dotyczące zmian proponowanych w art. 28
przedmiotowego projektu.
Sygnalizowano, że zmiany te mogą spowodować
zagrożenia rozwoju form pomocy osobom z zaburze-
niami psychicznymi, jakimi są środowiskowe domy
samopomocy, jak również ograniczyć do nich dostęp
czy też pogorszyć jakość wsparcia udzielanego tej
grupie osób. W opinii tutejszego resortu wskazane
byłoby przekazanie środowiskowych domów samo-
pomocy dopiero po doprowadzeniu budowy sieci
oparcia społecznego dla osób z zaburzeniami psy-
chicznymi do końca, a także po określeniu stosow-
nymi przepisami wykonawczymi standardów usług
świadczonych w tych jednostkach. Obawiano się
również, że przekazanie domów w chwili obecnej
może drastycznie obniżyć poziom usług świadczo-
nych w tych jednostkach lub wyzwolić proces prze-
kształcania domów w jednostki spełniające inne
funkcje – niesłużące celom wsparcia osób z zabu-
rzeniami psychicznymi. Może również dojść do łą-
czenia opieki nad różnymi grupami podopiecznych:
osób chorych psychicznie, upośledzonych umysło-
wo, osób ze specyficznymi zaburzeniami typu au-
tyzm czy choroba Alzheimera, co byłoby procesem
niepożądanym.
Ponadto w ww. uwagach podnoszono, że część
placówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi,
w tym również środowiskowych domów samopomocy,
jest prowadzona przez powiaty jako zadanie z zakre-
su administracji rządowej (art. 20 ust. 1 pkt 2), wobec
czego zaproponowana w projekcie zmiana dotycząca
zadań gmin spowoduje nieuzasadnione niczym zróż-
nicowanie sytuacji prawnej środowiskowych domów
samopomocy, co z kolei może prowadzić do wypiera-
nia przez gminy tego zadania do powiatów.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podno-
siło również argument, że kondycja finansowa wielu

gminnych jednostek samorządu terytorialnego nie
gwarantuje należytego realizowania zadań związa-
nych z organizowaniem i zapewnieniem funkcjono-
wania różnych ofert oparcia społecznego, tak nie-
zbędnych, by osoby z zaburzeniami psychicznymi
i ich rodziny miały szansę na poprawę poczucia bez-
pieczeństwa socjalnego.
Dodatkowo informowano, że obecnie trwają pra-
ce nad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej, któ-
ra przewiduje między innymi zmiany w zakresie
funkcjonowania i finansowania środowiskowych do-
mów, co również wskazywałoby na brak zasadności
projektowanych w ustawie kompetencyjnej zmian.
Jednocześnie wyjaśniam, że nawet w sytuacji
przyjęcia ww. ustawy w obecnym kształcie zadanie
prowadzenia środowiskowych domów samopomocy
będzie w 2009 r. dotowane z budżetu państwa. Spo-
sób finansowania tego zadania w latach później-
szych zostanie ustalony najprawdopodobniej w ra-
mach zmienionej ustawy o dochodach samorządu
terytorialnego.
Odnosząc się do ostatniego pytania, uprzejmie
informuję, że nie przewiduje się wprowadzenia do-
datków dla pracowników środowiskowych domów
samopomocy ze względu na uciążliwy charakter ich
pracy ani skrócenia czasu pracy. Wprowadzenie ta-
kich rozwiązań wobec pracowników tych jednostek
skutkowałoby roszczeniami pracowników innych
jednostek, ponadto byłoby krzywdzące dla pracow-
ników zatrudnionych w domach pomocy społecznej.
Należy zwrócić uwagę, że zgodnie z § 5a rozpo-
rządzenia Rady Ministrów z dnia 2 sierpnia 2005 r.
(Dz. U. Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.) w sprawie
zasad wynagradzania pracowników jednostek orga-
nizacyjnych jednostek samorządu terytorialnego
pracownikowi może być przyznany dodatek specjal-
ny z tytułu okresowego zwiększenia zakresu obo-
wiązków służbowych lub powierzenia dodatkowych
zadań albo ze względu na charakter pracy lub wa-
runki wykonywania pracy. Środki na ten cel powin-
ny być wygospodarowane w ramach dotacji przeka-
zywanej z budżetu państwa na finansowanie bieżą-
cej działalności tych jednostek.
Jednocześnie poniżej przedstawiam informacje
przekazane przez Ministerstwo Zdrowia w sprawie
planowanych działań, które przyczynią się do popra-
wy sytuacji osób z zaburzeniami psychicznymi.
W dniu 13 października br. został przekazany do
konsultacji międzyresortowych i społecznych pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o ochronie zdrowia
psychicznego. Celem przedmiotowej nowelizacji jest
w między innymi dostosowanie ustawy z dnia 19
sierpnia 1994 r. o ochronie zdrowia psychicznego do
zmieniającego się otoczenia prawnego, a w szczegól-
ności do nowych regulacji normujących funkcjono-
wanie ratownictwa medycznego oraz pomocy spo-
łecznej.
Przewidziana w art. 1 pkt 3 zmiana brzmienia
art. 9 ust 3 ustawy o ochronie zdrowia psychicznego
dostosowuje ten przepis do postanowień ustawy
389
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej. Zgod-
nie z ustawą o pomocy społecznej domy pomocy spo-
łecznej, jak również środowiskowe domy samopomo-
cy zapewniają swoim podopiecznym usługi socjalne
i bytowe, nie są natomiast zakładami opieki zdro-
wotnej i nie mogą udzielać świadczeń zdrowotnych.
W takiej sytuacji przewidziana w dotychczasowym
brzmieniu zmienianego przepisu delegacja do okre-
ślenia zakresu świadczeń zdrowotnych udzielanych
przez przedmiotowe jednostki pozostawała w sprzecz-
ności z innymi aktami prawnymi regulującymi
funkcjonowanie systemu ochrony zdrowia, a wyda-
ny na jej podstawie akt wykonawczy nie mógł być
realizowany. Proponowane brzmienie ust. 3 wpro-
wadza obowiązek zapewnienia osobom przebywają-
cym w domach pomocy społecznej i środowiskowych
domach samopomocy dla osób z zaburzeniami psy-
chicznymi pomocy w dostępie do świadczeń psychia-
trycznej opieki zdrowotnej, co może być realizowane
poprzez przyznanie tym osobom prawa do specjali-
stycznych usług opiekuńczych z zakresu pielęgnacji,
a zatem przy użyciu środków pozostających w gestii
organów pomocy społecznej.
Również w trosce o zapewnienie osobom z zabu-
rzeniami psychicznymi wielostronnej, zintegrowa-
nej i dostępnej opieki zdrowotnej oraz innych form
pomocy niezbędnych do życia w środowisku społecz-
nym Ministerstwo Zdrowia przygotowało projekt
Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psychicz-
nego, którego głównymi celami są:
1) promocja zdrowia psychicznego i zapobiega-
nia zaburzeniom psychicznym,
2) zapewnianie osobom z zaburzeniami psy-
chicznymi wielostronnej i powszechnie dostępnej
opieki zdrowotnej oraz innych form opieki i pomocy
niezbędnych do życia w środowisku rodzinnym i spo-
łecznym,
3) rozwój badań naukowych i systemu informa-
cji z zakresu zdrowia psychicznego.
W zakresie zapewnienia osobom z zaburzeniami
psychicznymi pomocy i powszechnie dostępnej opie-
ki zdrowotnej oraz innych form opieki i pomocy cela-
mi szczegółowymi są:
a) opracowanie standardów opieki i szkolenia
personelu w zakresie ochrony zdrowia psychicznego,
z uwzględnieniem wymagań środowiskowego mode-
lu psychiatrycznej opieki zdrowotnej,
b) upowszechnienie środowiskowego modelu
psychiatrycznej opieki zdrowotnej,
c) upowszechnienie zróżnicowanych form pomo-
cy i oparcia społecznego,
d) aktywizacja zawodowa osób z zaburzeniami
psychicznymi,
e) koordynacja różnych form opieki i pomocy.
Tak więc w ramach działań określonych w pro-
jekcie Narodowego Programu Ochrony Zdrowia Psy-
chicznego przewiduje się zwiększenie zasięgu i dostęp-
ności istniejących form pomocy i oparcia bytowego.
W realizacji programu będą uczestniczyły zarów-
no jednostki samorządu terytorialnego wszystkich
390
szczebli jako organy założycielskie zakładów opieki
zdrowotnej i prowadzące działania z zakresu po-
mocy społecznej oraz Narodowy Fundusz Zdrowia
jako płatnik pokrywający koszty zwiększenia licz-
by udzielanych świadczeń z zakresu psychiatrycz-
nej opieki zdrowotnej, jak i inne centralne organy
administracji państwowej jako organy właściwe ze
względu na charakter działań przewidzianych
w programie.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie przeprowadzania badań jakości
wody przez podmioty prowadzące działalność
usługowo-gastronomiczną (5452)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie ministra środowiska z dnia 14
października 2008 r., znak: Bmw-072/1038(2)/08/ip,
interpelacją posła Henryka Siedlaczka (SPS-023-
-5452/08) dotyczącą przeprowadzania badań jakości
wody przez podmioty prowadzące działalność usłu-
gowo-gastronomiczną uprzejmie wyjaśniam, co na-
stępuje.
Odpowiedzialność za jakość wody przeznaczonej
do spożycia przez ludzi jest uregulowana w przepi-
sach ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym
zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu
ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858). Ustawa
ta określa, iż podmiot produkujący wodę odpowiada
za jej jakość do wodomierza głównego. Natomiast za
przyłącze i jakość wody w instalacji wewnętrznej od-
powiada odbiorca usług.
Pod pojęciem „odbiorcy usług” należy rozumieć
każdego, kto korzysta z usług na podstawie pisem-
nej umowy z przedsiębiorstwem wodociągowo-kana-
lizacyjnym. Natomiast określenie „miejsca czerpa-
nia wody przez odbiorcę usług” oznacza przyłącze
wodociągowe, tj. odcinek przewodu łączący sieć wo-
dociągową z wewnętrzną instalacją w nieruchomo-
ści odbiorcy usług. Na jakość wody w miejscu jej po-
bierania w znaczący sposób może wpłynąć stan
techniczny i sposób eksploatacji przyłącza wodocią-
gowego, stąd dostawca wody nie może ponosić za nią
pełnej odpowiedzialności. Odpowiada jedynie za ja-
kość wody w miejscu jej sprzedaży (przed licznikiem
odbiorcy). Zagadnienia nadzoru nad jakością wody
w budynkach mieszkalnych, obiektach produkują-
cych, przetwarzających lub wprowadzających żyw-
ność do obrotu regulują również inne przepisy (z za-
kresu prawa budowlanego, żywnościowego). Nakła-
dają one odpowiedzialność za jakość wody również
na właściciela obiektu. Zgodnie z nimi właściciel po-
winien zapewnić wodę przydatną do spożycia. Odpo-
wiednie organy państwa powinny rozstrzygać, który
z podmiotów (dostawca wody, dystrybutor, właści-
ciel budynku czy właściciel lokalu) i w jakim zakre-
sie przyczynił się do faktu, że woda nie odpowiada
obowiązującym przepisom. Dokumentację, która po-
zwoliłaby podjąć stosowne decyzje (w tym wyniki
badania wody), powinny dostarczyć zainteresowane
strony.
Sklep zajmujący się obrotem żywnością powinien
udokumentować, że jest zaopatrzony w wodę przy-
datną do spożycia. Organ nadzorujący obiekt nie
jest władny ustalać, kto ma pokryć koszty badania
wody w punkcie czerpalnym usytuowanym w tym
sklepie. Zagadnienie, czy będzie to właściciel sklepu,
lokalu czy budynku, powinno być uregulowane we
wzajemnych ustaleniach czy umowach (np. dzierża-
wy). Nie ulega jednak wątpliwości, że w sklepie po-
winien znajdować się dokument poświadczający
zgodność jakości wody z wymaganiami rozporzą-
dzenia w celu okazywania go w trakcie kontroli.
Przepisy prawa żywnościowego nie regulują często-
tliwości badania wody w zakładach produkcji i obro-
tu żywnością. Natomiast częstotliwość wykonywa-
nych badań (raz na 4 lata) powinna być ustalona
wspólnie przez organ nadzorujący i podmiot odpo-
wiedzialny, w zależności od zakresu działalności
(jest bowiem różnica pomiędzy sklepem zajmującym
się np. sprzedażą surowego mięsa a sklepem sprze-
dającym jedynie żywność paczkowaną). Częstotli-
wość ta powinna być uwzględniona w procedurze
kontroli wewnętrznej zakładu opartej na zasadach
HACCP, do której prowadzenia podmioty działające
na rynku spożywczym są zobowiązane na mocy art. 5
rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady
WE nr 852/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w spra-
wie higieny środków spożywczych (Dz. Urz. UE L
139 z 30 kwietnia 2004 r., str. 1; Dz. Urz. UE Polskie
wydanie specjalne, rozdz. 13, t. 34, str. 319).
Ponadto jeżeli organ Państwowej Inspekcji Sani-
tarnej w trakcie wykonywania kontroli w ramach bie-
żącego nadzoru sanitarnego w zakładzie branży spo-
żywczej poweźmie uzasadnione podejrzenie, że woda
używana w tym zakładzie nie spełnia wymagań w za-
kresie jakości z powodu np. złego stanu instalacji we-
wnętrznej, organ ten, kierując się zasadą ostrożności,
może pobrać próbki wody do badań. W przypadku
stwierdzenia niewłaściwej jakości wody przedsiębiorca
zostanie obciążony kosztami tych badań.
Badanie jakości wody powinno być przeprowa-
dzone w laboratoriach, o których mowa w art. 12
ust. 4 ustawy z dnia 7 czerwca 2001 r. o zbiorowym
zaopatrzeniu w wodę i zbiorowym odprowadzaniu
ścieków (Dz. U. z 2006 r. Nr 123, poz. 858), a spra-

wozdanie z badania przedłożone właściwemu pań-
stwowemu powiatowemu inspektorowi sanitarnemu
w celu dokonania oceny jej przydatności do spożycia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Suskiego
oraz grupy posłów
w sprawie drastycznego wzrostu opłat z tytułu
użytkowania wieczystego (5475)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację grupy posłów: pana Marka Suskiego,
pani Marzeny Wróbel oraz panów Krzysztofa Sońty
i Dariusza Bąka, nr SPS-023-5475/08, dotyczącą
wzrostu opłat rocznych z tytułu użytkowania wie-
czystego nieruchomości, po otrzymaniu opinii mini-
stra finansów uprzejmie przedstawiam wyjaśnienia
w tym zakresie.
Odnosząc się do pierwszej poruszonej w interpe-
lacji kwestii, czy samorządy innych miast zostały
zobowiązane przez wojewodów do aktualizacji opłat
z tytułu użytkowania wieczystego nieruchomości
Skarbu Państwa, należy podkreślić, że na mocy
przepisów ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r o gospo-
darce nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261,
poz. 2603, z późn. zm.) wojewodowie sprawują nad-
zór nad starostami wykonującymi zadanie z zakre-
su administracji rządowej polegające na gospodaro-
waniu zasobem nieruchomości Skarbu Państwa.
Stosownie bowiem do postanowień art. 11 ust. 1 ww.
ustawy, z zastrzeżeniem wyjątków wynikających
z przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami
oraz odrębnych ustaw, organem reprezentującym
Skarb Państwa w sprawach gospodarowania nieru-
chomościami jest starosta wykonujący zadanie z za-
kresu administracji rządowej (w miastach na pra-
wach powiatu – prezydent miasta), zaś organami
reprezentującymi jednostki samorządu terytorial-
nego są ich organy wykonawcze. Następny przepis
omawianej ustawy – art. 12 – nakłada na organy,
o których mowa w art. 11, działające za Skarb Pań-
stwa i jednostkę samorządu terytorialnego, obowią-
zek gospodarowania nieruchomościami w sposób
zgodny z zasadami prawidłowej gospodarki.
Starostowie, gospodarując zasobem nieruchomo-
ści Skarbu Państwa, powinni zgodnie z art. 23 ust. 1
391
pkt 3 ww. ustawy sporządzać plany wykorzystania
zasobu. W planach tych zamieszcza się w szczegól-
ności prognozę wpływów osiąganych z opłat z tytułu
użytkowania wieczystego oraz prognozę dotyczącą
aktualizacji opłat z tytułu użytkowania wieczystego
nieruchomości Skarbu Państwa oddanych w użyt-
kowanie wieczyste (art. 23 ust. 1d pkt 2 lit. c i d).
Z gospodarowania zasobem nieruchomości Skarbu
Państwa starostowie sporządzają roczne sprawozda-
nia, które przekazują wojewodom (art. 23 ust. 1a
ustawy o gospodarce nieruchomościami).
Natomiast przepisy art. 77–81 ustawy o gospo-
darce nieruchomościami, regulujące zasady i tryb
dokonywania aktualizacji wysokości opłaty rocznej
z tytułu użytkowania wieczystego, stanowią, że ak-
tualizacji, tj. podwyższenia lub obniżenia wysokości
opłaty rocznej, można dokonać w przypadku zmiany
wartości nieruchomości oddanej w użytkowanie
wieczyste, nie częściej jednak niż raz w roku. W świe-
tle przytoczonej wyżej treści przepisu art. 12 ustawy
o gospodarce nieruchomościami dokonywanie aktu-
alizacji opłat rocznych z tytułu użytkowania wie-
czystego wynika z obowiązku gospodarowania nie-
ruchomościami Skarbu Państwa zgodnie z zasada-
mi prawidłowej gospodarki.
W przypadku, gdy aktualizacja opłat rocznych
z tytułu użytkowania wieczystego dokonywana jest
po dłuższym okresie niż wskazany w ustawie, wzrost
wysokości ww. opłaty może być znaczny.
Odnosząc się do drugiego pytania zawartego
w interpelacji, chciałbym zauważyć, że starostowie
otrzymują z budżetu państwa dotacje celowe na re-
alizację zadań z zakresu administracji rządowej,
w tym na gospodarowanie nieruchomościami Skar-
bu Państwa, w tym również na określenie wartości
nieruchomości, będącej podstawą do dokonania ak-
tualizacji opłat rocznych z tytułu użytkowania wie-
czystego nieruchomości. Dotacje te są planowane
w budżetach wojewodów w dziale 700: Gospodarka
mieszkaniowa, rozdział 70005: Gospodarka grunta-
mi i nieruchomościami w łącznej kwocie, bez podzia-
łu na poszczególne zadania. Zarówno ustalenia łącz-
nej kwoty dotacji w ramach skalkulowanej przez Mi-
nisterstwo Finansów wstępnej kwoty wydatków, jak
i jej podziału na poszczególne powiaty dokonują sa-
modzielnie wojewodowie.
Dostrzegając potrzebę dokonywania aktualizacji
opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczystego
nieruchomości Skarbu Państwa, Ministerstwo Fi-
nansów dokonuje w miarę możliwości budżetu pań-
stwa zwiększenia ustalonego przez wojewodów –
w ramach skalkulowanej wstępnej kwoty wydatków
– planu dotacji celowych na ww. zadania.
Na przykład w ustawie budżetowej na rok 2007
dotacje w budżetach wszystkich wojewodów na aktu-
alizację opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczy-
stego nieruchomości Skarbu Państwa zostały zwięk-
szone o łączną kwotę 4000 tys. zł, a w projekcie usta-
wy budżetowej na rok 2009 o kwotę 6000 tys. zł.
392
Przy podziale dodatkowych kwot dotacji na po-
szczególne województwa, ze względu na zróżnicowa-
ną wielkość i strukturę nieruchomości Skarbu Pań-
stwa w poszczególnych województwach, uwzględnio-
na została także wielkość zaplanowanych w dziale
700: Gospodarka mieszkaniowa dochodów związa-
nych z realizacją zadań z zakresu administracji rzą-
dowej dotyczących gospodarowania i administrowa-
nia nieruchomościami Skarbu Państwa, które w po-
równaniu z dochodami zaplanowanymi na rok 2006
i na rok 2008 wzrosły odpowiednio w 2007 r. o 12,9%
i na 2009 r. o 19,9%.
Natomiast w ustawie budżetowej na rok 2008 za-
planowane na zadania z zakresu gospodarki nieru-
chomościami dotacje wyniosły 49 516 tys. zł i w po-
równaniu z kwotami dotacji zaplanowanymi w usta-
wie budżetowej na rok 2007 są wyższe o ok. 21 662
tys. zł, z czego wysokość zwiększeń kwot na powyż-
sze zadania dokonanych przez 13 wojewodów (z wy-
łączeniem wojewodów: opolskiego, warmińsko-ma-
zurskiego i zachodniopomorskiego) wyniosła 3636
tys. zł, zaś zwiększenie dotacji przez Ministerstwo
Finansów wyniosło 18 026 tys. zł. Dokonane przez
Ministerstwo Finansów zwiększenie nastąpiło na
wnioski wojewodów: dolnośląskiego, lubelskiego, lu-
buskiego, warmińsko-mazurskiego, wielkopolskiego
i zachodniopomorskiego i dotyczyło głównie realiza-
cji zadań wynikających z ustawy z dnia 7 września
2007 r. o ujawnieniu w księgach wieczystych prawa
własności nieruchomości Skarbu Państwa oraz jed-
nostek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 191,
poz. 1365, z późn. zm.).
Należy ponadto wskazać, że w projekcie ustawy
budżetowej na rok 2009 w cz. 85: Budżety wojewodów
zaplanowane dotacje na zadania z zakresu gospodar-
ki nieruchomościami wynoszą łącznie 37 892 tys. zł,
ponadto w cz. 83 poz. 55 zaplanowana została rezer-
wa celowa w wysokości 27 000 tys. zł na uzupełnienie
wydatków na gospodarkę nieruchomościami.
Jednocześnie chciałbym poinformować, że Mini-
sterstwo Finansów nie posiada tak szczegółowych
informacji o kwotach dotacji celowych na zadania
z zakresu administracji rządowej ustalonych przez
właściwych wojewodów dla poszczególnych staro-
stów, w tym również na zadania związane z aktuali-
zacją opłat rocznych z tytułu użytkowania wieczy-
stego nieruchomości Skarbu Państwa, i w związku
z powyższym nie może udzielić odpowiedzi na zadane
w interpelacji pytanie dotyczące wskazania miast,
którym wojewodowie przekazali środki na przelicze-
nie opłat z tytułu użytkowania wieczystego.
Odpowiadając na pytanie dotyczące możliwości
złagodzenia tak wysokich podwyżek opłat rocznych
z tytułu użytkowania wieczystego, należy stwier-
dzić, że jak wskazano wyżej, zasady i tryb dokony-
wania aktualizacji wysokości opłaty rocznej z tytułu
użytkowania wieczystego zostały uregulowane
w art. 77–81 ustawy o gospodarce nieruchomościa-
mi. Stosownie do powołanych przepisów zmiana wy-
sokości opłaty rocznej następuje w formie wypowie-
dzenia, które użytkownik wieczysty może zaskarżyć
do samorządowego kolegium odwoławczego, składa-
jąc wniosek o ustalenie, że aktualizacja jest nieuza-
sadniona albo jest uzasadniona, ale w innej wysoko-
ści (art. 78). W sytuacji, gdy użytkownik wieczysty
byłby niezadowolony również z orzeczenia samorzą-
dowego kolegium odwoławczego, może od tego orze-
czenia wnieść sprzeciw do sądu powszechnego (art. 80),
który ostatecznie rozstrzyga sporne kwestie. Należy
podkreślić, że zarówno w postępowaniu przed samo-
rządowym kolegium odwoławczym, jak też przed są-
dem istnieje możliwość zawarcia ugody przez strony,
tj. starostę i użytkownika wieczystego.
Opisany tryb dokonywania aktualizacji opłaty
rocznej nie przewiduje możliwości interweniowania
w te kwestie przez ministra infrastruktury. Odpo-
wiadając zatem na zapytanie państwa posłów: Mar-
ka Suskiego, Marzeny Wróbel, Krzysztofa Sońty
i Dariusza Bąka, czy minister infrastruktury podej-
mie działania w przedmiotowej sprawie, należy za-
uważyć, że minister infrastruktury nie posiada
ustawowych kompetencji do interweniowania w praw-
ną procedurę aktualizacji opłaty rocznej z tytułu
użytkowania wieczystego nieruchomości. Minister
infrastruktury bowiem, którego kompetencje wyni-
kają w szczególności z przepisów ustawy z dnia 8
sierpnia 1996 r. o Radzie Ministrów (Dz. U. z 2003 r.
Nr 24, poz. 199, z późn. zm.) oraz ustawy z dnia
4 września 1997 r. o działach administracji rządowej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.), nie po-
siada uprawnień do ingerowania w sprawy indywidu-
alne, zastrzeżone przepisami do właściwości innych
organów administracji publicznej oraz sądów.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że przyczynią się one do wyeliminowania
wątpliwości państwa posłów Marka Suskiego, Ma-
rzeny Wróbel, Krzysztofa Sońty i Dariusza Bąka,
zaistniałych na tle sprawy przedstawionej w inter-
pelacji.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie pogorszenia warunków leczenia
pacjentów cierpiących na choroby reumatyczne
(5532)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Stanisława Steca, posła na Sejm

RP, z dnia 6 października 2008 r., w sprawie pogor-
szenia warunków leczenia pacjentów cierpiących na
choroby reumatyczne, przekazaną przy piśmie Pana
Krzysztofa Putry, Wicemarszałka Sejmu RP, z dnia
10 października 2008 r., znak: SPS-023-5532/08,
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
Unormowania prawne regulujące dostęp do
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, a także zasady i tryb finansowania
tych świadczeń, zostały określone w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wy-
konawczych do tej ustawy i zarządzeniach prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach
i zakresach.
Odnosząc się do kwestii dotyczących zarządzeń
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/
DGL i nr 15/2008/DGL, uprzejmie informuję, iż za-
rządzenie nr 15/2008/DGL z dnia 18 lutego 2008 r.
zmieniające zarządzenie w sprawie przyjęcia „Szcze-
gółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie
postępowania w sprawie zawarcia umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji
i finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne”, zostało
uchylone w związku z wejściem w życie zarządzenia
nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju: leczenie szpitalne.
Natomiast szczegółowe zasady określające stoso-
wanie terapii inicjującej, w tym stosowanie terapii
inicjującej w przypadku pacjentów, którzy ukończyli
18 rok życia, z rozpoznanym serododatnim i sero-
ujemnym reumatoidalnym zapaleniem stawów, zo-
stały uregulowane w zarządzeniach prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL z dnia
29 stycznia 2008 r. w sprawie zasad opracowywania
przez Narodowy Fundusz Zdrowia terapeutycznych
programów zdrowotnych oraz nr 36/2008/DGL
z dnia 19 czerwca 2008 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju: le-
czenie szpitalne w zakresie terapeutyczne programy
zdrowotne, ze zm.
Jednocześnie odnosząc się do istoty wprowadze-
nia terapii inicjującej do programów zdrowotnych,
uprzejmie nadmieniam, iż jednym z wiodących zało-
żeń jej wprowadzenia jest poprawa dostępu do opieki
zdrowotnej dla pacjentów cierpiących na poważne
schorzenia, których koszty leczenia stanowią zna-
czącą pozycję w budżecie publicznego płatnika. Wy-
datkowanie tych środków publicznych powinno pod-
legać szczególnym rygorom gospodarki finansowej,
przy wykorzystaniu istniejących możliwości racjo-
nalnego ograniczenia kosztów ponoszonych na re-
fundację produktów leczniczych, bez szkody dla ja-
kości udzielanych świadczeń zdrowotnych.
393
Istota terapii inicjującej polega na wskazaniu
leku, od którego należy rozpoczynać terapię. Należy
jednocześnie wyraźnie podkreślić, że możliwa jest
ona do zastosowania we wskazaniach, w których
występują cząsteczki równoważne, przy czym ta
równoważność musi być potwierdzona przez nieza-
leżny wyspecjalizowany podmiot zajmujący się ana-
lizą farmakoekonomiczną technologii lekowych.
Status technologii inicjującej uzyskuje lek mający
najniższe koszty związane z podaniem i najniższy
koszt substancji, z uwzględnieniem dawki leku i ilo-
ści dawek stosowanych podczas terapii oraz przewi-
dywanego czasu leczenia. W przypadku chorób prze-
wlekłych bierze się pod uwagę koszt rocznej lub
dłuższej terapii.
Dzięki tym rozwiązaniom można zwiększyć licz-
bę osób objętych terapeutycznymi programami zdro-
wotnymi, nie ograniczając jednocześnie ich efektyw-
ności, oraz osiągnąć optymalizację kosztów świad-
czeń zdrowotnych przez publicznego płatnika.
Jednocześnie należy zwrócić szczególną uwagę
na zalecenia National Institute for Health and Clini-
cal Exellence (NICE), angielskiej niezależnej orga-
nizacji odpowiedzialnej za przygotowanie wytycz-
nych dotyczących promocji zdrowia i zapobiegania
stanom chorobowym, z października 2007 r. „NICE
technology appraisal guidance 130- Adalimumab,
etanercept and infliximab for the treatment of rheu-
matoid arthritis”, które wskazują na równoważność
etanerceptu, adalimumabu i infliksymabu w terapii
reumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymi
zaleceniami powinno się rozpoczynać terapię od naj-
tańszej opcji. Wymienność omawianych inhibitorów
TNF-α została również wskazana w amerykańskich
zaleceniach z czerwca 2008 r.
Ponadto, mając na względzie liczne wnioski, któ-
re wpływają do Ministerstwa Zdrowia, w sprawie
uchylenia zarządzeń prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia określających stosowanie terapii inicjują-
cej, uprzejmie informuję, iż minister zdrowia w dniu
25 sierpnia br. wystąpił do Agencji Oceny Technolo-
gii Medycznych z wnioskiem o ocenę finansowania
ze środków publicznych w terapeutycznym progra-
mie zdrowotnym „Leczenie reumatoidalnym zapale-
niu stawów” etanerceptu (Enbrel®), infliksimabu
(Remicade®), adalimumabu (Humira®) oraz wyło-
nienia terapii inicjującej.
W dniu 16 października 2008 r. Rada Konsulta-
cyjna Agencji Oceny Technologii Medycznych podję-
ła uchwałę nr 52/15/2008, w której rekomenduje
kontynuowanie finansowania etanerceptu (Enbre-
l®), infliksimabu (Remicade®), adalimumabu (Hu-
mira®) w ramach pierwszego rzutu leczenia biolo-
gicznego reumatoidalnego zapalenia stawów w tera-
peutycznym programie zdrowotnym prowadzonym
przez Narodowy Fundusz Zdrowia, z uwzględnie-
niem wyboru w terapii inicjującej leku aktualnie
najtańszego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązu-
jące w 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa Narodo-
394
wego Funduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27
października 2008 r. w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie
szpitalne w zakresie terapeutyczne programy zdro-
wotne, które reguluje postępowanie w sprawie za-
warcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w ww. rodzaju, jak również opis terapeutycz-
nego programu zdrowotnego „Leczenie reumato-
idalnego zapalenia stawów i młodzieńczego idioma-
tycznego zapalenia stawów o przebiegu agresyw-
nym”, nie określają, który z leków stosowany
w ramach tego programu uzyskał status technolo-
gii inicjującej. Zgodnie z § 9 ust. 10 ww. zarządze-
nia technologia medyczna, której zostanie nadany
status terapii inicjującej, zostanie wskazana sto-
sownym zarządzeniem prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia.
Mając na względzie powyżej przedstawione infor-
macje, uprzejmie zapewniam, iż wszelkie działania
podejmowane przez ministra zdrowia oraz prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia mają na celu przede
wszystkim poprawę dostępu pacjentów ze schorze-
niami reumatycznymi do nowoczesnych metod le-
czenia oraz racjonalne wydatkowanie środków pu-
blicznych przeznaczonych na ten cel.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie importu do Polski
alkoholu etylowego (5535)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 10 października br.
znak: SPS-023-5535/08 dotyczącego interpelacji
pana posła Stanisława Steca w sprawie promowania
produkcji alkoholu etylowego w polskich gorzelniach
uprzejmie przedkładam, co następuje.
Na obecną sytuację działających w Polsce gorzel-
ni rolniczych wpływa przede wszystkim ich możli-
wość konkurowania z innymi producentami oraz
importerami alkoholu etylowego działającymi na
wspólnym rynku Unii Europejskiej. Po akcesji Pol-
ski do Unii Europejskiej na rynku krajowym jest do-
stępny także alkohol wytworzony przez producen-
tów działających w innych państwach członkow-
skich Unii Europejskiej. Na podstawie umów mię-
dzynarodowych zawartych przez Unię Europejską
na jej rynek trafia także alkohol etylowy z krajów
trzecich, jak np. Brazylia, Gwatemala czy Boliwia.
Import alkoholu etylowego (CN 2207) w 2004 r. wy-
niósł 6080 tys. litrów, w 2005 r. – 4594 tys. litrów,
w 2006 r. – 23 070 tys. litrów, w 2007r. – 58 143 tys.
litrów, w 2008 r. (I–VIII) – 41 262 tys. litrów. Eks-
port alkoholu etylowego w 2004 r. wyniósł 1167 tys.
litrów, w 2005 r. – 59 523 tys. litrów, w 2006 r. – 56
088 tys. litrów, w 2007 r. – 9199 tys. litrów, w 2008 r.
(I–VIII) – 966 tys. litrów. Z uwagi na to alkohol wy-
produkowany w działających w Polsce gorzelniach
rolniczych nie zawsze jest łatwo zbywalny. Produ-
cenci napojów spirytusowych lub paliw będący spół-
kami prawa handlowego kierują się zasadą unika-
nia decyzji mogących negatywnie wpływać na kon-
dycję finansową ich spółek i decydując się na zakup
alkoholu, biorą pod uwagę przede wszystkim jego
cenę. Specyfiką krajowego sektora produkcji alkoho-
lu etylowego rolniczego jest występowanie dużej ilo-
ści małych przedsiębiorstw, które nie zawsze mogą
konkurować z dostawcami dużych partii alkoholu
uzyskanych w wyniku zastosowania technologii
umożliwiających np. przerób na alkohol tanich od-
padów poprodukcyjnych W sektorze produkcji al-
koholu etylowego w Polsce istnieje także znaczna
przewaga posiadanych mocy produkcyjnych nad
produkcją sprzedaną. W rejestrze podmiotów wy-
konujących działalność w zakresie wyrobu i prze-
twarzania alkoholu etylowego prowadzonym przez
ministra rolnictwa i rozwoju wsi zarejestrowanych
jest około 500 podmiotów, podczas gdy produkcję
wykazuje nie więcej niż połowa z tych producen-
tów. Wzrasta natomiast zdolność wytwórcza zare-
jestrowanych gorzelni oraz średnia zdolność wy-
twórcza w przeliczeniu na jedną gorzelnię, co wska-
zuje na konsolidację produkcji gorzelniczej oraz
wzrost produkcji realizowanej w coraz większym
stopniu przez duże firmy.
Działania, które mogą być podejmowane w za-
kresie alkoholu etylowego na poziomie krajowym, są
ograniczone postanowieniami Traktatu ustanawia-
jącego Wspólnotę Europejską. Traktat zabrania po-
dejmowania jakichkolwiek działań mających na celu
wprowadzanie zakazów, opłat celnych i ograniczeń
ilościowych między państwami członkowskimi
w przywozie i wywozie towarów, jak również wszel-
kich innych środków o skutku równoważnym. Za-
bronione jest tworzenie przeszkód w swobodnym
przepływie towarów, osób, usług i kapitału oraz za-
kłócania konkurencji na rynku wewnętrznym. Skut-
kiem tego jest zasada niedyskryminacji, wyrażana
między innymi równym traktowaniem wyrobów bez
względu na ich pochodzenie. Przepisy prawne, za-
równo wspólnotowe jak i krajowe, nie mogą być
sprzeczne z powyższymi zasadami. Z uwagi na to
nie jest możliwe tworzenie prawa krajowego, które
prowadziłoby do wsparcia wyłącznie krajowej pro-
dukcji. Zakaz wprowadzania prawnych ograniczeń
odnosi się nie tylko do krajów członkowskich UE,

ale również do członków WTO. Zakaz traktowania
produktów importowanych gorzej niż krajowych nie
ogranicza możliwości nakładania przez państwa po-
datków na towary importowane oraz poddawania
ich wewnętrznym regulacjom. Wymagane jest jedy-
nie, aby podatki na produkty importowane były ta-
kie same jak stosowane dla produktów krajowych
oraz by inne regulacje wewnętrzne nie wpływały ne-
gatywnie na warunki konkurencyjne dla produktów
importowanych w odniesieniu do analogicznych pro-
duktów krajowych.
W wyniku działań prowadzonych przez Mini-
sterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi Polska uzyskała
prawo do stosowania oznaczenia geograficznego
„Polska Wódka”. To oznaczenie jest zarezerwowane
dla napoju spirytusowego o wysokiej jakości wytwa-
rzanego w Polsce z alkoholu uzyskanego z zebra-
nych w Polsce zbóż lub ziemniaków. Jednakże stoso-
wanie oznaczenia „Polska Wódka” nie jest jeszcze
tak powszechne, jak ma to miejsce w przypadku ma-
rek handlowych stosowanych od wielu lat przez pro-
ducentów wódki i znanych przez konsumentów, ta-
kich jak np. Wódka Wyborowa, Wódka Luksusowa
czy Żubrówka. Uzyskanie analogicznej renomy przez
oznaczenie „Polska Wódka” wymagałoby jego roz-
propagowania przez producentów takiej wódki, jed-
nakże takie działania są ograniczone przepisami
ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziała-
niu alkoholizmowi.
W dniu 15 stycznia 2008 r. zostało wydane rozpo-
rządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 110/2008 w sprawie definicji, opisu, prezentacji,
etykietowania i ochrony oznaczeń geograficznych
napojów spirytusowych oraz uchylające rozporzą-
dzenie Rady (EWG) nr 1576/89. W rozporządzeniu
tym zawarta jest definicja wódki będąca efektem
działań prowadzonych przez MRiRW w celu zapew-
nienia wykorzystania do wyrobu wódki surowców
tradycyjnych przetwarzanych w gorzelniach rolni-
czych. Definicja wódki zawiera teraz nowe zasady jej
znakowania w zależności od użytych surowców.
Wódka wyprodukowana z surowców innych niż zbo-
ża i ziemniaki musi zawierać na etykiecie dodatko-
wą informacje o surowcu stosowanym do jej produk-
cji w formie np. „wyprodukowana z trzciny cukro-
wej”. Ta zmiana może przyczynić się do uzyskiwania
przez gorzelnie rolnicze opłacalnych cen za alkohol
zbożowy lub ziemniaczany.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
395
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie raportu „Skąd się wzięły
kolejki Polaków za granicą 21 października –
jak uniknąć błędów w przyszłości?” (5542)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Witolda Pahla (pismo nr SPS-
-023-5542/08 z dnia 10 października 2008 r.) w spra-
wie raportu pt. „Skąd się wzięły kolejki Polaków za
granicą 21 października – jak uniknąć błędów
w przyszłości?”, uprzejmie informuję, co następuje.
Aktywność emigracyjna Polaków po wejściu na-
szego kraju do Unii Europejskiej spowodowała
wzrost obciążenia zadaniami urzędów konsular-
nych. Przed wejściem Polski do Unii Europejskiej
Ministerstwo Spraw Zagranicznych dokonywało
szacunków obciążeń urzędów konsularnych. Doko-
nane szacunki w związku z brakiem w owym czasie
wiarygodnych statystyk dotyczących liczby plano-
wanych wyjazdów obywateli polskich, docelowych
krajów wyjazdu, miejsc osiedlenia, ewentualnego
zamiaru uczestniczenia w wyborach za granicą nie
mogły być precyzyjne. Pozwoliły jednak na przygo-
towanie urzędów do pracy w nowych warunkach.
Skierowano więc do pracy dodatkowy personel, uno-
wocześniono wyposażenie oraz wprowadzono odpo-
wiednie systemy usprawniające pracę. Jednakże
skala zjawiska, z jakim przyszło się zmierzyć, była
bez precedensu w dotychczasowej historii. Dotyczy
to również udziału obywateli polskich w wyborach
do Sejmu i Senatu RP w październiku 2007 r.
Dostrzegając wskazaną powyżej potrzebę dosto-
sowania urzędów konsularnych do zwiększonego za-
kresu zainteresowania obywateli polskich za grani-
cą udziałem w wyborach, minister spraw zagranicz-
nych na wniosek kierowników placówek dyploma-
tyczno-konsularnych do przeprowadzenia wyborów
za granicą w październiku 2007 r. powołał 204 ob-
wodowe komisje wyborcze. W wyborach w 2005 r. za
granicą funkcjonowały 162 takie komisje. Mimo tak
znacznego zwiększenia liczby obwodowych komisji
wyborczych w niektórych krajach (Wielkiej Bryta-
nii, Irlandii, USA) chęć oddania głosu wiązała się
z koniecznością kilkugodzinnego oczekiwania.
Uwzględniając przebieg wydarzeń i analizując
ujawniające się niedostatki lub zagrożenia, Mini-
sterstwo Spraw Zagranicznych podjęło poszukiwa-
nia możliwych rozwiązań coraz trudniejszej sytu-
acji. Przyjęte i już zrealizowane rozwiązania doty-
czyły kilku kierunków, w szczególności:
— dostosowano sieć placówek do aktualnych po-
trzeb, tj. utworzono nowe urzędy konsularne w Man-
chesterze, Reykjaviku i Katanii;
— wzmocniono etatowo urzędy konsularne (Lon-
dyn, Edynburg, Dublin, Oslo i inne);
396
— unowocześniono wyposażenie i wprowadzono
systemy usprawniające pracę;
— zainicjowano działania zmierzające do zmiany
prawa wyborczego w kierunku jego uproszczenia
i wprowadzenia rozwiązań umożliwiających np. gło-
sowanie korespondencyjne lub za pośrednictwem
pełnomocnika.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych na potrzebę
zmian prawa wyborczego zwracało uwagę w wielu
wystąpieniach m.in. adresowanych do Sejmu i Sena-
tu RP, Kancelarii Prezesa Rady Ministrów oraz
Państwowej Komisji Wyborczej. Propozycje zmian
dotyczyły m.in.:
— głosowania korespondencyjnego,
— głosowania przez pełnomocnika lub osobę
upoważnioną,
— czasu głosowania,
— mniejszego składu obwodowych komisji wy-
borczych,
— zmiany trybu tworzenia za granicą spisu wy-
borców,
— usprawnienia sposobu przekazywania wyni-
ków itp.
Podkreślenia wymaga, że diagnoza problemów
wskazanych w omawianym w interpelacji raporcie
jest znana, zaś Ministerstwo Spraw Zagranicznych
podziela stanowisko autorów co do przyczyn wystę-
powania problemów. W ocenie MSZ zasadniczą po-
prawę sytuacji i sprawny przebieg wyborów za grani-
cą w największym stopniu poprawić może zmiana
prawa wyborczego. Obecnie obowiązujące przepisy,
w tym np. dotyczące sposobu tworzenia za granicą list
wyborczych, rozproszenia obywateli polskich na du-
żych terytoriach państw, dość powszechnego braku
dostępu do internetu, często niefrasobliwego stosunku
wielu wyborców wobec obowiązku wpisania się na li-
stę wyborców, uniemożliwiają w miarę precyzyjne,
wcześniejsze oszacowanie liczby osób zamierzających
brać udział w głosowaniu. W znacznym stopniu utrud-
nia to, a czasem ze względu na kalendarz wyborczy
wręcz uniemożliwia, prognozowanie frekwencji i wła-
ściwe przygotowanie wyborów za granicą.
Koniecznością wprowadzenia do ustawodawstwa
polskiego ułatwień prawa wyborczego w części doty-
czącej głosowania za granicą zajmuje się m.in. grupa
robocza Międzyresortowego Zespołu do Spraw Polo-
nii i Polaków za granicą. Dokonywane są analizy po-
równawcze różnych rozwiązań prawnych tej kwestii
na świecie, zmierzające do wykorzystania najsku-
teczniejszych dla polskich wyborców za granicą spo-
sobów głosowania.
Pragnę zapewnić, że Ministerstwo Spraw Zagra-
nicznych będzie kontynuowało działania zmierzają-
ce do zmiany polskiego prawa wyborczego i stworze-
nia warunków właściwego przygotowania i przebie-
gu wyborów za granicą.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Wrony
w sprawie pacjentów cierpiących
na choroby reumatyczne (zarządzenia prezesa
NFZ nr 8/2008 DGL i 15/2008 DGL) (5570)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Waldemara Wrony, posła na Sejm
RP, z dnia 7 października 2008 r., w sprawie pacjen-
tów cierpiących na choroby reumatyczne, przekaza-
ną przy piśmie Pana Krzysztofa Putry, Wicemar-
szałka Sejmu RP, z dnia 10 października 2008 r.,
znak: SPS-023-5570/08, uprzejmie proszę o przyję-
cie następujących wyjaśnień.
Unormowania prawne regulujące dostęp do
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, a także zasady i tryb finansowania
tych świadczeń, zostały określone w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wy-
konawczych do tej ustawy i zarządzeniach prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach
i zakresach.
Odnosząc się do kwestii dotyczących unieważnie-
nia zarządzeń prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia nr 8/2008/DGL i nr 15/2008/DGL, uprzejmie
informuję, iż zarządzenie nr 15/2008/DGL z dnia 18
lutego 2008 r. zmieniające zarządzenie w sprawie
przyjęcia „Szczegółowych materiałów informacyj-
nych o przedmiocie postępowania w sprawie zawar-
cia umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
oraz o realizacji i finansowaniu umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju: leczenie
szpitalne”, zostało uchylone w związku z wejściem
w życie zarządzenia nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerw-
ca 2008 r. w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne.
Natomiast szczegółowe zasady określające stoso-
wanie terapii inicjującej, w tym stosowanie terapii
inicjującej w przypadku pacjentów, którzy ukończyli
18 rok życia, z rozpoznanym serododatnim i sero-
ujemnym reumatoidalnym zapaleniem stawów, zo-
stały uregulowane w zarządzeniach prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL z dnia
29 stycznia 2008 r. w sprawie zasad opracowywania
przez Narodowy Fundusz Zdrowia terapeutycznych
programów zdrowotnych oraz nr 36/2008/DGL z dnia
19 czerwca 2008 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: leczenie
szpitalne w zakresie terapeutyczne programy zdro-
wotne, ze zm.
Zarzuty podniesione w piśmie przekazanym
przez stowarzyszenia działające na rzecz osób z cho-

robami reumatycznymi dotyczą samej istoty wpro-
wadzenia terapii inicjującej do programu terapeu-
tycznego „Leczenie reumatoidalnego zapalenia sta-
wów i młodzieńczego idiopatycznego zapalenia sta-
wów o przebiegu agresywnym”. Terapia inicjująca
polega na wskazaniu leku, od którego należy rozpo-
czynać terapię. Należy jednocześnie wyraźnie pod-
kreślić, że możliwa jest ona do zastosowania we
wskazaniach, w których występują cząsteczki rów-
noważne, przy czym ta równoważność musi być po-
twierdzona przez niezależny wyspecjalizowany pod-
miot zajmujący się analizą farmakoekonomiczną
technologii lekowych. Status technologii inicjującej
uzyskuje lek mający najniższe koszty związane z po-
daniem i najniższy koszt substancji z uwzględnie-
niem dawki leku i ilości dawek stosowanych podczas
terapii oraz przewidywanego czasu leczenia. W przy-
padku chorób przewlekłych bierze się pod uwagę
koszt rocznej lub dłuższej terapii.
Dzięki tym rozwiązaniom można rozszerzyć krąg
osób objętych programami terapeutycznymi, nie
ograniczając jednocześnie ich efektywności, oraz
osiągnąć optymalizację kosztów świadczeń zdrowot-
nych przez publicznego płatnika. Jednym z wiodą-
cych założeń wprowadzenia terapii inicjującej do
programów zdrowotnych jest poprawa dostępu do
opieki zdrowotnej dla pacjentów cierpiących na po-
ważne schorzenia, których koszty leczenia stanowią
znacząca pozycję w budżecie publicznego płatnika.
Wydatkowanie tych środków publicznych powinno
podlegać szczególnym rygorom gospodarki finanso-
wej, przy wykorzystaniu istniejących możliwości ra-
cjonalnego ograniczenia kosztów ponoszonych na
refundację produktów leczniczych, bez szkody dla
jakości udzielanych świadczeń zdrowotnych.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę na zalecenia
National Institute for Health and Clinical Exellence
(NICE), angielskiej niezależnej organizacji odpowie-
dzialnej za przygotowanie wytycznych dotyczących
promocji zdrowia i zapobiegania stanom chorobo-
wym, z października 2007 r. „NICE technology ap-
praisal guidance 130- Adalimumab, etanercept and
infliximab for the treatment of rheumatoid arthri-
tis”, które wskazują na równoważność etanerceptu,
adalimumabu i infliksymabu w terapii reumatoidal-
nego zapalenia stawów. Zgodnie z tymi zaleceniami
powinno się rozpoczynać terapię od najtańszej opcji.
Wymienność przedmiotowych inhibitorów TNF-α zo-
stała również wskazana w amerykańskich zalece-
niach z czerwca 2008 r.
Ponadto, mając na względzie liczne wnioski, któ-
re wpływają do Ministerstwa Zdrowia, w sprawie
uchylenia zarządzeń prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia określających stosowanie terapii inicjują-
cej, uprzejmie informuję, iż minister zdrowia w dniu
25 sierpnia br. wystąpił do Agencji Oceny Technolo-
gii Medycznych z wnioskiem o ocenę finansowania
ze środków publicznych w terapeutycznym progra-
mie zdrowotnym „Leczenie reumatoidalnym zapale-
niu stawów” etanerceptu (Enbrel®), infliksimabu
397
(Remicade®), adalimumabu (Humira®) oraz wyło-
nienia terapii inicjującej.
W dniu 16 października 2008 r. Rada Konsulta-
cyjna Agencji Oceny Technologii Medycznych podję-
ła uchwałę nr 52/15/2008, w której rekomenduje
kontynuowanie finansowania etanerceptu (Enbre-
l®), infliksimabu (Remicade®), adalimumabu (Hu-
mira®) w ramach pierwszego rzutu leczenia biolo-
gicznego reumatoidalnego zapalenia stawów w tera-
peutycznym programie zdrowotnym prowadzonym
przez Narodowy Fundusz Zdrowia, z uwzględnie-
niem wyboru w terapii inicjującej leku aktualnie
najtańszego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązu-
jące w 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27
października 2008 r. w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie
szpitalne w zakresie terapeutyczne programy zdro-
wotne, które reguluje postępowanie w sprawie za-
warcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w ww. rodzaju, jak również opis terapeutycz-
nego programu zdrowotnego „Leczenie reumato-
idalnego zapalenia stawów i młodzieńczego idioma-
tycznego zapalenia stawów o przebiegu agresyw-
nym”, nie określają, który z leków stosowany
w ramach tego programu uzyskał status technolo-
gii inicjującej. Zgodnie z § 9 ust. 10 ww. zarządze-
nia technologia medyczna, której zostanie nadany
status terapii inicjującej, zostanie wskazana sto-
sownym zarządzeniem prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia.
Natomiast w odniesieniu do kwestii dotyczącej
finansowania terapii z zastosowaniem leków biolo-
gicznych u osób z zesztywniającym zapaleniem sta-
wów kręgosłupa w ramach świadczenia „farmakote-
rapia niestandardowa”, uprzejmie informuję, iż zgod-
nie ze stanowiskiem Narodowego Funduszu Zdro-
wia wszystkie świadczenia, które do 30 czerwca br.
były rozliczane w ramach tej procedury, winny być
od 1 lipca br. rozliczane w ramach świadczenia
„Świadczenie za zgodą płatnika”, opisanego w § 24
zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju leczenie szpitalne, ze zm. Wszel-
kie nowe wnioski o sfinansowanie terapii w ramach
„Świadczenie za zgodą płatnika” muszą jednak speł-
niać kryteria zawarte w opisie przedmiotowego
świadczenia.
Jednocześnie, odnosząc się do zapewnienia do-
stępu osobom z zesztywniającym zapaleniem sta-
wów kręgosłupa do leczenia biologicznego, uprzej-
mie wyjaśniam, że z informacji uzyskanych z Agen-
cji Oceny Technologii Medycznych wynika, iż zosta-
ła przygotowana analiza weryfikacyjna efektywno-
ści klinicznej inhibitorów TNF-α w leczeniu między
innymi zesztywniającego zapalenia stawów kręgo-
słupa. Natomiast obecnie Agencja Oceny Technolo-
gii Medycznych oczekuje na opis programu terapeu-
398
tycznego z Narodowego Funduszu Zdrowia w celu
wykonania dalszej analizy ekonomicznej przedmio-
towej terapii.
W odpowiedzi na pytanie pana posła dotyczące
zwiększenia listy nowoczesnych leków przeciwreu-
matycznych, które mogą znaleźć się na listach leków
refundowanych, uprzejmie wyjaśniam, iż z uwagi na
wysoki koszt leczenia inhibitorami TNF-α, oraz ze
względu na to, że leki biologiczne zwiększają zagro-
żenie u leczonych nimi pacjentów zachorowaniem
między innymi na choroby nowotworowe i gruźlicę,
leczenia biologicznego nie można zastosować u każ-
dego pacjenta z chorobą reumatyczną. Zatem o włą-
czeniu do leczenia decydują każdorazowo kryteria
medyczne, jakie musi spełniać pacjent, u którego ma
być zastosowana terapia lekami biologicznymi. Tego
rodzaju specjalistyczne długotrwałe leczenie musi
być także prowadzone pod nadzorem lekarzy specja-
listów w dziedzinie reumatologii. Stąd leczenie osób
z chorobami reumatycznymi inhibitorami TNF-α
prowadzone jest w ramach terapeutycznych progra-
mów zdrowotnych.
Ponadto przesyłam w załączeniu kopię odpowie-
dzi*) skierowanej do stowarzyszeń działających na
rzecz osób z chorobami reumatycznymi w związku
z wnioskiem, z dnia 31 sierpnia 2008 r., w sprawie
stwierdzenia nieważności zarządzeń prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL i nr 36/
2008/DGL.
Mając na względzie powyżej przedstawione infor-
macje, uprzejmie zapewniam, iż wszelkie działania
podejmowane zarówno przez ministra zdrowia oraz
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia mają na
celu przede wszystkim poprawę dostępu pacjentów
ze schorzeniami reumatycznymi do nowoczesnych
metod leczenia oraz racjonalne wydatkowanie środ-
ków publicznych przeznaczonych na ten cel.
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie wyników tzw. audytu klinicznego
pracowni mammograficznych (5600)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację Jarosława Matwiejuka, przesłaną przy
piśmie Pana Marszałka, znak: SPS-023-5600/08,
z dnia 10 października 2008 r., w sprawie audytu
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
klinicznego pracowni mammograficznych, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Kontrola jakości badań mammograficznych do-
konana w roku ubiegłym w ramach realizacji zada-
nia „Narodowego programu zwalczania chorób no-
wotworowych” pn. „Populacyjny program wczesne-
go wykrywania raka piersi”, była pierwszym kro-
kiem w kierunku poprawy jakości do badań mam-
mograficznych wykonywanych przez pracownie
mammograficzne w naszym kraju. Kontrola była
działaniem niezależnym i wychodzącym poza ruty-
nowe działania Narodowego Funduszu Zdrowia, od-
powiedzialnego za zapewnienie realizacji świadczeń
w przedmiotowym zakresie, tym samym ich dostęp-
ność oraz bezpieczeństwo.
Należy podkreślić, iż wybór realizatorów progra-
mu profilaktycznego odbywa się w ramach procedur
konkursowych, organizowanych przez fundusz, na-
stępstwem czego jest kontraktowanie z wybranymi
jednostkami, spełniającymi wymogi określone w sto-
sownym zarządzeniu prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia.
W roku 2007 kontraktowanie świadczeń realizo-
wanych w ramach programów profilaktycznych od-
bywało się na podstawie zarządzenia nr 66/2007/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
20 września 2007 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju profilaktycz-
ne programy zdrowotne. Świadczeniodawcy zakwa-
lifikowani do programu spełnili wymagania okre-
ślone w załączniku nr 4 do ww. zarządzenia, między
innymi w zakresie posiadania odpowiedniej kadry
specjalistycznej do realizacji badań mammograficz-
nych, specjalistycznego wyposażenia pracowni
mammograficznej. Ponadto świadczeniodawcy mu-
sieli wykazać się spełnieniem warunków bezpiecz-
nego stosowania promieniowania jonizującego dla
wszystkich rodzajów ekspozycji medycznej, określo-
nych w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 25
września 2005 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 194, poz. 1625)
i w związku z powyższym posiadaniem zgody Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej na stosowanie przez
nie urządzeń mammograficznych.
Wracając do przeprowadzonej w ramach „Popu-
lacyjnego programu wczesnego wykrywania raka
piersi” w roku 2007 kontroli jakości badań mammo-
graficznych, uprzejmie informuję:
Kontrola jakości badań mammograficznych pro-
wadzona była przez powstałe w roku 2005 dla po-
trzeb przedmiotowego programu wojewódzkie
ośrodki koordynujące (różne dla każdego wojewódz-
twa, po jednym ośrodku w danym regionie, usytu-
owane w centrach danego województwa) oraz Cen-
tralny Ośrodek Koordynujący usytuowany w Cen-
trum Onkologii w Warszawie. W ramach powyższe-
go przeprowadzono miedzy innymi:
Audyt kliniczny zdjęć mammograficznych – 295
ośrodków przekazało po 8 zdjęć, które zostały pod-
dane ocenie powołanemu przez COK zespołowi eks-
pertów radiologów. Koordynatorem wyżej wymie-

nionych zadań został Centralny Ośrodek Koordynu-
jący.
Wyniki audytu oceniającego jakość badań mam-
mograficznych, realizowanych przez pracownie
mammograficzne, zostały upublicznione 7 paździer-
nika 2008 r. na stronie internetowej Centralnego
Ośrodka Koordynującego pod adresem: http://www.
profilaktvkaraka.coi.waw.pl/cokpiersi/start.html.
Wcześniej wyniki audytu były przekazywane przez
WOKi do oddziałów wojewódzkich NFZ.
Wyniki kontroli stanowić miały materiał do do-
konania wstępnej diagnozy sytuacji w zakresie po-
ziomu jakościowego wykonywanych w ramach pro-
gramu badań mammograficznych. Następnym eta-
pem przeprowadzonego audytu była powtórna ocena
jednostek pod kątem wprowadzania przez nie zale-
ceń pokontrolnych, mających na celu poprawę jako-
ści realizowanych przez nich badań. Mając powyż-
sze na uwadze, do końca listopada 2008 r. trwa re-
kontrola świadczeniodawców negatywnie ocenio-
nych w roku 2007 pod kątem spełnienia przez jed-
nostki zaleceń pokontrolnych oraz wyeliminowania
przez nie stwierdzonych nieprawidłowości.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związku
z informacjami prasowymi, dotyczącymi wyników
kontroli pracowni mammograficznych, Narodowy
Fundusz Zdrowia, jako podmiot odpowiedzialny za
prawidłową realizację badań mammograficznych,
w ramach programu poinformował na stronie inter-
netowej o możliwości uzyskania przez pacjentki ko-
pii dokumentacji medycznej (w tym zdjęcia mammo-
graficznego) na podstawie art. 18 ustawy z dn. 30
sierpnia 1991r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.
U. 07.14.89, z późn.zm).
Jednocześnie w razie jakichkolwiek wątpliwości
co do jakości zdjęcia, pacjentka może zweryfikować
wynik badania w pracowni mammograficznej. Jeśli
jakość zdjęć nie pozwoli ocenić stanu piersi, pracow-
nia powinna powtórzyć badanie.
W sytuacji kiedy weryfikacja wyniku badania
mammograficznego z jakichś względów jest niemoż-
liwa, pacjentka mająca uzasadnione obawy co do
stanu zdrowia powinna skonsultować się z lekarzem
onkologiem, który w razie potrzeby skieruje ją na
dalszą diagnostykę (wizyta u onkologa nie wymaga
skierowania od lekarza pierwszego kontaktu).
Jednocześnie należy wspomnieć, iż w związku
z wykazaną w trakcie audytu niewłaściwą jakością
zdjęć mammograficznych, wskazującą na brak pra-
widłowego przygotowania kadry specjalistycznej do
realizacji badań skryningowych, w roku bieżącym
prowadzone są przez WOK-i szkolenia specjalistycz-
ne dla kadry realizującej badania mammograficzne.
Do chwili obecnej przeszkolono prawie 50% persone-
lu specjalistycznego wykonującego przedmiotowe
badania, w tym prawie 700 techników elektroradio-
logii oraz około przeszło 300 lekarzy radiologów
W związku z przeprowadzonymi kontrolami
w roku 2007 minister zdrowia dokonał analizy pod
kątem przekazywania przez WOK-i do oddziałów
399
Narodowego Funduszu Zdrowia wyników przepro-
wadzonych kontroli, z której wynikało, że większość
ośrodków na bieżąco informowała oddziały woje-
wódzkie NFZ o wynikach kontroli. Jednocześnie mi-
nister zdrowia zalecił podjęcie ścisłej współpracy po-
między Narodowym Funduszem Zdrowia i WOK-
-ami i COK-iem, w szczególności w zakresie wyko-
rzystania wyników kontroli w trakcie kontraktowa-
nia świadczeń na rok 2009.
Uzupełniając powyższe, informuję o działaniach
podjętych w zakresie podniesienia bezpieczeństwa
oraz jakości badań mammograficznych przez Pań-
stwową Inspekcję Sanitarną. I tak w związku z wej-
ściem Polski do Unii Europejskiej zostały wdrożone
wymagania unijne dotyczące ochrony radiologicz-
nej, w tym także aparatów mammograficznych.
W następstwie dokonanych w roku 2007 przez Pań-
stwową Inspekcję Sanitarną kontroli, na podstawie
decyzji administracyjnych wydawanych przez in-
spekcję, 5 aparatów mammograficznych, w tym 3
w woj. wielkopolskim, zostało wycofanych z użytku.
Jednocześnie, mając na uwadze bezpieczeństwo
oraz jakość badań w przedmiotowym zakresie,
uprzejmie informuję o uruchomieniu kształcenia
w zawodzie elektroradiolog na poziomie studiów
wyższych. Aktualnie kształcenie na poziomie stu-
diów wyższych w zakresie elektroradiologii realizo-
wane jest na kilku uczelniach medycznych w Polsce,
tj. w Białymstoku, Warszawie, Poznaniu, Bydgosz-
czy oraz Gdańsku. Sądzę, że przedmiotowa trans-
formacja kształcenia w znaczący sposób wpłynie na
jakość wykonywanych usług diagnostycznych w za-
kresie elektroradiologii.
Odnosząc się do pytania dotyczącego utraty za-
ufania kobiet polskich do badań mammograficz-
nych, aby powyższemu zapobiec, nadal kontynuowa-
ne będą przez WOK-i działania zachęcające kobiety
do udziału w programie oraz organizowane będą ak-
cje informacyjne mające na celu uspokojenie pacjen-
tek zgłaszających się z wątpliwościami co do uzyska-
nego w ramach skryningu wyniku badania.
Odpowiadając na pytanie pana posła dotyczące-
go czasu oczekiwania kobiety, u której wykryto cho-
robę, do specjalisty, uwzględniając w tym przypadku
lekarza onkologa, uprzejmie informuję, że zgodnie z
art. 57 ust. 2 pkt 5 ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych,
skierowanie nie jest wymagane do uzyskania ambu-
latoryjnych świadczeń specjalistycznych z zakresu
onkologii. Jednocześnie należy zaznaczyć, że zgod-
nie z art. 29 przywołanej ustawy świadczeniobiorca
ma prawo wyboru świadczeniodawcy udzielającego
ambulatoryjnych świadczeń specjalistycznych spo-
śród świadczeniodawców posiadających umowy
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej, co umoż-
liwia dokonanie wyboru świadczeniodawcy, u które-
go czas oczekiwania na określone świadczenie opieki
zdrowotnej jest najkrótszy. Narodowy Fundusz
Zdrowia zobowiązany jest do udzielania świadcze-
niobiorcom, na ich żądanie, informacji na temat list
400
oczekujących i średniego czasu oczekiwania, które
to zadania realizuje w szczególności poprzez bez-
płatną linię telefoniczną (0800 132 648). Ponadto,
informuję, że dane na temat liczby osób oraz czasu
oczekiwania dostępne są na stronie internetowej
NFZ pod adresem: WWW.nfz,gov.pl w zakładce: li-
sta oczekujących na świadczenia opieki zdrowotnej.
W świetle powyższego deklaruję dalsze monitoro-
wanie podejmowanych działań naprawczych, które
doprowadzą do uporządkowania sytemu w przed-
miotowym zakresie, co wpłynie korzystnie na pod-
niesienie jakości wczesnej diagnostyki raka piersi,
realizowanej w ramach skryningu populacyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie groźby pojawienia się
kryzysu gospodarczego (5602)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 10 października 2008 r. nr SPS-023-
-5602/08, zawierające interpelację pana posła dr. Ja-
rosława Matwiejuka dotyczącą groźby pojawienia
się kryzysu gospodarczego w Polsce, pragnę przeka-
zać na ręce Pana Marszałka stanowisko Minister-
stwa Finansów w przedmiotowej sprawie.
Pytanie 1. Jakie kroki podejmie pan w celu zapo-
biegnięcia wystąpienia kryzysu w Polsce?
Począwszy od końca lipca 2007 r. zaczęła rosnąć
świadomość większego ryzyka na międzynarodo-
wych rynkach finansowych związanego z kryzysem
na rynku kredytów hipotecznych w segmencie sub-
prime (tj. udzielanych gospodarstwom domowym
należącym do grupy wysokiego ryzyka kredytowe-
go) w USA. W bieżącym roku kryzys finansowy, za-
czął się stopniowo pogłębiać i objął swoim zasięgiem
również kraje europejskie.
W związku z ograniczeniem zaufania do rynku
finansowego, w ocenie Ministerstwa Finansów nie-
zbędne jest w dalszym ciągu bardzo uważne monito-
rowanie sytuacji na krajowym i międzynarodowych
rynkach finansowych, co Ministerstwo Finansów
czyni we współpracy z innymi instytucjami tworzą-
cymi tzw. sieć bezpieczeństwa finansowego. Mini-
sterstwo Finansów bierze również czynny udział
w toczących się na forum Unii Europejskiej pracach
w zakresie stabilności finansowej i zarządzania kry-
zysowego, które zostały zintensyfikowane w kontek-
ście obecnych zawirowań na światowych rynkach
finansowych, wynikających z kryzysu subprime.
W celu realizacji ww. zadań w grudniu 2007 r.
powstał Komitet Stabilności Finansowej, w skład
którego wchodzą minister finansów (jako przewod-
niczący), prezes Narodowego Banku Polskiego i prze-
wodniczący Komisji Nadzoru Finansowego. Komitet
Stabilności Finansowej dokonuje bieżącej oceny sy-
tuacji w krajowym systemie finansowym i na ryn-
kach międzynarodowych; ponadto w ramach komi-
tetu na bieżąco dokonywana jest wymiana informa-
cji pomiędzy Komisją Nadzoru Finansowego, Naro-
dowym Bankiem Polskim i Ministerstwem Finan-
sów. Informacje o pracach komitetu mogą zostać
podane do publicznej wiadomości. Ze względu jed-
nak na wrażliwość informacji, które mogą być prze-
kazywane przez komitet, decyzje w tym zakresie,
podobnie jak inne decyzje komitetu, wymagać będą
jednomyślności. Informacje z uwzględnieniem za-
kresu ich ustawowej ochrony zamieszczane są na
stronie internetowej Ministerstwa Finansów.
W dniu 13 października 2008 r. odbyło się w Mini-
sterstwie Finansów spotkanie członków Komitetu
Stabilności Finansowej z prezesami banków zrzeszo-
nych w Związku Banków Polskich. Minister finan-
sów poinformował uczestników posiedzenia o pakie-
cie aktów prawnych, które wraz z zaproponowanym
wcześniej przez NBP pakietem zaufania wzmocnią
stabilność krajowego systemu finansowego.
W skład powyższego pakietu wchodzą:
— ustawa o Komitecie Stabilności Finansowej,
— zmiana ustawy o Bankowym Funduszu Gwa-
rancyjnym,
— projektowana ustawa o instrumentach wspar-
cia dla instytucji finansowych.
Celem ustawy o Komitecie Stabilności Finanso-
wej jest ustawowe określenie zasad współpracy,
w tym wymiany informacji (jawnych i niejawnych),
pomiędzy głównymi instytucjami sieci bezpieczeń-
stwa finansowego (MF, NBP i KNF) oraz działań
podejmowanych na rzecz wspierania stabilności fi-
nansowej, w tym koordynacji działań członków ko-
mitetu w sytuacji bezpośredniego zagrożenia tej
stabilności. Ustawa o Komitecie Stabilności Finan-
sowej została przyjęta przez Sejm RP w dniu 17 paź-
dziernika 2008 r. i obecnie będzie przedmiotem ob-
rad Senatu RP.
Zmiana ustawy o BFG umożliwia zwiększenie
poziomu ochrony depozytów do równowartości
50 000 euro (ok. 175 000 zł).
Ustawa o instrumentach wsparcia dla instytucji
finansowych określi natomiast warunki i tryb udzie-
lania przez Skarb Państwa wsparcia instytucjom fi-
nansowym, przeznaczonego na przedsięwzięcia ma-
jące na celu przywrócenie płynności finansowej.
Pytanie 2. Czy obecny wzrost gospodarczy po-
zwoli na utrzymanie stabilizacji na rynku?
W związku z prognozowanym spowolnieniem go-
spodarczym w krajach europejskich, będącym bez-

pośrednim skutkiem rozprzestrzenienia się kryzysu
finansowego w Europie należy się spodziewać, że
również gospodarkę Polski czeka spowolnienie tem-
pa wzrostu gospodarczego w nadchodzącym roku.
Biorąc pod uwagę powyższe, bardzo prawdopodobna
jest korekta w dół rządowych prognoz wzrostu go-
spodarczego dla Polski w porównaniu z założeniami
makroekonomicznymi do ustawy budżetowej na
2009 r. Należy podkreślić, że na etapie tworzenia
prognoz makroekonomicznych do ustawy budżeto-
wej w sierpniu br., nie było jeszcze wyraźnych sy-
gnałów kryzysu finansowego w Europie, a w związ-
ku z tym prognozy makroekonomiczne dla krajów
europejskich nie uwzględniały negatywnego wpły-
wu kryzysu na sferę realną.
Warty podkreślenia jest fakt, że fundamenty pol-
skiej gospodarki są stabilne. W I półroczu 2008 r.
tempo wzrostu gospodarczego wyniosło 5,9% r/r wo-
bec 6,7% w 2007 r. Głównym czynnikiem wzrostu
był popyt krajowy, który zwiększył się w tym okre-
sie o 6,1%, przy ujemnym wkładzie we wzrost eks-
portu netto (-0,5 pkt proc.). Wysokie tempo wzrostu
popytu krajowego jest efektem zarówno wysokiego
tempa wzrostu nakładów brutto na środki trwałe
oraz znaczącego tempa wzrostu popytu konsump-
cyjnego gospodarstw domowych. Wysokie tempo
wzrostu nakładów brutto na środki trwałe jest skut-
kiem m.in. dość znaczącego napływu bezpośrednich
inwestycji zagranicznych (FDI), wysokiego stopnia
wykorzystania mocy produkcyjnych, utrzymującej
się korzystnej sytuacji finansowej przedsiębiorstw
oraz cyklu inwestycyjnego. Popyt konsumpcyjny go-
spodarstw domowych w I półroczu br. odnotował
bardzo wysokie tempo wzrostu (5,6%), głównie na
skutek pozytywnych tendencji na rynku pracy. Za-
równo zatrudnienie, jak i wynagrodzenia rosną
w szybkim tempie, przekładając się na konsekwent-
ną poprawę sytuacji dochodowej gospodarstw domo-
wych. Pozytywnym impulsem dla spożycia gospo-
darstw domowych było także dalsze obniżenie od
stycznia 2008 r. stawki składki rentowej, co wpłynę-
ło na zmniejszenie klina podatkowego. Na podsta-
wie dostępnych informacji dotyczących kształtowa-
nia się indykatorów krótkookresowych, w II połowie
2008 r. oczekuje się dalszego spowolnienia realnego
tempa wzrostu PKB w porównaniu z 2007 r. (choć
wciąż utrzyma się ono na wysokim poziomie). Pro-
dukcja sprzedana przemysłu we wrześniu br. wzro-
sła o 7,0% r/r wobec spadku o 3,7% r/r w sierpniu br.,
a produkcja budowlano-montażowa była we wrze-
śniu br. wyższa o 13,2% (wobec 5,8% r/r w sierpniu
br.). Sprzedaż detaliczna wzrosła o 11,6% r/r we
wrześniu w porównaniu z 7,7% tempem wzrostu
w sierpniu. W 2009 r. oczekuje się dalszego spowol-
nienia wzrostu tempa wzrostu gospodarczego na
skutek spowolnienia zarówno tempa wzrostu popy-
tu krajowego, jak i eksportu. Skala spowolnienia
wzrostu w Polsce jest jednak dużo mniejsza niż
w innych krajach europejskich, w których mamy do
czynienia ze stagnacją lub nawet recesją. Przy czym,
ze względu na trudne do oszacowania skutki kryzy-
401
su finansowego, prognozy tempa wzrostu w poszcze-
gólnych krajach są obarczone dużą niepewnością.
Potwierdzeniem tego faktu mogą być znaczące róż-
nice prognoz wzrostu na 2009 r. między różnymi
ośrodkami prognostycznymi. Dla przykładu, zna-
czące różnice występują w prognozach wzrostu go-
spodarczego w 2009 r. dla gospodarki USA: od -0,5%
(Komisja Europejska) do 1,0% (Instytuty Niemiec-
kie) oraz dla UGW: od 0,2% (Komisja Europejska)
do 0,6% (Międzynarodowy Fundusz Walutowy).
W związku z powyższym, także prognozy tempa
wzrostu w 2009 r. dla Polski mogą się istotnie róż-
nić pomiędzy poszczególnymi ośrodkami progno-
stycznymi.
Dane dotyczące 2008 r. w zakresie rynku pracy
wskazują, że bieżący rok jest okresem równie wyso-
kiego wzrostu zatrudnienia, jak obserwowany
w 2007 r. W I półroczu br. przeciętne zatrudnienie
w gospodarce narodowej w skali roku wzrosło o 4,1%,
natomiast w przedsiębiorstwach w okresie styczeń
– wrzesień br. o 5,2%. Szacuje się, że w 2008 r. prze-
ciętna liczba zatrudnionych w sektorze przedsię-
biorstw wzrośnie o 4,7%, a w całej gospodarce tempo
wzrostu zatrudnienia wyniesie 3,3%. Obserwowa-
nemu wysokiemu popytowi na pracę towarzyszy
znaczny spadek bezrobocia. Na koniec września br.
stopa bezrobocia rejestrowanego spadła do 8,9%,
a liczba bezrobotnych do 1376,6 tys. osób (spadek
o 401,2 tys. osób).
Rok 2008 to kolejny, po 2007 r., okres wysokiego
wzrostu przeciętnego wynagrodzenia. W I półroczu
br. przeciętna płaca w gospodarce narodowej była
o 10,9% wyższa niż przed rokiem (realnie o 6,4%).
W sektorze przedsiębiorstw w okresie I–III kw. br.
przeciętne wynagrodzenie wzrosło o 11,3%, co ozna-
cza, że nawet po uwzględnieniu wzrostu cen towa-
rów i usług konsumpcyjnych przedsiębiorstwa zano-
towały bardzo wysoki realny wzrost wynagrodzeń
(6,6%). Szacuje się, że w 2008 r. przeciętne wynagro-
dzenie w gospodarce narodowej wzrośnie o 10,9%
(realnie o 6,4%), w tym w sektorze przedsiębiorstw
o 11,0% (realnie o 6,5%).
W pierwszych ośmiu miesiącach 2008 r. Polska
cieszyła się nadal dużym zainteresowaniem inwe-
storów zagranicznych, a napływ środków w ramach
rachunku kapitałowego i finansowego wyniósł ok.
28,9 mld EUR. Skala napływu kapitału pozwoliła
na bezproblemowe finansowanie nierównowagi
w obrotach bieżących, a do korzystnych zjawisk na-
leży zaliczyć fakt, że deficyt był w większości finan-
sowany kapitałem długoterminowym (napływ netto
inwestycji bezpośrednich i środków klasyfikowa-
nych na rachunku kapitałowym).
W przyszłym roku korzystna sytuacja wewnętrz-
na powinna się utrzymać, łagodząc tym samym
oczekiwane spowolnienie dynamiki polskiego eks-
portu, co powinno ograniczyć skalę spowolnienia
wzrostu w Polsce. Jednocześnie polski rząd podjął
działania ukierunkowane na utrzymanie stosunko-
wo wysokiego tempa wzrostu gospodarczego. Jedną
z inicjatyw rządu jest reforma podatku dochodowe-
402
go od osób fizycznych, która przełoży się na zmniej-
szenie efektywnego obciążenia podatkowego poprzez
wprowadzenie nowej skali podatkowej oraz plano-
wane ułatwienia w rozliczaniu podatku VAT.
Rząd podjął też działania mające ułatwić proces
pozyskiwania środków z funduszy europejskich.
Umożliwienie bardziej efektywnego oraz termino-
wego wykorzystania środków unijnych wspierają-
cych rozwój kraju jest celem projektu ustawy o zmia-
nie niektórych ustaw w związku z wdrażaniem fun-
duszy strukturalnych i Funduszu Spójności, który
19 sierpnia 2008 r. został przyjęty przez Radę Mini-
strów. Zaproponowane w projekcie ustawy zmiany
mają na celu zapewnienie sprawności wykorzysta-
nia środków pochodzących z budżetu Unii Europej-
skiej i efektywności ich wydatkowania. Najwięcej
nowych rozwiązań pojawiło się w ustawie o zasa-
dach prowadzenia polityki rozwoju i ustawie o fi-
nansach publicznych. Doprowadzono m.in. do uspój-
nienia przepisów obu ustaw w zakresie programo-
wania wieloletniego i ich zgodności ze średniookre-
sową strategią rozwoju kraju. Aby system był bar-
dziej przyjazny dla beneficjentów, wprowadzono
także lub udoskonalono niektóre instrumenty praw-
ne. Powołano ponadto zespół ekspertów ds. uprasz-
czania procedur wdrażania funduszy struktural-
nych przy ministrze rozwoju regionalnego. Powyż-
sze działania rządu powinny przełożyć się na sto-
sunkowo wysoki popyt wewnętrzny (konsumpcyjny
i inwestycyjny) w przyszłym roku.
Mimo zatem że w przyszłym roku oczekuje się
spowolnienia tempa wzrostu gospodarczego w Pol-
sce, powyżej omówione działania rządu powinny po-
móc w utrzymaniu relatywnie wysokiego tempa
wzrostu gospodarczego w Polsce w porównaniu z in-
nymi gospodarkami europejskimi, w których możli-
wa jest stagnacja, a nawet recesja.
Pytanie 3 i 4: Czy w przypadku wystąpienia re-
cesji na rynku rząd przewiduje dofinansowanie nie-
których sektorów gospodarki? Jeśli tak, to kwotą
w jakiej wysokości i jakie sektory zostaną dofinan-
sowane?
Zdaniem Ministerstwa Gospodarki (stanowisko
to popiera także Ministerstwo Finansów), ze wzglę-
du na mocne fundamenty gospodarki polskiej, kry-
zys na rynku globalnym nie spowoduje recesji w na-
szym kraju. Stanowisko takie podziela także wiele
organizacji międzynarodowych prezentujących
własne prognozy gospodarcze. M.in. Bank Świato-
wy w ostatnim raporcie opublikowanym w bieżą-
cym tygodniu przewiduje dla Polski tempo wzrostu
PKB w roku bieżącym w wysokości 5,4%, a w 2009 r.
– 4,0%. Bank Światowy ocenia, że Polska ma sta-
bilne fundamenty gospodarcze, silny system finan-
sowy, a czynnikiem wzmacniającym jest mapa
przyjęcia euro.
Nie ulega wątpliwości, że skutkiem globalnego
kryzysu będzie spowolnienie naszej gospodarki, nie-
mniej jednak ani Ministerstwo Finansów, ani Mini-
sterstwo Gospodarki nie przewiduje wystąpienia re-
cesji w naszej gospodarce. Nawet najbardziej pesy-
mistyczne oceny analityków wskazują na wzrost
PKB w przyszłym roku w granicach ok. 3%. Tempo
to będzie jednak znacznie wyższe niż średnia unij-
na, co nie zakłóci postępującego procesu konwergen-
cji realnej. W takiej sytuacji trudno oczekiwać przy-
gotowywania nadzwyczajnych pakietów pomocy dla
poszczególnych sektorów gospodarki, a tym bardziej
określać ich listę i deklarować kwoty pomocy.
Jednocześnie pragniemy zwrócić uwagę, że regu-
ły konkurencji na wspólnym rynku wykluczają co do
zasady dofinansowywanie przedsiębiorstw ze środ-
ków publicznych, z wyjątkiem pomocy restruktury-
zacyjnej, poddanej unijnym regulacjom i pod ścisłą
kontrolą Komisji Europejskiej.
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 3 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie rządowych planów dywersyfikacji
dostaw ropy i gazu ziemnego do Polski (5620)
W odpowiedzi na pismo z dnia 10 października
2008 r. (znak: SPS-023-5620/08), przy którym prze-
słana została interpelacja pana posła Andrzeja
Szlachty w sprawie rządowych planów dywersyfika-
cji dostaw ropy i gazu ziemnego do Polski, przedsta-
wiam poniższe informacje w sprawach poruszonych
przez pana posła.
Mając na względzie możliwą niestabilność do-
staw surowców energetycznych z kierunku wschod-
niego, Polska, podobnie jak większość krajów Unii
Europejskiej, podjęła działania zmierzające do unie-
zależnienia się od dostaw surowców energetycznych
z jednego źródła. W ramach realizacji polityki dy-
wersyfikacji kierunków i źródeł dostaw ropy nafto-
wej Polska jest zaangażowana w prace związane
z projektem utworzeniu korytarza do transportu ropy
naftowej z rejonu Morza Kaspijskiego na rynki mię-
dzynarodowe biegnącego przez Azerbejdżan, Gruzję,
Ukrainę i Polskę, który stanowiłby alternatywny kie-
runek dostaw ropy naftowej (część powyższego projek-
tu stanowi projekt Odessa – Brody – Płock – Gdańsk).
Projekt rurociągu Odessa – Brody – Płock –
Gdańsk, w przypadku jego realizacji, stałby się łącz-
nikiem istniejących systemów rurociągowych w re-
gionie Morza Kaspijskiego i Europie Środkowej,
tworząc zintegrowany Euroazjatycki Korytarz
Transportu Ropy Naftowej (EAKTR). Plan rozwoju
projektu EAKTR przewiduje, poprzez modernizację
istniejącej i budowę nowej infrastruktury przesyło-
wej, stworzenie systemu dostaw kaspijskiej ropy
naftowej do rafinerii w Polsce, a także w dalszej per-

spektywie w Niemczech, Czechach, Słowacji, i być
może Austrii, a także poprzez port w Gdańsku eks-
port ropy do dowolnego miejsca przeznaczenia.
W czasie ostatniego szczytu energetycznego, któ-
ry odbywał się w dniu 23 maja 2008 r. w Kijowie,
prezydenci Azerbejdżanu, Gruzji, Litwy, Polski i Ukra-
iny zadeklarowali przyspieszenie wdrożenia idei ko-
rytarza w życie poprzez stworzenie sprzyjających
warunków dla tej inwestycji na terytoriach wła-
snych krajów. Także polskie spółki sektora naftowe-
go PKN Orlen SA oraz Grupa Lotos SA prowadzą
szereg działań w zakresie uzyskania dostępu do
własnych źródeł ropy naftowej, a tym samym dy-
wersyfikacji dostaw surowca. PKN Orlen SA zamie-
rza w krótkim okresie rozpocząć starania o uzyska-
nie koncesji wydobywczych w Egipcie i Libii oraz
prac geologicznych w Emiratach Arabskich. Ponad-
to, w kwietniu br. PKN Orlen SA stał się właścicie-
lem 45% udziału w koncesjach na poszukiwanie
i wydobycie ropy naftowej i gazu ziemnego w łotewskiej
strefie ekonomicznej Morza Bałtyckiego. Natomiast
Grupa Lotos SA koncentruje swoje działania w zakresie
dywersyfikacji dostaw na terenie szelfu norweskiego.
Spółka jest w trakcie procedury kwalifikacyjnej do uzy-
skania od rządu norweskiego licencji uprawniającej do
ubiegania się o złoża ropy z tego obszaru.
Odnosząc się do kwestii dywersyfikacji dostaw
gazu ziemnego do Polski, pragnę poinformować
pana posła, że w chwili obecnej polskie przedsiębior-
stwa energetyczne zaangażowane są w projekt budo-
wy gazociągu Baltic Pipe i Skanled oraz terminala
gazu skroplonego w Świnoujściu.
W lutym 2007 r. PGNiG SA za cenę 360 mln USD
nabył 15% udziałów w licencjach PL212, PL212B
i PL262 zawierających złoża Skarv, Snad i Idun na
norweskim szelfie kontynentalnym1). Zgodnie z sza-
cunkami PGNiG SA nakłady inwestycyjne na roz-
wój złóż wyniosą ok. 5 mld USD, z czego nakłady
inwestycyjne PGNiG SA ok. 600 mln. USD.
W ramach realizacji koncepcji umożliwienia do-
staw gazu ziemnego pochodzącego ze złóż norwe-
skich do Polski, PGNiG SA zaangażował się w pro-
jekt budowy gazociągu Skanled. PGNiG SA objął
15% udziałów w konsorcjum Skanled budującym ga-
zociąg z Norwegii do Szwecji i Danii oraz zarezerwo-
wał w nim dla siebie przepustowość. Na rok 2012/
2013 planowane jest oddanie gazociągu do użytku.
Kolejnymi elementami infrastruktury transpor-
towej, które umożliwią przesył gazu do Polski, będą:
duński system przesyłowy i gazociąg Baltic Pipe.
Planowana długość gazociągu w rozważanych wa-
riantach wynosi od 230 do 280 km, w zależności od
wyboru lokalizacji. Gazociąg ma przebiegać przez
duńskie i polskie wody terytorialne oraz niemiecką
wyłączną strefę ekonomiczną. Lądowa część gazo-
1)
Według danych zatwierdzonych przez Norwegian Petro-
leum Directoriate, wielkość zasobów złóż, w których PGNiG na-
był udziały, szacowana jest na około: 35,8 mld m3 gazu ziemne-
go, 18,3 mln m3 ropy naftowej i kondensatu oraz 5,8 mln ton
NGL (Natural Gas Liquids).
403
ciągu w Polsce wyniesie 4 km (przy założeniu, że
punkt wyjścia będzie usytuowany w pobliżu Niecho-
rza), albo 40 km (punkt wyjścia w okolicach miejsco-
wości Płoty). Docelowo za pośrednictwem Baltic
Pipe ma trafić do Polski ok. 3 mld m3 gazu rocznie.
W celu realizacji projektu Baltic Pipe współpra-
cują następujące spółki: PGNiG SA, polski operator
systemu przesyłowego OGP Gaz-System SA i duń-
ski operator systemu przesyłowego Energinet.dk.
W dniu 28 maja br. podpisana została umowa
z duńską firmą inżynieryjną Ramboll. Do zakresu
prac firmy Ramboll należy m.in. przygotowanie do
przeprowadzenia badania dna morskiego oraz wy-
znaczenie trasy przebiegu gazociągu, wstępne pro-
jektowanie, a także przygotowanie do przeprowadze-
nia międzynarodowych procedur środowiskowych
EIA/ESPOO dla podmorskiego odcinka gazociągu.
Ponadto, PGNiG SA w dniu 2 czerwca br. podpisało
umowę ze swoją spółką zależną Investgas SA na prze-
prowadzenie prac m.in. w zakresie projektowania
oraz uzyskiwania zgód środowiskowych i administra-
cyjnych dla odcinka lądowego po stronie polskiej.
Rozpoczęcie budowy gazociągu Baltic Pipe pla-
nowane jest na I kwartał 2012 r., a oddanie gazocią-
gu do użytku na I kwartał 2013 r.
W wymienionych wyżej działaniach PGNiG SA
ma pełne poparcie rządu polskiego.
Odnosząc się projektu budowy terminala LNG
w Świnoujściu, chciałbym podkreślić, że w 2006 r.
międzynarodowe konsorcjum firm doradczych
opracowało „Studium wykonalności i założeń
techniczno-ekonomicznych importu skroplonego
gazu ziemnego LNG do Polski”. W ramach stu-
dium przeprowadzono analizy techniczne, organi-
zacyjne, finansowe, prawne i społeczno-ekono-
miczne. Szacunkowy koszt budowy terminala to
ok. 450 mln euro.
W dniu 17 kwietnia 2007 r. na potrzeby realizacji
inwestycji został powołana spółka celowa Polskie
LNG sp. z o.o. z siedzibą w Świnoujściu, której zada-
niem jest zarządzanie i nadzorowanie przebiegiem
inwestycji budowy terminala LNG. Spółka jest
w 100% własnością PGNiG SA. W pierwszym etapie
nowo powołana spółka odpowiedzialna jest m.in. za
uzyskanie zgód i pozwoleń administracyjnych umoż-
liwiających budowę terminala LNG oraz wykonanie
dokumentacji techniczno-ekonomicznej. Następnie
spółka dokona wyboru generalnego wykonawcy in-
westycji, któremu zostanie zlecona budowa termi-
nala do odbioru, regazyfikacji i przesyłania do sieci
skroplonego gazu ziemnego2).
2)
W kwietniu 2007 r., zespół Akademii Morskiej w zakoń-
czył prace nad „Studium wykonalności dla projektu Budowa fa-
lochronu osłonowego portu zewnętrznego w Świnoujściu”,
w ramach którego przeprowadzono wszechstronną analizę
zmierzającą do przyjęcia optymalnego kształtu i parametrów
falochronu. Na podstawie wyników badań przyjęto wariant
optymalny budowy falochronu osłonowego pod względem
ukształtowania przestrzennego. Budowa falochronu planowana
jest w latach 2009–2011.
404
W planach inwestycyjnych Zarządu Morskich
Portów Szczecin i Świnoujście SA do 2015 r. zawarto
projekt budowy nabrzeża statkowego wraz z infra-
strukturą towarzyszącą, który ma być realizowany
w latach 2009–2011.
W dniu 10 stycznia 2008 r. podpisana została
umowa pomiędzy Polskie LNG sp. z o.o. a SNC-La-
valin Services Ltd., zwycięzcą przetargu na wyko-
nanie projektu terminala w Świnoujściu. O wyborze
Świnoujścia (jako lokalizacji terminala) zadecydo-
wała uregulowana sytuacja prawna gruntów pod
budowę terminala oraz niższe koszty budowy termi-
nala. Istotnym czynnikiem była również krótsza
droga transportu skroplonego gazu ziemnego, a tak-
że większe zapotrzebowanie na gaz w regionie, zwią-
zane z bliskością dużych zakładów przemysłowych.
W chwili obecnej PGNiG SA prowadzi rozmowy
w sprawie podpisania kontraktu długoterminowego
na dostawy skroplonego gazu ziemnego. Potencjal-
nymi kierunkami dostaw mogą być Afryka Północ-
na, Bliski i Środkowy Wschód oraz Norwegia.
Oddanie przedmiotowego terminala do użytku
planowane jest na rok 2014.
Pragnę poinformować pana posła, że w dniu 19
sierpnia 2008 r. Rada Ministrów w uchwale w spra-
wie działań mających na celu dywersyfikację dostaw
gazu ziemnego do Polski postanowiła, że całość
udziałów w spółce Polskie LNG, która ma zbudować
terminal, przejmie OGP Gaz-System SA. Zdaniem
rządu RP, przejęcie przez OGP Gaz-System SA,
a więc podmiotu pełniącego funkcję operatora syste-
mu przesyłowego gazowego i w pełni kontrolowane-
go przez Skarb Państwa, jest korzystniejsze z punk-
tu widzenia zapewnienia właściwej realizacji oma-
wianego przedsięwzięcia. Tym samym decyzja o prze-
jęciu odpowiedzialności za budowę terminala na
OGP Gaz-System SA jest decyzją rządu RP, a nie
konkretnego przedsiębiorstwa.
Wyrażam nadzieję, że przedstawione wyżej in-
formacje uzna pan poseł za satysfakcjonujące i wy-
czerpujące.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 12 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie ogólnopolskiego „Programu
wczesnego wykrywania raka piersi” (5632)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Łukasza Zbonikowskiego,
przesłaną przy piśmie Pana Marszałka, znak: SPS-
-023-5632/08, z dnia 15 października 2008 r., w spra-
wie ogólnopolskiego „Programu wczesnego wykry-
wania raka piersi” uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Kontrola jakości badań mammograficznych do-
konana w roku ubiegłym w ramach realizacji zada-
nia „Narodowego programu zwalczania chorób no-
wotworowych” pn. „Populacyjny program wczesne-
go wykrywania raka piersi” była pierwszym kro-
kiem w kierunku poprawy jakości badań mammo-
graficznych wykonywanych przez pracownie mam-
mograficzne w naszym kraju. Kontrola była działa-
niem niezależnym i wychodzącym poza rutynowe
działania Narodowego Funduszu Zdrowia odpowie-
dzialnego za zapewnienie realizacji świadczeń
w przedmiotowym zakresie, tym samym ich dostęp-
ność oraz bezpieczeństwo.
Należy podkreślić, iż wybór realizatorów progra-
mu profilaktycznego odbywa się w ramach procedur
konkursowych organizowanych przez fundusz, na-
stępstwem czego jest kontraktowanie z wybranymi
jednostkami spełniającymi wymogi określone w sto-
sownym zarządzeniu prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia.
W roku 2007 kontraktowanie świadczeń realizo-
wanych w ramach programów profilaktycznych od-
bywało się na podstawie zarządzenia nr 66/2007/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
20 września 2007 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju profilaktycz-
ne programy zdrowotne. Świadczeniodawcy zakwa-
lifikowani do programu spełnili wymagania okre-
ślone w załączniku nr 4 do ww. zarządzenia, między
innymi w zakresie posiadania odpowiedniej kadry
specjalistycznej do realizacji badań mammograficz-
nych, specjalistycznego wyposażenia pracowni mam-
mograficznej. Ponadto świadczeniodawcy musieli
wykazać się spełnieniem warunków bezpiecznego
stosowania promieniowania jonizującego dla wszyst-
kich rodzajów ekspozycji medycznej określonych
w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 25 wrze-
śnia 2005 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 194, poz. 1625)
i w związku z powyższym posiadaniem zgody Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej na stosowanie przez
nich urządzeń mammograficznych.
Wyniki audytu oceniającego jakość badań mam-
mograficznych realizowanych przez pracownie
mammograficzne zostały upublicznione 7 paździer-
nika 2008 r. na stronie internetowej Centralnego
Ośrodka Koordynującego – pod adresem: http://
www.profilaktykaraka.coi.waw.pl/cokpiersi/start.
html. Wcześniej wyniki audytu były przekazywane
przez wojewódzkie ośrodki koordynujące do oddzia-
łów wojewódzkich NFZ.
Ponieważ w świetle obowiązujących przepisów
wyniki audytu nie mogły stanowić podstawy praw-
nej do wykluczenia jednostki z realizacji badań
mammograficznych, wykorzystane jednak zostały
w celu podjęcia działań naprawczych w zakresie po-

prawy poziomu jakościowego wykonywanych w ra-
mach programu badań mammograficznych. I tak
w świetle powyższego w roku bieżącym odbywa się
powtórna ocena jednostek pod kątem wprowadza-
nia przez nie zaleceń pokontrolnych mających na
celu poprawę jakości realizowanych przez nie ba-
dań. Mając powyższe na uwadze, do końca listopada
2008 r. trwa rekontrola świadczeniodawców nega-
tywnie ocenionych w roku 2007 pod kątem spełnie-
nia przez jednostki zaleceń pokontrolnych oraz wy-
eliminowania przez nie stwierdzonych nieprawidło-
wości. Należy wspomnieć, że 4 grudnia 2008 r. odbę-
dzie się spotkanie organizowane przez Centralny
Ośrodek Koordynujący mające na celu podsumowa-
nie wyników powtórnych kontroli oraz ponownie
przeprowadzonego w roku bieżącym audytu klinicz-
nego zdjęć mammograficznych. Oddziały Narodowe-
go Funduszu Zdrowia oczekują na wyniki kontroli,
by je wykorzystać w trakcie kontraktowania świad-
czeń profilaktycznych na rok następny.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związku
z informacjami prasowymi dotyczącymi wyników
kontroli pracowni mammograficznych Narodowy
Fundusz Zdrowia jako podmiot odpowiedzialny za
prawidłową realizację badań mammograficznych
w ramach programu poinformował na stronie inter-
netowej o możliwości uzyskania przez pacjentki ko-
pii dokumentacji medycznej (w tym zdjęcia mammo-
graficznego) na podstawie art. 18 ustawy z dnia 30
sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz.
U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm).
Jednocześnie w razie jakichkolwiek wątpliwości
co do jakości zdjęcia pacjentka może zweryfikować
wynik badania w pracowni mammograficznej. Jeśli
jakość zdjęć nie pozwoli ocenić stanu piersi, pracow-
nia powinna powtórzyć badanie.
W sytuacji kiedy weryfikacja wyniku badania
mammograficznego z jakichś względów jest niemoż-
liwa, pacjentka mająca uzasadnione obawy co do
stanu zdrowia powinna skonsultować się z lekarzem
onkologiem, który w razie potrzeby skieruje ją na
dalszą diagnostykę (wizyta u onkologa nie wymaga
skierowania od lekarza pierwszego kontaktu).
Jednocześnie informuję, iż w związku z prowa-
dzoną kontrolą jakości zdjęć mammograficznych
wskazującą na brak prawidłowego przygotowania
kadry specjalistycznej do realizacji badań skrynin-
gowych w roku bieżącym prowadzone są przez
WOK-i szkolenia specjalistyczne dla kadry realizu-
jącej badania mammoraficzne. Do chwili obecnej
przeszkolono prawie 50% personelu specjalistyczne-
go wykonującego przedmiotowe badania, w tym pra-
wie 700 techników elektroradiologii oraz około prze-
szło 300 lekarzy radiologów.
W związku z przeprowadzonymi kontrolami
w roku 2007 minister zdrowia dokonał analizy pod
kątem przekazywania przez WOK-i do oddziałów
Narodowego Funduszu Zdrowia wyników przepro-
wadzonych kontroli, z której wynikało, że większość
ośrodków na bieżąco informowała oddziały woje-
405
wódzkie NFZ o wynikach kontroli. Jednocześnie mi-
nister zdrowia zalecił podjęcie ścisłej współpracy po-
między Narodowym Funduszem Zdrowia i WOK-
-ami i COK-iem, w szczególności w zakresie wyko-
rzystania wyników kontroli w trakcie kontraktowa-
nia świadczeń na rok 2009.
Uzupełniając powyższe, informuję o działaniach
podjętych w zakresie podniesienia bezpieczeństwa
oraz jakości badań mammograficznych przez Pań-
stwową Inspekcję Sanitarną. I tak, w związku z wej-
ściem Polski do Unii Europejskiej zostały wdrożone
wymagania unijne dotyczące ochrony radiologicz-
nej, w tym także aparatów mammograficznych.
W następstwie dokonanych w roku 2007 przez Pań-
stwową Inspekcję Sanitarną kontroli na podstawie
decyzji administracyjnych wydawanych przez in-
spekcję 5 aparatów mammograficznych, w tym 3
w województwie wielkopolskim, zostało wycofanych
z użytku.
Jednocześnie mając na uwadze bezpieczeństwo
oraz jakość badań w przedmiotowym zakresie,
uprzejmie informuję o uruchomieniu kształcenia
w zawodzie elektroradiologa na poziomie studiów
wyższych. Aktualnie kształcenie na poziomie stu-
diów wyższych w zakresie elektroradiologii realizo-
wane jest na kilku uczelniach medycznych w Polsce,
tj. w Białymstoku, Warszawie, Poznaniu, Bydgosz-
czy oraz Gdańsku. Sądzę, że przedmiotowa trans-
formacja kształcenia w znaczący sposób wpłynie na
jakość wykonywanych usług diagnostycznych w za-
kresie elektroradiologii.
Odpowiadając na pytanie dotyczące finansowa-
nia powtórnych badań, informuję, że wszystkie ba-
dania wykonywane w ramach skryningu populacyj-
nego realizowane są w sposób powtarzalny raz na
2 lata. Dlatego też kobiety, u których badania wyko-
nane były w roku 2007, ponownie będą zapraszane
do programu, począwszy od listopada–grudnia 2008 r.
w ramach określonego w nim interwału.
W świetle powyższego deklaruję dalsze monito-
rowanie podejmowanych działań naprawczych, któ-
re doprowadzą do uporządkowania systemu w przed-
miotowym zakresie, co wpłynie korzystnie na pod-
niesienie jakości wczesnej diagnostyki raka piersi
realizowanej w ramach skryningu populacyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
406
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Górskiego
w sprawie sprzeciwu władz litewskich
wobec polskiej pisowni patrona szkoły średniej
w Ławaryszkach w rejonie wileńskim (5649)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Artura Górskiego (pismo SPS-
-023-5649/08 z dnia 15 października 2008 r.) w spra-
wie sprzeciwu władz litewskich wobec polskiej pi-
sowni patrona szkoły średniej w Ławaryszkach
w rejonie wileńskim uprzejmie informuję:
Najważniejsze problemy mniejszości polskiej na
Litwie, w szczególności sprawa ustawy o pisowni
imion i nazwisk oraz kwestia dwujęzycznego nazew-
nictwa, są od wielu lat przedmiotem zainteresowa-
nia oraz działań podejmowanych przez Ministerstwo
Spraw Zagranicznych.
Sprawa pisowni nazwiska Emilii Plater jako pa-
tronki szkoły jest monitorowana przez resort spraw
zagranicznych od początku, poprzez wszystkie jej eta-
py, aż po obecną skargę do Europejskiego Trybunału
Praw Człowieka w Strasburgu. Z informacji uzyska-
nych przez Ministerstwo Spraw Zagranicznych wyni-
ka, iż skarga została zarejestrowana w Kancelarii Eu-
ropejskiego Trybunału Praw Człowieka. Jest to jed-
nak bardzo wczesny etap rozpatrywania sprawy przez
ten organ. W przypadku oficjalnego zakomunikowa-
nia tej sprawy rządowi polskiemu będzie możliwa ana-
liza skargi i wówczas zostanie rozważona możliwość
merytorycznego wsparcia skarżących.
Nie wyklucza to oczywiście innych działań pozo-
stających w gestii MSZ, jak podnoszenie tej sprawy
w rozmowach dwustronnych oraz na arenie między-
narodowej, w tym zwłaszcza na forum Rady Europy
dysponującej mechanizmem kontroli przestrzegania
praw mniejszości narodowych (okresowe raporty
sporządzane przez państwa strony Konwencji ramo-
wej o ochronie mniejszości narodowych). Podkreśle-
nia wymaga, iż Komitet Doradczy do spraw imple-
mentacji Konwencji ramowej o ochronie mniejszości
narodowych przygotował opinię dotyczącą drugiego
raportu Litwy na temat sytuacji mniejszości naro-
dowych w tym państwie. Opinia ta była przedmio-
tem debaty w dniu 28 października 2008 r. podczas
posiedzenia grupy sprawozdawcy KDM do spraw
praw człowieka (GR-H) Rady Europy. W dyskusji
uczestniczył także polski przedstawiciel, który za-
znaczył, iż opinia komitetu doradczego nie podkre-
śla w sposób dostateczny problemów polskiej mniej-
szości na Litwie, w szczególności kwestii translite-
racji imion i nazwisk, możliwości używania języka
polskiego w kontaktach z administracją publiczną,
oznaczania nazw obiektów fizjograficznych nazwa-
mi zarówno w języku litewskim, jak i polskim, oraz
zagwarantowania praw do edukacji w języku pol-
skim. Ponadto podkreślił on, iż powyższe kwestie
pozostają nieuregulowane na Litwie od wielu lat
i były one już sygnalizowane w 2003 r. przez komitet
doradczy w jego opinii dotyczącej pierwszego rapor-
tu złożonego przez Litwę w 2001 r. Kolejnym etapem
prac grupy GR-H nad drugim raportem Litwy z wy-
konywania konwencji ramowej będzie przygotowa-
nie tekstu rezolucji Komitetu Ministrów Rady Euro-
py w sprawie implementowania przez Litwę posta-
nowień Konwencji ramowej o ochronie mniejszości
narodowych. W pracach tych uczestniczyć będzie
aktywnie przedstawiciel polski.
Chciałbym także podkreślić, iż Ministerstwo
Spraw Zagranicznych, tak jak dotychczas, będzie
inicjować oraz wspierać wszelkie działania mające
na celu uzyskanie satysfakcjonującego rozwiązania
problemów Polaków na Litwie, w tym tak trudnych
kwestii, jak używanie polskiego nazewnictwa. Usta-
wa o pisowni imion i nazwisk mająca uregulować tę
sprawę była w ciągu ostatnich kilkunastu miesięcy
przedmiotem intensywnych rozmów i negocjacji Mi-
nisterstwa Spraw Zagranicznych. Minister Rado-
sław Sikorski uzyskał zapewnienie ówczesnego mi-
nistra SZ RL Petrasa Vaitiekunasa, iż MSZ RL bę-
dzie zabiegał o to, aby ustawa regulująca sprawę pi-
sowni imion i nazwisk w języku mniejszości została
uchwalona przed wyborami parlamentarnymi. Osta-
tecznie przed wyborami, które odbyły się 14 paź-
dziernika2008 r., odbyło się tylko drugie czytanie
projektu ustawy.
Pragnę poinformować, że Ministerstwo Spraw
Zagranicznych odnotowało fakt, iż rząd premiera
RL Gediminas Kirkilasa nie dotrzymał obietnicy
zarówno w tej, jak i w innych kwestiach, np. zakoń-
czenia procesu zwrotu ziemi do końca 2007 r. Z tego
m.in. powodu Polska zawiesiła konsultacje koordy-
natorów narodowych do spraw współpracy między-
rządowej pomiędzy RP i RL do momentu realizacji
przez stronę litewską powziętych zobowiązań.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Kremer
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie jakości przeprowadzanych badań
mammograficznych w ramach ogólnopolskiego
„Programu wczesnego wykrywania raka piersi”
(5663)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej, prze-

słaną przy piśmie Pana Marszałka, znak: SPS-023-
-5663/08, z dnia 15 października 2008 r., w sprawie
jakości przeprowadzonych badań mammograficz-
nych, w ramach ogólnopolskiego „Programu wcze-
snego wykrywania raka piersi”, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Kontrola jakości badań mammograficznych do-
konana w roku ubiegłym w ramach realizacji zada-
nia „Narodowego programu zwalczania chorób no-
wotworowych” pn. „Populacyjny program wczesne-
go wykrywania raka piersi”, była pierwszym kro-
kiem w kierunku poprawy jakości badań mammo-
graficznych wykonywanych przez pracownie mam-
mograficzne w naszym kraju. Kontrola była działa-
niem niezależnym i wychodzącym poza rutynowe
działania Narodowego Funduszu Zdrowia, odpowie-
dzialnego za zapewnienie realizacji świadczeń
w przedmiotowym zakresie, tym samym ich dostęp-
ność oraz bezpieczeństwo.
Należy podkreślić, iż wybór realizatorów progra-
mu profilaktycznego odbywa się w ramach procedur
konkursowych, organizowanych przez fundusz, na-
stępstwem czego jest kontraktowanie z wybranymi
jednostkami, spełniającymi wymogi określone w sto-
sownym zarządzeniu prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia.
W roku 2007 kontraktowanie świadczeń realizo-
wanych w ramach programów profilaktycznych od-
bywało się na podstawie zarządzenia nr 66/2007/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
20 września 2007 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju profilaktycz-
ne programy zdrowotne. Świadczeniodawcy zakwa-
lifikowani do programu spełnili wymagania okre-
ślone w załączniku nr 4 do ww. zarządzenia, między
innymi w zakresie posiadania odpowiedniej kadry
specjalistycznej do realizacji badań mammograficz-
nych, specjalistycznego wyposażenia pracowni
mammograficznej. Ponadto świadczeniodawcy mu-
sieli wykazać się spełnieniem warunków bezpiecz-
nego stosowania promieniowania jonizującego dla
wszystkich rodzajów ekspozycji medycznej, określo-
nych w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 25
września 2005 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 194, poz. 1625)
i w związku z powyższym posiadaniem zgody Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej na stosowanie przez
nie urządzeń mammograficznych.
Wyniki audytu oceniającego jakość badań mam-
mograficznych, realizowanych przez pracownie
mammograficzne, zostały upublicznione 7 paździer-
nika 2008 r. na stronie internetowej Centralnego
Ośrodka Koordynującego pod adresem: http://www.
profilaktykaraka.coi.waw.pl/cokpiersi/start.html.
Wcześniej wyniki audytu były przekazywane przez
wojewódzkie ośrodki koordynujące do oddziałów wo-
jewódzkich NFZ.
Ponieważ w świetle obowiązujących przepisów
wyniki audytu nie mogły stanowić podstawy praw-
nej do wykluczenia jednostki z realizacji badan
mammograficznych, wykorzystane jednak zostały
407
w celu podjęcia działań naprawczych w zakresie po-
prawy poziomu jakościowego wykonywanych w ra-
mach programu badań mammograficznych. I tak
w świetle powyższego w roku bieżącym odbywa się
powtórna ocena jednostek pod kątem wprowadza-
nia przez nie zaleceń pokontrolnych, mających na
celu poprawę jakości realizowanych przez nie ba-
dań. Mając powyższe na uwadze, do końca listopada
2008 r. trwa rekontrola świadczeniodawców nega-
tywnie ocenionych w roku 2007 pod kątem spełnie-
nia przez jednostki zaleceń pokontrolnych oraz wy-
eliminowania przez nie stwierdzonych nieprawidło-
wości. Należy wspomnieć, że 4 grudnia 2008 r. odbę-
dzie spotkanie organizowane przez Centralny Ośro-
dek Koordynujący, mające na celu podsumowanie
wyników powtórnych kontroli oraz ponownie prze-
prowadzonego w roku bieżącym audytu klinicznego
zdjęć mammograficznych. Oddziały Narodowego
Funduszu Zdrowia oczekują na wyniki kontroli, by
je wykorzystać w trakcie kontraktowania świadczeń
profilaktycznych na rok następny.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związku
z informacjami prasowymi, dotyczącymi wyników
kontroli pracowni mammograficznych, Narodowy
Fundusz Zdrowia, jako podmiot odpowiedzialny za
prawidłową realizację badań mammograficznych
w ramach programu, poinformował na stronie inter-
netowej o możliwości uzyskania przez pacjentki ko-
pii dokumentacji medycznej (w tym zdjęcia mammo-
graficznego) na podstawie art. 18 ustawy z dn. 30
sierpnia 1991r. o zakładach opieki zdrowotnej (Dz. U.
z 2007 r. Nr l4, poz. 89, z późn.zm.).
Jednocześnie w razie jakichkolwiek wątpliwości
co do jakości zdjęcia pacjentka może zweryfikować
wynik badania w pracowni mammograficznej. Jeśli
jakość zdjęć nie pozwoli ocenić stanu piersi, pracow-
nia powinna powtórzyć badanie.
W sytuacji kiedy weryfikacja wyniku badania
mammograficznego z jakichś względów jest niemoż-
liwa, pacjentka mająca uzasadnione obawy co do
stanu zdrowia powinna skonsultować się z lekarzem
onkologiem, który w razie potrzeby skieruje ją na
dalszą diagnostykę (wizyta u onkologa nie wymaga
skierowania od lekarza pierwszego kontaktu).
Jednocześnie informuję, iż w związku z prowa-
dzoną kontrolą jakości zdjęć mammograficznych,
wskazującą na brak prawidłowego przygotowania
kadry specjalistycznej do realizacji badań skrynin-
gowych, w roku bieżącym prowadzone są przez
WOK-i szkolenia specjalistyczne dla kadry realizu-
jącej badania mammograficzne. Do chwili obecnej
przeszkolono prawie 50% personelu specjalistyczne-
go wykonującego przedmiotowe badania, w tym pra-
wie 700 techników elektroradiologii oraz przeszło
300 lekarzy radiologów.
W związku z przeprowadzonymi kontrolami
w roku 2007 minister zdrowia dokonał analizy pod
kątem przekazywania przez WOK-i do oddziałów
Narodowego Funduszu Zdrowia wyników przepro-
wadzonych kontroli, z której wynikało, że większość
408
ośrodków na bieżąco informowała oddziały woje-
wódzkie NFZ o wynikach kontroli. Jednocześnie mi-
nister zdrowia zalecił podjęcie ścisłej współpracy po-
między Narodowym Funduszem Zdrowia i WOK-
-ami i COK-iem, w szczególności w zakresie wyko-
rzystania wyników kontroli w trakcie kontraktowa-
nia świadczeń na rok 2009.
Uzupełniając powyższe, informuję o działaniach
podjętych w zakresie podniesienia bezpieczeństwa
oraz jakości badań mammograficznych przez Pań-
stwową Inspekcję Sanitarną. I tak w związku z wej-
ściem Polski do Unii Europejskiej zostały wdrożone
wymagania unijne dotyczące ochrony radiologicz-
nej, w tym także aparatów mammograficznych.
W następstwie dokonanych w roku 2007 przez Pań-
stwową Inspekcję Sanitarną kontroli, na podstawie
decyzji administracyjnych wydawanych przez in-
spekcję, 5 aparatów mammograficznych, w tym 3
w woj. wielkopolskim, zostało wycofanych z użytku.
Jednocześnie, mając na uwadze bezpieczeństwo
oraz jakość badań w przedmiotowym zakresie,
uprzejmie informuję o uruchomieniu kształcenia
w zawodzie elektroradiolog na poziomie studiów
wyższych. Aktualnie kształcenie na poziomie stu-
diów wyższych w zakresie elektroradiologii realizo-
wane jest na kilku uczelniach medycznych w Polsce,
tj. w Białymstoku, Warszawie, Poznaniu, Bydgosz-
czy oraz Gdańsku. Sądzę, że przedmiotowa trans-
formacja kształcenia w znaczący sposób wpłynie na
jakość wykonywanych usług diagnostycznych w za-
kresie elektroradiologii.
W świetle powyższego deklaruję dalsze monito-
rowanie podejmowanych działań naprawczych, któ-
re doprowadzą do uporządkowania sytemu w przed-
miotowym zakresie, co wpłynie korzystnie na pod-
niesienie jakości wczesnej diagnostyki raka piersi,
realizowanej w ramach skryningu populacyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Kochan
w sprawie realizacji zarządzeń prezesa NFZ
o numerach 8/2008/DGL oraz 15/2008/DGL
(5673)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł na Sejm RP pani Magdaleny Ko-
chan z dnia 9 października 2008 r. w sprawie reali-
zacji zarządzeń prezesa NFZ nr 8/2008/DGL oraz
15/2008/DGL przekazaną przy piśmie wicemarszał-
ka Sejmu RP Pana Krzysztofa Putry z dnia 15 paź-
dziernika 2008 r. (znak: SPS-023-5673/08) uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Unormowania prawne regulujące dostęp do
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, a także zasady i tryb finansowania
tych świadczeń, zostały określone w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, z późn. zm.) oraz aktach
wykonawczych do tej ustawy i zarządzeniach preze-
sa Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczących po-
stępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach.
Odnosząc się do kwestii dotyczących zarządzeń
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/
DGL i nr 15/2008/DGL, uprzejmie informuję, iż za-
rządzenie nr 15/2008/DGL z dnia 18 lutego 2008 r.
zmieniające zarządzenie w sprawie przyjęcia szcze-
gółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie
postępowania w sprawie zawarcia umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji
i finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne zostało
uchylone w związku z wejściem w życie zarządzenia
nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju: leczenie szpitalne.
Natomiast szczegółowe zasady określające stoso-
wanie terapii inicjującej, w tym stosowanie terapii
inicjującej w przypadku pacjentów, którzy ukończyli
18 rok życia, z rozpoznanym serododatnim i sero-
ujemnym reumatoidalnym zapaleniem stawów zo-
stały uregulowane w zarządzeniach prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL z dnia
29 stycznia 2008 r. w sprawie zasad opracowywania
przez Narodowy Fundusz Zdrowia terapeutycznych
programów zdrowotnych oraz nr 36/2008/DGL z dnia
19 czerwca 2008 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju: leczenie
szpitalne w zakresie terapeutyczne programy zdro-
wotne, z późn. zm.
Jednocześnie odnosząc się do istoty wprowadze-
nia terapii inicjującej do programów zdrowotnych,
uprzejmie nadmieniam, iż jednym z wiodących zało-
żeń jej wprowadzenia jest poprawa dostępności do
opieki zdrowotnej dla pacjentów cierpiących na po-
ważne schorzenia, których koszty leczenia stanowią
znaczącą pozycję w budżecie publicznego płatnika.
Wydatkowanie tych środków publicznych powinno
podlegać szczególnym rygorom gospodarki finanso-
wej, przy wykorzystaniu istniejących możliwości ra-
cjonalnego ograniczenia kosztów ponoszonych na
refundację produktów leczniczych, bez szkody dla
jakości udzielanych świadczeń zdrowotnych.
Istota terapii inicjującej polega na wskazaniu
leku, od którego należy rozpoczynać terapię. Należy

jednocześnie wyraźnie podkreślić, że możliwa jest
ona do zastosowania we wskazaniach, w których
występują cząsteczki równoważne, przy czym ta
równoważność musi być potwierdzona przez nieza-
leżny wyspecjalizowany podmiot zajmujący się ana-
lizą farmakoekonomiczną technologii lekowych. Za
pomocą statusu technologii inicjującej uzyskuje się
lek mający najniższe koszty związane z podaniem
i najniższy koszt substancji z uwzględnieniem dawki
leku i ilości dawek stosowanych podczas terapii oraz
przewidywanego czasu leczenia. W przypadku cho-
rób przewlekłych bierze się pod uwagę koszt rocznej
lub dłuższej terapii.
Dzięki tym rozwiązaniom można zwiększyć licz-
bę osób objętych terapeutycznymi programami zdro-
wotnymi, nie ograniczając jednocześnie ich efektyw-
ności oraz osiągnąć optymalizację kosztów świad-
czeń zdrowotnych przez publicznego płatnika.
Jednocześnie należy zwrócić szczególną uwagę
na zalecenia National Institute for Health and Clini-
cal Excellence (NICE), angielskiej niezależnej orga-
nizacji odpowiedzialnej za przygotowanie wytycz-
nych dotyczących promocji zdrowia i zapobiegania
stanom chorobowym, z października 2007 r., pt. „NICE
technology appraisal guidance 130- Adalimumab,
etanercept and infliximab for the treatment of rheu-
matoid arthritis”, które wskazują na równoważność
etanerceptu, adalimumabu i infliksymabu w terapii
reumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymi
zaleceniami powinno się rozpoczynać terapię od naj-
tańszej opcji. Wymienność omawianych inhibitorów
TNF-α została również wskazana w amerykańskich
zaleceniach z czerwca 2008 r.
Odnosząc się do podniesionej w interpelacji kwe-
stii dotyczącej ograniczenia swobody terapeutycznej
lekarza w związku z wprowadzeniem terapii inicju-
jącej, uprzejmie informuję, iż w dalszym ciągu do
kompetencji lekarza należeć będzie stwierdzenie,
czy w przypadku indywidualnego pacjenta nie za-
chodzą przeciwwskazania do zastosowania produk-
tu leczniczego określonego jako technologia inicjują-
ca. Jeżeli zaistnieją przeciwwskazania, lekarz, kie-
rujący się dobrem pacjenta i wskazaniami aktualnej
wiedzy medycznej, jest zobowiązany wybrać inną te-
rapię niż wskazana jako inicjująca, lub w szczegól-
nych przypadkach może odstąpić od leczenia w ra-
mach programu terapeutycznego. Uzyskanie przez
najmniej kosztowną technologię medyczną statusu
technologii inicjującej nie wyklucza więc indywidu-
alizacji prowadzonego przez lekarza postępowania
terapeutycznego.
Ponadto mając na względzie liczne wnioski, któ-
re wpływają do Ministerstwa Zdrowia, w sprawie
uchylenia zarządzeń prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia określających stosowanie terapii inicjują-
cej, uprzejmie informuję, iż minister zdrowia w dniu
25 sierpnia br. wystąpił do Agencji Oceny Technolo-
gii Medycznych z wnioskiem o ocenę finansowania
ze środków publicznych w terapeutycznym progra-
mie zdrowotnym dotyczącym leczenia reumatoidalne-
go zapalenia stawów etanerceptem (Enbrel®), inflik-
409
simabem (Remicade®), adalimumabem (Humira®)
oraz wyłonieniu terapii inicjującej.
W dniu 16 października 2008 r. Rada Konsulta-
cyjna Agencji Oceny Technologii Medycznych podję-
ła uchwałę nr, 52/15/2008 w której rekomenduje
kontynuowanie finansowania etanerceptu (Enbre-
l®), infliksimabu (Remicade®), adalimumabu (Hu-
mira®) w ramach pierwszego rzutu leczenia biolo-
gicznego reumatoidalnego zapalenia stawów w tera-
peutycznym programie zdrowotnym prowadzonym
przez Narodowy Fundusz Zdrowia, z uwzględnie-
niem wyboru w terapii inicjującej leku aktualnie
najtańszego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązu-
jące w 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27
października 2008 r. w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów w rodzaju leczenie
szpitalne w zakresie terapeutyczne programy zdro-
wotne, które reguluje postępowanie w sprawie za-
warcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej ww. rodzaju, jak również opis terapeutyczne-
go programu zdrowotnego dotyczącego leczenia reu-
matoidalnego zapalenia stawów i młodzieńczego
idiomatycznego zapalenia stawów o przebiegu agre-
sywnym nie określają, który z leków stosowany
w ramach tego programu uzyskał status technologii
inicjującej. Zgodnie z § 9 ust.10 ww. zarządzenia
technologia medyczna, której zostanie nadany sta-
tus terapii inicjującej, zostanie wskazana stosow-
nym zarządzeniem prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Mając na względzie powyżej przedstawione infor-
macje, uprzejmie zapewniam, iż wszelkie działania
podejmowane zarówno przez ministra zdrowia, jak
i prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia mają na
celu przede wszystkim poprawę dostępności pacjen-
tów ze schorzeniami reumatycznymi do nowocze-
snych metod leczenia oraz racjonalne wydatkowanie
środków publicznych przeznaczonych na ten cel.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie barier w miejscach publicznych
dla osób niepełnosprawnych (5680)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez pana marszałka przy piśmie z dnia
410
15 października br., znak SPS-023-5680/08, inter-
pelację posła Józefa Piotra Klima w sprawie barier
dla osób niepełnosprawnych w miejscach publicz-
nych, uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z art. 5 ust. 1
pkt 4 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowla-
ne (Dz. U. z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm.)
obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urzą-
dzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę
przewidywany okres użytkowania, projektować
i budować w sposób określony w przepisach, w tym
techniczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami
wiedzy technicznej, zapewniając także niezbędne
warunki do korzystania z obiektów użyteczności
publicznej i mieszkaniowego budownictwa wieloro-
dzinnego przez osoby niepełnosprawne, w szczegól-
ności poruszające się na wózkach inwalidzkich.
Regulacje powyższe odnoszą się jednak tylko do
budowy obiektów nowych i przebudowy obiektów
istniejących.
Przepisy techniczno-budowlane, w tym rozpo-
rządzenie ministra infrastruktury z dnia 12 kwiet-
nia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, ja-
kim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie
(Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.) oraz rozporzą-
dzenia właściwych ministrów dotyczące budowy in-
nych obiektów budowlanych definiują wymagania
w zakresie zapewnienia dostępności do takich obiek-
tów osobom niepełnosprawnym.
Nie ma natomiast przepisów nakazujących do-
stosowanie istniejących obiektów budowlanych do
potrzeb osób niepełnosprawnych. Jedynie w przy-
padku prowadzenia w budynku robót budowlanych,
których rozpoczęcie lub wykonywanie wymaga ze-
zwolenia w formie decyzji administracyjnej, istnieje
obowiązek dostosowania tego budynku do potrzeb
osób niepełnosprawnych.
Niewątpliwie słuszne jest stwierdzenie, iż
obowiązujący system prawny nie nakłada na za-
rządzających istniejącymi obiektami budowla-
nymi obowiązku likwidowania barier architek-
tonicznych.
Z informacji, o które poprosiłam ministra infra-
struktury, wynika, że w przyszłym roku planowana
jest nowelizacja prawa w przedmiotowym zakresie.
Jednakże taka zmiana wymagać będzie również do-
prowadzenia do szerokiego zaangażowania niezbęd-
nych nakładów finansowych jednostek budżeto-
wych, samorządowych i sfery prywatnej. Dlatego też
przed wprowadzeniem takich zmian zostanie prze-
prowadzona szczegółowa analiza stanu faktycznego
i możliwości finansowych.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie programu budowy korwet projektu
621 Gawron (5711)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawie
programu budowy korwet projektu 621 Gawron
(SPS-023-5711/08), uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
W Dowództwie Marynarki Wojennej trwają obec-
nie prace nad modernizacją floty. W budowie znajdu-
je się prototyp korwety typu 621 Gawron, która po-
winna zostać przekazana do eksploatacji w Mary-
narce Wojennej w 2012 r. Istnieje także harmono-
gram stoczniowy budowy, wyposażenia i przekaza-
nia tej jednostki. W projekcie „Programu rozwoju
Sił Zbrojnych RP w latach 2009–2018” planowane
jest pozyskanie 2 korwet wielozadaniowych.
Wyposażenie korwet projektu 621 Gawron bę-
dzie podlegać standaryzacji w zakresie spełnienia
zarówno standardów narodowych, jak i wymogów
Organizacji Traktatu Północnoatlantyckiego dla tej
klasy okrętu. Wszystkie systemy dowodzenia, łącz-
ności i nawigacji będą kompatybilne z systemami
państw członkowskich NATO, spełniając odpowied-
nie normy przyjęte przez stronę polską. Ponadto dla
serii okrętów spełniona będzie zasada unifikacji
sprzętu w celu polepszenia ich eksploatacji, napraw
i szkolenia załóg w ich obsłudze.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż całkowity
koszt budowy prototypu korwety projektu 621 Gaw-
ron łącznie z wymaganym wyposażeniem szacowa-
ny jest na 1,28 mld zł (bez kosztów amunicji). Koszt
jednostki ognia dla tego typu okrętu wynosi około
250 mln zł (w tym rakiety i torpedy). Koszt budowy
jednostki seryjnej może być niższy o 10–15% w za-
leżności od wielkości serii.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie stanu technicznego,
wartości bojowej i kosztów eksploatacji fregat
typu Oliver Hazard Perry należących
do Marynarki Wojennej RP (5712)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawie

stanu technicznego, wartości bojowej i kosztów eks-
ploatacji fregat typu Oliver Hazard Perry należą-
cych do Marynarki Wojennej RP (SPS-023-5712/08),
uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wyja-
śnień.
W latach 1999–2005 koszt transferu fregat typu
Oliver Hazard Perry i śmigłowców ZOP Kaman
SH-2G oraz przygotowania ich do służby (w tym
m.in. odtwarzanie resursów, zakup amunicji i agre-
gatów, szkolenie załóg itp.) wyniósł około 55,5 mln
USD, w tym około 41,5 mln USD stanowiły amery-
kańskie środki pomocowe programu Foreign Milita-
ry Financing (FMF).
W latach 2005–2007 wartość umów na zakupy
części zamiennych, usługi serwisowe i naprawy wy-
niosła około 9,4 mln USD. W kwocie tej około 7,5
mln USD stanowiły środki pomocowe programu
FMF. Ponadto w latach 2001–2007 przeznaczono
około 160,3 mln zł na wydatki towarzyszące (uposa-
żenia, paliwo, energia, wyżywienie itp.). Koszty za
2008 r. będą znane po podsumowaniu roku finanso-
wego. Dodatkowo realizowane są remonty planowe
i doraźne. Przykładowo w 2007 r. wykonano remont
ORP „Pułaski” za około 6,5 mln zł, a w bieżącym
roku rozpoczęto remont ORP „Kościuszko” o warto-
ści 24,2 mln zł.
Odnosząc się do pytania dotyczącego posiada-
nych przez fregaty typu Oliver Hazard Perry środ-
ków walki, pragnę wskazać, iż fregaty wyposażone
są w uzbrojenie rakietowe do zwalczania celów po-
wietrznych i nawodnych, a także w uzbrojenie arty-
leryjskie, torpedowe oraz śmigłowiec pokładowy.
System kierowania uzbrojeniem MTDS, wraz z sys-
temem kierowania ogniem Mk-92, zapewnia okręto-
wi obronę przed okrętami nawodnymi, podwodnymi
i celami powietrznymi.
Na ORP „Pułaski” systemy walki są sprawne
w ograniczonym zakresie, z uwagi na ich wiek oraz
dostępność części zamiennych. Wymagają one mo-
dernizacji, podobnie jak na ORP „Kościuszko”.
Fregaty typu Oliver Hazard Perry są w stanie
wykonywać postawione przed nimi zadania bojowe.
W 2008 r. brały udział w ćwiczeniu taktycznym „Jo-
int Warrior” i szkoleniu stałego zespołu sił morskich
NATO w Plymouth. Aktualnie okręt „Pułaski” bie-
rze udział w operacji „Active Endeavour” na Morzu
Śródziemnym, a ponadto jest w Siłach Odpowiedzi
NATO oraz w stałym zespole sił morskich NATO.
Zgodnie z „Planem eksploatacji zasadniczego uzbro-
jenia i sprzętu wojskowego w latach 2008–2025” fre-
gaty typu Oliver Hazard Perry pozostaną w służbie
do końca 2015 r.
Projekt „Programu rozwoju Sił Zbrojnych RP
w latach 2009–2018” nie przewiduje ich moderniza-
cji. Natomiast planowane są zadania związane z utrzy-
maniem możliwości bojowych wspomnianych okrę-
tów, które obejmą podstawowe systemy uzbrojenia
i kierowania walką.
411
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za za-
sadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie stanu technicznego i wartości
bojowej okrętów podwodnych typu Kobben
należących do Marynarki Wojennej RP (5713)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawie
stanu technicznego i wartości bojowej okrętów pod-
wodnych typu Kobben należących do Marynarki
Wojennej RP (SPS-023-5713/08), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Stan techniczny okrętów podwodnych typu Kob-
ben jest zadawalający i pozwala na bezpieczną ich
eksploatację oraz wykonywanie zadań. W latach
2007 i 2008 przeprowadzono na okrętach „Kondor”,
„Sęp” i „Sokół” remonty eksploatacyjne i dokowe,
podczas których dokonano napraw i konserwacji po-
szycia kadłubów. Aktualnie realizowany jest remont
na okręcie „Bielik”.
Okręty podwodne typu Kobben posiadają system
kierowania uzbrojeniem torpedowym wraz z syste-
mem zobrazowania sytuacji podwodnej. Na uzbroje-
niu każdego okrętu może znajdować się osiem tor-
ped do zwalczania celów nawodnych i podwodnych.
Systemy te są sprawne, a w Centralnej Składnicy
Marynarki Wojennej wybudowano nową linię przy-
gotowania torped.
Przedmiotowe okręty podwodne z powodzeniem
wykonują stawiane przed nimi zadania. W bieżącym
roku brały one udział w następujących ćwiczeniach:
— ćwiczenia taktyczne duńskiej Marynarki Wo-
jennej AUT1/BATT oraz AUT2/Danex,
— ćwiczenia ratownicze „Sarex” i „Bold Mo-
narch”,
— połączone ćwiczenie Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej „Anakonda”,
— ćwiczenie wielonarodowe NATO i BALTOPS
w ramach Partnerstwa dla Pokoju.
Ponadto w pierwszym półroczu br. ORP „Sokół”
został wydzielony do Sił Odpowiedzi NATO, a ORP
„Kondor” wykonuje obecnie zadania na Morzu Śród-
ziemnym w ramach operacji „Active Endeavour”.
Odpowiadając na pytanie Pana Posła Ludwika
Dorna dotyczące okresu eksploatacji przez Mary-
412
narkę Wojenną okrętów podwodnych typu Kobben
pragnę poinformować, iż okręty podwodne typu
Kobben będą wycofywane ze służby w latach 2013–
–2015. Natomiast projekt „Programu rozwoju Sił
Zbrojnych RP w latach 2009–2018” nie przewiduje
modernizacji okrętów podwodnych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozosta-
ję w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za za-
sadne.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie opracowania analiz i przygotowania
scenariusza dotyczącego zapobiegania
oraz wychodzenia z ewentualnego kryzysu
(5737)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Józefa Rojka w sprawie opra-
cowania analiz i przygotowania scenariusza doty-
czącego zapobiegania oraz wychodzenia z ewentual-
nego kryzysu, przesłaną przez Pana Marszałka pi-
smem z dnia 16 października br. (SPS-023-5737/08),
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Ministerstwo Gospodarki podziela opinię pana
posła o potrzebie pogłębionej oceny dotychczasowe-
go przebiegu oraz potencjalnego zasięgu i skutków
kryzysu finansowego na rynkach światowych i wy-
nikających stąd ewentualnych zagrożeń dla polskiej
gospodarki. Opracowanie takiej oceny Ministerstwo
Gospodarki zleciło Instytutowi Badań Rynku, Kon-
sumpcji i Koniunktur. Jest to ośrodek badawczy
o wieloletnim dorobku w obszarze badania koniunk-
tury światowej.
W opracowaniu, które będzie obejmowało swoim
zakresem m.in. przewidywane scenariusze rozwoju
sytuacji na rynkach światowych w obliczu kryzysu
finansowego oraz wynikające stąd implikacje dla Pol-
ski, zostaną przedstawione następujące problemy:
1) geneza, rozwój i zasięg kryzysu na świato-
wych rynkach finansowych,
2) podejmowane działania zaradcze (pakiety ra-
tunkowe w ramach polityki pieniężnej oraz w ra-
mach polityki fiskalnej),
3) wpływ kryzysu na rynkach finansowych na
gospodarkę realną,
4) implikacje dla handlu i gospodarki światowej
(tempo wzrostu oraz ceny surowców na rynkach
światowych),
5) możliwe implikacje dla polskiej gospodarki
(kanały transmisji na handel zagraniczny, inwesty-
cje i konsumpcję prywatną: koniunkturalny, kurso-
wy, kredytowy, majątkowy i inne),
6) aktualne prognozy rozwoju gospodarki świa-
towej, naszych głównych partnerów handlowych
i gospodarki krajowej.
Informuję również, że Ministerstwo Gospodarki
prowadzi stały monitoring sytuacji na rynkach za-
granicznych i rynku krajowym. Monitorowane są
zarówno rynki finansowe, jak i gospodarka realna.
Przedmiotem monitoringu jest m.in. sytuacja w ban-
kach i działania podejmowane przez banki central-
ne (w tym zmiany stóp procentowych), zmiany kur-
sów walutowych i indeksów giełdowych oraz zmiany
dynamiki produkcji, eksportu i importu. Wyniki
tego monitoringu gospodarki umożliwiają przygoto-
wanie propozycji scenariuszy zapobiegania skutkom
kryzysu i odpowiedniego kształtowania polityki go-
spodarczej.
Jednocześnie pragnę podkreślić, że obecny roz-
wój sytuacji w Polsce nie uzasadnia w żadnym wy-
padku przewidywania recesji gospodarczej. Nawet
najbardziej pesymistyczne oceny analityków krajo-
wych i zagranicznych wskazują na wzrost PKB
w przyszłym roku w granicach 3%. Będzie więc to
tempo wzrostu niższe niż w ostatnich kilku latach,
ale wciąż będzie to, wcale niemały, wzrost gospodar-
czy. W tej sytuacji zasadniczą wytyczną polityki go-
spodarczej rządu pozostaje kontynuacja dotychcza-
sowej polityki tworzenia trwałych fundamentów dla
wzrostu gospodarczego, wyrażającej się w takich
działaniach, jak: reforma systemu finansów publicz-
nych, ułatwienia dla prowadzenia działalności go-
spodarczej, obniżanie obciążeń podatkowych, rozwój
partnerstwa publiczno-prywatnego, inwestycje w ka-
pitał ludzki i innowacje.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marcin Korolec
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Roszaka
w sprawie roli wojewódzkich ośrodków
medycyny pracy w aspekcie planowanej ustawy
o kierujących pojazdami (5740)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przy piśmie SPS-023-5740/08 interpela-

cję posła Grzegorza Roszaka w sprawie wojewódz-
kich ośrodków medycyny pracy w aspekcie projektu
ustawy o kierujących pojazdami, w porozumieniu
z ministrem zdrowia, uprzejmie informuję, że:
1. Powierzenie wykonywania wszystkich badań
lekarskich przeprowadzanych w celu ustalenia ist-
nienia lub braku przeciwwskazań zdrowotnych do
kierowania pojazdami „uprawnionym lekarzom” nie
spowoduje rozproszenia kompetencji, a w konse-
kwencji obniżenia jakości badań. Należy bowiem
podkreślić, że „uprawnionym lekarzem” w rozumie-
niu projektu ustawy o kierujących pojazdami jest
osoba, która spełnia określone w niej warunki. Na-
leżą do nich w szczególności: posiadanie prawa wy-
konywania zawodu lekarza, posiadanie co najmniej
5-letniego stażu pracy w zawodzie lekarza oraz po-
siadanie specjalizacji lekarskiej, która zostanie
określona w rozporządzeniu ministra właściwego do
spraw zdrowia wydanym w porozumieniu z mini-
strem właściwym do spraw transportu. Uprawniony
lekarz, tak jak dotychczas, będzie miał również obo-
wiązek ukończenia szkolenia określonego w przepi-
sach wykonawczych wydanych na podstawie upo-
ważnienia zawartego w projekcie ustawy.
2. Zgodnie z przepisem projektu ustawy nadzór
nad wykonywaniem badań i wydawaniem orzeczeń
lekarskich stwierdzających istnienie lub brak prze-
ciwwskazań zdrowotnych do kierowania pojazdami
będzie sprawowany, tak jak obecnie, przez marszał-
ka województwa. Zakres przedmiotowy tego nadzo-
ru będzie obejmował kontrolę m.in. jakości wykony-
wania badań, treści wydawanych orzeczeń oraz do-
kumentacji prowadzonej w związku z przeprowa-
dzanymi badaniami. W imieniu marszałka woje-
wództwa kontrolę sprawował będzie upoważniony
przez niego lekarz posiadający uprawnienia do wy-
konywania badań kierowców.
3. Projekt ustawy zawiera przepis, który nakłada
na organ kontroli ruchu drogowego obowiązek skie-
rowania, w drodze decyzji administracyjnej, kieru-
jącego pojazdem silnikowym lub tramwajem na ba-
danie lekarskie i na badanie psychologiczne, jeżeli
uczestniczył w wypadku drogowym, w którym jest
ofiara śmiertelna lub ranna.
4. W dotychczas obowiązujących przepisach
prawnych nie istnieje przepis stanowiący, że osoba
posiadająca prawo jazdy lub pozwolenie do kierowa-
nia tramwajem jest zobowiązana zgłosić staroście
zmiany swojego stanu zdrowia w zakresie danych
umieszczonych w ankiecie. Przepis o takiej treści
nie znalazł się również w projekcie ustawy o kierują-
cych pojazdami.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
413
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie dostosowania przepisów dotyczących
kształtowania wynagrodzeń pracowników
samorządowych zatrudnionych w oświacie
do już obowiązującego prawa (5749)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Bożeny Kotkowskiej (SPS-
-023-5749/08) w sprawie dostosowania przepisów
dotyczących kształtowania wynagrodzeń pracowni-
ków samorządowych zatrudnionych w oświacie po-
zwolę sobie wyrazić następującą opinię:
Nauczyciele stanowią najliczniejszą grupę zawo-
dową sektora finansów publicznych, która wykonuje
pracę o szczególnej roli związanej z kształceniem
i wychowywaniem kolejnych pokoleń, poprzez co de-
terminuje proces rozwoju kraju i stanowi o obecnym
oraz przyszłym obliczu Polski w świecie. Istota wy-
konywania zawodu nauczyciela wymaga, aby status
prawny tej grupy zawodowej określała odrębna
pragmatyka zawodowa. Obecnie rolę tę spełnia usta-
wa z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela
(Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, z późn. zm.).
Kompetencje do stanowienia poszczególnych
składników wynagrodzenia nauczycieli podzielone
zostały pomiędzy ministra właściwego ds. oświaty
i wychowania oraz jednostki samorządu terytorial-
nego, z uwzględnieniem form kontroli tych ostatnich
przez państwo. Zgodnie bowiem z art. 15 i 16 ust. 2
Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997 r. (Dz. U. Nr 78,
poz. 483, z późn. zm.) ustrój Rzeczypospolitej Pol-
skiej zapewnia decentralizację władzy publicznej,
a samorząd terytorialny uczestniczy w sprawowa-
niu władzy publicznej. Przysługującą mu w ramach
ustaw istotną część zadań publicznych samorząd
wykonuje w imieniu własnym i na własną odpowie-
dzialność.
Obecnie istnieje potrzeba doskonalenia rozwią-
zań systemowych. Rozwiązania prawa oświatowego
podlegają stałej ocenie i analizie pod kątem spełnie-
nia celów reform zapoczątkowanych w 2000 r. Klu-
czowe działania oraz podstawowe inicjatywy w tym
zakresie zmierzają przede wszystkim w kierunku:
— dokończenia reformy systemu edukacji,
— unowocześnienia polskiej szkoły, sprzyjając jej
otwartości na świat, poprzez uproszczenie prawa
oświatowego, w tym ustawy Karta Nauczyciela.
W ramach tak zakreślonych obszarów podjęto
prace nad opracowaniem rozwiązań mających na
celu zmiany w zakresie organizacji i realizacji zadań
oświatowych, których konsekwencją ma być wzmoc-
nienie jakości kształcenia i wychowania. Jednym
z elementów powyższego programu działania było
414
rozpoczęcie debaty społecznej, m.in. w kwestii refor-
my programowej oraz zasad finansowania oświaty.
Szeroko zakrojone konsultacje z partnerami spo-
łecznymi, związkowymi oraz innymi podmiotami
zainteresowanymi wzmocnieniem jakości edukacji
doprowadziły do wypracowania stanowiska w po-
wyższych kwestiach.
Niezależnie od powyższego zarówno nauczyciele,
jak i pracownicy niepedagogiczni są pracownikami
jednostek organizacyjnych samorządu terytorialne-
go, takich jak przedszkola, szkoły czy inne placówki
oświatowe. Jednak te dwie grupy pracownicze pod-
legają odrębnym przepisom. Osoby zatrudnione na
stanowiskach nauczyciela, wychowawcy oraz innych
stanowiskach pedagogicznych podlegają ustawie
z 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela. Natomiast
pracownicy niepedagogiczni zatrudnieni w przed-
szkolach, szkołach i placówkach wymienionych
w art. 1 ust 1 i 1a Karty Nauczyciela, zgodnie z art. 5d
ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty
(Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.), po-
siadają status pracowników samorządowych. Status
prawny tej grupy pracowników określają przepisy
ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach sa-
morządowych (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1593,
z późn. zm.).
Warunki wynagrodzenia za pracę i przyznawa-
nia innych świadczeń dla pracowników samorządo-
wych określa rozporządzenie Rady Ministrów z dnia
2 sierpnia 2005 r. w sprawie zasad wynagradzania
pracowników samorządowych zatrudnionych w jed-
nostkach organizacyjnych jednostek samorządu te-
rytorialnego (Dz. U. Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.).
Zgodnie z § 3 rozporządzenia ustalona została tabe-
la punktowych rozpiętości dla poszczególnych kate-
gorii zaszeregowania, którym przypisano odpowied-
nie kwoty wynagrodzenia zasadniczego. Miesięczne
kwoty wynagrodzenia zasadniczego ustalone zosta-
ły jako suma najniższego wynagrodzenia zasadni-
czego oraz iloczynu liczby punktów, ustalonych dla
poszczególnych kategorii w tabeli stanowiącej za-
łącznik do rozporządzenia, i wartości jednego punk-
tu w złotych. Natomiast wartość jednego punktu
w złotych ustala pracodawca w porozumieniu odpo-
wiednio z radą gminy, radą powiatu lub sejmikiem
województwa, stosownie do swoich możliwości fi-
nansowych. Wysokość miesięcznych kwot wynagro-
dzenia zasadniczego może być niższa lub wyższa od
ustalonej w sposób powyższy, jednak nie więcej niż
o 10%. Tabelę miesięcznych kwot wynagrodzenia
ustala pracodawca. Zgodnie z tymi przepisami wy-
łączne kompetencje w zakresie wypłacanych wyna-
grodzeń oraz corocznych ich podwyżek pozostają
w gestii jednostek samorządu terytorialnego i ich
organów stanowiących. Jak wynika z danych Mini-
sterstwa Finansów, od kilku lat dochody jednostek
samorządów terytorialnych istotnie wzrastają, co
oznacza, iż możliwe jest kształtowanie wzrostu płac
pracownikom niepedagogicznym (samorządowym)
proporcjonalnie do wzrostu dochodów.
Waloryzacja wynagrodzeń odbywa się zatem po-
przez samodzielne ustalenie przez samorząd wyso-
kości najniższego wynagrodzenia zasadniczego oraz
wartości jednego punktu i należy do wyłącznej kom-
petencji wskazanych podmiotów. Ponadto należy
podkreślić, iż środki przekazywane samorządom
w formie subwencji rozdysponowywane są na pod-
stawie konstytucyjnie gwarantowanych samodziel-
nych decyzji podejmowanych przez organy stano-
wiące jednostek samorządu terytorialnego. Oznacza
to, iż nie jest możliwe również podjęcie przez Mini-
sterstwo Edukacji Narodowej działań obligujących
samorządy do podwyżek wynagrodzeń otrzymywa-
nych przez pracowników administracji i obsługi pla-
cówek oświatowych.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Stuligrosza
w sprawie systemu pobierania opłat
od sprzedaży kserografów oraz sposobu
przekazywania tych funduszy właścicielom
praw do kopiowania materiałów (5751)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła Michała Stuligrosza (nr SPS-023-
-5751/08) w sprawie systemu pobierania opłat od
sprzedaży kserografów oraz sposobu przekazywania
tych funduszy właścicielom praw do kopiowania ma-
teriałów, a w szczególności odpowiadając na pytania:
1) na podstawie jakich kryteriów udzielono zgody
na pobieranie środków wynikających z ustawy o pra-
wie autorskim i prawach pokrewnych oraz czy argu-
menty użyte kiedyś znajdują dalej uzasadnienie dla
kontynuowania działalności Kopipolu?;
2) jak obecnie przedstawia się sytuacja finanso-
wo –organizacyjna w Kopipolu?,
uprzejmie przekazuję stosowne informacje.
Ad 1
Decyzją z dnia 16 sierpnia 1996 r. nr DPA.041/
Z/27/95 minister kultury i sztuki udzielił Stowarzy-
szeniu Zbiorowego Zarządzania Prawami Autorski-
mi Twórców Dzieł Naukowych i Technicznych (Ko-
pipol) zezwolenia na zbiorowe zarządzanie prawami
autorskimi do utworów naukowych i technicznych

w zakresie zwielokrotniania, wprowadzania do ob-
rotu i rozpowszechniania oraz na pobieranie od
ośrodków informacji lub dokumentacji naukowo-
-technicznej wynagrodzenia za odpłatne udostęp-
nianie egzemplarzy fragmentów utworów.
Decyzją z dnia 20 listopada 2003 r. nr DP.WPA.024/
521/03/mp minister kultury dokonał zmiany treści
ww. decyzji nr DPA 041/Z/27/95 z dnia 16 sierpnia
1995 r., udzielając stowarzyszeniu zezwolenia na:
1) zbiorowe zarządzanie prawami autorskimi do
utworów naukowych i technicznych na następujących
polach eksploatacji: utrwalanie, zwielokrotnianie ja-
kąkolwiek techniką egzemplarzy utworu, w tym tech-
niką drukarską, reprograficzną, zapisu magnetyczne-
go lub cyfrowego, wprowadzenie do obrotu, użyczenie,
najem, wyświetlanie, publiczne odtwarzanie, nadawa-
nie, reemitowanie, publiczne udostępnianie utworu
w taki sposób, aby każdy mógł mieć do niego dostęp
w miejscu i w czasie przez siebie wybranym,
2) pobieranie od ośrodków informacji lub doku-
mentacji wynagrodzenia za udostępnianie egzem-
plarzy utworów.
W dniu 2 czerwca 2003 r. minister kultury wydał
rozporządzenie w sprawie określenia kategorii urzą-
dzeń i nośników służących do utrwalania utworów
oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu ich
sprzedaży przez producentów i importerów. W roz-
porządzeniu tym Kopipol został wskazany (§ 4 pkt 1)
jako organizacja zbiorowego zarządzania prawami
autorskimi uprawniona do pobierania i podziału
opłat od urządzeń i nośników, o których mowa w za-
łączniku nr 3 do rozporządzenia, na rzecz twórców.
W wydanym w dniu 27 czerwca 2003 r. przez mi-
nistra kultury rozporządzeniu w sprawie opłat uisz-
czanych przez posiadaczy urządzeń reprograficz-
nych Kopipol został wskazany (§ 3 pkt 1) jako orga-
nizacja uprawniona do pobierania opłat, o których
mowa w tym rozporządzeniu, na rzecz twórców.
Przy wyborze organizacji zbiorowego zarządza-
nia wzięto pod uwagę możliwość realizacji przez nie
zadań, które wynikają z faktu wskazania do poboru
opłat oraz doświadczenia organizacji w tym zakre-
sie. Proponowane rozwiązania przyjęte w rozporzą-
dzeniu zostały uzgodnione z zainteresowanymi mi-
nistrami oraz organizacjami zbiorowego zarządza-
nia prawami autorskimi lub pokrewnymi, stowarzy-
szeniami twórców i wydawców, a także izbami go-
spodarczymi reprezentującymi podmioty zobowią-
zane do uiszczania opłat.
Ad 2
W 2007 r. minister kultury i dziedzictwa narodo-
wego przeprowadził kontrolę w Kopipolu. Po prze-
prowadzonej kontroli minister kultury i dziedzictwa
narodowego zobowiązał Kopipol m.in. do podziału
środków zainkasowanych przez stowarzyszenie Ko-
pipol w latach 1996–2006 z tytułu opłat reprogra-
ficznych pomiędzy uprawnione organizacje zbioro-
wego zarządzania na podstawie wyników przepro-
wadzonych na zlecenie stowarzyszenia Kopipol ba-
dań statystycznych, z uwzględnieniem dokonanych
415
uprzednio na rzecz uprawnionych organizacji wy-
płat zaliczkowych. Przed dokonaniem powyższego
minister kultury i dziedzictwa narodowego zobo-
wiązał Kopipol do wystąpienia do pozostałych
uprawnionych organizacji o przedstawienie swoich
roszczeń co do wysokości przypadających im opłat
wraz z dokumentacją w tym zakresie, na podstawie
§ 7 ust. 3 rozporządzenia ministra kultury z dnia
2 czerwca 2003 r. w sprawie określenia kategorii
urządzeń i nośników służących do utrwalania utwo-
rów oraz opłat od tych urządzeń i nośników z tytułu
ich sprzedaży przez producentów i importerów oraz
§ 5 ust. 3 rozporządzenia ministra kultury z dnia 27
czerwca 2003 r. w sprawie opłat uiszczanych przez
posiadaczy urządzeń reprograficznych.
W odniesieniu do kwot stanowiących różnicę po-
między wynagrodzeniem należnym na podstawie
badań statystycznych przeprowadzonych na zlece-
nie stowarzyszenia Kopipol a wynagrodzeniem wy-
nikającym z udokumentowanych roszczeń zgłoszo-
nych przez uprawnione organizacje zbiorowego za-
rządzania minister kultury i dziedzictwa narodowe-
go zobowiązał stowarzyszenie Kopipol do umiesz-
czenia ich na wyodrębnionym rachunku bankowym
celem ustanowienia rezerwy na poczet ewentual-
nych udokumentowanych roszczeń pozostałych
uprawnionych organizacji zbiorowego zarządzania
(jak wynika z informacji posiadanych przez mini-
stra kultury i dziedzictwa narodowego, żadna z upraw-
nionych organizacji nie przedstawiła udokumento-
wanych roszczeń w tym zakresie).
Powyżej opisane zalecenia wynikały z faktu, że
pomiędzy uprawnionymi organizacjami trwa wielo-
letni spór co do sposobu podziału należnych kwot
i ich wysokości. Uprawnione organizacje od wielu lat
nie zmieniają swego stanowiska i nie podejmują ja-
kichkolwiek kroków zmierzających do współpracy
w tym zakresie, co uniemożliwia praktycznie roz-
wiązanie zaistniałego problemu. Nie jest zaś dopusz-
czalna sytuacja, w której w ogóle nie dojdzie do po-
działu wynagrodzeń pobranych od tzw. czystych no-
śników.
W odniesieniu do środków pozostałych po doko-
naniu powyższych czynności minister kultury i dzie-
dzictwa narodowego zobowiązał stowarzyszenie Ko-
pipol do ich wypłaty twórcom dzieł naukowych i tech-
nicznych reprezentowanych przez stowarzyszenie
Kopipol na podstawie systemu repartycji indywidu-
alnej. W tym miejscu wskazać należy, że minister
kultury i dziedzictwa narodowego zobowiązał sto-
warzyszenie Kopipol do wprowadzenia systemu re-
partycji indywidualnej zamiast systemu repartycji
pośredniej (czyli poprzez fundusze, o których mowa
w interpelacji). Z informacji przekazanych przez Ko-
pipol wynika, że stowarzyszenie wdrożyło system
repartycji indywidualnej.
Odpowiadając na pytanie dotyczące sytuacji or-
ganizacyjno-finansowej stowarzyszenia Kopipol,
wskazuję, że Kopipol zrzesza 80 członków zwyczaj-
nych i 7 członków wspierających, z czego 75 człon-
416
ków to osoby fizyczne, zaś 5 członków stanowią oso-
by prawne. W czerwcu 2007 r. doszło do nowych wy-
borów władz stowarzyszenia.
Przychody Kopipolu z dotychczasowej działalno-
ści statutowej, jak wynika z informacji opracowanej
wg stanu na koniec 2007 r., wynoszą ok. 3 mln PLN
(łącznie za rok 2007 oraz za lata poprzednie). Kosz-
ty realizacji zadań statutowych wyniosły zaś ok.
500 000 PLN.
W roku 2007 do Kopipolu wpłynęły środki pie-
niężne z tytułu opłat pobieranych na podstawie
ustawy o prawie autorskim i prawach pokrewnych
w wysokości ok. 1,5 mln PLN, koszty inkasa wynio-
sły ok. 500 000 PLN, repartycji dokonano na kwotę
ok. 1,3 mln PLN.
W roku 2008 z tytułu czystych nośników wpłynę-
ło do stowarzyszenia Kopipol ok. 1,5 mln PLN, zaś
koszty inkasa ustalone zostały na poziomie 30%.
Mam nadzieję, że Pan Marszałek uzna powyższe
wyjaśnienia za wystarczające.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Zbigniewa Chmielowca
i Kazimierza Moskala
w sprawie nowelizacji ustawy o zakładach
opieki zdrowotnej (5766)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Zbigniewa Chmielowca
i Kazimierza Moskala, przekazaną pismem nr SPS-
-023-5766/08 z dnia 21.10.br., uprzejmie informuję,
że Ministerstwu Zdrowia są znane postulaty zgła-
szane przez jednostki organizacyjne samorządu za-
wodowego pielęgniarek i położnych. Powszechnie
przyjętą praktyką jest uczestnictwo tych podmiotów
w konsultacjach społecznych dotyczących projekto-
wanych w ministerstwie aktów normatywnych do-
tyczących ochrony zdrowia. Stanowisko zajmowane
przez przedstawicieli samorządu zawodowego pielę-
gniarek i położnych jest zawsze poddawane wnikli-
wej i merytorycznej analizie. Należy nadmienić, że
zasadniczym założeniem przyświecającym pracom
legislacyjnym Ministerstwa Zdrowia jest jak najda-
lej idąca chęć współpracy ze środowiskami zawodów
medycznych. Tym samym postulaty przez nie zgła-
szane w kwestiach merytorycznych, o ile są poparte
stosowną argumentacją, znajdują właściwe zastoso-
wanie w projektowanych regulacjach.
Odpowiadając szczegółowo na pytania panów po-
słów zawarte w przedmiotowej interpelacji, należy
przede wszystkim zwrócić uwagę na będące przed-
miotem obrad parlamentu projekty ustaw dotyczące
reformy system ochrony zdrowia. Zgodnie z przyjętą
przez Sejm w dniu 21 października 2008 r. ustawą
o zakładach opieki zdrowotnej (do której Senat
wniósł poprawki zawarte w uchwale z dnia 30 paź-
dziernika 2008 r., wśród nich znajduje się m.in. pro-
pozycja nowego brzmienia przytoczonego poniżej
art. 15 ust. 1) w zakładach opieki zdrowotnej będą
istniały kierownicze medyczne stanowiska pielę-
gniarek i położnych. Zgodnie z art. 15 ust. 1 w za-
kładach opieki zdrowotnej tworzone będą m.in. kie-
rownicze medyczne stanowiska pracy:
1) przełożonej pielęgniarek, w przypadku stacjo-
narnych zakładów opieki zdrowotnej posiadających
od 50 do 300 łóżek albo posiadających powyższej 500
łóżek (art. 15 ust. 1 pkt 5);
2) pielęgniarki albo położnej oddziałowej zakła-
du, w przypadku oddziału, którym kieruje ordyna-
tor (art. 15 ust. 1 pkt 6);
3) kierownika do spraw opieki pielęgniarskiej,
w przypadku szpitali posiadających powyżej 50 łó-
żek, w których powołuje się konsultanta (art. 15 ust. 1
pkt 7).
Jednocześnie zgodnie z art. 16 tej ustawy (do
którego Senat nie wniósł poprawek), zakład opieki
zdrowotnej będzie zobowiązany stosować minimal-
ne normy zatrudnienia pielęgniarek i położnych.
W tym celu minister właściwy do spraw zdrowia, po
zasięgnięciu opinii Naczelnej Rady Pielęgniarek
i Położnych oraz reprezentatywnych związków za-
wodowych, określi, w drodze rozporządzenia, spo-
sób ustalania minimalnych norm zatrudnienia pie-
lęgniarek i położnych w zakładach opieki zdrowot-
nej, mając na celu zapewnienie właściwej jakości
i dostępności świadczeń zdrowotnych. Jednocześnie
minister zdrowia będzie dokonywał corocznej oceny
sposobu realizacji tego obowiązku.
Natomiast bez zmian pozostają obowiązujące re-
gulacje dotyczące odpowiedzialności zawodowej pie-
lęgniarek i położnych, określone w ustawie z dnia
5 lipca 1996 r. o zawodach pielęgniarki i położnej
(Dz. U. z 2001 r. Nr 57, poz. 602, z późn. zm.). Obo-
wiązujące w tym zakresie unormowania są bowiem
zgodne z art. 17 ust. 1 konstytucji.
Należy podkreślić, że zasygnalizowane przez pa-
nów posłów w interpelacji kwestie merytoryczne
znajdą swoje miejsce także w innych projektowa-
nych w Ministerstwie Zdrowia regulacjach ustawo-
wych. Obecnie trwają prace nad projektami ustaw
ustrojowych regulujących status prawny zawodów
pielęgniarki i położnej. Wstępne założenia propono-
wanych rozwiązań ustawowych przewidują, podob-
nie jak jest to obecnie, dwie regulacje ustawowe,
mianowicie: projekt ustawy o zawodach pielęgniarki
i położnej oraz projekt ustawy o samorządzie pielę-

gniarek i położnych. W ocenie Ministerstwa Zdro-
wia poruszone przez panów posłów sprawy będą mo-
gły zostać uregulowane w tych ustawach. Należą do
nich kwestie związane z świadczeniami udzielany-
mi przez pielęgniarki i położne bez zlecenia lekar-
skiego. Obecnie kwestia ta budzi szereg wątpliwości.
Celem nowej regulacji będzie ich usunięcie. Dopre-
cyzowane zostaną także przepisy określające prawa
i obowiązki pielęgniarek i położnych m.in. związane
z dostępem do dokumentacji medycznej. Intencją
projektodawcy w tym zakresie będzie jasne określe-
nie, do czego ma prawo pielęgniarka lub położna.
Oczywistym założeniem nowych regulacji będzie
pozostawienie dotychczasowych regulacji, które nie
budzą wątpliwości, bez zmian. Projektowane akty
normatywne powinny być zgodne ze wspomnianym
wyżej art. 17 ust. 1 konstytucji. Zatem konsekwen-
cją takiego rozwiązania będzie, tak jak obecnie, po-
zostawienie w wyłącznej gestii samorządu zawodo-
wego pielęgniarek i położnych spraw dotyczących
odpowiedzialności zawodowej. Co istotne, ulegną
one dalszemu wzmocnieniu poprzez wprowadzenie
tych przepisów w całości do ustawy o samorządzie
pielęgniarek i położnych (obecnie znaczna ich część
pozostaje w akcie wykonawczym).
Mając na uwadze powyższe, należy podkreślić
daleko idącą gotowość Ministerstwa Zdrowia do
współpracy z samorządem pielęgniarek i położnych
w zakresie przygotowywanych projektów aktów
normatywnych. Prezentowane w interpelacji nie-
które problemy znalazły już swoje odzwierciedlenie
w stanowionym prawie. Natomiast pozostałe bez
zbędnej zwłoki będą systematycznie wdrażane przez
omówione nowego regulacje ustawowe dotyczące za-
wodów pielęgniarki i położnej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie przebiegu drogi ekspresowej S19
w miejscowości Nienadówka (5767)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Stanisława Ożoga z dnia 15
października 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
21 października 2008 r., znak: SPS-023-5767/08,
w sprawie przebiegu drogi ekspresowej S19 w miej-
417
scowości Nienadówka przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, iż do chwili obecnej nie zo-
stała wydana przez wojewodę podkarpackiego decy-
zja o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na
realizację inwestycji „Budowy drogi ekspresowej
S19 na odcinku od początku projektowanej obwodni-
cy Sokołowa Małopolskiego do węzła Rzeszów
Wschodni (24,2 km)”.
W związku z powyższym na obecnym etapie nie
można określić, który wariant przebiegu przedmio-
towej drogi zostanie wybrany.
Uprzejmie wyjaśniam, iż wskazany przez pana
posła wariant 6 przejścia drogi S19 przez miejsco-
wość Nienadówka pod względem środowiskowym
sklasyfikowany został przez autorów raportu o od-
działywaniu przedsięwzięcia na środowisko na rów-
ni z wnioskowanym przez Generalną Dyrekcję Dróg
Krajowych i Autostrad wariantem nr 5. W podsumo-
waniu części raportu dotyczącej analizy przebiegu
drogi przez Nienadówkę – „Uzasadnienie wybrane-
go przez wnioskodawcę wariantu” autorzy podkre-
ślają, że warianty 5 oraz 6 są ze sobą porównywalne.
Niewielka różnica wskazująca na wariant 5 wynika
głównie z mniejszego oddziaływania na budynki
w zakresie hałasu. Biorąc pod uwagę bezpośrednią
ilość wyburzeń związaną z realizacją inwestycji –
rzeczywiście w wariancie nr 5 konieczne jest wybu-
rzenie 14 budynków mieszkalnych, zaś w wariancie
nr 6 – 5 budynków mieszkalnych. Przyjmując jako
kryterium porównawcze horyzont czasowy ustalony
na rok 2026 i prognozowane wówczas natężenia ru-
chu na istniejącej drodze krajowej nr 19 oraz projek-
towanej S19, zagrożonych ponadnormatywnym od-
działywaniem hałasu w wariancie 5 jest 33 budynki
mieszkalne, zaś w wariancie 6 – 35 budynków miesz-
kalnych. Na chwilę obecną organy wydające uzgod-
nienia, tj. państwowy wojewódzki inspektor sani-
tarny w Rzeszowie oraz minister środowiska w swo-
ich postanowieniach uzgadniających warunki reali-
zacji wskazały do realizacji wariant nr 5 – wniosko-
wany przez GDDKiA.
Natomiast w kwestii akceptacji przez większość
mieszkańców Nienadówki wariantu nr 6 informuję,
że pełną dokumentacją dotyczącą prowadzonego po-
stępowania administracyjnego, wraz z wnioskami,
opiniami, postulatami społecznymi dotyczącymi za-
równo wariantu nr 5 i 6 dysponuje jedynie wojewoda
podkarpacki, będący organem właściwym do wyda-
nia decyzji środowiskowej. W związku powyższym,
nie posiadając pełnej dokumentacji, nie można zająć
stanowiska w przedmiotowej sprawie. Jednakże
z informacji posiadanych przez resort infrastruktu-
ry wynika, że wariant 6 również został oprotesto-
wany przez część mieszkańców Nienadówki.
W odniesieniu do sprawy zagrożenia zabytkowe-
go kościoła oraz komunikacji pomiędzy kościołem
a cmentarzem informuję, iż kwestia ta była niejed-
nokrotnie podnoszona – w toku konsultacji społecz-
nych, prowadzonych przez projektanta i Oddział
418
GDDKiA w Rzeszowie w ramach studium technicz-
no-ekonomiczno-środowiskowego oraz w toku po-
stępowania administracyjnego prowadzonego przez
wojewodę podkarpackiego i każdorazowo projektant
bądź oddział składali w tej kwestii wyjaśnienia.
Można jedynie wskazać, że istniejąca droga kra-
jowa nr 19 przebiegająca po zachodniej stronie pro-
jektowanej drogi ekspresowej w wariancie nr 5 (na
etapie STEŚ na odcinku przejścia przez Nienadówkę
oznaczonym jako wariant nr 4) przebiega w bezpo-
średnim sąsiedztwie kościoła, oddzielając go niejako
od centrum wsi. Droga ekspresowa S19 w wariancie
nr 5 zlokalizowana będzie bezpośrednio za drogą
krajową nr 19 na wschód, tj. dalej od kościoła i po-
prowadzona zostanie na estakadzie. Dostęp do ko-
ścioła od strony centrum wsi, tj. od wschodu, poprzez
zmniejszenie ruchu tranzytowego na istniejącej dro-
dze krajowej nr 19, z wyniesieniem go na estakadę
w ciągu S19 ulegnie poprawie, a nie pogorszy się.
Zwiększy się bezpieczeństwo osób przekraczających
istniejącą drogę krajową nr 19. Podobnie negatywne
oddziaływanie drgań pochodzących od ruchu cięż-
kich samochodów, na konstrukcję kościoła, poprzez
przejęcie tego ruchu przez oddaloną od kościoła dro-
gę ekspresową, ulegnie zmniejszeniu. Posadowienie
estakady na palach, ze względu na korzystny rodzaj
gruntu (spoisty ił pylasty) tłumiący drgania oraz za-
stosowanie łożysk elastomerowych, ogranicza do
minimum przenoszenie drgań z estakady na przyle-
gły teren. Dostęp do cmentarza z istniejącej drogi
krajowej nr 19 zostanie zapewniony wiaduktem nad
drogą ekspresową, a jedyna niedogodność polegać
będzie na przesunięciu go w kierunku północnym,
w rejon końca cmentarza.
Reasumując, ostateczny przebieg drogi S19 nie
został jeszcze ustalony. Ustalenie takie zostanie do-
konane w decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach zgody na realizację przedsięwzięcia. Zatem do
czasu jej wydania wariant nr 5 pozostaje jedynie wa-
riantem rekomendowanym przez inwestora.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Ożoga
w sprawie złej jakości badań mammograficznych
(5769)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Ożoga, przesła-
ną przy piśmie Pana Marszałka, znak: SPS-023-
-5769/08, z dnia 21 października 2008 r., w sprawie
złej jakości badań uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Kontrola jakości badań mammograficznych do-
konana w roku ubiegłym w ramach realizacji zada-
nia „Narodowego programu zwalczania chorób no-
wotworowych” pn. „Populacyjny program wczesne-
go wykrywania raka piersi”, była pierwszym kro-
kiem w kierunku poprawy jakości badań mammo-
graficznych wykonywanych przez pracownie mam-
mograficzne w naszym kraju. Kontrola była działa-
niem niezależnym i wychodzącym poza rutynowe
działania Narodowego Funduszu Zdrowia odpowie-
dzialnego za zapewnienie realizacji świadczeń
w przedmiotowym zakresie, tym samym ich dostęp-
ność oraz bezpieczeństwo.
Należy podkreślić, iż wybór realizatorów progra-
mu profilaktycznego odbywa się w ramach procedur
konkursowych organizowanych przez fundusz, na-
stępstwem czego jest kontraktowanie z wybranymi
jednostkami spełniającymi wymogi określone w sto-
sownym zarządzeniu prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia.
W roku 2007 kontraktowanie świadczeń realizo-
wanych w ramach programów profilaktycznych od-
bywało się na podstawie zarządzenia Nr 66/2007/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia z dnia
20 września 2007 r. w sprawie określenia warunków
zawierania i realizacji umów w rodzaju profilaktycz-
ne programy zdrowotne. Świadczeniodawcy zakwa-
lifikowani do programu spełnili wymagania okre-
ślone w załączniku nr 4 do ww. zarządzenia, między
innymi w zakresie posiadania odpowiedniej kadry
specjalistycznej do realizacji badań mammograficz-
nych, specjalistycznego wyposażenia pracowni
mammograficznej. Ponadto świadczeniodawcy mu-
sieli wykazać się spełnieniem warunków bezpiecz-
nego stosowania promieniowania jonizującego dla
wszystkich rodzajów ekspozycji medycznej określo-
nych w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 25
września 2005 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 194, poz. 1625)
i w związku z powyższym posiadaniem zgody Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej na stosowanie przez
nich urządzeń mammograficznych.
Wyniki audytu oceniającego jakość badań mam-
mograficznych realizowanych przez pracownie
mammograficzne zostały upublicznione 7 paździer-
nika 2008 r. na stronie internetowej Centralnego
Ośrodka Koordynującego – pod adresem: http://
www.profilaktykaraka.coi.waw.pl/cokpiersi/start.
html. Wcześniej wyniki audytu były przekazywane
przez wojewódzkie ośrodki koordynujące do oddzia-
łów wojewódzkich NFZ.
Ponieważ w świetle obowiązujących przepisów
wyniki audytu nie mogły stanowić podstawy praw-
nej do wykluczenia jednostki z realizacji badań
mammograficznych, wykorzystane jednak zostały
w celu podjęcia działań naprawczych w zakresie po-
prawy poziomu jakościowego wykonywanych w ra-

mach programu badań mammograficznych. I tak
w świetle powyższego w roku bieżącym odbywa się
powtórna ocena jednostek pod kątem wprowadza-
nia przez nie zaleceń pokontrolnych mających na
celu poprawę jakości realizowanych przez nie ba-
dań. Mając powyższe na uwadze, do końca listopada
2008 trwa rekontrola świadczeniodawców negatyw-
nie ocenionych w roku 2007 pod kątem spełnienia
przez jednostki zaleceń pokontrolnych oraz wyeli-
minowania przez nie stwierdzonych nieprawidłowo-
ści. Należy wspomnieć, że 4 grudnia 2008 r. odbę-
dzie się spotkanie organizowane przez Centralny
Ośrodek Koordynujący mające na celu podsumowa-
nie wyników powtórnych kontroli oraz ponownie
przeprowadzonego w roku bieżącym audytu klinicz-
nego zdjęć mammograficznych. Oddziały Narodowe-
go Funduszu Zdrowia oczekują na wyniki kontroli,
by je wykorzystać w trakcie kontraktowania świad-
czeń profilaktycznych na rok następny.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w związku
z informacjami prasowymi dotyczącymi wyników
kontroli pracowni mammograficznych Narodowy
Fundusz Zdrowia jako podmiot odpowiedzialny za
prawidłową realizację badań mammograficznych
w ramach programu poinformował na stronie inter-
netowej o możliwości uzyskania przez pacjentki ko-
pii dokumentacji medycznej (w tym zdjęcia mammo-
graficznego) na podstawie art. 18 ustawy z dnia
30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej
(Dz.U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm).
Jednocześnie w razie jakichkolwiek wątpliwości
co do jakości zdjęcia pacjentka może zweryfikować
wynik badania w pracowni mammograficznej. Jeśli
jakość zdjęć nie pozwoli ocenić stanu piersi, pracow-
nia powinna powtórzyć badanie.
W sytuacji kiedy weryfikacja wyniku badania
mammograficznego z jakichś względów jest niemoż-
liwa, pacjentka mająca uzasadnione obawy co do
stanu zdrowia powinna skonsultować się z lekarzem
onkologiem, który w razie potrzeby skieruje ją na
dalszą diagnostykę (wizyta u onkologa nie wymaga
skierowania od lekarza pierwszego kontaktu).
Jednocześnie informuję, iż w związku z prowa-
dzoną kontrolą jakości zdjęć mammograficznych
wskazującą na brak prawidłowego przygotowania
kadry specjalistycznej do realizacji badań skrynin-
gowych w roku bieżącym prowadzone są przez
WOK-i szkolenia specjalistyczne dla kadry realizu-
jącej badania mammoraficzne. Do chwili obecnej
przeszkolono prawie 50% personelu specjalistyczne-
go wykonującego przedmiotowe badania, w tym pra-
wie 700 techników elektroradiologii oraz około prze-
szło 300 lekarzy radiologów.
W związku z przeprowadzonymi kontrolami
w roku 2007 minister zdrowia dokonał analizy pod
kątem przekazywania przez WOK-i do oddziałów
Narodowego Funduszu Zdrowia wyników przepro-
wadzonych kontroli, z której wynikało, że większość
ośrodków na bieżąco informowała oddziały woje-
wódzkie NFZ o wynikach kontroli. Jednocześnie mi-
nister zdrowia zalecił podjęcie ścisłej współpracy po-
419
między Narodowym Funduszem Zdrowia i WOK-
-ami i COK-iem, w szczególności w zakresie wyko-
rzystania wyników kontroli w trakcie kontraktowa-
nia świadczeń na rok 2009.
Uzupełniając powyższe, informuję o działaniach
podjętych w zakresie podniesienia bezpieczeństwa
oraz jakości badań mammograficznych przez Pań-
stwową Inspekcję Sanitarną. I tak w związku z wej-
ściem Polski do Unii Europejskiej zostały wdrożone
wymagania unijne dotyczące ochrony radiologicz-
nej, w tym także aparatów mammograficznych.
W następstwie dokonanych w roku 2007 przez Pań-
stwową Inspekcję Sanitarną kontroli na podstawie
decyzji administracyjnych wydawanych przez in-
spekcję 5 aparatów mammograficznych, w tym 3
w województwie wielkopolskim, zostało wycofanych
z użytku.
Jednocześnie, mając na uwadze bezpieczeństwo
oraz jakość badań w przedmiotowym zakresie,
uprzejmie informuję o uruchomieniu kształcenia
w zawodzie elektroradiologa na poziomie studiów
wyższych. Aktualnie kształcenie na poziomie stu-
diów wyższych w zakresie elektroradiologii realizo-
wane jest na kilku uczelniach medycznych w Polsce,
tj. w Białymstoku, Warszawie, Poznaniu, Bydgosz-
czy oraz Gdańsku. Sądzę, że przedmiotowa trans-
formacja kształcenia w znaczący sposób wpłynie na
jakość wykonywanych usług diagnostycznych w za-
kresie elektroradiologii.
W świetle powyższego deklaruję dalsze monito-
rowanie podejmowanych działań naprawczych, któ-
re doprowadzą do uporządkowania sytemu w przed-
miotowym zakresie, co wpłynie korzystnie na pod-
niesienie jakości wczesnej diagnostyki raka piersi
realizowanej w ramach skryningu populacyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie zasad wzmocnienia ochrony
interesów ekonomicznych budżetu państwa
w związku ze zjawiskiem manipulowania
przez banki rezerwami celowymi dla celów
fiskalnych oraz zasad wypłacania dywidendy
przez Bank Pekao SA w okresie
kryzysu finansowego (5798)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 21 października 2008 r. (pismo nr SPS-
-023-5798/08) przekazujące interpelację posła Zbi-
420
gniewa Kozaka oraz grupy posłów „w sprawie zasad
wzmocnienia ochrony interesów ekonomicznych bu-
dżetu państwa w związku ze zjawiskiem manipulo-
wania przez banki rezerwami celowymi dla celów
fiskalnych oraz zasad wypłacania dywidendy przez
Bank Pekao SA w okresie kryzysu finansowego”,
przedstawiam poniższe wyjaśnienia.
Ad pytanie 1–3.
Zgodnie z informacjami przekazanymi przez Ko-
misję Nadzoru Finansowego Bank Polska Kasa
Opieki SA wykazał w sprawozdaniu finansowym za
2007 r. zysk netto w wysokości 2 006 600 tys. zło-
tych. Audytor badający sprawozdanie finansowe
banku – firma KPMG – wydał opinię stwierdzającą,
że sprawozdanie finansowe Banku Polska Kasa
Opieki SA przedstawia rzetelnie i jasno sytuację ma-
jątkową i finansową banku na dzień 31 grudnia
2007 r., wynik finansowy oraz przepływy pieniężne
za rok obrotowy kończący się tego dnia zostało spo-
rządzone we wszystkich istotnych aspektach zgod-
nie z międzynarodowymi standardami sprawozdaw-
czości finansowej, które zostały zatwierdzone przez
Unię Europejską jest zgodne z wpływającymi na
treść sprawozdania finansowego przepisami prawa
i postanowieniami statutu banku oraz zostało spo-
rządzone na podstawie prawidłowo prowadzonych
we wszystkich istotnych aspektach ksiąg rachunko-
wych. Zgodnie ze sprawozdaniem finansowym oraz
opinią audytora rachunek zysków i strat uwzględ-
niał fakt połączenia się Banku Polska Kasa Opieki
SA oraz Banku BPH SA.
W dniu 23 kwietnia 2008 r. Zwyczajne Walne
Zgromadzenie Banku Polska Kasa Opieki SA, pod-
jęło uchwalę o treści „Zysk netto banku za 2007 r.
w kwocie 2 006 599 947,60 zł dzieli się w ten sposób,
że 74% zysku netto banku za 2007 r. tj. kwotę
1 484 883 961,22 zł przeznacza się na dywidendę,
pozostałą po odpisie na dywidendę kwotę zysku net-
to banku za 2007 r. tj. kwotę 521 715 986,38 zł prze-
znacza się na kapitały rezerwowe. Część środków
i kapitałów rezerwowych w wysokości 1 032 357 277,18
zł przeznacza się na dywidendę. Łączna wysokość
dywidendy wynosi 2 517 241 238,40 zł”.
Według informacji przekazanych przez KNF,
w wyniku przeznaczenia środków z zysku za 2007 r.
oraz kapitałów rezerwowych na wypłatę dywidendy
nie nastąpiło pogorszenie sytuacji finansowej Ban-
ku Pekao SA. W 2008 r. Bank Pekao SA kontynuuje
rozwój działalności, zwiększając wartość aktywów,
w tym wartość należności od klientów. Kapitały
banku przewyższają określony przepisami całkowi-
ty wymóg kapitałowy. Bank osiągnął dodatni wynik
finansowy – za trzy kwartały br. zysk netto był wyż-
szy o 78% w porównaniu do analogicznego okresu
w 2007 r. Bank Pekao SA spełnia normy ostrożno-
ściowe i wymogi kapitałowe oraz nie przekracza
wskaźników koncentracji wierzytelności.
W opinii organu nadzoru działania banku w przed-
miocie wypłaty dywidendy za 2007 r. nie można
z rozpatrywać w kategoriach naruszenia istotnych
zasad bezpieczeństwa funkcjonowania systemu ban-
kowego i bezpieczeństwa środków pieniężnych gro-
madzonych na rachunkach bankowych. Natomiast
z informacji przekazanych przez Komisję Nadzoru
Finansowego wynika, że udzieliła ona Bankowi Pe-
kao SA zgodnie z przepisem art. 138 ust. 3 ustawy
z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo bankowe (Dz. U.
z 2002 r. Nr 72, poz. 665, z późn. zm.) upomnienia za
naruszenie art. 129 ust. 3 ustawy Prawo bankowe,
na podstawie którego „Przeznaczenie do podziału
między akcjonariuszy kwoty przekraczającej zysk za
ostatni rok obrotowy, pomniejszony o niepokryte
straty, akcje własne oraz o kwoty, które nie mogą
być przeznaczone na wypłatę dywidendy, wymaga
zgody Komisji Nadzoru Finansowego.”
Ad pytanie 4 i 5.
Rozwiązywanie oraz zawiązywanie rezerw w przy-
padku banków stosujących Międzynarodowe Stan-
dardy Rachunkowości (dalej MSR), do których nale-
ży np. Bank Polska Kasa Opieki SA oraz Banku
BPH, wiąże się z oceną utraty wartości składników
aktywów finansowych, co szczegółowo regulują
MSR. Oznacza to, że na każdy dzień bilansowy Bank
Polska Kasa Opieki SA ocenia, czy istnieją obiek-
tywne dowody utraty wartości danego składnika
aktywów finansowych lub grupy aktywów finanso-
wych. Utrata wartości składnika lub grupy akty-
wów finansowych została poniesiona wtedy, gdy ist-
nieją obiektywne dowody utraty wartości na skutek
wydarzeń, które nastąpiły po początkowym ujęciu
danego składnika aktywów, oraz gdy zdarzenia te
mają wpływ na oczekiwane przepływy pieniężne do-
tyczące tych aktywów. Do obiektywnych przesłanek
utraty wartości aktywów finansowych bank zalicza
między innymi:
— znaczące trudności finansowe emitenta lub
dłużnika,
— niedotrzymanie warunków umowy (np. brak
spłaty raty kapitału lub odsetek),
— złożenie wniosku o ogłoszenie upadłości dłuż-
nika lub wszczęcie postępowania naprawczego.
W przypadku rozpoznania utraty wartości two-
rzony jest odpis aktualizujący wartość należności.
Wartość bilansowa składnika aktywów zostaje
zmniejszona poprzez konto odpisów aktualizujących,
a kwota straty obciąża rachunek zysków i strat. Jeże-
li w następnym okresie wysokość straty z tytułu
utraty wartości zmniejszy się na skutek zdarzenia,
które nastąpiło po wystąpieniu utraty wartości (np.
poprawy oceny zdolności kredytowej dłużnika), odpis
z tytułu utraty wartości jest odwracany poprzez do-
konanie odpowiedniej korekty konta odpisów aktu-
alizujących, a kwota dokonanego odwrócenia wyka-
zywana jest w rachunku zysków i strat. Badanie au-
dytu nie wskazało na uchybienia w tym obszarze.
Odnosząc się do poruszonych zagadnień, nie
można uznać, że system tworzenia w koszty banków
rezerw celowych oraz zaliczania tych rezerw do
kosztów uzyskania przychodów, po uprawdopodob-
nieniu nieściągalności wierzytelności objętych tymi

rezerwami, sprzyja kreowaniu przez banki zysku
oraz podstawy opodatkowania podatkiem dochodo-
wym w taki sposób, aby banki wykazywały niski do-
chód stanowiący podstawę opodatkowania podat-
kiem dochodowym od osób prawnych i jednocześnie
wykazywały wysoki zysk netto stanowiący podsta-
wę wypłat dywidendy.
Oceny prawidłowości zaliczania do kosztów po-
datkowych rezerw celowych przez Bank Pekao SA
oraz wpływu dodatniego wyniku Banku BPH SA na
wynik działalności Banku Pekao SA można będzie
dokonać po przeprowadzeniu kontroli w tym zakre-
sie, w szczególności obejmującej tworzenie i rozwią-
zywanie rezerw celowych. Jednocześnie należy
wskazać, że przepisy ustawy z dnia 15 lutego 1992 r.
o podatku dochodowym od osób prawnych (Dz. U.
z 2000 r. Nr 54, poz. 654 z późn. zm.), dalej updop,
nie mają wpływu na prawidłowe określenie przez
spółkę kapitałową jej zysków. Przepisy te określają
jedynie podatkowe skutki, jakie wiążą się z wypłatą
tych zysków, niezależnie od tego, czy wypłata taka
była ekonomicznie uzasadniona i czy była dokonana
z poszanowaniem przepisów Kodeksu spółek han-
dlowych, statutu spółki oraz ustaw szczegółowych
dotyczących funkcjonowania podmiotów prowadzą-
cych określoną działalność gospodarczą.
Biorąc pod uwagę złożoność zagadnień poruszo-
nych przez panów posłów, celowe wydaje się przed-
stawienie, szersze wyjaśnienie zasad opodatkowania
podatkiem dochodowym od osób prawnych rezerw
celowych w bankach oraz opodatkowania dywi-
dend.
Rezerwy celowe.
Odnosząc się do zagadnienia rezerw celowych,
należy wyjaśnić, że spośród rezerw celowych utwo-
rzonych w koszty banku, zgodnie z rozporządzeniem
ministra finansów z dnia 10 grudnia 2003 r. w spra-
wie zasad tworzenia rezerw na ryzyko związane
z działalnością banków (Dz. U. Nr 218, poz. 2147
oraz z 2007 r. Nr 128, poz. 887) za koszty uzyskania
przychodów uznawane są te rezerwy celowe, które
są utworzone na pokrycie wierzytelności z tytułu
kredytów (pożyczek) i należności z tytułu udzielo-
nych przez bank po dniu 1 stycznia 1997 r. gwaran-
cji (poręczeń) spłaty kredytów i pożyczek, o ile nie-
ściągalność takich wierzytelności została uprawdo-
podobniona (art. 16 ust. 1 pkt 26 i ust. 2a pkt 2
updop). Rezerwy celowe zaliczane do kosztów uzy-
skania przychodów obejmują jedynie bilansowe na-
leżności z tytułu kredytów i pożyczek oraz udzielone
zobowiązania pozabilansowe z tytułu gwarancji
spłaty kredytów i pożyczek zakwalifikowanych do
kategorii straconych oraz kategorii wątpliwych.
Wierzytelności objęte rezerwami celowymi z ty-
tułu kredytów (pożyczek) i udzielonych przez bank
gwarancji i poręczeń podlegają pomniejszeniu o war-
tość ustanowionych w umowie zabezpieczeń (gwa-
rancji i poręczeń). Pomniejszenie to – dla celów po-
datkowych – stosuje się w takim zakresie, w jakim
bank pomniejszy podstawę tworzenia rezerw zali-
421
czanych do kosztów banku na podstawie przepisów
o rachunkowości (art. 16 ust. 2b i 2c updop).
Należy mieć także na uwadze, że rozporządzenie
ministra finansów w sprawie zasad tworzenia re-
zerw na ryzyko związane z działalnością banków
stwarza możliwość utworzenia w bankach rezerw
celowych w innej wysokości, na podstawie indywi-
dualnej oceny ryzyka obciążającego daną należność
bankową, oparte na modelach ryzyka kredytowego,
po uzyskaniu zezwolenia Komisji Nadzoru Finanso-
wego. Spośród tych rezerw celowych koszty uzyska-
nia przychodów mogą stanowić jedynie te rezerwy,
które spełniają wymogi określone w art. 16 ust. 1
pkt 26 i ust. 2a pkt 2 updop.
W przypadku rozwiązania rezerw celowych w ban-
kach przychodem podatkowym jest kwota stanowią-
ca równowartość rozwiązanych lub zmniejszonych
rezerw celowych zaliczonych uprzednio do kosztów
uzyskania przychodów, z wyjątkiem rezerw celo-
wych zaliczonych do kosztów uzyskania przycho-
dów, rozwiązanych lub zmniejszonych w wyniku za-
miany wierzytelności z tytułu kredytów (pożyczek)
na akcje (udziały) przedsiębiorców objętych progra-
mem restrukturyzacji na podstawie odrębnych
ustaw (art. 12 ust. 1 pkt 6 lit. b, ust. 4 pkt 15 lit. b
updop). Takie same zasady dotyczą odpisów aktuali-
zujących wartość wierzytelności (utożsamianych
z rezerwami celowymi) zaliczanych do kosztów po-
datkowych na podstawie art. 38b updop, dokonywa-
nych przez banki stosujące MSR. W bankach stosu-
jących MSR kosztem podatkowym jest wartość odpi-
sów aktualizujących wartość należności z tytułu
kredytów (pożyczek) oraz udzielonych gwarancji
(poręczeń) z tytułu kredytów i pożyczek. W przy-
padku gdy odpisy aktualizujące są niższe od warto-
ści skalkulowanych rezerw celowych, kosztem po-
datkowym jest wartość dokonanych odpisów, a nie
wartość skalkulowanych rezerw celowych. Odpisy
aktualizujące uznane za koszty podatkowe nie mogą
natomiast przekroczyć wartości rezerwy celowej do-
tyczącej tej wierzytelności.
Zaliczenie do kosztów uzyskania przychodów
utworzonych rezerw celowych (w bankach stosują-
cych MSR dokonanie odpisów aktualizujących war-
tość należności) z tytułu kredytów (pożyczek) uwa-
runkowane jest wystąpieniem jednocześnie dwu
przesłanek, tj. utworzeniem, w oparciu o przepisy
o rachunkowości, rezerw celowych na pokrycie wie-
rzytelności bankowych zakwalifikowanych do kate-
gorii stracone albo wątpliwe (dokonanie odpisu ak-
tualizującego wartość należności bankowych –
w bankach stosujących MSR) i podatkowe uprawdo-
podobnienie nieściągalności należności.
Koszt uzyskania przychodów nie wystąpi zatem
w dacie uprawdopodobnienia nieściągalności należ-
ności, jeżeli nie została utworzona rezerwa celowa
na tę należność bankową (dokonany odpis aktuali-
zujący) bowiem takim kosztem jest rezerwa celowa
(odpis aktualizujący), a nie należność, której nie-
ściągalność została uprawdopodobniona. Koszt ten
422
nie może być również rozpoznawany w dowolnym,
późniejszym terminie, po roku podatkowym, w któ-
rym utworzono rezerwę celową (dokonano odpisu
aktualizującego), ponieważ kosztem uzyskania
przychodów są utworzone rezerwy celowe (dokona-
ne odpisy aktualizujące) w ciężar kosztów banku.
Jeżeli wystąpią podatkowe okoliczności uprawdopo-
dobnienia nieściągalności należności, to koszt uzy-
skania przychodów powstanie w dacie utworzenia
rezerwy celowej (dokonania odpisu aktualizującego
należność), o ile nieściągalność należności została
uprawdopodobniona. W przypadku gdy w danym
roku podatkowym wystąpiły podatkowe okoliczno-
ści uprawdopodobnienia nieściągalności, a rezerwa
celowa (odpis aktualizujący należności) w oparciu
o przepisy o rachunkowości zostały dokonane w roku
następnym, koszt uzyskania przychodów wystąpi
w roku, w którym utworzono rezerwę celową (doko-
nano odpisu aktualizującego).
Opodatkowanie dywidend.
Zasady określania wysokości zysku w spółce ak-
cyjnej określają przepisy o rachunkowości oraz prze-
pisy szczególne dotyczące funkcjonowania podmio-
tów prowadzących określoną działalność gospodar-
czą (np. Prawo bankowe). Z kolei wielkość zysku,
który następnie może zostać przeznaczony do po-
działu, określają przepisy Kodeksu spółek handlo-
wych. Należy przy tym wskazać, że do podziału
mogą zostać przeznaczone wyłącznie zyski netto
spółki (w tym wyłączone w poprzednich latach od
podziału między akcjonariuszy), czyli zyski już po-
mniejszone o podatek dochodowy należny od spółki
za dany rok.
Zgodnie z przepisami art. 347 § 1 Kodeksu spół-
ek handlowych akcjonariusze spółki akcyjnej mają
prawo do udziału w zysku wykazanym w sprawoz-
daniu finansowym zbadanym przez biegłego rewi-
denta, który został przeznaczony przez walne zgro-
madzenie do wypłaty akcjonariuszom. Zysk rozdzie-
la się w stosunku do liczby akcji, jeżeli akcje nie są
całkowicie pokryte, zysk rozdziela się w stosunku do
dokonanych wpłat na akcje. Kwota przeznaczona do
podziału między akcjonariuszy nie może przekra-
czać zysku za ostatni rok obrotowy, powiększonego
o niepodzielone zyski z lat ubiegłych oraz o kwoty
przeniesione z utworzonych z zysku kapitałów zapa-
sowego i rezerwowych, które mogą być przeznaczo-
ne na wypłatę dywidendy. Kwotę tę pomniejsza się
o niepokryte straty, akcje własne oraz o kwoty, któ-
re zgodnie z ustawą lub statutem powinny być prze-
znaczone z zysku za ostatni rok obrotowy na kapita-
ły zapasowy lub rezerwowe (art. 348 § 1 K.s.h.).
Zgodnie z przepisami art. 22 ust. 1 updop, poda-
tek dochodowy od dochodów (przychodów) uzyska-
nych przez akcjonariuszy spółki akcyjnej z tytułu
wypłacanych im dywidend oraz innych przychodów
z tytułu udziału w zyskach osób prawnych wynosi
19% kwoty uzyskanego przychodu. Jednakże celem
uniknięcia wielokrotnego ekonomicznego opodatko-
wania dochodów (zysków) uzyskiwanych przez spół-
ki kapitałowe z tytułu udziału w zyskach innych
spółek kapitałowych i celem dostosowania polskich
przepisów o podatku dochodowym od osób prawnych
do przepisów dyrektywy Rady UE 90/435/EWG
z dnia 23 lipca 1990 r. w sprawie wspólnego systemu
opodatkowania stosowanego w przypadku spółek
dominujących i spółek zależnych różnych państw
członkowskich (Dz. Urz. UE L 225 z 20.08.1990),
w przepisach art. 22 ust. 4–4c updop przewidziane
zostało zwolnienie z opodatkowania takich dywi-
dend, jeżeli spółki– zarówno otrzymująca dywiden-
dę, jak i spółka wypłacająca dywidendę – spełniają
warunki określone w tych przepisach.
Na podstawie art. 22 ust. 4 updop zwalnia się od
podatku dochodowego dochody (przychody) z dywi-
dend oraz inne przychody z tytułu udziału w zy-
skach osób prawnych, jeżeli spełnione są łącznie na-
stępujące warunki:
1) wypłacającym dywidendę oraz inne przychody
z tytułu udziału w zyskach osób prawnych jest spół-
ka będąca podatnikiem podatku dochodowego, ma-
jąca siedzibę lub zarząd na terytorium Rzeczypo-
spolitej Polskiej,
2) uzyskującym dochody (przychody) z dywidend
oraz inne przychody z tytułu udziału w zyskach
osób prawnych, o których mowa w pkt 1, jest spółka
podlegająca w Rzeczypospolitej Polskiej lub w in-
nym niż Rzeczpospolita Polska państwie członkow-
skim Unii Europejskiej lub w innym państwie nale-
żącym do Europejskiego Obszaru Gospodarczego
opodatkowaniu podatkiem dochodowym od całości
swoich dochodów, bez względu na miejsce ich osią-
gania,
3) spółka, o której mowa w pkt 2, posiada bezpo-
średnio nie mniej niż 10% udziałów (akcji) w kapita-
le spółki, o której mowa w pkt 1,
4) odbiorcą dochodów (przychodów) z dywidend
oraz innych przychodów z tytułu udziału w zyskach
osób prawnych jest:
a) spółka, o której mowa w pkt 2, albo
b) zagraniczny zakład spółki, o której mowa
w pkt 2.
Zwolnienie to ma zastosowanie w przypadku,
kiedy spółka uzyskująca dochody (przychody) z dy-
widend oraz inne przychody z tytułu udziału w zy-
skach osób prawnych mających siedzibę lub zarząd
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej posiada
udziały (akcje) w spółce wypłacającej te należności
w wysokości, o której mowa w art. 22 ust. 4 pkt 3
updop, nieprzerwanie przez okres dwóch lat.
Zwolnienie to ma również zastosowanie w przy-
padku, gdy okres dwóch lat nieprzerwanego posia-
dania udziałów (akcji), w wysokości określonej
w art. 22 ust. 4 pkt 3 updop przez spółkę uzyskującą
dochody (przychody) z tytułu udziału w zysku osoby
prawnej mającej siedzibę lub zarząd na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej upływa po dniu uzyskania
tych dochodów (przychodów). W przypadku niedo-
trzymania warunku posiadania udziałów (akcji)
w wysokości określonej w art. 22 ust. 4 pkt 3 updop

nieprzerwanie przez okres dwóch lat spółka, o któ-
rej mowa w art. 22 ust. 4 pkt 2 updop, jest obowiąza-
na do zapłaty podatku wraz z odsetkami za zwłokę
od dochodów (przychodów) określonych w ust. 1
w wysokości 19% dochodów (przychodów) do 20 dnia
miesiąca następującego po miesiącu, w którym utra-
ciła prawo do zwolnienia. Odsetki nalicza się od na-
stępnego dnia po dniu, w którym po raz pierwszy
skorzystała ze zwolnienia.
Przepisy, o których mowa wyżej, stosuje się
z uwzględnieniem umów w sprawie unikania po-
dwójnego opodatkowania, których stroną jest Rzecz-
pospolita Polska (art. 22a updop).
Ad pytanie 6–8.
Zakres przedmiotowy i podmiotowy kontroli po-
datkowej wykonywanej przez organy podatkowe wy-
nika z przepisu art. 281§ 1 i 2 ustawy z dnia 29
sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r.
Nr 8, poz. 60, z późn. zm.). W myśl tego przepisu or-
gany podatkowe pierwszej instancji przeprowadzają
kontrolę podatkową u podatników, płatników, inka-
sentów oraz następców prawnych, zwanych dalej
kontrolowanymi (§ 1), natomiast celem kontroli po-
datkowej jest sprawdzenie, czy kontrolowani wywią-
zują się z obowiązków wynikających z przepisów
prawa podatkowego (§ 2).
Mając na uwadze powyższe regulacje organy po-
datkowe dokonują sprawdzania rzetelności wypeł-
niania tych obowiązków także przez banki.
W celu osiągnięcia wysokiego poziomu wywiązy-
wania się podatników z obowiązków podatkowych
w 2004 r. wdrożona została „Strategia zarządzania
ryzykiem zewnętrznym”. Dokument ten zakłada
tworzenie corocznie tzw. planów dyscypliny podat-
kowej. Plany te są tworzone na poziomie krajowym
(Krajowy Plan Dyscypliny Podatkowej) i regional-
nym (wojewódzkie plany dyscypliny podatkowej).
Opracowania te są przygotowywane odpowiednio
przez Ministerstwo Finansów i izby skarbowe. Po-
szczególne wojewódzkie plany dyscypliny podatko-
wej są tworzone w oparciu o Krajowy Plan Dyscypli-
ny Podatkowej z uwzględnieniem profilu występują-
cych w danym województwie zagrożeń realizacji
wpływów budżetowych. W celu identyfikacji i do-
kładnej analizy obszarów ryzyka na bieżąco zbiera-
ne są informacje na temat poszczególnych zagrożeń.
W Krajowym Planie Dyscypliny Podatkowej okre-
ślane są główne obszary ryzyka popełniania błędów
podatkowych przez podatników oraz pokazujące ob-
szary zwiększonego zainteresowania administracji
podatkowej. Usługi bankowe nie zostały wskazane
jako jeden z tych obszarów, w których występuje
duże ryzyko nadużyć wymagające ze strony admini-
stracji podatkowej podjęcia działań w pierwszej ko-
lejności.
Działania prowadzone przez organy podatkowe
uwzględniają konieczność monitorowania prawidło-
wości rozliczania działalności banków w zakresie
wywiązywania się przez nie ze zobowiązań podatko-
wych, w tym dotyczących opodatkowania dywidend.
423
Jednakże nie jest to obszar działań priorytetowych,
zwłaszcza, iż banki są podmiotami, które są podda-
ne szczególnemu nadzorowi ze strony państwa. Nad-
zór bankowy sprawowany jest przez Komisję Nadzo-
ru Finansowego.
Zgodnie z cytowanymi na wstępie przepisami
ustawy Ordynacja podatkowa, organy podatkowe
podejmują kontrole podatkowe w zakresie prawidło-
wości wywiązywania się podmiotów gospodarczych
ze zobowiązań podatkowych, natomiast nie są
uprawnione do badania w toku kontroli podatkowej
zasadności wypłaty dywidendy.
Wobec Banku Pekao SA w latach 2004–2008 nie
były podejmowane kontrole podatkowe.
Działalność banków działających w Polsce może
podlegać również kontroli ze strony organów kon-
troli skarbowej w zakresie prawidłowości realizowa-
nia obowiązków banków jako podatników i płatni-
ków podatków. Zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia
28 września 1991 r. o kontroli skarbowej (Dz.U.
z 2004 r. Nr 8, poz. 65, z późn. zm.) do zakresu kon-
troli skarbowej należy kontrola rzetelności deklaro-
wania podstaw opodatkowania oraz prawidłowości
obliczania i wpłacania podatków stanowiących do-
chód budżetu państwa. Natomiast kwestie dokony-
wania oceny sytuacji finansowej banków, wyniku
finansowego i zasadności wypłat dywidendy należą
do zakresu nadzoru bankowego wykonywanego
przez Komisję Nadzoru Bankowego.
Należy podkreślić, iż badanie kwestii wypełnia-
nia przez Bank Pekao SA zobowiązań podatkowych
przez organy kontroli skarbowej w bieżącym roku
może nastąpić najwcześniej po dokonaniu rozlicze-
nia podatkowego za rok 2008. Podyktowane jest to
przyjętą przez bank uproszczoną formą zapłaty zali-
czek miesięcznych w podatku dochodowym od osób
prawnych. Zgodnie z art. 25 ust. 6 updop w takim
przypadku podatnik wpłaca zaliczki miesięczne
w formie zryczałtowanej, tj. w wysokości równej
1/12 podatku należnego wykazanego w zeznaniu za
poprzedni rok. Ostateczne rozliczenie uwzględniają-
ce rzeczywisty przychód banku i koszty jego uzyska-
nia następuje dopiero w rocznym zeznaniu podatko-
wym. Tym samym dopiero na podstawie zeznania
rocznego możliwe jest badanie prawidłowości zade-
klarowanej wysokości podstawy opodatkowania
oraz wpłaconego podatku.
Również w przypadku badania przez organy kon-
troli skarbowej wywiązywania się banku z obowiąz-
ków płatnika podatku zryczałtowanego podatku do-
chodowego w odniesieniu do wypłaconych przez
bank dywidend w 2008 r. stosowne postępowanie
kontrolne może zostać przeprowadzone po zakoń-
czeniu bieżącego roku podatkowego. Bank jako płat-
nik podatku dochodowego z tytułu wypłaty dywi-
dendy ma obowiązek poinformować urząd skarbowy
o dokonanej wypłacie dywidendy osobom prawnym
mającym siedzibę w innym państwie członkowskim
Unii Europejskiej i pobranym podatku do końca
trzeciego miesiąca roku następującego po roku po-
424
datkowym, w którym dokonano wypłaty (druk
IFT-2/IFT-2R). Ponadto płatnik w terminie do koń-
ca pierwszego miesiąca roku następującego po roku
podatkowym, w którym powstał obowiązek zapłaty
podatku, składa roczną deklarację. Jednocześnie
ustawa o podatku dochodowym od osób prawnych
przewiduje, przy spełnieniu określonych warunków,
zwolnienie z podatku dywidend wypłacanych oso-
bom prawnym mającym siedzibę w innym państwie
członkowskim Unii Europejskiej. W takim przypad-
ku bank jako płatnik zobowiązany jest złożyć do
urzędu skarbowego wyłącznie ww. informację o do-
konanych wypłatach dywidendy (druk IFT-2/IFT-
-2R), nie ma natomiast obowiązku składania rocz-
nej deklaracji. Mając na uwadze powyższe, przepro-
wadzenie przez organy kontroli skarbowej badania
prawidłowości określenia wysokości pobranego i wpła-
conego podatku lub prawidłowości zastosowanego
zwolnienia może nastąpić po otrzymaniu przez wła-
ściwy organ podatkowy ww. informacji. Wobec Ban-
ku Pekao SA w latach 2004–2007 były prowadzone
przez organy kontroli skarbowej postępowania kon-
trolne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie przeciwdziałania utrudnianiu
pozamałżeńskim i rozwiedzionym ojcom
kontaktów ze swoimi dziećmi (5799)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Barbary Bartuś, pana posła
Krzysztofa Sońty i pana posła Roberta Telusa
w sprawie przeciwdziałania utrudnianiu pozamał-
żeńskim i rozwiedzionym ojcom kontaktów ze swo-
imi dziećmi, przekazaną przy piśmie Pana Marszał-
ka z dnia 21 października 2008 r. ministrowi pracy
i polityki społecznej, a następnie przesłaną w dniu
27 października 2008 r. – według właściwości – mi-
nistrowi sprawiedliwości, uprzejmie przedstawiam,
co następuje.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami egzekucja
orzeczeń sądowych ustalających kontakty z dziec-
kiem prowadzona jest na podstawie przepisów art. 1050
i 1051 Kodeksu postępowania cywilnego. Pierwszy
z tych przepisów dotyczy sytuacji, gdy rodzic upraw-
niony do kontaktów z dzieckiem ma prawo zabierać
dziecko poza miejsce jego zamieszkania (pobytu),
drugi zaś, gdy do kontaktów powinno dochodzić
w miejscu zamieszkania (pobytu) dziecka, a rodzic
sprawujący bezpośrednią pieczę ma obowiązek nie
przeszkadzać w tych kontaktach.
Postępowanie egzekucyjne wszczyna sąd (będą-
cy w tych sprawach organem egzekucyjnym) na
wniosek wierzyciela. Tytułem wykonawczym jest
prawomocne postanowienie sądu o ustaleniu kon-
taktów z dzieckiem, zaopatrzone w klauzulę wyko-
nalności.
Jeśli dłużnik (rodzic, który ma obowiązek umoż-
liwić drugiemu kontakt z dzieckiem lub nie prze-
szkadzać w tych kontaktach) nie stosuje się do treści
postanowienia w przedmiocie ustalenia kontaktów
z dzieckiem, sąd ma możliwość ukarania dłużnika
grzywną do 1000 zł. Grzywny mogą być ponawiane,
a ogólna suma grzywien w tej samej sprawie nie
może przewyższać 100 000 zł (art. 1052 K.p.c.)
W przypadku określonym w art. 1050 K.p.c (eg-
zekucji czynności niezastępowalnych) sąd nakłada
grzywnę na wniosek wierzyciela dopiero po bezsku-
tecznym upływie zakreślonego przez sąd terminu do
wykonania czynności i zagrożeniu grzywną na wy-
padek jej niewykonania. Nakładając grzywnę, sąd
wyznacza jednocześnie kolejny termin do wykona-
nia czynności z zagrożeniem surowszą grzywną.
W sytuacji unormowanej w art. 1051 K.p.c. (egze-
kucji zaniechania pewnej czynności lub nieprzeszka-
dzania czynności wierzyciela) sąd nakłada grzywnę
po ustaleniu, że dłużnik działał wbrew swojemu
obowiązkowi – bez konieczności wyznaczania dodat-
kowego terminu wykonania obowiązku.
Grzywny stanowią środek przymusu zmierzają-
cy do przełamania woli dłużnika i zmuszenia go do
wykonania czynności objętej tytułem egzekucyj-
nym. Wymierzając grzywnę, sąd obowiązany jest
orzec – na wypadek jej niezapłacenia – zamianę
grzywny na areszt, licząc jeden dzień aresztu od 5 zł
do 150 zł grzywny. Ogólny czas trwania aresztu nie
może w tej samej sprawie przekroczyć sześciu mie-
sięcy (art. 1053 § 1 K.p.c).
Orzekane grzywny nie podlegają przymusowemu
ściągnięciu w drodze egzekucji sądowej, ale zamia-
nie na areszt. W sytuacji, gdy grzywnę nałożono na
dłużnika wielokrotnie i mimo to dłużnik jej nie
uiścił, czas trwania aresztu sumuje się w nakazie
wykonania aresztu. Prawomocne postanowienie
o zamianie na areszt jest wykonalne w drodze egze-
kucji sądowej bez zaopatrywania go w klauzulę wy-
konalności (art. 762 § 4 K.p.c. w zw. z art. 1053 § 1
in fine K.p.c.).
Dalsze postępowanie uzależnione jest od zacho-
wania dłużnika. Jeżeli po zastosowaniu aresztu
dłużnik zgłosi gotowość zastosowania się do obo-
wiązku, sąd wydaje postanowienie o niezwłocznym
zwolnieniu dłużnika, zawiadamiając o tym wierzy-
ciela. Jednocześnie sąd, stosownie do okoliczności,
wyznacza dłużnikowi termin do wykonania obo-
wiązku. Gdyby dłużnik po zwolnieniu zwlekał z jego

wykonaniem, sąd na wniosek wierzyciela, po wysłu-
chaniu stron, zarządzi wykonanie aresztu do końca
wyznaczonego poprzednio terminu. Jeżeli dłużnik
zgłosi się ponownie do wykonania obowiązku, sąd
może odmówić zwolnienia go z aresztu przed upły-
wem oznaczonego czasu (art. 1054 K.p.c.). Środek
przymusu w postaci aresztu wykonuje się przez osa-
dzenie dłużnika w pomieszczeniu na ten cel prze-
znaczonym, oddzielnie od osób pozbawionych wolno-
ści w trybie postępowania karnego i administracyj-
nego. Podczas przebywania w areszcie dłużnik po-
winien być według możności zatrudniony zarobkowo
w granicach jego zdolności. Koszty wykonania aresz-
tu powinny być pokryte z zarobków dłużnika, z tym
że sumę potrzebną na sprowadzenie dłużnika do
miejsca osadzenia i na wyżywienie go przez czas
trwania przymusu obowiązany jest wyłożyć z góry
wierzyciel. Nie dotyczy to wypadku, gdy wierzy-
ciel korzysta ze zwolnienia od kosztów sądowych
(art. 1056 K.p.c.).
Z przedstawionych regulacji wynika, że podsta-
wowym środkiem przymuszającym dłużnika do obo-
wiązku wynikającego z tytułu wykonawczego – pra-
womocnego postanowienia sądu o ustaleniu kontak-
tów z dzieckiem zaopatrzonego w klauzulę wykonal-
ności – jest grzywna. Nie należy jednak zapominać,
że znaczącą rolę w egzekucji tego rodzaju świadczeń
odgrywa środek przymusu w postaci aresztu, który
sąd ma obowiązek zastosować zawsze, o ile grzywna
nie zostanie przez dłużnika zapłacona.
Efektywność stosowania wskazanych środków
przymuszających uzależniona jest od wielu okolicz-
ności. Znaczącą rolę odgrywa wysokość nakłada-
nych grzywien, która w każdym przypadku powin-
na uwzględniać sytuację majątkową dłużnika. Na
szybkość postępowania egzekucyjnego wpływa tak-
że postawa osób zobowiązanych do umożliwienia
kontaktów z dzieckiem. Niejednokrotnie bowiem
osoby te już w toku postępowania egzekucyjnego
podnoszą okoliczności wymagające weryfikacji
(np. niechęć rodzica uprawnionego do kontaktów do
dziecka, stan zdrowia dziecka).
Należy podkreślić, że problematyka usprawnie-
nia kontaktów z dzieckiem jest przedmiotem uchwa-
lonej przez Sejm w dniu 6 listopada 2008 r. ustawy
o zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy
oraz niektórych innych ustaw. Ustawa ta stanowi
m.in. implementację Konwencji Rady Europy w spra-
wie kontaktów z dziećmi, przyjętej przez państwa
członkowskie w Strasburgu w dniu 15 maja 2003 r.
(procedura ratyfikacji tej konwencji jest w toku).
Ustawa, o jakiej mowa wyżej, stanowi komplek-
sową regulację w zakresie stosunków między rodzi-
cami i dziećmi. Na podkreślenie zasługuje art. 113
§ 1 K.r.o., który przewiduje, że rodzice oraz ich dziec-
ko mają nie tylko prawo, ale i obowiązek utrzymy-
wania ze sobą kontaktów. Przepis ten jest przesłan-
ką do wzmożenia także i takich działań, które po-
zwolą na wymuszenie na rodzicu sprawującym pie-
czę zachowań, które będą sprzyjały realizacji kon-
taktów. Z kolei art. 113 § 2 K.r.o. zawiera katalog
425
rodzajów kontaktów z dzieckiem. Ma on charakter
otwarty, ale zawiera najważniejsze składniki kon-
taktów z dzieckiem, co niewątpliwie ułatwi formuło-
wanie rozstrzygnięć sądowych w przedmiocie tej
materii. W art. 1131 K.r.o. wymienia się natomiast
podstawowe zasady regulowania sposobu utrzymy-
wania kontaktów. Art. 1132 K.r.o. zawiera przykła-
dowy katalog sposobów ograniczenia utrzymywania
kontaktów z dzieckiem. Przepisy art. 1133 –1135
K.r.o. zawierają normy dotyczące zakazu lub ograni-
czenia utrzymywania kontaktów przy uwzględnie-
niu przesłanki dobra dziecka. Zakaz może być jed-
nak orzeczony dopiero w przypadku poważnego za-
grożenia lub naruszenia dobra dziecka (art. 1133
K.r.o.). Podkreślenia wymaga też art. 1134 K.r.o.,
który daje sądowi opiekuńczemu, orzekającemu
w sprawie kontaktów z dzieckiem, kompetencję do
zobowiązania rodziców do określonego postępowa-
nia, ze wskazaniem możliwości kierowania rodziców
do placówek lub specjalistów, zajmujących się tera-
pią rodzinną, poradnictwem lub świadczących ro-
dzinie inną stosowną pomoc z jednoczesnym wska-
zaniem sposobu kontroli wykonania wydanych za-
rządzeń. Regulacja ta ma doniosłe znaczenie dla
zapewnienia późniejszej realizacji już orzeczonych
lub okresowo ograniczonych kontaktów.
Ponadto w art. 5821 § 2 K.p.c. przewidziano katalog
zabezpieczeń wykonywania kontaktów z dzieckiem,
nawiązujący do środków wymienionych w art. 10 po-
wołanej wyżej konwencji. Przepis ma istotne znacze-
nie dla wymuszenia realizacji kontaktów, bowiem na
jego podstawie sąd opiekuńczy, w celu zapewnienia
wykonywania kontaktów, może w szczególności:
1) zobowiązać osobę uprawnioną do kontaktu
z dzieckiem lub osobę, pod której pieczą dziecko po-
zostaje, do pokrycia kosztów podróży i pobytu dziec-
ka lub także osoby towarzyszącej dziecku, w tym
kosztów powrotu do miejsca stałego pobytu,
2) zobowiązać osobę, pod której pieczą dziecko
pozostaje, do złożenia na rachunek depozytowy sądu
odpowiedniej kwoty pieniężnej w celu pokrycia wy-
datków uprawnionego związanych z wykonywaniem
kontaktu na wypadek niewykonania lub niewłaści-
wego wykonania przez osobę zobowiązaną obowiąz-
ków wynikających z postanowienia o kontaktach,
3) odebrać od osoby uprawnionej do kontaktu
z dzieckiem lub osoby, pod której pieczą dziecko po-
zostaje, przyrzeczenie określonego zachowania.
Należy podnieść, że uchwalone zmiany dotyczą
środków cywilnoprawnych. Obecnie nie są prowa-
dzone prace legislacyjne w przedmiocie zmian w Ko-
deksie karnym, które prowadziłyby do penalizacji
nieprzestrzegania nakazów sądowych w sprawach
o ustalenie kontaktów z dzieckiem.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
426
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie zmian systemowych
wspierających przedsiębiorczość (5804)
W odpowiedzi na pismo z dnia 16 października
br., znak: SPS-023-5804/08, przy którym przekaza-
no interpelację poselską pana posła Krzysztofa Pu-
try w sprawie zmian systemowych wspierających
przedsiębiorczość, przedstawiam następujące stano-
wisko.
Obecny rząd RP podejmuje szereg działań zmie-
rzających do uproszczenia prawa gospodarczego
oraz prawa podatkowego. Najważniejszą inicjatywą
w zakresie wprowadzania niezbędnych ułatwień jest
przygotowany w Ministerstwie Gospodarki tzw. pa-
kiet na rzecz przedsiębiorczości, którego głównym
celem jest usunięcie najpoważniejszych barier roz-
woju przedsiębiorczości w Polsce, uproszczenie pra-
wa gospodarczego i zmiana klimatu wokół działal-
ności gospodarczej. Projekty ustaw realizowane
w ramach pakietu wzmocnią zaufanie państwa do
obywatela i pozwolą pobudzić przedsiębiorczość
w Polsce. Realizacja pakietu idzie niezwykle spraw-
nie, jak na szeroki zakres zagadnień, który obejmu-
je. Wiele propozycji, jak choćby długo oczekiwana
przez przedsiębiorców możliwość zawieszenia wyko-
nywania działalności gospodarczej (uregulowana
w ustawie o swobodzie działalności gospodarczej)
czy złagodzenie kryterium poziomu przychodów
z działalności gospodarczej w kontekście obowiązku
prowadzenia bardziej skomplikowanej księgowości
(uregulowane w ustawie o rachunkowości), weszły
już w życie i spotkały się z bardzo dobrym przyję-
ciem ze strony przedsiębiorców. Przykładowo w okre-
sie pierwszego miesiąca funkcjonowania instrumen-
tu zawieszenia wykonywania działalności gospodar-
czej z tej możliwości skorzystało już kilka tysięcy
podatników – nie muszą oni wyrejestrowywać swojej
działalności w okresie słabszego popytu na swoje
wyroby bądź usługi, co jest szczególnie istotne dla
działalności sezonowej. Należy również wskazać na
wprowadzone z inicjatywy rządu – i niezwykle ko-
rzystne dla podatników – rozszerzenie, poza prawo
podatkowe, możliwości wydawania wiążących inter-
pretacji na wszystkie obowiązki związane z płatno-
ściami należności prawnopodatkowych, w tym w za-
kresie składek na ubezpieczenia społeczne i zdro-
wotne. W ramach pakietu dokonano również nowe-
lizacji ustawy o Polskiej Agencji Rozwoju Przedsię-
biorczości – zwiększenie grupy podmiotów upraw-
nionych do otrzymania pomocy finansowej od agen-
cji o: pracowników przedsiębiorców i osoby zamie-
rzające podjąć działalność gospodarczą, partnerów
społecznych, organizacje pracodawców, jednostki
naukowe i stowarzyszenia z udziałem jednostek sa-
morządu gospodarczego. Nowelizacja umożliwiła
uruchomienie wszystkich działań w ramach progra-
mów operacyjnych nowej perspektywy finansowej
2007–2013 realizowanych przez agencję oraz posze-
rzyła katalog zadań agencji przede wszystkim o:
— działania mające na celu rozwój potencjału
adaptacyjnego przedsiębiorstw, obejmującego szeroko
pojęte szkolenia i doradztwo dla przedsiębiorców, ich
pracowników oraz wsparcie dla instytucji wspierają-
cych rozwój przedsiębiorczości i innowacyjności;
— badanie roli mikro-, małych i średnich przed-
siębiorców oraz przygotowywanie raportów w tym
zakresie, analizowanie barier ich rozwoju;
— udzielanie wsparcia na uzyskanie ochrony
i realizację ochrony prawa własności przemysłowej;
— udzielanie wsparcia na realizację przedsię-
wzięć w zakresie rozwoju infrastruktury technicz-
nej w ramach Programu Operacyjnego „Rozwój Pol-
ski Wschodniej”.
Kolejne propozycje z pakietu znajdują się obecnie
w końcowej fazie prac parlamentarnych (i powinny
niedługo również stać się prawem), w tym bardzo
oczekiwane przez przedsiębiorców zmiany w zakresie
Ordynacji podatkowej (druk sejmowy nr 951, druk
senacki nr 334), wprowadzające zasadę niewykonal-
ności decyzji nieostatecznej czy instrument zawiada-
miania przedsiębiorców o planowanej u nich kontroli
podatkowej. Inne propozycje zawarte w pakiecie obej-
mują m.in. likwidację tzw. zasady walutowości (druk
sejmowy nr 470, druk senacki nr 330), czyli wprowa-
dzenie możliwości rozliczania się przedsiębiorców
w walutach wymienialnych, innych niż polski złoty,
bez obowiązku uzyskiwania zezwolenia prezesa NBP;
z kolei zmiany w ramach Kodeksu spółek handlowych
(druk sejmowy nr 524, druk senacki nr 319) obniżą
poziom obowiązkowego kapitału zakładowego w spół-
ce z o.o. oraz w spółce akcyjnej, co powinno w sposób
istotny pobudzić przedsiębiorczość i ułatwić zakłada-
nie działalności gospodarczej. W końcu nowa ustawa
o partnerstwie publiczno-prywatnym (druk sejmowy
nr 1180) wyeliminuje zbędne obciążenia administra-
cyjne oraz zlikwiduje nadmierne obciążenia, co do
przedmiotu i treści samej umowy – proponowane roz-
wiązania nie nakładają bowiem obowiązku sporzą-
dzania analiz, pozostawiając taką decyzję samym za-
interesowanym.
Jednym z najważniejszych projektów w ramach
„Pakietu na rzecz przedsiębiorczości” jest aktualnie
procedowany w Sejmie (druk sejmowy nr 1204) pro-
jekt nowelizacji ustawy o swobodzie działalności go-
spodarczej. Projektowana nowelizacja ustawy o swo-
bodzie działalności gospodarczej nie jest zwykłą,
kolejną nowelizacją tej ustawy, bowiem rozwiązania
w niej zawarte są nowatorskie (np. zawiadomienie
o zamiarze wszczęcia kontroli), a niektóre z nich
można uznać wręcz za rewolucyjne (np. sprzeciw
przedsiębiorcy).
Nowelizacja realizuje trzy zasadnicze cele:
1. Ujednolicenie zasad przeprowadzania kontroli
działalności gospodarczej przedsiębiorców przez or-
gany administracji publicznej.
2. Uproszczenie zakładania działalności gospo-
darczej poprzez wprowadzenie tzw. jednego okien-

ka, jako przejściowej formy rejestracji działalności
gospodarczej.
3. Wprowadzenie radykalnej reformy w zakresie
ewidencjonowania przedsiębiorców, realizując kon-
cepcję tzw. zero okienka. Poprzez to tworzy nowo-
czesne ramy udostępniania podstawowych informa-
cji o przedsiębiorcach w ramach Centralnej Ewiden-
cji i Informacji o Działalności Gospodarczej.
Zmiany w zakresie kontroli działalności gospo-
darczej przedsiębiorcy dotyczą w szczególności:
zmiany zakresu kontroli; uregulowania kwestii od-
szkodowania dla przedsiębiorcy, jeżeli poniósł szko-
dę rzeczywistą na skutek przeprowadzenia czynno-
ści kontrolnych bez upoważnienia lub z przekrocze-
niem zakresu kontroli określonego w upoważnieniu
do przeprowadzenia kontroli; wprowadzenia normy,
zgodnie z którą dowody przeprowadzone przez or-
gan kontroli z naruszeniem przepisów dotyczących
kontroli nie będą mogły stanowić dowodu w żadnym
postępowaniu; wprowadzenia instytucji „zawiado-
mienia przedsiębiorcy o zamiarze wszczęcia kontro-
li”; wprowadzenia sankcji wobec organu kontroli,
tj. uniemożliwienia przeprowadzenia kontroli w sytu-
acji, gdy upoważnienie do przeprowadzenia kontroli nie
spełnia ustawowych wymagań; obniżenia limitu czasu
trwania kontroli u przedsiębiorcy w zależności od jego
wielkości – od 12 do 48 dni roboczych.
W odniesieniu do terminu wprowadzenia zasady
„jednego okienka” uprzejmie informuję, że zgodnie
z zapisami przedmiotowej nowelizacji od 1 kwietnia
2009 r. wprowadzona zostanie możliwość złożenia
w gminie zintegrowanego wniosku o wpis do ewi-
dencji działalności gospodarczej, który będzie jedno-
cześnie wnioskiem o wpis do krajowego rejestru
urzędowego podmiotów gospodarki narodowej (RE-
GON), zgłoszeniem identyfikacyjnym albo aktuali-
zacyjnym, o którym mowa w przepisach o zasadach
ewidencji i identyfikacji podatników i płatników,
zgłoszeniem płatnika składek albo jego zmiany
w rozumieniu przepisów o systemie ubezpieczeń
społecznych albo zgłoszeniem oświadczenia o konty-
nuowaniu ubezpieczenia społecznego rolników w ro-
zumieniu przepisów o ubezpieczeniu społecznym
rolników. Dalszą obsługę wniosku, łącznie z przeka-
zaniem zawartych w nim danych do urzędu skarbo-
wego, urzędu statystycznego i zakładu ubezpieczeń
społecznych, zapewni organ ewidencyjny, tj. gmina.
Wniosek o wpis do ewidencji działalności gospodar-
czej będzie mógł być przesłany także listem poleco-
nym oraz drogą elektroniczną.
W ramach upraszczania prawa podatkowego,
oprócz ww. nowelizacji Ordynacji podatkowej (w ra-
mach pakietu na rzecz przedsiębiorczości), rząd za-
proponował wiele innych równie korzystnych zmian,
które w znaczny sposób uproszczą i ułatwią działal-
ność gospodarczą. W ramach rządowej nowelizacji
ustawy o podatku od towarów i usług (druk sejmo-
wy nr 819) proponuje się w szczególności:
— wydłużenie możliwości odliczenia podatku
naliczonego;
427
— wprowadzenie tzw. magazynu konsygnacyjnego
(ułatwienie dla celów rozliczeń wewnątrzunijnych);
— skrócenie co do zasady terminu na zwrot po-
datku dla przedsiębiorcy do 60 dni (obecne przepisy
zakładają, że zasadniczy termin zwrotu nadwyżki
podatku naliczonego nad należnym wynosi 180 dni,
a zwrot w ciągu 60 dni ma charakter wyjątkowy);
— możliwość składania deklaracji kwartalnych
przez wszystkich podatników, a nie jak obecnie tyl-
ko przez małych podatników – w efekcie nastąpi
zmniejszenie liczby płatności ponoszonych przez
przedsiębiorców;
— umożliwienie rozliczenia podatku importowe-
go w deklaracji, bez konieczności uiszczania tego po-
datku w urzędzie celnym. Obecnie importerzy mu-
szą odprowadzać podatek i potem czekać na jego
zwrot – w efekcie nastąpi zmniejszenie liczby płat-
ności, obniżenie czasu wypełniania procedur;
— rezygnacja z istniejącego obecnie ograniczenia
prawa do odliczenia podatku naliczonego, gdy wydatek
nie stanowi kosztu w zakresie podatków dochodowych.
W ramach rządowego projektu ustawy o podatku
akcyzowym (druk sejmowy nr 1083) wprowadza się
m.in. długo oczekiwaną przez podatników zmianę
polegającą na wpisaniu stawek podatkowych wprost
do ustawy, a nie do rozporządzenia, jak to jest obec-
nie. Dzięki temu podatnicy będą mieli większą pew-
ność co do stabilności tych stawek, zwiększy się za-
ufanie obywateli do państwa i pewność co do podej-
mowanych przedsięwzięć w zakresie objętym podat-
kiem akcyzowym.
W ramach działalności PARP wprowadzono dwa
nowe projekty wsparcia dla przedsiębiorców w za-
kresie innowacyjności:
— programu pilotażowego „Bon na innowacje” re-
alizowanego w latach 2008–2010, którego celem jest
zainicjowanie kontaktów mikro- lub małych przed-
siębiorstw z jednostkami naukowymi. Wsparcie jest
przeznaczone na zakup usługi badawczo-rozwojowej,
realizowanej przez jednostkę naukową, mającej na
celu np. opracowanie nowych lub udoskonalenie ist-
niejących technologii lub wyrobów danego przedsię-
biorstwa. Jeden przedsiębiorca może uzyskać wspar-
cie o wartości maksymalnej 15 000 zł;
— programu pilotażowego pod nazwą „Innova-
tion Express” mającego na celu wsparcie międzyna-
rodowej współpracy klastrów z partnerem zagra-
nicznym w zakresie badań, rozwoju technologiczne-
go lub innowacji, pomoc finansowa jest udzielana
w formie bezzwrotnego wsparcia koordynatorom kla-
strów na realizację projektów dotyczących inicjowa-
nia, nawiązywania i rozwijania międzynarodowej
współpracy/partnerstwa technologicznego z klastra-
mi europejskimi, kwota wsparcia na rozwój między-
narodowej współpracy klastra nie może być niższa
niż 120 000 zł i nie może przekroczyć 600 000 zł.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
428
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Neumanna
w sprawie wzoru karty zgonu
dla dzieci martwo urodzonych oraz sposobu
jej wypełniania (5805)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Sławomira Neumanna, posła na Sejm
RP, przekazaną przy piśmie SPS-023-5805/08, doty-
czącą postępowania w przypadku martwych uro-
dzeń, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych infor-
macji.
Rozporządzenie ministra zdrowia z dnia 7 grud-
nia 2001 r. w sprawie wzoru karty zgonu oraz sposo-
bu jej wypełniania (Dz. U. Nr 153, poz. 1782, z późn.
zm.) mówi, iż karta zgonu jest wypełniana dla dzieci
martwo urodzonych, bez względu na czas trwania
ciąży, na wniosek osób uprawnionych do pochowa-
nia, zaś rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
7 grudnia 2001 r. w sprawie postępowania ze zwło-
kami i szczątkami ludzkimi (Dz. U. Nr 153,
poz. 1783, z późn. zm.) stanowi, iż za zwłoki uważa
się ciała dzieci martwo urodzonych, bez względu na
czas trwania ciąży. Rozporządzenia te jednoznacz-
nie zabezpieczają prawo do pochowania dziecka
martwo urodzonego, nawet w tych przypadkach,
gdy według kryteriów medycznych, a także w myśl
przepisów o dokumentacji medycznej, nastąpiło po-
ronienie, a nie urodzenie martwe.
Stosownie do ustawy z dnia 29 września 1986 r.
Prawo o aktach stanu cywilnego (Dz. U. z 2004 r.
Nr 161, poz. 1688) urodzenie dziecka należy zgłosić
w ciągu 14 dni od dnia urodzenia. Jeżeli dziecko
urodziło się martwe, zgłoszenie takiego zdarzenia
powinno nastąpić w ciągu 3 dni. W takim wypadku
sporządza się akt urodzenia z adnotacją w rubryce
„Uwagi”, że dziecko urodziło się martwe, zaś aktu
zgonu nie sporządza się.
Wydane na podstawie ww. ustawy rozporządze-
nie ministra zdrowia z dnia 2 lutego 2005 r. w spra-
wie pisemnego zgłoszenia urodzenia dziecka (Dz. U.
Nr 27, poz. 232) definiuje żywe urodzenie oraz zgon
płodu (urodzenie martwe), przy czym obowiązek
zgłoszenia urodzenia martwego nie jest ograniczony
czasem trwania ciąży. Jedynie w formularzu zgło-
szenia określa się okres trwania ciąży w tygodniach.
Jednocześnie przepisy dotyczące dokumentacji me-
dycznej, tj. rozporządzenie ministra zdrowia z dnia
21 grudnia 2006 r. w sprawie rodzajów i zakresu do-
kumentacji medycznej w zakładach opieki zdrowot-
nej oraz sposobu jej przetwarzania (Dz. U. Nr 247,
poz. 1819), obok urodzenia żywego rozróżniają uro-
dzenie martwe oraz poronienie, ustanawiając 22 ty-
dzień ciąży jako kryterium tego rozróżnienia. Są to
niezależne od siebie akty prawne, służące innym ce-
lom. W związku z tym w myśl obecnie obowiązują-
cych przepisów prawnych brak podstaw prawnych
do odmowy zgłoszenia urodzenia dziecka, niezależ-
nie od czasu trwania ciąży. Jedynie w formularzu
zgłoszenia określa się okres trwania ciąży w tygo-
dniach. W związku z faktem, iż w pewnych przypad-
kach wpisanie niektórych danych jest utrudnione
bądź nawet niemożliwe, w takiej sytuacji wydaje się
dopuszczalne stosowanie „uprawdopodobnienia” da-
nych lub, gdy nawet to jest niemożliwe, niewpisanie
niektórych danych. Tym samym uzasadnione wyda-
je się zastosowanie analogicznie przepisu art. 67 ust.
2 ustawy Prawo o aktach stanu cywilnego i dokona-
nie w dokumencie stosownej adnotacji. Jeżeli zaś
chodzi o „uprawdopodobnienie” dokonywane przez
pracownika zakładu opieki zdrowotnej, to podstawą
może być na przykład przeprowadzone badanie USG
czy inne badania/obserwacje, które w zakresie okre-
ślenia płci nie dają 100% pewności i dlatego w ich
kontekście można używać określenia „uprawdopo-
dobnienie”. Nie ma opracowanych jakichś szczegól-
nych procedur w tym zakresie. Zaś w kontekście
obawy, iż zastosowanie „uprawdopodobnienia” może
rodzić obawy popełnienia przestępstwa poświadcze-
nia nieprawdy, informuję, iż w opinii Ministerstwa
Sprawiedliwości taka sytuacja nie wyczerpuje zna-
mion tego przestępstwa.
Kwestię urlopu macierzyńskiego reguluje art. 1801
§ 1 Kodeksu pracy, który mówi, iż w razie urodzenia
martwego dziecka lub zgonu dziecka przed upływem
8 tygodni życia pracownicy przysługuje urlop macie-
rzyński w wymiarze 8 tygodni po porodzie, nie kró-
cej jednak niż przez okres 7 dni od dnia zgonu dziec-
ka. Jednocześnie kodeks nie wprowadza definicji
urodzenia martwego, a zatem brak przesłanek do
ograniczania tego prawa np. w zależności od czasu
trwania ciąży. Podobna sytuacja, tj. brak ww. ogra-
niczeń, występuje na gruncie ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm.), która w art. 78 ust. 1 mówi, iż
zasiłek pogrzebowy przysługuje osobie, która pokry-
ła koszty pogrzebu. W związku z tym również w tym
aspekcie brak podstaw do ograniczenia prawa przy-
znanego z mocy ustawy.
Do Ministerstwa Zdrowia docierają sygnały o trud-
nościach ze stosowaniem ww. przepisów, niejednoli-
tym postępowaniu zakładów opieki zdrowotnej,
urzędów stanu cywilnego. Działalność urzędów sta-
nu cywilnego należy do właściwości ministra spraw
wewnętrznych i administracji. Z przekazanych in-
formacji wynika, iż niektórzy kierownicy urzędów
stanu cywilnego, wobec braku medycznego ustale-
nia płci dziecka w pisemnym zgłoszeniu urodzenia
dziecka, przyjmują od rodziców oświadczenie o płci
dziecka (Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji stoi na stanowisku, iż jest to de facto
wbrew prawu). Jednocześnie informuję, iż zmiany
w zakresie zgłoszenia urodzenia muszą nastąpić na
poziomie ustawy, która może ewentualnie wprowa-
dzić ograniczenia w zakresie zgłaszania urodzeń.

Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Administracji
przygotowuje zmiany Prawa o aktach stanu cywil-
nego, które obejmą także tę kwestię.
Jednocześnie nie ulega wątpliwości potrzeba
zmian także w zakresie ustawy z dnia 31 stycznia
1959 r. o cmentarzach i chowaniu zmarłych (Dz. U.
00.23.295, z późn. zm.), do której aktami wykonaw-
czymi są rozporządzenia w sprawie w sprawie wzoru
karty zgonu oraz sposobu jej wypełniania oraz
w sprawie postępowania ze zwłokami i szczątkami
ludzkimi. Powstała ona w zupełnie innej rzeczywi-
stości prawnej, organizacyjnej i gospodarczej. Archa-
iczność przepisów prawnych skutkuje zasadnością
podjęcia prac nad wprowadzeniem zmian, tak aby
nowe regulacje odpowiadały istniejącym potrzebom
i były dostosowane do aktualnej rzeczywistości.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Haber
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie zapowiedzi wstrzymania
przez Ukrainę eksportu energii elektrycznej
do Polski (5814)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł Anny
Sobeckiej, skierowaną pismem z dnia 21 październi-
ka 2008 r., znak SPS-023-5814/08, do ministra go-
spodarki w sprawie zapowiedzi wstrzymania przez
Ukrainę eksportu energii elektrycznej do Polski,
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
1. Czy prawdą jest, że Ukraina ma zamiar wstrzy-
mać eksport energii elektrycznej do Polski?
Na początku października br. Ukraina zmniej-
szyła dostawy energii elektrycznej do Polski. Poin-
formował o tym 10 października 2008 r. minister ds.
paliw i energetyki Ukrainy Jurij Prodan, zaznacza-
jąc jednocześnie, że Ukraina rozważa od listopada
br. wstrzymanie dostaw do Polski w okresie do koń-
ca bieżącego roku. Strona ukraińska informowała
polskich partnerów handlowych o tym ogranicze-
niu, jednocześnie wskazując, że jest zainteresowana
utrzymaniem polskiego rynku odbiorców. Zdaniem
strony ukraińskiej przyczyną planowanego wstrzy-
mania dostaw energii elektrycznej jest zbyt niski po-
ziom cen eksportowych w porównaniu do cen, jakie
kształtują się na ukraińskim hurtowym rynku ener-
gii elektrycznej.
Działania ze strony ukraińskiej można odczytać
jako próbę wywierania presji na firmy handlujące
429
energią elektryczną i zaakceptowania podwyżek cen
energii przez spółki dokonujące zakupu ukraińskiej
energii.
Na zachowania strony ukraińskiej może wpły-
wać również kwestia deficytu energii na Ukrainie.
W ostatnim czasie na rynku ukraińskim odnotowy-
wane są pewne niedobory energii spowodowane
m.in. wyłączeniem z eksploatacji na nieplanowany
remont drugiego bloku energetycznego Chmielnic-
kiej Elektrowni Atomowej, jak również w związku
z wprowadzanymi ograniczeniami zużycia paliwa
w elektrowniach węglowych w przededniu sezonu
grzewczego. We wrześniu br. Ukraina rozpoczęła
import energii elektrycznej z Rosji.
2. Czy w związku z zapowiedzią rząd przygoto-
wuje plan awaryjny, aby zapobiec ewentualnym nie-
doborom energii?
Należy wyraźnie zaznaczyć, że kwestia ewentu-
alnego wstrzymania dostaw energii elektrycznej
z Ukrainy do Polski nie będzie miała dla Polski
w praktyce żadnego znaczenia z uwagi na niewielką
skalę importowanej z tego kierunku energii. W 2007 r.
sprowadzono z Ukrainy linią Zamość – Dobrotwór
ok. 641 GWh energii, czyli poniżej 0,5% całej pro-
dukcji i konsumpcji energii elektrycznej w Polsce.
Krajowe rezerwy mocy w systemie elektroenerge-
tycznym, również te dostępne dla operatora systemu
przesyłowego odpowiedzialnego za bilansowanie
energii elektrycznej dostarczanej odbiorcom przez
krajowy system elektroenergetyczny, w znacznym
stopniu przekraczają wielkości zmniejszonego salda
wymiany międzynarodowej z Ukrainą. Ewentualne
wstrzymanie importu może mieć nieznaczny wpływ
jedynie dla lokalnego rynku energii elektrycznej
w Polsce południowo-wschodniej, głównie ze wzglę-
du na cenę tej energii kształtującą się dotychczas na
poziomie prawie dwukrotnie niższym niż na ukraiń-
skim hurtowym rynku energii.
Dodatkowo warto zauważyć, iż administracja
rządowa nie ma wpływu na wysokość cen importo-
wanej energii, kwestie te są przedmiotem umów
handlowych pomiędzy zainteresowanymi spółkami
obrotu.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, mam na-
dzieję, że zostaną one przyjęte jako wyczerpująca
odpowiedź na postawione pytania.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
430
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Adama Krzyśków
w sprawie wdrażania w prawie polskim
dyrektywy 2002/49/EC o hałasie w środowisku
oraz dyrektywy 2001/16/WE w sprawie
interoperacyjności kolei konwencjonalnych
w kwestii wymiany konwencjonalnych
żeliwnych wkładek hamulcowych
na ograniczające emisję hałasu – kompozytowe
(5817)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Adama Krzyśków, posła na Sejm
Rzeczpospolitej Polskiej, z dnia 13.10.2008 r. nr pi-
sma SPS-023-5817/08 do ministra infrastruktury
pana Cezarego Grabarczyka, dotyczącą wdrażania
w prawie polskim dyrektywy 2002/49/EC o hałasie
w środowisku oraz dyrektywy 2001/16/WE w spra-
wie interoperacyjności kolei konwencjonalnych
w kwestii wymiany konwencjonalnych żeliwnych
wstawek hamulcowych na ograniczające emisję ha-
łasu kompozytowe wstawki hamulcowe w wagonach
kolejowych, udzielam odpowiedzi na zadane w inter-
pelacji pytania.
Pytanie nr 1: Jak wygląda sprawa wymiany że-
liwnych wstawek hamulcowych na kompozytowe
wstawki hamulcowe w składach pociągów towaro-
wych i innych jednostkach taboru kolejowego użyt-
kowanego przez spółki grupy PKP SA oraz innych
operatorów kolejowych działających na terenie na-
szego kraju?
Na mocy dyrektywy 2001/16/WE Parlamentu
Europejskiego i Rady z dnia 19 marca 2001 r. w spra-
wie interoperacyjności systemu kolei konwencjonal-
nych (ratyfikowanej przez państwa członkowskie),
a w szczególności jej art. 6 ust. 1 (zawierającego de-
legację do opracowania i wydania technicznych spe-
cyfikacji dla interoperacyjności podsystemów), Ko-
misja Wspólnot Europejskich wydała m.in. następu-
jące decyzje dotyczące wagonów kolejowych:
— decyzja 2006/66/WE z dnia 23 grudnia 2005 r.
dotycząca technicznej specyfikacji dla interoperacyj-
ności odnoszącej się do podsystemu „tabor kolejowy
– hałas” transeuropejskiego systemu kolei konwen-
cjonalnych;
— decyzja 2006/861/WE z dnia 28 lipca 2006 r.
dotycząca technicznej specyfikacji dla interoperacyj-
ności odnoszącej się do podsystemu „tabor kolejowy
– wagony towarowe” transeuropejskiego systemu
kolei konwencjonalnych.
Techniczna specyfikacja interoperacyjności „Ha-
łas” weszła w życie w dniu 24 czerwca 2006 r. Ma
ona zastosowanie do całego nowego taboru kolejo-
wego oraz do odnawianych lub modernizowanych
wagonów kolejowych, jeśli na skutek odnowienia lub
modernizacji ulega zmianie charakterystyka ukła-
du hamulcowego tego wagonu lub konieczne jest
nowe zezwolenie na wprowadzenie wagonu do eks-
ploatacji. Niniejsza TSI określa metodykę badania
oraz wartości dopuszczalne hałasu stacjonarnego,
hałasu ruszania, hałasu przejazdu oraz hałasu
w kabinie maszynisty, powodowanego przez kon-
wencjonalny tabor kolejowy.
TSI „Hałas” nie określa żadnych rozwiązań dla
osiągnięcia dopuszczalnych wartości emisji hałasu
przejazdu i nie wprowadza wymogu wyposażania
nowo budowanych oraz modernizowanych wagonów
kolejowych w kompozytowe wstawki hamulcowe.
Jednakże ustalone wartości dopuszczalnego ha-
łasu przejazdu wagonów kolejowych praktycznie
wykluczają zastosowanie żeliwnych wstawek ha-
mulcowych. Oznacza to że jest wymagana moderni-
zacja wagonów jedynie w celu redukcji emisji hała-
su, ale jeśli dokonywane jest odnowienie lub moder-
nizacja z innego powodu, trzeba udowodnić, że nie
zwiększają one hałasu przejazdu w stosunku do sta-
nu przed odnowieniem lub modernizacją.
TSI „Tabor kolejowy – wagony towarowe” weszła
w życie w dniu 28 lutego 2007 r. Postanowienia TSI
„Wagony towarowe” mają zastosowanie do nowych
wagonów towarowych oddawanych do eksploatacji.
TSI „Wagony towarowe” nie dotyczy istniejącego ta-
boru, o ile tabor ten nie jest poddawany odnowie
albo modernizacji. Wagony towarowe poddane odno-
wie albo modernizacji, które wymagają nowego ze-
zwolenia na oddanie do eksploatacji w rozumieniu
art. 14 ust. 3 dyrektywy 2001/16/WE, powinny być
zgodne z określonymi zapisami TSI. TSI „Wagony
towarowe” ustala tzw. składniki interoperacyjności,
wśród których wymieniono m.in. okładziny i wstaw-
ki hamulcowe, oraz procedury oceny zgodności
i przydatności do użytku składników interoperacyj-
ności oraz weryfikacji zgodności podsystemu przez
organ notyfikowany. W TSI „Wagony towarowe” nie
ustalono procedur oceny kompozytowych wstawek
hamulcowych w ramach oceny konstrukcji oraz oce-
ny produktu, a jedynie określono minimalny zakres
badań kompozytowych wstawek hamulcowych, wy-
konywanych w okresie przejściowym przez UIC,
w ramach oceny produktu. (Wynika to z faktu, że
projekty badawczo-rozwojowe prowadzone przez
Międzynarodowy Związek Kolei UIC, które miałyby
stanowić podstawę do ustalenia wymagań w tym za-
kresie, nie zostały jeszcze zakończone w czasie usta-
lenia treści TSI.) W „Wykazie dopuszczonych kom-
ponentów hamulców”, w którym podano rozwiąza-
nia systemów hamulcowych i ich elementów, uzna-
nych jako spełniające wymagania TSI „Wagony to-
warowe” do określonych zastosowań do czasu publi-
kacji TSI, brak kompozytowych wstawek hamulco-
wych (wymieniono jedynie dopuszczone do ruchu
międzynarodowego okładziny hamulcowe do pojaz-
dów wyposażonych w hamulce tarczowe, przejętą
z karty UIC).

Aktualnie obowiązujące przepisy nie wymagają
wymiany żeliwnych wstawek hamulcowych na kom-
pozytowe wstawki hamulcowe w istniejącym parku
wagonów kolejowych.
Komisja Wspólnot Europejskich planuje działa-
nia w celu ograniczenia hałasu kolejowego dotyczą-
ce istniejącego taboru. Zamierzenia w tym zakresie
zostały przedstawione w komunikacie Komisji do
Parlamentu Europejskiego i Rady o symbolu COM
(2008) 432. W podsumowaniu warsztatów nt. komu-
nikatu Komisji w dniu 29 września 2008 r. stwier-
dzono, co następuje:
„Oczywiste jest, iż dostępna dziś technologia nie
może być uznana jako wystarczający środek w prze-
prowadzenia retroffitingu taboru na skalę europej-
ską. Z tego powodu Komisja wzywa przemysł do dal-
szego rozwoju kompozytowych klocków hamulco-
wych w ścisłej współpracy z przedsiębiorstwami kole-
jowymi i właścicielami wagonów w celu znacznego
obniżenia kosztów. Komisja będzie nadal wspierać
stosowne badania oraz pokazowe projekty w ramach
istniejących programów, takich jak FP7 czy LIFE+”.
Wdrażanie kompozytowych wstawek hamulco-
wych w wagonach kolejowych eksploatowanych
przez spółki Grupy PKP wynika bezpośrednio z ko-
nieczności spełniania wymagań technicznych spe-
cyfikacji interoperacyjności „Wagony towarowe”
oraz TSI „Hałas” przez nowo budowane, modernizo-
wane i odnawiane wagony kolejowe. Spółki Grupy
PKP wprowadziły w wymaganiach technicznych
dotyczących zakupu nowo budowanych wagonów
kolejowych bezwzględny wymóg wyposażenia wago-
nów w system hamulcowy przystosowany do zabu-
dowy kompozytowych wstawek hamulcowych. W mia-
rę realizacji planów inwestycyjnych zakupy nowych
wagonów spełniających wymagania TSI będą sukce-
sywnie powodowały zmiany proporcji w ilostanach
inwentarzowych, zmniejszając udział wagonów z tra-
dycyjnymi wstawkami żeliwnymi na rzecz coraz
większej liczby nabywanych wagonów wyposażo-
nych we wstawki kompozytowe.
W PKP Cargo SA do końca 2008 r. ilostan inwen-
tarzowy wagonów towarowych wyposażonych w kom-
pozytowe wstawki hamulcowe wyniesie 240 sztuk.
W ciągu najbliższych pięciu lat PKP Cargo SA pla-
nuje pozyskać ok. 4 tys. nowych wagonów, których
układ hamulcowy będzie wyposażony we wstawki
kompozytowe.
W kwestii wymiany wstawek hamulcowych w prze-
ważającej większości wagonów dotychczas eksplo-
atowanych należy nadmienić, że możliwość zabudo-
wy wstawek kompozytowych wiąże się z konieczno-
ścią przeprowadzenia modernizacji układów hamul-
cowych oraz wymianą kół obręczowanych na mono-
blokowe w większości wagonów, co ponosi za sobą
znaczące koszty. Zważywszy na fakt, że średni wiek
eksploatowanych przez spółkę wagonów przekracza
20 lat, koszty tych inwestycji z pewnością nie mogły-
by się zwrócić. Ilostan wagonów, który jest niezbęd-
ny do prowadzenia działalności przewozowej, kształ-
431
tuje się na poziomie 60 tys. wagonów. W przypadku
przebudowy układu hamulca dla wstawek typu K –
koszt dla jednego wagonu ok. 10 tys. euro, koszt cał-
kowity dla 60 tys. wagonów wyniesie ok.0,6 mld euro,
wymiana kół obręczowych na monoblokowe w ok. 50
tys. wagonów, koszt całkowity ok. 0,55 mld euro.
PKP Cargo SA od wielu lat współfinansuje pro-
jekty badawczo-rozwojowe UIC mające na celu roz-
wój technologii kompozytowych wstawek hamulco-
wych typu K, o tzw. średnim współczynniku tarcia,
oraz typu LL, które z założenia mają być w pełni
zamienne z żeliwnymi wstawkami hamulcowymi,
oraz opracowania wymagań dla wstawek tych ty-
pów i warunków ich zastosowania w wagonach to-
warowych, w celu zapewnienia bezpieczeństwa ich
eksploatacji, jak również w miarę swoich możliwości
aktywnie uczestniczy w realizacji tych projektów.
Ponadto PKP Cargo SA od kilku lat współpracuje
z krajowym producentem materiałów ciernych do
taboru kolejowego w zakresie badań eksploatacyj-
nych kompozytowych wstawek hamulcowych typu
LL oraz K do wagonów towarowych.
PKP Intercity SA na ogólny stan 1223 wagonów
pasażerskich eksploatuje 409 wagonów typów: XB,
134A, 136A, 139A, 144A, 145A, 155A, WR, Z2a i B,
Z1a i B, Xbrow, 507A, 508A, 154A, Z1/WR, 11A Lux
i 112A Lux z hamulcami tarczowymi wykorzystują-
cymi kompozytowe okładziny cierne w układzie ha-
mulcowym. Pozostała liczba wagonów wykorzystuje
żeliwne wstawki hamulcowe w układach hamulco-
wych. Prowadzony przez spółkę proces zakupu i mo-
dernizacji parku wagonowego w najbliższych latach
zmieni znacząco proporcję wykorzystania kompozy-
towych elementów układów hamulcowych wagonów
pasażerskich.
PKP „Przewozy Regionalne” sp. z o.o. w ramach
przyjętej przez spółkę strategii taborowej zakłada
w okresie 5 lat odejście od wykonywania przewozów
regionalnych w ruchu pasażerskim składami wago-
nowymi. Tabor wagonowy z żeliwnymi wstawkami
hamulcowymi będzie sukcesywnie wyłączany z eks-
ploatacji. Natomiast zastosowanie przez Spółkę
kompozytowych wstawek hamulcowych na elek-
trycznych zespołach trakcyjnych jest uzależnione od
wydania przez prezesa Urzędu Transportu Kolejo-
wego stosownego świadectwa dopuszczenia do eks-
ploatacji dla kompozytowych wstawek hamulco-
wych, dla elektrycznych zespołów trakcyjnych z ob-
ręczowymi zestawami kołowymi.
Pytanie nr 2: Czy Ministerstwo Infrastruktury
monitoruje wdrażanie postanowień dyrektywy
2002/49/EC o hałasie w środowisku i dyrektywy
2001/16/WE w sprawie interoperacyjności kolei kon-
wencjonalnych pod kątem ograniczania hałasu
w użytkowaniu taboru kolejowego i poprawy kom-
fortu jazdy?
Ministerstwo Infrastruktury monitoruje wdra-
żanie postanowień dyrektywy 2002/49/EC o hałasie
w środowisku i dyrektywy 2001/16/WE w sprawie
interoperacyjności kolei konwencjonalnych.
432
Jednak dyrektywa 2001/16/WE w sprawie inte-
roperacyjności kolei konwencjonalnych nie wprowa-
dza w żadnym wypadku obowiązku wymiany stoso-
wanych powszechnie konwencjonalnych wstawek
żeliwnych na wstawki kompozytowe. Rzeczywiście
obowiązująca od 24 czerwca 2004 r. techniczna spe-
cyfikacja dla interoperacyjności odnosząca się do
podsystemu „Tabor kolejowy – hałas” transeuropej-
skiego systemu kolei konwencjonalnych podaje nowe
wartości dopuszczalne hałasu przejazdu i hałasu
stacjonarnego pojazdów, ale wymagania te dotyczą
jedynie wagonów nowo budowanych względnie od-
nowionych lub modernizowanych po dacie wejścia
w życie tego dokumentu, Jednocześnie dokument
ten nie wskazuje w żadnym punkcie, że spełnienie
podanych wymagań obliguje do stosowania wstawek
kompozytowych.
Zastosowanie TSI „Hałas” do istniejącego tabo-
ru kolejowego regulują postanowienia punktu 7.6.1,
w którym stwierdzono jednoznacznie, że moderniza-
cja jedynie w celu zmniejszenia hałasu nie jest obo-
wiązkowa, natomiast gdy modernizacja jest prze-
prowadzona z innego powodu, to należy wykazać, że
modernizacja ta nie powoduje zwiększenia hałasu
przejazdu w stosunku do charakterystyki pojazdu
sprzed odnowy lub modernizacji. Należy zwrócić
uwagę również na fakt, że w TSI „Hałas” jest tylko
jedno stwierdzenie dotyczące wstawek kompozyto-
wych (w pkt 7.6.1): Jeżeli wagon podczas odnawia-
nia lub modernizacji został wyposażony w kompozy-
towe wstawki bez wprowadzania dodatkowego źró-
dła hałasu do wagonu, to bez badania zakłada się, że
wymagania odnośnie do poziomu hałasu są spełnio-
ne, zatem monitoring w zakresie wymienionym
w interpelacji jest ograniczony.
Pytanie nr 3: Jakiego typu przeszkody stoją na
drodze powszechnej wymiany hamulcowych wsta-
wek żeliwnych na hamulcowe wstawki kompozyto-
we, zgodnie ze specyfikacją TSI nakładającą nowe
wymagania w zakresie emisji hałasu przez tabor ko-
lejowy?
Hałas emitowany przez jadące pociągi jest jed-
nym ze źródeł hałasu kolejowego. Hamulce klocko-
we wyposażone w żeliwne wstawki hamulcowe, sto-
sowane powszechnie w wagonach kolejowych, za-
pewniają bezpieczeństwo eksploatacji we wszystkich
warunkach eksploatacyjnych oraz klimatycznych,
ale powodują większą chropowatość powierzchni
tocznych kół niż w przypadku np. zastosowania ha-
mulców tarczowych, co w rezultacie skutkuje wyż-
szymi emisjami hałasu w wyniku wibracji kół i to-
rów. Z uwagi na to, że pociągi często kursują w go-
dzinach nocnych, emisja hałasu jest jeszcze bardziej
uciążliwa.
Badania wykazały, że duże zmniejszenie hałasu
emitowanego przez wagony kolejowe z hamulcami
klockowymi można uzyskać w przypadku zastosowa-
nia kompozytowych wstawek hamulcowych ze spie-
ków proszków metali bądź z materiałów organicz-
nych w miejsce z żeliwnych wstawek hamulcowych.
W celu obniżenia hałasu w kolejowych przewo-
zach Międzynarodowy Związek Kolei UIC rozpoczął
w 1998 r. projekty badawcze dotyczące zastosowania
kompozytowych wstawek hamulcowych w wago-
nach towarowych.
W wyniku współpracy UIC z europejskim produ-
centami materiałów ciernych dokonano rozwoju
dwóch typów wstawek hamulcowych do hamulców
klockowych wagonów kolejowych – typu K i LL.
Właściwości kompozytowych wstawek hamulco-
wych typu K o wysokim współczynniku tarcia, za-
równo ze spieków metali, jak i z materiałów orga-
nicznych, różnią się znacznie od właściwości wsta-
wek żeliwnych. Przede wszystkim materiał kompo-
zytowy charakteryzuje się ok. dwukrotnie wyższymi
wartościami współczynnika tarcia pomiędzy wstaw-
ką i kołem niż w przypadku wstawki żeliwnej oraz
mniejsza jest jego zależność od prędkości poślizgu
i nacisku jednostkowego.
Te właściwości sprawiają, że wstawki kompozy-
towe typu K nie mogą być stosowane zamiennie
z żeliwnymi, dlatego są skonstruowane w taki spo-
sób, aby uniemożliwić ich omyłkowy montaż do wa-
gonu, którego układ hamulcowy jest dostosowany
do wstawek żeliwnych. Oznacza to, że zastosowanie
wstawek kompozytowych typu K w istniejących wa-
gonach wymagałoby odpowiedniego dopasowania
(przekonstruowania) układów hamulcowych. Z kolei
takie dopasowanie jest na tyle znaczącą ingerencją
w układ hamulcowy, że wymaga ponownego wyzna-
czenia mas hamujących. Sam koszt przeprowadze-
nia badań koniecznych do wyznaczenia masy hamu-
jącej jednego typu wagonu, wyposażonego we wstaw-
ki kompozytowe, w zależności od rodzaju hamulca
wynosi dziś od 150 000 do 180 000 zł netto. Dlatego
wstawki kompozytowe przeznaczone są przede
wszystkim do stosowania w wagonach nowo budo-
wanych.
Wstawki typu LL o niskim współczynniku tarcia
(ze spieków metali lub z materiałów organicznych)
mają mieć charakterystykę cierną zbliżoną do cha-
rakterystyki wstawek żeliwnych. Pozwoliłoby to
uniknąć kosztownego dostosowania układów hamul-
cowych wagonów kolejowych, przy przezbrojeniu ich
ze wstawek żeliwnych w kompozytowe typu LL.
Pomimo wieloletnich prac badawczo-rozwojo-
wych obecnie jedynie dwa gatunki kompozytowych
wstawek typu K: CoFren C810 oraz Jurid 816M są
dopuszczone do powszechnego stosowania w ruchu
międzynarodowym, przy czym wstawki Jurid 816M
w układzie podwójnego klocka jednowstawkowego
(2xBg) nie mają ostatecznego dopuszczenia do ruchu
na sieci SNCF.
Dotychczas żaden gatunek wstawek typu LL nie
został dopuszczony do powszechnego zastosowania
w ruchu międzynarodowym. Aktualnie UIC testuje
w badaniach eksploatacyjnych trzy gatunki wsta-
wek typu LL, dwa ze spieków metali: Jurid 777 i Co-
Fren C952-1 oraz jeden organiczny Icer-Becorit

IB116*. Te gatunki wstawek są tymczasowo dopusz-
czone przez UIC do próbnej eksploatacji.
Ww. gatunki wstawek typu K i LL dopuszczono
do zastosowania w wagonach towarowych wyposa-
żonych w bezobręczowe koła jezdne. W przypadku
zastosowania ich w istniejących wagonach na kołach
obręczowanych zachodzi dodatkowo konieczność
wymiany zestawów kołowych z kołami obręczowa-
nymi na zestawy z kołami bezobręczowymi, co po-
woduje dodatkowe wysokie koszty.
W spółce PKP „Przewozy Regionalne” pierw-
szym pojazdem, na którym rozpoczęto eksploatację
próbną kompozytowych wstawek hamulcowych, był
elektryczny zespół trakcyjny serii EN71 nr 015
z Małopolskiego Zakładu Przewozów Regionalnych
w Krakowie. Eksploatację rozpoczęto w lipcu 2002 r.
trwała ona przez 6 miesięcy, tj. do stycznia 2003 r.
Jazdy w ramach tej eksploatacji realizowano na linii
Kraków – Zakopane – Kraków, która posiada jeden
z najtrudniejszych profili toru, zarówno pionowych,
jak i poprzecznych, na sieci PKP. Badania te realizo-
wano w oparciu o opracowany i przyjęty przez zain-
teresowane strony, tj. „PKP Przewozy Regionalne”,
firmę Frenoplast oraz Instytut Pojazdów Szynowych
Tabor w Poznaniu, program badań.
Kolejnym pojazdem, na którym poddano eksplo-
atacji próbnej wstawki kompozytowe, był elektrycz-
ny zespół trakcyjny serii EN57 nr 1620 Mazowiec-
kiego Zakładu Przewozów Regionalnych w Warsza-
wie. Eksploatację rozpoczęto w sierpniu 2002 r.
i trwała ona przez 6 miesięcy, tj. do lutego 2003 r.
Jazdy w ramach eksploatacji próbnej realizowano
na linii Warszawa – Tłuszcz – Warszawa, gdzie moż-
liwe było osiągniecie prędkości zbliżonych do mak-
symalnych, tj. 110 km/h. Program eksploatacji zało-
żono taki jak dla elektrycznego zespołu trakcyjnego
serii EN71 nr 015.
Rozpoczęcie eksploatacji próbnej w Małopolskim
i Mazowieckim Zakładzie Przewozów Regionalnych
na ww. pojazdach nastąpiło po otrzymaniu przez ich
producenta, tj. firmę Frenoplast, świadectwa do-
puszczenia do eksploatacji typowego elementu po-
jazdu kolejowego nr T/2002/0094/EL z dnia 9 kwiet-
nia 2002 r. wydanego przez głównego inspektora
kolejnictwa (obecny Urząd Transportu Kolejowego
– UTK). Dokument ten wystawiono z terminem
ważności do 30 listopada 2004 r. z możliwością prze-
dłużenia po przedstawieniu pozytywnych wyników
z eksploatacji próbnej.
Eksploatacja próbna na dwóch pierwszych pojaz-
dach potwierdziła, że trwałość wstawek kompozyto-
wych jest od 5 do 7 razy większa w stosunku do
wstawek żeliwnych. W czasie eksploatacji obserwo-
wanej tych pojazdów nie stwierdzono powstawania
płaskich miejsc lub nalepów na zestawach kołowych,
co zdarza się w przypadku pojazdów wyposażonych
we wstawki żeliwne.
Nieco niższa trwałość wstawek kompozytowych
notowana w PR Kraków w stosunku do wyników
uzyskanych w PR Warszawa wynikała z rodzaju li-
433
nii, po której kursował pojazd – liczne łuki poziome,
wzniesienia i spadki wymagające częstego hamowa-
nia. Wybór tej linii został dokonany celowo jako naj-
bardziej niekorzystny przy ocenie eksploatowanych
wstawek kompozytowych.
Prowadzona eksploatacja próbna i jej pozytywne
wyniki były podstawą dla firmy Frenoplast do wy-
stąpienia do prezesa Urzędu Transportu Kolejowe-
go o przedłużenie ważności świadectwa nr T/2002/
0094/EL. Uwzględniając te wyniki, Urząd Trans-
portu Kolejowego dnia 29 marca 2004 r. wydał świa-
dectwo dopuszczenia do eksploatacji typowego ele-
mentu pojazdu kolejowego nr T/2004/048/EL ważne
do 30 listopada 2007 r. Pomimo że Urząd Transpor-
tu Kolejowego wystawił dokument obowiązujący
w określonym terminie, zastrzegł w nim koniecz-
ność poddania ocenie zgodności wyrobu (wstawki)
z typem przeprowadzonym pod nadzorem tego urzę-
du, przed dopuszczeniem każdej partii wyrobu do
eksploatacji. Przedłużenie przez Urząd Transportu
Kolejowego wydanego wcześniej świadectwa oraz
pozytywne wyniki eksploatacji obserwowanej dały
podstawę spółce PKP „Przewozy Regionalne” do
rozszerzenia zastosowań na wszystkie elektryczne
zespoły trakcyjne eksploatowane przez Mazowiecki
Zakład Przewozów Regionalnych w Warszawie, Ma-
łopolski Zakład Przewozów Regionalnych w Krako-
wie oraz od II kwartału 2004 r. na kilku wybranych
elektrycznych zespołach trakcyjnych z Opolskiego
Zakładu Przewozów Regionalnych w Opolu. Spółka
uznała, że nie było żadnych przeciwwskazań, by na
podstawie wydanego świadectwa typu prowadzić
normalną, a nie próbną, eksploatację pojazdów. Nie-
mniej nadal w trakcie normalnej eksploatacji pojaz-
dów wyposażonych w kompozytowe wstawki hamul-
cowe zbierano wszelkie uwagi dotyczące kompozyto-
wych wstawek hamulcowych.
Eksploatacja pojazdów w wytypowanych zakła-
dach spółki PKP „Przewozy Regionalne” była pod-
stawą do podjęcia decyzji o zastosowaniu wstawek
hamulcowych z kompozytów w miejsce dotychczas
stosowanych wstawek żeliwnych na ok. 900 elek-
trycznych zespołach trakcyjnych. Proces ten odby-
wał się stopniowo w miarę wyczerpywania się stanu
zapasów wstawek żeliwnych.
Na analogicznych zasadach prowadzono eksplo-
atację próbną wstawek kompozytowych na wago-
nach pasażerskich. W okresie sierpień 2005 r. – luty
2006 r. prowadzono eksploatację próbną wstawek
z materiału FR506 produkcji firmy Fenoplast (świa-
dectwo dopuszczenia do eksploatacji… nr T/2005/
1111/EL) na ośmiu wagonach pasażerskich typu
111A i 112A w Zachodniopomorskim Zakładzie
Przewozów Regionalnych w Szczecinie z pozytyw-
nym przebiegiem – wstępna opinia Politechniki Ślą-
skiej w Katowicach. Natomiast w okresie marzec
2004 r. – kwiecień 2005 r. prowadzono eksploatację
próbną wstawek z materiału FR502 w wagonie pa-
sażerskim serii Bhp w Kujawsko-Pomorskim Zakła-
dzie Przewozów Regionalnych w Bydgoszczy, także
434
z pozytywnym przebiegiem – zakończenie opinią Po-
litechniki Śląskiej w Katowicach. Eksploatację
w Szczecinie wstrzymano w lutym 2006 r., równo-
cześnie polecono demontaż wstawek także w Byd-
goszczy.
Jak się okazało w praktyce, wkładki kompozyto-
we nie spełniają założonych wymagań. Próby ich
stosowania na PKP zakończyły się niepowodzeniem.
W dniu 19 grudnia 2005 r. na linii Jeleśnia – Żywiec
miała miejsce katastrofa kolejowa; komisja nadzwy-
czajna działająca pod przewodnictwem Urzędu
Transportu Kolejowego – Oddział Katowice, badają-
ca przyczyny i okoliczności wypadku, na podstawie
wstępnych ustaleń dokonanych m.in. na podstawie
protokołu z jazdy kontrolnej w dniu 28 grudnia 2005 r.
pociągiem złożonym z elektrycznych zespołów trak-
cyjnych, stwierdziła że przyczyną wypadku było po-
wstanie tzw. klina lodowego na wstawce kompozyto-
wej, jaki powstaje w niesprzyjających warunkach
atmosferycznych. Z tych względów Urząd Transpor-
tu Kolejowego pierwotnie zalecił wymianę wstawek
kompozytowych na żeliwne pod wagonami silniko-
wymi na elektrycznych zespołach trakcyjnych eks-
ploatowanych na liniach o znacznych pochyleniach
(teren górzysty). Zalecenie to zostało zmienione na
nakaz zobowiązujący do całkowitej wymiany wsta-
wek kompozytowych na żeliwne we wszystkich
elektrycznych zespołach trakcyjnych, ponieważ
stwierdzono, że kompozytowe wstawki hamulcowe
z materiału typu LL zastosowane na pojazdach ko-
lejowych stwarzają zagrożenie bezpieczeństwa ru-
chu kolejowego oraz bezpiecznej eksploatacji pojaz-
dów kolejowych.
Od 1 kwietnia 2006 r. zgodnie z decyzją prezesa
Urzędu Transportu Kolejowego PKP „Przewozy Re-
gionalne” eksploatują elektryczne zespoły trakcyjne
wyposażone we wstawki hamulcowe żeliwne. Cof-
nięte zostało również świadectwo dopuszczenia do
eksploatacji.
Spółka PKP Intercity SA w 2005 r. rozpoczęła
eksploatację próbną wstawek kompozytowych na
jednym wagonie typu 111A, ale podobnie jak PKP
„Przewozy Regionalne” wycofała się z wymiany że-
liwnych wstawek hamulcowych na kompozytowe.
Pytanie nr 4: Jaka jest praktyka Urzędu Trans-
portu Kolejowego w zakresie wymiany żeliwnych
wstawek hamulcowych na kompozytowe wstawki
hamulcowe, w szczególności w zakresie wydawania
świadectw dopuszczenia do eksploatacji wstawek
kompozytowych, wobec polskich i zagranicznych
producentów?
Świadectwa dopuszczenia do eksploatacji dla
wstawek kompozytowych wydawane mogą być dla
polskich i zagranicznych producentów w taki sam
sposób.
Aby uzyskać świadectwo, należy przedstawić na-
stępujące dokumenty:
— dla świadectwa terminowego:
a) wyniki badań wraz z opinią końcową upoważ-
nionej jednostki,
b) dokumentację techniczno-ruchową,
c) warunki techniczne wykonania i odbioru,
d) opisy techniczne i rysunki,
e) porozumienie dotyczące prób zawarte pomię-
dzy producentem, użytkownikiem i jednostką ba-
dawczą,
f) program prób eksploatacyjnych;
— dla świadectwa bezterminowego:
– wyniki prób eksploatacyjnych wraz z opinią
jednostki badawczej,
– opinie techniczne wydane przez innych zarząd-
ców infrastruktury, przewoźników kolejowych lub
użytkowników bocznic kolejowych oraz dokumenty
zawarte w pkt. a, b, c, d, jeżeli uległy zmianom od
momentu uzyskania świadectwa terminowego.
Zgodnie z aktualnymi ustaleniami wynikający-
mi z zaleceń komisji powypadkowej konieczne jest
wykonanie badań kompozytowych wstawek klocków
hamulcowych w następującym zakresie:
1. Wyniki badań laboratoryjnych przeprowadzo-
nych na stanowisku pełnowymiarowym z wykorzy-
staniem kół obręczowanych i kół monoblokowych
(w zależności od tego, z jakim kołami mają współ-
pracować przedmiotowe wstawki), włącznie z bada-
niami w komorze klimatycznej.
2. Określenie żywotności eksploatacyjnej wsta-
wek hamulcowych wykonanych z kompozytów,
z uwzględnieniem zjawiska starzenia materiału.
3. Określenie deklarowanych parametrów i cha-
rakterystyk eksploatacyjnych oraz przewidywanych
warunków eksploatacji, z uwzględnieniem różnych
warunków atmosferycznych i dynamicznych.
4. Określenie mas hamujących wagonów towa-
rowych dla poszczególnych typów, w których mają
być zastosowane wstawki kompozytowe.
5. Zapewnienie jakości stosowanych komponen-
tów oraz przestrzeganie reżimu technologicznego
produkcji wstawek kompozytowych.
6. Określenie zakresu stosowania kompozyto-
wych wstawek hamulcowych ze względu na typ po-
jazdów.
7. Określenie charakteru i dynamiki zużycia
obręczy we współpracy ze wstawką oraz określenie
wpływu wysokich temperatur np. na zmianę struk-
tury materiału na powierzchni tocznej oraz na luzo-
wanie się obręczy itp.
8. Czasokresów oraz zakresów przeglądów po-
wierzchni tocznych obręczy współpracujących z kom-
pozytowymi wstawkami hamulcowymi, rodzaje
usterek i wad dyskwalifikujących oraz dopuszczalne
działania naprawcze.
9. Wpływ hamowania kompozytowymi wstaw-
kami hamulcowymi na współpracę koła z szyną
i prawidłową pracę obwodów sterowania ruchem ko-
lejowym.
Badania wynikające z powyższego powinny być
przeprowadzone przez jednostkę badawczą, przy
udziale producenta. Działania mające na celu uzy-
skanie dopuszczenia do eksploatacji powinny rów-
nież uwzględniać konieczność przeprowadzania

prób eksploatacyjnych prowadzonych według usta-
lonego programu i harmonogramu uzgodnionego
z Urzędem Transportu Kolejowego.
Pozytywne wyniki badań pozwolą dopiero na
wydanie świadectwa terminowego pozwalającego na
wykonanie prób eksploatacyjnych.
Pytanie nr 5: Czy w sferze wymiany żeliwnych
wstawek hamulcowych na kompozytowe wstawki
hamulcowe funkcjonują programy rządowe wspiera-
ne środkami unijnymi?
Obecnie w sferze wymiany żeliwnych wstawek
hamulcowych na kompozytowe wstawki hamulcowe
nie funkcjonują żadne programy rządowe wspierane
środkami unijnymi, ponieważ wprowadzenie w try-
bie administracyjnym rządowego nakazu wymiany
wstawek żeliwnych na kompozytowe w istniejącym
taborze zmuszałoby operatorów do poniesienia
znacznych kosztów, które prowadziłyby do zmniej-
szenia konkurencyjności tej gałęzi transportu. Nie
bez znaczenia jest również fakt, że nie ma obecnie
na polskim rynku wstawek kompozytowych, które
posiadają bezterminowe dopuszczenie do eksploata-
cji wydane przez UTK.
Biorąc powyższe pod uwagę, Ministerstwo Infra-
struktury nie widzi celowości inicjowania ewentual-
nego programu rządowego dla wdrożenia w omawia-
nym w interpelacji zakresie i ewentualnego wspar-
cia go ze środków UE.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie problemów z rozliczaniem się
przez wojewódzkie komendy Policji
z przysługujących funduszy (5818)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 21 października 2008 r. (sygn. SPS-
-023-5818/08) przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Jarosława Matwiejuka z dnia 8 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie problemów z rozlicza-
niem się przez wojewódzkie komendy Policji z przy-
sługujących funduszy z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie pragnę zaznaczyć, że trudno zgodzić
się z twierdzeniem pana posła, iż w 2009 r. pogorsze-
435
niu ulegnie sytuacja wszystkich formacji nadzoro-
wanych przez ministra właściwego do spraw we-
wnętrznych, w tym szczególnie Policji.
Zgodnie bowiem z zapisami w ustawie budżeto-
wej na 2008 r. wydatki w części budżetowej 42 prze-
znaczone na Policję określono na 8 601 155 000 zł, co
oznaczało wzrost o 19% w stosunku do roku 2007.
Projekt ustawy budżetowej na 2009 r. przewiduje
wzrost tej kwoty o 625 000 000 zł – wydatki Policji
osiągnąć maja zatem pułap 9 227 091 000 zł – tym
razem wzrost w porównaniu do 2008 r. wynieść ma
7,3%.
Kwoty te zawierają zarówno wydatki na uposaże-
nia policjantów (łącznie ze wzrostem wynagrodzeń
przewidzianym w „Programie modernizacji Policji,
Straży Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej
i Biura Ochrony Rządu w latach 2007–2009”), wy-
datki na zakup wyposażenia, modernizację i budowę
nowych obiektów służących policjantom, wreszcie
wydatki na bieżące funkcjonowanie jednostek poli-
cyjnych.
Warto podkreślić, że budżet Policji, nawet bez
uwzględnienia kwot wynikających ze wspomniane-
go wyżej programu modernizacji nie uległ zmniej-
szeniu. Nominalnie wzrósł on o ponad 1 500 000 zł,
co oczywiście w skali całego kraju nie jest kwota
znaczącą, jednak nie można mówić w tym przypad-
ku o redukcji wydatków.
Oczywiście wzrost wydatków na uposażenia poli-
cjantów oraz na rozwój infrastruktury może skutko-
wać i skutkuje koniecznością racjonalizacji wydat-
ków na bieżące funkcjonowanie jednostek.
Jednym ze źródeł finansowania tych wydatków
niejako tradycyjnie pozostają kwoty wynikające
z niepełnego stanu zatrudnienia w służbach, czyli
z tzw. wakatów. Jest to sytuacja oczywiście trudna
do zaakceptowania, niemniej jednak obecna w poli-
cyjnej rzeczywistości praktycznie od 1990 r.
Pragnę poinformować, iż w Ministerstwie Spraw
Wewnętrznych i Administracji rozważane jest pod-
jęcie prac nad nową metodyką konstruowania bu-
dżetu Policji – budżetu urealnionego i niezależnego
od incydentalnych programów i nadzwyczajnych
dotacji. Rozpoczynająca się debata nad nowym
kształtem ustawy o Policji może stać się dobrą oka-
zją do skorelowania prac nad rozwiązaniami praw-
no-organizacyjnymi z nowym modelem finansowa-
nia Policji.
Niezależnie od prac studyjnych Komenda Głów-
na Policji na bieżąco monitoruje i analizuje bieżące
wykorzystanie funduszy w podległych jednostkach
i na bieżąco reaguje na ewentualne zagrożenia.
Posługując się przykładem podlaskiej Policji,
można wskazać, że w bieżącym roku, do początku
października przekazano na Podlasie 2 270 500 zł
z przeznaczeniem na najważniejsze potrzeby, w tym
na odprawy dla odchodzących ze służby policjantów.
Zważenia wymaga, iż oszczędności, a w zasadzie
racjonalizacja wydatków, nie powinny stanowić
czynnika wpływającego negatywnie na bezpieczeń-
436
stwo mieszkańców. Żadne bowiem działanie mające
bezpośrednie, negatywne przełożenie na poziom
bezpieczeństwa nie będzie przez Komendę Główną
Policji zaakceptowane.
Jednocześnie wypada przyznać, że sposób i po-
ziom finansowania Policji mogą wpływać na kom-
fort pracy funkcjonariuszy – jednak świadomie
zdecydowano się na znaczącą podwyżkę wynagro-
dzeń policjantów i widoczną poprawę bazy mate-
rialnej – kosztem pewnych utrudnień w bieżącej
działalności.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie exposé wygłoszonego
dnia 23 listopada 2007 r. w Sejmie (5819)
W odpowiedzi na pismo, znak SPS-023-5819/08,
z dnia 21 października br. dotyczące pytania posła
Krzysztofa Putry w sprawie budowy obwodnic Au-
gustowa i Wasilkowa pragnę przedstawić poniższe
wyjaśnienia.
Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami
ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska realizacja obwodnic Augustowa i Wasil-
kowa jest dopuszczalna wyłącznie po uzyskaniu de-
cyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na
realizację przedsięwzięcia.
W dniu 10 grudnia 2007 r. decyzja o środowisko-
wych uwarunkowaniach zgody na realizację budo-
wy obwodnicy Augustowa w ciągu drogi krajowej
nr 8 oraz utrzymująca ją w mocy decyzja ministra
środowiska z dnia 2 lutego 2007 r. zostały uchylone
przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warsza-
wie z powodów formalnych (brak wymaganego pra-
wem uzgodnienia ministra środowiska, uchylonego
wyrokiem WSA w dniu 26 kwietnia 2007 r.).
W dniu 12 lutego 2008 r. Generalna Dyrekcja
Dróg Krajowych i Autostrad wniosła skargę kasa-
cyjną od wyroku z dnia 10 grudnia 2007 r. uchylają-
cego decyzję ministra środowiska z dnia 2 lutego
2007 r. oraz utrzymaną nią w mocy decyzję wojewo-
dy podlaskiego z dnia 18 października 2006 r. w przed-
miocie środowiskowych uwarunkowań zgody na reali-
zację przedsięwzięcia polegającego na budowie obwod-
nicy Augustowa. W dniu 16 września 2008 r. Naczelny
Sąd Administracyjny oddalił skargę GDDKiA.
Dodać należy, iż w sprawie obwodnicy Augusto-
wa, z inicjatywy Ministerstwa Środowiska i Mini-
sterstwa Infrastruktury, zwołany został w 2008 r.
cykl spotkań „okrągłego stołu”.
W styczniu 2008 r. odbyło się pierwsze spotkanie
„okrągłego stołu”. W rozmowach uczestniczyli
przedstawiciele inwestora – GDDKiA, przedstawi-
ciele samorządu woj. podlaskiego i miasta Augustowa,
przedstawiciele organizacji pozarządowych, a także
eksperci. W spotkaniu wzięli również udział: mini-
ster środowiska, minister infrastruktury, posłowie
Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Naturalnych
i Leśnictwa i Komisji Infrastruktury Sejmu RP, wo-
jewoda podlaski oraz przedstawiciel Komisji Euro-
pejskiej.
W trakcie spotkań „okrągłego stołu”, w wyniku
analizy istniejącego stanu prawnego inwestycji (wy-
roki WSA z kwietnia i grudnia 2007 r.), uczestnicy
obrad wspólnie podjęli decyzję o konieczności prze-
prowadzenia ponownej oceny oddziaływania na śro-
dowisko planowanej budowy obwodnicy Augustowa.
Inwestor w drodze przetargu wybrał wykonawcę ra-
portu, który w wyniku przeprowadzonych badań
i analiz wskaże optymalny wariant przebiegu trasy,
a opracowanie będzie gotowe 28 listopada 2008 r.
We wrześniu 2008 r. w Ministerstwie Środowi-
ska odbyło się spotkanie, na którym wykonawcy ra-
portu poinformowali, iż prace nad jego przygotowa-
niem przebiegają planowo i wyników można spo-
dziewać się w ustalonym terminie. Podkreślić nale-
ży, iż inicjatywa podjęta podczas „okrągłego stołu”
miała charakter „uprzedzający”. Dzięki podjęciu de-
cyzji o przeprowadzeniu ponownej oceny oddziały-
wania na środowisko planowanej budowy obwodni-
cy Augustowa postępowanie w tej sprawie przyspie-
szone zostało o blisko rok. Niezależnie bowiem od
orzeczenia Europejskiego Trybunału Sprawiedliwo-
ści w tej sprawie stronę polską wiążą orzeczenia są-
dów polskich, które oddalając w dniu 16 września br.
skargę kasacyjną wniesioną przez GDDKiA od wy-
roku z dnia 10 grudnia 2007 r., ostatecznie rozstrzy-
gnęły o konieczności przeprowadzenia ponownej
oceny oddziaływania przedmiotowej inwestycji na
środowisko.
W kwestii obwodnicy Wasilkowa wyrokiem z dnia
8 stycznia 2008 r., sygn. akt IV SA/Wa 863/07, WSA
uchylił decyzję ministra środowiska z dnia 10 listo-
pada 2006 r., znak DOOŚ-odś-10753-10849/2006/kt,
utrzymującą w mocy decyzję wojewody podlaskiego
z dnia 18 września 2006 r. o środowiskowych uwarun-
kowaniach zgody na realizację budowy obwodnicy.
Od wyroku tego Generalna Dyrekcja Dróg Kra-
jowych i Autostrad wniosła w dniu 28 lutego 2008 r.
skargę kasacyjną do Naczelnego Sądu Administra-
cyjnego w Warszawie. Termin rozprawy wyznaczo-
ny jest na kwiecień 2009 r.
Ponowne rozpatrzenie w trybie administracyj-
nym sprawy środowiskowych uwarunkowań zgody
na realizację przedsięwzięcia polegającego na budo-
wie obwodnicy Wasilkowa jest zatem uzależnione od

rozstrzygnięcia sprawy skargi kasacyjnej wniesio-
nej przez GDDKiA do NSA w Warszawie.
Jednocześnie z postępowaniem administracyj-
nym i sądowym toczącym się w Polsce sprawą ob-
wodnicy Augustowa zainteresowała się Komisja Eu-
ropejska.
W roku 2005 do Dyrekcji Generalnej Środowisko
Komisji Europejskiej wpłynęły skargi przeciwko
Polsce dotyczące szeregu inwestycji drogowych pla-
nowanych i realizowanych w regionie podlaskim
(obwodnica Augustowa i obwodnica Wasilkowa). Ko-
misja Europejska wyraziła wątpliwości co do zgod-
ności procedury zatwierdzania realizacji tych przed-
sięwzięć z wymogami tzw. dyrektywy siedliskowej
(dyrektywa 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk
przyrodniczych oraz dzikiej flory i fauny) i w dniu 15
grudnia 2006 r. przekazała zarzuty (letter of formal
notice), wszczynając przeciwko Polsce formalne po-
stępowanie wyjaśniające w sprawie podejrzenia na-
ruszenia prawa wspólnotowego.
Mimo wyjaśnień strony polskiej w dniu 1 marca
2007 r. Komisja Europejska przekazała rządowi RP
tzw. uzasadnioną opinię (reasoned opinion), w której
zgodnie z art. 226 traktatu WE wezwała Polskę do
podjęcia niezbędnych środków prowadzących do usu-
nięcia wskazanego naruszenia prawa wspólnotowego
w terminie zaledwie 7 dni. W dniu 7 marca 2007 r.
rząd RP przekazał odpowiedź na uzasadnioną opinię.
Mimo wyjaśnień złożonych przez rząd RP Komi-
sja Europejska w dniu 30 marca 2007 r. złożyła
skargę do Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Eu-
ropejskich zarejestrowaną pod numerem C-193/07.
Rząd RP odpowiedział na skargę Komisji Europej-
skiej w dniu 25 maja 2007 r.
Udział w postępowaniu w charakterze interwe-
nientów, w celu poparcia stanowiska strony polskiej,
zgłosiły Litwa, Słowacja i Łotwa.
W dniu 27 września 2007 r. strona polska otrzy-
mała replikę Komisji Europejskiej, w której podtrzy-
mywała ona swoje dotychczasowe twierdzenia i żą-
dania. W odpowiedzi – duplice, złożonej w dniu 19
listopada 2007 r., strona polska przedstawiła dodat-
kowe argumenty na poparcie dotychczasowego sta-
nowiska i podtrzymała żądanie odrzucenia i oddale-
nia skargi Komisji Europejskiej.
Po złożeniu dupliki, a następnie przedstawieniu
interwencji przez państwa popierające Polskę oraz
uwag stron do tych interwencji, zamknięta została
faza pisemna postępowania. Następnym etapem po-
stępowania będzie ustna rozprawa, obejmująca
w szczególności pytania zadawane pełnomocnikom
stron. Po zamknięciu rozprawy i przedstawieniu
opinii przez rzecznika generalnego Trybunał Spra-
wiedliwości wyda wyrok na posiedzeniu jawnym, po
uprzednim zawiadomieniu stron.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
437
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie exposé wygłoszonego
dnia 23 listopada 2007 r. w Sejmie (5819)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 21 października 2008 r. (znak: SPS-
-023-5819/08) zawierające interpelację pana posła
Krzysztofa Putry w sprawie exposé wygłoszonego
dnia 23 listopada 2008 r. w Sejmie, pragnę przeka-
zać na ręce Pana Marszałka odpowiedź na postawio-
ne przez pana posła pytania:
1. Pan premier przewiduje obniżenie wpływów
do budżetu (obniżenie podatków) przy równocze-
snym wzroście wydatków (na rozwój oraz inwesto-
wanie w badania i edukację, wzrost wynagrodzeń
nauczycieli i pracowników służby zdrowia, wzrost
świadczeń emerytalnych). Proszę wyjaśnić, jak pan
zamierza zrównoważyć budżet państwa?
Stopniowe ograniczenie nierównowagi fiskalnej
jest jednym z celów polityki gospodarczej rządu.
W projekcie ustawy budżetowej na 2009 r. założono,
że w 2009 r. deficyt budżetu państwa wyniesie
18,2 mld zł, wobec założonego w ustawie na 2008 r.
deficytu na poziomie 27,1 mld zł. Założenie to jest
zbieżne ze ścieżką fiskalną przedstawioną w „Pro-
gramie konwergencji. Aktualizacja 2007”, przyję-
tym przez rząd w marcu br. Program zakłada stop-
niowe ograniczanie nierównowagi fiskalnej, równo-
cześnie wskazując na ryzyka, które mogą wpłynąć
na realizację założonej ścieżki.
Realizacja polityki fiskalnej, w szczególności dą-
żenie do osiągnięcia założonego celu fiskalnego, od-
bywa się w warunkach zmiennego otoczenia ze-
wnętrznego i wewnętrznego. Dla kształtowania się
zmiennych fiskalnych istotne znaczenie, obok sfery
makroekonomicznej, w tym wpływu sytuacji w go-
spodarce światowej, sytuacji w sektorze przedsię-
biorstw i gospodarstw domowych, mają również
zmiany zachodzące bezpośrednio w sferze finansów
publicznych. Aktywne kształtowanie polityki fiskal-
nej, zwłaszcza dążenia do ograniczenia skali deficy-
tu, wymaga więc uwzględnienia wpływu wyżej wy-
mienionych czynników, przy zapewnieniu sprawnej
realizacji zadań sektora finansów publicznych i za-
chowaniu płynności finansowej.
Odpowiedzialne przygotowanie budżetu państwa
wymaga pogodzenia priorytetów polityki gospodar-
czej rządu związanych z odpowiednim kształtowa-
niem wydatków, w szczególności zwiększenia nakła-
dów na działania priorytetowe z możliwymi do uzy-
skania środkami na ich sfinansowanie. W sytuacji,
gdy poziom możliwych do uzyskania dochodów jest
ograniczony, a w strukturze wydatków zasadniczo
dominują wydatki o charakterze sztywnym, jest to
trudne zadanie. Zmiana struktury wydatków w kie-
438
runku prorozwojowych jest zadaniem długofalo-
wym. Wymaga konsekwentnej realizacji przyjętej
strategii.
Projekt budżetu państwa na 2009 r. realizuje
stawiane cele. Założono w nim znaczący wzrost wy-
datków, zwłaszcza na naukę i edukację oraz infra-
strukturę. W kolejnych latach ten kierunek zmian
będzie utrzymywany. Proponowane przez rząd
zmiany w innych obszarach, zwłaszcza w ochronie
zdrowia i wydatkach emerytalno-rentowych, będą
sprzyjały zmianie struktury wydatków na proro-
zwojową. Równocześnie ograniczanie obciążeń po-
datkowych, bardzo ważne dla poprawy poziomu ży-
cia gospodarstw domowych i prowadzenia działalno-
ści gospodarczej, musi uwzględniać konieczność za-
pewnienia płynności finansowej budżetu. W 2009 r.
wejdzie w życie konieczność zapewnienia płynności
finansowej budżetu. W 2009 r. wejdzie w życie ob-
niżka progów podatkowych (z 19%, 30% i 40% na
18% i 32%), stanowiąca kontynuację wdrażanej od
2007 r. reformy klina podatkowego. Z uwagi na jej
wysokie koszty netto (szacowane na ok. 2% PKB
rocznie) i wobec dążenia do ograniczania nierówno-
wagi fiskalnej skuteczne działania po stronie wydat-
kowej jeszcze zyskują na znaczeniu.
Systematyczna zmiana struktury wydatków,
przy niedopuszczeniu do ich nadmiernego wzrostu,
spowoduje, że możliwe będzie dalsze i systematycz-
ne ograniczenie skali deficytu. W konsekwencji
umożliwi to trwałe wypełnianie przez Polskę nomi-
nalnego fiskalnego kryterium konwergencji, co jest
szczególnie istotne z uwagi na przyjętą strategię
wejścia do strefy euro. Równocześnie ograniczenie
skali nierównowagi pozwoli na bardziej efektywne
wykorzystywanie instrumentów fiskalnych do od-
działywania na wzrost gospodarczy.
2. Kiedy zakończy się spór i w jakim terminie
zostanie zrealizowana rozpoczęta już budowa ob-
wodnicy Augustowa i Wasilkowa w woj. podlaskim?
Roboty budowlane na obszarze pokrywającym się
z obszarem Natura 2000 zostały wstrzymane w sierp-
niu 2007 r. w związku ze złożeniem przez Komisję
Europejską skargi do Europejskiego Trybunału Spra-
wiedliwości dotyczącej naruszenia dyrektywy 92/43/
EWG z dnia 21 maja 1992 r. w sprawie ochrony sie-
dlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory.
W przedmiotowych dokumentach strona polska
zapewniała, że budowa obwodnic nie będzie prowa-
dzona na obszarze Natura 2000 do czasu wydania
orzeczenia przez ETS. Jednocześnie dostrzegając
potrzebę szybkiego wyprowadzenia ruchu tranzyto-
wego z Augustowa oraz zapewnienia właściwego
dialogu społecznego, resorty infrastruktury oraz
środowiska uznały, iż pomocny w rozwiązaniu kon-
fliktu związanego z budową obwodnicy może okazać
się cykl spotkań tzw. okrągłego stołu.
W rozmowach tych uczestniczyli: Generalna Dy-
rekcja Dróg Krajowych i Autostrad, przedstawiciele
samorządu woj. podlaskiego i miasta Augustowa
oraz przedstawiciele organizacji pozarządowych za-
angażowanych w ochronę doliny Rospudy, a także
zaproszeni eksperci. Obserwatorami byli m.in.: mi-
nister środowiska, minister infrastruktury, posło-
wie Komisji Ochrony Środowiska, Zasobów Natural-
nych i Leśnictwa i Komisji Infrastruktury Sejmu
RP, wojewoda podlaski oraz przedstawiciel Komisji
Europejskiej.
Efektem dialogu zapoczątkowanego przy „okrą-
głym stole” było zlecenie przez Generalną Dyrekcję
Dróg Krajowych i Autostrad opracowania raportu
oceny oddziaływania na środowisko dla inwestycji
polegającej na budowie obwodnicy Augustowa dla
następujących wariantów:
— wariant I (dawny IVL – obecnie realizowany
na odcinku wspólnym) – z dwoma podwariantami
zakładającymi, że I Paneuropejski Korytarz
Transportowy będzie przebiegał na trasie Budzi-
sko – Suwałki – Białystok – Warszawa bądź po
trasie Budzisko – Suwałki – Ełk – Łomża – Ostro-
łęka – Warszawa:
a) przejście przez dolinę Rospudy estakadą o dłu-
gości ok. 516 m (wykorzystanie mostu technologicz-
nego),
b) przejście przez dolinę Rospudy estakadą o dłu-
gości ok. 516 m (nasuwanie przęseł estakady – bez
mostu technologicznego),
c) przejście przez dolinę Rospudy mostem pod-
wieszanym o długości ok. 540 m,
d) przejście przez dolinę Rospudy mostem wiszą-
cym o długości ok. 540 m,
e) przejście przez dolinę Rospudy tunelem o dłu-
gości ok. 1200 m.
— wariant II – przejście obwodnicy przez/w oko-
licach miejscowości Chodorki z podwariantami do-
tyczącymi lokalizacji I Paneuropejskiego Korytarza
Transportowego jak w wariancie I,
— wariant III – przejście obwodnicy przez/w oko-
licach miejscowości Raczki z podwariantami doty-
czącymi lokalizacji I Paneuropejskiego Korytarza
Transportowego jak w wariancie I,
— wariant 0 – wariant polegający na niepodej-
mowaniu realizacji inwestycji.
Zgodnie z zawartą umową z wykonawcą raportu
terminu wykonania opracowania upływa 28 listopa-
da 2008 r.
Opracowanie pełnego raportu oceny oddziały-
wania na środowisko umożliwi wydanie przez wo-
jewodę decyzji o oddziaływaniu obwodnicy Augu-
stowa na środowisko, w której przesądzony zosta-
nie wariant jej przebiegu. Pozwoli to na dokończe-
nie budowy tej trasy. Jednakże w chwili obecnej nie
jest możliwe wskazanie konkretnej daty zakończe-
nia budowy zarówno obwodnicy Augustowa, jak
i Wasilkowa.
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.

Odpowiedź
ministra skarbu państwa
na interpelację posła Zbigniewa Kozaka
oraz grupy posłów
w sprawie niepokojących informacji
związanych z funkcjonowaniem Banku Pekao SA
w związku z doniesieniami prasowymi
o zróżnicowanej kondycji zagranicznych
właścicieli polskich banków (5821)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posłów na Sejm RP: pana Zbigniewa
Kozaka, pana Dariusza Seligi, pana Zbigniewa Gi-
rzyńskiego z dnia 13 października 2008 r. w sprawie
niepokojących informacji związanych z funkcjono-
waniem Banku Pekao SA w związku z doniesienia-
mi prasowymi o zróżnicowanej kondycji zagranicz-
nych właścicieli polskich banków przedstawiam po-
niżej odpowiedzi na pytania skierowane do ministra
skarbu państwa.
Skarb Państwa jako akcjonariusz mniejszościo-
wy (3,95%) banku nie ma wpływu na zarządzanie
bankiem ani na politykę dywidendową zarządu.
Sposób sprawowania przez Skarb Państwa nadzoru
nad bankiem jest adekwatny i proporcjonalny do
formalnoprawnych możliwości i realizowany jest
zgodnie z przepisami Kodeksu spółek handlowych,
Prawa bankowego oraz statutem banku. Skarb Pań-
stwa wykonuje prawa z akcji Banku Pekao SA na
walnych zgromadzeniach banku, natomiast nie po-
siada swojego przedstawiciela w radzie nadzorczej
banku. Możliwości sprawowania nadzoru nad Ban-
kiem Pekao SA i wywierania wpływu na jego dzia-
łalność są więc ograniczone.
Z przedstawionego przez Bank Pekao SA uzasad-
nienia do uchwały w sprawie podziału zysku za rok
2007 wynika, iż w obliczeniach kwoty dywidendy za
rok 2007 zarząd banku uwzględnił liczbę akcji
uprawnionych po połączeniu Banku Pekao SA z wy-
dzieloną częścią Banku BPH SA (zwana dalej „Pe-
kao 285”) do poboru dywidendy wypłacanej, począw-
szy od dnia 1 stycznia 2008 r. Wobec powyższego
proponowana kwota dywidendy uwzględniała suma-
ryczne wyniki wygenerowane w 2007 r. przez Bank
Pekao SA i Pekao 285, które funkcjonowało w struk-
turach Banku BPH SA do dnia wydzielenia.
Skarb Państwa na podstawie ogólnodostępnych
danych i zaudytowanych sprawozdań finansowych
przygotowanych przez bank nie kwestionował na
zwyczajnym walnym zgromadzeniu banku treści
uchwał. W opinii Ministerstwa Skarbu Państwa nie
było podstaw do takiego działania, biorąc pod uwagę
przedstawione uzasadnienie oraz sytuację banku.
Dywidenda za rok 2007, która wpłynęła do budżetu
państwa z racji posiadanych przez Skarb Państwa
akcji Banku Pekao SA, wyniosła ponad 99 mln zł.
Odnośnie oceny prawidłowości prowadzonych
przez bank działań, rozwoju oraz bezpieczeństwa
439
banku uprzejmie informuję, iż zgodnie z ustawą
o nadzorze nad rynkiem finansowym od 1 stycznia
2008 r. nadzór bankowy w ww. zakresie prowadzony
jest przez Komisję Nadzoru Finansowego.
Jednocześnie informuję, iż zgodnie z treścią wy-
stąpień medialnych rzecznika Komisji Nadzoru Fi-
nansowego dotyczących możliwości transferu miliar-
da dolarów z Banku Pekao SA do zagranicznych pod-
miotów grupy UniCredit Komisja Nadzoru Finanso-
wego nie stwierdziła niepokojących sygnałów świad-
czących o tym, aby zagraniczne spółki matki podej-
mowały działania mające na celu uzyskanie wsparcia
finansowego od swoich spółek córek w Polsce.
Z poważaniem
Minister
Aleksander Grad
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Religi
w sprawie unieważnienia zarządzeń zdaniem
posła nielegalnie wydanych przez prezesa NFZ,
dotyczących terapii i leków stosowanych wobec
cierpiących na choroby reumatoidalne (5825)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Jana Religi, posła na Sejm RP, z dnia
16 października 2008 r., w sprawie „unieważnienia
zarządzeń nielegalnie wydanych przez prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia, dotyczących terapii i le-
ków stosowanych wobec cierpiących na choroby reu-
matoidalne”, przekazaną przy piśmie Pana Krzyszto-
fa Putry, Wicemarszałka Sejmu RP, z dnia 21 paź-
dziernika 2008 r., znak: SPS-023-5825/08, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Unormowania prawne regulujące dostęp do
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, a także zasady i tryb finansowania
tych świadczeń, zostały określone w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wy-
konawczych do tej ustawy i zarządzeniach prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach
i zakresach.
Odnosząc się do kwestii uchylenia wskazanych
przez pana posła zarządzeń prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia, uprzejmie informuję, iż zarzą-
dzenie nr 15/2008/DGL z dnia 18 lutego 2008 r.
440
zmieniające zarządzenie w sprawie przyjęcia „Szcze-
gółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie
postępowania w sprawie zawarcia umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji
i finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne”, zostało
uchylone w związku z wejściem w życie zarządzenia
nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju: leczenie szpitalne. Natomiast za-
rządzenie nr 20/2008/DGL z dnia 31 marca 2008 r.
zmieniające zarządzenie w sprawie przyjęcia „Szcze-
gółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie
postępowania w sprawie zawarcia umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji
i finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne”, które
określało wytyczne stosowania świadczenia „che-
mioterapia niestandardowa” i nie regulowało kwe-
stii dotyczących terapii inicjującej, zostało unieważ-
nione decyzją ministra zdrowia.
Natomiast w kwestii unieważnienia zarządzenia
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/
DGL z dnia 29 stycznia 2008 r. w sprawie zasad
opracowywania przez Narodowy Fundusz Zdrowia
terapeutycznych programów zdrowotnych uprzej-
mie informuję, że zakres nadzoru ministra zdrowia
nad Narodowym Funduszem Zdrowia uregulowany
został przepisami rozdziału VII cytowanej na wstę-
pie ustawy. Działając na postawie art. 163 ust. 1 przed-
miotowej ustawy minister zdrowia może stwierdzić
nieważność zarządzenia prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, w przypadku gdy narusza ona pra-
wo lub prowadzi do niewłaściwego zabezpieczenia
świadczeń opieki zdrowotnej, lub prowadzi do nie-
zrównoważenia wpływów i wydatków funduszu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż do Mini-
sterstwa Zdrowia wpływały pisma od stowarzyszeń
działających na rzecz osób z chorobami reumatycz-
nymi z wnioskami o unieważnienie zarządzeń pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/
DGL oraz nr 15/2008/DGL. Zarzuty podnoszone
w tych pismach dotyczyły samej istoty wprowadze-
nia terapii inicjującej do programu terapeutycznego
„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów i mło-
dzieńczego idiopatycznego zapalenia stawów o prze-
biegu agresywnym”, określonej w zarządzeniu pre-
zesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 36/2008/
DGL z dnia 19 czerwca 2008 r. w sprawie określenia
warunków zawierania i realizacji umów w rodzaju:
leczenie szpitalne w zakresie terapeutyczne progra-
my zdrowotne, ze zm.
Terapia inicjująca polega na wskazaniu leku, od
którego należy rozpoczynać terapię. Należy jedno-
cześnie wyraźnie podkreślić, że możliwa jest ona do
zastosowania we wskazaniach, w których występują
cząsteczki równoważne, przy czym ta równoważ-
ność musi być potwierdzona przez niezależny wy-
specjalizowany podmiot zajmujący się analizą far-
makoekonomiczną technologii lekowych. Status
technologii inicjującej uzyskuje lek mający najniż-
sze koszty związane z podaniem i najniższy koszt
substancji, z uwzględnieniem dawki leku i ilości da-
wek stosowanych podczas terapii oraz przewidywa-
nego czasu leczenia. W przypadku chorób przewle-
kłych bierze się pod uwagę koszt rocznej lub dłuż-
szej terapii.
Oceny dokonuje się w oparciu o ofertę (deklara-
cję) podmiotu odpowiedzialnego dla z góry określo-
nej populacji chorych. Dzięki tym rozwiązaniom
można rozszerzyć krąg osób objętych programami
terapeutycznymi, nie ograniczając jednocześnie ich
efektywności, oraz osiągnąć optymalizację kosztów
świadczeń zdrowotnych przez publicznego płatnika.
Jednym z wiodących założeń wprowadzenia terapii
inicjującej do programów zdrowotnych jest poprawa
dostępu do opieki zdrowotnej dla pacjentów cierpią-
cych na poważne schorzenia, których koszty lecze-
nia stanowią znaczącą pozycję w budżecie publicz-
nego płatnika. Wydatkowanie tych środków publicz-
nych powinno podlegać szczególnym rygorom go-
spodarki finansowej, przy wykorzystaniu istnieją-
cych możliwości racjonalnego ograniczenia kosztów
ponoszonych na refundację produktów leczniczych,
bez szkody dla jakości udzielanych świadczeń zdro-
wotnych.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę na zalecenia
National Institute for Health and Clinical Exellence
(NICE), angielskiej niezależnej organizacji odpowie-
dzialnej za przygotowanie wytycznych dotyczących
promocji zdrowia i zapobiegania stanom chorobo-
wym, z października 2007 r. „NICE technology ap-
praisal guidance 130- Adalimumab, etanercept and
infliximab for the treatment of rheumatoid arthritis”,
które wskazują na równoważność etanerceptu, adali-
mumabu i infliksymabu w terapii reumatoidalnego
zapalenia stawów. Zgodnie z tymi zaleceniami powin-
no się rozpoczynać terapię od najtańszej opcji. Wy-
mienność ww. inhibitorów TNF-α została również
wskazana w amerykańskich zaleceniach z czerwca
2008 r.
W związku z powyższym, zgodnie z treścią § 9
ust. 9 zarządzenia nr 36/2008/DGL, w przypadku
pacjentów, którzy ukończyli 18 rok życia, z rozpo-
znanym serododatnim i seroujemnym reumatoidal-
nym zapaleniem stawów i koniecznością rozpoczęcia
terapii lekami anty-TNFα, status technologii inicju-
jącej do końca 2008 r., wśród leków anty-TNFα, uzy-
skała terapia infliksymabem.
Ponadto, uwzględniając liczne wnioski wpływa-
jące do Ministerstwa Zdrowia w sprawie uchylenia
zarządzeń prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
określających stosowanie terapii inicjującej, uprzej-
mie informuję, iż minister zdrowia w dniu 25 sierp-
nia br. wystąpił do Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych z wnioskiem o ocenę finansowania ze środ-
ków publicznych w terapeutycznym programie zdro-
wotnym „Leczenie w reumatoidalnym zapaleniu
stawów” etanerceptu (Enbrel®), infliksimabu (Re-

micade®), adalimumabu (Humira®) oraz wyłonie-
nia terapii inicjującej.
W dniu 16 października 2008 r. Rada Konsulta-
cyjna Agencji Oceny Technologii Medycznych pod-
jęła uchwałę nr 52/15/2008 w przedmiotowej spra-
wie. Zgodnie z przekazaną do Ministerstwa Zdro-
wia uchwałą Rada Konsultacyjna rekomenduje
kontynuowanie finansowania etanerceptu (Enbre-
l®), infliksimabu (Remicade®), adalimumabu (Hu-
mira®) w ramach pierwszego rzutu leczenia biolo-
gicznego reumatoidalnego zapalenia stawów w te-
rapeutycznym programie zdrowotnym prowadzo-
nym przez Narodowy Fundusz Zdrowia, z uwzględ-
nieniem wyboru w terapii inicjującej leku aktualnie
najtańszego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązu-
jące w 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27
października 2008 r. w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów w rodzaju lecze-
nie szpitalne w zakresie terapeutyczne programy
zdrowotne, które reguluje postępowanie w sprawie
zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w ww. rodzaju, jak również opis tera-
peutycznego programu zdrowotnego „Leczenie
reumatoidalnego zapalenia stawów i młodzieńcze-
go idiomatycznego zapalenia stawów o przebiegu
agresywnym” nie określają, który z leków stosowa-
ny w ramach tego programu uzyskał status techno-
logii inicjującej. Zgodnie z § 9 ust. 10 ww. zarządze-
nia technologia medyczna, której zostanie nadany
status terapii inicjującej, zostanie wskazana sto-
sownym zarządzeniem prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia.
Ponadto w odniesieniu do kwestii dotyczącej fi-
nansowania terapii z zastosowaniem leków biolo-
gicznych u osób z zesztywniającym zapaleniem sta-
wów kręgosłupa w ramach świadczenia „farmakote-
rapia niestandardowa”, uprzejmie informuję, iż
zgodnie ze stanowiskiem Narodowego Funduszu
Zdrowia wszystkie świadczenia, które do 30 czerwca
br. były rozliczane w ramach tej procedury, winny
być od 1 lipca br. rozliczane w ramach świadczenia
„Świadczenie za zgodą płatnika”, opisanego w § 24
zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju leczenie szpitalne, ze zm.
Wszelkie nowe wnioski o sfinansowanie terapii
w ramach „Świadczenie za zgodą płatnika” muszą
jednak spełniać kryteria zawarte w opisie przedmio-
towego świadczenia.
Jednocześnie, odnosząc się do zapewnienia do-
stępu osobom z zesztywniającym zapaleniem sta-
wów kręgosłupa do leczenia biologicznego, uprzej-
mie wyjaśniam, że z informacji uzyskanych z Agen-
cji Oceny Technologii Medycznych wynika, iż zosta-
ła przygotowana analiza weryfikacyjna efektywno-
ści klinicznej inhibitorów TNF-α w leczeniu między
innymi zesztywniającego zapalenia stawów kręgo-
441
słupa. Natomiast obecnie Agencja Oceny Technolo-
gii Medycznych oczekuje na opis programu terapeu-
tycznego z Narodowego Funduszu Zdrowia w celu
wykonania dalszej analizy ekonomicznej przedmio-
towej terapii.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Edwarda Czesaka
i Józefa Rojka
w sprawie realizacji polityki państwa
dotyczącej finansowania działań zmierzających
do przeciwdziałania alkoholizmowi wśród
młodzieży szkół ponadgimnazjalnych (5828)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 21 października 2008 r.,
znak: SPS-023-5828/08, dotyczące interpelacji po-
selskiej posłów Edwarda Czesaka i Józefa Rojka
w sprawie realizacji polityki państwa dotyczącej fi-
nansowania działań zmierzających do przeciwdzia-
łania alkoholizmowi wśród młodzieży szkół ponad-
gimnazialnych, uprzejmie informuję, iż w chwili
obecnej jednostki samorządu powiatowego, działa-
jąc na podstawie art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerw-
ca 1998 r. o samorządzie powiatowym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1592, z późn. zm.), mogą zawierać z jed-
nostkami lokalnego samorządu terytorialnego poro-
zumienia w sprawie powierzenia prowadzenia zadań
publicznych. Przepis ten konkretyzuje art. 8 ust. 2a
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gmin-
nym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.),
stanowiąc, iż na podstawie porozumień gmina może
wykonywać zadania z zakresu właściwości między
innymi powiatu. Wspomniane przepisy doskonale
rozwiązują problem przekazania zadań powiatu na
szczebel gminy. Wątpliwości natury prawnej po-
wstały natomiast w związku z brakiem szczególne-
go upoważnienia dla samorządu gminy do przekazy-
wania należących do niej zadań własnych na szcze-
bel powiatu. Jak wynika z komentarza do art. 5
ustawy o samorządzie powiatowym autorstwa Kazi-
mierza Bandarzewskiego, opublikowanego w pro-
gramie informacji prawnej Lexpolonica Wydawnic-
twa Lexis Nexis, część doktryny doszukuje się wspo-
mnianego upoważnienia w przywołanym wyżej
przepisie, cyt.: „Zgodnie z art. 5 ust. 2 u.s.p. przed-
miotem porozumień jest powierzenie prowadzenia
442
zadań publicznych, co nie oznacza, iż powierzenie to
zawsze następuje w jednym kierunku: od powiatu
do gminy lub województwa. Powiat może przejąć do
wykonania zadania”gminne”i”wojewódzkie”(tak też
np. M. Ofiarska: Współdziałanie jednostek samorzą-
du terytorialnego w: M. Ofiarska (red.), J. Ciapała:
Zarys prawa samorządu terytorialnego, s. 277)”. Po-
została cześć doktryny oraz niektóre organy nadzo-
ru (uchwała RIO z 13 listopada 2002 r., CCLV XL/
6447/2002, OSS 2003, nr 2, poz.) wyraża w tej mate-
rii stanowisko odmienne.
Upoważnienia dla gmin do przekazania zadań
własnych z zakresu profilaktyki i rozwiązywania
problemów alkoholowych na szczebel powiatu nie
zawierają ponadto przepisy ustawy z dnia 26 paź-
dziernika 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i prze-
ciwdziałaniu alkoholizmowi (Dz. U. z 2007 r. Nr 70,
poz. 473, z późn. zm.). Stanowią one w art. 93 ust. 2
wyłącznie o możliwości przekazania zadań powia-
tom przez jednostki samorządu województwa.
W związku z powyższym, odnosząc się do inter-
pelacji, należy przyjąć, iż w obecnym stanie praw-
nym brak jest jednoznacznej podstawy umożliwiają-
cej gminie przekazanie należących do niej zadań
własnych w formie porozumienia powiatowi, co każ-
dorazowo oznacza konieczność poddania porozumie-
nia ocenie prawnej.
Należy nadmienić, iż realizacja programów pro-
filaktycznych wśród uczniów szkół ponadgimnazjal-
nych jest ze wszech miar uzasadniona merytorycz-
nie. Jak pokazują ogólnopolskie badania ESPAD,
diagnozujące spożywanie alkoholu oraz postawy
młodych ludzi wobec używania substancji psychoak-
tywnych, w grupie wiekowej 15–17 lat w sposób zna-
czący rośnie zarówno częstotliwość, jak i ilość wypi-
janego alkoholu. Do picia napojów alkoholowych
w okresie 30 dni poprzedzających badanie przyznaje
się 57,3% uczniów trzecich klas gimnazjalnych i bli-
sko 80% uczniów szkół ponadgimnazjalnych. Bada-
nia te wskazują, że co trzeci uczeń w wieku 17 lat
upił się w ciągu ostatniego miesiąca. Dlatego grupa
ta powinna podlegać stałym oddziaływaniom profi-
laktycznym i interwencyjnym, a szkoła wydaje się
być bardzo dobrym miejscem do realizacji różnorod-
nych przedsięwzięć z tego zakresu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Mariola Dwornikowska
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Marii Nowak
w sprawie aktualnej sytuacji w górnictwie
węgla kamiennego (5831)
W związku z przekazaną przy piśmie z dnia 21
października 2008 r. (znak: SPS-023-5831/08) in-
terpelacją poseł Marii Nowak w sprawie aktualnej
sytuacji w górnictwie węgla kamiennego uprzejmie
informuję, co następuje.
Jak słusznie zauważyła pani poseł, polskie gór-
nictwo węgla kamiennego wymaga przeprowadze-
nia wielu inwestycji w celu utrzymania wielkości
wydobycia, a w dłuższej perspektywie czasowej tak-
że jego zwiększenia. Restrukturyzacja górnictwa
węgla kamiennego prowadzona od początku lat 90.
ubiegłego wieku koncentrowała się głównie na re-
dukcji wydobycia (głównie przez likwidację kopalń)
i zmniejszaniu zatrudnienia. Tylko w przeciągu lat
1998–2000 wydobycie spadło o ok. 40 mln ton, a za-
trudnienie zmniejszyło się o ok. 100 tys. osób. Kon-
centrując się na powyższych działaniach, zaniedba-
no inwestycje (nawet te o charakterze odtworzenio-
wym) i nie przygotowano nowych frontów eksplo-
atacyjnych. W rezultacie w 2007 r. nastąpiła prze-
waga popytu nad podażą węgla w kraju i wzrost
importu. Wydobycie w pierwszym półroczu 2008 r.,
w stosunku do analogicznego okresu roku poprzed-
niego, zmniejszyło się o 5,1% (węgla energetycznego
o 4,5%, zaś koksowego o 8,3%).
Cena węgla, jeden ze składników ceny energii,
jest bezpośrednio związana z sytuacją na świato-
wych rynkach surowców energetycznych, w związ-
ku z czym na jej wysokość ma wpływ nie tylko kra-
jowy, ale także światowy niedobór tego surowca.
Spółki węglowe, pomimo osiąganych zysków ze
swej działalności, nie są w stanie zgromadzić wszyst-
kich środków finansowych na konieczne inwestycje.
Stąd podejmują różne działania dla ich pozyskania
na rynkach finansowych. Katowicki Holding Węglo-
wy SA podjął decyzję o emisji obligacji, wykorzysty-
wany jest również w leasing finansowy. Podobne
działania prowadzone są przez Kompanię Węglową
SA. Dla pozyskania środków finansowych na inwe-
stycje podjęte zostały przygotowania do częściowego
upublicznienia akcji Katowickiego Holdingu Węglo-
wego SA i Lubelskiego Węgla Bogdanka SA. Trwają
prace nad utworzeniem Grupy Węglowo-Koksowej,
po zakończeniu których będą mogły zostać rozpo-
częte przygotowania do debiutu giełdowego Ja-
strzębskiej Spółki Węglowej SA. Spółki węglowe za-
ciągają również kredyty komercyjne
Państwo polskie może wesprzeć do końca 2010 r.
działania inwestycyjne w polskim górnictwie węgla
kamiennego środkami budżetowymi. Jest to zgodne
z prawem obowiązującym w Unii Europejskiej (roz-
porządzenie Rady WE nr 1407/2002 z dnia 23 lipca

2002 r. w sprawie pomocy państwa dla sektora wę-
glowego). Są to inwestycje bezpośrednio związane
z pracami infrastrukturalnymi lub wyposażeniem
koniecznym do eksploatacji złóż węgla w istnieją-
cych kopalniach.
W latach 2009–2010 całkowita kwota przewi-
dziana na inwestycje wyniesie 6 464,0 mln zł. Dofi-
nansowanie może wynieść do 30% kosztów tych in-
westycji. W tych latach przewiduje się realizację 39
zadań inwestycyjnych w 20 kopalniach, spełniają-
cych kryteria inwestycji początkowych wg rozporzą-
dzenia Rady (WE) nr 1407/2002, o łącznych nakła-
dach finansowych 2 864,1 mln zł, z czego możliwa
dotacja z budżetu państwa na dofinansowanie może
maksymalnie wynieść 859,2 mln zł. Minister gospo-
darki zgodnie z art. 26 ust. 2 ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 2007 r. o funkcjonowaniu górnictwa węgla ka-
miennego w latach 2008–2015 zgłosił do projektu
ustawy budżetowej potrzebę zapewnienia w roku
2009 ok. 406 mln zł (pozostała część zostałaby zgło-
szona do projektu ustawy budżetowej na rok 2010).
Rada Ministrów nie przewidziała środków na ten cel
w przyjętym projekcie budżetu na 2009 r. W tej sy-
tuacji minister gospodarki podejmie działania dla
uwzględnienia środków na dofinansowanie do inwe-
stycji początkowych w wysokości 860 mln zł w usta-
wie budżetowej na 2010 r. Kwota ta pozwoli na reali-
zację inwestycji początkowych zaplanowanych na
lata 2009 i 2010.
Odnosząc się do pani pytania o sposób, w jaki
rząd zamierza ograniczyć import węgla do Polski,
a zarazem stworzyć warunki dla zwiększenia jego
eksportu, uprzejmie informuję, że wielkości importu
i eksportu węgla kamiennego są związane z wielo-
ma czynnikami kreującymi sytuację rynkową i de-
cydującymi o opłacalności produkcji i sprzedaży wę-
gla, także poza granicami Polski. Najistotniejszym
z tych czynników jest wielkość wydobycia i zaspoko-
jenie krajowego zapotrzebowania na ten surowiec,
w związku z czym odwrócenia obecnych niekorzyst-
nych tendencji w bilansie handlu węglem będzie
można oczekiwać wraz ze wzrostem wydobycia. Nie-
mniej ważnym czynnikiem jest też cena surowca.
Jeszcze na początku 2007 r., ze względu na stosun-
kowo niską cenę surowca i wysokie stawki frachtu,
eksport węgla był nieopłacalny, a kopalnie zgroma-
dziły znaczne zapasy wydobytego i niesprzedanego
węgla. Sytuacja uległa radykalnej zmianie w IV kwar-
tale 2007 r. i w 2008 r., gdy w wyniku znacznego
wzrostu cen ropy i rosnącego w związku z tym popy-
tu na węgiel cena węgla osiągnęła rekordowo wyso-
kie wartości (ponad 200 USD/tonę w transakcjach
typu spot w portach ARA). Aktualnie światowe ceny
węgla sytuują się na poziomie ok. 100 USD/tonę. Jak
pokazały ostatnie lata, eksport polskiego węgla, np.
drogą morską, bywał nieopłacalny, natomiast odpo-
wiednio wysoka cena na światowym rynku surow-
ców energetycznych zmieniła tę sytuację diametral-
nie. Ponadto brak jest prawnych możliwości bloko-
wania importu (poza praktykami niedozwolonymi,
443
np. dumpingiem). Ograniczanie importu wydaje się
niecelowe wobec niezaspokojenia potrzeb surowco-
wych ze źródeł krajowych.
Biorąc pod uwagę powyższe, pragnę ze swej stro-
ny zapewnić panią poseł, że w ramach posiadanych
kompetencji dokładam wszelkich starań oraz podej-
muję szereg działań w celu stworzenia jak najbar-
dziej sprzyjających warunków dla stabilnego funk-
cjonowania górnictwa węgla kamiennego.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Beaty Szydło
i Andrzeja Adamczyka
w sprawie podjęcia działań na rzecz
optymalizacji przebiegu planowanej
Beskidzkiej Drogi Integracyjnej (BDI) (5833)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posłów Beaty Szydło i Andrzeja Adam-
czyka (pismo znak: SPS-023-5833/08 z dnia 21 paź-
dziernika 2008 r.) w sprawie podjęcia działań na
rzecz optymalizacji przebiegu planowanej Beskidz-
kiej Drogi Integracyjnej, uprzejmie wyjaśniam, iż
inwestycja pn. „Beskidzka Droga Integracyjna” bę-
dzie stanowić ciąg mający zastąpić istniejącą drogę
krajową nr 52, przebiegający przez miejscowości
Kozy, Kęty, Andrychów, Wadowice i Kalwaria Ze-
brzydowska. Kierując się wynikami od dawna pro-
wadzonych analiz i prac studialnych, jak również
przeprowadzonych konsultacji społecznych nad roz-
wiązaniami dotyczącymi skali i zakresu przebudo-
wy drogi krajowej nr 52, resort infrastruktury stoi
na stanowisku, że przebudowa trasy powinna objąć
cały odcinek od Bielska-Białej do Głogoczowa, po no-
wym śladzie. Droga ta charakteryzuje się bowiem
równomiernym, bardzo wysokim natężeniem ruchu
na granicy przepustowości. Ponadto specyfiką tej
drogi są małe odległości między położonymi w jej
ciągu miastami. Z tego też powodu zasadne jest, aby
modernizacją został objęty cały ww. odcinek.
Ponadto uprzejmie informuję, iż w okresie od
sierpnia do połowy października 2008 r. władzom
samorządowym i mieszkańcom pięciu miast i 11
gmin zlokalizowanych przy drodze krajowej nr 52
oraz wojewodzie małopolskiemu zostały zaprezento-
wane 4 warianty nowego przebiegu drogi krajowej
nr 52. Do dnia dzisiejszego Oddział Generalnej Dy-
rekcji Dróg Krajowych i Autostrad w Krakowie
444
przyjmuje wnioski i uwagi do zaprojektowanych wa-
riantów przebiegu drogi, a następnie podda analizie
zgłoszone zastrzeżenia pod katem uwarunkowań
społecznych, środowiskowych i technicznych. Z uwa-
gi na ilość napływających uwag podjęto decyzję
o wyznaczeniu dodatkowych terminów prezentacji
wariantów projektowanej drogi krajowej nr 52. Pre-
zentacje te odbywać się będą w dniach 3–17 listopa-
da 2008 r. w miejscach wyznaczonych przez władze
samorządowe poszczególnych miast i gmin. Podkre-
ślenia wymaga również fakt, iż nie została jeszcze
podjęta decyzja co do wyboru ostatecznego warian-
tu. Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w dniu 28
października 2008 r. prezydent PR podpisał ustawę
z dnia 3 października 2008 r. o udostępnianiu infor-
macji o środowisku i jego ochronie, udziale społe-
czeństwa w ochronie środowiska oraz o ocenach od-
działywania na środowisko. Zgodnie z art. 82 ust. 1
ww. ustawy w decyzji o środowiskowych uwarunko-
waniach, wydawanej po przeprowadzeniu oceny od-
działywania przedsięwzięcia na środowisko, właści-
wy organ określa m.in. rodzaj i miejsce realizacji
przedsięwzięcia. Tym samym organ ten podejmuje
decyzję co do przyjęcia ostatecznego wariantu prze-
biegu drogi. W myśl natomiast art. 75 ust. 1 ww.
ustawy organem właściwym do wydania decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach w przypadku
dróg, które są przedsięwzięciami mogącymi zawsze
znacząco oddziaływać na środowisko, jest regional-
ny dyrektor ochrony środowiska.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 12 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Adamczyka
w sprawie podjęcia działań zmierzających
do zwiększenia środków finansowych
przeznaczonych na realizację rozszerzonego
kalendarza szczepień w 2009 r. (5834)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła na Sejm RP Andrzeja Adam-
czyka z dnia 16 października 2008 r. przekazaną
przy piśmie z dnia 21 października 2008 r. (znak:
SPS-023-5834/08) w sprawie podjęcia działań zmie-
rzających do zwiększenia środków finansowych
przeznaczonych na realizację rozszerzonego kalen-
darza szczepień w 2009 r., uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących informacji.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że „Pro-
gram szczepień ochronnych” jest opracowywany pod
względem merytorycznym przez Główny Inspekto-
rat Sanitarny na podstawie ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach
(Dz. U. Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.).
Minister zdrowia w ramach „Programu szcze-
pień ochronnych” finansuje zakup szczepionek, ma-
jąc na względzie konieczność zapewnienia szczegól-
nej opieki dzieciom i młodzieży w zakresie zapobie-
gania chorobom zakaźnym. Wprowadzenie do „Pro-
gramu szczepień ochronnych” szczepień przeciwko
pneumokokom dla całej populacji dzieci do drugiego
roku życia jest priorytetowym zadaniem dla mini-
stra zdrowia. Jednocześnie pragnę zauważyć, że
każdorazowe zmiany podlegają rekomendacji dzia-
łającej przy ministrze zdrowia Komisji Chorób Za-
kaźnych Rady Sanitarno-Epidemiologicznej i Pedia-
trycznego Zespołu Ekspertów do Spraw Programu
Szczepień Ochronnych, jednakże są one uwarunko-
wane wysokością środków finansowych przyzna-
nych na realizację powyższego zadania w danym
roku budżetowym.
Ponadto uprzejmie informuję, że rozporządze-
niem ministra zdrowia z dnia 24 czerwca 2008 r.,
zmieniającym rozporządzenie w sprawie wykazu
obowiązkowych szczepień ochronnych oraz zasad
przeprowadzania i dokumentacji szczepień (Dz. U.
z 2008 r. Nr 122, poz. 795), z dniem 1 października
2008 r. zostały wprowadzone do kalendarza obo-
wiązkowych szczepień ochronnych szczepienia prze-
ciw pneumokokom i przeciw ospie wietrznej dla dzie-
ci z określonych grup ryzyka.
Koszty przeprowadzenia szczepień obowiązko-
wych osób ubezpieczonych są pokrywane na zasa-
dach określonych w przepisach o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (świadczeniobiorcy zapewnia się i finansu-
je ze środków publicznych na zasadach i w zakresie
określonych w ustawie m.in. obowiązkowe szczepie-
nia ochronne). Należy wskazać, że według aktualnie
obowiązujących uregulowań prawnych, tj. art. 15
ust. 6 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o chorobach
zakaźnych i zakażeniach, systemowo rozwiązano
problematykę finansowania szczepień ochronnych.
Ponadto zakup preparatów szczepionkowych, je-
żeli chodzi o prowadzenie obowiązkowych szczepień
ochronnych, w obecnie obowiązującym systemie
prawa nie może być finansowany z innych źródeł niż
z części budżetu, którego dysponentem jest minister
zdrowia, gdyż zgodnie z art. 16 ust. 7 ustawy o cho-
robach zakaźnych i zakażeniach preparaty do szcze-
pień zakupuje minister właściwy do spraw zdrowia,
zgodnie z przepisami o zamówieniach publicznych.
W obecnym stanie prawnym nie ma możliwości an-
gażowania środków Narodowego Funduszu Zdrowia
w tym zakresie.
Natomiast w przypadku szczepień zalecanych
koszty zakupu preparatów do szczepień ponosi oso-
ba poddająca się szczepieniu. Ponadto szczepienia

takie mogą być finansowane również przez gminy,
które zgodnie z art.7 ustawy z dnia 8 marca 1990 r.
o samorządzie terytorialnym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) zaspokajają zbiorowe
potrzeby wspólnoty m.in. z zakresu ochrony zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Jarosława Żaczka
i Sławomira Zawiślaka
w sprawie działań, jakie zamierza podjąć rząd,
aby zapobiec negatywnym skutkom
wejścia w życie propozycji pakietu
klimatyczno-energetycznego (5835)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją panów posłów Jarosława Żaczka i Sławomira
Zawiślaka z dnia 15 października 2008 r. (wystąpie-
nie marszałka Sejmu RP z dnia 21 października
2008 r. znak SPS-023-5835/08) w sprawie działań,
jakie zamierza podjąć rząd, aby zapobiec negatyw-
nym skutkom wejścia w życie propozycji pakietu kli-
matyczno-energetycznego, uprzejmie proszę o przy-
jęcie następujących wyjaśnień do kwestii podniesio-
nych w wyżej wymienionej interpelacji.
1. Rynek energii elektrycznej został w Polsce
uwolniony w 2007 r. Czy potwierdza się fakt przeno-
szenia kosztów emisji dwutlenku węgla na konsu-
mentów, mimo że producenci energii otrzymują po-
zwolenia za darmo?
Z punktu widzenia ministra gospodarki działa-
nia mające na celu złagodzenie wzrostu cen energii
elektrycznej dla odbiorców końcowych muszą mieć
przede wszystkim charakter zmian systemowych
w elektroenergetyce, zwiększających zakres funk-
cjonowania mechanizmów rynku konkurencyjnego
w obszarze wytwarzania i obrotu energią elektrycz-
ną, a poprzez to wymuszających racjonalizację kosz-
tów działania po stronie przedsiębiorstw energe-
tycznych. Istotne jest bowiem, aby koszty działania
tych przedsiębiorstw były efektywne i w pełni uza-
sadnione ekonomicznie, gdyż tylko wtedy będzie za-
sadny i właściwy poziom cen energii elektrycznej
oferowanej odbiorcom.
Niewątpliwie z punktu widzenia zabezpieczenia
interesów państwa i prawidłowego funkcjonowania
gospodarki oraz poziomu życia społecznego istotne
znaczenie ma zachowywanie się spółek energetycz-
nych na rynku energii elektrycznej po jego uwolnie-
445
niu. Pamiętając o tym, że w gospodarce rynkowej
przedsiębiorstwa energetyczne prowadzą swoją dzia-
łalność jako spółki prawa handlowego, a organy tych
spółek są zobligowane do przestrzegania i szanowa-
nia ładu korporacyjnego, praktycznym narzędziem
w ręku państwa w zakresie oddziaływania na te
podmioty pozostają odpowiednie regulacje w obsza-
rze Prawa energetycznego.
Dlatego w Ministerstwie Gospodarki przygoto-
wywany jest cały pakiet zmian ustawy Prawo ener-
getyczne (w ramach jej kolejnej nowelizacji), doty-
czący uporządkowania reguł otwartego rynku ener-
gii elektrycznej. Uchwalenie nowelizacji tej ustawy
będzie istotnym działaniem na rzecz budowania
właściwych relacji w obszarze elektroenergetyki
w warunkach rynkowych.
Obok koniecznych zmian przepisów Prawa ener-
getycznego, moim zdaniem, ze względu na struktu-
rę organizacyjną i własnościową krajowej elektro-
energetyki oraz zachowania poszczególnych przed-
siębiorstw energetycznych jako graczy rynkowych,
w tym związane między innymi z ich wewnętrzną
polityką w zakresie swobodnego handlu uprawnie-
niami do emisji CO2 i włączaniem do oferowanej ceny
energii elektrycznej kosztów nabywania uprawnień,
brakujących w bilansie w ramach procesu jej wy-
twarzania, niezbędny jest stały monitoring rynku
energii elektrycznej zarówno przez prezesa Urzędu
Regulacji Energetyki, jak i przez prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zgodnie
z właściwością każdego z tych organów. Niezbędna
jest również stała współpraca pomiędzy tymi orga-
nami i wzajemne uzupełniające wspomaganie się,
a w szczególności w sytuacjach, gdy zachowania
przedsiębiorstw energetycznych nie mogą być wyeli-
minowane przez działania ex ante regulatora sekto-
rowego i wymagają interwencji ex post organu, ja-
kim jest prezes UOKiK.
Dotyczy to w szczególności eliminowania przy-
padków możliwego nadużywania siły monopolistycz-
nej przedsiębiorstw energetycznych wobec odbior-
ców końcowych poprzez dyktowanie im niezasadnie
zawyżonego poziomu cen energii elektrycznej i osią-
ganie nieuzasadnionych niczym zysków, a w tym
związanych z włączaniem do ceny energii elektrycz-
nej sztucznych kosztów otrzymanych za darmo
uprawnień do emisji CO2.
Takie zachowania podmiotów na rynku energii
elektrycznej zostały niedawno wstępnie zidentyfiko-
wane w szeregu krajach Unii Europejskiej, a osiąga-
ne przez nie nieuzasadnione korzyści określono mia-
nem windfall profits (z ang.). Jest to na europejskim
rynku zupełnie nowe zjawisko, wymagające z całą
pewnością głębszych badań i szybkiego rozpoznania
jego skali. Jednymi z pierwszych w tym zakresie są
badania przeprowadzone przez organizację Point
Carbon w końcu ubiegłego i na początku tego roku.
Z opublikowanego w pierwszym kwartale tego roku
raportu tej organizacji wynika, że zjawisko windfall
profits ma miejsce również w naszym kraju, z szaco-
446
waną tendencją narastania w kolejnych latach okre-
su 2008–2012 z uwagi na przewidywaną w czasie
prowadzenia badań potencjalną możliwością wystą-
pienia w nadchodzącym okresie ewentualnego defi-
cytu energii elektrycznej. Wydaje się, że pewnym
mankamentem tych badań w odniesieniu do rynku
polskiego był fakt przyjęcia do analiz cen giełdo-
wych energii elektrycznej, które jako ceny spotowe
często podlegają różnym zjawiskom spekulacyjnym
w ramach zajmowania tzw. krótkich pozycji kon-
traktowych przez uczestników giełdy.
W mojej ocenie z całą pewnością problematyka
windfall profits powinna być przedmiotem stałego
zainteresowania zarówno prezesa URE, jak i preze-
sa UOKiK, jako właściwych organów uprawnionych
do pozyskiwania odpowiednich szczegółowych infor-
macji gospodarczych od przedsiębiorstw działają-
cych na rynku.
2. W jaki sposób zapobiec, w przypadku odgórne-
go rozdziału uprawnień, wykorzystywaniu ewentu-
alnych luk prawnych, zawiłości administracyjnych
i potencjalnych błędów przy takim rozdziale? W jaki
sposób przy darmowym podziale pozwoleń na emisję
egzekwuje się od przedsiębiorców konieczność inwe-
stowania w nowe technologie przynoszące redukcję
emisji CO2?
Podział uprawnień do emisji CO2 odbywa się na
podstawie regulacji określonych w dyrektywie 2003/
87/WE oraz w decyzjach i wytycznych Komisji Euro-
pejskiej. Zgodnie z tymi dokumentami przydział
uprawnień do emisji dla poszczególnych instalacji
spalania w ramach branż lub grup producentów po-
winien być oparty na spójnych i jednolitych zasa-
dach, co już samo w sobie wyklucza uwzględnienie
zróżnicowanych uwarunkowań działania poszcze-
gólnych przedsiębiorstw.
W ramach istniejącego systemu prawnego nie ma
mechanizmu nakazowego, pozwalającego na egze-
kwowanie od przedsiębiorców obowiązku inwesto-
wania przez nich w nowe technologie redukujące
emisję CO2. Istnieje natomiast mechanizm ekono-
miczny, polegający na handlu uprawnieniami do
emisji, który umożliwia przedsiębiorcom pokrycie
części kosztów poniesionych na działania moderni-
zacyjne i nowe inwestycje, powodujące redukcję emi-
sji CO2 poprzez sprzedaż zaoszczędzonych w ten
sposób uprawnień.
Groźnym zjawiskiem, które może w rzeczywisto-
ści wystąpić, jest możliwość ograniczania produkcji
przez przedsiębiorstwa w przypadkach, jeśli ich
przychód ze sprzedaży uprawnień do emisji CO2 jest
większy lub równy przychodowi, jaki byłby uzyska-
ny z ograniczonej produkcji. Jest to jednak wybór,
jakiego dokonuje funkcjonujący na rynku przedsię-
biorca, kierując się interesem firmy zarówno w per-
spektywie krótkoterminowej, jak i wieloletniej oraz
biorąc pod uwagę ponoszone ryzyko swojego zacho-
wania.
3. Jakie działania podejmie rząd, aby zapobiec
negatywnym skutkom wejścia w życie propozycji
unijnego pakietu klimatyczno-energetycznego?
Na ostatnim szczycie Rady Europejskiej w dniach
15–16 października 2008 r., głównie w wyniku za-
biegów delegacji Polski i Włoch, podjęto decyzję, że
o kształcie pakietu klimatyczno-energetycznego za-
decyduje jednomyślnie właśnie ten organ na posie-
dzeniu w grudniu br., a nie Rada Unii Europejskiej
ds. Środowiska na szczeblu ministerialnym.
Daje to nam możliwość zarówno zablokowania
niekorzystnych rozwiązań, jak i promocji kluczo-
wych dla Polski postulatów, tj. przede wszystkim
wprowadzenia podejścia wskaźnikowo-aukcyjnego
w energetyce, wdrożenia mechanizmu stabilizacji
cen uprawnień, a także uwzględnienia osiągnięć
państw członkowskich w zakresie redukcji emisji.
W tym celu Polska będzie dążyć do uzyskania możli-
wie szerokiego poparcia pozostałych państw dla wy-
mienionych wyżej postulatów, które naszym zdaniem
są uniwersalne i zdecydowanie pomagają w wypraco-
waniu sprawiedliwego oraz efektywnego kosztowo
wdrożenia pakietu klimatyczno-energetycznego.
Polska w pełni popiera unijny cel dotyczący re-
dukcji 20% emisji CO2 do 2020 r. Jednakże sposób
osiągnięcia tego celu zaproponowany przez Komisję
Europejską poprzez wprowadzenie pełnego systemu
aukcyjnego w sektorze energetycznym budzi poważ-
ne zastrzeżenia. Naszym zdaniem wprowadzenie ta-
kiego rozwiązania wpłynie na zahamowanie wzro-
stu gospodarczego oraz zmniejszenie bezpieczeń-
stwa energetycznego całej Unii Europejskiej. Wdro-
żenie tego rozwiązania dla energetyki spowoduje
wzrost cen energii elektrycznej w UE, co nieuchron-
nie doprowadzi do zwiększenia ryzyka przenoszenia
produkcji przemysłów energochłonnych poza grani-
ce Unii.
Polska posiada rozwiązanie zapewniające równie
skuteczne, jak w wariancie 100% aukcjoningu, wy-
muszenie redukcji emisji CO2 przy jednoczesnym zmi-
nimalizowaniu wzrostu cen energii elektrycznej.
Rozwiązanie to oparte jest na połączeniu metody
wskaźnikowej i aukcjoningu. Obecnie jest ono inten-
sywnie promowane przez rząd wśród partnerów unij-
nych i, co ważne, część państw (Bułgaria, Litwa, Cze-
chy) wyraża poparcie wobec takiego rozwiązania.
Podczas posiedzenia Rady UE ds. Środowiska
w dniu 20 października 2008 r. komisarz UE ds.
środowiska pan S. Dimas uznał polską propozycję
za właściwą, ale tylko w okresie przejściowym pro-
wadzącym do wprowadzenia pełnego aukcjoningu.
Natomiast Polska postuluje ww. rozwiązanie jako
systemową (trwałą) alternatywę dla propozycji KE.
Stanowisko komisarza Dimasa odnośnie do zastoso-
wania podejścia wskaźnikowego do energetyki
świadczy jednak o pewnym otwarciu na naszą pro-
pozycję.
W odniesieniu do potrzeby wypracowania me-
chanizmu stabilizacji cen uprawnień w obecnym
kształcie pakietu nie przewiduje się mechanizmu,

który pozwalałby odpowiedzieć na zjawisko wzrostu
ceny uprawnień do emisji CO2 ponad poziom oczeki-
wany przez KE. Z uwagi na spodziewany deficyt
uprawnień na rynku i ogólnoeuropejski charakter
aukcji istnieje zagrożenie, że górnym pułapem ceny
uprawnienia może być kara za nierozliczenie się
z emisji w wysokości 100 EUR/tonę CO2. W związku
z powyższym Polska wystąpiła z propozycją wpro-
wadzenia mechanizmu ograniczania fluktuacji cen
uprawnień do emisji CO2 do projektu nowelizacji dy-
rektywy dotyczącej systemu handlu emisjami w UE.
Nasza propozycja spotkała się z przychylnym przy-
jęciem szeregu państw członkowskich.
W odniesieniu do kwestii redystrybucji upraw-
nień państwa członkowskie, które osiągnęły naj-
większe redukcje emisji CO2 w odniesieniu do zobo-
wiązań wynikających z protokołu z Kioto, powinny
mieć możliwość uzyskania dodatkowych uprawnień
do dystrybucji w drodze aukcji w nowym systemie
handlu emisjami. Strona polska jest zdania, iż nale-
ży stworzyć mechanizm kompensujący redukcje
osiągnięte dotychczas. Myślenie to jest zgodne z kon-
kluzjami Rady Europejskiej z marca 2007 r. W tym
zakresie istnieje koalicja nowych państw członkow-
skich – Węgry, Polska, Rumunia, Bułgaria, Łotwa,
Litwa, Słowacja oraz Estonia.
4. Jakie będą skutki ewentualnego zawetowania
pakietu, jeżeli nie zaspokoi on polskich oczekiwań?
Rząd nie uważa, że zawetowanie pakietu będzie
konieczne z uwagi na rosnące zrozumienie prezy-
dencji francuskiej, Komisji Europejskiej oraz państw
członkowskich dla naszych postulatów. Dopuszcze-
nie przez prezydencję do sytuacji, w której uzgodnie-
nie pakietu w grudniu br. byłoby niemożliwe, jest
mało prawdopodobne ze względu na polityczną de-
terminację decydentów oraz zbliżające się wybory
nowych komisarzy UE i składu Parlamentu Euro-
pejskiego. W związku z powyższym decydentom
w UE niezmiernie zależy na uzyskaniu porozumie-
nia, które będzie akceptowalne dla wszystkich
państw członkowskich.
Jednakże w przypadku braku zaoferowania sa-
tysfakcjonujących rozwiązań dla Polski należy roz-
ważyć możliwość zgłoszenia weta wobec pakietu, co
nie powinno być odebrane przez unijnych partnerów
jako hamowanie procesu walki ze zmianami klima-
tycznymi, lecz jako ochrona interesu narodowego
Polski, która w obecnej formie regulacji będzie zmu-
szona do zapłacenia najwyższej ze wszystkich
państw członkowskich ceny za wdrożenie pakietu.
Zawetowanie pakietu będzie skutkowało zapewne
przeniesieniem negocjacji na okres prezydencji cze-
skiej oraz nowego składu Komisji Europejskiej i Par-
lamentu Europejskiego, co może znacząco wpłynąć
na terminowe uzgodnienie regulacji.
5. Czy przesunięcie w czasie podpisania porozu-
mienia w sprawie pakietu daje szansę na przyjęcie
korzystnych dla Polski rozwiązań?
Świadome przesunięcie terminu uzgodnienia pa-
kietu jest politycznie niewskazane ze względu na
447
znaczenie regulacji dla całej UE, która pragnie być
liderem w globalnej walce przeciwko środowisko-
wym skutkom zmian klimatycznych. Celowe działa-
nie na rzecz zablokowania procesu przyjęcia pakietu
w grudniu br. będzie skutkowało odroczeniem dzia-
łań UE w tym zakresie nawet na okres następnego
roku lub dwóch lat. Niewykluczone jest także całko-
wite załamanie dyskusji w tym zakresie ze względu
na nadchodzące wybory do Komisji Europejskiej
i Parlamentu Europejskiego. W związku z powyż-
szym należy dążyć do terminowego osiągnięcia po-
rozumienia przez UE z zaznaczeniem, że pakiet
musi wychodzić naprzeciw podstawowym oczekiwa-
niom Polski.
6. Jakie działania podejmie rząd, aby zapobiec
w przyszłości negatywnym skutkom dyrektyw doty-
czących wprowadzenia tzw. CCS, czyli obowiązku
wychwytywania i magazynowania dwutlenku wę-
gla, co również może uderzyć w górnictwo, energety-
kę i całą polską gospodarkę?
Dla sprostania wyzwaniom związanym z wyczer-
pywaniem się paliw kopalnych i wzrastającym za-
nieczyszczeniem środowiska przez przemysł, zwłasz-
cza energetykę, konieczne jest przejście do ery no-
wych technologii, bardziej efektywnych energetycz-
nie i ograniczających emisję szkodliwych związków
chemicznych do atmosfery, a także przygotowanych
do wychwytu i magazynowania powstającego CO2
(CCS – ang. Carbon Capture and Storage). Zgodnie
z zamierzeniami Komisji Europejskiej emisja tego
gazu powinna być znacznie ograniczona (o 20 lub
nawet 30% do 2020 r., a o 50–80% do 2050 r.).
Jedną z proponowanych metod technicznych dla
obiektów spalających paliwa kopalne, w tym węgiel,
jest wychwyt i magazynowanie geologiczne CO2 lub
inne metody jego wykorzystania, jak przeróbka che-
miczna czy sekwestracja przez rośliny. W tym celu
w ramach pakietu klimatyczno-energetycznego za-
proponowany został projekt dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady w sprawie geologicznego ma-
gazynowania dwutlenku węgla. Komisja Europejska
proponuje w ramach projektu ww. dyrektywy wpro-
wadzenie w życie obowiązku przygotowywania in-
westycji budowy nowych elektrowni jako gotowych
do wyposażenia na późniejszym etapie w urządzenia
do wychwytu i magazynowania CO2 (ang. capture
ready).
Problem jest szczególnie dotkliwy dla elektrowni
opalanych węglem, gdyż w procesie spalania tego
paliwa uwalnia się do atmosfery najwięcej CO2 spo-
śród wszystkich typów wykorzystywanych w elek-
trowniach paliw (ok. 1000 g CO2/kWh przy opalaniu
węglem w porównaniu do ok. 500 g CO2/kWh przy
opalaniu gazem ziemnym). W trakcie trwających ne-
gocjacji projektu dyrektywy delegacja naszego kraju
prezentuje stanowisko postulujące przesunięcie tego
obowiązku na późniejszy okres, kiedy technologia
CCS zostanie już w pewnym stopniu przetestowana
w obiektach demonstracyjnych, przewidzianych do
448
budowy i eksploatacji w ramach tzw. Programu Fla-
gowego UE.
Obecnie technologie CCS znajdują się na wcze-
snym etapie rozwoju. Przejście do ewentualnego za-
stosowania na przemysłową skalę wymaga dopraco-
wania wielu elementów, a zwłaszcza obniżki kosz-
tów oraz sprawdzenia, na ile mogą one być bezpiecz-
ne i jaki jest prawdziwy geologiczny potencjał maga-
zynowania dla CO2.
Dla stymulacji budowy odpowiedniej liczby obiek-
tów demonstracyjnych CCS w różnych opcjach tech-
nologicznych i lokalizacyjnych (na terenie UE ma
powstać 10–12 obiektów) Komisja Europejska posta-
nowiła zorganizować te obiekty w sieć, która będzie
służyła do koordynacji i dzielenia się doświadczenia-
mi oraz będzie ułatwiała uzyskanie pewnego wspar-
cia finansowego. KE zwiększa równocześnie nakła-
dy na badania i rozwój innowacyjnych technologii
energetycznych poprzez wdrożenie tzw. Strategicz-
nego Planu Technologii Energetycznych (ang. SET
Planu), w tym technologii czystego węgla oraz wy-
chwytu i magazynowania dwutlenku węgla.
W czasie trwających negocjacji projektu ww. dy-
rektywy Polska prezentuje stanowisko, że dyrekty-
wa powinna służyć przygotowaniu warunków dla
budowy obiektów demonstracyjnych, a wyniki ich
eksploatacji powinny pozwolić w przyszłości ocenić
realność komercjalizacji technologii CCS. Sprzeci-
wiamy się propozycjom poprawek, mających na celu
narzucenie standardów emisji CO2 elektrowniom
opalanym paliwami kopalnymi np. na poziomie 500
g/kWh, co w gruncie rzeczy spowodowałoby utratę
pozycji konkurencyjnej elektrowni węglowych na
rzecz elektrowni gazowych lub jądrowych.
Należy jednocześnie zaznaczyć, że rząd RP de-
klaruje wolę udziału Polski w ww. programie flago-
wym i pełne zainteresowanie budową na terytorium
naszego kraju jednego lub dwóch obiektów demon-
stracyjnych z wychwytywaniem i magazynowaniem
geologicznym emitowanego dwutlenku węgla (se-
kwestracją CO2). Trwają rozmowy z Komisją Euro-
pejską na temat możliwości finansowego wsparcia
tych obiektów.
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
pytania zawarte w interpelacji panów posłów Jaro-
sława Żaczka i Sławomira Zawiślaka.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Zawiślaka
i Jarosława Żaczka
w sprawie zmiany zasad wynagradzania
prokuratorów oraz zmian organizacyjnych
w prokuraturze (5841)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez pana Krzysztofa Putrę – wicemar-
szałka Sejmu, przy piśmie z dnia 21 października
2008 r. nr SPS-023-5841/08 interpelację posłów:
pana Sławomira Zawiślaka i pana Jarosława Żaczka
w sprawie zmiany zasad wynagradzania prokurato-
rów oraz zmian organizacyjnych w prokuraturze,
uprzejmie przedstawiam, co następuje:
Ad 1. W Ministerstwie Sprawiedliwości prowa-
dzone są prace nad projektem ustawy o zmianie
ustawy Prawo o ustroju sądów powszechnych oraz
niektórych innych ustaw. Projekt zakłada zmianę
systemu wynagradzania sędziów i prokuratorów,
z równoczesnym podniesieniem wysokości wyna-
grodzeń, poprzez powiązanie wynagrodzenia zasad-
niczego sędziego (prokuratora) z przeciętnym wyna-
grodzeniem w gospodarce w drugim kwartale roku
poprzedniego, ogłaszanym w Dzienniku Urzędo-
wym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”
przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Wy-
nagrodzenie zasadnicze sędziego (prokuratora) bę-
dzie określone w stawkach, których wysokość ustalo-
na zostanie przy zastosowaniu mnożników odnoszo-
nych do podstawy ustalenia wynagrodzenia zasadni-
czego. Mnożniki na 2009 r. zostały tak skalkulowane,
by podwyżka wynagrodzenia sędziego (prokuratora)
wyniosła ok. 1000 zł brutto (odpowiednio ulegnie
również podwyższeniu wynagrodzenie sędziów i pro-
kuratorów w stanie spoczynku). W pewnym stopniu
regulacja ta przyczyni się do odwrócenia skutków od-
notowanej w ostatnich kilkunastu latach istotnej ten-
dencji spadkowej poziomu wynagrodzeń sędziów i pro-
kuratorów w odniesieniu do przeciętnego wynagro-
dzenia w gospodarce narodowej.
Nadmienić należy, że w dniu 8 października 2008 r.
Sejm RP uchwalił ustawę o zmianie ustawy Prawo
o ustroju sądów powszechnych oraz niektórych in-
nych ustaw (druk nr 851) i przekazał ją do Senatu.
Uchwalona nowelizacja przewiduje odejście od idei
awansu poziomego i zastąpienie go projektowanym
dwuetapowym mechanizmem wzrostu wynagro-
dzeń prokuratorskich. W prokuraturach rejono-
wych, okręgowych i apelacyjnych w miejsce „dodat-
kowych”, związanych z instytucją awansu poziome-
go stanowisk prokuratorskich przewiduje się dla
prokuratorów prokuratur rejonowych, okręgowych
i apelacyjnych po 15 latach zajmowania danego sta-
nowiska trzecią stawkę awansową, której osiągnię-
cie będzie skutkować uzyskiwaniem przez prokura-

tora wyższego wynagrodzenia zasadniczego. Okresy
zajmowania danego stanowiska prokuratorskiego,
niezbędne dla uzyskiwania kolejnych stawek awan-
sowych, wynosiłyby: 5 lat dla stawki pierwszej awan-
sowej, 10 lat dla stawki drugiej awansowej i 15 lat
dla stawki trzeciej awansowej.
Ad 2. Przygotowywana nowelizacja przepisów
nie zakłada rozdzielenia zasad wynagrodzenia sę-
dziów i prokuratorów.
Ad 3. W założeniach do ustawy budżetowej na
rok 2009 nie przewidziano dodatkowych etatów
orzeczniczych w prokuraturze.
W kwestiach dotyczących norm czasu pracy oraz
pracy w godzinach nadliczbowych w stosunku do
prokuratorów zastosowanie mają przepisy Kodeksu
pracy. W przypadku przekroczenia norm czasu pra-
cy przewidzianych w Kodeksie pracy prokurator na-
bywa prawo do dodatkowego wynagrodzenia za pra-
cę w godzinach nadliczbowych.
Ad 4. Opracowany w Ministerstwie Sprawiedli-
wości rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy
o prokuraturze oraz niektórych innych ustaw (druk
Sejmu RP nr 617) przewiduje wprowadzenie nowej
struktury organizacyjnej powszechnych jednostek
organizacyjnych prokuratury poprzez likwidację
Prokuratury Krajowej i utworzenie Prokuratury
Generalnej.
Powszechnymi jednostkami organizacyjnymi
prokuratury będą: Prokuratura Generalna oraz
prokuratury apelacyjne, prokuratury okręgowe i re-
jonowe. Jednocześnie przewiduje się, że Prokuratu-
ra Generalna zapewni obsługę prokuratora gene-
ralnego.
Względy racjonalne zdecydowały o zniesieniu
możliwości tworzenia przez komórki organizacyjne
przyszłej Prokuratury Generalnej wydziałów za-
miejscowych. Zniesiona zatem zostanie podstawa
prawna do dalszego funkcjonowania obecnych struk-
tur terenowych Biura do Spraw Przestępczości Zor-
ganizowanej Prokuratury Krajowej, tj. wydziałów
zamiejscowych tego biura. Zgodnie z dyspozycją art.
17 pkt. 5 projektu dotychczasowe wydziały zamiej-
scowe Biura do Spraw Przestępczości Zorganizowa-
nej Prokuratury Krajowej zostaną przekształcone
w wydziały do spraw przestępczości zorganizowanej
i korupcji prokuratur apelacyjnych. Na poziomie
prokuratur apelacyjnych prowadzone będą najpo-
ważniejsze postępowania przygotowawcze dotyczące
m.in. przestępczości zorganizowanej i korupcji. Nad-
mienić należy, że zaprezentowany wyżej projekt
znajduje się aktualnie na etapie prac w sejmowej Ko-
misji Sprawiedliwości i Praw Człowieka.
Podkomisja nadzwyczajna powołana do oceny
tego projektu rozpatrywała łącznie dwa projekty do-
tyczące zmian w ustawie o prokuraturze (projekt rzą-
dowy – druk nr 617 oraz projekt poselski – druk
nr 131). Podkomisja przyjęła projekt poselski w wersji
przewidującej likwidację prokuratur apelacyjnych.
W trakcie prac parlamentarnych stanowisko rzą-
du, zgodnie z którym nie przewiduje się zniesienia
449
prokuratur apelacyjnych, nie uległo zmianie. Przy-
jęcie przez podkomisję nadzwyczajną do rozpatrze-
nia projektów nowelizacji ustawy o prokuraturze
rozwiązań likwidujących prokuratury apelacyjne
jest niezgodne także z punktem widzenia środowi-
ska prokuratorskiego. Zauważyć należy, że uwagi
środowisk prokuratorskich przedstawione w trakcie
uzgodnień ostatecznego projektu nie odnosiły się do
kwestii zniesienia prokuratur apelacyjnych, ponie-
waż ostatnia wersja projektu rządowego takiego
rozwiązania nie przewidywała. Znana jest jednak
jednoznacznie krytyczna opinia w tej sprawie, wyra-
żana przez stowarzyszenia i związki zawodowe pro-
kuratorów oraz Radę Prokuratorów przy prokurato-
rze generalnym, w tym przy okazji konsultacji spo-
łecznych wcześniejszej wersji projektu czy też pod-
czas prac w komisji sejmowej.
Przedłożone projekty nowelizacji ustawy o pro-
kuraturze będą przedmiotem dalszych prac legisla-
cyjnych w Sejmie RP.
Ad 5. Projekt ustawy o zmianie ustawy o proku-
raturze oraz niektórych innych ustaw przewiduje
rozdzielenie urzędu prokuratora generalnego i mi-
nistra sprawiedliwości.
Ad 6. Projekt określa, że prokurator generalny
jest naczelnym organem prokuratury. Powiązanie
prokuratora generalnego z Radą Ministrów i mini-
strem sprawiedliwości nie polega na hierarchicznym
podporządkowaniu ani na unii personalnej. Nadto
prokuratura określona została ustrojowo jako organ
ochrony prawnej. Zabezpieczeniem niezależności
prokuratora generalnego od czynników politycznych
jest rozwiązanie zakładające brak możliwości po-
wtórzenia kadencji, jak również uprawnienie do
przejścia w stan spoczynku po zakończeniu kaden-
cji. Należy w tym kontekście zwrócić uwagę również
na proponowany przepis, który zakazuje prokurato-
rowi generalnemu przynależności do partii politycz-
nej, związku zawodowego, jak również prowadzenia
działalności publicznej niedającej się pogodzić z god-
nością piastowanego przez niego urzędu. Kadencja
prokuratora generalnego będzie trwała 6 lat. Po za-
kończeniu kadencji prokurator generalny nie może
być ponownie powołany na to stanowisko.
Projekt przewiduje wzmocnienie niezależności
i bezstronności prokuratorów także w aspekcie pro-
cesowym. Przewiduje się, że polecenie prokuratora
przełożonego wydane prokuratorowi podległemu nie
może dotyczyć treści czynności procesowej. Tym sa-
mym polecenia prokuratora przełożonego, podobnie
jak obecnie zarządzenia, będą mogły mieć tylko cha-
rakter organizacyjno-porządkowy w sprawach nie-
uregulowanych w aktach normatywnych. Nie będą
mogły natomiast ingerować w treść poszczególnych
czynności procesowych, w tym dotyczyć sposobu za-
kończenia postępowania. W efekcie projektowanej
zmiany wszystkie decyzje w jednostkowych spra-
wach prokurator prowadzący lub nadzorujący po-
stępowanie będzie podejmował samodzielnie. Do
zmiany lub uchylenia decyzji prokuratora podległe-
450
go będzie uprawniony tylko prokurator bezpośred-
nio przełożony, z tym że zmianę lub uchylenie decy-
zji prokuratora podległego prokurator bezpośrednio
przełożony musi wyrazić na piśmie. Projekt nowej
decyzji przygotowany według wytycznych prokura-
tora bezpośrednio przełożonego staje się decyzją te-
goż prokuratora.
Wyrazem niezależności prokuratury od wpły-
wów politycznych będzie powołanie Krajowej Rady
Prokuratury w miejsce dotychczasowej Rady Proku-
ratorów przy prokuratorze generalnym. Krajowa
Rada Prokuratury wzmocni rolę samorządu proku-
ratorskiego w najistotniejszych dla prokuratury
sprawach. Będzie nadto zapewniała przestrzeganie
w prokuraturze przepisów prawa i standardów
etycznych, a jej podstawowym zadaniem będzie
strzeżenie niezależności prokuratorów. Realizację
tego celu zapewnia zarówno określony zmienionymi
przepisami skład rady, jak i rozszerzony zakres jej
kompetencji.
W skład 25-osobowej Krajowej Rady Prokuratu-
ry, obok wybieranych przedstawicieli prokuratorów
powszechnych jednostek organizacyjnych prokura-
tury, wojskowych jednostek organizacyjnych proku-
ratury i pionu Instytutu Pamięci Narodowej, wcho-
dzi również minister sprawiedliwości, prokurator
generalny, przedstawiciel prezydenta RP oraz czte-
rech posłów i dwóch senatorów.
Ad 7. Projekt ustawy o zmianie ustawy o proku-
raturze oraz niektórych innych ustaw został przed-
stawiony do konsultacji Sądowi Najwyższemu, Kra-
jowej Radzie Sądownictwa, Naczelnej Radzie Adwo-
kackiej, Krajowej Radzie Radców Prawnych, Stowa-
rzyszeniu Sędziów Polskich „Iustitia”, Krajowej Ra-
dzie Notarialnej, Stowarzyszeniu Prokuratorów
Rzeczypospolitej Polskiej, Związkowi Zawodowemu
Pracowników Prokuratury Rzeczypospolitej Pol-
skiej oraz sądom i prokuratorom.
Z uwagi na fakt, że w czasie prowadzenia konsul-
tacji społecznych w przedmiocie projektowanej usta-
wy nie ukonstytuowała się jeszcze Rada Prokurato-
rów przy prokuratorze generalnym, projekt ustawy
przedstawiono do zaopiniowania poszczególnym
członkom rady.
Naczelna Rada Adwokacka, Krajowa Rada Rad-
ców Prawnych i Stowarzyszenie Sędziów Polskich
„Iustitia” nie wypowiedzieli się w przedmiocie pro-
jektowanej ustawy. Krajowa Rada Notarialna poin-
formowała, że nie wnosi uwag do projektu ustawy.
Z dużym odzewem spotkała się projektowana
ustawa w środowiskach zawodowych sędziów i pro-
kuratorów. Opinie o projekcie nadeszły z 51 sądów
apelacyjnych, okręgowych i rejonowych. 27 sądów
poinformowało, że sędziowie tych sądów nie wnoszą
uwag do projektu ustawy o zmianie ustawy o proku-
raturze oraz niektórych innych ustaw. Z powszech-
nych jednostek organizacyjnych prokuratury wpły-
nęło łącznie 46 opinii. Obszerne opinie nadesłały
wszystkie prokuratury apelacyjne. Prokuratury
okręgowe nadesłały własne opinie, a niejednokrot-
nie też opinie prokuratur rejonowych i prokurato-
rów z okręgu swojego działania. Wyniki przeprowa-
dzonych konsultacji społecznych wpłynęły na osta-
teczny kształt projektowanej nowelizacji ustawy o pro-
kuraturze.
Ad 8. Odnosząc się do zarzutu dotyczącego odwoły-
wania na szeroką skalę pełniących funkcje prokurato-
rów apelacyjnych i okręgowych, uprzejmie informuję,
iż od listopada 2007 r. odwołanych zostało 9 prokura-
torów apelacyjnych, w tym w jednym przypadku nie
powołano do pełnienia funkcji prokuratora apelacyj-
nego po upływie okresu powierzenia pełnienia tej
funkcji oraz 20 prokuratorów okręgowych. Wśród od-
wołanych prokuratorów okręgowych 4 zrezygnowało
z funkcji, w dwóch przypadkach upłynął okres powie-
rzenia pełnienia funkcji, w jednym przypadku wobec
powołania do pełnienia funkcji prokuratora apelacyj-
nego. Dane te nie wskazują na to, że zmiany na stano-
wiskach szefów prokuratur okręgowych i apelacyjnych
są przeprowadzane na szeroką skalę.
Podejmując decyzje kadrowe, prokurator gene-
ralny ma na celu zapewnienie skutecznej realizacji
stojących przed prokuraturą zadań ustawowych.
Służą temu przyznane prokuratorowi generalnemu
kompetencje w zakresie prowadzenia polityki ka-
drowej w prokuraturze, w tym także dotyczące ob-
sady stanowisk kierowniczych, określone w przepi-
sach ustawy z dnia 20 czerwca 1985 r. o prokuratu-
rze (tekst jednolity Dz. U. z 2008 r. Nr 7, poz. 39).
Zgodnie z obowiązującymi przepisami funkcje kie-
rowników jednostek organizacyjnych prokuratury
nie są kadencyjne. Powołanie i odwołanie z pełnie-
nia funkcji prokuratora okręgowego odbywa się na
wniosek właściwego prokuratora apelacyjnego. Po-
wołanie do pełnienia funkcji zazwyczaj poprzedzone
jest powierzeniem pełnienia funkcji prokuratora
apelacyjnego lub okręgowego na czas określony i do-
piero po zasięgnięciu opinii o kandydacie zgroma-
dzenia prokuratorów danego okręgu następuje po-
wołanie do pełnienia funkcji.
Z wyrazami szacunku
Zastępca prokuratora generalnego
Marek Staszak
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posłów Sławomira Kopycińskiego
i Tomasza Kamińskiego
w sprawie projektów profesjonalizacji armii
(5850)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Sławomira Kopycińskie-

go i Tomasza Kamińskiego w sprawie projektów
profesjonalizacji armii (SPS-023-5850/08), uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Na wstępie pragnę poinformować, iż proces pozy-
skiwania dla Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
uzbrojenia i sprzętu wojskowego, w tym nowych
okrętów, będzie przebiegał w ramach opracowywa-
nego w resorcie obrony narodowej „Programu roz-
woju Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej w la-
tach 2009–2018”. Zostaną w nim określone priory-
tety i kierunki modernizacji technicznej Sił Zbroj-
nych Rzeczypospolitej Polskiej oraz poziom finanso-
wania tego procesu, w tym i Marynarki Wojennej.
W latach 1990–2005 podjęto szereg działań na
rzecz modernizacji Marynarki Wojennej, ukierun-
kowanych na podniesienie zdolności bojowej jej sił
oraz osiągnięcie interoperacyjności w ramach Orga-
nizacji Traktatu Północnoatlantyckiego (NATO).
W zakresie dotyczącym jej systemów i organów
główny wysiłek był skierowany na reorganizację
i osiągnięcie kompatybilności z systemami dowodze-
nia NATO oraz pogotowia obronnego, a także z sys-
temem reagowania kryzysowego. Zracjonalizowano
jej strukturę organizacyjną. Wdrożono wspólne pro-
cedury sojusznicze, niezbędne do wspólnego plano-
wania i realizowania zadań przez różnorodne siły
Marynarki Wojennej. Przeprowadzono prace moder-
nizacyjne uzbrojenia i sprzętu wojskowego. Jednak
ograniczone środki budżetowe, które mogły być
przeznaczone na jej rozwój, umożliwiły wyłącznie
selektywną modernizację. Pragnę jednak podkre-
ślić, że Marynarka Wojenna z powodzeniem realizu-
je stawiane przed nią zadania zarówno na Morzu
Bałtyckim, jak i na innych akwenach.
Biorąc pod uwagę możliwości budżetu resortu
obrony narodowej oraz potrzebę dalszego finanso-
wania realizowanych aktualnie programów moder-
nizacyjnych Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej,
do 2018 r. możliwe będzie pozyskanie co najmniej
jednej korwety wielozadaniowej, jednego niszczycie-
la min, jednego okrętu podwodnego, nadbrzeżnego
dywizjonu rakietowego oraz systemów rakietowych
RBS-15 Mk3 dla okrętów proj. 660 M Orkan.
Opowiadając na pytanie dotyczące liczby samo-
bieżnych kołowych opancerzonych transporterów
(SKOT) znajdujących się w posiadaniu Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, uprzejmie informuję, że
w związku z prowadzoną w latach poprzednich re-
strukturyzacją wszystkie pojazdy tego rodzaju
w wersji bojowej (bazowej) zostały wycofane. Na
ewidencji sił zbrojnych pozostaje 185 wozów dowo-
dzenia na podwoziu SKOT, w tym 70 wycofanych
z eksploatacji oraz 4 zmodernizowane w wersji me-
dycznej (Ryś-MED). Eksploatacja tych pojazdów
planowana jest do 2015 r. Ponadto pragnę wskazać,
iż plan wdrażania kołowych transporterów opance-
rzonych Rosomak zakłada w latach 2010–2013
wprowadzenie do Wojsk Lądowych 77 nowych wo-
zów dowodzenia.
451
Odnosząc się do pytania dotyczącego liczby ofice-
rów Wojska Polskiego, którzy odeszli w ciągu ostat-
niego roku z zawodowej służby wojskowej, pragnę
wskazać, iż w 2007 r. odeszło 1577 oficerów, którzy
nabyli prawa do wojskowego zaopatrzenia emerytal-
nego. Natomiast w roku bieżącym, według stanu na
koniec września, odeszło z zawodowej służby woj-
skowej 1128 oficerów posiadających uprawnienia
emerytalne, pełne lub cząstkowe.
Zadania dla administracji rządowej wynikające
z profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej zawarte są w rządowym „Programie profe-
sjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej
na lata 2008–2010”, przyjętym przez Radę Mini-
strów w dniu 5 sierpnia br. Zgodnie z nim zakłada
się, że ewidencyjnie liczebność Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej na koniec 2010 r. wyniesie do
stu dwudziestu tysięcy żołnierzy służby czynnej
i Narodowych Sił Rezerwowych.
Uwzględniając prognozowaną w 2009 r. liczbę
zwolnień z zawodowej służby wojskowej oraz dopływ
kadry w związku z powołaniem do tej służby, a tak-
że sukcesywne zwalnianie żołnierzy zasadniczej
służby wojskowej do rezerwy (z obowiązkowych
wcieleń w roku bieżącym), średnioroczny stan oso-
bowy Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej będzie
się kształtował na poziomie ok. 122 800 żołnierzy
służby czynnej.
Należy stwierdzić, że w 2009 r. i 2010 r. nie pla-
nuje się redukcji stanów osobowych Sił Zbrojnych
Rzeczypospolitej Polskiej, wręcz przeciwnie – wy-
stąpi konieczność przyjmowania do tej służby ochot-
ników.
W budżecie resortu obrony narodowej na 2009 r.
na finansowanie „Programu profesjonalizacji Sił
Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na lata 2008–
–2010” zabezpieczono wydatki w wysokości 1 418
437 tys. zł, w tym kwotę 687 300 tys. zł z przezna-
czeniem na utrzymanie personelu wojskowego i cy-
wilnego. Uwzględniono w nich m.in. zmiany w struk-
turze średniorocznych stanów osobowych, wzrost
liczby żołnierzy zawodowych, projektowany katalog
świadczeń i należności dla żołnierzy zawodowych,
skutki wynikające z podwyższenia wskaźnika wielo-
krotności kwoty bazowej uposażeń z 2,48 w 2008 r.
do 2,60 w 2009 r. oraz waloryzację kwoty bazowej
dla żołnierzy i funkcjonariuszy o 2%, tj. do wysoko-
ści 1523,29 zł. Zaplanowane wydatki mają na celu
stworzenie odpowiednich warunków do podjęcia lub
kontynuacji zawodowej służby wojskowej.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
452
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie planów wprowadzenia możliwości
rozliczania się z fiskusem przez Internet (5853)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła dr. Jarosława Matwiejuka z dnia
16 października 2008 r. znak SPS-023-5853/08
w sprawie „planów wprowadzenia możliwości rozli-
czania się z fiskusem przez Internet”, uprzejmie
przedstawiam następujące stanowisko ministra fi-
nansów i Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji:
„1. Kiedy przedmiotowe zmiany weszłyby w ży-
cie? (Mówi się przede wszystkim o zniesieniu obo-
wiązku dołączania podpisu elektronicznego do ze-
znania podatkowego)”.
Obecnie obowiązujące uregulowania prawne na-
kładają obowiązek stosowania bezpiecznego podpisu
elektronicznego w trakcie składania deklaracji podat-
kowych drogą elektroniczną. Wymóg ten, ze względu
na koszty związane z jego stosowaniem, ogranicza do-
stępność usług świadczonych podatnikom poprzez ser-
wis Internetowy www.e-deklaracje.gov.pl.
Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji podejmuje działanie w ramach projektu „pl.
ID – polska karta ID” – mające zaowocować wielo-
funkcyjnym, biometrycznym dowodem osobistym.
Zgodnie z założeniami projektu – mikroprocesor de-
dykowany nowego dowodu osobistego będzie miał
możliwość zapisu certyfikatu kwalifikowanego pod-
pisu elektronicznego, który będzie mógł być bardzo
szeroko wykorzystywany w kontaktach z admini-
stracją samorządową, rządową, innymi instytucja-
mi oraz w kontaktach handlowych i biznesowych.
Projekt powinien być zrealizowany w ciągu dwóch
lat, tak aby od 2011 r. mogły zacząć funkcjonować
dowody biometryczne. Projekt „pl.ID – polska karta
ID” został uznany za ponadsektorowy projekt infor-
matyczny w „Planie informatyzacji państwa” na
lata 2007–2013. Projekt ten wynika bezpośrednio
z planu działań Komisji Europejskiej na rzecz wdro-
żenia ogólnoeuropejskiego systemu identyfikacji
elektronicznej oraz powszechnego stosowania uwie-
rzytelnionych dokumentów elektronicznych w skali
całej Unii Europejskiej.
W Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji trwają aktualnie prace nad udostępnieniem
obywatelom jednego z kanałów dostępu do usług ad-
ministracji publicznej poprzez Elektroniczną Plat-
formę Usług Administracji Publicznej – ePUAP. Na
tej platformie instytucje publiczne (rządowe i samo-
rządowe) udostępnią usługi oparte na elektronicz-
nych kanałach komunikacji poprzez pojedynczy
punkt dostępowy w Internecie. Uruchomiona plat-
forma będzie umożliwiała dostęp do poszczególnych
systemów administracji publicznej oraz rozszerze-
nie zestawu usług publicznych świadczonych elek-
tronicznie. W ramach tej platformy obywatel będzie
identyfikowany i uwierzytelniany poprzez tzw. pro-
fil zaufany ePUAP. Jest to rozwiązanie alternatyw-
ne dla stosowania bezpiecznego podpisu elektronicz-
nego w kontaktach z administracją publiczną, szcze-
gólnie w okresie przejściowym, zanim obywatele
zaczną korzystać z biometrycznych dowodów osobi-
stych, ale jednocześnie rozwiązanie komplementar-
ne – uzupełniające stosowane w przyszłości rozwią-
zania w tym zakresie. ePUAP – z chwilą pełnego
wdrożenia stanowić będzie bezpieczny i w pełni
zgodny z prawem elektroniczny kanał udostępnia-
nia obywatelom usług administracji publicznej.
Powyższe rozwiązania poszerzą dostęp obywate-
li do elektronicznych usług świadczonych przez ad-
ministrację podatkową.
Mając na względzie pilną potrzebę upowszech-
niania usług elektronicznych świadczonych obywa-
telom, Ministerstwo Finansów poszukuje rozwiąza-
nia, które zachowując odpowiedni poziom bezpie-
czeństwa stosowanych procedur, usunie w istotny
sposób ograniczenia wynikające ze stosowania bez-
piecznego podpisu elektronicznego.
Doceniając jednocześnie wagę problemu, na któ-
ry zwrócił uwagę Pan Poseł, Ministerstwo Finan-
sów podejmie wysiłki, które powinny zaowocować
usprawnieniem kampanii składania zeznań rocz-
nych za 2008 r.
„2. Czy brak podpisu elektronicznego nie utrud-
ni wykrywania fałszerstw?”.
Ministerstwo Finansów planuje zastosowanie
uproszczonych zasad przyjmowania deklaracji po-
datkowych dla grup podatników, dla których nie
występuje istotne ryzyko oszustw podatkowych.
Ponadto przyjęte rozwiązania będą miały na
względzie wymogi bezpieczeństwa przetwarzania
danych oraz zasady dokumentowania oparte na wy-
korzystaniu podpisu elektronicznego.
3. „W jakiej formie podatnik będzie wzywany do
usunięcia błędów?”.
Przesłanie deklaracji drogą elektroniczną stano-
wi jedynie alternatywną formę przekazywania or-
ganom podatkowym wymaganych prawem informa-
cji dotyczących zobowiązań podatkowych względem
innych, tradycyjnych form rozliczeń z fiskusem.
W konsekwencji realizacja wszelkiego rodzaju
uprawnień i obowiązków adresowanych zarówno do
podatnika dokonującego rozliczenia z podatków
w formie elektronicznej, jak i organów podatkowych
nie może odbiegać od ogólnych reguł wynikających
z przepisów ustawy Ordynacja podatkowa oraz in-
nych ustaw podatkowych. W aktualnym stanie
prawnym obowiązuje zasada pisemności, w rezulta-
cie wezwanie podatnika do usunięcia braków lub
błędów powinno nastąpić na piśmie, przy czym
zgodnie z art. 160 §1 Ordynacji podatkowej w spra-
wach uzasadnionych ważnym interesem adresata,
lub gdy stan sprawy tego wymaga, wezwania można

dokonać telegraficznie lub telefonicznie albo przy
użyciu innych środków łączności, z podaniem da-
nych wymienionych w art. 159 § 1. Natomiast w myśl
art. 144a §1 Ordynacji podatkowej doręczanie pism,
z wyjątkiem zaświadczeń, może nastąpić za pomocą
środków komunikacji elektronicznej, w rozumieniu
przepisów o świadczeniu usług drogą elektroniczną,
na adres poczty elektronicznej strony, jej przedsta-
wiciela lub pełnomocnika, jeżeli wystąpiono do orga-
nu podatkowego o doręczanie pism drogą elektro-
niczną.
W ocenie ministerstwa powołane przepisy w spo-
sób optymalny regulują zagadnienia związane z obie-
giem korespondencji pomiędzy podatnikami a admi-
nistracją skarbową, gdyż przewidziane w nich alter-
natywne rozwiązania pozwalają na wybór przez po-
datnika priorytetowej formy doręczania pism, a więc
w sposób zgodny z jego indywidualnymi oczekiwa-
niami. Nie należy zatem wykluczyć z obowiązują-
cych przepisów możliwości pisemnego wezwania po-
datnika do wniesienia niezbędnych uzupełnień lub
korekt tylko z tego względu, że rozliczenia podatko-
we czy też podania są przekazywane w ramach ko-
munikacji elektronicznej z urzędem skarbowym.
4. „Czy do obsługi rozliczeń wysyłanych drogą
internetową będą zatrudnione dodatkowe osoby?”.
Możliwość przesyłania korespondencji w drodze
elektronicznej stanowi rozwiązanie innowacyjne
z punktu widzenia warunków technicznych, który-
mi jeszcze do niedawna dysponowała administracja
państwowa. Omawiana forma komunikacji obywa-
teli z organami władzy publicznej, rozważana przez
wiele lat jako technologia przyszłości, ma natomiast
niewątpliwy wpływ na jakość pracy urzędników
i terminowość rozpatrywania spraw administracyj-
nych. Zmiany legislacyjne przeprowadzone również
w przepisach podatkowych wykluczyły bariery zwią-
zane z odległością pomiędzy urzędem skarbowym
a siedzibą, miejscem zamieszkania czy też miejscem
działalności podatnika, a ponadto wyeliminowały
utrudnienia w postaci ręcznego wprowadzania da-
nych wykazywanych w deklaracjach papierowych do
systemu informatycznego. W związku z powyższym
fakt wdrożenia do polskiego systemu podatkowego
przepisów przewidujących możliwość składania tzw.
e-deklaracji, nie wymaga angażowania dodatko-
wych zasobów kadrowych do realizacji związanych
z tym zadań czy też tworzenia nowych miejsc pracy
w urzędach skarbowych.
„5. Czy proponowane rozwiązanie jest sprawie-
dliwe w kontekście osób, które już nabyły podpis
elektroniczny?”.
Bezpieczny podpis elektroniczny może być wyko-
rzystywany przez obywateli w bardzo szerokim za-
kresie nie tylko do kontaktów z administracją pu-
bliczną (rządową i samorządową), ale również np. do
kontaktów z bankiem, akceptacji transakcji handlo-
wych, wykonywania czynności prawnych, itp. Nato-
miast udostępniana przez MSWiA Elektroniczna
Platforma Usług Administracji Publicznej ePUAP
453
wraz z mechanizmem „profilu zaufanego” (identyfi-
kacji i uwierzytelniania) stanowić będzie alterna-
tywne i komplementarne rozwiązanie. ePUAP za-
wierać będzie katalog usług elektronicznych ofero-
wanych przez jednostki administracji państwowej
i samorządowej. Z usług tych będą mogli korzystać
obywatele („G2C” – Government to Citizen), firmy
(„G2B” – Government to Business) oraz jednostki
administracji publicznej („G2G” – Government to
Government). ePUAP ma stanowić miejsce integra-
cji elektronicznych usług administracji publicznej.
Natomiast wykorzystywanie bezpiecznego podpisu
elektronicznego daje dużo większe możliwości oby-
watelowi, szczególnie w zakresie kontaktów wza-
jemnych kontaktów biznesowych. Zatem osoby, któ-
re nabyły odpłatny bezpieczny podpis elektroniczny,
mogą wykorzystywać go nie tylko do kontaktów
z administracją publiczną i nie wydaje się, aby z tego
powodu inne rozwiązania były niesprawiedliwe dla
osób, które go już posiadają.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie utraty przez przedsiębiorców
niektórych świadczeń z chwilą zawieszenia
działalności firmy (5854)
W związku z otrzymanym za pośrednictwem
Kancelarii Prezesa Rady Ministrów wystąpieniem
Pana Marszałka z dnia 21 października br., znak:
SPS-023-5854/08, przekazującym interpelację po-
sła Jarosława Matwiejuka w sprawie utraty przez
przedsiębiorców niektórych świadczeń z chwilą za-
wieszenia działalności firmy informuję, iż przedmio-
towe kwestie były kilkakrotnie konsultowane z mi-
nistrem gospodarki. W związku z powyższym, na tle
uzyskanych wyjaśnień, pozwolę sobie przedstawić,
co następuje:
Ustawą z dnia 10 lipca 2008 r. o zmianie ustawy
o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 141, poz.888)
została wprowadzona do porządku prawnego insty-
tucja zawieszania wykonywania działalności gospo-
darczej. Powyższa ustawa została opracowana przez
Ministerstwo Gospodarki, jako resort właściwy do
wprowadzania regulacji dotyczących wykonywania
działalności gospodarczej.
454
Z chwilą wejścia w życie ww. nowelizacji ustawy
o swobodzie działalności gospodarczej (zwanej dalej
ustawą SDG) – tj. od 20 września br. – zawieszenie
wykonywania działalności gospodarczej oraz wzno-
wienie wykonywania działalności gospodarczej od-
bywa się w organach ewidencyjnych na podstawie
przepisów ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. Prawo
działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178,
z późn. zm.).
Przepisy ustawy SDG, określające tryb zgłasza-
nia zawieszenia wykonywania działalności gospo-
darczej i wpisu do ewidencji, zaczną obowiązywać
dopiero z dniem 31 marca 2009 r.
Minister gospodarki wskazał, iż art. 14a ustawy
SDG wprowadza ogólną zasadę, że przedsiębiorca,
który nie zatrudnia pracowników, może zawiesić
wykonywanie działalności gospodarczej.
Przez przedsiębiorcę niezatrudniającego pracow-
ników należy rozumieć przedsiębiorcę, który nie na-
wiązał stosunku pracy z pracownikami, w rozumie-
niu przepisów Kodeksu pracy.
Stosownie do art. 2 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r.
Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn.
zm.) pracownikiem jest osoba zatrudniona na podsta-
wie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania
lub spółdzielczej umowy o pracę. Osoba zatrudniona
– w rozumieniu art. 2 Kodeksu pracy – jest osobą po-
zostającą w stosunku pracy i tym samym jest stroną
tego stosunku. Osoby wykonujące pracę w ramach
innego stosunku prawnego niż stosunek pracy
(np. na podstawie umowy agencyjnej, o dzieło czy zle-
cenia) nie są pracownikami, chyba że treść takich
umów wykazywać będzie cechy stosunku pracy. Wów-
czas takie zatrudnienie należy traktować jako za-
trudnienie na podstawie umowy o pracę.
W przypadku wykonywania działalności gospo-
darczej w formie spółki cywilnej zawieszenie wyko-
nywania działalności gospodarczej jest skuteczne
pod warunkiem jej zawieszenia przez wszystkich
wspólników (art. 14a ust. 2).
Jeżeli ten warunek nie zostanie spełniony, w ta-
kim przypadku uznaje się, że przedsiębiorcy wyko-
nujący działalność gospodarczą w ramach spółki cy-
wilnej traktowani będą w sferze praw i obowiązków
(w tym w sferze podatkowej), tak jakby nadal wyko-
nywali działalność gospodarczą. Nie będzie miał do
nich wówczas zastosowania art. 14a ustawy SDG.
Zgłoszenie przez przedsiębiorcę informacji o za-
wieszeniu wykonywania działalności gospodarczej
albo informacji o wznowieniu wykonywania działal-
ności gospodarczej skutkuje zmianą wpisu w ewi-
dencji działalności gospodarczej.
Ponieważ ustawodawca nie reguluje kwestii wy-
dawania dokumentów potwierdzających fakt zgło-
szenia ww. informacji, natomiast dla przedsiębiorcy
taki dokument będzie niezbędny w celu potwierdze-
nia zawieszenia wykonywania działalności gospo-
darczej przed innymi organami (urząd skarbowy,
ZUS), za właściwe należy uznać, iż organ ewidencyj-
ny powinien wydać przedsiębiorcy zaświadczenie
o zmianie wpisu w ewidencji w związku z dokona-
nym przez przedsiębiorcę zgłoszeniem.
Stosownie do art. 7ba ust. 4 pkt 3 przedsiębiorca
w zgłoszeniu informacji o zawieszeniu wykonywa-
nia działalności gospodarczej wskazuje okres, na
jaki nastąpi zawieszenie. W granicach określonych
ustawą (od 1 do 24 miesięcy) przedsiębiorca może
zatem dowolnie określić okres tego zawieszenia.
Należy zatem domniemywać, że datą rozpoczy-
nającą zawieszenie wykonywania działalności go-
spodarczej może być konkretna data wskazana
w zgłoszeniu informacji o zawieszeniu wykonywa-
nia działalności gospodarczej, a jeżeli przedsiębiorca
nie wskaże takiej daty, należy uznać, że zawieszenie
rozpocznie się od dnia złożenia organowi zgłoszenia
informacji w tym zakresie. Niedopuszczalne jest na-
tomiast wskazanie przez przedsiębiorcę w zgłosze-
niu daty rozpoczęcia zawieszenia wykonywania
działalności gospodarczej wcześniejszej niż data zło-
żenia tego zgłoszenia.
Wznowienie wykonywania działalności gospo-
darczej uwarunkowane jest złożeniem zgłoszenia in-
formacji w tym zakresie. Zgłoszenie takie powinno
zostać złożone przed upływem okresu, na jaki przed-
siębiorca zadeklarował zawieszenie wykonywania
działalności gospodarczej. W przedmiotowym zgło-
szeniu przedsiębiorca powinien wskazać datę, z któ-
rą nastąpi wznowienie wykonywania działalności
gospodarczej. Data wznowienia nie może być wcze-
śniejsza niż data złożenia wniosku, nie może być
także wskazana po upływie maksymalnego okresu,
na jaki może zostać zawieszone wykonywanie dzia-
łalności gospodarczej, tj. po upływie 24 miesięcy od
daty zawieszenia wykonywania działalności gospo-
darczej.
Niezłożenie zgłoszenia informacji o wznowieniu
wykonywania działalności gospodarczej przed
upływem 24 miesięcy skutkować będzie wykreśle-
niem przedsiębiorcy z ewidencji działalności gospo-
darczej.
Odnosząc się do pytania pana posła, czy przed-
siębiorcy, którzy nie opłacą składek emerytalnych
w okresie zawieszania działalności, zmniejszą tym
samym wysokość swojej emerytury, należy zauwa-
żyć, że ww. ustawa nie zobowiązuje osób wykonują-
cych pozarolniczą działalność do zawieszenia wyko-
nywania tej działalności, a jedynie stwarza im taką
możliwość, dlatego też osoby te, decydując się na za-
wieszenie, powinny wziąć pod uwagę również zwią-
zane z tym konsekwencje. Efektem świadomej decy-
zji ubezpieczonego może być m.in. zmniejszenie pod-
stawy wymiaru i wysokości świadczeń emerytalno-
-rentowych. Jednocześnie należy wskazać, że usta-
wodawca umożliwił przedsiębiorcom dobrowolne
zgłoszenie do ubezpieczenia emerytalnego i rento-
wego w okresie zawieszenia wykonywania działal-
ności gospodarczej na podstawie przepisów o swobo-
dzie działalności gospodarczej.
Wracając do kwestii ewentualnych kroków praw-
nych w poruszanych przez pana posła sprawach, na-

leży wskazać, iż sposób powstawania zobowiązań
publicznoprawnych (w tym podatkowych i składko-
wych) lub też zawieszania zobowiązań w tym zakre-
sie – wynika wprost z zasad wykonywania działal-
ności gospodarczej określonych przepisami o swobo-
dzie działalności gospodarczej.
Należy jednocześnie zauważyć, iż w trakcie prac
w Komisji Gospodarki Sejmu RP, rozpatrującej pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy o swobodzie działal-
ności gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (druk nr 1204), zarówno do ustawy o swobo-
dzie działalności gospodarczej, jak i ustawy o syste-
mie ubezpieczeń społecznych została wniesiona
i przyjęta poprawka poselska do przepisów regulują-
cych skutki prawne wynikające z zobowiązań o cha-
rakterze publicznoprawnym w okresie zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej.
Zgodnie z tą poprawką, w zakresie ubezpieczeń
społecznych, zawieszenie wykonywania działalności
gospodarczej spowoduje ustanie obowiązku ubezpie-
czeń społecznych od dnia, w którym przedsiębiorca
rozpocznie zawieszenie wykonywania działalności
gospodarczej, do dnia poprzedzającego dzień wzno-
wienia wykonywania działalności gospodarczej.
Wspomniana wyżej ustawa o zmianie ustawy
o swobodzie działalności gospodarczej oraz o zmianie
niektórych innych ustaw została uchwalona w dniu
21 listopada br. na 29. posiedzeniu Sejmu RP.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Agnieszki Kozłowskiej-Rajewicz
oraz grupy posłów
w sprawie dostępności okołoporodowych
znieczuleń zewnątrzoponowych i stanu prac
nad projektem ustawy tzw. koszykowej (5859)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją posłów: pani Agnieszki Kozłowskiej-Raje-
wicz, pana Macieja Orzechowskiego i pana Jakuba
Rutnickiego, przekazaną przy piśmie Pana Krzysz-
tofa Putry, Wicemarszałka Sejmu, z dnia 22 paź-
dziernika 2008 r., znak: SPS-023-5859/08, w spra-
wie dostępności okołoporodowych znieczuleń ze-
wnątrzoponowych i stanu prac nad projektem usta-
wy „koszykowej”, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępujących wyjaśnień.
Warunki udzielania i finansowania świadczeń
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
455
blicznych zostały uregulowane w przepisach ustawy
z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(Dz. U. Nr 210, poz. 2135, ze zm.), aktach wykonaw-
czych do ww. ustawy oraz zarządzeniach prezesa
NFZ w sprawie zawierania i realizacji umów o udzie-
lanie świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych
rodzajach tych świadczeń.
W kwestii dotyczącej działań podjętych przez Mi-
nisterstwo Zdrowia w celu zapewnienia najwyższe-
go standardu świadczeń medycznych w okresie po-
rodu i połogu uprzejmie informuję, że w dniu 31 paź-
dziernika 2007 r. minister zdrowia, mając na wzglę-
dzie wagę przedmiotowego zagadnienia, powołał
zarządzeniem zespół do spraw opracowania stan-
dardu opieki okołoporodowej (Dz. Urz. Min. Zdrow.
Nr 16, poz. 90). W skład zespołu weszli między inny-
mi pan prof. Stanisław Radowicki, konsultant krajo-
wy w dziedzinie położnictwa i ginekologii, pani prof.
Ewa Helwich, konsultant krajowy w dziedzinie neo-
natologii i pan prof. Jan Kotarski, prezes Polskiego
Towarzystwa Ginekologicznego.
Ponadto, uwzględniając potrzebę ścisłej współ-
pracy środowisk zainteresowanych omawianym za-
gadnieniem, w skład zespołu zostali powołani przed-
stawiciele Fundacji Rodzić po Ludzku (pani Anna
Otffinowska, prezes fundacji oraz pani Urszula Ku-
bicka).
Zadaniem zespołu jest opracowanie aktu praw-
nego określającego standard postępowania medycz-
nego w okresie porodu i połogu. W toku dotychczaso-
wych prac ustalono, że ze względu na specyfikę opie-
ki zdrowotnej w okresie ciąży, porodu i połogu nie-
zbędne jest opracowanie czterech standardów: opie-
ki nad kobieta ciężarną, opieki okołoporodowej nad
kobietą podczas porodu, opieki nad kobietą w połogu
oraz opieki nad noworodkiem.
Zgodnie z ustaleniami zespołu standard dotyczą-
cy opieki nad kobietą w ciąży zostanie wdrożony
w trybie nowelizacji rozporządzenia ministra zdro-
wia z dnia 21 grudnia 2004 r. w sprawie zakresu
świadczeń opieki zdrowotnej, w tym badań przesie-
wowych, oraz okresów, w których te badania są prze-
prowadzane (Dz. U. Nr 276, poz. 2740). Aktualnie
uzgadniana jest treść załącznika do ww. rozporzą-
dzenia, określającego szczegółowy zakres profilak-
tycznych świadczeń opieki zdrowotnej u kobiet w okre-
sie ciąży, wraz z okresami ich przeprowadzania.
Pozostałe trzy standardy planowane są do wyda-
nia na podstawie delegacji zawartej w art. 9 ust. 3
ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (t.j. Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn,
zm.).
Jednocześnie uprzejmie informuję, że termin za-
kończenia prac mających na celu opracowanie pro-
jektu standardu porodu jest ściśle związany z praca-
mi zespołu ekspertów Polskiego Towarzystwa Gine-
kologicznego (funkcjonującego niezależnie), opraco-
wującego rekomendacje postępowania medycznego
podczas porodu.
456
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
kwestia dotycząca stosowania znieczuleń w trakcie
porodu będzie uregulowana w ramach prac omawia-
nego zespołu.
Odnosząc się natomiast do pytań zawartych
w przedłożonej interpelacji, dotyczących tzw. usta-
wy koszykowej, uprzejmie informuję, że projekt
ustawy o zmianie ustawy o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
oraz ustawy o państwowym zasobie kadrowym i wy-
sokich stanowiskach państwowych był przedmiotem
uzgodnień międzyresortowych oraz był rozpatrywa-
ny przez Komisję Prawniczą i w najbliższym czasie
zostanie przesłany pod obrady Rady Ministrów. Pro-
jekt określa zasady i tryb kwalifikowania świadczeń
opieki zdrowotnej jako świadczeń gwarantowanych.
W przepisach tych zostaną zawarte:
1) kryteria, którymi minister zdrowia będzie się
kierował, ustalając zawartość wykazu świadczeń
gwarantowanych (tzw. koszyka świadczeń gwaran-
towanych), który będzie ogłoszony w formie rozpo-
rządzenia ministra zdrowia,
2) tryb ustalania koszyka świadczeń gwaranto-
wanych, w tym: kto będzie uprawniony do wniosko-
wania o umieszczenie danego świadczenia opieki
zdrowotnej w koszyku, wymogi formalne wniosku
o kwalifikację świadczenia opieki zdrowotnej jako
świadczenia gwarantowanego oraz które podmioty
będą dokonywały oceny tego świadczenia i wydawa-
ły rekomendację,
3) zasady, organizacja i zadania Agencji Oceny
Technologii Medycznych odpowiedzialnej za ocenę
świadczeń opieki zdrowotnej objętych wnioskiem
o kwalifikację świadczenia opieki zdrowotnej jako
świadczenia gwarantowanego.
Zgodnie z projektem omawianej ustawy wykaz
świadczeń gwarantowanych zostanie wydany jako
akt wykonawczy do ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych
ze środków publicznych i określony po przeprowa-
dzeniu odrębnej procedury kwalifikacyjnej, określo-
nej w niniejszym projekcie dla każdego świadczenia,
w związku z tym na obecną chwilę nie można wska-
zać konkretnych świadczeń opieki zdrowotnej, które
zostaną w nim zawarte. Zgodnie z projektem usta-
wy w wykazie będą zawarte świadczenia finansowa-
ne w całości lub współfinansowane ze środków pu-
blicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Zielińskiego
oraz grupy posłów
w sprawie unieważnienia wydanych
przez prezesa NFZ zarządzenia nr 8/2008/DGL
oraz zarządzenia nr 15/2008/DGL,
wprowadzających zapisy o terapii inicjującej
(5860)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację panów posłów Marka Zielińskiego i Ma-
cieja Orzechowskiego oraz pani poseł Ewy Drozd,
z dnia 17 października 2008 r., w sprawie unieważ-
nienia wydanych przez prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia zarządzeń wprowadzających zapisy
o tzw. terapii inicjującej, przekazaną przy piśmie
Pana Krzysztofa Putry, Wicemarszałka Sejmu RP,
z dnia 22 października 2008 r., znak: SPS-023-
-5860/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Unormowania prawne regulujące dostęp do
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, a także zasady i tryb finansowania
tych świadczeń, zostały określone w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wy-
konawczych do tej ustawy i zarządzeniach prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach
i zakresach.
Odnosząc się do kwestii uchylenia wskazanych
w przedmiotowej interpelacji zarządzeń prezesa Na-
rodowego Funduszu Zdrowia, uprzejmie informuję, iż
zarządzenie nr 15/2008/DGL z dnia 18 lutego 2008 r.
zmieniające zarządzenie w sprawie przyjęcia „Szcze-
gółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie
postępowania w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji i finan-
sowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w rodzaju: leczenie szpitalne” zostało uchylo-
ne w związku z wejściem w życie zarządzenia nr 32/
2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r. w sprawie
określenia warunków zawierania i realizacji umów
w rodzaju: leczenie szpitalne.
Natomiast w kwestii unieważnienia zarządzenia
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/
DGL z dnia 29 stycznia 2008 r. w sprawie zasad
opracowywania przez Narodowy Fundusz Zdrowia
terapeutycznych programów zdrowotnych, uprzej-
mie informuję, że zakres nadzoru ministra zdrowia
nad Narodowym Funduszem Zdrowia uregulowany
został przepisami rozdziału VII cytowanej na wstę-
pie ustawy. Działając na postawie art. 163 ust. 1 przed-
miotowej ustawy, minister zdrowia może stwierdzić

nieważność zarządzenia prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia, w przypadku gdy narusza ona pra-
wo lub prowadzi do niewłaściwego zabezpieczenia
świadczeń opieki zdrowotnej, lub prowadzi do nie-
zrównoważenia wpływów i wydatków funduszu.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż szczegółowe
zasady określające stosowanie terapii inicjującej
w przypadku pacjentów, którzy ukończyli 18 rok ży-
cia, z rozpoznanym serododatnim i seroujemnym
reumatoidalnym zapaleniem stawów, regulują zapi-
sy zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia nr 36/2008/DGL z dnia 19 czerwca 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne w zakresie
terapeutyczne programy zdrowotne, ze zm.
Odnosząc się do samej istoty wprowadzenia tera-
pii inicjującej do programów zdrowotnych, uprzej-
mie nadmieniam, iż jednym z wiodących założeń jej
wprowadzenia jest poprawa dostępu do opieki zdro-
wotnej dla pacjentów cierpiących na poważne scho-
rzenia, których koszty leczenia stanowią znaczącą
pozycję w budżecie publicznego płatnika. Wydatko-
wanie tych środków publicznych powinno podlegać
szczególnym rygorom gospodarki finansowej, przy
wykorzystaniu istniejących możliwości racjonalne-
go ograniczenia kosztów ponoszonych na refundację
produktów leczniczych, bez szkody dla jakości udzie-
lanych świadczeń zdrowotnych.
Istota terapii inicjującej polega na wskazaniu
leku, od którego należy rozpoczynać terapię. Należy
jednocześnie wyraźnie podkreślić, że możliwa jest
ona do zastosowania we wskazaniach, w których
występują cząsteczki równoważne, przy czym ta
równoważność musi być potwierdzona przez nieza-
leżny wyspecjalizowany podmiot zajmujący się ana-
lizą farmakoekonomiczną technologii lekowych.
Status technologii inicjującej uzyskuje lek mający
najniższe koszty związane z podaniem i najniższy
koszt substancji, z uwzględnieniem dawki leku i ilo-
ści dawek stosowanych podczas terapii oraz przewi-
dywanego czasu leczenia. W przypadku chorób prze-
wlekłych bierze się pod uwagę koszt rocznej lub
dłuższej terapii.
Dzięki tym rozwiązaniom można rozszerzyć krąg
osób objętych programami terapeutycznymi, nie
ograniczając jednocześnie ich efektywności, oraz
osiągnąć optymalizację kosztów świadczeń zdrowot-
nych przez publicznego płatnika.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę na zalecenia
National Institute for Health and Clinical Exellence
(NICE), angielskiej niezależnej organizacji odpowie-
dzialnej za przygotowanie wytycznych dotyczących
promocji zdrowia i zapobiegania stanom chorobo-
wym, z października 2007 r. „NICE technology ap-
praisal guidance 130- Adalimumab, etanercept and
infliximab for the treatment of rheumatoid arthri-
tis”, które wskazują na równoważność etanerceptu,
adalimumabu i infliksymabu w terapii reumatoidal-
nego zapalenia stawów. Zgodnie z tymi zaleceniami
powinno się rozpoczynać terapię od najtańszej opcji.
457
Wymienność ww. inhibitorów TNF-α została również
wskazana w amerykańskich zaleceniach z czerwca
2008 r.
Ponadto, uwzględniając liczne wnioski wpływa-
jące do Ministerstwa Zdrowia w sprawie uchylenia
zarządzeń prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
określających stosowanie terapii inicjującej, uprzej-
mie informuję, iż minister zdrowia w dniu 25 sierp-
nia br. wystąpił do Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych z wnioskiem o ocenę finansowania ze środ-
ków publicznych w terapeutycznym programie zdro-
wotnym „Leczenie w reumatoidalnym zapaleniu
stawów” etanerceptu (Enbrel®), infliksimabu (Re-
micade®), adalimumabu (Humira®) oraz wyłonie-
nia terapii inicjującej.
W dniu 16 października 2008 r. Rada Konsulta-
cyjna Agencji Oceny Technologii Medycznych podję-
ła uchwałę nr 52/15/2008 w przedmiotowej sprawie.
Zgodnie z przyjętą uchwałą Rada Konsultacyjna re-
komenduje kontynuowanie finansowania etanercep-
tu (Enbrel®), infliksimabu (Remicade®), adalimu-
mabu (Humira®) w ramach pierwszego rzutu lecze-
nia biologicznego reumatoidalnego zapalenia sta-
wów w terapeutycznym programie zdrowotnym pro-
wadzonym przez Narodowy Fundusz Zdrowia,
z uwzględnieniem wyboru w terapii inicjującej leku
aktualnie najtańszego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązują-
ce w 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa Narodowego
Funduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie określenia warunków za-
wierania i realizacji umów w rodzaju leczenie szpital-
ne w zakresie terapeutyczne programy zdrowotne,
które reguluje postępowanie w sprawie zawarcia
umowy o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
w ww. rodzaju, jak również opis terapeutycznego pro-
gramu zdrowotnego „Leczenie reumatoidalnego za-
palenia stawów i młodzieńczego idiomatycznego za-
palenia stawów o przebiegu agresywnym”, nie okre-
ślają, który z leków stosowany w ramach tego progra-
mu uzyskał status technologii inicjującej. Zgodnie
z § 9 ust. 10 ww. zarządzenia technologia medyczna,
której zostanie nadany status terapii inicjującej, zo-
stanie wskazana stosownym zarządzeniem prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia.
Ponadto w odniesieniu do podniesionej w inter-
pelacji kwestii dotyczącej ograniczenia swobody te-
rapeutycznej lekarza w związku z wprowadzeniem
terapii inicjującej, uprzejmie informuję, iż w dal-
szym ciągu do kompetencji lekarza należeć będzie
stwierdzenie, czy w przypadku indywidualnego pa-
cjenta nie zachodzą przeciwwskazania do zastoso-
wania produktu leczniczego określonego jako tech-
nologia inicjująca. Jeżeli zaistnieją przeciwwskaza-
nia, lekarz, kierując się dobrem pacjenta i wskaza-
niami aktualnej wiedzy medycznej, jest zobowiąza-
ny wybrać inną terapię niż wskazana jako inicjują-
ca, lub w szczególnych przypadkach może odstąpić
od leczenia w ramach programu terapeutycznego.
Uzyskanie przez najmniej kosztowną technologię
458
medyczną statusu technologii inicjującej nie wyklu-
cza więc indywidualizacji prowadzonego przez leka-
rza postępowania terapeutycznego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie podstrefy Białystok Suwalskiej
Specjalnej Strefy Ekonomicznej (5865)
Odpowiadając na interpelację posła Józefa Piotra
Klima, otrzymaną przy piśmie Marszałka Sejmu RP
z dnia 22 października br., znak: SPS-023-5865/08,
uprzejmie wyjaśniam, że planowany termin wejścia
w życie rozporządzenia Rady Ministrów w sprawie
suwalskiej specjalnej strefy ekonomicznej, dotyczą-
cego m.in. włączenia do strefy terenów w Białymsto-
ku, to 15 grudnia br.
Stosunkowo długi okres procedowania tego roz-
porządzenia wynika z faktu, że po nowelizacji usta-
wy o specjalnych strefach ekonomicznych z dnia 30
maja br., która weszła w życie 4 sierpnia, jakakol-
wiek zmiana granic wymaga wcześniejszego wyda-
nia 16 nowych rozporządzeń Rady Ministrów,
w tym 14 rozporządzeń dotyczących poszczegól-
nych stref. Aby przyspieszyć włączenie do strefy
suwalskiej terenów w Białymstoku, rozporządzenie
dotyczące tej strefy jest procedowane z jednoczesną
zmianą granic.
Pakiet 16 rozporządzeń został rozpatrzony przez
komitet Rady Ministrów w dniu 11 września br.
i zarekomendowany Radzie Ministrów pod warun-
kiem uwzględnienia szeregu uwag zgłoszonych przez
resorty. Po uzyskaniu akceptacji projektów przez
Rządowe Centrum Legislacji zostaną one przekaza-
ne pod obrady Rady Ministrów, co nastąpi prawdo-
podobnie na początku przyszłego tygodnia.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Roberta Tyszkiewicza
w sprawie problemów, które występują
w obrocie gospodarczym paletami
drewnianymi typu EUR (5872)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną interpelacją, znak: SPS-023-5872/08, z dnia
22 października 2008 r. pana posła Roberta Tysz-
kiewicza „w sprawie problemów, które występują
w obrocie gospodarczym paletami drewnianymi
typu EUR”, uprzejmie przekazuję wyjaśnienia w przed-
miotowej sprawie stanowiące odpowiedź na posta-
wione pytania.
W kwestii pytania 1 chciałbym wyjaśnić, że zgod-
nie z art. 120 ust. 1 ustawy Prawo własności prze-
mysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117, tekst
jednolity, z późn. zm.) znakiem towarowym może
być każde oznaczenie, które można przedstawić
w sposób graficzny, jeżeli oznaczenie takie nadaje
się do odróżnienia towarów jednego przedsiębior-
stwa od towarów innego przedsiębiorstwa.
Palety, o które pan poseł pyta, są chronione zna-
kiem towarowym i wszelkie prawa wynikające
z tego znaku towarowego należą do uprawnionego
z tego tytułu. Wskazać należy, że zgodnie z art. 154
ustawy Prawo własności przemysłowej używanie
znaku towarowego polega w szczególności na:
1) umieszczaniu tego znaku na towarach obję-
tych prawem ochronnym lub ich opakowaniach, ofe-
rowaniu i wprowadzaniu tych towarów do obrotu,
ich imporcie lub eksporcie oraz składowaniu w celu
oferowania i wprowadzania do obrotu, a także ofero-
waniu lub świadczeniu usług pod tym znakiem;
2) umieszczaniu znaku na dokumentach związa-
nych z wprowadzaniem towarów do obrotu lub zwią-
zanych ze świadczeniem usług;
3) posługiwaniu się nim w celu reklamy.
Z powyższego wynika, że towar w postaci cho-
ciażby palet nie może być oznaczany cudzym chro-
nionym znakiem towarowym przez podmiot do tego
nieuprawniony.
Wyjaśnienia wymaga, że często produkty zawie-
rają cechy odróżniające, na podstawie których na-
bywca jest w stanie dokonać rozróżnienia produk-
tów jednego producenta od towarów innego produ-
centa. W związku z tym produkty mogą posiadać
dodatkowe cechy odróżniające. W wielu przypad-
kach odróżnienie produktów oznaczonych cudzym
znakiem towarowym może być dla nabywcy utrud-
nione, co wynika z faktu, że towar taki może być
bardzo dobrze wykonaną podróbką. Niemniej jed-
nak okoliczności te są uwzględnione w ustawie
i wówczas mogą zachodzić przesłanki do ich uwzględ-
nienia przez właściwe organy.

Niekiedy cechą produktu może być to, że jego po-
stać lub jego część jest nowa i posiada indywidualny
charakter, nadaje temu wytworowi lub jego części
w szczególności cechy linii, konturów, kształtów, ko-
lorystykę, strukturę czy ornamentację bądź też
przez zastosowanie określonego materiału – wów-
czas taki produkt może być przedmiotem ochrony.
W takiej sytuacji określony podmiot może posiadać
prawo z rejestracji wzoru przemysłowego.
W kwestii pytania 2 chciałbym wyjaśnić, że
w najbliższym czasie nie przewiduje się podejmowa-
nia działań mających na celu ujednolicenie kryte-
riów oceny i weryfikacji palet. Należy zwrócić uwa-
gę, że w dniu 31 sierpnia 2007 r. wszedł w życie prze-
pis, który zmienił obowiązujący przed tą datą art.
305 ust. 1 ustawy Prawo własności przemysłowej.
Nowy, obowiązujący z wymienianą datą przepis
w znacznej mierze umocnił pozycję posiadaczy praw
odnoszących się do znaków towarowych – do któ-
rych można zaliczyć także m.in. posiadaczy praw
ochronnych na znaki towarowe służące do oznacza-
nia palet.
Konieczność wprowadzenia ww. rozwiązań legi-
slacyjnych wynikła z orzeczenia Sądu Najwyższego.
W dniu 24.05.2005 r. Sąd Najwyższy powziął uchwa-
łę (sygn. akt. I KZP 13/05), w której zostało zdefinio-
wane pojęcie „wprowadzenia do obrotu” towaru,
o którym mowa w art. 305 ust. 1 ustawy z dnia 30
czerwca 2000 r. Prawo własności przemysłowej. Zgod-
nie z wówczas podjętą uchwałą zdefiniowano, że
„wprowadzeniem do obrotu” jest przekazanie przez
producenta lub importera po raz pierwszy do obrotu
towarów oznaczonych podrobionym znakiem towaro-
wym. W efekcie uchwały Sądu Najwyższego wyja-
śniającej kwestię w obowiązującym do 30 sierpnia
2007 r. stanie prawnym karalności podlegało jedynie
wprowadzenie do obrotu towarów oznaczonych pod-
robionym znakiem towarowym, natomiast nie był
karalny dalszy obrót wspomnianym towarem.
Powyższa uchwała Sądu Najwyższego wywołała
zaniepokojenie wśród wielu posiadaczy praw ochron-
nych na znaki towarowe. Głównie obawy podmiotów
były związane z osłabieniem ochrony prawnej znaku
towarowego oraz brakiem egzekwowania naruszeń
znaków towarowych przez organy państwowe w przy-
padku dalszego obrotu towarów oznaczonych podro-
bionym znakiem towarowym.
Aby przeciwdziałać temu niekorzystnemu zjawi-
sku oraz w związku z uchwałą Sądu Najwyższego
zaproponowano w przepisach projektu ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo własności przemysłowej w 2006 r.,
że będzie podlegał karalności również dalszy obrót
m.in. towarami oznaczonymi podrobionym znakiem
towarowym, a nie tylko wprowadzenie do obrotu ta-
kiego towaru, jak miało to miejsce na bazie obowią-
zujących wówczas przepisów.
Ustawa o zmianie ustawy Prawo własności prze-
mysłowej została uchwalona w dniu 29 czerwca 2007 r.
(opublikowano w Dzienniku Ustaw z 2007 r. Nr 136,
459
poz. 958), a przepisy art. 305 wymienionej ustawy
weszły w życie w dniu 31 sierpnia 2007 r.
Chciałbym wyjaśnić, że powyższe przepisy nie
odnoszą się do jakości towaru jako takiej. Przepisy
mają zastosowanie w szczególności wówczas, gdy je-
den podmiot oznacza towar cudzym zarejestrowa-
nym znakiem towarowym, do którego używania nie
jest uprawniony, niezależnie od tego, jakiej jakości
(wyższej czy niższej) jest dany towar. Mając powyż-
sze na uwadze, pragnę podkreślić, że omawiane
przepisy mają charakter karny. W związku z tym
o wszelkich działaniach podmiotów, które wyczer-
pują znamiona przestępstwa, należy powiadomić
właściwe organa ścigania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marcin Korolec
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Izabeli Leszczyny
w sprawie rozbieżności pomiędzy zapisami
ustawy Prawo energetyczne oraz ustawami
o samorządzie terytorialnym i o finansach
publicznych w zakresie konserwacji
infrastruktury oświetleniowej na przykładzie
miasta Częstochowy i gmin ościennych (5877)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Izabeli
Leszczyny przesłaną przy piśmie z dnia 22 paździer-
nika 2008 r. (znak: SPS-023-5877/08) w sprawie
rozbieżności pomiędzy zapisami ustawy Prawo ener-
getyczne a przepisami ustawy o samorządzie teryto-
rialnym i ustawy o finansach publicznych w zakre-
sie konserwacji infrastruktury oświetleniowej,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Przepisy art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 10
kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U z 2006 r.
Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) jasno wskazują, iż fi-
nansowanie oświetlenia ulic, placów i dróg publicz-
nych znajdujących się na terenie gminy należy do
zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia
w energię elektryczną. Przez finansowanie oświetle-
nia rozumie się, zgodnie z definicją legalną zawartą
w art. 3 pkt 22 ww. ustawy, finansowanie kosztów
energii elektrycznej pobieranej przez punkty świetl-
ne oraz koszty ich budowy i utrzymania. Co prawda
ani ustawa Prawo energetyczne, ani słownik języka
polskiego nie definiuje, ani też nie wyjaśnia, co nale-
ży rozumieć przez punkt świetlny. Jednakże pojęcie
to w technice jest powszechnie znane i rozumiane,
a w potocznym rozumieniu, gdy mówimy o punk-
460
tach świetlnych na drogach czy placach, mówimy
o latarniach. Tym samym można powiedzieć, że
zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo energe-
tyczne do gmin należy ponoszenie kosztów zużytej
energii elektrycznej przez latarnie bądź innego ro-
dzaju urządzenia oświetlające ulice, place i drogi pu-
bliczne znajdujące się na terenie gminy, a także
koszty ich budowy i utrzymania, czyli ich konserwa-
cji bądź zastąpienia nowymi.
Przepisy art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo ener-
getyczne są zgodne z ustawą o samorządzie gmin-
nym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm),
która reguluje ustrój, zasady działania i zadania
gminy. Szczególnie należy zwrócić uwagę na art. 7
ust. 1 tej ustawy, z którego wynika, że zaspokajanie
zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań wła-
snych gminy. Ustawa o samorządzie gminnym okre-
śla w sposób przykładowy katalog tych potrzeb sta-
nowiący w istocie zestaw zadań własnych gminy.
Przepis art. 7 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy zalicza wprost
m.in. sprawy zaopatrzenia w energię elektryczną
i cieplną oraz gaz do zadań własnych gminy. Nie po-
winno budzić wątpliwości, że zapewnienie oświetle-
nia ulic, placów i dróg publicznych znajdujących się
na terenie gminy jest zbiorową potrzebą wspólnoty,
jaką jest gmina. Natomiast nie można tego obowiąz-
ku nałożyć na przedsiębiorstwa energetyczne, które
są spółkami prawa handlowego nastawionymi na
maksymalizację zysku.
Z powyższych przepisów wynika, iż to gminy zo-
bowiązane są do konserwacji oraz utrzymywania
oświetlenia ulicznego. Obowiązujące przepisy nie
uzależniają tego obowiązku od posiadania tytułu
własności do urządzeń oświetlenia ulicznego. Wyra-
żam pogląd, że gmina może realizować to zadanie
zarówno poprzez majątek własny, jak i poprzez zle-
canie usługi oświetleniowej przedsiębiorstwu ener-
getycznemu dysponującemu odpowiednią infra-
strukturą.
Należy zauważyć, iż na realizację zadań wła-
snych gminie przysługują dochody określone w usta-
wie z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203,
poz. 1966, z późn. zm.). Pragnę również podkreślić,
iż przepis art. 167 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca
2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, z późn. zm.) warunkuje wydatkowanie
z budżetu jednostek samorządu terytorialnego okre-
ślonych kwot w stosunku do przeznaczenia ich na
realizację m.in. określonych zadań własnych jedno-
stek samorządu terytorialnego. Takim zadaniem wła-
snym gminy jest bez wątpienia, określony w art. 18
ust 1 pkt 3 ustawy Prawo energetyczne, obowiązek
finansowania oświetlenia ulicznego.
Posiadanie przez przedsiębiorstwo energetyczne
urządzeń oświetleniowych nie przesądza o obowiąz-
ku tego przedsiębiorstwa zapewnienia oświetlenia
ulicznego na potrzeby danej wspólnoty. Ponadto
zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa przed-
siębiorstwo energetyczne realizujące zadanie oświe-
tlenia ulicznego nie będzie miało możliwości odzy-
skania kosztów poniesionych na ten cel poprzez ta-
ryfy energii elektrycznej zatwierdzane przez preze-
sa Urzędu Regulacji Energetyki. W przypadku
przedsiębiorstw energetycznych prowadzących dzia-
łalność gospodarczą w zakresie dystrybucji energii
elektrycznej, do których majątku mogą należeć
urządzenia oświetleniowe (punkty świetlne), regu-
lacji przez Prezesa Urzędu Regulacji Energetyki
podlega wyłącznie działalność związana z dystrybu-
cją energii. Przez dystrybucję, zgodnie z art. 3. pkt 5
a ustawy Prawo energetyczne, rozumie się transport
energii elektrycznej sieciami dystrybucyjnymi w celu
jej dostarczenia do odbiorców. Przez sieci rozumie
się natomiast instalacje połączone i współpracujące
ze sobą, służące do przesyłania lub dystrybucji ener-
gii elektrycznej, należące do przedsiębiorstwa ener-
getycznego.
W przypadku, gdy przedsiębiorstwo energetycz-
ne jest właścicielem urządzeń służących do oświetle-
nia, wówczas strony powinny dążyć do uporządko-
wania tej sytuacji w drodze cywilnoprawnej, zgodnie
z interesem obu stron.
Propozycja dzierżawy przez gminę od przedsię-
biorstw energetycznych słupów energetycznych wy-
korzystywanych do zainstalowania sieci oświetlenia
ulicznego na niekorzystnych dla gminy warunkach
lub brak zgody właściciela sieci i urządzeń służą-
cych oświetleniu na świadczenie usługi oświetlenia
mogą być zakwestionowane przez gminę. W takim
przypadku istnieje możliwość złożenia wniosku do
prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
tów o wszczęcie postępowania antymonopolowego
w sprawie nadużycia pozycji dominującej poprzez
narzucenie przez przedsiębiorstwo energetyczne
uciążliwych warunków umowy.
Odnośnie do propozycji pani poseł dotyczącej ko-
munalizacji majątku oświetleniowego uprzejmie
przedstawiam, co następuje. Przekazanie majątku
służącego do oświetlenia miejsc publicznych, dróg,
ulic i placów na rzecz gmin poprzez podjęcie inicja-
tywy w zakresie komunalizacji majątku spółek z udzia-
łem Skarbu Państwa lub innych podmiotów gospo-
darczych może nastąpić wyłącznie na ściśle określo-
ne przepisami prawa cele. Dodatkowo wywłaszcze-
nie takie nastąpiłoby za słusznym odszkodowaniem
odpowiadającym wartości wywłaszczonej nierucho-
mości lub wartości odebranego prawa, które należa-
łoby wypłacić przedsiębiorstwu energetycznemu ze
środków publicznych. Przed przeprowadzeniem ko-
munalizacji należałoby szczegółowo oszacować kosz-
ty i korzyści takiej operacji dla wszystkich zaintere-
sowanych stron.
Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
stanowią wyczerpującą odpowiedź na interpelację
pani poseł.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.

Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posłów Piotra Tomańskiego
i Renaty Butryn
w sprawie odnowienia krajowej bazy zasobowej
gazu ziemnego i zwiększenia jego wydobycia
(5880)
W odpowiedzi na pismo z dnia 22 października
2008 r. (znak: SPS-023-5880/08), przy którym
przesłana została interpelacja pani poseł Renaty
Butryn i pana posła Piotra Tomańskiego, przedsta-
wiam poniższe informacje w sprawach poruszonych
w interpelacji. Jednocześnie chciałbym poinformo-
wać, że część pytań zamieszczonych w interpelacji
wykracza poza zakres kompetencji ministra gospo-
darki, wobec tego minister gospodarki zwrócił się
do ministra środowiska z prośbą o przedstawienie
informacji zgodnie z kompetencjami. Stanowisko
przedstawione przez ministra środowiska zostało
uwzględnione w całości w opracowaniu poniższej
odpowiedzi.
„Czy Ministerstwo planuje skrócenie procesu od
wydania koncesji poszukiwawczej do momentu wy-
dobycia gazu? W tej chwili trwa to ok. 7 lat.”
Od wielu lat w Polsce prowadzone są prace po-
szukiwawczo-rozpoznawcze w celu odkrycia i udo-
kumentowania nowych złóż m.in. gazu ziemnego.
Działalność polegająca na poszukiwaniu, rozpozna-
waniu i wydobywaniu złóż węglowodorów wymaga
uzyskania koncesji ministra środowiska na zasa-
dach określonych przepisami ustawy z dnia 4 lutego
1994 r. Prawo geologiczne i górnicze (Dz. U. z 2005 r.,
Nr 228, poz. 1947). Okres od wydania koncesji na
poszukiwanie i rozpoznawanie złóż węglowodorów
do ewentualnego rozpoczęcia wydobycia kopaliny
może trwać od kilku do nawet kilkunastu lat. Przed-
siębiorca uzyskujący koncesję na poszukiwanie i roz-
poznawanie złóż kopalin najpierw musi odkryć zło-
że, aby następnie mógł je udokumentować i eksplo-
atować. Okres wykonywania, jak i sukces prac po-
szukiwawczych zależy od wielu czynników, m.in. od
perspektywiczności danego obszaru, ilości i rodzaju
prac oraz nakładów finansowych przeznaczonych
przez przedsiębiorcę. W związku z faktem, że jest to
działalność komercyjna, to od działań koncesjobior-
cy zależy to, jak szybko w przypadku odkrycia złoża
udokumentuje kopalinę i wystąpi o stosowne zezwo-
lenia na jej eksploatację. Udzielnie koncesji na wydo-
bywanie kopaliny nie jest procesem długotrwałym
oraz zbytnio uciążliwym dla przedsiębiorcy i trwa
ok. kilku miesięcy. Wpływ na wydłużenie okresu do
rozpoczęcia eksploatacji złoża mają procedury zwią-
zane z wyłonieniem przez przedsiębiorcę wykonaw-
cy budowy kopalni. Dobrym przykładem są plany
budowy kopalni ropy naftowej i gazu ziemnego LMG
(Lubiatów – Międzychód – Grotów). Złoża udoku-
mentowano i udzielono koncesji na ich eksploatację
461
w latach 2003–2004, a dopiero w sierpniu 2008 r.
PGNiG SA podpisało umowę z konsorcjum firm na
budowę kopalni, która potrwa kolejne 5 lat.
„Czy rozważa się możliwość wydłużenia czasu
tzw. eksploatacji próbnej, co umożliwiłoby nieprze-
rwaną eksploatację?”
Zgodnie z rozporządzeniem ministra gospodarki
z dnia 28 czerwca 2002 r. w sprawie bezpieczeństwa
i higieny pracy, prowadzenia ruchu oraz specjali-
stycznego zabezpieczenia przeciwpożarowego w za-
kładach górniczych wydobywających kopaliny otwo-
rami wiertniczymi (Dz. U. z 2002 r., Nr 109, poz.
961) czas trwania próbnej eksploatacji nie może
przekroczyć dwóch lat. Praktyka dowodzi, iż jest to
okres wystarczający. Jednakże w związku z pracami
legislacyjnymi nad nową ustawą Prawo geologiczne
i górnicze przygotowywane będą nowe rozporządze-
nia wykonawcze do ww. ustawy, w których przeana-
lizowane zostaną obecnie obowiązujące przepisy,
w tym odnośnie do próbnej eksploatacji.
„Czy planuje się złagodzenie trybu opiniowania
wniosków dla koncesji poszukiwawczej?”
Zgodnie z przepisami ustawo Prawo geologiczne
i górnicze udzielenie koncesji na działalność polega-
jącą na poszukiwaniu i rozpoznawaniu złóż (z wyjąt-
kiem działalności w granicach obszarów morskich
RP) wymaga zasięgnięcia opinii (przez organ konce-
syjny) właściwego wójta, burmistrza lub prezydenta
miasta. Opinia ta jest wyrażana w ciągu 14 dni od
dnia doręczenia projektu rozstrzygnięcia (koncesji).
Analizy trybu opiniowania wniosków o udzielenie
koncesji na poszukiwanie i rozpoznawanie złóż wę-
glowodorów pokazują, że nie stanowi on przeszkody
i większego utrudnienia dla konsesjobiorców.
„Czy nie należałoby, wzorem ustawy o autostra-
dach, uprościć procedury dla prowadzenia inwesty-
cji liniowych i gazociągi oraz infrastrukturę tech-
niczną wyłączyć z konieczności sporządzania miej-
scowych planów zagospodarowania przestrzennego
dla zmiany przeznaczenia gruntów?”
Obecnie w Ministerstwie Gospodarki trwają pra-
ce nad przygotowaniem aktu prawnego mającego
uprościć procedury dotyczące przeprowadzania in-
westycji liniowych w energetyce (w tym budowy ro-
pociągów, rurociągów dla produktów naftowych
oraz gazociągów). Jednym z rozpatrywanych przez
Ministerstwo Gospodarki wariantów uproszczenia
przepisów prawnych jest wprowadzenie w ustawie
z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodaro-
waniu przestrzennym nowych zasad lokalizacji in-
westycji liniowych, według których lokalizacja inwe-
stycji liniowych ustalana byłaby na mocy decyzji.
Decyzja taka wydawana byłaby przez wojewodę
i obejmowałaby odcinek trasy inwestycji liniowej
przebiegający przez województwo objęte właściwo-
ścią danego wojewody. W każdym województwie,
przez które przebiegałaby inwestycja liniowa, wyda-
wana byłaby oddzielna decyzja lokalizacyjna dla da-
nego odcinka inwestycji liniowej.
462
„Czy Ministerstwo przewiduje zwiększenie środ-
ków finansowych na poszukiwanie nowych złóż
i rozbudowę podziemnych magazynów?”
W dniu 29 listopada 2006 r. Rada Ministrów
przyjęła projekt Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko na lata 2007–2013”, w ra-
mach którego przewidywane jest wsparcie rozbudo-
wy przesyłowej i dystrybucyjnej sieci gazowej oraz
podziemnych magazynów gazu. Projekty te będą re-
alizowane w ramach priorytetu: Bezpieczeństwo
energetyczne, w tym dywersyfikacja źródeł energii,
który został przygotowany przez Ministerstwo Go-
spodarki. W styczniu 2007 r. Rada Ministrów przy-
jęła indykatywny wykaz dużych projektów stano-
wiący załącznik do Programu Operacyjnego „Infra-
struktura i środowisko na lata 2007-2013”, opraco-
wany w podziale na listę projektów podstawowych
oraz listę projektów rezerwowych. Komisja Europej-
ska w dniu 7 grudnia 2007 r. zatwierdziła Program
Operacyjny „Infrastruktura i środowisko na lata
2007–2013”.
Na realizację tego programu na lata 2007–2013
przewidziano łącznie ok. 35 mld euro, z czego na
priorytet: Bezpieczeństwo energetyczne, w tym dy-
wersyfikacja źródeł energii, ok. 1 mld euro. Po prze-
prowadzonej weryfikacji pod kątem wykonalności
i kwalifikacji do współfinansowania zmodyfikowane
listy projektów zostały opublikowane w Monitorze
Polskim (M.P. Nr 30, poz. 269) w dniu 6 marca 2008 r.
Wśród projektów przyjętych do realizacji w ramach
Programu Operacyjnego „Infrastruktura i środowi-
sko na lata 2007–2013” znajdują się:
— budowa (ługowanie) podziemnych magazynów
ropy naftowej i paliw ciekłych w górotworze na tere-
nie gminy Kosakowo,
— Budowa Kawernowego Podziemnego Magazy-
nu Gazu Kosakowo,
— Rozbudowa Kawernowego Podziemnego Ma-
gazynu Gazu Mogilno,
— Rozbudowa Podziemnego Magazynu Gazu
Strachocina,
— Rozbudowa Podziemnego Magazynu Gazu
Wierzchosławice.
Do zakresu działań ministra środowiska jako or-
ganu administracji geologicznej należy m.in. prowa-
dzenie prac geologicznych o znaczeniu podstawo-
wym dla gospodarki narodowej, zwłaszcza dla odno-
wienia bazy surowcowej Polski. W związku z powyż-
szym na zamówienie ministra środowiska wykony-
wane są prace (finansowane przez Narodowy Fun-
dusz Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej ze
środków tzw. subfunduszu geologicznego) mające
m.in. na celu określenie możliwości i perspektyw
występowania złóż kopalin, w tym złóż węglowodo-
rów, oraz rozpoznania struktur pod kątem ich przy-
szłego wykorzystania na podziemne magazyny gazu.
Efektem końcowym są ogólnodostępne opracowania
o charakterze geologicznym. Poszukiwanie, rozpo-
znawanie i wydobywanie złóż kopalin (m.in. gazu
ziemnego) oraz bezzbiornikowe podziemne magazy-
nowanie substancji jest komercyjną działalnością
gospodarczą. W związku z powyższym powinna ona
być prowadzona i finansowana przez przedsiębior-
ców uzyskujących koncesję.
Zgodnie z informacjami Ministerstwa Środowi-
ska ilość udzielonych koncesji na poszukiwanie i roz-
poznawanie złóż ropy naftowej i gazu ziemnego na
terenie całego kraju wynosi 129, z czego Polskie
Górnictwo Naftowe i Gazownictwo SA posiada 68
koncesji (stanowi to ok. 53% wszystkich udzielonych
koncesji na poszukiwanie i rozpoznawanie złóż ropy
naftowej i gazu ziemnego).
Zarząd PGNiG SA przygotował wstępny plan
prac poszukiwawczych na lata 2008–2017. Zakłada
on stopniowe zwiększanie nakładów na prace poszu-
kiwawcze gazu ziemnego w kraju do kwoty 600 mln
zł (wobec 590 mln zł w 2008 r.). Podjęto ponadto
działania zmierzające do rozwoju nowych technolo-
gii poszukiwawczo-wydobywczych oraz przeznaczo-
no dodatkowe środki na zakup nowoczesnego sprzę-
tu badawczego. Proces ten jest ukierunkowany na
odkrywanie nowych obszarów złożowych, nowych
złóż w obszarach teoretycznie już rozpoznanych
oraz na rozszerzenie możliwości wydobywczych z ist-
niejących złóż węglowodorów. Ponadto w chwili
obecnej PGNiG SA prowadzi prace, które mają na
celu budowę następujących podziemnych magazy-
nów gazu:
— Podziemny Magazyn Gazu Bonikowo – plano-
wane zakończenie inwestycji 2011/2012 r.,
— Podziemny Magazyn Gazu Kosakowo – plano-
wane zakończenie inwestycji 2012 r..
— Podziemny Magazyn Gazu Daszewo – plano-
wane zakończenie inwestycji 2010/2012 r.
Biorąc pod uwagę ww. plany mające na celu roz-
budowę istniejących podziemnych magazynów gazu
bądź budowę nowo projektowanych podziemnych
magazynów gazu, do 2012 r. planowane jest zwięk-
szenie pojemności magazynowych z obecnych 1,66
mld m3 do 2,84 mld m3.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie zbadania ewentualnego szkodliwego
wpływu na zdrowie artykułów handlowych
– w szczególności konfekcji odzieżowej
oraz zabawek dla dzieci – sprowadzanych
w ramach wymiany gospodarczej
z Chińską Republiką Ludową (5883)
W nawiązaniu do interpelacji pana posła Jacka
Pilcha w sprawie zbadania ewentualnego szkodliwe-
go wpływu na zdrowie artykułów handlowych,

w szczególności konfekcji odzieżowej oraz zabawek
dla dzieci, sprowadzanych w ramach wymiany go-
spodarczej z Chińską Republiką Ludową, z dnia 20
października 2008 r. (sygn. SPS-023-5883/08),
uprzejmie informuję, że kwestie nadzoru rynku pol-
skiego w tym zakresie leżą w gestii prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów.
W świetle informacji, jakie uzyskałem z UOKiK,
polski rynek produktów włókienniczych jest stale
monitorowany przez prezesa Urzędu Ochrony Kon-
kurencji i Konsumentów i podległą mu Inspekcję
Handlową.
Wymagania dotyczące jakości produktów włó-
kienniczych zawarte są w rozporządzeniu Rady Mi-
nistrów z dnia 6 kwietnia 2004 r. w sprawie bezpie-
czeństwa i znakowania produktów włókienniczych
(Dz. U. Nr 81, poz. 743, z późn. zm.), wydanym na
podstawie ustawy z dnia 12 grudnia 2003 r. o ogól-
nym bezpieczeństwie produktów (Dz. U. Nr 229,
poz. 2275, z późn. zm.). Rozporządzenie to stanowi
transpozycję dyrektywy Komisji 96/74/WE z dnia
16 grudnia 1996 r. w sprawie nazewnictwa produk-
tów włókienniczych (Dz. Urz. WE L 032 z dnia 3 lu-
tego 1997 r.), dyrektywy Komisji 97/37/WE z dnia
19 czerwca 1997 r. w sprawie dostosowania do postę-
pu technicznego załączników nr 1 i nr 2 do dyrekty-
wy 96/74 (Dz. Urz. WE L 169 z dnia 27 czerwca 1997 r.),
dyrektywy Komisji 96/73 z dnia 16 grudnia 1996 r.
w sprawie szczegółowych metod ilościowej analizy
dwuskładnikowych mieszanek włókien tekstylnych
(Dz. Urz. WE L 032 z dnia 3 lutego 1997 r.) oraz dy-
rektywy Komisji 73/44 z dnia 26 lutego 1973 r.
w sprawie metod ilościowej analizy trójskładniko-
wych mieszanek włókien tekstylnych (Dz. Urz. WE
L 083 z dnia 30 marca 1973 r.). Rozporządzenie
określa także obowiązki przedsiębiorców w zakresie
informowania konsumentów o składzie surowco-
wym oraz sposobie konserwacji produktu włókien-
niczego.
W ramach stałego monitorowania polskiego ryn-
ku produktów włókienniczych przez prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów i podległą mu
Inspekcję Handlową raz na kwartał prowadzone są
przez Inspekcję Handlową okresowe, ogólnokrajowe
kontrole produktów włókienniczych pochodzących
zarówno z importu, obrotu wewnątrzunijnego, jak
i produkcji krajowej. Celem tych kontroli jest doko-
nanie oceny bezpieczeństwa, jakości i prawidłowości
oznakowania produktów włókienniczych.
Poniżej przedstawiam informację uzyskaną
z UOKiK na temat kontroli dotyczących produktów
włókienniczych, prowadzonych w latach 2006–2008.
W 2006 r. kontroli poddano:
— 949 partii produktów konfekcyjnych dla doro-
słych, w tym 609 partii produktów krajowych, 299
partii produktów pochodzących z importu (Chiny,
Indie, Tunezja, Turcja) oraz 41 partii w ramach ob-
rotu wewnętrznego;
— 991 partii produktów bielizny osobistej i stoło-
wej oraz ręczników, w tym 671 partii produktów
463
krajowych, 260 partii produktów pochodzących
z importu (Chiny, Indie, Wietnam, Pakistan i Tur-
cja) oraz 60 partii produktów w ramach obrotu we-
wnętrznego;
— 659 partii produktów bielizny pościelowej,
w tym 593 partie produkcji krajowej, 52 partie pro-
duktów pochodzących z importu (Chiny, Indie, Tur-
cja i Bangladesz) oraz 14 partii w ramach obrotu we-
wnętrznego.
Najczęściej Inspekcja Handlowa kwestionowała
skład surowcowy oraz sposób oznakowania produk-
tów włókienniczych. Należy podkreślić, że w toku
kontroli w 2006 r. stwierdzone nieprawidłowości
w większości dotyczyły produktów włókienniczych
importowanych z Dalekiego Wschodu.
W 2007 r. kontrolą objęto następujące grupy pro-
duktów:
— 1513 partii wyrobów pończoszniczych (poń-
czochy, rajstopy, rajtuzy, skarpetki), z czego 1263
partie pochodziły z Polski, 132 – z importu, a 118 –
z obrotu wewnątrzwspólnotowego (z wyłączeniem
Polski). Należy zaznaczyć, że z uwagi na brak obo-
wiązku podawania kraju pochodzenia często nie-
możliwe było ustalenie pochodzenia produktu,
— 288 partii ręczników,
— 272 partie bielizny osobistej,
— 268 partii wyrobów metrażowych,
— wyroby konfekcyjne dla dorosłych,
— 1020 partii wyrobów konfekcyjnych przezna-
czonych dla dzieci, z czego 578 partii stanowiły wy-
roby produkcji krajowej, 441 – wyroby z importu
(Chiny, Turcja, Tajlandia, Tunezja), a jedna partia
pochodziła z obrotu wewnątrzwspólnotowego (z wy-
łączeniem Polski).
Obok badań poziomu zawartości wolnego lub
uwalniającego się formaldehydu oraz amin po raz
pierwszy w 2007 r. przeprowadzono również bada-
nia zawartości lotnych związków organicznych
(BTEX), tj. benzenu, toluenu, etylobenzenu i ksyle-
nu w produktach włókienniczych wyposażenia
wnętrz (w II kwartale 2007 r.) oraz badano obecność
niklu w akcesoriach i dodatkach do produktów włó-
kienniczych (w III kwartale 2007 r.).
W wyniku badań laboratoryjnych oraz organo-
leptycznych stwierdzono, że w przypadku 36 partii
produktów istnieje prawdopodobieństwo niespełnia-
nia wymagań bezpieczeństwa. Przekroczoną zawar-
tość wolnego lub uwalniającego się formaldehydu
stwierdzono tylko w jednej partii tkaniny podszew-
kowej oraz czterech partiach produktów dla dzieci.
Trzy partie wyrobów konfekcyjnych dla dorosłych
nie spełniały wymagań bezpieczeństwa w zakresie
amin i niklu. Inspekcja Handlowa zakwestionowała
również 23 partie produktów dla dzieci z uwagi na
zastosowanie sznurków przy kapturze w ubrankach
dla dzieci do lat 7, co jest niezgodne z wymaganiami
normy PN-EN 14682: 2006, oraz 5 partii wyrobów
pończoszniczych, z uwagi na dołączone w sposób nie-
trwały ozdoby, które po odłączeniu mogły zostać po-
łknięte przez dziecko. Należy podkreślić, że w 2007 r.
464
nie został zakwestionowany pod względem bezpie-
czeństwa, tj. przekroczenia przynajmniej jednej sub-
stancji wymienionej w rozporządzeniu lub przekro-
czenia dopuszczalnego poziomu stężeń substancji
określonych w tym rozporządzeniu, żaden produkt
konfekcyjny dla dzieci, który wyprodukowany zo-
stał w Chinach.
W I kwartale 2008 r. Inspekcja Handlowa podda-
ła kontroli bezpieczeństwo, prawidłowość oznako-
wania i jakość produktów włókienniczych stosowa-
nych w gospodarstwach domowych. Ogółem zbada-
no 1106 partii produktów, z czego 61,6% stanowiły
wyroby produkcji krajowej, 29,7% – z importu,
a 8,7% – wyroby pochodzące z obrotu wewnątrzunij-
nego (z wyłączeniem Polski). Kontrolą objęto:
— 373 partie bielizny pościelowej,
— 286 partii ręczników,
— 161 partii ścierek, bieżników, obrusów,
— 240 partii narzut, koców, pledów,
— 10 partii wykładzin, dywanów, dywaników,
— 36 partii wyrobów metrażowych.
Wyniki przeprowadzonych kontroli wykazują, iż
więcej nieprawidłowości stwierdzono w przypadku
wyrobów pochodzących z importu i obrotu we-
wnątrzunijnego – Inspekcja Handlowa zakwestiono-
wała co trzecią partię tych wyrobów, podczas gdy
jedynie co piąta partia wyrobów produkcji krajowej
nie spełniała wymagań bezpieczeństwa. Badania la-
boratoryjne na zawartość wolnego lub uwalniające-
go się formaldehydu i amin oraz obecność ołowiu,
kadmu oraz lotnych związków organicznych (BTEX)
wykazały, że wszystkie partie produktów spełniają
wymagania bezpieczeństwa. W zakresie oznakowa-
nia zakwestionowano 21,6% partii, przede wszyst-
kim ze względu na brak nazwy wyrobu lub danych
przedsiębiorcy wprowadzającego produkty na ry-
nek. W następstwie badań organoleptycznych
stwierdzono niezgodność deklarowanych wymia-
rów oraz pojedyncze przypadki niestarannego wy-
kończenia i błędów dzianin lub tkanin, które mogą
wpływać na wygląd zewnętrzny wyrobów, jak rów-
nież obniżają ich wartość użytkową. Ponadto
stwierdzono nieprawidłowości dotyczące deklaro-
wanego składu oraz deklarowanych wskaźników
użytkowych.
Z kolei w II kwartale 2008 r. Inspekcja Handlowa
przeprowadziła kontrolę wyrobów pończoszniczych.
Ogółem zbadano 917 partii powyższych wyrobów,
z czego 8,08% pochodziło z produkcji krajowej, 13,6%
– z importu, a 5,6% – z obrotu wewnątrzunijnego
(z wyłączeniem Polski). W toku kontroli częściej
kwestionowano wyroby z importu. Większość stwier-
dzonych przez Inspekcję Handlową nieprawidłowo-
ści dotyczyła niezgodności rzeczywistego składu su-
rowcowego z deklarowanym oraz sposobu oznako-
wania. Należy natomiast podkreślić, iż wszystkie
partie produktów badanych laboratoryjnie spełnia-
ły wymagania bezpieczeństwa w zakresie zawarto-
ści wolnego lub uwalniającego się formaldehydu oraz
amin.
Gdy z ustaleń kontroli wynika znaczne prawdo-
podobieństwo, że produkt nie spełnia ogólnych wy-
magań dotyczących bezpieczeństwa, prezes Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów wszczyna i pro-
wadzi postępowanie administracyjne, którego celem
jest wyeliminowanie zagrożeń stwarzanych przez
niebezpieczny produkt. Dysponuje on szeregiem
uprawnień, które mają na celu ochronę zdrowia czy
życia konsumentów. W przypadku produktów, które
nie zostały wprowadzone na rynek, może to być na-
kaz wyeliminowania zagrożeń stwarzanych przez
produkt, a w przypadku produktów już obecnych na
rynku – m.in. wyeliminowanie zagrożeń stwarza-
nych przez produkt lub natychmiastowe wycofanie
produktu z rynku.
W przypadku stwierdzenia, że produkt może
stwarzać zagrożenie dla określonych kategorii kon-
sumentów, np. dzieci, organ nadzoru może nakazać
ostrzeżenie konsumentów lub powiadomienie opinii
publicznej o zagrożeniu. Niezależnie od tych rozwią-
zań istnieją systemy powiadomień konsumentów
o produktach niebezpiecznych zarówno na szczeblu
krajowym, jak i unijnym. W Polsce jest to rejestr
produktów niebezpiecznych, a na szczeblu unijnym
system RAPEX, który jest wykorzystywany przez
organy nadzoru w państwach członkowskich UE,
w tym także i w Polsce, służący do wymiany infor-
macji o niebezpiecznych produktach konsumenc-
kich, w tym także produktach włókienniczych.
Należy podkreślić, że większość przedsiębiorców
(producentów i dystrybutorów) w toku postępowa-
nia przekazuje dowody podjętych działań polegają-
cych m. in. na wycofaniu produktu z rynku, znisz-
czeniu go lub poinformowaniu konsumentów o za-
grożeniu, jakie on może stwarzać. W przypadku nie-
podjęcia dobrowolnych działań ze strony przedsię-
biorców prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów w drodze decyzji może nałożyć na przed-
siębiorcę, stosowne do zagrożenia, obowiązki okre-
ślone w art. 24 ustawy o ogólnym bezpieczeństwie
produktów. Decyzja taka, zgodnie z art. 25 ustawy
o ogólnym bezpieczeństwie produktów, stanowi pod-
stawę wpisu do rejestru produktów niebezpiecznych.
Rejestr dostępny jest na stronie internetowej urzę-
du, tak więc konsumenci mają bezpośredni i łatwy
dostęp do informacji o produktach niebezpiecznych,
w tym o produktach włókienniczych. Ponadto za
naruszenie obowiązków określonych w ustawie
prezes UOKiK może nałożyć na przedsiębiorcę karę
do 100 000 zł.
W 2007 r. prezes Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów zakończył dziewięć postępowań
prowadzonych w sprawie ogólnego bezpieczeństwa
produktów włókienniczych. Postępowania te doty-
czyły takich produktów, jak: skarpetki dziecięce,
bluzy dziecięce, kurtki dziecięce, podszewka i ko-
szulka męska. Nieprawidłowości w tych produktach
polegały m.in. na przekroczeniu dopuszczalnej za-
wartości formaldehydu, zastosowaniu sznurków
przy kapturze, a także zbyt małych elementów

ozdobnych słabo przymocowanych do tkaniny. Efek-
tem tych postępowań było wyeliminowanie z rynku
produktów stwarzających zagrożenie dla konsumen-
tów, poprzez zniszczenie ich lub zastosowanie w nich
bezpiecznych rozwiązań (w przypadku sznurków
przy kapturze i małych elementów słabo przymoco-
wanych do tkaniny).
W 2008 r. prezes Urzędu Ochrony Konkurencji
i Konsumentów prowadził postępowania dotyczące
takich produktów, jak: spodnie, sukienki, bluzy
z kapturem i kurtki. W produktach tych wykryto
przekroczoną dopuszczalną wartość amin, uwalnia-
jący się nikiel w dodatkach do produktów, a także
stwierdzono zastosowanie sznurków ściągających
przy kapturze dziecięcym.
Wyniki prowadzonych przez Inspekcję Handlo-
wą kontroli wyrobów włókienniczych nie dają pod-
staw do stwierdzenia, że znaczna większość produk-
tów dalekowschodnich jest niezgodna z wymagania-
mi w zakresie niebezpiecznych substancji chemicz-
nych. W opinii UOKiK konsekwentne i systematycz-
ne egzekwowanie od przedsiębiorców przepisów do-
tyczących bezpieczeństwa i znakowania produktów
wpływa na zapewnienie odpowiedniego poziomu
ochrony konsumentów w Polsce oraz pozostałych
państwach członkowskich UE, a wyniki dotychcza-
sowych kontroli nie wskazują na potrzebę zwiększe-
nia ich liczby. Niemniej jednak intensywne kontrole
produktów włókienniczych będą kontynuowane tak-
że w 2009 r. oraz w latach następnych. Podczas tych
kontroli Inspekcja Handlowa będzie zwracać nadal
szczególną uwagę na produkty włókiennicze impor-
towane z Dalekiego Wschodu.
W odniesieniu do zabawek funkcjonują w pol-
skim systemie prawnym następujące akty prawne:
1) rozporządzenie ministra gospodarki, pracy
i polityki społecznej z dnia 14 listopada 2003 r.
w sprawie zasadniczych wymagań dla zabawek (Dz. U.
Nr 210, poz. 2045, z późn. zmianami) określające
m.in. zasadnicze wymagania dotyczące projektowa-
nia i wytwarzania zabawek, procedurę oceny zgod-
ności oraz sposób oznakowania zabawek (znak CE),
2) dyrektywa Rady z dnia 3 maja 1988 r. w spra-
wie zbliżania ustawodawstw państw członkowskich
dotyczących bezpieczeństwa zabawek (88/378/EWG).
System kontroli wyrobów wdrożono do polskiego
porządku prawnego ustawą z dnia 30 sierpnia 2002 r.
o systemie oceny zgodności (Dz. U. z 2004 r. Nr 204,
poz. 2087, z późn. zm.). System ten tworzą przepisy
określające zasadnicze i szczegółowe wymagania do-
tyczące wyrobów, a także przepisy oraz normy okre-
ślające działanie podmiotów uczestniczących w pro-
cesie zgodności, czyli producentów, importerów, jed-
nostek certyfikujących, kontrolujących oraz labora-
toriów. System kontroli wyrobów, w tym zabawek,
tworzą prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów, a także organy wyspecjalizowane, który-
mi są m.in. inspektorzy Inspekcji Handlowej prowa-
dzący postępowania w zakresie wprowadzonych do
obrotu lub oddanych do użytku wyrobów niezgod-
465
nych z zasadniczymi lub innymi wymaganiami.
Prezes UOKiK jest organem monitorującym funk-
cjonowanie systemu kontroli wyrobów, opiniującym
okresowe plany kontroli oraz gromadzącym infor-
macje dotyczące wyników kontroli i prowadzonych
postępowań. Przedmiotem kontroli może być wyrób,
prawidłowość oznakowania wyrobu oraz dokumen-
tacja techniczna wyrobu.
System nadzoru rynku uzupełniają organy celne
zobowiązane do aktywnego udziału w kontroli to-
warów przywożonych z państw trzecich w zakresie
bezpieczeństwa produktów oraz spełniania przez
nie zasadniczych wymagań. Tryb postępowania or-
ganu celnego w zakresie egzekwowania tych obo-
wiązków został szczegółowo uregulowany w przepi-
sach rozporządzenia Rady 339/93/WE z dnia 8 lute-
go 1993 r. w sprawie kontroli zgodności z przepisami
w sprawie bezpieczeństwa produktów przywożonych
z państw trzecich (Dz. Urz. UE L 93.40.1) oraz
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 14 kwiet-
nia 2004 r. w sprawie działań podejmowanych w związ-
ku z zatrzymaniem wyrobów, co do których istnieją
uzasadnione okoliczności wskazujące, że nie speł-
niają one zasadniczych wymagań (Dz. U. Nr 87,
poz. 813). O działaniach podjętych w odniesieniu do
zatrzymanych wyrobów organy celne informują pre-
zesa UOKiK.
Jednocześnie jednym z elementów systemu nad-
zoru rynku, w którym główną rolę pełni prezes
UOKiK, jest przekazywanie Komisji Europejskiej
(KE) notyfikacji dotyczących wyrobów, co do któ-
rych wydano decyzje wycofania bądź ograniczenia
lub zakazu dalszego przekazywania wyrobu. Prezes
UOKiK, po otrzymaniu od organu wyspecjalizowa-
nego ostatecznej decyzji administracyjnej dotyczącej
ograniczenia lub zakazania wprowadzania wyrobu
do obrotu, lub jego użytkowania, a także nakazują-
cej wycofanie takiego wyrobu z obrotu, informuje
KE (Dyrekcja Generalna ds. Przedsiębiorstw i Prze-
mysłu) oraz pozostałe państwa członkowskie o za-
stosowanych środkach. Notyfikacje sporządzone
w języku angielskim na specjalnych formularzach
wraz z pełną dokumentacją kontrolną (np. zdjęciem
wyrobu, sprawozdaniami z badań) przesyłane są, na
podstawie art. 44 ustawy o systemie oceny zgodno-
ści, za pośrednictwem Stałego Przedstawicielstwa
RP przy UE.
W 2007 r. Inspekcja Handlowa przeprowadziła
4599 kontroli spełniania przez zabawki zasadni-
czych lub innych wymagań – stanowi to 22% wszyst-
kich kontroli przeprowadzonych na podstawie usta-
wy o systemie oceny zgodności oraz 31% wszystkich
wyrobów skontrolowanych na podstawie ustawy o sys-
temie oceny zgodności. W tym wydano 135 decyzji
nakazujących wycofanie, a w 935 przypadkach pod-
mioty podjęły dobrowolne działania naprawcze
w celu usunięcia wykrytych niezgodności. Zlecono
546 badań laboratoryjnych – 299 zakończyło się wy-
nikiem negatywnym, skierowano 232 zawiadomie-
nia do organów ścigania o naruszeniu ustawy o sys-
466
temie oceny zgodności. Skontrolowano 869 podmio-
tów produkujących, importujących lub dystrybuują-
cych zabawki na terenie całego kraju. Głównie kwe-
stionowano brak spełniania wymogów norm zhar-
monizowanych (np. występowanie zbyt małych czę-
ści w zabawkach dla dzieci poniżej 3. roku życia,
grożących uduszeniem lub udławieniem się), brak
oznakowania CE, deklaracji zgodności itp.
Prezes UOKiK poinformował Komisję Europej-
ską o 13 decyzjach wydanych w odniesieniu do zaba-
wek niespełniających wymagań, w tym 7 pochodze-
nia chińskiego (m.in.: pistolet na kulki, autka,
„skoczki”, samolot z muzyką, pacynka).
Ponadto prezes UOKiK na podstawie art. 39 ust. 2
pkt 3 ustawy o systemie oceny zgodności przekazał
Inspekcji Handlowej informacje na temat 6 zabawek,
co do których istniało podejrzenie, że nie spełniają za-
sadniczych wymagań. Informacje pochodziły od kon-
sumentów, a także organizacji pozarządowych. Sy-
gnały te wskazują jednoznacznie na rosnącą świado-
mość uczestników rynku co do możliwości przeciw-
działania negatywnym zjawiskom rynkowym.
Na podstawie art. 40 ust. 1 ustawy o systemie
oceny zgodności prezes UOKiK może zlecić właści-
wym organom wyspecjalizowanym przeprowadze-
nie kontroli spełniania przez wyroby zasadniczych
wymagań. Wnioski o przeprowadzenie kontroli kie-
rowane były w przypadkach uzyskania przez UOKiK
od przedsiębiorców lub konsumentów informacji
wskazujących na duże prawdopodobieństwo niespeł-
niania przez wyroby zasadniczych lub innych wy-
magań. W 2007 r. prezes UOKiK wnioskował o prze-
prowadzenie 4 kontroli zabawek.
Inspekcja Handlowa rokrocznie obejmuje kontro-
lą ponad 800 podmiotów i 4 tys. różnego rodzaju za-
bawek. W okresie I–III kwartał bieżącego roku kon-
trolą objęto 3610 zabawek w 674 placówkach handlo-
wych, w zakresie sprawdzania zgodności zabawek
z zasadniczymi i innymi wymaganiami Zakwestio-
nowano z uwagi na różnego rodzaju nieprawidłowo-
ści 1076 zabawek. Kontrole te przeprowadzane były
na terenie całego kraju. Efektem podejmowanych
działań kontrolnych były wnioski kierowane przez
wojewódzkich inspektorów Inspekcji Handlowej do
głównego Inspektoratu Inspekcji Handlowej o wsz-
częcie postępowania administracyjnego, których
w okresie od stycznia do końca października br.
wpłynęło 190, w tym do tej pory wydano 7 decyzji
nakazujących wycofanie zabawek z obrotu. Najczę-
ściej wśród kontrolowanych zabawek kwestionowa-
no następujące nieprawidłowości:
— zbyt wysoki poziom ciśnienia akustycznego
wytwarzanego przez zabawkę,
— odłączenie gumowych przyssawek spełniają-
cych rolę powierzchni uderzeniowej,
— odłączenie się od zabawki elementu mieszczą-
cego się całkowicie w cylindrze do badania małych
części,
— zawyżoną długość linki, która może tworzyć
zaciągające się pętle wokół szyi dziecka,
— zaniżoną grubość folii opakowania,
— obecność ostrych krawędzi i zadziorów,
— zawyżoną migrację chromu i ołowiu,
— przekroczoną maksymalną energię kinetycz-
ną wystrzeliwanych pocisków,
— przekroczone dopuszczalne rozszerzenie wy-
miarów zabawki po zanurzeniu w wodzie na 72 go-
dziny,
— zaniżoną długość strzałek z przyssawką,
— obecność ftalanów.
Prezes UOKiK notyfikował do KE 13 zabawek,
w tym 11 pochodzenia chińskiego. Ponadto prezes
UOKiK na podstawie art. 39 ust. 2 pkt 3 ustawy
o systemie oceny zgodności przekazał Inspekcji
Handlowej informacje na temat 4 zabawek, które
mogły nie spełniać zasadniczych lub innych wyma-
gań. Jednocześnie prezes UOKiK wnioskował na
podstawie art. 40 ust. 1 ustawy o systemie oceny
zgodności o przeprowadzenie 3 kontroli zabawek
stwarzających potencjalne zagrożenie.
Należy podkreślić, że Inspekcja Handlowa przy
wyborze wyrobów do kontroli nie kieruje się jedynie
kryterium kraju pochodzenia wyrobu. Czasami
ustalenie kraju wytworzenia wyrobu jest niemożli-
we. Przy zapewnianiu bezpieczeństwa tak wrażliwej
grupy konsumentów, jakimi są dzieci, najważniejszą
kwestią jest spełnianie przez zabawki wymagań
określonych w odpowiednich przepisach. Dlatego
podane statystyki odnoszą się do zabawek niezgod-
nych z zasadniczymi lub innymi wymaganiami
określonymi w rozporządzeniu ministra gospodarki,
pracy i polityki społecznej z dnia 14 listopada 2003 r.
w sprawie zasadniczych wymagań dla zabawek,
a nie tylko wyrobów pochodzenia chińskiego. W chwi-
li obecnej KE przygląda się problemowi ustalania
poszczególnych podmiotów w kanale dystrybucyj-
nym wyrobu, ze szczególnym uwzględnieniem wyro-
bów chińskich.
Podsumowując, w oparciu o informacje UOKiK,
należy stwierdzić, że wyniki prowadzonych przez In-
spekcję Handlową kontroli wyrobów włókienniczych
nie dają podstaw do stwierdzenia, że znaczna więk-
szość produktów dalekowschodnich jest niezgodna
z wymaganiami w zakresie niebezpiecznych substan-
cji chemicznych. Natomiast intensywne kontrole pro-
duktów włókienniczych będą nadal kontynuowane,
a podczas tych kontroli Inspekcja Handlowa będzie
zwracać nadal szczególną uwagę na produkty włó-
kiennicze importowane z Dalekiego Wschodu. W od-
niesieniu do zabawek należy podkreślić, iż zgodnie
z informacjami UOKiK rynek ten jest także ściśle
monitorowany, o czym świadczy skala i zakres pro-
wadzonych kontroli. Na uwagę zasługuje także fakt
podjęcia działań przez Komisję Europejską zmierza-
jących do ustalania poszczególnych podmiotów w ka-
nale dystrybucyjnym wyrobu, ze szczególnym
uwzględnieniem wyrobów chińskich.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż Ministerstwo Gospodarki, mając na uwadze bez-
pieczeństwo konsumentów, zorganizowało w dniu

20 października 2008 r. spotkanie poświęcone omó-
wieniu problemów z importem i wprowadzaniem do
obrotu m.in. w Polsce towarów niebezpiecznych im-
portowanych z Chin. W ww. spotkaniu uczestniczyli
przedstawiciele: Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju
Wsi, Ministerstwa Finansów, Urzędu Ochrony Kon-
kurencji i Konsumentów, Głównego Inspektoratu
Sanitarnego, Głównego Inspektoratu Inspekcji
Handlowej, Głównego Inspektoratu Jakości Han-
dlowej Artykułów Rolno-Spożywczych, Głównego
Inspektoratu Weterynarii, Głównego Urzędu Nad-
zoru Budowlanego oraz Głównego Inspektoratu
Pracy Państwowej Inspekcji Pracy.
Celem tego spotkania było omówienie niepokoją-
cych sygnałów, pojawiających się w ostatnim okresie
w mediach światowych, europejskich oraz polskich,
dotyczących coraz częstszych przypadków importu
i wprowadzania do obrotu towarów niebezpiecznych
dla zdrowia pochodzących z Chin. Ww. spotkanie
dowiodło, iż jest szereg instytucji w Polsce, które po-
dejmują działania kontrolne i nadzorcze mające na
celu maksymalne zmniejszenie ryzyka umieszcza-
nia na rynku polskim towarów niebezpiecznych dla
zdrowia konsumentów. Ustalono także, iż zostaną
podjęte działania zmierzające do ściślejszej wzajem-
nej współpracy wszystkich instytucji kontrolnych
w Polsce w celu dalszego zwiększenia efektywności
prowadzonych działań kontrolnych. Prace w tym za-
kresie są kontynuowane.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Artura Dunina
w sprawie umieszczenia gminy Ozorków
w planach metropolii łódzkiej (5886)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 23 października 2008 r. (sygn. SPS-
-023-5886/08) przekazującego interpelację posła na
Sejm pana Artura Dunina w sprawie umieszczenia
gminy Ozorków w planach metropolii łódzkiej
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, że w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji cały
czas trwają prace nad projektem ustawy o polityce
miejskiej i współpracy jednostek samorządu teryto-
rialnego w tym zakresie oraz o zmianie niektórych
innych ustaw, odbywają się uzgodnienia międzyre-
sortowe i konsultacje ze stroną samorządową.
467
W związku z powyższym umieszczony na stronie
podmiotowej Biuletynu Informacji Publicznej
MSWiA projekt ustawy nie jest ostateczną wersją
rządowego dokumentu.
Przepisy ww. projektu ustawy ukierunkowane są
na tworzenie mechanizmów pozwalających na utrzy-
manie równowagi w rozwoju sieci miejskiej – po-
przez wzmocnienie strategicznej roli obszarów me-
tropolitalnych i jednoczesną poprawę atrakcyjności
małych i średnich miast oraz gmin wiejskich. Głów-
nym celem ustawodawcy jest wytyczenie kierunków
i określenie celów polityki miejskiej państwa oraz
stworzenie ram prawnych dla poszerzenia możliwo-
ści współpracy jednostek samorządu terytorialnego
w aglomeracjach miejskich i ich bezpośrednim oto-
czeniu, tak aby służyły one lepszemu zaspokojeniu
potrzeb wspólnot samorządowych, i zapewnienie
stabilnej podstawy zrównoważonego rozwoju miast
oraz otaczających je terenów zurbanizowanych i ob-
szarów wiejskich.
Projektowana ustawa określa cele i sposób pro-
wadzenia polityki miejskiej państwa, ustanawia ze-
spół miejski jako nową prawno-ustrojową formę
współpracy miast z sąsiadującymi gminami, a także
reguluje zasady tworzenia obszarów metropolital-
nych oraz organizację i zasady działania zespołów
metropolitalnych. Zawiera ponadto przepisy wpro-
wadzające, przewidujące zmiany innych obowiązu-
jących regulacji ustawowych.
Jednocześnie pragnę wskazać, że zgodnie z pro-
jektem ustawy Rada Ministrów może, w drodze roz-
porządzenia, tworzyć obszary metropolitalne z łącz-
ną liczbą mieszkańców nie mniejszą niż 500 tys.,
przy gęstości zaludnienia na tym obszarze nie mniej-
szej niż 200 mieszkańców na 1 km², jeżeli obszar ten
spełnia warunki określone w ustawie dla obszaru
metropolitalnego. O utworzenie obszaru metropoli-
talnego może wystąpić gmina lub gminy z łączną
liczbą mieszkańców nie mniejszą niż 500 tys., zgło-
szenie powyższego wniosku wymaga uchwały rady
gminy. Zainicjowana w ten sposób procedura prze-
widuje w dalszej kolejności zlecenie przez ministra
właściwego do spraw administracji publicznej co
najmniej dwóm niezależnym zespołom ekspertów
przeprowadzenie analiz dotyczących możliwości
utworzenia obszaru metropolitalnego i wskazania
jego granic. Opracowana przez ministra właściwego
do spraw administracji publicznej, na podstawie
przeprowadzonych analiz, propozycja wyznaczenia
granic obszaru metropolitalnego podlega zaopinio-
waniu przez organy stanowiące zainteresowanych
jednostek samorządu terytorialnego. Po zapoznaniu
się z ich opiniami minister właściwy do spraw admi-
nistracji publicznej wydaje postanowienie o plano-
wanych granicach obszaru metropolitalnego lub wy-
stępuje z nową propozycją ich przebiegu. Postano-
wienie ministra może zostać zaskarżone przez orga-
ny stanowiące jednostek samorządu terytorialnego
do sądu administracyjnego z powodu niezgodności
468
z prawem w terminie 30 dni od dnia doręczenia po-
stanowienia.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie wpływu na polski sektor cementowy
w okresie 2013–2020 wspólnotowego systemu
handlu uprawnieniami
do emisji dwutlenku węgla (5888)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma: SPS-023-5888/08 z dnia 23 października 2008 r.,
zawierającego interpelację posła Henryka Milcarza
w sprawie wpływu na polski sektor cementowy
w okresie 2013–2020 wspólnotowego systemu han-
dlu uprawnieniami do emisji dwutlenku węgla,
przedkładam odpowiedź ministra środowiska na za-
dane w interpelacji pytanie: Jak rząd polski zamie-
rza zapobiec destrukcyjnemu na polski przemysł ce-
mentowy wpływowi projektowanych zmian dyrek-
tywy EU ETS?
Polska popiera unijne cele przeciwdziałania
zmianom klimatycznym, jednakże – zgodnie z kon-
kluzjami Rady z marca 2007 r. – oczekujemy, że bę-
dzie się to odbywać przy zachowaniu zasady spra-
wiedliwości i solidarności oznaczającej w tym przy-
padku zrównoważony, proporcjonalny i uwzględnia-
jący rzeczywiste uwarunkowania podział obciążeń
pomiędzy poszczególne kraje i sektory gospodarki.
Sposób realizacji ambitnych celów redukcyjnych po-
winien zapewnić także konkurencyjność gospodarki
państw członkowskich.
Przyjęcie tych celów na szczycie europejskim od-
było się za aprobatą prezydenta RP i rządu. Osią-
gnięcie celów 3 x 20% wymaga podjęcia szeregu
działań, które zostały określone przez Komisję Eu-
ropejską w styczniu 2008 r. w tzw. pakiecie energe-
tyczno-klimatycznym, czyli zestawie instrumentów
prawnych.
Polska bierze aktywny udział w negocjacjach na
każdym szczeblu, uważając, że zgodnie z konkluzja-
mi Rady Europejskiej pakiet energetyczno-klima-
tyczny powinien uwzględniać okoliczności krajowe
oraz osiągnięcia w realizacji zobowiązań protokołu
z Kioto. Intencją Polski jest wynegocjowanie spra-
wiedliwego, zgodnego z dotychczasowymi decyzjami
rozdziału zobowiązań na poszczególne kraje. Polska
stoi na stanowisku szczególnego traktowania prze-
mysłu energochłonnego narażonego na carbon leaka-
ge, w tym również m.in. przemysłu cementowego.
We wrześniu br. firma Ernst & Young na zlecenie
UKIE dokonała syntezy wszystkich wykonanych
ekspertyz, zarówno zlecanych przez Ministerstwo
Środowiska, Ministerstwo Gospodarki, Minister-
stwo Finansów i UKIE, organizacje finansowe:
Deutsche Bank, Fortis Bank, Carbon Point i stowa-
rzyszenia branżowe. Powołując się na badania
EnergSys, E&Y stwierdza m.in., że na skutek wpro-
wadzenia rozwiązań pakietu energetyczno-klima-
tycznego Polska poniesie bardzo duże koszty bezpo-
średnie i pośrednie. W przygotowanej syntezie firma
zwraca uwagę w szczególności na niebezpieczeń-
stwo, iż:
— koszty bezpośrednie dla sektora energetycz-
nego wyniosą ok. 2 mld zł w 2015 r. (1,3% PKB*))
i będą rosły do poziomu 8 mld zł w 2020 r. (4% PKB)
i 15 mld zł w 2030 r. (4,8% PKB),
— ceny energii oferowane przez producentów
wzrosną o 60% w stosunku do scenariusza bazowe-
go (bez polityki klimatycznej),
— wielkość produkcji sektorów energochłonnych
będzie niższa o 8–24% niż w scenariuszu bazowym,
— w przypadku gospodarstw domowych skutki
obejmą wolniejszy wzrost dochodów rozporządzal-
nych (o ok. 11%) oraz zwiększenie do ok. 14% udzia-
łu wydatków na energię w łącznej strukturze wy-
datków,
— koszty pośrednie dla całej gospodarki spowo-
dują obniżenie poziomu PKB o 154 mld zł w 2020 r.
i 503 mld zł w 2030 r. (odpowiednio 8 i 15% w sto-
sunku do scenariusza bazowego) oraz spowolnienie
średniorocznej dynamiki wzrostu gospodarczego
w okresie 2010–2030 o 0,5%.
Na podstawie analizy badań można stwierdzić,
że zgoda Polski na wprowadzenie rozwiązań zawar-
tych w pakiecie energetyczno-klimatycznym według
projektu Komisji Europejskiej może z dużym praw-
dopodobieństwem wywołać poważne negatywne
konsekwencje makroekonomiczne i społeczne.
Kluczową rolę dla przyszłości gospodarki będą
miały ceny uprawnień do emisji CO2, które przełożą
się na wzrost cen energii. W szacunkach Komisji
Europejskiej cena uprawnienia w 2020 r. nie powin-
na przekraczać 40 euro, tymczasem wielu anality-
ków wskazuje na możliwość osiągnięcia przez
uprawnienia znacznie wyższych cen.
Na podstawie przeprowadzonej analizy wyzna-
czono również koszty dodatkowych inwestycji, jakie
musiałby ponieść sektor energetyczny w przypadku
wprowadzenia pakietu energetyczno-klimatyczne-
go. W latach 2006–2030 na inwestycje należałoby
przeznaczyć ok. 294 mld zł w porównaniu ze 169
*) Należy zaznaczyć, że koszty te nie oznaczają utraty PKB,
lecz jedynie realokację kapitału do sektora energetycznego
w stosunku do scenariusza bez polityki klimatycznej.

mld zł w scenariuszu odniesienia (tzn. bez polityki
klimatycznej). Jeśli w badanym okresie wprowadzo-
no by program poprawy efektywności energetycznej,
to nakłady inwestycyjne w tym okresie musiałyby
wynieść odpowiednio 248 mld zł wobec 131 mld zł.
We wrześniu br. została również wykonana ana-
liza przez The Boston Consulting Group pt. Asses-
sment of the impact of the 2013–2020 ETS proposal
on the European cement industry, w której przed-
stawiono wpływ Europejskiego Systemu Handlu
Emisjami na przemysł cementowy w Europie. Ni-
niejsza analiza zwraca szczególną uwagę na pro-
blem wycieku emisji tzw. carbon leakage w przemy-
śle cementowym w Europie do Afryki Północnej,
Turcji, Indii, Chin, w tym również z Polski do
Ukrainy. Dlatego też w obliczu tego zagrożenia
szczególnie ważne jest stanowisko Polski mające
na celu zminimalizowanie negatywnego wpływu
pakietu energetyczno-klimatycznego na przemysł
energochłonny, w tym cementowy.
Wszystkie ekspertyzy są wykorzystywane do
opracowywania stanowisk negocjacyjnych na Grupę
Roboczą Unii Europejskiej ds. Środowiska (WPE),
Komitet Stałych Przedstawicieli (COREPER), na
posiedzenia Rady UE ds. Środowiska, Rady UE ds.
Konkurencyjności, Rady UE ds. Transportu, Tele-
komunikacji i Energii, Ecofin, a także materiałów
informacyjnych dla Komisji Europejskiej, prezyden-
cji, Parlamentu Europejskiego.
W trakcie negocjacji Polska przedstawia szereg
propozycji poprawek do pakietu energetyczno-kli-
matycznego w celu zminimalizowania negatywnego
wpływu na gospodarkę, zwłaszcza w okresie bezpre-
cedensowego kryzysu finansowego, który zaczyna
się przekładać na sferę realną gospodarki. Realiza-
cja polskich postulatów w dziedzinie redukcji kosz-
tów może znacząco poprawić bilans kosztów i korzy-
ści europejskiej polityki klimatycznej dla wszystkich
państw członkowskich i zwiększyć prawdopodobień-
stwo utrzymania przez Unię Europejską roli świato-
wego lidera w dziedzinie walki z globalnym ocieple-
niem klimatu.
Najważniejsze postulaty Polski dotyczące kosz-
tów realizacji polityki klimatycznej w skali europej-
skiej:
— metoda wskaźnikowo-aukcyjna (fuel specific
benchmarks)
Celem propozycji przedstawionej przez Polskę
jest ograniczenie gwałtownego wzrostu cen energii
i związanych z tym negatywnych skutków społecz-
nych oraz ograniczenie negatywnego wpływu pakie-
tu na bezpieczeństwo energetyczne Europy.
W proponowanej przez Polskę metodzie połącze-
nia mechanizmu aukcji uprawnień do emisji z me-
chanizmem metody wskaźnikowej (fuel specific
benchmarks) w energetyce ryzyko powstania niena-
leżnych zysków tzw. windfall profits wskazywane
przez Komisję Europejską oraz przez szereg państw
członkowskich zostało wyeliminowane.
469
Dodatkowo podejście oparte na metodzie wskaź-
nikowo-aukcyjnej promuje rozwój technologii czy-
stego węgla (ograniczając ryzykowne z punktu wi-
dzenia bezpieczeństwa energetycznego UE wyelimi-
nowanie węgla z procesu produkcji energii).
Ponadto podejście tzw. benchmarkingowe w ener-
getyce ograniczy występowanie zjawiska tzw. pośred-
niego wycieku emisji CO2 poza obszar objęty syste-
mem EU ETS.
— korytarz cenowy (the floor and the ceiling)
Polska proponuje zastosowanie mechanizmu ko-
rytarza cenowego, który skutecznie ograniczy nad-
mierne wzrosty lub spadki cen zezwoleń na emisje
przy jednoczesnym dotrzymaniu celu redukcyjnego.
Problem braku korytarza cenowego Polska ko-
munikowała wielokrotnie na różnych forach: rozmo-
wy bilateralne, grupy robocze, COREPER, rozmowy
z prezydencją.
— propozycja Polski dotycząca zwiększenia kom-
pensat dla najmniej zamożnych państw członkow-
skich
Polska postuluje, by zwiększyć udział redystrybu-
cji uprawnień do emisji w oparciu o klucz PKB. Me-
chanizm redystrybucji powinien również uwzględ-
niać dotychczasowe osiągnięcia w redukcji emisji
gazów cieplarnianych, wynikające z realizacji zobo-
wiązań protokołu z Kioto, które nastąpiły w najmniej
zamożnych państwach członkowskich.
— bezpośredni wyciek emisji
W dobie głębokiego kryzysu finansowego i jego
wpływu (który będzie występował z opóźnieniem)
na przemysł państw członkowskich konieczne jest
jednoznaczne i szybkie rozstrzygnięcie kwestii tzw.
bezpośredniego wycieku emisji (carbon leakage).
Rozwiązanie przyjęte równocześnie z pakietem
(tj. zawarte w dyrektywie ETS) powinno precyzyj-
nie określać sektory narażone na wyciek emisji i in-
strumenty umożliwiające wykluczenie problemu
wycieku emisji do państw nieobjętych EU ETS.
Jasno sprecyzowane kryterium ilościowe powin-
no umożliwić jednoznaczne określenie sektorów za-
grożonych wyciekiem emisji.
— pośredni wyciek emisji
W odniesieniu do występowania ryzyka tzw. in-
direct carbon leakage (czyli pośredniego wycieku
emisji) Polska podziela stanowisko tych państw, któ-
re postulują konieczność rozwiązania problemu
w chwili obecnej i w sposób skonkretyzowany – od-
dalające realnie istniejące ryzyko.
Dzięki zaproponowanemu przez Polskę systemo-
wi opartemu o fuel specific benchmarks w sektorze
energetycznym możliwe będzie uniknięcie drastycz-
nego wzrostu cen elektryczności i ich negatywnego
wpływu na cały europejski przemysł oraz społeczeń-
stwo. To będzie najlepsza gwarancja niewystąpienia
pośredniego wycieku emisji do państw nieobjętych
EU ETS.
Powyżej przedstawiono najważniejsze postulaty
negocjacyjne i konkretne rozwiązania zgłaszane
przez Polskę, które będą miały istotne znaczenie dla
470
przeciwdziałania wzrostowi cen energii i w konse-
kwencji ograniczania negatywnego wpływu pakietu
energetyczno-klimatycznego na gospodarkę Polski.
Stanowisko podobne do polskiego reprezentuje
większość nowych krajów członkowskich Unii Euro-
pejskiej. Jeżeli w procesie negocjacji nie uda się do-
prowadzić do propozycji, które będą rozwiązywać
fundamentalne problemy pakietu, takie jak:
— ograniczenie wzrostu cen energii i pozostawie-
nie krajom członkowskim prawa do autonomicznego
wyboru energy mix,
— rekompensowanie mniej zamożnym krajom
członkowskim wyższych kosztów wdrażania pakietu
przez odpowiednią realokację uprawnień do emisji,
wówczas Polska, jak i inne nowe państwa człon-
kowskie, będzie głosować przeciwko pakietowi, gdyż
zgodnie z konkluzjami z dnia 15–16 października
2008 r. pakiet energetyczno-klimatyczny powinien
być przyjęty jednomyślnie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie systemu planowania rozwoju
sieci energetycznych i lokalizacji nowych
źródeł wytwarzania (5892)
Odpowiadając na interpelację pana posła Toma-
sza Lenza przekazaną przy piśmie znak SPS-023-
-5892/08 z dnia 3 października 2008 r. w sprawie
systemu planowania rozwoju sieci energetycznych
i lokalizacji nowych źródeł wytwarzania, uprzejmie
informuję, co następuje.
1. Jakie jest pana (ministra gospodarki) stanowi-
sko wobec przedstawionego problemu (blokowanie
inwestycji poprzez rezerwowanie warunków przyłą-
czenia do sieci)?
Obecnie w resorcie gospodarki trwają końcowe
prace nad projektem ustawy o zmianie ustawy Pra-
wo energetyczne i niektórych innych ustaw, który
nie tylko implementuje do ustawy z dnia 10 kwietnia
1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89,
poz. 625, z późn. zm.) dyrektywę 2005/89/WE Par-
lamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 stycznia
2006 r. w sprawie działań na rzecz zagwarantowa-
nia bezpieczeństwa dostaw energii elektrycznej i in-
westycji infrastrukturalnych (Dz. Urz. WE L 33 z 4
lutego 2006 r.), ale również wprowadza regulacje do-
tyczące problemu przyłączeń do sieci elektroenerge-
tycznych.
Propozycje regulacji zawarte w art. 7 ust. 8a–8j
ww. projektu ustawy wynikają głównie z faktu „re-
zerwowania miejsc i mocy przyłączeniowych w sys-
temie elektroenergetycznym” przez podmioty ubie-
gające się o przyłączenie do sieci elektroenergetycz-
nej głównie dla nowych farm wiatrowych.
W obecnym stanie prawnym operatorzy syste-
mów przesyłowego i dystrybucyjnych nie mają pod-
stawy do odmowy wydania warunków przyłączenia,
jeżeli istnieją warunki techniczne i ekonomiczne
warunki przyłączenia do sieci i odbioru, w przypad-
ku spełnienia przez wnioskodawcę wymogów for-
malnych niezbędnych do wszczęcia procedury okre-
ślania warunków przyłączenia nawet w sytuacji,
gdy wnioskodawca nie jest w stanie „udźwignąć”
konsekwencji finansowych w zakresie wnioskowa-
nych warunków przyłączenia.
Ponieważ operatorzy systemów elektroenerge-
tycznych nie mogą przy wydawaniu warunków przy-
łączenia zakładać braku realizacji zamierzonej in-
westycji, a warunki przyłączenia w świetle obowią-
zujących odrębnych przepisów są ważne dwa lata od
daty ich określenia, w powyższym okresie operato-
rzy systemu elektroenergetycznego w każdych kolej-
nych wydawanych warunkach przyłączenia muszą
uwzględniać założenia wynikające z wcześniej okre-
ślonych warunków. Skutkiem powyższego jest z jed-
nej strony ponoszenie przez każdego następnego
wnioskodawcę dodatkowych kosztów, wynikających
z wcześniej wydanych warunków przyłączenia, np.
konieczność uwzględniania infrastruktury tech-
nicznej przystosowanej do wyższych mocy zwarcio-
wych, z drugiej zaś posiadanie przewymiarowanej
infrastruktury sieciowej w przypadku, gdy w danym
obszarze zostanie zrealizowanych np. część plano-
wanych przyłączy.
Powoduje to ograniczenia w rozwoju i przyłącza-
niu nowych podmiotów, zwłaszcza odnawialnych
źródeł energii, jednostek kogeneracji i innych mniej-
szych odbiorców, w sytuacji braku zdolności dystry-
bucyjnych i przesyłowych w sieci elektroenergetycz-
nej. Dlatego niezbędne jest wprowadzenie mechani-
zmów prawnych eliminujących wyżej opisane nega-
tywne zjawiska, którymi są pobieranie zaliczki na
poczet opłaty przyłączeniowej oraz dołączanie do
wniosku o przyłączenie wypisu i wyrysu z miejsco-
wego planu zagospodarowania przestrzennego w przy-
padku podmiotów ubiegających się o przyłączenie
źródeł energii elektrycznej do sieci o napięciu zna-
mionowym wyższym niż 1 kV.
Należy zwrócić uwagę, że mechanizm pobiera-
nia „zaliczek” z tytułu przyłączenia do sieci elek-
troenergetycznej funkcjonuje już w taryfach ope-
ratorów systemów elektroenergetycznych, jednak-
że kwestia ta wymaga uregulowania w ustawie
Prawo energetyczne (zwanej dalej „ustawą”) dla
umożliwienia efektywnego wykorzystania dostęp-

nych mocy przesyłowych w systemie elektroener-
getycznym.
Przedsiębiorstwa energetyczne będą mogły
zgodnie z prawem pobierać zaliczki na poczet opła-
ty za przyłączenie w wysokości określonej w usta-
wie. Podmioty przyłączające małe źródła energii
przyłączane do sieci o napięciu 1 kV i niższym będą
zwolnione z tych obowiązków. Wprowadzono rów-
nież w art. 56 ww. ustawy możliwość nałożenia
kary pieniężnej przez prezesa URE za niedotrzy-
manie terminu wydania warunków przyłączenia
do sieci, której minimalna wysokość wynikać bę-
dzie z ustawy. Służyć to powinno dotrzymywaniu
terminów wydawania warunków przyłączenia do
sieci elektroenergetycznej przez przedsiębiorstwa
energetyczne.
Wprowadzenie w art. 7 Prawa energetycznego
wymagań publikowania przez przedsiębiorstwa
energetyczne informacji o podmiotach przyłącza-
nych do sieci elektroenergetycznej oraz o zdolno-
ściach przesyłowych i dostępnych mocach przyłącze-
niowych w sieci elektroenergetycznej o napięciu 110
KV i wyższym służyć powinno przejrzystości dzia-
łalności w zakresie świadczenia usług przyłączenio-
wych i przesyłowych.
2. Jakie podejmie pan (minister gospodarki)
działania, aby zmienić system planowania rozwoju
sieci energetycznych i lokalizacji nowych źródeł wy-
twarzania?
3. Jakie jest pana (ministra gospodarki) stanowi-
sko wobec koncepcji przekazywania planowania
rozwoju sieci energetycznych i lokalizacji nowych
źródeł wytwarzania Urzędowi Regulacji Energety-
ki, który mógłby, biorąc pod uwagę całokształt po-
trzeb energetycznych kraju, jak i rozmieszczenie za-
sobów energetycznych, decydować o rozbudowie
i modernizacji sieci energetycznych oraz ustalać pre-
ferowane lokalizacje elektrowni?
W chwili obecnej zgodnie z art. 9c ust. 2 pkt 4
ustawy obowiązek zapewnienia długoterminowej
zdolności systemu elektroenergetycznego w celu za-
spokajania uzasadnionych potrzeb w zakresie prze-
syłania energii elektrycznej w obrocie krajowym
i transgranicznym, w tym w zakresie rozbudowy
sieci przesyłowej, a tam gdzie ma to zastosowanie,
rozbudowy połączeń z innymi systemami elektro-
energetycznymi, przy stosowaniu obiektywnych i przej-
rzystych zasad zapewniających równe traktowanie
użytkowników systemu oraz uwzględnieniu wymo-
gów ochrony środowiska, spoczywa na operatorze
systemu przesyłowego. Podobny obowiązek w myśl
przepisów art. 9c ust. 3 pkt 3 ustawy, czyli zapew-
nienie rozbudowy sieci dystrybucyjnej, a tam gdzie
ma to zastosowanie, rozbudowy połączeń między-
systemowych w obszarze swego nałożony został na
operatorów systemów dystrybucyjnych, którzy do-
datkowo są zobowiązani do współpracy z innymi
operatorami systemów elektroenergetycznych lub
przedsiębiorstwami energetycznymi w celu zapew-
nienia spójności działania systemów elektroenerge-
471
tycznych i skoordynowania ich rozwoju, a także nie-
zawodnego oraz efektywnego funkcjonowania tych
systemów.
Przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się
przesyłaniem lub dystrybucją energii elektrycznej
sporządzają dla obszaru swojego działania plany
rozwoju w zakresie zaspokojenia obecnego i przy-
szłego zapotrzebowania na energię, uwzględniając
miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego
albo kierunki rozwoju gminy określone w studium
uwarunkowań i kierunków zagospodarowania prze-
strzennego gminy (art. 16 ustawy).
Powyższe plany obejmują m.in.:
— przedsięwzięcia w zakresie modernizacji, roz-
budowy albo budowy sieci oraz ewentualnych no-
wych źródeł energii elektrycznej, w tym źródeł od-
nawialnych;
— przedsięwzięcia w zakresie modernizacji, roz-
budowy lub budowy połączeń z systemami elektro-
energetycznymi innych państw;
— przewidywany sposób finansowania inwe-
stycji;
— przewidywane przychody niezbędne do reali-
zacji planów;
— przewidywany harmonogram realizacji inwe-
stycji.
Plany te powinny zapewniać minimalizację na-
kładów i kosztów ponoszonych przez przedsiębior-
stwo energetyczne, tak aby nakłady i koszty nie po-
wodowały w poszczególnych latach nadmiernego
wzrostu cen i stawek opłat dla paliw gazowych, ener-
gii elektrycznej lub ciepła, przy zapewnieniu ciągło-
ści, niezawodności i jakości dostaw.
Nie istnieje zatem potrzeba przekazywania pla-
nowania rozwoju sieci energetycznych i lokalizacji
nowych źródeł wytwarzania prezesowi Urzędowi
Regulacji Energetyki, tym bardziej że zgodnie z art.
16a ust. 1 ustawy w przypadku możliwości wystą-
pienia niedoboru w zakresie zaspokojenia długo-
okresowego zapotrzebowania na energię elektrycz-
ną, po stwierdzeniu przez ministra właściwego do
spraw gospodarki, na podstawie sprawozdania z wy-
ników nadzoru nad bezpieczeństwem zaopatrzenia
w energię elektryczną, że istniejące i będące w trak-
cie budowy moce wytwórcze energii elektrycznej
oraz przedsięwzięcia racjonalizujące jej zużycie nie
zapewniają długookresowego bezpieczeństwa do-
staw tej energii, prezes URE ogłasza, organizuje
i przeprowadza przetarg na budowę nowych mocy
wytwórczych energii elektrycznej lub realizację
przedsięwzięć zmniejszających zapotrzebowanie na
energię elektryczną. Prezes URE jest zobowiązany
również do uzgadniania planów rozwoju przedsię-
biorstw energetycznych zajmujących się przesyła-
niem lub dystrybucją energii elektrycznej w zakre-
sie zaspokojenia obecnego i przyszłego zapotrzebo-
wania na energię, przez co bierze czynny udział
w procesie planowania inwestycji liniowych (art. 23
ust. 2 pkt 5 ustawy Prawo energetyczne).
472
Mam nadzieję, że powyższe wyjaśnienia zostaną
przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na zagadnie-
nia podniesione w interpelacji pana posła Tomasza
Lenza.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Kopycińskiego
i Tomasza Kamińskiego
w sprawie stanu technicznego
infrastruktury kolejowej w Polsce (5895)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację panów posłów Sławomira Kopycińskie-
go i Tomasza Kamińskiego (SPS-023-5895/08 z dnia
23 października 2008 r.) w sprawie stanu technicz-
nego infrastruktury kolejowej w Polsce, uprzejmie
informuję, co następuje.
Ustosunkowując się do pytania dotyczącego ter-
minu, w jakim infrastruktura kolejowa w Polsce
osiągnie poziom umożliwiający rozwijanie przez po-
ciągi prędkości 80 km/h na wszystkich podstawo-
wych liniach kolejowych oraz planowanych w tym
kierunku przedsięwzięć, uprzejmie wyjaśniam, że
strategiczne plany modernizacyjne infrastruktury
transportu kolejowego zawarte są w „Master Planie
dla transportu kolejowego w Polsce do 2030 roku”.
Konieczność opracowania strategicznego biznespla-
nu dotyczącego rozwoju transportu kolejowego
w Polsce została nałożona na władze polskie decyzją
Komisji Europejskiej z 8 lipca 2005 r. modyfikującą
Memorandum Finansowe dla projektu: Moderniza-
cja Poznańskiego Węzła Kolejowego (linia kolejowa
E20) zlokalizowanego w Polsce, jako szczególny wa-
runek związany z jego realizacją. Również Program
Operacyjny „Infrastruktura i środowisko” 2007–
–2013 przewiduje konieczność przygotowania oma-
wianego dokumentu.
„Master Plan dla transportu kolejowego w Pol-
sce do 2030 roku” zakłada, że docelowe prędkości
maksymalne na poszczególnych liniach kolejowych
będą wynikały z pełnionych przez te linie zadań
w ramach sieci kolejowej. Najbardziej obciążone re-
lacje, łączące Warszawę z największymi spośród
aglomeracji miejskich w Polsce, będą w 2030 r. ob-
sługiwane pociągami dużych prędkości kursujący-
mi po liniach przystosowanych do prędkości mini-
mum 250–300 km/h oraz po odcinkach linii istnieją-
cych, zmodernizowanych do prędkości 200 km/h.
Modernizowane linie będą stanowiły naturalne uzu-
pełnienie linii dużych prędkości. Zakłada się, że naj-
ważniejsze handlowo odcinki linii istniejących będą
modernizowane do prędkości 200 km/h. Natomiast
odcinki linii o przewidywanym nieco mniejszym ob-
ciążeniu ruchem pociągów międzyaglomeracyjnych
będą zasadniczo modernizowane do prędkości 160
km/h. W przypadku linii o docelowej prędkości 200
km/h, wcześniej zmodernizowanych do prędkości
160 km/h lub znajdujących się w trakcie moderniza-
cji, konieczne będzie wykonanie dodatkowych robót,
takich jak likwidacja przejazdów w poziomie szyn
oraz zastosowanie rozjazdów umożliwiających prze-
jazd w kierunku prostym z prędkością 200 km/h.
W odniesieniu do pozostałych ważnych ośrodków
społecznych i gospodarczych, w tym w szczególności
miast wojewódzkich, zakłada się doprowadzenie do
nich linii kolejowych o prędkości rozkładowej 120
km/h, a do pozostałych miejscowości – linii o pręd-
kości rozkładowej równej konstrukcyjnej, dla jakiej
dana linia została wybudowana. Decydującym kry-
terium doboru prędkości na liniach należących do
tej grupy jest charakterystyka układu geometrycz-
nego (możliwość zwiększenia prędkości na istnieją-
cym układzie geometrycznym lub przy jego nie-
wielkiej zmianie). Szczegóły obejmujące konkretne
rozwiązania (w tym zagadnienia technologiczne,
a także precyzyjne wytyczenie przebiegów linii
w terenie) dotyczące projektów przewidywanych do
realizacji, łącznie z budową nowych połączeń, będą
ostatecznie rozstrzygane w studiach wykonalności
opracowywanych dla poszczególnych projektów in-
westycyjnych.
Uprzejmie informuję, że krajowa infrastruktura
kolejowa to około 23 500 km linii kolejowych wraz
z budynkami, budowlami i urządzeniami niezbęd-
nymi do prowadzenia ruchu kolejowego. 20 500 km
linii kolejowych jest w zarządzie spółki PKP Polskie
Linie Kolejowe (PLK SA). Obecnie PLK SA eksplo-
atuje około 19 000 km linii kolejowych, z czego na
1500 km linii zawieszony jest ruch kolejowy. Linie te
poddane zostaną rewitalizacji. W strategii rządu nie
zakłada się kontynuacji polityki zamykania linii ko-
lejowych w Polsce. Zarządzana przez PLK SA infra-
struktura obejmuje 17 800 km głównych linii kolejo-
wych i 1200 km linii znaczenia lokalnego. Ogólna
ocena stanu technicznego linii kolejowych w Polsce
jest następująca:
— w stanie dobrym jest 25% linii (linie te wyma-
gają tylko bieżącego utrzymania, nie występują na
tych liniach stałe ograniczenia prędkości),
— w stanie zadowalającym jest 47% (na liniach
tych występują stałe ograniczenia prędkości; w celu
ich eliminacji konieczna jest wymiana określonych
elementów drogi kolejowej),
— w stanie niezadowalającym jest 28% linii (ko-
nieczna jest kompleksowa modernizacja tych linii ze
względu na licznie występujące stałe ograniczenia
prędkości).

Przedstawiony stan infrastruktury kolejowej jest
wynikiem zarówno wieloletniego niedoinwestowa-
nia polskiego kolejnictwa, jak i pogarszającego się
z roku na rok systemu bieżącego utrzymania kolej-
nictwa w gospodarce kraju. Skutkowało to niewyko-
nywaniem w pełnym zakresie koniecznych robót na-
prawczych i utrzymaniowych, powodowało stałe po-
garszanie parametrów eksploatacyjnych, skutkują-
cych ciągłym obniżaniem dopuszczalnych prędkości.
Od 2006 r. w pierwszej kolejności realizowane są in-
westycje na głównych ciągach komunikacyjnych,
które są najbardziej obciążone przewozami. Wynika
to z zasad wykorzystywania środków z funduszy
Unii Europejskiej, które mogą być przeznaczane tyl-
ko na takie zadania, których realizacja zapewnia
spójność komunikacyjną kraju oraz państw człon-
kowskich.
Odnosząc się do pytań dotyczących wielkości po-
mocy publicznej udzielonej z budżetu państwa przed-
siębiorstwu państwowemu PKP, a następnie spół-
kom Grupy PKP, uprzejmie informuję, że głównym
celem prowadzonego od 2000 r. na podstawie przepi-
sów ustawy o komercjalizacji, restrukturyzacji i pry-
watyzacji przedsiębiorstwa państwowego „Polskie
Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 84, poz. 948, z późn.
zm.) procesu restrukturyzacji kolei było i nadal po-
zostaje wzmocnienie ekonomiczne sektora transpor-
tu kolejowego. Na mocy ww. ustawy Skarb Państwa
udzielił gwarancji spłaty zobowiązań PKP SA wyni-
kających z emisji obligacji wyemitowanych przez
PKP SA w latach 2001–2004 oraz spłaty za PKP SA
kredytów lub pożyczek i związanych z nimi odsetek.
Środki uzyskane ze sprzedaży obligacji przeznaczo-
ne zostały przede wszystkim na spłatę kredytów lub
pożyczek zaciągniętych na cele restrukturyzacyjne,
na świadczenia przedemerytalne osób zwolnionych
w 2000 r., spłatę zobowiązań oraz zapewnienie cią-
głości procesu eksploatacyjnego i dofinansowanie
deficytowych regionalnych kolejowych przewozów
pasażerskich. Z budżetu państwa przekazywane są
od 2006 r. środki na usługi publiczne w zakresie
przewozów międzywojewódzkich i międzynarodo-
wych, a samorządy wojewódzkie finansują przewozy
regionalne ze środków własnych od 2004 r. Podkre-
ślić należy, że w procesie restrukturyzacji prowa-
dzonej od 2000 r. Grupa PKP nie otrzymywała do-
datkowych środków z budżetu państwa, poza gwa-
rancjami i poręczeniami Skarbu Państwa. Nawet
w przypadku restrukturyzacji zatrudnienia Grupa
PKP nie otrzymywała innego niż wyżej wymienio-
nego wsparcia ze środków budżetowych, natomiast
w innych sektorach, np. w górnictwie, wsparcie
Skarbu Państwa na ten cel miało znacznie szerszy
zakres.
Przyjęty przez Sejm RP w grudniu 2005 r. pakiet
ustaw kolejowych wprowadził nowe regulacje umoż-
liwiające przeznaczanie środków budżetowych na
inwestycje w infrastrukturę kolejową. Ustawa z dnia
16 grudnia 2005 r. o finansowaniu infrastruktury
transportu lądowego (Dz. U. Nr 267, poz. 2251, z późn.
473
zm.) daje ministrowi właściwemu do spraw trans-
portu możliowść finansowania lub dofinansowania
wydatków związanych z budową, przebudową, re-
montem, utrzymaniem, ochroną i zarządzaniem in-
frastrukturą kolejową z budżetu państwa, w ramach
środków ustalanych corocznie w wysokości nie niżs-
zej niż 18% (w 2006 r. 12%) planowanych wpływów
z podatku akcyzowego od paliw silnikowych. Ustawa
z dnia 16 grudnia 2005 r. o zmianie ustawy o trans-
porcie kolejowym oraz o zmianie innych ustaw (Dz. U.
z 2006 r. Nr 12, poz. 63) wprowadziła także nowe
zasady finansowania ze środków publicznych infra-
struktury kolejowej. Dzięki nowym regulacjom
prawnym wzrosły, w porównaniu z latami 2004
i 2005, środki finansowe przeznaczone na inwestycje
kolejowe. Dotacja przeznaczona na remonty i utrzy-
manie infrastruktury zaplanowana została w bu-
dżecie państwa po raz pierwszy w 2006 r. i wyniosła
260 mln zł, zaś w 2007 r. – 380 mln zł, w 2008 r. –
124,8 mln zł, a w projekcie budżetu państwa na 2009 r.
zaplanowano kwotę 680 mln zł. Łącznie poziom fi-
nansowania inwestycji środkami budżetowymi jest
coraz wyższy. Kolejnym nowym źródłem finansowa-
nia infrastruktury kolejowej w Polsce od 2006 r. stał
się Fundusz Kolejowy. Głównym celem Funduszu
Kolejowego jest zapewnienie dodatkowego źródła fi-
nansowania inwestycji, remontów i utrzymania in-
frastruktury kolejowej, głównie lokalnej. Fundusz
Kolejowy w 2006 r. na infrastrukturę dysponował
kwotą 87,2 mln zł, w 2007 r. – kwotą 244,6 mln zł,
a w 2008 r. – kwotą 430 mln zł.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że łączne na-
kłady finansowe na infrastrukturę kolejową (na
utrzymanie i na inwestycje kolejowe, w tym współfi-
nansowanie inwestycji realizowanych ze środków
UE) przeznaczone ze środków budżetu państwa
w latach 2004–2008 wyniosły łącznie nieco ponad
2,81 mld zł. W projekcie budżetu na 2009 r. zaplano-
wano na ww. cel kwotę nieznacznie przekraczającą
1,18 mld zł. Na realizację krajowych pasażerskich
przewozów kolejowych (dotacje dla przewoźników
kolejowych na pokrycie utraconych przychodów z ty-
tułu obowiązujących ustawowych ulg taryfowych
w krajowych przewozach pasażerskich oraz dotacje
na dofinansowanie kolejowych pasażerskich prze-
wozów międzywojewódzkich i międzynarodowych
na terenie kraju) w latach 2004–2008 przeznaczono
z budżetu państwa łącznie 2,55 mld zł. Projekt bu-
dżetu na 2009 r. przewiduje na ten cel 620 mln zł.
Z budżetu państwa na inwestycje i utrzymanie linii
kolejowych o znaczeniu wyłącznie obronnym prze-
znaczono od 2006 r. kwotę 42,4 mln zł, a na 2009 r.
zaplanowano kwotę 14,1 mln zł. Ponadto, zgodnie
z przepisami ustawy z dnia 25 kwietnia 2008 r.
o zmianie ustawy o komercjalizacji, restrukturyza-
cji i prywatyzacji przedsiębiorstwa państwowego
„Polskie Koleje Państwowe” (Dz. U. Nr 97, poz. 624),
dopiero teraz rekompensuje się spółce PKP Przewo-
zy Regionalne sp. z o.o. straty poniesione przez nią
w związku z wykonywaniem przewozów pasażer-
474
skich w ramach obowiązku świadczenia usług publicz-
nych w okresie od dnia 1 października 2001 r. do dnia
30 kwietnia 2004 r. Zgodnie z ustawą spółka otrzyma
dotację w kwocie 2,16 mld zł. Do końca bieżącego mie-
siąca spółka otrzyma 1383 mln zł, natomiast pozosta-
łą część dotacji w kwocie 777 mln zł – do końca listopa-
da 2009 r. Jednocześnie pragnę nadmienić, że przed-
stawiony powyżej zakres dofinansowania infrastruk-
tury kolejowej z budżetu państwa i z Funduszu Kolejo-
wego nie stanowi pomocy publicznej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie unieważnienia części praktycznej
egzaminów na prawo jazdy (5897)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo nr SPS-023-5897/08 przekazujące interpela-
cję posła Józefa Rojka w sprawie unieważnienia czę-
ści praktycznej egzaminów na prawo jazdy, przed-
stawiam następujące wyjaśnienia.
Ministerstwo Infrastruktury przygotowało pro-
jekt ustawy o kierujących pojazdami, który kom-
pleksowo reorganizuje system uzyskiwania upraw-
nień do kierowania pojazdami. Przepisy projektu
ustawy przewidują, że osoba egzaminowana będzie
miała prawo złożyć skargę na przebieg egzaminu
lub jego wynik do organu nadzorującego, jakim jest
marszałek województwa. Marszałek w ramach pro-
wadzonego postępowania, po stwierdzeniu, że egza-
min był przeprowadzony niezgodnie z przepisami,
będzie miał prawo do administracyjnego uznania
wyniku zaskarżonego egzaminu za pozytywny, je-
żeli z postępowania jednoznacznie będzie wynikało,
że taki wynik osoba egzaminowana powinna była
otrzymać.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że projekt
ustawy o kierujących pojazdami zostanie przekaza-
ny w najbliższym czasie pod obrady Sejmu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
w sprawie budowy obwodnicy Dębskiej Kuźni
(5898)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
z dnia 13 października 2008 r., przekazanej przy pi-
śmie z dnia 23 października 2008 r., znak: SPS-023-
-5898/08, w sprawie budowy obwodnicy Dębskiej
Kuźni przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Budowa obwodnicy miasta Dębska Kuźnia nie
znalazła się załączniku do uchwały nr 163/2007
Rady Ministrów z dnia 25 września 2007 r. w spra-
wie ustanowienia programu wieloletniego pod na-
zwą „Program budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”. W związku z powyższym w najbliższym
czasie nie będą prowadzone prace związane z budo-
wą ww. obwodnicy z uwagi na brak środków finan-
sowych. Jednocześnie uprzejmie informuję, że na
terenie woj. opolskiego trwają prace przygotowaw-
cze do budowy bądź rozpoczęto już budowę obwod-
nic, które uznano za priorytetowe ze względu na wy-
sokie wskaźniki natężenia ruchu oraz konieczność
zachowania standardów bezpieczeństwa. W szcze-
gólności należy wskazać tutaj obwodnicę Kędzierzy-
na Koźla w ciągu dk nr 40 – przewidziane zakończe-
nie I etapu budowy w 2010 r. oraz m.in. obwodnice
miast: Prudnika, Praszki, Niemodlina, Nysy – obec-
nie na etapie prac przygotowawczych, rozpoczęcie
robót budowlanych planowane jest po 2012 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Siarki
w sprawie niekorzystnych zmian w ustawie
o pomocy społecznej (5901)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka nr SPS-023-5901/08 z dnia
23 października 2008 r., dotyczące interpelacji pana

posła Edwarda Siarki, w sprawie zmiany zasad fi-
nansowania środowiskowych domów samopomocy,
uprzejmie informuję.
Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie w art. 28
przewiduje m.in. zmianę charakteru następujących
zadań z zakresu pomocy społecznej:
— przyznawanie i wypłacanie zasiłków stałych;
— opłacanie składek na ubezpieczenie zdrowot-
ne, określonych w przepisach o świadczeniach opieki
zdrowotnej;
— organizowanie i świadczenie specjalistycznych
usług opiekuńczych dla osób z zaburzeniami psy-
chicznymi;
— prowadzenie i rozwój infrastruktury środowi-
skowych domów samopomocy dla osób z zaburzenia-
mi psychicznymi.
Zadania te, realizowane do tej pory przez gminę
jako zadania z zakresu administracji rządowej,
w myśl zaprojektowanych zmian, stanie się zadania-
mi własnymi gminy o charakterze obligatoryjnym.
Powyższe rozwiązanie wpisuje się w przyjętą
w programie rządu zasadę, zakładającą, iż koniecz-
ne jest przywrócenie samorządowi rangi, która przy-
pada władzom regionalnym i lokalnym w Europie,
gdzie są one ważnym partnerem rządów centralnych
w osiąganiu ważnych celów społecznych. Potrzebne
jest zatem z jednej strony wzmocnienie podstaw ma-
jątkowych samorządu, a z drugiej doposażenie go
w zadania i kompetencje, które pozwolą na odgrywa-
nie roli prawdziwego gospodarza na swoim terenie.
Projektowane rozwiązania prawne zawarte w projek-
cie tzw. ustawy kompetencyjnej stanowią kolejny
krok w procesie decentralizacji zadań publicznych.
W tym celu proponuje się dalsze przekazanie przede
wszystkim samorządowi województwa kompetencji
i zadań aktualnie wykonywanych przez wojewodów.
Część kompetencji przekazana zostanie również do
samorządu gminnego. W projekcie przyjęto, że nad-
rzędną rolę pełni konstytucyjna zasada subsydiarno-
ści państwa, co oznacza, iż uprawnienia winny być
przypisane do najniższego szczebla administracji bę-
dącego w stanie efektywnie zrealizować postawione
zadania. Ponadto założono, że przekazywane zada-
nia i kompetencje co do zasady powinny być przejmo-
wane przez samorząd jako zadania własne.
W przypadku zadań z zakresu pomocy społecznej,
które staną się zadaniami własnymi gmin, w tym
także w odniesieniu do zadania prowadzenia i rozwo-
ju infrastruktury środowiskowych domów samopo-
mocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi, należy
podkreślić, że zadaniom tym nadaje się charakter
obligatoryjny. Oznacza to, że każda gmina będzie
musiała realizować to zadanie, niezależnie od tego,
czy stanowi ono dla niej priorytet w polityce gmin-
nej, czy nie.
Zgadzam się z Panem Posłem, że nie jest racjo-
nalne, aby wszystkie gminy realizowały to zadanie
w utworzonym na ich terenie ośrodku wsparcia.
Pragnę jednak przypomnieć, że zgodnie z art. 10
475
ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gmin-
nym gmina może w drodze porozumienia powierzyć
realizację zadania innej gminie.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
w toku konsultacji międzyresortowych zgłaszało
uwagi, dotyczące zmian proponowanych w art. 28
przedmiotowego projektu.
Sygnalizowano, że zmiany te mogą spowodować
zagrożenia rozwoju form pomocy osobom z zaburze-
niami psychicznymi, jakimi są usługi świadczone
w środowiskowych domach samopomocy, jak rów-
nież ograniczyć do nich dostęp, czy też pogorszyć ja-
kość wsparcia udzielanego tej grupie osób. W opinii
tutejszego resortu wskazane byłoby przekazanie
środowiskowych domów samopomocy dopiero po do-
prowadzeniu budowy sieci oparcia społecznego dla
osób z zaburzeniami psychicznymi do końca, a także
po określeniu stosownymi przepisami wykonawczy-
mi standardów usług świadczonych w tych jednost-
kach. Za niepokojące uznano również obawy, że prze-
kazanie domów w chwili obecnej może drastycznie
obniżyć poziom usług świadczonych w tych jednost-
kach lub wyzwolić proces przekształcania domów
w jednostki spełniające inne funkcje – nie służące
celom wsparcia osób z zaburzeniami psychicznymi.
Może również dojść do łączenia opieki nad różnymi
grupami podopiecznych – osób chorych psychicznie,
upośledzonych umysłowo, osób ze specyficznymi za-
burzeniami typu autyzm czy choroba Alzheimera,
co byłoby procesem niepożądanym.
Ponadto w ww. uwagach podnoszono, że część
placówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi,
w tym również środowiskowych domów samopomo-
cy, jest prowadzona przez powiaty jako zadanie z za-
kresu administracji rządowej (art. 20 ust. 1 pkt 2
ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej,
t.j. Dz.U. Nr 115, poz. 728), wobec czego zapropono-
wana w projekcie zmiana dotycząca zadań gmin
spowoduje nieuzasadnione niczym zróżnicowanie
sytuacji prawnej środowiskowych domów samopo-
mocy, co z kolei może prowadzić do wypierania przez
gminy tego zadania do powiatów.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podno-
siło również argument, że kondycja finansowa wielu
gminnych jednostek samorządu terytorialnego nie
gwarantuje należytej realizacji zadań związanych
z organizowaniem i zapewnieniem funkcjonowania
różnych ofert oparcia społecznego, tak niezbędnych,
by osoby z zaburzeniami psychicznymi i ich rodziny
miały szansę na poprawę poczucia bezpieczeństwa
socjalnego.
Dodatkowo informowano, że obecnie trwają pra-
ce nad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej, któ-
ra przewiduje między innymi zmiany w zakresie
funkcjonowania i finansowania środowiskowych do-
mów, co również wskazywałoby na brak zasadności
projektowanych w ustawie kompetencyjnej zmian.
W odniesieniu do zadania polegającego na wypła-
cie zasiłków stałych ministerstwo stało na stanowi-
sku, że zasiłki te są dochodem zastępującym naj-
476
uboższym, niepełnosprawnym obywatelom rentę
bądź emeryturę, dlatego też ich wypłata powinna
być objęta gwarancją finansową państwa, która jest
skuteczna jedynie przy utrzymaniu finansowania
tego zasiłku z budżetu państwa. Zasiłek stały zaspo-
kaja niezbędne potrzeby egzystencjalne, więc nie
może mieć miejsca sytuacja, w której jego wypłata
uzależniona będzie od kondycji finansowej gminy.
Niestety, doświadczenia pokazują, że niejednokrot-
nie z powodu fizycznego braku środków finanso-
wych zdarzają się problemy z terminową wypłatą
świadczeń w ramach zadań własnych gminy.
Natomiast opłacanie składek na ubezpieczenie
zdrowotne za osoby pobierające zasiłek stały jest
wypełnieniem dyspozycji art. 68 ust. 2 Konstytucji
RP. Zmiana może naruszyć wyrażone również
w art. 65 ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej
finansowanych ze środków publicznych zasady rów-
nego traktowania oraz solidarności społecznej.
Ustawa z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadcze-
niach opieki zdrowotnej finansowanych ze środków
publicznych opiera się na zasadzie, że składki na
ubezpieczenie zdrowotne, które nie są finansowane
z pobieranego świadczenia, finansuje budżet pań-
stwa. Art. 86 ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r.
o świadczeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze
środków publicznych wymienia cały szereg tytułów
do opłacania składki finansowanej z budżetu pań-
stwa. Zmiana w zakresie proponowanym w art. 19
projektu spowoduje niezgodność z ustawą o świadcze-
niach opieki zdrowotnej oraz wyłom w obecnym sys-
temie, co nie znajduje żadnego uzasadnienia.
Należy zauważyć, że obecny art. 18 ust. 1 pkt 2
ustawy o pomocy społecznej dotyczy opłacania skła-
dek nie tylko za osoby pobierające zasiłki stałe, ale
również za dzieci do czasu rozpoczęcia realizacji
obowiązku szkolnego nieprzebywające w placów-
kach opiekuńczo-wychowawczych i za osoby bez-
domne objęte indywidualnym programem wycho-
dzenia z bezdomności.
W sytuacji przyjęcia ww. ustawy w obecnym
kształcie, przedmiotowe zadania będą w 2009 r. doto-
wane z budżetu państwa. Natomiast sposób ich fi-
nansowania w latach późniejszych zostanie ustalony
najprawdopodobniej w ramach zmienionej ustawy
o dochodach jednostek samorządu terytorialnego.
Jednocześnie wyjaśniam, że obecnie obowiązują-
ca ustawa o pomocy nie przewiduje tworzenia środo-
wiskowych domów samopomocy o charakterze po-
nadregionalnym, czyli w praktyce o charakterze po-
nadwojewódzkim. Zadanie to może być realizowane
przez gminę (w tym także w drodze porozumienia
dla kilku gmin) lub powiat.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie procedur współpracy
między służbami udzielającymi wsparcia
ofiarom przemocy (5902)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację z dnia 23 października 2008 r., znak: SPS-
-023-5902/08, złożoną przez pana posła Macieja
Orzechowskiego oraz grupę posłów w sprawie proce-
dur współpracy między służbami udzielającymi
wsparcia ofiarom przemocy, Ministerstwo Pracy i Po-
lityki Społecznej udziela następujących wyjaśnień:
Przepisy ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o prze-
ciwdziałaniu przemocy w rodzinie (Dz. U. Nr 180,
poz. 1493) oraz aktów wykonawczych wskazują na
konieczność współpracy pomiędzy przedstawiciela-
mi wszystkich instytucji zajmujących się przeciw-
działaniem przemocy w rodzinie.
W art. 6 ust. 2 pkt 1 tejże ustawy zawarty jest
przepis, z którego wynika konieczność tworzenia
gminnego systemu przeciwdziałania przemocy w ro-
dzinie, za realizację którego odpowiedzialne są
wszystkie służby na terenie samorządu gminnego.
Natomiast § 2 pkt 1 rozporządzenia ministra pracy
i polityki społecznej z dnia 6 lipca 2006 r. w sprawie
standardu podstawowych usług świadczonych przez
specjalistyczne ośrodki wsparcia dla ofiar przemocy
w rodzinie, a także szczegółowych kierunków opro-
wadzenia oddziaływań korekcyjno-edukacyjnych
(Dz. U. Nr 127, poz. 890), również mówi o współpra-
cy pomiędzy specjalistycznymi ośrodkami wsparcia
dla ofiar przemocy w rodzinie a instytucjami zajmu-
jącymi się przeciwdziałaniem przemocy w rodzinie.
Ponadto „Krajowy program przeciwdziałania
przemocy w rodzinie” opracowywany był przez Mi-
nisterstwa: Pracy i Polityki Społecznej, Spraw We-
wnętrznych i Administracji, Zdrowia, Edukacji Na-
rodowej i do realizacji każdego zadania na szczeblu
centralnym zaangażowane są właśnie te resorty,
wskazując tym samym na potrzebę współpracy i wspól-
nych działań, już bezpośrednio udzielając wsparcia
ofiarom przemocy w rodzinie w jej najbliższym śro-
dowisku, a więc na terenie gminy.
Poziom zaangażowania i współpracy w samorzą-
dach gminnych przedstawia się bardzo różnie i nale-
ży się zgodzić z panem posłem, że nie wszędzie zo-
stał opracowany system przeciwdziałania przemocy
w rodzinie i nie zostały również wdrożone procedu-
ry współpracy pomiędzy służbami.
Dlatego też w projektowanej ustawie o zmianie
ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie
oraz innych ustaw planuje się wprowadzić przepisy,

które jasno określać będą procedury postępowania
w przypadkach przemocy w rodzinie.
Po pierwsze, na samorządy gminne zostanie na-
łożony obowiązek tworzenia zespołów interdyscypli-
narnych. Takie rozwiązanie wydaje się ze wszech
miar słuszne. Tworzenie zespołów interdyscyplinar-
nych oraz praca w takiej formie jest wskazaniem do
wspólnych działań przedstawicieli różnych służb
zajmujących się przeciwdziałaniem przemocy w ro-
dzinie.
Zgodnie z projektem ustawy w skład zespołu in-
terdyscyplinarnego będą mogli wchodzić przedsta-
wiciele:
1. jednostek organizacyjnych pomocy społecznej;
2. gminnej komisji rozwiązywania problemów
alkoholowych;
3. Policji;
4. prokuratury;
5. kuratorskiej służby sądowej;
6. edukacji;
7. ochrony zdrowia;
8. organizacji pozarządowych,
a także przedstawiciele innych instytucji działają-
cych na rzecz przeciwdziałania przemocy w rodzinie.
Projektowana regulacja określa również zadania
zespołów interdyscyplinarnych, do których należało
będzie prowadzenie zintegrowanych i skoordynowa-
nych działań przedstawicieli oraz specjalistów róż-
nych służb i instytucji w zakresie przeciwdziałania
przemocy w rodzinie, w szczególności poprzez:
1. podejmowanie działań w środowisku zagrożo-
nym przemocą w rodzinie, mającym na celu zapobie-
ganie zjawisku;
2. diagnozowanie problemu przemocy w rodzinie;
3. inicjowanie interwencji w środowisku do-
tkniętym przemocą w rodzinie;
4. opracowywanie i realizacja planu pomocy
w indywidualnych przypadkach;
5. rozpowszechnianie informacji o instytucjach,
osobach i możliwościach udzielenia pomocy w środo-
wisku lokalnym;
6. inicjowanie działań w stosunku do osób sto-
sujących przemoc w rodzinie;
7. monitorowanie sytuacji rodzin, w których ist-
nieje zagrożenie wystąpieniem przemocy, oraz ro-
dzin, w których dochodzi do przemocy;
8. prowadzenie dokumentacji działań podejmo-
wanych wobec rodzin, w których dochodzi do prze-
mocy, oraz efektów tych działań.
Po drugie, w akcie wykonawczym do zmienionej
ustawy planuje się rozszerzenie stosowania proce-
dury „niebieskiej karty” na innych niż obecnie
przedstawicieli służb zajmujących się przeciwdziała-
niem przemocy w rodzinie, m.in. na przedstawicieli
ochrony zdrowia i oświaty. Koniecznym wydaje się
również ustalenie sposobu podejmowania działań
w ramach procedury „niebieskiej karty”, uwzględ-
niając konieczność skutecznych i interdyscyplinar-
nych działań.
477
Mam nadzieję, że planowane zmiany wymuszą
na samorządach gminnych skuteczną współpracę
oraz przyczynią się do właściwych działań na rzecz
przeciwdziałania przemocy w rodzinie.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romana Kaczora
w sprawie rządowego projektu ustawy
o zmianie niektórych ustaw w związku
ze zmianami w organizacji i podziale zadań
administracji publicznej w województwie (5904)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo SPS-023-5904/08 z dnia 23 października
2008 r., przy którym przekazano interpelację posel-
ską pana Romana Kaczora z dnia 22 października
2008 r. w sprawie projektu ustawy o zmianie niektó-
rych ustaw w związku ze zmianami w organizacji
i podziale zadań w województwie, który zakłada po-
nowne włączenie Państwowej Inspekcji Sanitarnej
do administracji zespolonej, przekazuję następujące
stanowisko w przedmiotowej sprawie.
W projekcie ustawy nie założono zmiany funkcjo-
nowania organów Państwowej Inspekcji Sanitarnej,
gdyż destabilizacja służby sanitarno-epidemiologicz-
nej byłaby równoznaczna z naruszeniem bezpie-
czeństwa w obszarze zdrowia publicznego.
Nie wprowadza się zmian do zapisów art. 7 ust. 1
ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej z dnia 14
marca 1985 r. (Dz. U. 06.122.851), zgodnie z którym
inspekcja podlega ministrowi zdrowia, a kieruje nią
główny inspektor sanitarny jako centralny organ
administracji rządowej.
Państwowa Inspekcja Sanitarna wykonuje zada-
nia z zakresu zdrowia publicznego, w tym promocji
zdrowia, oraz sprawuje bieżący i zapobiegawczy
nadzór sanitarny w celu zapobiegania powstawaniu
chorób oraz prowadzi działania przeciwepidemiczne
w zakresie chorób zakaźnych.
Doświadczenie w działaniach na rzecz zdrowia
publicznego i osiągnięcia Państwowej Inspekcji Sa-
nitarnej stanowić winny fundament prac do nowych
rozwiązań poprzez stworzenie nowej ustawy o zdro-
wiu publicznym. Inicjatywa uregulowania ustawo-
wego obszaru zdrowia publicznego byłaby zbieżna
z oczekiwaniami autorytetów naukowych, samorzą-
478
dów terytorialnych oraz innych instytucji i organi-
zacji działających w obszarze zdrowia publicznego.
Nowe instrumenty prawne pozwoliłyby efektyw-
nie wykorzystać środki kierowane na profilaktykę,
promocję zdrowia tak, aby decydenci – organizato-
rzy ochrony zdrowia na różnych stopniach zarzą-
dzania mogli dostosować działania w obszarze zdro-
wia publicznego do bieżącej sytuacji epidemiologicz-
nej i wynikających stąd potrzeb lokalnych. Koordy-
natorem tych działań jest i powinna być Państwowa
Inspekcja Sanitarna.
Podkreślenia wymaga fakt, że Sejm Rzeczypo-
spolitej Polskiej powołał w Komisji Zdrowia podko-
misję stałą do spraw zdrowia publicznego. W dniu
3 września 2008 r. podkomisja podjęła dyskusję
o ustawowym uregulowaniu obszaru zdrowia pu-
blicznego. Do współpracy z podkomisją stałą do
spraw zdrowia publicznego został przeze mnie upo-
ważniony główny inspektor sanitarny.
Wprowadzenie nowych uregulowań prawnych
istotnych dla funkcjonowania Państwowej Inspekcji
Sanitarnej jest spójne z zamierzeniami ministra
zdrowia na rok 2009.
W odpowiedzi na pytania zawarte w interpelacji
uprzejmie informuję, że w funkcjonującym systemie
Państwowej Inspekcji Sanitarnej nie powinny zajść
zmiany; w dalszym ciągu stacje sanitarno-epidemio-
logiczne będą posiadały status zakładów opieki
zdrowotnej.
Funkcjonowanie Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej zostało wielokrotnie pozytywnie ocenione przez
misje UE. Ostatnio zostało to również potwierdzone
na nieformalnym spotkaniu ministrów ds. zdrowia,
które odbyło się w dniach 8–9 września 2008 r.
w Angers we Francji. Wykazano tam, że Polska na-
leży do krajów najlepiej przygotowanych do zarzą-
dzania ryzykiem sanitarnym.
W projekcie ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań w województwie zakłada się, że włączenie Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej do administracji ze-
spolonej, tak jak wyżej określono, nie spowoduje
zmian w funkcjonowaniu jej organów, bo byłoby to
niekorzystne dla bezpieczeństwa zdrowotnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
Odpowiedź
zastępcy prokuratora generalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Arkita
w sprawie internetowych
serwisów plotkarskich, takich jak Pudelek,
Plotek, Kaprysek (5905)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Tadeusza Arkita przesłaną przez
Pana Marszałka przy piśmie z dnia 23 października
2008 r. (nr SPS.023.5905/08), dotyczącą prawnych
problemów wiążących się z funkcjonowaniem „plot-
karskich” portali internetowych, uprzejmie infor-
muję, co następuje.
Odnośnie pytania sformułowanego w pkt 1 i 2:
Wszystkie portale internetowe (witryny interne-
towe), w tym także portale „plotkarskie”, takie jak:
„pudelek”, „plotek”, „kaprysek”, mogą działać po
uprzednim zarejestrowaniu nazwy domeny interne-
towej. Nazwę domeny internetowej rejestruje się
w odpowiednim, wybranym rejestrze w domenie
krajowej (np..pl – rejestr polski,.uk – rejestr brytyj-
ski,.de – rejestr niemiecki itp.) lub w jednej z domen
generycznych w rejestrze prowadzonym przez ame-
rykańską ICANN (np..com – domeny komercyjne)
lub w domenie.eu.
W Polsce rejestr narodowy domen interneto-
wych prowadzi jednostka badawczo-rozwojowa pod
nazwą Naukowa i Akademicka Sieć Komputerowa
(NASK). NASK posiada osobowość prawną, jest
wpisana do KRS pod numerem 00000 12938, a jej
organem nadzorującym jest minister nauki i szkol-
nictwa wyższego.
Wszystkie domeny z końcówką.pl są rejestrowa-
ne w rejestrze domen internetowych prowadzonym
przez NASK.
Podstawą zarejestrowania nazwy domeny inter-
netowej jest umowa cywilnoprawna o utrzymanie
nazwy domeny zawarta między abonentem domeny
a NASK lub między abonentem a partnerem NASK.
Umowę o utrzymanie nazwy domeny z końcówką.pl
można zawrzeć bezpośrednio z NASK lub za pośred-
nictwem partnera NASK (partnerów NASK jest ak-
tualnie ponad 80 – w tym polscy i zagraniczni, a ich
lista jest zamieszczona pod adresem: http://www.
dns.pl/obslugapartner.html).
Warunki umowy o utrzymanie nazwy domeny
określa Regulamin z 18 grudnia 2006 r. ustalający
zasady utrzymania domen internetowych w reje-
strze.pl. Są one opublikowane pod adresem: http://
www.dns.pl/regulamin.html.
Umowa o zarejestrowanie nazwy domeny w reje-
strze.pl zawierana jest na czas nieokreślony.
Portale internetowe zazwyczaj prowadzone są
przez przedsiębiorców, różne osoby prawne (np.
Sejm, podmioty reprezentujące Skarb Państwa,
uczelnie itp.), rzadziej przez osoby fizyczne. Portal

należący do przedsiębiorcy zawiera reklamy, które
go utrzymują.
Należy też zauważyć, że właściciele portali inter-
netowych mogą mieć zarejestrowane nazwy domen
stanowiące element adresu strony internetowej por-
talu w rejestrach całego świata.
Przykładowo: Nazwa domeny: pudelek.pl została
zarejestrowana przez spółkę działającą pod firmą
„02.pl” Sp. z o.o. (a więc przez przedsiębiorcę w rozu-
mieniu K.c., którego dane można sprawdzić w KRS).
Tak więc portale internetowe działają legalnie
od czasu dokonania ich rejestracji, a korzystanie
z internetu nie jest reglamentowane prawnie, w ta-
kim znaczeniu, iż nie wymaga żadnych zezwoleń czy
koncesji.
Internet jest stosunkowo nowym zjawiskiem ży-
cia społecznego, a odniesień do niego należy doszu-
kiwać się w zapisach Konstytucji RP. W aspekcie po-
ruszonym w interpelacji zasadnicze znaczenie mają
przepisy konstytucji, które dotyczą wolności rozpo-
wszechniania informacji zarówno przez poszczegól-
ne jednostki (podmioty) w ich własnym interesie,
jak i w wymiarze publicznym. Przypomnieć należy,
że w art. 14 konstytucja zapewnia wolność prasy
i innych środków społecznego przekazu (a więc tak-
że internetu), zaś w art. 54 gwarantuje każdemu
wolność wyrażania własnych poglądów, zarazem za-
kazując cenzury prewencyjnej środków społecznego
przekazu i koncesjonowania prasy. Ustawa może
wprowadzić obowiązek uzyskania koncesji na pro-
wadzenie stacji radiowej lub telewizyjnej, lecz nie
dotyczy to rozpowszechniania informacji za pomocą
internetu. Nie oznacza to oczywiście całkowitej do-
wolności przekazu danych przez internet. Wolność
w dostępie do informacji nie może bowiem naruszać
interesów publicznych i prywatnych. Dlatego też do
działalności prowadzonej w internecie odnoszą się
postanowienia wielu dziedzin prawa, między inny-
mi prawa cywilnego, autorskiego, o ochronie baz da-
nych czy w pewnym zakresie także prawa karnego.
Kwestie te należy oceniać na tle określonych stanów
faktycznych, albowiem każdorazowo oceniać moż-
na, czy publikowane tam treści nie naruszają okre-
ślonych dóbr podlegających ochronie prawnej. Nale-
ży przy tej okazji zauważyć, iż podawane w uzasad-
nieniu interpelacji przykłady publikowania zdjęć
czy informacji dotyczących znanych osób nie są spe-
cyficzne wyłącznie dla portali internetowych. Moż-
na wskazać szereg tytułów prasy zarówno codzien-
nej, jak i periodycznej, które wręcz specjalizują się
w tego typu publikacjach. Jest to zjawisko określane
mianem tabloidyzacji środków przekazu i znane na
całym świecie.
Odnośnie pytania sformułowanego w pkt 3 i 4:
Odnosząc się do pytania, „czy nakłanianie czy-
telników do dokonywania donosów oraz dostarcza-
nia nielegalnie zdobytych fotografii znanych osób
nie nosi znamion czynów regulowanych przez ko-
deks karny” – należy udzielić odpowiedzi negatyw-
nej. Prawo karne nie penalizuje „dokonywania do-
479
nosów”, chyba że miałyby one charakter pomówie-
nia (zniesławienia) innej osoby o takie postępowanie
lub właściwości, które mogą ją poniżyć w opinii pu-
blicznej lub narazić na utratę zaufania potrzebnego
dla danego stanowiska, zawodu lub rodzaju działal-
ności. Tego rodzaju działanie mogłoby wyczerpywać
znamiona przestępstwa z art. 212 § 1 lub 2 K.k. (ten
ostatni przepis dotyczy czynu popełnionego za po-
mocą środków masowego komunikowania, a więc
m.in. internetu). Przestępstwa zniesławienia może
się dopuścić dziennikarz, jeżeli publikuje w prasie
niesprawdzone informacje, tym bardziej plotki za-
wierające treści zniesławiające jakąkolwiek osobę.
Sąd Najwyższy w postanowieniu z 17 października
2001 r. (IV KKN 165/97, OSNKW 2002, nr 3, poz. 28)
słusznie stwierdził, że oparte na konstytucji i art. 41
ustawy z dnia 26 stycznia 1984 r. – Prawo prasowe
(Dz. U. Nr 5, poz. 24, z późn. zm.) prawo dziennika-
rza do krytyki nie jest nieograniczone i nie może być
traktowane jako prawo stawiania gołosłownych,
niesprawdzonych zarzutów godzących w dobra oso-
biste innych osób.
Czyny te ścigane są co do zasady z oskarżenia
prywatnego. Trudno jednak pod tym pojęciem rozu-
mieć publikowanie zdjęć osób „znanych”, czemu po-
święcona jest większość uzasadnienia interpelacji
posła Arkita. Zależy to niewątpliwie od kontekstu
przedstawionego zdjęcia. Pomówienie może być do-
konane nie tylko w postaci zwerbalizowanej, ale na
przykład także w postaci wizerunku. Każdorazowo
wymagałoby to zatem analizy pod kątem, czy dane
zdjęcia mogą mieć treść zniesławiającą. Prawo kar-
ne nie przewiduje natomiast przestępstwa publika-
cji fotografii bez zgody osoby fotografowanej. Ochro-
na wizerunku – jako dobra osobistego – przewidzia-
na jest jedynie w prawie cywilnym (art. 23 K.c. i 24
K.c.).
Należy także podkreślić, że osoby zaliczane do
kategorii tzw. osób powszechnie znanych, jak to
określono w interpelacji, niewątpliwie z tego tytułu
muszą się liczyć z tym, iż będą stanowić przedmiot
zainteresowania rozmaitych środków przekazu.
W każdym wypadku, w którym osoba będąca
przedmiotem tego rodzaju publikacji poczuje się
zniesławiona, może ona wystąpić z oskarżeniem
prywatnym przeciwko sprawcy. Jak podkreślano
w piśmiennictwie, w praktyce skuteczne ustalenie
i ściganie sprawcy takiego czynu popełnionego w in-
ternecie może być utrudnione z uwagi na specyfikę
tego środka przekazu (por. T. Fołta, A. Mucha: Znie-
sławienie i znieważenie w Internecie, Prokuratura
i Prawo 2006, nr 11, s. 49). Gdyby prokurator uznał,
że wymaga tego interes społeczny, może wszcząć po-
stępowanie, które toczy się wówczas z urzędu, lub
przyłączyć się do postępowania już się toczącego.
W wielu krajach problem skuteczności ścigania
naruszeń prawa dokonanych w internecie jest do-
strzegany i podejmowane są próby regulacji praw-
nych. Jak wskazywano w polskim piśmiennictwie,
na przykład w Finlandii proponowano, aby każdy
480
serwis internetowy (serwis WWW) miał redaktora
naczelnego, który ponosiłby odpowiedzialność kar-
ną w związku ze złamaniem prawa przez opubliko-
wanie w serwisie materiałów niezgodnych z obowią-
zującym stanem prawnym. Podobne prace prowa-
dzone są we Włoszech czy w Hiszpanii (por. P. Wa-
glowski: Prawo w sieci. Zarys regulacji Internetu,
Gliwice 2005, s. 65). Unormowanie takie zbliżone
jest więc do aktualnie przyjętego w polskim prawie
prasowym, które statuuje odpowiedzialność redak-
tora naczelnego bądź wskazanego przez niego re-
daktora za treść opublikowanych materiałów (art. 25
ust. 4 i 4a w zw. z art. 49a ustawy z dnia 26 stycznia
1984 r. Prawo prasowe – tekst jednol. Dz. U. Nr 89,
poz. 590, z późn. zm.). Warto dodać, że w orzecznic-
twie Sądu Najwyższego wskazywano niejednokrot-
nie, że internetowy przekaz o charakterze perio-
dycznym, spełniający wymogi określone przez usta-
wodawcę w art. 7 ust. 2 pkt 1 Prawa prasowego, nie-
wątpliwie jest prasą (por. m. in. postanowienie SN
z dnia 7 maja 2008 r., III KK 234/07, OSNKW 2008
z. 9, poz. 69).
Na konsekwencję takiego poglądu prawnego
wskazywało również postanowienie Sądu Najwyż-
szego z dnia 26 lipca 2007 r., IV KK 174/07, iż osoba
rozpowszechniająca bez rejestracji we właściwym
sądzie okręgowym dziennik bądź czasopismo za po-
średnictwem internetu zarówno wówczas, gdy prze-
kaz taki towarzyszy przekazowi utrwalonemu na
papierze, stanowiąc inną elektroniczną jego postać,
jak i wówczas, gdy istnieje tylko w formie elektro-
nicznej w internecie, wyczerpuje znamiona prze-
stępstwa z art. 45 prawa prasowego. Ustawodawca
bowiem wyraźnie i jednoznacznie stwierdza, że pra-
są są zarówno dzienniki i czasopisma, jak i „wszel-
kie istniejące i powstające w wyniku postępu tech-
nicznego środki masowego przekazywania (...) upo-
wszechniające publikacje periodyczne za pomocą
druku, wizji, fonii lub innej techniki rozpowszech-
niania” – art. 7 ust. 2 pkt 1 in fine prawa prasowego.
W tej sytuacji jest rzeczą bezsporną, że dzienniki
i czasopisma przez to, że ukazują się w formie prze-
kazu internetowego, nie tracą znamion tytułu pra-
sowego, i to zarówno wówczas gdy przekaz interne-
towy towarzyszy przekazowi utrwalonemu na pa-
pierze, drukowanemu, stanowiąc inną, elektronicz-
ną jego postać w systemie on line, jak i wówczas, gdy
przekaz istnieje tylko w formie elektronicznej w in-
ternecie, ale ukazuje się tylko periodycznie, spełnia-
jąc wymogi, o których mowa w art. 7 ust. 2 prawa
prasowego.
Zgodnie z przepisem art. 38 ust. 1 prawa praso-
wego odpowiedzialność cywilną za naruszenie pra-
wa spowodowane opublikowaniem materiału praso-
wego ponoszą autor tekstu, redaktor, a także każda
inna osoba, która spowodowała opublikowanie tego
materiału. Niezależnie od tego odpowiedzialność
ponosi wydawca. Zgodnie z orzecznictwem Sądu
Najwyższego redaktor naczelny ponosi odpowie-
dzialność wówczas, gdy decydował o publikacji. Oso-
by te w zakresie odpowiedzialności majątkowej od-
powiadają solidarnie. Podstawą zaś zasądzenia za-
dośćuczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę
w wyniku naruszenia dobra osobistego lub zasądze-
nia odpowiedniej sumy pieniężnej na wskazany
przez siebie cel społeczny jest art. 448 K.c. W myśl
uchwały Sądu Najwyższego z dnia 9 września 2008 r.
III CZP 31/08 oraz z dnia 19 czerwca 2007 r. III CZP
54/07 w razie naruszenia dobra osobistego kumula-
cja roszczeń przewidzianych w art. 448 K.c. jest do-
puszczalna.
Art. 12 ust. 1 prawa prasowego stanowi, że dzien-
nikarz jest obowiązany:
1) zachować szczególną staranność i rzetelność
przy zbieraniu i wykorzystaniu materiałów praso-
wych, zwłaszcza sprawdzić zgodność z prawdą uzy-
skanych wiadomości lub podać ich źródło,
2) chronić dobra osobiste, a ponadto interesy
działających w dobrej wierze informatorów i innych
osób, które okazują mu zaufanie,
3) dbać o poprawność języka i unikać używania
wulgaryzmów.
Nie wdając się w szczegółową analizę pojęcia „do-
bra osobiste”, stwierdzić najogólniej należy, iż otwar-
ty katalog dóbr osobistych zawiera art. 23 i 24 Ko-
deksu cywilnego. I tak np. sfera życia prywatnego –
i tylko w takim zakresie, w jakim jest to obojętne
z punktu widzenia rękojmi właściwego sprawowa-
nia funkcji publicznej – pozostaje poza zasięgiem za-
interesowania prasy. Zgodnie z orzecznictwem Sądu
Najwyższego takie wartości, jak: cześć, dobre imię
i dobra sława człowieka są pojęciami obejmującymi
wszystkie dziedziny życia osobistego, zawodowego
i społecznego. Naruszenie czci może więc nastąpić
zarówno przez pomówienie o ujemne postępowanie
w życiu osobistym i rodzinnym, jak i przez zarzuce-
nie niewłaściwego postępowania w życiu zawodo-
wym, naruszające dobre imię danej osoby i mogące
narazić ją na utratę zaufania potrzebnego do wyko-
nywania zawodu lub innej działalności. Katalog
dóbr osobistych obejmuje także dobra związane ze
sferą życia prywatnego, rodzinnego oraz ze sferą in-
tymności. Ochrona w tym zakresie może odnosić się
do przypadków ujawnienia faktów z życia osobistego
i rodzinnego, nadużywania uzyskiwanych informa-
cji, zbierania w drodze prywatnych wywiadów infor-
macji, ocen ze sfery intymności po to, aby je opubli-
kować lub w inny sposób rozgłaszać. Fakt, że dzien-
nikarz np. nie posłużył się w treści reportażu na-
zwiskami osób, nie może go ekskulpować, zważając,
że dokładność, z jaką opisał fakty i zdarzenia, po-
zwala na identyfikację przedstawionych tam osób.
Ochrona dóbr osobistych przysługuje tylko przed
działaniem bezprawnym. Za bezprawne uważa się
każde działanie naruszające dobra osobiste, jeżeli
nie zachodzi żadna ze szczególnych okoliczności
usprawiedliwiających tego typu działanie. Do pod-
staw wyłączających bezprawność naruszenia dóbr
osobistych zalicza się np.: działanie w ramach po-
rządku prawnego, tj. działanie dozwolone przez obo-

wiązujące przepisy prawa, zgodę pokrzywdzonego
(z zastrzeżeniem uchylenia jej skuteczności w nie-
których przypadkach) oraz działanie w obronie uza-
sadnionego interesu. Generalną jednak zasadą jest
wprowadzone w art. 24 § 1 K.c. domniemanie bez-
prawności. Dlatego właśnie dziennikarz pozwany
w procesie o ochronę dóbr osobistych ma obowiązek
wykazania istnienia okoliczności usprawiedliwiają-
cych jego działanie, a więc wyłączających bezpraw-
ność. W doktrynie i orzecznictwie przez sferę życia
prywatnego rozumie się ten zakres faktów dotyczą-
cych jednostki i jej przeżyć, który w zasadzie nie jest
przez nią ujawniany nawet osobom najbliższym
i którego odsłonięcie przed kimkolwiek wywołuje
uczucie wstydu, zakłopotania i udręki. Do sfery tej
zalicza się przeżycia zmysłowe, przekonania, uczu-
cia związane z osobami najbliższymi lub kultem ich
pamięci, stosunki rodzinne, nienaganne obyczaje,
formy życia codziennego. Ta sfera jest całkowicie
chroniona przed dostępem do niej osób trzecich –
także dziennikarzy. Sfera życia prywatnego rozcią-
ga się także na pozostały zakres życia osobistego
i rodzinnego, który nie jest objęty tak ścisłą tajemni-
cą, wobec czego zainteresowanie się tą sferą w pew-
nych przypadkach może nie mieć charakteru bez-
prawnego. Prasa może podać do wiadomości publicz-
nej fakty z tej sfery, ale powinno to być usprawiedli-
wione okolicznościami sprawy. Bezprawność naru-
szenia dobra osobistego jest wyłączona, jeżeli ujaw-
nienie informacji i danych wiąże się bezpośrednio
z działalnością publiczną danej osoby. Naruszeniem
dóbr osobistych jest również m.in. rozpowszechnia-
nie wizerunku. Odnośnie wizerunku zważyć należy,
iż w myśl art. 81 prawa autorskiego jego rozpo-
wszechnianie wymaga zezwolenia osoby na nim
przedstawionej. Zezwolenie takie nie jest wymaga-
ne, jeżeli osoba uwieczniona na wizerunku otrzyma-
ła zapłatę za pozowanie. Nie wymaga zezwolenia
rozpowszechnianie wizerunku osoby powszechnie
znanej, jeżeli wizerunek wykonano w związku z peł-
nieniem przez nią funkcji publicznych, w szczegól-
ności politycznych, społecznych i zawodowych. Nie
wymaga także zezwolenia rozpowszechnianie wize-
runku, jeżeli stanowi on jedynie szczegół całości, ta-
kiej jak: zgromadzenie, krajobraz, publiczna impre-
za. Aby móc rozpowszechniać wizerunek czyjejś oso-
by, należy uzyskać jej zezwolenie, chyba że zapłaci
się jej za pozowanie. Jednakże pomimo zapłaty za
pozowanie bądź zgody osoby przedstawianej na fil-
mie czy też zdjęciu możliwe jest naruszenie dóbr
osobistych w sytuacji, gdy na skutek złośliwego mon-
tażu, łamiącego kolejność ujęć, czy też zdjęć dojdzie
do ośmieszenia takiej osoby. Istnieje jednak krąg
osób ogólnie znanych, co do których nie jest koniecz-
ne uzyskanie zezwolenia na rozpowszechnianie wi-
zerunku, jeżeli wizerunek ten wykonano w związku
z pełnieniem funkcji publicznych. Z art. 81 ust. 2 pkt 1
prawa autorskiego wynika, iż funkcje publiczne to
w pierwszym rzędzie polityczne, społeczne i zawodo-
we. Nie jest to jednak wyliczenie enumeratywne.
481
Niedozwolone z kolei jest rozpowszechnianie wize-
runku każdej osoby, w tym także powszechnie zna-
nej i pełniącej funkcje publiczne, w sytuacjach in-
tymnych. Jeśli zaś ktoś upublicznia informacje doty-
czące swojego życia prywatnego, musi liczyć się
z tym, że może następować w prasie ich weryfikacja,
przy czym podnieść wypada, że np. orientacja seksu-
alna stanowi nie tylko dobro osobiste, ale szczegól-
nie chronioną sferę prywatności. Naruszeniem dóbr
osobistych jest też nagranie czyjejś wypowiedzi bez
uzyskania na to zgody, następnie odtworzenie w au-
dycji radiowej bądź telewizyjnej (za wyj. np. publicz-
nych wypowiedzi np. podczas obrad Sejmu).
Zgodnie z art. 14 ust. 6 prawa prasowego nie wol-
no bez zgody osoby zainteresowanej publikować in-
formacji oraz danych dotyczących prywatnej sfery
życia, chyba że wiąże się to bezpośrednio z działal-
nością publiczną danej osoby. Prawo do prywatności
znajduje swoje oparcie w normach prawa europej-
skiego oraz w przepisach Konstytucji RP, gdzie
w treści art. 47 zagwarantowano każdemu prawo do
ochrony życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobre-
go imienia.
Podmiot, którego dobro osobiste zostało zagrożo-
ne bezprawnym działaniem dziennikarza, może żą-
dać zaniechania tego działania, ewentualnie usu-
nięcia skutków, w szczególności przez złożenie
oświadczenia odpowiedniej treści i w odpowiedniej
formie (zgodnie z art. 24 § 1 K.c.). Oświadczenie jest
czym innym aniżeli instytucja sprostowania, czy też
odpowiedzi z art. 31 i nast. prawa prasowego, albo-
wiem oświadczenie z art. 24 § 1 K.c. składa ten, kto
naruszył dobra osobiste. Domagając się ochrony
dóbr osobistych, pozwany może żądać w pozwie, aby
sąd zobowiązał dokonującego naruszenia do złoże-
nia odpowiedniego oświadczenia, przy czym treść
tego oświadczenia musi być wyraźnie sprecyzowana
w żądaniu pozwu, a nie ograniczać się jedynie do
ogólnikowego sformułowania, iż powód domaga się
zobowiązania pozwanego do złożenia odpowiednie-
go w treści i formie oświadczenia. Zważyć przy tym
należy, iż ustalenie treści i formy oświadczenia nie
jest rzeczą sądu, albowiem sąd tylko bada, czy żąda-
nie pozwu jest uzasadnione, czy nie. Osoba, której
dobro zostało zagrożone, może również żądać, na
podstawie art. 24 § 1 w zw. z art. 448 K.c. zadość-
uczynienia pieniężnego za doznaną krzywdę lub za-
sądzenia odpowiedniej sumy pieniężnej na wskaza-
ny przez powoda cel społeczny. Nie ulega również
wątpliwość, iż wysokość zadośćuczynienia, o jakim
mowa w art. 448 K.c., zależy przede wszystkim,
zważywszy na jego kompensacyjną funkcję, od wiel-
kości doznanej krzywdy, jak również od sytuacji ma-
terialnej stron.
Jeśli na skutek naruszenia dobra osobistego zo-
stała wyrządzona szkoda majątkowa, poszkodowany
może żądać jej naprawienia na zasadach ogólnych.
Ponadto podnieść należy, iż wzajemna relacja
przepisów ustawy prawa prasowego i przepisów Ko-
deksu cywilnego regulujących ochronę dóbr osobi-
482
stych polega na tym, iż możliwe jest kumulatywne
lub alternatywne stosowanie środków ochrony prze-
widzianych w przepisach obu tych ustaw, a wybór
ich należy do osoby zainteresowanej. Sądem właści-
wym do orzekania w sprawach dotyczących naru-
szenia dóbr osobistych jest właściwy sąd okręgowy.
W tym miejscu wskazać można kilka orzeczeń
sądowych istotnych w kwestii ochrony dóbr osobi-
stych osób publicznych:
— cechą ochrony praw osobistych czy prawa pry-
watności jest to, że ochroną tą jest objęta dziedzina
życia osobistego prywatnego człowieka; ochrona ta
zatem nie obejmuje ani działalności publicznej oso-
by, ani też sfery działań czy zachowań, które ogólnie
są pojmowane jako osobiste lub prywatne, jeżeli
działania te lub zachowania wiążą się ściśle z dzia-
łalnością publiczną (NSA 6.05.1997 r., II SA/Wr
929/96);
— zabieganie przez znaną aktorkę o zaintereso-
wanie mediów przez udzielanie wywiadów i infor-
macji o swoim życiu osobistym stanowi wyrażenie,
co najmniej w sposób dorozumiany, zgody na infor-
mowanie przez media o tej sferze jej życia (SN
24.01.2008 r., I CSK 341/07);
— osoba publiczna musi się liczyć z tym, że będą
roztrząsane także fakty z jej życia prywatnego, jeże-
li wiążą się z jej funkcją (SN 11.05.2007 r., I CSK
47/07);
— działanie osób publicznych wywiera wpływ na
kształtowanie „życia publicznego”, stanowi podsta-
wę usprawiedliwionego zainteresowania społeczeń-
stwa i związanego z nim prawa do uzyskania infor-
macji; z tego też względu powszechnie przyjmuje się,
że w odniesieniu do tych osób zakres dopuszczalnej
krytyki jest szerszy, a udzielana ochrona – słabsza
(SA Poznań 27.09.2005 r., I ACa 1443/03);
— rozszerzone granice dopuszczalnej krytyki
osób sprawujących funkcje publiczne nie pozwalają
na publikowanie nieprawdy ani na nierzetelne wy-
korzystywanie materiałów prasowych (SN 5.04.2002 r.,
II CKN 1095/99);
— osoba piastująca funkcję publiczną narażona
jest – co stanowi zjawisko naturalne w każdym pań-
stwie demokratycznym – na wystawienie swoich po-
czynań pod osąd opinii publicznej i musi liczyć się
z krytyką swojego postępowania, która to krytyka
jest społecznie pożyteczna i pożądana, jeżeli podjęta
została w interesie publicznym i ma cechy rzetelności
oraz rzeczowości, a jednocześnie nie przekracza gra-
nic potrzebnych do osiągnięcia społecznego celu kry-
tyki; granic tych nie da się ogólnie wyznaczyć, ponie-
waż określają je niepowtarzalne okoliczności kon-
kretnej sprawy (SN 28.09.2000 r., VKKN 171/98).
Odnośnie pytania sformułowanego w pkt 5:
Powyższe rozważania uzasadniają ocenę, iż obo-
wiązująca regulacja prawna jest wystarczająca dla
ochrony dóbr prawnych naruszanych ewentualnie
przez twórców „plotkarskich” portali interneto-
wych. Nie ma zatem potrzeby wprowadzania spe-
cjalnej regulacji prawnej kazuistycznie odnoszącej
się do kwestii, o których mowa. Tego rodzaju ewen-
tualne pomysły legislacyjne naruszałyby spójność
systemu prawa, zmniejszając jego transparentność.
Z poważaniem
Zastępca prokuratora generalnego
Andrzej Pogorzelski
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tadeusza Arkita
w sprawie ochrony dóbr osobistych
osób publicznych (5906)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Tadeusza Arkita, przekaza-
ną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 23 paździer-
nika 2008 r. nr SPS-023-5906/08, w sprawie ochro-
ny dóbr osobistych osób publicznych, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Obowiązujący system prawny przewiduje roz-
wiązania dotyczące ochrony dóbr osobistych każde-
go człowieka. Zgodnie z art. 23 K.c. dobra osobiste
człowieka, jak w szczególności: zdrowie, wolność,
cześć, swoboda sumienia, nazwisko lub pseudonim,
wizerunek, tajemnica korespondencji, nietykalność
mieszkania, twórczość naukowa, artystyczna, wy-
nalazcza i racjonalizatorska pozostają pod ochroną
prawa cywilnego niezależnie od ochrony przewidzia-
nej w innych przepisach. Już z treści wskazanego
przepisu wynika, że ochrona dóbr osobistych jest
wszechstronna. Może być realizowana w różny spo-
sób i za pomocą różnych środków ochrony prawnej.
Ochrona ta może mieć charakter niemajątkowy, jak
i majątkowy.
Art. 24 § 1 i 2 K.c. stanowi, że ten, czyje dobro
osobiste zostaje zagrożone cudzym działaniem, może
żądać zaniechania tego działania, chyba że nie jest
ono bezprawne. W razie dokonanego naruszenia
może on także żądać, ażeby osoba, która dopuściła
się naruszenia, dopełniła czynności potrzebnych do
usunięcia jego skutków, w szczególności ażeby zło-
żyła oświadczenie odpowiedniej treści i w odpowied-
niej formie. Na zasadach przewidzianych w kodeksie
może on również żądać zadośćuczynienia pieniężne-
go lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na
wskazany cel społeczny (art. 448 K.c.). Jeżeli wsku-
tek naruszenia dobra osobistego została wyrządzo-
na szkoda majątkowa, poszkodowany może żądać jej
naprawienia na zasadach ogólnych (art. 415 i nast.
K.c.). Z art. 24 § 3 K.c. wynika, że powyższe przepisy

nie uchybiają uprawnieniom przewidzianym w in-
nych przepisach, w szczególności w prawie autor-
skim oraz w prawie wynalazczym.
Obowiązujące przepisy zapewniają więc każdej
osobie, której dobro osobiste zostało naruszone lub
też tylko zagrożone, dwa roszczenia o charakterze
niemajątkowym, a mianowicie o zaniechanie działa-
nia (zachowania) oraz o dopełnienie czynności po-
trzebnych do usunięcia stanu spowodowanego naru-
szeniem dobra osobistego. Przewidują także ochronę
majątkową, przesądzając o możliwości zasądzenia
zadośćuczynienia pieniężnego na rzecz poszkodowa-
nego lub zapłaty odpowiedniej sumy pieniężnej na
cel społeczny w każdym przypadku naruszenia (za-
grożenia) dobra osobistego, a także odszkodowania,
jeśli wskutek naruszenia dobra osobistego została
wyrządzona szkoda majątkowa. Ponadto obowiązu-
jące przepisy dopuszczają możliwość wytoczenia po-
wództwa o ustalenie, że określone dobro osobiste
przysługuje konkretnej osobie, jak również że dobro
to zostało zagrożone lub już naruszone (w tym przy-
padku podstawę prawną takiego żądania stanowi
art. 189 K.p.c.). Doniosłą rolę w szybkim i efektyw-
nym trybie ochrony dóbr osobistych odgrywa także
Prawo prasowe w zakresie uregulowanych w nim
instytucji sprostowania i odpowiedzi.
Każdy poszkodowany, bez względu na to czy jest,
czy też nie, osobą publiczną, może korzystać z pełne-
go katalogu obowiązujących środków ochrony praw-
nej. Może dochodzić zarówno roszczeń o charakterze
niemajątkowym, jak i majątkowym. Należy przy
tym zauważyć, że nie ma żadnych przeszkód, aby
roszczenia o charakterze majątkowym (o zadość-
uczynienie oraz odszkodowanie) były dochodzone
łącznie, o ile następstwem działań naruszających
dobro osobiste jest zarówno uszczerbek o charakte-
rze niemajątkowym (krzywda), jak i majątkowym
(szkoda majątkowa).
Ciężar udowodnienia rozmiaru krzywdy czy też
wysokości poniesionej szkody majątkowej, zgodnie
z zasadą rozkładu ciężaru dowodu (art. 6 K.c.), spo-
czywa na osobie, która z faktu tego wywodzi skutki
prawne (osobie poszkodowanej). Należy jednak
zwrócić uwagę na to, że Kodeks postępowania cy-
wilnego przewiduje od tej zasady wyjątek, odstępu-
jąc w pewnych kategoriach spraw od potrzeby udo-
wodnienia w sposób ścisły i dokładny wysokości do-
chodzonych w procesie świadczeń. Prawo liczy się
bowiem z pewnymi trudnościami w zakresie ustale-
nia elementów rozstrzygnięcia odnoszących się wła-
śnie do wysokości żądania. Wskazany wyjątek zo-
stał przewidziany w art. 322 K.p.c., który stanowi,
że jeżeli w sprawie o naprawienie szkody, o dochody,
zwrot bezpodstawnego wzbogacenia lub o świadcze-
nie z umowy o dożywocie sąd uzna, że ścisłe udo-
wodnienie wysokości żądania jest niemożliwe lub
nader utrudnione, może w wyroku zasądzić odpo-
wiednią sumę według swej oceny, opartej na rozwa-
żeniu wszystkich okoliczności sprawy. Przepis umoż-
liwia sądowi uwzględnienie żądania pozwu, chociaż
483
żądana przez powoda kwota nie jest możliwa do ści-
słego udowodnienia, co w przypadku braku takiego
uregulowania prowadziłoby do oddalenia powódz-
twa w tej części (tzw. ius moderandi). Dotyczy to za-
równo spraw o zadośćuczynienie, jak i odszkodowa-
nie, zaś w tym ostatnim przypadku może mieć za-
stosowanie tak do ustalenia wysokości poniesionych
strat (damnum emergens), jak i utraconych korzyści
(lucrum cessans). Niewątpliwie przepis ten stano-
wi złagodzenie ujemnych skutków przewidzianych
w art. 6 K.c.
Kwestią odmienną od zakresu przysługujących
poszkodowanym naruszeniem dóbr osobistych środ-
ków ochrony prawnej pozostaje natomiast kwestia
korzystania z tychże środków. Niewątpliwie rezy-
gnacja z dochodzenia na drodze postępowania sądo-
wego ochrony słusznych praw osób poszkodowanych
nie sprzyja kształtowaniu właściwych postaw spo-
łecznych. Brak reakcji na naruszenie dóbr osobi-
stych wyzwala bowiem często mechanizm eskalacji
zachowań niepożądanych.
Rezygnacji z dochodzenia przez poszkodowanych
przysługujących im roszczeń o ochronę dóbr osobi-
stych nie uzasadnia długotrwałość niektórych to-
czących się procesów cywilnych. W przypadku dłu-
gotrwałych procesów cywilnych ważną rolę w szyb-
kiej i skutecznej ochronie dóbr osobistych odgrywa
instytucja zabezpieczenia roszczenia uregulowana
w art. 730 i nast. K.p.c. Udzielenia zabezpieczenia
roszczenia można domagać się zarówno przed wsz-
częciem postępowania, jak i w jego toku. W obecnym
stanie prawnym sąd udziela zabezpieczenia w taki
sposób, jaki stosownie do okoliczności uzna za odpo-
wiedni, nie wyłączając sposobów przewidzianych do
zabezpieczenia roszczeń pieniężnych, w szczególno-
ści sąd może unormować prawa i obowiązki stron
lub uczestników postępowania na czas trwania po-
stępowania (art. 755 § 1 K.p.c.) Należy wskazać, że
podstawową funkcją postępowania zabezpieczające-
go jest zapewnienie uprawnionemu (w tym przypad-
ku poszkodowanemu) ochrony przed możliwymi nie-
korzystnymi skutkami związanymi z czasem trwa-
nia sprawy rozpoznawanej przez sąd. Uzyskanie za-
bezpieczenia zezwala na zniwelowanie niekorzyst-
nych następstw uzyskania ostatecznego rozstrzy-
gnięcia kończącego postępowanie w terminie póź-
niejszym niż samo wszczęcie postępowania. Może
również stanowić odpowiedź na działanie obowiąza-
nego szkodzące usprawiedliwionym interesom
uprawnionego. Uzyskanie zabezpieczenia stwarza
ochronę prawną o charakterze tymczasowym, jed-
nakże przebiegającą w zasadzie równolegle z toczą-
cym się postępowaniem sądowym i obejmującą okres
trwania tego postępowania.
Analiza obowiązujących przepisów procedural-
nych wskazuje na to, iż zapewniają skuteczne do-
chodzenie roszczeń o ochronę dobór osobistych.
Zauważyć należy, że jakkolwiek obwiązujący sys-
tem prawny przewiduje szeroki katalog ochrony
dóbr osobistych przed ich naruszeniem, to niewąt-
484
pliwie dążenie do jego doskonalenia jest ideą słusz-
ną. Dlatego też Komisja Kodyfikacyjna Prawa Cy-
wilnego działająca przy ministrze sprawiedliwości
przygotowała wstępny projekt części ogólnej przy-
szłego Kodeksu cywilnego, w którym zaproponowa-
no regulację dotyczącą ochrony dóbr osobistych.
Przewiduje ona silniejszą ochronę interesów mająt-
kowych poszkodowanego, a to poprzez przyznanie
mu nie tylko prawa do zadośćuczynienia i odszkodo-
wania, ale także uprawnienia do żądania wydania
korzyści uzyskanych przez osobę, która dopuściła
się naruszenia dobra osobistego.
Odnosząc się do instytucji publicity of rights,
o której wspomina pan poseł w swej interpelacji, na-
leży wskazać, że instytucja ta jest znana systemowi
prawa amerykańskiego. Została wypracowana w opar-
ciu o orzecznictwo sądów amerykańskich i przewi-
duje ochronę wizerunku osoby publicznej także po
jej śmierci. Wskazana instytucja nie została skodyfi-
kowana na poziomie prawa federalnego, jednakże
funkcjonuje w ustawodawstwach poszczególnych
stanów.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Małgorzaty Kidawy-Błońskiej
w sprawie dostosowania infrastruktury
publicznej do potrzeb osób niepełnosprawnych
(5911)
Szanowny panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Małgorzaty Kidawy-Błońskiej
(pismo znak: SPS-023-5911/08 z dnia 23 październi-
ka 2008 r.) w sprawie dostosowania infrastruktury
publicznej do potrzeb osób niepełnosprawnych,
uprzejmie przedstawiam następujące informacje
w zakresie właściwości resortu infrastruktury:
W zakresie ustawy Prawo budowlane. Ustawa
z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U.
z 2006 r. Nr 156, poz. 1118, z późn. zm), w szczegól-
ności przepis art. 5 ust. 1 pkt 4 ustawy, zapewnia, że
obiekt budowlany wraz ze związanymi z nim urzą-
dzeniami budowlanymi należy, biorąc pod uwagę
przewidywany okres użytkowania, projektować i bu-
dować w sposób określony w przepisach, w tym tech-
niczno-budowlanych, oraz zgodnie z zasadami wie-
dzy technicznej, zapewniając także niezbędne wa-
runki do korzystania z obiektów użyteczności pu-
blicznej i mieszkaniowego budownictwa wieloro-
dzinnego przez osoby niepełnosprawne, w szczegól-
ności poruszające się na wózkach inwalidzkich. Re-
gulacje powyższe nakazują budowę nowych obiek-
tów budowlanych i przebudowę istniejących z za-
pewnieniem pełnej ich dostępności dla osób niepeł-
nosprawnych.
Przepisy techniczno-budowlane, w tym rozpo-
rządzenie ministra infrastruktury z dnia 12 kwiet-
nia 2000 r. sprawie warunków technicznych, jakim
powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie
(Dz. U. Nr 75, poz. 690, z późn. zm.), definiują szcze-
gółowe wymagania w zakresie zapewnienia dostęp-
ności do obiektów budowlanych osobom niepełno-
sprawnym. Ponadto przepisy art. 9, 35 i 36a ww.
ustawy Prawo budowlane uniemożliwiają realizację
ww. obiektów budowlanych bez wzmiankowanej do-
stępności, a zgodnie z art. 59a ust. 2 pkt f właściwy
organ nadzoru budowlanego w czasie obowiązkowej
kontroli sprawdza wykonanie obiektu z ww. warun-
kami. Nie ma natomiast przepisów nakazujących
dostosowanie istniejących obiektów budowlanych do
potrzeb osób niepełnosprawnych.
W zakresie transportu kolejowego. Sprawy osób
niepełnosprawnych porusza przyjęta przez Radę Mi-
nistrów „Strategia dla transportu kolejowego do
roku 2013”:
„Transport kolejowy powinien być dostępny dla
wszystkich osób wyrażających chęć podróżowania.
Dlatego tak bardzo ważną sprawą jest zapewnienie
dostępności do kolei (przez co rozumieć należy możli-
wość bezpiecznego i łatwego korzystania z kolei) nie-
pełnosprawnym. Resort transportu będzie wspierał
wszelkie działania mające na celu uzyskanie dostęp-
ności kolei dla osób niepełnosprawnych, a zwłaszcza
poprzez:
 likwidacje barier architektonicznych,
 właściwe projektowanie ciągów komunikacyj-
nych na stacjach i przystankach,
 prowadzenie odpowiedniej kampanii infor-
macyjnej.”
Ze środków Funduszu Kolejowego w 2007 i 2008 r.
sfinansowano szereg zadań przystosowujących in-
frastrukturę kolejową do potrzeb osób niepełno-
sprawnych, do których należy m.in. realizowana
przez PKP SKM w Trójmieście sp. z o.o. inwestycja,
której przedmiotem m.in. jest:
 przebudowanie układu komunikacyjnego
z uwzględnieniem potrzeb osób niepełnospraw-
nych wraz z montażem dźwigu;
 likwidacja bariery architektonicznej dla osób
z ograniczoną zdolnością poruszania się przez prze-
budowę (uzupełnienie) istniejącego układu komuni-
kacyjnego, będąca realizacją Technicznej Specyfika-
cji Interoperacyjności „Dostęp dla osób z ograniczo-
ną możliwością poruszania się” (TSI PRM) w zakre-
sie infrastruktury kolei konwencjonalnych.
Natomiast w zakresie projektów realizowanych
w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego

„Transport” na lata 2004–2006, minister właściwy
ds. transportu podejmował działania przy udziale
środków pochodzących z budżetu państwa i środ-
ków z Europejskiego Funduszu Rozwoju Regional-
nego w zakresie inwestycji taborowych w celu m.in.
dostosowania taboru kolejowego do potrzeb osób
niepełnosprawnych.
Przykładem są projekty zgłaszane przez benefi-
cjentów w ramach SPOT, polegające na:
 zakupie nowego taboru kolejowego,
 modernizacji elektrycznych zespołów trakcyj-
nych,
 modernizacji wagonów osobowych.
Wszystkie wyżej wymienione wnioski były oce-
niane między innymi pod względem zgodności z po-
lityką równych szans (oddziaływanie projektu na
wyrównanie szans niepełnosprawnych w dostępie
do rynku pracy czy korzystania z infrastruktury
publicznej). Był to decydujący czynnik wpływający
na wybór projektu do realizacji. Pojazdy musiały
spełniać wymóg dostosowania ich do potrzeb osób
niepełnosprawnych, w tym poruszających się na
wózkach inwalidzkich.
Tworzenie systemów szybkich kolei miejskich
w dużych aglomeracjach będzie związane z zakupa-
mi nowego taboru dostosowanego do przewozu osób
niepełnosprawnych. Tabor ten w wielu przypadkach
będzie wykorzystywany do kolejowej obsługi portów
lotniczych, tworząc zintegrowaną, dostosowaną do
przewozu osób niepełnosprawnych sieć transporto-
wą. W zakresie procesu dostosowawczego duże zna-
czenie będzie miało likwidowanie bariery występu-
jącej na styku peron – wagon (wolna przestrzeń po-
między krawędzią peronu a podłogą wagonu oraz
różnice wysokości pomiędzy powierzchnią peronu
a podłogą wagonu). Z tego też względu zostanie po-
łożony duży nacisk na posiadanie urządzeń wspo-
magających pokonywanie tej bariery. Polskie roz-
wiązania będą rozwijane w dwóch kierunkach:
1. wyposażanie większych dworców w podnośni-
ki peronowe,
2. wyposażanie wagonów w podnośniki wagono-
we, wysuwane rampy lub uchylne pochylnie.
Wybór właściwych rozwiązań będzie uzależnio-
ny od rodzaju ruchu i taboru, wysokości peronów
i wielkości potoków podróżnych. Istotne jest rów-
nież zwrócenie uwagi na odpowiednie zarządzanie
urządzeniami do obsługi podróżnych oraz przeszko-
lenie personelu związanego z bezpośrednią obsługą
pasażerów (zarówno pracowników przewoźników
kolejowych, jak i podmiotów zarządzających dwor-
cami).
W zakresie dróg publicznych i drogowych obiek-
tów inżynierskich. Warunki techniczne, jakim po-
winny odpowiadać drogi publiczne i związane z nimi
urządzenia budowlane oraz ich usytuowanie, przy
zachowaniu przepisów Prawa budowlanego, przepi-
sów o drogach publicznych oraz przepisów odręb-
nych, a także ustaleń Polskich Norm zapewniają
w szczególności niezbędne warunki do korzystania
485
z drogi publicznej przez osoby niepełnosprawne,
w szczególności poruszające się na wózkach inwa-
lidzkich.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra transportu
i gospodarki morskiej z dnia 2 marca 1999 r. w spra-
wie warunków technicznych, jakim powinny odpo-
wiadać drogi publiczne i ich usytuowanie (Dz. U.
Nr 43, poz. 430) obiekty i urządzenia w pasie drogo-
wym, przeznaczone dla uczestników ruchu, powin-
ny zapewniać bezpieczeństwo ich użytkowania,
w tym również przez osoby niepełnosprawne. Tym
samym rozporządzenie to zawiera szereg przepisów
dotyczących osób niepełnosprawnych. Zgodnie z § 44
ust. 6 ww. rozporządzenia urządzenia na chodniku,
w szczególności podpory znaków drogowych, słupy
oświetleniowe należy tak usytuować, aby nie utrud-
niały użytkowania chodnika. W myśl natomiast
§ 115 ust. 4 w obrębie urządzeń obsługi podróżnych,
pojazdów i przesyłek zwanych MOP w każdym ze-
spole stanowisk postojowych dla samochodów oso-
bowych powinny być zapewnione nie mniej niż dwa
stanowiska postojowe dla samochodów osób niepeł-
nosprawnych, specjalnie oznakowane i usytuowane
blisko wejść do budynków użyteczności publicznej.
Kolejny zapis mówi, iż uskok o wysokości od 2 cm do
15 cm między chodnikiem, a jezdnią lub innym urzą-
dzeniem użytkowanym przez osoby niepełnospraw-
ne powinien być wyposażony w rampę o szerokości,
co najmniej 0,90 m i pochyleniu nie większym niż
15%. Przy uskokach większych niż 15 cm powinny
być stosowane pochylnie lub schody. Jeśli chodzi
o rampy łączące peron tramwajowy z przejściem dla
pieszych w poziomie jezdni, to zgodnie z § 120 ust. 4
ww. rozporządzenia powinny one mieć szerokość
równą peronowi i pochylenie nie większe niż 8% dla
umożliwienia korzystania z peronu przez osoby nie-
pełnosprawne. Natomiast dojście do bezkolizyjnego
przejścia dla pieszych powinno być wyposażone
w pochylnie, jeżeli przejście dostosowane do osób nie-
pełnosprawnych jest w odległości większej niż 200 m.
Podobne regulacje znajdują się w rozporządzeniu mi-
nistra transportu i gospodarki morskiej z dnia 30
maja 2000 r. w sprawie warunków technicznych, ja-
kim powinny odpowiadać drogowe obiekty inżynier-
skie i ich usytuowanie (Dz.U.00.63.735). Zgodnie z:
1. § 59 ust. 2 dojście do kładek dla pieszych nad
drogami, liniami tramwajowymi lub kolejowymi po-
winno być przewidziane jako pochylnia, a wyjątko-
wo jako schody, gdy warunki terenowe i brak miej-
sca nie pozwalają na wykonanie pochylni, pod wa-
runkiem że zapewniono osobom niepełnosprawnym
możliwość przekroczenia przeszkody w poziomie
w odległości nie większej niż 200 m. Jeśli w pobliżu
obiektu mostowego nie ma innych możliwości dla
ruchu osób niepełnosprawnych, zwłaszcza osób na
wózkach inwalidzkich, schody powinny być zastą-
pione pochylniami spełniającymi wymagania okre-
ślone w § 131–134 lub powinny być wykonane scho-
dy i pochylnie, jeśli korzystanie z pochylni wydłuży-
łoby znacznie drogę pieszych;
486
2. § 131 ust. 1 pochylnie dla ruchu pieszych i dla
osób niepełnosprawnych nie powinny mieć pochyle-
nia biegu większego niż 8%, a wyjątkowo nie więk-
szego niż 10% w przypadku pochylni zadaszonych,
z uwzględnieniem wymagań określonych w ust. 2–5;
3. § 133 ust. 2 pochylnia powinna mieć wydzielo-
ny pas ruchu dla osób niepełnosprawnych, wyposa-
żony w:
 obustronną balustradę – o odstępie między
poręczami 1 m,
 ograniczniki zabezpieczające płaszczyzny
ruchu,
przy czym szerokość pasa ruchu dla ogółu pie-
szych poza wydzielonym pasem ruchu powinna być
nie mniejsza niż 1,2 m. Natomiast balustrady i ścia-
ny zabezpieczające na pochylniach pasy ruchu prze-
znaczone dla osób niepełnosprawnych poruszają-
cych się na wózkach inwalidzkich, powinny mieć
dwie dodatkowe poręcze umieszczone na wysokości
0,75 m i 0,9 m od płaszczyzny ruchu, spełniające wy-
magania określone w § 253 ust. 2 pkt 1, przy czym
wysokość ściany musi spełniać wymagania, jakie
stosuje się w przypadku balustrady.
Zgodnie zaś z rozporządzeniem ministra trans-
portu i gospodarki morskiej z dnia 26 lutego 1996 r.
w sprawie warunków technicznych, jakim powinny
odpowiadać skrzyżowania linii kolejowych z droga-
mi publicznymi i ich usytuowanie (Dz.U.96.33.144),
skrzyżowania linii kolejowych z drogami publiczny-
mi powinny umożliwiać dogodne warunki dla ruchu
pieszych, w tym również dla osób niepełnospraw-
nych. Zaś przejścia dla pieszych oraz dla osób niepeł-
nosprawnych na skrzyżowaniach linii kolejowych
z drogami publicznymi powinny spełniać wymaga-
nia techniczne określone dla tego typu obiektów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie wspierania rozwoju
małych elektrowni wodnych (5912)
Odpowiadając na interpelację posła Krzysztofa
Brejzy w sprawie wspierania rozwoju małych elek-
trowni wodnych, przekazaną przy piśmie znak:
SPS-023-5912/08, z dnia 23 października 2008 r.,
uprzejmie przedstawiam następujące stanowisko.
Kwestie związane z energetycznym wykorzysta-
niem wód traktowane są przez resort środowiska
z pełną powagą, choć trzeba przyznać, że problema-
tyka ta, z uwagi na szereg istotnych uwarunkowań
prawnych i zasady racjonalnego gospodarowania za-
sobami wodnymi oraz majątkiem Skarbu Państwa
związanym z gospodarką wodną, stanowi trudny te-
mat i bardzo często powoduje konflikty interesów
Skarbu Państwa oraz użytkowników wód. Ograni-
czeniem dla budowy elektrowni wodnych są również
uwarunkowania przyrodnicze, związane m.in. z ist-
niejącymi formami ochrony przyrody.
Zgodnie z przepisami ustawy z dnia 18 lipca 2001 r.
Prawo wodne (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 239, poz. 2019,
z późn. zm.) każdy podmiot, który podejmuje działa-
nia określone w art. 122 ust. 1 i 2 wyżej wymienio-
nej ustawy, w tym polegające na wykonaniu urzą-
dzeń wodnych oraz korzystaniu z wód do celów ener-
getycznych, zobowiązany jest do uzyskania pozwole-
nia wodnoprawnego. Obowiązek ten odnosi się rów-
nież do podmiotów reprezentujących Skarb Państwa
oraz zarządzających majątkiem samorządów.
Pozwolenie wodnoprawne wydaje organ określo-
ny w art. 140 ustawy Prawo wodne, tj. właściwy
miejscowo starosta lub marszałek województwa. Or-
gan ten rozstrzyga sprawę w sposób bezstronny,
zgodnie z literą przepisów ustawy Prawo wodne oraz
ustawą z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowa-
nia administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2000 r. Nr 98,
poz. 1071, z późn. zm.).
W toku postępowania wodnoprawnego, związa-
nego z energetycznym korzystaniem z wód, organ
ma obowiązek sprawdzić, czy projektowany sposób
korzystania z wody dla celów energetyki wodnej za-
pewnia racjonalne wykorzystanie potencjału hydro-
energetycznego w sposób technicznie i ekonomicznie
uzasadniony (art. 126 pkt 2 ustawy Prawo wodne).
Na mocy przepisów ustawy Prawo wodne dyrek-
tor regionalnego zarządu gospodarki wodnej, w ra-
mach gospodarowania mieniem Skarbu Państwa
związanym z gospodarką wodną, wykonuje zadania
dotyczące utrzymania wód i urządzeń wodnych, peł-
ni również funkcję inwestora w zakresie gospodarki
wodnej w regionie wodnym (art. 92 ust. 4 ustawy).
Działania te prowadzone są w imieniu prezesa Kra-
jowego Zarządu Gospodarki Wodnej – organu, który
zgodnie z przepisami ustawy Prawo wodne wykonu-
je prawa właścicielskie w stosunku do wód publicz-
nych stanowiących własność Skarbu Państwa, istot-
nych dla kształtowania zasobów wodnych oraz
ochrony przeciwpowodziowej. Tak więc dyrektor
RZGW posiada mandat Skarbu Państwa do wystę-
powania, jako jego przedstawiciel, w sprawach zwią-
zanych z gospodarowaniem mieniem Skarbu Pań-
stwa w zakresie gospodarki wodnej. Tym samym
dyrektor RZGW reprezentuje Skarb Państwa we
wszelkich postępowaniach administracyjnych i cy-
wilnych związanych z gospodarowaniem przedmio-
towym mieniem, w tym także w zakresie procesów
inwestycyjnych.

W świetle obecnych regulacji prawnych dyrektor
RZGW jest również organem właściwym w spra-
wach gospodarowania wodami w regionie wodnym
– są to zadania z zakresu administracji rządowej.
Mając na uwadze fakt, iż zarówno dyrektor
RZGW, jak i podległe mu jednostki organizacyjne
działające z jego upoważnienia reprezentują zawsze
i jedynie Skarb Państwa, trudno byłoby domniemy-
wać, że interes Skarbu Państwa w zakresie gospo-
darowania wodami nie jest właściwe chroniony.
Odnosząc się do uwagi dotyczącej stosowania
w postępowaniach wodnoprawnych art. 127 ust. 7
ustawy Prawo wodne, nadmieniam, że z uwagi na
zachowanie ładu prawnego w obowiązujących prze-
pisach podjęto inicjatywę legislacyjną mającą na
celu wyeliminowanie sytuacji, w której dyrektor
RZGW występuje w postępowaniu w roli ustawowej
strony i jednocześnie w roli inwestora.
W ramach statutowych działań dyrektora RZGW,
w zakresie gospodarowania wodami, realizowane są
inwestycje, których głównym zadaniem jest ochrona
przeciwpowodziowa oraz zapewnienie warunków do
żeglugi śródlądowej. W celu racjonalnego wykorzy-
stania powstałego w wyniku realizacji tych inwesty-
cji potencjału hydroenergetycznego, tam gdzie jest
to ekonomicznie uzasadnione, budowane są przy
obiektach hydrotechnicznych również elektrownie
wodne. Zaznaczyć należy, że elektrownie stanowią
integralną część budowanych obiektów. Inwestycje
realizowane są przez Skarb Państwa ze środków bu-
dżetowych – część 22 budżetu państwa: Gospodar-
ka wodna (w tym ze środków przeniesionych do tej
części budżetu z rezerwy celowej na realizację
„Programu dla Odry – 2006”) – oraz ze środków
Narodowego Funduszu Ochrony Środowiska i Go-
spodarki Wodnej, przeznaczanych na realizację
kluczowych zadań inwestycyjnych w zakresie go-
spodarki wodnej.
Budowa samej elektrowni wodnej nie jest tak
kosztowna jak budowa obiektu, który stwarza odpo-
wiednie możliwości do wykorzystania potencjału hy-
droenergetycznego (obiekty piętrzące w postaci
stopni wodnych, zapór zbiorników wodnych itp.).
Koszty te oszacować można na ok. 7–15% wartości
całej inwestycji (w zależności od zainstalowanej
mocy). Przy takiej dysproporcji kosztów, zważywszy
na duże możliwości generowania przychodów ze
sprzedaży wytworzonej energii (w tym szybki zwrot
nakładów), zasadne jest, aby obiekty elektrowni
wodnych pozostawały w administracji zarządcy wód.
Dodatkowo, wygenerowany ze sprzedaży energii
elektrycznej zysk może być w części przeznaczany
na utrzymanie wód i urządzeń wodnych pozostają-
cych w zarządzie administratora. Przekazanie ist-
niejącego obiektu piętrzącego pod budowę elektrow-
ni wodnej innemu inwestorowi, który nie realizuje
obowiązków utrzymania wód, jest mniej korzystne,
w szczególności w odniesieniu do dużych inwestycji.
W przypadku przekazania obiektu piętrzącego
lub jego części w użytkowanie podmiotom zaintere-
487
sowanym budową elektrowni wodnej Skarb Pań-
stwa może uzyskać od inwestora partycypację
w kosztach utrzymania wód i urządzeń wodnych –
dzięki którym de facto inwestor ten prowadzi swoją
działalność. Środki te administrator obiektu może
przeznaczyć wyłącznie na utrzymanie samego obiek-
tu oraz odcinka cieku, na który oddziałuje elektrow-
nia wodna. W przypadku gdy zarządzającym elek-
trownią wodną jest administrator obiektu piętrzące-
go, uzyskane ze sprzedaży energii środki mogą być
przeznaczane na utrzymanie innych administrowa-
nych obiektów i wód będących w jego administracji.
Biorąc pod uwagę powyższe, najkorzystniejszym
rozwiązaniem dla gospodarki wodnej, a tym samym
Skarbu Państwa, jest bezsprzecznie kompleksowa
realizacja inwestycji gospodarki wodnej (budowa no-
wych obiektów – zbiorniki wodne, stopnie wodne
itp.), która uwzględnia budowę przez zarządcę wód
obiektów energetyki wodnej, jak również budowa
przez Skarb Państwa, przy istniejących obiektach
piętrzących, elektrowni wodnych. Ta zasada stoso-
wana jest w resorcie środowiska odpowiedzialnym
za gospodarowanie wodami. Nie oznacza to wszakże
w żadnej mierze dyskryminowania inicjatyw inwe-
storów prywatnych. W przypadku istniejących
obiektów piętrzących, które mogą zostać wykorzy-
stane dla celów energetycznych, dla których RZGW
nie podjęło działań zmierzających do ich energetycz-
nego wykorzystania, mając na uwadze zarówno wy-
mogi w zakresie zwiększenia produkcji energii ze
źródeł odnawialnych, jak również zagospodarowa-
nie istniejącego potencjału hydroenergetycznego
cieków, obiekty są udostępniane inwestorom ze-
wnętrznym, w tym prywatnym.
Podstawowym warunkiem udostępnienia tych
obiektów jest uzyskanie przez inwestora stosow-
nych decyzji administracyjnych, które gwarantują
efektywne wykorzystanie potencjału wody, mini-
malizują negatywny wpływ inwestycji na środowi-
sko wodne oraz na stan techniczny cieku i urządze-
nia wodnego.
Istotną kwestią jest również zapewnienie Skar-
bowi Państwa odpowiednich wpływów z tytułu ko-
rzystania i uzyskiwania korzyści finansowych z ma-
jątku Skarbu Państwa przez inne podmioty. Dyrek-
tor RZGW, jako reprezentant Skarbu Państwa, musi
bowiem gospodarować powierzonym mu mieniem
w sposób racjonalny, zapewniający ochronę intere-
sów Skarbu Państwa. Jednocześnie zaznaczyć nale-
ży, że zgodnie z projektem Narodowej Strategii Go-
spodarowania Wodami 2030 (z uwzględnieniem eta-
pu 2015) gospodarka wodna powinna zmierzać
w kierunku samofinansowania. Jednym ze źródeł
umożliwiających finansowanie zadań związanych
z utrzymaniem wód powinny być środki pozyskiwa-
ne z energetycznego korzystania z wód.
Odnosząc się do zarzutu blokowania przez RZGW
atrakcyjnych lokalizacji pod budowę elektrowni
wodnych, przez co uniemożliwia się ich wykorzysta-
nie przez inwestorów prywatnych, należy nadmie-
488
nić, że zgodnie z art. 135 pkt 3 ustawy Prawo wod-
ne, jeżeli zakład nie rozpoczął wykonywania urzą-
dzenia wodnego w terminie dwóch lat od daty, kiedy
pozwolenie wodnoprawne na jego wykonanie stało
się ostateczne, pozwolenie wodnoprawne wygasa.
Ten instrument został przez ustawodawcę wprowa-
dzony m.in. właśnie w celu uniknięcia sytuacji blo-
kowania miejsc atrakcyjnych z punktu widzenia
różnych aspektów korzystania z wód.
Zaznaczyć należy, że potencjalne lokalizacje moż-
liwe do wykorzystania do celów energetycznych to
również niezabudowane piętrzeniem odcinki rzek
o dużym potencjale hydroenergetycznym, którymi
inwestorzy nie są jednak w większości zaintereso-
wani z uwagi na wysokie nakłady na budowę obiek-
tów piętrzących i poprzedzających budowę ocen,
analiz, badań i ekspertyz.
Pragnę również nadmienić, że realizacji przed-
sięwzięć w zakresie energetyki wodnej (choć stano-
wią one alternatywę dla energetyki opartej na wy-
korzystaniu surowców kopalnych, zanieczyszczają-
cej środowisko), z uwagi na oddziaływanie na środo-
wisko wodne, towarzyszą niewątpliwie pewne utrud-
nienia wynikające z obowiązujących przepisów pra-
wa, a także z częstych sprzeciwów środowisk ekolo-
gicznych. Inwestycje w zakresie energetycznego
wykorzystania wód muszą być realizowane zgodnie
z obowiązującymi przepisami w zakresie ochrony
zasobów środowiska, które determinują zarówno
kwestie lokalizacji samego przedsięwzięcia, jak rów-
nież warunki jego wykonania oraz eksploatacji. Do-
datkowo, rozważając możliwość wykonania elek-
trowni wodnej, należy wziąć pod uwagę jej wpływ
zarówno na samo koryto rzeki, jak również na urzą-
dzenia w nim zlokalizowane tak, aby planowane za-
mierzenie nie przyczyniło się do niewspółmiernego
zwiększenia kosztów ich utrzymania, a tym samym
dodatkowych obciążeń dla Skarbu Państwa. Dlate-
go też planowanie inwestycji w zakresie energetyki
wodnej powinno być poprzedzone, w każdym przy-
padku, oceną możliwości jej realizacji, w kontekście
obowiązujących przepisów środowiskowych oraz
możliwego do wykorzystania, w danej lokalizacji
i przy zastosowaniu konkretnych rozwiązań tech-
nicznych, potencjału hydroenergetycznego cieku.
Na zakończenie stwierdzić należy, że działania
dyrektorów RZGW, jako administratorów rzek
(chroniące interes Skarbu Państwa), nie blokują ini-
cjatywy inwestorów prywatnych, o ile zgodna jest
ona z obowiązującymi przepisami prawa oraz nie
narusza interesu Skarbu Państwa. W sytuacjach
spornych potencjalny inwestor ma prawo zwrócić się
do organu nadzorującego dyrektora RZGW celem
wyjaśnienia zasadności prezentowanego przez niego
stanowiska.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie finansowania terapii ratującej życie
dzieci chorych na rzadkie choroby Fabry’ego,
mukopolisacharydozę typu II oraz VI,
a także chorobę Pompego (5913)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani Bożeny Kotkowskiej, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, przesłaną przy piśmie
z dnia 23 października 2008 r. (SPS-023-5913/08),
w sprawie finansowania terapii ratującej życie dzieci
chorych na rzadkie choroby Fabry’ego, mukopolisa-
charydozę typu II oraz VI, a także chorobę Pompe-
go, uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych infor-
macji.
Działania dotyczące zagwarantowania obywate-
lom należytego dostępu do świadczeń opieki zdro-
wotnej są realizowane przez ministra zdrowia na
podstawie obowiązujących aktów prawnych, tj. usta-
wy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki
zdrowotnej finansowanych ze środków publicznych
(tekst jednolity – Dz. U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027),
akty wykonawcze do ww. ustawy oraz zarządzenia
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia, dotyczące
postępowań w sprawie zawarcia umów o udzielanie
świadczeń opieki zdrowotnej w poszczególnych ro-
dzajach i zakresach. Zgodnie z art. 14 przedmioto-
wej ustawy płatnikiem świadczeń zdrowotnych jest
Narodowy Fundusz Zdrowia.
Kwestia chorób rzadkich i leków sierocych wy-
maga specjalnych rozwiązań precyzyjnie określają-
cych zasady, na podstawie których państwo zobo-
wiązuje się zapewnić swoim obywatelom dostęp do
terapii. Należy wyjaśnić, że do chorób rzadkich zali-
cza się choroby o ciężkim przebiegu, których czę-
stość występowania w danej populacji nie przekra-
cza 5 na 10 000 osób.
Mając na uwadze złożoność problematyki zwią-
zanej z finansowaniem terapii chorób rzadkich, Mi-
nisterstwo Zdrowia w porozumieniu z Narodowym
Funduszem Zdrowia wypracowało wspólne stanowi-
sko w przedmiotowej sprawie. W celu zdiagnozowa-
nia konieczności objęcia leku innowacyjnego dopłatą
ze środków publicznych zasadna jest znajomość sku-
teczności preparatu, jego profilu bezpieczeństwa,
opłacalności terapii. W związku z tym wnioski o ob-
jęcie dopłatami ze środków publicznych produktów
leczniczych innowacyjnych, zgodnie z decyzją mini-
stra zdrowia, są kierowane do oceny Agencji Oceny
Technologii Medycznych. Podjęcie przez ministra
zdrowia decyzji dotyczącej finansowania terapii cho-
rób rzadkich i ultrarzadkich następuje po uzyska-
niu rekomendacji Rady Konsultacyjnej Agencji Oce-
ny Technologii Medycznych. Należy podkreślić, że
terapię tych chorób wprowadza się w odniesieniu do

określonego wskazania medycznego, określonej po-
pulacji chorych.
Leczenie chorób rzadkich i ultrarzadkich prowa-
dzone jest w specjalistycznych ośrodkach medycz-
nych. Ośrodkiem, w którym są leczone choroby
rzadkie i ultrarzadkie, dotyczące dzieci, jest Insty-
tut – „Pomnik Centrum Zdrowia Dziecka”. Działal-
ność instytutu w zakresie genetyki medycznej kon-
centruje się w szczególności na diagnostyce zespo-
łów uwarunkowanych genetycznie oraz zagadnie-
niach poradnictwa genetycznego wraz z diagnosty-
ką prenatalną dla rodzin ryzyka genetycznego. In-
stytut jest ośrodkiem referencyjnym w Polsce w za-
kresie diagnostyki klinicznej i molekularnej oraz
poradnictwa genetycznego takich chorób jak: Zespół
Huntera, choroba Pradera i Willego, choroba Le-
igha, Zespół Retta, choroba Pompego, Maroteaux-
-Leame.
Jednocześnie informuję, że zarządzeniem mini-
stra zdrowia powołany został Zespół do Spraw Cho-
rób Rzadkich, który ma charakter opiniodawczo-do-
radczy ministra zdrowia. W skład zespołu wchodzą
przedstawiciele Ministerstwa Zdrowia, Narodowego
Funduszu Zdrowia, Agencji Oceny Technologii Me-
dycznych, Urzędu Rejestracji Produktów Leczni-
czych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobój-
czych, głównego inspektora farmaceutycznego, in-
stytutów naukowych, przemysłu farmaceutycznego,
a także przedstawiciele środowisk lub organizacji
pozarządowych zrzeszających pacjentów. Prace ze-
społu posłużą do: opracowania opartych na dowo-
dach naukowych przejrzystych kryteriów dalszego
finansowania ze środków publicznych innowacyj-
nych technologii lekowych, prowadzenia działań
służących do zapewnienia podstawowej i specjali-
stycznej opieki zdrowotnej chorym, zapewnienia
chorym na choroby rzadkie dostępu do informacji,
diagnostyki, terapii i opieki.
Terapia chorób rzadkich została uznana przez
ministra zdrowia za jeden z priorytetowych celów
działań w zakresie zdrowia publicznego.
Uprzejmie informuję, że obecnie dobiegają końca
prace nad finansowaniem produktów leczniczych
stosowanych w chorobach rzadkich i decyzja mini-
stra zdrowia w tej sprawie zostanie ogłoszona w naj-
bliższym czasie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
489
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Gospodarki
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie wsparcia budowy w Polsce
nowej huty produkującej wyroby
wysoko przetworzone (5914)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Andrzeja Szlachty, znak: pi-
sma: SPS-023-5914/08, z dnia 20 października 2008 r.,
poniżej przedkładam wyjaśnienia w przedmiotowej
sprawie.
Kluczowe instrumenty wsparcia nowych inwe-
stycji będące w dyspozycji ministra gospodarki,
tj. specjalne strefy ekonomiczne i programy wielolet-
nie, realizowane są zgodnie z unijnymi zasadami
udzielania pomocy regionalnej, określonymi w za-
łączniku I wspólnotowych „Wytycznych w sprawie
krajowej pomocy regionalnej na lata 2007–2012”
oraz w rozporządzeniu Komisji nr 800/2008 z dnia
6 sierpnia 2008 r. uznającym niektóre rodzaje pomo-
cy za zgodne ze wspólnym rynkiem w zastosowaniu
art. 87 i 88 Traktatu (ogólnym rozporządzeniu
w sprawie wyłączeń blokowych). W świetle tych re-
gulacji udzielanie pomocy w zakresie hutnictwa że-
laza i stali, a więc działalności planowanej przez
Złomrex SA, nie jest możliwe. Pomoc dla tego sekto-
ra (zdefiniowanego w załączniku I do ww. wytycz-
nych) Komisja Europejska uznaje za niezgodną ze
wspólnym rynkiem.
W przypadku gdy projekt inwestycyjny będzie
obejmował produkcję wyrobów metalowych wysoko
przetworzonych, które nie są ujęte w tym załączni-
ku, przedsiębiorca może ubiegać się o wsparcie w ra-
mach działań: 4.4: Nowe inwestycje o wysokim po-
tencjale innowacyjnym lub 4.5: Nowe inwestycje
o dużym znaczeniu dla gospodarki Programu Ope-
racyjnego „Innowacyjna gospodarka” (PO IG). In-
stytucją wdrażającą działanie 4.4 jest Polska Agen-
cja Rozwoju Przedsiębiorczości, a działanie 4.5 – De-
partament Wdrażania Programów Operacyjnych
Ministerstwa Gospodarki.
W ramach ww. działań wspierane są projekty in-
westycyjne przedsiębiorców w trybie konkursowym,
spełniające kryteria zatwierdzone przez Komitet
Monitorujący PO IG. Projekt zgłaszany do wsparcia
do instytucji wdrażającej powinien dotyczyć inwe-
stycji początkowej oznaczającej inwestycję w aktywa
materialne oraz aktywa niematerialne i prawne
związane z tworzeniem nowego zakładu, rozbudową
istniejącego zakładu, dywersyfikacją produkcji za-
kładu poprzez wprowadzanie nowych dodatkowych
produktów lub zasadniczą zmianą dotyczącą proce-
su produkcyjnego istniejącego zakładu, związaną
z zastosowaniem nowych rozwiązań technologicz-
nych prowadzących do powstania i wprowadzania
490
na rynek nowego lub zasadniczo lepszego produktu.
Równocześnie konieczne jest, aby inwestycja polega-
ła na zakupie lub wdrożeniu rozwiązania technolo-
gicznego, które jest stosowane na świecie przez okres
nie dłuższy niż 3 lata, bądź technologii, której stopień
rozprzestrzenienia na świecie w danej branży nie
przekracza 15%. Szczegółowy opis działań PO IG
oraz kryteriów wyboru finansowanych operacji jest
przedstawiony w dokumentach zamieszczonych na
stronie internetowej: www.konkurencyjnosc.gov.pl.
Jednocześnie informuję, że w piśmie z dnia 17
czerwca 2008 r. Złomrex SA poinformował ministra
gospodarki o planowanej budowie huty stali, obej-
mującej nowoczesną stalownię i walcownię, pytając
jednocześnie o możliwości objęcia specjalną strefą
ekonomiczną części inwestycji – walcowni. Pismem
z dnia 21 sierpnia br. spółka została poinformowana
o wspomnianych powyżej ograniczeniach w udziela-
niu pomocy regionalnej i konieczności dokładnej
analizy katalogu wyrobów w kontekście definicji
sektora hutnictwa. Do dnia dzisiejszego spółka nie
odniosła się do naszego stanowiska.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marcin Korolec
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie sytuacji ekonomicznej polskiego
górnictwa węglowego (5915)
W odpowiedzi na interpelację posła Andrzeja
Szlachty przesłaną przy piśmie z dnia 23 paździer-
nika 2008 r. (znak: SPS-023-5915/08) w sprawie sy-
tuacji ekonomicznej polskiego górnictwa węglowego
uprzejmie informuję, co następuje.
Restrukturyzacja górnictwa węgla kamiennego,
prowadzona od początku lat 90. ubiegłego wieku,
koncentrowała się przede wszystkim na redukcji
kosztów, głównie przez likwidację kopalń i zmniej-
szanie zatrudnienia. Tylko w przeciągu lat 1998–
–2004 wydobycie spadło o ok. 40 mln t, a zatrudnie-
nie zmniejszyło się o ponad 100 tys. osób. Koncen-
trując się na powyższych działaniach zaniedbano
inwestycje (nawet te o charakterze odtworzenio-
wym) i nie przygotowano nowych frontów eksplo-
atacyjnych. W rezultacie w 2007 r. nastąpiła prze-
waga popytu nad podażą węgla w kraju i wzrost im-
portu.
Aktualnie obowiązującym dokumentem rządo-
wym dla sektora górnictwa węgla kamiennego jest
„Strategia działalności górnictwa węgla kamienne-
go w Polsce w latach 2007–2015”. Zawarto w niej
m.in. zalecenie przedkładania przez ministra gospo-
darki w cyklu rocznym Radzie Ministrów informacji
o realizacji strategii, natomiast co dwa lata ocenę
stanu realizacji z ewentualnymi propozycjami aktu-
alizacji strategii. Opracowywana jest także nowa
polityka energetyczna Polski do 2030 r. Wyniki tej
analizy oraz wejście w życie założeń polityki energe-
tycznej Polski do 2030 r.p mogą spowodować ko-
nieczność wprowadzenia zmian w strategii.
Łącznie na lata 2007–2015 spółki węglowe zapla-
nowały nakłady inwestycyjne w wysokości ok. 20
mld zł, w tym na budownictwo inwestycyjne – ponad
10 mld zł, a na zakupy gotowych dóbr inwestycyj-
nych – ponad 9 mld zł. Na 2008 r. zaplanowano wy-
datki na inwestycje w kwocie 2 608,2 mln zł, tj.
o 35,4% więcej niż zrealizowano w 2007 r.
Zgodnie przepisami rozporządzenia Rady (WE)
Nr 1407/2002 z dnia 23 lipca 2002 r. w sprawie po-
mocy państwa dla sektora węglowego możliwe jest
wsparcie z budżetu państwa inwestycji początko-
wych, po uprzedniej notyfikacji tej pomocy Komisji
Europejskiej. Pomoc ta może zostać udzielona do
końca 2010 r. i nie może przekraczać 30% kosztów
inwestycji początkowej. Przewidywana dotacja z bu-
dżetu państwa na ten cel do 2010 r. może maksy-
malnie wynieść ok. 860 mln zł.
Zgodnie z założeniami „Strategii działalności
górnictwa węgla kamiennego w Polsce w latach
2007–2015” dopuszczalna jest prywatyzacja spółek
węglowych przez giełdę, po uprzednim uzgodnieniu
ze stroną społeczną, przy założeniu zachowania
większościowego pakietu akcji przez Skarb Państwa
oraz zapewnienia rozwiązań rekompensujących dla
pracowników nieuprawnionych do uzyskania akcji
pracowniczych. Aktualnie trwają zaawansowane
prace nad przygotowywaniem upublicznienia mniej-
szościowych pakietów akcji Lubelskiego Węgla Bog-
danka SA oraz Katowickiego Holdingu Węglowego
SA. Przygotowanie upublicznienia (prywatyzacji
przez giełdę) jest procesem złożonym i wymagają-
cym czasu, zwłaszcza w przypadku dużych przedsię-
biorstw o złożonej sytuacji prawnej, a takie działają
w górnictwie węgla kamiennego. Decyzja o debiucie
giełdowym zostanie podjęta w sytuacji, gdy będzie
to związane z możliwe najmniejszym ryzykiem i osią-
gnięciem maksymalnego zysku. Planowane jest tak-
że upublicznienie akcji Kompanii Węglowej SA i Ja-
strzębskiej Spółki Węglowej SA, jednakże w celu
rozpoczęcia przygotowań do prywatyzacji tych spół-
ek konieczne jest zakończenie trwających obecnie
procesów, czyli poprawy sytuacji ekonomiczno-fi-
nansowej w KW SA i tworzenie Grupy Węglowo-
-Koksowej na bazie JSW SA.
Aktualnie opracowywany jest projekt polityki
energetycznej Polski do 2030 r., która będzie okre-
ślać m.in. zasady wzajemnych relacji pomiędzy gór-
nictwem surowców energetycznych i energetyką.
Z tego względu trudno obecnie wskazać, w jakiej for-

mie zostaną ostatecznie ustalone powiązania obu
sektorów.
Planowane są wspólne przedsięwzięcia spółek
węglowych i energetycznych na zasadach joint ven-
ture, np. współpraca Kompanii Węglowej SA i Gru-
py RWE przy budowie elektrowni na terenie dawnej
kopalni Czeczot.
W „Strategii działalności górnictwa węgla ka-
miennego w Polsce w latach 2007–2015” przewidzia-
ne zostało utworzenie Grupy Węglowo-Koksowej,
poprzez objęcie przez Jastrzębską Spółkę Węglową
SA większościowych pakietów akcji m.in. Kombina-
tu Koksochemicznego Zabrze SA oraz Wałbrzyskich
Zakładów Koksowniczych Victoria SA. Zmieniające
się warunki gospodarcze i wynikająca z nich potrze-
ba przeprowadzenia znacznych inwestycji w KK Za-
brze SA i WZK Victoria SA spowodowały koniecz-
ność dokonania dodatkowych szczegółowych analiz.
Analizy takie zostały przeprowadzone i są obecnie
rozpatrywane w Ministerstwie Gospodarki oraz Mi-
nisterstwie Skarbu Państwa. Jeżeli z analiz wynik-
nie potrzeba wprowadzenia zmian w strategii, zo-
staną one dokonane w uzgodnieniu ze stroną spo-
łeczną.
Według obowiązującego regulaminu organiza-
cyjnego z dnia 3 grudnia 2007 r. Ministerstwo Go-
spodarki działa pod bezpośrednim kierownictwem
ministra, zgodnie z jego zarządzeniami, decyzjami,
wytycznymi i poleceniami. Oznacza to, że minister
gospodarki odpowiada za wykonywanie wszystkich
zadań wynikających z zakresu działania określone-
go rozporządzeniem prezesa Rady Ministrów z dnia
16 listopada 2007 r. w sprawie szczegółowego zakre-
su działania ministra gospodarki. Od dnia 20 paź-
dziernika 2008 r. funkcję podsekretarza stanu odpo-
wiedzialnego w Ministerstwie Gospodarki za gór-
nictwo i energetykę pełni pani Joanna Strzelec-Ło-
bodzińska.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie założeń projektu ustawy
o szczególnych uprawnieniach pracowników
ZOZ (5917)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Iwony Arent w sprawie zało-
żeń projektu ustawy o szczególnych uprawnieniach
pracowników zakładów opieki zdrowotnej, uprzej-
491
mie przedkładam następujące wyjaśnienia w przed-
miotowym zakresie.
Ustawa z dnia 21 października 2008 r. o pracow-
nikach zakładów opieki zdrowotnej zawiera między
innymi przepisy mające na celu zrównanie wymiaru
czasu pracy obowiązującego pracowników zakładów
opieki zdrowotnej.
Przepisy obejmujące normą 7 godzin i 35 minut
na dobę oraz przeciętnie 37 godzin i 55 minut na
tydzień osoby obecnie pracujące w wymiarze prze-
ciętnie 5 godzin na dobę, zgodnie z przepisami usta-
wy z dnia 21 października 2008 r. Przepisy wprowa-
dzające ustawy z zakresu ochrony zdrowia, będą
obowiązywać od dnia 1 stycznia 2010 r.
Na zasadność wprowadzenia przedmiotowych
zmian wielokrotnie wskazywali przedstawiciele
podmiotów badających skutki pracy w środowisku,
gdzie występują źródła promieniowania jonizującego.
W szczególność na brak uzasadnienia utrzymywania
skróconych norm czasu pracy wskazywali konsul-
tanci krajowi w dziedzinie onkologii klinicznej, me-
dycyny pracy, radioterapii onkologicznej, jak rów-
nież Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowi-
skowego w Sosnowcu oraz Instytut Medycyny Pracy
im. prof. J. Nofera w Łodzi. Instytut Medycyny Pra-
cy w Łodzi stwierdził m.in., iż skracanie czasu pracy
nie jest skuteczną i optymalną metodą zapobiegania
negatywnym skutkom wykonywania pracy w szko-
dliwych warunkach. Najbardziej efektywną i zale-
caną metodą przeciwdziałania negatywnym skut-
kom pracy m.in. przy źródłach promieniowania jest
respektowanie przez pracodawców przepisów Ko-
deksu pracy oraz innych aktów prawnych regulują-
cych kwestię ochrony pracowników narażonych na
promieniowanie jonizujące.
Ponadto należy podkreślić, że polskie przepisy
w kwestii ochrony przed promieniowaniem jonizują-
cym są zgodne z prawem unijnym, m. in. Dyrektywą
Rady 97/43/EURATOM z dnia 30 czerwca 1997 r.
w sprawie ochrony zdrowia osób fizycznych przed
niebezpieczeństwem wynikającym z promieniowa-
nia jonizującego związanego z badaniami medycz-
nymi. Wszyscy pracownicy, którzy zatrudnieni są
w warunkach narażenia na promieniowanie jonizu-
jące, podlegają ochronie wynikającej z ustawy z dnia
29 listopada 2000 r. Prawo atomowe. Należy pod-
kreślić, że ustawa Prawo atomowe nie reguluje za-
gadnień związanych z czasem pracy. Wynika to bez-
pośrednio z zaleceń zawartych w „Międzynarodo-
wych podstawowych normach ochrony przed pro-
mieniowaniem jonizującym i bezpieczeństwa źródeł
promieniowania” (Państwowa Agencja Atomistyki,
ISBN 83-7121-008-6, 1997), które stanowią, iż: „wa-
runki zatrudnienia pracowników nie zależą od ist-
nienia lub możliwości pojawienia się narażenia za-
wodowego. Nie stosuje się żadnych specjalnych sys-
temów rekompensat lub preferencyjnego traktowa-
nia narażonych pracowników, takich jak: dodatki
płacowe, opłacanie specjalnych ubezpieczeń, skróco-
ny dzień pracy, dłuższy lub dodatkowy urlop, lepsze
492
warunki przejścia na emeryturę. Wymienione środ-
ki nie mogą być ani proponowane, ani stosowane za-
miast zapewnienia pracownikom takich środków
ochrony i bezpieczeństwa, które gwarantują speł-
nienie wymagań norm”.
Należy zaznaczyć, że ocena dawek indywidual-
nych osób zawodowo narażonych na promieniowa-
nie jonizujące wskazuje, że przeciętna roczna dawka
dla tej populacji wynosi mniej niż 1 mSv, co stanowi
1/20 rocznej dawki granicznej wymienionej w rozpo-
rządzeniu Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 2005 r.
w sprawie dawek granicznych promieniowania joni-
zującego (Dz. U. Nr 20, poz. 168). Wyższych od prze-
ciętnych dawek można oczekiwać jedynie w radiolo-
gii zabiegowej lub wśród pracowników wykonują-
cych niektóre procedury z wykorzystaniem izotopów
promieniotwórczych. Niemniej jednak należy pod-
kreślić, że w żadnym z tych przypadków nie może
dojść w trakcie rutynowej pracy do przekroczenia
odpowiednich dawek granicznych. Należy również
pamiętać, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy Prawo
atomowe obowiązkiem kierownika jednostki organi-
zacyjnej jest zapewnienie wykonywania działalności
zgodnie z zasadą optymalizacji, wymagającą, aby –
przy rozsądnym uwzględnieniu czynników ekono-
micznych i społecznych – liczba narażonych pracow-
ników i osób z ogółu ludności była jak najmniejsza,
a otrzymywane przez nich dawki promieniowania
jonizującego były możliwie małe.
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż w przypadku
narażenia na promieniowanie jonizujące prowadzo-
na jest systematyczna kontrola narażenia. W chwili
obecnej pomiarami powyższymi objętych jest ponad
30 tys. osób na terenie całego kraju, w tym 28 tys. to
pracownicy ochrony zdrowia. Z powyższych pomia-
rów wynika, że narażenie tych osób jest na bardzo
niskim poziomie i średnia dawka nie przekracza
1 mSv. Obowiązujący limit dawki rocznej dla osób
zawodowo narażonych na promieniowanie jonizują-
ce wynosi 20 mSv. Należy również dodać, że limit
dawki 20 mSv jest obowiązującą wartością wynika-
jącą z przepisów i zaleceń organizacji międzynaro-
dowych, takich jak m.in. Międzynarodowa Komisja
Ochrony Radiologicznej, Międzynarodowa Agencja
Energii Atomowej, Światowa Organizacja Zdrowia,
wartości powyższe obowiązują we wszystkich pań-
stwach.
Ponadto informuję, iż zgodnie z danymi groma-
dzonymi w centralnym rejestrze chorób zawodowych
w latach 2003–2007 stwierdzono jedynie pojedyncze
przypadki występowania chorób zawodowych zwią-
zanych z pracą w narażeniu na działanie promienio-
wania jonizującego (w 2003 r. – 1 przypadek, w 2004 r.
– 2 przypadki oraz w latach 2005–2007 – po 1 przy-
padku rocznie).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie nierównego podziału
środków finansowych w ramach działania:
Zróżnicowanie w kierunku działalności
nierolniczej objętej Programem Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (5918)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Iwony Arent, przesłaną przy
piśmie z dnia 28.10.2008 r., znak: SPS-023-5918/08,
w sprawie kryteriów podziału środków finansowych
w ramach działania „Różnicowanie w kierunku
działalności nierolniczej” objętego Programem Roz-
woju Obszarów Wiejskich 2007–2013, przekazuję
następujące wyjaśnienia.
W celu zapewnienia zrównoważonego wsparcia
rozwoju obszarów wiejskich oraz właściwego zarzą-
dzania i wdrażania programu, w szczególności w za-
kresie zarządzania środkami finansowymi, prze-
znaczonymi na realizację programu, określono po-
dział środków na poszczególne województwa w ra-
mach niektórych działań, w tym również dla działa-
nia „Różnicowanie w kierunku działalności nierol-
niczej”, mając na uwadze wysokość limitów określo-
nych w programie.
Kryteria i zasady podziału środków publicznych
dla działania „Różnicowanie w kierunku działalno-
ści nierolniczej” były konsultowane z samorządami
województw, a następnie zostały przyjęte w dniu
4 września 2007 r. przez Komitet Monitorujący Pro-
gram Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
–2013 i zatwierdzone uchwałą Nr 3/2007 w sprawie
przyjęcia kryteriów i zasad podziału środków pu-
blicznych Programu Rozwoju Obszarów Wiejskich
2007–2013 pomiędzy województwa w ramach dzia-
łania „Różnicowanie w kierunku działalności nie-
rolniczej”.
Należy jednocześnie podkreślić, że celem przed-
miotowego działania jest różnicowanie działalności
rolniczej w kierunku podejmowania lub rozwijania
przez rolników, domowników i małżonków rolników
działalności nierolniczej, co w efekcie powinno wpły-
nąć na tworzenie pozarolniczych źródeł dochodów,
jak również promocję zatrudnienia poza rolnictwem
na obszarach wiejskich. Z uwagi na to, że niskie do-
chody z działalności rolniczej, wynikające z niedo-
statecznego wykorzystania zasobów pracy rodzin
wiejskich, to istotny problem społeczno-ekonomicz-
ny, za priorytetowe uznano ukierunkowanie pomo-
cy na wsparcie gospodarstw o stosunkowo niskich
dochodach uzyskiwanych z działalności rolniczej,
aby stymulować proces różnicowania dochodów
w tychże gospodarstwach.

Biorąc powyższe pod uwagę, w działaniu „Różni-
cowanie w kierunku działalności nierolniczej” zde-
cydowano o dokonaniu podziału środków pomiędzy
województwa w oparciu o dwa wskaźniki, którym
nadano jednakową wagę: liczbę gospodarstw o wiel-
kości ekonomicznej 2–4 ESU oraz liczbę osób pracu-
jących w rolnictwie w danym województwie.
Należy zauważyć, iż wybór dla poszczególnych
działań PROW 2007–2013 takich wskaźników, któ-
re satysfakcjonowałyby każde województwo, nie jest
możliwy, gdyż przyjęte wskaźniki podziału środków
zawsze w jakimś stopniu będą niektóre wojewódz-
twa uprzywilejowywać, a dla niektórych wydadzą
się mniej korzystne.
Zgodnie z ww. uchwałą minister rolnictwa i roz-
woju wsi, w rozporządzeniu z dnia 27 lutego 2008 r.
w sprawie podziału środków Programu Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U.
Nr 34, poz. 199, z późn. zm.), określił limit środków
na 2008 r. dla poszczególnych województw w ramach
działania „Różnicowanie w kierunku działalności
nierolniczej”, na realizację którego przeznaczona zo-
stała w bieżącym roku łączna kwota w wysokości 63
586 716 euro.
Odnosząc się do kwestii dotyczącej możliwości
dokonania zmian kryteriów podziału środków w ra-
mach działania „Różnicowanie w kierunku działal-
ności nierolniczej”, uprzejmie informuję, że w chwili
obecnej nie planuje się weryfikacji sposobu podziału
środków na poszczególne województwa. Kwestię
związaną z modyfikacją wskaźnika, określającego
udział poszczególnych województw w całości środ-
ków przeznaczonych na ww. działanie, będzie moż-
na wziąć pod uwagę w kontekście kolejnych nabo-
rów wniosków o przyznanie pomocy, po przeanalizo-
waniu doświadczeń z wdrażania przedmiotowego
działania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Iwony Arent
w sprawie odstąpienia od utworzenia
Mazurskiego Parku Narodowego
i pozostawienia funkcjonującej formy ochrony,
tj. Mazurskiego Parku Krajobrazowego (5919)
Odpowiadając na pismo z dnia 28 października
2008 r., znak: SPS-023-5919/08, przekazujące inter-
493
pelację posłanki Iwony Arent w sprawie odstąpienia
od utworzenia Mazurskiego Parku Narodowego i po-
zostawienia funkcjonującej formy ochrony przyrody
– Mazurskiego Parku Krajobrazowego, informuję,
co następuje.
Dyskusja nad potrzebą utworzenia Mazurskiego
Parku Narodowego toczy się od wielu lat. Obszar
Pojezierza Mazurskiego charakteryzuje się wielkim
bogactwem świata roślin i zwierząt, a urozmaicona,
polodowcowa rzeźba terenu, lasy o cechach natural-
nych oraz duża ilość jezior stanowiących ostoje pta-
ków wodno-błotnych (w tym Jezioro Łuknajno uzna-
ne przez UNESCO za rezerwat biosfery oraz objęte
Konwencją ramsarską) czynią ten obszar jednym
z najcenniejszych przyrodniczo nie tylko w skali
kraju, ale również Europy. Potrzebę ochrony wybit-
nych walorów przyrodniczych i krajobrazowych Po-
jezierza Mazurskiego dostrzeżono już w 1971 r., kie-
dy to Urząd Wojewódzki w Olsztynie przedstawił
w ministerstwie leśnictwa projekt powołania Ma-
zurskiego Parku Narodowego.
Aktualnie minister środowiska, wykonując zapi-
sy zawarte w programie działań na lata 2007–2013
Krajowej strategii ochrony i zrównoważonego użyt-
kowania różnorodności biologicznej, przyjętej przez
Radę Ministrów uchwałą nr 270/2007 z dnia 27 paź-
dziernika 2007 r., oraz mając na uwadze petycje
i apele obywateli, środowisk naukowych i organiza-
cji społecznych w sprawie utworzenia Mazurskiego
Parku Narodowego, podjął działania zmierzające do
realizacji ustaleń zawartych w ww. dokumencie.
Podjęto prace wstępne zmierzające do opracowania
systemu ochrony przyrody uwzględniającego rozwój
społeczno-gospodarczy regionu Pojezierza Mazur-
skiego. Ostateczna decyzja w tej sprawie zostanie
podjęta po przeprowadzeniu analiz uwzględniają-
cych konieczność zachowania cennych walorów
przyrodniczych regionu oraz możliwości jego rozwo-
ju gospodarczego.
Sygnalizowane przez samorządy gminne obawy
dotyczące ograniczenia rozwoju infrastruktury go-
spodarczej oraz bazy turystycznej z powodu utwo-
rzenia Mazurskiego Parku Narodowego nie są
w pełni uzasadnione. Należy zauważyć, że park na-
rodowy jest formą ochrony przyrody udostępnianą
społeczeństwu na zasadach określonych w ustawie
z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U.
Nr 92, poz. 880, z późn. zm.). Wprowadzenie pew-
nych ograniczeń, w tym ograniczenie wstępu oraz
zabudowy, dotyczy tylko niektórych stref i służy wy-
łącznie zachowaniu w jak najlepszym stanie walo-
rów przyrodniczych. Możliwy jest natomiast rozwój
społeczno-gospodarczy, uwzględniający potrzebę
ochrony przyrody. Tym samym możliwy jest także
rozwój bazy turystycznej, jednakże musi on uwzględ-
niać potrzeby wynikające z konieczności ochrony
przyrody, która jest zagwarantowana w Konstytucji
Rzeczypospolitej Polskiej.
Utworzenie parku narodowego może stać się
wręcz stymulatorem rozwoju regionu. Obecność tej
494
formy ochrony przyrody stanie się dla regionu wizy-
tówką rozpoznawalną w całym kraju. Stworzy to
warunki do rozwoju sektora usług turystycznych
(baza noclegowa, gastronomia), rzemiosła, a także
rolnictwa ekologicznego. Szansą dla małych gospo-
darstw rolnych położonych w pobliżu parku może
stać się rozwój agroturystyki. Ponadto park narodo-
wy, poprzez tworzenie ośrodków informacji tury-
stycznej, muzeów przyrodniczych, ośrodków eduka-
cyjnych oraz liczne wydawnictwa informacyjno-pro-
pagandowe, bez wątpienia przyczyni się do promocji
walorów przyrodniczo-krajobrazowych oraz kultu-
rowych gmin, miejscowości i regionu, co w istotny
sposób powinno wpłynąć na większe zainteresowa-
nie i poznanie regionu przez turystów krajowych
i zagranicznych. Istotna jest również konieczność
rozbudowy i utrzymania infrastruktury związanej
z funkcjonowaniem parku narodowego. Działania te
powinny przyczynić się do szybszego i bardziej efek-
tywnego rozwoju gospodarczego regionu oraz popra-
wy warunków życia mieszkańców. Zwiększenie za-
potrzebowania na określone usługi w znaczący spo-
sób powinno również wpłynąć na zwiększenie ak-
tywności gospodarczej miejscowej ludności, w kon-
sekwencji przyczyniając się do rozwoju gospodarcze-
go regionu.
Powyższe wskazuje, iż utworzenie parku narodo-
wego nie tylko nie powinno przyczynić się do zaha-
mowania rozwoju gospodarczego regionu, ale wręcz
może stać się czynnikiem wpływającym na zwięk-
szenie tego rozwoju, w poszanowaniu zasad ochrony
przyrody. Kluczem do sukcesu jest współpraca lo-
kalnych samorządów ze służbami odpowiedzialny-
mi za ochronę przyrody. Dzięki temu możliwe jest
opracowanie zasad rozwoju i ukierunkowanie tego
rozwoju tak, by odbywał się w zgodzie z ochroną
przyrody regionu Pojezierza Mazurskiego. Działa-
nia te mogą w przyszłości stanowić przykład, iż
możliwy jest rozwój gospodarczy regionu uwzględ-
niający wymogi ochrony przyrody.
Obowiązek przeprowadzenia oceny oddziaływa-
nia na środowisko przedsięwzięć mogących znaczą-
co na nie oddziaływać szczegółowo regulują przepisy
ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, z późn.
zm.). Wykonanie tej oceny jest obligatoryjne, bez
względu na miejsce lokalizacji przedsięwzięcia. Do-
tyczy to przedsięwzięć ujętych w rozporządzeniu
Rady Ministrów z dnia 9 listopada 2004 r. w sprawie
określenia rodzajów przedsięwzięć mogących zna-
cząco oddziaływać na środowisko oraz szczegóło-
wych uwarunkowań związanych z kwalifikowaniem
przedsięwzięcia do sporządzenia raportu o oddziały-
waniu na środowisko (Dz. U. Nr 257, poz. 2573,
z późn. zm.). Obecność parku narodowego nie ma
jednak wpływu na konieczność wykonania oceny,
o której mowa powyżej.
Utworzenie parku narodowego pozostaje również
bez wpływu na długość procedury uchwalania miej-
scowych planów zagospodarowania przestrzennego
oraz możliwość uzyskania decyzji o pozwoleniu na
budowę. Miejscowy plan zagospodarowania prze-
strzennego oraz poprzedzająca uzyskanie pozwole-
nia na budowę decyzja o warunkach zabudowy i za-
gospodarowania terenu podlegają co prawda uzgod-
nieniom z dyrektorem parku narodowego, jednak
należy zauważyć, iż obecnie również istnieje obo-
wiązek uzgadniania tych dokumentów w ramach
ustawowo określonej procedury.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż plan działań
oraz wszelkie decyzje dotyczące utworzenia Mazur-
skiego Parku Narodowego będą podejmowane w po-
rozumieniu z miejscowymi społecznościami repre-
zentowanymi przez administrację samorządową.
Wyrażam także pogląd, iż wspólnie zostaną wypra-
cowane satysfakcjonujące rozwiązania, przyczynia-
jące się do właściwej ochrony walorów przyrodni-
czych oraz rozwoju społeczno-gospodarczego Poje-
zierza Mazurskiego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie obniżenia wieku szkolnego
w szkołach muzycznych (5921)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
złożoną przez panią poseł Annę Sobecką interpela-
cję (SPS-023-5921/08) w sprawie dostosowania pro-
gramów nauczania przedmiotów artystycznych do
potrzeb edukacji młodszych dzieci, chciałbym przede
wszystkim uprzejmie podziękować za zainteresowa-
nie sprawami szkolnictwa artystycznego.
Chciałbym również poinformować Pana Mar-
szałka, że reforma oświatowa polegająca na obniże-
niu wieku uczniów przyjmowanych do klas pierw-
szych z 7 lat do 6 dotyczy tylko kandydatów do dwóch
typów szkół artystycznych: ogólnokształcących
szkół muzycznych I stopnia i szkół muzycznych
I stopnia. Przyjęcie do obu typów szkół muzycznych
odbywa się na zasadzie badania przydatności, pod-
czas którego sprawdza się uzdolnienia muzyczne
kandydata oraz predyspozycje do nauki gry na okre-
ślonym instrumencie.
Warto zauważyć, że zmniejszająca się w ostat-
nich latach liczba dzieci ubiegających się o przyjęcie
do tych szkół spowodowała, że szkoły rozpoczynały
akcję rekrutacyjną ze znacznym wyprzedzeniem,
aby móc przebadać pod kątem uzdolnień muzycz-
nych jak największą liczbę dzieci. Po wprowadzeniu
reformy oświatowej dyrektorzy szkół muzycznych

I stopnia i ogólnokształcących szkół muzycznych
I stopnia będą musieli zmienić proces rekrutacyjny
i badanie przydatności kandydatów do tych szkół je-
dynie w niewielkim stopniu.
Należy również stwierdzić, że kształcenie we
wszystkich szkołach artystycznych z założenia jest
kształceniem wysoce zindywidualizowanym, dosto-
sowanym do różnego tempa rozwoju osobowości
i uzdolnień uczniów. Również obowiązująca podsta-
wa programowa jest co do zasady sformułowana do-
syć ogólnie, tak aby uwzględnić specyfikę kształce-
nia indywidualnego.
Obniżenie wieku szkolnego nie stanowi zatem
wyłącznej przesłanki do tworzenia nowych podstaw
programowych dla zawodów szkolnictwa artystycz-
nego, natomiast w zakresie kształcenia ogólnego
uczniowie szkół artystycznych realizują podstawę
programową MEN.
Niemniej jednak pragnę nadmienić, że resort
kultury podjął prace mające na celu opracowanie
nowych, wzorcowych rogramów nauczania przed-
miotów artystycznych przeznaczonych dla sześcio-
latków. Należy także podkreślić, że zgodnie z obo-
wiązującym rozporządzeniem ministra kultury z dnia
31 stycznia 2005 r. w sprawie dopuszczania do użyt-
ku szkolnego programów nauczania i podręczników
dla szkół artystycznych (Dz. U. Nr 30 poz. 254) na-
uczyciele mają możliwość opracowywania indywidu-
alnych programów nauczania przedmiotów arty-
stycznych.
Chciałbym również podkreślić, że zgodnie z roz-
porządzeniem MKiS z dnia 7 września 1999 r.
w sprawie warunków i trybu przyjmowania uczniów
do publicznych szkół i placówek artystycznych oraz
przechodzenia z jednych typów szkół do innych (Dz.
U. Nr 85, poz. 943), szkoły muzyczne I stopnia, reali-
zujące nauczanie wyłącznie w zakresie przedmiotów
zawodowych aktualnie mają możliwość przyjmowa-
nia do klasy pierwszej dzieci w wieku od 6 lat. Powyż-
sza sytuacja wymusiła następujące działania:
— utworzenie i prowadzenie Ogólnopolskiego
Punktu Konsultacyjnego w Oleśnicy zajmującego
się przygotowaniem nauczycieli do kształcenia w za-
kresie gry na skrzypcach (jeden z liczniejszych kie-
runków kształcenia instrumentalnego w Polsce)
dzieci w wieku 5–6 lat,
— wydawanie oraz zakup podręczników, płyt,
opracowań metodycznych i materiałów nutowych
uwzględniających edukację artystyczną najmłod-
szych dzieci.
Przekazując Panu Marszałkowi powyższe infor-
macje, sądzę, iż planowana reforma oświatowa
w konsekwencji będzie dla szkół muzycznych korzyst-
na, albowiem zasadne jest rozpoczynanie nauki gry
na instrumencie muzycznych jak najwcześniej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Piotr Żuchowski
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
495
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie przepisów o zawieszeniu
działalności gospodarczej (5922)
W odpowiedzi na pismo z dnia 28 października
2008 r., znak: SPS-023-5922/08, uprzejmie przesy-
łam odpowiedź na interpelację pani poseł Anny So-
beckiej w sprawie przepisów o zawieszeniu działal-
ności gospodarczej.
Od momentu uchwalenia ustawy z dnia 10 lipca
2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888) minister gospodarki
uważnie śledzi wszelkie doniesienia prasowe na te-
mat regulacji wprowadzonych tą ustawą. Minister-
stwo udziela także interpretacji przepisów ww. usta-
wy, w szczególności w kwestii dotyczącej zawiesze-
nia wykonywania działalności gospodarczej.
Ponieważ przepisy ustawy obowiązują dopiero
niecałe dwa miesiące, dlatego Ministerstwo Gospo-
darki nie przewiduje w najbliższym czasie noweliza-
cji przepisów ustawy SDG w tym zakresie.
Podkreślenia jednak wymaga, że to nie ustawa
SDG reguluje kwestie związane ze zwolnieniem
przedsiębiorcy z opłacania składek na ubezpiecze-
nie chorobowe i wypadkowe w okresie zawieszenia
wykonywania działalności gospodarczej, ale usta-
wa z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubez-
pieczeń społecznych (Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74,
z późn. zm.). Inicjatywa legislacyjna w zakresie
zmiany ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych
nie należy jednak do właściwości ministra gospo-
darki.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w trakcie
prac w Komisji Gospodarki Sejmu RP rozpatrują-
cej projekt ustawy o zmianie ustawy o swobodzie
działalności gospodarczej oraz o zmianie niektó-
rych innych ustaw (druk nr 1204) zarówno do
ustawy o swobodzie działalności gospodarczej, jak
i ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych zo-
stała wniesiona poprawka poselska do przepisów
regulujących skutki prawne wynikające ze zobo-
wiązań o charakterze publicznoprawnym w okre-
sie zawieszenia wykonywania działalności gospo-
darczej.
Zgodnie z tą poprawką w zakresie ubezpieczeń
społecznych zawieszenie wykonywania działalno-
ści gospodarczej spowoduje ustanie obowiązku
ubezpieczeń społecznych od dnia, w którym przed-
siębiorca rozpocznie zawieszenie wykonywania
działalności gospodarczej, do dnia poprzedzającego
dzień wznowienia wykonywania działalności go-
spodarczej.
W opinii ministra gospodarki przyjęcie poprawki
w zaproponowanym brzmieniu wyeliminuje przy-
padki, w których przedsiębiorca nie będzie mógł
496
skorzystać z ubezpieczenia chorobowego albo wpad-
kowego w okresie, w którym wykonuje działalność
gospodarczą.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wzrostu bezrobocia (5923)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pani poseł Anny Sobeckiej z dnia 14 paź-
dziernika br. w sprawie możliwego wzrostu bezrobo-
cia wskutek nasilenia się migracji powrotnych do Pol-
ski, uprzejmie informuję o aktualnej sytuacji na ryn-
ku pracy i podejmowanych przez rząd działaniach.
I. Faktem jest, że w prasie pojawiają się informa-
cje o przewidywanym wzroście migracji powrotnych
do Polski. Jedną z takich informacji jest, że niektóre
urzędy pracy odnotowują zwiększoną liczbę osób,
które rejestrują się jako bezrobotni po powrocie
z dłuższego pobytu za granicą.
Pojawiają się jednak również opinie, że nie nale-
ży spodziewać się masowych powrotów Polaków do
kraju. Przykładowo wg sondaży przeprowadzonych
przez portal internetowy money.pl połowa ankieto-
wanych zgłasza zamiar powrotu do Polski, ale tylko
ok. 20% chciałaby wrócić jeszcze w tym lub w 2009 r.
Co więcej, połowa z nich nie wyklucza ponownego
wyjazdu za granicę w celach zarobkowych. Blisko
80% tych osób deklarujących zamiar powrotu jako
powód podaje sprawy rodzinne.
Niewątpliwie skala migracji powrotnych będzie
w znacznym stopniu uzależniona od sytuacji na ryn-
ku pracy w państwach pobytu migrantów. Nie moż-
na jednak przewidzieć, jak daleko idące skutki bę-
dzie miał obecny kryzys finansowy i jak szybko zo-
stanie przezwyciężony, ani tym bardziej, jak duża
będzie fala migracji powrotnych.
Jednocześnie należy zauważyć, że migracje nie
były główną przyczyną spadku bezrobocia od 2003 r.
Podstawowym czynnikiem była poprawa sytuacji
gospodarczej związana z przystąpieniem Polski do
UE, jak również poprawa koniunktury w całej go-
spodarce europejskiej i światowej. Również obecnie,
kiedy przewiduje się pogorszenie warunków działal-
ności gospodarczej, właśnie to – a nie wzrost liczby
osób powracających z zagranicy – może być podsta-
wową przyczyną wzrostu bezrobocia.
W kontekście danych statystycznych o rynku
pracy należy zauważyć, iż obecna sytuacja na pol-
skim rynku pracy jest korzystna. Od ośmiu lat stopa
bezrobocia w Polsce sukcesywnie spada: z 20% w la-
tach 2002–2003, 17,6% – w 2005 r., 11,2% – w 2007 r.
do 8,9% we wrześniu 2008 r. Wzrasta też liczba osób
pracujących w wieku powyżej 15 lat. W 2007 r. liczba
ta kształtowała się na poziomie 15240 tys. osób co
oznacza, że od 2005 r. liczba pracujących zwiększyła
się o ponad 1,1 mln osób. Dane te wskazują na dyna-
miczny proces tworzenia nowych miejsc pracy w sek-
torach pożądanych dla gospodarki, tj. w usługach
i przemyśle. Zarówno kryzys finansowy, jak i gospo-
darczy nie muszą wpłynąć w takim samym nega-
tywnym stopniu na sytuację w Polsce, jak w innych
krajach. Należy pamiętać, iż polska gospodarka roz-
poczęła bieżący rok z bardzo dobrymi wynikami
makroekonomicznymi i optymistycznymi prognoza-
mi. Jedna z tych prognoz przewidywała, iż w 2008 r.
Polska znajdzie się w grupie najszybciej rozwijają-
cych się państw Unii Europejskiej. Można zatem się
spodziewać, że rynek pracy będzie w stanie zaofero-
wać miejsca pracy przynajmniej dla części reemi-
grantów. Natomiast osoby, które nie znajdą zatrud-
nienia po powrocie do Polski, będą mogły skorzystać
z pomocy Publicznych Służb Zatrudnienia (PSZ).
Nie ulega jednak wątpliwości, że konieczne są
działania mające na celu zapobieganie wzrostowi
bezrobocia, m.in. ze względu na ewentualne nasile-
nie się migracji powrotnych.
II. Zadania w zakresie polityki rynku pracy re-
alizowane na poziomie centralnym, wojewódzkim
i powiatowym wynikają z przepisów ustawy z dnia
z 20 kwietnia 2004 r. o promocji zatrudnienia i in-
stytucjach rynku pracy (Dz. U. z 2008 r. Nr 69, poz.
415, z późn. zm.) oraz rozporządzeń wykonawczych
do tej ustawy. Dotyczy to zarówno zadań związa-
nych z pomocą osobom bezrobotnym i poszukują-
cym pracy w podejmowaniu pracy (w tym poprzez
udostępnianie ofert pracy, poradnictwo zawodowe
czy organizację szkoleń) i wspieraniem ich mobilno-
ści geograficznej poprzez instrumenty rynku pracy
(np. finansowanie kosztów przejazdu czy zakwatero-
wania), jak też z pomocą pracodawcom (w tym w po-
zyskiwaniu kandydatów do pracy spośród osób zare-
jestrowanych). Mimo iż Publiczne Służby Zatrud-
nienia, realizując zadania w zakresie rynku pracy,
nie kreują miejsc pracy, to dysponują szerokim wa-
chlarzem narzędzi mogącym ograniczyć lub złago-
dzić negatywne zjawiska dotykające rynek pracy.
Duże znaczenie ma i będzie mieć w przyszłości
zwiększenie mobilności zasobów pracy na europej-
skim rynku pracy. W priorytet ten wpisują się szcze-
gólnie działania służb Eures umiejscowionych
w PSZ, które tylko w 2007 r. zorganizowały 8 mię-
dzynarodowych targów pracy w Polsce i przekazały
za granicę ponad 20 tys. CV poszukujących pracy.
Służby te biorą także udział w targach i giełdach
pracy za granicą, gdzie promują konkretne oferty
pracy polskich pracodawców.

III. Sprostaniu nowym wyzwaniom dla polskiego
rynku pracy i skutecznemu rozwiązaniu pojawiają-
cych się na nim problemów powodowanych między
innymi przez światowy kryzys ekonomiczny czy
możliwy wzrost reemigracji zarobkowej sprzyjać ma
rządowy projekt ustawy o zmianie ustawy o promo-
cji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz
o zmianie niektórych innych ustaw, który został
skierowany do Sejmu w dniu 22.10.2008 r. Głównym
celem zaprojektowanych zmian jest ułatwianie oso-
bom bezrobotnym i poszukującym pracy powrotu
lub rozpoczęcia aktywności zawodowej. W równej
mierze dotyczy to osób młodych, jak i starszych,
osób z długą przerwą w zatrudnieniu, jak i osób za-
grożonych bezrobociem, a także osób powracających
z emigracji zarobkowej. Istotnym elementem projek-
tu jest także chęć sprostania problemom wynikają-
cym ze słabnącej podaży pracowników na krajowym
rynku pracy, a w tym uproszczenie procedur zwią-
zanych z wykonywaniem legalnej pracy przez cudzo-
ziemców.
Intencją projektu jest, aby każdy z zainteresowa-
nych otrzymał ofertę zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej lub ofertę uczestnictwa w jednej z wielu
form aktywizacji zawodowej (staż, przygotowanie
zawodowe dorosłych, szkolenie, uczestnictwo w klu-
bie pracy, uczestnictwo w programie specjalnym lub
w programie integracji społecznej). Natomiast od-
mowa uczestnictwa w aktywizowaniu zawodowym
skutkować będzie wyłączeniem osoby z rejestru
urzędu pracy. Z jednej więc strony przepisy staną się
bardziej przyjazne dla tych, którzy w sposób kon-
struktywny chcą zmienić swoją niekorzystną pozy-
cję na rynku pracy, z drugiej strony przepisy staną
się bardziej restrykcyjne wobec tych, którzy choć są
bezrobotnymi, nie przejawiają aktywności w zakre-
sie zmiany tego stanu rzeczy.
Zaprojektowane zmiany obejmują kilka podsta-
wowych kierunków działania:
1. Znaczące zwiększenie zakresu aktywizacji
zawodowej osób bezrobotnych, w tym osób bezrobot-
nych będących w szczególnej sytuacji na rynku pra-
cy, a wyrazem zwiększenia nacisku na aktywizację
zawodową bezrobotnych będą szczegółowe rozwią-
zania dotyczące trybu współpracy urzędu z klien-
tem. Projekt zakłada możliwość objęcia wszystkich
osób bezrobotnych lub poszukujących pracy indywi-
dualnym planem działania i obowiązkowe przygoto-
wywanie takich planów dla osób bezrobotnych ma-
jących szczególne trudności w rozpoczęciu lub po-
nownym podjęciu pracy.
2. Projekt wychodzi także naprzeciw postula-
tom wsparcia zatrudnienia i aktywizacji zawodowej
osób w wieku 50+. Proponowane rozwiązania prze-
widują m.in. przyznanie wyższych stawek wsparcia
finansowego z tytułu uczestnictwa w szkoleniach fi-
nansowanych ze środków Funduszu Pracy. Praco-
dawcy zatrudniający bezrobotnych w wieku 50+
będą czasowo zwolnieni z obowiązku odprowadza-
nia składek na Fundusz Pracy i Fundusz Gwaranto-
497
wanych Świadczeń Pracowniczych, natomiast wo-
bec wszystkich osób, które ukończą 60 lat (mężczyź-
ni) i 55 lat (kobiety), zostaje zniesiony obowiązek
odprowadzania składek na te fundusze.
3. Nowe przepisy zwiększać będą motywację do
uczestnictwa w działaniach aktywizujących. Przyję-
te w projekcie rozwiązania mają zachęcić bezrobot-
nych i poszukujących pracy do aktywnej współpracy
z urzędem pracy i uczestnictwa w proponowanych
działaniach aktywizacyjnych. Celowi temu służyć
mają generalnie wyższe zachęty finansowe w formie
stypendiów wypłacanych w związku z uczestnic-
twem w szkoleniach, stażach, przygotowaniu zawo-
dowym dorosłych i kontynuowanej nauce w ramach
nauki szkolnej. Podkreślić należy, że wysokość każ-
dej z tych gratyfikacji przekracza wysokość zasiłku
i waha się od 120% do 140% jego wysokości. Zwięk-
szeniu motywacji ma służyć możliwość kontynuowa-
nia stypendium w przypadku podjęcia zatrudnienia
np. w czasie szkolenia, na które bezrobotny został
skierowany przez urząd pracy.
4. Proponowane zmiany idą w kierunku zwięk-
szenia dostępu do oferowanych usług. Projekt posze-
rza grono beneficjentów usług rynku pracy, upraw-
niając poszukujących pracy, w tym zatrudnionych
w wieku powyżej 45 roku życia, małżonków rolni-
ków objętych obowiązkowym ubezpieczeniem spo-
łecznym rolników, zamierzających podjąć zatrudnie-
nie, inną pracę zarobkową lub działalność gospodar-
czą poza rolnictwem, a także emigrantów zarobko-
wych do korzystania z niektórych z tych usług.
Zmiany w ustawie przewidują także większe wspar-
cie w zakresie finansowania dodatkowych kosztów
związanych z realizacją usług (koszty badań lekar-
skich, dojazdów, zakwaterowania itd.), co z pewno-
ścią zwiększy poziom korzystania z nich.
Proponowane zmiany rozszerzają zakres pomocy
urzędu pracy skierowanej do pracodawców, świad-
czonej w ramach poradnictwa zawodowego i infor-
macji zawodowej. Usługa ta obejmować będzie teraz
również pomoc we wspieraniu rozwoju zawodowego
pracodawcy i jego pracowników. Ponadto na podsta-
wie nowych przepisów z pośrednictwa pracy oraz
poradnictwa zawodowego i informacji zawodowej
będą mogli korzystać także jednoosobowi przedsię-
biorcy, którzy nie są pracodawcami w rozumieniu
ustawy o promocji zatrudnienia.
5. Większemu uelastycznieniu form pomocy ofe-
rowanej przez urzędy pracy służyć także będą pro-
gramy specjalne. Projekt wprowadza rozwiązania
umożliwiające wyodrębnianie i aktywizację bezro-
botnych potrzebujących specyficznej pomocy w do-
prowadzeniu do podjęcia pracy. Do takich bezrobot-
nych będą mogły być adresowane specjalne progra-
my pomocy. Uczestnicy programu oraz zakres dzia-
łań aktywizacyjnych określany będzie na poziomie
powiatu. Umożliwi to samorządom powiatowym
większą elastyczność w podejmowaniu działań i zwięk-
szy możliwość ich wpływu na sytuację na lokalnym
rynku pracy, ale zwiększy również ich odpowiedzial-
498
ność w tym zakresie. Programy te mogą być realizo-
wane zarówno bezpośrednio przez urzędy pracy, jak
również ich realizacja może być zlecana innym pod-
miotom.
6. Rozwiązaniem poszerzającym dostęp do usług
rynku pracy jest także ułatwienie możliwości dzia-
łania agencjom zatrudnienia, w tym agencjom za-
trudnienia z państw członkowskich Unii Europej-
skiej. Zmiany dotyczą liberalizacji przepisów w za-
kresie działania podmiotów świadczących usługi
agencji zatrudnienia oraz uproszczenia procedury
wpisu do rejestru agencji zatrudnienia.
7. Projekt zakłada znaczne preferencje dla reali-
zowania procesów kształcenia ustawicznego czy sze-
rzej – inwestowania w kapitał ludzki. Tym samym
operacjonalizuje istotne cele zawarte w dokumen-
tach programowych dotyczących europejskiej polity-
ki zatrudnienia i uczenia się przez całe życie. Prze-
pisy przewidują większą atrakcyjność uczestnictwa
w szkoleniach, a zarazem ich większą dostępność
dla zainteresowanych osób. Przepisy przewidują
także możliwość wydatkowania większych niż do-
tąd kwot ze środków Funduszu Pracy na działania o
charakterze edukacyjnym. Z jednej strony wynika
to z konieczności kupowania droższych usług szko-
leniowych, ponieważ preferować mamy organizowa-
nie dłuższych i lepszych jakościowo szkoleń, z dru-
giej zaś strony wynika to z konieczności uwzględnie-
nia rosnących cen rynkowych tego typu usług. Pod-
niesienie limitów wydatków przeznaczanych na
szkolenia nie zwalnia jednak starostów wydatkują-
cych środki Funduszu Pracy od przestrzegania dys-
cypliny finansowej w tym zakresie. Zliberalizowano
także znacznie warunki korzystania z funduszu
szkoleniowego, który jest warunkiem uzyskania
przez pracodawcę środków publicznych w refinanso-
waniu kosztów szkolenia pracowników.
8. Projekt wprowadza także nowy instrument
rynku pracy, jakim jest przygotowanie zawodowe
dorosłych. Dzięki temu rozwiązaniu stworzona zo-
stała możliwość uzyskiwania przez osoby bezrobot-
ne nowych kwalifikacji zawodowych, poświadczo-
nych świadectwem uzyskania tytułu zawodowego,
świadectwem czeladniczym lub zaświadczeniem in-
stytucji szkoleniowej, po ukończeniu praktycznej
nauki zawodu dorosłych lub przyuczenia do pracy
dorosłych, realizowanych w oparciu o umowy zawie-
rane między urzędami pracy a pracodawcami i in-
stytucjami szkoleniowymi.
9. Projekt wprowadza pewne zmiany w zakresie
gospodarowania głównym czynnikiem wsparcia
osób bezrobotnych, jakim jest Fundusz Pracy. Za-
sadnicza zmiana to modyfikacja systemu wypłat za-
siłków dla bezrobotnych. Przesłankami tych roz-
wiązań są dobra sytuacja Funduszu Pracy, a także
mała liczba osób pobierających zasiłek (ok. 15% ogó-
łu zarejestrowanych bezrobotnych posiada to upraw-
nienie). Kwota zasiłku dla bezrobotnych zostaje pod-
niesiona (zmniejszenie różnicy między zasiłkiem dla
bezrobotnych a minimalnym wynagrodzeniem za
pracę) przy wprowadzeniu zasady degresywności
wypłat (100% zasiłku w pierwszej fazie pozostawa-
nia w bezrobociu i po trzech miesiącach zmniejsza-
nie jego wysokości).
10. Znacząca zmiana dotyczy funkcjonowania
Publicznych Służb Zatrudnienia. Działalność zwią-
zana ściśle z aktywizacją zawodową będzie realizo-
wana w wyodrębnionej części urzędu pracy, tj.
w centrum aktywizacji zawodowej, co umożliwi
większą koncentrację urzędów na działaniach akty-
wizujących. Ponadto powiatowe urzędy pracy we
współpracy z samorządami gminnymi będą mogły
tworzyć na poziomie gmin lokalne punkty informa-
cyjno-konsultacyjne (LPIK). Celem wprowadzenia
samorządu gminnego jako czwartego poziomu od-
działywania będzie zapewnienie możliwości korzy-
stania z pomocy urzędu pracy lub uzyskania infor-
macji najbliższej miejsca zamieszkania lub siedziby
pracodawcy.
11. Wprowadzane są zmiany ułatwiające ograni-
czenie zbędnych procedur biurokratycznych związa-
nych z obsługą klientów urzędów pracy, a także
usprawnienie komunikacji z tymi klientami oraz in-
nymi podmiotami zaangażowanymi w aktywną po-
litykę rynku pracy dzięki wprowadzeniu na większą
niż dotąd skalę technologii teleinformatycznych.
Proponowane zmiany powinny, zgodnie z zało-
żeniami, wywrzeć korzystny wpływ na rynek pra-
cy i ograniczyć skutki problemów osób, które mogą
dotknąć powracających z emigracji zarobkowej do
kraju.
Obecnie projekt ustawy o zmianie ustawy o pro-
mocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oraz
o zmianie niektórych innych ustaw, uwzględniający
scharakteryzowane powyżej zmiany, jest przedmio-
tem pracy Komisji Polityki Społecznej i Rodziny.
W związku z powyższym warto pamiętać, że
ostateczny kształt przedstawionych powyżej rozwią-
zań należy obecnie do polskiej władzy ustawodaw-
czej, a przyjęcie proponowanych przez rząd zmian
może w istotny sposób przyczynić się do zniwelowa-
nia negatywnych skutków przewidywanego kryzysu
w gospodarce światowej i możliwego napływu do
Polski dużej fali reemigrantów, którzy będą poszu-
kiwali pracy w kraju.
IV. Z myślą o powracającej polskiej emigracji pla-
nowane jest wdrożenie kampanii informacyjnej uła-
twiającej między innymi aktywizację zawodową
osób powracających.
Działająca w ramach Zespołu ds. Migracji Grupa
Robocza ds. Reemigracji przygotowała pakiet propo-
zycji dotyczących migracji powrotnych. Obejmuje on
w szczególności opracowanie poradnika oraz uru-
chomienie portalu internetowego z informacjami
istotnymi dla osób rozważających powrót do kraju.
MPiPS uruchomiło serwis internetowy www.mi-
gracje.gov.pl, który stanowi narzędzie kompleksowej
informacji dla osób podejmujących decyzje migracyj-
ne, w tym planujących kontynuowanie kariery za-
wodowej w Polsce. Obecnie jest on przebudowywany

tak, aby uwzględnić potrzeby osób powracających
z emigracji do kraju.
W ramach Sektorowego Programu Operacyjnego
„Rozwój zasobów ludzkich” (działanie 1.1: Rozwój
i modernizacja instrumentów i instytucji rynku
pracy; schemat B: Rozwój oferty usług instytucji
rynku pracy), stworzony został system teleinforma-
tyczny 7/24, którego celem jest poszerzenie dostęp-
ności do usług Publicznych Służb Zatrudnienia. To
systemowe rozwiązanie problemu doradztwa wirtu-
alnego umożliwi bezpłatny dostęp telefoniczny do
aktualnych ofert pracy, szkoleń i doradztwa zawodo-
wego. Obecnie został on wdrożony już na terenie wo-
jewództwa podlaskiego. MPiPS aktualnie prowadzi
rozmowy związane z kontynuacją prac nad rozwo-
jem tego systemu i implementowaniem go na terenie
całego kraju.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie refundacji przez NFZ
kosztów porodu za granicą (5924)
W odpowiedzi na interpelację Pani Poseł Anny So-
beckiej z dnia 14 października 2008 r., przesłaną przy
piśmie Pana Marszałka o znaku SPS-023-5924/08,
uprzejmie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień.
W związku z treścią pytania sformułowanego
przez panią Poseł, wypada na wstępie uściślić, iż za-
wiadomienie skierowane do prokuratury przez Za-
chodniopomorski Oddział Wojewódzki NFZ nie doty-
czyło popełnienia przestępstwa przez kobiety, które
urodziły dzieci na terenie Niemiec, lecz podejrzenia
popełnienia przestępstwa przez niemiecką klinikę
w Schwedt, działającą porozumieniu z kobietami ro-
dzącymi.
Postępowanie Narodowego Funduszu Zdrowia
w przedmiotowej sprawie, łącznie ze skierowaniem
zawiadomienia do prokuratury, należy uznać za
adekwatne do zaistniałych okoliczności, w pełni
uzasadniających przypuszczenia, że w okresie od
wstąpienia Polski do Unii Europejskiej do roku 2007
dochodziło do nadużywania uprawnień do korzysta-
nia ze świadczeń opieki zdrowotnej poza granicami kra-
ju, w ramach wspólnotowego mechanizmu koordynacji
systemów zabezpieczenia społecznego. Nadużycia te
były najwyraźniej skutkiem celowych zabiegów podej-
499
mowanych przez Klinikę Asklepios w Schwedt, sto-
sującą nieuczciwe zabiegi marketingowe w celu nakła-
niania Polek do korzystania w sposób planowy z jej
świadczeń okołoporodowych, które były następnie rozli-
czane jako świadczenia udzielane w trybie nagłym.
Z informacji uzyskanych przez Zachodniopomor-
ski Oddział Wojewódzki NFZ wynikało, że Polki
udające się do kliniki w Schwedt składały, na żądanie
pracowników szpitala, oświadczenia, iż celem ich po-
bytu na terytorium Niemiec nie było skorzystanie
ze świadczeń zdrowotnych. Służyło to uwiarygod-
nieniu okoliczności udzielenia świadczeń okołoporo-
dowych w trybie nagłym, tak aby możliwe było ich roz-
liczenie na podstawie „europejskiej karty ubezpieczenia
zdrowotnego” (EKUZ), która nie uprawnia do uzyski-
wania świadczeń zdrowotnych w trybie planowym.
(Tego rodzaju świadczenia mogą zostać rozliczone
w ramach mechanizmu koordynacji tylko pod warun-
kiem udzielenia przez właściwą instytucję ubezpiecze-
niową specjalnej zgody i wydania formularza E 112.)
Niewątpliwie nakłanianie do potwierdzania nie-
prawdy, jak również składanie nieprawdziwych
oświadczeń w celu uzyskania na rachunek systemu
ubezpieczenia zdrowotnego nienależnych (gdyż nie
objętych wymaganą zgodą) świadczeń opieki zdro-
wotnej w zagranicznej placówce, która - co należy pod-
kreślić - pobiera za te świadczenia opłaty kilkukrotnie
przewyższające koszty porównywalnych świadczeń
kontraktowanych przez NFZ w polskich szpitalach,
trzeba uznać za naganne. Natomiast ocenę, czy takie
działania wypełniają również znamiona przestępstwa,
należało pozostawić prokuraturze i tak też postąpił
Zachodniopomorski Oddział Wojewódzki NFZ.
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie problemów gmin związanych
z zapewnieniem oświetlenia dróg publicznych
(5925)
Szanowny Panie Marszałku! Nawiązując do pi-
sma z dnia 28 października br. (znak SPS-023-5925/
08) w sprawie interpelacji pana posła Krzysztofa
Brejzy, dotyczącej problemów gmin związanych z za-
pewnieniem oświetlenia dróg publicznych, przedsta-
wiam następujące informacje.
Kwestię finansowania oświetlenia dróg regulują
przepisy ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo
500
energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89, poz. 625,
z późn. zm.). Na podstawie art. 18 ust. 1 pkt 2 i pkt 3
tej ustawy do zadań własnych gminy w zakresie za-
opatrzenia w energię elektryczną, ciepło i paliwa ga-
zowe należy planowanie oświetlenia miejsc publicz-
nych i dróg znajdujących się na terenie gminy oraz
finansowanie oświetlenia ulic, placów i dróg publicz-
nych, znajdujących się na terenie gminy. Temu prze-
pisowi odpowiada art. 7 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 8
marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r.
Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.), zgodnie z którym do
zadań własnych gminy należy m.in. zaopatrzenie
w energię elektryczną i cieplną oraz gaz. Przez finan-
sowanie oświetlenia ustawa Prawo energetyczne ro-
zumie finansowanie kosztów energii elektrycznej po-
branej przez punkty świetlne oraz koszty ich budowy
i utrzymania (art. 3 pkt 22 ustawy), przy czym finan-
sowanie oświetlenia dróg publicznych przez gminę
obejmuje wszystkie drogi publiczne, za wyjątkiem au-
tostrad i dróg ekspresowych, w rozumieniu przepi-
sów o autostradach płatnych.
W przypadku kiedy infrastruktura oświetlenio-
wa stanowi własność gminy, koszty jej utrzymania
i eksploatacji, jak też modernizacji, spoczywają na
gminie. Gmina zawiera wówczas umowy dotyczące
zakupu energii i dostawy energii oraz umowę doty-
czącą eksploatacji z wyłonionym w drodze przetar-
gu podmiotem. W przypadku gdy infrastruktura
oświetleniowa stanowi własność przedsiębiorstwa
energetycznego, gmina może zawrzeć z przedsię-
biorstwem energetycznym tzw. umowę komplekso-
wą na usługę oświetleniową obejmującą sprzedaż,
dostawę, eksploatację i modernizację. Umowa taka,
zawarta w drodze dwustronnych negocjacji zgodnie
z interesem obu stron, może zawierać nie tylko usta-
lenia dotyczące kosztów konserwacji oświetlenia,
ale również określać sposób rozliczeń w przypadku
modernizacji opraw oświetleniowych.
Koszty oświetlenia dróg obejmują koszty energii
i jej przesłania (dostaw) oraz koszty eksploatacji in-
frastruktury oświetleniowej. Koszty dostaw energii
ustalane są na podstawie taryf zatwierdzanych
przez prezesa Urzędu Regulacji Energetyki. Nato-
miast pozostałe koszty, tj. energii oraz eksploatacji,
mogą być kształtowane swobodnie w drodze umowy
między zainteresowanymi stronami: gminą i przed-
siębiorstwem energetycznym, zaś w przypadku
uznania przez gminę, że jej interesy zostają naru-
szone poprzez narzucenie przez przedsiębiorstwo
energetyczne uciążliwych warunków umowy, ma
ona możliwość złożenia wniosku do prezesa Urzędu
Ochrony Konkurencji i Konsumentów o wszczęcie
postępowania antymonopolowego w sprawie nad-
użycia przez przedsiębiorstwo energetyczne pozycji
dominującej.
Równocześnie informuję, iż do Ministerstwa In-
frastruktury nie docierały sygnały o odmawianiu
gminom przez przedsiębiorstwa energetyczne prawa
do przeprowadzenia modernizacji sieci oświetlenio-
wej. Niemniej jednak przedmiotowy problem zosta-
nie przedstawiony odpowiedzialnemu za kwestie
energetyki ministrowi gospodarki przy najbliższej
nowelizacji ustawy Prawo energetyczne.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie zwiększającej się liczby
fikcyjnych małżeństw w celu uzyskania
obywatelstwa przez obcokrajowców (5926)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS-
-023-5926/08) dotyczące interpelacji posła na Sejm
RP pana Jarosława Matwiejuka z dnia 22 paździer-
nika 2008 r. „w sprawie zwiększającej się liczby fik-
cyjnych małżeństw w celu uzyskania obywatelstwa
przez obcokrajowców”, z upoważnienia prezesa Rady
Ministrów, uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Zgodnie z art. 10 ustawy z dnia 15 lutego 1962 r.
o obywatelstwie polskim (t.j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 28,
poz. 353, z późn. zm.) cudzoziemiec pozostający co
najmniej 3 lata w związku małżeńskim zawartym
z osobą posiadającą obywatelstwo polskie, który za-
mieszkuje na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
na podstawie zezwolenia na osiedlenie się, zezwole-
nia na pobyt rezydenta długoterminowego Wspólnot
Europejskich, lub posiadający prawo stałego pobytu
może nabyć obywatelstwo polskie, jeżeli w terminie
określonym w art. 10 ust. 1a przedmiotowej ustawy
złoży odpowiednie oświadczenie przed właściwym
organem i organ ten wyda decyzję o przyjęciu
oświadczenia.
Wskazać należy, iż w procedurze nabycia obywa-
telstwa polskiego na podstawie art. 10 ustawy o oby-
watelstwie polskim, tj. w trybie uproszczonej natu-
ralizacji, organy decydujące o nabyciu obywatelstwa
nie dysponują instrumentami prawnymi umożliwia-
jącymi ustalanie przyczyn zawarcia związku mał-
żeńskiego pomiędzy cudzoziemcem a obywatelem
polskim.
Kontrola celu zawarcia przez cudzoziemców
związku małżeńskiego z obywatelami polskimi (tzw.
małżeństwa mieszane) dokonywana jest natomiast
w toku postępowań związanych z legalizacją pobytu
cudzoziemców w Polsce, tzn. podczas rozpatrywania

wniosków cudzoziemców o udzielenie zezwoleń na
zamieszkanie na czas oznaczony oraz zezwoleń na
osiedlenie się. Z kolei uzyskanie kolejno zezwolenia
na zamieszkanie na czas oznaczony, a następnie ze-
zwolenia na osiedlenie się, stosownie do powołanego
wyżej art. 10 ustawy o obywatelstwie polskim, może
stanowić drogę do uzyskania obywatelstwa polskie-
go przez cudzoziemca pozostającego w związku mał-
żeńskim z osobą posiadającą obywatelstwo polskie.
Zgodnie z art. 53 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 13
czerwca 2003 r. o cudzoziemcach (t.j.: Dz. U. z 2006 r.
Nr 234, poz. 1694, z późn. zm.) zezwolenia na za-
mieszkanie na czas oznaczony udziela się cudzo-
ziemcowi, który jest małżonkiem obywatela polskie-
go, jeżeli okoliczność, która jest podstawą ubiegania
się o to zezwolenie, uzasadnia jego zamieszkiwanie
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez okres
dłuższy niż 3 miesiące. Z kolei zgodnie z art. 64 ust. 1
pkt 2 ww. ustawy zezwolenia na osiedlenie się udzie-
la się cudzoziemcowi, który pozostaje w związku
małżeńskim zawartym z obywatelem polskim co
najmniej 3 lata przed złożeniem wniosku i bezpo-
średnio przed złożeniem wniosku przebywał nie-
przerwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej
co najmniej przez 2 lata na podstawie zezwolenia na
zamieszkanie na czas oznaczony.
Dodatkowo kwestia celu zawarcia związku mał-
żeńskiego w przypadku tzw. małżeństw mieszanych
badana jest w toku postępowań w sprawach o wyda-
lenie, ponieważ na mocy art. 89 ustawy o cudzo-
ziemcach decyzji o wydaleniu cudzoziemca nie wy-
daje się, a wydanej nie wykonuje, jeżeli cudzoziemiec
jest małżonkiem obywatela polskiego albo cudzo-
ziemca posiadającego zezwolenie na osiedlenie się
lub zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowe-
go WE i jego dalszy pobyt nie stanowi zagrożenia
dla obronności lub bezpieczeństwa państwa lub bez-
pieczeństwa i porządku publicznego, chyba że zwią-
zek małżeński został zawarty w celu uniknięcia wy-
dalenia.
Organami właściwymi w sprawach dotyczących
legalizacji pobytu i wydalenia są wojewodowie jako
organy I instancji oraz szef Urzędu do Spraw Cudzo-
ziemców jako organ II instancji.
Przesłanki wskazujące na możliwość zawarcia
związku małżeńskiego w celu legalizacji pobytu
określa art. 55 ust. 1 ustawy o cudzoziemcach, zgod-
nie z którym organ prowadzący postępowanie o udzie-
lenie zezwolenia na zamieszkanie na czas oznaczony
cudzoziemcowi będącemu małżonkiem obywatela
polskiego lub małżonkiem cudzoziemca zamieszku-
jącego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, o któ-
rym mowa w art. 54, ustala, czy związek małżeński
nie został zawarty w celu obejścia przez cudzoziem-
ca przepisów o udzielaniu zezwolenia na zamieszka-
nie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospoli-
tej Polskiej, jeżeli okoliczności sprawy wskazują, że:
1) jedno z małżonków przyjęła korzyść majątko-
wą w zamian za wyrażenie zgody na zawarcie mał-
501
żeństwa, o ile nie wynika to ze zwyczaju ugruntowa-
nego w danym państwie lub grupie społecznej;
2) małżonkowie nie wypełniają prawnych obo-
wiązków wynikających z zawarcia małżeństwa;
3) małżonkowie nie zamieszkują wspólnie;
4) małżonkowie nie spotkali się nigdy przed za-
warciem małżeństwa;
5) małżonkowie nie mówią językiem zrozumiały
dla obojga;
6) małżonkowie nie są zgodni co do dotyczących
ich danych osobowych i innych istotnych okoliczno-
ści, które ich dotyczą;
7) jedno z małżonków lub oboje małżonkowie
w przeszłości zawierali już małżeństwa dla pozoru.
Powyższa regulacja ma zastosowanie do postępo-
wań o udzielenie zezwolenia na osiedlenie się cudzo-
ziemcowi małżonkowi obywatela polskiego (vide:
art. 64 ust. 3 ustawy o cudzoziemcach) oraz w postę-
powaniu w sprawie wydalenia cudzoziemca, o któ-
rym mowa w art. 89 ust. 1 pkt 2 ustawy o cudzo-
ziemcach (vide: art. 89 ust. 3 przedmiotowej usta-
wy). Należy przy tym zaznaczyć, iż wystąpienie ww.
przesłanek uzasadnia jedynie przeprowadzenie po-
stępowania umożliwiającego ustalenie, czy małżeń-
stwo zostało zawarte w tym celu. Dopiero wynik po-
stępowania wyjaśniającego, z uwzględnieniem cało-
kształtu okoliczności sprawy mających znaczenie
dla oceny celu zawartego małżeństwa, może uzasad-
niać odmowę udzielenia zezwolenia na zamieszka-
nie na czas oznaczony na terytorium Rzeczypospoli-
tej Polskiej.
W celu zwiększenia wykrywalności tzw. fikcyj-
nych małżeństw cudzoziemców z obywatelami pol-
skimi, na mocy uchwalonej przez Sejm ustawy
z dnia 24 października 2008 r. o zmianie ustawy
o cudzoziemcach oraz niektórych innych ustaw, do
obowiązującej ustawy o cudzoziemcach zostanie do-
dany art. 11c przyznający funkcjonariuszom Straży
Granicznej szersze uprawnienia w zakresie kontroli
celu zawieranych przez cudzoziemców związków
małżeńskich z obywatelami polskimi. Planowanym
dniem wejścia w życia ww. nowelizacji jest dzień
1 stycznia 2009 r.
Niezależnie od podejmowanych działań legisla-
cyjnych w ostatnim okresie kwestia tzw. fikcyjnych
małżeństw była przedmiotem szczególnej uwagi sze-
fa Urzędu do Spraw Cudzoziemców. Przedmiotowa
problematyka została przedstawiona na konferencji
szkoleniowej dla dyrektorów wydziałów urzędów
wojewódzkich właściwych w sprawach cudzoziem-
ców, która odbyła się w dniach 13–16 października
2008 r. w Krasiczynie. Podczas konferencji omówio-
no aktualne orzecznictwo sądów administracyjnych
w sprawach dotyczących problematyki małżeństw
zawieranych w celu legalizacji pobytu w Polsce oraz
udostępniono przygotowaną analizę orzecznictwa
poświęconą tej problematyce, obejmującą wyroki za-
padłe w latach 2005–2008. Ponadto w dniach 22–31
października 2008 r. przeprowadzono w Podkarpac-
kim Urzędzie Wojewódzkim kontrolę dotyczącą po-
502
stępowań w sprawach o udzielenie zezwoleń na za-
mieszkanie na czas oznaczony cudzoziemcom moty-
wującym swoje wnioski faktem zawarcia związku
małżeńskiego z obywatelem polskim. Kontrola obję-
ła postępowania wszczęte w 2007 r.
Przedstawiając powyższe, pragnę jednocześnie
zwrócić uwagę, iż zgodnie z art. 264a ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz.
553, z późn. zm.) kto, w celu osiągnięcia korzyści
majątkowej lub osobistej, umożliwia lub ułatwia in-
nej osobie pobyt na terytorium Rzeczypospolitej
Polskiej wbrew przepisom, podlega karze pozbawie-
nia wolności od 3 miesięcy do lat 5. W wyjątkowych
wypadkach, gdy sprawca nie osiągnął korzyści ma-
jątkowej, sąd może zastosować nadzwyczajne złago-
dzenie kary, a nawet odstąpić od jej wymierzenia.
Wydaje się, iż hipoteza wskazanej normy prawnej
obejmuje także przypadki zawierania małżeństw
w celu legalizacji pobytu w Polsce. Przykłady czyn-
ności sprawczych wymienianych w piśmiennictwie
prawniczym wskazują na możliwość zastosowania
w takich przypadkach art. 264a Kodeksu karnego
(por. Z. Ćwiąkalski w: Kodeks karny. Część szcze-
gólna. Tom II. Komentarz do art. 117–277 K.k., Za-
kamycze, 2006, wyd. II).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Nauki i Szkolnictwa Wyższego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie dofinansowania Chrześcijańskiej
Akademii Teologicznej w Warszawie (5928)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
kazaną przy piśmie z dnia 28 października br., nr
SPS-023-5928/08, interpelacją pana posła Jarosła-
wa Matwiejuka w sprawie dofinansowania Chrześci-
jańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie przed-
kładam uprzejmie następujące wyjaśnienie.
Chrześcijańska Akademia Teologiczna w War-
szawie, będąca akademicką uczelnią publiczną, jest
dotowana z budżetu państwa w ramach obowiązują-
cego systemu finansowania uczelni, wynikającego
z postanowień ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. Prawo
o szkolnictwie wyższym (Dz. U. Nr 164, poz. 1365,
z późn. zm.). Zakres dotowania budżetowego uczelni
publicznych, realizowany z budżetu państwa w ra-
mach działu 803: Szkolnictwo wyższe, obejmuje –
w myśl art. 94 ust. 1 ustawy – zestaw określonych
dotacji o charakterze zadaniowym oraz zróżnicowa-
nej szczegółowości, z których najszerszy zasięg mają
dotacje na:
— zadania związane z kształceniem studentów
studiów stacjonarnych, uczestników stacjonarnych
studiów doktoranckich i kadr naukowych oraz
utrzymaniem uczelni, w tym na remonty – dotacja
stacjonarna, dotycząca dofinansowania uczelni
w obszarze działalności dydaktycznej,
— zadania związane z bezzwrotną pomocą mate-
rialną dla studentów i doktorantów w zakresie okre-
ślonych ustawowo form pomocy materialnej, prze-
kazywaną obligatoryjnie na analogicznych zasadach
zarówno uczelniom publicznym, jak i uczelniom nie-
publicznym,
— dofinansowanie lub finansowanie kosztów re-
alizacji inwestycji, w tym realizowanych z udziałem
środków budżetu państwa, państwowych funduszy
celowych lub ze źródeł zagranicznych w ramach
kontraktów wojewódzkich.
Ustawa zaleciła opracowanie zasad podziału po-
szczególnych dotacji (art. 96 pkt 2), co znalazło wy-
raz w rozporządzeniu ministra nauki i szkolnictwa
wyższego z dnia 9 maja 2008 r. w sprawie zasad po-
działu dotacji z budżetu państwa dla uczelni pu-
blicznych i niepublicznych (Dz. U. Nr 89, poz. 544),
w którym w stosownych załącznikach określono re-
guły i formuły algorytmicznego rozdysponowania
określonych dotacji.
W przypadku zasad podziału dotacji stacjonarnej
wytyczne ustawowe zaleciły uwzględnienie w po-
dziale: liczb studentów i doktorantów na studiach
stacjonarnych, liczb nauczycieli akademickich oraz
tzw. wskaźników kosztochłonności poszczególnych
kierunków, makrokierunków i studiów międzykie-
runkowych na studiach stacjonarnych, a także
wskaźników kosztochłonności w poszczególnych
dziedzinach nauki na stacjonarnych studiach dokto-
ranckich.
W myśl wspomnianego rozporządzenia, w ra-
mach podziału dotacji stacjonarnej dla uczelni re-
sortu nauki i szkolnictwa wyższego wyodrębnia się
część zasadniczą tej dotacji, z której wydziela się
osobne kwoty do podziału pomiędzy uczelnie akade-
mickie oraz publiczne uczelnie zawodowe, rozdyspo-
nowywane następnie według formuł algorytmicz-
nych, a także część uzupełniającą tej dotacji, nie-
przekraczającą 2,0% ogólnej kwoty dotacji stacjo-
narnej, do podziałów uzupełniających i korygują-
cych. W formule algorytmicznej podziału zasadni-
czej części dotacji stacjonarnej ujmowane są określo-
ne składniki uwzględniające stosowne parametry
przeliczeniowe i dane liczbowe otrzymywane z uczel-
ni (z roku poprzedzającego), w tym zakresie wspo-
mnianych danych o liczbach studentów i doktoran-
tów na studiach stacjonarnych, a także o liczbach
nauczycieli akademickich w ujęciu określonych grup
stanowisk.
Dokonane wyliczenia według tej formuły algo-
rytmicznej wyznaczały kwoty dotacji stacjonarnej

dla poszczególnych uczelni. Wobec faktu, że określo-
ne według formuły algorytmicznej kwoty dotacji
stacjonarnej na 2008 r. były dla części uczelni,
w tym również dla ChAT w Warszawie, niższe od
kwot dotacji stacjonarnych (w warunkach porówny-
walnych) z 2007 r., dokonano korekt tych dotacji
z wydzielonej części uzupełniającej – do poziomu po-
równywalnego z 2007 r. W przypadku ChAT w War-
szawie ustalona w ten sposób kwota dotacji stacjo-
narnej w 2008 r. wyniosła 7117,3 tys. zł, w tym 612,4
tys. zł z tytułu wspomnianego uzupełnienia.
W trakcie 2008 r. dokonano także zwiększenia do-
tacji stacjonarnej dla uczelni resortu nauki i szkolnic-
twa wyższego z ujętej w ustawie budżetowej na rok
2008 rezerwy celowej (poz. 51) pn. „Dofinansowanie
zadań szkolnictwa wyższego, w tym na zwiększenie
wynagrodzeń pracowników uczelni publicznych”,
z przeznaczeniem na zwiększenie wynagrodzeń oso-
bowych wraz z pochodnymi od płac. Z tego tytułu
zwiększono dotację stacjonarną w 2008 r. dla ChAT
o kwotę 196,8 tys. zł, do łącznego poziomu 7315,9 tys.
zł. Określone na podstawie wspomnianych obowiązu-
jących zasad podziału dotacje z budżetu państwa oraz
zaplanowane przez uczelnie przychody własne stano-
wią podstawę ustalania planu rzeczowo-finansowego
uczelni, uchwalanego przez senat, bilansującego
w danym roku przychody i koszty działalności po-
szczególnych uczelni publicznych.
W ramach ustalania planu rzeczowo-finansowe-
go Senat ChAT zwrócił uwagę na kwestię uzyskania
przez uczelnię dodatkowych środków na sfinanso-
wanie zwiększonych kosztów najmu pomieszczeń
dydaktycznych w obiektach należących do Kościoła
Ewangelicko-Augsburskiego, co jest przedmiotem
interpelacji pana posła. Rektor ChAT przedłożył
ministrowi nauki i szkolnictwa wyższego stosowny
wniosek dotyczący dofinansowania budżetu uczelni
w 2008 r. z tego tytułu.
W przedstawionym kontekście przewiduje się
uzupełnienie dotacji stacjonarnej dla ChAT w 2008 r.
z pozostałości wspomnianej części dotacji stacjonar-
nej dotyczącej podziałów uzupełniających i korygu-
jących, z przeznaczeniem na częściowe pokrycie wy-
datków wynikających ze wzrostu kosztów wynajmu
pomieszczeń.
Należy jednocześnie nadmienić, że w 2009 r. roz-
dysponowanie dotacji z budżetu państwa, a w tym
dotacji stacjonarnej, będzie dokonywane na rzecz
uczelni, a więc również dla ChAT, na podstawie obo-
wiązujących zasad podziału określonych cytowa-
nym rozporządzeniem MNiSW. W zakresie dotacji
stacjonarnej dotyczyć to będzie jej rozdysponowania
według reguł algorytmicznych przyjętych dla roz-
działu części zasadniczej tej dotacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Grażyna Prawelska-Skrzypek
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
503
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie stosowania ustawy o podatku
od towarów i usług (5930)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pismem
Pana Marszałka z dnia 28 października 2008r.
(Nr SPS-023-5930/08), przy którym przekazana zo-
stała interpelacja pana posła Stanisława Steca
w sprawie stanowiska Ministerstwa Finansów w za-
kresie premii pieniężnej w kontekście co do orzecznic-
twa sądów administracyjnych uprzejmie informuję:
Minister finansów wydał w dniu 30 grudnia 2004 r.
interpretację ogólną w sprawie stosowania przepi-
sów art. 8 i art. 29 ustawy z dnia 11 marca 2004 r.
o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.) w odniesieniu do premii pieniężnych
wypłacanych nabywcom.
Jednocześnie należy podkreślić, iż w treści tej in-
terpretacji wskazano, iż z uwagi na różnorodny cha-
rakter wykonywanych czynności lub zachowań,
w wyniku których są wypłacane premie pieniężne,
przy zastosowaniu wskazanych wyżej przepisów na-
leży mieć na uwadze określony stan faktyczny wy-
stępujący u podatnika.
W związku z wyrokami sądów administracyj-
nych, w których odmiennie orzeczono o zakresie sto-
sowania ww. przepisów o podatku od towarów i usług
uprzejmie informuję, iż kwestie te są obecnie przed-
miotem wnikliwej analizy, w szczególności w kon-
tekście rozpatrywanych w tych wyrokach stanów
faktycznych.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, iż
po dokonaniu tej analizy podejmę decyzję co do
ewentualnej konieczności podjęcia dalszych działań,
zgodnie z przepisami ustawy z dnia 29 sierpnia 1997
r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz.
60, z późn. zm.).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie projektu ustawy o zmianie ustawy
o zużytym sprzęcie elektrycznym
i elektronicznym oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (5931)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 28 listopada 2008 r., znak: SPS-023-
504
-5931/08, w sprawie interpelacji posła na Sejm RP
pana Henryka Siedlaczka, dotyczącej utrzymywa-
nia przez organizację odzysku kapitału własnego
w wysokości co najmniej połowy minimalnego kapi-
tału zakładowego, przekazuję poniższe informacje.
Na wstępie należy zauważyć, że w przyjętej
w dniu 17 października 2008 r. przez Sejm RP usta-
wie o zmianie ustawy o zużytym sprzęcie elektrycz-
nym i elektronicznym oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw znalazły się przepisy, które nakładają na
organizacje odzysku sprzętu elektrycznego i elektro-
nicznego obowiązek utrzymywania na odrębnym ra-
chunku bankowym kapitału własnego w wysokości
co najmniej połowy minimalnego kapitału zakłado-
wego (czyli 2500 tys. zł). Ponadto organizacje odzy-
sku sprzętu elektrycznego i elektronicznego będą
zobowiązane do przedstawiania głównemu inspek-
torowi ochrony środowiska, w terminie do dnia
31 marca każdego roku, zaświadczenia wydanego
przez bank prowadzący rachunek organizacji odzy-
sku sprzętu elektrycznego i elektronicznego stwier-
dzającego, że w ciągu całego poprzedniego roku ka-
lendarzowego środki pieniężne zgromadzone na tym
rachunku wynosiły nie mniej niż 2500 tys. zł.
W przypadku gdy organizacja odzysku nie będzie
utrzymywała na odrębnym rachunku bankowym
kapitału własnego w wysokości co najmniej połowy
minimalnego kapitału zakładowego główny inspek-
tor ochrony środowiska będzie dokonywał z urzędu,
w drodze decyzji, wykreślenia organizacji odzysku
sprzętu elektrycznego i elektronicznego z prowadzo-
nego przez niego rejestru, co w praktyce oznaczało-
by koniec działalności takiej organizacji odzysku.
Wobec powyższego przepisy ustawy o zmianie
ustawy o zużytym sprzęcie elektrycznym i elektro-
nicznym oraz o zmianie niektórych innych ustaw
zostały tak skonstruowane, aby nadzór nad wypeł-
nianiem ww. obowiązku przez organizacje odzysku
sprzętu elektrycznego i elektronicznego miał głów-
nym inspektor ochrony środowiska, który na bieżą-
co będzie miał informacje, czy organizacje odzysku
utrzymywały na odrębnym rachunku bankowym
kapitał własny w wysokości co najmniej 2500 tys. zł
przez cały rok kalendarzowy.
Należy również zauważyć, że wspomniana powy-
żej ustawa wprowadza również przepisy stanowiące
podstawę dla określenia poziomów zbierania zuży-
tego sprzętu elektrycznego i elektronicznego pocho-
dzącego z gospodarstw domowych. Wprowadzenie
ww. poziomów zbierania pozwoli na wyegzekwowa-
nie od wprowadzających sprzęt, a więc również or-
ganizacji odzysku sprzętu elektrycznego i elektro-
nicznego, wywiązywanie się z obowiązku zbierania
i zagospodarowywania zużytego sprzętu pochodzą-
cego z gospodarstw domowych. W przypadku gdy
wprowadzający sprzęt nie osiągną wymaganego po-
ziomu zbierania, będą zobowiązani do wypłacenia
opłaty produktowej na konto Narodowego Fundu-
szu Ochrony Środowiska i Gospodarki Wodnej. Po-
nadto są oni zobowiązani na mocy już obowiązują-
cych przepisów do zapłaty opłaty produktowej
w przypadku nieosiągnięci poziomu odzysku i recy-
klingu. Zgromadzone w ten sposób środki będą wy-
datkowane m.in. na sfinansowanie zbierania i zago-
spodarowania zużytego sprzętu, który nie został
zagospodarowany przez wprowadzających sprzęt.
Przyjęta w dniu 17 października 2008 r. przez
Sejm RP ustawa została również rozpatrzona przez
Senat RP. Wobec powyższego przedstawione powy-
żej przepisy ustawy o zmianie ustawy o zużytym
sprzęcie elektrycznym i elektronicznym oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw mają szansę wejść
w życie z początkiem 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie przekształcenia prawa użytkowania
wieczystego w prawo własności (5932)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Konstantego Tomasza
Oświęcimskiego, przekazaną przy piśmie Pana Mar-
szałka z dnia 28 października 2008 r., nr SPS-023-
-5932/08, dotyczącą przekształcania prawa użytko-
wania wieczystego w prawo własności nieruchomo-
ści, uprzejmie udzielam wyjaśnień w przedmiotowej
sprawie.
W interpelacji pan poseł Konstanty Tomasz
Oświęcimski wskazuje na problemy związane z prze-
kształceniem prawa użytkowania wieczystego w pra-
wo własności nieruchomości przeznaczonych lub wy-
korzystywanych na cele gospodarcze. Odpowiadając
na przedmiotową interpelację, należy zauważyć, że
przekształcenie prawa użytkowania wieczystego
w prawo własności nieruchomości może nastąpić na
podstawie przepisów ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przekształceniu prawa użytkowania wieczystego
w prawo własności nieruchomości (Dz. U. Nr 175,
poz. 1459, z późn. zm.). Ustawa ta w art. 1 ust. 1 sta-
nowi, że roszczenie o przekształcenie prawa użytko-
wania wieczystego w prawo własności nieruchomości
przysługuje m.in. w stosunku do nieruchomości za-
budowanych na cele mieszkaniowe lub zabudowa-
nych garażami albo przeznaczonych pod tego rodza-
ju zabudowę oraz nieruchomości rolnych. Natomiast
użytkownicy wieczyści użytkujący nieruchomości

przeznaczone lub wykorzystywane m.in. na tzw. cele
gospodarcze mogą nabyć własność użytkowanych
nieruchomości na podstawie art. 32 ustawy z dnia
21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami
(Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603, z późn. zm.). Sto-
sownie do postanowień art. 32 ust. 1 nieruchomość
gruntowa oddana w użytkowanie wieczyste może
być sprzedana wyłącznie użytkownikowi wieczyste-
mu. Należy podkreślić, że przepis ten stanowi jedy-
nie możliwość, a nie stwarza obowiązku sprzedaży
nieruchomości na rzecz użytkownika wieczystego.
Sprzedaż nieruchomości stanowiących własność
Skarbu Państwa, zgodnie z treścią ust. 1a ww. art. 32,
może być dokonana jedynie za zgodą wojewody.
Wojewodowie bowiem, na mocy przepisów usta-
wy o gospodarce nieruchomościami, sprawują nad-
zór nad starostami, którym powierzone zostało go-
spodarowanie nieruchomościami Skarbu Państwa.
Organy gospodarujące nieruchomościami Skarbu
Państwa powinny mieć na uwadze szczególny cha-
rakter nieruchomości publicznych, którymi gospo-
darują, i chociaż uzyskanie maksymalnego zysku
jest jednym z najważniejszych kryteriów, to jednak
nie zawsze powinno być czynnikiem podstawowym,
decydującym o podjęciu określonej czynności. Nale-
ży zauważyć, że sprzedaż nieruchomości istotnie
spowoduje większe wpływy do budżetu niż uiszczo-
na opłata z tytułu użytkowania wieczystego w da-
nym roku, ale będzie to wpływ jednorazowy, nato-
miast wpływy z uiszczanych opłat zasilają budżet co
roku.
Wojewodowie, udzielając zgody na sprzedaż, po-
winni się kierować szeroko pojętym interesem Skar-
bu Państwa. W szczególności powinni mieć na uwa-
dze potrzeby związane z realizacją celów publicz-
nych nie tylko o zasięgu lokalnym lub regionalnym,
ale również krajowym. Do realizacji celów publicz-
nych powinny być bowiem wykorzystywane w pierw-
szej kolejności nieruchomości publiczne. Ponadto
bardzo ważną kwestią jest sprawa nabywania prawa
własności nieruchomości przez osoby fizyczne na in-
nej podstawie prawnej niż przepisy ustawy z dnia
29 lipca 2005 r. o przekształceniu prawa użytkowa-
nia wieczystego w prawo własności nieruchomości
(Dz. U. Nr 175, poz. 1459, z późn. zm.), np. w przy-
padku uwzględnienia roszczenia o zwrot wywłasz-
czonych nieruchomości. Z powyższych względów wo-
jewodzie pozostawiona została pewna swoboda
w decydowaniu o zbywaniu nieruchomości Skarbu
Państwa, pozwalająca realizować szeroko pojętą po-
litykę społeczną i gospodarczą na obszarze danego
województwa (regionu).
Przedstawione regulacje dotyczące sprzedaży
nieruchomości Skarbu Państwa na rzecz użytkow-
ników wieczystych nie przewidują możliwości inter-
weniowania przez ministra infrastruktury, który
kieruje działem dotyczącym budownictwa, gospo-
darki przestrzennej i mieszkaniowej, w procedurę
sprzedaży nieruchomości indywidualnym podmio-
tom, gdyż taka interwencja stanowiłaby naruszenie
505
przepisów prawa. Minister infrastruktury bowiem,
którego kompetencje wynikają w szczególności
z przepisów ustawy z dnia 8 sierpnia 1996 r. o Ra-
dzie Ministrów (Dz. U. z 2003 r. Nr 24, poz. 199,
z późn. zm.) oraz ustawy z dnia 4 września 1997 r.
o działach administracji rządowej (Dz. U. z 2007 r.
Nr 65, poz. 437, z późn. zm.), nie posiada uprawnień
do ingerowania w sprawy indywidualne, zastrzeżo-
ne przepisami do właściwości innych organów admi-
nistracji publicznej oraz sądów.
Odnosząc się natomiast do poruszonej w interpe-
lacji obawy użytkowników wieczystych nieruchomo-
ści położonych na Pomorzu Zachodnim, związanej
z faktem występowania byłych, wysiedlonych wła-
ścicieli o zwrot nieruchomości, uprzejmie informuję,
że w tym zakresie obowiązuje odrębny akt prawny
odnoszący się do omawianej sytuacji. W dniu 7 wrze-
śnia 2007 r. uchwalona została ustawa o ujawnieniu
w księgach wieczystych prawa własności nierucho-
mości Skarbu Państwa oraz jednostek samorządu
terytorialnego (Dz. U. Nr 191, poz. 1365). Ratio legis
uchwalenia tej ustawy było porządkowanie stanu
ujawniania w księgach wieczystych własności Skar-
bu Państwa i jednostek samorządu terytorialnego.
Ujawnienie w księgach wieczystych praw do nieru-
chomości przysługujących Skarbowi Państwa ma
w przedstawionej sprawie ogromne znaczenie w świe-
tle przepisów o rękojmi wiary publicznej ksiąg wie-
czystych ustanowionej w art. 5 ustawy z dnia 6 lipca
1982 r. o księgach wieczystych (Dz. U. z 2001 r.
Nr 124, z późn. zm.). Przepisy o rękojmi wiary pu-
blicznej ksiąg wieczystych przyjmują bowiem prze-
wagę stanu prawnego ujawnionego w księdze wie-
czystej nad rzeczywistym stanem prawnym.
Ponadto, odnosząc się do powyższych obaw, nale-
ży przytoczyć pogląd wyrażony w uzasadnieniu do
projektu ustawy z dnia 7 września 2007 r., zgodnie
z którym „wraz ze zmianą granic na terenach, które
weszły w skład Państwa Polskiego, uległy prze-
kształceniu stosunki własnościowe, w odniesieniu
do położonych tam nieruchomości. Wykonując decy-
zje postanowień sojuszniczych, Państwo Polskie sze-
regiem aktów prawnych przeprowadziło zmiany
w zakresie własności nieruchomości, położonych na
tych terenach. Akty te, odnoszące się do włączonych
w granice Polski obszarów, takie jak m.in. dekret
z dnia 8 marca 1946 r. o majątkach opuszczonych
i poniemieckich, dekret z dnia 6 grudnia 1946 r.
o przekazywaniu przez Państwo mienia nierolnicze-
go w obszarze Ziem Odzyskanych i b. Wolnego Mia-
sta Gdańska, dekret z dnia 6 września 1946 r. o ustro-
ju rolnym i osadnictwie na obszarze Ziem Odzyska-
nych i b. Wolnego Miasta Gdańska czy dekret z dnia
6 września 1951 r. o ochronie i uregulowaniu wła-
sności osadniczych gospodarstw chłopskich na ob-
szarze Ziem Odzyskanych, a następnie ustawodaw-
stwo dotyczące kwestii własności na obszarze całego
kraju, dokonały uregulowania problemów własno-
ściowych na obszarze Ziem Odzyskanych i b. Wolne-
go Miasta Gdańska. Niezależnie od oceny politycz-
506
nej stopnia suwerenności ówczesnych władz polskich
akty te były skuteczne w sferze własności nierucho-
mości, a ich prawomocność nie może być ani podwa-
żana, ani kwestionowana w świetle zasad prawa mię-
dzynarodowego ani standardów demokratycznych”.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, wyrażam
nadzieję, że przyczynią się one do wyeliminowania
wątpliwości pana posła Konstantego Tomasza
Oświęcimskiego zaistniałych na tle sprawy przed-
stawionej w interpelacji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Adama Krupy
w sprawie opłat za modernizacje i eksploatacje
instalacji oświetlenia ulicznego (5933)
Odpowiadając na interpelację pana posła An-
drzeja Krupy przesłaną przy piśmie z dnia 28 paź-
dziernika 2008 r. (znak: SPS-023-5933/08) w spra-
wie opłat za modernizacje i eksploatacje instalacji
oświetlenia ulicznego, proszę uprzejmie przyjąć na-
stępujące wyjaśnienia.
Przepisy art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia
10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U z 2006 r.
Nr 89, poz. 625, z późn. zm.) jasno wskazują, iż fi-
nansowanie oświetlenia ulic, placów i dróg publicz-
nych znajdujących się na terenie gminy należy do
zadań własnych gminy w zakresie zaopatrzenia
w energię elektryczną. Przez finansowanie oświetle-
nia rozumie się, zgodnie z definicją legalną zawartą
w art. 3 pkt 22 ww. ustawy, finansowanie kosztów
energii elektrycznej pobieranej przez punkty świetl-
ne oraz koszty ich budowy i utrzymania. Co prawda
ani ustawa Prawo energetyczne, ani słownik języka
polskiego nie definiuje, ani też nie wyjaśnia, co nale-
ży rozumieć przez punkt świetlny. Jednakże pojęcie
to w technice jest powszechnie znane i rozumiane,
a w potocznym rozumieniu, gdy mówimy o punk-
tach świetlnych na drogach czy placach, mówimy
o latarniach. Tym samym można powiedzieć, że
zgodnie z art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo energe-
tyczne do gmin należy ponoszenie kosztów zużytej
energii elektrycznej przez latarnie bądź innego ro-
dzaju urządzenia oświetlające ulice, place i drogi pu-
bliczne znajdujące się na terenie gminy, a także
koszty ich budowy i utrzymania, czyli ich konserwa-
cji bądź zastąpienia nowymi.
Przepisy art. 18 ust. 1 pkt 3 ustawy Prawo ener-
getyczne są zgodne z ustawą o samorządzie gmin-
nym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm),
która reguluje ustrój, zasady działania i zadania
gminy. Szczególnie należy zwrócić uwagę na art. 7
ust. 1 tej ustawy, z którego wynika, że zaspokajanie
zbiorowych potrzeb wspólnoty należy do zadań wła-
snych gminy. Ustawa o samorządzie gminnym okre-
śla w sposób przykładowy katalog tych potrzeb sta-
nowiący w istocie zestaw zadań własnych gminy.
Przepis art. 7 ust. 1 pkt 3 ww. ustawy zalicza wprost
m.in. sprawy zaopatrzenia w energię elektryczną
i cieplną oraz gaz do zadań własnych gminy. Nie po-
winno budzić wątpliwości, że zapewnienie oświetle-
nia ulic, placów i dróg publicznych znajdujących się
na terenie gminy jest zbiorową potrzebą wspólnoty,
jaką jest gmina. Natomiast nie można tego obowiąz-
ku nałożyć na przedsiębiorstwa energetyczne, które
są spółkami prawa handlowego nastawionymi na
maksymalizację zysku.
Z powyższych przepisów wynika, iż to gminy zo-
bowiązane są do konserwacji oraz utrzymywania
oświetlenia ulicznego. Obowiązujące przepisy nie
uzależniają tego obowiązku od posiadania tytułu
własności do urządzeń oświetlenia ulicznego. Wyra-
żam pogląd, że gmina może realizować to zadanie
zarówno poprzez majątek własny, jak i poprzez zle-
canie usługi oświetleniowej przedsiębiorstwu ener-
getycznemu dysponującemu odpowiednią infra-
strukturą.
Należy zauważyć, iż na realizację zadań wła-
snych gminie przysługują dochody określone w usta-
wie z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego (Dz. U. Nr 203,
poz. 1966, z późn. zm.). Pragnę również podkreślić,
iż przepis art. 167 ust. 2 ustawy z dnia 30 czerwca
2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249,
poz. 2104, z późn. zm.) warunkuje wydatkowanie z bu-
dżetu jednostek samorządu terytorialnego określo-
nych kwot w stosunku do przeznaczenia ich na re-
alizację m.in. określonych zadań własnych jednostek
samorządu terytorialnego. Takim zadaniem wła-
snym gminy jest bez wątpienia, określony w art. 18
ust 1 pkt 3 ustawy Prawo energetyczne, obowiązek
finansowania oświetlenia ulicznego.
Posiadanie przez przedsiębiorstwo energetyczne
urządzeń oświetleniowych nie przesądza o obowiąz-
ku tego przedsiębiorstwa zapewnienia oświetlenia
ulicznego na potrzeby danej wspólnoty. Ponadto
zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa przed-
siębiorstwo energetyczne realizujące zadanie oświe-
tlenia ulicznego nie będzie miało możliwości odzy-
skania kosztów poniesionych na ten cel poprzez ta-
ryfy energii elektrycznej zatwierdzane przez preze-
sa Urzędu Regulacji Energetyki.
Przepisy ustawy Prawo energetyczne ściśle pre-
cyzują, jaki zakres działalności przedsiębiorstwa
energetycznego posiadającego koncesję na wytwa-
rzanie, przesyłanie, dystrybucję lub obrót energii
elektrycznej podlega regulacji Prezesa Urzędu Re-

gulacji Energetyki. W przypadku przedsiębiorstw
energetycznych prowadzących działalność gospo-
darczą w zakresie dystrybucji energii elektrycznej,
do których majątku mogą należeć urządzenia oświe-
tleniowe (punkty świetlne), regulacji przez Prezesa
Urzędu Regulacji Energetyki podlega wyłącznie
działalność związana z dystrybucją energii. Przez
dystrybucję, zgodnie z art. 3. pkt 5 a ustawy Prawo
energetyczne, rozumie się transport energii elek-
trycznej sieciami dystrybucyjnymi w celu jej dostar-
czenia do odbiorców. Przez sieci rozumie się nato-
miast instalacje połączone i współpracujące ze sobą,
służące do przesyłania lub dystrybucji energii elek-
trycznej, należące do przedsiębiorstwa energetycz-
nego. W związku z powyższym kwestie dotyczące
kosztów związanych z eksploatacją oświetlenia
ulicznego nie należą do właściwości rzeczowej preze-
sa Urzędu Regulacji Energetyki.
Ponadto zgodnie art. 45 ust 1 ustawy Prawo
energetyczne przedsiębiorstwa energetyczne ustala-
ją taryfy na dystrybucję energii elektrycznej stosow-
nie do zakresu wykonywanej działalności gospodar-
czej, w sposób zapewniający pokrycie kosztów uza-
sadnionych działalności gospodarczej przedsię-
biorstw energetycznych w zakresie dystrybucji ener-
gii elektrycznej. Sposób szczegółowy kształtowania
taryf na dystrybucję energii elektrycznej określają
przepisy rozporządzenia ministra gospodarki z dnia
2 lipca 2007 r. w sprawie szczegółowych zasad kształ-
towania i kalkulacji taryf oraz rozliczeń w obrocie
energią elektryczną (Dz. U. Nr 128, poz. 895, z późn.
zm.). Przepisy ww. rozporządzenia wydawanego na
podstawie delegacji zawartej w ustawie Prawo ener-
getyczne również nie zawierają przepisów umożli-
wiających kalkulację taryfy oświetleniowej. Przygo-
towane przez przedsiębiorstwa energetyczne taryfy
dla energii elektrycznej, stanowiące zbiór cen i sta-
wek opłat oraz warunków ich stosowania, zatwier-
dzane są przez prezesa Urzędu Regulacji Energety-
ki zgodnie i w trybie art. 47 ustawy Prawo energe-
tyczne. W związku z powyższym nie jest możliwe,
aby prezes Urzędu Regulacji Energetyki akceptował
w taryfach zakładów energetycznych inne koszty
lub rozliczenia w zakresie dostaw energii elektrycz-
nej niż określone przepisami prawa, ponieważ sta-
nowiłoby to jego naruszenie.
W przypadku, gdy przedsiębiorstwo energetycz-
ne jest właścicielem urządzeń służących do oświetle-
nia, wówczas strony powinny dążyć do uporządko-
wania tej sytuacji w drodze cywilnoprawnej, zgodnie
z interesem obu stron.
Propozycja dzierżawy przez gminę od przedsię-
biorstw energetycznych słupów energetycznych wy-
korzystywanych do zainstalowania sieci oświetlenia
ulicznego na niekorzystnych dla gminy warunkach
lub brak zgody właściciela sieci i urządzeń służą-
cych oświetleniu na świadczenie usługi oświetlenia
mogą być zakwestionowane przez gminę. W takim
przypadku istnieje możliwość złożenia wniosku do
prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumen-
507
tów o wszczęcie postępowania antymonopolowego
w sprawie nadużycia pozycji dominującej poprzez
narzucenie przez przedsiębiorstwo energetyczne
uciążliwych warunków umowy.
Mam nadzieję, że przedstawione wyjaśnienia
stanowią wyczerpującą odpowiedź na interpelację
pana posła.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Tomasza Kamińskiego
i Sławomira Kopycińskiego
w sprawie projektu ustawy budżetowej
w części kwot przeznaczonych na dopłaty
w krajowych przewozach autobusowych (5934)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 28 października 2008 r.
(znak: SPS-023-5934/08), przy którym przekazana
została interpelacja panów posłów Tomasza Kamiń-
skiego oraz Sławomira Kopycińskiego w sprawie
projektu ustawy budżetowej w części kwot przezna-
czonych na dopłaty w krajowych przewozach auto-
busowych uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 8a ust 2 ustawy z dnia 20 czerwca
1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U.
z 2002 r. Nr 175, poz. 1440, z późn zm.) samorządy
województw przekazują przewoźnikom wykonują-
cym krajowe autobusowe przewozy pasażerskie do-
płaty do przewozów z tytułu stosowania obowiązu-
jących ustawowych ulg biletowych. Ciężar rekom-
pensowania przewoźnikom ustawowych uprawnień
do ulgowych przejazdów od 2008 r. finansowany jest
z budżetu państwa.
Na podstawie wydatków przeznaczonych na dofi-
nansowanie krajowych przewozów pasażerskich po-
niesionych przez województwa w latach ubiegłych,
jak również danych z ich wykonania w pierwszej po-
łowie br. oraz informacji przekazanych przez dyspo-
nentów środków, w projekcie ustawy budżetowej na
2009 r. zaplanowano, w porozumieniu z tymi dyspo-
nentami, w części 85 budżetu państwa: Wojewódz-
twa ogółem kwotę 387 383 tys. zł.
Nadmieniam, że utworzona zgodnie z ogólnymi
zasadami finansów publicznych w wysokości 148 800
tys. zł rezerwa celowa ma dodatkowo służyć sfinan-
sowaniu zapotrzebowania na środki finansowe zgło-
szone przez poszczególnych wojewodów w IV kwar-
tale 2009 r. Podczas tworzenia projektu budżetu
508
państwa na 2009 r. posłużono się także informacja-
mi uzyskanymi od Ogólnopolskiego Związku Pra-
cowników Transportu Samochodowego. Przekazane
przez nich szacunkowe dane uzyskane zostały na
podstawie ankiet przeprowadzonych na przewoźni-
kach PKS, zawierających informacje o bieżącej re-
alizacji przewozów oraz prognozowanej wielkości
dopłat w 2009 r. Należy jednak stwierdzić, że nieste-
ty na rynku brak jest reprezentatywnego organu
zrzeszającego wszystkich krajowych przewoźników
realizujących publiczne, zbiorowe przewozy osób
w transporcie drogowym.
Pragnę podkreślić, że na bieżąco prowadzony
jest monitoring wykonania wydatków związanych
z dopłatami z tytułu honorowania przez przewoźni-
ków autobusowych ulg biletowych, tak aby nie do-
puścić do sytuacji nierealizowania zobowiązań pu-
blicznych i móc odpowiednio wcześniej uruchomić
środki z rezerwy celowej.
Uprawnienie do otrzymywania dopłat zgodnie
z art. 4 ust. 2 ustawy o uprawnieniach do ulgowych
przejazdów środkami publicznego transportu zbio-
rowego nabywa przewoźnik, który stosuje kasy reje-
strujące posiadające pozytywną opinię ministra
właściwego do spraw finansów publicznych. Tego ro-
dzaju kasy przystosowane są do ewidencjonowania
usług przewozów pasażerskich środkami publiczne-
go transportu zbiorowego. Umożliwiają określenie
kwoty dopłat do przewozów w podziale na poszcze-
gólne kategorie ulg ustawowych, natomiast wydru-
ki z kas stanowią podstawę zwrotu utraconych
wpływów z tytułu realizacji ulgowych przewozów.
Tak więc obowiązujący system gwarantuje pobiera-
nie przez przewoźnika dopłat w wysokości bezpo-
średnio wynikającej z zakresu realizacji obowiązku
honorowania ustawowych ulg biletowych. Dopłaty
przekazywane przez samorządy województw stano-
wią rekompensatę dla przewoźników, tak aby nie
ponosili oni uszczerbku finansowego z powodu wy-
konywania powierzonych im prawnie zadań.
Ponadto pragnę zauważyć, iż likwidacja nieuczci-
wej konkurencji w transporcie drogowym nie stano-
wi zadania ministra finansów. Uregulowaniu sytu-
acji faktycznej i prawnej w funkcjonowaniu publicz-
nego transportu zbiorowego ma służyć uchwalenie
ustawy o transporcie publicznym. W Ministerstwie
Infrastruktury trwają prace nad odpowiednim pro-
jektem, który ma określić zasady organizacji, funk-
cjonowania i finansowania publicznego transportu
zbiorowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie działalności służb celnych
w zakresie ochrony polskich przedsiębiorców
przed nieuczciwą konkurencją oraz polskich
konsumentów przed towarami
nieodpowiadającymi polskim normom (5936)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Stanisława Steca, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 17 października
2008 r., w sprawie działalności Służby Celnej w za-
kresie ochrony polskich przedsiębiorców przed nie-
uczciwą konkurencją oraz polskich konsumentów
przed towarami nieodpowiadającymi polskim nor-
mom uprzejmie informuję, co następuje.
Służba Celna postrzegana jest przede wszystkim
przez pryzmat jej zadań o charakterze fiskalnym.
Odprowadza należności stanowiące blisko 32% do-
chodów budżetu krajowego. Są to wpływy z ceł, po-
datku akcyzowego pobieranego na granicach jak
i wewnątrz kraju, podatku VAT od towarów przywo-
żonych spoza UE. Do budżetu UE przekazywanych
jest 75% dochodów z ceł, jako tradycyjne środki wła-
sne UE.
Zadania o charakterze fiskalnym nie są jednak
jedynymi, jakie realizuje polska Służba Celna w ra-
mach kompetencji przyznanych jej przez przepisy
prawa zarówno wspólnotowego, jak i krajowego. Te-
matyka dotycząca ochrony zdrowia i życia ludzi,
zwierząt i roślin służących człowiekowi, a także
ochrony gatunków zagrożonych wyginięciem oraz
ochrony środowiska naturalnego, ochrony konsu-
mentów stała się jednym z podstawowych obowiąz-
ków polskiej administracji celnej. Po wejściu Polski
do Unii Europejskiej kraj nasz stał się jednym z kra-
jów granicznych Wspólnoty i przyjął odpowiedzial-
ność za wywiązywanie się z przepisów prawa doty-
czących ochrony nie tylko obywateli czy naturalne-
go środowiska naszego kraju, ale także wszystkich
innych krajów Unii Europejskiej. Egzekwowanie
przez organy celne w chwili obecnej zarówno wspól-
notowych, jak i krajowych przepisów z zakresu ogra-
niczeń pozataryfowych jest jednym z głównych po-
zafiskalnych zadań organów celnych. Ochrona życia
i zdrowia ludzi czy ochrona przyrody realizowana
podczas kontroli na granicach Unii Europejskiej jest
jednym z istotniejszych zadań, jakie nakładają
wspólnotowe przepisy na kraje członkowskie. Orga-
ny celne są służbą najliczniej reprezentowaną na
granicach Unii i posiadającą największą możliwość
egzekwowania przepisów z ww. zakresu, dlatego
istotnym wydaje się przybliżenie tych zadań, które
Służba Celna realizuje. Ze względu na dużą różno-
rodność działań podejmowanych przez Służbę Celną
dotyczącą pozaekonomicznych ograniczeń obrotu,

pozwolę sobie na przedstawienie jedynie tych obo-
wiązków, które dotyczą bezpośrednio kwestii poru-
szonych w ww. interpelacji.
Jako służba odpowiedzialna za prawidłowość ob-
rotu towarowego z państwami trzecimi, organy cel-
ne są organami egzekwującymi nałożone przez
Wspólnotę Europejską środki polityki handlowej,
chroniąc w ten sposób rynek całej Unii przed napły-
wem towarów naruszających zasady uczciwej kon-
kurencji.
Działania podejmowane przez Służbę Celną
w zakresie ochrony przed nieuczciwą konkurencją
polegają na egzekwowaniu środków polityki handlo-
wej. Środki te nakładane są przez Wspólnotę Euro-
pejską (żaden kraj członkowski Unii Europejskiej
nie ma w tym zakresie własnych uprawnień) i podej-
mowane są w sytuacji wystąpienia zjawiska nie-
uczciwej konkurencji, tj. importu towarów po cenach
dumpingowych, importu towarów subsydiowanych
i tzw. nadmiernego importu oraz importu towarów
naruszających prawa własności intelektualnej.
W ramach ww. działań organy celne pobierają
nałożone przez Unię Europejską cła antydumpingo-
we. W chwili obecnej na około 60 grup towarowych
nałożone są cła antydumpingowe. Ten środek zwal-
czania nieuczciwej konkurencji polegającej na stoso-
waniu cen dumpingowych w eksporcie na obszar
Wspólnoty Europejskiej obejmuje tak zróżnicowane
towary jak np. nawozy (azotan amonu, chlorek pota-
su), folię PET, kwas cytrynowy, winowy, krzem, lo-
dówki „side by side”, obuwie ze skórzanymi cholew-
kami, przetworzone lub zakonserwowane owoce cy-
trusowe, rowery i części rowerowe czy truskawki, na
przywóz których cła antydumpingowe nałożone zo-
stały na wniosek polskich przedsiębiorców. W przy-
padku przywozu towarów objętych takim środkiem
jak cło antydumpingowe organy celne nie zezwolą
na dopuszczenie towaru do obrotu bez uiszczenia
tego cła, tym samym już w chwili przywozu nastę-
puje „wyrównanie” cen do poziomu, który uznawa-
ny jest za wystarczający dla zapewnienia, iż stoso-
wana na terytorium Unii Europejskiej konkurencja
jest uczciwa. Podobnie sytuacja wygląda w przypad-
ku przywozu do Unii Europejskiej towarów, które
wyprodukowane zostały z zastosowaniem subwencji
państwa trzeciego. Również przywóz takich towa-
rów wiąże się z koniecznością uiszczenia odrębnego
cła – cła wyrównawczego, które zapewnia, że przy-
wiezione towary nie będą poprzez subsydia konku-
rować w sposób nieuczciwy z produktami wytworzo-
nymi we Wspólnocie.
Środki ochronne przed nadmiernym przywozem
to trzecia grupa środków, jakie są egzekwowane
przez Służbę Celną w ramach zadania polegającego
za zapobieganiu przywozowi towarów naruszają-
cych zasady uczciwej konkurencji. Środki te to
przede wszystkim kontyngenty pozataryfowe, pole-
gające na wprowadzeniu limitów ilościowych na
przywóz danego towaru. Taki przywóz wymaga
uzyskania stosownych zezwoleń, które udzielane są
509
wyłącznie wówczas, gdy planowany przywóz mieści
się w odgórnie ustalonych limitach na dany rok. Po-
dobny charakter ma środek zwany nadzorem, sze-
rzej wykorzystywany od kontyngentów ilościowych,
polegający na monitorowaniu ilości przywożonych
wyrobów. Importer, który przywozi towary objęte
ww. środkiem (nadzorem lub limitem ilościowym)
ma obowiązek przedłożyć organom celnym doku-
menty zezwalające na taki przywóz. Brak takich do-
kumentów skutkuje tym, że organ celny odmawia
objęcia tego towaru dopuszczeniem do obrotu, tym
samym towar, na przywóz którego nie wydano ze-
zwolenia nie znajdzie się na rynku wspólnotowym.
Towary, na które nałożony został ten rodzaj środka,
to przede wszystkim wyroby włókiennicze pocho-
dzące z państw azjatyckich. Ze względu na sytuację
wspólnotowego, w tym polskiego, przemysłu włó-
kienniczego nie jest możliwe przywiezienie dowol-
nych ilości wyprodukowanej w krajach Dalekiego
Wschodu odzieży i wyrobów włókienniczych. Po-
przez realizację tego zadania Służba Celna zapobie-
ga przywozowi nadmiernych ilości takiej odzieży,
a w sklepach wspólnotowych, w tym polskich, kon-
sument kupuje odzież, na przywóz której wydane
zostało zezwolenie i której ilości są monitorowane
tak, aby nie dopuścić do sytuacji, w której Wspólnota
zaprzestanie jakiejkolwiek produkcji odzieżowej.
Należy mieć przy tym na uwadze, iż limity ilościowe
ustalane są dla całej Wspólnoty Europejskiej, a więc
każdy przywóz tych wyrobów pomniejsza ustaloną
pulę niezależnie od tego, czy dokonywany jest przez
podmioty polskie, czy też mające siedzibę w innym
państwie członkowskim Unii.
Drugą grupą towarów korzystających ze środ-
ków ochronnych jest stal. Również w przypadku
przywozu wyrobów z żelaza i stali nie ma możliwo-
ści zupełnie dowolnego obrotu tym towarem. Rolą
Służby Celnej jest zapewnienie, aby przywożona
z państw trzecich stal i wyroby z niej były przywie-
zione zgodnie z prawem, tj. aby na ich przywóz wy-
dane zostały stosowne dokumenty.
Dokonując oceny działania środków zapobiegają-
cych naruszaniu zasad uczciwej konkurencji, należy
mieć również na uwadze, iż sprzyjają one wspólnoto-
wym, w tym polskim producentom danego towaru,
z drugiej jednak strony nie są mile widziane przez
importerów, również polskich, jak i końcowych kon-
sumentów towarów, prowadzą bowiem do wyrówny-
wania cen, a w praktyce do ich podwyższania do po-
ziomu akceptowanego przez producentów.
Pamiętać przy tym należy, że organy celne nie są
organami, które nakładają dany środek, bowiem
kompetencje w tym zakresie należą wyłącznie do
Wspólnoty Europejskiej. Podkreślenia jednak wy-
maga, że Polska aktywnie uczestniczy w pracach
związanych z nakładaniem środków ochronnych.
Inną formą ochrony przedsiębiorców przed nie-
uczciwą konkurencją są obowiązki Służby Celnej do-
tyczące kontroli spełniania przez towary przywożo-
ne z państw trzecich wymagań przewidzianych
510
w prawodawstwie wspólnotowym i krajowym odno-
śnie ich jakości, oznakowania, wymaganych doku-
mentów, przeprowadzonych badań itp. W ten sposób
organy celne nie dopuszczają do przywozu towarów,
których producenci nie spełnili wymagań wymaga-
nych przepisami prawa, a których spełnienie jest
obowiązkowe w przypadku producentów wspólnoto-
wych. Przykładowo wskazać można takie grupy to-
warowe jak: nawozy, chemikalia, środki ochrony ro-
ślin, maszyny, towary objęte ochroną ze względu na
prawa własności intelektualnej i przemysłowej.
W ten sposób producenci z państw trzecich muszą
spełnić te same, niejednokrotnie bardzo restrykcyj-
ne wymagania, co przemysł wspólnotowy.
W ramach działań związanych z ochroną pol-
skich przedsiębiorców przed nieuczciwą konkuren-
cją wskazać należy zagadnienia związane z ochroną
praw własności intelektualnej. Służba Celna prze-
ciwdziała importowi towarów naruszających prawa
własności intelektualnej. Przedmiotem ochrony na
gruncie przepisów wspólnotowych są prawa własno-
ści intelektualnej, do których należą: prawo do zna-
ku towarowego, wspólnotowego znaku towarowego
(CTMR), wzoru przemysłowego, wzoru wspólnoto-
wego, prawo z patentu, dodatkowe prawo ochronne
na produkty lecznicze oraz produkty ochrony roślin
(SPC), prawo do odmiany roślin, prawo do wspólno-
towej odmiany roślin, oznaczenia geograficzne kra-
jowe lub europejskie oraz prawa autorskie i pokrew-
ne. Regulacje wspólnotowe wyczerpująco określają
prawa i obowiązki zarówno Służby Celnej, jak i wła-
ścicieli praw oraz zapewniają jednolite ich stosowa-
nie we wszystkich państwach członkowskich Unii
Europejskiej.
W wyniku działań podejmowanych przez Służbę
Celną w zakresie ochrony praw własności intelektu-
alnej, w 2007 r. organy celne dokonały zatrzymań
ponad 6 milionów towarów naruszających te prawa.
Najwięcej zatrzymań dotyczyło następujących kate-
gorii towarów: papierosów, odzieży i obuwia, sprzę-
tu elektronicznego i komputerowego, jak również
towarów w sposób szczególny zagrażających zdro-
wiu i bezpieczeństwu konsumentów takich jak leki
czy zabawki.
Istotną kwestią mającą bezpośredni wpływ na
możliwość zapobiegania przez Służbę Celną przeja-
wom nieuczciwej konkurencji są uprawnienia orga-
nów celnych do badania i kwestionowania deklaro-
wanej wartości celnej. Zasadą jest, że system wyce-
ny towarów dla celów celnych powinien być sprawie-
dliwy, jednolity oraz neutralny i jednocześnie powi-
nien wykluczać stosowanie arbitralnych lub fikcyj-
nych wartości celnych, a podstawą wyceny towarów
powinna być, w możliwie największym zakresie,
wartość transakcyjna, tj. cena faktycznie zapłacona
lub należna za towar wtedy, gdy został on sprzedany
w celu wywozu na obszar celny Wspólnoty.
Biorąc pod uwagę, iż wartość celna (najczęściej
wartość transakcyjna) stanowi podstawę naliczenia
należności celnych oraz podatkowych w imporcie,
organy celne często spotykają się z próbą zaniżenia
jej w celu uiszczenia jak najniższych danin publicz-
noprawnych. Organy celne dysponują szeregiem me-
tod, które służą do ustalenia wartości celnej np.
w sytuacji, w której istnieje rażąca dysproporcja po-
między wartością zadeklarowaną a wartością towa-
rów takich samych lub podobnych.
Takie działania, zmierzające do zapewnienia, że
importowane na obszar celny Wspólnoty Europej-
skiej towary nie są przywożone po zaniżonych ce-
nach, mają bezpośrednie przełożenie na konkuren-
cyjność pomiędzy przedsiębiorstwami wspólnotowy-
mi, w tym przedsiębiorstwami polskimi, zapewnia-
jąc, że istniejąca konkurencja nie jest w sposób nie-
uczciwy, poprzez zaniżanie cen, zaburzona.
Organy celne posiadają uprawnienie do „upew-
nienia się o prawdziwości i dokładności jakiegokol-
wiek oświadczenia, dokumentu czy deklaracji,
przedłożonych dla celów wartości celnej”, jednakże
podkreślić należy, że dokonując takiego upewnienia
się organy celne nie działają w sposób automatyczny.
W każdym przypadku kwestionowania wartości de-
klarowanej przez importera badane są indywidual-
ne okoliczności danej sprawy, co przyczynia się do
stworzenia warunków zdrowej konkurencji na ob-
szarze celnym Wspólnoty Europejskiej.
Drugim zagadnieniem poruszonym przez pana
posła w interpelacji jest kwestia działań podejmowa-
nych przez Służbę Celną w ramach ochrony przed
importem towarów niespełniających norm. Pan po-
seł w interpelacji przywołuje kwestie polskich norm,
jednak biorąc pod uwagę, iż z dniem 1 maja 2004 r.
polskie normy przestały być obowiązkowe, poniższe
wyjaśnienie dotyczy norm zharmonizowanych, wy-
nikających z dyrektyw nowego podejścia oraz kwe-
stii bezpieczeństwa produktów.
Jest to stosunkowo nowe zadanie Służby Celnej,
realizowanie od dnia 1 maja 2004 r. w ramach tzw.
nadzoru rynku. Nadzór rynku obejmuje tzw. dyrek-
tywy nowego podejścia oraz kwestie związane z bez-
pieczeństwem produktów, zaś rolą organów celnych,
jako jednego z elementów tego systemu jest niedo-
puszczanie do przywozu na obszar celny Wspólnoty,
w tym do Polski, produktów i wyrobów, które są nie-
bezpieczne, lub które nie spełniają zasadniczych lub
innych wymagań, określonych w dyrektywach no-
wego podejścia.
Działania podejmowane przez Służbę Celną
w ramach realizacji ww. zadania polegają na tym, że
w przypadku przywozu do Polski towaru i zamiaru
importera objęcia go procedurą dopuszczenia do ob-
rotu organ celny ma uprawnienie do kontroli tego
towaru w zakresie jego bezpieczeństwa oraz zgodno-
ści z dyrektywami nowego podejścia. W sytuacji
wątpliwości co do spełniania tych wymogów organ
celny może skorzystać z pomocy tzw. organów wy-
specjalizowanych lub organów nadzoru, którymi są
inspekcje działające na terenie kraju, przede wszyst-
kim Inspekcja Handlowa, i które są w stanie stwier-
dzić, czy kwestionowany towar w istocie jest niebez-

pieczny czy też nie spełnia wymagań. W razie po-
twierdzenia wątpliwości organu celnego towar nie
będzie wprowadzony do obrotu handlowego, a aby
zapobiec próbom ponownego zgłaszania do procedur
celnych w innych urzędach celnych (również poza
Polską) wszelkie dokumenty dotyczące takiego to-
waru zostaną odpowiednio oznakowane.
W wyniku działań podejmowanych przez Służbę
Celną w obszarze nadzoru rynku w 2007 r. organy
celne dokonały ponad 240 zatrzymań różnorodnych
towarów, które nie spełniały zasadniczych wyma-
gań. Zatrzymania dotyczyły m.in. następujących
kategorii towarów: maszyn, akumulatorów, odzieży
roboczej, zabawek dla dzieci, artykułów budowla-
nych, obuwia, podzespołów elektronicznych, wóz-
ków dziecięcych, art. AGD i RTV, urządzeń do uzdat-
niania wody, aparatów kosmetycznych, wyrobów
medycznych. W efekcie wiele towarów, których użyt-
kowanie mogło zagrażać życiu i zdrowiu konsumen-
tów, nie zostało wprowadzonych na rynek UE i nie
znalazło się w obrocie handlowym.
Innym przykładem działań podejmowanych
przez Służbę Celną chroniącym bezpieczeństwo
konsumentów są działania eliminujące import za-
palniczek, które nie są w odpowiedni sposób zabez-
pieczone przed uruchomieniem przez dzieci. Z pew-
nością konsumenci korzystający z zapalniczek za-
uważyli, że praktycznie zniknęły z rynku zapalnicz-
ki, które takich zabezpieczeń nie posiadały. Dotyczy
to zarówno zapalniczek produkowanych przez pol-
skich przedsiębiorców, jak i zapalniczek importowa-
nych. W tym ostatnim przypadku niedopuszczenie
do przywozu zapalniczek nieposiadających zabez-
pieczenia przed uruchomieniem przez dzieci należy
do Służby Celnej. W ramach realizacji tego zadania
organy celne kontrolują w sposób bardzo szczegóło-
wy, na podstawie specjalnie sporządzonych list kon-
trolnych, określoną liczbę zapalniczek miesięcznie.
Podobne działania, znacznie wykraczające poza
ramy nakreślone przez przepisy prawa w najbliż-
szym czasie podejmowane będą przez Służbę Celną
wobec kolejnych grup towarowych. Podkreślić jed-
nak należy, że wszystkie rodzaje towarów przemy-
słowych poddawane są, na zasadzie analizy ryzyka,
kontrolom związanym z bezpieczeństwem produk-
tów i spełnianiem przez wyroby zasadniczych wy-
magań.
Oczywiście, że Służba Celna nie jest w stanie
skontrolować wszystkich towarów przywożonych do
Polski. Typowanie towarów do kontroli odbywa się
na zasadzie analizy ryzyka. Niemożliwe jest skon-
trolowanie 100% przywożonych towarów, jednak te,
które zostają wytypowane do takich kontroli, są
sprawdzane w zakresie bezpieczeństwa w sposób do-
kładny. Jednym z elementów takiej kontroli jest zba-
danie oznakowania przywiezionego towaru. Znak
CE, powszechnie błędnie uważany za znak jakości,
jest znakiem potwierdzającym, że towar spełnia za-
sadnicze wymagania. Rolą organów celnych jest do-
konanie sprawdzenia, czy towary, które powinny
511
mieć to oznakowanie, posiadają je, ale również czy
towary, na których nie wolno umieszczać oznakowa-
nia CE, nie zostały w sposób niezgodny z prawem
w taki właśnie sposób oznakowane, aby skłonić kon-
sumentów do ich zakupu. Towary nieposiadające
oznakowania CE lub mające oznakowanie nieprawi-
dłowe nie są dopuszczane do obrotu na obszarze cel-
nym Wspólnoty Europejskiej i nie mogą być ofero-
wane do sprzedaży w państwach członkowskich.
Bezpieczeństwo konsumentów stanowi jeden
z priorytetów Służby Celnej w odniesieniu do żyw-
ności przywożonej z państw trzecich. Ścisła współ-
praca z organami odpowiedzialnymi za nadzór nad
tymi produktami ma na celu niedopuszczenie do
przywozu żywności niespełniającej norm i wyma-
gań określonych prawodawstwem żywnościowym
i sanitarnym. Zadania w tym zakresie realizowane
są w sposób ciągły i podejmowane są w wielu obsza-
rach, jako przykład szybkiej reakcji organów celnych
na zagrożenia występujące w tym obszarze wskazać
chciałbym działania podjęte w stosunku do produk-
tów pochodzenia chińskiego, które mogły w swym
składzie zawierać melaminę.
W ramach tych działań:
— polecono funkcjonariuszom celnym zwrócenie
szczególnej uwagi na produkty mogące w swym
składzie zawierać mleko i kierowanie takich pro-
duktów do kontroli przez właściwe inspekcje (wyka-
zy towarów podlegających granicznym kontrolom są
zintegrowane w postaci środków w systemach infor-
matycznych Służby Celnej);
— zidentyfikowano towary mogące w swym skła-
dzie zawierać mleko i wprowadzono zastrzeżenia do
systemu analizy ryzyka;
— w przypadku towarów, które nie podlegają ob-
ligatoryjnej granicznej kontroli, polecono kierowa-
nie ich do kontroli przez Państwową Inspekcję Sani-
tarną w oparciu o regulacje związane z bezpieczeń-
stwem produktów;
— zalecono zwrócenie szczególnej uwagi na pró-
by fałszowania pochodzenia takich towarów;
— przeprowadzono analizę wielkości przywozu
tych produktów z Chin;
— Laboratorium Celne we Wrocławiu wdrożyło
do stosowania metodę badawczą pozwalającą na wy-
krycie obecności melaminy w produktach spożyw-
czych.
Reasumując, działania Służby Celnej w ww. ob-
szarach stanowią jedno z podstawowych zadań or-
ganów celnych, określonych przez przepisy prawa
wspólnotowego i krajowego. Powyższe znalazło od-
zwierciedlenie w przepisach oczekującego na wejście
w życie nowego prawodawstwa celnego, tj. rozporzą-
dzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE)
nr 450/2008 z dnia 23 kwietnia 2008 r. ustanawiają-
cego wspólnotowy kodeks celny (zmodernizowany
kodeks celny) (Dz. Urz UE L 145 z 4.06.2008). Sto-
sownie do art. 2 ww. rozporządzenia do zadań orga-
nów celnych należy „ochrona Wspólnoty przed nie-
uczciwym i nielegalnym handlem przy równocze-
512
snym wspieraniu legalnej działalności gospodarczej”
oraz „zapewnianie bezpieczeństwa i ochrony Wspól-
noty i jej mieszkańców oraz ochrony środowiska,
w stosownych przypadkach w ścisłej współpracy
z innymi organami”. Ministerstwo Finansów oraz
rzecznicy prasowi izb celnych starają się przybliżać
społeczeństwu tę jakże ważną rolę naszej służby,
wydaje się, iż dobrą okazją do przybliżenia ww. za-
dań Służby Celnej będzie przypadający 26 stycznia
Międzynarodowy Dzień Celnika, podczas którego
Służba Celna ma możliwość zaprezentowania swo-
ich osiągnięć w różnych obszarach działania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie pogarszających się wyników
eksportu polskich towarów i usług (5937)
W odpowiedzi na pismo Pana Marszałka, znak
SPS-023-5937/08, w sprawie interpelacji posła na
Sejm RP pana Stanisława Steca dotyczącej spowol-
nienia eksportowego w sierpniu br. uprzejmie infor-
muję, że ze zrozumieniem odbieram wyrażone w in-
terpelacji zaniepokojenie pana posła niekorzystnymi
wynikami wymiany towarowej z zagranicą w sierp-
niu br., a także potencjalnymi zagrożeniami dla
kondycji eksportowej polskiej gospodarki, związany-
mi z zawirowaniami na światowych rynkach finan-
sowych.
Jeżeli chodzi o wyniki wymiany towarowej w sierp-
niu br., to pragnę zauważyć, że wyjątkowo niski,
nienotowany od wielu miesięcy, wzrost eksportu
(o 7,1% – wg danych NBP oraz zaledwie o 1,9% – wg
GUS) w porównaniu do analogicznego miesiąca ub.r.
należy wiązać w znacznej mierze z krótszym o 2 dni,
tj. o ok. 10%, wymiarem czasu roboczego we wspo-
mnianym miesiącu. Po uwzględnieniu tego czynni-
ka wzrost eksportu byłby o ok. 10 pkt proc. szybszy
i jako taki byłby porównywalny z tempem notowa-
nym w marcu i maju br., a także w kilku miesiącach
lat poprzednich.
Mogący rzeczywiście niepokoić, z czysto staty-
stycznego punktu widzenia, znacznie szybszy (o po-
nad 10 pkt proc.) wzrost importu w porównaniu
z dynamiką eksportu odnotowany w sierpniu br. jest
w decydującej mierze wynikiem wyjątkowo dyna-
micznego, okresowego wzrostu wartości importu
surowców energetycznych. Import ropy naftowej
wzrósł o ponad 670 mln euro – do poziomu 1231 mln
euro, czyli o 120%, jednocześnie zanotowano jeszcze
szybszy, tj. ponad 3,5-krotny, wzrost wartości im-
portu węgla (o ok. 106 mln euro, do poziomu blisko
135 mln euro). Przyrost wartości importu w tych
dwóch pozycjach stanowił ponad 2/3 ogólnego przy-
rostu importu w sierpniu br. w stosunku do analo-
gicznego miesiąca roku ubiegłego. Należy przy tym
podkreślić, że tak dynamiczny wzrost wartości im-
portu ropy i węgla w sierpniu br. nastąpił w więk-
szym stopniu na skutek wzrostu cen światowych niż
wzrostu jego tonażu. Zwiększony o ok. 46% wolu-
men importu tego surowca (do ok. 2,1 mln ton) na-
stąpił przy średniej jego cenie ponad 142 USD za ba-
ryłkę, tj. wyższej o 67% niż przed rokiem, kiedy to
wynosiła 85 USD, a w przypadku węgla ponad dwu-
krotne zwiększenie wolumenu jego importu (do bli-
sko 934 tys. ton) nastąpiło przy ponad 2,5-krotnym
wzroście jego średniej ceny (do 217 USD za tonę
w sierpniu br., z 86,5 USD przed rokiem).
Przedstawione wyżej czynniki poprzez swoje
skumulowane, negatywne oddziaływanie poważnie
zaciążyły na wynikach wymiany towarowej w sierp-
niu br. Szacuje się, że po ich uwzględnieniu tempo
wzrostu eksportu we wspomnianym miesiącu było-
by porównywalne lub jedynie niewiele niższe (o 1–2
pkt proc.) niż po stronie importu i tym samym dys-
proporcja w dynamice wzrostu tych dwóch strumie-
ni wymiany nie odbiegałaby od generalnego trendu
obserwowanego od trzech lat. Za dopuszczalnością
powyższej korekty przemawia z jednej strony natu-
ralna i powszechna praktyka statystyczna (uwzględ-
niania wahań sezonowych przy ocenie danych),
a przede wszystkim fakt radykalnego spadku cen
ropy w październiku do poziomu ok. 60 USD/bar. –
uznawanego powszechnie za poziom zbliżony do
równowagi, który wg przewidywań utrzyma się
w najbliższej perspektywie.
Jakkolwiek w świetle powyższych wyjaśnień wy-
niki wymiany handlowej w sierpniu br. nie mogą być
postrzegane jako symptom nadchodzącego poważ-
nego załamania eksportowego i dramatycznego po-
gorszenia bilansu wymiany towarowej, to jednak
generalnie podzielam niepokój pana posła o per-
spektywy dalszego wzrostu polskiego eksportu
w warunkach pogarszającej się koniunktury na
głównych rynkach, zwłaszcza na kluczowym dla
Polski rynku unijnym. Przewidywane drastyczne
spowolnienie wzrostu gospodarczego i popytu we-
wnętrznego na tych rynkach, w tym głównie w Niem-
czech, nieuchronnie wywoła spadek popytu także
na polskie towary.
Nie musi to jednak oznaczać, że negatywne prze-
łożenie na eksport polskich towarów (relatywnie
tańszych, chociaż często porównywalnych jakościo-
wo z oferowanymi przez producentów z krajów wy-
soko rozwiniętych) będzie automatyczne i proporcjo-
nalne do skali redukcji popytu. Jak wskazuje do-
świadczenie sprzed kilku lat, poważne załamanie
wzrostu gospodarczego i popytu wewnętrznego

w Niemczech nie spowodowało znaczącego spowol-
nienia polskiej ekspansji eksportowej na tym rynku.
Na pytanie pana posła o zamierzone działania
resortu dla poszukiwania innych rynków zbytu dla
naszych towarów i usług trudno obecnie udzielić
jednoznacznej odpowiedzi. Wynika to zarówno z bra-
ku możliwości bezpośredniego i doraźnego oddziały-
wania rządu, w tym także ministra gospodarki, na
zmiany orientacji rynkowej eksporterów, w warun-
kach gospodarki rynkowej, jak i z globalnego zasię-
gu obecnego kryzysu i obiektywnych trudności
w rozeznaniu, na obecnym etapie, które obszary
światowego rynku i w jakim stopniu mogą się zna-
leźć poza jego zasięgiem.
Mogę natomiast zapewnić pana posła, że towa-
rzysząca kierownictwu resortu świadomość poten-
cjalnych zagrożeń i negatywnych implikacji kryzysu
dla kondycji eksportowej polskiej gospodarki umac-
nia naszą determinację w realizacji przyjętych pro-
gramów i długofalowych działań, w sferze szeroko
pojętej promocji gospodarczej i eksportu.
Chodzi tu zarówno o własne działania promocyj-
ne Ministerstwa Gospodarki, jak i o wspieranie fi-
nansowe działań promocyjnych podejmowanych
przez podmioty gospodarcze. Te pierwsze – zoriento-
wane na wspieranie eksportu i absorpcję bezpośred-
nich inwestycji zagranicznych – obejmują przede
wszystkim: działania promocyjne realizowane przez
podległe ministerstwu wydziały promocji handlu
i inwestycji (WPHI); organizację udziału Polski
w wystawach światowych (np. EXPO 2008 w Sara-
gossie), finansowanie działalności PAIiIZ SA. Te
drugie polegają na udzielaniu pomocy publicznej
(dotacji) dla polskich przedsiębiorców tytułem re-
fundacji części kosztów poniesionych na promocję
eksportu, w tym dofinansowanie branżowych pro-
jektów promocyjnych, kosztów uzyskania certyfika-
tów eksportowych, kosztów organizacji imprez pro-
mocyjnych, kosztów wydawnictw i materiałów pro-
mocyjnych, zamieszczanie informacji o rynkach za-
granicznych i potencjale eksportowym polskiej go-
spodarki oraz ofertach eksportowych polskich pod-
miotów i zapytaniach ofertowych firm zagranicz-
nych w prowadzonym od 5 lat Portalu Promocji
Eksportu.
W perspektywie finansowej 2007–2013 dofinan-
sowanie udziału przedsiębiorców w zagranicznych
targach, wystawach i misjach gospodarczych reali-
zowane jest na poziomie regionalnym, przy czym
w jedenastu regionalnych programach operacyjnych
(RPO) przewidziano wsparcie bezpośrednie, a w po-
zostałych województwach – wsparcie pośrednie,
m.in. poprzez dofinansowanie projektów jednostek
samorządu terytorialnego lub ich jednostek organi-
zacyjnych, instytucji otoczenia biznesu, wyższych
uczelni lub innych jednostek, w zależności od kon-
kretnego RPO.
Natomiast na poziomie krajowym, w ramach
działania 6.1: Paszport do eksportu Programu Ope-
racyjnego „Innowacyjna Gospodarka” 2007–2013
513
(PO IG) zaprojektowano system wsparcia o charak-
terze specjalistycznym, przeznaczonego tylko dla
przedsiębiorców z sektora MSP, którzy dopiero za-
mierzają rozpocząć działalność eksportową. Jego
nowatorski charakter polega na kompleksowym
charakterze oferty wsparcia dla firm, mającej na
celu zintensyfikowanie ich rozwoju w oparciu o dzia-
łalność eksportową. Na realizację tego systemu
przewidziano blisko 120 mln euro.
Ponadto w ramach działania 6.5: Promocja pol-
skiej gospodarki przewidziane jest wsparcie przed-
sięwzięć ukierunkowanych na tworzenie platformy
współpracy i umiędzynarodowienie polskiej gospo-
darki oraz uruchomienie branżowych programów
promocyjnych.
Zarysowane powyżej programy i działania w sfe-
rze promocji i wsparcia polskich eksporterów z na-
turalnych, praktycznych względów nie mają gene-
ralnie na celu ukierunkowywanie obecnych i poten-
cjalnych eksporterów na określone rynki, chociażby
ze względu na znaczną zmienność koniunktury
i preferencji popytowych na tych rynkach, ale także
z uwagi na znaczne zróżnicowanie poziomu konku-
rencyjności polskiej oferty eksportowej, m.in. w za-
leżności od absorpcji BIZ w poszczególnych sekto-
rach czy branżach.
Pozwalają one jednak na znaczące wsparcie pol-
skich podmiotów w trudnym procesie elastycznego
dostosowania się do zmieniających się uwarunko-
wań na rynkach międzynarodowych, zwłaszcza
w obliczu zagrożeń kryzysowych.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie funkcjonowania
instytucji parabankowych (5938)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm RP pana Stanisława Ste-
ca w sprawie funkcjonowania instytucji parabanko-
wych uprzejmie informuję.
Działalność banków, jak i instytucji parabanko-
wych funkcjonujących na terytorium Rzeczypospo-
litej Polskiej, może podlegać kontroli ze strony orga-
nów kontroli skarbowej w zakresie prawidłowości
realizowania przez tę grupę podmiotów obowiązków
jako podatników i płatników podatków. Zgodnie
z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 28 września 1991 r.
o kontroli skarbowej (Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 65,
514
z późn. zm.) do zakresu kontroli skarbowej należy
kontrola rzetelności deklarowania podstaw opodat-
kowania oraz prawidłowości obliczania i wpłacania
podatków stanowiących dochód budżetu państwa.
Oznacza to, że podmioty udzielające pożyczek niebę-
dące bankami pozostają w obszarze zainteresowa-
nia kontroli skarbowej wyłącznie ze względu na roz-
liczenia podatkowoprawne tych podmiotów. Wobec
instytucji parabankowych podejmowane są zarówno
przedsięwzięcia o charakterze kontrolnym oraz mo-
nitorującym, jak i analitycznym. W 2005 r. organy
kontroli skarbowej przeprowadziły kontrolę koordy-
nowaną w 17 podmiotach niebędących bankami,
których przedmiotem działalności jest udzielanie
pożyczek. Kontrola objęła swoim zakresem rozlicze-
nie z budżetem państwa z tytułu podatku dochodo-
wego za lata 2003–2004. Szczegółowe informacje
o działaniach kontroli skarbowej wobec instytucji pa-
rabankowych nie mogą jednak zostać udostępnione
z uwagi na to, że stanowią one tajemnicę skarbową.
Natomiast kwestie związane z określaniem za-
sad i warunków udzielania kredytów należą do za-
kresu nadzoru bankowego wykonywanego przez
Komisję Nadzoru Finansowego (KNF).
Na polskim rynku bankowym działają banki ko-
mercyjne, banki spółdzielcze oraz jeden bank pań-
stwowy (Bank Gospodarstwa Krajowego). Zasady
ich tworzenia i funkcjonowania są ściśle uregulowa-
ne w ustawie z dnia 29 sierpnia 1997 r. Prawo ban-
kowe (Dz. U. z 2002 r. Nr 72, poz. 665, z późn. zm.),
w ustawie z dnia 7 grudnia 2000 r. o funkcjonowa-
niu banków spółdzielczych, ich zrzeszaniu się i ban-
kach zrzeszających (Dz. U. Nr 119, poz. 1252, z późn.
zm.) oraz w ustawie z dnia 14 marca 2003 r. o Banku
Gospodarstwa Krajowego (Dz. U. Nr 65, poz. 594,
z późn. zm.). Nadzór nad działalnością tych instytu-
cji sprawuje KNF, która poza działalnością kontrol-
ną i inspekcyjną prowadzi również działalność
o charakterze regulacyjnym, wydając uchwały, re-
komendacje i zalecenia kierowane do sektora ban-
kowego.
Zasady dotyczące udzielania kredytów przez
banki zostały uregulowane w ustawie Prawo banko-
we, która nałożyła na banki obowiązek badania
zdolności kredytowej klienta przed udzieleniem kre-
dytu. Niemniej ustawa nie określa w sposób szczegó-
łowy samej procedury badania zdolności kredyto-
wej, pozostawiając bankom pewną dowolność w tym
zakresie. Obserwowany w ostatnich latach dyna-
miczny rozwój rynku kredytów dla gospodarstw do-
mowych przebiegał w połączeniu z rozluźnianiem
przez banki polityki kredytowej, głównie poprzez
obniżanie wymogów przy analizie zdolności kredy-
towej klienta, wydłużanie okresu kredytowania
oraz zwiększanie relacji zadłużenia do zabezpiecze-
nia. Ogólnoświatowy kryzys gospodarczy spowodo-
wał zmianę podejścia banków do analizy zdolności
kredytowej klientów, w szczególności w odniesieniu
do kredytów hipotecznych. Stagnacja na rynku mię-
dzybankowym wynikająca z niechęci banków do
wzajemnego pożyczania sobie pieniędzy doprowa-
dziła niektóre instytucje do problemów płynnościo-
wych, zmuszając je do uatrakcyjnienia oferty depozy-
towej i ograniczenia akcji kredytowej. Dodatkowo
KNF zwróciła się do banków działających w Polsce
o dokonanie przeglądu zasad udzielania kredytów,
uwrażliwiając je na kwestie dopuszczalnego poziomu
obciążenia dochodów kredytobiorcy spłatą kredytu,
przyjmowanych parametrów kosztów utrzymania
i obsługi zadłużenia posiadanych przez potencjalnego
kredytobiorcę zobowiązań finansowych oraz uwzględ-
niania wrażliwości wielkości obciążenia dochodów na
zmianę warunków ekonomicznych.
Banki są ponadto zobowiązane do tworzenia re-
zerw na kredyty, w stosunku do których nastąpiło
przejściowe lub stałe zaprzestanie obsługi przez kre-
dytodawcę. Banki wyliczają również wymóg z tytu-
łu ryzyka kredytowego, który wchodzi w skład cał-
kowitego wymogu kredytowego. Wyższy wymóg
z tytułu ryzyka kredytowego oznacza konieczność
utrzymywania wyższych funduszy własnych na wy-
padek ewentualnych problemów z odzyskiwaniem
należności kredytowych.
Z powyższego wynika, że banki funkcjonujące
w polskim systemie bankowym nie mogą podejmo-
wać nadmiernej ekspansji kredytowej oraz posiada-
ją system efektywnych zabezpieczeń w sytuacji pod-
wyższonego ryzyka kredytowego.
Należy zauważyć, że instytucjami niebankowy-
mi działającymi w sektorze instytucji finansowych
są spółdzielcze kasy oszczędnościowo-kredytowe,
które również udzielają swoim członkom kredytów
i pożyczek. Funkcjonowanie SKOK-ów zostało ure-
gulowane w ustawie z dnia 14 grudnia 1995 r.
o spółdzielczych kasach oszczędnościowo-kredyto-
wych (Dz. U. Nr 1, poz. 2, z późn. zm.). Obecnie
SKOK-i nie są zobligowane do stosowania przepisów
ustawy Prawo bankowe, nie podlegają również nad-
zorowi ze strony KNF. Niemniej w obszarze SKOK-
-ów funkcjonuje „Kodeks dobrych praktyk i zasad
działania SKOK”, który jest wiążący dla wszystkich
instytucji systemu SKOK i określa prawa i obowiąz-
ki członków systemu, zasady działania oraz zasady
dobrego zarządzania. Aktualnie przygotowywany
jest projekt ustawy, zgodnie z którą SKOK-i zostaną
poddane nadzorowi ze strony KNF.
Pozostałe instytucje parabankowe zajmujące się
udzielaniem pożyczek nie podlegają szczególnym re-
gulacjom prawnym, nie funkcjonują zatem w sto-
sunku do nich ograniczenia, którym podlegają ban-
ki. Oznacza to, że mogą one udzielać pożyczek na
zasadach określonych w ustawie Kodeks cywilny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Andrzej Parafianowicz
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie braku Polski na liście państw,
których obywatele nie będą już musieli
starać się o wizy do USA (5939)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Stanisława Steca (pismo
nr SPS-023-5939/08 z dnia 28 października 2008 r.)
w sprawie braku Polski na liście państw, których
obywatela nie będą już musieli starać się o wizy do
USA, uprzejmie informuję:
Włączenie w dniu 17 października br. do progra-
mu o ruchu bezwizowym z USA siedmiu nowych
państw (Czechy, Słowacja, Węgry, Litwa, Łotwa, Es-
tonia, Korea Południowa) jest pozytywnym etapem
w historii rozwoju tego programu, który pozwala
mieć nadzieję na rychłe objęcie nim wszystkich
członków Unii Europejskiej. W tym kontekście nale-
ży jednak pamiętać, że wejście do VWP jest uwarun-
kowane spełnieniem pewnych kryteriów formal-
nych, do których należy m.in.: niski wskaźnik od-
mów wizowych (tzw. refusal rate poniżej 10%), za-
warcie z USA szeregu umów dotyczących wymiany
informacji i współpracy w dziedzinie bezpieczeń-
stwa, wprowadzenie nowego systemu autoryzacji
podróży ESTA (tzw. Electronic System of Travel Au-
thorization) zbierającego dane osobowe podróżnych,
a także ścisła współpraca w zakresie zagubionych
i skradzionych paszportów.
Wstępne dane strony amerykańskiej dotyczące
ostatniego roku budżetowego (X 2007–IX 2008) po-
kazują, że wskaźnik odmów wizowych dla Polski
wynosi obecnie 13,8%, co jest wyraźnym spadkiem
w stosunku do poprzedniego okresu1), niewystarcza-
jącym jednak – w świetle amerykańskich przepisów
wewnętrznych – do włączenia Polski do programu
już w tym roku.
Rząd RP od dawna czyni starania celem objęcia
VWP także Polski i zamierza kontynuować dialog
w tej sprawie z nową administracją amerykańską.
W dniu 5 listopada br. wicepremier G. Schetyna
przekazał ambasadorowi USA w Polsce projekt pol-
sko-amerykańskiej umowy o zwalczaniu przestęp-
czości zorganizowanej. Obecnie oczekiwane jest
przedstawienie oficjalnego stanowiska strony ame-
rykańskiej co do gotowości rozpoczęcia formalnych
negocjacji tego porozumienia.
Niezależnie od tego rząd polski podejmuje pewne
działania także na forum Unii Europejskiej, gdzie
aktywną rolę przyjęła Komisja Europejska 2), prowa-
1)
X 2006–IX 2007: 25,2%.
2)
Komisja Europejska uzyskała od państw członkowskich
mandat do prowadzenia rozmów ze stroną amerykańską w kwiet-
niu br.
515
dząc rozmowy z USA m.in. w zakresie zachowanie
zasady wzajemności wizowej, systemu ESTA, wy-
miany informacji i ochrony danych osobowych, de-
portacji obywateli oraz standardów dokumentów
podróżnych.
Kontynuowane są również działania zachęcają-
ce Polaków podróżujących do USA do respektowa-
nia prawa amerykańskiego, w szczególności do nie-
przedłużania pobytu i niepodejmowania nielegal-
nej pracy.
Wyraźnie spadkowa tendencja wskaźnika od-
mów pozwala mieć nadzieję na przystąpienie Polski
do VWP w niedalekiej przyszłości. Nie można jed-
nak zapominać, że członkostwo Polski w programie
wymaga nie tylko dalszego spadku wskaźnika poni-
żej 10% i zawarcia dwustronnych umów, ale także
ścisłego przestrzegania przez polskich obywateli
amerykańskich przepisów wizowych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Andrzej Kremer
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie popularyzacji w szkole
programu „Szklanka mleka” (5940)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm RP pana Stanisława Ste-
ca z dnia 17 października 2008 r., nadesłanej przy
piśmie z dnia 28 października 2008 r., znak: SPS-
-023-5940/08, dotyczącej przekazania informacji
w zakresie podjętych przez Agencję Rynku Rolnego
działań odnośnie do popularyzacji programu
„Szklanka mleka” w związku ze zmniejszeniem,
zdaniem pana posła, zainteresowania w szkołach
ww. programem m.in. w następstwie audycji telewi-
zyjnych dyskredytujących jakość polskiego mleka,
uprzejmie informuję Pana Marszałka, co następuje.
Realizowany przez Agencję Rynku Rolnego
(ARR) unijny program „Dopłaty do spożycia mleka
i przetworów mlecznych w placówkach oświato-
wych”, popularnie zwany „Szklanką mleka”, ma na
celu promowanie spożycia mleka i przetworów
mlecznych w placówkach oświatowych, a tym sa-
mym utrzymanie równowagi na rynku mleka oraz
kształtowanie nawyków zdrowego odżywiania
wśród dzieci i młodzieży przez udostępnienie mleka
516
i przetworów mlecznych w placówkach oświatowych
po obniżonych cenach.
Ideą programu jest promowanie wśród dzieci za-
sad zdrowego odżywiania poprzez zachęcenie ich do
konsumpcji mleka i przetworów mlecznych bogatych
w białko, witaminy i wapń. Program ma zarówno
żywieniowy, jak i edukacyjny charakter oraz przy-
czynia się do zwalczania otyłości i zapewnienia nie-
zbędnych składników dla rozwoju i zdrowia dzieci.
Wprowadzenie programu „Szklanka mleka” w Pol-
sce umożliwiło wyrównanie szans dzieci i młodzieży
w dostępie do mleka i produktów mlecznych. Dzięki
temu, w ramach programu, mleko i przetwory mlecz-
ne spożywają dzieci z rodzin najuboższych. Z infor-
macji ARR wynika, że szklanka mleka jest niejedno-
krotnie jedynym posiłkiem spożywanym przez dzie-
ci w szkole.
Od akcesji Polski do Unii Europejskiej zaintere-
sowanie programem „Szklanka mleka” wśród pla-
cówek oświatowych, uczniów oraz wnioskodawców,
organizujących dostawy mleka i przetworów mlecz-
nych, wzrasta z roku na rok.
Od początku realizacji programu „Szklanka mle-
ka” uczniowie w placówkach oświatowych spożyli
ok. 93,1 tys. t mleka i przetworów mlecznych, co sta-
nowi ok. 362 mln „szklanek mleka”. Dzięki temu, że
mleko bez dodatków smakowych jest dostarczane
bezpłatnie, zaobserwowano znaczną zmianę struk-
tury spożycia mleka i przetworów mlecznych w pla-
cówkach oświatowych, mianowicie wzrost spożycia
mleka bez dodatków smakowych. W roku szkolnym
2007/2008 dzieci najchętniej spożywały mleko białe
(ok. 71,95% ogółu dostaw mleka i przetworów mlecz-
nych spożywanych w placówkach oświatowych), na-
stępnie mleko smakowe (ok. 28% dostaw) oraz jo-
gurty i sery (ok. 0,05% dostaw).
W roku szkolnym 2007/2008 w programie uczest-
niczyło ok. 12 tys. placówek oświatowych, co stano-
wiło ok. 21% ogółu placówek w Polsce, tj. o ok. 100%
więcej niż w roku szkolnym 2006/2007.
Wśród placówek oświatowych uczestniczących
w programie w roku szkolnym 2007/2008 najwięk-
szy udział miały:
— szkoły podstawowe (ok. 53%),
— przedszkola (ok. 25%),
a następnie gimnazja (ok.11%) i szkoły średnie
(ok. 6%).
Ponadto w roku szkolnym 2007/2008 odnotowa-
ny został, w porównaniu z ubiegłym rokiem szkol-
nym, wzrost udziału w programie wszystkich rodza-
jów placówek oświatowych, tj. wzrosła liczba:
— szkół podstawowych o ok. 156%,
— szkół średnich o ok. 99%,
— gimnazjów o ok. 30%,
— przedszkoli o ok. 21%.
Chęć uczestnictwa w programie zgłaszają nowe
placówki oświatowe. Do dnia 12 listopada 2008 r.,
w roku szkolnym 2008/2009, do programu przystą-
piło ok. 860 nowych placówek oświatowych.
W roku szkolnym 2007/2008 mleko i przetwory
mleczne spożywane były przez ok. 2.157 tys. uczniów
(co stanowi ok. 32% ogółu uczniów w Polsce), tj.
o ok. 178% więcej niż w roku szkolnym 2006/2007.
W roku szkolnym 2007/2008 w programie uczest-
niczyło:
— ok. 59% dzieci uczęszczających do szkół pod-
stawowych,
— ok. 35% dzieci uczęszczających do przedszkoli,
— ok. 6% dzieci uczęszczających do gimnazjów,
— ok. 17% dzieci uczęszczających do pozostałych
placówek oświatowych.
Program „Szklanka mleka” cieszy się niesłabną-
cym zainteresowaniem wśród dzieci w placówkach
oświatowych.
Do dnia 12 listopada 2008 r., w roku szkolnym
2008/2009, do programu przystąpiło ok. 63 tys. no-
wych uczniów.
W roku szkolnym 2007/2008 zatwierdzenie do
udziału w mechanizmie (wpis do rejestru podmio-
tów ubiegających się o dopłaty) posiadało 416 wnio-
skodawców, z czego 335 aktywnie w nim uczestni-
czyło, tj. organizowało dostawy mleka i przetworów
mlecznych do placówek oświatowych i występowało
do ARR o dopłaty. Obecnie zatwierdzenie posiada
430 wnioskodawców, w tym:
— 110 dostawców (np. firmy handlowe),
— 59 zakładów mleczarskich,
— 236 placówek oświatowych,
— 23 urzędy gminy,
— 2 organizacje.
W związku z rosnącym zainteresowaniem
uczestnictwem w programie „Szklanka mleka”
wśród wnioskodawców i placówek oświatowych,
a co za tym idzie – zwiększającą się liczbą wnio-
sków o dopłaty, ARR podjęła inicjatywę usprawnie-
nia procesu obsługi wniosków. Na stronie interne-
towej: www.arr.gov.pl została uruchomiona aplika-
cja e-Szklanka, wspomagająca wypełnianie i wery-
fikację wniosków o dopłaty w ramach programu
„Szklanka mleka”.
Jest to pierwsza aplikacja tego typu, opracowana
przez ARR, ułatwiająca wnioskodawcom wypełnia-
nie wniosków o dopłaty. Wnioski przygotowywane
przez wnioskodawców przy użyciu aplikacji zostają
weryfikowane pod względem rachunkowym i mery-
torycznym, a błędy są automatycznie sygnalizowa-
ne. Przed zatwierdzeniem formularzy w aplikacji
wnioskodawca ma możliwość poprawienia danych.
Aplikacja umożliwia także wydruk wniosków, które
po podpisaniu przez wnioskodawcę przesyłane będą
do oddziałów terenowych ARR.
Dla wnioskodawców, którzy uczestniczyli w pro-
gramie „Szklanka mleka” w ubiegłym roku szkol-
nym, a także dla nowych wnioskodawców zostały
założone konta na określone loginy, które zabezpie-
czono hasłem.
Oprócz ułatwienia przygotowania wniosków o do-
płaty dla wnioskodawców celem ww. aplikacji jest

także usprawnienie procesu weryfikacji wniosków
przez pracowników oddziałów terenowych ARR.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że w celu popularyzacji programu oraz za-
chęcenia placówek oświatowych oraz dostawców
mleka i przetworów mlecznych do uczestnictwa
w programie „Szklanka mleka” ARR m. in.:
— przygotowuje materiały informacyjne doty-
czące programu „Szklanka mleka”, w tym m.in. bro-
szury informacyjne (np. aktualna broszura informa-
cyjna „Dopłaty do spożycia mleka i przetworów
mlecznych w placówkach oświatowych” została wy-
dana w lipcu 2008 r.), informuje o zasadach udziału
w programie (np. wydanie płyty CD przeznaczonej
dla wnioskodawców uczestniczących w programie,
zawierającej informacje dotyczące zasad ubiegania
się o dopłatę unijną, dopłatę krajową i dofinansowa-
nie z Funduszu Promocji Mleczarstwa, a także for-
mularze oraz przykłady ich wypełnienia),
— umieszcza na stronie internetowej aktualno-
ści związane z programem, przykładowo informację
o uruchomieniu przez Komisję Europejską strony
internetowej poświęconej promocji spożycia mleka
i przetworów mlecznych oraz realizacji programu
„Mleko w szkole” w UE; strona ta stanowi część eu-
ropejskiej kampanii informacyjno-promocyjnej zor-
ganizowanej pod hasłem „Milk – Drink it up!”,
— wydaje kalendarze finansowane ze środków
Funduszu Promocji Mleczarstwa z tematyką dopłat
do mleka w szkole, zawierające prace plastyczne
dzieci oraz hasła zachęcające do spożywania mleka
i przetworów mlecznych; kalendarze dystrybuowane
są za pośrednictwem oddziałów terenowych ARR,
m.in. do placówek oświatowych,
— za pośrednictwem oddziałów terenowych ARR
organizuje spotkania z dostawcami, producentami
mleka i przetworów mlecznych, dyrektorami placó-
wek oświatowych, przedstawicielami jednostek sa-
morządu terytorialnego, przedstawicielami oświaty,
na których informują o zasadach uczestnictwa w pro-
gramie (np. zorganizowanie konferencji pt. „Szklan-
ka mleka – szklanka zdrowia”, zorganizowanej
w Opolu w dniu 17 października 2008 r.),
— współpracuje ze środkami masowego przeka-
zu, np. udział w programach telewizyjnych (np. pro-
gram TVP 1 „Dzień dobry w sobotę”) i radiowych
(np. audycje radiowe w Programie I Polskiego Ra-
dia), informacje podawane w prasie (np. w czasopi-
śmie „Głos Pedagogiczny”); współpraca ta ma duże
znaczenie w przekazywaniu informacji o możliwości
uczestnictwa w programie „Szklanka mleka” jak
największej liczbie dzieci i ich rodziców,
— bierze udział w konferencjach, targach bran-
żowych, imprezach plenerowych i wystawienni-
czych, festynach promujących zdrowie, na których
propaguje program „Szklanka mleka” (np. w dniu
1 czerwca 2008 r., podczas obrad XIV Sejmu Dzieci
i Młodzieży, ARR zorganizowała akcję promującą
program „Szklanka mleka”; która przebiegała pod
hasłem „Szklanka mleka – szklanka zdrowia”).
517
— organizuje spotkania informacyjno-szkolenio-
we dla uczestników programu „Szklanka mleka”,
podczas których przekazywane są informacje oraz
materiały dotyczące programu,
— organizuje konkursy plastyczne skierowane
do dzieci w placówkach oświatowych związane z te-
matyką spożycia mleka i przetworów mlecznych
oraz zasad zdrowego odżywiania (np. konkurs „Mle-
kiem malowane” sfinansowany ze środków Fundu-
szu Promocji Mleczarstwa).
Mając powyższe na uwadze, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, że Agencja Rynku Rolnego nie od-
notowała zmniejszenia zainteresowania programem
„Szklanka mleka” wśród jego beneficjentów, które
mogłoby być następstwem np. audycji telewizyjnych
o jakości polskiego mleka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie działania Komitetu
Stabilności Finansowej (5941)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła na Sejm RP Stanisława Steca
w sprawie działania Komitetu Stabilności Finanso-
wej uprzejmie proszę o przyjęcie następujących wy-
jaśnień. Poniższe wyjaśnienia zostały przygotowane
w uzgodnieniu z Komisją Nadzoru Finansowego
oraz Narodowym Bankiem Polskim.
Sytuacja na amerykańskim rynku nieruchomości
i rynku kredytów hipotecznych oraz jej reperkusje na
rynkach międzynarodowych (w tym na rynku euro-
pejskim) powodują poważne problemy z dystrybucją
płynności na rynku międzybankowym. Problemy te
w ostatnim czasie wpływają również na ograniczanie
działalności kredytowej banków polskich, w tym na
zaostrzanie kryteriów udzielania kredytów (np. w przy-
padku kredytów hipotecznych wymagany jest wkład
własny kredytobiorcy). Drugim istotnym czynnikiem
skłaniającym banki do weryfikacji polityki kredyto-
wej są również pogarszające się perspektywy dla ich
otoczenia gospodarczego.
W zakresie umów kredytowych zawieranych
przez banki należy zwrócić uwagę na następujące
fakty:
1. Większość umów kredytowych zawieranych
w Polsce opiewa na zmienne stopy procentowe. Wy-
518
sokość oprocentowania kredytów dla gospodarstw
domowych i przedsiębiorstw jest najczęściej uzależ-
niona od bieżącej stopy rynku międzybankowego
(WIBOR). Szczegółowy mechanizm zmiany stopy
procentowej stosowanej do naliczenia przez bank
odsetek od kredytu (m.in. częstotliwość dostosowań
oprocentowania kredytu do stopy rynkowej, wybór
rynkowej stopy odniesienia) powinien zostać opisa-
ny w umowie kredytowej zawartej między bankiem
a kredytobiorcą. Obserwowane w ostatnich tygo-
dniach wzrosty stóp procentowych na rynku mię-
dzybankowym powodują podniesienie oprocentowa-
nia kredytów zaciągniętych przez klientów banku.
2. Spadek wartości zabezpieczenia kredytu może
stanowić dla banku podstawę do żądania od klienta
przedstawienia dodatkowego zabezpieczenia, o ile
taki mechanizm został szczegółowo opisany w umo-
wie kredytowej.
Ponadto pragnę dodać, iż obecnie Komisja Nad-
zoru Finansowego jako organ nadzorczy prowadzi
prace nad wprowadzeniem zaleceń dla banków
w obszarze ich działalności kredytowej, w tym głów-
nie w zakresie oceny zdolności kredytowej kredyto-
biorców dotyczącej:
1) przyjmowanych w formule zdolności kredyto-
wej parametrów kosztów utrzymania i obsługi po-
siadanych zobowiązań finansowych,
2) dopuszczalnego poziomu obciążenia dochodu
spłatą zobowiązań,
3) uwzględnienia wrażliwości wielkości obciąże-
nia dochodów na zmianę warunków makroekono-
micznych (stress-testy),
4) wykorzystania baz danych w weryfikacji po-
ziomu zadłużenia klientów i historii spłat,
5) przyjęcia jednolitych i miarodajnych zasad wy-
ceny wartości nieruchomości przyjmowanych jako
zabezpieczenia dla udzielanych kredytów.
Jednocześnie podkreślić należy, że niezależnie
od krytycznej oceny zbyt liberalnej polityki kredyto-
wej niektórych banków Komisja Nadzoru Finanso-
wego na bieżąco reaguje w przypadku niewywiązy-
wania się banków z przyjętych w umowach kredyto-
wych zobowiązań.
Instrumentami nadzorczymi pozwalającymi na
ingerencję w stosunki umowne pomiędzy bankami
a kredytobiorcami oraz na rozpatrywanie skarg na
działalność banków składanych przez odbiorców
usług bankowych dysponuje Komisja Nadzoru Fi-
nansowego. Jest ona również uprawniona do roz-
strzygania sporów wynikających z umów kredyto-
wych pomiędzy bankami a ich klientami. Uprawnie-
nie to przysługuje Komisji Nadzoru Finansowego na
mocy art. 4 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 21 lipca 2006 r.
o nadzorze nad rynkiem finansowym (Dz. U. z 2006 r.
Nr 157, poz. 1119, z późn. zm.).
Podejmowane działania mieszczą się w ustawo-
wych celach Komisji Nadzoru Finansowego zobligo-
wanej do zapewnienia prawidłowego funkcjonowa-
nia rynku finansowego, jego stabilności, bezpieczeń-
stwa oraz przejrzystości i zaufania do rynku finan-
sowego, a także zapewnienie ochrony interesów
uczestników tego rynku.
Przedstawiając powyższe, pragnę poinformować,
iż w ocenie organu nadzoru obecnie nie ma pilnej
konieczności omawiania kwestii podniesionych
w interpelacji pana posła Stanisława Steca na fo-
rum Komitetu Stabilności Finansowej, którego pod-
stawowym celem jest zapewnienie efektywnej współ-
pracy pomiędzy Ministerstwem Finansów, Narodo-
wym Bankiem Polskim i Komisją Nadzoru Finanso-
wego w zakresie wspierania i utrzymania stabilno-
ści krajowego systemu finansowego. Natomiast zda-
niem Narodowego Banku Polskiego problem poru-
szany w przedmiotowej interpelacji wykracza poza
mandat Komitetu Stabilności Finansowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie interpretacji przepisów dotyczących
zatrudniania pracowników samorządowych,
zawartych w ustawie o pracownikach
samorządowych (5942)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS-
-023-5942/08), dotyczące interpelacji posła na Sejm
RP pana Jerzego Budnika z dnia 13 października
2008 r. w sprawie interpretacji przepisów dotyczą-
cych zatrudniania pracowników samorządowych,
zawartych w ustawie o pracownikach samorządo-
wych, uprzejmie przedstawiam następujące infor-
macje.
Na wstępie wskazać należy, iż zgodnie z art. 1
ustawy z dnia 22 marca 1990 r. o pracownikach sa-
morządowych (t.j.: Dz. U. z 2001 Nr 142, poz. 1593,
z późn. zm.) ustawa ta znajduje zastosowanie do pra-
cowników zatrudnionych w: urzędzie marszałkow-
skim, wojewódzkich samorządowych jednostkach
organizacyjnych, starostwie powiatowym, powiato-
wych jednostkach organizacyjnych, urzędzie gminy,
w jednostkach pomocniczych gminy oraz w gmin-
nych jednostkach i zakładach budżetowych, w biu-
rach związków jednostek samorządu terytorialnego
oraz zakładów budżetowych utworzonych przez te
związki, biurach jednostek administracyjnych jed-
nostek samorządu terytorialnego. Przepisów usta-

wy o pracownikach samorządowych nie stosuje się
natomiast do pracowników jednostek wymienionych
powyżej, jeżeli ich status prawny określają odrębne
przepisy (art. 1a cytowanej ustawy).
Zgodnie z art. 2 przedmiotowej ustawy na pod-
stawie wyboru zatrudniani są: marszałek wojewódz-
twa, wiceprzewodniczący zarządu oraz pozostali
członkowie zarządu województwa – jeżeli statut wo-
jewództwa tak stanowi, starosta, wicestarosta oraz
pozostali członkowie zarządu powiatu − jeżeli statut
powiatu tak stanowi, z tym że z członkami zarządu
powiatu, którzy nie są jednocześnie radnymi rady
powiatu, zawsze nawiązuje się stosunek pracy, wójt
(burmistrz, prezydent). Statut gminy lub związku
międzygminnego określa pracowników zatrudnia-
nych na podstawie mianowania, natomiast na pod-
stawie powołania zatrudniani są: zastępca wójta
(burmistrza, prezydenta miasta), sekretarz gminy,
skarbnik gminy, sekretarz powiatu, skarbnik po-
wiatu, skarbnik województwa.
Ustawa o pracownikach samorządowych wska-
zuje wymagania, które musi spełnić kandydat ubie-
gający się o pracę we wskazanych wyżej jednostkach.
Do wymagań tych ustawodawca zaliczył: obywatel-
stwo polskie, odpowiednie kwalifikacje zawodowe
wymagane na danym stanowisku, ukończony osiem-
nasty rok życia, pełną zdolność do czynności praw-
nych, korzystanie z pełni praw publicznych oraz od-
powiedni stan zdrowia pozwalający na zatrudnienie
na określonym stanowisku. W art. 3 ust. 3 ustawy
o pracownikach samorządowych wymienione zosta-
ły dodatkowe wymagania, które musi spełnić kan-
dydat ubiegający się o pracę na stanowisku urzędni-
czym. Pracownikiem samorządowym zatrudnionym
na stanowisku urzędniczym może być osoba, która:
posiada co najmniej wykształcenie średnie, z wyjąt-
kiem stanowisk kierowniczych, gdzie wymagane
jest wykształcenie wyższe, nie była prawomocnie
skazana za przestępstwo umyślne, cieszy się niepo-
szlakowaną opinią.
Odnosząc się do problematyki procedury nabo-
ru na stanowiska urzędnicze, w tym na kierowni-
cze stanowiska urzędnicze, w wymienionych wyżej
jednostkach wskazać należy, iż kwestie te regulują
przepisy art. 3a−d ustawy o pracownikach samo-
rządowych. Stosownie do tych przepisów nabór
kandydatów na stanowiska urzędnicze w jednost-
kach samorządu terytorialnego organizują kierow-
nicy tych jednostek, a w przypadku naboru kandy-
datów na wolne stanowiska kierowników jednostek
odpowiednio marszałek województwa, starosta,
wójt (burmistrz, prezydent miasta) albo przewod-
niczący zarządu związku jednostek samorządu te-
rytorialnego.
Nabór kandydatów na stanowiska urzędnicze
ma charakter otwarty i konkurencyjny (vide: art. 3a
ust. 1), a ogłoszenie o stanowisku urzędniczym oraz
naborze kandydatów na to stanowisko umieszcza
się w Biuletynie Informacji Publicznej oraz na tabli-
cy informacyjnej w jednostce, w której jest prowa-
519
dzony nabór. Termin do składania dokumentów,
określony w ogłoszeniu o naborze, nie może być
krótszy niż 14 dni od dnia opublikowania tego ogło-
szenia w biuletynie. Wymogi, jakie powinno spełniać
ogłoszenie o naborze, określa art. 3a ust. 5.
Istotą obowiązku organizowania naboru na każ-
de wolne stanowisko urzędnicze jest potrzeba za-
gwarantowania równych szans wszystkim zaintere-
sowanym, ubiegającym się o zatrudnienie oraz
umożliwienie pracodawcy samorządowemu wyboru
najlepszego kandydata. Konstytucja RP zapewnia
bowiem każdemu obywatelowi korzystającemu z peł-
ni praw publicznych dostęp do służby publicznej na
jednakowych zasadach. W tym kontekście podkre-
ślenia wymaga regulacja zawarta w art. 119 ust. 1
ustawy z dnia 11 września 2003 r. o służbie wojsko-
wej żołnierzy zawodowych (t.j.: Dz. U. 2008 Nr 141,
poz. 892), zgodnie z którym żołnierze zawodowi
zwolnieni ze służby wojskowej z powodu: niezdolno-
ści do służby orzeczonej przez komisję lekarską,
upływu czasu, na który zawarty był kontrakt i nie
został ponownie podpisany, niewyznaczenia na sta-
nowisko służbowe w czasie pozostawania w rezerwie
kadrowej, a także na skutek upływu terminu wypo-
wiedzenia stosunku służbowego zawodowej służby
wojskowej dokonanego przez właściwy organ, nie-
wyznaczenia na stanowisko służbowe na kolejną ka-
dencję, otrzymania dostatecznej ogólnej oceny w opi-
nii służbowej oraz zwolnienia ze służby z powodu
potrzeb Sił Zbrojnych za pisemną zgodą takiego żoł-
nierza − ze względu na szczególny charakter wy-
kształcenia, doświadczenia wojskowego i wiedzy
specjalistycznej − mają pierwszeństwo w zatrudnie-
niu na stanowiskach związanych z obronnością kra-
ju w administracji publicznej i urzędach organów
samorządu terytorialnego. W tym celu właściwe or-
gany wojskowe współpracują z organami admini-
stracji rządowej i organami samorządowymi w za-
kresie ewidencjonowania stanowisk związanych
z obronnością kraju. Natomiast wykaz stanowisk
pracy związanych z obronnością kraju w admini-
stracji publicznej, na których zakres wykonywanych
przez pracownika czynności obejmuje realizację za-
dań obronnych, w tym dotyczących planowania i re-
alizacji pozamilitarnych przygotowań obronnych
w państwie oraz zarządzania kryzysowego, określa
rozporządzenie prezesa Rady Ministrów z dnia 5
czerwca 2007 r. w sprawie stanowisk pracy związa-
nych z obronnością kraju w administracji publicznej
(Dz. U. Nr 106, poz. 724).
Podkreślenia wymaga, że jakkolwiek art. 119
ust. 1 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodo-
wych stawia byłych żołnierzy zawodowych w uprzy-
wilejowanej pozycji w kontekście ubiegania się o za-
trudnienie w administracji publicznej, to jednak wy-
nikający z art. 3a ustawy o pracownikach samorzą-
dowych obowiązek organizowania naboru na każde
wolne stanowisko urzędnicze ma charakter bez-
względny. Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku
z dnia 17 października 2007 r. (sygn. II OSK 1445/
520
07) dokonał wykładni przywołanego art. 3a ust. 1
ustawy o pracownikach samorządowych w kontek-
ście zatrudniania kierowników urzędów stanu cy-
wilnego. Sąd, odnosząc się do przepisów wprowadza-
jących otwarty i konkurencyjny nabór na wszystkie
stanowiska urzędnicze, wskazał, że obowiązek prze-
prowadzenia konkursu ma charakter bezwzględny
i ustawa o pracownikach samorządowych nie prze-
widuje żadnych wyjątków, które uzasadniałyby od-
stępstwo od tej zasady. Wymóg przeprowadzenia
konkursu będzie miał zastosowanie zarówno do
nowo zatrudnianych kandydatów spoza urzędu da-
nej jednostki samorządu terytorialnego, jak i do
kandydatów już w tym urzędzie zatrudnionych.
Sformułowanie „zatrudnianych na podstawie art. 2
pkt 2 i 4” użyte w tym przepisie nie oznacza, iż kon-
kurs taki jest wymagany jedynie w przypadku no-
wego zatrudnienia. Jeżeli pracownik zatrudniany
jest na podstawie mianowania bądź umowy o pracę,
to obsadzenie stanowiska musi być poprzedzone
otwartym konkursem, przeprowadzanym w trybie
art. 3a–d omawianej ustawy.
Mając powyższe na uwadze, pragnę poinformo-
wać, iż wynikające z art. 119 ust. 1 ustawy o służbie
wojskowej żołnierzy zawodowych uprzywilejowanie
byłych żołnierzy zawodowych, polegające na ich
pierwszeństwie w zatrudnianiu na stanowiskach
związanych z obronnością kraju w administracji pu-
blicznej i urzędach organów samorządu terytorial-
nego, w żaden sposób nie wyłącza stosowania wobec
tej grupy osób przepisów art. 3a–d ustawy o pracow-
nikach samorządowych, dotyczących obowiązku
przeprowadzenia otwartego naboru na wolne stano-
wiska urzędnicze. Osoby takie, podobnie jak wszy-
scy pozostali kandydaci, mogą zgłosić swoją kandy-
daturę i wziąć udział w procedurze naboru na wolne
stanowisko urzędnicze. Natomiast wybór najlepsze-
go kandydata, przy uwzględnieniu dyspozycji art. 119
ust. 1 ustawy o służbie wojskowej żołnierzy zawodo-
wych, należy do pracodawcy samorządowego i powi-
nien być konsekwencją uprzednio przeprowadzone-
go naboru na to stanowisko. W szczególności nie
można wykluczyć sytuacji, iż o to samo stanowisko
związane z obronnością kraju będzie ubiegać się kil-
ka osób, którym przysługuje pierwszeństwo w za-
trudnieniu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Mirosławy Nykiel
w sprawie niekorzystnej dla lecznictwa
uzdrowiskowego interpretacji
przez ministra finansów przepisów dotyczących
stosowania stawki podatku od nieruchomości
dla budynków zajętych na prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie
udzielania świadczeń zdrowotnych (5943)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP pani Mirosławy Ny-
kiel z dnia 20 października 2008 r. w sprawie stawki
podatku od nieruchomości dla budynków zajętych
na prowadzenie działalności gospodarczej w zakre-
sie udzielania świadczeń zdrowotnych w zakładach
lecznictwa uzdrowiskowego nadesłaną przy piśmie
Marszałka Sejmu z dnia 28 października 2008 r.
(znak: SPS-023-5943/08), uprzejmie informuję.
1. Stawka właściwa opodatkowania podatkiem
od nieruchomości budynków lub ich części zajętych
na prowadzenie działalności gospodarczej w zakre-
sie udzielania świadczeń zdrowotnych, określona
w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia
1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844, z późn. zm.) została wpro-
wadzona ustawą z dnia 30 października 2002 r.
o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 200, poz. 1683) i obowiązuje od 2003 r.
Definicję świadczeń zdrowotnych zawiera art. 3
ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn.
zm.), zgodnie z którym pojęcie to obejmuje działania
służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i po-
prawie zdrowia oraz inne działania medyczne wyni-
kające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych
regulujących zasady ich wykonywania. Przepis wy-
mienia katalog działań będących świadczeniami
zdrowotnymi, takich jak: badanie i porada lekarska,
leczenie, badanie i terapia psychologiczna, rehabili-
tacja lecznicza itd.
Świadczenia zdrowotne zgodnie z art. 4 ww. usta-
wy mogą być udzielane przez zakłady opieki zdro-
wotnej (publiczne lub niepubliczne) oraz przez osoby
fizyczne wykonujące zawód medyczny lub przez gru-
pową praktykę lekarską, grupową praktykę pielę-
gniarek i położnych.
Stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczące
stosowania omawianej stawki, przedstawione w pi-
śmie z dnia 11. 07. 2003 r. (znak: LK-1617/LP/03/
MS), dopuszczało opodatkowanie preferencyjną
stawką oprócz pomieszczeń (budynków) zajętych
bezpośrednio na udzielanie świadczeń zdrowotnych,
również budynki (ich części) niezajęte bezpośrednio

na te świadczenia, lecz niezbędne do prawidłowego
funkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.
W wyniku sądowych kontroli decyzji administra-
cyjnych w sprawie stosowania omawianej stawki
ukształtowana została jednak odmienna linia
orzecznictwa (m.in. orzeczenia NSA: z dnia 06. 06.
2006 r., sygn. akt II FSK 870/05; z dnia 20. 07. 2006 r.,
sygn. akt II FSK 1101/05; z 12. 10. 2006 r., sygn. akt
II FSK 1242/05; z dnia 14. 12. 2006 r., sygn. akt II
FSK 50/06; z dnia 28. 02. 2007 r., sygn. akt II FSK
305/06; z dnia 05. 04. 2007 r., sygn. akt II FSK 420/
06). Uwzględniając prezentowany w powołanych
orzeczeniach pogląd, że dla zastosowania stawki od
budynków lub ich części zajętych na prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie udzielania
świadczeń zdrowotnych musi zachodzić związek
bezpośredni pomieszczenia budynku (jego części)
z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, Minister-
stwo Finansów zweryfikowało stanowisko wydane
w sprawie stosowania omawianej stawki (pismo
z dnia 03. 10. 2007 r., znak: PL-833-106/AP/07/663).
Obowiązek uwzględniania orzecznictwa sądów
administracyjnych w celu zapewnienia jednolitości
stosowania prawa podatkowego wynika z art. 14a
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.),
zgodnie z którym minister właściwy do spraw finan-
sów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego
stosowania prawa podatkowego przez organy podat-
kowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując
w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnie-
niu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytu-
cyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwo-
ści (interpretacje ogólne). Interpretacje i wyjaśnienia
ministra finansów nie mogą w związku z tym być
sprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa.
Wyłączenie ze stosowania preferencyjnej stawki
pomieszczeń zakładów opieki zdrowotnej, które nie
są bezpośrednio związane z udzielaniem świadczeń
zdrowotnych, dotyczy wszystkich rodzajów zakła-
dów. Dotyczy ono więc w równym stopniu pomiesz-
czeń szpitala uzdrowiskowego, jak i szpitala innego
rodzaju.
W związku z powyższym nie przewiduje się zmia-
ny interpretacji Ministerstwa Finansów z dnia 03.
10. 2007 r. (pismo znak: PL-833-106/AP/07/663) do-
tyczącej opodatkowania budynków zajętych na
udzielanie świadczeń zdrowotnych.
2. Należy podkreślić, że prawidłowość decyzji
wydawanych przez gminne organy podatkowe jest
weryfikowana w drodze postępowania podatkowego
oraz sądowego. Interpretacje ogólne wydawane
w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej, jak również
wyjaśnienia Ministerstwa Finansów nie są wiążące
dla organów podatkowych. Jest to wynikiem ogło-
szenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia
11 maja 2004 r., sygn. akt K 4/03 (31 maja 2004 r.),
stwierdzającego niezgodność z Konstytucją RP wów-
czas obowiązującego przepisu art. 14 § 2 Ordynacji
podatkowej stanowiącego, że interpretacje ministra
521
właściwego do spraw finansów publicznych wiążą
organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.
Zmiana interpretacji przepisów dotyczących sto-
sowania stawki dla budynków lub ich części zajętych
na prowadzenie działalności gospodarczej w zakre-
sie udzielania świadczeń zdrowotnych przez Mini-
sterstwo Finansów nie ma więc bezpośredniego
wpływu na decyzje organów podatkowych w sprawie
stosowania stawki.
Zgodnie z art. 16 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r.
o lecznictwie uzdrowiskowym, uzdrowiskach i ob-
szarach ochrony uzdrowiskowej oraz o gminach
uzdrowiskowych (Dz. U. Nr 167, poz. 1399, z późn.
zm.) świadczeniobiorcy w rozumieniu przepisów
ustawy z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych (Dz. U. z 2008 Nr 164, poz. 1027, z późn.
zm.) korzystają z lecznictwa uzdrowiskowego na za-
sadach określonych w przepisach o świadczeniach
opieki zdrowotnej finansowanych ze środków pu-
blicznych. Osoby inne niż świadczeniobiorcy oraz
świadczeniobiorcy, którzy nie uzyskali skierowania
na leczenie uzdrowiskowe, mogą korzystać z lecznic-
twa uzdrowiskowego za odpłatnością w wysokości
ustalonej przez zakład lecznictwa uzdrowiskowego.
Świadczeniobiorcom zapewnia się i finansuje ze
środków publicznych na zasadach i w zakresie okre-
ślonych w ustawie m.in. leczenie uzdrowiskowe (art. 15
ustawy). Zgodnie z art. 33 ust. 3 ustawy świadcze-
niobiorca ponosi jedynie częściową odpłatność za
koszty wyżywienia i zakwaterowania w sanatorium
uzdrowiskowym. Podmiot zobowiązany do finanso-
wania świadczeń opieki zdrowotnej ze środków pu-
blicznych pokrywa do wysokości określonej w umo-
wie oddziału wojewódzkiego funduszu z sanatorium
uzdrowiskowym różnicę kosztów wyżywienia i za-
kwaterowania ubezpieczonego.
W świetle powyższych przepisów świadczenio-
biorcy korzystający z leczenia uzdrowiskowego w ra-
mach opieki zdrowotnej finansowanej ze środków
publicznych w niewielkim stopniu ponoszą koszty
tego leczenia. Trudno więc mówić o konsekwencjach
dla świadczeniobiorców związanych z ustaleniem
wysokości dziennej stawki odpłatności za pobyt
w placówce lecznictwa uzdrowiskowego przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia.
Niezależnie od powyższego organem właściwym
w sprawie zasad ustalania dziennych stawek w ośrod-
kach lecznictwa uzdrowiskowego jest minister
zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
522
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie zmiany w ustawie
Prawo o adwokaturze dotyczącej terminu
oraz zakresu egzaminu dla aplikantów
z naboru w grudniu 2005 r. (5944)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację, nr SPS-023-5944/08, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej pani Teresy Piotrowskiej w spra-
wie zmiany ustawy Prawo o adwokaturze, dotyczącej
terminu oraz zakresu egzaminu dla aplikantów adwo-
kackich z naboru przeprowadzonego w grudniu 2005 r.,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Po wejściu w życie wyroku Trybunału Konstytu-
cyjnego z dnia 19 kwietnia 2006 r. (sygn. akt K 6/06)
przestały istnieć przepisy dotyczące egzaminu ad-
wokackiego. W celu uzupełnienia luki w prawie, jaka
zaistniała w związku ze wskazanym wyżej wyro-
kiem Trybunału Konstytucyjnego, w Ministerstwie
Sprawiedliwości został opracowany w 2006 r. pro-
jekt ustawy o zmianie ustawy Prawo o adwokaturze
i niektórych innych ustaw, który zawierał m.in.
przepisy określające podmiot uprawniony do prze-
prowadzania egzaminu adwokackiego, jak również
przepisy przejściowe pozwalające ministrowi spra-
wiedliwości w roku 2009 i 2010 na wyznaczanie do-
datkowych terminów egzaminów zawodowych dla
aplikantów adwokackich z naboru z grudnia 2005 r.
Jednakże z uwagi na skrócenie kadencji Sejmu
w roku 2007 ustawa nie została uchwalona.
W związku z powyższym w Ministerstwie Spra-
wiedliwości opracowano kolejny projekt ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach
prawnych i ustawy Prawo o notariacie, który regu-
luje m.in. kwestie związane z przeprowadzaniem eg-
zaminu adwokackiego, a także egzaminu radcow-
skiego oraz notarialnego.
Projekt ten został przesłany do Sejmu w dniu 11
września 2008 r., następnie został skierowany do
prac podkomisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia pro-
jektu nowelizacji ustawy Prawo o adwokaturze,
ustawy o radcach prawnych i ustawy Prawo o nota-
riacie, która w dniu 29 października 2008 r. przyjęła
sprawozdanie o powyższym projekcie ustawy (druk
nr 953).
Mając na uwadze szczególną sytuację aplikantów
adwokackich z naboru z grudnia 2005 r., którzy roz-
poczęli aplikację w roku 2006, a w szczególności róż-
ne terminy rozpoczęcia i w konsekwencji zakończe-
nia przez nich aplikacji, w projekcie proponuje się
wprowadzenie przepisów przejściowych, zgodnie
z którymi dla tych aplikantów egzamin zawodowy
przeprowadzą w roku 2009 okręgowe rady adwokac-
kie. Zgodnie z art. 15 projektu ustawy Naczelna
Rada Adwokacka określi zasady zdawania egzaminu,
w szczególności jego zakres, sposób oceny i sposób
przygotowania pytań i zadań. Komisje egzaminacyj-
ne do przeprowadzenia tych egzaminów zostaną zaś
powołane przez właściwe okręgowe rady adwokackie.
Zapewniona jednak zostanie kontrola państwowa,
gdyż zgodnie z ust. 7 art. 15 projektu ustawy w skład
każdej komisji egzaminacyjnej wchodzić będzie przed-
stawiciel ministra sprawiedliwości.
Odnosząc się natomiast do zmian systemowych
wskazanych przez panią poseł Teresę Piotrowską,
w tym wprowadzenia instytucji doradców prawnych,
to są one objęte zakresem odrębnej ustawy przygo-
towanej w Ministerstwie Sprawiedliwości, tj. usta-
wy o państwowych egzaminach prawniczych. Usta-
wa ta została poddana konsultacjom społecznym
i w najbliższym czasie zostanie skierowana do uzgod-
nień międzyresortowych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie poprawy bezpieczeństwa
na drogowych przejazdach kolejowych (5945)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przysłaną przy piśmie SPS-023-5945/08 z dnia 28
października 2008 r. interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie poprawy bezpieczeństwa na drogowych
przejazdach kolejowych, po uzyskaniu wyjaśnień
z PKP Polskie Linie Kolejowe SA, przedstawiam od-
powiedzi na zadane przez pana posła pytania.
Ad 1. (patrz tabela str. 523)
Decyzją prezesa Zarządu Spółki PKP PLK SA
dyrektorzy zakładów linii kolejowych zostali zobo-
wiązani do prowadzenia kontroli (raz na kwartał)
na co najmniej 15 wybranych przejazdach kolejo-
wych, ze szczególnym uwzględnieniem przejazdów,
na których w okresie ostatniego półrocza miały
miejsce wypadki. W przypadku stwierdzenia niepra-
widłowości natychmiast usuwane są występujące
zagrożenia.
Ad 2. Rosnące systematycznie natężenie ruchu
samochodowego i zwiększone prędkości kursowania
pociągów powodują, że rozwiązania techniczne sta-
rego typu, stosowane na przejazdach kolejowych
i wykonane w technologii z lat sześćdziesiątych ubie-
głego wieku, nie spełniają obecnych wymagań. Za-
stosowanie urządzeń sterowania ruchem kolejowym
 523

Tabela

Zestawienie przejazdów kolejowych (ogółem – również na liniach nieeksploatowanych) z podziałem na kategorie i województwa

(szt.)
Kategoria skrzyżowania
województwo Razem
A B C D E F
dolnośląskie 244 80 160 806 23 65 1378
kujawsko-pomorskie 156 13 88 864 37 46 1204
lubelskie 101 19 42 507 14 16 699
lubuskie 135 40 64 687 12 32 970
łódzkie 175 51 63 358 22 12 681
małopolskie 273 21 211 619 24 60 1208
mazowieckie 182 92 61 736 77 38 1186
opolskie 136 35 62 531 8 0 772
podkarpackie 213 10 71 472 23 43 832
podlaskie 60 4 13 513 6 19 615
pomorskie 95 16 60 705 75 90 1041
śląskie 355 25 91 548 126 61 1206
świetokrzyskie 98 8 23 222 7 5 363
warmińsko - mazurskie 117 7 62 627 14 121 948
wielkopolskie 402 119 186 1358 31 156 2252
zachodnio-pomorskie 148 30 67 612 23 56 936
Ogółem 2890 570 1324 10165 522 820 16291

gdzie:
kat. A – przejazd z rogatkami lub ruch kierowany przez pracownika kolejowego,
kat. B – przejazd z samoczynną sygnalizacją świetlną i półrogatkami,
kat. C – przejazd z sygnalizacją świetlną,
kat. D – przejazd bez urządzeń sterowania ruchem (niestrzeżony),
kat. E – przejścia dla pieszych,
kat. F – przejazdy i przejścia użytku niepublicznego

nowej generacji na przejazdach kolejowych nie jest
przewidziane w obowiązującym rozporządzeniu
MTiGM z dnia 26 lutego 1996 r. w sprawie warun-
ków technicznych, jakim powinny odpowiadać
skrzyżowania linii kolejowych z drogami publiczny-
mi i ich usytuowanie. Dla umożliwienia zastosowa-
nia najnowszych rozwiązań technicznych, podwyż-
szających bezpieczeństwo uczestników ruchu na
przejazdach, usprawniających obsługę, utrzymanie
i konserwację systemów przejazdowych, podjęto pra-
ce nad nowelizacją obowiązujących przepisów, okre-
ślających warunki techniczne, jakim powinny odpo-
wiadać systemy przejazdowe.
Ad 3. Ze względu na ograniczone środki finanso-
we, jakimi dysponuje Spółka PKP PLK SA, wykony-
wane są tylko roboty utrzymaniowe – w pierwszej
kolejności na podstawowych ciągach przewozowych
o bardzo dużym obciążeniu ruchem pasażerskim
i towarowym. Pozostałe linie (w tym przejazdy)
utrzymane są w stanie pozwalającym na zachowa-
nie dotychczasowych parametrów technicznych.
Przejazdy kolejowe są modernizowane w czasie mo-
dernizacji całej linii kolejowej z funduszy UE.
W 2007 r. oszacowano potrzeby środków finanso-
wych na naprawę nawierzchni drogowej na przejaz-
dach kolejowych na sumę ponad 204 mln zł. Spółka
PKP PLK SA nie ma możliwości finansowania na-
praw wyłącznie z własnych środków finansowych,
dlatego od kilku lat wnioskuje o włączenie zarząd-
ców dróg do współfinansowania utrzymania i prze-
budowy przejazdów kolejowych. Uzasadnione jest to
wciąż rosnącym natężeniem ruchu drogowego,
zwłaszcza samochodów ciężarowych i ciągników sio-
dłowych.
Najwyższa Izba Kontroli w 2005 r., podsumowu-
jąc wyniki kontroli zarządzania drogami publiczny-
mi na skrzyżowaniach z liniami kolejowymi, wyraź-
nie mówi o konieczności obligatoryjnego zobowiąza-
nia zarządców dróg i samorządów lokalnych do
udziału w finansowaniu skrzyżowań torów z droga-
mi publicznymi.
W 2007 r. zanotowano 274 wypadki na przejaz-
dach kolejowych, tylko cztery wypadki, co stanowi
1,5% wszystkich wypadków, powstały z przyczyn le-
żących po stronie PKP PLK SA. Pozostałe 98,5%
wypadków powstało z przyczyn leżących po stronie
użytkowników dróg. Potwierdza to tezę, że bezpie-
czeństwo ruchu na przejazdach kolejowych nie zale-
ży jedynie od kolei, ale przede wszystkim od użyt-
kowników dróg.
Ad 4. PKP Polskie Linie Kolejowe SA przewiduje
modernizację przejazdów kolejowych:
I. Na terenie woj. małopolskiego:
1) poprawę bezpieczeństwa łącznie na czterech
przejazdach obejmujących głównie wymianę na-
wierzchni, wraz z odwodnieniem i asfaltowaniem
podjazdów oraz zabudowę TVU:
524
— linia kolejowa nr 117 Kalwaria Zebrzydowska
Lanckorona – Bielsko- Biała, likwidacja strażnicy
nr 5 w km 31,561 poprzez przeniesienie obsługi
dwóch przejazdów kat. A w km 31,309 i km 31,556
do dyżurnego ruchu w stacji Andrychów,
— linia kolejowa nr 96 Tarnów – Leluchów, likwi-
dacja strażnicy nr 108 w km 107,251 poprzez przenie-
sienie obsługi dwóch przejazdów kat. A w km 107,251
i km 107,678 do dyżurnego ruchu w stacji Rytro;
2) modernizację nawierzchni kolejowej na linii
kolejowej nr 8 Warszawa Zachodnia – Kraków Głów-
ny Osobowy na 12 przejazdach kolejowych;
3) od roku 2010 przewidywane jest rozpoczęcie
prac modernizacyjnych współfinansowanych ze
środków UE (POIiŚ, RPO woj. małopolskiego) na li-
nii E30/CE30 na odc. gr. województwa – st. Kraków
Towarowy, dojazd do lotniska w Balicach, Psary –
Kozłów, Kraków Batowice – Kraków Główny, w ra-
mach których przewiduje się prace związane z dopo-
sażeniem przejazdów w urządzenia zabezpieczające.
II. Na terenie woj. świętokrzyskiego
1) w roku 2009 planuje się modernizację przejaz-
dów kolejowych i zabudowę urządzeń samoczynnej
sygnalizacji przejazdowej, w tym:
— modernizację nawierzchni przejazdu kat. A
km 195,385 na linii nr 8 Warszawa – Kraków,
— modernizację przejazdu kolejowego kat. A
w zakresie nawierzchni i urządzeń srk w km 202,108
na linii nr 8 Warszawa – Kraków,
— modernizację przejazdu kolejowego kat. A
w zakresie nawierzchni i urządzeń srk w km 229,590
na linii nr 8 Warszawa – Kraków,
— zabudowę urządzeń samoczynnej sygnalizacji
przejazdowej na przejeździe kat. D km 1,501 linia nr
75 Rytwiany – Połaniec,
— zabudowę urządzeń przejazdowych kat. A
w km 15,253 na linii nr 75 Rytwiany – Połaniec,
— zabudowę urządzeń samoczynnej sygnalizacji
przejazdowej na przejeździe kat. D w km 45,150 li-
nia nr 70 Włoszczowice – Chmielów.
III. Na terenie woj. śląskiego w 2009 r. planuje się:
1) modernizację 5 strzeżonych przejazdów kolejo-
wych;
— linia nr 1 Warszawa Centralna – Katowice na
szlaku Widzów Teklinów – Kłomnice, km 201,669 –
zmiana kategorii przejazdu – obecna kategoria A
kategoria po modernizacji B,
— linia nr 93 Trzebinia – Zebrzydowice na szla-
ku Czechowice Dziedzice – p.o. Dankowice, km
43,032 – zmiana kategorii przejazdu – obecna kate-
goria A kategoria po modernizacji B,
— linia nr 139 Katowice – Zwardoń na szlaku Sól
– Zwardoń, km 106,451 zmiana kategorii przejazdu
– obecna kategoria A kategoria po modernizacji C,
— linia nr 157 Pawłowice Śląskie – Skoczów na
szlaku Pierściec – Skoczów, km 22,879 zmiana kate-
gorii przejazdu – obecna kategoria A kategoria po
modernizacji B,
— linia nr 1 Warszawa Centralna – Katowice na
szlaku st. Poraj, km 246,706 – obecna kategoria A
kategoria po modernizacji A;
2) budowę pierwszego nowego strzeżonego prze-
jazdu kolejowego na linii nr 139 Katowice – Zwar-
doń na szlaku Sól – Zwardoń, km 110,676 zmiana
kategorii przejazdu – obecna kategoria D kategoria
po modernizacji C.
IV. Na terenie woj. mazowieckiego w ramach mo-
dernizacji:
— linii E20, etap II na odcinku Siedlce – Tere-
spol, w latach 2009–2014 przewiduje się przebudo-
wanie wszystkich przejazdów kolejowych do katego-
rii przejazdów strzeżonych,
— linii Warszawa – Łódź, etap II LOT A na od-
cinku Warszawa Zachodnia – Miedniewice, w latach
2010–2013 przewiduje się modernizację 17 szt. prze-
jazdów kolejowych,
— linii Warszawa – Łódź, etap II LOT B na od-
cinku Łódź Widzew – Łódź Fabryczna, w latach
2010–2013 r. planowane są zmiany kategorii prze-
jazdów kolejowych,
oraz modernizację urządzeń samoczynnej sygna-
lizacji przejazdowej:
— w km 4,360; 5,884; 12,665 na linii nr 22 To-
maszów Maz. – Radom,
— w km 108,405 na linii nr 26 Łuków – Radom,
— na przejeździe kat. D w km 10,279 i 46,616 li-
nia nr 26 Łuków – Radom.
V. Na terenie woj. lubelskiego planuje się zabudo-
wę urządzeń samoczynnej sygnalizacji przejazdowej
na przejeździe kat. D w km 6,401 linia nr 72 Zawada
– Hrubieszów Miasto.
VI. Na terenie woj. podkarpackiego zaplanowano
zabudowę urządzeń samoczynnej sygnalizacji prze-
jazdowej na przejeździe kat. D w km 93,278 linia
nr 6 Lublin – Przeworsk.
VII. Na terenie woj. dolnośląskiego w ramach
modernizacji linii kolejowej E59/CE59 na odcinku
LCS Wrocław zakładane są od roku 2010 zmiany ka-
tegorii przejazdów w kilometrach od 36 200 do 47
150 km.
Z upoważnienia
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Filipa Libickiego
w sprawie prześladowania chrześcijan
w Indiach (5946)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jana Filipa Libickiego (pismo
nr SPS-023-5946/08 z dnia 28 października 2008 r.)
w sprawie prześladowań chrześcijan w Indiach

uprzejmie informuję, że do takich wydarzeń doszło
w sierpniu i wrześniu 2008 r. na terenie niektórych
stanów tego kraju. Podłoża zjawiska, zdaniem eks-
pertów, należy upatrywać w sytuacji społecznej
i ekonomicznej najuboższych warstw (tzw. kasty
niedotykalnych). Wielu ich przedstawicieli, licząc na
poprawę swojego położenia, podejmowało decyzje
o nawróceniu, co wywoływało sprzeciw fundamen-
talistów hinduistycznych. Dążą oni do zdominowa-
nia religijnego całego kraju, która to idea spotyka
się z poparciem niektórych partii politycznych. Na-
leży do nich między innymi ogólnoindyjska, nacjo-
nalistyczna BJP (Bharatiya Janata Party – Indyj-
ska Partia Ludowa). Sprawuje ona władzę w wielu
stanach, w tym także Orisie, gdzie doszło do szcze-
gólnej fali przemocy. Według niektórych źródeł mie-
liśmy do czynienia z zaplanowaną przez tę partię
kampanią, nastawioną na zyskanie popularności
przed wyborami federalnymi w 2009 r.
Pretekstem do ataków w Orisie stało się, dokona-
ne 23 sierpnia 2008 r., zabójstwo lokalnego przy-
wódcy VHP (Vishwa Hindu Parishad, organizacja
skupiająca fanatycznych hinduistów) oraz czterech
jego asystentów. Pomimo że do zbrodni przyznała
się bojówka maoistów, ofiarami odwetu stali się
miejscowi chrześcijanie. Dochodziło do brutalnych
zabójstw, gwałtów na kobietach, rabunków, zastra-
szania i wymuszania oświadczeń o przejściu na hin-
duizm. Plądrowano i palono kościoły, domy zakon-
ne, seminaria, a także chrześcijańskie szkoły, ośrod-
ki zdrowia i centra społeczne. Wstępny bilans wyka-
zuje, że do połowy września br. ekstremiści hinduscy
zabili 22 osoby (niektóre źródła mówią nawet o 100
ofiarach śmiertelnych). Zniszczono ponadto 4300
domów prywatnych, zmuszając blisko 40 tys. chrze-
ścijan do ucieczki i ukrywania się w dżungli lub szu-
kania miejsca w prowizorycznych obozach dla
uchodźców, stworzonych przez władze stanowe.
Wydarzenia te spotkały się z krytycznym stano-
wiskiem indyjskiego rządu centralnego i osobiście
premiera Manmohana Singha, który po spotkaniu
z przedstawicielami tamtejszego episkopatu potępił
przemoc w Orisie i skierował tam dodatkowe siły po-
rządkowe, potrzebne do utrzymania bezpieczeń-
stwa. Władze lokalne zostały zobowiązane do przy-
wrócenia pokoju i udzielenia pomocy poszkodowa-
nym. W ślad za tymi decyzjami została podjęta sze-
roka akcja policyjna, która przyniosła zatrzymanie
ponad 600 osób.
Odnotowujemy zainteresowanie problemem
prześladowań chrześcijan ze strony społeczności
międzynarodowej, w tym krajów członkowskich
Unii Europejskiej. Doceniają one działania rządu
premiera M. Singha, jednakże podczas spotkania
Grupy Roboczej ds. Azji i Oceanii w Brukseli 12
września 2008 r. wystąpiono z sugestią, żeby kwe-
stia przemocy wobec chrześcijan została włączona
do agendy szczytu UE–Indie, zaplanowanego na 29
września 2008 r. w Marsylii. Temat poruszono także
w Parlamencie Europejskim 24 września 2008 r.
525
Przyjęto rezolucję wyrażającą zaniepokojenie ostat-
nimi zajściami w Indiach i podkreślającą koniecz-
ność zagwarantowania przez władze pomocy ofia-
rom. Oczekuje się, że prześladowani chrześcijanie
otrzymają odszkodowanie za poniesione straty i będą
mogli wrócić do swoich domów.
Zgodnie z ustaleniami pomiędzy krajami człon-
kowskimi, w tym Polski, powyższe kwestie zostały
podjęte podczas szczytu UE–Indie. Nawiązał do nich
prezydent Francji N. Sarkozy podczas spotkania
plenarnego, jak również pojawiły się one podczas
konferencji prasowej. Prezydent wyraził swoje za-
niepokojenie, ale równocześnie podziękował premie-
rowi M. Singhowi za określenie wydarzeń w Orisie
mianem hańby narodowej oraz skierowanie tam sił
porządkowych. W odpowiedzi premier podkreślił, że
Indie są państwem laickim i takim pozostaną. Kon-
kretnym efektem dyskusji było włączenie zapisu
o wolności religijnej do komunikatu końcowego. To
stosunkowo ogólne i delikatne podejście, zdaniem
licznych obserwatorów, wynikało najprawdopodob-
niej z uwzględnienia szczególnej wrażliwości Delhi
wobec wspomnianego problemu, a także obaw Za-
chodu, aby publiczne „upominanie” Indii dodatkowo
nie pogorszyło sytuacji chrześcijan. Warto podkre-
ślić, iż podobne stanowisko prezentuje nawet Stolica
Apostolska (od pierwszej fali prześladowań w sierp-
niu dopiero 26 października 2008 r., podczas nie-
dzielnej modlitwy, Benedykt XVI zaapelował o obro-
nę chrześcijan w Indiach i Iraku).
Należy zaznaczyć, iż nasz kraj zawsze akcento-
wał swoje poparcie dla tolerancji religijnej i z sza-
cunkiem wyrażał się o generalnej linii politycznej
Indii w tym zakresie, uważanych przez wielu za naj-
większą demokrację świata. Podtrzymujemy kon-
takt z polską misją w Bangalore, prowadzoną przez
siostry zakonne. Bliska nam jest praca polskich mi-
sjonarzy, a szczególnie zmarłego w 2007 r. ojca Ma-
riana Żelazka. To właśnie we wspomnianym stanie
Orisa założył on i przez wiele lat prowadził w mie-
ście Puri ośrodek dla trędowatych. MSZ wspierał
i nadal wspiera dzieło tego wielkiego Polaka (konty-
nuowane obecnie przez miejscowego duchownego),
kierując tam fundusze pomocowe (blisko 100 tys.
USD), które przyczyniły się do rozbudowy szkoły
oraz szpitala.
Według naszych informacji aktualnie w Indiach
pracuje tylko jeden polski ksiądz (w stanie Kerala)
i pięć sióstr zakonnych (trzy w stanie Karnataka,
jedna w Dźharkhand i jedna w Tamil Nadu).
Sytuacja społeczności chrześcijańskiej jest na
bieżąco monitorowana przez Ambasadę RP w New
Delhi. Jej pracownik jest członkiem grupy roboczej
ds. praw człowieka, zorganizowanej przez akredyto-
wanych tam dyplomatów krajów Unii Europejskiej.
Z inicjatywy tego forum wystąpiono m.in. ze wspól-
ną notą do indyjskiego MSZ, wyrażającą zaniepoko-
jenie falą przemocy. Równolegle też, podczas kon-
taktów na możliwie wysokim szczeblu, nasi dyplo-
maci starają się przekazać troskę o bezpieczeństwo
526
mniejszości chrześcijańskiej, wskazując na wrażli-
wość polskiego społeczeństwa w tej sprawie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Polaka
w sprawie planów decentralizacji NFZ
i niewłączania w ramach tych planów
Łódzkiego Oddziału Wojewódzkiego NFZ
do oddziału śląskiego (5947)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Piotra Polaka, posła na Sejm Rze-
czypospolitej Polskiej, z dnia 22 października 2008 r.,
które zostało przesłane przy piśmie Marszałka Sej-
mu RP z dnia 28 października 2008 r. (znak: SPS-023-
-5947/08), w sprawie „planów decentralizacji NFZ i nie-
włączenia w ramach tych planów Łódzkiego Oddziału
Wojewódzkiego NFZ do oddziału śląskiego”, uprzejmie
proszę o przyjęcie następujących informacji.
Jednym z priorytetów rządu w dziedzinie ochro-
ny zdrowia, co zostało przedstawione zarówno w expo-
sé prezesa Rady Ministrów, jak i w „Informacji rządu
na temat obecnej sytuacji ochrony zdrowia w Polsce”
(druk sejmowy nr 176), jest decentralizacja i demo-
nopolizacja instytucji płatnika w ramach powszechne-
go ubezpieczenia zdrowotnego. W związku z powyż-
szym w Ministerstwie Zdrowia został przygotowany
projekt ustawy w przedmiotowym zakresie.
Decentralizacja i demonopolizacja płatnika świad-
czeń opieki zdrowotnej ma na celu przede wszystkim
polepszenie sytuacji ubezpieczonych, którzy będą
mieli większy wpływ na sposób rozdysponowywania
środków finansowych pochodzących z ich składek
na powszechne ubezpieczenie zdrowotne. Ubezpie-
czeni (a w konsekwencji również pacjenci) powinni
mieć, poprzez możliwość wyboru płatnika, wpływ na to,
w jaki sposób wydawane będą pieniądze z ich składek.
Funkcjonowanie kilku instytucji powszechnego
ubezpieczenia zdrowotnego przyczyni się do optyma-
lizacji zarządzania systemem zabezpieczania świadczeń
opieki zdrowotnej dla ubezpieczonych poprzez:
— zwiększenie elastyczności systemu, umożli-
wiającej szybkie dostosowanie funkcjonowania kil-
ku mniejszych instytucji do zachodzących zmian;
— podniesienie stopnia trafności decyzji, gdyż będą
one podejmowane bliżej szczebla wykonawczego.
Projekt przewiduje między innymi, że w miejsce
Narodowego Funduszu Zdrowia powstanie siedem
odrębnych publicznych instytucji powszechnego ubez-
pieczenia zdrowotnego, które docelowo będą mogły
kontraktować świadczenia na terenie całego kraju.
Biorąc pod uwagę doświadczenie wynikające z funk-
cjonowania, zaczynając od roku 1999 do roku 2003,
kas chorych, opracowując rozwiązanie w tym zakre-
sie przyjęto następujące kryteria: do instytucji po-
wszechnego ubezpieczenia zdrowotnego wejdą w ca-
łości odpowiednie oddziały wojewódzkie NFZ, obec-
ność na terenie oddziałów wojewódzkich NFZ, które
weszłyby w skład instytucji powszechnego ubezpie-
czenia zdrowotnego, infrastruktury świadczeniodaw-
ców zapewniającej kompleksowe udzielanie świadczeń
opieki zdrowotnej we wszystkich lub prawie we wszyst-
kich zakresach świadczeń, odpowiednio wysoka liczba
ubezpieczonych – co najmniej 10% ogółu osób ubezpie-
czonych w Polsce i w związku z tym odpowiednio wyso-
kie przychody ze składek, siedziby instytucji powszech-
nego ubezpieczenia zdrowotnego wskazano w miastach
będących stolicami województw, z których pochodzi
większość ubezpieczonych danej instytucji powszech-
nego ubezpieczenia zdrowotnego. Siedzibą jednej z nich
byłoby miasto Łódź. Podkreślić należy, iż przepisy
ww. projektu ustawy umożliwiają zmianę siedziby, je-
żeli statut nowej instytucji, przyjęty przez jej radę, po-
stanowi inaczej.
Ponadto, zgodnie z projektem ustawy, odpowied-
nie oddziały wojewódzkie funduszu, które wejdą
w skład nowych instytucji powszechnego ubezpiecze-
nia zdrowotnego, staną się oddziałami regionalnymi
poszczególnych instytucji, co oznacza zapewnienie
ciągłości działania struktur regionalnych w ramach
instytucji płatnika w systemie powszechnego ubez-
pieczenia zdrowotnego. Również pracownicy poszcze-
gólnych oddziałów wojewódzkich NFZ staliby się
z mocy ustawy pracownikami nowych instytucji.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że wraz
z wejściem w życie ww. projektu zostałyby poszerzo-
ne kompetencje samorządów terytorialnych (wojewódz-
kich i powiatowych) w zakresie kształtowania struk-
tur organizacyjnych nowych instytucji, w szczegól-
ności poprzez wybór członków rad nowych instytucji
i w konsekwencji ich członków zarządów.
Zgodnie z przepisami projektu ustawy zasady po-
działu środków zostały określone w inny sposób po-
przez wprowadzenie instytucji wyrównania finanso-
wego. Procedurę wyrównania finansowego określo-
no ze względu na nieuchronność wystąpienia pew-
nego zróżnicowania przychodów towarzystw ze
składek z tytułu powszechnego ubezpieczenia zdro-
wotnego oraz zróżnicowania potrzeb zdrowotnych
ubezpieczonych w nich osób, dla zapewnienia reali-
zacji zasady solidaryzmu społecznego wynikającej
z art. 68 ust. 2 Konstytucji RP.
Należy zwrócić uwagę, że powyższy kierunek
zmian został poparty przez uczestników „białego
szczytu”, co znalazło odzwierciedlenie w rekomen-
dacjach konferencji „białego szczytu” z dnia 17 mar-
ca 2008 r., gdzie stwierdzono, iż „docelowo uczestni-
cy widzą potrzebę budowania takiego systemu, któ-
ry pozwalałby na przejmowanie zadań powszechne-
go ubezpieczenia zdrowotnego przez konkurujących
ubezpieczycieli publicznych i niepublicznych z za-

chowaniem zasady solidaryzmu społecznego”. „Bia-
ły szczyt” postulował również konieczność zwięk-
szenia składki. Za zasadnością przyjęcia rozwiąza-
nia polegającego na demonopolizacji płatnika finan-
sującego udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej
opowiedział się także rzecznik praw obywatelskich
w swoich propozycjach kierowanych do ministra
zdrowia.
Pragnę jednocześnie poinformować, że szczegó-
łowe rozwiązania dotyczące projektu, wraz ze stano-
wiskiem rządu dotyczącym przedmiotowego zagad-
nienia, będą mogły być przedstawione po jego przy-
jęciu przez Radę Ministrów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie świadczeń rodzinnych (5950)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
28 października br., znak: SPS-023-5950/08, doty-
czące interpelacji posła Krzysztofa Brejzy w sprawie
świadczeń rodzinnych, uprzejmie wyjaśniam.
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpe-
lacji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie re-
sortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierow-
nictwa ministerstwa, sekretarza stanu pana Jaro-
sława Dudy i podsekretarza stanu pani Agnieszki
Chłoń-Domińczak, z delegacją Stowarzyszenia Ro-
dziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którym omó-
wiono istniejące problemy i bariery, w tym te doty-
czące trudnej sytuacji materialnej, jakie napotykają
rodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.
Rodzice przedstawili swoje postulaty, których
wprowadzenie w życie znacząco poprawiłoby ich
funkcjonowanie, w tym także postulaty dotyczące
zmiany przepisów o świadczeniach rodzinnych w za-
kresie kwot kryteriów dochodowych uprawniających
do świadczeń rodzinnych oraz kwot świadczeń zwią-
zanych z niepełnosprawnością. W chwili obecnej te
ze zgłoszonych postulatów, które leżą w kompetencji
ministra pracy i polityki społecznej, są przedmiotem
analiz resortu w celu przygotowania projektu zało-
żeń do rozwiązań prawnych, w tym dotyczących wa-
runków przyznawania świadczenia pielęgnacyjnego
i opłacania przez budżet państwa składek na ubezpie-
czenie emerytalno-rentowe oraz składek na ubezpie-
czenie zdrowotne za beneficjentów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodo-
527
wych uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz
kwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowa-
nych do rodziców wychowujących niepełnosprawne
dzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń podlegają okresowej
weryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwoty
świadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniem
wyników badań progu wsparcia dochodowego ro-
dzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw
Socjalnych. W badaniach tych uwzględnia się mię-
dzy innymi zmiany cen towarów i usług konsump-
cyjnych.
Datą poprzedniej weryfikacji był 1 września 2006 r.
W związku z tą weryfikacją od 1 września 2006 r.
uległy podwyższeniu wysokości niektórych świad-
czeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku
rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziec-
ka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.
Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń rodzinnych przewi-
dziana jest w II półroczu 2009 r. Zważywszy na ska-
lę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r., tj. od wej-
ścia ustawy w życie, podwyższenie kryteriów docho-
dowych uprawniających do świadczeń rodzinnych
oraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym świad-
czeń związanych z niepełnosprawnością dzieci, wy-
daje się nieuniknione.
Zdając sobie sprawę z tego, że obowiązujące obec-
nie wysokości kryteriów dochodowych uprawniają-
cych do świadczeń rodzinnych oraz kwot poszczegól-
nych świadczeń nie są wysokie, szczególnie w kontek-
ście pojawiających się informacji dotyczących wzrostu
wynagrodzeń i kosztów utrzymania, wyjaśniam, że
przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych dopusz-
czają tylko jedną formę zmiany ich wysokości (wzro-
stu), tj. weryfikację, o której wspomniano powyżej.
Zatem resort pracy i polityki społecznej nie ma możli-
wości wydania ad hoc rozporządzenia, które podnio-
słoby wysokości kryteriów dochodowych uprawniają-
cych do świadczeń rodzinnych.
Wyrażając jednocześnie zrozumienie dla sytuacji
rodzin znajdujących się w trudnej sytuacji material-
nej, w szczególności rodzin wychowujących dzieci
niepełnosprawne, należy jednak wskazać, że wyso-
kość kwot poszczególnych świadczeń rodzinnych
oraz wysokość kryterium dochodowego uprawniają-
cego do świadczeń jest konsekwencją ograniczonych
możliwości budżetowych państwa – w budżecie nie
ma wystarczających środków, aby każdej rodzinie
wychowującej niepełnosprawne dziecko zapewnić
wsparcie pozwalające na pełne pokrycie wydatków
na leczenie i utrzymanie dziecka.
Należy także zwrócić uwagę, że poza świadcze-
niem pielęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubez-
pieczenie emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdro-
wotne za jego beneficjentów oraz zasiłkiem pielę-
gnacyjnym w systemie świadczeń rodzinnych istnie-
je jeszcze jedno świadczenie pieniężne kierowane do
528
rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne,
tj. dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształce-
nia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego (przy-
sługuje na dziecko legitymujące się orzeczeniem o nie-
pełnosprawności lub orzeczeniem o umiarkowanym
albo znacznym stopniu niepełnosprawności, w kwo-
cie 60 zł na dziecko do ukończenia 5. roku życia lub
80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24. rokiem życia).
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzie-
ci, mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do
zasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jego
pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalenda-
rzowych), samotnego wychowywania dziecka (w przy-
padku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest
podwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wy-
chowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, roz-
poczęcia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko na-
uki poza miejscem zamieszkania (niepełnospraw-
ność dziecka powoduje powstanie uprawnienia do
niego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkole
średniej, ale również, jeśli uczy się ono w szkole pod-
stawowej lub gimnazjum).
Nabycie prawa do ww. świadczeń rodzinnych,
z wyjątkiem prawa do zasiłku pielęgnacyjnego, uza-
leżnione jest m.in. od spełnienia ustawowego kryte-
rium dochodowego, jakie w przypadku rodzin wy-
chowujących niepełnosprawne dzieci wynosi 583 zł
netto na osobę w rodzinie. Ponadto, w przypadku
osób, które już korzystają ze świadczeń rodzinnych,
przepisy umożliwiają kontynuację uprawnień do
nich mimo przekroczenia kryterium dochodowego
o relatywnie niewysokie kwoty. Zgodnie bowiem
z art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniach rodzinnych
przysługują one także w sytuacji, gdy przeciętny
miesięczny dochód netto rodziny w przeliczeniu na
osobę w rodzinie przekracza ustawowe kryterium
o kwotę nie wyższą niż kwota najniższego zasiłku
rodzinnego, tj. 48 zł.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Bogdana Bojki
w sprawie założeń do projektu
ustawy budżetowej na rok 2009,
dotyczących zadań nałożonych
na Państwową Inspekcję Sanitarną (5951)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo wicemarszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej pana Krzysztofa Putry z dnia 28 października
2008 r. (znak: SPS-023-5951/08), przy którym prze-
kazano interpelację poselską pana posła Bogdana
Bojki z dnia 23 października 2008 r., w sprawie za-
łożeń do projektu budżetu na 2009 r. dotyczących
zadań nałożonych na Państwową Inspekcję Sanitar-
ną, przekazuję następujące stanowisko w przedmio-
towej sprawie.
Sytuacja finansowa Państwowej Inspekcji Sani-
tarnej jest mi znana.
Powodowane były wszelkie działania mające na
celu zwiększenia budżetu dla Państwowej Inspekcji
Sanitarnej.
Zwiększenie środków dla stacji sanitarno-epide-
miologicznych zarówno na wydatki płacowe, poza-
płacowe, jak i majątkowe zostało zaplanowane
w projekcie budżetu na następującym poziomie:
— wydatki ogółem 800 167 tys. zł (wzrost w sto-
sunku do roku 2008 o 2,5%), w tym:
a) wydatki osobowe 727 544 tys. zł (wzrost
o 3,8%),
b) wydatki pozapłacowe 70 396 tys. zł,
c) wydatki majątkowe 2227 tys. zł.
W celu realizacji ustawowych zadań Państwowej
Inspekcji Sanitarnej, w tym przede wszystkim za-
pewnienia nadzoru nad bezpieczeństwem zdrowot-
nym kraju, będą powodowane działania, aby w przy-
szłości zwiększył się poziom finansowania Państwo-
wej Inspekcji Sanitarnej.
Na obecnym etapie prac nad projektem ustawy
budżetowej na 2009 r. wszelkie zmiany w części 46:
Zdrowie, dział 851: Ochrona zdrowia, rozdział
85132: Inspekcja Sanitarna mogą być dokonywane
w ramach prowadzonych prac parlamentarnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
na interpelację poseł Beaty Bublewicz
oraz grupy posłów
w sprawie zasad leczenia pacjentów
cierpiących na choroby reumatyczne (5952)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pań posłanek Beaty Bublewicz i Joanny
Skrzydlewskiej oraz pana posła Sławomira Rybic-
kiego, z dnia 23 października 2008 r., w sprawie za-
sad leczenia pacjentów cierpiących na choroby reu-
matyczne, przekazaną przy piśmie Pana Krzysztofa
Putry, Wicemarszałka Sejmu RP, z dnia 28 paź-

dziernika 2008 r., znak: SPS-023-5952/08, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Unormowania prawne regulujące dostęp do
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, a także zasady i tryb finansowania
tych świadczeń, zostały określone w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r., Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wy-
konawczych do tej ustawy i zarządzeniach prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach
i zakresach.
Odnosząc się do kwestii dotyczących zarządzeń
prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/
DGL i nr 15/2008/DGL, uprzejmie informuję, iż za-
rządzenie nr 15/2008/DGL z dnia 18 lutego 2008 r.
zmieniające zarządzenie w sprawie przyjęcia „Szcze-
gółowych materiałów informacyjnych o przedmiocie
postępowania w sprawie zawarcia umów o udziela-
nie świadczeń opieki zdrowotnej oraz o realizacji
i finansowaniu umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w rodzaju: leczenie szpitalne” zostało
uchylone w związku z wejściem w życie zarządzenia
nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r. w spra-
wie określenia warunków zawierania i realizacji
umów w rodzaju: leczenie szpitalne.
Natomiast szczegółowe zasady określające stoso-
wanie terapii inicjującej, w tym stosowanie terapii
inicjującej w przypadku pacjentów, którzy ukończyli
18 rok życia, z rozpoznanym serododatnim i sero-
ujemnym reumatoidalnym zapaleniem stawów, zo-
stały uregulowane w zarządzeniach prezesa Naro-
dowego Funduszu Zdrowia nr 8/2008/DGL z dnia
29 stycznia 2008 r. w sprawie zasad opracowywania
przez Narodowy Fundusz Zdrowia terapeutycznych
programów zdrowotnych oraz nr 36/2008/DGL
z dnia 19 czerwca 2008 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju: le-
czenie szpitalne w zakresie terapeutyczne programy
zdrowotne, ze zm.
Odnosząc się do samej istoty wprowadzenia tera-
pii inicjującej do programów zdrowotnych, uprzej-
mie nadmieniam, iż jednym z wiodących założeń jej
wprowadzenia jest poprawa dostępu do opieki zdro-
wotnej dla pacjentów cierpiących na poważne scho-
rzenia, których koszty leczenia stanowią znaczącą
pozycję w budżecie publicznego płatnika. Wydatko-
wanie tych środków publicznych powinno podlegać
szczególnym rygorom gospodarki finansowej, przy
wykorzystaniu istniejących możliwości racjonalne-
go ograniczenia kosztów ponoszonych na refundację
produktów leczniczych, bez szkody dla jakości udzie-
lanych świadczeń zdrowotnych.
Istota terapii inicjującej polega na wskazaniu
leku, od którego należy rozpoczynać terapię. Należy
jednocześnie wyraźnie podkreślić, że możliwa jest
ona do zastosowania we wskazaniach, w których
występują cząsteczki równoważne, przy czym ta
529
równoważność musi być potwierdzona przez nieza-
leżny wyspecjalizowany podmiot zajmujący się ana-
lizą farmakoekonomiczną technologii lekowych.
Status technologii inicjującej uzyskuje lek mający
najniższe koszty związane z podaniem i najniższy
koszt substancji z uwzględnieniem dawki leku i ilo-
ści dawek stosowanych podczas terapii oraz przewi-
dywanego czasu leczenia. W przypadku chorób prze-
wlekłych bierze się pod uwagę koszt rocznej lub
dłuższej terapii.
Dzięki tym rozwiązaniom można zwiększyć licz-
bę osób objętych programami terapeutycznymi, nie
ograniczając jednocześnie ich efektywności, oraz
osiągnąć optymalizację kosztów świadczeń zdrowot-
nych przez publicznego płatnika.
Jednocześnie należy zwrócić szczególną uwagę
na zalecenia National Institute for Health and Clini-
cal Exellence (NICE), angielskiej niezależnej orga-
nizacji odpowiedzialnej za przygotowanie wytycz-
nych dotyczących promocji zdrowia i zapobiegania
stanom chorobowym, z października 2007 r. „NICE
technology appraisal guidance 130- Adalimumab,
etanercept and infliximab for the treatment of rheu-
matoid arthritis”, które wskazują na równoważność
etanerceptu, adalimumabu i infliksymabu w terapii
reumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymi
zaleceniami powinno się rozpoczynać terapię od naj-
tańszej opcji. Wymienność ww. inhibitorów TNF-α
została również wskazana w amerykańskich zalece-
niach z czerwca 2008 roku.
W związku z powyższym, w odniesieniu do pod-
niesionej w interpelacji kwestii dotyczącej ograni-
czenia swobody terapeutycznej lekarza w związku
z wprowadzeniem terapii inicjującej, uprzejmie in-
formuję, iż w dalszym ciągu do kompetencji lekarza
należeć będzie stwierdzenie, czy w przypadku indy-
widualnego pacjenta nie zachodzą przeciwwskaza-
nia do zastosowania produktu leczniczego określo-
nego jako technologia inicjująca. Jeżeli zaistnieją
przeciwwskazania, lekarz, kierując się dobrem pa-
cjenta i wskazaniami aktualnej wiedzy medycznej,
jest zobowiązany wybrać inną terapię niż wskazana
jako inicjująca, lub w szczególnych przypadkach
może odstąpić od leczenia w ramach programu tera-
peutycznego. Uzyskanie przez najmniej kosztowną
technologię medyczną statusu technologii inicjują-
cej nie wyklucza więc indywidualizacji prowadzone-
go przez lekarza postępowania terapeutycznego.
Ponadto, mając na względzie liczne wnioski, któ-
re wpływają do Ministerstwa Zdrowia, w sprawie
uchylenia zarządzeń prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia określających stosowanie terapii inicjują-
cej, uprzejmie informuję, iż minister zdrowia w dniu
25 sierpnia br. wystąpił do Agencji Oceny Technolo-
gii Medycznych z wnioskiem o ocenę finansowania
ze środków publicznych w terapeutycznym progra-
mie zdrowotnym „Leczenie reumatoidalnym zapale-
niu stawów” etanerceptu (Enbrel®), infliksimabu
(Remicade®), adalimumabu (Humira®) oraz wyło-
nienia terapii inicjującej.
530
W dniu 16 października 2008 r. Rada Konsulta-
cyjna Agencji Oceny Technologii Medycznych podję-
ła uchwałę nr 52/15/2008 w przedmiotowej sprawie.
Zgodnie z przyjętą uchwałą Rada Konsultacyjna re-
komenduje kontynuowanie finansowania etanercep-
tu (Enbrel®), infliksimabu (Remicade®), adalimu-
mabu (Humira®) w ramach pierwszego rzutu lecze-
nia biologicznego reumatoidalnego zapalenia sta-
wów w terapeutycznym programie zdrowotnym pro-
wadzonym przez Narodowy Fundusz Zdrowia,
z uwzględnieniem wyboru w terapii inicjującej leku
aktualnie najtańszego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązu-
jące w 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27
października 2008 r. w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów w rodzaju lecze-
nie szpitalne w zakresie terapeutyczne programy
zdrowotne, które reguluje postępowanie w sprawie
zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej w ww. rodzaju, jak również opis tera-
peutycznego programu zdrowotnego „Leczenie
reumatoidalnego zapalenia stawów i młodzieńcze-
go idiomatycznego zapalenia stawów o przebiegu
agresywnym” nie określają, który z leków stosowa-
ny w ramach tego programu uzyskał status techno-
logii inicjującej. Zgodnie z § 9 ust. 10 ww. zarządze-
nia technologia medyczna, której zostanie nadany
status terapii inicjującej, zostanie wskazana sto-
sownym zarządzeniem prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia.
Natomiast w odniesieniu do kwestii dotyczącej
finansowania terapii z zastosowaniem leków biolo-
gicznych u osób z zesztywniającym zapaleniem sta-
wów kręgosłupa w ramach świadczenia „farmakote-
rapia niestandardowa”, uprzejmie informuję, iż
zgodnie ze stanowiskiem Narodowego Funduszu
Zdrowia wszystkie świadczenia, które do 30 czerwca
br. były rozliczane w ramach tej procedury, winny
być od 1 lipca br. rozliczane w ramach świadczenia
„Świadczenie za zgodą płatnika”, opisanego w § 24
zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju leczenie szpitalne, ze zm.
Wszelkie nowe wnioski o sfinansowanie terapii
w ramach „Świadczenie za zgodą płatnika” muszą
jednak spełniać kryteria zawarte w opisie przedmio-
towego świadczenia.
Jednocześnie, odnosząc się do zapewnienia do-
stępu osobom z zesztywniającym zapaleniem sta-
wów kręgosłupa do leczenia biologicznego, uprzej-
mie wyjaśniam, że z informacji uzyskanych z Agen-
cji Oceny Technologii Medycznych wynika, iż zo-
stała przygotowana analiza weryfikacyjna efek-
tywności klinicznej inhibitorów TNF-α w leczeniu
między innymi zesztywniającego zapalenia stawów
kręgosłupa. Natomiast obecnie Agencja Oceny
Technologii Medycznych oczekuje na opis progra-
mu terapeutycznego z Narodowego Funduszu Zdro-
wia w celu wykonania dalszej analizy ekonomicz-
nej przedmiotowej terapii.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Grzegorza Sztolcmana
w sprawie niekorzystnych dla lecznictwa
uzdrowiskowego interpretacji przepisów
przez ministra finansów (5953)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła na Sejm RP pana Grzegorza Sztolc-
mana z dnia 21 października 2008 r. w sprawie staw-
ki podatku od nieruchomości dla budynków zajętych
na prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie
udzielania świadczeń zdrowotnych w zakładach lecz-
nictwa uzdrowiskowego nadesłaną przy piśmie Mar-
szałka Sejmu z dnia 28 października 2008 r. (znak:
SPS-023-5953/08), uprzejmie informuję.
Stawka właściwa opodatkowania podatkiem od
nieruchomości budynków lub ich części zajętych na
prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie
udzielania świadczeń zdrowotnych, określona w art. 5
ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia 1991 r.
o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U. z 2006 r.
Nr 121, poz. 844, z późn. zm.) została wprowadzona
ustawą z dnia 30 października 2002 r. o zmianie
ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,
poz. 1683) i obowiązuje od 2003 r.
Definicję świadczeń zdrowotnych zawiera art. 3
ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn.
zm.), zgodnie z którym pojęcie to obejmuje działania
służące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i po-
prawie zdrowia oraz inne działania medyczne wyni-
kające z procesu leczenia lub przepisów odrębnych
regulujących zasady ich wykonywania. Przepis wy-
mienia katalog działań będących świadczeniami
zdrowotnymi, takich jak: badanie i porada lekarska,
leczenie, badanie i terapia psychologiczna, rehabili-
tacja lecznicza itd.
Świadczenia zdrowotne zgodnie z art. 4 ww. usta-
wy mogą być udzielane przez zakłady opieki zdro-
wotnej (publiczne lub niepubliczne) oraz przez osoby
fizyczne wykonujące zawód medyczny lub przez gru-
pową praktykę lekarską, grupową praktykę pielę-
gniarek i położnych.

Stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczące
stosowania omawianej stawki, przedstawione w pi-
śmie z dnia 11. 07. 2003 r. (znak: LK-1617/LP/03/
MS), dopuszczało opodatkowanie preferencyjną
stawką oprócz pomieszczeń (budynków) zajętych
bezpośrednio na udzielanie świadczeń zdrowotnych,
również budynki (ich części) niezajęte bezpośrednio
na te świadczenia, lecz niezbędne do prawidłowego
funkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.
W wyniku sądowych kontroli decyzji administra-
cyjnych w sprawie stosowania omawianej stawki
ukształtowana została jednak odmienna linia
orzecznictwa (m.in. orzeczenia NSA: z dnia 06. 06.
2006 r., sygn. akt II FSK 870/05; z dnia 20. 07. 2006 r.,
sygn. akt II FSK 1101/05; z 12. 10. 2006 r., sygn. akt
II FSK 1242/05; z dnia 14. 12. 2006 r., sygn. akt II
FSK 50/06; z dnia 28. 02. 2007 r., sygn. akt II FSK
305/06; z dnia 05. 04. 2007 r., sygn. akt II FSK 420/
06). Uwzględniając prezentowany w powołanych
orzeczeniach pogląd, że dla zastosowania stawki od
budynków lub ich części zajętych na prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie udzielania
świadczeń zdrowotnych musi zachodzić związek
bezpośredni pomieszczenia budynku (jego części)
z udzielaniem świadczeń zdrowotnych, Minister-
stwo Finansów zweryfikowało stanowisko wydane
w sprawie stosowania omawianej stawki (pismo
z dnia 03. 10. 2007 r., znak: PL-833-106/AP/07/663).
Obowiązek uwzględniania orzecznictwa sądów
administracyjnych w celu zapewnienia jednolitości
stosowania prawa podatkowego wynika z art. 14a
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, z późn. zm.),
zgodnie z którym minister właściwy do spraw finan-
sów publicznych dąży do zapewnienia jednolitego
stosowania prawa podatkowego przez organy podat-
kowe oraz organy kontroli skarbowej, dokonując
w szczególności jego interpretacji, przy uwzględnie-
niu orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytu-
cyjnego lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwo-
ści (interpretacje ogólne). Interpretacje i wyjaśnienia
ministra finansów nie mogą w związku z tym być
sprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa.
Wyłączenie ze stosowania preferencyjnej stawki
pomieszczeń zakładów opieki zdrowotnej, które nie
są bezpośrednio związane z udzielaniem świadczeń
zdrowotnych, dotyczy wszystkich rodzajów zakła-
dów. Dotyczy ono więc w równym stopniu pomiesz-
czeń szpitala uzdrowiskowego, jak i szpitala innego
rodzaju.
W związku z powyższym nie przewiduje się zmia-
ny interpretacji Ministerstwa Finansów z dnia 03.
10. 2007 r. (pismo znak: PL-833-106/AP/07/663) do-
tyczącej opodatkowania budynków zajętych na
udzielanie świadczeń zdrowotnych.
Do postępowania w sprawie wymiaru podatku
od nieruchomości stosuje się przepisy ustawy Ordy-
nacja podatkowa dotyczące m.in. odroczenia płatno-
ści podatku lub zaległości podatkowej.
531
Na podstawie art. 67a § 1 ww. ustawy organ po-
datkowy na wniosek podatnika w przypadkach uza-
sadnionych ważnym interesem podatnika lub inte-
resem publicznym może odroczyć termin płatności
podatku, a także odroczyć zapłatę zaległości podat-
kowej.
Odroczenie terminu płatności podatku lub zapła-
ty zaległości podatkowej w stosunku do podatników
będących przedsiębiorcami (a więc również w sto-
sunku do spółek uzdrowiskowych) następuje zgod-
nie z przepisami o warunkach dopuszczalności i nad-
zorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców.
Odroczenie jest bowiem formą takiej pomocy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie deklaracji wprowadzenia euro
w Polsce w 2011 r. (5957)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 29 października br., nr SPS-023-5957/
08, zawierające interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie deklaracji wprowadzenia euro w Polsce
w 2011 r., pragnę przekazać na ręce pana marszałka
odpowiedź na postawione przez pana posła pytania.
Według jakiego kursu nastąpi wymiana złotówek
na euro, jeśli chodzi o ceny towarów i usług, a według
jakiego zostaną przeliczone zarobki i emerytury?
Wejście Polski do obszaru wspólnej waluty euro-
pejskiej i wiążące się z nim określenie nieodwołalne-
go kursu konwersji złotego na euro musi być poprze-
dzone wydaniem przez Komisję Europejską pozy-
tywnej opinii dotyczącej wejścia Polski do strefy
euro i uchyleniem derogacji przez Radę ECOFIN.
Jeśli zgodnie z odpowiednią procedurą zostanie pod-
jęta decyzja o uchyleniu Polsce statusu kraju z dero-
gacją, Rada – na podstawie wniosku KE i po konsul-
tacji z EBC – powinna jednomyślnie (na podstawie
głosów krajów członkowskich nieobjętych deroga-
cją) ustalić kurs, po którym waluta naszego kraju
zostanie zastąpiona przez euro (tzw. nieodwołalny
kurs konwersji). Kurs konwersji ustalany jest z do-
kładnością do sześciu cyfr znaczących i stanowi
kurs, po jakim ze złotych na euro zostaną przeliczo-
ne wszystkie ceny towarów i usług, zobowiązania
i należności. Ponieważ takie same zasady i kurs
przeliczania będą dotyczyły wszystkich płatności
532
(w tym również płac i emerytur), siła nabywcza pie-
niądza znajdującego się w posiadaniu obywateli po-
zostanie bez zmian.
Czy Polacy odczują wprowadzenie euro w postaci
podwyżek cen? Jeśli tak, to jakich artykułów i o jaki
procent?
Wymiana w Polsce waluty narodowej na euro po-
zwoli przede wszystkim na zwiększenie przejrzysto-
ści i porównywalności cenowej pomiędzy poszczegól-
nymi krajami oraz na obniżenie ryzyka ponoszonego
zarówno przez gospodarstwa domowe, jak i przed-
siębiorców.
Doświadczenia krajów, które wprowadzały
wspólną walutę, wskazują, iż proces ten w wielu wy-
padkach wywoływał wśród obywateli najpierw oba-
wy dotyczące wzrostu inflacji na skutek wykorzy-
stania przez sprzedawców technicznej operacji prze-
liczania walut do podniesienia cen (m.in. poprzez
zaokrąglanie w górę przeliczonych wartości), a na-
stępnie wrażenie silnego wzrostu cen wielu katego-
rii. Należy jednak zauważyć, iż indywidualne odczu-
cia poszczególnych konsumentów opierają się głów-
nie na obserwacji tylko niewielkiego fragmentu ryn-
ku i cen towarów drobnych, często nabywanych.
W skali kraju i po uwzględnieniu całego asortymen-
tu towarów i usług konsumpcyjnych wyniki badań
mogą znacznie różnić się od odczuć poszczególnych
obywateli.
Oficjalne dane statystyczne oraz badania prowa-
dzone przez instytucje unijne i narodowe nie po-
twierdziły faktu, iż wprowadzenie euro spowodowa-
ło istotny wzrost cen.
W czerwcu 2003 r. Eurostat przedstawił raport
dotyczący wpływu wprowadzenia wspólnej waluty
na inflację w krajach, które dokonały tej operacji
z dniem 1 stycznia 2002 r. Według raportu wzrost
cen konsumpcyjnych w krajach strefy euro w 2002 r.
wyniósł 2,3% (w 2001 r. wzrost cen również wynosił
2,3%), z czego tylko 0,12–0,29 punktów procento-
wych mogło być spowodowane efektem wprowadze-
nia wspólnej waluty. Wpływ ten wystąpił przede
wszystkim między grudniem 2001 r. a styczniem
2002 r. (0,09–0,28 punktów procentowych) i doty-
czył głównie cen w restauracjach i kawiarniach,
a także usług fryzjerskich oraz usług rekreacyjnych
i sportowych. Raport Eurostatu stwierdza, iż w ba-
danym okresie większość grup towarów nie wykaza-
ła żadnych nadzwyczajnych ruchów cenowych (doty-
czyło to 54% koszyka CPI). Około 20% towarów
i usług wchodzących w skład koszyka CPI charakte-
ryzowało się nietypowymi ruchami cen, jednak
zmiany te wynikały z czynników niezwiązanych
z wprowadzeniem euro. Natomiast zmiany cen doty-
czące 26% towarów i usług wchodzących w skład
CPI, zdaniem Eurostatu, nie miały prostego wytłu-
maczenia i mogły mieć związek z wprowadzeniem
wspólnej waluty. Wpływ tych zmian, jak wcześniej
wspomniano, zamykał się w przedziale 0,1–0,3
punktów procentowych, czyli odpowiadał za 4–13%
całej inflacji w 2002 r.
Podobne opracowanie zostało sporządzone przez
Eurostat po wprowadzeniu euro w Słowenii (od
1 stycznia 2007 r.) oraz na Cyprze i Malcie (od 1 stycz-
nia 2008 r.). W raporcie dotyczącym Cypru i Malty
Eurostat oszacował wpływ wprowadzenia euro na
inflację w wysokości 0,2–0,3 punktów procento-
wych. Na Cyprze zaobserwowano głównie wzrost cen
w restauracjach i kawiarniach, usług rekreacyjnych
i usług fryzjerskich, a na Malcie usług telekomuni-
kacyjnych, samochodów, napojów alkoholowych i na-
praw. Podobne szacunki (0,3 punktów procento-
wych) dotyczyły wzrostu cen w Słowenii, przy czym
najsilniej wzrosły ceny w restauracjach, barach i ka-
wiarniach, a także ceny niektórych usług (naprawy,
transport, fryzjer).
Również badania prowadzone przez instytucje
narodowe, np. Niemieckie Biuro Statystyczne, Bun-
desbank, Francuski Urząd Statystyczny, Bank Por-
tugalii, Narodowy Bank Holandii, Instytut Analiz
Makroekonomicznych w Słowenii, wskazują na nie-
wielki wpływ wprowadzenia euro na średni poziom
cen płaconych przez konsumentów, przy czym wpływ
ten był nieco wyższy w przypadku usług niż w przy-
padku towarów.
W ramach prac nad raportem na temat pełnego
uczestnictwa Rzeczypospolitej Polskiej w Unii Go-
spodarczej i Walutowej prowadzonych przez Biuro
do Spraw Integracji ze Strefą Euro Narodowego
Banku Polskiego specjaliści NBP oraz zaproszeni do
współpracy eksperci zewnętrzni realizują szereg ba-
dań dotyczących kompleksowej oceny tego zagadnie-
nia, w tym również przewidywanego wpływu na po-
ziom cen. Zaprezentowane dotychczas wstępne wy-
niki prac wskazują, iż brak jest potwierdzenia dla
silnego efektu cenowego wejścia do strefy euro, nie-
wykluczony jest natomiast efekt krótkookresowy
tuż przed i tuż po wprowadzeniu nowej waluty.
Z kolei możliwy w Polsce wzrost inflacji związany
z efektem zaokrąglania cen do cen atrakcyjnych sza-
cuje się na 0,04%–2,56% w zależności od rozpatry-
wanego scenariusza i poziomu kursu zamiany złote-
go na euro, przy czym największy wzrost cen może
mieć miejsce w przypadku produktów o niskich ce-
nach jednostkowych i najczęściej nabywanych.
Należy podkreślić, iż pomimo wspólnego rynku
i jednolitej waluty różnice cenowe w krajach strefy
euro wciąż pozostają duże. Wśród przyczyn istotne-
go zróżnicowania cenowego należy wymienić m.in.:
przyzwyczajenia, klimat, różnice w polityce fiskal-
nej, różnego typu mechanizmy regulacyjne, koszty
transportu i dystrybucji, koszty robocizny i inne.
Znaczne różnice występują także w dynamice infla-
cji. Według danych Eurostatu we wrześniu 2008 r.
wśród krajów strefy euro najwyższą dynamikę noto-
wano w Słowenii (5,6% w skali rocznej) i Belgii
(5,5%), a najniższą w Holandii (2,8%) i Niemczech
(3,0%).
Nie należy więc oczekiwać, że wprowadzenie
w Polsce wspólnej waluty spowoduje automatyczne

wyrównanie poziomu cen pomiędzy Polską a bogat-
szymi krajami UE.
Jakie prace przygotowawcze są niezbędne do
wprowadzenia nowej waluty w Polsce?
Wprowadzenie euro do obiegu jest konsekwencją
decyzji Rady UE o uchyleniu derogacji, która jest po-
dejmowana na podstawie raportów Komisji Europej-
skiej i EBC oceniających stopień spełnienia kryte-
riów zbieżności i zgodności prawa w danym państwie
członkowskim. Część działań związanych z wprowa-
dzeniem euro do obiegu w Polsce będzie można pod-
jąć dopiero po uchyleniu derogacji, cześć musi być
zrealizowana przed ewentualnym złożeniem przez
Polskę wniosku o zbadanie spełnienia kryteriów
konwergencji (np. niektóre zmiany aktów praw-
nych), a niektóre będą poprzedzać wejście do ERM
II lub będą podejmowane w okresie od przystąpienia
do ERM II do uchylenia derogacji (większość prac
przygotowujących polską stronę narodową monet
euro, sposób pozyskania banknotów i monet itp.).
Część działań i decyzji można jednak podjąć wcze-
śniej (przed przystąpieniem Polski do ERM II), jak
np.: opracowanie planu wprowadzenia euro (przede
wszystkim – wybór scenariusza wymiany złotego na
euro i określenie długości podwójnego obiegu), po-
wołanie stosownych grup roboczych czy komitetów
koordynujących proces przygotowań w poszczegól-
nych obszarach.
Proces wprowadzania euro w Polsce musi być
starannie zaplanowany i przygotowany z odpowied-
nim wyprzedzeniem, w związku z czym niezbędne
będzie opracowanie w stosownym czasie planu wpro-
wadzenia euro, jak również stworzenie odpowied-
nich struktur zarządzania całym procesem (Naro-
dowego Komitetu Koordynacyjnego do Spraw Euro,
pełnomocnika rządu, grup roboczych). Wiodącą rolę
w tym zakresie powinien odgrywać rząd RP we
współpracy z NBP i innymi instytucjami sektora
publicznego i prywatnego.
Odpowiednie przygotowania do wprowadzenia
euro powinny być przeprowadzone zarówno w sek-
torze publicznym (rząd, bank centralny, samorządy
itd.), jak i w sektorze prywatnym (sektor bankowy,
sektor handlu detalicznego i usług itd.). Zaliczyć do
nich należy m.in. przestawienie systemów admini-
stracyjnych, finansowych, księgowych itp. Ponadto
na etapie bezpośrednio poprzedzającym wprowadze-
nie euro do obiegu (tj. na ok. 6 miesięcy wcześniej)
niezbędne będzie: wcześniejsze zaopatrzenie sekto-
ra bankowego w gotówkę euro (frontloading), wcze-
śniejsze zaopatrzenie sektora detalicznego w gotów-
kę euro (sub-frontloading), wcześniejsze zaopatrze-
nie społeczeństwa w monety euro z narodowym re-
wersem (tzw. minipakiety) itp.
Jeśli chodzi o zmiany polskiego prawodawstwa,
których należy dokonać w związku z planowanym
wprowadzeniem euro, to przede wszystkim należy
zapewnić zgodność krajowych przepisów z prawem
wspólnotowym, gdyż jest to jeden z warunków przy-
stąpienia do strefy euro. W ostatnich raportach
533
o konwergencji (z maja 2008 r.) zarówno Komisja
Europejska, jak i EBC oceniły, że Polska nie spełnia
tego kryterium, wskazując w szczególności przepisy
Konstytucji RP i ustawy o NBP jako niezgodne
z prawem wspólnotowym. Oprócz zmian prawa wy-
maganych z uwagi na konieczność spełnienia kryte-
riów konwergencji niezbędne będzie w Polsce – tak
jak w państwach, które wcześniej przystępowały do
strefy euro – przyjęcie stosownych krajowych prze-
pisów prawnych dotyczących wprowadzenia euro,
niezależnie od istniejącego prawodawstwa wspólno-
towego w tym zakresie. Przede wszystkim należało
będzie uchwalić tzw. ustawę ramową/horyzontalną
(umbrella law), czyli ogólną ustawę w sprawie wpro-
wadzenia euro. Ustawa ramowa byłaby punktem
wyjścia do dokonania zmian w innych ustawach
i/lub uchwalenia innych bardziej szczegółowych
ustaw i aktów wykonawczych.
Przygotowując się do przyszłego procesu wymia-
ny walutowej w Polsce, należy mieć na uwadze jego
potencjalny wpływ na poziom cen, w związku z czym
można wziąć pod uwagę pewne rozwiązania zasto-
sowane przez inne kraje, jak np. stworzenie specjal-
nych instytucji monitorujących uczciwość przelicza-
nia cen z waluty narodowej na euro i interweniują-
cych w razie potrzeby, podpisanie przez podmioty
gospodarcze tzw. kodeksu etycznego, ustawowe
przepisy przewidujące sankcje dla podmiotów wyko-
rzystujących proces wymiany walutowej do dokony-
wania nieuczciwego podwyższania cen podczas prze-
liczania ich z waluty narodowej na euro itp.
Podobnie jak w innych krajach kluczowe znacze-
nie dla powodzenia przyszłego wprowadzenia euro
do obiegu w Polsce będzie mieć ogólnokrajowa kam-
pania informacyjna, w którą powinien być zaanga-
żowany rząd RP, NBP, instytucje finansowe, organi-
zacje konsumenckie i społeczne itd. Kampania po-
winna być najbardziej intensywna na kilka miesięcy
przed planowaną datą wprowadzenia euro, jak rów-
nież w trakcie trwania procesu wymiany walutowej.
Podobnie jak to uczyniły inne kraje, istotne będzie
podpisanie przez polskie władze umowy o partner-
stwie (partnership agreement) i umowy w sprawie
dotacji z Komisją Europejską, na podstawie których
będzie ona wspierać i współfinansować w Polsce sze-
reg działań informacyjnych (dostarczanie materia-
łów promocyjnych, kampanie w mediach, krajową
infolinię na temat euro itp.).
Jeśli chodzi o terminy realizacji poszczególnych
działań przygotowawczych, to zostały one zawarte
w tzw. mapie drogowej przyjęcia euro przez Polskę,
która została przyjęta przez Radę Ministrów w dniu
29 października 2008 r. W bardziej szczegółowy spo-
sób zostaną one przedstawione w narodowym planie
wprowadzenia euro, który zostanie opracowany na
późniejszym etapie.
Czy wprowadzenie w Polsce euro zostanie po-
przedzone referendum, aby wszyscy obywatele RP
mogli wypowiedzieć się w tej sprawie?
534
Zgodnie z art. 4 „Aktu przystąpienia Rzeczypo-
spolitej Polskiej do Unii Europejskiej” (tzw. traktat
akcesyjny) od momentu uzyskania członkostwa w Unii
Europejskiej Polska jest objęta derogacją, co ozna-
cza, że od 1 maja 2004 r. Polska bierze udział w III
etapie Unii Gospodarczej i Walutowej z odroczeniem
przyjęcia wspólnej waluty europejskiej – euro. Pol-
ska powinna zatem przystąpić do strefy euro po wy-
pełnieniu niezbędnych warunków określonych w Trak-
tacie ustanawiającym Wspólnotę Europejską. Prze-
pisy prawne UE nie narzucają jednak wprost termi-
nu, w jakim konieczne jest wypełnienie kryteriów
przynależności do obszaru euro. W związku z za-
mierzeniami dotyczącymi wprowadzenia wspólnej
waluty w Polsce trwa obecnie dyskusja w sprawie
zasadności ewentualnego przeprowadzenia referen-
dum oraz w sprawie jego zakresu.
W sprawie zarządzenia referendum ogólnokrajo-
wego decydującą rolę odgrywają Sejm RP, prezydent
RP oraz Senat RP. Zgodnie z art. 125 ust. 2 Konsty-
tucji RP referendum ogólnokrajowe ma prawo zarzą-
dzić Sejm bezwzględną większością głosów w obecno-
ści co najmniej połowy ustawowej liczby posłów lub
prezydent Rzeczypospolitej za zgodą Senatu wyra-
żoną bezwzględną większością głosów w obecności
co najmniej połowy ustawowej liczby senatorów.
Uprawnienia Rady Ministrów w powyższej sprawie
ograniczają się jedynie do możliwości zgłoszenia Sej-
mowi wniosku o zarządzenie referendum. W myśl
art. 61 ust. 1 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o refe-
rendum ogólnokrajowym (Dz. U. Nr 57, poz. 507)
Sejm może postanowić o poddaniu pod referendum
określonej sprawy z własnej inicjatywy, a także na
wniosek Senatu, Rady Ministrów lub obywateli.
Ostateczna decyzja w kwestii przeprowadzenia
referendum dotyczącego wprowadzenia euro powin-
na uwzględniać wyżej wymienione uwarunkowania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie obwodnicy Białegostoku (5958)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 29 października 2008 r. nr SPS-023-
-5958/08 w sprawie interpelacji Krzysztofa Putry
z dnia 23 października 2008 r. dotyczącej budowy
obwodnicy Białegostoku oraz przebiegu trasy Via
Baltica na terenie woj. podlaskiego, uprzejmie prze-
kazuję następujące informacje.
Wykonanie projektu obwodnicy Białegostoku łączą-
cej Grabówkę z Wasilkowem nie było możliwe z uwagi
na kolizję z obszarem Natura 2000 (nr PLB200003
Puszcza Knyszyńska, PLH200006 Ostoja Knyszyń-
ska, Park Krajobrazowy Puszczy Knyszyńskiej i licz-
ne rezerwaty) oraz z uwagi na ujęcia komunalne
wód miasta Białegostoku.
Aktualnie w opracowaniu jest wstępna koncep-
cja programowa południowej obwodnicy Białegosto-
ku wraz z docelowym połączeniem drogi krajowej
nr 19 z drogą krajową nr 65 na odcinku: węzeł „Ku-
riany” — węzeł „Grabówka”. Odbyły się już konsulta-
cje społeczne, a w I kwartale 2009 r. planowane jest
złożenie do regionalnego dyrektora ochrony środowi-
ska wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach. W chwili obecnej trwają prace
nad uzupełnieniem inwentaryzacji przyrodniczej.
Ogłoszenie przetargu na opracowanie koncepcji
programowej, projektu budowlanego i projektu wy-
konawczego planowane jest na II kwartał 2009 r.
Natomiast na II kwartał 2011 r. planowane jest
opracowanie materiałów i uzyskanie zezwolenia na
realizacje inwestycji drogowej.
Odnośnie do przebiegu trasy I Paneuropejskiego
Korytarza Transportowego Via Baltica należy za-
znaczyć, że trasę drogi ekspresowej S8 położonej
w ww. korytarzu zapisano w rozporządzeniu Rady
Ministrów z dnia 15 maja 2004 r. w sprawie sieci au-
tostrad i dróg ekspresowych (Dz. U. Nr 128, poz.
1334, z późn. zm.) jako: Warszawa – Ostrów Mazo-
wiecka – Zambrów – Choroszcz – Knyszyn – Korycin
– Augustów – Budzisko – granica państwa (Kowno).
W dniu 29 lipca 2008 r., w trybie art. 43 ust. 1
ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony śro-
dowiska, generalny dyrektor dróg krajowych i auto-
strad przekazał do zaopiniowania ministrowi środo-
wiska i głównemu inspektorowi sanitarnemu projekt
dokumentu strategicznego pn. „Strategia rozwoju
I Paneuropejskiego Korytarza Transportowego. Część
I: korytarz drogowy” wraz z prognozą oddziaływania
na środowisko skutków realizacji ww. strategii..
Przedmiotowy dokument uwzględnia postulaty
i uwagi zgłoszone w trakcie konsultacji społecznych
przeprowadzonych w dniach 8 maja – 13 czerwca
2008 r. Opinie ministra środowiska i głównego inspek-
tora sanitarnego mogą wpłynąć na ostateczny kształt
strategii. Ponadto na kształt strategii mogą wpłynąć
także wyniki postępowania transgranicznego, które
zostanie przeprowadzone w najbliższym czasie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Putry
w sprawie funkcjonowania PFRON (5959)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
29 października 2008 r. znak: SPS-023-5959/08 in-
terpelację pana posła Krzysztofa Jakuba Putry – wi-
cemarszałka Sejmu RP w sprawie funkcjonowania
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych, uprzejmie proszę o przyjęcie poniż-
szych wyjaśnień:
1. Odpowiadając na pytanie dotyczące realizacji
przez rząd zamierzeń na rzecz osób niepełnospraw-
nych określonych w exposé pana premiera Donalda
Tuska, wygłoszonym 23 listopada 2007 r. w Sejmie
RP, informuję o podjętych najważniejszych działa-
niach w zakresie:
1) przeprowadzenia reformy systemu orzekania
o niepełnosprawności
Wkrótce rozpocznie pracę Międzyresortowy Ze-
spół do Spraw Reformy Systemów Orzekania o Nie-
pełnosprawności i Niezdolności do Pracy, który zo-
stanie powołany zarządzeniem prezesa Rady Mini-
strów. Zespół dokona oceny działania 5 istniejących
systemów orzeczniczych w Polsce w kontekście ich
kompatybilności lub możliwości zintegrowania, al-
bowiem obecny system orzekania nie jest w stopniu
wystarczającym powiązany z systemem aktywizacji
zawodowej osób niepełnosprawnych.
Po dokonaniu oceny zostanie opracowany projekt
założeń zmian systemowych dotyczących orzecznic-
twa, a także – projekt regulacji prawnych w zakresie
stworzenia jednego spójnego systemu orzekania
o niepełnosprawności.
Ten nowy system ma służyć nie tylko określaniu
– związanych z niepełnosprawnością – ograniczeń
w funkcjonowaniu osoby niepełnosprawnej, ale i po-
siadanych przez tę osobę możliwości w zakresie
osiągania celów życiowych i pełnego uczestniczenia
w życiu społecznym, będąc podstawą do ustalenia
zakresu koniecznego i pożądanego wsparcia osoby
niepełnosprawnej w procesie jej rehabilitacji i akty-
wizacji. Przewiduje się, że projekt regulacji praw-
nych zostanie przedłożony Radzie Ministrów pod
koniec 2009 r.
2) działań legislacyjnych dotyczących:
a) równego traktowania osób niepełnospraw-
nych
W październiku br. Komitet Stały Rady Mini-
strów rekomendował Radzie Ministrów projekt usta-
wy o równym traktowaniu, która zakazuje dyskry-
minacji jednych obywateli względem innych, ze
względu m.in. na niepełnosprawność. Zakaz dyskry-
minacji istnieje oczywiście w Konstytucji Rzeczypo-
535
spolitej Polskiej i w Kodeksie Pracy, ale jego faktycz-
ne przestrzeganie wymaga określenia środków
ochrony prawnej przed przejawami dyskryminacji.
Z chwilą wejścia w życie tej ustawy każda osoba,
w tym i niepełnosprawna, która poczuje się dyskry-
minowana, będzie mogła – w zakresie przewidzia-
nym w ustawie – dochodzić swoich praw w sądzie
cywilnym. Co więcej, to na sprawcy dyskryminacji
będzie spoczywał dowód, że jego zachowanie nie było
dyskryminacją.
b) zagwarantowania osobom niepełnosprawnym
równych szans w życiu społecznym i zawodowym
Wspólnie z partnerami społecznymi rozpoczęto
prace nad projektem nowej ustawy o wyrównywaniu
szans osób niepełnosprawnych, która będzie doty-
czyć m.in. takich obszarów jak praca i zatrudnienie,
pełnienie funkcji publicznych, korzystanie z praw
wyborczych, dostępu do budynków użyteczności pu-
blicznej i usług przewozowych, kultury, rozrywki
i wypoczynku. W projekcie ustawy będą przewidzia-
ne sankcje za naruszenie równego traktowania osób
niepełnosprawnych. Wprowadzi się także regulacje
związane z kształtowaniem świadomości społecznej
w zakresie dotyczącym osób niepełnosprawnych,
w tym szczególne obowiązki publicznej radiofonii
i telewizji. Zaproponuje się również obowiązkowe
szkolenia pracowników i urzędników sądów oraz
prokuratury, pracowników samorządowych i urzę-
dów państwowych w zakresie obsługi osób niepełno-
sprawnych. Przewiduje się, że projekt tej ustawy
w 2009 r. zostanie skierowany do konsultacji spo-
łecznej.
c) ratyfikacji Konwencji ONZ o prawach osób
niepełnosprawnych
Zaawansowane są przygotowania do ratyfikacji
przyjętej w dniu 13 grudnia 2006 r. przez Zgroma-
dzenie Ogólne Narodów Zjednoczonych Konwencji
o prawach osób niepełnosprawnych, a w 2007 r. pod-
pisanej przez Polskę,
Obecnie analizowane są postanowienia konwen-
cji celem precyzyjnego ustalenia zobowiązań, jakie
z niej faktycznie wynikają. Jednocześnie przeprowa-
dzany jest szczegółowy przegląd ustawodawstwa
krajowego, aby ustalić, jakie zmiany rozwiązań
prawnych będą niezbędne, by zagwarantować osią-
gnięcie pełnej zgodności prawa polskiego z postano-
wieniami konwencji. Określane są również konse-
kwencje finansowe, gospodarcze i społeczne. Anali-
zy te staną się podstawą ustalenia sposobu, a także
tempa wprowadzania zmian, biorącego pod uwagę
sytuację gospodarczą i społeczną w Polsce.
d) zapewnienia zgodności obowiązujących regu-
lacji prawnych dotyczących zatrudniania osób nie-
pełnosprawnych z nowymi regulacjami wspólnoto-
wymi w zakresie udzielania pomocy publicznej
przedsiębiorcom
W związku z wejściem w życie w sierpniu br. no-
wego rozporządzenia Komisji (WE) w sprawie stoso-
wania art. 87 i 88 Traktatu WE uznających niektóre
rodzaje pomocy za zgodne ze wspólnym rynkiem,
536
rząd przygotował i skierował do Sejmu RP projekt
ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych (druk nr 1275) odnośnie do zmian w sposobie
i zakresie udzielenia pomocy na zatrudnianie i szko-
lenia przedsiębiorcom zatrudniającym osoby niepeł-
nosprawne. Obecnie trwają prace komisji sejmowych
nad projektem ustawy.
e) wsparcia osób niesłyszących i niedosłyszą-
cych w ich integracji zawodowej i społecznej
W br. zostaną zakończone prace (wspólnie z przed-
stawicielami organizacji pozarządowych) nad pro-
jektem założeń do ustawy o języku migowym i in-
nych środkach komunikacji, w ramach której prze-
widuje się określenie m.in. uprawnień do korzysta-
nia z języka migowego w relacjach z instytucjami
i urzędami oraz statusu tłumacza języka migowego
i związane z nim obowiązki oraz uprawnienia. Po
przyjęciu projektu założeń przez Radę Ministrów,
zostanie – w 2009 r. – opracowany projekt ustawy
o języku migowym i innych środkach komunikacji.
Każda osoba niesłysząca czy niedosłysząca bę-
dzie miała prawo żądać pomocy tłumacza języka mi-
gowego przy załatwianiu spraw w instytucjach pu-
blicznych.
Ponadto przewiduje się, że każda instytucja pu-
bliczna, poza numerem telefonu stacjonarnego, zo-
stanie zobligowana do posiadania numeru telefonu
pozwalającego osobom uprawnionym na wysyłanie
i odbieranie SMS-ów. Jednocześnie planuje się, aby
pracownicy służb publicznych, którzy będą wykony-
wać zadania w bezpośrednim kontakcie z obywate-
lami (o ww. wymienionych dysfunkcjach słuchu
i mowy), ukończyli kurs języka migowego. Proponu-
je się także, aby kurs taki przechodzili pracownicy
służb ratownictwa medycznego i policji.
3) wsparcia aktywizacji zawodowej osób niepeł-
nosprawnych:
a) w wieku powyżej 50. roku życia
Biorąc pod uwagę, że jednym z głównych czynni-
ków niskiego zatrudnienia osób niepełnosprawnych
w wieku powyżej 50. roku życia jest niedostateczna
koordynacja sfery rehabilitacji zawodowej ze sferą
świadczeń, zaproponowano – w rządowym progra-
mie „Solidarność pokoleń” – podjęcie działań na
rzecz aktywizacji zawodowej tych osób (cel 5 progra-
mu) poprzez:
— stworzenie stabilnych ram prawnych sprzyja-
jących zatrudnianiu osób niepełnosprawnych
(uproszczenie procedur i zasad wsparcia pracodaw-
ców, usprawnienie koordynacji działań różnych pod-
miotów publicznych na rzecz osób niepełnospraw-
nych)
— rozwój usług doradztwa zawodowego zapew-
niających wszechstronne i indywidualne podejście do
osób niepełnosprawnych, w tym w obszarach wykra-
czających poza zagadnienie rynku pracy, ale mają-
cych często istotny wpływ na powodzenie aktywizacji
zawodowej osób niepełnosprawnych, jak doradztwo
finansowe, doradztwo zdrowotne, doradztwo z zakre-
su rehabilitacji społecznej. Usługi te będą oferowane
przez publiczne służby zatrudnienia oraz organizacje
pozarządowe i finansowane ze środków publicznych
(PFRON, EFS, Fundusz Pracy);
— zmianę systemu świadczeń dla osób niepełno-
sprawnych dotyczącą w szczególności ograniczania
czynników zniechęcających osoby niepełnosprawne
do podejmowania pracy (zmniejszanie lub zawiesza-
nie świadczeń) i budowanie systemu świadczeń
otrzymywanych w pracy, takich jak dotacje lub pre-
mie za powrót do pracy, gwarancje świadczeń przez
określony okres po rozpoczęciu zatrudnienia i bez-
pośrednie pośrednictwo pracy dla osób składających
wnioski o przyznanie rent z tytułu niezdolności do
pracy (tzw. one-stop shop).
— podnoszenie – wspólnie z partnerami społecz-
nymi – świadomości pracodawców i społeczeństwa
o możliwościach i przydatności osób niepełnospraw-
nych jako pracowników, w celu budowania pozytyw-
nych postaw dla ich zatrudniania i promowania
standardów społecznej odpowiedzialności biznesu.
b) ze szczególnymi schorzeniami
Osoby te cechuje wysoki wskaźnik bierności za-
wodowej z uwagi na ograniczenia wynikające z nie-
pełnosprawności utrudniające lub uniemożliwiające
podjęcie zatrudnienia w tradycyjnym systemie orga-
nizacji pracy. I dlatego w ramach realizacji Progra-
mu Operacyjnego „Kapitał ludzki” (2007–2013),
z wykorzystaniem środków Europejskiego Fundu-
szu Społecznego, kompleksowe wsparcie – na pozio-
mie centrum – otrzymają osoby: niesłyszące, z zabu-
rzeniami psychicznymi, z niepełnosprawnością ru-
chową, głuchoniewidome, z niepełnosprawnością
intelektualną oraz z autyzmem. Będzie to pomoc
w powrocie, wchodzeniu i funkcjonowaniu na rynku
pracy.
Zaoferowane zostaną również specjalistyczne
usługi – w ramach indywidualnych programów re-
habilitacji – w zakresie: poradnictwa, doradztwa,
szkolenia, wsparcia psychologicznego oraz wyposa-
żenia m.in. w sprzęt umożliwiający przełamywanie
indywidualnych barier funkcjonalnych. I co również
ważne, w te działania zostanie zaangażowane oto-
czenie osoby niepełnosprawnej (rodzina, znajomi)
oraz partnerzy społeczni.
Pierwsze projekty, których realizację już rozpo-
częto (2008–2009), mają charakter pilotażowy.
W latach kolejnych przewiduje się rozszerzenie
wsparcia na inne grupy osób niepełnosprawnych
oraz ewentualne kontynuowanie form pomocy z pro-
jektów pilotażowych, które przyniosą pozytywne re-
zultaty i najlepsze efekty.
Natomiast na poziomie regionalnym podejmowa-
ne są przede wszystkim działania – w ramach reali-
zacji Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
(2007–2013) – zmierzające do ułatwienia dostępu do
rynku pracy m.in. osobom niepełnosprawnym oraz
rozwijania instytucji ekonomii społecznej.
2. Zgodnie z projektami ustaw przyjętymi przez
rząd i przesłanymi do Sejmu RP finansach publicz-
nych i Przepisy wprowadzające ustawę o finansach
publicznych Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób

Niepełnosprawnych posiadający osobowość prawną,
zostanie przekształcony – z dniem 1 stycznia 2010 r.
– w Państwowy Fundusz Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych stanowiący wyodrębniony rachunek
bankowy bez osobowości prawnej jako państwowy
fundusz celowy w rozumieniu ustawy o finansach
publicznych.
Oznacza to, że dysponentem środków funduszu
stanie się minister właściwy do spraw zabezpiecze-
nia społecznego. Przejmie on – jako dysponent środ-
ków – zadania dotychczas wykonywane przez preze-
sa zarządu bądź zarząd funduszu oraz będzie je re-
alizować przy pomocy biura obsługi funduszu, funk-
cjonującego w formie jednostki budżetowej. Pracow-
nicy biura funduszu staną się pracownikami biura
obsługi funduszu. Natomiast samorządy woje-
wództw przejmą zadania dotychczas realizowane
przez oddziały funduszu, a pracownicy tych oddzia-
łów staną się pracownikami urzędów marszałkow-
skich.
Rada nadzorcza i zarząd funduszu zostaną roz-
wiązane oraz wygasną akty powołania prezesa i za-
stępców prezesa zarządu funduszu, a także dyrekto-
rów jego oddziałów.
Wszystkie środki, które wpłyną na wyodrębnio-
ny rachunek bankowy funduszu, będą – tak jak i do-
tychczas – przeznaczane na realizację zadań okre-
ślonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r. o reha-
bilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych, w tym i na zadania reali-
zowane przez samorząd wojewódzki i powiatowy na
dotychczasowych zasadach, tj. według wzoru algo-
rytmu i na wyodrębniony rachunek bankowy.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłanek
Małgorzaty Sadurskiej i Elżbiety Kruk
w sprawie funkcjonowania środowiskowych
domów samopomocy (5960)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka nr SPS-023-5960/08 z dnia
28 października 2008 r., dotyczące interpelacji pań
posłanek Małgorzaty Sadurskiej i Elżbiety Kruk,
w sprawie funkcjonowania środowiskowych domów
samopomocy, uprzejmie informuję.
537
Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie w art. 28
przewiduje m.in. zmianę charakteru zadania z za-
kresu pomocy społecznej, jakim jest prowadzenie
i rozwój infrastruktury środowiskowych domów sa-
mopomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi.
Zadanie to, realizowane do tej pory przez gminę jako
zadanie z zakresu administracji rządowej, w myśl
zaprojektowanych zmian stanie się zadaniem wła-
snym gminy o charakterze obligatoryjnym.
Powyższe rozwiązanie wpisuje się w przyjętą
w programie rządu zasadę, zakładającą, iż koniecz-
ne jest przywrócenie samorządowi rangi, która przy-
pada władzom regionalnym i lokalnym w Europie,
gdzie są one ważnym partnerem rządów centralnych
w osiąganiu ważnych celów społecznych. Potrzebne
jest zatem z jednej strony wzmocnienie podstaw ma-
jątkowych samorządu, a z drugiej doposażenie go
w zadania i kompetencje, które pozwolą na odgry-
wanie roli prawdziwego gospodarza na swoim tere-
nie. Projektowane rozwiązania prawne zawarte w pro-
jekcie tzw. ustawy kompetencyjnej stanowią zatem
kolejny krok w procesie decentralizacji zadań pu-
blicznych. W tym celu proponuje się dalsze przeka-
zanie przede wszystkim samorządowi województwa
kompetencji i zadań aktualnie wykonywanych przez
wojewodów. Część kompetencji przekazana zostanie
również do samorządu gminnego. W projekcie przy-
jęto, że nadrzędną rolę pełni konstytucyjna zasada
subsydiarności państwa, co oznacza, iż uprawnienia
winny być przypisane do najniższego szczebla admi-
nistracji będącego w stanie efektywnie zrealizować
postawione zadania. Ponadto założono, że przekazy-
wane zadania i kompetencje co do zasady powinny
być przejmowane przez samorząd jako zadania wła-
sne. Jak wynika z powyższego, planowane zmiany
nie są w żadnym wypadku celowym działaniem rzą-
du zmierzającym do prywatyzacji środowiskowych
domów samopomocy.
W przypadku zadań z zakresu pomocy społecz-
nej, które staną się zadaniami własnymi gmin,
w tym także w odniesieniu do zadania prowadzenia
i rozwoju infrastruktury środowiskowych domów
samopomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi,
należy podkreślić, że zadaniom tym nadaje się cha-
rakter obligatoryjny. Oznacza to, że każda gmina
będzie musiała realizować to zadanie, niezależnie
od tego, czy stanowi ono dla niej priorytet w polityce
gminnej, czy nie.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
w toku konsultacji międzyresortowych zgłaszało
uwagi, dotyczące zmian proponowanych w art. 28
przedmiotowego projektu.
Sygnalizowano, że zmiany te mogą spowodować
zagrożenia rozwoju form pomocy osobom z zaburze-
niami psychicznymi, jakimi są usługi świadczone
w środowiskowych domach samopomocy, jak rów-
nież ograniczyć do nich dostęp, czy też pogorszyć ja-
kość wsparcia udzielanego tej grupie osób. W opinii
538
tutejszego resortu wskazane byłoby przekazanie
środowiskowych domów samopomocy dopiero po do-
prowadzeniu budowy sieci oparcia społecznego dla
osób z zaburzeniami psychicznymi do końca, a także
po określeniu stosownymi przepisami wykonawczy-
mi standardów usług świadczonych w tych jednost-
kach. Za niepokojące uznano również obawy, że
przekazanie domów w chwili obecnej może drastycz-
nie obniżyć poziom usług świadczonych w tych jed-
nostkach lub wyzwolić proces przekształcania do-
mów w jednostki spełniające inne funkcje – niesłu-
żące celom wsparcia osób z zaburzeniami psychicz-
nymi. Może również dojść do łączenia opieki nad
różnymi grupami podopiecznych: osób chorych psy-
chicznie, upośledzonych umysłowo, osób ze specy-
ficznymi zaburzeniami typu autyzm czy choroba Al-
zheimera, co byłoby procesem niepożądanym.
Ponadto w ww. uwagach podnoszono, że część
placówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi,
w tym również środowiskowych domów samopomocy,
jest prowadzona przez powiaty jako zadanie z zakre-
su administracji rządowej (art. 20 ust. 1 pkt 2), wobec
czego zaproponowana w projekcie zmiana dotycząca
zadań gmin spowoduje nieuzasadnione niczym zróż-
nicowanie sytuacji prawnej środowiskowych domów
samopomocy, co z kolei może prowadzić do wypiera-
nia przez gminy tego zadania do powiatów.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podno-
siło również argument, że kondycja finansowa wielu
gminnych jednostek samorządu terytorialnego nie
gwarantuje należytej realizacji zadań związanych
z organizowaniem i zapewnieniem funkcjonowania
różnych ofert oparcia społecznego, tak niezbędnych,
by osoby z zaburzeniami psychicznymi i ich rodziny
miały szansę na poprawę poczucia bezpieczeństwa
socjalnego.
Dodatkowo informowano, że obecnie trwają pra-
ce nad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej, któ-
ra przewiduje między innymi zmiany w zakresie
funkcjonowania i finansowania środowiskowych do-
mów, co również wskazywałoby na brak zasadności
projektowanych w ustawie kompetencyjnej zmian.
Jednocześnie wyjaśniam, że nawet w sytuacji
przyjęcia ww. ustawy w obecnym kształcie zadanie
prowadzenia środowiskowych domów samopomocy
będzie w 2009 r. dotowane z budżetu państwa. W re-
zerwach celowych budżetu państwa na 2009 r. zapla-
nowano także środki na uruchomienie nowych miejsc
w tego typu ośrodkach. Sposób finansowania tego za-
dania w latach późniejszych zostanie ustalony naj-
prawdopodobniej w ramach zmienionej ustawy o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego.
Takie rozwiązanie powinno zapewnić dalsze
funkcjonowanie środowiskowych domów samopo-
mocy oraz utrzymanie standardu realizowanych
tam usług, a także kontynuację rozwoju tej formy
wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi.
Ponadto obecnie trwają prace rozporządzeniem
w sprawie środowiskowych domów samopomocy,
które będzie zawierać zapisy dotyczące standardu
świadczonych usług oraz przewiduje wprowadzenie
okresu przejściowego (3-letniego) w zakresie dosto-
sowania do standardu usług. Dlatego też, podobnie
jak w przypadku domów pomocy społecznej, mini-
sterstwo czynić będzie starania o utrzymanie w bu-
dżecie państwa rezerwy na ten cel.
Takie rozwiązanie powinno zapewnić dalsze
funkcjonowanie środowiskowych domów samopo-
mocy oraz utrzymanie standardu realizowanych
tam usług, a także kontynuację rozwoju tej formy
wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Nie
przewiduje się bowiem zaniechania realizacji zada-
nia, jakim jest prowadzenie środowiskowych domów
samopomocy.
Odnosząc się do pytania drugiego, pragnę przy-
pomnieć, że aby zlikwidować jednostkę organizacyj-
ną gminy, musi być podjęta i odpowiednio uzasad-
niona uchwała rady gminy, którą może zakwestiono-
wać wojewoda. Ponadto zwracam uwagę, że środo-
wiskowe domy samopomocy powstają w kooperacji
z samorządami, gdyż jednostki te są najczęściej two-
rzone w obiektach stanowiących mienie samorządu.
Jeśli chodzi o zapewnienie integracji ze środowi-
skiem i rehabilitacji osób niepełnosprawnych, w przy-
padku ograniczenia działalności środowiskowych
domów samopomocy informuję, że jednostki te za-
pewniają usługi tylko dla osób z zaburzeniami psy-
chicznymi (osobom psychicznie chorym i z upośle-
dzeniem umysłowym). Istnieje znacznie większa
grupa osób niepełnosprawnych, które nie kwalifiku-
ją się do tego typu jednostek, a przecież korzystają
z usług rehabilitacyjnych zakładów opieki zdrowot-
nej (w tym psychiatrycznych zakładów opieki zdro-
wotnej), warsztatów terapii zajęciowej, zakładów ak-
tywności zawodowej, zakładów pracy chronionej,
centrów integracji społecznej, klubów integracji spo-
łecznej, a także innych ośrodków wsparcia prowa-
dzonych w ramach zadań własnych samorządu.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Błaszczaka
w sprawie skuteczności kontroli
przeprowadzanych przez Inspekcję
Weterynaryjną w schroniskach dla zwierząt
(5962)
W odpowiedzi na interpelację poselską pana Ma-
riusza Błaszczaka, posła na Sejm RP, w sprawie sku-

teczności kontroli przeprowadzanych przez Inspek-
cję Weterynaryjną w schroniskach dla zwierząt,
przekazaną pismem z dnia 28 października 2008 r.
nr SPS-023-5962/08, uprzejmie informuję, że kon-
trole podmiotów podejmujących i prowadzących
działalność w zakresie prowadzenia schronisk dla
zwierząt są przeprowadzane zgodnie z przepisami
rozporządzenia ministra rolnictwa i rozwoju wsi
z dnia 29 marca 2005 r. w sprawie szczegółowego
trybu i sposobu wykonywania kontroli przez pra-
cowników Inspekcji Weterynaryjnej (Dz. U. Nr 61,
poz. 547).
Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca
2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt oraz zwalczaniu
chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U. Nr 69, poz. 625,
z późn. zm.) podmiot prowadzący działalność nadzo-
rowaną polegającą na prowadzeniu schroniska dla
zwierząt jest obowiązany spełniać wymagania wete-
rynaryjne, które zostały określone w rozporządze-
niu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia 23 czerw-
ca 2004 r. w sprawie szczegółowych wymagań wete-
rynaryjnych dla prowadzenia schronisk dla zwierząt
(Dz. U. Nr 158, poz. 1657).
Wymagania weterynaryjne odnoszące się do
schronisk dla zwierząt obejmują wymagania lokali-
zacyjne, zdrowotne, higieniczne, sanitarne, organi-
zacyjne, techniczne lub technologiczne, zabezpiecza-
jące przed zagrożeniem epizootycznym i epidemicz-
nym, dotyczące w szczególności:
1) stanu zdrowia zwierząt utrzymywanych
w schronisku, w tym odnoszące się do badań po-
twierdzających ten stan oraz określonych szczepień
ochronnych,
2) miejsc przetrzymywania zwierząt oraz obsza-
rów, z których pochodzą zwierzęta umieszczane
w schronisku,
3) sposobu ustalania pochodzenia zwierząt
umieszczanych w schronisku, w tym zakresu i spo-
sobu prowadzenia rejestru tych zwierząt,
4) obiektów budowlanych lub miejsc, w których
prowadzi się schronisko, oraz osób opiekujących się
zwierzętami w schronisku,
5) sposobu i zakresu prowadzenia dokumentacji
oraz okresu jej przechowywania.
W rozporządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju
wsi w sprawie szczegółowych wymagań weteryna-
ryjnych dla prowadzenia schronisk dla zwierząt zo-
stały określone wymagania weterynaryjne w zakre-
sie określonym w upoważnieniu ustawowym.
Zgodnie z § 6 tego rozporządzenia podmiot pro-
wadzący schronisko prowadzi wykaz zwierząt prze-
bywających w schronisku, zawierający opis zwierzę-
cia, datę przybycia do schroniska oraz dane osoby
przekazującej zwierzę do schroniska, dane dotyczą-
ce kwarantanny, przeprowadzanych szczepień i za-
biegów weterynaryjnych, datę opuszczenia schroni-
ska oraz dane osoby, której przekazano zwierzę,
oraz datę śmierci zwierzęcia z podaniem przyczyny.
Odpowiedzialność za rzetelne i prawidłowe prowa-
dzenie wykazu ponosi podmiot prowadzący schroni-
539
sko. W przypadku niewłaściwego prowadzenia tego
wykazu powiatowy lekarz weterynarii sprawujący
nadzór nad schroniskiem może, zgodnie z art. 8 ust.
1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia
zwierząt oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwie-
rząt, wydać decyzję nakazującą usunięcie uchybień
w określonym terminie lub decyzję nakazującą
wstrzymanie działalności do czasu usunięcia stwier-
dzonych uchybień.
W ww. przepisach zostały precyzyjnie określone
obowiązki w zakresie prowadzenia dokumentacji przez
podmiot prowadzący schronisko dla zwierząt, proce-
dury kontroli sprawowanej przez organa Inspekcji We-
terynaryjnej w ramach sprawowanego nadzoru oraz
zakres działań podejmowanych przez te organa, mają-
cych na celu egzekucję tych przepisów.
W związku powyższym w ramach kontroli schro-
nisk dla zwierząt powiatowy lekarz weterynarii
ustala stan faktyczny dotyczący zarówno liczby
zwierząt przebywających w schronisku w dniu kon-
troli, jak też prawidłowości i rzetelności informacji
zapisanych w prowadzonym w schronisku wykazie,
który zgodnie z obowiązującymi przepisami zawiera
szczegółowe informacje dotyczące każdego zwierzę-
cia od dnia przyjęcia do schroniska do dnia adopcji
lub śmierci.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że skierowałem do głównego lekarza wetery-
narii pismo z poleceniem przypomnienia podległym
organom Inspekcji Weterynaryjnej o obowiązku
przestrzegania właściwych procedur kontroli pod-
czas sprawowania nadzoru nad schroniskami dla
zwierząt oraz zwrócenia szczególnej uwagi na rze-
telne i zgodne z przepisami prowadzenie wykazów
zwierząt przebywających w schroniskach.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Błaszczaka
w sprawie procedur Inspekcji Weterynaryjnej
(5963)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
poselską pana Mariusza Błaszczaka, posła na Sejm
RP, w sprawie procedur Inspekcji Weterynaryjnej,
przekazaną pismem z dnia 28 października 2008 r.,
nr SPS-023-5963/08, uprzejmie informuję, że zgod-
nie z art. 11 ust. 3 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r.
o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106,
540
poz. 1002, z późn. zm.) wyłapywanie bezdomnych
zwierząt oraz rozstrzyganie o dalszym postępowa-
niu z tymi zwierzętami odbywa się wyłącznie na
mocy uchwały rady gminy podjętej po uzgodnieniu
z powiatowym lekarzem weterynarii oraz po zasię-
gnięciu opinii upoważnionego przedstawiciela orga-
nizacji społecznej, której statutowym celem jest
ochrona zwierząt. W związku z powyższym powiato-
wy lekarz weterynarii zna treść uchwały rady gmi-
ny w tej sprawie.
Należy zaznaczyć, że schroniska są przeznaczone
dla zwierząt bezdomnych, czyli zgodnie z art. 4 pkt
16 ww. ustawy zwierząt domowych lub gospodar-
skich, które uciekły, zbłąkały się lub zostały porzu-
cone przez człowieka, a nie ma możliwości ustalenia
ich właściciela lub innej osoby, pod której opieką do-
tąd trwale pozostawały. Ponadto w tych schroni-
skach mogą być umieszczane zwierzęta odebrane
czasowo właścicielowi na podstawie decyzji wójta
(burmistrza, prezydenta miasta), zgodnie z art. 7
ust. 1 pkt 1 oraz zwierzęta przekazywane do schro-
nisk, zgodnie z art. 38 ust. 4 pkt 1 ustawy o ochronie
zwierząt, po wydaniu przez sąd prawomocnego orze-
czenia o przepadku zwierzęcia na podstawie art. 35,
art. 37 oraz art. 37a tej ustawy.
Zgodnie z art. 3 ustawy o ochronie zwierząt In-
spekcja Weterynaryjna oraz inne właściwe organy
administracji rządowej i samorządu terytorialnego
współdziałają z samorządem lekarsko-weterynaryj-
nym oraz innymi instytucjami i organizacjami
społecznymi, których statutowym celem jest ochro-
na zwierząt. Wyłapywanie bezdomnych zwierząt
oraz rozstrzyganie o dalszym z nimi postępowaniu,
a w tym o miejscu ich przeznaczenia (lokalizacja
schroniska), odbywa się na podstawie uchwały rady
gminy oraz zgodnie z przepisami rozporządzenia
ministra spraw wewnętrznych i administracji z dnia
26 sierpnia 1998 r. w sprawie zasad i warunków wy-
łapywania bezdomnych zwierząt (Dz. U. Nr 116,
poz. 753). Zapewnienie właściwej opieki bezdom-
nych zwierząt zostało z mocy obowiązującego prawa
powierzone samorządom lokalnym. Organem odpo-
wiedzialnym za realizację uchwał rady gminy jest
wójt lub prezydent miasta.
Inspekcja Weterynaryjna nie jest upoważniona
do nadzoru nad działalnością gmin w realizacji prze-
pisów art. 11 ustawy o ochrony zwierząt oraz nie po-
siada środków nadzoru w tym zakresie.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że zgodnie z art. 2 ust. 1 ustawy z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) gmina wy-
konuje zadania publiczne w imieniu własnym i na
własną odpowiedzialność. Zgodnie z art. 86 tej usta-
wy nadzór nad działalnością gminy sprawuje prezes
Rady Ministrów i wojewoda.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Błaszczaka
w sprawie przepisów regulujących zasady
ochrony przed bezdomnymi zwierzętami (5964)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS-
-023-5964/08) przekazującego interpelację posła na
Sejm pana Mariusza Błaszczaka w sprawie przepi-
sów regulujących zasady ochrony przed bezdomny-
mi zwierzętami uprzejmie przedstawiam następują-
ce informacje.
Zgodnie z art. 3 ust. 2 pkt 5 ustawy z dnia 13
września 1996 r. o utrzymaniu czystości i porządku
w gminach (t.j.: Dz. U. z 2005 r. Nr 236, poz. 2008,
z późn. zm.) gminy zapewniają czystość i porządek
na swoim terenie i tworzą warunki niezbędne do ich
utrzymania, a w szczególności organizują ochronę
przed bezdomnymi zwierzętami na zasadach okre-
ślonych w odrębnych przepisach. Wskazać przy tym
należy na postanowienia art. 11 ustawy z dnia 21
sierpnia 1997 r. o ochronie zwierząt (t.j.: Dz. U.
z 2003 r. Nr 106, poz. 1002, z późn. zm.) i przepisy
wykonawcze do niej. Stosownie do art. 11 ust. 1 ww.
ustawy zapewnianie opieki bezdomnym zwierzętom
oraz ich wyłapywanie należy do zadań własnych
gmin. Zgodnie natomiast z art. 11 ust. 3 powyższej
regulacji wyłapywanie bezdomnych zwierząt oraz
rozstrzyganie o dalszym postępowaniu z tymi zwie-
rzętami odbywa się wyłącznie na mocy uchwały
rady gminy podjętej po uzgodnieniu z powiatowym
lekarzem weterynarii oraz po zasięgnięciu opinii
upoważnionego przedstawiciela organizacji społecz-
nej, której statutowym celem działania jest ochrona
zwierząt. Wskazać ponadto należy, iż organizacje
społeczne, których statutowym celem działania jest
ochrona zwierząt, mogą zapewniać bezdomnym
zwierzętom opiekę i w tym celu prowadzić schroni-
ska dla zwierząt, w porozumieniu z właściwymi or-
ganami samorządu terytorialnego (vide: art. 11 ust.
4 wskazanej ustawy). Zasady i warunki wyłapywa-
nia bezdomnych zwierząt określa natomiast rozpo-
rządzenie ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji z dnia 26 sierpnia 1998 r. (Dz. U. Nr 116,
poz. 753), wydane na podstawie art. 11 ust. 2 ustawy
o ochronie zwierząt.
W powyższym kontekście wskazać także można
na art. 40 ust. 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o sa-
morządzie gminnym (t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.) stanowiący, iż w zakresie nie-
uregulowanym w odrębnych ustawach lub innych
przepisach powszechnie obowiązujących rada gminy
może wydawać przepisy porządkowe, jeżeli jest to
niezbędne dla ochrony życia lub zdrowia obywateli

oraz dla zapewnienia porządku, spokoju i bezpie-
czeństwa publicznego.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Błaszczaka
w sprawie wykładni przepisów rozporządzenia
ministra spraw wewnętrznych i administracji
z dnia 26 sierpnia 1998 r. w sprawie zasad
i warunków wyłapywania bezdomnych zwierząt
(5965)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS-
-023-5965/08) przekazującego interpelację posła na
Sejm pana Mariusza Błaszczaka dotyczącą wykład-
ni przepisów rozporządzenia ministra spraw we-
wnętrznych i administracji z dnia 26 sierpnia 1998 r.
w sprawie zasad i warunków wyłapywania bezdom-
nych zwierząt uprzejmie przedstawiam następujące
informacje.
Na wstępie należy zauważyć, iż z zawartej w art. 11
ust. 2 ustawy z 21 sierpnia 1997 r. o ochronie zwie-
rząt (t.j.: Dz. U. z 2003 r., Nr 106, poz. 1002, z późn.
zm.) delegacji ustawowej wynika upoważnienie dla
ministra właściwego do spraw administracji publicz-
nej do określenia w porozumieniu z ministrem wła-
ściwym do spraw środowiska, w drodze rozporzą-
dzenia, jedynie zasad i warunków wyłapywania bez-
domnych zwierząt. Jakakolwiek nowelizacja przed-
miotowego rozporządzenia obejmująca sprawy nie-
mieszczące się w granicach udzielonego upoważnie-
nia powodowałaby zatem przekroczenie granic dele-
gacji ustawowej.
Ponadto, jak wynika z art. 11 ust. 3 ww. ustawy,
wyłapywanie bezdomnych zwierząt oraz dalsze po-
stępowanie z tymi zwierzętami odbywa się wyłącz-
nie na mocy uchwały rady gminy podjętej po uzgod-
nieniu z powiatowym lekarzem weterynarii oraz po
zasięgnięciu opinii upoważnionego przedstawiciela
organizacji społecznej, której statutowym celem
działania jest ochrona zwierząt. To organ stanowią-
cy w formie uchwały podejmuje decyzję o tym, czy
wyłapywanie bezdomnych zwierząt ma charakter
stały lub okresowy. Jest to uzasadnione tym, iż za-
równo wyłapywanie bezdomnych zwierząt, jak i za-
pewnienie im opieki należy do zadań własnych gmi-
541
ny. Uwzględniając zasadę pomocniczości, należy
stwierdzić, iż gminy jako najniższy szczebel samo-
rządu terytorialnego mają odpowiednie rozeznanie
w przedmiotowej kwestii, w związku z czym same
najlepiej podejmują decyzję chociażby co do ilości
i wielkości schronisk na swoim terenie, biorąc przy
tym pod uwagę istniejące potrzeby i miejscowe uwa-
runkowania.
Warto również podkreślić, iż zadanie gminy po-
legające na wyłapywaniu bezdomnych zwierząt wy-
daje się mieć charakter subsydiarny względem zada-
nia polegającego na sprawowaniu opieki nad bez-
domnymi zwierzętami. Wyłapywanie bezdomnych
zwierząt ma umożliwić gminie zrealizowanie zada-
nia polegającego na opiece nad tymi zwierzętami.
Sprawowanie opieki nad bezdomnymi zwierzętami
będzie możliwe m.in. wtedy, gdy zwierzęta te zosta-
ną wyłapane i umieszczone w schronisku. Powyższe
zadania, zgodnie z przepisami ustawy z dnia 20
grudnia 1996 r. o gospodarce komunalnej (Dz. U.
z 1997 r. Nr 9, poz. 43, z późn. zm.), mogą być wyko-
nywane przez te jednostki w ramach prowadzonej
przez gminy gospodarki komunalnej, w formie za-
równo zakładu budżetowego, jak i spółki prawa han-
dlowego. Ponadto z treści powyższej ustawy wynika,
iż jednostki samorządu terytorialnego mogą powie-
rzać wykonywanie zadań z zakresu gospodarki ko-
munalnej (zadania własne gminy polegające na za-
spokojeniu zbiorowych potrzeb wspólnoty samorzą-
dowej) także osobom fizycznym, osobom prawnym
lub jednostkom organizacyjnym nieposiadającym
osobowości prawnej, w drodze umowy na ogólnych
zasadach. W takich przypadkach należy odpowied-
nio uwzględnić przepisy o finansach publicznych lub
przepisy o zamówieniach publicznych oraz o działal-
ności pożytku publicznego i wolontariacie. Jeśli po-
wyższe zadania gmina przekazuje do wykonania
podmiotom zewnętrznym, zobowiązana jest do za-
pewnienia środków na realizację tego zadania zgod-
nie z podpisaną umową. Podobne regulacje zawarte
są w ustawie z dnia 13 września 1996 r. o utrzyma-
niu czystości i porządku w gminach (t.j.: Dz. U.
z 2005 r. Nr 236, poz. 2008, z późn. zm.), która prze-
widuje, iż gminy mogą wykonywać zadania polega-
jące na opiece nad bezdomnymi zwierzętami m.in.
poprzez schroniska prowadzone przez gminne jed-
nostki organizacyjne (vide: art. 7 ust. 5).
Warto również nadmienić, iż organ gminy, po-
dejmując decyzję o wyłapywaniu bezdomnych zwie-
rząt, zobowiązany jest podać tę informację do wia-
domości publicznej, wskazując m.in. adres schroni-
ska, z którym uzgodniono umieszczenie zwierząt
po wyłapaniu.
Odnosząc się natomiast do kwestii prowadzenia
schronisk przez podmioty zewnętrzne, należy wska-
zać, iż przywoływana ustawa o utrzymaniu czysto-
ści i porządku w gminach przewiduje, iż na prowa-
dzenie schroniska dla bezdomnych zwierząt przez
przedsiębiorców wymagane jest uzyskanie zezwole-
nia właściwego wójta. Podobnie ustawa o gospodar-
542
ce komunalnej w art. 3 ust. 2 stanowi, że jeżeli do
prowadzenia danego rodzaju działalności wymaga-
ne jest uzyskanie zezwolenia, wówczas jednostki sa-
morządu terytorialnego mogą powierzyć wykony-
wanie zadań wyłącznie podmiotom posiadającym
takie zezwolenie. Jakkolwiek zatem możliwe jest
prowadzenie schronisk także przez podmioty ze-
wnętrzne i tym samym sprawowanie przez nie opie-
ki nad bezdomnymi zwierzętami, to jednak nie
oznacza to, iż podmiot prowadzący takie schronisko
będzie zwolniony od obowiązku przestrzegania ogól-
nych przepisów dotyczących ochrony zwierząt wyni-
kających z przepisów szczególnych, w tym do zapew-
nienia należytej opieki tym zwierzętom.
Jednocześnie pragnę wskazać, że z uwagi na
fakt, iż sprawy związane z ochroną zwierząt − na
mocy art. 22 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 4 września
1997 r. o działach administracji rządowej (t.j.: Dz. U.
z 2007 r. Nr 65, poz. 437, z późn. zm.) − należą do
działu: Rolnictwo pozostającego w zakresie właści-
wości ministra rolnictwa i rozwoju wsi, zasadne wy-
daje się, aby w kwestii ewentualnych zmian obecne-
go stanu prawnego w zakresie materii poruszonej
w przedmiotowym wystąpieniu wypowiedział się
wskazany organ.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Zalewskiej
w sprawie zmian dotyczących ustawy
o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (5966)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 28 października 2008 r.,
znak: SPS-023-5966/08, interpelacją pani poseł
Anny Zalewskiej w sprawie zmian dotyczących usta-
wy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpie-
czeń Społecznych uprzejmie informuję, że z dniem
1 stycznia 2009 r. wejdzie w życie ustawa z dnia
4 września 2008 r. o zmianie ustawy o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U.
Nr 192, poz. 1180), która wprowadza nowe przepisy
w zakresie obliczania podstawy wymiaru świadczeń
rozwiązujące problem osób, które nie są w stanie
udowodnić wysokości przychodu w okresie zatrud-
nienia wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru
emerytury lub renty.
Ustawa ta wprowadza zasadę, że jeżeli nie można
ustalić podstawy wymiaru składek na ubezpiecze-
nie społeczne w okresie pozostawania w stosunku
pracy wskazanym do ustalenia podstawy wymiaru
emerytury i renty, to za podstawę wymiaru składek
przyjmuje się kwotę obowiązującego w tym okresie
minimalnego wynagrodzenia pracowników, propor-
cjonalnie do wymiaru czasu pracy. Przeliczone będą
również emerytury i renty przyznane przed 1 stycz-
nia 2009 r., jeżeli w ich podstawie wymiaru przyjęto
przychód w kwocie 0 zł za okresy zatrudnienia, za
które nie przedłożono zaświadczenia o wysokości
faktycznej podstawy wymiaru składek na ubezpie-
czenie społeczne. Nowe przepisy będą stosowane
również do obliczenia kapitału początkowego.
Przeliczanie świadczeń z urzędu byłoby zbyt cza-
sochłonne, ponieważ wymagałoby przeglądu wszyst-
kich akt emerytalnych i rentowych. Dlatego przyję-
to zasadę, że będzie się to odbywać na wniosek eme-
rytów i rencistów. Osoby zainteresowane będą mieć
sporo czasu na zgłoszenie takiego wniosku, jak rów-
nież na zasięgnięcie informacji w Zakładzie Ubez-
pieczeń Społecznych, czy w ich przypadku nowe
przepisy mają zastosowanie. Zgodnie bowiem z art. 3
ww. ustawy zmieniającej, emerytura lub renta w prze-
liczonej wysokości będzie przysługiwała od dnia 1
stycznia 2009 r., jeżeli wniosek o ponowne obliczenie
wysokości świadczenia zostanie zgłoszony nie póź-
niej niż w ciągu 12 miesięcy od dnia wejścia w życie
nowych przepisów. Jeśli wniosek zostanie zgłoszony
po upływie tego okresu, czyli po 31 grudnia 2009 r.,
to emerytura lub renta będzie przeliczona na ogól-
nych zasadach, czyli od miesiąca, w którym wniosek
zgłoszono.
Ustawa z dnia 4 września 2008 r. nie wprowadza
natomiast żadnych zmian w zakresie zasad wymia-
ru emerytur i rent. Nie ulega zatem zmianie sposób
obliczania emerytury określony w art. 53 ustawy
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych. Emerytura obliczona zgodnie z tym
przepisem składa się z dwóch części. Pierwsza sta-
nowi 24% kwoty bazowej, która zmienia się co roku
1 marca, a stanowi ją 100% przeciętnego wynagro-
dzenia w poprzednim roku kalendarzowym, po-
mniejszonego o potrącone od ubezpieczonych skład-
ki na ubezpieczenia społeczne. Ten element emery-
tury, który określany jest jako tzw. część socjalna,
skłania do zajęcia stanowiska, że powinien on być
jednakowy dla wszystkich wnioskodawców, którym
świadczenie wyliczane jest na tej podstawie w tym
samym czasie. Taki pogląd wyraził Trybunał Kon-
stytucyjny w uzasadnieniu wyroku z dnia 24 kwiet-
nia 2006 r., sygn. akt P 9/05 (Dz. U. Nr 75, poz. 530),
w którym stwierdził, że art. 53 ust. 3 i 4 ustawy
z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych jest zgodny
z wyrażoną w art. 2 konstytucji zasadą sprawiedli-
wości społecznej oraz wyrażoną w art. 32 konstytu-
cji zasadą równości wobec prawa i zakazu dyskrymi-
nacji.

Natomiast druga część emerytury, tzw. składko-
wa, jest obliczana od własnego indywidualnego wy-
nagrodzenia (przychodu), nazywanego podstawą
wymiaru, w procencie zależnym od łącznej długości
posiadanego przez ubezpieczonego stażu emerytal-
nego. Według ustawy nalicza się do emerytury po
1,3% podstawy wymiaru za każdy rok okresów
składkowych oraz po 0,7% za każdy rok okresów
nieskładkowych.
Świadczenia emerytalno-rentowe są przedmio-
tem praw nabytych przez ubezpieczonego w związ-
ku z jego własnym udziałem w tworzeniu funduszu
ubezpieczeniowego. Dlatego nie podzielam opinii, że
należy zmienić sposób obliczania tzw. części socjal-
nej emerytury i odnosić jej wysokość do minimum
socjalnego, a nie do wysokości kwoty bazowej. Kwo-
ta bazowa jest lepszym parametrem, ponieważ jest
obliczana na podstawie przeciętnego wynagrodze-
nia, a więc stanowi odzwierciedlenie przeciętnej
podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie spo-
łeczne. Zmiana w tym zakresie nie byłaby uzasad-
niona także z tego powodu, że sposób obliczania
emerytur wskazany w art. 53 ma charakter przemi-
jający, ponieważ stosuje się go tylko do osób urodzo-
nych przed 1949 r., zaś do osób młodszych jedynie
w ograniczonym zakresie. Osoby urodzone po 1948 r.
będą przechodzić na emeryturę obliczaną według
nowych zasad. Jej wysokość będzie zależała wyłącz-
nie od kwot składek na ubezpieczenie emerytalne
wpłaconych na przestrzeni całego życia i wieku
przejścia na emeryturę.
Odnośnie do pytania dotyczącego zasad walory-
zacji emerytur i rent uprzejmie informuję, że proble-
matyka form waloryzacji od lat stanowi przedmiot
publicznych dyskusji. W dniu 1 stycznia 2008 r. we-
szła w życie ustawa z dnia 7 września 2007 r. o zmia-
nie ustawy o emeryturach i rentach z FUS (Dz. U.
Nr 191, poz. 1368), która przywróciła coroczną wa-
loryzację oraz zwiększyła jej wskaźnik. Poczynając
od waloryzacji, którą przeprowadzono z dniem 1
marca 2008 r., emerytury i renty będą waloryzowa-
ne corocznie 1 marca. Wskaźnik waloryzacji wynosi
nie mniej, niż wynosi średnioroczny wskaźnik cen
towarów i usług konsumpcyjnych w poprzednim
roku kalendarzowym, zwiększony o co najmniej 20%
realnego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w po-
przednim roku kalendarzowym. Uwzględnienie in-
flacji oraz 20-procentowego realnego wzrostu prze-
ciętnego wynagrodzenia jest obligatoryjne. Ewentu-
alne dalsze zwiększenie wskaźnika waloryzacji jest
negocjowane w Trójstronnej Komisji do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych. Wskaźnik waloryzacji został
więc skorelowany nie tylko ze wzrostem kosztów
utrzymania, ale także częściowo ze wzrostem płac.
Uważam, że w zakresie waloryzacji świadczeń
nastąpiły pozytywne zmiany, uwzględniające inte-
resy osób pobierających świadczenia emerytalno-
-rentowe. Przede wszystkim dlatego, że przywróco-
no coroczną podwyżkę. Ponadto metoda ustalania
wskaźnika waloryzacji świadczeń powoduje, że słu-
ży ona nie tylko zachowaniu ich siły nabywczej
543
w relacji do kosztów utrzymania (waloryzacja ceno-
wa), ale również zapewnia ich realny wzrost powy-
żej inflacji i tym samym umożliwia emerytom i ren-
cistom udział we wzroście gospodarczym (uwzględ-
nienie w formule waloryzacji realnego wzrostu wy-
nagrodzeń) na miarę możliwości budżetu państwa
i Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.
Zgodnie z obecnie obowiązującymi przepisami,
negocjacje dotyczące zwiększenia wskaźnika walo-
ryzacji przeprowadza się dopiero po ogłoszeniu przez
prezesa GUS (do końca stycznia) średniorocznych
wskaźników cen (do 7 roboczego dnia lutego) i real-
nego wzrostu przeciętnego wynagrodzenia w po-
przednim roku kalendarzowym. Trójstronna Komi-
sja do Spraw Społeczno-Gospodarczych ma więc je-
dynie 5 dni na uzyskanie konsensusu w tej sprawie.
W opinii partnerów społecznych jest to zbyt krótki
czas na osiągnięcie porozumienia w kwestii wysoko-
ści wskaźnika waloryzacji, dlatego Trójstronna Ko-
misja do Spraw Społeczno-Gospodarczych ustaliła,
że strona rządowa przygotuje projekt ustawy, która
określi nowy termin uzgadniania wzrostu wskaźni-
ka waloryzacji emerytur i rent w części uzależnionej
od realnego wzrostu płac.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej przygo-
towało projekt ustawy o zmianie ustawy o emerytu-
rach i rentach z FUS, który m.in. stanowi realizację
uchwały nr 32 Trójstronnej Komisji do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych z dnia 2 czerwca 2008 r.
w sprawie trybu negocjacji wysokości wskaźnika
waloryzacji emerytur i rent. Projekt ten został przy-
jęty przez Radę Ministrów i przekazany do Sejmu
w dniu 6 października br. W projekcie ustawy (druk
sejmowy nr 1109) proponuje się, aby negocjacje roz-
poczynały się już w czerwcu, w roku poprzedzają-
cym waloryzację, po przedstawieniu przez stronę
rządową partnerom społecznym prognoz makroeko-
nomicznych, w tym planowanego wzrostu inflacji.
W oparciu o prognozowany wskaźnik wzrostu wy-
nagrodzeń w danym roku oraz wzrost wynagrodzeń
w roku poprzednim strona rządowa będzie propono-
wała Trójstronnej Komisji do Spraw Społeczno-Go-
spodarczych wzrost wskaźnika waloryzacji emery-
tur i rent. Jeżeli w ciągu 14 dni nie nastąpi uzgod-
nienie stanowiska, to Rada Ministrów wyda rozpo-
rządzenie określające wysokość zwiększenia wskaź-
nika waloryzacji.
Według nowych zasad negocjowany byłby już
wskaźnik najbliższej waloryzacji, która będzie prze-
prowadzona w marcu 2009 r. Negocjacje dotyczące
jego zwiększenia rozpoczęłyby się w terminie 14 dni
od dnia wejścia w życie projektowanej ustawy, a więc
jeszcze przed uchwaleniem budżetu państwa na
2009 r., i trwałyby maksymalnie 14 dni. Jeżeli
w tym czasie nie nastąpi uzgodnienie stanowiska, to
Rada Ministrów w terminie kolejnych 14 dni wyda
rozporządzenie określające wysokość zwiększenia
wskaźnika waloryzacji.
Uważam, że proponowane zmiany umożliwią
przedyskutowanie z partnerami społecznymi kwe-
stii, w jakim stopniu, biorąc pod uwagę prognozowa-
544
ne na następny rok wielkości makroekonomiczne,
waloryzacja powinna zapewnić wzrost powyżej in-
flacji i tym samym umożliwić emerytom i rencistom
udział we wzroście gospodarczym (uwzględnienie
w formule waloryzacji realnego wzrostu wynagro-
dzeń). Tym samym stworzone będą lepsze warunki
do osiągnięcia w Trójstronnej Komisji do Spraw
Społeczno-Gospodarczych porozumienia co do wiel-
kości wskaźnika waloryzacji adekwatnej do aktual-
nej sytuacji społeczno-gospodarczej. Nowe terminy
negocjacji pozwolą też na zabezpieczenie odpowied-
nich środków na podwyżkę świadczeń w ustawie bu-
dżetowej na następny rok.
Komisja Polityki Społecznej i Rodziny zakończy-
ła już prace nad ww. projektem ustawy i rekomendo-
wała jej uchwalenie bez poprawek (druk nr 1221
z dnia 29 października 2008 r.). Pragnę dodać, że
problematyka przyjęcia właściwych rozwiązań w za-
kresie kształtowania poziomu najniższych emerytur
i rent jest również przedmiotem mojej szczególnej
troski. W związku z tym uznałam za celowe, aby ze-
spół do spraw ubezpieczeń społecznych Trójstronnej
Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych doko-
nał analizy i oceny istniejących w tym zakresie re-
gulacji prawnych. W wyniku tych prac możliwe bę-
dzie opracowanie koncepcji optymalnego modelu
ustalania wysokości najniższych świadczeń, zgodne-
go zarówno z oczekiwaniami społecznymi, jak i uwa-
runkowaniami społeczno-ekonomicznymi. Wynik
tych uzgodnień pozwoli na podjęcie decyzji o ewen-
tualnej nowelizacji ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zakresie
zasad ustalania minimalnej wysokości emerytur
i rent z tytułu niezdolności do pracy.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie prawa beneficjentów, wynikającego
z działania 2 Planu Rozwoju Obszarów
Wiejskich, do przenoszenia własności
gospodarstw rolnych na zstępnych,
a w szczególności na dzieci (5967)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie umożliwienia przekazywania własności
gospodarstw przez beneficjentów działania: Wspie-
ranie gospodarstw niskotowarowych PROW 2004–
–2006, w związku z przejściem producenta rolnego
na rentę inwalidzką, chciałbym się odnieść do pod-
niesionej kwestii.
Stosownie do postanowień zawartych w § 10 roz-
porządzenia Rady Ministrów w sprawie szczegóło-
wych warunków i trybu udzielania pomocy finanso-
wej na wspieranie gospodarstw niskotowarowych
objętej planem rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U.
Nr 286, poz. 2870, z późn. zm.) płatność dla gospo-
darstwa niskotowarowego podlega wstrzymaniu
i zwrotowi, jeżeli producent rolny przeniósł własność
gospodarstwa niskotowarowego przed upływem pię-
ciu lat od dnia przyznania płatności dla gospodar-
stwa niskotowarowego. Zobowiązanie do realizacji
przedsięwzięć, zgodnie z planem rozwoju gospodar-
stwa niskotowarowego (§ 8 ust. 1 ww. rozporządze-
nia), których celem jest restrukturyzacja gospodar-
stwa niskotowarowego, a tym samym zobowiązanie
do nieprzenoszenia własności gospodarstwa nisko-
towarowego przez okres 5 lat od dnia przyznania
płatności (§ 10, z zastrzeżeniem § 11 ww. rozporzą-
dzenia) ma na celu zapewnienie, że gospodarstwo,
na które przeznaczono wsparcie, nie zostanie zli-
kwidowane. Odstępstwo od zobowiązania polegają-
cego na nieprzenoszeniu własności gospodarstwa
znalazło odzwierciedlenie w przepisach § 11 ww.
rozporządzenia, gdzie w przypadku, gdy w okresie 5
lat od dnia przyznania płatności nastąpi przeniesie-
nie własności gospodarstwa niskotowarowego na
rzecz następcy producenta rolnego, któremu przy-
znano rentę strukturalną.
Działania: Wspieranie gospodarstw niskotowa-
rowych oraz Renty strukturalne są instrumentami
finansowanymi ze środków pochodzących z Sekcji
Gwarancji Europejskiego Funduszu Orientacji i Gwa-
rancji Rolnej, w ramach PROW 2004–2006 oraz
z Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwo-
ju Obszarów Wiejskich, w ramach PROW 2007–
–2013. Oba działania mają na celu rozwój obszarów
wiejskich. Zadaniem Rent strukturalnych jest po-
prawa struktury agrarnej kraju oraz przyśpieszenie
procesu wymiany pokoleniowej wśród osób prowa-
dzących gospodarstwa rolne, a także poprawa ren-
towności i konkurencyjności gospodarstw rolnych
poprzez ich przejmowanie przez osoby młodsze, do-
brze przygotowane do zawodu rolnika. Odnosząc się
do szczegółowych celów określonych dla działania:
Wspieranie gospodarstw niskotowarowych, należy
wskazać przede wszystkim wsparcie restrukturyza-
cji gospodarstw rolnych o niewielkim potencjale
ekonomicznym oraz poprawę konkurencyjności pol-
skiego sektora rolnego w warunkach integracji
z Unią Europejską.
Mając na uwadze zazębianie się priorytetowych
kierunków obu działań, zasadnym jest powiązanie
tych dwóch instrumentów wsparcia. Należy podkre-
ślić, iż wspomniane działania są wdrażane w opar-
ciu o przepisy prawa wspólnotowego oraz krajowego

i podlegają ścisłym regułom kwalifikowalności wy-
datków. Zasady przyznawania rent inwalidzkich
określone zostały w oparciu o krajowe przepisy
o ubezpieczeniach społecznych rolników i służą za-
pewnieniu świadczeń finansowych osób niezdolnych
do pracy.
Odnosząc się do powyższego, należy wyraźnie
podkreślić, iż działania: Wspieranie gospodarstw ni-
skotowarowych oraz Renty strukturalne znajdują
odzwierciedlenie w przepisach WE, w związku
z czym wzajemnie się przenikają. Należy bowiem
zaznaczyć, iż przeniesienie własności gospodar-
stwa na następcę producenta rolnego w ramach
renty strukturalnej wiąże się z podjęciem zobowią-
zań, które przyczyniają się do prowadzenia gospo-
darstwa zgodnie z planem rozwoju gospodarstwa
niskotowarowego.
Wyjaśniając powyższe, należy przede wszystkim
wziąć pod uwagę, iż zgodnie z przepisami określają-
cymi warunki przyznawania pomocy w ramach rent
strukturalnych realizowanych zarówno w ramach
PROW 2004–2006, jak również PROW 2007–2013
osoba, która przejmuje gospodarstwo rolnika, które-
mu przyznano rentę strukturalną, zobowiązuje się
do prowadzenia działalności rolniczej na przejętych
użytkach rolnych przez okres co najmniej 5 lat. Tym
samym rolnik ten zobowiązuje się, że nie dokona
w tym okresie przeniesienia własności przejętego
gospodarstwa, jak również zdoła wypełnić założenia
planu rozwoju gospodarstwa niskotowarowego,
określone przez poprzedniego posiadacza gospodar-
stwa. Ponadto w przypadku obecnego okresu pro-
gramowania obowiązuje pięcioletnie zobowiązanie
do osobistego prowadzenia działalności rolniczej na
przejętych użytkach rolnych.
Nie bez znaczenia pozostaje również fakt, iż
w myśl § 2 pkt 3 rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi w sprawie szczegółowych warunków
i trybu przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania „Renty strukturalne” objętego Progra-
mem Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–
2013 (Dz. U. Nr 109 poz. 750, późn. zm.) za następcę
producenta rolnego należy uznać osobę fizyczną,
która rozpoczyna działalność rolniczą po raz pierw-
szy z dniem przejęcia gospodarstwa rolnego od pro-
ducenta rolnego ubiegającego się o rentę struktural-
ną i nie ukończył 40 roku życiu w dniu złożenia
wniosku o rentę strukturalną. Należy zatem pod-
kreślić, iż stosownie do tak określonych postano-
wień, wskutek przekazania gospodarstwa w ramach
renty strukturalnej nie będzie miało miejsca po-
większenie gospodarstwa do wielkości ekonomicznej
przewyższającej przedział ESU, który determinował
uczestnictwo w działaniu: Wspieranie gospodarstw
niskotowarowych.
Ponadto przekazanie gospodarstwa następcy
producenta rolnego w ramach renty strukturalnej
odbywa się poprzez przeniesienie własności całego
gospodarstwa rolnego jednej osobie, skutkiem czego
realizacja zobowiązań odbywać się będzie w tym sa-
545
mym gospodarstwie, na które początkowo przezna-
czono wsparcie w związku z realizacją planu rozwo-
ju gospodarstwa niskotowarowego zatwierdzonego
„pierwotnemu” właścicielowi gospodarstwa niskoto-
warowego.
Przekazywanie gospodarstw na zasadach okre-
ślonych dla rent strukturalnych wynika również
z wymogu dotyczącego posiadania przez osoby przej-
mujące gospodarstwo kwalifikacji zawodowych przy-
datnych do prowadzenia działalności rolniczej.
Wspomniane wymagania pozwalają na wyodrębnie-
nie wśród przyszłych, potencjalnych beneficjentów
działania: Wspieranie gospodarstw niskotowaro-
wych osób, które będą w stanie rozwijać gospodar-
stwo zgodnie ze wskazaniami planu.
Ponadto informuję, iż biorąc pod uwagę sytuacje,
w których beneficjenci działania: Wspieranie gospo-
darstw niskotowarowych zostali dotknięci wystą-
pieniem takich okoliczności, jak długotrwała nie-
zdolność do pracy producenta rolnego, § 9 rozporzą-
dzenia Rady Ministrów w sprawie szczegółowych
warunków i trybu udzielania pomocy finansowej na
wspieranie gospodarstw niskotowarowych objętej
planem rozwoju obszarów wiejskich przewiduje moż-
liwość złożenia oświadczenia o zaistnieniu tych oko-
liczności, skutkiem czego, mimo niezrealizowania
przedsięwzięcia zadeklarowanego w planie rozwoju
gospodarstwa niskotowarowego, płatność w czwar-
tym i piątym roku będzie kontynuowana.
Odnosząc się do powyższego oraz uwzględniając
końcowy etap wdrażania Planu Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2004–2006, w tym działania:
Wspieranie gospodarstw niskotowarowych (finanso-
wanych jedynie z PROW 2007–2013 po wyczerpaniu
środków PROW 2004–2006), uprzejmie informuję,
iż w chwili obecnej nie ma możliwości zmiany przed-
miotowego rozporządzenia w proponowanym przez
pana posła zakresie.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Roberta Kołakowskiego
w sprawie projektu ustawy
o emeryturach pomostowych (5968)
W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 28
października 2008 r., znak: SPS-023-5968/08, prze-
kazującym interpelację posła Roberta Kołakowskie-
go w sprawie emerytur pomostowych przedstawiam,
co następuje.
546
W dniu 6 listopada 2008 r. Sejm RP przyjął,
a w dniu 20 listopada 2008 r. Senat RP zatwierdził
ustawę o emeryturach pomostowych. Obecnie usta-
wa oczekuje na podpis prezydenta RP. Zgodnie z przy-
jętą ustawą prawo do emerytury pomostowej będzie
przysługiwało ubezpieczonemu, który spełnia łącz-
nie następujące warunki:
1) urodził się po dniu 31 grudnia 1948 r.;
2) ma okres pracy w szczególnych warunkach
lub szczególnym charakterze wynoszący co najmniej
15 lat;
3) osiągnął wiek wynoszący co najmniej 55 lat
dla kobiet i co najmniej 60 lat dla mężczyzn;
4) ma okres składkowy i nieskładkowy, ustalony
na zasadach określonych w ustawie o emeryturach
i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wy-
noszący co najmniej 20 lat dla kobiet i co najmniej 25
lat dla mężczyzn;
5) przed dniem 1 stycznia 1999 r. wykonywał
prace w szczególnych warunkach lub prace w szcze-
gólnym charakterze w rozumieniu przepisów usta-
wy o emeryturach i rentach z FUS albo pracę
w szczególnych warunkach lub o szczególnym cha-
rakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emery-
turach pomostowych.
6) po dniu 31 grudnia 2008 r. wykonywał pracę
w szczególnych warunkach lub o szczególnym cha-
rakterze w rozumieniu przepisów ustawy o emery-
turach pomostowych;
7) nastąpiło rozwiązanie z nim stosunku pracy.
Ponadto w podjętej ustawie dla niektórych grup
ubezpieczonych wykonujących pracę w szczególnych
warunkach lub o szczególnym charakterze (np. pra-
ce rybaków morskich, pilotów statków powietrz-
nych) przewidziano obniżenie wymagań związanych
z wiekiem i szczególnym stażem pracy, od których
będzie zależało nabycie prawa do emerytury pomo-
stowej.
Dla osób, które nie spełniły warunków wymaga-
nych do uzyskania emerytury pomostowej, ustawa
przewiduje rekompensaty. Zgodnie z definicją za-
wartą w art. 2 ustawy rekompensata to odszkodo-
wanie za utratę możliwości nabycia prawa do wcze-
śniejszej emerytury z tytułu pracy w szczególnych
warunkach lub o szczególnym charakterze dla osób,
które nie nabędą prawa do emerytury pomostowej.
Przepis art. 21 ustawy doprecyzowuje, że rekompen-
sata przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli ma okres
pracy w szczególnych warunkach lub w szczególnym
charakterze w rozumieniu przepisów ustawy o eme-
ryturach i rentach z FUS wynoszący co najmniej 15
lat. Rekompensata nie będzie przysługiwać osobie,
która nabyła prawo do emerytury na podstawie
przepisów ustawy o emeryturach i rentach z FUS.
Należy podkreślić, że zarówno zawarte w usta-
wie o emeryturach pomostowych definicje prac
w szczególnych warunkach i o szczególnym charak-
terze, jak i wykazy rodzajów prac w szczególnych
warunkach i o szczególnym charakterze powstały
po długotrwałej i wnikliwej dyskusji z partnerami
społecznymi w trakcie prac połączonych zespołów
problemowych Trójstronnej Komisji do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych, które toczyły się w okresie
od 2 czerwca do 24 września 2008 r.
W wyniku negocjacji z partnerami społecznymi
między innymi określono czynniki ryzyka występu-
jące w przypadku prac w szczególnych warunkach.
W stosunku do pierwotnej propozycji rządowej roz-
szerzono listę rodzajów prac o prace wykonywane
w powietrzu, w warunkach podwyższonego ciśnie-
nia atmosferycznego oraz o prace związane z bardzo
dużym obciążeniem statycznym wynikającym z ko-
nieczności pracy w wymuszonej, niezmiennej pozycji
ciała.
Spośród czynników ryzyka związanych z pracą
w szczególnych warunkach wybrano tylko te, które
z wiekiem mogą z dużym prawdopodobieństwem
spowodować trwałe uszkodzenie zdrowia. O wybo-
rze zdecydował zespół ekspertów ochrony i medycy-
ny pracy. Należy podkreślić, że podstawowym kry-
terium stosowanym zarówno przy konstruowaniu
definicji, jak i wykazów rodzajów prac było kryte-
rium medyczne. W rezultacie w trakcie negocjacji ze
związkami zawodowymi w ramach Komisji Trój-
stronnej wykaz prac w szczególnych warunkach
i o szczególnym charakterze został dodatkowo roz-
szerzony o następujące pozycje.
Prace w szczególnych warunkach:
— prace pod ziemią bezpośrednio przy drążeniu
tuneli w górotworze;
— prace w powietrzu wykonywane na statkach
powietrznych przez personel pokładowy (w tym pra-
ce stewardów i stewardess);
— prace tancerzy zawodowych związane z bar-
dzo ciężkim wysiłkiem fizycznym.
Prace o szczególnym charakterze:
— prace kierowników pociągów;
— prace bezpośrednio przy ustawianiu drogi po-
jazdów metra;
— prace funkcjonariuszy Straży Ochrony Kolei
(funkcjonariusze SOK);
— prace przy bezpośrednim sterowaniu procesa-
mi technicznymi mogącymi spowodować awarię tech-
niczną z poważnymi skutkami dla bezpieczeństwa
publicznego, prace elektromonterów bezpośrednio
przy eksploatacji napowietrznych sieci elektroenerge-
tycznych w warunkach prac pod napięciem;
— prace personelu sprawującego opiekę nad
mieszkańcami domów pomocy społecznej dla prze-
wlekle psychicznie chorych, niepełnosprawnych in-
telektualnie dzieci i młodzieży lub dorosłych;
— prace personelu medycznego oddziałów psy-
chiatrycznych i leczenia uzależnień w bezpośrednim
kontakcie z pacjentami;
— prace personelu medycznego w zespołach ope-
racyjnych dyscyplin zabiegowych i anestezjologii.
Analizując prace bezpośrednio przy ustawianiu
drogi przebiegu pociągów i pojazdów metra, ustalo-
no również, że prace te wykonują: dyżurny ruchu,
nastawniczy, manewrowy, ustawiacz, zwrotniczy,

rewident taboru, dyspozytor ruchu metra, dyżurny
ruchu i stacji metra. Zatem znaczna grupa stano-
wisk pracy kolejarzy, które zawierało, przywołane
w interpelacji, porozumienie z dnia 11 czerwca 2007 r.
między stroną rządową a Krajowym Komitetem
Protestacyjno-Strajkowym Kolejarzy w Sprawie
Rozwiązań Emerytalnych dla Kolejarzy, została
umieszczona w wykazie stanowiącym załącznik do
ustawy.
Z powyższego wynika, że przyjęta ustawa o eme-
ryturach pomostowych jest wynikiem kompromisu
pomiędzy stanowiskiem rządu a oczekiwaniami
związków zawodowych w tej kwestii.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie planów uwolnienia cen energii
elektrycznej dla gospodarstw domowych (5969)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Andrzeja Szlachty z dnia 20 paź-
dziernika 2008 r. (wystąpienie marszałka Sejmu RP
z dnia 28 października 2008 r., znak SPS-023-5969/
08) w sprawie planów uwolnienia cen energii elek-
trycznej dla gospodarstw domowych uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień do kwestii
podniesionych w wyżej wymienionej interpelacji.
1. Czy rząd przygotowuje strategie związane
z uwolnieniem cen energii elektrycznej dla gospo-
darstw domowych?
2. Czy utrzymanie obowiązku zatwierdzenia cen
energii elektrycznej dla odbiorców indywidualnych
przez URE nie zablokuje rozwoju rynku energii?
3. Czy nie wpłynie to również na dalszy wzrost
cen energii elektrycznej?
Sprawa uwolnienia cen energii elektrycznej jest
nierozerwalnie związana z nieodwracalnym proce-
sem tworzenia otwartego i konkurencyjnego rynku
energii elektrycznej, jaki od kilku lat ma miejsce
w naszym kraju. Wcześniej proces ten został zainicjo-
wany w Unii Europejskiej, kiedy to w 1995 r. Komisja
Europejska w tzw. białej księdze wyznaczyła kierun-
ki koniecznych reform w sektorze energetycznym.
Podkreślenia wymaga znamienny fakt, że mó-
wiąc o uwolnieniu cen, należy przez to rozumieć od-
stąpienie przez prezesa Urzędu Regulacji Energety-
ki od zatwierdzania taryf na energię elektryczną dla
spółek działających na rynku konkurencyjnym, czy-
li dla wytwórców i przedsiębiorstw obrotu handlują-
cych tą energią. Tym samym oznacza to zwolnienie
547
z obowiązku taryfowania energii jako towaru, który
się wytwarza i którym się handluje.
Ale oznacza to również, że w dalszym ciągu po-
zostaje w mocy obowiązek zatwierdzania taryf
przez prezesa URE dla wykazujących cechy mono-
polu naturalnego spółek energetycznych zajmują-
cych się realizacją usług przesyłu i dystrybucji
energii elektrycznej, czyli usług dostarczania ener-
gii elektrycznej sieciami elektroenergetycznymi od
wytwórców do odbiorców końcowych. Tym samym
oznacza to utrzymanie bez zmian taryfowania dla
spółek wykonujących działalność operatora syste-
mu przesyłowego odpowiedzialnego za przesył
energii elektrycznej od wytwórców sieciami naj-
wyższych napięć oraz operatorów systemów dys-
trybucyjnych odpowiedzialnych za dostarczanie
energii elektrycznej sieciami średnich i niskich na-
pięć do odbiorców końcowych.
Z punktu widzenia ministra gospodarki działa-
nia mające na celu złagodzenie wzrostu cen energii
elektrycznej dla odbiorców końcowych muszą mieć
przede wszystkim charakter zmian systemowych
w elektroenergetyce, zwiększających zakres funk-
cjonowania mechanizmów rynku konkurencyjnego
w obszarze wytwarzania i obrotu energią elektrycz-
ną, a poprzez to wymuszających racjonalizację kosz-
tów działania po stronie przedsiębiorstw energe-
tycznych. Istotne jest bowiem, aby koszty działania
tych przedsiębiorstw były efektywne i w pełni uza-
sadnione ekonomicznie, gdyż tylko wtedy będzie za-
sadnym i właściwym poziom cen energii elektrycz-
nej oferowanej odbiorcom.
Niewątpliwie z punktu widzenia zabezpieczenia
interesów państwa i prawidłowego funkcjonowania
gospodarki oraz poziomu życia społecznego istotne
znaczenie ma zachowywanie się spółek energetycz-
nych na rynku energii elektrycznej po ich uwolnie-
niu, o czym nadmienia pan poseł w swojej interpela-
cji. Pamiętając o tym, że w gospodarce rynkowej
przedsiębiorstwa energetyczne prowadzą swoją dzia-
łalność jako spółki prawa handlowego, a organy tych
spółek są zobligowane do przestrzegania i szanowa-
nia ładu korporacyjnego, praktycznym narzędziem
w ręku państwa w zakresie oddziaływania na te
podmioty pozostają odpowiednie regulacje w obsza-
rze prawa energetycznego.
Dlatego w Ministerstwie Gospodarki przygoto-
wywany jest cały pakiet zmian ustawy Prawo ener-
getyczne w ramach jej kolejnej nowelizacji, dotyczą-
cy uporządkowania reguł otwartego rynku energii
elektrycznej. Uchwalenie nowelizacji tej ustawy bę-
dzie istotnym działaniem na rzecz budowania wła-
ściwych relacji w obszarze elektroenergetyki w wa-
runkach rynkowych.
Obok koniecznych zmian przepisów prawa ener-
getycznego, moim zdaniem ze względu na strukturę
organizacyjną i własnościową krajowej elektroener-
getyki oraz zachowania poszczególnych przedsię-
biorstw energetycznych jako graczy rynkowych, nie-
zbędny jest stały monitoring rynku energii elek-
548
trycznej zarówno przez prezesa Urzędu Regulacji
Energetyki, jak i przez prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów, zgodnie z właściwo-
ścią każdego z tych organów. Niezbędna jest rów-
nież stała współpraca pomiędzy tymi organami
i wzajemne uzupełniające wspomaganie się, a w szcze-
gólności w sytuacjach gdy zachowania przedsię-
biorstw energetycznych nie mogą być wyeliminowa-
ne przez działania ex ante regulatora sektorowego
i wymagają interwencji ex post organu, jakim jest
prezes UOKiK. Dotyczy to w szczególności elimino-
wania przypadków możliwego nadużywania siły mo-
nopolistycznej przedsiębiorstw energetycznych wobec
odbiorców końcowych poprzez dyktowanie im nieza-
sadnie zawyżonego poziomu cen energii elektrycznej
i osiąganie nieuzasadnionych niczym zysków.
W gospodarce wolnorynkowej ceny energii elek-
trycznej (jak i innych towarów, produktów i usług)
odpowiadają efektywnym kosztom, a zatem zobiek-
tywizowanym z punktu widzenia ekonomicznego.
Dlatego też należy oczekiwać, że obecny proces do-
chodzenia naszej gospodarki do wolnego rynku rów-
nież ukształtuje cenę energii elektrycznej bez struk-
turalnych zniekształceń na poziomie wynikającym
z efektywnych relacji ekonomicznych odpowiadają-
cych poziomowi rozwoju społeczno-gospodarczego
kraju.
Zatem uwolnienie cen energii dla spółek działają-
cych w obszarach konkurencji jest niejako natural-
nym procesem, który w określonym horyzoncie cza-
sowym ma sprzyjać dojściu do stanu uznawanego za
normalny, w którym ich koszty funkcjonowania
będą szły w parze z efektywnością ekonomiczną
i zdolnością do rozwoju, a tym samym zdolnością do
zaspokajania przyszłych potrzeb odbiorców. Bowiem
z punktu widzenia każdego odbiorcy energii elek-
trycznej równie istotne znaczenie jak cena ma pew-
ność i niezawodność dostaw tej energii, gdyż zazwy-
czaj jego straty z tytułu przerw w dostawach energii
są wielokrotnie wyższe od wydatków ponoszonych
w normalnych warunkach dostaw.
Mając między innymi na względzie niezwykle
istotny społeczny wymiar postępującego procesu
urynkowienia w sektorze elektroenergetyki i zwią-
zanego z tym odchodzenia od zatwierdzania taryf
na energię elektryczną przez prezesa URE, podją-
łem inicjatywę uregulowania tej kwestii, pomimo że
resortem właściwym w sprawie systemowych roz-
wiązań dotyczących pomocy społecznej jest minister
pracy i polityki społecznej.
Jako przewodniczący Zespołu Sterującego do
Spraw Realizacji,,Programu dla elektroenergetyki”
w dniu 15 lutego 2008 r. wydałem specjalne zarzą-
dzenie w sprawie powołania międzyresortowej gru-
py roboczej do opracowania projektów aktów praw-
nych zapewniających odbiorcom słabym ekonomicz-
nie właściwy poziom ochrony na konkurencyjnym
rynku energii elektrycznej oraz nadających prezeso-
wi URE odpowiednią rolę i narzędzia regulacyjne
na takim rynku.
Jednym z zadań tej grupy, pracującej pod prze-
wodnictwem wiceprezesa URE, było przygotowanie
i przedstawienie ministrowi gospodarki legislacyj-
nych propozycji niezbędnych do wdrożenia do końca
2008 r. zmierzających do zbudowania rozwiązania
systemowego, w którym pozycja odbiorców najsłab-
szych ekonomicznie byłaby odpowiednio prawnie
usankcjonowana i wzmocniona przed dniem 1 stycz-
nia 2009 r., to jest przed przewidywaną wtedy przez
prezesa URE datą zwolnienia przedsiębiorstw obro-
tu energią elektryczną z obowiązku przedkładania
do zatwierdzania taryf dla odbiorców w gospodar-
stwach domowych.
Właśnie w ramach prac tej grupy nad przygoto-
waniem takiego systemowego rozwiązania przedys-
kutowano między innymi projekt prezesa URE pole-
gający na stworzeniu zespołu instrumentów poma-
gających odbiorcom słabym ekonomicznie uniknąć
wstrzymania dostaw energii elektrycznej. Projekt
zakładał uznanie energii elektrycznej za podstawo-
we dobro cywilizacyjne, konieczne do zaspokojenia
niezbędnej potrzeby bytowej, a ciężar niesienia po-
mocy tym grupom odbiorców spoczywałby na gmi-
nach poprzez istniejące ośrodki pomocy społecznej
oraz wydziały mieszkaniowe (istniejące przepisy
prawa w zakresie funkcjonowania i zadań własnych
gmin między innymi tworzą ramy prawne do reali-
zacji przez nie polityki społecznej).
W tym celu propozycja zakładała zwiększenie
środków własnych gmin poprzez zwiększenie wyso-
kości udziałów we wpływach z podatku dochodowe-
go, wykorzystanie części wpływów z opłat koncesyj-
nych oraz z kar pieniężnych wymierzanych przez
prezesa URE. Propozycja zakładała także zastoso-
wanie rozwiązań systemowych polegających na
zmniejszeniu dotychczasowej wysokości podatków
nakładanych na energię elektryczną (akcyza, VAT).
Projekt zawierał wprowadzenie pakietu odpowied-
nich zmian w ustawach:
— pomocy społecznej (Dz. U. z 2004 r. Nr 64, poz.
593, z późn. zm.),
— dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. z 2001 r.
Nr 71, poz. 734, z późn.zm.),
— dochodach jednostek samorządu terytorialne-
go (Dz. U. z 2003 r. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.),
— podatku akcyzowym (Dz. U. z 2004 r. Nr 29,
poz. 257, z późn. zm.),
— podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r.
Nr 54, poz. 535, z późn. zm.),
— Prawo energetyczne (Dz. U. z 2006 r. Nr 89,
poz. 625, z późn. zm.).
Zaproponowane rozwiązanie, uznane za możliwe
do przyjęcia przez Ministerstwo Gospodarki, nie
znalazło akceptacji Ministerstwa Finansów, Mini-
sterstwa Pracy i Polityki Społecznej, Ministerstwa
Infrastruktury oraz prezesa Urzędu Ochrony Kon-
kurencji i Konsumentów. Instytucje te wskazały
jako ich zdaniem jedyne możliwe do przyjęcia roz-
wiązanie niesienie pomocy odbiorcom słabym eko-

nomicznie poprzez wprowadzenie taryf socjalnych
na energię elektryczną.
Pragnę w tym miejscu podkreślić, że Minister-
stwo Gospodarki oraz prezes URE nie preferują
wprowadzenia regulowanych tańszych taryf socjal-
nych, uznając, że takie rozwiązanie nie jest najwła-
ściwszym środkiem pomocy słabym ekonomicznie
odbiorcom w warunkach liberalizowanego rynku
energii elektrycznej i przy prawidłowo działającym
w kraju systemie pomocy społecznej. W dobie odcho-
dzenia od taryfowania w obszarach konkurencyj-
nych elektroenergetyki i eliminowania barier roz-
woju rynku energii elektrycznej jako systemu kształ-
tującego właściwe relacje ekonomiczne i czystą
strukturę cen dla energii elektrycznej traktowanej
jako towar oraz czystą strukturę cen dla usług do-
starczania tej energii do odbiorców końcowych ad-
ministracyjne wprowadzenie taryf socjalnych w prak-
tyce prowadziłoby do przywrócenia subsydiowania
skrośnego i ponownego zniekształcenia rynkowych
informacji w zakresie prawidłowej wyceny energii
elektrycznej, czego doświadczaliśmy w sektorze
elektroenergetyki przez długie minione lata i co nie-
wątpliwie odcisnęło swoje piętno na warunkach
funkcjonowania tego sektora, włącznie z ogranicze-
niem jego potencjału rozwojowego.
W świetle zaistniałych zasadniczych rozbieżno-
ści co do ww. projektu systemowego rozwiązania
oraz mając na względzie wypełnienie zapisów dyrek-
tywy 2003/54/WE odnoszących się do wprowadze-
nia przez kraje członkowskie stosowania środków
służących pomocą odbiorcom słabym ekonomicznie,
grupa robocza uzgodniła (z zastrzeżeniami Mini-
sterstwa Pracy i Polityki Społecznej dotyczącymi za-
kresu ochrony odbiorców wrażliwych) wprowadze-
nie rozwiązania w drodze kolejnej nowelizacji usta-
wy Prawo energetyczne polegającego na:
— zdefiniowaniu odbiorcy słabego ekonomicznie
(czego nie ma dotychczas w naszym prawodawstwie,
a jest jednoznacznie zalecane przez Komisję Euro-
pejską), co z punktu widzenia prawnego ma kluczo-
we znaczenie dla każdego z kolejnych kroków i po-
dejmowanych działań na rzecz najuboższych odbior-
ców energii elektrycznej w naszym kraju,
— wprowadzeniu świadczenia pomocy najuboż-
szym grupom odbiorców energii elektrycznej przez
przedsiębiorstwa energetyczne zajmujące się dystry-
bucją tej energii (w porozumieniu z jej sprzedawcami)
poprzez opracowywanie i realizowanie wewnętrz-
nych własnych programów pomocy w celu umożliwie-
nia uniknięcia wstrzymania dostarczania energii
elektrycznej słabym ekonomicznie odbiorcom,
— odpowiednim wzmocnieniu kompetencji pre-
zesa URE w zakresie sprawowania nadzoru nad
działalnością przedsiębiorstw energetycznych celem
zapobiegania ewentualnym możliwościom naduży-
wania przez nie siły rynkowej na rynku hurtowym
i rynku detalicznym energii elektrycznej, a tym sa-
mym w konsekwencji wobec odbiorców końcowych.
549
Rozwiązanie to nie pociągałoby za sobą dodatko-
wego obciążenia budżetu państwa oraz budżetów
jednostek samorządu terytorialnego. Jego realizacja
odbywałaby się tylko ze źródeł finansowych przed-
siębiorstw energetycznych zajmujących się dystry-
bucją energii elektrycznej oraz przedsiębiorstw do-
konujących sprzedaży tej energii do odbiorców koń-
cowych.
Zdaniem Ministerstwa Gospodarki to propono-
wane rozwiązanie nie może jednak być uznane jako
noszące cechy pełnego rozwiązania systemowego,
może mieć jedynie charakter rozwiązania uzupeł-
niającego, stosowanego dobrowolnie przez przedsię-
biorstwa sektora energetyki w ramach tzw. społecz-
nej odpowiedzialności biznesu CSR (z ang. Corpora-
te Social Responsibility) w warunkach konkurencyj-
nego rynku energii elektrycznej.
Dlatego celem wypracowania rozwiązania miesz-
czącego się w zakresie systemu pomocy społecznej
w naszym kraju w dalszym ciągu będą prowadzone
konsultacje, w szczególności z Ministerstwem Pracy
i Polityki Społecznej oraz Ministerstwem Finansów,
jako właściwymi w sprawach pomocy społecznej
i źródeł jej finansowania. Ponieważ w dotychczaso-
wym orzecznictwie sądowym Naczelnego Sądu Ad-
ministracyjnego energia elektryczna nie jest trakto-
wana jako niezbędna potrzeba bytowa, a co w konse-
kwencji powoduje, że nie można wobec tego dobra
stosować rozwiązań w postaci zasiłków celowych dla
najuboższych grup odbiorców końcowych, to wpro-
wadzenie systemowego rozwiązania mającego na
celu ochronę odbiorcy słabego ekonomicznie wyma-
gać będzie zmiany kilku ustaw. Z całą pewnością nie
obejdzie się bez konieczności uzyskania polityczne-
go konsensusu w tej sprawie.
Wyrażam przekonanie, że powyższe wyjaśnienia
zostaną przyjęte jako wyczerpująca odpowiedź na
kwestie zawarte w interpelacji pana posła Andrzeja
Szlachty.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie działań rządu
w zakresie utrzymania tempa rozwoju
budownictwa w Polsce (5971)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Andrzeja Szlachty (znak:
550
SPS-023-5971/08) w sprawie działań rządu w zakre-
sie utrzymania tempa rozwoju budownictwa w Pol-
sce, uprzejmie przekazuję poniższe wyjaśnienia.
Podstawowym problemem obserwowanej obecnie
sytuacji jest fakt, iż wskazane w interpelacji zagro-
żenia rynkowe oraz ich przyczyny mają głębsze pod-
stawy, dalece wykraczające poza sam sektor budow-
lany, rynek nieruchomości jako taki oraz zakres we-
wnętrznych uwarunkowań rozwoju polskiej gospo-
darki. Spadek dynamiki rozwoju budownictwa i groź-
ba występowania w przyszłości negatywnych zja-
wisk gospodarczych, o których wspomina pan poseł
w interpelacji, jak również charakter ewentualnych
działań rządu związanych z ww. problemami i ocena
tego, na ile mogą one być skuteczne – wszystkie te
kwestie powinny więc być rozpatrywane obecnie nie
tyle wyłącznie w odniesieniu do samego budownic-
twa mieszkaniowego i komercyjnego, ale przede
wszystkim gospodarki jako takiej.
W przypadku komercyjnych obiektów biurowych,
handlowych lub magazynowych podstawy dynamiki
rozwoju w kolejnych latach będą przecież kształto-
wane przede wszystkim w oparciu o uwarunkowa-
nia makroekonomiczne, a nie działania podejmowa-
ne lub zaniechane w odniesieniu do samej branży
budowlanej (nie pomijając oczywiście również wagi
tych ostatnich). Związek zachodzący pomiędzy zapo-
trzebowaniem na nowe powierzchnie komercyjne
a dynamiką wzrostu wykorzystujących je sektorów
gospodarki będzie bowiem w tych przypadkach bez-
pośredni (zależność od koniunktury w segmencie
usług, handlu, szeroko rozumianej działalności pro-
dukcyjnej, sytuacji instytucji finansowych itd.).
Stosunkowo krótki okres obserwowanych w ostat-
nim czasie zawirowań finansowych na rynkach
światowych, niepozostający oczywiście bez wpływu
na uwarunkowania rozwoju gospodarki krajowej,
nie daje jeszcze podstaw do formułowania oceny
o trwałym czy znaczącym załamaniu w najbliższych
latach. Niewątpliwie jednak w przypadku znaczne-
go obniżenia tempa wzrostu gospodarki realizacja
strategicznych planów inwestycyjnych w budownic-
twie (rozbudowa dróg i autostrad, przygotowanie
Polski do Euro 2012) byłaby również ważnym czyn-
nikiem ograniczającym negatywny wpływ zjawisk
makroekonomicznych na sytuację branży budowla-
nej w kolejnych latach.
Z punktu widzenia polityki mieszkaniowej groź-
ba światowego kryzysu finansowego, który może się
przełożyć na zmniejszenie dostępności kredytów hi-
potecznych i spadek podaży mieszkań deweloper-
skich, jak również naturalna po okresie dynamicz-
nego wzrostu korekta rynku wskazują, po pierwsze,
na ważną rolę, jaką pełnić powinny rozwiązania sty-
mulujące prawidłowy rozwój rynku najmu. Już obec-
nie zawirowania rynkowe powodują zwiększenie na-
cisku na rynek mieszkań na wynajem, co szczegól-
nie dotyka młodych ludzi w większych ośrodkach
miejskich. Mieszkania budowane w ramach społecz-
nego budownictwa czynszowego mogą być w tej sy-
tuacji bardzo istotnym czynnikiem stabilizującym
rynek. Ważnym elementem powinno być również
większe zaangażowanie inwestycyjne gmin w rozwój
tego segmentu rynku najmu, jaki stanowi budownic-
two komunalne (w tym budownictwo socjalne).
W tym ostatnim przypadku warto wspomnieć, iż
w dniu 21 października br. Rada Ministrów przyjęła
projekt ustawy o zmianie ustawy o finansowym
wsparciu tworzenia lokali socjalnych, mieszkań
chronionych, noclegowni i domów dla bezdomnych,
który został skierowany do Sejmu RP. Jednym
z ważniejszych rozwiązań zawartych w projekcie no-
welizacji jest wprowadzenie korzystnych zmian
w wysokości wsparcia finansowego, jakie inwesto-
rzy będą mogli otrzymać na tworzenie lokali socjal-
nych, mieszkań chronionych, noclegowni i domów
dla bezdomnych. Jego wysokość będzie wynosić od
30 do 50% kosztów inwestycji (obecnie inwestor
może otrzymać zwrot maksymalnie 20–40% wyso-
kości poniesionych kosztów). Nowym rozwiązaniem
będzie także możliwość pozyskiwania przez gminy,
przy pomocy finansowej budżetu państwa, miesz-
kań komunalnych nieposiadających statusu lokali
socjalnych.
Rozpatrując uwarunkowania rozwoju branży bu-
dowlanej w mieszkalnictwie nie można również po-
mijać równoległego do nowo budowanych mieszkań
segmentu rynku, jaki stanowią remonty istniejące-
go zasobu mieszkaniowego. Z uwagi na wieloletnie
zaniedbania potrzeby w tym zakresie są w Polsce
ogromne. Większym inwestycjom w tym obszarze
będą sprzyjały w kolejnych latach rozwiązania za-
warte w uchwalonej przez Sejm RP w dniu 17 paź-
dziernika br. ustawie o wspieraniu termomoderni-
zacji i remontów (aktualnie rozpatrywane będą po-
prawki do ustawy wniesione z inicjatywy Senatu
RP). Ustawa przyjęta na podstawie projektu z inicja-
tywy rządowej integruje obecny program termomo-
dernizacji z nowymi elementami wsparcia działal-
ności remontowej i modernizacyjnej, łącząc propo-
nowane nowe formy wsparcia z warunkiem uzyski-
wania w wyniku przeprowadzonych inwestycji istot-
nych oszczędności zużycia energii. Proponowana
w ustawie nowa forma wsparcia, jaką stanowi pre-
mia remontowa, byłaby przekazywana osobom fi-
zycznym, wspólnotom mieszkaniowym z większo-
ściowym udziałem osób fizycznych, spółdzielniom
mieszkaniowym i towarzystwom budownictwa spo-
łecznego z tytułu realizacji tzw. przedsięwzięć re-
montowych, których przedmiotem będą wyłącznie
budynki wielorodzinne o najgorszym stanie tech-
nicznym i najniższym standardzie wyposażenia
(przyjęto ograniczenie czasowe okresu, w którym
budynek został wzniesiony). Ze względu na stopień
dekapitalizacji budynki te wymagają najczęściej
przeprowadzenia znacznie szerszego zakresu prac
remontowo-modernizacyjnych, niż jest to możliwe
w przypadku przedsięwzięć termomodernizacyj-
nych. Ustawa przewiduje ponadto możliwość uzyski-
wania przez właścicieli budynków pozbawionych

prawa do swobodnego ustalania czynszów tzw. pre-
mii kompensacyjnej przeznaczonej na spłatę części
kredytu udzielonego na realizację przedsięwzięcia
remontowego lub remontu budynku mieszkalnego,
jak również poszerza zakres inwestycji uprawniają-
cych do uzyskania premii gwarancyjnej związanej
z likwidacją książeczki mieszkaniowej o określony
zakres prac remontowych związanych z lokalem
mieszkalnym właściciela książeczki.
Przed udzieleniem odpowiedzi na pytanie drugie
pragnę na zakończenie tej części odpowiedzi na in-
terpelację podkreślić, iż okresowy spadek dynamiki
rozwoju budownictwa, po kilkuletnim okresie bar-
dzo dużego wzrostu i rozgrzania koniunktury ryn-
kowej, jako taki jest zjawiskiem naturalnym i cy-
klicznie notowanym. Co więcej, biorąc pod uwagę
tak znaczne wzrosty cen na rynku nieruchomości
mieszkaniowych, usług i materiałów budowlanych,
z jakimi mieliśmy do czynienia w ostatnich latach,
rozważany w kontekście niedostatecznego stanu za-
spokojenia potrzeb mieszkaniowych w Polsce ruch
korekcyjny jest również procesem uzasadnionym.
W warunkach rynku producenta, rosnących cen
mieszkań i związanym z tym postrzeganiem miesz-
kania jako atrakcyjnej lokaty spekulacyjnej corocz-
ny wzrost efektów budownictwa mieszkaniowego
bez wątpienia w większym stopniu pozytywnie
wpływał na statystyczne wskaźniki stopnia nasyce-
nia mieszkaniowego (liczba istniejących i nowo bu-
dowanych mieszkań na 1 tys. mieszkańców), niż
znajdował odzwierciedlenie w poprawie stanu za-
spokojenia potrzeb mieszkaniowych gospodarstw
domowych nieposiadających mieszkania. Utrzymu-
jący się przez kolejne lata stan nierównowagi rynko-
wej i związane z tym zjawiska inflacyjne na rynku
mieszkaniowym pogłębiałyby i tak już wysokie na
tle innych krajów dysproporcje pomiędzy dochodami
gospodarstw domowych a cenami mieszkań (pomi-
mo wzrostu dochodów gospodarstw domowych).
Wpływałyby one również negatywnie na skalę
przedsięwzięć wspieranych środkami budżetowymi.
Odpowiadając na postawione pytanie pierwsze, na-
leży pamiętać również o powyższych zależnościach.
W odpowiedzi na pytanie drugie, dotyczące udzie-
lania przez rząd pomocy w zakresie ułatwienia do-
stępu do kredytów hipotecznych w formie częścio-
wego zabezpieczenia spłaty, chciałbym poinformo-
wać, że propozycja taka obecnie nie jest rozważana.
Osoby będące na granicy posiadania zdolności kre-
dytowej, które dzięki gwarancji ze strony państwa
otrzymałyby długoterminowe kredyty mieszkanio-
we, stanowiłyby grupę kredytobiorców o zwiększo-
nym ryzyku zaprzestania spłaty kredytu, które
przejmowałby na siebie budżet państwa. Wprowa-
dzenie tego rodzaju rozwiązania w obecnej sytuacji
rynków finansowych byłoby więc działaniem bardzo
ryzykownym. Dobrym przykładem tego zagrożenia
jest obserwowany od kilku miesięcy kryzys na ame-
rykańskim rynku kredytów hipotecznych, leżący
551
u podstaw obecnych problemów gospodarki Stanów
Zjednoczonych.
Nie można oczywiście tracić z pola widzenia tak
istotnego dla perspektyw rozwoju budownictwa
mieszkaniowego problemu ograniczonej dostępności
kredytów mieszkaniowych, bezpośrednio wpływają-
cego na popyt na rynku mieszkaniowym. W tym za-
kresie częściową odpowiedzią jest już obecnie pro-
gram finansowego wsparcia rodzin w nabywaniu
własnego mieszkania. Program ten – realizowany
na warunkach ustawy z dnia 8 września 2006 r.
o finansowym wsparciu rodzin w nabywaniu wła-
snego mieszkania (Dz. U. Nr 183, poz. 1354 i Dz. U.
Nr 136 z 2007 r., poz. 955) – przewiduje stosowanie
dopłat ze środków budżetu państwa do oprocento-
wania preferencyjnych kredytów mieszkaniowych
zaciąganych m.in. na nabycie własnego mieszkania,
spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu
mieszkalnego, zakup lub budowę domu jednorodzin-
nego. Dopłaty stanowiące 50% stopy referencyjnej,
tj. WIBOR 3M + 2 p.p., stosowane są przez pierw-
szych 8 lat spłaty preferencyjnego kredytu mieszka-
niowego. Celem programu jest umożliwienie zaspo-
kojenia potrzeb mieszkaniowych przez średnioza-
możne rodziny (małżeństwa niezależnie od posiada-
nia dzieci lub osoby samotnie wychowujące dzieci),
które przy udziale okresowego wsparcia ze strony
państwa będą zdolne do zakupu mieszkania lub
domu i spłaty zaciągniętego na ten cel kredytu hipo-
tecznego. Wsparcie tego rodzaju staje się szczególnie
atrakcyjne w warunkach rosnących stóp procento-
wych kredytów hipotecznych i wysokiego ryzyka
kursowego, stanowiąc wydatną pomoc w spłacie
długoterminowego kredytu zaciągniętego przez
młode rodziny na zakup czy budowę pierwszego
mieszkania.
W obecnych uwarunkowaniach szczególnym atu-
tem programu wsparcia rodzin w nabywaniu wła-
snego mieszkania jest fakt, iż kredyt jest udzielany
w walucie polskiej, przez co jest pozbawiony ryzyka
kursowego, tak dotkliwego w okresie zawirowań na
rynkach walutowych. Dodatkowo na zwiększenie
zainteresowania kredytem preferencyjnym będzie
wpływać przewidziane w nowelizacji ustawy o fi-
nansowym wsparciu rodzin (...) uchwalonej przez
Sejm RP w dniu 17 października br. zwiększenie li-
mitu ceny (kosztu) nieruchomości uprawniającego
do finansowania kredytem preferencyjnym. Zmiana
zwiększająca dotychczas stosowany współczynnik
1,3 do wysokości 1,4 niewątpliwie przyczyni się do
poszerzenia oferty mieszkań dostępnych cenowo,
a tym samym zwiększy możliwości korzystania
z tego instrumentu.
Elementem działań na rzecz zwiększenia dostęp-
ności kredytów mieszkaniowych, szczególnie w wa-
runkach zaostrzenia wymagań sektora bankowego
wobec kredytobiorców, będzie również nowa propo-
zycja umożliwiająca przeznaczenie premii gwaran-
cyjnej na pokrycie wkładu własnego przy zaciąganiu
kredytu na realizację inwestycji mieszkaniowej.
552
Propozycję taką przewiduje rządowy projekt ustawy
o zmianie ustawy o pomocy państwa w spłacie nie-
których kredytów mieszkaniowych, udzielaniu pre-
mii gwarancyjnych oraz refundacji bankom wypła-
conych premii gwarancyjnych przyjęty przez Radę
Ministrów na posiedzeniu w dniu 12 listopada 2008 r.
Zaproponowana przez rząd nowelizacja ustawy
stworzy więc możliwość wcześniejszego uzyskania
premii gwarancyjnej z przeznaczeniem na wkład
własny wymagany przy kredycie mieszkaniowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Szlachty
w sprawie wymagań dotyczących
zawodu ratownika medycznego (5972)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Andrzeja Szlachty z dnia 28
października br. w sprawie wymagań dotyczących
zawodu ratownika medycznego uprzejmie informu-
ję, co następuje.
W Ministerstwie Zdrowia od początku bieżącego
roku trwają prace nad nowelizacją ustawy o Pań-
stwowym Ratownictwie Medycznym. W dniu 16 paź-
dziernika br. zarządzeniem ministra zdrowia powo-
łany został zespół do spraw opracowania projektu
nowelizacji ustawy o Państwowym Ratownictwie
Medycznym. Przewidywany termin zakończenia
prac zespołu to 18 grudnia br.
W odniesieniu do kwestii obligatoryjnego ukoń-
czenia studiów wyższych przez osoby wykonujące
zawód ratownika medycznego i związanym z tym
zamknięciem kształcenia na poziomie średnim w za-
wodzie ratownik medyczny pragnę poinformować, iż
średnie szkolnictwo medyczne podlega w ostatnich
latach i nadal podlegać będzie zmianom wynikają-
cym z konieczności spójnego powiązania kształcenia
z krajowym rynkiem pracy oraz koniecznością do-
stosowania do wymogów rynku europejskiego.
Osoby, które w ramach kształcenia w szkole poli-
cealnej uzyskały dyplom ratownika medycznego
uprawniający do wykonywania ww. zawodu, w przy-
padku zamknięcia kształcenia na poziomie średnim
w zawodzie ratownik medyczny nie utracą jednak
uprawnień zawodowych. Jednocześnie osoby te nie
będą zobowiązane do ukończenia studiów wyższych
w celu uzyskania kwalifikacji do wykonywania za-
wodu ratownika medycznego. Zgodnie bowiem z obo-
wiązującymi w Polsce przepisami zdobycie upraw-
nień zawodowych ratownika medycznego jest możli-
we poprzez kształcenie w formie dwuletniego kształ-
cenia w szkołach policealnych dla młodzieży (ukoń-
czenie publicznej lub niepublicznej szkoły policealnej
i otrzymanie dyplomu potwierdzającego uzyskanie
tytułu zawodowego ratownik medyczny) oraz w sys-
temie szkolnictwa wyższego na studiach licencjac-
kich. Jednocześnie zakres uprawnień zawodowych
po ukończeniu szkoły policealnej jest równorzędny
zakresowi uprawnień zawodowych ratownika me-
dycznego, który ukończył trzyletnie wyższe studia
licencjackie.
Z powyższego wynika więc, iż nie istnieje ko-
nieczność wprowadzania przepisu dotyczącego okre-
su przejściowego pozwalającego na uzupełnienie wy-
kształcenia w celu możliwości wykonywania zawodu
ratownika medycznego. Wszelkie nowo powstające
regulacje nie znoszą bowiem uprawnień zdobytych
przed okresem rozpoczęcia ich obowiązywania,
w myśl podstawowej zasady tworzenia prawa, która
mówi, iż nie działa ono wstecz.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację posła Krzysztofa Brejzy
w sprawie sytuacji osób kontynuujących naukę
(5973)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Brejzy (SPS-
-023-5973/08) w sprawie sytuacji osób kontynuują-
cych naukę, przekazuję, co następuje.
Ustawa Prawo o szkolnictwie wyższym w art. 167
ust. 2 ustaliła definicję ukończenia studiów jako
datę złożenia egzaminu dyplomowego, zaś w przy-
padku kierunków lekarskiego, lekarsko-dentystycz-
nego i weterynarii – datę złożenia ostatniego wyma-
ganego planem studiów egzaminu, a w przypadku
kierunku farmacja – datę zaliczenia ostatniej, prze-
widzianej w planie studiów, praktyki. W przypadku
studiów doktoranckich ustawa nie określa daty ich
ukończenia, odsyłając do przepisów wykonawczych
określenie okresu ich trwania.
Zgodnie z przepisami ustawy Prawo o szkolnic-
twie wyższym ze statusem studenta wiążą się m.in.
uprawnienia do korzystania z 50-procentowej ulgi
w opłatach za przejazdy publicznymi środkami ko-

munikacji miejskiej, uprawnienia do korzystania
z ulgowych przejazdów środkami publicznego trans-
portu zbiorowego kolejowego i autobusowego do
ukończenia 26 roku życia.
Natomiast zgodnie z art. 67 ust. 5 ustawy z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (t.j. Dz.
U. z 2008 r. Nr 164, poz. 1027) prawo do świadczeń
opieki zdrowotnej wygasa po upływie 4 miesięcy od
zakończenia nauki lub skreślenia z listy studentów.
Uczestnikom studiów doktoranckich nie przysługu-
ją ww. uprawnienia, jednakże okres odbywania stu-
diów doktoranckich, nie dłuższy niż 4 lata, zalicza-
ny jest do okresu pracy, pod warunkiem uzyskania
stopnia naukowego doktora.
Jak się wydaje, intencją pana posła Krzysztofa
Brejzy jest przyznanie absolwentom studiów upraw-
nienia do ulgowych przejazdów, a uczestnikom stu-
diów doktoranckich uprawnień do świadczeń opieki
zdrowotnej w okresie wakacyjnym. Pragnę zwrócić
uwagę, iż sprawa objęcia uczestników studiów dok-
toranckich przepisem art. 67 ust. 5 ustawy o świad-
czeniach opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych należy do kompetencji ministra
zdrowia.
Ze swej strony mogę odnieść się jedynie do postu-
latu dotyczącego studentów. Pragnę jednak zwrócić
uwagę, iż studia drugiego stopnia podejmuje tylko
część absolwentów studiów pierwszego stopnia,
a przyznanie wszystkim absolwentom uprawnień do
ulgowych przejazdów w okresie wakacji wiąże się ze
skutkami finansowymi dla budżetu państwa. Trud-
no jednak uznać za uzasadnione przyznanie statusu
studenta absolwentom studiów wyższych. Niemniej
jednak pragnę zapewnić, iż sprawa ta będzie przed-
miotem rozważań w czasie prac nad nowelizacją
ustawy Prawo o szkolnictwie wyższym.
Łączę wyrazy szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Andrzeja Pałysa
i Jana Łopaty
w sprawie zmiany sytuacji materialno-prawnej
producentów na rynku owoców i warzyw (5974)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo, znak SPS-023-5974/08, z dnia 28 październi-
ka br. zawierające interpelację posłów Andrzeja Pa-
553
łysa i Jana Łopaty w sprawie zmiany sytuacji mate-
rialno-prawnej producentów na rynku owoców i wa-
rzyw uprzejmie informuję, co następuje.
Odnośnie do postulatu dotyczącego wzmocnienia
ochrony unijnego rynku przed importem produktów
owocowo-warzywnych uprzejmie informujemy, że
w wyniku akcesji do UE Polska została objęta Wspól-
ną Taryfą Celną UE. Kompetencje w zakresie nego-
cjacji handlowych, zgodnie z art. 133 traktatu usta-
nawiającego Wspólnotę Europejską, przejęła Komi-
sja Europejska. W związku z tym w imporcie z kra-
jów trzecich stosowane są stawki celne obowiązujące
wszystkie kraje członkowskie UE. Stawki te wyni-
kają z podjętych przez WE zobowiązań międzynaro-
dowych, tj. z listy koncesyjnej do WTO (tzw. stawki
związane), z umów o handlu preferencyjnym zawar-
tych przez UE z krajami trzecimi lub z ogólnego sys-
temu preferencji celnych, tzw. GSP.
Podwyższenie stawek celnych ponad poziom wy-
nikający ze zobowiązań międzynarodowych UE jest
możliwe w wyniku postępowań ochronnych, anty-
subsydyjnych lub antydumpingowych lub wycofania
preferencji.
W odniesieniu do każdego z wymienionych ro-
dzajów środków stosowana jest w UE odpowiednia
szczegółowa procedura. Do ogólnych warunków nie-
zbędnych do wprowadzenia którychkolwiek z ww.
środków zalicza się konieczność przeprowadzenia
przez Komisję Europejską postępowania wyjaśnia-
jącego, podczas którego powinny zostać udowodnio-
ne: ewentualna szkoda lub groźba jej wystąpienia
dla przemysłu Wspólnoty oraz związek przyczynowy
między szkodą a importem podlegającym postępo-
waniu ochronnemu. Ponadto, podejmując decyzję
o nałożeniu środków, Unia Europejska jest zobowią-
zana uwzględnić interesy całej Wspólnoty, nie tylko
zainteresowanych ochroną producentów, ale rów-
nież nabywców, konsumentów, producentów prze-
twarzających importowany towar oraz aspekt kon-
kurencji na rynku Unii.
Postępowania antydumpingowe i antysubsydyj-
ne wszczyna się na wniosek przemysłu Wspólnoty
lub z inicjatywy Komisji Europejskiej, natomiast
w przypadku postępowania ochronnego przeciwko
nadmiernemu importowi z wnioskiem o wszczęcie
postępowania mogą wystąpić wyłącznie państwa
członkowskie (w wyniku określonych sygnałów od
przemysłu krajowego). Aby skarga o zastosowanie
takich środków była skuteczna, muszą ją poprzeć
producenci wytwarzający istotną część całkowitej
wspólnotowej produkcji danych wyrobów (postępo-
wanie ochronne przed nadmiernym importem) lub
ponad 25% całkowitej produkcji wspólnotowej pro-
duktu podobnego (postępowanie antydumpingowe).
Po ewentualnym wykazaniu szkody i związku przy-
czynowego między importem danego towaru a szko-
dą wniosek musi także uzyskać poparcie większości
państw członkowskich UE.
Wniosek o ewentualne zastosowanie środków
ochronnych lub antydumpigowych podlega głosowa-
niu na posiedzeniu Komitetu Doradczego Komisji
554
Europejskiej ds. środków ochronnych lub Komitetu
Antydumpingowego. W przypadku uzyskania więk-
szości głosów za przyjęciem środków KE przyjmuje
rozporządzenie, jeśli takiej większości nie ma – spra-
wa trafia pod obrady Rady UE.
Środki ochronne mogą zostać wprowadzone
w postaci dodatkowych ceł, minimalnych cen impor-
towych. Możliwe jest też przyjęcie zobowiązań ceno-
wych eksporterów z państw trzecich, wskutek czego
import taki jest zwolniony z cła antydumpingowego,
a w zamian eksporterzy zobowiązują się podnieść
cenę do poziomu eliminującego margines dumpingu
lub szkodę.
Należy podkreślić, że ww. postępowania w spra-
wie wprowadzenia środków ochronnych, antydum-
pingowych lub antysubsydyjnych, jak pokazują do-
świadczenia w przypadku truskawek mrożonych, są
długotrwałe i od momentu rozpoczęcia postępowa-
nia do wprowadzenia środków ochrony rynku może
upłynąć kilkanaście miesięcy.
Wszystkie środki ochrony rynku ustanawiane są
na szczeblu Wspólnoty, Polska nie ma zatem możli-
wości traktatowych jednostronnego wprowadzenia
środków ochronnych w imporcie z krajów trzecich.
Ponadto w imporcie niektórych produktów moż-
na zastosować specjalne klauzule ochronne (SSG),
na podstawie porozumienia WTO w sprawie rolnic-
twa, jeśli taka możliwość wynika z listy koncesyjnej
UE do WTO. Jednakże w przypadku importu kon-
centratu soku jabłkowego tej możliwości w unijnej
liście koncesyjnej nie przewidziano. Polska podtrzy-
muje stanowisko zgłaszane już Komisji Europejskiej
w ramach dyskusji nt. negocjacji Rundy Doha WTO,
że zasadne jest podjęcie przez KE działań w sprawie
modyfikacji zakresu towarowego SSG w unijnej li-
ście koncesyjnej, tak aby możliwe było objęcie tym
mechanizmem koncentratu soku jabłkowego. W ra-
mach ww. negocjacji przewiduje się jednak, że moż-
liwość stosowania klauzul SSG mogłaby dotyczyć
tylko 1% wszystkich linii taryfowych, okres stoso-
wania byłby ograniczony do 7 lat, a poziom cła
włącznie z dodatkową opłatą celną wynikającą z za-
stosowania SSG nie mógłby przekraczać stawki cel-
nej KNU.
Należy dodać, że w przyszłości w wyniku toczą-
cych się negocjacji Rundy Doha WTO (o ile rokowa-
nia te zostaną zakończone podpisaniem porozumie-
nia) będzie miała miejsce redukcja stawek celnych
na wszystkie towary rolno-spożywcze w imporcie
z krajów trzecich.
W odniesieniu do kwestii dotyczącej niedopusz-
czenia kwasu cytrynowego do zakwaszania koncen-
tratów celem poprawy ich parametrów należy
stwierdzić, że dyrektywa Rady 2001/112/WE z dnia
20 grudnia 2001 r. odnosząca się do soków owoco-
wych i niektórych podobnych produktów przezna-
czonych do spożycia przez ludzi dopuszcza dodanie
soku cytrynowego i/lub zagęszczonego soku cytry-
nowego do zakwaszania soków i koncentratów celem
poprawy ich parametrów sensorycznych.
Ww. przepisy tej dyrektywy znalazły odzwiercie-
dlenie w § 4.1 rozporządzenia ministra rolnictwa
i rozwoju wsi z dnia 30 września 2003 r. w sprawie
szczegółowych wymagań w zakresie jakości handlo-
wej soków i nektarów owocowych (Dz. U. Nr 177,
poz. 1735, z późn. zm.).
Obowiązujące aktualnie przepisy dyrektywy
95/2/WE przewidują możliwość dokwaszania za-
gęszczonego soku owocowego poprzez użycie kwasu
cytrynowego lub innych podobnych dodatków do-
kwaszających, a co za tym idzie – zostały wskazane
w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 18 wrze-
śnia 2008 r. w sprawie dozwolonych substancji do-
datkowych i substancji pomagających w przetwa-
rzaniu (Dz. U. Nr 177, poz. 1094).
W ubiegłym roku na forum Unii Europejskiej
podjęto prace nad nowelizacją ww. dyrektywy 2001/
112/WE. W projekcie zaproponowano możliwość do-
dania soku z limonki/koncentratu z limonki do so-
ków i koncentratów. Należy jednak podkreślić, że
sok cytrynowy i sok limonowy mają podobne para-
metry fizyko-chemiczne i sensoryczne, dlatego też
możliwość użycia ekwiwalentnie jednego lub drugie-
go soku do zakwaszania nie zmieni w żaden sposób
sytuacji na rynku soku jabłkowego.
Z uzyskanych w trybie roboczym informacji
z Komisji Europejskiej wynika, że prace nad noweli-
zacją dyrektywy 2001/112/WE odnoszącej się do so-
ków owocowych i niektórych podobnych produktów
przeznaczonych do spożycia przez ludzi zostaną
wznowione w przyszłym roku. W momencie wzno-
wienia prac nad projektem zmian dyrektywy 2001/
112/WE Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, ma-
jąc na względzie zachęcenie producentów z innych
krajów Unii Europejskiej do wykorzystania koncen-
tratu jabłkowego krajowej produkcji, będzie postulo-
wało:
— w przypadku dokwaszania soków owocowych
kwasem cytrynowym i innymi dodatkami dokwa-
szającymi konieczność podania tych informacji na
etykiecie w pobliżu nazwy produktu celem umożli-
wienia odróżnienia podobnych produktów i zapew-
nienia tym samym odpowiedniego wyboru konsu-
mentom;
— w przypadku użycia w produkcji soku owoco-
wego, soku cytrynowego lub limonowego lub ich so-
ków zagęszczonych to, że takie soki powinny być
traktowane jako soki dwu- lub wieloskładnikowe,
np. owocowo-cytrynowe lub owocowo-limonowe.
Odnosząc się do kwestii wsparcia na rzecz grup
producentów poprzez rozszerzenie kwalifikowanych
kosztów inwestycji o zakup sprzętu do zbioru oraz
inwestycje do prostego przetwarzania, pragnę poin-
formować, iż w ramach reformy wspólnej organiza-
cji rynku owoców i warzyw pojawiła się możliwość
dofinansowywania zakupu maszyn i urządzeń do
zbioru. W związku z powyższym obecnie trwają pra-
ce nad nowelizacją rozporządzenia zmieniającego
rozporządzenie ministra rolnictwa i rozwoju wsi
w sprawie szczegółowych warunków przyznawania

pomocy finansowej wstępnie uznanej grupie produ-
centów owoców i warzyw oraz wykazu kwalifikowa-
nych kosztów inwestycji ujętych w zatwierdzonym
planie dochodzenia do uznania. Nowelizacja ta
umożliwia poszerzenie listy kosztów kwalifikowa-
nych inwestycji o maszyny i urządzenia do zbioru.
Jednocześnie uprzejmie informujemy, że prowa-
dzenie działalności przetwórczej nie jest warunkiem
funkcjonowania organizacji producentów, dlatego
też wykaz kosztów kwalifikowanych w ramach
wsparcia inwestycyjnego dla grup producentów nie
uwzględnia wsparcia dla wstępnego przetwarzania.
Pragnę nadmienić, iż zarówno wstępnie uznane
grupy, jak i uznane organizacje producentów owo-
ców i warzyw mogą jako podmioty gospodarcze zaj-
mować się przetwórstwem owoców i warzyw, jed-
nakże nie otrzymają na ten cel wsparcia inwestycyj-
nego w ramach wspólnej organizacji rynku owoców
i warzyw.
Wstępnie uznana grupa, jak i uznana organiza-
cja producentów owoców i warzyw, zgodnie z istnie-
jącymi przepisami, jest podmiotem posiadającym
osobowość prawną i prowadzącym działalność go-
spodarczą, a tym samym objętym podatkiem docho-
dowym.
Podnoszona kwestia opodatkowania grup i orga-
nizacji producentów owoców i warzyw podatkiem od
nieruchomości oraz podatkiem dochodowym zda-
niem resortu rolnictwa nie jest czynnikiem hamują-
cym powstawanie i rozwój grup i organizacji produ-
centów owoców i warzyw, gdyż korzyści wynikające
z działania producentów w formie zorganizowanej
w ramach grup i organizacji są niewspółmiernie
większe od kosztów opodatkowania, a wsparcie fi-
nansowe ze środków wspólnotowych i budżetu kra-
jowego jest wyjątkowo wysokie.
Odnośnie do postulatu związanego z uproszcze-
niem procedur zatrudniania pracowników sezono-
wych i z zagranicy pragnę poinformować, że w bie-
żącym roku nastąpiło kolejne uproszczenie zasad
zatrudniania sezonowego, które umożliwia obywa-
telom Ukrainy, Białorusi i Federacji Rosyjskiej pod-
jęcie pracy sezonowej w Polsce w okresie do sześciu
miesięcy w ciągu kolejnych dwunastu miesięcy pod
warunkiem uzyskania od polskiego pracodawcy lub
osoby fizycznej oświadczenia o zamiarze powierze-
nia pracy, zarejestrowanego w powiatowym urzę-
dzie pracy. Czynność rejestracji takiego oświadcze-
nia z zasady odbywa się w trakcie jednej, kilkuna-
stominutowej wizyty w powiatowym urzędzie pracy
i jest bezpłatna zarówno dla pracodawcy, jak i dla
cudzoziemca. Zarejestrowane oświadczenie praco-
dawcy stanowi podstawę do otrzymania wizy o sym-
bolu 08 uprawniającej do wykonywania pracy, którą
wystawia polska placówka konsularna w kraju sta-
łego pobytu cudzoziemca. Biorąc pod uwagę specyfi-
kę pracy sezonowej, a także doświadczenia innych
państw europejskich o bogatszym, wieloletnim do-
świadczeniu w zakresie takiego zatrudnienia, obo-
wiązująca procedura jest na dzień dzisiejszy rozwią-
555
zaniem optymalnym. Daje możliwość szybkiego i ła-
twego dopuszczenia cudzoziemca do lokalnego ryn-
ku pracy. Pozwala również na wykonywanie pracy
nieprzerwanie przez okres do sześciu miesięcy,
a w zależności od potrzeb sadownika praca ta może
być świadczona w kilku krótszych okresach. Skala
napływu cudzoziemców podejmujących prace sezo-
nowe w naszym kraju jest monitorowana przez Mi-
nisterstwo Pracy i Polityki Społecznej. Z nadsy-
łanych przez powiatowe urzędy pracy do Mini-
sterstwa Pracy i Polityki Społecznej comiesięcz-
nych informacji statystycznych o zarejestrowanych
oświadczeniach pracodawców jednoznacznie wyni-
ka, iż liczba takich pracowników systematycznie
rośnie.
Dalsze zmiany w zakresie zatrudniania cudzo-
ziemców, znacznie upraszczające procedury związa-
ne z dopuszczaniem cudzoziemców do krajowego
rynku pracy, przewiduje rządowy projekt ustawy
o zmianie ustawy o promocji zatrudnienia i insty-
tucjach rynku pracy. Obecnie projekt znajduje się
w Sejmie RP.
Ponadto informuję, że zwróciłem się zgodnie
z kompetencją do ministra pracy i polityki społecz-
nej o przedłożenie informacji dotyczącej kwestii
uproszczenia procedur zatrudniania pracowników
sezonowych i z zagranicy. Odpowiedź ministra pra-
cy i polityki społecznej zostanie przekazana nie-
zwłocznie po jej otrzymaniu.
Odnośnie do postulatu dotyczącego prolongowa-
nia terminów spłat zaciągniętych kredytów klęsko-
wych informuję, że zgodnie z obowiązującymi zasa-
dami udzielania preferencyjnych kredytów klęsko-
wych obrotowych, uruchamianych na podstawie
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia
2007 r., kredyty te mogą być udzielone na okres nie
dłuższy niż 4 lata. W okresie objętym umową kre-
dytu bank może stosować prolongatę spłaty rat ka-
pitału i odsetek do 2 lat, przy czym okres stosowa-
nia przez agencję dopłat nie może przekroczyć
4 lat. Ponadto w okresie objętym umową kredytu
bank może wydłużyć okres spłaty kredytu poza
maksymalny okres spłaty. Po upływie 4 lat agencja
nie będzie stosowała dopłat do oprocentowania,
przy czym oprocentowanie kredytu nie może być
wyższe niż wynikające z umowy zawartej pomię-
dzy agencją a bankiem.
Natomiast zgodnie z zasadami udzielania prefe-
rencyjnych kredytów klęskowych obrotowych uru-
chomionych na podstawie rozporządzenia Rady Mi-
nistrów z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szcze-
gółowych kierunków działań Agencji Restruktury-
zacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich
realizacji (Dz. U. Nr 16, poz. 82, z późn. zm.) w okre-
sie objętym umową kredytową bank może stosować
prolongatę spłaty rat kapitału i odsetek, przy czym
okres stosowania przez agencję dopłat nie może
przekroczyć 5 lat. W okresie objętym umową kredy-
tu bank może wydłużyć okres spłaty kredytu poza
okres 5 lat na warunkach komercyjnych, przy czym
556
oprocentowanie kredytu nie może być wyższe niż
wynikające z umowy zawartej pomiędzy agencją
a bankiem.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie likwidacji Sądu Rejonowego
w Opatowie (5975)
W odpowiedzi na pismo z dnia 28 października
2008 r. Nr SPS-023-5975/08, przy którym przekaza-
na została interpelacja pana posła Andrzeja Pałysa
w sprawie likwidacji Sądu Rejonowego w Opatowie,
uprzejmie przedstawiam, co następuje:
Na wstępie pragnę podnieść, że podstawowym
celem polityki Ministra Sprawiedliwości jest zapew-
nienie obywatelom konstytucyjnego prawa do sądu,
rozumianego jako rozpatrzenie sprawy bez nieuza-
sadnionej zwłoki przez właściwy sąd.
Z zebranych danych wynika, że w sądownictwie
powszechnym występują znaczne różnice w zakresie
wielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,
przy czym nie dotyczą one tylko obszarów ich właści-
wości miejscowej, ale przede wszystkim liczby wpły-
wających spraw, a tym samym wielkości struktur or-
ganizacyjnych, obciążenia sędziów i etatyzacji.
Ponadto dokonana analiza wpływu, załatwienia
i pozostałości spraw wskazuje, iż w sądach występu-
je strukturalna zaległość, rzutująca negatywnie na
ocenę funkcjonowania sądownictwa powszechnego.
Dlatego też w interesie wymiaru sprawiedliwości
jest jak najszybsza likwidacja tej zaległości przy wy-
korzystaniu istniejących nakładów.
Jednym z kierunków prowadzonych w Minister-
stwie Sprawiedliwości prac jest ocena wpływu
uproszczenia struktury organizacyjnej sądownictwa
powszechnego na sprawność postępowania. Należy
przy tym zauważyć, że żaden z opracowywanych
wstępnych wariantów zmian organizacyjnych nie
został dotychczas przesądzony.
W omawianym kontekście zaznaczyć trzeba, że
podjęcie decyzji o zniesieniu jakiegokolwiek sądu re-
jonowego wymaga przeprowadzenia pogłębionej
i wnikliwej analizy obciążenia sędziów pracą orzecz-
niczą, przy jednoczesnym uwzględnieniu innych wa-
runków funkcjonowania konkretnej jednostki zwią-
zanych z wielkością wpływu spraw czy też struktu-
rą lokalnej społeczności oraz umiejscowieniem geo-
graficznym sądu.
Reasumując, pragnę poinformować pana posła,
że aktualnie nie prowadzi się prac legislacyjnych
mających na celu likwidację sądów rejonowych,
w tym Sądu Rejonowego w Opatowie.
Pragnę jednocześnie poinformować pana posła,
że w dniu 13 listopada 2008 r. do Ministerstwa Spra-
wiedliwości wpłynął wniosek prezesa Sądu Okręgo-
wego w Kielcach, poparty przez prezesa Sądu Apela-
cyjnego w Krakowie, w zakresie rozszerzenia obsza-
ru działania Sądu Rejonowego w Opatowie o gminy
Ożarów i Tarłów. Przedmiotowy wniosek zostanie
poddany analizie przez właściwe merytorycznie ko-
mórki organizacyjne Ministerstwa Sprawiedliwości
celem wypracowania stosownej decyzji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rozwoju Regionalnego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie możliwości uwzględnienia
budowy Regionalnego Portu Lotniczego
Kielce-Obice w „Koncepcji przestrzennego
zagospodarowania kraju” (5976)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo marszałka Sejmu z dnia 28.10.2008 r., nr SPS-
-023-5976/08, dotyczące interpelacji posła Andrzeja
Pałysa w sprawie uwzględnienia w „Koncepcji prze-
strzennego zagospodarowania kraju na lata 2008–
–2033” inwestycji Regionalnego Portu Lotniczego
Kielce-Obice przekazuję stanowisko w przedmioto-
wej sprawie w zakresie ustawowych właściwości mi-
nistra rozwoju regionalnego.
Odpowiadając na załączone pismo pana posła
Andrzeja Pałysa z dnia 10.10.2008 r. w sprawie
uwzględnienia w „Koncepcji przestrzennego zago-
spodarowania kraju na lata 2008–2033” inwestycji
związanej z budową Regionalnego Portu Lotnicze-
go Kielce-Obice, uprzejmie informuję, że w sprawie
tej otrzymałam już pismo z dnia 6.10.2008 r. od
pana Adama Jarubasa, do którego dołączono
uchwałę nr XVIII/333/08 Sejmiku Województwa
Świętokrzyskiego z dnia 29 września 2008 r. oraz
oświadczenie Sejmiku Województwa Świętokrzy-
skiego z dnia 29 września 2008 r. Organem właści-

wym do adresowania uchwały i oświadczenia doty-
czących Regionalnego Portu Lotniczego Kielce-
-Obice jest minister infrastruktury (a ściślej – De-
partament Transportu Lotniczego MI), dlatego też
kopię interpelacji przesyłam również do wiadomo-
ści ministra infrastruktury wraz kopią niniejszej
odpowiedzi.
Wyjaśniam, że zgodnie z art. 47 ustawy o pla-
nowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym mi-
nister właściwy ds. rozwoju regionalnego opraco-
wuje koncepcję przestrzennego zagospodarowania
kraju, która stanowi rządowy dokument plani-
styczny pełniący funkcję koordynującą w odnie-
sieniu do rządowych dokumentów strategicznych,
strategii rozwoju województw i wojewódzkich pla-
nów zagospodarowania przestrzennego. Koncep-
cja nie jest aktem prawnym posiadającym moc de-
cyzyjną, lecz dokumentem rządowym, który po
akceptacji Rady Ministrów prezes RM przekazuje
do Sejmu RP.
W trwających obecnie pracach nad KPZK wyko-
rzystywane były ekspertyzy dotyczące rozwoju
wszystkich gałęzi transportu, a także aktualny
„Program rozwoju sieci lotnisk i lotniczych urzą-
dzeń naziemnych”, przyjęty uchwałą Rady Mini-
strów nr 86/2007 z dnia 8 maja 2007 r. (dostępny
także na stronie www.kprm.gov.pl). Program ten
stwierdza między innymi, że w Polsce portów lotni-
czych nie posiadają 4 województwa: podlaskie, opol-
skie, lubelskie i świętokrzyskie, i podaje także kry-
teria klasyfikacji portów lotniczych, kładące nacisk
na rozwój infrastruktury naziemnej i dostępności
lotnisk komunikacyjnych. Na podstawie przedsta-
wionej ekspertyzy projekt KPZK stwierdza, że
w Polsce starania o utworzenie nowych portów lot-
niczych, m.in. w Polsce Wschodniej, Kielcach, Opo-
lu, Modlinie i Gdyni, przebiegają wolniej, niż postę-
puje rozbudowa już istniejących dużych lotnisk re-
gionalnych, zaś powstawanie nowych portów lotni-
czych (w tym Portu Lotniczego w Kielcach) będzie
uzależnione zarówno od sytuacji rynkowej, jak i od
możliwości inwestycyjnych samorządów regional-
nych. Głównym problemem jest złe skomunikowa-
nie lotnisk z systemami transportu lądowego,
w tym przede wszystkim z koleją. Sytuacja powin-
na ulec poprawie w następstwie inwestycji przewi-
dzianych w programach operacyjnych na lata 2007–
–2013.
Wstępna wersja KPZK była rozważana w MRR
w III kwartale br., zaś infrastruktura transportowa
(w tym także lotnicza) i jej docelowy stan w roku
2033 stanowią jeden z podstawowych działów tego
dokumentu. Ze względu na szeroki zakres materia-
łu wystąpiła konieczność uzupełnienia braków
wstępnego projektu, zaś uzupełniony projekt KPZK
trafi do szerokich konsultacji regionalnych i resorto-
wych na przełomie lat 2008 i 2009. Interpelację pana
posła Andrzeja Pałysa dotyczącą Regionalnego Por-
tu Lotniczego Kielce-Obice włączymy do konsultacji
regionalnych KPZK, jednak decydujące znaczenie
557
będzie miało stanowisko Ministerstwa Infrastruk-
tury, do którego zostało wysłane wspomniane powy-
żej pismo pana marszałka Adama Jarubasa, wraz
z załącznikami.
W świetle powyższych wyjaśnień odpowiedzi na
pytania pana posła Andrzeja Pałysa są następujące:
1. Czy budowa Regionalnego Portu Lotniczego
Kielce-Obice zostanie uwzględniona w koncepcji
przestrzennego zagospodarowania kraju? Obecnie
w koncepcji przestrzennego zagospodarowania kra-
ju można by wymienić proponowaną inwestycję wa-
runkowo, jako postulat regionu świętokrzyskiego.
Rozwój regionalnych portów lotniczych, w tym bu-
dowa lotniska w Kielcach, będą uzależnione od sytu-
acji na rynku usług lotniczych oraz od możliwości
inwestycyjnych samorządów regionalnych.
2. Jakie widzimy możliwości utworzenia takiego
portu? Możliwości realizacji Regionalnego Portu
Lotniczego Kielce-Obice niewątpliwie istnieją, zaś
inwestycja taka może trafić na listę projektów klu-
czowych w ramach kontynuacji Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” w latach
2007–2013. Muszę tu wspomnieć, że otrzymałam
kopię obszernego pisma prezydenta miasta Kielce
z 27.06.2008 r. w sprawie wydania decyzji o uwarun-
kowaniach środowiskowych dla Regionalnego Portu
Lotniczego Kielce-Obice, skierowanego do ministra
środowiska, który przekazał je do wiadomości mini-
stra rozwoju regionalnego i ministra infrastruktu-
ry. Pismo prezydenta miasta Kielce zawiera szczegó-
łowy zakres wykonanych już prac przygotowaw-
czych oraz listę przygotowanych dokumentów,
w tym raport oddziaływania przedsięwzięcia na śro-
dowisko i informację o powołaniu spółki akcyjnej
Port Lotniczy Kielce SA. W świetle otrzymanych in-
formacji zainteresowanie samorządu regionalnego
nie ulega wątpliwości pod warunkiem, że nie będzie
ono ograniczone do realizacji samego portu lotnicze-
go, lecz obejmie szeroko pojętą infrastrukturę około-
lotniskową i transportową.
3. Jakie istnieją przeszkody, aby inwestycja mo-
gła zostać zrealizowana? Podstawowymi warunka-
mi są tu z jednej strony głębokie zainteresowanie
samorządu regionalnego, wyrażone w postaci reali-
zacji infrastruktury okołolotniskowej – infrastruk-
tura lotniska, drogi dojazdowe, komunikacja lotni-
ska z koleją, baza hotelowa, zaś z drugiej strony –
ewentualna aktualizacja w tym zakresie „Progra-
mu rozwoju sieci lotnisk i lotniczych urządzeń na-
ziemnych”, pozostającego w gestii ministra infra-
struktury.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Hanna Jahns
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
558
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie nowelizacji ustawy o świadczeniach
rodzinnych oraz poprawy warunków życia
rodzin wychowujących dzieci niepełnosprawne
(5977)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
28 października br., znak: SPS-023-5977/08, doty-
czące interpelacji posła Andrzeja Pałysa w sprawie
nowelizacji ustawy o świadczeniach rodzinnych oraz
poprawy warunków życia rodzin wychowujących
dzieci niepełnosprawne, uprzejmie wyjaśniam.
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci poruszane w interpela-
cji są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecz-
nej. W dniu 21 października br. w siedzibie resortu
odbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwa
ministerstwa, sekretarza stanu pana Jarosława
Dudy i podsekretarza stanu pani Agnieszki Chłoń-
-Domińczak, z delegacją Stowarzyszenia Rodziców
Dzieci Niepełnosprawnych, na którym omówiono
istniejące problemy i bariery, w tym te dotyczące
trudnej sytuacji materialnej, jakie napotykają rodzi-
ce wychowujący niepełnosprawne dzieci.
Rodzice przedstawili również swoje postulaty,
których wprowadzenie w życie znacząco poprawiło-
by ich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one
zbieżne z kwestiami wskazanymi w interpelacji.
W chwili obecnej te ze zgłoszonych postulatów, któ-
re leżą w kompetencji ministra pracy i polityki spo-
łecznej, są przedmiotem analiz resortu w celu przy-
gotowania projektu założeń do rozwiązań prawnych,
w tym dotyczących warunków przyznawania świad-
czenia pielęgnacyjnego i opłacania przez budżet
państwa składek na ubezpieczenie emerytalno-ren-
towe oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne za
beneficjentów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodo-
wych uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz
kwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowa-
nych do rodziców wychowujących niepełnosprawne
dzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń podlegają okresowej
weryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwoty
świadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniem
wyników badań progu wsparcia dochodowego rodzin,
przeprowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw So-
cjalnych.
W badaniach tych uwzględnia się między innymi
zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych. Datą
poprzedniej weryfikacji był 1 września 2006 r.
W związku z tą weryfikacją od 1 września 2006 r.
uległy podwyższeniu wysokości niektórych świad-
czeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku
rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziec-
ka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.
Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń rodzinnych przewi-
dziana jest w II półroczu 2009 r. Zważywszy na ska-
lę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r., tj. od wej-
ścia ustawy w życie, podwyższenie kryteriów docho-
dowych uprawniających do świadczeń rodzinnych
oraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym świad-
czeń związanych z niepełnosprawnością dzieci, wy-
daje się nieuniknione.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych i kwot po-
szczególnych świadczeń oraz wprowadzenia corocz-
nej waloryzacji tych wielkości. Zasady weryfikacji
świadczeń socjalnych są odmienne od zasad walory-
zacji emerytur i rent, a także od zasad indeksacji
wynagrodzeń w sferze budżetowej z uwagi na istot-
ne różnice między tymi kategoriami. Świadczenia
rodzinne nie są wynagrodzeniem za świadczoną
pracę ani ekwiwalentem utraconego wynagrodzenia
w przypadku wystąpienia ryzyka objętego wcześniej
płaconą składką. Świadczenia rodzinne są pomocą
o charakterze socjalnym, mającą na celu dofinanso-
wanie – a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymania
rodzin wychowujących dzieci. Stąd częstotliwość
zmiany warunków dostępu do świadczeń, jak i kwot
świadczeń zależy od częstotliwości znaczących
zmian w kosztach utrzymania (te zaś następują
w cyklu dłuższym niż 1–2 lata), a nie od dynamiki
wynagrodzeń oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot
poszczególnych świadczeń rodzinnych oraz wyso-
kość kryterium dochodowego uprawniającego do
świadczeń jest konsekwencją ograniczonych możli-
wości budżetowych państwa – w budżecie nie ma
wystarczających środków, aby każdej rodzinie wy-
chowującej niepełnosprawne dziecko zapewnić
wsparcie pozwalające na pełne pokrycie wydatków
na leczenie i utrzymanie dziecka.
Bez względu na liczbę dzieci niepełnosprawnych
wychowywanych w rodzinie przysługiwać może tyl-
ko jedno świadczenie pielęgnacyjne, gdyż jest to
świadczenie przysługujące nie niepełnosprawnemu
dziecku, lecz jego rodzicowi, który nie podejmuje lub
rezygnuje z zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej
w celu sprawowania opieki nad dzieckiem niepełno-
sprawnym (art. 17 ust. 5 pkt 4 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych). Kwota świadczenia pielęgnacyj-
nego ma częściowo zrekompensować rodzicowi utra-
tę dochodów z tytułu zatrudnienia lub innej pracy
zarobkowej, a nie wynagrodzenie w pełni zastąpić.
Kwota świadczenia pielęgnacyjnego, tak jak kwota

wynagrodzenia za pracę, nie zależy od liczby dzieci
będących na utrzymaniu świadczeniobiorcy.
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jedne-
go z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad
niepełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia ze
strony państwa. Nie powinno się to jednak odbywać
ze środków ubezpieczeń społecznych, ponieważ
utrudnienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej
spowodowane stanem zdrowia dziecka nie jest ryzy-
kiem emerytalnym ani rentowym, lecz jest ryzykiem
objętym pomocą socjalną. Dlatego też w systemie
świadczeń rodzinnych oraz w systemie pomocy spo-
łecznej, a nie w systemie ubezpieczeń społecznych,
jest odpowiednie miejsce na rozwiązania zapewnia-
jące osobom i rodzinom będącym w trudnej sytuacji
życiowej nie tylko niezbędne środki finansowe, ale
też inne formy pomocy i wsparcia.
Ponadto, wprowadzenie jakichkolwiek rozwią-
zań prawnych, które miałyby dać przywileje emery-
talne osobom sprawującym opiekę nad niepełno-
sprawnymi dziećmi (np. przywrócenie prawa do
wcześniejszej emerytury osobom sprawującym opie-
kę nad dziećmi specjalnej troski), nie może zostać
zaakceptowane, ponieważ koliduje to z ideą wdraża-
nej reformy systemu ubezpieczeń społecznych, która
ma na celu przywrócenie mu charakteru ubezpie-
czeniowego. Właśnie w tym celu parlament dokonał
w 1998 r. zmiany przepisów emerytalno-rentowych
powodującej, że z Funduszu Ubezpieczeń Społecz-
nych przyznawane są wyłącznie świadczenia należ-
ne z powodu spełnienia ryzyka ubezpieczeniowego,
tj. dożycia określonego w przepisach wieku lub nie-
możności kontynuowania pracy zarobkowej z powo-
du niezdolności do pracy.
W obecnym systemie prawnym istnieje zawód
asystenta osoby niepełnosprawnej. Został on wpro-
wadzony rozporządzeniem ministra edukacji naro-
dowej z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfika-
cji zawodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124,
poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomo-
cy społecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadań
realizowanych przez asystenta należy: współtworze-
nie programów rehabilitacyjnych, zawodowego prze-
kwalifikowania, kontaktów społecznych, usług kul-
turalnych, rekreacji i integracji ze środowiskiem,
diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwa-
nia wszelkiego typu barier, pobudzanie aktywności
osoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu za-
spokojenia potrzeb biologicznych, psychicznych i spo-
łecznych, planowanie, kontrolowanie i ocenianie in-
dywidualnego programu pomocy osobie niepełno-
sprawnej, włączenie osoby niepełnosprawnej w pro-
gramy instytucji i placówek świadczących usługi re-
habilitacyjne, a także współpraca z mediami uła-
twiająca poszukiwanie sponsorów w działaniach na
rzecz osób niepełnosprawnych.
Wykonywanie zawodu asystenta osoby niepełno-
sprawnej wiąże się ze zdobyciem stosownego wy-
kształcenia w tym zakresie. Jednocześnie osoba
559
taka zatrudniona jest przez jednostkę organizacyjną
pomocy społecznej (np. ośrodek pomocy społecznej
lub powiatowe centrum pomocy rodzinie) na podsta-
wie umowy o pracę regulowanej przepisami Kodek-
su pracy lub umowy cywilno-prawnej, o której mowa
w Kodeksie cywilnym. Nie jest jednak możliwe i za-
sadne, aby rodzica opiekującego się swym niepełno-
sprawnym dzieckiem publiczny pracodawca zatrud-
niał na stanowisku asystenta-pielęgniarza. Na prze-
szkodzie stoją bowiem zarówno kwestie stosunków
między rodzicem a dzieckiem, wynikające z przepi-
sów Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego, w tym do-
tyczące obowiązku opieki i utrzymania dziecka, jak
również kwestie dotyczące stosunku pracy, w tym:
czasu pracy, godzin nadliczbowych, zwolnień choro-
bowych, urlopów itp. Stąd też właściwym narzę-
dziem wsparcia materialnego rodzin wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci jest system świadczeń
rodzinnych, uzupełniony rozwiązaniami z zakresu
pomocy społecznej.
Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pienięż-
ne kierowane do rodzin wychowujących dzieci nie-
pełnosprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – do-
datek przysługuje na dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełno-
sprawności, w kwocie 60 zł na dziecko do ukończe-
nia 5. roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5.
a 24. rokiem życia,
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie – przysługuje niezależne od dochodów i wie-
ku każdej osobie legitymującej się orzeczeniem o nie-
pełnosprawności, znacznym stopniu niepełnospraw-
ności lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawno-
ści, jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku
uprawniającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzie-
ci, mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do
zasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jego
pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalenda-
rzowych), samotnego wychowywania dziecka (w przy-
padku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest
podwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wy-
chowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, roz-
poczęcia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko na-
uki poza miejscem zamieszkania (niepełnospraw-
ność dziecka powoduje powstanie uprawnienia do
niego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkole
średniej, ale również, jeśli uczy się ono w szkole pod-
stawowej lub gimnazjum).
560
Nabycie prawa do ww. świadczeń rodzinnych,
z wyjątkiem prawa do zasiłku pielęgnacyjnego, uza-
leżnione jest m.in. od spełnienia ustawowego kryte-
rium dochodowego, jakie w przypadku rodzin wy-
chowujących niepełnosprawne dzieci wynosi 583 zł
netto na osobę w rodzinie. Ponadto w przypadku
osób, które już korzystają ze świadczeń rodzinnych,
przepisy umożliwiają kontynuację uprawnień do
nich mimo przekroczenia kryterium dochodowego
o relatywnie niewysokie kwoty. Zgodnie bowiem
z art. 5 ust. 3 ustawy o świadczeniach rodzinnych
przysługują one także w sytuacji, gdy przeciętny
miesięczny dochód netto rodziny w przeliczeniu na
osobę w rodzinie przekracza ustawowe kryterium
o kwotę nie wyższą niż kwota najniższego zasiłku
rodzinnego, tj. 48 zł.
Jednocześnie informuję, że rozwiązaniem zabez-
pieczającym środki utrzymania rodzicom wychowu-
jących dzieci niepełnosprawne na wypadek śmierci
ubezpieczonego – żywiciela rodziny jest funkcjonu-
jący system rent rodzinnych. Obecny system emery-
talno-rentowy pozwala na zaopatrzenie niepracują-
cych współmałżonków w świadczenia po śmierci
pracującego małżonka lub małżonka pobierającego
świadczenie emerytalne. Świadczeniem takim jest
finansowana z ubezpieczenia rentowego renta ro-
dzinna. Sytuacja małżonków osób ubezpieczonych
jest rozwiązana zgodnie z utrwalonymi, sprawdzo-
nymi rozwiązaniami. Istotne dla sytuacji wdowy lub
wdowca jest to, czy zmarły współmałżonek w dniu
zgonu spełniał warunki do emerytury lub renty
z tytułu niezdolności do pracy. W takiej sytuacji Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych oblicza świadczenie,
jakie przysługiwałoby zmarłemu. Na tej podstawie
ustalana jest wysokość renty rodzinnej, której wyso-
kość zależy od kręgu osób uprawnionych do świad-
czenia. Ustalona na tej podstawie wysokość renty
rodzinnej, w zależności od liczby osób, którym przy-
sługuje, wynosi od 85% do 95% świadczenia (emery-
tury lub renty), jaką ma lub miałby zmarły.
Renty rodzinne finansowane są z wyodrębnio-
nych w ramach FUS ubezpieczeń rentowych, finan-
sowanych ze składek wszystkich ubezpieczonych.
Zgodnie z przepisem art. 65 ustawy z dnia 17 grud-
nia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu
Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39,
poz. 353, z późn. zm.) renta rodzinna przysługuje
uprawnionym członkom rodziny osoby, która w chwi-
li śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub
renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała
warunki wymagane do uzyskania jednego z tych
świadczeń.
Ponadto, zgodnie z przepisem art. 70 ww. usta-
wy, wdowa ma prawo do renty po zmarłym mężu,
jeżeli w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat
lub była niezdolna do pracy albo wychowuje co naj-
mniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa upraw-
nione do renty rodzinnej po zmarłym mężu, które
nie osiągnęło 16 lat lub, jeżeli kształci się w szkole,
18 lat życia, lub jeżeli sprawuje pieczę nad dzieckiem
całkowicie niezdolnym do pracy oraz do samodziel-
nej egzystencji lub całkowicie niezdolnym do pracy,
uprawnionym do renty rodzinnej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 12 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie możliwości realizacji
inwestycji drogowej pn. „Pasmo
zrównoważonego rozwoju Wschód – Zachód
Szlak Staropolski” oraz umieszczenia jej
w transeuropejskiej sieci transportowej
(TEN-T) (5978)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 28 października br.
zawierające interpelację pana posła Andrzeja Pałysa
w sprawie możliwości realizacji inwestycji drogowej
pn. „Pasmo zrównoważonego rozwoju Wschód – Za-
chód Szlak Staropolski” przekazuję następujące sta-
nowisko.
W wyniku przeprowadzonych przez Minister-
stwo Infrastruktury analiz uwzględniających finan-
sowe możliwości naszego państwa w kolejnych per-
spektywach finansowych UE, prognoz ruchu oraz
rozłożenia priorytetów w kontekście budowy auto-
strad i dróg ekspresowych do 2012 r. stwierdzono, iż
„Szlak Staropolski”, pomimo swojego symboliczne-
go znaczenia, nie spełnia kryterium dla drogowej
sieci TEN-T dotyczącego natężenia ruchu tranzyto-
wego. Wobec inicjatywy zagęszczenia tej sieci istnie-
ją alternatywne połączenia drogowe, łączące w tran-
zycie regiony graniczące z Republiką Czeską z re-
gionami graniczącymi z Białorusią.
Ponadto pracujący w MI zespół do spraw propo-
zycji modyfikacji sieci TEN-T zapoznał się z rezulta-
tami studium Politechniki Warszawskiej z bieżące-
go roku, dotyczącym układu dróg szybkiego ruchu
w Polsce. Studium to nie potwierdza celowości
uwzględnienia tej trasy w sieci dróg ekspresowych
z uwagi na zbyt mały ruch obecny i prognozowany.
W związku z powyższym w uzasadnieniu tego pro-
jektu argument zapewnienia synergii sieci TEN-T
okazuje się zbyt trudny do obrony w porównaniu
z innymi szlakami o charakterze tranzytowym, któ-
re również zapewniają połączenie na wymienionej
osi. Wobec powyższego droga krajowa S46 nie zosta-
ła zakwalifikowana na listę propozycji modyfikacji
sieci TEN-T.

Jednocześnie pragnę podkreślić, że rewizje wy-
tycznych w sprawie sieci TEN-T są planowane przez
Komisję Europejską co 5 lat i w miarę rozwoju zna-
czenia tego szlaku istnieje możliwość jego wpisania
do sieci TEN-T w dłuższym horyzoncie czasowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Pałysa
w sprawie wsparcia finansowego
woj. świętokrzyskiego w planie budowy dróg
na rok 2009 (5979)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Andrzeja Pałysa z dnia 8
października 2008 r., przekazanej przy piśmie z dnia
28 października 2008 r., znak: SPS-023-5979/08,
dotyczącej wsparcia finansowego woj. świętokrzy-
skiego w planie budowy dróg na 2009 r., uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
W uchwale nr 163/2007 Rady Ministrów z dnia
25 września 2007 r. w sprawie ustanowienia progra-
mu wieloletniego pod nazwą Program Budowy Dróg
Krajowych na lata 2008–2012 pod poz. 142 ujęto za-
danie o nazwie „Przebudowa drogi 73 Kielce – Wola
Morawicka wraz z obwodnicą Morawicy i Woli Mora-
wickiej”, którego realizacja przewidziana jest na lata
2009–2011.
Realizacja przedmiotowej inwestycji ma na celu
dostosowanie odcinka drogi krajowej nr 73 Kielce –
Wola Morawicka do parametrów dwujezdniowej dro-
gi klasy GP. W ramach tego zadania planuje się do-
budowę drugiej jezdni do drogi krajowej nr 73 oraz
budowę obwodnicy miejscowości Morawica i Wola
Morawicka.
Ponadto dla przyspieszenia realizacji ww. inwe-
stycji podjęto decyzję o prowadzeniu inwestycji
w systemie „Zaprojektuj i zbuduj”. W związku z try-
bem realizacji inwestycji w ww. systemie ogłoszono
przetarg na opracowanie programu funkcjonalno-
-użytkowego. Ze względu na brak ofert konieczne
było ponowne ogłoszenie przetargu, co nastąpiło
7 października 2008 r. W dniu 20 października 2008 r.
rozstrzygnięty został przetarg na wykonanie pro-
gramu funkcjonalno-użytkowego. Po otrzymaniu
ww. programu zostanie ogłoszony przetarg na wyko-
nanie zadania w systemie „Zaprojektuj i zbuduj”.
W roku 2009 przewiduje się także wypłatę odszko-
dowań za nieruchomości pod omawianą inwestycję.
561
Odnoście do inwestycji na kierunku wschodnim
z Kielc w ciągu drogi krajowej nr 74 – obwodnica m.
Domaszowice, Cedzyna, uprzejmie informuję, iż
opracowanie dokumentacji projektowej, wycinka
drzew, wyburzenia w roku 2008 prowadzone są
w ramach zadania inwestycyjnego „Prace przygoto-
wawcze i budowa dróg S7 i S74 na terenie woj. świę-
tokrzyskiego”. Dla przedmiotowej inwestycji w dniu
28 marca 2008 r. została wydana decyzja o środowi-
skowych uwarunkowaniach. W I kwartale 2009 r.
planowane jest uzyskanie pozwolenia na budowę.
Opracowano program funkcjonalno-użytkowy oraz
materiały przetargowe do realizacji zadania w sys-
temie „Zaprojektuj i zbuduj”. W dniu 23 lipca 2008 r.
został ogłoszony dwuetapowy przetarg na wybór
wykonawcy robót.
Aktualnie trwa nabywanie nieruchomości na
cele budowlane, prace nad wycinką lasu oraz wybu-
rzenia (9 siedlisk).
Realizacja ww. zadań skutkować będzie popra-
wieniem warunków przejazdu z Kielc do południo-
wej i wschodniej części województwa oraz poprawie-
niem warunków bezpieczeństwa ruchu.
Uprzejmie wyjaśniam, iż budowa i modernizacja
infrastruktury drogowej determinowana jest uchwa-
łą nr 163/2007 Rady Ministrów z dnia 25 września
2007 r. w sprawie ustanowienia programu wielolet-
niego pod nazwą Program Budowy Dróg Krajowych
na lata 2008–2012. Ww. program zakłada zrówno-
ważony rozwój sieci drogowej w Polsce przy uwzględ-
nieniu potrzeb poszczególnych województw i możli-
wości finansowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie protestów sędziów (5981)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Kamińskiego w spra-
wie protestów sędziów uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Zgodnie z unormowaniem zawartym w art. 89
§ 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. Prawo o ustroju
sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98 poz. 1070, z późn.
zm.) żądania, wystąpienia i zażalenia w sprawach
związanych z pełnionym urzędem sędzia może wno-
sić tylko w drodze służbowej. W takich sprawach sę-
dzia nie może zwracać się do instytucji i osób po-
stronnych ani podawać tych spraw do wiadomości
562
publicznej. Z kolei art. 19 ust. 3 ustawy z dnia 23
maja 1991 r. o rozwiązywaniu sporów zbiorowych
(Dz. U. Nr 55, poz. 236, ze zm.) stanowi, że prawo do
strajku nie przysługuje m.in. pracownikom zatrud-
nionym w organach władzy państwowej oraz w są-
dach. W tej sytuacji ewentualne protesty sędziów
należałoby traktować jako nieprzestrzeganie obo-
wiązujących norm prawnych.
Zapowiadane protesty nie znajdują uzasadnienia
merytorycznego. Problemy sygnalizowane przez
środowisko sędziowskie są przedmiotem intensyw-
nych prac resortowych mających na celu stworzenie
nowego modelu kariery sędziego, którego elemen-
tem jest również wysoki poziom wynagrodzenia
uzyskiwanego przez sędziów, odpowiadający godno-
ści zajmowanego przez nich urzędu. Środowisko sę-
dziowskie jest też informowane o postępach prac
nad projektami ustaw, które mają zmienić obecną
sytuację płacową w tej grupie zawodowej.
Informuję, że przygotowany w Ministerstwie
Sprawiedliwości projekt zmian w zakresie systemu
wynagradzania sędziów i prokuratorów został w dniu
4 listopada 2008 r. przyjęty przez Stały Komitet
Rady Ministrów. Projekt ten, niezależnie od pod-
wyższenia wynagrodzeń od dnia 1 stycznia 2009 r.,
wprowadza postulowaną od dawna przez środowi-
sko sędziowskie zasadę, że podstawę ustalania tych
wynagrodzeń będzie stanowić przeciętne wynagro-
dzenie w gospodarce narodowej w drugim kwartale
roku poprzedniego, ogłaszane w Dzienniku Urzędo-
wym Rzeczypospolitej Polskiej „Monitor Polski”
przez prezesa Głównego Urzędu Statystycznego. Na
rok 2009 jest to kwota 2951,36 zł. Następuje zatem
odejście od kształtowania wysokości wynagrodzeń
sędziów i prokuratorów w oparciu o kwotę bazową
określaną corocznie w ustawie budżetowej.
Mnożniki wynagrodzenia zostały ukształtowane
w rozpiętości od 2,05 (dla sędziego sądu rejonowego
otrzymującego wynagrodzenie zasadnicze w stawce
podstawowej) do 3,23 (dla sędziego sądu apelacyjne-
go otrzymującego wynagrodzenie zasadnicze w trze-
ciej stawce awansowej).
Ponadto w Ministerstwie Sprawiedliwości pro-
wadzone są prace w zakresie racjonalizacji i uela-
stycznienia struktury organizacyjnej sądownictwa,
jak również w zakresie dotyczącym modyfikacji za-
sad sprawowania nadzoru nad działalnością admi-
nistracyjną sądów powszechnych. Zakresem prowa-
dzonych prac objęto także kwestie związane z syste-
mem okresowych ocen pracy sędziów, trybem i zasa-
dami dokonywania oceny kwalifikacji kandydatów
na wolne stanowiska sędziowskie, statusem sędziów
w stanie spoczynku, referendarzy sądowych oraz
asystentów sędziów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Kamińskiego
w sprawie wydłużenia czasu pracy technikom
elektroradiologii i radioterapii (5982)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Jana Kamińskiego w spra-
wie wydłużenia czasu pracy technikom elektrora-
diologii i radioterapii uprzejmie przedkładam nastę-
pujące wyjaśnienia w przedmiotowym zakresie.
Ustawa z dnia 6 listopada 2008 r. o pracowni-
kach zakładów opieki zdrowotnej zawiera między
innymi przepisy mające na celu zrównanie wymiaru
czasu pracy obowiązującego pracowników zakładów
opieki zdrowotnej.
Przepisy obejmujące normą 7 godzin i 35 minut
na dobę oraz przeciętnie 37 godzin i 55 minut na
tydzień osoby obecnie pracujące w wymiarze prze-
ciętnie 5 godzin na dobę – zgodnie z przepisami
ustawy z dnia 21 października 2008 r. Przepisy
wprowadzające ustawy z zakresu ochrony zdrowia
– będą obowiązywać od dnia 1 stycznia 2010 r.
Na zasadność wprowadzenia przedmiotowych
zmian wielokrotnie wskazywali przedstawiciele
podmiotów badanych skutki pracy w środowisku,
gdzie występują źródła promieniowania jonizującego.
W szczególności na brak uzasadnienia utrzymywania
skróconych norm czasu pracy wskazywali konsul-
tanci krajowi w dziedzinie Onkologii Klinicznej, Me-
dycyny Pracy, Radioterapii Onkologicznej, jak rów-
nież Instytut Medycyny Pracy i Zdrowia Środowi-
skowego w Sosnowcu oraz Instytut Medycyny Pracy
im. prof. J. Nofera w Łodzi. Instytut Medycyny Pra-
cy w Łodzi stwierdził m.in., iż skracanie czasu pracy
nie jest skuteczną i optymalną metodą zapobiegania
negatywnym skutkom wykonywania pracy w szko-
dliwych warunkach. Najbardziej efektywną i zale-
caną metodą przeciwdziałania negatywnym skut-
kom pracy m. in. przy źródłach promieniowania jest
respektowanie przez pracodawców przepisów Ko-
deksu pracy oraz innych aktów prawnych regulują-
cych kwestię ochrony pracowników narażonych na
promieniowanie jonizujące.
Ponadto należy podkreślić, że polskie przepisy
w kwestii ochrony przed promieniowaniem jonizują-
cym są zgodne z prawem unijnym, m. in. z dyrekty-
wą Rady 97/43/EURATOM z dnia 30 czerwca 1997 r.
w sprawie ochrony zdrowia osób fizycznych przed
niebezpieczeństwem wynikającym z promieniowa-
nia jonizującego związanego z badaniami medyczny-
mi. Wszyscy pracownicy, którzy zatrudnieni są
w warunkach narażenia na promieniowanie jonizu-
jące, podlegają ochronie wynikającej z ustawy z dnia
29 listopada 2000 r. Prawo atomowe. Należy pod-
kreślić, że ustawa Prawo atomowe nie reguluje za-
gadnień związanych z czasem pracy. Wynika to bez-

pośrednio z zaleceń zawartych w „Międzynarodo-
wych podstawowych normach ochrony przed pro-
mieniowaniem jonizującym i bezpieczeństwa źródeł
promieniowania” (Państwowa Agencja Atomistyki,
ISBN 83-7121-008-6, 1997), które stanowią, iż: „wa-
runki zatrudnienia pracowników nie zależą od ist-
nienia lub możliwości pojawienia się narażenia za-
wodowego. Nie stosuje się żadnych specjalnych sys-
temów rekompensat lub preferencyjnego traktowa-
nia narażonych pracowników, takich jak: dodatki
płacowe, opłacanie specjalnych ubezpieczeń, skróco-
ny dzień pracy, dłuższy lub dodatkowy urlop, lepsze
warunki przejścia na emeryturę. Wymienione środ-
ki nie mogą być ani proponowane, ani stosowane za-
miast zapewnienia pracownikom takich środków
ochrony i bezpieczeństwa, które gwarantują speł-
nienie wymagań norm.”
Należy zaznaczyć, że ocena dawek indywidual-
nych osób zawodowo narażonych na promieniowa-
nie jonizujące wskazuje, że przeciętna roczna dawka
dla tej populacji wynosi mniej niż 1 mSv, co stanowi
1/20 rocznej dawki granicznej wymienionej w rozpo-
rządzeniu Rady Ministrów z dnia 18 stycznia 2005 r.
w sprawie dawek granicznych promieniowania joni-
zującego (Dz. U. Nr 20, poz. 168). Wyższych od prze-
ciętnych dawek można oczekiwać jedynie w radiolo-
gii zabiegowej lub wśród pracowników wykonują-
cych niektóre procedury z wykorzystaniem izotopów
promieniotwórczych. Niemniej jednak należy pod-
kreślić, że w żadnym z tych przypadków nie może
dojść w trakcie rutynowej pracy do przekroczenia
odpowiednich dawek granicznych. Należy również
pamiętać, że zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy Prawo
atomowe obowiązkiem kierownika jednostki organi-
zacyjnej jest zapewnienie wykonywania działalności
zgodnie z zasadą optymalizacji, wymagającą, aby –
przy rozsądnym uwzględnieniu czynników ekono-
micznych i społecznych – liczba narażonych pracow-
ników i osób z ogółu ludności była jak najmniejsza,
a otrzymywane przez nich dawki promieniowania
jonizującego były możliwie małe.
Odnosząc się do kwestii danych dotyczących licz-
by zachorowań związanych z pracą w narażeniu na
działanie promieniowania jonizującego uprzejmie
wyjaśniam, iż zgodnie z danymi gromadzonymi
w Centralnym Rejestrze Chorób Zawodowych w la-
tach 2003–2007 stwierdzono jedynie pojedyncze przy-
padki występowania chorób zawodowych (w 2003 r.
jeden przypadek, w 2004 r. – dwa przypadki oraz
w latach 2005–2007 po jednym przypadku rocznie).
Ponadto uprzejmie wyjaśniam, iż w przypadku
narażenia na promieniowanie jonizujące prowadzo-
na jest systematyczna kontrola narażenia. W chwili
obecnej pomiarami powyższymi objętych jest ponad
30 tys. osób na terenie całego kraju, w tym 28 tys. to
pracownicy ochrony zdrowia. Z powyższych pomia-
rów wynika, że narażenie tych osób jest na bardzo
niskim poziomie i średnia dawka nie przekracza
lmSv. Obowiązujący limit dawki rocznej dla osób za-
wodowo narażonych na promieniowanie jonizujące
563
wynosi 20mSv. Należy również dodać, że limit daw-
ki 20mSv jest obowiązującą wartością wynikającą
z przepisów i zaleceń organizacji międzynarodo-
wych, takich jak m. in. Międzynarodowa Komisja
Ochrony Radiologicznej, Międzynarodowa Agencja
Energii Atomowej, Światowa Organizacja Zdrowia;
wartości powyższe obowiązują we wszystkich pań-
stwach.
Odnosząc się do pytania dotyczącego zmniejsze-
nia zatrudnienia oraz ewentualnych akcji strajko-
wych podejmowanych przez techników elektroradio-
logii i radioterapii należy wskazać, iż to pracodawca
jest podmiotem odpowiedzialnym za zarządzanie
zakładem opieki zdrowotnej, w tym za właściwą or-
ganizację pracy w zakładzie, zapewnienie odpowied-
niego poziomu zatrudnienia oraz prowadzenie dialo-
gu z pracownikami w szczególności w kwestiach do-
tyczących warunków wynagradzania i zatrudnia-
nia. Należy w tym miejscu wskazać na skierowaną
do pracodawców normę art. 78 Kodeksu pracy, zgod-
nie z którą jedną z przesłanek, którą kierować się
powinni pracodawcy przy ustalaniu wysokości wy-
nagrodzeń poszczególnych pracowników, jest ilość
świadczonej pracy. Norma ta umożliwia więc oso-
bom kierującym zakładami opieki zdrowotnej doko-
nanie zmian w wysokości wynagrodzeń pracowni-
ków, których czas pracy ulegnie wydłużeniu w związ-
ku z wejściem w życie przedmiotowej ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Tomasza Lenza
w sprawie prawa przedsiębiorców
do zawieszenia działalności gospodarczej (5983)
W odpowiedzi na pismo z dnia 28 października
2008 r. znak: SPS-023-5983/08 uprzejmie przesy-
łam odpowiedź na interpelację pana posła Tomasza
Lenza w sprawie prawa przedsiębiorców do zawie-
szenia działalności gospodarczej.
Od momentu uchwalenia ustawy z dnia 10 lipca
2008 r. o zmianie ustawy o swobodzie działalności
gospodarczej oraz o zmianie niektórych innych
ustaw (Dz. U. Nr 141, poz. 888) minister gospodarki
uważnie śledzi wszelkie doniesienia prasowe na te-
mat regulacji wprowadzonych tą ustawą. Minister-
stwo udziela także interpelacji przepisów ww. usta-
wy, w szczególności w kwestii dotyczącej zawiesze-
nia wykonywania działalności gospodarczej. Przepi-
564
sy ustawy SDG w zakresie zawieszenia wykonywa-
nia działalności gospodarczej obowiązują dopiero
niecałe dwa miesiące, dlatego minister gospodarki
nie przewiduje w najbliższym czasie nowelizacji
przepisów ustawy w tym zakresie.
Poniżej przedstawiam odpowiedź na pytania za-
warte w interpelacji pana posła Tomasza Lenza.
Zawieszenie wykonywania działalności gospo-
darczej oraz wznowienie wykonywania działalno-
ści gospodarczej, z chwilą wejścia w życie noweliza-
cji ustawy SDG z dnia 10 lipca 2008 r. tj. od 20
września br., odbywa się w organach ewidencyj-
nych na podstawie przepisów ustawy z dnia 19 li-
stopada 1999 r. Prawo działalności gospodarczej
(Dz. U. Nr 101, poz. 1178, z późn. zm.). Przepisy
ustawy SDG, określające tryb zgłaszania zawiesze-
nia wykonywania działalności gospodarczej i wpisu
do ewidencji, zaczną obowiązywać dopiero z dniem
31 marca 2009 r.
Stosownie do art. 7ba ust. 4 pkt 3 ustawy Prawo
działalności gospodarczej przedsiębiorca w zgłosze-
niu informacji o zawieszeniu wykonywania działal-
ności gospodarczej wskazuje okres, na jaki nastąpi
zawieszenie. Przedsiębiorca może zatem dowolnie
określić okres zawieszenia. Może on być określony
konkretnymi datami (data rozpoczęcia i data zakoń-
czenia), ale nie ma także żadnych przeszkód praw-
nych, aby przedsiębiorca mógł wskazać okres zawie-
szenia określony w miesiącach (np. na 6 miesięcy).
Należy zatem domniemywać, że datą rozpoczynają-
cą zawieszenie wykonywania działalności gospodar-
czej może być konkretna data wskazana w zgłosze-
niu informacji o zawieszeniu wykonywania działal-
ności gospodarczej, a jeżeli przedsiębiorca nie wska-
że takiej daty, należy uznać, że zawieszenie rozpocz-
nie się od dnia złożenia organowi zgłoszenia infor-
macji w tym zakresie. Niedopuszczalne jest nato-
miast wskazanie przez przedsiębiorcę w zgłoszeniu
daty rozpoczęcia zawieszenia wykonywania działal-
ności gospodarczej wcześniejszej niż data złożenia
tego zgłoszenia.
Wznowienie wykonywania działalności gospo-
darczej uwarunkowane jest złożeniem zgłoszenia in-
formacji w tym zakresie. Zgłoszenie takie powinno
zostać złożone przed upływem okresu, na jaki przed-
siębiorca zadeklarował zawieszenie wykonywania
działalności gospodarczej. W przedmiotowym zgło-
szeniu przedsiębiorca powinien wskazać datę, z któ-
rą nastąpi wznowienie wykonywania działalności
gospodarczej. Data wznowienia nie może być wcze-
śniejsza niż data złożenia wniosku. Nie może być
także wskazana po upływie maksymalnego okresu,
na jaki może zostać zawieszone wykonywanie dzia-
łalności gospodarczej, tj. po upływie 24 miesięcy od
daty zawieszenia wykonywania działalności gospo-
darczej. Niezłożenie zgłoszenia informacji o wzno-
wieniu wykonywania działalności gospodarczej
przed upływem 24 miesięcy skutkować będzie wy-
kreśleniem przedsiębiorcy z ewidencji działalności
gospodarczej.
Zgodnie z art. 14a ust. 1 ustawy z dnia 2 lipca
2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
(Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, z późn. zm.) tylko
przedsiębiorca niezatrudniający pracowników może
zawiesić wykonywanie działalności gospodarczej.
Przez przedsiębiorcę niezatrudniającego pracowni-
ków należy rozumieć przedsiębiorcę, który nie na-
wiązał stosunku pracy z pracownikami, w rozumie-
niu przepisów ustawy z 26 czerwca 1974 r. Kodeks
pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.).
Stosownie do art. 2 Kodeksu pracy pracownikiem
jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o racę,
powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej
umowy o pracę. Osoba zatrudniona – w rozumieniu
art. 2 Kodeksu pracy – jest osobą pozostającą w sto-
sunku pracy i tym samym jest stroną tego stosunku.
Osoby wykonujące pracę w ramach innego stosunku
prawnego niż stosunek pracy (np. na podstawie
umowy agencyjnej, o dzieło czy zlecenia) nie są pra-
cownikami, chyba że treść takich umów wykazywać
będzie cechy stosunku pracy. Wówczas takie zatrud-
nienie należy traktować jako zatrudnienie na pod-
stawie umowy o pracę.
Wobec powyższego przedsiębiorca zatrudniający
pracownika na podstawie umowy o pracę, spółdziel-
czą umowę o pracę bądź na podstawie powołania,
wyboru lub mianowania, mimo iż osoba ta przebywa
na urlopie bezpłatnym bądź wychowawczym, nie
może skorzystać z przywileju zawieszenia wykony-
wania działalności gospodarczej. Ograniczenie moż-
liwości zawieszenia działalności gospodarczej jedy-
nie do przedsiębiorców, którzy nie zatrudniają pra-
cowników, wynika z faktu, iż ogólne zwolnienie
z obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie
społeczne nie może dotyczyć składek płaconych
przez pracodawców za pracowników. Tym samym
powiązanie instytucji zawieszenia z całkowitym
zwolnieniem z opłacania składek w okresie zawie-
szenia jest możliwe tylko w odniesieniu do przedsię-
biorców niezatrudniających pracowników.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż w trakcie
prac w Komisji Gospodarki Sejmu RP rozpatrującej
projekt ustawy o zmianie ustawy o swobodzie dzia-
łalności gospodarczej oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw (druk nr 1204) zarówno do ustawy o swo-
bodzie działalności gospodarczej, jak i ustawy o sys-
temie ubezpieczeń społecznych została wniesiona
poprawka poselska do przepisów regulujących skut-
ki prawne wynikające ze zobowiązań o charakterze
publicznoprawnym w okresie zawieszenia wykony-
wania działalności gospodarczej. Zgodnie z tą po-
prawką, w zakresie ubezpieczeń społecznych, zawie-
szenie wykonywania działalności gospodarczej spo-
woduje ustanie obowiązku ubezpieczeń społecznych
od dnia, w którym przedsiębiorca rozpocznie zawie-
szenie wykonywania działalności gospodarczej, do
dnia poprzedzającego dzień wznowienia wykonywa-
nia działalności gospodarczej.
W opinii ministra gospodarki przyjęcie poprawki
w zaproponowanym brzmieniu wyeliminuje przy-

padki, w których przedsiębiorca nie będzie mógł
skorzystać z ubezpieczenia chorobowego albo wy-
padkowego w okresie, w którym wykonuje działal-
ność gospodarczą.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie wprowadzenia instrumentu
zamiany nieruchomości będących
w czynnej umowie dzierżawy (5984)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację,
nr SPS-023-5984/08, pana Michała Jarosa, posła na
Sejm RP, z dnia 15 października 2008 r. w sprawie
wprowadzenia instrumentu zamiany nieruchomości
będących w czynnej umowie dzierżawy uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Ustawa z dnia 19 października 1991 r. o gospoda-
rowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Pań-
stwa (t. j. Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700) w art. 24
ust. 1 pkt 6 przewiduje możliwość zamiany nieru-
chomości. Obecnie forma zamiany nieruchomości,
określona szczegółowymi przepisami rozporządze-
nia ministra skarbu państwa z dnia 22 lutego 2000 r.
(Dz. U. Nr 22, poz. 288), stwarza warunki do utwo-
rzenia gospodarstwa rolnego na terenie innych wo-
jewództw, w wyniku likwidacji istniejącego gospo-
darstwa. Przez likwidację gospodarstwa rolnego na-
leży rozumieć przeniesienie przez właściciela i jego
małżonka na Skarb Państwa, w drodze umowy za-
miany, własności całego gospodarstwa bądź takiej
jego części, że pozostawiona powierzchnia nie będzie
podlegała opodatkowaniu podatkiem rolnym, tj. nie
przekroczy 1 ha lub 1 ha przeliczeniowego użytków
rolnych (ustalonego na podstawie przepisów o po-
datku rolnym).
W świetle powyższych przepisów agencja może do-
konać zamiany, jeżeli w jej wyniku ulegnie likwidacji
gospodarstwo rolne stanowiące własność rolnika co
najmniej przez 5 lat, położone na terenie województw,
w których średnia powierzchnia indywidualnego go-
spodarstwa rolnego jest mniejsza niż 5 ha, i zostanie
utworzone przez tego rolnika gospodarstwo rolne na
terenie innych województw oraz nastąpi odpowiednia
zmiana stałego miejsca zamieszkania.
Pragnę zwrócić uwagę, że agencja wydzierżawia
nieruchomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu
Państwa na zasadach określonych w rozdziale 8 po-
565
wołanej ustawy z dnia 19 października. 1991 r. oraz
w rozporządzeniu ministra skarbu państwa z dnia
1 sierpnia 2003 r. w sprawie szczegółowego trybu
przeprowadzania przetargów na dzierżawę nieru-
chomości Zasobu Własności Rolnej Skarbu Państwa
(Dz. U. Nr 140, poz.1351). Zgodnie z wymienionymi
przepisami prawa zarówno przedmiot, jak i czynsz
dzierżawny określane są w drodze przetargu. Wpro-
wadzenie instrumentu zamiany nieruchomości, bę-
dących w czynnej umowie dzierżawy, prowadziłoby
do naruszenia tej zasady i podważyłoby celowość
przeprowadzania przetargów. Spowodowałoby bo-
wiem, że po dokonaniu zamiany przedmiot umowy
nie byłby tożsamy z tym, który był przedmiotem
przetargu, a w konsekwencji istotne warunki umo-
wy odbiegałyby od ustalonych w przetargu (chociaż-
by w odniesieniu do wysokości czynszu).
Ponadto pragnę pana posła uprzejmie poinfor-
mować, iż zgodnie z zapisami zawartymi w umo-
wach dzierżawy istnieje możliwość wyłączenia z przed-
miotu umowy, w trakcie jej trwania, określonych
gruntów, tj.:
— z większych obszarowo nieruchomości, tj. o po-
wierzchni powyżej 300 ha, (najczęściej) nie więcej
niż 20% gruntów rolnych (licząc od powierzchni
pierwotnie wydzierżawionej), z przeznaczeniem ich
na powiększenie okolicznych gospodarstw rolnych
(w szczególnie uzasadnionych przypadkach zapisy
o możliwości wyłączenia do 20% gruntów wprowa-
dzane są w umowach o powierzchni mniejszej niż
300 ha),
— od których nie jest pobierany czynsz dzierżaw-
ny (tj. nieużytków, zadrzewień śródpolnych i przy-
drożnych, gruntów pod rowami i drogami, gruntów
klasy VI i VIz),
— które w miejscowym planie zagospodarowania
przestrzennego są albo zostaną przeznaczone na
cele inne niż rolne, a także grunty, na których ujaw-
nione zostały złoża surowców mineralnych,
— grunty, które w miejscowym planie zagospo-
darowania przestrzennego są albo zostaną przezna-
czone na cele publiczne w rozumieniu przepisów
o gospodarce nieruchomościami.
Konsekwencją dokonywanych wyłączeń części
gruntów jest proporcjonalne zmniejszenie czynszu
dzierżawnego o wysokość ustaloną dla tej części
przedmiotu umowy, która stanowi przedmiot wyłą-
czenia.
Brak zgody dzierżawcy na wyłączenie gruntów,
określonych w zawartej umowie dzierżawy, może
spowodować wystąpienie przez agencję na drogę po-
stępowania sądowego.
Reasumując, pragnę pana posła poinformować,
iż zaproponowana przez pana posła nowelizacja ma-
jąca na celu wprowadzenie instrumentu prawnego
stosowanego w przypadku braku zapisu w umowie
dzierżawy dotyczącego możliwości wyłączeń grun-
tów nierolnych, którego celem byłoby wyeliminowa-
nie opóźnień w przejmowaniu nieruchomości będą-
cych w umowie dzierżawy, w sytuacji, w której dzier-
566
żawca nie wyraża zgody na wyłączenia z umowy
dzierżawy danych nieruchomości, co do których na-
stąpiła zmiana przeznaczenia w MPZP lub zostały
ujawnione złoża surowców mineralnych, nie została
uwzględniona w przygotowywanym projekcie usta-
wy o zmianie ustawy o gospodarowaniu nierucho-
mościami rolnymi Skarbu Państwa oraz o zmianie
niektórych innych ustaw.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie realizacji przez ANR budownictwa
mieszkaniowego celem zaspokojenia potrzeb
mieszkaniowych najemców, którzy dotychczas
nie mieli możliwości skorzystania
z pierwszeństwa nabycia lokalu mieszkalnego
(5985)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację,
nr SPS-023-5985/08, pana Michała Jarosa, posła na
Sejm RP, z dnia 15 października 2008 r. w sprawie
realizacji przez Agencję Nieruchomości Rolnych bu-
downictwa mieszkaniowego celem zaspokojenia po-
trzeb mieszkaniowych najemców, którzy dotychczas
nie mieli możliwości skorzystania z pierwszeństwa
nabycia lokalu mieszkalnego, uprzejmie wyjaśniam,
co następuje.
Zasady sprzedaży wchodzących w skład Zasobu
Własności Rolnej Skarbu Państwa mieszkań okre-
ślone zostały w ustawie z 19 października 1991 r.
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1700).
Art. 42 ust. 1 ww. ustawy w związku z art. 1
ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach zbywa-
nia mieszkań będących własnością przedsiębiorstw
państwowych, niektórych spółek handlowych z udzia-
łem Skarbu Państwa, państwowych osób prawnych
oraz niektórych mieszkań będących własnością
Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r. Nr 4, poz. 24,
z późn. zm.) stanowi, że Agencja Nieruchomości Rol-
nych może przeznaczyć do sprzedaży najemcom wcho-
dzące w skład zasobu domy, lokale mieszkalne i bu-
dynki gospodarcze wraz z niezbędnymi gruntami.
Zgodnie natomiast z przepisami art. 46 ust. 2
ww. ustawy najemcom zajmującym domy i lokale
w obiektach wpisanych do rejestru zabytków oraz
zajmującym lokale w budynkach niesłużących wy-
łącznie zaspokajaniu potrzeb mieszkaniowych oraz
domy i lokale funkcjonalnie związane z działalnością
gospodarczą przysługuje pierwszeństwo w najmie in-
nego mieszkania wchodzącego w skład zasobu.
Agencja Nieruchomości Rolnych, mając na uwa-
dze, że nie dysponuje w zasobie taką liczbą wolnych
lokali, żeby zapewnić je wszystkim najemcom, któ-
rzy tego potrzebują, podjęła działania zmierzające
do realizacji uprawnień przyznanych najemcom
w art. 46 ust. 2 ww. ustawy poprzez dokonanie ada-
ptacji będących w Zasobie WRSP budynków na cele
mieszkaniowe, co nie oznacza jednak, że agencja ma
obowiązek wybudowania w tym celu nowych lokali.
Należy podkreślić, iż z treści art. 6 ustawy o gospo-
darowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Pań-
stwa nie wynika upoważnienie Agencji Nieruchomo-
ści Rolnych do zaspokajania potrzeb mieszkanio-
wych najemców niezbywalnych lokali mieszkalnych
Zasobu WRSP.
Zgodnie z art. 6 ww. ustawy Agencja Nierucho-
mości Rolnych realizuje zadania wynikające z poli-
tyki państwa, w szczególności w zakresie:
1) tworzenia oraz poprawy struktury obszarowej
gospodarstw rodzinnych;
2) tworzenia warunków sprzyjających racjonal-
nemu wykorzystaniu potencjału produkcyjnego Za-
sobu Własności Rolnej Skarbu Państwa;
3) restrukturyzacji oraz prywatyzacji mienia
Skarbu Państwa użytkowanego na cele rolnicze;
4) obrotu nieruchomościami i innymi składnika-
mi majątku Skarbu Państwa użytkowanymi na cele
rolne;
5) administrowania zasobami majątkowymi
Skarbu Państwa przeznaczonymi na cele rolne;
6) zabezpieczenia majątku Skarbu Państwa;
7) inicjowania prac urządzeniowo-rolnych na
gruntach Skarbu Państwa oraz popierania organi-
zowania na gruntach Skarbu Państwa prywatnych
gospodarstw rolnych.
Katalog powyższy nie jest katalogiem zamknię-
tym, ale działalność budownictwa mieszkaniowego
całkowicie odbiega od zadań wymienionych w art. 6
i nie jest w żaden sposób z nimi powiązana. Reasu-
mując, trudno byłoby uznać program budowy lokali
mieszkalnych za zadanie Agencji Nieruchomości
Rolnych wynikające z polityki państwa. Z przepisów
ustawy o gospodarowaniu nieruchomościami rolny-
mi Skarbu Państwa wynika ponadto, że agencja ma
gospodarować mieniem, które jest już w zasobie,
a nie zajmować się tworzeniem nowej substancji
mieszkaniowej.
Równocześnie pragnę pana posła uprzejmie po-
informować, iż ustawodawca, wykreślając obowią-
zujący w latach 1999–2004 art. 6 ust. 1 pkt 9 ustawy
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa, umożliwiający Agencji Nieruchomości
Rolnych wspieranie działań mających na celu udzie-
lanie pomocy byłym pracownikom PGR i członkom
ich rodzin w przezwyciężaniu trudnych sytuacji ży-
ciowych, wyraźnie wskazał, iż podstawowym zada-

niem Agencji Nieruchomości Rolnych jest prywaty-
zacja powierzonego jej mienia.
Wymaga ponadto zaznaczenia, że do dnia wejścia
w życie ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasadach
zbywania mieszkań będących własnością przedsię-
biorstw państwowych niektórych spółek handlo-
wych z udziałem Skarbu Państwa, państwowych
osób prawnych oraz niektórych mieszkań będących
własnością Skarbu Państwa Agencja Nieruchomości
Rolnych mogła sprzedawać w całości nieruchomości
wpisane do rejestru zabytków na rzecz osób trzecich
(lub przekazać nieodpłatnie jednostce samorządu
terytorialnego), gdyż na taką sprzedaż uzyskiwała
zgodę wojewódzkiego konserwatora zabytków,
a uprawnienie najemcy do pierwszeństwa nabycia
zajmowanego lokalu przysługiwało jedynie w przy-
padku sprzedaży lokalu, a nie całego budynku,
w którym ten lokal był położony.
Wszelkie kwestie dotyczące gospodarki mieszka-
niowej Agencji Nieruchomości Rolnych zostały wy-
czerpująco uregulowane w rozdziale 9 ustawy, który
przewiduje jedynie możliwość przeznaczenia do
sprzedaży lokali ich najemcom lub nieodpłatne prze-
kazanie na własność gminie albo spółdzielni.
Reasumując, pragnę pana uprzejmie poinformo-
wać, iż przedstawiona przez pana propozycja polega-
jąca na prawnym umożliwieniu Agencji Nierucho-
mości Rolnych realizacji zadań budownictwa miesz-
kaniowego, celem zaspokojenia potrzeb mieszkanio-
wych nabywców, którzy dotychczas nie mieli możli-
wości skorzystania z pierwszeństwa nabycia lokalu
mieszkalnego, nie znalazła odzwierciedlenia w przy-
gotowanym przez Ministerstwo Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi projekcie ustawy o zmianie ustawy o gospo-
darowaniu nieruchomościami rolnymi Skarbu Pań-
stwa oraz o zmianie niektórych innych ustaw.
Agencja Nieruchomości Rolnych została powoła-
na w celu wykonywania zadań w zakresie gospoda-
rowania mieniem Zasobu Własności Rolnej Skarbu
Państwa polegającego na prywatyzacji mienia rolne-
go Skarbu Państwa oraz realizacji założeń polityki
społeczno-gospodarczej państwa, zwłaszcza na rzecz
wsi, rolnictwa i gospodarki żywnościowej. W opraco-
wywanym przez resort rolnictwa projekcie brak jest
zmian polegających na prawnym umożliwieniu
Agencji Nieruchomości Rolnych realizacji zadań
z zakresu ww. budownictwa mieszkaniowego, ponie-
waż założeniem, dla którego został opracowany pro-
jekt ustawy, jest docelowo jej likwidacja.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
567
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Michała Jarosa
w sprawie przejęcia przez gminę
lokali mieszkalnych w sytuacji,
gdy najemcy lokali nie skorzystali z możliwości
nabycia ich od ANR w ramach przysługującego
im pierwszeństwa (5986)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację,
nr SPS-023-5986/08, pana Michała Jarosa, posła na
Sejm RP, z dnia 15 października 2008 r. w sprawie
przejęcia przez gminy lokali mieszkalnych w sytu-
acji, gdy najemcy lokali nie skorzystali z możliwości
nabycia ich od Agencji Nieruchomości Rolnych w ra-
mach przysługującego im pierwszeństwa, uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z obecnie obowiązującymi Agencję Nie-
ruchomości Rolnych przepisami ustawy z dnia 19
października 1991 r. o gospodarowaniu nierucho-
mościami rolnymi Skarbu Państwa (Dz. U. z 2007 r.
Nr 231, poz. 1700) agencja może przeznaczyć do
sprzedaży najemcom wchodzące w skład Zasobu
Własności Rolnej Skarbu Państwa domy, lokale
mieszkalne i budynki gospodarcze wraz z niezbęd-
nymi gruntami.
Do sprzedaży ww. nieruchomości stosuje się
przepisy ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o zasa-
dach zbywania mieszkań będących własnością
przedsiębiorstw państwowych, niektórych spółek
handlowych z udziałem Skarbu Państwa, państwo-
wych osób prawnych oraz niektórych mieszkań bę-
dących własnością Skarbu Państwa (Dz. U. z 2001 r.,
Nr 4, poz. 24, z późn. zm.).
O przeznaczeniu do sprzedaży ww. nieruchomo-
ści agencja zawiadamia na piśmie najemców i osoby,
które korzystają z ogródków przydomowych położo-
nych na obszarach przeznaczonych na cele rolne
i garaży, które w terminie 2 miesięcy od dnia zawia-
domienia mogą złożyć pisemne oświadczenie o za-
miarze nabycia nieruchomości. W razie niezłożenia
oświadczenia w ww. terminie agencja może, w dro-
dze umowy, przekazać nieruchomość nieodpłatnie
na własność gminie albo spółdzielni mieszkaniowej,
która zobowiązała się przyjąć najemcę w poczet
członków spółdzielni i dokonać na jego rzecz przy-
działu zajmowanego lokalu. Do czasu przystąpienia
do spółdzielni najemca zachowuje prawo do najmu
tego lokalu na czas nieoznaczony na zasadach okre-
ślonych przepisami o najmie lokali mieszkalnych
i dodatkach mieszkaniowych.
Odnosząc się do przedstawionej przez pana posła
propozycji zmiany, polegającej na obligatoryjnym
przejęciu przez gminy lokali mieszkalnych w sytu-
acji, gdy najemcy lokali nie skorzystali z możliwości
nabycia lokali w ramach przysługującego im pierw-
568
szeństwa po dwukrotnym zaoferowaniu przez Agen-
cję Nieruchomości Rolnych kupna lokalu, pragnę
uprzejmie poinformować, iż w przygotowanym przez
resort rolnictwa projekcie ustawy o zmianie ustawy
o gospodarowaniu nieruchomościami rolnymi Skar-
bu Państwa oraz o zmianie niektórych innych ustaw
opracowano zmianę dotyczącą przejęcia przez gmi-
ny mienia Zasobu Własności Rolnej Skarbu Pań-
stwa. W projekcie ww. ustawy zaproponowano prze-
pis, zgodnie z którym wchodzące w skład Zasobu
Własności Rolnej Skarbu Państwa:
1) lokale mieszkalne wraz z udziałem w nieru-
chomości wspólnej, położone w budynkach miesz-
kalnych, w których co najmniej jedno z mieszkań
zostało sprzedane najemcy,
2) budynki gospodarcze i garaże przeznaczone do
korzystania przez najemców niesprzedanych lokali,
łącznie z niezbędnymi gruntami,
3) grunty zabudowane obiektami infrastruktury
technicznej wraz z przyległymi gruntami, wykorzy-
stywanymi do świadczenia usług na rzecz gospodar-
ki mieszkaniowej,
4) grunty przeznaczone w miejscowym planie za-
gospodarowania przestrzennego na cele rolne, na
których są urządzone w zwartym kompleksie ogród-
ki przydomowe,
staną się z mocy prawa mieniem gmin, na tere-
nie których są położone.
Zgodnie z projektem ustawy nabycie ww. mienia
stwierdzi wojewoda, w drodze decyzji administra-
cyjnej. Organem wyższego stopnia w sprawach doty-
czących nabycia ww. mienia będzie minister właści-
wy do spraw rozwoju wsi. W momencie nabycia ww.
mienia na gminę przejdą prawa i obowiązki związa-
ne z tym mieniem w stosunku do Skarbu Państwa
i osób trzecich, w tym wierzytelności związane z prze-
kazywanymi nieruchomościami.
Ponadto pragnę pana posła uprzejmie poinfor-
mować, iż do końca 2007 r. agencja przejęła do zaso-
bu 336,2 tys. mieszkań. Od początku działalności
agencji sprzedano 302 tys. mieszkań (90% przeję-
tych), z tego 1056 mieszkań sprzedano w 2007 r.
Niezależnie od tego agencja przekazała nieodpłatnie
innym podmiotom około 14,8 tys. mieszkań, w tym
1756 mieszkań wniosła aportami do spółek. Agencja
zlikwidowała także 2,8 tys. mieszkań. W zasobie po-
zostało 16,6 tys. mieszkań.
Reasumując, pragnę pana uprzejmie poinformo-
wać, iż przedstawiona przez pana propozycja, pole-
gająca na obligatoryjnym przejęciu przez gminy lo-
kali mieszkalnych w sytuacji, gdy najemcy lokali nie
skorzystali z możliwości nabycia lokali w ramach
przysługującego im pierwszeństwa po dwukrotnym
zaoferowaniu przez Agencję Nieruchomości Rolnych
kupna lokalu, tylko częściowo znalazła odzwiercie-
dlenie w przygotowanym przez Ministerstwo Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi projekcie. Zakładana przez re-
sort zmiana wprowadza zasadę obligatoryjnego
przejęcia przez gminy lokali mieszkalnych wraz
z udziałem w nieruchomości wspólnej, które położo-
ne są w budynkach mieszkalnych, w których co naj-
mniej jedno z mieszkań zostało sprzedane najemcy.
Proponowana zmiana ma na celu zrealizowanie
przedstawionego przez pana postulatu mającego do-
prowadzić do zlikwidowania lokali mieszkalnych,
których nabyciem nie są w zasadzie zainteresowani
najemcy.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów
w sprawie planowanych zmian w zakresie
nadzoru pedagogicznego (5988)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów (pismo nr: SPS-023-5988/08)
w sprawie planowanych zmian w zakresie nadzoru
pedagogicznego, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Propozycja Ministerstwa Edukacji Narodowej
zmierzająca do rezygnacji z obowiązku opiniowania
przez kuratora oświaty arkuszy organizacji publicz-
nych szkół i placówek nie zwalnia kuratora z podsta-
wowego obowiązku zapisanego w art. 31 ust. 1 usta-
wy z dnia 7 września o systemie oświaty, jakim jest
sprawowanie nadzoru pedagogicznego nad publicz-
nymi i niepublicznymi szkołami i placówkami.
W obecnym stanie prawnym szczegółową organi-
zację nauczania, wychowania i opieki w danym roku
szkolnym określa arkusz organizacji danego typu
szkoły, opracowywany przez dyrektora szkoły do 30
kwietnia, z uwzględnieniem szkolnego planu na-
uczania, o którym mowa w przepisach o ramowych
planach nauczania, i po zaopiniowaniu przez radę
pedagogiczną przedstawiany organowi prowadzące-
mu. Taki arkusz organizacji zatwierdza organ pro-
wadzący daną szkołę do 30 maja. Jednak przed za-
twierdzeniem jest zobligowany ustawą do zasięgnię-
cia opinii kuratora oświaty.
Ten przepis ustawy ogranicza obowiązek opinio-
wania przez kuratorów arkuszy organizacji szkół
wyłącznie do oceny ich „zgodności z przepisami”,
a więc legalności. Obowiązkiem kuratora jest przede
wszystkim sprawdzenie, czy nie jest zaniżana w ar-
kuszu liczba godzin zajęć obowiązkowych oraz in-
nych zajęć wyznaczonych szkołom i placówkom pu-
blicznym ramowymi planami nauczania, a także to,
czy planowany rozkład zajęć zapewnia bezpieczne

i higieniczne warunki pracy i nauki szkolnej. Wyra-
żana przez kuratora opinia jest opinią posiadającą
znamiona opinii zwykłej, a nie jej kwalifikowanej
formy w postaci opinii pozytywnej, i stanowi najluź-
niejszą z form współdziałania, gdyż nie wiąże tre-
ścią organu, który o nią występuje.
Opiniowanie arkuszy organizacji przez kurato-
rów ustawa ogranicza tylko do szkół i placówek pu-
blicznych, których „zgodność z przepisami” kurator
efektywniej może sprawdzić w drodze sprawowane-
go nad nimi nadzoru pedagogicznego. Proponowana
zmiana prowadzi do odciążenia kuratora oświaty od
zadania, które jest wykonywane w dość długim, kil-
kumiesięcznym przedziale czasowym (aneksy do ar-
kuszy organizacji obejmujące jakąkolwiek zmianę
także przedstawiane są do opiniowania czasami na-
wet do końca sierpnia). Zrezygnowanie z tego obcią-
żenia pozwoli na lepszą organizację i większe zaan-
gażowanie w pełnienie nadzoru pedagogicznego
i wspomaganie szkół w podnoszeniu poziomu jakości
kształcenia.
Uprzejmie informuję, że „Program wzmocnienia
efektywności systemu nadzoru pedagogicznego i oce-
ny jakości pracy szkoły” będzie realizowany w latach
2008–2013. W związku z powyższym udzielenie od-
powiedzi na pozostałe pytania będzie możliwe po za-
kończeniu realizacji kolejnych etapów programu.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów
w sprawie braku współpracy
pomiędzy powiatowymi urzędami pracy
a ośrodkami pomocy społecznej (5989)
W odpowiedzi na pismo z dnia 28 października
2008 r. (znak: SPS-023-5989/08) przekazujące in-
terpelację z dnia 22 października 2008 r. panów po-
słów: Tomasza Piotra Nowaka, Arkadego Fiedlera
i Macieja Orzechowskiego w sprawie braku współ-
pracy pomiędzy powiatowymi urzędami pracy a ośrod-
kami pomocy społecznej i działań podejmowanych
przez ministra pracy i polityki społecznej na rzecz
poprawy współpracy tych podmiotów – przedsta-
wiam poniżej następujące wyjaśnienia.
1. Zadania w zakresie polityki rynku pracy przy-
pisane są do działu: Praca i uregulowane zostały
przez ustawę z dnia 20 kwietnia 2004 r. o promocji
zatrudnienia i instytucjach rynku pracy (t.j.: Dz. U.
569
z 2008r. Nr 69, poz. 415, z późn. zm.) oraz rozporzą-
dzenia wykonawcze do tej ustawy. Zgodnie z art. 9
ww. ustawy do zadań samorządów powiatów należą
m.in.:
— opracowanie i realizacja programu promocji
zatrudnienia oraz aktywizacji lokalnego rynku pra-
cy stanowiącego część powiatowej strategii rozwią-
zywania problemów społecznych, o której mowa
w odrębnych przepisach;
— udzielanie pomocy bezrobotnym i poszukują-
cym pracy w znalezieniu pracy przez pośrednictwo
pracy, poradnictwo zawodowe i informację zawodo-
wą oraz pomoc w aktywnym poszukiwaniu pracy;
— rejestrowanie bezrobotnych i poszukujących
pracy;
— współpraca z gminami w zakresie upowszech-
niania ofert pracy, upowszechniania informacji o usłu-
gach poradnictwa zawodowego i szkoleniach, orga-
nizacji robót publicznych oraz zatrudnienia socjal-
nego na podstawie odrębnych przepisów.
Realizatorami ww. zadań na poziomie powiatu są
powiatowe urzędy pracy funkcjonujące w ramach ad-
ministracji samorządowej działającej pod zwierzch-
nictwem starostów.
Ponadto na podstawie art. 50 ust. 2 ww. ustawy
powiatowe urzędy pracy zobowiązane są także do
przedstawiania w ustalonym okresie propozycji za-
trudnienia, innej pracy zarobkowej lub innej okre-
ślonej w tym przepisie propozycji pomocy takim oso-
bom długotrwale bezrobotnym lub kobietom nieza-
trudnionym po urodzeniu dziecka bezrobotnym,
które pobierają świadczenia z pomocy społecznej lub
realizują indywidualny program usamodzielnienia
na podstawie przepisów o pomocy społecznej.
Jednocześnie przepisy ww. ustawy określają, że
każda osoba zarejestrowana w powiatowym urzę-
dzie pracy i posiadająca status bezrobotnego ma
m.in. obowiązek zgłaszania się do właściwego po-
wiatowego urzędu pracy w wyznaczonych termi-
nach (art. 33 ust. 3 ww. ustawy) oraz zawiadamia-
nia powiatowego urzędu pracy w przypadku podję-
cia pracy lub zaistnienia innych okoliczności powo-
dujących utratę statusu bezrobotnego (art. 74 ww.
ustawy). Dzięki temu powiatowy urząd pracy dyspo-
nuje aktualnymi informacjami o osobach zarejestro-
wanych w tym urzędzie i może planować dla nich
odpowiednie formy aktywizacji.
2. W zbliżony sposób uregulowane są zadania
w zakresie pomocy społecznej, które przypisane są do
działu: Zabezpieczenie społeczne i uregulowane zo-
stały przez ustawę z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy
społecznej (t.j.: Dz. U. z 2008r. Nr 115, poz. 728) oraz
rozporządzenia wykonawcze do tej ustawy.
Zgodnie z art. 16 ww. ustawy obowiązek zapew-
nienia realizacji zadań pomocy społecznej spoczywa
m.in. na jednostkach samorządu terytorialnego.
W art.17 tej ustawy określono, że do zadań własnych
gminy należą m.in.:
— opracowanie i realizacja gminnej strategii roz-
wiązywania problemów społecznych ze szczególnym
570
uwzględnieniem programów pomocy społecznej,
profilaktyki i rozwiązywania problemów alkoholo-
wych i innych, których celem jest integracja osób
i rodzin z grup szczególnego ryzyka;
— praca socjalna;
— podejmowanie innych zadań z zakresu pomo-
cy społecznej wynikających z rozeznanych potrzeb
gminy, w tym tworzenie i realizacja programów
osłonowych;
— współpraca z powiatowym urzędem pracy
w zakresie upowszechniania ofert pracy oraz infor-
macji o wolnych miejscach pracy, upowszechniania
informacji o usługach poradnictwa zawodowego
i o szkoleniach.
Ponadto, zgodnie z art. 18 ust. 1 tej ustawy, do
zadań zleconych z zakresu administracji rządowej
realizowanych przez gminę należy m.in. realizacja
zadań wynikających z rządowych programów pomo-
cy społecznej, mających na celu ochronę poziomu ży-
cia osób, rodzin i grup społecznych oraz rozwój spe-
cjalistycznego wsparcia.
Natomiast w świetle art. 19 ust. 1 ustawy o po-
mocy społecznej do zadań własnych powiatu należą
m.in.:
— opracowanie i realizacja powiatowej strategii
rozwiązywania problemów społecznych, ze szczegól-
nym uwzględnieniem programów pomocy społecz-
nej, wspierania osób niepełnosprawnych i innych,
których celem jest integracja osób i rodzin z grup
szczególnego ryzyka – po konsultacji z właściwymi
terytorialnie gminami;
— podejmowanie innych działań wynikających
z rozeznanych potrzeb, w tym tworzenie i realizacja
programów osłonowych.
Zadaniem z zakresu administracji rządowej re-
alizowanym przez powiat jest także realizacja zadań
wynikających z rządowych programów pomocy spo-
łecznej, mających na celu ochronę poziomu życia
osób, rodzin i grup społecznych oraz rozwój specjali-
stycznego wsparcia. Realizatorami tych zadań w po-
wiatach i gminach są powiatowe centra pomocy ro-
dzinie oraz ośrodki pomocy społecznej.
W kontekście powyższego należy stwierdzić, że
obowiązujące przepisy dotyczące polityki rynku pra-
cy, określając zadania i obowiązki samorządu po-
wiatu oraz powiatowych urzędów pracy na rzecz
osób bezrobotnych zarejestrowanych w tych urzę-
dach, dają podstawy do współpracy pomiędzy powia-
towymi urzędami pracy i jednostkami organizacyj-
nymi pomocy społecznej w sferze działań programo-
wych. Określają także zakres współpracy pomiędzy
tymi podmiotami i nakładają obowiązek współpracy
i wymiany informacji w realizacji bieżących działań
na rzecz konkretnych osób. Takie same podstawy do
współpracy i wymiany informacji dają przepisy do-
tyczące działań w zakresie pomocy społecznej.
Współpraca ośrodków pomocy społecznej oraz
urzędów pracy w realizacji zadań:
a) reintegracji społecznej i zawodowej – zatrud-
nienie socjalne,
b) organizacji programów prac społecznie uży-
tecznych – aktywne formy pomocy,
c) rozwoju spółdzielczości socjalnej
jest wypełnieniem obowiązku gminy wpisanego
w przepis art. 17 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej.
Praktyka współpracy ośrodków pomocy społecz-
nej z publicznymi służbami zatrudnienia, w tym
z powiatowymi urzędami pracy, obejmuje obszar ak-
tywizacji zawodowej osób zaliczanych na rynku pra-
cy do grup szczególnego ryzyka. Z chwilą wdrażania
zadań ustawy z dnia 13 czerwca 2003 r. o zatrudnie-
niu socjalnym (Dz. U. Nr 122, poz. 1143, z późn. zm.)
pojawiła się nowa płaszczyzna wzajemnego działa-
nia, którą są centra i kluby integracji społecznej.
Rozwiązania prawno-ekonomiczne ustawy o zatrud-
nieniu socjalnym wręcz wymusiły taką współpracę,
zarówno na etapie kierowania osób do zajęć reinte-
gracji społeczno-zawodowej, jak i na etapie usamo-
dzielniania się uczestników kończących zajęcia w cen-
trach integracji społecznej.
Innym ważnym elementem współpracy ośrod-
ków pomocy społecznej i urzędów pracy jest obszar
uruchamiania lokalnych programów rynku pracy
dla osób bezrobotnych bez prawa do zasiłku i korzy-
stających ze świadczeń pomocy społecznej w ramach
prac społecznie użytecznych. Organizacja tych pro-
gramów wymaga przede wszystkim konsultacji po-
między gminą a urzędem pracy na etapie planistycz-
nym (liczebność grup, wysokość refundacji wypłaca-
nych świadczeń pieniężnych z Funduszu Pracy). Po-
czątkowy okres funkcjonowania tego rozwiązania,
a więc rok 2006, był trudny dla służb zatrudnienia
i ośrodków pomocy społecznej w zakresie organizo-
wania tych programów, a także monitorowania
uczestnictwa osób zakwalifikowanych przez ośrodki
pomocy społecznej do prac społecznie użytecznych.
Urzędy pracy widziały konieczność kierowania do
udziału w pracach społecznie użytecznych takich
osób, które charakteryzowały się aktywnością w dzia-
łaniu. Z kolei ośrodki pomocy społecznej odbierały
takie podejście jako blokadę przed działaniami zmu-
szającymi do zmiany postawy tych osób, wymagają-
cych często pomocy psychologicznej. Ważną rolę
w przełamywaniu stereotypów działań wykonały
kluby integracji społecznej. Kluby integracji spo-
łecznej, które powstawały przy ośrodkach pomocy
społecznej, stawały się podmiotem wymuszającym
na osobach korzystających z programów pomoco-
wych aktywną postawę oraz chęć powrotu na rynek
pracy. Dzisiaj już można mówić o trwałym wpisaniu
się tych instytucji we współpracę ośrodków pomocy
społecznej z urzędami pracy.
Kolejną instytucją pełniącą podobną rolę jest
spółdzielczość socjalna. Podmioty reprezentujące
zarówno służby zatrudnienia, jak i instytucje pomo-
cy społecznej wspólnie muszą podejmować działania
edukacyjne, informacyjne oraz promujące tę formę
tworzenia własnych miejsc pracy.
W tym miejscu należy wspomnieć, że minister
pracy i polityki społecznej w zakresie realizacji re-

sortowych programów takich jak np. „Aktywne for-
my przeciwdziałania wykluczeniu społecznemu”,
„Wspieranie rozwoju spółdzielczości socjalnej” oraz
„Powrót osób bezdomnych do społeczności” nie tyl-
ko promuje dobre praktyki współpracy ośrodków po-
mocy społecznej z urzędami pracy, ale również stara
się uwzględniać ten element przy ocenie konkurso-
wej wielu lokalnych projektów.
W związku z powyższym należy stwierdzić, że
w wyniku zadań nałożonych przez obowiązujące
prawodawstwo na każdy ze wskazywanych wcze-
śniej podmiotów są one zobowiązane do współpracy
i wymiany informacji o podejmowanych działaniach
w celu zapewnienia pomocy adekwatnej do potrzeb
i możliwości osób nią obejmowanych i optymalizacji
wydatkowania środków publicznych przeznacza-
nych na działania pomocowe przez poszczególne
podmioty.
Jednocześnie informuję, że propozycje uspraw-
nienia współpracy i wymiany informacji pomiędzy
urzędami pracy i jednostkami organizacyjnymi po-
mocy społecznej przygotowane przez ministra pracy
i polityki społecznej zostały zawarte w rządowym
projekcie ustawy o zmianie ustawy o promocji za-
trudnienia i instytucjach rynku pracy oraz o zmia-
nie niektórych innych ustaw, który został przekaza-
ny do Sejmu w dniu 22 października br.(druk sejmo-
wy nr 1196). W projekcie tym zaproponowane zosta-
ły stosowne rozwiązania prawne, które powinny
doprowadzić do uporządkowania powyższej kwestii
i usprawnić współpracę w zakresie wymiany infor-
macji pomiędzy tymi podmiotami. Do problemu tego
będą odnosić się przepisy nowego brzmienia art. 33
ust. 7–9 i art. 50 ustawy o promocji (…) oraz art. 105
ust. 2 i art. 108 ust. 2 ustawy o pomocy społecznej
(…), regulujące kwestie realizacji wspólnych działań
na rzecz osoby zarejestrowanej oraz wymiany infor-
macji o osobach zarejestrowanych w powiatowych
urzędach pracy.
Obecnie projekt uwzględniający scharakteryzo-
wane powyżej zmiany jest przedmiotem pracy Ko-
misji Polityki Społecznej i Rodziny. W związku z po-
wyższym warto pamiętać, że ostateczny kształt
przedstawionych powyżej rozwiązań należy obecnie
do polskiej władzy ustawodawczej.
Natomiast w związku z pytaniem dotyczącym
podjęcia kompleksowych działań w celu doprowa-
dzenia do sytuacji, by osoba korzystająca z pomocy
urzędu pracy i jednocześnie korzystająca z pomocy
ośrodka pomocy społecznej mogła być klientem tego
samego doradcy, pragnę poinformować, że obecnie
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie prowa-
dzi prac nad likwidacją instytucji zajmujących się
zagadnieniami rynku pracy i pomocy społecznej
oraz powierzeniem zadań tych instytucji nowemu
podmiotowi lub jednemu z ww. podmiotów, a tylko
takie rozwiązanie dawałoby możliwość objęcia oso-
by oczekującej pomocy pełnym spektrum działań
pomocowych wynikających z ustawy o promocji (…)
i ustawy o pomocy społecznej (….) przez jednego
571
pracownika. W ww. projekcie nowelizacji ustawy
o promocji (…) zaproponowano natomiast możliwość
tworzenia przez samorządy powiatowe w porozu-
mieniu z samorządami gminnymi lokalnych punk-
tów informacyjno-konsultacyjnych, zajmujących się
w szczególności udzielaniem informacji o możliwo-
ściach pomocy określonej w obowiązujących przepi-
sach oraz rejestracją bezrobotnych. Rozwiązanie to,
rozwijając współpracę pomiędzy tymi poziomami sa-
morządu, będzie stanowić cenne doświadczenie
w realizacji wspólnych zadań na rzecz mieszkańców
danej gminy i w przyszłości może zostać wykorzy-
stane jako podstawa do zmian systemowych.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
oraz grupy posłów
w sprawie zmiany wysokości dotacji
na realizację zadań z zakresu świadczeń
rodzinnych i zaliczek alimentacyjnych (5990)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 28 października br.,
znak: SPS-023-5990/08, dotyczące interpelacji po-
sła Tomasza Piotra Nowaka oraz grupy posłów
w sprawie zmiany wysokości dotacji na realizację
zadań z zakresu świadczeń rodzinnych i zaliczek
alimentacyjnych, uprzejmie wyjaśniam.
Poruszane w zapytaniu kwestie dotyczą kosztów
ponoszonych przez gminy (urzędy gmin lub – na
podstawie stosownego upoważnienia wójta, burmi-
strza lub prezydenta miasta – ośrodki pomocy spo-
łecznej) w związku z realizacją zadań wynikających
z przepisów ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) oraz – obowiązującej do dnia
30 września br. – ustawy z dnia 22 kwietnia 2005 r.
o postępowaniu wobec dłużników alimentacyjnych
oraz zaliczce alimentacyjnej (Dz. U. Nr 86, poz. 732,
z późn. zm.). Natomiast od 1 października br. zada-
nia związane z wypłatą świadczeń w zastępstwie
niewyegzekwowanych alimentów oraz z podejmowa-
niem działań wobec dłużników alimentacyjnych re-
gulowane są przepisami ustawy z dnia 7 września
2007 r. o pomocy osobom uprawnionym do alimen-
tów (Dz. U. Nr 192, poz. 1378, z późn. zm.). Na reali-
zację tych zadań zleconych z zakresu administracji
rządowej gminy otrzymują z budżetu państwa dota-
572
cję celową. Na koszty obsługi przeznaczone jest 3%
otrzymanej dotacji, przekazanej gminom w rozdzia-
le 85212 klasyfikacji budżetowej: Świadczenia ro-
dzinne, zaliczka alimentacyjna oraz składki na
ubezpieczenie emerytalne i rentowe z ubezpieczenia
społecznego, o czym stanowią odpowiednie przepisy
obu ww. ustaw. Korzystnym dla gmin jest fakt, iż 3-
-procentowy odpis na obsługę nalicza się od otrzy-
manej dotacji, bowiem oznacza to, że zwrot niewy-
korzystanych środków na wypłaty świadczeń z koń-
cem roku budżetowego, jak też zwrot nienależnie
pobranych świadczeń nie pomniejszają odpisu na
koszty obsługi.
Nie kwestionując wskazanych w interpelacji
przykładów ograniczeń w nabywaniu prawa do nie-
których świadczeń rodzinnych, które w ograniczo-
nym stopniu skutkowały spadkiem wysokości 3-pro-
centowego odpisu na koszty obsługi, pragnę zazna-
czyć, że już kilkakrotnie od wejścia w życie ustawy
o świadczeniach rodzinnych, tj. od 1 maja 2004 r.,
miały miejsce fakty istotnie zwiększające kwoty
tego odpisu. Każde bowiem rozszerzenie katalogu
świadczeń rodzinnych o nowe świadczenie, rozsze-
rzenie zakresu uprawnionych do świadczeń oraz
każdy wzrost wysokości świadczeń oznaczają jedno-
cześnie wzrost podstawy, od której naliczany jest 3-
-procentowy odpis na koszty obsługi. I tak:
 od 1 września 2005 r. wprowadzono nowe
świadczenia w postaci zaliczki alimentacyjnej oraz
dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu wychowy-
wania dziecka w rodzinie wielodzietnej, a od lutego
2006 r. jednorazową zapomogę z tytułu urodzenia
się dziecka, tzw. becikowe,
 z dniem 1 stycznia 2006 r. dokonano dwu-
krotnego zwiększenia kwoty dodatku do zasiłku ro-
dzinnego z tytułu urodzenia dziecka (z 500 zł do
1000 zł),
 od 1 września 2006 r. w wyniku ustawowej we-
ryfikacji podwyższono kwoty niektórych świadczeń
(zasiłku rodzinnego oraz dodatków z tytułu wycho-
wywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, z tytułu
rozpoczęcia roku szkolnego, z tytułu kształcenia i re-
habilitacji dziecka niepełnosprawnego, z tytułu pod-
jęcia przez dziecko nauki w szkole poza miejscem za-
mieszkania oraz zasiłku pielęgnacyjnego).
Do Ministerstwa Pracy i Polityki Społecznej do-
cierają sygnały od gminnych realizatorów ustawy
o świadczeniach rodzinnych o niewystarczalności 3-
-procentowego odpisu na obsługę zadań wynikają-
cych z tejże ustawy. Jednocześnie z danych krajo-
wych ze sprawozdań rzeczowo-finansowych z reali-
zacji świadczeń rodzinnych 2007 r. wynika, że w przy-
padku większości gmin zapisany w ustawie 3-pro-
centowy odpis na obsługę świadczeń rodzinnych jest
wystarczający, przy czym ponad połowa wszystkich
gmin nie wykorzystuje w pełni przysługującej im
kwoty na realizację tego zadania. Dane w tym za-
kresie za 2008 r. będą dostępne po zgromadzeniu
i weryfikacji sprawozdań ze wszystkich czterech
kwartałów, tj. nie wcześniej niż w marcu 2009 r.
Ponadto należy zaznaczyć, że już w bieżącym
roku w porównaniu z 2007 r. istotnie wzrosła kwota
środków przeznaczonych na obsługę świadczeń ro-
dzinnych i świadczeń wypłacanych w zastępstwie
niewyegzekwowanych alimentów. Jak już wyżej
wspomniano, w miejsce ustawy o postępowaniu wo-
bec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce ali-
mentacyjnej od 1 października weszły w życie roz-
wiązania określone w ustawie o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów, w tym świadczenia
z funduszu alimentacyjnego. Zwielokrotniły one wy-
datki budżetu państwa w porównaniu do wydatków
na realizację ustawy o postępowaniu wobec dłużni-
ków alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej.
Koszty obsługi, zgodnie z art. 31 ust. 3 ustawy o po-
mocy osobom uprawnionym do alimentów, stanowią
3% otrzymanej dotacji na świadczenia z funduszu
alimentacyjnego, a nie 3% wydatków na zaliczki, jak
miało to miejsce w przypadku ustawy o postępowa-
niu wobec dłużników alimentacyjnych oraz zaliczce
alimentacyjnej. Wzrost wysokości środków na reali-
zację przez gminy przewidzianych ustawą zadań
wynika głównie ze znacznie wyższego kryterium
dochodowego uprawniającego do otrzymania świad-
czenia (725 zł na osobę w rodzinie), wyższej maksy-
malnej kwoty świadczenia (500 zł), a także rozsze-
rzenia kręgu osób uprawnionych do świadczeń z fun-
duszu alimentacyjnego w stosunku do wymogów
zawartych w ustawie o postępowaniu wobec dłużni-
ków alimentacyjnych oraz zaliczce alimentacyjnej
(gdzie kryterium dochodowe wynosiło 583 zł na oso-
bę w rodzinie, a maksymalna wysokość zaliczki –
380 zł). Ponadto, zgodnie z art. 27 ust. 4 i ust. 6
ustawy o pomocy osobom uprawnionym do alimen-
tów, dodatkowym źródłem finansowania podejmo-
wanych działań wobec dłużników alimentacyjnych,
są dochody uzyskane przez organy właściwe z tytu-
łu zwrotów wypłaconych świadczeń z funduszu ali-
mentacyjnego przez dłużników alimentacyjnych. Aż
40% kwot zwróconych przez dłużnika z tytułu wy-
datków poniesionych przez budżet państwa na świad-
czenia z funduszu alimentacyjnego stanowi dochód
własny gmin. Przewiduje się, iż tempo odzyskiwa-
nia przez gminy odpowiednich kwot od dłużników
będzie znacznie szybsze niż było to z tytułu zwro-
tów zaliczek alimentacyjnych ze względu na zmianę
kolejności zaspokajania należności. W okresie gdy
osoba uprawniona otrzymuje świadczenia z fundu-
szu alimentacyjnego, kwoty wyegzekwowane od dłuż-
nika alimentacyjnego przekazywane są w pierwszej
kolejności na zaspokojenie należności gminy z tytu-
łu wypłaconych świadczeń z funduszu, a nie, jak do
tej pory, na pokrycie zobowiązań wobec wierzyciela
alimentacyjnego.
Należy także zaznaczyć, że w 2009 r. kwota środ-
ków przysługujących gminom na koszty obsługi
związane z realizacją ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych będzie znacznie wyższa niż w 2008 r., rów-
nież w związku z planowaną na II połowę 2009 r.
ustawową weryfikacją kwot świadczeń rodzinnych

i kryteriów dochodowych warunkujących prawo ich
otrzymania.
Ponadto należy dodać, że celem przygotowania
organizacyjnego gmin i samorządów województw do
wdrożenia ustawy o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów, tj. przygotowania i uruchomienia sta-
nowisk pracy, uruchomione zostały środki finanso-
we w kwocie 65,7 mln zł pochodzące z będącej w dys-
pozycji Ministra Pracy i Polityki Społecznej rezerwy
celowej ujętej w ustawie budżetowej na 2008 r.
w części 83, poz. 48: Środki na zwiększenie dotacji
celowych na realizację świadczeń rodzinnych, za-
liczki alimentacyjnej oraz świadczeń z funduszu ali-
mentacyjnego oraz środki na wdrożenie centralnego
rejestru dłużników alimentacyjnych. Środki te prze-
kazane zostały wojewodom w kwotach odpowiadają-
cych zgłoszonemu przez gminy zapotrzebowaniu.
Należy dodać, że nie zostały one wliczone do okre-
ślonego w ustawie 3-procentowego odpisu na koszty
obsługi.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie powstrzymania prac nad projektem
Komisji Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo”,
dotyczącym m.in. zniesienia obowiązku
przynależności do Polskiej Izby
Inżynierów Budownictwa (5991)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej
pana Jarosława Rusieckiego z dnia 21 października
2008 r. w sprawie powstrzymania prac nad projek-
tem Komisji Nadzwyczajnej „Przyjazne Państwo”,
dotyczącym m.in. zniesienia obowiązku przynależ-
ności do Polskiej Izby Inżynierów Budownictwa,
przekazaną przy piśmie z dnia 28 października 2008 r.,
znak: SPS-023-5991/08, uprzejmie informuję, iż
projekt ustawy o zmianie ustawy Prawo budowlane
oraz ustawy o samorządach zawodowych architek-
tów, inżynierów budownictwa oraz urbanistów za-
proponowany przez Komisję Nadzwyczajną „Przyja-
zne Państwo” jest projektem poselskim. Minister
infrastruktury wyraził negatywne stanowisko w ra-
mach opinii Rady Ministrów do projektu ww. usta-
wy, w którym nie podziela propozycji kierunku
573
zmian. Nadawanie uprawnień zaproponowane przez
Komisję Nadzwyczajną „Przyjazne Państwo” jedno-
cześnie przez wojewodów oraz izby stwarza niepo-
trzebne i nieuzasadnione rozproszenie decyzyjne.
Przeprowadzanie weryfikacji umiejętności zawodo-
wych beneficjentów w dwóch niezależnych ośrod-
kach stwarza ryzyko nadawania – rodzących takie
same skutki – uprawnień osobom o nierównoważ-
nym poziomie przygotowania zawodowego, co w przy-
padku zawodów technicznych wpłynie na zwiększe-
nie ryzyka z tytułu błędów w sztuce. Zaproponowa-
ną zasadę dobrowolności przynależności do izb sa-
morządów zawodowych również oceniam negatyw-
nie. Izby stanowią bowiem organizacje, których ce-
lem jest m.in. czuwanie nad prawidłowym i zgodnym
z obowiązującymi przepisami oraz zasadami wiedzy
technicznej i urbanistycznej wykonywaniem czyn-
ności zawodowych, gdzie każdy z przynależnych
członków podlega odpowiedzialności dyscyplinarnej
za naruszenie obowiązków, zgodnie z przepisami
art. 41 ustawy z 15 grudnia o samorządach zawodo-
wych architektów, inżynierów budownictwa oraz
urbanistów.
Bardzo ważnym aspektem przynależności do izb
zdaniem ministerstwa jest możliwość korzystania
przez ich członków z pomocy w zdobywaniu wiedzy
i podnoszeniu kwalifikacji zawodowych oraz korzy-
staniu z ochrony i pomocy prawnej. Ma to ogromne
znaczenie w sytuacji coraz większych wymagań
i odpowiedzialności zawodowej poszczególnych grup
zawodowych posiadających uprawnienia w różnych
specjalnościach wynikających z przepisów ustawy
Prawo budowlane.
Projektowana zasada dobrowolnej przynależno-
ści do izb samorządów zawodowych może spowodo-
wać to, że izby (choćby ze względu na konieczność
opłacania składek członkowskich) będą zrzeszać je-
dynie niewielką część uprawnionych osób. W takiej
zaś sytuacji zdecydowana większość obowiązków
związanych z nadawaniem i pozbawianiem upraw-
nień budowlanych obciążałaby wojewodów, co gene-
rowałoby bardzo istotne zwiększenie wydatków ze
środków budżetu państwa na zwiększenie obsady
etatowej oraz wyposażenie stanowisk pracy w urzę-
dach wojewódzkich.
Zgodnie z obecnie obowiązującym porządkiem
prawnym państwo przekazało samorządowi zawo-
dowemu architektów, inżynierów budownictwa oraz
urbanistów zarówno nadawanie uprawnień, jak i kon-
trolę prawidłowości wykonywania czynności zawo-
dowych przez członków tego samorządu. Zmiany za-
proponowane w projekcie ustawy o zmianie ustawy
Prawo budowlane oraz ustawy o samorządach zawo-
dowych architektów, inżynierów budownictwa oraz
urbanistów zmierzają w kierunku ograniczenia
władztwa, jakie państwo przekazało samorządowi
zawodowemu architektów, inżynierów budownictwa
oraz urbanistów.
W świetle powyższego podzielam pogląd pana
posła, że zaproponowana regulacja powinna być po-
574
przedzona gruntowną analizą przepisów ustawy
z dnia 15 grudnia 2000 r. o samorządach zawodo-
wych architektów, inżynierów budownictwa oraz
urbanistów (Dz. U. z 2001 r. Nr 5, poz. 42, z późn.
zm.), której zmiana nie może ograniczać się jedynie
do uchylenia art. 6 (art. 2 projektu). Analizy i zmia-
ny wymagają również inne obowiązujące przepisy
prawa, gdyż w projektowanym kształcie regulacja
dotycząca zawodów architektów, inżynierów budow-
nictwa oraz urbanistów będzie niekompletna. Jedy-
nie dla przykładu należy podać, że przedłożony pro-
jekt ustawy nie stwarza żadnych instrumentów
prawnych, jakimi mógłby posługiwać się wojewoda
przy wykonywaniu swoich nowych zadań związa-
nych z weryfikacją i nadawaniem uprawnień budow-
lanych.
Minister infrastruktury podjął wszelkie niezbęd-
ne kroki w celu utrzymania dotychczasowych regu-
lacji w przepisach ww. ustawy, przedstawiając swoje
stanowisko w opinii Rady Ministrów w lipcu oraz
w stanowisku rządu w październiku br. Pragnę rów-
nież podkreślić, iż zmiana przepisów proponowana
jest przez jedną z powołanych przez Sejm RP komi-
sji sejmowych, w związku z powyższym tylko posło-
wie mogą mieć wpływ na ostateczny kształt ustawy
wypracowany w toku dalszych prac legislacyjnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie wprowadzenia obowiązku
posiadania kas fiskalnych przez osoby
wykonujące tzw. wolne zawody (5993)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przekazaną przy piśmie, znak: SPS-023-5993/08,
z dnia 28 października 2008 r. interpelację pana po-
sła Jarosława Rusieckiego w sprawie wprowadzenia
obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowa-
nia kas rejestrujących przez osoby wykonujące tzw.
wolne zawody, uprzejmie informuję.
Obowiązek ewidencjonowania obrotów i kwot po-
datku należnego przy zastosowaniu kas rejestrują-
cych wynika bezpośrednio z art. 111 ust. 1 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług
(Dz. U. Nr 54, poz. 535, z późn. zm.). Działając
w oparciu o delegację wynikającą z art. 111 ust. 7
pkt 3 ww. ustawy, minister finansów może wprowa-
dzać w drodze rozporządzenia, na czas określony,
zwolnienia z obowiązku ewidencjonowania przy za-
stosowaniu kas rejestrujących niektórych grup po-
datników oraz niektórych czynności, ze względu na
rodzaj prowadzonej działalności lub wysokość obro-
tu. Aktualnie problematykę ww. zwolnień reguluje
rozporządzenie ministra finansów z dnia 27 czerwca
2008 r. w sprawie kas rejestrujących (Dz. U. Nr 113,
poz. 720).
Odnosząc się do podniesionej w interpelacji pana
posła kwestii prowadzenia ewidencji przy zastoso-
waniu kas rejestrujących przez wykonujących tzw.
wolne zawody, należy wyjaśnić, że w polskim po-
rządku prawnym nie została wypracowana i nie
funkcjonuje jednolita definicja wolnego zawodu i po-
jęcie to w różnych przepisach jest różnie pod wzglę-
dem zakresu i stosowanych kryteriów określane.
Również ustawa z dnia 11 kwietnia 2004 r. o podat-
ku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535,
z późn. zm.) tego pojęcia nie definiuje.
W rozporządzeniu ministra finansów w sprawie
kas rejestrujących, mocą którego wprowadzono na
czas określony w niektórych dziedzinach zwolnienia
od ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących,
zwolnienia te nie odnoszą się bezpośrednio do sprze-
daży prowadzonej przez osoby wykonujące wolne za-
wody, ale obejmują wszelkiego rodzaju formy działal-
ności, np. przy świadczeniu usług edukacyjnych, po-
średnictwa finansowego, doradczych, prawniczych,
ochrony zdrowia i opieki społecznej (tzw. zwolnienia
przedmiotowe). Również niektóre zwolnienia typu
podmiotowego, dla podatników o obrotach nieprze-
kraczających 40 tys. zł lub zastosowane dla podatni-
ków rozliczających się w podatku dochodowym w for-
mie karty podatkowej, mogą swym zasięgiem obej-
mować osoby prowadzące działalność potocznie okre-
ślaną jako wykonywanie wolnego zawodu.
Problem zastosowania kas również w tych dzie-
dzinach usług, które określane są jako wolne zawo-
dy (m.in. lekarze, prawnicy lub działalność o podob-
nym charakterze), jest złożony i wymaga dogłębnej
analizy. Z jednej strony brany jest pod uwagę fakt,
że z wprowadzeniem kas łączą się obciążenia budże-
towe związane z tym, że budżet partycypuje w kosz-
tach nabycia kas przez podatników w wysokości
50% ceny zakupu (netto), nie więcej jednak niż 2500
zł za nabytą przez podatnika kasę (w drodze zmiany
ww. ustawy oczekującej obecnie na podpis prezyden-
ta Sejm zmienił limit zwrotu podatnikom wydatków
z tytułu zakupu kas na 90% jej ceny zakupu bez po-
datku, nie więcej jednak niż 700 zł). Z drugiej strony
natomiast zawsze bierze się pod uwagę to, aby wpro-
wadzenie kas w danej grupie podatników było efek-
tywne, tj. by istniały możliwości egzekwowania tego
obowiązku oraz jego weryfikacji przez służby podat-
kowe. Ważne jest tu m.in., aby nabywcy tych usług
byli zainteresowani otrzymaniem paragonu np. od
lekarza czy prawnika potwierdzającego wykonanie
wyświadczonej usługi przez podatnika, co automa-
tycznie niejako wymusza zaewidencjonowanie trans-

akcji na kasie. Specyfika bowiem tych usług jest
taka, że bardzo często ich rozliczenie odbywa się bez
udziału innych osób i w związku z tym brak jest
możliwości obserwacji przez te osoby faktu zaewi-
dencjonowania transakcji na kasie (np. pacjent roz-
licza się często w gabinecie lekarskim).
Analizy możliwości wprowadzenia najbardziej
efektywnego systemu w tym zakresie nie zostały
jeszcze zakończone. O zakresie zwolnień na przyszły
okres zadecyduje kolejne rozporządzenie, które okre-
śli ich zakres po 31 grudnia 2008 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zmian w ustawie o rehabilitacji
zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu
osób niepełnosprawnych, wprowadzanych
w związku z wejściem w życie nowych przepisów
wspólnotowych, dotyczących udzielania
pomocy na zatrudnianie przedsiębiorcom –
rozporządzenie Komisji (WE) nr 800/200 (5994)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Rusieckiego, prze-
kazaną przy piśmie z dnia 28 października 2008 r.,
znak: SPS-023-5994/08, w sprawie zmian w ustawie
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych, uprzejmie informuję, że uzasadnieniem doko-
nania nowelizacji ww. ustawy była przede wszyst-
kim konieczność dostosowania krajowych regulacji
do przepisów wspólnotowych – nowego rozporządze-
nia Komisji (WE) nr 800/2008 z dnia 6 sierpnia 2008 r.
uznającego niektóre rodzaje pomocy za zgodne ze
wspólnym rynkiem w zastosowaniu art. 87 i 88
traktatu (ogólne rozporządzenie w sprawie wyłą-
czeń blokowych) (Dz. Urz. WE L 214 z 9.8.2008)
i wygaśnięcie rozporządzenia wspólnotowego do-
tychczas regulującego zagadnienia związane z za-
trudnieniem pracowników niepełnosprawnych –
rozporządzenia Komisji (WE) nr 2204/2002 z dnia
12 grudnia 2002 r. w sprawie stosowania art. 87 i 88
traktatu WE w odniesieniu do pomocy państwa
w zakresie zatrudnienia, którego przepisy obowią-
zują do dnia 31 grudnia 2008 r.
575
Od dnia 1 stycznia 2009 r. dozwoloną pomocą pu-
bliczną będzie pomoc udzielana wyłącznie na wa-
runkach określonych w nowym rozporządzeniu Ko-
misji nr 800/2008. Przyznanie pomocy na dotych-
czasowych zasadach, określonych w rozporządzeniu
nr 2204/2002 (na które powołuje się ustawa o reha-
bilitacji (...) w dotychczasowym brzmieniu), będzie
niezgodne z przepisami prawa wspólnotowego i moż-
liwe jedynie po uprzedniej notyfikacji i uzyskaniu
zgody Komisji, co stanowi proces długotrwały, z nie-
pewnym wynikiem rozstrzygnięcia. Należy podkre-
ślić, że do czasu uzyskania notyfikacji pomoc ta zo-
stałaby wstrzymana.
Większość zawartych w projekcie ustawy rozwią-
zań jest niezbędna, aby właściwie zastosować prze-
pisy unijne. W swym założeniu zmiany mają na celu
poprawę sytuacji osób niepełnosprawnych na rynku
pracy, a nie jej pogorszenie. Wysokość pomocy w for-
mie dofinansowania do wynagrodzenia dla osób nie-
pełnosprawnych, w tym ze znacznym stopniem nie-
pełnosprawności, o które pyta pan poseł w swojej
interpelacji, uzależniona jest od ogólnego wskaźni-
ka określonego w przepisach wspólnotowych. Zgod-
nie z art. 41 ust. 2 rozporządzenia Komisji nr 800/
2008 wysokość pomocy udzielanej pracodawcom wy-
konującym działalność gospodarczą w formie subsy-
diów płacowych na zatrudnianie pracowników nie-
pełnosprawnych nie może przekraczać 75% kosztów
płacy. Górne pułapy pomocy, określone w projekcie
ustawy, wynoszą 160%, 140% i 60% najniższego wy-
nagrodzenia za pracowników odpowiednio ze znacz-
nym, umiarkowanym i lekkim stopniem niepełno-
sprawności, ale pomoc wypłacona pracodawcy nie
będzie mogła przekraczać 75% kosztów płacy.
Wskaźniki te zwiększają się o 40% najniższego wy-
nagrodzenia w przypadku osób niepełnosprawnych,
u których stwierdzono chorobę psychiczną, upośle-
dzenie umysłowe lub epilepsję oraz niewidomych.
W związku z powyższym wysokość dofinansowania
do wynagrodzeń niepełnosprawnych pracowników
uzależniona jest ściśle od rzeczywistych kosztów
płacy oraz od wielkości określonych w rozporządze-
niu Komisji. Nie ma więc możliwości wprowadzenia
w tym zakresie zmian w projekcie ustawy.
Projekt ustawy wprowadza zróżnicowanie wyso-
kości kwot dofinansowania do wynagrodzeń pra-
cowników niepełnosprawnych w zależności od stop-
nia niepełnosprawności i rodzaju schorzenia, a nie
od statusu pracodawcy, jak było do tej pory w odnie-
sieniu do zakładów pracy chronionej. Jak wynika
z danych dotyczących wykorzystania środków za-
kładowego funduszu rehabilitacji osób niepełno-
sprawnych przez pracodawców prowadzących zakła-
dy pracy chronionej, zaledwie 13% tych środków jest
przeznaczane na indywidualne programy rehabili-
tacji osób niepełnosprawnych. Zwiększenie pomocy
dla pracodawców z otwartego rynku pracy (w po-
równaniu z wysokością pomocy otrzymywaną na
podstawie dotychczas obowiązujących przepisów)
służy zachęceniu ich do zwiększenia zatrudnienia
576
osób niepełnosprawnych. Ponadto za wsparciem za-
trudnienia na otwartym rynku pracy przemawia
fakt, że osoba niepełnosprawna pracująca na otwar-
tym rynku pracy staje się równoprawnym pracowni-
kiem, zatrudnionym na takich samych zasadach jak
osoby w pełni sprawne. Projekt nowelizacji nie eli-
minuje jednak szeregu uprawnień przysługujących
zakładom pracy chronionej, które nadal zwolnione
są z: podatku rolnego, leśnego i od nieruchomości,
opłat (z wyjątkiem opłaty skarbowej i opłat o cha-
rakterze sankcyjnym), nieodprowadzonych zaliczek
na poczet podatku dochodowego od osób fizycznych
od wynagrodzeń pracowników (do I progu podatko-
wego), i w dalszym ciągu mogą z tego źródła zasilać
zakładowy fundusz rehabilitacji. Pomimo obowiąz-
ków związanych z zapewnieniem szczególnej opieki
zatrudnionym osobom niepełnosprawnym, zakłady
pracy chronionej mają nadal uprzywilejowaną pozy-
cję w stosunku do przedsiębiorców z otwartego ryn-
ku pracy, także w zakresie możliwości uzyskania
rekompensaty dodatkowych kosztów zatrudnienia
osób niepełnosprawnych związanych z kosztami bu-
dowy lub rozbudowy obiektów i pomieszczeń zakła-
du, a także kosztów transportowych i administra-
cyjnych, co zapewnia im projekt nowelizowanej
ustawy.
Nie można postawić znaku równości między
odejściem, w projekcie ustawy, od refundowania
składek na ubezpieczenie społeczne niepełnospraw-
nym pracownikom, a zmniejszeniem wsparcia dla
zatrudniających ich pracodawców. Pracodawcy
otrzymywać będą, zgodnie z wymogami rozporzą-
dzenia Komisji (WE) nr 800/2008, subsydium płaco-
we w wysokości do 75% kosztów płacy. Nie oznacza
to zatem, że składki nie będą refundowane, ponie-
waż w zakres podlegających refundacji kosztów pła-
cy wchodzą także składki na ubezpieczenia społecz-
ne oraz fundusze pozaubezpieczeniowe, tj. Fundusz
Pracy i Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pra-
cowniczych.
Nie należy zapominać o wielu innych zmianach
wprowadzonych do ustawy, które przynoszą korzyść
zarówno pracodawcy, jak i osobom niepełnospraw-
nym wykonującym działalność gospodarczą. Naj-
ważniejsze z nich to:
— pomoc Zakładu Ubezpieczeń Społecznych
w nieodpłatnym sporządzaniu wniosku o wypłatę
refundacji składek na ubezpieczenia społeczne w for-
mie wydruku z oprogramowania informatycznego
dla zainteresowanej skorzystaniem z tej oferty oso-
by niepełnosprawnej wykonującej działalność go-
spodarczą,
— możliwość zwrócenia się do funduszu o zwrot
kwoty zarówno refundacji składek (przez osobę nie-
pełnosprawną wykonującą działalność gospodar-
czą), jak i dofinansowania do wynagrodzenia (przez
pracodawców) wraz z odsetkami naliczonymi jak dla
zaległości podatkowych w przypadku nietermino-
wego przekazania przez fundusz należnych kwot,
— rozszerzenie katalogu dodatkowych kosztów,
o których zwrot może ubiegać się pracodawca za-
trudniający określone w ustawie kategorie niepełno-
sprawnych pracowników, o koszty związane z zaku-
pem i autoryzacją oprogramowania na użytek pra-
cowników niepełnosprawnych oraz urządzeń tech-
nologii wspomagających lub przystosowanych do
potrzeb wynikających z ich niepełnosprawności,
— wprowadzenie możliwości ubiegania się przez
pracodawców prowadzących zakłady pracy chronio-
nej (u których wskaźnik zatrudnienia osób niepeł-
nosprawnych wynosi co najmniej 50%) o zwrot do-
datkowych kosztów wynikających z zatrudnienia
osób niepełnosprawnych: budowy lub rozbudowy
obiektów i pomieszczeń zakładu, transportowych
i administracyjnych,
— możliwość uzyskania przez pracodawców dofi-
nansowania do wynagrodzeń osób niepełnospraw-
nych mających ustalone prawo do emerytury.
Nad projektem ustawy trwają obecnie prace w ko-
misjach sejmowych (Komisji Polityki Społecznej i Ro-
dziny, podkomisji nadzwyczajnej), w których zgła-
szane są kolejne propozycje zmian do projektu usta-
wy. Dotyczą one m.in.:
— modyfikacji definicji najniższego wynagrodze-
nia – oznaczającego minimalne wynagrodzenie za
pracę obowiązujące w roku bieżącym, a nie w grud-
niu roku poprzedniego, jak było w dotychczas obo-
wiązujących przepisach (wynagrodzenie to stanowi
podstawę wyliczania kwoty dofinansowania do wy-
nagrodzeń pracowników niepełnosprawnych),
— utrzymania dotychczasowych rozwiązań w za-
kresie uprawnień dotyczących dofinansowania do
wynagrodzenia pracownika zatrudnionego u więcej
niż jednego pracodawcy – miesięczne dofinansowa-
nie nadal będzie przyznawane na tę osobę praco-
dawcom, u których jest ona zatrudniona, w wysoko-
ści proporcjonalnej do jej wymiaru czasu pracy (we
wcześniejszej wersji projektu ustawy dofinansowa-
nie przysługiwało pracodawcy, który zatrudnił oso-
bę niepełnosprawną jako pierwszy),
— rozszerzenia katalogu przesłanek umożliwia-
jących uzyskanie dofinansowania na nowo zatrud-
nionego pracownika, pomimo niespełnienia warun-
ku wzrostu zatrudnienia netto, o rozwiązanie umo-
wy o pracę z upływem czasu, na który została za-
warta, oraz o rozwiązanie umowy o pracę z dniem
wykonywania pracy, na wykonywanie której została
zwarta,
— zapewnienia dofinansowania do wynagrodzeń
zatrudnionych przed wejściem w życie nowelizacji
ustawy pracowników, którzy mają ustalone prawo
do emerytury,
— zapewnienia uprawnienia do uzyskania pomo-
cy w formie dofinansowania do wynagrodzeń i re-
fundacji składek na ubezpieczenie społeczne na do-
tychczasowych zasadach w odniesieniu do wynagro-
dzeń wypłaconych i składek opłaconych za grudzień
2008 r. (we wcześniejszej wersji projektu pomoc do-
tyczyła dofinansowania do wynagrodzeń wypłaco-
nych w grudniu i refundacji składek opłaconych
w grudniu).

Należy jednak podkreślić, że prace legislacyjne
nad projektem ustawy o zmianie ustawy o rehabili-
tacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób
niepełnosprawnych jeszcze się nie zakończyły, a za-
tem ostateczny kształt rozwiązaniom, jakie obowią-
zywać będą po 1 stycznia 2009 r., nada parlament.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Rusieckiego
w sprawie zniesienia podwójnego
opodatkowania dla firm płacących
zryczałtowany podatek dochodowy (5995)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry z dnia 28 października 2008 r., nr SPS-023-
-5995/08, przy którym załączono interpelację pana
posła Jarosława Rusieckiego „w sprawie zniesienia
podwójnego opodatkowania dla firm płacących zry-
czałtowany podatek dochodowy”, uprzejmie infor-
muję.
W wystąpieniu pan poseł zauważa, że „obecnie
podwykonawca, jak również główny wykonawca pła-
ci podatek od kwoty, od której już podatek został za-
płacony, ponieważ nie ma prawa go odliczyć”. W kon-
sekwencji pan poseł postuluje wprowadzenie w roz-
liczeniu podatku dochodowego od osób fizycznych
uiszczanego w formie zryczałtowanej przez osoby fi-
zyczne prowadzące działalność gospodarczą „roz-
wiązania identycznego, jak w przypadku podatku od
towarów i usług”.
Odnosząc się do powyższego, uprzejmie informu-
ję, że w sytuacji, o której mowa w wystąpieniu pana
posła, nie można mówić o podwójnym opodatkowa-
niu. Podwójne opodatkowanie ma miejsce w sytu-
acji, gdy ten sam dochód (przychód) jest opodatko-
wany u tego samego podatnika. W opisanej przez
pana posła sytuacji opodatkowanie następuje odręb-
nie u wykonawcy i podwykonawcy świadczących
określone usługi w ramach prowadzonej pozarolni-
czej działalności gospodarczej. Wprawdzie osoby te
osiągają przychody z tego samego źródła, jakim jest
pozarolnicza działalność gospodarcza, ale nie ozna-
cza to, że mamy do czynienia z podwójnym opodat-
kowaniem. Podatek dochodowy od osób fizycznych
ma charakter osobisty, co oznacza, że podatnikiem
jest każda osoba osiągająca dochód (przychód).
577
Osobisty charakter podatku dochodowego kore-
sponduje z zasadą powszechności opodatkowania
wynikającą z ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.,
Nr 14, poz. 176, z późn. zm.).
Wyrazem tej zasady jest art. 9 ust. 1 ustawy o po-
datku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z któ-
rym opodatkowaniu podatkiem dochodowym podle-
gają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem do-
chodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz
dochodów, od których na podstawie przepisów Ordy-
nacji podatkowej zaniechano poboru podatku.
Gdyby w sytuacji opisanej w wystąpieniu pana
posła uznać za trafny argument o podwójnym opo-
datkowaniu, to należałoby wprowadzić generalne
rozwiązanie, iż dochody (przychody) osoby fizycznej
(na przykład z tytułu świadczenia usług) pochodzą-
ce z opodatkowanego dochodu (przychodu) innego
podatnika (na przykład emerytury, renty, wynagro-
dzenia za pracę czy z działalności gospodarczej) wol-
ne są od podatku dochodowego.
W świetle powyższego stwierdzić należy, że z po-
dwójnym opodatkowaniem nie mamy do czynienia
ani w sytuacji, w której w związku z prowadzoną
pozarolniczą działalnością gospodarczą podatnicy
(wykonawca, podwykonawca) korzystają z opodat-
kowania na ogólnych zasadach według progresyw-
nej skali podatkowej, jak i 19% stawki podatku ani
wówczas, kiedy wybrali zryczałtowaną formę opo-
datkowania, tj. opodatkowanie ryczałtem od przy-
chodów ewidencjonowanych, lub w formie karty po-
datkowej.
Z uwagi na różnice w konstrukcji podatku docho-
dowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów
i usług nieuzasadniona jest propozycja pana posła
wprowadzenia „rozwiązania identycznego, jak w przy-
padku podatku od towarów i usług”.
Podstawą opodatkowania podatkiem od towarów
i usług jest obrót. Obrotem jest kwota należna z ty-
tułu sprzedaży, pomniejszona o kwotę należnego po-
datku.
Podatek od towarów i usług jest podatkiem od
wartości dodanej w ostatecznym rozrachunku, po-
nieważ podatek u danego podatnika faktycznie ob-
ciąża jedynie tę część obrotu, która „dodawana” jest
przez danego podatnika. Podstawą opodatkowania
jest jednak na każdym etapie obrotu cała jego war-
tość. Faktyczne opodatkowanie jedynie wartości do-
danej uzyskiwane jest poprzez zastosowanie mecha-
nizmu odliczenia bądź zwrotu podatku naliczonego
w poprzedniej fazie obrotu. Tak więc u danego po-
datnika faktycznie opodatkowany będzie jedynie ob-
rót „wytworzony” przez tego podatnika (różnica po-
między wartością zakupów a wartością obrotu).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
578
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie zmian w prawie wyborczym (5997)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS-
-023-5997/08) przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Józefa Piotra Klima z dnia 20 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie zmian w prawie wybor-
czym z upoważnienia prezesa Rady Ministrów
uprzejmie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę zauważyć, iż zagadnienie
wprowadzenia nowej procedury głosowania, która
ułatwiłaby udział w głosowaniu osobom niepełno-
sprawnym, jest przedmiotem trwającej od wielu lat
dyskusji. Działania w tym zakresie podejmował
m.in. rzecznik praw obywatelskich, który propono-
wał uczestnictwo w wyborach osobom niepełno-
sprawnym poprzez umożliwienie im głosowania np.
przez pełnomocników. Wprowadzenie instytucji gło-
sowania przez pełnomocnika ustanawianego przez
wyborców niepełnosprawnych lub w podeszłym wie-
ku zakładał poselski projekt ustawy o zmianie usta-
wy Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospolitej
Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej (druk
nr 1699 Sejmu RP V kadencji).
Jednym z rozważanych rozwiązań, uzupełniają-
cych dla tradycyjnej metody udziału w wyborach,
jest także głosowanie przez Internet. Pragnę pod-
kreślić, iż nie istnieją gotowe, komercyjne produkty
w ww. zakresie, jednakże na rynku pojawiają się
rozwiązania wskazujące na techniczną możliwość
realizacji przedsięwzięcia.
Jednocześnie należy zaznaczyć, iż w Minister-
stwie Spraw Wewnętrznych i Administracji rozpo-
częto prace przygotowawcze w przedmiotowym za-
kresie. W wyniku współpracy m.in. z przedstawicie-
lami Krajowego Biura Wyborczego, środowiskami
naukowymi i innymi został opracowany ramowy
plan realizacji projektu „Cztery kroki do urucho-
mienia głosowania przez internet w Polsce”, który
roboczo został zaakceptowany przez Krajowe Biuro
Wyborcze.
Główne założenia ramowego planu realizacji pro-
jektu obejmują:
— etap 1 – opracowanie koncepcji funkcjonalnej
– wyodrębnienie tematycznych grup zagadnień
związanych z e-votingiem oraz określenie celów i spo-
sobów ich realizacji;
— etap 2 – opracowanie koncepcji rozwiązania
technologicznego – stworzenie wstępnej architektu-
ry systemu;
— etap 3 – zdefiniowanie projektu e-votingu –
przygotowanie końcowego opisu projektu;
— etap 4 – realizacja – wdrożenie projektu pod
nadzorem Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji (szacunkowy czas realizacji określony
został na 8–12 miesięcy).
Dokładny harmonogram zostanie opracowany
w ramach pierwszych działań wynikających z planu
ramowego – do tego celu Ministerstwo Spraw We-
wnętrznych i Administracji zaangażuje grupę eks-
pertów. Chęć udziału w projekcie zgłosiło już Wro-
cławskie Centrum Badań EIT+ sp. z o.o., składając
propozycję prac badawczych na opracowanie meto-
dologii strategicznej e-votingu.
Zważenia wymaga, iż obecnie trwa weryfikacja
zaproponowanego trybu postępowania. Zainauguro-
wana została debata publiczna w sprawie e-votingu
(np. debata w „Gazecie Wyborczej” w dniu 16 czerw-
ca 2008 r). Ponadto powołano grupę projektową
składającą się z ekspertów Krajowego Biura Wybor-
czego i Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Admi-
nistracji oraz przedstawicieli środowisk naukowych.
Przeanalizowano projekt, dostępne narzędzia oraz
doświadczenia z innych krajów i na tej podstawie
opracowano kierunkowe zalecenia wraz z harmono-
gramem ramowym. Projekt łączy się i wzajemnie
uzupełnia z innymi przedsięwzięciami Ministerstwa
Spraw Wewnętrznych i Administracji – ePUAP II
(w ramach którego będzie prowadzony i finansowa-
ny) oraz pl.ID. Zachowując dotychczasową dynami-
kę pracy oraz najwyższe standardy bezpieczeństwa,
gotowe rozwiązanie powinno być dostępne wiosną
2011 r. W tym miejscu pragnę jednocześnie poin-
formować, iż rzetelna ocena terminu wdrożenia
oraz budżetu projektu możliwa będzie dopiero po
przeprowadzeniu prac badawczych, realizowanych
w etapie I i II.
Odnosząc się natomiast do kwestii głosowania
drogą korespondencyjną (za przykładem rozwiąza-
nia przyjętego w Niemczech i Hiszpanii), pragnę za-
uważyć, iż jak każdy z ww. sposobów głosowania
i ten wskazany przez pana posła wymaga gruntow-
nej analizy oraz wprowadzenia zmian w szeregu
obowiązujących aktów prawnych, a przede wszyst-
kim odejścia od zasady głosowania w lokalu wybor-
czym.
Na marginesie jedynie pragnę nadmienić, iż
zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 12 kwietnia
2001 r. Ordynacja wyborcza do Sejmu Rzeczypospo-
litej Polskiej i do Senatu Rzeczypospolitej Polskiej
(t.j.: Dz. U. z 2007 r., Nr 190, poz. 1360, z późn. zm.)
stałym najwyższym organem wyborczym właści-
wym w sprawach przeprowadzania wyborów jest
Państwowa Komisja Wyborcza.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie zniżek na przejazdy PKP
dla studentów (5998)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Józefa Piotra Klima, otrzymaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 28 października
2008 r., znak SPS-023-5998/08, w sprawie zniżek
na przejazdy PKP dla studentów, uprzejmie infor-
muję Pana Marszałka, co następuje.
W obowiązującym stanie prawnym, zgodnie z usta-
wą z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach do
ulgowych przejazdów środkami publicznego trans-
portu zbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440,
z późn. zm.), uczniowie i studenci mają prawo do:
— ulgi 49% przy przejazdach w klasie 2 pocią-
gów osobowych i pospiesznych, na podstawie imien-
nych biletów miesięcznych,
— ulgi 49% przy przejazdach środkami publicz-
nego transportu zbiorowego autobusowego w komu-
nikacji zwykłej i przyspieszonej, na podstawie bile-
tów imiennych miesięcznych szkolnych,
— ulgi 37% przy przejazdach w klasie 2 pociągów
osobowych, pospiesznych i ekspresowych, na pod-
stawie biletów jednorazowych.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że przy-
znanie uczniom i studentom, a w związku z tym tak-
że dzieciom odbywającym obowiązkowe roczne przy-
gotowanie przedszkolne (ta sama grupa uprawnio-
nych co uczniowie) oraz słuchaczom: kolegiów na-
uczycielskich, nauczycielskich kolegiów języków ob-
cych i kolegiów pracowników służb społecznych
(traktowani z mocy odrębnych ustaw jak studenci),
49-procentowej ulgi ustawowej na przejazdy środka-
mi publicznego transportu zbiorowego na podstawie
biletów jednorazowych byłoby możliwe pod warun-
kiem zrefundowania przewoźnikom kolejowym i au-
tobusowym utraconych wpływów z tytułu obowiąz-
ku honorowania ulg.
Wydatki na finansowanie ulg przejazdowych sta-
nowią jedną z wyższych pozycji budżetowych po
stronie wydatków (w 2008 roku – 900 mln zł).
Obowiązujący system uprawnień do ulgowych
przejazdów publicznym transportem zbiorowym i wy-
sokości samych ulg są wyrazem kompromisu mię-
dzy potrzebami oraz interesami różnych grup spo-
łecznych. Stale jednak pojawiają się postulaty zwięk-
szenia wysokości obowiązujących ulg lub objęcia
systemem ulg nowych grup społecznych. Jakiekol-
wiek zmiany w tym systemie zawsze powodują rosz-
czenia i niezadowolenie różnych części społeczeń-
stwa. W opinii Ministerstwa Finansów wielkość
i zakres stosowania obowiązujących ulg ustawowych
w przejazdach publicznego transportu kolejowego są
579
proporcjonalne do rangi rozwiązywanego problemu,
jakim jest konieczność zapewnienia ulgowych prze-
jazdów określonym grupom pasażerów. Wysokość
tych ulg gwarantuje również, iż usługi przewozowe,
dzięki przystępnym cenom, są rzeczywiście po-
wszechnie dostępne. Różnica 12 punktów procento-
wych pomiędzy obowiązującą a postulowaną wyso-
kością ulgi dla uczniów i studentów przy przejaz-
dach pociągami osobowymi, pośpiesznymi i ekspre-
sowymi na podstawie biletów jednorazowych z punk-
tu widzenia uprawnionych do korzystania z obowią-
zujących ulg ich wysokość nie powinna stanowić
bariery w dostępie do transportu kolejowego, w szcze-
gólności w dostępie do przewozów regionalnych.
Jednocześnie pragnę zauważyć, że inicjatywa
studencka, o której pisze pan poseł, nie jest jedyną,
jaka pojawiła się ostatnio w kwestii ulg dla studen-
tów, albowiem przedmiotem zainteresowania Sejmu
RP był poselski projekt ustawy o zmianie ustawy
o uprawnieniach do bezpłatnych i ulgowych przejaz-
dów środkami publicznego transportu zbiorowego
(druk nr 474), mającej na celu wprowadzenie nowej,
50-procentowej ulgi dla studentów za przejazdy
środkami publicznego transportu zbiorowego kolejo-
wego z miejsca zamieszkania do szkoły wyższej
i z powrotem. Do projektu tego zostało przekazane
stanowisko rządu, które nadal jest aktualne.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie harmonogramu prac legislacyjnych
i stanu przygotowań do wdrożenia nowych
przepisów zawartych w projekcie ustawy
o emeryturach kapitałowych (6000)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła na Sejm RP Józefa Piotra
Klima, przekazaną przy piśmie z dnia 28 paździer-
nika br., znak: SPS-023-6000/08, w sprawie harmo-
nogramu prac legislacyjnych i stanu przygotowań
do wdrożenia nowych przepisów zawartych w usta-
wie z dnia 21 listopada 2008 r. o emeryturach kapi-
tałowych uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Uchwalona w dniu 21 listopada 2008 r. ustawa
o emeryturach kapitałowych została już przekazana
580
do prezydenta RP w celu uzyskania podpisu i skiero-
wania do publikacji w Dzienniku Ustaw. Zgodnie
z informacjami uzyskanymi przez Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej od prezesa Zakładu
Ubezpieczeń Społecznych, przekazanymi w piśmie
z dnia 17 listopada br., znak: 994800/140/17/2008/
PS, mimo jeszcze wtedy trwającego procesu legisla-
cyjnego, ze względu na czas, jaki pozostał do 1 stycz-
nia 2009 r., ZUS prowadzi prace przygotowawcze do
przyznawania i wypłaty emerytur kapitałowych.
W tym celu został powołany zespół specjalny, który
pracuje na bardzo restrykcyjnych zasadach. Prace
są harmonogramowane, a postęp prac jest cyklicz-
nie raportowany. Zespół pracuje pod nadzorem
dwóch członków zarządu: ds. świadczeń i ds. infor-
matyki. Wynikiem prac zespołu będą procedury or-
ganizacyjne dla pracowników ZUS, prototyp opro-
gramowania oraz procedury wdrożeniowo-eksplo-
atacyjne. Jednocześnie ustalono również specjalny
tryb testowania prototypu.
Dla grupy ubezpieczonych mogących w roku
2009 wystąpić o przyznanie emerytury kapitałowej
zidentyfikowane zostały niespójności występujące
na kontach, które będą miały wpływ na obsługę
wniosków o emeryturę. Na komputerze centralnym
i w jednostkach terenowych ZUS uruchomiona zo-
stała realizacja programów naprawczych, które
mają doprowadzić do poprawy jakości danych na
kontach ubezpieczonych. Jednocześnie rozpoczęte
zostały szkolenia pracowników jednostek tereno-
wych ZUS.
Ponadto na internetowej stronie dedykowanej
dla otwartych funduszy emerytalnych opublikowa-
ny został interfejs wymiany informacji, które będą
przekazywane między ZUS a OFE, niezbędnych dla
obsługi świadczeń kapitałowych. Informacja jest do-
stępna dla wszystkich OFE.
Jednocześnie należy przekazać, że ZUS wystąpił
do Narodowego Banku Polskiego z wnioskiem o otwar-
cie z dniem 1 stycznia 2009 r. rachunków bieżących
służących do obsługi świadczeń II filara (odrębne
rachunki bankowe), mając na względzie realizację
przyszłych przepisów ustawy o emeryturach kapita-
łowych.
Równolegle z pracami ZUS Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej przygotowało projekty aktów
wykonawczych do ustawy o emeryturach kapitało-
wych, które już są przedmiotem przyśpieszonych
uzgodnień międzyresortowych i konsultacji społecz-
nych lub zostaną do nich skierowane w najbliższym
czasie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Michała Marcinkiewicza
w sprawie zasad realizacji
przeszkolenia wojskowego studentów (6002)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Michała Marcinkiewicza
w sprawie zasad realizacji przeszkolenia wojskowe-
go studentów (SPS-023-6002/08), uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Kwestia zasad prowadzenia zajęć z przysposobie-
nia wojskowego studentów znajduje się w kompeten-
cji ministra nauki i szkolnictwa wyższego oraz mini-
stra zdrowia, którzy na podstawie art. 166a ust. 10
ustawy z dnia 21 listopada 1967 r. o powszechnym
obowiązku obrony Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U.
z 2004 r. Nr 241, poz. 2416, ze zm.) w porozumieniu
z ministrem obrony narodowej określają, w drodze
rozporządzenia, sposób ich przeprowadzania. Re-
sort obrony narodowej, zgodnie z art. 166a ust. 9
wspomnianej ustawy, odpowiedzialny jest za przy-
gotowanie niezbędnych materiałów dotyczących
tego szkolenia.
Ministerstwo Obrony Narodowej stoi na stanowi-
sku, że celowe jest utrzymanie możliwości kształce-
nia studentów i studentek uczelni wyższych w ra-
mach przysposobienia obronnego, w trybie i na zasa-
dach określonych obecnie w rozporządzeniu mini-
stra edukacji narodowej i sportu oraz ministra zdro-
wia z dnia 2 października 2003 r. w sprawie sposobu
przeprowadzania przysposobienia obronnego stu-
dentów i studentek (Dz. U. Nr 174, poz. 1686, ze
zm.). Szkolenie to powinno, tak jak dotychczas, mieć
charakter dobrowolny, prowadzony na zasadzie sa-
mokształcenia i konsultacji.
Realizowany obecnie w szkołach wyższych pro-
gram przysposobienia obronnego wychodzi naprze-
ciw oczekiwaniom Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej
Polskiej oraz środowiska studentów, gdyż pozwala
na poszerzenie wiedzy studentów (w tym potencjal-
nych przyszłych kandydatów na żołnierzy zawodo-
wych) o systemie obronnym państwa, funkcjonowa-
niu jego sił zbrojnych, a także o zadaniach admini-
stracji państwowej i samorządowej, związanych
z obronnością państwa.
Odpowiadając na pytanie pana posła Michała
Marcinkiewicza dotyczące kwestii odstąpienia od
programów przysposobienia obronnego i przeszkole-
nia wojskowego w trakcie studiów, uprzejmie infor-
muję, że – zgodnie z przyjętym w dniu 5 sierpnia
2008 r. przez Radę Ministrów „Programem profesjo-
nalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej na
lata 2008–2010” – zakłada się zawieszenie obowiąz-
ku odbywania wszelkich przymusowych form służ-
by wojskowej. W związku z tym już w 2009 r. nie
planuje się powoływania do odbycia zasadniczej
służby wojskowej, a w konsekwencji również do od-

bycia przeszkolenia wojskowego studentów i absol-
wentów szkół wyższych. Przeszkolenie wojskowe re-
alizowane w trakcie studiów ma charakter ochotni-
czy, jednak stanowi ono jedynie alternatywną formę
służby wojskowej w stosunku do obowiązkowego
przeszkolenia wojskowego absolwentów szkół wyż-
szych lub zasadniczej służby wojskowej. Z tego
względu również ta forma odbywania służby woj-
skowej zostanie zawieszona.
Zakłada się, że formalne zawieszenie obowiązku
odbywania obowiązkowej służby wojskowej nastąpi
z dniem 1 stycznia 2010 r., tj. po wejściu w życie
przygotowywanej nowelizacji wspomnianej wcze-
śniej ustawy o powszechnym obowiązku obrony
Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie jednak z „Pro-
gramem profesjonalizacji Sił Zbrojnych Rzeczypo-
spolitej Polskiej na lata 2008–2010”, już od 2009 r.
nie planuje się realizacji przeszkolenia wojskowego
studentów i absolwentów szkół wyższych.
Odnosząc się do pytania pana posła Michała
Marcinkiewicza dotyczącego innych form pozyski-
wania rezerw osobowych, uprzejmie informuję, że
posiadane zasoby tych rezerw znacznie przekraczają
aktualne potrzeby mobilizacyjne Sił Zbrojnych Rze-
czypospolitej Polskiej. Z tego wzglądu nieuzasadnio-
ne jest utrzymywanie dotychczasowych form służby
wojskowej przewidzianych dla obecnych poboro-
wych, w tym studentów i absolwentów szkół wyż-
szych. Pragnę jednak wskazać, iż nowe regulacje
nie zakładają zniesienia obowiązku odbywania za-
sadniczej służby wojskowej i przeszkolenia wojsko-
wego, ale jedynie jego zawieszenie. Oznacza to, że
w przypadku zagrożenia bezpieczeństwa państwa
dostępna będzie prawna możliwość odwieszenia tych
obowiązków.
Niezależnie od powyższego pozyskiwanie żoł-
nierzy rezerwy będzie zapewnione przez zawodo-
wą służbę wojskową, a głównie jej nową formę –
służbę kontraktową. Ponadto wprowadzona zo-
stanie możliwość pełnienia służby wojskowej przez
żołnierzy rezerwy w ramach Narodowych Sił Re-
zerwowych. W tym celu osobom, które dotychczas
nie odbywały żadnej formy służby wojskowej,
a które są zainteresowane realizacją zadań w tych
siłach, zapewniona będzie możliwość ochotniczego
pełnienia służby przygotowawczej. Służba przygo-
towawcza będzie miała krótkotrwały charakter
a jej celem będzie przygotowanie w różnych kor-
pusach ochotników do służby w Narodowych Si-
łach Rezerwowych. Służbę przygotowawczą będą
mogli odbywać również studenci i absolwenci szkół
wyższych.
Odpowiadając na pytanie pana posła Michała
Marcinkiewicza dotyczące zasadności pozostawie-
nia możliwości szkolenia wojskowego ze wzglądu na
potrzeby Marynarki Wojennej oraz kontroli efek-
tywności zajęć w studiach wojskowych akademii
morskich, pragnę poinformować, że projekt ustawy
o zmianie ustawy o powszechnym obowiązku obro-
ny Rzeczypospolitej Polskiej oraz o zmianie niektó-
581
rych innych ustaw przewiduje zachowanie możliwo-
ści odbywania zajęć wojskowych przez studentów
uczelni morskich, z uwzględnieniem jednak dobro-
wolności w nich udziału.
Odbywanie zajęć wojskowych na uczelniach
morskich w określonym zakresie wpisuje się w po-
trzeby Marynarki Wojennej, jak również całego
systemu obronnego państwa. Pozostawienie tej for-
my szkolenia wojskowego, adresowanego wyłącznie
dla oznaczonego i wąskiego kręgu osób, wynika
przede wszystkim z oczekiwań środowiska studenc-
kiego, władz uczelni morskich oraz Ministerstwa
Infrastruktury, które sprawuje nadzór nad szkol-
nictwem morskim. Stanowi to pewne odstępstwo
od ogólnej zasady zawieszenia przewidzianego dla
obecnych poborowych obowiązku odbywania po-
szczególnych rodzajów służby wojskowej, w tym
przeszkolenia wojskowego odbywanego ochotniczo
przez studentów w trakcie studiów. Z tego względu
również zmiana formy odbywania zajęć wojsko-
wych z obowiązkowej na dobrowolną jest uzasad-
niona.
Pragnę także nadmienić, iż w opinii ministra in-
frastruktury w procesie przygotowania kadr na po-
trzeby żeglugi morskiej niezbędna jest realizacja
podstawowego przeszkolenia wojskowego studen-
tów. Ponadto w opinii tego ministra absolwenci wyż-
szych szkół morskich, którzy odbędą zajęcia wojsko-
we, stanowić będą wyszkolone zasoby potencjalnych
kandydatów na stanowiska w instytucjach (zespo-
łach) zajmujących się problematyką żeglugi morskiej
w zakresie obronności i zarządzania kryzysowego.
Zgodnie z § 2 ust. 1 rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 30 grudnia 2003 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu pokrywania kosztów związanych
z utworzeniem i działalnością studiów wojskowych
w wyższych szkołach morskich (Dz. U. Nr 232, poz.
2321) wydatki związane z działalnością studiów
wojskowych pokrywa minister właściwy do spraw
gospodarki morskiej.
Ustawa z dnia 11 września 2003 r. o służbie woj-
skowej żołnierzy zawodowych (Dz. U. z 2008 r.
Nr 141, poz. 892) nie przewiduje możliwości kontro-
lowania studiów wojskowych funkcjonujących przy
wyższych szkołach morskich w zakresie efektywno-
ści realizowania programu nauczania, ponieważ
uczelnie te są w tym zakresie instytucjami autono-
micznymi.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za wy-
starczające.
Z wyrazami szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
582
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Jana Kulasa
w sprawie strategii rozwoju sportu
i dofinansowania dużych imprez oraz zawodów
sportowych w latach 2009–2010 (6004)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Jana Kulasa, przeka-
zaną pismem z dnia 28 października 2008 r. (sygn.
SPS-023-6004/08), w sprawie strategii rozwoju spor-
tu i dofinansowania dużych imprez oraz zawodów
sportowych w latach 2009–2010, uprzejmie informuję,
co nastepuje.
Ad 1. Ministerstwo Sportu i Turystyki współpra-
cuje z gminami w zakresie dofinansowania inwesty-
cji sportowych, sportu powszechnego, sportu osób
niepełnosprawnych, turystyki oraz szkolenia mło-
dzieży uzdolnionej sportowo. W tym ostatnim za-
kresie ministerstwo nie współpracuje bezpośrednio
z jednostkami samorządu terytorialnego szczebla
gminnego. Z gminami mogą natomiast współpraco-
wać zleceniobiorcy – realizatorzy zadań z zakresu
szkolenia i współzawodnictwa sportowego młodzie-
ży uzdolnionej. Są to:
— wojewódzkie interdyscyplinarne stowarzysze-
nia sportowe, które realizują szkolenie kadr woje-
wódzkich młodzików i juniorów oraz współzawod-
nictwo sportowe w kategoriach młodzieżowych,
a także zawody eliminacyjne i finałowe Ogólnopol-
skiej Olimpiady Młodzieży,
— polskie związki sportowe, realizujące szkole-
nie sportowe w szkołach mistrzostwa sportowego
i ośrodkach szkolenia sportowego młodzieży,
— Zrzeszenie Ludowe Zespoły Sportowe, realizu-
jące szkolenie sportowe w ośrodkach szkolenia spor-
towego młodzieży.
Podmioty te w czasie realizacji powyższych dzia-
łań mogą współpracować z gminami w zakresie wy-
korzystania gminnych lub miejskich obiektów spor-
towych (GOSiR lub MOSiR).
Ad 2. Zgodnie z zarządzeniem nr 11 ministra
sportu i turystyki z dnia 11 kwietnia 2008 r. w spra-
wie regulaminu organizacyjnego Ministerstwa
Sportu i Turystyki, w skład ministerstwa wchodzą
następujące komórki organizacyjne:
1) Gabinet Polityczny Ministra,
2) Departament Ekonomiczno-Finansowy,
3) Departament Infrastruktury Sportowej,
4) Departament Kształcenia i Doskonalenia Za-
wodowego,
5) Departament Sportu Kwalifikowanego i Mło-
dzieżowego,
6) Departament Sportu Powszechnego,
7) Departament Turystyki,
8) Departament Współpracy Międzynarodowej,
9) Departament Prawno-Kontrolny,
10) Biuro do Spraw Euro 2012,
11) Biuro Dyrektora Generalnego,
12) Biuro Administracyjne,
13) Biuro Spraw Obronnych i Ochrony Informa-
cji Niejawnych,
14) stanowisko do spraw audytu wewnętrznego.
W projekcie ustawy budżetowej na rok 2009 za-
planowano w części 40: Turystyka wydatki w kwo-
cie 49 275 tys. zł, w części 25: Kultura fizyczna
i sport w kwocie 305 030 tys. zł, a także kwotę 692
580 tys. zł z państwowych funduszy celowych.
Ad 3. Działalność Ministerstwa Sportu i Tury-
styki na najbliższe lata została określona m.in.
w dwóch strategicznych dokumentach:
2) Strategii rozwoju sportu w Polsce do 2015 r.,
przyjętej na posiedzeniu Rady Ministrów w dniu 23
stycznia 2007 r.,
3) Kierunkach rozwoju turystyki do 2015 r.,
przyjętych przez Radę Ministrów w dniu 26 wrze-
śnia 2008 r.
Ad 4. W Strategii rozwoju sportu w Polsce do
2015 r. określono wizję i kierunek dążenia, tworząc
główny cel strategiczny: Aktywne i sprawne społe-
czeństwo, oraz zdefiniowano 3 priorytety: popula-
ryzacja sportu dla wszystkich, wzrost wyników
sportowych oraz rozwój infrastruktury sportowo-
-rekreacyjnej. Dla poszczególnych priorytetów
przypisano obszary działań i sprecyzowano dla
nich zadania szczegółowe. Ww. dokument dostępny
jest w wersji elektronicznej na stronie interneto-
wej: www.msport.gov.pl.
Jednocześnie informuję, że w grudniu 2008 r. na
posiedzeniu sejmowej Komisji Kultury Fizycznej
i Sportu będzie rozpatrywana informacja ministra
sportu i turystyki nt. realizacji dokumentu pt. Stra-
tegia rozwoju sportu w Polsce do roku 2015 – cele
i zadania.
Ad 5. Ministerstwo Sportu i Turystyki jest
w trakcie zbierania informacji od polskich związków
sportowych nt. kalendarza imprez i zawodów spor-
towych na rok 2009. Niektóre międzynarodowe fe-
deracje sportowe nie mają jeszcze opracowanych do-
kładnych kalendarzy, stąd związki nie są w stanie
udzielić odpowiedzi. Wszystkie dane dotyczące im-
prez znane będą w momencie podpisywania z polski-
mi związkami sportowymi umów na zadania zleco-
ne w 2009 r.
Ad 6 i 7. W roku 2009 zaplanowano dofinansowa-
nie m.in.:
— organizacji finałów Ogólnopolskiej Olimpiady
Młodzieży – 8558 tys. zł,
— przygotowania reprezentacji narodowej do
startu w Olimpijskim Festiwalu Młodzieży Europy
(EYOF) zimowym i letnim (co 2 lata), rok 2009 –
plan 1000 tys. zł,
— przygotowania reprezentacji akademickiej do
startu w Uniwersjadzie zimowej i letniej (co 2 lata),
rok 2009 – plan 2000 tys. zł.
Ministerstwo prowadzi prace nad katalogiem im-
prez, o które ubiegają się bądź planują ubiegać się do
2015 r. polskie związki sportowe. W tym celu prze-

słano pismo zobowiązujące związki sportowe do
przekazania informacji na ten temat.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Hanny Zdanowskiej
w sprawie sytuacji techników
farmaceutycznych w Polsce (6005)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Hanny Zdanowskiej przeka-
zaną przy piśmie Pana Krzysztofa Putry Wicemar-
szałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 28
października br., znak: SPS-023-6005/08, dotyczącą
sytuacji techników farmaceutycznych w Polsce,
uprzejmie wyjaśniam.
Bardzo dziękuję za okazane zainteresowanie
problematyką świadczenia usług farmaceutycznych
w kontekście roli i miejsca techników farmaceutycz-
nych w aptece. Pragnę podkreślić, iż sprawą niezwy-
kłej wagi jest zabezpieczenie wysokiej jakości usług
farmaceutycznych, bowiem Polska znajduje się w czo-
łówce państw europejskich pod względem spożycia
leków w ujęciu ilościowym. Zapewnienie bezpiecznej
i skutecznej farmakoterapii jest jednym z zasadni-
czych celów w systemie ochrony zdrowia i wymaga
podejmowania różnorodnych działań, w tym właści-
wego przygotowania kadr do świadczenia usług far-
maceutycznych.
Jednocześnie informujemy, iż miejsce w systemie
ochrony zdrowia techników farmaceutycznych okre-
śla ustawa z dnia 6 września 2001 r. Prawo farma-
ceutyczne (Dz. U. z 2008 r. Nr 45, poz. 271) poprzez
wskazanie w art. 90–91 zakresu czynności, do wy-
konywania których w aptece uprawnieni są technicy
farmaceutyczni.
Należy jednak zaznaczyć, iż przedmiotowa regu-
lacja nie odnosi się do kwestii poruszanych w inter-
pelacji pani poseł dotyczących m.in. zasad doskona-
lenia zawodowego techników farmaceutycznych czy
też zasad odpowiedzialności zawodowej. Przedmio-
towe kwestie reguluje opracowany w Ministerstwie
Zdrowia projekt ustawy o niektórych zawodach me-
dycznych, który w dniu 22 i 30 września 2008 r. był
przedmiotem konsultacji społecznych.
Ponadto informujemy, iż w Ministerstwie Zdro-
wia obecnie trwają prace nad nowelizacją ustawy
Prawo farmaceutyczne. Proponowane zmiany obej-
583
mują m.in. wprowadzenie szkoleń dla techników
farmaceutycznych. W związku z powyższym, obo-
wiązek podnoszenia kwalifikacji zawodowych przez
uczestnictwo w ciągłym szkoleniu zostanie nałożo-
ny również na techników farmaceutycznych przepi-
sami ustawy Prawo farmaceutyczne.
W odniesieniu do kwestii związanej z wprowa-
dzeniem dla techników farmaceutycznych studiów
licencjackich informuję, iż kształcenie farmaceutów
w państwach członkowskich Unii Europejskiej jest
zharmonizowane, co oznacza, że minimalne wyma-
gania dotyczące kształcenia zostały uregulowane na
gruncie prawa wspólnotowego. Art. 44 dyrektywy
2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia
5 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifika-
cji zawodowych (Dz. Urz. UE L 255 z 30.09.2005)
wskazuje, że kształcenie farmaceutów powinno
trwać co najmniej 5 lat i obejmować przynajmniej
cztery lata kształcenia teoretycznego i praktycznego
w pełnym wymiarze godzin na uniwersytecie, w szko-
le wyższej o statusie uznanym za równorzędny lub
pod nadzorem uniwersytetu oraz przynajmniej sze-
ściomiesięczną praktykę w aptece. W związku z po-
wyższym niezasadnym jest wprowadzenie pośrednie-
go etapu kształcenia, jakim są studia licencjackie.
Kształcenie techników farmaceutycznych w od-
różnieniu od farmaceutów nie zostało zharmonizo-
wane w Unii Europejskiej, w związku z powyższym
poszczególne państwa członkowskie mogą kreować
system kształcenia techników farmaceutycznych
zgodnie z potrzebami danego państwa. Mając na
uwadze powyższe oraz zgodnie z rozporządzeniem
ministra edukacji narodowej z dnia 26 czerwca 2007
r. w sprawie klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawo-
dowego (Dz. U. Nr 124, poz. 860, z późn. zm.) w Pol-
sce od bardzo dawna kształcenie w tym zawodzie
prowadzone jest na poziomie średnim w dwuletnich
szkołach policealnych dla młodzieży (publicznych
lub niepublicznych o uprawnieniach szkoły publicz-
nej). Absolwent po ukończeniu szkoły i zadaniu eg-
zaminu zawodowego, przeprowadzanego przez
Okręgową Komisją Egzaminacyjną, otrzymuje dy-
plom technika farmaceutycznego stanowiący po-
twierdzenie uzyskania kwalifikacji do wykonywania
ww. zawodu.
Takie usytuowanie kształcenia w zawodzie tech-
nika farmaceutycznego jest odzwierciedleniem pro-
wadzonej polityki kształcenia kadr medycznych,
która odpowiada na określone w systemie miejsce
i zadania zawodowe poszczególnych profesjonali-
stów. Jednocześnie informujemy, iż zgodnie z przepi-
sami ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie
oświaty (Dz. U. z 2004 r., Nr 256, poz. 2572, z późn.
zm.) nadzór pedagogiczny zarówno nad policealny-
mi szkołami publicznymi, jak i niepublicznymi, spra-
wuje kurator oświaty właściwy ze względu na miej-
sce, w którym znajduje się siedziba danej szkoły. Na-
tomiast minister zdrowia w oparciu o przepisy ww.
ustawy zobowiązany jest do opiniowania wniosków
szkół niepublicznych ubiegających się o uzyskanie
584
uprawnień szkół publicznych o spełnieniu wymagań
niezbędnych do realizacji kształcenia w zawodach,
dla których zgodnie z Klasyfikacją Zawodów Szkol-
nictwa Zawodowego (załącznik do rozporządzenia
ministra zdrowia z dnia 26 czerwca 2007 r. w spra-
wie klasyfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego
(Dz. U. Nr 124, poz. 860) ministrem właściwym jest
minister zdrowia.
Ponadto informujemy, iż ustawa Prawo farma-
ceutyczne stanowi, iż czynności fachowe w aptece
może wykonywać technik farmaceutyczny w zakre-
sie swoich uprawnień, posiadający dwuletnią prak-
tykę w aptece w pełnym wymiarze czasu pracy. Ma-
jąc na uwadze powyższe, ukończenie dwuletniej
praktyki przez technika farmaceutycznego stanowi
element niezbędny do wykonywania w aptece czyn-
ności fachowych polegających na sporządzaniu, wy-
twarzaniu, wydawaniu produktów leczniczych i wy-
robów medycznych, z wyjątkiem produktów leczni-
czych mających w swoim składzie:
— substancje bardzo silnie działające określone
w Urzędowym Wykazie Produktów Leczniczych do-
puszczonych do obrotu na terytorium Rzeczypospo-
litej Polskiej;
— substancje odurzające;
— substancje psychotropowe grupy I-P oraz II-P;
— określone w odrębnych przepisach.
Wykazy środków odurzających oraz substancji
psychotropowych grupy I-P oraz II-P są wymienione
w załącznikach do ustawy z dnia 29 lipca 2005 r.
o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. Nr 179,
poz. 1485, z późn. zm.). Jednocześnie każdy produkt
leczniczy, który zawiera w swoim składzie środek
odurzający lub substancję psychotropową, objęty
ww. wykazem podlega szczególnemu nadzorowi.
Należy dodać, iż w obrocie aptecznym znajdują
się produkty lecznicze zawierające w swoim składzie
substancje psychotropowe grupy II-P, np.: metylofe-
nidat-Concerta, pentazocyna-Fortral. Natomiast
nie są określone w Urzędowym Wykazie Produktów
Leczniczych dopuszczonych do obrotu na terytorium
Rzeczypospolitej Polskiej produkty lecznicze bardzo
silnie działające.
Z uwagi na fakt, iż obecnie trwają prace nad no-
welizacją ustawy Prawo farmaceutyczne, odpowied-
nie zmiany w tym zakresie zostaną wprowadzone
przepisami ustawy Prawo farmaceutyczne.
Jednocześnie informujemy, iż program praktyki,
sposób i tryb jej odbywania określa rozporządzenie
ministra zdrowia z dnia 17 lipca 2002 r. w sprawie
odbywania praktyki w aptece przez technika farma-
ceutycznego (Dz. U. Nr 126, poz. 1082, z późn. zm.).
Jednocześnie przedmiotowy akt prawny stanowi, iż
technik farmaceutyczny (praktykant) może wyko-
nywać czynności pomocnicze związane ze sporzą-
dzaniem, wytwarzaniem i wydawaniem produktów
leczniczych zgodnie z zakresem uprawnień.
Kończąc, pragnę podziękować za okazane zainte-
resowanie problematyką związaną z uregulowaniem
kwalifikacji i zasad wykonywania zawodu technika
farmaceutycznego, a w szczególności zasad dosko-
nalenia zawodowego techników farmaceutycznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Fronczak
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie przeciwdziałania negatywnym
efektom kryzysu finansowego postępującego
w Europie (6007)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Sławomira Zawiślaka prze-
kazaną przy piśmie z dnia 31 października 2008 r.,
sygn. DSPA-4401-5810/08, w sprawie przeciwdziała-
nia negatywnym efektom kryzysu finansowego po-
stępującego w Europie uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień.
Aktualny etap światowego kryzysu finansowego
wynika głównie ze znacznego ograniczenia zaufania
do rynku finansowego oraz spadku wzajemnego za-
ufania do siebie poszczególnych instytucji finanso-
wych. W ostatnim czasie obserwowana jest wyraźna
intensyfikacja ryzyka kredytowego i płynnościowe-
go z powodu wzrostu ryzyka niewypłacalności ame-
rykańskich i europejskich instytucji finansowych.
Skutkiem takiego stanu rzeczy były coraz częstsze
przypadki przejmowania zagrożonych instytucji
przez inne podmioty rynku finansowego lub ich na-
cjonalizacja – zarówno w Stanach Zjednoczonych jak
i w Europie. Po kulminacji kryzysu finansowego,
która miała miejsce we wrześniu i październiku
2008 r., nastąpiło pewne uspokojenie sytuacji na
międzynarodowych rynkach finansowych, choć sy-
tuacja w dalszym ciągu daleka jest od stabilnej, co
przejawia się m.in. w znacznych wahaniach nastro-
jów na giełdach we wszystkich regionach świata.
Światowy kryzys finansowy ma jednak ograni-
czony wpływ na rynek finansowy w Polsce. Jeśli
chodzi o krajowy sektor bankowy, stanowiący za-
sadniczą część krajowego systemu finansowego, to
jego sytuacja w porównaniu z sytuacją w innych
krajach jest dobra i stabilna, gdyż banki w Polsce
nie zostały dotknięte skutkami kryzysu subprime.
Na koniec września 2008 r. wynik finansowy netto
banków wyniósł 12 656 mln zł wobec 10 486 mln zł
w tym samym okresie roku poprzedniego. Tak więc
obserwowany jest dalszy rozwój sektora bankowego,
dobre wyniki finansowe, wzrost depozytów gospo-

darstw domowych, zwiększenie kapitałów banków,
korzystne zmiany w polityce podziału zysków itp.
Należy jednak zwrócić uwagę, iż obserwowany
spadek zaufania na rynku międzybankowym dopro-
wadza do sytuacji, że banki są mniej skłonne do po-
życzania sobie pieniędzy, co w efekcie zmusza je do
uatrakcyjniania oferty depozytowej oraz ogranicza-
nia aktywności kredytowej. Jest to szczególnie wi-
doczne na przykładzie kredytów hipotecznych, któ-
re w ostatnim czasie stały się trudniej dostępne,
gdyż banki zaczęły wymagać minimalnego wkładu
własnego oraz bardziej wnikliwie oceniać obciąże-
nie dochodów różnego rodzaju zobowiązaniami.
W celu poprawienia sytuacji na krajowym rynku
nieruchomości został wprowadzony kredyt w PLN,
który dzięki dopłatom z budżetu państwa jest tań-
szy niż kredyt udzielany w CHF. Rząd RP finansuje
połowę tzw. stopy referencyjnej, którą stanowi staw-
ka trzymiesięcznego WIBOR powiększona o 2 pkt
procentowe.
Główne segmenty krajowego rynku finansowe-
go, tzn. rynek walutowy oraz rynek papierów dłuż-
nych, pozostają pod pozytywnym wpływem deklara-
cji premiera o zamiarze spełnienia przez Polskę kry-
teriów konwergencji w 2011 r. i przyjęciu euro
w 2012 r. Wypowiedź premiera przyczyniła się także
do umocnienia złotego, który wcześniej od początku
września br. znacznie się osłabiał. Dalsze umocnie-
nie polskiej waluty wsparła wspólna deklaracja rzą-
du, NBP i RPP w kwestii wprowadzenia euro w Pol-
sce. Informacje te zrównoważyły negatywny wpływ
wydarzeń na światowych rynkach finansowych.
Należy jeszcze raz podkreślić, że sytuacja na
rynkach finansowych w Europie i Stanach Zjedno-
czonych – dzięki solidnym podstawom polskiego
rynku kapitałowego, jak również przedstawionym
powyżej zmianom regulacji prawnych – w niewiel-
kim stopniu przekłada się i będzie przekładać na sy-
tuację na polskim rynku finansowym. Tym niemniej
w ocenie Ministerstwa Finansów niezbędne jest
w dalszym ciągu bardzo uważne monitorowanie sy-
tuacji na krajowym i międzynarodowych rynkach
finansowych, co Ministerstwo Finansów czyni we
współpracy z innymi instytucjami tworzącymi tzw.
sieć bezpieczeństwa finansowego. Ministerstwo Fi-
nansów bierze również czynny udział w toczących
się na forum Unii Europejskiej pracach w zakresie
stabilności finansowej i zarządzania kryzysowego,
które zostały zintensyfikowane w kontekście obec-
nych zawirowań na światowych rynkach finanso-
wych wynikających z kryzysu subprime. W celu re-
alizacji ww. zadań w grudniu 2007 r. powstał Komi-
tet Stabilności Finansowej, w skład którego wcho-
dzą minister finansów (jako przewodniczący), pre-
zes NBP i przewodniczący KNF. Komitet Stabilno-
ści Finansowej dokonuje bieżącej oceny sytuacji
w krajowym systemie finansowym i na rynkach
międzynarodowych; ponadto w ramach komitetu na
bieżąco dokonywana jest wymiana informacji po-
między Komisją Nadzoru Finansowego, Narodo-
wym Bankiem Polskim i Ministerstwem Finansów.
585
Członkom komitetu mogą towarzyszyć podczas po-
siedzeń eksperci z Ministerstwa Finansów, Narodo-
wego Banku Polskiego oraz Komisji Nadzoru Finan-
sowego. W szczególnie uzasadnionych przypadkach
w posiedzeniach komitetu mogą brać udział, z gło-
sem doradczym, przedstawiciele innych instytucji
działających na rzecz utrzymania stabilności krajo-
wego systemu finansowego. Informacje o pracach
komitetu mogą zostać podane do publicznej wiado-
mości. Ze względu jednak na wrażliwość informacji,
które mogą być przekazywane przez komitet, decy-
zje w tym zakresie, podobnie jak inne decyzje komi-
tetu, wymagać będą jednomyślności. Informacje,
z uwzględnieniem zakresu ich ustawowej ochrony,
zamieszczane są na stronie internetowej Minister-
stwa Finansów.
Podczas posiedzenia Komitetu Stabilności Fi-
nansowej w dniu 13 października 2008 r. minister
finansów poinformował uczestników o pakiecie ak-
tów prawnych, które wraz z zaproponowanym wcze-
śniej przez NBP pakietem zaufania wzmocnią sta-
bilność krajowego systemu finansowego. W skład
powyższego pakietu wchodzą:
— pakiet regulacyjny,
— pakiet zaufania,
Pakiet regulacyjny
W skład pakietu wchodzą ustawy, które mają być
przyjęte przez parlament jak najszybciej:
— ustawa o Komitecie Stabilności Finansowej;
— zmiana ustawy o Bankowym Funduszu Gwa-
rancyjnym;
— ustawa o instrumentach wsparcia instytucji
finansowych przez Skarb Państwa.
Celem ustawy o Komitecie Stabilności Finanso-
wej, który obecnie funkcjonuje na podstawie niewią-
żącego prawnie porozumienia MF–NBP–KNF z 21
grudnia 2007 r., jest ustawowe określenie zasad
współpracy, w tym wymiany informacji (jawnych
i niejawnych), pomiędzy głównymi instytucjami sie-
ci bezpieczeństwa finansowego (MF, NBP i KNF)
oraz działań podejmowanych na rzecz wspierania
stabilności finansowej, w tym koordynacji działań
członków komitetu w sytuacji bezpośredniego za-
grożenia tej stabilności. Ustawa o Komitecie Stabil-
ności Finansowej została przyjęta przez Sejm RP
w dniu 17 października 2008 r. Ustawa ze zgłoszoną
poprawką Senatu była ponownie przedmiotem ob-
rad Sejmu w dniu 5 listopada 2008 r.
Drugim projektem jest zmiana ustawy o Banko-
wym Funduszu Gwarancyjnym, która ma na celu
m.in. zwiększenie poziomu ochrony depozytów z obec-
nych 22 500 EUR (gwarantowanych w 100% do
kwoty 1000 EUR, a powyżej tej kwoty w 90%) do 50
000 EUR (gwarantowanych w 100%). Tak więc ist-
niejące przepisy prawne dotyczące tzw. udziału wła-
snego deponenta (wynoszącego 10%) mają zostać
zniesione. Ustawa o zmianie ustawy o BFG oraz
zmianie innych ustaw została w dniu 30 październi-
ka 2008 r. przyjęta przez Senat i skierowana do pod-
pisu prezydenta RP.
586
Podczas posiedzenia w dniu 28 października 2008 r.
Rada Ministrów przyjęła projekt ustawy o instrumen-
tach wsparcia instytucji finansowych przez Skarb
Państwa. Na mocy ww. ustawy Skarb Państwa był-
by uprawniony do udzielenia wsparcia zagrożonym
utratą płynności bankom, funduszom inwestycyj-
nym, towarzystwom funduszy inwestycyjnych lub
zakładom ubezpieczeń, mającym siedzibę w Polsce.
Wsparcie może być udzielane m.in. w formie: gwa-
rancji Skarbu Państwa, pożyczek skarbowych pa-
pierów wartościowych, sprzedaży skarbowych pa-
pierów wartościowych z odroczonym terminem płat-
ności lub rozłożeniem płatności na raty. Zgodnie
z projektem Skarb Państwa będzie mógł również
udzielić gwarancji spłaty przez banki kredytu refi-
nansowego zaciągniętego w Narodowym Banku
Polskim do 50% jej wartości oraz gwarancji spłaty
kredytów oraz linii kredytowych przyznanych przez
banki innym bankom w celu wypełnienia norm
płynnościowych.
Pakiet zaufania
Biorąc pod uwagę, że obecny kryzys finansowy
ma negatywny wpływ na zaufanie między bankami,
co spowodowało zmniejszenie transakcji na rynku
międzybankowym, Narodowy Bank Polski ogłosił
13 października 2008 r. tzw. pakiet zaufania. Pa-
kiet, którego celem jest przywrócenie międzybanko-
wego zaufania, składa się z czterech głównych ele-
mentów:
— przywrócenie sprawności działania rynku fi-
nansowego;
— poprawa płynności na krajowym rynku walu-
towym;
— poprawa płynności w walutach obcych;
— ściślejsza współpraca między bankami i ban-
ku centralnego.
W ramach realizacji pakietu zaufania w dniu 17
października 2008 r. NBP umożliwił bankom zawie-
ranie umów na swap walutowy. W związku z powyż-
szym w okresie od 27 października 2008 r. do 31
grudnia 2008 r. NBP przeprowadzał będzie nastę-
pujące operacje otwartego rynku oraz operacje FX
SWAP:
— operacje podstawowe w postaci 7-dniowych
emisji bonów pieniężnych NBP;
— w dniu 4 listopada przeprowadzona została
dostrajająca, zasilająca operacja repo z terminem
zapadalności 91 dni, z terminem rozliczenia T+2;
kontrahentami operacji będą dealerzy rynku pie-
niężnego;
— ponadto od listopada br. w każdy drugi wtorek
miesiąca przeprowadzana będzie regularna dostra-
jająca operacja zasilająca z terminem zapadalności
91 dni;
— w przypadku potrzeby dodatkowego zasilenia
sektora bankowego w płynność w każde pozostałe
wtorki NBP będzie przeprowadzał operacje dostra-
jające repo z terminem zapadalności do 91 dni;
— NBP każdego dnia będzie mógł ponadto prze-
prowadzać innego rodzaju operacje dostrajające lub
strukturalne – zasilające bądź absorbujące płynność;
— począwszy od 7 listopada, w operacjach do-
strajających będą mogły brać udział wszystkie ban-
ki dopuszczone do operacji podstawowych.
Jak wynika z komunikatu NBP z 5 listopada
2008 r., sytuacja makroekonomiczna Polski nie uza-
sadnia obserwowanego obecnie osłabienia kursu
złotego. W opinii NBP nagły spadek wartości kursu
złotego obserwowany w ciągu ostatnich dni ma cha-
rakter przejściowy, a dobra kondycja gospodarki pol-
skiej sprzyjać będzie powrotowi kursu do poziomu
wynikającego z czynników fundamentalnych. Po-
nadto Komisja Nadzoru Finansowego w komunika-
cie z dnia 25 października 2008 r. w sprawie sytuacji
na rynku bankowym informuje, że wszystkie banki
działające w Polsce są wypłacalne. W sektorze ban-
kowym występuje strukturalna nadpłynność. Po-
twierdzają to dane NBP, w którego opinii w sektorze
bankowym utrzymuje się strukturalna nadpłynność
szacowana na 12–15 mld PLN, a ponadto nie wystę-
pują żadne problemy w funkcjonowaniu systemu
płatniczego. Opinię o braku zagrożenia niewypła-
calnością jakiegokolwiek banku w Polsce potwier-
dza również Bankowy Fundusz Gwarancyjny.
W celu zasilenia rynku w płynność we frankach
szwajcarskich Narodowy Bank Polski i Bank Szwaj-
carii zawarły tymczasową umowę swap, w myśl któ-
rej NBP będzie mógł pozyskiwać franki w zamian za
euro, by zapewnić bankom finansowanie we fran-
kach szwajcarskich, w formie swapów walutowych.
Od 17 listopada 2008 r. NBP będzie uczestniczył
w tygodniowych operacjach swapów walutowych
SNB i Eurosystemu. Umowa przewiduje, że SNB za-
sili NBP we franki szwajcarskie za euro, natomiast
NBP zasili swoich kontrahentów we franki szwaj-
carskie w zamian za złote. Operacje będą przepro-
wadzane z terminem 7-dniowym po ustalonym kur-
sie. Dłuższe operacje mogą być także zaoferowane
w trybie doraźnym. Instrument będzie dostępny tak
długo, jak będzie istniała taka potrzeba, nie krócej
jednak niż do stycznia 2009.
Generalnie, perspektywy rozwoju polskiego sek-
tora bankowego pozostają dobre. Ocenia się, że wy-
niki finansowe nie będą wprawdzie tak dobre jak
w 2007 r., niemniej jednak pozostaną na wysokim
poziomie. Jak wynika z wypowiedzi prezesa Związ-
ku Banków Polskich z dnia 3 listopada 2008 r., na
rynek międzybankowy stopniowo powraca spokój
i zaufanie. Stabilizowanie się sytuacji na polskim
rynku międzybankowym to m.in. rezultat działań
podjętych na rynkach przez rząd i bank centralny.
Tempo procesu pełnego odbudowania zaufania na
rynku zajmie wiele miesięcy ze względu na dużą
liczbę uczestników rynku, złożoność relacji krajo-
wych i międzynarodowych oraz od różnego rodzaju
czynników politycznych i ekonomicznych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie emerytur pomostowych (6008)
W związku z pismem Pana Marszałka z dnia 28
października 2008 r., znak: SPS-023-6008/08, prze-
kazującym interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie emerytur pomostowych przedstawiam, co
następuje.
W dniu 6 listopada 2008 r. Sejm RP przyjął, a w dniu
20 listopada 2008 r. Senat RP zatwierdził ustawę
o emeryturach pomostowych. Wprowadzenie usta-
wy o emeryturach pomostowych było podyktowane
warunkami demograficznymi i finansowymi.
Zgodnie z szacunkami prawo do emerytur pomo-
stowych na podstawie ustawy o emeryturach pomo-
stowych uzyska ponad 250 tys. osób. Na podstawie
danych z ZUS i Centralnego Instytutu Ochrony Pra-
cy Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej wyliczy-
ło, że koszty wprowadzenia ustawy o emeryturach
pomostowych, ponoszone w latach 2009–2040, wy-
niosą ok. 12,7 mld zł w wartościach realnych z 2007 r.
Będą to koszty rozłożone na wiele lat i zróżnicowane
w poszczególnych latach. W praktyce mogą być jed-
nak niższe, jeśli okaże się, że pracownicy zmienili
lub przerwali pracę, nie mają wymaganego stażu
lub zechcą i będą pracować dłużej.
Wydatki na emerytury pomostowe będą na po-
czątku relatywnie niewielkie. Następnie wraz ze
wzrostem liczby uprawnionych do nich osób będą ro-
snąć, a po 2026 r. zaczną maleć, w miarę jak więk-
szość objętych emeryturami pomostowymi osiągnie
wiek emerytalny i przejdzie na emeryturę w po-
wszechnym systemie. Emerytury pomostowe będą
finansowane ze specjalnie powołanego funduszu –
Funduszu Emerytur Pomostowych, który będzie
uzyskiwał dochody ze składek opłacanych przez pra-
codawców. Składki te zostały ustalone w wysokości
1,5% za pracownika wykonującego pracę w warun-
kach szczególnych, o szczególnym charakterze i zgło-
szonego do rejestru ubezpieczonych. Taką samą
składkę będą również opłacali za siebie ci, którzy
objęci są ubezpieczeniem z tytułu prowadzenia dzia-
łalności artystycznej.
W 2009 r. wydatki na emerytury pomostowe wy-
niosą niecałe 62 mln zł, stopniowo rosnąc w następ-
nych latach. Najwyższy poziom, jeśli chodzi o Fun-
dusz Emerytur Pomostowych, przewiduje się w roku
2020. Będzie on wynosił ponad 750 mln zł. Natomiast
pierwsze wpływy ze składek do funduszu pojawią się
w roku 2010 i wyniosą w skali roku 65 mln zł.
Brak samowystarczalności funduszu spowoduje
konieczność dotacji ze strony budżetu państwa.
Oznacza to w praktyce, że świadczenia będą współ-
finansowane z podatków pozostałych pracujących.
Dlatego też ustawa przewiduje uprawnienia do eme-
rytur pomostowych jedynie dla tych osób, które wy-
587
konują prace w warunkach uniemożliwiających ich
wykonywanie powyżej pewnego wieku lub prace,
które związane są bezpośrednio z bezpieczeństwem
innych osób i gdzie istotna jest wysoka sprawność
psychofizyczna.
Dla osób, które nie znalazły się w kręgu upraw-
nionych do emerytur pomostowych, Ministerstwo
Pracy i Polityki Społecznej opracowało, a rząd przy-
jął program „Solidarność pokoleń 50+”, który stwa-
rza takie warunki, aby Polacy w wieku okołoemery-
talnym mogli przekwalifikować się i podtrzymać
swoje zatrudnienie. Program ten był przedmiotem
półrocznych konsultacji w ramach Komisji Trój-
stronnej i zyskał aprobatę zarówno pracodawców,
jak i związków zawodowych. Jest bowiem katalo-
giem ułatwień z jednej strony dla pracodawców, aby
zatrudniać osoby w wieku okołoemerytalnym, a z dru-
giej strony zachęca właśnie te osoby do kontynuowa-
nia aktywności zawodowej.
W ramach ww. programu rząd zaproponował
działania na rzecz poprawy warunków pracy, pro-
mocji zatrudnienia pracowników po 50. roku życia
i zarządzania wiekiem poprzez upowszechnianie
wiedzy wśród pracodawców i przedsiębiorców na te-
mat zarządzania wiekiem pracowników, ukazywa-
nia pracodawcom i opinii publicznej korzyści płyną-
cych z zatrudniania osób po 50. roku życia, wdraża-
nia strategii zarządzania wiekiem w przedsiębior-
stwach i dostosowywania warunków pracy pracow-
ników po 50. roku życia do ich potrzeb. Program ten
ponadto przewiduje działania na rzecz poprawy
kompetencji i kwalifikacji pracowników po 50. roku
życia poprzez tworzenie warunków do budowania
ścieżek kształcenia, upowszechnienie kształcenia
ustawicznego dla osób w wieku 45+ oraz dopasowa-
nie do nich oferty szkoleniowej. Program ten ma
także na celu aktywizację osób bezrobotnych lub za-
grożonych utratą pracy po 50. roku życia przez bu-
dowanie indywidualnych planów wsparcia dla osób
w wieku 50+ i dopasowanie oferty aktywnych pro-
gramów rynku pracy do potrzeb tych osób. Program
„Solidarność pokoleń 50+” przewiduje aktywizację
zawodową osób niepełnosprawnych, a także zwięk-
szenie możliwości zatrudnienia kobiet.
Dla pracodawców i przedsiębiorców zachętą do
zatrudniania pracowników po 50. roku życia ma być
zwolnienie pracodawców z opłacania składek na
Fundusz Pracy za osoby, którym brakuje więcej niż
5 lat do wieku emerytalnego oraz zmniejszenie do 14
liczby dni choroby, za które płaci pracodawca w przy-
padku pracowników po 50. roku życia.
W kwestii zaś nieuwzględnienia propozycji i wnio-
sków strony społecznej i związków zawodowych wy-
jaśniam, iż uchwalona przez Sejm RP ustawa o eme-
ryturach pomostowych była konsultowana z partne-
rami społecznymi dwutorowo, tj. w trybie ustawy
o związkach zawodowych i ustawy o organizacjach
pracodawców oraz w ramach Trójstronnej Komisji
do Spraw Społeczno-Gospodarczych.
588
W rybie ustawowym projekt ustawy o emerytu-
rach pomostowych został przekazany następującym
organizacjom związkowym oraz pracodawcom:
— Komisji Krajowej NSZZ „Solidarność”;
— Ogólnopolskiemu Porozumieniu Związków
Zawodowych;
— Forum Związków Zawodowych;
— Zarządowi Głównemu Polskiego Związku
Emerytów, Rencistów i Inwalidów;
— Business Centre Club – Związkowi Pracodaw-
ców;
— Polskiej Konfederacji Pracodawców Prywat-
nych Lewiatan;
— Konfederacji Pracodawców Polskich;
— Związkowi Rzemiosła Polskiego.
Organizacje te miały więc możliwość szczegóło-
wego zapoznania się z rozwiązaniami zaproponowa-
nymi w projektowanej ustawie i zgłoszenia swoich
uwag. Partnerzy społeczni skorzystali z tej możliwo-
ści. Zgłoszone uwagi zostały poddane gruntownej
analizie, a stanowisko projektodawcy wobec uwag
zgłoszonych przez organizacje związkowe i organi-
zacje pracodawców zostało przedstawione w uzasad-
nieniu ustawy – w punkcie dotyczącym przebiegu
konsultacji społecznych
Równolegle do konsultacji w trybie ustawowym
nad projektem ustawy o emeryturach pomostowych
prowadzone były przez okres ponad czterech miesię-
cy konsultacje na forum Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych. W trakcie tego
okresu odbyło się w sumie 27 spotkań (posiedzenie
plenarne TK, 4 posiedzenia Prezydium TK, 15 spo-
tkań zespołów problemowe TK, 7 spotkań eksper-
tów medycyny pracy).
Należy podkreślić, że dyskusja prowadzona z part-
nerami społecznymi w Trójstronnej Komisji, chociaż
nie doprowadziła do porozumienia w kwestii wszyst-
kich uregulowań zaproponowanych w ustawie o eme-
ryturach pomostowych, to jednak doprowadziła do
istotnych uzgodnień (uwzględniających przede wszyst-
kim postulaty strony związkowej), które zostały od-
zwierciedlone w przesłanym do parlamentu projek-
cie ustawy o emeryturach pomostowych.
Miedzy innymi rozszerzano również, w stosunku
do pierwotnej wersji, wykaz prac w szczególnych wa-
runkach i o szczególnym charakterze o następujące
pozycje:
Prace w szczególnych warunkach:
— prace pod ziemią bezpośrednio przy drążeniu
tuneli w górotworze;
— prace w powietrzu wykonywane na statkach
powietrznych przez personel pokładowy (w tym pra-
ce stewardów i stewardess);
— prace tancerzy zawodowych związane z bar-
dzo ciężkim wysiłkiem fizycznym;
Prace o szczególnym charakterze:
— prace kierowników pociągów;
— prace bezpośrednio przy ustawianiu drogi po-
jazdów metra;
— prace funkcjonariuszy straży ochrony kolei
(funkcjonariusze SOK);
— prace przy bezpośrednim sterowaniu procesa-
mi technicznymi mogącymi spowodować awarię
techniczną z poważnymi skutkami dla bezpieczeń-
stwa publicznego, prace elektromonterów bezpo-
średnio przy eksploatacji napowietrznych sieci elek-
troenergetycznych w warunkach prac pod napię-
ciem;
— prace personelu sprawującego opiekę nad
mieszkańcami domów pomocy społecznej dla prze-
wlekle psychicznie chorych, niepełnosprawnych in-
telektualnie dzieci i młodzieży lub dorosłych;
— prace personelu medycznego oddziałów psy-
chiatrycznych i leczenia uzależnień w bezpośrednim
kontakcie z pacjentami;
— prace personelu medycznego w zespołach ope-
racyjnych dyscyplin zabiegowych i anestezjologii;
Analizując prace bezpośrednio przy ustawianiu
drogi przebiegu pociągów i pojazdów metra, ustalo-
no również, że prace te wykonują: dyżurny ruchu,
nastawniczy, manewrowy, ustawiacz, zwrotniczy,
rewident taboru, dyspozytor ruchu metra, dyżurny
ruchu i stacji metra. W przyjętej ustawie o emerytu-
rach pomostowych znalazła się zatem znaczna gru-
pa stanowisk pracy kolejarzy, które zawierało przy-
wołane w interpelacji porozumienie z dnia 11 czerw-
ca 2007 r. między stroną rządową a Krajowym Ko-
mitetem Protestacyjno-Strajkowym Kolejarzy w spra-
wie rozwiązań emerytalnych dla kolejarzy.
Zatem dialog był prowadzony przez rząd w spo-
sób bardzo rzetelny i był on nakierowany na osią-
gnięcie jak najszerszego porozumienia z partnerami
społecznymi w zakresie rozwiązań, które powinny
się znaleźć w ustawie o emeryturach pomostowych.
W sytuacji jednak, w której stało się jasne, że nie
są już możliwe jakiekolwiek dalsze uzgodnienia
w ramach Trójstronnej Komisji, rząd podjął decyzję
o skierowaniu projektu ustawy o emeryturach po-
mostowych do parlamentu.
Decyzja ta został podjęta w duchu odpowiedzial-
ności za osoby, które ze względu na niemożliwość
spełnienia wymagań ustawowych przewidzianych
w art. 46 i 184 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a które przed
dniem 1 stycznia 1999 r. pracowały w szczególnych
warunkach lub wykonywały pracę w szczególnym
charterze, mogły również w 2009 r. (i w latach na-
stępnych) przejść na emeryturę przed osiągnięciem
podstawowego wieku emerytalnego. Z tego też po-
wodu rząd zabiegał o przyjęcie przez parlament
ustawy o emeryturach pomostowych w takim ter-
minie, aby mogła ona wejść w życie w dniu 1 stycz-
nia 2009 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Babinetza
w sprawie planowanych zmian w ustawie
o pomocy społecznej dotyczących projektu
finansowania środowiskowych domów
samopomocy przez samorząd terytorialny
(6010)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka nr SPS-023-6010/08 z dnia
28 października 2008 r., dotyczące interpelacji pana
posła Piotra Babinetza w sprawie przekazania pro-
wadzenia i rozwoju infrastruktury środowiskowych
domów samopomocy, uprzejmie informuję.
Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie w art. 28
przewiduje m.in. zmianę charakteru zadania z za-
kresu pomocy społecznej, jakim jest prowadzenie
i rozwój infrastruktury środowiskowych domów sa-
mopomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi.
Zadanie to, realizowane do tej pory przez gminę jako
zadanie z zakresu administracji rządowej, w myśl
zaprojektowanych zmian stanie się zadaniem wła-
snymi gminy o charakterze obligatoryjnym.
Powyższe rozwiązanie wpisuje się w przyjętą
w programie rządu zasadę zakładającą, iż konieczne
jest przywrócenie samorządowi rangi, która przypa-
da władzom regionalnym i lokalnym w Europie,
gdzie są one ważnym partnerem rządów centralnych
w osiąganiu ważnych celów społecznych. Potrzebne
jest zatem z jednej strony wzmocnienie podstaw ma-
jątkowych samorządu, a z drugiej doposażenie go
w zadania i kompetencje, które pozwolą na odgry-
wanie roli prawdziwego gospodarza na swoim tere-
nie. Projektowane rozwiązania prawne zawarte w pro-
jekcie tzw. ustawy kompetencyjnej stanowią zatem
kolejny krok w procesie decentralizacji zadań pu-
blicznych. W tym celu proponuje się dalsze przeka-
zanie przede wszystkim samorządowi województwa
kompetencji i zadań aktualnie wykonywanych przez
wojewodów. Część kompetencji przekazana zostanie
również do samorządu gminnego. W projekcie przyję-
to, że nadrzędną rolę pełni konstytucyjna zasada sub-
sydiarności państwa, co oznacza, iż uprawnienia win-
ny być przypisane do najniższego szczebla administra-
cji będącego w stanie efektywnie zrealizować posta-
wione zadania. Ponadto założono, że przekazywane
zadania i kompetencje co do zasady powinny być przej-
mowane przez samorząd jako zadania własne.
W przypadku zadań z zakresu pomocy społecz-
nej, które staną się zadaniami własnymi gmin,
w tym także w odniesieniu do zadania prowadzenia
i rozwoju infrastruktury środowiskowych domów
samopomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi,
589
należy podkreślić, że zadaniom tym nadaje się cha-
rakter obligatoryjny. Oznacza to, że każda gmina
będzie musiała realizować to zadanie, niezależnie
od tego, czy stanowi ono dla niej priorytet w polityce
gminnej, czy nie.
Obecnie projekt ustawy skierowany został do
prac legislacyjnych w Sejmie. Dlatego też minister
pracy i polityki społecznej nie ma możliwości wpro-
wadzenia zmian do przedmiotowego projektu.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
w toku konsultacji międzyresortowych zgłaszało
uwagi dotyczące zmian proponowanych w art. 28
przedmiotowego projektu.
Sygnalizowano, że zmiany te mogą spowodować
zagrożenia rozwoju form pomocy osobom z zaburze-
niami psychicznymi, jakimi są usługi świadczone
w środowiskowych domach samopomocy, jak rów-
nież ograniczyć do nich dostęp czy też pogorszyć ja-
kość wsparcia udzielanego tej grupie osób. W opinii
tutejszego resortu wskazane byłoby przekazanie
środowiskowych domów samopomocy dopiero po do-
prowadzeniu budowy sieci oparcia społecznego dla
osób z zaburzeniami psychicznymi do końca, a także
po określeniu stosownymi przepisami wykonawczy-
mi standardów usług świadczonych w tych jednost-
kach. Za niepokojące uznano również obawy, że
przekazanie domów w chwili obecnej może drastycz-
nie obniżyć poziom usług świadczonych w tych jed-
nostkach lub wyzwolić proces przekształcania do-
mów w jednostki spełniające inne funkcje – niesłu-
żące celom wsparcia osób z zaburzeniami psychicz-
nymi. Może również dojść do łączenia opieki nad
różnymi grupami podopiecznych – osób chorych psy-
chicznie, upośledzonych umysłowo, osób ze specy-
ficznymi zaburzeniami typu autyzm czy choroba Al-
zheimera, co byłoby procesem niepożądanym.
Ponadto w ww. uwagach podnoszono, że część
placówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi,
w tym również środowiskowych domów samopomo-
cy, jest prowadzona przez powiaty jako zadanie z za-
kresu administracji rządowej (art. 20 ust. 1 pkt 2),
wobec czego zaproponowana w projekcie zmiana do-
tycząca zadań gmin spowoduje nieuzasadnione ni-
czym zróżnicowanie sytuacji prawnej środowisko-
wych domów samopomocy, co z kolei może prowa-
dzić do wypierania przez gminy tego zadania do po-
wiatów.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podno-
siło również argument, że kondycja finansowa wielu
gminnych jednostek samorządu terytorialnego nie
gwarantuje należytej realizacji zadań związanych
z organizowaniem i zapewnieniem funkcjonowania
różnych ofert oparcia społecznego, tak niezbędnych,
by osoby z zaburzeniami psychicznymi i ich rodziny
miały szansę na poprawę poczucia bezpieczeństwa
socjalnego.
Dodatkowo informowano, że obecnie trwają pra-
ce nad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej, któ-
ra przewiduje między innymi zmiany w zakresie
590
funkcjonowania i finansowania środowiskowych do-
mów, co również wskazywałoby na brak zasadności
projektowanych w ustawie kompetencyjnej zmian.
Jednocześnie wyjaśniam, że nawet w sytuacji
przyjęcia ww. ustawy w obecnym kształcie zadanie
prowadzenia środowiskowych domów samopomocy
będzie w 2009 r. dotowane z budżetu państwa. Spo-
sób finansowania tego zadania w latach później-
szych zostanie ustalony najprawdopodobniej w ra-
mach zmienionej ustawy o dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego.
Takie rozwiązanie powinno zapewnić dalsze
funkcjonowanie środowiskowych domów samopo-
mocy oraz utrzymanie standardu realizowanych
tam usług, a także kontynuację rozwoju tej formy
wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie unieważnienia przetargu
na modernizację linii kolejowej nr 156
Bukowno – Jaworzno-Szczakowa (6011)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła na Sejm RP Jacka Osucha,
skierowaną przy piśmie SPS-023-6011/08 z dnia 28
października 2008 r. do ministra infrastruktury
pana Cezarego Grabarczyka, w sprawie unieważnie-
nia przetargu na modernizację linii kolejowej nr 156
Bukowno – Jaworzno-Szczakowa przedstawiam po-
niższe informacje.
Z uzyskanych informacji od PKP Polskie Linie
Kolejowe SA wynika, że brak zabezpieczonych środ-
ków finansowych stanowił jedyną przeszkodę unie-
możliwiającą modernizację linii kolejowej nr 156
Bukowno – Jaworzno-Szczakowa. Tym samym nie
znalazła się ona w zadaniach inwestycyjnych spółki
na rok 2008.
Ze względu na znaczne zaangażowanie budżetu
państwa w inwestycje kolejowe współfinansowane
z funduszy unijnych nie było możliwości zapewnie-
nia dodatkowych środków budżetowych na ten cel.
Również nie było to możliwe ze środków własnych
spółki PKP PLK SA. Nie było również możliwości
przesunięcia środków z innych zadań inwestycyj-
nych spółki. Jednocześnie chciałbym jednak zapew-
nić, iż w celu zapewnienia bezpiecznego prowadze-
nia ruchu pociągów na linii tej wykonywane są bie-
żące prace utrzymaniowo-remontowe.
Wstępny kosztorys robót remontowych polegają-
cych na wymianie nawierzchni kolejowej w torze
nr 2 linii kolejowej nr 156 od km 0,650 do km 8,250
został określony na kwotę 17 mln zł netto. Doprecy-
zowanie późniejsze może jednak wartość tę zmienić.
W roku bieżącym nie planuje się ogłoszenia kolej-
nego przetargu na przedmiotowe roboty. O ile po-
zwolą na to środki finansowe, modernizacja wyko-
nana zostanie w roku 2009. W tym miejscu chciałby
nadmienić, iż modernizacja linii nr 156 jest przewi-
dziana w „Programie usprawnienia wywozu ładun-
ków z Górnego Śląska”, który obecnie jest opraco-
wywany przez PKP Polskie Linie Kolejowe SA.
Odnośnie do linii kolejowej nr 62 Tunel – Sosno-
wiec Główny informuję, że prace remontowe plano-
wane są po 2009 r. jako modernizacja toru nr 1 od
km 59,100 do km 83,108 na łącznej długości 24,008
km oraz toru nr 2 na odcinku od km 59,100 do km
69,534 na łącznej długości 10,434 km. Roboty pro-
wadzone będą również na odcinkach: Wolbrom – Ja-
roszowiec Olkuski – Olkusz – Bukowno – Sławków.
Modernizacje linii nr 156 i 62 spowodują podnie-
sienie prędkości rozkładowej pociągów i skrócenie
czasu przejazdu pociągów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Osucha
w sprawie zabezpieczenia medycznego
mieszkańców części pow. olkuskiego
przez utworzenie podstacji Pogotowia
Ratunkowego w gminie Trzyciąż (6012)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
zapytanie pana posła Jacka Osucha z dnia 19 paź-
dziernika br. w sprawie zabezpieczenia medycznego
mieszkańców części pow. olkuskiego przez utworze-
nie podstacji Pogotowia Ratunkowego w gminie Trzy-
ciąż, wyjaśniam, co następuje.
Ad l. W myśl ustawy z dnia 8 września 2006 r.
o Państwowym Ratownictwie Medycznym (Dz. U.
Nr 191, poz. 1410, z późn. zm.) minister zdrowia
sprawuje nadzór nad systemem ratownictwa me-
dycznego na terenie kraju, zaś planowanie, organi-
zacja, koordynowanie systemu oraz nadzór nad sys-

temem na terenie województwa jest zadaniem woje-
wody. W związku z powyższym w przedmiotowej
sprawie wystąpiłem do wojewody małopolskiego
z prośbą o udzielenie szczegółowych informacji i za-
jęcie stanowiska. Z informacji uzyskanych od woje-
wody wynika, iż istnieje możliwość usytuowania
podstawowego zespołu ratownictwa medycznego
(ZRM „P”) w miejscowości Trzyciąż, w ramach
przyznanych kontraktów dla Zespołu Opieki Zdro-
wotnej (ZOZ) w Olkuszu, poprzez przesunięcie ZRM
„P” z innego miejsca stacjonowania na terenie po-
wiatu olkuskiego. Zasadność wprowadzenia powyż-
szej zmiany musi być jednak poprzedzona analizą
czasów dojazdu ZRM na miejsce zdarzenia od mo-
mentu przyjęcia zgłoszenia przez dyspozytora me-
dycznego, liczby interwencji w 2008 r. oraz innych
uwarunkowań występujących na obszarze powiatu.
Jednocześnie informuję, iż zakup ambulansów
leży po stronie dysponenta w zakresie środków
otrzymanych na działalność zespołów ratownictwa
medycznego. Obecnie istnieje również możliwość po-
zyskania funduszy z projektu „Zakup specjalistycz-
nych środków transportu sanitarnego (ambulan-
sów) wraz z wyposażeniem na potrzeby specjali-
stycznych i podstawowych zespołów ratownictwa
medycznego”, realizowanego w ramach Priorytetu
XII Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko”.
W myśl art. 50 ust. 1 ww. ustawy minister wła-
ściwy do spraw zdrowia, inni właściwi ministrowi,
wojewodowie oraz jednostki samorządu terytorial-
nego mogą finansować lub dofinansować nakłady na
inwestycje pozwalające na utworzenie i moderniza-
cję zespołów ratownictwa medycznego, szpitalnych
oddziałów ratunkowych i stanowisk pracy dyspozy-
torów medycznych, jednakże z racji ograniczonej ilo-
ści środków w budżecie ministra zdrowia w roku
bieżącym nie zostały przewidziane fundusze na
przedmiotowe cele. W chwili obecnej nie przewiduje
się również programów wieloletnich, dotyczących
rozwoju ratownictwa medycznego, które pozwoliły-
by na sfinansowanie zakupu ambulansu, w formie
dotacji celowej z budżetu państwa, na rzecz właści-
wego dysponenta jednostki. Należy jednak zwrócić
uwagę, iż kwota przeznaczona na finansowanie za-
dań zespołów ratownictwa medycznego corocznie
wzrasta, co znacznie zwiększa możliwości inwesty-
cyjne poszczególnych dysponentów.
Ad 2. ZOZ w Olkuszu w 2008 r. otrzymał wraz
z włączeniem do rejonu obsługi gminy Trzyciąż do-
datkowy kontrakt na specjalistyczny zespół ratow-
nictwa medycznego (ZRM „S”) z miejscem stacjono-
wania w Bolesławiu. Na wniosek starosty olkuskie-
go i dyrektora ZOZ w Olkuszu dokonano w drodze
aneksu zmiany w „Wojewódzkim planie działania
systemu państwowego ratownictwa medycznego na
lata 2008–2010”, polegającej na zamianie miejsc sta-
cjonowania ZRM „S” i ZRM „P” w miejscowości
Wolbrom i Bolesław. Zgodnie z ww. planem w miej-
scowości Bolesław stacjonuje ZRM „P”. Jednocze-
591
śnie informuję, iż do chwili obecnej ZOZ w Olkuszu
nie dopełnił formalnych wymogów w celu urucho-
mienia wskazanego miejsca stacjonowania, a co za
tym idzie – nie podpisał kontraktu na świadczenie
medycznych czynności ratunkowych przez ZRM
„P”. Zgodnie z deklaracją dyrektora ZOZ w Olkuszu
pana Jerzego Niewiary podpisanie powyższego kon-
traktu nastąpi w styczniu 2009 r.
W odniesieniu do przekazania przez Minister-
stwo Zdrowia lub Narodowy Fundusz Zdrowia am-
bulansu na potrzeby podstacji olkuskiego Pogotowia
Ratunkowego, odsyłam do wyjaśnień złożonych
w odpowiedzi na pytanie pierwsze.
Ad 3. Zgodnie z aneksem nr 3 do „Wojewódzkiego
planu działania systemu państwowego ratownictwa
medycznego na lata 2008–2010” ZRM „P” stacjonu-
jący w miejscowości Wolbrom przekwalifikowany zo-
stał na ZRM „S”. Podpisanie przez ZOZ w Olkuszu
kontraktu na świadczenie medycznych czynności
ratunkowych ZRM „S” z Małopolskim Oddziałem
Wojewódzkim Narodowego Funduszu Zdrowia w Kra-
kowie nastąpi w listopadzie br.
Ad 4. Zakontraktowanie dodatkowych ZRM „S”
i „P” dla potrzeb ZOZ w Olkuszu jest uzależnione od
wyniku prowadzonej analizy funkcjonowania syste-
mu Państwowego
Ratownictwa Medycznego na terenie powiatu ol-
kuskiego w 2008 r. oraz wysokości środków, jakie
przyznane zostaną z budżetu państwa na finanso-
wanie zadań zespołów ratownictwa medycznego na
terenie woj. małopolskiego w 2009 r.
Ad 5. Jeżeli wojewoda wystąpi do ministra zdro-
wia z prośbą o zatwierdzenie aktualizacji „Woje-
wódzkiego planu działania systemu państwowego
ratownictwa medycznego na lata 2008–2010” w za-
kresie uruchomienia nowego miejsca stacjonowania
zespołu ratownictwa medycznego w gminie Trzy-
ciąż, a analiza czasów dojazdu oraz liczby wykona-
nych interwencji, w przeliczeniu na 1 ZRM/1 dobę,
przez obecnie funkcjonujące w rejonie powiatu olku-
skiego zespoły będzie wskazywała na konieczność
wprowadzenia zmiany.
Minister zdrowia zaakceptuje przedmiotową ak-
tualizację. W odniesieniu do uruchomienia dodatko-
wego miejsca stacjonowania zespołu ratownictwa
medycznego w gminie Bolesław odsyłam do wyja-
śnień złożonych w odpowiedzi na pytanie drugie.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
592
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie wniesienia aportem do spółki
zarządzającej Specjalną Strefą Ekonomiczną
Starachowice nieruchomości stanowiącej
własność Skarbu Państwa i utworzenia
podstrefy na terenie gminy Łagów (6014)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
28 października br., znak: SPS-023-6014/08, inter-
pelację pana posła Andrzeja Bętkowskiego w spra-
wie objęcia Specjalną Strefą Ekonomiczną Stara-
chowice i wniesienia aportem do spółki zarządzają-
cej strefą terenów w gminie Łagów, przedstawiam
następujące wyjaśnienia.
Wójt gminy Łagów zgłosił Ministerstwu Gospo-
darki w sierpniu br. propozycję włączenia do Spe-
cjalnej Strefy Ekonomicznej Starachowice nierucho-
mości o powierzchni ok. 64 ha. Propozycja ta została
przedstawiona zarządzającemu strefą starachowic-
ką, który podjął rozmowy z władzami gminy w celu
uzgodnienia szczegółów dotyczących objęcia tych te-
renów strefą.
Z informacji posiadanych przez Ministerstwo
Gospodarki wynika, że znaczna część tych gruntów
jest przeznaczona na cele rolnicze i nie posiada nie-
zbędnej inwestorom infrastruktury. Konieczne są
więc uzgodnienia pomiędzy zarządzającym strefą
a wójtem gminy Łagów co do zakresu oraz sposobu
finansowania budowy infrastruktury.
Odnośnie do możliwości wniesienia do spółki za-
rządzającej aportu w postaci ww. gruntów uprzejmie
wyjaśniam, że popieram taką formę przekazania
gruntów do dyspozycji zarządzającego strefą. Jest
ona korzystna, gdyż pozwala na uzyskanie środków
finansowych ze sprzedaży działek, które w części
mogą być przeznaczone na uzbrajanie terenów.
W przypadku gruntów będących w Zasobie Agencji
Nieruchomości Rolnych do przeprowadzenia tej pro-
cedury niezbędna jest zgoda prezesa agencji.
Jednocześnie pragnę poinformować, że każda
inicjatywa utworzenia strefy w woj. świętokrzyskim
jest rozpatrywana z najwyższą przychylnością. Re-
gion ten w dalszym ciągu wymaga wsparcia ze stro-
ny rządu, w związku z tym tereny dobrze przygoto-
wane inwestycyjnie z pewnością zostaną zakwalifi-
kowane do objęcia statusem specjalnej strefy ekono-
micznej.
Aby zachęcić inwestorów do lokowania inwestycji
w województwach wschodniej Polski, w tym także
w woj. świętokrzyskim, w projekcie „Koncepcji roz-
woju specjalnych stref ekonomicznych” proponuje
się łagodniejsze wymagania dotyczące lokowania in-
westycji. Pozwalają one na wsparcie pomocą publicz-
ną projektów inwestycyjnych o niższych parame-
trach niż obowiązujące w pozostałej części kraju.
Dla tych województw obniżone będą również kryte-
ria włączania w granice stref gruntów innych niż ko-
munalne, Skarbu Państwa i zarządzającego strefą.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Andrzeja Bętkowskiego
w sprawie likwidacji Sądu Rejonowego
w Opatowie (6015)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 28 października 2008 r. nr SPS-023-
-6015/08, przy którym przekazana została interpe-
lacja pana posła Andrzeja Bętkowskiego w sprawie
likwidacji Sądu Rejonowego w Opatowie – uprzejmie
przedstawiam, co następuje:
Zagwarantowanie obywatelom realizacji konsty-
tucyjnego prawa do sądu, a więc rozpatrzenia spra-
wy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy sąd,
to priorytet państwa prawa. Dla osiągnięcia tego
celu w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają prace
między innymi w kierunku racjonalizacji i uela-
stycznienia struktury organizacyjnej sądów po-
wszechnych.
Z zebranych danych wynika, że w sądownictwie
powszechnym występują znaczne różnice w zakresie
wielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,
przy czym nie tyle pod względem obszarów ich wła-
ściwości, co liczby wpływających spraw, a tym sa-
mym wielkości struktur organizacyjnych, obciąże-
nia sędziów i etatyzacji.
Ponadto analiza wpływu, załatwienia i pozosta-
łości spraw wskazuje, iż w sądach występuje struk-
turalna zaległość, rzutująca negatywnie na ocenę
funkcjonowania sądownictwa powszechnego. Dlate-
go też w interesie wymiaru sprawiedliwości jest jak
najszybsza likwidacja tej zaległości przy wykorzy-
staniu istniejących nakładów.
Jednym z kierunków koniecznych prac Minister-
stwa Sprawiedliwości jest ocena wpływu uproszcze-
nia struktur organizacyjnych sądów powszechnych
na sprawność postępowania.
W ramach tego wnikliwej analizie poddawane są
następujące uwarunkowania: obszar właściwości
sądu, liczba wpływających spraw, limity etatów we
wszystkich grupach zatrudnienia, stan obciążenia
pracą sędziów (w zakresie właściwego rozmieszcze-
nia kadry), warunki komunikacyjne (pod kątem
możliwości dojazdu stron do sądu), warunki lokalo-
we sądu (powierzchnia, liczba sal rozpraw), miejsce

zamieszkania pracowników sądu we wszystkich
grupach zatrudnienia (w zakresie ewentualnych
utrudnień związanych z dojazdem do pracy), odle-
głości między poszczególnymi sądami, w tym miej-
scowościami znajdującymi się w obszarach ich wła-
ściwości (m.in. pod kątem ewentualnych utrudnień
związanych z dojazdem do sądu w sprawach odwo-
ławczych).
Minister sprawiedliwości nie podjął dotychczas
decyzji w zakresie wprowadzenia systemowych
zmian organizacyjnych w sądownictwie powszech-
nym. Ostateczne kierunki reform poddane zostaną
konsultacjom z zainteresowanymi środowiskami.
Pragnę zatem poinformować Pana Posła, że ak-
tualnie nie są prowadzone prace legislacyjne mające
na celu likwidację sądów rejonowych, w tym Sądu
Rejonowego w Opatowie.
Odnosząc się do kwestii włączenia gmin Ożarów
i Tarłów do właściwości miejscowej Sądu Rejonowe-
go w Opatowie, uprzejmie informuję, że przynależ-
ność wskazanych gmin do obszaru Sądu Rejonowe-
go w Sandomierzu ukształtowana została wiele lat
temu i wynikała z trudnej sytuacji lokalowej jed-
nostki z siedzibą w Opatowie. Istniejąca w przeszło-
ści infrastruktura uniemożliwiła bowiem powięk-
szenie stanu etatowego tego sądu.
W dniu 13 listopada 2008 r. do Ministerstwa
Sprawiedliwości wpłynął wniosek prezesa Sądu
Okręgowego w Kielcach, poparty przez prezesa Sądu
Apelacyjnego w Krakowie, w zakresie rozszerzenia
obszaru działania Sądu Rejonowego w Opatowie o gmi-
ny Ożarów i Tarłów. Przedmiotowy wniosek zosta-
nie poddany analizie przez właściwe merytorycznie
komórki organizacyjne Ministerstwa Sprawiedliwo-
ści, celem wypracowania stosownej decyzji.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra obrony narodowej
na interpelację posła Ludwika Dorna
w sprawie kontraktu na zakup
przez Ministerstwo Obrony Narodowej
samolotów PZL M-28 Skytruck (6017)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Ludwika Dorna w sprawie
kontraktu na zakup przez Ministerstwo Obrony Na-
rodowej samolotów PZL M-28 Skytruck (SPS-023-
-6017/08), uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Ministerstwo Obrony Narodowej nie kupowało
i nie zamierza kupować cywilnych samolotów trans-
593
portowych PZL M-28 Skytruck, które są jedną
z wielu opracowanych i produkowanych w Polskich
Zakładach Lotniczych w Mielcu sp. z o.o. wersji roz-
wojowych licencyjnego samolotu Antonow An-28.
Siły Zbrojne Rzeczypospolitej Polskiej od 1988 r. po-
zyskiwały i nadal pozyskują wersje wojskowe samo-
lotu An-28 (a następnie w wersji rozwojowej PZL
M-28), różniące się od wersji cywilnych dodatkowym
wyposażeniem specjalistycznym, zarówno ogólnym,
jak i zadaniowym, umożliwiającym wykorzystanie
ich do działań bojowych. Wyposażenie wojskowe,
w większości importowane lub nabywane w ramach
dostaw wspólnotowych, jest różnorodne i coraz bar-
dziej nowoczesne. Z tego względu wersje wojskowe
są z reguły znacznie droższe od cywilnych, a ich
cena jest zależna od rodzaju wersji i roku dostawy
konkretnych egzemplarzy statków powietrznych.
Proste porównanie cen samolotów dostarczonych
w różnych latach może być obarczone znacznym błę-
dem i prowadzić do fałszywych wniosków, ponieważ
bezpośredni wpływ na relacje cenowe mają m.in.
wskaźniki: wzrostu cen surowców, inflacyjne, po-
datkowe, kursowe, kredytowe i ubezpieczeniowe
obowiązujące w roku dostawy, a nawet w chwili do-
konywania płatności. Pośredni wpływ na wielkość
ceny mają również wymagania offsetowe.
W Ministerstwie Obrony Narodowej prowadzone
jest obecnie postępowanie w sprawie zakupu w la-
tach 2008–2016 dwunastu lekkich samolotów trans-
portowych M28B/PT Bryza z silnikami PWC PT6A-
-65A. Przyszły dostawca, tj. PZL Mielec, jest jedy-
nym producentem samolotów tego typu. Minister-
stwo Obrony Narodowej wraz z samolotami zamie-
rza pozyskać kompleksowy symulator lotu, zestawy
wyposażenia eksploatacyjno-obsługowego oraz apa-
ratury kontrolno-pomiarowej i diagnostycznej, za-
pewniające pełne wykorzystanie i autonomiczne za-
bezpieczenie działań samolotów w okresie pokoju
i wojny. Do wartości kontraktu wliczone będą rów-
nież koszty przeszkolenia ok. 150 osób personelu.
Procedura udzielenia zamówienia nie została
jeszcze zakończona, w związku z tym informacje
o jej przebiegu i bieżących ustaleniach nie mogą być
ujawnione ze względów formalnoprawnych. Do in-
formacji aktualnie chronionych należą m.in. rezul-
taty uzgodnień w zakresie harmonogramu dostaw,
cen jednostkowych oraz wartości przyszłej umowy.
Pełne informacje o transakcji zostaną opublikowane
po wejściu w życie umowy dostawy.
Ministerstwo Obrony Narodowej zamierza zaku-
pić wspomniane samoloty w wariantach umożliwia-
jących wykonywanie zadań wojskowego przewozu
lotniczego pasażerów (w tym w warunkach podwyż-
szonego komfortu), chorych lub rannych oraz trans-
portu i desantowania żołnierzy i sprzętu wojskowe-
go. Jeżeli procedura udzielenia zamówienia zostanie
pozytywnie zakończona i rozpoczną się dostawy sa-
molotów na podstawie umowy z PZL Mielec to na-
stąpi przejmowanie przez samoloty M28B/PT Bryza
zadań transportu lotniczego wykonywanych przez
594
aktualnie wycofywane z eksploatacji ze względu na
zużycie resursów technicznych samoloty An-2 i An-
-26. Zapewnione zostanie utrzymanie ciągłości
transportu lotniczego oraz znacznie zwiększony zo-
stanie potencjał transportowy Sił Zbrojnych Rzeczy-
pospolitej Polskiej, realizowany przez lekkie samolo-
ty transportowe. Kolejną korzyścią będzie ujednoli-
cenie parku statków powietrznych w tej kategorii.
Zakup kolejnych samolotów M28B/PT Bryza pozwo-
li ponadto zmniejszyć intensywność wykorzystania
średnich samolotów transportowych CASA C-295M.
Możliwe będzie ograniczenie liczby krajowych lotów
samolotów CASA C-295M i ich skierowanie wyłącz-
nie do wykonywania lotów zagranicznych, przede
wszystkim w celu zabezpieczenia funkcjonowania
polskich kontyngentów wojskowych. Zapewnienie
transportu lotniczego Sił Zbrojnych Rzeczypospoli-
tej Polskiej praktycznie w całości będą mogły przy-
jąć samoloty M28B/PT Bryza. Samoloty te będą tak-
że wykorzystywane w Wyższej Szkole Oficerskiej Sił
Powietrznych do realizacji szkolenia lotniczego,
w tym szczególnie do przygotowywania personelu
latającego wchodzącego w skład załóg samolotów
wielosilnikowych (C-130E Hercules, CASA C-295M,
nowe samoloty do przewozu VIP, nowe samoloty
transportowe-tankowce MRTT).
Warto wspomnieć, iż najnowsze wersje M28B/PT
Bryza wyposażone są w urządzenia radiowe i pilota-
żowo-nawigacyjne umożliwiające loty w trudnych
warunkach meteorologicznych w dzień i w nocy, lą-
dowania w warunkach złej widoczności oraz loty
z użyciem przyrządów noktowizyjnych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż poczynając
od 1988 r., zakupiono i wprowadzono do eksploatacji
w Siłach Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej łącznie
dwadzieścia osiem samolotów An-28 i M28 Bryza
różnych wersji i modyfikacji: podstawowej, pasażer-
skiej, transportowo-pasażerskiej i transportowo-de-
santowej oraz morskich (patrolowej, patrolowo-roz-
poznawczej, wykrywania i zwalczania okrętów pod-
wodnych, patrolowo-ekologicznej). Najnowszych pięć
samolotów M28B/PT Bryza zakupiono i wprowadzo-
no do eksploatacji w Siłach Powietrznych w latach
2006–2007. Wartość umowy dostawy tych samolo-
tów wyniosła 136,1 mln zł. W latach 2001–2008 za-
kupiono 12 samolotów CASA C-295M za łączną
kwotę 380,8 mln USD. Uwzględniając należny poda-
tek od towarów i usług oraz aktualny kurs złotego
do dolara, łączny koszt nabycia wszystkich samolo-
tów CASA C-295M, wraz z niezbędnym zestawem
sprzętu zabezpieczającego ich eksploatację, określa
się na kwotę ok. 1400 mln zł.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, pozostaję
w przekonaniu, że uzna je Pan Marszałek za zasadne.
Łączę wyrazy szacunku i poważania
Minister
Bogdan Klich
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Barbary Bartuś
oraz grupy posłów
w sprawie sposobu przyznawania i wysokości
świadczenia pielęgnacyjnego (6018)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 28 października
2008 r. dotyczące interpelacji założonej przez grupę
posłów PiS: Barbarę Bartuś, Krzysztofa Sońtę, Da-
riusza Seligę i Roberta Telusa w sprawie sposobu
przyznawania i wysokości świadczenia pielęgnacyj-
nego (SPS-023-6018/08), uprzejmie informuję:
I. Trybunał Konstytucyjny wydał dwa wyroki
dotyczące świadczenia pielęgnacyjnego określonego
w przepisach ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.), tj. wyrok z dnia 18 lipca 2008 r.
(sygn. akt P 27/07) oraz wyrok z dnia 22 lipca 2008 r.
(sygn. akt P 41/07).
Dnia 18 lipca 2008 r. Trybunał Konstytucyjny
orzekł, że art. 17 ust. 1 ustawy o świadczeniach ro-
dzinnych w zakresie, w jakim uniemożliwia nabycie
prawa do świadczenia pielęgnacyjnego obciążonej
obowiązkiem alimentacyjnym osobie zdolnej do pra-
cy, niezatrudnionej ze względu na konieczność spra-
wowania opieki nad innym niż jej dziecko niepełno-
sprawnym członkiem rodziny, jest niezgodny z kon-
stytucją. Natomiast w dniu 22 lipca 2008 r. Trybu-
nał Konstytucyjny uznał za niezgodny z konstytucją
art. 17 ust. 1 i ust. 5 pkt 2 lit. b ustawy o świadcze-
niach rodzinnych w zakresie, w jakim uniemożliwia
przyznanie prawa do świadczenia pielęgnacyjnego
osobie, która rezygnuje z zatrudnienia lub innej pra-
cy zarobkowej w związku z koniecznością opieki nad
innym niż jej dziecko niepełnosprawnym niepełno-
letnim członkiem rodziny, dla którego stanowi ro-
dzinę zastępczą spokrewnioną i wobec którego oso-
bę tę obciąża obowiązek alimentacyjny.
Oba powyższe wyroki zostały opublikowane
w Dzienniku Ustaw z dnia 31 lipca 2008 r. Nr 138
pod pozycjami: 872 (wyrok z dnia 18 lipca 2008 r.)
oraz 875 (wyrok z dnia 22 lipca 2008 r.).
Niezwłocznie po ogłoszeniu powyższych wyro-
ków Trybunału Konstytucyjnego Ministerstwo Pra-
cy i Polityki Społecznej dostrzegło konieczność do-
stosowania do nich przepisów ustawy o świadcze-
niach rodzinnych. Dlatego też zmiany uwzględniają-
ce powyższe wyroki zostały wprowadzone podczas
prac podkomisji rozpatrującej projekt nowelizacji
ustawy o świadczeniach rodzinnych (druk nr 473)
i zostały przyjęte w dniu 9 października 2008 r.
przez Komisję Polityki Społecznej i Rodziny (druk
nr 1112). Obecnie zakończone zostało procedowanie
w Senacie nad tym projektem i wkrótce trafi on po-
nownie do Sejmu.

II. Przepisy ustawy z dnia 28 listopada 2003 r.
o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2006 r. Nr 139,
poz. 992, z późn. zm.) przewidują, że kwoty świad-
czeń rodzinnych oraz kryterium dochodowego pod-
legają weryfikacji co 3 lata. Kwoty te ustalane są
z uwzględnieniem wyników badań progu wsparcia
dochodowego rodzin, przeprowadzanych przez In-
stytut Pracy i Spraw Socjalnych. W badaniach tych
uwzględnia się między innymi zmiany cen towarów
i usług konsumpcyjnych. Datą poprzedniej weryfi-
kacji był 1 września 2006 r. W związku z tą weryfi-
kacją od 1 września 2006 r. uległy podwyższeniu
wysokości tylko niektórych świadczeń rodzinnych,
wśród nich nie było świadczenia pielęgnacyjnego.
Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń rodzinnych przewi-
dziana jest w II półroczu 2009 r. Zważywszy na ska-
lę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r., tj. od wej-
ścia ustawy w życie, podniesienie kryteriów docho-
dowych uprawniających do świadczeń rodzinnych
oraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym świad-
czeń związanych z niepełnosprawnością dzieci, wy-
daje się nieuniknione.
Dopiero w trakcie tej weryfikacji może zostać
zmieniona kwota świadczenia pielęgnacyjnego, któ-
ra będzie wówczas obowiązywała począwszy od no-
wego okresu zasiłkowego, czyli, jak przyjęto w no-
welizacji, od dnia 1 listopada 2009 r. Dlatego też nie
jest konieczne dokonanie w tym celu zmiany przepi-
sów ustawy o świadczeniach rodzinnych. Dodać jed-
nak należy, że weryfikacja nie umożliwi znaczącego
podwyższenia kwoty świadczenia pielęgnacyjnego
i nie zmieni w stopniu odczuwalnym sytuacji finanso-
wej rodzin wychowujących niepełnosprawne dzieci.
Kwestie dotyczące sytuacji, w szczególności finan-
sowej, rodziców wychowujących niepełnosprawne
dzieci są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie resor-
tu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwa
Ministerstwa, sekretarza stanu pana Jarosława Dudy
i podsekretarza stanu pani Agnieszki Chłoń-Domiń-
czak z delegacją Stowarzyszenia Rodziców Dzieci
Niepełnosprawnych, na którym omówiono istniejące
problemy i bariery, w tym te dotyczące trudnej sytu-
acji materialnej, na jakie napotykają rodzice wycho-
wujący niepełnosprawne dzieci. Rodzice przedstawili
również swoje postulaty, których wprowadzenie w ży-
cie znacząco poprawiłoby ich funkcjonowanie.
Mając powyższe na uwadze, niezależnie od prac
nad weryfikacją kwot kryterium dochodowego oraz
świadczeń rodzinnych Ministerstwo Pracy i Polityki
Społecznej opracowuje założenia do rozwiązań praw-
nych dotyczących m.in. warunków przyznawania
świadczenia pielęgnacyjnego i jego wysokości.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
595
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Dariusza Seligi
i Roberta Telusa
w sprawie zmian w ustawach samorządowych,
mających na celu wprowadzenie
obowiązkowego głosowania imiennego
radnych, na wzór parlamentu RP,
we wszystkich organach uchwałodawczych
wchodzących w skład samorządu (6019)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS-
-023-6019/08) przekazującego interpelację posłów
na Sejm pana Dariusza Seligi i pana Roberta Telusa
w sprawie zmian w ustawach samorządowych mają-
cych na celu wprowadzenie obowiązkowego głoso-
wania imiennego radnych na wzór parlamentu RP
we wszystkich organach uchwałodawczych wcho-
dzących w skład samorządu uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie należy zauważyć, iż głosowanie
imienne nie stanowi bezwzględnie obowiązującej
normy wyrażania woli przez organy przedstawiciel-
skie, jest bowiem jednym z możliwych sposobów po-
dejmowania rozstrzygnięć przez kolegialne podmio-
ty władzy pochodzące z wyborów powszechnych.
Wspomniany sposób oddawania głosu nie jest też re-
gułą przyjętą przez prawodawcę w uchwałodawczej
działalności Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (ma
charakter fakultatywny), ponieważ o przeprowadze-
niu głosowania imiennego – zgodnie z art. 188 ust. 4
Regulaminu Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej (t.j.:
M. P. z 2002 r. Nr 23, poz. 398, z późn. zm.) – decy-
duje Sejm większością głosów na wniosek marszał-
ka Sejmu lub na pisemny wniosek poparty przez co
najmniej 30 posłów. Podobną swobodę co do określe-
nia sposobu głosowania, z wyjątkiem sytuacji, w któ-
rych ustawodawca wymaga głosowania imiennego
(np. uchwała dotycząca przeprowadzenia referen-
dum w sprawie odwołania wójta, burmistrza, prezy-
denta miasta), posiada organ stanowiący jednostki
samorządu terytorialnego, który rozstrzyga te kwe-
stie w statucie.
Przepisy ustaw ustrojowych (ustawy z dnia 8
marca 1990 r. o samorządzie gminnym, t.j.: Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm., ustawy z dnia
5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym, t.j.:
Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1592, z późn. zm., oraz
ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie woje-
wództwa, t.j.: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1590, z późn.
zm.) formułują jedynie ogólną zasadę, iż uchwały
kolegialnych organów jednostek samorządu teryto-
rialnego zapadają zwykłą większością głosów w obec-
ności co najmniej połowy ustawowego składu rady
(zarządu), w głosowaniu jawnym. Niemniej jednak
596
ustawodawca przewidział wyjątki od tej reguły (wy-
magające – z uwagi na charakter rozstrzyganej spra-
wy – na przykład kwalifikowanej czy też bezwzględ-
nej większości głosów bądź też zachowania tajności
przeprowadzanego głosowania), które winny
uwzględniać postanowienia statutu jednostki samo-
rządu terytorialnego. Oczywiste wydaje się, iż od
istniejących metod głosowania należy odróżnić in-
strumenty techniczne służące do ustalania wyni-
ków głosowania, najczęściej opierające się na syste-
mach elektronicznych, które czynią możliwym po-
znanie sposobu głosowania poszczególnych posłów
czy też radnych.
Czyniąc rozważania nad powyższą problematy-
ką, należy zwrócić uwagę na te postanowienia ustaw
regulujących funkcjonowanie samorządu terytorial-
nego, które formułują zasadę jawności działania or-
ganów gminy, powiatu i województwa (może być ona
ograniczona jedynie w przewidzianych przez ustawy
przypadkach – vide: art. 11b ustawy o samorządzie
gminnym, art. 8a ustawy o samorządzie powiato-
wym oraz art. 15a ustawy o samorządzie wojewódz-
twa). Jawność działania organów jednostek samo-
rządu terytorialnego obejmuje w szczególności pra-
wo obywateli do uzyskiwania informacji, wstępu na
sesje danego organu stanowiącego i posiedzenia jego
komisji, a także dostępu do dokumentów wynikają-
cych z wykonywania zadań publicznych, w tym pro-
tokołów posiedzeń organów jednostki i komisji da-
nego organu stanowiącego. Zasady dostępu do doku-
mentów i korzystania z nich określa statut gminy,
powiatu i województwa.
Istotne znaczenie dla omawianych zagadnień
będą również miały rozwiązania prawne, jakie prze-
widuje ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie
do informacji publicznej (Dz. U. z 2001 r. Nr 112,
poz. 1198, z późn. zm.). Zgodnie z art. 2 ust. 1 usta-
wy prawo dostępu do informacji publicznej przysłu-
guje każdemu (bez obowiązku wykazywania intere-
su prawnego lub faktycznego w ubieganiu się o taką
informację – vide: art. 2 ust. 2 ustawy). Ogranicze-
nia w korzystaniu z powyższego uprawnienia mogą
wynikać z przepisów o ochronie informacji niejaw-
nych, innych tajemnic ustawowo chronionych, a tak-
że ze względu na prywatność osoby fizycznej lub ta-
jemnicę przedsiębiorcy (vide: art. 5 ustawy). Z kolei
w art. 3 ust. 1 ustawy został ustalony zakres przed-
miotowy prawa dostępu do informacji publicznej,
który obejmuje m.in. dostęp do posiedzeń kolegial-
nych organów władzy publicznej pochodzących z po-
wszechnych wyborów (vide: art. 3 ust. 1 pkt 3 usta-
wy). Natomiast samo udostępnianie informacji pu-
blicznej następuje m.in. w drodze wstępu na posie-
dzenia ww. organów i udostępniania materiałów,
w tym audiowizualnych i teleinformatycznych, do-
kumentujących te posiedzenia (vide: art. 7 ust. 1 pkt 3
ustawy). Ponadto obrady wspomnianych podmiotów
są jawne i dostępne, a na samych organach ciąży obo-
wiązek zapewnienia lokalowych lub technicznych
środków umożliwiających wykonywanie prawa dostę-
pu do prowadzonych obrad (vide: art. 18 ustawy).
Podsumowując, należy podkreślić, iż przywołane
przepisy zobowiązują organy jednostek samorządu
terytorialnego do zapewnienia zainteresowanym
mieszkańcom możliwości udziału w odbywanych po-
siedzeniach (ograniczenia w tym zakresie mogą wy-
nikać jedynie z ustawy) oraz umożliwiają władzom
samorządowym wprowadzenie instytucji głosowa-
nia imiennego w sprawach, w których wymagane
jest głosowanie jawne, a także korzystanie ze środ-
ków technicznych pozwalających na ustalenie odda-
nych przez poszczególnych radnych głosów. W związ-
ku z powyższym stwierdzić należy, iż nie ma potrze-
by dokonywania zmian materii ustawowej w postu-
lowanym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Dariusza Seligi
oraz grupy posłów
w sprawie zmian w rozporządzeniu
ministra pracy i polityki społecznej
z dnia 7 lutego 2008 r. dotyczącym rodzajów
zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej
i społecznej osób niepełnosprawnych,
zlecanych fundacjom oraz organizacjom
pozarządowym (6020)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
3 listopada 2008 r., znak: DSPA-4401-5820/08, in-
terpelację pana posła Dariusza Seligi oraz grupy po-
słów dotyczącą rozporządzenia ministra pracy i poli-
tyki społecznej z dnia 7 lutego 2008 r. w sprawie ro-
dzajów zadań z zakresu rehabilitacji zawodowej
i społecznej osób niepełnosprawnych zlecanych fun-
dacjom oraz organizacjom pozarządowym uprzejmie
informuję:
Proces uchwalania zmian przepisów m.in. doty-
czących zlecania zadań fundacjom i organizacjom
pozarządowym ze środków Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych, również
przez samorząd województwa lub powiatu – art. 36
ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji za-
wodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepeł-
nosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92) – roz-

począł się w 2006 r. 15 czerwca 2007 r. Sejm uchwa-
lił ustawę o zmianie ustawy o rehabilitacji (...), z tym
że zmiana do art. 36 weszła w życie dopiero z dniem
1 stycznia 2008 r. Tak długie vacatio legis zapropo-
nowano po to, aby organizacje pozarządowe, PFRON
oraz samorządy powiatowe i wojewódzkie mogły
przygotować się do zmiany trybu postępowania
w zakresie wspierania finansowego zadań realizo-
wanych na rzecz osób niepełnosprawnych przez or-
ganizacje.
Projekt ustawy o zmianie ustawy o rehabilitacji
zawodowej (...) podlegał konsultacjom m.in. z part-
nerami społecznymi. Ponadto został skierowany do
Krajowej Rady Konsultacyjnej ds. Osób Niepełno-
sprawnych oraz zamieszczony na stronie interneto-
wej MPiPS w Biuletynie Informacji Publicznej. Ża-
den z resortów i partnerów społecznych nie zgłosił
uwag do propozycji zmiany art. 36. Uwag nie zgłosi-
ła także żadna organizacja pozarządowa ani PFRON.
Krajowa Rada Konsultacyjna ds. Osób Niepełno-
sprawnych zaopiniowała projekt nowelizacji, w tym
zmianę art. 36, pozytywnie. Na żadnym etapie prac
parlamentarnych (podkomisja ds. osób niepełno-
sprawnych, sejmowa Komisja Polityki Społecznej
i Rodziny, senacka Komisja ds. Rodziny i Polityki
Społecznej) nie zgłoszono uwag lub zastrzeżeń do za-
proponowanej zmiany art. 36 ustawy.
W wyniku przeprowadzonej ww. nowelizacji prze-
pisów ustawy o rehabilitacji zawodowej (...) samo-
rządy województw i powiatów mogą od dnia 1 lipca
br. zlecać organizacjom pozarządowym i fundacjom
zadania – zgodnie z katalogiem zadań określonych
w rozporządzeniu ministra pracy i polityki społecz-
nej z dnia 7 lutego 2008 r. w sprawie rodzajów zadań
z zakresu rehabilitacji zawodowej i społecznej osób
niepełnosprawnych zlecanych fundacjom oraz orga-
nizacjom pozarządowym (Dz. U. Nr 29, poz. 172).
Należy zaznaczyć, że delegacja ustawowa nie upo-
ważniła ministra pracy i polityki społecznej do okre-
ślenia w ww. rozporządzeniu niczego więcej niż ka-
talogu zadań, dlatego jakiekolwiek odniesienie do
procedury nie było możliwe. Natomiast sama usta-
wa o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz za-
trudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008
r. Nr 14, poz. 92) w art. 36 ust. 3 odsyła w tych kwe-
stiach do przepisów ustawy o działalności pożytku
publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96, poz. 873,
z późn. zm.).
Odpowiadając na pytania zawarte w wystąpieniu
Panów Posłów, uprzejmie wyjaśniam:
1. Zdaję sobie sprawę, że przy planowaniu kon-
kursu potrzebna jest wiedza dotycząca środków fi-
nansowych możliwych do przeznaczenia na realiza-
cję wybranych zadań. Zgodnie z art. 13 ust. 2 pkt 2
ustawy z dnia 24 kwietnia 2003 r. o działalności po-
żytku publicznego i o wolontariacie (Dz. U. Nr 96,
poz. 873, z późn. zm.) podanie takiej informacji wy-
magane jest również w ogłoszeniu konkursu. Nie
mając określonych środków finansowych, w związ-
ku z procesem uchwalania ustawy budżetowej, jed-
597
nostki samorządu terytorialnego mogą posługiwać
się kwotami szacunkowymi wynikającymi z planów
finansowych i dodatkowo wprowadzić zastrzeżenie
informujące, że podane kwoty opierają się na sza-
cunkach i mogą ulec zmianie po wejściu w życie
ustawy budżetowej dotyczącej danego roku. Te same
klauzule zabezpieczające wprowadzić należy do pod-
pisywanych umów. Wówczas jednostki samorządy
terytorialnego mogłyby z początkiem roku przeka-
zywać środki finansowe zaliczkowo. Po uzyskaniu
informacji o rzeczywistych środkach finansowych
przeznaczonych na realizację zadania należy ją nie-
zwłocznie podać do publicznej wiadomości w sposób
przyjęty do ogłaszania konkursu oraz tym, którzy
są bezpośrednio zainteresowani w związku z wcze-
śniej podpisanymi umowami. Z uwagi na fakt, że
mogłoby się zdarzyć znaczne niedoszacowanie pla-
nowanych środków, warto pozostawić (poprzez okre-
ślone zapisy w umowie) beneficjentom możliwość od-
stąpienia od realizacji zadania, oczywiście skutkują-
cym zwrotem w określonym terminie środków fi-
nansowych przekazanych zaliczkowo.
2. W dniu 15 października br. na podstawie
art. 36 ustawy o rehabilitacji (...) Państwowy Fun-
dusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych ogłosił
dla fundacji i organizacji pozarządowych określo-
nych w art. 2 pkt. 3 ww. ustawy otwarty konkurs
ofert na zlecenie realizacji zadań, o których mowa
w rozporządzeniu w sprawie rodzajów zadań (...).
Biorąc pod uwagę, jak istotne jest zapewnienie oso-
bom niepełnosprawnym stałego dostępu do rehabili-
tacji, PFRON skierował ten konkurs również do or-
ganizacji aplikujących o wsparcie finansowe lokal-
nych i regionalnych zadań o charakterze ciągłym
dotyczących prowadzenia rehabilitacji osób niepeł-
nosprawnych w specjalistycznych placówkach kiero-
wanych przez te organizacje. Wnioski o dofinanso-
wanie realizacji zadań mogą być składane od dnia
20 października br. do dnia 21 listopada br. do biura
funduszu. Wszelkie informacje dotyczące trybu po-
stępowania znajdują się na stronie internetowej
PFRON www.pfron.org.pl.
3. Obecny podział administracyjny Polski, a za-
tem i samorząd, funkcjonuje od 1999 r. i pomimo
wielu lokalnych różnic nie ma lepszego sposobu dys-
trybucji środków finansowych na zadania realizo-
wane lokalnie, ponadlokalnie (samorząd powiatowy)
i regionalnie (samorząd wojewódzki). Rozpoznanie
potrzeb jest tam bez wątpienia lepsze, a realizacja
może się wpisywać w powiatowe programy działań
na rzecz osób niepełnosprawnych zgodne z powiato-
wą strategią dotyczącą rozwiązywania problemów
społecznych lub wojewódzkie programy dotyczące
wyrównywania szans osób niepełnosprawnych i prze-
ciwdziałania ich wykluczeniu społecznemu oraz po-
mocy w realizacji zadań na rzecz zatrudniania osób
niepełnosprawnych. Chodzi też o to, aby dotrzeć do
tych organizacji lokalnych i regionalnych, które do-
tychczas nie miały szansy skorzystania ze środków
funduszu, i tym samym wyrównywać dysproporcje
598
między regionami (powiatami, województwami).
Dotychczasowe środki funduszu przeznaczane na
zadania zlecane organizacjom pozarządowym i fun-
dacjom (100%) trafiały do 10% organizacji. Przy
czym są rejony kraju, w których żadna organizacja
nie była beneficjantem środków funduszu.
4. Prace nad projektem ustawy budżetowej na
rok 2009 przyjętym przez Radę Ministrów w dniu
24 września 2008 r. i skierowanym do Sejmu RP
trwają. Zatem nie jest jeszcze przesądzona wysokość
środków finansowych, jakie zostaną zarezerwowane
dla samorządów w planie finansowym Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
na rok 2009, stanowiącym załącznik do tej ustawy.
5. Nowy sposób finansowania zadań z zakresu
rehabilitacji zawodowej i społecznej osób niepełno-
sprawnych, jak wynika z powyższych informacji, nie
prowadzi do zamknięcia specjalistycznych placówek
rehabilitacyjnych. Uważa się, że zmiana trybu po-
stępowania, unifikując dla organizacji pozarządo-
wych istniejące procedury – które samorządy i orga-
nizacje znają i stosują od ponad czterech lat funkcjo-
nowania ustawy o działalności pożytku publicznego
(...) – otwiera dużo szersze możliwości wspierania or-
ganizacji pozarządowych niż te, które istniały do-
tychczas. Daje dodatkowo możliwość zawierania
umów wieloletnich, a tym samym zapewnienia płyn-
ności finansowej przy zadaniach o charakterze cią-
głym i przekazywania nawet 100% środków na re-
alizację zadań. Jak wynika z doświadczeń związa-
nych z czteroletnim funkcjonowaniem ustawy
o działalności pożytku publicznego (...) oraz rozpo-
rządzenia ministra pracy i polityki społecznej z dnia
27 grudnia 2005 r. w sprawie wzoru oferty realizacji
zadania publicznego, ramowego wzoru umowy o wy-
konanie zadania publicznego i wzoru sprawozdania
z wykonania tego zadania (Dz. U. Nr 264, poz. 2207),
tak elastyczne określenie procedur pozwala na ade-
kwatne reagowanie na potrzeby związane z projek-
towanymi i realizowanymi zadaniami oraz na moż-
liwości organizacji pozarządowych, które aplikują
o środki finansowe. Ponadto stwarza możliwość
swobodniejszego kreowania przez samorządy polity-
ki społecznej w obszarze niepełnosprawności po-
przez zlecanie zadań.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację poseł
Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie przepisów ustawy
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa
do bezpłatnego węgla dla osób uprawnionych
z przedsiębiorstw robót górniczych (6021)
Odpowiadając na pismo z dnia 28 października
2008 r. (znak: SPS-23-6021/08) przekazujące inter-
pelację pani poseł Izabeli Katarzyny Mrzygłockiej
w sprawie przepisów ustawy z dnia 6 lipca 2007 r.
o ekwiwalencie pieniężnym z tytułu prawa do bez-
płatnego węgla dla osób uprawnionych z przedsię-
biorstw robót górniczych (Dz. U. Nr 147, poz. 1031),
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 2 pkt 2 ustawy o ekwiwalencie pie-
niężnym za osoby uprawnione należy rozumieć eme-
rytów i rencistów mających ustalone prawo do eme-
rytury lub renty, którzy pobierali bezpłatny węgiel
w naturze od przedsiębiorstw robót górniczych lub
przeszli na emeryturę lub rentę z tych przedsię-
biorstw, oraz wdowy, wdowców i sieroty mających
ustalone prawo do renty rodzinnej po byłych pracow-
nikach przedsiębiorstw robót górniczych, uprawnio-
nych do bezpłatnego węgla na podstawie układu zbio-
rowego pracy dla pracowników zakładów górniczych
z dnia 21 grudnia 1991 r. i którzy uzyskali emeryturę
lub rentę przed dniem 1 stycznia 2007 r., a po dniu 31
grudnia 2001 r. nie pobierali ekwiwalentu.
W przypadku śmierci osoby uprawnionej mamy
do czynienia ze szczególną sytuacją. Kwestię tę re-
guluje art. 8 ustawy o ekwiwalencie pieniężnym,
który umożliwia wypłatę ekwiwalentu osobom, któ-
re za życia pozostawały w bliskich relacjach ze zmar-
łym. Jest to przepis szczególny. Zatem zgodnie z art. 8
ww. ustawy w razie śmierci osoby uprawnionej, któ-
ra zgłosiła wniosek o wypłatę ekwiwalentu, należny
jej ekwiwalent wypłaca się małżonkowi oraz dzie-
ciom, z którymi prowadziła wspólne gospodarstwo
domowe, a w razie ich braku – małżonkowi i dzie-
ciom, z którymi osoba ta nie prowadziła wspólnego
gospodarstwa domowego, lub w razie ich braku – in-
nym członkom rodziny uprawnionym do renty ro-
dzinnej lub na których utrzymaniu pozostawała ta
osoba. Osoby takie mają prawo do udziału w postę-
powaniu o wypłatę ekwiwalentu nieukończonym
wskutek śmierci osoby, która wystąpiła o wypłatę
ekwiwalentu.
Warunkiem wypłacenia przez ZUS ekwiwalentu
pieniężnego osobom, o których mowa w art. 8 usta-
wy, jest wcześniejsze złożenie w ZUS wniosku o wy-
płatę ekwiwalentu przez osoby uprawnione, tj. osoby
określone w art. 2 pkt 2 ustawy o ekwiwalencie pie-
niężnym. Wniosek w ZUS można było złożyć dopiero
od momentu wejścia w życie przedmiotowej ustawy,
tj. począwszy od dnia 29 sierpnia 2007 r. Wnioski

złożone przed tą datą nie niosły ze sobą skutków
prawnych.
Zatem w przypadku, gdy osoba uprawniona do
ekwiwalentu zmarła przed dniem 29 sierpnia 2007 r.,
nie złożywszy w ZUS wniosku o ekwiwalent pienięż-
ny, osobom wymienionym w art. 8 ustawy o ekwiwa-
lencie pieniężnym nie zostanie wypłacony ekwiwa-
lent pieniężny. Śmierć osoby uprawnionej do ekwi-
walentu oraz brak wniosku takiej osoby uniemożli-
wia wydanie przez ZUS decyzji przyznającej ekwi-
walent pieniężny.
Rozumiem, iż sytuacja, w której osoba uprawnio-
na umiera, dla bliskich stanowi bardzo trudny mo-
ment. Rozumiem także, iż wydawanie przez ZUS
decyzji odmownych osobom, których bliscy zmarli
i nie złożyli wniosku w ZUS o wypłatę ekwiwalentu
lub złożyli wniosek przed datą wejścia w życie prze-
pisów umożliwiających wypłatę ekwiwalentu, może
budzić niezrozumienie. Jednak zgodnie z przepisa-
mi ustawy o ekwiwalencie pieniężnym to wniosek
osoby uprawnionej do ekwiwalentu pieniężnego w po-
stępowaniu administracyjnym prowadzonym przez
ZUS i zmierzającym do wypłaty ekwiwalentu, który
został złożony w odpowiedniej formie i w odpowied-
nim terminie, jest decydujący.
Jednocześnie informuję, iż decyzja ZUS, nawet
odmowna, nie zamyka możliwości dochodzenia praw
do ekwiwalentu na drodze sądowej. Niezależnie od
tego, jaką decyzję wyda w kwestii wypłaty ekwiwa-
lentu organ rentowy, każdy, kto jest adresatem ta-
kiej decyzji, może się od niej odwołać do sądu po-
wszechnego. Decydującym potwierdzeniem prawa
do ekwiwalentu lub braku takiego prawa będzie pra-
womocny wyrok sądu powszechnego.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przepisów dotyczących
zasad przyznawania pomocy z zakresu
świadczeń rodzinnych (6023)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 28 października br.,
znak: SPS-023-6023/08, skierowane do prezesa
Rady Ministrów i przekazane – celem udzielenia od-
powiedzi – do ministra pracy i polityki społecznej,
dotyczące interpelacji posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie przepisów dotyczących zasad przyznawa-
599
nia pomocy z zakresu świadczeń rodzinnych, uprzej-
mie wyjaśniam.
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpe-
lacji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie re-
sortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierow-
nictwa ministerstwa, sekretarza stanu pana Jaro-
sława Dudy i podsekretarza stanu pani Agnieszki
Chłoń-Domińczak, z delegacją Stowarzyszenia Ro-
dziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którym omó-
wiono istniejące problemy i bariery, w tym te doty-
czące trudnej sytuacji materialnej, na jakie napoty-
kają rodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.
Rodzice przedstawili swoje postulaty, których wpro-
wadzenie w życie znacząco poprawiłoby ich funkcjo-
nowanie, w tym także postulaty dotyczące zmiany
przepisów o świadczeniach rodzinnych w zakresie
kwot kryteriów dochodowych uprawniających do
świadczeń rodzinnych oraz kwot świadczeń związa-
nych z niepełnosprawnością. W chwili obecnej te ze
zgłoszonych postulatów, które leżą w kompetencji
ministra pracy i polityki społecznej, są przedmio-
tem analiz resortu w celu przygotowania projektu
założeń do rozwiązań prawnych, w tym dotyczą-
cych warunków przyznawania świadczenia pielę-
gnacyjnego i opłacania przez budżet państwa skła-
dek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe oraz
składek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjen-
tów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodo-
wych uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz
kwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowa-
nych do rodziców wychowujących niepełnosprawne
dzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń podlegają okresowej
weryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwoty
świadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniem
wyników badań progu wsparcia dochodowego ro-
dzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw
Socjalnych. W badaniach tych uwzględnia się m.in.
zmiany cen towarów i usług konsumpcyjnych. Datą
poprzedniej weryfikacji był 1 września 2006 r.
W związku z tą weryfikacją od 1 września 2006 r.
uległy podwyższeniu wysokości niektórych świad-
czeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku
rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziec-
ka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.
Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwot
poszczególnych świadczeń rodzinnych przewidziana
jest w II półroczu 2009 r. Zważywszy na skalę infla-
cji, jaka miała miejsce od 2004 r., tj. od wejścia usta-
wy w życie, podniesienie kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych i kwot po-
szczególnych świadczeń, w tym świadczeń związa-
600
nych z niepełnosprawnością dzieci, wydaje się nie-
uniknione.
Odnosząc się natomiast do kwestii wpływu po-
datkowej ulgi rodzinnej czy też ulgi rehabilitacyjnej
na ustalenie wysokości dochodu przy ubieganiu się
o świadczenia rodzinne, uprzejmie wyjaśniam, że
kryterium dochodowe określone w ustawie o świad-
czeniach rodzinnych odnosi się do dochodu netto ro-
dziny, a więc dochodu pozostającego do jej dyspozy-
cji. A zatem skorzystanie z każdej ulgi podatkowej
(rodzinnej, rehabilitacyjnej, odsetkowej, interneto-
wej, a wcześniej – remontowej) oznacza wyższy do-
chód pozostający do dyspozycji rodziny i taki powi-
nien być podstawą oceny jej sytuacji materialnej
przy kwalifikowaniu do udzielenia wsparcia z syste-
mu świadczeń rodzinnych. Rodziny mają prawo wy-
brać rozwiązanie najbardziej korzystne z punktu
widzenia ich indywidualnej sytuacji (jeśli większą
korzyść przyniesie wsparcie udzielone poprzez sys-
tem świadczeń rodzinnych, mogą wybrać tę opcję).
Ponadto w każdym czasie jest możliwe dokonanie
korekty zeznania podatkowego, również w zakresie
ulgi rodzinnej.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych i kwot
poszczególnych świadczeń oraz wprowadzenia co-
rocznej waloryzacji tych wielkości. Zasady weryfi-
kacji świadczeń socjalnych są odmienne od zasad
waloryzacji emerytur i rent, a także od zasad in-
deksacji wynagrodzeń w sferze budżetowej, z uwa-
gi na istotne różnice między tymi kategoriami.
Świadczenia rodzinne nie są wynagrodzeniem za
świadczoną pracę ani ekwiwalentem utraconego
wynagrodzenia w przypadku wystąpienia ryzyka
objętego wcześniej płaconą składką. Świadczenia
rodzinne są pomocą o charakterze socjalnym, ma-
jącą na celu dofinansowanie – a nie pełne pokrycie
– kosztów utrzymania rodzin wychowujących dzie-
ci. Dlatego częstotliwość zmiany warunków dostę-
pu do świadczeń, jak i kwot świadczeń zależy od
częstotliwości znaczących zmian w kosztach utrzy-
mania (te zaś następują w cyklu dłuższym niż 1–2
lata), a nie od dynamiki wynagrodzeń oraz dyna-
miki emerytur i rent.
Wyrażając jednocześnie zrozumienie dla sytuacji
rodzin znajdujących się w trudnej sytuacji material-
nej, w szczególności rodzin wychowujących dzieci
niepełnosprawne, należy jednak wskazać, że wyso-
kość poszczególnych świadczeń rodzinnych oraz
kryterium dochodowego uprawniającego do świad-
czeń jest konsekwencją ograniczonych możliwości
budżetowych państwa – w budżecie nie ma wystar-
czających środków, aby każdej rodzinie wychowują-
cej niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie po-
zwalające na pełne pokrycie wydatków na leczenie
i utrzymanie dziecka.
Należy także zwrócić uwagę, że poza świadcze-
niem pielęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubez-
pieczenie emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdro-
wotne za jego beneficjentów istnieją obecnie w syste-
mie świadczeń rodzinnych również inne świadcze-
nia pieniężne, kierowane do rodzin wychowujących
dzieci niepełnosprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – do-
datek przysługuje na dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o
umiarkowanym i znacznym stopniu niepełnospraw-
ności w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia 5.
roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24.
rokiem życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie – przysługuje niezależne od dochodów i wie-
ku dla każdej osoby legitymującej się orzeczeniem
o niepełnosprawności, znacznym stopniu niepełno-
sprawności lub umiarkowanym stopniu niepełno-
sprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała
w wieku uprawniającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe
dzieci, mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodat-
ki do zasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dziec-
kiem w okresie korzystania z urlopu wychowawcze-
go (w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres
jego pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy ka-
lendarzowych), samotnego wychowywania dziecka
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych jego kwota
jest podwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko),
wychowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej,
rozpoczęcia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko
nauki poza miejscem zamieszkania (niepełno-
sprawność dziecka powoduje powstanie uprawnie-
nia do niego nie tylko w przypadku nauki dziecka
w szkole średniej, ale również jeśli uczy się ono
w szkole podstawowej lub gimnazjum). Nabycie
prawa do ww. świadczeń rodzinnych, z wyjątkiem
prawa do zasiłku pielęgnacyjnego, uzależnione jest
m.in. od spełnienia ustawowego kryterium docho-
dowego, jakie w przypadku rodzin wychowujących
niepełnosprawne dzieci wynosi 583 zł netto na oso-
bę w rodzinie. Ponadto w przypadku osób, które
już korzystają ze świadczeń rodzinnych, przepisy
umożliwiają kontynuację uprawnień do nich mimo
przekroczenia kryterium dochodowego o relatyw-
nie niewysokie kwoty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3
ustawy o świadczeniach rodzinnych przysługują
one także w sytuacji, gdy przeciętny miesięczny do-
chód netto rodziny w przeliczeniu na osobę w rodzi-
nie przekracza ustawowe kryterium o kwotę nie
wyższą niż kwota najniższego zasiłku rodzinnego,
tj. 48 zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.

Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jarosława Matwiejuka
w sprawie groźby wypłaty niższych
świadczeń emerytalnych (6024)
W odpowiedzi na interpelację pana posła na Sejm
RP Jarosława Matwiejuka, przekazaną przy piśmie
z dnia 3 listopada br., znak: SPS-023-6024/08, za
pośrednictwem Kancelarii Prezesa Rady Ministrów,
w sprawie harmonogramu prac legislacyjnych i sta-
nu przygotowań do wdrożenia nowych przepisów za-
wartych w ustawie z dnia 21 listopada 2008 r. o eme-
ryturach kapitałowych uprzejmie proszę o przyjęcie
następujących wyjaśnień, które zostały sporządzone
w porozumieniu z ministrem finansów.
Z powszechnie dostępnych danych wynika, że od 19
maja 1999 r. do 31 października 2008 r. Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych przekazał otwartym funduszom
emerytalnym składki w kwocie 114 846 054 287,58 zł
(wszystkie przedstawione wyliczenia zostały oparte na
danych KNF – www.knf.gov.pl). W dniu 31 październi-
ka 2008 r. aktywa wszystkich otwartych funduszy
emerytalnych miały wartość 130 190 322 822,17 zł.
Oznacza to, że zgodnie ze stanem na dzień 31 paź-
dziernika br. wartość aktywów netto wszystkich
otwartych funduszy emerytalnych była wyższa od
kwoty przekazanych im składek o 15 344 268 534,59
zł. Wszystkie składki (również te przekazane fundu-
szom w ostatnich miesiącach), już po uwzględnieniu
wszystkich opłat, przyniosły zatem zysk wynoszący
13,36%.
W dniu 31 grudnia 2007 r. Zakład Ubezpieczeń
Społecznych przekazał do OFE składki w łącznej
kwocie 97 842 575 158,55 zł. Wartość aktywów net-
to wszystkich OFE w dniu 31 grudnia 2007 r. wyno-
siła natomiast 140 030 893 475,80 zł, przekraczała
zatem wartość przekazanych im składek o 42 188
318 317,25 zł. Z powyższych danych wynika, że za-
wirowania na rynkach finansowych w ciągu 10 mie-
sięcy bieżącego roku spowodowały spadek kwoty zy-
sku wypracowanego przez OFE. Należy jednak pod-
kreślić, że wynik OFE jest wciąż pozytywny, a jego
pewne pogorszenie w ostatnim okresie jest przej-
ściowe.
Hasłem reformy emerytalnej z 1999 r. było „Bez-
pieczeństwo dzięki różnorodności”. Nowy obowiąz-
kowy system emerytalny składa się z dwóch filarów:
finansowanego metodą repartycyjną I filaru i kapi-
tałowego II filaru. Zgodnie z filozofią reformy w ten
sposób zmniejszono ryzyko ubezpieczonego. Przy-
szła emerytura zależy zarówno od stopy zwrotu
w I filarze (poprzez zależny od poziomu zatrudnie-
nia i wzrostu wynagrodzeń wskaźnik waloryzacji
konta) i stóp zwrotu otwartych funduszy emerytal-
nych. Należy zauważyć, że gdy dziś otwarte fundu-
sze emerytalne osiągają gorsze wyniki niż te, do
601
których nas przyzwyczaiły przez ostatnie 9 lat swo-
jej działalności, wskaźniki waloryzacji konta w I fi-
larze są najwyższe w historii (w wyniku waloryzacji
wartość konta emeryta w I filarze wzrosła o ponad
1/8). Należy zauważyć, że problem spadku wartości
jednostek rozrachunkowych otwartych funduszy
emerytalnych w pierwszej kolejności może mieć zna-
czenie dla ok. 2650 ubezpieczonych –kobiet, które
w 2009 r. mogą (ale nie muszą) skorzystać z prawa
do emerytury z obu filarów.
Należy wskazać, że w najbliższych 5 latach osoba
ubezpieczona – członek OFE będzie pobierała okre-
sową emeryturę kapitałową, która będzie powodo-
wała umorzenie takiej liczby jednostek rozrachun-
kowych, które odpowiadają wysokości tej emerytu-
ry. W tej sytuacji obecne niekorzystne tendencje na
rynku kapitałowym będą dotyczyć w ograniczonym
stopniu całego zgromadzonego kapitału. Zakładając
wystąpienie w pewnej perspektywie czasu wzrostu
na rynku kapitałowym, można już dziś uznać, że
w przyszłości osoby uprawnione będą uzyskiwały
odpowiednio wyższe emerytury kapitałowe.
Ponadto należy wskazać, że otwarte fundusze
emerytalne jako inwestor długoterminowy stabili-
zują sytuację na rynku kapitałowym. Gdyby nie
oszczędności w nich zgromadzone, bylibyśmy w dużo
większym stopniu narażeni na skutki panującej na
rynkach finansowych paniki i zakłócające równo-
wagę zjawiska o charakterze spekulacyjnym. Dlate-
go też należy wskazać, że na przykład ewentualne
wycofanie środków z OFE stanowiłoby dodatkowo
realizację strat wynikających z niezrozumienia re-
guł rządzących rynkiem kapitałowym i charaktery-
stycznymi dla niego okresami hossy i bessy.
Rozumiejąc troskę o wysokość przyszłych świad-
czeń emerytalnych z obu filarów, uprzejmie infor-
muję, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
w najbliższym czasie przedstawi kompleksową no-
welizację ustawy o organizacji i funkcjonowaniu
funduszy emerytalnych związaną z dywersyfikacją
portfeli inwestycyjnych otwartych funduszy emery-
talnych, korektą wskaźników służących ocenie efek-
tywności ich inwestycji oraz wysokości opłat pobie-
ranych przez powszechne towarzystwa emerytalne,
w tym opłat ponoszonych przez ubezpieczonych –
członków OFE, w szczególności w zakresie opłaty za
zarządzanie oraz wynagrodzenia premiowego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
602
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie zapewnienia w budżecie państwa
na rok 2009 środków finansowych na budowę
drogi krajowej nr 12 (6025)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 28 października 2008 r., nr SPS-023-
-6025/08, w sprawie interpelacji posła Zbigniewa
Matuszczaka z dnia 23 października 2008 r. odno-
śnie do budowy drogi ekspresowej S12, uprzejmie
przekazuję następujące informacje.
W związku z faktem, iż potrzeby w zakresie bu-
dowy i przebudowy infrastruktury transportowej
wielokrotnie przewyższają wielkość dostępnych
środków, nie wszystkie inwestycje drogowe zostały
ujęte jako podstawowe w „Programie budowy dróg
krajowych na lata 2008–2012”, zatwierdzonym
uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia 25
września 2007 r. Z tego też powodu w ww. progra-
mie budowa drogi ekspresowej S12 Piaski – Doro-
husk została ujęta jako zadanie rezerwowe. Trzeba
zaznaczyć, że umieszczenie inwestycji na liście za-
dań rezerwowych oznacza, że projekt ma zapewnio-
ne finansowanie w zakresie prac przygotowawczych,
a rozpoczęcie realizacji w perspektywie 2008–2012
jest uzależnione od pojawienia się możliwości finan-
sowania w ramach ww. programu lub ze środków
Unii Europejskiej.
Należy zauważyć, że GDDKiA podjęła już prace
przygotowawcze, w toku których zlecono opracowa-
nie studium techniczno-ekonomiczno-środowiskowe-
go (planowany termin otrzymania II etapu studium
to styczeń 2009 r.). Zgodnie z założeniami, decyzja
o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na reali-
zację inwestycji zostanie wydana w połowie 2009 r.,
a decyzja o zezwoleniu na realizację inwestycji drogo-
wej w I kwartale 2010 r. Po tym terminie możliwe
będzie rozpoczęcie prac budowlanych. Odnosząc się
do budowy obwodnicy Chełma, uprzejmie informuję,
że trwają prace nad przygotowaniem materiałów do
wniosku o wydanie decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia
(w opracowaniu znajduje się raport oddziaływania na
środowisko). Planuje się złożenie wniosku w przed-
miotowej sprawie do końca bieżącego roku. Należy
jednak zwrócić uwagę, iż termin rozpoczęcia budowy
omawianych inwestycji uzależniony jest m.in. od ter-
minu uzyskania wszystkich niezbędnych decyzji
i uzgodnień oraz dostępności środków finansowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie projektu ustawy kompetencyjnej,
wprowadzającej zmiany w ustawie
o pomocy społecznej (6026)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka nr SPS-023-6026/08 z dnia
28 października 2008 r., dotyczące interpelacji pana
posła Zbigniewa Matuszczaka, w sprawie projektu
ustawy kompetencyjnej, wprowadzającej zmiany
w ustawie o pomocy społecznej, uprzejmie informuję.
Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie w art. 28
przewiduje m.in. zmianę charakteru zadania z za-
kresu pomocy społecznej, jakim jest prowadzenie i roz-
wój infrastruktury środowiskowych domów samo-
pomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Za-
danie to, realizowane do tej pory przez gminę jako
zadanie z zakresu administracji rządowej, w myśl
zaprojektowanych zmian stanie się zadaniem wła-
snym gminy o charakterze obligatoryjnym.
Powyższe rozwiązanie wpisuje się w przyjętą
w programie rządu zasadę, zakładającą, iż koniecz-
ne jest przywrócenie samorządowi rangi, która przy-
pada władzom regionalnym i lokalnym w Europie,
gdzie są one ważnym partnerem rządów centralnych
w osiąganiu ważnych celów społecznych. Potrzebne
jest zatem z jednej strony wzmocnienie podstaw ma-
jątkowych samorządu, a z drugiej doposażenie go
w zadania i kompetencje, które pozwolą na odgry-
wanie roli prawdziwego gospodarza na swoim tere-
nie. Projektowane rozwiązania prawne zawarte w pro-
jekcie tzw. ustawy kompetencyjnej stanowią zatem
kolejny krok w procesie decentralizacji zadań pu-
blicznych. W tym celu proponuje się dalsze przeka-
zanie przede wszystkim samorządowi województwa
kompetencji i zadań aktualnie wykonywanych przez
wojewodów. Część kompetencji przekazana zostanie
również do samorządu gminnego. W projekcie przy-
jęto, że nadrzędną rolę pełni konstytucyjna zasada
subsydiarności państwa, co oznacza, iż uprawnienia
winny być przypisane do najniższego szczebla admi-
nistracji będącego w stanie efektywnie zrealizować
postawione zadania. Ponadto założono, że przekazy-
wane zadania i kompetencje, co do zasady powinny
być przejmowane przez samorząd jako zadania wła-
sne. Jak wynika z powyższego planowane zmiany
nie są w żadnym wypadku celowym działaniem rzą-
du zmierzającym do prywatyzacji środowiskowych
domów samopomocy.
W przypadku zadań z zakresu pomocy społecz-
nej, które staną się zadaniami własnymi gmin, w tym
także w odniesieniu do zadania prowadzenia i roz-

woju infrastruktury środowiskowych domów samo-
pomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi, na-
leży podkreślić, że zadaniom tym nadaje się charak-
ter obligatoryjny. Oznacza to, że każda gmina będzie
musiała realizować to zadanie, niezależnie od tego,
czy stanowi ono dla niej priorytet w polityce gmin-
nej, czy nie.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
w toku konsultacji międzyresortowych zgłaszało
uwagi, dotyczące zmian proponowanych w art. 28
przedmiotowego projektu.
Sygnalizowano, że zmiany te mogą spowodować
zagrożenia rozwoju form pomocy osobom z zaburze-
niami psychicznymi, jakimi są usługi świadczone
w środowiskowych domach samopomocy, jak rów-
nież ograniczyć do nich dostęp, czy też pogorszyć ja-
kość wsparcia udzielanego tej grupie osób. W opinii
tutejszego resortu wskazane byłoby przekazanie
środowiskowych domów samopomocy dopiero po do-
prowadzeniu budowy sieci oparcia społecznego dla
osób z zaburzeniami psychicznymi do końca, a także
po określeniu stosownymi przepisami wykonawczy-
mi standardów usług świadczonych w tych jednost-
kach. Za niepokojące uznano również obawy, że
przekazanie domów w chwili obecnej może drastycz-
nie obniżyć poziom usług świadczonych w tych jed-
nostkach lub wyzwolić proces przekształcania do-
mów w jednostki spełniające inne funkcje – niesłu-
żące celom wsparcia osób z zaburzeniami psychicz-
nymi. Może również dojść do łączenia opieki nad
różnymi grupami podopiecznych: osób chorych psy-
chicznie, upośledzonych umysłowo, osób ze specy-
ficznymi zaburzeniami typu autyzm czy choroba Al-
zheimera, co byłoby procesem niepożądanym.
Ponadto w ww. uwagach podnoszono, że część
placówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi,
w tym również środowiskowych domów samopomocy,
jest prowadzona przez powiaty jako zadanie z zakre-
su administracji rządowej (art. 20 ust. 1 pkt 2), wobec
czego zaproponowana w projekcie zmiana dotycząca
zadań gmin spowoduje nieuzasadnione niczym zróż-
nicowanie sytuacji prawnej środowiskowych domów
samopomocy, co z kolei może prowadzić do wypiera-
nia przez gminy tego zadania do powiatów.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podno-
siło również argument, że kondycja finansowa wielu
gminnych jednostek samorządu terytorialnego nie
gwarantuje należytej realizacji zadań związanych z
organizowaniem i zapewnieniem funkcjonowania
różnych ofert oparcia społecznego, tak niezbędnych,
by osoby z zaburzeniami psychicznymi i ich rodziny
miały szansę na poprawę poczucia bezpieczeństwa
socjalnego.
Dodatkowo informowano, że obecnie trwają pra-
ce nad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej, któ-
ra przewiduje między innymi zmiany w zakresie
funkcjonowania i finansowania środowiskowych do-
mów, co również wskazywałoby na brak zasadności
projektowanych w ustawie kompetencyjnej zmian.
603
Jednocześnie wyjaśniam, że nawet w sytuacji
przyjęcia ww. ustawy w obecnym kształcie, zadanie
prowadzenia środowiskowych domów samopomocy
będzie w 2009 r. dotowane z budżetu państwa. W re-
zerwach celowych budżetu państwa na 2009 r. zapla-
nowano także środki na uruchomienie nowych miejsc
w tego typu ośrodkach. Sposób finansowania tego za-
dania w latach późniejszych zostanie ustalony naj-
prawdopodobniej w ramach zmienionej ustawy o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego.
Takie rozwiązanie powinno zapewnić dalsze
funkcjonowanie środowiskowych domów samopo-
mocy oraz utrzymanie standardu realizowanych
tam usług, a także kontynuację rozwoju tej formy
wsparcia dla osób z zaburzeniami psychicznymi.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie reprezentowania małoletnich ofiar
przemocy domowej (6027)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Agnieszki Hanajczyk w spra-
wie reprezentowania małoletnich ofiar przemocy do-
mowej, przesłaną pismem z dnia 28 października
2008 r., nr SPS-023-6027/08, uprzejmie przedsta-
wiam, co następuje.
Wskazany w interpelacji problem dotyczący re-
prezentowania małoletnich ofiar przemocy domowej
związany jest z realizacją przez państwo konstytu-
cyjnego obowiązku zapewnienia ochrony praw dziec-
ka. Zgodnie z art. 72 Konstytucji RP każdy ma pra-
wo żądać od organów władzy publicznej ochrony
dziecka przed przemocą, okrucieństwem, wyzy-
skiem i demoralizacją. Ze względu na wagę tego za-
gadnienia, wynikającą z potrzeby zapewnienia ma-
łoletniemu pokrzywdzonemu w postępowaniu, w któ-
rym posiada status strony, prawidłowej realizacji
przysługujących mu uprawnień, niezbędne są okre-
ślone rozwiązania natury formalnoprawnej.
Pokrzywdzonym w postępowaniu karnym w myśl
art. 49 § 1 Kodeksu postępowania karnego (Dz. U.
Nr 89, poz. 555, z późn. zm.) jest osoba fizyczna lub
prawna, której dobro prawne zostało bezpośrednio
naruszone lub zagrożone przestępstwem. Jeżeli po-
krzywdzony jest małoletni, prawa jego wykonuje
604
przedstawiciel ustawowy albo osoba, pod której stałą
pieczą pokrzywdzony pozostaje (art. 51 § 1 K.p.k.).
Zgodnie z art. 98 § 1 Kodeksu rodzinnego i opie-
kuńczego (Dz. U. Nr 9, poz. 59, z późn. zm.) przed-
stawicielami ustawowymi dziecka pozostającego pod
władzą rodzicielską są jego rodzice. Oznacza to, że
czynności dokonywane przez rodziców w imieniu
dziecka pociągają za sobą skutki bezpośrednio dla
dziecka. Przedstawicielstwo rodziców obejmuje do-
konywanie czynności prawnych (art. 95 § 1 ustawy
z 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny, Dz. U. Nr 16,
poz. 93, z późn. zm.) oraz czynności procesowych
(art. 66 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks
postępowania cywilnego, Dz. U. Nr 43, poz. 296,
z późn. zm.).
Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie określa granic
umocowania rodziców. Ograniczenie władzy rodzi-
cielskiej wpływa na zakres reprezentowania dziec-
ka. Zakres reprezentacji zależy także od wieku
dziecka. W razie pozbawienia władzy rodzicielskiej
prawo reprezentacji rodziców wygasa, zaś dla dziec-
ka ustanawiana jest opieka prawna. W przypadku
gdy żadne z rodziców nie może reprezentować dziec-
ka pozostającego pod władzą rodzicielską, reprezen-
tuje je kurator ustanowiony przez sąd opiekuńczy.
Takie rozwiązanie ma zastosowanie do sytuacji
przedstawionej w interpelacji.
Unormowaniem o charakterze fundamentalnym,
zabezpieczającym ochronę małoletnich na gruncie
postępowania karnego przed wszelkimi negatywny-
mi skutkami, jakie mogą dla nich wynikać z prze-
stępstwa zarówno wtedy, gdy są ofiarami prze-
stępstw, jak i wtedy gdy współdziałają w ich popeł-
nieniu, jest przepis art. 23 K.p.k. Nakłada on na pro-
kuratora obowiązek zawiadomienia sądu rodzinne-
go w sprawach o przestępstwo popełnione na szkodę
małoletniego we współdziałaniu z małoletnim lub
w okolicznościach, które mogą świadczyć o demora-
lizacji małoletniego albo o gorszącym wpływie na
niego. Celem tego zawiadomienia jest umożliwienie
sadowi rodzinnemu podjęcia odpowiednich środków
przewidzianych w przepisach o postępowaniu w spra-
wach nieletnich oraz w Kodeksie rodzinnym i opie-
kuńczym.
W sytuacji gdy jeden z rodziców jest podejrzany
o popełnienie przestępstwa na szkodę dziecka, a dru-
gi rodzic zachowuje bierność lub reprezentuje dziec-
ko z naruszeniem jego dobra, albo w sytuacji gdy
obydwoje rodzice małoletniego są podejrzanymi o po-
pełnienie na jego szkodę przestępstwa, prokurator
powinien wystąpić do sądu rodzinnego z wnioskiem
o ustanowienie kuratora dla ochrony praw dziecka.
W przypadku złożenia takiego wniosku sąd ustana-
wia kuratora dla wykonywania praw małoletniego
w postępowaniu karnym.
W zakresie dotyczącym zaostrzenia restrykcji
dla osób będących świadkami przemocy domowej
lub posiadających informacje na temat przemocy do-
mowej i niepodejmujących właściwych działań
w celu obrony małoletnich dzieci przytoczyć należy
obowiązujące obecnie uregulowania. Ustawa z dnia
29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu przemocy w ro-
dzinie (Dz. U. Nr 180, poz. 1493) konstruuje szcze-
gólny przypadek obowiązku powiadamiania o prze-
stępstwie w przypadkach, kiedy uprawnia do tego
wiedza osób, które powzięły stosowne podejrzenie o
przestępstwie w związku z wykonywaniem swoich
obowiązków. Przepis art. 12 tej ustawy zobowiązuje
osoby, które w związku z wykonywaniem swoich
obowiązków służbowych powzięły podejrzenie o po-
pełnieniu przestępstwa z użyciem przemocy wobec
członków rodziny, do zawiadomienia o tym organu
uprawnionego do prowadzenia postępowania przy-
gotowawczego (prokuratora lub Policji). W przypad-
ku gdy obowiązek ten odnosi się do funkcjonariusza
publicznego, jego niedopełnienie rodzi odpowiedzial-
ność karną z art. 231 § 1 Kodeksu karnego (ustawa
z dnia 6 czerwca 1997 r., Dz. U. Nr 88, poz. 553,
z późn. zm.).
Regulacja określona w ustawie o przeciwdziała-
niu przemocy w rodzinie jest przepisem szczególnym
w stosunku do przepisu art. 304 K.p.k. określające-
go powszechny obowiązek powiadomienia o popeł-
nieniu przestępstwa (§ 1) oraz prawny obowiązek
powiadomienia o popełnieniu przestępstwa i przed-
sięwzięcia niezbędnych czynności w celu niedopusz-
czenia do zatarcia śladów i dowodów przestępstwa,
ciążący na instytucjach państwowych i samorządo-
wych, które w związku ze swoją działalnością do-
wiedziały się o popełnieniu przestępstwa ściganego
z urzędu (§ 2). Rozszerzenie unormowań w tym za-
kresie przewiduje projekt zmiany ustawy o przeciw-
działaniu przemocy w rodzinie oraz niektórych in-
nych ustaw, opracowany w Ministerstwie Pracy i Po-
lityki Społecznej, który zobowiązanie do złożenia
zawiadomienia odnosi także do świadków użycia
przemocy w rodzinie. Przytoczony projekt znajduje
się w końcowej fazie uzgodnień międzyresortowych.
Powołane przepisy, wydaje się, w sposób wystar-
czający regulują zasygnalizowany problem w odnie-
sieniu do omawianej kategorii czynów przestępnych.
Jednocześnie podnieść należy, że prawidłowemu
wykorzystaniu istniejących unormowań sprzyjać
powinien systematyczny wzrost poziomu świadomo-
ści i kultury prawnej społeczeństwa oraz sprawności
funkcjonowania rozwiązań instytucjonalnych w wy-
niku realizacji przez organy administracji rządowej
i jednostki samorządu terytorialnego „Krajowego
programu przeciwdziałania przemocy w rodzinie
(uchwała Rady Ministrów nr 162/2008 z dnia 25
września 2006 r.). Istnieją zatem podstawy do wyra-
żenia przekonania, że obecne i projektowane uregu-
lowania w zakresie ochrony praw małoletnich stano-
wić będą jej dostateczne zabezpieczenie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie swobodnego przemieszczania się
małoletnich dzieci w strefie Schengen (6028)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pani poseł Agnieszki Hanajczyk, przekaza-
ną ministrowi sprawiedliwości w dniu 28 październi-
ka 2008 r., uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
1. Jak się wydaje, problem przedstawiony w in-
terpelacji należy rozumieć w ten sposób, że dotyczy
on sytuacji, gdy wyjazd małoletniego dziecka z ro-
dzicem do innego państwa członkowskiego Unii Eu-
ropejskiej należącego do tzw. obszaru Schengen od-
bywa się w warunkach, gdy każde z rodziców posia-
da pełnię władzy rodzicielskiej.
2. Art. 97 § 2 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego
stanowi, iż jeżeli władza rodzicielska przysługuje
obojgu rodzicom, o istotnych sprawach dziecka ro-
dzice rozstrzygają wspólnie; w przypadku braku po-
rozumienia między nimi rozstrzyga sąd opiekuńczy.
Przepisy ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy nie
definiują pojęcia spraw istotnych, w zakresie któ-
rych oboje rodziców wspólnie wykonują władzę ro-
dzicielską. Jednakże orzecznictwo i doktryna prawa
rodzinnego zgodnie przyjmują, że decyzja co do miej-
sca pobytu dziecka należy do zakresu spraw istot-
nych, co do których konieczna jest zgoda obojga ro-
dziców. W tym zakresie w szczególności zgody oboj-
ga rodziców wymaga wyjazd dziecka za granicę (SN
w uchwale z dnia 10 listopada 1971 r., III CZP 69/71,
OSNCP 1972, nr 3, poz. 49). W przypadku braku
zgody obojga rodziców możliwe jest zastąpienie tej
zgody orzeczeniem sądu opiekuńczego (sądu rejono-
wego).
3. W sytuacji, gdy na skutek orzeczenia sądu
opiekuńczego władza rodzicielska jednego z rodzi-
ców została zawieszona, odebrana lub w pewnych
przypadkach ograniczona, wyjazd tego rodzica
z małoletnim dzieckiem za granicę wbrew woli opie-
kuna prawnego dziecka stanowi przestępstwo okre-
ślone w art. 211 Kodeksu karnego i podlega karze
pozbawienia wolności do lat trzech (SN w uchwale
z dnia 7 sierpnia 1982 r., VI KZP 18/82, OSNPG
1982, nr 10, poz. 137).
4. Wywiezienie małoletniego dziecka za granicę
przez jednego z rodziców posiadających pełnię wła-
dzy rodzicielskiej, które w konsekwencji oznacza po-
zbawienie małoletniego dziecka naturalnego środo-
wiska rodzinnego i kontaktu z drugim z rodziców,
i zatrzymanie go na stałe w innymi państwie wbrew
woli drugiego z rodziców może na gruncie prawa ro-
dzinnego stanowić podstawę do wydania przez sąd
opiekuńczy orzeczenia o ograniczeniu lub pozbawie-
nia władzy rodzicielskiej rodzica, który dokonał
605
uprowadzenia dziecka za granicę (SN w uchwale
z dnia z dnia 7 sierpnia 1982 r., VI KZP 18/82,
OSNPG 1982, nr 10, poz. 137).
5. Natomiast w toku postępowania o rozwód lub
separację albo odrębnego postępowania dotyczącego
władzy rodzicielskiej nad małoletnimi dziećmi oso-
ba sprawująca władzę rodzicielską, która ma pod-
stawy przypuszczać, że w konkretnych warunkach
może dojść do wyjazdu dziecka wraz z drugim rodzi-
cem posiadającym władzę rodzicielską poza granice
RP, może wystąpić z wnioskiem sporządzonym w try-
bie art. 730 § 1 i następne Kodeksu postępowania
cywilnego o udzielenie przez sąd opiekuńczy zabez-
pieczenia przez zakazanie dziecku opuszczania tery-
torium RP. Właściwym do rozpoznania takiego wnio-
sku jest sąd rejonowy, w którego okręgu dziecko ma
miejsce zamieszkania lub pobytu (art. 569 K.p.c.).
6. Należy jednakże zaznaczyć, że wobec zniesie-
nia kontroli na granicach wewnętrznych UE posta-
nowienie sądu o zakazie opuszczania przez dziecko
terytorium RP może okazać się nieskuteczne. Zgod-
nie bowiem z zasadami funkcjonowania tzw. obsza-
ru Schengen nie jest dopuszczalne przeprowadzanie
kontroli ruchu osobowego przez organy kontroli gra-
nicznej na granicach wewnętrznych UE, co wynika
z art. 1 rozporządzenia (WE) nr 562/2006 Parla-
mentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r.
ustanawiającego wspólnotowy kodeks zasad regulu-
jących przepływ osób przez granice (kodeks granicz-
ny Schengen). Rozporządzenie to, poza określonymi
szczególnymi okolicznościami, znosi kontrole gra-
niczne w stosunku do wszystkich osób przekraczają-
cych granice wewnętrzne UE, także w stosunku do
osób małoletnich.
7. Jak wynika ze stanowiska Komendy Głównej
Straży Granicznej przekazanego przez Ministerstwo
Spraw Wewnętrznych i Administracji, za niezgodne
z obowiązującym prawem wspólnotowym należało-
by uznać wprowadzenia w ustawodawstwie krajo-
wym ograniczeń administracyjnych w zakresie swo-
body przemieszczania się osób małoletnich w ra-
mach tzw. obszaru Schengen. Zmiany dotyczące
wprowadzenia skutecznych ograniczeń w swobodzie
przemieszczania się osób małoletnich na terytorium
Unii Europejskiej mogłyby być wprowadzone w za-
sadzie wyłącznie w ramach odpowiednich zmian
w prawie wspólnotowym. Organem krajowym wła-
ściwym do wystąpieniem do odpowiednich organów
wspólnotowych z ewentualnym wnioskiem o wpro-
wadzenia zmian w przepisach prawa wspólnotowego
dotyczących zasad wykonywania kontroli granicz-
nej na granicach wewnętrznych UE jest Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji (art. 29
ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 4 września 1997 r. o dzia-
łach administracji rządowej).
8. W razie zgłoszenia na terytorium RP zaginię-
cia dziecka jednostce Policji zgłoszenie jego zaginię-
cia jest automatycznie odnotowywane w obowiązu-
jącym na obszarze Unii Europejskiej systemie SIS
Sirene, stanowiącego jeden z komponentów Syste-
606
mu Informacyjnego Schengen, ustanowionego na
podstawie Konwencji wykonawczej do Układu z Schen-
gen dla celów wymiany informacji pomiędzy służba-
mi policyjnymi i kontroli granicznej państw człon-
kowskich UE. Oznacza to, że w razie odnalezienia
dziecka organy policyjne podejmą działania w sto-
sunku do osoby dziecka przewidziane prawem miej-
scowym (np. umieszczą dziecko w odpowiedniej pla-
cówce i wezwą rodzica do odebrania dziecka).
9. Polska związana jest również postanowienia-
mi prawa międzynarodowego przewidującymi zasa-
dy współpracy w odniesieniu do kwestii uprowadza-
nia małoletnich dzieci za granicę, w tym przez ro-
dziców posiadających pełnię władzy rodzicielskiej,
tj. Konwencji haskiej dotyczącej cywilnych aspektów
uprowadzenia dziecka za granicę, sporządzonej
w Hadze w dniu 25 października1980 r. (Dz. U.
z 1995 r. Nr 108, poz. 528 i 529). Konwencja ta okre-
śla procedury, które mają na celu zapewnienie nie-
zwłocznego powrotu dzieci bezprawnie uprowadzo-
nych lub zatrzymanych za granicą. Jej przepisy odno-
szą się do sytuacji, gdy dziecko zostaje uprowadzone
do innego państwa, w tym również do państwa człon-
kowskiego Unii Europejskiej. Wszystkie 27 państw
członkowskich Unii Europejskiej ratyfikowały kon-
wencję i są związane jej postanowieniami.
Konwencję haską stosuje się do każdego dziecka,
które miało miejsce stałego pobytu w państwie –
stronie konwencji bezpośrednio przed naruszeniem
praw do opieki lub odwiedzin. Konwencja ma zasto-
sowanie w stosunku do dzieci, które nie ukończyły
16 lat (art. 4 konwencji).
Na podstawie konwencji haskiej uprowadzenie
dziecka za granicę uznaje się za bezprawne również
wtedy, gdy nastąpiło naruszenie prawa do opieki
przyznanego określonej osobie i wykonywanego
wspólnie z innymi osobami, a zatem również w sytu-
acji, gdy każde z rodziców posiada pełnię władzy ro-
dzicielskiej (art. 3 pkt. b konwencji).
W przypadku, gdy dochodzi do bezprawnego
uprowadzenia dziecka za granicę, o jakim mowa
w art. 3 ww. konwencji, strona, której prawo do opie-
ki nad dzieckiem zostało naruszone, może wystąpić
z wnioskiem o jego bezzwłoczny powrót (art. 8).
Wniosek należy kierować za pośrednictwem swego
organu centralnego lub bezpośrednio do właściwego
sądu państwa wezwanego.
Zgodnie z art. 11 rozporządzenia Rady (WE)
nr 2201/2003 z dnia 27 listopada 2003 r. dotyczące-
go jurysdykcji oraz uznawania i wykonywania orze-
czeń w sprawach małżeńskich oraz w sprawach do-
tyczących odpowiedzialności rodzicielskiej sąd pań-
stwa członkowskiego UE, do którego wniesiono
wniosek o powrót dziecka na podstawie Konwencji
haskiej dotyczącej cywilnych aspektów uprowadze-
nia dziecka za granicę, zobowiązany jest do działa-
nia bez zbędnej zwłoki i przy użyciu najszybszych
procedur dostępnych w prawie krajowym. Sąd kra-
jowy jest zobowiązany do wydania orzeczenia w tej
sprawie nie później niż w ciągu sześciu tygodni od
dnia wniesienia wniosku, z wyjątkiem sytuacji,
w których szczególne okoliczności uniemożliwiają
dotrzymanie tego terminu.
10. Zgodnie z informacjami znajdującymi się
w posiadaniu Ministerstwa Sprawiedliwości w roku
2008 przesłano do organów centralnych w Unii Eu-
ropejskiej wyznaczonych dla potrzeb Konwencji ha-
skiej dotyczącej cywilnych aspektów uprowadzenia
dziecka za granicę 48 wniosków o powrót dzieci do
Polski w trybie ww. konwencji. Z tej liczby sądy in-
nych państw członkowskich UE rozpoznały dotych-
czas 15 wniosków.
Pozostaję z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Łukasz Rędziniak
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie przekazania gminom
prowadzenia i rozwoju infrastruktury
środowiskowych domów samopomocy (6029)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka nr SPS-023-6029/08 z dnia
28 października 2008 r., dotyczące interpelacji pani
poseł Agnieszki Hanajczyk w sprawie przekazania
prowadzenia i rozwoju infrastruktury środowisko-
wych domów samopomocy, uprzejmie informuję.
Projekt ustawy o zmianie niektórych ustaw
w związku ze zmianami w organizacji i podziale za-
dań administracji publicznej w województwie w art. 28
przewiduje m.in. zmianę charakteru zadania z za-
kresu pomocy społecznej, jakim jest prowadzenie i roz-
wój infrastruktury środowiskowych domów samo-
pomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi. Za-
danie to, realizowane do tej pory przez gminę jako
zadanie z zakresu administracji rządowej, w myśl
zaprojektowanych zmian stanie się zadaniem wła-
snymi gminy o charakterze obligatoryjnym.
Powyższe rozwiązanie wpisuje się w przyjętą
w programie rządu zasadę zakładającą, iż konieczne
jest przywrócenie samorządowi rangi, która przypa-
da władzom regionalnym i lokalnym w Europie,
gdzie są one ważnym partnerem rządów centralnych
w osiąganiu ważnych celów społecznych. Potrzebne
jest zatem z jednej strony wzmocnienie podstaw ma-
jątkowych samorządu, a z drugiej doposażenie go
w zadania i kompetencje, które pozwolą na odgry-
wanie roli prawdziwego gospodarza na swoim tere-

nie. Projektowane rozwiązania prawne zawarte
w projekcie tzw. ustawy kompetencyjnej stanowią
zatem kolejny krok w procesie decentralizacji zadań
publicznych. W tym celu proponuje się dalsze prze-
kazanie, przede wszystkim samorządowi wojewódz-
twa, kompetencji i zadań aktualnie wykonywanych
przez wojewodów. Część kompetencji przekazana zo-
stanie również do samorządu gminnego. W projek-
cie przyjęto, że nadrzędną rolę pełni konstytucyjna
zasada subsydiarności państwa, co oznacza, iż upraw-
nienia winny być przypisane do najniższego szczebla
administracji będącego w stanie efektywnie zreali-
zować postawione zadania. Ponadto założono, że
przekazywane zadania i kompetencje co do zasady
powinny być przejmowane przez samorząd jako za-
dania własne.
W przypadku zadań z zakresu pomocy społecz-
nej, które staną się zadaniami własnymi gmin, w tym
także w odniesieniu do zadania prowadzenia i roz-
woju infrastruktury środowiskowych domów samo-
pomocy dla osób z zaburzeniami psychicznymi, na-
leży podkreślić, że zadaniom tym nadaje się charak-
ter obligatoryjny. Oznacza to, że każda gmina będzie
musiała realizować to zadanie niezależnie od tego,
czy stanowi ono dla niej priorytet w polityce gmin-
nej, czy nie.
Niezależnie od powyższego pragnę poinformo-
wać, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
w toku konsultacji międzyresortowych zgłaszało
uwagi dotyczące zmian proponowanych w art. 28
przedmiotowego projektu.
Sygnalizowano, że zmiany te mogą spowodować
zagrożenia rozwoju form pomocy osobom z zaburze-
niami psychicznymi, jakimi są usługi świadczone
w środowiskowych domach samopomocy, jak rów-
nież ograniczyć do nich dostęp czy też pogorszyć ja-
kość wsparcia udzielanego tej grupie osób. W opinii
tutejszego resortu wskazane byłoby przekazanie
środowiskowych domów samopomocy dopiero po do-
prowadzeniu budowy sieci oparcia społecznego dla
osób z zaburzeniami psychicznymi do końca, a także
po określeniu stosownymi przepisami wykonawczy-
mi standardów usług świadczonych w tych jednost-
kach. Za niepokojące uznano również obawy, że prze-
kazanie domów w chwili obecnej może drastycznie
obniżyć poziom usług świadczonych w tych jednost-
kach lub wyzwolić proces przekształcania domów
w jednostki spełniające inne funkcje – niesłużące ce-
lom wsparcia osób z zaburzeniami psychicznymi.
Może również dojść do łączenia opieki nad różnymi
grupami podopiecznych – osób chorych psychicznie,
upośledzonych umysłowo, osób ze specyficznymi za-
burzeniami typu autyzm czy choroba Alzheimera,
co byłoby procesem niepożądanym.
Ponadto w ww. uwagach podnoszono, że część
placówek dla osób z zaburzeniami psychicznymi,
w tym również środowiskowych domów samopomocy,
jest prowadzona przez powiaty jako zadanie z zakre-
su administracji rządowej (art. 20 ust. 1 pkt 2), wobec
czego zaproponowana w projekcie zmiana dotycząca
607
zadań gmin spowoduje nieuzasadnione niczym zróż-
nicowanie sytuacji prawnej środowiskowych domów
samopomocy, co z kolei może prowadzić do wypiera-
nia przez gminy tego zadania do powiatów.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej podno-
siło również argument, że kondycja finansowa wielu
gminnych jednostek samorządu terytorialnego nie
gwarantuje należytej realizacji zadań związanych
z organizowaniem i zapewnieniem funkcjonowania
różnych ofert oparcia społecznego, tak niezbędnych,
by osoby z zaburzeniami psychicznymi i ich rodziny
miały szansę na poprawę poczucia bezpieczeństwa
socjalnego.
Dodatkowo informowano, że obecnie trwają pra-
ce nad nowelizacją ustawy o pomocy społecznej, któ-
ra przewiduje między innymi zmiany w zakresie
funkcjonowania i finansowania środowiskowych do-
mów, co również wskazywałoby na brak zasadności
projektowanych w ustawie kompetencyjnej zmian.
Jednocześnie wyjaśniam, że nawet w sytuacji
przyjęcia ww. ustawy w obecnym kształcie zadanie
prowadzenia środowiskowych domów samopomocy
będzie w 2009 r. dotowane z budżetu państwa, także
środki na tworzenie nowych miejsc w środowisko-
wych domach samopomocy zaplanowane zostały
w rezerwach celowych budżetu państwa na 2009 r.
Sposób finansowania tego zadania w latach później-
szych zostanie ustalony najprawdopodobniej w ra-
mach zmienionej ustawy o dochodach jednostek sa-
morządu terytorialnego.
Takie rozwiązanie powinno zapewnić dalsze funk-
cjonowanie środowiskowych domów samopomocy
oraz utrzymanie standardu usług realizowanych tam
usług, a także kontynuację rozwoju tej formy wspar-
cia dla osób z zaburzeniami psychicznymi.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Agnieszki Hanajczyk
w sprawie aplikantów adwokackich,
radcowskich oraz notarialnych, zdających
egzamin konkursowy na aplikacje w 2005 r.
(6030)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację, nr SPS-023-6030/08, posła na Sejm
Rzeczypospolitej Polskiej pani Agnieszki Hanajczyk
608
w sprawie aplikantów adwokackich, radcowskich
i notarialnych, którzy zdali egzamin konkursowy
na aplikacje w 2005 r., uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
Podzielić należy wyrażony w interpelacji pogląd,
że po wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 8
listopada 2006 r. (sygn. akt K 30/2006) utracił moc
art. 361 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach praw-
nych, który wskazywał komisję uprawnioną do prze-
prowadzenia egzaminu radcowskiego. Analogiczny
przepis został uznany za niezgodny z konstytucją
w ustawie z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokatu-
rze wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19
kwietnia 2006 r. (sygn. akt K 6/06) i również utracił
moc obowiązującą z dniem 31 grudnia 2006 r. Po
wejściu w życie tych wyroków przestały zatem ist-
nieć przepisy dotyczące egzaminu adwokackiego i rad-
cowskiego.
Natomiast co do treści art. 9 ustawy z dnia 30
czerwca 2005 r. o zmianie ustawy Prawo o adwoka-
turze i niektórych innych ustaw wyjaśnić należy, że
zgodnie z niniejszym przepisem aplikacje adwokac-
ka, radcowska i notarialna, rozpoczęte w 2005 r.,
miały ulec odpowiedniemu skróceniu tak, aby apli-
kanci, którzy rozpoczęli aplikację w 2005 r., mogli
przystąpić do egzaminów zawodowych w roku 2009.
Jednak osoby, które zdały egzamin konkursowy
w 2005 r., rozpoczęły aplikacje w roku 2006, w związ-
ku z czym regulacja art. 9 ww. ustawy do tych osób
nie może być zastosowana. Zatem termin egzaminu
zawodowego dla tych aplikantów adwokackich i rad-
cowskich przypadnie dopiero jesienią 2009 r.
Odpowiadając na pytanie pani poseł dotyczące
działań, jakie podjęło Ministerstwo Sprawiedliwości
w związku z zaistniałym stanem prawnym i fak-
tycznym, należy wskazać, że w celu właściwego ure-
gulowania prawa po wejściu w życie wyżej wymie-
nionych wyroków – w zakresie, w jakim stwierdzono
niezgodność z konstytucją – w Ministerstwie Spra-
wiedliwości został opracowany w 2006 r. projekt
ustawy o zmianie ustawy Prawo o adwokaturze i nie-
których innych ustaw, który zawierał m.in. przepisy
określające podmiot uprawniony do przeprowadza-
nia egzaminów adwokackiego i radcowskiego, jak
również przepisy przejściowe pozwalające ministro-
wi sprawiedliwości w roku 2009 i 2010 na wyznacza-
nie dodatkowych terminów egzaminów zawodowych
dla aplikantów adwokackich i radcowskich z naboru
z grudnia 2005 r. Jednakże z uwagi na skrócenie
kadencji Sejmu w roku 2007 ustawa nie została
uchwalona.
W związku z powyższym w Ministerstwie Spra-
wiedliwości opracowano kolejny projekt ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach
prawnych i ustawy Prawo o notariacie, który regu-
luje m.in. kwestie związane z przeprowadzaniem eg-
zaminu adwokackiego, radcowskiego oraz notarial-
nego. Projekt ten został przesłany do Sejmu w dniu
11 września 2008 r., następnie został skierowany do
prac podkomisji nadzwyczajnej do rozpatrzenia pro-
jektu nowelizacji ustawy Prawo o adwokaturze,
ustawy o radcach prawnych i ustawy Prawo o nota-
riacie, która w dniu 29 października 2008 r. przyjęła
sprawozdanie o powyższym projekcie ustawy (druk
nr 953).
W projekcie proponuje się wprowadzenie przepi-
sów przejściowych, zgodnie z którymi dla aplikan-
tów adwokackich i odpowiednio dla aplikantów rad-
cowskich, z naboru z grudnia 2005 r., którzy rozpo-
częli aplikację w roku 2006, egzamin zawodowy
przeprowadzą w roku 2009 okręgowe rady adwokac-
kie lub odpowiednio rady okręgowych izb radców
prawnych. Zgodnie z proponowanymi przepisami
Naczelna Rada Adwokacka i Krajowa Rada Radców
Prawnych, każda w zakresie swojej właściwości,
określą zasady zdawania egzaminu, w szczególności
jego zakres, sposób oceny i sposób przygotowania
pytań i zadań. Komisje egzaminacyjne do przepro-
wadzenia tych egzaminów zostaną zaś powołane
przez właściwe okręgowe rady adwokackie i rady
okręgowych izb radców prawnych (art. 15 i 16 nowe-
lizacji). Zapewniona jednak zostanie kontrola pań-
stwowa, gdyż zgodnie z ust. 7 art. 15 i ust. 7 art. 16
projektu ustawy, w skład każdej komisji egzamina-
cyjnej wchodzić będzie przedstawiciel ministra spra-
wiedliwości.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Macieja Orzechowskiego
oraz grupy posłów
w sprawie wysokości kwoty
zobowiązań samorządu województwa
z tytułu dofinansowania zakładów
aktywności zawodowej (6031)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
28 października 2008 r. interpelację pana posła Ma-
cieja Orzechowskiego oraz grupy posłów Klubu Par-
lamentarnego Platformy Obywatelskiej w sprawie
wysokości kwoty zobowiązań samorządu wojewódz-
twa z tytułu dofinansowania zakładów aktywności
zawodowej, uprzejmie wyjaśniam, że zgodnie z § 5
ust. 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 13
maja 2003 r. w sprawie algorytmu przekazywania
środków Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób

Niepełnosprawnych samorządom wojewódzkim i po-
wiatowym (Dz. U. Nr 887, poz. 808, z późn. zm.)
maksymalna kwota zobowiązań samorządu woje-
wódzkiego do wypłaty w danym roku z tytułu dofi-
nansowania kosztów działalności zakładów aktyw-
ności zawodowej, nie może przekroczyć 50% kwoty
ustalonej zgodnie z wzorem zawartym w § 3 ww.
rozporządzenia.
Przepis ten stanowi wytyczne dla funduszu i nie
ogranicza samorządów w decyzjach dotyczących
zwiększenia wydatków na dofinansowanie zakładów
aktywności zawodowej z ogólnej puli środków prze-
kazanych im przez fundusz na podstawie omawiane-
go rozporządzenia. Zgodnie z art. 35 ust. 2 ustawy
z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej
i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnospraw-
nych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92) sejmik woje-
wództwa w formie uchwały określa zadania, na które
przeznacza środki przekazane przez Państwowy
Fundusz Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych na
podstawie algorytmu. W tej sytuacji zmiana przed-
miotowych przepisów nie znajduje uzasadnienia.
Jednakże przy powyższym należy podkreślić, iż
dofinansowanie tworzenia i działania zakładów ak-
tywności zawodowej to jedno z wielu zadań wymie-
nionych w art. 35 ww. ustawy, jakie realizować po-
winien samorząd województwa. Dlatego też to sa-
morząd po przeanalizowaniu wydatków na wszyst-
kie nałożone ustawą zadania może określić, czy dys-
ponuje dodatkowymi środkami, jakie można prze-
znaczyć na tworzenie i działanie zakładów aktyw-
ności zawodowej.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż 12 listopada
br. Rada Ministrów przyjęła projekt rozporządzenia
zmieniającego rozporządzenie w sprawie algorytmu
przekazywania środków Państwowego Funduszu
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych samorządom
wojewódzkim i powiatowym. Zmiany wprowadzone
ww. rozporządzeniem dotyczą między innymi zwięk-
szenia kwoty bazowej, jaką otrzymują zakłady ak-
tywności zawodowej na jedną osobę niepełnospraw-
ną. W roku bieżącym i w latach poprzednich kwota
ta wynosiła 16 772 zł, natomiast od 1 stycznia 2009
r. kwota ta zostanie zwiększona do 18 500 na jedną
osobę niepełnosprawną zatrudnioną w zakładzie ak-
tywności zawodowej.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
609
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Preissa
i Pawła Suskiego
w sprawie zmian legislacyjnych mających
na celu usprawnienie procedur uzyskiwania
prawa jazdy (6032)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo, nr SPS-023-6032/08, przekazujące interpe-
lację posłów Sławomira Preissa i Pawła Suskiego
w sprawie zmian legislacyjnych mających na celu
usprawnienie procedur uzyskiwania prawa jazdy,
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Uznając, że obecnie obowiązujące przepisy doty-
czące zasad uzyskiwania uprawnień do kierowania
pojazdami wymagają zmiany, oraz w celu poprawy
bezpieczeństwa w ruchu drogowym resort infra-
struktury przygotował projekt ustawy o kierujących
pojazdami, który kompleksowo reorganizuje system
uzyskiwania uprawnień do kierowania pojazdami.
Projekt w najbliższym czasie będzie przekazany pod
obrady Sejmu.
Główne cele projektu ustawy to:
1) poprawa bezpieczeństwa ruchu drogowego
poprzez podniesienie kwalifikacji kierujących pojaz-
dami;
2) położenie nacisku na poprawę jakości szkole-
nia kandydatów na kierowców i kierowców;
3) minimalizacja negatywnych zjawisk związa-
nych z procesem uzyskiwania uprawnień do kiero-
wania pojazdami, takich jak oszustwa, korupcja,
nierzetelne wykonywanie usług w zakresie szkole-
nia kierowców.
Projekt zakłada szereg rozwiązań zmierzających
do realizacji głównych celów, z których najważniej-
sze to:
1) wprowadzenie okresu próbnego, w trakcie
którego kierowca poddany będzie szczególnemu
nadzorowi.
2) wprowadzenie nowych zasad nadzoru nad
ośrodkami szkolenia kierowców i instruktorami na-
uki jazdy,
3) wprowadzenie nowych rozwiązań w zakresie
nadzoru nad osobami kierującymi pojazdami,
4) wprowadzenie nowych kategorii prawa jazdy
w zakresie motorowerów i motocykli,
5) poprawa jakości przeprowadzanych egzami-
nów państwowych na prawo jazdy.
Podsumowując, pragnę podkreślić, że podejmuję
wszelkie możliwe działania zmierzające do poprawy
jakości szkolenia i egzaminowania kandydatów na
kierowców, a wszystkie inicjatywy legislacyjne są
zgodne z przepisami Unii Europejskiej. Proponowa-
ne w ww. ustawie przepisy określające nowe zasady
szkolenia i egzaminowania oraz wzmożony nadzór
610
nad kierującymi pojazdami, jednostkami prowadzą-
cymi szkolenia kandydatów na kierowców oraz
ośrodkami egzaminacyjnymi i egzaminatorami mają
za zadanie podniesienie poziomu wiedzy i umiejętno-
ści kierowców wyjeżdżających do ruchu drogowego,
a tym samym ograniczenie liczby wypadków na pol-
skich drogach.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie rozszerzenia kalendarza szczepień
na 2009 r. o szczepienia przeciwko
ospie wietrznej i pneumokokom, zapewniające
wszystkim polskim dzieciom równy dostęp
do nowoczesnej profilaktyki (6034)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie Pana Marszałka z dnia 28 października
2008 r., znak: SPS-023-6034/08, dotyczące interpe-
lacji pani poseł Elżbiety Streker-Dembińskiej
w sprawie rozszerzenia kalendarza szczepień na 2009 r.
o szczepienia przeciwko ospie wietrznej i pneumoko-
kom, zapewniające wszystkim dzieciom równy do-
stęp do nowoczesnej profilaktyki, uprzejmie proszę
o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Uprzejmie informuję Pana Marszałka, że pro-
gram szczepień ochronnych jest opracowywany pod
względem merytorycznym przez Główny Inspekto-
rat Sanitarny na podstawie ustawy z dnia 6 wrze-
śnia 2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach
(Dz. U. Nr 126, poz. 1384, z późn. zm.). Minister
zdrowia w ramach programu szczepień ochronnych
finansuje zakup szczepionek, mając na względzie ko-
nieczność zapewnienia szczególnej opieki dzieciom
i młodzieży w zakresie zapobiegania chorobom za-
kaźnym.
Wprowadzenie do programu szczepień ochron-
nych szczepień przeciwko pneumokokom dla całej
populacji dzieci do drugiego roku życia jest prioryte-
towym zadaniem dla ministra zdrowia, które podle-
ga rekomendacjom zespołów doradczych: Komisji
Chorób Zakaźnych Rady Sanitarno-Epidemiologicz-
nej i Pediatrycznego Zespołu do spraw Programu
Szczepień Ochronnych przy Ministrze Zdrowia (or-
gan pomocniczy dla ministra zdrowia w sprawach
szczepień ochronnych). Jednocześnie każdorazowe
rekomendowane zmiany uwarunkowane są również
wysokością posiadanych środków finansowych, któ-
re będą mogły być przeznaczone na szczepienia obo-
wiązkowe w ramach kalendarza obowiązkowych
szczepień ochronnych.
Zgodnie z art. 14 ust. 8 ustawy z dnia 6 września
2001 r. o chorobach zakaźnych i zakażeniach, mini-
ster właściwy do spraw zdrowia określa, w drodze
rozporządzenia, wykaz obowiązkowych szczepień
ochronnych. Koszty przeprowadzenia takich szcze-
pień są pokrywane na zasadach określonych w prze-
pisach ustawy o świadczeniach opieki zdrowotnej fi-
nansowanych ze środków publicznych (świadczenio-
biorcy zapewnia się i finansuje ze środków publicz-
nych na zasadach i w zakresie określonych w usta-
wie m.in. obowiązkowe szczepienia ochronne). Za-
kup preparatów służących przeprowadzaniu obo-
wiązkowych szczepień ochronnych finansowany jest
z budżetu państwa z części, której dysponentem jest
minister właściwy do spraw zdrowia. W związku
z tym, że system finansowania szczepień ochron-
nych określony jest w przepisach powołanych wyżej
ustaw, do jego zmiany i pozyskiwania środków fi-
nansowych z innych źródeł konieczna byłaby ich no-
welizacja w określonym zakresie.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że dnia 1 paź-
dziernika 2008 r. weszło w życie rozporządzenie zmie-
niające rozporządzenie w sprawie wykazu obowiąz-
kowych szczepień ochronnych oraz zasad przeprowa-
dzania i dokumentacji szczepień (Dz. U. z 2008 r.
Nr 122, poz. 795). Powyższa zmiana wprowadza do
kalendarza obowiązkowych szczepień ochronnych
szczepionki p/pneumokokom i p/ospie wietrznej dla
dzieci ze ściśle określonych grup ryzyka.
Zaplanowanie kolejnych kroków w zakresie wpro-
wadzenia rozważanych zmian oraz oszacowanie ter-
minu wejścia w życie rozszerzonego kalendarza
szczepień ochronnych o szczepionkę p/pneumoko-
kom dla wszystkich dzieci będzie możliwe po przyję-
ciu programu szczepień ochronnych na rok 2009
przez kierownictwo Ministerstwa Zdrowia.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Bolesława Grzegorza Piechy
w sprawie niekorzystnej dla lecznictwa
uzdrowiskowego interpretacji
Ministerstwa Finansów dotyczącej stosowania
stawki podatku od nieruchomości
dla budynków zajętych na prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie
udzielania świadczeń zdrowotnych, wskazanej
w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych
(6035)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Bolesława Piechy, posła na Sejm
RP, z dnia 16 października 2008 r., w sprawie stawki
podatku od nieruchomości dla budynków zajętych
na prowadzenie działalności gospodarczej w zakre-
sie udzielania świadczeń zdrowotnych, nadesłaną
przy piśmie Marszałka Sejmu z dnia 28 październi-
ka 2008 r., znak: SPS-023-6035/08, uprzejmie infor-
muję.
Ad 1. Stawka właściwa dla opodatkowania po-
datkiem od nieruchomości budynków lub ich części
zajętych na prowadzenie działalności gospodarczej
w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych, okre-
ślona w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12
stycznia 1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych
(Dz. U. z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.), została
wprowadzona ustawą z dnia 30 października 2002 r.
o zmianie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych
oraz o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U.
Nr 200, poz. 1683) i obowiązuje od 2003 r.
Definicję świadczeń zdrowotnych zawiera art. 3
ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.),
zgodnie z którym pojęcie to obejmuje działania słu-
żące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i popra-
wie zdrowia oraz inne działania medyczne wynika-
jące z procesu leczenia lub przepisów odrębnych re-
gulujących zasady ich wykonywania. Przepis wy-
mienia katalog działań będących świadczeniami
zdrowotnymi, takich jak: badanie i porada lekarska,
leczenie, badanie i terapia psychologiczna, rehabili-
tacja lecznicza itd.
Świadczenia zdrowotne, zgodnie z art. 4 ww.
ustawy, mogą być udzielane przez zakłady opieki
zdrowotnej (publiczne lub niepubliczne) oraz przez
osoby fizyczne wykonujące zawód medyczny lub
przez grupową praktykę lekarską, grupową prakty-
kę pielęgniarek i położnych.
Stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczące
stosowania omawianej stawki, przedstawione w pi-
śmie z dnia 11.07.2003 r., znak: LK-1617/LP/03/MS,
dopuszczało opodatkowanie preferencyjną stawką,
oprócz pomieszczeń (budynków) zajętych bezpośred-
nio na udzielanie świadczeń zdrowotnych, również
611
budynków (ich części) niezajętych bezpośrednio na
te świadczenia, lecz niezbędnych do prawidłowego
funkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.
W wyniku sądowych kontroli decyzji administra-
cyjnych w sprawie stosowania omawianej stawki
ukształtowana została jednak odmienna linia orzecz-
nictwa (m.in. orzeczenia NSA: z dnia 06.06.2006 r.,
sygn. akt II FSK 870/05, z dnia 20.07.2006 r., sygn.
akt II FSK 1101/05, z 12.10.2006 r., sygn. akt II FSK
1242/05, z dnia 14.12.2006 r., sygn. akt II FSK 50/
06, z dnia 28.02.2007 r., sygn. akt II FSK 305/06,
z dnia 05.04.2007 r., sygn. akt II FSK 420/06).
Uwzględniając prezentowany w powołanych orze-
czeniach pogląd, że dla zastosowania stawki od bu-
dynków lub ich części zajętych na prowadzenie dzia-
łalności gospodarczej w zakresie udzielania świad-
czeń zdrowotnych musi zachodzić związek bezpo-
średni pomieszczenia budynku (jego części) z udzie-
laniem świadczeń zdrowotnych, Ministerstwo Fi-
nansów zweryfikowało stanowisko wydane w spra-
wie stosowania omawianej stawki (pismo z dnia
03.10.2007 r., znak: PL-833-106/AP/07/663).
Obowiązek uwzględniania orzecznictwa sądów
administracyjnych w celu zapewnienia jednolitości
stosowania prawa podatkowego wynika z art. 14a
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), zgodnie
z którym minister właściwy do spraw finansów pu-
blicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowa-
nia prawa podatkowego przez organy podatkowe
oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szcze-
gólności jego interpretacji, przy uwzględnieniu
orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjne-
go lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
(interpretacje ogólne). Interpretacje i wyjaśnienia
ministra finansów nie mogą w związku z tym być
sprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa.
Wyłączenie ze stosowania preferencyjnej stawki
pomieszczeń zakładów opieki zdrowotnej, które nie
są bezpośrednio związane z udzielaniem świadczeń
zdrowotnych, dotyczy wszystkich rodzajów zakła-
dów, bez ich zróżnicowania na publiczne i niepu-
bliczne. Wyłączenie dotyczy w równym stopniu po-
mieszczeń niepublicznego szpitala uzdrowiskowego,
jak i szpitala publicznego. Nie można zatem uznać,
że mamy w tym przypadku do czynienia ze złama-
niem konstytucyjnej zasady równouprawnienia pod-
miotów świadczących usługi w zakresie ochrony
zdrowia.
Ad 2. Art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych przewiduje preferencyjną staw-
kę podatku od nieruchomości dla budynków lub ich
części zajętych na udzielanie świadczeń zdrowot-
nych, nie określając kryteriów jej stosowania w po-
staci sposobu wykonywania świadczeń (np. stacjo-
narne i ambulatoryjne). Nie ma więc możliwości
ustalania powierzchni objętych preferencyjną staw-
ką na podstawie takiego kryterium. Ponadto propo-
nowane rozróżnienie skutkowałoby niższym opodat-
kowaniem całego budynku, np. sanatorium, zamiast
powierzchni faktycznie zajętych na wykonywania
612
świadczeń zdrowotnych, de facto wprowadzając nie-
równość podmiotów wykonujących działalność w za-
kresie udzielania świadczeń zdrowotnych.
Ad 3 i 4. Z ogólnych reguł wykładni prawa wyni-
ka nakaz stosowania wykładni literalnej prawa po-
datkowego, polegającej na tym, że wybrane zostaje
to rozumienie tekstu prawnego, które zostało usta-
lone za pomocą dyrektyw wykładni językowej. Pod-
stawową dyrektywą tej wykładni jest oparcie się na
definicji legalnej określonego terminu, tj. definicji
zawartej w aktach prawnych. W przypadku terminu
„świadczenia zdrowotne” definicja legalna zawarta
jest w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej. Zgod-
nie z inną dyrektywą wykładni językowej, jeżeli
określony termin należy do terminów specyficznych
w określonej dziedzinie wiedzy, to należy przyjąć, iż
termin ten ma takie znaczenie, jak w tych dziedzi-
nach (domniemanie znaczenia specjalnego). W związ-
ku z powyższym, jeśli w przepisach podatkowych
nie wprowadzono innego rozumienia pojęcia świad-
czeń zdrowotnych niż to, które przewiduje ustawa
o zakładach opieki zdrowotnej, należy przyjąć za
obowiązującą definicję zawartą w ustawie o ZOZ-
-ach również w rozumieniu ustawy o podatkach i opła-
tach lokalnych. W sytuacji gdy możliwa do zastoso-
wania jest wykładnia literalna przepisu prawa po-
datkowego, nie powinno się stosować wykładni celo-
wościowej.
Interpretacja prowadząca do zawężenia stosowa-
nia preferencyjnej stawki podatku od nieruchomości
dla budynków zajętych na udzielanie świadczeń
zdrowotnych nie jest, zdaniem ministra finansów,
naruszeniem art. 68 Konstytucji RP (prawo do
ochrony zdrowia). Fakt wprowadzenia w ustawie
o podatkach i opłatach lokalnych dla budynków za-
jętych na działalność gospodarczą w zakresie udzie-
lania świadczeń zdrowotnych stawki blisko pięcio-
krotnie niższej niż jest przewidziana dla nierucho-
mości zajętych na inną działalność gospodarczą
świadczy o wspieraniu działań służących ochronie
zdrowia w przepisach podatkowych. Stosowanie po-
wyższej stawki oznacza bowiem preferencje dla pod-
miotów prowadzących działalność gospodarczą po-
legającą na udzielaniu świadczeń zdrowotnych
w stosunku do innych podmiotów prowadzących
działalność gospodarczą, będących podatnikami po-
datku od nieruchomości.
Realizację konstytucyjnego prawa do ochrony
zdrowia powinny zapewniać przede wszystkim prze-
pisy dotyczące tej dziedziny, nie zaś przepisy podat-
kowe, których podstawowym celem jest zapewnienie
dochodów publicznych.
W związku z powyższym nie przewiduje się zmia-
ny interpretacji Ministerstwa Finansów z dnia
03.10.2007 r. (pismo znak: PL-833-106/AP/07/663),
dotyczącej opodatkowania budynków zajętych na
udzielanie świadczeń zdrowotnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Marka Zielińskiego
w sprawie zmiany częstotliwości ustalania
progu wsparcia dochodowego rodzin (6037)
Odpowiadając na pismo Pana Marszałka z dnia
28 października br., znak: SPS-023-6037/08, skiero-
wane do ministra pracy i polityki społecznej, doty-
czące interpelacji posła Marka Zielińskiego w spra-
wie zmiany częstotliwości ustalania progu wsparcia
dochodowego rodzin, uprzejmie wyjaśniam.
Trwają obecnie prace związane z przyszłoroczną
weryfikacją kwot kryteriów dochodowych upraw-
niających do świadczeń rodzinnych oraz kwot po-
szczególnych świadczeń. Zgodnie bowiem z art. 18
ustawy o świadczeniach rodzinnych kwoty kryte-
riów dochodowych uprawniających do świadczeń ro-
dzinnych oraz kwoty poszczególnych świadczeń pod-
legają weryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów
i kwoty świadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględ-
nieniem wyników badań progu wsparcia dochodo-
wego rodzin, przeprowadzanych przez Instytut Pra-
cy i Spraw Socjalnych. W badaniach tych uwzględ-
nia się m.in. zmiany cen towarów i usług konsump-
cyjnych. Datą poprzedniej weryfikacji był 1 września
2006 r. W związku z tą weryfikacją niezmienione zo-
stały kwoty kryteriów dochodowych, natomiast od
1 września 2006 r. podwyższone zostały kwoty nie-
których świadczeń rodzinnych, w tym m.in. dodat-
ku do zasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i re-
habilitacji dziecka niepełnosprawnego oraz zasiłku
pielęgnacyjnego. Najbliższa weryfikacja kryteriów
dochodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych oraz kwot poszczególnych świadczeń rodzin-
nych przewidziana jest w II półroczu 2009 r. Zwa-
żywszy na skalę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r.,
tj. od wejścia ustawy w życie, podniesienie kryteriów
dochodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych i kwot świadczeń jest nieuniknione.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych i kwot po-
szczególnych świadczeń oraz wprowadzenia corocz-
nej waloryzacji tych wielkości. Zasady weryfikacji
świadczeń socjalnych są odmienne od zasad walory-
zacji emerytur i rent, a także od zasad indeksacji
wynagrodzeń w sferze budżetowej, z uwagi na istot-
ne różnice między tymi kategoriami. Świadczenia
rodzinne nie są wynagrodzeniem za świadczoną
pracę ani ekwiwalentem utraconego wynagrodzenia
w przypadku wystąpienia ryzyka objętego wcześniej
płaconą składką. Świadczenia rodzinne są pomocą
o charakterze socjalnym, mającą na celu dofinanso-
wanie – a nie pełne pokrycie – kosztów utrzymania
rodzin wychowujących dzieci. Dlatego częstotliwość
zmiany warunków dostępu do świadczeń, jak i kwot
świadczeń zależy od częstotliwości znaczących

zmian w kosztach utrzymania (te zaś następują
w cyklu dłuższym niż 1–2 lata), a nie od dynamiki
wynagrodzeń oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając jednocześnie zrozumienie dla sytuacji
rodzin znajdujących się w trudnej sytuacji material-
nej, należy jednak wskazać, że wysokość poszczegól-
nych świadczeń rodzinnych oraz kryteriów dochodo-
wych uprawniających do świadczeń jest też uzależ-
niona od ograniczonych możliwości budżetowych
państwa – w budżecie nie ma wystarczających środ-
ków, aby każdej rodzinie zapewnić wsparcie pozwa-
lające na pełne pokrycie wydatków związanych
z utrzymaniem dziecka.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie badań mammograficznych
przeprowadzanych na Lubelszczyźnie (6038)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana posła Jarosława Stawiarskiego, prze-
słaną przy piśmie Pana Marszałka, znak: SPS-023-
-6038/08, z dnia 28 października 2008 r., w sprawie
badań mammograficznych przeprowadzanych na Lu-
belszczyźnie, przedstawiam, co następuje.
Kontrola jakości badań mammograficznych, do-
konana w roku ubiegłym w ramach realizacji zada-
nia „Narodowego programu zwalczania chorób no-
wotworowych” pn. „Populacyjny program wczesne-
go wykrywania raka piersi”, miała na celu ocenę ja-
kości wykonywanych w ramach programu zdjęć
mammograficznych oraz ocenę umiejętności kadry
realizującej zdjęcia mammograficzne w ramach pro-
gramu badań przesiewowych. Ponieważ wyniki kon-
troli wykazały brak prawidłowego przygotowania
kadry specjalistycznej do realizacji badań skrynin-
gowych, w następstwie powyższego w roku bieżą-
cym prowadzone są w ramach „Populacyjnego pro-
gramu wczesnego wykrywania raka piersi” szkole-
nia specjalistyczne dla kadry realizującej badania
mammograficzne. Do chwili obecnej przeszkolono
prawie 50% personelu specjalistycznego wykonują-
cego przedmiotowe badania, w tym prawie 700 tech-
ników elektroradiologii oraz przeszło 300 lekarzy
radiologów
Przedmiotowa kontrola była pierwszym krokiem
w kierunku poprawy jakości badań mammograficz-
nych, wykonywanych przez pracownie mammogra-
ficzne w naszym kraju. Kontrola była działaniem
613
niezależnym i wychodzącym poza rutynowe działa-
nia Narodowego Funduszu Zdrowia, odpowiedzial-
nego za zapewnienie realizacji świadczeń w przed-
miotowym zakresie, tym samym ich dostępność oraz
bezpieczeństwo.
Należy podkreślić, iż wybór realizatorów progra-
mu profilaktycznego odbywa się w ramach procedur
konkursowych, organizowanych przez Fundusz, na-
stępstwem czego jest kontraktowanie z wybranymi
jednostkami, spełniającymi wymogi określone w sto-
sownym zarządzeniu prezesa Narodowego Fundu-
szu Zdrowia.
W roku 2007 kontraktowanie świadczeń realizo-
wanych w ramach programów profilaktycznych od-
bywało się na podstawie zarządzenia nr 66/2007/
DSOZ prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia
z dnia 20 września 2007 r. w sprawie określenia wa-
runków zawierania i realizacji umów w rodzaju:
profilaktyczne programy zdrowotne. Świadczenio-
dawcy zakwalifikowani do programu spełnili wyma-
gania określone w załączniku nr 4 do ww. zarządze-
nia, m.in. w zakresie posiadania odpowiedniej kadry
specjalistycznej do realizacji badań mammograficz-
nych, specjalistycznego wyposażenia pracowni
mammograficznej. Ponadto świadczeniodawcy mu-
sieli wykazać się spełnieniem warunków bezpiecz-
nego stosowania promieniowania jonizującego dla
wszystkich rodzajów ekspozycji medycznej, określo-
nych w rozporządzeniu ministra zdrowia z dnia 25
września 2005 r. (Dz. U. z 2005 r. Nr 194, poz. 1625)
i w związku z powyższym posiadaniem zgody Pań-
stwowej Inspekcji Sanitarnej na stosowanie przez
nie urządzeń mammograficznych.
Ponieważ w świetle obowiązujących przepisów
wyniki audytu nie mogły stanowić podstawy praw-
nej do wykluczenia jednostki z realizacji badań
mammograficznych, wykorzystane jednak zostały
w celu podjęcia działań naprawczych w zakresie po-
prawy poziomu jakościowego wykonywanych w ra-
mach programu badań mammograficznych. I tak
w świetle powyższego w roku bieżącym odbywa się
powtórna ocena jednostek pod kątem wprowadzania
przez nie zaleceń pokontrolnych, mających na celu
poprawę jakości realizowanych przez nich badań.
Jednocześnie informuję o działaniach podjętych
w zakresie podniesienia bezpieczeństwa oraz jakości
badań mammograficznych przez Państwową In-
spekcję Sanitarną. I tak, w związku z wejściem Pol-
ski do Unii Europejskiej, zostały wdrożone wymaga-
nia unijne dotyczące ochrony radiologicznej, w tym
także aparatów mammograficznych. W następstwie
dokonanych w roku 2007 przez Państwową Inspek-
cję Sanitarną kontroli na podstawie decyzji admini-
stracyjnych wydawanych przez inspekcję 5 apara-
tów mammograficznych, w tym 3 w województwie
wielkopolskim, zostało wycofanych z użytku.
Na chwilę obecną główny inspektor sanitarny
ocenia wyposażenie pracowni mammograficznych
w Polsce w aparaturę gwarantującą normy bezpie-
czeństwa. Ewentualne braki jakościowe wykonywa-
614

nych badań mammograficznych, wynikają z błędów
ludzkich, a nie ze sprawności aparatów mammogra-
ficznych, a także mogą być następstwem braków
w przygotowaniu kadry specjalistycznej realizującej
skryningi populacyjne.
W świetle powyższego deklaruję dalsze monito-
rowanie podejmowanych działań naprawczych, któ-
re doprowadzą do uporządkowania sytemu w przed-
miotowym zakresie, co korzystnie wpłynie na pod-
niesienie jakości wczesnej diagnostyki raka piersi,
realizowanej w ramach skryningu populacyjnego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie trudnej sytuacji rolników
i niskich cen zbóż (6039)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo znak: SPS-023-6039/08 z dnia 28 październi-
ka br. zawierające interpelację posła Jarosława Sta-
wiarskiego w sprawie trudnej sytuacji rolników i ni-
skich cen zbóż, uprzejmie informuję, co następuje.
Analiza obecnej sytuacji na rynku zbóż wskazu-
je, że w skali światowej rok gospodarczy 2008/2009
po raz pierwszy od wielu lat będzie charakteryzował
się zrównoważeniem popytu i podaży. Prognoza spo-
rządzona przez Międzynarodową Radę Zbożową
(IGC) w końcu września br. zakłada, że zużycie zbóż
na świecie będzie zbliżone do wielkości zbiorów i wy-
niesie nieco ponad 1,70 mld ton.
Znaczący wzrost zbiorów prognozowany jest
m.in. w Unii Europejskiej, według informacji Komi-
sji Europejskiej o prawie 19%, do około 307 mln ton.
Taka sytuacja sprawi, że Wspólnota w roku gospo-
darczym 2008/2009 powróci do pozycji eksportera
netto zbóż. Szacunki wysokich zbiorów zbóż odno-
szą się również do Ukrainy, gdzie przewiduje się
wzrost zbiorów w stosunku do roku ubiegłego o pra-
wie 51%, do niecałych 45 mln ton. Z najnowszych
danych dostarczonych przez Międzynarodową Radę
Zbożową wynika, że wysokie zbiory zapowiadane są
również w Rosji, wyniosą około 95 mln ton, a w Ka-
zachstanie około 15,6 mln ton. Poniższa tabela po-
kazuje zbiory zbóż na świecie w latach gospodar-
czych 2003/2004 – 2008/2009.
Wyższe niż prognozowano są również tegoroczne
zbiory zbóż w Polsce. Według szacunków Głównego
Urzędu Statystycznego z dnia 25.09.2008 r. zbiory
zbóż wyniosły 27,1 mln ton, tj. na poziomie roku
ubiegłego oraz wyższym o 1,4% od wieloletniej śred-
niej zbiorów z lat 2001–2005. Krajowe zużycie zbóż
w związku ze zmniejszeniem zapotrzebowania na
pasze wynikającym ze spadku pogłowia trzody
chlewnej oceniane jest na około 1 mln ton mniej niż
przed rokiem, tj. ponad 25 mln ton.
Już poprzedni rok gospodarczy przyniósł częścio-
wą odbudowę zapasów zbóż na rynku krajowym do
poziomu około 2 mln ton. Umożliwiły to wyższe
o około 1 mln ton zbiory zbóż niż ich zużycie oraz
wyższy o około 0,5 mln ton import zbóż niż ich eks-
port. Biorąc pod uwagę tegoroczne zbiory, prawdo-

Zbiory zbóż na świecie w mln. ton

Wyszczególnienie 2003/2004 2004/2005 2005/2006 2006/2007 2007/2008 2008/2009

Świat 1477 1648 1604 1575 1674 1754

- pszenica 556 628 620 593 604 676

- kukurydza 625 713 696 702 777 771

UE 249 322 284 267 258 307

- pszenica 106 136 123 125 119,8 140

- kukurydza 52,3 71,4 62,8 55,4 48,2 61,9

Polska 23,3 29,6 26,9 21,7 27 27,1

- pszenica 7,9 9,9 8,8 7,1 8,3 8,7

- kukurydza 1,9 2,3 1,9 1,3 1,7 1,8

Źródło: IGC, GUS


podobna jest dalsza odbudowa zapasów do średniego
poziomu z ostatnich lat (około 3 mln ton zbóż).
Należy również pamiętać, że sytuacja na krajo-
wym rynku zbóż w ubiegłym roku gospodarczym
kształtowana była przez korzystne zbiory zbóż w Pol-
sce oraz ich niedobór na rynkach światowym i Wspól-
notowym. Natomiast w bieżącym roku gospodar-
czym 2008/2009, a zwłaszcza w lipcu oraz pierwszej
połowie sierpnia, sytuację na tym rynku kształto-
wały informacje o korzystnych zbiorach na całym
świecie oraz wyjątkowo negatywnym wpływie suszy
na zbiory w Polsce. W efekcie utrzymujące się w tym
okresie wyższe ceny zbóż w Polsce niż w większości
krajów UE spowodowały korzystne warunki do
przywozu znacznych ilości zboża.
W skali UE w okresie od 1.07.2008 r. do 14.10.2008 r.
import zbóż wyniósł około 4,4 mln ton i był niższy
niż przed rokiem o 3,8 mln ton. W roku bieżącym
w porównaniu do analogicznego okresu roku ubie-
głego obserwuje się zwiększony (o 4,7 mln ton) eks-
port zbóż. W bieżącym roku gospodarczym w w/w
okresie wyeksportowano z Unii Europejskiej 10,5
mln ton zbóż, w tym 8,2 mln ton pszenicy i 2,1 mln
ton jęczmienia.
Ze wstępnych danych Centrum Informacji Han-
dlu Zagranicznego wynika, że w okresie od stycznia
do końca września br. do Polski zaimportowano 2,1
mln ton zbóż, w tym 1 mln ton pszenicy i 689 tys.
ton kukurydzy. Przywożone zboże pochodziło głów-
nie z Węgier – 384 tys. ton, Niemiec – 577 tys. ton,
Czech – 272 tys. ton i Ukrainy 243 tys. ton.
Z danych Komisji Europejskiej wynika, że
w okresie od 1 lipca do 14 października w Polsce wy-
dano pozwolenia na import 92,9 tys. ton ziarna zbóż,
w tym 44 tys. ton pszenicy średniej i niskiej jakości
oraz około 41 tys. ton kukurydzy.
Wyjątkowo korzystna sytuacja cenowa w roku
ubiegłym była sytuacją nietypową. Należy przy tym
pamiętać, że podejmowane przez ministra rolnictwa
i rozwoju wsi działania w zakresie stabilizacji sytu-
acji rynkowej muszą uwzględniać interesy innych
sektorów, w tym producentów żywca wieprzowego
i drobiowego, a także konsumentów żywności.
Na podstawie informacji o wysokich tegorocz-
nych zbiorach w skali Unii Europejskiej oraz pro-
gnoz wskazujących na możliwość destabilizacji ryn-
ku zbóż w wyniku pojawiającej się nadwyżki mini-
ster rolnictwa i rozwoju wsi w dniu 18 sierpnia br.
przesłał do Komisji Europejskiej wniosek o przywró-
cenie ochrony celnej na wspólnotowym rynku zbóż.
System ochrony celnej jest stałym elementem
funkcjonowania rynku zbóż we Wspólnocie. Od
stycznia 2008 r. ochrona celna na tym rynku została
zawieszona z uwagi na występujący niedobór zbóż
na rynku Wspólnoty. Niezależnie od przesłanego
wniosku, na forum Komitetu Zarządzającego ds.
Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi starało się o poparcie
wniosku wśród krajów członkowskich zarówno na
poziomie Komisji Europejskiej, jak i Rady Ministrów
615
UE. Podczas posiedzenia Rady Ministrów UE ds.
Rolnictwa i Rybołówstwa, które odbyło się w dniach
29–30.09.2008 r. minister rolnictwa i rozwoju wsi
zwrócił uwagę Komisji Europejskiej na szczególnie
trudną sytuację polskich rolników spowodowaną
dużą podażą zbóż na rynku w obecnym sezonie.
Podczas posiedzenia Komitetu Zarządzającego
ds. Wspólnej Organizacji Rynków Rolnych w dniu 16
października Komisja Europejska podjęła decyzję
o przywróceniu ochrony celnej. Zgodnie z opubliko-
wanym w dniu 23 października rozporządzeniem
Komisji (WE) nr 1039/2008 przywraca się cła w im-
porcie zbóż do UE na zasadach, jakie obowiązywały
przed ich zawieszeniem. Rozporządzenie spełnia
wielokrotnie zgłaszany przez ministra rolnictwa i roz-
woju wsi postulat przywrócenia ochrony celnej
wspólnotowego rynku zbóż.
Z dniem uzyskania członkostwa w Unii Europej-
skiej Polska została objęta mechanizmami wspólnej
polityki rolnej. Jednym z tych mechanizmów jest
skup interwencyjny zbóż. Działania interwencyjne
na rynku zbóż Agencja Rynku Rolnego może prowa-
dzić w okresie wynikającym z rozporządzenia Rady
(WE) nr 1234/2007, tj. w okresie od 1 listopada do 31
maja następnego roku. Do 1 listopada obrót zbożem
w krajach UE odbywa się na zasadach wolnego ryn-
ku. Podmioty funkcjonujące na rynku prowadzą
skup zbóż na własny użytek lub do dalszego obrotu.
Należy pamiętać, iż mechanizm skupu interwen-
cyjnego nie jest w swym założeniu podstawową for-
mą zbytu zbóż a jedynie jedną z form zagospodaro-
wania nadwyżki rynkowej. Skup interwencyjny po-
winien być zatem traktowany jako ostateczny spo-
sób zbytu zbóż.
Obecnie zakupem interwencyjnym w Polsce są
objęte takie zboża, jak: pszenica, jęczmień i kukury-
dza. Aby mogły być one zaoferowane Agencji Rynku
Rolnego, muszą spełniać odpowiednie wymagania
ilościowe i jakościowe określone w rozporządzeniu
Komisji (WE) nr 687/2008 ustanawiającym proce-
dury przejęcia zbóż przez agencje interwencyjne
oraz metody analizy do oznaczania jakości zbóż.
Zgodnie z obowiązującymi zasadami wspólnej
polityki rolnej, na rynku zbóż funkcjonuje cena in-
terwencyjna, która jest jednakowa dla wszystkich
rodzajów zbóż objętych zakupem interwencyjnym i wy-
nosi 101,31 euro/t. W okresie trwania zakupów in-
terwencyjnych, tj. od listopada do maja następnego
roku, podlega ona comiesięcznemu podwyższeniu
o 0,46 euro/t. W miesiącu czerwcu cena interwencyj-
na pozostaje na takim samym poziomie jak w mie-
siącu maju. Obowiązująca cena interwencyjna wraz
z miesięcznym dodatkiem podlega podwyższeniu lub
obniżeniu w zależności od faktycznej jakości zboża
dostarczonego przez sprzedającego w ramach zaku-
pów interwencyjnych w granicach określonych w roz-
porządzeniu Komisji nr 1234/2007.
W 2007 podczas przeglądu prawodawstwa UE
zostały wprowadzone zmiany ustanawiające limity
na przyjmowanie do interwencji kukurydzy (700
616
tys. ton w latach 2008/09 i 0 ton od 2009 r.). Podczas
prac dotyczących przeglądu prawodawstwa WPR,
Komisja Europejska podjęła już kroki w celu wyco-
fania z systemu interwencji sorgo i jęczmienia.
W pracach nad przeglądem prawodawstwa Polska
będzie opowiadała się za utrzymaniem systemu in-
terwencji na obecnie obowiązujących zasadach.
Mając na uwadze istotny wzrost kosztów produk-
cji zbóż przy jednoczesnym obniżeniu cen rynko-
wych, minister rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił
z wnioskiem na posiedzeniu Rady Ministrów UE ds.
Rolnictwa i Rybołówstwa, które odbyło się w dniu
28.10.2008 r., aby przygotowano analizę kosztów
produkcji zbóż oraz rozważono możliwość podniesie-
nia ceny interwencyjnej co najmniej do wysokości
średnich kosztów ich produkcji. Ponadto minister
rolnictwa i rozwoju wsi wystąpił do ministra gospo-
darki z wnioskiem o uruchomienie skupu zbóż na
uzupełnienie rezerw gospodarczych produktów rol-
nych przez Agencję Rezerw Materiałowych w ilości
nie mniejszej niż 200 tys. ton.
W kwestii trudnej sytuacji na rynku mleka infor-
muję, iż rynek ten w Unii Europejskiej jest regulo-
wany poprzez system kwot mlecznych, który ma na
celu zapewnienie równowagi na tym rynku oraz sta-
bilizację cen mleka i przetworów mlecznych. Jed-
nym z mechanizmów przewidzianych w prawodaw-
stwie wspólnotowym i mającym na celu dodatkową
stabilizację rynku są refundacje wywozowe do mle-
ka i przetworów mlecznych. Należy jednak mieć na
uwadze, że zgodnie z rozporządzeniem Rady (WE)
nr 1234/2007 z dnia 22 października 2007 r. ustana-
wiającym wspólną organizację rynków rolnych oraz
przepisy szczegółowe dotyczące niektórych produk-
tów rolnych (Dz. U. WE L 299/1 z 16.11.2007, z późn.
zm.) refundacje wywozowe są takie same dla całej
Wspólnoty oraz są ustalane przez Komisję. Kraje
członkowskie nie mają zatem możliwości samo-
dzielnego wprowadzania i ustalania refundacji wy-
wozowych.
W wyniku dobrej koniunktury na rynku mleka
w ubiegłym roku, na mocy rozporządzenia Komisji
nr 660/2007 z dnia 14 czerwca 2007 r. ustalającego
refundacje wywozowe w odniesieniu do mleka i prze-
tworów mlecznych (Dz. U. WE L 155/26 z 15.6.2007),
stawki refundacji wywozowych do mleka i produk-
tów mlecznych zostały zredukowane do wysokości
0 EUR/100 kg dla wszystkich produktów mlecznych.
Komisja podjęła powyższą decyzję, kierując się
głównie potrzebą ochrony rynku wewnętrznego UE
przed nadmiernym wywozem do krajów trzecich
produktów mleczarskich oraz z uwagi na dobre wy-
niki w eksporcie tych produktów.
Jednocześnie komisja podkreśliła, że wprowa-
dzenie zerowych stawek refundacji wywozowych nie
oznacza zlikwidowania mechanizmu dopłat do wy-
wozu produktów mlecznych, a jedynie ich czasowe
zawieszenie, wynikające z oceny bieżącej sytuacji
rynkowej. Komisja zaznaczyła, że refundacje eks-
portowe mogą zostać przywrócone w sytuacji, gdy
bieżący monitoring rynku mleka wykaże taką ko-
nieczność.
Na posiedzeniu Rady UE ds. Rolnictwa i Rybo-
łówstwa w dniu 19 maja 2008 r. minister rolnictwa
i rozwoju wsi poparł wniosek złożony przez delega-
cje litewską i łotewską dotyczący przywrócenia re-
fundacji wywozowych w zakresie odtłuszczonego
mleka w proszku, masła i serów. Jednakże Komisja
odrzuciła ten wniosek, stwierdzając, że mimo iż ceny
produktów mlecznych zaczęły spadać to jednak
z bardzo wysokiego poziomu (tj. o ok. 100% wyższe-
go od ceny interwencyjnej) i w dalszym ciągu prze-
kraczają ceny interwencyjne. Ponadto, zdaniem Ko-
misji, producenci i eksporterzy mleka oraz przetwo-
rów mlecznych powinni być bardziej zorientowani
na sytuację rynkową. Powyższe stanowisko Komisja
podtrzymywała także na posiedzeniach Komitetu
Zarządzającego ds. Wspólnej Organizacji Rynków
Rolnych odbywających się w ostatnim czasie. Nie-
mniej jednak Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi
prowadzi stały monitoring cen i handlu zagranicz-
nego produktami mlecznymi. Prowadzone również
były analizy możliwości wystąpienia do Komisji Eu-
ropejskiej z wnioskiem o uruchomienie refundacji
wywozowych, a także rozmowy z innymi krajami
członkowskimi w celu uzyskania poparcia dla tej
inicjatywy na forum Unii Europejskiej. Z informacji
uzyskanych od innych krajów członkowskich wyni-
kało, że w obecnej sytuacji, w ich opinii, nie zachodzi
jeszcze konieczność ponownego uruchamiania re-
fundacji wywozowych, gdyż ceny zarówno masła,
jak i odtłuszczonego mleka w proszku utrzymują się
powyżej cen interwencyjnych. Zdaniem niektórych
krajów, ponowne wprowadzenie refundacji wywozo-
wych nie wpłynęłoby znacząco na poprawę sytuacji
rynkowej. Zarówno Komisja Europejska, jak i nie-
które państwa członkowskie nie wykluczały ko-
nieczności podjęcia działań interwencyjnych w przy-
padku dalszego obniżania się cen produktów mlecz-
nych. Jednakże z uwagi na pogarszającą się ko-
niunkturę na rynku mleka i jego przetworów w dniu
24 października 2008 r. minister rolnictwa i rozwo-
ju wsi wystąpił do pani komisarz Mariann Fischer-
-Boel z wnioskiem o przywrócenie refundacji wywo-
zowych do przetworów mlecznych.
Odnośnie do zniesienia systemu kwotowania
produkcji mleka w 2015 r., rząd RP stoi na stanowi-
sku, że należy rozważyć przedłużenie funkcjonowa-
nia tego instrumentu. Zdaniem rządu RP nie ma
obecnie wystarczających podstaw do twierdzenia, że
system kwot mlecznych nie będzie w dłuższej per-
spektywie wystarczająco skuteczny i efektywny
z punktu widzenia celów wspólnej polityki rolnej,
jak również w stabilizacji sytuacji rynkowej.
Jednym z celów reformy rynku cukru było odej-
ście od wsparcia cen i produkcji na rzecz bardziej
konkurencyjnej polityki rolnej wspierającej dochody
rolników. Takim mechanizmem wsparcia są oddziel-
ne płatności dla plantatorów buraków cukrowych,
wprowadzone przepisami rozporządzenia Rady

(WE) nr 319/2006. Poziom bezpośredniego wsparcia
polskich plantatorów buraków cukrowych w roku
2006 wyniósł 99,135 mln euro, w 2007 r. – 122,906
mln euro, w 2008 r. wyniesie – 146,677 mln euro,
a od 2009 r. – 159,392 mln euro.
Minimalne ceny buraków cukrowych ustalone
zostały na poziomie:
— 32,86 EUR/t w roku gospodarczym 2006/
2007,
— 29,78 EUR/t w roku 2007/2007,
— 27,83 EUR/t w roku 2008/2009,
— 26,29 EUR/t od roku 2009/2010.
Obniżka minimalnych cen buraków cukrowych
rekompensowana będzie docelowo w 64,2% przez
wymienione wyżej oddzielne płatności dla plantato-
rów buraków cukrowych.
W okresie wprowadzania reformy zachowano
kwoty produkcyjne. Z jednej strony są czynnikiem
ograniczającym produkcję cukru, a tym samym bu-
raków cukrowych, z drugiej strony, dla plantatorów
buraków cukrowych stanowią gwarancję zbytu su-
rowca. Kwoty produkcyjne dla Polski począwszy od
roku gospodarczego 2008/2009 wynoszą: cukier
1405608,1 ton, izoglukozy 42861,4 ton.
Zgodnie z reformą, skup interwencyjny cukru
przewidziany został wprawdzie w latach gospodar-
czych 2006/2007, 2007/2008, 2008/2009 i 2009/210,
jednakże w ograniczonej ilości 600 tys. ton dla całej
Wspólnoty pod warunkiem, że cukier ten został wy-
produkowany w ramach kwot z buraków zebranych
na terytorium Wspólnoty oraz że był przedmiotem
umowy przechowywania zawartej pomiędzy sprze-
dającym a agencją interwencyjną. Agencja inter-
wencyjna będzie skupować cukier za 80% ceny refe-
rencyjnej dla roku gospodarczego następującego po
roku gospodarczym, w którym złożono ofertę. W ra-
mach ww. warunków nie było dotychczas skupu in-
terwencyjnego w żadnym z państw członkowskich.
W celu zwiększenia konkurencyjności cena inter-
wencyjna została zastąpiona ceną referencyjną, w celu
zmniejszenia różnicy w stosunku do obowiązującej
ceny światowej cukru. Poziom ceny referencyjnej na
cukier biały wynosił 631,9 euro/t w latach gospodar-
czych 2006/2007 i 2007/2008, w następnych zosta-
nie zmniejszony do 541,5 euro/t w 2008/2009 i 404,4
euro/t od roku 2009/2010.
Reforma rynku cukru wprowadza także nowe
mechanizmy rynkowe, pomagające w zachowaniu
równowagi popytowo-podażowej na unijnym rynku
cukru. Zalicza się do nich m.in.:
a) mechanizm przenoszenia (przeniesienie ilości
przekraczającej kwotę w danym roku gospodarczym
do kwoty dla kolejnego roku gospodarczego),
b) tymczasowe wycofanie cukru z rynku (składo-
wanie prywatne).
Ponadto mogą być stosowane: pozwolenia na
przywóz i wywóz, tradycyjne zapotrzebowanie na
cukier do rafinacji (do rafinerii wspólnotowych), zo-
bowiązania wynikające z umów międzynarodowych
(np. protokół w sprawie cukru – AKP/Indie, inicjaty-
617
wa: Wszystko prócz broni, układ o stabilizacji i sto-
warzyszeniu.
Resortowi rolnictwa znany jest problem rosną-
cych cen środków produkcji, dlatego też Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi wielokrotnie wystę-
powało do Ministerstwa Gospodarki, jako resortu
właściwego w sprawach produkcji nawozów mine-
ralnych, zwracając uwagę na zbyt wysokie ceny sta-
nowiące barierę ich zużycia na wymaganym pozio-
mie. Jednakże zdaniem Ministerstwa Gospodarki
nie ma ono możliwości wpływania na poziom cen,
gdyż zakłady produkujące nawozy mineralne we
własnym zakresie określają ich cenę, kierując się za-
równo rachunkiem kosztów, swoimi możliwościami
produkcyjnymi, jak i aktualną sytuacją na rynku.
Niezależnie od tego Ministerstwo Rolnictwa i Roz-
woju Wsi podejmowało działania mające na celu wy-
jaśnienie przez Urząd Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów istnienia ewentualnej zmowy cenowej
producentów i dystrybutorów nawozów mineral-
nych. Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów poinformował ministerstwo, że w dniu 29
grudnia 2006 r., na podstawie art. 43 ust. 3 ustawy
z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji
i konsumentów (Dz. U. z 2005 r., Nr 244, poz. 2080,
z późn. zm.), zostało zamknięte postępowanie wyja-
śniające wszczęte w dniu 11 marca 2005 r., ponie-
waż nie istniały przesłanki uzasadniające wszczęcie
postępowania antymonopolowego w sprawie nad-
używania pozycji dominującej, o której mowa w art. 8
ustawy, gdyż żaden z producentów nawozów mine-
ralnych ani dealerów nie posiadał pozycji dominują-
cej na krajowym rynku nawozów w rozumieniu art.
4 pkt 9 ww. ustawy. Z zebranych podczas kontroli,
przeprowadzonej w ramach przedmiotowego postę-
powania, informacji nie wynikało, by na rynku sprze-
daży nawozów mineralnych doszło do naruszenia
przepisów ustawy o ochronie konkurencji i konsu-
mentów poprzez zawarcie porozumienia ogranicza-
jącego konkurencję, polegającego na ustaleniu, bez-
pośrednio lub pośrednio, cen zakupu i sprzedaży
nawozów mineralnych.
Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsu-
mentów w odpowiedzi na kolejne wystąpienie Mini-
sterstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi w tej sprawie pi-
smem z dnia 2 lipca 2008 r. poinformował, iż z ma-
teriału dowodowego będącego w jego posiadaniu
wynika, że działania przedsiębiorców na rynku pro-
dukcji i sprzedaży środków do produkcji rolnej nie
są wynikiem stosowania praktyk ograniczających
konkurencję (zakazanych porozumień lub naduży-
wania pozycji dominującej), lecz gry rynkowej, popy-
tu i podaży.
Natomiast w związku z brakiem istotnej zmiany
struktury krajowego rynku nawozów prezes urzędu
uznał, że nie ma obecnie podstaw do interwencji
w przedmiotowym zakresie.
Zdaniem Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Go-
spodarki Żywnościowej, PIB, powodem podwyżek
jest wzrost zapotrzebowania na nawozy na rynkach
618
światowych, spowodowany zwiększeniem areału
upraw polowych, na co z kolei wpływają wysokie
ceny zbóż i roślin oleistych oraz zwiększony popyt
na żywność w krajach rozwijających się. Zwiększyły
się także koszty produkcji nawozów (wzrosły ceny
gazu oraz surowców mineralnych np. potasu i fosfo-
rytów, nawet o 300–400%), a także wzrosły marże
producentów, hurtowników i detalistów spowodo-
wane podwyżką kosztów transportu i pracy.
Ze swej strony Ministerstwo Rolnictwa i Rozwo-
ju Wsi popiera każde działania prowadzące do obni-
żenia cen nawozów mineralnych, w tym działania
zmierzające do zniesienia ceł antydumpingowych na
nawozy importowane spoza Unii Europejskiej, co
powinno skutkować zwiększeniem konkurencyjno-
ści na rynku, a w konsekwencji obniżeniem cen na-
wozów.
Omawiając działania na rzecz ograniczania
wzrostu cen nawozów na rynku krajowym, należy
wspomnieć o zorganizowanym w Ministerstwie Rol-
nictwa i Rozwoju Wsi w dniu 6 sierpnia 2008 r. spo-
tkaniu poświeconym tej kwestii. Uczestnikami byli
przedstawiciele Ministerstwa Gospodarki, najwięk-
szych zakładów nawozowych oraz związków i orga-
nizacji rolniczych. Producenci nawozów przedstawi-
li specyfikę produkcji nawozów, uzasadniając wzrost
cen głównie wzrostem kosztów produkcji. Podczas
spotkania stwierdzono, iż problem wysokich cen na
rynku nawozów występuje również w innych kra-
jach unijnych, dlatego też istnieje potrzeba przepro-
wadzenia debaty w tym zakresie również na forum
unijnym. Przedstawiciele organizacji rolniczych za-
deklarowali omówienie sprawy wysokich cen nawo-
zów na posiedzeniu COPA-COGECA.
W kwestii środków ochrony roślin, zgodnie z da-
nymi Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki
Żywnościowej, PIB, ceny detaliczne tych produktów
wzrosły w okresie od marca 2007 r. do czerwca 2008 r.
średnio o 10,5%. W tym czasie największy wzrost
cen wystąpił w grupie środków chwastobójczych
o 14,1%, grzybobójczych o 9,1% i owadobójczych
o 7,7%. Na podwyżkę cen środków ochrony roślin
wpłynęły ceny surowców, ceny energii i ogólny
wzrost kosztów produkcji. Również z dniem 1 maja
br. podniesiona została stawka podatku VAT z 3 do
7% dla nawozów i innych środków produkcji, w tym
środków ochrony roślin, co ma przełożenie na cenę
tych środków.
Resortowi rolnictwa znana jest również sytuacja
na rynku owoców związana z dramatycznie niskimi
ich cenami w roku bieżącym i wynikającymi z tej
sytuacji protestami rolników. Dlatego też, mając na
uwadze otrzymywane od rolników sygnały o pogar-
szającej się sytuacji rynkowej, minister rolnictwa
i rozwoju wsi osobiście podjął się roli mediatora po-
między przetwórcami i sadownikami, chociaż nie
jest stroną w zaistniałym sporze.
W dniu 16 lipca br. odbyło się pierwsze spotkanie
ministra rolnictwa i rozwoju wsi poświęcone proble-
mom na rynku owoców miękkich oraz konferencja
prasowa z udziałem prezesów Krajowej Rady Izb
Rolniczych, Krajowego Związku Rolników, kółek i or-
ganizacji rolniczych oraz inicjatora rozmów prezesa
Związku Sadowników Rzeczypospolitej Polskiej
pana Mirosława Maliszewskiego. W dniu 6 sierpnia
br. z inicjatywy ministra rolnictwa i rozwoju wsi
pana Marka Sawickiego rozpoczęto cykl spotkań
mających na celu wypracowanie porozumienia mię-
dzy przetwórcami i sadownikami, które miało zapo-
biec podobnej sytuacji na rynku jabłek. Rozmowy te
nie przyniosły spodziewanych efektów, wskutek cze-
go doszło do protestów i blokad zakładów przetwór-
czych. Sytuacja ta nie była korzystna dla żadnej ze
stron, wobec czego w dniu 10 września br. po wielo-
godzinnych dyskusjach udało się doprowadzić do
podpisania porozumień między przedstawicielami
Związku Sadowników RP a reprezentantami bloko-
wanych zakładów ustalających cenę jabłek przemy-
słowych na poziomie 28 groszy za kilogram.
Należy podkreślić, że w Polsce na rynku owoców
i warzyw świeżych stosowane są w ramach wspólnej
organizacji rynku owoców i warzyw następujące in-
strumenty:
— pomoc na realizację programu operacyjnego
uznanej organizacji producentów owoców i warzyw;
— pomoc dla grup wstępnie uznanych na założe-
nie i prowadzenie działalności;
— pomoc dla grup wstępnie uznanych na reali-
zację inwestycji objętych planem dochodzenia do
uznania;
— rekompensata za niewprowadzenie do sprze-
daży owoców i warzyw.
Poza instrumentami wsparcia w sektorze owo-
ców i warzyw świeżych stosowany jest na rynku we-
wnątrzwspólnotowym inny, bardzo istotny z punktu
widzenia sektora instrument, jest to system jakości
handlowej owoców i warzyw, który wprowadza obli-
gatoryjność spełniania określonych prawodawstwem
wspólnotowym standardów dla wszystkich gatun-
ków kierowanych na rynek. Poza takim ogólnym
standardem wymagań jakościowych (normą ramo-
wą) obowiązywać będzie 10 norm specyficznych na
wybrane produkty.
W wyniku reformy wspólnej organizacji rynku
owoców i warzyw zlikwidowane zostały mechani-
zmy wsparcia produkcji pomidorów kierowanych do
przetwórstwa. Niemniej jednak producenci pomido-
rów kierowych do przetwórstwa, którzy dostarczali
pomidory w sezonie 2005/2006, otrzymują z tego ty-
tułu płatność bezpośrednią, która rekompensuje zli-
kwidowany system wsparcia wspólnotowego.
Od roku 2008 wprowadzono także przejściową
płatność bezpośrednią dla producentów truskawek
i malin kierowanych do przetwórstwa. Płatność ta
stosowana ma być do roku 2012, jednak w ramach
przeglądu wspólnej polityki rolnej, polska wniosku-
je, aby środki zarezerwowane w budżecie UE na ten
rodzaj wsparcia zostały na stałe włączone do pol-
skiej koperty płatności bezpośrednich.

Ponadto stosowana jest grupa instrumentów re-
gulujących handel zewnętrzny. Są to:
— kontyngenty taryfowe dla czosnku i pieczarek
konserwowych;
— wielkości progowe, przy których stosowane są
dodatkowe cła przy imporcie: pomidorów, ogórków,
karczochów, pomarańczy, klementynek, mandary-
nek, cytryn, winogron, jabłek, gruszek, moreli, cze-
reśni, brzoskwiń i nektaryn oraz śliwek;
— system cen wejścia dla pomidorów, ogórków,
karczochów, cukini, pomarańczy, klementynek,
mandarynek, cytryn, winogron, jabłek, gruszek,
moreli, wiśni i czereśni, brzoskwiń i nektaryn, śli-
wek.
Obecna sytuacja na rynku mięsa wieprzowego
jest wynikiem niekorzystnych relacji cen żywca wie-
przowego do cen zbóż utrzymujących się od jesieni
2006 r., które skłoniły rolników do dalszej redukcji
pogłowia świń. W końcu lipca 2008 r. pogłowie trzo-
dy chlewnej wynosiło 15,4 mln sztuk, co oznacza
spadek liczebności stada ogółem o 15% w porówna-
niu z lipcem 2007 r. oraz o 1,7% w porównaniu
z marcem 2008 r. Zmniejszyła się liczebność wszyst-
kich grup wagowo-użytkowych w stadzie świń, przy
czym w porównaniu do lipca 2007 r. najgłębiej spa-
dło stado loch na chów (o 22,7%), w tym loch pro-
śnych (o 23,7%). Pogłowie prosiąt spadło o 17,3%. Na
podstawie tych danych Instytut Ekonomiki Rolnic-
twa i Gospodarki Żywnościowej przewiduje, iż w koń-
cu 2008 r. pogłowie świń będzie mniejsze niż w lipcu
i wyniesie ok. 15 mln sztuk, co oznacza spadek o 15%
w stosunku do listopada 2007 r. oraz o 20% w sto-
sunku do listopada 2006 r. Według danych IERiGŻ,
liczba producentów świń w ciągu roku spadła o 14%,
z 530 tys. w 2007 r. do 455 tys. w lipcu 2008 r.
W 2007 r. produkcja żywca wieprzowego w Pol-
sce wyniosła 2775 tys. ton i praktycznie nie zmieniła
się w stosunku do 2006 r. W I półroczu 2008 r. pro-
dukcja żywca wieprzowego wyniosła 1337 tys. ton
i była niższa o 8% w porównaniu do I półrocza 2007 r.
IERiGŻ ocenia, iż w II półroczu 2008 r. produkcja
świń będzie mniejsza o ok. 12% niż w II półroczu
2007 r., a w stosunku do II półrocza 2006 r. będzie
niższa aż o 16%. Przewiduje się, że w całym 2008 r.
produkcja żywca wieprzowego wyniesie 2498 tys.
ton i będzie niższa w porównaniu do 2007 r. o 10%.
Na podstawie przewidywanego stanu pogłowia świń
i jego struktury w końcu 2008 r. instytut ocenia, że
w I półroczu 2009 r. produkcja żywca wieprzowego
obniży się o dalsze 10% w stosunku do I półrocza
2008 r.
W 2007 r. produkcja wieprzowiny w UE-27 wy-
niosła 22 858 tys. ton i była wyższa w porównaniu
z 2006 r. o prawie 7% (w tym wzrost produkcji wyni-
kający z akcesji Bułgarii i Rumunii, tj. ok. 2,5%). Na
2008 r. Komisja Europejska przewiduje spadek pro-
dukcji o ok. 1,3% do 22 550 tys. ton.
W 2007 r. bilansowe spożycie mięsa ogółem (wie-
przowe, drobiowe, wołowe) oraz podrobów wyniosło
77 kg w przeliczeniu na 1 mieszkańca i było o 3,6%
większe w porównaniu z rokiem poprzednim. Zdecy-
619
dował o tym przede wszystkim wzrost spożycia mię-
sa wieprzowego, które w 2007 r. wyniosło 43,5 kg na
osobę, czyli o 5% więcej niż w 2006 r.
Z uwagi na wzrost cen detalicznych mięsa wie-
przowego w okresie styczeń–sierpień 2008 r. o 6,7%
wobec tego samego okresu w roku poprzednim,
a jednocześnie stabilne ceny mięsa drobiowego eks-
perci IERiGŻ przewidują, iż spożycie wieprzowiny
w 2008 r. może obniżyć się do 42 kg na osobę. Na
2009 r. przewiduje się spadek spożycia wieprzowiny
o dalsze 3,5%, tj. do 40,5 kg.
Eksperci funkcjonujący przy prezesie Agencji
Rynku Rolnego oceniają, że w wyniku utrzymujące-
go się spadku podaży wieprzowiny na rynku krajo-
wym i unijnym sezonowy spadek cen nie będzie głę-
boki, a ceny ukształtują się na poziomie o 20–30%
wyższym niż rok wcześniej. Eksperci prognozują, że
w grudniu 2008 r. ceny skupu żywca wieprzowego
mogą ukształtować się na poziomie 4,20–4,40 zł/kg,
zaś w marcu 2009 r. na poziomie 4,20–4,50 zł/kg.
Przywóz wieprzowiny jest prawie w 100% reali-
zowany w ramach wspólnego rynku. Najwięcej mię-
sa wieprzowego w okresie I–VII 2008 r. przywiezio-
no do Polski z Danii (76,0 tys. ton, tj. 35% całego
zaimportowanego mięsa). Ponadto importowano
mięso z Niemiec (70,3 tys. ton), Holandii (23,4 tys.
ton), Belgii (16 tys. ton), Wielkiej Brytanii (12,2 tys.
ton), Hiszpanii (7 tys. ton) i Francji (4,8 tys. ton).
Z wymienionych krajów do Polski trafiło 96% całego
importu wieprzowiny. Należy zaznaczyć, że w anali-
zowanym okresie ceny mięsa wieprzowego w Danii,
Holandii i Belgii były niższe niż w Polsce. Najwięcej
żywych świń sprowadzono z Holandii (9 tys. ton),
Niemiec (6,1 tys. ton) i Danii (1,9 tys. ton).
Największy udział w eksporcie mięsa wieprzowe-
go (CN 0203) przypada na Ukrainę (43,4 tys. ton
tj. 29% całego wywiezionego mięsa), Litwę (16,8 tys.
ton), Republikę Czeską (8,6 tys. ton), Niemcy i Hong-
kong (po 7,5 tys. ton), Białoruś (6,5 tys. ton), Słowa-
cję i Republikę Korei Południowej (po 6,2 tys. ton),
Wielką Brytanię (5,4 tys. ton), Łotwę (5,3 tys. ton)
i Rosję (5,0 tys. ton).
Największym odbiorcą żywych zwierząt były Wę-
gry (10,2 tys. ton). Na kolejnych miejscach znalazły
się: Litwa (6,6 tys. ton), Rosja (5,5 tys. ton) i Ukra-
ina (4,1 tys. ton).
Przedłużająca się trudna sytuacja na rynku mię-
sa wieprzowego skłoniła Komisję Europejską do
uruchomienia instrumentów wsparcia rynku wie-
przowiny w postaci dopłat do prywatnego składowa-
nia oraz rozszerzenia asortymentu produktów obję-
tych refundacjami wywozowych o nieprzetworzone
mięso wieprzowe. Dopłaty do prywatnego przecho-
wywania wieprzowiny zostały wprowadzone z dniem
29 października 2007 r., rozporządzeniem Komisji
(WE) nr 1267/2007. W ramach mechanizmu polscy
operatorzy złożyli wnioski o objęcie dopłatami skła-
dowanie 6148 ton mięsa wieprzowego. W skali całej
UE-27 dopłatami objęto około 98 tys. ton mięsa wie-
przowego. Nieprzetworzone mięso wieprzowe zosta-
ło objęte refundacjami z dniem 30 listopada 2007 r.,
620
na podstawie rozporządzenia Komisji (WE) nr 1410/
2007. Refundacje przysługiwały do tusz i półtusz
oraz elementów wieprzowych. Stawka refundacji do
tej grupy produktów wynosiła 31,10 EUR/100 kg.
Dodatkowo refundacjami wywozowymi w wysokości
19,40 EUR/100 kg objęto także boczek.
Na niezmienionym poziomie pozostały stawki re-
fundacji do wieprzowiny przetworzonej, wynosząc
odpowiednio:
— dla szynek suszonych lub wędzonych: 54,20
EUR/100 kg,
— dla kiełbas, w zależności od rodzaju: 15,20
EUR/100 kg oraz 19,50 EUR/100 kg,
— dla zakonserwowanych szynek i łopatek, w za-
leżności od wielkości opakowania: 17,10 EUR/100
kg, 22,80 EUR/100 kg lub też 29,00 EUR/100 kg.
Z dniem 8 sierpnia 2008 r. refundacje do nieprze-
tworzonego mięsa zostały zniesione przez Komisję
Europejską. Należy dodać, że instrument ten stoso-
wany jest tylko w sytuacji poważnego kryzysu,
ostatnio funkcjonował na początku 2004 r., jeszcze
przed akcesją Polski do UE.
Zniesienie refundacji Komisja Europejska uza-
sadniła znaczącą poprawą sytuacji cenowej na we-
wnętrznym rynku wieprzowiny oraz spadkiem cen
zbóż, co jednocześnie wpłynęło na poprawę opłacal-
ności, której poziom wrócił do średniej długotermi-
nowej. Ponadto KE przypomniała, że obserwowany
spadek poziomu produkcji wieprzowiny we Wspólno-
cie w dłuższym okresie wpłynie na poprawę sytuacji
cenowej. W trakcie dyskusji 17 krajów członkow-
skich, w tym m.in., Polska, Francja, Hiszpania, Bel-
gia, Irlandia, Węgry opowiedziały się przeciwko
zniesieniu refundacji Komisji. Za zniesieniem refun-
dacji opowiedziały się natomiast m.in. Niemcy, Ho-
landia, Włochy, Dania, Wielka Brytania.
W okresie obowiązywania refundacji Agencja
Rynku Rolnego wydała pozwolenia na wywóz ok. 78
tys. ton nieprzetworzonego mięsa wieprzowego, z tego
w 2008 r. do 75,1 tys. ton. Największymi odbiorcami
były: Ukraina (57%), Rosja (29%) i Białoruś (6%).
Ponadto w 2008 r. (do 9 października) ARR wydała
pozwolenia na wywóz z refundacją 6,9 tys. ton prze-
tworów wieprzowych, zwłaszcza szynek konserwo-
wych, które kierowano głównie do USA.
Do końca września 2008 r. ARR wypłaciła przed-
siębiorcom 63,6 mln zł do wywozu 45,2 tys. ton su-
rowej i 8,2 tys. ton przetworzonej wieprzowiny.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi na bieżą-
co monitoruje sytuację w rolnictwie oraz podejmuje
wszelkie działania zmierzające do zagwarantowania
możliwie najkorzystniejszych warunków produkcji
i podniesienia dochodów rolników. Trzeba jednakże
pamiętać, iż muszą to być działania mieszczące się
ramach prawodawstwa unijnego i krajowego.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Stawiarskiego
w sprawie elementów odblaskowych (6040)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 28 października 2008 r. (sygn. SPS-
-023-6040/08) przekazującego interpelację posła na
Sejm RP pana Jarosława Stawiarskiego z dnia 24
października 2008 r. w sprawie elementów odbla-
skowych uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Na wstępie należy zauważyć, iż aktualnie trwają
prace nad projektem ustawy o dopuszczeniu pojaz-
dów do ruchu, który zawiera propozycje odpowied-
nich regulacji dotyczących przedmiotowej materii.
Ww. projekt w części dotyczącej zmiany treści
art. 40 ustawy Prawo o ruchu drogowym zawiera
propozycje zobowiązujące kierującego rowerem oraz
osobę przewożoną takim pojazdem do używania ka-
mizelki odblaskowej, o ile jazda odbywa się po pobo-
czu lub jezdni poza obszarem zabudowanym (art. 75
ust. 1 pkt 7 projektu).
Przygotowywany i procedowany przez resort in-
frastruktury projekt znajduje się obecnie na etapie
konferencji uzgodnieniowej, po konsultacjach mię-
dzyresortowych (tekst dokumentu został umiesz-
czony na stronie podmiotowej Biuletynu Informacji
Publicznej Ministerstwa Infrastruktury).
W tym miejscu pragnę zauważyć, iż niezależnie
od powyższego liczne działania mające na celu pod-
niesienie bezpieczeństwa rowerzystów uczestniczą-
cych w ruchu drogowym podejmowane były również
przez Ministerstwo Spraw Wewnętrznych i Komen-
dę Główną Policji.
Jak wynika ze statystyk, zagrożenie w ruchu
drogowym pieszych i rowerzystów w Polsce jest
szczególnie wysokie i jest 10-krotnie większe niż
w najlepiej ocenianych pod tym względem krajach
Unii Europejskiej.
Piesi i rowerzyści stanowią połowę śmiertelnych
ofiar ruchu drogowego (40% ofiar śmiertelnych to pie-
si, 10% ofiar stanowią rowerzyści i motorowerzyści).
Niewątpliwie lepsza widoczność niechronionych
użytkowników dróg, w tym rowerzystów, jest jed-
nym z ważniejszych czynników ograniczających za-
grożenie ich bezpieczeństwa w ruchu drogowym.
Jednak pomimo wielu inicjatyw podejmowanych
przez podmioty odpowiedzialne za bezpieczeństwo
w tym obszarze używanie przez kierujących rowera-
mi kamizelek odblaskowych lub chociażby innych
elementów poprawiających widoczność nadal jest
stosunkowo rzadkie.
Problem bezpieczeństwa rowerzystów na pol-
skich drogach od wielu lat jest jednym z prioryteto-
wych działań zarówno Policji, jak i Ministerstwa

Spraw Wewnętrznych i Administracji, w szczególno-
ści są to: kampanie, akcje podnoszące świadomość
rowerzystów, wspomaganie inicjatyw podjętych
przez organizacje pozarządowe czy też aktywny
udział funkcjonariuszy w realizacji zajęć z wycho-
wania komunikacyjnego.
Jako przykład ww. działań wskazać można prze-
prowadzenie konkursu dla jednostek samorządu te-
rytorialnego na projekt „Miasteczka Ruchu Drogo-
wego” w ramach rządowego programu pn. „Razem
bezpieczniej”.
Z ustaleń resortu spraw wewnętrznych i admini-
stracji wynika, że na terenie Polski są obecnie 143
miasteczka ruchu drogowego. Zatem nie każdy z 379
powiatów ma własne miasteczko, a te, które funk-
cjonują, często są w złym stanie technicznym lub
wymagają doposażenia.
W związku z powyższym celem opracowanego
w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji konkursu było uaktywnienie jednostek sa-
morządu terytorialnego w zakresie działań w obsza-
rze bezpieczeństwa ruchu drogowego, a także na-
grodzenie projektów w zakresie budowy lub moder-
nizacji miasteczka ruchu drogowego, którego funk-
cjonowanie powinno przyczynić się do podniesienia
bezpieczeństwa w ruchu drogowym poprzez eduka-
cję dzieci i młodzieży w zakresie wychowania komu-
nikacyjnego, a w szczególności:
— popularyzowania zasad i przepisów ruchu dro-
gowego,
— kształtowania nawyków prawidłowego zacho-
wania się w ruchu drogowym w charakterze rowe-
rzystów,
— stworzenia warunków dla dzieci i młodzieży
do przeprowadzania egzaminów na kartę rowerową
i motorowerową,
— popularyzowania roweru jako środka trans-
portu, rekreacji i sportu.
Na konkurs na projekt „Miasteczka Ruchu Dro-
gowego” wpłynęły łącznie 52 projekty. Najlepsze
z nich zostały nagrodzone nagrodami w łącznej wy-
sokości 50 000 zł (na budowę i wyposażenie mia-
steczka).
Działania propagujące ideę i założenia planowa-
nego przedsięwzięcia objęły inaugurację konkursu,
konkursy dla najmłodszych, podczas których wrę-
czone zostały upominki z zakresu profilaktyki ru-
chu drogowego, w szczególności dla niechronionych
użytkowników ruchu drogowego (elementy obowiąz-
kowego wyposażenia roweru, kaski, trwałe elemen-
ty odblaskowe, fluorescencyjne itd.). Podczas uro-
czystości przekazano również nowy poradnik tema-
tyczny wydany w ramach serii profilaktycznej pro-
gramu „Razem bezpieczniej” pt. „Tworzenie i funk-
cjonowanie miasteczek ruchu drogowego”. Wydaw-
nictwo to może stanowić praktyczną pomoc przy
budowaniu miasteczek ruchu drogowego, a także
merytoryczną podstawę do podjęcia inicjatyw w oma-
wianym zakresie, a w szczególności opisuje:
621
— zagrożenia w ruchu drogowym dzieci i mło-
dzieży wraz z przyczynami zdarzeń drogowych,
— podstawowe zasady projektowania miasteczek
ruchu drogowego,
— przykładowe programy szkolenia na kartę ro-
werową,
— przykładowe testy do egzaminów na kartę ro-
werową,
— informacje nt. turnieju bezpieczeństwa w ru-
chu drogowym organizowanego dla dzieci ze szkół
podstawowych i gimnazjalnych.
Wychodząc naprzeciw zdiagnozowanym zagroże-
niom dotyczącym tej kategorii niechronionych
uczestników ruchu drogowego podjęto inicjatywę
przeprowadzenia ogólnopolskiej kampanii eduka-
cyjnej połączonej z intensywnymi działaniami poli-
cyjnymi pn. „Rowerem bezpiecznie do celu”. Podsta-
wowym założeniem kampanii było promowanie bez-
pieczeństwa w ruchu drogowym rowerzystów,
a w szczególności dzieci i młodzieży. Jednym z celów
kampanii było podniesienie świadomości rowerzy-
stów na temat zagrożeń, z którymi spotkają się na
drogach, a także kształtowanie nawyków prawidło-
wego zachowania się rowerzystów w ruchu drogo-
wym oraz popularyzowanie zasad i przepisów ruchu
drogowego.
Działania policyjne polegały natomiast m.in. na
nasileniu kontroli kierujących pojazdami silnikowy-
mi, którzy nie przestrzegają przepisów ruchu drogo-
wego w stosunku do rowerzystów, egzekwowaniu
przestrzegania przepisów ruchu drogowego przez
osoby kierujące rowerami ze zwróceniem szczegól-
nej uwagi na stan techniczny pojazdów i ich obo-
wiązkowe wyposażenie, używanie elementów flu-
orescencyjnych, w tym kamizelek odblaskowych.
Zintensyfikowano ponadto kontrole drogowe w za-
kresie posiadania karty rowerowej przez dzieci i mło-
dzież, jak również pod kątem obowiązku zapewnie-
nia opieki dzieciom poniżej 7 roku życia, które ko-
rzystają z drogi publicznej.
Reasumując, należy podkreślić, iż skuteczna po-
prawa bezpieczeństwa rowerzystów na drodze wy-
maga podejmowania działań o charakterze wielo-
kierunkowym, winna zatem poza organizowaniem
przez odpowiednie służb wyżej opisywanych kampa-
nii obejmować także wprowadzenie stosownych re-
gulacji prawnych w przedmiotowym zakresie.
Na marginesie należy zauważyć, iż edukacja
dzieci i młodzieży w zakresie bezpieczeństwa w ru-
chu drogowym prowadzona jest obecnie w szkołach
podstawowych podczas zajęć z wychowania komuni-
kacyjnego.
Pragnę nadmienić, iż w perspektywie planowane
jest wprowadzenie do programu nauczania na pozio-
mie gimnazjum nowego przedmiotu, tzw. edukacji
dla bezpieczeństwa, który miałby zastąpić dotych-
czasowe przysposobienie obronne (stosowne porozu-
mienie w tym zakresie zostało zawarte w dniu 21
października 2008 r. pomiędzy Ministerstwem Edu-
kacji Narodowej i Ministerstwem Obrony Narodo-
622
wej). Zasadne wydaje się, aby ww. przedmiot obej-
mował również zagadnienia dotyczące bezpieczeń-
stwa w ruchu drogowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie nowelizacji ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych,
Ubezpieczeniowym Funduszu Gwarancyjnym
i Polskim Biurze Ubezpieczycieli
Komunikacyjnych (6046)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przekazaną przy piśmie z dnia 28 października br.,
sygn. SPS-023-6046/08, interpelację pani poseł Jo-
anny Muchy w sprawie wypłat odszkodowań z tytu-
łu obowiązkowego ubezpieczenia odpowiedzialności
cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych (tzw.
ubezpieczenia OC komunikacyjnego) pragnę prze-
kazać następujące informacje.
Na podstawie art. 14 ustawy z dnia 22 maja 2003 r.
o ubezpieczeniach obowiązkowych, Ubezpieczenio-
wym Funduszu Gwarancyjnym i Polskim Biurze
Ubezpieczycieli Komunikacyjnych (Dz. U. Nr 124,
poz.1152, z późn. zm.) zakład ubezpieczeń obowią-
zany jest wypłacić odszkodowanie w terminie 30
dni, licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego
lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie (pod-
stawowy termin likwidacji szkody – art. 14 ust. 1).
W przypadku, gdyby wyjaśnienie w tym terminie
okoliczności niezbędnych do ustalenia odpowiedzial-
ności zakładu ubezpieczeń albo wysokości odszko-
dowania okazało się niemożliwe, odszkodowanie po-
winno być wypłacone w terminie 14 dni od dnia,
w którym przy zachowaniu należytej staranności
wyjaśnienie tych okoliczności było możliwe, nie póź-
niej jednak niż w terminie 90 dni od dnia złożenia
zawiadomienia o szkodzie.
Ustawa przewiduje jeden wyjątek od powyższej
zasady 90 dni. Mianowicie przekroczenie tego ter-
minu możliwe jest jedynie w przypadku, gdy ustale-
nie odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń lub wy-
sokości odszkodowania zależy od toczącego się po-
stępowania karnego lub cywilnego. Jednakże zakład
ubezpieczeń zawsze zobowiązany jest wypłacić bez-
sporną część w terminie 30 dni od dnia złożenia za-
wiadomienia o szkodzie.
Pragnę wskazać, iż do Ministerstwa Finansów
docierały już sygnały dotyczące przekraczania usta-
wowych terminów realizacji przez zakłady ubezpie-
czeń wypłat odszkodowań z tytułu ubezpieczenia
OC komunikacyjnego. Dostrzegając powyższy pro-
blem, kwestia ta stanowiła przedmiot prac Grupy
Roboczej ds. przeglądu regulacji prawa ubezpieczeń
gospodarczych, działającej w ramach Rady Rozwoju
Rynku Finansowego.
Zadaniem ww. grupy roboczej jest analiza i prze-
gląd obecnego ustawodawstwa ubezpieczeniowego
oraz opracowanie koncepcji zmian przepisów i zgła-
szanie rekomendacji do ustaw w zakresie dotyczą-
cym działalności ubezpieczeniowej i ubezpieczeń
obowiązkowych, na podstawie skarg od ubezpiecza-
jących oraz uwag napływających z rynku od zakła-
dów ubezpieczeń dla skonstruowania projektu no-
welizacji, która docelowo ma poprawić sytuację
ubezpieczonych, poszkodowanych i przyczynić się do
funkcjonowania klarownych zasad na rynku ubez-
pieczeniowym.
W odbytych posiedzeniach uczestniczyli przed-
stawiciele członków grupy roboczej, tj. Komisji Nad-
zoru Finansowego, Biura Rzecznika Ubezpieczo-
nych, Ubezpieczeniowego Funduszu Gwarancyjne-
go, Polskiego Biura Ubezpieczycieli Komunikacyj-
nych, Polskiej Izby Brokerów Ubezpieczeniowych
i Reasekuracyjnych, Polskiej Izby Ubezpieczeń, Pol-
skiej Izby Pośredników Ubezpieczeniowych i Finan-
sowych, Ministerstwa Finansów oraz przedstawicie-
le Stowarzyszenia Promotor, Urzędu Ochrony Kon-
kurencji i Konsumentów, Komendy Głównej Policji.
Jedna z omawianych kwestii w ramach prac gru-
py dotyczyła ewentualnej zmiany przepisów art. 14
ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych (...), zmie-
rzającej do wyznaczenia maksymalnego (30-dniowe-
go) terminu wypłaty świadczenia przez zakład ubez-
pieczeń.
Ostatecznie grupa robocza rekomendowała od-
rzucenie zaproponowanej zmiany. Zdanie odrębne
w tej kwestii zgłosił rzecznik ubezpieczonych.
Mając powyższe na uwadze, należy wskazać, iż
w chwili obecnej istnieją wystarczające mechani-
zmy, które pozwalają na zapewnienie przestrzega-
nia przez zakłady ubezpieczeń litery prawa, bez
względu na to, czy zaniedbania wynikają z opiesza-
łości, umyślnego zwlekania zakładu ubezpieczeń,
czy też z tego, że szkody wynikające z OC komuni-
kacyjnego są trudne do likwidacji.
W takich bowiem sytuacjach w wyniku skarg po-
szkodowanych konkretne działania w stosunku do
zakładu ubezpieczeń może przedsięwziąć Komisja
Nadzoru Finansowego, zgodnie z art. 6 ust. 1 usta-
wy z dnia 21 lipca 2006 r. o nadzorze nad rynkiem
finansowym (Dz. U. Nr 157, poz. 1119) w sprawach
cywilnych wynikających ze stosunków związanych
z uczestnictwem w obrocie na rynku ubezpieczenio-
wym albo dotyczących podmiotów wykonujących
działalność na tym rynku. Przewodniczącemu ko-
misji przysługują uprawnienia prokuratora wynika-

jące z przepisów ustawy z dnia 17 listopada 1964 r.
Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43,
poz. 296, z późn. zm.).
Zgodnie z ustawą z dnia 22 maja 2003 r. o nadzo-
rze ubezpieczeniowym i emerytalnym oraz rzeczni-
ku ubezpieczonych (Dz. U. Nr 124, poz. 1153, z późn.
zm.) celem tego nadzoru jest ochrona interesów osób
ubezpieczających, ubezpieczonych, uposażonych lub
uprawnionych z umów ubezpieczenia, członków fun-
duszy emerytalnych oraz uczestników pracowni-
czych programów emerytalnych. Zadaniem zaś KNF
jest podejmowanie określonych w odrębnych przepi-
sach działań mających na celu zapewnienie zgodno-
ści działalności podmiotów nadzorowanych z przepi-
sami prawa.
KNF może, dla zapobieżenia naruszania intere-
sów ubezpieczających, ubezpieczonych, uposażonych
lub uprawnionych z umów ubezpieczenia zgodnie
z art. 209 i 212 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o dzia-
łalności ubezpieczeniowej (Dz. U. Nr 124, poz.1151,
z późn. zm.), wydawać zalecenia w stosunku do za-
kładu ubezpieczeń, decyzje zobowiązujące zakład
ubezpieczeń do wykonania tych zaleceń i nakładać
kary.
Podkreślić należy, że art. 14 ust. 3a ustawy
o ubezpieczeniach obowiązkowych (…) wyraźnie
stanowi, iż w przypadku niewypłacenia przez za-
kład ubezpieczeń odszkodowania w ustawowym ter-
minie KNF stosuje wobec zakładu ubezpieczeń środ-
ki nadzorcze określone w art. 212 ust. 1 pkt 1 lub
2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej, tj. nakła-
da kary pieniężne:
1) na członków zarządu zakładu ubezpieczeń lub
prokurentów do wysokości odpowiadającej trzykrot-
nemu przeciętnemu miesięcznemu wynagrodzeniu
z ostatnich 12 miesięcy lub
2) na zakład ubezpieczeń do wysokości 0,5%
składki przypisanej brutto uzyskanej przez zakład
ubezpieczeń w roku poprzednim, a w przypadku,
gdy zakład ubezpieczeń nie prowadził działalności
lub miał zbiór składki przypisanej poniżej 20 mln zł,
do wysokości 100 000 zł.
Mając na uwadze powyższe, należy wskazać, iż
w związku z potwierdzeniem faktu naruszenia przez
zakłady ubezpieczeń terminów dotyczących likwi-
dacji szkody w chwili obecnej KNF prowadzi 4 po-
stępowania nadzorcze, obejmujące 76 skarg, zmie-
rzające do nałożenia na zakłady ubezpieczeń lub
członków zarządu zakładów ubezpieczeń kar pie-
niężnych, zgodnie z treścią art. 212 ust. 1 pkt 1 lub
2 ustawy o działalności ubezpieczeniowej.
Jednocześnie pragnę nadmienić, iż działania w za-
kresie ochrony osób na wniosek lub z urzędu podej-
muje także rzecznik ubezpieczonych (art. 20 i 26
ustawy o nadzorze ubezpieczeniowym i emerytal-
nym oraz rzeczniku ubezpieczonych). Po zbadaniu
sprawy rzecznik może m.in. zwrócić się do zakładu
ubezpieczeń o ponowne rozpatrzenie sprawy albo
o zbadanie sprawy do właściwych organów, w szcze-
gólności do KNF, prokuratury bądź organów kon-
623
troli państwowej, zawodowej lub społecznej (art. 26
ust. 6).
Należy ponadto zwrócić uwagę, iż w razie, gdy
zakład ubezpieczeń nie zachowuje ustawowych ter-
minów wypłaty odszkodowania, uprawnionemu do
świadczenia wobec zwłoki ubezpieczyciela przysłu-
gują roszczenia o odsetki ustawowe na podstawie
art. 481 Kodeksu cywilnego.
Ponadto, z uwagi na przekroczenie terminów li-
kwidacji szkód, ubezpieczyciel może ponosić odpo-
wiedzialność z tytułu odpowiedzialności kontrakto-
wej o charakterze sprawczym. W wyroku Sądu Naj-
wyższego z dnia 15 lipca 2004 r. oraz wyroku Sądu
Najwyższego z dnia 2 lipca 2004 r. II CK 412/03 Sąd
Najwyższy stwierdził, iż ubezpieczyciel ponosi odpo-
wiedzialność za szkodę poniesioną przez ubezpiecza-
jącego wskutek zwłoki w spełnieniu świadczenia
z umowy ubezpieczenia. W tym reżimie odpowie-
dzialności ubezpieczyciel występuje jako sprawca
szkody. Nieterminowe spełnienie świadczenia przez
ubezpieczyciela należy więc ocenić jako nienależyte
wykonanie zobowiązania, które uprawnia poszkodo-
wanego do wtórnego świadczenia odszkodowawcze-
go za szkodę wynikłą wskutek zwłoki, które uzupeł-
nia pierwotny przedmiot zobowiązania, którym była
wypłata odszkodowania.
Mając na uwadze powyższe, należy stwierdzić, że
powyższe narzędzia prawne wydają się wystarczają-
ce dla zabezpieczenia interesów osób ubezpieczo-
nych oraz poszkodowanych. Natomiast ewentualne
problemy mogą wynikać z poziomu świadomości
w zakresie istnienia tych środków prawnych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Katarzyna Zajdel-Kurowska
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra nauki i szkolnictwa wyższego
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie liczby patentów zgłaszanych
do Europejskiego Urzędu Patentowego (6048)
Szanowna Pani Poseł! W odpowiedzi na Pani in-
terpelację w sprawie patentów zgłaszanych do Euro-
pejskiego Urzędu Patentowego pragnę podziękować
Pani Poseł za wykazane zainteresowanie sprawami
rozwoju nauki, szkolnictwa wyższego oraz szeroko
pojętego rozwoju innowacyjności.
Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego zda-
je sobie sprawę z konieczności podjęcia działań
w celu stworzenia lepszych warunków dla szybszego
transferu wiedzy i wyników badań naukowych do
624
sektora gospodarczego. Dla realizacji ww. zamierzeń
w 2008 r. przygotowany został pakiet ustaw zmie-
niających w istotny sposób zarządzanie i organiza-
cję nauki:
— projekt ustawy o Narodowym Centrum Nauki,
— projekt ustawy o zasadach finansowania nauki,
— projekt ustawy o instytutach badawczych,
— projekt ustawy o Narodowym Centrum Badań
i Rozwoju.
Celem zaproponowanych nowych rozwiązań jest:
— zapewnienie warunków do wzrostu poziomu
potencjału badawczego i konkurencyjności nauki
polskiej w skali międzynarodowej,
— stworzenie efektywnych mechanizmów funk-
cjonowania instytucji naukowych oraz ich współpra-
cy z podmiotami gospodarczymi,
— zapewnienie lepszych warunków dla rozwo-
ju kadry naukowej, szczególnie młodszych pra-
cowników naukowych, stymulowanie innowacyj-
ności i wdrożeń wyników badań naukowych.
Wszystkie wymienione wyżej ustawy są po kon-
sultacjach resortowych i społecznych i jeszcze w bie-
żącym roku zostaną skierowane do Sejmu Rzeczy-
pospolitej Polskiej.
Dla rozwoju innowacyjności szczególne znacze-
nie będzie mieć ustawa o Narodowym Centrum Ba-
dań i Rozwoju mająca na celu stworzenie warunków
prawnych do pełnego wykorzystania potencjału cen-
trum w zakresie wdrażania polityki innowacyjnej
państwa opartej na zasadach otwartości, konkuren-
cyjności i przejrzystości. Odbywać się to będzie
w ramach przesunięcia do centrum całości zadań
o charakterze wdrożeniowym będących dotychczas
w kompetencji ministra oraz nadania mu funkcji in-
stytucji odpowiedzialnej za dystrybucję środków
w tym zakresie. Do zadań centrum należy pobudza-
nie inwestowania przez przedsiębiorców w działal-
ność badawczo-rozwojową.
Działalność centrum powinna efektywnie wpły-
wać na konkurencyjność badań naukowych i prac
rozwojowych o wymiarze strategicznym i wzrost
skuteczności wdrożeniowej. Intencją jest stworzenie
mechanizmów prawnych umożliwiających budowę
silniejszych powiązań między sektorem nauki i sek-
torem gospodarki, zarówno w zakresie rozstrzy-
gnięć dotyczących określania priorytetowych kie-
runków badań naukowych i prac rozwojowych, jak
i zwiększania zaangażowania finansowego przedsię-
biorców w działalność badawczo-rozwojową i wdro-
żeniową.
Ponadto w roku 2008 w celu wzmocnienia dzia-
łań w kierunku rozwoju innowacyjności minister
nauki i szkolnictwa wyższego wydał dwa rozporzą-
dzenia dotyczące programów:
1) rozporządzenie ministra nauki i szkolnictwa
wyższego z dnia 28 maja 2008 r. w sprawie progra-
mu „Kreator innowacyjności – wsparcie innowacyj-
nej przedsiębiorczości akademickiej”;
2) rozporządzenie ministra nauki i szkolnictwa
wyższego z dnia 12 sierpnia 2008 r. w sprawie pro-
gramu „Patent Plus – wsparcie patentowania wyna-
lazków”.
Celem programu „Kreator innowacyjności –
wsparcie innowacyjnej przedsiębiorczości akademic-
kiej” jest:
— tworzenie i rozwój jednostek organizacyjnych
działających w środowisku akademickim na rzecz
współpracy pomiędzy sferą nauki i gospodarki po-
przez wspieranie inicjatyw studentów i pracowni-
ków uczelni w zakresie podejmowania innowacyj-
nych przedsięwzięć i promocji przedsiębiorczości,
— podnoszenie kwalifikacji kadr akademickich
w zakresie przedsiębiorczości, zarządzania własno-
ścią intelektualną oraz komercjalizacji wyników
prac badawczo-rozwojowych,
— upowszechnianie wśród przedsiębiorców in-
formacji o innowacyjnych projektach powstających
w środowisku akademickim,
— intensyfikacja współpracy uczelni ze środowi-
skiem gospodarczym,
— komercjalizacja wyników prac badawczo-rozwo-
jowych poprzez wspieranie tworzenia firm przez pra-
cowników uczelni, studentów (tworzenie warunków
do komercjalizacji wyników prac B+R poprzez zakła-
danie firm przez pracowników uczelni, studentów).
Planowane efekty programu „Kreator innowa-
cyjności – wsparcie innowacyjnej przedsiębiorczości
akademickiej”:
— wzrost liczby komercjalizowanych technologii
i rozwiązań innowacyjnych opracowywanych przez
studentów, doktorantów i pracowników naukowo-
-badawczych,
— powstanie sieci jednostek organizacyjnych
wspierających przedsiębiorczość naukowców,
— zwiększenie efektywności i skuteczności dzia-
łań podejmowanych przez jednostki organizacyjne
wspierające przedsiębiorczość akademicką,
— upowszechnienie informacji o możliwościach
i korzyściach wynikających z tworzenia firm na ba-
zie własności intelektualnej uczelni; w dalszej kolej-
ności powstawanie tego typu firm,
— rozpowszechnienie dobrych wzorców i proce-
dur dotyczących komercjalizacji wiedzy, ochrony
praw własności intelektualnej w całym środowisku
akademickim.
Główne cele programu „Patent Plus – wsparcie
patentowania wynalazków” to:
— zwiększenie liczby międzynarodowych zgło-
szeń patentowych pochodzących z jednostek nauko-
wych mających siedzibę w Polsce poprzez dofinanso-
wanie lub refundowanie kosztów niezbędnych do
przygotowania zgłoszenia patentowego, w tym rów-
nież czynności rzecznika patentowego,
— intensyfikacja komercjalizacji wynalazków –
ułatwianie pozyskiwania partnerów do komercjali-
zacji wynalazków oraz dofinansowanie szkoleń i upo-
wszechniania wiedzy o ochronie własności przemy-
słowej.
Planowane efekty programu „Patent Plus –
wsparcie patentowania wynalazków” to:

— zwiększenie liczby międzynarodowych zgło-
szeń patentowych pochodzących z jednostek nauko-
wych mających siedzibę w Polsce,
— wzrost liczby i jakości krajowych zgłoszeń pa-
tentowych,
— wzrost liczby komercjalizowanych rozwiązań
opracowanych w jednostkach naukowych,
— upowszechnienie w jednostkach naukowych
standardów ochrony własności przemysłowej,
— określenie przez jednostki naukowe stosun-
ków prawnych w dziedzinie ochrony własności prze-
mysłowej oraz komercjalizacji wyników prac badaw-
czych w wewnętrznych regulaminach jednostek.
Realizacja powyższych zamierzeń powinna przy-
czynić się do polepszenia współpracy pomiędzy sek-
torem nauki a gospodarki, zwiększenia wykorzysta-
nia efektów badań naukowych przez przedsiębior-
stwa oraz wzrostu liczby zgłaszanych patentów.
Z wyrazami szacunku
Minister
Barbara Kudrycka
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Joanny Muchy
w sprawie wprowadzenia ułatwień
dla przedsiębiorców ubiegających się o dotacje
ze Zintegrowanego Programu Operacyjnego
Rozwoju Regionalnego (6049)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pani poseł Joanny Muchy z dnia 15 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie ułatwień dla przedsię-
biorców ubiegających się o dotację ze Zintegrowane-
go Programu Operacyjnego Rozwoju Regionalnego
uprzejmie informuję, co następuje.
Obecnie dobiega końca okres wdrażania Zinte-
growanego Programu Operacyjnego Rozwoju Regio-
nalnego, który był realizowany w perspektywie fi-
nansowej na lata 2004–2006. W związku z powyż-
szym na obecnym etapie wdrażania zmiana zasad
funkcjonowania programu nie znajduje uzasadnie-
nia. Wynika to przede wszystkim z faktu, iż nabory
dla beneficjentów działania 2.5 ZPORR „Promocja
przedsiębiorczości” oraz działania 3.4 ZPORR „Mi-
kroprzedsiębiorstwa”, które były skierowane do
przedsiębiorców oraz osób zamierzających rozpocząć
działalność gospodarczą, zostały już zakończone
(np. w działaniu 3.4 w 2005 r.). Również wprowa-
dzanie zmian wpływających na sposób wdrażania
kończących się obecnie projektów realizowanych
w ramach ww. działań (ostatnie projekty muszą zo-
625
stać zakończone do 31 grudnia 2008 r.) nie jest uza-
sadnione, ponieważ nie wpłynęłoby zasadniczo na za-
kres udzielanej pomocy, natomiast naruszałoby zasa-
dę równego traktowania beneficjentów programu.
Wydaje się, iż konieczność składania dokumen-
tów, które były wymagane w trakcie naborów (w dzia-
łaniu 3.4 wniosek oraz 10-stronicowy formularz biz-
nesplanu), nie stanowiła dla zainteresowanych pod-
miotów bariery w dostępie do wsparcia, czego dowo-
dzi m.in. fakt, iż liczba składanych wniosków o dofi-
nansowanie znaczenie przekraczała dostępną aloka-
cję dla działań. Niemniej w trakcie wdrażania pro-
gramu wprowadzano szereg uproszczeń mających
na celu przyspieszenie i usprawnienie wydatkowa-
nia środków dostępnych w ramach ZPORR.
W ramach obecnie trwającej perspektywy finan-
sowej wsparcie skierowane do przedsiębiorców na
poziomie regionalnym jest wdrażane w ramach re-
gionalnych programów operacyjnych. Ministerstwo
Rozwoju Regionalnego (instytucja koordynująca
RPO) ma świadomość, iż obowiązki nałożone na
przedsiębiorców w programach regionalnych są nie-
jednokrotnie większe niż w programach krajowych
zarządzanych przez Ministerstwo Rozwoju Regio-
nalnego, niemniej jednak określenie zasad ubiega-
nia się przedsiębiorców o dofinansowanie w ramach
RPO pozostaje w gestii instytucji zarządzających
RPO, którymi są samorządy poszczególnych woje-
wództw. W ramach RPO oraz ich uszczegółowień in-
stytucje zarządzające samodzielnie wskazały, w ja-
kim zakresie są zainteresowane udzielaniem pomo-
cy przedsiębiorcom i na jakich zasadach będą tej
pomocy udzielały.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Magdaleny Gąsior-Marek
oraz grupy posłów
w sprawie tzw. zastępczych matek (6054)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 28 października 2008 r. nr SPS-023-
-6054/08, przy którym przesłana została interpela-
cja pani poseł Magdaleny Gąsior-Marek oraz grupy
posłów w sprawie macierzyństwa zastępczego,
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Problematyka macierzyństwa zastępczego, zwią-
zanego z zagadnieniem szeroko pojętej prokreacji
626
wspomaganej, nie stanowi przedmiotu bezpośred-
nich unormowań w płaszczyźnie polskiego prawa
karnego, cywilnego, jak i gospodarczego.
Macierzyństwo zastępcze ma miejsce wtedy, gdy
kobieta zachodzi w ciążę i rodzi dziecko bez intencji
jego wychowania i przyjęcia w przyszłości jakiejkol-
wiek odpowiedzialności rodzicielskiej, zaś w umowie
zawieranej przed poczęciem dziecka z innymi osoba-
mi zobowiązuje się do natychmiastowego wydania
dziecka z chwilą jego urodzenia i wyrażenia zgody
na adopcję przez swoich kontrahentów lub jednego
z nich. Celem zatem zastępczego macierzyństwa jest
urodzenie dziecka dla innej osoby (najczęściej mał-
żonków, wobec których używa się określenia „rodzi-
ce socjologiczni”).
W obowiązującym systemie prawnym o macie-
rzyństwie określonej kobiety rozstrzyga fakt uro-
dzenia dziecka przez określoną kobietę. Przyjmuje
się, że matką dziecka jest ta kobieta, która je urodzi-
ła, a w konsekwencji została wpisana w akcie uro-
dzenia jako jego matka. Stanowisko to znalazło od-
zwierciedlenie w przygotowanym w Ministerstwie
Sprawiedliwości projekcie ustawy o zmianie ustawy
Kodeks rodzinny i opiekuńczy oraz niektórych in-
nych ustaw, uchwalonej przez Sejm RP w dniu 6 li-
stopada 2008 r., w którym przyjęto zasadę, że matką
jest ta kobieta, która dziecko urodziła.
Podstawę prawną określenia macierzyństwa,
stosunku matki i dziecka stanowią dane zawarte
w akcie urodzenia dziecka, określone przepisami
ustawy z dnia 29 września 1986 r. Prawo o aktach
stanu cywilnego (Dz. U. z 2004 r. Nr 161, poz. 1688,
t.j. z późn. zm.). A zatem o macierzyństwie określo-
nej kobiety rozstrzyga fakt urodzenia przez nią
dziecka, a w konsekwencji odpowiedni wpis w akcie
urodzenia.
Ustalenie pochodzenia od określonych rodziców
jest doniosłe z uwagi na ustalenie stanu cywilnego
człowieka, który to stan pojawia się dopiero z chwilą
urodzenia dziecka. Stan cywilny jest niepodzielny,
co oznacza, że ojcem i matką dziecka mogą być tylko
jeden mężczyzna i jedna kobieta. Stan cywilny wska-
zujący na pochodzenie od określonych rodziców
i stwierdzony w akcie urodzenia ma charakter bez-
względny, tj. skutkuje erga omnes.
Matką dziecka w świetle przepisów prawa jest
kobieta wpisana do aktu urodzenia dziecka.
Zmiana stanu cywilnego dziecka jest możliwa
wyłącznie w następstwie procesu o zaprzeczenia
macierzyństwa kobiety wpisanej jako matka do aktu
urodzenia dziecka. Możliwość wytoczenia takiego
powództwa wynika z brzmienia art. 189 i art. 453
Kodeksu postępowania cywilnego oraz art. 86 Ko-
deksu rodzinnego i opiekuńczego. W tej sytuacji
ustalenie macierzyństwa jednej z kobiet należy do
sądu. Przy tym należy stwierdzić, że problematyka
związana z ustaleniem macierzyństwa w sytuacji,
gdy do zapłodnienia doszło poza organizmem kobie-
ty i przy wykorzystaniu komórek jajowych innej ko-
biety niż ta, która dziecko urodziła, nie była do tej
pory przedmiotem orzecznictwa sądowego. Opowie-
dzenie się jednak za uznaniem macierzyństwa daw-
czyni komórki jajowej może doprowadzić do destabi-
lizacji raz ustalonego stanu cywilnego dziecka.
Z uwagi na bezwzględny charakter praw stanu
cywilnego doktryna prawa cywilnego przyjmuje, że
umowy dotyczące „łona do wynajęcia” z mocy same-
go prawa są nieważne i nie mogą wywoływać skut-
ków prawnych. W drodze czynności prawnej nie
można bowiem zmieniać stanu cywilnego człowieka,
ukształtowanego na podstawie ściśle określonych
przez ustawodawcę zdarzeń (vide: Kodeks rodzinny
i opiekuńczy, Komentarz pod. red. K. Piaseckiego,
W-wa 2006 r. s. 519; Komentarz pod red. K. Pietrzy-
kowskiego, W-wa 2003 r. s. 594: M. Działyńska, Pro-
blematyka prawna macierzyństwa zastępczego
w: Wymagana prokreacja ludzka. Zagadnienia legi-
slacyjne pod. red. T. Smyczkowskiego, Poznań 1996 r.,
s. 120 i n.).
W tym miejscu należy również zauważyć, że we-
dług art. 2 Europejskiej konwencji o statusie praw-
nym dziecka pozamałżeńskiego, sporządzonej w Stras-
burgu dnia 15 października 1975 r. (Dz. U. z 1999 r.
Nr 79, poz. 888), pochodzenie dziecka pozamałżeń-
skiego od matki ustala się wyłącznie na podstawie
faktu urodzenia, zaś Komitet Ekspertów Rady Eu-
ropy z 1989 r. zalecił uznawanie za nieskuteczne
umów zawartych pomiędzy matką zastępczą a ko-
bietą lub małżonkami, dla której lub dla których
miałoby nastąpić urodzenie dziecka.
Ustawa z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny
i opiekuńczy (Dz. U. z 1964 r. Nr 9, poz. 59, z późn.
zm.) zawiera przepisy dotyczące przysposobienia (ad-
opcji). Przepisy działu II powołanej ustawy (art. 114–
–127) szczegółowo określają warunki i tryb przyspo-
sobienia, nie regulują natomiast kwestii zastępstwa
w macierzyństwie. W myśl art. 1192 Kodeksu ro-
dzinnego i opiekuńczego nie jest możliwe wyrażenie
zgody przez rodziców biologicznych na przysposobie-
nie dziecka przed upływem 6 tygodni od jego uro-
dzenia.
W opisanej więc sytuacji, przy niedopuszczalno-
ści adopcji przed urodzeniem dziecka i akceptowa-
niu reguły, że matką dziecka jest kobieta, która je
urodziła, umowy dotyczące „wynajęcia łona”, są –
jak wyżej wskazano – nieważne z mocy prawa (art. 58
Kodeksu cywilnego), ze wszystkimi wynikającymi
z tego konsekwencjami w sferze stosunków obliga-
cyjnych, które miały wywołać.
Umowy te wykraczają poza sferę dozwolonych
czynności cywilnoprawnych związanych z dyspozy-
cją własną osobą na rzecz innych podmiotów. Pod-
stawowym warunkiem prawnej akceptacji wszelkich
dyspozycji, których przedmiotem jest organ innego
człowieka, jest zasadniczo realizacja określonego
celu terapeutycznego lub uznanego celu ekspery-
mentalnego. Udostępnienie swych własnych możli-
wości prokreacyjnych przez matkę zastępczą nie
spełnia wskazanych wyżej wymogów.
„Świadczenia” matki zastępczej nie można uznać
za dopuszczalne na zasadzie analogii do jakiejkol-
wiek prawnie uregulowanej umowy cywilnopraw-

nej. Celem umowy zawieranej z matką zastępczą
jest zrzeczenie się na przyszłość praw do wychowy-
wania i opieki nad dzieckiem, a zatem praw niema-
jątkowych, które nie mogą być przedmiotem obrotu
prawnego ze względu na dobro dziecka. Z tego wła-
śnie względu wszelkie decyzje o prawach wobec
dziecka podejmowane są pod ścisłą kontrolą władzy
publicznej. Tak jest w przypadku adopcji. Współcze-
sne systemy prawne nie uznają adopcji prenatalnej.
Cel umowy z matką zastępczą jest sprzeczny
z interesem każdego dziecka do utrzymywania więzi
emocjonalnej z własną matką. Istnieją sytuacje, gdy
prawo zezwala na zerwanie więzi z matką, ale cho-
dzi tu o dziecko już urodzone, które ze względu na
zagrożenie jego wychowania w naturalnym środo-
wisku powinno zostać oddzielone od matki.
Umowa z matką zastępczą może stać się źródłem
konfliktów prawnych pomiędzy stronami, gdy jedna
z nich nie zechce wykonać umowy (np. gdy dziecko
urodzi się obarczone wadami lub w przypadku
śmierci rodziców socjologicznych). Uznania powyż-
szych umów za skuteczne musiałoby pociągać za
sobą możliwość ich przymusowego wykonania, prze-
widzianą przez ustawodawcę. Tymczasem odebra-
nie dziecka matce lub zmuszenie rodziców socjolo-
gicznych do przyjęcia dziecka ma charakter aktu
ściśle osobistego i zgodnie z tradycją prawa cywilne-
go nie może być na dłużniku wymuszone. To samo
dotyczyłoby realizacji innych obowiązków wynikają-
cych z umowy, a dotyczących np. przestrzegania
określonego trybu życia, poddania się okresowym
badaniom lekarskim. Wątpliwa by była również
możliwość żądania odszkodowania na wypadek nie-
wykonania umowy przez jedną ze stron bądź naru-
szenia obowiązków ciążących na matce zastępczej.
Ponadto należy stwierdzić, że problematyka ma-
tek zastępczych z uwagi na wiele zastrzeżeń natury
etycznej i moralnej, sprowadzająca prokreację do
aktu całkowicie odhumanizowanego, rozmyślnej
„produkcji dziecka” bez potrzeby liczenia się z po-
trzebami emocjonalnymi samego dziecka i rodziców,
nie wydaje się być tematem możliwym do stosownej
regulacji prawnej, w tym w płaszczyźnie prawa go-
spodarczego. Z powyżej przedstawionych argumen-
tów wynika, że jest to zagadnienie niedające się
obecnie prawnie regulować i nielegitymujące się sto-
sowną zgodą społeczną.
Jak wynika z interpelacji poselskiej czynności
Ministerstwa Sprawiedliwości miałaby sprowadzać
się do „uregulowania stanu prawnego dotyczącego
działalności gospodarczej, której przedmiotem jest
pobieranie opłat za tzw. wynajęcie surogatki”. Poza
tym, że jest to dużym uproszczeniem wątpliwego,
jak wyżej wskazano, natury moralnej procederu, to
niemożliwe byłoby do określenia „przedmiotu” ta-
kiej działalności, a następnie ustalenie opłat od pod-
jętych czynności faktycznych (bo z pewnością nie
prawnych).
Ponadto trudno uznać „zastępczą matkę” za
przedsiębiorcę w rozumieniu art. 4 ustawy z dnia 2
lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej
627
(Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095 t.j.), wykonującą
we własnym imieniu działalność gospodarczą, pod
pojęciem której jest zarobkowa działalność wytwór-
cza, budowlana, handlowa, usługowa, a także po-
szukiwanie, rozpoznawanie i wydobywanie kopalin
ze złóż oraz działalność zawodowa, wykonywana
w sposób zorganizowany i ciągły (art. 2 cyt. ustawy).
Jednocześnie należy stwierdzić, że zagadnienia
związane z szeroko pojętą prokreacją wspomaganą
nie stanowią przedmiotu penalizacji w systemie pra-
wa karnego.
Ustawa z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks karny
(Dz. U. z 1997 r. Nr 88, poz. 553 z późn. zm.) w prze-
pisach § 1 i 2 art. 253 penalizuje zachowanie polega-
jące na handlu ludźmi oraz organizowaniu adopcji
w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.
Przepis art. 253 § 1 Kodeksu karnego stanowi, że
odpowiedzialności karnej podlega osoba uprawiają-
ca handel ludźmi, nawet za ich zgodą. Przedmiotem
ochrony art. 253 § 1 jest wolność i godność człowie-
ka. Użyte w tym przepisie określenie „uprawia han-
del ludźmi” wskazuje, że penalizacji na podstawie
tego przepisu podlega dokonywanie transakcji han-
dlowych, której przedmiotem jest człowiek trakto-
wany jako towar (tzw. handel żywym towarem). Re-
alizacja znamienia czasownikowego oznacza każdo-
razowo umyślne dokonanie czynności cywilnopraw-
nej w postaci np.: kupna, sprzedaży, zastawu, za-
miany czy użyczenia. Jest to przestępstwo umyślne,
które może być popełnione przez działanie, gdyż
znamię czasownikowe wskazuje na aktywność
sprawcy. Zgodnie z orzecznictwem SN i poglądami
doktryny znamiona omawianego czynu zabronione-
go wypełnia już działanie podjęte wobec jednej oso-
by, niezależnie od tego, czy sprawca osiągnie z tego
działania korzyść majątkową, albowiem nie należy
to do znamion ustawowych przestępstwa. Na odpo-
wiedzialność karną nie ma też wpływu zgoda osoby
będącej przedmiotem transakcji ani też jej cel (vide:
Komentarz do Kodeksu karnego, A. Zoll i in., Część
szczególna, Zakamycze, 2006 r. wyd. II).
Rozwijający się po 1990 r. proces nielegalnych
adopcji oraz faktyczna luka w przepisach prawnych
dotyczących potrzebnej penalizacji tego zjawiska
zmusiły ustawodawcę do stworzenia odpowiednich
norm kodeksowych. Adopcję dokonywaną wbrew
przepisom ustawowym oraz w celu uzyskania korzy-
ści majątkowej spenalizowano w art. 253 § 2 K.k. Do
znamion tego czynu zabronionego należy działanie
polegające na organizowaniu adopcji, mające na celu
osiągnięcie korzyści majątkowej. Działanie takie
musi być też podjęte „wbrew przepisom ustawy”.
Przepisy ustawowe dotyczące adopcji są zawarte
w Kodeksie rodzinnym i opiekuńczym (art. 114 i n.).
W myśl art. 114 § 1 przysposobiona może być tylko
osoba małoletnia i przysposobienie może być orzeczo-
ne tylko dla jej dobra. Zasadą przyjętą w Kodeksie ro-
dzinnym i opiekuńczym jest adopcja krajowa, adopcja
zagraniczna ma charakter wyjątkowy i co do zasady
jest dopuszczalna wtedy tylko, gdy w ten sposób moż-
628
na zapewnić przysposabianemu odpowiednie zastęp-
cze środowisko rodzinne (art. 1142 K.r. i o.).
Reasumując, należy stwierdzić, że tylko czyn
sprawcy polegający na organizacji adopcji w celu osią-
gnięcia korzyści majątkowej sprzeczny z przepisami
Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego dotyczącymi
przysposobienia wypełnia znamię czynu zabronione-
go z art. 253 § 2. W związku z powyższym, wobec
braku uregulowań szczególnych tylko na podstawie
wyżej wskazanych przepisów karnych mogłoby dojść
do pociągnięcia do odpowiedzialności karnej osoby
zaangażowanej w macierzyństwo zastępcze, o ile
ustalenia dokonane na podstawie stanu faktycznego
konkretnej sprawy wskazywałyby na realizację zna-
mion wyżej wymienionych przestępstw.
Brak jest natomiast podstaw w obecnie obowią-
zującym stanie prawnym, by zawieranie „transak-
cji” opisanych w interpelacji, a pozbawionych dodat-
kowych znamion, przewidzianych we wspomnianych
wyżej przepisach prawa karnego, uznać za czyn na-
ruszający normy prawa karnego, przy czym ocena,
czy takie unormowania są potrzebne, wymaga po-
głębionej analizy tego zjawiska.
Zasady ochrony dzieci przed zjawiskiem handlu
ludźmi i przed procederem nielegalnej adopcji znajdu-
ją się również w Konwencji praw dziecka podpisanej
w Nowym Jorku dnia 20 listopada 1989 r. (Dz. U.
z 1991 r. Nr 120, poz. 526). Art. 21 określa zasady
przeprowadzania adopcji. W art. 35 przewidziano na-
tomiast, że państwa-strony będą podejmowały wszel-
kie kroki o zasięgu krajowym, dwustronnym oraz
wielostronnym dla przeciwdziałania uprowadzeniom,
sprzedaży bądź handlowi dziećmi, dokonywanych dla
jakichkolwiek celów i w jakiejkolwiek formie.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Henryka Siedlaczka
w sprawie projektu ustawy
o podatku akcyzowym z dnia 28 sierpnia 2008 r.
w zakresie opodatkowania gazów płynnych
i ciekłych przeznaczonych do celów grzewczych
(6055)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 31 października 2008 r.,
znak: SPS-023-6055/08, interpelacją pana posła
Henryka Siedlaczka z dnia 15 października 2008 r.
w sprawie stawki akcyzy na gazy skroplone przezna-
czone do celów grzewczych uprzejmie wyjaśniam, co
następuje.
Przepisy wspólnotowe wynikające z dyrektywy
Rady 2003/96/WE w sprawie restrukturyzacji
wspólnotowych przepisów ramowych dotyczących
opodatkowania produktów energetycznych i energii
elektrycznej przewidują minimalny poziom opodat-
kowania podatkiem akcyzowym dla oleju opałowego
w wysokości 21 EUR/1000 l, w odróżnieniu od gazu
płynnego zużywanego do ogrzewania, dla którego
minimalny poziom opodatkowania podatkiem akcy-
zowym określono w wysokości „0”.
Aktualnie na gazy skroplone zużywane do celów
opałowych sprzedawane w kraju, importowane lub
nabywane wewnątrzwspólnotowo obowiązuje zero-
wa stawka podatku akcyzowego. W przypadku oleju
opałowego przeznaczonego na cele grzewcze stawka
akcyzy wynosi 232 zł/1000 l. Stawka ta nie była pod-
wyższana od 1 stycznia 2005 r.
Uchwalona przez Sejm RP w dniu 19 listopada
2008 r. ustawa o podatku akcyzowym nie przewidu-
je podwyższenia tych stawek. Konkurencja panująca
na rynku paliw grzewczych w Polsce powoduje, iż
konsument ma wybór pomiędzy gazem skroplonym,
olejem opałowym, gazem ziemnym, węglem i innymi
paliwami.
Należy również podkreślić, iż minister finansów,
realizując politykę Rady Ministrów, funkcjonuje
w ramach prawnych wytyczonych przez przepisy
wspólnotowe i regulacje krajowe. Zakres działania
ministra finansów obejmuje m.in. realizację przewi-
dzianych w ustawie budżetowej wpływów z tytułu
akcyzy. W ustawie budżetowej na 2009 r. nie przewi-
dziano opodatkowania akcyzą gazów skroplonych
przeznaczonych na cele opałowe.
Wyrażam przekonanie, że udzielona odpowiedź
satysfakcjonuje pana posła Henryka Siedlaczka.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Kapica
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Religi
w sprawie dochodów rodziców wychowujących
niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu
na stan zdrowia tych dzieci są zmuszeni
do zaniechania pracy zawodowej (6057)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 31 października br.,

znak: SPS-023-6057/08, dotyczące interpelacji po-
sła Jana Religi w sprawie dochodu rodziców wycho-
wujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu
na stan zdrowia dzieci są zmuszeni do zaniechania
pracy zawodowej, uprzejmie wyjaśniam.
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpe-
lacji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie re-
sortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierow-
nictwa ministerstwa z delegacją Stowarzyszenia
Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którym
omówiono istniejące problemy i bariery, w tym te do-
tyczące trudnej sytuacji materialnej, jakie napoty-
kają rodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.
Rodzice przedstawili również swoje postulaty, któ-
rych wprowadzenie w życie znacząco poprawiłoby
ich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one zbieżne
z kwestiami wskazanymi w interpelacji. W chwili
obecnej te ze zgłoszonych postulatów, które leżą
w kompetencji ministra pracy i polityki społecznej,
są przedmiotem analiz resortu, w celu przygotowa-
nia projektu założeń do rozwiązań prawnych, w tym
dotyczących warunków przyznawania świadczenia
pielęgnacyjnego i opłacania przez budżet państwa
składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe oraz
składek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjen-
tów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodo-
wych uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz
kwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowa-
nych do rodziców wychowujących niepełnosprawne
dzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń podlegają okresowej
weryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwoty
świadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniem
wyników badań progu wsparcia dochodowego ro-
dzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw
Socjalnych. W badaniach tych uwzględnia się mię-
dzy innymi zmiany cen towarów i usług konsump-
cyjnych. Datą poprzedniej weryfikacji był 1 wrze-
śnia 2006 r. W związku z tą weryfikacją od 1 wrze-
śnia 2006 r. uległy podwyższeniu wysokości niektó-
rych świadczeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku do
zasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilita-
cji dziecka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielę-
gnacyjnego. Najbliższa weryfikacja kryteriów do-
chodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych oraz kwoty poszczególnych świadczeń rodzin-
nych przewidziana jest w II półroczu 2009 r. Zwa-
żywszy na skalę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r.,
tj. od wejścia ustawy w życie, podniesienie kryteriów
dochodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych oraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym
świadczeń związanych z niepełnosprawnością dzie-
ci, wydaje się nieuniknione.
629
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot
poszczególnych świadczeń rodzinnych oraz wyso-
kość kryterium dochodowego uprawniającego do
świadczeń jest konsekwencją ograniczonych możli-
wości budżetowych państwa. W budżecie nie ma wy-
starczających środków, aby każdej rodzinie wycho-
wującej niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie
pozwalające na pełne pokrycie wydatków na lecze-
nie i utrzymanie dziecka.
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jedne-
go z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad
niepełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia ze
strony państwa. Nie powinno się to jednak odbywać
ze środków ubezpieczeń społecznych, ponieważ
utrudnienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej,
spowodowane stanem zdrowia dziecka, nie jest ryzy-
kiem emerytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem ob-
jętym pomocą socjalną. Dlatego też w systemie
świadczeń rodzinnych oraz w systemie pomocy spo-
łecznej, a nie w systemie ubezpieczeń społecznych,
jest odpowiednie miejsce na rozwiązania zapewnia-
jące osobom i rodzinom będącym w trudnej sytuacji
życiowej nie tylko niezbędne środki finansowe, ale
też inne formy pomocy i wsparcia. Ponadto wprowa-
dzenie jakichkolwiek rozwiązań prawnych, które
miałyby dać przywileje emerytalne osobom sprawu-
jącym opiekę nad niepełnosprawnymi dziećmi, nie
może zostać zaakceptowane, ponieważ koliduje to
z ideą wdrażanej reformy systemu ubezpieczeń spo-
łecznych, która ma na celu przywrócenie mu cha-
rakteru ubezpieczeniowego. Właśnie w tym celu do-
konana została w 1998 r. zmiana przepisów emery-
talno-rentowych powodująca, że z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych przyznawane są wyłącznie
świadczenia należne z powodu spełnienia ryzyka
ubezpieczeniowego, tj. dożycia określonego w prze-
pisach wieku lub niemożności kontynuowania pracy
zarobkowej z powodu niezdolności do pracy.
W obecnym systemie prawnym istnieje zawód
asystenta osoby niepełnosprawnej. Został on wpro-
wadzony rozporządzeniem ministra edukacji naro-
dowej z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfika-
cji zawodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124,
poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomo-
cy społecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadań
realizowanych przez asystenta należy: współtworze-
nie programów rehabilitacyjnych, zawodowego prze-
kwalifikowania, kontaktów społecznych, usług kul-
turalnych, rekreacji i integracji ze środowiskiem,
diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwa-
nia wszelkiego typu barier, pobudzanie aktywności
osoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu za-
spokojenia potrzeb biologicznych, psychicznych i spo-
łecznych, planowanie, kontrolowanie i ocenianie in-
dywidualnego programu pomocy osobie niepełno-
sprawnej, włączenie osoby niepełnosprawnej w pro-
630
gramy instytucji i placówek świadczących usługi
rehabilitacyjne, a także współpraca z mediami, uła-
twiająca poszukiwanie sponsorów w działaniach na
rzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawo-
du asystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się ze
zdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakre-
sie. Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przez
jednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np.
ośrodek pomocy społecznej lub powiatowe centrum
pomocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regu-
lowanej przepisami Kodeksu pracy lub umowy cy-
wilno-prawnej, o której mowa w Kodeksie cywilnym.
Nie jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opie-
kującego się swym niepełnosprawnym dzieckiem
publiczny pracodawca zatrudniał na stanowisku
asystenta pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bo-
wiem zarówno kwestie stosunków między rodzicem
a dzieckiem, wynikające z przepisów Kodeksu ro-
dzinnego i opiekuńczego, w tym dotyczące obowiąz-
ku opieki i utrzymania dziecka, jak również kwestie
dotyczące stosunku pracy, w tym: czasu pracy, go-
dzin nadliczbowych, zwolnień chorobowych, urlo-
pów itp. Stąd też właściwym narzędziem wsparcia
materialnego rodzin wychowujących niepełnospraw-
ne dzieci jest system świadczeń rodzinnych, uzupeł-
niony rozwiązaniami z zakresu pomocy społecznej.
Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pienięż-
ne kierowane do rodzin wychowujących dzieci nie-
pełnosprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – do-
datek przysługuje na dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełno-
sprawności, w kwocie 60 zł na dziecko do ukończe-
nia 5. roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5.
a 24. rokiem życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie – przysługuje niezależne od dochodów i wie-
ku dla każdej osoby legitymującej się orzeczeniem
o niepełnosprawności, znacznym stopniu niepełno-
sprawności lub umiarkowanym stopniu niepełno-
sprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała w wie-
ku uprawniającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzie-
ci, mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do
zasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jego
pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalenda-
rzowych), samotnego wychowywania dziecka (w
przypadku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest
podwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wy-
chowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, roz-
poczęcia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko na-
uki poza miejscem zamieszkania (niepełnospraw-
ność dziecka powoduje powstanie uprawnienia do
niego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkole
średniej, ale również jeśli uczy się ono w szkole pod-
stawowej lub gimnazjum). Nabycie prawa do ww.
świadczeń rodzinnych, z wyjątkiem prawa do zasił-
ku pielęgnacyjnego, uzależnione jest m.in. od speł-
nienia ustawowego kryterium dochodowego, jakie
w przypadku rodzin wychowujących niepełnospraw-
ne dzieci wynosi 583 zł netto na osobę w rodzinie.
Ponadto, w przypadku osób, które już korzystają ze
świadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają konty-
nuację uprawnień do nich mimo przekroczenia kry-
terium dochodowego o relatywnie niewysokie kwo-
ty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych przysługują one także w sytu-
acji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodziny
w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza usta-
wowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota naj-
niższego zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.
Jednocześnie informuję, że rozwiązaniem zabez-
pieczającym środki utrzymania rodzicom wychowu-
jących dzieci niepełnosprawne na wypadek śmierci
ubezpieczonego – żywiciela rodziny jest funkcjonu-
jący system rent rodzinnych. Obecny system emery-
talno-rentowy pozwala na zaopatrzenie niepracują-
cych współmałżonków w świadczenia po śmierci
pracującego małżonka lub małżonka pobierającego
świadczenie emerytalne. Świadczeniem takim jest
finansowana z ubezpieczenia rentowego renta ro-
dzinna. Sytuacja małżonków osób ubezpieczonych
jest rozwiązana zgodnie z utrwalonymi, sprawdzo-
nymi rozwiązaniami. Istotne dla sytuacji wdowy lub
wdowca jest to, czy zmarły współmałżonek w dniu
zgonu spełniał warunki do emerytury lub renty
z tytułu niezdolności do pracy. W takiej sytuacji Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych oblicza świadczenie,
jakie przysługiwałoby zmarłemu. Na tej podstawie
ustalane jest prawo do renty rodzinnej, której wyso-
kość zależy od kręgu osób uprawnionych do świad-
czenia. Wynosi ona od 85% do 95% świadczenia
(emerytury lub renty), jaką ma lub miałby zmarły.
Renty rodzinne finansowane są z wyodrębnionych
w ramach FUS ubezpieczeń rentowych, finansowa-
nych ze składek wszystkich ubezpieczonych. Zgod-
nie z przepisem art. 65 ustawy z dnia 17 grudnia
1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz.
353, z późn. zm.) renta rodzinna przysługuje upraw-
nionym członkom rodziny osoby, która w chwili
śmierci miała ustalone prawo do emerytury lub
renty z tytułu niezdolności do pracy lub spełniała
warunki wymagane do uzyskania jednego z tych
świadczeń.
Ponadto, zgodnie z przepisem art. 70 ww. usta-
wy, wdowa ma prawo do renty po zmarłym mężu,
jeżeli w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat
lub była niezdolna do pracy albo wychowuje co naj-
mniej jedno z dzieci, wnuków lub rodzeństwa upraw-
nione do renty rodzinnej po zmarłym mężu, które

nie osiągnęło 16 lat lub – jeżeli kształci się w szkole
– 18 lat życia, lub jeżeli sprawuje pieczę nad dziec-
kiem całkowicie niezdolnym do pracy oraz do samo-
dzielnej egzystencji lub całkowicie niezdolnym do
pracy, uprawnionym do renty rodzinnej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Grzegorza Raniewicza
w sprawie możliwości realizacji ustawy
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów
przez ośrodek pomocy społecznej lub inną
jednostkę organizacyjną gminy (6058)
Odpowiadając na wystąpienie Pana Marszałka
z dnia 31 października 2008 r. dotyczące interpelacji
posła Grzegorza Raniewicza w sprawie możliwości
realizacji ustawy o pomocy osobom uprawnionym do
alimentów przez ośrodek pomocy społecznej lub
inną jednostkę organizacyjną, uprzejmie informuję:
Od 1 października 2008 r. organy właściwe wie-
rzyciela i dłużnika alimentacyjnego, tj. wójtowie,
burmistrzowie i prezydenci miast właściwi ze wzglę-
du na miejsce zamieszkania odpowiednio wierzycie-
la i dłużnika alimentacyjnego realizują ustawę
z dnia 7 września 2007 r. o pomocy osobom upraw-
nionym do alimentów (Dz. U. Nr 192, poz. 1378,
z późn. zm.).
Zgodnie z regulacjami dotyczącymi terminów
wejścia w życie poszczególnych przepisów ww. usta-
wy przyjmowanie wniosków o ustalenie prawa do
świadczeń z funduszu alimentacyjnego trwa już od
1 sierpnia 2008 r. (decyzje w tych sprawach wydawa-
ne są od 1 października), natomiast podejmowanie
działań wobec dłużników alimentacyjnych, które
mają wesprzeć egzekucję alimentów, powinno było
rozpocząć się 1 października 2008 r.
Powyższe zadania przewidziane w ww. ustawie,
tj. ustalanie prawa do świadczeń z funduszu alimen-
tacyjnego oraz podejmowanie działań wobec dłużni-
ków alimentacyjnych, mogą być realizowane bezpo-
średnio przez wójta, burmistrza lub prezydenta
miasta w urzędzie miasta lub gminy, lub też mogą
zostać przekazane do ośrodka pomocy społecznej
lub innej jednostki organizacyjnej gminy.
Przekazanie przez wójta burmistrza lub prezy-
denta miasta do ośrodka pomocy społecznej (lub in-
nej jednostki organizacyjnej gminy) zadania, polega-
jącego na prowadzeniu postępowania w sprawach
przyznawania świadczeń z funduszu alimentacyjne-
go oraz wydawaniu w tych sprawach decyzji, może
nastąpić na podstawie pisemnego upoważnienia.
631
Powyższe wynika ze znowelizowanego art. 12
ust. 2 ustawy z dnia 7 września 2007 r. o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów (Dz. U. Nr 192,
poz. 1378, z późn. zm.), na mocy którego organ wła-
ściwy wierzyciela może upoważnić, w formie pisem-
nej, swojego zastępcę, pracownika urzędu albo kie-
rownika ośrodka pomocy społecznej lub innej jed-
nostki organizacyjnej gminy, a także inną osobę na
wniosek kierownika ośrodka pomocy społecznej lub
innej jednostki organizacyjnej gminy, do prowadze-
nia postępowania w sprawach przyznawania świad-
czeń z funduszu alimentacyjnego, a także do wyda-
wania w tych sprawach decyzji.
Natomiast przekazanie do ośrodka pomocy spo-
łecznej (lub innej jednostki organizacyjnej gminy)
drugiego zadania przewidzianego w ustawie o po-
mocy osobom uprawnionym do alimentów, polegają-
cego na podejmowaniu działań wobec dłużników ali-
mentacyjnych (uregulowanego w szczególności w obo-
wiązujących od 1 października 2008 r. przepisach
rozdziału 2 ww. ustawy), powinno nastąpić w opar-
ciu o uchwałę rady gminy wydaną na podstawie art. 39
ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie
gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142, poz. 1591, z późn.
zm.). Zgodnie z powyższym przepisem, do załatwia-
nia indywidualnych spraw z zakresu administracji
publicznej rada gminy może upoważnić również or-
gan wykonawczy jednostki pomocniczej oraz organy
jednostek samorządowych i innych podmiotów o któ-
rych mowa w art. 9 ust. 1 ustawy o samorządzie
gminnym. Zgodnie z art. 31 ust. 1 ustawy o pomocy
osobom uprawnionym do alimentów podejmowanie
działań wobec dłużników alimentacyjnych (a także
przyznawanie i wypłata świadczeń z funduszu ali-
mentacyjnego) jest zadaniem zleconym gminie z za-
kresu administracji rządowej, w związku z powyż-
szym przekazanie tego zadania do ośrodka pomocy
społecznej jak najbardziej może być przedmiotem
uchwały rady gminy.
Jednocześnie należy wskazać, że nie wydaje się
możliwe całościowe przekazanie do ośrodka pomocy
społecznej (lub innej jednostki organizacyjnej gmi-
ny) zadania polegającego na podejmowaniu działań
wobec dłużników alimentacyjnych w oparciu o pi-
semne upoważnienie organu właściwego wydane na
podstawie znowelizowanego art. 4 ust. 3 ustawy
o pomocy osobom uprawnionym do alimentów, gdyż
zakres takiego upoważnienia może obejmować jedy-
nie cześć działań podejmowanych wobec dłużnika
alimentacyjnego, tj. przeprowadzanie wywiadu ali-
mentacyjnego oraz odbieranie od dłużnika alimen-
tacyjnego oświadczenia majątkowego.
W związku z wątpliwościami zgłaszanymi przez
gminy odnośnie do podstawy prawnej przekazania
realizacji ww. ustawy do ośrodka pomocy społecznej,
w szczególności do podstawy prawnej przekazania
zadania polegającego na podejmowaniu działań wo-
bec dłużników alimentacyjnych Ministerstwo Pracy
i Polityki Społecznej zamieściło na swojej stronie in-
ternetowej komunikat w powyższej treści.
632
Tymczasem, jak pan poseł wskazał w interpela-
cji, Lubelski Urząd Wojewódzki (w dniu 30 września
2008 r.), bez żadnej wcześniejszej konsultacji ani
próby wyjaśnień, zamieścił na swojej stronie inter-
netowej komunikat, w którym zakwestionowana zo-
stała wskazana przez MPiPS podstawa prawna,
tj. art. 39 ust. 4 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o sa-
morządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r., Nr 142,
poz. 1591, z późn. zm.), dająca gminom możliwość
przekazania do ośrodka pomocy społecznej drugiego
zadania przewidzianego w ustawie o pomocy osobom
uprawnionym do alimentów, polegającego na podej-
mowaniu działań wobec dłużników alimentacyjnych
(podstawa prawna przekazania do ośrodka pomocy
społecznej zadania polegającego na prowadzeniu po-
stępowania w sprawach przyznawania świadczeń
z funduszu alimentacyjnego oraz wydawaniu w tych
sprawach decyzji nie budzi wątpliwości – jest to zno-
welizowany art. 12 ust. 2 ww. ustawy).
Lubelski Urząd Wojewódzki jako argument na
poparcie swojego stanowiska wskazał, iż podstawą
prawną do scedowania kompetencji organu właści-
wego dłużnika do podejmowania działań wobec
dłużników alimentacyjnych na rzecz kierownika
ośrodka pomocy społecznej nie może być uchwała
rady gminy podjęta na podstawie art. 39 ust. 4 usta-
wy o samorządzie gminnym, gdyż organ właściwy
dłużnika nie rozstrzyga indywidualnych spraw z za-
kresu administracji publicznej (nie jest organem
orzeczniczym).
Powyższy argument jest nietrafny, gdyż zgodnie
z art. 30 ust. 1 i 3 ustawy o pomocy osobom uprawnio-
nym do alimentów organ właściwy dłużnika (a więc
organ podejmujący również działania wobec dłużni-
ków alimentacyjnych) jest organem orzeczniczym,
gdyż w zakresie, o którym mowa w ww. artykule, może
w drodze decyzji administracyjnej dokonywać umorze-
nia należności dłużnika alimentacyjnego.
W sytuacji gdy treść powyższego komunikatu
Lubelskiego Urzędu Wojewódzkiego pozostaje
w sprzeczności z wcześniej opublikowanym i po-
wszechnie znanym stanowiskiem MPiPS w przed-
miotowej sprawie (co może powodować niepotrzebną
dezinformację i chaos organizacyjny wśród gmin re-
alizujących ustawę o pomocy osobom uprawnionym
do alimentów), minister pracy i polityki społecznej,
pismem z dnia 6 października 2008 r., zwrócił się do
pani Genowefy Tokarskiej, wojewody lubelskiego,
o spowodowanie usunięcia ze strony internetowej
Lubelskiego Urzędu Wojewódzkiego wskazanego
komunikatu, co umożliwi gminom województwa lu-
belskiego sprawną realizację zapisów ustawy o po-
mocy osobom uprawnionym do alimentów poprzez
przekazanie do ośrodków pomocy społecznej zadań
dotyczących podejmowania działań wobec dłużni-
ków alimentacyjnych.
Z poważaniem
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Kazimierza Gwiazdowskiego
w sprawie reformy oświaty (6059)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Kazimierza Gwiazdowskie-
go (SPS-023-6059/08) w sprawie reformy oświaty,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Wprowadzane obecnie zmiany były planowane od
kilku lat i zostały poprzedzone badaniami i debata-
mi, których wyniki przemawiały za obniżeniem wie-
ku obowiązku szkolnego do lat 6. Uprzejmie wyja-
śniam również, że projekt ustawy o zmianie ustawy
o systemie oświaty, wprowadzający przedmiotowe
zmiany, został – w ramach wymaganych w trakcie
procesu legislacyjnego uzgodnień – przekazany rów-
nież do partnerów społecznych. Zgłoszone w trakcie
uzgodnień uwagi zostały szczegółowo przeanalizowa-
ne i w możliwie szerokim zakresie uwzględnione oraz
omówione w ocenie skutków regulacji.
W celu przeprowadzenia szerokich konsultacji
społecznych projekty dotyczące reformy programo-
wej – dotyczące również I etapu edukacyjnego w szko-
le podstawowej – są zamieszczone na stronie inter-
netowej Ministerstwa Edukacji Narodowej. Internet
zapewnia dostęp do informacji oraz udział w dysku-
sji wszystkim zainteresowanym i jest najpowszech-
niej stosowaną formą konsultacji społecznych po-
zwalającą na udział w nich całego społeczeństwa.
Pragnę również podkreślić, że projekt podstawy
programowej kształcenia ogólnego (w tym dotyczący
edukacji zintegrowanej) został przygotowany przez
zespół ekspertów: nauczycieli, metodyków oraz gro-
no wysokiej klasy specjalistów (nauczycieli akade-
mickich) m.in. z dziedziny pedagogiki wczesnoszkol-
nej. Wszystkie zgłoszone opinie dotyczące wprowa-
dzanych zmian, w tym również od rodziców, zostały
przeanalizowane przez ten zespół.
Obniżenie wieku obowiązku szkolnego musi być
poprzedzone zmianą warunków nauki w szkołach
podstawowych. Najbliższy rok szkolny 2008/2009
ma służyć przygotowaniu systemu do wprowadza-
nia zmiany. W związku z obniżeniem wieku obo-
wiązku szkolnego konieczne jest wzmocnienie opie-
kuńczej funkcji szkoły. W celu zapewnienia przez
szkołę 6-latkom rozpoczynającym naukę w szkole
podstawowej warunków opieki i bezpieczeństwa po-
równywalnych do rozwiązań przyjętych w wycho-
waniu przedszkolnym Ministerstwo Edukacji Naro-
dowej będzie realizować działania wspierające.
Przygotowywany jest program rządowy wspo-
magania organów prowadzących szkoły w realizacji
zmian. Program będzie obejmował działania służą-
ce wspieraniu aktywności jednostek samorządu te-
rytorialnego i organizacji pozarządowych w doposa-
żeniu szkół i zapewnieniu dzieciom podejmującym

naukę szkolną bezpiecznych warunków i opieki od-
powiedniej do ich wieku. Skierowanie 6-latków
z obowiązkowych zerówek do klas pierwszych w szko-
łach będzie połączone z przeniesieniem do szkoły
przedszkolnego standardu opieki nad nimi.
Na realizację programu w projekcie budżetu pań-
stwa na 2009 r. zaplanowano środki finansowe
w wysokości 347 mln zł. Środki te będą rozdyspono-
wane pomiędzy organy prowadzące wg zasad, które
zostaną określone w programie rządowym, a jed-
nym z podstawowych kryteriów będzie liczba dzieci
6-letnich podejmujących naukę od 1 września 2009 r.
Kontynuacja programu wymaga zapewnienia w re-
zerwach celowych budżetu państwa kwoty co naj-
mniej 284 682 tys. zł w 2010 r. i co najmniej 296 416
tys. zł w 2011 r.
W związku ze wzrostem liczby uczniów klasy I
w szkołach podstawowych w latach 2009–2011 ko-
nieczne będzie przekazanie jednostkom samorządu
terytorialnego dotacji celowej za okres 4 miesięcy
(wrzesień – grudzień). Po okresie dotowania (od
września do grudnia) wraz z początkiem kolejnego
roku kalendarzowego kształcenie 6-latków będzie
obejmowane finansowaniem ze środków części
oświatowej subwencji ogólnej.
Zapewnienie warunków działania szkoły, w tym
bezpiecznych i higienicznych warunków nauki, wy-
chowania i opieki, jest zadaniem organu prowadzące-
go. W uzasadnionych warunkach realizacja tego zada-
nia może być wspierana z budżetu państwa. Zauważyć
należy, że samorządy życzliwie przyjęły projektowane
zmiany, a korporacje samorządowe w trakcie uzgod-
nień nie zgłaszały zastrzeżeń dotyczących proponowa-
nych rozwiązań ani też sposobu oszacowania ich skut-
ków finansowych i zakresu projektowanych działań
rządu wspierających finansowo realizację zadania.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie może cen-
tralnie określać standardów bazy i wyposażenia
obiektów szkolnych na potrzeby 6-latków, podobnie
jak centralnie nie określa takich parametrów dla in-
nych etapów edukacyjnych. W ocenie MEN nie ma
takiej potrzeby. Zakres koniecznego doposażenie
oceni organ prowadzący. Ministerstwo może zagwa-
rantować na ten cel dodatkowe środki – co też uczy-
niło – a o szczegółowym ich przeznaczeniu na to za-
danie zdecyduje samorząd, który najlepiej zna wa-
runki danej szkoły.
Decyzja o posłaniu 6-latka do szkoły będzie nale-
żała do rodziców, którzy, postanawiając w tej sprawie,
będą oceniali przede wszystkim to, czy szkoła dyspo-
nuje stosowną bazą i wyposażeniem odpowiednim do
przyjęcia 6-letniego dziecka. Za wprowadzanie plano-
wanej reformy oświaty odpowiada resort edukacji
i organy prowadzące szkoły, zgodnie z określonymi
w ustawie o systemie oświaty kompetencjami.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
633
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie uchylenia zarządzeń prezesa NFZ
nr 8/2008/DGL oraz nr 15/2008/DGL,
zagrażających zdrowiu i życiu pacjentów
cierpiących na choroby reumatyczne (6060)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł na Sejm RP Jadwigi Wi-
śniewskiej z 28 października 2008 r., przesłaną przy
piśmie marszałka Sejmu z 31 października 2008 r.,
znak: SPS-023-6060/08, w sprawie nieprawidłowo-
ści powstałych w związku z wprowadzeniem zarzą-
dzeń prezesa NFZ, uprzejmie proszę o przyjęcie na-
stępującego stanowiska.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia wydał
w dniu 29 stycznia 2008 r. zarządzenie nr 8/2008/
DGL w sprawie zasad opracowywania przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia terapeutycznych programów
zdrowotnych, w którym wprowadził do przepisów
wewnętrznych obowiązujących w Narodowym Fun-
duszu Zdrowia instytucję „terapii inicjującej” do
programów lekowych w przypadku występowania
w terapeutycznym programie zdrowotnym dwóch
lub więcej technologii medycznych leczących tę samą
jednostkę chorobową.
W świetle § 7 ust. 4 zarządzenia w przypadku
występowania w terapeutycznym programie zdro-
wotnym dwóch lub więcej technologii medycznych
leczących te samą jednostkę chorobową w sytuacji,
gdy:
1) na podstawie ich oceny dokonanej zgodnie
z wytycznymi Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych nie stwierdza się istotnych różnic w efektyw-
ności klinicznej pomiędzy nimi w codziennej klinicz-
nej praktyce oraz
2) nie występują konkretne przesłanki wyboru in-
nej technologii medycznej w indywidualnym przypad-
ku chorego (na przykład z powodu przeciwwskazań)
– terapia powinna być rozpoczynana z użyciem
najmniej kosztownej technologii medycznej (biorąc
pod uwagę koszty podania, wymaganą dawkę i koszt
pojedynczej dawki).
Najmniej kosztowna technologia medyczna, o któ-
rej mowa w ust. 4, uzyskuje status technologii ini-
cjującej. Zgodnie z § 7 ust. 6 zarządzenia status
technologii inicjującej nadawany jest danej techno-
logii medycznej w opisie terapeutycznego programu
zdrowotnego, zawartego w warunkach udzielania
i realizacji świadczeń opieki zdrowotnej, ustalanych
przez prezesa funduszu na podstawie art. 146 ust. 1
ustawy. Opis terapeutycznego programu zdrowotne-
go wskazuje powody dla wyboru innej niż inicjująca
technologii medycznej. Wprowadzono również w § 7
ust. 8 zarządzenia zasadę, iż raz na 12 miesięcy ze-
spół powołany przez prezesa funduszu bada, czy nie
634
nastąpiła istotna zmiana w odniesieniu do efektyw-
ności kosztowej technologii medycznych uznanych
za technologie inicjujące. W przypadku zaistnienia
takiej zmiany prezes funduszu może dokonać po-
nownej wyceny punktowej produktów leczniczych,
wyłonienia nowej technologii inicjującej oraz sto-
sownych zmian w warunkach zawierania i realizacji
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Wartość różnicy uznanej za istotną między koszta-
mi technologii medycznych, o których mowa w ust.
8, zostanie każdorazowo określona zarządzeniem
prezesa funduszu.
W zarządzeniu nr 15/2008/DGL prezesa NFZ
z dnia 18 lutego 2008 r. zmieniającego zarządzenie
w sprawie przyjęcia „Szczegółowych materiałów in-
formacyjnych o przedmiocie postępowania w spra-
wie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
leczenie szpitalne, wprowadzono wskazanie terapii
inicjującej do dwóch programów terapeutycznych
„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów i mło-
dzieńczego zapalenia stawów etanerceptem” oraz
programu „Leczenie reumatoidalnego zapalenia
stawów infliximabem”.
W opisie ww. programów przesądzono, że status
technologii inicjującej uzyskała terapia infliksyma-
bem. Następnie zdefiniowano kryteria i warunki
zmiany terapii inicjującej na inną, powołując się
przy tym na zalecenia NICE technology appraisal
guidance 130. Zaliczono do nich:
1) każdorazowo zmiana terapii inicjującej wyma-
ga uzyskania zgody właściwego konsultanta woje-
wódzkiego,
2) zmiana terapii inicjującej na terapię inną czą-
steczką leku anty-TNF &, wymienioną w przedmioto-
wym terapeutycznym programie zdrowotnym, możli-
wa jest tylko w ciągu pierwszych 180 dni terapii,
3) zmiana taka możliwa jest tylko w sytuacji:
a) wystąpienia nadwrażliwości na cząsteczkę in-
fliksymabu, metotreksatu lub substancje pomocnicze,
b) wystąpienia istotnych działań niepożądanych
związanych z podaniem cząsteczki infliksymabu,
których uniknięcie jest możliwe oraz potwierdzone
naukowo po podaniu innej cząsteczki leku anty-
-TNF&,
c) wystąpienia działań niepożądanych związa-
nych z podaniem metotreksatu,
d) stwierdzenia innych, potwierdzonych bada-
niem klinicznym pacjenta, przeciwwskazań do po-
dawania infliksymabu i metotreksatu.
Omawiane zarządzenie prezesa NFZ przesłało
obowiązywać wraz z wejściem w życie zarządzenia
nr 36/2008/DGL z 19 czerwca 2008 r. Rozwiązania
dotyczące wprowadzenia terapii inicjującej do wy-
mienionych programów zdrowotnych zawarte w póź-
niejszym akcie prawnym powielają co do zasady
konstrukcje przyjęte w zarządzeniu nr 15/2008/
DGL prezesa NFZ. Również i w tym zarządzeniu
status technologii inicjującej nadano terapii z uży-
ciem preparatu infliksymab.
Kwestionowana przez panią poseł instytucja te-
rapii inicjującej, czyli leku, od którego należy rozpo-
czynać terapię, dotyczy wskazań, w których wystę-
pują cząsteczki równoważne, przy czym ta równo-
ważność musi być potwierdzona przez niezależny
wyspecjalizowany podmiot zajmujący się analizą
farmakoekonomiczną technologii lekowych. Status
technologii inicjującej uzyskuje lek mający najniższe
koszty związane z podaniem i najniższy koszt sub-
stancji z uwzględnieniem dawki leku i ilości dawek
stosowanych podczas terapii oraz przewidywanego
czasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłych
bierze się pod uwagę koszt rocznej lub dłuższej tera-
pii. Oceny dokonuje się w oparciu o ofertę (deklara-
cję) podmiotu odpowiedzialnego dla z góry określo-
nej populacji chorych. Dzięki tym rozwiązaniom
można rozszerzyć krąg osób objętych programami
terapeutycznymi, nie ograniczając jednocześnie ich
efektywności, oraz osiągnąć optymalizację kosztów
świadczeń zdrowotnych przez publicznego płatnika.
Należy jednocześnie wyraźnie podkreślić, że
możliwa jest ona do zastosowania we wskazaniach,
w których występują cząsteczki równoważne, przy
czym ta równoważność musi być potwierdzona przez
niezależny wyspecjalizowany podmiot zajmujący się
analizą farmakoekonomiczną technologii lekowych.
Status technologii inicjującej uzyskuje lek mający
najniższe koszty związane z podaniem i najniższy
koszt substancji z uwzględnieniem dawki leku i ilo-
ści dawek stosowanych podczas terapii oraz przewi-
dywanego czasu leczenia. W przypadku chorób prze-
wlekłych bierze się pod uwagę koszt rocznej lub
dłuższej terapii.
Na jednoznaczne podkreślenie zasługuje fakt, iż
w przypadku braku pełnej zastępowalności leków
w programach terapeutycznych wykluczone jest sto-
sowanie instytucji terapii inicjującej. Jeżeli obiek-
tywne badania farmakoekonomiczne, sporządzone
przez profesjonalną jednostkę badawczą, wykażą
nierównoważność (brak wymienności) technologii
medycznych stosowanych w programach zdrowot-
nych, w których wprowadzono dotychczas terapię
inicjującą opartą na konkretnym leku, zakwestiono-
wany zostanie tym samym mechanizm terapii ini-
cjującej.
Wskazanie wymienności leków w programie le-
czenia schorzeń reumatoidalnych oparte jest na za-
leceniach National Institute for Health and Clinical
Exellence (NICE), angielskiej niezależnej organiza-
cji odpowiedzialnej za przygotowanie wytycznych
dotyczących promocji zdrowia i zapobiegania sta-
nom chorobowym, z października 2007 r. „NICE
technology appraisal guidance 130-Adalimumab,
etanercept and infliximab for the treatment of rheu-
matoid arthritis” wskazały na równoważność eta-
nerceptu, adalimumabu i infliksymabu w terapii
reumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymi
zaleceniami należało rozpoczynać terapię od najtań-
szej opcji. W amerykańskich zaleceniach z czerwca
2008 r. wskazano również na wymienność tych
trzech inhibitorów TNF-α.

Potwierdzeniem takiego stanowiska jest również
uchwała Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych – profesjonalnej polskiej insty-
tucji zajmującej się oceną technologii medycznych,
z 16 października 2008 r., która rekomenduje konty-
nuowanie finansowania etanerceptu (Enbrel) infi-
liksimabu (Remicade), adalimumabu (Humira)
w ramach pierwszego rzutu leczenia biologicznego
reumatoidalnego zapalenia stawów w terapeutycz-
nym programie zdrowotnym prowadzonym przez
Narodowy Fundusz Zdrowia z uwzględnieniem wy-
boru terapii inicjującej leku aktualnie najtańszego.
W dniu 27 października 2008 r. prezes NFZ wy-
dał zarządzenie w sprawie określenia warunków za-
wierania i realizacji świadczeń w rodzaju leczenie
szpitalne w zakresie: terapeutyczne programy zdro-
wotne, które reguluje problematykę udzielania
świadczeń w ramach programów terapeutycznych
leczenia reumatoidalnego zapalenia stawów. Powtó-
rzone zostały w nim również rozwiązania obowiązu-
jące w poprzednich zarządzeniach, w tym również
zasada terapii inicjującej. Inaczej jednak niż w po-
przednim zarządzeniu, nie wskazano natomiast
konkretnie nazwy produktu leczniczego, od którego
należy rozpoczynać terapię, ma być to jednak lek
najtańszy, wybrany spośród tych równorzędnych,
które zaproponowano do programu terapeutyczne-
go. W efekcie tego możliwe będzie znaczące obniże-
nie kosztu zakupu leku przez świadczeniodawców,
a tym samym stanie się realne objęcie nowoczesnym
leczeniem szerszej grupy pacjentów cierpiących na
schorzenia reumatyczne.
Pragnę także poinformować, że Zespół ds. iden-
tyfikacji problemów zdrowotnych, powołany zarzą-
dzeniem nr 8/2008/DGL prezesa NFZ, wskazał
wśród problemów zdrowotnych rozpatrywanych
w aspekcie możliwości wdrożenia nowych terapeu-
tycznych programów zdrowotnych w 2009 r. również
leczenie łuszczycowego zapalenia stawów. Opisywa-
ne tutaj działania prezesa NFZ stwarzają szansę na
znaczącą poprawę dostępu chorych na schorzenia
reumatyczne do nowoczesnych terapii z użyciem le-
ków biologicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra gospodarki
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie strategii energetycznej Polski (6062)
W odpowiedzi na przesłaną przy piśmie z dnia 31
października 2008 r., znak SPS-023-6062/08, inter-
pelację pana posła Łukasza Zbonikowskiego w spra-
635
wie strategii energetycznej Polski, przedstawiam
następujące wyjaśnienia.
Pytanie 1: Jakie jest stanowisko rządu w sprawie
energetyki atomowej?
Dotychczasowe prognozy dotyczące możliwości
pokrycia przyszłego zapotrzebowania na energię
elektryczną w kraju wskazują na konieczność budo-
wy nowych mocy wytwórczych. Zobowiązania doty-
czące ograniczania emisji gazów cieplarniach zmu-
szają Polskę do poszukiwania rozwiązań niskoemi-
syjnych w zakresie wytwarzania energii elektrycz-
nej. Jest to tym bardziej znaczące, że podstawą ener-
getyki polskiej jest obecnie węgiel. W związku z po-
wyższym opracowywany w Ministerstwie Gospodar-
ki projekt „Polityki energetycznej Polski do 2030 r.”
zawierał będzie szereg działań m.in. w zakresie
zwiększenia efektywności energetycznej, wzrostu
wykorzystania odnawialnych źródeł energii, ograni-
czenia oddziaływania energetyki na środowisko.
Istotnym elementem strategii państwa będzie po-
nadto wsparcie rozwoju nowych technologii energe-
tycznych, w tym technologii czystego węgla oraz
energetyki jądrowej.
Elektrownie jądrowe są uznawane za najtańsze
źródła energii elektrycznej o wielkiej skali, tj. za
zdolne rozwiązać problem zaspokojenia zapotrzebo-
wania na energię elektryczną w skali całych syste-
mów elektroenergetycznych. Rozwój energetyki ją-
drowej w Polsce może stać się ważnym elementem
dywersyfikacji dostaw paliw i energii, co bezpośred-
nio przełoży się na wzrost bezpieczeństwa energe-
tycznego kraju, jednocześnie zmniejszając negatyw-
ny wpływ energetyki na środowisko.
Podjęcie decyzji o budowie elektrowni jądrowej w
Polsce jest zagadnieniem niezwykle trudnym, wy-
magającym przeprowadzenia szeroko zakrojonych
analiz ekonomiczno-ekologiczno-społecznych. Roz-
strzygnięcie to zostanie poprzedzone szeregiem
działań, które obejmować będą m.in.:
— prace przygotowawcze nad utworzeniem orga-
nu podległego ministrowi gospodarki, odpowiedzial-
nego za przygotowanie i promocję programu energe-
tyki jądrowej,
— analizy lokalizacyjne dla elektrowni jądrowych
oraz składowiska odpadów promieniotwórczych,
— określenie zakresu działalności informacyjnej
na rzecz społeczeństwa oraz przygotowanie i prze-
prowadzenie przygotowawczej kampanii informa-
cyjnej, dotyczącej programu energetyki jądrowej,
— określenie niezbędnych zmian ram prawnych
dla wdrożenia programu energetyki jądrowej,
— ustalenie pożądanego udziału energetyki ją-
drowej w energy mix w 2030 r.,
— budowę zaplecza naukowo-badawczego oraz
wspieranie prac nad nowymi technologiami reakto-
rów i synergią węglowo-jądrową,
— opracowanie programu kształcenia kadr dla
instytucji związanych z energetyką jądrową.
636
W wyniku realizacji ww. działań zostanie podję-
ta decyzja o wprowadzeniu energetyki jądrowej
w Polsce.
Pytanie 2: Jak wygląda strategia energetyczna
Polski?
W Ministerstwie Gospodarki trwają prace nad
przygotowaniem projektu dokumentu „Polityka
energetyczna Polski do 2030 r.” Dokument będzie
zawierał długoterminową strategię państwa w sek-
torze energetycznym wraz z czteroletnim progra-
mem działań wykonawczych.
Podstawowymi kierunkami polskiej polityki
energetycznej są:
— poprawa efektywności energetycznej,
— wzrost bezpieczeństwa energetycznego,
— rozwój wykorzystania odnawialnych źródeł
energii, w tym biopaliw,
— rozwój konkurencyjnych rynków paliw i energii,
— ograniczenie oddziaływania energetyki na
środowisko.
Dla każdego ze wskazanych kierunków formuło-
wane są cele główne oraz w zależności od potrzeb
cele szczegółowe, działania na rzecz ich realizacji
oraz przewidywane efekty.
We wrześniu br. część strategiczna „Polityki” zo-
stała poddana szerokim konsultacjom społeczno-go-
spodarczym. W trakcie tych uzgodnień do projektu
skierowano szereg opinii i uwag, które są aktualnie
rozpatrywane.
W ramach prac nad polityką energetyczną przy-
gotowywana jest nowa, aktualna prognoza zapo-
trzebowania na paliwa i energię, uwzględniająca
wyzwania wynikające z wspólnej polityki energe-
tycznej UE.
Po przygotowaniu projekt nowej „Polityki” zo-
stanie poddany postępowaniu w sprawie oceny od-
działywania na środowisko, wymaganej na podsta-
wie art. 40 ustawy – Prawo ochrony środowiska.
Uprzejmie informuję, że projekt „Polityki” moż-
na pobrać ze strony Ministerstwa Gospodarki: www.
mg.gov.pl/gospodarka/energetyka.
Pytanie 3: Czy powstał harmonogram zadań
związanych z budową elektrowni atomowych w Pol-
sce?
W chwili obecnej zaplanowano ogólny harmono-
gram działań związanych z podjęciem decyzji o bu-
dowie pierwszej elektrowni jądrowej w Polsce. Na
tym etapie zostanie przygotowana infrastruktura
organizacyjno-prawna, umożliwiająca wdrożenie
programu wprowadzenia energetyki jądrowej w Pol-
sce oraz realizację rozpoczętych działań przygoto-
wawczych do kampanii edukacyjno-informacyjnej.
Harmonogram zadań do wykonania wynika
z konieczności budowy infrastruktury dla energety-
ki jądrowej, określonej dla poszczególnych etapów
przygotowań do wdrożenia programu energetyki ją-
drowej w dokumentach Międzynarodowej Agencji
Energii Atomowej. Podjęcie decyzji o budowie elek-
trowni jądrowej jest pierwszym kamieniem milo-
wym w tych przygotowaniach. Przewiduje się, że
rozstrzygnięcie to nastąpi w ciągu 8–9 miesięcy po
przyjęciu dokumentu „Polityka energetyczna Polski
do 2030 r.” Uruchomienie pierwszego bloku jądro-
wego powinno być możliwe w 2020–2021 roku, o ile
decyzja rządu w tej sprawie będzie pozytywna.
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, zwracam
się z uprzejmą prośbą o przyjęcie ich jako odpowie-
dzi na interpelację pana posła.
Minister
Waldemar Pawlak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie sytuacji materialnoprawnej
rodziców dzieci niepełnosprawnych (6064)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 31 października br.,
znak: SPS-023-6064/08, dotyczące interpelacji po-
sła Łukasza Zbonikowskiego w sprawie sytuacji ma-
terialno-prawnej rodziców dzieci niepełnospraw-
nych, uprzejmie wyjaśniam:
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowu-
jących niepełnosprawne dzieci, poruszane w inter-
pelacji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki
Społecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie
resortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kie-
rownictwa ministerstwa z delegacją Stowarzysze-
nia Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na któ-
rym omówiono istniejące problemy i bariery, w tym
te dotyczące trudnej sytuacji materialnej, jakie na-
potykają rodzice wychowujący niepełnosprawne
dzieci. Rodzice przedstawili również swoje postula-
ty, których wprowadzenie w życie znacząco popra-
wiłoby ich funkcjonowanie. W chwili obecnej te ze
zgłoszonych postulatów, które leżą w kompetencji
ministra pracy i polityki społecznej, są przedmio-
tem analiz resortu w celu przygotowania projektu
założeń do rozwiązań prawnych, w tym dotyczą-
cych warunków przyznawania świadczenia pielę-
gnacyjnego i opłacania przez budżet państwa skła-
dek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe oraz
składek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjen-
tów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodo-
wych uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz
kwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowa-
nych do rodziców wychowujących niepełnosprawne
dzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadcze-

niach rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń podlegają okresowej
weryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwoty
świadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniem
wyników badań progu wsparcia dochodowego ro-
dzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw
Socjalnych. W badaniach tych uwzględnia się mię-
dzy innymi zmiany cen towarów i usług konsump-
cyjnych. Datą poprzedniej weryfikacji był 1 wrze-
śnia 2006 r. W związku z tą weryfikacją od 1 wrze-
śnia 2006 r. uległy podwyższeniu wysokości niektó-
rych świadczeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku do
zasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilita-
cji dziecka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielę-
gnacyjnego. Najbliższa weryfikacja kryteriów do-
chodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych oraz kwoty poszczególnych świadczeń rodzin-
nych przewidziana jest w II półroczu 2009 r. Zwa-
żywszy na skalę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r.,
tj. od wejścia ustawy w życie, podniesienie kryteriów
dochodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych oraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym
świadczeń związanych z niepełnosprawnością dzie-
ci, wydaje się nieuniknione.
Świadczenia rodzinne nie są wynagrodzeniem za
świadczoną pracę ani ekwiwalentem utraconego wy-
nagrodzenia w przypadku wystąpienia ryzyka obję-
tego wcześniej płaconą składką. Świadczenia ro-
dzinne są pomocą o charakterze socjalnym, mającą
na celu dofinansowanie – a nie pełne pokrycie – kosz-
tów utrzymania rodzin wychowujących dzieci. Kwo-
ta świadczenia pielęgnacyjnego ma częściowo zre-
kompensować rodzicowi utratę dochodów z tytułu
zatrudnienia lub innej pracy zarobkowej, a nie wy-
nagrodzenie w pełni zastąpić. Kwota świadczenia
pielęgnacyjnego, tak jak kwota wynagrodzenia za
pracę, nie zależy od liczby dzieci będących na utrzy-
maniu świadczeniobiorcy.
W obecnym systemie prawnym istnieje zawód
asystenta osoby niepełnosprawnej. Został on wpro-
wadzony rozporządzeniem ministra edukacji naro-
dowej z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfika-
cji zawodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124,
poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomo-
cy społecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadań
realizowanych przez asystenta należy: współtworze-
nie programów rehabilitacyjnych, zawodowego prze-
kwalifikowania, kontaktów społecznych, usług kul-
turalnych, rekreacji i integracji ze środowiskiem,
diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwa-
nia wszelkiego typu barier, pobudzanie aktywności
osoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu za-
spokojenia potrzeb biologicznych, psychicznych i spo-
łecznych, planowanie, kontrolowanie i ocenianie in-
dywidualnego programu pomocy osobie niepełno-
sprawnej, włączenie osoby niepełnosprawnej w pro-
gramy instytucji i placówek świadczących usługi
rehabilitacyjne, a także współpraca z mediami uła-
twiająca poszukiwanie sponsorów w działaniach na
rzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawo-
637
du asystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się ze
zdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakre-
sie. Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przez
jednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np.
ośrodek pomocy społecznej lub powiatowe centrum
pomocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regu-
lowanej przepisami Kodeksu pracy lub umowy cy-
wilno-prawnej, o której mowa w Kodeksie cywilnym.
Nie jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opie-
kującego się swym niepełnosprawnym dzieckiem
publiczny pracodawca zatrudniał na stanowisku
asystenta – pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bo-
wiem zarówno kwestie stosunków między rodzicem
a dzieckiem, wynikające z przepisów Kodeksu ro-
dzinnego i opiekuńczego, w tym dotyczące obowiąz-
ku opieki i utrzymania dziecka, jak również kwestie
dotyczące stosunku pracy, w tym: czasu pracy, go-
dzin nadliczbowych, zwolnień chorobowych, urlo-
pów itp. Stąd też właściwym narzędziem wsparcia
materialnego rodzin wychowujących niepełnospraw-
ne dzieci jest system świadczeń rodzinnych, uzupeł-
niony rozwiązaniami z zakresu pomocy społecznej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Łukasza Zbonikowskiego
w sprawie promocji szczepień przeciwko grypie
(6065)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z nade-
słaną przy piśmie z dnia 31 października 2008 r.
(Nr SPS-023-6065/08) interpelacją pana posła Łuka-
sza Zbonikowskiego w sprawie promocji szczepień
przeciwko grypie uprzejmie informuję, co następuje.
W Polsce problem grypy sezonowej, grypy pta-
ków oraz grypy pandemicznej i ich wpływu na zdro-
wie ludzi stanowi jeden z priorytetów w dziedzinie
zdrowia publicznego. Przygotowania do pandemii
grypy i walki z grypą ptaków oraz grypą sezonową
prowadzone są w ramach Krajowego Komitetu do
Spraw Pandemii Grypy powołanego 5 marca 2005 r.
przez ministra zdrowia. W jego skład wchodzą m.in.
przedstawiciele instytucji zaangażowanych w reali-
zację zadań związanych z ochroną ludności przed
skutkami grypy pandemicznej, grypy ptaków, ale
również grypy sezonowej, w tym przedstawiciele
m.in. Ministerstwa Zdrowia, Ministerstwa Obrony
Narodowej, Ministerstwa Spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji, Ministerstwa Spraw Zagranicznych,
638
Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Głównego
Inspektoratu Sanitarnego oraz szerokie grono kra-
jowych ekspertów i konsultantów.
Do zadań komitetu należy m.in.:
1. Opracowanie, zgodnie z wymogami Światowej
Organizacji Zdrowia i aktualizacją interdyscypli-
narnego Polskiego planu pandemicznego, a także
modyfikowanie tego dokumentu, zgodnie z postę-
pem wiedzy i zmieniającymi się realiami społeczno-
-ekonomicznymi kraju.
2. Monitorowanie światowej i krajowej sytuacji
epidemiologicznej grypy sezonowej oraz grypy
ptaków.
3. Opracowywanie strategii podejmowanych
działań profilaktycznych, diagnostycznych, leczni-
czych i organizacyjnych dla poszczególnych faz pan-
demii grypy oraz:
— dokonywanie oceny zagrożenia,
— określanie zadań poszczególnych jednostek
i służb oraz zakresu ich odpowiedzialności, przy
maksymalnym wykorzystaniu istniejących struktur
działających w sytuacjach kryzysowych,
— podejmowanie decyzji w sprawach z zakresu
kompetencji komitetu.
Krajowy Komitet do Spraw Pandemii Grypy peł-
ni rolę krajowego centrum konsultacyjnego i decy-
zyjnego odnośnie do wszystkich zagadnień związa-
nych z grypą.
Wielokrotnie podczas posiedzeń Krajowego Ko-
mitetu do Spraw Pandemii Grypy omawiano zagad-
nienia dotyczące promowania szczepień przeciwko
grypie sezonowej i działań mających na celu zwięk-
szenie poziomu wyszczepialności. Podczas posiedzeń
wielokrotnie informowano przedstawicieli resortów
biorących udział w obradach komitetu o konieczno-
ści promowania szczepień wśród przedstawicieli
swoich instytucji oraz podkreślano ich rolę w tym
zakresie. Ponadto na prośbę Komisji Europejskiej,
w związku z problemami z podniesieniem poziomu
wyszczepialności we wszystkich państwach UE,
przedstawiciele krajowego komitetu brali udział
w europejskich konsultacjach dotyczących tego za-
gadnienia. Na podstawie materiałów przekazanych
przez wszystkie państwa członkowskie UE Komisja
Europejska opracuje raport ostateczny, który będzie
zawierał rekomendacje dla przyszłych działań.
Uwzględniając wagę problemu, ale również korzy-
ści płynące ze zwiększenia poziomu wyszczepialności
przeciwko grypie sezonowej, Polska wyraziła popar-
cie dla intensywnych, skoordynowanych działań na
poziomie lokalnym, krajowym i europejskim.
Odnosząc się do konkretnych pytań pana posła
Łukasza Zbonikowskiego, należy podkreślić, że w Pol-
sce szczepienia przeciwko grypie są szczepieniami
zalecanymi, co oznacza, że koszt szczepionki ponosi
pacjent. Jedynie koszt wykonania szczepienia jest
refundowany przez Narodowy Fundusz Zdrowia.
Dlatego też skuteczna kampania informacyjna jest
jednym z kluczowych środków, które mogą pomóc
w podniesieniu świadomości społeczeństwa w tym
zakresie. Mimo bardzo skromnych środków finanso-
wych główny inspektor sanitarny corocznie podej-
muje szereg działań informacyjnych i edukacyjnych.
Przed każdym sezonem grypowym główny inspek-
tor sanitarny organizuje konferencje prasowe, pod-
czas których informuje o konieczności szczepień.
Często biorą w nich udział krajowi eksperci w tej
dziedzinie. Przedstawiciele Głównego Inspektoratu
Sanitarnego biorą udział w wielu innych przedsię-
wzięciach medialnych (spotkaniach, debatach), pod-
czas których informują o konieczności poddawania
się szczepieniom.
Ponadto na stronie internetowej GIS umieszczo-
ne zostały materiały informacyjne dotyczące grypy
oraz konieczności szczepień, które na bieżąco są
uaktualniane, zgodnie ze światowymi wytycznymi
i rekomendacjami. Działania informacyjne prowa-
dzone są we współpracy z Krajowym Ośrodkiem do
Spraw Grypy NZIP-PZH (NIC NIZP-PZH), który od
sezonu 2004/2005 wydaje materiały edukacyjne
w postaci listów i broszur dla lekarzy (od sezonu
2006/2007 – przy współpracy z Polskim Towarzy-
stwem Medycyny Rodzinnej), ulotek informacyjnych
dla pacjentów, wykładów, artykułów edukacyjno-po-
pularnych, itp.
Podkreślić również należy, że w działaniach in-
formacyjnych prowadzonych przez przedstawicieli
Państwowej Inspekcji Sanitarnej (PIS) wielokrotnie
wykorzystywane są wyniki badań naukowych prze-
prowadzanych w krajowym ośrodku, które potwier-
dzają skuteczność stosowania szczepień przeciwko
grypie sezonowej, zwłaszcza u osób należących do
grup ryzyka.
Podkreślić należy, że działania promujące szcze-
pienia przeciwko grypie sezonowej prowadzone są
przez przedstawicieli Państwowej Inspekcji Sanitar-
nej również na poziomie powiatowym i wojewódz-
kim. Przedstawiciele wojewódzkich i powiatowych
inspekcji sanitarnych organizują liczne konferencje
prasowe, upowszechniają materiały informacyjne,
a także organizują spotkania promujące szczepie-
nia, podczas których informują o skuteczności i ko-
nieczności szczepień.
Uwzględniając ogromną rolę podejmowanych
działań informacyjnych i edukacyjnych, a także ko-
nieczność ich intensyfikowania, podkreślić należy,
iż głównym czynnikiem wpływającym na obniżenie
skuteczności tego środka są działania niektórych le-
karzy, którzy nie tylko nie propagują szczepień po-
śród swoich pacjentów, ale wręcz podważają ich sku-
teczność i zasadność stosowania. Biorąc pod uwagę
fakt, że szczepienia przeciwko grypie są w Polsce
szczepieniami zalecanymi, działania wielu lekarzy
– pomimo wielu prób ich uświadamiania podejmo-
wanych przez organy PIS i NIC NIZP-PZH – uznać
należy za niezwykle szkodliwe i wręcz nieetyczne.
Uwzględniając powyższe pragnę zapewnić pana
posła, że zarówno Krajowy Komitet do Spraw Pan-
demii Grypy, jak i przedstawiciele Państwowej In-
spekcji Sanitarnej będą kontynuować dotychczas
podejmowane działania w zakresie informowania
o szczepieniach przeciwko grypie sezonowej, a także
wykorzystując do tej pory zdobyte doświadczenia, będą
dokładać wszelkich starań – mimo niewielkich środ-
 639

ków finansowych przeznaczanych na promocję zdro- -023-6067/08) przekazującego interpelację posła na

wia – mających na celu uświadomienie polskiemu spo-
łeczeństwu znaczenia szczepień przeciwko grypie se-
zonowej, a tym samym podniesienia poziomu wyszcze-
pialności w kraju i w całej Unii Europejskiej.
Sądzę, że powyższe informacje stanowią wyczer-
pującą odpowiedź na pytania postawione przez pana
posła Łukasza Zbonikowskiego. W razie jakichkol-
wiek wątpliwości służymy kolejnymi wyjaśnieniami.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Siarki
w sprawie realizacji ustawy o ustanowieniu
„Programu modernizacji Policji,
Straży Granicznej, Państwowej Straży
Pożarnej i Biura Ochrony Rządu w latach
2007–2009” (6067)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 października 2008 r. (sygn. SPS-
Sejm pana Edwarda Siarki w sprawie realizacji
ustawy z dnia 12 stycznia 2007 r. o ustanowieniu
„Programu modernizacji Policji, Straży Granicznej,
Państwowej Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu
w latach 2007–2009” (Dz. U. Nr 35, poz. 213) uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
W związku z wnioskami ministra spraw we-
wnętrznych i administracji dotyczącymi przesunięć
środków budżetowych w ramach programu w latach
2007 i 2008 Rada Ministrów − na podstawie art. 4
ust. 3 ww. ustawy − wydała niżej wymienione uchwa-
ły, które skutkowały zmianami w finansowaniu pro-
gramu:
1) nr 77/2007 z dnia 8 maja 2007 r. w sprawie
przeniesienia wydatków między przedsięwzięciami
realizowanymi przez Straż Graniczną w ramach
„Programu...”,
2) nr 127/2007 z dnia 17 lipca 2007 r. w sprawie
przeniesienia wydatków między przedsięwzięciami re-
alizowanymi przez Policję w ramach „Programu...”,
3) nr 176/2007 z dnia 2 października 2007 r.
w sprawie przeniesienia wydatków między przedsię-
wzięciami realizowanymi przez Policję, Straż Gra-
niczną i Państwową Straż Pożarną w ramach „Pro-
gramu...”,
4) nr 204/2007 z dnia 15 października 2007 r.
w sprawie przeniesienia wydatków między przedsię-
wzięciami realizowanymi przez Policję, Straż Gra-
niczną i Państwową Straż Pożarną w ramach „Pro-
gramu...”,

Tabela przedstawia zmiany dokonane w latach 2007/2008 w zakresie wartościowym

w odniesieniu do wszystkich przedsięwzięć realizowanych w 2008 r.
w tys. zł
Ustawa po
zmianach
204/2007

188/2008

197/2008
127/2007

176/2007
Uchwała

Uchwała

Uchwała

Uchwała

Uchwała

Uchwała

Uchwała
77/2007

57/2008
Ustawa

RM

RM

RM

RM

RM

RM

RM

Lp. Wyszczególnienie

Zakup i wymiana sprzętu

1. 576 290 -23 512 -21 634 -89 172 -90 803 351 169
transportowego

2. Zakup uzbrojenia 30 325 -500 -592 29 233

Zakup sprzętu
3. i wyposażenia 193 986 41 006 9 249 -85 569 28 158 700
specjalnego
Zakup i wymiana sprzętu
4. oraz systemów 345 567 23 512 12 336 -115 946 0* 265 469
teleinformatycznych
Budowa nowych
5. i modernizacja 664 126 -41 006 9 298 -9 249 -2 000 105 438 726 607
użytkowanych obiektów
Zakup i modernizacja
6. urządzeń zabezpieczenia 177 771 -147 334 30 437
techniczno-obronnego
Wzmocnienie
motywacyjnego systemu
7. 479 313 440 521 919 834
uposażeń
funkcjonariuszy
Zastąpienie
8. funkcjonariuszy 61 029 -14 071 46 958
pracownikami cywilnymi

Ogółem 2 258 407 0 0 0 0 0 0 0 2 528 407

* W uchwale nr 197/2008 z Państwowej Straży Pożarnej do Straży Granicznej przeniesiono środki finansowe w wysokości 20 000 tys. zł
w ramach przedsięwzięcia „Zakup i wymiana sprzętu oraz systemów teleinformatycznych”, dlatego w tabeli jest 0.
640
5) nr 57/2008 z dnia 1 kwietnia 2008 r. w sprawie
przeniesienia wydatków między przedsięwzięciami
realizowanymi w ramach „Programu...”,
6) nr 188/2008 z dnia 16 września 2008 r. w spra-
wie przeniesienia wydatków między przedsięwzię-
ciami realizowanymi w ramach „Programu...”,
7) nr 197/2008 z dnia 3 października 2008 r.
w sprawie przeniesienia wydatków między Państwo-
wą Strażą Pożarną i Strażą Graniczną w ramach
„Programu...”.
Tabela (patrz str. 639) przedstawia zmiany doko-
nane w latach 2007/2008 w zakresie wartościowym
w odniesieniu do wszystkich przedsięwzięć realizo-
wanych w 2008 r.
Ponadto uprzejmie informuję, że na podstawie
art. 6 ustawy o ustanowieniu „Programu moderni-
zacji Policji, Straży Granicznej, Państwowej Straży
Pożarnej i Biura Ochrony Rządu w latach 2007–
–2009” w dniu 24 kwietnia 2008 r. minister spraw
wewnętrznych i administracji przekazał Marszałko-
wi Sejmu Rzeczpospolitej Polskiej informację o re-
alizacji programu za 2007 r., która została umiesz-
czona w wykazie druków sejmowych pod nr. 487.
Jednocześnie w załączeniu uprzejmie przedsta-
wiam przedłożoną − zgodnie z planem pracy Komisji
Administracji i Spraw Wewnętrznych − Marszałko-
wi Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej informację o re-
alizacji programu za trzy kwartały 2008 r.*).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 28 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Edwarda Siarki
w sprawie realizacji przebudowy drogi
krajowej S7 na odcinku Myślenice – Nowy Targ
(6068)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 31 października 2008 r. nr SPS-023-
-6068/08 w sprawie przebudowy drogi krajowej S7
na odcinku Myślenice – Rabka oraz drogi krajowej
nr 47 na odcinku Rabka Zdrój – Nowy Targ, uprzej-
mie przekazuję następujące informacje.
Budowa drogi ekspresowej S7 jest jednym z prio-
rytetów rządu. Przedmiotowa inwestycja została
ujęta w „Programie budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”, zatwierdzonym uchwałą Rady Mini-
strów nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
W świetle ww. programu budowa drogi ekspresowej
S7 na odcinku Myślenice – Lubień wraz z obwodnicą
Lubnia powinna być zakończona w 2008 r., jednakże
wykonawca robót wystąpił z wnioskiem o przedłu-
żenie czasu realizacji kontraktu z uwagi na trudno-
ści terenowe – geologiczne oraz projektowe. Plano-
wany przez wykonawcę termin ukończenia inwesty-
cji przewidywany jest na wrzesień 2009 r.
Dla odcinka Lubień – Rabka Zdrój zlecono opra-
cowanie materiałów do decyzji o środowiskowych
uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzię-
cia oraz decyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji
drogowej. W chwili obecnej warianty realizacyjne
przedmiotowego odcinka rozpatrywane są przez ko-
misję oceny przedsięwzięć inwestycyjnych, która po-
dejmie decyzję m.in. w zakresie przekroju drogi. Od
decyzji tej uzależniona będzie wysokość kosztów
związanych z realizacją inwestycji.
Z kolei dla odcinka w ciągu drogi krajowej nr 47
Rdzawka – Nowy Targ opracowywana jest doku-
mentacja projektowa wraz z przygotowaniem wła-
ściwych dokumentów koniecznych do uzyskania de-
cyzji o uwarunkowaniach środowiskowych oraz de-
cyzji o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej.
Przewidywany termin uzyskania decyzji środowi-
skowej to styczeń 2009 r., a decyzji o zezwoleniu na
realizację inwestycji drogowej – połowa 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Girzyńskiego
oraz grupy posłów
w sprawie monitorowania przez MSZ
wydawanych za granicą publikacji dotyczących
historii Polski i narodu polskiego (6069)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Zbigniewa Girzyńskiego oraz
grupy posłów (pismo nr SPS-023-6069/08 z dnia 31
października 2008 r.) w sprawie monitorowania
przez MSZ wydawanych za granicą publikacji doty-
czących historii Polski i narodu polskiego uprzejmie
informuję:
1. W swojej działalności informacyjnej i kultural-
nej Ministerstwo Spraw Zagranicznych stara się nie
tylko reagować na zaistniałe sytuacje, ale przede
wszystkim działać wyprzedzająco, poprzez upo-

wszechnianie rzetelnej wiedzy o Polsce, co jest naj-
lepszą podstawą do budowania właściwego wizerun-
ku naszego kraju. Jednocześnie w miarę swoich
skromnych możliwości finansowych i kadrowych
MSZ stara się monitorować i reagować na konkret-
ne zagraniczne publikacje przedstawiające fałszy-
wie historię Polski i dzieje narodu polskiego. Doty-
czy to zwłaszcza artykułów prasowych i programów
telewizyjnych, które ze względu na masowość odbio-
ru mogą wyrządzić szczególnie duże szkody wize-
runkowi Polski bądź utrwalać negatywne stereoty-
py na jej temat (przykładem może być kampania
przeciwko używaniu określenia „polskie obozy
śmierci”, która doprowadziła do uchwalenia stosow-
nej rezolucji Komitetu Światowego Dziedzictwa
UNESCO w 2007 r.).
2. Należy jednak pamiętać, że zwalczanie fałszy-
wych wyobrażeń na temat Polski i Polaków w kra-
jach, w których istnieje wolny rynek mediów, jest
niezwykle trudne, a możliwości interwencji na płasz-
czyźnie dyplomatycznej są bardzo ograniczone.
Trudność ta jest jeszcze większa w przypadku prze-
kłamań zawartych w publikacjach specjalistycznych
lub akademickich, ponieważ najlepszą na nie odpo-
wiedzią są lub mogłyby być zawierające rzetelną
wiedzę naukową prace – książki, artykuły, recenzje
naukowe – znanych historyków, polskich i zagra-
nicznych, których nie są w stanie zastąpić interwen-
cje dyplomatów czy urzędników, obciążonych wielo-
ma innymi obowiązkami i najczęściej nieposiadają-
cych odpowiedniego przygotowania naukowego.
3. Zdając sobie z tego sprawę, Ministerstwo
Spraw Zagranicznych już od kilku lat współpracuje
z gronem wybitnych polskich historyków (w tym
m.in. z Instytutu Historii UW, Instytutu Historii
PAN, PISM, IPN), zamawiając u nich materiały in-
formacyjne, opracowania do prowadzonych przez
siebie stron internetowych (np. na temat II wojny
światowej lub Października 1956 r. w Polsce i na
Węgrzech) czy komentarze do przygotowywanych
wystaw.
4. Dla skuteczniejszego zwalczania zafałszowa-
nego obrazu Polski i narodu polskiego, jaki można
znaleźć w niektórych zagranicznych publikacjach,
MSZ będzie wspomnianą współpracę z polskimi hi-
storykami zdecydowanie rozszerzać. Jednocześnie
zawartą w interpelacji pana posła Zbigniewa Gi-
rzyńskiego oraz grupy posłów ideę, aby tę koopera-
cję w jakiś sposób sformalizować, uważa za bardzo
cenną sugestię, godną starannego rozważenia i ewen-
tualnej realizacji.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
641
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Gosiewskiego
w sprawie zapobieżenia negatywnym skutkom
wprowadzenia reformy PFRON (6071)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
31 października 2008 r., znak: SPS-023-6071/08, in-
terpelację pana posła Jerzego Antoniego Gosiew-
skiego w sprawie zapobieżenia negatywnym skut-
kom wprowadzenia reformy Państwowego Fundu-
szu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych uprzej-
mie proszę o przyjęcie poniższych wyjaśnień:
1. Zgodnie z przyjętymi przez rząd i przesłany-
mi do Sejmu RP projektami ustaw: o finansach pu-
blicznych i Przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych, Państwowy Fundusz Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych posiadający osobowość
prawną zostanie przekształcony – z dniem 1 stycz-
nia 2010 r. – w Państwowy Fundusz Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych stanowiący wyodrębniony
rachunek bankowy bez osobowości prawnej jako
państwowy fundusz celowy w rozumieniu ustawy
o finansach publicznych.
Jednocześnie zaproponowano, że tylko samorzą-
dy województw przejmą zadania dotychczas realizo-
wane przez oddziały funduszu, a pracownicy tych
oddziałów staną się pracownikami urzędów mar-
szałkowskich i będą zajmować się – tak jak i obecnie
– realizacją zadań ustawowych.
2. Wdrażanie wspomnianych zmian nie spowo-
duje zakłóceń w finansowaniu ze środków funduszu
realizacji zadań ustawowych w zakresie rehabilita-
cji zawodowej i społecznej osób niepełnosprawnych,
ponieważ:
1) dysponentem środków funduszu będzie mini-
ster właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego,
który przejmie zadania wykonywane przez prezesa
zarządu bądź zarząd funduszu i będzie je wykony-
wał przy pomocy biura obsługi funduszu funkcjonu-
jącego w formie jednostki budżetowej. Pracownicy
biura funduszu staną się pracownikami biura obsłu-
gi funduszu,
2) wszystkie środki, które wpłyną na wyodręb-
niony rachunek bankowy funduszu, będą – tak jak
i dotychczas – przeznaczane na realizację zadań
określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 17 listopada 2008 r.
642
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rojka
w sprawie potrzeby zmian w projekcie ustawy
o zasadach i sposobie prowadzenia
ewidencji ludności (6072)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
31 października 2008 r. (sygn. SPS-023-6072/08)
przekazującego interpelację posła na Sejm RP pana
Józefa Rojka z dnia 27 października 2008 r. w spra-
wie potrzeby zmian w projekcie ustawy o zasadach
i sposobie prowadzenia ewidencji ludności uprzejmie
przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie należy zauważyć, iż interpelacja pana
posła odnosi się do wcześniejszej wersji projektu
ustawy o zasadach i sposobie prowadzenia ewidencji
ludności.
Niemniej jednak rozwiązania prawne budzące
wątpliwości pana posła, dotyczące rezygnacji z obo-
wiązku potwierdzania przez właściciela lokalu poby-
tu osoby rejestrującej miejsce zamieszkania, zawarte
zostały również w nowym, przyjętym w dniu 4 listo-
pada 2008 r. przez Radę Ministrów projekcie ustawy
o ewidencji ludności (druk sejmowy nr 1371).
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w ocenie
projektodawcy zarówno interesy właścicieli lokali,
jak i osób zgłaszających miejsce zamieszkania są
właściwie chronione w następujący sposób.
W projektowanej ustawie:
— zdefiniowano w sposób klarowny podstawowe
miejsce zamieszkania (art. 24) oraz odrzucono w jego
definicji element woli, do którego odwołują się przepi-
sy obowiązującej ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r.
o ewidencji ludności i dowodach osobistych (t.j.: Dz. U.
z 2006 r. Nr 139, poz. 993, z późn. zm.), tj. badanie
zamiaru osoby zgłaszającej miejsce pobytu.
Zgodnie z projektem, podstawowym miejscem
zamieszkania osoby podlegającym rejestracji jest
miejsce, w którym koncentrują się jej więzi osobiste
oraz najczęściej spędza codzienny czas wolny od pra-
cy i do którego zwykle powraca, niezależnie od cza-
sowych nieobecności związanych w szczególności
z wypoczynkiem, odwiedzinami u krewnych i przy-
jaciół, nauką, wykonywaniem pracy lub leczeniem.
Dzięki takiej definicji administracyjne ustalenie,
gdzie osoba powinna dokonać rejestracji miejsca za-
mieszkania, nie powinno budzić wątpliwości;
— wymóg dokonania zgłoszenia miejsca zamiesz-
kania w celu rejestracji wynika z faktu zamieszka-
nia, a więc decyzji właściciela o udostępnieniu jego
lokalu do zamieszkania osobie trzeciej (art. 25);
— osoba zgłaszająca fakt zamieszkiwania czyni
to pod rygorem odpowiedzialności karnej za podanie
nieprawdziwych danych lub zatajenie danych w zgło-
szeniu miejsca zamieszkania (art. 26 ust. 5) na pod-
stawie art. 233 § 6 w związku z § 1 ustawy z dnia
6 czerwca 1997 r. Kodeks karny (Dz. U. Nr 88,
poz. 553, z późn. zm.).
Jednakże zważenia wymaga, iż podanie niepraw-
dziwych danych lub zatajenie danych nie jest jedynie
wykroczeniem, ale przestępstwem. Ponadto osoba
dokonująca zgłoszenia odpowiada za podanie nie-
prawdziwych informacji zarówno w odniesieniu do
faktu swojego przebywania w lokalu, jak i dotyczą-
cych osoby właściciela lokalu;
— organ dokonujący rejestracji miejsca zamiesz-
kania przekazuje informację o dokonanej rejestracji
właścicielowi lokalu lub osobie posiadającej spółdziel-
cze własnościowe prawo do lokalu (art. 29 ust. 3 i 4);
— w razie stwierdzenia przez właściciela, iż
w jego nieruchomości rejestracji dokonała osoba,
która tam nie zamieszkuje, może w trybie przewi-
dzianym w art. 33 wystąpić o jej wyrejestrowanie.
— w celu dodatkowej ochrony praw właścicieli
art. 28 ust. 6 zawiera zapis, iż rejestracja miejsca
zamieszkania nie może naruszać praw osób posiada-
jących tytuł prawny do lokalu.
Pragnę nadmienić, iż rozwiązania zawarte w ww.
projekcie stanowią wykonie wyroku Trybunału
Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2002 r. (sygn. akt
K20/01), który stwierdził, że ewidencja ludności słu-
ży zbieraniu informacji w zakresie danych o miejscu
zamieszkania oraz pobytu osób, a więc rejestracji
stanu faktycznego, a nie stanu prawnego, i nie jest
formą kontroli nad legalnością zamieszkania i poby-
tu. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego o tym, czy
zamieszkanie danej osoby w lokalu wymaga zgody
właściciela, nie decydują przepisy ewidencji ludno-
ści, ale przepisy prawa materialnego normujące po-
szczególne typy stosunków prawnych, których ele-
mentem jest uprawnienie do używania lokalu, np.
Kodeks cywilny, Prawo spółdzielcze.
Zaproponowane projektem rozwiązanie wycho-
dzi równocześnie naprzeciw problemowi tzw. fikcji
meldunkowej, wynikającej z faktu, że wiele osób nie
jest dzisiaj zameldowanych w miejscu zamieszkania,
ponieważ znaczna liczba właścicieli uzależnia wyna-
jęcie lokalu, wbrew prawu, od niedokonywania
w nim zameldowania. Aktualne dane ze zbioru PE-
SEL pokazują, że blisko 100 000 osób, nie mogąc za-
meldować się na pobyt stały, zameldowało się wy-
łącznie na pobyt czasowy trwający ponad trzy mie-
siące, a blisko 800 000 osób zamieszkuje w Polsce
bez zameldowania w ogóle. Problem ten wyjątkowo
niekorzystnie wpływa na indywidualną sytuację
osób zainteresowanych, utrudniając im na co dzień
przystępowanie do różnych czynności prawno-admi-
nistracyjnych, ale równocześnie nie pozostaje bez
złego wpływu na funkcjonowanie państwa, w tym
samorządu terytorialnego, uniemożliwiając prawi-
dłowe gospodarowanie środkami publicznymi.
Biorąc powyższe pod uwagę, pragnę podkreślić,
że celem zmiany przepisów dotyczących ewidencji
ludności, oprócz likwidacji archaicznych wymagań
państwa względem obywatela w zakresie meldunko-

wym, była m.in. potrzeba uproszczenia procedur
tak, by każda osoba mogła zarejestrować swoje pod-
stawowe miejsce zamieszkania. Wyrażam przekona-
nie, że rozwiązania zaproponowane w projekcie
ustawy o ewidencji ludności pozwolą na realizację
takiego celu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Witolda Pahla
w sprawie wysokości dopłat do krajowych
przewozów autobusowych przewidzianych
w projekcie budżetu na rok 2009 (6074)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 31 października 2008 r.,
znak: SPS-023-6074/08, przy którym przekazana
została interpelacja pana posła Witolda Pahla w spra-
wie wysokości dopłat do krajowych przewozów auto-
busowych przewidzianych w projekcie budżetu na
rok 2009, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 8a ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca
1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz.
U. z 2002 r. Nr 175, poz. 1440, z późn zm.), samorzą-
dy województw przekazują przewoźnikom wykonu-
jącym krajowe autobusowe przewozy pasażerskie
dopłaty do przewozów z tytułu stosowania obowią-
zujących ustawowych ulg biletowych. Ciężar rekom-
pensowania przewoźnikom ustawowych uprawnień
do ulgowych przejazdów od 2008 r. finansowany jest
z budżetu państwa.
W oparciu o wydatki przeznaczone na dofinanso-
wanie krajowych przewozów pasażerskich poniesio-
ne przez województwa w latach ubiegłych, jak rów-
nież dane z ich wykonania w pierwszej połowie bie-
żącego roku oraz informacje przekazane przez dys-
ponentów środków w projekcie ustawy budżetowej
na 2009 r. zaplanowano, w porozumieniu z tymi dys-
ponentami, w części 85 budżetu państwa: Wojewódz-
twa ogółem kwotę 387 383 tys. zł.
Nadmieniam, że utworzona zgodnie z ogólnymi
zasadami finansów publicznych w wysokości 148
800 tys. zł rezerwa celowa ma dodatkowo służyć sfi-
nansowaniu zapotrzebowania na środki finansowe
zgłoszone przez poszczególnych wojewodów w czwar-
tym kwartale 2009 r. Dodatkowo podczas tworzenia
projektu budżetu państwa na 2009 r. posłużono się
643
także informacjami uzyskanymi od Ogólnopolskie-
go Związku Pracowników Transportu Samochodo-
wego. Przekazane przez nich szacunkowe dane uzy-
skane zostały na podstawie ankiet przewoźników
PKS zawierających informacje o bieżącej realizacji
przewozów oraz prognozowanej wielkości dopłat
w 2009 r. Należy jednak stwierdzić, że niestety na
rynku brak jest reprezentatywnego organu zrzesza-
jącego wszystkich krajowych przewoźników realizu-
jących publiczne, zbiorowe przewozy osób w trans-
porcie drogowym.
Pragnę podkreślić, że na bieżąco prowadzony
jest monitoring wykonania wydatków związanych
z dopłatami z tytułu honorowania przez przewoźni-
ków autobusowych ulg biletowych, aby nie dopuścić
do sytuacji nierealizowania zobowiązań publicznych
i móc odpowiednio wcześniej uruchomić środki z re-
zerwy celowej.
Uprzejmie zauważam, iż zgodnie z przepisami
ustawy o uprawnieniach do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego prze-
woźnicy autobusowi zostali zobligowani do stosowa-
nia określonych ulg taryfowych w regularnych prze-
wozach osób w odniesieniu do wskazanych kategorii
osób, których katalog określony jest w art. 2, 4 i 5
ww. ustawy. Ponadto uprawnienia do ulg przy prze-
jazdach środkami publicznego transportu zbiorowe-
go wynikają z ustawy z dnia 29 maja 1974 r. o zaopa-
trzeniu inwalidów wojennych i wojskowych oraz ich
rodzin (Dz. U. z 2002 r. Nr 9, poz. 87, z późn. zm.)
oraz ustawy z dnia 24 stycznia 1991 r. o komba-
tantach oraz niektórych osobach będących ofiara-
mi represji wojennych i okresu powojennego (Dz. U.
z 2002 r. Nr 42, poz. 371, z późn. zm.).
Należy więc podkreślić, że bez zmiany aktów
prawnych określających grupy społeczne, którym
przysługują przedmiotowe uprawnienia, nie jest
możliwa zmiana katalogu osób korzystających z ulgo-
wych przejazdów środkami publicznego transportu
zbiorowego.
Zgodnie z obecnie obowiązującym systemem
uprawnień do ulgowych przejazdów środkami pu-
blicznego transportu zbiorowego i wysokości samych
ulg, pragnę zauważyć, iż stanowi on wyraz swoiste-
go kompromisu pomiędzy interesami, a potrzebami
różnych grup społecznych i zawodowych.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
644
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie zmian w przepisach dotyczących
podatku dochodowego od osób fizycznych
w celu umożliwienia w większym zakresie
odliczenia od podstawy opodatkowania
kosztów dojazdu do pracy i zakwaterowania
poza miejscem zamieszkania, związanych
z wykonywaną pracą (6075)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wojciecha Wilka przesłaną przy
piśmie z dnia 31 października 2008 r., nr SPS-023-
-6075/08, w sprawie zmian w przepisach dotyczą-
cych podatku dochodowego od osób fizycznych w celu
umożliwienia w większym zakresie odliczania od
podstawy opodatkowania kosztów dojazdu do pracy
i zakwaterowania poza miejscem zamieszkania,
uprzejmie informuję.
Ustawa z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku docho-
dowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. Nr 14,
poz. 176, ze zm.) od początku jej obowiązywania,
tj. od 1992 r., przewidywała tzw. zryczałtowane
koszty uzyskania w odniesieniu do przychodów pra-
cowniczych. Koszty te wynosiły 0,25% kwoty stano-
wiącej górną granicę pierwszego przedziału skali
podatkowej miesięcznie. Jeżeli podatnik uzyskiwał
przychody z tych tytułów równocześnie od kilku za-
kładów pracy, koszty uzyskania za rok podatkowy
nie mogły przekroczyć łącznie 4,5% kwoty, o której
mowa w zdaniu poprzednim. Koszty uzyskania
przychodów podwyższało się o 25%, jeżeli miejsce
stałego lub czasowego zamieszkania podatnika po-
łożone było poza miejscowością, w której znajdował
się zakład pracy, a podatnik nie otrzymywał dodat-
ku za rozłąkę. Ponadto ustawa przewidywała także
możliwość zastosowania kosztów w wysokości wy-
datków faktycznie poniesionych na dojazd do zakła-
du lub zakładów pracy środkami transportu publicz-
nego, udokumentowanych wyłącznie imiennymi bi-
letami okresowymi.
Obecnie koszty te określone są kwotowo, bowiem
w ustawie nie ma już przepisu przewidującego walo-
ryzację skali podatkowej (próg górnego przedziału
skali podatkowej jest stały). Od 2008 r. koszty uzy-
skania przychodów z tytułu stosunku służbowego,
stosunku pracy, spółdzielczego stosunku pracy oraz
pracy nakładczej:
1) wynoszą 111 zł 25 gr miesięcznie, a za rok po-
datkowy nie więcej niż 1 335 zł, w przypadku gdy
podatnik uzyskuje przychody z tytułu jednego sto-
sunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielczego
stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
2) nie mogą przekroczyć łącznie 2 002 zł 5 gr za
rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje
przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego
stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielcze-
go stosunku pracy oraz pracy nakładczej,
3) wynoszą 139 zł 6 gr miesięcznie, a za rok po-
datkowy łącznie nie więcej niż 1 668 zł 72 gr, w przy-
padku gdy miejsce stałego lub czasowego zamiesz-
kania podatnika jest położone poza miejscowością,
w której znajduje się zakład pracy, a podatnik nie
uzyskuje dodatku za rozłąkę,
4) nie mogą przekroczyć łącznie 2 502 zł 56 gr za
rok podatkowy, w przypadku gdy podatnik uzyskuje
przychody równocześnie z tytułu więcej niż jednego
stosunku służbowego, stosunku pracy, spółdzielcze-
go stosunku pracy oraz pracy nakładczej, a miejsce
stałego lub czasowego zamieszkania podatnika jest
położone poza miejscowością, w której znajduje się
zakład pracy, a podatnik nie uzyskuje dodatku za
rozłąkę.
Ponadto, jeżeli roczne koszty uzyskania przycho-
dów są niższe od wydatków na dojazd do zakładu lub
zakładów pracy środkami transportu autobusowe-
go, kolejowego, promowego lub komunikacji miej-
skiej, w rocznym rozliczeniu podatku koszty te mogą
być przyjęte przez pracownika lub przez płatnika
pracownika w wysokości wydatków faktycznie po-
niesionych, udokumentowanych wyłącznie imienny-
mi biletami okresowymi.
W przypadku pracowniczych kosztów uzyskania
przychodów powołana na wstępie ustawa nigdy nie
przewidywała możliwości uwzględnienia kosztów
dojazdu do pracy własnym samochodem, jak rów-
nież kosztów najmu lokalu mieszkalnego.
Regulacja normująca „kwotowo” koszty uzyska-
nia przychodu obejmuje wszystkich pracowników na
jednakowych zasadach. Nie ma bowiem znaczenia,
w jaki sposób podatnik dojeżdża do pracy, tj. czy wy-
korzystuje środki komunikacji publicznej, czy też
własny pojazd. Nie wydaje się uzasadnione wprowa-
dzanie dla pewnej grupy pracowników dojeżdżają-
cych do pracy własnym samochodem odmiennych
regulacji.
Przyjęcie proponowanego rozwiązania w zakre-
sie rozliczania wydatków związanych z dojazdem do
pracy własnym samochodem musiałoby konse-
kwentnie spowodować możliwość uwzględniania
przez wszystkich pracowników faktycznych kosztów
dojazdu do pracy (np. kosztów jednorazowych bile-
tów komunikacji miejskiej, wydatków na dojazd tak-
sówką). Przyjmując takie założenia, należałoby po-
zbawić kosztów uzyskania przychodu pracowników,
którzy tych wydatków nie ponoszą, bo mieszkają bli-
sko miejsca pracy.
Nie bez znaczenia dla oceny proponowanego roz-
wiązania jest także fakt, iż jego wprowadzenie
znacznie skomplikowałoby obowiązki pracodawcy,
który jest płatnikiem podatku dochodowego, w tym
miesięcznych zaliczek. Przyjęcie tego unormowania
oznaczałoby, iż pracodawca przy obliczaniu dochodu
i w konsekwencji zaliczki na podatek dochodowy
musiałby uwzględniać w każdym miesiącu indywi-

dualne koszty poniesione przez pracownika na do-
jazd do zakładu pracy.
Należy także mieć na uwadze, iż proponowane
rozwiązanie mogłoby być zakwestionowane przez
Trybunał Konstytucyjny z uwagi na naruszenie
konstytucyjnych zasad sprawiedliwości i równości.
Zasady te w prawie podatkowym były w przeszło-
ści wielokrotnie przedmiotem kontroli konstytucyj-
nej. Trybunał Konstytucyjny uznaje, iż zasada rów-
ności jest przestrzegana wtedy, gdy każdy obywatel
może stać się adresatem każdej z norm przyznają-
cych określone prawo obywatelskie. Nie można więc
różnicować obywateli ze względu na kryteria powo-
dujące powstanie zamkniętych kategorii o zróżnico-
wanym statusie prawnym (K.10/93).
Wystarczy przypomnieć, iż w latach ubiegłych
Trybunał Konstytucyjny zakwestionował różne
traktowanie osób samotnie wychowujących dzieci.
Przyjęto rozwiązanie, iż preferencyjne opodatkowa-
nie dochodów osób samotnie wychowujących dzieci
może dotyczyć tylko tych, których dochody nie prze-
kroczą określonego progu. Trybunał Konstytucyjny
uznał różnicowanie grupy osób samotnie wychowu-
jących dzieci za niedopuszczalne. Jest zatem wysoce
uzasadnione, iż Trybunał Konstytucyjny uzna, że
wprowadzenie ww. rozwiązania różnicującego kosz-
ty uzyskania przychodu będzie stanowiło narusze-
nie tych zasad konstytucyjnych, dojdzie bowiem do
nieuzasadnionego zróżnicowania osób uzyskujących
przychody z pracy.
Odnosząc się do drugiej propozycji pana posła,
dotyczącej kosztów wynajmu mieszkania, pragnę
zauważyć, iż mieszkania wynajmują nie tylko pra-
cownicy, którzy decydują się podjąć pracę w innej
miejscowości niż miejscowość dotychczasowego za-
mieszkania. Lokale mieszkalne są wynajmowane
przez wiele osób, których nie stać na zakup własne-
go mieszkania. Uwzględnienie w rozliczeniu podat-
kowym jedynie pierwszej z wymienionych sytuacji
mogłoby być postrzegane jako niesprawiedliwe.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż ustawa
o podatku dochodowym od osób fizycznych zwalnia
od opodatkowania niektóre świadczenia, które
otrzymują pracownicy w związku z podjęciem pracy
w innej miejscowości niż miejscowość stałego za-
mieszkania.
Wolne od podatku dochodowego są:
— wartość świadczeń ponoszonych przez praco-
dawcę z tytułu zakwaterowania pracowników w:
a) hotelach pracowniczych,
b) kwaterach prywatnych wynajmowanych na
cele zbiorowego zakwaterowania, do wysokości nie-
przekraczającej miesięcznie kwoty 500 zł – art. 21
ust. 1 pkt 19 ww. ustawy,
— zwrot kosztów dojazdu pracownika do zakła-
du pracy, jeżeli obowiązek ponoszenia tych kosztów
przez zakład pracy wynika wprost z przepisów in-
nych ustaw – art. 21 ust. 1 pkt 112 ww. ustawy.
Należy zwrócić uwagę, iż art. 21 ust. 1 pkt 23b
ww. ustawy zwalnia od podatku zwrot kosztów po-
niesionych przez pracownika dla potrzeb pracodaw-
645
cy, w jazdach lokalnych, o ile obowiązek ponoszenia
tych kosztów przez zakład pracy albo możliwość
przyznania prawa do zwrotu tych kosztów wynika
wprost z przepisów innych ustaw.
Odnosząc się do postulatu zrównania pod wzglę-
dem prawa podatkowego pracowników zatrudnio-
nych w ramach umowy o pracę i przedsiębiorców
prowadzących działalność gospodarczą na własny
rachunek, należy przede wszystkim podkreślić róż-
nice występujące pomiędzy tymi podmiotami.
Przedsiębiorca działalność gospodarczą prowa-
dzi na własny rachunek, ponosi odpowiedzialność
wobec osób trzecich za rezultat swych czynności
oraz ich wykonywanie, w tym za czynności wykony-
wane przez jego pracowników, oraz pełne ryzyko go-
spodarcze związane z prowadzoną działalnością.
Te charakterystyczne cechy działalności gospo-
darczej w zasadniczy sposób różnicują sytuację
przedsiębiorcy i pracownika i jednocześnie pokazu-
ją, iż nieuzasadnione byłoby ujednolicenie kosztów
uzyskania przychodów w odniesieniu do tych diame-
tralnie odmiennych grup podatników.
Nie można zgodzić się ze stwierdzeniem, iż przed-
siębiorcy wszelkie wydatki, takie jak wydatki zwią-
zane z eksploatacją samochodu osobowego, koszty
hotelu w przypadku podróży służbowej, wydatki te-
lekomunikacyjne itp., mogą zaliczać bez ograniczeń
do kosztów uzyskania przychodów, nawet wtedy,
gdy są one ponoszone na cele prywatne.
Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy o podatku docho-
dowym od osób fizycznych kosztami uzyskania przy-
chodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia
przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia
źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienio-
nych w art. 23.
Podkreślić należy, że art. 23 ustawy nie jest pro-
stą opozycją art. 22 tejże ustawy. Tak więc samo wy-
liczenie kosztów, których nie uważa się za koszty
uzyskania przychodu, nie stwarza domniemania, iż
wszystkie pozostałe koszty, które nie są wymienione
w art. 23, zostają z mocy prawa uznane za koszty
podatkowe. Muszą być zachowane cechy charakte-
ryzujące źródło przychodów, w tym przypadku poza-
rolniczą działalność gospodarczą, oraz istnieć związ-
ki przyczynowe pomiędzy ich poniesieniem a celem,
jakim jest osiągnięcie przychodu lub zachowanie
albo zabezpieczenie źródła przychodu.
Związek przyczynowo-skutkowy pomiędzy po-
niesionym wydatkiem a uzyskaniem przychodu lub
zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła przycho-
du jest poddawany ocenie podczas czynności kontro-
lnych dokonywanych przez organy podatkowe oraz
organy kontroli skarbowej. Z kosztów uzyskania
przychodu organ podatkowy w postępowaniu podat-
kowym wyłączy np. zaewidencjonowane przez po-
datnika – przedsiębiorcę wydatki na podróż zagra-
niczną, jeżeli wykaże, że wyjazd ten miał charakter
prywatny (wypoczynkowy).
Reasumując, pragnę poinformować, iż Minister-
stwo Finansów nie przewiduje zmian w przepisach
podatkowych umożliwiających odliczanie od przycho-
646
du kosztów dojazdu do pracy własnym samochodem
i zakwaterowania poza miejscem zamieszkania.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wojciecha Wilka
w sprawie konieczności zmian w przepisach
dotyczących szkód łowieckich (6076)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Wojciecha Wilka z dnia 23 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie konieczności zmian
w przepisach dotyczących szkód łowieckich uprzej-
mie informuję, że w najbliższym czasie w Minister-
stwie Środowiska zostanie wszczęty proces legisla-
cyjny mający na celu zmianę rozporządzenia mini-
stra środowiska z dnia 15 lipca 2002 r. regulującego
zakres materii poruszony przez posła.
Podnoszone przez posła kwestie dotyczące sposo-
bu szacowania szkód łowieckich nie stanowią mate-
rii ustawowej i w pełni mieszczą się w regulacji za-
wartej w akcie wykonawczym ministra środowiska
podpisywanym w porozumieniu z ministrem rolnic-
twa i rozwoju wsi.
Chciałbym także poinformować, że Ministerstwo
Środowiska uzyskuje dane uwzględniające wielkość
wypłaconych odszkodowań łowieckich oraz tzw. po-
wierzchnię zredukowaną z Polskiego Związku Ło-
wieckiego, Państwowego Gospodarstwa Leśnego
Lasy Państwowe, Agencji Nieruchomości Rolnych,
które również są publikowane w rocznikach staty-
stycznych przez Główny Urząd Statystyczny.
Jednocześnie pragnę poinformować, że nowa re-
gulacja prawna uwzględniać będzie ustalenia zespo-
łu roboczego, którego prace mające na celu wypraco-
wanie optymalnych rozwiązań w zakresie szkód ło-
wieckich dobiegają końca. Ustalenia te zostały zaak-
ceptowane przez przedstawicieli Ministerstwa Śro-
dowiska, Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi,
Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Pań-
stwowe, Polskiego Związku Łowieckiego, Krajowej
Rady Izb Rolniczych oraz ekspertów naukowych
z tej dziedziny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie możliwości wprowadzenia
zmian przy przyznawaniu świadczenia
pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji
z pracy zawodowej na rzecz opieki
nad dzieckiem niepełnosprawnym (6078)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 31 października br.
(znak: SPS-023-6078/08) dotyczące interpelacji po-
seł Bożenny Bukiewicz w sprawie możliwości wpro-
wadzenia zmian przy przyznawaniu świadczenia
pielęgnacyjnego z tytułu rezygnacji z pracy zawodo-
wej na rzecz opieki nad dzieckiem niepełnospraw-
nym, uprzejmie wyjaśniam.
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpe-
lacji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie re-
sortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierow-
nictwa ministerstwa z delegacją stowarzyszenia ro-
dziców dzieci niepełnosprawnych, na którym omó-
wiono istniejące problemy i bariery, w tym te doty-
czące trudnej sytuacji materialnej, na jakie napoty-
kają rodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.
Rodzice przedstawili również swoje postulaty, któ-
rych wprowadzenie w życie znacząco poprawiłoby
ich funkcjonowanie.
W chwili obecnej te ze zgłoszonych postulatów,
które leżą w kompetencji ministra pracy i polityki
społecznej, są przedmiotem analiz resortu w celu
przygotowania projektu założeń do rozwiązań praw-
nych, w tym dotyczących warunków przyznawania
świadczenia pielęgnacyjnego i opłacania przez bu-
dżet państwa składek na ubezpieczenie emerytalno-
-rentowe oraz składek na ubezpieczenie zdrowotne
za beneficjentów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodo-
wych uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz
kwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowa-
nych do rodziców wychowujących niepełnosprawne
dzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń podlegają okresowej
weryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwoty
świadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniem
wyników badań progu wsparcia dochodowego ro-
dzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw
Socjalnych. W badaniach tych uwzględnia się mię-
dzy innymi zmiany cen towarów i usług konsump-
cyjnych. Datą poprzedniej weryfikacji był 1 wrze-
śnia 2006 r. W związku z tą weryfikacją od 1 wrze-
śnia 2006 r. uległy podwyższeniu wysokości niektó-

rych świadczeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku do
zasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilita-
cji dziecka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielę-
gnacyjnego. Najbliższa weryfikacja kryteriów do-
chodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych oraz kwoty poszczególnych świadczeń rodzin-
nych przewidziana jest w II półroczu 2009 r. Zwa-
żywszy na skalę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r.,
tj. od wejścia ustawy w życie, podniesienie kryteriów
dochodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych oraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym
świadczeń związanych z niepełnosprawnością dzie-
ci, wydaje się nieuniknione.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych i kwot po-
szczególnych świadczeń oraz wprowadzenia corocz-
nej waloryzacji tych wielkości. Zasady weryfikacji
świadczeń socjalnych są odmienne od zasad walory-
zacji emerytur i rent, a także od zasad indeksacji
wynagrodzeń w sferze budżetowej z uwagi na istot-
ne różnice między tymi kategoriami. Świadczenia
rodzinne nie są wynagrodzeniem za świadczoną
pracę ani ekwiwalentem utraconego wynagrodzenia
w przypadku wystąpienia ryzyka objętego wcześniej
płaconą składką. Świadczenia rodzinne są pomocą
o charakterze socjalnym, mającą na celu dofinansowa-
nie, a nie pełne pokrycie, kosztów utrzymania rodzin
wychowujących dzieci. Dlatego częstotliwość zmiany
zarówno warunków dostępu do świadczeń, jak i kwot
świadczeń zależy od częstotliwości znaczących zmian
w kosztach utrzymania (te zaś następują w cyklu dłuż-
szym niż 1 rok lub 2 lata), a nie np. od dynamiki wyna-
grodzeń oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot
poszczególnych świadczeń rodzinnych oraz wyso-
kość kryterium dochodowego uprawniającego do
świadczeń jest konsekwencją ograniczonych możli-
wości budżetowych państwa. W budżecie nie ma wy-
starczających środków, aby każdej rodzinie wycho-
wującej niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie
pozwalające na pełne pokrycie wydatków na lecze-
nie i utrzymanie dziecka.
Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pienięż-
ne kierowane do rodzin wychowujących dzieci nie-
pełnosprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego, któ-
ry przysługuje na dziecko legitymujące się orzecze-
niem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o umiar-
kowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności,
w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia przez nie 5.
roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24.
rokiem życia;
647
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie, który przysługuje niezależne od dochodów
i wieku dla każdej osoby legitymującej się orzecze-
niem o niepełnosprawności, znacznym stopniu nie-
pełnosprawności lub umiarkowanym stopniu nie-
pełnosprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała
w wieku uprawniającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzie-
ci, mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do
zasiłku rodzinnego z tytułu opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jego
pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalenda-
rzowych), samotnego wychowywania dziecka (w przy-
padku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest
podwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wy-
chowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, roz-
poczęcia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko na-
uki poza miejscem zamieszkania (niepełnospraw-
ność dziecka powoduje powstanie uprawnienia do
niego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkole
średniej, ale również, jeśli uczy się ono w szkole pod-
stawowej lub gimnazjum). Nabycie prawa do ww.
świadczeń rodzinnych, z wyjątkiem prawa do zasił-
ku pielęgnacyjnego, uzależnione jest m.in. od speł-
nienia ustawowego kryterium dochodowego, jakie
w przypadku rodzin wychowujących niepełnospraw-
ne dzieci wynosi 583 zł netto na osobę w rodzinie.
Ponadto w przypadku osób, które już korzystają
ze świadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kon-
tynuację uprawnień do nich mimo przekroczenia
kryterium dochodowego o relatywnie niewysokie
kwoty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych, przysługują one także w sytu-
acji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodziny
w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza usta-
wowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota naj-
niższego zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożenny Bukiewicz
w sprawie znowelizowanej ustawy
o komornikach sądowych i egzekucji (6079)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Bożenny Bukiewicz (SPS-
-023-6079/08) w sprawie liczby etatów komorni-
czych utworzonych w 2008 r. i perspektyw dalszego
648
ich tworzenia, a także aktualnych problemów egze-
kucji sądowej oraz prac nad jej usprawnieniem i przy-
spieszeniem uprzejmie informuję pana marszałka,
co następuje;
W dniu 28 grudnia 2007 r. weszła w życie ustawa
z dnia 24 maja 2007 r. o zmianie ustawy o komorni-
kach sądowych i egzekucji (Dz. U. Nr 112, poz. 769),
na mocy której minister sprawiedliwości uzyskał
kompetencje do tworzenia nowych stanowisk ko-
morników sądowych. Do dnia wejścia w życie tej
ustawy, w ciągu ostatnich 10 lat, tj. od 1997 r., liczba
komorników sądowych zwiększyła się jedynie o 70
osób. W tym okresie liczba komorników sądowych
kształtowała się następująco: 1997 r. – 582, 1998 r.
– 582, 1999 r. – 582, 2000 r. – 582, 2001 r. – 582,
2002 r. – 585, 2003 r. – 586, 2004 r. – 590, 2005 r. –
616, 2006 r. – 644, 2007 r. – 652.
W dniu 28 grudnia 2007 r. utworzone były 652
stanowiska komornicze, w tym 35 stanowisk nie
było obsadzonych. Na tych stanowiskach czynności
egzekucyjne wykonywali powołani przez prezesów
sądów apelacyjnych zastępcy komorników. W ogrom-
nej większości byli to asesorzy komorniczy. Z uwagi
na powyższe konieczne było w pierwszej kolejności
powołać na te stanowiska nowych komorników są-
dowych. Niestety, nowe przepisy znowelizowanej
ustawy o komornikach sądowych i egzekucji nie za-
wierały przepisów przejściowych umożliwiających
kontynuowanie wszczętych w tym zakresie postępo-
wań administracyjnych. Brak tych regulacji powodo-
wał, iż zachodziła konieczność wydania decyzji uma-
rzających postępowania administracyjne we wszyst-
kich rozpoczętych sprawach o powołanie nowych ko-
morników sądowych. Niezwłocznie po tym, gdy decy-
zje umarzające postępowania stały się ostateczne,
zgodnie z nową procedurą, minister sprawiedliwości
dokonał obwieszczeń o nieobsadzonych stanowiskach
komorniczych i rozpoczął procedurę administracyjną
w zakresie obsadzenia tych stanowisk.
Nowa ustawa o komornikach sądowych i egzeku-
cji zobowiązała nadto ministra sprawiedliwości do
wydania w ciągu 3 miesięcy, tj. do dnia 28 marca
2008 r., wszystkim urzędującym komornikom sądo-
wym – 625 osobom – nowych decyzji o powołaniu na
stanowiska komornicze, z uwagi na likwidację do-
tychczasowych rewirów komorniczych.
Zaraz po wypełnieniu tych ustawowych obowiąz-
ków minister sprawiedliwości przystąpił do tworze-
nia nowych stanowisk komorniczych. W tym miej-
scu wskazać należy, iż utworzenie każdego dodatko-
wego stanowiska komorniczego jest procedurą wy-
magającą zasięgnięcia opinii rady właściwej izby
komorniczej oraz prezesa właściwego sadu okręgo-
wego. Niezależnie od treści tych opinii, przy podej-
mowaniu decyzji o utworzeniu nowego stanowiska
ustawodawca zobowiązał ministra sprawiedliwości
do oceny potrzeb prawidłowego i sprawnego wyko-
nywania czynności egzekucyjnych, wielkości wpły-
wu i stanu zaległości spraw o egzekucję, stopnia
opanowania wpływu, liczby przedsiębiorców mają-
cych siedzibę w obszarze rewiru komorniczego oraz
liczby i struktury ludności w rewirze. Po dokonaniu
ww. analizy do dnia 31 sierpnia 2008 r. minister
sprawiedliwości podjął decyzję o utworzeniu 46 no-
wych stanowisk komorniczych.
Chęć objęcia nowego stanowiska komorniczego
zgłosiło ponad 300 kandydatów. Wnioski tych osób
muszą być załatwione zgodnie z wymogami ustawy
o komornikach sądowych i egzekucji oraz Kodeksu
postępowania administracyjnego, co powoduje, że
procedura powoływania na stanowiska komornicze
jest stosunkowo długa.
Do chwili obecnej na nowe i na wolne stanowiska
komornicze minister sprawiedliwości powołał 51
osób. Dalsze intensywne prace w tym zakresie są
kontynuowane.
Niezależnie od powyższego, po uzyskaniu danych
statystycznych za I półrocze 2008 r. w zakresie egze-
kucji sądowej, resort sprawiedliwości rozpoczął pro-
cedurę konsultacyjną co do utworzenia dodatkowych
180 stanowisk komorników sądowych. W toku tych
konsultacji oraz po analizie przesłanek koniecznych
do utworzenia nowego stanowiska komornika sado-
wego minister sprawiedliwości uznał, iż zgodnie
z art. 8 ust. 1 ustawy o komornikach sądowych i eg-
zekucji zachodzą przesłanki ustawowe do utworze-
nia dodatkowo 100 nowych stanowisk komorniczych
jeszcze w bieżącym roku.
W dniu 5 listopada 2008 r. minister sprawiedli-
wości zarządził utworzenie 34 nowych stanowisk
komorniczych. Do końca listopada bieżącego roku
utworzonych zostanie dalszych 66 stanowisk.
Reasumując, stwierdzić należy, iż w 2008 r. utwo-
rzonych zostanie łącznie 146 nowych stanowisk ko-
morniczych. Obsadzenie tych stanowisk spowoduje
znaczny wzrost liczby komorników sądowych. Nie
oznacza to jednak, że proces zwiększania liczby ko-
morników został zakończony. Po ukończeniu każde-
go półrocznego okresu sprawozdawczego Minister-
stwo Sprawiedliwości dokonywać będzie kolejnych
ocen, czy liczba komorników jest wystarczająca, bio-
rąc pod uwagę kryteria określone w art. 8 ust. 3
ustawy o komornikach sądowych i egzekucji. Po do-
konaniu tych analiz podejmowane będą dalsze decy-
zje dotyczące stanowisk komorniczych.
Nadto informuję Pana Marszałka, że ocena funk-
cjonowania rozwiązań przyjętych ustawą z dnia 24
maja 2007 r. o zmianie ustawy o komornikach sądo-
wych i egzekucji oraz niektórych innych ustaw, ze
szczególnym uwzględnieniem potrzeby usprawnie-
nia i przyspieszenia postępowań egzekucyjnych, jest
przedmiotem ciągłych analiz resortu sprawiedliwo-
ści. Analizy te doprowadziły do przygotowania pro-
jektu zmiany ustawy o komornikach sądowych i eg-
zekucji, który aktualnie znajduje się w uzgodnie-
niach międzyresortowych. Obowiązujące przepisy
ustawy nie zawierają bowiem niektórych koniecz-
nych regulacji ustawowych odnoszących się do za-
stępców komorników sądowych, procedur związa-
nych z trybem postępowania dyscyplinarnego. Nad-

to niektóre rozwiązania związane z trybem powoły-
wania nowych komorników sądowych wymagają
usprawnienia procedury w tym zakresie.
Wszystkie te działania, w stosownej perspekty-
wie, winny doprowadzić do usprawnienia i przyspie-
szenia postępowań egzekucyjnych.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Krystyny Skowrońskiej
w sprawie reformy PFRON (6080)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
31 października 2008 r. znak: SPS-023-6080/08 in-
terpelację pani poseł Krystyny Skowrońskiej w spra-
wie reformy Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych uprzejmie proszę o przyję-
cie poniższych wyjaśnień:
1. Podstawowa przesłanka przekształcenia m.in.
Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepeł-
nosprawnych wynika z przyjętej przez rząd koncep-
cji porządkowania i racjonalizacji finansów publicz-
nych państwa.
Zgodnie z projektami ustaw przyjętymi przez
rząd i przesłanymi do Sejmu RP: o finansach pu-
blicznych i przepisy wprowadzające ustawę o finan-
sach publicznych Państwowy Fundusz Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych posiadający osobowość
prawną zostanie przekształcony – z dniem 1 stycz-
nia 2010 r. – w Państwowy Fundusz Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych stanowiący wyodrębniony
rachunek bankowy bez osobowości prawnej, jako
państwowy fundusz celowy w rozumieniu ustawy
o finansach publicznych.
2. Przekształcenie Państwowego Funduszu Re-
habilitacji Osób Niepełnosprawnych zmierza do
usprawnienia jego funkcjonowania i bardziej ekono-
micznego gospodarowania środkami. Koszty funk-
cjonowania Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych stanowiącego wyodręb-
niony rachunek bankowy bez osobowości prawnej,
jako państwowego funduszu celowego, będą mniej-
sze niż obecnie m.in. z uwagi na to, że rada nadzor-
cza i zarząd funduszu zostaną rozwiązane oraz wy-
gasną akty powołania prezesa i zastępców prezesa
zarządu funduszu, a także dyrektorów jego oddzia-
649
łów. Samorządy województw przejmą zadania do-
tychczas realizowane przez oddziały funduszu, a pra-
cownicy tych oddziałów staną się pracownikami
urzędów marszałkowskich.
3. Konsultacje społeczne przeprowadzono w trak-
cie prac nad wspomnianymi projektami ustaw, które
były również zamieszczone w Biuletynie Informacji
Publicznej na ogólnodostępnej stronie internetowej
Ministerstwa Finansów (www.mf.gov.pl).
Organizacje pozarządowe osób niepełnospraw-
nych sygnalizowały wątpliwości w związku z propo-
nowanymi zmianami przekształcenia Państwowego
Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych
i otrzymały szczegółowe wyjaśnienia oraz zapewnie-
nie, że wdrażanie tych zmian nie spowoduje zakłó-
ceń w finansowaniu, ze środków funduszu, zadań
ustawowych w zakresie rehabilitacji zawodowej i spo-
łecznej osób niepełnosprawnych
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej
w sprawie rozważenia możliwości
oraz zasadności wprowadzenia poprawki
do art. 2 pkt 2 projektu ustawy nowelizującej,
zawierającego zmiany do art. 25 ustawy
o radcach prawnych, poprzez uwzględnienie
doświadczenia nabytego w wyniku
wykonywania pod nadzorem radcy prawnego
lub adwokata czynności bezpośrednio
związanych ze świadczeniem pomocy prawnej
w organie państwowym lub samorządowym
(6081)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma Pana Marszałka z dnia 31 października 2008 r.,
nr SPS-023-6081/08, przy którym przedstawiono
interpelację poseł Bożeny Szydłowskiej w sprawie
rozważenia możliwości oraz zasadności wprowadze-
nia poprawki do art. 2 pkt 2 projektu ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach
prawnych oraz ustawy Prawo o notariacie, zawiera-
jącego zmiany do art. 25 ustawy z dnia 6 lipca 1982 r.
o radcach prawnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 123,
poz. 1059, z późn. zm.), uprzejmie przedstawiam, co
następuje.
650
Interpelacja dotyczy rozwiązań przewidzianych
w rządowym projekcie ustawy o zmianie ustawy
Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych
oraz ustawy Prawo o notariacie i koncentruje się wo-
kół zagadnienia katalogów osób, które będą upraw-
nione do wpisu na listę adwokatów (radców praw-
nych) bez odbycia aplikacji i bez wymogu złożenia
egzaminu zawodowego (projektowane art. 66 ust. 1
ustawy Prawo o adwokaturze, art. 25 ust. 1 ustawy
o radcach prawnych), oraz osób, które będą upraw-
nione do przystąpienia do egzaminu zawodowego
bez obowiązku odbycia aplikacji (projektowane
art. 66 ust. 2 ustawy Prawo o adwokaturze, art. 25
ust. 2 ustawy o radcach prawnych).
W rządowym projekcie ustawy zawarto regulacje
na nowo kreujące powyższe katalogi. Należy zazna-
czyć, iż projektowane zmiany podyktowane zostały
potrzebą dostosowania stanu prawnego do warun-
ków określonych przez Trybunał Konstytucyjny
m.in. w wyroku z dnia z dnia 8 listopada 2006 r.,
sygn. K 30/06. W orzeczeniu tym trybunał stwier-
dził niezgodność z Konstytucją RP niektórych prze-
pisów ustawy o radcach prawnych. Zakwestionowa-
ne przepisy dotyczyły głównie zasad przepływu po-
między poszczególnymi zawodami prawniczymi
oraz zakresu udziału samorządów zawodowych
w ustalaniu zasad egzaminów zawodowych.
Trybunał Konstytucyjny stwierdził m.in., iż „wadą
art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o radcach prawnych
w brzmieniu nadanym ustawą zmieniającą jest brak
ustawowego wymogu jakiegokolwiek stażu zawodo-
wego, a nadto nieokreślenie maksymalnego okresu,
jaki upłynął od momentu złożenia – przez ubiegają-
cego się o wpis na listę radców prawnych – innego
niż radcowski egzaminu prawniczego. Dopuszcza to
ubieganie się o wpis na listę przez osoby, które uzy-
skały przed wielu laty dyplom ukończenia wyższych
studiów prawniczych i odbyły inną niż radcowska
aplikację w całkowicie odmiennym systemie praw-
nym, bez jakiejkolwiek weryfikacji znajomości aktu-
alnie obowiązującego prawa. Nadto umożliwia do-
stęp do zawodu radcy osobom bez jakiegokolwiek
praktycznego doświadczenia prawniczego, w tym
profilującej umiejętności praktyczne aplikacji za-
kończonej egzaminem. Sytuacja ta stwarza niebez-
pieczeństwo nienależytego wykonywania zawodu
i w tym zakresie pozostaje w sprzeczności z art. 17
ust. 1 konstytucji”.
Ponadto trybunał stanął na stanowisku, że
„możliwy jest (także w świetle zasady wolności wy-
boru i wykonywania zawodu, ustanowionej w art. 65
ust. 1 konstytucji) przepływ z jednego do innego za-
wodu prawniczego. Nie oznacza to jednak, że prze-
pływ taki ma następować automatycznie, bez oceny
umiejętności niezbędnych dla należytego wykony-
wania nowego dla danej osoby zawodu prawniczego.
Już w wyroku w sprawie o sygn. K 6/06 Trybunał
Konstytucyjny zauważył, że w warunkach obowią-
zywania konstytucyjnej zasady równości i równego
traktowania przesłankami oceny winny być m.in.
czas trwania aplikacji, zakres przedmiotowy szkole-
nia oraz praktyczny kontakt z wykonywaniem da-
nego zawodu prawniczego”.
Z uwagi na powyższe intencją projektodawcy
było zaprojektowanie takich regulacji, aby weryfi-
kacja osób uprawnionych do wpisu na listę adwoka-
tów (radców prawnych) następowała przy uwzględ-
nieniu dotychczasowej praktyki zawodowej. Właści-
we ukształtowanie katalogu osób uprawnionych do
wpisu na listę jest także szczególnie istotne z uwagi
na okoliczność, iż osoby korzystające z tego upraw-
nienia nie będą podlegały żadnej dalszej weryfikacji
w związku z wpisem. Z tej przyczyny w projekcie
ograniczono zakres praktyki uprawniającej do wpi-
su na listę do wykonywania zawodów, których sta-
tus prawny określono w ustawie (m.in. referendarz
sądowy, asystent sędziego, asystent prokuratora)
lub których wykonywanie jest ściśle powiązane ze
świadczeniem pomocy prawnej przez adwokatów
(radców prawnych) w tych formach organizacyjnych,
które ustawa przewiduje dla wykonywania zawodu
adwokata bądź radcy prawnego (art. 4a ust. 1 usta-
wy Prawo o adwokaturze, art. 8 ust. 1 ustawy o rad-
cach prawnych).
Odnosząc się natomiast do konstrukcji katalogu
osób uprawnionych do przystępowania do egzami-
nów zawodowych bez obowiązku odbycia aplikacji,
należy nadmienić, że w tym przypadku weryfikacja
wiedzy i umiejętności osób, o których mowa w pro-
jektowanym art. 66 ust. 2 pkt 4 ustawy Prawo o ad-
wokaturze (art. 25 ust. 2 pkt 4 ustawy o radcach
prawnych), nastąpi w trakcie egzaminu zawodowe-
go. Dopuszczenie do tego egzaminu osób, które legi-
tymują się praktyką w zakresie wskazanym w pro-
jektowanym art. 66 ust. 2 pkt 4 ustawy Prawo o ad-
wokaturze (art. 25 ust. 2 pkt 4 ustawy o radcach
prawnych), nie spowoduje zatem negatywnych skut-
ków, o jakich mowa w cytowanym już orzeczeniu
Trybunału Konstytucyjnego. W tym bowiem przy-
padku nie wystąpiłby automatyzm w przechodzeniu
z jednego zawodu prawniczego do innego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie podjęcia działań w celu polepszenia
warunków płacowych pracowników
Państwowej Inspekcji Ochrony
Roślin i Nasiennictwa (6082)
Odpowiadając na przekazaną przy piśmie z dnia
31 października br., znak: SPS-023-6082/08, inter-
pelację posła na Sejm RP pana Andrzeja Kani

w sprawie sytuacji płacowej w wojewódzkich inspek-
toratach ochrony roślin i nasiennictwa, przedsta-
wiam następujące wyjaśnienia.
Zła sytuacja płacowa w wojewódzkich inspekto-
ratach ochrony roślin i nasiennictwa oraz wiążące
się z nią zagrożenia dla realizacji zadań przez Pań-
stwową Inspekcję Ochrony Roślin i Nasiennictwa są
znane kierownictwu resortu rolnictwa. Według da-
nych uzyskanych z Głównego Inspektoratu Ochrony
Roślin i Nasiennictwa wysokość średniego wyna-
grodzenia brutto pracowników służby cywilnej
w wojewódzkich inspektoratach w I półroczu wynosi-
ła 2104 zł, a za cały 2007 r. – 2316 zł. Skutkiem tego
jest wysoka fluktuacja kadr w wojewódzkich inspek-
toratach, sięgająca 48% w okresie ostatnich 4 lat,
oraz trudności z naborem nowych pracowników.
W związku z powyższym resort rolnictwa podej-
muje aktywne starania zmierzające do zaradzenia
tej sytuacji. Należy jednak podkreślić, że wojewódz-
kie inspektoraty ochrony roślin i nasiennictwa zgod-
nie z przepisami art. 82 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 18
grudnia 2003 r. o ochronie roślin (Dz. U. z 2008 r.
Nr 133, poz. 849) wchodzą w skład zespolonej admi-
nistracji wojewódzkiej. Za ustalanie funduszu wy-
nagrodzeń zespolonych inspekcji, służb i straży od-
powiada wojewoda, a więc minister rolnictwa i roz-
woju wsi nie ma bezpośredniego wpływu na regula-
cję płac w wojewódzkich inspektoratach.
Niezależnie od powyższego na przestrzeni ostat-
nich lat podejmowane były liczne działania mające
na celu poprawę sytuacji płacowej w wojewódzkich
inspektoratach. Już w uzasadnieniu do ustawy
o ochronie roślin, przygotowującej Państwową In-
spekcję Ochrony Roślin i Nasiennictwa do realizacji
zadań wynikających z akcesji Rzeczypospolitej Pol-
skiej do Unii Europejskiej, określone zostały precy-
zyjnie skutki finansowe wprowadzanych zmian.
Zgodnie z szacunkami zapotrzebowanie na dodatko-
we środki finansowe tylko w 2004 r. wynosiło 16,799
mln zł, w tym na wzrost zatrudnienia i wynagrodze-
nia około 8 mln zł. Niestety środki te nie zostały
uwzględnione w ustawie budżetowej na rok 2004.
W wyniku kolejnych starań w ustawie budżeto-
wej na 2005 r. utworzono rezerwę celową z przezna-
czeniem na wydatki bieżące wojewódzkich inspekto-
ratów, w wysokości 6,968 mln zł. Rezerwa ta mogła
jednak zostać uruchomiona jedynie w przypadku
uzyskania określonej kwoty dochodów z podatku
akcyzowego, która jednak nie została osiągnięta.
O złej sytuacji płacowej w wojewódzkich inspektora-
tach informowani byli w tym okresie także m.in. mi-
nister finansów, minister gospodarki i pracy oraz
sekretarz Komitetu Integracji Europejskiej. Nieza-
leżnie od powyższego główny inspektor ochrony ro-
ślin i nasiennictwa regularnie ponawiał interwencje
u poszczególnych wojewodów, wnioskując o uwzględ-
nianie w budżetach własnych dodatkowych środków
finansowych dla wojewódzkich inspektoratów.
W roku bieżącym minister rolnictwa i rozwoju
wsi wystąpił do szefa Kancelarii Prezesa Rady Mi-
651
nistrów o uruchomienie rezerwy celowej Środki na
zwiększenie wynagrodzeń i pochodnych, w tym na
modernizację systemu wynagrodzeń w administra-
cji i przekazanie odpowiednich funduszy z tej rezer-
wy dla wojewódzkich inspektoratów.
W dniu 11 czerwca 2008 r. Rada Ministrów przy-
jęła uchwałę w sprawie procentowego podziału na
poszczególne urzędy środków na wynagrodzenia
przewidziane na dodatki specjalne w służbie cywil-
nej (M. P. Nr 49, poz. 435). Łączna kwota środków
na dodatki specjalne przyznana urzędom wyniosła
134 919 tys. zł bez pochodnych, w tym w wojewódz-
kich inspektoratach 2247 tys. zł bez pochodnych,
czyli 87,73 zł miesięcznie „per capita”, z wyrówna-
niem od dnia 1 stycznia 2008 r.
W dniu 31 maja 2008 r. zakończony został również
proces wartościowania stanowisk pracy w służbie cy-
wilnej. Stosownie do informacji przekazanej przez
Kancelarię Prezesa Rady Ministrów kwota środków
przeznaczonych na ten cel wyniosła 224 812 tys. zł
bez pochodnych, w tym dla wojewódzkich inspektora-
tów 3 745 tys. zł bez pochodnych, czyli 146,22 zł mie-
sięcznie „per capita”, również z wyrównaniem od
dnia 1 stycznia 2008 r. Ponadto, mając na uwadze
szczególnie trudną sytuację części urzędów admini-
stracji rządowej, Kancelaria Prezesa Rady Ministrów,
wspólnie z Ministerstwem Finansów, wypracowała
metodę umożliwiającą podział środków na podwyż-
szenie poziomu wynagrodzeń w urzędach o najniż-
szych przeciętnych wynagrodzeniach. Wsparciem fi-
nansowym planowane jest objęcie również wszyst-
kich wojewódzkich inspektoratów.
Według informacji uzyskanej z Głównego Inspek-
toratu Ochrony Roślin i Nasiennictwa przekazane do
budżetu urzędów wojewódzkich w październiku 2008 r.
środki z rezerwy celowej pozwolą na podwyższenie
wynagrodzeń pracowników służby cywilnej o 373–
–441 zł brutto/1 etat (średnio o 404,13 zł).
Zgodnie z przekazanym do Sejmu RP projektem
ustawy budżetowej na rok 2009 wydatki związane
z funkcjonowaniem wojewódzkich inspektoratów
wyniosą 109 812 tys. zł, z czego wydatki bieżące wy-
niosą 107 216 tys. zł. Dla porównania w ustawie bu-
dżetowej na rok 2008 wydatki na wojewódzkie in-
spektoraty ustalono na poziomie 100 397 tys. zł,
w tym wydatki bieżące na poziomie 94 313 tys. zł.
Oznacza to wzrost kwoty przeznaczonej na pokrycie
kosztów funkcjonowania wojewódzkich inspektora-
tów o 9,38% przy jednoczesnym wzroście wydatków
bieżących o 13,68%. Według danych przekazanych
przez Kancelarię Prezesa Rady Ministrów w 2009 r.
przewidywany jest wzrost wynagrodzeń w woje-
wódzkich inspektoratach ochrony roślin i nasiennic-
twa. Będzie on wynikał m.in. z:
1) średniorocznego wskaźnika wzrostu wynagro-
dzeń w państwowej sferze budżetowej w 2009 r.
w wysokości 103,9%,
2) skutków finansowych przechodzących z 2008 r.
w wyniku procesów: wartościowania stanowisk pra-
652
cy, przekazania środków na zmniejszenie różnic
w wynagrodzeniach pomiędzy urzędami,
3) dodatku specjalnego, który zostanie wypłaco-
ny w 2009 r.
Pragnę w tym miejscu również nadmienić, że sy-
tuacja płacowa w wojewódzkich inspektoratach była
przedmiotem przeprowadzonego w dniu 16 paździer-
nika 2008 r. 74. posiedzenia sejmowej Komisji Admi-
nistracji i Spraw Wewnętrznych – bezpieczeństwo
fitosanitarne upraw i nadzór nad obrotem i stosowa-
niem środków ochrony roślin oraz nadzór nad eks-
portem produktów pochodzenia roślin oraz nadzór
nad eksportem produktów pochodzenia roślinnego
w kontekście trudnej sytuacji kadrowo-organizacyj-
nej wojewódzkich inspektorów ochrony roślin i na-
siennictwa. Omawiane zagadnienia zostały szczegó-
łowo przedstawione przez podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi pana Ma-
riana Zalewskiego.
Minister
Marek Sawicki
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Andrzeja Kani
w sprawie koordynacji działań
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
oraz ministra finansów dotyczących
zagospodarowania poscaleniowego
na przykładzie obiektu scaleniowego
„Niedźwiedź” gmina Myszyniec,
pow. ostrołęcki w woj. mazowieckim (6083)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka nr SPS-023-6083/08 z dnia
31.10.2008 r., przy którym przesłana została inter-
pelacja posła na Sejm RP pana Andrzeja Kani
w sprawie koordynacji działań ministra rolnictwa
i rozwoju wsi oraz ministra finansów dotyczących
zagospodarowania poscaleniowego na przykładzie
obiektu scaleniowego „Niedźwiedź”, gmina Myszy-
niec, powiat ostrołęcki w woj. mazowieckim, przed-
stawiam następujące wyjaśnienia.
Postępowanie scaleniowe przeprowadzane jest
na podstawie ustawy z dnia 26 marca 1982 r. o sca-
laniu i wymianie gruntów (tekst jednolity Dz. U.
z 2003 r. nr 178, poz. 1749, z późn. zm.), zgodnie
z przepisami której postępowanie to przeprowadza
starosta jako zadanie zlecone z zakresu administra-
cji rządowej ze środków budżetu państwa. Od mo-
mentu akcesji Polski do Unii Europejskiej pojawiła
się możliwość finansowania tych prac, wraz z kom-
ponentem zagospodarowania poscaleniowego, w tym
m.in. urządzanie dróg dojazdowych do gruntów rol-
nych i leśnych, z udziałem środków wspólnotowych.
W latach 2004–2006 prace te wykonywane były
w ramach działania 2.2: Scalanie gruntów, realizo-
wanego w ramach Sektorowego Programu Opera-
cyjnego „Restrukturyzacja i modernizacja sektora
żywnościowego oraz rozwój obszarów wiejskich
2004–2006”. Zgodnie z założeniami tego programu
finansowane mogły być jedynie projekty, których re-
alizacja rozpoczęła się nie wcześniej jak przed dniem
01.01.2004 r.
Także w nowym okresie programowania, obej-
mującym lata 2007–2013, przewidziano finansowa-
nie prac scaleniowych, wraz z zagospodarowaniem
poscaleniowym, ze środków wspólnotowych. Możli-
we jest uzyskanie także wsparcia finansowego wy-
łącznie na zagospodarowanie poscaleniowe, lecz
zgodnie z rozporządzeniem ministra rolnictwa i roz-
woju wsi z dnia 24 kwietnia 2008 r. w sprawie szcze-
gółowych warunków i trybu przyznawania pomocy
finansowej w ramach działania: Poprawianie i roz-
wijanie infrastruktury związanej z rozwojem i do-
stosowywaniem rolnictwa i leśnictwa przez scalanie
gruntów, objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 80, poz. 480)
jedynie w przypadku projektów zrealizowanych
w ramach Sektorowego Programu Operacyjnego
„Restrukturyzacja i modernizacja sektora żywno-
ściowego oraz rozwój obszarów wiejskich 2004–
–2006” (SPO), w przypadku których opracowanie
dokumentacji geodezyjno-prawnej zostało sfinanso-
wane ze środków Sekcji Orientacji Europejskiego
Funduszu Orientacji i Gwarancji Rolnej (EFOiGR)
oraz środków budżetu państwa, a z dokumentacji tej
wynika konieczność realizacji prac z zakresu zago-
spodarowania poscaleniowego, które nie zostały sfi-
nansowane w ramach SPO.
O dofinansowanie, jako beneficjenci, będą mogli
ubiegać się starostowie w ramach działania: Popra-
wianie i rozwijanie infrastruktury związanej z roz-
wojem i dostosowanie rolnictwa i leśnictwa, Sche-
mat I: Scalanie gruntów, Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich na lata 2007–2013 jednak koszty
kwalifikowalne projektu nie mogą być poniesione
wcześniej niż 01.01.2007 r.
Oznacza to, że postępowania scaleniowe rozpo-
częte przed 2004 r. mogły być finansowane jedynie
ze środków budżetu państwa zapisanych w części
85: Budżet wojewodów, dział 010: Rolnictwo i ło-
wiectwo, rozdział 01005: Prace geodezyjno-urządze-
niowe na potrzeby rolnictwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi nie posiada
środków finansowych przeznaczonych na realizację
scaleń gruntów.
Pragnę podkreślić, że istnieje możliwość finanso-
wania niektórych prac z zakresu zagospodarowania
poscaleniowego na obszarach wiejskich z terenowe-
go Funduszu Ochrony Gruntów Rolnych, którego

środki przeznaczone mogą być m.in. na budowę
i modernizację dróg dojazdowych do gruntów rol-
nych lub też rekultywację na cele rolnicze gruntów,
które utraciły lub zmniejszyły wartość użytkową.
Środkami terenowego FOGR dysponują jednak
samorządy województw i to one przeznaczają je dla
poszczególnych gmin, kierując się ustalonymi w wo-
jewództwie priorytetami. W dyspozycji ministra rol-
nictwa i rozwoju wsi znajdują się jedynie środki cen-
tralnego FOGR, które zgodnie z treścią art. 25 ust. 2
ustawy z dnia 3 lutego 1995 r. o ochronie gruntów
rolnych i leśnych (Dz. U. z 2004 r. Nr 121 poz. 1266.
z późn. zm.) mogą służyć wyłącznie na zasilenie te-
renowych funduszy ochrony gruntów rolnych.
Zgodnie z art. 8 ustawy z dnia 21 marca 1985 r.
o drogach publicznych (tekst jednolity Dz. U. z 2007 r.
Nr 19 poz. 115, z późn. zm.) budowa, przebudowa,
remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg
wewnętrznych, do których zaliczane zostały drogi
dojazdowe do gruntów rolnych i leśnych, oraz zarzą-
dzanie nimi należy do zarządcy terenu, na którym
jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku
– do właściciela tego terenu.
Należy zauważyć, iż zgodnie z ustawą o scalaniu
i wymianie gruntów grunty wydzielone w wyniku
scalenia na cele miejscowej użyteczności publicznej
oraz pod ulice i drogi przechodzą na własność gmi-
ny, co oznacza, że samorząd gminy może finansować
urządzanie takich dróg ze środków własnych.
Ponadto w szczególnych przypadkach, np. braku
środków publicznych, zgodnie z art. 3 pkt 7 wyżej
wspomnianej ustawy o scalaniu i wymianie grun-
tów właściciele gruntów objętych postępowaniem
scaleniowym mogą partycypować w pokrywaniu
kosztów zarówno przeprowadzania samego postępo-
wania, jak i zagospodarowania poscaleniowego na
zasadach wcześniej ustalonych przez starostę.
Ze względu na fakt, iż poruszana przez pana po-
sła kwestia dotycząca trudności pozyskania środ-
ków finansowych na zagospodarowanie poscalenio-
we obiektów rozpoczętych jeszcze przed 2004 r. od-
nosi się do większej liczby województw, zwróciłem
się do ministra finansów o rozważenie możliwości
finansowania zagospodarowania poscaleniowego ta-
kich obiektów ze środków rezerwy ogólnej budżetu
państwa. Zdaniem ministra finansów prace te nie
mogą być jednak finansowane ze środków budżetu
państwa, gdyż nie są to zadania zlecone z zakresu
administracji rządowej, lecz zadania własne gmin,
a ich finansowanie może się odbywać jedynie na za-
sadach określonych w art. 42 ustawy z dnia 13 listo-
pada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu tery-
torialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539).
Niezależnie od powyższego chciałbym podkre-
ślić, iż uchwałą nr 233/2008 z dnia 28 października
2008 r. Rada Ministrów − na podstawie art. 117
ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach pu-
blicznych (Dz. U. z 2005 r. Nr 249, poz. 2104, z późn.
zm.) − ustanowiła program wieloletni pn. „Narodo-
653
wy program przebudowy dróg lokalnych 2008–2011”,
który wszedł w życie z dniem podjęcia uchwały.
Program ten ma stanowić instrument pomocy
rządu dla jednostek samorządu terytorialnego w roz-
wiązywaniu trudnych problemów związanych z prze-
budową, budową lub remontami sieci dróg lokal-
nych, będących ważnym elementem poprawy bez-
pieczeństwa w ruchu drogowym oraz czynnikiem
podnoszenia atrakcyjności gospodarczej terenów.
Istotnym celem programu jest także zwiększenie
komfortu życia mieszkańców poprzez wsparcie two-
rzenia powiązań sieci dróg powiatowych i gminnych
z siecią dróg wojewódzkich i krajowych, prowadzące
do zwiększenia dostępności lokalnych ośrodków go-
spodarczych.
Przewidziane w programie zasady finansowania
projektów inwestycyjnych dotyczące dróg gminnych
i powiatowych zakładają przeznaczenie na ten cel
środków własnych jednostek samorządu terytorial-
nego w łącznej wysokości nie niższej niż wielkość
dotacji z budżetu państwa, ustalonej w kwocie 1 mld
zł rocznie. Łączna suma nakładów na realizację lo-
kalnych inwestycji drogowych w latach 2009–2011
wyniesie ok. 6 mld zł, z czego ok. 3 mld zł stanowić
będzie wkład własny jednostek samorządu teryto-
rialnego.
Oceny wniosków zgłaszanych przez jednostki sa-
morządu terytorialnego, będące beneficjentami pro-
gramu, dokonywać będą utworzone przez wojewo-
dów komisje wojewódzkie. Listy wniosków zakwali-
fikowanych przez komisje wojewódzkie podlegać
będą zatwierdzeniu przez ministra właściwego do
spraw administracji publicznej będącego organem
odpowiedzialnym za realizację programu.
Na obecnym etapie realizacji programu prowa-
dzony jest przez wojewodów nabór wniosków o dofi-
nansowanie przebudowy, budowy lub remontu drogi
lokalnej, zgłaszanych przez zainteresowane jednost-
ki samorządu terytorialnego.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie interpretacji przepisów dotyczących
przedsiębiorców rozliczających się ryczałtem
(6085)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry z dnia 31 października 2008 r., nr SPS-023-
654
-6085/08, przy którym załączono interpelację pani
poseł Anny Sobeckiej w sprawie interpretacji przepi-
sów dotyczących rozliczających się ryczałtem, uprzej-
mie informuję.
Ustawą z dnia 27 lipca 2002 r. o zmianie ustawy
o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektó-
rych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne
(Dz. U. Nr 141, poz. 1183) zmieniono zasady wyboru
form opodatkowania. Od 1 stycznia 2003 r. podsta-
wową formę opodatkowania stanowią zasady ogólne
według progresywnej skali podatkowej.
Wyboru opodatkowania w formie ryczałtu od
przychodów ewidencjonowanych podatnik dokonuje,
składając stosowne oświadczenie. Oświadczenie to
skutkuje również na lata następne, co oznacza, że
podatnik nie musi składać oświadczenia o wyborze
opodatkowania ryczałtem od przychodów ewiden-
cjonowanych corocznie. Ponowne złożenie oświad-
czenia następuje w sytuacji, gdy podatnik chce zmie-
nić formę opodatkowania.
Mając na uwadze przyjęte w ustawie o zryczałto-
wanym podatku dochodowym(...) domniemanie, że
podatnik, który nie zawiadomił o zmianie formy
opodatkowania, prowadzi działalność na dotychcza-
sowych zasadach, minister finansów w piśmie z dnia
12 grudnia 2002 r., nr PB2/MW-033-0562-2684/02,
adresowanym do izb, urzędów skarbowych i urzę-
dów kontroli skarbowej wyjaśnił, że w przypadku
kontynuowania w roku podatkowym 2003 działal-
ności, z której osiągane przychody opodatkowane są
na zasadach analogicznych jak w roku podatkowym
2002, podatnicy nie są obowiązani do składania żad-
nych oświadczeń w omawianym zakresie.
Obowiązek złożenia pisemnego oświadczenia
w terminie do dnia 20 stycznia 2003 r. dotyczy po-
datników, którzy wybierając w roku podatkowym
2003 opodatkowanie ryczałtem od przychodów ewi-
dencjonowanych zmienią formę opodatkowania.
Stanowisko zajęte przez ministra finansów w ww.
urzędowej interpretacji nie zostało zmienione.
Odnosząc się do stwierdzenia, iż ponad 600 tysię-
cy przedsiębiorców może mieć problemy w związku
z odmienną interpretacją przepisów dotyczących
obowiązku złożenia przez podatników podatku do-
chodowego opodatkowanych ryczałtem od przycho-
dów ewidencjonowanych pisemnego oświadczenia
o wyborze formy opodatkowania, zawartą w wyroku
Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 15 grud-
nia 2006 r. (sygn. II FSK 37/06), należy zauważyć, iż
podawana w publikacjach prasowych oraz w inter-
pelacji liczba zbliżona jest do ogólnej liczby podatni-
ków opłacających w 2003 r. ryczałt od przychodów
ewidencjonowanych.
Potencjalnie każdy podatnik korzystający z tej
uproszczonej formy opłacania podatku dochodowego
od osób fizycznych odczułby konsekwencje ww. orze-
czenia.
Taki wniosek nie znajduje żadnego uzasadnie-
nia, bowiem wyrok wydany został w indywidualnej
sprawie, a rozstrzygnięcie w nim zawarte wiąże or-
gan podatkowy i podatnika tylko w tej konkretnej
sprawie. Organy podatkowe powinny zatem prowa-
dzić postępowania w tym zakresie zgodnie z obowią-
zującymi przepisami prawa.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż nie przeka-
zywano żadnych poleceń o przeprowadzaniu kontro-
li podatników opłacających ryczałt od przychodów
ewidencjonowanych, w kontekście przytoczonego
wyroku NSA.
Nie zaplanowano także „akcji kontrolnej” ukie-
runkowanej szczególnie na tę grupę podatników.
Na podstawie danych przekazanych przez dyrek-
torów izb skarbowych, dotyczących liczby wszczę-
tych postępowań podatkowych w 2007 r. oraz w I pół-
roczu 2008 r., odnoszących się do opisywanego za-
gadnienia, ustalono, że w skali kraju wszczęto 74
postępowania podatkowe. Liczba ta wskazuje na
marginalną skalę zjawiska.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie utworzenia bezpiecznych
funduszy emerytalnych (6086)
W odpowiedzi na interpelację pani poseł na Sejm
RP Anny Elżbiety Sobeckiej z dnia 31 października
br., znak SPS-023-6086/08, przekazaną za pośred-
nictwem ministra finansów przy piśmie z dnia 12
listopada br., znak: FN/SE/0602/162-1/GIZ/MB19-
-636/2008, w sprawie straty 24,2 mld zł, jaką odno-
towały otwarte fundusze emerytalne w efekcie kry-
zysu finansowego oraz zamierzeń rządu eliminują-
cych w przyszłości podobne zjawiska, m.in. poprzez
powołanie tzw. bezpiecznych funduszy emerytal-
nych, uprzejmie proszę o przyjęcie następujących
wyjaśnień.
Z powszechnie dostępnych danych wynika, że od
19 maja 1999 r. do 30 września 2008 r. Zakład Ubez-
pieczeń Społecznych przekazał otwartym funduszom
emerytalnym składki w kwocie 113 604 878 076,54
zł. W dniu 30 września 1999 r. aktywa wszystkich
otwartych funduszy emerytalnych miały wartość
139 677 370 674,18 zł. Oznacza to, że zgodnie ze sta-
nem na dzień 30 września br. wartość aktywów net-
to wszystkich otwartych funduszy emerytalnych
była wyższa od kwoty przekazanych im składek
o 26 072 492 597,64 zł. A więc, już po uwzględnieniu
wszystkich opłat, wszystkie składki (również te

przekazane funduszom w ostatnich miesiącach)
przyniosły zysk wynoszący 22,95%.
W dniu 31 grudnia 2007 r. wartość aktywów net-
to wszystkich otwartych funduszy emerytalnych
wynosiła 140 030 893 475,80 zł. Ponieważ Zakład
Ubezpieczeń Społecznych do dnia 31 grudnia 2007 r.
przekazał OFE 97 842 575 158,55 zł, w dniu 31
grudnia 2007 r. wartość aktywów netto wszystkich
OFE przekraczała wartość przekazanych im skła-
dek o 42 188 318 317,25 zł.
W ciągu pierwszych dziewięciu miesięcy bieżące-
go roku zawirowania na rynkach finansowych spo-
wodowały spadek kwoty zysku wypracowanego
przez OFE z 42,188 mld zł do 26,072 mld zł (wszyst-
kie wyliczenia przedstawione powyżej zostały opar-
te na danych KNF; por. www.knf.gov.pl). W związku
z powyższym należy podkreślić, że wynik OFE jest
wciąż od 1999 r. pozytywny.
Hasłem reformy emerytalnej z 1999 r. było „Bez-
pieczeństwo dzięki różnorodności”. Nowy obowiąz-
kowy system emerytalny składa się z dwóch filarów
– finansowanego metodą repartycyjną I filaru i ka-
pitałowego II filaru. Zgodnie z filozofią reformy
w ten sposób zmniejszono ryzyko ubezpieczonego.
Przyszła emerytura zależy zarówno od stopy zwrotu
w I filarze (poprzez zależny od poziomu zatrudnie-
nia i wzrostu wynagrodzeń wskaźnik waloryzacji
konta), jak i od stóp zwrotu otwartych funduszy
emerytalnych. Należy zauważyć, że gdy dziś otwar-
te fundusze emerytalne osiągają gorsze wyniki niż
te, do których nas przyzwyczaiły przez ostatnie 9 lat
swojej działalności, wskaźniki waloryzacji konta
w I filarze są najwyższe w historii (w wyniku walo-
ryzacji wartość konta emeryta w I filarze wzrosła
o ponad 1/8). Należy zauważyć, że problem spadku
wartości jednostek rozrachunkowych otwartych
funduszy emerytalnych w pierwszej kolejności może
mieć znaczenie dla ok. 2650 ubezpieczonych – ko-
biet, które w 2009 r. mogą (ale nie muszą) skorzy-
stać z prawa do emerytury z obu filarów.
Należy wskazać, że w najbliższych pięciu latach
osoba ubezpieczona, członek OFE, będzie pobierała
okresową emeryturę kapitałową, która będzie powo-
dowała umorzenie takiej liczby jednostek rozrachun-
kowych, które odpowiadają wysokości tej emerytury.
W tej sytuacji obecne niekorzystne tendencje na ryn-
ku kapitałowym będą dotyczyć w ograniczonym stop-
niu całego zgromadzonego kapitału. Zakładając wy-
stąpienie w pewnej perspektywie czasu wzrostu na
rynku kapitałowym, można już dziś uznać, że w przy-
szłości osoby uprawnione będą uzyskiwały odpowied-
nio wyższe emerytury kapitałowe.
Ponadto należy wskazać, że otwarte fundusze
emerytalne jako inwestor długoterminowy stabili-
zują sytuację na rynku kapitałowym. Gdyby nie
oszczędności w nich zgromadzone, bylibyśmy w dużo
większym stopniu narażeni na skutki panującej na
rynkach finansowych paniki i zakłócające równo-
wagę zjawiska o charakterze spekulacyjnym. Wyco-
fanie środków z OFE stanowiłoby realizację strat
655
wynikających z niezrozumienia reguł rządzących
rynkiem kapitałowym i charakterystycznymi dla
niego okresami hossy i bessy.
Rozumiejąc troskę o wysokość przyszłych świad-
czeń emerytalnych z obu filarów, uprzejmie infor-
muję, że Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej
w najbliższym czasie przedstawi kompleksową no-
welizację ustawy o organizacji i funkcjonowaniu
funduszy emerytalnych związaną z dywersyfikacją
portfeli inwestycyjnych otwartych funduszy emery-
talnych, korektą wskaźników służących ocenie efek-
tywności ich inwestycji oraz wysokości opłat pobie-
ranych przez powszechne towarzystwa emerytalne,
w tym opłat ponoszonych przez ubezpieczonych,
członków OFE, w szczególności w zakresie opłaty za
zarządzanie oraz wynagrodzenia premiowego.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra rozwoju regionalnego
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wykorzystywania
funduszy unijnych przez Polskę (6087)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na pi-
smo Pana Marszałka z dnia 31 października 2008 r.
(znak: SPS-023-6087/08) przesyłam odpowiedź na
interpelację pani poseł Anny Sobeckiej.
Dziękując pani poseł za zainteresowanie kwe-
stiami wykorzystania funduszy strukturalnych
w Polsce, pragnę poinformować, iż zapewnienie od-
powiedniego tempa absorpcji tych środków jest prio-
rytetowym zadaniem zarówno mojego resortu, jak
i wszystkich pozostałych instytucji zaangażowanych
we wdrażanie programów operacyjnych.
Odpowiadając na pytanie przedstawione w inter-
pelacji pani poseł oraz odnosząc się do głównych tez
dotyczących poziomu wykorzystania środków w 2008 r.
z funduszy strukturalnych na lata 2007–2013
uprzejmie informuję, iż z analiz Ministerstwa Roz-
woju Regionalnego wynika, że tempo wydatkowania
środków w 2008 r. zdeterminowane było trzema głów-
nymi czynnikami wynikającymi z okresu poprzedza-
jącego objęcie rządów przez koalicję PO–PSL.
Po pierwsze, programy zostały wynegocjowane
i ostatecznie zatwierdzone pod koniec 2007 r. (w tym
największy program, „Infrastruktura i środowisko”,
w grudniu 2007 r.). Z tego powodu faktyczne uru-
chomienie programów mogło nastąpić w I połowie
2008 r.
Po drugie, w chwili zatwierdzenia programów
stan gotowości dokumentów wdrożeniowych (tj. opi-
656
sów systemu zarządzania i kontroli oraz uszczegóło-
wień programów), który warunkował uruchomienie
naborów wniosków, był bardzo zróżnicowany.
W pierwszej połowie 2008 r. trwały intensywne pra-
ce zmierzające do zapewnienia właściwej gotowości
proceduralnej i instytucjonalnej do uruchomienia
programów, która to gotowość de facto powinna była
zostać osiągnięta w 2007 r. W przypadku Programu
Operacyjnego „Kapitał ludzki”, zatwierdzonego we
wrześniu 2007 r. i przygotowanego pod względem
proceduralnym, nabory rozpoczęły się pod koniec
2007 r. W chwili obecnej program ten, obok Progra-
mu Operacyjnego „Pomoc techniczna”, jest najbar-
dziej zawansowany.
Po trzecie, ze względu na brak uporządkowania
otoczenia prawnego w Polsce w I połowie 2008 r. wy-
stąpiły poważne utrudnienia w realizacji progra-
mów. Wdrażanie programów operacyjnych finanso-
wanych z funduszy strukturalnych i Funduszu
Spójności regulowane jest bowiem nie tylko przepi-
sami wspólnotowymi i krajowymi dotyczącymi poli-
tyki spójności i polityki regionalnej, ale w dużej mie-
rze uzależnione jest od regulacji innych polityk,
w tym w szczególności polityki ochrony środowiska,
czy regulacji w zakresie zamówień publicznych. Nie-
dostosowanie polskiego prawa w tych obszarach sta-
nowiło jedno z najważniejszych wyzwań, z jakim
przyszło się zmierzyć nowemu rządowi w 2008 r.
W efekcie intensywnych działań rządu i parla-
mentu niezgodności te zostały już wyeliminowane.
24 października br. weszła bowiem w życie znoweli-
zowana ustawa Prawo zamówień publicznych. Za-
kończony został również proces zmian prawnych
w zakresie ochrony środowiska. Ustawa o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko weszła
w życie 15 listopada 2008 r.
Ponadto w odpowiedzi na konieczność uporząd-
kowania systemu instytucjonalnego oraz usystema-
tyzowania działań strategicznych, które dotyczą
rozwoju kraju oraz wdrażania funduszy UE, zarów-
no na szczeblu centralnym, jak i regionalnym Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego opracowało w I po-
łowie 2008 r. tzw. ustawę horyzontalną, nowelizują-
cą kilka ustaw o kluczowym znaczeniu dla funduszy
europejskich. Ustawa o zmianie niektórych ustaw
w związku z wdrażaniem funduszy strukturalnych
i Funduszu Spójności została przyjęta przez Sejm
RP 7 listopada 2008 r. i skierowana do podpisu pre-
zydenta RP. Zapisy ustawy mają na celu usprawnie-
nie systemu implementacji funduszy wspólnoto-
wych. Wprowadzają one zmiany w ustawie o finan-
sach publicznych, ustawie o zasadach prowadzenia
polityki rozwoju, ustawie o samorządzie wojewódz-
twa, ustawie o działach administracji rządowej,
ustawie o Narodowym Planie Rozwoju oraz ustawie
o systemie oświaty.
Dodatkowo, w celu jak najlepszego współdziała-
nia resortów oraz innych instytucji odpowiedzial-
nych za wydatkowanie środków funduszy Unii Eu-
ropejskiej, których liczba w tym okresie programo-
wania jest szczególnie duża, w kwietniu 2008 r. za-
rządzeniem prezesa Rady Ministrów powołany zo-
stał Międzyresortowy zespół do spraw wykorzysta-
nia funduszy strukturalnych i Funduszu Spójności
Unii Europejskiej.
Istotnym elementem prac nad zapewnieniem
sprawnego systemu wdrażania programów, obok
niezbędnych dostosowań legislacyjnych i procedu-
ralnych, jest dalsze udoskonalanie procedur przy-
znawania wsparcia, mające na celu uczynienie ich
jak najbardziej przyjaznymi dla beneficjenta. Mini-
sterstwo Rozwoju Regionalnego w odpowiedzi na sy-
gnały beneficjentów, a także w wyniku własnych
analiz wskazujących, iż niejednokrotnie procedury
oraz dokumenty tworzone przez instytucje zaanga-
żowane w system wdrażania funduszy unijnych na-
kładają nadmierne wymagania względem aplikują-
cych i rozliczających projekty beneficjentów, zaini-
cjowało akcję „Proste fundusze”. Przy ministrze
rozwoju regionalnego powołany został w dniu 8 sierp-
nia br. Zespół do spraw uproszczeń systemu wyko-
rzystania środków funduszy Unii Europejskiej. Gro-
no to składa się z ekspertów – praktyków: zarówno
pracowników MRR, jak również przedstawicieli
przedsiębiorców, samorządów, instytucji zaangażo-
wanych we wdrażanie programów unijnych, a także
ekspertów zewnętrznych. Ich zadaniem jest badanie
indywidualnych i systemowych przypadków nad-
miernych utrudnień w korzystaniu z funduszy struk-
turalnych, a także formułowanie sugestii zmian wy-
tycznych MRR lub instrukcji wykonawczych po-
szczególnych instytucji.
W ramach zespołu funkcjonują 3 wyspecjalizo-
wane grupy, które zajmują się kwestiami związany-
mi odpowiednio z: Europejskim Funduszem Spo-
łecznym, środkami dla przedsiębiorców, środkami
przeznaczonymi dla samorządów oraz na przedsię-
wzięcia infrastrukturalne.
Pierwsze posiedzenie zespołu miało miejsce 13
sierpnia br. Robocze spotkania poszczególnych grup
odbywały się cyklicznie przez ostatnie 3 miesiące.
Ich zadaniem było zidentyfikowanie wszystkich re-
gulacji i zapisów, które mogą utrudniać staranie się
o środki UE przez beneficjentów funduszy europej-
skich. Od połowy sierpnia br., kiedy został urucho-
miony adres e-mail: prostefundusze@mrr.gov.pl, na
który każdy zainteresowany może przesłać własne
propozycje zmian w systemie wdrażania środków
UE w Polsce, zgłoszono kilkadziesiąt konstruktyw-
nych postulatów związanych z tematyką uproszczeń
funduszy w latach 2007–2013. Zagadnienia w więk-
szości dotyczyły programów „Kapitał ludzki”, „In-
nowacyjna gospodarka” oraz regionalnych progra-
mów operacyjnych (ze względu na znaczącą liczbę
uwag dotyczących RPO do udziału w pracach zespo-
łu zostali zaproszeni również przedstawiciele Kon-
wentu Marszałków Województw RP).
Pełna lista ułatwień wypracowanych przez Ze-
spół ds. uproszczeń systemu wykorzystania środ-
ków funduszy UE zostanie opublikowana w formie

raportu w listopadzie br. Jednakże efekty prac ze-
społu wdrażane są na bieżąco, a głównym zada-
niem zespołu jest jak najszybsze opracowanie reko-
mendacji, które mogłyby ułatwić zarówno proces
aplikowania o środki, jak i rozliczania otrzymane-
go dofinansowania przez beneficjentów. Ponadto
podkreślić należy, iż Zespół ds. uproszczeń systemu
wykorzystania środków funduszy Unii Europej-
skiej kontynuował będzie swoje prace także po opu-
blikowaniu raportów.
Odnosząc się natomiast do kwestii zbyt późnego
wejścia w życie ustawy regulującej kwestie ocen od-
działywania na środowisko, pragnę poinformować
panią poseł, iż pierwszy projekt ustawy o dostępie
do informacji o środowisku i jego ochronie oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko, opracowa-
ny przez poprzedni rząd, został przesłany do Komi-
sji Europejskiej w październiku 2007 r. W związku
z uwagami przedstawionymi przez Komisję w lutym
2008 r. oraz faktem, że projekt ten nie spełniał po-
trzeb reorganizacji systemu ocen oddziaływania na
środowisko i służb ochrony środowiska oraz uspraw-
nienia procesu decyzyjnego, pojawiła się potrzeba
opracowania nowego projektu ustawy.
Podjęte działania były uzasadnione również tym,
że w poprzednim projekcie ustawy zakładano rezy-
gnację z instytucji decyzji o środowiskowych uwa-
runkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia,
która funkcjonuje w polskim systemie prawnym od
kilku lat. Ponadto zapisy poprzedniego projektu mo-
głyby wydłużyć czas trwania procedur środowisko-
wych w procesie inwestycyjnym budowy, na przy-
kład dróg krajowych, nawet do 300 dni, w odróżnie-
niu od nowego, który przewiduje 105 dni.
To właśnie z powyższych przyczyn podjęto pilne
prace legislacyjne, których wyrazem jest ustawa
o udostępnianiu informacji o środowisku i jego
ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie środo-
wiska oraz o ocenach oddziaływania na środowisko,
która weszła w życie 15 listopada 2008 r. Ustawa ta
uwzględnia uwarunkowania związane z utworze-
niem nowego organu wyspecjalizowanego w spra-
wach ocen oddziaływania na środowisko i ochrony
obszarów Natura 2000, a tym samym porządkuje
kompetencje w tej sferze, przyczyniając się do sku-
teczniejszej absorpcji środków UE.
Należy podkreślić, iż projekt nowej ustawy był
na bieżąco konsultowany z Komisją Europejską (DG
Środowisko) w celu zapobieżenia potencjalnej nie-
zgodności nowych regulacji z wymaganiami wspól-
notowymi w zakresie ochrony środowiska, w szcze-
gólności tych, które dotyczą procesu przygotowania
inwestycji, co miało, w połączeniu z koniecznością
wnikliwej analizy zagadnienia, znaczący wpływ na
czas przygotowania projektu. Przygotowanie tego
aktu prawnego traktowane było jako zadanie prio-
rytetowe, absolutnie zatem nie można się zgodzić
z twierdzeniem, że prace nad projektem przebiegały
w sposób opieszały.
W celu umożliwienia beneficjentom korzystania
ze środków funduszy strukturalnych i Funduszu
657
Spójności w okresie do wejścia wspomnianej ustawy
w życie Ministerstwo Rozwoju Regionalnego opraco-
wało wskazówki, które pozwalały realizować projek-
ty zgodnie wymogami UE. Rozwiązania te zostały
ujęte w Wytycznych w zakresie postępowania w spra-
wie oceny oddziaływania na środowisko dla przed-
sięwzięć współfinansowanych z krajowych lub regio-
nalnych programów operacyjnych, obowiązujących
od 3 czerwca 2008 r., które były tworzone w uzgod-
nieniu z Komisją Europejską i przez nią zaakcepto-
wane do stosowania.
W odpowiedzi na wskazane przez panią poseł
obawy dotyczące sprawnego funkcjonowania w pierw-
szym okresie nowego organu – Generalnej Dyrekcji
Ochrony Środowiska, informuję, iż zgodnie z art.
174 ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko ustawa weszła w życie z dniem 15 listopada
2008 r., z wyjątkiem art. 121 i 123 ust. 1, które we-
szły w życie z dniem ogłoszenia. Przepis ten umożli-
wił zaistnienie organów, jakimi są generalny dyrek-
tor ochrony środowiska i regionalni dyrektorzy
ochrony środowiska, jeszcze przed wejściem w życie
pozostałych przepisów.
Ponadto w toku przygotowań do wdrożenia w ży-
cie reformy służb ochrony środowiska powołano
w Ministerstwie Środowiska pełnomocnika mini-
stra ds. utworzenia GDOŚ, a w urzędach wojewódz-
kich pełnomocników wojewodów ds. utworzenia re-
gionalnych dyrekcji ochrony środowiska. Podjęto
wszelkie możliwe przygotowania organizacyjne ma-
jące na celu uruchomienie działalności nowej insty-
tucji natychmiast od chwili wejścia w życie całej
ustawy, tj. 15 listopada 2008 r. W szczególności spo-
rządzono projekty statutów nowych instytucji, regu-
laminów wewnętrznych, przygotowano rozporzą-
dzenia przenoszące środki finansowe znajdujące się
obecnie w gestii wojewodów i ministra środowiska
do nowych instytucji. Ponadto w stosunku do wielu
zadań organizacyjnych związanych z powstaniem
nowych urzędów ustawa przewiduje bardzo rygory-
styczne terminy, wiążąc część przygotowań już z mo-
mentem ogłoszenia ustawy. Co więcej, zgodnie z przy-
jętym w Ministerstwie Środowiska harmonogra-
mem przygotowań w dniu ogłoszenia ustawy istnia-
ły już projekty wszelkich wymaganych ustawą do-
kumentów umożliwiających natychmiastowe uru-
chomienie nowej instytucji.
Wykorzystując zmianę statutu i organizacji we-
wnętrznej przeprowadzoną w Ministerstwie Środo-
wiska w październiku 2008 r., dokonano jednocze-
śnie przeniesienia osób mających zgodnie z ustawą
stać się z dniem 15 listopada br. pracownikami Ge-
neralnej Dyrekcji Ochrony Środowiska do jednego
departamentu w Ministerstwie Środowiska. Takie
rozwiązanie pozwoliło podjąć przygotowania do
wdrożenia reformy jeszcze przed wejściem w życie
ustawy, tak aby w dniu 15 listopada 2008 r. płynnie
dokonać przewidzianej ustawą reformy. Dzięki
współpracy ministra środowiska, ministra spraw
658
wewnętrznych i administracji oraz wojewodów pra-
cownicy urzędów wojewódzkich oraz regionalnych
dyrekcji ochrony środowiska zostali co do zasady
w ich dotychczasowych miejscach pracy, tzn. w sie-
dzibach urzędów wojewódzkich i parków krajobra-
zowych, dzięki czemu nie dojdzie do paraliżu zwią-
zanego ze zmianą miejsc pracy.
Pragnę jednocześnie zwrócić uwagę pani poseł
na działania podejmowane przez Ministerstwo Roz-
woju Regionalnego i współpracujące instytucje, ma-
jące na celu zapewnienie odpowiedniego wsparcia
beneficjentów w sprawnym przygotowaniu do reali-
zacji projektów kluczowych, na które przeznaczona
została znaczna część alokacji w krajowych progra-
mach operacyjnych. W tym celu MRR w ramach
Programu Operacyjnego „Pomoc techniczna” 2007–
–2013 przygotowało w formule project pipeline pro-
jekt „Doradztwo w przygotowaniu do realizacji pro-
jektów indywidualnych finansowanych z funduszy
strukturalnych i Funduszu Spójności na lata 2007–
–2013”. Projekt obejmuje weryfikację oraz doradz-
two w zakresie przygotowywania przez beneficjen-
tów dwóch kategorii dokumentów: I – studium wy-
konalności i raport z oceny oddziaływania na środo-
wisko, II – dokumentację projektową, program
funkcjonalno-użytkowy oraz specyfikację technicz-
ną wykonania i odbioru robót budowlanych. Projek-
ty kluczowe zostały podzielone na 9 kategorii (np.
transport drogowy, kolejowy, energetyka), co ma
umożliwić wybór firm doradczych wyspecjalizowa-
nych w realizacji określonych typów projektów.
Wszystkie projekty zostaną poddane weryfikacji
przed złożeniem wniosków o dofinansowanie, co ma
umożliwić uzyskanie jak najwyższej jakości przygo-
towanych dokumentów. Ministerstwo Rozwoju Re-
gionalnego podpisało już umowy ramowe z wyko-
nawcami w ramach wszystkich części. Na podstawie
ww. umów instytucje zarządzające mogą w uprosz-
czonym trybie wyłaniać firmy doradcze do realizacji
konkretnych zadań.
Pozostaję w przekonaniu, że powyższe informa-
cje odpowiadają na pytanie przedstawione przez pa-
nią poseł, dotyczące działań podejmowanych przez
rząd w celu zapewnienia optymalnego tempa ab-
sorpcji funduszy strukturalnych i Funduszu Spój-
ności. Jednocześnie pragnę wyrazić nadzieję, że
w tak kluczowej dla polskiej gospodarki i polskich
obywateli kwestii, jaką jest zwiększenie konkuren-
cyjności naszego kraju i regionów oraz podniesienie
jakości życia mieszkańców poprzez inwestycje reali-
zowane przy udziale środków europejskich, wszyst-
kie ugrupowania polityczne w Polsce będą ze sobą
efektywnie współpracować.
Z poważaniem
Minister
Elżbieta Bieńkowska
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Sobeckiej
w sprawie wyjaśnienia kwestii
braku aktualizacji kwoty określonej w art. 22g
ustawy o podatku dochodowym
od osób fizycznych, przyjmowanej przez
podatników do ustalenia w sposób uproszczony
wartości początkowej budynków mieszkalnych
lub lokali mieszkalnych wynajmowanych,
wydzierżawianych albo używanych
przez właściciela na cele prowadzonej
przez niego działalności gospodarczej (6090)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
wystąpienie wicemarszałka Sejmu pana Krzysztofa
Putry z dnia 31 października 2008 r., nr SPS-023-
-6090/08, przy którym załączono interpelację pani
poseł Anny Sobeckiej w sprawie wyjaśnienia kwestii
braku aktualizacji kwoty określonej w art. 22g usta-
wy o podatku dochodowym od osób fizycznych,
przyjmowanej przez podatników do ustalenia w spo-
sób uproszczony wartości początkowej budynków
mieszkalnych lub lokali mieszkalnych wynajmowa-
nych, wydzierżawianych albo używanych przez wła-
ściciela na cele prowadzonej przez niego działalności
gospodarczej, uprzejmie wyjaśniam.
W świetle ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podat-
ku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r.
Nr 14, poz. 176, z późn. zm.) budynki mieszkalne
wraz ze znajdującymi się w nich dźwigami lub loka-
le mieszkalne służące prowadzonej działalności go-
spodarczej lub wydzierżawiane albo wynajmowane
na podstawie umowy podlegają amortyzacji, jeżeli
podatnik podejmie decyzję o ich amortyzowaniu
(art. 22c pkt 2 ustawy).
Wartość początkową tych składników majątku
podatnicy mogą ustalać zgodnie z ogólnie obowiązu-
jącymi w tym zakresie zasadami albo w sposób
„uproszczony”. Zgodnie z art. 22g ust. 1 ustawy za
wartość początkową środków trwałych (w tym bu-
dynków i lokali mieszkalnych) oraz wartości niema-
terialnych i prawnych (w tym prawa do lokalu miesz-
kalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego
oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni
mieszkaniowej) uważa się między innymi:
— w razie nabycia w drodze kupna – cenę ich na-
bycia,
— w razie wytworzenia we własnym zakresie –
koszt wytworzenia,
— w razie nabycia w drodze spadku, darowizny
lub w inny nieodpłatny sposób – wartość rynkową
z dnia nabycia, chyba że umowa darowizny albo
umowa o nieodpłatnym przekazaniu określa tę war-
tość w niższej wysokości.

Ustaloną w opisany sposób wartość początkową
środków trwałych powiększa się o sumę wydatków
na ich ulepszenie, zgodnie z art. 22g ust.17 ustawy.
Zasady ustalania wartości początkowej w sposób
„uproszczony” normuje art. 22g ust. 10 ustawy.
Zgodnie z tym przepisem, podatnicy mogą ustalić
wartość początkową budynków mieszkalnych lub lo-
kali mieszkalnych: wynajmowanych, wydzierżawia-
nych albo używanych przez właściciela na cele pro-
wadzonej przez niego działalności gospodarczej,
przyjmując w każdym roku podatkowym wartość
stanowiącą iloczyn metrów kwadratowych wynaj-
mowanej, wydzierżawianej lub używanej przez wła-
ściciela powierzchni użytkowej tego budynku lub
lokalu i kwoty 988 zł, przy czym za powierzchnię
użytkową uważa się powierzchnię przyjętą do celów
podatku od nieruchomości. Taki sam sposób ustala-
nia wartości początkowej ma zastosowanie do wła-
snościowego spółdzielczego prawa do lokalu miesz-
kalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego
oraz prawa do domu jednorodzinnego w spółdzielni
mieszkaniowej – art. 22m ust. 4.
Możliwość ustalania wartości początkowej w spo-
sób uproszczony wprowadzono rozporządzeniem mi-
nistra finansów z dnia 20 stycznia 1995 r. w sprawie
amortyzacji środków trwałych oraz wartości niema-
terialnych i prawnych, a także aktualizacji wyceny
środków trwałych. (Dz. U. z 1995 r. Nr 7, poz. 34),
gdzie określono wartość 1 m2 w kwocie 681 zł,
w oparciu o wartości budynków i lokali amortyzo-
wanych w tym okresie na ogólnych zasadach. Kwota
ta została następnie zrewaloryzowana. Od 1997 r.
cena 1 m2 do ustalenia wartości początkowej budyn-
ków i lokali mieszkalnych stanowi kwotę 988 zł. Po-
datnik w każdym przypadku ma możliwość wyboru
korzystniejszego (w określonej sytuacji) sposobu
ustalania wartości początkowej budynków miesz-
kalnych lub lokali mieszkalnych służących prowa-
dzonej działalności gospodarczej lub wydzierżawio-
nych albo wynajmowanych na podstawie umowy,
podlegających amortyzacji.
Należy zauważyć, iż w ustawie o podatku docho-
dowym od osób fizycznych unormowano zasady ak-
tualizacji zarówno wyceny środków trwałych, doko-
nywanej na ogólnych zasadach, jak i kwoty określo-
nej w art. 22g ust 10 ustawy, służącej do obliczenia
wartości początkowej budynków mieszkalnych lub
lokali mieszkalnych w sposób uproszczony. Stosow-
nie do art. 22o ustawy (obowiązującego od 1 stycz-
nia 2001 r.) aktualizacji dokonuje się wówczas, kiedy
wskaźnik wzrostu cen nakładów inwestycyjnych
ogłoszony przez prezesa GUS w okresie trzech kwar-
tałów w roku poprzedzającym rok podatkowy w sto-
sunku do analogicznego okresu roku ubiegłego prze-
kroczy 10%. Tryb i terminy aktualizacji określa mi-
nister właściwy do spraw finansów publicznych
w drodze rozporządzenia.
W okresie obowiązywania powołanego wyżej
przepisu w żadnym okresie wskaźnik wzrostu cen
nakładów inwestycyjnych za trzy kwartały roku
659
w stosunku do trzech kwartałów roku poprzedniego
nie osiągnął poziomu 10% (w kolejnych latach, po-
cząwszy od 2001 r., wskaźnik ten wynosił odpowied-
nio 0,8; 0,0; 2,5; 2,3; 0,9; 0,9; 2,6 – w 2007 r.), a za-
tem nie było ustawowych podstaw do zarządzenia
aktualizacji zarówno wyceny środków trwałych, jak
i kwoty do ustalania wartości początkowej budyn-
ków i lokali mieszkalnych w sposób uproszczony.
Wskaźnik wzrostu cen nakładów inwestycyjnych za
trzy kwartały 2008 r. nie został jeszcze ogłoszony.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Arkadego Fiedlera
i Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie możliwości zmian procedur
w zakresie współpracy polskich organów spraw
wewnętrznych z organami milicji Wietnamu
(6091)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 31 października 2008 r. (sygn. SPS-
-023-6091/08) przekazującego interpelację posłów
na Sejm RP pana Arkadego Fiedlera i pana Toma-
sza Piotra Nowaka z dnia 21 października 2008 r.
w sprawie możliwości zmian procedur w zakresie
współpracy polskich organów spraw wewnętrznych
z organami milicji Wietnamu uprzejmie przedsta-
wiam następujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż zawarcie umowy
między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem
Socjalistycznej Republiki Wietnamu o przekazywa-
niu i przyjmowaniu obywateli obu państw, podpisa-
nej w Hanoi w dniu 22 kwietnia 2004 r. (umowa
o readmisji) wynikało z potrzeby wprowadzenia in-
strumentów prawnych służących przeciwdziałaniu
nielegalnej migracji. Inicjatorem zawarcia ww. umo-
wy była strona polska. Instrukcja negocjacyjna do-
tycząca przedmiotowej umowy została zatwierdzona
w 1998 r. przez ówczesnego prezesa Rady Ministrów
pana Jerzego Buzka. Natomiast pierwszy projekt
przedmiotowej umowy przekazany został Ambasa-
dzie Socjalistycznej Republiki Wietnamu w Warsza-
wie notą dyplomatyczną Ministerstwa Spraw Zagra-
nicznych Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 20 czerw-
ca 1998 r.
660
Celem przesłuchań dokonywanych na podstawie
art. 7 ww. umowy o readmisji oraz art. 4 ust. 7 pro-
tokołu w sprawie wykonywania ww. umowy jest po-
twierdzanie tożsamości i wydawanie dokumentów
podróży cudzoziemcom, którzy deklarowali obywa-
telstwo tego kraju i wobec których wydane zostały
decyzje ostateczne o wydaleniu z terytorium RP.
Wskazać należy, że możliwość potwierdzania oby-
watelstwa na podstawie przesłuchania przez przed-
stawiciela strony przyjmującej jest standardowym
sposobem wykonywania umów o readmisji w przy-
padku braku dokumentów osoby przebywającej nie-
legalnie na terytorium danego kraju.
Zgodnie z art. 6 ust. 1a ww. protokołu wykonaw-
czego, organem właściwym do wykonywania umowy
o readmisji i protokołu wykonawczego jest dla stro-
ny wietnamskiej Urząd Kontroli Ruchu Graniczne-
go Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego Wiet-
namu. Przedstawiciele tego organu przybywają do
Polski w zależności od potrzeb zgłaszanych przez
stronę polską. Potrzeby te wynikają z liczby osób de-
klarujących obywatelstwo wietnamskie przebywają-
cych w ośrodkach detencyjnych, których tożsamość
nie została potwierdzona. Dotychczas odbyły się
4 wizyty delegacji wietnamskich: we wrześniu 2007 r.
oraz w lutym, maju i październiku 2008 r. Przesłu-
chane zostały łącznie 194 osoby deklarujące obywa-
telstwo wietnamskie.
Należy wskazać, że wykonywanie umowy o read-
misji nie dotyczy cudzoziemców, którym nadano sta-
tus uchodźcy na terytorium RP. Przebywają oni
w Polsce legalnie i w myśl art. 89g ust. 1 ustawy
z dnia 13 czerwca 2003 r. o udzielaniu cudzoziem-
com ochrony na terytorium Rzeczypospolitej Pol-
skiej (t.j.: Dz. U. z 2006 r. Nr 234, poz. 1695, z późn.
zm.) nie ma możliwości wydania decyzji o ich wyda-
leniu bez pozbawienia tego statusu.
Ponadto informuję, że mając na uwadze względy
humanitarne i poczucie bezpieczeństwa osób ubie-
gających się o nadanie statusu uchodźcy w Polsce,
czynnościom tym nie są poddawani cudzoziemcy de-
klarujący obywatelstwo wietnamskie, wobec któ-
rych toczy się postępowanie o nadanie statusu
uchodźcy. Funkcjonariusze Straży Granicznej zo-
stali zobowiązani do każdorazowego sprawdzenia,
czy cudzoziemcy, z udziałem których będzie prze-
prowadzane przesłuchanie, nie ubiegają się o nada-
nie tego statusu w Polsce.
Podkreślić również należy, iż organizowane
przez Straż Graniczną przesłuchania cudzoziemców
deklarujących obywatelstwo wietnamskie przepro-
wadzane są w pomieszczeniach, które z racji swojego
przeznaczenia i funkcji są monitorowane, o czym
przedstawiciele wietnamskiego Ministerstwa Bez-
pieczeństwa Publicznego są informowani. Ponadto,
zasadą jest stały, niczym nieskrępowany dostęp
funkcjonariuszy Straży Granicznej do pomieszczeń,
w których odbywają się przesłuchania. Służy to za-
pewnieniu bezpieczeństwa obu stronom i daje gwa-
rancję poszanowania praw osób przesłuchiwanych.
Wskazać należy, że w Niemczech i Wielkiej Bry-
tanii przedstawiciele właściwych organów wietnam-
skich od wielu lat prowadzą przesłuchania cudzo-
ziemców deklarujących obywatelstwo tego kraju.
Obecnie wiele krajów, w tym państwa członkowskie
Unii Europejskiej, dąży do zawarcia umów o read-
misji z Wietnamem. Czechy i Francja prowadzą ne-
gocjacje w celu zawarcia przedmiotowych umów.
Również umowy o readmisji zawarte pomiędzy
UE a państwami trzecimi zawierają w swoich posta-
nowieniach możliwość przesłuchiwania osób podle-
gających readmisji (vide: art. 8 ust. 3 umowy między
Unią Europejską a Sri Lanką o readmisji osób prze-
bywających nielegalnie oraz art. 8 ust. 3 umowy
między Unią Europejską a Specjalnym Regionem
Administracyjnym Makao Chińskiej Republiki Lu-
dowej w sprawie readmisji osób przebywających nie-
legalnie).
Pragnę poinformować, iż stan realizacji umowy
między rządem Rzeczypospolitej Polskiej a rządem
Socjalistycznej Republiki Wietnamu o przekazywa-
niu i przyjmowaniu obywateli obu państw należy
ocenić jako zadowalający. Ewentualne wypowiedze-
nie umowy skutkowałoby zmniejszeniem efektyw-
ności działań realizowanych przez Straż Graniczną
w zakresie walki z nielegalną migracją.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Stachańczyk
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra środowiska
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie nowelizacji ustawy Prawo wodne
w związku z orzeczeniem
Trybunału Konstytucyjnego o niezgodności
z konstytucją art. 2 ust. 3 tej ustawy (6093)
Odpowiadając na pismo z dnia 31 października
2008 r., znak: SPS-023-6093/08, dotyczące interpela-
cji pani poseł Izabeli Kloc w przedmiocie uprawnień
do wykonywania dokumentacji hydrologicznych,
uprzejmie przedkładam następującą informację.
Na wstępie pragnę poinformować, iż podzielam
pogląd pani poseł Izabeli Kloc, że opracowywanie
dokumentacji hydrologicznej na odpowiednim pozio-
mie merytorycznym wymaga udziału wysokiej kla-
sy specjalistów z dziedziny hydrologii, szczycących
się ponadprzeciętnym poziomem wiedzy w tej dzie-
dzinie. Dlatego też w trosce o bezpieczeństwo ludno-
ści, gospodarki i środowiska uważam za zasadne
wprowadzenie ponownego, tym razem pełnego, ure-

gulowania w przepisach ustawy Prawo wodne pro-
blematyki uznawania kwalifikacji do wykonywania
dokumentacji hydrologicznych. Doceniając wagę do-
kumentacji hydrologicznej dla funkcjonowania go-
spodarki wodnej, uznaję za istotne formalne spraw-
dzanie poziomu wiedzy teoretycznej i umiejętności
praktycznej osób, które będą tę dokumentację przy-
gotowywały.
W mojej opinii uregulowania prawne w tym
przedmiocie powinny zmierzać do tego, aby kwalifi-
kacje do wykonywania dokumentacji hydrologicz-
nych były badane przez państwową komisję w dro-
dze egzaminu. Natomiast formalnego uznania kwa-
lifikacji powinien dokonywać naczelny organ admi-
nistracji rządowej, minister właściwy do spraw go-
spodarki wodnej.
Pragnę podkreślić, iż wykluczam funkcjonowa-
nie w tym zakresie tak czy inaczej pojmowanej kor-
poracji zawodowej. W mojej opinii nowy model prze-
pisów regulujących problematykę uznawania kwali-
fikacji do wykonywania uprawnień hydrologicznych
uwzględnia zastrzeżenia Trybunału Konstytucyjne-
go wyrażone w uzasadnieniu do wyroku z dnia 5 grud-
nia 2007 r.
Odpowiadając na pytanie pani poseł, uprzejmie
informuję, że aktualnie podległe mi służby opraco-
wują propozycję przepisów zmierzających do uregu-
lowania w ustawie Prawo wodne problematyki
„uprawnień hydrologicznych”. Stosowna propozycja
zostanie włączona do projektu ustawy o zmianie
ustawy Prawo wodne, którego przedmiotem jest im-
plementacja postanowień dyrektywy Parlamentu
Europejskiego i Rady 2007/60/WE w sprawie oceny
ryzyka powodziowego i zarządzania nim.
Minister
Maciej Nowicki
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie stawki podatku od nieruchomości
dla budynków zajętych na prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie
udzielania świadczeń zdrowotnych,
przewidzianej w ustawie o podatkach
i opłatach lokalnych (6094)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Izabeli Kloc, posła na Sejm RP,
z dnia 20 października 2008 r., w sprawie interpre-
tacji Ministerstwa Finansów dotyczącej stawki po-
datku od nieruchomości od budynków zajętych na
661
prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie
udzielania świadczeń zdrowotnych, nadesłaną przy
piśmie Marszałka Sejmu z dnia 31 października
2008 r. znak: SPS-023-6094/08, uprzejmie infor-
muję:
Stawka właściwa dla opodatkowania podatkiem
od nieruchomości budynków lub ich części zajętych
na prowadzenie działalności gospodarczej w zakre-
sie udzielania świadczeń zdrowotnych, określona
w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia
1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844 ze zm.) została wprowa-
dzona ustawą z dnia 30 października 2002 r. o zmia-
nie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,
poz. 1683) i obowiązuje od 2003 r.
Definicję świadczeń zdrowotnych zawiera art. 3
ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89 ze zm.),
zgodnie z którym pojęcie to obejmuje działania słu-
żące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i popra-
wie zdrowia oraz inne działania medyczne wynika-
jące z procesu leczenia lub przepisów odrębnych re-
gulujących zasady ich wykonywania. Przepis zawie-
ra otwarty katalog działań będących świadczeniami
zdrowotnymi, takich jak: badanie i porada lekarska,
leczenie, badanie i terapia psychologiczna, rehabili-
tacja lecznicza.
Świadczenia zdrowotne, zgodnie z art. 4 ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej, mogą być udzielane
przez zakłady opieki zdrowotnej oraz przez osoby fi-
zyczne wykonujące zawód medyczny lub przez gru-
pową praktykę lekarską, grupową praktykę pielę-
gniarek i położnych.
W art. 2 ust. 1 ww. ustawy określono rodzaje za-
kładów opieki zdrowotnej. Wśród nich wymienia się
m.in. szpital, zakład opiekuńczo-leczniczy, zakład
pielęgnacyjno-opiekuńczy, sanatorium, prewento-
rium, inny niewymieniony z nazwy zakład przezna-
czony dla osób, których stan zdrowia wymaga udzie-
lania całodobowych lub całodziennych świadczeń
zdrowotnych w odpowiednim stałym pomieszczeniu
– przychodnia, ośrodek zdrowia, poradnia, pogoto-
wie ratunkowe, laboratorium diagnostyczne, pra-
cownia protetyki stomatologicznej i ortodoncji, za-
kład rehabilitacji leczniczej.
Stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczące
stosowania omawianej stawki (przedstawione m.in.
w piśmie z dnia 11 lipca 2003 r. znak: LK-1617/LP/03/
MS) dopuszczało opodatkowanie preferencyjną staw-
ką, oprócz pomieszczeń (budynków) zajętych bezpo-
średnio na udzielanie świadczeń zdrowotnych, rów-
nież budynków i ich części niezajętych bezpośrednio
na te świadczenia, lecz niezbędnych do prawidłowego
funkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.
W wyniku kontroli decyzji administracyjnych
w sprawie stosowania omawianej stawki ukształto-
wana została jednak odmienna linia orzecznicza
(m.in. orzeczenia NSA: z dnia 06.06.2006 r. sygn.
akt II FSK 870/05, z dnia 20.07.2006 r. sygn. akt II
662
FSK 1101/05, z dnia 12.10.2006 r. sygn. akt II FSK
1242/05, z dnia 14.12.2006 r. sygn. akt II FSK 50/
06, z dnia 28.02.2007 r. sygn. akt II FSK 305/06,
z dnia 05.04.2007 r. sygn. akt II FSK 420/06).
Uwzględniając linię orzecznictwa, pismem z dnia
03.10.2007 r. znak: PL-833-106/AP/07/663 Minister-
stwo Finansów zweryfikowało stanowisko w sprawie
stosowania omawianej preferencyjnej stawki podat-
ku od nieruchomości, wskazując, że dla jej zastoso-
wania musi zachodzić związek bezpośredni pomiesz-
czenia budynku (jego części) z udzielaniem świad-
czeń zdrowotnych.
Zgodnie z powyższym stawka właściwa dla opo-
datkowania podatkiem od nieruchomości budyn-
ków lub ich części zajętych na prowadzenie działal-
ności gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń
zdrowotnych obejmuje jedynie budynki (ich części)
zajęte, czyli faktycznie wykorzystywane do działal-
ności ściśle związanej ze świadczeniami zdrowot-
nymi, określonymi w ustawie o zakładach opieki
zdrowotnej.
Świadczenie usług w szerszym zakresie niż
udzielanie świadczeń zdrowotnych nie daje podstaw,
by do wszystkich pomieszczeń budynku stosować
stawkę preferencyjną. Świadczenia udzielane m.in.
w zakresie wyżywienia czy zapewnienia pomiesz-
czenia nie są świadczeniami zdrowotnymi, a wobec
tego budynki (ich części) wykorzystywane w tym
celu nie korzystają z preferencyjnej stawki podatku
od nieruchomości.
Obowiązek uwzględnienia orzecznictwa sądów
administracyjnych w celu zapewnienia jednolitości
stosowania prawa podatkowego wynika z art. 14a
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.), zgodnie
z którym minister właściwy do spraw finansów pu-
blicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowa-
nia prawa podatkowego przez organy podatkowe
oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szcze-
gólności jego interpretacji, przy uwzględnieniu
orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjne-
go lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
(interpretacje ogólne). Interpretacje i wyjaśniania
Ministerstwa Finansów nie mogą w związku z tym
być sprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa.
W związku z powyższym nie znajduje uzasadnie-
nia zmiana interpretacji Ministerstwa Finansów
i objęcie preferencyjną stawką podatku od nierucho-
mości pomieszczeń niezajętych bezpośrednio na pro-
wadzenie działalności gospodarczej w zakresie
udzielenia świadczeń zdrowotnych.
Informuję ponadto, iż zgodnie z art. 67a § 1 usta-
wy Ordynacja podatkowa w przypadkach uzasad-
nionych ważnym interesem podatnika lub interesem
publicznym organ podatkowy może na wniosek po-
datnika udzielić ulg w spłacie zobowiązań podatko-
wych w postaci: odroczenia terminu płatności po-
datku lub rozłożenia zapłaty podatku na raty, odro-
czenia lub rozłożenia na raty zapłaty zaległości po-
datkowej wraz z odsetkami za zwłokę oraz umorze-
nia w całości lub części zaległości podatkowych lub
odsetek za zwłokę.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska,
głównego konserwatora przyrody
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Izabeli Kloc
w sprawie zagrożeń środowiskowych
wynikających z planowanej budowy
gazociągu północnego po dnie Bałtyku (6095)
W odpowiedzi na interpelację poseł Izabeli Kloc,
znak: SPS-023-6095/08, pragnę przedstawić poniż-
sze wyjaśnienia związane z oceną oddziaływania na
środowisko przedsięwzięcia polegającego na „budo-
wie rosyjsko-niemieckiego rurociągu północnoeuro-
pejskiego (odcinek pełnomorski)”.
Ocena oddziaływania na środowisko powyższej
inwestycji prowadzona jest w oparciu o ratyfikowa-
ną przez Wspólnotę Europejską, w tym Polskę, Kon-
wencję o ocenach oddziaływania na środowisko
w kontekście transgranicznym, sporządzoną w Espoo
dnia 25 lutego 1991 r. (tak zwana Konwencja z Espoo,
Dz. U. z 1999 r. Nr 96, poz. 1110). W Polsce zasady
tego postępowania regulowały do tej pory przepisy
ustawy z dnia 27 kwietnia 2001 r. Prawo ochrony
środowiska (Dz. U. z 2008 r. Nr 25, poz. 150, ze zm.),
zaś od dnia 15 listopada br. wchodzą w życie przepi-
sy ustawy z dnia 3 października 2008 r. o udostęp-
nianiu informacji o środowisku i jego ochronie,
udziale społeczeństwa w ochronie środowiska oraz
o ocenach oddziaływania na środowisko (Dz. U.
Nr 199, poz. 1227). Zgodnie z art. 153 ustawy z dnia
3 października br. do spraw wszczętych przed 15 li-
stopada br. na podstawie Poś, a niezakończonych de-
cyzją ostateczną, stosuje się przepisy dotychczaso-
we, przy czym kompetencje ministra środowiska
przejmuje generalny dyrektor ochrony środowiska,
zaś kompetencje wojewodów przejmują regionalni
dyrektorzy ochrony środowiska.
Stosownie do regulacji prawnych po powiadomie-
niu Rzeczypospolitej Polskiej o planowanym przed-
sięwzięciu w listopadzie 2006 r. rozpoczęła się proce-
dura oceny oddziaływania na środowisko w kontek-
ście transgranicznym. Strony pochodzenia (Finlan-
dia, Szwecja, Dania, Niemcy i Rosja) przekazały do-
kument informacyjny projektu zawierający wstępne

dane o planowanym przedsięwzięciu oraz o jego
przewidywanym wpływie na środowisko. Przekaza-
ne materiały zostały zgodnie z art. 66 ust. 2 Poś
skierowane do wojewodów: zachodniopomorskiego,
pomorskiego oraz warmińsko-mazurskiego w celu
przeprowadzenia tzw. udziału społeczeństwa i zain-
teresowanych organów administracji. Po zakończe-
niu tych konsultacji wojewodowie przekazali mini-
strowi środowiska odpowiedzi, na podstawie których
sformułowano stanowisko strony polskiej. W dniu
16 lutego 2007 r. stanowisko to przekazano pań-
stwom pochodzenia. Potwierdzono w nim zamiar
udziału Rzeczypospolitej Polskiej w postępowaniu
oraz określono oczekiwania dotyczące zawartości
ostatecznej dokumentacji oceny oddziaływania
przedsięwzięcia na środowisko (raportu).
W toku postępowania inwestor (konsorcjum
Nord Stream) postanowił zmienić planowany prze-
bieg gazociągu w kilku miejscach. Jeden z nowych
odcinków obejmował zmianę z przebiegu gazociągu
w obszarze położonym na południe od wyspy Born-
holm (w strefie, co do której toczy się spór pomiędzy
Polską a Danią, dotyczący granic wyłącznej strefy
ekonomicznej), na przebieg w obszarze na północ od
wyspy. W związku z planowaną przez inwestora
zmianą przebiegu gazociągu (nieprzeanalizowaną
w „Dokumencie informacyjnym projektu” oraz nie-
poddaną konsultacjom społecznym wynikającym
z art. 3 ust. 8 Konwencji z Espoo) stronom narażo-
nym przekazano przygotowany przez inwestora
uzupełniający dokument („Informacja o projekcie –
Status trasy gazociągu Nord Stream przez Morze
Bałtyckie” z października 2007 r.). Nowa informacja
została udostępniona do udziału społeczeństwa i na
podstawie zebranych uwag przygotowano kolejne
stanowisko, przekazane stronom pochodzenia w dniu
18 stycznia 2008 r. W stanowisku, zgodnie z nowymi
danymi o przedsięwzięciu, sformułowano kilka do-
datkowych wymagań dotyczących dokumentacji
oceny oddziaływania na środowisko.
Ze względu na wniesione w toku postępowania
krytyczne uwagi dotyczące nowego przebiegu gazo-
ciągu na północ od Bornholmu (w pobliżu ruchliwe-
go szlaku żeglugowego) inwestor opracował kolejny
wariant – na południe od Bornholmu, na duńskich
wodach terytorialnych. W związku z tą ostatnią
zmianą państwa pochodzenia, których ona dotyczy
(Niemcy i Dania), ponownie powiadomiły o tym stro-
ny narażone i przekazały informację na ten temat
w dokumencie „Status trasy rurociągu Nord Stre-
am na terytorium duńskim i niemieckim” – paź-
dziernik 2008).
Podobnie jak to miało miejsce w 2007 r., nowa
informacja o projekcie, stanowiąca uzupełnienie do
powiadomienia, zostanie udostępniona do udziału
społeczeństwa, zaś na podstawie zebranych uwag
przygotowane zostanie i przekazane stronom pocho-
dzenia stanowisko w sprawie przedsięwzięcia (ter-
min wyznaczony na jego przygotowanie mija 23
stycznia 2009 r.).
663
Obecnie inwestor (konsorcjum Nord Stream)
opracowuje ostateczną wersję dokumentacji oceny
oddziaływania na środowisko. Dokumentacja ta bę-
dzie oficjalne przekazana stronom narażonym przez
państwa pochodzenia, tak by umożliwić przeprowa-
dzenie na jej podstawie udziału społeczeństwa (art.
4 konwencji z Espoo) oraz konsultacji (art. 5 kon-
wencji).
Zgodnie z opisanymi wyżej uwarunkowaniami
prawnymi organem wiodącym w dalszym toku po-
stępowania będzie generalny dyrektor ochrony śro-
dowiska wraz z właściwymi miejscowo regionalny-
mi dyrektorami ochrony środowiska.
Podsekretarz stanu
Maciej Trzeciak
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Waldemara Andzela
w sprawie transakcji związanych
z użytkowaniem kont internetowych (6097)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Waldemara Andzela, przekazaną
pismem z dnia 5 listopada 2008 r. (pismo nr SPS-
-023-6097/08), w sprawie transakcji związanych
z użytkowaniem kont internetowych uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Kwestia dostępu do rachunku bankowego przez
Internet została uregulowana z ustawie z dnia 12
września 2002 r. o elektronicznych instrumentach
płatniczych (Dz. U. Nr 169, poz. 1385, z późn. zm.).
Należy przy tym zaznaczyć, że pojęcie bankowości
elektronicznej określone w ww. ustawie jest znacz-
nie szersze niż bankowość internetowa, gdyż Inter-
net jest jednym z wielu kanałów dostępu do środków
zdeponowanych przez klientów w bankach. Pojęcie
konta internetowego jest klasyfikowane jako jeden
z rodzajów czynności bankowych świadczonych w ra-
mach umowy bankowości elektronicznej.
Przywołany w interpelacji pana posła Waldema-
ra Andzela przepis art. 28 ust. 2 ustawy o elektro-
nicznych instrumentach płatniczych ma również za-
stosowanie w przypadku bankowości elektronicznej.
Wskazuje na to wprost przepis art. 32 ww. ustawy,
zgodnie z którym posiadacz jest zobowiązany do nie-
ujawniania informacji o działaniu elektronicznego
instrumentu płatniczego udostępnionego w ramach
umowy o usługi bankowości elektronicznej, których
ujawnienie może spowodować brak skuteczności
mechanizmów zapewniających bezpieczeństwo zle-
canych operacji. Ponadto stosownie do postanowień
664
tego artykułu posiadacza obciążają operacje doko-
nane przez osoby, którym udostępnił ww. informa-
cje, przy czym zastosowanie mają przepisy art. 28
ww. ustawy.
Zatem w sytuacji gdy z rachunku bankowego
klienta, prowadzonego w formie elektronicznej, zo-
staną wytransferowane środki pieniężne, a wina nie
leży po stronie klienta, klient ponosi odpowiedzial-
ność za operacje dokonane przy użyciu utraconych
poufnych danych i urządzeń do równowartości 150
euro. Z praktyki banków w Polsce wynika jednak,
że zazwyczaj w takich sytuacjach zwracają one
klientom wszystkie utracone środki pieniężne. Nale-
ży zauważyć, że zupełnie inaczej kształtuje się sytu-
acja, kiedy posiadacz konta internetowego przekaże
osobie trzeciej dane poufne dotyczące identyfikacji
i uwierzytelnienia tożsamości oraz inne informacje
przeznaczone wyłącznie do wiadomości posiadacza
rachunku. Wówczas bank jest zwolniony z odpo-
wiedzialności z tytułu kradzieży środków pienięż-
nych, która była następstwem ujawnienia danych
poufnych, o których mowa w art. 32 przedmiotowej
ustawy.
Pragnę zauważyć, że na banki nałożony został
obowiązek zapewnienia bezpieczeństwa dokonywa-
nia transakcji bankowości elektronicznej. Zgodnie
z art. 31 ust. 1 ww. ustawy bank zobowiązany jest do
zapewnienia posiadaczowi bezpieczeństwa dokony-
wania operacji, z zachowaniem należytej staranno-
ści oraz przy wykorzystaniu właściwych rozwiązań
technicznych. Należy mieć na uwadze, że bezpie-
czeństwo operacyjne banków zależy w głównej mie-
rze od jakości stosowanej technologii informatycz-
nej, a w przypadku styku z otwartymi sieciami ze-
wnętrznymi, jak Internet, jest głównie uwarunko-
wane poziomem zabezpieczeń technicznych i prawi-
dłowym funkcjonowaniem wewnętrznych mechani-
zmów kontrolnych. Szczególnie niezawodne środki
muszą być stosowane w przypadku zaangażowania
się banku w transakcyjną bankowość internetową,
gdyż wówczas osoby spoza banku otrzymują dostęp
do systemu wewnętrznego banku, co rodzi dodatko-
wo ryzyko i może stanowić zagrożenie dla bezpie-
czeństwa działalności i środków pieniężnych groma-
dzonych na rachunkach bankowych. Należy zwrócić
uwagę, że zlecanie określonych usług na zewnątrz
(tzw. outsourcing) nie zwalnia banku z odpowie-
dzialności za zapewnienie bezpieczeństwa działania
i zarządzania ryzykiem. Z uwagi na fakt, że zagro-
żenia związane z Internetem podlegają nieustannej
ewolucji, banki muszą na bieżąco monitorować bez-
pieczeństwo swojej sieci wewnętrznej i zapobiegać
zagrożeniom wynikającym ze stosowania coraz bar-
dziej wyrafinowanych sposobów ataków. Ryzyko
związane z systemami i sieciami teleinformatyczny-
mi ma zasadniczy wpływ na bezpieczeństwo banku
i realizowanych operacji. Zarządzanie tym ryzykiem
jest o tyle trudne, że musi być dostosowane do indy-
widualnej architektury sieci teleinformatycznej
i struktury organizacyjnej banku.
Pragnę zauważyć, że jakość systemu zarządzania
bankiem, w tym ocena systemu zarządzania ryzy-
kiem i systemu kontroli wewnętrznej, podlega bada-
niu przez Komisję Nadzoru Finansowego w trakcie
wykonywania czynności kontrolnych w bankach.
W ramach szczegółowych badań sprawdzane jest
m.in., jak bank zarządza uprawnieniami dostępu, ja-
kie są zabezpieczenia oraz czy wdrożony został sys-
tem wykrywania nieuprawnionych wejść do sieci we-
wnętrznej banku lub ich prób. Ponadto kontroluje się,
czy bank przeprowadza testy bezpieczeństwa sieci
i czy kwestia ta jest badana przez audyt wewnętrzny
banku lub jego departament bezpieczeństwa.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Witek
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o PIS w zakresie wprowadzenia zasady
podporządkowania hierarchicznego,
powiatowego i granicznego inspektora
sanitarnego organom jednostek
samorządu terytorialnego (6098)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 5 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6098/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pani Elżbiety Witek w sprawie projektu noweli-
zacji ustawy o Państwowej Inspekcji Sanitarnej
w zakresie wprowadzenia zasady podporządkowa-
nia hierarchicznego powiatowego i granicznego in-
spektora sanitarnego organom jednostek samorzą-
du terytorialnego, uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie wskazać należy, iż projekt ustawy
o zmianie niektórych ustaw w związku ze zmianami
w organizacji i podziale zadań administracji publicz-
nej w województwie, który w dniu 3 października
2008 r. wpłynął do Sejmu RP (druk sejmowy nr 1073),
przewiduje ponowne zespolenie Państwowej Inspek-
cji Sanitarnej na poziomie powiatowym i wojewódz-
kim. Państwowy graniczny inspektor sanitarny po-
zostanie natomiast organem administracji niezespo-
lonej, powoływanym i odwoływanym przez główne-
go inspektora za zgodą wojewody. Takie rozwiązanie
podyktowane jest faktem, iż zasięg działania in-
spektorów granicznych nie pokrywa się z zasięgiem
terytorialnym województw.

Reforma administracji publicznej w kształcie
nadanym jej przez ustawy ustrojowe z 1998 r. w od-
niesieniu do administracji rządowej w województwie
opierała się na dwóch zasadniczych założeniach,
tj. wprowadzeniu organu sprawującego władzę ad-
ministracji ogólnej i stworzeniu odpowiedniej relacji
pomiędzy tym organem a wszystkimi zespolonymi
służbami, strażami i inspekcjami działającymi na
obszarze województwa, zapewniającej spójność
funkcjonowania organów i struktur administracji
rządowej w województwie oraz możliwość ponosze-
nia politycznej odpowiedzialności za rezultaty dzia-
łania wszystkich podległych służb. Relacja ta oparta
jest na pojęciu zwierzchnictwa organu sprawującego
władzę administracji ogólnej nad wszystkimi nor-
matywnie wskazanymi administracjami o charak-
terze inspekcyjno-kontrolnym i policyjnym. Zwierzch-
nictwo organu sprawującego władzę administracji
ogólnej przejawia się w pojęciu zespolenia, które sta-
nowi podstawę konstruowania modelu administra-
cji. Odzespolenie wojewódzkich struktur Inspekcji
Sanitarnej ogranicza rolę wojewody jako przedsta-
wiciela Rady Ministrów w województwie oraz utrud-
nia koordynację i kierowanie działaniami wszyst-
kich jednostek organizacyjnych administracji rządo-
wej i samorządowej na obszarze województwa w za-
kresie m.in. zapobiegania zagrożeniu życia, zdrowia
lub mienia oraz zagrożeniom środowiska, bezpie-
czeństwa państwa i utrzymania porządku publicz-
nego, ochrony praw obywatelskich, a także zapobie-
gania klęskom żywiołowym i innym nadzwyczajnym
zagrożeniom oraz zwalczania i usuwania ich skut-
ków na zasadach określonych w ustawach.
Wskazać należy, iż w reformie z 1998 r. na pozio-
mie powiatowym przyjęto także zasadę funkcjono-
wania organu władzy administracji ogólnej, który
zapewnia spójność funkcjonowania służb działają-
cych na tym poziomie, w szczególności w sytuacjach
nadzwyczajnych. Koordynacja w tym zakresie przy-
pisana jest staroście, stąd konieczne jest jego od-
działywanie na powiatowe struktury Inspekcji Sa-
nitarnej, która odgrywa bardzo istotną rolę w za-
pewnieniu bezpieczeństwa zdrowia.
W świetle powyższego, dla stworzenia spójnego
systemu reagowania w sytuacjach nadzwyczajnych
oraz wzmocnienia roli wojewody jako przedstawicie-
la Rady Ministrów w województwie, a także
zwierzchnika zespolonej administracji wojewódz-
kiej, celowe jest zespolenie również Inspekcji Sani-
tarnej na poziomie wojewódzkim i powiatowym.
Dodać należy, iż negatywna ocena zespolenia
Państwowej Inspekcji Sanitarnej, dokonana w 2001 r.
przez Najwyższą Izbę Kontroli (informacja NIK
nr DZiKF-41006-2000 o wynikach kontroli bieżące-
go nadzoru sanitarnego sprawowanego przez In-
spekcję Sanitarną w warunkach reformy admini-
stracji publicznej, Warszawa, maj 2001) − nie doty-
czyła zasady zespolenia jako takiej, ale wskazywała,
iż zmiany organizacji i podporządkowania poszcze-
gólnych struktur Inspekcji Sanitarnej, stanowiące
element składowy wdrażanej od 1 stycznia 1999 r.
665
reformy administracji publicznej, nie zostały nale-
życie przygotowane od strony legislacyjnej, a w kon-
sekwencji działalność wszystkich jej szczebli wyka-
zywała nieprawidłowości niepozostające bez wpły-
wu na realizację ustawowych zadań Inspekcji Sani-
tarnej, w tym na skuteczność sprawowania bieżące-
go nadzoru sanitarnego.
W proponowanych obecnie regulacjach starano
się odpowiednio skonstruować przepisy tak, aby za-
pewnić wpływ Głównego Inspektora Sanitarnego
na powoływanie wojewódzkich inspektorów oraz
wpływ wojewódzkich inspektorów na powoływanie
powiatowych inspektorów sanitarnych, przy czym
zapewniono możliwość wnioskowania tych organów
odpowiednio do wojewody i starosty o odwołanie
w każdym czasie wojewódzkiego lub powiatowego
inspektora w przypadku, gdy przemawiałby za tym
interes służby. Główny inspektor sanitarny, zgodnie
z projektowanymi zmianami, ustalać będzie rów-
nież ogólne kierunki działania organów Państwowej
Inspekcji Sanitarnej lub − w przypadku zagrożenia
bezpieczeństwa sanitarnego w zakresie należącym
do właściwości Państwowej Inspekcji Sanitarnej −
szczegółowe zasady postępowania państwowych in-
spektorów sanitarnych, a także zasady współdziała-
nia z innymi organami kontroli państwowej. Należy
podkreślić, iż powyższe uprawnienia przysługują
również wojewódzkiemu inspektorowi sanitarnemu
w stosunku do powiatowych inspektorów. Proponu-
je się ponadto wskazanie organu założycielskiego
w stosunku do wojewódzkiej i powiatowej stacji sa-
nitarno-epidemiologicznej.
Pragnę również wskazać, że w zakresie prowa-
dzenia powiatowych stacji sanitarno-epidemiolo-
gicznych i wykorzystywania laboratoriów działają-
cych na ich potrzeby, możliwe jest zawieranie przez
powiaty na ogólnie określonych zasadach ustrojo-
wych porozumień o wykorzystaniu jednej stacji
i jednego laboratorium na potrzeby więcej niż jedne-
go powiatu. Dodać należy, że zespolenie struktur
wojewódzkiej i powiatowej Inspekcji Sanitarnej nie
będzie skutkować dodatkowymi kosztami zarówno
dla budżetu państwa, jak i budżetów jednostek sa-
morządu terytorialnego, ponieważ zakres ich zadań
nie ulegnie zmianie. Przesunięciu ulegną jedynie
środki na realizację zadań jednostek samorządu te-
rytorialnego z części budżetu państwa, której dys-
ponentem jest minister zdrowia do budżetów woje-
wodów i budżetów powiatów.
Reasumując, proponowane regulacje zapewniają
spójność działań Państwowej Inspekcji Sanitarnej
na obszarze całego kraju, stanowiąc z jednej strony
o politycznej odpowiedzialności za rezultat działa-
nia zespolonej administracji wojewódzkiej ponoszo-
nej przez wojewodę i starostę, z drugiej natomiast
o merytorycznej odpowiedzialności pozostającej we-
wnątrz struktur Państwowej Inspekcji Sanitarnej.
Zapewniają również zdolność do skoordynowanych
działań inspekcji w całym kraju, a także umożliwia-
ją wojewodzie i staroście podejmowanie skoordyno-
wanych działań w zakresie zapobiegania zagroże-
666
niom życia i zdrowia mieszkańców na obszarze wo-
jewództwa i powiatu.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Tomasz Siemoniak
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie nowelizacji ustawy
o świadczeniach rodzinnych (6099)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 5 listopada br., znak:
SPS-023-6099/08, dotyczące interpelacji posła An-
toniego Błądka w sprawie nowelizacji ustawy o świad-
czeniach rodzinnych, uprzejmie wyjaśniam.
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci poruszane w interpela-
cji są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Społecz-
nej. W dniu 21 października br. w siedzibie resortu
odbyło się spotkanie przedstawicieli kierownictwa
ministerstwa z delegacją Stowarzyszenia Rodziców
Dzieci Niepełnosprawnych, na którym omówiono
istniejące problemy i bariery, w tym te dotyczące
trudnej sytuacji materialnej, jakie napotykają rodzi-
ce wychowujący niepełnosprawne dzieci. Rodzice
przedstawili również swoje postulaty, których wpro-
wadzenie w życie znacząco poprawiłoby ich funkcjo-
nowanie. Należy dodać, że są one zbieżne z kwestia-
mi wskazanymi w interpelacji. W chwili obecnej te
ze zgłoszonych postulatów, które leżą w kompeten-
cji ministra pracy i polityki społecznej, są przed-
miotem analiz resortu w celu przygotowania pro-
jektu założeń do rozwiązań prawnych, w tym doty-
czących warunków przyznawania świadczenia pie-
lęgnacyjnego i opłacania przez budżet państwa
składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe oraz
składek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjen-
tów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodo-
wych uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz
kwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowa-
nych do rodziców wychowujących niepełnosprawne
dzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych, kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń podlegają okresowej
weryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwoty
świadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniem
wyników badań progu wsparcia dochodowego ro-
dzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw
Socjalnych. W badaniach tych uwzględnia się mię-
dzy innymi zmiany cen towarów i usług konsump-
cyjnych. Datą poprzedniej weryfikacji był 1 wrze-
śnia 2006 r. W związku z tą weryfikacją od 1 wrze-
śnia 2006 r. uległy podwyższeniu wysokości niektó-
rych świadczeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku do
zasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilita-
cji dziecka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielę-
gnacyjnego. Brak zwiększenia kryterium dochodo-
wego od 1 września 2006 r. podyktowany był ko-
niecznością rozstrzygnięcia dylematu wynikającego
z ograniczonych zasobów budżetu państwa w posta-
ci wyboru tylko jednego z możliwych wariantów:
albo rozszerzenia kręgu podmiotowego osób upraw-
nionych za cenę niższych kwot świadczeń rodzin-
nych, albo utrzymania dotychczasowych progów do-
chodowych z jednoczesnym wzrostem kwot przysłu-
gujących świadczeń.
Metodę badań progu wsparcia dochodowego ro-
dzin określa rozporządzenie Ministra Polityki Spo-
łecznej z dnia 25 kwietnia 2005 r. w sprawie sposobu
ustalania progu wsparcia dochodowego rodzin (Dz. U.
z 2005 r. Nr 80, poz. 700). Próg wsparcia dochodowe-
go rodzin jest ustalany na podstawie badania
przeprowadzonego metodą ekspercko-empirycz-
ną. Przy badaniu progu wsparcia dochodowego ro-
dzin uwzględnia się:
— zestaw towarów i usług w podziale na następu-
jące grupy wydatków: żywność, mieszkanie, odzież
i obuwie, higiena i ochrona zdrowia, edukacja, trans-
port i łączność, kultura, sport i wypoczynek;
— normy spożycia i użytkowania towarów i usług
uwzględnionych w badaniu, ustalone metodą eks-
percką i zweryfikowane na podstawie badania po-
ziomu wydatków gospodarstw domowych z II kwin-
tyla rozkładu dochodów;
— poziom cen.
Do badań progu wsparcia dochodowego rodzin
wykorzystuje się:
1) dane pochodzące z badań budżetów gospo-
darstw domowych;
2) dane pochodzące z innych badań warunków
życia ludności oraz notowań cen prowadzonych
przez Główny Urząd Statystyczny;
3) standardy oraz normy w zakresie żywienia,
mieszkalnictwa, zdrowia i edukacji, opracowywane
przez wyspecjalizowane instytucje naukowe i wła-
ściwe ministerstwa, w szczególności przez:
a) Instytut Żywności i Żywienia,
b) Instytut Gospodarki Mieszkaniowej,
c) Ministerstwo Edukacji Narodowej i Sportu.
Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń rodzinnych przewi-
dziana jest w II półroczu 2009 r. Zważywszy na ska-
lę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r., tj. od wej-
ścia ustawy w życie, podniesienie kryteriów docho-
dowych uprawniających do świadczeń rodzinnych
oraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym świad-

czeń związanych z niepełnosprawnością dzieci, wy-
daje się nieuniknione.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych i kwot
poszczególnych świadczeń oraz wprowadzenia co-
rocznej waloryzacji tych wielkości. Zasady weryfi-
kacji świadczeń socjalnych są odmienne od zasad
waloryzacji emerytur i rent, a także od zasad in-
deksacji wynagrodzeń w sferze budżetowej, z uwa-
gi na istotne różnice między tymi kategoriami.
Świadczenia rodzinne nie są wynagrodzeniem za
świadczoną pracę ani ekwiwalentem utraconego
wynagrodzenia w przypadku wystąpienia ryzyka
objętego wcześniej płaconą składką. Świadczenia
rodzinne są pomocą o charakterze socjalnym, ma-
jącą na celu dofinansowanie – a nie pełne pokrycie
– kosztów utrzymania rodzin wychowujących dzie-
ci. Stąd częstotliwość zmiany warunków dostępu
do świadczeń, jak i kwot świadczeń zależy od czę-
stotliwości znaczących zmian w kosztach utrzyma-
nia (te zaś następują w cyklu dłuższym niż 1–2
lata), a nie na przykład od dynamiki wynagrodzeń
oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot
poszczególnych świadczeń rodzinnych oraz wyso-
kość kryterium dochodowego uprawniającego do
świadczeń jest konsekwencją ograniczonych możli-
wości budżetowych państwa. W budżecie nie ma wy-
starczających środków, aby każdej rodzinie wycho-
wującej niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie
pozwalające na pełne pokrycie wydatków na lecze-
nie i utrzymanie dziecka.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie korekty dostosowującej
właściwość miejscową Sądu Rejonowego
w Chełmie do administracyjnych granic
pow. chełmskiego (6101)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 5 listopada 2008 r. (SPS-023-6101/08),
przy którym przekazana została interpelacja pani
poseł Beaty Mazurek w sprawie korekty dostosowu-
jącej właściwość miejscową Sądu Rejonowego w Cheł-
667
mie do administracyjnych granic powiatu chełmskie-
go, uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Wnioskowane przez panią poseł dostosowanie
obszaru działania Sądu Rejonowego w Chełmie do
administracyjnych granic powiatu chełmskiego wy-
magałoby włączenia do właściwości miejscowej
wskazanej jednostki miasta Rejowca Fabrycznego
oraz gmin: Leśniowice, Rejowiec, Rejowiec Fabrycz-
ny i Wojsławice. Sprawy z wymienionego terenu roz-
strzyga obecnie Sąd Rejonowego w Krasnymstawie
(okręg zamojski).
Przedmiotowa reorganizacja spowodowałaby
znaczny wzrost wpływu spraw do Sądu Rejonowego
w Chełmie. Zwiększyłoby się obciążenie tej jednost-
ki, co mogłoby wpłynąć na pogorszenie wyników
z zakresie sprawności postępowań.
Z danych statystycznych z 2007 r. wynika, że do
Sądu Rejonowego w Chełmie wpłynęło 19 008 spraw
karnych, karnoskarbowych i wykroczeniowych.
Przedmiotowy wpływ sytuuje Sąd Rejonowy w Cheł-
mie na drugim miejscu w okręgu lubelskim za Są-
dem Rejonowym w Lublinie (32 089 spraw), a przed
Sądem Rejonowym w Białej Podlaskiej (15 138 spraw).
Jakkolwiek dane te dotyczą jedynie spraw karnych,
to jednak oczywiste jest, że omawiana reorganiza-
cja wiązałaby się ze wzrostem obciążenia Sądu Re-
jonowego w Chełmie we wszystkich pionach orzecz-
niczych.
Wskazać jednocześnie należy, że na terenie mia-
sta Rejowca Fabrycznego oraz gmin: Leśniowice,
Rejowiec, Rejowiec Fabryczny i Wojsławice zamiesz-
kuje ponad 24 tys. osób, co odpowiada ok. 30% liczby
mieszkańców miasta Chełma. Dlatego dostosowanie
właściwości miejscowej Sądu Rejonowego w Chełmie
do administracyjnych granic powiatu chełmskiego
wiązałoby się z koniecznością istotnego zwiększenia
obsady orzeczniczej i administracyjnej wymienionej
jednostki.
Ponadto warunkiem koniecznym dla dokonania
postulowanej reorganizacji jest zakończenie remon-
tu budynku sądowego przy pl. Kościuszki 3 w Cheł-
mie oraz dostosowanie dla potrzeb sądu nowo zaku-
pionej nieruchomości usytuowanej przy ul. I Armii
Wojska Polskiego.
W związku z powyższym uprzejmie informuję, że
postulowane przez Panią Poseł zmiany organizacyj-
ne aktualnie nie mogą być dokonane.
Wniosek o włączenie miasta Rejowca Fabryczne-
go oraz gmin: Leśniowice, Rejowiec, Rejowiec Fa-
bryczny i Wojsławice do właściwości miejscowej
Sądu Rejonowego w Chełmie będzie jednak w przy-
szłości przedmiotem dalszych rozważań. Podjęcie
decyzji w tej sprawie poprzedzi przeprowadzenie
szczegółowej analizy obejmującej m.in. ponowne
konsultacje z prezesami sądów okręgowych i proku-
ratorami okręgowymi w Lublinie i Zamościu.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
668
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Wargockiej
w sprawie form popierania budownictwa
mieszkaniowego w świetle postanowień ustawy
z dnia 26 października 1995 r. (6102)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Teresy Wargockiej w sprawie moż-
liwości wyodrębnienia na własność mieszkań wybu-
dowanych ze środków Krajowego Funduszu Miesz-
kaniowego, nadesłaną pismem z dnia 5 listopada
2008 r. (znak: SPS-023-6102/08), uprzejmie przeka-
zuję następujące informacje.
Obecne przepisy ustanawiające system wspiera-
nia budownictwa społecznego ze środków publicz-
nych zakazują wyodrębnienia na własność miesz-
kań wybudowanych ze wsparciem państwa. Zgodnie
z art. 20 ust. 2 ustawy z dnia 26 października 1995 r.
o niektórych formach popierania budownictwa
mieszkaniowego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1070,
z późn. zm.) lokale mieszkalne wybudowane przy
wykorzystaniu kredytu z Krajowego Funduszu
Mieszkaniowego nie mogą być, pod rygorem nieważ-
ności, wyodrębnione na własność, a także nie może
być do nich ustanowione spółdzielcze własnościowe
prawo. Zakaz ten jest także potwierdzony regulacją
art. 121 ust. 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r.
o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 119, poz. 1116, z późn. zm.), zgodnie z którą nie-
dopuszczalne jest przeniesienie przez spółdzielnię
na inną osobę własności lokalu mieszkalnego w bu-
dynku wybudowanym z udziałem środków z Krajo-
wego Funduszu Mieszkaniowego.
Należy podkreślić, że powyższe ograniczenia
obowiązują od początku funkcjonowania programu
społecznego budownictwa czynszowego i osoby, któ-
re decydowały się na zamieszkanie w zasobach wy-
budowanych ze środków KFM, miały świadomość
wszelkich korzyści i ograniczeń z tym związanych,
w tym również niemożności wyodrębnienia miesz-
kań na własność.
Powyższy zapis jest elementem świadomej polity-
ki państwa, zmierzającej do powiększenia zasobu
mieszkań na wynajem o umiarkowanym czynszu
dostępnym dla osób niezamożnych. Budownictwo
realizowane przez spółdzielnie mieszkaniowe i to-
warzystwa budownictwa społecznego cieszy się bo-
wiem dużym wsparciem państwa. Bezpośrednie do-
tacje budżetowe do funduszu sięgnęły w latach
1995–2008 kwoty 4,2 mld zł. Dodatkowo Skarb Pań-
stwa poręcza i gwarantuje pożyczki zaciągane w mię-
dzynarodowych instytucjach finansowych na zasile-
nie KFM.
Realizacja inwestycji mieszkaniowych, w wyni-
ku których powstały mieszkania spółdzielcze objęte
zakazem wykupu, była możliwa tylko ze względu na
wsparcie państwa. Wyposażenie KFM w odpowied-
nie środki, preferencyjne oprocentowanie kredytu
(obecnie 3,5% w skali rocznej), formuła spłaty (kre-
dyt indeksowany), długi okres zapadalności (prze-
kraczający często 35 lat), częściowe umorzenie kre-
dytu (możliwe do 2004 r.) złożyły się na ogromne
obciążenie budżetu państwa, na który składają się
środki wszystkich podatników. Dodatkowo budow-
nictwo tego typu jest często subsydiowane przez sa-
morządy gminne, w postaci aportów gruntowych
lub finansowania wkładów czy też partycypacji.
Wątpliwości budzi kierowanie środków publicznych
w celu rozbudowy osobistego majątku beneficjentów.
Umożliwienie nieskrępowanego wykupu mieszkań,
bez uwzględnienia powyższych korzyści, byłoby nie-
uczciwe w stosunku do rodzin, które w tym samym
okresie samodzielnie finansowały koszty zaspokoje-
nia własnych potrzeb mieszkaniowych, często zacią-
gając wieloletnie kredyty hipoteczne.
Jednocześnie jednak ministerstwo dostrzega
konieczność pewnych zmian w konstrukcji przepi-
sów regulujących system budownictwa mieszka-
niowego w Polsce. Przede wszystkim należy dosto-
sować zapisy programu do dynamicznych zmian
w otoczeniu regulacyjnym i ekonomicznym, ze szcze-
gólnym uwzględnieniem konieczności wkompono-
wania programu w obecny system instrumentów
polityki mieszkaniowej państwa i samorządów
gminnych.
W ramach przygotowywania założeń do reformy
systemu rozważane są m.in. takie kwestie, jak zmia-
na formy finansowania tego typu budownictwa, zre-
definiowanie grupy docelowej uprawnionej do ubie-
gania się o mieszkanie społeczne, zmiana systemu
naliczania czynszów itp. Wśród tematów, które są
poddawane szczegółowej analizie, znajduje się rów-
nież kwestia ewentualnego umożliwienia wykupy-
wania na własność mieszkań wybudowanych ze
środków Krajowego Funduszu Mieszkaniowego.
Rozważone zostaną także zmiany przepisów doty-
czących upadłości spółdzielni mieszkaniowych, któ-
re różnicują prawa spółdzielców zamieszkujących
w zasobach wybudowanych ze środków KFM i spół-
dzielców, którzy nie korzystali z tego kredytu.
Chciałbym w tym momencie podkreślić, że umoż-
liwienie wyodrębniania na własność tego typu
mieszkań nie może być jednak celem samym w so-
bie, lecz musi stanowić element szerszych działań
prowadzących do zreformowania obecnego kształtu
systemu budownictwa społecznego. Ostateczne roz-
wiązania zostaną wypracowane w porozumieniu
z zainteresowanymi środowiskami lokatorów, inwe-
storów i samorządów terytorialnych, z uwzględnie-
niem celów polityki mieszkaniowej państwa i dbało-
ścią o racjonalne wydatkowanie środków publicz-
nych. Obecnie w resorcie infrastruktury analizowa-
ne są opinie gmin, które odpowiedziały na prośbę
dotyczącą wypełnienia ankiety obrazującej współ-
pracę samorządów z inwestorami budownictwa spo-

łecznego. Podobne badania przeprowadzane są
wśród inwestorów i najemców budownictwa społecz-
nego. Zebrane wyniki zostaną przeanalizowane
również przez ekspertów Banku Światowego w ra-
mach realizowanego wspólnie z ministerstwem pro-
jektu badawczego. Pierwsze bardziej szczegółowe
założenia reformy będą upublicznione pod koniec
pierwszego półrocza 2009 r.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Edwarda Czesaka
i Józefa Rojka
w sprawie możliwości utworzenia 150 etatów
dla zawodowych kuratorów sądowych (6104)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 5 listopada 2008 r. (SPS-023-6104/08),
przy którym przesłana została interpelacja panów
posłów Edwarda Czesaka i Józefa Rojka w sprawie
możliwości utworzenia 150 etatów dla kuratorów
sądowych uprzejmie informuję, co nastęuje.
Dane statystyczne dotyczące pracy kuratorów za-
wodowych wskazują na znaczne dysproporcje pomię-
dzy okręgami, zarówno co do wielkości wpływu, licz-
by spraw zakończonych, jak i liczby spraw niezakoń-
czonych w ujęciu ilościowym, a zwłaszcza w przelicze-
niu na limit etatów kuratorów zawodowych.
Dlatego też niezbędne jest wypracowanie nowych
standardów obciążenia pracą kuratorów zawodo-
wych, do czego dąży Ministerstwo Sprawiedliwości.
Jednocześnie trzeba podnieść, że od kilku lat trwają
prace nad zmianą modelu kurateli zawodowo-spo-
łecznej na zawodową (który powinien skutkować li-
kwidacją kurateli społecznej). Wiąże się z tym stały
wzrost etatyzacji w grupie kuratorów zawodowych.
Odnośnie do zwiększenia liczby etatów kurator-
skich trzeba podkreślić, że prace nad projektem bu-
dżetu na 2009 r. zostały już zakończone, a zatem nie
ma możliwości zwiększenia tej liczby w przyszłym
roku, a tym bardziej w najbliższym czasie. Kwestia
ta będzie przedmiotem rozważań podczas prac na
projektem budżetu na 2010 r. Zaznaczenia wymaga
fakt, że od 2002 r. nastąpił wzrost etatów kuratorów
zawodowych prawie o 1500, co oznacza wzrost w sto-
sunku do etatyzacji na koniec 2002 r. o 42%, przy
jednoczesnym wzroście liczby kuratorów społecz-
669
nych aż o 5341. Przy podziale etatów odnośnie do
ustawy budżetowej na 2007 r. uwzględniono wpro-
wadzenie dozoru elektronicznego i kar weekendo-
wych. Dokonano wówczas podziału na okręgi sądo-
we 350 etatów kuratorskich, w tym 300 etatów ku-
ratorów zawodowych w pionie kurateli dla dorosłych
ze wskazaniem, że przydział etatów do najbardziej
obciążonych okręgów powinien umożliwić im reali-
zację zmian ustawowych w ww. zakresie. Natomiast
okręgi, w których obciążenie nie uzasadniało przy-
działu etatów, powinny podołać nowym zadaniom
w ramach posiadanych etatów.
W 2008 r. sądy powszechne otrzymały kolejne
150 etatów kuratorskich, w tym 105 etatów kurator-
skich w pionie kurateli dla dorosłych. Aktualnie
ewentualne dodatkowe etaty kuratorów zawodo-
wych powinny być tworzone jedynie w ramach środ-
ków budżetowych sądownictwa powszechnego uzy-
skiwanych w wyniku zmniejszania liczby kuratorów
społecznych.
Zauważyć należy, iż w sądach występuje zwięk-
szenie kognicji sądów bez zabezpieczenia odpowied-
niej liczby etatów sędziowskich (brak wzrostu eta-
tów sędziowskich). Tym samym etatyzacja służby
kuratorskiej nie może być oderwana od potrzeb eta-
towych wynikających z podstawowych priorytetów
reformy wymiaru sprawiedliwości (np. zmiany mo-
delu organizacji pracy sędziego, zmian legislacyj-
nych dodatkowo obciążających sądy, rozszerzenia
kognicji referendarzy, zapewnienia większej obsługi
urzędniczej dla sędziów i referendarzy). W pierwszej
kolejności oczekiwany jest wzrost etatów pomocni-
czych (asystenci sędziego, urzędnicy). Znaczący
wzrost etatów w tej ostatniej grupie może spowodo-
wać pożądane przez kuratorów zawodowych, zabez-
pieczenie potrzeb obsługi służby kuratorskiej.
Jednym z priorytetów Ministerstwa Sprawiedli-
wości jest uzyskanie dodatkowych etatów urzędni-
czych celem stałego podnoszenia wskaźnika urzęd-
nika na sędziego i referendarza, co pozwoli jedno-
cześnie na stopniowe zabezpieczanie potrzeb zwią-
zanych z obsługą administracyjną kuratorów.
Odnosząc się do pytań związanych z obciążeniem
pracą kuratorów zawodowych, pragnę poinformo-
wać, że kwestie te zostaną poddane wnikliwej anali-
zie dokonanej na bazie danych statystycznych za
2008 r. oraz pierwszego półrocza 2009 r. Spodziewa-
nym efektem tej analizy będzie ocena rzeczywistego
stanu obciążenia pracą kuratorów, która da podsta-
wę do podjęcia dalszych decyzji, w tym co do zwięk-
szenia limitu etatów w poszczególnych pionach
i okręgach.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
670
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie lekceważenia zasad dialogu
społecznego dotyczącego projektu ustawy
o emeryturach pomostowych (6105)
W związku z interpelacją pani poseł Beaty Ma-
zurek, przekazaną przy piśmie z dnia 5 listopada br.
(znak: SPS-023-6105/08), w sprawie lekceważenia
zasad dialogu społecznego dotyczącego projektu
ustawy o emeryturach pomostowych, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Uchwalona przez Sejm RP w dniu 6 listopada br.
ustawa o emeryturach pomostowych była konsulto-
wana z partnerami społecznymi dwutorowo, tj. w try-
bie ustawy o związkach zawodowych i ustawy o orga-
nizacjach pracodawców oraz w ramach Trójstronnej
Komisji do Spraw Społeczno-Gospodarczych.
W trybie ustawowym projekt ustawy o emerytu-
rach pomostowych został przekazany następującym
organizacjo związkowym oraz pracodawcom:
— Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”,
— Ogólnopolskie Porozumienie Związków Zawo-
dowych,
— Forum Związków Zawodowych.
— Zarząd Główny Polskiego Związku Emerytów,
Rencistów i Inwalidów,
— Business Centre Club – Związek Pracodaw-
ców,
— Polska Konfederacja Pracodawców Prywat-
nych Lewiatan,
— Konfederacja Pracodawców Polskich,
— Związek Rzemiosła Polskiego.
Organizacje te miały więc możliwość szczegóło-
wego zapoznania się z rozwiązaniami zaproponowa-
nymi w projektowanej ustawie i zgłoszenia swoich
uwag. Partnerzy społeczni skorzystali z tej możliwo-
ści. Zgłoszone uwagi zostały poddane gruntownej
analizie, a stanowisko projektodawcy wobec uwag
zgłoszonych przez organizacje związkowe i organi-
zacje pracodawców zostało przedstawione w uzasad-
nieniu ustawy – w punkcie dotyczącym przebiegu
konsultacji społecznych
Równolegle do konsultacji w trybie ustawowym
nad projektem ustawy o emeryturach pomostowych
prowadzone były przez okres ponad czterech miesię-
cy konsultacje na forum Trójstronnej Komisji do
Spraw Społeczno-Gospodarczych. W trakcie tego
okresu odbyło się w sumie 27 spotkań (posiedzenie
plenarne TK, 4 posiedzenia Prezydium TK, 15 spo-
tkań zespołów problemowe TK, 7 spotkań eksper-
tów medycyny pracy).
Należy podkreślić, że dyskusja prowadzona z part-
nerami społecznymi w Trójstronnej Komisji, chociaż
nie doprowadziła do porozumienia w kwestii wszyst-
kich uregulowań zaproponowanych w ustawie o eme-
ryturach pomostowych, doprowadziła jednak do
istotnych uzgodnień (uwzględniających przede
wszystkim postulaty strony związkowej), które zo-
stały odzwierciedlone w przesłanym do parlamentu
projekcie ustawy o emeryturach pomostowych.
Mianowicie uzgodniono czynniki ryzyka wy-
mienione w art. 3 ust. 2 ustawy o emeryturach po-
mostowych.
Rozszerzano również, w stosunku do pierwot-
nej wersji, wykaz prac w szczególnych warunkach
i o szczególnym charakterze o następujące pozycje:
prace w szczególnych warunkach:
— prace pod ziemią bezpośrednio przy drążeniu
tuneli w górotworze;
— prace w powietrzu wykonywane na statkach
powietrznych przez personel pokładowy (w tym pra-
ce stewardów i stewardes);
— prace tancerzy zawodowych związane z bar-
dzo ciężkim wysiłkiem fizycznym;
prace o szczególnym charakterze:
— prace kierowników pociągów;
— prace bezpośrednio przy ustawianiu drogi po-
jazdów metra;
— prace funkcjonariuszy Straży Ochrony Kolei
(funkcjonariusze SOK);
— prace przy bezpośrednim sterowaniu procesa-
mi technicznymi mogącymi spowodować awarię tech-
niczną z poważnymi skutkami dla bezpieczeństwa
publicznego, prace elektromonterów bezpośrednio
przy eksploatacji napowietrznych sieci elektroenerge-
tycznych w warunkach prac pod napięciem;
— prace personelu sprawującego opiekę nad
mieszkańcami domów pomocy społecznej dla prze-
wlekle psychicznie chorych, niepełnosprawnych in-
telektualnie dzieci i młodzieży lub dorosłych;
— prace personelu medycznego oddziałów psy-
chiatrycznych i leczenia uzależnień w bezpośrednim
kontakcie z pacjentami;
— prace personelu medycznego w zespołach ope-
racyjnych dyscyplin zabiegowych i anestezjologii.
Analizując prace bezpośrednio przy ustawianiu
drogi przebiegu pociągów i pojazdów metra, ustalo-
no również, że prace te wykonują: dyżurny ruchu,
nastawniczy, manewrowy, ustawiacz, zwrotniczy,
rewident taboru, dyspozytor ruchu metra, dyżurny
ruchu i stacji metra. W przyjętej ustawie o emerytu-
rach pomostowych znalazła się zatem znaczna gru-
pa stanowisk pracy kolejarzy, które zawierało, przy-
wołane w interpelacji, porozumienie z dnia 11 czerw-
ca 2007 r. między stroną rządową a Krajowym Ko-
mitetem Protestacyjno-Strajkowym Kolejarzy w spra-
wie rozwiązań emerytalnych dla kolejarzy.
Mając na względzie powyższe, w żaden sposób
nie można się zgodzić z bardzo krytyczną oceną dia-
logu społecznego dokonaną przez panią poseł („fa-
talnie prowadzony dialog społeczny”) w przedmiocie
rozwiązań zaproponowanych w ustawie o emerytu-
rach pomostowych. Dialog ten bowiem był prowa-
dzony przez rząd w sposób bardzo rzetelny i był on
nakierowany na osiągnięcie jak najszerszego poro-
zumienia z partnerami społecznymi w zakresie roz-

wiązań, które powinny się znaleźć w ustawie o eme-
ryturach pomostowych.
W sytuacji jednak, w której stało się jasne, że nie
są już możliwe jakiekolwiek dalsze uzgodnienia
w ramach Trójstronnej Komisji, rząd podjął decyzje
o skierowaniu projektu ustawy o emeryturach po-
mostowych do parlamentu.
Decyzja ta został podjęta w duchu odpowiedzial-
ności za osoby, które ze względu na niemożliwość
spełnienia wymagań ustawowych przewidzianych
w art. 46 i 184 ustawy o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, a które przed
dniem 1 stycznia 1999 r. pracowały w szczególnych
warunkach lub wykonywały pracę w szczególnym
charterze, mogły również w 2009 r. (i w latach na-
stępnych) przejść na emeryturę przed osiągnięciem
podstawowego wieku emerytalnego. Z tego też po-
wodu rząd zabiegał o przyjęcie przez parlament
ustawy o emeryturach pomostowych w takim ter-
minie, aby mogła ona wejść w życie w dniu 1 stycz-
nia 2009 r.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie proponowanych zmian legislacyjnych
dotyczących wydłużenia dobowego wymiaru
czasu pracy osób pracujących z narażeniem
na promieniowanie jonizujące (6106)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Beaty Mazurek w sprawie
proponowanych zmian legislacyjnych dotyczących
wydłużenia dobowego wymiaru czasu pracy osób
pracujących w narażeniu na promieniowanie jonizu-
jące uprzejmie przedkładam następujące wyjaśnie-
nia w przedmiotowym zakresie.
Zawarcie w ustawie z dnia 6 listopada 2008 r.
o pracownikach zakładów opieki zdrowotnej prze-
pisów zrównujących dobowy oraz tygodniowy wy-
miar czasu pracy pracowników zakładów opieki
zdrowotnej nie jest związane z implementacją do
krajowego porządku prawnego postanowień zawar-
tych w przepisach dyrektywy 2003/88/WE w spra-
wie niektórych aspektów organizacji czasu pracy.
Przepisy prawa wspólnotowego nie ustanawiają
szczególnych wymogów dotyczących wymiaru cza-
su pracy dla pracowników zatrudnionych m.in. na
stanowiskach pracy, na których występuje promie-
niowanie jonizujące.
671
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż na zasad-
ność wprowadzenia przedmiotowych zmian wielo-
krotnie wskazywali przedstawiciele podmiotów ba-
dających skutki pracy w środowisku, gdzie występują
źródła promieniowania jonizującego. W szczególności
na brak uzasadnienia utrzymywania skróconych
norm czasu pracy wskazywali konsultanci krajowi
w dziedzinie onkologii klinicznej, medycyny pracy,
radioterapii onkologicznej, jak również Instytut Me-
dycyny Pracy i Zdrowia Środowiskowego w Sosnow-
cu oraz Instytut Medycyny Pracy im. prof. J. Nofera
w Łodzi. Instytut Medycyny Pracy w Łodzi stwier-
dził m.in., iż skracanie czasu pracy nie jest skutecz-
ną i optymalną metodą zapobiegania negatywnym
skutkom wykonywania pracy w szkodliwych warun-
kach. Najbardziej efektywną i zalecaną metodą
przeciwdziałania negatywnym skutkom pracy, m.in.
przy źródłach promieniowania, jest respektowanie
przez pracodawców przepisów Kodeksu pracy oraz
innych aktów prawnych regulujących kwestię ochro-
ny pracowników narażonych na promieniowanie jo-
nizujące.
Ponadto należy podkreślić, że polskie przepisy
w kwestii ochrony przed promieniowaniem jonizują-
cym są zgodne z prawem unijnym, m.in. dyrektywą
Rady 97/43/Euratom z dnia 30 czerwca 1997 r.
w sprawie ochrony zdrowia osób fizycznych przed
niebezpieczeństwem wynikającym z promieniowa-
nia jonizującego związanego z badaniami medycz-
nymi. Wszyscy pracownicy, którzy zatrudnieni są
w warunkach narażenia na promieniowanie jonizu-
jące, podlegają ochronie wynikającej z ustawy z dnia
29 listopada 2000 r. Prawo atomowe.
Należy podkreślić, że ustawa Prawo atomowe nie
reguluje zagadnień związanych z czasem pracy. Wy-
nika to bezpośrednio z zaleceń zawartych w „Mię-
dzynarodowych podstawowych normach ochrony
przed promieniowaniem jonizującym i bezpieczeń-
stwa źródeł promieniowania” (Państwowa Agencja
Atomistyki, ISBN 83-7121-008-6, 1997), które sta-
nowią, iż: „warunki zatrudnienia pracowników nie
zależą od istnienia lub możliwości pojawienia się na-
rażenia zawodowego. Nie stosuje się żadnych spe-
cjalnych systemów rekompensat lub preferencyjne-
go traktowania narażonych pracowników, takich
jak: dodatki płacowe, opłacanie specjalnych ubez-
pieczeń, skrócony dzień pracy, dłuższy lub dodatko-
wy urlop, lepsze warunki przejścia na emeryturę.
Wymienione środki nie mogą być ani proponowane,
ani stosowane zamiast zapewnienia pracownikom
takich środków ochrony i bezpieczeństwa, które
gwarantują spełnienie wymagań norm.”
Kwestie wielkości narażenia w postaci dawek
granicznych wynikają z zaleceń międzynarodowych
takich organizacji, jak: Międzynarodowa Agencja
Energii Atomowej, Światowa Organizacja Zdrowia
czy Unia Europejska. Zgodnie z powyższymi zalece-
niami dawki graniczne w Polsce, podobnie jak i w in-
nych krajach, wynoszą 20 mSv w ciągu roku dla
osób zawodowo narażonych na promieniowanie. Po-
672
miary tego narażenia, prowadzone przez Instytut
Medycyny Pracy w Łodzi od 1966 r., wykazują, że
średnia dawka, jaką otrzymują ww. osoby (pomiara-
mi objętych jest obecnie ponad 30 tys. osób), nie
przekracza 1 mSv w ciągu roku. Pomiary powyższe
wykonywane są metodą fotometryczną, której czu-
łość wynosi 0,1 mSv. Inną metodą oceny narażenia
indywidualnego mogą być dawkomierze termolumi-
nescencyjne, które stosowane są nie tylko w Zakła-
dzie Fizyki Jądrowej w Krakowie, ale także w IMP
w Łodzi, w szczególnych przypadkach jak na przy-
kład oceny narażenia takich części ciała jak ręce
u operatorów biorących udział w zabiegach z zakre-
su radiologii interwencyjnej czy też pracowników
zakładów medycyny nuklearnej przygotowujących
radiofarmaceutyki do bezpośredniego podania pa-
cjentom. Zakres pomiarowy i czułość obydwu metod
pomiarowych jest podobna. Czułość metody fotome-
trycznej wynosi 0,1 mSv, co w stosunku do obowią-
zującego limitu (20 mSv rocznie) jest absolutnie
wystarczające.
Stosowany przez Instytut Medycyny Pracy w Ło-
dzi system pomiaru dawek oparty jest o dwumie-
sięczny okres pomiarowy, podczas gdy system stoso-
wany przez Instytut Fizyki Jądrowej opiera się na
trzymiesięcznym systemie pomiarowym, co auto-
matycznie wiąże się z odpowiednim czasem przeka-
zania do wiadomości wyników pomiarów dawek in-
dywidualnych. W przypadku zarejestrowania dawki
większej niż 5 mSv w danym okresie pomiarowym
natychmiast przesyłane są informacje do wojewódz-
kiej stacji sanitarno-epidemiologicznej w celu spraw-
dzenia przyczyn zaistniałej sytuacji i wydania odpo-
wiednich zaleceń zapobiegających powtórzeniu się
takiej sytuacji.
Jednocześnie należy podkreślić, że dozymetry fo-
tometryczne mają cały szereg zalet w porównaniu
z dozymetrami termoluminescencyjnymi, jak na
przykład możliwość ponownego odczytu, dane na te-
mat energii promieniowania, jaką zostały napromie-
niowane, odróżnienie ekspozycji ciągłej od ekspozy-
cji jednorazowej, określenie kierunku padania pro-
mieniowania.
Odnosząc się do kwestii danych dotyczących licz-
by zachorowań związanych z pracą w narażeniu na
działanie promieniowania jonizującego, uprzejmie
wyjaśniam, iż zgodnie z danymi gromadzonymi
w Centralnym Rejestrze Chorób Zawodowych w latach
2003–2007 stwierdzono jedynie pojedyncze przypadki
występowania chorób zawodowych (w 2003 r. 1 przy-
padek, w 2004 r. 2 przypadki oraz w latach 2005–
–2007 po 1 przypadku rocznie).
Ponadto odnosząc się do kwestii dotyczącej apa-
ratury radiologicznej, informuję, iż w związku z wej-
ściem Polski do Unii Europejskiej zostały wdrożone
wymagania unijne dotyczące ochrony radiologicz-
nej, w tym także stanu jakości aparatów rtg. Rozpo-
rządzenia ministra zdrowia z 2003 r. i 2006 r.
w przedmiotowym zakresie nakazywały wycofanie
aparatów przestarzałych, tj. jednopulsowych i dwu-
pulsowych. W ich miejsce instalowane były nowe
aparaty. Stąd stan aparatury rtg w ostatnich latach
uległ znacznej poprawie. Należy także zwrócić uwa-
gę, iż wymiana aparatury przyczyniła się do obniże-
nia średniego wieku użytkowanej aparatury.
Ponadto uprzejmie informuję, że za właściwy,
czyli zgodny z przepisami prawa, stan bezpieczeń-
stwa pracowników pracujących w narażeniu na pro-
mieniowanie jonizujące odpowiada pracodawca, któ-
ry zobowiązany jest do przestrzegania przepisów
dotyczących systemu ochrony radiologicznej. Sys-
tem ten opiera się na przepisach ustawy z dnia
29 listopada 2000 r. Prawo atomowe (Dz. U. z 2007 r.
Nr 42, poz. 276, ze zm.) i aktach wykonawczych do
tej ustawy i polega on m.in. na:
— uzyskaniu od państwowego wojewódzkiego in-
spektora sanitarnego zezwolenia na uruchomienie
i stosowanie aparatów rtg i pracowni, w której ten
aparat jest zainstalowany zgodnie z wymaganiami
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 3 grudnia
2002 r. w sprawie dokumentów wymaganych przy
składaniu wniosku o wydanie zezwolenia na wyko-
nywanie działalności związanej z narażeniem na
działanie promieniowania jonizującego albo przy
zgłoszeniu wykonywania tej działalności (Dz. U.
z 2002 r. Nr 220, poz. 1851, z późn zm.), Państwowa
Inspekcja Sanitarna przed wydaniem zezwolenia na
działalność związaną z wykorzystaniem promienio-
wania jonizującego wymaga przedstawienia projek-
tu osłon stałych w pracowni, w którym uwzględnio-
ne są planowane stanowiska pracy i obliczone są
osłony dla tych stanowisk w taki sposób, aby zapew-
nić dotrzymanie limitów dawek granicznych dla
pracowników,
— funkcjonowaniu w każdym zakładzie pracy
stosującym promieniowanie jonizujące inspektora
ochrony radiologicznej – osoby sprawującej nadzór
wewnętrzny nad przestrzeganiem stanu wymagań
bezpieczeństwa jądrowego i ochrony radiologicznej,
w przypadku zwiększonego narażenia pracowników
podejmowane są działania zapobiegające takim po-
nownym sytuacjom, a także prowadzone są wyja-
śnienia okoliczności, w jakich doszło do narażenia,
— prowadzeniu przez Państwową Inspekcję Sa-
nitarną nadzoru zewnętrznego nad jednostkami,
którym wydała zezwolenie, m.in. poprzez kontrolę
spełnienia warunków, na podstawie których to ze-
zwolenie zostało wydane.
Przytoczone powyżej elementy systemu ochrony
radiologicznej pozwalają na zapewnienie właści-
wych standardów ochrony pracowników i minima-
lizację ryzyka występującego na stanowiskach pra-
cy. Ponadto należy zwrócić uwagę na fakt, iż stano-
wiska pracy techników w pracowniach radiologicz-
nych nie znajdują się w bezpośrednim otoczeniu
aparatów rtg, stąd nie są oni narażeni na działanie
promieniowania pierwotnego. Poziom promienio-
wania rozproszonego od pacjentów i przedmiotów
znajdujących się w gabinecie rtg na stanowiskach

pracy techników rtg jest zminimalizowany poprzez
zastosowanie osłon stałych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Mazurek
w sprawie propozycji dotyczących zmian
w funkcjonowaniu Ochotniczych Hufców Pracy
(6107)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Beaty Mazurek w sprawie
propozycji zmian w funkcjonowaniu Ochotniczych
Hufców Pracy uprzejmie przedstawiam następujące
wyjaśnienia.
Odpowiadając na pytanie dotyczące likwidacji
spójnego i skutecznego systemu profilaktyki, opieki
i resocjalizacji, jakim dysponują OHP, uprzejmie in-
formuję, iż projekt ustawy o zmianie niektórych
ustaw w związku ze zmianami w organizacji i po-
dziale zadań administracji publicznej w wojewódz-
twie, wprowadzający w ustawie o promocji zatrud-
nienia i instytucjach rynku pracy zmiany dotyczące
zasad funkcjonowania Ochotniczych Hufców Pracy,
został przygotowywany przez Ministerstwo Spraw
Wewnętrznych i Administracji.
Projektodawca podkreślił w uzasadnieniu po-
trzebę dokończenia reformy administracji publicz-
nej zapoczątkowanej uchwałą Rady Ministrów
nr 13/2008 z dnia 22 stycznia 2008 r. Rada Mini-
strów podjęła decyzję o konieczności przywrócenia
samorządowi rangi, która przypada władzom regio-
nalnym i lokalnym w Europie, gdzie są one ważnym
partnerem rządów centralnych w osiąganiu waż-
nych celów społecznych.
Proponowane rozwiązania przewidują następu-
jące zmiany:
— zadania w zakresie kształcenia i wychowania
oraz wspierania zatrudnienia młodzieży z rodzin
o niskich dochodach, oraz zagrożonej marginaliza-
cją staną się zadaniami samorządu województwa
(obecnie są to zadania państwa);
— zadania te będą realizowane przez wojewódz-
kie Ochotnicze Hufce Pracy będące jednostkami or-
ganizacyjnymi samorządu województwa funkcjonu-
jącymi jako jednostki budżetowe (obecnie są to za-
673
dania państwa realizowane przez Ochotnicze Hufce
Pracy, które są państwową jednostką budżetową);
— nadzór nad działalnością wojewódzkich Ochot-
niczych Hufców Pracy sprawować będzie właściwy wo-
jewoda (obecnie nadzór nad Ochotniczymi Hufcami
Pracy sprawuje minister właściwy do spraw pracy);
— przewiduje się likwidację stanowiska komen-
danta głównego OHP i obsługującego go urzędu,
pracownicy i mienie Komendy Głównej OHP zosta-
nie przekazane ministrowi właściwemu do spraw
pracy;
— komendy wojewódzkie OHP staną się woje-
wódzkimi Ochotniczymi Hufcami Pracy;
— zostaną utworzone nowe jednostki wojewódz-
kich Ochotniczych Hufców Pracy realizujące zada-
nia w zakresie kształcenia i wychowania oraz wspie-
rania zatrudnienia młodzieży, a pracownicy dotych-
czasowych jednostek staną się pracownikami no-
wych jednostek.
Tak więc projektowane zmiany dotyczą jedynie
zasad funkcjonowania OHP i nie mają wpływu na
realizowane przez OHP dwa bloki zadań obejmujące
nadal:
— zadania w zakresie kształcenia i wychowania
młodzieży, które są realizowane głównie wobec mło-
dzieży w wieku powyżej 15 lat zagrożonej wyklucze-
niem społecznym, tj. młodzieży, która „wypadła”
z systemu edukacji z powodu zaniedbań wychowaw-
czych lub kłopotów z nauką;
— zadania w zakresie zatrudnienia oraz prze-
ciwdziałania marginalizacji i wykluczeniu społecz-
nemu młodzieży bezrobotnej do 25 roku życia,
o zróżnicowanym poziomie wykształcenia i kwalifi-
kacji zawodowych, jednak wymagającej wsparcia
w procesie wejścia na rynek pracy.
Nawiązując do pytania, czy alternatywą dla dzia-
łalności tej instytucji mają być zakłady karne, do
których trafi młodzież, która w wyniku likwidacji
obecnego systemu nie znajdzie pomocy w placów-
kach OHP, oraz do pytania, czy można pozwolić so-
bie na eksperymenty zmierzające do likwidacji sku-
tecznych form pomocy i opieki dla młodzieży niedo-
stosowanej społecznie, nierealizującej obowiązków
szkolnego i nauki, jakie oferują obecnie OHP, wyja-
śniam, iż wojewódzkie Ochotnicze Hufce Pracy będą
wykonywały te same merytoryczne zadania, które
obecnie wykonują OHP. Oznacza to, że dla młodzie-
ży w wieku powyżej 15 lat, która przerwała eduka-
cję szkolną, nadal tworzone będą warunki do uzu-
pełnienia wykształcenia i zdobycia kwalifikacji za-
wodowych przed wejściem w dorosłe życie. Młodzież
ta będzie objęta działalnością opiekuńczo-wycho-
wawczą w wojewódzkich Ochotniczych Hufcach Pra-
cy, ośrodkach szkolenia i wychowania oraz centrach
kształcenia i wychowania.
Na terenie wszystkich województw realizowany
jest Program Aktywizacji Społecznej Młodzieży
OHP. Prowadzona w ramach ww. programu profi-
laktyka ma na celu przeciwdziałanie demoralizacji
i przestępczości młodzieży.
674
Wspierające działania opiekuńczo-wychowawcze
wobec uczestników OHP oraz młodzieży ze środowi-
ska lokalnego odbywają się poprzez sieć placówek
otwartych, w tym szczególnie ośrodków profilaktyki
i interwencji społecznej, punktów interwencji kryzy-
sowej oraz świetlic środowiskowych. W ramach dzia-
łalności wychowawczej realizowane są programy
edukacyjne oraz przedsięwzięcia kulturalno-oświa-
towe, sportowo-rekreacyjne, turystyczne i wypo-
czynkowe.
Zadania w zakresie zatrudnienia młodzieży obej-
mujące: pośrednictwo pracy, warsztaty aktywnego
poszukiwania pracy, poradnictwo zawodowe i infor-
mację zawodową, szkolenia, programy rynku pracy
oraz refundację wynagrodzeń wypłacanych młodo-
cianym pracownikom, skutecznie wyrównują szan-
se młodzieży zagrożonej marginalizacją i wyklucze-
niem społecznym w dostępie do edukacji i rynku
pracy, a tym samym umożliwiają tej młodzieży peł-
ną integrację społeczną.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra sportu i turystyki
na interpelację posła Marka Kwitka
w sprawie wyjaśnienia wątpliwości
dotyczących realizacji programu budowy boisk
piłkarskich „Moje boisko – Orlik 2012” (6109)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Marka Kwitka
przekazaną pismem z dnia 5 listopada 2008 r.
(sygn. SPS-023-6109/08) w sprawie wyjaśnienia
wątpliwości dotyczących realizacji programu bu-
dowy boisk piłkarskich „Moje Boisko – Orlik
2012”, uprzejmie informuję, co nastepuje.
Ministerstwo Sportu i Turystyki rozpoczęło pra-
ce nad wdrożeniem Programu „Moje Boisko – Orlik
2012” na przełomie 2007 i 2008 r. Bazą do określe-
nia wysokości całkowitych nakładów inwestycyj-
nych realizacji budowy kompleksu boisk wraz z za-
pleczem były średnie ceny krajowe z III kwartału
2007 r. Dlatego też w założeniach do programu przy-
jęto szacunkowy koszt zadania w wysokości 1000
tys. zł netto. Samorządy ubiegające się o zakwalifi-
kowanie do programu posiadały wiedzę, że rzeczy-
wisty koszt budowy kompleksu boisk będzie znany
dopiero po wykonaniu dokumentacji technicznej
i wyłonieniu wykonawcy robót. Natomiast wysokość
dofinansowania z budżetu państwa, zgodnie z zało-
żeniami, określona została na poziomie 333 tys. zł.
Średni koszt budowy kompleksu boisk wraz z za-
pleczem kształtuje się na poziomie 1200–1300 tys.
zł. Są jednak samorządy, które mieszczą się w kwo-
cie 1000 tys. zł lub nieznacznie ją przekraczają.
Odnotowujemy fakt, iż coraz więcej firm budow-
lanych jest zainteresowanych budowaniem komplek-
sów sportowych „Moje Boisko – Orlik 2012”, co prze-
łoży się na większą podaż tych firm na rynku i obni-
żenie kosztów inwestycji w 2009 r.
Środki budżetowe przeznaczone na dofinansowa-
nie budowy obiektu, zgodnie z ustawą o finansach
publicznych, muszą być wydatkowane do końca bie-
żącego roku. Dlatego gminom, które mają problemy
z ukończeniem budowy w 2008 r., stworzyliśmy moż-
liwość wykorzystania dotacji w roku bieżącym, jed-
nocześnie przesuwając termin zakończenia zadania
do 30 kwietnia 2009 r.
Pomimo iż faktyczny koszt realizacji zadania
okazał się wyższy niż zakładano, tylko 34 benefi-
cjentów zrezygnowało z udziału w programie. Do
dnia dzisiejszego otwartych zostało 101 „Orlików”.
Zainteresowanie naborem do edycji przyszłorocznej
pokazuje, iż ponad 1000 samorządów zgłasza zamiar
wybudowania kolejnych kompleksów. W roku 2009
na realizację programu przeznaczone będzie 250
mln zł, co pozwoli na powstanie 750 kompleksów.
Z poważaniem
Minister
Mirosław Michał Drzewiecki
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Preissa
w sprawie zapewnienia w budżecie państwa
na rok 2009 środków na dopłaty
dla przewoźników realizujących regionalną
komunikację pasażerską (6110)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo Pana Marszałka z dnia 5 listopada 2008 r.,
znak: SPS-023-6110/08, przy którym przekazana
została interpelacja pana posła Sławomira Preissa
w sprawie zapewnienia w budżecie państwa na rok
2009 środków na dopłaty dla przewoźników autobu-
sowych realizujących regionalną komunikację pasa-
żerską, uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z art. 8a ust. 2 ustawy z dnia 20 czerwca
1992 r. o uprawnieniach do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego (Dz. U.

z 2002 r. Nr 175, poz. 1440, z późn zm.) samorządy
województw przekazują przewoźnikom wykonują-
cym krajowe autobusowe przewozy pasażerskie do-
płaty do przewozów z tytułu stosowania obowiązu-
jących ustawowych ulg biletowych. Ciężar rekom-
pensowania przewoźnikom ustawowych uprawnień
do ulgowych przejazdów od 2008 r. finansowany jest
z budżetu państwa.
Na podstawie wydatków przeznaczonych na dofi-
nansowanie krajowych przewozów pasażerskich po-
niesionych przez województwa w latach ubiegłych,
jak również danych z ich wykonania w I połowie br.
oraz informacji przekazanych przez dysponentów
środków w projekcie ustawy budżetowej na 2009 r.
zaplanowano, w porozumieniu z tymi dysponenta-
mi, w części 85 budżetu państwa: Województwa ogó-
łem kwotę 387 383 tys. zł.
Nadmieniam, że utworzona zgodnie z ogólnymi
zasadami finansów publicznych rezerwa celowa
w wysokości 148 800 tys. zł ma dodatkowo służyć
sfinansowaniu zapotrzebowania na środki finanso-
we zgłoszone przez poszczególnych wojewodów w IV
kwartale 2009 r. Dodatkowo podczas tworzenia pro-
jektu budżetu państwa na 2009 r. posłużono się tak-
że informacjami uzyskanymi od Ogólnopolskiego
Związku Pracowników Transportu Samochodowe-
go. Przekazane przez nich szacunkowe dane uzy-
skane zostały na podstawie ankiet przewoźników
PKS zawierających informacje o bieżącej realizacji
przewozów oraz prognozowanej wielkości dopłat
w 2009 r.
Pragnę podkreślić, że na bieżąco prowadzony
jest monitoring wykonania wydatków związanych
z dopłatami z tytułu honorowania przez przewoźni-
ków autobusowych ulg biletowych, aby nie dopuścić
do sytuacji nierealizowania zobowiązań publicznych
i móc odpowiednio wcześniej uruchomić środki z re-
zerwy celowej.
Stwierdzić należy, że zgodnie z art. 8a ust. 3
ustawy o uprawnieniach do ulgowych przejazdów
środkami publicznego transportu zbiorowego kwotę
dopłaty dla przewoźników wykonujących krajowe
autobusowe przewozy pasażerskie z tytułu stosowa-
nia obowiązujących ustawowo ulg w przewozach pa-
sażerskich stanowi różnica pomiędzy wartością
sprzedaży biletów obliczoną według cen nieuwzględ-
niających ustawowych ulg a wartością sprzedaży
tych biletów w cenach uwzględniających te ulgi. Po-
nadto art. 8a ust. 4 ww. ustawy określa warunki
otrzymywania dopłat.
Powyższe przepisy stanowią dla przewoźnika
gwarancję otrzymania dopłat do przewozów z tytu-
łu stosowania obowiązujących ulg biletowych w kra-
jowych przewozach pasażerskich.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Dariusz Daniluk
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
675
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
oraz grupy posłów
w sprawie budowy drogi ekspresowej S7
na odcinku Kielce – Kraków,
ujętej w programie realizacji budowy
dróg i autostrad na Euro 2012 (6111)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji grupy posłów: pani Anny Paluch, pani
Marii Zuby, pani Marzeny Machałek oraz pani Ewy
Malik z dnia 27 października 2008 r., przekazanej
przy piśmie z dnia 5 listopada 2008 r., znak: SPS-
-023-6111/08, w sprawie budowy drogi ekspresowej
S7 na odcinku Kielce – Kraków przedstawiam na-
stępujące wyjaśnienia.
Dla odcinka drogi ekspresowej S7 węzeł „Wi-
śniówka” – Chęciny (obwodnica Kielc) w dniu 14
sierpnia 2008 r. została wydana decyzja o środowi-
skowych uwarunkowaniach zgody na realizację in-
westycji. W chwili obecnej trwa opracowywanie kon-
cepcji programowej. Został złożony wniosek o wyda-
nie decyzji ustalającej lokalizację przedmiotowego
odcinka.
Dla zadania polegającego na budowie dwujez-
dniowej drogi ekspresowej na odcinku Chęciny – Ję-
drzejów zostało zlecone opracowanie studium tech-
niczno-ekonomiczno-środowiskowego i koncepcji
programowej. W dniu 18 sierpnia 2008 r. odbyła się
rozprawa administracyjna związana z wydaniem
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację inwestycji.
Dla odcinka Jędrzejów – granica woj. świętokrzy-
skiego zostało zlecone opracowanie koncepcji pro-
gramowej. W dniu 13 maja 2008 r. odbyła się rozpra-
wa administracyjna związana z wydaniem decyzji
o środowiskowych uwarunkowaniach.
Planowany termin zakończenia inwestycji na
ww. odcinkach – 2012 r.
Aktualnie trwa również proces przygotowania
odcinka drogi ekspresowej S7 od granicy woj. świę-
tokrzyskiego do Krakowa. Wydłużenie czasu nie-
zbędnego na przygotowanie tego zadania do realiza-
cji wynika m.in. z przesunięcia terminu uzyskania
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację inwestycji z marca na lipiec 2009 r.
Przesunięcie to wynika z konieczności dodatkowego
wykonania inwentaryzacji przyrodniczej w całym
okresie wegetacyjnym i lęgowym, tj. od marca do
sierpnia. Ponadto tereny, przez które przebiegają
wszystkie warianty trasy S7, są „bogato nasycone
obecnością stanowisk archeologicznych”. Wszystkie
warianty na ok. 55-kilometrowym odcinku przecina
ponad 50 zinwentaryzowanych stanowisk archeolo-
gicznych. W opinii wojewódzkiego konserwatora za-
676
bytków należy się liczyć z ujawnieniem dodatkowych
stanowisk archeologicznych na trasie drogi. Zapro-
ponowany przez Generalną Dyrekcję Dróg Krajo-
wych i Autostrad (GDDKiA) 8-miesięczny czas trwa-
nia badań uznano w tej sytuacji za niemożliwy do
dotrzymania. Wojewódzki Urząd Ochrony Zabytków
w Krakowie szacuje, że badania te, przy wysokiej
mobilizacji i doświadczeniu ekip prowadzących ba-
dania, będą trwały co najmniej 4 lata.
W roku bieżącym zakończona zastała budowa dro-
gi ekspresowej S7 na odcinku Myślenice – Pcim,
a w roku przyszłym oddana do ruchu będzie obwodni-
ca Lubnia. W październiku 2008 r. rozpoczęto roboty
na odcinku Kraków (węzeł Bieżanów) – Kraków (wę-
zeł Christo Botewa). Do 2012 r. planowana jest rów-
nież budowa 17-kilometrowego odcinka S7 pomiędzy
Lubniem i Rabką, dla którego w chwili obecnej opra-
cowywana jest dokumentacja projektowa.
W najbliższym czasie nie jest planowana budowa
S7 na odcinku od Krakowa do Myślenic. Jest to dwu-
jezdniowy odcinek drogi przechodzący przez teren
górzysty, o dużej ilości zjazdów i skrzyżowań. Łuki
poziome i spadki nie spełniają wymogów dla drogi
klasy S. Pomimo stale wzrastającego ruchu, co naj-
mniej do 2015 r., przepustowość tego dwujezdniowe-
go odcinka nie zostanie wyczerpana. Z tego względu
inwestycja ta nie znalazła się w „Programie budo-
wy dróg krajowych na lata 2008–2012”.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Anny Paluch
oraz grupy posłów
w sprawie budowy drogi ekspresowej S3
na odcinku Nowa Sól – Legnica ujętej
w programie budowy dróg i autostrad
na Euro 2012 (6112)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 5 listopada 2008 r. nr SPS-023-6112/08
w sprawie interpelacji Anny Paluch, Marzeny Ma-
chałek i Ewy Malik dotyczącej budowy drogi ekspre-
sowej S3 Nowa Sól – Legnica, uprzejmie przekazuję
następujące informacje.
Budowa drogi ekspresowej S3 jest jednym z prio-
rytetów rządu. Przedmiotowa inwestycja została
ujęta w Programie Budowy Dróg Krajowych na lata
2008–2012, zatwierdzonym uchwałą Rady Mini-
strów nr 163/2007 z dnia 25 września 2007 r.
W świetle ww. programu budowa drogi ekspresowej
S3 Nowa Sól – Legnica jest podzielona na dwa odcin-
ki realizacyjne:
1) Nowa Sól (w. Nowe Miasteczko) z węzłem Le-
gnica (A4, w. Legnica II);
2) obwodnica Lubina.
Zgodnie z przyjętymi założeniami budowa drogi
ekspresowej S3 Nowa Sól – Legnica przewidziana
jest na lata 2010–2013. Pragnę zapewnić, iż przed-
miotowa inwestycja zostanie zakończona w termi-
nie. W chwili obecnej dla przedmiotowego odcinka
opracowywana jest koncepcja programowa oraz ma-
teriały niezbędne do złożenia wniosku o wydanie
decyzji o środowiskowych uwarunkowaniach zgody
na realizację przedsięwzięcia.
Aktualne informacje o stanie realizacji poszcze-
gólnych inwestycji ujętych w ww. programie, w tym
także budowy drogi ekspresowej S3 Nowa Sól – Le-
gnica, dostępne są na stronie internetowej General-
nej Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad http://
www.gddkia.gov.pl/dane/standia.pdf.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jerzego Budnika
w sprawie podstawy prawnej przyjmowania
dzieci do placówek oświatowych
z sąsiednich gmin (6113)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jerzego Budnika (SPS-023-
-6113/08) w sprawie podstawy prawnej przyjmowa-
nia dzieci do placówek oświatowych z sąsiednich
gmin, uprzejmie przedstawiam następujące stano-
wisko.
Zgodnie z treścią art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia
8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U.
z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, z późn. zm.) do zadań
własnych gminy należy zaspokojenie zbiorowych po-
trzeb wspólnoty. W szczególności zadania własne
obejmują sprawy edukacji publicznej.
Na podstawie regulacji zawartych w art. 17 usta-
wy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz.
U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) obowiąz-
kiem gminy jest ustalenie sieci szkół, umożliwiającej
wszystkim dzieciom zamieszkałym na terenie gmi-
ny spełnianie obowiązku szkolnego.

Podstawę prawną przyjmowania uczniów do
szkół ogólnodostępnych stanowi rozporządzenie mi-
nistra edukacji narodowej i sportu z dnia 20 lutego
2004 r. w sprawie przyjmowania uczniów do szkół
publicznych oraz przechodzenia z jednych typów
szkół do innych (Dz. U. Nr 26, poz. 232). W § 4 i 5
wyżej wymienionego rozporządzenia zostały okre-
ślone możliwości przyjmowania uczniów do szkół
ogólnodostępnych prowadzonych przez gminę lub
innych należących do sieci szkół ustalonej przez
gminę.
Zgodnie z tymi przepisami władze miasta nie
mają obowiązku przyjmowania do szkół przez siebie
prowadzonych dzieci z sąsiedniej gminy.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie umieszczania tzw. spowalniaczy
na drogach powiatowych i gminnych (6114)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Mariusza Grada, przesłaną przy
piśmie nr SPS-023-6114/08 z dnia 5 listopada 2008 r.,
dotyczącą umieszczania progów zwalniających na
drogach powiatowych i gminnych, Ministerstwo In-
frastruktury przedstawia następującą informację:
Zasady stosowania progów zwalniających regu-
lują przepisy załącznika nr 4 do rozporządzenia mi-
nistra infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w spra-
wie szczegółowych warunków technicznych dla zna-
ków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpie-
czeństwa ruchu drogowego i warunków ich umiesz-
czania na drogach (Dz. U. Nr 220, poz. 2181, z późn.
zm.). Zgodnie z pkt 8 załącznika nr 4 do wyżej wy-
mienionego rozporządzenia progi zwalniające są
urządzeniami bezpieczeństwa ruchu drogowego,
służącymi do wymuszenia fizycznego ograniczenia
prędkości pojazdów samochodowych. Urządzenia te
mogą być montowane wyłącznie w tych miejscach
i na tych odcinkach dróg, na których konieczne jest
skuteczne ograniczenie prędkości ruchu pojazdów,
jeśli inne metody nie mogą być stosowane lub ich
skuteczność jest niewystarczająca. Progi zwalniają-
ce przeznaczone są do stosowania na drogach poło-
żonych w obszarze zabudowanym, z wyjątkiem przy-
padków, w których stosowanie tych urządzeń jest
niedopuszczalne. Progi zwalniające nie mogą być
stosowane:
677
— na drogach krajowych i wojewódzkich,
— na miejskich drogach ekspresowych, ulicach
głównych ruchu przyspieszonego (GP), ulicach głów-
nych (G),
— na ulicach i drogach wyjazdowych straży po-
żarnej, stacji pogotowia ratunkowego itp.,
— na ulicach i drogach, w przypadku kursowa-
nia autobusowej komunikacji pasażerskiej, z wyjąt-
kiem progów wyspowych,
— na jezdniach innych niż bitumiczne, jeżeli nie
można zastosować oznakowania poziomego P-25,
— na łukach dróg i w innych przypadkach, gdy
ich obecność może powodować zagrożenie bezpie-
czeństwa ruchu drogowego.
Przywołane przepisy nie wykluczają stosowa-
nia progów zwalniających na drogach powiato-
wych i gminnych.
Decyzja o zastosowaniu na drodze urządzeń bez-
pieczeństwa ruchu drogowego, takich jak progi
zwalniające, należy do kompetencji organu zarzą-
dzającego ruchem na danej drodze. Zgodnie z art. 10
ust. 5 i 6 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo
o ruchu drogowym (Dz.U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908,
z późn. zm.) ruchem na drogach powiatowych i gmin-
nych zarządza starosta, a w przypadku dróg publicz-
nych położonych w miastach na prawach powiatu –
prezydent miasta.
Natomiast zgodnie z § 3 ust. 1 rozporządzenia
ministra infrastruktury z dnia 23 września 2003 r.
w sprawie szczegółowych warunków zarządzania
ruchem na drogach oraz wykonywania nadzoru nad
tym zarządzaniem (Dz.U. Nr 177, poz. 1729) organ
zarządzający ruchem na drodze rozpatruje projekty
organizacji ruchu oraz wnioski dotyczące zmian or-
ganizacji ruchu. Wobec powyższego w przypadku
zaistnienia potrzeby zastosowania na danej drodze
progów zwalniających wniosek w tym zakresie po-
winien zostać skierowany do organów zarządzają-
cych ruchem, wymienionych powyżej.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie zwiększenia liczby etatów sądowych
kuratorów zawodowych (6115)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo (SPS-023-6115/08) z dnia 5 listopada 2008 r.,
678
przy którym przesłana została interpelacja pana po-
sła Mariusza Grada w sprawie zwiększenia liczby
etatów sądowych kuratorów zawodowych, uprzejmie
informuję.
Dane statystyczne dotyczące pracy kuratorów
zawodowych wskazują na znaczne dysproporcje po-
między okręgami w odniesieniu do wielkości wpły-
wu, liczby spraw zakończonych oraz liczby spraw
niezakończonych zarówno w ujęciu ilościowym,
a zwłaszcza w przeliczeniu na limit etatów kurato-
rów zawodowych. Dlatego też niezbędne jest wypra-
cowanie nowych standardów obciążenia pracą kura-
torów zawodowych, do czego Ministerstwo Sprawie-
dliwości dąży. Jednocześnie podnieść trzeba, że od
kilku lat trwają prace nad zmianą modelu kurateli
zawodowo-społecznej na zawodową (który powinien
skutkować likwidacją kurateli społecznej). Wiąże się
z tym stały wzrost etatyzacji w grupie kuratorów za-
wodowych.
Odnośnie do zwiększenia liczby etatów kurator-
skich podkreślić trzeba, że prace nad projektem bu-
dżetu na 2009 rok zostały już zakończone, a zatem
nie ma możliwości zwiększenia tej liczby w przy-
szłym roku, a tym bardziej w najbliższym czasie.
Kwestia ta będzie przedmiotem rozważań przy pra-
cach nad projektem budżetu na 2010 rok.
Zaznaczenia wymaga fakt, że od 2002 r. nastąpił
wzrost etatów kuratorów zawodowych prawie o 1500,
co oznacza wzrost w stosunku do etatyzacji na ko-
niec 2002 r. o 42%, przy jednoczesnym wzroście licz-
by kuratorów społecznych aż o 5341.
Przy podziale etatów z ustawy budżetowej na
2007 rok uwzględniono wprowadzenie dozoru elek-
tronicznego i kar weekendowych. Dokonano wów-
czas podziału na okręgi sądowe 350 etatów kurator-
skich, w tym 300 etatów kuratorów zawodowych
w pionie kurateli dla dorosłych ze wskazaniem, że
przydział etatów do najbardziej obciążonych okrę-
gów powinien umożliwić im realizację zmian usta-
wowych w ww. zakresie. Natomiast okręgi, w któ-
rych obciążenie nie uzasadniało przydziału etatów,
powinny podołać nowym zadaniom w ramach posia-
danych etatów.
W 2008 r. sądy powszechne otrzymały kolejne
150 etatów kuratorskich, w tym 105 etatów kurator-
skich w pionie kurateli dla dorosłych.
Aktualnie ewentualne dodatkowe etaty kurato-
rów zawodowych powinny być tworzone jedynie w ra-
mach środków budżetowych sądownictwa powszech-
nego uzyskiwanych w wyniku zmniejszania liczby
kuratorów społecznych.
Zauważyć należy, iż w sądach występuje zwięk-
szenie kognicji sądów bez zabezpieczenia odpowied-
niej liczby etatów sędziowskich (brak wzrostu eta-
tów sędziowskich). Tym samym etatyzacja służby
kuratorskiej nie może być oderwana od potrzeb eta-
towych wynikających z podstawowych priorytetów
reformy wymiaru sprawiedliwości (np. zmiana mo-
delu organizacji pracy sędziego, zmiany legislacyjne
dodatkowo obciążające sądy, rozszerzenie kognicji
referendarzy, zapewnienie większej obsługi urzęd-
niczej dla sędziów i referendarzy). W pierwszej kolej-
ności oczekiwany jest wzrost etatów pomocniczych
(asystenci sędziego, urzędnicy). Znaczący wzrost
etatów w tej ostatniej grupie może spowodować, po-
żądane przez kuratorów zawodowych, zabezpiecze-
nie potrzeb obsługi służby kuratorskiej.
Jednym z priorytetów Ministerstwa Sprawiedli-
wości jest uzyskanie dodatkowych etatów urzędni-
czych celem stałego podnoszenia wskaźnika urzęd-
nika na sędziego i referendarza, co pozwoli jedno-
cześnie na stopniowe zabezpieczanie potrzeb zwią-
zanych z obsługą administracyjną kuratorów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie bestialskiego traktowania
transportowanych zwierząt (6116)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
poselską pana Mariusza Grada, posła na Sejm RP,
w sprawie bestialskiego traktowania transportowa-
nych zwierząt, przekazaną pismem z dnia 5 listopa-
da 2008 r. nr SPS-023-6116/08, uprzejmie informu-
ję, że zasady i warunki transportu zwierząt zostały
określone w przepisach ustawy z dnia 21 sierpnia
1997 r. o ochronie zwierząt (Dz. U. z 2003 r. Nr 106,
poz. 1002, z późn. zm.) oraz rozporządzenia Rady
(WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r. w sprawie
ochrony zwierząt podczas transportu i związanych
z tym działań oraz zmieniającego dyrektywy 64/
432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenie (WE)
nr 1255/97 (Dz. Urz. UE L 3, z 05.01.2005, str. 1).
Przepisy tego rozporządzenia obowiązują wprost na
całym terytorium Wspólnoty i muszą być stosowane
w ten sam sposób we wszystkich państwach człon-
kowskich.
Przepisy rozporządzenia Rady (WE) nr 1/2005
zawierają wymagania m.in. w zakresie dotyczącym
wyposażenia technicznego środków transportu, wy-
dawania zezwoleń na transport zwierząt, kwalifika-
cji osób zajmujących się transportem, maksymalne-
go czasu transportu i jego warunków, przeprowa-
dzania obowiązkowych kontroli w miejscach rozła-
dunku i odpoczynku zwierząt oraz w miejscach
przeznaczenia po zakończeniu transportu. Zgodnie
z tymi przepisami państwa członkowskie prowadzą
rejestr przewoźników zajmujących się długodystan-

sowym transportem zwierząt oraz zamieszczają
w tym rejestrze przypadki naruszeń przepisów pra-
wa i nakładanych za te naruszenia sankcji. Rejestr
polskich przewoźników jest publikowany na stro-
nach internetowych Inspekcji Weterynaryjnej.
W celu wzmocnienia i ujednolicenia sposobu po-
stępowania lekarzy weterynarii podczas sprawowa-
nia nadzoru nad transportem zwierząt główny le-
karz weterynarii zaktualizował instrukcje dotyczą-
ce kontroli środków transportu, miejsc odpoczynku
zwierząt i miejsc gromadzenia zwierząt. Instrukcje
te dotyczą postępowania powiatowych lekarzy wete-
rynarii przy dopuszczaniu środków transportu dro-
gowego do przewozu zwierząt, kontroli środków
transportu drogowego wykorzystywanych do prze-
wozu zwierząt pod względem dobrostanu zwierząt,
a także postępowania powiatowych lekarzy wetery-
narii oraz wyznaczonych lekarzy weterynarii przy
przeprowadzaniu kontroli miejsc odpoczynku zwie-
rząt i miejsc gromadzenia zwierząt oraz przekazy-
wania informacji o przeprowadzonych w tym zakre-
sie kontrolach.
W każdym przypadku otrzymania przez Główny
Inspektorat Weterynarii informacji dotyczącej na-
ruszenia przepisów o ochronie zwierząt podczas
transportu prowadzone jest postępowanie admini-
stracyjne mające wyjaśnić powody powstałych naru-
szeń oraz wyciągnięcie konsekwencji w stosunku do
osób naruszających prawo w zakresie ochrony zwie-
rząt. Inspekcja Weterynaryjna współpracuje z In-
spekcją Transportu Drogowego w zakresie wykony-
wania wspólnych kontroli środków transportu dro-
gowego przeznaczonych do transportu zwierząt, or-
ganizowania szkoleń inspektorów oraz wzajemnego
powiadamiania o stwierdzonych podczas kontroli
naruszeniach przepisów dotyczących ochrony zwie-
rząt podczas transportu.
Zgodnie z informacją przekazaną przez główne-
go lekarza weterynarii w 2007 r. podczas transportu
drogowego przeprowadzono 471 329 kontroli warun-
ków transportu zwierząt. W wyniku tych kontroli
stwierdzono 472 przypadki uchybień dotyczących
dobrostanu zwierząt oraz 10 636 uchybień dotyczą-
cych dokumentacji transportu.
Kontrola warunków transportu zwierząt pod
wglądem ich zgodności z przepisami rozporządzenia
Rady (WE) nr 1/2005 z dnia 22 grudnia 2004 r.
w sprawie ochrony zwierząt podczas transportu i zwią-
zanych z tym działań oraz zmieniającego dyrektywy
64/432/EWG i 93/119/WE oraz rozporządzenie (WE)
nr 1255/97 (Dz. Urz. UE L 3 z 05.01.2005, s. 3) prze-
prowadzana jest przez właściwe władze w miejscu
wyjazdu, w punktach kontroli (miejscach wyładun-
ku i odpoczynku) oraz w miejscu przeznaczenia.
Właściwe władze poszczególnych państw członkow-
skich w miejscu wyjazdu przekazują szczegółowe in-
formacje dotyczące transportu zwierząt właściwym
władzom miejsca przeznaczenia, punktu wyjścia
(punkt kontroli granicznej) lub punktu kontroli. Po-
nadto na każdym etapie długotrwałego transportu
(powyżej 8 godzin) są przeprowadzane wyrywkowe
679
lub zaplanowane kontrole w celu sprawdzenia, czy
transport zwierząt odbywa się zgodnie z przepisani
ww. rozporządzenia. Kontrole zdrowia i dobrostanu
zwierząt są przeprowadzane przez urzędowych leka-
rzy poszczególnych państw członkowskich w opar-
ciu o przepisy rozporządzenia (WE) nr 882/2004
Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwiet-
nia 2004r. w sprawie kontroli urzędowych przepro-
wadzanych w celu sprawdzenia zgodności z prawem
paszowym i żywnościowym oraz regułami dotyczą-
cymi zdrowia zwierząt i dobrostanu zwierząt (Dz.
Urz. L 191, 30.4.2004, str. 1).
Z informacji przekazanych przez głównego leka-
rza weterynarii, dotyczących kontroli zwierząt pod-
czas transportu drogowego wynika, że sukcesywnie
zwiększa się liczba przeprowadzanych kontroli. Z in-
formacji tych wynika ponadto, że w praktyce każdy
transport zwierząt jest kontrolowany co najmniej raz.
Większość tych kontroli odbywa się w miejscu wyła-
dunku (przeznaczenia) po zakończeniu podróży,
a w przypadku transportów długodystansowych do-
datkowo w miejscach odpoczynku zwierząt, w któ-
rych kontrola jest obowiązkowa. Jednocześnie wyni-
ki tych kontroli wskazują, że najwięcej stwierdzonych
uchybień dotyczyło dokumentacji transportu.
Jednocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że ww. regulacje prawne oraz działania kon-
trolne podejmowane przez Inspekcję Weterynaryjną
oraz Inspekcję Transportu Drogowego w zakresie
dotyczącym transportu zwierząt mają bezpośredni
wpływ na poprawę warunków tego transportu, po-
przez eliminację z rynku usług transportowych po-
jazdów oraz podmiotów niespełniających warunków
do prowadzenia takiej działalności.
Ponadto uprzejmie informuję, że częstotliwość
kontroli przeprowadzanych przez organa Inspekcji
Weterynaryjnej jest ustalana po analizie i na podsta-
wie wyników tych kontroli z lat poprzednich. Z da-
nych przekazanych przez Główny Inspektorat Wete-
rynarii wynika, że liczba kontroli dotyczących trans-
portu zwierząt wzrasta systematycznie od 2004 r.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Mariusza Grada
w sprawie funkcjonowania
szkół rolniczych przejętych przez ministra
rolnictwa i rozwoju wsi (6117)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka, znak: SPS-023-6117/08,
680
z dnia 5 listopada 2008 r., przy którym przesłano
interpelację pana posła Mariusza Grada w sprawie
funkcjonowania szkół rolniczych przejętych do pro-
wadzenia przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi,
uprzejmie informuję, co następuje.
Zgodnie z przepisem art. 5 ust. 5a ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) do zadań własnych
powiatu należy prowadzenie szkół ponadgimnazjal-
nych, w tym kształcących w zawodach, dla których
ministrem właściwym jest minister właściwy do
spraw rolnictwa, rozwoju wsi oraz rynków rolnych.
Na podstawie przepisów art. 5 ust. 3d i 5e ustawy
o systemie oświaty minister rolnictwa i rozwoju wsi
przejął w roku 2007 i w roku 2008 od samorządów
powiatowych, w drodze porozumienia, do prowadze-
nia 38 publicznych szkół rolniczych, natomiast od
1 stycznia 2009 r. przejmie jeszcze 7 szkół rolniczych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi, prowadząc
szkoły rolnicze, ma możliwość bezpośredniego od-
działywania na jakość i efektywność kształcenia
rolniczego, a tym samym na kreowanie polityki ka-
drowej dla sektora rolno-spożywczego. Dlatego Mi-
nisterstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi będzie dążyć do
tego, aby prowadzone szkoły rolnicze stały się nowo-
czesnymi centrami kształcenia rolniczego, współ-
pracującymi z różnymi instytucjami działającymi
na rzecz rozwoju nowoczesnego rolnictwa.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi podjął już dzia-
łania związane z poprawą funkcjonowania i pod-
wyższania standardów kształcenia zawodowego
w szkołach rolniczych prowadzonych zarówno przez
siebie, jak i przez jednostki samorządowe. Działania
te mają na celu poprawę warunków kształcenia
praktycznego oraz właściwe przygotowanie uczniów
szkół rolniczych do egzaminów potwierdzających
kwalifikacje zawodowe. Poza tym minister rolnic-
twa i rozwoju wsi powołał w 2007 r. Krajowe Cen-
trum Edukacji Rolniczej. Placówka ta zajmuje się
doskonaleniem nauczycieli przedmiotów zawodo-
wych zatrudnionych w szkołach rolniczych ministra
właściwego do spraw rolnictwa oraz w szkołach pro-
wadzonych przez jednostki samorządowe. Krajowe
Centrum Edukacji Rolniczej organizuje i prowadzi
dla nauczycieli miedzy innymi doskonalenie i do-
kształcanie specjalistyczne i pedagogiczne, doradz-
two metodyczne oraz działania na rzecz rozwoju
i awansu zawodowego. Placówka inicjuje także zmia-
ny programowe kształcenia zawodowego, przepro-
wadzanie badań wyników kształcenia zawodowego
oraz dokonywanie oceny realizacji programów na-
uczania. Organizuje współpracę oraz wymianę do-
świadczeń między nauczycielami i szkołami, w tym
z udziałem partnerów zagranicznych.
Ponadto w 2007 r. minister rolnictwa i rozwoju
wsi przeznaczył środki finansowe na wyposażenie
bazy dydaktycznej w nowoczesny sprzęt, maszyny
i urządzenia w szkołach rolniczych prowadzonych
przez ministra właściwego do spraw rolnictwa. Po-
mocą, w ramach dotacji celowych, zostały objęte
również szkoły rolnicze prowadzone przez samorzą-
dy powiatowe. Zakupiony sprzęt posłużył jako po-
moc dydaktyczna w realizacji programu praktycznej
nauki zawodu, a tym samym pozwolił wyposażyć
uczniów i przyszłych rolników w umiejętności nie-
zbędne do obsługi nowoczesnych urządzeń i maszyn
rolniczych.
W 2008 r. szkoły rolnicze prowadzone przez mi-
nistra właściwego do spraw rolnictwa otrzymały do-
datkowe środki na remonty i inwestycje. Ze środków
z rezerw celowych sfinansowano skutki awansu za-
wodowego nauczycieli oraz zakup i instalację moni-
toringu wizyjnego.
Z powyższego wynika, że minister rolnictwa
i rozwoju wsi działa na rzecz podnoszenia jakości
rolniczego kształcenia zawodowego oraz zapewnie-
nia równego traktowania wszystkich szkół kształcą-
cych w zawodach związanych z rolnictwem. Należy
także zaznaczyć, iż minister rolnictwa i rozwoju wsi
wspiera materialnie i organizacyjnie szkoły rolnicze
prowadzone przez siebie, jak również przez jednost-
ki samorządu terytorialnego oraz będzie nadal kon-
tynuować swoje działania w tym zakresie w miarę
posiadanych środków budżetowych i poparcia insty-
tucji rządowych i pozarządowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie problemów pacjentów dotkniętych
chorobami reumatycznymi (6118)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację posła na Sejm RP Krzysztofa Lipca, z 28
października 2008 r., przysłaną przy piśmie Marszał-
ka Sejmu z 5 listopada 2008 r., znak: SPS-023-6118/
08, w sprawie nieprawidłowości powstałych w związ-
ku z wprowadzeniem zarządzeń prezesa NFZ, uprzej-
mie proszę o przyjęcie następującego stanowiska.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia wydał
w dniu 29 stycznia 2008 r. zarządzenie Nr 8/2008/
DGL w sprawie zasad opracowywania przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia terapeutycznych programów
zdrowotnych, w którym wprowadził do przepisów
wewnętrznych obowiązujących w Narodowym Fun-
duszu Zdrowia instytucję „terapii inicjującej” do
programów lekowych, w przypadku występowania
w terapeutycznym programie zdrowotnym dwóch

lub więcej technologii medycznych leczących tę samą
jednostkę chorobową.
W świetle § 7 ust. 4 zarządzenia w przypadku
występowania w terapeutycznym programie zdro-
wotnym dwóch lub więcej technologii medycznych
leczących te samą jednostkę chorobową w sytuacji,
gdy:
1) na podstawie ich oceny dokonanej zgodnie
z wytycznymi Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych nie stwierdza się istotnych różnic w efektyw-
ności klinicznej pomiędzy nimi w codziennej klinicz-
nej praktyce oraz
2) nie występują konkretne przesłanki do wybo-
ru innej technologii medycznej w indywidualnym
przypadku chorego (na przykład z powodu przeciw-
wskazań)
– terapia powinna być rozpoczynana z użyciem
najmniej kosztownej technologii medycznej (biorąc
pod uwagę koszty podania, wymaganą dawkę i koszt
pojedynczej dawki).
Najmniej kosztowna technologia medyczna,
o której mowa w ust. 4, uzyskuje status technologii
inicjującej.
Zgodnie z § 7 ust. 6 zarządzenia status technolo-
gii inicjującej nadawany jest danej technologii me-
dycznej w opisie terapeutycznego programu zdro-
wotnego, zawartego w warunkach udzielania i reali-
zacji świadczeń opieki zdrowotnej, ustalanych przez
prezesa funduszu na podstawie art. 146 ust. 1 usta-
wy. Opis terapeutycznego programu zdrowotnego
wskazuje powody dla wyboru innej niż inicjująca
technologii medycznej. Wprowadzono również w § 7
ust. 8 zarządzenia zasadę, iż raz na 12 miesięcy ze-
spół powołany przez prezesa funduszu bada, czy nie
nastąpiła istotna zmiana w odniesieniu do efektyw-
ności kosztowej, technologii medycznych uznanych
za technologie inicjujące. W przypadku zaistnienia
takiej zmiany prezes funduszu może dokonać po-
nownej wyceny punktowej produktów leczniczych,
wyłonienia nowej technologii inicjującej oraz sto-
sownych zmian w warunkach zawierania i realizacji
umów o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej.
Wartość różnicy uznanej za istotną między koszta-
mi technologii medycznych, o których mowa w ust.
8, zostanie każdorazowo określona zarządzeniem
prezesa funduszu.
W zarządzeniu Nr 15/2008/DGL prezesa NFZ
z dnia 18 lutego 2008 r. zmieniającego zarządzenie
w sprawie przyjęcia „ Szczegółowych materiałów in-
formacyjnych o przedmiocie postępowania w spra-
wie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
leczenie szpitalne wprowadzono wskazanie terapii
inicjującej do dwóch programów terapeutycznych:
„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów i mło-
dzieńczego zapalenia stawów etanerceptem” oraz
programu „Leczenie reumatoidalnego zapalenia
stawów infliximabem”.
681
W opisie ww. programów przesądzono, że status
technologii inicjującej uzyskała terapia infliksyma-
bem. Następnie zdefiniowano kryteria i warunki
zmiany terapii inicjującej na inną, powołując się
przy tym na zalecenia NICE technology appraisal
guidance 130. Zaliczono do nich:
1. Każdorazowo zmiana terapii inicjującej wy-
maga uzyskania zgody właściwego konsultanta wo-
jewódzkiego.
2. Zmiana terapii inicjującej na terapię inną czą-
steczką leku anty-TNF α, wymienioną w przedmioto-
wym terapeutycznym programie zdrowotnym, możli-
wa jest tylko w ciągu pierwszych 180 dni terapii;
3. Zmiana taka możliwa jest tylko w sytuacji:
a) wystąpienia nadwrażliwości na cząsteczkę
infliksymabu, metotreksatu lub substancji pomoc-
niczej,
b) wystąpienia istotnych działań niepożądanych
związanych z podaniem cząsteczki infliksymabu,
których uniknięcie jest możliwe oraz potwierdzone
naukowo po podaniu innej cząsteczki leku anty-
-TNFα,
c) wystąpienia działań niepożądanych związa-
nych z podaniem metotreksatu,
d) stwierdzenia innych, potwierdzonych bada-
niem klinicznym pacjenta, przeciwwskazań do po-
dawania infliksymabu i metotreksatu.
Omawiane zarządzenie prezesa NFZ przestało
obowiązywać wraz z wejściem w życie zarządzenia
Nr 36/2008/DGL z 19 czerwca 2008 r. Rozwiązania
dotyczące wprowadzenia terapii inicjującej do wy-
mienionych programów zdrowotnych zawarte w póź-
niejszym akcie prawnym powielają co do zasady
konstrukcje przyjęte w zarządzeniu Nr 15/2008/
DGL prezesa NFZ. Również i w tym zarządzeniu
status technologii inicjującej nadano terapii z uży-
ciem preparatu infliksymab.
Kwestionowana przez pana posła instytucja tera-
pii inicjującej, czyli leku, od którego należy rozpo-
czynać terapię, dotyczy wskazań, w których wystę-
pują cząsteczki równoważne, przy czym ta równo-
ważność musi być potwierdzona przez niezależny
wyspecjalizowany podmiot zajmujący się analizą
farmakoekonomiczną technologii lekowych. Status
technologii inicjującej uzyskuje lek mający najniższe
koszty związane z podaniem i najniższy koszt sub-
stancji z uwzględnieniem dawki leku i ilości dawek
stosowanych podczas terapii oraz przewidywanego
czasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłych
bierze się pod uwagę koszt rocznej lub dłuższej tera-
pii. Oceny dokonuje się w oparciu o ofertę (deklara-
cję) podmiotu odpowiedzialnego dla z góry określo-
nej populacji chorych. Dzięki tym rozwiązaniom
można rozszerzyć krąg osób objętych programami
terapeutycznymi, nie ograniczając jednocześnie ich
efektywności oraz osiągnąć optymalizację kosztów
świadczeń zdrowotnych przez publicznego płatnika.
Należy jednocześnie wyraźnie podkreślić, że
możliwa jest ona do zastosowania we wskazaniach,
w których występują cząsteczki równoważne, przy
682
czym ta równoważność musi być potwierdzona przez
niezależny wyspecjalizowany podmiot zajmujący się
analizą farmakoekonomiczną technologii lekowych.
Status technologii inicjującej uzyskuje lek mający
najniższe koszty związane z podaniem i najniższy
koszt substancji z uwzględnieniem dawki leku i ilo-
ści dawek stosowanych podczas terapii oraz przewi-
dywanego czasu leczenia. W przypadku chorób prze-
wlekłych bierze się pod uwagę koszt rocznej lub
dłuższej terapii.
Na jednoznaczne podkreślenie zasługuje fakt, iż
w przypadku braku pełnej zastępowalności leków
w programach terapeutycznych wykluczone jest sto-
sowanie instytucji terapii inicjującej. Jeżeli obiek-
tywne badania farmakoekonomiczne, sporządzone
przez profesjonalną jednostkę badawczą, wykażą
nierównoważność (brak wymienności) technologii
medycznych stosowanych w programach zdrowot-
nych, w których wprowadzono dotychczas terapię
inicjującą opartą na konkretnym leku, zakwestiono-
wany zostanie tym samym mechanizm terapii ini-
cjującej.
Wskazanie wymienności leków w programie le-
czenia schorzeń reumatoidalnych oparte jest na za-
leceniach National Institute for Health and Clinical
Excellence (NICE), angielskiej niezależnej organiza-
cji odpowiedzialnej za przygotowanie wytycznych
dotyczących promocji zdrowia i zapobiegania sta-
nom chorobowym, z października 2007 r. „NICE
technology appraisal guidance 130- Adalimumab,
etanercept and infliximab for the treatment of rheu-
matoid arthritis” wskazały na równoważność eta-
nerceptu, adalimumabu i infliksymabu w terapii
reumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymi
zaleceniami należało rozpoczynać terapię od najtań-
szej opcji. W amerykańskich zaleceniach z czerwca
2008 r. wskazano również na wymienność tych
trzech inhibitorów TNF-α.
Potwierdzeniem takiego stanowiska jest również
uchwała Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych – profesjonalnej polskiej insty-
tucji zajmującej się oceną technologii medycznych,
z 16 października 2008 r., która rekomenduje konty-
nuowanie finansowania etanerceptu (Enbrel) inflik-
symabu (Remicade), adalimumabu (Humira) w ra-
mach pierwszego rzutu leczenia biologicznego reu-
matoidalnego zapalenia stawów w terapeutycznym
programie zdrowotnym prowadzonym przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia z uwzględnieniem wyboru
terapii inicjującej leku aktualnie najtańszego.
W dniu 27 października 2008 r. prezes NFZ wy-
dał zarządzenie w sprawie określenia warunków za-
wierania i realizacji świadczeń w rodzaju: leczenie
szpitalne w zakresie: terapeutyczne programy zdro-
wotne, które reguluje problematykę udzielania
świadczeń w ramach programów terapeutycznych
leczenia reumatoidalnego zapalenia stawów. Powtó-
rzone zostały w nim również rozwiązania obowiązu-
jące w poprzednich zarządzeniach, w tym również
zasada terapii inicjującej. Inaczej jednak niż w po-
przednim zarządzeniu, nie wskazano natomiast
konkretnie nazwy produktu leczniczego, od którego
należy rozpoczynać terapię, ma być to jednak lek
najtańszy, wybrany spośród tych równorzędnych,
które zaproponowano do programu terapeutyczne-
go. W efekcie czego możliwe będzie znaczące obniże-
nie kosztu zakupu leku przez świadczeniodawców,
a tym samym stanie się realne objęcie nowoczesnym
leczeniem szerszej grupy pacjentów cierpiących na
schorzenia reumatyczne.
Pragnę także poinformować, że Zespół d o Spraw
Identyfikacji Problemów Zdrowotnych, powołany
zarządzeniem Nr 8/2008/DGL prezesa NFZ, wska-
zał wśród problemów zdrowotnych rozpatrywanych
w aspekcie możliwości wdrożenia nowych terapeu-
tycznych programów zdrowotnych w 2009 r. również
leczenie łuszczycowego zapalenia stawów. Opisywa-
ne tutaj działania prezesa NFZ stwarzają szansę na
znaczącą poprawę dostępu chorych na schorzenia
reumatyczne do nowoczesnych terapii z użyciem le-
ków biologicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jana Szyszki
w sprawie negocjacji pakietu
energetyczno-klimatycznego na Radzie Europy
w październiku 2008 r. (6119)
Nawiązując do pisma z dnia 5 listopada 2008 r.,
sygn.: SPS-023-6119/08, zawierającego interpelację
posła Jana Szyszko w sprawie negocjacji pakietu
energetyczno-klimatycznego na posiedzeniu Rady
Europy w październiku 2008 r., przedkładam poniż-
sze odpowiedzi przygotowane w porozumieniu
z Urzędem Komitetu Integracji Europejskiej na za-
dane w interpelacji pytania.
Pytanie 1. Co pana rząd zrobił w okresie od stycz-
nia 2008 r. do października 2008 r. w sprawie nego-
cjacji pakietu energetyczno-klimatycznego?
Ministerstwo Środowiska szczegółowo wielokrot-
nie informowało Sejm o działaniach podejmowanych
przez rząd w ramach negocjacji pakietu energetycz-
no-klimatycznego. M.in. przekazało obszerny mate-
riał na temat pakietu energetyczno-klimatycznego
na wspólne posiedzenie Komisji ds. Unii Europej-
skiej i Komisji Gospodarki Sejmu RP w dniu 16 maja

2008 r. oraz materiał na posiedzenie Komisji ds.
Unii Europejskiej Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej
pt. „Pakiet energetyczno-klimatyczny. Stanowisko
Polski w dniu 26 września 2008 r.”. W załączeniu
przekazuję zaktualizowany harmonogram działań
obrazujący inicjatywy podejmowane przez rząd
w celu osiągnięcia założonych celów negocjacyj-
nych*).
Pytanie 2. Jakie stanowisko odnośnie do pakietu
energetyczno-klimatycznego przedstawił pański rząd
na ostatnim szczycie UE, a jakie przedstawi na naj-
bliższym, grudniowym? Jakie były i jakie są najważ-
niejsze punkty tego stanowiska?
Ostatni szczyt Unii Europejskiej odbył się
w dniach 15–16 października 2008 r. w Brukseli.
Polska w kontekście toczących się prac na pakietem
energetyczno-klimatycznym proponowała konstruk-
tywne rozwiązania, które umożliwią połączenie am-
bitnych celów w zakresie redukcji emisji gazów cie-
plarnianych ustalonych przez Radę Europejską
z zachowaniem konkurencyjności gospodarki euro-
pejskiej (w wyniku obniżenia kosztów pakietu do
minimum). Wprowadzenie pełnego systemu aukcyj-
nego w energetyce w wyniku wdrożenia pakietu
w 2013 r. według rozwiązania proponowanego przez
Komisję Europejską wpłynie na zahamowanie wzro-
stu gospodarczego oraz zmniejszenie bezpieczeństwa
energetycznego Unii Europejskiej. Doprowadzi do
wzrostu cen energii elektrycznej z uwagi na koniecz-
ność zakupu przez firmy wszystkich uprawnień
w drodze aukcji. Ten wzrost w krajach, w których
głównym surowcem do produkcji energii elektrycznej
jest wysokoemisyjny węgiel (Polska – ponad 93%), bę-
dzie najbardziej odczuwalny. W związku z tym Pol-
ska zaproponowała następujące rozwiązania:
Mechanizm wskaźnikowo-aukcyjny (Fuel speci-
fic benchmarks), czyli system uwzględniający dar-
mowe uprawnienia w zależności od emisyjności naj-
lepszych technologii odrębnie dla spalania węgla
kamiennego, węgla brunatnego, ropy, gazu i zakup
na aukcji uprawnień na pokrycie emisji większej,
niż wynika to z benchmarku.
Wprowadzenie ww. metody w odniesieniu do sek-
tora energetycznego w latach 2013–2020 będzie
przeciwdziałać nadmiernemu wzrostowi cen energii
elektrycznej, a także eliminować zjawisko zysków
nieuzasadnionych (ang. windfall profits). Propono-
wana koncepcja zakłada wykorzystanie mechani-
zmu wskaźnikowego i darmową alokację uprawnień
dla elektrowni na podstawie wyznaczonego wskaź-
nika i rzeczywistej produkcji energii elektrycznej.
Ustalane wskaźniki bazowe będą określane odręb-
nie dla danego rodzaju paliwa (węgiel kamienny, wę-
giel brunatny, gaz, olej opałowy) i wyznaczane na
poziomie UE. Zmniejszanie emisyjności sektora
energetycznego w ramach systemu EU ETS byłoby
dokonywane poprzez coroczne obniżanie poziomu
wskaźnika, co jednocześnie stanowiłoby bodziec dla
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
683
innowacyjności wprowadzanych rozwiązań, stoso-
wania najlepszych technik, wprowadzania zmian
struktury paliwowej i budowania nowych niskoemi-
syjnych źródeł wytwórczych, a także przeciwdziała-
łoby pośredniemu wyciekowi węgla (indirect carbon
leakage). Polska proponuje, by ww. system objął całą
Unię Europejską. Jeśli jednak nie będzie możliwe
rozciagnięcie działania mechanizmu wskaźnikowo-
-aukcyjnego na całą Unię Europejską, Polska będzie
się domagać możliwości stosowania go w krajach,
które będą zainteresowane zastosowaniem tego roz-
wiązania.
Korytarz cenowy (The floor and the ceiling for
CO2 price), czyli mechanizm regulujący górny i dol-
ny pułap ceny uprawnień na emisje CO2, który sku-
tecznie ograniczy nadmierne wzrosty lub spadki cen
zezwoleń na emisje przy jednoczesnym dotrzymaniu
celu redukcyjnego:
— cenowe ograniczenie dolne (floor) zapewnia od-
powiedni bodziec do inwestycji w czyste technologie,
— ograniczenie górne (ceiling) pozwala minima-
lizować wyciek emisji oraz ogranicza ryzyko wystą-
pienia znaczącego ograniczenia produkcji na terenie
UE (w wyniku wysokich kosztów związanych z emi-
sją CO2) w przemysłach energochłonnych i wysoko-
emisyjnych, w tym ryzyka przenoszenia produkcji
poza obszar UE.
Ponadto Polska stoi na stanowisku, że należy
zwiększyć zakres rekompensat dla państw mniej za-
możnych w postaci realokacji uprawnień do emisji
przeznaczonych na aukcje w stopniu, który będzie
lepiej uwzględniać poziom zamożności państw człon-
kowskich, koszty, redukcji gazów cieplarnianych
wynikające z pakietu oraz ich dotychczasowy doro-
bek w redukcji emisji.
W czasie szczytu Rady Europejskiej 15–16 bm.
w wyniku zaangażowania polskiej delegacji i kon-
sultacji z krajami o podobnych poglądach podjęto
bardzo istotne ustalenia dotyczące konkluzji poli-
tycznych w części dotyczącej pakietu.
Po pierwsze, odrzucając pierwotny projekt kon-
kluzji prezydencji, Rada Europejska nie zgodziła się
z opinią, że propozycje Komisji stanowią spójny pa-
kiet, którego równowaga i zasadnicze parametry po-
winny zostać utrzymane.
Po drugie, Rada Europejska uznała, że na pod-
stawie wytycznych do dalszych prac (guidelines for
further work) przedłożonych przez prezydencję nie
będzie możliwe zakończenie negocjacji w grudniu.
Taki jest sens usunięcia zapisu w sprawie guidelines
z treści konkluzji.
Po trzecie, zostało jednoznacznie potwierdzone, że
wynik naszych prac musi zostać jednomyślnie przyję-
ty przez Radę Europejską. Dlatego rozwiązania, nad
którymi pracujemy, powinny uwzględniać specyficz-
ne problemy wszystkich, podkreślam: wszystkich
sektorów europejskiej gospodarki oraz państw człon-
kowskich. To niezwykle ambitny cel, ale musimy mu
sprostać, bo stawka jest wysoka – ograniczenie emisji
684
gazów cieplarnianych w skali globalnej i zachowanie
roli lidera w procesie przez UE.
Dzięki konsultacjom delegacji RP prowadzonym
przed szczytem oraz w trakcie rozmów kuluarowych
niezwykle stanowczo zabrzmiał głos mniej zamoż-
nych państw członkowskich mobilizowanych przez
Polskę. Premierzy 7 państw wskazali jednoznacz-
nie, że negocjacje nad pakietem nie zostaną sfinali-
zowane, o ile nie zostaną rozwiązane fundamental-
ne problemy pakietu, dla których wciąż nie udało się
nam (Komisji, Radzie i parlamentowi) wypracować
dobrych odpowiedzi. Są to:
a) potrzeba znaczącego ograniczenia wzrostu cen
energii, do którego prowadzą obecne propozycje dy-
rektywy w sprawie emission trading scheme; roz-
wiązanie tego problemu powinno uwzględniać fakt,
że państwa członkowskie mają prawo do dokonywa-
nia autonomicznych wyborów w sprawie energy mix,
w tym wyboru węgla, który zapewnia bezpieczeń-
stwo energetyczne Europy;
b) propozycje pakietu są niezrównoważone –
mniej zamożne państwa członkowskie są obciążone
kosztami w sposób, który nie może być zaakcepto-
wany; pomija się również fakt, co stanowi złamanie
ustaleń Rady Europejskiej z marca 2007 r. potwier-
dzonych w marcu 2008 r., że państwa te dokonały
znaczących redukcji emisji w latach 1988/1990–
–2005.
Najbliższy szczyt Unii Europejskiej odbędzie się
11–12 grudnia 2008 r. Stanowisko Polski na tym fo-
rum będzie uzależnione m.in. od efektów negocjacji
toczących się w ramach Rady ds. Konkurencji (1–2
grudnia 2008 r.), Rady ds. Środowiska (4–5 grudnia
2008 r.), Rady ds. Transportu, Telekomunikacji
i Energii (8–9 grudnia 2008 r.). Dla uzyskania po-
parcia dla polskich postulatów i skoordynowania
działań nowych krajów członkowskich podczas gru-
dniowego szczytu 6 grudnia 2008 r. w Gdańsku za-
planowano spotkanie prezydenta Nicholasa Sarko-
zy’ego z premierem Donaldem Tuskiem i premiera-
mi wszystkich mniej zamożnych krajów UE.
Jednocześnie informuję, że zgodnie z art. 9 ust. 1
ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o współpracy Rady
Ministrów z Sejmem i Senatem w sprawach związa-
nych z członkostwem Rzeczypospolitej Polskiej
w Unii Europejskiej przedstawiciele rządu przed
wyjazdem na posiedzenia formacji Rady Europej-
skiej przedstawiają Sejmowi stosowne informacje.
Stanowisko rządu dotyczące grudniowego szczytu
zostanie także przedstawione Sejmowi w odpowied-
nim terminie.
Pytanie 3. Kto w sensie merytorycznym odpo-
wiadał i odpowiada w pana rządzie za negocjacje pa-
kietu energetyczno-klimatycznego? Pytanie to zada-
ję z tego powodu, że po wypowiedziach zarówno
pana, jak i ministra Dowgielewicza odniosłem wra-
żenie, że za negocjacje odpowiada Urząd Komitetu
Integracji Europejskiej. Jeżeli tak, to jakim zasobem
merytorycznym dysponuje UKIE i na jakiej podsta-
wie prawnej się to odbywa, gdyż jak mi wiadomo,
były to kompetencje ministra środowiska?
W początkowej fazie za prowadzenie negocjacji
pakietu energetyczno-klimatycznego w zakresie dy-
rektyw ds. EU ETS i CCS oraz decyzji Effort Sha-
ring odpowiadał minister środowiska, a dyrektywy
ds. OZE – minister gospodarki. W dniu 13 sierpnia
br., w związku z bezpośrednim zaangażowaniem
premiera Donalda Tuska w negocjacje związane
z pakietem, KERM przyjął dokument pt. „Plan
działań – negocjacje pakietu energetyczno-klima-
tycznego”, który powierzył zadania koordynacyjne
w zakresie negocjacji wszystkich instrumentów
prawnych wchodzących w skład pakietu Urzędowi
Komitetu Integracji Europejskiej i stworzył podsta-
wy do podjęcia nowych działań promocyjno-lobbin-
gowych. W skład zespołu weszli podsekretarze sta-
nu wszystkich resortów zaangażowanych w proces
negocjacji: Ministerstwa Środowiska, Ministerstwa
Gospodarki i Ministerstwa Finansów. W wyniku re-
alizacji ww. planu działań koordynacja z poziomu
krajowego przeniosła się na poziom międzynarodo-
wy. Nasiliły się spotkania konsultacyjne z wybrany-
mi krajami, które sygnalizowały wspólne obszary
zainteresowań w zakresie negocjacyjnych interesów,
podjęto w zagranicznych mediach kampanię infor-
macyjną mającą na celu przedstawienie opinii pu-
blicznej wyników ocen dotyczących wdrażania pa-
kietu i wynikających stąd zagrożeń dla gospodarek
krajów o dużym udziale węgla w produkcji energii
elektrycznej. Przygotowywano również materiały
informacyjne oraz przeprowadzono seminaria i kon-
sultacje przedstawicieli rządu z reprezentantami
Parlamentu Europejskiego.
Obecnie w imieniu rządu RP za prowadzenie ne-
gocjacji z Komisją Europejską w sprawie pakietu
energetyczno-klimatycznego odpowiadają następu-
jące resorty:
— Urząd Komitetu Integracji Europejskiej (ko-
ordynacja),
— Ministerstwo Środowiska (dyrektywa EU
ETS, decyzja Effort sharing, dyrektywa CCS),
— Ministerstwo Gospodarki (dyrektywa OZE,
benchmarki w ETS),
— Ministerstwo Finansów (mechanizm fluktu-
acji w ETS).
Pytanie 4. Zakładając jak we wstępie, że głoszo-
ne przez pana, jak również pana współpracowników
nieścisłe informacje wynikają z niewiedzy a nie złej
woli, proszę o podanie, czy zamierza pan przeprosić
pana prezydenta i poprzedni rząd za mylne informa-
cje i czy ma pan zamiar wyciągnąć konsekwencje
w stosunku do pana doradców, którzy wprowadzili
pana w błąd?
Potwierdzając chronologię wydarzeń zaprezento-
waną przez pana posła Jana Szyszkę w komentarzu
do pytań, uprzejmie zwracam dodatkowo uwagę na
fakt, iż pomiędzy przyjęciem konkluzji w marcu
2007 r. a styczniem/lutym 2008 r., kiedy Komisja
Europejska przedstawiła projekt pakietu energe-

tyczno-klimatycznego, trwały prace przygotowaw-
cze nad opracowaniem projektów dyrektyw i decyzji
będących instrumentami dla wdrażania celów poli-
tycznych i opracowaniem oceny wpływu pakietu.
Według naszej wiedzy w pracach tych nie uczestni-
czyli eksperci z Polski. W rezultacie oceny dotyczące
skutków wdrażania pakietu dla Polski bazowały na
nieaktualnych i nieoszacowanych danych i przed-
stawiały zaniżone oceny. Aby to naprawić, w 2008 r.
przedstawiciele Urzędu Komitetu Integracji Euro-
pejskiej, Ministerstwa Środowiska, Ministerstwa
Gospodarki i Ministerstwa Finansów odbyli szereg
spotkań z przedstawicielami Komisji i autorami
analiz na modelu Primes w celu przedstawienia pol-
skich ocen, aby lepiej uzasadnić postulaty zgłaszane
przez Polskę w toku negocjacji.
Uprzejmie także informuję, że pakiet energetycz-
no-klimatyczny miał być rozpatrywany w grudniu
2008 r. na podstawie art. 175 ust. 1, według którego
Rada, stanowiąc zgodnie z procedurą określoną
w art. 251 (większość kwalifikowana) i po konsulta-
cji z Komitetem Ekonomiczno-Społecznym oraz Ko-
mitetem Regionów, decyduje o działaniu służącym
osiągnięciu celów określonych w art. 174 (polityka
Wspólnoty w dziedzinie środowiska naturalnego
przyczyniająca się do zachowania, ochrony i popra-
wy jakości środowiska naturalnego). Taka podstawa
prawna jest powołana w projektach dyrektyw skła-
dających się na pakiet. W związku z tym w grudniu
2008 r. Polska nie mogłaby użyć prawa weta, gdyż
pakiet miał być przyjęty przez Radą ds. Środowi-
ska kwalifikowaną większością głosów. Jednakże
Rada Europejska w październiku 2008 r. na wnio-
sek Polski postanowiła, że decyzja w sprawie pakie-
tu zostanie podjęta przez Radę Europejską, czyli
jednomyślnie.
Podsekretarz stanu
Bernard Błaszczyk
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie nowelizacji ustawy o minimalnym
wynagrodzeniu za pracę (6120)
W związku z otrzymaną przy piśmie z dnia 5 li-
stopada br. (znak: SPS-023-6120/08) interpelacją
pana posła Antoniego Błądka w sprawie nowelizacji
ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pracę
przedstawiam Panu Marszałkowi następujące sta-
nowisko.
Obowiązująca od 1 stycznia 2003 r. ustawa z dnia
10 października 2002 r. o minimalnym wynagrodze-
685
niu za pracę (Dz. U. Nr 200, poz. 1679, z późn. zm.)
określiła wysokość minimalnego wynagrodzenia
w 2003 r. na kwotę 800 zł oraz zasady jej podwyższa-
nia w latach następnych. Ustawa gwarantuje co-
roczny wzrost minimalnego wynagrodzenia w stop-
niu nie niższym niż prognozowany na dany rok
wzrost cen towarów i usług konsumpcyjnych, a me-
chanizm korygujący, w przypadku gdy faktyczny
wzrost cen będzie różnił się od prognozowanego, za-
pewnia utrzymanie realnej wartości minimalnego
wynagrodzenia. Od 1 stycznia 2005 r. zwiększono
minimalną gwarancję wzrostu dodatkowo o 2/3
wskaźnika prognozowanego realnego przyrostu pro-
duktu krajowego brutto, jeśli w roku, w którym od-
bywają się negocjacje, wysokość minimalnego wyna-
grodzenia jest niższa od połowy przeciętnego wyna-
grodzenia w gospodarce narodowej w I kwartale.
Ustawa nie wyznacza górnej granicy wzrostu mi-
nimalnego wynagrodzenia, pozostawiając decyzję
w tej sprawie Trójstronnej Komisji do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych. W przypadku nieosiągnięcia
porozumienia w ramach Trójstronnej Komisji decy-
zję o wysokości minimalnego wynagrodzenia podej-
muje Rada Ministrów. Ustalanie wysokości mini-
malnego wynagrodzenia w ramach Trójstronnej Ko-
misji tworzy warunki do wynegocjowania takiego
poziomu minimalnego wynagrodzenia, który w mak-
symalnym stopniu będzie godził funkcję społeczną
płacy minimalnej z funkcją ekonomiczną, a tym sa-
mym nie będzie miał negatywnego wpływu na kon-
kurencyjność gospodarki, rynek pracy oraz sytuację
budżetu państwa.
Omawiana ustawa daje pracodawcom możliwość
ustalania wysokości wynagrodzenia pracownika
w pierwszym roku pracy w wysokości niższej od obo-
wiązującej wysokości minimalnego wynagrodzenia,
jednak nie niższej niż 80% tego wynagrodzenia. Do
2005 r. istniała jeszcze możliwość ustalenia wysoko-
ści minimalnego wynagrodzenia pracownika w dru-
gim roku pracy w wysokości 90% minimalnego wyna-
grodzenia. Rozwiązanie to wprowadzono w celu po-
prawienia szans osób młodych na rynku pracy w okre-
sie wkraczania roczników wyżu demograficznego.
Uchwalając w 2002 r. przedmiotową ustawę,
Sejm zobowiązał jednocześnie prezesa Rady Mini-
strów do przedłożenia oceny jej funkcjonowania do
końca września 2006 r. (art. 24). Realizację tej dys-
pozycji stanowił dokument pt. „Ocena funkcjonowa-
nia ustawy o minimalnym wynagrodzeniu za pra-
cę”. Problematykę minimalnego wynagrodzenia za
pracę przedstawiono w tym dokumencie w szerokim
aspekcie, a mianowicie: celowości jego ustalania,
pełnionej funkcji, zakresu występowania, związku
z rynkiem pracy, a także kosztami utrzymania.
Analizę przeprowadzono w dłuższym horyzoncie
czasowym, z uwzględnieniem porównań międzyna-
rodowych. Dokument zawierał także część wniosko-
wą podsumowującą całość opracowania.
W dniu 30 marca 2007 r. Sejm przyjął „Ocenę
funkcjonowania ustawy o minimalnym wynagro-
686
dzeniu za pracę” (druk nr 1197), podzielając przed-
stawione w części wnioskowej propozycje:
— pozostawienie dotychczasowych zasad ustala-
nia wysokości minimalnego wynagrodzenia,
— odejście od możliwości stosowania obniżonego
minimalnego wynagrodzenia dla pracowników
w pierwszym roku pracy zarówno z uwagi na zasady
sprawiedliwości społecznej i zasadę równej płacy za
pracę jednakowej wartości, jak i z uwagi na brak
większego związku pomiędzy minimalnym wyna-
grodzeniem a stopą bezrobocia oraz niewielkim za-
kresem stosowania tego subminimum przez praco-
dawców.
W trakcie rozpatrywania opinii przez połączone
Komisje: Polityki Społecznej oraz Pracy na posie-
dzeniu w dniu 7 grudnia 2006 r. uchwalony został
dezyderat nr 4/1 w sprawie minimalnego wynagro-
dzenia za pracę, w którym zwrócono się do prezesa
Rady Ministrów, aby wynagrodzenie minimalne
w 2008 r. wynosiło 40% przeciętnego wynagrodze-
nia w gospodarce narodowej, co pozwoliłoby w la-
tach 2010–2011 ustalić je na poziomie 50% przecięt-
nego wynagrodzenia w gospodarce.
W 2007 r. minimalne wynagrodzenie wynosiło
936 zł i stanowiło 34,8% przeciętnego wynagrodze-
nia w gospodarce narodowej. W porównaniu do 2006 r.
relacja ta uległa obniżeniu o 1,5 punkta procento-
wego.
W bieżącym roku obowiązuje minimalne wyna-
grodzenie w wysokości 1126 zł, określonej przez
Radę Ministrów rozporządzeniem z dnia 11 wrze-
śnia 2007 r. (Dz. U. Nr 171, poz. 1209). Oznacza to
wzrost w porównaniu z poziomem minimalnego wy-
nagrodzenia w 2007 r. o 20,3% i relację do prognozo-
wanego w bieżącym roku przeciętnego wynagrodze-
nia w gospodarce narodowej w granicach ok. 40%.
Kwota ta została ustalona przy prognozie wzrostu
cen towarów i usług konsumpcyjnych o 2,3%. Prze-
widywany w bieżącym roku wzrost cen w granicach
4% przełoży się na realną poprawę wartości mini-
malnego wynagrodzenia o ponad 15%.
W lipcu br. została uzgodniona w Trójstronnej
Komisji wysokość minimalnego wynagrodzenia na
2009 r. na kwotę 1276 zł, tj. na poziomie 40% pro-
gnozowanego przeciętnego wynagrodzenia w gospo-
darce narodowej w 2009 r. Kwota ta jest wyższa od
obowiązującej w roku bieżącym o 13,3%. Przy pro-
gnozie inflacji w 2009 r. na poziomie 2,9% oznacza
to wzrost realny o 10,1%.
Relacja minimalnego wynagrodzenia do prze-
ciętnego jest w rzeczywistości wyższa, gdyż katego-
ria minimalnego wynagrodzenia za pracę i przecięt-
nego wynagrodzenia w gospodarce narodowej nie
jest zakresowo jednoznaczna. Przeciętne wynagro-
dzenie w gospodarce narodowej uwzględnia wszyst-
kie tytuły wynagrodzeń i świadczeń przysługują-
cych ze stosunku pracy, natomiast minimalne wy-
nagrodzenie nie ujmuje wynagrodzenia za pracę
w godzinach nadliczbowych, nagród jubileuszowych,
odpraw emerytalnych i rentowych, a także wypłat
z zysku lub nadwyżki bilansowej w spółdzielczości
oraz dodatkowego wynagrodzenia rocznego w jed-
nostkach sfery budżetowej. Określenie faktycznej re-
lacji w układzie porównywalnym nie jest możliwe
z uwagi na brak stosownych danych statystycznych.
Pragnę zauważyć, że w 2007 i 2008 r. nastąpiło
podwyższenie wysokości minimalnego wynagrodze-
nia w ujęciu netto z tytułu obniżenia składki na
ubezpieczenie rentowe w części płaconej przez pra-
cownika: od 1 lipca 2007 r. z 6,5% do 3,5% i od
1 stycznia 2008 r. – do 1,5% (łącznie o 5 punktów
procentowych).
Polska, ratyfikując Europejską Kartę Społeczną
i podpisując Zrewidowaną Europejską Kartę Spo-
łeczną, aczkolwiek nie wiążąc się z postanowieniem
art. 4 ust.1 zobowiązującego do uznania prawa pra-
cowników do takiego wynagrodzenia, które zapew-
ni im i ich rodzinom godziwy poziom życia, stawia
sobie ten postulat za cel.
W dokumentach Rady Europy zapisano, że pra-
wo do godziwego wynagrodzenia oznacza możliwość
zaspokojenia podstawowych potrzeb ekonomicz-
nych, społecznych i kulturalnych pracowników i ich
rodzin, a przy ustalaniu tego poziomu należy
uwzględniać nie tylko wynagrodzenie otrzymywane
przez pracownika w zakładzie pracy, ale także
świadczenia socjalne, wszelkie subsydia, ubezpie-
czenia opłacane przez pracodawcę, udział w zyskach,
akcje, udziały lub inne papiery wartościowe, pomoc
społeczną, ulgi i zniżki w podatkach i opłatach,
świadczenia dodatkowe itp.
W styczniu 2007 r. spośród 27 państw członków
Unii Europejskiej legislacyjnie gwarantowaną kra-
jową stawkę minimalnego wynagrodzenia za pracę
miało 20 państw. Wysokość stawki w ujęciu mie-
sięcznym kształtowała się od 92 euro w Bułgarii do
1570 euro w Luksemburgu, natomiast w przelicze-
niu na PPS (sztuczna waluta umożliwiająca ocenę
różnic w sile nabywczej w poszczególnych państwach
UE) – od 204 PPS w Rumunii do 1503 PPS w Luk-
semburgu. O ile rozpiętość w poziomie stawek wy-
nosiła w euro jak 1: 17, to w mierniku uwzględniają-
cym siłę nabywczą tylko jak 1: 7.
Analizując poziom stawek minimalnego wyna-
grodzenia, można wyróżnić trzy grupy krajów:
— Bułgaria (92 euro), Rumunia (114 euro), Ło-
twa (172 euro), Litwa (174 euro), Słowacja (217 euro),
Estonia (230 euro), Polska (246 euro), Węgry (258
euro) i Czechy (288 euro), w których miesięczna
stawka minimalnego wynagrodzenia była niższa od
300 euro;
— Portugalia (470 euro), Słowenia (522 euro),
Malta (585 euro), Hiszpania (666 euro), Grecja (668
euro – lipiec 2006 r.) z wynagrodzeniem minimal-
nym mieszczącym się w granicach 400–700 euro
miesięcznie;
— Francja (1254 euro), Belgia (1259 euro), Ho-
landia (1301 euro), Wielka Brytania (1361 euro), Ir-
landia (1403 euro) i Luksemburg (1570 euro), gdzie

minimalne wynagrodzenie przekraczało 1200 euro
miesięcznie.
Dla porównania federalna płaca minimum w USA
wynosiła 676 euro miesięcznie.
W 2005 r. wśród państw członkowskich UE, od-
nośnie do których dane są dostępne, miesięczna
stawka minimalnego wynagrodzenia oscylowała po-
między trzecią częścią przeciętnej miesięcznej płacy
brutto w przemyśle i usługach w Estonii, Rumunii,
Łotwie, Polsce i Słowacji a połową – w Irlandii, Luk-
semburgu, Malcie i Bułgarii.
W USA federalne minimum płacowe odpowiada-
ło 32% przeciętnego miesięcznego wynagrodzenia
brutto.
Powyższe dane pochodzą z publikacji Eurostatu,
Statistics in Focus, Population and social conditions,
71/2007 „Minimum wages 2007 – Variations from
92 to 1570 euro gross per month”.
Porównując dane międzynarodowe, należy mieć
na uwadze, że podane kwoty wynagrodzenia mini-
malnego są wielkościami brutto, przed potrąceniem
składki na ubezpieczenie społeczne i podatek docho-
dowy.
Podstawową zasadą wynikającą z ustawy o mini-
malnym wynagrodzeniu za pracę jest dążenie do
osiągnięcia przez minimalne wynagrodzenie pozio-
mu 50% przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce
narodowej, tj. poziomu wynikającego ze standardów
europejskich.
Wzrost minimalnego wynagrodzenia powinien
być wyważony, aby nie powodował implikacji dla
rynku pracy i konkurencyjności gospodarki, a także
nadmiernych skutków dla budżetu państwa z tytułu
ustawowego powiązania z wysokością minimalnego
wynagrodzenia niektórych wynagrodzeń i świad-
czeń (chodzi np. o dofinansowanie do wynagrodzeń
osób niepełnosprawnych, wynagrodzenie osób ska-
zanych, składkę na ubezpieczenie społeczne osób
duchownych). Szacuje się, że podwyższenie wysoko-
ści minimalnego wynagrodzenia o 10 zł powoduje
w warunkach 2008 r. dodatkowe wydatki dla budże-
tu państwa z tytułu wymienionych wyżej „podwią-
zek” w wysokości ok. 12 mln zł w skali roku.
Z kolei wzrost minimalnego wynagrodzenia
u pracodawców przekłada się na wzrost kosztów
pracy nie tylko z tytułu podwyższonego minimalne-
go wynagrodzenia, ale także opłacanych przez pra-
codawców składek na: ubezpieczenie społeczne,
Fundusz Pracy, Fundusz Gwarantowanych Świad-
czeń Pracowniczych. Problem sfinansowania tych
kosztów może rodzić problemy zwłaszcza w małych
firmach, w których zakres występowania niższych
wynagrodzeń jest prawdopodobnie większy.
Pragnę zauważyć, że wysokość minimalnego wy-
nagrodzenia na 2009 r. została ustalona po raz
pierwszy od czasu wejścia w życie ustawy w wyniku
porozumienia w ramach Trójstronnej Komisji. Stro-
ny, ustalając wysokość minimalnego wynagrodze-
nia, zadeklarowały jednocześnie podjęcie prac nad
systemowymi rozwiązaniami dotyczącymi wyna-
687
grodzeń, w tym także nad minimalnym wynagro-
dzeniem za pracę. Pozwala to mieć nadzieję, że pod-
wyższenie wysokości minimalnego wynagrodzenia
do poziomu połowy przeciętnego wynagrodzenia bę-
dzie mogło następować stopniowo i w drodze dialo-
gu społecznego, co jest możliwe w ramach prawnych
stworzonych przez obowiązującą ustawę o minimal-
nym wynagrodzeniu za pracę. W ramach tych prac
możliwe byłoby także rozważenie możliwości odstą-
pienia od treści art. 6 ust. 2 ustawy.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie możliwości skorzystania
przez rolników z Podkarpacia z pomocy
finansowej w ramach działania: Ułatwianie
startu młodym rolnikom objętego Programem
Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013
(6121)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Antoniego Błądka przesłaną
przy piśmie z dnia 5 listopada br. (znak: SPS-023-
-6121/08) w sprawie złagodzenia kryterium mini-
malnej powierzchni gospodarstwa wymaganej w ra-
mach działania: Ułatwianie startu młodym rolni-
kom, objętego Programem Rozwoju Obszarów Wiej-
skich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013), prze-
kazuję, co następuje.
Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 został przyjęty przez Komisję Europej-
ską (KE) w drodze decyzji z dnia 7 września 2007 r.
Jego kształt, w tym warunki przyznania pomocy
w ramach poszczególnych działań, wynikają ze stra-
tegii rozwoju obszarów wiejskich, przepisów prawa
UE, konsultacji regionalnych i społecznych, a przede
wszystkim negocjacji z KE. Warunek dotyczący
przyznawania w ramach działania: Ułatwianie star-
tu młodym rolnikom pomocy osobom przejmującym
gospodarstwa o powierzchni użytków rolnych nie
mniejszej niż średnia powierzchnia gruntów rolnych
w województwie zawarty został już we wstępnym
projekcie Programu przekazanym KE w styczniu
2007 r. W trakcie negocjacji programu Komisja Eu-
ropejska, mając na względzie efektywną realizację
podstawowych celów działania: Ułatwianie startu
młodym rolnikom, jakimi są poprawa struktury
agrarnej oraz konkurencyjności polskiego rolnictwa
688
na jednolitym rynku UE, uznała, że powyższe roz-
wiązanie nie zapewnia efektywności wdrażania tego
działania i zaleciła zaostrzenie ww. kryterium po-
przez wprowadzenie zasady, iż w przypadku, gdy
średnia dla województwa jest niższa niż średnia dla
kraju, pomocy udziela się w związku z przejęciem
gospodarstwa o powierzchni użytków rolnych rów-
nej co najmniej średniej krajowej.
Wobec powyższego zgodnie z obowiązującymi
warunkami przyznawania wsparcia młodym rolni-
kom zawartymi w PROW 2007–2013 oraz w rozpo-
rządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
17 października 2007 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Ułatwianie startu młodym rol-
nikom objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. z 2007 r. Nr 200,
poz. 1443 oraz z 2008 r. Nr 24, poz. 147), gospodar-
stwo rolne wnioskodawcy musi mieć powierzchnię
użytków rolnych (ha fizyczne) nie większą niż 300 ha
oraz nie mniejszą niż średnia powierzchnia gruntów
rolnych w gospodarstwie rolnym w województwie,
w którym jest położone, albo – w sytuacji gdy śred-
nia dla województwa jest niższa niż średnia dla kra-
ju – nie mniejszą niż średnia powierzchnia gruntów
rolnych w gospodarstwie rolnym w kraju.
Uprzejmie informuję, że planuje się dokonanie
zmian w programie, w tym m.in. również w zakresie
działania: Ułatwianie startu młodym rolnikom.
Przewidywana w tym działaniu modyfikacja ma na
celu ułatwienie spełnienia kryteriów dostępu bene-
ficjentom z województw, gdzie średnia wojewódzka
powierzchnia gospodarstwa jest niższa od średniej
krajowej powierzchni gospodarstwa (a zatem doty-
czy to również woj. podkarpackiego). Polega ona na
dopuszczeniu możliwości przyznania premii oso-
bom, które w momencie ubiegania się o wsparcie
spełniają kryterium średniej wojewódzkiej i zobo-
wiążą się do powiększenia powierzchni swojego go-
spodarstwa do poziomu średniej krajowej w termi-
nie 3 lat od dnia doręczenia decyzji o przyznaniu
pomocy. Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia
koszty zakupu gruntów rolnych, które przez okres
5 lat od dnia wypłaty pomocy beneficjent będzie wy-
korzystywał do prowadzenia działalności rolniczej,
uznawane są za koszty kwalifikowalne w ramach ni-
niejszego działania. Otrzymana premia będzie mo-
gła więc zostać przeznaczona m.in. na powiększenie
gospodarstwa, co znacznie ułatwi młodemu rolniko-
wi wywiązanie się z warunku posiadania wymaga-
nej powierzchni gospodarstwa.
Projekt zmian PROW 2007–2013 został zaakcep-
towany w dniu 25 września 2008 r. uchwałą Nr 13/
2008 Komitetu Monitorującego Program Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 w sprawie
zatwierdzenia zmian do Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich 2007–2013.
Zgodnie z przepisami ustawy z 7 marca 2007 r.
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udzia-
łem środków Europejskiego Funduszu Rolnego na
rzecz rozwoju obszarów wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz.
427, z późn. zm.) projekt zmiany programu powinien
zostać również zatwierdzony w drodze uchwały
przez Radę Ministrów, a następnie przekazany do
Komisji Europejskiej z wnioskiem o przegląd pro-
gramu.
Należy podkreślić, że dokonanie zmian progra-
mu możliwe będzie dopiero po uzyskaniu zgody Ko-
misji Europejskiej. W niektórych przypadkach,
w tym w przypadku ww. zmiany w zakresie działa-
nia: Ułatwianie startu młodym rolnikom, konieczne
będzie również odpowiednie dostosowanie przepi-
sów wykonawczych dotyczących poszczególnych
działań PROW 2007–2013 (rozporządzeń regulują-
cych warunki i tryb przyznawania wsparcia w ra-
mach poszczególnych działań).
Odnosząc się do pytania pana posła odnośnie do
stanu wdrażania ww. działania w woj. podkarpac-
kim, uprzejmie informuję, że do 14 listopada br. pod-
karpacki oddział regionalny agencji przyjął 143
wnioski o przyznanie pomocy. Łączna wartość zło-
żonych dotychczas wniosków w ww. województwie
opiewa na 7150 tys. zł., co stanowi 42% limitu środ-
ków przeznaczonego na realizację ww. działania
w 2008 r. Decyzję przyznającą premię w wysokości
50 tys. zł otrzymało 76 osób, natomiast wsparcie
agencja wypłaciła już 58 beneficjentom, co oznacza,
że do młodych rolników z woj. podkarpackiego trafi-
ło 2,7% premii wypłaconych w skali kraju.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Środowiska
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Antoniego Błądka
w sprawie szkód wyrządzanych
przez zwierzynę leśną w użytkach rolnych
oraz inwentarzu żywym (6123)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Antoniego Błądka z dnia 27 paź-
dziernika 2008 r. w sprawie zmiany obowiązujących
regulacji prawnych z zakresu szkód łowieckich,
uprzejmie informuję, że do ministerstwa docierały
już sygnały o wzroście liczebności populacji dzików,
w związku z czym minister środowiska wystąpił do
dyrektora generalnego Lasów Państwowych z zale-
ceniem przychylnego rozpatrywania wniosków

dzierżawców i zarządców obwodów łowieckich o zwięk-
szenie planów pozyskania tego gatunku.
Ponadto informuję, że w chwili obecnej dobiegają
końca prace zespołu roboczego, w skład którego
wchodzą przedstawiciele Ministerstwa Środowiska,
Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, Państwowe-
go Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe, izb rol-
niczych, Polskiego Związku Łowieckiego oraz eks-
perci w dziedzinie szkód łowieckich. Efektem tych
prac ma być wypracowanie optymalnych rozwiązań
w zakresie problematyki związanej z szacowaniem
szkód łowieckich, w tym również zmian w akcie wy-
konawczym do ustawy Prawo łowieckie, regulują-
cym ten zakres materii. Ustalenia te zostaną zaak-
ceptowane przez wymienionych przedstawicieli
uczestniczących w pracach zespołu i reprezentują-
cych interesy wszystkich zainteresowanych stron.
Chciałbym także poinformować, że Ministerstwo
Środowiska uzyskuje dane uwzględniające wielkość
wypłaconych odszkodowań łowieckich oraz tzw. po-
wierzchnię zredukowaną z Polskiego Związku Ło-
wieckiego, Państwowego Gospodarstwa Leśnego
Lasy Państwowe, Agencji Nieruchomości Rolnych,
które również są publikowane w rocznikach staty-
stycznych przez Główny Urząd Statystyczny.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Janusz Zaleski
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Polaka
oraz grupy posłów
w sprawie nadmiernych utrudnień
w ruchu drogowym, wynikających
z prowadzonych prac remontowych drogi
krajowej nr 7 na odcinku Kraków – Myślenice
(6124)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji grupy posłów: pana Marka Polaka, pani
Anny Paluch, pana Marka Łatasa, pana Edwarda
Siarki, pana Michała Wojtkiewicza, pana Wiesława
Janczyka, przekazanej przy piśmie z dnia 5 listopa-
da 2008 r., znak: SPS-023-6124/08, w sprawie nad-
miernych utrudnień w ruchu drogowym na drodze
nr 7 na odcinku Kraków – Myślenice uprzejmie
przedstawiam następujące wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, iż roboty związane z prze-
budową drogi krajowej nr 7 na odcinku Kraków –
689
Myślenice prowadzone są na podstawie projektów
zastępczej organizacji ruchu, wykonanych zgodnie
z obowiązującymi przepisami prawa. Każdy z ww.
projektów posiada opinię małopolskiej komendy wo-
jewódzkiej Policji. Odcinki zajęte pod roboty budow-
lane dostosowane są do istniejącego układu skrzyżo-
wań i wjazdów z dróg podporządkowanych. Uwzględ-
nienie tych założeń umożliwia wykonywanie moder-
nizacji jezdni głównej, a także przebudowy obiektów
mostowych, zabezpieczeń korpusu drogowego na ob-
szarach osuwiskowych i pozostałej infrastruktury
technicznej. Po zakończeniu robót odcinki drogi nie-
zwłocznie zostają dopuszczone do ruchu. Przedmio-
towy projekt zastępczej organizacji ruchu posiada
wszystkie cechy przyjaznego dla użytkownika i umoż-
liwia wykonawcy właściwe i bezpieczne prowadze-
nie prac budowlanych i obsługę logistyczną budowy.
Dodatkowo projekty zastępczej organizacji ruchu
zapewniają możliwość dojazdu do terenów przyle-
głych do drogi, niejednokrotnie odcinkami zamknię-
tymi, co utrudnia prowadzenie robót.
Obecnie prace modernizacyjne prowadzone są na
odcinkach:
— od miejscowości Mogilany do miejscowości
Głogoczów, tj. od km: 679+300 do 684+378, odcinek
długości 5 km,
— w Myślenicach od km: 695+367 do 696+300,
odcinek długości 1,0 km.
Na ww. odcinkach pojazdy poruszają się jedną
jezdnią, w związku z czym obowiązuje na niej ruch
dwukierunkowy oraz prędkość 70 km/h, lokalnie
w strefie skrzyżowań 40 km/h.
Z powyższego wynika, że utrudnienia w ruchu
występują łącznie na odcinku o długości 6 km. Do
15 grudnia 2008 r. planuje się oddanie do ruchu:
— odcinka jezdni od miejscowości Mogilany do
miejscowości Głogoczów, tj. od km: 679+300 do
684+378, wraz z otworzeniem dla ruchu modernizo-
wanego wiaduktu na węźle w Głogoczowie. Przebu-
dowa tego obiektu obecnie powoduje największe
utrudnienia wynikające z tymczasowo działających
dwóch zastępczych skrzyżowań umożliwiających
wyjazd z zakopianki w kierunku drogi nr 52 na Biel-
sko-Białą,
— odcinka jezdni w Myślenicach poprzez wpro-
wadzenie ruchu publicznego na drugą nitkę estaka-
dy nad modernizowanym skrzyżowaniem z drogą
wojewódzką.
W związku z powyższym utrudnienia wynikają-
ce z prowadzenia robót budowlanych na tym odcin-
ku zakopianki w sposób istotny zmniejszą się. Doty-
czyć będą tylko prac prowadzonych w Myślenicach.
W okresie zimowym prowadzone będą prace niema-
jące większego wpływu na utrudnienia w ruchu dro-
gowym na całym odcinku. Nowe odcinki wyłączeń
jezdni z ruchu publicznego pojawią się w okresie
wiosennym w 2009 r.
Wszystkie prace przebiegają zgodnie z harmono-
gramem założonym przez wykonawcę. Na przedmio-
towym odcinku prowadzony jest bieżący monitoring,
690
jednakże działania te nie przyjmują form kontroli,
z której sporządzany jest raport. Ewentualne korek-
ty wynikające z poprawy płynności ruchu mogą być
wprowadzane na wniosek komendy powiatowej Poli-
cji, a także Wydziału Bezpieczeństwa Ruchu Drogo-
wego GDDKiA.
Wszystkie zatwierdzone projekty zastępczej or-
ganizacji ruchu, a także wyników kontroli jakości
wykonywanych nawierzchni znajdują się w posiada-
niu wykonawcy, na terenie budowy przedmiotowej
inwestycji.
Jednocześnie należy podkreślić, iż zakopianka
na odcinku między Krakowem a Myślenicami jest
jedną z najbardziej obciążonych ruchem samochodo-
wym dróg Małopolski. Średniodobowy ruch na tym
odcinku z ostatniego generalnego pomiaru ruchu
z roku 2005 wynosi około 30 000 poj/dobę, a w okre-
sach świątecznych tzw. długich weekendów sięga
nawet 50 000 poj/dobę. Przy tak dużym natężeniu
ruchu nawet bez utrudnień wynikających z prowa-
dzenia robót występowanie zatorów i korków jest
rzeczą nieuniknioną.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie bierności Ministerstwa
Spraw Zagranicznych wobec zagranicznych
publikacji szkalujących dobre imię Polski (6125)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pani poseł Gabrieli Masłowskiej (pismo
nr SPS-023-6125/08 z dnia 5 listopada 2008 r.)
w sprawie bierności Ministerstwa Spraw Zagranicz-
nych wobec zagranicznych publikacji szkalujących
dobre imię Polski uprzejmie informuję:
W swojej działalności informacyjnej i kulturalnej
Ministerstwo Spraw Zagranicznych stara się nie tyl-
ko reagować na zaistniałe sytuacje, ale przede
wszystkim działać wyprzedzająco, poprzez upo-
wszechnianie rzetelnej wiedzy o Polsce, co jest naj-
lepszą podstawą do budowania właściwego wizerun-
ku naszego kraju. Jednocześnie, w miarę swoich
skromnych możliwości finansowych i kadrowych,
stara się monitorować i reagować na konkretne za-
graniczne publikacje szkalujące dobre imię Polski.
Dotyczy to zwłaszcza artykułów prasowych i pro-
gramów telewizyjnych, które ze względu na maso-
wość odbioru mogą wyrządzić szczególnie duże szko-
dy wizerunkowi Polski bądź utrwalać negatywne
stereotypy na jej temat (przykładem może być kam-
pania przeciwko używaniu określenia „polskie obo-
zy śmierci”, która doprowadziła do uchwalenia sto-
sownej rezolucji Komitetu Światowego Dziedzictwa
UNESCO w 2007 r.).
Należy jednak pamiętać, że zwalczanie fałszy-
wych wyobrażeń na temat Polski i Polaków w kra-
jach, w których istnieje wolny rynek mediów, jest
niezwykle trudne, a możliwości interwencji na płasz-
czyźnie dyplomatycznej są bardzo ograniczone.
Trudność ta jest jeszcze większa w przypadku prze-
kłamań zawartych w publikacjach specjalistycznych
lub akademickich, ponieważ najlepszą na nie odpo-
wiedzią są lub mogłyby być zawierające rzetelną
wiedzę naukową prace – książki, artykuły, recenzje
naukowe – znanych historyków, polskich i zagra-
nicznych, których nie są w stanie zastąpić interwen-
cje dyplomatów czy urzędników.
Zdając sobie z tego sprawę, Ministerstwo Spraw
Zagranicznych już od kilku lat współpracuje z gro-
nem wybitnych polskich historyków (w tym m.in.
z Instytutu Historii UW, Instytutu Historii PAN,
PISM, IPN), zamawiając u nich materiały informa-
cyjne, opracowania do prowadzonych przez siebie
stron internetowych (np. na temat II wojny świato-
wej lub Października 1956 r. w Polsce i na Węgrzech)
czy np. komentarze do przygotowywanych wystaw.
Dla skuteczniejszego zwalczania zafałszowanego ob-
razu Polski i narodu polskiego, jaki można znaleźć
w niektórych zagranicznych publikacjach, MSZ bę-
dzie wspomnianą współpracę z polskimi historyka-
mi zdecydowanie rozszerzać.
Ministerstwu Spraw Zagranicznych nie jest zna-
na działalność jakichkolwiek firm opłacanych z pie-
niędzy publicznych, wynajętych do monitorowania
podręczników, publikacji bądź artykułów ukazują-
cych się za granicą.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej
w sprawie modernizacji linii kolejowej nr 7
łączącej Lublin z Warszawą (6126)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Gabrieli Masłowskiej w sprawie

modernizacji linii kolejowej nr 7 Warszawa – Lublin
– Dorohusk przedstawiam następujące informacje.
Projekt: Modernizacja linii kolejowej nr 7 War-
szawa – Lublin – Dorohusk wraz z remontem linii
nr 13 na odcinku Pilawa – Mińsk Mazowiecki ujęto
w indykatywnym wykazie indywidualnych projek-
tów kluczowych, w tym dużych, przewidzianych do
realizacji w ramach Narodowych Strategicznych
Ram Odniesienia 2007–2013 dla Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko”, który został
wstępnie zaakceptowany przez Radę Ministrów 27
lutego 2007 r. Inwestycja ta została umieszczona na
liście rezerwowej dla VII osi priorytetowej Progra-
mu Operacyjnego „Infrastruktura i środowisko”.
Ujęcie projektu na liście rezerwowej oznacza, że
nawet w przypadku jego pełnego przygotowania nie
ma gwarancji uzyskania dofinansowania przez be-
neficjenta. Zgodnie bowiem z „Wytycznymi ministra
rozwoju regionalnego w zakresie jednolitego syste-
mu zarządzania i monitorowania projektów indywi-
dualnych, zgodnych z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia
6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki
rozwoju” umieszczenie inwestycji na liście projek-
tów jest warunkową deklaracją jej realizacji, a uzy-
skanie dofinansowania uzależnione jest od spełnia-
nia przez projekt wymogów formalnych i meryto-
rycznych dotyczących przygotowania odpowiedniej
dokumentacji i gotowości do jej wdrożenia.
W wyniku weryfikacji listy projektów indywidu-
alnych Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko”, która miała miejsce w sierpniu 2007 r.,
omawiana inwestycja została usunięta z indykatyw-
nego wykazu indywidualnych projektów kluczo-
wych. Decyzja ta została podjęta w uzgodnieniu
z ministrem rozwoju regionalnego, pełniącym funk-
cję instytucji zarządzającej Programem Operacyj-
nym „Infrastruktura i środowisko”. Jej powodem
było niewystarczające zaawansowanie prac przygo-
towawczych oraz wyczerpanie dostępnej alokacji fi-
nansowej w ramach działania 7.1: Programu Opera-
cyjnego „Infrastruktura i środowisko” – Rozwój
transportu kolejowego.
Po wykreśleniu omawianego projektu z listy re-
zerwowej Programu Operacyjnego „Infrastruktura
i środowisko na lata 2007–2013” zarządca publicz-
nej infrastruktury kolejowej, PKP Polskie Linie Ko-
lejowe SA, podjął starania w celu modernizacji linii
nr 7 we własnym zakresie. Z uwagi na niewystar-
czającą wysokość środków publicznych przeznaczo-
nych na cele inwestycyjne prace modernizacyjne na
liniach nieobjętych dofinansowaniem ze środków
Unii Europejskiej mogą być realizowane w ograni-
czonym zakresie, na najbardziej newralgicznych od-
cinkach.
Na linii nr 7 Warszawa Wschodnia – Dorohusk
w 2007 r. w ramach wykorzystania środków z Fun-
duszu Kolejowego zrealizowano modernizację na-
wierzchni na odcinku Warszawa Wschodnia – Wa-
wer w km 4,2 – 11,2 (tor nr 3) za około 12,5 mln zł
691
(90% – Fundusz Kolejowy, 10% środki własne PKP
PLK SA).
Wyłącznie ze środków własnych spółki za kwotę
5,9 mln zł zmodernizowano siedem przejazdów w km
88,940, w km 96,285, w km 98,004, w km 129,696,
w km 131,010, w km 143,577 i w km 160,108, a po-
nadto wiadukt w Świdniku oraz nawierzchnię kole-
jową i obiekty inżynieryjne na odcinku Zarzeka –
Puławy.
W 2008 r. realizowane są następujące zadania
inwestycyjne ze środków własnych PKP PLK SA
o łącznej wartości około 48,4 mln zł:
— przebudowa nawierzchni na odcinku Sadurki
– Motycz tor nr 1 w km 152,650–163,620 i tor nr 2
w km 152,650–163,580 oraz na odcinku Motycz–
Rury tor nr 2 w km 164,990–168,200;
— przebudowa nawierzchni na odcinku Wólka
Okopska – Dorohusk tor nr 1 w km 264,660 – 268,575
oraz budowa urządzeń zabezpieczających na prze-
jazdach kolejowych z przekroczonym iloczynem ru-
chu w km 58,896 i km 90,043;
— modernizacja przejazdu w km 72,944.
Uprzejmie informuję, że projekt budżetu pań-
stwa na 2009 r. nie przewiduje finansowania zadań
inwestycyjnych na linii kolejowej nr 7.
Planuje się jedynie rozpoczęcie zadania o warto-
ści 2,8 mln EUR (finansowanego w 50% z funduszu
TEN-T i 50% z budżetu państwa) pt.: „Przygotowa-
nie dokumentacji przedprojektowej dla modernizacji
linii nr 7 Warszawa Wschodnia – Dorohusk”.
Niezależnie od powyższego stanowiska uprzej-
mie informuję, że wysokość środków finansowych
wydatkowanych z budżetu państwa na rozwój
transportu kolejowego jest corocznie ustalana
przez Sejm.
Tym niemniej z uwagi na szczególne znaczenie
linii kolejowej nr 7 dla rozwoju gospodarczego woje-
wództwa lubelskiego oraz województwa mazowiec-
kiego celowe jest rozważenie działań dla znalezienia
dodatkowych źródeł finansowania, wykorzystując
przy tym uprawnienia jednostek samorządu teryto-
rialnego, które zgodnie z art. 38 ust. 2 ustawy z dnia
28 marca 2003 r. o transporcie kolejowym mogą fi-
nansować inwestycje wynikające z umów i porozu-
mień międzynarodowych, inwestycje, remonty, eks-
ploatację i utrzymanie linii kolejowych o znaczeniu
wyłącznie obronnym, a także koszty przygotowania
i realizacji inwestycji obejmujących linie kolejowe
o znaczeniu państwowym.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
692
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł
Leny Dąbkowskiej-Cichockiej
w sprawie dochodów rodziców wychowujących
niepełnosprawne dzieci (6127)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 5 listopada br. (znak:
SPS-023-6127/08) dotyczące interpelacji poseł Leny
Dąbkowskiej-Cichockiej w sprawie zmian dochodów
rodziców wychowujących niepełnosprawne dzieci,
uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpe-
lacji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie re-
sortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierow-
nictwa ministerstwa z delegacją stowarzyszenia ro-
dziców dzieci niepełnosprawnych, na którym omó-
wiono istniejące problemy i bariery, w tym te doty-
czące trudnej sytuacji materialnej, na jakie napoty-
kają rodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.
Rodzice przedstawili również swoje postulaty, któ-
rych wprowadzenie w życie znacząco poprawiłoby
ich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one zbieżne
z kwestiami wskazanymi w interpelacji. W chwili
obecnej te ze zgłoszonych postulatów, które leżą
w kompetencji ministra pracy i polityki społecznej,
są przedmiotem analiz resortu w celu przygotowa-
nia projektu założeń do rozwiązań prawnych, w tym
dotyczących warunków przyznawania świadczenia
pielęgnacyjnego i opłacania przez budżet państwa
składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe oraz
składek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjen-
tów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane
z przyszłoroczną weryfikacją kwot kryteriów docho-
dowych uprawniających do świadczeń rodzinnych
oraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym skiero-
wanych do rodziców wychowujących niepełnospraw-
ne dzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń podlegają okresowej
weryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwoty
świadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniem
wyników badań progu wsparcia dochodowego ro-
dzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw
Socjalnych. W badaniach tych uwzględnia się mię-
dzy innymi zmiany cen towarów i usług konsump-
cyjnych. Datą poprzedniej weryfikacji był 1 wrze-
śnia 2006 r. W związku z tą weryfikacją od 1 wrze-
śnia 2006 r. uległy podwyższeniu wysokości niektó-
rych świadczeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku do
zasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilita-
cji dziecka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielę-
gnacyjnego. Najbliższa weryfikacja kryteriów do-
chodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych oraz kwoty poszczególnych świadczeń rodzin-
nych przewidziana jest w II półroczu 2009 r. Zwa-
żywszy na skalę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r.,
tj. od wejścia ustawy w życie, podniesienie kryteriów
dochodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych oraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym
świadczeń związanych z niepełnosprawnością dzie-
ci, wydaje się nieuniknione.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych i kwot po-
szczególnych świadczeń oraz wprowadzenia corocz-
nej waloryzacji tych wielkości. Zasady weryfikacji
świadczeń socjalnych są odmienne od zasad walory-
zacji emerytur i rent, a także od zasad indeksacji
wynagrodzeń w sferze budżetowej z uwagi na istot-
ne różnice między tymi kategoriami. Świadczenia
rodzinne nie są wynagrodzeniem za świadczoną
pracę ani ekwiwalentem utraconego wynagrodzenia
w przypadku wystąpienia ryzyka objętego wcześniej
płaconą składką. Świadczenia rodzinne są pomocą
o charakterze socjalnym, mającą na celu dofinan-
sowanie, a nie pełne pokrycie, kosztów utrzymania
rodzin wychowujących dzieci. Dlatego częstotli-
wość zmiany zarówno warunków dostępu do świad-
czeń, jak i kwot świadczeń zależy od częstotliwości
znaczących zmian w kosztach utrzymania (te zaś
następują w cyklu dłuższym niż 1 rok lub 2 lata),
a nie np. od dynamiki wynagrodzeń oraz dynamiki
emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot
poszczególnych świadczeń rodzinnych oraz wyso-
kość kryterium dochodowego uprawniającego do
świadczeń jest konsekwencją ograniczonych możli-
wości budżetowych państwa. W budżecie nie ma wy-
starczających środków, aby każdej rodzinie wycho-
wującej niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie
pozwalające na pełne pokrycie wydatków na lecze-
nie i utrzymanie dziecka. Bez względu na liczbę
dzieci niepełnosprawnych wychowywanych w rodzi-
nie, przysługiwać może tylko jedno świadczenie pie-
lęgnacyjne, gdyż nie jest to świadczenie przysługu-
jące niepełnosprawnemu dziecku, lecz jego rodzico-
wi, który nie podejmuje lub rezygnuje z zatrudnienia
lub innej pracy zarobkowej w celu sprawowania opie-
ki nad dzieckiem niepełnosprawnym (art. 17 ust. 5
pkt 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych). Kwota
świadczenia pielęgnacyjnego ma częściowo zrekom-
pensować rodzicowi utratę dochodów z tytułu za-
trudnienia lub innej pracy zarobkowej, a nie wyna-
grodzenie w pełni zastąpić. Kwota świadczenia pie-
lęgnacyjnego, tak jak kwota wynagrodzenia za pra-
cę, nie zależy od liczby dzieci będących na utrzyma-
niu świadczeniobiorcy.

Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jedne-
go z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad
niepełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia ze
strony państwa. Nie powinno się to jednak odbywać
ze środków ubezpieczeń społecznych, ponieważ
utrudnienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej
spowodowane stanem zdrowia dziecka nie jest ryzy-
kiem emerytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem ob-
jętym pomocą socjalną. Dlatego też w systemie
świadczeń rodzinnych oraz w systemie pomocy spo-
łecznej, a nie w systemie ubezpieczeń społecznych,
jest odpowiednie miejsce na rozwiązania zapewnia-
jące osobom i rodzinom będącym w trudnej sytuacji
życiowej nie tylko niezbędne środki finansowe, ale
też inne formy pomocy i wsparcia. Ponadto wprowa-
dzenie jakichkolwiek rozwiązań prawnych, które
miałyby dać przywileje emerytalne osobom sprawu-
jącym opiekę nad niepełnosprawnymi dziećmi, nie
może zostać zaakceptowane, ponieważ koliduje to
z ideą wdrażanej reformy systemu ubezpieczeń spo-
łecznych, która ma na celu przywrócenie mu cha-
rakteru ubezpieczeniowego. Właśnie w tym celu par-
lament dokonał w 1998 r. zmiany przepisów emery-
talno-rentowych powodującej, że z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych przyznawane są wyłącznie
świadczenia należne z powodu spełnienia ryzyka
ubezpieczeniowego, tj. dożycia określonego w prze-
pisach wieku lub niemożności kontynuowania pracy
zarobkowej z powodu niezdolności do pracy.
W obecnym systemie prawnym istnieje zawód
asystenta osoby niepełnosprawnej. Został on wpro-
wadzony rozporządzeniem ministra edukacji naro-
dowej z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfika-
cji zawodów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124,
poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomo-
cy społecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadań
realizowanych przez asystenta należy: współtworze-
nie programów rehabilitacyjnych, zawodowego prze-
kwalifikowania, kontaktów społecznych, usług kul-
turalnych, rekreacji i integracji ze środowiskiem,
diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwa-
nia wszelkiego typu barier, pobudzanie aktywności
osoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu za-
spokojenia potrzeb biologicznych, psychicznych i spo-
łecznych, planowanie, kontrolowanie i ocenianie in-
dywidualnego programu pomocy osobie niepełno-
sprawnej, włączenie osoby niepełnosprawnej w pro-
gramy instytucji i placówek świadczących usługi re-
habilitacyjne, a także współpraca z mediami uła-
twiająca poszukiwanie sponsorów w działaniach na
rzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawo-
du asystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się ze
zdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakre-
sie. Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przez
jednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np.
ośrodek pomocy społecznej lub powiatowe centrum
pomocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regu-
lowanej przepisami Kodeksu pracy lub umowy cy-
wilnoprawnej, o której mowa w Kodeksie cywilnym.
693
Nie jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opie-
kującego się swym niepełnosprawnym dzieckiem
publiczny pracodawca zatrudniał na stanowisku
asystenta-pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bo-
wiem zarówno kwestie stosunków między rodzicem
a dzieckiem wynikające z przepisów Kodeksu ro-
dzinnego i opiekuńczego, w tym dotyczące obowiąz-
ku opieki i utrzymania dziecka, jak również kwestie
dotyczące stosunku pracy, w tym: czasu pracy, go-
dzin nadliczbowych, zwolnień chorobowych, urlo-
pów itp. Dlatego też właściwym narzędziem wspar-
cia materialnego rodzin wychowujących niepełno-
sprawne dzieci jest system świadczeń rodzinnych
uzupełniony rozwiązaniami z zakresu pomocy spo-
łecznej.
Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pienięż-
ne kierowane do rodzin wychowujących dzieci nie-
pełnosprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego, któ-
ry przysługuje na dziecko legitymujące się orzecze-
niem o niepełnosprawności lub orzeczeniem o umiar-
kowanym i znacznym stopniu niepełnosprawności,
w kwocie 60 zł na dziecko do ukończenia przez nie 5.
roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5. a 24.
rokiem życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie, który przysługuje niezależne od dochodów
i wieku dla każdej osoby legitymującej się orzecze-
niem o niepełnosprawności, znacznym stopniu nie-
pełnosprawności lub umiarkowanym stopniu nie-
pełnosprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała
w wieku uprawniającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzie-
ci, mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do
zasiłku rodzinnego z tytułu opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jego
pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalenda-
rzowych), samotnego wychowywania dziecka (w przy-
padku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest
podwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wy-
chowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, roz-
poczęcia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko na-
uki poza miejscem zamieszkania (niepełnospraw-
ność dziecka powoduje powstanie uprawnienia do
niego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkole
średniej, ale również, jeśli uczy się ono w szkole pod-
stawowej lub gimnazjum).
Ponadto w przypadku osób, które już korzystają
ze świadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają kon-
tynuację uprawnień do nich mimo przekroczenia
kryterium dochodowego o relatywnie niewysokie
kwoty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych, przysługują one także w sytu-
694
acji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodziny
w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza usta-
wowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota naj-
niższego zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Zielińskiego
w sprawie nieuzasadnionych przesunięć etatów
oddziałów prewencji, śmigłowców policyjnych
oraz środków z programu modernizacji
pomiędzy poszczególnymi komendami
wojewódzkimi Policji i regionami kraju (6128)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma z dnia 5 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6128/08) przekazującego interpelację posła na Sejm
RP pana Jarosława Zielińskiego z dnia 29 paździer-
nika 2008 r. w sprawie nieuzasadnionych przesunięć
etatów oddziałów prewencji, śmigłowców policyj-
nych oraz środków z programu modernizacji pomię-
dzy poszczególnymi komendami wojewódzkimi Poli-
cji i regionami kraju uprzejmie przedstawiam nastę-
pujące informacje.
Na wstępie podkreślenia wymaga, iż korekta
rozmieszczenia etatów oddziałów prewencji Policji
(samodzielnych pododdziałów prewencji Policji) po-
dyktowana jest koniecznością przygotowania Policji
do zabezpieczenia Euro 2012. Zmiana ta ma również
na celu obniżenie kosztów funkcjonowania jedno-
stek, przy czym korekty tej nie należy traktować
jako redukcji etatów komend wojewódzkich Policji.
Zgodnie z koncepcją zmian rozmieszczenia etatów
w jednostkach oddziałów prewencji Policji i samo-
dzielnych pododdziałów prewencji Policji z 10 woje-
wództw przesuwane są etaty policyjne do 6 woje-
wództw. Najwięcej etatów policyjnych planuje się
przesunąć z następujących województw: warmiń-
sko-mazurskiego (105 etatów), podkarpackiego (95
etatów) i podlaskiego (105 etatów) – najwięcej do wo-
jewództw: lubelskiego (40), wielkopolskiego (106),
małopolskiego (106) i mazowieckiego (92). Wskaza-
ne wzmocnienie stanu osobowego lubelskiego od-
działu zapewni ujednolicenie struktur organizacyj-
nych w jednostkach stacjonujących we wschodnich
województwach, stanowiących zewnętrzną granicę
Unii Europejskiej. Należy przy tym pamiętać, że
ochrona granicy oraz kontrola ruchu granicznego,
a także zwalczanie przestępstw związanych z tą
problematyką stanowią zadanie Straży Granicznej.
Ostateczna decyzja w sprawie przesunięć etatów
policyjnych pomiędzy jednostkami oddziałów pre-
wencji Policji i samodzielnych pododdziałów prewen-
cji Policji podjęta zostanie po dokonaniu analizy in-
formacji w zakresie możliwości dokonania tych prze-
mieszczeń, przekazanych przez poszczególnych ko-
mendantów wojewódzkich Policji.
Podkreślić należy, iż oddziały prewencji Policji
utworzone zostały w celu zapewnienia możliwości
reagowania na zagrożenia nadzwyczajne. Stanowią
one odwód centralny, podporządkowany i zarządza-
ny przez komendanta głównego Policji, który:
— ustala strukturę, rozmieszczenie i uzbrojenie
jednostek;
— określa taktykę i organizację działań podod-
działów;
— wydatkuje środki budżetu centralnego Policji
na odpowiednie i jednolite zabezpieczenie materia-
łowo-techniczne oddziałów prewencji Policji.
Obowiązujące w Policji zasady naliczania etatów
komend wojewódzkich (oraz stołecznej) Policji nie
dotyczą etatów oddziałów prewencji Policji. Liczba
stanowisk w poszczególnych oddziałach i pododdzia-
łach określana jest przez komendanta głównego Po-
licji, a przyznane normatywy etatowe jednostek nie
podlegają wliczeniu do stanu etatowego odpowied-
niego garnizonu policyjnego.
Ponadto z przeprowadzonej analizy danych i in-
formacji statystycznych w zakresie obciążenia służ-
bą wynika, iż znaczna część zadań prewencyjnych
może być skutecznie wykonywana przez stany oso-
bowe jednostek terenowych Policji i nie wymaga an-
gażowania policjantów oddziałów prewencji w takim
stopniu jak dotychczas. Szczególnie ważna jest
współpraca z samorządami terytorialnymi, których
wsparcie finansowe, obok efektywnej organizacji
służby, odgrywa istotną rolę w utrzymaniu wysokie-
go poczucia bezpieczeństwa wśród obywateli.
Zasady określania stanów etatowych w poszcze-
gólnych województwach i miejscowościach wskaza-
ne zostały w zarządzeniu nr 21 komendanta główne-
go Policji z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie zasad
naliczeń etatowych w Policji. Przedmiotowe zarzą-
dzenie zawiera zobiektywizowane kryteria, według
których dokonuje się naliczeń etatów w Policji. Nale-
żą do nich: liczba ludności, wskaźnik przestępczości,
liczba ludności miejskiej, liczba ludności w miastach
liczących co najmniej 300 tys. mieszkańców, obszar,
a także stołeczność.
Zmniejszenie limitu stanowisk policyjnych pozo-
stających w dyspozycji komendantów wojewódzkich
Policji w Olsztynie i Białymstoku jest równoważone
od 2007 r. zwiększaniem przez komendanta główne-
go Policji limitu stanowisk korpusu służby cywilnej
i pracowniczych nieobjętych mnożnikowym syste-
mem wynagrodzeń w ramach realizacji ustawy
z dnia 12 stycznia 2007 r. o ustanowieniu „Progra-

mu modernizacji Policji, Straży Granicznej, Pań-
stwowej Straży Pożarnej i Biura Ochrony Rządu
w latach 2007–2009” (Dz. U. Nr 35, poz. 213).
Przyznane etaty pracownicze przeznaczone zo-
stały na realizację procesu zastępowania etatów po-
licyjnych w pionie logistyki, co skutkować będzie
kierowaniem „uwolnionych” etatów policyjnych ze
służb logistycznych do realizacji podstawowych za-
dań policyjnych, czyli pełnienia służby patrolowej.
Powyższy proces kontynuowany będzie również
w 2009 r.
Odnosząc się do zagadnienia funkcjonowania lot-
nictwa służb porządku publicznego, uprzejmie infor-
muję, iż zarządzeniem nr 14 z dnia 29 stycznia 2008 r.
minister spraw wewnętrznych i administracji powo-
łał Zespół do oceny funkcjonowania lotnictwa służb
porządku publicznego i opracowania koncepcji jego
efektywnego wykorzystania. Efekty jego kilkumie-
sięcznych prac zostały szczegółowo opisane w spra-
wozdaniu Zespołu do oceny funkcjonowania lotnic-
twa służb porządku publicznego i opracowania kon-
cepcji jego efektywnego wykorzystania (pełna wer-
sja w załączeniu*).
W wyniku przeprowadzonych analiz zespół
stwierdził istnienie rezerw w zakresie efektywnego
wykorzystania lotnictwa służb porządku publiczne-
go, co przejawia się m.in. w:
— dublujących się etatach w lotnictwie Policji
i Straży Granicznej w tej samej miejscowości i lotni-
sku (Białystok, Gdańsk, Rzeszów),
— braku możliwości wzajemnego wykorzystania
baz logistycznych i sprzętu lotniczego przez te for-
macje,
— funkcjonowaniu oddzielnych systemów szkole-
nia i zaopatrzenia logistycznego,
— braku zapewnienia należytego stopnia goto-
wości operacyjnej lotnictwa w przypadku eksploata-
cji tylko jednego statku powietrznego,
— braku uregulowań formalnoprawnych funk-
cjonowania lotnictwa.
Zespół zwrócił uwagę np. na sytuację w Białym-
stoku, gdzie na lotnisku „Krywlany” funkcjonują
obok siebie dwie placówki lotnicze: Policji i Straży
Granicznej, które wykonując podobne zadania lotni-
cze, nie współpracują ze sobą, przy czym należy pod-
kreślić, że Sekcja Lotnictwa Policji KWP Białystok
posiada tylko jeden statek powietrzny, co znacznie
ogranicza utrzymanie ciągłej gotowości operacyjnej
tej placówki.
Mając na uwadze powyższe, zespół przedstawił
propozycje reorganizacji lotnictwa Policji i Straży
Granicznej.
W dniu 3 czerwca 2008 r. w trakcie spotkania
pierwszego zastępcy komendanta głównego Policji
nadinsp. Arkadiusza Pawełczyka i zastępcy komen-
danta głównego Straży Granicznej płk SG Marka
Borkowskiego ustalono propozycję rozmieszczenia
placówek i statków powietrznych lotnictwa Policji
i Straży Granicznej.
*) Załącznik – w aktach Sekretariatu Posiedzeń Sejmu.
695
W ramach przedmiotowego przedsięwzięcia pla-
nowana jest m.in. likwidacja trzech sekcji Lotnictwa
Policji – w Białymstoku, Gdańsku i Rzeszowie.
Zadania zlikwidowanej placówki lotniczej Policji
i Straży Granicznej będą wykonywane przez forma-
cję, której placówka wraz z flotą pozostanie w da-
nym rejonie. Koszty realizacji przejętych zadań
ograniczone będą do kosztów materiałów eksploata-
cyjnych i zostaną uregulowane w wyniku porozu-
mienia pomiędzy komendantami głównymi Policji
i Straży Granicznej.
Zważenia wymaga, iż Lotnictwo Policji dysponu-
je obecnie 13 śmigłowcami, które są rozmieszczone
w Zarządzie Lotnictwa Policji Głównego Sztabu Po-
licji KGP – 5, a także w sekcjach Lotnictwa Policji
komend wojewódzkich: w Szczecinie – 1, w Poznaniu
– 1, we Wrocławiu – 1, w Łodzi – 1, w Krakowie – 1,
w Gdańsku – 1 (aktualnie nieużytkowany z przy-
czyn technicznych), w Rzeszowie – 1 i w Białymsto-
ku – 1. Jednocześnie pragnę poinformować, iż
w związku z zakładaną likwidacją jednostek w Bia-
łymstoku, Gdańsku i Rzeszowie statki powietrzne
przeniesione zostaną odpowiednio do Szczecina,
Warszawy i Wrocławia, a także jeden śmigłowiec
przemieszczony zostanie z Poznania do Krakowa.
Straż Graniczna natomiast przekaże dwa śmigłow-
ce Policji w Poznaniu oraz jeden Policji w Łodzi.
Przedstawione zmiany w obszarze lotnictwa Po-
licji i Straży Granicznej pozwolą na:
— zwiększenie gotowości operacyjnej, która na-
stąpi w wyniku stacjonowania w jednej placówce lot-
niczej więcej niż jednego statku powietrznego,
— efektywniejsze wykorzystanie personelu,
umożliwiające utrzymywanie dyżurów przez załogi,
— rezygnację z dzierżawy infrastruktury logi-
stycznej w tej samej miejscowości przez jeden z ro-
dzajów lotnictwa, co przyniesie roczne oszczędności
w wysokości ponad 300 000 zł,
— likwidację 59 etatów, co docelowo przyniesie
oszczędności ponad 3 500 000 zł w skali roku.
Odnosząc się do kwestii zmian w powołanym na
wstępie „Programie modernizacji Policji, Straży
Granicznej, Państwowej Straży Pożarnej i Biura
Ochrony Rządu w latach 2007–2009”, uprzejmie in-
formuję, iż wszelkie korekty w ww. programie mo-
dernizacji dokonywane są na podstawie bieżących
analiz wykorzystania środków w ramach tegoż pro-
gramu oraz wniosków właściwych rzeczowo biur
Komendy Głównej Policji. W przypadku powstania
oszczędności lub braku możliwości wykorzystania
środków w danym przedsięwzięciu rozważane jest
dofinansowanie innych przedsięwzięć – zgodnie
z zasadą celowego i racjonalnego wydatkowania
środków publicznych. Po uzgodnieniach pomiędzy
właściwymi rzeczowo biurami Komenda Główna
Policji sporządza wniosek do ministra spraw we-
wnętrznych i administracji o zmiany w programie
modernizacji zawierający szczegółowe uzasadnienia
przedmiotowych zmian.
Zmiany oraz stan aktualny programu moderni-
zacji przedstawiają poniższe tabele.
696

Ustawa o ustanowieniu „Programu modernizacji Policji (...)”

Lp. Wyszczególnienie 2007 r. 2008 r. 2009 r. Razem
1 Zakup i wymiana sprzętu transportowego 119 846 000 340 531 000 337 121 000 797 498 000
2 Zakup uzbrojenia 8 090 000 25 955 000 25 955 000 60 000 000
3 Zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego 51 986 000 166 793 000 166 770 000 385 549 000
Zakup i wymiana sprzętu oraz systemów
4 67 629 000 216 985 000 216 986 000 501 600 000
teleinformatycznych
Budowa nowych i modernizacja użytkowanych
5 190 154 000 534 137 000 514 324 000 1 238 615 000
obiektów
Zakup i modernizacja urządzeń zabezpieczenia
6 0 177 114 000 162 886 000 340 000 000
techniczno-obronnego
Wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeń
7 285 040 000 304 042 000 323 045 000 912 127 000
funkcjonariuszy
Zastąpienie funkcjonariuszy pracownikami
8 146 300 000 51 160 000 25 580 000 223 040 000
cywilnymi
Ogółem 869 045 000 1 816 717 000 1 772 667 000 4 458 429 000

Uchwała nr 127/2007 Rady Ministrów z dnia 17 lipca 2007 r.

Lp. Wyszczególnienie 2007 r. 2008 r. 2009 r. Razem
1 Zakup i wymiana sprzętu transportowego
2 Zakup uzbrojenia
3 Zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego – 41 006 000 41 006 000 0
Zakup i wymiana sprzętu oraz systemów
4 19 168 000 19 168 000
teleinformatycznych
Budowa nowych i modernizacja użytkowanych
5 71 000 000 – 41 006 000 29 994 000
obiektów
Zakup i modernizacja urządzeń zabezpieczenia
6
techniczno-obronnego
Wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeń
7
funkcjonariuszy
8 Zastąpienie funkcjonariuszy pracownikami cywilnymi – 49 162 000 – 49 162 000

Uchwała nr 176/2007 Rady Ministrów z dnia 2 października 2007 r.

Lp. Wyszczególnienie 2007 r. 2008 r. 2009 r. Razem
1 Zakup i wymiana sprzętu transportowego 0
2 Zakup uzbrojenia 500 000 500 000
3 Zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego – 500 000 – 500 000
Zakup i wymiana sprzętu oraz systemów
4 18 845 000 18 845 000
teleinformatycznych
Budowa nowych i modernizacja użytkowanych
5 16 007 000 16 007 000
obiektów
Zakup i modernizacja urządzeń zabezpieczenia
6 0
techniczno-obronnego
Wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeń
7 0
funkcjonariuszy
8 Zastąpienie funkcjonariuszy pracownikami cywilnymi – 34 852 000 – 34 852 000

Uchwała nr 204/2007 Rady Ministrów z dnia 15 października 2007 r.

Lp. Wyszczególnienie 2007 r. 2008 r. 2009 r. Razem
1 Zakup i wymiana sprzętu transportowego 0
2 Zakup uzbrojenia 0
3 Zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego – 9 249 000 9 249 000 0
Zakup i wymiana sprzętu oraz systemów
4 3 000 000 3 000 000
teleinformatycznych
Budowa nowych i modernizacja użytkowanych
5 13 000 000 – 9 249 000 3 751 000
obiektów
Zakup i modernizacja urządzeń zabezpieczenia
6 0
techniczno-obronnego
Wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeń
7 0
funkcjonariuszy
8 Zastąpienie funkcjonariuszy pracownikami cywilnymi – 6 751 000 – 6 751 000
 697

Uchwała nr 57/2008 Rady Ministrów z dnia 1 kwietnia 2008 r.

Lp. Wyszczególnienie 2007 r. 2008 r. 2009 r. Razem
1 Zakup i wymiana sprzętu transportowego 0
2 Zakup uzbrojenia – 500 000 – 500 000
3 Zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego – 73 365 000 – 73 365 000
Zakup i wymiana sprzętu oraz systemów
4 – 72 736 000 – 72 736 000
teleinformatycznych
5 Budowa nowych i modernizacja użytkowanych obiektów – 2 000 000 – 2 000 000
Zakup i modernizacja urządzeń zabezpieczenia
6 – 147 213 000 – 147 213 000
techniczno-obronnego
Wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeń
7 295 814 000 295 814 000
funkcjonariuszy
8 Zastąpienie funkcjonariuszy pracownikami cywilnymi 0

Uchwała nr 188/2008 Rady Ministrów z dnia 16 września 2008 r.

Lp. Wyszczególnienie 2007 r. 2008 r. 2009 r. Razem
1 Zakup i wymiana sprzętu transportowego – 81 235 000 – 81 235 000
2 Zakup uzbrojenia 0
3 Zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego 0
Zakup i wymiana sprzętu oraz systemów
4 0
teleinformatycznych
5 Budowa nowych i modernizacja użytkowanych obiektów 95 306 000 95 306 000
Zakup i modernizacja urządzeń zabezpieczenia
6 0
techniczno-obronnego
Wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeń
7 0
funkcjonariuszy
8 Zastąpienie funkcjonariuszy pracownikami cywilnymi – 14 071 000 – 14 071 000

Aktualny plan po zmianach

Lp. Wyszczególnienie 2007 r. 2008 r. 2009 r. Razem
1 Zakup i wymiana sprzętu transportowego 119 846 000 259 296 000 337 121 000 716 263 000
2 Zakup uzbrojenia 8 590 000 25 455 000 25 955 000 60 000 000
3 Zakup sprzętu i wyposażenia specjalnego 1 231 000 143 683 000 166 770 000 311 684 000
Zakup i wymiana sprzętu oraz systemów
4 108 642 000 144 249 000 216 986 000 469 877 000
teleinformatycznych
5 Budowa nowych i modernizacja użytkowanych obiektów 290 161 000 577 188 000 514 324 000 1 381 673 000
Zakup i modernizacja urządzeń zabezpieczenia
6 0 29 901 000 162 886 000 192 787 000
techniczno-obronnego
Wzmocnienie motywacyjnego systemu uposażeń
7 285 040 000 599 856 000 323 045 000 1 207 941 000
funkcjonariuszy
8 Zastąpienie funkcjonariuszy pracownikami cywilnymi 55 535 000 37 089 000 25 580 000 118 204 000
Ogółem 869 045 000 1 816 717 000 1 772 667 000 4 458 429 000

Z poważaniem Odpowiedź

Podsekretarz stanu ministra pracy i polityki społecznej

Adam Rapacki na interpelację posła Sławomira Zawiślaka

w sprawie narastającego zróżnicowania

Warszawa, dnia 28 listopada 2008 r. wysokości wynagrodzeń w Polsce
i pogłębiającej się przepaści w tym zakresie
pomiędzy poszczególnymi
grupami zawodowymi (6129)

W związku z otrzymaną przy piśmie z dnia 5 li-

stopada br. (znak: SPS-023-6129/08) interpelacją
pana posła Sławomira Zawiślaka w sprawie nara-
stającego zróżnicowania w wysokości wynagrodzeń
698

w Polsce i pogłębiającej się przepaści w tym zakresie analizowanych krajów OECD, ale skala tej różnicy
pomiędzy poszczególnymi grupami zawodowymi z pewnością nie jest taka duża, jak sugeruje pan poseł.
przedstawiam Panu Marszałkowi następujące sta- Również dyspersja wynagrodzeń uległa wyraź-
nowisko. nemu zwiększeniu. Jak podają autorzy raportu
Najczęściej stosowaną miarą nierówności docho- pt. „Zatrudnienie w Polsce 2007”, relacja między
dowych jest współczynnik Giniego. Osiąga on war- pierwszym a ostatnim decylem wzrosła z 3,39
tości z przedziału od 0 do 1, przy czym im bliższy w 1996 r. do 4,31 w 2006 r. (obliczenia na podstawie
jest jedności, z tym większą koncentracją dochodów BSW, s. 84). Warto jednak podkreślić, iż obserwo-
mamy do czynienia. Według danych OECD (bazują- wany wzrost zróżnicowania płac na przełomie XX w.
cych na badaniu budżetów gospodarstw domowych i XXI w. stał się charakterystyczną cechą wielu kra-
i EU SILC) w 2005 r. osiągnął on wartość 0,37 dla jów rozwiniętych. Zwłaszcza kraje Europy Środko-
Polski, przy średniej dla krajów OECD 0,31. Dane wo-Wschodniej w efekcie trwającego procesu trans-
z badania struktury wynagrodzeń pokazują z kolei formacji doświadczyły wyjątkowo szybkiego wzrostu
jego wzrost z poziomu 0,28 w 1995 r. do 0,33 w 2006 r. nierówności płacowych. Polska na tle nowych
Tak że na tym tle plasujemy się nieco powyżej prze- państw członkowskich UE wypada przeciętnie. Dys-
ciętnej, ale są kraje w których te nierówności są dużo persja wynagrodzeń nie wzrosła tak mocno, jak na
większe (np. Meksyk, Portugalia, Stany Zjednoczo- przykład w krajach nadbałtyckich czy Bułgarii i Ru-
ne, czy Turcja). munii (porównaj na poniższym wykresie).
Ministerstwo nie zna źródła podawanych przez Na wzrost zróżnicowania wynagrodzeń w Polsce
pana posła danych na temat 13,5-krotnej różnicy wpływ miało wiele różnych czynników, ale wydaje
między zarobkami osób najwyżej i najniżej opłaca- się, że największe znaczenie miały przemiany struk-
nych. Przy ocenie relatywnej różnicy między docho- turalne związane z transformacją i restrukturyza-
dami najlepiej i najgorzej zarabiających najczęściej cją gospodarki, które doprowadziły do zmian w „opła-
podaje się relację ostatniego do pierwszego decyla caniu” szeroko rozumianego kapitału ludzkiego,
rozkładu dochodów (D9/D1), która według cytowa- w tym formalnego wykształcenia i doświadczenia
nych danych OECD wyniosła dla Polski 5,63 przy zawodowego. Wzrosła w szczególności „premia” z ty-
średniej dla całej organizacji 4,16. Rzeczywiście pla- tułu wykonywania funkcji kierowniczych oraz za-
sujemy się w takim wypadku na 4. miejscu wśród wodu specjalisty i technika. Coraz większe znacze-
Zró�nicowanie rocznych wynagrodze� (D9/D1) w krajach europejskich w
Zróżnicowanie rocznych wynagrodzeń (D9/D1) w krajach europejskich w 2002 r.
2002 r.
6

0
W�gry

Norwegia
W�ochy
Litwa

S�owenia

Szwecja
Luksemburg
�otwa

Niemcy
Grecja

Irlandia

S�owacja

Czechy
Cypr
Polska

Portugalia
Wielka Brytania

Austria

Belgia
Francja
Bu�garia

Holandia
Estonia

Dania
Finlandia
Hiszpania
Rumunia

�ród�o: „Zatrudnienie w Polsce 2007”, MPiPS 2008, s. 83.

Źródło: „Zatrudnienie w Polsce 2007”, MPiPS 2008, s. 83.


nie zyskiwały prawdopodobnie także indywidualne
umiejętności pracownika, niekoniecznie związane
wprost z poziomem wykształcenia, np. znajomość ję-
zyków obcych, samodzielność, umiejętności perso-
nalne.
Jednocześnie nie można się zgodzić z opinią
przedstawioną przez pana posła, iż to stosunkowo
duże zatrudnienie w „ubogiej sferze budżetowej” po-
woduje, że w Polsce ponad 65% pracowników zara-
bia poniżej średniej krajowej. Średnio rzecz biorąc
bowiem, sektor prywatny wynagradza pracowników
gorzej niż sektor publiczny, którego znaczącą więk-
szość stanowi sfera budżetowa. Zgodnie z danymi
GUS w 2007 r. przeciętne wynagrodzenie w sekto-
rze publicznym wyniosło 3046,54 zł przy średniej
w sektorze prywatnym na poziomie 2564,63 zł.
W tym samym czasie udział osób pracujących w sek-
torze prywatnym zwiększył się z 70,1% w 2005 r. do
70,6% w 2006 r. i 72,2% w 2007 r. (wg BAEL).
Uprzejmie informuję, że status prawny pracow-
ników zatrudnionych w sferze budżetowej (państwo-
wej i samorządowej) nie jest jednorodny. Zróżnico-
wanie warunków wynagradzania, jak i kształtowa-
nie środków na wynagrodzenia u pracodawców ze
sfery budżetowej, wynikają z przepisów szczegól-
nych mających zastosowanie do określonych grup
pracowników. Udział ministra właściwego do spraw
pracy w kształtowaniu systemów wynagradzania
pracowników sfery budżetowej jest ograniczony
w odniesieniu na przykład do: nauczycieli, pracow-
ników publicznych zakładów opieki zdrowotnej, pra-
cowników cywilnych wojska, Policji czy więziennic-
twa. Problematyka kształtowania wynagrodzeń do-
tyczących tych grup pracowników, podobnie jak np.
członków korpusu służby cywilnej, pozostaje w ge-
stii właściwych ministrów (m.in.: ministra edukacji
narodowej, ministra zdrowia, ministra spraw we-
wnętrznych i administracji, ministra obrony naro-
dowej, ministra sprawiedliwości), a także ministra
finansów.
Zasady i tryb kształtowania wynagrodzeń pra-
cowników zatrudnionych w jednostkach organiza-
cyjnych państwowej sfery budżetowej określa usta-
wa z dnia 23 grudnia 1999 r. o kształtowaniu wyna-
grodzeń w państwowej sferze budżetowej oraz
o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 110, poz. 1255,
z późn. zm.). W myśl art. 9 ust. 1 tej ustawy średnio-
roczny wskaźnik wzrostu wynagrodzeń dla pracow-
ników państwowej sfery budżetowej ustala ustawa
budżetowa. Ustawa budżetowa na rok 2008 z dnia
23 stycznia 2008 r. (Dz. U. Nr 19, poz. 117) ustaliła
wyższą o 2,3% kwotę bazową dla członków korpusu
służby cywilnej oraz średnioroczny wskaźnik wzro-
stu wynagrodzeń dla pracowników państwowej sfe-
ry budżetowej objętych niemnożnikowymi oraz
mnożnikowymi systemami wynagrodzeń w wysoko-
ści nie niższej niż 102,3%. Nadmieniam, że podwyż-
ki wynagrodzeń objęły w 2008 r. także innych pra-
cowników sfery budżetowej. Wysokość kwoty bazo-
699
wej dla nauczycieli została podwyższona z 1885,59 zł
do 2074,15 zł, tj. o 10%.
Rządowy projekt ustawy budżetowej na rok 2009
(druk nr 1001), będący przedmiotem prac Sejmu,
przewiduje między innymi:
— średnioroczny wskaźnik wzrostu wynagro-
dzeń dla pracowników państwowej sfery budżetowej
w wysokości 103,9%;
— kwotę bazową dla członków korpusu służby
cywilnej w wysokości 1873,84 zł (wzrost o ok. 2%
w stosunku do kwoty tegorocznej);
— kwotę bazową dla nauczycieli: od 1 stycznia
2009 r. w wysokości 2177,86 zł i od 1 września 2009 r.
w wysokości 2286,75 zł.
Szczegółowych informacji w tym zakresie powi-
nien udzielić minister finansów, w kompetencji któ-
rego pozostaje problematyka regulowana ustawą
o kształtowaniu wynagrodzeń w państwowej sferze
budżetowej.
Ministerstwo Pracy i Polityki Społecznej nie ma
bezpośredniego wpływu na wysokość wynagrodzeń
pracowników zatrudnionych w samorządowych jed-
nostkach organizacyjnych sfery budżetowej. Finan-
sowanie wydatków na wynagrodzenia tych pracow-
ników następuje w ramach środków przewidzianych
na ten cel w budżetach poszczególnych jednostek sa-
morządu terytorialnego.
Systemy wynagradzania mające zastosowanie do
pracowników sfery budżetowej, a wynikające z prze-
pisów poszczególnych ustaw oraz wydanych, na pod-
stawie stosownych upoważnień ustawowych, rozpo-
rządzeń Rady Ministrów lub właściwych ministrów
określają z reguły tabele zaszeregowania poszcze-
gólnych stanowisk pracy (dla celów ustalenia wyna-
grodzenia zasadniczego i dodatku funkcyjnego), ta-
bele miesięcznych stawek wynagrodzenia zasadni-
czego lub sposób budowy takiej tabeli przez niektó-
rych pracodawców samorządowych, wysokość i wa-
runki przyznawania innych składników wynagro-
dzenia, w tym dodatków funkcyjnego i specjalnego,
za pracę w porze nocnej, wysługę lat. Przewidują
także możliwość lub obowiązek tworzenia przez pra-
codawcę funduszu premiowego i funduszu nagród.
Nie ma również przeszkód prawnych do ustale-
nia przez pracodawców korzystniejszych warunków
wynagradzania pracowników niż wynikające z ww.
przepisów szczególnych, w drodze zakładowego lub
ponadzakładowego układu zbiorowego pracy lub re-
gulaminu wynagradzania, tj. w trybie i na warun-
kach określonych przepisami art. 9 § 2, art. 771–772
i jedenastego działu Kodeksu pracy. Ustalenie ko-
rzystniejszych regulacji płacowych możliwe jest
w ramach środków na wynagrodzenia pozostających
w dyspozycji danego pracodawcy.
Przedstawiając powyższe, pragnę podkreślić, że
problematyka dotycząca modyfikacji systemów wy-
nagradzania pracowników sfery budżetowej, zwięk-
szenia ich motywacyjnego charakteru, jak i syste-
matycznego podwyższania wynagrodzeń jest przed-
700
miotem nie tylko mojego zainteresowania, ale całego
rządu.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że zgodnie
z uchwałą nr 31 Trójstronnej Komisji do Spraw Spo-
łeczno-Gospodarczych z dnia 3 kwietnia 2008 r.
przedmiotem prac zespołów problemowych komisji
będzie między innymi podjęcie działań mających na
celu wypracowanie modelu i mechanizmów kształ-
towania wynagrodzeń w sferze budżetowej.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Sławomira Zawiślaka
w sprawie planowanego wzrostu
wynagrodzeń dla nauczycieli w związku
z likwidacją emerytur pomostowych
dla tej grupy zawodowej (6130)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Sławomira Zawiślaka (nr SPS-
-023-6130/08) w sprawie zmian w ustawie Karta
Nauczyciela, w tym dotyczących podwyżek płac dla
nauczycieli, pozwolę sobie wyrazić następującą opinię:
Począwszy od reformy systemu wynagrodzeń
w roku 2000 płace nauczycielskie są na postawie
art. 30 ust. 6 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. -
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,
z późn. zm.) stanowione w imieniu własnym i na
podstawie własnego budżetu przez samorządy tery-
torialne. W przepisach regulowane są jedynie tzw.
średnie płace gwarantowane (nie niższe niż…). Me-
chanizm ich stanowienia określony został w treści
art. 30 ust. 3 i 4 ustawy Karta Nauczyciela. Zgodnie
z tym przepisem wysokość płac gwarantowanych
jest określana w przepisach powszechnych (a nie
w rozstrzygnięciu rządowym) za pośrednictwem
ustawowych wskaźników, odniesionych do kwoty
bazowej ustalanej przez parlament RP, corocznie
w ustawie budżetowej.
Projekt ustawy budżetowej na rok 2009 (druk
sejmowy nr 1001) w art. 15 ust. 2 określa w roku
2009 dwie kwoty bazowe dla nauczycieli, które wy-
noszą:
— od dnia 1 stycznia 2009 r. do dnia 31 sierpnia
2009 r. – 2177,86 zł,
— od dnia 1 września 2009 r. do dnia 31 grudnia
2009 r. – 2286,75 zł.
Środki na ten cel zostały zagwarantowane w do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego oraz
budżetach właściwych ministrów.
Mając na względzie rangę i znaczenie edukacji
w rozwoju społeczeństw, pragnę podkreślić, iż nie-
ustająco zabiegam o wyższy wzrost płac nauczycieli.
Wzrost ten nie może jednak abstrahować od możli-
wości finansowych Skarbu Państwa opartego nie na
bilansie, ale na formule deficytu budżetowego. Nie-
zależnie od powyższego pozwolę sobie wyrazić ni-
niejszym nadzieję na współpracę i wsparcie pana po-
sła przy rozstrzyganiu w parlamencie o wysokości
nauczycielskiej kwoty bazowej. Równocześnie po-
zwolę sobie poinformować, iż w projekcie nowelizacji
ustawy Karta Nauczyciela, skierowanej do parla-
mentu RP nie przewiduje się zmian w wysokości ty-
godniowego obowiązkowego wymiaru czasu pracy
(pensum).
Przedstawiając powyższe wyjaśnienia, uprzejmie
proszę Pana Marszałka o ich przyjęcie.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Sławomira Zawiślaka
i Jarosława Żaczka
w sprawie sytuacji na rynku
nawozów sztucznych przekładającej się
bezpośrednio na drastyczny wzrost kosztów
produkcji rolnej (6131)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Sławomira Zawiślaka i pana Jarosława
Żaczka, posłów na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej,
w sprawie sytuacji na rynku nawozów mineralnych,
przekazaną przy piśmie z dnia 5 listopada 2008 r.,
znak: SPS-023-6131/08, uprzejmie wyjaśniam.
Wskazany w interpelacji problem gwałtownego
wzrostu cen nawozów mineralnych jest dobrze zna-
ny resortowi rolnictwa.
Ministerstwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zaniepo-
kojone sytuacją na rynku nawozów, wielokrotnie po-
dejmowało działania mające na celu wyjaśnienie
przyczyn, jak i zasadności podwyżek cen dostępnych
w Polsce nawozów mineralnych.
Przeprowadzona analiza wykazuje, iż wzrost cen
nawozów mineralnych jest pochodną wielu czynni-
ków. Główny powód to wzrost kosztów produkcji na-

wozów mineralnych. W ostatnim czasie notuje się
systematyczny wzrost cen energii, w tym gazu (prze-
mysł chemiczny, zwłaszcza nawozowy, należy do jed-
nych z najbardziej energochłonnych), oraz cen su-
rowców mineralnych niezbędnych do produkcji na-
wozów np. potasu i fosforytów. Do wzrostu cen przy-
czyniają się również wzrastające koszty pracy i trans-
portu. Należy także podkreślić, iż znaczący wpływ
na kształtowanie się cen nawozów ma również aktu-
alna światowa tendencja zwiększonego popytu na
nawozy mineralne w stosunku do ich podaży. Sytu-
acja ta spowodowana jest m.in. wzrostem areału
upraw polowych, na co z kolei wpływają wysokie
ceny zbóż i roślin oleistych, w związku ze zwiększo-
nym popytem na żywność, m.in. w krajach rozwija-
jących się (Brazylii, Chinach i Indiach). W polskich
realiach rolnicy, zainteresowani uzyskiwaniem co-
raz lepszych plonów, stosują coraz więcej nawozów
sztucznych. Według danych GUS w I półroczu 2008 r.
sprzedaż nawozów mineralnych wzrosła o ok. 30%
w stosunku do analogicznego okresu roku poprzed-
niego. Ponadto należy zauważyć, że według danych
Instytutu Ekonomiki Rolnictwa i Gospodarki Żyw-
nościowej – PIB w ostatnich latach odnotowuje się
wzrost zużycia nawozów mineralnych. Pod zbiory
2006 r. zużyto 123,3 kg NPK w przeliczeniu na 1 ha
użytków rolnych, w 2007 r. – 121,8 kg, a w 2008 r.
zużycie wzrosło do poziomu 130 kg W 2009 r. IE-
RiGŻ przewiduje zużycie nawozów mineralnych na
poziomie 130 kg NPK. Dla porównania w krajach
UE najbardziej racjonalna gospodarka nawozowa
pod względem zużycia i efektywności mieści się
w przedziale 100–150 kg NPK na 1 ha użytków rolnych.
Minister rolnictwa i rozwoju wsi, zaniepokojony
sygnałami dot. utrzymywania się na polskim rynku
wysokich cen nawozów mineralnych i świadomy wy-
nikających z tego faktu konsekwencji dla polskiego
rolnika, zorganizował w dniu 6 sierpnia 2008 r.
wspólne spotkanie przedstawicieli największych za-
kładów nawozowych: Fosfory, Fosfan, Luvena, Puła-
wy, Anvil, Police, Kędzierzyn, Gdańskie Zakłady
Nawozów Fosforowych z przedstawicielami związ-
ków i organizacji rolniczych. W spotkaniu brała
również udział pani Grażyna Henclewska, podse-
kretarz stanu w Ministerstwa Gospodarki.
W trakcie spotkania producenci przedstawili sy-
tuację na rynku nawozów, wskazując, iż wzrost cen
nawozów spowodowany był głównie cenami energii
i surowców: fosforanów i soli potasowej, w ostatnim
roku ceny tych surowców zwiększyły się nawet
o 300–400%. Przedstawiciele producentów wskazali
ponadto na dodatkowe utrudnienia na rynku surow-
ców polegające na zmianie dotychczasowych zasad
nabywania tych towarów (krótkoterminowe kon-
trakty). Jednocześnie pani minister Henclewska
zwróciła uwagę na znaczne poprawienie w ostatnim
półroczu (w stosunku do dwóch ostatnich lat) wyni-
ków finansowych zakładów nawozowych. W tej sy-
tuacji prowadzący spotkanie minister rolnictwa i roz-
woju wsi pan Marek Sawicki zaapelował o to, aby
701
zarówno zyski, jak i straty wynikające z koniunktu-
ry były rozkładane bardziej równomiernie pomiędzy
wszystkich uczestników rynku.
Omawiając sytuację na rynku nawozów mineral-
nych, należy podkreślić, iż Ministerstwo Rolnictwa
i Rozwoju Wsi popiera każde działania prowadzące
do obniżenia cen nawozów mineralnych, w tym dzia-
łania zmierzające do zniesienia ceł antydumpingo-
wych na nawozy importowane spoza Unii Europej-
skiej, które w obecnej sytuacji mogą stanowić zbęd-
ną i nieuzasadnioną barierę przed importem nawo-
zów z krajów trzecich, podwyższających koszty dla
producentów rolnych.
Resort rolnictwa w stanowiskach przekazywa-
nych Ministerstwu Gospodarki, które jest resortem
wiodącym w zakresie postępowań ochronnych, był
przeciwny propozycjom przedłużania stosowania
środków antydumpingowych, m.in. na przywóz sale-
try amonowej z Rosji; środki te zostały jednak prze-
dłużone do 2013 r. na mocy rozporządzenia Rady
(WE) nr 661/2008. Resort rolnictwa poparł także
projekt rozporządzenia uchylającego środki anty-
dumpingowe w imporcie mocznika z Białorusi, Chor-
wacji, Ukrainy oraz Libii (środki uchylone w marcu
2008 r. zgodnie z rozporządzeniem Rady nr 240/
2008).
W przypadku, gdy nie ma szansy na zniesienie
konkretnego środka antydumpingowego, Minister-
stwo Rolnictwa i Rozwoju Wsi popiera złagodzenie
jego formy poprzez przyjęcie przez Komisję Europej-
ską zobowiązań cenowych. W takim przypadku im-
port od producenta, który złożył zaakceptowane zo-
bowiązanie, nie jest obciążony cłami antydumpingo-
wymi, a jednocześnie przywóz odbywa się po cenie
eliminującej szkodliwy efekt dumpingu w stosunku
do przemysłu wspólnotowego. Taka sytuacja miała
miejsce m.in. w odniesieniu do azotanu amonu – na
mocy decyzji KE nr 2008/577 dwóch producentów
rosyjskich i jeden ukraiński mają prawo eksporto-
wać ten towar bez cła antydumpingowego. Podobnie
w przypadku importu roztworu mocznika i azotanu
amonu (UAN) od dwóch firm rosyjskich (zobowiąza-
nie przyjęte przez KE decyzją nr 2008/649).
Ponadto należy wskazać, iż pismem z dnia 17 li-
stopada b.r. minister rolnictwa i rozwoju wsi wystą-
pił do Ministerstwa Gospodarki z prośbą o podjęcie
stosownych działań na forum UE mających na celu
uchylenie lub przynajmniej zawieszenie środków an-
tydumpingowych obowiązujących w imporcie chlor-
ku potasu (w tym występującego w nawozach wielo-
składnikowych) w imporcie z Rosji i Białorusi, sale-
try amonowej w imporcie z Rosji i Ukrainy, a także
roztworu mocznika i saletry amonowej (UAN) w im-
porcie z Algierii, Białorusi, Rosji i Ukrainy. Uchyle-
nie lub zawieszenie obowiązujących w imporcie
z ww. krajów ceł antydumpingowych na nawozy mi-
neralne powinno skutkować zwiększeniem konku-
rencyjności na rynku, a w konsekwencji obniżeniem
cen nawozów.
702
Komisja Europejska w bardzo ograniczonym za-
kresie przewiduje udział budżetu państwa w dofi-
nansowaniu zabiegów, których efektem jest podnie-
sienie produkcyjności. W dyspozycji państwa jest
mechanizm pomocy de minimis, którego całkowita
suma dofinansowania jest bardzo ograniczona za-
równo dla jednostkowego gospodarstwa, jak i w ska-
li państwa. W ramach tego mechanizmu został uru-
chomiony m.in. system dopłat do kwalifikowanego
materiału siewnego.
Stosowanie innych form pomocy reguluje rozpo-
rządzanie Komisji (WE) nr 1857/2006 w sprawie
stosowania art. 87 i 88 traktatu w odniesieniu do
pomocy państwa dla małych i średnich przedsię-
biorstw prowadzących działalność związaną z wy-
twarzaniem produktów rolnych oraz zmieniające
rozporządzenie (WE) nr 70/2001, które ściśle wy-
znacza kategorie pomocy dostępne do stosowania
przez państwa członkowskie.
Obecnie jednak producenci rolni, korzystając
z systemu dopłat bezpośrednich do gruntów rolnych,
mogą przeznaczać pozyskane fundusze na te działa-
nia, które uznają za priorytetowe dla własnego go-
spodarstwa.
Przedstawiając powyższe, pragnę zapewnić, że
resort rolnictwa, w ramach swoich kompetencji, bę-
dzie nadal podejmował starania chroniące interesy
polskiego rolnictwa, w tym ograniczające wzrost cen
nawozów.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marian Zalewski
Warszawa, dnia 28 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Moniki Wielichowskiej
w sprawie możliwości udzielenia
pow. kłodzkiemu pożyczki z budżetu państwa,
zgodnie z wymogami art. 177 ust. 1 ustawy
o finansach publicznych, w wysokości 18 mln zł
(6133)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sejmu
Rzeczypospolitej Polskiej, z dnia 5 listopada 2008 r.,
znak SPS-023-6133/08, przy którym została prze-
słana interpelacja pani Moniki Wielichowskiej, po-
sła na Sejm RP, w sprawie możliwości udzielenia po-
wiatowi kłodzkiemu pożyczki z budżetu państwa
w wysokości 18 mln zł, przedstawiam poniżej stano-
wisko w tej sprawie.
Odnośnie do pytania pani poseł, czy jest możliwe
udzielenie pożyczki z budżetu państwa dla powiatu
kłodzkiego, uprzejmie informuję, co następuje.
Istnieje możliwość ubiegania się przez powiat
kłodzki o udzielenie pożyczki z budżetu państwa
w oparciu o art. 101 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 30
czerwca 2005 r. o finansach publicznych (Dz. U.
z 2005 r., Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.).
W świetle art. 177 ww. ustawy jednostce samo-
rządu terytorialnego może być udzielona pożyczka
z budżetu państwa, o której mowa powyżej, jeżeli:
1) jednostka samorządu terytorialnego realizuje
lub przystępuje do realizacji postępowania napraw-
czego/ostrożnościowego oraz
2) z analizy programu postępowania napraw-
czego/ostrożnościowego wynika, iż w stopniu wyso-
ce prawdopodobnym:
a) nastąpi poprawa sytuacji finansowej tej jed-
nostki oraz skuteczności w wykonywaniu jej usta-
wowych zadań,
b) zachowane zostaną limity określone w art. 169
i 170 na koniec roku, w którym upływa termin spła-
ty pożyczki,
c) zapewniona zostanie spłata pożyczki wraz
z odsetkami.
W celu rozpatrzenia wystąpienia o udzielenie po-
życzki z budżetu państwa udzielanej w ramach po-
stępowania ostrożnościowego lub naprawczego ko-
nieczne jest przedłożenie do Ministerstwa Finansów
kompletnego wniosku opracowanego zgodnie z roz-
porządzeniem ministra finansów z dnia 30 marca
2006 r. w sprawie pożyczek z budżetu państwa
udzielanych jednostkom samorządu terytorialnego
w ramach postępowań ostrożnościowych lub na-
prawczych (Dz. U. z 2006 r. Nr 61, poz. 433), który to
wniosek będzie podlegał obowiązującej w tym za-
kresie procedurze jego oceny.
Ww. rozporządzenie zawiera szczegółowy zakres
danych zawartych we wniosku o udzielenie pożycz-
ki, wykaz dokumentów dołączonych do wniosku
oraz rodzaje i zakres przyjmowanych zabezpieczeń.
Odnośnie do pytania dotyczącego procedury roz-
patrywania wniosku uprzejmie informuję, iż czas
rozpatrzenia wniosku o udzielenie pożyczki z budże-
tu państwa w ramach postępowania ostrożnościo-
wego lub naprawczego uzależniony jest przede
wszystkim od działań powiatu dotyczących w szcze-
gólności skompletowania dokumentacji składającej
się na wniosek, a także merytorycznej zawartości
tych materiałów. Z przedkładanych przez powiat do-
kumentów powinno jednoznacznie wynikać, iż dzia-
łania podjęte oraz planowane do realizacji przez za-
rząd powiatu przyczynią się do poprawy sytuacji fi-
nansowej powiatu oraz umożliwią spłatę zaciągnię-
tej pożyczki wraz z odsetkami. Jednocześnie infor-
muję, iż procedura oceny zostanie dokonana przez
ministra finansów po przedłożeniu kompletnego
wniosku.
Ministerstwo Finansów, pismem z dnia 12 listo-
pada 2008 r., znak DG1/487/436/PTR/08/BMI9-194,

skierowanym do powiatu kłodzkiego, przedstawiło
szczegółowe informacje dotyczące warunków ubiega-
nia się o pożyczkę z budżetu państwa oraz materia-
łów i dokumentów, które wchodzą w skład wniosku.
Odnosząc się do pytania dotyczącego przyspie-
szenia wypracowania stanowiska w sprawie udziele-
nia pożyczki, informuję, iż czas rozpatrzenia wnio-
sku o udzielenie pożyczki z budżetu państwa uzależ-
niony jest przede wszystkim od skompletowania peł-
nej dokumentacji w powyższym zakresie, która nie
będzie posiadała uchybień oraz nie będzie budzić py-
tań i wątpliwości, zarówno natury formalnej jak
i merytorycznej. Brak jest możliwości przyspieszenia
procedury dotyczącej udzielenia ww. pożyczki, gdyż
wypełnienia wymogów formalnoprawnych związa-
nych z ubieganiem się o udzielenie wsparcia w formie
pożyczki z budżetu państwa, leży głównie po stronie
wnioskodawcy, którym jest powiat kłodzki.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż wniosek po-
wiatu, spełniający wymogi formalnoprawne, zostanie
rozpatrzony w najkrótszym możliwym terminie.
Ponadto uprzejmie informuję, odnosząc się do
prośby pani poseł dotyczącej wsparcia działań po-
wiatu związanych z zamiarem pozyskania kredytu
restrukturyzacyjnego (konsolidacyjnego) w Banku
Gospodarstwa Krajowego (lub w ramach konsor-
cjum) w wysokości 36 806 000 zł, iż Ministerstwo
Finansów nie posiada mechanizmów prawnych, po-
przez które możliwe byłoby oddziaływanie na suwe-
renny podmiot, jakim jest BGK, w kwestii prowa-
dzonej przez niego działalności kredytowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Dominik
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie interpretacji Ministerstwa Finansów
dotyczącej stosowania stawki podatku
od nieruchomości dla budynków zajętych
na prowadzenie działalności gospodarczej
w zakresie udzielania świadczeń zdrowotnych,
wskazanej w ustawie o podatkach
i opłatach lokalnych (6134)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana Marka Krząkały, posła na Sejm
RP, z dnia 28 października 2008 r. w sprawie inter-
pretacji Ministerstwa Finansów dotyczącej stawki
podatku od nieruchomości od budynków zajętych na
703
prowadzenie działalności gospodarczej w zakresie
udzielania świadczeń zdrowotnych, nadesłaną przy
piśmie marszałka Sejmu z dnia 5 listopada 2008 r.,
znak: SPS-023-6134/08, uprzejmie informuję.
Stawka właściwa dla opodatkowania podatkiem
od nieruchomości budynków lub ich części zajętych
na prowadzenie działalności gospodarczej w zakre-
sie udzielania świadczeń zdrowotnych, określona
w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia
1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.), została wprowa-
dzona ustawą z dnia 30 października 2002 r. o zmia-
nie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,
poz. 1683) i obowiązuje od 2003 r.
Definicję świadczeń zdrowotnych zawiera art. 3
ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.),
zgodnie z którym pojęcie to obejmuje działania słu-
żące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i popra-
wie zdrowia oraz inne działania medyczne wynika-
jące z procesu leczenia lub przepisów odrębnych re-
gulujących zasady ich wykonywania. Przepis zawie-
ra otwarty katalog działań będących świadczeniami
zdrowotnymi, takich jak: badanie i porada lekarska,
leczenie, badanie i terapia psychologiczna, rehabili-
tacja lecznicza.
Świadczenia zdrowotne, zgodnie z art. 4 ustawy
o zakładach opieki zdrowotnej, mogą być udzielane
przez zakłady opieki zdrowotnej oraz przez osoby fi-
zyczne wykonujące zawód medyczny lub przez gru-
pową praktykę lekarską, grupową praktykę pielę-
gniarek i położnych.
W art. 2 ust. 1 ww. ustawy określono rodzaje za-
kładów opieki zdrowotnej. Wśród nich wymienia się
m.in. szpital, zakład opiekuńczo-leczniczy, zakład
pielęgnacyjno-opiekuńczy, sanatorium, prewento-
rium, inny niewymieniony z nazwy zakład przezna-
czony dla osób, których stan zdrowia wymaga udzie-
lania całodobowych lub całodziennych świadczeń
zdrowotnych w odpowiednim stałym pomieszczeniu,
przychodnia, ośrodek zdrowia, poradnia, pogotowie
ratunkowe, laboratorium diagnostyczne, pracownia
protetyki stomatologicznej i ortodoncji, zakład reha-
bilitacji leczniczej.
Stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczące
stosowania omawianej stawki (przedstawione m.in.
w piśmie z dnia 11 lipca 2003 r., znak: LK-1617/
LP/03/MS) dopuszczało opodatkowanie preferen-
cyjną stawką oprócz pomieszczeń (budynków) zaję-
tych bezpośrednio na udzielanie świadczeń zdro-
wotnych również budynków i ich części niezajętych
bezpośrednio na te świadczenia, lecz niezbędnych
do prawidłowego funkcjonowania zakładu opieki
zdrowotnej.
W wyniku kontroli decyzji administracyjnych
w sprawie stosowania omawianej stawki ukształto-
wana została jednak odmienna linia orzecznicza
(m.in. orzeczenia NSA: z 06.06.2006 r. sygn. akt II
FSK 870/05, z 20.07.2006 r. sygn. akt II FSK 1101/
05, z 12.10.2006 r. sygn. akt II FSK 1242/05,
704
z 14.12.2006 r. sygn. akt II FSK 50/06, z 28.02.2007 r.
sygn. akt II FSK 305/06, z 05.04.2007 r. sygn. akt II
FSK 420/06).
Uwzględniając linię orzecznictwa, pismem z dnia
03.10.2007 r., znak: PL-833-106/AP/07/663, Mini-
sterstwo Finansów zweryfikowało stanowisko w spra-
wie stosowania omawianej preferencyjnej stawki po-
datku od nieruchomości, wskazując, że dla jej zasto-
sowania musi zachodzić związek bezpośredni po-
mieszczenia budynku (jego części) z udzielaniem
świadczeń zdrowotnych.
Zgodnie z powyższym stawka właściwa dla opo-
datkowania podatkiem od nieruchomości budynków
lub ich części zajętych na prowadzenie działalności
gospodarczej w zakresie udzielania świadczeń zdro-
wotnych obejmuje jedynie budynki (ich części) zajęte,
czyli faktycznie wykorzystywane do działalności ści-
śle związanej ze świadczeniami zdrowotnymi, okre-
ślonymi w ustawie o zakładach opieki zdrowotnej.
Świadczenie usług w szerszym zakresie niż
udzielanie świadczeń zdrowotnych nie daje podstaw,
by do wszystkich pomieszczeń budynku stosować
stawkę preferencyjną. Świadczenia udzielane m.in.
w zakresie wyżywienia czy zapewnienia pomiesz-
czenia nie są świadczeniami zdrowotnymi, a wobec
tego budynki (ich części) wykorzystywane w tym
celu nie korzystają z preferencyjnej stawki podatku
od nieruchomości.
Obowiązek uwzględnienia orzecznictwa sądów
administracyjnych w celu zapewnienia jednolitości
stosowania prawa podatkowego wynika z art. 14a
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), zgodnie
z którym minister właściwy do spraw finansów pu-
blicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowa-
nia prawa podatkowego przez organy podatkowe
oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szcze-
gólności jego interpretacji, przy uwzględnieniu
orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjne-
go lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
(interpretacje ogólne). Interpretacje i wyjaśniania
Ministerstwa Finansów nie mogą w związku z tym
być sprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa.
W związku z powyższym nie znajduje uzasadnie-
nia zmiana interpretacji Ministerstwa Finansów
tak, aby preferencyjną stawką podatku, przewidzia-
ną w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy o podatkach
i opłatach lokalnych, objęte były pomieszczenia ad-
ministracyjne, gospodarcze i socjalne.
Informuję ponadto, iż kontekst prawny dotyczący
opodatkowania budynków zajętych na prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie udzielania świad-
czeń zdrowotnych był przedmiotem wielu zapytań, in-
terpelacji poselskich, jak również spotkań, m.in.
z udziałem przedstawicieli spółek uzdrowiskowych.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie zmiany sposobu naliczania wpłat
do budżetu państwa z tytułu części
równoważącej subwencji ogólnej dla gmin
(6135)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z prze-
słaną przy piśmie z dnia 5 listopada 2008 r. nr SPS-
-023-6135/08, interpelacją posła Marka Krząkały
w sprawie zmiany sposobu naliczania wpłat do bu-
dżetu państwa z tytułu części równoważącej sub-
wencji ogólnej dla gmin – uprzejmie wyjaśniam:
Jedną z podstawowych zasad, na których opiera
się system finansowy jednostek samorządu teryto-
rialnego, jest obiektywizacja zasileń budżetów sa-
morządowych w formie subwencji ogólnej z budżetu
państwa. Oznacza to w szczególności:
1) ustalenie ściśle sformalizowanych zasad usta-
lania wielkości subwencji ogólnej dla poszczególnych
jednostek samorządu terytorialnego, a także wpłat
do budżetu państwa dokonywanych przez te jed-
nostki,
2) zniesienie możliwości uznaniowego przyzna-
wania przez ministra finansów – z własnej inicjaty-
wy lub w wyniku kierowanych do resortu indywidu-
alnych wniosków – dodatkowych środków, poza
określonymi w ustawie (np. część wyrównawcza
subwencji ogólnej dla gmin, powiatów lub woje-
wództw, zarówno w zakresie kwoty podstawowej,
jak i kwoty uzupełniającej, jest naliczana według zo-
biektywizowanych i ustawowo określonych kryte-
riów, nie według zgłaszanych potrzeb).
Zgodnie z art. 29 ust. 1 i art. 30 ust. 1 ustawy
z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego (Dz.U. z 2008 r. Nr 88,
poz. 539) – gminy, w których wskaźnik dochodów
podatkowych na jednego mieszkańca w gminie
(wskaźnik G) jest większy od 150% wskaźnika do-
chodów podatkowych wszystkich gmin (wskaźnika
Gg), dokonują wpłat do budżetu państwa z przezna-
czeniem na część równoważącą subwencji ogólnej
dla gmin.
Wysokość wpłat gminy jest więc uzależniona od
wysokości wskaźnika dochodów podatkowych w prze-
liczeniu na 1 mieszkańca tej gminy w odniesieniu do
analogicznego wskaźnika obliczonego łącznie dla
wszystkich gmin i liczby mieszkańców gminy.
Stosownie do ww. ustawy o dochodach jednostek
samorządu terytorialnego, wskaźnik G oblicza się,
dzieląc kwotę dochodów podatkowych gminy, usta-
lanych z uwzględnieniem art. 32 ust. 1 i 3 tej usta-
wy, za rok poprzedzający rok bazowy przez liczbę
mieszkańców gminy. Należy przy tym zwrócić uwa-
gę, że ilekroć w ustawie jest mowa o liczbie miesz-
kańców, rozumie się przez to liczbę mieszkańców
faktycznie zamieszkałych na obszarze danej jed-

nostki samorządu terytorialnego lub obszarze kra-
ju, według stanu na dzień 31 grudnia roku poprze-
dzającego rok bazowy, ustaloną przez prezesa Głów-
nego Urzędu Statystycznego.
Tak więc podstawę do wyliczenia wskaźnika G
stanowi potencjał dochodowy gmin, na który skła-
dają się kwoty:
1) wykonanych dochodów podatkowych,
2) skutków uchwał rad gmin o stosowaniu stawek
podatkowych niższych od stawek maksymalnych,
3) skutków finansowych wynikających z zastoso-
wania przewidzianych w przepisach prawa podatko-
wego, ulg podatkowych i ulg w spłacie zobowiązań.
Posługując się (analogicznie jak w interpelacji po-
sła Marka Krząkały) przykładem gminy Sławków,
uprzejmie informuję Pana Marszałka, że wskaźnik
dochodów podatkowych na jednego mieszkańca
(wskaźnik G), ustalony dla Sławkowa na podstawie
danych ze sprawozdania z wykonania dochodów po-
datkowych za 2006 r. wynosi 2042,93 zł i stanowi
214,0% wskaźnika dochodów podatkowych dla
wszystkich gmin w kraju (wskaźnik Gg = 954,74 zł).
Gmina Sławków została zobowiązana do dokony-
wania w 2008 r. wpłat do budżetu państwa w wyso-
kości 880 699 zł, obliczonych zgodnie z art. 29 ust. 2
pkt 2 ustawy o dochodach jednostek samorządu te-
rytorialnego. Kwota wpłat stanowi: 4,3% wykona-
nych dochodów ogółem za 2007 r. i 4,1% dochodów
ogółem zaplanowanych na 2008 r.
Ponadto, z analizy sprawozdania z wykonania
budżetu gminy Sławków za 2007 r. wynika, że skut-
ki finansowe wynikające z uchwał rady gminy o sto-
sowaniu stawek podatkowych niższych od stawek
maksymalnych oraz z zastosowania przewidzianych
w przepisach prawa podatkowego, ulg podatkowych
i ulg w spłacie zobowiązań wynoszą łącznie 850
885,95 zł, tj. 4,1% wykonanych dochodów ogółem.
Natomiast ustalony dla gminy Sławków na 2009 r.
wskaźnik dochodów podatkowych na jednego miesz-
kańca (na podstawie danych ze sprawozdania z wy-
konania dochodów podatkowych za 2007 r.) wynosi
2065,45 zł, co stanowi 184,5% wskaźnika Gg w wy-
sokości 1119,20 zł.
W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że wskaź-
nik G dla gminy Sławków za 2007 r. jest niższy od
200% wskaźnika Gg (dla porównania wskaźnik G
dla gminy Sławków za 2006 r. był wyższy od 200%
wskaźnika Gg), zatem planowane na 2009 r. wpłaty
do budżetu państwa z przeznaczeniem na część rów-
noważącą subwencji ogólnej dla gmin zostały wyli-
czone na podstawie art. 29 ust. 2 pkt 1 ustawy o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego, a więc
są niższe i wynoszą 530 948 zł.
Jednocześnie pragnę podkreślić, iż poziom do-
chodów jednostek samorządu terytorialnego zależy
nie tylko od wysokości środków otrzymanych z bu-
dżetu państwa w formie dotacji i subwencji. W przy-
padku gmin wielkość dochodów własnych zależy
również od decyzji władz gmin, które posiadają moż-
liwość ustalania stawek podatkowych oraz udziela-
nia ulg w zakresie podatków lokalnych.
705
Dokonywanie przez jednostki samorządu teryto-
rialnego wpłat do budżetu państwa z przeznacze-
niem na część równoważącą (gminy i powiaty) lub
regionalną (województwa) subwencji ogólnej jest
związane z systemem wyrównywania dochodów jed-
nostek samorządu terytorialnego w wyniku redy-
strybucji środków pomiędzy tymi jednostkami (sys-
tem poziomego wyrównywania dochodów) – środki
z tytułu wpłat wpływają do budżetu państwa, a na-
stępnie są one w tej samej wysokości wydatkowane
z przeznaczeniem dla jednostek samorządu teryto-
rialnego.
Przyjęcie takiego systemu wypełnia zobowiąza-
nia wynikające z postanowień art. 9 ust. 5 Europej-
skiej Karty Samorządu Terytorialnego, według któ-
rego ochrona społeczności lokalnych, finansowo
słabszych, wymaga zastosowania procedur wyrów-
nawczych lub działań równoważących, mających na
celu korygowanie skutków nierównego podziału po-
tencjalnych źródeł dochodów, a także wydatków, ja-
kie te społeczności ponoszą.
Przegląd systemów finansowania samorządów
wskazuje, że wprowadzenie mechanizmu solidarno-
ściowego jest konieczne w państwach, w których:
— stopień decentralizacji w zakresie zadań i środ-
ków jest duży,
— stosunkowo mały udział mają transfery z bu-
dżetu państwa,
— potrzeba wyrównywania dochodów wynika ze
znacznych dysproporcji w potencjale dochodowym.
System dokonywania wpłat przez jednostki sa-
morządu terytorialnego znany jest również w in-
nych krajach Unii Europejskiej (Niemcy, Dania,
Szwecja i Francja).
Należy zauważyć, że ustawa o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego nie przewiduje roz-
wiązań systemowych polegających na szczególnym
traktowaniu wybranych grup gmin, a w szczególno-
ści wybranych gmin. Ustawa ta zawiera natomiast
rozwiązania, które w sposób jednolity i obiektywny
regulują finanse poszczególnych jednostek samorzą-
du terytorialnego.
Przygotowanie zmian w ustawie o dochodach
jednostek samorządu terytorialnego będzie możliwe
dopiero po zakończeniu prac nad projektami stosow-
nych ustaw regulujących kompetencje administracji
publicznej, prowadzonych w związku z dokończe-
niem reformy administracji publicznej. Kierunki
zmian systemowych, w tym w zakresie finansów
jednostek samorządu terytorialnego, zostały okre-
ślone przez Radę Ministrów w uchwale nr 13 z dnia
22 stycznia 2008 r. w sprawie dokończenia reformy
administracji publicznej oraz zasad prowadzenia
prac w tym zakresie.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Elżbieta Suchocka-Roguska
Warszawa, dnia 13 listopada 2008 r.
706
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Marka Krząkały
w sprawie projektu nowelizacji ustawy
o strażach gminnych (6136)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 5 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-
-6136/08) dotyczące interpelacji posła na Sejm RP
pana Marka Krząkały z dnia 28 października 2008 r.
w sprawie projektu nowelizacji ustawy o strażach
gminnych uprzejmie przedstawiam następujące in-
formacje.
Straż gminna (miejska) jest samorządową umun-
durowaną formacją o charakterze fakultatywnym
(jednostka samorządu terytorialnego nie ma obo-
wiązku jej utworzenia), powołaną w ściśle określo-
nym celu, jakim jest ochrona porządku publicznego
na terenie jednostki samorządu terytorialnego, któ-
ra ją utworzyła.
Wymaga podkreślenia, iż strażnicy gminni (miej-
scy) są pracownikami w rozumieniu prawa pracy,
zaś koszty funkcjonowania straży pokrywane są
z budżetu jednostki samorządu terytorialnego, która
utworzyła daną formację (vide: art. 5 ustawy z dnia
29 sierpnia 1997 r. o strażach gminnych; Dz. U.
Nr 123, poz. 779, z późn. zm.). Odmiennie przedstawia
się natomiast sytuacja funkcjonariuszy rządowych,
których łączy z państwem stosunek służby i których
świadczenia wypłacane są z budżetu państwa.
Mając na uwadze charakter pracy strażników
gminnych (miejskich) oraz służby funkcjonariuszy
Policji, wskazać należy, iż w przeciwieństwie do
straży gminnej (miejskiej), realizującej zadania na
terenie gminy, która utworzyła daną formację i speł-
niającej rolę służebną wobec społeczności lokalnej,
ustawodawca nie wyznaczył terytorium działania
Policji, wskazując, że jest to umundurowana forma-
cja służąca społeczeństwu.
Wymaga podkreślenia, że strażnicy gminni
(miejscy) mają również znacznie ograniczony −
w stosunku do funkcjonariuszy Policji − zakres kom-
petencji. Warto chociażby wskazać na zadania Poli-
cji w zakresie rozpoznawania, zapobiegania i wy-
krywania przestępstw i wykroczeń oraz wykonywa-
nia czynności: operacyjno-rozpoznawczych, docho-
dzeniowo-śledczych i administracyjno-porządko-
wych. Zadania straży sprowadzają się przede wszyst-
kim do czynności o charakterze administracyjno-
-porządkowym i mieszczą się w sferze porządku pu-
blicznego, a nie jak w przypadku Policji – także
w sferze bezpieczeństwa publicznego. Ponadto istot-
nym składnikiem służby policjantów jest pełna dys-
pozycyjność i wykonywanie służby w nielimitowa-
nym czasie pracy i trudnych warunkach, związa-
nych niejednokrotnie z narażeniem życia. Różnice
dotyczące wskazanych formacji występują również
w zakresie kryteriów doboru oraz szkolenia, którego
zakres przedmiotowy jest znacznie ograniczony
w przypadku straży.
Trybunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 19
października 2004 r. (K 1/04, OTK-A 2004/9/93)
wskazał, iż służby mundurowe (i umundurowane)
nie tworzą bezwzględnie jednolitej kategorii zawo-
dowej, gdyż każda z tych grup ma własną specyfikę,
która może uzasadniać ich swoiste różnicowanie.
Natomiast w wyroku z dnia 23 września 1997 r.
(K 25/96, OTK 1997/3-4/36) Trybunał Konstytucyj-
ny wśród szczególnych warunków uzasadniających
korzystniejsze zasady nabywania przez funkcjona-
riuszy służb mundurowych uprawnień emerytalno-
-rentowych oraz ustalania ich rozmiaru wymienił
między innymi pełną dyspozycyjność i zależność od
władzy służbowej, wykonywanie zadań w nielimito-
wanym czasie pracy i trudnych warunkach, związa-
nych nierzadko z bezpośrednim narażeniem życia
i zdrowia (np. w czasie udziału w obronie kraju lub
ochronie bezpieczeństwa obywateli), wysoką spraw-
ność fizyczną i psychiczną wymaganą w całym okre-
sie pełnienia służby, niewielkie możliwości wykony-
wania dodatkowej pracy i posiadania innych źródeł
utrzymania, ograniczone prawo udziału w życiu po-
litycznym i zrzeszania się. Z samej tylko przynależ-
ności do służby mundurowej czy też formacji umun-
durowanej nie można wysnuwać wniosku, że status
prawny poszczególnych profesji do niej zaliczanych
powinien być kształtowany przez ustawodawcę
w sposób identyczny.
W świetle powyższego, nie deprecjonując charak-
teru pracy strażników gminnych (miejskich), jako
cechującej się ryzykiem, odpowiedzialnością czy też
sprawnością fizyczną i psychiczną, wskazać należy,
iż objęcie strażników gminnych (miejskich) przepi-
sami ustawy z dnia 18 lutego 1994 r. o zaopatrzeniu
emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bez-
pieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służ-
by Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu
Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego,
Straży Granicznej, Biura Ochrony Rządu, Państwo-
wej Straży Pożarnej i Służby Więziennej oraz ich ro-
dzin (t.j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 8, poz. 67, z późn. zm.)
nie wydaje się możliwe.
Niezależnie od powyższego uprzejmie informuję,
iż w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Admini-
stracji planowane jest podjęcie prac legislacyjnych
mających na celu uregulowanie w sposób systemo-
wy kwestii dotyczących uprawnień emerytalnych
wszystkich służb mundurowych; przy okazji wska-
zanych prac rozważana będzie również problematy-
ka uprawnień dla strażników gminnych (miejskich).
Rozwiązanie powyższej kwestii wymagać będzie
oczywiście szerokich konsultacji opartych o współ-
pracę administracji rządowej i samorządowej,
w szczególności w zakresie źródeł finansowania
przyjętych rozwiązań.

Jednocześnie pragnę poinformować, iż Komisja
Wspólna Rządu i Samorządu Terytorialnego, opi-
niując pozytywnie projekt ustawy o zmianie ustawy
o strażach gminnych oraz o Policji, wskazała na ko-
nieczność kompleksowego uregulowania funkcjono-
wania straży. Powyższe nastąpi w ramach funkcjo-
nującego przy ministrze spraw Wewnętrznych i Ad-
ministracji Zespołu ds. Współpracy ze Strażami
Gminnymi (Miejskimi).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Adam Rapacki
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie utrzymania sezonowych połączeń
pociągów dalekobieżnych do Ustki (6137)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Konwińskiego
w sprawie utrzymania sezonowych połączeń daleko-
bieżnych do Ustki, uprzejmie informuję.
Spółka PKP Przewozy Regionalne prowadziła
jak dotąd prace manewrowe na stacji Słupsk, co
umożliwiało włączenia i wyłączenia grupy wagonów
z/do Ustki do pociągu kursującego w dłuższej rela-
cji. W rozkładzie jazdy 2008/2009 spółka nie będzie
prowadzić prac manewrowych na stacji Słupsk, co
powoduje, że nie jest możliwe zachowanie dotych-
czasowego układu połączeń.
Spółka PKP Intercity, poszukując innych roz-
wiązań, rozważa możliwość prowadzenia prac ma-
newrowych na innych stacjach, np. Białogard, i wy-
łączenia na tej stacji grupy wagonów do Ustki. Spół-
ka planuje uruchomienie w okresie wakacyjnym po-
łączenia w relacji Warszawa – Toruń – Bydgoszcz –
Piła – Białogard – Ustka. Miałaby to być grupa wa-
gonów wyłączana w Białogardzie z pociągu Warsza-
wa – Kołobrzeg. Projekt jest na etapie prowadzenia
analiz mających wykazać techniczną możliwość
wprowadzenia takiego rozwiązania.
W rozkładzie jazdy 2008/2009 do stacji Ustka za-
planowano kursowanie następujących pociągów da-
lekobieżnych pospiesznych w okresie wakacji letnich:
a) pociąg nr 84510 „Gwarek” – odjazd z Ustki
o godz. 11:33 do Katowic przez Poznań, Wrocław;
b) pociąg nr 48510 „Gwarek” – odjazd z Katowic
przez Wrocław i Poznań i przyjazd do Ustki o godz.
16:42.
707
Ponadto spółka PKP Intercity rozpoczęła współ-
pracę z Urzędem Miasta w Ustce w zakresie oferty
przewozowej i promocji połączeń dalekobieżnych.
Pozwoli to na wnikliwą analizę potrzeb przewozo-
wych oraz oczekiwań lokalnego samorządu co do
kształtu oferty przewozowej.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie
powyższej odpowiedzi, a panu posłowi Zbigniewowi
Konwińskiemu bardzo dziękuję za zainteresowanie
się powyższą sprawą.
Podsekretarz stanu
Maciej Jankowski
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Tomasza Piotra Nowaka
w sprawie klasyfikacji ucznia w projekcie
innowacji pedagogicznej (6139)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana Tomasza Piotra Nowaka (SPS-023-
-6139/08) w sprawie klasyfikacji uczniów realizują-
cych indywidualny tok nauki, wyjaśniam.
Przepisy rozporządzenia ministra edukacji naro-
dowej i sportu z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie
warunków i trybu udzielania zezwoleń na indywidu-
alny program lub tok nauki oraz organizacji indywi-
dualnego programu lub toku nauki (Dz. U. Nr 3
z 2002 r., poz. 28) regulują kwestie związane z udzie-
laniem zezwolenia oraz organizacją indywidualnego
programu lub toku nauki. Natomiast kwestie oce-
niania i klasyfikowania uczniów regulują przepisy
rozporządzenia z dnia 30 kwietnia 2007 r. w sprawie
warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania i pro-
mowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowadzania
sprawdzianów i egzaminów w szkołach publicznych
(Dz. U. Nr 83, poz. 562, z późn. zm.).
Przepis § 17 ust. 4 pkt 1 rozporządzenia z 30
kwietnia 2007 r. stanowi, że egzamin klasyfikacyjny
zdaje uczeń realizujący indywidualny tok nauki. Ze-
zwolenie na indywidualny tok nauki zazwyczaj doty-
czy jednego lub kilku (1–3) przedmiotów właściwych
dla danej dyscypliny, dziedziny wiedzy, w której
uczeń wykazuje szczególne uzdolnienia. Egzamin
klasyfikacyjny obowiązuje uczenia tylko z przed-
miotów, które realizuje w trybie indywidualnego
toku nauki. Egzamin klasyfikacyjny przeprowadza,
zgodnie z postanowieniem § 17 ust. 10 rozporządze-
nia z 30 kwietnia 2007 r., nauczyciel danego przed-
miotu „w obecności wskazanego przez dyrektora
szkoły nauczyciela takich samych lub pokrewnych
708
zajęć edukacyjnych”. Wynik tego egzaminu nie ma
bezpośredniego wpływu na wysokość punktów re-
krutacyjnych ważących na decyzji w sprawie przyję-
cia ucznia do szkoły ponadgimnazjalnej podobnie
jak pozostałe oceny klasyfikacyjne, uzyskane na
świadectwie ukończenia gimnazjum, jest składową
sumy punktów rekrutacyjnych za wyniki uzyskane
na świadectwie. Żadna z tych kwestii nie należy do
kompetencji organów prowadzących szkoły i nie
może być przedmiotem ich decyzji.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że nie jest
planowana zasadnicza zmiana zasad klasyfikowa-
nia ucznia z przedmiotów realizowanych w trybie
indywidualnego roku nauki. Podstawą oceny pozo-
staje poziom wiedzy i umiejętności ucznia ustalony
przede wszystkim przez nauczyciela danych zajęć
edukacyjnych lub nauczyciela opiekuna.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 14 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie etapu przygotowań umów
o małym ruchu przygranicznym z Ukrainą,
Rosją i Białorusią (6140)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Zbigniewa Matuszczaka (pismo
nr SPS-023-6140/08 z dnia 5 listopada 2008 r.)
w sprawie etapu przygotowań umów o małym ruchu
przygranicznym z Ukrainą, Federacją Rosyjską
i Republiką Białorusi przedstawiam następujące in-
formacje.
1. W wyniku trzech rund negocjacyjnych uzgod-
niono treść umowy z Ukrainą, która następnie zo-
stała podpisana w Kijowie 28 marca 2008 r. Jedno-
cześnie umowa została przekazana, zgodnie z wy-
mogami Unii Europejskiej, do zaopiniowania przez
Komisję Europejską. Komisja Europejska pismem
z 30 kwietnia 2008 r. wyraziła swoje stanowisko
w kwestii zgodności umowy z prawem wspólnoto-
wym, wskazując na postanowienia umowy, które
wymagają zmiany z uwagi na potrzebę dostosowa-
nia do przepisów rozporządzenia (WE) nr 1931/2006
z 20 grudnia 2006 r. o małym ruchu granicznym.
Ministerstwo Spraw Zagranicznych powiadomiło
stronę ukraińską notą z dnia 9 maja 2008 r. o stano-
wisku Komisji Europejskiej, wskazując na koniecz-
ność dodatkowych rozmów w celu dokonania nie-
zbędnych zmian w umowie.
Przeprowadzone dodatkowo negocjacje doprowa-
dziły ostatecznie do uzgodnienia tekstu protokołu
o zmianie umowy o zasadach małego ruchu granicz-
nego, podpisanej dnia 28 marca 2008 r. Zakończenie
negocjacji umożliwia podpisanie w najbliższym cza-
sie protokołu do umowy, a następnie ratyfikację za
uprzednią zgodą wyrażoną w ustawie, która nastąpi
łącznie z umową podlegającą zmianie.
Negocjacje projektu umowy między rządem RP
a rządem Federacji Rosyjskiej o zasadach małego
ruchu granicznego rozpoczęto w Moskwie 21 lipca
2008 r. Kolejna runda rozmów planowana jest jesz-
cze w bieżącym roku. Należy ocenić, że negocjacje
tej umowy nie zakończą się szybko z uwagi na stano-
wisko władz rosyjskich odnośnie do szczegółowych
postanowień projektu umowy. Strona rosyjska pra-
gnie, aby umowa o małym ruchu granicznym objęła
swym zasięgiem cały obwód kaliningradzki. Pozo-
staje to w sprzeczności z definicją strefy przygra-
nicznej zawartą w wymienionym rozporządzeniu
(WE) nr 1931/2006.
30 września br. przeprowadzono trzecią rundę
negocjacji polsko-białoruskich, która doprowadziła
do uzgodnienia postanowień umowy między rządem
RP a rządem Republiki Białorusi o zasadach małego
ruchu granicznego. Strona białoruska przekazała
jednak notą z dnia 12 listopada br. propozycję kon-
tynuowania rokowań w odniesieniu do artykułów
projektu dotyczących kwestii readmisji oraz rozli-
czania wydatków za udzielenie pomocy medycznej
osobom korzystającym z dobrodziejstw małego ru-
chu granicznego. Ze względu na złożoną materię
propozycji białoruskich są one obecnie przedmiotem
konsultacji międzyresortowych. W związku z tym
zaistniała konieczność kontynuowania negocjacji,
które Ministerstwo Spraw Zagranicznych planuje
odbyć jeszcze w bieżącym roku. Osiągnięcie porozu-
mienia pozwoli na podpisanie umowy i wejście jej
w życie po zakończeniu procedury ratyfikacyjnej
w obu państwach.
W czasie dotychczasowych negocjacji strona bia-
łoruska sygnalizowała, że wejście umowy w życie
będzie wymagało po jej stronie kilkumiesięcznego
przygotowania do wdrożenia jej postanowień. Stro-
na polska zabiega natomiast, aby umowa ta została
podpisana i wdrożona w możliwie szybkim czasie.
Odpowiadałoby to oczekiwaniom mieszkańców przy-
szłej strefy przygranicznej po obu stronach granicy.
2. Zawarcie umów o małym ruchu granicznym
z Ukrainą, Białorusią i Rosją wiąże się z konieczno-
ścią dokonania stosownych zmian w polskim usta-
wodawstwie. Uchwalone przez Sejm zmiany ustawy
z 13 czerwca 2003 r. o cudzoziemcach oraz niektó-
rych innych ustaw uwzględniają powyższą potrzebę,
wprowadzając do ustawy dodatkowy rozdział 2a,
którego uregulowania dotyczą przekraczania grani-
cy w ramach małego ruchu granicznego. Ustawa

uchwalona przez Sejm RP 24 października br. zosta-
ła przekazana prezydentowi do podpisu.
MSWiA i Urząd do Spraw Cudzoziemców opraco-
wały w kwietniu br. „Koncepcję realizacji i wdroże-
nia systemu obsługi małego ruchu granicznego”,
która przewiduje maksymalne wykorzystanie ist-
niejącej infrastruktury teleinformatycznej przy re-
alizacji umów o małym ruchu granicznym, będącej
w dyspozycji Urzędu do Spraw Cudzoziemców, MSZ,
Straży Granicznej, Policji i Centrum Personalizacji
Dokumentów MSWiA, oraz funkcjonującej sieci
przekazu danych. Zaawansowane są prace nad roz-
budową jednolitego systemu informatycznego
w konsulatach, do którego należeć będzie, w ramach
systemu wiza – konsul, obsługa małego ruchu gra-
nicznego.
Jednocześnie odpowiednio przygotowywana jest
infrastruktura pomieszczeń biurowych konsulatów
we Lwowie i Łucku.
3. Minister spraw zagranicznych zwrócił się do
ministra finansów z wnioskami o przeznaczenie
środków z tegorocznej rezerwy celowej na potrzeby
realizacji umowy z Ukrainą. Decyzję w tej sprawie
minister finansów podjął 17 lipca br., przeznaczając
środki z rezerwy celowej na sfinansowanie wydat-
ków bieżących i majątkowych. Tym samym zabez-
pieczono w budżecie państwa środki finansowe z re-
zerwy celowej w wysokości 3550 tys. zł, niezbędne
dla realizacji umowy z Ukrainą (m.in. na zakup ma-
teriałów i wyposażenia na potrzeby konsulatów we
Lwowie i Łucku, zakup usług remontowych, koszty
dostosowania systemu wiza – konsul do potrzeb ma-
łego ruchu granicznego, koszty utrzymania łączno-
ści, wydatki rzeczowo-administracyjne, w tym
czynsz za wynajem pomieszczeń, koszty przesiedle-
nia pracowników do tych konsulatów, zakup urzą-
dzeń UPS i sprzętu komputerowego).
Jednocześnie minister spraw wewnętrznych i ad-
ministracji, jako koordynator wdrożenia systemu
obsługi małego ruchu granicznego, wystąpił do mi-
nistra finansów o przyznanie środków z rezerwy ce-
lowej na 2009 r. celem pokrycia kosztów wdrożenia
przyszłych umów o małym ruchu granicznym z Bia-
łorusią i Rosją.
Projektowane postanowienia umów o małym ru-
chu granicznym przewidują odpłatność za przyjęcie
i rozpatrzenie wniosku o wydanie zezwolenia na
przekraczanie granicy w wysokości 20 euro.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
709
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Zbigniewa Matuszczaka
w sprawie ustawy z dnia 25 lipca 2008 r.
o zmianie ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji
w zakresie dróg publicznych oraz o zmianie
niektórych innych ustaw (6141)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Zbigniewa Matuszczaka (pi-
smo znak: SPS-023-6141/08 z dnia 5 listopada 2008 r.)
w sprawie warunków przejmowania terenów rodzin-
nych ogrodów działkowych w związku z realizacją
inwestycji drogowych, uprzejmie wyjaśniam, iż
zgodnie z art. 11j ustawy z dnia 10 kwietnia 2003 r.
o szczególnych zasadach przygotowania i realizacji in-
westycji w zakresie dróg publicznych (Dz. U. z 2003 r.
Nr 80, poz. 721, z późn. zm.), zwanej dalej specusta-
wą, do nieruchomości stanowiących rodzinne ogro-
dy działkowe objętych decyzją o zezwoleniu na reali-
zację inwestycji drogowej nie stosuje się art. 17–22
ustawy z dnia 8 lipca 2005 r. o rodzinnych ogrodach
działkowych (Dz. U. Nr 169, poz. 1419 oraz z 2006 r.
Nr 220, poz. 1600).
Specustawa stanowi bowiem lex specialis wobec
przepisów ustawy o rodzinnych ogrodach działko-
wych. Obliguje do stosowania zawartych w niej za-
sad i warunków przygotowania inwestycji w zakre-
sie dróg publicznych z wyłączeniem niektórych ist-
niejących uregulowań, w tym przepisów dotyczących
likwidacji rodzinnych ogrodów działkowych. Zapis
art. 11j nie pozbawia jednak działkowców prawa do
odszkodowania. W zakresie wypłaty odszkodowań
za przejęte pod drogi publiczne rodzinne ogrody
działkowe należy stosować zasady określone w ww.
specustawie, a w sprawach nieuregulowanych tą
ustawą stosować przepisy ustawy o gospodarce nie-
ruchomościami.
Zgodnie z art. 12 ust. 4f ww. specustawy za nie-
ruchomości, które stały się z mocy prawa własnością
Skarbu Państwa bądź też własnością odpowiednich
jednostek samorządu terytorialnego, przysługuje
odszkodowanie dotychczasowym właścicielom nie-
ruchomości, użytkownikom wieczystym nieruchomo-
ści oraz osobom, którym przysługuje do nieruchomo-
ści ograniczone prawo rzeczowe. W myśl art. 244 § 1
ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny
ograniczonymi prawami rzeczowymi są: użytkowa-
nie, służebność, zastaw, spółdzielcze własnościowe
prawo do lokalu oraz hipoteka. Wspólną cechą tych
praw jest to, że są one prawami na rzeczy cudzej, to
znaczy, że obciążają rzecz będącą własnością innego
podmiotu.
Biorąc pod uwagę powyższe, odszkodowanie
przysługiwać będzie zarówno właścicielowi, użyt-
710
kownikowi wieczystemu, jak również osobie mającej
ograniczone prawo rzeczowe, czyli np. prawo użyt-
kowania.
Zgodnie natomiast z przepisem art. 9 ustawy
o rodzinnych ogrodach działkowych ogrody zakła-
dane są na gruntach stanowiących własność Skarbu
Państwa, jednostek samorządu terytorialnego oraz
Polskiego Związku Działkowców. Z kolei grunty sta-
nowiące własność Skarbu Państwa lub własność
jednostki samorządu terytorialnego, przeznaczone
w miejscowych planach zagospodarowania prze-
strzennego pod rodzinne ogrody działkowe, przeka-
zuje się nieodpłatnie w użytkowanie bądź też
w użytkowanie wieczyste Polskiemu Związkowi
Działkowców.
W praktyce oznacza to, iż Polskiemu Związkowi
Działkowców przysługiwać mogą trzy rodzaje praw
do nieruchomości stanowiących rodzinne ogrody
działkowe:
— własność,
— użytkowanie wieczyste,
— użytkowanie.
Zatem biorąc pod uwagę powołany wyżej art. 12
ust. 4f specustawy Polskiemu Związkowi Działkow-
ców przysługiwać będzie odszkodowanie za przejęte
grunty w każdym przypadku, niezależnie od posia-
danego prawa do nieruchomości. Należy również pa-
miętać, iż zgodnie z ustawą o gospodarce nierucho-
mościami w ramach odszkodowania może zostać
przyznana nieruchomość zamienna. Analogiczne
zasady ustalania odszkodowania znajdą zastosowa-
nie w odniesieniu do poszczególnych członków Pol-
skiego Związku Działkowców, z tym że w każdym
przypadku odszkodowanie przyznawane będzie za
wygaszenie użytkowania ustanowionego na mocy
art. 14 ustawy o rodzinnych ogrodach działkowych.
Należy również pamiętać o tym, iż utrzymanie
dotychczasowych przepisów odnośnie do sposobu
przejmowania pod drogi publiczne nieruchomości
stanowiących rodzinne ogrody działkowe, czyli po-
zostawienie przepisów dotyczących szczególnego
trybu likwidacji rodzinnych ogrodów działkowych
w niezmienionym kształcie, byłoby rażąco niespra-
wiedliwe w stosunku do nieruchomości innych osób
fizycznych i prawnych np. w przypadku przejmowa-
nia nieruchomości zabudowanych wraz z budynka-
mi mieszkalnymi. Kwestie odszkodowań i terminy
wydawania nieruchomości rodzinnych ogrodów
działkowych były bardziej korzystne niż dla pozo-
stałych właścicieli i użytkowników nieruchomości
zajętych pod drogi.
Obecnie w Sejmie RP znajdują się dwa poselskie
projekty ustaw:
— o zmianie ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg
publicznych (druk nr 1171),
— o zmianie ustawy o szczególnych zasadach
przygotowania i realizacji inwestycji w zakresie dróg
publicznych (druk nr 1172).
Resort infrastruktury przygotował stanowiska
rządu wobec ww. poselskich projektów. Pismem
znak: ML-2gk-020-8/2008 r. z dnia 17 listopada
2008 r. oba stanowiska stosownie do przepisu § 12
uchwały nr 49 Rady Ministrów z dnia 19 marca
2002 r. Regulamin pracy Rady Ministrów przesłane
zostały do uzgodnień międzyresortowych. Nato-
miast resort infrastruktury nie jest właściwy do
udzielenia odpowiedzi na drugie pytanie zawarte
w interpelacji, gdyż obydwa projekty ustaw zostały
przekazane pod obrady Sejmu RP, zatem tylko od
parlamentu zależy tempo prac nad nimi.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Rackiego
w sprawie dochodu rodziców wychowujących
niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu
na stan zdrowia dzieci są zmuszeni
do zaniechania pracy zawodowej (6143)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 5 listopada br., znak:
SPS-023-6143/08, dotyczące interpelacji posła Józe-
fa Rackiego w sprawie dochodu rodziców wychowu-
jących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu na
stan zdrowia dzieci są zmuszeni do zaniechania pra-
cy zawodowej, uprzejmie wyjaśniam.
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpe-
lacji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie re-
sortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierow-
nictwa ministerstwa z delegacją Stowarzyszenia
Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którym
omówiono istniejące problemy i bariery, w tym te do-
tyczące trudnej sytuacji materialnej, na jakie napo-
tykają rodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.
Rodzice przedstawili również swoje postulaty, któ-
rych wprowadzenie w życie znacząco poprawiłoby
ich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one zbieżne
z kwestiami wskazanymi w interpelacji. W chwili
obecnej te ze zgłoszonych postulatów, które leżą
w kompetencji ministra pracy i polityki społecznej,
są przedmiotem analiz resortu, w celu przygotowa-
nia projektu założeń do rozwiązań prawnych, w tym
dotyczących warunków przyznawania świadczenia
pielęgnacyjnego i opłacania przez budżet państwa

składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe oraz
składek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjen-
tów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane
z przyszłoroczną weryfikacją kwot kryteriów docho-
dowych uprawniających do świadczeń rodzinnych
oraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym skiero-
wanych do rodziców wychowujących niepełnospraw-
ne dzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych, kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń podlegają okresowej
weryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwoty
świadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniem
wyników badań progu wsparcia dochodowego ro-
dzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw
Socjalnych. W badaniach tych uwzględnia się mię-
dzy innymi zmiany cen towarów i usług konsump-
cyjnych. Datą poprzedniej weryfikacji był 1 wrze-
śnia 2006 r. W związku z tą weryfikacją od 1 wrze-
śnia 2006 r. uległy podwyższeniu wysokości niektó-
rych świadczeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku do
zasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilita-
cji dziecka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielę-
gnacyjnego. Najbliższa weryfikacja kryteriów do-
chodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych oraz kwoty poszczególnych świadczeń rodzin-
nych przewidziana jest w II półroczu 2009 r. Zwa-
żywszy na skalę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r.,
tj. od wejścia ustawy w życie, podniesienie kryteriów
dochodowych uprawniających do świadczeń rodzin-
nych oraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym
świadczeń związanych z niepełnosprawnością dzie-
ci, wydaje się nieuniknione.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot
poszczególnych świadczeń rodzinnych oraz wyso-
kość kryterium dochodowego uprawniającego do
świadczeń jest konsekwencją ograniczonych możli-
wości budżetowych państwa. W budżecie nie ma wy-
starczających środków, aby każdej rodzinie wycho-
wującej niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie
pozwalające na pełne pokrycie wydatków na lecze-
nie i utrzymanie dziecka.
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jedne-
go z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad
niepełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia ze
strony państwa. Nie powinno się to jednak odbywać
ze środków ubezpieczeń społecznych, ponieważ
utrudnienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej,
spowodowane stanem zdrowia dziecka, nie jest ryzy-
kiem emerytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem ob-
jętym pomocą socjalną. Dlatego też w systemie
świadczeń rodzinnych oraz w systemie pomocy spo-
łecznej, a nie w systemie ubezpieczeń społecznych,
jest odpowiednie miejsce na rozwiązania zapewnia-
jące osobom i rodzinom będącym w trudnej sytuacji
życiowej nie tylko niezbędne środki finansowe, ale
711
też inne formy pomocy i wsparcia. Ponadto wprowa-
dzenie jakichkolwiek rozwiązań prawnych, które
miałyby dać przywileje emerytalne osobom sprawu-
jącym opiekę nad niepełnosprawnymi dziećmi, nie
może zostać zaakceptowane, ponieważ koliduje to
z ideą wdrażanej reformy systemu ubezpieczeń spo-
łecznych, która ma na celu przywrócenie mu cha-
rakteru ubezpieczeniowego. Właśnie w tym celu do-
konana została w 1998 r. zmiana przepisów emery-
talno-rentowych powodująca, że z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych przyznawane są wyłącznie
świadczenia należne z powodu spełnienia ryzyka
ubezpieczeniowego, tj. dożycia określonego w prze-
pisach wieku lub niemożności kontynuowania pracy
zarobkowej z powodu niezdolności do pracy.
W obecnym systemie prawnym istnieje zawód
asystenta osoby niepełnosprawnej. Został on wpro-
wadzony rozporządzeniem ministra edukacji naro-
dowej z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfika-
cji zawodów szkolnictwa zawodowego (Dz.U. Nr 124,
poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomo-
cy społecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadań
realizowanych przez asystenta należy: współtworze-
nie programów rehabilitacyjnych, zawodowego prze-
kwalifikowania, kontaktów społecznych, usług kul-
turalnych, rekreacji i integracji ze środowiskiem,
diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwa-
nia wszelkiego typu barier, pobudzanie aktywności
osoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu za-
spokojenia potrzeb biologicznych, psychicznych i spo-
łecznych, planowanie, kontrolowanie i ocenianie in-
dywidualnego programu pomocy osobie niepełno-
sprawnej, włączenie osoby niepełnosprawnej w pro-
gramy instytucji i placówek świadczących usługi
rehabilitacyjne, a także współpraca z mediami, uła-
twiająca poszukiwanie sponsorów w działaniach na
rzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawo-
du asystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się ze
zdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakre-
sie. Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przez
jednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np.:
ośrodek pomocy społecznej lub powiatowe centrum
pomocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regu-
lowanej przepisami Kodeksu pracy lub umowy cy-
wilno-prawnej, o której mowa w Kodeksie cywilnym.
Nie jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opie-
kującego się swym niepełnosprawnym dzieckiem
publiczny pracodawca zatrudniał na stanowisku
asystenta-pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bo-
wiem zarówno kwestie stosunków między rodzicem
a dzieckiem, wynikające z przepisów Kodeksu ro-
dzinnego i opiekuńczego, w tym dotyczące obowiąz-
ku opieki i utrzymania dziecka, jak również kwestie
dotyczące stosunku pracy, w tym: czasu pracy, go-
dzin nadliczbowych, zwolnień chorobowych, urlo-
pów, itp. Stąd też właściwym narzędziem wsparcia
materialnego rodzin wychowujących niepełnospraw-
ne dzieci jest system świadczeń rodzinnych, uzupeł-
niony rozwiązaniami z zakresu pomocy społecznej.
Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
712
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pienięż-
ne kierowane do rodzin wychowujących dzieci nie-
pełnosprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – do-
datek przysługuje na dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełno-
sprawności, w kwocie 60 zł na dziecko do ukończe-
nia 5. roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5.
a 24. rokiem życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie – przysługuje niezależne od dochodów i wie-
ku dla każdej osoby legitymującej się orzeczeniem
o niepełnosprawności, znacznym stopniu niepełno-
sprawności lub umiarkowanym stopniu niepełno-
sprawności, jeżeli niepełnosprawność powstała w wie-
ku uprawniającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzie-
ci, mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do
zasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jego
pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalenda-
rzowych), samotnego wychowywania dziecka (w przy-
padku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest
podwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wy-
chowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, roz-
poczęcia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko na-
uki poza miejscem zamieszkania (niepełnospraw-
ność dziecka powoduje powstanie uprawnienia do
niego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkole
średniej, ale również jeśli uczy się ono w szkole pod-
stawowej lub gimnazjum). Nabycie prawa do ww.
świadczeń rodzinnych, z wyjątkiem prawa do zasił-
ku pielęgnacyjnego, uzależnione jest m.in. od speł-
nienia ustawowego kryterium dochodowego, jakie
w przypadku rodzin wychowujących niepełnospraw-
ne dzieci wynosi 583 zł netto na osobę w rodzinie.
Ponadto w przypadku osób, które już korzystają ze
świadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają konty-
nuację uprawnień do nich, mimo przekroczenia kry-
terium dochodowego o relatywnie niewysokie kwo-
ty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych przysługują one także w sytu-
acji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodziny
w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza usta-
wowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota naj-
niższego zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.
Jednocześnie informuję, że rozwiązaniem zabez-
pieczającym środki utrzymania rodzicom wychowu-
jącym dzieci niepełnosprawne na wypadek śmierci
ubezpieczonego – żywiciela rodziny, jest funkcjonu-
jący system rent rodzinnych. Obecny system emery-
talno-rentowy pozwala na zaopatrzenie niepracują-
cych współmałżonków w świadczenia po śmierci
pracującego małżonka lub małżonka pobierającego
świadczenie emerytalne. Świadczeniem takim jest
finansowana z ubezpieczenia rentowego renta ro-
dzinna. Sytuacja małżonków osób ubezpieczonych
jest rozwiązana zgodnie z utrwalonymi, sprawdzo-
nymi rozwiązaniami. Istotne dla sytuacji wdowy lub
wdowca jest to, czy zmarły współmałżonek w dniu
zgonu spełniał warunki do emerytury lub renty
z tytułu niezdolności do pracy. W takiej sytuacji Za-
kład Ubezpieczeń Społecznych oblicza świadczenie,
jakie przysługiwałoby zmarłemu. Na tej podstawie
ustalana jest wysokość renty rodzinnej, której wyso-
kość zależy od kręgu osób uprawnionych do świad-
czenia. Ustalona na tej podstawie wysokość renty
rodzinnej, w zależności od liczby osób, którym przy-
sługuje, wynosi od 85% do 95% świadczenia (emery-
tury lub renty), jaką ma lub miałby zmarły. Renty
rodzinne finansowane są z wyodrębnionych w ra-
mach FUS ubezpieczeń rentowych, finansowanych
ze składek wszystkich ubezpieczonych. Zgodnie z prze-
pisem art. 65 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o eme-
ryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Spo-
łecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.), renta rodzinna przysługuje uprawnionym
członkom rodziny osoby, która w chwili śmierci mia-
ła ustalone prawo do emerytury lub renty z tytułu
niezdolności do pracy lub spełniała warunki wyma-
gane do uzyskania jednego z tych świadczeń.
Ponadto zgodnie z przepisem art. 70 ww. ustawy
wdowa ma prawo do renty po zmarłym mężu, jeżeli
w chwili śmierci męża osiągnęła wiek 50 lat lub była
niezdolna do pracy albo wychowuje co najmniej jed-
no z dzieci, wnuków lub rodzeństwa uprawnione do
renty rodzinnej po zmarłym mężu, które nie osią-
gnęło 16 lat lub – jeżeli kształci się w szkole – 18 lat
życia, lub jeżeli sprawuje pieczę nad dzieckiem cał-
kowicie niezdolnym do pracy oraz do samodzielnej
egzystencji lub całkowicie niezdolnym do pracy,
uprawnionym do renty rodzinnej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
w sprawie skutecznego zapewnienia
świadczeń zdrowotnych mieszkańcom
domów pomocy społecznej (DPS) (6144)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z otrzy-
maną za pośrednictwem Pana Marszałka przy pi-
śmie z dnia 5 listopada br., znak SPS-023-6144/08,

interpelacją pani poseł Bożeny Kotkowskiej w spra-
wie zapewnienia świadczeń zdrowotnych mieszkań-
com domów pomocy społecznej uprzejmie informuję:
W domach pomocy społecznej przebywają osoby
niezdolne do samodzielnej egzystencji, wymagające
wyrównywania różnego rodzaju deficytów poprzez
świadczone wsparcie, opiekę, różnego rodzaju tera-
pię. Domy pomocy społecznej realizują kilkunasto-
letni proces standaryzacji usług, który skoncentro-
wany jest m.in. na przybliżaniu warunków zamiesz-
kania w domu pomocy społecznej do warunków śro-
dowiska rodzinnego. W filozofii nowego podejścia
mieszkaniec postrzegany jest jako osoba z deficyta-
mi zdrowotnymi, a nie jako pacjent wymagający in-
tensywnego leczenia (osoby wymagające leczenia
powinny przebywać w placówkach ochrony zdro-
wia). W konsekwencji takiego podejścia sukcesyw-
nie zmieniane były rozwiązania prawne adresowane
do tej grupy biorców świadczeń socjalnych, które
składają się na obecnie obowiązujące rozwiązania.
W efekcie ewolucyjnych zmian działalność domu
koncentruje się na usługach typu socjalnego (byto-
wych, opiekuńczych, wspomagających). Dom nie
świadczy podstawowych usług zdrowotnych, gdyż
w konsekwencji reformy ochrony zdrowia nie posia-
da takich uprawnień, o czym przypomina pismo
pani minister Jolanty Fedak skierowane do staro-
stów i prezydentów miast w lipcu br. Pismo to wy-
wołało falę niezadowolenia, szczególnie ze strony
personelu medycznego zatrudnionego w domach po-
mocy społecznej, który obawia się nowej formy za-
trudnia, jaka może być realizowana w świetle zarzą-
dzenia prezesa NFZ nr 69 z września 2007 r.
Świadczenia zdrowotne udzielane są mieszkań-
com domów pomocy społecznej i objętym powszech-
nym ubezpieczeniem zdrowotnym na analogicznych
zasadach jak osobom, które potrzebują pomocy me-
dycznej w warunkach domowych. Natomiast dom
pomocy społecznej może uzupełniać świadczenia
ZOZ-u, zatrudniając dodatkowo personel świadczą-
cy usługi pielęgnacyjne zgodnie z art. 58 ustawy
z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, ponie-
waż najczęściej zakres usług świadczonych przez
personel pielęgniarski w domu pomocy społecznej
jest znacznie szerszy niż katalog usług zakładu opie-
ki zdrowotnej.
Tocząca się obecnie debata dotycząca świadczeń
zdrowotnych wobec mieszkańców domów pomocy
społecznej dotyczy tylko i wyłącznie przeniesienia
ciężaru finansowania świadczeń należnych z po-
wszechnego systemu ubezpieczenia zdrowotnego
z pomocy społecznej na ochronę zdrowia. Mając na
względzie dobro mieszkańców, zasadne jest elimino-
wanie podwójnego finansowania tych samych usług
– opłacania składki zdrowotnej i ponoszenia opłaty
z tytułu pobytu w domu pomocy społecznej, na którą
składa się również wynagrodzenie personelu pielę-
gniarskiego etatowo zatrudnionego w domu, wymu-
szając równocześnie właściwą jakość oferowanych
świadczeń. Negowanie usług świadczonych syste-
713
mem zadaniowym, bez próby wdrożenia go do prak-
tyki, jest w mojej ocenie próbą ochrony interesów
grupy pracowniczej, która niechętnie odnosi się do
nowych form świadczenia usług pielęgniarskich,
kosztem ochrony interesów mieszkańców domów,
którzy opłacając składkę, mają pełne prawo do peł-
nego wachlarza usług należnych z powszechnego
systemu ochrony zdrowia finansowanego z Narodo-
wego Funduszu Zdrowia.
Pielęgniarki, które będą świadczyły usługi pielę-
gniarskiej opieki środowiskowej w systemie zada-
niowym lub w ramach praktyki grupowej, będą za-
chowywały prawo wykonywania zawodu, a także
mają możliwość uzyskania korzystniejszych warun-
ków wynagrodzenia.
Resort na przestrzeni ostatnich lat wiele razy po-
dejmował ten trudny i złożony problem dotyczący
zapewnienia usług pielęgniarskich mieszkańcom na
terenie domu, jednak wprowadzenie rozwiązań, któ-
re satysfakcjonowałyby dyrektorów tych jednostek
organizacyjnych i personel pielęgniarski, wykracza
poza ramy obecnie funkcjonującego systemu ochro-
ny zdrowia. Wynika to z podejścia mającego na celu
ochronę praw pacjentów, która sprowadza się do
podstawowej zasady, że świadczenia zdrowotne re-
alizowane są przez zakłady opieki zdrowotnej, co
w konsekwencji uniemożliwia zawieranie kontrak-
tów na świadczenie usług zdrowotnych przez domy
pomocy społecznej nieposiadające statusu zakładu
opieki zdrowotnej. Nie do zaakceptowania jest rów-
nież fakt dalszego podwójnego finansowania usług
pielęgniarskich przez mieszkańców, co w chwili
obecnej ma powszechnie miejsce. Mieszkańcy z jed-
nej strony płacą składkę zdrowotną, a z drugiej, po-
nosząc opłatę za pobyt w domu pomocy społecznej,
finansują koszty zatrudnienia personelu pielęgniar-
skiego na poziomie domu.
Reasumując, pragnę podkreślić, że dom pomocy
społecznej świadczy usługi bytowe, opiekuńcze,
wspomagające i umożliwia mieszkańcom korzysta-
nie z usług zdrowotnych świadczonych przez system
ochrony zdrowia. Usługi zdrowotne udzielane są
mieszkańcom domów pomocy społecznej na takich
samych zasadach jak osobom, które potrzebują po-
mocy medycznej w warunkach domowych. Miesz-
kańcy mają prawo do pielęgniarskiej opieki środowi-
skowej, adresowanej do osób o ograniczonej spraw-
ności psychofizycznej, realizowanej przez pielęgniar-
kę środowiskową. W bieżącym roku NFZ zawiera
umowy na zadaniową realizację świadczeń pielę-
gniarki podstawowej opieki zdrowotnej. Dom pomo-
cy społecznej może dodatkowo zatrudnić pielęgniar-
ki, które świadczą usługi pielęgnacyjne w zakresie
wykraczającym poza uprawnienia wynikające z prze-
pisów o ubezpieczeniu w NFZ.
Myślę, że zgodzi się ze mną pani poseł Kotkow-
ska, że usługi medyczne w stosunku do mieszkań-
ców domów powinny być finansowane ze środków
Narodowego Funduszu Zdrowia i zasadne jest, aby
pielęgniarki zatrudnione w domach i finansowane
ze środków pomocy społecznej zawierały kontrakty
714
na pielęgniarską opiekę środowiskową finansowaną
z NFZ. Nie wyklucza to przecież możliwości dodat-
kowego świadczenia usług pielęgnacyjnych świad-
czonych w domu, jednak usługi te powinny uzupeł-
niać świadczenia realizowane i finansowane z Naro-
dowego Funduszu Zdrowia, a nie je zastępować.
Ponadto w resorcie trwają obecnie prace między-
resortowego zespołu, który ma za zadanie wypraco-
wanie nowych rozwiązań. Mam nadzieję, że wspólne
działania usprawnią dostęp do świadczeń zdrowot-
nych wszystkich osób przebywających w domach
(w tym osób przewlekle chorych), jak również usa-
tysfakcjonują organizatorów odpowiedzialnych za
realizowanie tej formy pomocy.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Mieczysława Marcina Łuczaka
w sprawie profilaktyki wobec coraz większej
liczby zachorowań kobiet na raka szyjki macicy
(6148)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Mieczysława Marcina Łu-
czaka, przesłaną przy piśmie Pana Marszałka, znak:
SPS-023-6148/08, z dnia 5 listopada 2008 r., w spra-
wie profilaktyki wobec coraz większej liczby zacho-
rowań kobiet na raka szyjki macicy, uprzejmie pro-
szę o przyjęcie następujących wyjaśnień.
Mając na uwadze wysoki wskaźnik zachorowań
na raka szyjki macicy oraz od lat odnotowywany ni-
ski poziom wykonywanych w ciągu roku badań profi-
laktycznych w przedmiotowym zakresie, „Populacyj-
ny program profilaktyki i wczesnego wykrywania
raka szyjki macicy” został włączony do grupy zadań
„Narodowego programu zwalczania chorób nowotwo-
rowych”, realizowanego na podstawie ustawy z dnia
1 lipca 2005 r. o ustanowieniu programu wieloletnie-
go „Narodowy program zwalczania chorób nowotwo-
rowych” (Dz. U. Nr 143, poz. 1200, z późn. zm.).
Wejście w życie wymienionej wyżej ustawy po-
zwala na stałe finansowanie z budżetu państwa
działań uwzględnionych w „Narodowym programie
zwalczania chorób nowotworowych”. Każdego roku
minister zdrowia zobligowany jest do zabezpiecze-
nia w swoim budżecie środków finansowych w wyso-
kości min. 250 000 000 zł, z czego nie mniej niż 10%
tej kwoty musi być wydatkowane na działania profi-
laktyczne, w tym na populacyjny program profilak-
tyczny raka szyjki macicy.
Nad prawidłową realizacją „Narodowego progra-
mu zwalczania chorób nowotworowych” czuwa Rada
ds. Zwalczania Chorób Nowotworowych oraz koor-
dynatorzy poszczególnych jego zadań.
Realizacja przedmiotowego zadania przebiega
w oparciu o wzajemną współpracę pomiędzy Mini-
sterstwem Zdrowia, który finansuje część logistycz-
no-organizacyjną, a Narodowym Funduszem Zdro-
wia finansującym wykonywane w ramach powyż-
szego przesiewowe badania cytologiczne. W ramach
programu przyjęto ponadto następujące rozwiąza-
nia polegające na:
— wysyłaniu przez Narodowy Fundusz Zdrowia
w formie listownej imiennych zaproszeń do udziału
w „Populacyjnym programie profilaktyki i wczesne-
go wykrywania raka szyjki macicy”,
— utworzeniu sieci centralnego i wojewódzkich
ośrodków koordynujących (po jednym w każdym wo-
jewództwie) w celu monitorowania i koordynowania
realizacji badań cytologicznych,
— stworzeniu i zapewnieniu funkcjonowania
systemu informatycznego, zawierającego bazę da-
nych niezbędną do bieżącego monitorowania reali-
zacji skryningów populacyjnych.
Począwszy od 1 stycznia 2006 r., w kolejnych la-
tach trwania programu przebadano 19,15%, tj. oko-
ło 1,7 kobiet pełnej populacji kobiet, liczącej 9,5 mln,
ze wskazanego wyżej przedziału wiekowego. Pomi-
mo że liczba badanych kobiet stopniowo wzrasta,
a w latach 2006–2007 wzrosła niemalże dwukrotnie,
to jednak w odniesieniu do pełnej populacji kobiet,
które powinny zostać przebadane w ciągu 3 lat, nie
jest to wynik w pełni zadowalający.
Zdając sobie sprawę z wielkich korzyści zdrowot-
nych wynikających z powszechnego udziału kobiet
polskich w badaniach profilaktycznych w ramach
wskazanego programu, Ministerstwo Zdrowia po-
dejmuje wszelkie działania, które poprzez zwiększe-
nie udziału kobiet w programie doprowadzą do osią-
gnięcia przyjętych w ramach „Narodowego progra-
mu zwalczania chorób nowotworowych” celów,
tj. zwiększenia między innymi wskaźnika wykrywal-
ności raka szyjki macicy oraz obniżenia wskaźnika
umieralności z powodu wskazanego nowotworu.
I tak w ramach działań na rzecz poprawy zgła-
szalności kobiet do programów skryningowych przez
wspomniane WOK-i i NFZ realizowane są różnorod-
ne akcje informacyjno-edukacyjne, mające na celu
doprowadzenie do zmian świadomościowych i zmian
postaw u kobiet polskich, skutkujących zwiększo-
nym poczuciem odpowiedzialności za własne zdro-
wie i poczuciem potrzeby systematycznego korzysta-
nia z badań profilaktycznych w kierunku wczesnego
wykrywania nowotworów złośliwych.
Należy wspomnieć o rozpoczętej współpracy
z mediami w zakresie promowania profilaktyki i po-
pularyzowania badań profilaktycznych. W ramach
programu realizowana jest produkcja i dystrybucja
różnego rodzaju materiałów informacyjnych, bro-
szur, ulotek, publikowane są informacje w prasie lo-
kalnej oraz ogólnokrajowej na tematy dotyczące pro-

filaktyki zdrowotnej. Niemalże na skalę masową,
jako element narodowego programu, organizowane
są różnego rodzaju kampanie promocyjno-rozryw-
kowe z włączeniem elementów informacyjnych na
temat profilaktyki. Ponadto prowadzone są akcje
z szeroko rozumianego pakietu działań public rela-
tions. W związku z powyższym w roku bieżącym za-
planowana została miedzy innymi akcja medialna
z wykorzystaniem emisji spotu telewizyjnego (wy-
produkowanego w ramach i na potrzeby programu
populacyjnego wczesnego wykrywania raka szyjki
macicy), promująca programy profilaktyczne w me-
diach o zasięgu ogólnopolskim (od 15 lipca do 15
sierpnia na wszystkich stacjach TVN oraz od 4 do
23 listopada w TVP) w czasie antenowym o najwyż-
szej oglądalności. Następnym pomysłem realizowa-
nym w porozumieniu z TVP jest wykorzystywanie
wątków dotyczących profilaktyki w różnego rodzaju
popularnych serialach („M jak miłość w roku 2007
oraz w „Rancho” w roku 2008) co powinno spowodo-
wać pożądany wzrost liczby kobiet zgłaszających się
na badania skryningowe.
Ponadto w roku bieżącym do realizacji działań
w zakresie promowania programów profilaktycz-
nych oraz indywidualnego roznoszenia zaproszeń do
kobiet, z jednoczesnym zachęcaniem ich do udziału
w powyższych, włączono pielęgniarki i położne.
Choć na dzień dzisiejszy obserwujemy w poszczegól-
nych regionach kraju różnorodne podejście i zainte-
resowanie pielęgniarek udziałem w takim projekcie,
uważam, że bezpośrednie kontakty pielęgniarek
z kobietami i zwracanie im uwagi na korzyści płyną-
ce ze stosowania świadomej profilaktyki może przy-
nieść również wymierne efekty dla programu w po-
staci zwiększonej liczby wykonanych badań cytolo-
gicznych i mammograficznych.
Odpowiadając na pytanie dotyczące finansowania
badań cytologicznych i ginekologicznych, uprzejmie
wyjaśniam, że poza opisanymi wyżej badaniami pro-
filaktycznymi, realizowanymi w ramach przedmioto-
wego programu, finansowanymi przez Narodowy
Fundusz Zdrowia, istnieje możliwość bezpłatnego
wykonania świadczeń diagnostycznych, w tym me-
dycznej diagnostyki ambulatoryjnej u kobiet niekwa-
lifikujących się do programu, które wykonywane są
przez świadczeniodawców na podstawie skierowania
lekarza ubezpieczenia zdrowotnego (zakwalifikowa-
nych jako świadczenia gwarantowane) w ramach am-
bulatoryjnej opieki specjalistycznej, finansowanych
również przez Narodowy Fundusz Zdrowia w ra-
mach ustawowego obowiązku określonego w usta-
wie z dnia 27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opie-
ki zdrowotnej finansowanych ze środków publicz-
nych (Dz. U. z 2004 r. Nr 210, poz. 2135).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Marek Twardowski
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
715
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Romana Kaczora
w sprawie dostępu pacjentów
do skutecznego leczenia zesztywniającego
zapalenia stawów kręgosłupa (6151)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana Romana Kaczora, posła na Sejm
RP, z dnia 28 października 2008 r. w sprawie dostę-
pu pacjentów do skutecznego leczenia zesztywniają-
cego zapalenia stawów kręgosłupa, przekazaną przy
piśmie pana Krzysztofa Putry, wicemarszałka Sej-
mu RP, z dnia 5 listopada 2008 r., znak: SPS-023-
-6151/08, uprzejmie proszę o przyjęcie następują-
cych wyjaśnień.
Unormowania prawne regulujące dostęp do
świadczeń opieki zdrowotnej finansowanych ze środ-
ków publicznych, a także zasady i tryb finansowania
tych świadczeń zostały określone w ustawie z dnia
27 sierpnia 2004 r. o świadczeniach opieki zdrowot-
nej finansowanych ze środków publicznych (Dz. U.
z 2008 r. Nr 164, poz. 1027, ze zm.) oraz aktach wy-
konawczych do tej ustawy i zarządzeniach prezesa
Narodowego Funduszu Zdrowia dotyczących postę-
powań w sprawie zawarcia umów o udzielanie świad-
czeń opieki zdrowotnej w poszczególnych rodzajach
i zakresach.
Szczegółowe zasady określające stosowanie tera-
pii inicjującej, w tym stosowanie terapii inicjującej
w przypadku pacjentów, którzy ukończyli 18 rok ży-
cia, z rozpoznanym serododatnim i seroujemnym
reumatoidalnym zapaleniem stawów zostały uregu-
lowane w zarządzeniach prezesa Narodowego Fun-
duszu Zdrowia nr 8/2008/DGL z dnia 29 stycznia
2008 r. w sprawie zasad opracowywania przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia terapeutycznych programów
zdrowotnych oraz nr 36/2008/DGL z dnia 19 czerwca
2008 r. w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne w za-
kresie: terapeutyczne programy zdrowotne, ze zm.
Jednocześnie odnosząc się do istoty wprowadze-
nia terapii inicjującej do programów zdrowotnych,
uprzejmie nadmieniam, iż jednym z wiodących zało-
żeń jej wprowadzenia jest poprawa dostępności opie-
ki zdrowotnej dla pacjentów cierpiących na poważne
schorzenia, których koszty leczenia stanowią zna-
czącą pozycję w budżecie publicznego płatnika. Wy-
datkowanie tych środków publicznych powinno pod-
legać szczególnym rygorom gospodarki finansowej
przy wykorzystaniu istniejących możliwości racjo-
nalnego ograniczenia kosztów ponoszonych na re-
fundację produktów leczniczych bez szkody dla ja-
kości udzielanych świadczeń zdrowotnych.
Istota terapii inicjującej polega na wskazaniu
leku, od którego należy rozpoczynać terapię. Należy
jednocześnie wyraźnie podkreślić, że możliwa jest
716
ona do zastosowania we wskazaniach, w których
występują cząsteczki równoważne, przy czym ta
równoważność musi być potwierdzona przez nieza-
leżny wyspecjalizowany podmiot zajmujący się ana-
lizą farmakoekonomiczną technologii lekowych.
Status technologii inicjującej uzyskuje lek mający
najniższe koszty związane z podaniem i najniższy
koszt substancji z uwzględnieniem dawki leku i ilo-
ści dawek stosowanych podczas terapii oraz przewi-
dywanego czasu leczenia. W przypadku chorób prze-
wlekłych bierze się pod uwagę koszt rocznej lub
dłuższej terapii. Dzięki tym rozwiązaniom można
zwiększyć liczbę osób objętych terapeutycznymi pro-
gramami zdrowotnymi, nie ograniczając jednocze-
śnie ich efektywności, oraz osiągnąć optymalizację
kosztów świadczeń zdrowotnych przez publicznego
płatnika.
Jednocześnie należy zwrócić szczególną uwagę
na zalecenia National Institute for Health and Clini-
cal Exellence (NICE), angielskiej niezależnej orga-
nizacji odpowiedzialnej za przygotowanie wytycz-
nych dotyczących promocji zdrowia i zapobiegania
stanom chorobowym, z października 2007 r. „NICE
technology appraisal guidance 130-Adalimumab,
etanercept and infliximab for the treatment of rheu-
matoid arthritis”, które wskazują na równoważność
etanerceptu, adalimumabu i infliksymabu w terapii
reumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymi
zaleceniami powinno się rozpoczynać terapię od naj-
tańszej opcji. Wymienność omawianych inhibitorów
TNF-α została również wskazana w amerykańskich
zaleceniach z czerwca 2008 r.
Odnosząc się do poruszonej w interpelacji kwe-
stii dotyczącej ograniczenia swobody terapeutycznej
lekarza w związku z wprowadzeniem terapii inicju-
jącej, uprzejmie informuję, iż w dalszym ciągu do
kompetencji lekarza należeć będzie stwierdzenie,
czy w przypadku indywidualnego pacjenta nie za-
chodzą przeciwwskazania do zastosowania produk-
tu leczniczego określonego jako technologia inicjują-
ca. Jeżeli zaistnieją przeciwwskazania, lekarz, kie-
rujący się dobrem pacjenta i wskazaniami aktualnej
wiedzy medycznej jest zobowiązany wybrać inną te-
rapię niż wskazana jako inicjująca lub w szczegól-
nych przypadkach może odstąpić od leczenia w ra-
mach programu terapeutycznego. Uzyskanie przez
najmniej kosztowną technologię medyczną statusu
technologii inicjującej nie wyklucza więc indywidu-
alizacji prowadzonego przez lekarza postępowania
terapeutycznego.
Ponadto, mając na względzie liczne wnioski, któ-
re wpływają do Ministerstwa Zdrowia, w sprawie
uchylenia zarządzeń prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia określających stosowanie terapii inicjują-
cej, uprzejmie informuję, iż minister zdrowia w dniu
25 sierpnia br. wystąpił do Agencji Oceny Technolo-
gii Medycznych z wnioskiem o ocenę finansowania
ze środków publicznych w terapeutycznym progra-
mie zdrowotnym „Leczenie reumatoidalnego zapale-
nia stawów” etanerceptu (Enbrel®), infliksimabu
(Remicade®), adalimumabu (Humira®) oraz wyło-
nienia terapii inicjującej.
W dniu 16 października 2008 r. Rada Konsulta-
cyjna Agencji Oceny Technologii Medycznych podję-
ła uchwałę nr 52/15/2008, w której rekomenduje
kontynuowanie finansowania etanerceptu (Enbre-
l®), infliksimabu (Remicade®), adalimumabu (Hu-
mira®) w ramach pierwszego rzutu leczenia biolo-
gicznego reumatoidalnego zapalenia stawów w tera-
peutycznym programie zdrowotnym prowadzonym
przez Narodowy Fundusz Zdrowia z uwzględnie-
niem wyboru w terapii inicjującej leku aktualnie
najtańszego.
Jednocześnie uprzejmie informuję, iż obowiązu-
jące w 2009 r. zapisy zarządzenia prezesa Narodo-
wego Funduszu Zdrowia nr 98/2008/DGL z dnia 27
października 2008 r. w sprawie określenia warun-
ków zawierania i realizacji umów w rodzaju: lecze-
nie szpitalne w zakresie: terapeutyczne programy
zdrowotne, które reguluje postępowanie w sprawie
zawarcia umowy o udzielanie świadczeń opieki zdro-
wotnej w ww. rodzaju, jak również opis terapeutycz-
nego programu zdrowotnego „Leczenie reumato-
idalnego zapalenia stawów i młodzieńczego idioma-
tycznego zapalenia stawów o przebiegu agresyw-
nym” nie określają, który z leków stosowany w ra-
mach tego programu uzyskał status technologii
inicjującej. Zgodnie z § 9 ust. 10 ww. zarządzenia
technologia medyczna, której zostanie nadany sta-
tus terapii inicjującej, zostanie wskazana stosow-
nym zarządzeniem prezesa Narodowego Funduszu
Zdrowia.
Natomiast w odniesieniu do kwestii dotyczącej
finansowania terapii z zastosowaniem leków biolo-
gicznych u osób z zesztywniającym zapaleniem sta-
wów kręgosłupa w ramach świadczenia „farmakote-
rapia niestandardowa” uprzejmie informuję, iż zgod-
nie ze stanowiskiem Narodowego Funduszu Zdro-
wia wszystkie świadczenia, które do 30 czerwca br.
były rozliczane w ramach tej procedury, winny być
od 1 lipca br. rozliczane w ramach świadczenia
„Świadczenie za zgodą płatnika”, opisanego w § 24
zarządzenia prezesa Narodowego Funduszu Zdro-
wia nr 32/2008/DSOZ z dnia 11 czerwca 2008 r.
w sprawie określenia warunków zawierania i reali-
zacji umów w rodzaju: leczenie szpitalne, ze zm.
Wszelkie nowe wnioski o sfinansowanie terapii
w ramach „Świadczenie za zgodą płatnika” muszą
jednak spełniać kryteria zawarte w opisie przedmio-
towego świadczenia.
Jednocześnie, odnosząc się do zapewnienia do-
stępu osobom z zesztywniającym zapaleniem sta-
wów kręgosłupa do leczenia biologicznego, uprzej-
mie wyjaśniam, że z informacji uzyskanych z Agen-
cji Oceny Technologii Medycznych wynika, iż zosta-
ła przygotowana analiza weryfikacyjna efektywno-
ści klinicznej inhibitorów TNF-α w leczeniu między
innymi zesztywniającego zapalenia stawów kręgo-
słupa. Natomiast obecnie Agencja Oceny Technolo-
gii Medycznych oczekuje na opis programu terapeu-

tycznego z Narodowego Funduszu Zdrowia w celu
wykonania dalszej analizy ekonomicznej przedmio-
towej terapii.
Należy także zaznaczyć, iż z uwagi na wysoki
koszt leczenia inhibitorami TNF-α oraz ze względu
na to, że leki biologiczne zwiększają zagrożenie u le-
czonych nimi pacjentów zachorowania między inny-
mi na choroby nowotworowe i gruźlicę, leczenia bio-
logicznego nie można zastosować u każdego pacjen-
ta z chorobą reumatyczną. Zatem o włączeniu do
leczenia decydują każdorazowo kryteria medyczne,
jakie musi spełniać pacjent, u którego ma być zasto-
sowana terapia lekami biologicznymi. Tego rodzaju
specjalistyczne długotrwałe leczenie musi być także
prowadzone pod nadzorem lekarzy specjalistów
w dziedzinie reumatologii. Stąd leczenie osób z cho-
robami reumatycznymi inhibitorami TNF-α prowa-
dzone jest w ramach terapeutycznych programów
zdrowotnych.
Mając na względzie powyżej przedstawione infor-
macje, uprzejmie zapewniam, iż wszelkie działania
podejmowane zarówno przez ministra zdrowia, jak
i prezesa Narodowego Funduszu Zdrowia mają na
celu przede wszystkim poprawę dostępu pacjentów
ze schorzeniami reumatycznymi do nowoczesnych
metod leczenia oraz racjonalne wydatkowanie środ-
ków publicznych przeznaczonych na ten cel.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie komunikacji pomiędzy
woj. zachodniopomorskim a Warszawą (6152)
Szanowny Panie Marszałku! Poniżej odpowia-
dam na pytania zawarte w interpelacji pana posła
Konstantego Oświęcimskiego w sprawie komunika-
cji pomiędzy woj. zachodniopomorskim a Warszawą.
(SPS-023-6152/08).
1. Czy jest możliwość wpłynięcia na LOT na
przywrócenie połączeń lotniczych: wieczornego lotu
LO 3939 z Warszawy do Szczecina oraz lotu LO
3940 we wczesnych godzinach porannych ze Szcze-
cina do Warszawy?
Art. 197 ust. 1 ustawy z dnia 3 lipca 2002 r. Pra-
wo lotnicze przewiduje procedurę utrzymania połą-
czenia lotniczego na trasie o stosunkowo nieznacz-
717
nym ruchu. Zgodnie z tym przepisem prezes Urzędu
Lotnictwa Cywilnego może zarządzić, na wniosek
wojewody lub właściwej jednostki samorządu tery-
torialnego, aby określona trasa o stosunkowo nie-
znacznym ruchu, lecz ważna dla miasta lub regionu,
była obsługiwana na zasadzie obowiązku użytecz-
ności publicznej, z zachowaniem przez przewoźnika
określonych wymagań dotyczących w szczególności
ciągłości i regularności przewozów, zdolności prze-
wozowej i poziomu opłat. Decyzja o zawieszeniu lub
utrzymaniu konkretnego lotu jest suwerenną decy-
zją przewoźnika wynikającą przede wszystkim z ra-
chunku ekonomicznego. Wydaje się uzasadnione
zgłoszenie bezpośrednio do przewoźnika odpowied-
nio udokumentowanego wniosku w tej sprawie.
2. Czy w ramach potrzeb regionu istnieje możli-
wość dotowania połączeń lotniczych?
Polskie prawo nie mówi wprost o możliwości do-
towania połączeń lotniczych. Ust. 2 art.197 ww.
ustawy stanowi, iż w sytuacji, kiedy żaden z upo-
ważnionych albo wyznaczonych przewoźników lot-
niczych nie podejmie się obsługi danej trasy stosow-
nie do wymagań, o których mowa w ust. 1, prezes
ULC może ogłosić konkurs otwarty dla przewoźni-
ków, w celu wybrania przewoźnika gotowego do
przyjęcia obowiązku użyteczności publicznej. W tym
przypadku podstawą oceny ofert składanych w kon-
kursie jest forma lub wysokość rekompensat lub in-
nych świadczeń, o jakie wnioskuje dany przewoźnik.
W projekcie nowelizacji ww. ustawy przygotowanym
przez Ministerstwo Infrastruktury przewidziana
jest modyfikacja zapisu art. 197, która określa, iż
w przypadku nałożenia na przewoźnika obowiązku
użyteczności publicznej na wniosek wojewody lub
właściwej jednostki samorządu terytorialnego wnio-
sek w tej sprawie powinien zawierać zobowiązanie
do partycypowania przynajmniej w 50% pokrycia
kosztów stanowiących rekompensatę za wykonywa-
nie obowiązku użyteczności publicznej.
3. Czy jest rozważana strategia utworzenia po-
łączeń lotniczych pomiędzy regionami Polski bez
potrzeby przesiadek w Warszawie?
Uruchamianie połączeń lotniczych pomiędzy re-
gionami leży w gestii poszczególnych portów lotni-
czych. Np. port lotniczy w Bydgoszczy dysponuje re-
gularnymi połączeniami z Krakowem, Poznaniem
i Łodzią obsługiwanymi przez linię JETAIR.
4. Na jakim etapie są prace przy modernizacji
połączeń kolejowych pomiędzy Poznaniem a Szcze-
cinem umożliwiające skrócenie czasu podróży?
W Programie Operacyjnym „Infrastruktura i śro-
dowisko na lata 207–2013” znajdują się dwa projekty
dotyczące modernizacji linii kolejowej E59 na odcin-
ku Poznań – Szczecin.
Projekt 7.1–6 dotyczy modernizacji odcinka Po-
znań – Krzyż o długości 83,7 km i będzie realizowa-
ny w latach 2009–2013. Po modernizacji czas prze-
jazdu tego odcinka zostanie skrócony o 23 minuty
i wyniesie 31 minut. Szacunkowy koszt projektu wy-
nosi 1257,73 mln PLN. Przygotowanie zadania do
718
realizacji odbywa się w ramach projektu TEN-T
2004-PL-92602-S „Modernizacja linii kolejowej E59
na odcinku Poznań – Szczecin – Świnoujście”. W bie-
żącym roku wykonano studium wykonalności dla
projektu. W opracowaniu znajdują się materiały do
wydania decyzji o środowiskowych uwarunkowa-
niach oraz decyzji lokalizacyjnych wraz z wymaga-
nymi załącznikami, jak również wnioski o dofinan-
sowanie z funduszy Unii Europejskiej.
Projekt 7.1-7 obejmuje modernizację odcinka
o długości 129,7 km Krzyż – Szczecin i będzie reali-
zowany w latach 2009–2014. Zakłada się skrócenie
przejazdu tego odcinka do 56 minut. Również prace
przygotowawcze dla tego zadania są realizowane
w ramach ww. projektu TEN-T. Szacowany koszt
modernizacji tego odcinka – 1904,56 mln PLN. Po
zrealizowaniu tych projektów w 2015 r. czas przejaz-
du z Poznania do Szczecina wyniesie ok. 1,5 godz.
Należy dodać, iż odcinek linii E30 Warszawa –
Poznań jest także planowany do modernizacji w ra-
mach Programu Operacyjnego „Infrastruktura i śro-
dowisko w latach 20092013” i pozwoli na skrócenie
czasu przejazdu na tej trasie do 2 godzin.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Konstantego Oświęcimskiego
w sprawie uregulowań prawnych ułatwiających
muzeom pozyskiwanie eksponatów (6153)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na in-
terpelację pana Konstantego Oświęcimskiego, posła
na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej (SPS-023-6153/
08), w sprawie uregulowań prawnych ułatwiającym
muzeom pozyskiwanie eksponatów uprzejmie proszę
o zapoznanie się z poniższymi wyjaśnieniami.
Pragnę zapewnić, że minister kultury i dziedzic-
twa narodowego, doceniając znaczenie instytucji
muzealnych o profilu technicznym, dokłada wszel-
kich starań, aby zapewnić jak najlepszą ochronę
obiektom będącym świadectwem rozwoju myśli
technicznej w naszym kraju. Należy jednak zazna-
czyć, że minister kultury i dziedzictwa narodowego
nie jest organizatorem dla żadnego z muzeów wy-
mienionych w interpelacji. Organizatorami dla tych
placówek są Polskie Koleje Państwowe (Skansen Ta-
boru Kolejowego w Chabówce) lub jednostki samo-
rządu terytorialnego (Muzeum Kolejnictwa w War-
szawie i Stała Wystawa Pomorskich Kolei Wąskoto-
rowych w Gryficach). Odnosząc się więc do proble-
mu braku odpowiednich środków na zakupy ekspo-
natów, uprzejmie informuję, że zapewnienie ich,
zgodnie z ustawą z dnia 21 listopada 1996 r. o muze-
ach (Dz. U. z 1997 r. Nr 5, poz. 24, z późn. zm.), leży
po stronie organizatora danego muzeum.
W ocenie Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa
Narodowego nie ma konieczności wprowadzania
szczególnych uregulowań prawnych dotyczących po-
zyskiwania obiektów przez muzea gromadzące hi-
storyczny sprzęt wycofywany z użytkowania przez
spółki PKP. W przypadku muzeów, które funkcjonu-
ją w ramach PKP, kwestie te regulowane są odpo-
wiednimi procedurami pozwalającymi na bezpłatne
przekazanie obiektów przedstawiających wartość
zabytkową. Instytucje muzealne, dla których orga-
nizatorem jest samorząd terytorialny lub inny pod-
miot prawny, mogą pozyskiwać obiekty poprzez ne-
gocjacje i umowy indywidualne lub na zasadzie prze-
targu organizowanego przez poszczególne spółki
Polskich Kolei Państwowych.
Pragnę także poinformować, że minister kultury
i dziedzictwa narodowego w ramach programów
operacyjnych wspiera finansowo różnego rodzaju
inicjatywy z dziedziny kultury, w tym również ta-
kie, które mają na celu między innymi ochronę za-
bytków techniki. Wyczerpujące informacje na temat
programów operacyjnych ministra kultury i dzie-
dzictwa narodowego znajdują się na stronie interne-
towej www.mkidn.gov.pl
Mam nadzieję, że pan poseł uzna powyższe wyja-
śnienia za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie zbyt ciężkich tornistrów dzieci
w wieku szkolnym, a w szczególności uczniów
klas I–III (6154)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jacka Pilcha (SPS-023-
-6154/08) w sprawie nadmiernie obciążonych torni-
strów uczniów, uprzejmie informuję, że kwestie
związane z ogólną, profilaktyczną opieką zdrowotną

nad dziećmi i młodzieżą szkolną regulują przepisy
rozporządzenia ministra zdrowia z dnia 22 grudnia
2004 r. w sprawie zakresu i organizacji profilaktycz-
nej opieki zdrowotnej nad dziećmi i młodzieżą (Dz. U.
z 2004 r. Nr 282, poz. 2814). Opieka ta obejmuje
m.in. profilaktyczne badania lekarskie (bilanse zdro-
wia) w zakresie indywidualnej oceny zdrowia i roz-
woju ucznia oraz kwalifikacji programów rehabilita-
cyjnych. Wady postawy, a jedną z ich przyczyn są
niestety ciężkie tornistry, stanowią istotny problem
zdrowotny. Wczesne wykrycie zmian, a zwłaszcza
rozpoznanie skoliozy, stwarza możliwość skutecznej
profilaktyki i leczenia. Problem wad postawy u dzie-
ci i młodzieży jest na tyle poważny, że wymaga sys-
temowych rozwiązań. Współpraca resortów zdrowia
i oświaty w tej sprawie powinna zwiększyć skutecz-
ność działań na rzecz rozwiązania problemu zdro-
wia dzieci i młodzieży szkolnej.
Ministerstwo Edukacji Narodowej zwróciło się
do Ministerstwa Zdrowia z prośbą o powołanie ze-
społu specjalistów do opracowania wskazówek dla
nauczycieli wychowania fizycznego w zakresie profi-
laktyki wad postawy. Obecnie prace ww. zespołu
zmierzają do określenia ostatecznego kształtu doku-
mentu traktującego o profilaktyce wad postawy
u dzieci i młodzieży w środowisku nauczania i wy-
chowania. Opracowany przez specjalistów materiał
zostanie przekazany kuratoriom oświaty, jako ma-
teriał wspomagający pracę nauczycieli wychowania
fizycznego w profilaktyce wad postawy dzieci.
Ministerstwu Edukacji Narodowej znany jest pro-
blem związany z obciążeniem tornistrów, plecaków
uczniów szkół. Podjęte przez resort rozwiązania
prawne mają na celu ograniczenie tego zjawiska.
Przepis § 4 rozporządzenia ministra edukacji na-
rodowej i sportu z dnia 31 grudnia 2002 r. w sprawie
bezpieczeństwa i higieny w publicznych i niepublicz-
nych szkołach i placówkach (Dz. U. z 2003 r. Nr 6,
poz. 69) określa, że przy ustalaniu tygodniowego
planu zajęć dydaktyczno-wychowawczych należy
uwzględniać m.in.: równomierne obciążenie zajęcia-
mi w poszczególnych dniach tygodnia oraz różnico-
wanie zajęć w każdym dniu. Rozwiązanie to ma za-
pewnić uczniom higienę pracy umysłowej, ale rów-
nież odciążyć plecaki od zbyt dużej ilości podręczni-
ków potrzebnych w danym dniu. Przestrzeganie
tych zasad przez dyrektorów szkół odpowiedzial-
nych za opracowanie tygodniowych planów zajęć
jest egzekwowane zarówno przez pracowników sa-
nepidu kontrolujących szkoły, jak i wizytatorów peł-
niących nadzór pedagogiczny nad szkołami w imie-
niu kuratora oświaty.
Problem zbyt ciężkich tornistrów był przedmio-
tem dyskusji podejmowanych z wydawcami książek
edukacyjnych. W konsekwencji większość z wyda-
wanych obecnie podręczników szkolnych, szczegól-
nie przeznaczonych do pierwszego etapu edukacyj-
nego, dzieli się na części. Są to zatem małe książecz-
ki wielkości zeszytu. Obecne edycje podręczników
drukowane są na lekkim papierze.
719
W myśl art. 22 a ustawy z dnia 7 września 1991 r.
o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572,
z późn. zm.) nauczyciel wybiera podręcznik spośród
podręczników dopuszczonych do użytku szkolnego.
Szkolny zestaw wszystkich wybranych przez na-
uczycieli podręczników jest zatwierdzany uchwałą
rady pedagogicznej. Decyzja nauczyciela ma zatem
wpływ na zawartość tornistra ucznia. Jest to szcze-
gólnie istotne w przypadku uczniów realizujących
obowiązek szkolny w kształceniu zintegrowanym.
Uczniowie na tym etapie edukacji wszystkie zajęcia
odbywają w jednej izbie lekcyjnej pod opieką jednego
nauczyciela. Umożliwienie dzieciom pozostawiania
części przyborów szkolnych i podręczników jest kwe-
stią udostępnienia szafek będących na wyposażeniu
pomieszczenia szkolnego. Na właściwą organizację
pracy dzieci oraz wykorzystanie sprzętów będących
na wyposażeniu klasy bezpośredni wpływ ma na-
uczyciel, dyrektor szkoły, jak również niepoślednią
rolę odgrywają rodzice uczniów.
Należy także podkreślić, że dzieci z klas I–III
szkoły podstawowej niejednokrotnie przechowują
w tornistrach przedmioty niepotrzebne do nauki
w danym dniu. Istotna jest tutaj kontrola zawarto-
ści tornistra przeprowadzana przez rodziców.
Obecnie resort oświaty nie prowadzi prac legisla-
cyjnych nad przepisami regulującymi maksymalny
dopuszczalny ciężar tornistrów uczniów.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra kultury i dziedzictwa narodowego
na interpelację posła Jacka Pilcha
w sprawie finansowania Regionalnego
Centrum Polonii w Brniu (6155)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację, znak: SPS-023-6155/08, pana posła
Jacka Pilcha uprzejmie informuję, iż z wielkim za-
dowoleniem przyjąłem nową inicjatywę samorządu
powiatu Dąbrowa Tarnowska dotyczącą utworzenia
Regionalnego Centrum Polonii. Mam nadzieję, że
instytucja kultury mieszcząca się w zabytkowym
dworze w Brniu, będzie służyć zarówno naszym ro-
dakom mieszkającym poza granicami kraju, jak i lo-
kalnej społeczności. Wymiana kulturalna młodzieży
oraz programy edukacyjne staną się z pewnością in-
spiracją do podejmowania wielu twórczych działań
i cennych inicjatyw.
720
Poniżej przedstawiam możliwości w zakresie
wsparcia finansowego przedsięwzięcia:
— Regionalne Centrum Polonii. Minister Kultu-
ry i Dziedzictwa Narodowego finansuje działalność
instytucji kultury, dla których jest organizatorem,
oraz współfinansuje instytucje współprowadzone
z samorządem i organizacjami pozarządowymi. Mi-
nister kultury i dziedzictwa narodowego nie ma
możliwości formalnych finansowania instytucji, dla
których organizatorem jest inny podmiot, w tym
przypadku jednostka samorządu terytorialnego.
— Czasowe współfinansowanie ze strony MKiDN.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego wspiera
merytorycznie i finansowo najciekawsze i najcen-
niejsze projekty z zakresu kultury w obszarach:
1. Wydarzenia artystyczne.
2. Rozwój infrastruktury kultury.
3. Edukacja kulturalna i diagnoza kultury.
4. Dziedzictwo kulturowe.
5. Literatura i czytelnictwo.
6. Promocja kultury polskiej za granicą.
7. Fryderyk Chopin.
Wyżej wspomnianym obszarom tematycznym
przypisane są odpowiednio programy ministra kul-
tury i dziedzictwa narodowego. Programy te stano-
wią podstawę ubiegania się o środki na zadania
z zakresu kultury realizowane przez jednostki sa-
morządu terytorialnego, instytucje kultury, insty-
tucje filmowe, szkoły i uczelnie wyższe, organizacje
pozarządowe oraz podmioty gospodarcze.
W pierwszej fazie funkcjonowania Regionalnego
Centrum Polonii za najwłaściwsze uznałbym obsza-
ry 2 i 3, a więc odpowiednio programy:
— Rozwój infrastruktury kultury, w ramach
którego możliwe jest wsparcie takich zadań, jak: re-
mont, modernizacja, adaptacja nieruchomości na
cele działalności kulturalnej i edukacyjnej oraz za-
kup wyposażenia służącego działalności kulturalnej
i edukacyjnej, oraz
— Edukacja kulturalna i diagnoza kultury, w któ-
rym znajdują się takie zadania, jak: warsztaty, kur-
sy, szkolenia, przeglądy i konkursy artystyczne,
kampanie promocyjne i akcje społeczne promujące
aktywne uczestnictwo w kulturze, a także konferen-
cje, seminaria, programy dokumentacyjne wraz z pu-
blikacją prac badawczych.
Pierwszy termin składania wniosków na 2009 r.
upływa w dniu 30 listopada 2008 r. Kolejny nabór
zakończy się 31 marca 2009 r. Szczegóły dotyczące
wszystkich programów oraz formularze aplikacyjne
znajdują się na stronie internetowej ministerstwa:
www.mkidn.gov.pl. Pragnę także nadmienić, iż
zgodnie z uregulowaniami w tym zakresie opiekę
nad Polonią i Polakami za granicą sprawuje Senat
RP, którego budżet zawiera wydzieloną część prze-
znaczoną na wspieranie instytucji działających na
rzecz Polonii.
Minister kultury i dziedzictwa narodowego po-
przez podległe instytucje, takie jak: Instytut Adama
Mickiewicza, Biblioteka Narodowa, Instytut Książ-
ki, Naczelna Dyrekcja Archiwów Państwowych,
Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa oraz De-
partament Dziedzictwa Kulturowego (jednostka or-
ganizacyjna ministerstwa), finansuje przedsięwzię-
cia związane z ratowaniem polskiego dziedzictwa
kulturowego poza granicami kraju, upamiętnianiem
rocznic i wybitnych Polaków, a także promocją pol-
skiej twórczości artystycznej za granicą.
Mam nadzieję, że powyższe informacje posłużą
zainteresowanym do podjęcia właściwych decyzji
odnośnie do dalszego trybu postępowania, dostoso-
wanego do planów i potrzeb Regionalnego Centrum
Polonii. Życzę samorządowi Dąbrowy Tarnowskiej
wielu inicjatyw służących współpracy kulturalnej
mieszkańców regionu z zagranicą i Polonią. Wierzę,
że zapoczątkowane przedsięwzięcie będzie odnosiło
kolejne sukcesy.
Z wyrazami szacunku
Minister
Bogdan Zdrojewski
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie zmian w ustawie
Prawo o adwokaturze (6156)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma pana marszałka z dnia 5 listopada 2008 r.,
nr SPS-023-6156/08, przy którym przedstawiono
interpelację posła Józefa Piotra Klima w sprawie no-
welizacji ustawy Prawo adwokaturze, uprzejmie
przedstawiam, co następuje.
Zgodnie z art. 4b ust. 1 ustawy z dnia 26 maja
1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 2002 r.
Nr 123, poz. 1058, z późn. zm.) adwokat nie może
wykonywać zawodu:
1) jeżeli pozostaje w stosunku pracy,
2) jeżeli jego małżonek pełni funkcje sędziow-
skie, prokuratorskie lub w okręgu izby adwokackiej
– w organach dochodzeniowo-śledczych,
3) jeżeli został uznany za trwale niezdolnego do
wykonywania zawodu,
4) jeżeli został ubezwłasnowolniony,
5) w razie orzeczenia kary zawieszenia w czyn-
nościach zawodowych albo tymczasowego zawiesze-
nia w wykonywaniu czynności zawodowych.
Ponadto adwokat nie może wykonywać zawodu
w okręgu tej izby, w której spokrewniona z nim oso-
ba do drugiego stopnia lub spowinowacona z nim

w pierwszym stopniu pełni funkcje wymienione
w wyżej przywołanym przepisie (art. 4b ust. 2 ustawy).
Trzeba zauważyć, iż przepis art. 4b ustawy utra-
cił moc z dniem 17 września 1999 r. w zakresie,
w jakim odnosi się do małżonka, krewnego i powino-
watego adwokata, pełniących funkcje sędziowskie
lub prokuratorskie. Nastąpiło to w związku z ob-
wieszczeniem prezesa Trybunału Konstytucyjnego
z dnia 6 września 1999 r. o utracie mocy obowiązu-
jącej art. 4 ust. 3 ustawy o radcach prawnych, art. 30
ust. 2 ustawy o Sądzie Najwyższym, art. 15 ustawy
o prokuraturze, art. 53 § 2 i art. 61 § 2 pkt 3 ustawy
Prawo o ustroju sądów powszechnych, art. 12a usta-
wy o Naczelnym Sądzie Administracyjnym, art. 12
ustawy o zmianie ustawy Prawo o adwokaturze, usta-
wy o radcach prawnych oraz niektórych innych ustaw
oraz w części: art. 4b ust. 1 pkt 2 i ust. 2 ustawy Pra-
wo o adwokaturze, art. 1221 § 4 ustawy Prawo
o ustroju sądów powszechnych i art. 70 § 1 ustawy
Prawo o ustroju sądów wojskowych (Dz. U. Nr 75,
poz. 853), zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytu-
cyjnego z dnia 27 stycznia 1999 r., sygn. K 1/98.
W powyższym orzeczeniu Trybunał Konstytu-
cyjny uznał m.in., że art. 4b ust. 1 pkt 2 i ust. 2 usta-
wy Prawo o adwokaturze są niezgodne z Konstytu-
cją RP, naruszając szereg zasad gwarantowanych
przez konstytucję, tj. zasadę ochrony małżeństwa
i rodziny, równości, prawo do ochrony życia prywat-
nego i rodzinnego, do decydowania o swoim życiu
osobistym, do dostępu do służby publicznej, a także
wolności wyboru miejsca zamieszkania i pobytu
oraz wyboru i wykonywania zawodu. Ponadto Try-
bunał podkreślił, iż niedopuszczalna jest ingerencja
o znamionach arbitralności, tj. taka, która nie jest
konieczna m. in. z uwagi na bezpieczeństwo pań-
stwowe lub ochronę praw i wolności innych osób, je-
śli wnika ona w życie prywatne, nie respektując wię-
zi rodzinnych i praw do kontaktów z osobami bliski-
mi, a także integralności rodziny. Trybunał Konsty-
tucyjny uznał też, że zakazy wynikające z ww. prze-
pisów w sposób arbitralny pozbawiają sędziów,
a w związku z nimi także adwokatów i radców praw-
nych oraz prokuratorów, ich praw. Arbitralność tych
przepisów wyraża się także w ich nieproporcjonalnej
dotkliwości. Zdaniem Trybunału przepisy te były
zatem nieodpowiednie do istoty zagrożenia bez-
stronności sędziowskiej. Przesłanki zakazu zostały
bowiem sformułowane w sposób całkowicie oderwa-
ny od zindywidualizowanego i osobistego charakte-
ru zagrożeń bezstronności, powodowanych więzami
osobistymi sędziego z osobami, które mogą wywrzeć
wpływ na jego poglądy lub postawę, tak że przestaje
on być bezstronny i sprawiedliwy.
Jednocześnie wskazać trzeba, iż przepisy ustawy
z dnia 6 lipca 1982 r. o radcach prawnych (Dz. U.
z 2002 r. Nr 123, poz. 1059, z późn. zm.) nie zawiera-
ją przepisów statuujących analogiczne zakazy.
Kolejno pragnę podnieść, iż w myśl art. 1 pkt 1
rządowego projektu ustawy o zmianie ustawy Pra-
wo o adwokaturze, ustawy o radcach prawnych oraz
721
ustawy Prawo o notariacie, w art. 4b ustawy Prawo
o adwokaturze przewiduje się uchylenie ust. 1 pkt 2
oraz ust. 2. Projektowana zmiana doprowadzi do
usunięcia z systemu prawnego przepisów, kreują-
cych normy prawne częściowo zakwestionowane
przez Trybunał Konstytucyjny, a także skutkować
będzie ujednoliceniem regulacji odnoszących się do
wykonywania zawodu adwokata i radcy prawnego
w przedmiotowej sferze.
Rządowy projekt ustawy, o którym mowa wyżej,
jest obecnie przedmiotem prac sejmowej Komisji
Sprawiedliwości i Praw Człowieka.
Odnosząc się natomiast do kwestii ujednolicenia
zasad wykonywania i nauki zawodu radcy prawne-
go, pragnę zauważyć, co następuje.
Z uwagi na zacieranie się różnic między zawo-
dami adwokata i radcy prawnego celowe wydaje się
ich połączenie. Powołanie jednego zawodu zaufania
publicznego, którego zadaniem będzie świadczenie
pomocy prawnej, leżałoby zarówno w interesie
członków obecnie funkcjonujących dwóch samorzą-
dów zawodowych, jak i społeczeństwa. Po połącze-
niu powstałaby jedna korporacja prawnicza, która
mogłaby podjąć skuteczniejsze działania mające na
celu dbanie o etos i dobry wizerunek zawodu. Funk-
cjonowanie jednej korporacji osób świadczących fa-
chową pomoc prawną będzie też bardziej czytelne
dla klientów usług prawniczych, którzy w obecnym
systemie mogą być niezorientowani, czy i w jakim
zakresie pomocy prawnej może im udzielić radca
prawny.
Opierając się na tych przesłankach, w Minister-
stwie Sprawiedliwości podjęte zostały prace nad
opracowaniem koncepcji nowego ustroju adwokatu-
ry i w tym celu w lipcu 2008 r. powołany został ze-
spół, któremu przewodniczy podsekretarz stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości. W skład tego ze-
społu – poza przedstawicielami Ministerstwa Spra-
wiedliwości – powołani zostali również adwokaci
i radcowie prawni, jak i przedstawiciele organizacji
pozarządowych, m.in. Helsińskiej Fundacji Praw
Człowieka.
Ponadto wspomniany wyżej projekt ustawy o zmia-
nie ustawy Prawo o adwokaturze, ustawy o radcach
prawnych oraz ustawy Prawo o notariacie zawiera
regulacje, które w pewnej mierze zrównują zasady
wykonywania zawodów prawniczych, m.in. przewi-
dują wspólny egzamin wstępny dla kandydatów na
aplikantów adwokackich i radcowskich.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
722
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie asesorów sądowych (6157)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poselską złożoną przez pana posła Józe-
fa Piotra Klima w sprawie asesorów sądowych
uprzejmie przedstawiam, co następuje.
Ministerstwo Sprawiedliwości, dostrzegając pro-
blem powstały w wyniku orzeczenia Trybunału Kon-
stytucyjnego z dnia 24 października 2007 r. (sygn.
SK 7/06), w którym uznano powierzenie asesorom są-
dowym sprawowanie wymiaru sprawiedliwości za
sprzeczne z normami Konstytucji RP, rozpoczęło
jeszcze w zeszłym roku pracę nad projektem ustawy
o Krajowej Szkole Sądownictwa i Prokuratury regu-
lującej również kwestie podniesione w interpelacji.
Wprowadzenie rozwiązań zaproponowanych
w projekcie ustawy o Krajowej Szkole Sądownictwa
i Prokuratury stanowi zwieńczenie prac nad no-
wym, kompleksowym modelem szkolenia, zarówno
wstępnego, jak i ustawicznego, szeroko rozumianych
kadr sądownictwa i prokuratury w naszym kraju.
Dotychczasowy system naboru na stanowiska sę-
dziów sądów rejonowych opierał się na specjalistycz-
nej aplikacji oraz asesurze, połączonej z powierze-
niem na czas oznaczony pełnienia czynności sędziow-
skich i zakończonej oceną pracy. Wskazane orzecze-
nie Trybunału Konstytucyjnego spowodowało, że
niezbędne stało się dokonanie daleko idących modyfi-
kacji zasad dostępu do stanowisk sędziowskich oraz
opracowanie innego niż asesura modelu weryfikacji
umiejętności praktycznych i predyspozycji osób kan-
dydujących na stanowiska sędziowskie.
Rezygnacja ze swoistego okresu próby, jaki sta-
nowiła asesura, spowodowała konieczność zagwa-
rantowania odpowiedniego poziomu szkolenia kan-
dydatów na stanowiska sędziowskie, co wymaga
zmian dotychczasowego kształtu aplikacji.
Zgodnie z projektem ustawy do zadań krajowej
szkoły będzie należeć prowadzenie aplikacji ogólnej,
której celem jest przygotowanie osób poddanych
szkoleniu do zajmowania stanowisk: referendarza
sądowego, asystenta sędziego i asystenta prokurato-
ra oraz aplikacji sędziowskiej i prokuratorskiej, na-
kierowanej na szkolenie przyszłych sędziów i proku-
ratorów (asesorów prokuratorskich).
Wzorem wielu innych państw europejskich zde-
cydowano się na zastąpienie asesury okresem stażu,
w ramach aplikacji, na stanowisku referendarza są-
dowego lub asystenta sędziego, zakładając jednocze-
śnie, iż w szerszym niż dotychczas zakresie o stano-
wiska sędziego ubiegać się będą osoby legitymujące
się praktyką w innych zawodach prawniczych,
w szczególności adwokaci, radcowie prawni czy pro-
kuratorzy.
Projekt przewiduje następujące, równorzędnie
traktowane, drogi dochodzenia do stanowisk sę-
dziowskich:
1) poprzez ukończenie aplikacji sędziowskiej lub
ukończenie aplikacji prokuratorskiej i pracę w cha-
rakterze asesora prokuratorskiego przez okres co
najmniej trzech lat,
2) poprzez wykonywanie zawodu adwokata, rad-
cy prawnego, notariusza lub prokuratora,
3) poprzez ukończenie aplikacji ogólnej, pracę na
stanowisku referendarza sądowego lub asystenta sę-
dziego, odpowiednio, przez okres 5 lub 6 lat oraz zło-
żenie egzaminu sędziowskiego.
Proponuje się również rozwiązania dla osób
w tzw. okresie przejściowym. W przypadku osób
mianowanych na stanowisko asesora sądowego
przed dniem opublikowania wyroku Trybunału
Konstytucyjnego (Dz. U. z dnia 5 listopada 2007 r.
Nr 204, poz. 1482) projekt zakłada skrócenie okresu
asesury niezbędnego do ubiegania się o powołanie
na stanowisko sędziego sądu rejonowego do jednego
roku oraz obniżenie wieku kandydatów do 28 lat.
Na stanowisko sędziego sądu rejonowego będzie
mogła być powołana również osoba, która spełniając
wymagania określone w ustawie Prawo o ustroju są-
dów powszechnych, w brzmieniu nadanym omawia-
ną ustawą, ukończyła trzyletnią aplikację sądową
i złożyła egzamin sędziowski na podstawie przepi-
sów obowiązujących do dnia wejścia w życie projek-
towanej ustawy, a po złożeniu tego egzaminu była
zatrudniona na stanowisku:
1) referendarza sądowego co najmniej przez okres
2 lat w pełnym wymiarze czasu pracy albo
2) asystenta sędziego co najmniej przez okres 3
lat w pełnym wymiarze czasu pracy.
Projekt przewiduje, że asesorzy, w stosunku do
których ustało powierzenie pełnienia czynności sę-
dziowskich (co nastąpić ma z dniem 5 maja 2009 r.),
wykonywać będą czynności referendarzy sądowych
(w sądach powszechnych) lub czynności sekretar-
sko-administracyjne (w sądach wojskowych), zacho-
wają dotychczasowe uprawnienia pracownicze oraz
w zakresie wynagradzania i będą podlegać zwolnie-
niu przez właściwy organ na zasadach takich sa-
mych jak obowiązujące obecnie.
Rozwiązania przyjęte w projekcie przewidują
nadto, że o stanowiska referendarzy sądowych lub
asystentów sędziów będą się mogły ubiegać także
osoby, które na dotychczasowych zasadach ukończy-
ły aplikację sądową, prokuratorską bądź referen-
darską i zdały odpowiedni egzamin.
Projekt omawianej ustawy o Krajowej Szkole Są-
downictwa i Prokuratury, który w toku szeroko ro-
zumianych prac legislacyjnych był konsultowany
z zainteresowanymi środowiskami, został w dniu 7
listopada 2008 r. podczas drugiego czytania uchwa-
lony przez Sejm i przekazany do Senatu.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Jacek Czaja
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie zniżek na przejazdy
środkami transportu publicznego
dla opiekunów osób niepełnosprawnych (6158)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła Józefa Piotra Klima, otrzymaną
przy piśmie Pana Marszałka z dnia 5 listopada 2008 r.,
znak SPS-023-6158/08, w sprawie zniżek na prze-
jazdy środkami transportu publicznego dla opieku-
nów osób niepełnosprawnych, uprzejmie informuję
Pana Marszałka, że realizacja elementów polityki
społecznej państwa wobec osób niepełnosprawnych
oraz ich opiekunów należy do właściwości ministra
pracy i polityki społecznej w porozumieniu z mini-
strem finansów odpowiadającym za stan finansów
państwowych.
Minister infrastruktury nie posiada kompetencji
do rozszerzenia uprawnień do ulgowych przejazdów
jakimkolwiek kategoriom osób uprawnionych, w tym
opiekunom. Do właściwości Ministerstwa Infra-
struktury należą: interpretacja aktów prawnych do-
tyczących ustawowych uprawnień do ulg przy prze-
jazdach środkami publicznego transportu zbiorowe-
go kolejowego i autobusowego przyznanych m.in.
ustawą z dnia 20 czerwca 1992 r. o uprawnieniach
do ulgowych przejazdów środkami publicznego
transportu zbiorowego (Dz. U. z 2002 r. Nr 175,
poz. 1440, z późn. zm.) oraz nadzór nad przestrzega-
niem tych przepisów.
Zważywszy, iż problematyka ulg ustawowych
obejmuje obszar szeroko pojętej polityki społecznej
i finansowej realizowanej przez państwo, inicjatywa
ustawodawcza zmierzająca do rozszerzenia dotych-
czasowego zakresu ulg dla opiekunów osób niepeł-
nosprawnych może być podjęta na wniosek ministra
pracy i polityki społecznej, po uzyskaniu akceptacji
ze strony Rady Ministrów.
Pragnę jednakże podkreślić, że mimo iż opieku-
nowie i przewodnicy osób niepełnosprawnych stano-
wią najmniejszą grupę wśród uprawnionych do usta-
wowych ulg przejazdowych z racji tego, iż korzystają
z ulgi tylko wówczas, kiedy towarzyszą swoim pod-
opiecznym (w 2007 r. skorzystali oni z 671 tys. prze-
jazdów koleją, co stanowiło zaledwie 0,8% ogółu
przejazdów koleją z ulgami ustawowymi), przyzna-
nie tym osobom wnioskowanej przez pana posła ulgi
spowodowałoby znaczne skutki finansowe, gdyż jako
jedyni mogliby korzystać z ulgi 95% w nieograniczo-
nym zakresie. Grupa ta nie posiadała takich upraw-
nień nawet przed 2002 r.
Pragnę zauważyć, iż wniosek zgłoszony w tejże
interpelacji jest jedynym, jaki wpłynął do ministra
723
infrastruktury od 1 stycznia 2003 r., tj. od dnia obo-
wiązywania powołanej na wstępie ustawy.
Zważywszy, iż problem rozszerzenia wymiaru
i zakresu ulg ustawowych bądź przyznania prawa
do bezpłatnych przejazdów obejmuje obszar kreowa-
nej przez rząd szeroko pojętej polityki społecznej
i finansowej, inicjatywa ustawodawcza w tym przed-
miocie może być podjęta dopiero po uzyskaniu ak-
ceptacji rozszerzenia dotychczasowego zakresu ulg
ustawowych.
Ponadto należy pamiętać, że zdaniem ministra
finansów obowiązujący system uprawnień do ulgo-
wych przejazdów i wysokości samych ulg stanowi
wyraz swoistego kompromisu pomiędzy interesami
a potrzebami różnych grup społecznych. Tym sa-
mym jakiekolwiek zmiany tego systemu spowodują
niezadowolenie i roszczenia różnych innych grup
społecznych.
Przy ewentualnej inicjatywie ustawodawczej
w zakresie ustawowych ulg, w tym także z mocy in-
nych ustaw niż wymieniona na wstępie, decydujące
znaczenie będą miały skutki finansowe z tego tytu-
łu dla budżetu państwa. W ustawie budżetowej na
2008 r. na sfinansowanie ulg ustawowych w obec-
nym kształcie przeznaczono kwotę ponad 900 mln
zł, przy czym zgodnie ze stanowiskiem ministra fi-
nansów finansowanie ulg ma tendencję wzrostową.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 18 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Józefa Piotra Klima
w sprawie programu zwalczania
choroby Aujeszkyego (6159)
Panie Marszałku! W odpowiedzi na interpelację
pana posła Józefa Piotra Klima w sprawie programu
zwalczania choroby Aujeszkyego u świń, przysłanej
przy piśmie z dnia 5 listopada 2008 r., znak SPS-
-023-6159/08, uprzejmie wyjaśniam, co następuje.
Zgodnie z programem stanowiącym załącznik do
rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 19 marca
2008 r. w sprawie wprowadzenia programu zwalcza-
nia choroby Aujeszkyego u świń (Dz. U. Nr 64,
poz. 397) eliminacja choroby Aujeszkyego na teryto-
rium Rzeczypospolitej Polskiej może być prowadzo-
na dwiema metodami. Pierwszą metodą jest metoda
realizowana zgodnie z zasadą „szczepienia – elimi-
724
nacji”. Polega ona na wprowadzeniu szczepień w sta-
dach świń zakażonych oraz stadach w obszarze za-
powietrzonym, a następnie wyeliminowaniu (uboju)
sztuk, które w badaniu serologicznym uzyskały wy-
nik dodatni.
Drugą alternatywną metodą zwalczania choroby
Aujeszkyego jest natychmiastowy ubój świń lub ubój
świń po ich gospodarczym wykorzystaniu lub osią-
gnięciu masy ubojowej.
Decyzję o wyborze metody, po przeprowadzeniu
analizy ryzyka oraz wzięciu pod uwagę przesłanek
ekonomicznych, podejmuje każdorazowo właściwy
miejscowo powiatowy lekarz weterynarii.
Równocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że ze względu na szereg uwag napływających
od producentów i hodowców trzody chlewnej kwestie
dotyczące obszaru zapowietrzonego były szeroko
dyskutowane podczas ostatniego posiedzenia zespo-
łu do spraw związanych ze zwalczaniem choroby Au-
jeszkyego u świń. Zespół, o którym mowa powyżej,
został powołany przez ministra rolnictwa i rozwoju
wsi w dniu 28 sierpnia br., a jego celem jest między
innymi opracowywanie zmian do ww. programu.
Podczas spotkania przyjęto, że w planowanej nowe-
lizacji rozporządzenia powiatowy lekarz weteryna-
rii, po przeprowadzeniu analizy ryzyka, opartej na
dochodzeniu epizootycznym, będzie mógł wyzna-
czyć, w drodze decyzji, gospodarstwa, w których
wprowadzi szczepienia profilaktyczne. Wprowadze-
nie tej zmiany spowoduje, że zniesiony zostanie obo-
wiązek obligatoryjnego tworzenia obszaru zapowie-
trzonego.
Równocześnie pragnę podkreślić, że wprowadze-
nie ewentualnych zmian do programu zatwierdzo-
nego decyzją Komisji 2007/782/WE z dnia 30 listo-
pada 2007 r. zatwierdzającą roczne i wieloletnie pro-
gramy krajowe oraz wkład finansowy Wspólnoty
w zakresie zwalczania, kontroli i monitorowania
niektórych chorób zwierząt i chorób odzwierzęcych,
przedstawionych przez państwa członkowskie, na
2008 r. i na lata następne (Dz. Urz. UE L 314 z 30
listopada 2007 r., str. 29) wymaga nowelizacji ww.
rozporządzenia Rady Ministrów i uzgodnienia
zmian w programie z Komisją Europejską. Do tego
czasu realizacja programu zwalczania choroby Au-
jeszkyego u świń musi być prowadzona na podstawie
przepisów obowiązującego aktu prawnego.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
prezesa Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Wiesława Wody
w sprawie działalności Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów (6161)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
pisma szefa Gabinetu Politycznego Prezesa Rady
Ministrów pana Sławomira Nowaka (znak: DSPA-
-4401-6056/08) i interpelacji pana posła Wiesława
Wody dotyczącej cen pieczywa i cen paliw płynnych,
z dnia 27 października 2008 r., uprzejmie proszę
o przyjęcie niniejszej odpowiedzi.
Ustawa z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie kon-
kurencji i konsumentów (Dz. U. z 2007 r., Nr 50,
poz. 331, ze zm.) jest aktem prawnym regulującym
kwestie związane z ochroną konkurencji i konsu-
mentów, należy ona do dziedziny prawa publicznego
i ma na celu ochronę interesu publicznego.
Zgodnie z art. 31 ww. ustawy do zadań prezesa
Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów (zwa-
nego dalej prezesem urzędu) należy m.in. sprawo-
wanie kontroli przestrzegania przez przedsiębior-
ców przepisów ww. ustawy, w tym przeciwdziałanie
praktykom ograniczającym konkurencję, stosowa-
nym przez przedsiębiorców.
Praktyki ograniczające konkurencję dzielą się na:
— porozumienia ograniczające konkurencję – art. 6
ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów zaka-
zuje porozumień, których celem lub skutkiem jest
wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny
sposób konkurencji na rynku właściwym;
— nadużywanie pozycji dominującej – art. 9 ww.
ustawy zakazuje nadużywania pozycji dominującej
na rynku właściwym przez jednego lub kilku przed-
siębiorców. Zgodnie z art. 4 pkt 10 ustawy o ochro-
nie konkurencji i konsumentów przez pozycję domi-
nującą rozumie się pozycję przedsiębiorcy, która
umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji
na rynku właściwym przez stworzenie mu możliwo-
ści działania w znacznym zakresie, niezależnie od
konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów.
Ustawa wprowadza domniemanie, że przedsiębiorca
posiada pozycję dominującą, jeżeli jego udział w ryn-
ku właściwym przekracza 40%.
Stosownie do ustawy o ochronie konkurencji
i konsumentów właściwość prezesa urzędu do podję-
cia określonych działań pojawia się wówczas, gdy
dana cena jest wynikiem antykonkurencyjnego po-
rozumienia (czyli uzgodnienia jej przez konkuren-
tów bądź producenta i konkurenta) bądź też nad-
używania posiadanej przez danego przedsiębiorcę
lub grupę przedsiębiorców siły rynkowej w celu
ukształtowania ceny w oderwaniu od konkurencyj-
nych realiów rynkowych, przykładowo poprzez na-
rzucenie cen nadmiernie wygórowanych. Aby móc

stwierdzić jedną z powyższych praktyk, konieczne
jest przeprowadzenie analizy danego rynku produk-
towego, w tym przede wszystkim zbadanie, czy cena
na określonym poziomie nie jest spowodowana czyn-
nikami natury obiektywnej. Należy wskazać, że pre-
zes urzędu nie jest organem do spraw cen, a w pro-
wadzonych przez niego sprawach dotyczących anty-
konkurencyjnych praktyk nie kwestionuje się wyso-
kości cen, ale fakt, że zostały one ustalone w wyniku
zachowań sprzecznych z ustawą o ochronie konku-
rencji i konsumentów.
I Ceny zboża i pieczywa.
Odnośnie do problemu cen pieczywa należy wska-
zać, że ceny zboża nie są jedynym elementem składa-
jącym się na detaliczną cenę sprzedaży pieczywa,
znaczenie mają także wzrastające koszty energii oraz
transportu. Na tym rynku działa wiele podmiotów
zajmujących się wyrobem pieczywa, co oznacza, że
zawarcie antykonkurencyjnego porozumienia ustala-
jącego ceny odsprzedaży pieczywa na terenie kraju
organizacyjnie byłoby znacznie utrudnione, wręcz
niemożliwe. Ponadto takie rozdrobnienie oznacza, że
wątpliwa jest możliwość posiadania przez jakiegokol-
wiek przedsiębiorcę pozycji dominującej.
Ponadto na cenę mąki będącej surowcem do pro-
dukcji pieczywa mają również wpływ narzuty spółek
zajmujących się przetwarzaniem zboża na mąkę.
Należy jednocześnie wskazać, że prezes urzędu prze-
prowadził w 2008 r. postępowanie wyjaśniające
w sprawie ustalenia, czy działania przedsiębiorców
prowadzących działalność na krajowym rynku sku-
pu zboża oraz wytwarzania i sprzedaży produktów
mącznych stanowią naruszenie przepisów ustawy
o ochronie konkurencji i konsumentów. W trakcie
wskazanego postępowania organ antymonopolowy
zbadał politykę handlową spółek działających na
wskazanym rynku oraz procesy związane ze sku-
pem zboża, wytwarzaniem i sprzedażą produktów
mącznych. Materiały oraz informacje uzyskane
w toku postępowania nie dały jednak podstaw do
wszczęcia postępowania antymonopolowego. Postę-
powanie wyjaśniające zostało zamknięte z uwagi na
brak wystarczających dowodów na istnienie anty-
konkurencyjnych praktyk na polskim rynku skupu
zboża oraz wytwarzania i sprzedaży produktów
mącznych.
II Ceny paliw płynnych.
Z przeprowadzonych przez prezesa urzędu badań
wynika, iż na poziom cen detalicznych paliw płyn-
nych w Polsce wpływ mają następujące czynniki:
— cena hurtowa paliw – jest to cena, po jakiej
sprzedają paliwo polscy producenci paliw oraz im-
porterzy,
— marża detaliczna – jej wysokość zależy od specy-
fiki poszczególnych rynków lokalnych sprzedaży deta-
licznej paliw płynnych (wysokości płac; wysokości ob-
ciążeń z tytułu kupna lub dzierżawy gruntów; stopnia
konkurencji – liczby stacji paliw; lokalizacji stacji pa-
liw: duże miasto, małe miasto, przy trasie itp.).
725
Wskazane elementy kształtowane są niezależne
od cen ropy na światowych rynkach, dlatego też
spadek ceny ropy nie zawsze ma bezpośrednie prze-
łożenie na spadek cen benzyn oferowanych na sta-
cjach benzynowych, w szczególności jeżeli chodzi
o stosunek ceny ropy do ceny paliwa w detalu.
Decydujący wpływ na cenę detaliczną paliw ma
cena hurtowa paliwa. Kwestia ustalania hurtowych
cen paliw przez producentów była już przedmiotem
oceny prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów. W dniu 9 lutego 2000 r. prezes urzędu
wydał decyzję, w której orzekł, iż PKN Orlen SA
ustala ceny sprzedaży benzyn i olejów napędowych
w sposób umożliwiający osiąganie nieuzasadnio-
nych korzyści, i nakazał zaniechanie tej praktyki,
poprzez wprowadzenie sposobu ustalania cen uwzględ-
niającego zmiany czynników cenotwórczych propor-
cjonalnie do zmiany ich udziałów w cenie.
W uzasadnieniu do powyższej decyzji organ an-
tymonopolowy stwierdził m.in., iż punktem wyjścia
dla obowiązujących w Polsce cen paliw produkowa-
nych w PKN Orlen SA są notowania ich odpowied-
ników na światowych giełdach, gdzie ceny kształto-
wane są przez popyt i podaż. Do tych cen doliczany
jest podatek akcyzowy, cło, koszty transportu, a tak-
że uwzględnia się szereg czynników niewymiernych
(m.in. sytuacja na rynku krajowym, stan zapasów,
prognozy dotyczące kształtowania się popytu i po-
daży itp.), które zdaniem organu antymonopolowego
dają duże możliwości do dowolnego manipulowania
cenami. We wskazanej decyzji stwierdzono, że Orlen
powinien ustalać ceny paliw metodą kosztową,
uwzględniając koszty produkcji, tj. ceny ropy nafto-
wej, koszty jej rafinacji i przerobu.
W wyniku odwołania wniesionego przez PKN
Orlen SA Sąd Antymonopolowy (obecnie Sąd Ochro-
ny Konkurencji i Konsumentów) wyrokiem z dnia
11 października 2000 r.1) uchylił powyższą decyzję.
Uzasadniając powyższy wyrok, sąd stwierdził w szcze-
gólności, iż ceny paliw płynnych są cenami umow-
nymi. Jak stwierdził w swoim orzeczeniu sąd, na
podstawie uprzednio obowiązującej ustawy z dnia
26 lutego 1982 r. o cenach (Dz. U. z 1988 Nr 27
poz. 195, z późn. zm.2), przy sporządzaniu tego rodza-
ju cen nie nakłada się obowiązku sporządzania okre-
ślonego typu kalkulacji. Tak więc kalkulacje cen pa-
liw oparte na czynnikach obiektywnych, subiektyw-
nych i nawiązujące do cen na rynkach światowych –
w pełni konkurencyjnych – są równoprawne w sto-
sunku do innych typów kalkulacji, np. kosztowej.
Ponadto zdaniem Sądu Antymonopolowego nie
można nadawać priorytetu
analizie kosztowej wśród innych metod ustala-
nia cen stosowanych przez przedsiębiorcę dominują-
cego. Przedsiębiorca ten ma wiele sposobów, trud-
nych mu do udowodnienia, w zakresie wkalkulowy-
1)
Sygn. akt: XVII Ama 65/00.
²)
Obecnie obowiązuje ustawa o cenach z dnia 5 lipca 2001 r.
(Dz. U. z 2001 r. Nr 97, poz. 1050).
726
wania w cenę pozornych kosztów działalności. Kosz-
towe metody ustalania cen nie zachęcają zatem do
podnoszenia efektywności gospodarczej przez obni-
żanie cen. Dlatego orzecznictwo przy ocenie kryte-
riów ceny nadmiernie wygórowanej odchodzi od po-
sługiwania się analizą kosztową, obarczoną w dużej
mierze uwarunkowaniami subiektywnymi danego
przedsiębiorcy, na rzecz bardziej obiektywnych kry-
teriów porównawczych z cenami stosowanymi przez
potencjalnych konkurentów na innych rynkach, nie
wyłączając zagranicznych.
W ocenie sądu istotnym faktem dla rozstrzygnię-
cia sprawy było również, poparte literaturą oraz wy-
jaśnieniami koncernów Shell i Statoil, stwierdzenie
braku możliwości rozliczania w przemyśle rafineryj-
nym łącznych kosztów produkcji na poszczególne
produkty. Eliminuje to możliwość oparcia mechani-
zmu cenowego na metodzie kosztów uzasadnionych
(analizie kosztowej). Dlatego podstawowym wy-
znacznikiem dla ustalania cen w tym przemyśle, i to
nie tylko w Polsce, jest światowy lub regionalny ry-
nek sprzedaży paliw płynnych (giełda). Ceny PKN
Orlen SA oparte na parytecie importowym są ściśle
powiązane z europejskim rynkiem paliw, przy czym
w okresie badanym w postępowaniu administracyj-
nym średnie ceny paliw silnikowych PKN Orlen SA
były na ogół niższe od cen importowych tych paliw.
W opinii sądu próby odejścia od cen rynkowych
mogłyby w krótkim czasie rozregulować rynek paliw
w Polsce. Jeżeli ceny paliw PKN Orlen SA byłyby
znacznie niższe od cen światowych, import uzupeł-
niający byłby nieopłacalny i na rynku krajowym przy
zwiększonej podaży pojawiłby się niedobór paliw. Je-
żeli natomiast ceny krajowe byłyby znacznie wyższe
od cen światowych, zwiększyłby się konkurencyjny
dla PKN Orlen SA import, a to spowodowałoby trud-
ności ze sprzedażą paliwa tego koncernu.
W dniu 22 lutego 2001 r. prezes UOKiK wniósł
kasację od powyższego wyroku do Sądu Najwyższe-
go. Sąd Najwyższy w swoim wyroku (sygn. akt I
CKN 337/01) podtrzymał jednakże wyrok Sądu An-
tymonopolowego.
Mając na uwadze fakt, iż zarówno Sąd Antymo-
nopolowy (obecnie Sąd Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów), jak również Sąd Najwyższy wypowie-
działy się w kwestii sposobu ustalania cen paliw
płynnych – uznając go za prawidłowy – prezes Urzę-
du Ochrony Konkurencji i Konsumentów nie może
takiego sposobu ponownie kwestionować. Tym sa-
mym organ antymonopolowy nie może również kwe-
stionować cen ustalonych w oparciu o ww. sposób,
który został uznany przez Sąd Najwyższy za prawi-
dłowy.
Ponadto na ostateczny poziom detalicznych cen
paliw płynnych istotny wpływ ma marża detaliczna.
Zależy ona przede wszystkim od istniejących uwa-
runkowań konkurencyjnych, do których zalicza się
standard stacji (wielkość obiektu, usługi dodatkowe
świadczone na stacji, lokalizacja stacji), wielkość
rynku lokalnego (zapotrzebowanie na paliwa) oraz
polityka cenowa stosowana przez stacje konkuren-
cyjne. W niektórych regionach kraju, w szczególno-
ści na terenach górzystych i trudno dostępnych,
wpływ na ostateczną cenę detaliczną paliw mają
również stosunkowo wyższe koszty transportu.
Koszty te kształtują się odmiennie w zależności od
pory roku. W zimie, w czasie opadów i zalegania
śniegów koszt transportu jest wyższy, co bezpośred-
nio przekłada się na cenę finalną paliw. Jak wynika
z danych Polskiej Organizacji Przemysłu i Handlu,
nadal utrzymuje się pomiędzy poszczególnymi re-
gionami kraju duża rozpiętość detalicznych cen
sprzedaży.
Należy raz jeszcze podkreślić, że ceny paliw mogą
być przedmiotem zainteresowania prezesa urzędu
tylko jeżeli na ich wysokość wpływ mają działania
przedsiębiorców stanowiące naruszenie prawa kon-
kurencji. Oznacza to, że organ antymonopolowy
może podjąć interwencję tylko w sytuacji, gdy brak
wpływu spadku cen ropy naftowej na detaliczne
ceny paliw płynnych jest skutkiem zawarcia anty-
konkurencyjnego porozumienia bądź nadużywania
pozycji dominującej. Jednocześnie należy wskazać,
że w ostatnim czasie ceny paliw systematycznie spa-
dają. Obecnie detaliczne ceny benzyny kształtują się
na poziomie poniżej 4 zł (średnio litr benzyny 95-
-oktanowej kosztuje 3, 90 zł za litr3).
Pragniemy również wskazać, że Prezes Urzędu
prowadzi szereg postępowań dotyczących ewentual-
nych naruszeń prawa konkurencji na rynku paliw
płynnych. W szczególności należy tutaj wskazać, po-
stępowanie antymonopolowe dotyczące działań
PKN Orlen. Ma ono na celu zbadanie, czy doszło do
zawarcia porozumienia na krajowym rynku silniko-
wych paliw płynnych, polegającego na ustalaniu cen
odsprzedaży paliwa pomiędzy PKN Orlen, a niektó-
rymi jego kontrahentami, poprzez stosowanie
w umowach z nimi postanowień przyznających Or-
len prawo do ustalania detalicznych cen sprzedaży
paliw płynnych (sygn. DOK1-410/01/08/PG). Ponad-
to, prowadzone są również dwa postępowania wyja-
śniające dotyczące zachowań podmiotów działają-
cych na krajowym rynku paliw płynnych, wszczęte
w wyniku otrzymanych skarg przedsiębiorców. Jed-
no z nich dotyczy ustalenia, czy zasady sprzedaży
hurtowej paliw naruszają przepisy ustawy o ochro-
nie konkurencji i konsumentów (sygn. DOK1-400/
09/07/PG), drugie natomiast dotyczy rynku biopa-
liw – badane jest, czy zachowanie podmiotów działa-
jących na rynku wytwarzania i sprzedaży biopaliw
w Polsce nie narusza prawa konkurencji (sygn. DO-
K1-400-05/08/PG). Organ antymonopolowy prowa-
dzi również postępowania wyjaśniające w zakresie
badania rynku pod kątem ewentualnego narusze-
nia reguł konkurencji. Należy wskazać, że rynek pa-
liw płynnych był wielokrotnie analizowany (przy-
kładowo: zakończone w 2006 r. badanie rynku hur-
3)
http://biznes.gazetaprawna.pl/artykuly/96630,ceny_pali-
wa_nadal_beda_spadac.html

towego handlu paliwami płynnymi oraz importu
i eksportu paliw – sygn. DAR-401-09/04/PK).
Jednocześnie na podstawie ustawy z dnia 25
sierpnia 2006 r. o systemie monitorowania i kontro-
lowania jakości paliw (Dz. U. z 2006 r. Nr 169, poz.
1200) powierzone zostały prezesowi urzędu i In-
spekcji Handlowej obowiązki w zakresie monitoro-
wania jakości wprowadzonych do obrotu paliw cie-
kłych. Kontrolowany jest cały łańcuch dystrybucyj-
ny paliwa – od stacji paliwowej, poprzez hurtownie
i bazy paliwowe, aż do producenta. W tym zakresie
sektor paliwowy poddany jest stałej kontroli prezesa
urzędu (sukcesywnie nadzorowana jest większość
wskazanych podmiotów). Wyniki dotyczące jakości
paliwa przedstawiane są w sporządzanych dla Ko-
misji Europejskiej raportach (wyniki kontroli przed-
stawiane są na stronie internetowej Urzędu Ochro-
ny Konkurencji i Konsumentów4)).
Odnosząc się zarówno do sytuacji panującej na
rynku zboża, jak i paliw płynnych, wskazać należy,
że nie każda sytuacja, w której są podobne ceny na
dane produkty, musi być związana z zawarciem an-
tykonkurencyjnego porozumienia. Od wskazanych
porozumień ograniczających konkurencję, w któ-
rych warunkiem sine qua non jest uzgodnienie okre-
ślonego zachowania dokonane w jakiejkolwiek for-
mie, należy odróżnić tzw. zachowania paralelne
(np. podążanie za liderem), obserwowane w szcze-
gólności w przypadkach zewnętrznych zmian na
określonym rynku właściwym, czy też zachowania
(nieparalelne), których celem jest dostosowanie
przedsiębiorców do zmieniających się warunków
konkurowania. Z zakazanym porozumieniem mamy
do czynienia wówczas, gdy działania przedsiębior-
ców (określone skoordynowane zachowania) wyni-
kają z podjętych wspólnie uzgodnień, co do których
przedsiębiorcy zawierający porozumienie mają z re-
guły świadomość, że ich celem lub skutkiem jest
ograniczenie konkurencji i w konsekwencji świado-
mi są naruszania przepisów ustawy o ochronie kon-
kurencji i konsumentów lub właściwych przepisów
wspólnotowych. Fakt zawarcia porozumienia np. ce-
nowego musi być udowodniony. Zgodnie z orzecznic-
twem Komisji i Europejskiego Trybunału Sprawie-
dliwości, jeżeli porównywalny poziom cen produktu
na danym rynku właściwym można usprawiedliwić
innymi czynnikami niż zawarcie porozumienia
ograniczającego konkurencję, a jednocześnie nie ma
wystarczających dowodów, że takie porozumienie
zostało zawarte, wówczas nie można zastosować
art. 81 TWE, odpowiadającego art. 6 ustawy o ochro-
nie konkurencji i konsumentów (vide: wyrok z 27
września 1988 r. w sprawie 89, 104, 114, 116, 117,
125–129/85, Wood Pulp przeciwko Komisji Europej-
skiej, ECR 1988, 5193). Zachowania przedsiębior-
ców, które w skrajnych przypadkach mogą nawet
prowadzić do ograniczenia konkurencji, lecz nie są
4)
http://www.uokik.gov.pl/pl/jakosc_paliw/wyniki_kontro-
li_ jakosci_paliw/
727
wynikiem zawarcia porozumienia, nie są zakazane
w rozumieniu art. 6 ustawy o ochronie konkurencji
i konsumentów.
Nawiązując do powyższych wyjaśnień, wydaje
się, że zarówno ceny pieczywa, jak i paliwa wynikają
z normalnych uwarunkowań rynkowych i ogólnej
sytuacji w tych sektorach. W związku z powyższym
wydaje się, że działania przedsiębiorców na wskaza-
nych rynkach nie są wynikiem stosowania praktyk
ograniczających konkurencję, w szczególności za-
warcia zakazanego porozumienia, natomiast wyni-
kają z panującej sytuacji rynkowej.
Z poważaniem
Prezes Urzędu Ochrony
Konkurencji i Konsumentów
Małgorzata Krasnodębska-Tomkiel
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
prezesa Głównego Urzędu Statystycznego
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację poseł Bożeny Sławiak
w sprawie rozwiązania kolizji prawnej
dotyczącej dwóch ustaw: ustawy o Państwowej
Inspekcji Pracy oraz ustawy o statystyce
publicznej, oraz w sprawie propozycji
zwiększenia działań informacyjno-prewencyjnych
w kwestii bezpieczeństwa pracy poprzez
zaangażowanie w nie innych organów
i instytucji (6163)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
nadesłaną przy piśmie pana Sławomira Nowaka, se-
kretarza stanu, szefa Gabinetu Politycznego Preze-
sa Rady Ministrów z dnia 12 listopada 2008 r., znak:
DSPA-4401-6063/08, interpelację pani poseł Bożeny
Sławiak w sprawie rozwiązania kolizji prawnej doty-
czącej dwóch ustaw: ustawy o Państwowej Inspekcji
Pracy oraz ustawy o statystyce publicznej oraz
w sprawie propozycji zwiększenia działań informa-
cyjno-prewencyjnych w kwestii bezpieczeństwa pra-
cy poprzez zaangażowanie w nie innych organów
i instytucji, uprzejmie informuję, że w mojej ocenie
nie istnieje kolizja prawna w zakresie ustawy z dnia
13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy
(Dz. U. Nr 89, poz. 589) i ustawy z dnia 29 czerwca
1995 r. o statystyce publicznej (Dz. U. Nr 88, poz.
439, z późn. zm.) w kwestii regulującej udostępnia-
nie danych z krajowego rejestru urzędowego pod-
miotów gospodarki narodowej.
Zgodnie z brzmieniem art. 41 ust. 3 ustawy o sta-
tystyce publicznej zbierane i gromadzone w krajo-
wych rejestrach urzędowych informacje nie są dany-
728
mi statystycznymi w rozumieniu ustawy, z wyjąt-
kiem informacji, o których mowa w art. 42 ust.1 pkt
7, tj. dotyczących liczby pracujących oraz w przypad-
ku gospodarstw rolnych powierzchni ogólnej i użyt-
ków rolnych, nie podlegają rygorom poufności i ta-
jemnicy statystycznej. W myśl art. 44 ust. 2 ustawy
o statystyce publicznej, który reguluje sposób i za-
kres udostępniania danych z rejestru podmiotów
dla organów administracji rządowej i samorządowej
oraz innych instytucji rządowych, Państwowa In-
spekcja Pracy jest wymieniona z nazwy wśród bene-
ficjentów, którym, na ich pisemny wniosek, udostęp-
nia się nieodpłatnie wyciągi z rejestru podmiotów
w uzgodnionym zakresie, niezbędnym do wykony-
wania ich statutowych zadań.
Udostępnieniu z rejestru podmiotów podlegają
tylko te dane, które są w nim gromadzone, a których
przedmiotowy katalog zawiera art. 42 ust. 1 ustawy
o statystyce publicznej w powiązaniu z § 5 ust. 1 roz-
porządzenia Rady Ministrów z dnia 27 lipca 1999 r.
w sprawie sposobu i metodologii prowadzenia i aktu-
alizacji rejestru podmiotów gospodarki narodowej,
w tym wzorów wniosków, ankiet i zaświadczeń, oraz
szczegółowych warunków i trybu współdziałania
służb statystyki publicznej z innymi organami pro-
wadzącymi urzędowe rejestry i systemy informacyj-
ne administracji publicznej (Dz. U. Nr 69, poz. 763,
z późn. zm.), z wyłączeniem zawartym w art. 44 ust. 3,
który odwołuje się do wcześniej wspomnianego
art. 42 ust. 1 pkt 7 ustawy o statystyce publicznej.
Natomiast w myśl art. 38 ust. 1 i 2 ustawy o sta-
tystyce publicznej nie mogą być publikowane ani
udostępniane dane jednostkowe uzyskane w bada-
niach statystycznych statystyki publicznej oraz in-
formacje statystyczne możliwe do powiązania i zi-
dentyfikowania ich z konkretną osobą oraz dane in-
dywidualne charakteryzujące wyniki ekonomiczne
działalności podmiotów gospodarki narodowej pro-
wadzących działalność gospodarczą, w szczególno-
ści jeżeli na daną agregację składają się mniej niż
trzy podmioty lub udział jednego podmiotu w okre-
ślonym zestawieniu jest większy niż trzy czwarte
całości. I tak zgodnie z art. 10 wyżej wymienionej
ustawy zbierane i gromadzone w badaniach staty-
stycznych statystyki publicznej dane indywidualne
i dane osobowe są poufne i podlegają szczególnej
ochronie tajemnicą statystyczną. Dane te mogą być
wykorzystywane wyłącznie do opracowań, zesta-
wień i analiz statystycznych oraz do tworzenia przez
służby statystyki publicznej operatu do badań staty-
stycznych prowadzonych przez te służby. Udostęp-
nianie lub wykorzystywanie danych indywidualnych
i danych osobowych dla innych niż podane celów jest
zabronione.
W związku z powyższym nie mogą być udostęp-
niane jednostkowe dane identyfikowalne dotyczące
wypadków przy pracy. Główny Inspektorat Pracy
otrzymuje od GUS cyklicznie i nieodpłatnie nieiden-
tyfikowalne dane jednostkowe z badania „Wypad-
ków przy pracy”.
Jednocześnie uprzejmie wyjaśniam, że Główny
Urząd Statystyczny prowadzi działania informacyj-
ne w zakresie warunków pracy poprzez realizację
badań statystycznych, tj.: badanie warunków pracy
– roczne sprawozdanie na formularzu Z-10, oraz ba-
danie wypadków przy pracy – statystyczna karta
wypadków przy pracy Z-KW. Na podstawie otrzy-
manych wyników z powyższych badań opracowywa-
ne są następujące publikacje: „Warunki pracy”,
„Wypadki przy pracy” – publikacje roczne, monito-
ring rynku pracy – „Wypadki przy pracy w I kwar-
tale, I–II kwartale, I–III kwartale i roczny” – moni-
toring kwartalny.
Z poważaniem
Prezes Głównego Urzędu Statystycznego
Józef Oleński
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Sławiak
w sprawie planowanej reformy PFRON (6164)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przez Pana Marszałka przy piśmie z dnia
5 listopada 2008 r. znak: SPS-023-6164/08 interpe-
lację pani poseł Bożeny Sławiak w sprawie planowa-
nej reformy Państwowego Funduszu Rehabilitacji
Osób Niepełnosprawnych uprzejmie proszę o przyję-
cie poniższych wyjaśnień:
1. W przyjętych przez rząd projektach ustaw:
o finansach publicznych i przepisy wprowadzające
ustawę o finansach publicznych, które zostały prze-
słane do Sejmu RP, zaproponowano przekształcenie
– z dniem 1 stycznia 2010 r. – Państwowego Fundu-
szu Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych posiada-
jącego osobowość prawną w Państwowy Fundusz
Rehabilitacji Osób Niepełnosprawnych stanowiący
wyodrębniony rachunek bankowy bez osobowości
prawnej, jako państwowy fundusz celowy w rozu-
mieniu ustawy o finansach publicznych.
Zmiany te nie ograniczą realizacji ustawowych
zadań na rzecz osób niepełnosprawnych i nie utrud-
nią organizacjom pozarządowym osób niepełno-
sprawnych realizacji działań dofinansowywanych ze
środków funduszu, albowiem:
1) dysponentem środków funduszu będzie mini-
ster właściwy do spraw zabezpieczenia społecznego,
2) dotychczasowe zadania wykonywane przez
prezesa zarządu bądź zarząd funduszu będzie wyko-
nywał minister pracy i polityki społecznej przy po-

mocy Biura Obsługi Funduszu, funkcjonującego
w formie jednostki budżetowej. Pracownicy Biura
Funduszu staną się pracownikami Biura Obsługi
Funduszu,
3) wszystkie środki, które wpłyną na wyodręb-
niony rachunek bankowy funduszu będą – tak jak
i dotychczas – przeznaczane na realizację zadań
określonych w ustawie z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych,
4) niewykorzystane środki funduszu powiększą
stan jego konta w roku następnym,
5) środki funduszu – zgodnie z planem rzeczo-
wo-finansowym stanowiącym załącznik do ustawy
budżetowej na dany rok – będą nadal (po przekształ-
ceniu funduszu) przekazywane algorytmem samo-
rządom wojewódzkim i powiatowym na wydzielony
rachunek bankowy,
6) tylko samorządy województw przejmą zadania
dotychczas realizowane przez oddziały funduszu,
a pracownicy tych oddziałów staną się pracownikami
urzędów marszałkowskich i będą zajmować się – tak
jak i obecnie – realizacją zadań ustawowych.
2. Podstawowa przesłanka przekształcenia Pań-
stwowego Funduszu Rehabilitacji Osób Niepełno-
sprawnych wynika z przyjętej przez rząd koncepcji
porządkowania i racjonalizacji finansów publicz-
nych państwa. Przewiduje się, że koszty funkcjono-
wania Państwowego Funduszu Rehabilitacji Osób
Niepełnosprawnych stanowiącego wyodrębniony ra-
chunek bankowy bez osobowości prawnej, jako pań-
stwowego funduszu celowego, będą mniejsze niż
obecnie m.in. z uwagi na to, że rada nadzorcza i za-
rząd funduszu zostaną rozwiązane oraz wygasną
akty powołania prezesa i zastępców prezesa zarządu
funduszu, a także dyrektorów jego oddziałów. Sa-
morządy województw przejmą zadania dotychczas
realizowane przez oddziały funduszu, a pracownicy
tych oddziałów staną się pracownikami urzędów
marszałkowskich.
Łączę wyrazy szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Wziątka
w sprawie nieprawidłowości powstałych
w związku z wprowadzeniem zarządzeń prezesa
NFZ nr 8/2008/DGL oraz nr 15/2008/DGL (6165)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację posła na Sejm RP Stanisława Wziątka
729
z 21 października 2008 r., przesłaną przy piśmie
marszałka Sejmu z dnia 5 listopada 2008 r., znak:
SPS-023-6165/08, w sprawie nieprawidłowości po-
wstałych w związku z wprowadzeniem zarządzeń
prezesa NFZ, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jącego stanowiska.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia wydał
w dniu 29 stycznia 2008 r. zarządzenie nr 8/2008/
DGL w sprawie zasad opracowywania przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia terapeutycznych programów
zdrowotnych, w którym wprowadził do przepisów
wewnętrznych obowiązujących w Narodowym Fun-
duszu Zdrowia instytucję „terapii inicjującej” do
programów lekowych w przypadku występowania
w terapeutycznym programie zdrowotnym dwóch
lub więcej technologii medycznych leczących tę samą
jednostkę chorobową.
W świetle § 7 ust. 4 zarządzenia w przypadku wy-
stępowania w terapeutycznym programie zdrowot-
nym dwóch lub więcej technologii medycznych leczą-
cych tę samą jednostkę chorobową w sytuacji, gdy:
1) na podstawie ich oceny dokonanej zgodnie
z wytycznymi Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych nie stwierdza się istotnych różnic w efektyw-
ności klinicznej pomiędzy nimi w codziennej klinicz-
nej praktyce oraz
2) nie występują konkretne przesłanki wyboru in-
nej technologii medycznej w indywidualnym przypad-
ku chorego (na przykład z powodu przeciwwskazań)
– terapia powinna być rozpoczynana z użyciem
najmniej kosztownej technologii medycznej (biorąc
pod uwagę koszty podania, wymaganą dawkę i koszt
pojedynczej dawki).
Najmniej kosztowna technologia medyczna, o któ-
rej mowa w ust. 4, uzyskuje status technologii inicju-
jącej.
Zgodnie z § 7 ust. 6 zarządzenia status technolo-
gii inicjującej nadawany jest danej technologii me-
dycznej w opisie terapeutycznego programu zdro-
wotnego, zawartego w warunkach udzielania i reali-
zacji świadczeń opieki zdrowotnej, ustalanych przez
prezesa funduszu na podstawie art. 146 ust. 1 usta-
wy. Opis terapeutycznego programu zdrowotnego
wskazuje powody wyboru innej niż inicjująca tech-
nologii medycznej. Wprowadzono również w § 7 ust. 8
zarządzenia zasadę, iż raz na 12 miesięcy zespół po-
wołany przez prezesa funduszu bada, czy nie nastą-
piła istotna zmiana w odniesieniu do efektywności
kosztowej technologii medycznych uznanych za tech-
nologie inicjujące. W przypadku zaistnienia takiej
zmiany prezes funduszu może dokonać ponownej
wyceny punktowej produktów leczniczych, wyłonie-
nia nowej technologii inicjującej oraz stosownych
zmian w warunkach zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Wartość
różnicy uznanej za istotną między kosztami techno-
logii medycznych, o których mowa w ust. 8, zostanie
każdorazowo określona zarządzeniem prezesa fun-
duszu.
730
W zarządzeniu nr 15/2008/DGL prezesa NFZ
z dnia 18 lutego 2008 r. zmieniającym zarządzenie
w sprawie przyjęcia „Szczegółowych materiałów in-
formacyjnych o przedmiocie postępowania w spra-
wie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
leczenie szpitalne wprowadzono wskazanie terapii
inicjującej do dwóch programów terapeutycznych
„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów i mło-
dzieńczego zapalenia stawów etanerceptem” oraz
„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów infli-
ximabem”.
W opisie ww. programów przesądzono, że status
technologii inicjującej uzyskała terapia infliksyma-
bem. Następnie zdefiniowano kryteria i warunki
zmiany terapii inicjującej na inną, powołując się
przy tym na zalecenia NICE technology appraisal
guidance 130. Zaliczono do nich:
1) każdorazowo zmiana terapii inicjującej wyma-
ga uzyskania zgody właściwego konsultanta woje-
wódzkiego,
2) zmiana terapii inicjującej na terapię inną czą-
steczką leku anty-TNF &, wymienioną w przedmioto-
wym terapeutycznym programie zdrowotnym, możli-
wa jest tylko w ciągu pierwszych 180 dni terapii,
3) zmiana taka możliwa jest tylko w sytuacji:
a) wystąpienia nadwrażliwości na cząsteczkę in-
fliksymabu, metotreksatu lub substancje pomocnicze,
b) wystąpienia istotnych działań niepożądanych
związanych z podaniem cząsteczki infliksymabu,
których uniknięcie jest możliwe oraz potwierdzone
naukowo po podaniu innej cząsteczki leku anty-
-TNF&,
c) wystąpienia działań niepożądanych związa-
nych z podaniem metotreksatu,
d) stwierdzenia innych, potwierdzonych bada-
niem klinicznym pacjenta, przeciwwskazań do po-
dawania infliksymabu i metotreksatu.
Omawiane zarządzenie prezesa NFZ przesłało
obowiązywać wraz z wejściem w życie zarządzenia
nr 36/2008/DGL z 19 czerwca 2008 r. Rozwiązania
dotyczące wprowadzenia terapii inicjującej do wy-
mienionych programów zdrowotnych zawarte w póź-
niejszym akcie prawnym powielają co do zasady
konstrukcje przyjęte w zarządzeniu nr 15/2008/
DGL prezesa NFZ. Również i w tym zarządzeniu
status technologii inicjującej nadano terapii z uży-
ciem preparatu infliksymab.
Kwestionowana przez pana posła instytucja tera-
pii inicjującej, czyli leku, od którego należy rozpo-
czynać terapię, dotyczy wskazań, w których wystę-
pują cząsteczki równoważne, przy czym ta równo-
ważność musi być potwierdzona przez niezależny
wyspecjalizowany podmiot zajmujący się analizą
farmakoekonomiczną technologii lekowych. Status
technologii inicjującej uzyskuje lek mający najniższe
koszty związane z podaniem i najniższy koszt sub-
stancji z uwzględnieniem dawki leku i ilości dawek
stosowanych podczas terapii oraz przewidywanego
czasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłych
bierze się pod uwagę koszt rocznej lub dłuższej tera-
pii. Oceny dokonuje się w oparciu o ofertę (deklara-
cję) podmiotu odpowiedzialnego dla z góry określo-
nej populacji chorych. Dzięki tym rozwiązaniom
można rozszerzyć krąg osób objętych programami
terapeutycznymi, nie ograniczając jednocześnie ich
efektywności, oraz osiągnąć optymalizację kosztów
świadczeń zdrowotnych przez publicznego płatnika.
Należy jednocześnie wyraźnie podkreślić, że
możliwa jest ona do zastosowania we wskazaniach,
w których występują cząsteczki równoważne, przy
czym ta równoważność musi być potwierdzona przez
niezależny wyspecjalizowany podmiot zajmujący się
analizą farmakoekonomiczną technologii lekowych.
Status technologii inicjującej uzyskuje lek mający
najniższe koszty związane z podaniem i najniższy
koszt substancji z uwzględnieniem dawki leku i ilo-
ści dawek stosowanych podczas terapii oraz przewi-
dywanego czasu leczenia. W przypadku chorób prze-
wlekłych bierze się pod uwagę koszt rocznej lub
dłuższej terapii.
Na jednoznaczne podkreślenie zasługuje fakt, iż
w przypadku braku pełnej zastępowalności leków
w programach terapeutycznych wykluczone jest sto-
sowanie instytucji terapii inicjującej. Jeżeli obiek-
tywne badania farmakoekonomiczne, sporządzone
przez profesjonalną jednostkę badawczą, wykażą
nierównoważność (brak wymienności) technologii
medycznych stosowanych w programach zdrowot-
nych, w których wprowadzono dotychczas terapię
inicjującą opartą na konkretnym leku, zakwestiono-
wany zostanie tym samym mechanizm terapii ini-
cjującej.
Wskazanie wymienności leków w programie le-
czenia schorzeń reumatoidalnych oparte jest na za-
leceniach National Institute for Health and Clinical
Exellence (NICE), angielskiej niezależnej organiza-
cji odpowiedzialnej za przygotowanie wytycznych
dotyczących promocji zdrowia i zapobiegania sta-
nom chorobowym, z października 2007 r. „NICE
technology appraisal guidance 130-Adalimumab,
etanercept and infliximab for the treatment of rheu-
matoid arthritis” wskazały na równoważność eta-
nerceptu, adalimumabu i infliksymabu w terapii
reumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymi
zaleceniami należało rozpoczynać terapię od najtań-
szej opcji. W amerykańskich zaleceniach z czerwca
2008 r. wskazano również na wymienność tych
trzech inhibitorów TNF-α.
Potwierdzeniem takiego stanowiska jest również
uchwała Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych – profesjonalnej polskiej insty-
tucji zajmującej się oceną technologii medycznych,
z 16 października 2008 r., która rekomenduje konty-
nuowanie finansowania etanerceptu (Enbrel) infi-
liksimabu (Remicade), adalimumabu (Humira) w ra-
mach pierwszego rzutu leczenia biologicznego reu-
matoidalnego zapalenia stawów w terapeutycznym
programie zdrowotnym prowadzonym przez Naro-

dowy Fundusz Zdrowia z uwzględnieniem wyboru
terapii inicjującej leku aktualnie najtańszego. W dniu
27 października 2008 r. prezes NFZ wydał zarzą-
dzenie w sprawie określenia warunków zawierania
i realizacji świadczeń w rodzaju leczenie szpitalne
w zakresie: terapeutyczne programy zdrowotne,
które reguluje problematykę udzielania świadczeń
w ramach programów terapeutycznych leczenia reu-
matoidalnego zapalenia stawów. Powtórzone zostały
w nim również rozwiązania obowiązujące w po-
przednich zarządzeniach, w tym również zasada te-
rapii inicjującej. Inaczej jednak niż w poprzednim
zarządzeniu, nie wskazano natomiast konkretnie
nazwy produktu leczniczego, od którego należy roz-
poczynać terapię, ma być to jednak lek najtańszy,
wybrany spośród tych równorzędnych, które zapro-
ponowano do programu terapeutycznego. W efekcie
tego możliwe będzie znaczące obniżenie kosztu za-
kupu leku przez świadczeniodawców, a tym samym
stanie się realne objęcie nowoczesnym leczeniem
szerszej grupy pacjentów cierpiących na schorzenia
reumatyczne.
Pragnę także poinformować, że Zespół ds. iden-
tyfikacji problemów zdrowotnych, powołany zarzą-
dzeniem nr 8/2008/DGL prezesa NFZ, wskazał
wśród problemów zdrowotnych rozpatrywanych
w aspekcie możliwości wdrożenia nowych terapeu-
tycznych programów zdrowotnych w 2009 r. również
leczenie łuszczycowego zapalenia stawów. Opisywa-
ne tutaj działania prezesa NFZ stwarzają szansę na
znaczącą poprawę w zakresie dostępu chorych na
schorzenia reumatyczne do nowoczesnych terapii
z użyciem leków biologicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie prac Ministerstwa Infrastruktury
nad projektem ustawy o umowach
deweloperskich (6168)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Wiesława Andrzeja Szczepań-
skiego dotyczącą projektu regulacji ustawowej
zwiększającej ochronę interesów nabywców lokali
mieszkalnych w relacji z deweloperem, przesłaną
przy piśmie marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Pol-
skiej z dnia 5 listopada br. (znak: SPS-023-6168/08),
uprzejmie przedstawiam poniższą odpowiedź.
731
W ramach prac prowadzonych w resorcie infra-
struktury przygotowane zostały założenia do pro-
jektu ustawy o ochronie nabywcy w umowach dewe-
loperskich. Z uwagi jednak na fakt, iż projektowane
rozwiązania legislacyjne zwiększałyby ochronę na-
bywcy, wprowadzając zmiany zasad prowadzenia in-
westycji przez deweloperów, które mogłyby przyczy-
nić się do zwiększenia kosztów realizacji przedsię-
wzięć deweloperskich finalnie ponoszonych przez
nabywcę, a także spowodować w dłuższym horyzon-
cie czasowym jeszcze większe ograniczenie podaży
na rynku budownictwa mieszkaniowego, poddano
rewizji celowość wprowadzenia tego typu rozwią-
zań. Postulując regulacje ustawowe, nie można bo-
wiem pominąć faktu, iż sytuacja nabywcy kształto-
wana jest w głównej mierze przez przewagę popytu
nad podażą. Zbyt mała podaż lokali mieszkalnych
pozwala deweloperom kształtować umowy z nabyw-
cami w sposób jednostronny. Odnotować należy, iż
od pewnego już czasu obserwowany jest spadek po-
pytu w stosunku do oferty podażowej deweloperów.
Ta zmiana sytuacji na rynku budownictwa mieszka-
niowego wzmacnia zatem obecną pozycję nabywcy
i stwarza mu możliwości zawarcia umowy przed-
wstępnej we wskazanej przez niego formie.
Należy również zauważyć, iż wprowadzenie w chwi-
li obecnej nowych regulacji prawnych, na przykład
w zakresie formy, w jakiej strony mają obowiązek
zawrzeć umowę przedwstępną nabycia nieruchomo-
ści, nie mogłoby wpłynąć na sytuację tych nabyw-
ców mieszkań, którzy takie umowy już zawarli. Jed-
ną z podstawowych zasad systemu prawnego jest
bowiem zasada, zgodnie z którą prawo nie działa
wstecz. Zasada ta oznacza, iż akt prawny nie jest
stosowany do stosunków powstałych pod działaniem
poprzednio obowiązującej ustawy. Nowe uregulowa-
nia prawne dotyczyłyby zatem tylko tych umów, któ-
re zostałyby zawarte po wejściu w życie tychże ure-
gulowań.
Jednocześnie należy zwrócić uwagę na fakt, iż
centralnym organem administracji rządowej właści-
wym w sprawach ochrony konkurencji i konsumen-
tów jest prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Kon-
sumentów, a w obecnym systemie prawnym obowią-
zują już i funkcjonują przepisy z zakresu prawa cy-
wilnego i ochrony konsumentów zabezpieczające in-
teresy nabywców mieszkań. W ramach kompetencji
ustawowych prezes Urzędu może podejmować okre-
ślone działania dotyczące nabywców mieszkań i de-
weloperów, w tym również podejmować inicjatywy
legislacyjne.
Mając zatem na uwadze powyższe, w resorcie in-
frastruktury wstrzymano dalsze prace nad projek-
tem ustawy.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
732
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie działania biur nieruchomości
bez licencji (6169)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną przy piśmie Pana Marszałka z dnia 5 li-
stopada 2008 r., nr SPS-023-6169/08, interpelację
pana posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie posiadania licencji zawodowych przy wy-
konywaniu działalności w zakresie pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami uprzejmie udzielam
wyjaśnień w tym zakresie.
Na wstępie chciałbym zaznaczyć, że problematy-
ka przedstawiona w interpelacji pana posła Wiesła-
wa Andrzeja Szczepańskiego dotycząca prowadzenia
biur pośrednictwa w obrocie nieruchomościami bez
posiadania licencji zawodowej jest mi znana. Była
ona podnoszona zarówno w pismach kierowanych
do resortu, jak również w trakcie zorganizowanej
z udziałem resortu konferencji dotyczącej problema-
tyki wykonywania zawodów związanych z gospodar-
ką nieruchomościami.
Odnosząc się do pytań postawionych w treści in-
terpretacji pana posła Wiesława Andrzeja Szczepań-
skiego, chciałbym podkreślić, że zgodnie z przepisa-
mi ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce
nieruchomościami (Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603,
z późn. zm.) minister infrastruktury sprawuje nad-
zór nad sposobem wykonywania czynności zawodo-
wych przez pośredników w obrocie nieruchomościa-
mi (czyli osoby posiadające licencję z tego zakresu)
poprzez prowadzenie postępowań z tytułu odpowie-
dzialności zawodowej. W wyniku tych postępowań
organ może orzec kary dyscyplinarne, poczynając
od upomnienia i nagany, aż do czasowego zawiesze-
nia licencji zawodowej lub jej pozbawienia, wobec
pośrednika wykonującego czynności zawodowe nie-
zgodnie z przepisami prawa, standardami zawodo-
wymi i zasadami etyki zawodowej.
W związku z powyższym, mając na uwadze fakt,
że minister infrastruktury nie posiada uprawnień
kontrolnych w stosunku do podmiotów świadczą-
cych usługi pośrednictwa w obrocie nieruchomo-
ściami, resort podjął współpracę w tym zakresie
z Inspekcją Handlową, do zadań której należy kon-
trola legalności i rzetelności działania przedsiębior-
ców prowadzących działalność gospodarczą w rozu-
mieniu przepisów odrębnych w zakresie produkcji,
handlu i usług, stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1
z dnia 15 grudnia 2000 r. o Inspekcji Handlowej (Dz. U.
z 2001 r. Nr 4, poz. 25 z późn. zm.). W wyniku tej
współpracy Inspekcja Handlowa w III i IV kwartale
2006 r. przeprowadziła ogólnopolską kontrolę przed-
siębiorców świadczących usługi w zakresie pośred-
nictwa w obrocie nieruchomościami. Celem kontroli
było dokonanie oceny rzetelności i prawidłowości
świadczenia przez przedsiębiorców usług w zakresie
pośrednictwa w obrocie nieruchomościami, w tym
również obowiązku posiadania licencji zawodowej
przy wykonywaniu czynności pośrednictwa w obro-
cie nieruchomościami. W wyniku przeprowadzonej
na terenie wszystkich województw kontroli ujawnio-
no, że w kilkunastu biurach pośrednictwa czynności
pośrednictwa wykonywane były przez osoby nie-
uprawnione i w tych sprawach zostały skierowane
wnioski o ukaranie. Równocześnie należy dodać, że
terenowe oddziały Inspekcji Handlowej na bieżąco
kontrolują przedsiębiorców świadczących usługi z za-
kresu pośrednictwa w obrocie nieruchomościami.
Chciałbym podkreślić, że resort nie posiada
szczegółowych informacji na temat liczby osób wy-
konujących czynności z zakresu pośrednictwa w ob-
rocie nieruchomościami bez wymaganej prawem li-
cencji, bowiem nie posiada narzędzi umożliwiają-
cych przeprowadzanie kontroli przedsiębiorców
świadczących tego typu usługi. W tym zakresie kon-
trolę przeprowadza Inspekcja Handlowa.
Ponadto należy podkreślić, że wykonywanie
działalności zawodowej w zakresie pośrednictwa
w obrocie nieruchomościami bez wymaganej licencji
zawodowej stanowi wykroczenie. Stosownie bowiem
do treści przepisu art. 198 ust. 1 pkt 2 ustawy o go-
spodarce nieruchomościami stanowiącego, że kto
prowadzi bez licencji zawodowej działalność zawo-
dową w zakresie pośrednictwa w obrocie nierucho-
mościami, polegającą na wykonywaniu czynności
zmierzających do zawarcia przez inne osoby umów,
określonych w art. 180 ust. 1, podlega karze aresz-
tu, ograniczenia wolności albo grzywny. Tej samej
karze podlega przedsiębiorca, który powierza wyko-
nywanie czynności, o których mowa w ust. 1, osobie
nieposiadającej licencji zawodowej (art. 198 ust. 2
ww. ustawy). Orzekanie w sprawach o czyny, o któ-
rych mowa w ust. 1 i 2, następuje w trybie przepisów
Kodeksu postępowania w sprawach o wykroczenia.
Natomiast zgodnie z art. 17 § 1 ustawy z dnia 24 sierp-
nia 2001 r. Kodeks postępowania w sprawach o wykro-
czenia (Dz. U. 2008 r. Nr 133, poz. 848) oskarżycielem
publicznym we wszystkich sprawach o wykroczenia
jest Policja, chyba że ustawa stanowi inaczej.
W związku z faktem, iż od dnia 1 stycznia 2008 r.
wprowadzone zostały nowe zasady uzyskiwania li-
cencji zawodowych w zakresie pośrednictwa w obro-
cie nieruchomościami oraz zarządzania nieruchomo-
ściami zasadne jest, aby po roku ich funkcjonowania
ministerstwo dokonało całościowej analizy funkcjo-
nowania przepisów dotyczących ww. zawodów.
Przedstawiając Panu Marszałkowi powyższe in-
formacje, wyrażam nadzieję, że pozwolą one wyeli-
minować wątpliwości zasygnalizowane w interpela-
cji pana posła Wiesława Andrzeja Szczepańskiego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Kultury i Dziedzictwa Narodowego
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Małgorzaty Kidawy-Błońskiej
w sprawie problemów i nieprawidłowości
w funkcjonowaniu Biblioteki Narodowej
w Warszawie (6170)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację poseł Małgorzaty Kidawy-Błońskiej,
przesłaną 5 listopada 2008 r. (SPS-023-6170-08),
dotyczącą problemów i nieprawidłowości w funkcjo-
nowaniu Biblioteki Narodowej w Warszawie uprzej-
mie proszę Pana Marszałka o przyjęcie następują-
cych informacji.
Należy zgodzić się z nakreślonymi przez panią
poseł rolą i zadaniami, jakie pełni Biblioteka Naro-
dowa. Jest centralną biblioteką państwa i jedną
z najważniejszych narodowych instytucji kultury.
Jej cechę charakterystyczną stanowi wielość i róż-
norodność funkcji, jakie są jej przypisane. Wypeł-
niając zadania dużej biblioteki naukowej o profilu
humanistycznym, pozostaje zarazem głównym ar-
chiwum piśmiennictwa narodowego i krajowym
ośrodkiem informacji bibliograficznej o książce, zna-
czącą placówką naukową, a także ważnym ośrod-
kiem metodycznym dla innych bibliotek w Polsce.
Nakłada to na nią szczególne obowiązki zarówno
wobec narodowych zasobów, jak i wobec społeczeń-
stwa. Jej powinnością jest nie tylko najwyższa dba-
łość o przechowywane w magazynach, pracowniach
i czytelniach zbiory, które dokumentują wielowieko-
wy i współczesny dorobek umysłowy narodu. Rów-
nie znacząca jest aktywna obecność instytucji tej
rangi w bieżącym życiu umysłowym i kulturalnym
społeczeństwa.
Do priorytetowych zadań Biblioteki Narodowej
należy zgromadzenie całości piśmiennictwa druko-
wanego i cyfrowego (CD-ROM, DVD, Internet) oraz
rękopiśmiennego (spuścizny pisarzy i naukowców)
oraz wydawanie bieżącej bibliografii narodowej ww.
piśmiennictwa.
Wobec powyższego minister kultury i dziedzictwa
narodowego ze szczególną uwagą odnosi się do wszyst-
kich działań podejmowanych przez BN i jest na bieżą-
co informowany o wydarzeniach i problemach.
W mojej ocenie BN obecnie lepiej wypełnia swoje
zadania niż w latach ubiegłych. Trudno więc zgo-
dzić się z diagnozą, że „reorganizacja struktury,
wprowadzenie nowego statutu oraz zmiany kadro-
we w sposób negatywny wpłynęły na funkcjonowa-
nie podmiotu, który niejednokrotnie stawiany był za
przykład i cieszył się sporym uznaniem”.
Potwierdzają to liczne dowody. Na ostatnim po-
siedzeniu w dniu 20 października 2008 r. Rada Na-
ukowa BN, złożona z 20 najwybitniejszych przedsta-
wicieli środowiska intelektualnego i bibliotekarskie-
733
go (m.in. prof. Jerzy Jedlicki z PAN, prof. Zdzisław
Pietrzyk dyrektor Biblioteki Jagiellońskiej, Ewa Ko-
bierska-Maciuszko dyrektor Biblioteki Uniwersy-
teckiej w Warszawie), jednomyślnie zaakceptowała
w głosowaniu sprawozdanie Biblioteki Narodowej za
2007 rok. W dniach 23–24 października 2008 r. ob-
radowała VI Ogólnokrajowa Narada Bibliografów,
odbywający się co pięć lat zjazd osób odpowiedzial-
nych za katalogowanie w różnych typach bibliotek.
Żaden z wysuniętych zarzutów przez panią poseł nie
został podniesiony. Wręcz przeciwnie stwierdzono,
że zmiany w BN są zasadne i od dawna oczekiwane.
Niemal we wszystkich dziedzinach BN była opóź-
niona. Jako jedyna bodaj w Europie książnica naro-
dowa nie posiadała katalogu on-line wszystkich
książek. W latach 2004–2006 opracowano jedynie
70 700 rekordów bibliograficznych w ramach retro-
konwersji. Intensywne prace nowej dyrekcji oraz po-
wołanie Zakładu Retrokonwersji w 2007 r. pozwolą
na retrokonwersję katalogu do końca 2009 r. W 2007 r.
wprowadzono już 108 870 rekordów, do listopada
2008 r. wprowadzono prawie 170 000 rekordów. Ra-
zem w latach 2008–2009 zostanie wprowadzonych
449 000 rekordów bibliograficznych.
W małym zakresie BN wypełniała § 17 pkt 2
ustawy o bibliotekach, który stanowi: „Biblioteka
Narodowa prowadzi działalność metodyczną i unifi-
kacyjną w zakresie bibliotekarstwa, bibliografii, za-
stosowań nowoczesnych technologii bibliotecznych
oraz konserwacji materiałów bibliotecznych”. Zada-
nia te zaczęły przejmować inne biblioteki, nie mogąc
liczyć na wsparcie BN. W nowej strukturze podnie-
siono znacznie rangę Instytutu Bibliograficznego,
który w dużym stopniu odpowiada za wypełnianie
tego obowiązku. Przed reformą Ośrodek Normaliza-
cji Bibliograficznej zatrudniał 3 osoby. Obecnie In-
stytut Bibliograficzny dysponuje 38 etatami. Są już
tego efekty. Instytut Bibliograficzny otworzył
w 2008 r. portal: Normy, formaty, standardy, na któ-
rym każdy bibliotekarz może znaleźć potrzebne in-
formacje.
BN była nieobecna w wielu strukturach między-
narodowych. Doprowadziło to do sytuacji, w której
nie ma ani jednego Polaka w zespołach IFLA (Inter-
national Federation of Library Associations and In-
stitutions), najważniejszej organizacji bibliotekar-
skiej na świecie. Takich reprezentantów mają nie-
mal wszystkie kraje europejskie, często kilku w róż-
nych komisjach. Brak uznania międzynarodowego
dla polskiego bibliotekarstwa jest poważnym zanie-
dbaniem ostatnich dwóch dziesięcioleci. Obecnie
sytuacja się zmienia. Po dobrze przyjętym wystą-
pieniu dyrektora Tomasza Makowskiego na panelu
dyrektorów bibliotek narodowych w Helsinkach we
wrześniu 2007 r., poświęconym przyszłości biblio-
tek narodowych, zostało zorganizowane w Warsza-
wie specjalne spotkanie dyrektorów bibliotek naro-
dowych Europy Środkowej i Wschodniej, w której
wzięli udział dyrektorzy bibliotek od Niemiec po
Kazachstan.
734
Dokonane w ostatnim okresie zmiany kadrowe
wydają się zasadne. Obecnie funkcje wicedyrekto-
rów pełnią osoby o bardzo wysokich kwalifikacjach,
doskonale znane i cenione w środowisku bibliote-
karskim, wieloletnie pracowniczki BN. Jedynie Gra-
żyna Spiechowicz-Kristensen, wicedyrektor ds. ad-
ministracyjno-technicznych od 2007 r., nie pracowa-
ła wcześniej w BN. Zatrudnienie osoby z zewnątrz
wiązało się z zadaniem uporządkowania spraw ad-
ministracyjnych, inwestycyjnych i budżetowych, ne-
gatywnie ocenianych przez NIK w 2006 r., do czego
wymagana jest wiedza, doświadczenie oraz nieza-
leżne spojrzenie na bardzo dużą, wielofunkcyjną
i skomplikowaną instytucję, jaką jest BN. Ze stano-
wisk, na własną prośbę, odeszli zastępca dyrektora
ds. administracyjno-technicznych oraz główna księ-
gowa, którzy zostali uznani winnymi naruszenia
dyscypliny finansów publicznych, w czasie pełnienia
funkcji przez poprzedniego dyrektora, przed komi-
sją MKiDN. Zmiany na stanowiskach kierowniczych
były płynne, wszystkie osoby odchodziły na własną
prośbę, w zdecydowanej większości z powodu osią-
gnięcia wieku emerytalnego. Na ich miejsca były po-
woływane osoby spośród pracowników BN. Jeśli nie
było powszechnie akceptowanego kandydata, poszu-
kiwano go w drodze ogłoszenia na stronie interneto-
wej, podając potrzebne kwalifikacje.
Jeśli chodzi o likwidację „Biuletynu Informacyj-
nego BN” i „Komunikatów”, to pierwsze z pism, re-
klamujące w przystępnej formie działalność BN, zo-
stało zawieszone na wniosek części członków Kole-
gium Redakcyjnego po odejściu do innej pracy do-
tychczasowej redaktor prowadzącej. Argumentami
za zawieszeniem wydawania pisma w ocenie Kole-
gium Redakcyjnego były: brak autorów, brak od-
biorców (pismo rozdawane było głównie wśród pra-
cowników BN, wysyłane w formie gratisów do in-
nych bibliotek, faktycznych prenumeratorów była
znikoma liczba), odejście redaktor merytorycznej.
Jak stwierdzono w dyskusji, na wydawanie bardzo
drogiego pisma o charakterze reklamowym nie stać
obecnie BN. Przywoływano inne biblioteki narodo-
we z nieporównanie większymi budżetami, które
tego rodzaju pism nie wydają. Funkcję tę powinna
pełnić atrakcyjna i bieżąca strona internetowa oraz
sprawozdanie BN – co roku publikowana obszerna
informacja o BN. „Komunikaty” zostały definityw-
nie zamknięte ze względu na całkowite wyczerpanie
formuły. Zamknięcie nastąpiło w momencie przej-
ścia na emeryturę dotychczasowej redaktorki. Od
wielu lat podnoszono zarzut, że nie pełni w żadnym
stopniu funkcji bieżącego informowania. Powszech-
nie uznawano, że winna je zastąpić wewnętrzna
strona internetowa BN. Została ona założona jesz-
cze przed zamknięciem pisma i obecnie nie tylko za-
wiera dużo więcej informacji niż „Komunikaty”, ale
– co najważniejsze – informacje są dostarczane
z dnia na dzień, a nie po czterech miesiącach. Stwier-
dzenie zatem, że „od tego momentu (tj. likwidacji
pism) pracownicy pozbawieni zostali możliwości
uzyskania jakichkolwiek wiadomości dotyczących
nie tylko życia placówki, ale i coraz bardziej tajem-
niczych intencji dyrekcji”, jest nieprawdziwe. Wszyst-
kie informacje są na bieżąco zamieszczane na stro-
nie internetowej BN lub pracowniczej.
Odnośnie do treści zawartej w zdaniu: „Wielce
niepokojące wydaje się również to, że zmianom tym
towarzyszyło zablokowanie przepływu informacji
o bieżącej sytuacji i planach dyrekcji, co dotychczas
było uznaną, dobrą praktyką”, pragnę przywołać
kilka faktów. W związku z nową strukturą organi-
zacyjną rozszerzony został skład Kolegium BN do
ponad 50 osób. Posiedzenia robocze odbywają się raz
w tygodniu, dzięki czemu informacja dyrekcji jest
aktualna, a każdy z kierowników może zadać bezpo-
średnio pytanie w kwestiach niejasnych. Protokoły
kolegiów publikowane są na stronie pracowniczej.
O wszystkich sprawach bieżących dyrektor lub jego
zastępczynie informują zarządy lub przewodniczą-
cych związków zawodowych oraz radę pracowni-
ków. Każdy z pracowników może spotkać się z dy-
rektorem osobiście, jest wyznaczony stały termin
spotkań.
Nie można zgodzić się ze zdaniem pani poseł:
„w efekcie, prawidłowe i w miarę sprawne do tej pory
funkcjonowanie biblioteki uległo pogorszeniu za-
równo w wymiarze merytorycznym, jak i technicz-
nym, czysto organizacyjnym”. Jest dokładnie od-
wrotnie, poczynając od wymiany komputerów oraz
udrożnienia systemu katalogowego, gdyż dochodziło
do sytuacji, w których kupowano nowe wersje pro-
gramów, których nie można było zainstalować na
kilkuletnich komputerach. Tych była większość.
Trudno zgodzić się ze zdaniem: „W kontekście
zadań i funkcji BN mocno kontrowersyjna wydaje
się decyzja pana dyrektora Tomasza Makowskiego
o zaprzestaniu współpracy z NUKAT – ogólnopol-
skim systemem pozwalającym czytelnikom na ko-
rzystanie z zasobów bibliotecznych z całej Polski”.
W latach 90. XX w. Biblioteka Narodowa nie podjęła
niestety wielu zadań wynikających z jej statutu i usta-
wy o bibliotekach, a dotyczących koordynacji prac
na rzecz polskiego bibliotekarstwa. Jednym z tych
zadań było tworzenie centralnego katalogu z wyko-
rzystaniem współkatalogowania bibliotek. NUKAT,
tworzony od początku lat 90. najpierw jako central-
na kartoteka haseł wzorcowych, powstawał faktycz-
nie bez udziału BN. Jak mówiła przed pięcioma laty
o poprzednich dyrekcjach BN Maria Lenartowicz,
jeden z autorytetów polskiego bibliotekarstwa, bi-
blioteki uniwersyteckie były zmuszone do utworze-
nia NUKAT „wobec opóźnień odpowiednich działań
BN”. Biblioteka Narodowa podpisała umowę o współ-
pracy z NUKAT w 1998 r., a przystąpiła do współka-
talogowania dopiero w 2005 r. Po trzech miesiącach
współpracy, jeszcze w 2005 r. Joanna Pasztaleniec-
-Jarzyńska, w latach 1994–2005 wicedyrektor nad-
zorujący Instytut Bibliograficzny, zdecydowała o jej
ograniczeniu. Rozbieżności w bazach danych BN,
ogrom pracy wkładany w poprawianie opisów przez

pracowników BN (w NUKAT procent wymagają-
cych korekty rekordów w 2006 i 2007 r. wahał się
między 62 a 72%) sprawiły, że BN nie mogła firmo-
wać tak niedoskonałego katalogu. Nie widząc szans
na zmianę procedur, Elżbieta Stefańczyk, zastępca
dyrektora ds. opracowania zbiorów, a jednocześnie
przewodnicząca Stowarzyszenia Bibliotekarzy Pol-
skich, przedstawiła do akceptacji ostatni raport
z wnioskiem o rozwiązanie umowy z NUKAT. Zaak-
ceptowały to jednogłośnie oba ciała konsultacyjne:
Kolegium BN i dyrekcja. Zgodnie z umową, która
daje każdej bibliotece możliwość wystąpienia z pro-
jektu, Elżbieta Stefańczyk, odpowiadająca za cały
proces katalogowania, zwróciła się do NUKAT
o formalne zakończenie współpracy. Obecnie książki
opracowywane są w BN równie szybko jak w NUKAT
przy lepszej jakości opisów.
Niezrozumiałe dla mnie jest zdanie: „wątpliwy
wydaje się również sposób, w jaki doprowadzono do
likwidacji Centrum Edukacji Bibliotekarskiej, In-
formacyjnej i Dokumentacyjnej (CEBID) i włączenia
jego resztek do struktury BN”. Departament Szkol-
nictwa Artystycznego MKiDN w 2007 r., po rozpo-
znaniu wadliwej konstrukcji prawnej funkcjonowa-
nia CEBID, podjął działania zmierzające do upo-
rządkowania sytuacji w ramach obowiązujących
przepisów prawnych. W związku z powyższym, w try-
bie właściwym, minister kultury i dziedzictwa naro-
dowego podpisał decyzję o zamiarze likwidacji CE-
BID. W celu zagwarantowania możliwości ukończe-
nia nauki na dotychczasowych zasadach słuchaczom
drugiego roku Pomaturalnego Studium Zawodowe-
go Zaocznego, funkcjonującego w ramach CEBID,
likwidacja została zakończona z dniem 31 sierpnia
2008 r. Jednocześnie, w trosce o to, aby dotychczaso-
we dokonania CEBID mogły nadal służyć doskona-
leniu zawodowemu bibliotekarzy, minister kultury
i dziedzictwa narodowego postanowił, że dorobek
CEBID przejmie Biblioteka Narodowa, która zgod-
nie z kompetencjami, wynikającymi z ustawy z dnia
27 czerwca 1997 r. o bibliotekach, odpowiedzialna
jest za doskonalenie merytorycznej działalności bi-
bliotek. Rozmowy między MKiDN, BN i CEBID do-
prowadziły do utworzenia w ramach BN Zakładu
Edukacji Bibliotekarskiej, Informacyjnej i Doku-
mentacyjnej (ZEBID). Do pracy w BN przeszli pra-
cownicy CEBID, dyrektor prof. Marcin Drzewiecki
został doradcą dyrektora BN ds. edukacyjnych, zaś
ZEBID-em kieruje obecnie była wicedyrektor CEBID
Danuta Kurach. Biblioteka Narodowa otrzymała
polecenie od MKiDN przejęcia zadań w zakresie do-
skonalenia zawodowego bibliotekarzy, którymi win-
ni być absolwenci szkół wyższych, zgodnie z potrze-
bami i profilem danej jednostki.
Trudno odnieść się do zarzutu o skonfliktowanie
pracowników BN. W instytucji zatrudniającej ponad
1000 osób fakt istnienia kilku, a nawet kilkunastu
osób niezgadzających się z decyzjami dyrekcji jest
naturalny i nie może być traktowany jako sygnał
alarmowy. Niepokój byłby uzasadniony, gdyby sprze-
735
ciw wyraziła większość pracowników. W przypadku
BN tak nie jest. Działania dyrekcji cieszą się pełnym
poparciem związków zawodowych, w tym skupiają-
cego wyłącznie pracowników merytorycznych
Związku Zawodowego Pracowników Biblioteki Na-
rodowej, Rady Pracowników oraz Koła Stowarzy-
szenia Bibliotekarzy Polskich przy BN. Dotychczas
podejmowane decyzje strategiczne były pozytywnie
opiniowane przez podmioty społeczne, a w głosowa-
niach były przyjmowane jednomyślnie. Sądzę, że
nieporozumieniem jest stwierdzenie, że o skonflik-
towaniu „świadczą burzliwe wypowiedzi na interne-
towym forum pracowniczym”. Nie ma forum pra-
cowniczego BN, zapewne chodzi o forum EBIB. Fora
internetowe nie mogą być jednak rozstrzygającym
argumentem w ocenie czyjejkolwiek działalności.
Nie można się zgodzić, że zmiany „zostały prze-
prowadzone w sposób nagły i niezapowiedziany”.
Reorganizacja miała miejsce 1 września 2007 r. Była
częścią projektu zmiany drogi książki i całej filozofii
opracowania bibliografii narodowej w BN. Wielo-
krotnie dyskutowano kwestię organizacji BN i two-
rzenia bibliografii narodowej. Najważniejsza dysku-
sja odbyła się przed 10 laty. W dniu 31 października
1997 r. został powołany przez prof. Jakuba Lichań-
skiego, ówczesnego dyrektora BN, zespół ds. opraco-
wania zmian struktury organizacyjnej Biblioteki
Narodowej. Zespół powstał „w związku z konieczno-
ścią zmiany struktury organizacyjnej BN i zakre-
sów działania komórek organizacyjnych związanych
z procesem gromadzenia, opracowania i udostępnia-
nia zbiorów”. Powstały wówczas dwie koncepcje an-
tagonistyczne. Oba opracowania zostały przekazane
Dyrekcji BN w marcu 1998 r. Michał Jagiełło, po ob-
jęciu 1 czerwca 1998 r. stanowiska dyrektora BN za-
powiedział kontynuowanie prac Zespołu. Pierwsze
zmiany nastąpiły jeszcze w tym samym roku. W ich
wyniku Jan Wołosz i Jadwiga Sadowska stracili sta-
nowiska wicedyrektorów BN. Sam dokument został
przyjęty na posiedzeniu Dyrekcji BN w dniu 5 sierp-
nia 1998 r. W „Biuletynie Informacyjnym Biblioteki
Narodowej” opublikowano trzy artykuły prezentu-
jące wyniki pracy Zespołu: wstępny przewodniczą-
cego Zespołu oraz dwie prezentacje alternatywnych
projektów Hanny Zielińskiej i Jadwigi Sadowskiej.
W reformie sprzed roku przyjęto projekt, którego
autorkami były osoby o wielkim autorytecie i do-
świadczeniu zawodowym: Hanna Zielińska kierow-
nik Działu Gromadzenia i Opracowywania Zbiorów
Nowszych, Zofia Byczkowska kierownik Zakładu
Książki, Małgorzata Nowik kierownik Zakładu Cza-
sopism, Anna Stolarczyk kierownik Zakładu Kata-
logów Rzeczowych.
Reorganizacja z 2007 r. była realizacją oczywi-
stych postulatów środowiska, czemu wyraz dano już
w 1998 r. w projekcie Zespołu Hanny Zielińskiej.
Czytamy tam, że najważniejszymi kierunkami
zmian powinno być: skupienie opracowania formal-
nego tego samego typu dokumentów w jednej ko-
mórce, czyli m.in. połączenie Zakładu Książki z Za-
736
kładem Przewodnika Bibliograficznego. Miało to
wykluczyć „dublowanie opisów książek tego samego
dokumentu (a nawet jego poszczególnych egzempla-
rzy), które to opisy sporządza się obecnie niezależnie
dla potrzeb różnych komórek BN” oraz zapewnić
„czytelną odpowiedzialność merytoryczną za wpro-
wadzanie, modyfikację i walidację opisów bibliogra-
ficznych określonego typu dokumentów”. Zostało to
zrealizowane w 2007 r. Po drugie, postulowano
„skupienie opracowania rzeczowego książek i czaso-
pism w jednej komórce i zapewnienie przez nią opie-
ki merytorycznej nad opracowaniem przedmioto-
wym innych typów dokumentów”. Zrealizowane to
zostało w 2007 r. Trzecim postulatem projektu było
przyspieszenie edycji bibliografii narodowej. Po re-
organizacji opracowanie formalne trwa ok. 3-5 dni
i obecnie nie ma żadnych opóźnień w tym zakresie.
Warto przypomnieć, że na początku 2006 r. ok. 8
000 książek czekało na opracowanie, niektóre od
2003 r. Dla porównania, w 2007 r. ogłoszono w „Prze-
wodniku Bibliograficznym” 27 539 opisów, w 2005 r.
tylko 22 120. Wzrost liczby opisów był możliwy dzię-
ki reorganizacji struktury i drogi opracowania
książki, bez zwiększenia obsady etatowej.
Reorganizacja w 2007 r. była omawiana i konsul-
towana na spotkaniach dyrektora i jego zastępczyń
z kierownikami poszczególnych komórek przez wie-
le miesięcy. Trwały rozmowy na posiedzeniach Dy-
rekcji i Kolegium BN. Zastanawiano się nad ze-
wnętrznym audytem zadań BN, pytano Radę Na-
ukową, czy zasadne jest spłaszczanie struktury. Na
posiedzeniach Kolegium były przedstawiane sche-
maty organizacyjne innych bibliotek narodowych.
Reorganizację poparły w pełni związki zawodowe
i Rada Pracowników.
Trudno zgodzić się ze stwierdzeniem, że „w mało
przejrzysty sposób doprowadzono do zerwania umów
cywilnoprawnych z podmiotami od lat kooperujący-
mi i stanowiącymi zaplecze dla biblioteki”. Odbyło
się to jawnie, zgodnie z prawem, nowi najemcy byli
wyłaniani w otwartych konkursach. Dotychczasowi
mieli znacznie zaniżone stawki, przez co BN traciła
znaczne środki finansowe. Dzięki nowym umowom
wpływy BN wzrastały kilkakrotnie. Znacznie obni-
żono koszty usług świadczonych przez podmioty ze-
wnętrzne, m.in. poprzez zamówienia u producentów
bez korzystania z usług pośrednika.
Biblioteka Narodowa buduje swój prestiż na po-
prawnym wypełnianiu swoich zadań statutowych.
Może o tym świadczyć obecność BN w mediach.
W 2007 i 2008 r. takie wydarzenia jak wystawy (Vil-
la Laurentina, Norwid–Herbert. Inspiracje śród-
ziemnomorskie, Ex Collectione Dzikoviana) trafiały
na pierwsze strony gazet.
Za szczególnie udane należy ocenić otwarcie BN
na młodych użytkowników. Służyła temu dobra po-
lityka informowania o wydarzeniach w BN oraz or-
ganizowanie interesujących wystaw. Poprzedzone
badaniami naukowymi wystawy w sposób nowocze-
sny prezentowały zasoby BN. Trzeba tu wspomnieć
sukces projektu „Rzeczpospolita wielu kultur”, wy-
stawy multimedialnej prezentującej wielokulturo-
wość, wielojęzyczność, wieloreligijność i wielonaro-
dowość Polski w przeszłości poprzez skarbiec BN.
Ta niezwykle atrakcyjna prezentacja w pięciu wer-
sjach językowych „podróżuje” od roku po kolejnych
krajach europejskich.
Za niezaprzeczalny sukces Biblioteki Narodowej
należy uznać koordynację, a faktycznie pełną orga-
nizację Roku Zbigniewa Herberta. Dziś, kiedy Rok
dobiega końca, można powiedzieć, że zobowiązanie
to zostało dobrze zrealizowane. Potwierdza to rów-
nież wdowa po poecie, pani Katarzyna Herbert, któ-
ra w wielu wypowiedziach prasowych i osobistych
podkreśla decydującą rolę dyrektora BN w satysfak-
cjonującym przygotowaniu i prowadzeniu trudnych
spraw związanych z Rokiem. Wydarzenia przygoto-
wane przez BN spotkały się z bardzo dobrym przyję-
ciem przez większość krytyki, jak widowisko plene-
rowe „Rekonstrukcja Poety”, które zgromadziło
6 tys. ludzi na placu Krasińskich w przeddzień 10.
rocznicy śmierci poety. Wkrótce ma nastąpić otwar-
cie archiwum Zbigniewa Herberta dla badaczy –
w drugą rocznicę jego zakupu przez BN. 11 grudnia
zostanie zaprezentowany drukowany Inwentarz,
który był warunkiem dopuszczenia wszystkich ba-
daczy do ogromnego zbioru rękopisów Herberta
i jego korespondencji.
Ważne też było nawiązanie dobrej współpracy
z organizacjami pozarządowymi, z Fundacją Nowo-
czesna Polska przy tworzeniu bardzo popularnego
portalu dla nauczycieli i uczniów „Wolne lektury”
lub Fundacją Rozwoju Społeczeństwa Informacyjne-
go przy opracowaniu programu bibliotecznego (z fun-
duszy Billa i Melindy Gatesów).
Dobrym przykładem aktywnych działań podej-
mowanych przez BN może być nawiązanie współ-
pracy z Instytutem Literackim Kultura w Maisons-
-Laffitte, czego wyrazem będzie podpisanie listu in-
tencyjnego w dniu 26 listopada 2008 r. Dowodem na
pozytywną ocenę zewnętrzną jest prowadzenie pre-
stiżowego projektu „Elektroniczne archiwum zabyt-
ków piśmiennictwa polskiego do 1600 r.”, który BN
wygrała jako lider konsorcjum, w skład którego we-
szły: BN, NDAP, IH PAN, IBL PAN, NASK. Projekt,
który przygotował zespół pod kierunkiem dyrektora
BN, dostał najlepsze recenzje i wygrał otwarty kon-
kurs ministra nauki i szkolnictwa wyższego na pro-
jekt badawczy zamawiany.
Za szczególnie ważne dla polskiej kultury należy
uznać trudne rozmowy z byłymi właścicielami w spra-
wie uregulowania sytuacji prawnej kolekcji przeję-
tych przez BN po drugiej wojnie światowej. Spekta-
kularnym sukcesem było podpisanie z rodziną Ro-
merów umowy darowizny obejmującej ich znakomi-
te archiwum. Planowane są rozmowy z kolejnymi
spadkobiercami właścicieli innych kolekcji.
Trudno zgodzić się ze stwierdzeniem, że „wielo-
letni wysiłek pracowników oraz sprawne zarządza-
nie, w kontekście rzeczywistego majestatu, który

bez wątpienia jest cechą Biblioteki Narodowej, uczy-
niło z niej miejsce lubiane nie tylko przez zwykłych
czytelników, ale stało się niezastąpionym instru-
mentem i prawdziwym źródłem inspiracji dla ludzi
nauki”. W latach 90. XX w. i w pierwszej połowie
XXI w. BN była przedmiotem ostrych krytyk ze
strony środowiska i czytelników. Zarzucano BN, że
nie wypełnia podstawowych swoich funkcji, jak bie-
żące katalogowanie i bibliografia narodowa. Dopiero
w 2007 r. umożliwiono czytelnikom dostęp do Inter-
netu, co współcześnie jest przecież oczywistym stan-
dardem bibliotecznym, przeniesiono katalogi cen-
tralne z pomieszczeń zamkniętych do przestrzeni
czytelniczej, dzięki czemu dużo więcej osób z nich
korzysta, przeniesiono stanowiska informacyjne
z zamkniętych pomieszczeń przed czytelnie. Sukce-
sem BN jest także utworzenie Cyfrowej Biblioteki
Narodowej Polona. W 2007 r. z czytelni BN korzy-
stało 170 tys. osób, a z Polony 3 mln. Mimo że Polona
powstała niedawno, jest jedną z najpopularniejszych
bibliotek cyfrowych w Polsce.
Chciałbym zwrócić uwagę na poważne działania
reformatorskie wewnątrz BN. Mimo faktycznego
utrzymania wszystkich dotychczasowych funkcji,
rozpoczęcia nowych zadań i powstania nowych ko-
mórek zmniejszono zatrudnienie z 1020 etatów (31
grudnia 2006 r.) do 985,5 etatu (20 listopada 2008 r.)
bez zwolnień grupowych, z poparciem związków za-
wodowych i Rady Pracowników. Reorganizacja
z 1 września 2007 r. zmniejszyła także kadrę kie-
rowniczą. BN współpracuje bardzo intensywnie ze
znacznie większą liczbą partnerów polskich i zagra-
nicznych, służy wielu organom państwa informacja-
mi i pomocą. Chciałbym zwrócić chociażby uwagę
na prowadzenie przez BN w 2008 r. trzech progra-
mów operacyjnych MKiDN, obsługę Krajowej Rady
Bibliotecznej i Rady ds. Narodowego Zasobu Biblio-
tecznego. W ostatnim okresie w poważnym stopniu
zwiększyło się uczestnictwo BN w międzynarodo-
wych projektach finansowanych przez Komisję Eu-
ropejską. Dodać należy, że w projektach tych BN jest
niemal zawsze jedynym partnerem z Polski.
Mam nadzieję, że pani poseł uzna powyższe wy-
jaśnienia za wystarczające.
Łączę wyrazy szacunku
Podsekretarz stanu
Tomasz Merta
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
737
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Danuty Jazłowieckiej
oraz grupy posłów
w sprawie odszkodowań za grunty prywatne
zajęte pod drogi publiczne (6171)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z pi-
smem Pana Marszałka z dnia 5 listopada 2008 r.,
znak SPS-023-6171/08, dotyczącym interpelacji
państwa posłów Danuty Jazłowieckiej, Urszuli Au-
gustyn, Katarzyny Mrzygłockiej, Mirosławy Nykiel
i Jarosława Wałęsy z dnia 29 października 2008 r.,
w sprawie odszkodowań za grunty prywatne zajęte
pod drogi publiczne, uprzejmie przedstawiam wyja-
śnienia w tym zakresie.
Zasadniczym celem wprowadzenia przepisu art. 73
ustawy z dnia 13 października 1998 r. Przepisy
wprowadzające ustawy reformujące administrację
publiczną (Dz. U. Nr 133, poz. 872, z późn. zm.) było
uregulowanie praw do nieruchomości zajętych w la-
tach poprzednich pod drogi publiczne. Sprawy te
z różnych powodów nie były doprowadzone do końca
zarówno przez podmioty, którym prawo odebrano,
jak i podmioty działające w imieniu państwa lub, od
1990 r., także w imieniu gminy. Przyjęta specjalna
ustawowa konstrukcja uregulowania stanów praw-
nych nieruchomości zajętych pod drogi publiczne nie
stanowiła nałożenia nowych zadań na państwo czy
gminy. Nie można bowiem zapominać, że w ramach
prowadzonej gospodarki nieruchomościami organy
reprezentujące zarówno interesy Skarbu Państwa,
jak i gminy, winny w ramach określonych zasad re-
gulować stany prawne nieruchomości przejętych
często bez podstawy prawnej.
Należy przy tym zauważyć, że na skutek rosz-
czeń zgłaszanych przez właścicieli nieruchomości
zajętych pod drogi publiczne w drodze cywilnopraw-
nej regulacja stanu prawnego nieruchomości zaję-
tych pod drogi publiczne byłaby jeszcze bardziej
trudna do realizacji oraz obciążająca finansowo za-
równo samorząd, jak i Skarb Państwa. Co więcej,
nie uporządkowałaby na taką skalę kwestii stanu
prawnego dróg publicznych.
Trzeba także mieć na uwadze, iż utworzone
w wyniku reformy administracji publicznej z 1998 r.
nowe jednostki samorządu terytorialnego, tj. powia-
ty i województwa, dopiero z dniem 1 stycznia 1999 r.
stały się właścicielami nieruchomości, w tym m.in.
zajętych pod drogi publiczne. W dniu 31 grudnia
1998 r. powyższe nieruchomości pozostawały we
władaniu Skarbu Państwa. W tej sytuacji zobowią-
zanie Skarbu Państwa do wypłaty odszkodowań za
te nieruchomości staje się uzasadnione. Brak jest
natomiast takiego uzasadnienia dla finansowej od-
powiedzialności Skarbu Państwa w odniesieniu do
738
gmin mających wypłacać odszkodowania za nieru-
chomości zajęte pod drogi będące w dniu 31 grudnia
1998 r. drogami gminnymi.
Obowiązek wypłacania przez gminy odszkodo-
wań za grunty zajęte pod drogi publiczne w odnie-
sieniu do dróg będących w dniu 31 grudnia 1998 r.
drogami gminnymi wynika z przepisu art. 73 ust. 2
pkt 1 ustawy Przepisy wprowadzające ustawy refor-
mujące administrację publiczną.
Jednocześnie pragnę zwrócić uwagę, że na pod-
stawie przepisu art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 10 maja
1990 r. Przepisy wprowadzające ustawę o samorzą-
dzie terytorialnym i ustawę o pracownikach samo-
rządowych (Dz. U. Nr 32, poz. 191, z późn. zm.) ze
środków Skarbu Państwa, a nie ze środków gmin
regulowane są zobowiązania powstałe przed dniem
27 maja 1990 r., np. wynikające z aktualnie wyda-
wanych decyzji starostów wykonujących zadania
z zakresu administracji rządowej. Decyzje te przy-
kładowo rozstrzygają o odszkodowaniach za grunty
wydzielone z nieruchomości, których podział nastą-
pił na podstawie decyzji terenowego organu admini-
stracji państwowej – naczelnika gminy, wydanej
przed dniem 27 maja 1990 r., z przeznaczeniem pod
budowę m.in. dróg gminnych.
Skarb Państwa jest wskazywany również w licz-
nych wyrokach sądowych i decyzjach administracyj-
nych wydawanych przez starostów wykonujących
zadania z zakresu administracji rządowej jako pod-
miot właściwy do regulowania zaległych odszkodo-
wań za przejęte z naruszeniem prawa nieruchomo-
ści, utracone prawo własności nieruchomości lub
utracone prawo użytkowania wieczystego nierucho-
mości, także w przypadkach, gdy nieruchomości te
stanowią obecnie własność gmin.
Należy bowiem przypomnieć, że stosownie do po-
stanowień powołanej ustawy Przepisy wprowadza-
jące ustawę o samorządzie terytorialnym i ustawę
o pracownikach samorządowych (rozdział II „Naby-
cie mienia komunalnego”) z dniem 27 maja 1990 r.
gminy, w związku z reformą administracji państwo-
wej, przejęły nieodpłatnie znaczną część mienia
państwowego, którym dysponują samodzielnie, uzy-
skując z tego tytułu dochody.
Trzeba także zauważyć, iż Trybunał Konstytu-
cyjny już wielokrotnie zajmował się zagadnieniem
zgodności przepisów dotyczących finansowania dróg
publicznych z konstytucyjnym wzorcem zawartym
w art. 167. W uzasadnieniu wyroku z dnia 6 wrze-
śnia 2005 r., sygn. akt K 46/2004, trybunał wskazy-
wał, że „samodzielność finansowa jednostek samo-
rządu terytorialnego może być ograniczona w dro-
dze ustawy, nie można jej zatem przypisywać cha-
rakteru absolutnego”. Dodatkowo w uzasadnieniu
wyroku z dnia 23 maja 2005 r., sygn. akt K 27/2004,
trybunał wskazał, że: „Okoliczność, że ustawa roz-
szerza zadania jednostek samorządu terytorialnego,
nie może przesądzać o niekonstytucyjności danej re-
gulacji, jeżeli dochody z innych źródeł umożliwiają
realizację poszczególnych zadań publicznych. Dla
stwierdzenia niekonstytucyjności regulacji prawnej
ograniczającej dochody jednostek samorządu teryto-
rialnego jedną z koniecznych przesłanek jest wyka-
zanie, że w wyniku wejścia w życie danej regulacji
jednostki samorządu terytorialnego nie są w stanie
realizować niektórych bądź też w całości przypada-
jących im zadań bez dochodów, których zostały po-
zbawione. Uznanie zatem, że zaskarżone przepisy są
niezgodne z art. 167 ust. 1 i 4 konstytucji, byłoby
możliwe jedynie wówczas, gdyby okazało się, że nowe
regulacje uniemożliwiają zapewnienie gminom”od-
powiedniego”do ich zadań udziału w dochodach pu-
blicznych”.
Trybunał Konstytucyjny, dokonując oceny zgod-
ności art. 73 ustawy Przepisy wprowadzające usta-
wy reformujące administrację publiczną z normami
konstytucyjnymi, wskazywał, że regulacja ta podej-
muje próbę uporządkowania stosunków własnościo-
wych nieuregulowanych przez wiele lat, jest wyra-
zem dążenia do wzmocnienia i niewzruszalności po-
wstałych stosunków (uzasadnienie do wyroku Try-
bunału Konstytucyjnego z dnia 20 lipca 2004 r.,
sygn. akt SK 11/2002). Jednocześnie w uzasadnie-
niu wyroku z dnia 14 marca 2000 r., sygn. akt P.
5/99, Trybunał Konstytucyjny podniósł, że określo-
nym w art. 73 ustawy przedmiotem odjęcia własno-
ści były działki „faktycznie wywłaszczone”, wobec
których w drodze czynności faktycznych (często po-
zbawionych podstawy prawnej) przesądzone zostało
przejęcie ich własności przez Skarb Państwa bądź
właściwe jednostki samorządu terytorialnego.
Ponadto Trybunał Konstytucyjny w uzasadnie-
niu wyroku z dnia 20 lipca 2002 r., sygn. akt SK
11/02, wskazał, że: „art. 73 ust. 4 zaskarżonej usta-
wy tworzy mechanizm regulujący wywłaszczanie
nieruchomości zajętych pod drogi publiczne, który
powoduje pewne ograniczenie ekwiwalentności od-
szkodowania. Prowadzi do tego zarówno odsunięcie
w czasie możliwości złożenia wniosku o wypłatę od-
szkodowania, ograniczenie okresu dochodzenia
roszczenia, jak też brak określenia terminu zapłaty
odszkodowania za wywłaszczoną nieruchomość oraz
wyłączenie z zakresu czasowego waloryzacji okresu
między dniem utraty własności a dniem ustalenia
wysokości odszkodowania. W ocenie Trybunału
Konstytucyjnego rozwiązanie to pozostaje jednakże
w granicach wyznaczonych przez konstytucyjny wy-
móg przyznania słusznego odszkodowania, którego
słuszność mierzy się nie tylko interesami podmiotu
wywłaszczanego, lecz również znanymi ustawodaw-
cy możliwościami władzy publicznej w zakresie
sprostania wymaganiom związanym z uregulowa-
niem sytuacji prawnej nieruchomości zajętych pod
drogi publiczne (kwestia czasu koniecznego na przy-
gotowanie środków w budżetach państwowych i gmin-
nych do wypłaty odszkodowań)”.
Należy także wspomnieć, że stosunkowo niedaw-
no Trybunał Konstytucyjny rozpatrywał połączone
wnioski Rady Miejskiej w Brwinowie oraz Rady
Miasta Podkowy Leśnej dotyczące nałożenia na

gminy obowiązku zaspokojenia roszczeń odszkodo-
wawczych kosztem majątku gminy za grunty zajęte
pod drogi gminne. Również w tym przypadku Try-
bunał Konstytucyjny w wyroku z dnia 28 lutego
2008 r., sygn. akt K 43/07, orzekł, że art. 73 ust. 2
pkt 1 w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 13
października 1998 r. Przepisy wprowadzające usta-
wy reformujące administrację publiczną jest zgodny
z art. 2 oraz art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji Rzeczypo-
spolitej Polskiej.
Reasumując powyższe, chciałbym podkreślić, że
z przyczyn, które szczegółowo przedstawiłem powy-
żej, nie mogę podzielić stwierdzenia państwa posłów
zawartego w nadesłanej interpelacji, iż przepisy re-
gulujące zasady wypłacania odszkodowań za nieru-
chomości zajęte pod drogi naruszają konstytucyjną
zasadę równości podmiotów – jednostek samorządu
terytorialnego wszystkich szczebli – w zakresie po-
noszenia kosztów tej regulacji i konieczna jest ich
nowelizacja.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Olgierd Dziekoński
Warszawa, dnia 20 listopada 2008 r.
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posłów Witolda Namyślaka
i Zdzisława Czuchy
w sprawie organizowanych przez wojewódzkie
urzędy pracy oraz inne organizacje wyjazdów
Polaków do sezonowej pracy poza granice
kraju, na przykładzie mieszkanki Cewic,
pow. Lębork, skierowanej przez WUP
w Gdańsku do pracy w Hiszpanii (6173)
Interpelacja posłów pana Witolda Namyślaka
i pana Zdzisława Czuchy przekazana pismem SPS-
-023-6173/08 z 5 listopada 2008 r. jest kolejnym wy-
razem troski o losy obywateli polskich pracujących
za granicą. Szczególnie narażonymi na nieprawidło-
we czy wręcz złe traktowanie są osoby podejmujące
krótkoterminowe, sezonowe zatrudnienie w rolnic-
twie. Do takich sytuacji dochodziło już w wielu pań-
stwach UE. Szczególnie znane są przypadki z Włoch
i Niemiec. Osobnym problemem jest korzystanie
przy szukaniu pracy z nieuczciwych pośredników,
zarówno tych działających w kraju jak i proponują-
cych swe usługi na bezpośrednio za granicą.
Podstawową zasadą ochrony przed pośrednika-
mi-oszustami jest niepodejmowanie ryzyka w sytu-
acjach wątpliwych. Typowym przykładem, który po-
winien budzić poważne obawy, jest żądanie przez
739
pośredników nieuzasadnionych, a nawet bezpraw-
nych świadczeń pieniężnych bez jakichkolwiek po-
stanowień umownych. Osoby wyjeżdżające korzy-
stają często z ogłoszeń prasowych bez sprawdzenia,
czy pośrednik prowadzi zarejestrowaną działalność
gospodarczą i posiada stosowny certyfikat. Dążąc do
ograniczenia ryzyka związanego z podejmowaniem
pracy przez obywateli polskich za granicą, Minister-
stwo Pracy i Polityki Społecznej publikuje od kilku
lat poradnik pt. „Bezpieczne wyjazdy do pracy”,
w którym omówiona jest m.in. kwestia korzystania
z pośredników. Poradnik zamieszczony jest również
na stronie internetowej MPiPS.
Kontrolę przestrzegania obowiązku prowadzenia
krajowych agencji zatrudnienia zgodnie z warunka-
mi określonymi w przepisach o promocji zatrudnie-
nia i instytucjach rynku pracy sprawuje Państwowa
Inspekcja Pracy na podstawie przepisów ustawy
z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji
Pracy (Dz. U. Nr 89, poz. 589). Przypadkami
oszustw związanych z nielegalnym pośrednictwem,
dokonywanych za granicą w odniesieniu do obywa-
teli polskich zajmują się konsulaty RP. Ze względu
na przestępczy charakter tego zjawiska konsulat
przekazuje odpowiednie zawiadomienie do miejsco-
wej policji. Jeśli w proceder włączony jest podmiot
po stronie polskiej, zawiadomienie trafia również
do policji polskiej.
Zasadniczo w Polsce nie ma instytucji „koordy-
nującej” wyjazdy Polaków do pracy sezonowej. Wy-
jątkiem jest udział określonego wojewódzkiego urzę-
du pracy jako pośrednika w kierowaniu studentów
do pracy w Niemczech w okresie ferii. Natomiast
rola Ochotniczych Hufców Pracy sprowadza się
głównie do pośrednictwa w przypadku otrzymania
z zagranicy tzw. bezimiennych ofert na pracę, do
których wyszukuje się osoby zainteresowane jej pod-
jęciem. Jednak zdecydowana większość osób podej-
mujących na przykład pracę sezonową w Niemczech
załatwia wszelkie formalności bezpośrednio z nie-
mieckimi pracodawcami. Biorąc pod uwagę, że do
pracy sezonowej w kilkunastu państwach UE wy-
jeżdża corocznie kilkaset tysięcy obywateli polskich,
sformalizowanie i zinstytucjonalizowanie procedur
pośrednictwa wydaje się niemożliwe ze względów fi-
nansowych i organizacyjnych. Poza tym obywatele
danego państwa UE, jeśli korzystają w odniesieniu
do innego państwa UE ze swobody przepływu pra-
cowników, nie mogą być zobligowani do stosowania
się do administracyjnych procedur pośrednictwa,
nawet jeśli byłoby to w ich interesie.
Jeszcze bardziej skomplikowane jest reagowanie
na nieprawidłowości ze strony zagranicznych praco-
dawców. Może do nich dochodzić jeszcze przed przy-
stąpieniem do pracy, np. gdy pracodawca w ogóle od-
mawia podpisania umowy o pracę, zmienia wstępnie
uzgodnione lub narzuca nowe warunki, proponuje
warunki socjalne nieodpowiadające przyjętym stan-
dardom. W tej konfrontacji pracownik, często po od-
byciu długiej podróży na własny koszt, jest stroną
740
zdecydowanie słabszą. Zdarzają się jednak również
sytuacje patologiczne, gdy pracodawca zaczyna
świadomie stosować środki przymusu psychicznego
(odmowa zapłaty, zatrzymanie dokumentów osobi-
stych) lub nawet fizycznego (zamknięte „obozy” we
Włoszech). Generalnie organem właściwym do nie-
sienia pomocy obywatelom polskim za granicą są
konsulaty RP. Jeśli sprawa pomiędzy pracownikiem
i pracodawcą dotyczy tylko rozbieżności odnośnie
warunków pracy, to powiadamiana jest właściwa in-
stytucja, np. niemiecki urząd pracy. W razie nieosią-
gnięcia porozumienia z pracodawcą prowadzone są
dalsze działania, np. w celu dochodzenia roszczeń.
Równocześnie osoba poszkodowana jest informowa-
na, że powyższe działanie ma charakter mediacyjny
i może nie doprowadzić do skutecznego rozwiązania
konfliktu, a wówczas spór wywodzący się ze stosun-
ku pracy może być ostatecznie rozwiązany tylko
w postępowaniu sądowym prowadzonym w pań-
stwie przyjmującym. Urząd konsularny wskazuje
właściwy sąd pracy i informuje o trybie dochodzenia
roszczeń. W przypadku skargi zawierającej dane
wskazujące na możliwość zaistnienia przestępstwa
(np. brutalne potraktowanie obywatela polskiego)
konsulat zawiadamia o popełnieniu przestępstwa
właściwą prokuraturę. W poważniejszych przypad-
kach, zwłaszcza gdy skarga pochodzi od grupy osób,
konsulaty bezpośrednio angażują się w akcję inter-
wencyjną u pracodawcy, ale przy udziale miejsco-
wych organów administracyjnych.
Można przyjąć, że konsulaty oprócz reagowania
na konkretne naruszenie interesów obywateli pol-
skich mogłyby w większym stopniu pełnić funkcję
prewencyjną. Punktem wyjścia byłoby katalogowa-
nie informacji o zaistniałych problemach Polaków po-
dejmujących pracę sezonową za granicą i odpowiedni
ich przekaz do wiadomości obywateli w kraju. Opra-
cowany materiał powinien być podstawą analizy ma-
jącej na celu podjęcie wobec administracji państwa
przyjmującego działań, które w konsekwencji mogły-
by posłużyć do redukcji źródeł powstawania takich
nieprawidłowości. Przykładem może być dążenie do
określania przez pracodawców w umowach o pracę
nie tylko stawki wynagrodzenia, ale również oczeki-
wanej przez niego wydajności. Jak wiadomo, zatrud-
nienie w rolnictwie najczęściej przybiera charakter
pracy w akordzie, o czym pracownik dowiaduje się
dopiero, przystępując do niej.
Wyrażamy zainteresowanie pogłębioną dyskusją
z panami posłami w sprawach dotyczących polskich
pracowników sezonowych za granicą, tym bardziej
że w tej kwestii zwracaliśmy się już w grudniu 2007 r.
do Komisji Finansów Publicznych Sejmu RP. Infor-
muję, że tematem podejmowania przez Polaków pra-
cy poza granicami kraju zajmuje się w naszym mini-
sterstwie Departament Migracji.
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu w Ministerstwie Zdrowia
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie zarządzeń prezesa NFZ
nr 8/2008/DGL oraz nr 15/2008/DGL (6174)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł na Sejm RP Beaty Małeckiej-
-Libery z 15 października 2008 r., przesłaną przy pi-
śmie marszałka Sejmu z 5 listopada 2008 r., znak:
SPS-023-6174/08, w sprawie nieprawidłowości po-
wstałych w związku z wprowadzeniem zarządzeń
prezesa NFZ, uprzejmie proszę o przyjęcie następu-
jącego stanowiska.
Prezes Narodowego Funduszu Zdrowia wydał
w dniu 29 stycznia 2008 r. zarządzenie nr 8/2008/
DGL w sprawie zasad opracowywania przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia terapeutycznych programów
zdrowotnych, w którym wprowadził do przepisów
wewnętrznych obowiązujących w Narodowym Fun-
duszu Zdrowia instytucję „terapii inicjującej” do
programów lekowych w przypadku występowania
w terapeutycznym programie zdrowotnym dwóch
lub więcej technologii medycznych leczących tę samą
jednostkę chorobową.
W świetle § 7 ust. 4 zarządzenia w przypadku wy-
stępowania w terapeutycznym programie zdrowot-
nym dwóch lub więcej technologii medycznych leczą-
cych te samą jednostkę chorobową w sytuacji, gdy:
1) na podstawie ich oceny dokonanej zgodnie
z wytycznymi Agencji Oceny Technologii Medycz-
nych nie stwierdza się istotnych różnic w efektyw-
ności klinicznej pomiędzy nimi w codziennej klinicz-
nej praktyce oraz
2) nie występują konkretne przesłanki do wybo-
ru innej technologii medycznej w indywidualnym
przypadku chorego (na przykład z powodu przeciw-
wskazań)
– terapia powinna być rozpoczynana z użyciem
najmniej kosztownej technologii medycznej (biorąc
pod uwagę koszty podania, wymaganą dawkę i koszt
pojedynczej dawki).
Najmniej kosztowna technologia medyczna, o któ-
rej mowa w ust. 4, uzyskuje status technologii ini-
cjującej.
Zgodnie z § 7 ust. 6 zarządzenia status technolo-
gii inicjującej nadawany jest danej technologii me-
dycznej w opisie terapeutycznego programu zdro-
wotnego, zawartego w warunkach udzielania i reali-
zacji świadczeń opieki zdrowotnej, ustalanych przez
prezesa funduszu na podstawie art. 146 ust. 1 usta-
wy. Opis terapeutycznego programu zdrowotnego
wskazuje powody wyboru innej niż inicjująca tech-
nologii medycznej. Wprowadzono również w § 7 ust. 8
zarządzenia zasadę, iż raz na 12 miesięcy zespół po-
wołany przez prezesa funduszu bada, czy nie nastą-
piła istotna zmiana w odniesieniu do efektywności

kosztowej technologii medycznych uznanych za
technologie inicjujące. W przypadku zaistnienia ta-
kiej zmiany prezes funduszu może dokonać ponow-
nej wyceny punktowej produktów leczniczych, wyło-
nienia nowej technologii inicjującej oraz stosownych
zmian w warunkach zawierania i realizacji umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej. Wartość
różnicy uznanej za istotną między kosztami techno-
logii medycznych, o których mowa w ust. 8, zostanie
każdorazowo określona zarządzeniem prezesa fun-
duszu.
W zarządzeniu nr 15/2008/DGL prezesa NFZ
z dnia 18 lutego 2008 r. zmieniającym zarządzenie
w sprawie przyjęcia „Szczegółowych materiałów in-
formacyjnych o przedmiocie postępowania w spra-
wie zawarcia umów o udzielanie świadczeń opieki
zdrowotnej oraz o realizacji i finansowaniu umów
o udzielanie świadczeń opieki zdrowotnej w rodzaju:
leczenie szpitalne wprowadzono wskazanie terapii
inicjującej do dwóch programów terapeutycznych
„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów i mło-
dzieńczego zapalenia stawów etanerceptem” oraz
„Leczenie reumatoidalnego zapalenia stawów infli-
ximabem”.
W opisie ww. programów przesądzono, że status
technologii inicjującej uzyskała terapia infliksyma-
bem. Następnie zdefiniowano kryteria i warunki
zmiany terapii inicjującej na inną, powołując się
przy tym na zalecenia NICE technology appraisal
guidance 130. Zaliczono do nich:
1) każdorazowo zmiana terapii inicjującej wyma-
ga uzyskania zgody właściwego konsultanta woje-
wódzkiego,
2) zmiana terapii inicjującej na terapię inną czą-
steczką leku anty-TNF &, wymienioną w przedmioto-
wym terapeutycznym programie zdrowotnym, możli-
wa jest tylko w ciągu pierwszych 180 dni terapii,
3) zmiana taka możliwa jest tylko w sytuacji:
a) wystąpienia nadwrażliwości na cząsteczkę
infliksymabu, metotreksatu lub substancje pomoc-
nicze,
b) wystąpienia istotnych działań niepożądanych
związanych z podaniem cząsteczki infliksymabu,
których uniknięcie jest możliwe oraz potwierdzone
naukowo po podaniu innej cząsteczki leku anty-
-TNF&,
c) wystąpienia działań niepożądanych związa-
nych z podaniem metotreksatu,
d) stwierdzenia innych, potwierdzonych bada-
niem klinicznym pacjenta, przeciwwskazań do po-
dawania infliksymabu i metotreksatu.
Omawiane zarządzenie prezesa NFZ przesłało
obowiązywać wraz z wejściem w życie zarządzenia
nr 36/2008/DGL z 19 czerwca 2008 r. Rozwiązania
dotyczące wprowadzenia terapii inicjującej do wy-
mienionych programów zdrowotnych zawarte w póź-
niejszym akcie prawnym powielają co do zasady
konstrukcje przyjęte w zarządzeniu Nr 15/2008/
DGL prezesa NFZ. Również i w tym zarządzeniu
741
status technologii inicjującej nadano terapii z uży-
ciem preparatu infliksymab.
Kwestionowana przez panią poseł instytucja te-
rapii inicjującej, czyli leku, od którego należy rozpo-
czynać terapię, dotyczy wskazań, w których wystę-
pują cząsteczki równoważne, przy czym ta równo-
ważność musi być potwierdzona przez niezależny
wyspecjalizowany podmiot zajmujący się analizą
farmakoekonomiczną technologii lekowych. Status
technologii inicjującej uzyskuje lek mający najniższe
koszty związane z podaniem i najniższy koszt sub-
stancji z uwzględnieniem dawki leku i ilości dawek
stosowanych podczas terapii oraz przewidywanego
czasu leczenia. W przypadku chorób przewlekłych
bierze się pod uwagę koszt rocznej lub dłuższej tera-
pii. Oceny dokonuje się w oparciu o ofertę (deklara-
cję) podmiotu odpowiedzialnego dla z góry określo-
nej populacji chorych. Dzięki tym rozwiązaniom
można rozszerzyć krąg osób objętych programami
terapeutycznymi, nie ograniczając jednocześnie ich
efektywności, oraz osiągnąć optymalizację kosztów
świadczeń zdrowotnych przez publicznego płatnika.
Należy jednocześnie wyraźnie podkreślić, że
możliwa jest ona do zastosowania we wskazaniach,
w których występują cząsteczki równoważne, przy
czym ta równoważność musi być potwierdzona przez
niezależny wyspecjalizowany podmiot zajmujący się
analizą farmakoekonomiczną technologii lekowych.
Status technologii inicjującej uzyskuje lek mający
najniższe koszty związane z podaniem i najniższy
koszt substancji z uwzględnieniem dawki leku i ilo-
ści dawek stosowanych podczas terapii oraz przewi-
dywanego czasu leczenia. W przypadku chorób prze-
wlekłych bierze się pod uwagę koszt rocznej lub
dłuższej terapii.
Na jednoznaczne podkreślenie zasługuje fakt, iż
w przypadku braku pełnej zastępowalności leków
w programach terapeutycznych wykluczone jest sto-
sowanie instytucji terapii inicjującej. Jeżeli obiek-
tywne badania farmakoekonomiczne, sporządzone
przez profesjonalną jednostkę badawczą, wykażą
nierównoważność (brak wymienności) technologii
medycznych stosowanych w programach zdrowot-
nych, w których wprowadzono dotychczas terapię
inicjującą opartą na konkretnym leku, zakwestiono-
wany zostanie tym samym mechanizm terapii ini-
cjującej.
Wskazanie wymienności leków w programie le-
czenia schorzeń reumatoidalnych oparte jest na za-
leceniach National Institute for Health and Clinical
Exellence (NICE), angielskiej niezależnej organiza-
cji odpowiedzialnej za przygotowanie wytycznych
dotyczących promocji zdrowia i zapobiegania sta-
nom chorobowym, z października 2007 r. „NICE
technology appraisal guidance 130-Adalimumab,
etanercept and infliximab for the treatment of rheu-
matoid arthritis” wskazały na równoważność eta-
nerceptu, adalimumabu i infliksymabu w terapii
reumatoidalnego zapalenia stawów. Zgodnie z tymi
zaleceniami należało rozpoczynać terapię od najtań-
742
szej opcji. W amerykańskich zaleceniach z czerwca
2008 r. wskazano również na wymienność tych
trzech inhibitorów TNF-α.
Potwierdzeniem takiego stanowiska jest również
uchwała Rady Konsultacyjnej Agencji Oceny Tech-
nologii Medycznych – profesjonalnej polskiej insty-
tucji zajmującej się oceną technologii medycznych,
z 16 października 2008 r., która rekomenduje konty-
nuowanie finansowania etanerceptu (Enbrel) infi-
liksimabu (Remicade), adalimumabu (Humira) w ra-
mach pierwszego rzutu leczenia biologicznego reu-
matoidalnego zapalenia stawów w terapeutycznym
programie zdrowotnym prowadzonym przez Naro-
dowy Fundusz Zdrowia z uwzględnieniem wyboru
terapii inicjującej leku aktualnie najtańszego.
W dniu 27 października 2008 r. prezes NFZ wy-
dał zarządzenie w sprawie określenia warunków za-
wierania i realizacji świadczeń w rodzaju leczenie
szpitalne w zakresie: terapeutyczne programy zdro-
wotne, które reguluje problematykę udzielania
świadczeń w ramach programów terapeutycznych
leczenia reumatoidalnego zapalenia stawów. Powtó-
rzone zostały w nim również rozwiązania obowiązu-
jące w poprzednich zarządzeniach, w tym również
zasada terapii inicjującej. Inaczej jednak niż w po-
przednim zarządzeniu, nie wskazano natomiast
konkretnie nazwy produktu leczniczego, od którego
należy rozpoczynać terapię, ma być to jednak lek
najtańszy, wybrany spośród tych równorzędnych,
które zaproponowano do programu terapeutyczne-
go. W efekcie tego możliwe będzie znaczące obniże-
nie kosztu zakupu leku przez świadczeniodawców,
a tym samym stanie się realne objęcie nowoczesnym
leczeniem szerszej grupy pacjentów cierpiących na
schorzenia reumatyczne.
Pragnę także poinformować, że Zespół ds. iden-
tyfikacji problemów zdrowotnych, powołany zarzą-
dzeniem nr 8/2008/DGL prezesa NFZ, wskazał
wśród problemów zdrowotnych rozpatrywanych
w aspekcie możliwości wdrożenia nowych terapeu-
tycznych programów zdrowotnych w 2009 r. również
leczenie łuszczycowego zapalenia stawów. Opisywa-
ne tutaj działania prezesa NFZ stwarzają szansę na
znaczącą poprawę w zakresie dostępu chorych na
schorzenia reumatyczne do nowoczesnych terapii
z użyciem leków biologicznych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Jakub Szulc
Warszawa, dnia 19 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Wiesława Janczyka
w sprawie podejrzenia o wprowadzenie
do obrotu chemicznie skażonego cukru,
powodującego masowe wymieranie pszczół
w pasiekach polskich hodowców (6175)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pana posła Wiesława Janczyka w spra-
wie podejrzenia o wprowadzenie do obrotu chemicz-
nie skażonego cukru przysłaną przy piśmie z dnia 5
listopada 2008 r. (znak SPS-023-6175/08) uprzejmie
wyjaśniam, co następuje.
1. Przemysł cukrowniczy w Polsce produkuje cu-
kier wyłącznie z buraków cukrowych. Na rynku do-
stępny jest w sprzedaży nie tylko cukier wyproduko-
wany z buraków cukrowych przez polskich produ-
centów cukru, ale również cukier pochodzący z im-
portu. W okresie od stycznia do września 2008 r. do
Polski importowano 40381,4 t cukru buraczanego
i trzcinowego.
W związku z napływającymi do Ministerstwa
Rolnictwa i Rozwoju Wsi sygnałami o pojawiającym
się na rynku cukrze białym niewiadomego pocho-
dzenia, zanieczyszczonym oraz bez adresu produ-
centa, ministerstwo zwróciło się do głównego in-
spektora jakości handlowej z prośbą o podjęcie dzia-
łań zmierzających do przeprowadzenia kontroli do-
raźnej w odniesieniu do jakości i oznakowania cukru
pozostającego w sprzedaży.
Kontrola doraźna cukru oferowanego do sprze-
daży została przeprowadzona przez wojewódzkich
inspektorów Inspekcji Handlowej w okresie od 23
kwietnia do 30 czerwca 2008 r. na terenie całego
kraju, obejmowała łącznie 176 placówek handlo-
wych, w tym 98 sklepów wielkopowierzchniowych,
57 pozostałych placówek handlu detalicznego, 19
hurtowni i 2 magazyny centralne sieci handlowych.
Celem kontroli była ocena jakości i prawidłowości
oznakowania cukru na podstawie obowiązujących
przepisów. Ogółem skontrolowano 310 partii. Szcze-
gólną uwagę podczas kontroli zwracano na źródło po-
chodzenia cukru. Wszystkie ocenianie partie były
oznakowane nazwą i adresem producenta w sposób
niebudzący zastrzeżeń. Jedynie w przypadku 11 par-
tii cukru (3,5% wszystkich zbadanych partii) stwier-
dzono drobne nieprawidłowości w oznakowaniu.
Poddany kontroli cukier nie budził zastrzeżeń co
do jakości. Losowo pobrane do badań laboratoryj-
nych próbki cukru odpowiadały wymaganiom okre-
ślonym w obowiązujących przepisach.
Równocześnie uprzejmie informuję Pana Mar-
szałka, że kwestia nadzoru nad higieną i bezpie-
czeństwem wytwarzania cukru leży w kompeten-
cjach głównego inspektora sanitarnego, a zadania

realizowane przez Inspekcję Weterynaryjną zostały
określone w ustawie z dnia 29 stycznia 2004 r. o In-
spekcji Weterynaryjnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 121,
poz. 842,z późn. zm.).
Ponadto uprzejmie informuję, że notowane w bie-
żącym roku w niektórych krajach Unii Europejskiej
(np. Niemczech, Słowenii) przypadki masowego za-
trucia pszczół środkami ochrony roślin wiązały się
z nieprawidłowo wykonanymi zabiegami zaprawia-
nia nasion środkami ochrony roślin zawierającymi
substancje aktywne z grupy neonikotynoidów.
2. W kwestii odszkodowań dla pszczelarzy uprzej-
mie informuję Pana Marszałka, że zgodnie z ustawą
z dnia 11 marca 2004 r. o ochronie zdrowia zwierząt
oraz zwalczaniu chorób zakaźnych zwierząt (Dz. U.
Nr 69, poz. 625, z późn. zm.) odszkodowanie przy-
sługuje w trybie art. 49 za rodziny pszczele (pszczoła
miodna – apis mellifera) zabite z nakazu organów
Inspekcji Weterynaryjnej albo za zwierzęta padłe
w wyniku zastosowania zabiegów nakazanych przez
te organy przy zwalczaniu zgnilca amerykańskiego.
Równocześnie zgodnie z art. 16 ust 1 ustawy
z dnia 11 marca 2004 r. o Agencji Rynku Rolnego
i organizacji niektórych rynków rolnych (Dz. U.
Nr 42, poz. 386, z późn. zm.) opracowano Krajowy
Program Wsparcia Pszczelarstwa w Polsce (KPWP)
w latach 2007/2008–2009/2010 zgodnie z rozporzą-
dzeniem Komisji (WE) Nr 797/2004 z dnia 26 kwiet-
nia 2004 r. w sprawie środków mających na celu
poprawę warunków produkcji i wprowadzania do
obrotu produktów pszczelarskich. KPWP jest pro-
gramem interwencyjnym, wdrażanym przez Agen-
cję Rynku Rolnego, którego jednym z elementów
jest działanie wspierające odbudowę pogłowia ro-
dzin pszczelich, w ramach którego to programu
możliwa jest refundacja:
— zakupu matek pszczelich pochodzących z linii
hodowlanych pszczół, dla których prowadzone są
księgi lub rejestry, z pasiek hodowlanych podlegają-
cych ocenie prowadzonej przez podmiot upoważnio-
ny przez ministra rolnictwa i rozwoju wsi;
— zakupu okładów i pakietów pszczelich z pasiek
hodowlanych, a także z pasiek produkcyjnych, któ-
rych posiadacze uzyskali rekomendację związków
lub zrzeszeń pszczelarzy gwarantujące między inny-
mi, że matki pszczele w pakietach i okładach pszcze-
lich pochodzą z linii hodowlanych pszczół.
W budżecie KPWP na rok 2008/2009 na odbudo-
wę pogłowia rodzin pszczelich zaplanowano kwotę
1860 tys. euro. Zgodnie z celem programu pomoc fi-
nansowa jest skierowana do sektora pszczelarskie-
go, gdzie beneficjentami końcowymi są gospodar-
stwa pasieczne i indywidualni pszczelarze, których
pasieki zostały zgłoszone lub zarejestrowane w reje-
strze prowadzonym przez powiatowego lekarza we-
terynarii. O refundację środków finansowych w ra-
mach mechanizmu mogą ubiegać się podmioty
uprawnione, którymi w zależności od działania
wsparcia są głównie: związki pszczelarskie, stowa-
rzyszenia pszczelarzy, zrzeszenia pszczelarzy, grupy
producenckie pszczelarzy, spółdzielnie pszczelar-
743
skie. Powyższy mechanizm wsparcia funkcjonuje
w Polsce od 2004 r. i cieszy się dużym zainteresowa-
niem branży pszczelarskiej.
Niezależnie od powyższego, mając na uwadze
ogromną rolę, jaką odgrywają pszczoły w rolnictwie
i ekosystemie, pragnę podkreślić, że Ministerstwo
Rolnictwa i Rozwoju Wsi podejmuje szereg działań,
które mają na celu dalszy rozwój polskiego pszcze-
larstwa.
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jana Burego s. Antoniego
w sprawie zmian w przepisach dotyczących
polityki państwa w stosunku do rodziców
wychowujących niepełnosprawne dzieci (6176)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 5 listopada br., znak:
SPS-023-6176/08, dotyczące interpelacji posła Jana
Burego s. Antoniego w sprawie zmian w przepisach
dotyczących polityki państwa w stosunku do rodzi-
ców wychowujących niepełnosprawne dzieci, uprzej-
mie wyjaśniam.
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpe-
lacji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie re-
sortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierow-
nictwa ministerstwa z delegacją Stowarzyszenia
Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którym
omówiono istniejące problemy i bariery, w tym te do-
tyczące trudnej sytuacji materialnej, na jakie napo-
tykają rodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.
Rodzice przedstawili również swoje postulaty, któ-
rych wprowadzenie w życie znacząco poprawiłoby
ich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one zbieżne
z kwestiami wskazanymi w interpelacji. W chwili
obecnej te ze zgłoszonych postulatów, które leżą
w kompetencji ministra pracy i polityki społecznej,
są przedmiotem analiz resortu w celu przygotowa-
nia projektu założeń do rozwiązań prawnych, w tym
dotyczących warunków przyznawania świadczenia
pielęgnacyjnego i opłacania przez budżet państwa
składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe oraz
składek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjen-
tów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodo-
wych uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz
744
kwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowa-
nych do rodziców wychowujących niepełnosprawne
dzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych, kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń podlegają okresowej
weryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwoty
świadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniem
wyników badań progu wsparcia dochodowego ro-
dzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw
Socjalnych. W badaniach tych uwzględnia się mię-
dzy innymi zmiany cen towarów i usług konsump-
cyjnych. Ustawowa weryfikacja miała miejsce 1 wrze-
śnia 2006 r. Uległy wówczas podwyższeniu wysoko-
ści niektórych świadczeń rodzinnych, w tym m.in.
dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu kształcenia
i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego oraz zasił-
ku pielęgnacyjnego. Najbliższa weryfikacja kryte-
riów dochodowych uprawniających do świadczeń ro-
dzinnych oraz kwot poszczególnych świadczeń ro-
dzinnych przewidziana jest w II półroczu 2009 r.
Zważywszy na skalę inflacji, jaka miała miejsce od
2004 r., tj. od wejścia ustawy w życie, podniesienie
kryteriów dochodowych uprawniających do świad-
czeń rodzinnych oraz kwot poszczególnych świad-
czeń, w tym świadczeń związanych z niepełnospraw-
nością dzieci, wydaje się nieuniknione.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości weryfikacji kwot kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych i kwot po-
szczególnych świadczeń oraz wprowadzenia corocz-
nej waloryzacji tych wielkości. Zasady weryfikacji
świadczeń socjalnych są odmienne od zasad walory-
zacji emerytur i rent, a także od zasad indeksacji
wynagrodzeń w sferze budżetowej, z uwagi na istot-
ne różnice między tymi kategoriami. Świadczenia
rodzinne nie są wynagrodzeniem za świadczoną
pracę, ani ekwiwalentem utraconego wynagrodze-
nia w przypadku wystąpienia ryzyka objętego wcze-
śniej płaconą składką. Świadczenia rodzinne są po-
mocą o charakterze socjalnym, mającą na celu dofi-
nansowanie – a nie pełne pokrycie – kosztów utrzy-
mania rodzin wychowujących dzieci. Stąd częstotli-
wość zmiany warunków dostępu do świadczeń i kwot
świadczeń zależy od częstotliwości znaczących
zmian w kosztach utrzymania (te zaś następują
w cyklu dłuższym niż 1–2 lata), a nie od dynamiki
wynagrodzeń oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot
poszczególnych świadczeń rodzinnych oraz wyso-
kość kryterium dochodowego uprawniającego do
świadczeń jest konsekwencją ograniczonych możli-
wości budżetowych państwa – w budżecie nie ma
wystarczających środków, aby każdej rodzinie wy-
chowującej niepełnosprawne dziecko zapewnić
wsparcie pozwalające na pełne pokrycie wydatków
na leczenie i utrzymanie dziecka.
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jedne-
go z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad
niepełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia ze
strony państwa. Nie powinno się to jednak odbywać
ze środków ubezpieczeń społecznych, ponieważ
utrudnienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej,
spowodowane stanem zdrowia dziecka, nie jest ryzy-
kiem emerytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem ob-
jętym pomocą socjalną. Dlatego też w systemie
świadczeń rodzinnych oraz w systemie pomocy spo-
łecznej, a nie w systemie ubezpieczeń społecznych,
jest odpowiednie miejsce na rozwiązania zapewnia-
jące osobom i rodzinom będącym w trudnej sytuacji
życiowej nie tylko niezbędne środki finansowe, ale
też inne formy pomocy i wsparcia.
W obecnym systemie prawnym istnieje zawód
asystenta osoby niepełnosprawnej. Został on wpro-
wadzony rozporządzeniem ministra edukacji naro-
dowej z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfika-
cji zawodów szkolnictwa zawodowego (Dz.U. Nr 124,
poz. 860) do grupy zawodów pn. „Pracownicy pomo-
cy społecznej i pracy socjalnej”. Obecnie do zadań
realizowanych przez asystenta należy: współtworze-
nie programów rehabilitacyjnych, zawodowego prze-
kwalifikowania, kontaktów społecznych, usług kul-
turalnych, rekreacji i integracji ze środowiskiem,
diagnozowanie warunków życia i dążenie do usuwa-
nia wszelkiego typu barier, pobudzanie aktywności
osoby niepełnosprawnej oraz jej rodziny w celu za-
spokojenia potrzeb biologicznych, psychicznych i spo-
łecznych, planowanie, kontrolowanie i ocenianie in-
dywidualnego programu pomocy osobie niepełno-
sprawnej, włączenie osoby niepełnosprawnej w pro-
gramy instytucji i placówek świadczących usługi
rehabilitacyjne, a także współpraca z mediami, uła-
twiająca poszukiwanie sponsorów w działaniach na
rzecz osób niepełnosprawnych. Wykonywanie zawo-
du asystenta osoby niepełnosprawnej wiąże się ze
zdobyciem stosownego wykształcenia w tym zakre-
sie. Jednocześnie osoba taka zatrudniona jest przez
jednostkę organizacyjną pomocy społecznej (np.:
ośrodek pomocy społecznej lub powiatowe centrum
pomocy rodzinie) na podstawie umowy o pracę regu-
lowanej przepisami Kodeksu pracy lub umowy cy-
wilno-prawnej, o której mowa w Kodeksie cywilnym.
Nie jest jednak możliwe i zasadne, aby rodzica opie-
kującego się swym niepełnosprawnym dzieckiem
publiczny pracodawca zatrudniał na stanowisku
asystenta pielęgniarza. Na przeszkodzie stoją bo-
wiem zarówno kwestie stosunków między rodzicem
a dzieckiem, wynikające z przepisów Kodeksu ro-
dzinnego i opiekuńczego, w tym dotyczące obowiąz-
ku opieki i utrzymania dziecka, jak również kwestie
dotyczące stosunku pracy, w tym: czasu pracy, go-
dzin nadliczbowych, zwolnień chorobowych, urlo-
pów, itp. Stąd też właściwym narzędziem wsparcia
materialnego rodzin wychowujących niepełnospraw-
ne dzieci jest system świadczeń rodzinnych, uzupeł-
niony rozwiązaniami z zakresu pomocy społecznej.

Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pienięż-
ne, kierowane do rodzin wychowujących dzieci nie-
pełnosprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – do-
datek przysługuje na dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełno-
sprawności, w kwocie 60 zł na dziecko do ukończe-
nia 5. roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5.
a 24. rokiem życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie – przysługuje niezależne od dochodów i wie-
ku każdej osobie legitymującej się orzeczeniem o nie-
pełnosprawności, znacznym stopniu niepełnospraw-
ności lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawno-
ści, jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku
uprawniającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzie-
ci, mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do
zasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jego
pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalenda-
rzowych), samotnego wychowywania dziecka (w przy-
padku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest
podwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wy-
chowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, roz-
poczęcia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko na-
uki poza miejscem zamieszkania (niepełnospraw-
ność dziecka powoduje powstanie uprawnienia do
niego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkole
średniej, ale również, jeśli uczy się ono w szkole pod-
stawowej lub gimnazjum). Nabycie prawa do ww.
świadczeń rodzinnych, z wyjątkiem prawa do zasił-
ku pielęgnacyjnego, uzależnione jest m.in. od speł-
nienia ustawowego kryterium dochodowego, jakie
w przypadku rodzin wychowujących niepełnospraw-
ne dzieci wynosi 583 zł netto na osobę w rodzinie.
Ponadto w przypadku osób, które już korzystają ze
świadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają konty-
nuację uprawnień do nich, mimo przekroczenia kry-
terium dochodowego o relatywnie niewysokie kwo-
ty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych przysługują one także w sytu-
acji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodziny
w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza usta-
wowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota naj-
niższego zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
745
Odpowiedź
ministra pracy i polityki społecznej
na interpelację posła Wojciecha Szaramy
w sprawie udostępniania tekstów układów
zbiorowych pracy osobom ubiegającym się
o przyznanie wyższej emerytury (6177)
W związku z przesłaną przy wystąpieniu Pana
Marszałka z dnia 5 listopada 2008r., znak SPS-023-
-6177/08, interpelacją pana posła Wojciecha Szaramy
„w sprawie udostępniania tekstów układów zbioro-
wych pracy osobom ubiegającym się o przyznanie
wyższej emerytury” uprzejmie wyjaśniam, że rodzaje
środków dowodowych, którymi można dokumento-
wać okresy zatrudnienia i osiągane wynagrodzenie,
określają przepisy ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r.
o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń
Społecznych (Dz. U. z 2004 r. Nr 39, poz. 353, z późn.
zm.) oraz rozporządzenia Rady Ministrów z dnia
7 lutego 1983 r. w sprawie postępowania o świadcze-
nia emerytalno-rentowe i zasad wypłaty tych świad-
czeń (Dz. U. Nr 10, poz. 49, z późn. zm.).
Dokumentem potwierdzającym wysokość osią-
ganych przez pracownika zarobków w celu ustalenia
(przeliczenia) podstawy wymiaru emerytury/renty
jest zaświadczenie wystawione przez pracodawcę na
druku, według wzoru określonego przez Zakład
Ubezpieczeń Społecznych (aktualnie druk Rp 7) lub
legitymacja ubezpieczeniowa zawierająca wpisy o okre-
sach zatrudnienia i wysokości osiąganego w tych
okresach wynagrodzenia.
Dopuszcza się również możliwość potwierdzania
przez pracodawcę (lub prawnego następcę praco-
dawcy) wysokości zarobków na podstawie wiarygod-
nej dokumentacji zastępczej, tj. akt osobowych pra-
cownika (umowa o pracę, angaże, pisma o powoła-
niu, mianowaniu oraz inne pochodzące od praco-
dawcy dokumenty określające wynagrodzenie danej
osoby), jednak pod warunkiem że poszczególne
składniki wynagrodzenia zostały w tych dokumen-
tach określone kwotowo i podlegały składce na ubez-
pieczenia społeczne.
Nie ulega wątpliwości, że brak dokumentacji pła-
cowej uniemożliwia ustalenie bądź przeliczenie wy-
sokości emerytury/renty od korzystniejszej podsta-
wy wymiaru. Przepisy z zakresu ubezpieczeń spo-
łecznych nie mogą jednak zawierać unormowań,
które pozwalałyby na ustalenie wynagrodzenia bę-
dącego bazą do wyliczenia podstawy wymiaru w spo-
sób przybliżony lub prawdopodobny. Dlatego też
uważam, że dopuszczenie możliwości dokumento-
wania zarobków na podstawie wiarygodnej doku-
mentacji zastępczej stanowi optymalne rozwiązanie
problemu osób, które nie są w stanie przedłożyć za-
świadczenia wystawionego na podstawie dokumen-
tacji płacowej lub legitymacji ubezpieczeniowej z od-
powiednimi wpisami.
746
Zakład Ubezpieczeń Społecznych jest instytucją
zobowiązaną do ustalenia prawa i wysokości świad-
czeń emerytalno-rentowych przy ścisłym i precyzyj-
nym stosowaniu obowiązujących przepisów. Obo-
wiązujący stan prawny nie przewiduje żadnej możli-
wości ustalania przez organ rentowy wysokości wy-
nagrodzenia na podstawie norm czasu pracy, stawek
wynagrodzenia itp., wynikających m.in. z układów
zbiorowych pracy, regulujących ogólne zasady wy-
nagradzania. Postanowienia tych układów, określa-
jące prawa i obowiązki konkretnych stron stosunku
pracy, nie mają mocy powszechnie obowiązującej,
jaka cechuje przepisy zawarte w aktach normatyw-
nych, o których mowa w art. 87 Konstytucja RP.
Ustalając podstawę wymiaru świadczeń ZUS
może zatem uwzględnić wyłącznie prawidłowo i nie-
podważalnie udokumentowane wysokości dochodów
osiąganych z pracy. W przypadku stwierdzenia bra-
ku odpowiednich dokumentów, czy też złożenia do-
kumentacji zawierającej nieścisłości albo budzącej
jakiekolwiek wątpliwości ZUS ma prawo wydać de-
cyzję odmowną, a osoby zainteresowane mogą do-
chodzić swoich praw w sądowym postępowaniu od-
woławczym (w myśl art. 118 ust. 7 ustawy z dnia 17
grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS –
zgodnie z art. 83 ust. 2 ww. ustawy z dnia 13 paź-
dziernika 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecz-
nych – Dz. U. z 2007 r. Nr 11, poz. 74, z późn. zm. –
na podstawie art. 4778 –47714a ustawy z dnia 17 listo-
pada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego – Dz.
U. Nr 43, poz. 296, z późn. zm.).
Przepisy wymienionego na wstępie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 7 lutego 1983 r., od-
noszące się do trybu postępowania o świadczenia
emerytalno-rentowe przed organem rentowym, nie
ograniczają bowiem postępowania sądowego, opar-
tego na zasadzie swobodnej oceny dowodów. Ozna-
cza to, że fakty, od których uzależnione jest prawo
do emerytury/renty oraz ich wysokość, mogą być
wykazywane wszelkimi dostępnymi środkami do-
wodowymi, przewidzianymi w Kodeksie postępo-
wania cywilnego, w tym także w oparciu o układy
zbiorowe pracy, i jedynie do sądu należy ocena ich
wiarygodności.
Stosownie do art. 365 § 1 K.p.c. prawomocny wy-
rok sądu wiąże nie tylko strony i sąd, który go wy-
dał, lecz również inne sądy i inne organy państwo-
we, w tym Zakład Ubezpieczeń Społecznych.
Jednocześnie uprzejmie informuję, że w zbio-
rach archiwalnych Ministerstwa Pracy i Polityki
Społecznej znajdują się wyłącznie układy zbiorowe
pracy zawarte na podstawie Kodeksu pracy uchwa-
lonego w 1974 r., który nałożył na ministra właści-
wego do spraw pracy obowiązek ich rejestracji.
Teksty układów zbiorowych pracy są do wglądu
w ministerstwie. Układy wcześniejsze mogą znaj-
dować się w Archiwum Akt Nowych.
Wykładnia postanowień układu zbiorowego pra-
cy należy stron, które go zawarły (art. 2416 ustawy
z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy – Dz. U.
z 1998 r. Nr 21, poz. 94, z późn. zm.).
Przedstawiając powyższe, pragnę dodać, że obec-
nie obowiązujące przepisy zezwalają na wpisywanie
zera w miejsce dochodu osoby, która udokumentuje
fakt wykonywania w poszczególnych okresach za-
trudnienia na podstawie umowy o pracę, natomiast
nie może przedstawić za ten okres wiarygodnej dla
ZUS dokumentacji płacowej.
Wprowadzenie zmian w tym zakresie przewidu-
je podpisana przez prezydenta RP w dniu 14 paź-
dziernika 2008 r. ustawa z dnia 4 września 2008 r.
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z Fun-
duszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 192,
poz. 1180), zgodnie z którą podstawę wymiaru
składki na ubezpieczenie społeczne za okres za-
trudnienia, za który nie można wykazać faktycznej
podstawy ich wymiaru, będzie stanowić kwota obo-
wiązującego w tym okresie najniższego wynagro-
dzenia za pracę.
Po wejściu w życie tej ustawy, co nastąpi 1 stycz-
nia 2009 r., wszystkie osoby, którym brakuje danych
o zarobkach osiąganych w poszczególnych latach
pracy, a które udokumentują okres wykonywania
w tym czasie zatrudnienia w ramach stosunku pra-
cy, będą mogły złożyć wniosek o ponowne przelicze-
nie przysługującego im świadczenia. Ustalając nową
wysokość emerytury, renty, jak również kapitału
początkowego w miejsce zera, ZUS przyjmie jako
podstawę wymiaru składki na ubezpieczenie spo-
łeczne kwotę obowiązującego w tym czasie najniż-
szego wynagrodzenia za pracę, obliczoną proporcjo-
nalnie do wymiaru czasu pracy.
Przepisy przewidują, że świadczenie w nowej,
przeliczonej wysokości będzie przysługiwać od dnia
wejścia w życie ustawy z dnia 4 września 2008 r.
o zmianie ustawy o emeryturach i rentach z FUS
(tj. od 1 stycznia 2009 r.), pod warunkiem że zainte-
resowany złoży wniosek do ZUS o ponowne oblicze-
nie jego wysokości do końca 2009 r. Bez względu
więc na to, czy wniosek zostanie złożony w styczniu,
czy w grudniu przyszłego roku, ZUS wyrówna eme-
ryturę/rentę od stycznia 2009 r.
Popularyzacja wiedzy o ubezpieczeniach społecz-
nych należy do zakresu działania Zakładu Ubezpie-
czeń Społecznych (art. 68 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia
13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń spo-
łecznych). ZUS poinformuje świadczeniobiorców
o zasadach przeliczania emerytur i rent, wykorzy-
stując do tego m.in. stronę internetową, na której są
zamieszczane bieżące wyjaśnienia komórek meryto-
rycznych zakładu, szeroko omawiające m.in. sposo-
by dokumentowania okresów zatrudnienia (ubez-
pieczenia) oraz wynagrodzenia (dochodu).
Minister
Jolanta Fedak
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.

Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie dochodów rodziców wychowujących
niepełnosprawne dzieci (6187)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo Pana Marszałka z dnia 13 listopada br., znak:
SPS-023-6187/08, dotyczące interpelacji posła Sta-
nisława Steca w sprawie dochodu rodziców wycho-
wujących niepełnosprawne dzieci, którzy ze względu
na stan zdrowia dzieci są zmuszeni do zaniechania
pracy zawodowej, uprzejmie wyjaśniam.
Kwestie dotyczące sytuacji rodziców wychowują-
cych niepełnosprawne dzieci, poruszane w interpe-
lacji, są znane Ministerstwu Pracy i Polityki Spo-
łecznej. W dniu 21 października br. w siedzibie re-
sortu odbyło się spotkanie przedstawicieli kierow-
nictwa ministerstwa z delegacją Stowarzyszenia
Rodziców Dzieci Niepełnosprawnych, na którym
omówiono istniejące problemy i bariery, w tym te do-
tyczące trudnej sytuacji materialnej, na jakie napo-
tykają rodzice wychowujący niepełnosprawne dzieci.
Rodzice przedstawili również swoje postulaty, któ-
rych wprowadzenie w życie znacząco poprawiłoby
ich funkcjonowanie. Należy dodać, że są one zbieżne
z kwestiami wskazanymi w interpelacji. W chwili
obecnej te ze zgłoszonych postulatów, które leżą
w kompetencji ministra pracy i polityki społecznej,
są przedmiotem analiz resortu, w celu przygotowa-
nia projektu założeń do rozwiązań prawnych, w tym
dotyczących warunków przyznawania świadczenia
pielęgnacyjnego i opłacania przez budżet państwa
składek na ubezpieczenie emerytalno-rentowe oraz
składek na ubezpieczenie zdrowotne za beneficjen-
tów tego świadczenia.
Niezależnie od tego trwają prace związane z przy-
szłoroczną weryfikacją kwot kryteriów dochodo-
wych uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz
kwot poszczególnych świadczeń, w tym skierowa-
nych do rodziców wychowujących niepełnosprawne
dzieci. Zgodnie bowiem z art. 18 ustawy o świadcze-
niach rodzinnych, kwoty kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń podlegają okresowej
weryfikacji co 3 lata. Nowe kwoty kryteriów i kwoty
świadczeń rodzinnych ustalane są z uwzględnieniem
wyników badań progu wsparcia dochodowego ro-
dzin, przeprowadzanych przez Instytut Pracy i Spraw
Socjalnych. W badaniach tych uwzględnia się mię-
dzy innymi zmiany cen towarów i usług konsump-
cyjnych. Ostatnia weryfikacja przeprowadzona była
w 2006 r., w wyniku której od 1 września 2006 r.
uległy podwyższeniu wysokości niektórych świad-
czeń rodzinnych, w tym m.in. dodatku do zasiłku
rodzinnego z tytułu kształcenia i rehabilitacji dziec-
747
ka niepełnosprawnego oraz zasiłku pielęgnacyjnego.
Najbliższa weryfikacja kryteriów dochodowych
uprawniających do świadczeń rodzinnych oraz kwo-
ty poszczególnych świadczeń rodzinnych przewi-
dziana jest w II półroczu 2009 r. Zważywszy na ska-
lę inflacji, jaka miała miejsce od 2004 r., tj. od wej-
ścia ustawy w życie, podniesienie kryteriów docho-
dowych uprawniających do świadczeń rodzinnych
oraz kwot poszczególnych świadczeń, w tym świad-
czeń związanych z niepełnosprawnością dzieci, wy-
daje się nieuniknione.
Nie planuje się zmian zasad dotyczących często-
tliwości zmian kwot kryteriów dochodowych i kwot
świadczeń rodzinnych, na rzecz wprowadzenia co-
rocznej waloryzacji tych wielkości. Zasady weryfika-
cji świadczeń socjalnych są odmienne od zasad walo-
ryzacji emerytur i rent, a także od zasad indeksacji
wynagrodzeń w sferze budżetowej, z uwagi na istot-
ne różnice między tymi kategoriami. Świadczenia
rodzinne nie są wynagrodzeniem za świadczoną
pracę, ani ekwiwalentem utraconego wynagrodze-
nia w przypadku wystąpienia ryzyka objętego wcze-
śniej płaconą składką. Świadczenia rodzinne są po-
mocą o charakterze socjalnym, mającą na celu dofi-
nansowanie – a nie pełne pokrycie – kosztów utrzy-
mania rodzin wychowujących dzieci. Stąd częstotli-
wość zmiany warunków dostępu do świadczeń, jak
i kwot świadczeń zależy od częstotliwości znaczą-
cych zmian w kosztach utrzymania (te zaś następu-
ją w cyklu dłuższym niż 1–2 lata), a nie np. od dyna-
miki wynagrodzeń oraz dynamiki emerytur i rent.
Wyrażając zrozumienie dla sytuacji rodzin znaj-
dujących się w trudnej sytuacji materialnej, w szcze-
gólności rodzin wychowujących dzieci niepełno-
sprawne, należy jednak wskazać, że wysokość kwot
poszczególnych świadczeń rodzinnych oraz wyso-
kość kryterium dochodowego uprawniającego do
świadczeń jest konsekwencją ograniczonych możli-
wości budżetowych państwa. W budżecie nie ma wy-
starczających środków, aby każdej rodzinie wycho-
wującej niepełnosprawne dziecko zapewnić wsparcie
pozwalające na pełne pokrycie wydatków na lecze-
nie i utrzymanie dziecka.
Rodzina, która znalazła się w trudnej sytuacji
z powodu konieczności zrezygnowania przez jedne-
go z rodziców z pracy zarobkowej w celu opieki nad
niepełnosprawnym dzieckiem, wymaga wsparcia ze
strony państwa. Nie powinno się to jednak odbywać
ze środków ubezpieczeń społecznych, ponieważ
utrudnienie w kontynuowaniu pracy zarobkowej,
spowodowane stanem zdrowia dziecka, nie jest ryzy-
kiem emerytalnym ani rentowym, lecz ryzykiem ob-
jętym pomocą socjalną. Dlatego też w systemie
świadczeń rodzinnych oraz w systemie pomocy spo-
łecznej, a nie w systemie ubezpieczeń społecznych,
jest odpowiednie miejsce na rozwiązania zapewnia-
jące osobom i rodzinom będącym w trudnej sytuacji
życiowej nie tylko niezbędne środki finansowe, ale
też inne formy pomocy i wsparcia. Ponadto wprowa-
dzenie jakichkolwiek rozwiązań prawnych, które
748
miałyby dać przywileje emerytalne osobom sprawu-
jącym opiekę nad niepełnosprawnymi dziećmi, nie
może zostać zaakceptowane, ponieważ koliduje to
z ideą wdrażanej reformy systemu ubezpieczeń spo-
łecznych, która ma na celu przywrócenie mu cha-
rakteru ubezpieczeniowego. Właśnie w tym celu do-
konana została w 1998 r. zmiana przepisów emery-
talno-rentowych powodująca, że z Funduszu Ubez-
pieczeń Społecznych przyznawane są wyłącznie
świadczenia należne z powodu spełnienia ryzyka
ubezpieczeniowego, tj. dożycia określonego w prze-
pisach wieku lub niemożności kontynuowania pracy
zarobkowej z powodu niezdolności do pracy.
Należy zwrócić uwagę, że poza świadczeniem pie-
lęgnacyjnym i opłacaniem składek na ubezpieczenie
emerytalno-rentowe i ubezpieczenie zdrowotne za
jego beneficjentów istnieją obecnie w systemie świad-
czeń rodzinnych również inne świadczenia pienięż-
ne, kierowane do rodzin wychowujących dzieci nie-
pełnosprawne, takie jak:
— dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu kształ-
cenia i rehabilitacji dziecka niepełnosprawnego – do-
datek przysługuje na dziecko legitymujące się orze-
czeniem o niepełnosprawności lub orzeczeniem
o umiarkowanym i znacznym stopniu niepełno-
sprawności, w kwocie 60 zł na dziecko do ukończe-
nia 5. roku życia lub 80 zł na dziecko pomiędzy 5.
a 24. rokiem życia;
— zasiłek pielęgnacyjny w kwocie 153 zł mie-
sięcznie – przysługuje niezależnie od dochodów i wie-
ku każdej osobie legitymującej się orzeczeniem o nie-
pełnosprawności, znacznym stopniu niepełnospraw-
ności lub umiarkowanym stopniu niepełnosprawno-
ści, jeżeli niepełnosprawność powstała w wieku
uprawniającym do zasiłku rodzinnego.
Ponadto rodziny wychowujące dzieci niepełno-
sprawne, tak jak rodziny wychowujące zdrowe dzie-
ci, mogą się ubiegać o zasiłek rodzinny i dodatki do
zasiłku rodzinnego z tytułu: opieki nad dzieckiem
w okresie korzystania z urlopu wychowawczego
(w przypadku dzieci niepełnosprawnych okres jego
pobierania jest wydłużony do 72 miesięcy kalenda-
rzowych), samotnego wychowywania dziecka (w przy-
padku dzieci niepełnosprawnych jego kwota jest
podwyższona do 250 zł miesięcznie na dziecko), wy-
chowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej, roz-
poczęcia roku szkolnego, podjęcia przez dziecko na-
uki poza miejscem zamieszkania (niepełnospraw-
ność dziecka powoduje powstanie uprawnienia do
niego nie tylko w przypadku nauki dziecka w szkole
średniej, ale również, jeśli uczy się ono w szkole pod-
stawowej lub gimnazjum). Nabycie prawa do ww.
świadczeń rodzinnych, z wyjątkiem prawa do zasił-
ku pielęgnacyjnego, uzależnione jest m.in. od speł-
nienia ustawowego kryterium dochodowego, jakie
w przypadku rodzin wychowujących niepełnospraw-
ne dzieci wynosi 583 zł netto na osobę w rodzinie.
Ponadto w przypadku osób, które już korzystają ze
świadczeń rodzinnych, przepisy umożliwiają konty-
nuację uprawnień do nich mimo przekroczenia kry-
terium dochodowego o relatywnie niewysokie kwo-
ty. Zgodnie bowiem z art. 5 ust. 3 ustawy o świad-
czeniach rodzinnych, przysługują one także w sytu-
acji, gdy przeciętny miesięczny dochód netto rodziny
w przeliczeniu na osobę w rodzinie przekracza usta-
wowe kryterium o kwotę nie wyższą niż kwota naj-
niższego zasiłku rodzinnego, tj. 48 zł.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Stanisława Steca
w sprawie realizacji PROW na lata 2007–2013
w zakresie zwiększenia wartości dodanej
podstawowej produkcji rolnej i leśnej (6188)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 14 listopada 2008 r., znak: SPS-023-
-6188/08, w sprawie interpelacji posła Stanisława
Steca dotyczącej procesu oceny wniosków o przy-
znanie pomocy złożonych w zakresie działania:
Zwiększanie wartości dodanej podstawowej produk-
cji rolnej i leśnej w PROW 2007–2013, uprzejmie
przekazuję, co następuje.
Pragnę poinformować, że obecnie trwa weryfika-
cja 817 wniosków o przyznanie pomocy złożonych
w ramach działania: Zwiększanie wartości dodanej
podstawowej produkcji rolnej i leśnej w ramach na-
boru zakończonego w dniu 9 maja 2008 r. Zgodnie
z przepisami § 32a rozporządzenia ministra rolnic-
twa i rozwoju wsi z 17 października 2007 r. w spra-
wie szczegółowych warunków i trybu przyznawania
pomocy finansowej w ramach działania: Zwiększa-
nie wartości dodanej podstawowej produkcji rolnej
i leśnej, objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. Nr 200, poz.
1444, z późn. zm.) wniosek o przyznanie pomocy zło-
żony w 2008 r. rozpatruje się do dnia 31 grudnia
tego roku. Jednocześnie według brzmienia § 11 ust. 3,
w przypadku nierozpatrzenia wniosku w powyż-
szym terminie, Agencja Restrukturyzacji i Moder-
nizacji Rolnictwa zawiadamia wnioskodawcę o przy-
czynach zwłoki, wskazując nowy termin rozpatrze-
nia wniosku, nie dłuższy niż 3 miesiące. Z informa-
cji otrzymanych z ARiMR wynika, iż dzięki zatrud-
nieniu dodatkowych pracowników odpowiedzialnych
za weryfikację formalną dokumentów aplikacyjnych
proces weryfikacji wniosków dla tego instrumentu

przebiega obecnie bardzo sprawnie. Mając więc na
uwadze wskazane uwarunkowania, można stwier-
dzić, iż pomimo stosunkowo późnego terminu uzy-
skania akredytacji dla działania: Zwiększanie war-
tości dodanej podstawowej produkcji rolnej i leśnej,
Agencja Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa
będzie w stanie dotrzymać terminów rozpatrywania
wniosków określonych w przepisach wykonawczych,
a tym samym terminów podpisywania umów o przy-
znanie pomocy z beneficjentami.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Spraw Zagranicznych
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Kempy
w sprawie cywilnoprawnych indywidualnych
odszkodowań wojennych dla Polaków (6190)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację pani poseł Beaty Kempy (pismo nr SPS-
-023-6190/08 z dnia 20 października 2008 r.) w spra-
wie cywilnoprawnych indywidualnych odszkodowań
wojennych dla Polaków uprzejmie informuję, co na-
stępuje.
Rząd RP jest w pełni świadom tragicznej historii
zbrodni popełnionych w stosunku do Polaków przez
niemiecki reżim hitlerowski w czasie II wojny świa-
towej oraz ogromu krzywd, jakich doznały ofiary
prześladowań nazistowskich. Z tego powodu władze
polskie są przekonane o historycznym i moralnym
uzasadnieniu podejmowanych starań mających na
celu uzyskanie zadośćuczynienia od państwa nie-
mieckiego.
Równocześnie należy zauważyć, że wypłacenie
szkód wojennych między państwami odbywa się
w formie reparacji wojennych. Na mocy postanowień
konferencji poczdamskiej z 1945 r. Polska otrzymała
udział w reparacjach wypłacanych przez Niemcy dla
ZSRR. W ramach reparacji nastąpiło również prze-
jęcie własności majątku niemieckiego na tzw. zie-
miach odzyskanych.
W wyniku decyzji politycznej rządu PRL podjętej
23 sierpnia 1953 r. Polska zrzekła się reparacji od
Niemiec ze skutkiem od 1 stycznia 1954 r. Niezależ-
nie od współczesnych ocen tego faktu oświadczenie
to jest do dziś skuteczne i było wielokrotnie potwier-
dzane przez stronę polską, m.in. w 1970 r. w związ-
ku z zawarciem układu normalizacyjnego przez Pol-
749
skę z Republiką Federalną Niemiec oraz w stanowi-
sku rządu RP z 19 października 2004 r. W konse-
kwencji władze polskie nie mają obecnie możliwości
występowania do Niemiec z żądaniami reparacyjny-
mi. Przedmiotowe zobowiązania nie ograniczają
jednak w żadnym stopniu praw osób prywatnych do
dochodzenia swoich roszczeń w postępowaniu sąda-
mi krajowymi.
Podkreślić należy również, że sprawa uzyskania
indywidualnych odszkodowań wojennych dla Pola-
ków ofiar III Rzeszy była wieloletnim tematem roz-
mów polsko-niemieckich. W latach 1992–2002 więź-
niowie obozów koncentracyjnych i robotnicy przy-
musowi otrzymywali pomoc finansową z Fundacji
Polsko-Niemieckie Pojednanie, utworzonej na pod-
stawie porozumienia polsko-niemieckiego z 16 paź-
dziernika 1991 r. o pomocy humanitarnej dla szcze-
gólnie poszkodowanych ofiar prześladowania nazi-
stowskiego w Polsce. Na mocy tej umowy rząd RFN
przekazał 500 mln ówczesnych marek na konto fun-
dacji, natomiast Polska zobowiązała się do niepopie-
rania roszczeń swoich obywateli na płaszczyźnie
międzynarodowej. Podejmując takie zobowiązanie,
ówczesny rząd RP zastrzegł, iż nie oznacza ono ogra-
niczenia praw obywateli do indywidualnego docho-
dzenia roszczeń.
Ponadto w latach 1999–2000 były prowadzone
dodatkowe negocjacje na forum międzynarodowym,
z aktywnym udziałem delegacji polskiej, które za-
kończyły się podpisaniem porozumienia pomiędzy
USA a RFN w dniu 17 lipca 2000 r., co poprzedzone
zostało uchwaleniem przez niemiecki Bundestag
6 lipca 2007 r. ustawy o utworzeniu Fundacji Pa-
mięć, Odpowiedzialność, Przyszłość. Równolegle w wy-
niku wielostronnych negocjacji międzynarodowych
w dniu 17 lipca 2000 r. zostało podpisane Wspólne
oświadczenie (Joint Statement) przez rządy Białoru-
si, Czech, Państwa Izrael, Rzeczypospolitej Polskiej,
Federacji Rosyjskiej, Ukrainy oraz RFN i Stanów
Zjednoczonych, a także przedsiębiorstwa niemieckie
i Konferencję do Spraw Żydowskich Roszczeń Mająt-
kowych.
Zgodnie z ww. ustawą Fundacja Pamięć, Odpo-
wiedzialność, Przyszłość za pośrednictwem tzw. or-
ganizacji partnerskich (w przypadku obywateli pol-
skich taką organizacją była przede wszystkim Fun-
dacja Polsko-Niemieckie Pojednanie) wypłacała
świadczenia dla więźniów obozów i gett oraz robot-
ników przymusowych, deportowanych ze swojej oj-
czyzny na teren III Rzeszy lub na tereny przez nią
okupowane i tam zmuszonych do pracy w przedsię-
biorstwach zarobkowych lub w sektorze publicznym.
Dodatkowo w ramach tzw. klauzuli otwartości do-
puszczono możliwość objęcia świadczeniami również
robotników rolnych, dzieci wywiezione wraz z rodzi-
cami deportowanymi na roboty przymusowe, dzieci
urodzone w czasie trwania pracy przymusowej ro-
dziców na terenie III Rzeszy, osoby pozbawione wol-
ności w więzieniach, aresztach i obozach przejścio-
wych oraz ofiary eksperymentów pseudomedycz-
750
nych, które z mocy ww. ustawy niemieckiej nie zo-
stały objęte świadczeniami.
Przedstawione informacje pokazują, że sprawa
pomocy finansowej dla obywateli polskich ofiar zbrod-
ni wojennych III Rzeszy była przedmiotem starań ko-
lejnych polskich rządów. Udało się jednak objąć wy-
płatami jedynie część poszkodowanych osób. W tej
grupie nie znaleźli się niestety potomkowie obywateli
polskich zamordowanych podobnie jak pan F. R.
w 1944 r. Obecnie rząd RP nie może popierać starań
o indywidualne odszkodowań dla poszczególnych
osób, ponieważ na podstawie wspomnianego porozu-
mienia polsko-niemieckiego z 1991 r. zobowiązał się
wobec rządu RFN, że: nie będzie dochodził dalszych
roszczeń obywateli polskich, które mogłyby wynikać
w związku z prześladowaniem nazistowskim. Za-
strzeżono jednocześnie, że nie powinno to oznaczać
ograniczenia praw obywateli do indywidualnego do-
chodzenia roszczeń. Ponadto władze polskie, podpi-
sując Wspólne oświadczenie z 2000 r., o którym mowa
wyżej, zgodziły się, że: w odniesieniu do sumy 10 mld
DM, która ma być przekazana Fundacji Pamięć, Od-
powiedzialność i Przyszłość przez niemiecki sektor
publiczny oraz niemieckie firmy, suma ta stanowi za-
równo górną granicę, jak i ostateczną kwotę przezna-
czoną na wypłaty.
Rząd RP, mając pełną świadomość krzywd ofiar
prześladowań nazistowskich, nie może więc obecnie
ze względów natury prawnej wystąpić z wynikający-
mi roszczeniami wobec strony niemieckiej. Jedynie
państwo niemieckie jako sukcesor III Rzeszy, która
była sprawcą szeregu zbrodni wojennych ponosi od-
powiedzialność za te działania.
W tym kontekście pragnę podkreślić, że rząd RP
prowadzi aktywną politykę, której celem jest wyja-
śnienie wszystkich spraw obciążających stosunki
polsko-niemieckie, a sięgających genezą do okresu
okupacji niemieckiej w Polsce i prawno-politycznych
skutków II wojny światowej.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Jan Borkowski
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Sprawiedliwości
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Aleksandra Marka Szczygły
w sprawie reorganizacji sądów powszechnych
(6196)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
pismo z dnia 14 listopada 2008 r. (SPS-023-6196/
08), przy którym przekazana została interpelacja
pana posła Aleksandra Marka Szczygły w sprawie
reorganizacji sądów powszechnych, uprzejmie przed-
stawiam, co następuje.
Zagwarantowanie obywatelom realizacji konsty-
tucyjnego prawa do sądu, a więc rozpatrzenia spra-
wy bez nieuzasadnionej zwłoki przez właściwy sąd,
to priorytet państwa prawa. Dla osiągnięcia tego
celu w Ministerstwie Sprawiedliwości trwają prace
m.in.i w kierunku racjonalizacji i uelastycznienia
struktury organizacyjnej sądów powszechnych.
Z zebranych danych wynika, że w sądownictwie
powszechnym występują znaczne różnice w zakresie
wielkości poszczególnych apelacji, okręgów i sądów,
przy czym nie tyle pod względem obszarów ich wła-
ściwości, co liczby wpływających spraw, a tym sa-
mym wielkości struktur organizacyjnych, obciąże-
nia sędziów i etatyzacji.
Ponadto analiza wpływu, załatwienia i pozostało-
ści spraw wskazuje, iż w sądach występuje struktu-
ralna zaległość rzutująca negatywnie na ocenę funk-
cjonowania sądownictwa powszechnego. Dlatego też
w interesie wymiaru sprawiedliwości jest jak najszyb-
sza likwidacja tej zaległości przy wykorzystaniu ist-
niejących nakładów. Jednym z kierunków prowadzo-
nych w Ministerstwa Sprawiedliwości prac jest ocena
wpływu uproszczenia struktur organizacyjnych są-
dów powszechnych na sprawność postępowania.
W ramach omawianych prac wnikliwej analizie
poddawane są następujące uwarunkowania: obszar
właściwości sądu, liczba wpływających spraw, limity
etatów we wszystkich grupach zatrudnienia, stan
obciążenia pracą sędziów (w zakresie właściwego
rozmieszczenia kadry), warunki komunikacyjne
(pod kątem możliwości dojazdu stron do sądu), wa-
runki lokalowe sądu (powierzchnia, liczba sal roz-
praw), miejsce zamieszkania pracowników sądu we
wszystkich grupach zatrudnienia (w zakresie ewen-
tualnych utrudnień związanych z dojazdem do pra-
cy), odległości między poszczególnymi sądami, w tym
miejscowościami znajdującymi się w obszarach ich
właściwości (m.in. pod kątem ewentualnych utrud-
nień związanych z dojazdem do sądu w sprawach od-
woławczych).
Minister sprawiedliwości nie podjął dotychczas
decyzji w zakresie wprowadzenia systemowych
zmian organizacyjnych w sądownictwie powszech-
nym. Ostateczne kierunki reform poddane zostaną
konsultacjom z zainteresowanymi środowiskami.
Reasumując, pragnę poinformować pana posła,
że aktualnie nie są prowadzone prace legislacyjne
mające na celu likwidację sądów rejonowych, w tym
jednostek funkcjonujących na terenie woj. warmiń-
sko-mazurskiego.
Z wyrazami szacunku
Podsekretarz stanu
Zbigniew Wrona
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Arkadiusza Litwińskiego
w sprawie budowy obwodnicy miasta Myślibórz
(6201)
Szanowny Panie Marszałku! W nawiązaniu do
interpelacji pana posła Arkadiusza Litwińskiego
z dnia 30 października 2008 r., przekazanej przy pi-
śmie z dnia 14 listopada 2008 r., znak: SPS-023-
-6201/08, dotyczącej budowy obwodnicy miasta My-
ślibórz, uprzejmie przedstawiam następujące wyja-
śnienia.
W obecnej chwili w związku z faktem, iż potrze-
by w zakresie budowy i modernizacji infrastruktury
transportowej wielokrotnie przewyższają wielkość
dostępnych środków, nie wszystkie inwestycje dro-
gowe mogły zostać ujęte w całości jako zadania pod-
stawowe „Programu budowy dróg krajowych na lata
2008–2012”. Realizacja kolejnych zadań budowy lub
przebudowy sieci dróg krajowych dotyczy w perspek-
tywie 2008–2012 r. wyłącznie zadań określonych
w uchwale nr 163/2007 Rady Ministrów z dnia 25
września 2007 r. w sprawie ustanowienia ww. pro-
gramu. Niestety budowa obwodnicy miasta Myśli-
bórz nie została przewidziana do realizacji w powo-
łanym programie.
Jednakże należy podkreślić, iż Generalna Dy-
rekcja Dróg Krajowych i Autostrad (GDDKiA) do-
strzega konieczność poprawy stanu technicznego
i przebudowy wielu dróg krajowych w Polsce, w tym
także drogi krajowej nr 26. Z tego też powodu GDDKiA
podjęła działania zmierzające do przygotowania bu-
dowy przedmiotowej obwodnicy.
Jedynym istotnym przeciwwskazaniem w reali-
zacji przedmiotowej inwestycji jest brak wystarcza-
jących środków finansowych, jednakże pomimo tego
w chwili obecnej trwają wstępne prace przygoto-
wawcze. W dniu 6 maja 2008 r. wydana została decy-
zja o uwarunkowaniach środowiskowych dla reali-
zacji przedmiotowego przedsięwzięcia.
Termin opracowania projektu budowlanego dla
ww. inwestycji określono na grudzień 2008 r. Decyzję
o zezwoleniu na realizację inwestycji drogowej planuje
się uzyskać w I kwartale 2009 r. Poniesione do tej pory
nakłady finansowe związane z opracowaniem doku-
mentacji projektowej wyniosły ponad 500 tys. zł.
Mając powyższe na uwadze, pragnę zapewnić, iż
w miarę uzyskiwania dodatkowych środków finan-
sowych podjęte zostaną działania zmierzające do
szybkiej realizacji przedmiotowej obwodnicy, jeszcze
w tej perspektywie finansowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Zbigniew Rapciak
Warszawa, dnia 21 listopada 2008 r.
751
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Pracy i Polityki Społecznej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Teresy Piotrowskiej
w sprawie art. 121 ust. 4 ustawy
o pomocy społecznej (6214)
Odpowiadając na interpelację pani poseł Teresy
Piotrowskiej, przesłaną przy piśmie z dnia 14 listo-
pada 2008 r., znak SPS-023-6214/08, dotyczącą
art. 121 ust. 4 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o po-
mocy społecznej (tekst jedn. Dz. U. z 2008 r. Nr 115,
poz. 728, z późn. zm.), uprzejmie informuję, że nie
uważam za zasadne, aby dzień 21 listopada ustano-
wić Dniem Pracownika Pomocy Społecznej. W związ-
ku z powyższym nie planuję zmiany ww. przepisu
ustawy o pomocy społecznej. Jednocześnie przedsta-
wiam poniższe wyjaśnienia.
Pojęcie „pracownik socjalny” (social worker) i nie-
rozerwalnie związane z nim pojęcie „praca socjalna”
(social work) pojawiły się na przełomie XIX i XX
wieku. W Polsce pojęcie „pracownik socjalny” poja-
wiło się w 1966 r., kiedy to Ministerstwo Zdrowia
i Opieki Społecznej powołało państwowe szkoły pra-
cowników socjalnych i rozpoczęto regularne kształ-
cenie pracowników socjalnych. Przez ponad 40 lat
system kształcenia pracowników socjalnych ewolu-
ował, jednocześnie wzrastały wymagania odnośnie
kwalifikacji i zakresu działań osób wykonujących
ten zawód. Zmianie ulegał i ulega również system
pomocy społecznej, która w znacznym stopniu reali-
zuje politykę społeczną państwa.
Pracownikami instytucji pomocy społecznej lub
jednostek organizacyjnych pomocy społecznej mogą
być nie tylko pracownicy socjalni, ale również osoby
wykonujące inne zawody, takie jak: pedagodzy, psy-
cholodzy, asystenci osób niepełnosprawnych, opie-
kunowie w domu pomocy społecznej, opiekunki śro-
dowiskowe oraz opiekunowie osób starszych i inne.
Powyższe kwestie uregulowane są w dwóch rozpo-
rządzeniach:
— rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 2 sierp-
nia 2005 r. w sprawie zasad wynagradzania pracow-
ników samorządowych zatrudnionych w jednost-
kach organizacyjnych jednostek samorządu teryto-
rialnego (Dz. U. Nr 146, poz. 1222, z późn. zm.),
— rozporządzeniu ministra edukacji narodowej
z dnia 26 czerwca 2007 r. w sprawie klasyfikacji zawo-
dów szkolnictwa zawodowego (Dz. U. Nr 124, poz. 860,
z późn. zm.), w którym wpisano jako grupę zawodów
(symbol 346) pracowników pomocy społecznej i pra-
cy socjalnej.
Podstawowym zadaniem pracownika socjalnego
jest praca socjalna rozumiana jako wzmacnianie
osób i rodzin w uzyskaniu/ odzyskaniu zdolności do
samodzielnego funkcjonowania w społeczeństwie,
rozwijanie poczucia godności osobistej i odpowie-
dzialności poszczególnych osób, stymulowanie grup
752
i całych społeczności lokalnych w samopomocy. Za-
daniem pracownika socjalnego jest także dbanie
o zabezpieczenie osobom znajdującym się w trudnej
sytuacji podstawowych warunków do życia poprzez
zapewnienie im pomocy finansowej i rzeczowej. Pra-
cownik socjalny w swojej pracy musi wykorzystywać
wiedzę z różnych dziedzin, m. in. z: socjologii, peda-
gogiki, psychologii, podstaw medycyny, prawa. Za-
wód pracownika socjalnego jest zawodem, którego
wykonywanie wiąże się nie tylko z koniecznością po-
dejmowania różnorodnych działań (przy wykorzy-
staniu wiedzy z różnych dziedzin), ale także wyma-
gającym odpowiednich cech osobowościowych i psy-
chicznych (empatii, budzenia zaufania, tolerancji,
wrażliwości, łatwości nawiązywania kontaktów, od-
porności, konsekwencji, otwartości i wielu innych).
Można pokusić się o stwierdzenie, że żaden inny za-
wód nie jest tak wszechstronny i nie stawia tak wy-
sokich wymagań osobom wykonującym go. Pracow-
nicy socjalni zatrudnieni w pomocy społecznej peł-
nią wiodącą rolę w stosunku do pracowników pomo-
cy społecznej wykonujących pozostałe zawody.
W celu podkreślenia ważnej roli tego zawodu, do-
cenienia wartości pracy wykonywanej przez pracow-
ników socjalnych, promowania oraz nadania więk-
szego prestiżu temu zawodowi w ustawie z dnia 29
listopada 1990 r. (tekst jedn. z 1998 r. Dz. U. Nr 64,
poz. 414, z późn. zm.) zawarto przepis ustanawiają-
cy dzień 21 listopada (także Międzynarodowy Dzień
Życzliwości) Dniem Pracownika Socjalnego. Ten
dzień jest wprawdzie świętem pracowników socjal-
nych, ale tradycyjnie obchodzony jest jako święto
wszystkich pracowników służb społecznych. Jak co
roku, w 2008 r. minister pracy i polityki społecznej
przyznał nagrody specjalne za wybitne, nowatorskie
rozwiązania w zakresie pomocy społecznej. Nagro-
dzeni i wyróżnieni zostali pracownicy (nie tylko pra-
cownicy socjalni) domów pomocy społecznej, powia-
towych centrów pomocy społecznej, ośrodków pomo-
cy społecznej, stowarzyszeń i fundacji, środowisko-
wych domów samopomocy oraz nauczyciele. Wa-
chlarz zawodów, których przedstawiciele zostali na-
grodzeni i wyróżnieni, jest dosyć szeroki, co wskazu-
je na otwarte i nowoczesne podejście do roli pomocy
społecznej i roli samego pracownika socjalnego w dzia-
łaniach na rzecz osób i grup wymagających wspar-
cia, nie tylko materialnego.
Jednocześnie wyjaśniam, że warsztaty terapii
zajęciowej, zakłady aktywności zawodowej i zakłady
pielęgnacyjno-opiekuńcze nie są placówkami pomo-
cy społecznej. W przypadku WTZ i ZAZ zastosowa-
nie mają przepisy ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r.
o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrud-
nianiu osób niepełnosprawnych (tekst jedn. Dz. U.
z 2008 r. Nr 14, poz. 92, z późn. zm.), natomiast
w przypadku ZP-O przepisy ustawy z dnia 30 sierp-
nia 1991 r. o zakładach opieki zdrowotnej (tekst
jedn. Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, z późn. zm.).
Sekretarz stanu
Jarosław Duda
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Tyszkiewicza
oraz grupy posłów
w sprawie programów do tworzenia
baz danych oświatowych, budzących
zastrzeżenia generalnego inspektora
Ochrony Danych Osobowych (6215)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Krzysztofa Tyszkiewicza
oraz grupy posłów (SPS-023-6215/08) w sprawie
programów do tworzenia baz danych oświatowych,
uprzejmie wyjaśniam:
1. Dane do systemu informacji oświatowej wpro-
wadzane są przy pomocy oprogramowania przygoto-
wanego i udostępnionego nieodpłatnie przez mini-
stra właściwego do spraw oświaty i wychowania,
zgodnie z art. 5 pkt 5 ustawy z dnia 19 lutego 2004 r.
o systemie informacji oświatowej (Dz. U. Nr 49,
poz. 463, z późn. zm.). Oprogramowanie to jest mo-
dyfikowane dla kolejnych edycji gromadzenia da-
nych, które są aktualizowane co roku według stanu
na dzień 31 marca, 10 i 30 września.
2. Zgodnie z art. 12 powołanej wyżej ustawy
dane gromadzone w systemie informacji oświatowej
powinny być zabezpieczone przed nieuprawnionym
dostępem, nielegalnym ujawnieniem lub pozyska-
niem, a także ich modyfikacją, uszkodzeniem, znisz-
czeniem lub utratą. Obowiązek zabezpieczenia da-
nych spoczywa na administratorze danych. W przy-
padku systemu informacji oświatowej administrato-
rem tym jest dyrektor szkoły lub placówki oświato-
wej, wójt (burmistrz, prezydent miasta), starosta,
marszałek województwa, kurator oświaty, minister
prowadzący szkołę lub placówkę oświatową oraz mi-
nister właściwy do spraw oświaty i wychowania,
każdy w zakresie danych, za których gromadzenie
odpowiada. Najważniejszym aktem prawnym doty-
czącym sposobów zabezpieczenia danych jest rozpo-
rządzenie ministra spraw wewnętrznych i admini-
stracji z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie doku-
mentacji przetwarzania danych osobowych oraz wa-
runków technicznych i organizacyjnych, jakim po-
winny odpowiadać urządzenia i systemy informa-
tyczne służące do przetwarzania danych osobowych
(Dz. U. Nr 100, poz. 1024). Tak więc do administra-
tora danej bazy danych należy stworzenie warun-
ków organizacyjnych i technicznych zapewniających
ochronę przetwarzanych danych.
3. W przypadku systemu informacji oświatowej
szczególnym zagadnieniem jest ochrona danych oso-
bowych gromadzonych w systemie. Najbardziej
wrażliwymi z danych, umożliwiających zidentyfiko-
wanie konkretnej osoby, jest numer PESEL każdego
nauczyciela. Numer ten, zgodnie z art. 6 pkt 5 usta-

wy z dnia 19 lutego 2004 r. o systemie informacji
oświatowej (Dz. U. Nr 49, poz. 463, z późn. zm.), jest
szyfrowany w momencie przekazywania danych ze
szkoły lub placówki oświatowej do organu prowa-
dzącego lub wpisującego tę szkołę lub placówkę do
ewidencji. Oznacza to, że na żadnym późniejszym
etapie przetwarzania danych numer ten nie jest
możliwy do odczytania.
4. Zagadnienie ochrony danych osobowych w sys-
temie informacji oświatowej od początku projekto-
wania i wdrażania systemu było przedmiotem kon-
sultacji z biurem generalnego inspektora ochrony
danych osobowych. W kolejnych edycjach gromadze-
nia danych ministerstwo starało się dostosować pro-
gram do wymogów GIODO. Obecnie jedynym za-
strzeżeniem jest brak możliwości odnotowania daty
pierwszego wprowadzenia danych (o konkretnej oso-
bie) do systemu. Trzeba jednak zauważyć, że jest to
zastrzeżenie czysto formalne. Z przywoływanej wy-
żej ustawy o systemie informacji oświatowej wynika
bowiem wprost, że każdy nauczyciel zatrudniony
w szkole lub placówce oświatowej z mocy prawa jest
wykazywany w bazach danych systemu informacji
oświatowej. W praktyce więc ustalenie, od kiedy
dane tego nauczyciela znajdują się w systemie, nie
nastręcza żadnych trudności. Z technicznego punk-
tu widzenia jest natomiast problemem odnotowanie
tego faktu w programie do gromadzenia danych.
Jak zaznaczono wyżej, dla każdej edycji gromadze-
nia danych przygotowywana jest nowa wersja opro-
gramowania. Szkoły i placówki oświatowe tworzą
przy pomocy tego oprogramowana osobne dokumen-
ty elektroniczne dla każdej edycji gromadzenia da-
nych. W sensie ścisłym szkoły nie prowadzą bazy
danych oświatowych i nie posiadają narzędzia, któ-
re pozwalałoby wygenerować dane o konkretnym
nauczycielu w dowolnym szeregu czasowym. Mogą
to natomiast zrobić osobno dla każdego terminu wy-
nikającego z ustawy o systemie informacji oświato-
wej. W tej sytuacji ministerstwo do kolejnej edycji
programu (w marcu 2009 r.) wprowadzi możliwość
wydrukowania daty, w której dane konkretnego na-
uczyciela zostały wprowadzone do systemu informa-
cji oświatowej, ale data ta będzie się odnosić tylko do
aktualnej edycji gromadzenia danych. Sprawa ta bę-
dzie przedmiotem konsultacji z biurem generalnego
inspektora ochrony danych osobowych, trudno bo-
wiem rozstrzygnąć, czy zastosowanie takiego środ-
ka zadośćuczyni wymogom § 7 ust. 1 pkt 1 rozporzą-
dzenia ministra spraw wewnętrznych i administra-
cji z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie dokumenta-
cji przetwarzania danych osobowych oraz warun-
ków technicznych i organizacyjnych, jakim powinny
odpowiadać urządzenia i systemy informatyczne
służące do przetwarzania danych osobowych (Dz. U.
Nr 100, poz. 1024).
5. Na koniec pragnę stwierdzić, że ministerstwo
stara się reagować na wszystkie sygnały z jednostek
samorządu terytorialnego i ze szkół, dotyczące
ochrony danych osobowych w systemie informacji
753
oświatowej. Jest to jednak problematyka stosunko-
wo nowa i znalezienie odpowiedniego rozwiązania
przy określonych uwarunkowaniach technicznych
nie jest oczywiste.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Krzysztofa Lipca
w sprawie proponowanych i planowanych
przez rząd reform w systemie oświaty
oraz zasadności wprowadzenia nauki
na poziomie szkoły podstawowej dla dzieci
od szóstego roku życia, ze skutkiem
od roku szkolnego 2009/2010 (6264)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na in-
terpelację pana posła Krzysztofa Lipca w sprawie pro-
ponowanych i planowanych przez rząd reform w syste-
mie oświaty oraz zasadności wprowadzenia nauki na
poziomie szkoły podstawowej dla dzieci sześcioletnich
(SPS-023-6264/08), uprzejmie informuję, że:
Wprowadzenie zmiany polegającej na objęciu
obowiązkowym rocznym przygotowaniem przed-
szkolnym dzieci pięcioletnich zaplanowano na dwa
lata. Od dnia 1 września 2009 r. dzieci w wieku 5 lat
będą miały prawo do rocznego przygotowania przed-
szkolnego, a gminy obowiązek zorganizowania ta-
kiej edukacji w przedszkolach, oddziałach przed-
szkolnych zorganizowanych przy szkołach podsta-
wowych oraz w innych formach wychowania przed-
szkolnego. Każdy pięciolatek będzie miał zagwaran-
towane miejsce, gdzie będzie mógł być objęty wycho-
waniem przedszkolnym, a odmowa realizacji tego
prawa wydana będzie w drodze decyzji administra-
cyjnej. Od dnia 1 września 2010 r. prawo dzieci
w wieku 5 lat do rocznego wychowania przedszkol-
nego przekształcone zostanie w obowiązek rocznego
przygotowania przedszkolnego. Nowelizacja ustawy
o systemie oświaty, uchwalona w dniu 7 września
2007 r. (Dz. U. Nr 181, poz. 1292), umożliwia posze-
rzenie sieci przedszkoli o inne formy wychowania
przedszkolnego.
Wprowadzenie obniżonego wieku rozpoczynania
spełniania obowiązku szkolnego ma być rozłożone
na 3 lata szkolne (2009/2010, 2010/2011, 2011/2012).
W tym okresie rodzice dzieci spełniających warunki
określone w projekcie ustawy będą decydować o tym,
754
czy ich dziecko rozpocznie naukę szkolną w wieku
6 czy 7 lat.
Obecnie w klasie pierwszej szkoły podstawowej
naukę podejmują obowiązkowo siedmiolatki oraz na
wniosek rodziców – niektóre sześciolatki. Obniżenie
wieku obowiązku szkolnego z siedmiu do sześciu lat
oraz reforma podstawy programowej spowodują, że
dzieci w klasie pierwszej szkoły podstawowej nie
będą powtarzać tego, czego uczyły się rok wcześniej,
i będą kontynuować naukę na poziomie dostosowa-
nym do ich wieku. Zmiana pozwoli stworzyć dzie-
ciom warunki edukacji porównywalne z warunka-
mi, w jakich uczą się ich europejscy rówieśnicy (na-
ukę od 4. roku życia rozpoczynają dzieci w Irlandii
Północnej i Luksemburgu, od 5. roku życia – w An-
glii, Holandii, na Łotwie, w Szkocji, Walii i na Wę-
grzech, od 6. roku życia – w Austrii, Belgii, Cze-
chach, Francji, Grecji, Hiszpanii, Irlandii, na Litwie,
w Niemczech, Norwegii, Portugalii, Rumunii, Sło-
wacji, Słowenii i we Włoszech). Proces włączania
sześciolatków do edukacji szkolnej rozpocznie się
w 2009 r. Jest to najkorzystniejszy czas na rozpoczę-
cie planowanych zmian, bowiem z danych staty-
stycznych wynika, że w 2009 r. rocznik sześciolat-
ków będzie najmniej liczny.
Projekt regulacji stanowiący o sposobie wprowa-
dzenia zmiany został starannie przemyślany i przy-
gotowany. Przygotowano również projekt podstawy
programowej uwzględniającej fakt wcześniejszego
rozpoczynania edukacji szkolnej, który został przy-
gotowany przez zespół ekspertów: nauczycieli, me-
todyków oraz wysokiej klasy specjalistów (nauczy-
cieli akademickich), m.in. z dziedziny pedagogiki
wczesnoszkolnej i przedszkolnej. Prace legislacyjne
nad projektem nowej podstawy programowej zbliża-
ją się do zakończenia. W celu ułatwienia dobrego
przygotowania szkół do wprowadzanych zmian Mi-
nisterstwo Edukacji Narodowej wydało poradnik
dyrektora szkoły „Jak organizować edukację w szko-
le podstawowej”.
Nowa podstawa programowa kształcenia ogólne-
go zacznie obowiązywać od roku szkolnego 2009/
2010 w przedszkolach, pierwszych klasach szkół
podstawowych oraz pierwszych klasach gimnazjów,
a następnie – rok po roku – obejmować będzie stop-
niowo cały polski system edukacji.
Uprzejmie informuję również, że projekt ustawy
o zmianie ustawy o systemie oświaty, wprowadzają-
cy przedmiotowe zmiany oraz projekty dotyczące re-
formy programowej (w tym dotyczące I etapu eduka-
cyjnego w szkole podstawowej) są zamieszczone na
stronie internetowej Ministerstwa Edukacji Naro-
dowej. Internet zapewnia dostęp do informacji oraz
udział w dyskusji wszystkim zainteresowanym i jest
najpowszechniej stosowaną formą konsultacji spo-
łecznych, pozwalającą na udział w nich całego społe-
czeństwa. Wszystkie zgłoszone opinie dotyczące
wprowadzanych zmian, w tym również od rodziców,
zostały przeanalizowane przez zespół specjalistów.
Obecnie w całej Polsce odbywają się dwa rodzaje
konferencji szkoleniowych poświęconych upowszech-
nianiu nowej podstawy programowej: ogólnopolskie,
kierowane do poszczególnych środowisk przedmio-
towych, oraz powiatowe, adresowane przede wszyst-
kim do dyrektorów szkół i samorządowców. Celem
debat z przedstawicielami środowisk przedmioto-
wych jest m.in. opracowanie wydania podstawy pro-
gramowej z komentarzem, które znajdzie się w każ-
dej polskiej szkole i będzie dostępne w Internecie.
Pomoże ono nauczycielom pracować zgodnie z zało-
żeniami nowej podstawy.
Zgodnie z art. 5a ust. 3 ustawy z dnia 7 września
1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256,
poz. 2572, z późn. zm.) środki niezbędne na realiza-
cję zadań oświatowych zagwarantowane są w do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego. W myśl
art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U.
z 2008 r. Nr 88, poz. 539) dochodami tych jednostek
są dochody własne, subwencje ogólne i dotacje celowe
z budżetu państwa. Oznacza to, iż część oświatowa
subwencji ogólnej jest tylko jednym ze źródeł docho-
dów jednostek samorządu terytorialnego.
Zgodnie z art. 27 ww. ustawy o dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego, wysokość części
oświatowej subwencji ogólnej dla wszystkich jedno-
stek samorządu terytorialnego ustala corocznie
ustawa budżetowa. Część oświatową subwencji ogól-
nej – po odliczeniu rezerwy ustawowej 0,6% (art. 28
ust. 2) – dzieli się między jednostki samorządu tery-
torialnego (art. 28 ust. 5) według zasad określanych
corocznie w rozporządzeniu ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania (art. 28 ust. 6). Sub-
wencja oświatowa ustalana jest na dany rok kalen-
darzowy i przekazywana jest do jednostek samorzą-
du terytorialnego z budżetu państwa. O przeznacze-
niu środków otrzymanych z tytułu subwencji ogól-
nej (w tym części oświatowej) decyduje, zgodnie
z ww. ustawą, organ stanowiący jednostki samorzą-
du terytorialnego (tj. rada gminy, rada powiatu lub
sejmik województwa).
W związku z planowanym obniżeniem wieku
rozpoczynania obowiązku szkolnego realizowany
będzie program rządowy. W ramach programu prze-
kazywana będzie jednostkom samorządu terytorial-
nego dotacja z tytułu wzrostu liczby uczniów w kla-
sie I oraz realizowane będą działania wspierające
doposażenie szkół i zapewnianie najmłodszym dzie-
ciom rozpoczynającym naukę bezpiecznych warun-
ków i opieki odpowiedniej do ich wieku, w tym opieki
świetlicowej. Realizacja programu w 2009 r. wyma-
ga zapewnienia środków finansowych w wysokości
ok. 347 000 tys. zł oraz w podobnej wysokości w la-
tach 2010 i 2011. Środki na ten cel planowane będą
w poszczególnych latach w rezerwach celowych bu-
dżetu państwa.
Elementem uzupełniającym te działania będzie
doskonalenie kompetencji kadry pedagogicznej do
pracy z młodszymi dziećmi. Działania te będą finan-
 755

sowane ze środków wyodrębnionych na podstawie dzeniu ministra edukacji narodowej z dnia 18 wrze-
przepisów art. 70a ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. śnia 2008 r. w sprawie sposobu i trybu organizowa-
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674, nia indywidualnego obowiązkowego rocznego przy-
z późn. zm.) oraz ze środków EFS. gotowania przedszkolnego i indywidualnego naucza-
Zauważyć należy, że samorządy życzliwie przyję- nia dzieci i młodzieży (Dz. U. Nr 175, poz. 1086).
ły projektowane zmiany, a korporacje samorządowe Z danych przedstawionych w poniższej tabeli wy-
w trakcie uzgodnień nie zgłaszały zastrzeżeń doty- nika, że w okresie ostatnich trzech lat bezwzględna
czących proponowanych rozwiązań ani też sposobu liczba uczniów objętych indywidualnym nauczaniem
oszacowania ich skutków finansowych i zakresu maleje. Jednakże liczby te należy interpretować
projektowanych działań rządu wspierających finan- w stosunku do liczby uczniów w populacji, która
sowo realizację zadania. w ostatnich latach ma tendencję spadkową. Wskaź-
niki indywidualnych nauczań (0,34%) obliczone w sto-
Z poważaniem
sunku do ogólnej liczby uczniów informują o tym, że
w zakresie indywidualnego nauczania nie ma żad-
Sekretarz stanu
nych niekorzystnych tendencji wzrostowych. Liczba
Krystyna Szumilas wydanych orzeczeń o potrzebie indywidualnego na-
uczania przez zespoły orzekające działające w pu-
blicznych poradniach psychologiczno-pedagogicz-
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
nych nieznacznie wzrosła w dwóch ostatnich okre-
sach. Prawdopodobnie wynika to z faktu, że część
dzieci z przewlekłymi chorobami uzyskała orzecze-
Odpowiedź
nia o potrzebie indywidualnego nauczania, podczas
gdy poprzednio otrzymywała orzeczenia o potrzebie
sekretarza stanu
kształcenia specjalnego.
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
Rok szkolny
na interpelację posłów Grzegorza Roszaka
Lp. Dane liczbowe 2005/ 2006/ 2007/
i Marka Wojtkowskiego 2006 2007 2008
Liczba uczniów
1. 6 055 142 5 798 930 5 560 507
w sprawie wydatków ponoszonych w populacji
przez niektóre samorządy terytorialne Liczba uczniów
objętych
z tytułu wzrostu liczby godzin 2.
indywidualnym
20 590 19 880 18 842
nauczania indywidualnego (6265) nauczaniem
Wskaźnik
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter- indywidualnych
3. nauczań w stosunku 0,34% 0,34% 0,34%
pelacją z 15 listopada 2008 r. (nr SPS-023-6265/08) do ogólnej liczby
złożoną przez panów posłów Grzegorza Roszaka i Mar- uczniów
ka Wojtkowskiego w sprawie wydatków ponoszonych Liczba wydanych
przez niektóre samorządy terytorialne z tytułu orzeczeń o potrzebie
4. 30 626 30 186 31 089
indywidualnego
wzrostu liczby godzin nauczania indywidualnego nauczania
uprzejmie wyjaśniam.
Ministerstwo Edukacji Narodowej corocznie
zbiera dane, w ramach Systemu Informacji Oświato- Powyższe dane nie wskazują na potrzebę podej-
wej (SIO), dotyczące liczby uczniów spełniających mowania przez Ministerstwo Edukacji Narodowej
obowiązek szkolny w ramach indywidualnego na- działań interwencyjnych.
uczania oraz liczby wydawanych przez publiczne po- Odpowiadając na drugie zapytanie dotyczące fi-
radnie psychologiczno-pedagogiczne orzeczeń o po- nansowania indywidualnego nauczania dzieci i mło-
trzebie indywidualnego nauczania. Natomiast w SIO dzieży, uprzejmie informuję Pana Marszałka, że za-
nie zbiera się danych o liczbie przyznanych godzin dania oświatowe realizowane w szkołach i placów-
na realizację indywidualnego nauczania. Dyrektor kach prowadzonych (dotowanych) przez jednostki
szkoły, której uczeń posiada orzeczenie o potrzebie samorządu terytorialnego uwzględnione są przy po-
indywidualnego nauczania, organizuje takie na- dziale części oświatowej subwencji ogólnej. Zgodnie
uczanie w porozumieniu z organem prowadzącym z art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r.
(art. 71b ust. 5c ustawy z dnia 7 września 1991 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego
o systemie oświaty, Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 2572, (Dz. U. Nr 203, poz. 1966, z późn. zm.), kwotę prze-
z późn. zm.), w szczególności określa liczbę godzin, znaczoną na część oświatową subwencji ogólnej dla
w ramach których realizowane będzie indywidualne wszystkich jednostek samorządu terytorialnego
nauczanie. Tygodniowy wymiar godzin zajęć indy- ustala się w wysokości łącznej kwoty części oświato-
widualnego nauczania realizowanych bezpośrednio wej subwencji ogólnej, niemniejszej niż przyjęta
z uczniem został określony wariantowo w rozporzą- w ustawie budżetowej w roku bazowym, skorygowa-
756
nej o kwotę innych wydatków z tytułu zmiany reali-
zowanych zadań oświatowych.
Sposób podziału subwencji oświatowej pomiędzy
jednostki samorządu terytorialnego określa algo-
rytm, stanowiący załącznik do rozporządzenia mi-
nistra edukacji narodowej z dnia 21 grudnia 2007 r.
w sprawie sposobu podziału części oświatowej sub-
wencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorial-
nego w roku 2008 (Dz. U. Nr 247, poz. 1825).
Ze względu na rozbudowaną strukturę zadań
edukacyjnych realizowanych przez jednostki samo-
rządu terytorialnego formuła algorytmicznego po-
działu subwencji oświatowej uwzględnia szereg
czynników i parametrów obrazujących specyfikę
kształtowania składowych elementów subwencji
w odniesieniu zarówno do zadań szkolnych jak i za-
dań pozaszkolnych. Algorytm podziału subwencji
oświatowej uzależnia wysokość przyznawanych
środków od skali i struktury realizowanych zadań,
mierzonych liczbą uczniów i wychowanków, z uwzględ-
nieniem stopni awansu zawodowego nauczycieli,
z wyłączeniem zadań związanych z dowozem uczniów
oraz zadań związanych z prowadzeniem przedszkoli
ogólnodostępnych i oddziałów ogólnodostępnych
w przedszkolach z oddziałami integracyjnymi.
Konstrukcja algorytmu opiera się na kluczowym
i podstawowym założeniu, iż środki subwencyjne
dzielone są wg kryteriów jednolitych i powszech-
nych, a zatem identycznych dla wszystkich j.s.t.
Uwzględnione w algorytmie regulacje oparte są na
rozwiązaniach polegających na zastosowaniu zasa-
dy, że „pieniądz idzie za uczniem”, co oznacza nali-
czanie subwencji na podstawie liczby uczniów
uczęszczających do szkół i placówek oświatowych
prowadzonych bądź dotowanych przez poszczególne
gminy, powiaty i województwa samorządowe.
Należy podkreślić, że o przeznaczeniu środków
otrzymanych z tytułu subwencji ogólnej (w tym czę-
ści oświatowej) decyduje – zgodnie z ww. ustawą o do-
chodach jednostek samorządu terytorialnego – organ
stanowiący jednostki samorządu terytorialnego
(tj. rada gminy, rada powiatu lub sejmik wojewódzki).
Zgodnie z postanowieniami ww. rozporządzenia
ministra edukacji narodowej (§ 2 ust. 4) podział czę-
ści oświatowej jest dokonywany również z uwzględ-
nieniem przez jednostkę samorządu terytorialnego
wydatków związanych z finansowaniem indywidu-
alnego nauczania.
Zgodnie z art. 71b ust. 1a ustawy z dnia 7 wrze-
śnia 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.) indywidualnym na-
uczaniem obejmuje się dzieci i młodzież, których
stan zdrowia uniemożliwia lub znacznie utrudnia
uczęszczanie do szkoły. Taka forma nauczania prze-
znaczona jest przede wszystkim dla uczniów poważ-
nie chorych, np. po operacjach, po wypadkach, a tak-
że uczniów posiadających jednocześnie orzeczenie
o potrzebie kształcenia specjalnego oraz o potrzebie
indywidualnego nauczania. Indywidualne naucza-
nie dzieci i młodzieży organizuje się na okres okre-
ślony w orzeczeniu o potrzebie indywidualnego naucza-
nia, o którym mowa w art. 71b ust. 3 ww. ustawy.
W obowiązującym systemie prawnym nie ma
przepisu, z którego wynikałoby, iż budżet państwa
gwarantuje w ramach części oświatowej subwencji
ogólnej środki na pokrycie wszystkich wydatków na
realizację zadań oświatowych jednostek samorządu
terytorialnego. Przepisy ustawy o systemie oświaty
(art. 5a ust. 3) określają, że środki niezbędne na re-
alizację zadań oświatowych, o których mowa w ust. 2
tej ustawy, zagwarantowane są w dochodach jedno-
stek samorządu terytorialnego. W myśl art. 167 ust. 2
Konstytucji RP dochodami jednostek samorządu te-
rytorialnego są dochody własne, subwencje ogólne
(w tym oświatowa) i dotacje celowe z budżetu pań-
stwa. Oznacza to, iż część oświatowa subwencji ogól-
nej jest jedynie jednym ze źródeł dochodów jedno-
stek samorządu terytorialnego. Kształtowanie wy-
sokości subwencji oświatowej dla poszczególnych
jednostek samorządu terytorialnego musi zatem
uwzględniać obiektywne wskaźniki, umożliwiające
dokonanie podziału środków części oświatowej sub-
wencji ogólnej według kryteriów jednolitych i po-
wszechnych dla wszystkich jednostek samorządu
terytorialnego.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Eugeniusza Kłopotka
w sprawie możliwości uruchomienia
bezpośrednich połączeń kolejowych na linii 201
Bydgoszcz – Kościerzyna – Gdynia (6267)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Eugeniusza Kłopotka w spra-
wie możliwości uruchomienia bezpośrednich połą-
czeń kolejowych na linii 201 Bydgoszcz – Kościerzy-
na – Gdynia, uprzejmie informuję.
Spółka PKP Przewozy Regionalne wykonuje
zgodnie z art. 40 ustawy z dnia 27 marca 2003 r.
o transporcie kolejowym przewozy o charakterze
usług publicznych zlecone przez organizatora prze-
wozów. Przewozy wykonywane są po zawarciu przez
przewoźnika z organizatorami przewozów stosow-
nych umów i przekazaniu środków na sfinansowanie
deficytu z tytułu kursowania zleconych połączeń.

Liczba połączeń realizowanych przez przewoźni-
ka na odcinku Gdynia Główna – Kościerzyna leży
w gestii Urzędu Marszałkowskiego Województwa
Pomorskiego. Połączenia te są połączeniami regio-
nalnymi, a ich organizowanie i dotowanie należy do
zadań własnych samorządu woj. pomorskiego.
Połączenia w relacji Kościerzyna – Wierzchucin
– Kościerzyna są połączeniami międzywojewódzki-
mi zgodnie ze znowelizowaną definicją przewozów
pasażerskich. Połączenia te są realizowane na pod-
stawie art. 40a ustawy o transporcie kolejowym,
który stanowi, iż kolejowe przewozy osób wykony-
wane w połączeniach międzywojewódzkich pociąga-
mi krajowymi, w których nie obowiązuje rezerwacja
miejsc, są dotowane jako usługi publiczne z budżetu
państwa przez ministra właściwego do spraw trans-
portu. Przewozy te mogą być również dotowane z do-
chodów własnych jednostek samorządu terytorialne-
go. Zgodnie z przepisami art. 40a ustawy minister
właściwy do spraw transportu zawiera z przewoźni-
kami umowę o świadczenie usług publicznych w za-
kresie przewozów międzywojewódzkich.
Niemniej jednak nie jest możliwe objęcie dofinan-
sowaniem przez ministra infrastruktury przewo-
zów, których dotyczy wystąpienie, z następujących
przyczyn. Dotacja budżetowa na dofinansowanie
przewozów międzywojewódzkich i międzynarodo-
wych w projekcie budżetu państwa na rok 2009,
mimo podejmowanych przez ministra infrastruktu-
ry starań o jej zwiększenie, pozostała na poziomie
lat 2007 i 2008, tzn. zaplanowana została w kwocie
240 mln zł. W związku ze znaczącym wzrostem
kosztów stałych wykonywania tych przewozów, wy-
nikającym głównie ze wzrostu cen energii oraz usług
zewnętrznych, nie jest możliwe objęcie dofinansowa-
niem przez ministra infrastruktury wszystkich
przynoszących straty pociągów międzywojewódz-
kich, w tym tych, które przed zmianą definicji funk-
cjonowały jako połączenia regionalne i były dofinan-
sowywane przez samorządy województw. Objęcie
dofinansowaniem dotacją z budżetu państwa tych
pociągów skutkowałoby koniecznością zawieszenia
kursowania pociągów pospiesznych dalekobieżnych
(często jest to tylko jeden pociąg w dobie kursujący
na danej trasie), obsługujących zdecydowanie więk-
sze potoki podróżnych.
Jednocześnie z informacji spółki PKP Przewozy
Regionalne wynika, iż przedmiotowe pociągi zaspo-
kajały głównie potrzeby przewozowe lokalnych spo-
łeczności na obszarze województwa i w zakresie
przejazdów do sąsiednich województw, a ze względu
na charakter przejazdów i odległość przewozu speł-
niały głównie rolę przewozów regionalnych. W związ-
ku z tym, iż nie jest możliwe zwiększenie dotacji bu-
dżetowej, pociągi międzywojewódzkie, które kursu-
ją na linii kolejowej nr 201, nie mogą być dofinanso-
wywane przez ministra infrastruktury.
W tej sytuacji, ze względu na charakter przewo-
zów realizowanych pociągami, o których mowa, za-
sadne staje się zastosowanie art. 40a ustawy o trans-
757
porcie kolejowym, zgodnie z którym przewozy osób
wykonywane w połączeniach międzywojewódzkich
pociągami krajowymi mogą być również dotowane
z dochodów własnych jednostek samorządu teryto-
rialnego.
Obecnie trwają rozmowy pomiędzy organizato-
rami przewozów, tj. samorządami woj. pomorskiego
i woj. kujawsko-pomorskiego, a przewoźnikiem, do-
tyczące dofinansowania pociągów na przedmiotowej
linii przez Łąg Południowy w rozkładzie jazdy 2008/
2009.
Ponadto wyjaśniam, iż obsługę połączeń na linii
kolejowej nr 208 przejęła spółka PCC Rail SA, która
wygrała przetarg na obsługę linii trakcją spalinową
na terenie woj. kujawsko-pomorskiego. W związku
z powyższym uwagi dotyczące relacji pociągu nr 1931
Grudziądz – Laskowice Pomorskie należy kierować
do ww. spółki oraz Urzędu Marszałkowskiego Woje-
wództwa Kujawsko-Pomorskiego.
Uprzejmie proszę Pana Marszałka o przyjęcie
powyższej odpowiedzi, a panu posłowi Eugeniuszo-
wi Kłopotkowi bardzo dziękuję za zainteresowanie
się powyższą sprawą.
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Włodzimierza Karpińskiego
w sprawie nauczania o okresie PRL
na lekcjach historii w szkołach średnich (6271)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Włodzimierza Karpińskiego
(nr SPS-023-6271/08) w sprawie nauczania o okre-
sie PRL na lekcjach historii w szkołach średnich
uprzejmie wyjaśniam.
W przygotowanej przez Ministerstwo Edukacji
Narodowej nowej podstawie programowej kształce-
nia ogólnego dla poszczególnych typów szkół, która
będzie wdrażana stopniowo, począwszy od roku
szkolnego 2009/2010, proponuje się m.in. złączenie
programowe gimnazjum i szkoły ponadgimnazjal-
nej, którego celem jest unowocześnienie programu
szkoły i uniknięcie pospiesznej i mało skutecznej re-
alizacji tych samych treści programowych w gimna-
zjum i szkołach ponadgimnazjalnych. Z dotychcza-
sowych doświadczeń wynika, że okres 3 lat jest zbyt
krótki, by pomieścić w nim pełny cykl kształcenia
ogólnego i uzyskać satysfakcjonujące efekty kształ-
cenia. Proponowane złączenie programowe gimna-
758
zjum i szkoły ponadgimnazjalnej spowoduje, iż
uczniowie uzyskają solidne podstawy wiedzy i umie-
jętności w każdej dziedzinie kształcenia.
W nowej podstawie programowej nauczanie hi-
storii na III etapie edukacyjnym kończy się na wy-
darzeniach roku 1918. Historię II Rzeczypospolitej,
II wojny światowej i historię najnowszą uczniowie
będą poznawać podczas nauki w I klasie szkoły po-
nadgimnazjalnej. Taki rozkład materiału nauczania
historii umożliwi uczniom dokładne i pełne pozna-
nie wydarzeń z tego zakresu.
W zakresie historii Polski po roku 1945 projekt
nowej podstawy programowej na IV etapie eduka-
cyjnym – zakres podstawowy – przewiduje następu-
jące treści nauczania i wymagania:
Polska w systemie komunistycznym. Uczeń:
1) wyjaśnia okoliczności przejęcia władzy w Pol-
sce przez komunistów;
2) charakteryzuje system represji stalinowskich
w Polsce i ocenia jego skutki;
3) charakteryzuje realia życia gospodarczego i spo-
łecznego PRL-u;
4) porównuje przyczyny i skutki kryzysów 1956 r.,
1968 r. i 1970 r., 1976 r.;
5) ocenia polityczną i społeczną rolę Kościoła ka-
tolickiego w PRL-u.
Rozkład systemu komunistycznego w Polsce –
polska droga do suwerenności. Uczeń:
1) wyjaśnia znaczenie pontyfikatu Jana Pawła II
dla przemian politycznych w Polsce;
2) wyjaśnia przyczyny i skutki wydarzeń sierp-
niowych 1980 r. oraz ocenia rolę „Solidarności”
w przemianach politycznych i ustrojowych;
3) przedstawia okoliczności wprowadzenia i na-
stępstwa stanu wojennego;
4) opisuje najważniejsze postanowienia „okrągłe-
go stołu”;
5) charakteryzuje przemiany polityczne, społecz-
no-gospodarcze i kulturowe po 1989 r.;
6) przedstawia okoliczności i ocenia znaczenie
przystąpienia Polski do NATO i Unii Europejskiej.
Ponadto na IV etapie edukacyjnym uczniowie
będą mogli wybrać naukę historii w zakresie istot-
nie rozszerzonym, który jeżeli chodzi o historię Pol-
ski po roku 1945, przewiduje następujące treści na-
uczania i umiejętności uczniów:
Polska w latach 1944–1948. Uczeń:
1) porównuje terytorium Polski powojennej z tery-
torium II Rzeczypospolitej oraz analizuje polityczno-
-społeczne i gospodarcze skutki zmiany granic;
2) charakteryzuje główne etapy przejmowania
władzy przez komunistów w Polsce, z uwzględnie-
niem działań opozycji legalnej i podziemia antyko-
munistycznego; opisuje represje stosowane przez ra-
dziecki i polski aparat bezpieczeństwa;
3) rozpoznaje charakterystyczne cechy okresu
odbudowy i przebudowy gospodarki, z uwzględnie-
niem reformy rolnej i nacjonalizacji przemysłu.
Polska w latach 1948–1956. Uczeń:
1) porównuje procesy stalinizacji państwa pol-
skiego i państw Europy Środkowo-Wschodniej;
2) charakteryzuje system polityczny i społeczno-
-gospodarczy Polski w okresie stalinowskim z uwzględ-
nieniem konstytucji z 1952 r.;
3) rozpoznaje charakterystyczne cechy gospodar-
ki centralnie planowanej i ocenia jej skutki;
4) charakteryzuje zjawisko socrealizmu w litera-
turze i sztuce.
Polska w latach 1956–1980. Uczeń:
1) charakteryzuje i porównuje etapy: 1956–1970
i 1970–1980;
2) wyjaśnia przyczyny kryzysów społeczno-poli-
tycznych: 1968 r., 1970 r., 1976 r. i 1980 r.;
3) charakteryzuje działalność opozycji w PRL-u;
4) charakteryzuje relacje państwo–kościół i oce-
nia rolę kościoła w życiu społecznym;
5) charakteryzuje kulturę i życie codzienne
w Polsce Ludowej.
Polska w latach 1980–1989. Uczeń:
1) wyjaśnia idee „Solidarności” i jej wpływ na
przemiany społeczno-polityczne w Polsce;
2) charakteryzuje państwo i społeczeństwo w cza-
sie stanu wojennego oraz ocenia społeczno-gospodar-
cze i polityczne skutki stanu wojennego;
3) opisuje przyczyny i skutki obrad „okrągłego
stołu”;
4) prezentuje oceny polskiej historiografii doty-
czące PRL-u.
Narodziny III Rzeczypospolitej. Uczeń:
1) wyjaśnia międzynarodowe i wewnętrzne uwa-
runkowania procesu odbudowy demokratycznego
państwa po 1989 r.;
2) charakteryzuje proces reformowania gospo-
darki polskiej;
3) ocenia dokonania III Rzeczypospolitej w poli-
tyce zagranicznej.
Pragnę również wyjaśnić, że zgodnie z art. 22
i 22a ustawy o systemie oświaty minister właściwy
do spraw oświaty i wychowania określa podstawę
programową kształcenia ogólnego w poszczególnych
typach szkół, uwzględniając w szczególności zestawy
celów i treści nauczania, umiejętności uczniów oraz
zadania wychowawcze szkoły. Programy nauczania
do poszczególnych zajęć edukacyjnych nie są nato-
miast opracowywane przez ministra edukacji naro-
dowej, a jedynie dopuszczane do użytku szkolnego na
wniosek podmiotu, który ubiega się o dopuszczenie
programu nauczania do użytku szkolnego. Nauczy-
ciel wybiera program nauczania spośród programów
dopuszczonych do użytku szkolnego, może także
opracować własny program nauczania.
Informuję ponadto, że zgodnie z art. 33 ust. 2 pkt 2
ustawy o systemie oświaty nadzór pedagogiczny nad
realizacją podstaw programowych i ramowych pla-
nów nauczania sprawują kuratorzy oświaty.
Z wyrazami szacunku
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.

Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie
Spraw Wewnętrznych i Administracji
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie rozszerzenia katalogu danych
umieszczanych w dowodzie osobistym,
ze szczególnym uwzględnieniem
grupy krwi (6288)
Panie Marszałku! W nawiązaniu do pisma z dnia
15 listopada 2008 r. (sygn. SPS-023-6288/08), prze-
kazującego interpelację posła na Sejm RP pana Pio-
tra Stanke w sprawie rozszerzenia katalogu danych
umieszczanych w dowodzie osobistym, ze szczegól-
nym uwzględnieniem grupy krwi posiadacza, uprzej-
mie przedstawiam następujące informacje.
Na wstępie pragnę poinformować, iż Minister-
stwo Spraw Wewnętrznych i Administracji rozważa-
ło możliwość umieszczenia w dowodzie osobistym
informacji o grupie krwi. Jednakże proponowane
rozwiązanie zakwestionował minister zdrowia,
wskazując, że wszelkie informacje o grupie krwi
mogą wynikać wyłącznie z zaświadczeń wydanych
przez uprawnionych pracowników służby zdrowia
(np. z karty grupy krwi, tzw. krewkarty). Ponadto
minister zdrowia wskazał, że konsekwencje wyni-
kające z ewentualnie błędnego wpisania grupy krwi
w dowodzie osobistym − bez możliwości niezwłocz-
nego skorygowania tego błędu − byłyby poważniej-
sze w skutkach dla posiadacza tego dokumentu niż
brak wpisu o grupie krwi.
Jednocześnie pragnę poinformować, iż w Mini-
sterstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji pro-
wadzone są prace nad nowym dowodem osobistym
„pl. ID”, który z uwagi na zakładane rozwiązania
elektroniczne będzie mógł pełnić różne funkcje. Ak-
tualnie trwają prace analityczne nad ww. projektem,
podczas których ponownie zostanie rozważona moż-
liwość zamieszczania w przedmiotowym dokumen-
cie informacji o grupie krwi jego posiadacza.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Witold Drożdż
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
759
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Piotra Stanke
w sprawie warunków technicznych
i konstrukcyjnych, jakie winien spełniać
tabor kolejowy mający obsługiwać
zmodernizowaną linię kolejową na trasie
Gdynia – Warszawa (6290)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
interpelację posła Piotra Stanke w sprawie warun-
ków technicznych i konstrukcyjnych, jakie winien
spełniać tabor kolejowy mający obsługiwać zmoder-
nizowaną linię kolejową na trasie Gdynia – Warsza-
wa, uprzejmie informuję, że zakupów taboru do ob-
sługi przewozów na tej linii dokonuje spółka PKP
Intercity SA realizująca w tej relacji przewozy po-
ciągami kwalifikowanymi. Wyboru dostawcy taboru
spółka dokona w drodze przetargu. Dotychczas spół-
ka ta nie podjęła jeszcze żadnej decyzji w sprawie
konstrukcji przewidywanych do zakupu pociągów
zespolonych. Harmonogram aktualnie prowadzone-
go w formie dialogu konkurencyjnego przetargu
przewiduje termin sporządzenia specyfikacji istot-
nych warunków zamówienia na styczeń 2009 r. Do
tego czasu PKP Intercity SA będzie prowadziła ana-
lizy, które z rozwiązań technicznych stosowanych
dla składów zespolonych najlepiej sprawdzą się na
gruncie polskim, nie przesądzając o zakupie bądź
rezygnacji z tzw. wychylnego pudła.
Sugestia, że PKP Intercity SA w przetargu na
zakup 20 szybkich pociągów zespolonych wyklucza
składy z tzw. wychylnym pudłem, nie znajduje za-
tem uzasadnienia. Ze względu na fakt, iż kwestia
wyboru konstrukcji składów pozostaje całkowicie
otwarta, w treści ogłoszenia PKP Intercity SA o prze-
targu nie ujęto informacji o ww. rozwiązaniu kon-
strukcyjnym. Kwestia ta, także w zakresie tzw. wy-
chylnego pudła, będzie rozstrzygana w terminie
późniejszym.
Jednocześnie należy wziąć pod uwagę fakt, iż li-
nia kolejowa E 65 Gdynia – Warszawa jest moderni-
zowana do parametrów technicznych wymaganych
dla konwencjonalnych linii kolejowych, tj. do pręd-
kości 160 km/godz. Kursowanie po tej linii taboru
pasażerskiego z „wychylnym pudłem” uzasadnione
będzie w przypadku, gdy będzie to wynikało z ana-
liz ekonomicznych i eksploatacyjnych.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
760
Odpowiedź
podsekretarza stanu w Ministerstwie Finansów
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Bożeny Kotkowskiej
oraz grupy posłów
w sprawie niekorzystnej dla lecznictwa
uzdrowiskowego interpretacji
ministra finansów dotyczącej stosowania
stawki podatku od nieruchomości
dla budynków zajętych na prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie
udzielania świadczeń zdrowotnych, wskazanej
w ustawie o podatkach i opłatach lokalnych
(6325)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani Bożeny Kotkowskiej oraz panów
Bartosza Arłukowicza, Grzegorza Pisalskiego i Krzysz-
tofa Matyjaszczyka, posłów na Sejm RP, z dnia 7 paź-
dziernika 2008 r., w sprawie stawki podatku od nie-
ruchomości dla budynków zajętych na prowadzenie
działalności gospodarczej w zakresie udzielania
świadczeń zdrowotnych w zakładach lecznictwa
uzdrowiskowego, nadesłaną przy piśmie Marszałka
Sejmu z dnia 14 listopada 2008 r., znak: SPS-023-
-6325/08, uprzejmie informuję.
Stawka właściwa dla opodatkowania podatkiem
od nieruchomości budynków lub ich części zajętych
na prowadzenie działalności gospodarczej w zakre-
sie udzielania świadczeń zdrowotnych, określona
w art. 5 ust. 1 pkt 2 lit. d ustawy z dnia 12 stycznia
1991 r. o podatkach i opłatach lokalnych (Dz. U.
z 2006 r. Nr 121, poz. 844, ze zm.), została wprowa-
dzona ustawą z dnia 30 października 2002 r. o zmia-
nie ustawy o podatkach i opłatach lokalnych oraz
o zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 200,
poz. 1683) i obowiązuje od 2003 r.
Definicję świadczeń zdrowotnych zawiera art. 3
ustawy z dnia 30 sierpnia 1991 r. o zakładach opieki
zdrowotnej (Dz. U. z 2007 r. Nr 14, poz. 89, ze zm.),
zgodnie z którym pojęcie to obejmuje działania słu-
żące zachowaniu, ratowaniu, przywracaniu i popra-
wie zdrowia oraz inne działania medyczne wynika-
jące z procesu leczenia lub przepisów odrębnych re-
gulujących zasady ich wykonywania. Przepis wy-
mienia katalog działań będących świadczeniami
zdrowotnymi, takich jak: badanie i porada lekarska,
leczenie, badanie i terapia psychologiczna, rehabili-
tacja lecznicza itd.
Świadczenia zdrowotne, zgodnie z art. 4 ww.
ustawy, mogą być udzielane przez zakłady opieki
zdrowotnej (publiczne lub niepubliczne) oraz przez
osoby fizyczne wykonujące zawód medyczny lub
przez grupową praktykę lekarską, grupową prakty-
kę pielęgniarek i położnych.
Stanowisko Ministerstwa Finansów dotyczące
stosowania omawianej stawki przedstawione w pi-
śmie z dnia 11 lipca 2003 r., znak: LK-1617/LP/03/
MS, dopuszczało opodatkowanie preferencyjną staw-
ką, oprócz pomieszczeń (budynków) zajętych bezpo-
średnio na udzielanie świadczeń zdrowotnych, rów-
nież budynków (ich części) niezajętych bezpośrednio
na te świadczenia, lecz niezbędnych do prawidłowe-
go funkcjonowania zakładu opieki zdrowotnej.
W wyniku sądowych kontroli decyzji administra-
cyjnych w sprawie stosowania omawianej stawki
ukształtowana została jednak odmienna linia
orzecznictwa (m.in. orzeczenia NSA z dnia 6 czerw-
ca 2006 r., sygn. akt II FSK 870/05, z dnia 20 lipca
2006 r., sygn. akt II FSK 1101/05, z 12 października
2006 r. sygn. akt II FSK 1242/05, z dnia 14 grudnia
2006 r., sygn. akt II FSK 50/06, z dnia 28 lutego
2007 r., sygn. akt II FSK 305/06, z dnia 5 kwietnia
2007 r. sygn. akt II FSK 420/06). Uwzględniając
prezentowany w powołanych orzeczeniach pogląd,
że dla zastosowania stawki od budynków lub ich
części zajętych na prowadzenie działalności gospo-
darczej w zakresie udzielania świadczeń zdrowot-
nych musi zachodzić związek bezpośredni pomiesz-
czenia budynku (jego części) z udzielaniem świad-
czeń zdrowotnych, Ministerstwo Finansów zweryfi-
kowało stanowisko wydane w sprawie stosowania
omawianej stawki (pismo z dnia 3 października 2007 r.,
znak: PL-833-106/AP/07/663).
Obowiązek uwzględniania orzecznictwa sądów
administracyjnych w celu zapewnienia jednolitości
stosowania prawa podatkowego wynika z art. 14a
ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podat-
kowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.), zgodnie
z którym minister właściwy do spraw finansów pu-
blicznych dąży do zapewnienia jednolitego stosowa-
nia prawa podatkowego przez organy podatkowe
oraz organy kontroli skarbowej, dokonując w szcze-
gólności jego interpretacji, przy uwzględnieniu
orzecznictwa sądów oraz Trybunału Konstytucyjne-
go lub Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości
(interpretacje ogólne). Interpretacje i wyjaśnienia
ministra finansów nie mogą w związku z tym być
sprzeczne z przeważającą linią orzecznictwa.
Wyłączenie ze stosowania preferencyjnej stawki
pomieszczeń zakładów opieki zdrowotnej, które nie
są bezpośrednio związane z udzielaniem świadczeń
zdrowotnych, dotyczy wszystkich rodzajów zakła-
dów. W równym stopniu odnosi się ono do pomiesz-
czeń szpitala uzdrowiskowego, jak i szpitala innego
rodzaju.
W związku z powyższym nie przewiduje się zmia-
ny interpretacji Ministerstwa Finansów z dnia 3
października 2007 r. (pismo znak: PL-833-106/AP/
07/663), dotyczącej opodatkowania budynków zaję-
tych na udzielanie świadczeń zdrowotnych.
Należy podkreślić, że prawidłowość decyzji wy-
dawanych przez gminne organy podatkowe jest we-
ryfikowana w drodze postępowania podatkowego
oraz sądowego. Interpretacje ogólne wydawane
w trybie art. 14a Ordynacji podatkowej, jak również
wyjaśnienia Ministerstwa Finansów, nie są wiążące
dla organów podatkowych. Jest to wynikiem ogło-

szenia wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia
11 maja 2004 r. sygn. akt K 4/03 (31 maja 2004 r.)
stwierdzającego niezgodność z Konstytucją RP wów-
czas obowiązującego przepisu art. 14 § 2 Ordynacji
podatkowej stanowiącego, że interpretacje ministra
właściwego do spraw finansów publicznych wiążą
organy podatkowe i organy kontroli skarbowej.
Zmiana interpretacji przepisów dotyczących sto-
sowania stawki dla budynków lub ich części zajętych
na prowadzenie działalności gospodarczej w zakre-
sie udzielania świadczeń zdrowotnych przez Mini-
sterstwo Finansów nie ma więc bezpośredniego
wpływu na decyzje organów podatkowych w sprawie
stosowania stawki.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Ludwik Kotecki
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Elżbiety Łukacijewskiej
w sprawie § 3 ust. 1 rozporządzenia
ministra rolnictwa i rozwoju wsi
dotyczącego szczegółowych warunków i trybu
przyznawania pomocy finansowej w ramach
działania: Ułatwianie startu młodym rolnikom
objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (6329)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Elżbiety Łukacijewskiej,
przesłaną przy piśmie z dnia 14 listopada br., znak:
SPS-023-6329/08, w sprawie złagodzenia kryterium
minimalnej powierzchni gospodarstwa wymaganej
w ramach działania: Ułatwianie startu młodym rol-
nikom objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (PROW 2007–2013),
przekazuję, co następuje.
Program Rozwoju Obszarów Wiejskich na lata
2007–2013 został przyjęty przez Komisję Europej-
ską (KE) w drodze decyzji z dnia 7 września 2007 r.
Jego kształt, w tym warunki przyznania pomocy
w ramach poszczególnych działań, wynika ze strate-
gii rozwoju obszarów wiejskich, przepisów prawa
UE, konsultacji regionalnych i społecznych, a przede
wszystkim negocjacji z KE. Warunek dotyczący
przyznawania w ramach działania: Ułatwianie star-
tu młodym rolnikom pomocy osobom przejmującym
gospodarstwa o powierzchni użytków rolnych nie
mniejszej niż średnia powierzchnia gruntów rolnych
761
w województwie zawarty został już we wstępnym
projekcie programu przekazanym KE w styczniu
2007 r. W trakcie negocjacji programu Komisja Eu-
ropejska, mając na względzie efektywną realizację
podstawowych celów działania: Ułatwianie startu
młodym rolnikom, jakimi są poprawa struktury
agrarnej oraz konkurencyjności polskiego rolnictwa
na jednolitym rynku UE, uznała, że powyższe roz-
wiązanie nie zapewnia efektywności wdrażania tego
działania i zaleciła zaostrzenie ww. kryterium po-
przez wprowadzenie zasady, iż w przypadku gdy
średnia dla województwa jest niższa niż średnia dla
kraju, pomocy udziela się w związku z przejęciem
gospodarstwa o powierzchni użytków rolnych rów-
nej co najmniej średniej krajowej.
Wobec powyższego, zgodnie z obowiązującymi
warunkami przyznawania wsparcia młodym rolni-
kom zawartymi w PROW 2007–2013 oraz w rozpo-
rządzeniu ministra rolnictwa i rozwoju wsi z dnia
17 października 2007 r. w sprawie szczegółowych
warunków i trybu przyznawania pomocy finansowej
w ramach działania: Ułatwianie startu młodym rol-
nikom objętego Programem Rozwoju Obszarów
Wiejskich na lata 2007–2013 (Dz. U. z 2007 r. Nr 200,
poz. 1443 oraz z 2008 r. Nr 24, poz. 147), gospodar-
stwo rolne wnioskodawcy musi mieć powierzchnię
użytków rolnych (ha fizyczne) nie większą niż 300
ha oraz nie mniejszą niż średnia powierzchnia grun-
tów rolnych w gospodarstwie rolnym w wojewódz-
twie, w którym jest położone, albo – w sytuacji gdy
średnia dla województwa jest niższa niż średnia dla
kraju – nie mniejszą niż średnia powierzchnia grun-
tów rolnych w gospodarstwie rolnym w kraju.
Uprzejmie informuję, że planuje się dokonanie
zmian w programie, w tym m.in. również w zakresie
działania: Ułatwianie startu młodym rolnikom.
Przewidywana w tym działaniu modyfikacja ma na
celu ułatwienie spełnienia kryteriów dostępu bene-
ficjentom z województw, gdzie średnia wojewódzka
powierzchnia gospodarstwa jest niższa od średniej
krajowej powierzchni gospodarstwa (a zatem doty-
czy to również województwa podkarpackiego). Pole-
ga ona na dopuszczeniu możliwości przyznania pre-
mii osobom, które w momencie ubiegania się o wspar-
cie spełniają kryterium średniej wojewódzkiej i zo-
bowiążą się do powiększenia powierzchni swojego
gospodarstwa do poziomu średniej krajowej w ter-
minie 3 lat od dnia doręczenia decyzji o przyznaniu
pomocy. Zgodnie z przepisami ww. rozporządzenia
koszty zakupu gruntów rolnych, które przez okres
5 lat od dnia wypłaty pomocy beneficjent będzie wy-
korzystywał do prowadzenia działalności rolniczej,
uznawane są za koszty kwalifikowalne w ramach ni-
niejszego działania. Otrzymana premia będzie mo-
gła więc zostać przeznaczona m.in. na powiększenie
gospodarstwa, co znacznie ułatwi młodemu rolniko-
wi wywiązanie się z warunku posiadania wymaga-
nej powierzchni gospodarstwa.
Projekt zmian PROW 2007–2013 został zaakcep-
towany w dniu 25 września 2008 r. uchwałą nr 13/
762
2008 Komitetu Monitorującego Program Rozwoju
Obszarów Wiejskich na lata 2007–2013 w sprawie
zatwierdzenia zmian do Programu Rozwoju Obsza-
rów Wiejskich 2007–2013.
Zgodnie z przepisami ustawy z 7 marca 2007 r.
o wspieraniu rozwoju obszarów wiejskich z udziałem
środków Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz
Rozwoju Obszarów Wiejskich (Dz. U. Nr 64, poz. 427,
ze zm.) projekt zmiany programu powinien zostać
również zatwierdzony w drodze uchwały przez Radę
Ministrów, a następnie przekazany do Komisji Euro-
pejskiej z wnioskiem o przegląd programu.
Należy podkreślić, że dokonanie zmian progra-
mu możliwe będzie dopiero po uzyskaniu zgody Ko-
misji Europejskiej. W niektórych przypadkach,
w tym w przypadku ww. zmiany w zakresie działa-
nia: Ułatwianie startu młodym rolnikom”, koniecz-
ne będzie również odpowiednie dostosowanie prze-
pisów wykonawczych dotyczących poszczególnych
działań PROW 2007–2013 (rozporządzeń regulują-
cych warunki i tryb przyznawania wsparcia w ra-
mach poszczególnych działań).
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Artur Ławniczak
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie nieprawidłowego funkcjonowania
szkół niepublicznych o uprawnieniach
szkół publicznych (6335)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pana posła Jarosława Jagiełły (SPS-
-023-6335/08) w sprawie nieprawidłowego funkcjo-
nowania szkół niepublicznych o uprawnieniach szkół
publicznych, uprzejmie wyjaśniam:
Najwyższa Izba Kontroli przeprowadziła w IV kwar-
tale 2007 r. kontrolę pn. „Funkcjonowanie szkół nie-
publicznych o uprawnieniach szkół publicznych”.
Kontrolą objęto lata szkolne: 2005/2006 i 2006/2007
oraz 2007/2008 do grudnia 2007 r.
Przesłanką podjęcia kontroli było wzrastające
zapotrzebowanie na korzystanie z usług edukacyj-
nych szkolnictwa niepublicznego oraz niedostatecz-
ną wiedzę na temat wykorzystania środków publicz-
nych przekazywanych na to szkolnictwo.
W obecnym stanie prawnym osoby prawne lub fi-
zyczne mogą zakładać szkoły i placówki niepublicz-
ne po uzyskaniu wpisu do ewidencji prowadzonej
przez jednostkę samorządu terytorialnego obowią-
zaną do prowadzenia odpowiedniego typu publicz-
nych szkół i placówek. Uzyskanie uprawnień szkoły
publicznej uwarunkowane jest przedstawieniem po-
zytywnej opinii kuratora oświaty w zakresie speł-
niania warunków, które określają przepisy art. 7 ust
3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświa-
ty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 572, z późn. zm.).
Zatem szkoła niepubliczna może uzyskać upraw-
nienia szkoły publicznej, jeżeli:
1) realizuje programy nauczania uwzględniające
podstawy programowe kształcenia ogólnego, w przy-
padku liceum profilowanego – również podstawę
programową kształcenia w profilach kształcenia
ogólnozawodowego, a w przypadku szkoły prowa-
dzącej kształcenie zawodowe – również podstawę
programową kształcenia w danym zawodzie;
2) realizuje zajęcia edukacyjne w cyklu nie krót-
szym oraz w wymiarze nie niższym niż łączny wy-
miar obowiązkowych zajęć edukacyjnych określony
w ramowym planie nauczania szkoły publicznej da-
nego typu;
3) stosuje zasady klasyfikowania i promowania
uczniów oraz przeprowadzania egzaminów i spraw-
dzianów ustalone przez ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania, z wyjątkiem egzami-
nów wstępnych;
4) prowadzi dokumentację przebiegu nauczania
ustaloną dla szkół publicznych;
5) w przypadku szkoły prowadzącej kształcenie
zawodowe – kształci w zawodach określonych w kla-
syfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego;
6) zatrudnia nauczycieli obowiązkowych zajęć
edukacyjnych posiadających kwalifikacje określone
dla nauczycieli szkół publicznych.
Dotowanie szkół niepublicznych o uprawnieniach
szkół publicznych regulują przepisy art. 90 ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 572, z późn. zm.). Dotacje prze-
kazywane szkołom niepublicznym posiadają charak-
ter „dotacji podmiotowych”, o których mowa w art. 110
ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicz-
nych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.).
Z analizy wykonania wydatków budżetów jedno-
stek samorządu terytorialnego za rok 2007 (spra-
wozdania Rb-28s) wynika, że samorządy terytorial-
ne poniosły wydatki w § 254 dotacje podmiotowe
z budżetu dla niepublicznych jednostek systemu
oświaty w łącznej wysokości 1 286 957 tys. zł.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami jednostki
samorządu terytorialnego działają samodzielnie i na
podstawie własnego budżetu. Oznacza to, że zarów-
no tryb udzielania dotacji, ustalanie jej wysokości,
jak i rozliczanie wykorzystania udzielonych dotacji
(w tym dokumenty niezbędne do udzielenia dotacji,
jak i rozliczenia jej wykorzystania – ilość, forma
i treść) j.s.t. winna sama określić.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie sprawuje
nadzoru nad działalnością jednostek samorządu te-

rytorialnego oraz podmiotów – osób fizycznych oraz
osób prawnych innych niż j.s.t. – prowadzących
szkoły i placówki oświatowe i otrzymujących dotacje
z budżetów samorządów. Z ramienia państwa kon-
trolę nad działalnością j.s.t. z punku widzenia legal-
ności sprawują wojewodowie, a w zakresie gospodar-
ki finansowej – regionalne izby obrachunkowe.
Regionalne izby obrachunkowe kontrolują gospo-
darkę finansową jednostek samorządu terytorialne-
go. W zakresie działalności nadzorczej właściwość
rzeczowa regionalnych izb obrachunkowych obej-
muje uchwały i zarządzenia podejmowane przez or-
gany j.s.t. m.in. w sprawach zasad i zakresu przy-
znawania dotacji z budżetu jednostek samorządu
terytorialnego.
Ponadto zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 23 grudnia
1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz. U. z 2001 r.
Nr 85, poz. 937, z późn. zm.) NIK podejmuje kontrole
na zlecenie Sejmu lub jego organów, na wniosek pre-
zydenta RP, prezesa Rady Ministrów lub z własnej
inicjatywy. W przypadku podejrzenia popełnienia
przestępstwa odpowiednie postępowanie wyjaśniają-
ce przeprowadza również prokuratura.
Dotychczas obowiązujące przepisy umożliwiają
funkcjonowanie szkół pokrywających koszty dzia-
łalności wyłącznie z uzyskanych środków publicz-
nych, bez konieczności angażowania środków z opłat
wnoszonych przez słuchaczy. Szkoły ewidencjono-
wały w dokumentacji szkolnej możliwie największą
liczbę słuchaczy, którym, poza edukacją szkolną,
oferowano zaświadczenia dające określone upraw-
nienia (m.in. do zwolnienia ze służby wojskowej,
uzyskiwania zasiłków z ZUS itp.).
W projekcie z dnia 9 października 2008 r., prze-
kazanym do rozpatrzenia przez Komitet Rady Mini-
strów, ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty
przewiduje się zmianę zasad dotowania przez jed-
nostki samorządu terytorialnego szkół publicznych
i niepublicznych. Art. 1 pkt 31 lit. c–e projektu usta-
wy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw zmienia brzmienie art. 80 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.,
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). Projektowane zmia-
ny mają na celu wprowadzenie mechanizmów umoż-
liwiających weryfikację wydatkowania dotacji przy-
znanych przez właściwe jednostki samorządu tery-
torialnego szkołom i placówkom publicznym prowa-
dzonym przez osoby fizyczne i osoby prawne – inne
niż jednostki samorządu terytorialnego – oraz szko-
łom i placówkom niepublicznym prowadzonym przez
osoby prawne i fizyczne.
Projekt zakłada, że właściwe wykorzystanie do-
tacji zostanie zapewnione poprzez:
1) określenie przeznaczenia otrzymywanych do-
tacji (na dofinansowanie realizacji zadań szkoły lub
placówki w zakresie kształcenia, wychowania i opie-
ki, w tym profilaktyki społecznej) oraz możliwości
ich wykorzystania wyłącznie na pokrycie wydatków
bieżących szkoły lub placówki;
763
2) umożliwienie organom dotującym kontrolowa-
nia prawidłowości wykorzystania dotacji przyzna-
nych z ich budżetów, w tym zapewnienie osobom
upoważnionym do przeprowadzenia kontroli prawa
wstępu do szkół i placówek oraz wglądu do prowa-
dzonej przez nie dokumentacji organizacyjnej, fi-
nansowej i dokumentacji przebiegu nauczania;
3) udzielenie organowi stanowiącemu jednostki
samorządu terytorialnego kompetencji do ustalania
trybu i zakresu kontroli wykorzystania dotacji.
Projektowane zmiany przepisów ustawy o syste-
mie oświaty umożliwią organowi dotującemu elimi-
nowanie nadużyć zachodzących w wyniku stosowa-
nia praktyk pobierania dotacji przez szkołę niepu-
bliczną, w szczególności dla dorosłych, w wysokości
znacznie przekraczającej kwotę wynikającą z liczby
słuchaczy faktycznie uczęszczających do szkoły.
Najwyższa Izba Kontroli w podsumowaniu kon-
troli stwierdziła również, iż minister edukacji naro-
dowej powinien podjąć działania mające na celu pre-
cyzyjne określenie przepisów prawnych dotyczących
sposobu zatrudniania nauczycieli w szkołach niepu-
blicznych.
Zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 6 ustawy z dnia 7
września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2752, z późn. zm.) zatrudnianie nauczy-
cieli obowiązkowych zajęć edukacyjnych posiadają-
cych kwalifikacje określone dla nauczycieli szkół pu-
blicznych stanowi jeden z koniecznych wymogów,
którego spełnienie warunkuje uzyskanie przez szko-
łę niepubliczną uprawnień szkoły publicznej. Od tej
generalnej zasady ustawa przewiduje jedynie dwa
wyjątki:
— przepis art. 7 ust. 1a dopuszcza w uzasadnio-
nych przypadkach, za zgodą kuratora oświaty,
a w przypadku szkoły artystycznej – ministra właści-
wego do spraw kultury i ochrony dziedzictwa narodo-
wego, zatrudnienie osoby niebędącej nauczycielem,
posiadającej przygotowanie uznane przez dyrektora
szkoły za odpowiednie do prowadzenia danych zajęć;
— przepisy art. 86 ust. 1 i 2 przewidują możli-
wość nadania przez ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania, w drodze decyzji, uprawnień
szkoły publicznej szkole niespełniającej warunków
określonych w art. 7 ust. 3, w szczególności jeżeli
uzna ją za eksperymentalną; równocześnie minister
obowiązany jest w takiej sytuacji określić niezbędne
warunki funkcjonowania szkoły, uwzględniając
w szczególności założenia i sposób realizacji ekspe-
rymentu.
W myśl art. 85 ustawy o systemie oświaty w ciągu
6 miesięcy od dnia rozpoczęcia działalności przez nie-
publiczną szkołę podstawową, gimnazjum lub szkołę
ponadgimnazjalną, w tym również przez szkołę dla
dorosłych, która uzyskała uprawnienia szkoły pu-
blicznej, kurator oświaty jest obowiązany sprawdzić
spełnianie wymogów warunkujących nadanie tych
uprawnień, tj. m.in. spełnianie wymagań kwalifika-
cyjnych przez zatrudnionych nauczycieli.
764
Uprawnienia szkoły publicznej mogą zostać cof-
nięte przez organ, który je nadał, jeżeli w trybie
nadzoru pedagogicznego zostanie stwierdzone nie-
spełnianie wymogów warunkujących nadanie tych
uprawnień. Cofnięcie uprawnień następuje w dro-
dze decyzji administracyjnej i w przypadku szkoły
podstawowej lub gimnazjum jest równoznaczne
z ich likwidacją z końcem roku szkolnego, w którym
decyzja stała się ostateczna (art. 88 ustawy o syste-
mie oświaty).
W zakresie praw i obowiązków nauczycieli przed-
szkoli, szkół i placówek art. 5b ustawy o systemie
oświaty odsyła do ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,
z późn. zm.).
Zgodnie z art. 91b ust. 2 pkt 3 w związku z art. 1
ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy Karta Nauczyciela do na-
uczycieli zatrudnionych w szkołach niepublicznych
o uprawnieniach szkół publicznych w wymiarze co
najmniej 1/2 obowiązkowego wymiaru zajęć, w tym
do nauczyciela zatrudnionego na stanowisku dyrek-
tora, nie mają zastosowania przepisy art. 10 i 11 do-
tyczące nawiązania stosunku pracy na podstawie
umowy o pracę lub mianowania. Wobec powyższego
w zakresie zatrudniania nauczycieli w tych szkołach
stosuje się przepisy Kodeksu pracy.
Reasumując, zasady zatrudniania nauczycieli
w szkołach niepublicznych o uprawnieniach szkół
publicznych określone są precyzyjnie w obowiązują-
cym stanie prawnym i obecnie nie przewiduje się
zmian w tym zakresie. Stwierdzone w ramach kon-
troli NIK nieprawidłowości nie wynikają z braku
stosownych uregulowań prawnych, lecz z niewy-
starczającego nadzoru nad funkcjonowaniem tego
typu szkół. Kwestie dotyczące zapewnienia efektyw-
nego nadzoru pedagogicznego w systemie edukacji,
w tym nadzoru legalnościowego, dotyczącego oceny
zgodności funkcjonowania szkół i placówek z przepi-
sami prawa, są przedmiotem szczegółowych analiz.
Po ich zakończeniu zaproponowane zostaną stosow-
ne propozycje uregulowań prawnych.
Zadanie sprawowania nadzoru pedagogicznego
nad publicznymi i niepublicznymi szkołami i pla-
cówkami zostało powierzone (art. 31 ust. 1 ustawy
z dnia 7 września o systemie oświaty) kuratorowi
oświaty.
Przywołany przez pana posła raport z kontroli
NIK „Funkcjonowanie szkół niepublicznych o upraw-
nieniach szkół publicznych”, jak również wnioski
z dotychczasowych obserwacji własnych dowodzą,
że wielość i różnorodność zadań wykonywanych
przez kuratorów oświaty (najczęściej niezwiązanych
ze sprawowanym nadzorem pedagogicznym), w znacz-
nym stopniu uniemożliwiają kuratorom wywiązanie
się z zadania zasadniczego, jakim jest sprawowanie
nadzoru pedagogicznego. Dotyczy to zarówno nadzo-
ru nad szkołami publicznym, jak i niepublicznymi.
Jednym z zamierzeń strategicznych, jakie przy-
jęło Ministerstwo Edukacji Narodowej, jest wdroże-
nie skutecznego i efektywnego sposobu sprawowa-
nia nadzoru pedagogicznego, opartego na zobiekty-
wizowanych procedurach, metodach i narzędziach
pomiaru jakości pracy szkoły.
W tym celu w kwietniu 2008 r. Ministerstwo
Edukacji Narodowej przystąpiło do realizacji w ra-
mach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
(priorytet III: Wysoka jakość systemu oświaty, dzia-
łanie 3.1: Modernizacja systemu zarządzania i nad-
zoru w oświacie, poddziałanie 3.1.2: Modernizacja
systemu nadzoru pedagogicznego) projektu pn.
„Program wzmocnienia efektywności systemu nad-
zoru pedagogicznego i oceny jakości pracy szkoły”.
Działania projektowe przewidują m.in. realizację za-
dania: Opracowanie koncepcji zmodyfikowanej
struktury i organizacji nadzoru pedagogicznego,
którego rezultatem ma być opis proponowanego mo-
delu sprawowanego nadzoru pedagogicznego i oceny
jakości pracy szkół. Zgodnie z „Harmonogramem
realizacji projektu” wykonanie tego zadania ma na-
stąpić do końca 2008 r.
Wyniki prac powołanego do przeprowadzenia
projektu zespołu ekspertów będą stanowić podstawę
do opracowania projektów zmian w polskim syste-
mie oświaty, które doprowadzą do objęcia szkół i pla-
cówek skutecznym nadzorem pedagogicznym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła Jarosława Jagiełły
w sprawie remontu linii kolejowej z Łodzi
do Wrocławia (6336)
Szanowny Panie Marszałku! W odpowiedzi na
przesłaną w załączeniu pisma, nr SPS-023-6336/08,
z dnia 14 listopada 2008 r. interpelację posła Jaro-
sława Jagiełły w sprawie remontu linii kolejowej
z Łodzi do Wrocławia uprzejmie wyjaśniam, że
w związku z podjętą inicjatywą władz samorządo-
wych w sprawie uruchomienia przez PKP Intercity
SA połączenia kolejowego na trasie Warszawa – Łódź
– Wrocław pociągami klasy IC (Intercity) ww. prze-
woźnik kolejowy, wspólnie z Centrum Naukowo-
-Technicznym Kolejnictwa, przeprowadził analizę
możliwości wznowienia zawieszonych od 2004 r.
przewozów osób i rzeczy. Przeprowadzona analiza
wykazała, że dla przedstawienia atrakcyjnej oferty
przewozowej niezbędne jest wykonanie szeregu prac

o charakterze odtworzeniowym, mających na celu
przywrócenie właściwego stanu technicznego infra-
struktury kolejowej przedmiotowego połączenia.
Zakres rzeczowy modernizacji przedmiotowej infra-
struktury kolejowej obejmuje wymianę szyn, pod-
kładów, rozjazdów oraz naprawę podtorza i obiek-
tów inżynieryjnych. Wstępne oszacowanie kosztu
ww. prac poprawiających parametry techniczne in-
frastruktury kolejowej na odcinku Łódź – Wrocław
wymaga nakładów finansowych w wysokości około
550 mln zł.
Ponadto, w oparciu o przeprowadzoną analizę
stanu technicznego infrastruktury na wymienio-
nych poniżej odcinkach trasy przedmiotowego połą-
czenia, oszacowane zostały na kwotę 320 mln zł
koszty napraw pozwalających przywrócić prędkości
konstrukcyjne w obu kierunkach na całym odcinku
Łódź Widzew – Wrocław Główny. Ewentualny ich
efekt stanowiłby niewielkie skrócenie czasu jazdy
pociągów, tj. z Łodzi do Wrocławia o około 25 min,
a w kierunku odwrotnym – 29 min.
Trasa stanowiąca połączenie kolejowe Łódź Wi-
dzew – Wrocław Główny obejmuje trzy linie i sześć
odcinków innych linii kolejowych, tj.:
— odcinek trasy Łódź Widzew – Łódź Chojny sta-
nowi linia kolejowa nr 540 Łódź Chojny – Łódź Wi-
dzew. Jest to linia pierwszorzędna, jednotorowa, ze-
lektryfikowana, znaczenia państwowego. Stan tech-
niczny nawierzchni w 50% jest dobry, a w pozosta-
łych 50% niezadowalający. Szyny S49 z roku 1982
i 2002, podkłady drewniane z roku 1983 i betonowe
z roku 2002;
— odcinek trasy Łódź Chojny – Łódź Kaliska To-
warowa stanowi odcinek linii kolejowej nr 25 Łódź
Kaliska – Dębica, to odcinek linii pierwszorzędnej,
dwutorowej, zelektryfikowanej, znaczenia państwo-
wego. Stan techniczny nawierzchni w 10% jest dobry,
w 40% zadowalający, a w 50% niezadowalający. Szy-
ny S49 z 1984 r., podkłady betonowe z roku 1985;
— odcinek trasy Łódź Kaliska Towarowa – Ret-
kinia to odcinek linii kolejowej nr 539 Łódź Kaliska
Towarowa – Retkinia. Jest to linia pierwszorzędna,
dwutorowa, zelektryfikowana, znaczenia państwo-
wego. Stan nawierzchni w 100% jest zadowalający,
szyny S49 i podkłady drewniane z roku 1999;
— odcinek trasy Retkinia – Ostrów Wielkopolski
stanowi odcinek linii kolejowej nr 14 Łódź Kaliska
– Tuplice. Jest to linia pierwszorzędna, dwutorowa,
zelektryfikowana, znaczenia państwowego. Stan
techniczny nawierzchni w 45% jest dobry, w 30% za-
dowalający, a w 25% niezadowalający. Szyny UIC60
z lat 1997–1992 r., podkłady betonowe z lat 1979–
–1992;
— odcinek trasy Ostrów Wielkopolski – Grabow-
no Wielkie stanowi linia kolejowa nr 355 Ostrów
Wielkopolski – Grabowno Wielkie. Jest to linia
pierwszorzędna, jednotorowa, zelektryfikowana,
znaczenia państwowego. Stan techniczny nawierzch-
ni w 60% jest dobry, w 28% zadowalający, a w 12%
765
niezadowalający. Szyny UIC60 i podkłady betonowe
z roku 1998;
— odcinek trasy Grabowno Wielkie – Dąbrowa
Oleśnicka stanowi odcinek linii kolejowej nr 281
Oleśnica – Chojnice. Jest to linia pierwszorzędna,
dwutorowa, zelektryfikowana, znaczenia państwo-
wego. Stan techniczny nawierzchni w 70% jest do-
bry, a w 30% zadowalający. Szyny UIC60 i podkłady
betonowe z roku 1988;
— odcinek trasy Dąbrowa Oleśnicka – Łukanów
stanowi linia nr 766 Łukanów – Dąbrowa Oleśnicka.
Jest to linia pierwszorzędna, jednotorowa, zelektry-
fikowana, znaczenia państwowego. Stan techniczny
nawierzchni w 50% jest dobry, w 10% zadowalający,
a w 40% niezadowalający. Szyny UIC60 z roku 1990,
podkłady drewniane i betonowe z lat 1983 i 1990,
— odcinek trasy Łukanów – Wrocław Mikołajów
stanowi odcinek linii kolejowej nr 143 Kalety – Wro-
cław Mikołajów. Jest to linia pierwszorzędna, dwu-
torowa, zelektryfikowana, znaczenia państwowego.
Stan techniczny nawierzchni w 25% jest dobry,
w 55% zadowalający, a w 20% niezadowalający. Szy-
ny UIC60 z lat 1982–1992, podkłady drewniane z lat
1982–1985;
— odcinek trasy Wrocław Mikołajów – Wrocław
Główny stanowi odcinek linii kolejowej nr 271 Wro-
cław – Poznań. Jest to linia magistralna, dwutoro-
wa, zelektryfikowana, znaczenia państwowego. Stan
techniczny nawierzchni w 55% jest dobry, w 35% za-
dowalający, a w 10% niezadowalający. Szyny UIC60
z lat 1980 i 1995, podkłady drewniane z roku 1980.
PKP Polskie Linie Kolejowe SA jako zarządca in-
frastruktury kolejowej, mając na względzie, iż koszt
oszacowanych prac (różny w zależności od planowa-
nego zakresu rzeczowego) przekracza możliwości fi-
nansowe spółki, jak i charakter tego połączenia ma-
jący wpływ na rozwój regionów, poinformował zain-
teresowane władze samorządów województw łódz-
kiego, wielkopolskiego i dolnośląskiego o kosztach
modernizacji oraz o konieczności zaangażowania się
samorządów lokalnych w finansowanie robót w ra-
mach regionalnego programu operacyjnego. Do
chwili obecnej inicjatywa zarządcy infrastruktury
nie uzyskała wsparcia z RPO poszczególnych woje-
wództw.
Zarządca infrastruktury kolejowej, wychodząc
naprzeciw oczekiwaniom władz wojewódzkich, za-
planował na rok 2008 prace utrzymaniowo-napraw-
cze na odcinku linii kolejowej nr 14 Łódź – Kalisz
o łącznej wartości 1981,2 tys. zł, finansowane ze
środków własnych. Zakres tych prac obejmuje m.in.
wymianę szyn, podkładów, podrozjezdnic, naprawę
ośmiu przejazdów, odchwaszczanie chemiczne to-
rów. Do końca października br. zarządca infrastruk-
tury przeznaczył na ten cel środki w wysokości oko-
ło 3 mln zł. Zgodnie z przewidywaniem zarządcy do
końca 2008 r. wydatki te wyniosą około 7 mln zł.
Strategiczne plany inwestycyjne PKP Polskich
Linii Kolejowych SA na lata 2007–2013 i dalsze są
ściśle związane z rządowym Programem Operacyj-
766
nym „Infrastruktura i środowisko” oraz wielkością
środków UE przeznaczonych na transport kolejowy.
Wartość tych środków nie daje możliwości moderni-
zacji linii kolejowych położonych poza korytarzami
transportowymi bądź niebędących przedmiotem
umów międzynarodowych. Ewentualne naprawy
i inwestycje na tych liniach, zgodnie z przepisami
art. 38 i 38a ustawy z dnia 28 marca 2003 r. o trans-
porcie kolejowym, są finansowane ze środków wła-
snych zarządcy infrastruktury oraz mogą być dofi-
nansowane z budżetu państwa, budżetów jednostek
samorządu terytorialnego i Funduszu Kolejowego.
Obecnie stan infrastruktury kolejowej, jak i sy-
tuacja transportu kolejowego wymuszają skoncen-
trowanie wysiłku modernizacji na liniach kolejo-
wych będących międzynarodowymi tranzytowymi
ciągami transportowymi wchodzącymi w skład
ustanowionej przez UE Transeuropejskiej Sieci
Transportowej oraz liniach objętych umowami AGC
(umowa europejska o głównych liniach kolejowych,
podpisana w Genewie 31 maja 1985 r.) i AGTC (umo-
wa europejska o ważnych liniach kolejowych trans-
portu kombinowanego i obiektach towarzyszących,
podpisana w Genewie 1 lutego 1991 r.). Z wyjątkiem
odcinka linii nr 14, pozostałe z wymienionych odcin-
ków linii nie wchodzą w skład sieci kolejowej objętej
umowami międzynarodowymi, co uniemożliwia fi-
nansowanie niezbędnych prac ze środków unijnych.
Korzystanie z programów pomocowych nakłada
niestety na PKP Polskie Linie Kolejowe SA obowią-
zek zagwarantowania niebagatelnego finansowego
wkładu krajowego. Z tego też względu spółka ta nie
może udźwignąć dodatkowego ciężaru finansowania
ze środków własnych wykraczającego poza ww. za-
kres priorytetowej działalności, tj. modernizacji
w pierwszym rzędzie linii kolejowych o strategicz-
nym znaczeniu dla krajowej i międzynarodowej sieci
kolejowej. Działalność ta prowadzona jest dzięki ab-
sorpcji środków, które stały się dostępne dzięki pro-
gramom pomocowym UE.
Odnosząc się do zawartego w interpelacji pyta-
nia, uprzejmie informuję, że w Programie Operacyj-
nym „Infrastruktura i środowisko”, na liście projek-
tów podstawowych, zarezerwowano 80 mln euro na
przygotowanie budowy linii dużych prędkości. Prze-
widywany w programie okres realizacji tego zada-
nia to lata 2008–2012. Beneficjentem ww. środków
unijnych są PKP Polskie Linie Kolejowe SA. Rozpo-
częcie inwestycji związanej z budową szybkiej kolei
na trasie Warszawa – Łódź – Wrocław/Poznań prze-
widywane jest w latach 2013–2014. Jednak przebieg
linii dużych prędkości Warszawa – Łódź – Wrocław/
Poznań zostanie dokładnie określony w planowa-
nym do opracowania studium wykonalności dla bu-
dowy szybkiej kolei na trasie Warszawa – Łódź –
Wrocław/Poznań.
Jednocześnie na liście rezerwowej tegoż progra-
mu umieszczony został projekt „Modernizacja linii
kolejowej nr 14 na odcinku Łódź – Zduńska Wola –
Kalisz”. W kontekście podwyżki kosztów realizacji
zadań objętych PO IiŚ jest mało prawdopodobne,
aby ten projekt był realny w tej perspektywie finan-
sowej.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Juliusz Engelhardt
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Jadwigi Wiśniewskiej
w sprawie pomijania nazw zespołów szkół
na świadectwach szkolnych (6347)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Jadwigi Wiśniewskiej (SPS-
-023-6347/08) w sprawie wydania rozporządzenia
MEN umożliwiającego umieszczenie na świadec-
twach szkolnych zarówno nazwy zespołu szkół, jak
i konkretnej szkoły, uprzejmie wyjaśniam.
Na świadectwie szkolnym nazwę szkoły wpisuje
się w pełnym brzmieniu, zgodnie z nazwą ustaloną
w statucie szkoły, z tym że w nazwie szkoły wcho-
dzącej w skład zespołu pomija się nazwę zespołu.
Stanowi o tym przepis § 8 ust. 2 rozporządzenia mi-
nistra edukacji narodowej i sportu z dnia 14 marca
2005 r. w sprawie zasad wydawania oraz wzorów
świadectw, dyplomów państwowych i innych dru-
ków szkolnych, sposobu dokonywania ich sprosto-
wań i wydawania duplikatów, a także zasad legali-
zacji dokumentów przeznaczonych do obrotu praw-
nego z zagranicą oraz zasad odpłatności za wykony-
wanie tych czynności (Dz. U. Nr 58, poz. 504, z późn.
zm.), którego brzmienie jest konsekwencją wcze-
śniejszej zmiany wprowadzonej do ramowych statu-
tów publicznych szkół odnoszącej się do pieczęci
urzędowej. W odniesieniu do technikum, zgodnie
z przepisem § 21 ust. 4 załącznika nr 5a do rozporzą-
dzenia ministra edukacji narodowej z dnia 21 maja
2001 r. w sprawie ramowych statutów publicznego
przedszkola oraz publicznych szkół (Dz. U. Nr 61,
poz. 624, z późn. zm.), pieczęć urzędowa technikum
wchodzącego w skład zespołu szkół nie zawiera na-
zwy tego zespołu.
Należy podkreślić, że zespół szkół nie jest szkołą,
a łączenie szkół w zespół uzasadnione jest względa-
mi administracyjnymi. Zgodnie z ww. rozporządze-
niem pełna nazwa wpisana na świadectwie wynika
z nazwy wpisanej w statucie szkoły.
Aktualnie nie jest planowana nowelizacja rozpo-
rządzenia, jednakże sygnalizowana przez panią po-

seł kwestia zostanie rozważona przy kolejnej zmia-
nie rozporządzenia w sprawie zasad wydawania oraz
wzorów świadectw, dyplomów państwowych i in-
nych druków szkolnych, sposobu dokonywania ich
sprostowań i wydawania duplikatów, a także zasad
legalizacji dokumentów przeznaczonych do obrotu
prawnego z zagranicą oraz zasad odpłatności za wy-
konywanie tych czynności
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 24 listopada 2008 r.
Odpowiedź
podsekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia prezesa Rady Ministrów -
na interpelację posła Jacka Falfusa
w sprawie waloryzacji pożyczki
na uzupełnienie wkładu mieszkaniowego (6348)
Szanowny Panie Marszałku! W związku z inter-
pelacją pana posła Jacka Falfusa w sprawie walory-
zacji pożyczki na uzupełnienie wkładu mieszkanio-
wego, przekazaną przy piśmie z dnia 14 listopada
2008 r., znak: SPS-023-6348/08, uprzejmie przed-
stawiam następujące wyjaśnienia.
Uprzejmie informuję, że jedynie środki finanso-
we gromadzone na imiennych książeczkach miesz-
kaniowych zarejestrowanych w banku PKO objęte
były gwarancjami waloryzacyjnymi na podstawie
kolejnych przepisów prawnych regulujących zagad-
nienie wypłaty premii gwarancyjnej i zapewniały
wypłatę zgromadzonych środków wraz z oprocento-
waniem i premią gwarancyjną, wypłacaną z budże-
tu państwa i rekompensującą wzrost cen w budow-
nictwie mieszkaniowym. Premie udzielane są w przy-
padkach, jeżeli właściciel książeczki przeznaczy te
środki na cele mieszkaniowe. Zasady i warunki uzy-
skania premii gwarancyjnej od wkładów oszczędno-
ściowych lokowanych na tych książeczkach określają
przepisy ustawy z dnia 30 listopada 1995 r. o pomocy
państwa w spłacie niektórych kredytów mieszkanio-
wych, udzielaniu premii gwarancyjnych oraz refun-
dacji bankom wypłaconych premii gwarancyjnych
(Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1115, z późn. zm.).
Utrzymywanie wkładu mieszkaniowego (jego
części) bezpośrednio na koncie bankowym spółdziel-
ni mieszkaniowej wynikało najczęściej z faktu za-
ciągnięcia przez członka (kandydata) spółdzielni
mieszkaniowej pożyczki z zakładowego funduszu
mieszkaniowego. Środki pochodzące z tych poży-
czek, przekazywane przez zakład pracy na rachunek
767
bankowy spółdzielni mieszkaniowej, nie podlegały
waloryzacji. Przekazanie środków bezpośrednio na
rachunek spółdzielni (i będących w jej dyspozycji)
świadczyło o przyjęciu właściciela książeczki miesz-
kaniowej w poczet członków spółdzielni, a tym sa-
mym wskazywało na możliwość otrzymania miesz-
kania wcześniej niż przez osoby posiadające tylko
wkłady na książeczkach PKO.
Pożyczki z zakładowego funduszu mieszkanio-
wego na uzupełnienie wkładów do spółdzielni miesz-
kaniowej były udzielane według zasad określonych
w rozporządzeniu Rady Ministrów z dnia 2 listopa-
da 1973 r. w sprawie zakładowego funduszu miesz-
kaniowego (Dz. U. Nr 43, poz. 26, z późn. zm.). Zgod-
nie z przepisami tego rozporządzenia zakłady pracy
były zobowiązane do bezpośredniego przekazywa-
nia udzielanych pożyczek na rachunek spółdzielni
mieszkaniowej. Zasada ta obowiązywała do końca
1980 r. Od 1981 r. – po nowelizacji rozporządzenia
RM (Dz. U. Nr 21, poz. 109) – pożyczki z ZFM za-
kład pracy powinien przekazać dopiero po zawiado-
mieniu członka – pożyczkobiorcy o terminie zasie-
dlenia mieszkania spółdzielczego, a więc w okresie,
gdy środki te mogły być zaangażowane zgodnie z ich
przeznaczeniem.
Od 1982 r. na podstawie uchwały nr 17 Rady Mi-
nistrów z dnia 20 stycznia 1982 r. w sprawie opro-
centowania środków na rachunkach bankowych
jednostek gospodarki uspołecznionej (M.P. Nr 3,
poz. 13) spółdzielnie mieszkaniowe uzyskały możli-
wość lokowania środków wpłacanych na poczet
przyszłego mieszkania, a pochodzących z pożyczek
ZFM, na wyodrębnionych rachunkach lokat termi-
nowych. Lokaty te podlegały podwyższonemu opro-
centowaniu na warunkach określonych przez bank.
Uzyskane kwoty oprocentowania zaliczane były na
zwiększenie wkładów na mieszkania, stanowiąc tym
samym częściową ich waloryzację. Ulokowanie oma-
wianych środków na oprocentowanych rachunkach
należało do kompetencji spółdzielni mieszkaniowej.
Od 1989 r. spółdzielnie mieszkaniowe, jeżeli nie
miały możliwości przydzielenia mieszkania w krót-
kim terminie, mogły przekazać oszczędności okre-
ślonych osób z własnych rachunków bankowych na
oszczędnościowe imienne książeczki mieszkaniowe
w banku PKO. Sprawa ta uregulowana została pi-
smem okólnym nr 5 Zarządu Centralnego Związku
Spółdzielni Budownictwa Mieszkaniowego z 28
czerwca 1989 r. (Informacje i Komunikaty, nr 11,
poz. 39). W piśmie okólnym podano sposób załatwie-
nia sprawy, tzn. spółdzielnia miała powiadamiać
kandydatów i członków oczekujących na przydział
mieszkania o potrzebie przedłożenia zaświadczenia
o spłaceniu pożyczki, a następnie – za zgodą osoby
zainteresowanej – przekazać te środki na mieszka-
niową książeczkę PKO członka (kandydata). Bank
PKO mógł od dnia otrzymania tych środków uru-
chomić naliczanie odpowiednich odsetek i premii
gwarancyjnej. Pozostawione oszczędności na ra-
chunku spółdzielni nie podlegały waloryzacji. Nie-
768
stety, w wyniku wysokiej inflacji przełomu lat 80.
i 90. oraz w wyniku wzrostu cen w budownictwie
mieszkaniowym oszczędności te utraciły wartość.
Z przykrością informuję, że zgodnie z obowiązu-
jącym prawem Ministerstwo Infrastruktury nie ma
żadnych możliwości udzielenia pomocy w odzyska-
niu utraconych środków finansowych. Rozliczenia
z tytułu pożyczek pochodzących z ZFM wchodzą
w zakres rozrachunków między spółdzielnią miesz-
kaniową, zakładem pracy i jego pracownikami.
Z uwagi na cywilnoprawny charakter tych stosun-
ków organy administracji rządowej nie są upoważ-
nione do ingerencji w sferę omawianych rozliczeń,
jak i do wydawania spółdzielniom mieszkaniowym
dyspozycji co do sposobu lokowania omawianych
środków i ewentualnego dysponowania nimi. Dys-
ponowanie środkami finansowymi pozostającymi
na rachunkach spółdzielni jest w wyłącznej gestii
tych jednostek, które działając w dobrze pojętym in-
teresie członków spółdzielni, powinny wybierać naj-
korzystniejsze dla nich formy lokowania powierzo-
nych pożyczek z ZFM. W przeciwnym razie pozosta-
je ewentualne dochodzenie roszczeń na drodze cy-
wilnoprawnej, np. w oparciu o art. 3581 § 3 Kodeksu
cywilnego, przewidujący możliwość zmiany przez
sąd wysokości świadczenia w razie istotnej zmiany
siły nabywczej pieniądza.
Z poważaniem
Podsekretarz stanu
Piotr Styczeń
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację poseł Beaty Małeckiej-Libery
w sprawie zasad organizowania
matury dwujęzycznej (6379)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację pani poseł Beaty Małeckiej-Libery
(SPS-023-6379/08) w sprawie nowych zasad organi-
zowania matur w klasach dwujęzycznych, uprzejmie
informuję.
Zgodnie z rozporządzeniem ministra edukacji
narodowej z dnia 25 września 2008 r. zmieniającym
rozporządzenie w sprawie warunków i sposobu oce-
niania, klasyfikowania i promowania uczniów i słu-
chaczy oraz przeprowadzania sprawdzianów i egza-
minów w szkołach publicznych (Dz. U. Nr 178, poz.
1097) od roku 2010 absolwent klasy dwujęzycznej
będzie obowiązkowo zdawał następujące egzaminy:
— w części ustnej – język polski, język obcy no-
wożytny,
— w części pisemnej – język polski, język obcy
nowożytny i matematykę.
Obowiązkowe egzaminy maturalne zdawane
będą na poziomie podstawowym, z tym że absolwen-
ci szkół lub oddziałów dwujęzycznych, którzy wybio-
rą jako przedmiot obowiązkowy język obcy nowożyt-
ny będący drugim językiem nauczania, zdają go, za-
równo w części ustnej, jak i pisemnej egzaminu ma-
turalnego, na jednym poziomie, określonym w stan-
dardach wymagań dla tych oddziałów w rozporzą-
dzeniu ministra edukacji narodowej z dnia 10 sierp-
nia 2001 r. w sprawie standardów wymagań będą-
cych podstawą przeprowadzania sprawdzianów i eg-
zaminów – Dz. U. Nr 92, poz. 1020, z późn. zm.
Jednocześnie absolwent będzie miał prawo przy-
stąpić w danym roku do egzaminu maturalnego z jed-
nego, dwóch lub trzech przedmiotów dodatkowych:
— w części ustnej z: języka obcego nowożytnego,
języka mniejszości etnicznej, języka regionalnego –
języka kaszubskiego,
— w części pisemnej z: biologii, chemii, filozofii,
fizyki i astronomii, geografii, historii muzyki, historii
sztuki, informatyki, języka łacińskiego i kultury an-
tycznej, języka mniejszości etnicznej, języka mniej-
szości narodowej, języka obcego nowożytnego, języka
polskiego, języka regionalnego – języka kaszubskie-
go, matematyki, wiedzy o społeczeństwie, wiedzy
o tańcu. Przedmioty dodatkowe mogą być zdawane
na poziomie podstawowym lub rozszerzonym.
Poczynając od roku szkolnego 2009/2010, zrezy-
gnowano z możliwości dwujęzycznego zdawania
przez absolwentów oddziałów dwujęzycznych w ra-
mach egzaminu maturalnego tych przedmiotów,
które nauczane były dwujęzycznie. Możliwość zda-
wania egzaminu dwujęzycznego dotyczyła przed-
miotów: biologia, chemia, fizyka i astronomia, mate-
matyka, część geografii dotycząca geografii ogólnej
i część historii dotycząca historii powszechnej, na-
uczanych w języku obcym będącym drugim języ-
kiem nauczania.
W związku ze zgłaszanymi do Ministerstwa Edu-
kacji Narodowej przez środowiska szkół prowadzą-
cych nauczanie dwujęzyczne wątpliwościami doty-
czącymi regulacji przyjętych w nowych przepisach
w dniu 16 października 2008 r. odbyło się spotkanie
pani Katarzyny Hall, ministra edukacji narodowej,
z dyrektorami szkół dwujęzycznych z całego kraju.
W trakcie spotkania ustalono, że utrzymane zosta-
ną dotychczasowe zasady zdawania egzaminu matu-
ralnego w oddziałach dwujęzycznych. Na spotka-
niach zorganizowanych z reprezentantami szkół
kształcących dwujęzycznie zaprezentowany został
projekt zmieniający zasady przeprowadzania egza-
minów maturalnych dla absolwentów szkół lub od-
działów dwujęzycznych.
W myśl projektu rozporządzenia ministra eduka-
cji narodowej zmieniającego rozporządzenie w spra-
wie warunków i sposobu oceniania, klasyfikowania

i promowania uczniów i słuchaczy oraz przeprowa-
dzania sprawdzianów i egzaminów przywrócone zo-
stały dotychczas obowiązujące zasady przeprowa-
dzania egzaminu maturalnego dla absolwentów od-
działów dwujęzycznych z jedną zmianą. Dotychczas
absolwent oddziału dwujęzycznego, który wybrał
jako obowiązkowy przedmiot nauczany dwujęzycz-
nie, obowiązany był zdawać egzamin z tego przed-
miotu zarówno w języku polskim, jaki i z dodatko-
wych zadań w drugim języku nauczania. Od roku
szkolnego 2009/2010 absolwenci nie będą mieli pra-
wa wyboru przedmiotu obowiązkowego. Wybór ten
został zastąpiony obowiązkowym egzaminem z ma-
tematyki dla wszystkich absolwentów. Absolwent
oddziału dwujęzycznego, w którym matematyka
była nauczana dwujęzycznie, będzie miał prawo zda-
wania matematyki dwujęzycznie.
Ponadto wyjaśniam, że nie ulegają zmianie zasa-
dy nauczania dwujęzycznego prowadzonego w ra-
mach dwustronnych umów z Ambasadą Republiki
Francuskiej w Polsce oraz Ministerstwem Edukacji
i Kultury Hiszpanii.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Infrastruktury
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posła
Wiesława Andrzeja Szczepańskiego
w sprawie zweryfikowania przez GDDKiA
programu budowy dróg krajowych i autostrad
do 2012 r. (6386)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
pismo z dnia 15 listopada 2008 r. nr SPS-023-6386/
08 w sprawie interpelacji posła Wiesława Szczepań-
skiego z dnia 3 listopada 2008 r. odnośnie do aktu-
alizacji Programu Budowy Dróg Krajowych na lata
2008–2012, uprzejmie przekazuję następujące infor-
macje.
Drogi na Euro 2012 są elementem Programu Bu-
dowy Dróg Krajowych na lata 2008–2012 zatwier-
dzonym uchwałą Rady Ministrów nr 163/2007 z dnia
25 września 2007 r. Jako drogi związane z organiza-
cją Euro 2012 ujęte w przedmiotowym programie
uznaje się drogi:
— zapewniające połączenia międzynarodowe: A2
(Świecko – Warszawa), A4 (Zgorzelec – Korczowa);
769
— zapewniające połączenia krajowe: A1 (Gdańsk
– Katowice), S5 (Wrocław – Nowe Marzy), S7
(Gdańsk – Kraków), S8 (Wrocław – Białystok), S3
(Szczecin – Lubawka).
Cały program opiewa na kwotę 121 mld zł., w tym
łączna wartość nakładów na zadania, które trakto-
wane są jako połączenia istotne z punktu widzenia
organizacji mistrzostw, to kwota ok. 50 mld zł.
W przyjętym programie zakłada się coroczną
jego aktualizację, która ma na celu odzwierciedlenie
tempa realizacyjnego, stanu przygotowań zadań do
realizacji oraz zmian w zakresie kosztów budowy.
Obecnie w Ministerstwie Infrastruktury toczą się
prace nad aktualizacją programu, która uwzględnia
powyższe czynniki zmian. Weryfikacja dokonywana
jest w oparciu o następujące kryteria:
— dostępność 121 mld zł na program;
— pełną absorpcję środków UE;
— wymogi środowiskowe (związane z pełną im-
plementacją dyrektyw środowiskowych poprzez
zmiany w ustawie o ochronie przyrody oraz przyję-
cie ustawy o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko, co w przypadku niektórych inwestycji wydłu-
ża termin realizacji i podwyższa koszty z uwagi
m.in. na konieczność przeprowadzenia powtórnego
postępowania w sprawie oceny oddziaływania na
środowisko;
— aktualny stan przygotowania inwestycji;
— wyniki przeprowadzonej prognozy oddziały-
wania na środowisko programu;
— aktualna sytuacja ekonomiczna w kraju (w szcze-
gólności na rynku materiałów budowlanych i wyko-
nawstwa) skutkująca zmianami w wycenie kosztów
realizacyjnych/wartości kosztorysowych;
— aktualna sytuacja na rynkach finansowych.
Zakłada się, że aktualizacja programu będzie go-
towa do końca bieżącego roku.
Resort infrastruktury zapewnia, że nie ma za-
grożenia realizacji zadań związanych z Euro 2012.
W celu zapewnienia sprawnej ich realizacji wszyst-
kie zawarte w programie inwestycje są na bieżąco
monitorowane, co przekłada się na możliwość szyb-
kiego reagowania w sytuacji zidentyfikowania za-
grożenia. Aktualne informacje o stanie realizacji
poszczególnych inwestycji ujętych w ww. programie,
w tym także inwestycji związanych z organizacją
mistrzostw Euro 2012, dostępne są na stronie inter-
netowej Generalnej Dyrekcji Dróg Krajowych i Au-
tostrad http://www.gddkia.gov.pl/dane/standia.pdf.
Ponadto informuję, że realizacja wszystkich za-
planowanych inwestycji do 2012 r. wymagała podję-
cia szeregu działań ze strony resortu infrastruktu-
ry, które skupione były na zmianach aktów praw-
nych (m.in. ustawa o szczególnych zasadach przygo-
towania i realizacji inwestycji w zakresie dróg pu-
blicznych, ustawa Prawo zamówień publicznych,
ustawa o udostępnianiu informacji o środowisku
i jego ochronie, udziale społeczeństwa w ochronie
770
środowiska oraz o ocenach oddziaływania na środo-
wisko, ustawa o koncesji na roboty budowlane lub
usługi) oraz wewnętrznej reorganizacji Generalnej
Dyrekcji Dróg Krajowych i Autostrad. Większość
z tych działań została już zrealizowana bądź znaj-
duje się na końcowym etapie realizacji.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Tadeusz Jarmuziewicz
Warszawa, dnia 25 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Edukacji Narodowej
- z upoważnienia ministra -
na interpelację posłów Agnieszki
Kozłowskiej-Rajewicz i Piotra Waśki
w sprawie podjęcia działań w związku
z nieprawidłowościami wykazanymi
w raporcie NIK „Informacja o wynikach
kontroli funkcjonowania szkół niepublicznych
o uprawnieniach szkół publicznych” (6390)
Szanowny Panie Marszałku! Odpowiadając na
interpelację państwa posłów Agnieszki Kozłowskiej-
-Rajewicz i Piotra Waśki (SPS-023-6390/08) w spra-
wie podjęcia działań w związku z nieprawidłowo-
ściami wykazanymi w raporcie NIK „Informacja
o wynikach kontroli funkcjonowania szkół niepu-
blicznych o uprawnieniach szkół publicznych”,
uprzejmie informuję:
Najwyższa Izba Kontroli przeprowadziła w IV
kwartale 2007 r. kontrolę pn. „Funkcjonowanie szkół
niepublicznych o uprawnieniach szkół publicznych”.
Kontrolą objęto lata szkolne: 2005/2006 i 2006/2007
oraz 2007/2008 do grudnia 2007 r.
Przesłanką podjęcia kontroli było wzrastające
zapotrzebowanie na korzystanie z usług edukacyj-
nych szkolnictwa niepublicznego oraz niedostatecz-
na wiedza na temat wykorzystania środków publicz-
nych przekazywanych na to szkolnictwo.
W obecnym stanie prawnym osoby prawne lub fi-
zyczne mogą zakładać szkoły i placówki niepublicz-
ne po uzyskaniu wpisu do ewidencji prowadzonej
przez jednostkę samorządu terytorialnego obowią-
zaną do prowadzenia odpowiedniego typu publicz-
nych szkół i placówek. Uzyskanie uprawnień szkoły
publicznej uwarunkowane jest przedstawieniem po-
zytywnej opinii kuratora oświaty w zakresie speł-
niania warunków, które określają przepisy art. 7 ust
3 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświa-
ty (Dz. U. z 2004 r. Nr 256, poz. 572, z późn. zm.).
Zatem szkoła niepubliczna może uzyskać upraw-
nienia szkoły publicznej, jeżeli:
1) realizuje programy nauczania uwzględniające
podstawy programowe kształcenia ogólnego, w przy-
padku liceum profilowanego – również podstawę
programową kształcenia w profilach kształcenia
ogólnozawodowego, a w przypadku szkoły prowa-
dzącej kształcenie zawodowe – również podstawę
programową kształcenia w danym zawodzie;
2) realizuje zajęcia edukacyjne w cyklu nie krót-
szym oraz w wymiarze nie niższym niż łączny wy-
miar obowiązkowych zajęć edukacyjnych określony
w ramowym planie nauczania szkoły publicznej da-
nego typu;
3) stosuje zasady klasyfikowania i promowania
uczniów oraz przeprowadzania egzaminów i spraw-
dzianów ustalone przez ministra właściwego do
spraw oświaty i wychowania, z wyjątkiem egzami-
nów wstępnych;
4) prowadzi dokumentację przebiegu nauczania
ustaloną dla szkół publicznych;
5) w przypadku szkoły prowadzącej kształcenie
zawodowe – kształci w zawodach określonych w kla-
syfikacji zawodów szkolnictwa zawodowego;
6) zatrudnia nauczycieli obowiązkowych zajęć
edukacyjnych, posiadających kwalifikacje określone
dla nauczycieli szkół publicznych.
Dotowanie szkół niepublicznych o uprawnieniach
szkół publicznych regulują przepisy art. 90 ustawy
z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U.
z 2004 r. Nr 256, poz. 572, z późn. zm.). Dotacje prze-
kazywane szkołom niepublicznym posiadają cha-
rakter „dotacji podmiotowych”, o których mowa
w art. 110 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach
publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, z późn. zm.).
Z analizy wykonania wydatków budżetów jedno-
stek samorządu terytorialnego za rok 2007 (spra-
wozdania Rb-28s) wynika, że samorządy terytorial-
ne poniosły wydatki w § 254 dotacje podmiotowe
z budżetu dla niepublicznych jednostek systemu
oświaty w łącznej wysokości 1 286 957 tys. zł.
Zgodnie z obowiązującymi przepisami jednostki
samorządu terytorialnego działają samodzielnie i na
podstawie własnego budżetu. Oznacza to, że zarów-
no tryb udzielania dotacji, ustalanie jej wysokości,
jak i rozliczanie wykorzystania udzielonych dotacji
(w tym dokumenty niezbędne do udzielenia dotacji,
jak i rozliczenia jej wykorzystania – ilość, forma
i treść) j.s.t. winna sama określić.
Ministerstwo Edukacji Narodowej nie sprawuje
nadzoru nad działalnością jednostek samorządu te-
rytorialnego oraz podmiotów – osób fizycznych oraz
osób prawnych innych niż j.s.t. – prowadzących
szkoły i placówki oświatowe i otrzymujących dotacje
z budżetów samorządów. Z ramienia państwa kon-
trolę nad działalnością j.s.t. z punku widzenia legal-
ności sprawują wojewodowie, a w zakresie gospodar-
ki finansowej – regionalne izby obrachunkowe.
Regionalne izby obrachunkowe kontrolują gospo-
darkę finansową jednostek samorządu terytorialne-

go. W zakresie działalności nadzorczej właściwość
rzeczowa regionalnych izb obrachunkowych obej-
muje uchwały i zarządzenia podejmowane przez or-
gany j.s.t. m.in. w sprawach zasad i zakresu przy-
znawania dotacji z budżetu jednostek samorządu
terytorialnego.
Ponadto zgodnie z art. 6 ustawy z dnia 23 grudnia
1994 r. o Najwyższej Izbie Kontroli (Dz. U. z 2001 r.
Nr 85, poz. 937, z późn. zm.) NIK podejmuje kontrole
na zlecenie Sejmu lub jego organów, na wniosek pre-
zydenta RP, prezesa Rady Ministrów lub z własnej
inicjatywy. W przypadku podejrzenia popełnienia
przestępstwa odpowiednie postępowanie wyjaśniają-
ce przeprowadza również prokuratura.
Dotychczas obowiązujące przepisy umożliwiają
funkcjonowanie szkół pokrywających koszty dzia-
łalności wyłącznie z uzyskanych środków publicz-
nych, bez konieczności angażowania środków z opłat
wnoszonych przez słuchaczy. Szkoły ewidencjono-
wały w dokumentacji szkolnej możliwie największą
liczbę słuchaczy, którym, poza edukacją szkolną,
oferowano zaświadczenia dające określone upraw-
nienia (m.in. do zwolnienia ze służby wojskowej,
uzyskiwania zasiłków z ZUS itp.).
W projekcie z dnia 9 października 2008 r., prze-
kazanym do rozpatrzenia przez Komitet Rady Mini-
strów, ustawy o zmianie ustawy o systemie oświaty
przewiduje się zmianę zasad dotowania przez jed-
nostki samorządu terytorialnego szkół publicznych
i niepublicznych. Art. 1 pkt 31 lit. c–e projektu usta-
wy o systemie oświaty oraz o zmianie niektórych in-
nych ustaw, zmienia brzmienie art. 80 ustawy z dnia
7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.,
Nr 256, poz. 2572, z późn. zm.). Projektowane zmia-
ny mają na celu wprowadzenie mechanizmów umoż-
liwiających weryfikację wydatkowania dotacji przy-
znanych przez właściwe jednostki samorządu tery-
torialnego szkołom i placówkom publicznym prowa-
dzonym przez osoby fizyczne i osoby prawne – inne
niż jednostki samorządu terytorialnego oraz szko-
łom i placówkom niepublicznym prowadzonym przez
osoby prawne i fizyczne.
Projekt zakłada, że właściwe wykorzystanie do-
tacji zostanie zapewnione poprzez:
1) określenie przeznaczenia otrzymywanych do-
tacji (na dofinansowanie realizacji zadań szkoły lub
placówki w zakresie kształcenia, wychowania i opie-
ki, w tym profilaktyki społecznej) oraz możliwości
ich wykorzystania wyłącznie na pokrycie wydatków
bieżących szkoły lub placówki;
2) umożliwienie organom dotującym kontrolowa-
nia prawidłowości wykorzystania dotacji przyzna-
nych z ich budżetów, w tym zapewnienie osobom
upoważnionym do przeprowadzenia kontroli prawa
wstępu do szkół i placówek oraz wglądu do prowa-
dzonej przez nie dokumentacji organizacyjnej, fi-
nansowej i dokumentacji przebiegu nauczania;
3) udzielenie organowi stanowiącemu jednostki
samorządu terytorialnego kompetencji do ustalania
trybu i zakresu kontroli wykorzystania dotacji.
771
Projektowane zmiany przepisów ustawy o syste-
mie oświaty umożliwią organowi dotującemu elimi-
nowanie nadużyć zachodzących w wyniku stosowa-
nia praktyk pobierania dotacji przez szkołę niepu-
bliczną, w szczególności dla dorosłych, w wysokości
znacznie przekraczającej kwotę wynikającą z liczby
słuchaczy faktycznie uczęszczających do szkoły.
W myśl art. 85 ustawy o systemie oświaty w cią-
gu 6 miesięcy od dnia rozpoczęcia działalności
przez niepubliczną szkołę podstawową, gimnazjum
lub szkołę ponadgimnazjalną, w tym również przez
szkołę dla dorosłych, która uzyskała uprawnienia
szkoły publicznej, kurator oświaty jest obowiązany
sprawdzić spełnianie wymogów warunkujących
nadanie tych uprawnień, tj. m.in. spełnianie wy-
magań kwalifikacyjnych przez zatrudnionych na-
uczycieli.
Uprawnienia szkoły publicznej mogą zostać cof-
nięte przez organ, który je nadał, jeżeli w trybie
nadzoru pedagogicznego zostanie stwierdzone nie-
spełnianie wymogów warunkujących nadanie tych
uprawnień. Cofnięcie uprawnień następuje w dro-
dze decyzji administracyjnej i w przypadku szkoły
podstawowej lub gimnazjum jest równoznaczne z ich
likwidacją z końcem roku szkolnego, w którym de-
cyzja stała się ostateczna (art. 88 ustawy o systemie
oświaty).
Jednocześnie należy jednakże zauważyć, że upraw-
nienia szkoły publicznej nie mają związku ze sposo-
bem finansowania szkoły. Szkoła lub placówka może
nie pobierać środków z budżetu państwa, a mimo to
zachować uprawnienia szkoły publicznej – wystar-
czy, by spełnione zostały warunki określone w art. 7
ust. 3 ustawy o systemie oświaty.
Najwyższa Izba Kontroli w podsumowaniu kon-
troli stwierdziła również, iż minister edukacji naro-
dowej powinien podjąć działania mające na celu pre-
cyzyjne określenie przepisów prawnych dotyczących
sposobu zatrudniania nauczycieli w szkołach niepu-
blicznych.
Zgodnie z art. 7 ust. 3 pkt 6 ustawy z dnia 7
września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. z 2004 r.
Nr 256, poz. 2752, z późn. zm.) zatrudnianie nauczy-
cieli obowiązkowych zajęć edukacyjnych posiadają-
cych kwalifikacje określone dla nauczycieli szkół pu-
blicznych stanowi jeden z koniecznych wymogów,
którego spełnienie warunkuje uzyskanie przez szko-
łę niepubliczną uprawnień szkoły publicznej.
Od tej generalnej zasady ustawa przewiduje jedy-
nie dwa wyjątki:
— przepis art. 7 ust. 1a dopuszcza w uzasadnionych
przypadkach, za zgodą kuratora oświaty, a w przypad-
ku szkoły artystycznej – ministra właściwego do spraw
kultury i ochrony dziedzictwa narodowego, zatrudnie-
nie osoby niebędącej nauczycielem, posiadającej przygo-
towanie uznane przez dyrektora szkoły za odpowiednie
do prowadzenia danych zajęć;
— przepisy art. 86 ust. 1 i 2 przewidują możli-
wość nadania przez ministra właściwego do spraw
oświaty i wychowania, w drodze decyzji, uprawnień
772
szkoły publicznej szkole niespełniającej warunków
określonych w art. 7 ust. 3, w szczególności jeżeli
uzna ją za eksperymentalną; równocześnie minister
obowiązany jest w takiej sytuacji określić niezbędne
warunki funkcjonowania szkoły, uwzględniając
w szczególności założenia i sposób realizacji ekspe-
rymentu.
W zakresie praw i obowiązków nauczycieli przed-
szkoli, szkół i placówek art. 5b ustawy o systemie
oświaty odsyła do ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r.
Karta Nauczyciela (Dz. U. z 2006 r. Nr 97, poz. 674,
z późn. zm.).
Zgodnie z art. 91b ust. 2 pkt 3 w związku z art. 1
ust. 2 pkt 2 lit. b ustawy Karta Nauczyciela do na-
uczycieli zatrudnionych w szkołach niepublicznych
o uprawnieniach szkół publicznych w wymiarze co
najmniej 1/2 obowiązkowego wymiaru zajęć, w tym
do nauczyciela zatrudnionego na stanowisku dyrek-
tora, nie mają zastosowania przepisy art. 10 i 11 do-
tyczące nawiązania stosunku pracy na podstawie
umowy o pracę lub mianowania. Wobec powyższego
w zakresie zatrudniania nauczycieli w tych szkołach
stosuje się przepisy Kodeksu pracy.
Reasumując, zasady zatrudniania nauczycieli
w szkołach niepublicznych o uprawnieniach szkół
publicznych określone są precyzyjnie w obowiązują-
cym stanie prawnym i obecnie nie przewiduje się
zmian w tym zakresie. Stwierdzone w ramach kon-
troli NIK nieprawidłowości nie wynikają z braku
stosownych uregulowań prawnych, lecz z niewy-
starczającego nadzoru nad funkcjonowaniem tego
typu szkół.
Kwestie dotyczące zapewnienia efektywnego nad-
zoru pedagogicznego w systemie edukacji, w tym
nadzoru legalnościowego dotyczącego oceny zgodno-
ści funkcjonowania szkół i placówek z przepisami
prawa, są przedmiotem szczegółowych analiz. Po ich
zakończeniu zaproponowane zostaną stosowne pro-
pozycje uregulowań prawnych.
Jednym z zamierzeń strategicznych, jakie przy-
jęło Ministerstwo Edukacji Narodowej, jest wdroże-
nie skutecznego i efektywnego sposobu sprawowa-
nia nadzoru pedagogicznego, opartego na zobiekty-
wizowanych procedurach, metodach i narzędziach
pomiaru jakości pracy szkoły.
W tym celu w kwietniu 2008 r. Ministerstwo
Edukacji Narodowej przystąpiło do realizacji w ra-
mach Programu Operacyjnego „Kapitał ludzki”
(priorytet III: Wysoka jakość systemu oświaty, dzia-
łanie 3.1: Modernizacja systemu zarządzania i nad-
zoru w oświacie, poddziałanie 3.1.2: Modernizacja
systemu nadzoru pedagogicznego) projektu pn.
„Program wzmocnienia efektywności systemu nad-
zoru pedagogicznego i oceny jakości pracy szkoły”.
Działania projektowe przewidują m.in. realizację za-
dania: Opracowanie koncepcji zmodyfikowanej
struktury i organizacji nadzoru pedagogicznego,
którego rezultatem ma być opis proponowanego mo-
delu sprawowanego nadzoru pedagogicznego i oceny
jakości pracy szkół. Zgodnie z „Harmonogramem
realizacji projektu” wykonanie tego zadania ma na-
stąpić do końca 2008 r.
Wyniki prac powołanego do przeprowadzenia
projektu zespołu ekspertów będą stanowić podstawę
do opracowania projektów zmian w polskim syste-
mie oświaty, które doprowadzą do objęcia szkół i pla-
cówek skutecznym nadzorem pedagogicznym.
Z poważaniem
Sekretarz stanu
Krystyna Szumilas
Warszawa, dnia 27 listopada 2008 r.
Odpowiedź
sekretarza stanu
w Ministerstwie Rolnictwa i Rozwoju Wsi
na interpelację posła Romualda Ajchlera
w sprawie pomocy dla rodzin rolniczych
nienależących do Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego,
w których gospodarstwach rolnych powstały
szkody spowodowane przez suszę (6394)
Panie Marszałku! W związku z przesłaną przy
piśmie z dnia 19 listopada 2008 r. zn. SPS-023-
-6394/08 interpelacją posła Romualda Ajchlera
w sprawie pomocy dla rodzin rolniczych nienależą-
cych do Kasy Rolniczego Ubezpieczenia Społeczne-
go, w których gospodarstwach rolnych powstały
szkody spowodowane przez suszę, uprzejmie Pana
Marszałka informuję, że pomoc w formie jednorazo-
wego zasiłku celowego udzielana jest rodzinie rolni-
czej, jeżeli m.in. co najmniej jedna osoba w tej rodzi-
nie jest rolnikiem, w rozumieniu przepisów o ubez-
pieczeniu społecznym rolników, który jest objęty
tym ubezpieczeniem w pełnym zakresie. W rozumie-
niu przepisów ustawy z dnia 20 grudnia 1990 r.
o ubezpieczeniu społecznym rolników (tekst jednoli-
ty: Dz. U. z 2008 r. nr 50, poz. 291) rolnikiem podle-
gającym temu ubezpieczeniu w pełnym zakresie jest
osoba, która z mocy ustawy lub na wniosek podlega
ubezpieczeniu emerytalno-rentowemu oraz ubezpie-
czeniu wypadkowemu, chorobowemu i macierzyń-
skiemu, przy czym przez rolnika rozumie się pełno-
letnią osobę fizyczną zamieszkującą i prowadzącą
na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, osobiście
i na własny rachunek działalność rolniczą w pozo-
stającym w jej posiadaniu gospodarstwie rolnym,
w tym również w ramach grupy producentów rol-
nych, a także osobę, która przeznaczyła grunty pro-
wadzonego przez siebie gospodarstwa rolnego do za-
lesienia. Pomoc przysługuje także rolnikom będą-
cym osobami samotnie gospodarującymi, co zgodnie
z art. 6 pkt 10 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o po-

mocy społecznej (Dz. U. z 2008 r. Nr 115, poz. 728)
oznacza osobę prowadzącą jednoosobowe gospodar-
stwo domowe, o ile spełnią oni warunki udzielenia
pomocy określone dla rodziny rolniczej.
Przedstawiając powyższe, pragnę podkreślić, że
wobec ograniczonych środków budżetowych pomoc
w formie jednorazowych zasiłków ma na celu udzie-
lanie pomocy rodzinom znajdującym się w trudnej
sytuacji materialnej, tak aby zapewnić im niezbęd-
ne środki do życia. Dlatego też zgodnie z przyjętym
założeniem pomoc społeczna udzielana na podsta-
wie rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 26 wrze-
śnia 2008 r. w sprawie szczegółowych warunków re-
alizacji pomocy dla rodzin rolniczych, w których go-
spodarstwach rolnych powstały szkody spowodowa-
ne przez suszę lub huragan w 2008 r. (Dz. U. Nr 173,
poz. 1070), kierowana jest do rodzin rolniczych,
w których co najmniej jeden z właścicieli tego gospo-
darstwa pozyskuje dochody wyłącznie z pracy we
własnym gospodarstwie rolnym i dochody te w związ-
ku z wystąpieniem suszy czy huraganu uległy znacz-
nemu zmniejszeniu z powodu szkód.
Osoby, które poza prowadzeniem gospodarstwa
rolnego są jednocześnie zatrudnione lub które podję-
ły pozarolniczą działalność i w związku z tym objęte
są ubezpieczeniem społecznym w rozumieniu prze-
pisów o systemie ubezpieczeń społecznych (odpro-
wadzają składki na Fundusz Ubezpieczeń Społecz-
nych), w przypadku wystąpienia suszy lub huraga-
nu, które spowodowały szkody w ich gospodarstwach
rolnych, mają jednak zapewnione dochody wynika-
jące ze stosunku pracy lub prowadzonej przez nich
działalności gospodarczej. Spadek dochodów z dzia-
łalności rolniczej spowodowany szkodami nie jest
zatem dla tych osób tak dotkliwy jak w przypadku
osób, które uzyskują dochody tylko z prowadzonego
gospodarstwa rolnego.
Pragnę również poinformować, że pomoc spo-
łeczna dla rodzin rolniczych jest jedną z form pomo-
cy dla gospodarstw rolnych przewidzianą w Progra-
mie pomocy dla rodzin rolniczych, w których gospo-
darstwach rolnych powstały szkody spowodowane
przez suszę lub huragan w 2008 r., przyjętym przez
Radę Ministrów w dniu 26 sierpnia br. Zgodnie
z ww. programem producenci rolni, w gospodar-
stwach których powstały szkody w związku z suszą,
mogą ubiegać się o:
1. Kredyty preferencyjne na wznowienie produk-
cji w gospodarstwach rolnych i działach specjalnych
produkcji rolnej, udzielane na podstawie rozporzą-
dzenia Rady Ministrów z dnia 26 kwietnia 2007 r.
w sprawie szczegółowego zakresu i kierunków dzia-
łań Agencji Restrukturyzacji i Modernizacji Rolnic-
twa oraz sposobów ich realizacji (Dz. U. Nr 77, poz. 514,
ze zm.). Powyższe kredyty uruchamiane są przez
ww. agencję za zgodą ministra rolnictwa i rozwoju
wsi, na wnioski wojewodów. Warunkiem uruchomie-
nia powyższych kredytów jest dokonanie oszacowa-
nia strat przez komisję powołaną przez wojewodę
w ciągu 60 dni od dnia stwierdzenia skutków suszy.
773
W przypadku ww. kredytów mają zastosowanie
uproszczone procedury ich udzielania, ponadto pro-
ducent rolny może sfinansować środkami z kredytu
preferencyjnego zakup materiałów i środków trwa-
łych dokonany w okresie od zaistnienia suszy a przed
uzyskaniem kredytu. Kredyty z dopłatami do opro-
centowania ze środków Agencji Restrukturyzacji
i Modernizacji Rolnictwa udzielane są na okres: ob-
rotowe do 4 lat, inwestycyjne do 8 lat. Oprocentowa-
nie tych kredytów wynosi obecnie 3,5%.
2. Wydłużenie do 5 lat okresu spłaty zaciągnię-
tych na podstawie rozporządzenia Rady Ministrów
z dnia 30 stycznia 1996 r. w sprawie szczegółowych
kierunków działań Agencji Restrukturyzacji i Mo-
dernizacji Rolnictwa oraz sposobów ich realizacji
(Dz. U. Nr 16, poz. 82, ze zm.) obrotowych kredy-
tów na wznowienie produkcji w gospodarstwach
rolnych i działach specjalnych produkcji rolnej po
klęsce nadmiernych opadów atmosferycznych, su-
szy, gradobicia, osuwiska ziemi, wymarznięcia, po-
wodzi, huraganu, pożaru lub plagi gryzoni oraz
prolongowanie spłat rat i odsetek udzielonych pre-
ferencyjnych kredytów inwestycyjnych – w ramach
okresu kredytowania ustalonego dla danej linii
kredytowej.
3. Zastosowanie przez prezesa Kasy Rolniczego
Ubezpieczenia Społecznego pomocy, na indywidual-
ny wniosek rolnika poszkodowanego w wyniku su-
szy, w opłacaniu bieżących składek na ubezpieczenie
społeczne oaz regulowaniu zaległości z tego tytułu
w formie odraczania terminu płatności składek
i rozkładania ich na dogodne raty. Rolnicy poszko-
dowani przez suszę mogą także ubiegać się o zmianę
dotychczasowych warunków spłat należności z tytu-
łu zadłużenia. Możliwe jest także umarzanie w cało-
ści lub w części bieżących składek.
4. Zastosowanie przez prezesa Agencji Nierucho-
mości Rolnych odroczeń w płatnościach z tytułu
umów sprzedaży i dzierżawy bez stosowania opłat
i odsetek za okres odroczenia oraz ulg w opłatach
czynszu dzierżawnego wnoszonego przez producen-
tów rolnych poszkodowanych w wyniku suszy. Na
podstawie art. 700 Kodeksu cywilnego obniżenie
czynszu dzierżawnego może nastąpić przy łącznym
spełnieniu dwóch warunków:
1) zaistnieniu okoliczności, za które dzierżawca
nie ponosi odpowiedzialności i które nie dotyczą jego
osoby,
2) wystąpieniu znacznego zmniejszenia zwykłe-
go przychodu z przedmiotu dzierżawy.
Obniżenie czynszu może nastąpić po złożeniu
przez dzierżawcę wniosku, w którym zostaną za-
warte informacje dotyczące:
1) struktury upraw,
2) okoliczności, które miały wpływ na znaczne
zmniejszenie plonów,
3) rodzaju uprawy i jej powierzchni, na którą
miały wpływ okoliczności wymienione w pkt 2, po-
twierdzone protokołem komisji powołanej przez wo-
jewodę na podstawie ww. rozporządzenia Rady Mi-
774
nistrów z dnia 26 kwietnia 2007 r. w sprawie szcze-
gółowego zakresu i kierunków działań Agencji Re-
strukturyzacji i Modernizacji Rolnictwa oraz sposo-
bów ich realizacji,
4) uzyskanego plonu i średniego plonu z 3 ostat-
nich lat,
5) kwot uzyskanych z tytułu odszkodowań i ubez-
pieczeń.
5. Udzielenie przez wójtów, burmistrzów lub prezy-
dentów miast ulg w podatku rolnym za 2008 r. na pod-
stawie ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja
podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60, ze zm.).
6. Dopłaty z tytułu zużytego do siewu lub sadze-
nia materiału siewnego kategorii elitarny lub kwali-
fikowany nabywanego przez producentów rolnych,
w których gospodarstwach rolnych powstały szkody
w uprawach rolnych spowodowane przez suszę. Do-
płaty będą udzielane przez Agencję Rynku Rolnego,
na wniosek producenta rolnego, do zużytego do sie-
wu lub sadzenia materiału siewnego kategorii eli-
tarny lub kwalifikowany. Wykaz gatunków roślin
uprawnych, do których będą realizowane dopłaty,
oraz stawki dopłat określi Rada Ministrów, w dro-
dze rozporządzenia wydanego na podstawie znowe-
lizowanej ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o Agencji
Rynku Rolnego i organizacji niektórych rynków rol-
nych (Dz. U. z 2007 r. Nr 231, poz. 1702).
Sekretarz stanu
Kazimierz Plocke
Warszawa, dnia 26 listopada 2008 r.